BDW - editie 1354
-
Upload
brusselnieuwsbe -
Category
Documents
-
view
268 -
download
6
description
Transcript of BDW - editie 1354
N° 1354 VAN 22 TOT 29 NOVEMBER 2012 ¦ WEEK 47: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: [email protected], WWW.BDW.BE
‘Ramp voor Brusselse academies’
S met werkt al een tijdje aan de hervorming van het deel-tijds kunstonderwijs, de mu-
ziek- en tekenacademies. Vorig jaar presenteerde hij een conceptnota over de inhoudelijke vernieuwing. Die had het onder meer over de verlaging van de beginleeftijd naar zes jaar en een brede, domeinover-schrijdende initiatie.Onlangs lanceerde het kabinet-Smet ook een nota over de financiering van het plan. Daarin wordt een ver-dubbeling van de inschrijvingsta-rieven voorgesteld. Nu betaalt een min-achttienjarige 60 euro en een volwassene 197 euro, plus tien à twintig euro kopieer- en materiaal-
kosten. In het voorstel wordt het jeugdtarief opgetrokken tot 120 euro en het volwassenentarief tot 365 euro, ook weer plus onkosten. Een nieuwe tussencategorie, de 18- tot 25-jarigen, zou 185 euro betalen. Net als nu zullen er sociale tarieven zijn en korting voor een tweede kind, maar het huidige stu-dententarief (114 euro) valt weg.Smet verklaarde begin deze week aan het persagentschap Belga dat het om een discussienota gaat, be-doeld om een en ander af te toetsen met de sociale en andere overleg-partners.De christelijke onderwijsvakbond COC is niet te spreken over de voor-
stellen. “Dit zou een aderlating zijn voor het brede kunstonderwijs,” reageert nationaal secretaris Dirk De Zutter. “Zeker in Brussel, waar het Franstalige deeltijds kunston-derwijs voor kinderen tot twaalf jaar gratis is, moet je uiterst voorzichtig zijn. Ik hoor van de Brusselse direc-
teurs dat de concurrentie nu al zo hevig is.” Bruno De Jonghe, directeur van de Hoofdstedelijke Academie voor Mu-ziek, Woord en Dans, bevestigt: “Dit zou een ondermijning zijn van het Nederlandstalige muziekonderwijs in Brussel.” De Jonghe vindt dat ook Nederlandstalige jongeren onder de
twaalf gratis naar de muziekschool moeten kunnen. “Alleen zo heeft iedereen evenveel kans op muziek-onderwijs.”De Brusselse muziekacademies tel-len zo’n dertig procent volwassen leerlingen, de tekenacademies zelfs zeventig procent. “Twee jaar gele-
den werd al beslist dat volwassenen niet meer met opleidingscheques kunnen betalen. En nu dan een ver-dubbeling van het tarief.”De Jonghe vreest dat in dit scena-rio de helft van zijn leerlingen weg blijft. “Er zullen drama’s volgen. Leerkrachten zullen hun werk kwijt-raken.” Ook volgens Dirk Baeten,
jarenlang directeur en nog steeds docent aan de muziekacademie van Sint-Agatha-Berchem, zullen de ge-volgen van een forse prijsverhoging in Brussel ‘dubbel zo groot’ zijn. “Het wordt echt heel duur voor de leerlingen, die daarnaast bijvoor-beeld nog een piano moeten kopen. De overstap naar de Franstalige aca-demie is gauw gemaakt.”Omdat het in Brussel lastiger wer-ken is, krijgen de elf muziek- en tekenacademies nu dertig procent extra financiering, waarmee onder meer de nevenafdelingen in soms moeilijke wijken in het leven wor-den gehouden. Baeten: “Ik hoop dat we dat ten minste behouden.”Ook de politiek mengt zich intussen in de discussie. “De plannen zoals ze nu op tafel liggen, zijn een ramp voor de Brusselse academies,” zegt Vlaams parlementslid Khadija Za-mouri (Open VLD).� Bettina�Hubo
BRUSSEL – Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.A) wil het inschrijvingsgeld voor de muziek- en tekenacademies verdubbelen. Zeker in Brussel zou dat rampzalige gevolgen hebben, zeggen vakbond en academies.
Franstalig deeltijds kunstonderwijs voor kinderen tot twaalf is gratis
Onderwijs > Minister Smet stelt voor om inschrijvingsgeld te verdubbelen
FOTO: © BART DEWAELE
JEF NEVE SCHUDT DE JAZZPOLITIE VAN ZICH AFEn ook: Jessie Ware, Cristian Mungiu en Tok Toc Knock.
AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153
22 1112
Kinderen maken kunst
VORST – Misschien viel er wel een nieuwe Anne Teresa De Keersmaeker te ontwaren, of een Wim Vandekeybus, zondag op de Kunstendag voor Kinderen, maar daar was het helemaal niet om te doen. De kinderen in de dansstudio van Rosas (foto) hadden het er vooral naar hun zin.Ook in andere kunsthuizen in Brussel en Vlaanderen konden kinderen kunst opsnuiven. Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) wil de Kunstendag voortaan elk jaar laten plaatsvinden. SVG
BDW 1354 PAGINA 2 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
De eerste ochtendlijke herfstkoude slaat hard toe. Zeker als je ‘bed’ gespreid staat in de kiosk van het Warandepark. Zoals voor deze Italiaanse dakloze...
© SASKIA VANDERSTICHELE
DE WEEK IN BEELD DOOR SASKIA VANDERSTICHELE
Een financiële toekomst die zorgen baart
Uitgelicht > SP.A waarschuwt voor financiële strop, Open VLD wil middenklasse terug
B russels minister van Finan-ciën Guy Vanhengel (Open VLD) heeft maandag in het
parlement de begroting 2013 voor-gesteld: 3,6 miljard uitgaven en 3,5 miljard inkomsten. Voor SP.A-begrotingsspecialiste en oppositie-lid Sophie Brouhon zijn minder de cijfertjes van tel, dan wel het grote verhaal: de financiële toekomst van het Brussels Gewest. En die oogt niet rooskleurig.Brouhon: “Brussel geeft volgend jaar 160 miljoen euro meer uit. Dat kan. Er is 105 miljoen extra door de herfinanciering van Brussel, inge-schreven in het Vlinderakkoord, en 75 miljoen extra door het solidari-teitsmechanisme. Daar komen nog voor 82 miljoen euro ‘eenmalige in-komsten’ bij. Daardoor kan de Brus-selse regering haar begrotingstekort beperken tot 131 miljoen,” rekent
Brouhon voor. Daarmee zit de rege-ring op schema om het deficit tegen 2015 volledig af te bouwen.Wat volgens Brouhon echter ont-breekt, zijn maatregelen voor de periode ná 2015. Brussel verarmt zienderogen. Dat blijkt ook uit de in-komsten uit de personenbelasting. De kloof tussen het belastbaar inko-men in Brussel en het belastbaar in-komen in België wordt elk jaar gro-ter. In 2009 was de Brusselaar 13,7 procent armer dan de Belg, vandaag is dat bijna 20 procent. Voor de Brus-selse begroting is dat geen ramp: het solidariteitsmechanisme tussen de gewesten treedt dan in werking. Dit jaar is dat goed voor naar schatting 456 miljoen euro, of maar liefst 15 procent van de Brusselse inkom-sten. “Welnu,” zegt Brouhon, “in 2015 wordt het solidariteitsbedrag bevroren. Tien jaar lang. Daarna valt
het weg. Zo is het afgesproken in het Vlinderakkoord. Als Brussel dan nog verder verarmt – en dat ligt in de lijn van de verwachtingen –, dan zal Brussel het vanaf 2015 met steeds minder moeten doen. Wat ik de re-gering verwijt, is dat ze de afgelo-pen vier jaar geen enkel instrument ontwikkeld heeft om een kentering in haar financieringsbasis teweeg te brengen. In 2015 zullen we over een begroting moeten onderhandelen met een muur voor ons.”Brouhon heeft een verklaring voor de budgettaire lethargie. De Brusselse regering was de afgelopen vier jaar niet bezig met begrotingsopmaak, maar met boekhouding. “De Brus-selse begroting is een consensuele begroting. Elke minister mag zijn ding doen. Maar fundamentale dis-cussies? Die zijn er nauwelijks. Een meerjarenbegroting? Die is er niet. Heeft u één publiek debat gezien over de te spenderen middelen of over de inkomsten? Een groot ver-schil met de federale regering, of met de Vlaamse, waar discussies op het scherp van de snee worden gevoerd,
waar er keuzes worden gemaakt. Nochtans moeten we vandaag be-slissingen nemen om de afbouw van het solidariteitsmechanisme op te vangen: de administratie moder-
niseren, de activering van de werk-lozen versnellen, een relancebeleid voeren, enzovoorts.”Volgens Brouhon heeft een en an-der niet alleen financiële, maar ook politieke implicaties. Brouhon: “Er zullen geheid weer discussies ko-men over de herfinanciering van het Brussels Gewest. Maar het lijkt me
BRUSSEL – Parlementslid Sophie Brouhon (SP.A) vindt dat de Brusselse regering als een blindeman haar financiële toekomst tegemoet gaat. “In 2015 staan we voor een muur.”
“Dit is geen begroting. Dit is boekhouding. Een begroting gaat over keuzes maken”
VERKOOP UP-SITE STILGEVALLEN
BRUSSEL – Na een bliksem-start is de verkoop van appar-tementen in de hoogste woon-toren van het land stilgevallen. De voorbije zes maanden heb-ben ongeveer evenveel kopers moeten afhaken als dat er zich nieuwe hebben aangediend. “Kandidaat-kopers krijgen steeds moeilijker een lening.”
Van op het kanaal, van in Laken of van aan het Noordstation: de woontoren van UP-site wordt stilaan zichtbaar vanaf ver-schillende plekken in de stad. De ruwbouw reikt ondertussen ongeveer twintig verdiepingen hoog. Dat is halverwege de uit-eindelijke hoogte (140 meter). De toren moet in juni 2014 he-lemaal af zijn.UP-site wordt de hoogste woon-toren van het land, en dat spreekt tot de verbeelding. Bij de start van de verkoop was de vraag heel groot. In een recordtijd was ongeveer veertig procent van de toren (of honderd appartemen-ten) verkocht. De laatste maan-den is dat cijfer echter nog nau-welijks veranderd. “Er kwamen nog wel kandidaten bij, maar we zagen ook meer dan tien procent van de kopers afhaken omdat ze geen lening kregen bij de bank,” zegt Stéphan Sonneville van projectontwikkelaar Atenor. Hij hoopt dat de verkoop snel weer aantrekt. “De toren wordt steeds meer zichtbaar en we zijn ook begonnen met het plaatsen van gevelbekleding en ramen op de onderste verdiepingen. Dat geeft een beter idee van hoe hij er gaat uitzien. Bovendien ope-nen we in januari of februari een voorbeeldappartement in de toren. Dat moet potentiële ko-pers overtuigen.” De gemiddelde verkoopprijs ligt boven de 3.000 euro per vierkante meter.UP-site is overigens meer dan de toren. Langs het kanaal ko-men ook nog eens 106 apparte-menten met terras. Atenor is on-langs begonnen met de verkoop; de oplevering is voor eind 2013 of begin 2014. Binnen het pro-ject komen ook kantoren langs de Willebroekkaai. Ondanks de leegstand in de aanpalende Noordwijk heeft twee derde van de kantoren al een koper of huurder gevonden. Onder meer Unizo en het Vlaamse gemeen-schapsonderwijs GO! zullen er kantoor houden.
Laurent Vermeersch / brusselnieuws.be
OPMERKELIJK
© LV
BDW 1354 PAGINA 3 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG 14 NOVEMBERSTAKING BIJ HET SPOOR. De 24 uursstaking laat zich stevig voelen op het Belgische spoorwegennet. Het treinverkeer in en rond Brussel ligt volledig plat. De stations Brussel-Zuid en Brussel-Cen-traal zijn de hele dag dicht, en ook het station Brussel-Noord wordt vanaf 9 uur afgesloten. Het openbaar vervoer van de MIVB rijdt wel normaal. De staking heeft ook gevolgen voor de avondspits op de Brusselse Ring.
ONTRUIMING DOOR ‘ANTRAX-ENVELOP’. De brandweer ontruimt een gebouw nabij metrostation Delta in Oudergem. In de ondergrondse garage van het gebouw is een envelop gevonden met als opschrift het woord ‘Anthrax’. Uit onderzoek van de civiele bescherming blijkt het niet om de bacterie Bacillus anthracis te gaan. Antrax of miltvuur is een zeer besmettelijke infectieziekte die dodelijk kan zijn.
DONDERDAG 15 NOVEMBERNSV VERSTOORT KONINGSFEEST. Enkele leden van de Vlaams-nationalistische studentenvereniging NSV verstoren de aankomst van de koninklijke familie bij de Te Deum-viering in de Sint- Michiels- en Sint-Goedelekathedraal. Wanneer de prinsen en prinsessen uit de wagen stappen, komen er acht mensen uit het pu-bliek en beginnen ze met Vlaamse Leeuwen te zwaaien. Ze worden opgepakt door de politie.
VERREPT HOOFD VGC. Het College van de Vlaamse Gemeen-schapscommissie (VGC) stelt Eric Verrept opnieuw aan als leidend ambtenaar van zijn administratie. Hij komt als beste uit de aanwer-vingsprocedure. Verrept was aan het einde van zijn mandaat en volgt zichzelf nu op. Zijn nieuwe ambtstermijn duurt zes jaar en begint op 1 januari 2013.
VRIJDAG 16 NOVEMBERTWEEHONDERD BETOGERS VOOR GAZA. Zo’n tweehonderd mensen houden ’s avonds een protestactie op de trappen van de Beurs tegen het opnieuw opgelaaide geweld in de Gazastrook. De manifestatie is een initiatief van de Association Belgo-Palestinienne. De actievoerders vragen de Belgische overheid druk uit te oefenen op de Israëlische regering opdat die de aanvallen op Gaza zou stopzet-ten.
ONGEVAL IN LEOPOLD II-TUNNEL. Een aanrijding tussen twee personenwagens in de Leopold II-tunnel zorgt ’s avonds voor zware verkeershinder rond de Basiliek van Koekelberg. Het ongeval veroorzaakt enkel stoffelijke schade. Toch hebben de hulpdiensten anderhalf uur nodig om de tunnel vrij te maken voor het verkeer.
ZATERDAG 17 NOVEMBERBREL WINT TOP 100. Het nummer ‘Ne me quitte pas’ van Jacques Brel eindigt op nummer 1 van de Brusselse Top 100 van FM Brus-sel. De Top 100 is de hele dag te horen op de stadsomroep en vanaf 11 uur in alle Brusselse metrostations. Brel volgt Arno op, die de vorige editie won met het nummer ‘Les yeux de ma mère’.
ZONDAG 18 NOVEMBER‘OPERATIE SOKKEN’. Vrijwilligers verzamelen tussen 11 en 15 uur kleren en hygiëneproducten voor daklozen op het Poelaertplein. Volgens de organisatoren levert ‘Operatie Sokken’ ongeveer honderd kubieke meter kleren en gebruiksvoorwerpen op. In de namiddag worden de kleren verdeeld over twaalf Brusselse verenigingen die zich inzetten voor daklozen. De hygiëneproducten worden de ko-mende dagen op straat uitgedeeld.
MAANDAG 19 NOVEMBERBEGROTING VOORGESTELD. Minister van Begroting Guy Van-
hengel (Open VLD) geeft in het parlement tekst en uitleg bij de Brusselse begroting. Volgens de oppositiepartij SP.A doet de Brus-selse regering te weinig om de financierings-basis van het Gewest gezond te houden.
DINSDAG 20 NOVEMBERDRIE DODEN BIJ BRAND. Bij een brand in de Melkerijstraat in Anderlecht, op de grens met Molenbeek, treft de brandweer drie levenloze kinderlijkjes aan. Een buurtbewoonster merkt de brand omstreeks 15 uur op, maar kan geen hulp meer bieden. Bij het uitbreken van de brand is de moeder van de drie jonge kinderen gaan winkelen. De vrouw, van Congolese origine, wordt opgepakt. Het parket stuurt een branddeskundige ter plaatse. Samengesteld door Nick Vervaeck
“Een nieuw metronet verhoogt de attractiviteit van het Brussels Gewest. Dat is broodnodig om de middenklasse naar Brussel te halen,” meent Vanhengel.
erg onwaarschijnlijk dat Brussel in een zevende staatshervorming op-nieuw meer geld zal krijgen. Het is dus alle hens aan dek.”
MetroIn de commissie Financiën van het Brussels parlement zei Vanhengel dat hij niet akkoord gaat met de kritiek dat er een mak begrotings-beleid is gevoerd. Het Brussels Ge-west zit op schema met de afbouw van het deficit. Dat gebeurt in een financieel erg moeilijke context, met weinig economische groei. Vanhen-gel: “Het feit dat sommigen onge-
rust zijn over de toekomst van Brus-sel over twintig jaar, bewijst dat er op de begroting van vandaag weinig aan te merken valt.”Vanhengel geeft wel toe dat een denkoefening over het fiscaal draag-vlak van Brussel nodig is: “Het Ge-west ziet jaar na jaar de uitgaven stijgen voor andere beleidsniveaus dan het gewestelijke: de gemeen-ten, de Irisziekenhuizen en, vooral, de gemeenschapscommissies VGC en Cocof.” Die laatste krijgen in de begroting 2013 alweer twintig mil-joen euro extra. Vanhengel betwist de noodzaak van die verhoging niet.
“Vlaanderen en de Franse Gemeen-schap laten Brussel links liggen. We moeten iets doen om de bevolkings-stijging het hoofd te bieden.” Maar, zegt Vanhengel, “om dit betaalbaar te houden zullen we moeten inzet-ten op het aantrekkelijk maken van de stad, zodat mensen met een be-hoorlijk inkomen in de stad komen wonen.”Een eerste aanzet hiervoor vormt de uitbreiding en modernisering van de metro, waarvoor in deze begroting extra middelen worden uitgetrok-ken. Steven Van Garsse
Laten we eerlijk zijn: vierduizend stemmen voor Didier Reynders in Ukkel, dat is nu ook niet om over naar huis te schrijven.”
MR-parlementslid Philippe Pivin vindt het niet voor de hand liggend dat Didier Reynders in 2014 kandidaat-minister-president is voor het Brussels Gewest (in Le Soir).
Dit dreigt een stadskanker te worden.”Volgens SP.A-parlementslid Yamila Idrissi heeft Vlaanderen de plannen afgevoerd voor de uitbreiding van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren aan de Wolvengracht (op brusselnieuws.be).
In het Zoniënwoud werd onlangs Kuhl’s dwergvleermuis (Pipistrellus kuhlii) gespot. De typische geluiden van de vleermuizensoort waren al en-kele maanden te horen op het binnenplein van het Rood Klooster in Ouder-gem, aan de rand van het Zoniënwoud: het is de eerste keer dat deze dwerg-vleermuis waargenomen wordt in België. Ze heeft haar naam te danken aan
de achttiende-eeuwse Duitse zoöloog Heinrich Kuhl, die het diertje ontdekte langs de Atlantische kust in Frankrijk.Volgens de Franstalige natuurvereniging Natagora, die de soort in Oudergem spotte, hangt de komst van de zui-derse vleermuis naar België samen met de klimaatverandering. Ook twee andere exoten, de grote rosse vleermuis (Nyctalus lasiopterus) en de Myotis alcathoe, zakten al naar ons land af. NV
Kuhl’sHETWOORD
© IVA
N P
UT
“
“
MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP
SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF
© N
OC
TIL
IO.C
OM
BDW 1354 PAGINA 4 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Samenleving > Eric Corijn (VUB), bezieler van de stad
‘Ik ben geen pastoor’
P rofessor Eric Corijn is promi-nent aanwezig op De nacht van de kennis over Brussel, ge-
organiseerd door het Brussels Stu-dies Institute, een samenwerking tussen de drie Brusselse universi-teiten. Bedoeling is om meer ken-nis over Brussel te verspreiden. Wij toetsen onze kennis graag.
