BDW - editie 1322

N° 1322 VAN 29 MAART TOT 5 APRIL 2012 ¦ WEEK 13: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE

Renovatie tegen urinegeur

Jean Nouvel ontvouwde een jaar geleden zijn imposante plan-nen voor de vernieuwing van hetZuidstation met een grote ‘spie-

gelvlinder’ boven de sporen als blik-vanger.Of dat landmark er komt, is ondui-delijk. Onlangs zei minister-pre-sident Charles Picqué (PS) dat er eerst een oplossing moet worden gevonden voor de verzadigde noord-zuidverbinding. De studie daarover is nog niet voltooid (lees ook p. 2-3). De NMBS zelf snijdt het hoofdstuk ‘Jean Nouvel’ liever niet aan. Dat bleek onlangs op een debatavond over de Zuidwijk, georganiseerd door de vzw’s Congres en Recyclart. Tot bewijs van het tegendeel is er dus geen sterk medicijn voor de zie-ke Zuidwijk.

Wildparkeren en -plassenEen en ander betekent nog niet dat er niets gebeurt met het Zuidstation. Op korte termijn wordt de Overdek-te Straat aangepakt, de bus- en bo-vengrondse tramhalte van de MIVB. Daarnaast zijn er plannen voor de ruimtes onder de spoorviaduct tus-

SINT-GILLIS – De Overdekte Straat aan het Zuidstation gaat dicht en er komt een galerij die het station met het stadscentrum verbindt. Dat zijn twee voorstellen voor de omgeving van het Zuidstation. Rond de grootse plannen van de Franse architect Jean Nouvel blijft het stil.

Euro Immo Star wil af van het stank- en tocht-gat dat de Overdekte Straat vandaag is

Onder de spoorviaduct van het Zuidstation komt een winkel-wandelgalerij.

A sleeping elephAnt: muhammad ali in de Ring in de kvsen ook: stanley kubrick, Cynthia loemij en Other lives.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

29 0312

blijven, maar de Overdekte Straat zal wel afsluitbaar zijn. Dat moet de tocht buitenhouden.” De MIVB bestudeert hoe de tram helemaal ondergronds kan rijden.EIS gaat voorts de stationstoegang aan de Europa-esplanade vernieu-wen. Dat plein wordt helemaal au-tovrij, waardoor het wildparkeren er onmogelijk wordt. Richting Kleine Ring komt er langs de spoorbrug een half afgesloten wandelgalerij. Samen met de vernieuwde toegang moet die de treinreiziger makkelij-ker te voet naar het stadscentrum leiden. Vandaag is het een unheim-liche plek en zowat het grootste uri-noir van Brussel.Onder de sporen ligt 20.000 vier-kante meter onbenutte ruimte. Daar komt onder meer een fietsenstalling met tweeduizend plaatsen en een hal die op zondag kan worden inge-nomen door de Zuidmarkt. Op ter-mijn komen daar winkels. “Voorlo-pig kan dat nog niet; daarvoor moet het Bijzonder Bestemmingsplan (BBP) eerst gewijzigd worden,” zegt Thierry de Limburg Stirum.De plannen wekken weinig enthou-siasme. “Met de nieuwe galerij wil men de mensen zo snel mogelijk wegleiden,” zegt Anderlechts burge-meester Gaëtan Van Goidsenhoven (MR). “Dit is niet de grote ingreep die de wijk nodig heeft. Ik heb vier jaar vergaderd over het project van Nouvel dat er nu misschien niet

ADVERTENTIE

1 x PErWEEK

WWW.groEnE-zaK.bE

© B

AR

T DE

WA

EL

E

sen het station en de Kleine Ring. Binnenkort dient Euro Immo Star (EIS), een dochter van de NMBS, voor die ingrepen een bouwaan-vraag in.“De Overdekte Straat is een kanker die moet verdwijnen,” zegt Thierry de Limburg Stirum, commercieel directeur van EIS. “Wij willen die ruimte in het station integreren. De

komt. We hebben nochtans een his-torische kans om iets groots te doen voor de ruime omgeving, inclusief de Slachthuizen, Biestebroek en de buurt van Wiels.”Ook bij Mobiel Brussel klinkt twij-fel. “De herinrichting van het Zuid-station door Jean Nouvel is aan de Brusselaar voorgesteld als een grote slagroomtaart. We vrezen dat EIS daar nu de kersen van af plukt en dat er daarna niets meer zal gebeuren,” zegt een betrokkene.De vraag is ook of NMBS-dochter Euro Immo Star, in wezen een vastgoedbedrijf met louter com-merciële bedoelingen, de aangewe-zen instantie is om de vernieuwing van het belangrijkste openbaar-vervoersknooppunt van het land te coördineren.

Laurent Vermeersch en Steven Van Garsse

© B

AR

T DE

WA

ELE

taxi’s en bussen moeten dan verhui-zen. De tram kan er nog enkele jaren

BDW 1322 PAGINA 2 - DONDERDAG 29 MAART 2012

Ook voor de kraanmachinisten in de haven van Brussel is de lente aangebroken. © SASKIA VANDERSTICHELE

DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE

De ene tunnel is de andere niet

Uitgelicht > Schuman-Josaphatverbinding is tijdelijk antwoord

V orige week zaterdag begon de afbraak van een deel van de tunnelwand van de Jubel-

parkspoortunnel. Die tunnel leidt spoorlijn 26 (Halle-Merode-Vilvoor-de) deels onder de stad.Spoorwegarbeiders braken een deel van de tunnelwand af om er een andere tunnel op aan te sluiten: de nieuwe Josaphattunnel. Beide tun-nels ontmoeten elkaar ongeveer vijftien meter onder de Plaskylaan in Schaarbeek.Wanneer er in 2015 sporen liggen, is het mogelijk om van de Europese wijk rechtstreeks naar de luchthaven te sporen, en sneller naar steden als Antwerpen, Mechelen, Luik en Leu-ven. Een deel van het treinverkeer wordt op die manier anders door de stad geleid. Dat maakt het mogelijk

de noord-zuidtunnel, de verbinding tussen Noord- en Zuidstation, te ontlasten.Technisch gezien is de 1,2 kilometer lange Schuman-Josaphattunnel een huzarenstukje. Er wordt al sinds 2008 aan gewerkt, maar de overlast voor de stad is eerder klein. Wan-neer de tunnel in het treinstation Schuman vertrekt, gaat hij onder het Berlaymontgebouw, onder de Ne-derlandse ambassade, onder de Kor-tenberglaan én de autotunnel onder de Kortenberglaan die het verkeer naar het centrum leidt; ter hoogte van het De Jamblinne de Meuxplein draait hij af richting Plaskylaan, om daar onder een huizenblok de Jubel-parktunnel te omhelzen.Bovengronds merk je bijna niets van het gegraaf onder de stad. Voor het

hele traject wordt nochtans 255.000 kubieke meter grond uitgegraven, worden er 8.200 vrachtwagens be-ton uitgestort en werken er dagelijks gemiddeld tweehonderd (voorname-lijk Oost-Europese) arbeiders aan de tunnel.Het geheel kost netwerkbeheerder

Infrabel 337 miljoen euro en het fe-derale Belirisfonds 42 miljoen euro.

Minder centraalHoewel de noord-zuidverbinding door de alternatieve nieuwe trein-verbinding even kan ademen, is het twijfelachtig of het er minder druk wordt. En het kleinste incident met

een trein in de noord-zuidverbin-ding zorgt gemakkelijk voor vertra-ging.Nieuwe treinverbindingen die via Schuman naar andere steden rijden, zullen daar niet veel aan verande-ren, tenzij ze ten koste gaan van verbindingen tussen de noord-zuid-

as en die steden. Dat zou betekenen dat het Brusselse spoorwegnet veel minder centralistisch wordt, en ook dat er meer op metro moet worden ingezet.Officieel heet het dat er weinig an-ders mogelijk is dan een nieuwe tunnel te graven onder of naast de noord-zuidverbinding. Dat zijn al-

BRUSSEL – Eind 2015 is de Schuman-Josaphattunnel afgewerkt en wordt de noord-zuidverbinding deels ontlast. De Brusselse regering heeft echter niet veel zin om mee te denken aan de toekomst.

Een nieuwe treintunnel maakt het spoorwegnet minder centraal, maar betekent ook meer investeren in metro

‘GEVANGENEN STAPELEN ALS GALEISLAVEN?’

BRUSSEL – In de gevangenis van Vorst leven 739 gevange-nen terwijl er plaats is voor 402. “De mensenrechten worden geschonden,” zegt stafhouder Dirk Van Gerven.

Door de overbevolking zitten op dit moment 450 gevangenen met drie in een cel, bedoeld voor een of twee personen. “Twee slapen in een stapelbed, de der-de op een matrasje op de grond. Omdat er te weinig personeel is, komen de gevangenen amper buiten. Hoe lang gaat dit nog duren? Gaan we de gevangenen opstapelen als galeislaven?”De overbevolking en de abomi-nabele, ‘middeleeuwse’ staat van het gebouw leiden ook tot onhygiënische toestanden. De douches werken niet, of er is geen personeel om de gevan-genen te begeleiden. En in het restaurant lopen ratten. Maar er zijn nog andere gevolgen: advocaten moeten soms uren wachten voor ze hun cliënt te zien krijgen, de gevangenen hebben minder contact met hun familie omdat de bezoekerszaal maar twaalf plaatsen heeft, en bovendien krijgen ze nog amper psychologen en sociaal werkers te zien.Van Gerven schreef nu samen met de Liga voor Mensenrech-ten, het Internationaal Obser-vatorium van de Gevangenis-sen en de Toezichtscommissie van de gevangenis een brief aan minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD). “Alle gevangenen worden als schuldi-gen aangezien, terwijl een derde in voorlopige hechtenis zit.” De stafhouder vindt dat in plaats van voorlopige hechtenis andere oplossingen mogelijk zijn. Hij pleit voor meer borgsommen, elektronisch toezicht en alter-natieve straffen.Volgens het kabinet-Turtelboom wordt het elektronisch toezicht verder uitgewerkt en gaan in mei honderd nieuwe cellen open in de naburige gevangenis van Sint-Gillis.Voor de ‘middeleeuwse’ staat van het gebouw verwijst het ka-binet-Turtelboom naar staatsse-cretaris Servais Verherstraeten (CD&V), verantwoordelijk voor de Regie der Gebouwen. “Er is jarenlang ondergeïnvesteerd,” zegt diens woordvoerder. “Al wat wij nu kunnen doen, is werk maken van het masterplan. Daarin wordt uitgegaan van een nieuwe gevangenis in Haren te-gen 2016.”� HUB

OPMERKELIJK

© A

RC

HIE

F BD

W

BDW 1322 PAGINA 3 - DONDERDAG 29 MAART 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�21�MAARTMR�TEGEN�MOBILITEITSPLAN. De MR-oppositie van de Stad Brussel kant zich tegen het mobiliteitsplan van het stadsbestuur. Dat plan spitst zich toe op de zwakke weggebruiker. Om het openbaar vervoer vlotter te laten verlopen zou het doorgaand verkeer uit de stad verdwijnen. MR vreest dat de handelaars hieronder zullen leiden en voorspelt meer files op de Kleine Ring. Het voorstel om parkeer-plaatsen op de openbare weg te behouden voor buurtbewoners, vindt de partij wel positief.

DONDERDAG�22�MAARTMR�EN�fDf�(DEELS)�AfzONDERLIjk. Het FDF en een deel van de MR komen op met aparte verkiezingslijsten in Sint-Lambrechts-Woluwe. Begin maart kondigde burgemeester Olivier Maingain (FDF) nochtans een gemeenschappelijke MR-/FDF-lijst aan. Volgens een deel van de MR is het tijd voor nieuwe ideeën, een ander deel houdt vast aan de band met het FDF en zijn plaatselijke incarnatie, Olivier Maingain. Net als in Schaarbeek ontstaat er een schisma.

NEGATIEf�ADvIES�vOOR�UPLAcE. De Vlaamse Gewestelijke Milieuvergunningscommissie geeft een negatief advies voor Uplace. De komst van het winkelcentrum in Machelen zou grote verkeers-hinder en te veel luchtverontreiniging veroorzaken. Uplace kreeg eer-der wel een bouwvergunning van Vlaams minister van Ruimtelijke Ordening Philippe Muyters (N-VA). Daartegen werd intussen beroep aangetekend. Omdat het milieuadvies niet bindend is, kan Vlaams minister van Milieu Joke Schauvliege (CD&V) het negeren.

vRIjDAG�23�MAARTMUSEUM�vAN�ELSENE�IN�DE�PRIjzEN. Het Museum van Elsene wint de juryprijs van de Brusselse Museumraad op de eerste Museum Night Fever Awards. Volgens de jury slaagt het Elsense museum het best in zijn opzet om collecties op een vernieuwende en jonge manier te presenteren.

WESTLAND�SHOPPING�ONTRUIMD. Het shoppingcentrum Westland in Anderlecht wordt omstreeks 14 uur ontruimd. Om 11 uur ontvangt de lokale politie een bommelding. De evacuatie duurt slechts enkele minuten. Waarom het drie uur duurde vooraleer de agenten ter plaatse kwamen, is niet duidelijk.

zATERDAG�24�MAART20�kM�UITvERkOcHT. Dertigduizend mensen schrijven zich in voor de 20 km door Brussel. Na iets meer dan vijf uur zijn alle rugnummers de deur uit. De 20 km is dit jaar op 27 mei. Anders dan vroeger zal het startschot om 10 uur worden gegeven: na een dode-lijk ongeval vorig jaar werd onderzocht hoe de loopomstandigheden comfortabeler kunnen.

NIEUWE�TREINTUNNEL. Onder de Schaarbeekse Plaskylaan verbinden arbei-ders de nieuwe Schuman-Josaphattunnel met de oude Jubelparktunnel. Met de ver-binding tussen het station Schuman en de lijn Halle-Vilvoorde wil de NMBS een snelle

verbinding creëren tussen de Europese wijk en de luchthaven. Ook de noord-zuidverbinding wordt zo ontlast.

Job Day�OP�BRUSSELS�AIRPORT. 3.500 mensen bezoeken de vijfde Job Day op de luchthaven. Meer dan dertig werkgevers stellen zich er voor. De helft van de bezoekers komt uit Brussel, veertig procent uit Vlaanderen en tien procent uit Wallonië.

MAANDAG�26�MAART MEER�NAcHTPARkEREN. Het gemeentebestuur van Sint-Joost-ten-Node wil het nachtparkeren uitbreiden. Nachtparkeren betekent dat tussen 19 en 7 uur parkeren toegelaten wordt op plaatsen die geen parkeerplaats zijn. Het systeem bestaat al in enkele straten; burgemeester Jean Demannez (PS) vindt het een succes en wil het uitbreiden. Brussels minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) vindt het systeem illegaal en overweegt tegenmaatregelen.

DINSDAG�27�MAARTGaybashinG�BESTRAfT. De Brusselse gemeenteraad keurt de administratieve bestraffing van gaybashing, het verbaal of fysiek belagen van holebi’s, goed. De maatregel past in een uitbreiding van de gemeentelijke administratieve sancties (GAS). Een langere reeks overtredingen kan nu bestraft worden zonder tussenkomst van een rechter, met een geldboete.�� Samengesteld�door�Nick�vervaeck�en�christophe�Degreef

De nieuwe Schuman-Josaphattunnel is een huzarenstukje: tweehonderd arbeiders, 225.000 kubieke meter uitgegraven grond, 8.200 vrachtwagens beton, en toch blijft bovengronds de overlast beperkt.

leszins de scenario’s die Infrabel be-studeert. Maar in een parlementaire commissie van midden maart liet Brussels minister-president Charles Picqué (PS) zich nogal kritisch uit over het idee. Volgens Picqué valt bij de bouw van een nieuwe tunnel te vrezen dat Brussel veel overlast zal kennen door zulke werkzaam-heden – wat door de praktijk van de Schuman-Josaphattunnel ontkracht wordt. Maar Picqué stelde dat de federale overheid om budgettaire redenen wel eens voor goedkopere technieken zou kunnen kiezen, en

daarvoor een deel van de stad open zou kunnen leggen. Geschat wordt dat de nieuwe treintunnel om en bij het miljard euro zou kosten.Bovendien vindt Picqué dat een toe-name van de spoorcapaciteit bete-kent dat ook het Brusselse openbare vervoer zal moeten investeren in ex-tra capaciteit om al die treinreizigers vlotter op te vangen. Picqué lijkt daar niet veel zin in te hebben, want dat betekent meer uitgaven voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Gebeurt er echter niets structureels met de noord-zuidverbinding, dan

dreigt Brussel minder aantrekkelijk te worden als spoorbestemming. En de laatste tijd gaan er stemmen op om het Centraal Station te sluiten en van het Noord- en Zuidstation kopstations te maken waar treinen stoppen. Een idee dat bij een goed-geplaatste bron in de raad van be-stuur van de NMBS alvast als onmo-gelijk wordt gepercipieerd, omdat er in die stations te weinig capaciteit is om zoveel treinen te laten stop-pen.�� christophe�Degreef

Angst voor gettovorming in Europa is een uiting van morele paniek. Zowel bij rechts als bij links.”

De Franse socioloog Loïc Wacquant ontkracht in Knack de mythe dat Brussel en andere Europese steden ten prooi zijn gevallen aan gettovorming.

Ze hebben me aangeraden om mijn zwempak aan te trekken en me af te koelen in de vijvers van Elsene.”

De Deen Carsten Poulsen ergert zich aan het ontbreken van een grasveld rond de vijvers van Elsene, maar hij vangt keer op keer bot met zijn klacht bij gemeente en Gewest (in Le Soir).

Om de oudere homoseksuele Brusselaar een aangename oude dag te bezorgen kwam Kristof Buntinx op het idee om een ‘HolebiHome’ op te richten. De homoseksuele Belgische ontwerper wil hiermee de eenzaamheid bij holebi’s in de stad aanpakken. Verschillende mensen zouden dan samen een gebouw aankopen waarbinnen ze elk een eigen appartement krijgen. Het oorspronke-lijke plan om een rusthuis voor homoseksuelen op te

richten, wilde de overheid niet subsidiëren. Daarom be-sliste Buntinx het heft zelf in handen te nemen. Hij vond cohousing-expert Mark Van den Dries bereid om mee te werken. Uit een enquête blijkt dat er wel degelijk vraag is naar zo’n initiatief. Hoewel de ondervraagden bereid bleken om ook met hetero’s samen te wonen, zullen ho-lebi’s voorrang krijgen.� Nick�vervaet

HolebiHomeHETWOORD

© B

AR

T DE

WA

EL

E

“

“

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF


FOYER IN MOLENBEEK, ORGANISATIE MET VELE GEZICHTEN (AFLEVERING 1)

‘Wij pakken problemen graag aan met flair’

SINT-JANS-MOLENBEEK – Al meer dan veertig jaar is de Foyer een begrip in Brussel. Het begon met een jeugdhuis in een volkse, maar kansarme buurt in deze vrijwel jeugdhuisloze stad. Honderden kinderen kregen er huiswerkhulp, keken er film en leeuw. Intussen is het jeugdhuis uitgegroeid tot een flink uit de kluiten gewassen sociale organisatie die vier vzw’s groepeert. De grootste daarvan is een officieel Regionaal Integratiecentrum. De andere vzw’s bieden activiteiten voor jong en oud, vrouw en man, uit Molenbeek en heel Brussel.

A ls een ontoegankelijke burcht sluit het grote ge-bouw van de Franse Ge-

meenschap Molenbeek af van het Saincteletteplein. Maar wie zijn weg een beetje kent in Brussel, weet dat je net vóór die burcht naar links kunt om in een van de kleurrijkste straatjes van Molenbeek terecht te komen: de Werkhuizenstraat.Als Francis Marissens mij voor de deur van de Foyer tegenkomt, lacht hij er een beetje mee. “Ja, het is hier door de jaren het sociale straatje van Molenbeek geworden.”De Foyer alleen al neemt een vijf-tal blokken van de straat in beslag. Naast het oorspronkelijke jeugd-huis is er nu ook een houtatelier, zijn er klaslokalen voor allerlei op-leidingen, en een permanente ten-toonstelling over diversiteit. Toch hebben de gebouwen iets gemeen: elk van hen heeft wel een of ander kleurrijk accent dat het grijze van de stad doorbreekt. “Daar hecht onze directrice veel belang aan,” legt Ma-rissens uit. “Onze opdracht is aller-lei problemen aan te pakken, maar we doen dat graag met flair.”“Voor één gebouw moeten we de onlangs overleden Phil Bosmans bedanken. Hij kocht zelf een pand in de De Ribaucourtstraat om er een vrouwenhuis van te maken. Die man heeft voor onze organisatie, en

voor heel wat andere, veel betekend. Zulke mecenassen lopen er tegen-woordig niet veel meer rond.”

