BDW - editie 1318

N° 1318 VAN 1 TOT 8 MAART 2012 ¦ WEEK 9: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, FAX: 02-226.45.69, E-MAIL: [email protected]

D e twee bedrijven zijn gespe-cialiseerd in de verwerking van bouwafval en liggen aan

de Vaartdijk.Bij één bedrijf, Aramis Containers, gaat het om grondige inbreuken op de Brusselse milieuwetgeving, bij het andere wegen de feiten lichter. Het gaat onder meer om het slordig omspringen met bouwafval, maar ook met huishoudelijk afval, zoals af en toe een koelkast. Daardoor gaat het vuil op het bedrijfsterrein rondslingeren en komt het zelfs op de oevers en soms in het Brusselse kanaal en de Zenne terecht. Extra gevoelig is het feit dat de Zenne op dit punt al het waterzuiveringssta-tion Brussel-Noord voorbij is, en het hier dus om behandeld water gaat. De foto hierboven is ter plaatse ge-maakt.De bal ging aan het rollen toen er in het voorjaar van 2011 een klacht binnenliep bij Leefmilieu Brussel.

Bij de milieu-inspectie van de Brus-selse gewestadministratie bevesti-gen ze de inbreuken. “Bij een van de twee hebben we een proces-verbaal opgesteld, bij het andere merken we dat er naar ons geluisterd wordt en werken we samen om naar oplos-singen te zoeken,” zegt Katrien Van den Bruel van Leefmilieu Brussel. “Het proces-verbaal wordt nu be-handeld door het Brusselse parket, maar als die geen sancties oplegt, kunnen we zelf overgaan tot een ad-ministratieve boete.”Bij het Brusselse parket zegt men dat er een vooronderzoek loopt te-gen Aramis Containers omdat hun werkplaats geen geldige vergunning zou hebben. Over bouwpuin is niets bekend.Op het kabinet van Brigitte Grou-wels, de Brusselse minister bevoegd voor de Haven (CD&V), zegt men op de hoogte te zijn van de zaak. “Toch kunnen we niets tegen hen begin-

nen omdat ze geen concessiehouder zijn van haveneigendommen,” zegt woordvoerder Philippe Vanstapel. De Brusselse Haven zou ook al pv’s hebben opgesteld voor inbreuken, maar verder reikt hun jurisdictie niet.De bedrijven in kwestie minimali-seren of ontkennen de inbreuken. Bij Aramis Containers zegt men dat het om “lichte overtredingen” gaat “die niet gevaarlijk zijn omdat het

maar bouwpuin betreft. Bovendien hebben we een klein waterzuive-ringsstation geplaatst en zijn we in orde met ons afvalwater. U moet misschien eens schrijven over al die andere bedrijven die niet in orde zijn met hun vergunningen.” Bij het andere bedrijf zegt men, in lijn

met Leefmilieu Brussel, dat men tezamen met die administratie naar oplossingen heeft gezocht en er niet echt sprake meer is van inbreuken.De inbreuken komen aan het licht in de week waarin Brussels minis-ter van Leefmilieu Evelyne Huy-tebroeck (Ecolo) zich in een parle-mentaire commissie verantwoordt voor het expertrapport-Aquiris. Dat rapport werd vorige maand afge-rond en buigt zich over de stilleg-

ging van het waterzuiveringsstation Brussel-Noord, uitgebaat door het privébedrijf Aquiris. Die stillegging zorgde in 2009 voor een kleine mi-lieuramp. Drie onafhankelijke ex-perts oordeelden dat Aquiris geen reden had om in december 2009 zijn installaties stil te leggen en dat

de verdediging van het bedrijf - een teveel aan bouwpuin en zand in het afvalwater - ongegrond is. Minister Huytebroeck voegt daaraan toe dat alle risico’s die met de zuivering van afvalwater gepaard gaan, door het bedrijf ingeschat en betaald moe-ten worden, evenals de capaciteits-aanpassingen die het expert rapport voorstelt. Huytebroeck ziet het Aquiris-debacle als een symbool-dossier, waarbij de overheid niet mag ingaan op ‘milieuchantage’ van een privébedrijf.Toch blijft Brussel gebonden aan het station. Het bedrijf hengelt naar honderd miljoen euro aan nieuwe investeringen en achterstallige be-talingen van het Gewest. Het Brus-sels Gewest wil niet betalen. Of zoals Huytebroeck het formuleert: “Van Europa moesten we een drie-sterrenstation hebben, Aquiris be-loofde ons vijf sterren, en nu zitten we maar aan vier.” Christophe Degreef en Steven Van Garsse

Lees ook p. 6: ‘Publiek, privaat, onzuiver’

HAREN – Op de grens tussen Vilvoorde en de hoofdstad bezondigen twee havenbedrijven zich aan inbreuken op de milieuwetgeving. De bedrijven bevinden zich achter het waterzuiveringsstation, dat ook al onder vuur ligt.

Evelyne Huytebroeck:

“Ons werd een vijfsterren-waterzuiveringsstation beloofd, maar we kregen er maar vier”

OFFSCREEN, EEN FILMFESTIVAL MET PUNCHEn ook: Kiss & cry, Walter Hus en Sioen.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

01 0312

(Ge)rommel aan de Zenne

© M

AR

C G

YSEN

S

ANN VAN DRIESSCHEDe eerste werkdag van

‘Een plek voor iedereen’LEES P. 4-5 IN DEZE KRANT

als directeur Muntpunt

BDW 1318 PAGINA 2 - DONDERDAG 1 MAART 2012

Net echt: in het Jeugdparlement van de Senaat kruipen jongeren in de huid van een senator, een journalist of tolk. De senatoren-voor-een-week werken rond wetsvoorstellen en zijn bedrijvig met de smartphone.

© BART DEWAELE

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

Brusselse orkesten helpen The artist aan vijfde Oscar

Uitgelicht > Meest bekroonde soundtrack aller tijden komt uit Flagey-studio

Z onder muziekopleiding blijft het een handicap om een kunstvorm als film (waarin

muziek historisch gezien vóór het gesproken woord kwam) in de juiste balans te bespreken. Vandaar mis-schien het gebrek aan chauvinis-tisch gejuich bij de Vlaamse film-pers toen de Oscar voor soundtrack naar een lowbudgetfilm ging die oorspronkelijk alleen het arthouse-circuit ambieerde.“The artist is een film met uni-versele reikwijdte... een ode aan de traagheid en de swing,” juichte pianovirtuoos Jef Neve al vroeg maandagochtend op de radio – Neve droeg bij tot het succes. En Gunther Broucke, intendant van het Brussels Philharmonic, voegde daar dezelfde middag aan toe: “Anders dan de

soundtracks uit de hollywoodiaanse traditie heeft deze muziek een pri-maire rol, het is een extra acteur. Dat geeft de Oscar voor deze sym-fonische partituur extra glans. We hebben met het Brussels Philhar-monic, het Brussels Jazz Orchestra (BJO), Flagey en de technische crew van Motor Music prachtig werk gele-verd. De bestellingen voor dit soort opdrachten stromen binnen sinds Cannes.”De zwart-witfilm The artist (2011) is een stomme film – geen stille, zoals de nieuwe terminologie ver-keerdelijk omschrijft. Er wordt niet in gesproken, maar er is wel klank: muziek. De hele sfeer, het karakter en vooral de emotie, die het beeld voedt, worden gestuurd door die muziek. Dat alles werd gerealiseerd

BRUSSEL – De live streaming van de Academy Awards in Flagey bezorgde negen-honderd gasten de Hollywood-kick van hun leven. Het was omstreeks tien over vier, Belgische tijd maandagochtend, dat de Oscar voor muziek naar The artist ging, hier opgenomen. De Belgische filmpers, koppig focussend op Rundskop, deed de Oscar die eerste ochtend af als een akkefietje. Alleen minister van Cultuur Schauvliege begreep meteen de impact voor de hele cultuursector.

“We gaan nu actief solliciteren naar uitvoering van filmmuziek. Vroeger was het wachten op opdrachten”

CAMPAGNE: ‘KOOP ÉÉN VIERKANTE METER MOSKEE’

SINT-JOOST-TEN-NODE – Zondag wordt de eerste steen gelegd van de nieuwe moskee, een passiefgebouw. Dan begint ook de grote geldinzamelactie.

Het initiatief voor de moskee Se-limiye gaat uit van de Unie der Islamitische Centra van België, een cultureel-religieuze organi-satie die ruim dertig jaar gele-den werd opgericht door Turkse migranten. Sinds 1995 gebruikt ze een oude slagerij in de Sint-Jooststraat als moskee. Maar het pand is te klein en te onveilig geworden. De organisatie kocht daarom de twee aanpalende rij-huizen en gaf aan de bekende Turks-Brusselse architect Sefik Birkiye de opdracht om voor die plek een grote, nieuwe moskee te ontwerpen.Birkiye tekende het eerste pas-sieve cultusgebouw in het land, een gebouw “dat past in het Brusselse straatbeeld en toch oosterse kenmerken heeft.” Een torentje met maansikkel doet dienst als minaret. Beneden komt een grote gebedszaal met twee etages, een voor mannen en een voor vrouwen. De vijf ver-diepingen erboven bieden plaats aan een banketzaal, huiswerk-klassen, een refter en slaapzaal voor studerende jongeren van buiten Brussel en twee appar-tementen voor imams. In de gebedsruimte is plek voor een kleine vierhonderd gelovigen, maar bij het Suiker- en het Of-ferfeest zullen er tot achthon-derd mensen terechtkunnen. “Alleen in die uitzonderlijke ge-vallen verwachten we verkeers-problemen,” zegt burgemeester Jean Demannez (PS).De nieuwe moskee, die eind 2009 een bouwvergunning kreeg, zal een kleine vier mil-joen euro kosten en wordt vol-ledig betaald met privégeld. “We kregen een bankgarantie van Triodos, maar die gebruiken we liever niet,” zegt project mana-ger Mehmet Kart. “We willen dat onze gelovigen betalen, geld uit het buitenland weigeren we.” Zondag begint de grote inzamel-actie: via flyers worden alle mos-limgelovigen opgeroepen om een vierkante meter van de mos-kee te kopen, voor 1.440 euro. Kart: “Gespreid over twee jaar is dat elke maand zestig euro.”� Bettina�Hubo

OPMERKELIJK

© VIZZIO

N E

UR

OP

E

door twee Brusselse orkesten, in de legendarische Studio 4 van het om-roepgebouw Flagey.Regisseur Michel Hazanavicius won

voor The artist vijf Oscars: beste film, beste regisseur, beste acteur (Jean Dujardin), beste kostuums en beste soundtrack voor de Franse componist Ludovic Bource en de uitvoerders: het Brussels Philhar-monic (voormalig Vlaams Radio Orkest) en het BJO. Het gaat om een tachtigtal muzikanten van eigen bo-dem.Het Brussels Philharmonic nam de symfonische partijen voor zijn rekening; het BJO nam de bigband-partijen op, onder leiding van Frank Vaganée. De pianopartijen werden gespeeld door de topmusici Jef Neve en Catherine Mertens. De hele op-name van de filmmuziek gebeurde in Studio 4, bijna als ‘een snel tus-sendoortje’ in april 2011, in het gezelschap van componist Ludovic Bource, die zijn partituren bijna ‘warm’ meebracht. “Hebben wij in Frankrijk geen orkesten?” schreef Le Figaro jaloers. Gunther Broucke blijft er Vlaams nuchter bij, besef-fend dat voordat Bert Anciaux mi-nister werd, het orkest nog stief-moederlijk behandeld werd. Roem

BDW 1318 PAGINA 3 - DONDERDAG 1 MAART 2012 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�22�FEBRUARIRESPECT�EN�DEMOCRATIE. In Elsene stelt schepen Olivier de Clippele (MR) een eigen lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen voor na de commotie rond de uitbreidingsplannen van het gemeentehuis. De Clippele meent dat burgemeester Willy Decourty (PS) ondemo-cratisch handelt en dat hij niet duidelijk maakt dat het project pe-perduur is. Ook binnen zijn partij wordt De Clippele tegengesproken. Mogelijk wordt hij uit de MR gezet.

BRAND�OP�METROLIJN�6. Dinsdagavond breekt er brand uit in de tunnel tussen Pannenhuis en Bockstael. Het metroverkeer wordt gehinderd tussen Simonis en Koning Boudewijn. Er rijden pendelbussen tot de gesmolten kabels hersteld zijn. Pas aan het eind van de week zou de metro tussen de twee halten weer rijden.

DONDERDAG�23�FEBRUARI‘ZIEK’�VOOR�VIJF�EURO. In Laken wordt een huisarts betrapt op het uitschrijven van valse getuigschriften. De RTBf stuurt een journaliste met verborgen microfoon naar de dokter. Met het verhaal dat ze verlof nodig heeft omdat ze ruzie heeft met haar baas, krijgt ze binnen enkele minuten een attest voor vijf euro. Minister van Volks-gezondheid Laurette Onkelinx (PS) spreekt over ‘sociale fraude’. De arts staat bekend bij Brusselse studenten die snel en makkelijk een briefje willen om de lessen niet te hoeven bijwonen.

VRIJDAG�24�FEBRUARIOVERVAL�OP�DE�ZAVEL. Om 4.45 uur krijgt de politie een oproep van hotel Joli op de Zavel. Vier gemaskerde mannen, onder wie zeker één gewapend met een kalasjnikov, slaan ruiten stuk. De receptio-nist wordt gedwongen de kassa leeg te maken. Ook in de inpandige juwelierszaak van het hotel wordt er gestolen. De daders vluchten nog voor de politie aankomt, met een buit die 150.000 euro zou bedragen.

ZATERDAG�25�FEBRUARIZEVENTIENJARIGE�OVERLIJDT�BIJ�BOTSING. Om drie uur ’s nachts wordt een auto met drie inzittenden aangereden op het kruispunt van de Woluwelaan met de Paul Hymanslaan in Sint-Lam-brechts-Woluwe. Een zeventienjarige inzittende overlijdt, een andere passagier raakt zwaargewond. Uit een bloedtest blijkt later dat de bestuurder van de aanrijdende auto met een alcoholgehalte van 0,7 promille rijdt. Bovendien heeft hij het rode licht genegeerd.

ZONDAG�26�FEBRUARI‘MAINGAIN�ZAAIT�VERWARRING.’ Partijvoorzitter Olivier Maingain (FDF) wil dat er oproepingsbrieven in het Frans in de Rand verstuurd blijven worden. “Dat is legaal,” verklaart hij aan de RTBf. Hij refereert daarmee aan een uitlating van minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH). Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Geert Bourgeois (N-VA) verklaart in De ochtend op Radio 1 dat Milquet onbekwaam is. Bourgeois herhaalt dat de circulaire werd bevestigd door de Raad van State.

OSCAR�VOOR�THE ARTIST. Het Brussels Philharmonic en het Brus-sels Jazz Orchestra winnen een Oscar voor ‘beste soundtrack’. ’s Nachts raakt het nieuws vanuit Los Angeles bekend. De betrokkenen die niet mee kunnen naar de ceremonie, vieren

feest in het Flageygebouw.

MAANDAG�27�FEBRUARIHET�HUIS�VAN�1,7�MILJOEN.�Burgemeester Jean Demannez (PS) verklaart dat de gemeente Sint-Joost niet langer het hele huis in de Hoevestraat wil kopen, voor het bedrag van 1.700.000 euro, maar alleen nog geïnteresseerd is in de aankoop van de gelijkvloerse verdieping. De gemeente wil van de achterliggende tuin een publiek parkje maken en heeft een doorgang nodig. Eerder kwam er forse kritiek op het hoge aankoopbedrag.

DINSDAG�28�FEBRUARIBR(IK�EN�DE�TWITTERJOCKEYS. De Brusselse studenteninfor-matiedienst Br(ik (het vroegere Quartier Latin) wil toekomstige stu-denten een voorproefje geven van het leven in de hoofdstad. Daarom schakelen ze zes studenten in wier Twitter-berichten verschijnen op de website.

� Samengesteld�door�Boris�Vanschoubroeck��en�Bettina�Hubo

Jean Dujardin en Bérénice Bejo spreken niet in The artist, de muziek – opgenomen in Flagey – zet de toon.

is relatief; wat telt, is de internatio-nale erkenning van het hoge niveau van het ensemble. “We gaan nu actief solliciteren naar uitvoering van filmmuziek. Terwijl het vroeger wachten was op opdrachten, die dan door tijdsgebrek werden afgewezen, zoals King Kong (2005). Al haalde het orkest ook een Golden Globe met de filmmuziek van The aviator. Mo-gelijk viel daardoor de opdracht voor The artist in de bus,” stelt Broucke. “We zijn bezig onze bereidheid tot flexibiliteit als orkest in een struc-tuur om te zetten, al mag dat niet ten koste gaan van ons artistieke doel: Sibelius, Mahler, Brahms...”De telefoon staat roodgloeiend bij

het orkest sinds The artist een Gol-den Globe (in Cannes), een Bafta en een César won, nog voor de Oscar. Daardoor is deze soundtrack nu de meest bekroonde aller tijden. “Vlaanderen vraagt van grote instel-lingen om een vlaggenschipfunctie te vervullen; wij nemen die rol ern-stig,” vindt Broucke. “Meer nog: heel de cultuursector moet proberen de subsidieverworvenheden te ‘combi-neren’ met een proactieve, marktge-richte houding. Want met de extra inkomsten uit de markt kun je een sterkere positie innemen.”Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege (CD&V) stelde maan-dagochtend meteen dat ze hard op

tafel zal slaan als de Vlaamse be-sparingsronde zich over de cultuur-sector buigt, omdat de investerin-gen een grote return genereren, ook internationaal. Daarbij zijn zeker symboliek en imago even belangrijk als het geld. De vraag hoeft dus niet gesteld of het orkest de koers bij-stuurt richting filmmuziek om ‘ren-dabel’ te zijn; het Brussels Philhar-monic zal zijn overheidsopdrachten inzake klassieke muziek voorrang blijven geven. Volgende weken staat het orkest weer namens Vlaanderen in Londen, Wenen, Venetië, Parijs en Amsterdam. Hollywood is not the limit.� Jean-Marie�Binst

De Vlaamse regering kan een historische rol vervullen door nu een extra impuls te geven aan het cultuurbudget.”

Senator Bert Anciaux (SP.A) vindt dat in duistere crisistijden cultuur een duwtje in de rug verdient, in plaats van voor de derde keer op rij de kaasschaaf te hanteren (op zijn blog).

Mensen vinden het vandaag doodnormaal om de dokter een ziektebriefje te vragen zonder ziek te zijn.”

Volgens Axel Hoffman van de Brusselse huisartsenfederatie is de fraude met doktersbriefjes waarmee de RTBf uitpakte, geen alleenstaand geval (op Télé Bruxelles).

Europa moeit zich overal mee. Met (te grote) begrotings-tekorten, bijvoorbeeld. Of met de aankoop van vastgoed. Dat laatste is begin deze week nog eens gebleken. Het Brussels Gewest geeft kopers van een eerste woning een korting van 7.500 of 9.375 euro op de regis tratierechten. Een abattement, zo heet die korting. De korting moet een stimulans voor middeninkomens zijn om in de stad te blijven, en misschien wel om naar Brussel te komen wonen. De kopers moeten wel vijf jaar in het gewest blijven wonen. Voor wat, hoort wat – niet geheel en al onlogisch. Maar zo heeft Europa het niet begrepen. De

korting gaat volgens de Europese Commissie in tegen het vrij verkeer van personen. En dat is heilig. Een streep door de rekening van kandidaat-kopers én van de Brus-selse regering. Toch maakt minister van Begroting en Financiën Guy Vanhengel (Open VLD) zich geen al te grote zorgen. Hij gaat de voorwaarden verstrengen. Hij wil kopers niet langer verplichten om vijf jaar in Brus-sel te blijven wonen, ze moeten vijf jaar in het pand blij-ven. Daar moet de Commissie volgens Vanhengel mee te paaien zijn.� Danny�Vileyn

AbattementHETWOORD

““

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP

SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF


Cultuur > 1 maart, eerste werkdag voor Ann Van Driessche van Muntpunt

Van Munt naar Muntpunt, van Ego naar LegoBRUSSEL – Tijdens het EU-voorzitterschap van België was zij communicatiestratege van premier Verhofstadt. Op 1 maart begint Ann Van Driessche als directeur bij Muntpunt, de samensmelting van de Hoofdstedelijke Openbare Bibliotheek (HOB) en Onthaal en Promotie Brussel (OPB). De hamvraag is: wat drijft deze vrouw om met de glimlach het beeld van Brussel in Vlaanderen te willen bijsturen?

D e lait russe die ik bestelde, is al op als Ann Van Driessche in Café de l’Opéra op het

troosteloze Muntplein aanspoelt. Aan de overkant verrijst Muntpunt – het pand van de voormalige biblio-theek – uit de steigers. Met haar kus als verwelkoming krijgt de druileri-ge dag plots zonlicht. “Voor mij een koffie verkeerd,” bestelt ze. “Maak er twee van,” haak ik snel in, verwon-derd om haar identieke voorkeur. En ik apprecieer dat de ober mijn Brus-selse lait russe van daarnet zonder vertaalrobot associeert met de kof-fie verkeerd van nu.“Sinds ik twee jaar terug bij de Hal-lepoort kwam wonen,” zegt Van Driessche, “ben ik keer op keer aan-genaam verrast dat zoveel mensen in Brussel Nederlands verstaan. Ik daag iedereen uit om op zondag op de Zuidmarkt inkopen te doen: alles lukt in het Nederlands.”Van Driessche spreekt bevlogen over Brussel – geen schijn van com-plex over ‘Vlaming, tweederangs-burger’. Ze gooit meteen haar ver-koopsproduct op tafel: “Mijn eerste bezorgdheid gaat naar de opening van Muntpunt. De oplevering van het gebouw heeft vertraging opge-lopen door onvoorziene dak-, sta-biliteits- en asbestproblemen. We organiseren op 9 maart de ‘plech-tige opening van de eerste boeken-kast’ met een werfbezoek. Tegen de bouwvakantie moet de ruwbouw af zijn, dan volgt de binneninrichting.”

