20130831wdrodze092013

Drodzy Czytelnicy,zazwyczaj jako pierwsza przeglądam teksty przysyłane do redakcji. Tak też było w tym miesiącu. Czytałam je ze wzruszeniem, zaskoczeniem, zadumą. Przy jednym pokulały mi się łzy. Może dlatego, że każdą z autorek znam osobiście, że wiem, jak bardzo szczere i prawdziwe jest to, co napisały. Przez chwilę miałam nawet wyrzuty sumienia, że nakłoniłam je do tych zwierzeń. Że się zgodziły. W tym miejscu powinnam postawić kropkę. I nie pisać już ani jednego słowa. Bo lektura wrześniowego numeru miesięcznika uświadomiła mi, że nic nie wiem o samotności. Przeciwnie. Czasami mi jej brakuje. Chciałabym sobie pobyć sama. Gdy jednak moich najbliższych przez kilka godzin nie ma w domu, dzwonię i pytam, kiedy wrócą. Bo samotność wcale nie jest fajna. By z nią walczyć, by się lepiej z nią poczuć, pozwoliliśmy sobie nawet na mały lifting: samotnych zaczęliśmy nazywać singlami. „Singiel to co innego. Singiel brzmi nowocześnie. Wyzwalająco, wyzywająco, kusząco” – pisze jedna z naszych autorek i zastanawia się, gdzie jest granica. „Po której stronie jeszcze jestem singlem, po której już człowiekiem samotnym?”.Ze wzruszeniem oglądamy fi lmy o wielkiej i romantycznej miłości, których bohaterowie – wbrew przeciwnościom losu – odnajdują się na krańcach świata, a potem żyją długo i szczęśliwie. Opowiada nam o nich ze swadą od lat znany nam dobrze miłośnik kina Stanisław Janicki. Jednak życie bywa tak inne od fi lmu.Popularność portali matrymonialnych najlepiej świadczy o tym, że nie chcemy być sami, że chcemy żyć dla kogoś. Dlaczego nie wszystkim się to udaje? Dlaczego tyle modlitw o miłość drugiego człowieka pozostaje niewysłuchanych?Szukaliśmy odpowiedzi na to pytanie. I z góry uprzedzam: nie znaleźliśmy jej. Nie mamy recepty na to, jak znaleźć męża czy żonę, nie udzielamy żadnych cennych rad. Ale jestem pewna, że zamieszczone w tym numerze teksty pozwalają przyjrzeć się sobie samemu, naszym relacjom z innymi ludźmi, naszym związkom i więziom, które budujemy. Bo od tego trzeba zacząć. Może wtedy, jak pisze Anna Sosnowska, samotność przestanie nam się jawić jako coś strasznego, a życie w pojedynkę nabierze właściwej, należnej mu wartości? •

Z MIŁOŚCI DO FILMU 7 DO KINA CHODZĘ CORAZ RZADZIEJ o gwiazdach starych i nowych – rozmowa ze Stanisławem Janickim

19 CHWILA OLŚNIENIA czyli alternatywa dla multipleksów – rozmowa z Romanem Gutkiem

SZUKAM ŻONY, SZUKAM MĘŻA 29 DLACZEGO CHCEMY BYĆ ZE SOBĄ? lęk przed konfrontacją – rozmowa z Leną Wojdan

39 SCENY Z POJEDYNCZEGO ŻYCIA wyznania singielki – Zofi a Kotlińska

46 KIEDYŚ CIĘ ZNAJDĘ niekoniecznie na portalu randkowym – Anna Sosnowska

57 MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO KLIKNIĘCIA internet zmienił moje życie – Katarzyna Matuszewska

62 DLACZEGO BÓG NIE DAJE? msze dla singli – Joanna Górska

71 BEZ ZNIECZULENIA założenie rodziny to czyste szaleństwo – rozmowa z ks. Mirosławem Malińskim

KONTROWERSJE 82 MIESZKO PIERWSZY TAJEMNICZY „czarna skrzynka” polskiej państwowości – rozmowa z prof. Przemysławem Urbańczykiem

REPORTAŻ 98 KSIĄDZ W HALI ODLOTÓW nikogo na lotnisku nie nawrócę – Piotr Świątkowski

KIEDY SIĘ MODLISZ 111 PÓŁ KROKU ZA kim jest kierownik duchowy – rozmowa z Pawłem Kozackim OP

