EXOSTIS 939

εξώστηςT. 500+439 25.10.12ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

3εξώστης. 25 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 2012

COVERΤο εξώφυλλο επιμελήθηκε ο James Enox.

Τα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Τα Μαντεμοχώρια γνώρισαν μεγάλη οικονομική άνθηση που οφειλόταν

στα μεταλλεία αργύρου και μολύβδου που υπήρχαν στην ευρύτερη πε-

ριοχή. Οι Μαντεμοχωρίτες απολάμβαναν μια σχετική αυτοδιοίκηση με

αντάλλαγμα να παραδίδουν στο σουλτανικό θησαυροφυλάκιο ακριβώς

220 οκάδες ασήμι το χρόνο σε ειδικές για τον σουλτάνο τιμές. Παρότι από

τον 19ο αιώνα τα μεταλλεία είχαν φτωχύνει και η παραγωγή τους ήταν

λιγοστή, οι Έλληνες συνέχισαν να δίνουν ασήμι στον σουλτάνο (πολλές

φορές αγόραζαν ισπανικά τάλιρα, τα έλιωναν και έστελναν το ασήμι στη

Κωνσταντινούπολη), για να απολαμβάνουν το φορολογικό και διοικητικό

παράδεισο που είχε ο «μουκατάς» τους και να βγάζουν από τα χωράφια

τους περισσότερους θησαυρούς από όσους έβγαζαν οι στοές τους.

Τα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής στην Ελληνική Δημοκρατία.

Τα Μαντεμοχώρια γνωρίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα λόγω της

χρόνιας απουσίας αποκεντρωμένων αναπτυξιακών πολιτικών για την ύπαι-

θρο. Ο εθνικός εργολάβος και μια πολυεθνική με τις ευλογίες του ελληνι-

κού κράτους ετοιμάζονται να αποψιλώσουν όλο το Βουνό, να το σκάψουν,

να το ξεπλύνουν με κυάνιο, να πάρουν το χρυσό και να αφήσουν πίσω τους

μια τοξική χαβούζα. Οι κάτοικοι, εκτός από λίγους που προτιμούν μια δου-

λειά στην εταιρία από την αξιοπρέπεια τους, εναντιώνονται. Απέναντι τους

ένας στρατός από έλληνες αστυνομικούς που χτυπάει γυναίκες, σπάει αυ-

τοκίνητα και πετάει μέσα δακρυγόνα, βάζει φωτιές στο αρχέγονο δάσος.

100 χρόνια ελεύθερη και ελληνική Μακεδονία.

Όλοι στην παρέλαση των απελευθερωτών.

Ψαρράς Θανάσης

Editorial

Ιδρυτής: Τάσος Μιχαηλίδης • Διεύθυνση περιοδικού: Σίμος Βασιλειάδης • Αρχισυνταξία: Μαρία Φαρδέλλα • Συντονισμός κινηματογραφικής ύλης: Γιάννης

Γκροσδάνης • Art director: Στέφανος Μιχαηλίδης • Assistant art director: Αντώνης Γιαννόπουλος, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου • Διόρθωση κειμένων: Γιάννης

Δημητρίου • Oικονομική διεύθυνση: Θανάσης Ψαρράς • Διεύθυνση Πωλήσεων: Χρήστος Κουλεμάνης • Δημόσιες σχέσεις: Γιώργος Γεωργιάδης • Υπεύθυνος

διανομής: Αλέξης Γκάτσης • IT consultant: Χρήστος Τατιτζικίδης Σ’ αυτό το τεύχος συνεργάστηκαν: Θούλη Μισιρλόγλου, Λιάνα Γερασοπούλου, Μάρα Τσικάρα,

Γιάννης Βασιλείου, Τάσος Μελεμενίδης, Παναγιώτης Κουντουράς, Κυριάκος Αθανασιάδης, Μάνος Λαμπράκης, Γιώργος Φ. Φωτιάδης, Δέσποινα Πολυχρονίδου,

Γιάννης Χατζηγώγας, Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης, Γιώτης Ποσπορέλης, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Κορνήλιος Ρουσάκης, Rita Van dengayged, Σπύρος Κουζέλης

• Φωτογράφοι: Aγγελική Τροκάνα, Ιωάννα Χατζηανδρέου, Καρολίνα Τσιρογιάννη, Νίκος Ράκκας • Ctp - Εκτύπωση – βιβλιοδεσία: Λιθογραφία Ι. Αντωνιάδης – Θ.

Ψαρράς • Εκδοτική ομάδα: Εξώστης Ο.Ε. Τύπου 3, Τ.Κ.: 54625, Θεσσαλονίκη, Τηλ: 2310 – 566577, Fax: 2310 – 566575

www.exostispress.gr • e-mail: [email protected] • facebook: exostisfreepress • twitter: @exostis_press

Διαφημιστείτε εδώ: 2310 566 577

Ταυτότητα

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς προ-ηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Η άποψη των συνεργατών δεν είναι απαραίτητα και άποψη της Διεύθυνσης του περιοδικού.

ΠεριεχόμεναΣτήλες 04 Lou’s Favs 06 Mind the Art 13 Εξώστης

Θ 18 ΑΗ|ΗΑ 18 Μεθυσμένο παραμύθι 19 Υπερα-

στικό κορίτσι 20 Borderlife 21 Αθηναϊκές Πινα-

κίδες 21 Θεσσαλονίκη επιτόπου 23 Bookshops 26

Ρετρό 27 Urbanities. 29 Rita Van Shangay 30 The

Zodiac.

Θέματα: 05 Daydreaming – Λένα Πλάτωνος 07

James Enox 08 Συνέντευξη: Lionel Esteve 22 Συ-

νέντευξη: Arno Dahl 24 Συνέντευξη: Μωρά στη

Φωτιά

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ:Ο Εξώστης προσφέρει 4 μονές προσκλήσεις για τις κινηματογραφικές αίθουσες Ολύμπιον και Ζάννα. Στείλτε mail γράφοντας: Ολύμπιον, Ζάννα αντίστοιχα και ονοματεπώνυμο μέχρι την Παρασκευή στις 12μ.μ στο [email protected]. Οι νικητές θα ενημερωθούν με προσωπικό mail και θα ανακοινωθούν στο fb του Εξώστη.


Ο ντιμ, ο ογδόντας @dim80 --> Να είσαι καλεσμένος στο ¨Στην υγειά μας¨, να χεις το άγχος μη σου κάνουν κοντινό και δεν ανοιγοκλεί-νεις το στόμα με ονειροπόλο ύφος

Eleni Tsiko @TheRealEltsiko -->Όταν σας ρωτάνε πώς περάσατε στις διακοπές, να απαντάτε μονολεκτικά, εκτός κι αν είδατε κάποιο φόνο ή πηδηχτήκατε με κανένα διάσημο

ismini @isminouta --> Εγω πάντως αν ήμουνα γυναίκα του Κοκκινο-πουλου θα φοβομουνα πααααρα πολυ

pascal @pascal -->ο λόγος που έχω γένια είναι ότι δεν μπορώ να κάτσω για πολλή ώρα ακίνητος μπροστά από έναν καθρέφτη. συγκινούμαι

fashioνύστα @zakaba -->Το καλό όταν έχω πονοκέφαλο είναι ότι δεν πάει

στράφι που δεν κάνω σεξ.

ανιπσιός @anipsios --> Μην πείτε στη Δημουλίδου ότι κάποιοι άνθρωποι ίσως τσακίσουν μια σελίδα από το βιβλίο της, για να το συνεχίσουν αργό-τερα. Δεν θα το αντέξει.

Panic Radio @panic_radio --> Είναι φυσιολογικό να υπάρχει τμήμα αισθητικής προσώπου στο ΙΕΚ «ΑΚΜΗ»;

foufis skoufis @Kimas_Mosxou --> κατσε να τον αλλαξω τον πορτο-καλογλου ετοιμος ειμαι να φτιαξω κολυβα

George @arapogiannis --> να σε πληρώσουμε γιατί φεύγουμε; -ναί είναι 139 ευρώ. -οκ, καθόμαστε λίγο ακόμα τελικά.

Yan με ύπσιλον @Yan_niskars --> Και λεει τα κινεζικα δεν υπαρχουν

στ‘ αληθεια και κανουν οντως στην τυχη τσιν α τσι τσο α τσα οταν

τους βλεπουμε για να μας δουλεψουν

Τόδο ο Φλάφις @FluffyTodo --> Έχω τόσα μαγνητάκια στο ψυγείο που σε λίγο το σπίτι θα γυρίσει προς τον βορρά

μικρος γοητας @alximistis_r --> αν αγαπας καποιον αστον βιλα

ο Βασίλης @psarianot --> έφαγα πορτοκαλόπιτα της αδερφής μου και κατάλαβα γιατί δεν τρώει το φαγητό της η ανιψιά μου

Είρων @Eirwn --> Αυτοι που έρχονται επίσκεψη και φέρνουνε καριό-κες, είναι οι ίδιοι που σε καλούν για φαγητό και έχουν σπανακόρυζο.

Τι σημαίνει για σένα ησυχία; Ησυχία για μένα τελευταίως σημαί-νει να βρεθώ μόνη μου σ’ ένα συγκεκριμένο κήπο μια ώρα πριν την ανατολή του Ήλιου. Γενικά, όμως, έχω εξοικειωθεί με την ησυχία, περνάω αρκετό χρόνο μόνη μου και τη θεωρώ βασικό συστατικό μιας γενικότερης γαλήνιας συνθήκης.

Είχες να δεις την θάλασσα 14 ολόκληρα χρόνια. Ποιά συναι-σθήματα ήταν αυτά όταν την ξαναντίκρυσες; Θάλασσα μητέρα, αγκαλιά, μια μητέρα κάπως μυστηριακή όμως.....Σκέψου πόση χωρητικότητα καταλαμβάνουν οι ωκεανοί και οι θάλασσες σ’ όλο τον πλανήτη και πόσα μυστικά κρύβονται κάτω από τις αμμουδιές τους!

Έχεις δουλέψει με διάφορους καλλιτέχνες. Τι έμαθες από αυ-τούς; Έμαθα να είμαι υπομονετική και να γνωρίζω πλέον ότι η τέχνη και ειδικότερα η παρουσίαση της είναι συλλογική εργασία.

Είναι απαραίτητη η «διήγηση»/ θεματική ενότητα σε ένα album; Έχω δουλέψει και τη θεματική και όχι. Μάλλον την προτιμώ, αφού σου δίνει τη δυνατότητα να μιλήσεις πολύπλευρα για κάτι που απασχολεί εσένα και τους άλλους. Η δισκογραφία, βλέπετε, είχε γίνει λίγο σούπερ-μάρκετ απ’ την άποψη απουσίας ενός κόνσεπτ και δεν είναι τυχαίο ότι ξαναγυρνάμε σ’ αυτό.

Τρεις λέξεις για την επαγγελματική σου σχέση με τον Μάνο Χατζιδάκι και γιατί του αφιέρωσες το περίφημο «Το σπάσιμο των πάγων»;Συγγένεια τριβή που προκαλεί σπινθήρα, και γενναιοδωρία. Όσο για το λόγο που του αφιέρωσα Το Σπάσιμο Των Πάγων ήταν ή χωρίς δισταγμό απάντηση του ‘’ μα βεβαία χρυσό μου’’ στην ερώτηση μου ‘’έχω στο μυαλό μου έτοιμο ένα δίσκο θα τον βγάλουμε στο Σείριο;

Τι μουσική έχουν τα όνειρα σου; Τα όνειρα μου δεν έχουν μου-σική, όμως όταν έχουν η συγκίνηση είναι εντονότατη. Πιστεύω πολύ στα όνειρα και στην ερμηνεία τους και μπορούν να με επη-ρεάσουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Το ίδιο συμβαίνει, πιστεύω, με πολλούς ανθρώπους.

Υπάρχει κάποιο όνειρο που ονειρεύεσαι ξανά και ξανά; Όνειρο ε; Πρόκειται να αγοράσω ένα καινούργιο σπίτι ο συμβολισμός του έχει ενδιαφέρον και πρόκειται για την ανανέωση της προ-σωπικότητας μου......

Επισκέπτεσαι την Θεσσαλονίκη συχνά; Τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέφεις; Μου πάει η ενέργεια της πόλης σας. Ναι έχει απίθανη ενέργεια.....

Πιστεύεις σε κάτι και τι είναι αυτό; Μορφή, δύναμη, κάρμα; Ενέργεια...Με ρωτάνε όταν χάνουμε κοινούς φίλους ‘’που να πήγε τώρα ο τάδε;’’ Δε μπορώ να πιστέψω ότι τελειώνουν όλα με το βιολογικό θάνατο, ο άνθρωπος είναι ενέργεια και η ενέργεια, ως γνωστόν, ποτέ δε χάνεται, αιωρείται παντού εις τους αιώνας των αιώνων!

Αιμάτινη σκιά από απόστασηΤην Λένα Πλάτωνος την ανακαλύψαμε αρχές ‘90, μια νύχτα ακούγοντας το Ράδιο Κι-βωτός. Ανάμεσα σε CLOCK DVA και CHRIS & COSEY ακούσαμε τους Εμιγκρέδες της Ρουμανίας. Νομίζω ο Γ. ηχογραφούσε τις νυχτερινές εκπομπές κι έτσι μπορέσαμε να το ακούσουμε ξανά και ξανά. Να το καταλάβουμε, να το εμπεδώσουμε, να το μάθου-με. Σαν homework...βήμα βήμα. Και μαζί με αυτό και όλο το album. Kαι τα προηγούμε-να και τα επόμενα. Ήταν για πολύ καιρό το ιδανικό μας soundtrack. Ο «Μάρκος» στην οδό Καλλιβούλου, το «Πάμε μια βόλτα στο super market» στο Rocktop, το «Ηδύποτο Ρουμπινί» στον Άνεμο για Κυκλάδες και φυσικά το αγαπημένο μου «Αιμάτινες σκιές από απόσταση» συνεχώς, στίχοι και μελωδία κολλημένοι στα αυτιά μου, παντού ανά την Ελλάδα, φορώντας camouflage. Και αργότερα ξανά, στην απίθανη εκδοχή του από τον Κ. Βήτα στο Μίξερ της Λένας Πλάτωνος, μία μοναδική tribute συλλογή από μουσικούς που την αγάπησαν και επηρεάστηκαν από αυτήν. Ο κόσμος της και για μας τότε ήταν σαν «σπουδές», οι βάσεις μας στους ηλεκτρονικούς ήχους που ακό-μη ακούμε. Όλοι πήραμε άλλους δρόμους αλλά πάντα η μουσική, χωρίς να έχουμε ασχοληθεί ποτέ πιο επαγγελματικά με αυτήν, ήταν και είναι η έμπνευση, η αφορμή για να δημιουργήσουμε. Έτσι όταν ξεκίνησα ως ονειροπόλος αυτό το blog, παρουσι-άζοντας τους ανθρώπους που εκτιμώ και με έχουν επηρεάσει, η Λένα Πλάτωνος ήταν για μένα από τις πρώτες daydreamers που σκέφτηκα. Χαίρομαι πάρα πολύ που έρ-χονται έτσι ανέλπιστα τα πράγματα και δέχεται να ονειροπολήσει μαζί μου, έστω και από απόσταση! Και μαζί με τον Ε. ή αλλιώς Robotnik Button όπως τον ξέρουν πλέον στο Λονδίνο, που μαζί την μάθαμε και που την αγάπησε και την «σπούδασε» λίγο πιο πολύ από εμένα. Του το χρωστάω από τότε που έψαχνε να βρει τα ίχνη της απέναντι από τα τοξοτά μπαλκόνια του μαιευτηρίου της Έλενας...έστω και από απόσταση!

Ευχαριστώ πολύ την Λένα Πλάτωνος και τον Λευτέρη που δέχτη-καν να ονειροπολήσουν μαζί μου...από απόσταση! •

εξώστης. 25 Οκτωβρίου - 1 Νοεμβρίου 20125

DaydreamingΛέξεις: Νίκος Ρακκάς - Ερωτήσεις: Ελευθέριος Φ.


Mind The Art

Παρασκευή 26/10

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ Ερμηνευουν οι: ΣΑΒΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΜΙΔΑΣ

LIVE @ ΜΥΛΟΣ CLUBΑνδρέου Γεωργίου 56, περιοχή ΣφαγείαΠροσελευση: 21:00 Τηλ κρατήσεων: 2310 510081Εισιτηριο θεάματος: 15ευρώe-ticket (13ευρώ): http://thessticket.eventbrite.com/

Σάββατο 27/10

Μέγαρο ΜουσικήςΘεσσαλονίκηςΟ Πολιτιστικός Σύλλο-γος Νέας Μεσημβρίας με αφορμή το έτος “Κυρια-κού Κουμπάρη” παρου-σιάζει την “Μεσημβρία της Ρωμιοσύνης”.100 χορευτές και συντε-λεστές επί σκηνής. Φι-λική συμμετοχή Στάθης Νικολαϊδης. Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και την υπο-στήριξη του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης. Πα-ρουσίαση Αλέξης Κωστά-λας. ώρα 20:00


ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ

Block 3326ης Οκτωβρίου 33

Ένα από τα ιστορικότερα και πιο επιδραστικά συγκροτήματα που έρχονται από τα ΄80ς.

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ (προπώληση - πόρτα)9 ευρώ (ίντερνετ)

Ένα 20ήμερο γεμάτο βιβλία στη HELEXPO (Πύλη Χ.Α.Ν.Θ.)

καθημερινά Σάββατα και Κυριακές από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 22:00 το βράδυ.Σ’ ένα τεράστιο, καλαίσθητο και λειτουργικό περίπτερο ενιαίο για όλους τους εκδότες, 500.000 βιβλία 150 εκδοτών με εκπτώσεις που ξεκινούν από 70%.Οι τιμές των βιβλίων αρχίζουν από 0,50 λεπτά. Για 20 ημέρες μια μοναδική ευκαιρία να επιλέξει κανείς βιβλία όλων των κατηγοριών για όλες τις ηλικίες στο μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο παζάρι βιβλίου. ΤΟ 70% ΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΠΩΛΗΣΗΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 3 ΕΥΡΩ. ΤΟ 90% ΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ 5 ΕΥΡΩ. Μια μοναδική ευκαιρία για όλους τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας να βρουν βιβλία σε ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ χαμηλές τιμές. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Το Παζάρι Βιβλίου Θεσσαλονίκης από 25 Οκτωβρίου έως 13 Νοεμβρίου 2012, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 22:00 το βράδυ.

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:Την εκδήλωση διοργανώνουν Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ (Σ.ΕΚ.Β.) και ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΕΚΔΟΤΩΝ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ (Σ.ΕΚ.Β.Ε.).

Από Πέμπτη 25/10 έως 13/1

Δευτέρα 29/10

Το ΟΞΥΓΟΝΟ Ολύμπου 81σας προσκαλεί στην παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Δημήτρη ΜίγγαΠΛΩΤΑ ΝΗΣΙΑ(εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)Για το βιβλίο θα μιλήσουνο Τάσος Καλούτσας, συγγραφέας,ο Δημήτρης Κόκορης, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ-κριτικός λογοτεχνίας,και ο Θωμάς Κοροβίνης, συγγραφέας.


To 53ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης, πιστό στο κα-θιερωμένο του ραντεβού, θα πραγματοποιηθεί από τις 2 έως τις 11 Νοεμβρί-ου 2012. Με ανανεωμένο βλέμμα και εμφανή προ-σανατολισμό στον ανε-ξάρτητο κινηματογράφο, το Φεστιβάλ προσκαλεί και φέτος, κοινό και δημιουρ-γούς σε μια ξεχωριστή κι-νηματογραφική γιορτή.

Πέμπτη 1/11

True & Fake storiesO James Enox στην γκαλερί TossΒηλαρά 1 με γωνία Συγγρού Η έκθεση θα διαρκέσει 10 μέρες!

συνεχίζεται έως τις 9/12

Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Αποθήκη Β1, λιμάνιΈκθεση: “Samkura: Περιπλάνηση”Η έκθεση παρουσιάζει έργα καλλιτεχνών από την Αρμενία, τη Γεωργία, την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία που συμ-μετείχαν σε πρόγραμμα ανταλλαγών που διοργα-νώθηκε από τα καλλιτε-χνικά εργαστήρια “Clό Ceardlann na gCnoc” στην Ιρλανδία.

