België - BelgiquePB 131, 1080 Molen-

beek Sainctlette BC 4383P2A6269

Afgiftekantoor1081 Brussel 8

Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molen-

beek Sainctelette

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 325 juni 2013

Welk actieplan om

de strijd te winnen?

P 4

Open brief van LSP voor linkse

eenheid bij de verkiezingen

P 2

Hoe de Europese

besparingen stoppen?

P 8-9

door Geert Cool

De ene provocatie volgt snel op de andere. We zijn amper bekomen van de

maatregel die bepaalt dat onze lonen de komende twee jaar niet mogen stijgen of er worden al plannen gesmeed om tot een permanente loonstop te komen. En alsof dat nog niet genoeg was, staan de liberale extremisten van Unizo en VLD al klaar met hun Duitse mini-jobs met bijhorende mini-lonen.

De afgelopen jaren werden de grote bedrijven in ons land getrakteerd op een fiscaal gunstregime. Allerhande in-gewikkelde constructies zorgen ervoor dat multinationals amper nog belastin-gen betalen. In plaats van te investeren in spitstechnologie om armoede en mi-serie te bestrijden, lijkt er de afgelopen jaren vooral in fiscale spitstechnologie

geïnvesteerd te zijn. Het resultaat is er naar: een enorme

transfer van middelen van de gemeen-schap – van ons allemaal dus – naar de zakken van de grote aandeelhouders. De topmanagers, aandeelhouders en speculanten zitten op een fenomenale geldberg. Maar hun inhaligheid kent geen grenzen, ze eisen steeds meer. Het nieuws dat er 25.000 miljard euro op rekeningen in enkele belastingpara-dijzen staat, wordt al gauw naar de ach-tergrond geduwd om onze lonen als het grote probleem voor te stellen. Alle obstakels voor het in stand hou-

den van de recordwinsten worden on-der vuur genomen. Van de belastingen bleef al niet veel over, dus wordt op an-dere ‘kosten’ gejaagd. Dat is waarom onze lonen vandaag in het vizier lig-gen. Officieel wordt gezegd dat ieder-een in deze crisistijden inspanningen moet leveren.

Dat geldt nochtans niet voor de grote aandeelhouders die nog nooit zo hard verwend werden en evenmin voor de

topmanagers die steeds meer verdie-nen. Bovendien is nergens aangetoond dat een drastische loonsverlaging leidt tot economische groei. De Griekse wer-kenden leverden inmiddels soms tot de helft van hun inkomen in, maar zonder resultaat. Integendeel, na vijf jaar van crisis wordt nu al gesproken over een verloren decennium.

In een aantal bedrijven in ons land legt het personeel zich terecht niet neer bij de loonnorm. Zo eist het per-soneel van Bayer in Antwerpen een opslag van 4%. Dat is nog een pak minder dan de 15% verhoging van de dividenden voor de aandeelhouders.

‘Onwettelijk’, schreeuwt de patroons-federatie. ‘Onverantwoord’, vullen de gevestigde partijen aan. ‘Rode’ neolibe-ralen zoals minister De Coninck (SP.a) willen een loonstop op langere termijn opleggen en zelfs wettelijk verplicht maken. Waarom sociaal overleg tole-reren als de uitkomst toch op voorhand vastligt: onze levensstandaard moet naar beneden.

Als het van de donkerblauwe neolibe-ralen afhangt, moet nog een stap verder gegaan worden. In die kringen wordt gepleit voor mini-jobs met mini-lonen. Dat zou de toegang tot de arbeidsmarkt gemakkelijker maken. Vertel dat maar eens aan de 60% werkloze jongeren in Griekenland en Spanje! Of aan de ruim 30% werkloze jongeren in Brussel. Het doel van de donkerblauwen is duidelijk: de lonen drastisch naar beneden trek-ken. Overigens is het hypocriet dat zo’n partijvoorzitter als Gwendolyn Rutten met een bruto jaarloon van meer dan 200.000 euro voorstellen doet om mini-jobs aan 450 euro per maand in te voe-ren. Zelf verdient ze meer op een dag. Als we hen laten doen, zullen we

steeds verder wegzakken in een neer-waartse spiraal van lage lonen, onze-kere jobs en onveilige arbeidsomstan-digheden. Niet onze lonen zijn de reden waarom de economie stokt. Dat komt door het falen van hun systeem. Een verkeerde diagnose van de problemen leidt tot verkeerde remedies. Bovendien

gebeurt het met kwaad opzet: het verder verrijken van de superrijken ten koste van de levensstandaard van de overgro-te meerderheid van de bevolking. Verzet is nodig, iedere zwakheid langs

onze kant zal nieuwe patronale agres-sie uitlokken. Het breken van de loon-norm kan een eerste stap zijn om het tij te keren. Het ongenoegen neemt toe en moet dringend op een ernstige manier georganiseerd worden in een strijd die niet alleen gericht is tegen de sociale afbraak maar ook op het afdwingen van nieuwe verworvenheden. Het be-sparingsbeleid heeft zoveel tekorten gecreëerd (kinderopvang, plaats op school, betaalbare huisvesting, oude-renzorg,...) dat we ons niet kunnen be-perken tot een defensieve strijd.

LSP komt in die strijd op voor een so-cialistisch alternatief op het kapitalisme, een alternatief waar de noden en be-hoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking - en niet de bankreke-ningen in belastingparadijzen - bepalen wat en hoe er wordt geproduceerd.

Breek de loonnorm!

Geen BevriezinG van onze lonen!

Foto: Collectif Krasnyi

de Linkse Socialist� thema de Linkse Socialist� BinnenlandLinkS van dE gEvEStigdE PartijEn

Open brief van LSP:voor een electorale krachtenbundeling in 2014

Hieronder publiceren we een voorstel van de Linkse Socialistische Partij (LSP) aan iedereen die de strijd tegen de sociale afbraak wil aangaan.

Wij doen dit na intern beraad en in overleg met onze partners in Gauches Communes, Rood! en Front de Gauche Charleroi. We hopen hiermee te vermijden dat links in gespreide orde naar de verkiezingen van 25 mei 2014 trekt. Het resultaat van deze verkiezingen zal de hardheid van de sociale afbraak mee bepalen maar ook de weerbaarheid van de arbeiders en hun gezinnen.

We zijn ons bewust van de diversiteit binnen links, van de ge-grondheid van historische meningsverschillen, van verschillen qua analyse, strategie, tactiek en programma en van de wis-selende krachtsverhoudingen die we niet zomaar terzijde wil-len schuiven. Alle proporties in acht genomen, willen we een Grieks scenario vermijden, waar rechts aan zet blijft door de verdeeldheid van links. We denken dat één of meer linkse ver-kozenen in 2014 niet uitgesloten is. Het zou een lichtpunt zijn in verkiezingen die gedomineerd zullen worden door een dis-cours van harde bezuinigingen, een aanzienlijke versterking kunnen betekenen voor heel links, maar ook en vooral voor de arbeidersbeweging. Zelfs het behalen van één verkozene zal een aanzienlijke inspanning vergen. Dit voorstel kan, in wederzijds respect voor eenieders verwezenlijkingen en rekening houdend met de krachtsverhoudingen tussen de verschillende componen-ten, de krachten bundelen om deze kans niet door onze vingers te laten glippen.

Vele duizenden gezinnen werden sinds het begin van de crisis in 2008 reeds getroffen door de forse toename aan herstructureringen, afdankingen en bedrijfssluitingen. Groeiende werk-loosheid en onzekerheid worden door de patroons aangegrepen om de lonen onder druk te zetten, de flexibiliteit op te drijven, de arbeidscondities te on-dermijnen en de arbeidscontracten uit te hollen. Maar een uitweg uit de crisis is nog lang niet in zicht. Zelfs volgens de meest optimistische prognoses zal de crisis nog vijf jaar aanslepen.

De vorming van een regering na de langste politieke crisis uit de Belgische geschiedenis heeft dit proces van af-

braak nog versneld en er een dimensie aan toegevoegd. Het besparingsbeleid is sindsdien een echte bezuinigings-golf geworden. Werklozen worden opgejaagd, uitstapmogelijkheden inge-perkt en de werkelijke pensioenleeftijd opgetrokken. Net op een moment dat de behoefte aan openbare dienstver-lening toeneemt, worden de publieke uitgaven teruggedraaid. Wachtlijsten worden niet weggewerkt, maar talrij-ker en langer. Het bezuinigingsbeleid komt van alle kanten, van het fede-rale niveau over de sociale zekerheid, inclusief de gezondheidszorg, tot het regionale niveau en de lokale over-heden.

De neoliberale transfer van arm naar rijk gaat versnelD verDer

Alle middelen, zowel in de privé-sectoren als bij de overheden, worden ingezet om de economie drijvend te houden. Volgens de smalle toplaag van de maatschappij kan dit enkel door een overdracht van gemeenschaps-middelen naar private “investeerders” en meer algemeen een transfer van arm naar rijk. Bankiers en speculan-ten worden miljarden toegeschoven. Bedrijven, de grootste eerst, genieten van fiscale gunstregimes. Intussen worden royaal dividenden uitgekeerd, genieten bedrijfsleiders nog steeds van toplonen en bonussen en worden massale sommen zwart of grijs geld versluisd naar exotische belasting-paradijzen. Dit alles weerhoudt zelfs SP.a-voorzitter Tobback er niet van op 1 mei te pleiten voor alweer een verla-ging van de loonkosten.

Die politieke keuze wordt er ingeha-merd met een enorm propagandaof-fensief in de commerciële en publieke massamedia. Ons wordt een gevoel van onmacht aangepraat. Wat vermag een klein landje als België tegen een internationale trend? Een ommekeer zou enkel op Europees niveau moge-lijk zijn en dat terwijl de Unie en haar instellingen aan het hoofd staan van een Europese machine van sociale afbraak. Er is verzet, heel veel zelfs, maar helaas te dikwijls symbolisch en vooral in gespreide orde. Dit creëert ruimte voor een politiek van verdeel en heers, handig uitgebuit door allerlei rechtse nationalistische en/of populis-tische formaties die voor een nog har-der beleid van sociale afbraak staan.

alle traDitionele partijen verDeDigen De neoliberale eenheiDsworst

De toplaag van de maatschappij en haar spreekbuizen stellen het bespa-ringsbeleid, de afbouw van overheids-schuld en de ontmanteling van de soci-ale bescherming voor als een objectieve noodzaak, een technische, zoniet we-tenschappelijke waarheid, waaraan niet te ontkomen valt. Het beleid van de Europese instellingen en van recht-se politici zou niet langer een politieke keuze zijn, maar noodzakelijk om een veranderende wereld tegemoet te treden. Wie nog niet alles wil prijs-geven, wordt afge-leid naar het minste kwaad. De officiële

“linkse” partijen en politici willen uit-eindelijk hetzelf-de bereiken, niet zoals hun officieel rechtse tegenhan-gers via openlijke confrontatie, maar verborgen achter een rookgordijn van sociaal overleg.

De regering zal trachten nieuwe har-de maatregelen uit te stellen tot na de verkiezingen van 2014. De PS doet opnieuw beroep op de Socialistische Gemeenschappelijke Actie. SP.a pakt uit met strijd tegen fiscale fraude en gebruikerscoöperatieven, de CD&V-top maakt weer plaats voor drie ACW-kopstukken en Ecolo heeft het over eco-keynesianisme. Ze hopen daarmee een deel van het verloren electoraat terug te winnen. Het is echter niet meer dan

verkiezingsretoriek. Of ze daar tot de verkiezingsdatum mee wegkomen, is niet helemaal zeker. Het VBO en an-dere patroonsorganisaties, de Europese Commissie en rechtse politici drijven de druk op. De sluiting van een belang-rijk bedrijf kan de agenda doorkruisen. Bovendien komen binnenkort zowel de uitgestelde dossiers over het éénheids-statuut, als dat over de financieringswet en de begroting 2014 samen. Vast staat echter dat de besparingspo-

litiek na de verkiezingen fors opgedre-ven wordt. Met de N-VA indien nodig,

om de kracht van veran-dering te laten voelen, maar zelfs zonder de N-VA om hen zogezegd de wind uit de zeilen te ne-men. Dit op voorwaarde dat de drie historische politieke families er nog in slagen een meerder-heid bijeen te sprokke-len. Binnen het ABVV en het ACV staat in een aantal gewesten en cen-trales de band tussen de vakbond en de traditio-nele partijen onder druk. Na de verkiezingen zal die druk verder toene-

men. Niet voor niets werd op 27 april in Charleroi zowel door het ABVV-ge-west Charleroi- Zuid Henegouwen als door de Franstalige bediendencentrale CNE van het ACV gepleit voor een nieuw politiek relais. LSP ijvert al ja-ren voor een nieuwe arbeiderspartij die iedereen verenigt die de besparingspo-litiek wil bestrijden. We weten echter dat de PVDA daar niet akkoord mee is en gezien haar gewicht in het debat, doen we een concreet voorstel dat daar rekening mee houdt.

Op 27 april was er in Charleroi een druk bijgewoonde bijeenkomst voor een discussie over een politiek alternatief links van de gevestigde partijen. Het initiatief ging uit van het ABVV Charleroi & Zuid-Henegouwen en CNE-Henegouwen. Zowat alle consequent linkse partijen en organisaties namen aan de dag deel.

Op 25 april voerden militanten van Gauches Commune (waar LSP aan deelneemt) en PVDA in het Brusselse Elsene samen actie tegen de besparingen die door het gemeentebestuur worden opgelegd.

Een belangrijke factor in het onder-mijnen van verzet is het totale gebrek aan publiek debat over een echt alter-natief. Zelfs slachtoffers van de sociale afbraak herhalen daardoor, tegen beter weten in, de mantra’s dat we met zijn al-len wat langer moeten werken en dat de lasten op arbeid te hoog zijn. Concrete ervaring heeft aangetoond dat de par-lementen geen instrumenten zijn voor maatschappelijke verandering, dat alle grote verworvenheden van de arbei-dersbeweging zijn afgedwongen door sociale strijd. Verkozenen kunnen, on-danks die beperkingen, een belangrijk klankbord zijn voor sociale actie. Een of enkele stemmen die een ander geluid laten horen, kunnen de interesse voor linkse ideeën en het klassenbewustzijn

voeden, een hulpmiddel zijn voor het versterken van sociale strijd, en een maatschappij gebaseerd op solidariteit tegenover de maatschappij gebaseerd op concurrentie stellen.

LSP heeft belangrijke meningsver-schillen met de PVDA, niet alleen over historische inschattingen, maar ook over de huidige analyse, de vereiste tactieken en het programma dat eraan beantwoordt. Wij kennen het program-ma van de PVDA en het zou ons sterk verbazen indien dat omgekeerd niet het geval was. We denken dat de PVDA het best geplaatst is om de ruimte op links gedeeltelijk te benutten. Zonder de ja-renlang volgehouden militante inzet en de belangrijke inplanting in een aantal wijken en bedrijven te willen minima-

liseren, was de koerswijziging naar meer openheid een belangrijke factor in de groei van de PVDA qua leden en kiezers. Veel nieuwe leden en kiezers willen deze ontwikkeling aanmoedi-gen en verdiepen. Andere geïnteres-seerden wachten nog steeds af of deze ontwikkeling zich doorzet. Dat is niet vrijblijvend. In de politiek bestaat er niet zoiets als automatische herkansin-gen. Als men het moment voorbij laat trekken, kan het jaren duren vooraleer een nieuwe kans zich voordoet.

Maar wat geldt voor de PVDA, is ook van toepassing voor andere link-se formaties. Zij kunnen, door mee hun schouders te zetten onder een ge-meenschappelijk project, helpen de af-stand te overbruggen naar een eerste

parlementair verkozene op een linkse lijst. Ze helpen daarmee niet alleen de PVDA, maar de linkerzijde en de arbei-dersbeweging in haar geheel. Die kans missen, zal niet alleen op de PVDA af-stralen, maar op iedere component van links en de arbeidersbeweging in haar geheel. We begrijpen dat de PVDA geen duiventil wil, niet in een avon-tuur wil stappen en haar naam wil be-houden. Tegelijk bestaan er naast de PVDA talloze georganiseerde en onge-organiseerde militanten die eveneens beschikken over een niet-verwaarloos-bare inplanting. We denken dat geen enkele andere formatie met recht kan opeisen dat haar naam naast die van de PVDA moet verschijnen als lijstnaam. Maar het zou evenmin aanvaardbaar

zijn als ze allen genoegen moeten ne-men met een plusteken.

Daarom dit voorstel: bij de verkie-zingen van 25/05/2014 worden er lijs-ten ingediend onder de noemer “PVDA

– eenheid” of “PVDA+ eenheid” of iets dergelijks. De vrijheid voor elke com-ponent om in eigen naam eigen mate-riaal te verspreiden en haar deelname aan de lijsten toe te lichten. Een lijst-vorming waarbij iedere component gemotiveerd wordt om dynamisch campagne te voeren. Regelmatig over-leg op nationaal en lokaal vlak zodat we elkaar niet voor de voeten lopen. Wij denken dat dit een redelijk voor-stel is dat op zijn minst de discussie waard is.

Een sterke, politieke stem voor het verzet is nodig

De officiëLe “LinkSe” Partijen en PoLitici wiLLen

uiteinDeLijk hetzeLfDe bereiken,

niet zoaLS hun officieeL rechtSe

tegenhangerS Via oPenLijke

confrontatie, maar Verborgen achter een rookgorDijn

Van SociaaL oVerLeg.

edIto door AnjA deschoemAcker, lid vAn het Uitvoerend BUreAU vAn lsP

� ons standpuntwww.socialisme.be Juni 2013 �onze meninG

zo GezeGdVoormalig vrederechter jan

Nolf is niet te spreken over de verstrenging van de GAS-regels. in een opiniestuk stelt hij: “Deze brede coalitie van de kortzich-tigheid is doof voor het gegrom om GAS dat steeds luider klinkt. GAS is nep als recht en echt als onrecht. GAS verspilt en ver-deelt: wanneer wijken bloeiden in plaats van te bloeden was dat nog nooit aan GAS te danken maar aan bewustwording, cul-tuur en samenhorigheid.” Hij wijst er ook op dat de willekeur van de GAS-boetes in de komende peri-ode dreigt ingezet te worden te-gen iedere vorm van contestatie:

“Binnenkort wordt GAS niet alleen ingezet tegen vrolijke rakkers als Occupy Antwerp maar mas-saal tegen betogingen, net als de Canadese Matrakkenwet.”

de voormalige neoliberaal en thans voorzicht ige neo-Keynesiaan Paul de Grauwe komt wel vaker in deze rubriek met zijn terechte kritiek op het besparingsbeleid, ook al menen wij dat de professor er geen al-ternatief op aanbiedt. Zijn kritiek lijkt vooral ingegeven te zijn door de angst voor verzet en strijd te-gen het systeem. in een interview in de Standaard stelde hij: “Het besparingsbeleid is gevaarlijk en leidt tot een economische reces-sie die sociale en politieke onrust met zich meebrengt. Met zo’n si-tuatie moet je oppassen. Dat is vandaag het grootste risico.”

gEEn antWOOrd OP WEigEring van kaPitaLiStEn Om tE invEStErEn

Maar we moeten België niet verlaten om aan te tonen hoe die zogenaamd vrije markt niet alleen jobs, maar ook levens bedreigt. Zowel in het geval van de peperdure medicijnen voor de kleine Viktor en andere mensen met levensbedreigende zeldzame ziekten als bij de treinramp in Wetteren moet de vraag worden gesteld of we derge-lijke sectoren – die nodig zijn om le-vens te redden of die levens potentieel in gevaar kunnen brengen – wel kun-nen overlaten aan bedrijven die enkel uit zijn op de grootst mogelijke winst op de kortst mogelijke termijn.

