Ze voelt opnieuw het natte zweet over haar lichaam glijden. Ze hoort opnieuw de takken onder haar schoenen breken. Ze ziet opnieuw de verschillende soorten bomen aan zich voorbij gaan. Ze herbeleeft die avond opnieuw, alsof het de dag van gisteren is.

Lena stopt met lopen. De taxi heeft haar een paar minuten geleden aan de rand van het bos afgezet en nu is Lena op weg naar de grond van Harold. Het is precies dezelfde route als op de avond dat ze op de vlucht was…

Ze kijkt voor een moment om zich heen. De lucht is niet donker, maar lichtblauw. De wolken zijn niet grijs, maar zo wit als sneeuw. De toppen van de bomen wiegen zacht mee met de wind. Voor het eerst ziet ze de pracht van dit bos, in plaats van het dreigende, het donkere.

Lena zet een stap naar voren, maar brengt zichzelf dan meteen weer tot stilstand. Ze durft niet meer. Ze durft gewoon niet meer. Lena schudt ongelovig haar hoofd en staart naar het gras onder haar. Wat doet ze hier eigenlijk? Wie houdt ze voor de gek?

Wat dacht ze toen ze besloot om naar het houthakkershuisje terug te keren? Wat bezielde haar? Lena lacht hol. Ze moet wel gek zijn geweest, krankzinnig! Lena zoekt steun bij een boom. Ze pulkt wat aan het boomschors en zucht diep.

Eigenlijk, beseft ze, eigenlijk is ze gewoon heel bang aan wat ze zo meteen aan zal treffen. Misschien staat het huis van Harold en het houthakkershuisje er niet meer. Misschien wonen er mensen in zijn huis en gebruiken zij het houthakkershuisje als schuur of zoiets.

Misschien… Lena slikt. Misschien heeft Harold het wel aan zijn familie overgedragen. Misschien woont zijn dochter, Livia, wel in zijn huis, samen met haar man. Of misschien wilde zij het niet en gaf zij het aan Ryan, omdat ze toch wil dat het in de familie blijft.

Lena’s nekhaartjes springen overeind. Nee, ze moet daar niet heengaan. Als ze zichzelf kan beschermen tegen een hoop verdriet en pijn, dan moet ze die kans grijpen. Ze is al eens eerder gekwetst en dat wil ze niet – het liefst nooit meer – nog eens meemaken.

Lena draait zich om en loopt terug, terug naar de rand van het bos. Maar waar moet ze dan heen? Waar moet ze vannacht slapen? Het geld wat ze in de gevangenis heeft verdiend wil ze het liefst niet meteen opmaken. Ze heeft besloten dat dat geld voor noodgevallen is.

Lena snuift. Is dit, eerlijk gezegd, niet zo’n soort noodgeval? Minutenlang blijft ze stilstaan. Op één en dezelfde plek. De wind giert langs haar heen. Haar lange, blonde lokken kietelen haar in ’t gezicht. Ze haalt haar neus op en draait zich dan, plotseling, maar resoluut, om.

Ze moet het weten. Ze moet weten wat er met het houthakkershuisje gebeurd is. Als ze het nu niet uitzoekt, dan krijgt ze hier spijt van, vroeg of laat. Lena zet flinke stappen en in no time staat ze voor het oude houthakkershuisje, snakkend naar adem en met een blik vol ongeloof…