Κυριακή 4/11

NITS LiveΗ θρυλική μπάντα των ‘80s έρχεται Θεσσαλονίκη στο club του Μυλου έχοντας πρόσφατα κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ.Ανδρέου Γεωργίου 56, περιοχή ΣφαγείαΠροσελευση: 20:30Τηλ: 2310 510081, 6989939594 Εισιτηριο θεάματος: 23ευρώ, προπωληση: 20ευρώ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: ΙΑΝΟΣ, TICKET HOUSE, STEREO-DISC e-ticket (20ευρώ): www.ticketservices.gr

Παράξενες φιγουρές σκαρώνουν ιστορίες, οδη-γούν ποδήλατα, προσγειώνουν διαστημόπλοια, πατινάρουν Skateboard. Τέρατα αισθητικής 80’s που έχουν εφεύρει ένα δικό τους κώδικα επικοι-νωνίας, αγγίζοντας μερικές φορές τη γιαπωνέζι-κη τρέλα. Μιλούν για έρωτα, αγάπη, αλήθειες και ψέμματα. Μερικά απ’ αυτά συναντούν τη σκοτει-νή πλευρά του εαυτού τους και τότε ο μαρκαδό-ρος αλλάζει όψη και γίνεται σκούρος και έντονος. Τι συμβαίνει άραγε στο μυαλό του James Enox;

Ο μόνος τρόπος να το ανακαλύψετε είναι να επι-σκεφθείτε τη γκαλερί Toss στην οδό Βηλαρά 1 με γωνία Συγγρού, στη 01/11 και για δέκα μέρες όπου θα φιλοξενούνται έργα του James Enox.Τον έχουμε συναντήσει σε εκθέσεις, σε μπλουζά-κια, σε skate, σε τοίχους, σε καμβάδες, σε Tatoos. Και τον έχουμε αγαπήσει για τα φουτουριστικά και σκοτεινά του θέματα που αποτυπώνονται με μαρκαδόρους σαν παιδικά όνειρα!

Τι συμβαίνει αλήθεια στο μυαλό σου; Κοσμικές καταιγίδες φτιαγμένες από ασπρόμαυρα σκίτσα.

Έρωτας: Ερωτευμένος με τον έρωτα.

Αγάπη: Τα νικάει όλα.

Αλήθειες ή Ψέμματα; Αληθινά ψέματα. •


Mind The ArtΕπιμέλεια: Μαρία Φαρδέλλα

Lionel EstèveΈνας Γάλλος στην πόλη


Mind The ArtΓράφει η Θούλη Μισιρλόγλου

Μία είναι «η πόλη», όπως καταλαβαίνετε, σε θεσσαλονικιώτικο έντυπο. Και μία είναι όχι μόνο για τους κατοίκους της, αλλά και τους … άλλους κατά τα φαινόμενα, που την επισκέπτονται ή τη ζουν.


Ο Lionel Estève είναι εικαστικός καλλιτέχνης, γεννη-μένος στη Λυόν, έχει όμως ως έδρα του τις Βρυξέλ-λες. Πολύ κινητικός ως καλλιτέχνης –η εκθεσιακή του δραστηριότητα είναι μεγάλη και εκτεταμένη γεωγραφικά-, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά από πρόσκληση του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, προκειμένου να πραγματοποιήσει με τον Αλέξανδρο Τζάννη ένα μεγάλο καλλιτεχνικό εργα-στήριο, αλλά και να εκθέσει τη δουλειά του στους εκθεσιακούς χώρους του ΜΜΣΤ και στο Μπέη Χαμάμ, το οποίο είχε λατρέψει σε προηγούμενη επίσκεψή του. Με studio που παραχώρησε το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, ο Lionel Estève παρήγαγε νέα έργα, τα οποία βλέπουμε σήμερα και μέχρι τις 2 Δεκεμ-βρίου εγκατεστημένα στο μοναδικό χώρο του Μπέη Χαμάμ, σε μια έκθεση που καταφέρνει να γίνει ένα με τον ιστορικό χώρο και αναδίδει την ατμόσφαιρά του πολύ ξεχωριστά.

Πάντα δημοσίως ολιγόλογος ο Estève, κατάφερε, παρ’ όλα αυτά, να μεταφέρει την ευχάριστη έκπληξη που σήμανε γι’ αυτόν η διαμονή του στη Θεσσαλονί-κη, μεταδίδοντας ένα ακόμη μήνυμα υπέρ μιας πολυ-πολιτισμικής, ανοιχτής και …χαλαρής πόλης.

ΘΜ: Ζεις εδώ και ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη. Πώς σου φαίνεται η πόλη;LE: Υπέροχη, απλά υπέροχη. Ζείτε μ’ ένα διαφορετικό τρόπο εδώ, πιο μαλακό, πιο συναρπαστικό, οι άν-θρωποι είστε ευγενικοί, έχει ωραίο καιρό, εξαιρετικά μνημεία, τέλειο φαγητό και πολύ ωραία κορίτσια!

ΘΜ: Τι σου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση όσο καιρό είσαι εδώ;LE: Η υποδοχή που μου επιφυλάξατε, η οποία ήταν πραγματικά πολύ γενναιόδωρη.

ΘΜ: Η γενική σου αίσθηση, ωστόσο, σχετίζεται προφανώς και με το γεγονός ότι παράλληλα εργα-ζόσουν εδώ, προκειμένου να ολοκληρωθεί η παρα-γωγή των έργων σου.LE: Έχει σίγουρα σχέση κι αυτό, γιατί είναι αλήθεια ότι δεν ένιωσα καθόλου τουρίστας. Και είναι αλήθεια επίσης ότι επειδή δούλευα, δεν είχα και τεράστια πε-ριέργεια να ανακαλύψω πράγματα. Ταυτόχρονα όμως η πόλη είναι σχετικά μικρή, μπορεί να συναντήσεις τους ίδιους ανθρώπους αρκετές φορές και τελικά να νιώσεις κι εσύ ο ίδιος κομμάτι της πόλης.

ΘΜ: Είσαι ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλε-σμα, τόσο στην έκθεσή σου στο Μπέη Χαμάμ, όσο και σ’ εκείνη στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης;LE: Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος και για τα δυο.

ΘΜ: Τι θα ευχόσουν στους κατοίκους της Θεσσα-λονίκης;LE: Να είναι δημιουργικοί και να καταφέρουν να ανα-πτυχθούν και να «ανθίσουν» εδώ, δεδομένου ότι, απ’ ό,τι κατάλαβα, είναι πολύ δύσκολο να ζει κανείς από τη δουλειά του –ειδικά αν είναι καλλιτέχνης. •

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΜΜΣΤ, Ντένης Ζαχαρόπουλος, η Θούλη Μισιρλόγλου & ο Lionel Estève

Mind The Art

ΘΕΑΤΡΟ από 25/10 – 02/10ΑΘΗΝΑΙΟΝ (2310 83 20 60): α) “Όλυμπος 2012 Εν Κρίσει μια… αλλόκοτη

Περιπέτεια” του Χ. Αντωνιάδη. Από την ομάδα Angels of Town. Σκηνοθε-

σία: Χριστόφορος Αντωνιάδης. Κάθε Πα-Κυ 21.15. β) “Η όπερα του ζητιά-

νου” από την ομάδα Passatempo. Σκηνοθεσία :Γλυκερία Καλαϊτζή. Παίζουν:

Ε. Αμπουμόγλι, Κ. Δανιηλίδης, Α. Ευθυμίου, κ.α. Παρ. 26/10 – 25/11, Πα-Κυ,

21.15μμ γ) “Χερ Κόλπερτ” Σκηνοθεσία: Αχ. Ψαλτόπουλος. Παίζουν: Στ.

Βαφειάδης, Α. Κασιούμη, Στ. Μούρκος, Χ. Μυλωνάς, Ε. Τσάκουρη. 23/10

-23.12, Κυ – Τρ 21.00μμ.

ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ (2310 229249): α) “Μια φορά στο Μεξικό” Σκην.: Νίκος

Σακαλίδης. Παίζει ο Θωμάς Βελισσάρης. Κάθε Δευτέρα στις 21.15μμ β)

“Σταθμοί” συνεργασία του Θεάτρου Τέχνης Ακτίς Αελίου με το μουσικό

σύνολο Πλειάδες. Σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης. Κάθε Παρασκευή, Σάββα-

το και Κυριακη στις 21.15μμ

ΑΥΛΑΙΑ (2310 23 77 00): α) “Το Παρτάλι” του Θ. Γρηγοριάδη. Σκηνοθε-

σία: Στ. Κρασανάκης. Παίζει: Χ. Στέργιογλου. Από 19/10-4/11. Τετάρτη

έως Σάββατο, ώρα: 21.00 Κυριακή, ώρα: 20.00. β) «Erofili synopsis» βα-

σισμένη στο έργο του Γ. Χορτάτση. Από την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος,

19-20/10, 21:00

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (2310 26 20 51): “Όσα παίρνει ο άνεργος” πολιτική επιθε-

ώρηση των Λ. Μπέλλου και Γ. Γαλίτη. Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά. Παίζουν:

Άννα Βαγενά, Ηλιάνα Αραβή, Γιώργος Γιαννακάκος, Κατερίνα Θεοχάρη,

Σταύρος Καλλιγάς, κ.α. Από 24/10-04/11. Κάθε Πα-Κυ, 21.00.

ΔΗΜ. ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ - ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ (2310 458 591-2): “Ρίττερ,

Ντένε, Φος” του Τ. Μπερνχαρντ. Σκηνοθεσία - παίζουν: Δημήτρης Κατα-

λειφός, Άννα Κοκκίνου, Ράνια Οικονομίδου. Τρ, Πε-Σα 20.00 & Τε, Κυ 19.00.

ΕΓΝΑΤΙΑ (2310 22 51 72): “Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου” Σκην: Π. Ζούλιας,

Παίζει η Νένα Μεντή. Από 11 εως 28/10. Τε & Κυ: 19.00, Πέ - Σά: 21.15.

ΘΕΑΤΡΟ 90 ΜΟΙΡΩΝ (2315 00 19 60): “Χωρίς Ανάσα” του Ι. Μυλωνά. Σκηνο-

θεσία: Ι. Μυλωνάς. Από 05/10 – 29/12. Κάθε Πα-Σα, 21.00.

ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ (2310 21 03 08 & 6974 39 77 44): “Έντγκαρ Άλλαν

Πόε” Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Καίτη Σαμαρά. 19-26/10, 21.00.

ΘΕΑΤΡΟ ΟΡΑ (2310 232799 ): “Ιnsenso” του Δ. Δημητριάδη. Σκην: Δαμ.

Κωνσταντινίδης. Παίζει: Αναστάσης Δ. Ροϊλός Από 27/10, Σάββατο & Κυ-

ριακή στις 21:30.

ΚΟΙΤΩΝΕΣ – ΣΤΡ. ΚΟΔΡΑ (6945 260308 για Vodafone, 6985 858932 για

Cosmote): “Σφαγείο” του Ι. Χαντσόρ από την εταιρεία θεάτρου «Mικρός

Bορράς». Διασκευή-σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου. 26-29 Οκτωβρίου, στις

21.00. Είσοδος με φιλική συνεισφορά

ΜΠΕΝΣΟΥΣΑΝ ΧΑΝ (6982 03 11 99): “Φόβος” του Edgar Allan Poe από το

Θέατρο του Άλλοτε. Σκηνοθεσία: Β. Δουμανίδου. Πέ- Πα στις 22.00μ.μ.

και Σά στις 00.00μ.μ. Ακατάλληλη για ανήλικους.

ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ (2310 28 54 52): α) “Ο Εχθρός Λαός”. Σκηνοθεσία: Μα-

ρία Μπαλτατζή. Κάθε Σάββατο-Κυριακή, 20.00μμ, 20/10-21/12, β) “Αφιέ-

ρωμα στον Ιωσήφ Αναστασίου: Εμείς Οι Άλλοι - Ριζική Θεραπεία”.

Σκηνοθεσία: Μαρία Μπαλτατζή. Από 19/10 & κάθε Παρασκευή, 21.30μμ.

ΚΘΒΕ (2315 20 02 00):

α) ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ : «Έλα απόψε στου… Μελά». Σκηνοθεσία: Γιάννης

Καλατζόπουλος Τετάρτη, Κυριακή στις 19.00 Πέμπτη, Παρασκευή στις

21.00, Σάββατο 18.00 & 21.00 β) M. ΛΑΖΑΡΙΣΤΩΝ: Ποντιακή σκηνή ΚΘΒΕ

“100 λογιών ζαντίας” βασισμένο στο έργο του Τζο Όρτον “Αυτά που είδε

ο Μπάτλερ”. Σκηνοθεσία: Τασός Παλαντζίδης. 21.00. Πε – Πα 21.00μμ, Σα

18.00&21.00μμ, Κυ 19.00.

ΣΧΗΜΑ ΕΚΤΟΣ ΑΞΟΝΑ (2310 82 34 44): “Πορείες Τρωάδων” (με αφορμή την

τραγωδία του Ευριπίδη). Σκηνοθεσία: Αναστασία Θεοφανίδου, Αλέξανδρος

Ζαφειριάδης. Σάββατο-Δευτέρα, 21.00. Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

των θεατών

club DHARMA (6971997255 & 6977282020): «Τράβα μαλλί… ανεβαίνου-

με!». Σκην. Γρ. Παπαδόπουλος. Κάθε Δευτέρα, 20.30 μμ.

ULTIMO PIACERE (2313 01 25 86): «15 ολόκληρα…λεπτά» Σκηνοθετική επι-

μέλεια: Γιώργος Σουλεϊμάν. 19/10-09/11. Είσοδος ελεύθερη

VIS MOTRIX (2310 22 81 61): “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών” του

Δ. Δημητριάδη. Σκηνοθεσία: Αθανασιος Τόμμυ Σκλάβος Παίζουν: Κλειώ-

Δανάη Οθωναίου, Ευγενία Σαμαρά, Τίνα Λεωνορά, Αθανασιος Τόμμυ Σκλά-

βος. Κάθε Πα-Σα-Κυ, 21.15μμ.

ΠΑΙΔΙΚΑ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ (2310 832060): «Ο Τζακ κι η φασολιά» από την θεατρική εταιρία

Νεφέλες. Σκην: Παντελής Καραγιάννης. Κάθε Κυριακή, 11.30 π.μ.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (2310 26 20 51): “Ο Εγωιστής Γίγαντας” του Ο. Ουαϊλντ.

Από την Παιδική Σκηνή Θεσ/νικης. Διασκευή- σκηνοθεσία: Λένα Γεργιάδου.

Κάθε Κυριακή, 11:30

ΒΑΣΙΛΙΚΟ (2315 200000) : “Πήτερ Παν” Σκην. Γ. Καλαντζόπουλος. Κάθε

Κυριακή 11.00&15.00

ΕΓΝΑΤΙΑ (2310 22 51 72): «Οι άθλοι του Ηρακλή» Κείμενο - σκηνοθεσία:

Κάρμεν Ρουγγέρη. Κάθε Κυριακή στις 11:30 & 15:00

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ KRISTIBONI (2311 21 03 05): «Ο Φασουλής και η μάγισσα Μπα-

χλεβίτσα». Κάθε Κυριακή, 12.00μμ. Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

ΘΕΑΤΡΟ ΤΑΞΙΔΙ ΟΝΕΙΡΟΥ (6972 70 28 70): “Μαγική απειλή στο Τρουφοχώρι”

των Αλ. Ροβέρτου και Μ. Μυλωνά. Κάθε Κυριακή, 11.30πμ.

ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (2310 83 49 96): «Ο μαγικός κόσμος της παραμυθούπολης»

από την Παιδική σκηνή «Δελφινάκι». Κάθε Κυριακή 11.30 π.μ & 16.15μμ

ΟΛΥΜΠΙΟΝ - ΝΕΟ ΘΕΑΤΡΟ (2310 22 22 99): «Το Όνειρο του Σκιάχτρου»

του Ευγένιου Τριβιζά Κυριακή 14 & 21 Οκτωβρίου στις 11.30 το πρωί.

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΕΡΜΟΥ (6945 260308): “Η Μυλωνού” από το θεατρικό σχήμα

Μικρός Βορράς. Σκην: Τ. Ράτζος. Κάθε Κυριακή, 10.30&11.30 π.μ.

ΦΙΞ IN ART (2310 50 00 34): «Στη χώρα των Ονείρων» της Εύας Ιεροπού-

λου. Σκηνοθεσία: Αστέρης Πελτέκης . Κάθε Κυριακή στις 12:00

NODO JUNIOR (2310 749230): “Ο μικρός Πρίγκηπας”. Κάθε Κυριακή στις

11:30 το πρωϊ.

Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος

Διαδικασίες Διακανονισμού

Διαφορών στο Vis Motrix


Mind The ArtΤου Γιάννη Γκροσδάνη

Τι ακριβώς είναι οι Διαδικασίες Διακανονι-σμού Διαφορών;Πρόκειται για την ιστορία ενός ερωτικού τρίγω-

νου αλλά αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε

είναι να πιάσουμε λίγο τον πυρήνα και να δούμε

το ποια είναι η προέλευση, η πρώτη εικόνα που

καθορίζει την συμπεριφορά των ηρώων. Το

έργο μιλάει για τον θάνατο και τον έρωτα, την

σχέση που έχουν μεταξύ τους και καλύπτει το

θέμα από όλες τις πλευρές. Το βασικό νόημα εί-

ναι πως η περιγραφή γίνετια για να τα ξορκίσει

αλλά και να δείξει πως είναι ένας κύκλος.

Η παράσταση αυτή αποτελεί το σκηνοθε-τικό ντεμπούτο σας. Πως ακριβώς κατα-λήξατε σε αυτή την επιλογή έργου;Γνώρισα τον Δημητριάδη μέσα από το Πεθαί-

νω σαν Χώρα. Η προσωπική επαφή μαζί του

οδήγησε και σε μια πρόταση που είχε ο ίδιος

με βάση τις συζητήσεις μας. Όταν το διάβασα,

ενθουσιάστηκα γιατί ένιωσα ότι είχα μπροστά

μου ένα χερσό, άγριο χωράφι. Επειδή η παρά-

σταση αυτή αποτελεί την πρώτη μου σκηνοθε-

τική προσπάθεια είχα την φιλοδοξία να θέλω

κάτι που να με προκαλεί. Και αυτό το έργο ένιω-

σα πως ήταν μια αληθινή πρόκληση, που μέσα

από τις πρόβες θα οδηγούσε σε μια εξαιρετική

ζύμωση ιδεών και προτάσεων.

Σας επηρέασε καθόλου μέσα στις πρόβες ο Δημητριάδης;Όχι, καθόλου. Και θέλω να τον ευχαριστήσω για

την εμπιστοσύνη που μας έδειξε. Δεν έκανε την

παραμικρή παρέμβαση στη δουλειά μας αλλά

ίσα ισα το επεδίωξε κιόλας να μας αφήσει να

δούμε το κείμενο όπως εμείς νομίζουμε. Δου-

λέψαμε αρκετά ώστε να παρουσιάσουμε μια

νέα οπτική στο έργο. Σε αυτό το σημείο θέλω

να ευχαριστήσω και τον δάσκαλο νοηματικής

Γιώργο Ανδρούδη από την Σχολή Έκφρασης για-

τί υποστήριξε τις ιδέες μας με τον τρόπο του.

Είχες την πρόθεση να μιλήσεις ή να σχολι-άσεις την επικαιρότητα με κάποιο τρόπο;Οταν μιλάς με αρχετυπικές εικόνες είσαι πάντα

στην επικαιρότητα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει να

σχολιάσουμε την επικαιρότητα. Είμαι 6 μήνες

στη Θεσσαλονίκη και ζω σε ένα διαμέρισμα

που δεν έχει τηλεόραση. Νιώθω πως έχω ηρε-

μήσει από αυτή την κακή σαπουνόπερα που

ζούμε καθημερινά σε δόσεις. Μια φορά κατά

τύχη είδα λίγα λεπτά ενός δελτίου ειδήσεων και

ένιωσα πως δεν είχα χάσει τίποτα τόσο καιρό.

Ελπίζω πως οι μελλοντικές γενιές μπορεί να

αλλάξουν τα πράματα. Αρκεί να κοιτάξουν ο

καθένας μέσα στον εαυτό του για να βρει τις

απαντήσεις και να αλλάξει.

