Lena is uitgeput. Fysiek en mentaal. Haar hoofd bonst en het zweet staat op haar voorhoofd, loopt over haar rug. Ze staart naar haar trillende handen in haar schoot. Ze durft Harold niet aan te kijken. Ze wil zijn verwijtende blik niet zien.

Lena, ze heet Lena, denkt Harold. En dan beseft hij dat het klopt. Alles klopt. De plotselinge verschijning van deze jonge vrouw in zijn oude houthakkershuisje. De angstige blik in haar ogen, toen ze dacht dat hij haar eruit zou gooien. De metamorfose waar hij zo zijn twijfels bij had.

En dan haar reactie op het krantenartikel. Ze rende zijn huis uit en de rest van de dag vernam hij niets meer van haar. Hij liet het er maar bij, maar nu is alles dan duidelijk. De vermoorde man was háár man. Zijn verdwenen vrouw is Julia, uhh... Lena.

En Lena heeft hem vermoord. En al was het geen opzet, al was het pure zelfverdediging; ze heeft hem wel omgebracht en dat was wel het laatste scenario wat hij had verwacht. “Ik begrijp het, Lena.” Verbreekt Harold de stilte.

Lena kijkt op. “Wat zei je?” “Dat ik het begrijp.” Lena schudt haar hoofd. “Nee, ik bedoel… Je zei mijn naam. Mijn echte naam.” Harold glimlacht. Lena ziet de vriendelijke blik in zijn ogen en ontspant haar lichaam. “Ik heb al zo vaak op het punt gestaan om je alles te vertellen.”

“En nu heb je dat eindelijk gedaan.” Lena knikt. “Maar… Wat begrijp je precies?” “Alles.” Antwoordt Harold onverschillig. “Behalve het feit dat je gevlucht bent. Je had niet moeten vluchten, Lena. Je bent nu zeer verdacht en dat maakt de hele situatie er niet beter op.”

“Dat weet ik. En dat besef ik ook, maar ik was bang, Harold. Ik wil niet gestraft worden voor iets wat ik niet heb gedaan, of ja… Ik heb het wel gedaan, maar het was een ongeluk. Ik schrok en toen…” Lena’s stem sterft weg en de tranen schieten in haar ogen.

“Dat weet ik.” “Ik ben blij dat je mij gelooft en dat je geen verwijten naar mijn hoofd slingert. Echt waar, Harold. Dit lucht zo op en je bent zo begripvol.” “Ik ben er voor je en je mag hier blijven, als je dat wilt. Maar wat is je doel? Wat wil je hier mee bereiken?”

“Ik wil gelukkig worden. Dat is het enige. Ik wil die verschrikkelijke tijd en die vreselijke gebeurtenis achter me laten en gelukkig worden, alleen maar heel gelukkig worden.” “Zuiderdijk is niet ver van hier. Denk je niet dat je verder door moet reizen?”

“Misschien wel, maar daar heb ik het geld niet voor. En als ik heel eerlijk ben, ben ik tevreden hier. Ik heb onderdak, brood op de plank en ik ben in goed gezelschap. Echt, Harold, jij hebt mij onbewust door een heel moeilijke tijd gesleept en daar ben ik je ontzettend dankbaar voor.”

“Tja, wat zal ik zeggen? Graag gedaan?” Lena lacht en veegt de tranen van haar gezicht. “Nu je alles weet, moet ik helaas nog één ding van je vragen.” Harold knikt. “Beloof me dat je het aan niemand zult vertellen. Ik ben zover gekomen en nu wil ik het afmaken. Ik wil door met mijn leven, mijn nieuwe leven.”

Harold vraagt zich af of het Lena ooit zal lukken om zoiets vreselijks te kunnen vergeten en verder te kunnen gaan alsof er niets gebeurd is. Hij vraagt zich af of de politie haar hier niet ooit zal vinden en haar mee zal nemen. Hij vraagt zich werkelijk af of hij er wel goed aan zal doen om zoiets te verzwijgen…

Hij kijkt naar haar. Naar haar mooie, smaragdgroene ogen. Hij ziet haar sprankelende lach voor zich. En haar lange, blonde lokken, nu vervangen door een korte, zwarte coupe. Natuurlijk zal hij het aan niemand vertellen. Hij geeft om haar. Ze is als een kleindochter voor hem. En hij wil haar niet kwijt…

“Ik weet dat het veel gevraagd is, Harold. En ik begrijp het volkomen als je het niet wilt doen.” Harold schudt zijn hoofd. “Maak je geen zorgen, Lena. Ik beloof je dat ik het aan niemand zal vertellen. Je bent veilig hier.” Verrast kijkt Lena hem aan. “Echt waar?” “Ik beloof ‘t.”