LaboratoriumBij Foyer worden activiteiten vaak opgezet als kleine uitprobeersels, en soms nemen ze dan zo’n om-vang aan dat ze een eigen leven gaan leiden. Dat gebeurde bijvoor-beeld met de taallessen Nederlands voor nieuwkomers, die nu voor heel Brussel gecentraliseerd zijn in een aparte organisatie. Ook Intec Brus-sel, met zijn informaticacursussen voor laaggeschoolde allochtonen, is een spin-off van de Foyer. “Zo wer-ken wij, dat is de kracht van onze organisatie,” zegt Marissens. “Wij staan met beide voeten op het ter-rein. Dankzij die praktische erva-ring evolueren we steeds mee met de tijd. De Foyer is een laboratorium voor hoe een solidaire samenleving zou kunnen zijn.” Want de tijden veranderen, en het publiek van Foyer ook.Intussen heeft Loredana Marchi zich bij ons gevoegd. Zij is de hui-dige directrice van Foyer, een Ita-liaanse die na haar studie aan de universiteit van Trieste naar België kwam om les te geven aan Italiaan-se migrantenkinderen. Nu zijn het heel andere nationaliteiten die zich bij de Foyer aandienen: Marokka-

nen, Turken, Tsjetsjenen, Russen, Roemenen...Dat een en ander niet zonder bot-sen en stoten verloopt, spreekt voor zich. “Het kan allemaal beter als we de problemen erkennen en aanpak-ken,” zegt Marchi. “Helaas zien we

de maatschappij verharden. Vroe-ger was er meer solidariteit, nu is er meer en meer individualisering, en dus ook vereenzaming. Een pro-bleem dat we de laatste jaren zien toenemen, is dat van de alleen-staande moeders. Overal neemt het

aantal echtscheidingen toe, maar als je het al niet breed hebt, is het leven helemaal hard als gescheiden moeder.” Marchi wordt er stil van terwijl ze eraan denkt, en Maris-sens neemt weer over: “Zulke the-ma’s pikken wij op, precies omdat we tussen de mensen staan. Onze ervaring krijgt officiële waardering, en voor een aantal thema’s – zoals werken met Roma of mensen zon-der papieren – zijn wij een erkend expertisecentrum, wat betekent dat wij over die onderwerpen advies ver-lenen aan andere organisaties. Maar we willen zeker het eerstelijnswerk niet loslaten, want anders verliezen we ook de grondslag voor onze ex-pertise.”“Dat standpunt moeten we soms wel met hand en tand verdedigen. Vroe-ger kregen middenveldorganisaties weinig geld van de overheid, maar hadden ze veel vrijheid. Nu krijgen we iets meer geld van de overheid, maar hebben we veel minder vrij-heid. In zekere zin is dat te begrij-pen, maar de overheid mag niet uit het oog verliezen dat het middenveld de maatschappij is.”

IntegratieEen andere conclusie die de mede-werkers van de Foyer hebben ge-trokken uit hun werk, is dat inte-gratie in twee richtingen moet gaan. “Het heeft geen zin om nieuwko-mers taallessen en opleidingen te geven, klaar te stomen voor een maatschappij, als die maatschappij niet openstaat voor hen,” zegt Ma-rissens. Hij is bij de Foyer onder an-dere medeverantwoordelijk voor de projecten rond sociale cohesie.“Al werken we voor de hele regio Brussel, ook hier is Molenbeek een interessant laboratorium. Zo ligt de KBC-hoofdzetel hier op een boogscheut vandaan. De mensen die daar werken, komen voor het

De Foyer werd in 1969 opgericht. Sinds 1989 is Loredana Marchi directrice en Johan Leman voorzitter.Het Integratiecentrum Foyer omschrijft zijn missie als ‘werken aan een samenleving die positief omgaat met diversiteit en waarin etnisch-culturele minderheden volwaardig deelnemen aan het maatschappelijk leven’.Het contactadres is Werkhuizenstraat 25, 1080 Sint-Jans-Molenbeek. Hun website is een aanrader: www.foyer.be.‘De Foyer’ bestaat uit de volgende vzw’s: het regionaal integratiecentrum Foyer Brussel (dienst Rechtsbescherming, dienst Roma en Woonwagenbewoners, Sociale Cohesie, cel Meertaligheid en Onderwijs), de Foyer (BIS/Brussel Integratie door Sport, consultatiebureau, interculturele bemiddeling, jongerenwerking Foyer), het vormingscentrum Foyer (deeltijdse vorming, voortraject, wijkatelier houtbewerking), het vrouwencentrum Dar al Amal en het Franstalige jeugdhuis Foyer des Jeunes.� JG

Eén Foyer, vele Foyers

GEWEST EXPERIMENTEERT MET NIEUWE VASTGOEDFORMULE

BRUSSEL – Het Hoofdstedelijk Gewest heeft vier projecten uitgekozen die zullen werken volgens het Community Land Trust- of CLT-principe. Groen-parlementslid Elke Van den Brandt wil dat CLT in de toekomst de norm wordt bij de bouw van publieke woningen.

achter. Niet zo bij de CLT-formule. Staatssecretaris voor Wonen Chris-tos Doulkeridis (Ecolo) heeft nu vier projecten uitgekozen, twee in An-derlecht (Verheydenstraat en aan de Slachthuizen) en twee in Molenbeek (Vandenpeereboomstraat en Hene-gouwenkaai). De vzw’s Bonnevie, Periferia en Credal richten een trust op. Dat is een primeur voor België. Tegen eind dit jaar moet die CLT er zijn, waarna kan worden overgegaan tot de aankoop van de gronden en de bouw van sociale koopwoningen.� SVG

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

REEKS

Community Land Trust is een for-mule die overgewaaid komt uit de Verenigde Staten. Burgerrechten-bewegingen hebben CLT bedacht om koopwoningen toegankelijk te

maken voor arme Amerikanen. De vastgoedformule scheidt aankoop van woning en grond. De woning gaat naar de weinig bemiddelde ko-per; de grond wordt door een trust

aangekocht, een collectief van ver-enigingen, overheid en eigenaars. Bij de verkoop van de woning vloeit de meerwaarde van het vastgoed terug naar de trust.Elke Van den Brandt: “Het grote voordeel is dat de overheid zo maar één keer geld uitgeeft. De verkoop levert een bonus op die de trust opnieuw kan investeren om de

koopwoning betaalbaar te maken.”Dat is meteen het grote verschil met de klassieke openbare wo-ningbouw. Vandaag geeft Brussel bijvoorbeeld financiële steun voor wie een Gomb-woning koopt. Na tien jaar, als de appartementen in waarde zijn gestegen, gaat de verko-pende eigenaar met de winst lopen, de overheid blijft met lege handen

“Vroeger kreeghet middenveld weinig geld van de overheid, maar was er veel vrijheid. Nu krijgen we iets meer geld, maar veel minder vrijheid”


grootste deel met de trein aan in het Noordstation, nemen dan een pen-delbusje naar hun kantoor, en geen haar op hun hoofd dat eraan denkt een voet te zetten in het beruchte Molenbeek. Bij hen experimenteren we met het programma Diversiteit in bedrijf, in de hoop dat de mensen wat meer voeling met de wijk en met Brussel krijgen.”“Daarbij maken we bijvoorbeeld ook graag gebruik van de film Les Ba-rons. Met de productie ervan hebben we zelf niets te maken, die eer komt anderen toe. Maar we zijn er trots op dat een jongen van om de hoek, Nabil Ben Yadir, helemaal zelf acht jaar lang aan zo’n mooi en relevant project heeft gewerkt. Je moest eens weten wat hier allemaal aan talent rondloopt. De huidige Franstalige minister van Cultuur Fadila Laanan kwam hier als kind, ex-olympisch atleet Monder Rizki stamt uit onze

atletiekclub Atlemo, zangeres Leki heeft hier nog gewerkt – om er maar enkele te noemen.”

KangoeroeEen ander interessant project om de sociale cohesie te bevorderen is kangoeroewonen. In een rustig straatje in Molenbeek heeft de Foyer een huis in twee appartementen verdeeld. In het ene appartement woont een jong allochtoon gezin, in het andere een Belgische ou-dere. Ida, die nu als oudere Belg in het kangoeroehuis woont, kan het goed vinden met haar Marokkaanse buurvrouw. “Af en toe stel ik mijn buurvrouw Zakia voor om er samen op uit te gaan. We zijn al op uitstap geweest naar Brugge, en Leuven staat nog op het programma. In onze maatschappij kijken mensen vaak naar ouderen alsof ze niets meer te bieden hebben. Dan vraag

Molenbeeks straatbeeld. “Je moest eens weten wat hier allemaal aan talent rondloopt!” Als voorbeeld nemen ze bij de Foyer graag Nabil Ben Yadir, de ‘jongen van om de hoek’ die de film Les Barons maakte.

© SASKIA VANDERSTICHELE

BRUSSEL NEEMT STADSONTWIKKELING IN EIGEN HANDEN

BRUSSEL – De Stad Brussel richt een eigen cel Stadsontwikkeling op. Daarmee komt na zeventien jaar een eind aan de samenwer-king met de Afvaardiging voor de Ontwikkeling van de Stad (AOS).

De AOS is onderdeel van het onaf-hankelijke studiebureau ERU (Étu-des et Recherches Urbaines). Vanaf

1995 werkt een groot deel van de medewerkers permanent voor de Stad Brussel, telkens met opdrach-ten van drie jaar, die via een open-bare aanbesteding toegekend zijn. De eerste jaren was de AOS, die op vraag van de Stad in de kantoren van de administratie zat, alleen betrok-ken bij de duurzame ontwikkeling van de Vijfhoek, vanaf 2000 kwa-

men daar Haren en Neder-Over-Heembeek bij. De AOS gaf onder meer de aanzet tot de oprichting van Recyclart en organiseerde de beurs voor collectieve vastgoed-aankopen waaruit bijvoorbeeld CôtéKanal is ontstaan. Ze ging de strijd aan met stadskankers en leeg-staande woningen boven winkels en ijverde voor een ‘Mister Unesco’

voor de buurt rond de Grote Markt.Eind juni stopt de samenwerking. De Stad Brussel richt binnen haar dienst Stedenbouw een cel op die de taken overneemt. De AOS-me-dewerkers kunnen wel solliciteren voor de vijf nieuwe functies.Volgens schepen van Personeel Phi-lippe Close (PS) is de omvorming het gevolg van het succes van de Afvaardiging. “Ze zijn zo onmisbaar dat we hen integreren.” Schepen van Stedenbouw Christian Ceux (CDH) geeft toe dat het juridisch ook een beetje moeilijk begon te liggen. “We

hadden het contract al vijf keer ver-lengd.”Voortaan zullen de voorstellen voor een duurzame ontwikkeling van de stad dus niet meer uitgaan van een extern studiebureau, maar van ambtenaren. Marie Demanet, coördinatrice van ERU, heeft vra-gen bij hun onafhankelijkheid. “Wij ondersteunden de administratie, maar maakten er niet echt deel van uit.” Volgens de schepenen wordt dat precies de uitdaging. Close: “De nieuwe cel moet de rol van ‘aansto-ker’ overnemen.”� HUB

zijn. Dat ze dan ineens dom zijn?”Als Ida dat zegt, denkt ze zeker niet alleen aan Molenbeek, want ze vindt dat er in haar buurt net wel nog een restant van het traditionele respect voor oudere mensen te voelen is. Zo-lang ze maar gezonde benen heeft, want in de metrostations doen de roltrappen het nooit. “Alsof Molen-beek geen recht heeft op functio-nerende roltrappen omdat het een arme gemeente is,” zegt Ida veront-waardigd.

Leren lerenVan een bezoek aan de Foyer word je helemaal vrolijk. Het is halfvier en een stel jongeren komt joelend de school uit, van plan om nog enkele

uurtjes van de heerlijke lentezon te genieten. Maar als je beter geïnfor-meerd bent, dan weet je dat dit niet ‘zomaar’ jongeren zijn die uit ‘zo-maar’ een school komen. Al zijn ze slechts enkele jaren verwijderd van het moment waarop ze voor zichzelf zullen moeten instaan, nu zijn ze nog heel hard aan het leren om naar school te gaan, aan het leren leren, aan het leren leven in een maat-schappij.Op dezelfde manier heeft de gezel-ligheid in het vrouwenhuis iets dra-matisch. Loredana Marchi stelt het cru: “Als wij hier niet waren, dan hadden al deze mensen geen plek om naartoe te gaan.”� Jo�Govaerts

ik me af hoe die mensen zonder res-pect voor ouderen zich voorstellen dat ze zelf over twintig jaar zullen

Volgende week bekijken we wat de Foyer aanbiedt aan kinderen en jongeren. Deze reportage, de eerste aflevering in een reeks, kunt u ook lezen op www.brusselnieuws.be/foyer


BRUSSEL – Willem Draps (MR) is nog maar kort burgemeester van Sint-Pieters-Woluwe, een van de rijkste gemeenten van België. Hij doet er nog één termijn bij en dan is het gedaan. “Ik hoef niet tot mijn tachtigste aan te blijven.”

D raps werd burgemeester na een onverkwikkelijke af-faire waarbij zijn voorganger

en compagnon de route sinds jaren Jacques Vandenhaute de sjerp ver-loor. Vandenhaute had gesjoemeld met verkiezingsuitgaven en had kiezers omgekocht. Draps kon zo in 2007 de sjerp overnemen. Sinds-dien leven de tachtigjarige Vanden-haute en Draps op voet van oorlog. Draps pleit onschuldig: “Toon me één tekst of uitspraak waarin ik de vorige burgemeester persoonlijk heb aangepakt. Ik ben altijd heel correct geweest.”Die oorlog wordt tot in de lokale pers uitgevochten. De voormalige hoofd-redacteur van het gemeenteblad, een aanhanger van Vandenhaute, werd aan de deur gezet en begon met een eigen blad, tegen Draps gericht.Draps was dat zo beu dat hij volgens La Libre Belgique de publicatie van dat blad liet verbieden. “Klopt niet. Er was sprake van contractbreuk. Dat is iets heel anders. Ik ben altijd tegen censuur geweest, ik ben voor de vrijheid van de pers. Daarom ook laat ik het huidige gemeenteblad door een journalist maken (door Francis Dubois, ex-Le Soir, red.). Weet u, als student ging ik achter het IJzeren Gordijn kijken om te zien of de zaligheden van het communis-me wel steek hielden. Maar ik zag de tristesse van Rostock, en een door de overheid gecontroleerde pers. Al-tijd heb ik me hier, als volbloed libe-raal, tegen verzet.”De vete staat haaks op de kalmte die voor de rest in de gemeente heerst. Sint-Pieters-Woluwe vertoont op een merkwaardige wijze geen van de kenmerken van de grootstad zo-als Brussel zich vandaag aandient. Er is maar een kleine bevolkings-aangroei, allochtonen wonen er nauwelijks, de straten zijn schoon en de gemeentekas is goed gevuld. Het sprekendste cijfer is dat van de levensverwachting: die ligt drie jaar hoger dan in andere gemeenten in Brussel. Dat zijn vergelijkingen die je normaal gezien tussen landen maakt. Draps: “Ik zeg wel eens: ‘Wij zijn het laatste reservaat voor de Brusselaar.’” Maakt dat het bestuur er makkelijker op? Niets van. “Onze inwoners willen het beste van het

Willem Draps is zich ervan bewust dat jonge Woluwenaren zich geen huis in eigen gemeente kunnen permitteren. “We hebben ooit voorrang gegeven aan jonge gezinnen, maar daarvan zijn we afgestapt: we hebben nauwelijks grondreserves. Daarom zijn we nu terre d’accueil voor Europeanen die in Brussel willen wonen.”

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Portret > Willem Draps, burgemeester van Sint-Pieters-Woluwe (MR)

‘Onze inwoners willenhet beste van het beste’

Draps is gefascineerd door het tramverkeer, en bij uitbreiding door alles wat met sporen te maken heeft. Hij is voorzitter van het Trammuseum en was jarenlang vicevoorzitter van de MIVB. Hij kent alle trammodellen uit het hoofd, technische details incluis, hij kan ook een tram besturen. Hij zorgde er mee voor dat zijn gemeente twee tramverlengingen kreeg: eentje in de jaren 1980 (naar Ban-Eik), toen niemand nog in de tram geïnteresseerd was, en vorig jaar de tram 94 op de Vorstlaan, de eerste tramverlenging sinds jaren.

Gefascineerd door de tram

beste,” zegt Draps. “Voldoet onze dienstverlening niet, dan staan ze te roepen dat het zo niet kan. Ze zijn mondig, desnoods sturen ze een ad-vocaat op je af.”Toch kampt Sint-Pieters-Woluwe

ergens wel met een democratisch deficit, geeft Draps toe. Hij schat dat veertig procent van de inwo-ners in zijn gemeente vreemdelin-gen zijn, Europese ambtenaren, diplomaten, Amerikanen, Japan-

ners. Die nemen niet deel aan de verkiezingen. Bovendien betalen ze meestal geen personenbelasting. Dat kan op termijn voor een gat in de gemeentekas zorgen, “want we moeten natuurlijk wel kwali-

teit brengen in de dienstverlening.”Draps ziet ook een meer principieel probleem van fiscale ongelijkheid tussen de inwoners die betalen en die niet betalen. Daar lijkt niet met-een een oplossing voor te bestaan.En er is nog meer collaterale scha-de. De druk op de vastgoedmarkt is enorm hoog. Sint-Pieters-Woluwe voert het lijstje van duurste ge-meenten in België aan. Voor de kin-deren van de Woluwenaren is het haast onmogelijk geworden om in de gemeente nog een stek te vinden. “Zelfs voor goede tweeverdieners is Sint-Pieters-Woluwe te duur,” zegt Draps. “We hebben daar ooit wat aan proberen te doen, door voor-rang te verlenen aan jonge gezinnen, maar we zijn daarvan afgestapt. We hebben nauwelijks nog grondreser-ves en we hebben er ook het geld niet voor. We trekken daarom voluit de kaart van terre d’accueil voor de Europeanen die in Brussel willen wonen.”

Nattigheid in WoluwedalHet lijdt weinig twijfel dat Draps na de verkiezingen opnieuw bur-gemeester zal worden. Het FDF scheurt zich weliswaar af van de Lijst van de Burgemeester, maar daar is Draps niet rouwig om. Het FDF, dat ooit de flamboyante burge-meester François Persoons leverde,

ADVERTENTIEBDW 1322 PAGINA 7 - DONDERDAG 29 MAART 2012

heeft vandaag maar vier van de 22 zetels van de Lijst van de Burge-meester.Concurrentie kan er ook komen van Benoît Cerexhe, die kandidaat-burgemeester voor CDH is. Draps is vol vertrouwen: “Natuurlijk mogen Cerexhe en Serge de Patoul (FDF) kandidaat-burgemeester zijn, dat is het recht van eenieder.”Grote uitdagingen ziet Draps in het ouderenbeleid in de vergrijzende ge-meente. Zo wil hij seniorenvervoer organiseren. Maar er zijn ook in-frastructurele uitdagingen. De ge-meente heeft in het verleden op ei-gen kosten vier stormbekkens laten bouwen. Die volstaan niet: er zijn in het Woluwedal nog altijd over-stromingen. “Op twee plekken kun-nen we nog ingrijpen, maar daarna kunnen we niets meer doen,” zegt Draps. “Het probleem is de bebou-wing. Dat is ook de reden waarom we ons verzetten tegen de ontwik-keling van nieuwe wijken. Er zal nog meer hemelwater, dat normaal ge-zien in de grond verdwijnt, naar de vallei vloeien.”Draps heeft aan zijn troepen aange-kondigd dat hij er in 2018 mee op-houdt. “Dan ben ik 66. Tegen dan is het welletjes geweest. Ik ben sche-pen sinds 1983.”�� Steven�Van�Garsse

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Zo zo. Een PS-schepen in Evere maakt misbruik van haar politiek mandaat om de uitzetting van een asielzoeker tegen te houden. Niet haar mandaat als schepen is daarbij van belang – zo belangrijk is dat ook niet –, maar het feit dat Fatiha Saïdi senator is. Ze zwaaide volgens Het Laatste Nieuws met haar parlementair pasje op het vliegtuig toen ze midden februari de uitzet-ting verhinderde. Zwaaien met een pasje van schepen zou natuurlijk niet zoveel indruk ma-ken. En toch: een schepenambt staat dichter bij de burger. Wilt u daarom met uw grote en kleine problemen een beroep doen op de menselijkheid van mevrouw Saïdi, gelieve dan contact op te ne-men op 02-247.64.36 of [email protected].