Bij uw aanstelling, vlak voor

de kerst, noemde u Muntpunt een belevenisbibliotheek en communicatiehuis. Mag ik me daarbij een knuffelhoek voorstellen?Ann Van Driessche: “(lacht) De moderne term belevenisbibliotheek gaat over de tendens in het biblio-theekwezen om op een actievere manier ‘vraaggericht’ te zijn, eerder dan ‘aanbodgestuurd’. Het geïn-dividualiseerde parcours primeert vandaag op een groot aanbod aan boeken en dvd’s. Muntpunt moet een groot communicatiehuis zijn, en een rustpunt voor alle bezoekers, ook binnen- en buitenlandse toe-risten. Enerzijds moet het een plek worden waar iedereen graag samen-komt, anderzijds waar actoren die in Brussel het Nederlandstalige aan-bod verzorgen, verbindingen leggen. En later – veel later – kunnen we ook anderen bij Muntpunt betrek-ken, zoals andere gemeenschappen of federale instellingen die voor een deel ook in het Nederlands actief zijn. Het aanbod voor Nederlands-taligen en -sprekenden is heel breed in Brussel.”

Hebben we in deze digitale tijden nog wel fysiek grote huizen nodig?Van Driessche: “In een grootstad waar mensen zich in gesloten groe-pen van familie, kennissen en werk bewegen, is er meer behoefte aan een contactadres voor ontmoetin-gen dan in landelijke gemeenten. Daar drijft de gemeenschap mak-

kelijker op contacten op straat, bij de bakker en de bank. We willen van Muntpunt niet louter de groot-ste en belangrijkste bibliotheek van het gewest maken, maar ook een kloppend hart. Je zult er kunnen ‘afspreken’ onder mensen. Met eve-nementenruimtes voor lezingen of debatten. Er komt een auditorium voor film, muziek en boekvoorstel-

lingen. Er komt een café. Er zullen duohoekjes zijn om te praten – je zult me de volgende keer gerust daar kunnen interviewen in plaats van in L’Opéra. We willen alle activiteiten van de vroegere bibliotheek herin-troduceren en versterken. Het mag geen plaats worden waar je gewoon een cd of boek komt lenen, je moet er vooral meer duiding rond krijgen.

De digitalisering met e-books en andere is erbij gekomen, maar het is niet omdat dat allemaal bestaat, dat je ook weet wat je best zou lezen. Vandaar ook een ‘stadsstudiezaal’ met meer dan honderd pc’s, voor ie-dereen.”

Gezellig, zo’n plek voor iedereen, maar wie is ‘iedereen’ in Brussel?Van Driessche: “Ik heb lang in Ninove gewoond, maar ik werkte wel altijd in een grote stad: Has-selt, Gent, Antwerpen, Brussel... – steden die wel wat verschillen. Hasselt is een open en vriendelijke stad waar de mensen elkaar kennen. Deels kom je dat ook tegen in die an-dere Vlaamse steden. Vermoedelijk is dat doordat iedereen er dezelfde taal spreekt. Daardoor vallen veel barrières weg. Sinds ik in Sint-Gillis woon, ervaar ik Brussel heel an-ders dan toen ik hier werkte of ging winkelen. Als pendelaar beleef je de hoofdstad niet ten volle, omdat het gewoon een tijdelijke werken leefomgeving is. Met tram 3 of 4 van de Hallepoort tot De Brouckère ervaar ik nu ’s ochtends een andere wereld – soms kan ik de talen die in de tram gesproken worden, niet eens plaatsen. Dat is precies het fijne aan die rit. Precies daarom kan Muntpunt een ontmoetingsplaats zijn voor Nederlandstaligen en voor mensen die geïnteresseerd zijn in de Nederlandstalige cultuur. Anders-taligen die naar onze cultuur kijken, moeten zich er welkom voelen. Het is onze bedoeling om in het Neder-lands, Frans en Engels te communi-ceren.”“Vergeet niet dat het Nederlands boomt in Brussel; alles hangt af van hoe je ‘de Nederlandstalige gemeen-schap’ berekent. Er komen almaar meer mensen in de stad wonen, en het Nederlandstalig onderwijs kan de vraag niet bijbenen. Het betekent dat er heel veel mensen bijkomen

Ann Van Driessche (1960) studeerde geschiedenis (Vrije Univer-siteit Brussel), behaalde een postgraduaat marketing (Vlaamse Economische Hogeschool) en werkte voor de Vlaamse Gemeen-schap rond monumentenzorg en archeologisch patrimonium, en op de administratie voor Informatica en Wetenschap & Innovatie.In 1999 coördineerde ze de Vlaamse aanwezigheid op de we-reldtentoonstelling van Hannover 2000. Van 1999 tot 2003 was ze communicatiestratege op het kabinet van eerste minister Guy Verhofstadt (Open VLD), waarvan in 1999-2001 als project-manager van het reclamebureau Slangen & Partners. Van 2003 tot 2006 werkte ze als communicatiehoofd en woordvoerster van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen (UZA). Van juni 2006 tot februari 2011 werkte ze als communicatiehoofd en woordvoer-ster bij het GO!-onderwijs van de Vlaamse Gemeenschap. JMB

Ann Van Driessche

EVERE: VANHENGEL EN VERVOORT SAMEN OP EEN LIJST

EVERE – De lijst van burgemeester Rudi Vervoort (PS) krijgt verster-king van Brussels minister Guy Vanhengel (Open VLD).

Een samenwerking van Open VLD met MR voor de gemeenteraadsver-kiezingen van oktober zat er in Eve-re niet in. Minister Vanhengel ging praten met burgemeester Vervoort ( foto), en zopas gaf de lokale PS-

afdeling haar fiat. De PS-SP.A+-lijst van 2006 wordt in 2012 een Lijst van de Burgemeester. De Nederlandsta-lige liberalen krijgen drie plaatsen: voor Martine Raets (op 13), Maurice Smets en Vanhengel als lijstduwer. Burgemeester Vervoort hoopt zo opnieuw een absolute meerderheid te halen. Die speelde hij 2006 nipt kwijt. Hij moest toen met de MR een coalitie aangaan.

De samenwerking tussen PS en Open VLD in Evere kent ook verliezers. Met name CD&V is niet meer welkom op de lijst van Vervoort. “Geen kwaad woord over de lokale vertegenwoor-diging van CD&V in Evere,” zegt de PS-burgemeester, “maar de com-munautaire houding van CD&V ten aanzien van Brussel begon wel een probleem te worden.”Ook voor SP.A zijn er drie plaatsen gereserveerd op de Lijst van de Bur-gemeester. Wie daar de eerste in rij wordt, is nog niet bekend. SVG

© D

IETE

R TE

LE

MA

NS

“Muntpunt wordt niet louter de grootste en belangrijkste bibliotheekvan het gewest, maar ook een kloppend hart, een afspreekplek.”

© G

ER

TRU

DE VA

N D

E PE

RR

E

is het overtuigd regionalisme van Vanhengel een goed argument om hem mee op de lijst te hebben. “Het is mede dankzij hem dat de herfi-nanciering van Brussel op de poli-tieke agenda kwam.”Voor de Open VLD-minister heeft dan weer de goede persoonlijke ver-standhouding meegespeeld. “We kennen elkaar al jaren,” zegt Van-hengel, “en in Evere spelen ideo-logische tegenstellingen minder.” Een gezamenlijk lokaal program-ma opstellen stelt dan ook geen onoverkomelijke problemen.

PS en Open VLD op één lijst, het is geen evidente keuze. Voor Vervoort, tevens PS-voorzitter in Brussel,


consument. Ik hoop met Muntpunt ideeën te kunnen matchen die bij de gebruiker en bij de aanbieder leven.”“We hebben allemaal klanten die we beter moeten leren kennen. U wilt uw lezers leren kennen, mijn drive is om met Muntpunt alle aanbieders bij elkaar te brengen en voor te stel-len om al ons werk samen te doen.”

Concreet en praktisch: zou de webstek van Muntpunt meteen een link geven naar onze bdw.be en naar onze Agenda? Of droom ik nu hardop?Van Driessche: “Dat idee zou ab-soluut beantwoorden aan de op-dracht die Muntpunt wil vervullen. Het ideaal is dat we onder Vlamin-gen alles bij elkaar leggen en er een groter geheel van bouwen. En wat me nu te binnen schiet, is dat we het eens moeten geraken om dezelfde technologie en logica te gebruiken. We bouwen allemaal met onze blok-

jes mooie huizen, maar de ene doet het met Lego en de ander met hou-ten blokken. Het is belangrijk dat we een samenwerking beogen met als enige focus: datzelfde grote doelpu-bliek. Vertrekkend van dat publiek kunnen we dan makkelijker aflij-nen wat Muntpunt doet, en wat de culturele huizen, universiteiten en hogescholen, Brussel Deze Week,... doen. Het is een beetje zoals ik deze week op Twitter las: ‘Wij moeten van Ego naar Lego’ – met ‘Lego’ voor sa-menwerken, stapelen, verbinden, met elkaars bouwstenen iets creë-ren. Ik heb natuurlijk geen pasklaar antwoord op de vraag waar we met Brussel naartoe willen. Wie weet het wel? Wat we wel kunnen bekij-ken, is welke extra troeven ons ge-zamenlijke werk kan krijgen als we er een extra kers op zetten.”

Dan zult u zich moeten opstellen als één vragende partij, terwijl de spelers inzake toerisme, media, onderwijs enzovoorts heel verscheiden denkpatronen hebben over wat ze doen in en met de stad.

Bovendien sukkelen velen met geldgebrek om hun werk (nog) beter te doen.Van Driessche: “Ik ben me goed bewust van de situatie en het werk-klimaat. Maar ik heb het geloof – al mag het een droom lijken – dat we samen heel sterk staan in deze stad. Ik werkte tot gisteren met meer dan duizend scholen (voor het gemeen-schapsonderwijs, red.), elk met een eigen identiteit. Ik hoefde niets an-ders te doen dan zoeken naar wat al die scholen met elkaar verbindt. Je moet blijven kijken naar de doelstel-lingen. Als iedereen de neuzen in dezelfde richting zet, en kijkt wat we allemaal zeker willen bereiken, dan zijn we al bezig met samenwerking en geraken we vooruit. De volgende stap is: hoe breng je dat in de prak-tijk? Pas dan stuit je op alle moei-lijkheden en verschillende visies. Ik erken het probleem: ik heb geen zak vol geld om naar alle actoren te stappen. Ik kan enkel een open vraag stellen: kunnen we samen-werken om één droom te realiseren, ‘Brussel meer en beter op de kaart zetten’?”

Nog even een flashback naar uw werkervaring bij Noël Slangen en Guy Verhofstadt. Compromissen sluiten: kan dat ook binnen het cultuurlandschap?Van Driessche: “Mijn werkerva-ring uit die periode leerde me te kijken naar Belgen met een andere cultuur. De Vlaamse verschilt dui-delijk van de Franstalige; de eerste is meer taakgericht, de tweede meer mensgericht. Een compromis – al wordt dat woord vandaag wat nega-tief benaderd – gaat niet over ‘Dat mag niet van u’, dus dat moet eruit, en ‘Dit mag niet van mij.’ Het gaat veeleer over uw mening naast mijn visie, en hoe maken we hier samen iets beters van?”“Wel hebben we onze samenleving ongelooflijk complex gemaakt, wat het moeilijker maakt om beslissin-gen te nemen. Al wat je bedenkt, komt meteen in aanvaring met wat al beslist is. Het wordt dus continu navigeren om ergens te geraken. Neem nu de Elfstedentocht: die zal volgens mij nooit meer plaatsvin-den. Niet om het ijs, maar om de re-gelgeving en de aansprakelijkheden. Welke wethouder zal nog durven te beslissen een Elfstedentocht te laten doorgaan? Al onze regels zijn bar-rières geworden in plaats van hulp-middelen. Laten we dus eerst weer helder kijken naar ons doel.” Jean-Marie Binst

Ann Van Driessche: “Met Muntpunt willen we een samenwerking realiseren waarbij één plus één meer is dan twee.”

© SASKIA VANDERSTICHELE

“Ik daag iedereenuit om op zondag op de Zuidmarkt inkopen te doen: alles lukt in het Nederlands”

Célestin Freinet krijgt ook navolging in Laken.

OUDERS WILLEN ONAFHANKELIJKE FREINETSCHOOL OPRICHTEN

LAKEN – Een groep ouders uit de buurt van Laken wil een onafhan-kelijke freinetschool oprichten. Die zou in september opengaan. Maar eerst moet nog een geschikt gebouw gevonden worden.

“Een onafhankelijke freinetschool is er op dit moment niet in Brus-

sel,” zegt psychologe en leerkracht Christine Dewitte, die coördina-tor van de school zal worden. “Er is wel De Klimpaal in Molenbeek, maar daar raak je vanuit Laken moeilijk binnen. Bovendien valt de school onder Scholengroep Brussel en steunt ze dus grotendeels op de pedagogie van het gemeenschaps-

onderwijs. Wij willen onafhankelijk zijn en dus ook niet tot het katholie-ke net behoren. Voor de oprichting krijgen we wel steun van Fopem, de Federatie van Onafhankelijke Plura-listische Emancipatorische Metho-descholen.”Het is niet de bedoeling om er een dure privéschool van te maken. Dewitte: “We willen een echte buurtschool worden en rekenen dus op subsidies. In Brussel is dat al mogelijk zodra er 25 kin-deren ingeschreven zijn. Natuur-lijk moeten we aan de voorwaar-

den van taal en leerplan voldoen.”De ouders zijn nu naarstig op zoek naar een geschikte locatie in een groene buurt in oud-Laken. Omdat de subsidies pas na enkele maanden worden uitbetaald, zou het goed uit-komen als er voor de eerste periode een gratis gebouw gevonden wordt. Dat moet wel groot genoeg zijn voor minstens vier klassen: twee voor kleuters en twee voor lagereschool-kinderen. HUB

[email protected]

© F

RE

INE

TSC

HO

OL

.BE

die mee de Nederlandstalige cultuur consumeren. Ook voor hen is Munt-punt bedoeld.”

De communicatie die u voert, moet wel een breed draagvlak hebben.Van Driessche: “Dat wordt onze

grootste uitdaging, want er zijn veel partijen bezig met communicatie. Hoe gaan we met alle partners in Brussel duidelijk maken dat Munt-punt in feite de kers op de taart is? Muntpunt wil op geen enkele ma-nier in de plaats treden van wie ook, maar zal proberen een samenwer-

king te realiseren waarbij één plus één meer is dan twee. Dat betekent dat we duidelijk moeten bekijken wat er aanwezig is. Mensen, en zeker overheidsdiensten, formuleren een aanbod en een beleid. Daar is niets mis mee, integendeel, maar wat vaak ontbreekt, is de inbreng van de


D insdag 8 december 2009. Het waterzuiveringsbedrijf Aquiris legt zijn installa-

ties stil, waardoor het afvalwater van meer dan een miljoen mensen ongezuiverd de Zenne in stroomt. Er steekt een storm van protest op, waarbij Brussels minister van Leef-milieu Evelyne Huytebroeck (Ecolo) kop van Jut is.Huytebroeck verergert de zaak door slecht te communiceren en een Europese top over het milieu in Kopenhagen te verkiezen boven parlementaire vragen. Toch blijkt uit een rapport van drie onafhan-kelijke experts nu dat Huytebroeck weinig te verwijten valt, en dat de redenen voor het sluiten van het wa-terzuiveringsstation Brussel-Noord ongegrond zijn. Anders dan conces-siehouder Aquiris beweert, zijn de grote hoeveelheden puin en zand in

de zuiveringsfilters niet schadelijk voor de installatie, oordelen de ex-perts. De conclusies zijn heel tech-nisch, maar ook heel onthullend: uit een paar interne documenten in de studie blijkt dat het bedrijf Aquiris en het Brussels Hoofdstedelijk Ge-west er fundamenteel andere opvat-tingen op nahouden over wat er in het concessiecontract van het zuive-ringsstation beschreven is.

Tot 2027De nv Aquiris is een dochter van de Franse multinational Veolia Eau, de wereldwijde nummer één in de behandeling van afvalwater. Sinds 2007 zuivert het bedrijf het afval-water van de Brusselaars. Daarvoor werd in 2001 een openbare aanbe-steding toegekend aan Veolia. Het Brussels Gewest en Aquiris kwamen overeen dat het waterzuiveringssta-

tion Brussel-Noord voor een bedrag van een miljard euro werd gebouwd en uitgebaat door Aquiris, en dat het in 2027 aan het Brussels Gewest zou worden overgedragen. Dit type transactie heet in het jargon ‘build, own, operate, transfer’, een vorm van publiek-private samenwerking. Het Brussels Gewest heeft geen geld om het Brusselse water in eigen beheer te zuiveren.Al sinds het openingsjaar 2007 re-gistreert de directie van Aquiris problemen, zo blijkt uit het expert-rapport. En al sinds 2008 stuurt Aquiris ook met de regelmaat van een klok brieven naar de BMWB, de gewestelijke administratie bevoegd voor waterbeheer, om te melden dat er na zware onweersbuien ab-normaal veel zand en puin in zijn collectoren zit. Het bedrijf heeft het over ‘aberraties, die maar blij-

HAREN – Het waterzuiveringsstation Brussel-Noord had geen reden om twee jaar geleden zijn installaties stil te leggen en heeft geen geldige reden om aan zijn overheidscontract te twijfelen. Dat zegt een onafhankelijke commissie van experts. Toch blijkt uit briefwisseling dat er al langer problemen zijn tussen de overheid en het privébedrijf, ondanks de duidelijke resultaatsverbintenis.

Waterzuiveringsstation of niet, de (visuele) vervuiling van de Zenne gaat gewoon door. Deze foto werd genomen vlak na het station Brussel-Noord.

© MARC GYSENS

Milieu > Expertrapport legt verschillende visies op waterzuivering bloot

Publiek, privaat, onzuiverven duren’. Ook stelt Aquiris dat de Brusselse riolen geen stort zijn, en waarschuwt het bedrijf ook dat het in de toekomst niet mogelijk zal zijn om in deze omstandigheden het station te blijven uitbaten volgens de gewenste normen. Het Gewest wordt gevraagd maatregelen te ne-men. Minister Huytebroeck reageert enkele dagen later en vraagt onder meer aan rioolnetbeheerder Vivaqua en de Stad Brussel om iets aan de af-brokkelende riolen te doen. De Stad antwoordt een maand later dat het aan het Gewest is om financiële en technische maatregelen voor slechte riolen te nemen. Vivaqua stelt dan weer dat het bereid is samen te wer-ken om de problemen op te lossen.Dan blijft het een jaar stil, tot 25 november 2009. Aquiris stelt dan abnormaal veel puin in zijn instal-laties vast en laat enkele dagen later per brief weten dat de installaties schoongemaakt moeten worden, en daarom ook gesloten. Aquiris herhaalt zijn vraag om dringend iets aan het probleem te doen en plant een bestuursvergadering op 8 december.

Uit de notulen van die bestuursver-gadering blijkt dat de twee afgevaar-digden die voor het Gewest in de raad van bestuur van Aquiris zitten (een contractuele verplichting), al-lebei hun kat sturen naar de verga-dering. Bestuurder Jean-Pol Rosière, de directeur van de BMWB, doet dat zelfs een halfuur voor aanvang. Vervolgens worden bij het begin van de vergadering de problemen met de installaties overlopen, waarna de raad van bestuur unaniem be-slist het station te sluiten omdat de veiligheid van het personeel niet meer gegarandeerd kon worden en de installaties bij het niet-oplossen van het probleem voor enkele maan-den zouden moeten worden geslo-ten voor grondige herstellingen. Daags nadien volgt de reactie van de BMWB, die om uitleg vraagt, waar-op Aquiris de standpunten herhaalt. Ondertussen staan Vlaanderen en Brussel in rep en roer over de ver-vuilde Zenne.Pas op 17 december 2009 ant-woordt minister Huytebroeck op vragen van bezorgde Brusselse parlementsleden, en geeft ze ook

ADVERTENTIEBDW 1318 PAGINA 7 - DONDERDAG 1 MAART 2012

de reden op waarom de twee verte-genwoordigers van de gewestelijke administraties niet aanwezig waren op de cruciale bestuursvergadering. “Een belangenconflict,” klinkt het zonder meer. Voor meer uitleg moe-ten we zoeken naar een verslag van het Rekenhof uit 2006 over Aquiris, waarin gesteld wordt dat hoge amb-tenaren niet tegelijkertijd een con-cessiehouder kunnen controleren en lid zijn van de raad van bestuur van dat privébedrijf. Ze kunnen met andere woorden niet tegelijkertijd instaan voor de belangen van de overheid en de belangen van een be-drijf. Kafkaiaans.Huytebroeck geeft ook te kennen dat ze de twee vertegenwoordigers geen

instructies kan geven, waarmee ze in feite wil zeggen dat de twee he-ren quasi onafhankelijk kunnen opereren. Bits antwoordt ze ook op parlementslid Didier Gosuin (FDF, oppositie). “U kent een van hen,” sneert Huytebroeck. Inder-daad: Alain Lefebvre, een van de be-stuurders, is tweede schepen voor het FDF in Oudergem, de gemeente van burgemeester Gosuin. Gosuin was ook Brussels minister van Leef-milieu vóór Huytebroeck. Tot van-daag zit zowel Lefebvre als Rosière in de raad van bestuur van Aquiris.