U woont al lang in de Elsense wijk Matonge. Hoe bekijkt u de wijk na al die jaren, en meer bepaald de gentrificatie die er toch ook bezig is?Eric Corijn: “Matonge is nooit echt een Congolese wijk geweest: er heb-ben nooit veel Congolezen gewoond. Je kunt Matonge eerder beschouwen als een trefcentrum, waar de Congo-lezen kwamen winkelen of op café kwamen. De wijk is ook nooit arm geweest; het was altijd een gemid-delde wijk met een zeer specifieke economie, je vond er dingen die je nergens anders vond. Maar nu merk je toch dat de koopkracht bij de Afrikanen in Brussel afneemt, en dat vertaalt zich in negatieve ef-fecten in de wijk, zoals drugs en bendevorming. Bovendien laat de stedenbouwkundige inrichting er te wensen over. Kijk maar eens hoe de Waversesteenweg erbij ligt. Er is geen plein in de wijk, waardoor stadsgebruikers elkaar ook maar moeilijk ontmoeten.”“De gentrificatie speelt zich dan ook af aan de randen van Matonge, en niet in het centrum. De Europese wijk komt langzaam dichter, maar nog niet tot in de kern.”
Brussel telt vele gemeenschappen. Hoe kan deze stad een samenleving worden zonder dat al die gemeenschappen naast elkaar leven?Corijn: “Er zijn geen getto’s in Brussel, laat dat duidelijk zijn. De culturele diversiteit is vooral gelo-kaliseerd volgens de sociale positie,
het is geen cultureel gegeven. De Marokkanen wonen hoofdzakelijk aan het kanaal en dat is niet omdat ze Marokkaan zijn, maar omdat ze arm zijn. De mensen die wel geld hebben, verlaten die wijken. De ex-pats wonen dan weer in het zuidoos-ten, waar altijd geld was. Het is dus geen cultureel verschil, maar eerder een inkomensverschil. Dat valt te verklaren door de snelle transitie die Brussel heeft gekend. In dertig, veertig jaar tijd is Brussel van een industriële stad veranderd in een postindustriële dienstenstad, op maat van de voorstedeling.”“Om op uw vraag te antwoorden: los de inkomensspanning op en je krijgt al meer een aanzet tot een samen-leving. Hoe bereik je dat? Door een economie uit te denken gebaseerd op de talenten van de lokale bevol-king, en niet louter op de talenten die nodig zijn in een diensteneco-nomie. Maar dan moet Brussel eerst institutioneel hervormd worden, want met negentien gemeenten kun je niet zo’n beleid ontwikkelen. Het Brussel van Moureaux en Maingain, de twee snelheden, is voorbijge-streefd.”
Ontkent u toch niet te veel de culturele verschillen tussen mensen?Corijn: “Wat is cultureel? Het ken-merk van Brussel is de mengvorm, geen enkele cultuur is hier domi-nant. Toch wil ik niet ontkennen dat je in bepaalde buurten de laat-ste decennia een versterking van het etnische karakter hebt gekregen. Dat komt omdat de herverdelings-mechanismen en de integratie-mechanismen mislukt zijn. Dan richten mensen zich op hun oor-spronkelijke gemeenschap om ge-holpen te worden, door familie of vrienden bijvoorbeeld. Als er geen werk is, dan openen migranten een winkel die zich richt op de lokale gemeenschap.”
Eric Corijn ziet de stad als een laboratorium. “Ofwel verarmen we collectief, ofwel maken we nu de keuze voor een stedelijke context waarin we nog een bepaalde levensstandaard zullen kunnen aanhouden.”
© IVA
N P
UT
ELSENE – Als het over Brussel gaat, valt sociaal geograaf Eric Corijn nooit uit de lucht. Met opiniestukken en lezingen en ook op Twitter maakt hij zijn visie op stedelijkheid in een geglobaliseerde wereld kond. “Alleen in de stad zullen we onze levensstandaard kunnen aanhouden,” meent hij. “Want de mens kiest niet meer.”
Eric Corijn (1947) is doctor in de sociale wetenschappen, filosoof, zoöloog, psycho-analyticus en beeldhouwer. Hij studeerde onder meer in Gent, Brussel, Amsterdam en Tilburg.Hij doceert sociale geogra-fie aan de Vrije Universiteit Brussel en is een fervent verdediger van de stad, en meer bepaald van Brus-sel. Hij publiceert vaak over ongelijkheid, globa-lisering, stedelijkheid en economie. Ook is hij vaste klant op het linkse blog dewereldmorgen.be en richtte hij de onderzoeks-groep Cosmopolis aan de VUB op. CD
Wie is Eric Corijn?
Port Sud in Anderlecht. In 2014 opent er een bedrijvencentrum. Met dank aan Efro, het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling.
Europese geldkraan dicht voor kanaalzone?BRUSSEL – Herman Van Rom-puy, voorzitter van de Europese Raad, wil deze week een akkoord bereiken over de Europese investeringen tot 2020. Vallen er besparingen, dan is Brussel mogelijk een hoop geld kwijt.
Het Brussels Gewest heeft sinds 2000 al voor 230 miljoen euro geïnvesteerd in de kanaalzone. Brussel kan daarvoor putten uit het Europees Fonds voor Regio-nale Ontwikkeling (Efro). Aan die EU-subsidie dreigt een eind te ko-men. Donderdag 22 november kan be-slissend worden. Dan vindt de top plaats waar de Europese staats- en regeringsleiders een akkoord moeten bereiken over de Europese meerjarenbegroting, met de in-vesteringen voor 2014-2020. Het regionaal cohesiebeleid, waarvan Efro een onderdeel is, is daarin de tweede grootste subsidielijn, goed voor 376 miljard euro.Landen als Nederland en Groot-Brittannië voeren de druk op. Ze vinden een besparing op hun
plaats, zeker nu de lidstaten voor loodzware bezuinigingen staan. Zet Europa het mes in het cohe-siebeleid, dan deelt het Brussels Gewest wellicht in de klappen. Brussel behoort samen met Vlaan-deren tot de ‘rijke regio’s’ in de EU. Het lijdt weinig twijfel dat die als eerste uit de boot vallen. En dan is er geen Europees geld meer voor de Brusselse kanaalzone.Brussels minister Evelyne Huyte-broeck (Ecolo) hoopt alvast dat de Europese Raad een verstandige be-slissing neemt. “Grootsteden zijn vaak rijk op papier, maar arm in de feiten. Het is van essentieel belang dat de overheid ook in moeilijke stadsgebieden investeert.”Wordt Brussel toch nog opgevist, dan moet er nog een kaap worden genomen. De Europese Commis-sie stelt immers een pak nieuwe voorwaarden. Zo zal het geld meer voor innovatie en de strijd tegen de klimaatopwarming moeten worden ingezet. De besteding van Efro-middelen zal dus hoe dan ook herdacht moeten worden. Steven Van Garsse
© B
OG
DA
N &
VA
N B
RO
EC
K A
RC
HIT
EC
TS
BDW 1354 PAGINA 5 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
ADVERTENTIE
Hoe maak je daar een stad mee?Corijn: “Door ons aan het Belgo-Belgische model te onttrekken. Onze politici hebben geen kosmopoliti-sche instelling. Het Brussels Ge-west moet zelf de gemeenschappen stimuleren om bepaalde dingen gemeenschappelijk te doen, zoals onderwijs en cultuur. Een stad is geen land. Onzuiverheid is hier de norm, net als in andere grootste-den. Het wereldsysteem kantelt in die richting, en wie territoriale ach-terhoedegevechten levert, zit in het verliezende kamp. In de toekomst gaat het erom goed geplaatst te zijn in grootstedelijke netwerken, omdat de markt zo evolueert.”“Er is globalisation from below. Er zijn economische netwerken tussen migranten hier en hun thuisland. Dat gaat vaak over miljoenen euro’s als je het optelt. De consumptie is multicultureel. De Dansaertstraat gaat een samenwerking aan met de Gentsesteenweg, bijvoorbeeld. Die netwerken zijn al potentieel aan-wezig. Brussel zou die moeten uit-buiten. Het verschil is dat dit soort commercialisering niet door hande-laars wordt opgedrongen, maar met de bevolking meekomt.”
Wat dan met de Vlaamse gemeenschap in Brussel?Corijn: “De Vlaamse Gemeenschap wil 300.000 Brusselaars bereiken. Dat is veel meer dan het aantal Vlamingen in Brussel. Vlaanderen draagt met zijn Brusselnorm dus bij aan de multiculturaliteit, dat is dus goed. Het probleem ligt niet in de taal- en culturele rechten voor Vlamingen, daar ben ik voorstander
van, maar in de pariteit (Vlamin-gen en Franstaligen delen de macht in Brussel, CD/SVG). Er is politieke apartheid die een grootstedelijk be-leid in de weg staat. Onvermijdelijk gaan de rechten van de Vlamingen dan binnen dat nieuwe systeem geherdefinieerd worden, evenals de culturele rechten van andere ge-meenschappen. Wat pas democra-tisch zou zijn, is dat het gewestelijke niveau de inzet zou worden van het lokale bestuur. Dan zouden expats wel stemmen. Want de gemeen-teraadsverkiezingen gaan nergens over, daardoor is stemrecht voor vreemdelingen zo’n flop. In Antwer-pen gaat het over de strijd tussen De Wever en Janssens, maar in Brussel gaat het niet over minister-president Charles Picqué, ziet u?”
Men geeft expats dus de kans om deel te nemen op lokaal niveau, en wij zijn op die manier bereid om de aanzet te geven tot een kosmopolitische stad, maar het interesseert hen niet.Corijn: “( ferm) En ik zeg u waarom het hen niet interesseert. We heb-ben gewoon te weinig nagedacht over de democratie na de natiestaat,
“In een dorp wordt eigenheid als illusie gecreëerd: wij volstaan. Dat is het nationalistische project. Wel, ik volsta niet”
Heb jij zorgende handen?Dan bezorgen wij jou de job van je leven.
Familiehulp werft in Brussel 20 verzorgenden en huishoudhulpen aan.Bel ons op 02 514 00 24 of mail ons via [email protected] informatie over alle vacatures vind je op www.familiehulp.be.
Thuiszorg zoals je ‘t zelf zou doen.
vind je op www.familiehulp.be
FAMILIEHULP
THUISZORG OP JOUW MAAT
over democratie in een gedepoliti-seerde samenleving waar de men-sen niet allemaal van dezelfde soort zijn. Brussel zal nooit een gemeen-schap vormen in de traditionele zin van het woord.”
In uw visie volgt de samenleving de economie.Corijn: “Dat is altijd zo geweest in steden. De markt wordt op die ma-nier vrijer, omdat ze niet meer lo-kaal geregeld wordt, maar globaal. Er ontstaan altijd nieuwe, vluch-
tige netwerken, en het lokale raakt daardoor steeds meer in de verdruk-king.”
En men verzet zich daartegen, in Vlaanderen bijvoorbeeld. U haalt vaak de tweedeling tussen stad en platteland aan om dat te illustreren. Corijn: “De mentaliteit in Vlaan-deren hinkt achterop. Vroeger was Vlaanderen stedelijk, in de middel-eeuwen bijvoorbeeld, maar daarna bleef het lang ruraal. Bijgevolg kwa-men de industrialisatie en verstede-lijking pas laat op gang. En toen ze op gang kwamen, en ik druk me plat uit, evolueerde de mentaliteit niet mee. Vlaanderen heeft lang de cul-turele prijs voor de verstedelijking niet betaald. En nu moet er met ver-schil omgegaan worden.”“De postindustriële samenleving vergt stedelijkheid. Er woedt een strijd, een cultuurconflict bijna. Tussen de kleine gezinnen of alleen-staanden die in de stad wonen, en de
meer traditionele gezinnen die in de rand wonen en met de auto rijden.”
Toen uw collega Mark Elchardus onlangs met emeritaat ging, verklaarde hij op Klara nochtans dat de vrijheid op het platteland zal worden gevonden, en niet in de steden.Corijn: “Elchardus en ik behoren in de sociologie tot een andere ‘school’. We doen dezelfde vaststellingen, maar de interpretatie die we eraan geven, verschilt. De hele wereld wordt geconfronteerd met dezelfde problemen: klimaatverandering en economische verandering. Het ant-woord zal hoe dan ook vrijheids-beperkend zijn, omdat we aan de limieten van het systeem zitten. De dorpen krijgen nu nog even respijt, ook al omdat de rijken er meer en meer gaan wonen. Maar ook voor hen geldt de verandering. Ofwel gaan we naar een collectieve verar-ming, ofwel maken we nu de keuze voor een stedelijke context waarin we nog een bepaalde levensstan-daard zullen kunnen behouden.”
U wilt mensen zeggen: u zult in de stad wonen, of anders maken we die keuze voor u.Corijn: “(zucht) Ik ben geen mo-ralist of pastoor, ik schets alleen tendenzen. En Elchardus vertelde in zijn slotspeech dat de mensheid denkt dat ze kiest, maar in feite heel voorspelbaar is. Ik ben het daarmee eens. De mensen hebben de keuze voor de stad al gemaakt.”
Wat Elchardus misschien wil zeggen, is dat leven buiten de stad veel makkelijker is.Corijn: “Absoluut. De stad vereist complexe vaardigheden. Een dorp is makkelijker, op voorwaarde dat je van routine en gelijksoortig-heid houdt. Het aantrekkelijke is het verschil. De voorwaarde in de stad is dat het verschil veilig is, en dat de groep moet inzien dat eigen-heid nooit volledig is. Je bent nooit compleet. En juist in een dorp wordt eigenheid als illusie gecreëerd: wij volstaan. Dat is het nationalistische project. Wel, ik volsta niet, er komen altijd anderen bij en er zijn altijd ver-schillen die er niet echt toe doen. Ruis is er altijd. Op een bepaald moment maakt de stad gewoon een kwalitatief verschil. Je moet er kie-zen, in alles. En we zullen het met z’n allen moeten dragen.”
Maar wat zal de ziel zijn van zo’n stad?Corijn: “Ziel... (denkt na) De ziel wordt gemaakt. De ziel van een land wordt gemaakt door een gedeeld verleden, een traditie. De ziel van de stad is de lotsverbondenheid, het verhaal op basis van het verschil. En dat moeten we construeren. Die ziel zal minder duurzaam zijn, eerder procesmatig en projectgericht. Het besef dat we voort moeten.”
Christophe Degreef en Steven Van Garsse
Nacht van de kennis over Brussel, vrijdag 30 november van 19 tot 2 uur in het Kaaitheater, 5 euro. Met onder veel anderen Luckas Vander Taelen, Pascal Delwit, Rudi Janssens, Philippe Van Parijs en Sam Touzani. Meer op brusselsstudiesinstitute.be
BDW 1354 PAGINA 6 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
I n vergelijking met het vorige schooljaar werden er opnieuw extra inschrijvingen opgete-
kend, zowel in het kleuter- en het lager als in het middelbaar on-derwijs. Dat blijkt uit cijfers die brusselnieuws.be opvroeg bij Guy Vanhengel (Open VLD), binnen de VGC bevoegd voor Onderwijs.Het totale aantal leerlingen steeg tot 40.038, de eerste keer dat die kaap gerond wordt en een stijging met twee procent in vergelijking met vorig schooljaar. Tegenover 2002, toen er nog ruim 32.000 leerlingen in het Nederlandstalig onderwijs zaten, valt er een stijging
te noteren van meer dan achttien procent.In het lager onderwijs kwamen er het meeste scholieren bij: plus 3,6 procent, tot 15.411 leerlingen. Het kleuteronderwijs groeide met 1,8 procent tot een totaal van 10.553. Vooral in de onthaalklas en de eer-ste kleuterklas zitten er meer kinde-ren. Het buitengewoon onderwijs is de enige tak die leerlingen verliest: dat aantal daalt met 0,9 procent tot 1.443.
BevolkingsgroeiDe groei van het Nederlandstalig onderwijs komt er terwijl ook de
BRUSSEL – Het Nederlandstalig onderwijs in Brussel telt voor het eerst meer dan 40.000 leerlingen. De laatste tien jaar groeide het aantal scholieren dat les volgt in het Nederlands, met bijna twintig procent. Vooral het lager onderwijs verwelkomt meer leerlingen.
Vanhengel: “Alles uit de kast gehaald om extra plaatsen te creëren.”
© S
CH
EU
TPL
AN
EE
T
Onderwijs > ‘Promotie TSO en BSO begint vruchten af te werpen’
Voor het eerst met meer dan 40.000
Woningen uit het Betlehemfonds, in Laken (l.) en Schaarbeek (r.).
© P
RO
JEC
T BE
TLE
HE
M
BRUSSEL – Het project Betlehem zoekt woningen die kunnen dienen voor sociale huisvesting.
Op dit moment worden al vijftig kerkeigendommen in Brussel en Vlaams-Brabant sociaal verhuurd, maar dat volstaat niet om de toe-nemende vraag en de bevolkings-groei in de stad het hoofd te bieden. Daarom doet Betlehem nu een op-roep naar privé-eigenaars die hun onbewoonde pand door een sociaal verhuurkantoor willen laten verhu-ren.Het project Betlehem is een initia-tief van de Brusselse katholieke kerk dat mensen met beperkte financiële
middelen huisvest. Aanvankelijk werd op zoek gegaan naar onge-bruikte kerkeigendommen, om die vervolgens te laten beheren door een sociaal verhuurkantoor. Momenteel worden vijftig ongebruikte eigen-dommen van de kerk op deze ma-nier verhuurd aan zo’n vijfhonderd mensen.Ondertussen ontving het project Betlehem nog eens zeshonderd aan-vragen, maar deze mensen kunnen niet worden geholpen. Daarom doet de organisatie nu een oproep naar privé-eigenaars van onbewoonde panden die bereid zijn hun eigen-dom ter beschikking te stellen voor sociale huisvesting.
“De panden zouden beheerd wor-den door sociale verhuurkantoren, waardoor de eigenaar zich hierover voorts geen zorgen hoeft te ma-ken”, vertelt coördinatrice Marie-Françoise Boveroulle. “De eigenaars ontvangen een maandelijkse huur, maar die zal iets lager liggen dan de normale prijs. Daarom zijn we echt op zoek naar mensen die hun naaste willen helpen, eerder dan dat ze er grof geld aan willen verdienen.”
BoudewijnstichtingDe vzw Betlehem is een project voor sociale huisvesting dat ontstond in 2006, toen kardinaal Godfried Danneels tijdens het Congres Brus-
Kerk waagt zich op vastgoedmarkt
Wonen > Sociale verhuur met project Betlehem, een oefening in solidariteit
sel-Allerheiligen opriep om iets te doen aan het grote tekort aan be-taalbare woningen in Brussel. Het Betlehemfonds werd opgericht in samenwerking met de Koning Bou-dewijnstichting en werkt sindsdien intensief samen met verschillende sociale verhuurkantoren om een
betaalbaar onderdak te bieden aan minderbedeelden.Eigenaars die hun pand ter beschik-king willen stellen, kunnen contact opnemen met de vzw: 02-533.29.60 of [email protected].