De discussie werd gevoerd of de medicijnen van Viktor, een jonge-tje met een zeldzame immuunziekte, door de ziekteverzekering terugbe-taald moesten worden. Zijn behande-ling met Soliris kost 18.000 euro per maand. Ouders van kinderen met een zeldzame en levensbedreigende ziek-te deden een oproep om structureel iets te doen en niet gewoon geval per geval. We kregen te horen dat onder-zoek naar dergelijke medicijnen pe-perduur is terwijl het door het gering aantal patiënten niet evident is om winst te boeken. En winst is nodig om te kunnen investeren in nog meer onderzoek...

Met andere woorden: het is normaal. Het enige wat de overheden dan nog kunnen doen, is via onderhandelingen de prijs naar beneden proberen duwen. Wanneer minister Onkelinx gewei-gerd zou hebben die peperdure prijs te

betalen, zou zij door de “publieke opi-nie” als de “moordenaar” van Viktor worden aangewezen, niet Alexion dat dit jaar 250 miljoen dollar aan zijn aandeelhouders uitkeerde.

LSP verdedigt de eis voor de natio-nalisering van de farmaceutische in-dustrie. Het is de enige manier om die sector voor de gemeenschap te laten

werken, en niet voor de winsten. De kennis en knowhow die door de ge-meenschap zijn opgebouwd, zijn de laatste decennia steeds meer verlapt aan de privé-sector – zo is Alexion een spin-off van de Yale-universiteit – die er de bevolking enkel nog gebruik van laat maken als ze kan betalen. Viktor zou in de armere regio’s van de wereld

enkel een kans hebben gemaakt indien zijn familie steenrijk was.

Ook de ramp in Wetteren brengt de nood voor een grotere controle door de gemeenschap naar voor. Op pa-gina 7 van deze krant kan je lezen hoe de sector van het goederenver-voer steeds meer in handen komt van

“cowboys voor wie veiligheid een kost is die de winst in de weg staat”. En zoals ieder treinongeval levens kan kosten, is dat nog meer zo bij het ver-voer van gevaarlijke chemische pro-ducten. Waar in de (grote) chemische bedrijven de vakbonden een rol spe-len in het verzekeren van de veiligheid op de werkplaats en in het installeren van procedures indien er iets misloopt

– procedures die de levens van het per-soneel en omwonenden beschermen tegen de winsthonger van het patro-naat – is er bij het vervoer van die producten geen enkele controle van de gemeenschap. Alles doen wat nodig en met de hui-

dige stand van de wetenschap mogelijk is om levens te redden, is niet mogelijk indien de economie niet in handen is van de gemeenschap, maar moet draai-en om een kleine superrijke elite nog rijker te maken. De nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie is niet enkel een eis om jobs te redden, maar ook om een samenleving uit te bouwen waarin niemand nog de macht heeft om te beslissen dat de winst be-langrijker is dan het redden en be-schermen van levens.

Slechts vier dagen waren de arbei-ders van Swissport in staking en mi-nister Wathelet dreigde met dwang-sommen en opeisingen. Geen woord sprak hij over de harde werkdruk, de zware flexibiliteit en de onmenselijke uurroosters: als de arbeiders hun sta-king niet zouden stopzetten, zou het gerecht ingrijpen. Het grootkapitaal daarentegen staakt al jaren, onbestraft. Minstens 25.000 miljard dollar staat geparkeerd in belastingsparadijzen, ongeveer een derde van het BNP van alle landen ter wereld samen! Centrale banken doen wanhopige pogingen om dit geld richting de reële economie te bewegen: historisch lage rentevoeten moeten banken en kapitaalbezitters aanzetten geld te investeren in produc-tie. Tot dusver zonder succes.

Integendeel zelfs: het bedrijf Apple zit op een cashberg van 145 miljard dollar, grotendeels “belastingvrij” ge-parkeerd in belastingparadijzen. Niet alleen worden die middelen niet ge-bruikt om te investeren in de reële economie, voor het uitbetalen van het dividend aan haar aandeelhou-ders maakt het bedrijf gebruik van

de historisch lage rentevoeten om te lenen, en spaart zo nogmaals 9,2 mil-jard dollar belastingen uit. Dit is hoe de grote staking van het grootka-pitaal er uit ziet: omdat er in de re-ele economie niet genoeg winst kan gemaakt worden, blijven de miljar-den op geheime rekeningen in be-lastingsparadijzen staan of wordt er vooral ingezet op speculatie.

Dit is de ach-te rl iggende re -den waarom onze politici vandaag het idee van de

“volkslening” lanceren: als het groot-kapitaal niet meer meewil, moet de ar-

beidersklasse het maar doen, met haar beperkte spaarcenten. De 1% kan rus-tig verdergaan met belastingsontdui-

king en specula-tie, het is opnieuw de arbeidersklas-se die wordt aan-gesproken om de gaten te vullen die de superrijken en de speculanten hebben achterge-laten.

Op zich staan socialisten niet negatief tegenover het idee van een

“volkslening”. Wel zou zo’n volks-lening voor ons moeten passen binnen het kader

van een genationaliseerde banksec-tor die onder democratische controle

staat van de bevolking. Zo’n publieke banksector zou enerzijds een veilig onderkomen moeten bieden voor klei-ne spaarders, met een gegarandeerde rente. Anderzijds kunnen die spaargel-den dan gebruikt worden voor investe-ringen in openbare diensten, en voor aantrekkelijke leningen aan KMO’s. Maar socialisten zouden de middelen ook halen waar ze grotendeels zitten: in de handen van de 1%.

De crisis in Cyprus heeft ons geleerd dat het technisch haalbaar is een hele banksector onder controle te houden, om internationale transfers en belas-tingsontduiking in kaart te brengen, en tegen te houden. Socialisten zouden die mogelijkheden gebruiken om de 25.000 miljard dollar die vandaag in belastingsparadijzen geparkeerd staat, te mobiliseren om te investeren in on-derwijs, onderzoek, gezondheidszorg, groene energie en andere behoeften van de hele bevolking.

nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie nodig om levens te redden

De “vrije markt” zou volgens de officiële doctrine leiden tot de beste voorwaarden

voor de ontwikkeling van iedereen. Dan moeten we onder “beste voorwaarden” wel verstaan dat er van de zeven miljard mensen op de wereld meer dan 2,6 miljard zijn die moeten leven van minder dan twee dollar per dag en dus honger lijden…

Alexion keerde dit jaar 250 miljoen dollar aan de aandeelhouders uit. Het bedrijf vraagt 18.000 euro per maand voor de behandeling met Soliris, een medicijn dat voor de zeldzame immuunziekte van Viktor levensnoodzakelijk is. Superwinsten op kap van mensen met zeldzame ziektes, dat is het kapitalisme te voeten uit.

volkslening of volksverlakking?

De 1% kan ruStig VerDergaan met

beLaStingSontDuiking en SPecuLatie,

het iS oPnieuw De arbeiDerSkLaSSe Die

worDt aangeSProken om De gaten te VuLLen Die De

SuPerrijken en De SPecuLanten hebben

achtergeLaten.

De 20% armste gezinnen in België hebben een gemiddeld vermogen van 2.800 euro. Daar zal minister Geens niet veel geld vinden voor zijn volkslening. De 10% rijkste gezinnen bezitten gemiddeld 1,5 miljoen euro. Zij zijn goed voor 44% van het totale vermogen. De superrijken weigeren hun middelen echter te investeren in reële productie, financiële spe-culatie is immers veel interessanter...

door tIm (Brussel)

Minister Koen Geens moet het nog een beetje leren: minister zijn is wat anders

dan academicus zijn. Toen hij het idee van de “volkslening” lanceerde, ging het debat hierover verloren in de hetze rond het tweede deel van zijn verklaring: het schrappen van de belastingsvrijstelling voor kleine spaarders. Het land stond op zijn kop, en de discussie over de volkslening werd nauwelijks gevoerd. Nochtans is het een fundamentele discussie: waar zit de rijkdom in deze maatschappij en hoe moeten we die mobiliseren?

de Linkse Socialist� aBvvOPEEnvOLging van actiES

Mogelijk heb je zelf ook al van deze acties gehoord, ook al was je er niet al-tijd op voorhand van op de hoogte. Wie wel van een of andere actie of betoging wist, had ongetwijfeld niet door dat er een actieplan achter zat. Het volstaat niet om acties te organiseren door een e-mail rond te sturen.

Het zijn overigens niet alleen de de-legees en militanten die weinig we-ten van het fameuze ‘actieplan’, ook heel wat vrijgestelden die voor de vak-bond werken, begrijpen het ‘plan’ niet. Sommigen stelden dat het actieplan be-gon met de betoging in Luik in maart, anderen hadden het over de betoging in Namen in april en nog anderen denken dat het actieplan begon met de betoging in Charleroi op de vooravond van 1 mei. Mogelijk zullen sommigen denken dat het actieplan uiteindelijk begon met de betoging in Doornik op 23 mei.

acties voeren of een plan?

Er is geen gebrek aan acties geweest, sommigen waren beter georganiseerd en getuigden van meer strijdbaarheid dan anderen. Deze acties waren zeker noodzakelijk, alle sociale verworven-heden liggen immers onder vuur. Maar waar we wel over moeten nadenken, is over de strategie en over wat het plan-matige element van het ‘actieplan’ is.

Zonder strategie riskeren we gelei-delijk aan tot een demobilisatie van de militanten te komen omdat de opeen-volgende acties eerder een uitputtings-slag zijn in plaats van een opbouw van een beweging. Kijk maar naar wat er bij ArcelorMittal gebeurde. Daar trokken

de arbeiders zonder perspectief van be-toging naar betoging en ze waren met steeds minder. Een syndicale verant-woordelijke stelde recent: “De mensen beginnen te zeggen dat er geen hoop meer is en ik begin zelf ook pessimis-tisch te worden.”Alleszins was het actieplan niet dui-

delijk. We vernamen druppelsgewijs nieuws over verschillende acties, zon-der dat er een volledig overzicht was en zonder dat er een plan was om alle

militanten te betrekken bij de mobili-satie van hun collega’s, vrienden,... Op zijn minst was het goed geweest dat er op de acties zelf een volgende datum werd aangekondigd om zo de organi-satie ervan te versterken. Het zou ook goed geweest zijn moest een actieplan opgebouwd hebben naar een algemene 24-urenstaking als voorlopige conclu-sie van het actieplan. Dat zou het mo-gelijk maken om de beweging op te bouwen om uiteindelijk de kracht van de arbeidersbeweging ook effectief te benutten in een stakingsdag.

De zwaktes beDiscussiëren om onze strategie te versterken

Sommigen zeggen dat we de kritiek niet moeten richten op de vakbonden die tenminste nog iets van actie onder-nemen. Dat zou ons niet vooruithelpen, maar hoe geraken we dan wel voor-uit? Door onze zwaktes te negeren en er niet over te discussiëren? Als we geen kritiek kunnen geven op onze ei-gen organisaties om lessen te trekken uit fouten en om onze strategie aan te scherpen, stevenen we af op demora-lisatie en demobilisatie.

Het patronaat en haar politieke la-keien weten maar al te goed wat onze zwaktes zijn. Ze zullen hun asociale plannen niet opbergen omdat wij eens kwaad kijken. De krachtsverhouding ligt momenteel niet in ons voordeel, we ondergaan tal van aanvallen die onvoldoende beantwoord worden. Als we daar verandering in willen brengen en opkomen voor het behoud van onze verworvenheden waarbij we opnieuw overwinningen boeken, dan moeten we de strijd ernstig nemen en ze dus ook ernstig organiseren.

Er is nood aan een echt actieplan. Een plan dat acties, betogingen en stakingen omvat. Maar ook een plan dat wordt bediscussieerd en opge-bouwd van onderuit om de beweging te versterken en de betrokkenheid op te drijven waarbij er in alle bedrijven, scholen, wijken,... een democratische discussie is over het actieplan en de verdere stappen alsook over onze al-ternatieven. Op die basis kunnen we overwinningen boeken.

“Herwig Jorissen zegt dat de metaal-centrale niet meedoet met de actiedag van het ABVV voor de harmonisering van het arbeiders-en bediendenstatuut op 25 april, “Er zijn te veel acties, onze militanten trekken dat niet meer”.“Als ABVV-delegee van New Holland

Antwerpen ben ik niet akkoord met wat onze voorzitter zegt. BBTK heeft gelijk om acties te voeren tegen de af-braak van het bediendenstatuut, want daar wil men naartoe. Ik heb Jorissen nog niet horen zeggen dat hij hier te-gen gekant is. Al maanden aan een stuk worden we vanuit onze centrale met mails rond het arbeiders-bediendensta-tuut bestookt, onze delegees/militanten klikken constant op “delete”. Zij zijn het moe om maar één punt te horen/le-zen terwijl we Jorissen niet horen over de afbraak die de regering (onze soci-alistische vrienden) doorvoert. “ABVV-militanten zijn stakingen beu? Wij zijn de stakingen/acties niet beu maar wel al die acties, betogin-gen waar onze vakbondsleiders ver-der niets mee doen. Er waren 40.000 betogers [op 21 februari], maar na-dien horen we er niets meer van. Bij elke actie/betoging was New Holland Antwerpen met veel volk present maar we kunnen de mensen niet blijven mo-biliseren als onze vakbond schrik heeft om de volgende stap te zetten. In [het ABVV-blad] De Nieuwe Werker lezen we goede artikels/standpunten, maar in de praktijk doet men er niets mee want in feite is men akkoord met de analyse van de regering en Europa. Men laat

maar betijen.“De ABVV-metaalcentrale heeft steeds aan de spits gestaan in de strijd, maar wat schiet er nog van over? Niets, fabrieken als Opel en Ford laat men sluiten, duizenden mensen staan op straat. Proficiat voor de toeleverings-bedrijven van Ford dat zij de strijd zijn aangegaan, anders stonden ze op straat met een aalmoes. Strijd loont, heb ik steeds geleerd in de vakbond. Wat is het ant-w o o r d v a n Herwig hierop? A a n v a a r d e n loonstop, flexi-beler gaan wer-ken,... Ook al b o e k t N e w Holland super-w i ns t en , we mogen vanuit de metaalcen-trale geen ver-hoging van bij-voorbeeld de bijpas bij dop vragen, onze centrale legt zelf een loonstop op! “Denkt men nu echt dat bedrijven hier

gaan blijven als we niet strijden en in het stof kruipen? Afbraak van onze koopkracht zorgt ervoor dat de crisis verergert, dat meer fabrieken sluiten en mensen hun job verliezen waardoor de crisis nog erger wordt. Vechten voor uw rechten? Ja. Maar met leiders die schrik hebben van de strijd en er zelf niet in geloven gaat dat niet. Natuurlijk

wordt onze industrie zwaar getroffen, maar welk antwoord geven we hierop? De crisis gaat de zaak verergeren en de geschiedenis toont aan dat we geen andere keuze hebben dan het gevecht aan te gaan. “Jorissen zou dat moeten weten.

Alhoewel. Tijdens een driedaagse van de automobiel in Melreux omtrent de invoering van de Japanse methoden

heb ik ook meege-maakt dat Jorissen gewaar werd dat die methoden verwor-pen gingen worden waarop hij razend werd. Tijdens het eten riep hij uit: “Ik heb jullie niet hier laten komen eten en drinken om een

‘nee’ te horen, ik wil ‘ja maar’ ho-ren”! Opel was het proefproject, maar waar is Opel nu?

Goe bezig!“Herwig heeft er al voor gezorgd dat er een splitsing is tussen de Vlaamse en Waalse afdelingen, wil hij nu het gehele ABVV splitsen? Neen Herwig, je bent niet goed bezig. Als je wil weten wat uw militanten/delegees werkelijk den-ken, roep dan een algemene militanten-vergadering bijeen en laat ons daar de zaak in alle openheid bespreken.”

Fred Van Aelst, ABVV-delegee New Holland Tractor Antwerpen

dit is geen actieplan…door Ben (CharleroI)

De golf van besparingen en talloze aankondigingen van afdankingen zorgden ervoor dat de roep naar een actieplan steeds luider weerklonk in de vakbonden. Dat heeft de vakbondsleiding ertoe aangezet om een ‘actieplan’ uit te werken. Sinds maart is er iedere week wel ergens in het land een actie of een

betoging.

luik, 30 maart

charleroi, 29 april

Doornik, 23 mei

er iS geen gebrek aan actieS geweeSt. Deze waren nooDzakeLijk,

want aLLe SociaLe VerworVenheDen

Liggen onDer Vuur. maar waar we weL

oVer moeten naDenken, iS oVer De Strategie

en oVer wat het PLanmatige eLement

Van het ‘actiePLan’ iS.

aBvv-mEtaaLdelegee dient voorzitter van antwoordOp de Website voor Syndicalisten verscheen een opiniebijdrage van een delegee van ABVV New

Holland in Antwerpen. De delegee neemt het niet dat de voorzitter van de metaalcentrale, Herwig Jorissen, stelselmatig klaagt dat er teveel acties zijn en de acties van andere centrales afbreekt. “Wij

zijn de stakingen/acties niet beu maar wel al die acties, betogingen waar onze vakbondsleiders verder niets mee doen,” stelt de delegee terecht. Om een grondige discussie te voeren, stelt de delegee een algemene militantenvergadering voor. We publiceren een ingekorte versie van deze open brief.

namen, 18 april

nationale actieDag voor een eenheiDsstatuut, 25 april

Proficiat Voor De toeLeVeringSbeDrijVen

Van forD Dat zij De StrijD zijn aangegaan, anDerS StonDen ze oP

Straat met een aaLmoeS. StrijD Loont, heb ik

SteeDS geLeerD in De VakbonD.

Toen het artikel in Trends verscheen moest de splinternieuwe fabriek op de site van Genk beginnen draaien. Het zou de modernste welfselfabriek van Europa worden waarbij elke bestelling 48 uur na definitieve opgave kon afge-haald worden. Zou – want na anderhalf jaar proberen moest het concept opge-geven worden en vloog de dure soft-ware buiten. Er was nooit geluisterd naar de opmerkingen van het personeel dat in de praktijk stond. Veel werkne-mers voelden aan dat het verkeerd zou aflopen, zeker toen een van de verant-woordelijken voor het project met stil-le trom de fabriek verliet. De onderne-mingsraad stond machteloos. Van de ondernemingsraad – of het

zogenaamde ‘infoteam’ op Trilco (dat vanaf januari 2009 in de plaats van de ondernemingsraad kwam) – werd geen enkele kritiek geduld. In een verslag uit 2010 werd het als volgt gesteld: “Van Trilco wordt een constructieve samen-werking verwacht.”

De problemen in Genk werden als ver-giftigd geschenk doorgeschoven naar een nieuwe ‘Operations Director Floor Solutions’ (aan ronkende titels heeft het nooit ontbroken). Bovendien was op dat moment het grootste deel van de activa van de ECHO-groep verpand. De hele groep stond borg voor elkaar. Iedere syndicale vraag naar het kluwen van verpandingen en wederzijdse leningen van de ene zusterfirma aan de andere

werd telkens ontweken.Samen met de ‘opstartperikelen in

ECHO Genk’ was er de crisis van-af 2008. Hierdoor kwam het tot een stroomversnelling. De financieel di-recteur gooide op 11 april 2012 de handdoek in de ring. Op 23 april werd de procedure ‘Wet Continuïteit Ondernemingen’ (WCO) gestart voor onder meer Trilco. Nerva, een onder-deel van de groep met vestiging te Harelbeke, ontsnapte aan deze proce-dure omdat er een minderheidsaandeel-houder was.

professioneel ingehuurD om klus af te maken

Voor de afwikkeling van de WCO-procedure werd Christel Gijsbrechts als CEO belast. Op 10 september 2012 werd de intentie tot sluiting van Trilco aangekondigd om de procedure-Renault te starten. Op 23 oktober 2012 werd de WCO-procedure met zes maan-den verlengd. Op 23 april 2013 werd tenslotte het faillissement van Trilco aangekondigd.