Te hoge kostenHet expertrapport zegt geen juri-dische uitspraken te doen, maar ontleedt wel het volgende probleem: het zuiveringsstation Brussel-Noord heeft een capaciteitspro-bleem en staat voor ongepland forse uitgaven. Het Gewest en Aquiris ge-ven ook een andere interpretatie aan het concessiecontract en luisteren weinig naar elkaars argumenten. Bovendien maakt een probleem met de kwaliteitsnorm van het afvalwa-ter dat Aquiris wettelijk de toelating heeft om een deel van het afvalwa-ter onder de zuiveringsnorm in de Zenne te lozen. Voorts stellen de experts vast dat Aquiris geen reden tot klagen heeft over zand in de in-stallaties, omdat dit niet schadelijk zou zijn. Over bouwpuin spreken de experts zich gek genoeg weinig uit, buiten de vermelding dat dit ook niet echt een probleem kan zijn. Niemand lijkt te winnen in het hele dossier-Aquiris. Minister Huyte-broeck heeft het dossier acht jaar geleden geërfd van haar voorgan-ger, Aquiris is een privébedrijf met privébelangen, en Brussel is een administratie met machtige direc-teurs. Maar het is wel Huytebroeck die verantwoordelijk is. En blijft.�� Christophe�Degreef

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

We willen ons excuseren bij de Vlamingen van Bosvoorde. Vorige week nog schreven we deze gemeente een zeer laag aantal Vlamingen toe. Niet dat dat onwaar is, maar diegenen die er wonen, blijven er. J’y suis, j’y reste, denken ze. Houden zo.

Dat de MR één en ondeelbaar is, zoals onlangs nog bleek bij het debacle in Schaarbeek, waar een splinter-MR ontstaan is dat bij het FDF hokt: we willen het graag geloven. Dat die leuze ingegeven zou zijn door het FDF, geloven we nog meer. Was het niet la France dat une et indivisi-ble was? Maar de breuk met het FDF heeft dus geleid tot een opluchtende zekerheid in sommige Brusselse gemeenten. In Brussel-stad gaan de blauwen een alliantie aan met andere blauwen om Karel Buls jaloers te maken, eindelijk iets te doen aan de vuiligheid en om een centraal voetbalplein op de centrale lanen aan te leggen. In Elsene bekennen de blauwen zich tot hun natuurlijke partners, de Franstalige socialisten, net als in Molenbeek. In Etterbeek nemen ze de groenen erbij, in Anderlecht zorgen ze voor een surprise door een niet nader genoemde christen-democraat een aantrekkelijke plaats op de lijst te geven.

Ons overviel heimwee naar oude tijden toen we een foto terugvonden van de tijd dat het Flagey-plein nog vol geparkeerde auto’s stond en beplant was met echte bomen, en niet met de bonsais die er nu staan. We zijn niet alleen: vorige week betrapten we burgemeester Willy Decourty (PS) toen hij op het plein doolde. Officieel dan wel om aan tvbrussel zijn imaginaire bewakings-camera’s voor te stellen, maar we weten beter: Decourty wil die camera’s om erover te waken dat halfgare stedenbouwkundigen het niet nog erger maken. Hoe zou het trouwens nog zijn met FDF-schepen Delphine Bourgeois, die van de zomer ook op de dool was op de Louizalaan?

LESBROUSSART – Wat een waarlijk kosmo-politische stad is Brussel toch. Gezien in de Lesbroussartstraat te Elsene aan een pitatent: shoarma Hawai. Halalvlees met schijfjes ananas uit blik. Beuh.

NOORDSTATION – Gezien ook in het Noord-station, in de behoorlijk desolate trein van zater-dagochtend halftwee: groepje jongeren ontsnapt aan kaartjescontrole, vlucht het station in, wordt achternagezeten door een Securail-hesje, wordt bij de kraag gevat door datzelfde hesje, of meer door het feit dat het Noordstation gewoonweg hermetisch afgesloten is op dat vroege uur. Verstoppertje.

BIERTEMPEL – De Beurs moet dus een bier-tempel worden omdat burgemeester Freddy Thielemans (PS) dat vindt en omdat hij geen hogeschool in zijn tempel wil. Tuurlijk, want het centrum van Brussel is momenteel echt versto-ken van biertempels en winkels waar echt Bel-gisch bier te koop is. Tenzij Thielemans het goed meent en uit een soort sociaal-economische balorigheid zijn inwoners wil doen zuipen op de trappen van het Beursgebouw, want die yuppen bakken er toch niets van. Mocht er nog enige financiële activiteit zijn in het beurs gebouw, dan zouden we dat nog geloven. Maar neen, momenteel is de Beurs een soort monument waar mensen urineren, copuleren, zitten (dat begrijpen we gezien het vorige ook niet goed) en afspreken. We zien dus niet goed in hoe een biertempel boven aan de monumentale trappen de situatie ten goede zal veranderen.

Kafka: de overheids-ambtenaren in de raad van bestuur van Aquiris riskeren een belangenconflict bij het uitoefenen van hun mandaat


Deze week in Transvaal > Senioren willen bus 34 naar zijn oude eindhalte

‘We zijn van de wereld afgesneden’

Transvaal in actie, met (vlnr.) Bernard Noël, Madeleine Devolder, Marcel Backaert en Jef Declercq. Allemaal hopen ze dat bus 34 opnieuw zijn oude route rijdt.

© JO VOETS

B elofte maakt schuld, vinden de senioren in de wijk Trans-vaal. Bus 34, die tot in 2006

de Waversesteenweg verbond met de eindhalte Transvaal en zo de verbinding met het centrum garan-deerde, is tijdens de her aanleg van tramlijn 94 herleid naar Sint-Anna, aan de overkant van de Waverse-steenweg.Hoe is het zo ver gekomen dat be-jaarden bijna vijf jaar later moeten demonstreren, in de hoop dat de bus weer tot in hun wijk komt? Ber-nard Noël, de voorzitter van Senio-ren Oudergem, legt uit. “Al bij de aanvang van de heraanleg kwamen er veel klachten binnen.” In 2007 krijgt burgemeester Didier Gosuin (FDF) een brief van Alain Flausch, MIVB-directeur-generaal, met de belofte dat de bus weer zal rijden

naar Transvaal zodra het tramspoor is uitgebreid.Op 14 maart 2011 is het dan zo ver. Of niet? De MIVB komt terug op haar belofte. De 1.500 handtekenin-gen die het gemeentebestuur verza-meld heeft, volstaan niet om de ver-voersmaatschappij te overtuigen. Sinds de petitie is er niets verbeterd, ondanks twee bijeenkomsten op het kabinet van minister van Mobiliteit Brigitte Grouwels (CD&V). Vandaag ontkent de MIVB dat ze ooit een be-lofte heeft gedaan. “We hebben in die brief geschreven dat we de me-ning van de Oudergemnaren deel-den. Daarna is het dossier nog eens bestudeerd door het kabinet van minister Pascal Smet (SP.A),” zegt MIVB-woordvoerder Guy Sablon. Maar Smet gaf geen gevolg aan de zaak omdat het project commercieel

niet interessant was. In de brief die de redactie kon inkijken, staat niet vermeld dat er nog een studie zou volgen na de belofte. We maken een rondje langs de so-

ciale woningen, het kerkhof en de scholen. Je komt snel tot het besef dat ze bus 34 hier állemaal missen. Neem nu de bewoners van de sociale blokken Le Lambin. Madeleine De-

volder (67) ziet het somber in sinds de beslissing van de MIVB. “Ik heb die bus altijd gekend. Die was een zegen. Om mijn zus te bezoeken die bij de halte Hankar woont – on-geveer drie kilometer van bij mij –, moet ik nu twee keer overstappen en doe ik er soms drie kwartier over. Die afstand was vroeger overbrugd in vijftien minuten.” Ook boodschappen doen bij Aldi of Wibra aan de Waversesteenweg of naar het OCMW gaan, is een lij-

densweg geworden. “Gelukkig legt de Preventiedienst van de gemeente elke woensdag een busje in en ko-men er begeleiders helpen. In de tussentijd moeten wij hier ons plan

trekken.” Het aantal handelszaken rond de halte is inderdaad op een hand te tellen.“Mijn identiteitskaart is al twee jaar vervallen,” klaagt Devolder. Een tocht naar het gemeentehuis is dan ook een hele reis voor de bewoners van Le Lambin. “Met bus 41 Trans-vaal-Helden zijn wij niet geholpen.” Bus 41, die via Watermaal-Bosvoor-de tot in Ukkel rijdt, komt weinigen van pas. Het enige wat ze met die bus kunnen aanvangen, is het stuk-je tot Herrmann-Debroux om daar dan de metro of de tram te nemen. Maar ook dan loopt het vaak fout. “Soms komt er maar één bus op de drie tot Transvaal. De twee andere keren terug omdat ze geen reizigers zien aan Herrmann-Debroux of om-dat ze vol zijn.” De Lijn biedt wel een bus aan die efficiënt is, maar daar moeten mensen met een MIVB-abonnement extra voor betalen. Ook Marcel Backaert (65), die een auto bezit, heeft de petitie getekend. “Die bus was geen overbodige luxe. Met de auto is het vaak zoeken waar ik mag parkeren tussen de vele be-drijfswagens nadat ik in de file heb gestaan op de Vorstlaan.”Op naar het kerkhof, dan. “Het is hier morsdood!” zegt Ferdinand Alsteen, die al jaren op de begraaf-plaats werkt. “Sinds de 34 niet meer rijdt tot de halte waar ook de begraafplaats ligt, komen er zeker zestig procent minder bezoekers.” Hij knikt gelaten naar Bernard Noël. Die legt uit dat veel van de klachten die hij binnenkrijgt, van senioren komen die niet meer naar het kerk-hof kunnen. Alsteen voegt eraan toe dat hij opvallend meer taxi’s ziet aan de poort van de begraafplaats. “Decadent voor iemand die nog geen kilometer verderop woont.”De wijk Transvaal telt naast het kerkhof en tal van sociale wonin-gen ook zes onderwijsinstellingen. Sinds de grote vakantie in 2006 moet directrice Josiane Piron van de kleuter- en basisschool Centre Sco-laire du Blankedelle er een detail bij vermelden als ze kinderen inschrijft. “Het was schrikken toen ik in juni 2006 vernam dat die bus niet meer tot Transvaal reed.” Al sinds het voorjaar was de directrice nieuwe scholiertjes aan het inschrijven die niet enkel uit Oudergem kwamen, maar ook bijvoorbeeld uit Etterbeek. “Ik heb er me toen dus niet op kun-nen voorbereiden. Plots schreven ouders uit nadat ze hadden ontdekt dat hun kind twee keer zou moeten overstappen.”

� Boris�Vanschoubroeck

“Om mijn zus te bezoeken die bij Hankar woont, moet ik nu twee keer overstappen en doe ik er soms drie kwartier over. Dat was vroeger vijftien minuten”

BD

W R

EGIO

OUDERGEM – De vzw Senioren Oudergem schrijft nu donderdag een stukje geschiedenis. Voor het eerst komen er minstens tweehonderd senioren op straat om haar het hof te maken: ‘Brigitte, we willen van u houden.’ Die wanhoopsdaad stellen ze omdat ze zich bedrogen voelen door de MIVB en haar voogdijminister, Brigitte Grouwels (CD&V). Ze willen ‘hun’ bus 34 terug naar Transvaal.


Drie dagen lang tonen mensen met een beperking hun artistieke talent op het eerste internationale Guia-festival.

Van 1 tot en met 3 maart staan in het gemeenschapscentrum De Zeyp een tiental theater- en dansvoor-stellingen op het programma. “We willen mensen met een beperking een publiek bieden dat ruimer is dan hun leefwereld,” zegt Ivo Peeters, centrumverantwoordelijke van De Zeyp.Guia staat voor Guide us into arts en stamt uit ZET 6. Dat project van De Zeyp geeft mensen met een be-perking in Brussel al vier jaar de

kans met theater en dans bezig te zijn. Ondertussen staan er al vijf producties op de teller. ZET 6 kreeg de voorbije drie jaar steun van het Vlaamse Participatiedecreet. Het nieuwe festival krijgt ook steun van het Brussels Gewest en de VGC.Wat als een lokaal project begon, maakt ondertussen deel uit van een internationaal evenement. In 2010 sloeg De Zeyp de handen in elkaar met partners uit andere Eu-ropese steden om het internationale Grundtvig-project op te richten. De Guia-festivals zijn het eerste re-sultaat van dat project en gaan in Brussel van start. “Met deze eerste editie proberen we een aanzet tot

Een festival voor iedereenGanshoren > Bijzonder evenement in De Zeyp

Op 18 maart wordt de Oudergemse reus voor de vijfde keer over de Waversesteenweg gejaagd. Dit jaar is hij vermomd als ultra-ele-gante Rood-Kloosterzwaan.

Het gemeenschapscentrum Den Dam neemt ook deel aan het evene-ment. Hun grote rups zal zich een weg banen tussen de andere stoet-wagens. Eén doel hebben ze voor ogen: weg met de winter!Om halfeen begint het feest op de Jean-Baptiste De Greefsquare. Voor de kleinsten zijn er daar knutsel-ateliers en make-upartiesten. Een fanfare met oosterse tinten en cir-cusartiesten van de befaamde École Supérieure des Arts du Cirque zor-gen voor de folklore. Tot halfdrie

Gooi al uw zorgen en winterkwaaltjes in het vuur

Oudergem > Inwoners slaan handen in elkaar voor groots carnaval

De reus van Oudergem gaat weer de straat op.

© B

EA

KU

MB

A

KLEUTERS KRIJGEN DUURZAME KLASJES

ETTERBEEK – Tweehonderd kleuters kunnen vanaf september terecht in de nieuwe passiefklasjes van het Koninklijk Atheneum Etterbeek. De duurzame school is de eerste van 24 passiefscholen, een proefproject van de Vlaamse Gemeenschap. Tegen 2016 investeert Vlaanderen 1,5 miljard euro aan (ver)nieuwbouw in tweehonderd scholen. De dienst Infrastructuur van het GO! (gemeenschapsonder-wijs) en AGIOn, het Agentschap voor Infrastructuur in het Onderwijs, baseren zich voor de passiefscho-len op de meetcode voor duurzaam bouwen van het Gentse bureau evr-Architecten. In mei 2011 maakte de Duitse tv-zender ZDF al een reportage over de passiefbouwproject van het KAE.� JMB

OLDTIMERS EN NIEUW DESIGN, HAND IN HAND

ELSENE – Het Salone del Mobile in Milaan inspireerde auto-invoerder D’Ieteren (Maliestraat 50) om tien dagen (nog tot en met 9 maart) uit te pakken met een eerste eigen Parcours Design. De Brusselse ontwerpers Jean-François D’Or, Nathalie Dewez, Chevalier-Masson, Maarten De Ceulaer en Dusteluxe werden door Designed in Brussels geselecteerd om hun prototypes of nieuwste producten (textiel, meu-bels, lichtarmaturen, industrieel design,...) te etaleren tussen een fijne selectie oldtimers.� JMB

TELE

XREG

IO

ADVERTENTIE

de winterkwaaltjes op voorhand in een urne opsluiten. De tocht, die op het bovenvermelde plein vertrekt, heeft als doel de ‘inge-vroren urnen’, waarop de zwaan broedt, te beschermen. Iedereen verzamelt om halfvijf rond het vuur op het parkeerterrein van de Carrefour op de Vorstlaan. De urnen worden dan symbolisch verbrand om de lente te verwel-komen. Ook dat wordt gevierd. Om 17 uur sluiten Buenas Ondas (funk) en Kaer (hiphop) af. � Boris�Vanschoubroeck

Meer info en inschrijven op www.den-dam.be en 02-733.66.58 (Le Pavillon)

‘Meer investeren in de werkende mens’Vincent De Wolf bestuurt Etter-beek sinds 1992 en is tevreden over de afgelopen twintig jaar. Hij maakt zich wel zorgen over de lagere inkomens in Brussel.

Vincent De Wolf werd geboren in Brussel op 6 maart 1958 als arbei-derszoon en studeerde rechten en criminologie aan de ULB. Hij was eerste schepen van 1989 tot 1992, daarna werd hij verkozen als burge-meester voor de liberale MR.“De voorbije twintig jaar heb ik toch een aantal dingen veranderd,” zegt De Wolf. “De gemeentediensten werken beter samen en het onthaal voor de burger is beter. Vroeger was iedereen onbewust onderdeel van een machinerie, nu voelt ieder-een zich een schakel in de ketting.” Maar De Wolf weet ook wat er de voorbije twintig jaar niet is gereali-seerd. “Het dossier rond de heraan-leg van het Jourdanplein zit nog in

het slop, en ook aan de leegstaande gebouwen aan de kazernes is niets gedaan. En dan is er nog het dos-sier van het nieuwe gemeentehuis. Hopelijk kunnen we dat de komende jaren realiseren.” De uitdaging voor de komende twin-tig jaar is volgens De Wolf de wer-kende Brusselaar met een laag inko-men helpen. “Die wordt momenteel hard getroffen door de economische crisis. Je moet in die mensen inves-teren.” Wat het beleid voor Neder-landstaligen betreft zegt De Wolf, zelf tweetalig, dat het harmonieus samenleven is tussen de twee ge-meenschappen in Etterbeek. “Wij hadden met Michiel Vandenbus-sche al een Vlaamse schepen lang voor dat officieel werd in Brussel.” Toch bleek uit een steekproef van De Brusselse post onlangs dat tweeta-ligheid bij de gemeente niet vanzelf-sprekend is.� Christophe�Degreef�

Etterbeek�> Vincent De Wolf twintig jaar burgemeester

In het eerste jaar van zijn burgemeesterschap kreeg Vincent De Wolf koning Boudewijn al op bezoek. Rechts: opnieuw burgemeester.

© D

IEN

ST

INF

OR

MAT

IE E

TTE

RB

EE

K

M�� B�� H�� G��

www.fedsvk.be

02 412 72 44

Verhuur uw woning zorgeloos

Gegarandeerde huur elke maand

Verzekerd verhuurbeheer

Onderhoud van uw woning

Steun voor de renovatie

Fiscale voordelen

SOCIALE VERHUURKANTORENkunt u genieten van het ‘goddelijke brouwsel’ op het traditionele ban-ket (inschrijving verplicht) voor u het duel met het Wintermonster aangaat. Om 15 uur wordt dan de ultieme strijd ingezet: alle Ouder-gemnaren mogen hun neergepen-

netwerking te geven voor regis-seurs, animatoren en acteurs die artistiek willen werken met personen met een beperking,” zegt Peeters. “Maar in de eer-ste plaats willen we natuurlijk het talent van de mensen met een beperking in de schijnwer-pers zetten. We programmeren zowel buitenlandse producties uit Praag, Warschau, Zagreb en Belfast als de twee eigen voor-stellingen Tweepas en Moven-tum. Daarnaast nemen ook nog een theatergroep uit Mortsel en een dansgroep uit Luik deel.”De tweede editie vindt dit najaar plaats in Praag en de derde is voor 2013 in Zagreb gepland. De initiatiefnemer bij De Zeyp zien het festival duidelijk niet als een eenmalige gebeurtenis. Peeters: “We zouden het evenement graag om de twee jaar in Brussel laten plaatsvinden.”� Lidewij�Nuitten

Meer op 02-422.00.11

© G

C D

E ZE

YP


ADVERTENTIE

De gemeente Sint-Pieters-Woluwe beschikt over een eigen Neder-landstalige bibliotheek. Een goede zelfs. Maar de paviljoentjes waarin ze zit, staan zowat op instorten.

Bibliothecaresse Linda Teirlinck laat ons de funderingen zien: door-geroeste stalen balken. Ze toont ons de bordkartonnen binnenwan-den, de doorgezakte vloeren, het golfplaten dak en de gecorrodeerde afvoerpijpen. “Onlangs was een gat in de muur ontstaan,” zegt ze. “We konden van in de bib zo naar buiten kijken.” Bij streng vriesweer is het acht graden in de bib, tijdens een hete zomer wordt het er veertig gra-den. Al is daar met airco nu wel wat aan gedaan.De paviljoentjes, tussen het ge-meenschapscentrum Kontakt en een koetshuis in een mooie resi-dentiële buurt, dateren van de jaren 1960. Het zijn typische schoolge-bouwtjes, “bedoeld om twintig jaar te staan, maar ze staan er al vijftig jaar!” zegt Teirlinck.Niet dat de gemeente zich niet be-

Een zonevreemde bibliotheek

Linda Teirlinck toont, voor de oude paviljoentjes, de plannen voor de nieuwe bib. © BART DEWAELE

wust is van het huisvestingspro-bleem, maar de zoektocht naar een nieuw onderkomen is een ware lij-densweg.De bibliotheek begint bescheiden in 1987. Ze neemt paviljoentjes van het ministerie van Onderwijs in gebruik. Die lokalen worden in 1989, samen met tientallen andere gebouwen van Vlaanderen, naar de Vlaamse Gemeenschapscom-missie (VGC) overgeheveld. Die overdracht zit juridisch niet goed in elkaar. Het zal jaren onduidelijk blijven wie eigenaar is: de VGC of

café met feestzaal in Stokkel dat te koop staat. De gemeente maakt het nodige bedrag vrij. “Maar toen werden we geconfronteerd met het Brusselse kluwen.” Het Comité van Aankoop moest zijn fiat geven, de VGC, de Vlaamse Gemeenschap. “En toen dat allemaal in orde was, waren we negen maanden verder en was het gebouw verkocht,” zegt Teirlinck. We schrijven 2002.De gemeente begint in 2004 te on-derhandelen over een erfpacht met het gemeenschapsonderwijs, dat een terrein ter beschikking heeft aan het atheneum. Dat ligt naast Mater Dei, een andere grote school – een perfecte ligging, dus.Er gaat een jaar verloren om een bo-demattest te bekomen door een in onbruik geraakte stookolietank op een totaal ander deel van het per-ceel, maar vijf jaar later is dan ein-delijk alles klaar: de plannen voor een gloednieuw passiefgebouw, state of the art, een bouwvergun-ning, het fiat van de gemeente en van de Brusselse voogdij. De aanne-mers zijn aangezocht en het budget (2,5 miljoen euro) is goedgekeurd in de gemeenteraad. Vlaams schepen Carla Dejonghe (Open VLD), die het dossier al zeven jaar meesleept, kan dus opgelucht ademhalen.Een eerste spadesteek dit jaar? Niets is zeker in Vlaams Brussel. De VGC cofinanciert, en VGC-collegelid Bru-no De Lille (Groen) moet nog formeel akkoord gaan met de subsidiëring. Dejonghe vraagt zestig procent sub-sidie. In het VGC-investeringsplan is slechts 900.000 euro uitgetrokken. Dat wordt nog bikkelen. En zolang er geen akkoord is, zal de bibliotheek het nog even moeten uitzingen in haar zonevreemde paviljoentjes.�� Steven�Van�Garsse

www.brusselnieuws.be/ sukkelstraat

DE SUKKELSTRAAT (4) De bibliotheek van Sint-Pieters-Woluwe

Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: Sint-Pieters-Woluwe. De bibliotheek van de gemeente met de hoogste vastgoedprijzen van het land heeft een dak van golfplaat.