Info: Studio vis motrix (Αγνώστου Στρα-

τιώτη 20, έναντι εκκλησίας Αγίου Δημητρίου,

τηλ. 2310 228161) Παίζουν: Κλειώ- Δανάη

Οθωναίου, Ευγενία Σαμαρά, Τίνα Λεωνορά,

Αθανασιος Τόμμυ Σκάβος Σκηνοθεσία: Αθα-

νασιος Τόμμυ Σκλάβος Ημέρες & Ώρες Παρα-στάσεων: Παρασκευή: 21.15 & 00.15, Σάββα-

το - Κυριακή: 21.15 Τιμή Εισιτηρίου: 15ευρώ,

10ευρώ (φοιτητικό / ανέργων) •

Ο Δημήτρης Δημητριάδης έχει αυτή τη θεατρική σεζόν την ευτυχία

να βλέπει δύο έργα του να ζωντανεύουν στο σανίδι. Η μία από αυτές

τις δύο παραστάσεις, οι Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών κάνει

πρεμιέρα αυτή την Παρασκεύη 26/10 στο Studio Vis Motrix. Ο Αθα-

νάσιος Τόμμυ Σκλάβος παίζει και σκηνοθετεί αυτό το νέο ανέβασμα

και μιλάει στον Εξώστη και στον Γιάννη Γκροσδάνη για τις εμπειρίες

που ήδη αποκόμισε.

Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος

Διαδικασίες Διακανονισμού

Διαφορών στο Vis Motrix


Mind The Art - Κριτική θεάτρου

Στα σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξηςTου Κορνήλιου Ρουσάκη

Άγρια μοναξιά του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σε σκηνοθεσία

Σπύρου Αθηναίου, στο θέατρο Όρα.

Ο ΜακΝτόνα γεννημένος στο Κάμπεργουελ του Λονδίνου από Ιρλανδούς γονείς, έφυγε σε νεαρή ηλικία από το σπίτι του για να ζήσει στο Λονδίνο μαζί με τον αδελφό του. Στην Άγρια μοναξιά ο συγγραφέας σκιαγραφεί την προβληματική συμ-βίωση δύο αδελφών, δύο ανδρών με έντονους χα-ρακτήρες, αναρίθμητες εκρήξεις και νευρωτικές συμπεριφορές.

Στο έργο αυτό του ΜακΝτόνα συναντάμε όλα τα δραματουργικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ιδιαίτερη γραφή του. Βία λεκτική, σωματική, ψυ-χολογική, δολοφονία ενός γονέα (όπως συμβαίνει και στο έργο του Η Βασίλισσα της ομορφιάς), άπειρο αλκοόλ, σκληρή γλώσσα με αρκετούς ιδιωματισμούς της ιρλανδικής επαρχίας, έντο-νες αναφορές στην πίστη, στο θρησκευτικό συ-ναίσθημα και στον καθολικισμό, σκηνές σκληρής βίας ενδεδυμένες με βιτριολικό μαύρο χιούμορ, αλλά και όπλα, μαχαίρια και νεκρά ζώα.

Ο Σπύρος Αθηναίου ξεπερνά το πρόβλημα της επί σκηνής απεικόνισης βίαιων συμπλοκών, που ταλα-νίζει το σύγχρονο αστικό θέατρο, εκθέτοντας εντε-λώς αφτιασίδωτες και σχεδόν σε απόσταση ανα-πνοής από τους θεατές, τις εμφύλιες συγκρούσεις των δύο αδελφών. Έχουμε να κάνουμε, επομένως, με ένα κυριολεκτικό θέατρο στα μούτρα, που αρ-πάζει το θεατή από το σβέρκο και τον ταρακουνά μέχρι να λάβει το μήνυμα. Οι πράξεις τους έχουν ξεκάθαρη αρχή, κορύφωση και πτώση, δίνοντας την εντύπωση εκτέλεσης μιας χορογραφίας συ-μπεριφορών και συναισθημάτων.•

Δύο ιστορίες του Πόε αποτελούν το δραματουργικό υλικό της συγκε-κριμένης παράστασης. Στη μάσκα του κόκκινου θανάτου κυριαρχεί το στοιχείο της απειλής. Το κείμενο -με έντονη αλληγορική διάσταση- περιγράφει τον τρόμο που σκορπά η εμφάνιση μιας αρρώστιας και την προσπάθεια των αρχόντων να την αποφύγουν, διασκεδάζοντας, κλεισμένοι μέσα σε έναν επιβλητικό πύργο, ενώ η αρρώστια σκοτώνει τους φτωχούς που είναι έξω. Η Καίτη Σαμαρά επιλέγει να παρουσιάσει το πρώτο αφήγημα με την μορφή ενός θεατρικού αναλογίου.

Μοιράζει το βάρος της αφήγησης σε επτά ακίνητα πρόσωπα που προ-σπαθούν να μεταφέρουν μόνο με το λόγο, εικόνες και συναισθήματα από τον εφιαλτικό κόσμο του Πόε. Οι περιγραφές χώρων και καταστά-σεων είναι εξαντλητικές, με πληθώρα λεπτομερειών, με αποτέλεσμα η προσοχή να ξεφεύγει και το βλέμμα να μαγνητίζεται από τις εικόνες που προβάλλονται στον τοίχο και υπογραμμίζουν τα στοιχεία της αφή-γησης.

Εκ διαμέτρου αντίθετο είναι το θεατρικό αποτέλεσμα στη σκηνική μεταφορά της δεύτερης ιστορίας, της Βερενίκης. Εδώ παρουσιά-ζεται, μέσα από την αλληλεπίδραση των σωμάτων των ηθοποιών και την πλαστικότητα των κινήσεων τους, ο έρωτας του Αιγέα για την ξα-δέλφη του Βερενίκη. Ο τρόμος και ο θάνατος κάνουν την εμφάνιση τους μέσα στο ημίφως που δημιουργούν τα κεριά, στον ατμοσφαιρικό σκηνικό χώρο που δημιούργησε ο Απόστολος Αποστολίδης, και είναι γεμάτος με αναφορές στην προσωπικότητα του συγγραφέα με αμέ-τρητα βιβλία και μαύρα μπουκάλια -μια από τις πιθανές αιτίες θανάτου του Πόε εικάζεται πως ήταν ο αλκοολισμός- να γεμίζουν τη σκηνή. •

Έντγκαρ Άλλαν Πόεσε σκηνοθεσία Καίτης Σαμαρά, στο θέατρο Έξω από τα Τείχη.

Συγγραφέας αινιγματικός, πρωτοπόρος στο αστυνομικό μυθιστόρημα και στις ιστορίες τρόμου ή φαντασίας, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε «στοιχειώνει» τη μικρή, ατμοσφαιρική αίθουσα του θεάτρου Έξω από τα Τείχη. Η παράσταση ξεκινά με έναν ασυνήθιστο τρόπο, ένα σύντομο βιογραφικό του συγγραφέα, που αναδει-κνύει την διαφορετικότητα της γραφής του και τον ταραχώδη βίο του, στοιχεία που τον οδηγούσαν σε μια ιδιότυπη λογοτεχνική περιθωριοποίηση.


Ένα πολυτελές χιονοδρομικό θέρετρο στην Ελ-βετία. Ο 12χρονος Σάιμον ζει στη βιομηχανική πε-ριοχή λίγο πιο κάτω, μαζί με την άνεργη αδερφή του. Κάθε μέρα ανεβαίνει με το λιφτ, και κλέβει πράγματα από τους πλούσιους τουρίστες για να τα πουλήσει στα παιδιά στην πόλη του. Όταν και οι δύο θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια αλήθεια που προσπαθούσαν να αποφύγουν, ο Σάιμον θα ανα-ζητήσει καταφύγιο ψηλά. Η σκηνοθέτις Ούρσουλα Μέγιερ είχε κάνει ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα πριν μερικά χρόνια χάρη στο Home. Αταλάντευτη στην προβληματική της, εξετάζοντας τις ορατές ή αόρατες οριογραμ-μές στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η δεύτερη ται-νία της επιβεβαιώνει την αρχική θετική εικόνα.

Ο Σιμόν είναι ένας 12χρονος πιτσιρικάς με ψυχι-σμό βαρύ σαν το χιόνι που σκεπάζει τα ελβετικά όρη. Η ιδιοσυγκρασία του επομένως είναι αντίθε-τη με τα υποψήφια θύματα των κλοπών του, που έχουν έρθει για μερικές μέρες ανεμελιάς και δι-ασκέδασης. Είναι οι κλοπές του Σιμόν απλά μια μορφή αντίδρασης και επιβίωσης ή μηπως μια εν-στικτώδης συμπεριφορά και δοκιμή της λειτουρ-γίας του κόσμου αυτές οι κλοπές του? Η επιλογή αυτή όπως κι αν ερμηνεύεται κρύβει ρίσκο για τον μικρό αντιήρωα της ταινίας από το οποίο αδυνα-

τεί να προφυλαχθεί. Ο Σιμόν είναι αντιήρωας για-τί έχει χάσει την παιδική αθώοτητα με την οποία ζουν οι φίλοι του, για τους οποίους ωστόσο κάνει συχνά “θελήματα”. Ίσως για αυτό τον χαρκατήρα του να φταίει και η συμβίωση του με την μεγαλύ-τερη αδερφή του, μια νεαρή γοητευτική κοπέλα, που αλλάζει τους εραστές σαν τα πουκάμισα και διακατέχεται από μια αυτοκαταστροφική πορεία επιλογών. Ποιος όμως είναι ο πραγματικά ώριμος σε αυτή τη αλλόκοτη συμβίωση?

Η ταινία δεν είναι τόσο σκληρή όσο δείχνει. Με προσεκτικές σκακιστικές κινήσεις η Μέγιερ ξε-τυλίγει το νήμα των ερωτήσεων που τίθενται και αποκαλύπτει πολλά περισσότερα πάντα στους σωστούς χρόνους. Μπορεί να περιεργάζεται με ενδιαφέρον το κοινωνικό σύμπαν των Νταρντέν ωστόσο η Μέγιερ λειτουργεί μέσα στα όρια μιας μητρικής στοργής για τους δύο ήρωες της. Δεν παρεμβαίνει σχολιαστικά στην ιστορία τους. Αφή-νει τα πράγματα να εξελιχθούν και αυτή στέκεται σαν παρατηρητής αλλά η γλυκύτητα με την οποία περιβάλλει την μελαγχολία τους είναι ευδιάκρι-τη. Και όλα αυτά στηρίζονται συν τοις άλλοις με τρόπο υποδειγματικό από τις ερμηνείες της Λεα Σεντού αλλά και του πιτσιρικά Κεϊσι Μοτε Κλαϊν. Η Αργυρή άρκτος σκηνοθεσίας στη φετινή Μπερ-λινάλε επάξια και η πρόταση της Ελβετίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ κρύβει συγκινήσεις! •

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Σκότωσε τους γλυκά (Killing them softly)

Γκανγκστερικό θρίλερ, 2012, Η.Π.Α., 97 λεπτά

(4/5)Κριτική: Ιωάννης Moody ΛαζάρουΣκηνοθεσία: Άντριου Ντόμινικ

Παίζουν: Μπραντ Πιτ, Ρέι Λιότα, Ρίτσαρντ Τζένκινς,

Τζέιμς Γκαντολφίνι

****

O Τζάκι Κόγκαν είναι ένας επαγγελματίας δο-λοφόνος που φροντίζει ο κώδικας ηθικής της Μαφίας να τηρείται ευλαβικά. Όταν κάποιοι αδέξιοι θα ληστέψουν ένα μεγάλο χαρτοπαι-χτικό παιχνίδι, ο Κόγκαν θα αναλάβει να τους εντοπίσει και να επαναφέρει σε «τάξη» την το-πική κοινωνία. Το Σκότωσέ τους γλυκά είναι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ταινία δημιουργού. Ο Άντριου Ντόμινικ με τις περγαμηνές του πολύ καλού Chopper και του θεσπέσιου Τζέσε Τζέιμς χρη-σιμοποιεί ως καμουφλάζ τη δομή ενός heist movie (σε μια αισθητά σκληρή εκδοχή του) για να παραδώσει μια ασυγκράτητα ειρωνική -ακό-μη και με τη χρήση της μουσικής- κριτική απένα-ντι στο πολιτικό σύστημα, αλλά και την ίδια την ατομική ευθύνη. Μέσω της απαράμιλλης σκηνοθετικής του δεξιο-τεχνίας και πατώντας γερά στην αλά Σκορτσέζε χαρακτηρολογία, ξεγυμνώνει με αμεσότητα και ποιητικό κυνισμό την υποκρισία του αμερικάνι-κου πολιτικού συστήματος όταν μιλά για ενωμέ-νο έθνος και για το περίφημο αμερικάνικο όνει-ρο (χρησιμοποιώντας αδιάκοπα τα διαγγέλματα του, τότε, ελπιδοφόρου υποψήφιου προέδρου, Ομπάμα), αντιπαραβάλλοντας άτομα απεγνω-σμένα και αλλοτριωμένα ως το μεδούλι (χρήζει αναφοράς η περίπτωση του Γκαντολφίνι), έναν κοινωνικό ιστό σε πλήρη διάβρωση (κοντά στην αποσύνθεση) και την ελεύθερη βούληση, επι-πόλαια μεταφρασμένη από τους «πολίτες», ως δικαίωμα σε κάθε μορφή απληστίας.Φυσικό κι επόμενο αν λάβουμε υπόψιν μας τον ισχυρισμό πως η Αμερική δεν είναι χώρα, αλλά μια επιχείρηση. Έτσι, στο πλαίσιο της σύγχρο-νης οικονομικής ύφεσης, η επιχείρηση δε θα μπορούσε να πηγαίνει καλά. Ούτε καν για τους –διακριτικά συναισθηματικούς- πληρωμένους δολοφόνους. •

Εξώστης ΘήταΕπιμέλεια ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης

Η Αδερφή μου(L’enfant d’en haut / Sister)Κοινωνικό δράμα, 2012,Γαλλία/Σουηδία/ Ελβετία, 102 λεπτά

(4/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Ούρσουλα Μέγιερ

Παίζουν: Λέα Σεντού, Κέισι Μοτέ Κλάιν,

Γκίλιαν Άντερσον, Μάρτον Κόμπστον,

Ζαν-Φρανσουά Στεβενίν

****



Γκανγκστερικό δράμα, 2012, Η.Π.Α., 131 λεπτά

(2/5)Κριτική: Ιωάννης Moody ΛαζάρουΣκηνοθεσία: Όλιβερ Στόουν

Παίζουν: Μπλέικ Λάιβλι, Τέιλορ Κιτς, Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον,

Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Σάλμα Χάγιεκ, Τζον Τραβόλτα.

Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει(Cesare deve morire)

Δράμα, 2012, Ιταλία, 76 λεπτά

(4/5)Κριτική: Ιωάννης Moody ΛαζάρουΣκηνοθεσία: Πάολο & Βιτόριο Ταβιάνι

****

Oι τρόφιμοι μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας, έξω από τη Ρώμη, κάνουν πρόβες για να ανεβά-σουν το σεξπιρικό «Ιούλιου Καίσαρα» υπό το βλέμμα των αδελφών Ταβιάνι.

Οι αδελφοί Ταβιάνι επιστρέφουν χωρίς ίχνος ρυ-τίδας στο κινηματογραφικό τους βλέμμα με ένα δράμα που χρησιμοποιεί ως όχημα τη διανομή των ρόλων και την επαφή των τροφίμων της Ρεμπίμπια με το έργο, για να ανασκαλεύσουν εμμέσως τη χαρακωμένη μνήμη αυτών, με αντιμετώπιση αστη-λίτευτη, απροκατάληπτη και γεμάτη ευαισθησία, αποκαλύπτοντας την ανθρωπινή διάσταση που τους ανάγει σε οικουμενική εικόνα. Χωρίς, φυσι-κά, να χαρίζονται στα τρωτά της φύσης μας, όπως τη ροπή στην προδοσία και τη χειραγωγισιμότητα του όχλου (σε μια υπέροχη σκηνή στην αυλή της φυλακής). Κι αν η ταινία συναρπάζει με άνεση χάρη στη συ-γκινητική δεινότητα της προσωπικής αλήθειας των εξαιρετικών ερασιτεχνών ερμηνευτών, υπάρχουν και δύο φράσεις ικανές να μας στοιχειώσουν. «Γί-νεται να εξοντώσω το πνεύμα του Καίσαρα χωρίς να μαχαιρώσω το στήθος του;», ερώτημα που ηχεί αφοπλιστικά διαχρονικό ως πρακτική απέναντι σε κάθε μορφής τυραννική εξουσία. «Από τότε που ήρθα σε επαφή με την Τέχνη, το κελί μετατράπηκε σε φυλακή». Με δίαυλο την Τέχνη, καθένας ωθεί-ται σε μια ψυχική απελευθέρωση και αυτεπίγνω-ση. Τότε, η στέρηση της ελευθερίας παρουσιάζε-ται βασανιστικότερη από ποτέ.Επιλέγοντας την αυτόνομη εκφραστικότητα του ασπρόμαυρου στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ και αντιπαραβάλλοντας το σκληρό παρελθόν των κρατούμενων με τον ποιητικό λυρισμό των κειμέ-νων του Σέξπηρ, οι Ταβιάνι κινηματογραφούν ένα μνημείο συνάντησης ντοκυμαντέρ και μυθοπλασί-ας, Ζωής και Τέχνης, υπό τους αδιάκοπα θλιμμέ-νους ήχους ενός σαξοφώνου.•

Στην πολιτεία Φράνκλιν της Βιρτζίνια, οι αδερφοί Μπόντουραντ είναι κάτι σαν μύθος. Πωλούν πα-ράνομα αλκοόλ την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, χωρίς να μπαίνουν σε διαδικασίες “λαδώματος” των αρχών, δρουν αντάρτικα και αποφεύγουν πά-ντα τον θάνατο ή έστω την σύλληψη. Η παρουσία ενός καινούριου αστυνομικού από το Σικάγο επιφέ-ρει μια αναπόφευκτη σύγκρουση.

Αμέτρητες φορές στο σινεμά ο κλέφτης είχε με-γαλύτερη γοητεία από τον αστυνόμο, συχνά λόγω της ανηθικότητας του τελευταίου, κάτι που συμ-βαίνει και εδώ όπου οι εκπρόσωποι του νόμου εμφανίζονται στην άσχημη μορφή τους, αυτή του μεσάζοντα σε παράνομες δοσοληψίες με σκοπό να καρπωθούν (οι ίδιοι, όχι το κράτος) ένα μικρό μερίδιο από αυτές. Ο Χίλκοουτ μάλιστα βρίσκει πάτημα στον αστυνόμο (Γκάι Πίρς), παρουσιάζο-ντας έναν εντελώς αντιπαθή χαρακτήρα που κάνει ακόμη πιο συμπαθείς τους αδερφούς Μπόντου-ραντ.Αν αυτό μοιάζει άδικο προς τον θεατή, η κατάστα-ση διορθώνεται όσο περνά η ώρα. Οι παράνομοι σταδιακά απομυθοποιούνται καθώς η έπαρση τους καταπλακώνει, και ο θρύλος γύρω από αυ-τούς γίνεται όλο και πιο αδύναμος ενώ μεταβαί-νουν σε μια πιο γήινη πραγματικότητα. Αυτή η ντετερμινιστική κατάληξη είναι που σώζει και την ταινία από την αυτοπαρωδία και την μετατρέπει σε μια επαρκώς δομημένη ιστορία γύρω από την ηθική. Αξεπέραστος και πάλι ο Τομ Χάρντι, ο πιο ενδιαφέρων ηθοποιός των τελευταίων ετών, ηγεί-ται ενός εντυπωσιακού καστ.•

Αγριότητα (Savages)

**

Δύο επιστήθιοι φίλοι ασχολούνται με την καλλι-έργεια μαριχουάνας και μοιράζονται την ίδια γυ-ναίκα. Όταν αυτή απάγεται από ένα καρτέλ ναρ-κωτικών του Μεξικού, οι δύο φίλοι σχεδιάζουν να την πάρουν πίσω, να εκδικηθούν και στο τέλος να εξαφανιστούν από προσώπου γης.