De Brusselse Raad voor het Leefmilieu, Bral, wil het Brusselse mobiliteitsplan verbranden. Ze doen dat als ‘symbolische actie’ omdat ze denken dat het mobiliteitsplan van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest dode letter zal blijven als Just Under the Sky er komt. Voor dat shopping-centrum moet deze week namelijk een sociaal-economisch advies gegeven worden, en als dat gebeurt, dan “kan het Brussels Gewest zijn mobiliteitsdoelstellingen, zoals geformuleerd in het Iris 2-plan, uitwuiven.” Logica: vrezen dat iets niet werkelijkheid gaat worden, en het daarom vernietigen.

Eerlijk gezegd hebben wij de buik vol van al dat geëmmer over shoppingcentra, stadskernen die ontregeld zouden worden en mobiliteitsknopen allerhande die als doembeeld worden opgewor-pen wanneer iemand het ook maar in zijn hoofd haalt ergens een winkelcentrum neer te zetten. De zaken zitten zo: een deel van de mensen wil met de fiets naar de kruidenier om de hoek, een deel van de mensen wil met de auto naar een winkelcentrum, een deel weet het niet en gaat daarom massaal naar het winkelcentrum dat Nieuwstraat heet. Nihil novi sub sole.

TAMTAM – Onze voorspelling is waarheid geworden: de eerste zonnestralen maken de mensen gek, iedereen loopt erbij alsof het zomer is, iedereen blijkt een tamtam te bezitten om op te trommelen, en iedereen heeft ook mas-saal veel behoefte aan drank om, bij voorkeur op een openbare plaats, te consumeren. We beginnen te begrijpen wat Karine Lalieux vorige week bedoelde met “Na de nacht oogt Brussel apocalyptisch.”

BIJLAGE – We hadden gezegd dat we het nog eens gingen hebben over de bijlage die deze re-dactie in 2006 naar aanleiding van de gemeen-teraadsverkiezingen publiceerde. Pagina’s lang beschouwingen over de Brusselse gemeenten. Maar dus, we gingen het hebben over wat we aan positiefs in die bijlage aantroffen. Gerang-schikt per gemeente. Brussel: de Stad zet extra stadswachten en parkwachters in. Elsene: de financiën zijn voor het eerst sinds lang weer min of meer in evenwicht (nvdr: die is goed, ‘min of meer’). Schaarbeek: de gemeentefinanciën zijn gesaneerd (nvdr: toen nog wel). Sint-Gillis: het sociaal beleid is genereus en geëquilibreerd. Sint-Joost: gemeente en Gewest zijn het eens over de heraanleg van het Rogierplein (nvdr: toen al?). Ook in Sint-Lambrechts-Woluwe loopt alles goed, maar we willen u de titel van ons stuk over die gemeente niet onthouden: ‘Wapengekletter in een Gallisch dorp’. Als toemaatje Sint-Jans-Molenbeek: de begroting is in evenwicht. Veel begrotingen in evenwicht en reine financiën, u ziet het. We vragen ons af wat we dit jaar zullen moeten verzinnen.

Draps heeft geen Neder-landse roots, wat zijn voor-naam en naam ook mogen doen vermoeden. Zijn fami-lie langs vaderskant is op en top Brussels, afkomstig uit Laken. Zijn moeder was een Noorse. Zijn vader doceerde Engelse linguïstiek aan de universiteiten van Antwer-pen en Boston, maar sprak nooit een woord Nederlands met zijn zoon. “Dat vind ik nog altijd jammer,” zegt Willem Draps, die vandaag wel meer dan behoorlijk Nederlands spreekt. “Toen ik opgroeide in Brussel, stond Nederlands spreken zowat gelijk met inciviek gedrag.”

Een Hollandse naam


Economie > Havenadviseur wil huisvuil, glas en strooizout over het water vervoeren

‘Overheid moet voorbeeld geven’BRUSSEL – “Hoe wil de Brusselse overheid bedrijven stimuleren om wegtransporten te vervangen door duurzamer vervoer over het water als ze zelf het voorbeeld niet geeft?” Dat vraagt ir. Carl Verhamme, transportdeskundige en adviseur van de Haven van Brussel, zich af. In de zomer wil hij beginnen met de afvoer van glasafval via het kanaal.

Anderhalf jaar geleden werd Ver-hamme door de Haven aangezocht om het havengebied beter tot zijn recht te laten komen en het vervoer over de waterweg bij de bedrijven te promoten. Hij stelde vast dat er langs de kade nog steeds te veel on-dernemingen liggen die het water nooit gebruiken. “In het ideale geval benut een onderneming die een con-cessie krijgt van de Haven, het water zowel voor de aanvoer van grond-stoffen als voor de afvoer van afge-werkte producten. Je hebt het dan over verwerkende industrie, chemie bijvoorbeeld. Zulke bedrijven zijn er momenteel niet in de Haven en ik begrijp dat het niet opportuun is om chemische industrie aan te trek-ken.”Een realistischer optie is het aan-trekken van distributiebedrijven die goederen binnenhalen over het water en die vervolgens met kleine bestelwagens verdelen binnen het Brusselse gewest. Verhamme: “Je moet er niet mee tot Aalst of verder rijden. Dan heeft het geen zin.” Ook dit gebeurde tot dusver niet in de Brusselse haven, hoewel de talrijke bedrijven in bouwmaterialen zich er wel toe lenen. Verhamme heeft intussen wel enkele proefprojecten gelanceerd. Sinds enige tijd vervoert

de firma Dekempeneer, specialist in wegwerkzaamheden, recuperatie-zand van Grimbergen naar Brussel via het kanaal. “Op jaarbasis gaat het om dertienduizend ton. Dat scheelt 650 vrachtwagenritten.” Ook vaart er sinds kort eens per maand een schip gevuld met pallets bakstenen vanuit Willebroek naar het Brusselse bouwbedrijf MPRO. “Dat zijn per maand 45 vrachtwa-gens minder.”Naast bulk- en bouwmaterialen is ook droge voeding op pallets ge-schikt voor vervoer over het water, zegt Verhamme. “Er is wel dringend

een distributiecentrum nodig voor palletsopslag, zo dicht mogelijk in het centrum. Vandaar kunnen de goederen dan verdeeld worden over werven en winkels.”Volgens Verhamme had het Bilc die rol kunnen spelen, maar dat distributiecentrum is, na protest van de buurt, afgevoerd. “Nu heb je het absurde gevolg dat heel wat bedrijven – H&M, Hema – hun overslag van grotere op kleinere vrachtwagens gewoon langs de Havenlaan doen. Dat is nog veel slechter.” Mogelijk brengt over en-kele jaren het verbouwde Byhrr in de

Dieudonné Lefèvrestraat soelaas.

HuisvuilDe proefprojecten rond palletver-voer werden tot eind vorig jaar ge-subsidieerd. “Logisch, palletvervoer over het water is voorlopig nog altijd twintig tot dertig procent duurder. En de meeste bedrijven willen geen euro meer betalen voor duurzamer transport. Dus moeten we creatief zijn.” Verhamme praat nu met de handelsfederatie Comeos in de hoop ondernemingen te vinden die willen meewerken. “Vervoer over het wa-ter kan rendabel worden als je gaat

combineren, bijvoorbeeld bakstenen met droge voeding. De transport-kosten kunnen dan gedeeld wor-den.”Hoe dan ook, bedrijven zullen vol-gens Verhamme moeilijk te overtui-gen blijven zolang de overheid zelf niet het goede voorbeeld geeft. “Nu gebruikt de overheid het water niet. Er zijn nochtans tal van mogelijkhe-den: glas, strooizout, huisvuil, slib, grond.”Ook daar probeert Verhamme ver-andering in te brengen. Aanvoer van strooizout en afvoer van huisvuil langs het kanaal kan voorlopig niet. Maar sinds deze week voert water-zuiveraar Aquiris het slib dat tijdens de zuivering wordt afgescheiden, niet meer met vrachtwagens, maar via het water af. Alleen het voor-transport tot de containerhaven ge-beurt nog per vrachtwagen, omdat Aquiris zelf geen kade heeft.En vanaf de zomer wil Verhamme de inhoud van de Brusselse glasbollen afvoeren over het water. “Dat gaat om 26.000 ton per jaar, dus ook weer een dertienhonderd vrachtwa-gens minder.”Die transporten op het kanaal zul-len overigens niet door klassieke binnenschepen gebeuren, maar door boten met duwbakken. “Ver-gelijk het met een trekker die overal containers laadt en lost. Het is dus een flexibeler systeem. Dergelijke duwkonvooien worden bovendien niet bestuurd door een schippersge-zin, maar door wisselende bestuur-ders. Zo hoef je niet te betalen voor de wachttijd van de schippers bij het laden en lossen. En je biedt een oplossing voor het tekort aan schip-persfamilies.”� Bettina�Hubo

Aquiris voert het slib dat tijdens de waterzuivering wordt afgescheiden, voortaan over het kanaal af.


Deense blik op ‘zuiders’ BrusselStedenbouw > Architecten nemen toekomst hoofdstad onder de loep

BRUSSEL – Kan Brussel Kopenhagen worden? Het was een van de vragen op een conferentie waarbij Deense architecten hun licht lieten schijnen op drie plannen voor Brussel.

Het Brussels Gewest bestelde de drie plannen om zijn Gewestelijk Plan voor Duurzame Ontwikkeling te stofferen. KCAP, 51N4E en Sec-chi-Viganò namen de handschoen op en onderwierpen hun plannen, die nu in Bozar te bekijken zijn, aan de kritische blik van vier Deense ar-chitecten. Het Bozar-debat kadert in het Deense EU-voorzitterschap.Buitenlanders die op basis van enke-

le vluchtige indrukken hun mening over een stad geven: het is altijd een beetje tricky. De oppervlakkigheid loert dan al snel om de hoek. Ook in dit debat, onder stedenbouwkundi-gen en architecten, kon die valkuil niet altijd vermeden worden.Toch hadden de Deense architecten wel een punt toen ze zich afvroegen waar Brussel naartoe wil. Wat voor maatschappij wil Brussel? In de drie plannen zijn daar weinig antwoor-den op te vinden. Voor de Denen is het onmiskenbaar zo dat de stad de mensen maakt. De Kopenhaagse stadsarchitecten vinden bijvoor-beeld dat een stad moet ijveren voor een gezonde bevolking, en dat dit

Maken mensen de stad, of maakt de stad de mensen?

niet dat een stad een bepaalde iden-titeit moet krijgen. Een stad moet mensen verwelkomen. “De stad moet de mensen de vrijheid geven om gebruik of misbruik te maken van de openbare ruimte. Dat is in wezen wat een stad moet zijn. Ver-geet niet dat Brussel, precies door het gebrek aan een sterke identiteit, gekozen is om Europese hoofdstad te worden.”Een dovemansgesprek werd het niet, hoogstens een clash tussen noord (Kopenhagen) en zuid (Brussel), al bleef het voor de Denen onbegrijpe-lijk dat een stad als Brussel, op zo’n strategische locatie en als hoofdstad van Europa, er niet in slaagt zich te upgraden. “Kopenhagen staat in de rangorde van leefbare steden he-lemaal bovenaan, Brussel bengelt onderaan. Daar kun je toch alleen maar ontgoocheld over zijn?” zei de Deense toparchitect Jan Gehl.

� Steven�Van�Garsse

Paola Viganò vond dat zichtbaar on-zin. Kopenhagen en Brussel zijn niet te vergelijken. “Kopenhagen is een modelstad voor een modelmaat-schappij,” zei ze, “maar dat ligt er soms wat te dik op. Daartegenover staat dat het een zwaar gecontro-leerde samenleving is. Het is het oude idee van de gezondheid, van de mens als werkend lichaam dat on-derhouden moet worden. Er is geen hoop dat je Brussel in die richting kunt leiden.” Viganò verwees daar-bij ook naar de samenstelling van de bevolking. Die is in Kopenhagen veel homogener dan in het multicul-turele Brussel.Freek Persyn van 51N4E vindt ook

ook in de plannen zichtbaar moet zijn. Kort door de bocht: laat ieder-een fietsen.De Italiaanse stedenbouwkundige

© IVA

N P

UT

ADVERTENTIE

1 X PERWEEK

VANAF 1 APRIL, NIEUWE OPHALING VAN DE

GROENE ZAK, HET HELE JAAR DOOR

PLAATS HEM OP DE STOEP VÓÓR 13U. CHECK UW OPHAALDAG OP

WWW.GROENE-ZAK.BE


Deze week in de Bosniëwijk > Workshop Route 10+ wijst de weg

Met kinderogen kijken naar de stad

Op het Agorapleintje bij de Hallepoort, in de schaduw van de vierkante woontorens, laaien de emoties van de tien- tot twaalfjarigen hoog op. Ze voelen zich hier al te vaak in de verdrukking.

© BART DEWAELE

H et is vrijdagmiddag. Op het Bethlehemplein zijn de kin-deren al in groepen inge-

deeld. Ik vraag aan Imane, uit het vijfde leerjaar van de Bronschool, wat er deze middag op het program-ma staat. “We gaan door onze buurt wandelen en ideeën geven om ze be-ter te maken.”Ik ga mee op pad met een tiental kinderen van diezelfde Bronschool. De eerste halte op de tocht door hun dorp in de stad is het Agorapleintje, in de schaduw van de twee vierkante woontorens aan de Hallepoort. Hier komen heel wat emoties naar boven. Joshua trekt zich een beetje los van de groep en gaat bij het hek voor het voetbalterrein staan. “Wij willen hier ook voetballen, maar er is nooit plek, of de grotere kinderen jagen ons weg.” De kleinere kinderen zien zich genoodzaakt te improviseren en maken dan maar een voetbalter-

reintje in een zanderig hoekje. An-deren, zoals Imane, zouden op deze plek liever een schommel zien.Ook op het Munthofplein voelen deze kinderen zich niet welkom. Met sprokkelhout maken ze dan maar doeltjes op het Sint-Gillis-voorplein en voetballen ze daar. Ze ‘hacken’ dus bepaalde ruimtes, bij gebrek aan alternatief.Elk kind schrijft zijn besognes, frustraties of impressies neer op voorgedrukte stickers. Die zijn er in verschillende vormen en kleuren en corresponderen met een hele waaier aan mogelijke gevoelens. Elke sticker krijgt een kort tekstje en wordt vervolgens op de juiste plek op de kaart geplakt.Onze volgende bestemming ligt aan de andere kant van het Bethlehem-plein. Yasmina, fier als een gieter als ik haar Nederlands prijs, wijst naar een groepje jongeren dat tussen de

auto’s op de straat hangt. “Kijk, die jongens gaan niet naar school. Willen die niet slagen in het leven of zo?” Mondig is ze wel, Yasmina,

en dat lijkt me ook geen overbodige luxe als je hier opgroeit. Thuis heb-ben de meesten geen tuin, het leven leren ze op straat.De meeste kinderen hebben tot mijn verbazing een fiets, maar die gebruiken ze eerder op pleintjes of skateparken dan voor praktische doeleinden. Een van de kinderen vertelt dat ze vaak gaat spelen op

een soort werfplek in de buurt van de De Merodestraat. Die kinderlijke inventiviteit brengt leven in wat je maar moeilijk als een aangename wijk kunt omschrijven.Wat ook opvalt, is hoezeer deze kinderen zich bewust zijn van zoge-naamd sociaal onwenselijk gedrag. Drugs en geweld veroordelen ze sterk. In plaats van op te kijken naar de oudere jongeren tonen ze hun af-

keer voor hun gedrag. Of heeft dat met de leeftijd te maken?Onderweg naar een ander sportplein in de buurt van de Dethystraat pas-seren we de rotonde aan de Praag-straat. De plek is niet veel meer dan een betegelde cirkel. Een jongeman, die wel een van de Barons lijkt uit de gelijknamige film, stationeert zijn fraaie wagen midden op de ro-

tonde. Geniaal, denk ik, maar daar oordelen de kindergeesten toch iets anders over. Ze krijgen zin om een sticker op de wagen te plakken, of een boete uit te schrijven. Ondertussen weet niemand het zo-genaamde pleintje aan de Dethy-straat liggen. Onder een stralend lentezonnetje kondigt begeleider Wauter dan maar aan dat we rechts-omkeert maken.

Verbod, gebodNadat we de kinderen uitgewuifd hebben, nodigen de organisatoren de begeleiders en enkele andere vol-wassenen, die deze workshop vol-gen in het kader van een symposium van het Human Cities-festival, uit op een nabespreking.Begeleiders van de drie groepen vertellen over hun ervaringen van deze middag. Artdesigner Thomas Laureyssens en Caroline Claus van Yota! – de organisatie binnen JES die zich inzet voor participatie van kinderen in de stad – modereren het debat. Wauter, de begeleider van onze groep, betwijfelt of het wel een goed idee is om nieuwe speelterrei-nen te bouwen. “Het lijkt me vooral belangrijk om de bestaande speel-pleinen aan te passen aan kinderen van alle leeftijden. Het is misschien opportuun om de speelpleinen op bepaalde tijdstippen exclusief door de kleinsten te laten gebruiken.”Iemand werpt op dat we deze kinde-ren misschien ‘gevarieerder’ moe-ten leren spelen. “Voor sommige kinderen lijkt voetballen het enige ter wereld te zijn. Misschien is het een idee om moeders een oogje in het zeil te laten houden, of om an-dere tussenpersonen aan te duiden die voor een nieuwe dynamiek kun-nen zorgen.”Laureyssens speelt hier handig op in en denkt na over mogelijke ingrepen in de bestaande infrastructuur. “We zouden op een lege muur van het speelplein allerlei spelletjes kunnen schrijven of tekenen die de kinde-ren daar wél mogen doen. Gebod in plaats van verbod, zou dat kunnen werken?”“Dit is een oefening in het luisteren en kijken naar kinderen,” zegt Lau-reyssens nog. “Via enkele heel een-voudige visuele attributen kunnen de kinderen ons iets leren over hun beleving van de buurt.”Claus vertelt dat deze workshop ka-dert in een bredere visie op stads-vernieuwing. “De analyse en resul-taten van deze workshops zullen we proactief gebruiken in het werkveld. Dat wil in dit geval zeggen dat we ze zullen voorleggen op de verga-dering van het wijkcontract Bosnië, dat binnenkort begint te lopen. We hopen dit experiment later uit te breiden naar andere wijkcontracten of projecten.”Volgens Claus wordt er vaak voor kinderen beslist, maar nog niet vol-doende naar hen geluisterd als het gaat over het bouwen van de stad. “Met Yota! willen we kinderen hun stad mee vorm laten geven. We vin-den het daarbij belangrijk om op tien- tot twaalfjarigen te focussen, omdat die groep vaak uit de boot valt.”�� Tuur�De�Moor

“Wij willen hier ook voetballen, maar er is nooit plek, of de grotere kinderen jagen ons weg”

BD

W R

EGIO

SINT-GILLIS – Artdesigner Thomas Laureyssens en de vzw Yota! slaan de handen in elkaar en vragen zich in een workshop af hoe kinderen hun eigen buurt zien en erva-ren. De leerlingen van de Bron- en de Sint-Gillisschool gidsen ons door de pleintjes en steegjes van deze bruisende, maar niet altijd even kindvriendelijke wijk.


Chez Marcel tegen de vlakteBrussel > Stad sloopt en bouwt huizenblok

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

ADVERTENTIE

Het bekende café Chez Marcel is niet meer. Voorlopig toch. Het stadsbestuur wil op de plek waar de kroeg van eigenaar Marcel Maes stond, een huizenblok neerzet-ten. Na de werkzaamheden zou Marcel wel opnieuw een café kunnen uitbaten op dezelfde plek.

Chez Marcel bestaat eigenlijk al veel langer, maar werd pas vanaf het midden van de jaren 1970 – toen Maes er uitbater werd – zo genoemd. Het was een plek waar veel Marolse volksfiguren hun pint kwamen drinken.� CD

Minister Brigitte Grouwels (CD&V) plant een busbaan op de Ninoofsesteenweg. Op de Mettewielaan komt er een lang fietspad.