De paviljoentjes hebben nooit een vergunning gekregen. Ze staan er illegaal

De gemeente vat het plan op om de aftandse gebouwtjes af te breken en te vervangen door een nieuw ge-bouw. Maar er duikt nog een pro-bleem op: de gebouwtjes blijken zonevreemd. Ze hebben nooit een vergunning gekregen. Ze staan er il-legaal. Tot overmaat van ramp zijn nieuwe collectieve voorzieningen op die plek volgens het gewestplan niet mogelijk. “We gingen toen op zoek naar een ander gebouw,” zegt Teir-linck, “maar in Sint-Pieters-Woluwe kost elk gebouw handenvol geld.”Uiteindelijk vindt de gemeente een

NATURE THEATER OF OKLAHOMA

LIFE AND TIMES – EPISODE 28, 9 & 10/03 20:30 KAAITHEATEREen briljante, warholiaanse musicalover het alledaagse.

+ CURSUS: JOHAN THIELEMANS OVER NTO, 9/03, 18:00

CINDY VAN ACKER/COMPAGNIE GREFFE

NIXE + OBTUS 14 & 15/03 20:30 KAAISTUDIO’S

DIFFRACTION 17/03 20:30 KAAITHEATERDanssculpturen van lichamen, ruimte, tijd en geluid.

HEINE AVDAL & YUKIKO SHINOZAKI/FIELDWORKS

NOTHING’S FOR SOMETHING 23 & 24/03 20:30 KAAITHEATERDe meesters van het Unheimlicheaan het werk in het theater.

PREMIÈRE! BELGISCHE PREMIÈRE! PREMIÈRE! PREMIÈRE!

WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE WWW.KAAITHEATER.BE

TINE VAN AERSCHOT & CO

WE ARE NOT AFRAIDOF THE DARK 1, 2 & 3/03 20:30 KAAISTUDIO’SEen voorstelling over overleven,maar vooral over liefde.

Kaaiad BDW 120229.indd 1 15/02/12 10:02

het gemeenschapsonderwijs. Tot de Raad van State na tien jaar de knoop doorhakt. We schrijven 2000.

BDW 1318 PAGINA 11 - DONDERDAG 1 MAART 2012B

DW

REG

IO

De Kunsthumaniora Brussel in de Chrysan-tenstraat toverde een lelijke betonnen ruimte met graffiti om tot een fonkelnieuwe zaal met zwevende plankenvloer, de Liza Minnelli-zaal.

“Tot dusver hadden we geen echte concertzaal,” zegt Jurgen Wayenberg, de directeur van de Kunsthumaniora. “Er was alleen de feestzaal, maar die ligt naast de speelplaats en is in de huidige staat niet echt geschikt voor concerten.” Daarom pakte Daniël Timmermans, de coördi-nator van de technische dienst, de verloederde ruimte op de eerste verdieping aan die ooit dienst deed als ontspanningsruimte voor de internen.Met zijn ploeg brak Timmermans het verlaagde plafond uit, hij creëerde met zware zwarte gordij-nen een blackbox, vernieuwde de verlichtings- en geluidsinstallatie en bouwde een kleine tribune, die plaats biedt aan honderdvijftig mensen.Het paradepaardje van de zaal is de zweven-de plankenvloer. Wayenberg: “Voor de dansers had den we absoluut een zwevende vloer nodig, een vloer die kan veren en bewegen. Op die ma-nier beschadigen de dansers hun gewrichten niet. Maar voor zo’n peperdure vloer hadden we geen geld. Toevallig hoorde een van onze leerkrachten dat in een sporthal in het Lim-burgse Bocholt de oude plankenvloer werd uit-

gebroken. We zijn daar meteen op gesprongen.”

Volle eikTimmermans en zijn werklui togen naar Bocholt om de planken op te halen. “Ze waren natuurlijk vies en zaten onder de kleurige lijnen. Maar nadat we ze opgeschuurd hadden en de spijkers hadden verwijderd, ontdekten we dat het volle eik was,” zegt Timmermans. Als kers op de taart werd een Steinway-piano opgeknapt en in de zaal geplaatst.De Liza Minnelli-zaal is volgens Wayen berg ideaal voor kleine concertjes, bijvoorbeeld voor de middagconcerten die Broodje Brussel samen met Brosella organiseert. Wayenberg: “Met die gratis concerten, waarbij onze leerlingen telkens het voorprogramma verzorgen, willen we ook de buurt bereiken. De Kunsthumaniora wil immers een brede school zijn.”Later dit jaar zal de school ook de feestzaal reno-veren. Die bevat muurschilderingen die destijds aangebracht werden door Maurice Wyckaert, die in de jaren 1930 in het gebouw op school zat en later een bekend schilder werd.De Kunsthumaniora Brussel telt 260 leerlingen, onder wie een negentigtal internen. Sinds twee jaar kunnen ook leerlingen van de eerste graad terecht in de school.� Bettina�Hubo

‘Plankenvloer uit Bocholt’Laken > Kunsthumaniora heeft nieuwe concerten danszaal

De leerlingen van het zevende jaar musical repeteren in de Liza Minnelli-zaal.

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

Precies een jaar geleden kopten we: ‘Zware boetes voor illegale souterrain-verhuur’. Ondertussen zijn zo’n 100 tot 150 kelder-woningen in Sint-Joost opgedoekt. Dat zegt Souleyman Saglam, de ambtenaar die de kelderwoningen controleert. De jacht op de appartements sous-sol werpt vruchten af.

Er zijn te veel illegale en vaak ook gevaarlijke kelderwoningen, klonk het in februari 2011 in Sint-Joost (BDW 1267, p. 8). De gemeente

zou daarmee komaf maken. Saglam kreeg de taak om de illegale kelderwoningen op te spo-ren en de eigenaars op de vingers te tikken. “Ik schat dat intussen zo’n zestig tot zeven-tig procent geëvacueerd is,” zegt Saglam aan brusselnieuws.be. “Ik baseer me op mijn eigen ervaring en op de dienst Registratie, die de do-miciliëring beheert. Veel mensen die een kel-derwoning betrokken en gedomicilieerd waren op dat adres, hebben zich laten uitschrij-ven of zijn veranderd van domicilieadres.”

Saglam is de enige ambtenaar die in Sint-Joost de kelderwoningen controleert. “In de voor-middag zit ik aan het loket, ’s middags doe ik mijn ronde. Ik zoek de woningen op basis van domiciliëringsgegevens en van rapporten van wijkagenten. Als ik een overtreding vaststel, dan krijgt de eigenaar van het gebouw een brief waarin staat dat hij zich moet melden. We zoeken dan samen naar een oplossing.”Kelderwoningen zijn op zich niet illegaal, maar ze moeten aan bepaalde voorwaarden

voldoen. “Een vijfde van het licht waarmee de woning verlicht wordt, moet natuurlijk zijn,” zegt Elisabeth Lehanse, coördinatrice Steden-bouw. “Verder moet de ruimte bijvoorbeeld minstens 2,5 meter hoog zijn en een een-kamerwoning minstens 14 vierkante meter groot zijn. Er moet ook altijd een vergunning zijn om een kelder tot woning om te vormen.”

� Yves�Coudron�/��brusselnieuws.be

‘60 à 70 procent kelderwoningen opgedoekt’ Sint-Joost-ten-Node > Succesvolle strijd tegen illegale sous-sols

De Elsense Ecolo-oppositie maakt van de gemeentefinanciën een verkiezingsthema. De groenen vinden dat de personeelskosten van het gemeentebestuur de pan uit swingen. Ze dringen aan op een rationalisering.

Gemeenteraadsleden Alain Adri-aens en Yves Rouyet beroepen zich op een twee jaar oude, kritische studie over het gemeentepersoneel om het beleid op de korrel te nemen, evenals op het aandeel van de per-soneelsuitgaven op het totale bud-get voor 2012: 51 procent. Volgens de twee Ecolo’ers telt Elsene meer personeelsleden dan gemeenten met meer inwoners zoals Schaar-beek, Anderlecht en Molenbeek en is ze ook de Brusselse gemeente met het grootste personeelskorps, op Brussel-stad na. “Tussen 2006 en eind 2011 is de administratie met elf procent gegroeid en is het aantal hoge kaderleden met 49 pro-cent toegenomen, en dit zonder een merkbare verbetering van de dienst-verlening voor de burger,” zeggen Rouyet en Adriaens. Echt vreemd vindt de groene fractie dat in 2010 en 2011, toen een onaf-hankelijke revisor brandhout maak-te van het Elsense personeelsbeleid, het aantal aanwervingen zelfs het

sterkst toenam: 131 nieuwelingen in twee jaar tijd. “Sinds die bewuste audit in 2010 is er niets veranderd. Dat tonen recente cijfers van de ge-meente zelf aan,” besluit de opposi-tiefractie.Het verweer van burgemeester Willy Decourty (PS) is ideologisch. “In deze tijden van crisis durf ik een aanwervingsbeleid te voeren, haaks op het neoliberale beleid dat Europa ons voorhoudt. Ook moet er rekening gehouden worden met de achterstand die Elsene lang heeft gehad. Veertien jaar lang is er haast geen personeel bijgekomen. Wat u ziet, is dus een inhaalbeweging. Bo-vendien: Elsene is Ganshoren niet, wij hebben voldoende personeel no-dig. En dienstverlening aan de bur-ger is er alleen maar complexer op geworden, wat dus geschoold perso-neel vereist.”Schepen van Financiën Olivier de Clippele (MR) werd onlangs nog uit zijn functie gezet nadat ook hij het investeringsbeleid van zijn meerder-heid in vraag had gesteld. De Clip-pele vindt een nieuw gemeentehuis in tijden van crisis onverantwoord. Met zijn afzonderlijke verkiezings-lijst Respect & Democratie dreigt hij zich zelfs buiten zijn partij te zetten. �� Christophe�Degreef

‘Personeel slokt helftgemeentebudget op’

Elsene > Geld is het verkiezingsthema

Op zondag 11 maart gaat in Le Rayon Vert een wekelijkse duur-zame markt van start.

De zondagmarkt op het Spiegelplein trekt wekelijks enkele duizenden bezoekers. Maar nu krijgt de markt concurrentie. De vzw Le Rayon Vert, die werkt vanuit een oude brouwerij in de Gustave Van Huynegemstraat, begint binnenkort met een zon-dagse duurzame markt. Voortaan

zullen Jettenaren en andere Brusse-laars hier elke zondag tussen 10 en 14 uur seizoensgroenten en -fruit, ambachtelijk brood, pasta, olijfolie, jam en andere biologische, lokale, eerlijke en/of seizoensproducten kunnen kopen.Bij de plechtige opening van de nieuwe markt zal Carlo de Pascale, initiatiefnemer van de kookschool Mmmmh! en radio- en tv-kok, aan-wezig zijn.� HUB

Nieuwe duurzame markt op zondag

Jette > Spiegelmarkt krijgt concurrentie

Volgend concert in de Liza Minnelli-zaal: Eve Beuvens (piano) en Cezariusz Gadzina (sax), op donderdag 8 maart, van 12.45 tot 13.45 uur met vanaf 12.15 uur een voorprogramma door leerlingen van de Kunsthumaniora


“De VGC is, als ‘Brusselpoot’ van Vlaanderen, én met haar enorme terrein- en dossierkennis, bijzonder geschikt om de brugfunctie tussen Brussel en Vlaanderen uit te oefenen.”

© LIES WILLAERT

Politiek > Paul Delva en Brigitte De Pauw over de rol van de VGC

‘Brug tussen Vlaanderen ende Brusselse gemeenten’

In de Vlaamse decreetgeving wordt aan gemeentebesturen vaak de mo-gelijkheid geboden om ‘in te stap-pen’ in een bepaalde regelgeving, mits deze besturen aan een aantal (terechte) voorwaarden voldoen. Een sprekend voorbeeld is het decreet op het lokaal cultuurbeleid: gemeen-tebesturen krijgen van de Vlaamse overheid middelen ter beschikking om het lokale culturele leven te on-dersteunen, op voorwaarde dat ze een lokaal cultuurbeleidsplan indie-nen, een cultuurbeleidscoördinator aanwerven, over voldoende infra-structuur beschikken...Voor gemeenschapsmateries (cul-tuur, onderwijs, jeugd, welzijn, maar ook toerisme en ontwikkelingssa-menwerking) spreekt het voor zich

dat ook Brusselse organisaties en gemeentebesturen in het Vlaamse verhaal kunnen instappen. Maar hoe zit dat nu op het terrein? Maken de Brusselse gemeentebesturen wel gebruik van deze mogelijkheden? Een kort (niet-exhaustief ) overzicht spreekt boekdelen. Van de negentien Brusselse gemeentebesturen stap-ten er tot nog toe dertien in het de-creet op het lokaal cultuurbeleid en welgeteld nul (0!) in het Sport voor Allen-decreet. Slechts twee Brus-selse gemeenten schreven zich in in het decreet inzake de ge meentelijke ontwikkelingssamenwerking. En in een samenwerking met het Steun-punt Vakantieparticipatie (beleids-domein Toerisme) is tot nog toe slechts één Brussels OCMW geïnte-resseerd... Het decreet op het lokaal jeugdbeleid zit dan weer anders in elkaar: daar krijgt de Vlaamse Ge-meenschapscommissie (VGC) de

Brigitte De Pauw en Paul Delva.

drie Brusselse gemeenten hebben een vertegenwoordiger in de VGC-jeugdraad. Wat meteen opvalt, is dat veel te weinig Brusselse gemeentebesturen vandaag meewerken aan de uitvoe-ring van de voornoemde Vlaamse decreten. Dat is twee keer jammer: voor de inwoners van de betrokken gemeenten, én voor de Vlaamse overheid, die haar beleid in Brussel niet kan uitvoeren.

AmbassadeurWaarom maken zo weinig Brussel-se gemeentebesturen gebruik van de mogelijkheden die de Vlaamse decreten bieden? In een aantal de-creten (bijvoorbeeld Sport voor Al-len) liggen de ‘instapdrempels’ voor de Brusselse gemeentebesturen te hoog (maar dat is in Vlaanderen ook zo...). In andere gevallen lijken de Brusselse gemeentebesturen niet goed op de hoogte te zijn van de Vlaamse regelgeving; die staat te ver van hun bed, en vele lokale amb-tenaren in Brussel zijn nu eenmaal

weinig vertrouwd met de regelge-ving in Vlaanderen.Soms lijkt er, naast desinteresse of onwetendheid, ook een bepaalde vorm van onwil mee gemoeid te zijn. Hoe valt anders te verklaren dat slechts één OCMW uit Brussel wil meewerken met het Steunpunt Vakantieparticipatie? En ook de ondervertegenwoordiging van de Nederlandstaligen in de Brusselse gemeentebesturen laat zich natuur-lijk voelen...Maar ook de Vlaamse overheid gaat niet altijd vrijuit. Een ‘standaard-communicatie’ van de Vlaamse administratie naar alle gemeente-besturen (Vlaamse én Brusselse) valt wellicht in vruchtbare aarde in Vlaanderen, maar stuit in Brussel soms op (technisch en taalkundig) onbegrip. Toen we onlangs aan de Vlaamse minister van Toerisme vroegen om een extra inspanning te doen om het Steunpunt Vakantie-participatie in Brussel beter bekend te maken, stuitte de vraag op een duidelijk njet. Jammer.Wat ook de redenen zijn, het is tijd voor actie. De Brusselse gemeenten spelen te weinig in op de financiële mogelijkheden van de Vlaamse Gemeenschap. Want laten we wel wezen, ‘de Vlaamse overheid’ is voor vele Brusselse gemeenten een vrij abstract gegeven. We moeten dus dringend werk maken van een krachtige én pragmatische brug-functie tussen de Vlaamse overheid en de gemeenten in Brussel. Bedoe-ling hierbij is om aan de gemeenten in Brussel helder en op een aange-paste manier uit te leggen welke Vlaamse decreten belangrijk zijn voor hen en welke van toepassing kunnen zijn.Wie zou die brugfunctie nu kun-nen vervullen? Een belangrijke rol lijkt ons vanzelfsprekend weggelegd voor de Conferentie van Vlaamse Schepenen en OCMW-voorzitters in Brussel. Daarnaast duikt – vermits Vlaanderen (beleid en adminis tratie) er niet zelf in slaagt de Brusselse gemeenten warm te maken voor de toepassing van zijn decreten – van-zelfsprekend de VGC op. De VGC is, als ‘Brusselpoot’ van Vlaanderen, én met haar enorme terrein- en dos-sierkennis, een bijzonder geschikte partner om de brugfunctie uit te oe-fenen. Deze taak zou overigens ook een (op)waardering betekenen voor de cruciale rol die de VGC in Brus-sel speelt.Als expert op het Brusselse terrein zou de VGC ook – veel meer dan van-daag het geval is – betrokken moe-ten worden bij de uittekening van het Vlaamse gemeenschapsbeleid (en dus niet alleen bij de uitvoering ervan).We pleiten er dus voor dat de VGC de opdracht én de bijbehorende middelen van Vlaanderen krijgt om een echte ambassadeursrol op te nemen voor de Vlaamse decreten bij de Brusselse gemeenten. De band Brussel-Vlaanderen kan er alleen wel bij varen.

Brigitte De Pauw en Paul Delva

“Desinteresse,onwetendheid of onwil: het is tijd voor actie”

BDWOPINIE

BRUSSEL – “Veel Brusselse gemeenten blijven achter in de toepassing van belangrijke Vlaamse decreten,” constateren Brigitte De Pauw en Paul Delva (CD&V). Een gemiste kans, vinden ze. “De Vlaamse Gemeenschapscommissie (VGC) moet de mogelijkheid krijgen om een echte brug te vormen tussen deze gemeenten en de Vlaamse overheid.”

verantwoordelijkheid voor de ‘Brus-selse’ uitvoering ervan. Slechts

Brigitte De Pauw is Brussels volksvertegenwoordiger en fractievoorzitster, Paul Delva is Vlaams volksvertegenwoordiger uit Brussel, beiden voor CD&V


BDWOPINIEVuile praktijken door Anne Brumagne

‘De vuile praktijken achter uw schone kantoor’, luidde de titel van het uitstekende dossier dat Vacature afgelopen weekend wijdde aan de toenemende sociale fraude in de schoonmaaksector. “Een bedrijfstak die almaar meer in de greep raakt van bikkel-harde competitie, sociale uitbuiting, louche onderaannemers en mensenhandel.”De crisis is een van de belangrijkste redenen, omdat bedrijven schoonmaak als een van de eerste besparingsposten beschouwen. Het probleem is het nijpendst hier in Brussel. Een

van de schrijnende gevallen die werden belicht, en die vorige maand in BDW in een opiniestuk ter sprake werden gebracht door Philippe Van Muylder van ABVV-Brussel, is dat van Roemenen die elke nacht van de week schoonmaken in zeven Brusselse NMBS-stations. Bij de onderaannemer van het schoonmaakbedrijf Gom, dat de openbare aanbesteding bij de NMBS in de wacht sleepte, verdienen de Roemenen als zelfstandigen netto vijf à zes euro per uur. Zonder extra vergoe-dingen voor onder meer het nachtwerk. De openbare aanbestedingen die overheidsbedrijven moeten uitschrijven om de kosten te drukken, met systemen als ‘onderaannemers van onderaannemers’, blijken in de praktijk soms te leiden tot zware vormen van sociale dumping.De reactie van de NMBS – waar aan de top anders toch meer dan goed geld wordt verdiend – was op z’n zachtst gezegd maar flauwtjes. “Ja, we wisten het, maar we kunnen er niets aan doen.” Het contract kan alleen maar worden opgezegd als de geleverde diensten kwalitatief niet in orde zijn, luidt het. De spoorwegmaatschappij belooft wel om in de toekomst specifieke voorwaarden op te leggen bij offertes: geen on-deraanneming meer, en respect voor de loonvoorwaarden van de sec-tor. Als het van staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (SP.A) afhangt, dan wordt de hoofdaannemer aansprakelijk voor alles wat er in de keten van onderaanneming gebeurt. Philippe Van Muylder stelde in zijn opiniestuk in onze krant dat de Brusselse overheid drin-gend een ‘observatorium’ van referteprijzen van overheidsopdrachten moet oprichten, net om te vermijden dat een bedrijf dat een erg laag bod kan doen door zijn arbeiders uit te buiten, het haalt.Iedereen weet dat er een zware economische crisis woedt. Iedereen weet dat er moet worden bespaard. Maar dat betekent niet dat we als samenleving mogen tolereren dat dit een alibi wordt om mensen regelrecht uit te buiten. Onder onze eigen ogen, in onze schone kanto-ren en (gelukkig steeds fraaiere) stations. Niet vandaag, niet morgen, nooit.