Ο Όλιβερ Στόουν (Πλατούν, Νίξον, Γεννημένοι Δολοφόνοι) είναι ένας σκηνοθέτης που ξεχωρίζει τόσο για το αφηγηματικό νεύρο και το εγγενές πάθος για τα θέματα που καταπιάνεται όσο και για την αχαλιναγώγητη υπερβολή και τους άκομψους χειρισμούς του. Η Αγριότητα είναι μια αρκετά αντιπροσωπευτι-κή ταινία της ιδιοσυγκρασίας του. Στο επίκεντρο ενός ορυμαγδού παραβατικότητας, διαφθοράς και ασταμάτητης βίας, όπου όλοι είναι «κακοί» -με μοναδική διαφοροποίηση πως κάποιοι έχουν ένα στοιχειώδες άλλοθι- βρίσκονται δύο γυναικείες παρουσίες που κινούν όλα τα νήματα, κάθεμια με τον τρόπο της. Η Ο. για την οποία οι δύο εραστές της τα βάζουν με όλο το μεξικάνικο καρτέλ και η Έλενα, η «ιέ-ρεια» του λατινοαμερικάνικου εγκλήματος. Και κάπου εδώ εξαντλείται το όποιο ξεχωριστό ενδια-φέρον για την ταινία, αφού ναι μεν ξεχειλίζει από ενέργεια, αλλά η αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και κυρίως, η στερεοτυπική ευκολία και η επιπο-λαιότητα με την οποία ο Στόουν επικοινωνεί τα νο-ήματα του, σε άλλη μια έκρηξη χονδροκομμένης, και συνάμα σοβαροφανούς, κριτικής στο πολιτι-κό-κοινωνικό σύστημα, καθιστούν την «Αγριότη-τα» αρκετά μονότονη, προβλέψιμη και από κάθε άποψη, αναλώσιμη. •

Εξώστης Θήτα

Παράνομοι(Lawless)

Δράμα, 2012, ΗΠΑ, 116 λεπτά

(2.5/5)Κριτική: Τάσος ΜελεμενίδηςΣκηνοθεσία: Τζον Χίλκοουτ

Παίζουν: Τομ Χάρντι, Σία Λαμπέφ, Γκάι Πιρς,

Τζέσικα Τσαστέιν, Γκάρι Όλντμαν

**1/2


Εξώστης Θήτα Συνεχίζονται...

Κωμωδία, 2012, Γαλλία/Ιταλία/Ισπανία/Ουγγαρία, 109 λεπτά

(2.5/5)Κριτική: Παναγιώτης ΚουντουράςΣκηνοθεσία: Λορέν Τιράρ

Πρωταγωνιστούν: Κατρίν Ντενέβ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ,

Εντουάρ Μπαέρ, Φάμπρις Λουκίνι

Η Παράξενη Ζωή του Τίμοθυ Γκριν (The Odd Life of Timothy Green) Φαντασίας, 2012, ΗΠΑ, 106 λεπτά

(1.5/5)Κριτική: Τάσος ΜελεμενίδηςΣκηνοθεσία: Πίτερ Χέτζις Παίζουν: Τζένιφερ Γκάρνερ,

Τζόελ Έτζερτον, Ρον Λίβινγκστον

*1/2

Nιόπαντρο ζευγάρι μαθαίνει πως δε μπορεί να κάνει παιδιά και θάβει ένα στον κήπο με όλες τις σκέψεις και τα όνειρα του, ελπίζοντας πως αυτά θα μετουσιωθούν σε ένα θαύμα. Τελικά τα όνει-ρα... φυτρώνουν και ο Τίμοθυ Γκριν δίνει την ευ-καιρία στο ζευγάρι να πάρει μαθήματα συμπερι-φοράς νέων γονιών.

Παρουσιασμένο με απλοϊκό και συνάμα συντηρη-τικό τρόπο το Τίμοθυ Γκριν προσπαθεί να είναι μια σύγχρονη εκδοχή του Πινόκιο, που επικεντρώνεται όμως στον Τζεπέτο. Και σε ένα τέτοιο εγχείρημα είναι εύκολο να χαθεί η μαγεία του παραμυθιού, όταν το ζητούμενο είναι ξεκάθαρα ο διδακτισμός. Ο Χέτζις (που έχει στο βιογραφικό του τα σενάρια των Τι βασανίζει τον Γκίλμπερ Γκρέιπ και Για ένα Αγόρι μεταξύ άλλων) βάζει τους δύο γονείς να δι-ηγούνται ως μια σειρά περιπετειών τις εμπειρίες τους με τον Τίμοθυ και να εξηγούν τι τους έμαθε καθεμιά από αυτές με αποτέλεσμα να πέσει με τα μούτρα σε έναν βάλτο από κλισέ. Ο Έτζερτον και η Γκάρνερ κάνουν μάλλον αγγαρεία γι’ αυτήν τη παραγωγή της Disney που εκμεταλλεύεται κάπως άτσαλα την έννοια του θαύματος. •

H σχέση ενός ερωτευμένου ζευγαριού ηλικιωμέ-νων δοκιμάζεται από μια ασθένεια.

Ο Μίκαελ Χάνεκε φτιάχνει άλλη μια σπουδαία ται-νία με τα πιο απλά υλικά. Η ανθρώπινη φθορά δεν έχει ανάγκη ωραιοποίησης, δεν μπορεί να είναι απλά μελοδραματική. Είναι πραγματική, ρεαλιστι-κή. Για αυτό και η ταινία δεν έχει ούτε γραμμάριο μελοδραματισμού. Η αγάπη δεν είναι σπαραξι-κάρδια sms και ραβασάκια. Είναι ένα νεύμα, ένα βλέμμα, ένα τραγούδι όταν έχεις φτάσει στο μη παρέκει και εν τέλει μια συνειδητή επιλογή, να αγαπάς την ζωή. Είναι η επιλογή της συμβίωσης με έναν άλλο άνθρωπο. Δεν είναι μια σύμβαση απλώς αλλά είναι μια ζωή. Μέσα από τα βλέμμα-τα και τις σιωπές του Ζαν Λουί Τρεντινιάν και της Εμανουέλ Ριβά χτίζεται αυτή η σπουδαία ταινία. Η ερμηνεία τους είναι καθοριστική για την ζωή της ίδιας της ταινίας. Ίσως αν είσαι 20 χρονών, μέσα στην κάψα της νιό-της αυτά τα υλικά να μην αρκετά για να κατανοή-σεις την Αγάπη. Το ίδιο ισχύει αν είναι 40 και έχεις μπει για τα καλά στην ψευδαίσθηση μιας ρουτίνας ουσιαστικά που απλώς ρουφάει το μεδούλι σου κάθημερινά. Ο χρόνος όμως δίνει απαντήσεις για όλα. Ο νεαρός μαθητής της Αν δείχνει τον οίκτο του, αφορμή για να αποστασιοποιηθεί από την αν-θρώπινη φθορά (της παλιάς δασκάλας του). Μα ακόμα και η κόρη του Ζωρζ και της Αν, που την ερμηνεύει η υπέροχη Ιζαμπέλ Ιπέρ, μοιάζει αρχι-κά να μη συμμερίζεται τον προβληματισμό των γονιών της και κράταει άμυνα με νουθεσίες και σοβαροφανείς συμβουλές, σε πλεονεκτική θέση, μακριά από τη ζώνη πυρός.Δεν χρειάζεται να γράψουμε περισσότερα. Αρκεί να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το άφησε ο Γιάννης Βασιλείου στο προηγούμενο τεύχος του Εξώστη: Άραγε, όταν έρθει η ώρα, θα έχει κι εκεί-νη δίπλα της κάποιον σαν τον Ζορζ;•

Αστερίξ & Οβελίξ στη Βρετανία (Asterix et Obelix: Au service de Sa Majeste)

**1/2

Oι ένδοξες ρωμαικές λεγεώνες έχουν εισβάλλει στη Βρετανία. Η βασίλισσα καλεί σε βοήθεια με τους Αστερίξ και Οβελίξ να ανταποκρίνονται στο κάλεσμα. Γαλάτες, Βρετανοί, Νορμανδοί και Ρω-μαίοι μπλέκονται σ’ ένα τρελό κυνηγητό για ν’ αποκτήσουν το μαγικό φίλτρο, από το οποίο εξαρ-τάται η σωτηρία ενός έθνους.

Είναι τρελοί αυτού οι Εγγλέζοι. Οι συνήθειες και νοοτροπία τους σαρκάζωνται με επιτυχία στο βωμό του γαλλικού χιούμορ. Ένας εύστοχος σχο-λιασμός απέναντι σε κοινωνικά φαινόμενα του σήμερα φαίνεται να λειτουργεί, την ώρα που η νορβηγική συνεισφορά στην ταινία, τονώνει τους αφηγηματικούς κύκλους του σεναρίου. Τα gags του παρελθόντος δεν ανταποκρίνονται με την ίδια αμεσότητα στη συνείδηση του θεατή ενώ τα love story της ταινίας στηρίζουν μόνο τη διάρκεια. Η παραγωγή φαντάζει σίγουρα πιό φτωχή όμως το χρώμα και η αισθητική του comic συμπράτει καλ-λιτεχνικά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ο τρίτος Αστερίξ της σειράς ακούει στο όνομα Εντουάρ Μπαέρ. Παρουσιάζει έναν δραματουργι-κά μονοδιάστατο ήρωα, δίχως τη σπιρτάδα και την ευρηματικότητα που αγαπήσαμε στο πρόσωπο του Κλαβιέρ. Ο Ντεπαρντιέ ενσαρκώνει με αναμε-νόμενη επιτυχία έναν από τους πιό αξιαγάπητους ρόλους της καριέρας του. Η Κατρίν Ντενέβ εκτός από το Χαβιάρι, φαίνεται να αγαπάει τις όμορφες μικρές αρπαχτούλες. Ο χαλαρός αφηγηματικός ρυθμός δεν επιζητά τις δάφνες του σασπένς με το ψυχαγωγικό πακέτο να συνιστά μία διασκεδα-στική κινηματογραφική πρόταση. Μελανό σημείο το τρισδιάστατο.•

Αγάπη (Amour)

Δράμα, 2012, ΗΠΑ, 116 λεπτά

(4/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε

Πρωταγωνιστούν: Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Εμανουέλ

Ρίβα, Ιζαμπέλ Ιπέρ

****

Παρένθεση Κοινωνικό δράμα, 1968, Ελλάδα, 90 λεπτά

(4/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος

Παίζουν: Αλεξάνδρα Λαδικού, Άγγελος Αντωνόπουλος

****

Aυτές τις μέρες η Θεσσαλονίκη έχει, λένε, γιορ-τή. Και ίσως τέτοιες μέρες αξίζει να σκέφτεσαι τις ιστορίες της πόλης και τους ανθρώπους που τις έγραψαν. Σκέφτομαι τις πολλές ιστορίες που γρά-φτηκαν για την πόλη μέσα από ταινίες δημιουργών όπως ο Τάκης Κανελλόπουλος. Σκέφτομαι την Πα-ρένθεση, μια ταινία που περιδιαβαίνει πραγματικά την πόλη με την μελαγχολία της. Η Παρένθεση αποτέλεσε την τρίτη και τελευταία συνάντηση του Κανελλόπουλου με τον συγγραφέα Γιώργο Κιτσό-πουλο. Η σεναριακή ιδέα στηρίζεται στο θεατρικό έργο Ασάλευτη ζωή του Νόελ Κάουαρντ. Είχαν προηγηθεί ο Ουρανός και η Εκδρομή, ταινίες που είχαν κερδίσει τον ενθουσιασμό κοινού και κριτι-κών στην παρουσίαση τους στο Φεστιβάλ Θεσσα-λονίκης.

Ένα ζευγάρι ζει μια ερωτική παρένθεση, έναν έρω-τα που θα συντριβεί από την πραγματικότητα και θα χαθεί στο βάθος του ορίζοντα, εκεί που πάει το επόμενο τρένο της γραμμής. Σε αυτό το μικρό διάστημα της παρένθεσης το ζευγάρι παλεύει να κλείσει μια ολόκληρη ζωή. Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η παρένθεση για τους δύο ήρωες? Πολλά. Ίσως και τίποτα. Σε όλη την διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε το ζευγάρι να ζει την μοναδικό-

τητα της στιγμής, χωρίς απευθείας διαλόγους, μόνο με πλάνα και αφήγηση, πλάνα που έχουν σαν ντεκορ την πόλη και αφήγηση που ντύνεται με την ίδια μελαγχολική μουσική του Μαμαγκάκη.

Μιλάμε για δύο καθημερινούς ανθρώπους, που δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό. Δυο άνθρωποι χω-ρίς όνομα, χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς και ιδιότητες, που σίγουρα μπορεί να συναντήσεις και σήμερα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, να βολτάρει και να απολαμβάνει με χαμόγελο αυτές τις μικρές στιγμές αν και ξέρει πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Το χαμόγελο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μια γλυκιά μεγχολία αναμνήσεων: Μια βόλτα στην Αρετσού και ύστερα στη νέα πα-ραλία, πόζα για φωτογραφία, πολύτιμη καταγρα-φή της στιγμής, σκέψεις που γίνοται αφηγήσεις, πλάνα που μεταδίδουν την ποιητική διάθεση του σκηνοθέτη, αφηγήσεις που ίσως να μην αφορούν μια βιωμένη κατάσταση αλλά ένα όνειρο. Είτε πραγματική είτε φαντασιακή, χτισμένη μέσα στο μυαλό σου για να γλυκάνει αυτή την διάχυτη ποι-ητική μελαγχολία η Παρένθεση του Κανελλόπου-λου βολτάρει σε μια Θεσσαλονίκη που δύσκολα πλέον βρίσκεις στα κάδρα της σημερινής πραγμα-τικότητας... •

Εξώστης Θήτα - Special Screening

ΠΡΟΣΕΧΩΣ • Μπάρμπαρα• Ο κ. Λάζάρ• Skyfall• Τίνκερ Μπελ: Το Μυστικό Των Νεραϊδοφτερών

Ατάκα: ...τι μπορει να μετρηθει με τον καιρο

ποιος μπορει να ξέρει πως αυτο το «κατι» που μας

εδωσε η τυχη δεν ητανε «μεγάλο»

τωρα που το όνειρο πέρασε μέσα μας, εγινε πραγμα-

τικότητα

μη τρέξεις να το προφτάσεις

μη το αποχαιρετάς...



XΕIMEΡΙΝΟΙ ΒΑΚΟΥΡΑ (τηλ. 2310 23 36 65): Αι-θουσα 1: / Η αδερφή μου (19.00 - 21.00 - 22.45) Αιθουσα 2: O Θεός αγαπάει το χαβιάρι (19.00 - 21.00) / Στη Ρώμη με αγάπη (22.45) ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ (τηλ. 2310-834-996 Dolby Digital Βασ. Ολγας): Ο Πήτερ Παν και η Τίνκερμπελ στη Χώρα του Ποτέ (μεταγλ.) (17.00) / O Θεός αγαπάει το χαβιάρι (18.30 - 20.20) / Αγριότητα (22.00) ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ (τηλ. 2310 26 17 27) Ο Kαίσαρας πρέπει να πεθάνει (19.00 - 21.00 - 22:45) ΟΛΥΜΠΙΟΝ – Π. ΖΑΝΝΑΣ (τηλ. 2310 378404): Αγάπη (18:15 - 20:45 – 23:00) / O Θεός αγαπάει το χαβιάρι (18:45 - 21:00 – 23:00)ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (τηλ. 2310 508398) Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πό-λης (18:30 – 20:00 – 21:30)ΦΑΡΓΚΑΝΗ (τηλ. 2310 96 00 63): Η αγελάδα που έπεσε από τον ουρανό (Πε-Σα, 19.00 - 21.00 - 22:45, Κυ, 21.00 – 22.45, Δευ 19.00 – 22.45) / Δευτέ-ρα 29/10: Κινηματογραφική Λέσχη Θεσσαλονίκης : Γενέθλια πόλη (21.00 )

ΠΟΛΥΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ Τηλέ-φωνο πληροφοριών και κρατήσεων: 801 11 600000 / 210-6786000 από σταθερό με αστική χρέωση, 2310 290290 www.odeon.gr Αίθουσα 1: BARBIE: Η ΠΡΙ-ΓΚΙΠΙΣΣΑ ΚΑΙ Η ΠΟΠ ΣΤΑΡ (ΜΕΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 16.30 / ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.50, 21.00, 23.10 Αίθουσα 2: ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.30, 22.00, ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 17.00, 19.30, 22.00 Αίθουσα 3: ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (3D) ΠΕΜ έως TET: 20.00, 22.30, ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 17.30, 20.00, 22.30 Αί-θουσα 4: MAΔΑΓΑΣΚΑΡΗ 3 (ΜΕΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 16.10, 18.10 / Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.10, 22.20 Αίθουσα 5: ΠΑΡΑΝΟ-ΜΟΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 17.50, 20.20, 22.50 Αίθουσα 6: O ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.50, 21.00, ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 16.40, 18.50, 21.00 / LOOPER ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 23.10 Αίθουσα 7: ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 18.00, 20.30, 23.00 Αί-θουσα 8: BRAVE (ΜΕΤΑΓΛ.) ΠΕΜ έως ΚΥΡ: 17.10 / Η ΑΡΠΑΓΗ 2 ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.20, 21.20, 23.20

VILLAGE 11 CINEMAS MEDITERRANEAN COSMOS Τηλέφωνο Πληροφοριών: 2310 499999 & Τηλ. Πω-λήσεις: 1 48 48 www.villagecinemas.gr Αίθουσα 1: PARANORMAN: ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΑΡ έως ΚΥΡ : 12.40-14.40 μεταγλ. / ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ : 16.40-19.00-21.10-23.20 Αίθουσα 2: ΜΑΔΑ-ΓΑΣΚΑΡΗ 3: ΟΙ ΦΥΓΑΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΜΕ-ΤΑΓ) ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ : 16.00-18.00 μεταγλ., ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 11.40-13.50-16.00-18.00 μεταγλ. / Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.00-22.10-00.20 Αίθουσα 3: BRAVE (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 17.30 μεταγλ., ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 11.20-13.20-15.30-17.30 μεταγλ. / ΠΑΡΑΝΟ-ΜΟΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.30-22.00-00.20 Αίθουσα 4: BARBIE: Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΚΑΙ Η ΠΟΠ ΣΤΑΡ (ΜΕ-ΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ : 17.00-18.50 μεταγλ., ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 11.50-13.40-15.20-17.00-18.50 με-ταγλ. /ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.30-22.40-00.40 Αίθουσα 5: BRAVE 3D (ΜΕΤΑΓΛ) ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 16.00 μεταγλ. (3D), ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 12.00-14.00-16.00 μεταγλ. (3D) / VHS ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 00.30 / ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕ-ΤΑΝΙΑ ΤΕΤ: 20.10-22.20 / ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ 3D ΠΕΜ έως ΤΡΙ: 18.00-20.10-22.20 (3D), ΤΕΤ: 18.00 (3D) Αίθουσα 6: ΑΣΤΕΡΙΞ ΚΑΙ ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 17.30-19.40-21.50-00.00, ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 11.00-13.10-15.20-17.30-19.40-21.50-00.00 Αίθουσα 7: Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ: Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΕΙ-ΡΩΝ (ΜΕΤΑΓ) ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 11.00-13.00-15.00 μεταγλ. / Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 17.00-19.10-21.30-23.40 Αίθουσα 8: Η ΑΡΠΑΓΗ 2 ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 20.40-22.50-00.50 / ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗ 3: ΟΙ ΦΥΓΑΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (ΜΕΤΑΓ) ΠΕΜ, ΔΕΥ, ΤΡΙ, ΤΕΤ: 16.30-18.30 μεταγλ., ΠΑΡ έως ΚΥΡ: 12.30-14.30-16.30-18.30 μεταγλ. Αί-θουσα 9 - COMFORT: Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑ-ΒΙΑΡΙ ΠΕΜ έως ΤΕΤ: 19.10-21.30-23.40 Αίθουσα 10 - COMFORT: ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ ΠΕΜ έως ΤΕΤ : 20.30-22.40-00.40

