თავი 1

მე მოვხვდი გლობალურ დათბობაში და aხლა 10002017 წელია და ადამიანებმა

დავიწყეთ “ ჩაბარგება“.ჩვენ მთელი კაცობრიობა ჩვენს ასტელონზე მივდივართ.ეს

არის ადამიანთა ისტორიაში ყველაზე დიდი ინჟინერიის მიღწევა,სადაც ყველა

არქიტექტორი,ინჟინერი,ფიზიკოსი,ბიოლოგი და დიზაინერი შეიკრიბა.ჩვენ ავაგეთ

უდუდესი რკინის ნაგებობა სადაც გადავიტანეთ მიწა,გადავრგეთ ხეები და

გავამრავლეთ მცენარეები.ერთი სიტყვით ჩვენ სასიცოცხლო არსებობისთვის

ყველაფერი გავაკეთეთ,რადგან დედამიწაზე სიცოცხლე უკვე შეუძლებელია.ჰაერი

ძალიან ბინძურია,წყალი უკვე საერთოდ არაა და ძალიან არეული ამინდებია,მზეს

უკვე კვირაში ორჯერ ვხედავთ.ეს პროექტი ჩვენ 100 წლის წინ დავიწყეთ და ხვალ

ჩვენ იქ მივდივართ.ყველანი ვაბარგებთ:დედა,მამა,პაპა გია,ბებო ნინა ,ბაბუ

ნიკოლოზი,ბებო ლია,ჩემი უფროსი ძმა ნიკა,შუათანა ლუკა,და ჩემი და ნინი.

-თორო ჩამო რაააააა!დედამ თქვა ვჭამოთოოოო!-დამიძახა ლუკამ პირველი

სართულიდან.

-კაიიი!-ვუპასუხე ყვირილით.

ჩავირბინე კიბეებზე.ჩემი ოთახი მესამე სართულზე იყო და უკვე მიჩვეული ვიყავი

ორ-ორი საფეხურით გადალაჯებას.მესამე სართული მეთვითონ ავირჩიე,რადან

იქიდან კაი ხედია და თან როცა წვიმს ტკაპა-ტკუპის ხმა მომწონს და უფრო მშვიდად

მძინავს.გზად ნიკოლოზი ბაბუა შემხდა.მას კოლა ბაბუას ვეძახი.

-ცოთა ფრთხილად ყმაჭვილო!არ დაგორდე!-მისაყვედურა მან.ის არასდროს არ

მიბრაზდება,მაგრამ მას მხედველობასთამ პრობლემა აქვს და მას ჩასვლაში

დავეხმარე.

ყველა მოვგროვდით და ახლა უკვე სურნელების წყაროს ძიება დავიყყე.როგორც

ყოველთვის ტაფაში და ქვაბში დავიწყე ჩახედვა.იქ პასტა და ჩაშუშული ხორცი

აღმოვაჩინე და სიხარულისგან ავხთი.დედა ძალიან გემრიელ საჭმელს ამზადეს და

როგორც ყოველთვის მან მითხრა:

-რაიყო შვილო უნაავი ხარ?დაჯექი და საჭმელიც იქ მოვა.-

-დე ხოიცი როგორ მიყვარს შენი საჭმელიიიიი!უბრამოდ ვერ მოვითმინე.-ეს ვთქვი

და ეგრევე მაგიდისკენ გავეშურე.ჩემი ადგილი ლუკას და ნინის შორის იყო და

სწორედ იქ დავჯექი.ლუკა ნიკას ელაპარაკებოდა თავის საკალათბურტო

ტაქტიკაზე.ის ხომ საკალათბურთო გუნდში თამაშობს.ნიკა კი მას როგორც

ყოველთვის დინჯად უსმენს.ნიკა აბიტურიენტია და წელს აბარებს წესით, მაგრამ

უკვე მე-2 დედამიწაზე მოხდება ეს.კოლა ბაბუა გია პაპას ელაპარაკება გუშინდელ

ბარსელონა ბაიერნის მატჩზე.ორივეს ჭაღარა თმა აქვს,ორინე თავისი ასაკის

შესაფერისი წონისაა,მაგრამ კოლა ბაბუა უფრო მაღალია.ნინა ბებო და ლია ბებო კი

ნამცხვრის რეცეპტზე საუბრობდნენ.ორივეს თმა შეღებილი აქვს და ორინე საშვალო

სიმაღლისაა.მამა კი დედას ეხმარება.მამა პროფესიით ქირურგია,დედა კი

ჟურნალისტი.დედა ნინა ბებოს გავს,მამა კი კოლა ბაბუას.ყველა მაგიდასთან

მოვგროვდით და ჭამა დავიწყეთ.

-აბა ბიჭებო სკოლაში რა ხდებოდა?-იკითხა მამამ.

-რავი ისეთი არაფერი.-თქვა ლუკამ.-როგორც ყოველთვის წვრთნები,გაკვეთილები

და მეგობრები.-

-თორო შენთან?-ახლა მე მკითხა დედამ.

-ხო იგივე, მაგრამ ჩვენ ლექციები წაგვილითხეს იმის შესახებ,თუ როგორ

დაგვაკვდნენ მასწავლებლები და რომ მაგათი შრომა წყალში რ უნდა ჩავყაროთ!-

ვთქვი წარბების აზიდვით.ჩვენ წვრთნებში არის სამხედრო წრთვნა,ანუ

თავდაცვითი.კიდე არის ბუნებრივ პირობებში გადარჩენა.ალბათ გაიტერესებთ

რისთვის.აქ დედამიწაზე დარჩება ადამიანი ოღონდ ძალიან დიდიხნით.ის ჩაჯდება

კაფსულაში და იქნება იქ იქამდე სანამ კაფსულა სიცოცხლის ნიშან წყაროს არ

აღმოაჩენს,ანუ ჰაერი,წყალი და ცოცხალი არსებები.ანუ ეს არის კვლება:შეძლებს

ადამიანი დედამიწაზე ცხოვრებას კიდე?ხვალე იქნება შერჩევა.შეირჩენა ერთი

ბავშვი,რომელიც იქნება თოთხმეთი წლიდან ოც წლამდე და ჩაჯდება კაფსულაში.იქ

ის არ გაიყინება,მაგრამ ის ძალიან ნელა გაიზრდება.ოღონდ ეს იქნება წრთვნის

შედეგებზე დამოკიდებული.ქალაქიდან ათი საუკეთესო ბავშვი გავა არჩევნებზე და

ამდენი ბავშვიდან ერთი დარჩება პლანეთაზე.დანარჩენები მე-2 დედამიწაზე

გადავლენ.ეს ყველაფერი დღეს სკოლაში გვითხრეს.მანამდე ჩვენ არ ვიცოდით ეს

ყველაფერი.დღეს იმიტომ გვითხრეს,რომ არ შეგვშინებოდა და შედეგები ძალით არ

გაგვეფუჭებინა.ეს მშობლებმაც არ იცოდნენ და არც მასწავლებლებმა,მხოლოდ

სამთავრო წევრებმა.სანერვიულო გვაქვს მე და ჩემ ძმებს,რადგამ ათეულში

მოვხვდით.ძალიან ვნერვიულობ.ოჯახთან განშორება ეს რთულია,თან ისინი

შეიძლება ვერასდროს ვეღარ ვნახო.მშობლებს რომ მოვუყევი ლია ბებოს გული

წაუვიდა.როდესაც მას ვასულიერებდი ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა,მეც ჩქარა

მივირბინე და ვუპასუხე:

-ალო?-

-ალო,თორო შენ ხარ?ლევანი ვარ როგორ ხართ?-ეს ბიძაჩემი ლევანი იყო დედის

მხრიდან.ის სამხედრო იყო და ჩვენს წრთვნებს ის ხელძღვანელობდა.

-რავი ძია,ბებოს გული წაუვიდა და ვასულიერებთ...-ვუპასუხე მე.

-რატო?-

-დღევანდელზე მოვუყევი და ინერვიულა.-

-ააააა.ეხლა როგორ არის?-მკითხა განცვიფრებულმა.მე თვალებით ბებოს მოვძებნე და

ვუპასუხე.

-უკვე გონს მოეგო.შედარებით უკეთ.ელენე რას შვრება?ეგეც ნერვიულობს?-ვკითხე

მე.

-ელენე ათეულში არ მოხვედრილა და ყველანი მშვიდად ვართ,მაგრამ შენზე და

ბიჭებზე ძალიან ვნერვიულობთ.ხო კარგად ხარ?-მკითხა თანაგრძნობით.

-ხო რავიცი.-ვუპასუხე ნაღვლიანმა.

-კაი თორო მოემზადე,აღარ შეგაწუხებ.-მითხრა და გათიშა.ყურმილი დავკიდე და

დედასკენ წავედი.

-ვინ იყო?-მკითხა დედამ.

-ბიძია ლევანი.-ვუპასუხე.

-რაო რა უნდოდა?-

-არაფერი ისეთი.მითხრა ელენე ათეულში ვერ მოხვდაო და,რომ ჩემზე და ბიჭებზე

ნერვიულობს.-

-ჰოოოო.-მითხრა ნაღვლიანმა.-ეხლა ადი და დაიძინე.ხვალ რთული დღე

გაქვს.თქვენც ბიჭებო,ადით და დაიძინეთ.-გვითხრა დედამ.

-კაი დეეეე.ძილინებისა მააააა,ძილინებისა ბებია ლია და ნინა,ძილინებისა კოლა ბაბუ

და გია პაპა,ძილინებისა ყველას.-ვთქვი მე და ავედი.

-ძილინებისა ყველას.-თქვა ლუკამ.

-ძილინებისა-თქვა ნიკამ.

-ძილინებისა-თქვა ყველამ.

მესამე სართულზე ავედი და ფანჯარაში გავიხედე.მანქანების ბორბლები

სხვადასხვა ფრად ანათებს და ყველა სადღაც მიდის.აქ მანქანების ორი

კატეგორიაა:საჰაერო და სახმელეთო.მამას სახმელეთო ჰყავს,რადგან თვლის,რომ

ძირძველი მანქანა სახმელეთოა და არა საჰაერო.პაპას კი მფრინავი,იმიტომ რომ ის

საჰაერო ძალებში იყო.ასე ალბათ თავის თავს არწმუნებს,რომ პენსიაზე არ

გასულა.მეც უკვე ძილი მომერია და დავწექი.მალევე ჩამეძინა.

თავი 2

კოშმარი მესიზმრა:თითქოს მე ამომირჩიეს და სულ მარტო დავრჩი.ჩამსვეს

კაფსულაში და როდესაც გავიღვიძე უდაბნოში ამოვყავი თავი.დავეძებდი ცოცხალ

არსებას,მაგრამ ბოლოს ვერავინ ვიპოვე.ბოლოს ავდექი დანა ავიღე და თავი

მოვიკალი.უცებ გამეღვიძა.ოფლში ვცურავდი.როდესაც ძილი ვეღარ შევიბრუნე

ლოგინიდან ავდექი,სააბაზანოში შევედი და შხაპი მივიღე.სააგაზანოდან გამოვედი.

მზე უკვე აკაშკაშებული იყო.არც მაშინ ბნელოდა როცა გამეღვიძა,მაგრამ ეხლა მზე

შედარებით უკეთ ანათებს.კარადა გამოვაღე.იქ სამხედრო ტანსაცმელი მედო.დღეს მე

მარტო სამხედრო წვრთნას გავივლი და ყველაფერს გავიმეორებ რაც ვისწავლე

გადარჩენაზე.სხვებს კი ჩვეულებრივად ჩაუტარდებათ გაკვეთილები.

დილით ყველამ გაიღვიძა და დედამ საუზმის მომზადება დაიწყო.ჩვენ ბიჭები

სკოლაში ველოსიპედით წავედით.სკოლაში კაპიტანი სოსო გველოდებოდა.

