Lena en Ryan lopen hand en hand door het bos. Het is een koude winterdag en af en toe zien ze een verdwaalde sneeuwvlok uit de lucht vallen. De lucht is lichtblauw en wolkloos. Er schijnt een klein zonnetje, waardoor het aangenaam weer is om een boswandeling te maken.

Uiteindelijk wordt die ene verdwaalde sneeuwvlok vergezelt door meerdere sneeuwvlokken en even later is het bos bedekt met een mooie, witte laag sneeuw. “Ryan?” Zegt Lena, terwijl ze door het prachtige, witte bos lopen.

“Ik ben dus niet uit mijn leven gestapt, omdat ik dat per se wilde, omdat ik op zoek wilde gaan naar mijn ‘ik’. Besef je dat?” Ryan glimlacht. “Ja, dat weet ik. Je moest je oude leventje achter je laten, omdat het je te veel aan je ex-man herinnerde.” Lena knikt. “Precies. Ik hoop niet dat je boos bent.”

“Natuurlijk niet. Ik kom het helaas veel te vaak tegen; jonge vrouwen die door hun man of vriend worden mishandeld en vervolgens bang zijn om nieuwe mensen te vertrouwen.” “Ach, niet dat mijn leven wat voorstelde voordat ik hiernaartoe kwam.

Mijn ex-man had een drukke baan en was nauwelijks thuis. Ik poetste twee dagen per week de villa van een rijke familie. Voor de rest… was het een saai en leeg leven.” “Maar in de beginjaren van jullie huwelijk was je gelukkig, toch?” Lena knikt.

“Ja, twee jaar om precies te zijn. Dat was voor de alcohol en de drugs. Toen had ik ook nog vriendinnen en familie om me heen.” “Wat is er met hen gebeurd dan?” “Mijn schoonouders zijn verongelukt. Mijn ex-man kon dat verdriet niet aan en greep naar de drank en later naar de drugs.

Zijn zus, mijn schoonzus, heeft altijd een hekel aan mij gehad en we hadden dus ook weinig contact. Mijn vriendinnen hebben mij in de steek gelaten. Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ik zei altijd onze afspraken af. Maar ik kon niet anders…

’s Avonds sloeg mijn ex-man mij bond en blauw en dat wilde ik mijn vriendinnen niet laten zien. En ja, toen ontplofte de bom: ik was bruidsmeisje op de bruiloft van een vriendin, maar zei kort daarvoor af. Sindsdien heb ik nooit iets meer iets van haar en de rest van mijn vriendinnen gehoord.”

Dan begint het opnieuw te sneeuwen en Lena en Ryan schuilen onder een boom. Ryan knijpt even in haar hand. “Dat spijt me heel erg voor je. Had je het ze niet kunnen vertellen? Ik bedoel, als ze écht vriendinnen van je waren dan-” “Ik heb heel vaak op het punt gestaan, Ryan, maar ik was bang, voor mijn ex-man. Als hij er ook maar achterkwam dat ik het iemand had verteld, dan…

Dan werd het alleen maar erger, dat weet ik zeker.” Ryan laat haar hand los en slaat zijn arm om haar heen. “Je rilt helemaal. Laten we het ergens anders over hebben.” Lena knikt en stelt voor om een sneeuwpop te gaan maken. Vervolgens zegt ze: “Ik ken echt niemand anders met zoveel begrip. Of ja, trouwens…” Ryan kijkt haar nieuwsgierig aan.

“Harold, natuurlijk. Je lijkt veel op hem, wist je dat?” Ryan grijnst. “Is dat goed of slecht?” Lena begint te lachen. “Dat is goed, Ryan, heel goed.” Na een korte stilte, zegt Lena plotseling: “Denk je dat het ooit nog goed komt tussen Harold en jouw moeder?” Ryan haalt zijn schouders op.

“Ik weet het niet. Ze zijn allebei zó koppig! Mijn vader en ik hebben al zo vaak geprobeerd om die twee te herenigen, maar het eindigt altijd in een ruzie.” “Misschien kan ik helpen.” Stelt Lena voor. Ryan kijkt haar verwonderd aan. “Zou je dat doen?” Vraagt hij.