STER CINEMAS MAKEDONIA Τηλέφωνο κρατήσεων από σταθερό: 801 801 7837. Τηλέφωνο κρατήσε-ων από κινητό: 210 8092690. Αίθουσα 1: BARBIE GR (ΜΕΤΑΓ.) Σαβ- Κυρ: 12:20, 14:00, 15:40, 17:15, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:15 / Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ Πεμ - Τετ: 18:50, 21:10, 23:30 Αίθουσα 2: ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ Σαβ : 12:30, 14:50, 17:10, 19:30, 21:50, 00:10, Κυρ: 12:30, 14:50, 17:10, 19:30, 21:50, Πεμ & Δευ - Τετ: 17:10, 19:30, 21:50, Παρ: 17:10, 19:30, 21:50, 00:10 Αίθουσα 3: Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ - Σαβ - Κυρ: 12:10, 14:30, 16:50, 19:10, 21:30, 23:50, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:50, 19:10, 21:30, 23:50 Αίθουσα 4: Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩ-ΝΩΝ 4: Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ (ΜΕΤΑΓ/ΜΕΝΟ) Σαβ - Κυρ: 12:10, 14:10, 16:10, 18:10, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:10, 18:10 / Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑΒΙΑΡΙ Πεμ - Τετ: 20:10, 22:30 Αίθουσα 5: Η ΠΑ-ΡΑΞΕΝΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΙΜΟΘΥ ΓΚΡΗΝ Σαβ - Κυρ: 13:20, 15:20, 17:20, 19:20, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:20, 19:20 / Η ΑΡΠΑΓΗ 2 Πεμ - Τετ: 21:20, 23:20 Αίθουσα 6: BRAVE GR (ΜΕΤΑΓ/ΜΕΝΟ) Σαβ- Κυρ: 12:40, 14:40, 16:40, 18:40, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:40, 18:40 / ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ - Πεμ - Τετ: 20:40, 22:40 Αίθουσα 7: ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ - Σαβ - Κυρ: 13:40, 15:40, 17:40, 19:40, 21:40, 23:40, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:40, 19:40, 21:40, 23:40 Αίθουσα 8: ΜΑΔΑΓΑΣ-ΚΑΡΗ 3: ΟΙ ΦΥΓΑΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (MET/NO) Σαβ - Κυρ: 12:20, 14:20, 16:20, 18:20, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:20, 18:20 Αίθουσα 8: Η ΑΡΠΑΓΗ 2 Παρ - Σαβ: 20:20, 22:20, 00:20, Πεμ & Κυρ - Τετ: 20:20, 22:20 Αίθουσα 9: Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΟ ΧΑ-ΒΙΑΡΙ Σαβ: 12:50, 15:10, 17:30, 19:50, 22:10, 00:30, Κυρ: 12:50, 15:10, 17:30, 19:50, 22:10, Παρ: 17:30, 19:50, 22:10, 00:30, Πεμ & Κυρ & Δευ & Τετ: 17:30, 19:50, 22:10, Τρ: 17:30, 22:10 Αίθουσα 10: ΣΚΟ-ΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ Σαβ - Κυρ: 13:00, 15:00, 17:00, 19:00, 21:00, 23:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 17:00, 19:00, 21:00, 23:00 Αίθουσα 11: ΑΣΤΕΡΙΞ & ΟΒΕ-ΛΙΞ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ 3D- Σαβ - Κυρ: 12:00, 14:00, 16:00, 18:00, 20:00, Πεμ - Παρ & Δευ - Τετ: 16:00, 18:00, 20:00 / ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΑ Πεμ - Τετ: 22:00, 00:00 •

CINE AΤΖΕΝΤΑΑπό Πέμπτη 25 Οκτωβρίου έως Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

STARlightEXPRESS

Γ.Γκροσδάνης

Τ.Μελεμενίδης

Γ.Βασιλείου

Π. Κουντουράς Ι. Moody Λαζάρου

Α.Καπράνος(Τα Νέα/movieworld)

Π.Τράγος(Movieworld)

Η.Δημόπουλος(invincible defeat)

Λ.Αδαμίδης(ΣΙΝΕΜΑ)

Η αδερφή μου **** ***1/2 *** ***1/2 ***Ο Καίσαρας πρέπει

να πεθάνει **** **** **** ***** ***1/2

Σκοτωσέ τους γλυκά **** *** ****1/2 ***1/2

Τίμοθι Γκριν *1/2 *1/2

Αγριότητα ** ** * *1/2

Παράνομοι **1/2 **1/2 **1/2 *** ***Αγάπη ***1/2 **** ****1/2 **** **** ***** *****

Η Αρπαγή 2 *** **1/2 ***1/2 *** * ***Ο Θεός αγαπάει το

Χαβιάρι * * * * * *Οι Υποψήφιοι **1/2 **1/2 *** **1/2 **1/2 * ***1/2 **1/2

AH HA

Τα βιβλία ως απαξία. [ 1 ] Δεν είμαι φαν των Βιβλίων. Δεν εί-μαι φαν καμιάς αξίας που αυτοδιαφημίζεται ως τέτοια. Όχι: δεν έχουν καμιάν αξία τα Βιβλία. (Αν και ήθελα να το πω στο τέλος, ας αρχίσεις απ’ αυτό: ναι, ναι, κάποια, ναι. Έχουν αξία, σπιθαμιαία ή μέγιστη. Μα είναι ελάχιστα, ένα τίποτα, μπροστά στον όγκο του Τερατώδους Συνόλου. Όπως -για να γίνει πιο λιανά- για τον χρυ-σοχόο δεν έχει χρησιμότητα η ιλύς ή το χώμα: παρά μόνο τα ψήγ-ματα). (Τα βιβλία, με τη θρασεία επικυριαρχία τους, είναι το Μέγα Κακόν του κόσμου: η καταστροφή του). Για την ακρίβεια, αντιπα-θώ τα Βιβλία, μου δημιουργούν σφοδρή και άμεση απέχθεια και αποστροφή, ένα στρίψιμο στο στομάχι κι έναν κόμπο στο λαιμό και μια μελανιά στην καρδιά και ένα κροσέ στο χέρι και ένα σουτ βολέ στο πόδι, όπως ας πούμε οι ιεροκήρυκες και οι επαναστάτες και οι μουλάδες και οι δυνάμει τρόφιμοι ψυχιατρείων που θέλουν το καλό μου και προσπαθούν να μου το επιβάλουν στανικά με τα βρόμικα νύχια τους, εντάσσοντάς με σε σύνολα και αποκαλώντας με φίλο, σύντροφο, εργαζόμενο, πολίτη ή Λαό: κάτι ναζί, κάτι στα-λινικοί, κάτι τέτοιοι Ταλιμπάν. [ 2 ] Ένας επιπρόσθετος λόγος που απεχθάνομαι τα βιβλία είναι η δημοτικότητά τους. Σιχαίνομαι τη δημοτικότητα σε κάθε έκφανσή της όσο τίποτε άλλο στη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτε δημοφιλές, τίποτα που ν’ αγαπιέται από όλους, και που ν’ αξίζει τη ματιά σου. (Και τίποτα που δεν έχασες κομμάτια σου για να το βρεις -κομμάτια σου, κομμάτια σου και μόνος- δεν αξίζει, όχι να το «αγαπάς», μα ούτε καν να το ξέρεις. Γιατί δεν το ξέρεις. Και δε μπορείς, δεν έχεις το ανάστημα, να το αγαπήσεις:

το ανάστημα προϋποθέτει απώλεια, μια ολόκληρη, και κυρίως δι-αρκή, σειρά απωλειών). Και τα Βιβλία, βέβαια, αγαπιούνται από τον καθένα. Ακόμα κι απ’ όσους δε διαβάζουν, ακόμα κι απ’ όσους αδυνατούν να διαβάσουν, ακόμα κι από όσους (αν τυχόν υπάρ-χουν τέτοιοι σαδικοί τύποι) τα εχθρεύονται: είναι μικρές θεότητες, αποφύσεις του Θείου στη ζωή, στη ζωή τους. Τα Βιβλία —όχι η τηλε-όραση, όχι η «φιλοσοφία», όχι τα ταξίδια, όχι ό,τι και να σκεφτείς- είναι ο επί γης Θεός με τους περισσότερους τυφλά πιστούς. Τα Βιβλία είναι ο Θεός δυνάστης. (Κι εγώ είμαι βαθιά και αμετάκλητα άθεος. Και εχθρός των δυναστών). (Τα σιχαίνομαι τα βιβλία). [ 3 ] Είχα την ατυχία να ζω μέσα στα Βιβλία (αυτό το ελάχιστα «πνευ-ματικό» πράγμα-ένα παπούτσι έχει πιο πολύ «πνεύμα» απ’ όσο μια Σειρά «λογοτεχνίας»- με σκοτώνει, κρέμεται από το λαιμό μου με τα δόντια του) όλη μου τη ζωή, και μάλιστα με πολλούς τρόπους - εντέλει: με όλους τούς τρόπους, και με πολύ, πάρα πολύ από τον καθένα. Και τη διατηρώ - αλίμονο… Και όλα (έστω: αφότου κατά-λαβα, αφότου ένιωσα), όλα αυτά τα χρόνια ονειρεύομαι τρόπους να αποδράσω από δαύτα. Ανεπιτυχώς. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, κάπου ανάμεσά τους θα πεθάνω: ειρωνεία, θα πεις. Ναι, ειρωνεία. Τι άλλο είναι έτσι κι αλλιώς η ζωή; Ας πεθάνουμε βουτώντας με το κεφάλι στην ειρωνεία, αφού δε μπορούμε να πλέουμε νεκροί σε μια μεγα-λειώδη μεταφορά. [ 4 ] Ξέρεις βέβαια για τις παρέες, τις κλίκες, τις μαφίες, τα λεφτά, τα κρεβάτια, τα κόντρα κρεβάτια, τις κριτικές φί-λων, τις κριτικές πιο φίλων, τα λεφτά, τις αλλαξοκωλιές, τα σάλια, τη μπόχα, τα λεφτά, τα νοικιασμένα έντυπα, τις κατευθυνόμενες

έξεις του εξευτελισμένου κοινού (αυτά τα νοήμονα γκνου που βο-σκάν και βοσκάν και βοσκάν, σα νοήμονα γκνου που δε μπορούν παρά να είναι), τις κατευθυνόμενες έξεις των πάντων, τις καριέρες που χτίστηκαν (α, πια δεν έχει τέτοιες: αυτές οι καριέρες ήταν η Κρίση, τώρα είναι απλώς σκιές σκιών), τις γραφίδες που τσάκισαν, τα στιλό που στόμωσαν, τις γραφομηχανές που μπλόκαραν, τα PC που γέμισαν ιούς. Την… την αδυναμία σου να ψάξεις: αυτό - το ξέρεις αυτό; [ 5 ] Δεν το ξέρεις. Δεν το ξέρεις. [ 6 ] Παρασύρομαι όμως. Μιλώ, εδώ, για το ελληνικό (τι σιχαμένη λέξη, τι σιχαμένα κίβδηλη, τι σιχαμένα κενή) Κακό, ενώ έπρεπε να μιλήσω για τα Βι-βλία εν γένει. Οπότε, ναι: [ 7 ] Αγαπώ τους δοσμένους στα βιβλία. Με το βήτα πεζό. Και θα μιλώ γι’ αυτούς μ’ όλο μου το σώμα. Αλλά όχι τώρα. [ 8 ] Τώρα, τώρα που είναι αργά (διάβασε Σπένγκλερ επιτέλους, διάβασε Σπένγκλερ για να συνεννοούμεθα), θέλω να πω για εκείνον τον κύριο. Τον ηλικιωμένο κύριο. Εκείνον. Τότε που κάναμε τις παρουσιάσεις στα πιο ωραία μέρη της Αθήνας, σε λα-μπρές στοές και σε εξαίσιες αίθουσες και σε όμορφα μπαρ και σε αντεργκράουντ μπαρ, και ιδρώναμε εβδομάδες και εβδομάδες για να ’ναι όλα όπως έπρεπε, με όλους τούς σωστούς ομιλητές, με όλους τούς σωστούς προσκεκλημένους, με όλους τούς σωστούς τρόπους. Ναι… Και που σε όλες τους ερχόταν κι αυτός. Σε όλες. Βιβλιομανής, κομμάτι εκκεντρικός, απόμακρος, με το φρύδι πά-ντα προτεταμένο σαν θιγμένου αριστοκράτη που αδυνατεί ως εκ της θέσεώς του να μονομαχήσει με έναν αστούλη παρά τη βίαιη προσβολή, με το κοστούμι του, με τα κάτασπρα χέρια του (χέρια

ωρολογοποιού), με τις μια στάλα κιτρινισμένες μανσέτες που κρύ-βονταν από το σακάκι, με τα ωραία του μανικετόκουμπα - εκείνον τον ωραίο άντρα με το κοντό μούσι που έπαιρνε απαθής, ή με τα χείλη κάπως σφιχτά, το «τιμής ένεκεν» αντίτυπό του και το ’πιανε σα να ’ταν χέλι που ξεψυχούσε, και το ξεφύλλιζε πρεσβυωπικά σε μια γωνιά της αίθουσας κουνώντας δεξιά-αριστερά το κεφάλι. Κουνώντας δεξιά-αριστερά το κεφάλι. Γι’ αυτόν ο λόγος. Τον έβλε-πα πάντα, και όχι μόνο στις παρουσιάσεις βιβλίων που διοργάνωνα εγώ, αλλά και σε άλλες, σε όσες τύχαινε να πηγαίνω. Και (φυσικά) από ένα σημείο και μετά μού θύμιζε -ποιον άλλον;-τον Άνθρωπο του Πλήθους τού Πόε. Γιατί ήταν πάντα εκεί. Πάντα. Μέσα στον κόσμο, μέσα στο πλήθος των βιβλιοφίλων (έλα, έλα, μη γελάς), μέσα στον πυρήνα των Βιβλίων. Άργησα να καταλάβω γιατί, καθώς μού είχε μεν εξάψει την περιέργεια, μα δεν, δεν καταλάβαινα. Είχα μια-δυο ενδείξεις, αλλά και πάλι - τίποτα. Έτσι, αναγκάστηκα να τον ακολουθήσω (α! ο Άνθρωπος του Πλήθους!), και τότε φυσικά έμαθα. Από την αλλαγή της στάσης του, από το πέταγμα της μά-σκας, από το άλλο βήμα, από τον άλλον αέρα, από το σπίτι. Από το σπίτι του. Και τον θυμήθηκα (α! τότε τα θυμήθηκα όλα, τότε τα συνέδεσα όλα) να μαζεύει επιμελώς τα καναπεδάκια, και τις τάρτες με σολομό, και τα κράκερ με το τυρί και το ζαμπόν, και τις ελιές, και τα κριτσίνια αν είχαμε μόνο κριτσίνια, και όλα αυτά, όλα αυτά, και να τα παραχώνει στις τσέπες του σακακιού του. Εκείνος ο αγαπημένος, ο αγαπημένος κλοσάρ που δεν έχανε παρουσίαση για παρουσίαση βιβλίου για να φάει. - Κυριάκος Αθανασιάδης.


Μεθυσμένο ΠαραμύθιΓράφει η Μάρα Τσικάρα - E: [email protected]

…εκ-δρο-ΜΗ!;…

Υπεραστικό κορίτσιΓράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πλούσια κι ευτυχισμένη πολιτεία, ένα πανέ-μορφο παλάτι και μια βασιλοπούλα με μαύρους μεταξένιους καταρράχτες για μαλλιά, φρύδια τορνευτά και μάτια σαν ζαφείρι.«Δε θέλω εγώ από σένα / παραμυθάκια να μου πεις / λόγια μεγάλα / και ψέματα…» Εντάξει. Η αλήθεια είναι πως η πολιτεία περνούσε τελευταία μια κρίση. Προσωρινή όμως. Και το παλάτι, όσο να πεις, τα ‘θελε τα μερεμέτια του. Λίγα. Ξερνούσαν σοβάδες τα ταβάνια, οι τοίχοι είχαν μαυρίσει απ’ τον καπνό, τα υδραυλικά ήθελαν ξεβούλωμα, τα ηλεκτρικά να πληρώσουν τη ΔΕΗ. Ψιλά πράματα. Ψιλά ήθελε και η βασιλοπούλα. Κανά ευρώ να πάρει ψωμί, χρόνο, χώρο, στόχο, ελπίδα. Η αλήθεια είναι πως ήταν μέρες άλουστη, τα φρύδια της τσαλακωμένα, τα μάτια της τρίκυκλα. Διαδήλωναν κορνάροντας μαστουρωμένα στο άδειο πρόσωπο. Επείγον αίτημά τους; μια θέα πολύτιμη.Τις νύχτες πάντως ονειρευόταν. Ότι ζούσε σε μια πλούσια κι ευτυχισμένη πολιτεία μ’ ένα πανέμορφο παλάτι κι η πολύτιμη θέα ήταν η ίδια, αυτή.«…δε θέλω εγώ από σένα/παραμυθάκια να μου πεις/πράγματα της νύ-χτας/και μπερδέματα…»Εντάξει. Ούτε παραμύθια. Ούτε την αλήθεια. Τι σκατά θέλεις θα μου πεις;«…Εγώ από σένα θέλω/μόνο μια εκδρομή/μια αναπνοή/στο φως μια δια-δρομή…»Ξεκινήσαμε το απόγευμα. Είχε κίνηση μέχρι να βγούμε από την πόλη. Δε μι-λούσαμε στο δρόμο. Μόνο σε άλλους μαλάκες οδηγούς. Θόλωναν τα τζάμια απ’ την έξω σιωπή και τη μέσα φασαρία. Πώς βρέθηκα τώρα εδώ; Γιατί δεν είμαι σπίτι μου; Κλείδωσα την πόρτα; Το παράθυρο του μπάνιου; Το θερμο-σίφωνο; Πήρα οδοντόβουρτσα; Κάλτσες και βρακιά; Πρέπει να σταματήσου-με σε μια τράπεζα. Να βγάλω λεφτά ή να τη ληστέψω. Τι είχα να κάνω αύριο; «…εγώ από σένα θέλω/μόνο τ’ όνειρο/σημερινό/κι άσε τ’ αύριο γι’ αύριο…»Ώσπου χάθηκε το γκρίζο. Πνίγηκε στο πράσινο, στο μπλε και στο πορτοκαλί μωβ του δειλινού. Κι έτρεχαν πίσω μας τα σπίτια, οι σκέψεις, τα λεπτά. Κι άνοιξα το παράθυρο να ρουφήξω αέρα. Κοίτα. Τα βουνά καπνίζουν σύννεφα. Χορεύουν οι κορφές των δέντρων. Γαργαλάνε τις πατούσες της νύχτας κι αυτή ξεραίνεται στα γέλια. Ακούς; «…Δε θέλω εγώ από σένα/τίποτα να’ ναι πιο βαρύ/απ’ το φτεράκι/μιας μέλισσας…»Σαν να είμαστε μέσα στο βυθό. Κι ο ουρανός γεμάτος ψάρια. Φύκια κοράλ-λια κι ανεμώνες. Δε μοιάζει; Δε βουλιάζουμε. Επιπλέουμε. Κι αν θέλουμε βγαίνουμε πάλι στον αφρό…«…δε θέλω εγώ από σένα/τίποτα να ‘ναι πιο βαρύ/απ’ τον αφρό της/ άγρι-ας θάλασσας…»Άνθρωποι της πόλης απέναντι στη φύση. Κι όμως. Είμαστε μέσα σε αυτοκί-νητο, ίδιο με κείνο που βρίζει και γκρινιάζει και δεν βρίσκει πάρκινγκ να λου-φάξει. Ακούμε μουσική απ’ το ραδιόφωνο ίδιο με κείνο που βρίζει γκρινιάζει και δεν βρίσκει τίποτε καλό να πει. Είμαστε άνθρωποι. Κι επιλέγουμε. Να πάμε, ν’ ακούσουμε, να δούμε, να θελήσουμε, ν’ αναπνεύσουμε, να φωτι-στούμε.

Viva l’art! Ο πολιτισμός θα μας σώσει, λέει ένας καθηγητής μου.

Όταν οι πόλεις, οι γειτονιές και οι χώρες παρακμάζουν, η μουσική, η τέ-χνη, οι δημιουργικοί άνθρωποι ανθίζουν. Στα δύσκολα, στα ακατόρθωτα, όταν οι περισσότεροι παραιτούνται. Χωρίς λεφτά, χωρίς σκηνή, χωρίς πάλκο και κοστούμια, με τα παλιά τους, με τα περσινά τους, με δανεικά, με αγύριστα, με αλλονών. Με πράγματα που έφτιαξαν αυτοί, που διόρθω-σαν, που ξέχασαν και αναγκάστηκαν να ξαναθυμηθούν. Με ανθρώπους άγνωστους μέχρι χτες, με διαφορετικούς, με ίδιους με σένα, με όλους.