“De plannen voor een busbaan op de Ninoofsesteenweg passen bin-nen het Vicom-programma om de commerciële snelheid van het openbaar vervoer te verhogen,” zegt Philippe Vanstapel, woord-voerder van Brigitte Grouwels. “Er is dus sprake van een ge-mengde bus-/fietsbaan, die aan-sluit op het nieuwe fietspad langs de Mettewielaan. Daar plannen we voor 1,6 kilometer fietspad, wat de veiligheid en het comfort van de fietsers aanzienlijk zal ver-hogen. Minister Grouwels wil de werkzaamheden in de Mettewie-laan nog voor de zomer vakantie laten beginnen. Wanneer het werk op de Ninoofsesteenweg precies begint, is nog niet duide-lijk. De planning wordt nu opge-maakt.”Ook voor de gemeente hebben de plannen gevolgen. Zo zal er een parkeerstrook moeten ver-

dwijnen, zegt Jef Van Damme, schepen van Mobiliteit (SP.A). “Voor de handelaars is dat geen probleem, omdat er overdag vol-doende parkeerplaats is. Voor de buurtbewoners is het wél problematisch. Daarom hebben we een overeenkomst gesloten met enkele grote bedrijven in de buurt, zodat de bewoners daar ’s avonds kunnen parkeren. Dit project wordt overigens getrok-ken door de gemeenten Ander-lecht en Molenbeek samen: ook mijn Anderlechtse collega Mus-tapha Akouz heeft er een belang-rijke rol in gespeeld.”Karen Van De Plas van De Lijn Vlaams-Brabant is heel tevreden met de komst van de busbaan. “Het is belangrijk om de bus uit het verkeer te halen om de schom-melingen in de dienstverlening tegen te gaan. We hebben toch zestien buslijnen die gebruikma-ken van de Ninoofsesteenweg.”De komende maanden staan be-wonersvergaderingen en wijkver-gaderingen gepland.

� Matthias�Vanheerentals

Ninoofsesteenweg krijgt busbaan

Sint-Jans-Molenbeek > Fietspad op Mettewielaan


ADVERTENTIE

Vorige zomer zat de renovatie van de technische apparatuur van het gemeentelijke zwembad erop, maar toen de kuip vervolgens met water werd gevuld, bleken er lekken in te zijn. Meteen wordt de opening met twee jaar vertraagd.

De kroniek van het gemeentelijke zwembad Sint-Franciscus begint als een succesverhaal: in 2009 be-schermt het Brussels Hoofdstedelijk Gewest het zwembadcomplex – ove-rigens een van de weinige publieke art-decogebouwen die Brussel nog telt. Kort daarop begint de reno-vatie. Alle technische apparatuur wordt vernieuwd. Het Gewest sub-sidieert voor tachtig procent, om-dat het om een beschermd gebouw gaat. De renovatie is eind augustus 2011 klaar en het zwembad wordt opnieuw met water gevuld. Al snel blijkt dat de betonnen kuip lekt. Dagelijks stroomt 1.200 liter water weg.Heeft iemand toen een fout ge-maakt? Had men de kuip niet ook meteen moeten renoveren? Volgens Ahmed Mouhssin (Ecolo), bestuurs-lid van het zwembad, kan er nie-

Een generatie kinderen zwemt niet

Marcel Debod houdt als enig overblijvend personeelslid een oogje in het zeil en zorgt voor het onderhoud. Hij vindt de situatie triest, vooral voor de kinderen.

© IVAN PUT

mand met de vinger worden gewe-zen. “Dit is pure pech, maar het feit dat u deze vraag stelt, maakt dat we dit dossier misschien opnieuw moe-ten bekijken.” Volgens schepen van Sport Hava Ardiçlik (PS) heeft het college er op dat moment voor geopteerd om het zwembad opnieuw een hele tijd te sluiten en het pijnlijke euvel gron-dig te herstellen. “De procedure – van het dossier opstellen tot een aannemer aanstellen – neemt min-stens twintig maanden in beslag. De renovatie zelf moet daarna in vier

voorstander van dit plan en vond het vooral vanuit sociaal oogpunt een gemiste kans. Ook Tom Smeyers, lid van het wijkcomité, betreurt de beslissing van het college. “De ge-meente heeft zogenaamd geen geld voor dit dekzeil van 35.000 euro, maar wou wel een gebouw kopen voor 1,7 miljoen euro (in de Hoe-vestraat, TDM), dat amper een jaar voordien nog 600.000 euro kostte!”Ondertussen zijn de scholen en de kinderen van Sint-Joost de groot-ste slachtoffers. Volgens Smeyers zijn de problemen die zich bijvoor-beeld vorige zomer voordeden in het Bloso-domein van Hofstade, indi-rect ook een gevolg van het tekort aan Brusselse recreatie- en zwem-mogelijkheden. Frederic Roekens, oppositielid voor Groen, betreurt dat een hele gene-ratie Sint-Joostse kinderen niet zal leren zwemmen. “Dit dossier illus-treert het gebrek aan visie in deze gemeente. Men calculeert geen dingen in.” Sven Moens, directeur van basisschool Sint-Joost-aan-Zee, heeft de grootste moeite om een al-ternatief te vinden. “We onderhan-delen met het zwembad van Strom-beek-Bever, maar het is moeilijk. We hebben zelfs al hotels benaderd. Bij mijn weten gaan de Franstalige scholen in de gemeente helemaal niet zwemmen.” Enkele telefoons bevestigen dat. Een hele generatie kinderen leert niet zwemmen, en niemand lijkt daarvan wakker te lig-gen.� Tuur�De�Moor

DE SUKKELSTRAAT (8) Zwembad Sint-Franciscus, Sint-Joost-ten-Node

Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in de reeks De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: de heilige Joost en de heilige Franciscus, in een lek bad.

“Dit dossier illustreert het gebrek aan visie in de gemeente”

gen zal het zwembad ten vroegste in 2014 opnieuw openen. Die datum lijkt ook gemeente-ingenieur Emery Karege plausibeler dan het voorop-gestelde 2013. Nochtans lag er een tijdelijke oplos-sing voor de hand. Het studiebureau opperde om een dekzeil in de kuip te plaatsen, zodat het zwembad tijdens de lange procedure opnieuw – welis-waar tijdelijk – kon opengaan. Toen-malig directeur Jean Lopez was een

www.brusselnieuws.be/sukkelstraatmaanden af zijn, als alles goed gaat uiteraard.” Volgens deze berekenin-

BDW 1322 PAGINA 13 - DONDERDAG 29 MAART 2012B

DW

REG

IO

Het historische Hoeveke in de Marnestraat is gerestaureerd. Het gemeente bestuur stelde de opgeknapte boerderij afgelopen dinsdag voor. Voortaan heeft Evere een volwaardige feest-zaal. Daarvoor werd ook de indeling van de binnenruimtes aangepast. De gevel, gedeel-telijk opgetrokken uit lokale zandsteen, bleef behouden.

Na de laatste renovatie, zo’n veertig jaar geleden, waren zowel het interieur als de veiligheids-voorzieningen aan vernieuwing toe. “Omdat er in Evere geen volwaardige feestzaal was, wil het gemeentebestuur met deze opknapbeurt zowel de Everaars als mensen van buiten de gemeente een dienst bewijzen,” vertelt Jean-Luc Liens, schepen van Nederlandstalige Cultuur (SP.A).De hoeve dateert uit 1638 en is de laatste van vele boerderijen die overgebleven is in de vroegere dorpskern. Het gebouw omvatte toen drie woon-gedeeltes voor boerengezinnen. In 1970 werden

de drie afzonderlijke woningen omgebouwd tot één ruimte, om vanaf 1975 te dienen als feestzaal. In 1997 werd ’t Hoeveke beschermd, en later werd de gemeente eigenaar van het gebouw. Omdat de infrastructuur in 2011 niet langer voldeed aan de eisen, besliste de gemeenteraad om het gebouw te vernieuwen en de indeling van de ruimtes ook af te stemmen op culturele evenementen.Hoewel iedereen gebruik kan maken van ’t Hoe-veke, betalen inwoners van de gemeente minder om het gebouw af te huren. Franstalige cultuur-verenigingen kunnen de ruimte zes keer per jaar gratis gebruiken, Nederlandstalige drie maal. Volgens Liens is het initiatief een succes: alles zit al vol tot het einde van deze zomervakantie.De renovatie kostte 220.000 euro, gespreid over drie posten: veiligheid, inrichting en elektriciteit. De gemeente bekostigde de verbouwingen zelf en kon rekenen op de steun van enkele privé-inves-teerders.� Nick�Vervaeck

’t Hoeveke gerestaureerdEvere > ‘Volwaardige feestzaal’ voor de gemeente

Het zeventiende-eeuwse Hoeveke, een van de laatste relicten van de oude dorpskern.

© T

IJL

VER

EE

NO

OG

HE

/ER

FG

OE

D.B

E

Het gemeentebestuur van Sint-Pieters-Woluwe wil een motie aan-nemen tegen de verbouwing van het metrostation Montgomery.

Het is al een tijdje onrustig in het re-sidentiële Sint-Pieters-Woluwe, en wel omdat het Brussels Hoofdstede-lijk Gewest het metrostation Mont-gomery wil renoveren. Buurtbewo-ners nemen het niet dat de plannen zonder inspraak werden voorgelegd en gaan ook niet akkoord met de voorgestelde veranderingen. Zo wil-len ze niet dat er aan het uitzicht van de rotonde en fontein geraakt wordt, vrezen ze dat enkele bomen zul-len moeten sneuvelen, laken ze het uitblijven van een oplossing voor de weinig bediende tram 39 en 44 (die ver af liggen van de aansluiting met

de metro- en premetrolijnen) en zijn ze bang dat er niets zal veranderen aan de onveiligheid in sommige de-len van het station.De buurt heeft het gemeentebestuur mee. Die bereidt een motie voor waarin de bezwaren formeel wor-den overgemaakt aan het Gewest. Burgemeester Willem Draps (MR) noemde onlangs de werkzaamhe-den nog ‘faraonisch’, en de gemeen-telijke overlegcommissie heeft het project al afgekeurd. Volgens het Gewest zal er boven-gronds weinig aan het uitzicht veranderen en zal het station na de werkzaamheden veel moderner ogen. Het Gewest is niet verplicht rekening te houden met de kritiek van de gemeente.� Christophe�Degreef

Montgomery: bewoners in opstand tegen renovatie

Sint-Pieters-Woluwe > Gemeente bereidt motie voor

ADVERTENTIE

CHRISTINE DE SMEDT/ LES BALLETS C DE LA B

UNTITLED 4DI 17 & WO 18/04 19:30!!! KAAISTUDIO’SGedanste portretten van Burrows, Platel, Le Roy & Salamon.

TONEELHUIS/GUY CASSIERS/JOSSE DE PAUW

DUISTER HARTDO 19, VR 20 & ZA 21/04/2012 20:30 KAAITHEATERJosse De Pauw speelt ‘Heart of Darkness’ van Joseph Conrad!

DOOD PAARD

DE PERZEN DI 24 & WO 25/04/201220:30 KAAISTUDIO’SDood Paard speelt ‘De Perzen’ van Aeschylus, het oudste toneelstuk.

PREMIÈRE!

WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE

IRMA FIRMA

HOCUSFOCUSVR 13/04 19:00!!! VERTREK AAN KAAITHEATERSurrealistische performance in de publieke ruimte.

Kaaiad BDW 120328.indd 1 22/03/12 10:27

De nieuwe vestiging van het Initia-tief voor Buitenschoolse Opvang (IBO) De Rivieren in het Heilig-Hartcollege ging vorige week officieel open.

IBO De Rivieren zat tot hiertoe al-leen in het paviljoen De Rivieren in de Mathieu de Jongelaan. Voor de kinderen en zeker voor de kleuter-tjes van het Heilig-Hartcollege was dit elke dag na school een hele af-stand. Daarom werd gezocht naar een opvanglocatie dichter bij school.

Die werd uiteindelijk gevonden in een leegstaand deel van de school. IBO De Rivieren beschikt er over een lokaal van 120 vierkante meter, dat uitgeeft op de speelplaats en plek biedt aan 25 kinderen. De tweede vestiging ging in septem-ber open en zit inmiddels elke dag vol. Net als in het paviljoen wor-den er elke dag na school creatieve, sportieve of muzikale activiteiten aangeboden aan kinderen van 2,5 tot 12 jaar.�� Bettina�Hubo

Buitenschoolse opvang De Rivieren breidt uit

Ganshoren > Tweede vestiging in Heilig-Hartcollege


Nieuwe naam, oude zeden: “Terwijl het Vlaams en het Waals Gewest de voorbije jaren een versterkt activerings-beleid voor werkzoekenden voerden, bleef de Brusselse dienst in hetzelfde bedje ziek.”


Werk > N-VA: Brusselse dienst arbeidsbemiddeling schiet tekort

‘Activeer Actiris’

De werkzaamheidsgraad meet het aantal werkenden in de bevolking op beroepsactieve leeftijd. In 2010 waren er per 100 inwoners op ac-tieve leeftijd in het Brussels Hoofd-stedelijk Gewest slechts 59 aan het werk, tegenover 62 in Wallonië en 72 in Vlaanderen. Opvallend hierbij is de positieve trend in het Vlaams Gewest over de periode 2000-2010 en het status-quo in het Brussels Gewest.De werkzaamheidsgraad in het Brussels Gewest ligt bovendien aanzienlijk lager dan het Belgische en het Europese gemiddelde, met respectievelijk 67,6 en 68,6 procent. De werkloosheid ligt in het Hoofd-stedelijk Gewest dan weer meer dan drie keer zo hoog als in het Vlaams Gewest (17 procent in Brussel, 12 procent in Wallonië en 5 procent in Vlaanderen).Vooral de jeugdwerkloosheid is erg

Zuhal Demir en Karl Vanlouwe:

arbeidsmarktsituatie niet opgelost raakt, en zelfs verslechtert?De slechte werking van de Brusselse dienst voor arbeidsbemiddeling Ac-tiris biedt ongetwijfeld een deel van de verklaring. Terwijl de voorbije ja-ren in het Vlaams en Waals Gewest een versterkt activeringsbeleid voor werkzoekenden werd uitgebouwd (VDAB en Forem), bleef de Brusselse dienst – ook na de naamsveran-dering van BGDA/Orbem naar Ac-tiris – in hetzelfde bedje ziek.

VDAB) bevoegd voor de controle en bestraffing van werklozen. Het blijft wel de RVA die de uitkeringen betaalt, en dus de budgettaire ge-volgen draagt van het beleid dat de regio’s voeren – of niet voeren. Deze nieuwe bevoegdheidsverdeling is dan ook exemplarisch voor het ge-brek aan financiële en inhoudelijke responsabilisering van de deelsta-ten in het bereikte akkoord over de zesde staatshervorming.Als gevolg van de onbeperkte duur van de werkloosheidsuitkeringen is het in België van belang een actief beleid te voeren in de begeleiding, opleiding en controle van werklo-zen. Zo kan sociale (uitkerings)frau-de voorkomen worden en raakt het maatschappelijk draagvlak van de werkloosheidsverzekering niet on-dermijnd. Uit de cijfers over de om-vang en evolutie van de activering en controle van werklozen blijkt dat het Brussels Gewest op dit vlak struc-tureel achterblijft op het Vlaams en Waals Gewest. Als gevolg van de nieuwe bevoegd-heidsverdeling dreigt die achter-stand nog verder te vergroten, want de coördinerende en faciliterende rol die de RVA in het verleden op dit vlak opnam (via de zogenaamde RVA-facilitatoren), verdwijnt in de toekomst, zonder dat hier een nieu-we verantwoordelijkheid voor de regio’s tegenover staat (qua regelge-ving noch budgettair).

De dupeEn zo dreigen de Brusselse werk-zoekenden de dupe te worden van de zesde staatshervorming. Er ont-breekt immers nog meer dan vroe-ger een impuls voor een sterker activerend beleid voor de Brusselse werkzoekenden, die vaak laagge-schoold en langdurig werkloos zijn. De Brusselse regering heeft in het recente verleden steevast gekozen om de extra middelen te besteden aan gesubsidieerde tewerkstelling in de publieke sector (met gesubsi-dieerde contractuelen), en heeft te-gelijk verzuimd te investeren in een actieve begeleiding van de groei-ende groep werkzoekenden naar de reguliere (private) arbeidsmarkt. Tekenend voor het gebrek aan ver-trouwen in deze Brusselse instel-ling is de vaststelling dat de meeste Brusselse werkgevers hun vacatures zelfs niet melden bij Actiris...De cijfers over de groeiende achter-stand op de Brusselse arbeidsmarkt zijn en blijven ontluisterend. In het hart van Europa ligt het Brus-sels Hoofdstedelijk Gewest, dat er ondanks zijn vele troeven niet in slaagt een inhaalbeweging te ma-ken op sociaal-economisch vlak, maar verder wegzinkt in de malaise. De hervorming van de Brusselse instellingen en de nieuwe bevoegd-heidsverdeling vormen een nieuwe gemiste kans voor een slagkrach-tig beleid voor Brussel. In de zesde staatshervorming wordt de Brus-selse bevolking verder overgeleverd aan de lethargie en inefficiëntie van het Brusselse bestuur. Dit is alvast niet de hervorming die wij voor ogen hadden voor onze hoofdstad.

� Karl�Vanlouwe,�senator�uit�Brussel,�en�Zuhal�

Demir,�kamerlid,�beiden�N-VA

“In de zesde staatshervorming wordt de Brusselse bevolking verder overgeleverd aan de lethargie en inefficiëntie van het Brusselse bestuur”

© X

XX

BDWOPINIE

BRUSSEL – De situatie op de Brusselse arbeidsmarkt is bijzonder precair, vindt N-VA. Uit cijfergegevens over werkgelegenheid en werkzaamheid die Brussels senator Karl Vanlouwe en kamerlid Zuhal Demir in hun bezit hebben, blijken opmerkelijke verschillen tussen het Vlaams Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

hoog. Maar liefst veertig procent van de jonge beroepsbevolking van Brussel is werkloos, tegenover der-tig procent in het Waals en 16 pro-

cent in het Vlaams Gewest, en een gemiddelde van 21 procent in de Europese Unie. Ook hier merken wij dat de kloof steeds groter wordt.

SanctieHoe is het mogelijk dat in het hart van de Europese Unie deze penibele

Het aantal dossiers van ‘werkonwil-lige’ werklozen dat vanuit de Brus-selse dienst voor arbeidsbemidde-ling wordt overgemaakt aan de RVA, ligt dan ook veel lager dan in het Vlaams en het Waals Gewest. Van-uit het Waals Gewest (Forem) mer-ken we de voorbije jaren een opmer-

kelijke inhaalbeweging (van slechts 186 dossiers in 2003 naar meer dan 11.000 in 2010); het aantal dossiers vanuit het Brussels Gewest blijft nog steeds beperkt tot ongeveer één op tien van alle dossiers die RVA ontvangt. In Brussel loopt een werk-loze hierdoor maar zes procent kans op een sanctie van de RVA, tegen-over 13 procent in het Vlaams Ge-west en 9 procent in het Waals Ge-west. Deze sombere analyse van de Brus-

selse arbeidsmarkt en het falende Brusselse beleid is niet nieuw. Een belangrijkere vraag is dan ook of we beterschap mogen verwachten als gevolg van het akkoord over de zesde staatshervorming. In de toe-komst worden immers de gewes-telijke diensten (Forem, Actiris en


BDWOPINIEKinderopvang door Anne Brumagne

“Elke discussie over de staatsstructuur, en over economie, loopt vast op steeds weer dezelfde vraag: wat met Brussel?” Woorden van Bart De Wever (N-VA) op de voorjaars-lunch van de werkgeversorganisatie Voka, afgelopen donderdag. Er was veel belangstel-ling voor De Wevers Brusselse toespraak, ook omdat hij eerder had toegegeven dat de hoofdstad voor zijn partij een hachelijke kwestie vormt. Binnen de Vlaamse Bewe-ging zijn er immers twee strekkingen: zij die Brussel desnoods willen ‘dumpen’ om de on-

afhankelijkheid van Vlaanderen te verkrijgen, en anderen die Brussel niet willen loslaten. De Wever gaf bij Voka geen uitsluitsel over waar zijn partij met de hoofdstad naartoe wil, maar hij gaf wel ‘voor eens en altijd’ aan dat Vlaanderen niet van plan is Brussel los te laten. En dat Vlaanderen wil investeren in Brussel. “Maar dan moet het ook duide-lijk zijn waarvoor we betalen.” Waarna een hele reeks van voorbeelden volgde waar volgens De Wever Vlaanderen geen inspraak kreeg. “We komen onvermijdelijk uit bij een model waarbij Brussel wordt bestuurd door Nederlandstaligen en Franstaligen.” En of Brussel région à part entière of hoofdstad wil zijn? “Ik hoop het laatste.” ‘Hoofdstad’ of ‘région à part entière’: het blijft een behoorlijk ab-stracte en misschien ook wel onmogelijk te beslechten discussie. Maar concrete Brusselse thema’s waar Nederlands- en Franstaligen samen naar een oplossing zouden moeten zoeken, die liggen voor het oprapen, hoor! Neem het grote tekort aan kinderopvang in Brussel, dat de laatste dagen veel aandacht kreeg. Het is een bijzonder belangrijk probleem, gezien de bevolkingsstijging. Het treft Nederlandstalige ouders evenzeer als anderstalige. En het is een belangrijke reden waarom vrouwen nog te weinig deelnemen aan de arbeidsmarkt, met alle gevolgen van dien. Dat is zeker het geval voor vrouwen van niet-Europese origine. Van hen is, zo bleek maandag, maar een kwart aan het werk. Voor jonge kinderen uit gezinnen waar de officiële landstalen niet worden gesproken, kan de kinderopvang een plek zijn waar ze ver-trouwd geraken met die talen. En zulke kinderen zijn er steeds meer in Brussel. De twee gemeenschappen zijn ook voor hun opvang ten volle verantwoordelijk: de 35 extra erkende en gesubsidieerde plaatsen in Brussel van minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) voor dit jaar zijn ruim onvoldoende. Verschillende partijen riepen er al toe op een masterplan of een taskforce voor de Brusselse kinderopvang uit te werken, samen met de Franse Gemeenschap. Het initiatief nemen is niet verboden. De andere gemeenschap voortdurend de zwartepiet toeschuiven, en daardoor ter plaatse blijven trappelen, dát zouden we moeten afleren.