� Nick�Vervaeck
ZIEza MET ZAZIE ZIE JE
MEER IN BRUSSELHET EERSTE NUMMER ‘ZAZIE XL’ VERSCHIJNT OP 6 DECEMBER
ADVERTENTIE
Vanaf dan zal de kinderbijlage ELKE MAAND als heus krantje van acht pagina’s bij BDW verschijnen.
Brusselse bevolking groeit. “Het af-gelopen jaar hebben wij alles uit de kast gehaald om extra plaatsen in de
scholen te creëren als antwoord op de demografische druk,” zegt Van-hengel. “Dat vertaalt zich in de cij-
fers. Ik zie dit als een teken dat ons investeringsbeleid rendeert en dat de kwaliteit van ons onderwijs nog altijd erg gewaardeerd wordt.”Ook het middelbaar onderwijs groeit, zij het met een bescheiden 0,6 procent. Twee jaar geleden ken-de het middelbaar nog een dip, en ook in 2008 was het leerlingenaan-tal al eens gedaald. Op 1 september zaten er 12.631 leerlingen in het middelbaar.Het ASO verliest een beetje ter-rein ten voordele van het beroeps- en technisch onderwijs. “Onze volgehouden inspanning om het technisch en beroepsonderwijs te promoten, begint vruchten af te werpen,” concludeert Vanhengel.
Jelle�Couder�/���brusselnieuws.be
ADVERTENTIE
BDW 1354 PAGINA 7 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
P-PRAAT
CHIEN ÉCRASÉ
Het is een beetje oorlog bij de Brusselse MR. Er heerst spanning tussen overkomers uit andere oorden en Brusselaars die al jaren aan het bewind zijn, en dat ook willen blijven. Tussen Didier Reynders en Vincent De Wolf, bijvoorbeeld. Beiden willen zichzelf een prominente positie in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest toekennen, en Wolf uit Etterbeek denkt dat hij daar na twintig jaar sjerp en dertien jaar parlement wel aan-spraak op maakt. Mis, dacht Reynders, die nadat zijn Luikse huis beklad was, naar Brussel vluchtte, weet u nog? Er staat in 2014 heel wat op het spel: de macht van de PS breken, Brussel alzo redden, en ondertussen ook nog eens het land redden van de ondergang. Hoe het nu juist zit, weet niemand, maar Wolf zou lijsttrek-ker worden, en Reynders président.
Het bovenstaande tekstje is eigenlijk zeer saai, we weten het. Er komt dan ook niet elke week een beleids-brief van Pascal Smet aanwaaien waaruit wij naar hartenlust kunnen citeren. Gek eigenlijk dat er geen haan naar gekraaid heeft, zelfs geen Waalse. 11 juli in Brussel dreigt afgeschaft, pardon, ‘herdacht’ te worden, en het laat iedereen koud, zelfs de Vlaams-nationalisten. Maak daar een land mee.
Er druppelt op de redactie wat nieuws binnen over Brussels gemeenteraadslid Bianca Debaets (CD&V) en haar kerstboom. Hebben we volledig gemist, te meer omdat die zaak zich naar ’t schijnt grotendeels op Facebook en Twitter heeft afgespeeld. Het zit zo: Debaets vindt het spijtig dat er geen spar meer op de Grote Markt staat. In haar persbericht – gelukkig zijn er nog persberichten – klinkt het zo: “Nadat de ‘kerstmarkt’ geen ‘kerstmarkt’ meer mocht heten, dan wel ‘winterpret’, moet er nu een ander element sneuvelen dat al te zeer zou kunnen verwijzen naar Kerstmis. Niet dat de kerstboom een christelijk of religieus symbool is, dat door de rooms-katholieke kerk geclaimd kan worden. Maar de kerstboom draagt uiteraard – alleen al op grond van zijn naam – een verwijzing naar Kerstmis in zich. Ik vermoed dat precies die verwijzing de kerstboom voortaan bant van de Grote Markt. En dat is jammer.” En dat allemaal zonder het woord moslim één keer in de mond te nemen. Bianca Debaets, Gods favoriete pr-bureau.
BOONDAAL – In de Kapel van Boondaal is een betonmolen ontploft. Gealarmeerde buurtbewoners dachten aanvankelijk dat het om een offensief van buurgemeente Watermaal-Bosvoorde ging. Martine Payfa (FDF) die voor de lol Elsene binnenviel en daarmee haar opvolger Olivier Deleuze, de groene jongen, in een niets en niemand ontziende oorlog zou storten. Serieus nu: dat van die betonmolen is echt waar. Er is zelfs een arbeider door gewond geraakt. En overal kleeft beton tegen de muren. “Het positieve aan de zaak is dat er nu wel nieuw sanitair geplaatst kan worden,” meldt gemeenteraadslid Yves Rouyet, een andere groene jongen.
ALSEMBERGSESTEENWEG – Sint-Gillis, een maandagavond. Op het Voorplein liggen de bobo’s al lang in hun bed. Snackbar na snackbar verspreidt zich de walm van vettige dürüm. In een louche café staat een vrouw met hoofddoek achter een flipperkast, mannen hangen aan de toog. Een doorzopen vijftiger drinkt buiten een glas wijn met een jonge snaak, terwijl ze een sigaret roken. Een grote donkere Audi parkeert en verspreidt een wietwalm. In een donkere zijstraat opent een deurtje piepend, alsof iemand wil ontsnappen. Hoog zijn de appartementsgebouwen er, New Yorks bijna, terwijl een relatieve rust neerdaalt over de Alsem-bergsesteenweg. Iedereen wacht niets af, de nacht kabbelt. Alles is mogelijk, alles verkrijgbaar. Noem het en het bestaat, al is het maar voor even, hier, op de Steenweg. Behalve brood, waar we al een halfuur naar op zoek zijn. Lekker brood. Gezond brood. Multigranen, donker, een forse homp. Honger! Maar men vergete in Brussel één ding nooit: wanneer de bobo’s slapen, dan is ’t volk bezig met andere zaken.
COIFFEUR – Een prijsvraag. Wie, o wie bezorgt ons het adres van de coiffeur van Madame Schep, de nieuwe burgemeester van Molenbeek? Naar verluidt zit ze er elke week, en wij zitten te broeden op het andere soort reportage. Schrijven naar Flageyplein 18 te 1050 Elsene. Nee, wij zitten niet op Twitter.
Milieu-informatie (KB 19/03/04): www.bmw.be
4,5-7,9 L/100 KM • 119-185 G/KM CO2
X-PLOREER UW ECHTE NATUUR.
Het leven zit vol uitnodigende ervaringen en ontdekkingen. De nieuwe BMW X1 is ontworpen om deze hedendaagse levensstijl optimaal te ondersteunen. Hij voelt zich prima in z’n element in de rusteloze drukte van de stad, maar verlaat even graag de gekende paden op zoek naar avontuur. Kortom: hij plooit zich helemaal naar al uw wensen. Compact en sportief, moduleerbaar en elegant, en uitgerust met de nieuwste BMW Effi cientDynamics techno-logieën om u een ideale combinatie van dynamiek en zuinigheid te garanderen. Ontdek al z’n facetten bij ons.
DE NIEUWE BMW X1.
BMW Brussels LouizawijkFiliaal van BMW Belux • Waterloolaan 23-24 • 1000 BrusselTel. 02 641 57 11 • [email protected] • www.bmwbrussels.be
BMW Brussels Evere MeiserFiliaal van BMW Belux • L. Mommaertslaan 2 • 1140 BrusselTel. 02 730 49 11 • [email protected] • www.bmwbrussels.be
BMW Effi cientDynamicsMinder uitstoot. Meer rijplezier.
BMW X1
Echt rijplezier
BRUSSEL – Het autodeelproject Autopia maakt een bescheiden intrede in Brussel. “Met auto-deelparty’s proberen we onszelf bekend te maken,” zegt Jeffrey Matthijs.
Door autodelen te promoten wil het Brussels Gewest de autodruk in de hoofdstad verminderen, zonder de mobiliteit van de bewoners in het gedrang te brengen. Dat lukt al aar-dig met Cambio, dat van start ging in 2003 en al meer dan achtduizend klanten lokte. Recenter kwam er Zen Car bij, met elektrische wagens.Nu is er een nieuw initiatief: Auto-pia. Het is al enkele jaren actief in de hoofdstad en krijgt steeds meer weerklank. Zo vinden op geregelde momenten autodeelparty’s plaats, waar gebruikers uitleg krijgen over autodelen. “We zijn geen concur-rentie voor Cambio,” benadrukt Jef-frey Matthijs, “we zijn aanvullend.” Het grootste verschil? Dat het een particulier initiatief is, de klein-schaligheid en de prijs.Autopia levert geen auto’s, heeft geen gesofisticeerd reservatie-systeem en is niet grootschalig bedoeld. Het initiatief gaat uit van particulieren die beslissen om sa-men een auto te delen. Autopia faci-liteert, via een standaardcontract en knowhow over verzekeringen. Het biedt ook een online kalender aan. De gebruikers spreken verder on-derling af tegen welke prijs de auto gedeeld wordt. Voor een bescheiden zeven euro per jaar ben je lid van Au-topia. En dat is meteen het tweede belangrijke verschil: Autopia is een stuk goedkoper dan Cambio, waar de gebruiker een flink deel van de overheadkosten betaalt. Zo beschikt
Cambio over een callcenter dag en nacht, schoonmaakploegen en een onderhoudsdienst.Autopia is nu vooral in Vlaanderen actief. In Gent, Leuven, Mechelen en Antwerpen zijn er regelingen getrof-fen met de stadsbesturen, waardoor de autodelers bepaalde voordelen krijgen, zoals een gratis parkeer-kaart of een gereserveerde plaats. Dat is in Brussel niet het geval. “We kunnen in feite niet eens opere-
ren in Brussel,” zegt Matthijs. “We zijn gesubsidieerd door het Vlaams Gewest.” Er zijn wel gesprekken met het Brussels Gewest, maar die draaiden tot nu toe op niets uit. “Een subsidie kan alleen als we een bijdrage leveren aan het milieu, bij-voorbeeld met elektrische auto’s, maar dat past niet in ons concept.”Toch gelooft Matthijs dat er toe-komst zit in Autopia. “Een Autopia-auto vervangt al gauw vier klassieke auto’s. Er is dus wel degelijk mobili-teits- en parkeerwinst.”� SVG
Wilt u weten of er Autopia-gebrui-kers zijn in uw buurt, of wilt u uw auto delen met buurtbewoners? www.autodelen.net/vraag_aan-bod
‘Eén Autopia vervangt vier klassieke auto’s’
Mobiliteit > Nieuw autodeelproject in Brussel
Gesprekken met Brussel over subsidies draaiden op niets uit
BDW 1354 PAGINA 8 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Deze week in Matonge > Congo van David Van Reybrouck laat Congolezen niet onberoerd
‘Een roman over Congo? Laat ons eens met rust’
Boekhandel Panafrica in de Tulpstraat. Een exemplaar van Congo wordt in de etalage gelegd. © MARC GYSENS
H et heeft een tijdje geduurd, maar na wat zoeken en af-wachten in de wijk Matonge
vonden we enkele kritische Congo-lezen bereid om het boek helemaal te lezen en er commentaar op te le-veren.Hoewel de Franse vertaling goed verkoopt – bij Fnac in Matonge waren er bij het begin van onze zoektocht al 370 exemplaren ver-kocht, niet slecht voor een Vlaamse auteur –, kregen we een ander ver-haal te horen dan de lofzang die in de media tot nog toe de regel was.“Wat David Van Reybrouck probeert met Congo, is de relaties tussen onze landen te normaliseren,” zegt Nzema Omba van boekenwinkel Panafrica in de Elsense Tulpstraat. “Maar daarvoor heb je een correcte uitgangspositie nodig, en die vind
ik jammer genoeg niet in het boek. Er is één ding dat jullie Belgen goed moeten weten, en dat is dat de ge-schiedenis niet voorbij is, en dat er in het verleden te veel is gebeurd om nu zomaar boeken te schrijven die pretenderen dat de geschiede-nis geschreven is. Wel integendeel,” meent Omba.Eenzelfde geluid valt te horen bij Chicko Mwamba Kabwe, François Kasongo en een dame die alleen met haar voornaam Feza in de krant wil. “De geschiedenis begint nu pas, het debat is geopend,” zegt Kasongo.“Dit boek is een persoonlijk relaas van de avonturen van de schrijver. Daar heb ik geen probleem mee, maar we hebben als Congolezen geen behoefte meer aan persoon-lijke indrukken en romans van de Blanke Man die op bezoek is in
Congo zonder het land echt te ken-nen,” vult Feza aan. “Ferm? Jazeker, maar beeldt u zich eens in, meneer, dat ik een jaar een boek over Vlaan-
deren zou willen schrijven en geen woord Nederlands zou spreken. Dat zou toch ook niet gaan? Wat jullie vergeten, is dat Congolezen tegen-over blanken niet snel geneigd zijn te zeggen wat ze echt denken. Ook niet in het Frans.”Ga je iets dieper in gesprek met Con-
golezen, dan komt – nog steeds – het grote trauma van de kolonisatie bovendrijven. Uiteindelijk kunnen moderne Congolezen ermee om, maar het blijft knagen. “Er blijft een gapende kloof bestaan tussen jullie perceptie en onze geschiedenis. Pas op, Van Reybrouck probeert wel, maar hij slaagt er niet in om de no-dige empathie op te brengen. Als je
niet kunt doorprikken dat Congole-zen tegen blanken vaak dingen zeg-gen om de kool en de geit te sparen, dan voel je onze cultuur niet aan,” weet Feza.We werpen tegen dat het zo wel erg moeilijk is om een boek te schrij-ven. Meteen krijgen we weerwoord:
“Weet u, laat ons gewoon eens met rust. Congo is rijk aan mineralen, en we hebben onze eigen manieren, maar we zijn niet dom. Laat ons onze eigen geschiedenis schrijven, zelf in het reine komen met ons ver-leden, en zelf met onze corruptie af-rekenen. Dank u wel.”
OpgedrongenVan Reybrouck wordt door zijn Con-golese critici wel altijd als ‘monsieur David’ aangesproken. Het respect blijft dus. “Kijk, hij is er van in het begin ook eerlijk over geweest: het was het boek dat hij zélf wilde lezen. En het is ook heel goed geschreven. Alleen, ik herhaal: we hebben geen romans nodig.”Nzema Omba van de boekenwin-kel drukt zich nog steviger uit. “We hebben geen behoefte meer aan paternalisme. We zijn niet wraak-gericht. Maar waar jullie Belgen wel erg goed in zijn, is in jullie voordoen als de nar van Europa, het land van de vrolijke zotheid. Dat is gemakke-lijk om je achter verschuilen. Maar ondertussen is er uranium uit ons land gehaald om een atoombom te maken (uranium uit Congo diende om de eerste atoombommen te ver-vaardigen, CD) en werd Patrice Lu-mumba (de eerste premier van Con-go, CD) vermoord. En toch gebaren jullie van krommenaas. ‘Wij Belgen? Kom zeg.’”We werpen tegen dat er een onder-zoekscommissie is geweest die de omstandigheden rond de vermoorde eerste premier van Congo heeft on-derzocht. “U gelooft toch zelf niet dat die ook maar iets echt heeft on-derzocht?”Gaandeweg komt naar boven dat de Congolezen sterk worstelen met de geschiedenis, waarvan ze aanvoelen dat die hun vooral wordt opgedron-gen. Er blijkt onbegrip te bestaan over de intellectuele verwarring die in het Westen bestaat. “We hoeven niet meer geholpen te worden, niet met noodhulp, niet met Verenigde Naties, niet met door de machtheb-bers ondersteunde schrijvers en al zeker niet met westerse ‘democra-tie’,” vat Mwamba Kabwe samen.Waar iedereen tot slot wel min of meer opgetogen over is, is dat een Vlaming een poging onderneemt om tot geschiedschrijving te komen. “Jullie weten wat onderdrukking is, dat hebben jullie mee,” zegt Feza. “En het feit dat we kritiek op het boek hebben, maakt natuurlijk dat iedereen er uiteindelijk beter van wordt.”� Christophe�Degreef
“Jullie vergeten dat Congolezen bijna nooit zeggen wat ze echt denken”
BD
W R
EGIO
ELSENE – Het boek Congo van David Van Reybrouck is onlangs in het Frans vertaald en verkoopt goed in Franstalig België. En ook de Congolezen van de wijk Matonge zijn nieuwsgierig naar wat de Vlaamse auteur over hun land te vertellen heeft. Aan hen heeft Van Reybrouck een erg kritisch publiek. “Het gaat niet echt over ons.”
BDW 1354 PAGINA 9 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Benoît Cerexhe (CDH) wordt pas eind januari burgemeester in Sint-Pieters-Woluwe. Zolang blijft hij minister in de Brusselse regering.
Huidig burgemeester Willem Draps (MR) diende een klacht in bij het kiescollege: Sint-Pieters-Woluwe was testgemeente voor nieuwe stemcomputers, en volgens Draps hebben de computers Woluwe+, de lijst van winnaar Cerexhe, bevoordeeld.Zopas verklaarde het kiescollege de ver-kiezingen geldig, maar Draps trekt naar de Raad van State. Die krijgt zestig dagen om zich over de zaak uit te spreken. Zolang kan
Cerexhe geen burgemeester worden en blijft Draps aan het roer. De schepenen van de nieuwe meerderheid leggen al wel begin de-cember de eed af. De coalitie bestaat uit Wo-luwe+, FDF, Ecolo en Gestion Communale.Het meerderheidsakkoord is bijna rond. Er is wel nog geen oplossing voor het Vlaams schepenambt. Er is geen Nederlandstalige verkozen binnen de meerderheid. Ofwel moeten vijf gemeenteraadsleden ontslag nemen, ofwel krijgt de CD&V’er Helmut De Vos het OCMW-voorzitterschap. De onder-handelingen hierover verlopen bijzonder moeizaam.� Steven�Van�Garsse
Draps nog even aan het roerSint-Pieters-Woluwe > Wachten op de Raad van State
PS-gemeenteraadslid Caroline Désir ver-vangt eind juni 2013 schepen van Open-bare Werkzaamheden Pierre Lardot. Een maneuver van burgemeester Decourty om zijn opvolging voor te bereiden.
Désir werd op 14 oktober verkozen met 755 voorkeurstemmen, de derde beste score op de socialistische burgemeesterslijst. Om-dat echter de goed scorende lijstduwer Béa
Caroline Désir moetde socialisten redden
Elsene > Strategisch zetelgeschuif in het vooruitzicht
EERSTE WINTERFEEST IN KARTuIzERSSTRAAT
BRUSSEL – Om de eindejaarsperiode in te luiden houden de Kartuizersstraat en de Oude Graanmarkt op donderdag 6 december tussen 18 en 22 uur hun eerste winter-party. Beide straten zullen die avond autoluw zijn en versierd met disco- en kerstbal-len. TheBSide en Cindy Freaks zorgen voor muziek, er zijn garnaal- en kaaskroketten en de winkels presenteren hun nieuwigheden.� HUB
zWEMBAD EVERE DICHT VOOR RENOVATIE
EVERE – Het zwembad Triton is tot begin maart gesloten. Kuip en waterinstallatie worden vernieuwd. Het water zal bewerkt worden met ultraviolet licht. Daardoor is er minder chloor nodig. Dankzij zonnepanelen en warmtekrachtkoppeling kan de energiefactuur naar beneden. Triton trekt jaarlijks meer dan 200.000 bezoekers. Die moeten nu tijdelijk uitwijken naar andere badgelegenheden.� SVG
TELE
XREG
IO
Michelle Geudens (r.) en Bram Van De Velde: in touw tegen muco.