Normaal wordt bij een WCO-proce-dure een herstelplan met de schuldei-sers afgesproken. Dat was bij Trilco nooit het geval. Toch zag de rechtbank daar in oktober 2012 geen bezwaar in om de WCO-procedure met zes maan-den te verlengen.

syndicaalwww.socialisme.be Juni 2013 �

HEt rELaaS van EEn SLuiting

Betonnen vloerelementen-producent trilco vloert zijn werknemers

door wilfried mons, voormalig vakbondsafgevaardigde bij trilco

Drie jaar geleden verklaarden de managers van de ECHO-groep in Trends: ‘De crisis is net plezant’. Toen waarschuwde een arbeider op socialisme.be voor grootspraak. Helaas blijkt dat de arbeider gelijk had. Trilco, een producent van betonnen vloerelementen uit Hemiksem en onderdeel van ECHO, is op 2

mei definitief failliet verklaard. Het overblijvende personeel - 45 arbeiders en 8 bedienden - is opgeofferd.

Trilco in betere tijden...

In 2010 bracht het zakenblad ‘Trends’ een uitgebreid interview met de top-lui van de ECHO-groep. Zij verklaarden: “De crisis is net plezant”. Voor de tientallen mensen die hun job verloren bij Trilco is de crisis helemaal niet plezant. Het verhaal achter het sociale drama haalde Trends niet.

Vanaf 2001 waren de afvoercijfers (de vierkante meters afgevoerd pro-duct / geleverd product) van Trilco in vrije val. De firma maakte op dat mo-ment al enkele jaren deel uit van de ECHO-groep, een producent van be-tonnen vloerelementen met hoofdze-tel te Houthalen. De piek in afvoer bij Trilco – 1.143.000 m² in 2000 – zak-te tot 380.000 m² in 2008. Dat kwam vooral door een (totaal) gebrek aan investeringen en innovatie. De be-drijfspolitiek stond bol van de eigen-waan. “Klant is koning, maar Echo is keizer”, was de slogan. Dat keizerrijk

vertoonde steeds meer scheuren, ook bij Trilco. De dalende afvoercijfers leidden ook tot een dalende tewerkstel-ling. Van de meer dan 100 arbeiders en bedienden bij Trilco in 2000 bleven er op het einde nog 45 arbeiders en 8 be-dienden over.

De grootspraak van de ECHO-groep bleek onder meer in het artikel ‘De cri-sis is net plezant’ (Trends, 11 maart 2010). Marc en Bob Cuyvers, die aan het hoofd van de groep stonden, halen daarin onder meer uit naar het perso-neel (“de werknemers denken dat ze zo veel mogelijk moeten krijgen door

zo weinig mogelijk te werken”), de jon-geren (“ je diploma krijg je toch, wat je ook doet”) of nog de overheid (“de overheid kijkt niet op een miljard meer of minder. Het interesseert hen blijk-baar niet”).

De journaliste zou het interview niet eerst hebben laten nalezen, waardoor de onverbloemde uitspraken het tijd-schrift haalden. Enkele jaren later en in het licht van wat er op volgde, blijkt het artikel bijzonder cynisch te zijn. Dat zal echter niet in Trends verschijnen, daarom geven we het hier weer.

Wanbeheer komt voor de val

“De famiLie cuyVerS mag teVreDen

uitbLazen in haar aPPartement te

monaco... en wij? wij zijn oPgeofferD.”

Bob Cuyvers

De hoop dat de Limburgse Reconversie Maatschappij als bijkomende investeer-der met geld over de brug zou komen, werd al gauw de kop ingedrukt. Het be-drag dat ECHO nodig had was immers te groot. Bijgevolg werd er aan gedacht om Trilco failliet te laten gaan.

Maar er volgde een tweede tegenslag: de verkoop van de grond van Trilco wilde niet vlotten. Na het afhaken van LRM werd erop gerekend dat een deel van het geld van de verkoop van de grond kon gebruikt worden voor een sociaal plan. De grond zou aan Umicore verkocht worden, dat bedrijf had im-mers een voorkooprecht. Maar er bleek niet alleen een historische vervuiling afkomstig van Umicore te zijn. Midden in het terrein was de firma Revos ja-renlang actief, een firma die afvalolie verwerkte. De eigenaar van het bedrijf vertrok met de noorderzon, de afval-olie in de grond bleef. De vervuiling kwam ten laste van Ovam, maar die bleek niet gehaast om de vervuiling op te lossen. De verkoop kwam hierdoor vast te zitten.

Maar de tijd begon te dringen. De potentiële kopers van Nerva begonnen nadrukkelijker met geld te zwaaien. Indien Nerva zou verkocht worden, kon dit geld gebruikt worden om onder meer de hypotheek van Trilco te lichten. De groep stond immers borg voor elkaar en bij elke verkoop van een onderdeel was een akkoord met de banken nodig.

Toen Ovam op 20 maart 2013 einde-lijk met positief nieuws kwam, volgde bijna meteen de verkoop van Nerva. Wat was er wellicht gebeurd? Eerst was er een compromis over de ver-koop van de grond van Trilco. Achteraf blijkt dat het gaat om 6,4 miljoen

euro, exact het bedrag van de hypo-theek die op Trilco rustte. De banken waren dus tevreden, de hypotheek kon gelicht worden. Hierna kon de ver-koop van Nerva doorgaan en kon het geld elders ingezet worden. De familie Cuyvers leek zich, met de medewer-king van Christel Gijsbrechts, vooral te richten op twee onderdelen van de ECHO-groep (Vaheja nv uit Neerpelt en Frederickx bvba uit Messelbroek).

Het resultaat was dat het geld van de verkoop van Nerva niet voor de hypo-theek van Trilco werd gebruikt en er hierdoor een lege doos overbleef bij Trilco. Voor een sociaal plan bleven er geen middelen over. Indien Nerva eerst verkocht was, zou dat geld voor de hy-potheek van Trilco gebruikt worden en kwam het geld van de verkoop van de grond in het faillissementsdossier.

Nu niets van dit alles: de compromis-verkoop van de grond dient om de hy-potheek te lichten en de banken zijn er mee weg. Voor de rest blijft over: een deel nog niet verkochte stock maar gro-tendeels onverkoopbaar, nog enkele be-stellingen die klaarstaan en de produc-tiehal van de ruwe welfsels met onder meer een knipinstallatie (wellicht goed voor 150.000 euro). Wat daar nog van te gelde wordt gemaakt, gaat naar de le-veranciers/schuldeisers. Het personeel wordt doorverwezen naar het Fonds Sluiting van Ondernemingen (waarbij de bedienden die normaal op een voor-delige ontslagvergoeding kunnen te-rugvallen het meeste verlies lijden).

Dat mevrouw Gijsbrechts dit systeem zou bedacht hebben, is haar teveel eer toekennen. Anderen zijn haar voor-gegaan door een of meerdere firma’s binnen een groep failliet te laten gaan

waarbij het personeel in de kou blijft staan. Het zet vooral kwaad bloed dat hier twee procedures zijn misbruikt: de WCO-procedure die de INDRUK gaf dat een herstel mogelijk was (de Rechtbank van Koophandel speelde het spel mee, zelfs NA een aangekon-digde sluiting!) , vervolgens de wet-Renault waarbij de tweede fase de BEDOELING heeft om een sociaal plan af te spreken, maar dat er nooit gekomen is. Konden de vakbondsse-cretarissen dit spel niet (eerder) door-zien? Zij die schuld hebben komen nog redelijk goed weg, zij die geen schuld hebben boeten .

wat als?

Gedurende de hele WCO-procedure stonden de vakbonden volledig bui-ten spel. Kon men bij de aankondiging van de sluiting (10 september 2012) een staking en/of een blokkade uitroepen? Stellig was het resultaat niet anders ge-weest. De directie zou wel niet nagela-ten hebben om ons de schuld van het faillissement te geven in de zin van: ‘het zijn de vakbonden weer die door hun acties de bedrijven kapot maken. …’ De werkelijkheid is duidelijk anders!

Zoals we in een mail op 3 april reeds voorspelden: “Wij (Trilco) zijn al lang de ‘ achterhoede’ die zoals in een oor-log opgeofferd wordt”. De expertise van Christel Gijsbrechts is in werkge-verskringen en bij de banken in waarde toegenomen. De familie Cuyvers mag tevreden uitblazen in haar appartement te Monaco... En wij (nog 45 arbeiders en 8 bedienden)? Wij ZIJN opgeofferd.

themavervoer � de Linkse Socialist

onhouDbare werkDruk

Dagelijks moeten bagagisten 30 tot 40 ton verslepen, meestal gehurkt of let-terlijk op handen en voeten. Ze stapelen koffers in 5 à 10 meter lange schachten van gemiddeld anderhalve meter, soms slechts één meter hoogte. Dat leidt tot rugpijn, artrose en spierpijnen. Maar de liberalisering dwingt luchtvaart-maatschappijen tot bikkelharde concur-rentie. Ze zetten de afhandelaars onder druk, die dat trachten te compenseren door onderbezetting en flexibiliteit met werkonzekerheid als stok achter de deur. Luchtvaartmaatschappijen kunnen con-tracten met de afhandelaars immers steeds herzien.

Dat dit de winstmarges onder druk zet, zal wel. Maar Fligthcare, dat vo-rig jaar door Swissport werd overgeno-men, haalde in 2011 nog een rendement van 30% op het eigen vermogen. Toch tast Swissport sindsdien de grenzen af.

Normaal laden drie man 1,5 ton, maar door onderbezetting zijn ze dikwijls maar met twee. Twee onervaren ba-gagisten die samen in 40 minuten 1,7 ton moesten laden, was de aanleiding voor de staking. Diezelfde druk wordt ten koste van de veiligheid toegepast op de planners van de lading en ook op de cleaning. Bovendien wil Swissport voor de bedienden 24 splitshifts per jaar invoeren, waarbij men enkel tijdens de spitsuren werkt met tussenin belangrij-ke onderbrekingen.

luchthaven gaat plat

Hoeft het dan te verwonderen dat men het werk neerlegde en op de personeels-vergadering met de vakbonden besloot te staken? Binnen de kortste keren was de luchthaven in chaos, werden tiental-len vluchten geannuleerd en stapelden duizenden koffers zich op.

uitBuiting OP dE LucHtHavEn

Swissport: een staking die kleur deed bekennen

BruSSEL En WaLLOnië. OndankS grOEnE miniStEr van mOBiLitEit...

65-plussers niet langer gratis op bus en metro

door erIC Byl

Vijf dagen staking hadden de werknemers van bagageafhandelaar Swissport op de luchthaven van Zaventem nodig. Dat is - na de onderaannemers bij Ford - de tweede keer in enkele maanden

dat de meest uitgebuite lagen van de werknemers eigenhandig limieten stellen aan de vloedgolf van dereguleren, uitbesteden en liberaliseren. Ook bij Swissport namen ze geen genoegen met de toegevingen die de vakbonden, deze keer na vier dagen, konden afdwingen. Ook zij sleepten uiteindelijk meer binnen dan oorspronkelijk voor mogelijk was gehouden.

door BorIs malarme

Een jaar geleden reageerden alle gevestigde politici geschokt toen de topmanager van de Brusselse openbare vervoersmaatschappij Kris Lauwers in een interview met De Morgen voorstelde om

de klanten meer “uit te melken” door de prijzen te verhogen, in het bijzonder die van de abonnees die korte afstanden even goed te voet of met de fiets kunnen afleggen. Dacht hij toen al aan de gepensioneerden die soms enkele haltes meerijden om naar de markt te gaan?

gepensioneerDen uitmelken?

Terwijl dezelfde politici recent nog in koor zwoeren dat de begrotingsmaat-regelen van de regionale regeringen

‘pijnloos’ zouden zijn, schaffen ze nu het gratis openbaar vervoer voor 65-plussers af. Deze maatregel is al door-gevoerd in Wallonië (TEC) en nu ook in Brussel (MIVB). De discussie staat ook voor De Lijn op de agenda.

Bij de MIVB zullen duizenden ge-pensioneerden voortaan 60 euro moe-ten betalen voor een jaarabonnement. Bij de TEC gaat het om 36 euro. Dat is misschien geen groot bedrag, maar het komt wel hard aan bij ouderen wiens pensioenen tot de laagste van Europa behoren. Op dit ogenblik ligt het inko-men van 20,3% van de gepensioneerden onder de armoedegrens.

Van de 320.000 Waalse 65-plussers die van het gratis openbaar vervoer ge-bruik konden maken, zouden volgens de verwachtingen ongeveer 110.000 mensen een abonnement van 36 euro nemen wat 3,9 miljoen euro zou op-brengen. Zowat 60.000 mensen zou-den van een verhoogde tegemoetko-ming kunnen genieten. De helft zou geen nieuwe abonnement nemen. Het asociale offensief zal het isolement van ouderen versterken. Het beperkt hun mobiliteit nog verder en bijge-volg ook hun fysieke activiteiten, wat nochtans goed is voor de gezondheid en het welzijn.

soliDair met jongeren?

De Ecolo-minister van mobiliteit Philippe Henry kwam met een origi-nele naam voor het nieuwe betalende TEC-abonnement voor 65-plussers:

“solidariteitsbijdrage”. Het argument is hetzelfde als in Brussel: omdat de Franstalige gemeenschap de goedko-pe schoolabonnementen niet langer financiert, moet het gewest bij de ou-deren besparen.

Het is uiteraard de schuld van een ander machtsniveau, ook al zijn het dezelfde partijen (PS, cdH en Ecolo) die in alle meerderheden zitten. Alle gevestigde partijen verdedigen een be-sparingsbeleid dat de zwaksten eerst treft. Ze weigeren immers om de echte verantwoordelijken voor de crisis te laten betalen.

voor gratis en Degelijk openbaar vervoer

In 2009 kondigde de Brusselse ge-westregering nog aan dat het gratis openbaar vervoer wou doorvoeren en dat mobiliteit een prioriteit was om iets te doen aan de files en de ver-vuiling.

Sindsdien werd een andere richting uitgegaan. Er werd bespaard waarbij de gebruikers meer moeten betalen met aanhoudende prijsstijgingen. De prijzen stegen twee keer zo snel als de gemiddelde inflatie! Ook het per-soneel lag onder vuur: de arbeidsom-standigheden en de veiligheid op de werkvloer kregen het hard te verduren. In Wallonië maakten dezelfde partijen dezelfde verkiezingsbeloften die even-min werden gehouden.

Het ergste is dat de stelselmatige on-derfinanciering leidt tot problemen die op termijn als excuus worden gebruikt om een privatisering op te dringen als

‘oplossing’ voor het slecht functioneren en de tekorten.

Er wordt ons gezegd dat gratis niet meer kan. Het gaat evenwel om een politieke keuze en het is duidelijk dat we niet op de gevestigde politici kun-nen rekenen. We moeten opkomen voor degelijk en gratis openbaar ver-voer. Daartoe is er nood aan een radi-caal plan van publieke investeren in openbaar vervoer, maar ook in scho-len, rusthuizen, kinderopvang, sociale huisvesting,…

ecoLo-miniSter Van mobiLiteit PhiLiPPe

henry Laat 65-PLuSSerS Voor

buS en tram betaLen met het argument

Dat ze SoLiDair moeten zijn met De

jongeren.

twee onerVaren bagagiSten Die

Samen in 40 minuten 1,7 ton moeSten

LaDen, waS De aanLeiDing Voor De

Staking.

Het aantal beschikbare arbeidskrach-ten reduceren tot een absoluut minimum mag dan wel rendabel zijn als alles goed draait. Een beperkte groep, 1500 werk-nemers van Swissport, kan daardoor snel heel het radarwerk stil leggen.

Ze konden bovendien rekenen op de solidariteit van diegenen die de job het best kennen, hun collega’s bij het in-tussen zelfstandige Swissport Cargo en bij concurrent Aviapartner. Beide weigerden het werk over te nemen. Bij Aviapartner deelden de vakbonden zelfs een pamflet uit om zich achter de eisen van de stakers te scharen. Ook daar tikt de tijdbom.

front tegen De stakers

Maar ook de patroons vormden front. Volgens CEO Marcel Buelens zou het winstgevende Swissport dit jaar door de daling van het aantal vluchten op Zaventem en het verlies van het con-tract met Jetairf ly, mogelijk in het rood belanden. Dagbladeditorialisten waarschuwden de werknemers om de tak waarop ze zitten niet door te zagen. Brussels Airlines dreigde haar contract met Swissport te herzien en gebruikte haar afhandelingslicentie die ze nor-maal uitbesteedt aan Swissport in een poging de staking te breken. Media voerden gestrande reizigers op die in de toekomst de nationale luchtha-

ven zouden vermijden als gevolg van de staking. Dat tegelijk bij Lufthansa werd gestaakt voor loonsverhoging en de sociale spanningen ook in andere luchthavens oplopen, kwam nu even niet van pas. Reizigers werden gecul-pabiliseerd. Niet de winsthonger van de aandeelhouders, maar het feit dat we allen goedkoop willen reizen, zou immers de onmenselijke werkomstan-digheden verklaren.

De patroons konden uiteraard ook op politieke steun rekenen. Etienne Schouppe (CD&V) wil niet de arbeids-omstandigheden maar het effect van de staking teniet doen met een der-de afhandelaar in Zaventem. Dus nog meer liberalisering. Met toegevingen aan de bedienden, maar niet aan de arbeiders, wou Monica De Coninck (SPa) de stakers verdelen. Melchior Wathelet (CDH) dreigde namens de federale regering met dwangsommen. De PS zweeg. Dat is een primeur. Tot nog toe beriep de regering zich op on-macht tegen misbruik van dwangsom-men door patroons, deze keer schaar-de ze zich openlijk aan de kant van de patroon en dreigde ze zelf dat wapen te gebruiken.

In de media heeft het een tirade voor minimumbezetting en inperken van het stakingsrecht op gang gebracht. Hoe men dat doet, staken zonder een afne-mer, een cliënt of een reiziger te raken, heeft niemand ooit uitgelegd.

strijD loont

Uiteindelijk kwam de CEO van Swissport International eraan te pas. Die begreep wellicht dat de spanning

ten top drijven op ter-mijn de lucratieve po-sitie van Swissport op Zaventem onhoudbaar zou maken.

Het systeem met twee arbeiders per vliegtuig werd afgevoerd en het aantal stuks bagage per arbeider in de baga-gezaal wordt beperkt tot 300.

Bedienden zullen maximaal 12 en niet 24 splitshifts per jaar presteren, maxi-maal 6 voor 45-plussers en 50-plussers worden helemaal vrijgesteld.

De CEO bood ook zijn excuses aan voor de fouten die het Belgische ma-nagement heeft begaan.

Na vijf dagen volharden heeft het per-soneel de directie, de media en de re-gering te kijk gezet met een klinkende overwinning.

thema

Sinds begin 2012 zijn er al vijf onge-vallen geweest. Maatregelen om onge-vallen te voorkomen - zoals investe-ringen in betere veiligheidssystemen, in degelijk onderhoud en in attent en goed geschoold personeel (wat dege-lijke arbeidsvoorwaarden, opleidingen en loon vereist) – passen niet in het geliberaliseerde plaatje waar concur-

rentie en winsten centraal staan.