EVA HILHORST

BRUSSEL – Verdwijnt de vicegouverneur nu wel of niet? Het akkoord dat binnen de Brusselse regering gevonden is, lijkt verdacht veel op een Belgisch com-promis.

Er is een nieuwe vicegouverneur voor het Brussels Ge-west. Jozef Ostyn, kabinetschef van minister Brigitte Grouwels (CD&V), is vanaf deze week vicegouverneur ad interim. De benoeming heeft anderhalf jaar aangesleept. Zolang werd de functie bekleed door Jean Clément, een Franstalige. Zijn aanstelling moest elke twee maanden herbevestigd worden.De zaak roept herinneringen op aan midden jaren 1990. Toen ging aan de aanstelling van de vicegouverneur ook een jaar van palaveren vooraf, tot Hugo Nys het in 1995 mocht worden.Waarom moest het zo lang duren? Voor veel Franstalige politieke partijen is de Brusselse vicegouverneur een doorn in het oog. Sinds 1966 waakt hij over de toepas-sing van de taalwet. Die bepaalt dat het personeel van de gemeentebesturen tweetalig moet zijn, of beter een Selor-taalbrevet moet kunnen voorleggen van de kennis van de andere landstaal. De Franstaligen vinden tweeta-lig gemeentepersoneel niet meer van deze tijd, laat staan een Nederlandstalige vicegouverneur die hierover de controle voert. Voor de Nederlandstaligen is de vicegou-verneur dan weer noodzakelijk om de taalrechten van de Vlamingen in Brussel te waarborgen.Enkele jaren gelden hebben Olivier Maingain (FDF) en François-Xavier de Donnea (MR) in de Kamer een wets-voorstel ingediend om de functie van vicegouverneur af te schaffen en de bevoegdheden over te dragen aan de Vaste Commissie voor Taaltoezicht, die, niet toeval-lig, veel minder hefbomen heeft om de taalwet te doen handhaven.De Franstaligen zijn er vooralsnog niet in geslaagd om de vicegouverneur uit de Brusselse instellingen te evacue-ren. In het Vlinderakkoord van premier Di Rupo wordt in elk geval niets gezegd over de afschaf. Wel is er de laatste jaren in meerdere opzichten geknaagd aan zijn bevoegdheden. Zo werven de gemeentebesturen steeds meer contractueel personeel aan. Ook zij moeten twee-talig zijn. Daarover is de Raad van State in verschillende arresten formeel. Maar de Brusselse regering ziet geen probleem. De aanwerving van eentalig contractueel per-soneel is nodig om de dienst te blijven verzekeren, argu-menteert de Brusselse regering. De gemeentebesturen

Dansen op een slappe koord

Analyse > Een nieuwe Nederlandstalige vicegouverneur

Jozef Ostyn.

© D

IETE

R T

EL

EM

AN

S

vinden naar eigen zeggen geen tweetalig personeel. Het maakt dat de vicegouverneur over een groot deel van de aanwervingen bij de gemeentebesturen niets te zeggen heeft. Hij kan de aanwervingen dan wel schor-sen, zolang de Brusselse regering niet overgaat tot de vernietiging ervan – en in de meeste gevallen laat ze inderdaad betijen –, blijft het personeel op post. Op die manier zijn de laatste jaren duizenden eentalige personeelsleden de Brusselse gemeentebesturen in geloodst.In 2002 wordt een wijziging doorgevoerd die de vice-gouverneur nog meer in het Brusselse kamp brengt. Hij wordt niet langer door de koning benoemd, maar door de Brusselse regering, weliswaar op voorspraak van de federale regering.Vandaag staat er weer een verandering op til. Vorige week raakte bekend dat Jozef Ostyn de nieuwe vice-gouverneur wordt. Daarmee lijkt een einde te komen aan de twijfel over het voortbestaan van de vicegouver-neur. Maar klopt dat wel? Ostyn wordt plaatsvervan-gend vicegouverneur. In het federaal regeerakkoord is afgesproken dat de gouverneur, bevoegd voor het Brus-selse veiligheidsbeleid, verdwijnt en dat voor de vice-gouverneur “een oplossing” moet worden gevonden. Zolang die oplossing er niet is, blijft Ostyn vicegouver-neur ad interim.Volgens minister Brigitte Grouwels (CD&V) bestaat er een akkoord binnen de Brusselse regering dat Ostyn volwaardig vicegouverneur wordt als de gouverneurs-functie verdwijnt. Die benoeming zal wél gepaard met een naamsverandering. Ostyn wordt regeringscommis-saris. Het zou immers vreemd zijn dat er een Brusselse vicegouverneur bleef bestaan, zo zegt Grouwels, zon-der gouverneur.Dat is niet meer of niet minder dan een compromis à la belge: de Franstaligen kunnen zeggen dat ze de vice-

gouverneur hebben afgeschaft, de Vlamingen kunnen blijven beweren dat de functie blijft bestaan.Toch bestaat het risico op een verdere verbrusseling van die vicegouverneur, precies omdat hij regerings-commissaris van de Brusselse regering zal worden. Hij dreigt de slippendrager van een meerderheid te wor-den. Voor Walter Vandenbossche, ondervoorzitter van het Brussels parlement (CD&V), moet er hoe dan ook over gewaakt worden dat de vicegouverneur dezelfde be-voegdheden houdt en dat hij een tussenpersoon blijft tussen de federale overheid en de Brusselse regering. Hij moet vrijuit kunnen spreken en onafhankelijk zijn werk kunnen doen. Dat wil zeggen: een jaarlijks taal-rapport opstellen en onwettige benoemingen schorsen. “Zolang aan zijn bevoegdheden en aan de aanstellings-procedure niet wordt geraakt,” zegt Vandenbossche, “is er voor CD&V geen enkel probleem. Ook niet als de naam verandert.” Vandenbossche geeft wel toe dat hij nog geen teksten heeft gezien die de aangekondigde verandering moeten bekrachtigen.

Steven Van Garsse

De Franstaligen kunnen zeggen dat ze de vicegouverneur hebben afgeschaft; de Vlamingen kunnen blijven beweren dat de functie blijft bestaan


“De territoriale hervormingen in het Vlinderakkoord worden uitgelegd als een voorbereiding op een mogelijke splitsing van België: dan zou Brussel beschouwd kunnen worden als een zelfstandige staat, die overigens nu al deel uitmaakt van een federatie met Wallonië.”

© G

OO

GL

E EA

RTH

Politiek > Vlaams Komitee: ‘Geen Vlinder-, maar Nachtvlinderakkoord’

De band met Vlaanderen doorgeknipt

Zeker, Brussel krijgt er een smak geld bij, waarvan we kunnen hopen dat het nuttig zal worden besteed om de leefbaarheid van de stad te verbeteren. En misschien vallen er wel wat kruimels van de tafel die in zinvolle Vlaamse projecten kun-nen worden geïnvesteerd. Gelukkig blijft het onderwijs een zaak van de Vlaamse Gemeenschap, zodat de enorme uitdagingen waar Brussel op dat vlak mee te maken heeft, met de ruggensteun van heel Vlaanderen aangepakt kunnen worden. Maar voorts bevat het Vlinderakkoord voor de Brusselse Vlamingen alleen maar onheilstijdingen. Zo zal de hervorming van het Brus-

selse gerecht zonder enige twijfel leiden tot achterstelling van recht-zoekende Vlamingen. Er werden immers nieuwe verdeelsleutels af-gesproken over het aantal Neder-landstalige en Franstalige magistra-ten, die niet overeenstemmen met de feitelijke verdeling van het aantal rechtszaken over de twee taalrol-len. De werkdruk voor de Vlaamse magistraten zal dus onvermijdelijk toenemen, met een grotere gerech-telijke achterstand tot gevolg. Bo-vendien wordt het aantal tweetalige rechters herzien naar beneden (van 2/3 naar 1/3) én het vereiste niveau van taalkennis afgezwakt.De formule van de splitsing van het kiesarrondissement zorgt er bo-vendien voor dat de Brusselse Vla-mingen in de Kamer niet meer ver-tegenwoordigd kunnen worden en

Bernard Daelemans (l.) en Joost Rampelberg (r.).

de zes Vlaams-Brabantse facilitei-tengemeenten zullen wél voor Brus-selse lijsten kunnen stemmen. Deze stokebranden worden beloond voor hun weigering om zich bij de afba-kening van de taalgebieden neer te leggen.Er is in het Vlinderakkoord geen vergelijk gevonden omtrent de taal-wetgeving, die in Brussel al zowat vijftig jaar geboycot wordt door de openbare besturen, zodat de negen-tien gemeenten meer en meer alleen op papier nog tweetalig zijn. Zeker, er komt een werkgroep die de kwes-tie van het gebruik der talen bij de Brusselse overheden moet bekijken, maar te oordelen naar de vooront-werpen die op dit vlak al bekend geraakt zijn, kan van een eventuele ‘doorbraak’ in deze werkgroep al-leen een verdere uitholling van de taalwetgeving verwacht worden.Hebben we het over de bevoegd-heidsverdeling, dan zien we dat we minder en minder Vlamingen en meer en meer Brusselaars worden. Alle nieuwe bevoegdheden worden aan het Brussels Gewest (of de Ge-meenschappelijke Gemeenschaps-commissie) toegekend, ook als het heel duidelijk en ondubbelzin nig gemeenschapsaangelegenheden zijn. We hebben het hier in de eerste

plaats over de kinderbijslag. Maar ook op domeinen als gezondheids-zorg, sport en toerisme worden bevoegdheden aan Brussel toever-trouwd. Brussel wordt dus een echt ‘gemeenschapsgewest’.

Zelfstandige staatWaarom hebben we het daar zo moeilijk mee? Ten eerste weten we uit ervaring dat de Brusselse in-stellingen die nu al bevoegd zijn voor ‘persoonsgebonden zaken’, de Nederlandstaligen stiefmoederlijk behandelen. Denk maar aan de openbare Irisziekenhuizen, die echt te mijden plekken zijn als je gezond-heid en je leven je lief zijn. Het is niet moeilijk te raden dat in een grote ‘Brusselse gemeenschap’ de Vla-mingen aan het kortste eind zullen trekken.Ten tweede moeten we naar de lan-ge termijn kijken. De dynamiek naar meer autonomie komt met dit ak-koord niet tot stilstand. Men spreekt nu al van een zevende staatshervor-ming. Zelfs het voortbestaan van het land is geen zekerheid. De Franstalige politici maken er geen geheim van dat de belangrijk-ste verdienste van de zesde staats-hervorming is dat Brussel volledig op voet van gelijkheid komt met de andere gewesten, én dat er rond Brussel een aantal nieuwe terri-toriale entiteiten komen waar de Franstaligen een stevige vinger in de pap hebben: het kanton ‘Sint-Genesius-Rode’, dat alle zes de fa-ciliteitengemeenten omvat en deel uitmaakt van de kieskring Brussel; een uitbreiding van de taalrechten van de Franstaligen in rechtszaken in heel Halle-Vilvoorde; een ‘Me-tropolitane Gemeenschap’, die sa-menvalt met de vroegere provincie Brabant, bevoegd voor gewestmate-ries. Deze territoriale hervormingen worden uitgelegd als een voorberei-ding op een mogelijke splitsing van België: dan zou Brussel niet meer beschouwd kunnen worden als een ‘hoofdstedelijk gebied’ waarop zo-wel Vlaanderen als Wallonië een claim kan leggen, maar wel als een zelfstandige staat, die overigens nu al deel uitmaakt van een federatie met Wallonië. Het kanton Sint-Genesius-Rode zou de ‘corridor’ worden die Brussel met Wallonië verbindt. Het spreekt voor zich dat indien Brussel met Wallonië een aparte staat gaan vormen, dit meteen ook betekent dat de Brusselse Vlamin-gen alle moeizaam bedongen rech-ten en participatiemechanismen in één klap zullen verliezen. Dan zul-len we inderdaad herleid worden tot een gedoogde minderheid, in plaats van volwaardige Vlaamse burgers te blijven.Zelfs als er op de korte termijn voor de Brusselse Vlamingen niet zo heel veel verandert, slaan we vandaag het pad naar de ondergang in. Daarom moet de zesde staatshervorming tegengehouden worden. We roepen de Brusselaars op om zich bewust te worden van het gevaar.

Joost Rampelberg, voorzitter, en Bernard Daelemans,

politiek secretaris Vlaams Komitee voor Brussel

“We wordenminder en minder Vlaming en meer en meer Brusselaar”

© B

AR

T DE

WA

EL

E / AR

CH

IEF B

DW

BDWOPINIE

BRUSSEL – Onbegrijpelijk dat er zo weinig te doen is over het Vlinderakkoord over de zesde staatshervor-ming, vinden Bernard Daelemans en Joost Rampelberg van het VKB. “Nochtans zijn er redenen om zeer ongerust te zijn: op tal van vlakken wordt de band Brussel-Vlaanderen doorgeknipt, en dat is de voorbode van een verdere marginalisering van de Brusselse Vlamingen. Daarom spreken we beter van een Nachtvlinderakkoord.”

dat de band met Vlaanderen wordt doorgeknipt. De Franstaligen van

ADVERTENTIE

EEN ZORGJOB DA’S WERKEN MET JE

HOOFD HANDEN EN HARTIKGAERVOOR.BE

Wordt jouWjob een nachtmerrie? of neteen

WORdt JOuW JOB EEN NAcht-mERRIE? Of NEt EEN


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Voorzitter Guido Vanderhulst en directeur Leen Ochelen van de Brusselse Musemraad. “Zestien musea tekenden een principeakkoord om het idee van een gemeenschappelijk depot te onderzoeken.”

© IVAN PUT

KLEURRIJK EN AANDoENLIJK

BRUSSEL – overmorgen, op de Museum Night Fever-editie van 3 maart, zet ook Art)&(Marges in de Marollen zijn deuren open.

De Franse architect en plastisch kun-stenaar Alain Bourbonnais (1925-1988) is de man van La Fabuloserie, het museum van de outsiderkunst (en art brut), kunstenaars buiten het offi-ciële circuit. De collectie van La Fabu-loserie bevat werk van landbouwers en scheepsjongens, onderwijzers en schoenlappers, mijnwerkers en bak-kers, mecaniciens en archeologen. Solange Lantier bijvoorbeeld was een 68-jarige vrouw die, na haar verlamde man verzorgd te hebben, orgel leerde spelen en een feeëriek universum ontwierp met de kleurpotloden die ze als kind bezigde.Zelf was Bourbonnais beeldhouwer, schilder en assemblagekunstenaar. Hij is een meester van de spontane kunst en de recyclagekunst. Bour-bonnais’ collectie, die aanleunt bij de volkskunst, met zijn processies, is indrukwekkend, kleurrijk en aan-doenlijk. Na een ontmoeting met Jean Dubuffet (1901-1985) noemde Bourbonnais zijn kunst ‘hors-les-normes’ om zich te onderscheiden van Dubuffets art brut. Dubuffet was gefascineerd door de kunst van gede-tineerden, psychiatrische patiënten en kinderen.De tentoonstelling in Art)&(Marges presenteert werk van Bourbonnais en van een twintigtal kunstenaars van La Fabuloserie. De scenografie sluit nauw aan bij de ‘versterkte burcht van het marginale’.� Danny�Vileyn

Art)&(Marges, Hoogstraat 312-314, 1000 Brussel. Open van woensdag tot en met zondag van 11 tot 18 uur. Art)&(Marges neemt deel aan Museum Night Fever op 3 maart. Om 19 uur is er een Nederlandstalige rondleiding. Er is ook een dansperformance met Irène K. Meer op www.artetmarges.be

AL

AIN

BO

UR

BO

NN

AIS

. © L

A FA

BU

LoS

ER

IE

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

0800-15045�alle werkdagen van 9 tot 12u30,

maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Beleid > Brusselse Museumraad telt honderd leden

Onder één parapluBRUSSEL – Aan wilde plannen voor (nieuwe) Brusselse musea geen gebrek. Maar in de bestaande musea is er anders genoeg werk aan de winkel. De Brusselse Museumraad vertegenwoordigt er honderd en pleit voor meer middelen.


D e Brusselse Museumraad ontstond in 1995, en ondertussen zijn er honderd musea lid van (waarvan sommige wel

onder één grotere instelling ressorteren).Het samenwerkingsverband moet vooral de zichtbaarheid en de promotie van de musea verbeteren. Met initiatieven als de jongeren-museumnacht Museum Night Fever (14.000 deelnemers, die gemiddeld meer dan drie mu-sea bezoeken), de Nocturnes van de Brusselse Musea (18.000 bezoekers), de Brussels Card (12.000 kopers in 2011, die gemiddeld drie musea bezochten), de pas vernieuwde website (12.500 bezoekers per maand) en het binnen-kort aangepaste Museumplan is dat ook ge-lukt. Samen verwelkomen de Brusselse musea ondertussen drie à drieëneenhalf miljoen be-zoekers per jaar.Waar liggen volgens directeur Leen Ochelen en voorzitter Guido Vanderhulst de prioritei-ten voor de toekomst? “De diversiteit en hoe-veelheid aan musea in Brussel is vrij uniek,” zegt Ochelen. “In Antwerpen is er een tendens om musea te groeperen, zoals onlangs nog in het MAS. Bij ons komen er de komende jaren wellicht het Spoorwegmuseum in het station van Schaarbeek, het Huis van de Europese Ge-schiedenis in het Leopoldpark en de Belgian Beer Temple in de Beurs bij. Dat is mooi, al gaat het wel om heel verschillende musea, die ook nog eens verschillende voogdijoverheden hebben.”“De Brusselse Museumraad vertegenwoordigt die allemaal: de grote federale instellingen waar driehonderd mensen werken net zo goed als de privémusea die door twee mensen wor-den opengehouden,” zegt Guido Vanderhulst. “Maar het principe blijft dat elk museum op vrijwillige basis beslist om al dan niet aan onze projecten deel te nemen.”

En�doen�ze�dat�allemaal�even�enthousiast?Leen� Ochelen:� “De Nocturnes mobiliseren duidelijk de meeste musea. Er doen er een zes-tigtal aan mee. Museum Night Fever is ook elk

Op komst: het Huis van de Europese Geschiedenis, in het (uitgebreide) Eastmangebouw in het Leopoldpark.

Een van de plannen voor een nieuw Museum voor Moderne Kunst die circuleren: Dirk Geets tekende een museumgebouw dwars over het kanaal, aan Sainctelette.

© D

IRK

GE

ETS

jaar een enorm succes. We mobiliseren heel veel Brusselse jongeren die al maanden vooraf het programma mee uitwerken.”

Is�de�Brussels�Card�ook�succesvol?Guido�Vanderhulst: “Ja, maar ze wordt nog niet echt als toeristische troef uitgespeeld. Amsterdam en Keulen kunnen fenomenale cijfers voorleggen, bij ons gaat het trager.”

Is�een�blikvanger�als�het�Magritte�Museum�belangrijk�voor�zo’n�kaart?Ochelen: “Absoluut. Wij betalen de musea een percentage terug per bezoeker die zij met de Brussels Card over de vloer krijgen, en veer-tig procent van de kopers van de kaart gaat naar het Magritte Museum.”Vanderhulst: “Toch moet je opletten met musea zoals het Magritte Museum, die de klemtoon op één sterk gemediatiseerd on-derwerp leggen. Museumcollecties zijn geen supermarkt waaruit je zomaar themamusea put. Het is een goede zaak dat het Magritte Museum aan de Musea voor Schone Kunsten gekoppeld is, maar voorlopig weten we niet of de fenomenale collectie schilderijen van Ru-bens van het succes van Magritte profiteert.”

Zit�er�een�evolutie�in�de�Museumraad?Ochelen: “We merken dat meer en meer mu-

vloeit via die evenementen weer terug naar de musea. Onze andere inkomsten zijn voorna-melijk projectsubsidies, waarvoor we jaarlijks een 25-tal dossiers moeten indienen bij de overheden. Daar kruipt enorm veel tijd in.”

Er�is�veel�commotie�rond�Michel�Draguet,�die�het�Museum�voor�Moderne�Kunst�heeft�ontmanteld�en�een�nieuw�museum�in�het�Jubelpark�wil.�Minister�van�Wetenschapsbeleid�Paul�Magnette�(PS)�wil�dan�weer�zo’n�museum�aan�het�Koningsplein.�Wordt�de�Museumraad�in�die�dossiers�gehoord?Vanderhulst: “We hebben met de kabinets-chef van Magnette gesproken over al die dro-men. Het belangrijkste voor ons is dat over al die collecties, zeker die van de federale musea, in samenspraak beslist wordt. Er zou een be-geleidingscommissie moeten komen om de juiste keuzes te maken. Wij hebben er hele-maal niets op tegen om musea te herdenken, maar je knipt niet zomaar collecties in stuk-jes, en zeker niet op eigen houtje. Op het kabi-net-Magnette beseffen ze dat ook.”