გაგვახსენა დანის სროლა,თოფიდან სროლა და ნადირთან გამკლავება.შემდეგ ბეარ

გრილსის გადაცემებს ვუყურეთ და სხვადასხვა რაღაცეები თავიდან აგვიხნეს.ესეც

რომ მოვრჩით სასადილოში ჩავედით და ვჭამეთ.შემდეგ კი ჩვენ-ჩვენს კარადებში

სპეციალური ტანსაცმელი ვიპოვეთ და ვიღაც სტილისტებმა ჩვენი თმების დალაგება

დაიწყეს.როდესაც ეს დავასრულეთ ავტობუსი მოვიდა,სადაც დაახლოებით ოთხი

ბავშვი იჯდა.ავტობუსში ავედი და თავისუფალი ადგილის ძებნა დავიწყე.დავჯექი

და ფიქრი დავიწყე.ძალიან ვნერვიულობდი.ხელისგულები უკვე გაოფლიანებული

მქონდა.ვერც კი გავიგე როგორ ჩაჯდნენ სხვა ბავშვები,მაგრამ ხალხის ყიჟინა

გავიგე.ყველა ჩვენ გვიყურებდა და ყველა ტაშს გვიკრავდა.ნიკამ მხარზე ხელი

დამადო.მას შევხედე და მისი მწვანე თვალები დავინახე.მას წვერი გაუპარსეს და

პატარა ბიჭს დაამსგავსეს.მან გამიღიმა და მითხრა:

-თორო ნუ გეშინია.ყველაფერი კარგადაა.შანსი ასიდან ერთია,რომ შენ ამოხვიდე.-

მითხრა მან ღიმილით და ღილიმითვე ვუპასუხე.ლუკაც იღიმოდა,მაგრამ სახეზე

ეტყობოდა,თუ როგორ ნერვიულობდა.სხვებს გადავხედე.აქედან გოგო მხოლოდ სამი

იყო.ისინი მარმარილოს ქვასავით თეთრნი იყვნენ,მაგრამ მაინც თავი კარგად ეჭირათ.

ავტობუსიდან ჩამოვებით და ხალხმა უფრო დიდი ყიჟინა დასცა.ჩვენ მაღლა

სცენაზე ვიდექით.გადავავლე ქუჩებს თვალი,რადგან ეს შეიძლება ბოლო

ყოფილიყო.ისინი თეთრი ფერის იყო,შენობები კი ლამაზი და შუშის.მათი

დამახსოვრება და ტვინში ჩაბეჭგვა ვცადე,მაგრამ უცებ ალკოსტის ხმა გავიგე:

-მოგესალმებით მსოფლიოს მოქალაქენო!-თქვა მან ყვირილით.ხალხმა სტვენა და

ყვირილი დაიწყო.-დღეს ჩვენ დედამიწიდან მივდივართ!-ისევ სტვენა და ყვირილი.-

მაგრამ დედამიწაზე ვტოვებთ ერთ ადამიანს,რომელიც ჩაჯდება კაფსულაში და

იძინებს,სანამ კაფსულა სიცოცხლეს არ აღმოაჩენს!-ყვირილი და სტვენა-როდესაც ეს

მოხდება,ის გაიღვიძებს და შეამოწმებს:შეეძლება ადამიანს აქ ისევ ცხოვრება?-ტაში-

ჩვენ ერები შევიკრიბეთ და არჩევნების ჩატარება დავგეგმეთ.-მან მიუთითა ბურთს

რომელიც გავდა ლოტოს ამოსაღებ დიდ შუშის ბურთს.-მე აქედან ამოვიღებ სახელს

და ის ადამიანი დარჩება აქ.ეხლა პირდაპირ ეთერში გვიყურებს მთელი მსოფლიო და

ის ელოდება ჩემს გადაწყვეტილებას.აქ მთელი მსოფლიოდან მყოფი რჩეული

ბავშვების სახელებია და მე ამ ბურთს ეხლა დავატრიალებ.-და ამის თქმის შემდეგ მან

ღილაკს თითი დააჭირა და ბურთიც ძალიან სწრაფად დატრიალდა.როდესაც

ალკოსტმა ის გააჩერა,მან ღილაკით ბურთის პატარა კარები გააღო.ის მას

მიუახლოვდა.ყოველი მისი ნაბიჯი მაშინებდა.მან ხელი ბურთში შეაძვრინა და ქექვა

დაიწყო.მის ხელში ფურცლები შრიალებდა და აი მან ხელი გააჩერა.ნელ-ნელა მან

ხელი გამოაძვრინა და მიკროფონს მიუახლოვდა.გული ბაგაბუგით მიცემდა.ხალხი

ჩუმად იყო,ხმას არ იღებდა.თვალებით მშობლები მოვძებნე.არ ვიცი როგორ,მაგრამ

პირდაპირ მათკენ გავიხედე.დედამ გამიღიმა და ტუჩებით რაღაც მითხრა:“იყავი

მამაცი.“და უცებ გაისმა:

-თორნიკე მიქაბერიძე-

თავი 3

გული გამიჩერდა.აზროვნება აღარ შემეძლო.დაუფიქრებლად ავდექი და

ალკოსტთან მივედი.მან მე ხელი ჩამომართვა და მითხეა:

-ვაფასებთ შენს ქცევას.-მითხრა და ნაღვლიანად და გამიღიმა.ჩემი სახე მონიტორზე

იყო.სახე ფურცელივით თეთრი მქონდა.თვალებით დედა მოვძებნე.ის

ტიროდა.პირველად ვნახე დედას ტირილი.მამას ის გულში ჰყავდა ჩაკრული და არ

იშორებდა.მერე დანარჩენებს გადავხედე.ყველა ტაშს მიკრავდა.ტირილი მომინდა,

მაგრამ დედას ნათქვამი გამახსენდა:“იყავი მამაცი“.თავი შევიკავე და სიტყვები ძლივს

წარმოვთქვი:

-ჩემთვის დიდი პატივია თქვენს სამსახურში ყოფნა ბატონო ალკოსტო.-ვთქვი ხმის

კანკალით.დავინახე ორი სამხედრო როგორ მომიახლოვდა.მათ გავყევი და მანქანაში

ჩავჯექი.მანქანაში ახალგაზრდა ქალბატონი დამხვდა.ლამაზი თვალებით და შავი

თმით.მას ტანზე შავი კაბა ეცვა და ხელში სენსორული კომპიუტერი ეჭირა.მან

შემომხედა და მითხრა:

-მოგესალმები თორნიკე.მე ელენა მქვია.მე შენი ინსტრუქრორი ვარ.მე აგიხსნი

ყველაფერს კაფსულას შესახებ...

-შეიძლება ჩემი მშობლები ვნახო?-შევაწყვეტინე მას.

-რა თქმა უნდა მათ ჩვენს შტაბში ნახავ ოღონდ მოგვიანებით.-მიპასუხა მცირე

ყოყმანის შემდეგ.-ახლა კი ჩვენს შტაბში წაგიყვან,სადაც კაფსულაა.

-და სადარის შტაბი?-ვკითხე მას.

-ამერიკის შეერთებულ შტატებში.ტრესტინგში.-მითხრა ელენამ მშვიდად.მანქანით

აეროპორტამდე მივედით,შემდეგ იქ ჟურნალისტების ჯგუფი დავინახე.მანქანიდან

გადმოვედით თუ არა,ეგრევე მე მომაშურეს:

-თორნიკე,იყო შენთვის ეს მოსალოდნელი?-მკითხა პირველმა.

-თორნიკე,რეიტინგებში რომელი ადგილი დაიკავე?-მკითხა მეორემ.

-უკომენტაროდ-უთხრა ელენამ.მე ელენას გავყევი.მალე თვითმფრინავამდეც

მივედით.დავინახე ჩვეულებრივ თვითმფრინავზე უფრო პატარა თვითვმფრინავი.ის

თეთრი ფერის იყო,რეაქტიული ძრავებით და ლამაზი ფორმით.ფორმით სამხედრო

თვითმფრინავს ჰგავდა.როდესაც ავედი ის ხუთ წუთში აფრინდა.იქ სხვადასხვა

სასუსნაო დამხვდა.ჩვეულებრივ მათ ჭამას დავიწყებდი,მაგრამ ეხლა მადა

დაკარგული მქონდა.სკამზე დავჯექი.ელენა გვერძე მომიჯდა.ის დაახლოებით

ოცდაორი წლის იყო.მან ხელი მხარზე დამადო და მითხრა:

-ასტელონში რომ ჩავალ,მოვითხოვ რომ შენი ძეგლი დადგან.-მითხრა და

გამიღიმა.მეც გამეღიმა.ის უფროს დასავით მელაპარაკებოდა.მას თვალებში შევხედე

და მხოლოდ ეხლა გავაცნობიერე,თუ როგორი ლამაზი იყო.

-მადლობა ელენა თანაგრძნობისთვის.ისე ქართული საიდან იცი?გეტყობა ქართველი

არ ხარ.-ვკითხე გაკვირვებულმა.

-ხო ქართველი არ ვარ,ამერიკელი ვარ.მე საერთაშორისო ურთიერთობებზე ჩაბარე

მინდა და ამის შედეგად ბევრი უცხო ენა უნდა ვიცოდე,ამიტომაც პირველი

ქართული ვისწავლე.სხვათა შორის ძალიან გამიჭირდა.კოლეჯი დავამთავრე და

წელს უნივერსიტეტში უნდა ჩავაბარო.-მითხრა და გამიღიმა.-ახლა როდესაც

დაისვენე მინდა კაფსულაზე დაგელაპარაკო.-ეს თქვა და მაშინვე წამოხტა.-კაფსულა

ორი ძირითადი ელემენტისგან შეგდება:ერთი გარე სამყაროს აკვირდება,მეორეში კი

შენ ზიხარ.ორივე უჟანდი ლითონისგან არის დამზადებული.-მან თვითმფრინავში

მყოფ მონიტორს ხელი დააჭირა და მონიტორი ცისფრად აინთო.მონიტორმა ჰაერში

ლივლივი დაიწყო.ელენამ ის გაადიდა და ხელით მანიშნა ახლოს მოდიო.მეც

მივუახლოვდი.-პატარა კაფსულაში მარტო შენ ჩაეტევი.დიდ კაფსულაში კი იარაღი

და გადასარჩენად საჭირო ნივთები იქნება.შენი კაფსულა დიდში იქნება

მოთავსებული.როდესაც გაიღვიძებ დიდი კაფსულა დაგელაპარაკება და

აგიხსნის,თუ რა ხდება გარე სამყაროში,ოღონდ ჩემი ხმით.-მითხრა მან სიხარულით-

პროგრამა იქნება ჩაწერილი,რომელიც ჩემი ხმით დაგელაპარაკება.

-აჰა.ერთი კარგი ამბავი უკვე გავიგე.-ვთქვი ღიმილით.ეს ვთქვი თუ არა ელენა

მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა.მე შევკრთი.-რისთვის დავიმსახურე?-

-იმისთვის,რომ თავაზიანი და საყვარელი ხარ.-მითხრა ღიმილით.-დაიმახსოვრე:მე

სულ შენს გვერდით ვიქნები,ოღონდ პირდაპირი მნიშვნელობით.-ამ დროს ვიღაც

კაცის ხმა გაისმა:

-ელენა!სასურველ სიმაღლეს მივაღწიეთ.დაჯექით და ღვედები შეიკარით!-ეს

ყველაფერი კაცმა ინგლისურად თქვა.ბევრი რამე გავიგე,მაგრამ ელენამ მაინც

ყველაფერი გადამითარგმნა.

-კარგი.ახლა დაჯექი და ღვედები შეიკარი.-მითხრა სერიოზული სახით.დავჯექი,ის

გვერძე მომიჯდა.ღვედები შევიკარით და ელენამ თქვა:

-ჩვენ მზად ვართ.-

-კარგი,მაშინ დავიწყოთ.-ეს თქვა კაცმა და ძალიან დიდი სისწრაით დავიწყეთ

ფრენა.ისე სწრაფად,რომ გარეთ ქვეყვების პეიზაჟების ნაცვლად გადღაბნილ

სურათებს ვხედავდი.და დაახლოებით ნახევარ საათში თვითმფრინავმა სიჩქარეს

უკლო.სულ მალე დაშვება დავიწყეთ.მალენე მიწაზე დავეშვით და

გავჩერდით.ღვედები გავიხსენით და ფეხზე ავდექით.მე კარებისკენ წავედი,მაგრამ

კარები ვერ გავაღე.აქ ელენამ მიშველა.მან ღილაკს თითი დააჭირა და კარები გააღო:

-მხოლოდ თქვენს შემდეგ.-ვუთხარი და გზა დავუთმე.ელენა ჩავიდა და მეც

მივყევი.როდესაც მიწაზე დავდექი,იქ ამერიკის შეერთებული შტატების ალკოსტი

დამხვდა.კინაღან ო ღმერთო ჩემოს ძახილი დავიწყე,მაგრამ თავი შევიკავე და

გავუღიმე.ალკოსტმა ხელი გამომიწოდა:

-Hello Tornike. I alckost of USA welcome you in Washington.-მითხრა მან ღიმილით.მე

მას ხელი ჩამოვართვი.

