Haar ogen zijn omringt door rode kringen, waarschijnlijk van het huilen. Haar zwarte haar is niet meer, het is donkerblond en heeft totaal geen glans. De krullen zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor steile lokken.

Toch zou hij haar uit duizenden herkennen. Hij hoeft alleen maar in haar smaragdgroene ogen te kijken… “Hoe gaat het?” Vraagt Ryan zonder erbij na te denken. Lena krimpt in elkaar. Ryan kan zichzelf wel voor zijn kop slaan; het is duidelijk hoe het met haar gaat…

“Onder omstandigheden… prima.” Reageert ze neutraal. “En met jou?” Lena bijt op haar tong, die ze wel zou kunnen afbijten. Hij heeft net zijn opa begraven! Hoe denk je zelf dat het met hem gaat?, denkt ze verwijtend.

“Sorry, dat was dom van me.” Voegt ze er snel achteraan. “Geen probleem. Ik begon.” Het is even stil, totdat Lena’s begeleider haar eraan herinnert dat ze moeten vertrekken. “Ja, ik kom.” Verzucht Lena. “Nee, wacht!” Ryan wendt zich tot Lena’s begeleider.

“Een paar minuten, meer vraag ik niet.” “Dan zeg wat u te zeggen hebt.” Snauwt Lena’s begeleider. Ryan wendt zich weer tot Lena. “Zijn ze daar allemaal zo?” Vraagt hij haar. Ondanks alles, de tijd in de gevangenis, de plotselinge dood van Harold, moet Lena lachen.

“Ik ben bang van wel.” Antwoordt ze. Dan wordt ze weer serieus. “Gecondoleerd, met Harold.” Lena kijkt naar het graf. “Jij ook.” Zegt Ryan. Op Lena’s gezicht verschijnt een waterig glimlachje. Dan kijkt ze hem weer aan.

“Je wilde mij iets zeggen.” Ryan wendt zich weer tot haar en even slaat haar hart een slag over. Zijn vriendelijke, grijze ogen kijken haar recht haar, zoals ze zo vaak hebben gedaan toen ze nog samen waren… “Ja, sorry.”

“Het geeft niet. Het is alleen, ik heb niet veel tijd meer.” Lena kijkt naar haar begeleider. Hij staat ongeduldig met zijn voet te tikken en houdt zijn horloge streng in de gaten. Ryan knikt. “Ik wil je niet in de problemen brengen.”

“Dat doe je niet. Vertel maar gewoon wat je me wilt vertellen.” Ryan zet een stap naar voren en pakt Lena’s handen beet. Ietwat verrast kijkt Lena naar haar handen in de zijne, een plek waar ze al heel lang niet meer geweest zijn.

Net op het moment als Ryan iets wil gaan zeggen, horen ze een vrouwelijke stem. Ze kijken allebei opzij. Een jonge vrouw met opgestoken haar komt naar hen toegelopen. Ryan laat Lena’s handen los. “Ryan, waar blijf je nou?” Vraagt de vrouw ietwat zeurderig.

“Waarom ben je niet met mijn ouders meegereden?” Vraagt Ryan aan haar. De vrouw steekt haar arm door de zijne en glimlacht liefjes naar hem. “Ik kijk dwars door jou heen, dat weet je toch. Je wilt op dit moment niet alleen zijn.”

Ryan zucht. “Marit, dit is Lena. Lena, dit is Marit.” Marit steekt vriendelijk haar hand uit en voorzichtig schudt Lena haar hand. “Lena Sanders.” Zegt Lena. Marit glimlacht, maar haar ogen staan gespannen, alsof ze op haar hoede is. “Marit Veldhoven, Ryan’s verloofde.”