© IV
AN
PU
TKlimmen tegen mucoSint-Jans-Molenbeek > FM Brussel strijdt tegen taaislijmziekte
Muco Move for Air wil zowel patiënten als mensen zonder mucoviscidose aanmoedigen om mee te bewegen en letterlijk hun adem te geven aan de strijd tegen taaislijmziekte.Als afsluiter van de campagne van de Mucovereniging werden de deelnemers op maandag 19 november in de bloemetjes ge-
zet. Ze kregen een originele prijs, geschonken door enkele bekende mensen. Zo ook muco-patiënte Michelle Geudens. Zij beklom sa-men met FM Brussel-presentator Bram Van De Velde een zestien meter hoge klimmuur in het fitnesscentrum Stadium in Molenbeek.� Nick�Vervaeck
ADVERTENTIE
Diallo aanblijft als schepen, evenals Pierre Lardot, kon Désirs score niet verzilverd wor-den in een schepenambt. Daar heeft Willy Decourty iets op gevonden: aangezien Lar-dot pensioengerechtigd is, neemt Désir bij het begin van de zomer zijn zitje over. De so-cialiste geeft zelf in Le Soir te kennen dat ze op meer aast dan Openbare Werkzaamhe-den, en dat ze Wijkcontracten en Mobiliteit wel ziet zitten. Dat zijn bevoegdheden die nu nog bij Decourty zitten. Op die manier bereidt Decourty zijn opvol-ging voor. De burgemeester staat binnen drie jaar immers zijn zetel af aan de libe-rale Dominique Dufourny, en zonder sterke opvolging (Diallo wordt te licht bevonden) dreigt de socialistische fractie weggedrukt te worden in de meerderheid door de veel grotere MR: de liberalen behaalden op 14 oktober vijftien zetels, de burgemeesterslijst behaalde er acht. Bij MR beseffen ze maar al te goed dat ze het de facto nu al voor het zeggen hebben in Elsene. De bekende Alain Destexhe, die voor de verkiezingen werd aangetrokken als voorlaatste op de lijst, diende volgens ingewijden alleen om de stemmen van Olivier de Clippele (die in zee ging met het FDF) te recupereren. Destexhe greep naast een schepenzitje ondanks zijn hoge score, de derde hoogste van de MR in Elsene. De schepenzitjes waren al verdeeld. �� Christophe�Degreef
ADVERTENTIE
Uw veiligheid begint met goed opletten.
Met de steun van het
ADVERTENTIE
BDW 1354 PAGINA 11 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
De Ringlaan in Ukkel. Als er één plaats waardig lijkt om de geliefde koning Boudewijn te gedenken, dan is het deze wel. Akkoord, hij heeft al een bas-reliëf in het metrostation dat zijn naam draagt en een buste in het park van Jette, maar voor een echt standbeeld is de Ringlaan de locatie bij uitstek. Het is namelijk de ultieme rotonde: vanaf een hoogte van 25 kilometer zie je de perfect cirkelvormige laan al liggen.Een vliegtuig is niet nodig om je er-van te overtuigen dat dit de groot-ste rotonde van Brussel en wijde omtrek is, ook met Google Earth is de cirkel goed zichtbaar. Met zijn oppervlakte van twintig voetbalvel-
© T
IJS
VAN
DE
N B
OO
ME
N derd keer zo klein in oppervlak. En aan de rand van dit rotondetje staat het beeld dat kunstenares Elisabeth Barmarin van Boudewijn maakte. Licht voorovergebogen, de han-den op de rug, lijkt hij van zijn plek weg te willen lopen, naar de grote cirkel.Hoe klein de rotonde ook is, het beeld is nog veel kleiner, zodat het alsnog een verloren indruk maakt. Boudewijn moet het middeneiland dan ook delen met een monument dat er al in 1930, zijn geboortejaar, werd geplaatst. Om te herinneren aan de vier Ukkelse mannen die een eeuw eerder de dood vonden bij de Belgische onafhankelijkheidsstrijd, is er toen een Amerikaanse eik ge-plant. Hun namen staan op een groot rotsblok. Met Boudewijn erbij komen we dus op vijf doden.Maar nog is het niet genoeg, er blijkt nog een zesde man te worden her-dacht. De rotonde is namelijk ver-noemd naar de wiskundige Charles Lagrange. Je kunt België veel verwij-ten, maar in ieder geval geen bom-bastische koningsverering.�� Tijs�van�den�Boomen
Vlaanderen heeft de reputatie dat de rotondes er vol staan met bespottelijke beelden. Maar hoe zit het in Brussel? Voor BDW onderneemt de Nederlandse rotondoloog Tijs van den Boomen de komende maanden een zoektocht naar de rotondes van de negentien Brusselse gemeenten. Welke spiegel houden ze ons voor?
den is hij net zo groot als het Wa-randepark. Maar als je inzoomt, gebeurt er iets geks. Op het mid-deneiland zie je alleen de gebouwen van de Koninklijke Sterrenwacht
en het al even Koninklijk Meteoro-logisch Instituut. Van een monu-mentaal beeld echter geen spoor.Nog verder inzoomen dan maar, en dan ontdek je dat aan de noord-
ROND BRUSSEL (4): UKKEL
kant van de Ringlaan nog een heel klein cirkeltje zit, meer dan hon-
www.brusselnieuws.be/rondbrussel
SLOTEVENEMENT7 DECEMBER 2012
Programma:18:00 HIV info stands19:45 La Diva20:45 Fashion Show21:00 Designer Sales21:45 Brussels Pony Club
Reservatie verplicht via02/242 36 02
BDW 1354 PAGINA 12 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Waar het over multiculturaliteit gaat, vindt An Mertens De Vijfhoek onrealistisch. “Noem mij eens één volks plein waar alleen Vlamingen, Marokkanen en Brusseleirs wonen?”
© KANAKNA
Media > An Mertens bekijkt en becommentarieert tv-serie De Vijfhoek
Marokkaan dealt; blanke snuift coke en spreekt Nederlands
De Vijfhoek is goed gemaakte tele-visie, wat een geluk! Bovendien be-sef ik hoe fijn en hoe zeldzaam het is om Brussel als het decor van een entertainend programma te zien in panoramische beelden, in shots van de Nieuwstraat en de Stalingradlaan en in acteurs die zowel Frans als Nederlands spreken. Bij elke nieuwe aflevering hang ik gekluisterd aan het scherm.Toch ervaar ik keer op keer ook mo-menten van ergernis. De serie barst van de clichés, is het commentaar onder vrienden. De secretaresse is blond, de hoofdredacteur van de lokale krant blaft zijn journalisten af, de café-uitbaatster is gescheiden en kan haar kind niet opvoeden, de opkoper rijdt in een Porsche door de
wijk, woont in een loft met uitzicht op de stad en snuift coke.Het gebruik van clichés keur ik niet per definitie af. De klassieke sprook-jes bestaan dankzij clichés. Je kunt er een fenomeen kort en krachtig mee duiden. In deze serie helpen ze om het complexe thema van de projectontwikkelaars in Brussel in beeld te brengen. De hoofdstad kent in dat opzicht een pijnlijke ge-schiedenis. Woorden als bruxelli-sation en skieven architek zijn voor Brusselaars ondertussen helaas ook clichés. Voor de aanleg van het Justitiepaleis en voor de heraanleg van de Noord- en de Zuidwijk én voor de Europese wijk moesten heel wat bewoners wijken. Telkens gin-gen die transformaties gepaard met protest. De kern: de projectontwik-kelaars waren enkel uit op finan-ciële winst; de manier waarop met het menselijke kapitaal van een wijk
An Mertens.
werd omgegaan, was vaak gênant. In sommige gevallen slaagden be-woners erin de vastgoedbonzen te-gen te houden, zoals in de Marollen tijdens de uitbreidingsplannen voor het Justitiepaleis, of in de Ateliers Mommen, de negentiende-eeuwse kunstenaarsresidentie in Sint-Joost die van de ‘verlofting’ werd gered.Dat de serie De Vijfhoek deze inge-wikkelde problematiek als thema kiest, verdient alle lof en is dé re-den om de serie te volgen. Het is gewaagd en geslaagd. Dankzij een hoop clichés wisten de makers die
complexe materie te verwerken in een scenario dat spannend genoeg is om te blijven kijken, met alle in-grediënten die een tv-kijker zoekt, romantiek, chantage, overspel, moord, passie.Maar kiezen is ook verliezen. Wat je met het gebruik van clichés uit-sluit, is nuance. In sprookjes wor-den daarom goed en slecht, klein en groot, jong en oud, zwart en wit
tegen elkaar uitgespeeld. Het is een kwestie van evenwicht. Het werkt prima in de manier waarop de serie toont hoe grote en kleine misdaad hand in hand kunnen gaan. Daar-voor gebruikt ze de clichés van de Marokkaanse drugsdealer en de coke-snuivende zakenman, de loser door psychologische en de loser door sociale discriminatie, de gehaaide lobbyiste en de gedreven journaliste die beiden aan de grenzen van de deontologie raken. Dossiers worden door hogerhand tegengehouden, andere krijgen voorrang, bedienden worden bedreigd, persacties mani-puleren informatie. Als we kijken naar het multicultu-rele karakter van de reeks, raakt het evenwicht echter zoek. Dat is een gemiste kans. Waarom spreken alle blanken Nederlands of Brussels en alleen zij die een kleur hebben, Frans? Dat is niet realistisch. De voertaal in Brussel is Frans, vooral bij de blanke bevolking. Dat de kleurlingen enkel van Marokkaanse origine zijn, is ook jammer. Noem me een volks plein waar alleen Vla-mingen, Marokkanen en Brusseleirs samenleven, en niet ook Fransen, Turken, Spanjaarden, Congolezen, Kameroeners... Zowel de blanken als de kleurlin-gen in de serie liegen en bedriegen en gebruiken geweld, en doorheen de serie versta je wat hen daartoe drijft. Maar waar onder de blanke acteurs ook goedaardigen worden geschetst, die – afgezien van een leugentje om bestwil – hartverwar-mende voortrekkers zijn, ontbreken die in de Marokkaanse personages. Twee broers spelen mee. Jamal leidt een gewelddadige straatbende, Saïd probeert iets van zijn leven te maken als bokser. Helaas gaat de goedaar-dige bokser uiteindelijk ook over tot chantage en leugens en betaalt hij dat met zijn dood. De makers had-den ook hier goed en kwaad met elkaar kunnen huwen. Want net zoals grote en kleine criminaliteit in deze stad leven en samenwerken, zo zijn straatbendes in Schaarbeek en Molenbeek via hun familiale en culturele netwerken verbonden met sterke figuren die niet blank zijn, vredelievende idealisten met een gouden hart en een ontroerend ge-voel voor solidariteit, die hun tijd en energie investeren om migranten-jongeren een betere toekomst te ver-zekeren – en daarin slagen. Ze wor-den helaas niet voldoende gezien, evenmin als de kleurlingen die het tot journalist schoppen, zakenman, bediende of acteur en rechtschapen levens leiden.Waarom krijgen we hen nog altijd niet te zien? Daar ligt de bron van wrevel die een schaduw werpt over mijn kijkplezier.
� An�Mertens
An Mertens maakte Brussel 2000 van binnenuit mee en engageerde zich voor de Zinneke Parade. Sinds 2006 is ze actief als vertel-ler, kunstenaar en lid van Con-stant, kunstenwerkplaats voor vrije software en vrije cultuur
“Onder de blanken heb je ook goedaardigen: af en toe een leugentje om bestwil, maar voorts hartverwarmende voortrekkers. Onder de Marokkanen niet”
BDWOPINIE
BRUSSEL – “Mijn redactrice mailde me half augustus: ‘Je boek is nog niet af of het is al een tv-reeks.’ Want net zoals mijn roman Tot later, die in de lente uitkomt bij De Bezige Bij Antwerpen, speelt de tv-serie De Vijfhoek zich af op een Brussels pleintje dat bedreigd wordt door een bouwproject,” zegt An Mertens. “Met zo’n bijzondere parallel vond ik het mijn taak om de serie te volgen.”
De Vijfhoek, dinsdag om 20.40 uur op één (herhaling op maandag), laatste aflevering op 27 november
BDW 1354 PAGINA 13 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
BDWOPINIEJanuskop door Anne Brumagne
Met dochterlief op weg naar de (uitstekende) tentoonstelling over de prehistorie in ‘het Dinomuseum’ lopen we over de Waverse-steenweg. Niet het stukje steenweg in Ma-tonge, maar dat tussen de Maalbeekvallei en de hoge trappen die naar het museum leiden, op de grens van Elsene en Etterbeek en met de rug naar het Brusselse Leopoldpark. Daar helemaal beneden in de vallei, grondgebied Etterbeek, floreert de Waversesteenweg. Dat verkeersvrije gedeelte ligt in het verlengde van het levendige Jourdanplein. Elke middag
zitten de restaurants er vol met lunchende expats van het nabije Euro-pees parlement. Gezellige winkeltjes hebben er de deuren geopend.Niks van dat al aan de overkant van het kruispunt, op het stijgende stuk groezelige en van groen verstoken steenweg, grondgebied Elsene, waar wij nu wandelen. Het valt op dat bijna alle huizen die we pas-seren, vroeger winkels moeten zijn geweest. De etalages van weleer zijn dichtgetimmerd of afgeplakt. Hier en daar overleeft een handels-zaak: een Aziatische kruidenier, een brico, een meubelzaak. Met elke handelszaak die verdween, kregen de achterblijvers het allicht weer wat moeilijker, tot ook zij de deuren sloten.En dat terwijl we vlak bij de Europese wijk zitten! Of is de kaalslag die ‘Europa’ hier even verderop veroorzaakte, de belangrijkste oorzaak van de teloorgang? Zou de troosteloosheid te maken hebben met het feit dat we in een perifeer stukje Elsene zitten, geprangd tussen Etterbeek en Brussel? Valt deze buurt, tussen de Naamsepoort en Jourdan, te veel buiten het vizier van Atrium? Want Atrium werd door het Gewest opgericht om handelswijken zuurstof in te blazen. Het agentschap zal nooit in de plaats kunnen treden van moedige ondernemers die de stap wagen om op deze of gene plek een zaak op te zetten. Overheden kunnen er wél voor zorgen dat buurten er zo aantrekkelijk mogelijk bij liggen. Of bestaande kleinhandelszaken bijstaan met raad en daad.De Waversesteenweg is helaas lang geen alleenstaand geval in Brus-sel. Straten met het ene dichtgetimmerde handelspand na het andere komen veel te vaak voor in de Brusselse negentiende-eeuwse gordel. Af en toe slaagt een straat erin zich dankzij een heraanleg te herpakken, worden de oude winkels gezellige woningen en wagen enkele nieuwe handelaars voorzichtig hun kans.Jammer genoeg vertonen overheden een januskop als het over kernver-sterkende maatregelen gaat. Het blijft een raadsel hoe het aanmoedi-gen van megalomane shoppingcentra bij autosnelwegen te rijmen valt met kernversterking ten voordele van de kleinhandel in de binnenstad.
EVA HILHORST
BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]
Lebouc
De Academie van het Brussels heeft met interesse in BDW 1351 (p. 20-21) het artikel over Georges Lebouc, ‘Fiere Brusselaar, fiere Belg’, gelezen. Daarbij twee op-merkingen.Het gaat op verschillende plaatsen over ‘het Brussels’. Er wordt echter geen onderscheid gemaakt tussen, enerzijds, het Brusselse (Brabantse) dialect, waarover bijvoorbeeld het in het artikel vermelde woordenboek van Quiévreux gaat en, anderzijds, het Brussels Frans (ook Beulemans genoemd), dat doorspekt is met woor-den en uitdrukkingen uit het dialect, zoals de eveneens in het artikel vermelde dialogen van Virgile. Vreemd is de stelling dat “er nooit een echte Academie is geweest zoals l’Académie Française, die al sedert 1635 bestaat.” Namens het bestuur van onze Academie van het Brus-sels wil ik dit rechtzetten. De Academie van het Brus-sels werd (uiteraard) niet in de zeventiende eeuw door Richelieu gesticht, maar wel in 1991 door een groep Brusselaars. Al bestaat de Academie nog maar twintig jaar, toch heeft ze al heel wat verwezenlijkt. Een greep:- uitgave van een driemaandelijks blad, Brussels dialect (nummer 81 verscheen in september 2012);- publicaties in en over het Brussels: De grammatica van het Brussels, Brussels lexicon, Bergades – Brussels Bargoens, Haiku’s in het Brussels, De powezeekes van et Ketsje, Lexique bruxellois, Grammaire bruxelloise...;- regels vastgelegd voor de spelling van het Brussels, ge-hanteerd in alle publicaties van de Academie en in de Gazet van Brussel. De regels vindt u op de site van de Academie van het Brussels: www.avhb.be;- sinds enkele jaren de organisatie van de Dag van het Brussels, met onder meer een Brussels dictee;- organisatie van taallessen en voordrachten;- deelname aan nationale en internationale dialectcon-ferenties.� Geert�Dehaes,�voorzitter��
Academie�van�het�Brussels
Ook Marcel de Schrijver, voorzitter-stichter van de Jetse Dialectvereniging De Speegelmanne, reageerde op het interview met Georges Lebouc; hij wijst er onder meer op dat er naast de Academie van het Brussels ook een Académie pour la Défense et l’Illustration du Parler Bruxellois bestaat.� De�redactie
Pendelen
Om pendelaars uit hun auto te krijgen zal er meer no-dig zijn dan parkeerplaatsen aan te bieden bij metro- of treinstations (special ‘De dagelijkse pendel’ in BDW 1353, p. 4-9). Zeker als het gebruik van die plaatsen geld kost.Als de automobilist ergens gevoelig voor is, dan is het wel voor zijn portemonnee. Dat bleek in het buitenland (Londen, Stockholm), waar hij stevig moet betalen om de stad binnen te rijden. Bij ons ligt al jaren een kilome-terheffing op tafel, maar die komt er vooralsnog enkel voor vrachtwagens in 2018 – als alles goed gaat, het ligt ook politiek gevoelig. We zullen ons verplaatsingsgedrag hoe dan ook moe-ten aanpassen. Is het u bekend dat 53 procent van onze autoritten korter is dan vijf kilometer, 26 procent zelfs korter dan één kilometer? De pendelaars vanuit de Rand naar Brussel maken voor negentig procent gebruik van de auto, vijf procent van de trein en vijf procent van de bus.Asse, mijn gemeente, is een schrijnend voorbeeld. Het centrum ligt vlak bij het station (zonder te spreken over twee bijkomende stations in de deelgemeenten Zellik en Mollem) en is prima verbonden met Brussel: treinen,
bussen (om de vijftien minuten, meer zelfs tijdens de spits) en snelbussen (om de vijftien minuten in de spits). Meestal is er zitplaats, en het ruime parkeerterrein aan het station staat zelden vol. Maar dat volstaat blijkbaar niet.Het Pajottenland mag weinig spoorwegstations hebben, er zijn wel busverbindingen. Zeker vanuit Gooik is het niet zo erg gesteld als uw artikel laat vermoeden. Tij-dens de spits rijden er zowat om de tien minuten bussen die je in twintig minuten naar de metrohalte Erasmus brengen. Een bus is waarschijnlijk te proletarisch voor de doorsnee automobilist.Voor- of natransport met de fiets is ook niet echt po-pulair. In Nederland kan dat wel. Wat denk je van het stadje Houten, waar het station stalling biedt aan 3.100 fietsen en oplaadpunten voor elektrische fietsen? In de toekomst kan de capaciteit worden uitgebreid tot 4.200 plaatsen. In het even verderop gelegen station Houten Castellum is plaats voor 1.700 fietsen.Op de vertramming van de Rand moeten we niet wach-ten. In 2001 werd al een Brabant-Brusselnet gepresen-teerd als alternatief voor het GEN, later herwerkt tot Re-gionet Brabant-Brussel. Nu krijgen we een Brabantnet dat beperkt is tot enkele tramlijnen. Hoe realistisch is dat? De Lijn presenteerde tien jaar geleden een verge-lijkbaar tramnet voor Limburg. Sindsdien werd er vijf-honderd meter spoor gelegd aan het station van Hasselt, en dat is alles… Waar en wanneer zal De Lijn het geld vinden in deze budgettair moeilijke tijden? (...)