-მან თქვა...-დაიწყო ელენამ.

-ელენა,მადლობა დახმარებას რომ ცდილობ,მაგრამ,თუ რამეს ვერ გავიგებ გკითხავ

კარგი?-ვუთხარი ღიმილით.

-კარგი.-მითხრა ელენამ ნაწყენი ხმით.

-Thank you for, such good welcome Mr alckost.-ვუპასუხე ღიმილით.მან მანქანისკენ

მიმანიშნა და მეც შიგნით ჩავჟექი.ჩვენ მფრინავი მანქანით წავედით,ამის შედეგად

ჩვენ სწრაფად მივედით დანიშნულების ადგილას.

მე მანქანიდან გადმოვედი.ელენაც გადმოვიდა და ჩემს გვერდით დადგა.

-აი მოვედით.-მან ხელი დიდი შენობისკენ გაიშვირა.შენობა დაახლოებით ორ

სართულიანი იყო.სამაგიეროდ ფართობით და სიგძით დიდი.ის დაახლოებით

საფეხბურთო მოედნის ხელა იყო.მე გავშტერდი.

-შეგიძლია მითხრა,რატოა აქაურობა ასეთი დიდი?-ვკითხე ელენას.

-მოდი შევიდეთ და ყველაფერს აგიხსნი.-მითხრა ღიმილით.ხელი ჩამკიდა და იქამდე

მითრევით მიმიყვანა.მერე ხელი გამიშვა და უზარმაზარი კარები გააღო.იქ რაც

დავინახე გასაოცარი იყო:იქ არც ერთი კედელი არ დამხვდა,მაგრამ სივრცე სავსე იყო

სხვადასხვა დანადგარებით.თვალებში ორი მანქანა,ერთ მოტოციკლეტი და ერთი

თვითმრინავი მომხვდა:

-ისა...აქ მანქანები რატოა?-ვკითხე ელენას.

-ეს შენი მანქანებია თორო.-მიპასუხა მან ღიმილით.გამიხარდა,მაგრამ მაინც

დავმწუხრდი.

-და ტარება რომ არ ვიცი?-

-ისწავლი-მიპასუხა მან.

-და როდის?ეხლა ამის დრო არ არის.-

-ვაი მეეეე!ნუ ხარ პესიმისტი!რო გაიღვიძებ პროგრამა გასწავლის.-მითხრა სიბრაზით.

-და ამდენი რა საჭიროა?-ვკითხე ისევ.

-ორი ამანქანაა.აქედან ერთი სამხედროა და ძალიან რთულ ადგილებში

მოსიარულე.მეორე საჰაეროა და ხმელეთიდან ორი მეტრის სიმაღლეზე მფრინავი,თან

ძალიან სწრაფია.ეს მოტიციკლია,რომლითაც შეძლებ გაუვალ ტყეებში სიარულს.აი

ეს!ეს არის რეაქტიული თვითმფრინავი,რომლითაც ცაში შეძლებ ფრენას.შეძლებ

დააკვირდე სხვადასხვა ადგილებს და არამარტო ადგილებზე,არამედ ცხოველებზე.რა

თქმა უნდა თუ იქნება.-თქვა და თავი გააქნია.-მოდი გზა გავაგრძელოთ.-მან გზა

გააგრძელა და მეც გავყევი.ჩვენ დიდ შავ პლატპორმს მივუახლივდით.ის იყო

მრგვალი და დიდი,შიგნით სხვადასხვა რგოლები და ზოლები იყო

გამოსახული,რომლებიც თეთრად ელავდა.-აქ შენ პროგრამა გავარჯიშებს.

-კი მაგრამ როგორ?-ვიკითხე.

-აქ ის შენ გარეთ მყოფ საშიშროებებს გამოგისახავს და მათთან გამკლავებას

გასწავლის.-მიპასუხა ელენამ.

-გასაგებია.მაგრამ იცი რა ვერ გავიგე?თუ დედამიწაზე უნდა ვიყო,მე ყველა ჯიშთან

გამკლავება ვისწავლე და შესაძლოა,რომ ახალი ჯიშები წარმოიქმნას?-ვკითხე მას.

-არ ვიცი ზუსტად რა მოხდება,მაგრამ სიფრთხილეს თავი არ სტკივა.-მიპასუხა მცირე

ყოყმანის შემდეგ.-კარგი.გავაგრძელოთ.-მე მას გავყევი.-ახლა მე იარაღის საცავს

გაჩვენებ.-მან ერთ-ერთ ინჟინერს საცავის გახსნა სთხოვა.მან სენსორულ კომპიუპერს

თითი დააჭირა და საცავიც გაიხსნა.იქ ძალიან ბევრი ხმალი,მშვილდი,ისარი,თოფი,

დანა,შუბი,ნაჯახი და სპეციალური უნიფორმაეკიდა.

-ეს არის ყველაფერი რაც შენ დაგჭირდება.უნიფორმა უმაღლესი ქსოვილისგან არის

დამზადებული და ის არ იხევა.მას აქვს ყველა საჭირო განყოფილება.მარცხენა ხელზე

გაქვს ღილაკები,რითაც შეგიძლია გამოიძახო სასურველი მანქანა.კიდე გულზე გაქვს

ღილაკი.მას როდესაც დააჭერ ზურგიდან ფრთები დამოგივა...-

-მოკლედ თავი ბეტმენი მგონია.-

-ხო.ასეც შეიძლება თქმა.-ელენას გაეცინა.

-და თუ რაღაც სტიქიური მოვლენა იქნება და ეს „სახლი“ დაშავდა რა უნდა ვქნა?-

ვკითხე მე.

-თუ სტიქიური მოვლენა იქნება,მაშინ პროგრამა დამცავ ველს შექმნის და „სახლს“

არაფერი დაემართება.-მიპასუხა მშვიდათ.

-მაგარია.-ვთქვი კმაყოფილმა.უცებ ხმა მოისმა.

-თორო!-მე ხმის წყაროსკენ გავიხედე.ეს დედა იყო.

-დედა!-მისკენ გავიქეცი და ჩავეხუტე.მან ტირილი დაიწო.მე მას სახეზა შევეხე და

ცრემლები მოვწვინდე.-დე ნუ ტირი რააა.-მაგრამ გავაცნობიერე,რომ ტირილის

მიზეზი ჰქონდა.ის ხომ მეორეჯერ ვეღარ მნახავს.გვერდით მამა მოგვიდგა და

ჩაგვეხუტა.მას თვალებში შვხედე.მან მითხრა:

-თორო.შენ ყველაზე მამაცი ადამიანი ხარ,ვისაც კი ოდესე შევხვედრივარ.-ეს მითხრა

და უფრო მაგრა ჩამიკრა გულში.

-თორო.შენი მშურს.ასეთი რამე მეც მინდა მქონდეს.-მითხრა ლუკამდა დარბაზისკენ

მიმითითა.ლუკამ შემომხედა და გამიცინა.მე მისკენ წავედი და ჩავეხუტე.ნიკას

შევხედე და ის მე არ მიყურებდა.მის მზერას თვალი გავაყოლე და მან ელენასკენ

მიმიყვანა.არც გამკვირვებია.ელენა ქალღმერთივით ლამაზი იყო.მას ლურჯი

თვალები ჰქონდა და შავი თმა.შავი კაბა კი მის ლამაზ ფეხებს აჩენდა.ლუკას რომ

გავეცალე ნიკასკენ წავედი:

-გინდა გაგაცნო?-ვკითხე მას.

-ჰა?რა?ა ჰო.მინდა.-მითხრა და მეც ეგრევე ელენასკენ გავიქეცი.

-ელენა.წამო ჩემები გაგაცნო.-

-კია.-მითხრა და გამიღიმა.ჩვენ დედასკენ,მამასკენ და ბიჭებისკენ წავედით.

-გაიცანით ეს ელენაა.-ვუთხარი ოჯახის წევრებს.-ეს დედაჩემია.

-სასიამოვნოა მისის მიქაბერიძე-უთხრა ელენამ და ხელი გაუწოდა.

-გთხოვ ეკა დამიძახე.უპასუხა დედამ.

-ეს მამაჩემია.

-გამარჯომა მისტერ...-

-დათო.-მიეხმარა მამა და მანაც ხელი ჩამოართვა.

-ეს ჩემი ძმა ლუკაა.-

-გამარჯობა ლუკა.-

-გაგიმარჯოს ელენა.-

-და ჩემი უფროსი ძმა ნიკა.-ნიკას შევხედე.ის ელენას თვალს ვერ აშორებდა.

-გამარჯობა.-ნელა თქვა ელენამ.ჩანს ენა დაება.

-გამარჯობა.-უთხრა ნიკამ და ხელზე აკოცა.ისევე როგორც ფილმებში.

-ელენა ჩემი ინსტრუქტორია.-ვუთხარი მშობლებს.-მოდი დედა აქაურობას

დაგათვალიერებინებ.

-კაი დე.-დედა მიხვდა ჩემს ჩანაფიქრს.-დათო,ლუკა,მანქანები არ გაინტერესებთ?-

კითხა დედამ მამას.

-ჰო.კი.აბა რა.-თქვა მამამ და ლუკას მუჯლუგუნუ წაკრა.

-ჰო მამა.წამო ჰამერი ვნახოთ.-უთხრა ლუკამ.ჩვენ ნიკა და ელენა დავტოვეთ.არ ვიცი

რაზე ილაპარაკეს,მაგრამ რომ ვუყურებდით ელენა სულ იცინოდა.ნიკა კი უღიმოდა.

-დედა. დანარჩენები სად არიან?-ვკითხე მას.

-ისინი ვერ წამოვიდნენ.მთავრობამ მარტო ჩვენ გამოგვიშვა.შენმა მეგობრებმა

მოგიკითხეს.თქვეს მას არასდროს დაივიწყებთო.-მე ბევრი მეგობრები

მყავს.ლუკა,სანდრო,ნიკა,გიო,მათე და სოსო.სოსო ყველაზე ჭკვიანია.მას ყოველთვის

ინტელიგრნტურად აცვია და თან ყოველთვის დალაგებული თმები აქვს.სანდრო

გოგოების კოლორიტია.ის კარგად ხუმრობს და გოგოებსაც ის უყვართ.მისი ძმა ნიკა

ცოტა დეგენერატია.მას დაცინვა უყვარს და თუ რამე ნაკლს შეგინიშნავს ის

ყოველთვის ამაზე დაგცინებს.გიო ანუ გენგი ძალიან კაი ტიპია.ის კარგი

ადამიანია.გენგი არასდროს დაგცინის და ის ასევე კარგი მეგობარია.აი მათე კი

ძალიან მაღალია.ის რაგბზე დადის და ხარივით ტანი აქვს,როგორც ნიკას.ნიკაც

დადის რაგბზე და ისინი თანაგუნდელები არიან.აი ლუკა კი ჩემი ბავშვობის

მეგობარია.მას მე პიველი კლასიდან ვიცნობ.ის ყველაფერზე იცინის და ძალიან

მაღალია.მიუხედავად იმისა,რომ თოთხმეტი წლისაა ის წვერს იპარსავს.

ელენა ჩემსკენ წამოვიდა და მითხრა:

-რა საყვარელი ძმა გყოლოა.-მითხრა ჩურჩულით და გაიარა.მე ნიკასკენ წავედი და

ვკითხე:

-აბა რაზე ელაპარკე?-ვკითხე მას,მაგრამ ის მე არ მიყურებდა და ისე მპასუხობდა.

-ის საოცრებაა.საოცრად ჭკვიანი და ლამაზი.-მითხრა მან.

-მან მითხრა,რომ საყვარელი ხარ.-ეს ვუთხარი თუ არა მან თვალებში შემომხედა.

-მართლა?-

-ჰო-ვუპასუხე-მაგრამ მე შენზე წინ ვარ.-ჩამეცინა.

-რას ქვია ჩემზე წინ ხარ?-მკითხა გაკვირვებულმა.

-მე მან მაკოცა?!შენ არა?!-ვუთხარი ცინიკურად და გამაღიზიანებლად.

-შე პატარა ჭია!-ეს ღიმილით მითხრა და გამომეკიდა.მე მამასთან გავიქეცი და მას

მოვეფარე.

-ჰა რა იყო! რას ცანცარებთ?-იკითხა მამამ.

-რა და ნიკას შეყვარებულმა პირველი მე მაკოცა!-ვუთხარი მამას სიცილით.

-ის ჩემი შყვარებული არ არის.-თქვა ნიკამ სრული სერიოზულობით.