In plaats van te besparen op perso-neel en veiligheid, is er net nood aan een nieuwe publie-ke investering. In bedrijven met ge-vaarlijke produc-tie worden terecht st renge normen opgelegd, maar deze regels (zoals Seveso-normen) gelden vandaag niet voor t rans-

portroutes. Met het huidige beleid van liberalisering zal daar geen verande-ring in komen. Europese eenmaking betekent vandaag niet dat overal de-zelfde veiligheidsmaatregelen worden

genomen, enkel de winsthonger is een-gemaakt. Een uniforme beveiliging van het spoorverkeer zou nochtans een be-langrijke stap vooruit zijn waardoor menselijke fouten minder gemakkelijk mogelijk zijn. Bij gevaarlijk transport zou bovendien extra personeel kunnen ingezet worden om de risico’s verder te beperken.

De ramp in Wetteren was te vermij-den en gelijkaardige rampen in de ko-mende maanden kunnen eveneens af-gewend worden. Maar dan is er wel nood aan een drastische koerswijzi-ging waarbij de winsthonger van de (spoor-) wegen wordt gehaald. Het personeel is het beste geplaatst om te

weten hoe de veiligheid kan geoptima-liseerd worden. In plaats van hen als citroenen uit te persen, zou het perso-neel – samen met de gemeenschap in het algemeen - zelf het beheer en de controle moeten overnemen. Opkomen voor vervoer dat in publieke handen is en gericht op de behoeften van ieder-een – met inbegrip van de behoefte aan veiligheid en een leefbaar milieu - vormt een onderdeel van de strijd voor een andere samenleving.

Meer info:

www.libreparcours.net

treinramp �www.socialisme.be Juni 2013

ramP in WEttErEn

Winsthonger vormt een gevaar op de weg!

De meeste aandacht ging naar de ge-volgen van de ramp in Wetteren en de wijze waarmee met die gevolgen werd omgegaan. De chaotische communica-tie van de N-VA-gouverneur van Oost-Vlaanderen werd in het parlement tot hoofdpunt van het debat uitgeroepen. Natuurlijk is er bij een ramp van deze omvang nood aan een strak rampenplan, wat meteen impliceert dat er voldoen-de wordt geïnvesteerd in veiligheids-diensten (brandweer, civiele bescher-ming,...) om een rampenplan te kunnen uitvoeren en zo snel mogelijk duidelijk-heid te kunnen verschaffen aan de ge-troffen inwoners.

Er was amper aandacht voor de vraag hoe deze ramp mogelijk was. Als er al aandacht voor was, werd gewezen op de individuele verantwoordelijkheid van de Nederlandse bestuurder die te snel zou gereden hebben. Waar niets over wordt gezegd, is dat het goede-renvervoer op alle vlakken steeds meer

in handen komt van cowboys voor wie veiligheid een ‘kost’ is die de winst in de weg staat.

Transport over het spoor is potentieel bijzonder veilig. Maar dan moet wel geïnves-teerd worden in degelijk on-derhouden infrastructuur en dan moet het transport zelf zo veilig mogelijk worden ge-organiseerd. Dat gebeurt niet met allerhande private opera-toren die tegen elkaar concur-reren en daarbij steeds slech-ter betaald personeel inzetten met steeds slechter onderhou-den materieel. De toestanden op de weg met vrachtwagen-chauffeurs die uit lageloon-landen worden overgebracht om hier te rijden, dreigen ook op het spoor in-gang te vinden. Met ladingen die dood en vernieling kunnen teweegbrengen, is dat totaal onverantwoord.

De vijfde treinramp sinds begin 2012 toont hoe verregaand de gevolgen van zo’n catastrofe kunnen zijn. Honderden inwoners van Wetteren werden geëvacueerd, sommigen konden pas weken

later terug naar huis. Er viel zelfs een dode. De exacte impact van de vervuiling op mens en milieu kan nog niet ingeschat worden. Het gaat om een sociale en ook een ecologische ramp.

besparen op veiligheiD en arbeiDsomstanDigheDen

De ‘concurrentiepositie’ gaat ten kos-te van de veiligheid en de arbeidsom-standigheden. Oost-Europese chauf-feurs die via Belgische bedrijven worden ingezet en amper 3 euro per uur verdienen voor lange werkdagen waarbij de chauffeurs ook met de ta-chograafschijven moeten knoeien, het is een dagelijkse realiteit die de veilig-

heid op de wegen niet versterkt. Ook de binnenschippers voerden re-

cent actie tegen de dumpingprijzen. Door de crisis zijn er minder goederen te vervoeren. De grote investeringen die de kleine zelfstandige schippers voor 2008 maakten, kunnen ze niet meer terugbetalen. De binnenschippers eisen een gecontroleerde prijs voor het vrachtvervoer. Ze blokkeerden een tijd-lang enkele sluizen.

Werkgeversfederatie VOKA was er

snel bij om te spreken over de schade voor de economie als gevolg van de ac-ties van de binnenschippers. Over de enorme maatschappelijke schade aan het milieu, binnenschippers, vrachtwa-genchauffeurs,... als gevolg van de libe-ralisering van het goederenvervoer en de bijhorende dumpingprijzen horen we VOKA natuurlijk niet. Deze praktijken bedreigen nochtans de veiligheid van ons allen, de inwoners van Wetteren moch-ten dat aan den lijve ondervinden.

Het goederenvervoer per spoor wordt steeds meer in hetzelfde stramien van goedkoop transport geduwd. Tot voor kort was er B-Cargo, een deel van het staatsbedrijf NMBS. Sinds 1 januari 2012 zijn er 12 operatoren actief. Een staatsbedrijf als B-Cargo dat werkt met statutaire betrekkingen (en dus betere werkomstandigheden voor het perso-neel) kan natuurlijk niet concurreren met private concurrenten en met wegvervoer waar veel slechtere werkomstandighe-den de norm zijn.

Bij alle discussies over het goederen-vervoer per spoor wordt steeds ver-trokken van de vraag hoe dit transport marktconform kan zijn. Lees: hoe het zo goedkoop mogelijk kan gebeuren. De vraag hoe transport op een zo vei-lig en milieuvriendelijk mogelijke ma-nier kan georganiseerd worden, is niet aan de orde.

“de vrije markt trekt zich weinig aan van arbeidsomstandigheden en veiligheid”Op 25 april reed een vrachtwagen geladen met gasflessen door de middenberm op de E34. Er was

een aanrijding met een andere vrachtwagen. Eén van de bestuurders was op slag dood en daarna volgde een inferno waardoor de snelweg bijna een week afgesloten bleef. Is het een goed idee

om gevaarlijke goederen over lange afstanden over de weg te vervoeren? De bestuurder zal het zich zelf wellicht niet afgevraagd hebben. Vrachtwagenchauffeurs moeten immers concurreren en werken vaak aan dumpingprijzen.

waar nietS oVer worDt gezegD,

iS Dat het goeDerenVerVoer oP aLLe VLakken SteeDS meer in

hanDen komt Van cowboyS Voor

wie VeiLigheiD een ‘koSt’ iS Die De winSt in De weg

Staat.

rEactiE dOOr EEn trEinBEStuurdEr

treinramp in wetteren

Omstreeks 2u ’s nachts op 4 mei ont-spoorde in Wetteren een goederentrein. Vijf honderd omwonenden werden prompt door de civiele bescherming uit hun bed gelicht. Het rampenplan werd in werking gesteld. In het eerste persbericht werd al benadrukt dat het om een Nederlandse treinbestuurder ging die voor een Duitse firma werkte. Daarbij moet worden opgemerkt dat ook Belgische bestuurders lange ritten in het buitenland maken, zelfs als ze niet vertrouwd zijn met de eigenheden van het net.

De N-VA was er meteen bij om op basis van ‘een goede bron’ te beweren dat het probleem bij het slechte onder-houd van een wissel lag. Wellicht was dit niet correct. Maar het klopt wel dat het onderhoud van de sporen vandaag veel minder zorgvuldig gebeurt dan pakweg 30 jaar geleden. Dat komt door de beperkte middelen die voor onder-

houd worden uitgetrokken, terwijl er tegelijk een intensiever gebruik ervan is. Niet dat N-VA pleit voor publieke in-vesteringen in onderhoud en veiligheid op het spoor...Als de ramp in Wetteren iets duide-

lijk maakt, is het een totaal gebrek aan controle op deze ‘vrije’ markt. Die

‘vrije markt’ trekt zich weinig aan van arbeidsomstandigheden en veiligheid. Neen, enkel het winstbejag is van tel. Wie de cowboy uithangt en risico’s neemt, kan grote winsten boeken. Als het fout loopt, zal de gemeenschap wel betalen. Zo gaat het ook bij de spoor-wegen.

Het is hoog tijd dat we het over een andere boeg gooien en het goederen-verkeer volledig in publieke handen or-ganiseren. Enkel dan kunnen arbeids-omstandigheden, veiligheid en milieu centraal staan. Gezien de gevaren en de verregaande gevolgen van ongevallen zoals die in Wetteren of eerder op de E34, is dat geen overbodige luxe.

de Linkse Socialist� themadossier� de Linkse Socialist

De besparingslogica werkt gewoon niet. Alles zit fout, van begin tot einde. Deze politiek van het sociale bloedbad is gebaseerd op een totaal verkeerd uit-gangspunt: de crisis van de eurozone komt volgens deze logica niet voort uit het failliet van de bankensector en het feit dat de private bankenschulden op de gemeenschap werden afgewenteld, maar van de ‘onhoudbare’ publieke uit-gaven. Bankiers en speculanten haalden voordeel uit de actieve en enthousiaste medeplichtigheid van de kapitalisti-sche politici en de gevestigde media om hun eigen verantwoordelijkheid weg te stoppen achter de ‘luie ambtenaren’, de

‘geprivilegieerde werknemers’, de ‘pa-rasiterende werklozen’ en de gepensio-neerden die ‘de sociale zekerheid bedrei-gen’. Naargelang het uitkwam, werd dit lijstje verder aangevuld met migranten, homoseksuelen, vrouwen, vakbonden,… Verdeeldheid versterken is niet het al-leenrecht van extreemrechts.

Het was steeds duidelijk dat dit beleid de positie van de gewone bevolking niet zou verbeteren. Als ons gevraagd werd om de broeksriem verder aan te halen, was dit niet als voorbereiding op betere dagen maar wel om de riem nog harder aan te spannen. Voor 2008 waren de overheidsschulden nog relatief onder controle, maar dat heeft niet verhinderd dat een aantal Europese landen sindsdien in een diepe crisis terecht kwamen. Voor

zover het nog nodig zou zijn, volstaat een blik op de huidige situatie in de Europese Unie om het complete bankroet van het besparingsbeleid aan te tonen.

In Spanje is het einde van de recessie na jaren van besparingen op de uitgaven, verhogingen van de belastingen (voor de gewone man in de straat, niet voor diege-nen die ons toekijken vanuit hun veilige ivoren toren) en afbraak van de arbeids- en loonsvoorwaarden nog steeds niet in zicht. De werkloosheidsgraad breekt tel-kens nieuwe records, in het eerste kwar-taal van dit jaar ging het om 27,16%. Dat betekent dat 6.202.700 Spanjaarden zon-der werk zitten, op drie maanden tijd zijn er 237.400 werklozen bijgekomen. In de Europese miserielijst moet Spanje enkel Griekenland laten voorgaan met een of-ficiële werkloosheid van 27,2% in janu-ari. Alle inspanningen van de gewone bevolking zouden nodig zijn om de over-heidsschuld terug te dringen. Maar die bereikte in het eerste kwartaal van 2013 net een nieuw hoogtepunt in Spanje. Er was een schuld van 923,31 miljard euro of 87,8% van de totale waarde die op een jaar tijd in het land wordt geproduceerd, het BBP (Bruto Binnenlands Product). De Centrale Bank voorziet een verdere stijging tot 91,4% van het BBP in 2013 en 99,8% in 2016. Het besparingsbeleid werkt duidelijk niet. Welke conclusie trekt het establishment daar uit? Het zet het falende beleid gewoon verder!

Hoe de Europese besparingsmachine stoppen?dossIer door nIColas Croes

Het ontbrak de afgelopen jaren niet aan massamobilisaties tegen het besparingsbeleid. Er waren heel wat betogingen en stakingen, waaronder ook algemene stakingen. Ondanks de mogelijkheden

om informatie te vervalsen of niet te verspreiden, konden de gevestigde media niet om het massaprotest heen. Er was dan wel massaprotest, maar de bulldozer van sociale afbraak bleef gewoon verdergaan. De koers van deze bulldozer wordt nu zelfs nog sterker verankerd met het Europese Besparingsverdrag (officieel: het Verdrag over Stabiliteit, Coördinatie en Bestuur). Hoe kunnen we in het verweer gaan en hoe kunnen we mobiliseren om de strijd te winnen?

waarom besparingen?

Zoals we in dit dossier uitleggen, is het besparingsbeleid niet gericht op het ‘in evenwicht brengen van de begrotingen’. In een context van een overproductiecri-sis die het volledige kapitalistische systeem meetrekt (niet alleen in Europa), gaat het voor ‘onze’ elites over het herstellen van de winstvoet van de kapitalisten, de eigenaars van de productiemiddelen.

Naomi Klein legt in haar boek ‘De schokdoctrine’ (op het internet gratis verkrijg-baar als documentaire) uit dat een schok van een crisis kan gebruikt worden om het offensief op te voeren tegen alle sociale verworvenheden die door de arbeidersbe-weging zijn afgedwongen op basis van strijd.

Vandaag zien we een versnelling van het neoliberale beleid met een transfer van rijkdom van de gemeenschap naar de kapitalisten. Het neoliberale beleid werd eerst uitgetest door Pinochet in Chili, Reagan in de VS en Thatcher in Groot-Brittannië. Dit economische beleid werd noodzakelijk na de crisis van de jaren 1970 en het kon verder opgevoerd worden na de ineenstorting van het stalinisme begin jaren 1990. Sindsdien werden tal van publieke bedrijven geprivatiseerd, namen de middelen voor sociale diensten af en gingen de belastingen voor grote bedrijven sterk naar beneden. Dat allemaal heeft echter niet verhinderd dat de crisis opnieuw toesloeg.

In Griekenland heeft het harde besparings-beleid niet verhinderd dat de overheidsschuld eind 2012 al was opgelopen tot 159,9% van het BBP. Als in maart 2012 niet een derde van de Griekse schulden (of 100 miljard euro) was kwijtgescholden, dan zou de overheidsschuld meer dan 190% van het BBP hebben bedragen. Eind 2012 was de Ierse overheidsschuld goed voor 117,6% van het BBP (+25,5% tussen 2010 en 2012) en die van Portugal voor 123,6% van het BBP (+29,6% tussen 2010 en 2012).

Deze drie landen lagen vooraan in het vizier van de dictatuur van de markten en werden het slachtoffer van de vernietigende politiek van de trojka (met de Europese Centrale Bank, de Europese Commissie en het IMF). Om beroep te kunnen doen op de ‘hulp’ van het Europese Financiële Stabiliteitsfonds en vervolgens het Europese Stabiliteitsmechanisme voerden de regeringen in deze landen een extreem bru-tale besparingspolitiek. Het resultaat van dit beleid (explosie van werkloosheid, zelfmoor-den, uithuiszettingen, zieken die geen ge-zondheidszorg kunnen betalen,…) is bijzon-der hard. Er komen bovendien steeds nieuwe

getroffen landen bij, ook de Cypriotische be-volking werd onderworpen aan een machts-greep van de trojka.

En nu wil de EU de volledige Europese bevolking aan eenzelfde asociale regime onderwerpen. Daartoe is er het ‘Europese Besparingsverdrag’. De tekst ervan werd op 2 maart 2012 ondertekend door 25 lidstaten van de EU (alle lidstaten met uitzondering van Groot-Brittannië en Tsjechië). Het verdrag voorziet in het “versterken van de economi-sche pijler van de economische en monetaire unie door een aantal regels vast te stellen ter bevordering van de begrotingsdiscipline door middel van een begrotingspact, ter verster-king van de coördinatie van hun economisch beleid en ter verbetering van het bestuur van de eurozone.” Vrij vertaald uit het Eurocraats: er wordt een permanent besparingsbeleid in de hele Europese Unie opgelegd.

Dictatuur van De markten

Artikel 3 van het verdrag verbiedt een ‘structureel tekort’ van meer dan 0,5% op de

begroting van een regering. Indien de over-heidsschuld minder dan 60% van het BBP be-draagt, wordt dat verdubbeld. Om die regel na te komen, moeten nog hardere besparingen worden doorgevoerd op de publieke uitgaven en dat op een ogenblik dat investeringen van de overheid in de economie meer dan ooit nodig zijn. Het begrip ‘structureel tekort’ is overigens totaal willekeurig. In 2006 schatte het IMF het Ierse structurele tekort op 5,4% van het BBP terwijl de Europese Commissie tot een schatting van 2,2% kwam. Het is de Europese Commissie – het Europese hoofd-kwartier van het asociale offensief – die be-paalt welk cijfer wordt gehanteerd en tegelijk beslist de Commissie over de maatregelen die moeten genomen worden om aan de begro-tingsdiscipline te voldoen.

Dit is slechts een voorbeeld, de rest van de tekst borduurt hierop verder en beperkt zich tot een visie op korte termijn voor de kapita-listische economie en een winstmaximalisa-tie. De Europese elite is ideologisch zo nauw verweven met het neoliberalisme dat ze niet in staat is om het vernietigende effect van het

verdrag te kunnen inschatten, terwijl dat ef-fect nochtans ook de belangen van de kapi-talisten op langere termijn zal schaden.

Het verdrag is een antidemocratische aan-val. De Europese Unie staat al gekend als ondemocratische instelling, er is zelfs geen

‘parlementaire democratie’. Alle macht wordt geconcentreerd bij de Europese Commissie en de Europese Raad. Eind 2011 werden zes maatregelen genomen, de beruchte ‘six-pack’, om belangrijke bevoegdheden over te dragen van de verkozen regeringen naar de niet ver-kozen Europese Commissie. De beslissings-procedure in de Europese Raad werd boven-dien aangepast waardoor er bijna automatisch sancties komen indien de neoliberale dictaten niet worden nageleefd.

Het verdrag wil het neoliberalisme als verplichting opleggen en niet enkel als eco-nomische keuze. Zo voorziet artikel 5 van het verdrag dat een land onder direct be-stuur door de Europese autoriteiten kan ge-plaatst worden. Vandaag staan meer dan 20 van de 27 Europese lidstaten onder voogdij van de EU.

verkeerde diagnose leidt tot verkeerd medicijn

Het sociale bloedbad werkt niet, daar komt de hakbijl!Er waren petities, opiniestukken, verkla-

ringen,… tegen dit verdrag. Er waren heel wat sterke argumenten in deze opiniestuk-ken, maar de gebruikte middelen tegenover het verdrag waren niet aangepast aan de omvang van de aanval. Het verdrag werd enkel in Ierland aan een referendum onder-worpen, met een enorme chantage van het patronaat om het verdrag er door te krijgen. Uiteindelijk leidde dat tot een nipte ‘ja’-stem. In de andere landen zijn het de natio-nale parlementen die de tekst moeten aan-nemen of verwerpen. In België betekent dit dat de tekst moet passeren voor het Vlaams Parlement en de Senaat (waar het verdrag al is goedgekeurd) en ook voor de Kamer, het Waalse parlement, het Brusselse parlement, het parlement van de Federatie Wallonië-Brussel (de Franstalige gemeenschap) en het parlement van de Duitstalige gemeenschap. Het verzet tegen het Europese besparings-beleid beperkte zich spijtig genoeg tot ge-lobby bij parlementsleden die dagdagelijks een besparingsbeleid voeren.