Η ιστορία δείχνει πως ο πολιτισμός ‘χώνεται’ σε σημεία με παθολογία και ξαναφτιάχνει την ταυτότητά τους.

Μην αφήσεις να σκοτεινιάζει η πόλη.

Όπου είσαι, κάνε κάτι, δώσε ενέργεια, δώσε χρώμα, δώσε μουσική και φωνές. Και θα πάρεις πίσω διπλάσια ενέργεια, διπλάσιο χρώμα, τραγού-δια και χαμόγελα. •

Μια συνομιλία μ’ ένα τραγούδι της Αρλέτας και του Βαγγέλη Γεωργίου

«…Εγώ από σένα θέλω/μόνο μια εκδρομή/μια αναπνοή/στο φως μια δια-δρομή…»Ξέρεις, πολλές φορές τα τραγούδια μου θυμίζουνε τι νιώθω «…εγώ από σένα θέλω/ λες τελικά αυτά να μου ‘μαθαν τον έρωτα ή μόνο τ’ όνειρο/ πόσο κρατάει; σημερινό/κι όταν θα γυρίσουμε; κι άσε τ’ αύριο γι’ αύριο…» •


11 Οκτωβρίου 1998. Ο επικός συγγραφέας, σύ-ζυγος της Πατεράκη, Γιάννης Πάνου «εκοιμήθη». Αντί για μοιρολόγια, ακούγονται οι αγαπημένοι του δίσκοι. Bach και Requiem. Την επομένη στην Αγία Ειρήνη της Αιόλου, ο Γιώργος Χειμωνάς, βγά-ζει τον χρυσό του στυλό και τον τοποθετεί μέσα στην τσέπη του σκηνώματος του Γιάννη Πάνου, του «αδελφού» του. Η Πατεράκη καθ’ όλη την διάρκεια της τελετής στέκεται όρθια, κρατώντας στην αγκαλιά της, μια μεγάλανθοδέσμη με κόκκι-να τριαντάφυλλα. Το βλέμμα της είναι καρφωμένο στα κλειστά του χείλη. «Γιατί δεν λες τίποτα; Μίλα μου. Πες κάτι» φαντάζομαι του λέει ψιθυριστά, από μέσα της.2001. Sarah Kane «4.48 Ψύχωσις». Ξανακερδίζει τους φίλους που έχει χάσει.Ανώνυμα μηνύματα στον τηλεφωνητή. «Θα πάρεις πολύ κόσμο στο λαιμό σου με αυτή την παράστα-ση.Φτου σου!». Εκείνη ψύχραιμη. Ξενυχτάει δίπλα στη φωτογραφία του Γιάννη Πάνου, τα χιλιάδες της βιβλία. Τις μεταφράσεις της. Τις κούκλες της. 16 Ιανουαρίου 2005. Μου την συστήνει η κοινή μας φίλη, Δώρα Στυλιανέση.Μετά από μερικούς μήνες, η Δώρα της παραδίδει το πρώτο μου έργο. Μετά τη Λούλα Αναγνωστάκη που την έχει συγκλονίσει, και τον Λευτέρη Βογια-τζή που τον έχει αφήσει ουδέτερο και με δεκάδες ερωτηματικά, η Ρούλα Πατεράκη είναι εκστασια-σμένη. «Δεν έχω διαβάσει ποτέ κάτι τέτοιο στα Ελ-ληνικά. Θα έβαζα στοίχημα ότι είναι έργο κάποιου Γερμανού συγγραφέα. Θέλω να το ανεβάσω. Μου το δίνεις;»Μάρτιος του 2006. Με φωνάζει στο σπίτι της να μου διαβάσει ένα έργο που έχει μόλις μεταφράσει. Ο Γιώργος Λούκος της έχει ζητήσει να παρουσιά-σει έναν μονόλογο για το Φεστιβάλ Αθηνών, που μόλις έχει αναλάβει. Στην τέταρτησελίδα της ανάγνωσης την σταματάω. «Πλάκα μου κάνεις.» της λέω. Με κοιτάζει απογοητευμένη. «Φέρε την «Ιστορία των Μεταμορφώσεων» του Γιάννη Πάνου. Πήγαινε στις σελίδες του «Φιλοσό-φου.» της λέω. Αρχίζει να μου διαβάζει. Αυτό είναι. Έρχεται μετά την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώ-νων του 2004, να την βοηθήσει ο Δημήτρης Πα-παϊωάννου. Πρώτη φορά βλέπω το όνομά μου τυπωμένο στις εφημερίδες. Λέει παντού ότι για την επιλογή του έργου, ευθύνομαι εγώ. Της ζητάω ευγενικά, να σταματήσει να το κάνει, στις συνε-ντεύξεις που δίνει. «Δεν θα μου απαγορεύσει κα-

νείς να λέω την αλήθεια, Μάνο.» Κερδίζει το πρώτο της βραβείο «Κάρολος Κουν» για την ερμηνεία της στον «Φιλόσοφο» του Γιάννη Πάνου.

Αρχές της δεκαετίας του ’50 η οικογένεια Πατε-ράκη βρίσκεται εγκατεστημένη στην Ηλιουπόλη. Στην οδό Βίτσι 21. Η Ρούλα Πατεράκη, σπάει κατά λάθος, το κεφάλι της πορσελάνινης κούκλας της νεογέννητης αδερφής της Μίνας. Μετά από δυο μέρες, οι γονείς επιστρέφουν συγκολλημένο το κεφάλι από το «Νοσοκομείο κούκλας» όπως της λένε. «Είναι αποκρουστικό.»

Δεν έχω δει ποτέ της πως δουλεύει στην πρόβα. Το Νοέμβριο του 2008 ανακοινώνει ότι θα ανεβά-σει, όπως είναι, με όλους τους ηθοποιούς το έργο μου «Puerto Grande». Παίρνει δάνειο από την τράπεζα. Μου επιβάλλει να παρίσταμαι στις πρό-βες καθημερινώς. Κάποιες φορές δεν αρχίζει την πρόβα αν δεν κατέβω στο υπόγειο της Κομαντα-τούρ στην πλατεία Κοραή. Διαφορετικός κώδικας υποκριτικής και σκηνοθεσίας από τον Βογιατζή. Κοινός τόπος η εμμονή στην εξερεύνηση της εκφοράς του νοήματος της λέξης. Εδώ, με έναν δικό της τρόπο, συστηματοποιημένη με μαθημα-τικό τρόπο, η υποκριτική. Παίζει όλους τους ρό-λους. «Κάτσε κάτω και βλέπε» λέει σε έναν έναν τους ηθοποιούς. «Τασία, σημείωνε τις κινήσεις. Μπέτυ το κάνω σωστά;» Παίζει απέξω όλους τους ρόλους. Ξέρει όλες τις κινήσεις. Εγώ με το στόμα ανοικτό.Σε κάποιο διάλειμμα, της λέω πως είναι αδύνατον αυτό που κάνει με όλους τους ρόλους στη σκη-νή, να βγει από άλλους ηθοποιούς. Αυτή ΕΙΝΑΙ το έργο, οι άλλοι προσπαθούν να μιμηθούν ΑΥΤΗΝ, που ΕΙΝΑΙ το έργο. Άρα με τους ηθοποιούς ΔΕΝ είναι το έργο. «Εσύ είσαι συγγραφέας. Δεν ξέρεις τι έχεις γράψει. Δεν είσαι σκηνοθέτης.» μου λέει.Βγαίνω από τις τελευταίες πρόβες με 3 λέξεις κολ-λημένες στο κεφάλι: αστροφυσική της υποκριτι-κής.Επισκεπτόμαστε Μεγάλη Παρασκευή μαζί τον τάφο του Γιάννη Πάνου στο Α’ Νεκροταφείο. «Οικογενειακός τάφος Ρούλας Πατεράκη.» Μου ζητάει ευγενικά κάποια στιγμή να αποχωρήσω. Σκαρφαλώνει πάνω στο μνήμα και παίρνει στάση εμβρυακή πάνω από την πλάκα που «κοιμάται» ο άντρας της. Την φιλάει. Μετά από λίγο την παίρνει ο ύπνος.

Πρεμιέρα. Με στήνουν στον τοίχο και με πυρο-βολούν. Μπροστά της με θεοποιούν. Με βάζει να παρακολουθώ κάθε παράσταση. Κρύβομαι πίσω από πόρτες. Φεύγω μετά τρέχοντας. Δεν θέλω να ακούω κανέναν.Μόνο εγώ ξέρω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Το σκάω κρυφά στο Βερολίνο.Στο Αθηνόραμα, κάποιοι «μάγκες» καταγράφουν για την ιστορία, ότι μου ανέβασε το έργο, επειδή της κάνω τσάμπα το τραπέζι στον «Κατσούρμπο.» Λένε ψέματα.Φέρνει πάντα κόσμο και πάντα πληρώνει. Αν της κρατήσω λίγα χρήματα- γιατί ξέρω πως δεν έχει χρήματα- κάνει να μου μιλήσει μερικές μέρες. Κι άλλα χυδαία μηνύματα στο Αθηνόραμα. Τηλεφω-νώ από το Βερολίνο στην Τασία, την βοηθό της, εκνευρισμένος.«Να μην μου ξανατηλεφωνήσει κανείς.» Ουρλιάζω.Αρχές Οκτωβρίου μου ανακοινώνεται από την Ειρήνη Μουντράκη ότι είμαι υποψήφιος για το βραβείο «Κάρολος Κουν». Είναι υποψήφια και η Ρούλα Πατεράκη. Μου ζητάει υλικό από την πα-ράσταση. Της λέω πως δεν έχω στην κατοχή μου, κι ούτε μιλάω με την κυρία Πατεράκη για να το ζη-τήσω εγώ.

Δεκέμβριος 2009. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Δεν παρευρίσκομαι στην τελετή απονομής. Η Ρούλα Πατεράκη κερδίζει το βραβείο «Κάρολος Κουν» για την σκηνοθεσία του έργου μου «Puerto Grande». Εγώ όχι. Έχει ευχαριστήσει δημόσια όλους, πλην εμού. Ταράζομαι. Παίρνω μολύβι και χαρτί.«Επειδή ενδεχομένως να σου μιλήσουν οι φίλοι σου, για αλαζονική μεταβολή της συμπεριφοράς του φίλου σου Μάνου- κι ίσως τέτοια να είναι η μοίρα και η τραγικότητα όσων αγάπησαν και αγα-πήθηκαν με απόλυτη συνειδητοποίηση κι όσων φρόντισαν αυτή την αγάπη να την καταχραστούν, θα ήθελα να σε συγχαρώ με θαυμασμό και πνεύμα αντιπολεμικό για το βραβείο Κάρολος Κουν, που σου εμπιστεύτηκαν και να σε ευχαριστήσω για την προσοχή, την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου χάρισες, πριν και μετά το Puerto Grande.»Μετά από 3 μέρες, μόλις παραλαμβάνει την επι-στολή, μου τηλεφωνεί.-Σε ευχαριστώ πολύ, Μάνο, μου λέει.-Ρούλα, πρέπει να σε δω. Σου έχω φέρει ένα και-νούργιο βιβλίο Αστροφυσικής και μια παλιά κού-κλα από το Βερολίνο. Της λέω. •

Borderlife Γράφει ο Μάνος Λαμπράκης

Η Ρούλα Πατεράκη & η αστροφυσική της υποκριτικής..(ανάγνωση σε δύο μέρη) Μέρος 2ο


Ένα κρασοπουλειό δίπλα στις γραμμές...Έξω έχει χώμα, σπίτια παλιά και δέντρα, υπόλοιπα προπολεμικών κήπων κι ένα καινούργιο φεγγάρι φθινοπωρινό, πάνω από τις γραμμές των τραίνων. Διώροφο σπίτι με ένα – δυο φώτα έξω αναμμένα και πόρτα ξύλινη με μεταλ-λικό σχέδιο στη μέση, θυμίζουν όλα δεκαετία του πενήντα...Η κάμερα μπαίνει αθόρυβα μέσα, σπιτική ατμόσφαιρα, στους τοίχους φω-τογραφίες, όργανα και ένα ηλεκτρικό σταφύλι ... καμιά δεκαριά τραπέζια κι ένα μικρό πάλκο με τρεις καρέκλες, μπουζούκι, κιθάρα, ντέφια και φωνές μόνο, χωρίς άλλα μηχανήματα...Η παρέα-καμιά δεκαριά άτομα- κάθεται σε ένα μεγάλο τραπέζι πλάγια λίγο, μάλλον γιορτάζει ένα γεγονός, μια επέτειο, κάτι...Πίνουν κρασί χύμα κόκκι-νο, τρώνε λιτά ωραίους χειροποίητους μεζέδες, τραγουδούν που και που, μιλάνε...κάπου ανοίγει και μια σαμπάνια από το σπίτι, και ένα σπιτικό γλυκό φερμένο μέσα σε τάπερ... όπως τότε που μας έβγαζαν έξω οι γονείς μας...Η ίδια παρέα, πάνω –κάτω, είκοσι χρόνια πριν, με στρωμένες δουλειές, όλοι τους, με τραγούδια και ακριβά ποτά, με φαγητά σπάνια, με λουλούδια και πετσετάκια -κάποτε- στον αέρα, με δεκαπλάσια κατανάλωση, με κεράσμα-τα, με ξεχυλίζουσα και υπερφίαλη ευημερία... σε άλλα μαγαζιά, που δεν υπάρχουν πια...με τραγούδια και γέλια και ευτυχία ανέμελη...χωρίς συναί-σθηση τι σημαίνει ΔΝΤ και δανεικά...και επερχόμενη παρακμή και κρίση...Τότε και σήμερα, ομοιότητες και διαφορές, τι προτιμάει και τι διαλέγει κα-νείς από τα συν και τα πλην, τα παλιά και τα σημερινά...Πάντως σήμερα καπνίζουν λιγότεροι, πιάτα δεν διανοείται να σπάσει κανείς, λουλούδια και σιντί δεν μας τη σπάνε κάθε τόσο... το φεγγάρι έξω λάμπει το ίδιο, η νύχτα είναι ζεστή με λίγη ψύχρα που και που, έξω κάθονται τρεις φίλοι από τα παλιά, τους κερνάμε γλυκό σε πιατάκια που μας φέρνουν οι κυρίες του μαγαζιού ,κερνάμε και τις ίδιες...Ωραίο...λέει η μια, θυμίζει κέζε-τόρτε...μας λέει ότι γεννήθηκε στη Γερμα-νία, δεύτερη γενιά μεταναστών...Ξαφνικά μια κυρία από την παρέα σηκώνεται...απλώνει τα χέρια της σα φτερούγες, σκύβει λίγο μπροστά, λικνίζεται πάνω στα βήματα της, σα να τα χαίρεται... και χορεύει στο πέρασμα μπροστά στα παιδιά που παίζουν...χωρίς ενισχύσεις με ελάχιστα μέσα, αθάνατα τραγούδια, που επέζησαν της Σμύρνης του εικοσιδυό, των 100 χρόνων Θεσσαλονίκης, των 40 χρόνων αυ-ταπάτης και παρακμής, σπατάλης κι αφθονίας μέσα σε βραχυκύκλωμα...Η μουσική επέζησε, το τραγούδι επέζησε, ο χορός όταν υπάρχει λόγος, έκ-φρασης όχι κατανάλωσης, επέζησε...Και τα εννιά όγδοα...οκτώ φορές να πέφτεις κάτω και την ένατη να σηκώ-νεσαι, με λίγα η πολλά, με σκέψη κι ένα κάποιο χαμόγελο, χωρίς αδιέξοδες συζητήσεις και γκρίνιες...Ξαφνικά, το φεγγάρι απ έξω αρχίζει να φωτίζει το χώρο μέσα, πενήντα κι εκατό και χίλιες φορές, σαν να έχει μια αθέατη κονσόλα φωτισμού ή ένα δικό του αι-πάντ...Η παρέα μας μοιάζει με μυστικό δείπνο, η ορχήστρα μοιάζει με μπουένα βίστα σόσιαλ κλάμπ κι εμείς όλοι πλέουμε σε ένα αερόστατο πάνω από τον Θερμαϊκό, σίγουροι πως δεν γίνεται...θα ξανάρθουν οι καλύτερες μέρες ...δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθουν...Μόνο ο Δώρης μας λείπει, αλλά νομίζω τον είδα στην κονσόλα των φώ-των...•

Επιμέλεια στήλης: Κυριάκος Αθανασιάδης

Οι λέξεις είναι σαν τα ρούχα. Όχι μόνο γιατί άλλες στενεύουν κι αποκαλύ-πτουν, ενώ άλλες κρύβουν επιτήδεια τις δυσμορφίες της σκέψης, αλλά και γιατί, συχνά, όταν πολυφορεθούν, ξεχειλώνουν. Τις τραβάμε, πότε έτσι και πότε αλλιώς, για να χωρέσουν κάθε φορά με το ζόρι ιδέες άλλες, χωρίς να έχουν ραφτεί στα μέτρα τους, τις συνηθίζουμε στην καινούργια τους βολική πλαδαρή φόρμα, μα όταν κάποτε τις χρειαστούμε γι’ αυτό που πραγματικά σημαίνουν, δείχνουν πια κακοραμμένες και κακοφορεμένες. Πάρτε για παρά-δειγμα τη λέξη «βία». Που έφτασε εύκολα να σημαίνει οτιδήποτε μας ενοχλεί, αλλά παραδόξως όχι πια οτιδήποτε μας σκοτώνει. Ή τη λέξη «φασισμός». Τώρα που τις χρειαζόμαστε επειγόντως, έχουν καταντήσει σχεδόν άχρηστες.

Δεν το κάναμε αυτό από έλλειψη λέξεων φυσικά. Έχουμε πολλές και κα-λοραμμένες. Αλλά στην Ελλάδα μάς βόλευε πάντοτε να συζητούμε και να τσακωνόμαστε στο επίπεδο των συμβόλων και των ιδεών, όχι των εννοι-ών. Εκεί, σημασία έχει μόνο η ηθική αξία της ιδέας-συμβόλου. Αλλάζοντας λέξη, αλλάζουμε έννοια, επιλέγουμε σύμβολο -όσο πιο ιερό μάλιστα, τόσο καλύτερα- και υπερασπιζόμαστε αυτό πια: και πλέον από θέση ηθικής υπε-ροχής. Ο δημόσιος υπάλληλος γίνεται αίφνης «λειτουργός». Έτσι, ακόμη κι όταν παρανομήσει, είναι απλά «επίορκος», όχι κοινός απατεών. Οι πα-ροχές και τα προνόμια -χωρίς καν το μείζον κριτήριο της ανάγκης- έγιναν «κοινωνική πολιτική». Οι συνδικαλιστές του κρατισμού των ΔΕΚΟ έγιναν «εργατικό κίνημα» και «κοινωνικοί εταίροι». Δεν είναι η Δυτική πολιτική ορ-θότητα της γλώσσας που φτιασιδώνεται γιατί δε θέλει να ενοχλήσει. Είναι η ανατολίτικη, καταφερτζίδικη κομπορρημοσύνη που θέλει να εξαπατήσει.

Και βέβαια δεν είναι θέμα λεξικογραφικής αυστηρότητας ή σχολαστικής εμμονής. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, ομάδες, συντεχνίες και συμμορίες κα-τέλαβαν εξ εφόδου μία-μία τις λέξεις μας και τις έννοιές τους, βιάζοντάς τες και ντύνοντας με την κλεμμένη ηθική υπεροχή τους τα χαμερπή τους κίνητρα. Πλιατσικολόγησαν έτσι τον δημόσιο λόγο για να λεηλατήσουν μετά ανενόχλητοι τον δημόσιο χώρο. Τόσο που, τώρα που τους καταλάβαμε, έχουμε μείνει πια χωρίς λέξεις, άοπλοι. Σε αυτή την επανάσταση της λογικής που μας πρέπει απέναντι στην ανοησία τους, δε μας μένει παρά να διεκ-δικήσουμε ξανά τον δημόσιο λόγο, αποδομώντας μεθοδικά την παράνοιά τους. Και, δυστυχώς, πρέπει να ξεκινήσουμε από τις λέξεις που τελευταί-ες κατέλαβαν και λεηλάτησαν: την λέξη «πατρίδα» και τη λέξη «Έλληνας».

Ο Γρηγόρης Φαρμάκης είναι μηχανικός κι επιχειρηματίας. Κείμενά του στο gregoryfarmakis.posterous.com. Στο Τwitter ως @gregoryfarmakis. Στο Amagi web radio, κάθε Τρίτη 8:00 με 10:00 μ.μ. στην εκπομπή «Off Road». • .