� Jo�Verwimp,�Asse
Blunders met bunders Als buurtbewoner van het zeer grote ‘Zijderupsgebouw’, alhier bekend als ‘de Magnanerie’, was ik ten zeerste geboeid door het artikel van An Devroe in BDW 1351 (p. 6-7), een bijdrage waarin ik heel wat bijgeleerd heb over de geschiedenis van mijn directe omgeving.De auteur geeft een waarde voor de bunder van de Ze-venbunderslaan, de laan waar ik sinds 1966 woon. Het is een oude vlaktemaat, inderdaad, die zij gelijkstelt met 30,65 are. Na de invoering in 1820 van het me-triek stelsel als norm werd 1 bunder = 1 ha vastgelegd, = 10.000 m2, dus 1 are = 100 m2. Die vermelde bunder is derhalve maar 3.065 m2. Andere bronnen (Albert van Lil, Wegwijs te Vorst, 1981) citeren een 90,65 are. De waarde schommelde wel wat van streek tot streek.Hier in hoog-Vorst, met de nabijheid van het Wilhelm Dudenpark dat een stuk is van het middeleeuwse Kruischbosch, is die waarde ongeveer 1,36 hectare. Dat heb ik lang geleden uit nog andere bronnen onthouden.Op basis van een normaliserend taalrapport uit Neder-land schrijf ik steeds mijn adres als Zevenbunderslaan. Toen een gedeelte van de laan in 2007 vernieuwd werd, heb ik van het gemeentebestuur van Vorst verkregen dat er nieuwe straatnaamborden mét die bindings-s werden geplaatst. Maar in het Rijksregister staat er nog steeds Zevenbunderlaan zonder -s-, de facto een taalfout. (...)Tot slot een mopje tijdens de voorbije verkiezingen: van die Zevenbunderslaan heeft Ukkel afgerond twee bun-ders, en Vorst heeft er vijf... � Herman�A.O.�Wilms,�� Vorst
Joden in de Marollen
Vorige week gaven we onder het artikel ‘Leven en overle-ven in de Marollen’ (BDW 1353, p. 12) een fout telefoon-nummer op. U kunt de Auschwitz Stichting wél bereiken op 02-512.79.98.
SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.
BDW 1354 PAGINA 14 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK
(Vlnr.) Marc Bober, Kathleen Seghers, Claude Lammens, Kevin Van Doorslaer en Geert Dehaes.
© S
AS
KIA
VAN
DE
RS
TICH
EL
E
KAMERMUZIEK MET TRAPPIST ACHTERAF
JETTE – De Abdij van Dielegem is eind oktober begonnen met haar jaarreeks Klassiek in de Abdij. Nu zondag speelt Oxalys.
De concertreeks Klassiek in de Ab-dij biedt elke maand een matinee op zondag aan, tot juni 2013 (behalve in april). Achteraf krijgen de concert-gangers een aperitief; het trappisten-bier van Westmalle is sponsor. Decor van de cyclus is het achttiende-eeuw-se abdijpaleis van de premonstraten-zers, met een klasse-interieur dat zich prima leent voor kamermuziek. De ruimte is beperkt, dus reserveren wordt aanbevolen.Het Brusselse ensemble Oxalys (ge-sticht in 1993) brengt fl uitkwartetten van Wolfgang Amadeus Mozart en Ferdinand Ries, totaal anders dus dan het belle époque-repertoire waarmee de groep graag uitpakt. Werk van Ries is bij jong en oud mogelijk wat minder bekend, maar de romantische spielereien die in het fl uitkwartet te horen zijn, passen perfect bij het ka-der. Het ensemble, dat internationale faam geniet, brengt ook werk van de Rus Anton Arensky. Zijn ‘Strijk-kwartet’ uit 1894 is schatplichtig aan Tsjaikovski’s ‘Kinderkamerliederen’. In dat opzicht kan het werk ook een jeugdig publiek charmeren (en daar-naast zorgt Klassiek in de Abdij ook altijd voor kinderopvang!).De reeks vervolgt op 23 december met aria’s uit opera’s van Mozart, Donizetti en Rossini. Ook het Kamer-muziekensemble van De Munt, cellist Stijn Kuppens en pianist Erik Pirotte, het ensemble Euterpe Baroque Con-sort, Romina Lischka (viola da gam-ba) en Sofi e Vanden Eynde (theorbe) treden dit seizoen nog op. JMB
Klassiek in de Abdij, Tiebackxstraat 14, Jette, op zondag 25 november vanaf 11 uur. Kaartjes kosten 5 tot 10 euro; reserveren op 02-423.13.73
© O
XA
LYS
Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs
te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor
personen met een handicap
Handicap & informatie
Bezoeken enkel op afspraak
0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,
maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30
ADVERTENTIE
Theater > Jarig Volkstejoêter brengt The Bard in het Brussels
‘Shakespeare was een ket’ANDERLECHT – Het Brussels Volkstejoêter viert zijn tien seizoenen met een heuse primeur. De nieuwe productie ’n Kat es gin poos is de Brusselse vertaling van De getemde feeks van niemand minder dan William Shakespeare.
BDW 1354 PAGINA 15 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
VERLAINE IN DE GEVANGENIS
Op het nummer 11 van de Koninginnegalerij, waar nu Café du Vaudeville leegstaat, kocht de Franse poète maudit Paul Verlaine op 10 juli 1873 de revolver die u hiernaast ziet. De bedoeling was zichzelf van kant te maken; in de plaats daarvan schoot hij diezelfde dag nog op zijn jonge minnaar Arthur Rimbaud. Twee geweerschoten als vertrekpunt voor een expositie in het Museum der Letteren en Manuscripten, dertig meter verderop.
LEES MEER OP PAGINA 18-19
SNOEPMAAKSTER, WAT EEN JOB!Sophie opende een winkel met zelfgemaakte snoepjes omdat dat ongeveer de enige zijn die ze lust. In de negende afl evering van onze reeks ‘Wat een job!’: de kleurrijke wereld van papabubble op de Kolenmarkt.
SNOEP MEE MET ZAZIE OP PAGINA 24-25
D e getemde feeks is een van de meest gespeelde komedieklassiekers van Shakespeare. Het katje in kwestie – dat
dus geen poes is – heet Katherina en kan niet zonder handschoenen worden aangepakt. Daarom heeft ze ook heel wat minder aanbid-ders dan haar zus Bianca. Maar vader besluit dat niemand Bianca zal trouwen voordat ook Katherina aan de man is geholpen. Petruchio neemt de handschoenen op, in een stuk dat slapstick combineert met een controversiële blik op man-vrouwrelaties, en dat door het BVT wordt opgevoerd mét jambische vers-voeten en rijm. Daarover, en over de voorbije tien seizoenen Beeveetee , praten we met de stichtende leden Geert Dehaes (ook acteur), Claude Lammens (ook vertaler), Marc Bober (ook regisseur), en de jonge hoofdrolvertolkers Kathleen Seghers en Kevin Van Doorslaer (die debuteert).
Van wie komt het idee om met een Brusselse vertaling van Shakespeare uit te pakken? Claude Lammens: “Toen we in 2009 met de artistieke werkgroep samenzaten om een rou-te voor de toekomst uit te stippelen, ben ik zo roekeloos geweest om te zeggen dat we in ons tiende seizoen een Shakespeare moesten spe-len. Zijn mooiste komedie is naar mijn smaak De getemde feeks , en ik was roekeloos genoeg om ze in de jambische versvoet en op rijm te willen vertalen.” Marc Bober: “Daar was je al mee bezig.” Lammens: “Ik ben al een Shakespeare-adept sinds mijn achttiende. Uiteindelijk heeft deze tekst me twee jaar werk gekost, maar ik ben fi er op het resultaat. Het is een primeur en we wilden ook een literair verantwoord stuk maken, maar je mag ook niet vergeten dat Shakespeare een volkse schrijver was. Hij doorboorde het plafond tussen boven- en on-derklasse. Hij hield ook van zwans , dubbelzin-nigheden en schunnigheden – net als de Brus-selaars. In feite was hij een ket.”
Dringen de verzen de acteurs niet in een keurslijf? Bober: “Je moet er op de juiste manier mee omgaan, door te doen alsof ze er niet zijn. Ritme en klank dragen de tekst wel vanzelf,
zonder dat je er de klemtoon op moet leggen.” Kathleen Seghers: “Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit de indruk heb dat ik verzen op rijm aan het zeggen ben. Je voelt wel iets, maar het vloeit allemaal mooi in elkaar en er zit altijd een boodschap in.” Kevin Van Doorslaer: “Ik had Shakespeare al in het Frans en het Engels bestudeerd aan de theaterschool, maar mijn moedertaal is Brus-sels, dus is het magnifi que om het in Brussels te doen. Maar je mag nen Brusseleir zijn zoveel als je wilt, je moet eraan wennen om Brussels te lezen als het geschreven staat. En het was veel tekst, dus ik ging met Shakespeare slapen en stond ermee op.”
Het onderwerp blijft ook actueel. Bober: “De strijd tussen de seksen, hé. Op het eerste gezicht is het allesbehalve vrouw-vriendelijk wat er in het stuk wordt gedaan en gezegd. Maar tussen de regels en in som-mige regels van Katherina voel je zeer dui-delijk moderne standpunten. Dat is typisch Shakespeare: hij zal de opvattingen van toen niet duidelijk tegenspreken, maar verwerkt toch altijd zijn visie en commentaar.” Seghers: “De moral ès: onderschat de vraa ni!” Van Doorslaer: “Dat is waar. Op het eind
aan hun trekken komen. Hoe meer we kun-nen doen, hoe beter. In tien seizoenen zijn we van twintig naar honderd optredens per jaar gegaan. Maar we willen daarbij ook ambitie blijven tonen. Volks repertoiretheater in het dialect was een gat in de markt, en we blijven aan die vraag van het publiek voldoen, maar we proberen het ook wat op te voeden door de aansluiting met het hedendaags theater niet te verliezen. In die tien jaar hebben we in de keuze van onze stukken, maar ook in ons spel en in de scenografi e, een enorme evolutie ge-maakt. Met twintigduizend toeschouwers per jaar kun je je ook niet anders permitteren.”
Die toeschouwers zijn Brusselaars, uitgeweken Brusselaars, maar ook andere Vlamingen. Bober: “Mensen uit ‘gemengde huwelijken’, mensen die in hun jeugd verfranst zijn en het Brussels uit hun jeunesse willen horen. Ge-pensioneerden die aan zee zijn gaan wonen, maar speciaal terugkomen om te komen kij-ken.” Dehaes: “Ik denk dat we nog veel verder kun-nen uitzwerven. We spelen al tien seizoenen in Brussel en de periferie, maar we hebben nu ook een uitwisselingsproject met het Ver-nieuwd Gents Volkstoneel van Bob De Moor. Het Brusselse dialect charmeert tot ver buiten Brussel. Waar hebben we nog eens een keer gezeten?” Seghers: “In Mol!” Lammens: “Daar hebben we wel wat trager moeten spelen.” Bober: “Dat was een kern-achtige voorstel-ling.” Dehaes: “Wat je ook ziet, is dat andere ver-enigingen de stukken die bij ons in première gaan, een jaar nadien ook spelen.” Seghers: “Eén gezelschap heeft zelfs al eens een stuk volledig gekopieerd door ook alle pasjes en alle bewegingen op basis van de dvd in te studeren. Waar blijft dan de creativiteit?” Dehaes: “We hebben een covergroep! Dat be-stond nog niet in het theater.”
Michaël Bellon
’n Kat es gin poos (De getemde feeks) van William Shakespeare door het Brussels Volkstejoêter, van 1 december tot en met 3 februari in Zinnema in Anderlecht. Kaart-jes kosten 13 tot 15 euro; reserveren op 02-524.60.95 (maandag, woensdag en vrij-dag van 8 tot 11 uur), op www.beeveetee.be en [email protected] was het jaar van Ambras op de Vismet.
© M
AR
C G
YSE
NS
“De moral ès: onderschat de vraa ni!”
© K
ON
INK
LIJ
KE
BIB
LIO
THE
EK
VA
N B
ELG
IË
© S
AS
KIA
VA
ND
ER
STI
CH
EL
E
heeft zij haar goesting en hij niet. Zo is dat bij alle koppels: de man denkt dat hij de baas is, maar hij heeft niets te zeggen.” Bober: “Ik denk dat er tussen de twee een mooi akkoord en echte liefde ontstaat. Ze zijn van hetzelfde niveau, en door de creatieve spelletjes die ze spelen, komen ze elkaar te-gemoet.” Lammens: “Shakespeare gaat altijd over au-thenticiteit, en dat wil een Brusselaar ook. Een ket doorprikt alles wat niet authentiek is.”
Voor dit stuk staat het BVT weer met zeventien op het podium. Niet niks. Geert Dehaes: “Het BVT kon van bij het be-gin rekenen op veel volk met talent en enga-gement. Bij de keuze van onze stukken willen we er dus ook voor zorgen dat die mensen
VERLAINE IN DE GEVANGENIS
Op het nummer 11 van de Koninginnegalerij, waar nu Café du Vaudeville leegstaat, kocht de Franserevolver die u hiernaast ziet. De bedoeling was zichzelf van kant te maken; in de plaats daarvan schoot hij diezelfde dag nog op zijn jonge minnaar Arthur Rimbaud. Twee geweerschoten als vertrekpunt voor een expositie in het Museum der Letteren en Manuscripten, dertig meter verderop.
LEES MEER OP PAGINA 18-19
© K
ON
INK
LIJ
KE
BIB
LIO
THE
EK
VA
N B
ELG
IË
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
BDW 1354 PAGINA 17 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
ADVERTENTIE
Experimenten in de humornithologie
Reggie Watts tilt 'the art of voice-over' naar een hoger niveau.
© W
EN
DY LYN
CH
RE
DF
ER
N
Gezien: Alligators! van Ieva Miseviciute, Michael Portnoy, Miet Warlop en Reggie Watts, 17 november in de Beursschouwburg.
Of u het verschil kent tussen een ka-nariepietje? Er is geen verschil: zijn beide pootjes zijn even lang, zeker het linker.Ooit, ik zal een jaar of tien geweest zijn, heb ik hard om die mop moeten lachen. Hij bracht me duidelijk naar een volgend level in de humorologie. Bij die gelegenheid hoorde ik ook voor het eerst de termen absurdisme
en surrealisme, die gemakkelijkheidshalve zo-wat alle geestigheden dekken waarin de kwa-dratuur van het ongerijmde wordt genomen.Toen ik afgelopen zaterdag naar de Beurs-schouwburg ging voor de alternatieve, expe-rimentele comedyshow van bovengenoemd stel grapjurken, vroeg ik me stiekem af of zij me nog eens naar een volgend level konden bren-gen. Mijn verwachtingen waren hooggespan-nen.De mop van het kanariepietje (in het Engels overigens met de iets minder komische spar-row) was het onderwerp van een van de ruwe ‘sketches’ waaruit de show was samengesteld. Het komische collectief wilde zelf wel eens zien of ze met die mop nog wat méér aan-konden. Daartoe werd hij een zevental keer opnieuw verteld, telkens met toevoeging van een nieuw element. Dit, aldus de voice-over waarmee de New Yorker Reggie Watts de hele show nog onduidelijker probeerde te maken, ‘to recreate the effect of an effect, hopefully if successful’. Dus werd Miet Warlop tijdens het vertellen nu eens blootgesteld aan geluiden van 60 tot 1.000 hertz, dan weer gestoord door Ieva Misevičiūtė en Michael Portnoy, die bijvoorbeeld lichamelijke impressies ten beste gaven van ‘any some kind of Egyptian ornithology or other underspecified birds in ge-neral’.Dat alles gebeurde in een standaard stand-upcomedy-setting, met een barkruk en een mi-crofoon geposteerd voor een bakstenen muur die met een akelig perfect cirkelvormige spot werd verlicht. Die setting werd daarna voor de andere sketches en intermezzi weer even
makkelijk verlaten. Ik weet niet zeker of daardoor echt nog een wezenlijke dimensie aan de mop van het kanariepietje werd toe-gevoegd, maar af en toe was het wel lachen.Omdat ons ook multidisciplinariteit was be-loofd, was de show begonnen met een dans-je van de behoorlijk flexibele Misevičiūtė. Een dansje dat ze meteen daarna herhaalde, maar dan mét toelichting bij de verschil-lende bewegingen ten behoeve van het ho-peloos onwetende publiek. Of het dan niet duidelijk was dat de laag-bij-de-grondse be-wegingen stonden voor ‘gastvrijheid’, en de trippelpasjes achteruit voor ‘contact met on-zichtbare geesten’? Nu ik het zo uitleg, valt het misschien tegen, maar in het echt was die act zeker grappig.In het land van Magritte en Kamagurka ligt de lat qua absurdisme natuurlijk hoog. In de act waarin Miet Warlop paardje reed op een verdacht menselijk hoefdier met een stevige derrière en een dito stel kl*ten, ging ze los over die lat. Boven een lege scène de natio-nale hymne van Litouwen laten weerklinken was dan misschien weer iets te makkelijk. Ook het gemors met stinkende vloeistoffen verwijst nu ook weer niet meteen naar de origineelste momenten uit de geschiedenis van de performancekunst.Op het einde kwam Reggie Watts, die er voordien al in was geslaagd ‘the art of voice-over’ naar een hoger niveau te tillen, zijn ding doen. Foefelen met zijn beatbox om er meteen daarna geweldige klanken uit te toveren. Onnavolgbare songteksten impro-viseren om meteen daarna over te schakelen op een fake lecture-performance die over-duidelijk klanken bezigde uit de talen van zowel de ‘Phlegms’ als de ‘Walloons’. Toch was ook Watts wat slordig in de uitvoering. Zijn afsluiter maakte bovendien duidelijk dat het gelegenheidscollectief niet echt tot een collectieve show was gekomen.Van het uur dat ze het hebben volgehou-den, hebben twintig minuten luid gegrinnik opgeleverd, twintig minuten enthousiaste bijval, en nog eens twintig minuten welwil-lende aandacht. Het mocht misschien iets meer zijn. Behalve het rechter.
� Michaël�Bellon
Pra
at
ach
teraf
ADVERTENTIE
Dokter Jacobsstraat 671070 AnderlechtTel.: 02 521 60 10
[email protected] 18.30 uur
Woluwelaan 18-201150 Sint-Pieters-WoluweTel.: 02 761 03 80
[email protected] 19.30 uur
Léon Theodorstraat 1671090 JetteTel.: 02 426 85 15
[email protected] 19.30 uur
VOOR ALLE INFORMATIE■ over het eerste
leerjaar A en B
■ over de verschillendestudierichtingen
■ over het leven op onze school
■ over hoe je kan inschrijven in onze school
Het Sint-Guido-Instituut Het Sint-JozefscollegeHet Sint-Pieterscollege
INFOAVONDNODIGEN U UIT OP HUN
SIN
T-G
UID
O-I
NST
ITU
UT
SIN
T-JO
ZEFS
COLL
EGE
SIN
T-P
IETE
RSC
OLL
EGE
OP 4
DECEMBER
2012
SMAKELIJK?Voedingsfraude en angst hierrond zijn van alle tijden. In het kader van de tentoonstelling Eten, een hele geschiedenis organiseert het Archief van de Stad Brussel een gesprek met Peter Scholliers op zondagnamiddag 9 december om 15u: de VUB-professor neemt ons mee naar het allereerste chemielabo in de wereld…in Brussel in 1856!
expo + lezing: € 2, via reservering op 02 279 53 22
Archief van de Stad BrusselHuidevettersstraat 65, 1000 BrusseLarchieven.brussel.be
˘ – .