De Franstalige bediendencentrale van het

ACV, de CNE, nam de afgelopen periode heel wat strijdbare standpunten in (onder meer over de noodzaak van een algemene staking tegen het besparingsbeleid in ons land of nog over de roep naar een politiek verlengstuk voor de arbeidersbeweging waarbij het de oproep van ABVV Charleroi en Zuid-Henegouwen ondersteunt). Maar rond het Europese besparingsverdrag be-perkte de CNE zich tot een oproep aan “alle Belgische parlementsleden om moed te to-nen voor de verdediging van onze democra-tie. Het verdrag ratificeren is als op open zee kiezen voor een riem met een loden bal in plaats van voor een reddingsboei.” De CEPAG, een onderzoeksinstelling die nauw verbonden is met het Waalse ABVV, lan-ceerde een petitie waarin het onder meer stelde: “We moeten handelen om de ogen van onze verkozen vertegenwoordigers te openen zodat ze zich niet neerleggen bij het Europa van de besparingen en het begro-tingspact verwerpen. Laat ons druk zetten op de parlementsleden zodat ze geen tekst ondertekenen die regelrecht ingaat tegen de

belangen van de bevolking.” Met lobbywerk zullen we er niet komen, we zullen de arm van de gevestigde politici moeten omwrin-gen om iets af te dwingen.

krachtsverhouDing opbouwen

Velen vragen zich af hoe we de strijd kun-nen voeren tegen het asociale beleid van een Europese Unie die zo ver af lijkt te zijn. De gevestigde politici beroepen zich overigens op dat gevoel van onmacht om hun beleid goed te praten. “We kunnen niet anders, het moet van Europa”, is een vaak gebruikt argument. Dit is overigens geen nieuw ge-geven. Karl Marx stelde destijds al dat “de klassenstrijd internationaal is qua inhoud, maar nationaal qua vorm.” Het is vandaag niet anders. De meeste problemen waar-mee de arbeiders vandaag worden gecon-fronteerd, plaatsen hen direct tegenover de heersende klasse in hun land. Helaas moe-ten we daarbij vaststellen dat de Europese vakbondsleidingen vandaag niet de durf en de vastberadenheid hebben om een echte

confrontatie met de kapitalistische staat en de verschillende nationale burgerijen aan te gaan.

Het voorbeeld van Griekenland is hier-bij veelzeggend. De afgelopen jaren was er een opeenvolging van algemene stakingen. Nergens anders in Europa zagen we zoveel stakingen. Maar het ging om acties die van bovenaf werden beslist en gestopt. Er was geen actieplan waardoor de acties eerder gericht waren op het aflaten van stoom aan de basis in plaats van het blokkeren van de economie om de middelen te zoeken waar ze zich bevinden: in de kas van de grote be-drijven en de banken. De arbeidersbeweging moet in elk land de strijd aangaan om eigen instrumenten van massastrijd te ontwikke-len. Dat betekent opkomen voor syndicale democratie (onder meer omdat een strijd die van onderuit wordt georganiseerd moeilijker van bovenaf te stoppen is) zodat het syndi-calisme van overleg over afbraak plaats kan maken voor strijdsyndicalisme.

De terughoudendheid tegenover het patro-nale offensief komt volgens ons voort uit de

afwezigheid van een alternatief op de kapi-talistische samenleving. Onze syndicale lei-ders zijn zo ver mee gegaan met het idee van het ‘minste kwaad’ en het overleg met de ka-pitalistische instellingen, dat ze geen uitweg buiten de grenzen van het kapitalisme zien. Om tot een strijdbaar syndicalisme te komen, is er dan ook nood aan een antikapitalistisch anticrisisprogramma dat zich baseert op de collectivisatie van de productiemiddelen en een democratisch beheer en controle erop. Het is de enige manier om te komen tot een herstelplan waarin de sociale en ecologische behoeften centraal staan en niet de winsten. Gewoon opkomen voor ‘fiscale rechtvaar-digheid’ voldoet niet en gaat voorbij aan de mogelijkheid van kapitaalvlucht indien het kapitaal niet resoluut uit handen van de ka-pitalisten wordt gehaald. Het vereist ook een politiek verlengstuk voor de eisen van de arbeiders en hun gezinnen, een politiek ver-lengstuk dat zich niet tot een puur electorale activiteit mag beperken. De PS, PASOK en andere sociaaldemocratische partijen staan aan de andere kant van de barricade.

Welke vorm van verzet?

www.socialisme.be Mei 2013 �themadossier �www.socialisme.be Juni 2013

Hoe de Europese besparingsmachine stoppen?

neen aan De besparingen! voor De verDeDiging van onze openbare Diensten en pensioenen! laat het patronaat voor hun crisis betalen!

voor strijDbare en Democratische vakbonDen en breDe arbeiDerspartijen!

in elk lanD is er nooD aan een strijDbaar actieplan Dat Democratisch worDt beDiscussieerD aan De basis. met Dit actieplan kan een sterkere krachtsverhouDing uitgebouwD worDen tegenover het asociale offensief en kan het bewustzijn van De massa’s worDen aangescherpt Doorheen Discussie en collectieve actie.

voor een actieplan naar een algemene 24-urenstaking op europees niveau!

neen aan De massale werkloosheiD! voor een inkorting van De arbeiDsDuur zonDer loonverlies en met bijkomenDe aanwervingen!

•

•

•

•

•

neen aan De Dictatuur van De markten! weg met De internationale kreDietbeoorDelaars en het imf! stop De afbetaling van De overheiDsschulDen aan De kapitalisten! haal De rijkDom uit De hanDen van De superrijke speculanten!

nationalisatie van De sleutelsectoren van De economie (financiewezen, energie, staal,…) onDer Democratische controle en beheer van De arbeiDers en hun gezinnen!

voor een massaal programma van publieke werken om sociaal nuttige jobs te creëren en aan De behoeften van De bevolking tegemoet te komen!

neen aan het europa van De bazen en De markten! voor een Democratisch socialistisch europa!

•

•

•

•

De internationale strijd mag geen excuus zijn om de eigen nationale heer-sende klasse gerust te laten. Er is een coördinatie van strijd over de grenzen heen nodig, zeker op Europees niveau. Dat is van cruciaal belang, maar het is ook een niveau waarop de zwakte van de leiding van de arbeidersbeweging erg groot is. Het Europees Vakverbond (EVV) is mee afhankelijk van sub-sidies van de Europese Commissie en plaatst haar acties steeds in het kader van een loyale houding tegen de kapitalistische Europese Unie (met ‘sociale correcties’). We zien tot wat dat geleid heeft.

Het ordewoord van een Europese algemene staking is vandaag van groot be-lang. De Europese actiedag van 14 november vorig jaar toonde het potentieel. Het ging om gecoördineerde acties op een grotere schaal dan voorheen ooit het geval was. De actiedag was een uitdrukking van de groeiende druk van de vakbondsbasis op de verschillende bonden doorheen Europa en het EVV zelf. In Spanje en Portugal waren er algemene 24-urenstakingen – in Portugal de grootste en meest strijdbare sinds 1974. In Barcelona en Madrid kwamen meer dan een miljoen betogers op straat. Er waren ook stakingsacties in Italië, Griekenland, Cyprus, Malta en België. Zoals we toen opmerkten: “de geest van de internationale stakingsacties is uit de fles.”

Er is een grote strijdbaarheid aanwezig. Maar deze energie kan snel verdwij-nen als het niet gekanaliseerd wordt met een strijdbaar actieplan waarmee bre-dere lagen van de bevolking kunnen gemobiliseerd worden in een strijd om te winnen. Als de vakbondsleiders zelf niet overtuigd zijn dat het mogelijk is om de huidige asociale koers om te keren, zullen we er niet geraken. Als we de situatie gewoon laten aanslepen, creëert dit meer ruimte voor de reactionaire rechterzijde en extreemrechts. Met alle gevolgen vandien.

voor een Europese algemene staking

Welk programma tegen de besparingen?

Er waren petities, opiniestukken, verkla-ringen,… tegen dit verdrag. Er waren heel wat sterke argumenten in deze opiniestuk-ken, maar de gebruikte middelen tegenover het verdrag waren niet aangepast aan de omvang van de aanval. Het verdrag werd enkel in Ierland aan een referendum onder-worpen, met een enorme chantage van het patronaat om het verdrag er door te krijgen. Uiteindelijk leidde dat tot een nipte ‘ja’-stem. In de andere landen zijn het de natio-nale parlementen die de tekst moeten aan-nemen of verwerpen. In België betekent dit dat de tekst moet passeren voor het Vlaams Parlement en de Senaat (waar het verdrag al is goedgekeurd) en ook voor de Kamer, het Waalse parlement, het Brusselse parlement, het parlement van de Federatie Wallonië-Brussel (de Franstalige gemeenschap) en het parlement van de Duitstalige gemeenschap. Het verzet tegen het Europese besparings-beleid beperkte zich spijtig genoeg tot ge-lobby bij parlementsleden die dagdagelijks een besparingsbeleid voeren.

De Franstalige bediendencentrale van het

ACV, de CNE, nam de afgelopen periode heel wat strijdbare standpunten in (onder meer over de noodzaak van een algemene staking tegen het besparingsbeleid in ons land of nog over de roep naar een politiek verlengstuk voor de arbeidersbeweging waarbij het de oproep van ABVV Charleroi en Zuid-Henegouwen ondersteunt). Maar rond het Europese besparingsverdrag be-perkte de CNE zich tot een oproep aan “alle Belgische parlementsleden om moed te to-nen voor de verdediging van onze democra-tie. Het verdrag ratificeren is als op open zee kiezen voor een riem met een loden bal in plaats van voor een reddingsboei.” De CEPAG, een onderzoeksinstelling die nauw verbonden is met het Waalse ABVV, lan-ceerde een petitie waarin het onder meer stelde: “We moeten handelen om de ogen van onze verkozen vertegenwoordigers te openen zodat ze zich niet neerleggen bij het Europa van de besparingen en het begro-tingspact verwerpen. Laat ons druk zetten op de parlementsleden zodat ze geen tekst ondertekenen die regelrecht ingaat tegen de

belangen van de bevolking.” Met lobbywerk zullen we er niet komen, we zullen de arm van de gevestigde politici moeten omwrin-gen om iets af te dwingen.

krachtsverhouDing opbouwen

Velen vragen zich af hoe we de strijd kun-nen voeren tegen het asociale beleid van een Europese Unie die zo ver af lijkt te zijn. De gevestigde politici beroepen zich overigens op dat gevoel van onmacht om hun beleid goed te praten. “We kunnen niet anders, het moet van Europa”, is een vaak gebruikt argument. Dit is overigens geen nieuw ge-geven. Karl Marx stelde destijds al dat “de klassenstrijd internationaal is qua inhoud, maar nationaal qua vorm.” Het is vandaag niet anders. De meeste problemen waar-mee de arbeiders vandaag worden gecon-fronteerd, plaatsen hen direct tegenover de heersende klasse in hun land. Helaas moe-ten we daarbij vaststellen dat de Europese vakbondsleidingen vandaag niet de durf en de vastberadenheid hebben om een echte

confrontatie met de kapitalistische staat en de verschillende nationale burgerijen aan te gaan.

Het voorbeeld van Griekenland is hier-bij veelzeggend. De afgelopen jaren was er een opeenvolging van algemene stakingen. Nergens anders in Europa zagen we zoveel stakingen. Maar het ging om acties die van bovenaf werden beslist en gestopt. Er was geen actieplan waardoor de acties eerder gericht waren op het aflaten van stoom aan de basis in plaats van het blokkeren van de economie om de middelen te zoeken waar ze zich bevinden: in de kas van de grote be-drijven en de banken. De arbeidersbeweging moet in elk land de strijd aangaan om eigen instrumenten van massastrijd te ontwikke-len. Dat betekent opkomen voor syndicale democratie (onder meer omdat een strijd die van onderuit wordt georganiseerd moeilijker van bovenaf te stoppen is) zodat het syndi-calisme van overleg over afbraak plaats kan maken voor strijdsyndicalisme.

De terughoudendheid tegenover het patro-nale offensief komt volgens ons voort uit de

afwezigheid van een alternatief op de kapi-talistische samenleving. Onze syndicale lei-ders zijn zo ver mee gegaan met het idee van het ‘minste kwaad’ en het overleg met de ka-pitalistische instellingen, dat ze geen uitweg buiten de grenzen van het kapitalisme zien. Om tot een strijdbaar syndicalisme te komen, is er dan ook nood aan een antikapitalistisch anticrisisprogramma dat zich baseert op de collectivisatie van de productiemiddelen en een democratisch beheer en controle erop. Het is de enige manier om te komen tot een herstelplan waarin de sociale en ecologische behoeften centraal staan en niet de winsten. Gewoon opkomen voor ‘fiscale rechtvaar-digheid’ voldoet niet en gaat voorbij aan de mogelijkheid van kapitaalvlucht indien het kapitaal niet resoluut uit handen van de ka-pitalisten wordt gehaald. Het vereist ook een politiek verlengstuk voor de eisen van de arbeiders en hun gezinnen, een politiek ver-lengstuk dat zich niet tot een puur electorale activiteit mag beperken. De PS, PASOK en andere sociaaldemocratische partijen staan aan de andere kant van de barricade.

Welke vorm van verzet?

de Linkse Socialist10 internationaalgEEn uitzicHt OP BEtErScHaP

Establishment zit gevangen in eigen crisis

De ECB hield meer dan een jaar vast aan een rentevoet van 0,75%. In tegen-stelling tot de Amerikaanse collega’s van de FED voerde de ECB geen ver-dere daling door. In de VS is er sinds 2009 een richtinggevende rentevoet tussen 0% en 0,25%, of het technisch laagst mogelijke niveau. Het betekent dat geld lenen bijzonder goedkoop is, wat bedrijven moet aanzetten om te lenen en te investeren.

De FED gebruikte wel meer ‘oncon-ventionele’ maatregelen zoals quantita-tive easing, de moderne versie van ‘geld bijdrukken’. Dit gebeurde door met de FED financieel waardepapier op te ko-pen dat als gevolg van de crisis eigen-lijk niets meer waard was. Er werden dus massaal waardeloze papieren ge-wisseld voor echt geld dat in de econo-mie terecht kwam. Sinds 2009 waren er inmiddels drie rondes van dergelijke

‘quantitative easing’.

bye bye stagflatie, welkom onconventionele maatregelen?

De reden waarom de ECB weigerde om de rentevoet verder te laten dalen en de ‘financiële bazooka’ boven te ha-len, was vooral de angst voor inflatie. Die vrees wordt nu door de economen van de ECB opzij geschoven. Het be-sparingsbeleid in de eurozone heeft al dergelijke verregaande gevolgen voor de gewone bevolking dat die niet in staat zijn om de consumptie te vergro-ten en de bedrijven stellen bijgevolg investeringen uit. De geldcirculatie in de ‘reële economie’ blijft dus op een bijzonder laag pitje draaien, ondanks de verlaging van de rentevoeten.

De ECB veranderde dan ook het geweer van schouder. In december 2012 werd al een voorproefje gegeven van een ‘onconventionele’ maatregel. Toen werd een onbeperkt inkooppro-gramma voor staatsobligaties goedge-keurd om de speculatie tegen de zoge-naamde PIGS-landen (Portugal, Italië, Griekenland en Spanje) te stoppen. En sindsdien volgde dus de beslissing om de richtinggevende rentevoet te verla-gen tot 0,5% en dat minstens tot in juli 2014. Het idee daarachter is dat er een verlaging is tot er een economisch her-stel komt, de economen van de ECB voorzien immers een stagnatie in de eurozone tot in de zomer van 2014.

waarvoor zal het gelD Dienen?

De koerswijziging van de ECB wijst op de diepe economische impasse waar het kapitalisme in zit. De meest ernsti-ge economen en analisten weten ook dat de particuliere consumptie niet zal aantrekken en dat bedrijven hun in-vesteren hierdoor uitstellen. De meest vooruitziende kapitalistische leiders hadden nooit de illusie dat ze hun ei-gen overproductiecrisis konden oplos-sen. In het beste geval kon die crisis uitgesteld worden, met behulp van een scherpe toename van krediet bijvoor-beeld. Vandaag is zelfs dat, gezien de staat van het kapitalisme, een te hoog gegrepen ambitie.

Waarom worden de financiële geld-kranen dan wat verder open gezet, waarvoor moet dat geld dienen? Sinds de aankondiging van de ECB merkten heel wat analisten op dat deze liquidi-teiten een bestaande tendens verster-

De Ierse regering wil een belasting invoeren voor

al wie een eigen huis of appartement bezit

– een grote meerderheid van de Ierse bevolking is eigenaar. Deze taks zou, voor wie een huis/appartement heeft waarvan de waarde op 150.000 tot 200.000 euro wordt geschat, in 2014 oplopen tot 1.099 euro. Ondertussen doet Ierland dienst als route voor belastingontduiking door grote bedrijven als Apple, Facebook en Google. Europarlementslid Paul Murphy van de Socialist Party (Ierland) verscheurde zijn aangifte voor de eigendomstaks in het parlement en maakte onderstaande tussenkomst in de plenaire zitting.

“Benjamin Franklin schreef destijds dat er in deze wereld niets zeker is, behalve de dood en belastingen. Vandaag zou hij daaraan moeten toevoe-gen: ‘tenzij je Apple bent of Google of Facebook’. De cijfers zijn immers op-vallend: Apple boekte een internationale winst van 17 miljard euro waarop het 8 miljoen euro belastingen betaalt. Dat is een belastinggraad van 0,05%. Google Ireland Limited is goed voor 9 miljard euro winst waar het 22,2 miljoen euro belastingen op betaalt. Dat is een belastinggraad van 0,25%. Facebook Ireland maakt 1 miljard euro winst en betaalt 3,2 miljoen euro belastingen of 0,33%.

“Hoe geraken ze daarmee weg? Ze gebruiken allemaal dezelfde belasting-ontduikingsroute die ‘Double Irish’ wordt genoemd met een tweede bedrijf dat voor de belastingen in een land als Bermuda is gevestigd. Hoe kan de minister ernstig spreken over het aanpakken van belastingontduiking als Ierland zelf een belastingparadijs is?

“Wat het nog erger maakt, is dat de regering - terwijl het de belastingont-duiking mogelijk maakt - de middelen gaat zoeken bij de gewone werkende bevolking met een campagne om een taks op eigendommen op te leggen. Ik zal samen met honderdduizenden anderen die belasting niet betalen. Laat de rijken hun belastingen betalen, de gewone bevolking heeft al genoeg be-taald.”

Paul murphy: laat de rijken betalen!

door BaptIste (Waver)

De Europese Centrale Bank besliste recent om de richtinggevende rentevoet van 0,75% te laten zakken tot 0,50%. Dat betekent dat de geldkraan voor de bankensector in de eurozone verder wordt

open gedraaid. Zal het leiden tot een economisch herstel ?