Nog�andere�problemen�te�melden?Ochelen: “De reserves en de depots. De reser-ves worden dikwijls niet degelijk beheerd. Veel musea hebben een depot, maar dat is meestal niet voldoende aangepast aan de wetenschap-pelijke standaarden voor conservatie.”Vanderhulst: “De toestand wordt gemini-maliseerd, maar is catastrofaal en niet langer aanvaardbaar. Daarom zijn we serieus aan het nadenken over één centraal logistiek centrum voor verschillende musea. Zestien instellin-gen hebben al een principeakkoord onderte-kend om de mogelijkheid voor zo’n gemeen-schappelijk depot te onderzoeken. We zullen behoorlijk wat vierkante meters nodig hebben en heel wat verschillende programma’s om de verschillende materialen niet alleen te bewa-ren, maar ook te inventariseren, te fotogra-feren, te digitaliseren en te ontsluiten. Want het zou ook een onderzoekscentrum moeten worden.”� Michaël�Bellon

© C

HA

IX &

Mo

RE

L

“Je knipt niet zomaar collecties in stukjes, en zeker niet op eigen houtje”

sea ons nu ook vragen om hun interne proble-men te helpen oplossen. Dat is een verschui-ving en een uitbreiding van onze doelstelling. We zijn nu op eigen initiatief bezig aan een beleidsplan waarin we onze prioriteiten willen scherpstellen. Zo kan het onthaal van bezoe-kers en de meertaligheid van zaalteksten in de kleine en middelgrote musea veel beter. Maar er zijn ook musea die in moeilijkheden komen omdat ze aan mankracht verliezen. Dat was zo in het Schermsportmuseum, waarvan we de collectie hebben kunnen onderbrengen bij Sportimonium in Hofstade; dat is zo in het Camille Lemonniermuseum, waarvan in de-cember conservator Emile Kesteman overle-den is, of in het Cauchiehuis, dat ook hulp kan gebruiken. Zo zijn er een tiental dossiers.”Vanderhulst: “We mengen ons nooit in het beleid van de musea, maar zij vragen inder-daad om professioneler en efficiënter te wer-ken. Dat is een gemeenschapsbevoegdheid, en daarom richten we ons ook tot de gemeen-schappen. Zij zouden ons de middelen kunnen geven om bijvoorbeeld één personeelslid ter beschikking te stellen van de musea om hun museologische, educatieve en zeker hun we-tenschappelijke beleid te ondersteunen.”

Hoeveel�middelen�krijgt�u�nu?Ochelen: “Wij hebben een budget van 800.000 à 900.000 euro, waarvan zestig pro-cent uit de inkomsten van de Brussels Card of Museum Night Fever komt. Een groot deel

Museum Night Fever, zaterdag 3 maart van 19 tot 1 uur, www.museumnightfever.be en www.brusselsmuseums.be


ADVERTENTIE

Kunst > Boek en tentoonstelling vissen William Degouve de Nuncques op

‘Schilder van het mysterie’BRUSSEL – De Université Libre de Bruxelles, het Musée Félicien Rops in Namen en het Kröller-Müller Museum in Otterlo hebben de schouders gezet onder een ‘heropstanding’ van het museale, maar vergeten oeuvre van William Degouve de Nuncques, vriend – en later vijand – van de Brusselse groep Les XX. Het resultaat is een monografiecatalogus en een reizende tentoonstelling.

Op een complete oeuvrecatalogus van William Degouve de Nuncques (1867-1935) is het nog even wach-ten. De Brusselaar Ronald Felt-kamp verzamelt er de gegevens voor (02-538.39.52) en meldde ons vorig jaar: “Degouve is een veel groter Brusselaar dan Van Rysselberghe.” Ja, Degouve kwam met zijn Franse ouders in 1874 naar hier en ging in Elsene naar de lagere school en (even) naar de academie. Woonde later achter de Louizalaan (1888), had een atelier in de Schaarbeekse Wijnheuvelenstraat (1889-1891), kwam in 1902 uit Mallorca terug naar Brussel, en ligt begraven in Uk-kel. Over zijn woning in Jette schreef

hij: “Ik woon nu in een huisje met een rieten dak. Het is heel echt... op het platteland, heel afgezonderd...” Jette was toen wel even wandelen van de stad.Er zijn veel nieuwigheden opgedo-ken over Degouve. Laurence Brog-niez en Bibiane Fréché van de ULB plozen zijn onuitgegeven cahiers uit en spijzen daarmee de catalogus. Dankzij zijn rijke Franse ouders kon Degouve ‘bohémien-bourgeois’

zijn. Als jonge vriend van Jan Toorop (toen actief in Machelen) en Henry de Groux kwam hij in contact met de Brusselse kunstenaarskring Les XX. Hij werd lid, maar vloog er na vier jaar al buiten (1890) na een dis-puut omdat zijn doeken, tegen zijn zin, naast die van Van Gogh werden getoond.Bekend als schoonbroer van Emile Verhaeren frequenteerde hij arties-ten en schrijvers als Félicien Rops

(in Parijs), Octave Maus, Camille Lemonnier en Maurice Maeterlinck (voor wie hij het theaterdecor van Intérieur ontwierp). Niet het type arbeiders van Constantin Meunier, maar de echte ‘sukkelaars’ van toen

trokken de aandacht van Degouve. Maar het was in Parijs dat zijn talent openbloeide, en dat zijn symbolisti-sche inzendingen voor grote salons gesmaakt werden. Zijn vele reizen (Parijs, Milaan, Bologna, Venetië...) inspireerden hem tot nachtelijke ta-ferelen: ‘Avondschemering aan het Comomeer’, ‘Kanaal in Venetië’. Snel bleken de ‘onzichtbare aanwe-zigheden’ het pastelkrijt en de olie-verf tot grootse taferelen te verhef-fen. Werken als ‘Pauwen’ (1896) in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten en ‘Sneeuw te Sint-Agatha-Berchem’ (1912) in het Kröller-Mül-ler Museum tekenen de verschei-denheid in zijn talent, met als rode draad de idyllische natuurbeleving.De publicatie geeft net als de reis-tentoonstelling een totaalindruk van leven en werk van Degouve, met een speciaal accent op de ‘literaire schilder’ en zijn geschriften.� Jean-Marie�Binst

Pastelkrijt ‘Pauwen’ (1896) en foto van Degouve de Nuncques in zijn atelier (1917).

© K

MS

KB

/ ME

RC

ATOR

FO

ND

S

www.creativa-belgium.comInfo : 02 808 41 68

15 18 03 2012 Hall 7

www.war

mred.be

BEURS VOOR CREATIEVE VRIJETIJDSBESTEDING

Zaterdag & zondag !

CREBRU109_Ann BDW 255x178_02.indd 1 13/02/12 17:16

Boek William Degouve de Nuncques, schilder van het mysterie, uitg. Mercatorfonds, 152 p., 34,95 euro. Gelijknamige tentoonstelling tot en met 6 mei in het Musée Félicien Rops (Namen, www.museerops.be) en van 26 mei tot en met 2 september in het Kröller-Müller Museum


ADVERTENTIE

De geschiedenis van de vriend

© D

E BE

ZIGE B

IJ AN

TW

ER

PE

N

Gelezen: Piet Joostens, Over de vriend, uitg. De Bezige Bij, 182 p., 19,95 euro.

Ik ken Piet Joostens een beetje. We komen elkaar wel eens beroepshalve tegen in de buurt van het literatuur-huis Passa Porta, waar hij namens Het Beschrijf programmasamen-steller is. Een vriend kan ik hem ech-ter niet noemen. Zo heb ik nog maar pas afgeleerd hem in die professio-nele contacten ‘Joost’ te noemen in plaats van ‘Piet’. Ik denk dat het dus wel geoorloofd is dat ik een min of

meer objectief stukje probeer te schrijven over een fascinerend essay dat hij heeft geschre-ven.Alleen al het idee om ‘over de vriend’ te schrij-ven, verdient een bloemetje. Het is niet hele-maal waar dat dat voor het laatst op een se-rieuze manier gebeurde voor het begin van de jaartelling (in de Ethica Nicomachea van Aristoteles of De amicitia van Cicero), maar veel scheelt het niet. De Facebook-inflatie van het woord vriend zegt niets over het res-terende aantal ‘echte’ vrienden, maar het lijkt toch te kloppen dat de vriend tegenwoordig “minder vaak aan het woord komt en minder enthousiast wordt besproken, bezongen en geportretteerd dan”, pakweg, “de geliefde of verliefde.” Zowel in het maatschappelijk debat als in het maatschappelijk weefsel wordt hij achtergesteld ten voordele van het gezin, de familie, de collega’s en gemeenschappelijke vrienden en kennissen.Joostens begint zijn boek met een raak geko-zen fictief gesprekje waarin iemand meldt dat hij met ‘zijn vriend’ naar de bioscoop gaat. Vandaag wordt zulks geheid geïnterpreteerd als een subtiele mededeling dat men homo is en een ‘vriendje’ heeft. Schrijnend dat bijna niemand nog in overweging neemt dat het ook over een vriendschappelijke relatie zou kunnen gaan waar geen lichamelijke liefde bij komt kijken. Ik voelde me aangesproken. Ik heb eigenlijk niemand (meer) die ik op die manier ‘mijn vriend’ zou noemen en naar de bioscoop zou trekken. Niet zo erg – mis-schien een werkpunt tegen de dag dat ik met pensioen ga –, maar toch een opvallende en tekenende leemte.Joostens overloopt de geschiedenis van ge-schriften over de vriend in thematische hoofdstukken die gaan over soorten vriend-schap, de politieke impact van vriendschap, of de lichamelijkheid van vrienden. Heel in-teressant zijn de overschouwingen over de vriendschap als fundament (bij de Grieken) of subversief element (bij de Franse Revolu-tie) van een samenleving, over de mening van Wikipedia aangaande vriendschap, over Bert en Ernie, ‘veelvrienderij’, of Michel Foucaults verzet tegen de schrale keuze tussen het mo-nogame huwelijk en het armzalig geachte vrijgezellenleven. Ook problematische mate-rie als het afbakenen van het begrip ‘vriend’, de aard van vrouwenvriendschappen en de homofactor in de hele discussie blijft door de originaliteit van het braakliggende onderwerp interessant. Zelfs als het filosofisch wordt, formuleert Joostens zo helder dat de moeilijk-ste gedachtekronkels leesbaar blijven, en ook in antieke teksten detecteert hij onze heden-daagse dada’s. Persoonlijke voorkeuren laat hij daarbij achterwege. Het enige pleidooi dat

doorklinkt, is om het woord vriend niet ijdel, maar wel zonder blozen te gebruiken. Het is bijvoorbeeld zonde om met de kwalificatie ‘just friends’ aan te geven dat men geen sek-suele relatie heeft, omdat die just meteen de waarde van de vriendschap relativeert.Pijnpunt is misschien dat veel van de citaten waarmee Joostens naast de theorie ook de praktijk van de vriendschap illustreert, fictie zijn. De vriendenparen die we aan het werk zien, zijn veelal constructies van Gustave Flaubert, Herman Melville of Charlotte Mut-saers. De empirische vriend komt zo weinig aan het woord dat je je gaat afvragen of hij misschien altijd al een zeldzame figuur op de achtergrond is geweest.In dat verband had ik in het vervolg op dit boek graag nog meer geweten over de re-denen voor de hedendaagse schaarste aan echte vriendschappen. Behalve tijdsgebon-den obstakels (toenemend individualisme, cocooning met het gezin, utilitaire levens-stijl, homofobie) kent de vriendschap na-melijk ook intrinsieke vijanden zoals de ver-anderende persoonlijkheid van potentiële vrienden, het gevaar dat vriendschapsge-voelens niet wederkerig zijn, de onherroe-pelijke eindigheid van de onbezorgde jeugd als het ideale klimaat voor een vriendschap, de reeds genoemde concurrentie van andere menselijke relaties, en misschien ook een diepmenselijke realiteit die Joostens in zijn mooie, curieuze en ook wat ontroerende slot aanschouwelijk lijkt te willen maken. De be-spreking van vrouwen- en mannenvriend-schappen eindigt wat bescheiden in de sug-gestie dat de vrouwelijke drang om alles uit te spreken en uit te klaren, nefast is voor de vriendschap, terwijl mannen het afstan-delijker, oppervlakkiger en dus leefbaarder kunnen houden. Daarna citeert Joostens Nietzsches “In raden en stilzwijgen moet de vriend een meester zijn” en heeft Maurice Blanchot het over de stille, lege ruimte die een herkenning inhoudt van een ‘gemeen-schappelijke vreemdheid’. Misschien botsen vrouwen en mannen ten langen leste wel op dezelfde grens, en doet die onoverbrugbare intermenselijke kloof de vriend wel de das om. Wat u niet mag tegenhouden hem toch dit boek cadeau te doen.� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

ADVERTENTIE

Kom je poëziebewijs van het Ministerie van Poëtische Wanorde afhalen, een geflipte bende ambtenaren die voor één avond onderdak heeft gevonden in het museum. Word publieksverkondiger van rijmelarijen en straffe Brusselse legendes, schreeuw het uit door de megafoon of doe gewoon iets zots. Een interactieve en surrealistische happening, die ook zal nazinderen buiten het museum!

Museum van de Stad Brussel Grote Markt, 1000 BrusselT 02 279 43 50 | www.brussels.bewww.museumnightfever.be

m je poëziebewijs vant Ministerie van

oëtische Wanorde halen, een geflipte ende ambtenaren die oor één avond nderdak heeft evonden in het

museum. Word publieksverkondiger vanrijmelarijen en straffeBrusselse legendes, schreeuw het uit door de megafoon of doe gewoon iets zots. Een interactieve ensurrealistischehappening, die ook zal nazinderen buiten het museum!

Museum van de Stad BrusselGGrroottee MMaarrkktt, 11000000 BBrruusssseellT 02 279 43 50 | www.brussels.bewww.museumnightfever.be

KohetPoafhbevoonge

MuseumNight Fever

03.03.1219.00 > 01.00

C

M

Y

CM

MY

CY

CMY

K

BDW_125X178_!6Fev2012.eps 1 2/16/12 1:01 AM

Commission communautaire française

Met steun van de Vlaamse overheid

Brussels Hoofdstedelijk GewestRégion de Bruxelles-Capitale

FREE shuttle buses

19:00 > 01:00

Stemmer mag dan een amateurkoor zijn, aan ambitie ontbreekt het niet. Op 16, 23 en 30 maart brengt het koor van gemeenschapscentrum De Markten het vertelconcert Ik, Simon in twee Brusselse kerken.“Het is de eerste keer dat we zo’n grote productie opvoeren,” zegt dirigent en componist Peter Spaepen. Drie jaar geleden richtte hij Stemmer op met de steun van Laplan, de culturele vleugel van De Markten. “Het eerste jaar traden we op in de metro, vorig jaar zongen we op vraag van Museum Night Fever in het Museum voor Arbeid en Industrie in Molenbeek. Dit project hebben we helemaal zelf uit de grond gestampt.”Ik, Simon is het eerste vertelconcert van Stemmer. Het volgt de structuur van een oratorium: de 34 koorleden vertolken het volk dat aanwezig is

bij Jezus’ kruisweg, en Simon, het personage van Jeroen Lenaerts, vertelt tussen de liederen door wat er in zijn hoofd omgaat. Lenaerts maakt ook zijn zangdebuut als solist. “Vorig jaar heb ik voor het eerst meegezongen met Stemmer,” vertelt de acteur. “Dit is mijn eerste klassieke zangoptreden. Dat is geen evidente keuze, maar klassieke zang leunt wel het dichtst aan bij wat mijn stem aankan. Dit jaar ben ik ook begonnen met notenleer en zangles aan de academie van Laken, omdat ik er echt in wil groeien.”Net als Lenaerts zingen de meeste koorleden vooral voor hun plezier. De groep varieert van Ritsstudenten tot bedrijfsleiders; in september zongen ze voor het eerst samen. “Ik heb de muziek op maat van het koor geschreven,” zegt Spaepen. “Er zitten dus geen stukken in die niet


Culinair > Batibouw 2012 laat zich inspireren door de kookhype

Met z’n allen in de keukenBRUSSEL – Batibouw, de grot van Ali Baba voor de bouwmarkt, probeert inventief in te spelen op de voelbare crisis. De kookboeken die als warme broodjes verkopen en kookprogramma’s op alle tv-zenders (inclusief het nieuwe Njam!) maken dat hobbykoks en keukenprinsessen opnieuw geld uitgeven aan hun keuken. Dat hoopt Batibouw te verzilveren.

Iedereen slaat aan het koken, of ligt op z’n minst te watertanden in de loungestoel bij zoveel lekkers op de buis en in de boeken. Het gevolg daarvan is dat een nieuwe comfortkeuken en alle toebehoren op ieders verlang en kooplijstje komen te staan. Dat inspireerde Batibouw om het thema Keuken naast ‘evidentere’ thema’s als Energie en Back to basics als lokker in de vitrine te plaatsen.Fisadirecteur Geert Maes, die Batibouw organiseert, windt er geen doekjes om: “Koken is hot. Zowel de inrichting als de toestellen moeten vandaag aan almaar hogere eisen voldoen. Alles wordt semiprofessioneel.”Ja, de beurs ziet wel brood in de kookhype. Want de crisismaatrege

Keukenrobots te kust en te keur. Duur, maar ook duurzaam en heel populair. © IVAN PUT

Muziek > Amateurkoor brengt passieverhaal

De Simon van Cyrene in elk van ons

Jeroen Lenaerts (Tim uit Thuis) speelt Simon van Cyrene in Ik, Simon. Simon, die Jezus’ kruis droeg, kreeg misschien maar twee lijntjes in de Bijbel, maar zijn verhaal is heel herkenbaar.

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

wel, het is niet de eerste Batibouw in crisistijd! Wel zullen de exposanten op Batibouw forse kortingen moeten geven, tot dertig procent, om tegemoet te komen aan de dalende inkomsten van de burger.”Een sterke boodschap van Batibouw, dat duizend exposanten telt, waarvan twaalf procent uit het buitenland en tien procent nieuwe standhouders. Alles samen goed voor honderdduizend vierkante meter aan stands.

Nostalgische luxeMet z’n allen investeren in de keuken is dus de boodschap. Laten we even een kijkje nemen welke toestellen dezer dagen goed in de markt liggen bij de (hobby)kok.De kleinhandel Home of Cooking, die in Brussel (Leopoldstraat, achter de Munt) en Antwerpen een meertalige bediening voert, heeft tal van apparaten in huis waarvan de fabrikanten een expositiestand op Batibouw hebben. Niets dan good stuff, zeg maar.“De handgemaakte koperen kookpotten en pannen van het Franse luxemerk Mauviel blijven het doen,” stelt gerant Mike Vandevoorde. Een

BRUSSEL – Met drie vertelconcerten over het bijbelse personage Simon van Cyrene zorgt het stadskoor Stemmer in maart voor een wereld- première. De productie Ik, Simon is niet alleen volledig zelf geschreven, het is ook het debuut als solist van Thuis-acteur Jeroen Lenaerts.

len van de regering zullen de bouwmarkt raken. Er is de afschaffing van energiepremies (voor zonnepanelen en andere), de btwaanpassing

op de eerste schijf van 50.000 euro, de beperking van de aftrekbaarheid van hypothecaire leningen (vanaf 2014), en meer. “Waar blijven de

alternatieven die de bouwsector ten goede komen?” vraagt Maes zich af. “Het blijft wachten op stimulerende initiatieven van de overheid. Alhoe


De geschiedenis van de spaghetti in Brussel valt te vatten binnen de spanne van mijn eigen jonge leven. Of: wat er allemaal achter geraspte kaas schuilt.

Voor mijn grootouders, zo vertelde mijn vader, was spaghetti een groente. Ze dienden het op naast aardappelen met vlees. Geraspte kaas werd er niet bij gebruikt. Vandaag beschouwt men in Frankrijk les pâtes nóg als groente.Als kind aten we al eens – hoe avontuurlijk – spaghetti met tomatensaus. En uiteraard geraspte kaas. Die kwam uit lelijke metaalfoliezakjes met ‘Parmezaan’ erop, van Kraft. Dat droge poeder had nauwelijks iets te maken met echte kaas, maar het hoorde erbij, zo hadden we geleerd. Toen kwamen de eerste spaghettihuizen (Le Globe aan de Wolvengracht, bijvoorbeeld), waar de traditie van de studentenspaghetti ontstond: gigantische porties met saus waar, naast tomaat, zowat alle denkbare ingrediënten in zaten (hoe meer, hoe beter), geraspte emmental erbovenop en uiteraard Tabasco.Nog later kwam onze eerste reis door Italië, waar we onder het eten van een vol bord spaghetti in de osteria spottend werden gadegeslagen door de aboriginelen. We leerden snel. Spaghetti mag men nooit snijden en wordt gegeten met enkel een vork. Een lepel is nog acceptabel voor de beginnelingen, grote mensen doen het zonder. De kaas die erover werd gestrooid, had ook nog eens smaak en was helemaal niet zo droog als de ‘parmezaan’ uit pakjes van thuis. Dit noemden ze in Italië grana (padano) .Grana en parmezaan, ofte parmigiano reggiano , zijn eigenlijk dezelfde kaas. Het product is mogelijk een van de oudste exportkazen van Europa (van de wereld?). Rond de vlakte van de machtige rivier Po (in het Italiaans: la Pianura Padana ) wordt deze kaas al sinds de middeleeuwen gemaakt. Sommigen zeggen zelfs dat de productie teruggaat tot de tijd van de Romeinen. Men had er alles om kaas te maken: weiden voor het melkvee, zoutbronnen, goede wegen en havens met toegang tot de hele wereld. Toen Italië de renaissance exporteerde over heel Europa, ging dat gepaard met grote kaaswielen, of eigenlijk meer kaas tonnnen . Grana’s en parmezanen zijn

immers uitzonderlijk groot. Een hele kaas, forma in het Italiaans (vandaar formaggio/fromage ), weegt tussen de twintig en de veertig kilo! Alleen dat al be

wijst dat het product altijd al industrieel was en bedoeld voor de export. Welk keuterboertje kan zo’n massa kaas produceren of in één stuk gebruiken? Daarbij bewaart een forma , voorzichtig behandeld, jarenlang, wat de handels en speculatiewaarde sterk verhoogt.Parmezaanse kazen reisden dus over de hele wereld en moeten al eeuwen geleden in Brugge en Brussel bij de rijken op tafel hebben gestaan. Sommige prinsen in het Noorden deden nog beter: zij voerden niet de kaas, maar de kaasmakers in vanuit Parma. Dan konden ze ook met export beginnen. Grana (padano) is dus het algemene woord. Het is een harde kaas. Het is ook een rauwmelkse kaas. Wanneer vandaag dus melkgiganten verklaren dat je van rauwe melk geen

kaas op grote schaal kunt maken, hebben ze niet goed opgelet tijdens de les. Parmezaan en

grana bewijzen het.Het kleine verschil tussen grana en parmezaan? Het productiegebied van de tweede is veel kleiner, de koeien krijgen er uitsluitend gras en hooi te eten (kuil en korrels mogen voor grana), en nog wat kleinigheden. Zeg maar dat grana de dagelijkse kaas is, en parmigiano die voor feestdagen. Net zoals de Italianen zelf prosciutto (gedroogde ham) eten en de parmaham naar ons exporteren. Voor de rest is het productieproces identiek. Dat leidt hier in België tot valsspelen. Vraag bij sommige kaashandelaren om parmigiano (reggiano) en u krijgt een stuk kaas. Vraag bij dezelfde (valse) verkoper om grana padano , en u krijgt een stuk van dezelfde kaas, maar betaalt plots vijf euro per kilo minder! Als het is om te raspen boven een doordeweekse tagliatelle alla bolog-nese , vraag dan onmiddellijk om grana, dan hoeft de winkelier niet te liegen. Er zijn soms ook gerijpte en jonge versies te koop. Het spreekt vanzelf dat oudere iets meer smaak hebben en duurder zijn. En ten slotte: aan het opschrift op de korst herkent men beide met zekerheid uit elkaar.Waarom raspt men nu kaas over pasta? Dat is een armoedeverschijnsel. Vroeger gebruikte men weinig saus bij de dagelijkse pastasleur. Maar gerijpte grana/parmigiano is de sterkste bron van natrium

glutamaat (MSG) na ‘Chinees’ poeder (vetsin). En glutamaat is een smaakversterker! Dus kon men met een snuifje kaas van minder meer maken. Vandaar dat snuifje. Vandaag strooit de would-be Italiaan bergen kaas over zijn pasta, in Italië doen ze het met veel minder. Op sommige pasta’s – vooral met vis – wordt het als ongepast gezien; dat leerde ik tot mijn schande in de kantine van de Wereldvoedselorganisatie in Rome, waar een keukendame mij de raspkaas weigerde omdat mijn pasta al salmone was. Ik heb het onthouden.Koop dus in gewone tijden grana en hou de parmigiano voor wanneer Schoonpapa op bezoek komt. Indien u het gebruik door kinderen enigszins wilt beperken: rasp niet op voorhand, maar laat ze dat zelf, ter plekke, doen. Ze gebruiken dan tot zeventig procent minder. Smakelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Grana