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

Weg met het Centraal

Met grote belangstelling heb ik het artikel gelezen over de toekomst van Brussel, waarin het idee werd gelan-ceerd om het Centraal Station te laten verdwijnen (BDW 1320 van 15 maart, p. 5).Er wordt heel veel gepraat over de te drukke noord-zuidverbinding met haar zes sporen. Ballonnetjes wor-den opgelaten voor een verbreding of verdieping, een beetje naar Antwerps model. Dit zou dan betekenen: jarenlange werkzaamheden met even lange hinder, al-weer, in het hart van de stad, en een ongelooflijk dure investering. Daar draait de Brusselse betonmolen weer. Maar het getuigt ook van weinig toekomstvisie en wei-nig creativiteit.Als Brussel zich echt wil profileren als wereldstad, hoe komt het dan toch dat beleidsmensen nog altijd vinden dat elke provinciaalse pendeltrein de hele stad moet doorkruisen en in elk Brussels station moet stoppen? In welke andere wereldstad is dat zo?Neen, dan stem ik graag in met de stelling van (archi-tectenbureau) 51N4E, dat er dringend op een andere manier naar de hoofdstad moet worden gekeken. Al-licht moet het Centraal Station daarvoor niet helemaal worden opgeofferd, maar laat dan toch minstens alle treinen die een eindhalte hebben in Brussel, ook daad-werkelijk stoppen in het eerste grote station waar ze Brussel binnenkomen (bijvoorbeeld Noord of Zuid), om vervolgens weer rechtsomkeer te maken. En laat enkel nog internationale treinen en treinen die van de ene naar de andere uithoek van het land reizen, nog doorrijden in de Brusselse ondergrond, al dan niet met een extra halte in het Centraal Station.Dit kost niets en lost meteen definitief en voor altijd de congestie van de noord-zuidas op. Nu al beschikken de stations Noord en Zuid, maar ook Schuman, Luxem-burg, Bockstael, Simonis en Weststation over zeer uit-gebreide verbindingen met het lokaal openbaar vervoer.De bespaarde investeringen kunnen bovendien nuttig en zinvol worden geïnvesteerd in de verdere uitbouw en verbetering van het MIVB-netwerk: een ietsje meer metro en vooral veel meer trams en bussen in eigen bed-ding. Of zou dat te eenvoudig zijn voor onze beleidsmen-sen?� Alain�Vanclooster,�Koekelberg

Crèches

Naar aanleiding van het citaat van Groen-politici Bruno De Lille en Elke Van den Brandt, afgedrukt op p. 3 van BDW 1320, las ik hun ‘open brief’ aan Vic Anciaux.Ik vind dat ze hier cynisch kort door de bocht gaan. Ze verwijten Vlaanderen dat het weigert (alweer) op te draaien voor de francofone onwil om crèches bij de bouwen, maar ze verzwijgen zedig dat diezelfde Franse Gemeenschap zelf weigert crèches bij te bouwen voor de toch overwegend francofone kindjes in Brussel. Ook zwijgen beiden al even zedig over het quotum van 55 procent (dus net iets meer dan de helft) dat wettelijk is vastgesteld. Moet de leskwaliteit er dan onder lijden omdat de francofone gemeenschap onwillig is en haar taken niet vervult?Extra cynisch wordt het wanneer beide politici de Vlaamse Gemeenschap verwijten zogezegd ‘zuiver Vlaamse kindjes’ te willen in Brussel, maar hoe zou je dát doen met slechts 55 procent? Alsof er nog Vlaamse beleidsmakers zijn die de Brusselse multiculturaliteit niet inzien, misschien meer dan hun francofone col-lega’s, die vaak maar eentalig Frans zijn.Dit was dus of platte pre-verkiezingspraat, of een zoveel-ste opstoot van politieke correctheid, of beide. Waarom komen de twee politici niet ineens op voor Ecolo? Als

Brussel dan toch volledig francofoon wil zijn, waarom dan toch weer naar Vlaanderen kijken als er serieus moet worden bestuurd? C’est curieux...

� Bruno�Floré,�Wetteren

Moderne Kunst

Het is waarschijnlijk niemand ontgaan dat het project voor een nieuw museum voor moderne kunst over het kanaal louter utopie is (en in concreto zelfs ondermaats klein is), en bijgevolg niet in aanmerking komt als reme-die voor een nieuw vervangend museum.Schrijfster van de lezersbrief ‘Moderne Kunst’ (in BDW 1320 van 15 maart, p. 15) meent nog een overdreven ongepaste grap te moeten maken. Want als er nu één zaak is dat een museum moderne kunst kan missen, dan is het wel in een soort buitenschalige bonbonnière als het Justitiepaleis te worden ondergebracht. (De loca-tie van het nu gesloten Museum voor Moderne Kunst zat destijds al op de rand van het aanvaardbare.) Daardoor ontstaat de indruk dat moderne en eigentijdse kunst overbodig en nutteloos zouden zijn in een stad. (...)Waarom anderzijds per se aan een nieuw gerechts-gebouw denken? Het huidige Justitiepaleis werd ooit met die bestemming gebouwd en kan op termijn – op voorwaarde dat er een getalenteerd architect wordt aan-gesteld – volgens een modern concept worden gereno-veerd, zodat het (opnieuw) als unicum kan functioneren.Het is onbegrijpelijk dat er in letterlijk alle Europese ste-den gebouwen gevonden worden om er een goed uitge-rust museum voor moderne en/of hedendaagse kunst in onder te brengen – en anders bouwt men een nieuw museum. In Rotterdam werd zopas een gewezen garage als nieuwe expositieruimte in gebruik genomen, en de renovatie zou bijzonder geslaagd zijn.In plaats van grapjes te maken over een aanslepend pro-bleem moet er onverwijld een gebouw gevonden worden voor een museum voor moderne en hedendaagse kunst. Geef die zoekopdracht aan een van onze vele kunst-experts (die overigens overal in het buitenland gewaar-deerd worden), zo niet blijft het lokale muggenzifterij. Wie zoekt, die vindt.

� Jonas�Wille,�Oudergem

Volgende�week�in�deze�kolommen:�uw�reacties�op�onze�Vuilnisspecial�van�22�maart.

Rechtzettingen

Het kabinet van Brussels minister van Openbare Wer-ken Brigitte Grouwels (CD&V) reageert op het artikel ‘Onteigening aan Schweitzerplein raakt er niet door’ in onze krant van 15 maart (p. 11). De onteigeningen door het Gewest betreffen andere huizen aan de Gent-sesteenweg dan de vermelde aan de Kerkstraat. Het huis aan de Gentsesteenweg nummer 1131 (voormalig Fortis-kantoor) is al onteigend en in het bezit van het Gewest. De aanpalende snackbar is nog niet onteigend, omdat de eigenaar tegenstribbelt. De onteigeningspro-cedure loopt nu via juridische weg. Asbest is niet de oor-zaak van de blokkering van het dossier; de reden is dat de eigenaar niet instemt met het voorgestelde bedrag. De (latere) afbraak van beide huizen vormt geen belem-mering voor de timing van de werkzaamheden aan het Schweitzerplein.En in het hoofdredactioneel commentaar van vorige week, ‘Verkeersveiligheid’ (p. 15), staat dat “de centrale lanen al een hele tijd een zone 30” zijn. Dat is onjuist: tot nader order geldt er nog 50 kilometer per uur.

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Philippe Geluck: “Ik probeer brutaal te zijn. Als ik de mensen kan doen lachen én kan doen nadenken, dan ben ik blij.”

© P

ETITS P

AP

IER

S

DE WAANCEL: NA Niels, NU Rob

HAREN – Komende zondag, 1 april, om 15 uur is het de première van Rob in het gemeenschapscentrum De Linde in Haren. In deze muzikale fa-milievoorstelling van het jonge Brus-selse gezelschap De Waancel kruipt Mieke Proost in de huid van een we-tenschapster die een onwaarschijnlijk verhaal vertelt. Met behulp van een diaprojector legt ze uit hoe ze bijna ontplofte toen ze, na het achtervolgen van een zeerob, in een ondergronds laboratorium terechtkwam, waar ze een wereldschokkende ontdekking deed. Ketnet-wrapper Peter Pype en actrice Evelien Lauwers vertolken de randpersonages uit het relaas.Tijdens het verhaal zal het Kapot Or-kest onder leiding van Peter Spaepen voor de nodige spanning zorgen. De voorstelling, geregisseerd door Koen Boesman, is bedoeld voor kinderen ouder dan acht jaar.“Word weerbarstig! Kijk uit voor een wereld waarin alles netjes, ge-ordend en normaal moet zijn. Geniet van lelijke dingen, maak rommel en weiger je haar te kammen. Dat is de boodschap achter Rob,” vertelt Peter Spaepen. Omdat zowel het verhaal, de tekst, de muziek als de kostuums nieuw zijn, dient deze voorstelling om het maakproces af te ronden. Door een volle agenda is De Waancel nog niet in staat om een tournee vast te leggen voor het stuk. De Waancel is een kleine vzw uit Jette die toneelproducties voor kinderen maakt. Met hun opvoeringen willen ze een alternatief bieden voor de gro-te commerciële voorstellingen. Vorig jaar richtten Pype en Spaepen het productiehuisje op. De vorige produc-tie, Niels, toert vanaf november weer door Vlaanderen. Ook hun eerste per-sonage, Erwin Blik uit het gelijkna-mige toneelstuk, zal nog regelmatig opduiken. Op een tweede voorstelling van Rob wordt het nog even wachten.� NV

www.waancel.be

© TO

M G

OF

FA

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

L e Chat is al bijna dertig jaar het uithang-bord van de krant Le Soir. De Kat promo-veerde van cartoon met een vaste plek

tot stoorzender die op onverwachte plaatsen in de krant opduikt en de lezer even van slag brengt met een soms absurde, soms filosofi-sche opmerking of kwinkslag. Hij is ondertus-sen meer dan een dagbladverschijnsel: ook in tijdschriften, reclamespots en vlot verkopende albums duikt hij op.In de eerste tentoonstelling in België sinds Le Chat s’expose in het Jubelparkmuseum in 2004 confronteert Philippe Geluck zijn kat met Kunst met grote K, en omgekeerd de kunstwereld met De Kat met grote K. Breekt u zich het hoofd niet over de botsing. Allebei kunnen ze tegen een stoot, en in de galerieën is het vooral lachen.Er hangen enkele tekeningen en originele stro-ken, maar de show wordt gestolen door een dertigtal metershoge acrylwerken die Geluck de voorbije zes jaar op doek schilderde.

Veranderen�de�spelregels�als�De�Kat�geen�centimeters,�maar�een�meter�groot�moet�zijn?Philippe� Geluck: “Bij schilderen horen an-dere gebaren, dat vond ik persoonlijk wel fijn. De grote verandering is vooral dat ik niet voor lezers werk, maar voor bezoekers. Mijn doel is wel hetzelfde gebleven: hen aan het lachen krijgen.”“Ik heb de indruk dat ik een schilder speel. Dit is een spel, ik kan geen schilder zijn, ik heb me geamuseerd. Ik hou me niet voor een be-langrijk artiest. Ik maak wat mij aan het la-chen brengt. Al moet ik toegeven dat ik in mijn boeken steeds heviger ben. Ik probeer brutaal

Strip > Philippe Geluck, ‘niet herkend in Vlaanderen of Italië’, maar BB op Zavel

Een Kat met grote K


Le Chat wordt tentoongesteld in Galerie Petits Papiers aan de Zavel. “Wat je hier ziet, is puur plezier en luchtigheid,” zegt Geluck.

Dit is de eerste Le Chat-tentoonstelling in België sinds 2004.

© L

UC

TO

UR

LOU

SE

te zijn. Als ik de mensen kan doen lachen én kan doen nadenken, dan ben ik blij. In dit ge-val komt daarbovenop dat de mensen het werk mooi en groot kunnen vinden.”

Galerieën�en�veilinghuizen�hebben�plots�de�strip�ontdekt.Geluck: “Ja. Voor werk van Hergé en Fran-quin worden zotte bedragen betaald. Geen van beiden heeft dat overigens ooit zo gewild; zij deden gewoon hun werk. De waarde van een kunstwerk is niet intrinsiek, het wordt be-paald door het verlangen van de verzamelaars. Hoeveel geld willen zij eraan geven?”

Doet�u�daar�uw�voordeel�mee?Geluck: “Ik heb het geluck dat ik van mijn auteursrechten kan leven. Ik verkoop vrij veel boeken. Dat geeft me vrijheid. Vóór De Kat, in

me meer doen dan het werk van een schilder waar ik niet van hou. Sommige journalistieke werkstukken sla ik hoger aan dan sommige romans.”

U�smokkelt�niet�alleen�humor�de�galerie�binnen,�maar�ook�de�drie�vakjes.�Daar�zo�aan�verslingerd?Geluck: “De drie vakjes zijn een klassieker in de cartoon, maar ook in de filosofie en de semantiek. Propositie, ontwikkeling, conclu-sie. Begin, midden, einde: daar gaat niets bo-ven.”“Humor in een galerie is inderdaad zeldzaam. Humor in de schilderkunst is zeldzaam. Of ken jij veel humoristen onder de schilders? Alsof kunst ernstig moet zijn.”

Toch�draait�De�Kat�niet�altijd�om�een�grap.�Soms�is�het�eerder�een�kietelende�beschouwing.�Als�kind�kon�me�dat�enorm�frustreren.Geluck: “Soms is het een grote grap, soms eerder een filosofische beschouwing, poëti-sche bedenking of absurde draai. Dat is juist. Een kind kan het gewoon niet altijd begrijpen omdat hij de culturele referenties nog niet heeft. Die grap ginds (wijst het werk ‘Madame Pollock’ aan, NR) kan je niet vatten als je de schilder Jackson Pollock niet kent.”“Dat het niet altijd grappig is, frustreert soms ook volwassenen. En vergeet ook nooit dat het soms ook gewoon een mislukte grap kan zijn.”

Zelfs�in�deze�galerie�klampen�mensen�u�aan�voor�een�foto�of�handtekening.�En�wij�maar�denken�dat�er�geen�Brussels�of�Waals�equivalent�is�voor�de�BV.Geluck: “Als ik niet oplet, doe ik deze avond niets anders dan handtekeningen uitdelen en naar camera’s lachen. In de trein, in de me-tro, overal. Maar maak je geen illusies: dat heeft niets met De Kat te maken. Dat is een gevolg van mijn tv-optredens: eerst voor de Belgische televisie, later voor de Franse. In Vlaanderen of Italië word ik heus niet her-kend.”

Is�Geluck�bekender�dan�De�Kat?Geluck: “Fransen roepen op straat vaak ‘Sa-lut, Le Chat’ naar mij. We zijn met elkaar ver-bonden als Laurel en Hardy.”

� Niels�Ruëll

De Le Chat-tentoonstelling loopt nog tot en met 17 april in Petits Papiers (Grote Zavel 8-8a), Lancz Gallery (Ernest Allardstraat 15) en Schleiper (Charleroisesteenweg 149, Sint-Gillis)

BRUSSEL – Om te lachen moet je deze week niet naar een cultuurcen-trum dat voor de elfendertigste keer een stand-up comedian uitnodigt, maar naar enkele galerieën aan de Grote Zavel. Petits Papiers en Lancz Gallery tonen en verkopen werk van Philippe Geluck. Van De Kat kunst maken was een koud kunstje voor de Brusselse humorist. “Dit is een spel. Ik kan geen schilder zijn, ik heb me geamuseerd.”

mijn jonge jaren, heb ik nog aquarellen ver-kocht om van te leven. Dat was toch wel een heel andere situatie. Wat je hier ziet, is puur plezier en luchtigheid. Voor mij is de tentoon-stelling belangrijk, niet de verkoop. Voor de galerieën ligt dat anders, zij leven hiervan. We zien wel wat de kopers ervan denken.”“Beeldverhalen en cartoons worden tot de ‘lage’ kunsten gerekend. Zelf geloof ik niet in dat kastensysteem van hoog en laag. Iets is goed of niet goed en niet van tevoren no-bel of minderwaardig. Een striptekening kan

© LU

C TO

UR

LOU

SE

© P

ETITS P

AP

IER

S


ADVERTENTIE

Beeldend > Marcel Pinas, Surinaams kunstenaar in residentie aan de VUB

‘Een stem geven aan de stemlozen’ELSENE – Voor het tweede jaar op rij heeft het KultuurKaffee een artiest in residentie uit Suriname, een voormalige Nederlandse kolonie. Marcel Pinas neemt het in zijn kunstwerken op voor de meest kwetsbaren in de maatschappij. Op donderdag 29 maart vindt de vernissage plaats in KK Gallery.

Het Wereld Economisch Forum nomineerde Marcel Pinas onlangs als ‘Young Global Lea-der’, een erkenning voor jongeren die zich op een bijzondere manier inspannen voor de maatschappij. Pinas werkte van 15 februari tot eind maart aan La liberté PRK no??? (‘vrijheid waarom niet?), twee installaties en een docu-mentaire. “Kunst is voor mij een uitlaatklep om aan te kaarten wat er gebeurt in de wereld. Want hoe je het draait of keert, wij zijn alle-maal mee verantwoordelijk,” zegt Pinas.Hij heeft in het KultuurKaffee een installatie gemaakt van 32 lichamen, een mix van skelet-ten en bodybags. Gedurfd en aangrijpend. “Die bodybags zijn het gevolg van onze handelin-gen, maar wij staan er niet bij stil. Er sterven dagelijks onschuldige mensen in Nigeria, in Congo, door handelingen die wij ondersteu-nen. Met dit kunstwerk wil ik de wereld een spiegel voorhouden, want onze levenswijze berokkent al die schade,” vertelt Pinas. “Wel gek dat de westerse manier van leven gepro-

moot wordt als maatstaf voor de derde wereld, terwijl de mensen daar er de dupe van zijn.”Pinas is vooral bekend van zijn werk ter onder-steuning van de Marron-gemeenschap in Su-riname, een minderheid van afstammelingen van vrijgevochten slaven. Het woord marron

komt van cimarrones, vrijgevochten vee. “Het is een zwarte minderheid die zwaar gemar-ginaliseerd wordt, en dat aanvaard ik niet. Ik vind het vooral belangrijk dat de Marrons hun geschiedenis kennen: ze hebben zich vrijge-vochten, hebben gestreden voor de afschaffing

van de slavernij, voor de onafhankelijkheid van Suriname en voor democratie. Ze moeten dus trots zijn op hun verleden. Door hun cul-tuur beter te kennen, staan ze sterker in hun schoenen.”Met zijn kunst wil Pinas een stem geven aan de gemarginaliseerden, ook in Brussel, waar hij erg geraakt werd door de situatie van de sans-papiers. “Ik heb hen geïnterviewd zodat het publiek weet hoe mensen zonder papieren denken, wat er in hen omgaat. Hoe komt het zo ver dat ze hier belanden?”Marcel Pinas is niet bang om tegen schenen te stampen. Zijn installatie Staatsolie bestaat uit een olievat van de Nederlandse multinational Shell dat overloopt van de menselijke beende-ren. “Multinationals die alle grondstoffen uit de grond pompen, brengen ze vooruitgang? Is dit een vorm van ontwikkeling? Voor een se-lecte groep wel, maar het gros blijft met lege handen zitten.”� Benjamin�Tollet

Ontmoeting met Marcel Pinas op donder-dag 29 maart om 18 uur, vernissage om 19.30 uur, gevolgd door een dubbelconcert van de Surinaamse bands Lobi Firi en Kara Dara om 21 uur. De expo loopt van 2 tot en met 26 april in het KultuurKaffee, Triomf-laan 6, 1050 Elsene, www.kultuurkaffee.be

Marcel Pinas tussen zijn 32 skeletten en bodybags. “Onze westerse manier van leven berokkent veel schade, wereldwijd.”

