De volgende avond is het voor Harold allemaal heel duidelijk. Tegenover hem zitten Lena en Ryan. Ze wisselen vluchtige blikken met elkaar uit, raken elkaar af en toe voorzichtig aan, lachen om elkaar en op die één of andere manier lijkt het wel alsof ze hem totaal vergeten zijn.

Maar dat maakt Harold niets uit. Nu kan hij nietsvermoedend de twee stiekem observeren. Als hij hen allebei gisteren niet had gesproken, dan was hij er nu wel achter gekomen. De rode blosjes op de wangen van Lena, de brede grijns van Ryan, de twinkeling in hun ogen…

Ach, wat kan de liefde toch mooi zijn. En wat vindt hij het onbeschrijfelijk leuk dat Lena en zijn kleinzoon elkaar gevonden hebben. De twee belangrijkste mensen in zijn leven, samen met zijn dochter natuurlijk, want hoe je het ook went of keert, hij houdt van haar.

Ook weet hij hoe moeilijk het voor Lena is. Het is duidelijk dat ze veel om Ryan geeft. En natuurlijk wil je zo iemand dan in vertrouwen nemen. Harold zucht. Hij kent zijn kleinzoon door en door en hij houdt zielsveel van hem, maar dit moeten Lena en hij doen.

Ze moeten Ryan buiten dit alles houden. Natuurlijk is het zwaar en af en toe voelt hij zich schuldig, maar- Harold kijkt naar Lena; naar haar prachtige glimlach. En dan weet hij plotseling weer waar hij het voor doet. Voor haar, voor Lena. Die mooie, jonge vrouw die hij te allen tijde wil beschermen.

“Harold?” Harold schrikt op uit zijn gedachten en kijkt naar het tweetal tegenover hem. “Sorry, ik was even in gedachten. Wat zei je?” Lena glimlacht. “Dat dachten wij al. Ik zei dat ik naar huis ga.” “O, nu al?” Harold kijkt op zijn horloge. Zijn ogen worden groot.

“Jeetje, is het al zo laat! We hebben niet eens koffie gedronken! Wat slecht van mij. Dat hadden jullie best mogen zeggen.” “Geen paniek, opa.” Zegt Ryan sussend. “Die koffie hebben we echt niet gemist. Het eten was zo heerlijk, dat ik er nog steeds vol van zit.” “Ik ook!” Reageert Lena.

“O, nou, gelukkig dan maar.” Harold staat op en Lena en Ryan volgen hem. “Ik loop nog even met Julia mee, opa en dan ga ik ook richting huis.” “Is goed, jongen. Ik ruim dit op en dan ga ik slapen.” Lena en Ryan nemen afscheid van Harold en verlaten dan zijn woning.

Voor de deur van het houthakkershuisje, vraagt Lena: “Wil je nog even binnenkomen?” Ryan knikt gretig en volgt haar het huisje in. “Tja, dit is het dan.” Ongemakkelijk staat Lena in het midden van de kamer, terwijl ze toekijkt hoe Ryan de ruimte observeert.

“Gezellig.” Zegt hij uiteindelijk. “Gezellig?” Ryan haalt zijn schouders op en loopt naar haar toe. “Gezelliger dan ik had verwacht.” Lena lacht. “Hoe komt dat toch dat jij mij altijd aan het lachen kunt maken?”

“Geen idee.” Antwoordt Ryan. “Misschien omdat ik onbewust steeds die prachtige lach van je wil horen.” Verlegen wendt Lena zich van hem af en steekt het haardvuur aan. “Je bent wel erg netjes, is het niet?” Ryan begint door de kamer te lopen.

Als de blokken hout eindelijk vlam vatten, draait Lena zich om. “Waarom denk je dat?” “Er ligt nergens stof. Alles blinkt, tot zover dat kan natuurlijk en het ruikt hier zelfs… schoon.” Opnieuw lacht Lena. “Tja, wat moet ik anders doen in mijn vrije tijd?”

“Vanaf nu tijd met mij doorbrengen.” Lena kijkt bedenkelijk. “Maar jij moet werken.” “Dat klopt, maar dat doe ik niet vierentwintig uur per dag.” “Goed.” Reageert Lena. “Ik zal het onthouden.” Ryan grijnst en loopt naar haar toe. “Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet, Julia.”

Lena wendt haar blik af, waardoor er een haarlok voor haar gezicht valt. “Iemand die gek genoeg is om haar perfecte leventje op te geven om hier middenin het bos te gaan wonen?” Ryan schudt zijn hoofd. “Iemand die dapper genoeg is om op zoek te gaan naar zichzelf, ten koste van alles.”

Lena snuift. “Waarom ben je zo cynisch over jezelf?” Vraagt Ryan haar. Lena geeft geen antwoord. Ryan brengt zijn vingertoppen naar de haarlok voor haar gezicht en streelt deze uit haar gezicht. Lena slikt als ze merkt dat zijn lippen bijna de hare bereiken…

Vol bewondering kijkt Ryan naar haar gezicht, zo dichtbij hem. Haar sprekende ogen kijken diep in de zijne. Zich bewust van zijn ogen op haar gezicht, kijkt Lena naar hem op. Hij ziet er opeens zo kwetsbaar uit. Overspoeld door een heel intens gevoel voor hem, drukt ze haar mond op de zijne.

Ryan kust haar en slaat zijn armen om haar heen. Zijn handen verdwijnen onder haar truitje. Haar huid voelt glad en zijdeachtig zacht. Lena legt haar handen in Ryan’s nek en trekt hem nog dichter naar zich toe. Ze kussen elkaar innig, alsof ze zich verliezen in elkaar.

Zonder elkaar ook maar voor een moment los te laten, strompelen Lena en Ryan naar de bank. Met een plof vallen ze erop neer. Lena kijkt op naar zijn gezicht. De uitdrukking erop is zo intens, zo alleen maar op haar gericht. Ze heeft het gevoel alsof ze hem recht in zijn ziel kijkt.

Ryan duwt zijn handen onder haar en tilt haar iets omhoog, nog dichter tegen hem aan. Zijn keel zit dicht van alle emotie en zijn hart raast in zijn borstkas, terwijl ze helemaal opgaan in elkaar. Kleren verlaten al snel hun lichamen en niet veel later verdwijnt ook de wereld om hen heen…