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

Nog later kwam onze eerste reis door Italië, waar we onder het eten van een vol bord spaghetti in de osteria spottend werden gadegeslagen

stukje nostalgie naar ‘grootmoeders’ authentieke kookstijl. Nog zo’n evergreen is de achthoekige koffi epot van het Italiaanse merk Bialetti, die nu in maten van één kopje tot twaalf koppen beschikbaar is. Het is het best verkopende product van de zaak. Wat verder vinden we een rek vol keukenrobots en blenders, van verschillende, bepaald niet goedkope merken. De KitchenAid, die al in vele kleuren bestaat, lanceert nu een turkooizen metallic versie en blijft

een icoon op het keukeneiland – een design-hebbeding dat tegelijk effi ciënt en duurzaam is. Al geeft een verkoper in de zaak toe het zelf niet in huis te hebben wegens te duur en niet vaak genoeg te gebruiken in zijn eenvoudige kookgedrag. Voor de actieve keukenprins(es), dus.Nieuw is ook de Slow Juicer, een vruchtenpers van het merk Hurom, dat in plaats van het vruchtvlees agressief te centrifugeren heel rustig je sapje perst, wat de smaak en saptextuur ten goede zou komen.

Nog wat slenteren tussen de kookapparaten brengt ons bij het nieuwe fornuismodel van Lacanche, een grote oven met gasplaten (aardgas, butaan en propaan) met branders in messing voor professionele prestaties. Lokt veel nieuwsgierigen, weet de gerant. Op Batibouw houdt het merk een wedstrijd, waarmee je een toestel kunt winnen (wel eerst even in de winkel passeren om een code te noteren).Uiteraard slaat ook het kleinere keukengerei aan, zoals de pepermolens van het merk Peugeot, dat ook een nieuwe kleur lanceert: sneeuwwit. Of de siliconen bakvormen van SiliKoMart, die dermate goed verkopen dat Home of Cooking speciaal voor de toeristen zelfs een chocoladevormpje liet ontwerpen met Manneken Pis. En er zijn ook nieuwe snijplanken voor vlees, vis en groenten (van Epicurean), die in de vaatwasser kunnen en uit een antibacteriële materie zijn gemaakt.Dat de media het kookgedrag beinvloeden, en bijgevolg ook de verkoopmarkt en dus ook Batibouw, kan Mike Vandevoorde beamen. “De hype rond de Mille Croquettetoestellen die met Nieuwjaar de deur uit vlogen, bleek een reactie op de presentatie van het toestel in Dagelijkse kost van Jeroen Meus, en op advertenties in Télé Moustique en Victoire , een bijlage bij Le Soir . De klanten kwamen met uitgescheurde krantenpagina’s bij ons zo’n ding kopen.” Jean-Marie Binst

Batibouw, van 1 tot en met 11 maart in Brussels Expo op de Heizel, www.batibouw.com

Nadat Jeroen Meus een Mille Croquette-toestel in Dagelijkse kost toonde, liep het storm in de winkel

bij de stemmen passen. In een kerk hoor je elke individuele stem bovendien heel goed. De zangers staan daar echt uitgekleed en kunnen zich niet verstoppen.”

Simon wie? Ik, Simon is wellicht het eerste stuk over Simon van Cyrene, de man die Jezus tijdens zijn vijfde statie helpt zijn kruis te dragen. “Sommigen kennen hem misschien nog vaag uit de catecheseles,” zegt Spaepen.

“Toen we in september op zoek gingen naar intrigerende Brusselse plekken voor een nieuwe productie, begonnen we al snel in kerken rond te snuffelen. Dat zijn plekken die toeristen bij wijze van spreken beter kennen dan wij.”Vanuit dat idee kwamen Spaepen en tekstschrijver Robrecht Dehaen terecht bij de kruisweg van Jezus. In

bibliotheken gingen ze op zoek naar alle personages die daarbij aanwezig waren, en zo belandden ze uiteindelijk bij Simon van Cyrene. “Zijn standpunt leek ons heel geschikt om nieuwe perspectieven te openen,” zegt Dehaen, die zelf ook in Stemmer zingt. “Er zijn misschien maar twee lijntjes over Simon in de Bijbel geschreven, maar zijn verhaal is heel herkenbaar. Hij kwam van buiten de stad, wist van niets en werd ineens mee in die kruistocht betrokken. Net zoals iedereen wel eens ergens passeert en wanneer er plots iets gebeurt, midden in een actie terechtkomt.”Met de keuze voor Simon waren ook de pastoors van de Goede Bijstands en de Begijnhofkerk tevreden. Het verhaal van de vluchteling die vol vragen zit en zijn weg zoekt, sluit goed aan bij de twee kerken, die al verschillende sociale projecten oprichtten voor daklozen en minderbedeelden. “Het zijn ook twee kerken die zich verbonden voelen met jongeren en openstaan voor projecten als de onze,” zegt Dehaen. “We mogen er gratis gebruik van maken. Als we voldoende volk trekken, zouden we dan ook graag een deel van de inkomsten bijdragen aan hun parochiale werking.” Lidewij Nuitten

www.stemmerbrussel.be

“Simon kwam van buiten de stad en wist van niets. Ook wij komen allemaal wel eens midden in de actie terecht”

in het Italiaans (vandaar tussen de twintig en de veertig kilo! Alleen dat al be

wijst dat het product altijd al industrieel was en bedoeld voor de export. Welk keuterboertje kan zo’n massa kaas produceren of in één stuk gebruiken? Daarbij bewaart een tig behandeld, jarenlang, wat de handels en speculatiewaarde sterk verhoogt.Parmezaanse kazen reisden dus over de hele wereld en moeten al eeuwen geleden in Brugge en Brussel bij de rijken op tafel hebben ge

melkse kaas. Wanneer vandaag dus melkgiganten verklaren dat je van rauwe melk geen

kaas op grote schaal kunt maken, hebben ze niet goed opgelet tijdens de les. Parmezaan en

grana bewijzen het.Het kleine verschil tussen grana en parmezaan? Het productiegebied van de tweede is veel kleiner, de koeien krijgen er uitsluitend gras en hooi te eten

Nick Trachet

© N

ICK

TR

AC

HE

T


Oxana Taran: “In Oekraïne waren de kunstacademies heel elitair: Kiev heeft tweeënhalf miljoen inwoners en één academie. Hier heb je deeltijds kunstonderwijs. Het werd me zomaar voor de voeten geworpen: een mooie opleiding met schitterende leraars en fantastische ateliers.”

O xana Taran is een kind van de Sovjet-Unie. “Ik ben opgegroeid in Kiev, Oe-kraïne. Mijn moeder was redacteur

bij de staatsradio, mijn vader burgerlijk inge-nieur. Wat me als kind al onderscheidde, was dat ik wist dat er een wereld was buiten het gesloten sovjetsysteem. Dankzij de verhalen en de foto’s van vader, die matroos op de lange omvaart was geweest. Afrika, Nederland, de VS...”“Toen ik acht was, ging mijn vader dood. Moe-der kon zich daar maar moeilijk over zetten, en thuis de discipline handhaven was niet haar sterkste kant. Het maakte van mij een vrij kind dat haar eigen weg ging. Ik was nieuws-gierig en kreeg ook de kans om nieuwsgierig te zijn. De wereld om me heen observeren: ruimtes, mensen, gebeurtenissen. Een groot deel van mijn ervaringen, van dingen die mij fascineren, komt uit die tijd.”“Op mijn twaalfde belandde ik bij toeval op de kunstschool. Door toedoen van een vrien-dinnetje, dat niet in haar eentje aan het toe-latingsexamen durfde deel te nemen. Ik was geslaagd, zij niet. Daarna heb ik verder ge-studeerd in Lviv, een stad in het westen van Oekraïne. Monumentale decoratieve kunst. Wandtapijten vervaardigen, batikken. Het leek er helemaal op dat ik in Oekraïne mijn leven verder zou uitbouwen. Jong getrouwd, een zoon op de wereld gezet, een goede baan na mijn studie. Maar de val van het Oostblok

strooide roet in het eten: het werden harde tijden. Ik zocht een uitweg. Eerst twee jaar in Griekenland, daarna in België.”

ParadijsBelgië: weer een ander land, weer integreren. “Gelukkig sprak ik naast Russisch en wat Grieks ook Engels. Zo ben ik deeltijds aan de slag kunnen gaan bij Reynaers Aluminium in Duffel. Als tolk, omdat ze hun activiteiten naar Rusland wilden uitbreiden. Daar heb ik veel geleerd door in het team te werken van Martine Reynaers, die later de eerste vrouwe-lijke Manager van het Jaar zou worden.”“Mijn ambitie bleef wel iets met kunst te doen. Toen ik ontdekte dat er in België zo-iets bestaat als deeltijds kunstonderwijs, was mijn interesse gewekt. Eigenlijk kon ik mijn oren niet geloven, de toestand in Oekraïne kennende. Daar zijn de academies heel elitair. Kiev, bijvoorbeeld, heeft tweeënhalf miljoen inwoners en maar één academie. Eén. Hier werd me zomaar een mooie opleiding voor de voeten geworpen, met schitterende leraars en fantastische ateliers. Ik voelde me als in het paradijs.”“Ik schreef me in aan het Rhok, de Academie voor Beeldende Kunsten in Sint-Pieters-Wo-luwe. Een van de leraars, Rik De Boe, zag dat ik iets in mijn mars had en raadde me aan een diploma aan Sint-Lukas te halen, in de vrije kunsten. Dat zou deuren kunnen openen naar

lesgeven. Een fantastische ervaring, omdat de kennis die ik voordien had opgedaan, gestruc-tureerd werd en een update kreeg. Ik ben er voluit voor gegaan, heb mijn meesterdiploma behaald, vervolgens kansen gekregen voor tentoonstellingen en ook werk gevonden. Twee jaar in Turnhout, drie jaar in Geel, en uiteinde-lijk ben ik aan het Rhok kunnen gaan lesgeven. Dat doe ik nu al twee jaar. Een voorrecht is het om mijn ervaring als kunstenaar door te ge-ven. Ik heb studenten uit de vier windstreken: Franse, Japanse, Nieuw-Zeelandse, Spaanse, Belgische, Oost-Europese... Een miniversie van de wereld, net als de plek waar ik woon.” “Mijn zoon, die hier grotendeels is opgegroeid, is teruggekeerd naar Oekraïne. Samen met zijn vriendin baant hij zich er een eigen weg. Bel-

gië en Oekraïne zijn nog altijd twee compleet verschillende werelden. Zo kijken de mensen in Oekraïne heel raar op als ik vertel dat de Brusselse politie mij heeft helpen zoeken naar mijn kat. In mijn geboorteland is de politie er alleen om de orde te handhaven en angst in te boezemen. Het besef dat het anders kan, is ook bij mij maar druppelsgewijs doorgesij-peld. Andersom, een Oekraïens verhaal dat de Belgen altijd verwondert: mijn moeder woont in een bosrijk gebied. Vorige zomer moest ze dringend hout opslaan. Ik was daar, iemand zei me dat hij zijn brandhout kocht voor twee keer niks. Hout uit Tsjernobyl. Ik: ‘Maar mis-schien is dat hout radioactief?’ Hij: ‘Pfff. Ik gebruik het al vijf jaar en ik heb een speciaal medicijn. Elke avond een beetje wodka, en al

Werk van Taran uit Fantoomstad. “Ik verwerkte de feiten over Tsjernobyl in tekeningen op basis van foto’s. Door de balpen krijg je lagen die bijna een filmeffect geven.”

© MARC GYSENS

SINT-LAMBRECHTS-WOLUWE – “In mijn werk gaat het altijd over migratie, ruimtelijke en mentale. Met een grote rol voor de herinnering. Herinneringen aan de kinderjaren, aan het me telkens weer moeten aanpassen ook: andere culturen, vreemde talen, nieuwe gewoontes, andere mensen.” De Oekraïens-Belgische Oxana Taran is beeldend kunstenares en doceert aan het Rhok.

© O

XA

NA

TAR

AN


FREDDI SMEKENS

Bidong

A anvankelijk twijfelde ik om ons Brusselse woordje bidong op z’n Frans als bidon te schrijven. Want

daar komt bidong tenslotte van. Maar vermits er in onze streektaal een -g- aan hangt, heb ik resoluut voor de eerste schrijfwijze gekozen. De gehaaide Brussel-se lezer hoef ik er uiteraard niet op te wij-zen wat bidong betekent, mo e klaain betche ooitleg kan nateurlaaik nuut gien kwoed. Voor de drietaligen onder ons, en dat zijn er ongetwijfeld velen, zou ik zeggen dat het Engelse fake ook overeenkomt met bidong. Tenslotte draait álles rond een leeg vat, waarde lezer. Hoeveel keer hebben we iets niet afgedaan als “Da es allemoe bidong!”? Meer dan ons lief is, neem ik aan. Maar ge-lukkig kan ik op dat gebied ook vergissen.In elk geval bestaat er volgens mij een verschil – of laten we het een nuance noemen – tussen ’n bloes opgeive en met bidong afkomme. Beide hebben uiteraard alles behalve met de werkelijkheid te ma-ken, maar volgens mij leunt bidong meer aan bij de tastbare werkelijkheid dan mè wat er in faaite gezeid weut. Toch komt er ook hier een zweem van twijfel bij mij op. Neem nu de landing van de eerste mensen op de maan. Velen haalden die grote stap voor de mensheid in met de uitroep: “’t Es toch ’t ien en ’t ander!” Bij anderen waren de meningen verdeeld. Zo was het voor de enen allemoe bidong, terwijl anderen zeiden: “Ze zaain ons hee allemoe ’n dikke bloes on ’t opgeive.” Natuurlijk hadden de believers het bij het rechte eind. Maar ver-re van mij om ideeën aan wie dan ook te willen opdringen. Tenslotte doot alleman mè zaaine bidong wa hij wil. Maar zeg nu zelf, waarde lezer, hoe saai zou ons dage-lijkse bestaan er niet uitzien mochten we af en toe niet met de een of andere vorm van bidong geconfronteerd worden? Stelt aaile doebaa neki nen teoeter zonder decor veu. Wanneer echte toneelliefhebbers mij verzekeren dat zoiets wel degelijk zou kun-nen, moet ik wat dieper in mijn verbeelding graven. “Bon, masscheen wel,” antwoord ik dan. “Mo pakt na ne western of nen aurlogs-film mè echt blood.” Maar goed, laten we het

niet te pijnlijk maken, waarde lezer. Want bidong zal altijd iets sympathieks met zich meedragen. Dat heeft onder meer te maken met dat stukje verbeelding dat we af en toe in de werkelijkheid trachten te steken. Met andere woorden, bidong moot de surrealist in ons wakker haave. Dat is althans mijn vi-sie als Brusselaar.Natuurlijk zou het vermoeiend zijn om al-les wat we meemaken, alles wat we zien en ondergaan, als bidong af te doen. “’n Betche selekteire,” zou ik zo zeggen. Bij die laatste bedenking wil ik mij even op glad ijs wa-gen. Zou ik een beeld of een metafoor als allemoe bidong kunnen afdoen? Moeilijk te zeggen, waarde lezer. Laat me gewoon stel-len dat iedereen voor zichzelf moet uitma-ken wa bidong es of ni. Persoonlijk wacht ik er mij voor om elke verkiezingsbelofte als bidong te bestempelen. Maar een campag-ne zónder een gezonde dosis bidong kan ik me dan ook weer amper voorstellen.Hoewel bidong niet altijd te rijmen valt met e leugeske om bestwil, is de scheidingslijn niet altijd duidelijk te trekken. Het enige wat ik graag mag hopen, is dat alles wat voorafging, niet bidong is. Ik laat zoals steeds de verdere bedenkingen graag over aan het wijze oordeel van de lezer.Genoeg bescheidenheid nu! Wat wel dicht aanleunt bij bidong, is onze typisch Brus-selse zwanze. Ook bidong staat dicht bij de ironie, het milde sarcasme en de platte leugen, maar tegelijk ook ver van droevige gebeurtenissen als daar zijn oorlogen en andere bloedbaden.Ziezo, waarde lezer, net als een leeg vat zal bidong altijd het nodige lawaai produce-ren. De noste ki dat ge mè bidon te moeke kraaigt, zal aaile da ongetwaaifeld op ’n uurverduvende maneer opvalle. Maar neem gerust zonder angst altijd wat bidong in uw kielzog. Temeer omdat bidong ni zwoer weigt en het altaaid herbreukt kan weud-de. Wees van dat laatste maar overtuigd, waarde lezer.Zoals steeds hoop ik dat u bij een volgende confrontatie met wat ik hierboven als bi-dong omschreven heb, even aan deze Brus-selse Kroniek zult terugdenken.

die straling is vernietigd.’ Twee voorvallen die goed het verschil in mentaliteit tekenen.”

Subjectief documenterenHet brengt ons bij Tarans jongste tentoonstel-ling, Fantoomstad, in het Huis van de Raad van de VGC. Het centrale thema is Tsjernobyl.“Tsjernobyl maakt een belangrijk deel uit van mijn leven. Ik was 22 op het ogenblik van de kernramp. Een verschrikkelijke periode. Er kwam geen informatie, niemand wist – of mocht weten – wat er gebeurd was. Mensen werden ziek, er ontstond paniek. Dat was op amper honderd kilometer van thuis...”“Ik wilde dan ook iets doen rond subjectief do-cumenteren. Het verleden is als een fantoom voor de mens, dat bestaat niet meer. Zo ver terug in de tijd en de ruimte, dat het niet meer raakt. Wij vergeten bijna alles, anders zouden we, denk ik, niet kunnen overleven.”“Toen ik binnenkwam in het Huis van de Raad van de VGC, was ik meteen verkocht. Een gere-noveerd burgerhuis, kleine ruimten. Een grote trappenhal ook, met een muurschildering. Het fresco deed me denken aan het socialistisch realisme van in de Sovjet-Unie, aan het fresco van Tsjernobyl dat ondertussen vernietigd is. Ik vroeg me af hoe ik eraan moest beginnen. Iets abstracts zou niet werken. Het moet do-cumentair blijven. Dan bedacht ik me: ik doe wel een beetje aan fotografie, maar ik ben geen echte fotografe. En daarbij, alle foto’s die van Tsjernobyl te maken zijn, zijn al gemaakt. Dus besloot ik die informatie te verwerken in wat ik het beste kan: tekenen. Tekenen op basis van foto’s die ik heb gekozen. Met een balpen, omdat je zo lagen krijgt die bijna een filmeffect geven. In vreemde kleuren: perfect, omdat ik een vervreemdingseffect wilde.”“Ermee bezig zijn heeft ook andere dingen losgemaakt. Zo heb ik contact gelegd met de

bekende documentairemaker Alain de Hal-leux, die een film heeft gemaakt over Tsjer-nobyl: Chernobyl4ever. ‘Misschien kan ik de film tonen op de tentoonstelling?’ vroeg ik hem. Maar helaas was ik te laat met de vraag, logistiek was het niet meer haalbaar. Iemand anders heeft me in contact gebracht met Arina Ageeva, een architecte die de toekomst van het gebied ziet als een enorm attractiepark. Dat geeft ook zin aan mijn werk: creëer iets wat ertoe doet, en je brengt anderen in beweging. Anderen die met jou mee beginnen denken, zodat het uiteindelijk iets multimediaals kan worden. Het gaat ook niet alleen over kunst. Hoe kun je mensen het gevaar onder de ogen blijven houden? Hen eraan herinneren dat ze alert moeten blijven? Het collectieve geheugen stimuleren: enorm belangrijk is dat.”“Dat de krachten van de natuur eveneens een plaats hebben in Fantoomstad, spreekt voor zich. Welke vernieling wij als mensen ook aanrichten, de natuur recupereert altijd en past zich aan. Sneller en beter dan de mens. Voor de mens is het gebied – zestig bij veertig kilometer, 76 dorpen en steden, bossen – af-gesloten. Het is een plek waar de natuur haar plaats aan het herwinnen is op wat de mens heeft vernietigd, op wat de mens heeft op-gebouwd ook. Bevreemdend. Paradijselijk ogend, maar onbereikbaar voor ons. Het zet je automatisch aan het denken over de toekomst van onze planeet en van de mens.” � Karel�Van�der�Auwera

Fantoomstad, van 2 tot en met 29 maart in het Huis van de Raad van de VGC, Lombard-straat 61-67, 1000 Brussel. Elke werkdag van 10 tot 17 uur

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

‘Tsjernobylals breekpunt’

Oxana Taran, beeldend kunstenares

“Het verleden is als een fantoom voorde mens, het bestaat niet meer. Zo ver terug in de tijd en de ruimte, dat het niet meer raakt. Wij vergeten bijna alles, anders zouden we niet kunnen overleven”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected]. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Lien Annicaert ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Freddi Smekens ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIE-SECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDE-LIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roese-lare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


SCHAARBEEK – De Straffe Ketten zijn twee jaar na hun oprichting een groot succes en hopen begin volgend seizoen aan te kun-nen treden in een competitie. “Bang voor de reacties? Tja, dan was ik er beter niet mee begonnen,” zegt oprichter en voorzitter Jean-Yves Lestienne (32).