De gevolgen van de crisis worden steeds meer zichtbaar in het straatbeeld.

ken: de speculatie en de ontwikkeling van een cashberg voor de miljardairs van de financiële holdings en multina-tionals. Dezelfde superrijken die aan de basis lagen van de financiële catastrofe die in 2007 losbarstte…

bezuinigingen voor ons, recorDDiviDenDen voor hen

Het leek de ironie van het lot te zijn. Op bijna hetzelfde ogenblik dat de ECB haar koerswijziging bekend maakte, werden de economische berichten in de media gedomineerd door een ander feit. Met name de beslissing van Apple om haar aandeelhouders in de periode tot eind 2015 een totaal bedrag van 100 miljard dollar uit te keren… Dat is een fenomenaal groot bedrag, bijna een derde van het bruto binnenlands pro-duct van België. Het is een nooit gezien dividend voor de aandeelhouders. Dat schandaal ging samen met een ander, zo werd bekend dat Apple 148 miljard dollar van haar liquiditeiten van zowat 200 miljard dollar in belastingparadij-zen heeft geparkeerd. Om de aandeel-houders vet te mesten, zou dus daar een flinke hap uit genomen worden? Niet bepaald. Apple besliste om de geldberg in de belastingparadijzen onaangeraakt te laten en een lening aan te gaan om de aandeelhouders te verwennen. Met een rentevoet die tegen de 0% aanleunt, is dat immers goedkoper.

De strategie van Apple wordt ook ge-

deeld door andere multinationals. Er wordt van de erg lage rentevoet gepro-fiteerd om eigenlijk gratis te lenen, de aandeelhouders hiermee te verwennen, de off-shore rekeningen in belasting-paradijzen te spijzen en vervolgens te wachten op een fiscale amnestie om een deel terug te brengen. Deze prak-tijk heeft een dergelijke omvang aan-genomen dat de economen van de FED hebben berekend hoeveel zo’n fiscale amnestie kan opbrengen: 90 miljard dollar.

“besparingen als gevolg van De speculatie op De schulDen…”

Een neveneffect van de opkoop van staatsobligaties door de ECB en de da-ling van de richtinggevende rentevoe-ten, is een tijdelijke verlichting van de rente die de lidstaten van de eurozone moeten betalen op hun overheidsschul-den. De rentevoet voor Belgische obli-gaties op tien jaar is gedaald tot 1,9%, een historisch laag niveau. Minder dan anderhalf jaar geleden stond het nog op 5,9%, een hoogterecord in België sinds de invoering van de euro. De snelle overgang van een record langs de ene kant naar een record langs de andere kant is veelzeggend voor de specula-tieve hysterie…

De afgelopen jaren hebben alle rege-ringen in de eurozone ons uitgelegd dat ze wel een besparingsbeleid moesten

voeren. Ze hadden immers geen keuze want de hoge rentevoeten voor de over-heidsschulden maakten besparingsope-raties noodzakelijk. Als we de logica van toen nu zouden hanteren, zou een besparingsbeleid dus niet langer nood-zakelijk zijn?

Dat is een misrekening. De klassen-oorlog blijft overal in Europa doorgaan en de neoliberale regeringen houden vast aan hun besparingsplannen. Zo was er in België eerst een begroting met een besparingsoperatie van 3 miljard euro in 2013, gevolgd door een eerste begrotingsaanpassing van 2,8 miljard euro in maart en in juli komt er wellicht een nieuwe aanpassing voor nog eens 500 miljoen euro.

strijDen voor onze toekomst, strijDen voor socialisme

De hypocrisie toont eens te meer aan dat de regeringen en de gevestigde partijen vol overtuiging aan de andere kant van de barricaden staan, aan de kant van de kapitalisten. We moeten het verzet tegen dit systeem zonder toe-komst organiseren. LSP komt op voor een socialistische samenleving waarin de economie onder democratische con-trole van de bevolking wordt geplaatst en waar de economische keuzes wor-den bepaald door de behoeften van ie-dereen en niet door de winsthonger van een minderheid.

Apple doet de aandeelhouders 100 miljard dollar cadeau en leent daarvoor geld. Dat is goedkoper dan de 148 miljard dollar aan-spreken die het bedrijf in belastingparadijzen heeft geparkeerd.... Topman Cook verdedigde dit in het Amerikaanse parlement.

www.socialisme.be Juni 2013 11internationaal

mEEr dan duizEnd dOdEn

ramp in Bangladesh toont barbarij van het kapitalismedoor Geert Cool

De instorting van een textielfabriek in het Rana Plaza in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh, leidde volgens officiële cijfers tot 1.127 doden en ongeveer 2.500 gewonden. Het leidde ook tot hernieuwd

arbeidersprotest in Bangladesh en tot verontwaardiging in het Westen. De ramp maakte duidelijk dat miljoenen Bengaalse arbeiders voor een hongerloon in onveilige omstandigheden voor grote textielconcerns werken.

lage lonen en onveiligheiD

De textielindustrie is de belangrijk-ste sector van Bangladesh, de export van textiel is goed voor ongeveer 80% van de totale export. Er werken onge-veer 4 miljoen mensen in de sector die goed is voor een jaarlijkse omzet van 19 miljard dollar. De sector werd we-reldwijd als een voorbeeld gezien om-dat de meeste fabrieken eigendom zijn van lokale investeerders. Het gaat ech-ter om bedrijven die werken voor gro-te textielconcerns die het vuile werk aan lokale onderaannemers overlaten. Daarnaast is er ook een opmars van Chinese bedrijven in de sector. Deze bedrijven verlaten China omdat de lo-nen in Bangladesh nog lager liggen.

Het personeel in de sector kent bijzon-der lage lonen. Een maandloon van 30 euro is niet uitzonderlijk laag. Het offi-ciële minimumloon van 30 euro kwam er in 2010 na aanhoudend arbeiderspro-test. Armoede is een algemeen voorko-mend fenomeen, zelfs volgens de offici-ele cijfers leeft meer dan de helft van de 150 miljoen Bengalen in armoede. Het

armoedig loon in de textielsector wordt gecombineerd met onveilige arbeids-omstandigheden. Arbeidsongevallen zijn schering en inslag, bovendien blij-ken de fabrieken zelf ook niet veilig te zijn. De ramp door de instorting van het Rana Plaza was geen alleenstaand geval, op 26 november vorig jaar was er nog een fabrieksbrand waarbij 112 textielarbeiders omkwamen. Het be-drijf in kwestie leverde onder meer aan C&A.

arbeiDers in verzet

Er is een traditie van arbeidersstrijd in Bangladesh. Het wordt vakbonden niet gemakkelijk gemaakt. Vorig jaar nog werd een syndicalist vermoord omwille van zijn vakbondsactiviteiten. De afgelopen jaren waren er tal van be-togingen en acties van textielpersoneel, onder meer om achterstallige lonen op te eisen of om voor betere arbeidsom-standigheden op te komen. Vorig jaar gingen patroons van drie bedrijven over tot een lock-out waarbij 6.600 personeelsleden op straat werden ge-zet omdat ze staakten voor de betaling van achterstallige lonen en voor loons-verhoging.

De ramp in het Rana Plaza leidde tot hernieuwd en eengemaakt arbei-dersprotest met grote betogingen in Dhaka in de loop van de maand mei, er werd onder meer gestaakt bij bedrijven die leveren aan H&M. Dat de regering de beloften van verbeterde veiligheid niet ernstig neemt, blijkt uit de harde repressie die de stakende arbeiders te beurt viel. Op dat vlak is de nieuwe

‘linkse’ regering niet anders dan de vo-rige rechtse regering.

schone kleren?

De goedkope productie in Bangladesh versterkt de winsten van grote bedrij-ven als H&M, dat vorig jaar goed was voor een wereldwijde winst van 1,96 miljard euro. Die winst bedraagt meer dan het totale jaarloon van de 4 mil-joen textielarbeiders in Bangladesh bij elkaar. Het is niet correct om te denken dat een loonsverhoging in Bangladesh

noodzakelijkerwijze betekent dat kle-dij bij ons duurder zou worden. Tenzij de winsten op peil moeten blijven na-tuurlijk… Maar al te vaak wordt ge-probeerd om ons verantwoordelijk te laten voelen voor de misdaden die mul-tinationals in de neokoloniale wereld aanrichten.

De mediabelangstelling voor de ramp in Dhaka leidde tot een verklaring van verschillende textielbedrijven dat ze enkel ‘schone kleren’ zouden aanbie-den, daarmee bedoelen ze kledij die niet in onmenselijke omstandigheden is geproduceerd. Het probleem is ech-ter dat dit vaak moeilijk te controleren valt gezien de vele vormen van onder-aanneming. Om degelijke arbeids- en loonsomstandigheden af te dwingen, is er nood aan sterke vakbonden die internationaal samenwerken. Om vol-ledige controle te kunnen hebben op de omstandigheden in de fabrieken moet de sector in publieke handen ko-men. Enkel dan zullen niet de winsten centraal staan, maar de behoeften van zowel de arbeiders in de sector als de gemeenschap in het algemeen.

politiek alternatief noDig

Het protest van de textielarbeiders

komt amper enige maanden na een harde en bloedige confrontatie tus-sen hoofdzakelijk jonge betogers en de machtige islamfundamentalisten die ook een grote economische macht heb-ben. De nieuwe regering van de Awami League begon met de vervolging van enkele topf i-guren van de f u nd ament a-listen wegens hun bloedige rol in de on-a f h a n kel i jk-heidsstrijd in 1973. Dat leid-de tot vergel-dingsacties die op hun beurt een massabe-weging met tot een mi ljoen betogers op de been bracht.

De eigenaar van het Rana Plaza had banden met zowel de rechtse opposi-tiepartij BNP als de heersende Awami League. Beide partijen probeerden voordeel te halen uit de ramp en er gebruik van te maken in de aanhou-

dende gewelddadige onderlinge con-frontaties. De Awami League maakte meteen van de gelegenheid gebruik om een algemeen betogingsverbod op te leggen, waardoor ook het arbei-

dersprotest moei-lijker wordt.

D e a r b e id e r s e n a r m e n i n Bangladesh zul-len moeten bou-wen aan een eigen pol it iek inst r u-ment waarmee ze de strijd tegen het kapitalisme kun-nen versterken. Op de gevestigde par-tijen, de handlan-gers van de textiel-bazen, kunnen ze immers niet reke-nen. Door te bou-wen aan een po-litiek alternatief gewapend met een socialistisch pro-

gramma zouden de Bengaalse massa’s de strijd tegen onderdrukking en uit-buiting die ook in de jaren 1970 werd gevoerd tot de noodzakelijke conclu-sie van maatschappijverandering kun-nen brengen.

h&m maakte Vorig jaar 1,96 miLjarD euro

winSt. Dat iS meer Dan het totaLe jaar-

Loon Van De 4 miL-joen textieLarbei-

DerS in bangLaDeSh. LoonSVerhoging in

bangLaDeSh betekent niet nooDzakeLijk Dat kLeDij bij onS DuurDer zou worDen. tenzij De

winSten oP PeiL moe-ten bLijVen natuur-

Lijk…

Betoging van Bengaalse textielarbei-ders

De Pakistaanse verkiezingen waren uitzonderlijk, voor het eerst werd

een democratisch verkozen regering opgevolgd door een andere democratisch verkozen regering. Daarmee is meteen al het goede nieuws gebracht. De verkiezingen zelf werden traditiegetrouw gekenmerkt door omkoopoperaties, fraude en geweld. Er waren verschuivingen waardoor het totale politieke plaatje er niet stabieler op wordt.

Toen de PPP (Pakistani People’s Party) van Zardari, de weduwnaar van Benazir Bhutto, in 2008 een verkiezingsover-winning boekte, was dit grotendeels op basis van de grote afkeer tegenover het vorige militaire bewind van Musharraf. De afkeer tegenover Musharraf is ge-bleven. Hij slaagde er niet in om een politieke comeback te maken. Na vier jaar anti-Musharraf bewind is er ech-ter weinig veranderd en de afkeer die de dictator ten deel viel, treft nu ook de PPP en haar coalitiepartners uit de vorige regering. De PPP verschrompelt stilaan tot een partij die enkel nog in de provincie Sindh voet aan grond heeft met haar traditionele publiek van feo-

dale heersers. De Pakistan Muslim League-Nawaz

(PML-N), de partij van voormalig pre-mier Nawaz Sharif, won de verkiezin-gen omdat ze in de dichtst bevolkte provincie Punjab een massale score neerzette. Maar liefst 118 van de 126 ze-tels werden in die provincie gehaald. In de tweede provincie, Sindh, werd maar één zetel behaald.

De derde partij is die van voormalige cricket-ster Imran Khan. Zijn PTI com-bineerde een jong stedelijk imago met een weinig verdoken steun aan islamis-ten. In de Westerse media werd enkel het ‘jonge imago’ belicht. De PTI haal-de vooral zetels in de provincie Khyber Pakhtoonkwa (KPK, de voormalige Noordwestelijke Grensprovincie) waar het meteen de grootste werd en voor de regionale regering coalitiegesprek-ken is gestart met de islamfundamen-talisten van JI. De fundamentalisten blijven op nationaal vlak een beperkte politieke kracht met slechts een hand-vol verkozenen.

Met dit verkiezingsresultaat ziet de politieke kaart er in iedere provin-cie anders uit. De nationale regering Nawaz Sharif baseert zich grotendeels op steun uit Punjab, de twee grootste oppositiepartijen leiden elk een eigen

provinciale regering in Sindh en KPK. In Balochistan is de versnippering zo mogelijk nog groter. In Kasjmir waren er geen verkiezingen, maar dat betekent natuurlijk niet dat de nationale kwestie er geregeld is. Met een verscherping van nationale en regionale tegenstel-lingen in de rest van Pakistan, zal ook Kasjmir steeds opnieuw op de agenda blijven komen.

De positie van het leger blijft een hei-kel probleem. Sharif haalde heel wat steun op basis van een retoriek die in-ging tegen de rol van het leger en de in-

menging vanuit de VS. Hoe zal hij die kritiek combineren met een poging om greep te krijgen op het leger en vooral op de sterke (economische) macht van het leger? Het vertrouwen van het leger in Sharif zal alvast niet groot zijn - de vorige keer dat hij premier was, werd hij opvolgd door een militaire dictator (Musharraf).

De verkiezingen toonden een groeiend wantrouwen tegenover de gevestigde partijen en een zoektocht naar een al-ternatief. De arbeidersbeweging bestaat nog maar is weinig georganiseerd. De

bestaande strijdbare syndicalisten ver-enigen en de elementen van socialistisch bewustzijn versterken, is de moeilijke maar tegelijk dringende uitdaging die de Socialist Movement Pakistan aan-gaat. Ze doet dat onder meer door strijd-bare syndicalisten bijeen te brengen in de Progressive Workers Federation dat een half miljoen leden telt. Onze inter-nationale solidariteit met de Pakistaanse arbeidersbeweging is van groot belang om ze te versterken in de strijd tegen een verder afglijden naar steeds ergere barbarij.

Pakistaanse verkiezingen brengen geen stabiliteit

thema

In het Nationaal Theater in Brussel bracht je een interpretatie van een tekst van Ascanio Celestini,

‘Discours à la Nation’. In dat stuk plaats je je in de huid van politieke leiders en breng je hun discours met heel wat humor en poëzie. Celestini is afkomstig uit Italië en baseerde zich sterk op het politieke circus van Berlusconi en zijn kliek. Komt enkel de populistische rechterzijde aan bod in jouw toespraken?

“Wat in de voorstelling aan bod komt, is de taal van de macht. Of het nu om politici, patroons, bankiers of voorzit-ters van raden van bestuur gaat, het zijn mensen van de heersende klasse die ronduit spreken en zich oprecht uiten op een directe en eerlijke manier.“En dan komen er meer intieme verha-

len van gewone burgers. Zo is er iemand die vanuit het raam van zijn apparte-ment kijkt zoals naar televisie wordt gekeken. Hij ziet beelden van miserie, barbaarse oorlogen, maar bevindt zich in de veiligheid van zijn salon. Hij voelt niets, maar is niet sadistisch. Alles wat hij ziet, is niet reëel voor hem. Het doet hem niets, hij is optimist.”

Worden de verhalen gekenmerkt door cynisme en fictie?

“Bij het brengen van de toespraken door de machthebbers, speel ik met een zekere onbeschaamdheid en brutaliteit. Ik gebruik die opstelling enkel om het idee van een natie of van een samenle-ving transparant te maken. We brengen een metafoor van een natie, die niet veel afwijkt van een natie vandaag, als een

StoP de PriVAtiSeriNGeNHoewel de arbeiders deze rijkdom produce-

ren, hebben ze niet de minste inspraak in de aan-wending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen.

Er is nood aan betaalbare en comfortabele so-ciale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speel-terreinen en recreatiecentra, aan een nationale ge-zondheidsdienst die gratis en publiek is.

De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden ver-kocht aan de hoogste bieder, de onrendabele wor-den afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van

diensten. De marktlogica heeft ook in de openba-re sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgen-de privatisering.

32-ureNweeKIn de private sector richt de “vrije” markt een ra-

vage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendar-beid en andere nepjobs.

Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uit-holling van de sociale zekerheid.

LSP/PSL is voor het volledig herstel van de in-dex en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit on-der het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede.

De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenre-dige aanwervingen.

eeN Nieuwe ArBeiderSPArtijDe vakbondsleidingen hebben de kapitalistische

afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen.

Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle ver-worvenheden.

De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vech-ten tegen de sociale afbraak.

Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te ko-men voor volledige gelijke rechten.

Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperi-alisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van

Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen ver-zwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid).

Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder recht-streekse arbeiderscontrole.

reVolutieDit programma is enkel uitvoerbaar indien

de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapita-listen. De heersende klasse zal haar privile-ges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revo-lutionaire marxistische partij.

ArBeiderSdeMoCrAtieDe productie moet in functie staan van de reële

behoeften van de bevolking. Ze moet georgani-seerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samenge-steld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de

arbeidersregering.Iedere functionaris moet verkozen en permanent

afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbei-ders die hij/zij vertegenwoordigt.

Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het ex-Oostblok bestond.

Voor SoCiAliSMe eN iNterNAtioNAliSMe

De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internatio-nale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.

LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.

De technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke

levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.

Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan.

Voor arbeiderseenheidVoor socialisme

Waar LSP vOOr Staat

cultuur1� de Linkse Socialist

intErviEW mEt david murgia

toespraak voor de natie: de taal van de macht

IntervIeW door CéCIle (Brussel)

David Murgia is een geëngageerde artiest die onder meer actief is als acteur en theatermaker. Hij speelde mee in bekende films als Rundskop. Naar aanleiding van zijn theaterstuk ‘Toespraak voor

de natie’ (‘Discours à la Nation’) spraken we met hem.

plaats waar de heersende klassen in een totaal andere realiteit leven als de on-derdrukte klassen, een klein land waar de machtige patroons en hun leerlingen-tirannen het marxistische begrip van de klassenstrijd het beste hebben opgeno-men. Het is dus niet slechts fictie. De crisis wordt uitgebeeld door de regen en in dit kleine land regent het altijd.“Oscar Wilde stelde ooit dat cynisme erin bestaat dat de zaken worden ge-zien zoals ze zijn en niet zozeer zoals ze zouden moeten zijn.”

Dit stuk kent heel wat succes in kringen van theaterbezoekers en de gevestigde media. Hoe sta je daar tegenover?

“Het stuk brengt eigenlijk niets nieuw, er worden enkel bestaande verhoudin-gen en mechanismen herontdekt. We laten het zien vanuit een ander oogpunt, buiten het ritme van het dagelijkse le-ven en met metaforen en poëzie.“De verhalen lijken me interessant als voorstelling van een wereld die be-staat uit sterke tegenstellingen tussen de klassen, tussen de heersende en de onderdrukte klassen. Door die inter-pretatie van de wereld te onderzoeken, publiek te brengen en te confronteren met andere visies op de wereld (zoals het standpunt dat er geen haalbaar alter-natief op het kapitalisme zou bestaan), is het mogelijk om de realiteit opnieuw te definiëren of, anders gezegd, om de algemeen geldende interpretaties van onze samenleving te veranderen. Dat is mogelijk een verklaring voor het en-thousiasme voor onze voorstelling.“De media waren erg positief voor dit project, zelfs indien dezelfde kranten soms andere vormen van sociale kri-tiek de kop proberen in te drukken. Daarbij denk ik in het bijzonder aan de wijze waarop soms over stakingen wordt bericht.”

