“Dit zou ik zo elke dag wel willen.” Verzucht Lena. Ryan fronst zijn wenkbrauwen. “Droge crackers met jam eten?” Lena gooit zo’n cracker naar hem toe, waarna hij in lachen uitbarst. Dan wordt ze weer serieus. “Nee, ik bedoel… ontbijten, met jou.”

Ryan grijnst. “Uw wens is mijn bevel. En o, kijk nou! Je wens is al uitgekomen.” Lena kijkt hem aan en zucht. “Was het maar zo makkelijk.” Ryan pakt haar hand beet en knijpt erin. “Alles kan makkelijk worden, Julia, zolang je maar-”

Lena trekt haar hand uit de zijne. “Niet alles in het leven is een spelletje, Ryan!” Zegt ze bits, waarna ze opstaat en hun borden naar de wasbak brengt. “Is dit onze eerste ruzie?” Vraagt hij luchtig. Lena reageert niet en Ryan bijt op zijn tong. Lompe zak, denkt hij bij zichzelf.

Hij staat op. “Sorry, Julia, dat was bot van me, maar ik-” Dan draait Lena zich om en smeert zijn gezicht vol schuim. Ryan probeert zijn gezicht nog met zijn armen te beschermen, maar het mag niet baten. Hij besluit het op een rennen te zetten, met Lena vlak achter hem aan.

“Genade! Genade!” “Chocolade, potje inkt, jij stinkt!” Plaagt Lena hem, terwijl ze hem hijgend achtervolgt. Ryan draait zich om. “Is dat zo? Stink ik?” Lena grijnst. “Ken je dat niet? Dat zongen wij vroeger altijd op school.”

“Pestte je toen ook al zielige, kleine jongetjes?” Voorzichtig zet Ryan een stap naar haar toe. “Alleen als ze mij eerst hadden gepest.” Antwoordt Lena hooghartig. “Ah ja, dus jij was altijd een lief meisje?” Lena knikt. “Heel lief.”

Dan pakt Ryan haar polsen beet en brengt haar handen naar haar eigen gezicht. Het overige schuim komt in Lena’s gezicht terecht en ze begint te lachen en te gillen tegelijkertijd. “Ik geloof er niets van, Julia Vergroot.” Zegt Ryan, terwijl hij haar gezicht met schuim besmeert.

“Ryan, stop, stop!” Roept Lena lachend. “Alsje?” “Alsjeblieft!” Ryan laat haar polsen los en het duurt even voordat Lena weer op adem is. “Dat was gemeen.” “Nu staan we quitte, oké?” Lena zucht. “Oké.” “Nu neem ik snel een douche; ik heb zo dienst.”

Lena kijkt hem verbaasd aan. “Op zondag?” Ryan schokschoudert. “De politie werkt zeven dagen per week, vierentwintig uur per dag.” Lena knikt begrijpend en loopt dan teleurgesteld naar het aanrecht. “Wat is er nou?” Vraagt Ryan haar.

“Ik dacht, nou ja… Ik dacht alleen dat we misschien… dat we misschien de dag samen door konden brengen.” Ryan kreunt. “O, Julia, je weet dat ik zo ja zou hebben gezegd, maar ik moet werken vandaag. Sorry, ik had het je moeten zeggen.”

“Nee, nee, dat maakt niet uit. Mijn fout.” Lena pakt een bord beet en begint het af te wassen. God, wat voelt hij zich op dit moment schuldig. Hij had het haar gisteravond moeten vertellen, dan was ze nu niet zo terneergeslagen geweest.

Als Ryan in de badkamer is verdwenen, laat Lena het bord in de wasbak vallen en staart voor zich uit. Domme koe! Ryan heeft je alleens verteld dat agenten flexibele werktijden hebben, dat hij ook in het weekend moet werken, daarom kan hij ook niet zo vaak bij Harold op bezoek komen.

“Julia?” Verschrikt kijkt ze opzij. Ryan staat net buiten de badkamer. Hij staat nog steeds in zijn ondergoed en zijn warrige kapsel is nog droog. “De shampoo staat rechtsonder in de cabine.” Zegt ze uit het niets. Ryan lacht. “Ik wilde je eigenlijk iets anders zeggen.”

Ryan loopt naar haar toe. “Ik meld me ziek.” Lena kijkt hem vragend dan, dan beseft ze plotseling wat hij daarmee bedoelt en dan verandert haar vragende blik in een blik vol blijdschap. “Echt waar? Maar, kun je dat wel maken? Ik bedoel-”

Ryan legt zijn vingertoppen tegen haar lippen. “Geen zorgen. Ik regel het wel.” Van vreugde springt Lena in zijn armen. “Ik wil heel de dag met jou doorbrengen, Julia. Ik kan en wil je nu niet alleen laten.” Lena plant een kus in zijn nek. Ze weet het nu al, dit wordt de mooiste dag…