W numerze:

ORIENTACJE 120 SYNDROM VINCENTA Vincent chce nad morze Ralfa Huettnera – Magdalena Wojtaś

125 WYZWANIA MĘSKOŚCI Joseph Nicolosi, Linda Ames Nicolosi, Dziecko a skłonności homoseksualne. Poradnik dla rodziców – Marcin Cielecki

SZUKAJĄCYM DROGI 132 PISMO ŚWIĘTE NA TEMAT HOMOSEKSUALIZMU – Jacek Salij OP

DOMINIKANIE NA NIEDZIELĘ 136 NIKT CZYLI KTOŚ – Krzysztof Pałys OP

137 DECYZJA – Dominik Jurczak OP

138 PIERWSZY SPOŚRÓD GRZESZNIKÓW – Michał Adamski OP

139 PRYWATA – Wojciech Dudzik OP

140 ODGADNĄĆ WSPÓŁCZUCIE – Wojciech Prus OP

FELIETONY 54 ŻYCIE W TOSKAŃSKIM DOMU – Tessa Capponi-Borawska

94 EGZORCYSTÓW DMUCHANIE NA ZIMNE – ks. Grzegorz Strzelczyk

108 PROFESOR WSZECHNAUK – Jan Góra OP

130 KONSERWATYŚCI I LGBT – Marek Magierowski

Redakcja: Roman Bielecki OP (red. nacz.), Katarzyna Kolska (z-ca red. nacz.), Mateusz Łuksza OP (sekr. red.),Wojciech Dudzik OP, Dominik Jarczewski OP, Paweł Kozacki OP, Anna Sosnowska (współpraca)Oprac. grafi czne: Łukasz SulimowskiDruk: Zakład Poligrafi czny Antoni Frąckowiak, ul. Unii Lubelskiej 3, 61-249 Poznań Nakład: 8000 egz.Kolportaż i reklama: Kornelia Winiszewska, tel. 61 850 47 27, [email protected]: Wydawnictwo Polskiej Prowincji Dominikanów W drodzeAdres redakcji: ul. Kościuszki 99, 60–920 Poznań, tel. 61 850 47 22, faks 61 850 17 82, [email protected], www.miesiecznik.wdrodze.plCum permissione auctoritatis ecclesiasticae.Redakcja nie odsyła materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo adiustowania i skracania tekstów przyjętych do druku.

M I E S IĘC Z N I K P OŚW IĘC O N Y ŻY C I U C H R Z EŚC I J AŃS K I E M U

Zdjęcie na okładce: Helen King / Corbis

SZUKAM ŻONY, SZUKAM MĘŻA / KS. MIROSŁAW MALIŃSKI /70

FOT. L

UK

E JA

RV

IS /

CO

RB

IS

/ BEZ ZNIECZULENIA 71

KATARZYNA KOLSKA: Dlaczego niektórzy ludzie są sami, chociaż bardzo tego nie chcą?

KS. MIROSŁAW MALIŃSKI: To efekt długotrwałego procesu wycho-wania antyrodzinnego. Więzi międzyludzkie nie jawią się nam jako coś najważniejszego. Rodzice nie są zainteresowani tym, jakich przyjaciół ma ich syn czy córka, jak im się układa z rówieśnikami w szkole czy w domu z rodzeństwem.

Dziecko od najmłodszych lat ciągle słyszy, że ma się uczyć. Jest jakaś ślepa wiara w to, że dobre wykształcenie oznacza dobrą pracę. A dobra praca gwarantuje dobre zarobki. I jeśli już ktoś będzie miał pieniądze, to nie będzie miał żadnych problemów.

Kiedy nastoletni syn mówi rodzicom, że ma dziewczynę, a córka, że ma chłopaka, to rodzice niejednokrotnie zamiast się ucieszyć, mówią: Nie zajmuj się głupotami! Masz się uczyć!

BEZ ZNIECZULENIA•••Chęć bycia z drugim człowiekiem i budowanie z nim głębokiej więzi nie może się opierać na lęku przed samotnością, przed cierpieniem. Motywacja powinna być zupełnie inna: marzę o tym, by dać komuś poczucie bezpieczeństwa, by stworzyć dom.

Z ks. Mirosławem Malińskimrozmawia Katarzyna Kolska


No bo myślą, że na dziewczynę i chłopaka przyjdzie jeszcze czas.