© B

EN

JAM

IN TO

LL

ET

SAMEN BOUWEN AAN ONZE WIJKENVAN MORGEN

KRIJG BEGELEIDING EN EEN BUDGET VOOR UW WIJK

QUARTIERS DURABLESDUURZAME WIJKEN

BRUXELLES ENVIRONNEMENT · LEEFMILIEU BRUSSEL

Neem deel aan de projectoproep « Duurzame wijken » en geef uw wijk een nieuw, milieuvriendelijker gezicht.

Energie besparen, groenere straten waar de kinderen kunnen spelen, uitrustingen voor de fi etsers, zuiverdere lucht, een biomand om gezond te eten… Het is allemaal mogelijk in uw wijk !

15 Brusselse wijken stapten al mee in het avontuur en vormen vandaag het Netwerk Duurzame wijken. Zin om mee te doen ? Stuur ons dan vóór 7 mei 2012 uw project voor een duurzame wijk !

Hulp om uw wijk te mobiliseren of het

formulier in te vullen, kan u krijgen via :

[email protected] · 0800 85 286

NEEM DEEL NEEM DEEL NEEM DEEL AAN DE

AAN DE AAN DE PROJECTOPROEP

PROJECTOPROEP

PROJECTOPROEP

201220122012


ADVERTENTIE

Naar de wet van de letter

Het ‘best verzorgde boek’: Louie Louie van Coline Sunier en Charles Mazé, met een knipoog naar de welbekende solfègeboekjes.

© F

ER

NA

ND

BA

UD

IN P

RIJS

Gezien: tentoonstelling van de Fernand Baudin Prijs en de Pa/per View Art Book Fair, nog tot en met 25 mei in Wiels, Van Volxem-laan 354, 1190 Vorst (meer op www.prixfernandbaudinprijs.be).

Toegegeven, ik lees eerder boeken dan dat ik ernaar kijk. Meestal gaat het snel naar bladzijde 7, waar in de meeste gevallen de doorlopende tekst begint. Het gebeurt zelfs vrij dikwijls dat ik de titel oversla en me dat pas op bladzijde 76 realiseer.Een en ander heeft natuurlijk te

maken met het feit dat de vormgeving van fictieboeken, zeker romans, niet zoveel voor-stelt – een bekend euvel waarover al veel is gezeurd. Ook bij gerespecteerde uitgevers van goede romans komt het meer en meer voor dat er op de kaft het een of ander vrouwmens af-gebeeld staat dat verder niets met de roman te maken heeft. Anderzijds wekken te mooie boeken dan weer het vermoeden dat ze alleen als object interessant zijn en niet zozeer om de inhoud. En boeken met een uitgesproken con-ceptuele vormgeving zijn zeker een twijfelge-val. Want als de opmaak van de bladspiegel de leesbaarheid fnuikt, rest alleen perplexiteit, frustratie en irritatie.Als medium verdraagt schrift geen uitbun-dige vormgeving. Daarom zijn typografie en boekverzorging een delicate en ongewone kunst. Bij kinderboeken, kunstboeken, ar-chitectuurboeken, tentoonstellingscatalogi, bepaalde monografieën en stripverhalen kan het al minder kwaad dat de creatieve inhoud de vormgever tot opmerkelijke ingrepen aan-zet. Het zal dan ook niet verbazen dat voor de Fernand Baudin Prijs, die vernoemd is naar de vermaarde typograaf en boekverzorger (1918-2005) die onder meer aan La Cambre lesgaf, en die in het leven werd geroepen om de ‘best verzorgde boeken’ van het afgelopen jaar te ondersteunen, weinig fictie werd ingezonden.Als pendant van de Plantin-Moretusprijs in Vlaanderen bekroont de Fernand Baudin Prijs boeken waarvan minstens een van de samen-stellers (vormgever, auteur, drukker, binder, kunstenaar die zelf een boek vormgeeft) in Brussel of Wallonië woont.Voor de vierde jaargang lag het aantal inzen-dingen op 109, wat niet zo veel is. De negen-koppige jury onder leiding van de Zwitserse

vormgever Urs Lehni bestond uit negen Belgische en buitenlandse leden uit het boekenvak. Op dag 1 scheidden ze het kaf van het koren, op dag 2 bespraken ze de 27 boeken die door minstens één jurylid waren geselecteerd, en die nu ook te zien, te betas-ten en te lezen zijn op de tentoonstelling in Wiels. Van de zeven laureaten kregen alle makers (vormgever, drukker/binder en uit-gever) een erediploma. De laureaat van vorig jaar, Philippe Koeune, mocht de catalogus van dit jaar vormgeven, waarin ook trans-cripties van de juryberaadslaging staan: een nuttig en eerlijk document dat interessant om te lezen is.Ik moet zeggen dat ik tussen de kenners een iets technischer discussie had verwacht over fonts, papier en druktechnieken. De uiteenlopende competenties van de jury-leden verhinderden dat wellicht. Hier en daar gaat het wel over de schaal van de af-beeldingen, de redactie en montage van het materiaal. Of zelfs over vernaculaire (genre-specifieke/plaatsgebonden) esthetiek – dit in verband met de winnaar Louie Louie van Co-line Sunier en Charles Mazé, die een lezin-genreeks vormgaven in een reeks uitgaven die naar de solfègeboekjes van de notenleer verwezen. Maar daarnaast heeft de jury het, zoals een gewone lezer, over boeken die ‘te flapperig’, ‘te zwaar’ of ‘te modieus’ zouden zijn. Men is het niet eens of het papier van het overzichtsboek Double or nothing van het architectenbureau 51N4E nu te dun of te dik is; of men leesbaarheid en degelijkheid moet prijzen of juist het feit dat een boek niet meteen alles prijsgeeft en zo het feno-meen boek zelf in vraag stelt, en of de com-mentaarloze nevenplaatsing van een hoop beeldmateriaal nu een zwaktebod is of juist een weergave van de niet-kwalificeerbare werkelijkheid. Dat de jury er geen blijk van gaf de boeken ook gelezen te hebben, hielp ook niet om hun oordeel over de nochtans belangrijke verhouding tussen vorm en in-houd doorslaggevend te maken. Niet mak-kelijk allemaal.Zelf hielden we wel van de consequente blokken marmer en tekst in Carrara van Roger Willems en Aglaia Konrad en van het speels-intelligente Moments d’espace van Thomas Desmet en Joëlle Tuerlinckx. Maar wellicht gaat u beter zelf eens kijken.� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

BRUSSEL – Munt-directeur Peter de Caluwe maakte van zijn jaarlijkse persconferentie voor het nieuwe seizoen een heus missionstatement: “Makkelijk gezegd dat wij ‘enter-tainment’ produceren. Ons werk draagt wel bij tot het civiliseren van de maatschappij.” Meer over het programma volgt zodra de kaartjesverkoop van start gaat.

De intendant, die in de zomer aan zijn tweede termijn begint, uitte zijn bezorgdheid over de hele cultuursector in tijden van crisis. “Deze crisis is niet de onze,” klonk het, als Cassius tegen Brutus. De Caluwe onderstreepte de in-ternationale erkenning van het ‘bescheiden’ operahuis, dat wereldwijd bewierookt wordt hoewel het maar 1.100 zitjes heeft. Zo werd de instelling door Opernwelt gelauwerd als ‘Operahouse of the Year’.“Het is makkelijk gezegd dat wij entertain-ment produceren,” zei De Caluwe, “maar ons werk draagt bij tot het civiliseren van de maat-schappij. Overal wordt de term investeren in de mond genomen, behalve in de cultuursector. Daar spreekt men over subsidiëren – terwijl wij voor elke euro subsidie een return van drie euro noteren.”De Caluwes pleidooi was een beleefde, maar forse oproep naar de collega’s uit de cultuur-sector die goed werk leveren met hoge meer-

waarde en die evenmin verder kunnen met een beleid dat de subsidies jarenlang bevriest. “Onze enveloppe wordt op te korte termijn bekeken. De Munt kreeg net de reacties op de begroting 2012 in de bus – twee procent bespaard –, terwijl wij al aan het programma voor 2015 werken. Sinds 2008 moeten we on-ophoudelijk inleveren. Zelfs voor salariskos-ten verdwijnen subsidies. Begrotingen strui-kelen over een gebrek aan langetermijnvisie.”Het notoire operahuis ziet die snoei in de sub-sidies niet zitten en wil overleg met de over-heid. “Als de subsidies de gebouwen, perso-neelskosten en werking mogen dekken, dan wil ik tachtig procent van alle overige kosten (voor de producties, red.) zelf zoeken,” klonk het genereus.De intendant ziet ook af van de lonkende uit-breidingsmogelijkheden van de Munt-ateliers in het voormalige Dexia-pand in de Arenberg-straat. “Dit is geen prioriteit meer voor ons. Hopelijk komt er andere cultuur in het pand – zolang het maar geen bier is.” Het accent in in-frastructuurwerk ligt nu op het toneel. “Voor Rusalka moest de vrachtwagen 25 keer over en weer naar de depots. We kunnen twintig werkdagen van onze technische ploeg bespa-ren als we alles bij de hand hebben, en zo staat het ook in ons masterplan.”� Jean-Marie�Binst

‘Deze crisis is niet onze crisis’

Cultuur > De Munt fulmineert tegen laks beleid


Muziek > Première in Lakense Sint-Lambertuskerk

De Passie volgens Ceuleers

O rganist, klavecinist, zanger en componist Willem Ceu-leers (49) zit niet aan zijn

proefstuk. Hij heeft niet minder dan 780 werken op zijn naam staan. Een opera, een symfonie, liederen, maar vooral religieuze muziek: can-tates, missen, oratoria en ook een Mattheüspassie.“Het accent in mijn werk ligt inder-daad op de religieuze muziek omdat ik in de kerk werk en daar dus mak-kelijk toegang toe heb,” zegt Ceu-leers, die de vaste organist is van de Sint-Lambertuskerk in Laken en van een protestantse kerk in Ant-werpen. “Maar religieuze muziek interesseert me ook. Het zijn vaak boeiende teksten, die tot een lange traditie behoren.”Ceuleers wilde aanvankelijk de Jo-hannespassie van de zeventiende-eeuwse componist Thomas Selle op het programma zetten, maar hij had te weinig mensen voor de uitvoe-ring. “Ik heb dus maar een passie op maat geschreven, uit praktische overwegingen.”Stilistisch leunt Ceuleers’ nieu-we werk aan bij Heinrich Schütz (1585-1672) en ook een beetje bij diens tijdgenoot Michael Pretorius. “Schütz leefde een eeuw voor Bach.

Allebei schreven ze een Johannes-passie. Schütz’ muziek is eenvou-diger en ingetogener. Ik apprecieer bij hem het directe; de vertelling primeert. In Bachs Johannespas-sie wordt het recitatief onderbroken door lange aria’s en koralen. Won-dermooi, maar ik wilde iets anders, ik wilde het passieverhaal vertellen, zo levendig mogelijk.”

BijbelvertalingBij Ceuleers’ Passie wordt de vertel-ling van de evangelist alleen afge-wisseld met enkele beknopte dialo-gen en reacties van ‘het volk’ en met korte koralen, waarin gereflecteerd wordt op het verhaal. Echte, volle aria’s zijn er niet.Is het niet vreemd om anno 2012 te componeren in de stijl van een zeventiende-eeuwse musicus? “Dat is een logisch gevolg van mijn da-gelijkse muziekpraktijk, van het feit ook dat wij nu zo’n grote belangstel-ling hebben voor oude muziek. Het is een levende taal geworden, die we wellicht anders hanteren dan toen-tertijd. Ik stel me op als een leerling van Schütz, maar ga vervolgens mijn gang. Bij mij wordt de evangelist wel begeleid door een basso continuo, bij mij zijn er wel koralen.”

BRUSSEL – Hij wilde op Palmzondag een zeventiende-eeuwse Johannespassie uitvoeren, maar die vergde een te grote bezetting. Omdat hij niet meteen een interessant muzikaal alternatief vond, componeerde Willem Ceuleers dan maar zijn eigen Johannespassie. Die gaat zondag in première in de Sint-Lambertuskerk in Laken.

Willem Ceuleers, organist van de Lakense Sint-Lambertuskerk, schreef zelf een Johannespassie. “Die van Bach is wondermooi, maar ik wilde iets anders, ik wilde het passieverhaal vertellen, zo levendig mogelijk.”

ADVERTENTIE

AGENDA heeft eindelijk een meertalige stek op het wereldwijde web. Op agendamagazine.be/blog vindt u alle artikels uit het papieren magazine, aangevuld met extra teksten beeldmateriaal, fi lmpjes, audiofragmenten, maar ook exclusieve onlineberichten en een terugblik op onze avonturen in de stad. U krijgt dus nog meer fi lm, muziek, theater, dans, expo’s, shops, restaurants, cafés… Via onze Facebook-pagina houden wij u op de hoogte van onze updates, en houdt u ons op de hoogte van wat u daarvan denkt.

This Must Be the Place � � � �

IT, FR, IE, 2010, dir.: Paolo Sorrentino, act.: Sean Penn, Frances McDormand, 120 min.

Wij zijn geen lid van de Sean Penn-fanclub. Hij hengelt met zijn ver-tolkingen veel te fel naar aandacht. Dat is dit keer niet anders, met dat verschil dat de theatraliteit wel amusant is. De acteur uit Milk en Casual-ties of war speelt een gepensioneerde Goth rocker die rijkelijk kan leven van zijn royalty’s, maar zich wel nog dagelijks in het uniform hijst: een van vogelnest afgekeken kapsel, ravenzwarte kleren, zwarte mascara,

Nieuwe releasesDeze week zien we Jennifer Lawrence jacht maken op ander jong volk tijdens de Hunger Games; Goth rocker Sean Penn, met tot knus vogelnest ontploft haar, het spoor volgen van de nazi die zijn vader vermoordde; een weinig succesvolle dertiger een meet & greet met Eddy Merckx nastreven in de hoop zich met zijn vader te verzoenen; koningin Marie-Antoinette van een ontspannen voorleesuurtje genieten terwijl de Franse Revolutie

� �

IT, FR, IE, 2010, dir.: Paolo Sorrentino, act.: Sean Penn, Frances McDormand, 120 min.

agendamagazine.be/ blog

adv-blog.indd 1 27-03-12 12:59

De Passie volgens Ceuleers



Tavola in Kortrijk is een tweejaarlijkse voedings-beurs voor professionals. Een hoogmis van de gastronomie is het, maar binnen redelijke gren-zen. Het is niet allemaal kaviaar en asperges, ook gewone, degelijke producten komen er aan bod, en Fransen en Nederlanders kijken zelfs met een beetje afgunst naar wat ons landje als vakbeurs daar neerzet. Wie er vluchtig rondloopt, ziet vooral veel kaas en vlees, maar er is voor elk wat wils.

In het Franse paviljoen trof ik een familie boeren uit Ger (Pyrénées-Atlantiques) aan. Vader en zoon stonden heel ernstig te kijken boven een grote kom droge witte bonen. Iets anders hadden ze niet op hun stand. Ik kwam nieuwsgierig dichterbij en werd door vader aangesproken. Hij vertelde mij met bijna religieus respect over de witte boon van Tar-bes, le haricot tarbais . Het is een witte staakboon (traditioneel groeide hij rond maïsstengels) die in de loop der eeuwen verfi jnd werd in de streek rond Tarbes. Vandaag wordt de tarbais internationaal beschouwd als de Rolls-Royce onder de droge bo-nen. Ik proefde een cassoulet die achterin stond te pruttelen, en ik smolt ter plekke. Zacht velletje, geen spoor van meligheid, inderdaad, dit was wel degelijk Miss Haricot 2012 (en het is toch het Boon-jaar, neen?).Ik kocht een pakje van een halve kilo: vijf euro! Boontje kwam om zijn loontje. Maar daar kreeg ik dan ook wat voor: een pakje met smetteloos witte droge bonen, handgeplukt, met een nummer erop, de naam van de producent vermeld, een Europees label voor BGA of Beschermde Geografi sche Aan-duiding erbij en bovendien het gegeerde Label Rouge. Dat laatste is een kwaliteitslabel waarop de Fransen blind vertrouwen, en meestal met reden. Het gaat ook hier om droge bonen: geweld zwel-len ze zeker tot het dubbele van hun gewicht. Dan klinkt de prijs nog best redelijk voor een eenvou-dige, doch voedzame maaltijd.De tarbais, zo vertelde boer Jean-Paul Patacq me nog, is speciaal uitgekiend voor de cassoulet, dat hoogtepunt van de Franse streekkeuken. Het was alsof hij mij vertelde dat ik de bouwstenen voor de

kathedraal van Chartres in handen had. Cassoulet is een nationalistische dis. Met cassoulet hebben de brave luiden van de Languedoc de Engelsen versla-gen tijdens de Honderdjarige Oorlog, zo wil de Va-

derlandsche Geschiedenis van de République. Er wordt ‘sinds de middeleeuwen’ ook ge-

ruzied over wie nu de ‘echte’ cassou-let heeft. De strijd gaat tussen de

steden Castelnaudary, Carcas-sonne en Toulouse. De eerste (de basisformule) wordt enkel met varkensvlees bereid, de tweede met daarbij nog scha-penvlees, en die van Toulouse met in vet opgelegde gans

( confi t ) en uiteraard Toulou-seworst. Het vreemde is dat er

in die tijd nog helemaal geen der-gelijke witte bonen voorkwamen in

Europa, en tomaten voor de saus ook al niet. De bonensoorten van het genus

Phaseolus , zoals de tarbais ( Phaseolus vulga-ris ), komen allemaal uit Noord- en Zuid-Amerika en bereikten dus pas de Franse pot in – ten vroegste – de renaissance.Cassoulet is in zijn eenvoudigste vorm in feite ge-woon bonen met spek in tomatensaus. Met tar-baisbonen wordt dit een niet te missen succes, op voorwaarde dat men enkele eenvoudige regels volgt. Laat de bonen een nacht weken in zacht water. Dat is belangrijk, omdat veel ionen in het water (kalk, ijzer, zout) de bonenvliezen hard maakt. In Brussel gebruiken we dus het best regenwater, desnoods ge-destilleerd water. Na het weken giet men het week-water weg en brengt men de bonen aan de kook in (nog eens) ruim zacht water. Vooral geen zout bij doen! Een ajuin, een wortel en wat kruiden zoals peper, laurier, tijm en peterselie mogen wel. Als ze beginnen te koken, mag er nog even worden geroerd, maar later moet men de boontjes ongestoord laten garen, op straffe van bonenpap in plaats van indivi-duele boontjes. Dikke stukken gerookt spek worden in een grote pot aangekleurd en dan verzopen onder enkele (blikken) tomaten en extra ajuin. Er mag ook een wortel bij. En look. Vergeet niet één teentje meer te gebruiken dan u durft.In ongeveer een uur zijn de bonen gaar. Schep ze voorzichtig bij het vlees, en begiet ruim met kook-vocht. Het mag nu nog soep lijken. Er mag dan ook zout bij (maar let op, het vlees is al zout). En nu kan alles nog urenlang verder garen in de oven. De schrijver Anatole France (1844-1924) schreef over een Parijs restaurantje (Chez Clémence in de rue Vavin) waar de cassoulet al twintig jaar op het vuur stond. Telkens als er een portie werd uitgeschept,

werden er weer vlees en gekookte bonen toegevoegd.U strooit een laag chapelure over de soep. Wanneer die in de oven tot een korst is gebakken, breekt u die met een lepel en mengt u ze met de massa. Dat moet u drie keer doen, de korst zal zich telkens opnieuw vormen. Dan is de cassoulet is klaar. Bloedheet op-dienen met een lekkere rode Cahors of Fitou in het glas. Niemand heeft aardappelen nodig. Om Louis Paul Boon te citeren: als je zo iets binnen hebt, dan kun je een boer van zijn paard slaan. Op voorwaarde dan dat die boer ook niet toevallig bonen met spek at. Smakelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Tarbais

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

Ceuleers heeft er ook voor gezorgd dat zijn Passie zowel in een kleine als in een grotere bezetting ge-speeld kan worden. Zondag zullen er vijftien zangers en een tiental instrumentalisten op het podium staan. Zelf neemt Ceuleers de rol van de evangelist voor zijn reke-ning. “De traditie wil een tenor voor die rol, maar ik heb het geschreven voor bariton zodat ik die partij zelf kan zingen.”Het moeilijkste was een geschikte Nederlandse vertaling van het Jo-hannesevangelie vinden. “Ik wilde een tekst die in het idioom van de muziek zou passen. Ik heb gezocht tussen de bijbelvertalingen van de laatste vijftig jaar, maar dat viel te-gen. De klassieke Willibrordverta-ling begint gedateerd te raken. En de nieuwe bijbelvertaling, uit 2004, is wel heel direct. Die wast de patine van tweeduizend jaar geschiedenis er toch een beetje af. Ik las ook pro-testantse vertalingen, maar die zijn vrij stuurs, ze lopen niet lekker.” Ceuleers overwoog al om zelf een vertaling te laten maken, maar toen stootte hij op een vertaling uit het begin van de jaren 1950 van Jos Keulers, bedoeld voor priesters. “Die tekst is prachtig en, ondanks haar zeventig jaar, totaal niet ver-ouderd.”Zodra de juiste tekst gevonden was, ging het toonzetten snel. In vijf we-ken was de compositie klaar. “Dat is snel, ja, maar Bach componeerde zijn Johannespassie – die een stuk uitgebreider is – in amper zes we-ken. Hij is dan ook het echte genie.”