-ნიკა! ბავშვობიდან გასწავლიდი, რომ ტყუილი არ შეიძლება.-უთხრა მამამ

ღიმილით.

-ხო კაი.შეიძლება მომწონს.-და ამ დროს ელენამ დამიძახა.

-თორო აქ მოდი რა.-მთხოვა მან.

-ხო კაი.მიყვარს!-აღიარა ნიკამ.ელენასთან მივედი.

-მინდა კაფსულა განახო.-მან ხელი კაფსულასკენ გაიშვირა.ის ვერცხლისფერი იყო და

მხოლოდ პატარა ოვალისებური შუშის ფანჯარა ჰქონდა.-აი აქ გაატარებ შენს

ცხოვრების დიდ ნაწილს.-მითხრა მან ღიმილით.-ახლა წადი და სპეციალური

ტანსაცმელი ჩაიცვი.ჯეკი გაგიძღვება.-მითხრა და ჯეკს დაუძახა.მეც მას

გავყევი.შემოვტრიალდი და დავინახე როგორ მივიდა ნიკა ელენასთან და

გამეცინა.ჯეკმა თითი ღილაკს დააჭირა და ძირიდან სხვადასხვა დანადგარები

ამოვიდა.

-აქ შენ თავს მოიწესრიგებ.აქ შენ თმას შეიჭრი,სტომატოლოგიურ მომსახურებას

მიიღებ,იბანავებ და ასე შემდეგ.ახლა კი ტანსაცმელი ჩაიცვი.-მითხრა და ტანსაცმენი

მაჩვენა.მე ხუთ წუთში გამოვიცვალე და ელენას მივუახლოვდი.

-ეს რა საზიზღრობაა.შემოტკეცილი მაქვს და არ მსიამოვნებს.-

-ხო.ასეა საჭირო და მაგიტომ.ქსოვილი შენთან ერთად იზრდება და ამისთვის მან

მთლი შენი ტანი უნდა იგრძნოს.ამიტომაც მოითმინე.ახლა კი შენი ჩაჯდომის

დროა.დაემშვიდობე მშობლებს.-მითხრა ნაღვლიანმა.მშობლებთან მისვლა არ

დამჭირვებია.თვითონ მომიახლოვდნენ.მე დედას ჩავეხუტე.

-დედა!დამპირდი, რომ არ იტირებ.კაი?-ვუთხარი დედას.მე უკვე დედას სიმაღლე

ვიყავი და ამიტომც მას ლოყებზე ფერება დავიწყე.

-გპირდები.-მითხრა და ჩამეხუტა.

-ლუკა!იცოდე როდეაც ჩახვალ ასტელონში NBA-ში უნდა ითამაშო კარგი?-

-შევეცდები.-მიპასუხა ღიმილით.

-შენ კიდე ნიკა,ელენას დაუახლოვდი და ოჯახი შქმენი კარგი?-ვუთხარი მას.

-ამის თქმა საჭირო არ იყო.ამას ისედაც ვაპირებდი.-მითხრა ღიმილით.მეც გამეცინა.

-მამა.შენ კიდე მსოფლიოში უმაგესი ქირურგი უნდა იყო.ამას ჩემი ხათრით გააკეთებ?

-აუცილებლად.-ეს მითხრა და გულში ჩამიკრა.

-თორო! ჩაჯდომის დროა!-მითხრა ელენამ.მე კაფსულას ნელა მივუახლოვდი,მაგრამ

ელენა მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.მე მას მოვცილდი და კაფსულასკენ წავედი.ის

ჩემზე დიდი იყო.ალბათ იმიტომ,რომ მე კიდე გავიზრდებოდი.-ჩვენ არასდროს

დაგივიწყებთ.-მითხრა ელენამ და მერე ლოყაზე მაკოცა.-წარმატებებს გისურვებ.-მე

მშობლებს ბოლოჯერ გადავეხვიე და კიბეზე ავედი.კაფსულაში ჩავდექი.ექთანმა

ორივე ვენაში წვეთოვანის მაგვაირი ნემსი გამიკეთა.

-აქედან საკვებს მიიღებ.-ამიხსნა მან.შემდეგ ტანზე რაღაცეები მიმაწება.-ეს შენს

გაზრდას დაარეგულირებს.-შემდეგ ის მომშორდა და მითხრა.-წარმატებებს

გისურვებ.-დავინახე დედას და ელენას როგორ მოადგათ თვალზე ცრემლი.მამამ

დედა ჩაიხუთა,ნიკამ კი ელენა.კასულის კარები ჩაიკეტა.შუშის მიღმა ჩემს ოჯახის

წევრებს და ელენას ვუყურებდი.თვალიდან ცრემლი მეც გადმომივარდა.მათ

გავუღიმე.იქამდე ვაკვირდებოდი,სანამ შემეძლო.მალევა ჩემი გონება სიბნელემ

შთანთქა.

თავი 4

-აააააააააა......-ისე დავამთქნარე თითქოს ორი თვის ბავშვი ვიყო.-რა

მოხდაააა?ესეთი ბოხი ხმა რატო მაქვს?თავი რატო მეფხავება?გუშინ არ ვიბანავე?-ამ

დროს თავის მოფხანა გადავწყვიტა და რაღაც ბევრი თმა ვიგრძენი.-ეს რა ჯანდამაა!ეს

რა ჩემი თმაა?არა.არ არსებობს.დაიცა ეს ჩემი ფრჩხილებია? რას მიგავს

ხელები.დაიცა.ელენამ მითხა თუ გაიღვიძებ,ანუ პროდრამამ სიცოცხლე

აღმოაჩინა.ანუ დედამიწაზე სიცოცხლეა?-ამ დროს ხმა შემომესმა.

-ხო თორო!დედამიწაზე სიცოცხლეა!-ეს ელენას ხმა იყო.

-ელენა!ეს შენ ხარ? -ვკითხე თვალებ დახუჭულმა.თმა თვალების გახელაში ხელს

მიშლიდა.

-ხო დაახლოებით.მე პროგრამა ვარ რომელსაც ელენას ხმა და ტანი აქვს.-მიპასუხა

მან.

-ა ხო,გამახსენდა.მიუხედავად იმისა,რომ ელენა არ ხარ,მაინც მიხარია შენი ნახვა.-

ვუთხარი მას ლაღად და უცებ მისი ლაპარაკი გავიაზრე.-დაიცა შენ ელენას ტანი გაქ?-

-ჰო.-მიპასუხა პროგრამამ.

- გასაგებია.ელენამ მითხრა პროგრამას ჩემი ხმა აქვსო.ტანზე არაფერი უთქვამს.-უცებ

ჩემი პრობლემა გავიაზრე.-ელენა.შეგიძლია თავის მოწესრიგებაში მომეხმარო?-

-ჰო.რა თქმა უნდა.-მიპასუხა თავის ქნევით.-ძალიან ცუდად გამოიყურები.-

-შეგიძლია დამეხმარო?-ვკითხე მას.

-რა თქმა უნდა.-ის მოვიდა და ხელი ჩამკიდა.ელენა გადმოსვლაში დამეხმარა.მთელი

კასულა თმით იყო სავსე და როდესაც იქიდან გადმოვედი,ჩემი თმა დაახლოებით

ოთხი მეტრი სიგრძის იყო.მან ღილაკს თითი დააჭირა და იატაკიდან

მოსაწესრიგებელი ოთახი ამოვიდა.მან სკამზე მომათავსა და ჩემი თმა სკამიდან

ამოწია.ელენამ ჩემი ყელი ძლივს იპოვა და შემდეგ ყელზე წინსაფარი შემომახვია.მან

ხელში მაკრატელი აიღო და მკითხა:

-აბა რა სტილის ვაჩხნილობა გინდა?-მე წუთით ჩავფიქრი და მერე ვუპასუხე.

-რავი.როგორიც გინდა.

-კარგი.-და მაშინვე თმის ჭრის ხმა გაისმა.როდესაც თმას მჭრიდა ვგრძნოგდი,რომ

თავიდან დიდი ტვირთი მეხსნნებოდა.დაახლოებიტ ათ წუთში საპარსი მანქანის ხმა

გავიგე.ელენამ გვერდები ამპარსა და ამის შემდეგ მითხრა:

-აი მზად არის.-სარკეში რომ ჩავიხედე მე სხვ ვიყავი.ჩემ თავს საერთოდ არ

ვგავდი.ეკვე წვერი ამოსული მქონდა და თან ის უკვე გრძელი იყო.მე უკვე მამაკაცი

ვიყავი და არა ის პატარა ბიჭი.

-შეგიძლია წვერის გაპარსვა მასწავლო?-ვკითხე ელენას დიდი დროის შემდეგ.

-რა თქმა უნდა.-მან უჯრა გამოაღო და იქიდან სამართებელი და წვერის საპარსი ქაფი

ამოიღო.-ჯერ მე შენ ელექტრონული თმის საჭრელი მანქანით გაგიპარსავ წვერს და

მერე სამართებლით კარგი?-

-კაი.-ვუპასუხე მას.მან ელექტრონული თმის საჭრელი ჩართო და ჩემი წვერის პარსვა

დაიწყო.მან ჩემი წვერის დიდი ნაწილი მოაშორა და ახლა წვერის საპარსი ქაფი

აიღო.მელენამ ის წვერზე წამისვა და შემდეგ სამართებელი აიღო.მან ის გახსნა და

ჩემი წვერის პარსვა დაიწყო.როდესაც მორჩა ელენამ წვერის საპარსი ქაფი

პირსახოცით მომიწმინდა,კარადა კიდევ გამოაღო და იქიდან პატარ ბოთლი

ამოიღო.მან ის გახსნა,სითხე ბელებზე დაისხა და მითხრა:

-ახლა გეტკინება.-მითხრა და ხელები გაპარსულ წვერზე დმადო.მე

ავყვირდი.სასტიკად ამეწვა გაპარსული წვერი და გინება დავიწყე.

-ეს რა ჯანდაბაა!-ვთქვი ბევრი ბილწი სიტყვის შემდეგ.

-ეს გაპარსვის შემდგომ წასასმელი სითხეა.ის კანს არბილებს და ალამაზებს.-მიპასუხა

მან შეწუხებული სახით.-ძალიან გეტკინა?

-კი ძალიან!-ვუპასუხე ყვირილით.ბოლოს როდესაც დავმშვიდდი ელენამ მითხრა.

-ეხლა ფრჩხლებს დაგაჭრი.მერე კი იბანავე კაი?-მითხრა და გამიღიმა.

-კაი.-ვუპასუხე და გავყევი.ის სკამზე დაჯდა სადაც ბევრი მაკრატელი ელაგა.მე

მივუახლოვდი და მის პირისპირ დავჯექი.მან ხელებზე ფრჩხილები დამაჭრა და

მითხრა.

-სააბაზანოში რო შეხვალ,ფორმა გაიხადე და ფეხის რჩხილები დაიჭერი.ესე ვერ

შევძლებ მათ დაჭრას.

-კარგი.-მაგიდაზე ყველაზე დიდი ფრჩხილები დავტოვე რაც ცხოვრებაში

მინახავს.სააბაზანოში შევედი.ფორმა გავიხადე და ფეხებს რომ შევხედე გული

გამისკდა.მაშინვე მაკრატელი ავიღე და დავიჭერი.შემდებ სააბაზამოში შევედი და

ვიბანავე.როდესაც მოვრჩი ბანაობას სარკეში ჩავიხედე და ჩემს ტანს

დავაკვირდი.ჩემი ტანი დაკუნთული იყო და ლამაზი.ჩემი თავი კი მოწესრიგებული.

გავიღიმე.საკმაოდ სიმპატიურად გამოვიყურებოდი.კარადა გამოვაღე და საცვლები

ავიღე.მერე ტანცაცმელი ჩავიცვი:სამხედრო მოკლე შარვალი და ნაცრისფერი მოკლე

სახელოებიანი მაისური.ფეხზე წინდა და სპორტული ფეხსაცმელი.სააბაზანოდან

გამოვედი.ელენა იქვე დამხვდა და მითხრა:

-ახლა უკვე მშვენივრად გამოიყურები.-მითხრა ღიმილით.

-შენ სილამაზეს ვერ შევედრები.-ვუპასუხე და გავიღიმე.