“Natuurlijk. Jij en Harold betekenen veel voor me. Om eerlijk te zijn, betekenen jullie álles voor me, want buiten jullie om heb ik niemand meer.” Ryan laat Lena even stoppen met het opbouwen van de sneeuwpop en legt zijn hand onder haar kin. Even kijkt hij diep in haar ogen en dan geeft hij haar een stevige kus.

Als ze allebei hun ogen weer openen, zegt hij: “Vanaf nu zul je nooit meer alleen zijn, Julia. Mijn opa en ik zullen er altijd voor je zijn. Dat beloof ik.” Het zijn de mooiste woorden die Lena ooit heeft gehoord. Maar ondertussen hoort ze ook een klein, schel stemmetje achter in haar hoofd zeggen dat ‘altijd’ niet zo vanzelfsprekend is.

Wat is ‘altijd’? Lena gelooft niet meer zo in dat kleine, sterke woordje. Want dat woord heeft haar te vaak en teveel pijn en verdriet gedaan en ze weet zeker, heel zeker, dat ze zal sterven als haar dat nogmaals overkomt. Dan kijkt ze opzij, naar Ryan. Hij is druk met de sneeuwpop bezig en heeft een klein glimlachje om zijn mond.

Wat gek, denkt Lena verwarrend. Het kleine, schelle stemmetje achter in haar hoofd verdwijnt en haar onderbuik vult zich met vlinders en kriebels. Haar hart begint te tintelen en een heel nieuwe vloedstroom aan woorden komen bij haar naar boven.

En op dat moment weet ze dat Ryan de waarheid spreekt. Hij zal er écht altijd voor haar zijn. Ze zal nooit meer alleen zijn; hij zal altijd bij haar zijn, altijd… En nooit zal dat woord – ‘altijd’ – haar meer pijn en verdriet doen. Vanaf nu zal het haar weer gelukkig maken. “Julia, moet je daar eens kijken!” Haalt Ryan Lena uit haar gedachten.

Lena draait zich om en meteen dwalen haar gedachten weer af: En dat maakt het haar nu al; gelukkig. Dichtbij Ryan, haar grote liefde. Een liefde die ze dacht nooit meer te zullen vinden, die ze dacht nooit meer te verdienen, om wat er gebeurt is, om het verleden… Dan fronst ze haar wenkbrauwen. “Ik zie niks.” Ze draait zich terug om en krijgt een ijskoude sneeuwbal in haar gezicht.

“Zo, daar zijn we weer.” Zegt Ryan een uur later; na een stevig sneeuwballengevecht. Ze lopen het kleine trappetje op en Lena opent de deur van het houthakkershuisje. “Zal ik koffie zetten?” Vraagt Ryan, terwijl ze hun jas uittrekken. “Ja, lekker. Dan steek ik ondertussen de openhaard aan.”

Ryan loopt naar de keuken, terwijl Lena naar de openhaard loopt. Ze legt drie nieuwe houtblokken in de openhaard en steekt deze aan. Ze kijkt toe hoe de vlammen steeds groter worden en de houtblokken gevangen nemen.

Het duurt niet lang voordat Lena het weer lekker warm heeft. Als ze de koffie hoort pruttelen, kijkt ze naar links. Daar haalt Ryan twee kopjes uit een keukenkastje. De warmte die door en over haar lichaam gloeit, is niet meer alleen afkomstig van de openhaard…

Terwijl Ryan druk bezig is met de kopjes en de koffie, neemt Lena even rustig de tijd om naar hem te kijken. Iets wat ze ook had gedaan op de avond dat ze elkaar hadden ontmoet. Ze stonden samen in de keuken van Harold de afwas te doen.

Zij was al klaar met het afwassen, terwijl Ryan nog bezig was met het afdrogen. Ze waren gezellig aan het kletsen, maar Lena keek naar elke beweging die hij maakte. En dat was het moment dat ze verliefd op hem was geworden. Iets wat ze nu beseft... Ze keert zich naar de openhaard en pookt even tussen de houtblokken.

Als het vuur weer wat rustiger is; draait ze zich terug om en staart naar Ryan. Die verliefdheid sloeg al snel om in serieuze gevoelens. Gevoelens die ze nog nooit had gevoeld, zelfs niet voor Luke, met wie ze bijna vijf jaar getrouwd is geweest. Ryan draait zich om en glimlacht naar haar. Lena glimlacht terug. Ze houdt van Ryan, en ze heeft nog nooit zoveel van iemand gehouden…