BDW 1354 PAGINA 18 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Literatuur > Tentoonstelling over schietincident Verlaine-Rimbaud en de gevolgen
Van schermutseling tot meesterwerk
E en expo over Paul Verlaine (1844-1896) in het jonge Museum der Letteren en
Manuscripten was onvermijdelijk. De revolver waarmee Verlaine op 10 juli 1873 twee keer op zijn min-naar Arthur Rimbaud schoot, had hij die dag gekocht bij wapenhandel Montigny, Koninginnegalerij 11, op enkele stappen van het museum. De commissaris van de expositie, de Franse historicus Jean-Pierre Guéno, vond het niet meer dan nor-maal dat de expositie eerst het Brus-selse museum en pas daarna zijn grote broer in Parijs aandeed. Niet het schietincident zelf – Rim-baud hield aan de ene kogel die hem raakte, uiteindelijk slechts een kleine armwonde over –, maar de toen nog wettelijk verboden homo-seksuele relatie met Rimbaud be-paalde de strafmaat.Na de Amigo (destijds in de Vrunt-straat achter het stadhuis) en de Karmelietengevangenis ( Petits Car-mes , bij de Naamsepoort) belandde Verlaine na zijn veroordeling in de gevangenis van Bergen. De Belgi-
ADVERTENTIE
had, en later geen meisjes kon krij-gen. In het gevangenisgedicht ‘Un pouacre’ (‘Een lelijkerd’) ziet hij zijn hele verleden, zijn hele zelfverwijt, door zijn dakraampje grijnzen.”Zijn getekende zelfportretten krij-gen de ene keer aapachtige trekken, de andere keer kubistische, norse vormen. “Alleen met zijn acht jaar oudere nicht Elise Moncoble, die door zijn ouders was geadopteerd, had hij een liefdevolle band. Maar zij wordt uitgehuwelijkt en sterft in het kraambed. ‘Mon rêve fami-liale’ (‘Mijn vertrouwde droom’), misschien wel Verlaines bekendste
BRUSSEL – De expositie Verlaine in de gevangenis in het Museum der Letteren en Manuscripten vertrekt van twee geweerschoten. Ze galmen na in de hartstochte-lijkste gedichten die de Franse dichter Paul Verlaine ooit schreef. En dat deed hij in de gevangenissen van Brussel en Bergen.
© A
N D
EVR
OE
sche gevangenissen betekenden voor hem een lijdensweg (hij huilt er des pleurs de plomb , loden tra-nen), maar evenzeer een ontwen-ningskuur en een verzoening van alle tegenstrijdigheden in zichzelf. Guéno vat het samen als ‘verscheurd tussen God en Rimbaud’, een twee-slachtige ziel, zoals zovelen van zijn generatiegenoten- poètes maudits .Bij gebrek aan absint, ‘de groene fee’, vlucht Verlaine in de gevange-nis in het schrijven. Eerst met in koffi e gedoopte lucifers op kaas-verpakkingen, later met wat uit een inktpot gespaarde inkt bedoeld voor brieven, die hij bewaart in een spleet tussen de vloertegels.Na zestien maanden cel vond Ver-laine geen enkele uitgever voor zijn bundel Cellulairement ( Celsgewijs ). Het schandaal rond de jonge vader en echtgenoot en de minderjarige Rimbaud was nog niet vergeten. Verlaine liet de gedichten dan maar verspreid opnemen in bundels zoals Sagesse , Jadis et Naguère en Parallèl-lement , waar ze tot de allermooiste behoren. Beladen woorden als Brus-
sel en Bergen liet hij veiligheidshalve schrappen. Maar België had een van de grootste Franse dichters bevrijd.
O Belgique qui m’as valu ce dur loisir, Merci ! J’ai pu du moins réfl échir, et saisir, Dans le silence doux et blanc de tes cellules, Les raisons, qui fuyaient, comme des libellules, À travers les roseaux bavards d’un monde vain, Les raisons de mon être immortel et divin, Et les étiqueter, comme en un beau musée, Dans les cases en fi n cristal de ma pensée. (‘O België dat me deze moeilijke vrije tijd bezorgde. / Bedankt! Ik kon in elk geval nadenken, en be-grijpen, / In de zachte en witte stilte van jouw cellen, / Over de redenen, die ontglippen, als libel-len, / Doorheen het praatzieke riet van een ijdele wereld, / Over de redenen van mijn eeuwig en god-delijk zijn, / En ze een etiket opkle-ven, als in een prachtig museum, / In de fi jne kristallen hokjes van mijn gedachten’) Het handgeschreven manuscript Cellulairement is in Frankrijk ‘tré-sor national’ , op de expo opengesla-
gen op het velletje met het gedicht ‘Au lecteur’, getekend ‘Bruxelles, de la prison des Petits-Carmes, Juillet 1873’. Aan de hand van kopieën van de overige gedichten kun je op de expo het leven van Verlaine re-construeren. Een heftig leven, noemt historica Stéphanie Becco van het museum het. “De kleine Paul groeide oog in oog op met de gruwelbeelden van foetussen van drie miskramen die zijn moeder in bokalen bewaarde. Hij vond dat hij erop leek en dat het door zijn lelijk-heid kwam dat hij geen vrienden
DEWEIK
VAN’TBRUSSELS
GEKOMPRESSEID - 29-11-12 t.e.m. 3-12-12 - www.ara-vzw.be
MAANDAG 26 NOVEMBER 2012VERKEEZING ‘BRUSSELEIR VAN’T JOÊR’ DE BEURS - BRUSSELOP UITNODIGING
DONDERDAG 29 NOVEMBER 2012 - 12U30DEBAT ‘GIJ!’ - DIALECTGEBRUIK IN DE KUNSTENMET AXL PELEMAN, FRED BROUWERS, CLAUDE LAMMENS,...MODERATOR: JAN HAUTEKIETZINNEMA, VEEWEIDESTRAAT 24-26, 1070 ANDERLECHTINGANG: GRATIS
VRIJDAG 30 NOVEMBER 2012 - DE HELE DAGRADIODAG FM-BRUSSEL - 98.8FM
ZATERDAG 1 DECEMBER 2012 - VANAF 12UKEEKEFRETTERSFIEST MET OPTREDEN EMBALLAGE KADOV.O.S. - EMILE JACQMAINLAAN 124, 1000 BRUSSEL
ZATERDAG 1 DECEMBER 2012 - 20U30BRUSSELS VOLKSTEJOÊTER - ‘N KAT ES GIN POOSPREMIÈRE - OP UITNODIGINGZINNEMA, VEEWEIDESTRAAT 24-26, 1070 ANDERLECHT
ZONDAG 2 DECEMBER 2012 - VANAF 11UDAG VAN’T BRUSSELSKLAAN BRUSSELS DIKTEI - UITEENZETTING OVER BRUSSELSE LEEKES MET MUZIKALE OPLUISTERING DOOR MARS MORIAUGOUDBLOMMEKE IN PAPIER, CELLEBROERSSTRAAT 55, 1000 BRUSSEL
MAANDAG 3 DECEMBER 2012 - 12U30LITERAIR SALONCLAUDE LAMMENS OVER ZIJN BOEK ‘N KAT ES GIN POOSDE EERSTE BRUSSELSE SHAKESPEAREVERTALING OOIT STANDAARD BOEKHANDEL, MUNTPLEIN 4, 1000 BRUSSEL
MAANDAG 3 DECEMBER 2012 - 14UBRUSSELSE DIALECTLES DOOR PROF. EM. SERA DE VRIENDTVRIJE UNIVERSITEIT BRUSSEL, GEBOUW D
MAANDAG 3 DECEMBER 2012BRUSSELS FIESTGOUDBLOMMEKE IN PAPIER, CELLEBROERSSTRAAT 55, 1000 BRUSSEL
© A
N D
EVR
OE
BDW 1354 PAGINA 19 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Ik vond een bakje in de Chinese supermarkt, het bevatte gewoon gekookt varkensbloed, gestold tot een klomp. Is dat vies? Neen, het is esthetisch mooi. Een roodbruine, zuivere balk. Maar terwijl een groot deel van de mensheid erop verlekkerd is, halen bepaalde groepen er hun neus voor op.
Bloed is vloeibaar vlees. De herdersvolkeren uit Afrika tappen, wanneer ze honger hebben, wat bloed af bij hun runderen, ze maken dan de wonde weer dicht en na een week of wat kunnen ze op-nieuw ‘oogsten’. Ook de trappers in Amerika blij-ken zo hun paarden te hebben gebruikt wanneer er weinig anders te eten viel in de wildernis. De mens is als een vampier voor zijn kudde.Primitieve volkeren dachten dat in het bloed de ziel van het dier huisde. Dat leidde tot twee verschil-lende reacties. In het Midden-Oosten kwam er een taboe op het eten van bloed. Volgens de joodse spijswetten bijvoorbeeld moet alle bloed gron-dig verwijderd worden van het vlees voor het be-schouwd wordt als eetbaar. Bij de Germanen in het Hoge Noorden was het net andersom. Daar werd juist wél, en als eerste, het bloed van het geslachte dier genuttigd. Men hoopte de ziel en de kracht van het dier via het bloed over te nemen. De oorsprong van de pensenkermis? Het vroege christendom, ontstaan uit de joodse traditie, was afkerig van het eten van bloed. Maar zieltjes winnen mag al eens een paar principes kosten, dus zeiden ze tegen de Noormannen dat het wél mocht (net zoals paarden-vlees eten). Is de boudin de Noël een symbool van de verzoening tussen de twee zienswijzen?Aan de moslimkant zou er ook weerzin tegen bloed bestaan. Toch is er hier in mijn buurt een Marok-kaanse slager die boudin marocain verkoopt. Mis-schien iets uit de Berbertraditie?Er zijn, zo blijkt uit deze simpele klonter bloed van vierhonderd gram op de foto, wel meerdere manie-ren om bloed te eten. Het hoeft niet per se worst te zijn. In de Vikinglanden bakt men nog steeds bloedbrood, bloedpannenkoeken en bloedtaarten. Ook in Italië kent men zo’n bloedtaart. Svartsoppa is dan weer een Zweedse soep van ganzenbloed. In Portugal, ook een land van zwarte worsten, wordt
rijst met bloed klaargemaakt. Dat is niet zomaar een recept, maar wederom een symbolisch statement :
gezien joden en moslims geen bloed mogen, be-wees de eter van deze schotel dat hij een ware
christenmens was. Zonder twijfel een re-cept uit de tijd van de Spaanse inquisitie.
Nog dichter bij huis, in Frankrijk, hoorde ik praten over une saignette .
Bij het slachten van de zondagse kip (een dag op voorhand) mag
niets verloren gaan, dus ook het bloed niet. Moeder de vrouw sneed het dier de kop af,
hield de kip onder de arm, perste het bloed eruit in een soepbord en
roerde daar wat azijn of fi ne (brande-wijn) door. Met brood was dat een tus-
sendoortje voor de kinderen, als dat bloed al niet gebruikt werd in de saus.Bloed eten is in de buurt van Brussel niet eens zo vreemd. Rond Merchtem, het dorp dat bij de Kie-kefretters altijd beroemd stond om zijn kippen, bestaat er een ware verering voor een bereiding die men kiekebloed noemt. “Goed eten, kiekebloed,” zei ook een postbode die afkomstig is van Buggenhout. Ik hoorde het in Peizegem donderen. Nooit kieke-bloed gekregen in mijn familie. Nu is kippenbloed ook helemaal niet makkelijk te krijgen in de handel. En wie slacht er nog zelf kippen? Vandaar misschien die mythische verering? Het is iets waar men meer over hoort praten dan het ooit te kunnen proeven.De bloedklonter die ik kocht, past in een Aziatische traditie. Het product is gemaakt in Frankrijk, in de Parijse banlieue , maar door een bedrijf met een Chi-nese naam. Het bevat naast bloed alleen nog een versteviger ( affermissant ), calciumchloride (E509). De klonter bloed was ook vaster dan ik had ver-wacht. Als een stevige trilpudding. Ik kon er mak-kelijk perfecte kubusjes en schijfjes van snijden, niet korrelig, niet verkruimend, mooi glad en roodbruin. De Chinezen noemen bloed in deze toestand zwarte tofoe , en inderdaad, het heeft er aardig wat van weg. Zelfde beetgevoel, alleen duidelijk meer smaak. Ik proefde ijzer en bloed op mijn tong, maar vreemd ge-noeg ook lever, dat kwam van dat mondgevoel. Alles bij elkaar niet erg gekruid, eerder fl auw van smaak. Daar moet wat verder mee gebeuren.Ik maakte een antikleefpan heet en liet er een ku-busje bloed in glijden. Ik verwachtte dat het zou
smelten of zo, maar het bleef zijn kubistische zelve, en kleurde braaf bruin langs alle kanten.In China, voornamelijk in Taiwan, serveren ze die ‘zwarte tofoe’ in de soep, vaak naast gewone witte tofoe. Maar ik hoorde ook hoe men er langs de straat blokjes bloed op een stokje verkoopt; die moeten dan even in de bouillon worden gedoopt om het hapje te verwarmen. Een grappig idee.Ik las in de krant dat in café Den Bels in Peizegem op gezette tijden kiekebloed-festijnen worden geor-ganiseerd. Het gestolde bloed (zes emmers voor één avond) wordt in blokjes gesneden en gebakken met ajuin en smout en, naar ik vermoed, wat zout en pe-per. U hoeft er dus zeker niet voor naar de Chinees. Ik ga het ook eens proberen. Smakelijk.
De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet
Bloed
BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT
Nick Trachet
kunt u het medisch rapport nalezen van het onderzoek naar ‘sporen van pederastische gewoonten’.
Verlaine in ons Wij hebben Verlaine nooit uit het hoofd moeten leren, maar toch moeten bepaalde melodieën in ons DNA geslopen zijn: ‘Il pleure dans mon cœur / Comme il pleut sur la ville / Quelle est cette langueur / Qui penètre mon cœur?’ Rimbaud staat erom bekend, maar het was zijn meester Verlaine die voor het eerst, in de gevangenis, met onpare metrums dichtte en zo-veel muzikaliteit in de Franse poë-zie bracht. In L’art poétique klinkt het vanuit de gevangenis: ‘De la musique avant toute chose !’ “We moeten weer de brug maken naar het leven van Verlaine,” zegt Guéno, die hoopt dat daardoor de interesse in zijn poëzie zal terugke-ren. “Dan gaan de gedichten pas vi-breren, van lief en leed dat het onze zou kunnen zijn.” An Devroe
Verlaine in de gevangenis, nog tot en met 13 januari: www.mlmb.be
ADVERTENTIE
In de Vikinglanden bakt men nog steeds bloedbrood, bloedpannenkoeken en bloedtaarten
M�� �� ����� ��� ��� B������� H������������� G�����
www.fedsvk.be
02 412 72 44
Verhuur uw woning zorgeloos
Gegarandeerde huur elke maand
Verzekerd verhuurbeheer
Onderhoud van uw woning
Steun voor de renovatie
Fiscale voordelen
SOCIALE VERHUURKANTOREN
gedicht, is een ode aan die verboden liefde,” zegt Becco.“Verlaine huwde Mathilde Mauté, verleid door zijn dichtkunst, die al snel ondervond dat ze met een dronkaard was getrouwd. Ze wist nooit of ze gestreeld of geslagen zou worden. Hij leerde bovendien de ze-ventienjarige getalenteerde dichter Arthur Rimbaud kennen. Een relatie van aantrekken en afstoten tussen zielsverwanten en minnaars.”‘Le sonnet du trou du cul’ (‘Son-net van het aarsgat’), geschreven door Verlaine en Rimbaud samen, laat niets aan de verbeelding over. Als vagebonden zwerven ze rond in Brussel (bewonen er een hotel aan het Rogierplein, de huidige Brasse-rie Le Saint Germain) en in Londen. Terug in Brussel, in een hotelka-mer in de Brouwersstraat 1, loopt het mis. Rimbaud wilde eerst geen klacht indienen, maar klampt aan het Rouppeplein toch een agent aan. Hij voelde zich bedreigd door Verlaine, die hem zou vergezellen naar de trein, maar hem belette te vertrekken. Na hun verklaringen op het stadhuis wordt Verlaine meteen naar de Amigo gestuurd. Op de expo
vreemd. Rond Merchtem, het dorp dat bij de Kie-kefretters altijd beroemd stond om zijn kippen,
gezien joden en moslims geen bloed mogen, be-wees de eter van deze schotel dat hij een ware
christenmens was. Zonder twijfel een re-cept uit de tijd van de Spaanse inquisitie.
Nog dichter bij huis, in Frankrijk, hoorde ik praten over
Bij het slachten van de zondagse
het bloed eruit in een soepbord en roerde daar wat azijn of
wijn) door. Met brood was dat een tus-sendoortje voor de kinderen, als dat bloed
al niet gebruikt werd in de saus.Bloed eten is in de buurt van Brussel niet eens zo vreemd. Rond Merchtem, het dorp dat bij de Kie-
gezien joden en moslims geen bloed mogen, be-wees de eter van deze schotel dat hij een ware
christenmens was. Zonder twijfel een re-cept uit de tijd van de Spaanse inquisitie.
Nog dichter bij huis, in Frankrijk, hoorde ik praten over
Bij het slachten van de zondagse
het bloed eruit in een soepbord en roerde daar wat azijn of
wijn) door. Met brood was dat een tus-sendoortje voor de kinderen, als dat bloed
al niet gebruikt werd in de saus.Bloed eten is in de buurt van Brussel niet eens zo vreemd. Rond Merchtem, het dorp dat bij de Kie-
© N
iCK
TRA
CH
ET
In de Koninginne-galerij 11 (l.) kocht Paul Verlaine (r.) zijn 7 mm-revolver Lefaucheux met de bedoeling zelfmoord te plegen, maar hij schoot ermee op zijn minnaar Arthur Rimbaud (links onder geportretteerd in zijn ziekbed door de geheimzinnige Jef Rosman).
© K
ON
INK
LIJK
E BIB
LIO
THE
EK
VAN
BE
LGIË
© M
US
ÉE A
RTH
UR
RIM
BA
UD
, CH
AR
LE
VILL
E-M
ÉZIÈ
RE
S
© LO
UIS A
NQ
UE
TIN
BDW 1354 PAGINA 20 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Andrea Clanetti in zijn atelier. Rechts recent werk geïnspireerd op de film La decima vittima, “tekenend voor de durf en de gezonde waanzin van veel films uit de jaren 1960 en ’70.”