A ja się pytam, kiedy ten czas ma przyjść, jeśli nie wtedy? Dlacze-go rodzic nie usiądzie ze swoim dzieckiem i nie powie: Opowiedz mi o niej, o nim. Kim on, ona jest? Co czujesz?

Obecnie towarzyszę kilku małżeństwom, które się rozpadają. Sche-mat jest podobny. Dziewczyny są lekarkami, walczą o specjalizacje. Ich mężowie to przystojni, wykształceni, dobrze zarabiający mężczyźni, zajmujący się domem i dziećmi. Zawożą dzieci do przedszkola czy szkoły, sprzątają, gotują, piorą, prasują. A dziewczyny mówią, że one potrzebują czegoś więcej. Że ci mężczyźni są mało atrakcyjni, że nie są dla nich wyzwaniem.

W ewangelii czytamy: tam skarb twój, gdzie serce twoje.

I dla nich skarbem stała się kariera?

Tak. One mówią wprost: ja nie poświęcę się rodzinie, nie zmarnuję tych wszystkich lat nauki, tego wysiłku. Ja chcę się rozwijać.

Świat trochę zaprzecza temu, co ksiądz mówi. Wystarczy spojrzeć na portale społecznościowe, które powstają jak grzyby po deszczu. Młodzi ludzie siedzą na Facebookach, Gadu-gadu, trudno im oderwać się od komputera czy telefonu komórkowego. Chcą być ciągle w kontakcie, ciągle na bieżąco.

Ale dlaczego wirtualnie? Bo brakuje im tych kontaktów. To po-kazuje, jak bardzo niezaspokojona jest potrzeba więzi i jak trudno ją zaspokoić w realu.

Wszelkie badania socjologiczne wykazują, że dla 60–80 proc. ludzi najważniejszą wartością w życiu jest rodzina. Tylko co z tego, skoro myśmy się nie nauczyli spotykać ze sobą. Rodzice nie rozmawiają z małymi dziećmi o tym, jak ważne jest budowanie więzi z drugim człowiekiem, jak ważna jest w życiu przyjaźń, jak ją kształtować, jak przejść przez kryzys przyjaźni.


Żyjemy w rodzinach, które są klaustrofobiczne. Nie ma w nich miej-sca na babcię czy dziadka.

Trochę o to walczyliśmy – żeby młode małżeństwa mogły funkcjonować samodzielnie, bez teściowej, bez teścia, na własny rachunek.

Ja wychowałem się w domu, w którym była babcia, niezwykle mądra i dobra kobieta. Ile ja się rzeczy od niej dowiedziałem, ile ona ze mną rozmawiała! A my się dziś bronimy przed mądrością starych ludzi, rodziny wielopokoleniowe umarły.

Babcia jest w domu takim wentylem bezpieczeństwa – dziecko pokłóci się z rodzicami i jest trzecia osoba, która wysłucha i pomoże zrozumieć tę sytuację. Ten dom trzeba w ogóle wyczarować, stwo-rzyć. Usiąść razem przy stole, zjeść wspólnie posiłek, znaleźć czas na zwyczajną, swobodną rozmowę. Rzadko dajemy dzieciom okazję, by mogły powiedzieć, co czują, co myślą, czym żyją. One są przez nas nieustannie oceniane. A na dodatek jeszcze chronimy je przed bólem, cierpieniem – mamy szampony, które nie szczypią w oczy, mamy znie-czulenia przed zastrzykiem…

Pozwólmy dziecku przeżyć stratę – kupmy świnkę morską, która zdech-nie, pozwólmy na ból – niech ten szampon dostanie się do oczu i niech poszczypie chwilę, niech ten zastrzyk zaboli, niech to kolano się stłucze…

Żeby się dziecko zahartowało?

Żeby się dowiedziało, że ból jest nieunikniony, i oswoiło z tym, że bliski związek z drugim człowiekiem może rodzić cierpienie.

Miłość raczej nie kojarzy nam się z bólem.

Bo idealizujemy. Bo miłość źle pojmujemy.

Częściej ksiądz spotyka samotne, nieszczęśliwe dziewczyny, czy sa-motnych chłopaków?


Zdecydowanie samotne dziewczyny. Jest w nich ogromna potrzeba bycia blisko kogoś, spełnienia się w macierzyństwie. Są pod presją.