“Vrienden van mij wilden rugby spelen, maar waren bang om zich aan te sluiten bij een ‘nor-male’ ploeg,” vertelt Lestienne, die zelf een tweetal jaar bij Kituro Schaarbeek speelde. “Ze vreesden de reacties en waren niet zeker of ze geschikt waren voor rugby. Daarom richtte ik nu bijna twee jaar geleden de Straffe Ketten op. Rugby is geen homofobe sport, maar er heerst wel machismo. Bij ons is iedereen welkom, zo-lang hij minstens achttien jaar oud is en een doktersattest kan voorleggen.”De oprichting van de gay-friendly rugbyclub was een schot in de roos. Na wat reclame in de Brusselse homobars kwamen maar liefst 32 mannen naar de eerste training. Het onver-wachte enthousiasme is nooit verdwenen, en vandaag hebben ze een kern van een vijftigtal spelers. “Ik vroeg me af wie dat allemaal waren (lacht). De reden van het onmiddellijke succes is misschien dat het iets nieuws was in de ho-mowereld. Bij Brussels Gay Sports (BGS) wa-ren er behalve volleybal ook geen ploegspor-ten. Aanvankelijk zaten we in hun structuur, nu werken we onafhankelijk. We hebben een andere visie op bepaalde zaken.”Net als bij elke sportclub is er een zeker ver-loop, maar de Straffe Ketten kunnen voor elke training op meer dan twintig spelers rekenen.

Straffe Ketten in actie. “We zijn overgeschakeld op twee trainingen per week en onze trainer Didier helpt ons vooruit. De meesten kennen nu toch al bijna alle spelregels. Oefening baart kunst.”

© MARC GYSENS

‘Een homo tackelt net zo hard’Rugby > Straffe Ketten, de eerste gay rugbyclub van het land

de CLUB

Ook boefjes worden gladiatorenWorstelclub Beltoy, Schaarbeek

SCHAARBEEK – De worstelsport heeft zijn Europese roots enigszins verloochend. Shamil Tojsumov (51) wil daar met Beltoy verandering in brengen. De Russische Brus-selaar heeft grootse plannen.

Hoog in het gebouw van het Neptunium-zwembad huist nu iets meer dan een jaar de worstelclub Beltoy. Volgens voorzitter en trai-ner Tojsumov vind je er de eerste permanente worstelzaal van het land, waar de mat niet na elke training opgerold hoeft te worden. Toch zijn de condities niet altijd optimaal.“Soms zijn er dertig à veertig worstelaars tege-lijk, en dat is te veel,” legt Tojsumov uit. “Om te worstelen heb je ruimte nodig. Techniek krijgt veel aandacht. Fysiek minder sterke worste-laars kunnen winnen dankzij hun techniek.”“Ik heb er goede hoop op dat er binnen af-zienbare tijd andere clubs komen in Brussel. Ik heb een paar trainers opgeleid: onder meer in Ganshoren zou er een nieuwe club kunnen komen.” Beltoy haalt zijn leden uit het multi-culturele Brussel en ziet dan ook heel wat na-

tionaliteiten de revue passeren. Een enorm potentieel waaruit ze kampioenen willen vormen. “Alles is aanwezig om resultaat te halen. We kunnen bij de tien beste naties we-reldwijd horen en titels pakken. Ik heb nu een paar jongeren van veertien à vijftien jaar met wie ik naar het EK wil. Maar ik ben bang dat ze afhaken, want dit is een cruciale leeftijd. Ik doe er dan ook alles aan om ze te motiveren en praat constant op hen in.”Tojsumov ziet het groots en wil de hele aan-pak hervormen. “Ik heb een programma ge-schreven. Met een paar kleine aanpassingen kan het veel beter. De condities moeten voor leerlingen optimaal zijn, en trainers moeten professioneel werken. Ze zouden zich alleen met hun trainingen moeten bezighouden, en niet zoals nu te veel bezig zijn met infrastruc-tuur en geld. Met vrijwilligers alleen kom je er niet. Ik hoop echt dat mijn plan wordt uit-gevoerd, want de hervorming is broodnodig. Ik kan er ook niet bij dat kampioenen hier amper erkend worden. In Rusland ben je een held als je Europees kampioen wordt en krijg je financiële steun. Hier niet. Raar.”België heeft een paar honderden worstelaars. Als het van Tojsumov afhangt, komen er daar snel heel wat bij. “Worstelen en educatie gaan hand in hand. Als je je tegenstander op de mat niet respecteert, dan raak je niet ver. Ik heb het al aan heel wat ouders gezegd: stuur je kinderen maar langs, zelfs al zijn het boef-jes. Wij zullen ze corrigeren. Worstelen is de perfecte opvoeding.”� TSBeltoy traint in het Neptunium. “Om te worstelen heb je ruimte nodig.”

© M

AR

C G

YSE

NS


“Niet iedereen kan twee keer per week trai-nen,” zegt Jens Popelier (26), speler en lid van de raad van bestuur. “We zitten in Brussel en iedereen heeft een veeleisende baan. Maar we hebben toch een mooie harde kern. We tellen een vijftiental nationaliteiten uit alle hoeken van de wereld. Er lopen ook een paar hetero’s rond. Dat zijn dan bijvoorbeeld jon-gens die het niveau bij de andere clubs wat te hoog vonden. Nu, uiteindelijk valt ons niveau goed mee. We zijn overgeschakeld op twee trainingen per week en onze trainer Didier helpt ons vooruit. De meesten kennen nu toch al bijna alle spelregels. Oefening baart kunst.”Na een begin in het Jubelpark en een paar omzwervingen hebben de Straffe Ketten een thuis gevonden bij Kituro Schaarbeek. Be-halve van de infrastructuur genieten ze er ook van de rugbykennis die er hangt. “We

trainen samen met hun veteranen,” vervolgt Popelier. “Dat zijn zowel mannen die er een lange carrière op hebben zitten als mannen die nu pas beginnen. Spelers van Kituro die geblesseerd zijn en even op een lager pitje willen trainen, doen dat ook regelmatig bij ons. Het is een ideale wisselwerking.”“Slechte reacties krijgen we niet. Veel men-sen hebben amper homovrienden en hebben – tja – een bepaald beeld van ons. Maar dat verandert als ze ons leren kennen. Daarbij, een tackle van een homo komt even hard aan. Rugby is een mannelijke sport die heel res-pectvol is en een ruime blik heeft.”Dat de homogemeenschap in Brussel het re-

gelmatig hard te verduren krijgt, is geen ge-heim. De Straffe Ketten hebben geen oplos-sing klaar, maar ze kunnen wel helpen. “Het is een feit dat er altijd mensen klaarstaan om ons te viseren of ons aan te vallen. Maar als rugbyspeler tank je heel wat zelfvertrouwen. Als ik ’s avonds laat over straat loop, voel ik me zelfverzekerder en veiliger. Een van onze leden heeft zelfs eens dief gepakt. Hij zag hoe iemand de handtas van een dame stal, en pakte uit met een tackle om hem af te stoppen. En dat allemaal dankzij de Straffe Ketten (lacht).”

LevenswijzeBijna twee jaar na de eerste training heeft de rugbyclub nog geen onderdak in een compe-titie. Dat is nochtans de wens van heel wat leden. “De kans zit erin dat we beginnen in de derde regionale Franstalige liga,” pikt voorzitter Lestienne in. “Daar kunnen we rustig blijven groeien en hopelijk af en toe een overwinning boeken. Tot nu toe hebben we al heel wat vriendschappelijke matchen gespeeld. We zijn zelfs vierde geëindigd op het Europees rugbykampioenschap, en in juni nemen we deel aan het gay wereldkam-pioenschap in Manchester. We krijgen stee-vast positieve kritieken, en hopelijk kunnen we die lijn doortrekken.”De Straffe Ketten zouden geen rugbyclub zijn als er geen stevige derde helft op het pro-gramma stond. Zoals het bij rugby hoort, is het veld een slagveld, maar wordt er achteraf verbroederd aan de bar. “We zijn een bende vrienden die ook naast het veld veel samen-komen. Ieder weekend vinden we elkaar te-rug in de bars. We zijn meer dan een club, het is een levenswijze geworden.”“Vooruitkijken doen we niet te veel. Maar toch dit: op 14 april organiseren we een toer-nooi met vier ploegen, waaronder een uit Pa-rijs en een uit Amsterdam, om onze tweede verjaardag te vieren. Voorts willen we ons amuseren en hopen we de homofobie in de sport wat onder de aandacht te brengen.”

� Tim�Schoonjans

www.straffeketten.be

“Een van onze spelers zag hoe een dief de handtas van een dame stal, en pakte uit met een tackle om hem te stoppen”

Het is uitzonderlijk, negenhonderd wedstrij-den voor een club spelen. Ryan Giggs ver-scheen in vijfhonderd officiële wedstrijden voor Manchester United en nam deel aan vierhonderd andere. Hij speelde zijn vijfhon-derdste wedstrijd vorige zondag tegen Nor-wich City en scoorde het beslissende doel-punt in de 94ste minuut. Statistieken. Die van de 37-jarige Giggs zijn indrukwekkend. Zijn coach, Sir Alex Ferguson, heeft gelijk. De prestatie van de Welshman zal wellicht nooit meer geëvenaard worden. Door nie-mand.Giggs voetbalde nooit voor een andere club. In 2005 was het nochtans bijna zover. Hij was boven de dertig en de directie van Red Devils United wilde hem geen contract ge-ven van langer dan een jaar. Hij leek op weg naar Bolton Wanderers. Gelukkig bleef hij. Twee jaar later werd hij de oudste speler die scoorde in de Champions League, op zijn 37ste.De excentrieke Ier Mick McCarthy was tot voor kort trainer van Wolverhampton Wan-derers. De Engelse staartploeg zette hem twee weken geleden op straat na een zwaar verloren derby tegen West Bromwich Albion. 1-5. De Wolves stond meteen op een degra-datieplaats. McCarthy is een flamboyante persoonlijkheid, altijd klaar om een goed geplaatste oneliner de wereld in te sturen. De man heeft vele verdiensten. De Ier werd in juli 2006 coach bij Wolverhampton, pro-moveerde in 2009 naar de Premier League en slaagde erin om de club twee voetbalsei-zoenen na elkaar in de beste competitie ter wereld te houden. Dit jaar dreigt het hele-maal mis te lopen. In 25 wedstrijden werden slechts 21 punten bij elkaar gesprokkeld. De eerste wedstrijd zonder McCarthy was vorig weekend in Newcastle. De laatste keer dat Wolverhampton daar kon winnen, was in de geboortemaand van McCarthy, februari 1959. De Wolves pakten een onverhoopt punt in Newcastle na een 0-2 achterstand.

Zonder Mick McCarthy. Een statistiek met een nasmaak.Zlatan Ibrahimovic, de wereldspits van de Italiaanse topclub AC Milan, kan dit seizoen voor de negende keer op rij kampioen wor-den. Op elf jaar profcarrière. De Zweed won acht titels met vijf verschillende clubs. Ajax, Juventus, Barcelona, FC Internazionale en AC Milan. Engelsen en Italianen zijn verzot op statistieken. Ryan Giggs is de oudste top-scorer van de ‘niet-spitsen’ in de Champions League.Wij hebben de traditie niet zo. RSC Ander-lecht kan dit seizoen de 31ste titel uit de geschiedenis pakken. Een leuke bijkom-stigheid is dat RSCA voor de 31ste keer kampioen kan worden in het 31ste jaar van de samenwerking met hoofdsponsor BNP Paribas Fortis. Ook dat is uniek. Weinig clubs zingen het zo lang uit met dezelfde partner. In 2012 is Anderlecht tot nu toe al-vast ongeslagen in de competitie. RSCA brak al een ander record. Voor de eerste keer in de geschiedenis van het Belgische voetbal won een Belgische club alle poulewedstrij-den van de Uefa Europa League. RSCA is ook de club die voor het 47ste voetbaljaar op rij Europees speelt.Ach, statistieken. Ze zijn vermoeiend. Je kunt er alles mee uitleggen en ze dienen vooral de media. Ze worden gebruikt en vaak misbruikt om overwinningen en nederlagen te voorspellen. AZ heeft al meer dan een jaar niet thuis verloren. Verklaart dat de ne-derlaag in Alkmaar? Niets van. RSCA pres-teerde niet. Punt. Dat werd bewezen in de terugmatch. Toen hadden we moeten win-nen, maar de bal wilde er niet in. Er is maar één waarheid voor RSCA: winnen en blijven winnen. Dat bewijzen de statistieken.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

ADVERTENTIE

Statistieken

KRUIS DE DEGENS IN UKKEL

UKKEL – Schermclub Damocles organi-seert zijn derde internationale scherm-toernooi.

Op zaterdag 3 en zondag 4 maart moet het allemaal gebeuren: voor de derde keer zak-ken dan schermers uit België, de buurlanden en verder af naar Brussel. Iedereen komt aan zijn trekken op het internationale toernooi van Damocles. Naast de wedstrijden van de jeugdcategorieën met verschillende wapens op zaterdag (begin om 9 uur) volgt het pièce de résistance op zondag (begin om 10 uur).

Dan is de met sabel bevochten Challenge Maître Polet voor mannelijke junioren aan de beurt, net als de zwaardcompetitie voor mannelijke en vrouwelijke senioren. De ver-schillende competities worden voorafgegaan door poules, om daarna door directe elimi-natie de winnaar aan te duiden.Het toernooi wordt gestreden in het sport-complex van Neerstalle, Zwartebeekstraat 23. De inschrijvingen voor de schermers zijn afgesloten, maar toeschouwers mo-gen de dag zelf gratis binnen. Meer op www.ce-damocles.be.� TS

SCHAARBEEKSE zwEMMERS oNTEVREDEN

SCHAARBEEK – Het gemeentelijk zwem-bad zit al sinds mei vorig jaar zonder direc-teur. En dat is eraan te merken.

De vereniging van zwembadgebruikers liet luidkeels protest horen in de gemeenteraad tegen het erbarmelijke beleid in Neptu-nium. Het dure toegangssysteem is stuk, de hygiëne laat te wensen over, en over de dringende renovatie van het zwembad is al maanden niets meer vernomen.

Schepen van Sport Sait Köse (FDF) reageerde lauw op de kritiek. Volgens hem is een direc-teur niet nodig en is het net voor de gemeen-teraadsverkiezingen geen goed moment om een nieuwe directeur aan te stellen. Een ex-tra badmeester heeft meer nut volgens Köse.De schepen lag eerder onder vuur omdat hij zijn eigen kabinetschef Jean-Louis Péters (FDF) als directeur van het zwembad wou aanduiden, met een loonsopslag.� SVG

Discussieer met Brusselwww.brusselnieuws.be

Adv_BN_BDW.indd 1 16/01/12 12:19

Client: Brusselnieuws - Project: Klas in de Media - Date: 15.09.2009

Page: 4

©2009 Turtle Industries™


‘H ebben dieren dezelfde zintuigen als mensen?” was een van de vele vragen waarop de kinderen tijdens hun project een antwoord wilden vinden.

En hoe kom je dat beter te weten dan door naar die dieren zelf te gaan kijken? Dus trok de klas van meester Geert naar de kinderboerderij, vlak bij het Laarbeekbos van Jette. Waar Eva hen stond op te wachten...

Pyjama en Pluche “De eerste opdracht die jullie krijgen,” zegt Eva, “is geblinddoekt een dier betasten en raden wat het is.” De kids zijn meteen laaiend enthousiast. Ze krijgen allemaal een

blinddoek om, en dan haalt Eva de kip Pyjama tevoorschijn. “Voel maar!” moedigt ze aan, maar er is amper iemand die een vinger durft uit te steken. Als je niets kan zien, zijn de kinderen er duidelijk niet zo gerust op. En al helemaal niet als Pyjama even haar vleugels wil strekken. Gillen kunnen die vierdeklassers dan weer als de besten!Bij Pluche, het pluizige konijn, gaat het betasten iets vlotter. Als de kinderen het hebben geraden en de blinddoeken af mogen, willen ze het lieve beest meteen allemaal strelen. “Kijk eerst eens naar de ogen van Pluche. Wat is er speciaal aan?” vraagt Eva. De kinderen merken meteen dat die opzij staan en niet vooraan, zoals bij de mens. “Dat komt omdat

De vierdeklassers van de Sint-Michielsschool in Jette zetten hun zintuigen op scherp

© BART DEWAELEVoetstappen, een verre trein, het geklik van de camera van onze fotograaf... Gael, Ibrahim en Bilal proberen geblinddoekt zoveel mogelijk ‘bosgeluiden’ te horen.

Meestal denken we er niet over na, maar wat zouden we zijn zonder onze ogen, oren, neus, tong en handen? De vierdeklassers van de Sint-Michielsschool stonden er voor de krokusvakantie een paar weken lang bij stil. En Zazie even samen met hen.

konijnen prooidieren zijn, dat wil zeggen dat ze in het wild makkelijk de prooi kunnen worden van roofdieren, zoals vossen. Doordat hun ogen opzij staan, kunnen ze beter zien of er een vos op hen afkomt, ze hebben bijna een zicht van 360 graden,” gaat Eva verder. “Ja, en met hun snorharen kunnen ze voelen!” zegt Yasmina. “Klopt,” zegt Eva, “net als een poes. Je mag die snorharen nooit afknippen, dan zouden die beestjes een zintuig kwijt zijn.” En zo kent Eva nog wel meer interessante weetjes...

Mailtje voor de hersenen “Maar hoe werken de zintuigen bij de mens?” was dan weer een andere vraag waarop de kids zaten te broeden voor dit project. Intussen weet Nasredine er alles van, want meester Geert heeft het uitgelegd: “In sommige zintuigen zitten sensoren. Die sensoren sturen door de kabeltjes van onze zenuwen een e-mail naar de hersenen. Zo weten we of iets hard of zacht, zoet of zout, koud of warm... is.”Een beetje later ondervinden de kinderen dat aan den lijve, als ze op het erf van de boerderij langs een open riool lopen. De sensoren in hun neus (reukhaartjes heten die) draaien op volle toeren en hun hersenen krijgen een mail: “Het STINKT hier!” Op een boerderij hangen nu eenmaal andere geuren dan in de straten van Brussel...Als ik later aan Bilal vraag of hij liever op het platteland zou wonen dan in de stad, moet hij daar even over denken... “Mmm, ik vind al de dieren hier wel leuk, maar in de natuur wonen er zo weinig mensen. Dus toch liever de stad, daar kan je veel vrienden maken.” Tja, behalve vijf zintuigen hebben we ook een hart, natuurlijk.

AFLEVERING 5

Geef me de vijf!De vierdeklassers van de Sint-Michielsschool

DOOR PATRICK JORDENS


ATELIER

De plattegrond van de tong

Zet een helm op je hoofd met een slurper aan en zoek als een ijverige bij naar nectar in een bloementuin. Of test je liever uit of je even goed naar drugs speurt als de politiehond Thor?... Op de tentoonstelling Prikkels ontdek je al doende van alles over de zintuigen van mensen én dieren. Want dieren hebben vaak een extra zintuig waarbij wij ons amper iets kunnen voorstellen. Dat verandert allemaal als je langsgaat bij het Museum voor Natuurwetenschappen. Je kan er nog tot en met 2 september naar Prikkels . Alle info staat op www.natuurwetenschappen.be .

Prikkelend!

Met z’n hoevelen zijn jullie?

“Met 13.”

Welk cijfer geven jullie je school?

“8,5 op 10.”

Kennen jullie een leukebijnaam voor de meester?

“Geertje Beertje Veertje.”

Welk nieuw vak zoudenjullie graag krijgen?

“Thuis les volgen via internet.”

Wat is jullie lijflied?

“‘Ai se eu te pego’ van Michel Teló.”

De vierde klas van meester Geert

MISSING LINK

IDENTIKIT

Nu zaterdag, van 12 tot 13 uur, is er bij Klets op FM Brussel een reportage te horen over het bezoek van onze vierdeklassers uit Jette aan de verrassende Prikkels-expo. Als je nog meer wil weten, kijk dan ook naar Brussel vandaag op tvbrussel (zondag vanaf 18 uur) of surf naar www.klasindemedia.be !

© B

AR

T D

EW

AE

LE

© K

OE

N B

RO

OS

(EEN TEKENING VAN NASREDINE)

BDW - editie 1318

Documents

Transcript of BDW - editie 1318