-მადლობა.ახლა სტომატოლოგიას მივხედოთ.-მითხრა და სტომატოლოგიურ

განყოფილებისკენ გამიძღვა.-ახლა დაჯექი და მოდუნდი.-მეც ასე გავაკეთე.მან

კბილები გამისუფთავა და გამიწკრიალა.სარკეში ჩემი კბილები რომ დავინახე,

გავოცდი.ასეთი თეთრი კბილები არასდროს მქონია.-კბილების საქმე მოვრჩით.ახლა

თვალებს მივხედოთ.ძალიან წითელია.არც მიკვირს შენ ხომ თვალები 1433215 წელი

არ გაგიხელია.

-დაიცა!რამდენი?-ვკითხე ღრიალით.

-1433215 წელი.-მითხრა მშვიდად.

-ჯანდაბა.-ეს ვთქვი და შუბლზე ხელი მივიდე.-ეხლა რომელი წელია?

-11435232 წელი.-მიპასუხა მან.

-ანუ კაფსულაში მილიონი წელი გავატარე?

-1433215 წელი.

-რა მნიშვნელობა აქვს.და ეხლა რმდენი წლის ვარ?-ვკითხე დაინტერესებულმა.

-შენი ტანის მიხედვით 25-ის-მიპასუხა მან.

-აააა!გასაგებია.-ვთქვი მე.-რას ამბობდი თვალებზე?

-ა,ხო.-მითხრა დაბნეულმა.-წამოდი.სამედიცინოგანყოფილებაში.-მას გავყევი.ის

სკამზე დაჯდა,მე კი სამედიცინო ლოგინზე წამოვწექი.მან უჯრიდან თვალში

ჩასაწვეთებელი სითხე ამოიღო.მან ჯერ ერთ თვალში ჩამიწვეთა,მერე

მეორეში.თვალები დავახამხამე.სითხე თვალებში ჩამივიდა.ხუთ წუთში თვალების

სიწითლემაც გამიარა და უკეთ ხედვა დავიწყე.-აი.ასე უკეთესია.-მითხრა და

გამიღიმა.

-ახლა შეგიძლია,რომ გარე სამყაროზე მელაპარაკო?-ვკითხე მას.

-ჰო.ახლავე.-გამოერკვა ის.მან ღილაკს დააჭირა და ოთახები ისევ იატაკში ჩავიდა.-ესე

იგი.გარე სამყარო ძალიან შეიცვალა.გლობალურმა დათბობამ მასზე ძალიან

იმოქმედა.ჰაერი ტოქსიკური ნივთიერებით იყო სავსე და ამის შედეგად...-ის შეჩერდა

და ყოყმანი დაიწყო.

-რა შედეგად?-ვკითხე მას.

-ჯობია შენი თვალით ნახო.-მითხრა და ფანჯრებთან მივიდა.ეს მთელი „ოთახი“

დაკეტილი ფანჯრებით იყო სავსე.ყველა ერთმანეთის მიყოლებით იყო

ჩაშენებული.ელენამ ღილაკს თითი დააჭირა და ყველა ერთად გაიღო.რაც დავინახე

ეს საოცრება იყო.მზე ახლა ამოდიოდა და ამიტომ ცოტა კიდევ ბნელოდა.სულ

სიმწვანე და სინათლე.ამდენი სინათლე ხოვრებაში არ მინახავს.პირდაპირი

მნიშვნელობით ყველაფერი ანათებდა.ბალახი მწვანედ,ისევე როგორც ფანარი.ხეებიც

ასე ენთო.მის ზროს რგოლები ჩამწკრივებულად უნათებდა.ირგვლივ სილამაზე

იყო.ცოტა ხანში მზეც ამოვიდა და ყველაფერი ჩაქრა,მაგრმ ეხლ სხვა რაღაც შევნიშნე.

ეს რაღაც ფრინველი იყო.უზარმაზარი,დაახლოებით სპილოს ხელა.მას არწივის და

მიმინოს მგვარი სახე ჰქონდა.ის მწვანე ფერის იყო,ნისკარტი კი ყავისფერი და

ყვითელი ჰქონდა.თვალები...ასეთი ფერის თვალები ფრინველზე არ მინახავს.ის

ლურჯი იყო.სახლის წინ მდებარე პატარა სივრცეზე,სადაც მან დაფრენა შეძლო.მან

ნისკარტი გააღო და ერთი მაგრად დაკივლა.

-ეს რა ფრინველია?-ვკითხე მას გაკვირვებულმა.

-ეს არის არწივის და მიმინოს მსგავსი ფრინველი.-მიპასუხა მან.

-და ასეთი დიდი რატოა?ან ესეთი ფერის?და აქაურობა რატო ანათებს?-მივაყარე

კითხვები.

-ხო გითხარი,რომ ტოქსიკურმა ნივთიერებებმა გარემოზე იმოქმედა მეთქი.-მითხრა

სიბრაზით.

-აააა.ხო გამახსენდა.-უცებ ჩემმა მუცელმა ღმუილი დაიწყო.-ელენა.

-რა მოხდა?-მკითხა შეწუხებულმა.

-საჭმელი არ გვაქვს?-ვკითხე მს მუცელზე ხელმიდებულმა.

-კი გვაქვს.-მითხრა ღიმილით.

თავი 4

წარმოუდგენლად გემრიელი საჭმლის შემდეგ მე ელენას ვკითხე:

-ელენა.-

-ჰო.-

-მარაგი რამდევი ხანი გვეყოფა?-

-თუ გამოვიზოგავთ ორი თვე.-მიპასუხა მან.

-და თუ არ გამოვიზოგავთ?-

-მაშინ ერთი თვე.-მიპასუხა.

-და ამის შემდეგ?-კითხვა დავუსვი მას.

-რის შემდეგ?-კითხვა შემომიბრუნა ელენამ.

-ანუ,მარაგი როცა ამოგვეწურება რა უნდა ვქნათ?-

-შენ უნდა ინადირო.-მითხრა მან მშვიდად.

-აააააა.გასაგებია.-ჩავფიქრდი მე.-და...როგორ?

-ამას ეხლავე ისწავლი.-მითხრა და თითები დაატკაცუნა.მაშინვე სავარჯიშო წრე

ჩაირთო.-ახლა შენი აბჯარი ჩაიცვი და სასურველი იარაღი აირჩიე.-მან კიდევ

ერთხელ დაატკაცუნა თითები და ახლა ქვემოდან იარაღის განყოფილება ამოვიდა.

-და აბჯარი როგორ ჩავიცვა?-ვკითხე მას.

-კაია რომ მკითხე.-ის აბჯართან მივიდა.მან თითი მარცხენა მაჯაზე მდებარე ღილაკს

გააჭირა და უეცრად შავი ლამაზი აბჯარი უბრალო სამაჯურად გადაიქცა.

-ვაააა?!-გავოცდი მე.-მაგარია.

-ხო.ახლა სამაჯური გაიკეთე.-მე მაშინვე სამაჯურს ვსტაცე ხელი და მარცხენა

მკლავზე გავიკეთე.ის საათს გავდა,მაგრამ ციფერბლატის ადგილას მას თეთრი

სენსორული ღილაკი ქონდა.როგორც ჩანს სენსორული ღილაკის მარჯვენა მხარეს

ჩამრთველი ჰქონდა.ჩამრთველს თითი დავაჭირე და სენსორი ჩაირთო.მე მას

დავაჭირე.მალე მთელი ხელი გამიშავდა.ის მთელ ტანზე მომედო თავის გარდა.მალე

ეს კოსწიუმი სხვადასხვა ადგილებში გათეთრდა:გულზე თეთრი ღილაკი

გამიჩნდა,არცენა მკლავზეც და უცებ კოსტიუმმა თავისი ნამდვილი სახე დაიბრუნა.

-ვაუ!რა მაგარია.-ვთქვი გაოცებულმა.

-ჰო.ნამდვილად მაგარია!-მიპასუხა მან.-ახლა იარაღი აირჩიე!-მე თვალი ლამაზ და

ბასრ ხმალს დავადგი და სწორედ ის ავირჩიე.

-კარგი არჩევანია!

-ჰო მაგრამ,სად ჩამოვიკიდო?-ვკითხე მას.

-სადაც გინდა ხმალი იქ მიიდე და მერე შენთვითონ ნახავ.-მე ხმალი ზურგზე მივიდე

და უცებ ხმალი ქარქაშში აღმოჩნა.

-მაგარია.-გამახსენდა,რომ მე სასროლი იარაღი მჭირდებოდა.-შეიძლება თოფი

ავიღო?

-რაც გინდა ის აიღე.-მითხრა მან.მე „პისტოლეტი“ავიღე და მარჯვენა ფეხზე

მივიდე.ისიც ქარქაშში მოექცა.

-ახლა საქმეს შევუდგეთ.-მითხრა და სავრჯიშო წრესთან მივიდა.მეც გავყევი.-ახლა

ცენტრში დადექი.-მე ცენტრში დავდექი.-ახლა მე შენ ჩაგიტვირთავ ცხენის და ღორის

მსგავს არსებას.და შენ ის უნდა მოინადირო.გასაგებია?-მკითხა ელენამ.

-ჰო.და როგორ გამოიყურება?-და ამ დროს მე გარეთ აღმოვჩნდი.გული კინაღამ

ამომივარდა.მე გარეთ ვიყავი და გარე სამყაროს არ ვიცნობდი.მე თვალი რაღაც

არსებას მოვკარი.ის მინდორში ბალახობდა.ის ყავისფერი იყო,თავით და კუდით

ღორს გავდა,მაგრამ ფეხებით ცხენს.მე მუხლებში მოვიხარე,მას

მივუახლოვდი,ოღონდ ძალიან ნელა,მე იარაღი ამოვიღე და ის დავტენე.უცებ

ღორცხენმა ყურები აზიდა,ჩემსკენ შემოიხედა და გაიცა.მე მას გავეკიდე,მაგრამ ვერ

დავეწიე.გავჩერდი იარაღი მოვიმარჯვე და სროლა დავიწყე,მაგრამ ვერ

მოვახვედრე.თავში ერთმა აზრმა გამიელვა.გამახსენდა ელენას ნათქვამი:“ხელზე

ღილაკები გაქვს.როდესაც დაგჭირდება რამე ტრანსპორტი ერთ-ერთ ღილაკს

დააჭირე და სასურველი თრანსპორტი მოვა“.მე მარცხენა ხელი გულამდე ავწიე და

მერე მოტოციკლის ღილაკს დავაჭირე.ჩემს გვერდით მოტოციკლი გაჩნდა.მე მას

შევახტი და ღორცხენას გავეკიდე.მე მას მივუახლოვდი და ხანჯალი მოვიმარჯვე.მე

ღორცხენას გვერდით მივედი და ხანჯალი პირდაპირ ფეხებში გამოვუსვი.ის

დაებერტყა.მე მოტოციკლეტი მოვასრიალე და მასთან მივედი.ის ტკივილისგა

კიოდა.მე ხმალი ყელთან მივუტანე და ყელის გმოჭრა დავაპირე,მაგრამ მას რომ

შევხედე მე ის შემეცოდა.ელენამ მითხრ,რომ ეს ცხოველი უნდა მომეკლა.მე ძალღონე

მოვიკრიბე და მას ხმალი ყელში ჩავცხე.უცებ ყველაფერი განათდა და მე თავი ისევ

სახლში ამოვყავი:

-მე...მე მეგონა ეს სინამდვილე იყო.

-არა.ეს უბრალოდ ვარჯიში იყო.-მიპასუხა მან.-დღეს მე შენ კიდევ ოთხ ცხოველს

გაგაცნობ.-პირველი თხა იყო,რომელსაც ნისკარტი და წითელი ბეწვი ჰქონდა.მას

მშვილდით ხიდან ვესროლე.მეორე კი კურდღელი იყო,რომელსაც ეშვები ჰქონდა.ის

მე ხაფანგით დავიჭირე.მესამე იყო ცხენი რომელსაც ხარის რქები ჰქონდა და მეოთხე

კი ძროხა,რომელსაც ირმის რქები ამოსვლოდა თავზე და თან ლურჯი შეფერილობის

იყო.დღის ბოლოს დაღლილი ვიყავი.არაქათი გამძვრა.ელენამ სენდვიჩი გამიკეთა.მე

ის შევჭამე.ხეები ისევ აინთო და ბალახიც მწვანედ აინთო.ის დიდი არწივი

დაბრუნდა.როგორს ჩანს დილით კარგად ვერ დვაკვირდი.ისიც ანათებდა:ტანის

უმეტესი ნაწილი მწვანედ ხასხასებდა,მაგრამ მთლიანად არა.მას ტანზე ასევე

სხვადასხვა ფერებში კოპლები და ზოლები უნათებდა.მისი სილამაზით დატკბობით

დავაიღალე.მერე დავწექი და დავიძინე.ეს იყო ჩემი პირველი დღე დედამიწაზე.