Zegar biologiczny im tyka…

To pewnie też. Do tego dochodzi jeszcze potrzeba sklejenia się z chłopakiem, ogromnej bliskości, takiej, żeby on stał się drugim ja. Żeby ciągle był z nią i przy niej. Żeby nie jeździł na rolkach, nie spo-tykał się z kolegami, nie miał swoich znajomych. Tylko ją. W takim sklejeniu, w nieustannej bliskości nie jesteśmy w stanie dobrze się sobie przyjrzeć. Żeby miłość mogła zaistnieć, potrzebny jest dystans – ale tego nigdzie nas nie uczą, nikt nie zajmuje się nauką obcowania z drugim człowiekiem. A jeśli uczą, to pod kątem pracy w korporacji, bo tam te umiejętności się przydadzą.

No i trzydziestka na karku, on samotny, ona samotna. On nieszczęśliwy, ona nieszczęśliwa. Przychodzą do księdza i?

Nie wiem, co im powiedzieć. Sam patrzę i się dziwię. Codziennie w naszym duszpasterstwie jemy razem obiad. Przy stole siedzi 30 osób, w tym trzy samotne dziewczyny i czterech samotnych facetów. Każde z nich bardzo pragnie być z kimś. I nic.

Nic nie iskrzy?

No nie iskrzy.

Ksiądz nie może im jakoś pomóc?

A co mam zrobić? Dać im jakąś katolicką viagrę?Próbuję z nimi rozmawiać, zrozumieć, w czym tkwi problem. Oni

się boją nieprzewidywalności sytuacji, a wejście w życie rodzinne to ryzyko. Do tego wszystkiego świat im jeszcze podpowiada: najpierw dobra praca, samochód, mieszkanie, dopiero potem małżeństwo. A taka


droga jest powodem ogromnych problemów małżeńskich. On ma swoje mieszkanie, ona swoje, on ma swój samochód, ona swój, a każde z nich mnóstwo przyzwyczajeń i nawyków. I jak to nagle razem skleić? Oni nie będą mieli naturalnie wypracowanej wspólnoty dóbr, nie przejdą razem przez trud zdobywania czegoś, walczenia o coś. Ci, którzy mają 22, 23 lata, mieszkają w akademiku albo na stancji – jak ich ta wspól-na walka łączy. Razem zawalczyć o życie, dojść do czegoś od zera, to jest coś! Obawiam się, że błędem rodziców jest zabranianie wczesnego małżeństwa.

A może te późne małżeństwa to efekt tego, co młodzi ludzie widzą do-okoła siebie: to małżeństwo się rozpadło, tamto się rozpadło, ci są w po-ważnym kryzysie, ci się zdradzają. Więc myślą sobie: ja tak nie chcę.

To prawda, ludzie bardzo się boją o swoje małżeństwo, ale za tym stoi też katecheza głoszona przez świat, że do małżeństwa trzeba być tak dojrzałym i tak odpowiedzialnym, że właściwie nigdy się nie moż-na ożenić. A przecież dojrzałym i odpowiedzialnym człowiek staje się w boju.

Założenie rodziny to czyste szaleństwo. Powiedzenie drugiemu człowiekowi: będę z tobą do końca życia, to jakieś wariactwo. Bez tej nuty szaleństwa, bez zakochania, bez różowych okularów nie da się tego zrobić. Posiadanie dzieci to też ogromne ryzyko – jakie będą, czy zdrowe, czy grzeczne, czy w ogóle się urodzą? No i ci młodzi ludzie boją się ryzyka – nie chcą problemów, nie chcą cierpienia, nie chcą tej niepewności. Nie są oswojeni z bólem, z szamponem, który szczypie w oczy. Potrafi ą zarządzać wielkim korporacjami czy przedsiębiorstwa-mi, zajmują ważne stanowiska, kierują dużymi zespołami ludzi, gdyż znają sposoby eliminowania ryzyka, a nie mają odwagi zadecydować o własnym życiu. Bo się boją, że ich to przerośnie, że nie dadzą rady, że będą cierpieć.

Ale przyjdzie taki moment, że powroty do pustego mieszkania zaczną przeszkadzać. Nikt w tym domu nie czeka, nie ma z kim zamienić kilku


zdań, nie ma z kim podzielić się radościami, życie w pojedynkę coraz bardziej zaczyna doskwierać. A przyjaciele już mają swoje rodziny.