H et werk van Andrea Clanetti wordt permanent tentoongesteld in de Mo-negaskische galerie L’Entrepôt; in
Brussel werkt hij samen met Artemptation in de Louizagalerij. Niet slecht voor een autodi-dact.“Ik heb altijd getekend, al van voor ik het mij kan herinneren. Mijn moeder vertelde dat een potlood in mijn handjes volstond om me uren zoet te houden. Het ging zo ver dat mensen die me bezig zagen, vroegen: ‘Andrea is zo braaf, ben je zeker dat hem niets man-
keert?’ Ik kan niet leven zonder. Niet zonder de geur van de verf, niet zonder kleur in mijn leven, niet zonder de beelden in mijn hoofd. Ik heb geen kunst gestudeerd, maar ik heb al doende geleerd, lessen anatomie gevolgd en me vervolmaakt door stages in ateliers van bekende kunstenaars. Een van hen, wiens werk voor het ogenblik te zien is in het MoMA in New York, heeft me toen gezegd: ‘Straf dat je het allemaal empirisch hebt geleerd, daar moet je echt wel talent voor hebben.’ Vooraleer me op eigen werk te storten ben ik ook ghost
painter geweest voor enkele grote artiesten. Gezegend voel ik me: ik amuseer me elke dag, ik kan leven van wat ik het liefste doe, mag een beetje kind blijven. En de ontmoetingen die het allemaal oplevert, zijn telkens weer een plezier.”
Sergio LeoneWaar Clanetti zich de voorbije weken mee heeft geamuseerd, mag ik als allereerste zien in zijn atelier: een hommage aan Sergio Leone en diens spaghettiwesterns. Revolverhelden gedropt in hedendaagse decors.“Mijn eerste liefde was tekenen, mijn tweede film. Mijn grootvader was filmoperateur in een Cinema Arsenale, een kleine Vene tiaanse wijkbioscoop, waar koppeltjes kwamen zoe-nen en waar de kringelende sigarettenrook in het licht van de projector een spektakel op zich was. Op de affiche stonden B-films met helden als de mythische krachtpatser Maciste, spaghettiwesterns, komische films, Italiaanse horror... Grootvader troonde me al mee toen
ik vijf, zes was. Ik heb er een enorme col-lectie fiches, affiches en foto’s van films van de jaren 1950 en 1960 aan overgehouden. Er zitten ook massa’s beelden in mijn hoofd waarvan ik zelfs niet weet uit welke film ze komen. Het maakt dat ik in mijn werk altijd getracht heb films opnieuw te interpre-teren.”“Voor jongens van mijn leeftijd waren de eerste iconen cowboys, verpersoonlijkt door John Wayne en de indianen. Goed en kwaad. Bij Sergio Leone bestond geen goed of kwaad, zijn personages zaten in een grijze zone. Het heeft picareske meesterwerken opgeleverd, met als absolute uitschieter The good, the bad and the ugly. Velen hebben Leones cinema af-gekraakt als pulp, een travestie van wat een echte western hoort te zijn. Ik niet. Voor mij is het kunst met een grote K. Alleen al hoe Leone omging met beeld en tijd! Sequensen van zeven, acht minuten waarin in feite niets gebeurt, maar waarin de beelden – met een inventief gebruik van close-ups – en de schit-terende muziek van Ennio Morricone je op de rand van je zitje krijgen. Je weet wat er gaat gebeuren, en toch ben je gebiologeerd.”“Ik heb net een doek afgewerkt voor een ver-zamelaar in Dubai. Het is geïnspireerd door La decima vittima, een hyperpolitieke sf-thriller van Elio Petri uit 1965, met Marcello Mastroianni en Ursula Andress. Een film die tekenend is voor de durf en de gezonde waan-zin van veel films uit de jaren ’60 en ’70. Films met ballen, die grenzen durfden op te zoeken. Alles kon, alles mocht.”“Zelf heb ik me ook wel eens gewaagd aan de Zevende Kunst. Heel bescheiden, een kort-filmpje. Geïnspireerd op een Mexicaanse prent van de jaren 1950 met als held Santo, een legendarische gemaskerde catcher. San-to wordt wakker en begrijpt niet waar hij is.
© MARC GYSENS
‘Met één leven kom ik onmogelijk toe’
Andrea Clanetti, popart met donker kantje
ELSENE – “Films en strips vormen een onuitputtelijk universum van inspiratie. Met één leven kom ik onmogelijk toe om alle beelden die ik voor ogen heb, op canvas te zetten. En ik durf daarin ver te gaan: mijn vrouw denkt soms dat ik gek geworden ben. Maar ja, om Batman van kant te laten maken door tuig uit de favelas, heb je nu eenmaal een gezonde dosis gekte nodig.” Andrea Clanetti is een Italiaanse popartschilder met een donker kantje. Nu bijna negen jaar geleden verruilde hij Venetië voor Brussel.
Clanetti’s werk, geïnspireerd door westerns en peplumfilms, strips en... Brussel.
© A
ND
RE
A C
LA
NE
TTI
BDW 1354 PAGINA 21 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
FREDDI SMEKENS
Baaliere
W anneer men het begrip ‘bijle-ren’, baaliere, in de ruimst mo-gelijke context bekijkt, is het
volgens mij niet uitgesloten dat elk van ons iedere dag eet kan baaliere. Misschien moet ik het eerder hebben over haast elke dag, maar als het over liere en baaliere gaat, is mijn optimisme nauwelijks in te tomen.Elke dag iets, dus. Wat dat iets of eet ook moge zijn, want het kan met alles en nog wat te maken hebben. In de eerste plaats met het dagelijkse leven. We komen straks even terug op het feit dat men niet altijd beseft wannier we eet baagelied hemme. En ook niet, waarde lezer, da we on eemand anders eet baagelied hemme. Want ik zeg het graag met een Brussels adagium: “Ge-lak as waaile van d’ander liere, liere d’ander van ons.” Mogen anderen komen en het eenvoudiger formuleren.We hadden het daarnet over elke dag eet baaliere. Klopt die redenering, dan fluistert de uitmuntende leerling in het vak wis-kunde mij in het oor: “Da zou wille zegge da we, par joer, draahonderdvaaifen sestig dinge mier weite dan wa we ’t joer doeveure al wiste.” De lezer zal mij toestaan dat ik die bewering, zonder ze even nader te on-derzoeken, lichtjes in twijfel trek.Laten we beginnen met dat nadere onder-zoek toe te spitsen op wat we zoal kunnen baaliere. Hierbij komt het erop neer hoe we erin slagen tot eet baaliere te komen. Volgens mij zijn daar evenveel middelen als methodes voor, zowel wat het baaliere door anderen als het baaliere áán die an-deren betreft. We mogen daarbij een derde element ze-ker niet uit het oog verliezen, namelijk dat het geenszins van ijdelheid getuigt wan-neer men stelt dat we, op welk ogenblik dan ook, oek onszeulf eet kunne baaliere. Of er van dat laatste voorbeelden te over zijn, zou ik niet meteen durven te zeg-gen. Het is tenslotte aan de lezer om uit te maken wa hij zaain aaige de lesten taaid hei baagelied. Misschien een wat bruuske benadering van de zaak – wel, het zij zo. Maar zoals het hoort, stel ik mijzelf bij
die vraag als eerste in vraag. “Wa zou da na wel neki kunne zaain?” Het eerste wat bij mij opkomt, is: “Ik hem ma zeulf nuut eet baagelied.” Maar ik weet, evenals de lezer trouwens, dat dat een leugentje om bestwil is. Zo hoef ik bijvoorbeeld mijn hersenen niet te pijnigen met de vraag of het gaat over ne noegel in de dui sloege, ’n prees in de prees steike, ’n lamp indrooie of dei prees er wei ooittrekke. En wanneer ik over e poer exempels spreik, zaain dat er mo e poer en gien twie mier. Zeker omdat de lezer die mij min of meer kent, ervan over-tuigd is dat ik er ettelijke meer zou kunnen opnoemen. Soit!Het kwam er dus op aan om duidelijk aan te geven da we van alleman, gruut of klaain, slum of stoem, altaaid eet kunne baaliere, en zeule van ons oek. Misschien heb ik dat laatste hier wat te veel benadrukt. Maar dat komt, althans volgens mij, omdat de uitspraak “Leustert na allemoe neki good wa da ’k aaile goen zegge” een haast ma-gische formule blijkt te zijn. Het kan mis-schien wat eigenaardig klinken, want op dat ogenblik is de aandacht van de toe-hoorders haast optimaal. Misschien heeft dat te maken met het feit da we allemoe al-taaid eet wille baaliere. Maar het is en blijft volgens mij altijd zo dat mensen die op een bepaald ogenblik alle aandacht voor zich opeisen, meestal niks te zegge hemme.Bij alles wat voorafging, zal de lezer onge-twijfeld begrepen hebben dat ik baaliere en liere in het algemeen niet alleen ten zeerste op prijs stel, maar ook dat ik niet zonder zou kunnen leven. En het zou mij ten zeerste verwonderen moest da ni vè al-leman van ons opgoen.U zult mij ongetwijfeld toestaan deze Brusselse Rubriek in schoonheid af te ron-den. “Ah, de stoefer es waal doe!” hoor ik daar door ouwe getrouwen roepen. Terwijl ik mij daarvan niets aantrek, waarde lezer, wou ik er graag op wijzen da ’k van elk van aaile – of het zal ni veul schille – veul baage-lied hem. Mocht een klein stukje daarvan wederkerig zijn, dan zou mij dat ontzet-tend veel plezier doen. En as ge nog eet moot weite, weute ma wuune.
Poepsimpel verhaaltje, min of meer een meta-foor voor het leven. Begeleid door muziek van Guano Padano en het fluiten van Alessandro Alessandroni, befaamd geworden door Leones For a fistful of dollars.”Net zo tuk als op Leones werk is Clanetti op peplumfilms. “Met protagonisten als Maciste, Hercules, Ursus... Ik ga nu een serie maken over de manier waarop het genre omsprong met de Romeinse en Griekse mythologie en mensen aan het dromen brachten. En dat ging heel ver – het resultaat was meer dan eens af-schuwelijk. Neem nu Zorro contro Maciste: zo afschuwelijk slecht dat het weer goed wordt. Het waren films die door critici straal werden genegeerd, maar iconen als Pasolini en Fellini noemden het grote cinema. Fellini zei zelfs in een interview dat hij ooit eens een peplum-film wou draaien en dat Ercole alla conquista di Atlantide zijn favoriete Italiaanse film was. Later hebben mensen als Quentin Tarantino gezorgd voor een revival van films die vroe-ger enkel waren bestemd voor wijk- en platte-landsbioscopen. Maar het is me allemaal een beetje te gelikt.”Clanetti’s derde grote liefde: de wereld van de strip. “Te beginnen met de strips uit de jaren ’60 die als perverse en gevaarlijke rommel werden afgeschilderd. Diabolique, Satanique, Criminal, Mandrake, Lucifera... Had mijn moe-der mij betrapt met die dingen in mijn hand, ze had me enkele oorvegen verkocht. Ik ben wel niet zelf op het idee gekomen om er iets mee te doen – ‘Wie zou dat in hemelsnaam willen kopen?’ –, anderen fluisterden het me in.”
Als Modigliani in ParijsFilms en strips zijn voor Clanetti een bron van inspiratie, maar Brussel is dat evengoed. “Soms voel ik me als Modigliani in Parijs. Ik vind het een waar godsgeschenk dat ik in Brussel kan leven.”“De liefde heeft me hier gebracht. Saida, die in Brussel woonde, was in Venetië om een vrien-din te bezoeken, met wie ik samenwerkte. Mede door onze gemeenschappelijke passie voor tango is de vonk overgesprongen. Daarna ben ik haar bijna wekelijks komen opzoeken in Brussel. De stad beviel me enorm, en na een tijdje heb ik besloten hier te komen wonen. Ik heb het me nog geen seconde beklaagd, al zou Saida liever terug naar Italië willen. Voor het weer. Maar ik wil blijven. Brussel heeft alles waarvan ik kan dromen, de stad heeft me veel gegeven.”“Mijn eerste tentoonstelling heb ik gehouden in Piola Libri. Meer dan een boekhandel is dat; het is een magisch stukje Italië in Brussel.
Daar heb ik ook Umberto Lenzi leren kennen, een van Tarantino’s idolen, die ondertussen een goede vriend is geworden. Lenzi is bekend van politiek getinte, ultragewelddadige polars uit de jaren ’70 en door zijn kannibalenfilms, die hij maakte om niet te verhongeren. Dat Bo-zar een tijd geleden zijn film Milano odia, la polizia non può sparare als hommage op de af-fiche zette, op initiatief van Cinema Nova, was mooi. Ik heb hun toen geholpen door Lenzi, die al in de tachtig is, maar nog altijd vol ener-gie zit, te vergezellen en tolk te spelen.”“Ik heb hier Braziliaanse vrienden, Ameri-kaanse vrienden, Duitse, Franse, Italiaanse, Belgische... Overal kun je om het even wie ont-
moeten. Zelfs van het weer van Brussel hou ik, omdat het dikwijls regent. Het geeft de stad een atmosfeer die inspireert. Bij regen voel ik me beschermd, het kalmeert me, geeft me energie om goed te werken. Brussel heeft me ook doen begrijpen dat Magritte niets heeft uitgevonden, Brussel ís surrealisme.”“Weet je waar ik ook van hou? Van de stad voelen, ze te voelen onder mijn voeten, het fy-sieke contact. Ik wandel veel en graag. Ik heb geen rijbewijs, en maar best ook dat ik me niet in het verkeer waag: een publiek gevaar zou ik zijn. Een van mijn favoriete plekken is het Justitiepaleis. In mijn verbeelding zie ik daar altijd een Maciste, een Hercules, een Ursus op de trappen, geen politie of advocaten. De architectuur vind ik overweldigend en inspire-rend. Ik heb op een bepaald moment zelfs met het idee gespeeld er een korte peplumfilm te draaien, maar het mocht helaas niet.”“Nog zo’n magische plek is Cinema Nova. Daar vind ik de geur en de atmosfeer terug van opa’s Cinema Arsenale. En niet te vergeten: Cinematek, met zijn schitterende program-mering en de stomme films begeleid door een pianist. Een unieke plek, waar ik veel inspira-tie uit haal.”� Karel�Van�der�Auwera
www.andreaclanetti.com
De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet
“Ik hou van het weer van Brussel, omdat het dikwijls regent”
ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).
REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected], www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; IBAN: BE07424552982266, BIC: KREDBEBB van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Steven Van Garsse([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens,Karolien Merchiers, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Tijs van den Boomen, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORM-GEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschaps- commissie.
BDW 1354 PAGINA 22 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
‘D e positieve impact zou een invloed hebben op zaken als schoolpresta-ties, actief burgerschap en socia-
le ontwikkeling,” legt Rein Haudenhuyse uit. “Men neemt zelfs aan dat je kansarme jongeren door sporten minder kwetsbaar maakt, doordat ze bijvoorbeeld geëmanci-peerd worden. Men ziet het als een soort sociale integratie en neemt aan dat sport meer kansen biedt. Dat wordt gestaafd met anekdotes en bepaalde succesverha len, zoals dat van de bokser Sugar Jackson. Ik wou nagaan of dit wel zo is en zo ja, hoe dat komt.”
KanttekeningenHaudenhuyse concentreerde zich voor zijn doctoraatsstudie op een Genkse boksclub en werkte achteraf mee aan de studie Werken met maatschappelijk kwetsbare jongeren in sportverenigingen. Dat is het verlengstuk van zijn studie waarin tal van sportclubs en spor-ters werden ondervraagd. Atlemo, de Brussels Brazilian Jiu Jitsu Academy en BC Foyer Mo-lenbeek waren de Brusselse deelnemers.“Het is natuurlijk niet evident om iemands sociale-integratiegraad te meten. Het is geen zuiver verhaal, net als het gezondheidsaspect bijvoorbeeld. Er moeten verschillende voor-waarden vervuld worden. Een jongere kan minder kansarm worden doordat hij in de
sportieve context zaken als ondersteuning en warmte vindt die hij in andere contexten minder vindt. Als de voorwaarden gecreëerd worden, kan een jongere op sociaal vlak, qua zelfvertrouwen, maar ook bijvoorbeeld op ge-zondheidsvlak in positieve zin evolueren. Het
kan een uitweg bieden, iets waarin ze voelen dat ze goed zijn. Sport kan hun een identiteit geven.”Toch moeten hier kanttekeningen bij ge-plaatst worden. Het zou maar al te simpel zijn om te stellen dat je een kansarme jon-gere maar in een sportclub moet steken om het probleem van sociale uitsluiting uit te schakelen. “Jongeren kunnen gevoelens in hun sport vinden die ze elders niet vinden. Maar dat wil niet zeggen dat hun thuis- of schoolsituatie daarom ineens beter wordt. Een kansarme jongere die zich bij een sport-
club inschrijft, blijft kansarm en kwetsbaar. De club moet voor die kansarme jongere een sport-plus-organisatie zijn, waarbij sport wordt gebruikt om bredere maatschappelijke doelstellingen te bereiken. Sport als doel en middel. Maar als het te veel een pedagogisch project wordt waarin sport maar één element is, dan haken velen af. De jongeren willen vol-uit sporten, punt uit.”
WachtlijstUiteraard spant niet elke sportclub zich in voor kansarme jongeren. Die lopen dan ook soms tegen een muur als bij de club de nadruk wordt gelegd op de prestaties en er minder aandacht is voor het extrasportieve. Oprechte interesse zoals de ‘banale’ vraag “Hoe gaat het op school?” kan een wereld van verschil bete-kenen.Vanuit het jeugdwerk wordt volgens Hauden-huyse vaak stiefmoederlijk naar sport geke-ken, en daarbij worden de stereotypes niet geschuwd. De muren naar de sportwereld zijn soms hoog. Op verschillende vlakken wordt er tekortgeschoten, en Haudenhuyse verwacht niet meteen grote veranderingen.“Ik vind dat er onvoldoende in sport wordt ge-investeerd vanuit de verwachtingen die men heeft. Als men verwacht dat sport een sleutel tot integratie is, dan kan men daar zelfs geen concreet plan voor uitwerken. Zo heeft men op verschillende plekken niet genoeg capaciteit om al de jongeren een plaats te geven. De bas-ketbalploeg van Foyer moet bijvoorbeeld een wachtlijst aanleggen. Een kind heeft het recht om te sporten, maar dat kan niet altijd ge-structureerd omdat alles vol zit. En als men in infrastructuur investeert, dan gaat het meest-
al om topsportaccommodatie. Men zou beter moeten nadenken over hoe je de beschikbare ruimte gebruikt.”“Ik heb het gevoel dat er vooral vanuit de basis naar oplossingen wordt gezocht, en niet echt vanuit het beleid. De Brussels Brazilian Jiu Jitsu Academy heeft bijvoorbeeld het initiatief genomen om met scholen samen te werken. Dat is een goede zaak, maar van bovenuit zou-den ze ook wel eens een kijkje mogen komen nemen. Het is raar dat die overkoepelende overheid wél investeert in topsportinfrastruc-tuur. Als ik bijvoorbeeld de transferprijzen in het voetbal hoor, dan stel ik me toch vra-gen.”
Voor sommigenDe VUB-onderzoeker ziet heel wat mogelijk-heden. Vlaanderen en België waren aan het begin van de jaren 1970 pioniers inzake ‘Sport voor Allen’-beleid, maar zijn naar de midden-moot teruggezakt. Met enkele beleidsinspan-ningen zou er evenwel veel bereikt kunnen worden.“Men wil inzetten op professionalisering, maar alstublieft niet van buitenaf! Het past niet altijd als iemand extern met een visie komt. Laat die professionalisering van bin-nenuit plaatsvinden. En leer uit de minder goede dingen die andere sectoren met die pro-fessionalisering hebben ondervonden, zoals de cultuursector.”“Voorts zou de trainersopleiding beter moe-ten aansluiten bij wat de clubs nodig hebben. Wat heb je aan een uitgebreide sporttechni-sche opleiding als je daar amper iets mee kunt binnen je club? Op de Vlaamse Trainersschool zijn de opleidingen te zwaar en te hoogdrem-
‘Sport voor Allen-beleid faalt’Studie > VUB’er onderzocht impact van sport op kansarme jongeren
de CLUB
Jonge wandelaars gezochtWandelclub De Evertrotters, Evere
EVERE – De Evertrotters moeten hun snel-heid afbouwen: de gemiddelde leeftijd blijft maar stijgen, de opvolging blijft uit. Noch-tans zijn de sfeer en het spektakel langs de wandelpaden meer dan de moeite waard.