თავი 5

დილთ ადგომა რვა საათზე მჩვევია,მაგრამ დღეს მე დილის ექვს საათზე

გამეღვიძა.ძილი კი ვეღარ შევიბრუნე,ამიტომაც ავდექი და საპირფარეშოში

შევედი.როდესაც გამოვედი ელენა იქ დამხვდა და შევხტი:

-ვაი?!

-დილა მშვიდობისა თორო.კარგად გეძინა?-მკითხა მან ღიმილით.

-ჰო.-ვუპასუხე მას.-ძალიან შემაშინე!

-ბოდიში.-მითხრა მან.-ეხლა ჩაიცვი,და საჭმელად მოდი.-მე ჩემს მწვანე საცვალს და

ნაცრისფერ მაისურს დავაკვირდი და ეხლაღა მივხვდი,რომ თურმე ნახევრად

შიშველი ვყოფილვარ.ჩქარა მივირბინე ოთახში და თანსაცმელი ჩავიცვი.იგივე რაც

გუშინ მეცვა.კბილები გამოვიხეხე და თმები დავივარცხნე.მერე ოთახიდან გამოვედი

და ღილაკს დავაჭირე.ოთახი ისევ ძირს ჩავიდა.მე ელენესთან მივედი და ბართან

მაღლ სკამზე დავჯექი.ელენა ბარში საჭმელს მიმზადებდა:

-ლამაზი ტრუსები გქონდა.-მითხრა სიცილით.

-რაც იყო ის ჩავიცვი.-ვუთხარი მე.უცებ ერთი კითხვა მომივიდა აზრად.-შენ

ჰოლოგრამა ხარ თუ რობოტი?

-მე უახლესი მოდელი ვარ.მე ჰოლოგრამა ვარ,რომელსაც შენ შეგიძლია შეეხო.ანუ

რობოტიც ვარ ნაწილობრივ.-მიპასუხა მან.

-მაშინ მე რაღას დამტოვეს?შენც შეგიძლია,რომ გააკეთო ის რასაც მე ვაკეთებ.-

ვუთხარი მას სიბრაზით.

-პრობლემა იმაშია,რომ მე ამ სივცის გარდა სხვაგან წასვლა არ შემიძლია.-მიპასუხა

მან.

-და რობოტებზე რას მეტყვი?მათ ყველგან სიარული შეუძლიათ და ასევე ნადირობა.-

არ ვეშვებოდო მე.

-რობოტსა და ადამიანს შორის განსხვავება ისაა,რომ რობოტს ინსტინქტები და

გრძნობები არ გააჩნია.-მიპასუხა მან.-ახლა კითხვების დასმას თუ მორჩი ჭამა

დაიწყე.-მითხრა და წინ დიდი სენდვიჩი დამიდო.მის გვერდით კი წვენი.ჭამას რომ

მოვრჩი,კბილების გასახეხად წავედი.კბილები რომ გავიხეხე ელენესთან მივედი და

ვკითხე:

-აბა.შევუდგეთ საქმეს?

-დღეს შენ ფრინველებზე ინადირებ,მაგრამ მათ არ მოკლავ.მხოლოდ გამოიკვლევ.-

მითხრ მან.

-კარგი.-ვუთხარი მას.მე სამაჯური ჩავრთე და სენსორს თითი დავაჭირე.ისევ ჩემი

აბჯარი დაბრუნდა.იარაღების განყოფილებასკენ მივედი და მშვილდ-ისარი

ავიღე.კაპარჭი ზურდზე მივიდე,მშვილდი კი ხელში დავიჭირე.მერე პატარა დანა

ავიღე და მარჯვენა მხარეს ქამრის დონეზე მივიდე.ბოლოს სავარჯიშო წრეზე

დავდექი და ელენას ვუთხარი:

-ჩართე.-მან ღილაკს თითი დააჭირა და მე ისევ გარეთ აღმოვჩნდი,ამჯერად

კლდეზე.მე ჩავფიქრდი და მივხვდი,რომ უნდა გავფრენილიყავი.ამიტომაც მე გულზე

მდებარე ღილაკს დავაჭირე და უცებ ზურგზე ფრთები ამომივიდა.ერთი ფრთა

დაახლოებით ოთხი მეტრი სიგრძის იყო.ის თეთრ ჩვეულებრივ ფრთას გავდა და

როდესაც მას შევეხე,მე ჩემი შეხება ვიგრძენი.გამიკვირდა.მეგონა ვერ ვიგრძნობდი.

ფრთები გავშალე და გავიმართე.გავარჯიშება გადავწყვიტე.ფრთების ქნევა დავიწყე

და მალევე მიწას ავცდი.ისევ დავეშვი.შემდეგ კლდის კიდესკენ გავიქეცი და მთიდან

გადავხტი.თავიდან მეგონა ვერ გავფრინდებოდი,მაგრამ შემდეგ მე მოღუნული

ფრთები გავშალე.ზემოთ და ზემოთ ფრევა დავიჭყე.ფრთებს უფრო და უფრო მაგრად

ვიქნევდი.ბოლოს ქველოდ,რომ ჩავიხედე სხვადასხვა ცხოველები დავინახე.ეს რაღაც

ახალი ჯიში იყო,რომელსაც მე ჯერ არ ვიცნობდი.ის ძალიან გავდა მარტორქას:მას

ტანი დიდი ჰქონდა და ორი რქის მაგივრად კიდევ ორი შუბლზე ჰქონდა

ამოსული.მალევე ჩემი ყურადღება იმ დიდმა არწივმა და მიმინოს მაგვარმა მწვანე

დიდმა ფრინველმა მიიქცია.მე უფრო ზემოთ ავფრინდი და მალევე დავეწიე.მასზე

მაღლა დავფრინავდი და ამიტომ ის ვერც კი მამჩნევდა.ალბათ ის ყველაზე დიდი

ფრინველი იყო და ამის შედეგად ის მიჩვეული იყო ყველაზე მაღლა ფრენას.უეცრად

მან ეს რქებიანი მარტორქა შეამჩნია და დაშვება დაიწყო.ის მას ძალიან მიუახლოვდა

და შემგეგ თავისი უზარმაზარი ბრჭყალები მას შემოხვია.მან რქების ქნევა

დაიწყო,მაგრამ ის მალევე მოკვდა.მას ფრინველის ბრჭყალები ტანში ჰქონდა

ჩარჭობილი და ამის შედეგად ის სულ სისხლში იყო ამოსვრილი.მე მას გავყევი.ის

მთაზე დაფრინდა და მე მივი მოშორებით დავფრინდი.თვალები აცრემლებული

მქონდა ქარის გამო.მე იმის ყურება არ მინდიოდა,თუ როგორ დაძიძგნიდა ის მის

საჭმელს.როდესაც მორჩა ის ისევ გაფრინდა.მე მას გავყევი,მაგრამ ეხლა უკვე

სათვალეებით.ახლა უკეთესად ვხეავდი.არწივი ჩემთვის უცნობ ადგილებში

მიფრინავდა.ცოტახნის შემდეგ ჩვენ ძალიან დიდ ტყეში ამოვშნდით.ხეები ძალიან

დიდი იყო.ალბათ ეს ძალიან ძველი ხეებია.ფრინველი იქვე მდებარე კლდეზე

აფრინდა და იქ თავის ბუდესთან დაჯდა.ბუდეში სხვა ფრინველი იჯდა,ზუსტად

იგივე.ეს ალბად მისი ცოლი იყო და ალბათ კვერცხებს ჩეკავდა.მამრმა ფრინველმა მას

ხორცი მოუტანა და მას მისცა.მდედარმა ის შეჭამა.ბოლოს მათი ყურება მომწყინდა

და სხვაგან გავფრინდი.გზადაგზა დიდი ცხოველები მხვდებოდა.უზარნაზარი

ქორბუდა ირემი.შემდეგ დიდი ლომი ვნახე,რომელსაც ზურგზე ნამგალისებური

იასამნისფერი ნახატი ჰქონდა.ბოლოს ჩამოღამდა და მეც ელენასთან დაბრუნება

მომინდა.მე დავიყვირე:

-ელენა!-არავინ მიპასუხა.-ელენა გამაღვიძე ეხლა!გამოვიკვლიე უკვე ეს მივი!-მე ისევ

სახლში აღმოვშნდი.

-მივი რა არის?-მკითხა მან.

-მივი ის ფრინველია,არწივს და მიმინოს რომ გავს.

-მაინც ვერ გავიგე.-მითხრა შეწუხებულმა.

-მივი!ანუ მიმინო და არწივი.მივი.

-აააა.გასაგებია.-მიპასუხა მან.

-იცოდი,რომ დედამიწაზე ორი სახის ტყე ყოფილა?-ვკითხე მას.

-არა.-მითხრა მან.-ამიხსენი გთხოვ.

-ერთი ნაწილი დაბალი ხისგან შედგება,მეორე კი მაღალი ხეებისგან.-ავუხსენი მას.-

დიდში ტანით დიდი ცხოველები და ფრინველები ცხოვრობენ,პატარაში კი პატარა

ზომის.-ელენა წამით ჩაფიქრდა და ბოლოს მითხრა.

-ვფიქრობ ხვალ გარეთ გასვლას შეძლებ.-მითხრა მან.მე შევკრთი.

-ხო მაგრამ ყველა ჯიშზე ხომ არ მივარჯიშია?

-შენ იმ ჯიშზე ივარჯიშე ვინც ახლომახლო დაძრწოდა.გარეთ უამრავი სხვა ჯიშებიც

არსებობს.ამიტომ შენ უნდა გარეთ გახვიდე და ისინი გამოიკვლიო.ხვალე შენ გარეთ

გახვალ.-მითხრა მან.-ახლა კი შენ შენი წვნიანი შეჭამე.მერე კი დიძინე კარგი?

-კარგი.-ვთქვი ნაღვლინად,მაგრამ ამას კარგი მხარეებიც ჰქონდა.ახალი ჯიშების

აღმოჩენა ძალიან საინტერესოა.მე სამზარეულოში მივედი და ბართან დავჯექი.მერე

წვნიანის ჭამას შევუდექი.როდესაც ჭამა დავასრულე და ჩემს ოთახისკენ წავედი მე

ერთი კითხვა დამებადა:

-თუ ეს ცხოველები,რომლებზეც მე ვვარჯიშობდი და ჰოლოგრამაში იყო

გამოსახული.მაშინ ჰოლოგრამამ დიდი ტყე როგორ გამომისახა,თუ ის არასდროს

აღმოუჩენია?

-ჰოლოგრამა ხედავს იმ სივრცეს სადაც შენ ვარჯიშის დროს იყავი,ოღონდ ამის

შემდეგ შენ ვეღარ წახვიდოდი,რადგან მეტი აღარ ჰქონდა ნანახი და

გამოკვლეული.ამიტომაც შენ უნდა გახვიდე გარეთ და გამოიკვლიო დანარჩეი

სამტარო.-მითხრა მან.მე ღილაკს თითი დავაჭირე და ოთახიც ამოვიდა.მერე ოთახში

შევედი.ტანსაცმელი გავიხადე და ისევ მაისრი ჩავიცვი.მერე ჩუსტები ამოვიცვი

დასააბაზანოში შევედი.კბილები გავიხეხე და კარებისკენ წავედი.ოთახიდან თავი

გავყავი და დავიყვირე:

-ძილინებისა ელენა.

-ძილინებისა.-მითხრა მან სამზარეულოდან.მას დვაკვირდი მან გამიღიმა და ისევ

ჭურჭლის რეცვა განაგრძო.მე წყალს დავაკვირდი და შემდეგ ვკითხე.

-ელენა.დედამიწაზე წყალიარის?-ელენა ჩაფირდა.

-წესით კი.აბა ისე ცხოველები ვერ იარსებებდნენ.-მითხრა მანმე თავი რადენჯერმე

ცოტათი დავხარე და ვუთხარი.

-კარგი ელენა.ძილინებისა.

-ძილინებისა.-კარები დავხურე.მე ლოგინთან მივედი და ლოგინში ჩავწექი.ძილი

მალევე მომერია და ბოლოს ჩამეძინა.