To jest trochę egoistyczne myślenie: mnie kogoś brakuje, na mnie nikt nie czeka, ja nie mam z kim porozmawiać. To chyba za mało, by założyć rodzinę.

Nie można drugiego człowieka wykorzystywać jako plaster na swoją ranę. Chęć bycia z drugim człowiekiem i budowanie z nim głębokiej więzi nie może opierać się na lęku przed samotnością, przed cierpie-niem. Motywacja powinna być zupełnie inna: marzę o tym, by dać komuś poczucie bezpieczeństwa, by stworzyć dom, w którym pojawią się dzieci, w którym wspólnie będziemy żyli. Jeśli marzę tylko o sobie, to znaczy, że jestem zaplątany w swoim egoizmie. I może właśnie tu tkwi przyczyna samotności.

Słyszymy nieustannie od domorosłych psychologów: jesteś najważ-niejszy, pomyśl o sobie, zadbaj o siebie. To jest oszustwo, w które każą nam wierzyć. Tymczasem nasze życie ma sens wtedy, jeśli żyjemy dla kogoś.

I pewnie stąd taką popularnością cieszą się portale matrymonialne. Ludzie nie chcą być samotni…

Nigdy tam nie zaglądałem. Ale spośród uczestników ostatniego kursu przedmałżeńskiego, który prowadziłem, ponad połowa poznała się przez internet. Nie widzę w tym nic dziwnego. Dla młodych świat wirtualny jest przestrzenią tak oczywistą, że im już nawet nie przyj-dzie do głowy, że można sprawdzić coś w książce.

I potrafi łby ksiądz samotnej, nieszczęśliwej dziewczynie powiedzieć: załóż sobie profi l na jakimś portalu w internecie?

Jeśli ona przychodzi do mnie, to z pewnością już dawno taki profi l w internecie sobie zrobiła. Ogłoszenia czy biura matrymonialne ist-nieją od najdawniejszych czasów, kiedyś taką rolę pełniły swatki. I to wcale nie było takie głupie – trzecia osoba widzi nas inaczej.


Czy nasza wiara może nam podpowiadać, że samotność to plan Boży względem tego konkretnego człowieka? Czy Pan Bóg może w ogóle chcieć, żeby ktoś był samotny?

Chrystus mówi o trzech grupach ludzi niezdolnych do małżeństwa: jedni – bo tacy się urodzili, drudzy – bo ludzie ich takimi uczynili, trzeci – ze względu na królestwo Boże.

Jeśli chodzi o dwie pierwsze grupy, to najczęściej myślimy o osobach homoseksualnych, a tymczasem niezdolni do małżeństwa są także lu-dzie wychowani na egoistów, egocentryków lub skrajnie niezaradni. Często są to niezdolności, które pod wpływem pracy nad sobą, nad własnym charakterem mogą ustąpić.

A co z tymi, którzy są niezdolni do małżeństwa ze względu na króle-stwo Boże?

Myślę, że Jezusowi nie chodzi tylko o formalnych celibatariu-szy w Kościele, że ta przestrzeń jest szersza i nie do końca zagospo-darowana.

Spotykam czasami osoby, które, jak mniemam, są powołane do życia samotnego. Znam taką kobietę. Jest nauczycielką. Bardzo się spełnia, żyjąc świadomie samotnie. Ten rodzaj samotności musi być jednak „dla”, musi być nakierowany na dobro innych ludzi. Chodzi tu o samotność ze względu na królestwo Boże, czyli dla wyższej idei. Jest to rodzaj powołania, a nie sposób oswojenia niechcianej i nieakcepto-wanej samotności.

W niechcianej samotności trzeba się jeszcze uporać z tym, że skoro nikt mnie nie chce, to pewnie coś ze mną jest nie tak, mam jakiś brak.

To „nikt mnie nie chce” wynika z bardzo różnych powodów. Ow-szem, zdarzają się jakieś braki, kompleksy, niezałatwione problemy z przeszłości, które wymagałyby nawet terapii. Ale bardzo często to „nikt mnie nie chce” oznacza raczej „ja nikogo nie chcę”. Nikt nie jest


wystarczająco dobry dla mnie. Ludzie stawiają sobie bardzo wysokie wymagania. I drugi człowiek to czuje.