Κάθε εβδομάδα, ένας φίλος από την Αθήνα (διανο-ούμενος, πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματί-ας, καλλιτέχνης…) γράφει ένα άρθρο για τον «Εξώ-στη»: αιχμηρό, πρωτότυπο, «λοξό». Σήμερα, ο Γρηγόρης Φαρμάκης


Τούτη εδώ δεν είναι η πρώτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα. Διάβασα μάλιστα ότι το πρώτο βιβλίο με το οποίο ξεκινήσατε τη συγγραφική σας καριέρα ήταν το “Chiosmassakern”, το οποίο αναφερόταν στη σφαγή της Χίου το 1822.Όχι· έχω ξανάρθει ως τουρίστας τη δεκαετία του ’80. Όταν δηλαδή ήμουν πολύ νέος και είχα καταγοητευτεί από το Αιγαίο που ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, εγώ ήρθα με τη φιλοδοξία να γράψω ένα βιβλίο. Βρέθηκα στην Χίο για ένα μήνα κι ανακάλυψα αυτή την εντελώς αλλόκοτη σφαγή, όταν ο πληθυσμός ολόκληρου του νησιού στην κυριολεξία αφανίστηκε. Το μισό μυθιστόρημα γράφτηκε εκεί.

Έχετε επίσης εργαστεί ως κριτικός λογοτεχνίας.Ήμουν εξαιρετικά δραστήριος βιβλιοκριτικός στο παρελθόν· δούλευα για λογαριασμό σου-ηδικών εφημερίδων, διάβαζα χιλιάδες βιβλία κι έγραφα αντιστοίχως χιλιάδες κριτικές. Όμως όσο περισσότερο μεταμορφωνόμουν σε συγ-γραφέα τόσο λιγότερο διάβαζα βιβλία άλλων. Εξακολουθώ ωστόσο να αγαπώ αυτή τη δουλειά, γιατί είναι πολύ εύκολο να εγκλωβιστεί κανείς στο δικό του, προσωπικό κόσμο. Γιατί καταλήγει να διαβάζει μόνο τα δικά του γραπτά. Κι αυτό είναι εντελώς ανθυγιεινό.

Σε όλες τις αστυνομικές ιστορίες σας, υπάρχει μία πολύ έντονη πολιτική και κοινωνική ματιά: διαφθορά, προβληματικές εργασιακές σχέσεις, οικονομική και πολιτική εκμετάλλευση, εμπορία ανθρώπων, νεοναζισμός, τρομοκρατία, ναρκω-τικά και πολλά άλλα. Μάς έχετε αποκαλύψει μία πολύ διαφορετική εικόνα της Σουηδίας. Βιώσαμε κι εμείς μία οικονομική κρίση στις αρ-χές της δεκαετίας του ’90, όχι βέβαια όπως αυτή που βιώνετε εσείς εδώ στην Ελλάδα. Όμως μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι και η Σουηδία είναι μία ευάλωτη χώρα, όπως όλες οι άλλες χώ-ρες στην Ευρώπη. Τις προηγούμενες δεκαετίες, η Σουηδία αποτελούσε την χώρα-πρότυπο για όλες τις άλλες χώρες του κόσμου κι αυτό ήταν απολύτως σωστό, καθώς είχε δημιουργήσει το επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο –όλοι οι πολίτες ήταν νομοταγείς, πλήρωναν τους υψηλότατους φόρους τους κλπ.–, όμως παράλληλα ακολου-θούσε μία πολιτική απομονωτισμού, επειδή στην πραγματικότητα η Σουηδία επιθυμούσε να παρα-μένει ασφαλής στο βόρειο μέρος του πλανήτη. Ναι μεν δεχόταν μετανάστες από άλλες χώρες (π.χ. Ελλάδα, Τουρκία, Ιταλία) για εργατικό

δυναμικό, όμως δεν ήθελε να έχει πραγματικές σχέσεις με άλλες κοινωνίες. Αυτό άρχισε να αλλάζει με τη δολοφονία του πρωθυπουργού Όλαφ Πάλμε το 1986, που αποτέλεσε μία κρίσι-μη καμπή, καθώς ήταν η απώλεια της αθωότητας για τη σουηδική κοινωνία. Μετά ακολούθησε η ένταξη στην Ε.Ε., η Πτώση του Τείχους το ’89 και η είσοδος της ρώσικης μαφίας με τις μεθόδους της. Ουσιαστικά η Σουηδία μετατράπηκε σε μία κανονική ευρωπαϊκή χώρα, όπως όλες οι άλλες.

Πιστεύετε ότι το να γράφει κάποιος έργα αστυ-νομικής λογοτεχνίας είναι ο κατάλληλος τρόπος για να πει την αλήθεια;Είναι ένας τρόπος για να απευθυνθεί στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Προσωπικά προσπαθώ να γράφω κάτι περισσότερο από τυπικές αστυνομι-κές ιστορίες, θέλω να προσθέτω κάτι περισσότε-ρο. Κάτι που να θυμίζει, ας πούμε, «πραγματική λογοτεχνία». Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ στα δεκατέσσερα βιβλία που έχω γράψει.

Στις ιστορίες σας προτιμάτε να χρησιμοποιείτε ως ήρωες μία ειδική ομάδα αστυνομικών σε αντίθεση με τον τυπικό, αλκοολικό ήρωα που κατορθώνει να λύσει το μυστήριο εντελώς ολο-μόναχος. Εάν οι αμερικανοί κλασικοί συγγρα-φείς της αστυνομικής λογοτεχνίας κατάφεραν να πάρουν το έγκλημα από τα μεγάλα λαμπερά σαλόνια και να το μεταφέρουν στο πεζοδρόμιο –εκεί όπου πραγματικά ανήκει–, τι πιστεύετε πως εσείς, η νέα γενιά των αστυνομικών συγ-γραφέων, έχετε να προσφέρετε στο είδος; Πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβη με τους αμε-ρικάνους της δεκαετίας του ‘40 –τον Ρέημοντ Τσάντλερ, τον Ντάσιελ Χάμετ κι όλους τους υπόλοιπους. Πολύ αργότερα ακολούθησε το πρότυπο της αστυνομικής ομάδας με τον Εντ ΜακΜπέιν, το οποίο αντέγραψαν και κάποιοι σουηδοί συγγραφείς. Βέβαια, η γέννηση της σουηδικής αστυνομικής λογοτεχνίας ήρθε με τον Χένιγκ Μάνκελ, τη δεκαετία του ’90. Εγώ ανήκω στη δεύτερη γενιά. Αυτό που τολμώ να πω ότι προσφέρουμε στο είδος είναι ότι ξα-ναγυρίσαμε το έγκλημα στις βιβλιοθήκες. Τα πτώματα βέβαια παραμένουν στο πεζοδρόμιο.

Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι κάποιες κοινωνίες παράγουν πλούσια αστυνομική λογοτεχνία ενώ κάποιες άλλες όχι; Έχει να κάνει με συγκεκρι-μένους παράγοντες και παραμέτρους όπως φερ’ ειπείν νοοτροπία, θρησκεία κλπ.;

Ως ένα σημείο ναι. Θεωρώ πως έχει να κάνει με τα διάφορα δόγματα του Χριστιανισμού. Γι’ αυτό άλλωστε οι καθολικές και οι προτεσταντικές κοινωνίες παράγουν διαφορετική αστυνομική λογοτεχνία –δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στις ορθόδοξες. Έχει επίσης να κάνει με μία αίσθηση απόστασης από τα πράγματα. Σε μία προτεσταντική κοινωνία, όπως η δική μου, το έγκλημα εξακολουθεί να γοητεύει και να συναρ-πάζει γιατί ακόμη και σήμερα φαντάζει ξένο κι αλλόκοτο. Σε μια κοινωνία όπως η ρωσική, όπου το έγκλημα –φερ’ ειπείν η διαφθορά, οι συνωμο-σίες– σε περιβάλλει, ίσως να μην έχεις καμμία διάθεση να γράψεις γι’ αυτό. Ή κι αν γράψεις, να θέλεις να είναι κωμωδία ή σάτιρα. Ενώ αντίθετα στη Σουηδία υπερισχύει αυτό που ονομάζουμε προτεσταντική ηθική, όπου οι άνθρωποι εξα-κολουθούν να πιστεύουν στο νόμο και την τάξη και στην απονομή της δικαιοσύνης: θέλουν να βλέπουν τον εγκληματία να τιμωρείται. Κι αυτό ισχύει και για ανθρώπους που δεν είναι θρήσκοι. Ούτε εγώ είμαι θρήσκος. Όμως μιλάμε για μία κοινωνία που ήταν πάμπτωχη μέχρι πριν από τρεις γενεές. Μία αγροτική προτεσταντική κοι-νωνία που μέχρι τον 19ο αιώνα ζούσε μέσα στο χάος, τους πολέμους και τη φτώχεια.

Πως εξηγείτε τη μεγάλη επιτυχία που έχουν παγκοσμίως οι συγγραφείς αστυνομικής λογο-τεχνίας από τις σκανδιναβικές χώρες;Όλα ξεκίνησαν με τον Χένιγκ Μάνκελ στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ύστερα ακολούθησε ο Στιγκ Λάρσον, που έκανε παγκόσμια επιτυ-χία ανάλογη με τον Χάρι Πότερ και τον Νταν Μπράουν. Σήμερα πλέον θεωρείται πως όλοι μας ακολουθούμε τα βήματα του Στιγκ Λάρσον. Είχα ήδη εκδώσει επτά βιβλία πριν από εκείνον, ωστόσο θεωρούμαι επίγονός του οπουδήποτε κι αν ταξιδέψω!

[στο:http://www.exostispress.gr/Fahrenheit-451 μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συζήτηση του Άρνε Νταλ με τον Γ. Φωτιάδη]

Μία συζήτηση με τον Arne Dahl

Fahrenheit 451Γράφει ο Γιώργος Φ. Φωτιάδης

Άρνε ΝταλMisteriosoΜίσος και αίμαΤυχαίο θύμαΤα μπλουζ της Ευρώπης(Εκδόσεις «Μεταίχμιο», μετφ. Γρηγόρης Κονδύλης, Αθήνα)


Κάθε εβδομάδα, συζητάμε με τους υπεύθυνους ενός από τα βιβλιοπωλεία της

πόλης. Σήμερα, o ΙανόςΑριστοτέλους 7 | 2310-277.004 [email protected]

BookshopsΓράφει ο Κυριάκος Αθανασιάδης

Η ιστορία. Ο πρώτος κρίκος της Αλυσίδας Πο-λιτισμού IANOS δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1984 στη Θεσσαλονίκη, από τον Νίκο Καρατζά. Το πρώτο κατάστημα, που αποτελεί και την έδρα της επιχείρησης ως σήμερα, βρίσκεται στην οδό Αριστοτέλους 7 και αποτελεί έναν πολιτιστικό πο-λυχώρο που περιλαμβάνει βιβλιοπωλείο, αίθουσα τέχνης και χώρο πολιτιστικών εκδηλώσεων. Από τότε προστέθηκαν στην Αλυσίδα άλλοι 6 κρίκοι, με τελευταίο (2008) το IANOS ARTSHOP στην Αθήνα. Ταυτόχρονα, η συνεχής ανάπτυξη νέων δραστηρι-οτήτων (IANOS Radio, IANOS Digital, IANOS CLUB) συνέβαλε ώστε σήμερα πλέον να έχει καταξιωθεί ο IANOS ως μία από τις πιο πρωτοποριακές και επιτυ-χημένες επιχειρήσεις στο χώρο του βιβλίου και του πολιτισμού. Απόλυτα διακριτή ταυτότητα, καινοτο-μία και υψηλά πρότυπα ποιότητας-εξυπηρέτησης, είναι οι τρεις πυλώνες στους οποίους βασίστηκε η μεγάλη αναγνωρισιμότητα και το δυναμικό επιχει-ρηματικό προφίλ του ΙΑΝΟΥ.

Η φιλοσοφία. Ο μετασχηματισμός του ΙΑΝΟΥ από βιβλιοπωλείο σε αλυσίδα πολιτισμού αναδεικνύ-εται μέσα από το σύνολο των νέων δραστηριοτήτων αλλά και της προϊοντικής ταυτότητας, που πλέον περιλαμβάνει -εκτός από βιβλία- μουσική, εικαστικά, αντικείμενα τέχνης, κ.ά. Φυσικά, είναι ενταγμένος στα πλαίσια του οράματός μας να συμβάλλουμε στην παραγωγή και διάδοση του πολιτισμού, φέρνο-ντας καθημερινά τους ανθρώπους σε επαφή με τα έργα και τους δημιουργούς τους. Στόχος μας είναι να το πετύχουμε μέσω δραστηριοτήτων, υπηρεσι-ών και πολιτιστικών προϊόντων υψηλής ποιότητας, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ένα ευχάριστο, δημι-ουργικό και ανθρωποκεντρικό περιβάλλον για τους πελάτες και τους συνεργάτες μας.

Μικρό ή μεγάλο βιβλιοπωλείο; Πιο σωστός χαρακτηρισμός θα ήταν «μητροπολιτικό» βιβλιοπω-λείο. Η κεντρική φιλοσοφία του «μητροπολιτικού βιβλιοπωλείου», στο οποίο ο αναγνώστης μπορεί να βρει το σύνολο της ενεργού βιβλιογραφίας, σε συνδυασμό με τη διευρυμένη προϊοντική ταυτότητα -όπως αναφέρεται παραπάνω- και την ολοκληρωμέ-νη εξυπηρέτηση πελατών που προσφέρει ο IANOS, αποτελούν τον άξονα πάνω στον οποίο κινούνται τα καταστήματα.

Η Κρίση: Προβλήματα, αλλαγές και επι-πτώσεις στην αγορά βιβλίου. Η αγορά του βιβλίου διανύει μια ζοφερή περίοδο, λόγω της συνο-λικότερης άσχημης κατάστασης στη χώρα αλλά και εξαιτίας των δομικών της παθογενειών. Στη δύσκολη

αυτή διαδρομή, θα αντέξουν λίγες επιχειρήσεις και στο τέλος της θα υπάρχουν ακόμη λιγότερες. Αυτό ισχύει για τα βιβλιοπωλεία, τους διανομείς, τους εκ-δότες και όλους όσοι εμπλέκονται στα άλλα στάδια της αλυσίδας.

Το μέλλον του βιβλίου, το μέλλον των βιβλιοπωλείων. Το μέλλον θα έχει λιγότερα χάρτινα και περισσότερα ψηφιακά βιβλία, αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τα φυσικά βιβλία θα αντικατασταθούν πλήρως από άλλες μορφές περιεχομένου. Υπάρχει σίγουρα μέλλον για τα βιβλιοπωλεία και τους εκδότες, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση να επαναπροσδιορίσουν όλοι το ρόλο τους σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.

Το απόλυτο long-seller. Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα μονοδιάστατα, ιδιαιτέρως για μια επιχείρηση με 28 χρόνια παρουσίας, όπως ο ΙΑΝΟS. Υπάρχουν τίτλοι και συγγραφείς που αντέχουν στο χρόνο και έχουν σταθερές πωλήσεις, όπως τα ποιήματα του Ελύτη, ο Έκο, ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες. Τα τελευταία χρόνια οι δύο τίτλοι που έχουν ξεχωρίσει σε πωλήσεις είναι το «Όλα σού τα ’μαθα, μα ξέχασα μια λέξη», του Δημήτρη Μπου-ραντά (εκδ. Πατάκη) και «Το Νησί» της Βικτόρια Χίσλοπ (εκδ. Διόπτρα).

Το best-seller των τελευταίων 12 μηνών. «Το νήμα», Βικτόρια Χίσλοπ, εκδ. Διόπτρα.

Προτάσεις από τις νέες κυκλοφορίες. «Για το όνειρο πώς να μιλήσω», Ελένη Πριοβόλου, εκδ. Καστανιώτη. Από τη συγγραφέα του βιβλίου «Όπως ήθελα να ζήσω» (Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ 2010), ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για το τέλος ενός ονείρου και την αρχή ενός άλλου. «Το πρόβλημα Σπινόζα», Ίρβιν Γιάλομ, εκδ. Άγρα. Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ και ο Σπινόζα. Ο Ναζί ιδεο-λόγος και ο μεγαλοφυής φιλόσοφος. Ο Γιάλομ στο τελευταίο του μυθιστόρημα εστιάζει το βλέμμα του σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες, παρουσιάζοντας τους παράλληλους βίους τους και αποτυπώνοντας την άβυσσο που τους χωρίζει. «Το κοιμητήριο της Πράγας», Ουμπέρτο Έκο, εκδ. Ψυχογιός. Ο Έκο με το τελευταίο του μυθιστόρημα μας παραδίδει μια ιστορική τοιχογραφία της Ευρώ-πης του 19ου αιώνα. Καυστικό χιούμορ, αδυσώπητη ειλικρίνεια και διεισδυτική ματιά συνδυασμένα με αριστοτεχνική πλοκή, όλα αυτά σε ένα βιβλίο που ήδη θεωρείται κλασικό. •

ΟΞΥΓΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Ολύμπου 81 • T: 2310-260085Στο ΟΞΥΓΟΝΟ γίνονται πολλά αυτό το φθινόπωρο: σεμινάρια και ερ-γαστήρια για ενηλίκους με άξο-να το βιβλίο και την ανάγνωση, τη γλώσσα, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, λέσχες ανάγνωσης, πα-ρουσιάσεις βιβλίων και πρωτότυπα εκπαιδευτικά προγράμματα για τους μικρούς βιβλιόφιλους, προ-βολές ταινιών, αφιερώματα σε βι-βλία και αγαπημένους συγγραφείς. Ενημερώσου στο www.oxygono-metaixmio.gr και έλα και εσύ για μερικές ανάσες πολιτισμού!

Άγνωστη ΚαντάθΑιμ. Γρεβενών 6 και Δημ. ΓούναρηΤ.Κ 546 21Τ: 2310 227010, 229060F: 2310 229060www.kadath.gr • [email protected]Στην Άγνωστη Καντάθ, το βιβλιο-πωλείο του Φανταστικού στη Θεσ-σαλονίκη, βρίσκει κανείς, πέρα από τα βιβλία των εκδόσεών μας, μια τεράστια συλλογή από βιβλία Science Fiction, Fantasy, Horror ελληνικά, αγγλικά και αμερικάνι-κα, Graphic Novels, Fantasy Art Albums, Puzzles, χρηστικά και δια-κοσμητικά αντικείμενα που θα γο-ητεύσουν τους λάτρεις του είδους.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑΒΑΦΟΠΟΥΛΟΥ 20 [email protected]://www.facebook.com/profile.php?id=100001029814880Βιβλία, χαρτικά, χρώματα, γάτες, σκύλοι, πλατάνια, φύλλα, δροσιά, καφές, παγωτό, Glühwein, Αλλατί-νη, Βαφοπούλειο, εκθέσεις, παρου-σιάσεις, συγγραφείς, συναντήσεις, συζητήσεις, δράσεις, σκαλοπάτια, ανακοινώσεις, Φίλοι του Πράσινου, γειτονιά, φίλοι, Ντεπώ!


Βάλε στο μαγνητόφωνο τραγούδια που γουστάρεις...Γράφει η Gloria Junks ...και άλλες ιστορίες σκισμένου καλσόν και ημικρανίας.... παρτ φιφτίν!!

Καλημέρα συνυφάδες και καρντάσια,Μήνες πέρασαν από την τελευταία φορά που τα είπαμε και νιώθω ότι η απουσία μου είναι αυτή που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Και πλησιάζουν πάλι αυτές οι μέρες που γιορτάζουμε εθνικές παλλιγεννεσίες, ηρωικά «όχι» και κάθε χρόνο παρελάσεις και κάθε χρόνο βαρύγδουπες δηλώσεις αλλά τελικά είμεθα έθνος ανιστόρητον. Μόνο για παράτες και σημαιάκια ξέρουμε, αντί να ανοίξουμε κανά βιβλίο να ξεστραβωθούμε. Αλλά δεν έχω παράπονο, του-λάχιστον φέτος θάχει και λίγο αλατοπίπερο η υπόθεση. Σίγουρα οι εθνοσωτήρες της αυτοδικίας θα διανθίσουν τις εορταστικές εκδηλώσεις με πογκρόμ πολυτελείας και αναβιώσεις μεσαιωνικών εθίμων. Αλλά τι να κάνεις? Όλοι εναντίον όλων, έτσι θα ναι πάντα και παντού, στο παιχνίδι της ζωής... ά ρε Στέλιο, πόσο χρειαζόμαστε ακόμα να υπάρχεις, να γράφεις, να τραγουδάς...