თავი 6

ღამე კარგი სიზმარი დამესიზმრა.დამესიზმრა ერთი უბრალო დღე.მე იმავე

ასაკის ვიყავირა ასაკისაც ეხლა ვარ.ახლა დილა იყო და მე სამუშაოდ მივდიოდი.ჩემი

სამუშაო სახლების შენების შესახებ იყო.მე არქიტექტორი ვიყავი.ლოგინიდან ავდექი

და გარეთ გავიხედე.გავყურებდი ასტელონის ლამაზ ხედებს.შემდეგ ჩავიცვი და

დედასთან ჩავედი.დედა საუზმეს მიმზადებდა.უკვე სახეზე ნაოჭი ჰონდა,მაგრამ

ძალიან ცოტა.ამას მხოლოდ მაშინ დაინახავდით,თუ მას სახეზე კარგად

დააკვირდებოდით.ისე ძალიან კარგად გამოიყურებოდა:

-დილამშვიდობისა დე.-მივედი და ლოყაზე ვაკოცე.

-დილამშვიდობისა.-მითხრა მან.მალევე მამაც ჩამოვიდა.მე ამ დროს დივანზე

წამოწოლილი ტელევიზორს ვუყურებდი.

-დილმშვიდობისა პატარა.-უთხრა მამამ და მას აკოცა.მამადედას პატარას

მოფერებით ეძახდა.მამასაც შემატებია ასაკი.მას თმა უკვე ჭაღარა ჰქონდა.

-დილამშვიდობისა.-უთხრა დედამ ღიმილით.მალევე ნინიც ჩამოვიდა.უკვე

გაზრდილი და გალმაზებული.მე რომ დავტოვე მაშინ ხუთის იყო,ეხლა კი უკვე

თექვსმეტისაა.დედას დამსგავსებია.ისიც დედასავით ლამაზია გახდა.

-დილამშვიდობისა.-თქვა და დედას ლოყაზე აკოცა.მერე მამასთან მივიდა და მასაც

ლოყაზე აკოცა.

-დილამშვიდობისა საყვარელო.-უთხრა მამამ.ნინი ჩემს გვერძე ტახტზე დაჯდა.

-ვა ბატყაჭ!-ვუთხარი და ხელით მოვუღიტინე.ნინი ახტა.მე გამეცინა.

-დეგენერატო.-მითხრა მან ღიმილით.ნინის შემდეგ ნინა ბებო ჩამოვიდა.მარტო

ის.დანარჩენები არა.უფროსები გარდაცვლილიყვნენ.ნიკას ელენა ყავდა ცოლად

მოყვანილი და ასევე მათ უკვე ერთი შვილი ყავდათ,მეორეს კი

ელოდებოდნენ.ოცდაცხრა წლის იყო და უკვე ცოლ-შვილი ჰყავდა.ელენა

ამერიკელია,მაგრამ საქართველოს მაინც კარგად შეეჩვია.ნიკამ ელენა ტრესტინგის

უნივერსიტეტში გაიცნო.იქ ნიკა სასწავლებლად იყო ჩასული. ლუკა კი მატრო

ცხოვრობდა ტრესტინგში,რადგან NBA-ში თამაშობდა.მელე დედამ დაგვიძახა დ

ჩვენც დავჯექით საჭლმელად.მე შევჭამე და სამსახურში წავედი.ამ დროს ღიმილით

გამეღვიძა.მე წამოვდექი.შევედი საპირფარეშოში და კბილიბი გავიხეხე.მერე

გამოვედი და ტანსაცმელი ჩავიცვი.ელენასთან მივედი და ვუთხარი:

-დილა მშვიდობისა.

-დილა მშვიდობისა.-მითხრა ელენამმე ისევ ბარში დავჯექი.ელენა საუზმეს

მიმზადებდა.მე მას კითხვა დავუსვი:

-ელენა.იცი რა ხდება ასტელონზე?რამე ინფორმაცია გაქვს მის შესახებ?

-კი.იქ განვითარებულ მოვლენებზე მეკითხები?-მკითხა მან.

-ჰო.ჩემ ოჯახზე რამე იცი?

-კი.დედაშენი ორმოცდათვრამეტი წლისას გარდაიცვალა გულის შეტევით.მამაშენი

ოთხმოცდაერთის,სიბერისგან.შენმა ძმამ მე ანუ ელენა მომიყვანა ცოლად და მათ

ოთხი შვილი ეყოლათ:უროსი გოგო,მერე ბიჭი და ბოლოს ტყუპები,ორივე

ბიჭი.პროფესიით ნიკა არქიტექტორი გამოვიდა.ლუკამ ცოლად ლიზა სულაბერიძე

მოიყვანა.

-თავისი კლასელი ხო?

-ხო.

-სულ მასზე ლაბარაკობდა.არც მიკვირს.

-ორი შვილი გაუჩნდათ,ორივე გოგონა.ნინი გათხოვდა გიორგი ჟვანიაზე და სამი

შვილი ეყოლათ:ბიჭი,გოგო და გოგო.შენი და დედას პროფესიას გაყვა.

-ყველა ბედნიერი იყო?

-კი.-მითხრა მან.-და ჰო კიდე.ელენამ შენი ძეგლი ერთ-ერთ ქალაქში დადგა.აბა

გამოიცანი რომელში?

-კრეინკოთში?

-ხო.თვლიდა რომ შენ საიდანაც ხარ იქ უნდა იყოს შენი ძეგლი.ხო მაგარია?-მკითხა

მან გაბადრული სახით.

-ხო.-ჩავფიქრდი მე.-ეხლა მაჭამე,თორე გარეთ როცა გავალ ჩავიკეცები.

-ა.ხო.-მითხრა და თეფში წინ დამიდო.დღეს ისევ ის სენდვიჩი იყო.მე მას პირი

დავავლე და დიდი ლუკმებით შევჭამე.სანამ ვჭამდი ელენა დაჟინებით

მიყურებდა,როგორც ყოველთვის გაღიმებული.მე ლუკმა ჩავყლაპე და ვკითხე:

-რა იყო?-მან გაიცინა.-რა გაცინებს?

-თუ დააკვირდები,მიხვდები,რომ მე და შენ ცოლქმარივით ვიქცევით.-მე

ჩავფიქრდი.ელენა მართალი იყო.მე და ის ცოლ-ქმარივით ვიქცეოდით.

-მართალიხარ ცოლო.-ვუთხარი მას სერიოზული სახით.ეს რომ ვთქვი მე და ელენას

გაგვეცინა.

-კარგი ქმარო.ეხლა ჭამე და მომშორდი აქედან.სახლი უნდა დავალაგო.-მითხრა

ცხვიაწეულმა მცირე ღიმილით და მერე გაიცინა.მე ჭამას მოვრჩი და ისევ ჩემს

ოთახში შევედი.კბილები გავიხეხე და ელენასთნ მივედი.

-ელენა.მანქანის ტარებას მასწავლი?

-რა თქმა უნდა გასწავლი.-ის მანქანისკემ წავიდა.გზადაგზა თითებს ატკაცუვებდა და

ამოსული ოთახებს ისევ ძირს წევდა.მალე მან მანქანის კარები გააღო და მღოლის

გვერდით მდებარე სავარძელზე დაჯდა.მე მძღოლის ადგილას დავჯექი და ელენას

შევხედე.

-აბა დავიწყოთ.-მითხრა მან.-ჯერ ღვედი შეიკარი.-მე ასე მოვიქეცი.მანაც შეიკრა

ღვედი.-ეხლა მანქანა დაქოქე.-მე გასაღები გადავატრიალე და მანქანაც დაიქოქა.-

ეხლა პირველ სიჩქარეში გადართე.აი ასე.-მან ჩემი ხელი აიღო და სიჩქარის

გადასართველზე დადო.შემდეგ მან გადასართველი ქვემოდ გადმოწია და მითხრა.-

ეხლა პედლებს დააკვირდი.სულ მარჯვენა არის გაზი,შუა არის მუხრუჭი და სულ

მარცხენა „კონუსი“.ახლა პედალს დააჭირე,ოღონთ ფრთხილდ.-მე პედალს დავაჭირე

და მანქნაც წინ წავიდა.-კარგია.ახლა ცოტა მოუმატე სიჩქარეს და მერე მეორეში

გადართე.-მე მოვუმატე და მეორეში გადავრთე.ნახევარ საათში მე ცოტა ტარება

ვისწავლე,მაგრამ დღეს მის გამოყენებას არც ვაპირებდი.მერე მანქანა თავის

ადგილიას დავაყენე და მანქანიდან გადმოვედი.ელენას მივუახლოვდი და ვუთხარი:

-აუცილებელია წავიდე?

-კი.-მითხრა ნაღვლიანმა.

-მაშინ როდესაც მოვალ გემრიელი საჭმელი დამახვედრე.-ვუთხარი მე.

-კაი.-მითხრა და ჩამეხუტა.-იცოდე არაფერი არ მოგივიდეს,თორე დაისჯები.-მითხრა

ღიმილით.

-გავითვალისწინებ.-ვუთხარი მე.ელენას მოვშორდი და იარაღების საწყობთან

მივედი.მე ხმალი,პატარა დანა და მშვილდ-ისარი ავიღ.მერე ისევ ელენასთან

დავბრუნდი.დიდი და მაღლი კარები გამოიღო.მე ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და

გარეთ გავედი.ელენას შევხედე.მან გამიღიმა და კარებიც დაიკეთა.

თავი 7

გარემოსთან მარტო აღმოვჩვდი.მე მივიხედ მოვიხედე და ჰაერი კიდევ ერთხელ

ჩავისუნთქე.ის ცივი და სასიამოვნო იყო.მე საათი ჩავრთე და მერე სენსორს

დავაჭირე.აბჯარი ისევ ჩემს ტანზე აღმოჩნდა.ამის შემვეგ ხმალი ზურგზე ცოტა

დახრილად მივიგე,მხრის და ყელს შორის,კაპარჭი კი სწორად.დანა მარჯვენა

ბარძაყის მხარეს,მშვილდი კი გადავიკიდე.დიდ ბალახში გზას მივიკვლევდი.

გზადაგზა დანას ხეებს ვუსმევდი,რომ გზა არ ამბნეოდა როდესაც

დავბრუნდებოდი.ვაკვირდებოდი ყველაფერს და ვიმახსოვრებდი მათ

გარეგნობას.ცოტახანში რაღაც ხმა გავიგე და ბალახში

ჩავიკუნტე.მიმოვიხედე.ვეძებდი საიდან მოდიოდა ეს ხმა,მაგრამ ვერ

მივაგენი.შემდეგ ისევ გავიმართ და გზა გავაგძელე.ცოტა ხანში რქებიანი

მარტორქების ჯოგს მივადექი და მათზე დაკვირვება დავიწყე.როგორც ჩანს ეს

მარტორქები ჯოგებად დადიოდნენ,ადრე კი,როდესაც ამ მარტორქებს მხოლოდ ორი

რქა ჰქონდათ ისინი მარტოდმარტო დაეხეტებოდნენ.მერე მივხვდი,რომ ფეხით ბევრს

ვერ გავძლებდი და ამიტომაც გაფრენა გადავწყვიტე.ერთ მაღალ ხეზე ავძვერი და

ფრთები გავშალე.ხის სიმაღლე დაახლოებით შვიდი-რვა მეტრი იყო.მე ფრთები

გავაქნიე და მერე ხიდან გადმოვხტი.თანდათან მაღლა და მაღლა ავდიოდი.

ვაკვირდებოდი იქაურობას,მაგრამ მალევე თვალები ამიცრემლდა.მერე სათვალე

გავიკეთე და უფრო სწრაფად გავფრინდი.მერე ქვემოთ ჩავიხედე და შევამჩნიე,რომ იმ

დიდ ტყეში მოვხვდი სადაც გუშინ ვვარჯიშობდი.მე უფრო ქვემოთ ჩავედი და

მალევე ბალახში დავდექი.ფრთები ისევ თავის ადგილას ჩავიდნენ და მე გზა ფეხით

გავაგრძელე.დავდიოდი უზარმაზარ ტყეში სადაც კაციშვილი არ ჭაჭანებდა.

მივდიოდი და ველოდებოდი რამე საინტერესო თუ მოხდებოდა და მალევე ფაჩუნის

ხმა გავიგონე.მე ხესთან მივედი და მის ძირში ჩავიკუნტე.დაახლოებით ოცდაათ

წამში უზარმაზარი მგლების ხრონა გამოჩნდა.მათი გარეგნობა იგივე იყო,გარდა მათი

სიმაღლისა.ისინი დიდები და დაკუნთულები იყვნენ.მათ ჩემი სუნი იყნოსეს და

ძებნა დამიწყეს.ცივმა ოფლმა დამასხა.არც ისეთი მამაცი ვიყვი,რომ ხუთ მეტრიან

მგელს დავპირისპირებოდი,თან ისინი ცამეტნი იყვნენ.ვიცოდი,რომ მომძებნიდნენ

და ამიტომაც ხეზე აძრომა გადავწყვიტე,მაგრამ უკვე გვიანი იყო.ისინი ძალიან

ახლოს იყვნენ და ჩემს მოძრაობას გაიგებდნენ.თავში ერთმა აზრმა გამიელვა.