Wśród tych samotnych są kobiety ładne, zadbane, wykształcone, inte-ligentne. I trudno zrozumieć, dlaczego one są same, dlaczego nie udało im się założyć rodziny, dlaczego nikt się nimi nie zainteresował?

Bo te kobiety, o których pani mówi, są często tak zaradne, tak sa-mowystarczalne, tak samodzielne, że mężczyzna czuje się przy nich niepotrzebny. On chciałby się kobietą zaopiekować, dać jej poczucie bezpieczeństwa, obronić ją. A skoro ona jest taka doskonała, to co on jej może zaoferować? Mężczyzna myśli sobie, patrząc na taką doskonałą kobietę: żeby ona miała chociaż jakąś słabość, jakiś maleńki brak, żeby czegoś potrzebowała, ale ona jest silniejsza ode mnie.

Niektóre kobiety zostały tak wychowane: masz być samodzielna, nie-zależna, samowystarczalna, masz liczyć tylko na siebie.

To niejednokrotnie owoc wychowania przez samotne matki, które – ze względu na to, że im się w życiu nie powiodło, mówią swoim cór-kom: na mężczyźnie nie możesz polegać. Musisz liczyć tylko na siebie.

Co zrobić, żeby tę samotność sensownie przeżyć, żeby nadać jej sens?

Trzeba sobie odpowiedzieć na pytanie, czemu chcę się poświęcić? Nie po to, żeby samemu poczuć się lepiej, ale żeby ktoś ze mną poczuł się lepiej.

Wystarczy zacząć od rzeczy najprostszych: od bezinteresownych spotkań, odwiedzenia człowieka, który mieszka obok. Zawsze na to uczulam naszych studentów, żeby poszli i przedstawili się swoim są-siadom, zostawili swój numer telefonu. Nie po to, żeby im się dobrze mieszkało, ale żeby innym dobrze mieszkało się z nimi. Trzeba w sobie zrobić taki przewrót kopernikański, jeśli cały układ gwiezdny będzie krążył wokół mnie, czeka mnie zła, smutna samotność. Jeśli ja zacznę


krążyć wokół drugiego człowieka, jeśli uznam, że życie drugiego człowieka jest równie ważne, a nawet ważniejsze od mojego, to wtedy otwiera się przestrzeń spotkania.

Jednak kiedy się doświadcza niechcianej samotności, takiej niewy-słuchanej latami modlitwy, to w końcu można się obrazić na świat, na ludzi, na Pana Boga.

Pewnie, że można się obrazić i skupić się wyłącznie na tym, jak bardzo jesteśmy nieszczęśliwi, jak nam źle, jak jesteśmy beznadziejni. Ale to nie jest sposób na rozwiązanie naszych problemów.

Powtarzającym się refrenem naszych modlitw są słowa: „Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie”. Mamy w sobie intuicję, że Bóg nas słu-cha, że jesteśmy ludźmi wysłuchanymi przez Boga. Skoro Bóg mnie słucha, to kim ja jestem, że On chce mnie słuchać? Jaką ja mam war-tość w sobie?

Jeśli mamy stary rozklekotany rower, to nawet go nie będziemy przypinać na ulicy – kto go ukradnie, skoro on nie ma żadnej wartości? Ale jeśli posiadamy wypasiony, porządny rower, to nie dosyć, że go przypniemy grubym łańcuchem do słupa, to jeszcze co chwilę będzie-my nerwowo sprawdzali, czy on tam stoi.

Każdemu z nas Bóg dał prywatną ochronę w postaci Anioła Stróża. Jaką ja mam wartość, że dla Boga jestem tak cenny? Życie z drugim człowiekiem może mi pomóc w odkryciu tej tajemnicy, ale czasami drogą do jej odkrycia jest samotność. •

rozmawiała Katarzyna Kolska

Mirosław Maliński – ur. 1965, diecezjalny duszpasterz akademicki

i rektor kościoła pw. św. Macieja we Wrocławiu, od kilkunastu lat prowadzi tam

duszpasterstwo akademickie „Maciejówka”, przed wstąpieniem do seminarium

ukończył geodezję na Akademii Rolniczej we Wrocławiu, przez cztery lata

przebywał we wspólnocie ekumenicznej w Taizé, jest założycielem i redaktorem

naczelnym portalu 2ryby.pl oraz autorem książek Jonasz, Oswojone, Widokówki.

20130831wdrodze092013

Documents

Transcript of 20130831wdrodze092013