“Vroeger wandelden we tochten van 25 kilo-meter, ondertussen zijn we gezakt naar maxi-maal vijftien kilometer,” vertelt voorzitter Vic-tor Van Audenrode (77). “Iedereen heeft wat extra jaren op de teller. Heel wat leden zijn al in de zeventig, en de oudste is zelfs tachtig. We haalden in het verleden gemiddeld twintig leden per wandeling, maar nu moeten we ons tevreden stellen met een twaalftal stappers. We wandelen tegen het gezapige tempo van 3,5 kilometer per uur.”De wandelclub zag het levenslicht in 1984 op initiatief van Roger De Cleen, die toen verant-woordelijk was voor de sociaal-culturele raad in Evere. Hij lanceerde verschillende projec-ten voor Nederlandstaligen en slaagde in zijn
opzet. De Evertrotters zagen hun ledenaantal snel groeien. “We zijn dan ook redelijk snel van één naar twee wandeltochten per maand overgeschakeld. Dat is vandaag nog altijd het geval: een korte wandeling op een namiddag en een lange wandeling die een hele dag in be-slag neemt. Het Nederlands is nog steeds de voertaal, maar iedereen is welkom. We voeren geen uitsluitingpolitiek.”“We spreken altijd af aan het gemeentehuis van Evere en vertrekken samen, meestal rond negen uur ’s ochtends voor de dagwandelingen en halftwee voor de middagwandelingen. Voor onze korte tochten gaan we niet te ver van huis. Dat is, nu het sneller donker wordt, zeker geen overbodige luxe. Af en toe wandelen we ook in Brussel, maar dat is dan eerder voor een kortere tocht van acht à negen kilometer. Na de wandeling nemen we altijd de tijd om iets te nuttigen. En dan durven we wel eens te blij-ven plakken. Elk jaar organiseren we ook een weekendje weg.”
Leden nemen de organisatie van de wande-lingen voor hun rekening en zorgen regelma-tig ook voor een woordje uitleg bij beziens-waardigheden. En of het nu regent of vriest, de wandelgroep trekt erop uit. “In de winter wandelen we alleen na de middag. Er breekt nu een periode aan waarin je in het bos de prach-tigste kleuren kunt zien. Onlangs zijn we aan de Wijngaardberg in Wezemaal gaan stappen: dan krijg je met het juiste zonlicht echt een knap schouwspel te zien.”“We nemen altijd onze tijd. Wandelschoenen zijn wel een absolute must. Ik heb het eens meegemaakt dat een dame met hoge hakken aan kwam draven. Ze heeft het heel de wan-deling volgehouden, maar het kostte haar wel heel veel moeite.”De stapsessies verlopen traditiegetrouw met veel gebabbel en plezier, er heerst een goede groepssfeer. Maar dat dreigt dus verloren te gaan als de opvolging uitblijft. “We proberen wat met mond-tot-mondreclame en denken
“Sport kan een uitweg bieden, kan kans-arme jongeren een identiteit geven”
BRUSSEL – Sport heeft een positieve invloed op maatschappelijk kwetsbare jongeren. Die veronderstelling wordt algemeen als waarheid aangenomen, maar is dat ook zo? VUB-onderzoeker Rein Haudenhuyse (30) onderzocht het onderwerp voor zijn doctoraatsstudie en plaatst enkele kanttekeningen.
eraan om in het gemeenschapscentrum Ever-na flyers te leggen. We weten het niet goed... Het probleem is dat er geen enthousiasme is bij jongere stappers. En dan bedoel ik niet
Een van de conclusies van VUB-onderzoeker Rein Haudenhuyse: “Het beleid in Brussel is rampzalig. De verschillende bevoegde gemeenschappen praten niet met elkaar.”
© ATL
EM
O
De Evertrotters nemen de tijd voor een woordje uitleg bij bezienswaardigheden onderweg.
© C
EC
ILIA
PL
AIZIE
R
BDW 1354 PAGINA 23 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
Ahmed Hassan, ‘de Farao’, is op bezoek in Brussel. De magische nummer tien heeft maar twee seizoenen (2006-2008) voor RSC Anderlecht gevoetbald, maar de Egyptenaar bezorgde paars-wit een titel en een beker.Ondanks het korte verblijf behoort hij tot ‘de groten’ van de club. Hij ziet hoe zijn voorma-lige werkgever de wedstrijd tegen een stug KV Kortrijk in de laatste minuut wint. “Awel, ik ben content,” zegt RSC Anderlecht-voor-zitter Roger Vanden Stock met een zucht. De preses heeft tegen zijn gewoonte in zelfs aan de rand van het veld postgevat om te ge-nieten. Dat doet hij hoogst zelden. Normaal gezien komt hij niet verder dan de spelers-tunnel. Hij slaat alle medewerkers die in zijn buurt staan, op de schouders. “Gerechtig-heid is geschied. We verdienden het te win-nen.” Hij beleeft veel plezier aan dat late en enige doelpunt. Positief aanvallend voetbal zit in het DNA van de club.Toegegeven, het lukt niet altijd, maar de club zit in een goede fase. Dat veel tegenstanders zich tegen Anderlecht komen ingraven, is normaal. Elke club strijdt met de midde-len die ze ter beschikking heeft. KV Kort-rijk wordt geleid door een slimme, sluwe, doortastende coach. Ondanks het beperkte budget – zowat zes maal minder dan dat van Anderlecht – staat de club op een verdienste-lijke vijfde (en na de wedstrijd zesde) plaats.De overwinningsgoal in de laatste minuut staat gelijk met zuiver geluk. De ontlading in het Constant Vanden Stockstadion gaat door merg en been en zal tot de volgende wed-strijd (tegen AC Milan) blijven nazinderen. Iedereen is deelgenoot van die ene goede actie van Dieumerci Mbokani. Een wedstrijd lang wordt op het doel van de Zuid-Afrikaan Darren Keet ingebeukt. Paal, keeper en ei-gen onmondigheid staan de overwinning
negentig minuten lang in de weg. Gefrus-treerd valt Anderlecht aan. De spelers van KV Kortrijk proberen het aanvalsritme van paars-wit te breken door tijd te winnen, op alle mogelijke manieren.Een laat doelpunt heeft ook iets onrecht-vaardigs, voor de verliezer dan. Ooit voerde de Uefa de regel van de ‘Golden Goal’ in. Die maatregel hield in dat de ploeg die het eerst scoort na de reguliere speeltijd (van negentig minuten), de wedstrijd wint. Het Europees kampioenschap in 2000 werd gewonnen na zo’n gouden doelpunt. David Trezeguet, de voormalige ster van AS Monaco, maar vooral van Juventus, scoorde het winnende doelpunt voor Frankrijk in de finale tegen Italië in Rotterdam. Het doelpunt leverde hem een droomtransfer naar Turijn op. De mooie goal is een van de meest onrecht-vaardige doelpunten uit de geschiedenis van het internationaal voetbal. Italië verdiende minstens een wederwoord, de resterende speeltijd van de verlengingen volmaken om het onrecht weg te wissen met een gelijkma-ker. De regel heeft dan ook niet lang stand-gehouden.De strafschoppenreeks is iets eerlijker om een winnaar aan te wijzen. Eén tegen één. Hoewel... Op hetzelfde EK miste Nederland maar liefst vijf strafschoppen in de halve fi-nale tegen datzelfde Italië: twee tijdens de wedstrijd en drie in de beslissende straf-schoppenreeks.Ach, sport is soms onrechtvaardig, maar dit doelpunt heeft paars-wit niet gestolen. De voorzitter heeft gelijk.
www.brusselnieuws.be/steegen
David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht
David Steegen
De laatste minuut
TIMMERMANs KLIMT NAAR EUROPEsE TITEL
BRUssEL – Loïc Timmermans heeft het Europees kampioenschap bij de jeugd, categorie A, op zijn palmares geschreven.
Het Franse Gémozac ontving begin novem-ber het EK voor de jeugd. België vaardigde een sterke ploeg van zeventien klimmers af, van wie er vijf de finales haalden, onder wie de zeventienjarige Timmermans. In één dag tijd kreeg hij zowel de kwalificaties als de finale voorgeschoteld. De Brusselaar loste meteen de hoge verwachtingen in. Tijdens de kwalificaties maakte hij de perfecte klim,
waardoor hij als laatste aan de finale mocht beginnen. Bij het zien van de klimmuur voor de finale was zijn enthousiasme groot. Hij zag en vond vrij snel de beste route en klom dan ook gezwind naar boven. Daar waar zijn concurrenten het moeilijk kregen, bleef de fysiek sterke Timmermans rustig klimmen en sloeg hij zelfs nog twee grepen over. De top haalde hij net niet, maar zijn beklim-ming was wel genoeg voor de Europese titel: een prachtige revanche voor het gemiste WK in augustus.�� TS
ZwEMMARAThON VOOR hET gOEDE DOEL
sINT-gILLIs – Brussels gay sports (Bgs) organiseert voor de zeventiende keer swim for Life.
Het principe van de zwemmarathon ver-andert niet: de weken voor het evenement gaan de zwemmers op zoek naar sponsors die hen met donaties belonen voor het aan-tal afgelegde lengtes in het Victor Boin-zwembad. Gemiddeld brengt een zwem-mer 120 euro in de kassa; het ingezamelde geld (liefst 320.000 euro tijdens de zestien voorgaande edities) gaat naar projecten
ter bestrijding van en preventie over aids.Deelnemers nemen in ploegen deel en kun-nen dus zelf kiezen hoeveel ze zwemmen. Swim for Life is op zondag 25 november, één week voor Wereldaidsdag, van ’s middags tot 18 uur. Het is een evenement waar iedereen op zijn niveau en snelheid zwemt, maar waar vooral veel plezier wordt gemaakt: gedanst, gespeeld, gedronken – kortom, één groot feest. Niet voor niets komen er ook elk jaar zwemmers uit het buitenland overgevlogen om mee te doen. Meer op swimforlife.bgs.org.� TS
pelig. Je moet het opleidingsaanbod hante-ren als een sterkte, niet als een drempel.”Wat het Brusselse aanbod betreft, roemt Haudenhuyse de initiatieven die hij onder-zocht. Maar dat optimisme verdwijnt snel als hij het Sport voor Allen-beleid in Brussel aanhaalt. “Dat is rampzalig. De verschil-
lende bevoegde gemeenschappen praten niet met elkaar. Er loopt ongelooflijk veel sportief talent rond, maar dat wordt niet bereikt om-dat iedereen op zijn eiland zit. Het is eerder een ‘Sport voor Sommigen’-beleid.”
� Tim�Schoonjans
per se twintigers; het mogen ook dertigers en veertigers zijn.”“Als het zo doorgaat, zal het op een bepaald moment eindigen. Er kruipt nochtans niet
zoveel werk in en geloof me, het is echt leuk. Geïnteresseerden mogen mij altijd bellen op 02-757.06.39. Iedereen is welkom.”� TS
BDW 1354 PAGINA 24 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
BDW VOO
R IED
EREEN VAN 9 TO
T 13
JA
AR •
ZIEza
Ben je met een snoepwinkel begonnen omdat je zelf een snoeper bent? Sophie (S): (glimlacht) Nee, niet echt. Ik hou zeker niet van de bekende winegums of van al de zoetigheid van Haribo en zo. Eigenlijk zijn de snoepjes die wij zelf maken, zowat de enige die ik lust.
En waarom ben je dan wél snoepjesmaker geworden? Niet meteen een ‘gewone’ baan toch...? S: (lacht) Het leek me leuk om een snoepwinkel te hebben. Toen ik een tijdje in Barcelona woonde, heb ik zo’n papabubble-winkel ontdekt. Ik zag ze er zelf snoep maken, en dat vond ik heel fascinerend. Het was vooral de creatieve kant van de job die me aansprak, dat je zelf snoepjes kan uitvinden!We proberen hier voortdurend verschillende smaken uit, en ook verschillende designs . Want snoep, dat eet je ook met je ogen, hé. Dus langs de ene kant gebruik je je hersenen, en langs de andere kant je handen.Wij maken al ons snoepgoed zelf! Het is artisanaal snoep waar geen smeerlapperij in zit.
Wat versta je onder ‘smeerlapperij’? S: Kunstmatige kleurstoffen en bewaarstoffen bijvoorbeeld. Of gelatine, dat komt hier niet binnen.
Wat zit er dan wel zoal in jullie snoep? S: Ons snoep bestaat voor 98 procent uit suiker, Belgische biologische suiker, en glucose. Daar voegen we dan een beetje citroenzuur aan toe en de aroma’s om er een bepaalde smaak aan te geven.
Een aroma zorgt ervoor dat een snoepje bijvoorbeeld naar aardbei of naar peer smaakt? S: Klopt, de aroma’s, dat zijn de vloeistoffen die je daar ziet (ze wijst naar een massa fl essen met kleurrijke vloeistoffen erin, net als in een scheikundig lab). Natuurlijke aroma’s zijn het, en ze geven een vruchtensmaak af omdat we ze op een heel hoge temperatuur toevoegen aan de suiker. We schenken veel aandacht aan goeie basisproducten voor onze snoepjes.
Hebben jullie bepaalde specialiteiten? S: Goh, nee, want we veranderen constant. Op dit ogenblik zijn we snoep aan het bedenken voor Sinterklaas: met de smaak van mandarijn, sinaasappel en kaneel, en we gaan ook iets uitproberen met speculaas. Spannend! Voor de vorm denken we aan de staf van Sinterklaas, maar dan in XXS-formaat. Wij maken alleen ‘harde’ bonbons – rock candy heet het in het Engels – en lolly’s.
Als jullie alles zelf maken, proeven jullie dan ook alles zelf?
‘Vaak spuwen we het snoep weer uit’
WAT EEN JOB! – AFLEVERING 9 de snoepmaakster
© S
AS
KIA
VAN
DE
RS
TICH
EL
E
DOOR PATRICK JORDENS
Het leek me leuk om een snoepwinkel te hebben. Toen ik een tijdje in Barcelona woonde, heb
“SNOEP,
dat is toch iets
magisch!” zegt Sophie
Pons van de snoepwinkel
papabubble. Vlak bij de Grote
Markt maakt en verkoopt ze
snoepjes. In allerlei smaken,
vormen en kleuren: van
watermeloen tot kokosnoot,
van framboos tot mandarijn.
Sinterklaas kan er nog
inspiratie opdoen...
S: Ja, natuurlijk, want soms proberen we vijf manieren uit om de goeie smaak te krijgen. Maar we slikken niet altijd door, hé: vaak spuwen we het snoep gewoon weer uit (lacht) .
Intussen zijn er al zo’n vijftien
papabubbles over de hele wereld, van Tokyo over Amsterdam tot Lissabon. Wat is het geheim van het succes? S: Mmm, ik denk dat dat komt omdat we niets te verbergen hebben in onze shops. In elke papabubble kun je zien hoe en met
“Hoe mijn job officieel heet? Euh, geen idee. Sommige klanten en vrienden noemen me Madame Bonbon, en dat vind ik best oké,” zegt Sophie van de snoepwinkel papabubble. En dan zet ze haar tanden in een van haar giga-lolly’s.
WAT EEN JOB! – AFLEVERING 9 de snoepmaakster
BDW 1354 PAGINA 25 - DONDERDAG 22 NOVEMBER 2012
welke ingrediënten het snoep gemaakt wordt. Je kan als klant ook vragen stellen. Kortom, je weet beter wat je in je mond en maag stopt. Ik geloof ook dat als je ziet hoeveel tijd en zorg het vraagt om lekker én kwaliteitsvol snoep te maken, je het meer gaat appreciëren. Het smaakt anders dan het zoveelste snelle snoepje.
Maar het is en blijft natuurlijk erg veel suiker. Wist je dat een op de vijf Belgische kinderen zwaarlijvig is?S: (schrikt) Echt? Eén op de vijf, oei, dat is veel... Maar ik denk toch niet dat dat te maken heeft met snoepen alleen. Je moet vooral evenwichtig eten, en opnieuw: je moet goed weten wat je eet en drinkt. Ook als het om groenten of fruitsap enzovoort gaat, want in veel soorten voeding en drank zit een fikse portie suiker. Dat beseffen we niet genoeg! En zoals bij zoveel dingen is het ook bij snoepen een kwestie van niet overdrijven.
Tot slot, wat is jouw favoriete smaak van alles wat je al hebt gemaakt?S: Op dit moment hou ik vooral van de kokosnoot met gembersmaak, en van de kers met kaneel, mmmm, heerlijk! Maar de ene dag lust ik dit, de andere weer iets anders. Dat is normaal, hé. Je stapt niet elke dag op dezelfde manier uit bed...
[ SORRY ] SNORRY ?
Ongeveer 5 procent van alle schoolkinderen heeft dyslexie...
Dyslexie is een leesstoornis waarbij je je hersenen een beetje anders gebruikt dan de meeste mensen. Je wisselt woorden en letters van plaats, of leest letters
ondersteboven. Alle letters lijken wel om elkaar heen te dansen. Logisch dat kinderen met dyslexie meestal een hekel hebben aan lezen. Daarom loopt er nu een campagne om hen op een andere manier aan het lezen te krijgen: met hun oren!! Want ook wie dyslexie heeft, moet af en toe kunnen genieten van bloedstollend spannende verhalen of heerlijk romantische sprookjes! In de Luisterpuntbibliotheek, maar ook in de meeste gewone bibliotheken, vind je Daisy-boeken. Dat zijn boeken die helemaal ingelezen zijn door goeie voorlezers. Ze zijn te beluisteren met een Daisy-speler, maar evengoed op de computer of met een mp3-speler. Meer info vind je op www.luisterpuntbibliotheek.be of www.ikhaatlezen.be. Meer dan drieduizend luisterboeken liggen op je te wachten...
Ik haat lezen!
En we blijven nog even bij leuke luisterboeken, want Het Geluidshuis heeft het sprookje van Klein Duimpje in een nieuw en flashy jasje gestoken.
Bertram Plastiek, zijn vrouw Poly Ethylena, zijn helper (de Wit-Russische fixer Vladimir Gladjanoeszj) en de modeontwerper Walther Van Nootenberghs: het zijn maar enkele van de hilarische personages die in deze maffe versie van De zevenmijlslaarzen rondlopen. Met liedjes en knotsgekke – poing, spaloef! BENG! – geluidseffecten erbovenop. Dimitri Leue, Koen De Graeve en andere getalenteerde acteurs zetten hun beste beentje voor om je op een lange herfstavond, temidden van een stapel kussens, te laten genieten van deze geestige cd-soap.
PS In de klerenwinkel Fred & Ginger kan je nu regenlaarzen kopen, gebaseerd op de tekeningen uit het cd-boekje van De zevenmijlslaarzen. Kijk eens op www.heerlijkhoorspel.be en www.fredginger.be.
Poing, spaloef! BENGGGGG!
Idulfania door Brecht Evens
BLIKVANGER
papabubble (ja, met kleine p) ligt op de Kolenmarkt nummer 13. Als je er langsloopt, zie je Sophie, Silvana en haar collega’s vaak snoep bereiden. Indrukwekkend! Je kan hun ook een opdracht geven: een lolly met je initialen of je naam op bijvoorbeeld...
© S
AS
KIA
VAN
DE
RS
TICH
EL
E