Bettina Hubo

De Johannespassie van Willem Ceuleers door het Antwerps Collegium Musicum, zondag 1 april om 16 uur in de Sint-Lambertuskerk van Laken. In samenwerking met het Davidsfonds. Meer info en reserveren op 0486-95.70.79 en [email protected]

ADVERTENTIE

Bij Clémence in de rue Vavin in Parijs stond de cassoulet al twintig jáár op het vuur, schreef Anatole France

M�� B�� H�� G��

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTOREN

gen tijdens de Honderdjarige Oorlog, zo wil de Va-derlandsche Geschiedenis van de République.

Er wordt ‘sinds de middeleeuwen’ ook ge-ruzied over wie nu de ‘echte’ cassou-

let heeft. De strijd gaat tussen de steden Castelnaudary, Carcas-

sonne en Toulouse. De eerste

seworst. Het vreemde is dat er in die tijd nog helemaal geen der-

gelijke witte bonen voorkwamen in Europa, en tomaten voor de saus ook

al niet. De bonensoorten van het genus Phaseolus , zoals de tarbais (

ris ), komen allemaal uit Noord- en Zuid-Amerika en

© N

ICK

TR

AC

HE

T


Régis Lambert in Belgica, het eerste lage-energiemetrostation, met op de muur foto’s van de Poolbasis Prinses Elisabeth, waar hij twee maanden werkte. “Ik denk dat het een privilege is om je ergens thuis te kunnen voelen. En ik voel mij thuis hier in Brussel.”

R égis Lambert is begiftigd met een ge-zonde zin voor avontuur, maar ook idealisme is hem niet vreemd. “Ik heb

ervoor gekozen mijn weg te zoeken in de ener-giesector, niet in het minst omdat die van rechtstreeks en onmiddellijk zichtbaar nut is voor de maatschappij. Ieder van ons heeft er dagelijks mee te maken. Mijn eerste baan in de sector vond ik – na lang zoeken – bij Electra-bel. Ik weet het, niet meteen de werkgever die je vereenzelvigt met idealisme. Maar voor mij was het een voet tussen de deur, een kans om ervaring op te doen.”“Ik wist bovendien dat het geen eindstation zou zijn, dat ik met hernieuwbare energie wilde verdergaan. Het is een sector die me ui-termate fascineert: het is de toekomst. Zo ben

ik bij Brugel terechtgekomen, de Brusselse re-gulator voor de energiemarkt. Daar ben ik nu adviseur Groene Stroom. Twee keer raak: ik ben niet alleen bezig met hernieuwbare ener-gie, maar ook nog eens in de stad die ik echt wel de mijne durf te noemen. De stad waar ik leef, waar ik wil leven. Ik heb er ook niet het probleem dat ik bij Electrabel had: Brugel is een overheidsbedrijf dat er is voor iedereen, fi-nanciële prestatiedruk speelt er niet en ik kan er werken in een kleine ploeg.”

Tussen de stapel postBrugel, Brussel. Het was nog ver weg van Antarctica en het Belgische onderzoekssta-tion dat er is opgezet door de International Polar Foundation (IPF), waarvan landgenoot

Alain Hubert de drijvende kracht is. “Vorig jaar hebben mijn vriendin en ik een reis van drie maanden gemaakt. We hebben toen voet gezet in drie landen van evenveel continenten: Argentinië, Zuid-Afrika, Vietnam. Rugzaktoe-risme. Het was een uiterst boeiende en leer-rijke ervaring, die onze blik op de wereld echt wel heeft geopend. Sindsdien kan ik de dagda-gelijkse realiteit veel beter relativeren. Waar maken we ons eigenlijk druk om? Als puntje bij paaltje komt, heb ik alleen nog zin om me te concentreren op het belangrijke. De dingen die er werkelijk toe doen, de mensen die er werke-lijk toe doen.”“Na onze thuiskomst heb ik tussen de opge-stapelde post een oud magazine gevonden, met daarin een vacature voor de Prinses Eli-

sabeth Poolbasis. De basis is een casestudy op energetisch vlak, een project dat me al langer boeide. Maar tot dan had ik er nooit bij stilge-staan dat het voor iemand als ik daadwerkelijk mogelijk is er te gaan werken. Ik was gebeten, maar mijn sollicitatie was helaas te laat bin-nen. Maar het zaadje was gezaaid, en toen ik enkele maanden later opnieuw solliciteerde – dit keer spontaan –, bleken ze tot mijn verba-zing net iemand te zoeken om te werken aan de elektrische systemen van het station.”“Begin oktober kreeg ik de bevestiging dat ik meekon, half december ben ik vertrokken. Zonder specifieke voorbereiding. De voorgaan-de jaren was er wel een opleidingsweekeinde geweest op het militair domein van Marche-les-Dames, maar deze keer was dat om de een of andere reden geschrapt. We hebben die opleiding nu ter plekke gekregen van Alain Hubert. Een namiddag lang. Rappelafdaling, knopen leren leggen, leren hoe je iemand uit het ijs haalt...”

Gewapend tegen de winterOp 23 december zette Lambert voor het eerst

© MARC GYSENS

ANDERLECHT – “Een tijdlang een klein deeltje van iets unieks mogen zijn, dat is iets om nooit te vergeten. Toch was ik blij weer thuis te zijn.” Burgerlijk ingenieur Régis Lambert is net terug van Antarctica. Twee maanden lang heeft hij er gewerkt op de Belgische Poolbasis Prinses Elisabeth. “De draad weer oppikken viel al bij al mee. Tenslotte heb je twee maanden geleefd zonder groen, zonder dieren, zonder gsm, zonder geld, zonder je vaste activiteiten, zonder het lawaai van alle dag.”

‘Om nooit te vergeten’Régis Lambert, terug van Antarctica

Régis Lambert voor de Poolbasis Prinses Elisabeth. “Omdat het er altijd licht is buiten, heb je bijna nooit zin in je bed.”


FREDDI SMEKENS

Gazet

‘T iens?!” dacht ik bij mezelf. “Van-doeg es het lente.” En eigenaar-dig genoeg was het nog waar ook.

Maar wat heeft een seizoen met deze Brus-selse Kroniek te maken, zal de lezer zich afvragen. En ergens doet hij dat samen met mij.Welnu, het zij mij toegestaan om vè iene ki maain resonement op toefel te smaaite. En die redenering gaat als volgt. Vè elk sei-zoon moot er ’n onderwerp bestoen. Ik geef grif toe dat dit een nogal simplistische ge-dachtegang is. Maar goed, zo zou ik mij kunnen voornemen in de winter auver de snie te schraaive, in de zaumer eet te zegge auver de zonne, en in de herfst zou het auver het valle van de bloere kunne goen. Onder-werpen bij de vleet. Maar welk onderwerp aangesneden in de lente? Een opgave die zich gemakkelijker aandient dan dat ze uitvoerbaar is. In de eerste plaats dacht ik aan ne fleereflooiter. De lente is tenslotte het seizoen waarin de fleereflooiter, samen met de vogeltjes, uit zijn winterdutje ontwaakt. Mo aaigelaaik wou ik dat onderwerp vè nen andere ki haave.Uiteraard kon ik het daar niet bij laten. Maar waarover dan wel een goed gestructu-reerd opstel klaargestoomd, waarde lezer? Wie de titel van deze Brusselse Rubriek nog in gedachten heeft, zal er geen twijfel over laten bestaan. Just dus! Deze week gaan we het hebben over de gazet.Die gazet is van alle seizoenen. Dag in, dag uit, week na week worden we ermee ge-confronteerd. Da we het na hemme auver ’n dagblad, e weikblad, e mooindblad: doot er ni too. Maar laten we beginnen bij het be-gin. En dat begin vangt aan bij hoe we die gazet gaan aanschaffen en ze eventueel koesteren. Enige ervaring heeft mij geleerd dat men in het Brussels vaak zegt: “Ik goen maain gazet kuupe” of eventueel “Ik goen maain gazet leize.” In andere landsgedeel-ten wordt maain meestal vervangen door de. “Nu ga ik de krant lezen,” dus. Misschien zijn de Brusselse lezers wat hebberiger wat hun krant of weekblad betreft?Dat wat de aanschaf en het consulteren van het product betreft. Ons woordje gazet zou

overigens van het Italiaanse gazzetta komen De eerste krant is namelijk van Italiaanse oorsprong en kostte één gazzetta, naar het mereltje dat op het kleine muntstuk afge-drukt stond.Even over nu naar de inhoud ervan. Dan staan we even stil bij het aloude adagium “Mo ’t es just wa da ’k a zeg! Het stond van-doeg in de gazet!” Een invalshoek die mij veel ruimer lijkt dan “Z’hemme het op de radio gezeid” of “Ik hem het op den TV ge-zeen.” Waar die nuance vandaan komt, zal mij altijd een raadsel blijven. Maar laat ik bij dat alles niet al te veel vè maaine aaige gazettewinkel spreike. En dus toch ook even aanstippen dat de uitspraak “Hij (zij) es op TV geweist” in de loop der tijden toch iets meer aan gewicht, en zelfs een soort presti-ge, gewonnen heeft. Maar “hij (of zij) heit in gazet gestoen” behoudt toch nog een lengte voorsprong. Uiteraard is die redenering ui-terst subjectief.Tot hier toe, voorlopig althans, wat de in-houd van de gazet betreft. Sta mij toe van de gelegenheid gebruik te maken om in de aan-val te gaan. Niet ten overstaan van de lezer, uiteraard, maar misschien wél tegen hen die bij hoog en laag blijven beweren: “De ga-zet, da’s vè maain pataate op te schelle!” – en dan wil ik er geen andere, nog scabreuzere opmerkingen bij betrekken. Maar gelukkig blijft diezelfde gazet ons in het algemeen na aan het hart liggen. Want geef nu toe, waar-de lezer, hoe zou de wereld er zonder haar uitzien? Misschien niet uitermate trooste-loos, maar toch wat somberder. Laat deze bedenking echter niet al te droevig overko-men. Temeer omdat ik altijd aan mijn col-lega’s gezegd heb en zal blijven volhouden: “We zulle geluuve en blaaive geluuve wa we zeulf wille.”Zonder dat het uitmondt in een blind ver-trouwen, is de gazet in de loop der tijden een soort vriend geworden. Maar wat zou een gazet zonder leizer zaain, of ne leizer zonder gazet? De vraag blijft open als een openge-slagen krant die ongelezen op de toog blijft slingeren. Ik stel tenslotte met plezier vast nooit iemand ontmoet te hebben die be-weerde: “Ik hem nog nuut gien gazet geleize.”

voet aan de grond op Antarctica. “Het was prachtig weer, het ontvangstcomité stond klaar toen we landden. De omgeving was machtig in al haar majestueuze, ongerepte pracht. Ook het ontdekken van het onder-zoeksstation, dat volledig draait op duurzame energie, was een overweldigende ervaring. Ik kende het al van foto’s en seminaries, maar er daadwerkelijk binnen mogen stappen gaf een enorme kick.” “Ik was snel aangepast. De kou? Ik denk dat ze hier in België de voorbije winter soms even extreme temperaturen te verduren hebben ge-kregen als wij daar. En dat ze meer last van de koude hebben gehad dan wij, die op Antarctica over perfect aangepaste kleding beschikten. De luchttemperatuur valt er trouwens mee, omdat het zo droog is, en de zonneschijn is een bonus. Best te doen dus, behalve als er wind staat. Dan neem je toch best je voorzor-gen, anders hou je het niet lang vol. Het mees-te wennen was het nog aan het gebrek aan

duisternis. Jezelf de discipline opleggen om op tijd onder zeil te gaan. En dat is allerminst makkelijk: omdat het steeds licht is buiten, heb je bijna nooit zin in je bed.”“Mijn taak bestond erin het bestaande elektri-sche team – één ingenieur en een elektricien – te integreren binnen de technische ploeg. Er waren de voorbije jaren problemen geweest rond het in stand houden van het station in de winter; met name de synchronisatie van de generator op het elektrisch net gaf problemen. Wij hebben daarvoor een oplossing gezocht, en gevonden. Dit jaar is er goede hoop dat het station in de negen maanden durende pool-winter onbemand kan blijven draaien zonder stil te vallen.”

Heimwee“Een andere grote opdracht was het vervangen van de batterijen. Die waren de vorige win-terseizoenen twee keer bevroren geraakt en hadden daardoor een deel van hun capaciteit verloren. Een werk om u tegen te zeggen. Elke batterij weegt maar liefst 85 kilogram, stevige

knapen, 192 in totaal. Daar zijn we toch een week zoet mee geweest.”Altijd was er wel iets te doen. Het onderhoud van de windturbines, onderhoud en herstel-lingen van zonnepanelen, nieuwe fotovoltaï-sche zonnepanelen op het dak plaatsen, hun productie en hun reactie op de weersomstan-digheden nagaan, werken aan het brandbevei-ligingssysteem...“Tijd om me te vervelen was er allerminst. Het station is slechts drie maanden per jaar be-mand, er diende doorgewerkt te worden. Met een relatief beperkte ploeg. Als het dan wat zwaar is, als er al eens een moeilijk moment is, dan kun je nog altijd naar buiten. Je hoofd klaren midden in die desolate, magnifieke na-tuur. Dan zijn de batterijen snel weer opgela-den, dan kom je mentaal tot rust. Dan besef je pas hoe machtig het allemaal wel is, die om-geving, die kracht van de natuur. Zonder meer een boost voor de moraal.”“Tijdens zo’n avontuur kom je ook op een bepaald moment jezelf tegen. Je begint jezelf vragen te stellen over van alles en nog wat. Existentiële vragen. Zonder daarom ook duide-lijke antwoorden te vinden. Op sommige mo-menten heb ik toch wel last gehad van heim-wee, ik heb wel eens zin gehad om naar huis te gaan. Naar mijn vriendin, familie, vrienden. Naar al mijn referentiepunten in mijn leven. Je leeft daar tenslotte in een gesloten omgeving, met een beperkt aantal mensen, je kunt er niet weg. Dat is niet altijd evident. Ik had het dan ook niet bijzonder moeilijk om afscheid te ne-men van Antarctica en terug te komen. Toch blijft het verblijf daar een ervaring die ik zal blijven koesteren.” “De aanpassing aan de terugkeer naar de be-woonde wereld viel al met al wel mee. Volgens mij komt dat doordat je referentiepunten – fa-milie, vrienden, omgeving, werk – zo sterk ver-ankerd zijn. En dat wordt doorgaans wel eens vergeten, omdat de realiteit van elke dag zo vanzelfsprekend lijkt.”“Ook mijn band met Brussel is relatief sterk. Ik hou van deze plek, hoe langer hoe meer zelfs. Ik denk dat het een privilege is om je ergens thuis te kunnen voelen. En ik voel mij thuis hier in Brussel. Heel goed thuis. Al gaat het nu alweer kriebelen om iets nieuws te ontdekken. Maar dat probeer ik te onderdrukken. Eerst alles laten bezinken, genieten van de ervaring die net voorbij is. Er zijn hier ook een aan-tal praktische zaken te regelen. Zo zijn mijn vriendin en ik ons appartementje in Ander-lecht aan het opknappen, ook al omdat we in blijde verwachting zijn van ons eerste kindje. En dat krijgt nu toch wel even voorrang...”

� Karel�Van�der�Auwera

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Lien Annicaert ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDE-LIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.

“De kou? Ik denk dat jullie hier in België de voorbije winter soms even extreme temperaturen hadden als wij daar”


BRUSSEL – Het talent van Nicolas Houyoux (24) begint eindelijk te renderen. Na jaren van hoogten en laagten maakt hij de af-gelopen drie jaar constant progressie. De Brusselaar kroonde zich vorig jaar Europees kampioen op de driekwart marathon en wil dit jaar naar Hawaï. “Maar daarvoor moet ik nog veel kilometers afleggen.”

“In mijn beginjaren werd ik aan mijn lot over-gelaten,” vertelt Nicolas Houyoux. “Op advies van mijn halfbroer had ik al op mijn achtste aan een triatlon voor kinderen deelgenomen, maar pas op mijn twaalfde schreef ik me in bij de Brussels Triathlon Club. Maar op een paar zwemtrainingen na moest ik er vooral in mijn eentje trainen. Er was niet echt een structuur.”Houyoux’ eerste triatlon werd een complete flop: hij strandde op de laatste plaats. Toch beet hij door. Hij zag verbetering in zijn presta-ties en raakte gecharmeerd door de mentaliteit en de afwisseling binnen de sport. Na vier jaar bij BTC besloot hij zijn toekomst in handen te nemen. “Ik zag leeftijdsgenoten vooruitgaan en had zelf moeite omdat ik niet goed wist hoe het moest. Ik besloot naar Charleroi te trekken omdat daar trainer Rudy Fauville werkte, die ik had ontmoet op stage. In één jaar tijd maakte ik veel progressie, maar toen besloot hij ermee te stoppen. Na een passage bij Nijvel vroeg ik op mijn 21ste aan Rudy om me individueel te begeleiden. Sindsdien gaat het goed.”Tot dan presteerde Houyoux met hoogtes en laagtes. Fauville gaf hem de juiste omkadering en structureerde zijn training. Na één jaar sa-menwerking haalde de Brusselaar al een knap-

Nicolas Houyoux gaat dit jaar naar de Iron Man op Hawaï. “Om de wedstrijd te leren kennen. Over een paar jaar wil ik er presteren.”

‘Moeilijke keuzes te maken’Triatlon > Nicolas Houyoux staat voor cruciaal jaar

de CLUB

Sporten in de schaduw van NeoCentrum voor Traumatologie en Revalidatie (ASCTR), Laken

LAKEN – De Sportassociatie van het Cen-trum voor Traumatologie en Revalidatie (ASCTR) krijgt vaak jaloerse blikken: naar Belgische normen hebben ze een topinfra-structuur. Tegelijk kijken zij met bezorgdheid naar de plannen van het Neo-project.