როდესაც ისინი ნაბიჯს გადადგამდნენ მე მათკენ წავიდოდი და მათ ქვეშ

დავიმალებოდი.გონების შიგნით ვგრძნობდი რომ ეს სრული სისულელე იყო,მაგრამ

ამის გაკეთება მაინც გადავწყვიტე.სამიზნედ ყველახე ლამაზი და დაკუნთული

მგელი ავირჩიე.ალბათ ის მათი ალფა იყო.მე მოძრაობა დავიწყე.ის ნაბიჯს დგამდა და

მეც მისკენ მივიწევდი.მე მის ღია მწვანე თვალებს ვაკვირდებოდი.მის ქვეს ძალიან

დიდიხნის შემდეგ აღმოვჩნდი.მე მის ნაცრისფერ ბეწვს ვუყურებდი.მან ჩემი სუნი

იყნოსა.მე ვეღარ გადავრჩებოდი.ხმალი ამოვიღე და პირდაპირ ფეხებში გამოვუსვი.

მგელმა ამოიღმუვლა და დაეცა.ფეხი არ მომიჭრია,მგრამ კანი ღრმად გავუჭერი.ახლა

სხვა მგლები მოვიდნენ ღრენით.ცხედავდი მათ დაკრეჭილ კბილებს.ისინი

მეცნენ,მაგრამ მათი სიდიდის გამო მათ კარდაგ ვემალებოდი.ახლა მეორეს

გამოვუსვი ფეხებში,მერე მესამეს,მეოთხეს,მეხუთს და ასეცამეტამდე.ბოლოს ყველა

დაეგდო.მე ჩემი თავი უძლიერესი მეგონა.მათ მოვშოედი,მაგრამ მალევე გავიგე მათი

ღმუილი.თავს ვერ ვაპატიებდი აქ,რომ დამეტოვებინა,ამიტომაც მათთან მივედი.

ისინი საწყალი თვალებით მიყურებდნენ.მე ფრთბი გამოვისხი და ავფრინდი.ზურგს

უკან მათი ღმუილი კიდევ მომესმა.გზაში ვფიქრობდი,რომ ეს უდიდესი ძალადობა

იყო,რაც მე ოდესმე ჩამიდენია,მაგრამ ამავდროულად გავანალიზე,რომ ამას თუ არ

გავაკეთებდი ისინი მე მომკლავდნენ.მე მალევე ჩემი სახლი ვიპოვე და დავეშვი.მერე

სახლის კარები გაიღო და ელენა დავინახე.მე სახლში შევედი და მას ჩავეხუტე.

-რატო დაბრუნდი ასე მალე?-მკითხა მან.

-მგლების უზარმაზარ ხროვას ფეხები გამოვჭერი და უნდა ვუშველო.

-რა ქენი?-მკითხა მან.

-მოკლედ აქ უნდა მოვიყვანო და ვუმკურნალოთ.-ვუპასუხე მე.

-არა ამას ვერ იზამ!-მითხრა მკაცრად.

-ელენა.უნდა გამიგო.მე ისინი დავჭერი და მათი მიტოვება არ შემიძლია.თან ბევრი

მდედრი იყო.იქნებ ორსულად იყვნენ?-აი ამაზე ელენა უკვე დანედა.

-კარგი მოიყვან.მაგრამ მათ მოყვანს როგორ აპირებ?-წუთით ჩავფიქრდი.

-შენ უნდა გამომყვე და თვითმფრინავის ტარება მასწავლო.

-ხომ არ დაგავიწყდა რომ...ჯანდაბა,ახლა მეც კინაღამ დამავიწყდა ერთი რამ.-მითხრა

გვერძე ყურებით.-თვითმფრინავში შემიძლია ჩაჯდომა და გრეთ გასვლა,იმიტომ რომ

თვითმფრინავი არ იყო გათვლილი ამ მანძილზე და მას უფრო დიდი სივრცე

სჭირდებოდა.

-კაია.ახლა საქმეს შევუდგეთ,ოღონდ ჯერ დიდი ბადე უნდა ავიღო.ვუთხარი და

იარაღებისკენ გავიქეცი.იქიდან ბადე ავიღე და ელენასთან დავბრუნდი.ელენა უკვე

თვითმფრინავში იჯდა.ბადე საკმაოგ მძიმე იყო და თვითმფრინავზე ძლივს

ავიტანე.მერე მძღოლის ადგილას დაჯდომა დავაპირე,მაგრამ იქ ელენა დამხვდა.მე

წარბები შევჭმუხნე.

-ახლა ამის დრო არ გვაქვს!დაჯექი და მერე გასწავლი.-მე მოპირდაპირე მხარეს

დავჯექი და ღვედი შევიკარე.ელენამ თვითმფრინავი ააფრინა და მერე სახლიდან

გაიყვნა,თან კარების დაკეტვა არ დავიჭყებია.მე ვუთხარი ისინი სადიყვნენ,მაგრამ მან

თვითმფრინავის დაჯდომა ვერ მოახერხა,ამიტომაც მე ბადე ავიღე და

თვითმფრინავიდან გადავხტი.მაშინვე ფრთები გამოვისხი და ძირს დავეშვი.პირველი

მდედრი გავახვიე ბადეში და ისევ ზემოთ ავფრინდი.მერე თოკები თვითმფრინავს

მივამაგრე და ელენას ვუთხარი ყვირილით:

-შეგიძლია აგფრინდე.მე უკან გამოგყვები.-ელენამ თავი დამიქნია და გაფრინდა.მე

მას უკან გავყევი და მალევე სახლამდეც მივედით.ძუ მგელი ძირს ბალახზე დავსვი

და მერე ის ბადედან გავნთავისუფლე.ასე გადავიყვანეთ ჯერ ძუ მგლები და მერე

მამრი მგლები.როდესაც საქმეს მოვრჩით მე მანქამით ისინი სახლში შემოვახოხე,რომ

ელენას მათთვის ემკურნალა.ელენამ თვითოეულ მგელს ჭრილობები დაუმუშავა.ამას

რომ მორჩა მას ვკითხე:

-რომელიმე ორსულად არის?

-კი.ყველა ძუ მგელი ორსულადაა.-მიპასუხა მან.-კი მაგრამ რა დაგიშავეს მათ ისეთი

რომ ასე მოექეცი?

-მათ ღრენა დამიწყეს და მაგიტომაც საკადრისი პასუხიც მიიღეს.-ვუპასუხე მას.

-ახლა წადი და საჭმელი მოუტანე.-მითხრა მან.

-ეს აუცილებელია?-ვკითხე მას.

-შენ რო ჭამ ეს აუცილებელია?-კითხვა შემომიბრუნა მან.მე სახლიდან გავედი და

მერე ავფრინდი.გადავჭყვიტე მარტორქების ჯოგი მეძებნა,მაგრამ მათ მაგივრად

ირმის რქებიანი ძროხები ვიპოვე.დაახლოებით ასი ცალი იქნებოდ.ასულ ცამეტი

ცალი უნდა მომეკლ,თან მამრი.გამიმართლა,რომ ერთ-ერთ მხარეს სულ მამრები

იყვნენ.მე ისარი კაპარჭიდან ამოვიღე და ლარი მოვჭიმე.მერე მამრს დავუმიზნე და

გავისროლე.ავცილე და ალიაქოთი ატყდა.მერე მალევე დავჭიმე ლარი და კიდევ

ერთს ვესროლე.მას უკვე მოვარტყი.ეხლა მეორეს დავუმიზნე და მასაც

მოვარტყი.ახლა მესამე,მეოთხე და მეხუთე უკვე გამექცა.არ დავნებდი.შუა მინდორზე

გავედი და კიდევ დავუმიზნე და მოვართყი. მერე ერთი აზრი მომივიდა.

მოტოციკლეტი გამოვიძახე და წამში ჩემს გვერდით აღმოჩნდა.მას შემოვახტი და

მამრს გავეკიდე.ხმალი ამოვიღე და ფეხებში გამოვუსვი.ის დაეცა და აღმუვლდა.მერე

მეექვსე,მეშვიდე,მერვე და ასე გამოვჭერი ფეხები კიდევ ხუთ მამრს.მერე დავბრუნდი

და ყველას ყელი გამოვჭერი.მოტოციკლეტი ისევ დავაბრუნე და ახლა მანქანა

გამოვიძახე.ძროხები ძალიან მძიმეები იყვნენ და ამიტომ მანქამაზე საქაჩი

მოწყობილობით ამოვწიე,ანუ ეს იყო რკინის თოკიანი კაუჭი,რომელზეც მამრი

ძროხები მივაბი და მერე მან თავისი საქმე თვითონ გააკეთა.ასე მოვათავსე ცამეტი

ძროხა ღია საბარგულში.მანქანა „პიკაპს“ გავდა,მაგრამ უფრო ფართო და დიდი

იყო.ძროხები ერთმანეთზე დავაწყე და გზას გავუდექი,სახლში რომ მივედი მგლებმა

ღმუილი დაიწყეს,მაგრამ წამოდგომა ვერ შეძლეს.მე მკვდარი ბუღები მათთან

მივათრიე და მგლებმა მათი ჭამა მაშინვე დაიწყეს.მე მათ ვუყურებდი.როგორც ჩანს

ჩვენ ერთმანეთს მალე ვერ დავუმეგობრდებოდით.

-მალე გააჩენენ?-ვიკითხე მე.

-მალე.-მიპასუხა ელენამ.

-მაინც?

-დაახლოებით ერთ კვირაში.

-ანუ მაქამდე მათ ფეხები შეუხორცდებათ.-ვთქვი მე მშვიდად.ელენამ თავი გამიქნი.

-მათი ფეხების მორჩენას ორი კვირა მაინც სჭირდება.-მითხრა მან.

-ჯანდაბა.-ვთქვი მე შუბლზე ხელდადებულმა.

-რა იყო,ლეკვები არ გიყვარს?-მკითხა ელენამ.

-რა თქმა უნდა მიყვარს,მაგრამ არ მინდა,რომ აქ იმშობიარონ.-ვთქვი შეწუხებულმა.-

საჭმელი რა გვაქ?-ვიკითხე მე.

-გურბერი გვაქ.-მიპასუხა მან ღიმილით.

-მაგარია.-ვთქვი მე ხარბად.სამზარეულოში შევედი და ბართან დავჯექი.ელენამ

ბურგერი წინ დამიდო.მე მას დავაკვირდი.ვხედვდი,როგორ გადმოდიოდა მდნარი

ყველი ბურგერიდან.მე ის ხელში ავიღე და შევჭამე.მერე ელენას საწყალი თვალებით

შევხედე და ელენამ მითხრა:

-ვიცოდი კიდე,რომ მოგინდებოდა და მეორეც გაგიკეთე.-მითხრა და ჩემი თეფში

აიღო,ზედ მეორე ბურგერი დაადო და თეფში წინ დამიდო.

-ელენა.საუკეთესო ხარ.-ვუთხარი და ბურგერის ჭამა გავიწყე.

-უბრალოდ ვიცოდი,რომ მშიერი იქნებოდი და ყოველი შემთხვევისთვის ორი ცალი

გავაკეთე.-მე ჭამას მოვრჩი და მაგიდიდნ ავდექი.ტუჩები და ხელები ხელსახოცით

გავიწმინდე და ელენასთან მივედი.ჩავეხუტე და ვუთხარი:

-ცოლო მადლობა ამ შესანიშნავი საჭმლისთვის.-ელენას გაეცინა.-ახლა წავალ და

დავიძინებ.კარგი?

-კარგი.-მითხრა სიცილით ელენამ.

-თუ რამე დასჭირდებათ ჩვენს ძაღლებს დამიძახე კარგი?

-კარგი.-მითხრა ელენამ.

-ძილინებისა ცოლო.-ვუთხარი სიცილით.

-ძილინებისა ქმარო.-მითხრა და გამიცინა.მე ოთახში შევედი და დავწექი.მერე

ტანსაცმელი გამოვიჩვალე,საპირფარეშოში შევედი,კბილები გავიხეხე და დავწექი.ასე

გავიჩინე პირველი შინაური ცხოველები და ისინი უკანასკნელები არ იყვნენ.