Gelukkig worden, dat heeft tijd nodig. En dat weet Lena. Geluk koop je niet bij een pakje boter. Als dat zou kunnen, dan kocht ze tientallen pakjes boter en dan zou ze voor de rest van haar leven zielsgelukkig door het leven gaan.

Lena staat aan het aanrecht haar bord en bestek af te wassen, terwijl haar hersenen overuren draaien. Ze vraagt zich af wanneer ze voor het laatst gelukkig is geweest, écht gelukkig. Het eerste beeld dat voor haar geestesoog verschijnt is haar huwelijksdag.

Ze haalt haar linkerhand uit het warme sop en kijkt naar haar met goud bewerkte trouwring. Ze hield van Luke. En toen hij haar vroeg of zij met hem wilde trouwen, leek haar geluk compleet. Na een half jaar verloofd te zijn geweest; trouwden ze op een warme zomerdag in juli.

Vanaf die dag kreeg ze er een heel nieuwe familie bij – de familie van Luke. Lena was sinds drie jaar alleen. Haar ouders waren haar allebei binnen vijf jaar ontvallen aan kanker. Broers en zussen had ze niet. Het was moeilijk, vooral omdat de band met haar ouders zeer sterk en hecht was.

Lena liet de wasbak leeglopen en begon haar bord en bestek af te drogen. Haar ouders hadden het niet breed. En dat terwijl haar moeder van goede huize kwam. Maar dat haar moeder voor een arme muzikant, haar vader, koos, konden haar ouders niet verkroppen.

Hoeveel haar moeder ook van haar ouders hield; ze hield meer van Lena’s vader. Hun liefde was oprecht, sterk en werd bekroond met een prachtige liefdesbaby. Lena werd door haar ouders geadoreerd. En daardoor was hun dood een ijzige steek in het hart.

Een jaar later leerde ze Luke kennen. Luke. Charmant, slim en zorgzaam. Lena werd direct hopeloos verliefd op hem. Na een jaar woonden ze samen in het prachtige huis van Luke, in een dure villawijk in Zuiderdijk. Opnieuw een jaar later waren ze getrouwd.

De ouders van Luke namen haar vol liefde op in hun familie. De zus van Luke, Suzan, was niet dol op Lena, maar Luke noemde dat afgunst. Afgunst op haar schoonheid en intelligentie. Ja, Luke was een charmeur, maar hij deed dan ook alles voor haar.

Lena ruimde haar bord en het bestek op en staarde door een raam naar buiten. De winter kwam eraan. De bomen werden langzaamaan kaal geplukt door de wind. Nog even en het nu nog groene gras zal bedekt zijn met een dikke laag sneeuw.

Twee jaar was ze gelukkig getrouwd met Luke. Maar precies in de maand dat ze over kinderen nemen begonnen, verongelukten de ouders van Luke bij een ernstig auto-ongeval. Het was een verschrikkelijke tijd, want opnieuw moest Lena afscheid nemen van ouders, haar schoonouders.

Luke zakte steeds verder weg in zijn verdriet. Of hij stortte zich op zijn werk of hij zat, lag of hing in bed en dronk totdat hij de pijn en het verdriet niet meer voelde en buiten bewustzijn raakte. Lena zag haar liefhebbende man aftakelen en veranderen in een monster…

Ze trok haar trouwring van haar vinger en smeet hem in de gootsteen. Ze opende de kraan en met een nietsziende blik zag ze hoe haar trouwring, zijn teken van liefde voor haar, door het water werd meegenomen en in het donkere gat verdween.

Zo simpel kon het zijn. Bestond er ook maar een donker gat voor haar gedachten, haar schuldgevoel, haar pijn en verdriet, haar nachtmerries, haar herinneringen… Bestond er ook maar één manier om dat alles weg te kunnen spoelen. Voorgoed…