Het is drie maanden na het proces. Het is lente. Lena zit alweer drie maanden achter tralies, om iets wat nooit haar bedoeling was geweest, om iemand die haar alleen maar pijn en verdriet heeft bezorgd… Harold zet zijn lege mok in de wasbak en schuifelt terug naar de zithoek.

Hij mist Lena. Verschrikkelijk veel. Vooral nu haar geur uit het houthakkershuisje is verdwenen. De dagen na het proces kwam hij dagelijks in het houthakkershuisje. Gewoon, om even een kijkje te nemen, om Lena’s geur op te snuiven, om te praten – ook als was het tegen de kille muren…

Harold wil net plaatsnemen op de bank bij de muur, als er op zijn deur wordt geklopt. Het sprankje hoop, diep in zijn binnenste, wordt aangewakkerd en hij loopt naar de voordeur. Stiekem hoopt hij dat het Lena is.

Dat ze is ontsnapt uit dat verschrikkelijke, grauwe gebouw of dat men haar heeft laten gaan, omdat ze erachter gekomen zijn wat voor grote fout ze hebben gemaakt. Hij opent de voordeur en dat kleine sprankje hoop wordt met één harde windvlaag weggewaaid.

Voor hem staat zijn kleinzoon, Ryan en naast hem een vreemde, jonge vrouw. “Dag, opa.” Ryan merkt de verslagen uitdrukking op Harold’s gezicht op. “Voelt u zich wel goed?” Harold komt weer bij zinnen. “Ja, ja, kom verder.”

Harold laat de twee binnen en sluit de voordeur. “Lusten jullie iets fris te drinken? De koffie is net op, dus-” “Dat is prima, opa.” Onderbreekt Ryan hem. Harold knikt en loopt naar de keuken, terwijl Ryan en de vreemde, jonge vrouw plaatsnemen in de zithoek.

Harold zet twee glazen met limonade voor Ryan en de vrouw neer en neemt dan zelf ook plaats. “Sorry, ik had niet op je gerekend vanavond.” Verontschuldigt Harold zich. “Dat geeft toch niet, opa. Misschien had ik beter eerst kunnen bellen. Ik dacht alleen, nou, ja, het is zaterdagavond dus…”

Dat klopt ja, denkt Harold. “Sinds Lena weg is heb ik geen benul meer van de dagen en de tijd.” Flapt Harold er onbezonnen uit. Ryan kijkt hem waarschuwend aan. Als hij over iemand niet wil praten, dan is het wel over Lena of Julia of hoe ze dan ook mag heten!

“Ik kwam eigenlijk om een speciale reden.” Zegt Ryan, om zo het onderwerp te veranderen. “Laat me raden…” Reageert Harold, waarna hij naar de jonge vrouw, naast zijn kleinzoon, kijkt. Ryan grinnikt. “Dat klopt ja.”

Ryan neemt het glas limonade uit de handen van de vrouw en pakt haar rechterhand beet. “Dit is mijn nieuwe vriendin, Marit. Marit, dit is nou de man waarover ik je zoveel heb verteld, mijn opa, Harold.” Marit steekt vriendelijk haar hand uit, maar Harold kan alleen maar stomverbaasd naar Ryan kijken, niet in staat om iets te doen, om iets te zeggen…