In een van de toespraken speel je een onschuldige dief die brood steelt. Er wordt vrij expliciet verwezen naar de diefstal door het patronaat, wat marxisten meerwaarde noemen. Een diefstal die niet bestraft wordt.

“Er worden inderdaad een aantal marx-

istische concepten, aangepast aan het theater, door het stuk geweven en er kan zo verwezen worden naar de economi-sche en politieke actualiteit. Zo wordt ingegaan op meerwaarde, privaat bezit, burgerlijke democratie,...”

Kunst wordt vaak gebruikt als middel tot contestatie. Recent her-ontdekten we – met het nodige ple-zier – de golf van kritiek op Thatcher bij pop- en rock-muzikanten in de Angelsaksische wereld. Wat denk je daarvan? Is dat ook hoe je het thea-ter benadert?

“Ik hoop dat theater ontspanning brengt maar ook aanzet tot reflectie. Een theater dat het ‘gewone kader van het leven’ door elkaar schudt. Het kan natuurlijk een middel tot contestatie zijn, maar ik wil theater niet enkel zo zien. Als het enkel contestatie is, vormt het geen theater meer. Dan is het en-kel protest.“Theatermakers worden vaak ge-

vraagd of ze ‘politiek theater’ brengen. Maar theater en politiek zijn twee ver-schillende zaken, twee verschillende talen. Aan politiek doen, vereist direc-te interactie met de realiteit. Het thea-ter kan dat niet doen. Het theater kan verhalen brengen en het is vervolgens aan de toeschouwer om na te denken wat die verhalen betekenen voor de wereld.”

Even terug naar de reële wereld. In november vorig jaar was er pro-test van de artistieke wereld. Er werd geprotesteerd aan het kabinet van de minister van cultuur van de Franstalige gemeenschap, Fadila Laanan (PS). Dat protest was ge-richt tegen de besparingen in de the-atersector. Hoe staat het hier van-daag mee?

“De werkgroep ‘Conseildead’, samen-gesteld uit enkele jonge theatermakers, heeft de dreiging van de minister aan-gegrepen om de volledige artistieke wereld bij elkaar te brengen. Op 29 mei is er een ontmoeting met de mi-nister gepland om een aantal kwesties te bespreken rond het beheer van de theatersector. Een verslag van dit ge-

sprek zal publiek gemaakt worden op conseildead.be“Terwijl alle kosten toenemen, zijn de middelen voor cultuur die amper 1% van de begroting van de Franstalige gemeenschap vertegenwoordigen al 12 jaar niet meer geïndexeerd. De vol-ledige artistieke wereld is ongerust en vreest een afbouw van de culturele sec-tor. We weten dat de cultuur in een eco-nomische dictatuur niet op een zelfde manier wordt gered als een bank.”

Naar verluidt heb je net als veel collega’s problemen met de werk-loosheidsdiensten. Worden artiesten niet erkend?

“Er is geen echt statuut voor artiesten. Het weinige dat bestaat, dreigt boven-dien snel te verdwijnen. Een aantal ar-tiesten zijn erkend als werkzoekenden onder de zogenaamde ‘houthakkersre-gel’ die ook voor vissers geldt [met een soepele controle]. Het gebrek aan er-kenning en de constante dreiging voor theatermakers, zowel jongeren als ou-deren, leidt tot een ondraaglijke situatie. We zijn nog niet zo ver weg gezakt als onze collega’s in Griekenland, Spanje of Portugal, maar het begint wel die richting uit te gaan.”

Een laatste vraagje. Je richt je re-gelmatig tot het publiek. Welke bood-schap wil je aan hen meegeven? Wat hoop je dat het publiek van je stuk zal meedragen?

“Ik hoop dat ook buiten de instellin-gen over het stuk zal gesproken worden, op publieke plaatsen of tijdens feesten. Lachen is een fundamenteel revolutio-nair wapen. We moeten zelf meesters en bezitters van ons eigen leven wor-den. Ik probeer een ander leven te be-schrijven dat de moeite waard is om gespeeld te worden.”

‘Discours à la Nation’ zal in het Nationaal Theater van Brussel ge-speeld worden van 26 november tot 14 december 2013. Reservaties via 02/2035303. Tekst en regie: Ascanio Celestini. Gespeeld door David Murgia. Muziek : Carmelo Prestigiacomo. (www.ascaniocelestini.it)

Foto: protest van de culturele sector in Spanje

themapartijnieuws 1�www.socialisme.be Juni 2013

Luik-Lux: 1.265 €Bxl-W.Brab.: 2.409 €Hen.-Namen: 808 €Vl. Brab-Limb: 758 €Antwerpen: . 1.174 €O en W Vlaanderen: 1.736 €Nationaal: 1.630 €TOTAAL: 9.779,27 €

126%109%81%76%69%56%163%89%

Eind mei waren we al goed gevorderd met ons strijdfonds voor de maan-den april tot en met juni. Nadat we in het eerste kwartaal van 2013 onze doelstelling haalden, stevenen we ook in het tweede kwartaal op een uitste-kend resultaat af. Dat betekent echter niet dat we op onze lauweren rusten, we willen onze doelstelling effectief behalen en als we het overschrijden, zijn er extra mogelijkheden. Onze werking is volledig afhankelijk van de steun die we via leden en sympathisanten ophalen, zowel via ledenbijdra-gen als via de steun die we via ons strijdfonds ophalen. Doe zelf ook een bijdrage en stort op rekeningnummer 001-2260393-78 van LSP met ver-melding ‘Strijdfonds’.

agenda- do. 6 juni. Vakbondsactie in gemeenschappelijk

front in Brusselzo. 9 juni. Frankrijk: vrouwenmars tegen het bespa-

ringsbeleidza. 22 juni. Rood! Feest in Gent

zo. 30 juni. Opening van ons lokaal in Charleroi met BBQ4-7 juli. ALS Zomerkamp.

22-26 juli. CWI Zomerschool in Leuven26 juli - 4 augustus. Griekenland. Antifascistisch zomerkamp

van YRE (Youth Against Racism) en Antinazi Zone

Steun ons strijdfonds!

Waarom ik lid werd

contact / abonnementenmeer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette tel: 02/345 61 81. e-mail:info@socialisme.be.

redactie: redactie@socialisme.be. ook lezersbrieven zijn welkom!

abonnementen:* proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers* gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers* steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummersof neem een doorlopende opdracht van minstens 2 eurorekeningnummer voor abonnementen: Be48 0013 9075 9627 van So-cialist Press

driE dagEn vOL diScuSSiE & OntSPanning

4-7 juli: zomerkamp van aLS en LSP

Linkse socialisten sterk aanwezig op 1 mei

dag van dE arBEid

LSP in actie

Politiek en geschiedenis interesseerden me al toen ik klein was. De laatste jaren hoorde ik meer een meer het woord crisis. Dat wordt ge-bruikt om van alles en nog wat te verklaren. Ik hoorde het vaak, maar niemand kon me duidelijk uitleggen hoe de crisis begon en wat de ver-dere ontwikkeling ervan was. In deze tijd leerde ik ALS en LSP kennen. Door middel van hun kritische kijk op de maatschappij en het kapitalis-tische systeem leerde ik meer over de crisis, het systeem zelf en de strijd ertegen.

Deze strijd wil ik meevoeren omdat het duidelijk is dat er meer nodig is dan wat de huidige politici zeggen en doen. Zij hebben geen antwoord voor de huidige crisis en zijn de spreekbuis van de huidige elite/rijke klasse wiens rijkdom jaar na jaar blijft toenemen. Vele mensen zijn het geloof in politiek kwijt, ze zeggen dat het hen niet interesseert of dat het hen niets kan schelen. ALS en LSP brengen politiek terug naar de basis met een kritische ana-

lyse over onze maatschappij en het sociaaleconomische systeem. Dat wordt gekoppeld aan actief verzet tegen de blindelingse besparingen en het neoliberale beleid. Aan de zijlijn staan en niets doen, is niets voor mij. Daarom wil ik deze strijd samen voeren en ik hoop nog anderen mee te overtuigen om met ons samen te strijden. Wil u dit ook? Sluit dan aan bij ALS en LSP!

Alexander, student, Antwerpen

In Charleroi was er op 27 april een bijeenkomst over een politiek alterna-tief op de gevestigde partijen, op 29 april een grote vakbondsbetoging voor werk met 10.000 aanwezigen en op 1 mei was er de traditionele optocht. Op de drie activiteiten samen verkochten we meer dan 100 exemplaren van ons maandblad. Hieronder een foto vanop de betoging van 29 april.

praktische info

- Locatie: ZUTENDAAL (nabij Genk)- Openbaar vervoer: Trein tot Genk. Bus 10: Genk-Bilzen

of bus 17: Genk Lanaken (contacteer ons voor collectief vertrek)

- Breng je tent, matras en slaapzak mee.- Prijs: 30 euro voor de drie nachten. Verblijf, infrastruc-

tuur en maaltijden inbegrepen- Meer info? : 02 345 61 81 / 0483042208- BETALING via OVERSCHRIJVING: 001-2260393-78

met vermelding van naam en “KAMP 2013”

Dit jaar organiseren de jongeren van ALS en LSP drie dagen boordevol discussie over allerhande thema’s zoals internationale en actuele problemen, marxistische vormingen, campagnes tegen seksisme en racisme, etc. Naast meer dan 13 workshops is er natuurlijk ook plaats voor ontspanning, film en

natuurlijk een grote BBQ en afsluitend feest. Kortom, een ideale gelegenheid om de vakantie te starten en je voor te bereiden op de strijdbewegingen in het najaar, in een aangenaam en kameraadschappelijk kader!

DonDerDag 04/07

- 15u00 Ontvangst en tent opzetten- 17u30 Verwelkoming- 21u00 ALS-café bij kampvuur

vrijDag 05/07

- Ochtend (10u00): ABC’s van het marxisme Keuze uit onderstaande commissies: * De rol van de staat * Evolutie vs. revolutie doorheen de geschiedenis * Marxistische economie en de huidige crisis

- Middag (13u00): Trotskisme vandaag Keuze uit onderstaande commissies: * De permanente revolutie in het Midden-Oosten en

Noord-Arifka * De relevantie van de Russische Revolutie * Trotski’s overgansprogramma in de 21ste eeuw

- Namiddag (16u00): Ontspanning en recreatie- Avond (20u30): Film The Shock Doctrine: The Rise of

Disaster Capitalism

zaterDag 06/07

- Ochtend (10u00): Ons antwoord op... Keuze uit onderstaande commissies: * De opkomst van extreemrechts, vroeger en nu * De onderdrukking en emancipatiestrijd van de vrouw

doorheen de geschiedenis * Politierepressie en het GAS-beleid * Commercialisering van het onderwijs

- Middag (13u00): Bouw mee aan ALS Keuze uit onderstaande commissies: * Op de universiteiten en hogescholen * In het middelbaar onderwijs

- Namiddag (16u00): Slotmeeting met * Donna Litzou (Griekse activiste) * Benjamin Dussaussois (Front De Gauche) * Arbeider Ford-Genk

- Avond (20u30): BBQ en feest

zonDag 07/07

- Ochtend (10u00): Samen opruimen en vertrekken

Op 1 mei waren militanten van LSP op tal van activiteiten aanwezig. We

maakten van de internationale dag van strijd, solidariteit en socialisme gebruik om onze socialistische boodschap in de verf te zetten.

We verkochten 745 exemplaren van ons maandblad. De abonnementen-campagne die we in maart en april

voerden, vestigde een traditie om met abonnementen te werken. Op 1 mei werden er 22 gemaakt. Daarnaast wa-ren er nog een tiental beloftes om een abonnement te nemen.

Er werden goede resultaten be-haald in Brussel (173 exemplaren van onze krant), Luik (140), Gent (119), Charleroi (97) en Antwerpen (78). Met dit resultaat deden we het beter dan de afgelopen drie jaar.

Op het vlak van strijdfonds werd in

Brussel en Luik telkens ongeveer 500 euro steun opgehaald. In beide steden neemt 1 mei een eerder feestelijk ka-rakter aan met heel wat stands. We maakten daar gebruik van om sangria te verkopen.

Ook elders werden goede resultaten behaald met ongeveer 300 euro steun in Antwerpen en 100 euro in Gent. Met een mei-avondfeest in Aalst werd 200 euro steun opgehaald.

strijdBare Groeten!

In onze vorige editie brachten we meigroeten: boodschappen van individuen of organisaties naar aanleiding van 1 mei. Om onze krant op tijd af te krijgen, moesten we met een strikte deadline werken. Een enkele meigroet haalde hierdoor de krant niet. Daarom publiceren we hieronder nog een late meigroet van ABVV Oost-Vlaanderen.

mEigrOEt

Brussel Oostende

themajonGeren1� de Linkse Socialist

Op 2 mei wilde het Griekse Gouden Dageraad een stunt uithalen door op het

Syntagmaplein in Athene voedsel uit te delen aan wie voldoende Grieks was. Dat lukte niet, de actie werd verboden. Verschillende media werpen inmiddels op dat de reële impact van Gouden Dageraad beperkt is en niet in verhouding staat tot de plaats die ze in alle media krijgen.

Zo schreef de Britse krant The Guardian: “Gouden Dageraad zit ab-soluut niet in een machtspositie. De basis van activisten blijft beperkt, het kan geen grote aantallen mobiliseren. Heel wat bijeenkomsten vinden onaan-gekondigd plaats zodat antifascistische activisten de tijd niet hebben om te mo-biliseren en hen van de straten te ver-jagen. De voedselbedelingen worden vooral voor de media gehouden, maar het blijft erg beperkt in vergelijking met het netwerk van solidariteitsiniti-atieven zoals de ‘aardappelbeweging’

– markten waar boeren hun producten rechtstreeks aan de consumenten ver-kopen aan prijzen tot 30% onder die in de supermarkten – of vrijwillig beheer-de ziekenhuizen, naschoolse opvang voor kinderen en andere initiatieven die de Griekse bevolking helpen om-gaan met de gevolgen van de massale werkloosheid en dalende lonen.”

Dit klopt allemaal, maar het is gevaar-lijk om de tegenstander te onderschat-ten. Gouden Dageraad blijft stabiel op 9 tot 12% in de peilingen. Zonder enig perspectief op verbetering en een steeds verder wegzakkende economie, kan de breed gedragen wanhoop door de neonazi’s worden aangegrepen om er voordeel uit te halen.

De economische crisis heeft ertoe ge-

leid dat Gouden Dageraad een brede steun kon uitbouwen. Dat gebeurt met haat tegenover migranten en het politie-ke stelsel. De partij hanteert slogans als

‘Griekenland voor de Grieken’ en ‘bui-tenlanders buiten’. Dat levert Gouden Dageraad een zekere electorale steun op, maar tegelijk is er ook een grote bereidheid tot deelname aan antifas-cistische acties.

Zo zijn er sinds september 2012 een reeks lokale antifascistische campag-nes opgezet die ingaan tegen het gevaar van de neonazi’s. Met de campagnes wordt nadruk gelegd op een actieve rol in de strijd tegen lokale aanwezig-heid van fascisten. Er zijn lokale mee-tings, discussies en solidariteitsacties. Zo wordt ook praktische hulp aange-boden op basis van solidariteit en sa-

menwerking onder de werkende klas-se, niet doorheen haat en verdeeldheid. Een succesvolle strijd tegen Gouden Dageraad vereist een antwoord op de voedingsbodem ervan, het kapitalis-tische systeem dat inmiddels vier mil-joen Grieken onder de armoedegrens heeft geduwd.

Het belang van een oprechte anti-be-sparingskracht is evident. De antifascis-tische comités kunnen daar een belang-rijke rol in spelen. Ze proberen vaak om solidariteit te stimuleren door col-lectieve discussies te organiseren over de problemen in de wijken en door erg concrete steun zoals het ruilen van kle-dij, boeken, speelgoed, voedsel,… Op die manier wordt de bevolking betrok-ken bij de strijd tegen fascisme en tegen besparingen. Deze benadering gaat re-gelrecht in tegen de liefdadigheid van de fascisten en de kerken die mensen proberen te isoleren en die afhankelijk-heid stimuleren.Wat in Griekenland gebeurt, is van

groot belang voor de rest van Europa. Een erger wordend economisch kli-maat zal leiden tot gelijkaardige ont-wikkelen. Het is dan ook belangrijk dat we de uitbouw van antifascistische comités in Griekenland ondersteunen en dit koppelen aan de strijd tegen het besparingsbeleid. Stort een bijdrage op rekeningnummer BE05 0012-2824-0975 van Blokbuster met vermelding

‘Griekenland’.

Waarom hebben jullie de stap ge-zet om jullie te engageren en waar-om hebben jullie een ALS-groep opgezet?

“We worden geconfronteerd met een systeem in crisis. Er zijn gevestigde partijen die officieel links zijn, maar niet in staat zijn om een antwoord te bieden op wat wij willen en op de pro-blemen van de samenleving. Dat leidt tot een radicalisering onder jongeren, waaronder wijzelf, en de zoektocht naar organisaties waarmee we de strijd kun-nen voeren en onze belangen kunnen verdedigen. Dat is waarom we actief geworden zijn en bij de Actief Linkse Scholieren vonden we de organisatie die in staat was om strijdbewegingen bijeen te brengen.”

Welke ervaringen hebben jullie op-gedaan en welke lessen trekken jullie er uit voor campagnes en acties in de komende periode?

“Onze eerste ervaring was de betoging tegen politiegeweld in maart. Daar ver-namen we hoe de GAS-boetes en de repressie in het algemeen worden ge-bruikt om sociale bewegingen de kop in te drukken. We zagen er ook dat we niet alleen zijn, dat er een dynamiek is onder jongeren. Dat heeft ons gemoti-veerd om nog meer vastberaden te bou-wen aan onze ALS-groep. “We beseften ook dat alle verworven-heden uit het verleden terug in vraag worden gesteld en dat het nodig is om de strijd te voeren om onze verworven-heden te verdedigen en uit te breiden.

Ons engagement is ook verbonden met de hernieuwde terugkeer van neofascis-ten en de verantwoordelijkheid van de gevestigde partijen daarvoor.“We denken dat we antwoorden moe-ten bieden door de discussie aan te gaan en ons te mobiliseren in onze scholen en wijken. Dat kan het politieke be-wustzijn onder jongeren versterken. We maken gebruik van sociale netwerken maar benadrukken ook een meer ‘reële’ aanwezigheid op straat met campagnes die ons aanbelangen – zoals tegen de GAS-boetes, de anti-NSV betoging,... We willen organiseren, politiseren en sensibiliseren om het aantal echt actie-ve linkse scholieren te vergroten.“Met de Actief Linkse Scholieren brengen we jongeren bij elkaar om te discussiëren over thema’s die ons ra-

ken en om samen te strijden voor een betere toekomst, waarbij jongeren en werkenden samen opkomen voor een

alternatief op het kapitalisme. Wij wil-len er alvast voor gaan!”