“We waren in 1958 de eerste Belgische sport-club voor mensen met een fysieke handicap,” legt manager Jean Vilette (64) uit. “Het idee kwam uit Engeland overgewaaid, waar na de Tweede Wereldoorlog veel soldaten met een handicap sport als hulp bij de revalidatie ge-bruikten. In navolging van onze club werd de Belgische federatie opgericht, de voorloper van het Belgian Paralympic Committee. We zijn nog altijd lid, als enige Brusselse club.”Powerlifting, tafeltennis of boogschieten, bij ASCTR komt een tachtigtal leden zowel com-petitief als recreatief zweten. “We werken net als elke andere sportclub, met in de week trai-ningen en in het weekend competitie. We heb-ben hier een paar sterke sporters en trainers rondlopen, een voormalig Europees kampioen

tafeltennis onder meer. Naar de komende Pa-ralympics in Londen vaardigen we ook één, mogelijk zelfs twee tafeltennissers af.”De uitstekende, aangepaste infrastructuur heeft een grote aantrekkingskracht. Na de beginjaren in het Brugmannziekenhuis zit ASCTR nu in een eigen zaal aan de Mara-thonlaan. Die wordt bij grote evenementen wel opgeëist. “Als Madonna begin juli in het Koning Boudewijnstadion komt zingen, moe-ten wij een achttal dagen onze zaal verlaten.”De topinfrastructuur wordt nu bedreigd door het Neo-project dat de hele Heizelvlakte dreigt te hertekenen. Doordat ASCTR de zaal van de Stad huurt, heeft de club geen enkele inspraak. “Officieel hebben we nog niemand gehoord. Een drietal maanden geleden heb-ben we een brief gestuurd, tot nu zonder antwoord. Je voelt wel dat dit binnen de club leeft.”“Dit is niet het eerste grootse project dat hier wordt gepland. In het verleden was er onder meer sprake van een tweede stadion naast de Heizel.” In de Neo-plannen is sportin-frastructuur opgenomen, al is daar nog niet zoveel over bekend. “In elk geval: tussen de sloop van onze zaal en de bouw van een nieuwe kunnen een paar jaar zitten. En dan bestaat onze club niet meer. Maar laten we nog niet in paniek schieten, we zien wel wat er uit de bus komt.”� TS

www.asctr.beASCTR was in 1958 de eerste sportclub voor mensen met een lichamelijke handicap.

© M

AR

C G

YSE

NS

pe twaalfde plaats op het WK. “Rudy helpt me vooral bij het trainen zelf: wat te doen, hoeveel, hoe lang. Na elke training stuur ik hem dan een samenvatting per mail. We heb-ben ook een gezamenlijke agenda op internet waarin ik na elke training schrijf hoe ik me voel, wat mijn tijden waren, noem maar op.”Een paar jaar geleden maakte Houyoux op pijnlijke wijze kennis met de ondermaatse

aandacht voor triatlonwedstrijden in België. Voor sommige wedstrijden wordt de openbare weg niet eens afgesloten. Zo ook tijdens de kwarttriatlon van Neufchâteau. “Ik ben niet de beste zwemmer, maar tijdens die wedstrijd was ik als een van de eersten uit het water. Tijdens het fietsen zag ik een auto naast me vertragen. Ik dacht dat de bestuurder mij had gezien, tot hij ineens zijn oprit opreed. Ik vloog

door de achterruit, maar zat snel weer op mijn fiets. Ik wou absoluut de wedstrijd uitrijden, ondanks aanmaningen van de wedstrijdcom-missarissen om te stoppen. Uiteindelijk ben ik nog vierde of vijfde geëindigd, maar ach-teraf heb ik meteen twintig hechtingen in mijn schouder gekregen.”De afgelopen jaren haalde Houyoux eindelijk al het talent uit zijn lijf. Vorig seizoen offerde

© NICOLAS HOUYOUX


hij nog meer voor zijn sport op. “Afgelopen seizoen was mijn grootste prijs de zege op het EK driekwart triatlon in mijn leeftijdscate-gorie. Mijn tijd was – zelfs vergeleken met de profs – heel goed. Daarnaast heb ik ook mijn eerste Iron Man gelopen en ik werd meteen tweede in mijn categorie, in minder dan negen uur en dertig minuten. Een geslaagd seizoen.”De opofferingen zijn voor Houyoux ook van

De nationale hockeydames hebben zich ge-plaatst voor de Olympische Spelen. Vier jaar vroeger dan verwacht. Dat is de verdienste van de speelsters, van de sportfederatie, maar vooral van een jonge bondsvoorzitter die de vernieuwing niet schuwt, zich om-ringt met toppers uit verschillende vakge-bieden en het consensusmodel huldigt. Een man van dynamiek en visie.De lof van voorzitter Marc Coudron hebben we al vele malen gezongen. Als geen ander ziet hij het essentiële belang van de jeugd-opleiding.De prestatie van de meisjes krijgt nationale weerklank. Voorpaginanieuws. De vader-landse hockeysport krijgt positieve aan-dacht, de media zijn respectvol. Nog even geen verzuring, nog geen ontgoochelingen ook.Ook de directie van Royal Sporting Club An-derlecht is tevreden. Ze is erin geslaagd om een jong talent voor vele jaren aan Ander-lecht te binden. Geen sinecure. Dennis Praet heeft voor paars-wit gekozen. In België mag een profclub pas een contract aanbieden aan jonge talenten als ze de leeftijd van zestien jaar hebben bereikt. In het buitenland mag het al veel vroeger. Vorig seizoen verloor RSC Anderlecht zo Adnan Januzaj enkele weken voor zijn zestiende verjaardag aan Manchester United. Het bedrag dat aan de speler en zijn omgeving werd geboden, was zo hoog dat vader en moeder hun goede baan opgaven om zoonlief naar het Verenigd Koninkrijk te volgen. De toekomst zal uit-wijzen of de Januzajs een goede keuze ge-maakt hebben.Elke speler volgt zijn eigen traject. Feit is wel dat geen enkele Belgische jongen die voor zijn zestiende naar de jeugdwerking van een buitenlandse topclub vertrok, is doorgebro-ken. Kevin Franck, die nog geen vier seizoe-nen geleden bij de beloften van Real Madrid

speelde, zit nu ergens in de onderbuik van het Belgisch voetbal, in de regionale regio-nen.De Brusselaar Urko Pardo is een halve uit-zondering. Hij werd opgeleid in Neerpede en werd gratis weggeplukt door FC Barcelona. Hij schopte het tot derde keeper en vertrok, om te kunnen spelen, naar Griekenland, naar Olympiacos. Dat liep niet goed af, en Urko verkaste naar Cyprus. Niet bepaald een topcompetitie. Met Apoel Nicosia speelt hij in de Champions League. Apoel is de uitzon-dering op de regel. De Cypriotische groot-heid stoot, als enige club uit een heel kleine competitie, door naar de beste acht clubs van de Champions League. Maar bewijst deze ongewone kwalificatie het gelijk van Urko Pardo om destijds voor FC Barcelona te hebben gekozen? Neen, toch? Een carrière kun je nooit voorspellen.De club uit de hoofdstad strijdt met onge-lijke wapens om talent te verleiden in Brus-sel te blijven. Als het dan lukt – zie Dennis Praet –, dan reageren de vaderlandse media lauw of helemaal niet.Het internationale voetbalmilieu weet be-ter. Europese grootsteden zijn ontgoocheld. Dennis blijft in Brussel. Als hij een hockey-speler was geweest, dan zou er niet genoeg papier zijn om het heuglijke nieuws te mel-den. Zo niet in het voetbal. Een nationaal dagblad bestond het zelfs zijn (verkeerde en overdreven) jaarsalaris af te drukken.Wij zijn wél heel gelukkig. Daarom heeft de club zich verenigd onder één noemer: #wearechampions. De zin is van een gerust-stellende duidelijkheid. RSCA heeft geen keuze. De titel moet naar Brussel komen.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

#wearechampions

SpELEN IN DE LENTEzON

BRUSSEL – De ketjes genieten vanaf komende maandag van twee weken paas-vakantie. De VGC, de Brusselse gemeenten en andere organisatoren hebben weer een knap sportaanbod in elkaar gebokst.

Zowat elke Brusselse gemeente komt voor in het uitgebreide aanbod. Naast de klassieke voetbal- en dansstages zijn er toch opnieuw een paar in het oog springende stages. Waag-halzen van zeven tot twaalf jaar kunnen bijvoorbeeld bij Circusatelier Zonder Han-den kiezen voor een heuse circus- en vecht-sportstage. Bij GC Everna kunnen de vijf- tot twaalfjarigen dan weer een hele week genie-ten van natuur en avontuur.

Omnisport is er zowat overal. In Koekelberg krijgt het kamp voor vier- tot twaalfjarigen een actueel tintje, met het thema ‘Olympi-sche Spelen’. Wie zich aan roeien (12-16 jaar) of zeilen (8-12 jaar) wil wagen, ook al olym-pische disciplines, kan bij de Stad Brussel in-tekenen op een stage van een week. Tien- tot veertienjarigen die in de voetsporen van Sven Nys willen treden, kunnen bij GC Wabo van een mountainbike-avonturenkamp genieten.Sommige stages zitten ondertussen al vol, maar de wachtlijst is vaak nog het proberen waard. Meer informatie (niet alleen over het VGC-aanbod) vindt u op www.vgc.be/sport (doorklikken naar ‘Brochure vakantiegids’).� TS

GALAMATCH VOOR RUGBYpLOEG

BRUSSEL – Onze zwarte Duivels hebben de promotie naar divisie 1A al beet en spelen op 7 april een galamatch tegen polen.

De Belgische rugbyploeg schrijft geschie-denis. De hechte, ijzersterke groep rijgt de overwinningen aan elkaar en dwong een paar weken geleden de promotie naar divisie 1A af in Duitsland. In die hogere klasse komt Bel-gië uit tegen sterkere tegenstanders en krijgt het de mogelijkheid om een ticket te bemach-tigen voor het WK in 2015. Mathematisch gezien kunnen de Duivels al niet meer bijge-

beend worden. Van de match tegen de Polen hangt dus niet meer zoveel af, al zullen de fiere Belgen er alles aan doen om hun uitste-kende thuisreputatie alle eer aan te doen.De aftrap wordt om 15 uur gegeven op de ‘Kleine Heizel’, kaartjes zijn bij Fnac verkrijg-baar vanaf 5 euro.Mede dankzij de goede resultaten zitten de tribunes steeds voller, net als de persbanken overigens. De uitstekende sfeer en het plezier om een Belgische nationale ploeg eens te zien winnen, zorgen voor een kleine hype.�� TS

financiële aard. In zijn jeugd heeft hij nooit hulp gekregen van de federatie, en ook van-daag moet hij het zelf zien te rooien. “Ik werk vijftig uur per week. Drie dagen in een sportwinkel en ook nog in een fitnesszaal, waar ik onder meer spinninglessen geef. Daarmee kan ik dagelijks twee trainings-sessies inlassen, wekelijks een twintigtal uur. Het is zwaar, maar ook nodig om al-les te kunnen bekostigen. Ik stuur dossiers en brieven om sponsors te ronselen en heb er ondertussen een paar. Zij helpen me met mijn materiaal, maar de kosten van mijn trainer en al mijn reizen komen uit eigen zak.”“Ik doe dat nu al anderhalf jaar, maar als ik vooruitgang wil blijven boeken, dan zal ik

meer moeten trainen. Ik zal dus beslissin-gen moeten nemen, vooral afhankelijk van mijn resultaten dit seizoen. Dat worden nog moeilijke keuzes.”Binnen een paar weken begint het seizoen van Houyoux in Fuerteventura, waar hij vooral zijn vorm wil testen. Zijn hoofddoel is via de Iron Man van Nice een plaats te bemachtigen voor de topper der toppers: de Iron Man van Hawaï. “Ik wil er dit jaar vooral heen om de wedstrijd te leren ken-nen. Over een paar jaar wil ik er presteren. Met een top-tienplaats op die wedstrijd zou mijn carrière zeker geslaagd zijn.”

� Tim�Schoonjans

“Ik werk vijftig uur per week. Dat is zwaar, maar ook nodig om alles te kunnen bekostigen”

Discussieer met Brusselwww.brusselnieuws.be

Adv_BN_BDW.indd 1 16/01/12 12:19


BDW VOO

R IED

EREEN VAN 9 T

OT

13

JAAR •

ZIEza

Hoe kwamen jullie op het idee om dansles te gaan volgen? Mauro (M): Ik omdat ik zoveel van muziek hou. Thuis danste ik vaak mee met liedjes op de radio, vooral op popmuziek en rock. Cis (C): Ik was vroeger echt een hipperdepip-kind , ik bedoel dat ik niet zo goed kon stilzitten. Ik heb thuis een Wii, en daarvan beluister ik dan enkel de liedjes om erop te dansen. Zoals die van Mario & Sonic op de Olympische Spelen . Ik wilde al langer op dansles, maar het mocht pas toen ik acht werd.

Jullie doen allebei klassiek ballet en jazzballet. Kunnen jullie uitleggen wat het verschil is? M: Bij ‘klassiek’ let de juf er altijd goed op of je je benen wel strekt en de bewegingen goed afwerkt. Het is een dans waarvoor je in het begin veel moeite moet doen, het vraagt veel tijd voor je het onder de knie hebt. Maar eens je het kan, is het wel mooi.

Dappere jongens op de dansvloer

Reportage: Cis en Mauro zitten op ballet

DOOR PATRICK JORDENS

[ SORRY ] SNORRY ?“Nooit gedacht dat ik zo kon bewe-gen,” vertelt een enthousiaste Dina Hendrik uit het zesde leerjaar van de Kakelbontschool in Laken.Dina krijgt, net als alle andere kinde-ren van die school, elke twee weken een speciale dansworkshop.“Ik vind het heel bijzonder wat we hier doen,” zegt ze. “We leren bewegingen maken zoals je ze nooit had kunnen bedenken. Zo moesten we vandaag over de grond voortbewegen zonder onze handen en voeten op te heffen, echt grappig! Of we proberen op aller-lei manieren te vallen: in slow motion , in schokjes, al dansend... Het is raar,

‘Nooit gedacht dat ik zo kon bewegen!’

Bij jazz is alles wat nonchalanter. Je kan er meer je eigen ding van maken, vind ik. Daarnaast doe ik ook hedendaagse dans. (Over hedendaagse dans lees je meer in de ‘SorrySnorry?’ op deze pagina’s.) C: Bij ‘klassiek’ dansen we vaak rustiger, en je moet er heel lenig voor zijn. Soms zijn er ook wel snelle momenten bij, dan moet je goed nadenken om de juiste passen na elkaar te doen.

Dus leren dansen betekent ook dat je je hoofd er goed moet bij houden? C: Ja, en je moet ook goed kijken naar de anderen, want je kan veel van hen leren. En als we nieuwe passen leren, moet je ook luisteren naar de juf, natuurlijk.

Is het wat je ervan verwachtte toen je eraan begon, Cis? C: Nee, ik wist wel dat het niet makkelijk zou zijn, maar het is toch nog wat moeilijker dan ik

maar wel heel interessant alle-maal.”De Kakelbont-kinderen krijgen die ‘rare’ workshops van de dan-sers uit het Danscentrum Jette. Celia is een van die dansers. “We willen de kinderen laten voelen dat ze met gewone bewegingen uit het dagelijkse leven ook een soort van dans kunnen maken,” zegt ze. “ Hedendaagse dans noe-men we dat dan, wat iets heel an-ders is dan de balletstijl of hiphop of zo.”En Celia vertelt verder: “Kinderen zitten zo vaak stil op school. We

dacht. Je moet veel geduld hebben. Maar ik vind het wel heel leuk allemaal.

Wat vinden jullie vrienden ervan dat jullie op dansles zitten? M: In het begin hebben ze mij er veel mee gepest. Ik ben zes jaar geleden samen met twee vrienden begonnen, maar die hebben snel afgehaakt omdat ze zo gepest werden. Ik probeer me dat niet aan te trekken. Op den duur went het, ze zeggen ook altijd dezelfde stomme dingen en na een tijdje hoor ik het gewoon niet meer. Soms zeggen ze ook foute dingen, omdat ze er niets van afweten. Zoals “Hé, jij danst in een tutu!” Dat is natuurlijk niet zo. C: Ik vertel niet aan de kinderen op school dat ik dansles volg. Ze hebben daar geen zaken mee, vind ik. Anders gaan ze me nog meer pesten dan ze al doen.

Waarom pesten ze jullie hierom, denken jullie? C: Omdat dansen niets voor jongens is, allez , dat denken zij toch. De jongens van mijn klas, die willen allemaal alleen maar voetballen, maar ik niet. Ik ben gewoon anders. Maar ik vind niet dat ze je daarom moeten pesten. M: Ik denk dat ze soms misschien een beetje jaloers zijn, en dat ze meedoen met de rest,

Dina in actie: “We krijgen een opdracht, en dan mogen we bewegen zoals het in ons opkomt.”

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

willen hen wat meer losmaken, hen stimuleren om hun eigen creatieve ideeën te gebruiken om te bewegen.”

In het Danscentrum Jette organiseren ze tijdens de paasvakantie, van 10 tot en met 13 april, een workshop hedendaagse dans, zoals Dina & co nu op school krijgen. Heb je zin om erop los te springen, te vallen, te draaien, zonder dat je daarom super lenig hoeft te zijn? Om te ontdekken wat je allemaal kan met je ellebogen, buik of heupen?Voor meer info kan je terecht op 02-427.36.56 of [email protected] Wel snel zijn!

Dansen alleen voor meisjes? Niks van, vinden Cis (8) en Mauro (12). Cis volgt sinds september vorig jaar klassiek en jazzballet. Voor Mauro is dansen al jaren een passie: hij zit op dansschool sinds zijn zesde. “In dansen kan ik mijn gevoelens leggen.”

Reportage: Cis en Mauro zitten op ballet

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

Mauro (achteraan) en Cis, aan de barre: “Soms, als ik op trage muziek dans, dan voel ik me zo... tragisch.”


Een blinde jager, een Japanse lakei, een sneeuwwitte prinses en een sexy stiefmoeder: dat zijn de vier personages uit Fairy mix , een gek en theatraal danssprookje voor de hele familie. Met verder ook nog: een donker bos, een zingend huisje, en... dansende cipressen!Les BGM (Les Ballets du Grand Maghreb) is een danscompagnie uit Brussel en brengt op 3 en 4 april om 17 uur de première van Fairy mix . Daarna valt deze voorstelling ook nog te beleven in Laken en Woluwe.

Alle info vind je op www.lesbgm.be.

Een sexy stiefmoeder en dansende cipressen

BLIKVANGER

Idulfania door Brecht Evens

Binnen een week brengen jullie een echte dansvoorstelling. Zin in? M: Ja! Op een podium voel ik me echt thuis. Ook omdat het leuke muziek is, we dansen op ‘I follow rivers’ van Lykke Li. Daar kan ik veel in geven.

‘Veel in geven’?!? M: Ik kan er mijn gevoelens in leggen. Op dat liedje voel ik me heel vrolijk. Als het triestige muziek is, denk ik aan een moment waarop ik verdriet had en dan leg ik dat soort gevoelens in de bewegingen.

En jij, Cis, kan jij je gevoelens kwijt in het dansen? C: Soms, zeker bij trage muziek, dan voel ik me zo... tragisch. Dan denk ik aan heel erge dingen, bijvoorbeeld aan een opera met een héél slechte afl oop. Of aan een dag waarop er iets ergs is gebeurd. Is het jullie droom om later beroepsdanser te worden? C: Ik droom ervan om heel goed te worden, en ook om meer te mogen optreden. Maar dansen voor het geld? Nee, dat hoeft niet per se voor mij. M: Ik zou liever in musicals spelen. Daarin kan je een beetje van alles doen: dansen, zingen én acteren.

Cis en Mauro volgen les aan de Hoofdstedelijke Academie voor Muziek, Woord en Dans van Brussel: www.hoofdstedelijkeacademie.be.

gewoon omdat dat stoer voelt. Ze sluiten iemand anders uit om zelf niet uitgesloten te worden.

Jullie zijn de enige jongens hier in de lessen. Hoe voelt dat? M: Goed, ik heb daar geen probleem mee. In mijn klas op school zitten ook meer meisjes dan jongens en dat vind ik niet erg. C: Ik ook niet. Ik dans wel een beetje anders dan de meisjes, maar dat mag van de juf. Iedereen mag het wat op zijn manier doen, maar je moet wel altijd je voeten strekken en zo.

© L

ES

BG

M

© B

RE

CH

T E

VEN

S

BDW - editie 1322

Documents

Transcript of BDW - editie 1322