Μωρά στη ΦωτιάΑνήμερα απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, ανήμερα εορτής του πολιούχου αγίου, ανήμερα κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων... Πόσο πιο επίκαιρο να κάνουν την επιστροφή τους τα Μωρά στη Φωτιά στη Θεσσαλονίκη για ένα μεγάλο επετειακό live. Ευκαιρία λοιπόν για μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Στέλιο «Σαλβαδόρ» Παπαιωάνου, συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή μερικών από τα επιδραστικότερα και σημαντικότερα τραγούδια της ελληνικής ροκ σκηνής...


Νάτοι κι οι διαγωνισμοί για τα τσαχπινάκια μου!!!Η καλή μας Γκλόρια (ναι, εγώ!!) εξασφάλισε πέντε (5) μονές προσκλήσεις για τη

μεγάλη συναυλία στο Block33 την Παρασκευή 26 Οκτωβρίου για τους αναγνώστες

που θα στείλουν e-mail στο [email protected] με το ονοματεπώνυμο

τους και τη σωστή απάντηση στο παρακάτω ερώτημα

Το δεύτερο τραγούδι του ομώνυμου ντεμπούτου λέγεται «Σκυλίσια Μέρα». Ποιός

πρωταγωνιστούσε στην ομώνυμη ταινία του Sidney Lumet (original τίτλος Dog

Day Afternoon, 1975);

Α) Dustin Hoffman

Β) Al Pacino

C) Robert De Niro

D) Jack Nicholson

*αν είστε πιο πολλοί/πολλές θα κλείσω τα μάτια και θα πω πέντε νούμερα στην τύχη

και θα σας ειδοποιήσουν οι αγαπημένοι μου εξωστάκηδες. Φιλάκια!

Ποιοί ήταν τελικά οι «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» και η «Λεγεώνα των Ξένων»; Πιστέυεις τα Μωρά στη Φωτιά έχουν κάνει όσα μπορούσαν να κάνουν ή υπάρχει ακόμα χώρος για δημιουργία;Όταν ξεκινήσαμε το 1985 στο πατρικό μου στη Βέροια, το πρώτο όνομα που χρησιμοποιήσαμε ήταν το «Τεμπέληδες της εύφορης Κοιλάδας» ως ευφυολό-γημα για τις πρόβες που κάναμε στο χωριό και σχεδόν αμέσως πηγαίνοντας στη Θεσσαλονίκη, θεωρήσαμε ότι ως ξενόφερτοι που ήμασταν το όνομα «Λεγεώνα των ξένων» θα μας ταίριαζε καλύτερα. Ώσπου τελικά εκφραστήκαμε με κριτήριο τις μουσικές μας επιρροές και όχι τοπικιστικά, μετονομαζόμενοι σε «Μωρά στη Φωτιά», από το τραγούδι my baby is on fire του Brian Eno. Πλέον έχω καταφέρει με πολύ αγώνα , να απαλλαγώ από τα περισσότερα «εξωμουσικά» εμπόδια που είχαν βρεθεί στο δρόμο μου και δημιουργικά βρίσκομαι στην καλύτερή μου περίοδο, πολύ κοντά σ΄αυτό που ένιωθα όταν πρωτοξεκίνησα.

25 χρόνια μετά θεωρώ ακόμα ότι το «3rd uncle» είναι η καλύτερη διασκευή που έχει γίνει ποτέ σε κομμάτι ξένου καλλιτέχνη. Πώς αποφασίστηκε τότε να πειράξετε ένα «ιερό τέρας» όπως ο Brian Eno; Γενικά σαν δημιουργός λειτουργώ με εκρήξεις, ενθουσιάζομαι σαν παιδί. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν τέτοιου επιπέδου καλλιτέχνη, καταλαβαίνεις τι έπαθα όταν άκουσα το «801 Live» μέσα στο οποίο είναι και το Third Uncle. Θεώρησα πρόκληση και ευκαιρία να αποδείξω ότι τα ελληνικά μπορούν να δεθούν αρμονικά με το ροκ ήχο και δε φταίει η γλώσσα για κάποια λάθος «πα-ντρέματα» που γίνονται κατά καιρούς. Σ΄ ένα ακραία καταιγιστικό τραγούδι, τα ελληνικά μπορούν να ταιριάξουν.

-Ήμουν το 1995 στη θρυλική συναυλία στις Συκιές και οι αναμνήσεις είναι έντονες. Πιστεύεις τα Μωρά στη Φωτιά θα μπορούσαν να επαναλάβουν μια συναυλία τέτοιου μεγέθους ή οι χρυσές εποχές του ελληνικού rock έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; Όταν ένα έργο μιλήσει στις καρδιές του κοινού, αυτό μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή και δεν είναι μόνο τα «ρεύματα» και οι εποχές η μόνη δικαιολογία που αυτό δε συμβαίνει.

Ηθοποιοί προπηλακίζονται, βιβλία καίγονται, συναυλίες απαγορεύονται, η εκκλησία χαρακτηρίζει με επικίνδυνη επικινδυνότητα κάθε αιρετική καλλιτεχνική έκφραση ως βλάσφημη. Παράλληλα η έξαρση του φασισμού και του άκρατου εθνικισμού εκδηλώνεται με όλο και πιο απροκάλυπτες εκδηλώσεις βίας υπό την ανοχή του κράτους. Πιστεύεις ότι ζούμε ένα σύχρονο «μεσαίωνα»; Ποιός ο ρόλος του στιχουργού Στέλιου Σαλβαδόρ και γενικότερα ενός καλλιτέχνη με κοινωνικοπολιτικές ευαισθησίες μέσα σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται;Όχι δεν πιστεύω ότι ζούμε σ΄ένα σύγχρονο Μεσαίωνα. Αυτή είναι μια εικόνα που προσπαθουν να προωθήσουν τα ΜΜΕ. Στην καθημερινότητά μου, συ-ναντώ ανθρώπους με προοδευτικές ιδέες, ανεκτικούς στο «διαφορετικό», τα παιδιά μας είναι συμμαθητές με παιδιά από άλλες χώρες, και μόνο όταν

ανοίγω την τηλεόραση νιώθω ότι γυρίσαμε 100 χρόνια πίσω σ΄αυτά τα θέματα. Μεμονωμένα περιστατικά που βρίσκουν έδαφος λόγω κρίσης, παρουσιάζονται ως η κυρίαρχη νοοτροπία της χώρας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα είχε αλλάξει χώρα αν υπήρχε ο ρατσισμός στην έκταση που τον παρουσιάζουν σαν εθνικό χαρακτηριστικό. Είναι γραμμένα αυτά στην Ιστορία μας, η προσφυγιά , η μετανάστευση , ο πόλεμος , οι κακουχίες ,η αδικία, η αντίσταση στο φασισμό. Πάντως δεν πιστεύω κανένας Έλληνας να θέλει να βγάλει συμπεράσματα για το πού βαδίζουμε και μάλιστα σαν έθνος, από το χαζοκούτι της προπαγάνδας… Το αντίδοτο στις τηλεοπτικές κεραίες μπορεί να είναι οι «κεραίες» των καλλιτεχνών στους οποίους πρέπει να ανατρέχουμε γιατί αποτελούν διαχρονικά φάρους για το που βαδίζουμε. Η Τέχνη έχει το στοιχείο της πρόγνωσης και της σοφίας με εμβέλεια που δεν καθορίζεται από το χρόνο, αλλά από την Ανθρωπιά.

Στείλαμε το μήνυμα στο δυο χιλιάδες, πέρασαν και άλλα τόσα χρόνια ακόμα και τώρα πολλοί φοβούνται για ότι έρθει. Τι κάνουμε τώρα; συνεχίζουμε να χο-ρεύουμε και να κοιτάμε ίσια μπροστά; Ποιό είναι το καινούριο «μανιφέστο»;: Έτσι όπως το αναφέρεις «χορεύουμε και κοιτάμε ίσια μπροστά», θέλω να κάνω ένα σχόλιο στο τραγούδι μου, μ΄ ένα ρουμπαγιάτ του Ομάρ Καγιάμ που τρελαί-νομαι όταν το διαβάζω:

Να χαίρεσαι σου ρύθμισαν την Τύχη σου –ΕχτέςΔίχως καν να ρωτήσουνε τους πόθους σου –ΕχτέςΝα ζείς καλά , να χαίρεσαι χωρίς φροντίδα –ΕχτέςΚι ό, τι θα κάνεις Αύριο , είναι γραμμένο -- Εχτές

Δώσ’ μου το παυσίπονο μου τώρα!!! •


Ρετρό ακούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης

Ε: [email protected]

Ιστορίες της πόλης. Downtown, go downtown. Downtown, all around. Wonderland turns upside down…Ένα ζευγάρι μαλώνει στο δρόμο. Η κοπέλα χειρονομεί έντονα, το αγόρι είναι με κατεβασμένο το κεφάλι. Φαντάζομαι έτσι ήταν απαρχής κόσμου. Πάντα κάποιος θα ήταν με κατεβασμένο το πρόσωπο και κάποιος θα φω-νασκούσε. Kickstart machine always ready to blow…Βρώμικοι δρόμοι, διαφημίσεις νέον, μαγαζιά με το χαρακτηριστικό «ενοι-κιάζεται» κολλημένο στη βιτρίνα. Σκύβω να δω. Μια γυμνή κούκλα στέκει κάπου στο βάθος. Της λείπει το ένα χέρι. Φτιάχνω αμέσως στο μυαλό μου την ιστορία. «Η κούκλα που έβαλε το χέρι της στη φωτιά για ένα χαμένο έρωτα». Χαμογελάω κι έχω την εντύπωση ότι το ίδιο κάνει κι αυτή. Τη χαι-ρετάω και φεύγω. Ανταποδίδει και μένει. Listen baby, I think you got to roll the dice. If this ain’t Hell you’ve been locked in Paradise…Λατρεύω να μισώ την πόλη μου. Είναι όμορφη. Είναι άσχημη. Την κουβα-λάω πάνω μου σαν τατουάζ. Δεν μπορείς να την αλλάξεις. Δε θες να την αλλάξεις. Τη δέχεσαι όπως είναι. Ω, ναι! Και είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις. Kill city, hot city. It’s never dark. The lights shine so bright…Νύχτα. Κακόφημα στενά, άνθρωποι σκυθρωποί. Το άλλο πρόσωπο της πόλης. Gently like a blade the night keeps movin’ in…The bad roads, babe… Κάποιος σου ζητάει ένα τσιγάρο, κάποιος άλλος ένα ευρώ. Επιταχύνεις το βήμα. Το φως απ’ τις λάμπες φθορίου φωτίζει ελάχιστα τα βήματά σου. Is there any place to hide? Anything to leave behind? Would you like to run?Γίνεται πόλεμος, μωρό μου, εκεί έξω. Ελπίζω να μην είναι αργά όταν το πάρεις χαμπάρι. How long has it been since you last had a war? •

The Last DriveBlood Nirvana (1990, Hitch Hyke)

Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλ-λοτινών εποχών…


Urbanities.Γράφει ο Kωνσταντίνος Κωνσταντίνου

Φθινόπωρο. Πολυθρόνες μεγάλες και βαθιές, egg chair, Charles Eames και άγιος ο Θεός. Έλα φίλησε τα χείλη μου. Το σπίτι μου το βασίλειο μου κι ένα μαξιλάρι αφράτο. Θες να περάσεις για καφέ; Σαν να κίνησε να μπει το φθινόπωρο και σιγά σιγά όλοι μαζευόμαστε στο σπίτι, αναπαυτικές πολυθρόνες και ζεστές κουβέρτες τυλιγμένες στα πό-δια ζωγραφίζουν το σκηνικό των εβδομάδων που έρχονται. Ένα βιβλίο από το coffee table και αχνιστό τσάι παραδίπλα, μία εφημερίδα με τα νέα του Κόσμου και ο συλλογισμός βαθύς και ταραγμένος. Η πόλη τυλίγεται μ’ένα ελαφρύ κασκόλ και βγαίνει στην αγορά για οφθαλμόλουτρο – σκέφτομαι πως μία βόλτα ειναι πλέον το νέο μαύρο. Τα γιαπο-ζευγαράκια βγαίνουν χέρι-χέρι στην Προξένου Κορομηλά και κοιτάνε βιτρίνες, επιλέγουν να παραλείψουν την Κρίση και σνομπάρουν το ρομποτικό τρόπο σκέψης. Τις προάλλες είδα ένα τέτοιο ζευγάρι μπροστά στο 2nd Floor στην Προ-ξένου Κορομηλά 50. Εκείνη ψηλή με κοντό μαλλί και μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια, εκείνος γκριζαρισμένος και με πράσινο σταράκι – μας θυμήθηκα, εσύ κι εγώ ήμασταν ένα τέλειο ζευγάρι μέχρι που μας έκλεψες το αύριο. Ας είναι όμως, μπροστά στη βιτρίνα κάθισα ώρα, μελέτησα την αρχιτε-κτονική του κτιρίου, παρατήρησα τα αντικείμενα προς πώληση [σαν τότε που ήμουν μικρός στο μαγαζί με τα ποδήλατα] και σκέφτηκα πως η πόλη έχει δυνατότητα και θέληση. Άνοιξα τη βαριά πόρτα και μπήκα στο χώρο που ήταν κατάλευκος με σιδερένιες λεπτομέρειες, λίγο βιομηχανικός και αρκετά φωτεινός, με χρώματα διάφορα και προσοχή στη λεπτομέρεια. Ζήτησα τον Τόλη, και έπιασα κουβέντα με τα παιδιά – μιλήσαμε για το μαγαζί και τα φοβερά ξύλινα μπολ στη βιτρίνα. Περιμετρικά έμπαινε το φως, άπλετο και καθαρό και όλο το δωμάτιο έδειχνε μεγαλύτερο, σαν showroom στο Soho, φρεσκοβαμμένοι τοίχοι από τουβλάκια κι ένα φοβερό φωτιστικό στο ταβάνι.

Ο Τόλης είναι ο ιδιοκτήτης και ο αρχηγός της ομάδας – το 2nd floor Architectural showroom + design products ζει και μεγαλώνει στην πόλη μας [τελευταία ανακαίνισαν και τον πρώτο όροφο της ίδιας οικοδομής] και προσωπικά θεωρώ οτι είναι από τους ομορφότερους στο κέντρο, δίνει μία εσάνς εξωτερικού σε αυτές τις όξυνες και απαιτητικές μέρες που ζούμε. Εκείνος ο δρόμος έχει φτιάξει πολύ, η γειτονιά είναι πανέμορφη και μα-ζεύει κάτι χίπστερό-φάτσες που κάνουν τη διαφορά. Εκεί μέσα μπορείς να χωθείς σε μία egg chair ή να ασχοληθείς με τη συλλογή από αντικείμενα της εταιρίας Vitra καθώς και της Magis με εκείνα τα φοβερά αραχνούφαντα σκαμπό. Μου φαίνεται ιδανικό μαγαζί για μία λίστα γάμου, για ένα κομψό γενέθλιο δώρο από εκείνα που θες να εντυπωσιάσεις περισσότερο με την επιλογή παρά με το ποσό. Επίσης, στο χώρο προωθείται γενικά μία εντυπωσιακή τεχνική mix&match που σε μαθαίνει να ανακατεύεις τα αντι-κείμενα και να στήνεις ένα σπίτι εντυπωσιακά διαφορετικό από τα glossy περιοδικά. Ο Τόλης μου μίλησε για το παρελθόν του, τον ρώτησα για το μέλλον και μαζί συμφωνήσαμε πως πρέπει να το κάνουμε πιο όμορφο – να το στολίσουμε με ουσία και να μάθουμε περισσότερα γι’αυτό που λέμε αισθητική.

Ο εσπρέσσο είχε τελειώσει, η κουβέντα ήταν ακόμα θερμή αλλά ο Τόλης είναι πολυάσχολος – το e-shop τους πάει καλά και το site τους [σχεδια-σμένο από Beetroot] έχει βραβευτεί με Red Dot Design award. Όλα ήταν όμορφα. Όλα ήταν φωτεινά. •

Τill next weekΜάθε να περιμένεις


εξώστης. 17 - 23 Mαϊού 201229

εξώστης. 31 Mαϊού - 6 Ιουνίου 2012

Πιάσε ένα χρυσαυγίτη.Δεσ’ τον στο καλοριφέρ αφού έτσι κι αλλιώς άχρηστο σου είναι, φέτος δεν θα δεις/πάρεις τον βυτιοφορέα.Φαί δεν έχεις, οπότε μην τον ταΐσεις, άφησε τον να κάψει μυϊκό ιστό για να επέλθει ζωολογική ισορροπία μεταξύ εγκεφαλικής μυϊκής μάζας και δικέφαλου.Πάρε φαί από τους γονείς σου αφού είσαι άνεργος και θα αναγκαστείς να περάσεις πολλές ώρες με το νέο σου πετ.Φρόντισε τον με λίγα βυζαντινά χιτάκια μοναδικά ερμηνευμένα από Πέτρο Γαιτάνο. Τόνωσε του το ηθικό.Κάνε του το μαλλί μπούκλα και βάλε λίγη πλατινέ πούδρα στα ζυγωματικά λόγω Πέτρου ινδάλματος. Μάθε του τι θα πει κρυφοαδερφή. Δίδαξέ τον, ψυχή έχει και αυτός o χριστιανός φανατικός.Φέρε το μαύρο δίμετρο τεκνό της γειτονιάς να τραγουδήσει μπροστά του τον εθνικό ύμνο στα μαδαγασκαριανά.Ξεβράκωσε το δίμετρο τεκνό μπροστά του για να δει ότι υπερέχει μόνο στο δικέφαλο. Άφησε τον να κλαίει και να ουρλιάζει από φόβο/πόνο/ντροπή/κρυφή χαρά/ηδονή.Αν σου πει ότι το δίμετρο τεκνό είπε λάθος τη στροφή ‘όψη του σπαθιού/κόψη που με βιά’ έχεις πιάσει το σωστό άνθρωπο γιατί ούτως ή άλλως ο ύμνος ήταν στα μαδαγασκαριανά.Διάβασέ του Σαπφώ, αν πει ‘πέθανε αυτή η βρωμολεσβία’, έχεις πιάσει χρυσαυγίτη με πιθανό άι κιού.Πες τρεις φορές ‘Πηνελόπη Δέλτα’. Αν γελάσει με πονηρό ηδονιστικό σεξουαλικό υφάκι έχεις πιάσει τον σωστό άνθρωπο.Πες τρεις φορές ‘η πιστή Πηνελόπη και οι μνηστήρες’. Αν πει ‘α την σκα-τοπουτάνα’ έχεις πιάσει τον σωστό άνθρωπο. Κάπως έτσι κλείνεις με το κεφάλαιο ελληνική ιστορία, μυθολογία και παράδοση βαθμός μηδέν.Ζήτα του να σε χαιρετήσει ναζιστικά, αν δεν μπορέσει έτσι χειροπόδαρα στο καλοριφέρ διάβασε του Τατσόπουλο το κεφάλαιο με τον Κολοκοτρώνη γκέι. Μούντζωνε τον παράλληλα. Διάβασε του Χάιντεγκερ στο πρωτότυπο. Γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα γί-νεται. Στο τέλος του τόμου ζήτα του να πει στουρτσκαμπφφλουγκτσόιγκ.Ρώτα τον τι γιορτάζουμε αύριο. Δεν θα απαντήσει οπότε μην χάνεις άλλο χρόνο, πυροβόλα τον.Επανέλαβε ελευθέρως. Ζήτω το ΟΧΙ!Άντρας της εβδομάδας: αυτός που παντρεύτηκε την αρχισυντάκτρια μου.

La Tia Rita Van ShangayΓράφει η θεία Ρίτα

Λαέ του Εξώστη, σε καλώ να εξεγερθείς παραμονή του ΟΧΙ στη ναζιστική Γερμανία, όοοπς λάθος, Ελλάδα!

EXOSTIS 939

Documents

Transcript of EXOSTIS 939