De neonazi’s van N-SA hadden het zich anders voorgesteld. Nadat de

geplande betoging op 1 mei in Borgerhout was afgelast, zou een strijdmeeting in een café op de Grote Markt van Antwerpen worden gehouden. De paar neonazi’s die daar samenkwamen, moesten door de politie ontzet worden. Ze waren op de kracht van de arbeidersbeweging gebotst.

De provocatie om op 1 mei een betoging te houden in Borgerhout kreeg een enorme mediabelangstel-ling. Wellicht hoopte het groepje rond Eddy Hermy om daar op 1 mei ver-der op door te gaan. Het resultaat was dat er in Borgerhout een buurtfeest plaatsvond terwijl er op de geplande meeting van N-SA meer media en nog meer politie waren dan neona-zi’s. Die waren wellicht nog niet be-komen van hùn feestdag – die valt immers op 20 april met de verjaar-dag van Hitler.

De N-SA-top zat helemaal alleen in De Bengel. Zoals te verwachten was, zag de Grote Markt op 1 mei volle-dig rood. Verschillende syndicalis-ten bleven napraten bij een drankje. Een aantal van hen was al eens gaan kijken naar de neonazi’s, wat bij de politie voor commotie zorg-de. Het grootste probleem voor Hermy en de zij-nen was de vraag hoe ze de aftocht zouden blazen. Daarvoor zouden ze voorbij een grote groep ABVV-mi-litanten moeten passeren. En die wisten ook welke asocialen er bo-ven zaten.

Het werd een door de politie be-geleide aftocht – eerder afgang

– waarbij Hermy en de zijnen let-terlijk afdropen. In een schreeuwe-rige ‘toespraak’ voor de media had Hermy het nog over zijn hoop op een dag met een ‘gouden dageraad’ (een

verwijzing naar de Griekse neona-zi’s), maar die dag zou alvast niet op 1 mei vallen.

De afgang van de N-SA was geen toeval. De neonazi’s waren op de kracht van de arbeidersbeweging ge-

botst. Door de massale aanwe-zigheid van syn-dicalisten en so-cialisten bleef er geen millimeter ruimte voor de neonazi’s over. Zo zien wij het

‘blokkeren van fascisten’ in de prak-tijk. Gelukkig gaat het voorlopig om kleine groepjes die zelfs wat zielig overkomen. Maar de Griekse waar-schuwing mogen we niet in de wind slaan.

De sleutel om deze neonazi’s te stoppen – best van zodra ze pogin-gen doen om uit hun riolen te krui-pen – ligt bij de arbeidersbeweging. Die is in staat om fascisme en racis-me fysiek te stoppen. Om te vermij-

den dat de extreemrechtse krachten een bredere electorale steun vinden, moet de arbeidersbeweging een ei-gen politieke agenda hebben met een offensief programma voor radi-

cale verandering, een breuk met het kapitalisme in crisis dat tot sociale rampen leidt.

Meer info: www.blokbuster.be

gESPrEk mEt ELiOtt, cHLOé En matEO van dE actiEf LinkSE ScHOLiErEnnieuwe scholierengroep van aLS op het atheneum jean absil (Brussel)Jongeren worden wel eens verweten van onverschillig te zijn. Ze zouden enkel bezig zijn met chatten

en berichtjes sturen naar vrienden. Dat is natuurlijk een cliché dat vooral wordt gebruikt om iedere vorm van engagement onder jongeren meteen in de kiem te smoren. Om een ander geluid te laten horen,

spraken we met drie voortrekkers van een nieuwe groep van de Actief Linkse Scholieren. Het gaat om een scholierengroep op het atheneum Jean Absil in Brussel.

antifaSciSmE

verzet tegen gouden dageraad ondersteunen

n-Sa: nieuwe Solidaristische afgang

De drie N-SA’ers die op 1 mei op de Antwerpse Grote Markt samenkwamen, hadden een uitgebreide politie-interventie nodig om het café waar ze zaten te verlaten. Buiten stonden tientallen syndicalisten.

De afgang Van De n-Sa waS geen toeVaL.

De neonazi’S waren oP De kracht Van De arbeiDerSbeweging

gebotSt.

thema

in actiE

teGen Gas 1�www.socialisme.be Juni 2013

na tegengaS nu ook franstalige campagne opgezet: StopSac

verslaG door FaBIan

TegenGAS organiseerde op donderdag 16 mei samen met een 15-tal Gentse

organisaties een debat over het GAS-beleid. De Gentse burgemeester Daniël Termont verdedigde het gebruik van GAS-boetes door het zelf verklaarde

‘meest progressieve’ stadsbestuur van Vlaanderen. Hij deed dit tegenover Mathias Vander Hoogerstraete (TegenGAS), Raf Jespers (Liga voor de Mensenrechten), Geert De Cock (Unie van Jeugdadvocaten) en de 120 aanwezigen.

Op de dag van het debat keurde de Kamercommissie het wetsvoorstel

goed om de toepassing van de GAS-boetes uit te breiden en de leeftijd te verlagen naar 14 jaar. De Vlaamse Jeugdraad zou daarbij een adviseren-de rol krijgen wat betreft GAS-boetes voor minderjarigen. Voor onder meer Termont zou de minimumleeftijd zelfs tot 12 jaar moeten zakken.

Termont opende het debat in een spreidstand die hij de hele avond zou volhouden. Hij vertelde de aanwezigen dat hij het GAS-beleid zelf ook geen goed systeem vindt, maar dat het een noodzakelijk kwaad is om de gemeen-schap samen te houden. Hij stelde dat de verschillen per gemeente leiden tot rechtsonzekerheid en dat de omkering van de bewijslast slechte zaken zijn, maar dat dit niet opweegt tegen de straf-feloosheid die anders in de stad zou heersen. Nochtans moest ook Termont erkennen dat het GAS-beleid niet leidt

tot minder overlast door wildplassen of sluikstorten.

Raf Jespers stemde ermee in dat er moet worden opgetreden tegen overlast maar voegde er aan toe dat GAS geen goed systeem is omdat de regelgeving, berechting en de inning van de boetes allemaal bij de uitvoerende macht zit-ten. Hij stelde dat de GAS-boetes er kwamen als gevolg van de overbelas-ting van de politierechtbanken die van-af 1995 verantwoordelijk werden voor het vervolgen van alle verkeersdelicten. Jespers meende dat het geen toeval is dat de meeste Antwerpse GAS-botes in de armste wijken worden uitgeschreven. Hij citeerde Tom Meeuws, een van de bezielers van het GAS-beleid: “Steden zoals Antwerpen ontvangen de komen-de jaren meer volk dan ooit. De span-ning tussen arm en rijk, nooddruft en welstand, zal alleen maar toenemen en

daarmee ook de vraag naar ordehand-having en overlastbeteugeling.” Voor Geert De Cock is de uitvoeren-

de macht niet bevoegd om een maat-schappelijk reactie op overlast te geven. Bovendien leidt de GAS-regelgeving automatisch tot willekeur als er niet duidelijk gedefinieerd wordt wat over-last precies inhoudt. Hierdoor weten mensen niet waar ze aan toe zijn.

Mathias Vander Hoogerstraete verleg-de het debat van het juridische naar het politieke terrein. Het GAS-beleid doet niets aan de sociale problemen. Op een moment dat de crisis bij de armste lagen van de bevolking reeds hard toeslaat, dat de werkloosheid stijgt en reeds 1 op 7 in armoede leeft, is een toename van overlast en kleine criminaliteit logisch. Om deze problemen op te lossen, is er nood aan een sociaal beleid dat onder andere voorziet in jobs voor iedereen,

meer en beter publiek sanitair, degelijke voorzieningen voor jongeren, maar ook gratis huisvuilophaling.

De GAS-boetes maken deel uit van het besparingsbeleid dat sociale pro-blemen criminaliseert in plaats van ze op te lossen. Elke gemeente kan zeg-gen dat ze niet wil meewerken, ging Mathias verder, en tegelijk op een ho-ger niveau pleiten voor een echte her-vorming van justitie. Maar de geves-tigde politieke partijen gaan allemaal mee in het GAS-beleid omdat zij zelf verantwoordelijk zijn voor de situatie waar de jeugd zich vandaag in bevindt. Het stadsbestuur pleit zichzelf vrij en schuift de verantwoordelijkheid voor sociale problemen door naar individuen. En bovendien vormt het een bedreiging voor democratische rechten, de combi-taks voor betogers is ook in Gent pas na protest ingetrokken.

Op 1 mei genoten de GAS-ambtenaren in Antwerpen niet van een dagje verlof.

Ze moesten overuren kloppen om boetes uit te schrijven. Maar liefst 308 Antwerpenaren mogen zich aan een GAS-boete verwachten omdat ze hun huisvuil buiten zetten terwijl het een feestdag was. Er werd extra gecontroleerd in de buurten waar het huisvuil normaal op die dag moest buiten staan.

Als het huisvuil normaal op een feest-dag buiten moet staan, wordt dit met een dag opgeschoven zodat het perso-neel van de afvalophaling van de wette-lijke feestdag kan genieten. De dag erna wordt extra hard gewerkt om de achter-stand in te halen. De GAS-ambtenaren moeten wel werken op feestdagen.

Om zoals in 2012 aan 22.437 boetes op een jaar te komen, moeten er iedere

dag meer dan 60 worden uitgedeeld. Er zijn natuurlijk de vaste klanten: de drie bedelaars die per dag een boete krijgen om te bedelen bijvoorbeeld.

Op 1 mei heeft de GAS-brigade een grote slag geslagen met 308 boetes op één dag. De stad is categoriek. Als er vuilnis op een feestdag is buitengezet, blijft dit niet gewoon een dag langer staan maar wordt het als sluikstort be-stempeld.

Eind mei volgde een nieuwe grote slag: 80 GAS-boetes op een namiddag omwille van een niet-aangevraagde betoging tegen genetische gemanipu-leerd voedsel en de rol van Monsanto daarbij.

De ‘verGASsing’ van de samenleving schakelt een versnelling hoger. Alles wordt overlast, je moet al een grote fraudeur zijn om geen boetes en straf-fen opgelegd te krijgen. Dit soort beleid verdient een stevige portie tegengas!

door laure (elsene)

Op zaterdag 27 april voerde de politie in Elsene een gespierde actie om

de gemeentekas te vullen. Op enkele uren tijd werden 148 GAS-boetes uitgedeeld door zogenaamde ‘vredesagenten’. Het ging voornamelijk om boetes wegens het op straat gooien van sigarettenpeukjes. Maar er waren ook boetes voor het planten van bloemen in de openbare ruimte, het uitlaten van een hond zonder leiband of nog voor te luide muziek in de wagen. Deze boetes criminaliseren de bevolking van Elsene en dienen enkel om de kas van de gemeente te vullen.

Het bestuur legt de bevolking van Elsene harde besparingen op. Daar ko-

men de totaal willekeurige GAS-boe-tes nog eens boven op. De operatie van 27 april kwam amper drie dagen nadat het stadsbestuur stemde over een ge-meentelijke begroting waarbij dit jaar nog voor 1,2 miljoen euro wordt be-spaard bij het gemeentepersoneel, 30 voltijdse jobs worden geschrapt, twee sociale restaurants worden gesloten, de subsidies voor verenigingen met de helft afnemen, tal van nieuwe be-lastingen en retributies worden door-gevoerd,...

Omdat het gat in de begroting als ge-volg van de speculatie van de banken nog niet volledig gevuld was, wordt het geld op een creatieve manier uit de zak-ken van de gewone bevolking gehaald. Dat is het doel van de GAS-boetes.

Tegelijk worden de boetes gebruikt om al wie zich verzet tegen het bespa-ringsbeleid te criminaliseren en te ver-volgen. De afgelopen maanden was er een sterke toename van het aantal boe-

tes bij betogingen of zelfs voor het uit-delen van pamfletten op de openbare weg. De GAS-boetes zijn een aanslag op de vrije meningsuiting en op de ac-tievrijheid.

Er waren al eerste acties tegen het besparingsbeleid in Elsene en ook te-gen de GAS-boetes waren er acties in Brussel. We zullen met dit verzet door-gaan. We kunnen immers niet aanvaar-den dat de jongeren en werkenden in onze gemeenten worden gecriminali-seerd. We aanvaarden niet dat iedere vorm van contestatie de kop wordt in-gedrukt. We willen evenmin doorheen deze boetes of andere asociale maatre-gelen opdraaien voor hun crisis.

Er is nood aan een echt antwoord op de problemen: degelijke jobs, betaal-bare huisvesting, goede en toeganke-lijke openbare diensten,... Een sociaal beleid zou de echte verantwoordelijken voor de crisis aanpakken in plaats van de slachtoffers ervan.

Enkele maanden na de lancering van TegenGAS in Vlaanderen wordt ook in

Brussel een platform opgezet om collectief in verzet te gaan tegen de gemeentelijke administratieve sancties. Het platform brengt individuen en organisaties bijeen in de strijd tegen de criminalisering van jongeren en tegen het gebruik van GAS-boetes om iedere vorm van protest de kop in te drukken.

Het platform kwam tot stand nadat verschillende militanten een GAS-boe-te opliepen bij protestacties. Zo wer-den 145 betogers in oktober vorig jaar opgepakt tijdens een betoging die ge-richt was tegen een ‘banket van rijken’.

Er werden in juni vorig jaar ook anti-fascistische betogers opgepakt. Nu wil de regering de toepassing van de GAS-boetes verder uitbreiden en veralgeme-nen in heel het land. De GAS-boetes worden overigens ook gebruikt om de kas van de gemeenten te spekken. Een medewerker van minister Milquet er-kende dat het stelsel “een miljoen euro kost, maar drie keer zoveel kan bin-nen brengen.”

Het platform StopSAC wil zich niet beperken tot het juridische element van de discussie, ook al moet ook op dat vlak een antwoord geboden wor-den. Er werden ook acties opgezet, zo waren er op 18 februari een 200-tal ac-tievoerders en werd midden mei actie gevoerd aan de gemeenteraad. Tegelijk werd een juridische campagne opgezet,

er zijn inmiddels 31 dossiers van hoger beroep ingediend tegen GAS-boetes van elk 40 euro.

Momenteel omvat het platform een tiental organisaties waaronder ALS en LSP maar ook JOC (Franstalige te-genhanger van KAJ), ABVV-studenten, Comac,... Op 13 mei was er een inter-pellatie in de gemeenteraad en werd ’s avonds ook actie gevoerd. Na de exa-mens zal de campagne worden voort-gezet. We willen bij het begin van het nieuwe academiejaar een grote actie opzetten.

Om de juridische campagne mogelijk te maken, wordt financiële steun ge-zocht. Stort op rekeningnummer BE09 5230 8059 5557 van ‘StopSAC’ met ver-melding ‘steun boetefonds’.

debat: gent, een gaS(t)vrije stad?

in Elsene en elders: wij betalen hun gaS-boetes niet!

antwerpse gaS-waanzin: 308 boetes wegens het buitenzetten van huisvuil op een feestdag

Foto: Jean-Marie Versijp

Foto: Mediactivista

In de Kamercommissie Binnenlandse Zaken werd de uitbreiding van de GAS-boetes goedgekeurd door de meerder-heidspartijen aangevuld met N-VA. De meeste maatregelen werden ook door VB gesteund, maar de partij onthield zich. Enkel Groen stemde tegen. De GAS-boetes geven een quasi willekeu-rige macht aan de gemeenten om naar goeddunken boetes uit te delen om de kas te spekken of om zich een bepaald imago aan te meten. Kleine overlast zal er niet door verdwijnen. Om sluik-storten aan te pakken, zou gratis en

regelmatige huisvuilophaling en een drastische uitbreiding van publieke vuilbakken bijvoorbeeld veel efficiën-ter zijn. Om wildplassen tegen te gaan, is er nood aan openbare toiletten. In plaats van vuilbakken en toiletten krij-gen we nu meer GAS-boetes.

De boetes werden onder meer con-troversieel door uitspattingen zoals de GAS-boete voor jongeren die een broodje aten op een publieke plaats, fout op een bankje zaten of de 308 Antwerpenaren die een GAS-boete kre-gen omdat ze hun vuilniszak op woens-

dag 1 mei gewoontegetrouw buiten zet-ten zonder erbij te denken dat het een feestdag was en de zakken dus een dag later buiten moesten staan.

We hebben het dan nog niet over hoe de GAS-boetes worden gebruikt om bedelaars te verjagen – in Antwerpen werden vorig jaar gemiddeld drie GAS-boetes per dag gegeven aan bedelaars. Pak de armen aan zodat de armoede niet zichtbaar is, dat is het armoedebe-leid van de gevestigde partijen. In Gent vroeg de ‘progressieve’ burgemeester Termont overigens een nationaal be-delverbod omdat het effect van de GAS-boetes te beperkt was, veel bedelaars beschikken immers niet over een do-micilieadres...

De GAS-boetes worden gebruikt om-dat een normale vervolging met de mo-gelijkheid van wat onder dit systeem een ‘eerlijk proces’ wordt genoemd niet haalbaar was door het falen van

het gerechtelijk apparaat. De tekort-komingen in het gerechtelijk stelsel werden gebruikt om het recht op een eerlijk proces administratief af te schaf-fen. Waarom al die poespas als er ook gewoon direct een boete kan opgelegd worden? Als het dan nog eens het eigen falen op gerechtelijk vlak kan toedek-ken, is het helemaal goed. En wie ligt nu wakker van het recht op verdediging van wie een boete krijgt?

Met de GAS-boetes kan zowat iede-re vorm van afwijkend gedrag worden bestraft. Zo wordt het ook tegen beto-gingen gebruikt, in Brussel worden 145 mensen vervolgd met een GAS-boete omdat ze deelnamen aan een vreedza-me betoging. In Antwerpen kregen 80 betogers tegen genetisch gemanipu-leerd voedsel een GAS-boete. Als we dit aanvaarden, zal de werking

van de GAS-boetes steeds verder wor-den uitgebreid. Alles wordt overlast:

een radio in de auto die te luid staat, een baby die op een verkeerd ogenblik begint te huilen, kinderen die spelen, havelozen die moeten bedelen om te overleven,... Niets mag nog en de GAS-boetes zijn niet hoog genoeg om ze voor een goedkoper tarief te kunnen afko-pen (zoals frauderende diamanthande-laars dat kunnen).

De meerderheidspartijen en hun loy-ale bondgenoot van de N-VA willen willekeurige repressie vrije baan geven. Ze laten Big Brother overuren kloppen en bereiden zich voor om ook iedere vorm van contestatie van hun asociale beleid op repressieve wijze de kop in te drukken. Naarmate de achterliggende context van kapitalistische crisis alle autoriteit van de gevestigde instellin-gen ondermijnt, is er meer nood aan repressie. Wij zijn het niet eens met het opvoeren van de repressie en roepen op om tegengas te geven.

Terwijl een groot deel van de bevolking ofwel negatief staat ofwel vragen heeft bij de willekeurige repressiemaatregelen van de GAS-boetes (gemeentelijke administratieve sancties), was er in het

parlement amper tegenstand. Met de steun van oppositiepartij N-VA werd de minimumleeftijd voor zo’n boete verlaagd tot 14 jaar en werd de hoogte van de boetes verhoogd tot 350 euro (voor minderjarigen 175 euro). De stelselmatige uitbreiding van het stelsel van GAS-boetes zorgt voor een nooit geziene willekeur.

socialisme.beben je de dagelijkse strooM van desinforMatie in de traditionele Media beu? wil je ook een andere kant van het nieuws horen? neeM dan een abonneMent op dit blad en volg onze dagelijkse website socialisMe.be.

Strijd SolidAriteit SoCiAliSMe

maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 325 juni 2013

Steun dit maandblad: be48 0013 9075 9627 op naam van SocialiSt preSS