BDW - editie 1258

N° 1258 VAN 9 TOT 16 DECEMBER 2010 ¦ WEEK 49: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, FAX: 02-226.45.69, E-MAIL: [email protected]

Vicegouverneur is Franstalig

O p 1 oktober heeft de Brus-selse regering Jean Clément ad interim aangesteld als

gouverneur van het Brussels Ge-west. Dat nieuws was al bekend. Deze week is gebleken dat de Frans-talige sindsdien ook de functie van vicegouverneur waarneemt, als op-volger van Hugo Nys. Op 15 oktober is zijn ambt met zes weken verlengd. En vorige week is de functie op-nieuw verlengd met vier weken.De verlengingen leggen een bom onder het communautaire even-wicht in België. De vicegouverneur moet sinds 1963 waken over de toepassing van de taalwetten in de Brusselse gemeenten en OCMW’s. Hij maakt jaarlijks een taalrapport op en schorst benoemingen als de taalwet wordt overtreden. Het is ondenkbaar dat die functie door een

Franstalige wordt uitgevoerd. En toch is dat al meer dan twee maan-den het geval.De beslissing kreeg telkens het fi at van de Vlaamse excellenties in de Brusselse regering. Hoe is dat mo-gelijk? Uit indiscreties blijkt dat CD&V, Open VLD en Groen! het niet eens raken over de opvolging van de Hugo Nys. Minister van Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V) schuift haar kabinetschef, Jozef Ostyn, naar voren. Maar een poli-tiek akkoord hierover ligt moeilijk. Bovendien pleit Groen! ervoor om de gouverneurspost af te schaffen en de vicegouverneur te vervangen door een regeringscommissaris. Die beslissing hangt samen met de federale communautaire onder-handelingen en die verlopen, zoals bekend, heel moeizaam. Zolang

hierover geen duidelijkheid bestaat, wordt het mandaat van de Fransta-lige Clément telkens verlengd.Daarmee riskeren de belangen van de Vlamingen in het gedrang te ko-men. Clément heeft een MR-signa-tuur en zou ooit uit een Franstalig kabinet verwijderd zijn wegens te Franstalig.

Verfransing Hugo Nys, de voormalige vice-gouverneur, verdedigt de beslis-sing. “Ik heb een positief advies uitgebracht. Clément is tweetalig, hij woont in Brussel en hij kent de taalwetgeving. Hij was mijn kabinetschef. Voor een tijde-lijke aanstelling kan men moei-lijk iemand van buitenaf kiezen.”Ook minister Grouwels vindt geen graten in het regeringsbesluit: “Het is een tijdelijke oplossing.” Volgens Grouwels heeft Clément nog geen blijk gegeven van Franstalige re-fl exen. De benoeming van haar ei-gen kabinetschef tot vicegouverneur noemt ze voorbarig.

Wie de situatie niet kan appreciëren, is Walter Vandenbossche (CD&V), ondervoorzitter van het Brussels parlement. Hij begrijpt niet dat zijn partij zo lichtzinnig omspringt met de taalwet. “Hoe kan ik nu bij een

Franstalige een klacht indienen over de benoemingspolitiek van de Brus-selse gemeenten?”Vandenbossche ziet duidelijk stra-tegieën bij de Brusselse burgemees-ters die leiden tot een verfransing van de gemeentebesturen. Zo ma-ken ze volgens Vandenbossche misbruik van een KB uit 1964 door Nederlandstalige ambtenaren niet tijdelijk, maar ad vitam aeternam te vervangen door Franstalige. Daar-naast wordt het recentere KB-Van-

BRUSSEL – Het toezicht op de taalwet in Brussel is sinds 1 oktober in handen van een Franstalige. Dat legt een bom onder het communautaire evenwicht in dit land.

Politiek > Vlaamse Brusselaars raken het niet eens over opvolging Hugo Nys

ARMWOEDE TROEF IN DE KVS MET GUY DERMULEn ook: Els Somers, Stacey Kent en Gregg Araki.

AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

ADVERTENTIE

Ga snel naar pagina

28 en 29

DB1

1/65

0555

K0

09 1210

BRUSSEL – Voor de tweede keer zette Handicap International de deuren van het mooie Beursgebouw open voor het dansevenement Solidanza (www.solidanza.be), ‘dansen voor iedereen’.DANSEN VOOR IEDEREEN © DIETER TELEMANS

ackere (strenge taaleisen voor per-soneel met gezag, minder strenge taaleisen voor personeel zonder ge-zag) door de Brusselse burgemees-ters geboycot.Vandenbossche heeft aan premier Yves Leterme (CD&V) gevraagd om het Brusselse regeringsbesluit op de federale agenda te plaatsen. Daar-naast vraagt hij aan Vlaams minis-ter-president Kris Peeters (CD&V) om het VGC-college onder voogdij te plaatsen, “want de drie excellenties (Vanraes, Grouwels en De Lille, SVG) zijn blijkbaar niet te vertrouwen.” Hij zal ook weigeren de Brusselse begroting goed te keuren.

Steven Van Garsse

“Dit is een tijdelijke oplossing”

BDW 1258 PAGINA 2 - DONDERDAG 9 DECEMBER 2010

Zaterdag 4 december. Een nieuwe sneeuwbui trekt ’s middags over het land. Ook de Nieuwstraat krijgt haar deel.

© BART DEWAELE

DE WEEK IN BEELD DOOR BART DEWAELE

PS maakt grote ‘asielbocht’

Uitgelicht > OCMW-voorzitter Yvan Mayeur spreekt duidelijke taal

De steeds terugkerende beelden van haveloze mensen die door de ijskou-de straten van de hoofdstad dolen, hebben niet alleen bij doodgewone mensen emotionele reacties opge-wekt. Bij de PS, tot nader order de grootste Franstalige partij van het land, heeft de opvangcrisis ook voor een grondig gewijzigde houding te-genover asiel en migratie gezorgd.Het was voorzitter Elio Di Rupo zelf die vorige week woensdag in De Standaard de voorzet gaf: “We moeten de filières uitschakelen en werk maken van snellere procedu-res. Als asielzoekers een negatief advies krijgen, dan moeten we hen terugsturen naar hun landen van herkomst.” En: “Het grote probleem

is de permanente instroom. We hebben regels nodig om die terug te dringen.”De punten die Di Rupo hier naar voren schuift, waren tot nog toe taboe. Was het niet onder druk van PS (en CDH) dat premier Herman Van Rompuy destijds zijn regering herschikte en Annemie Turtelboom (Open VLD) – de enige die in die tijd van daadkracht getuigde – het asiel-dossier ontnam, om het twee Frans-talige staatssecretarissen, Philippe Courard (PS) en Melchior Wathelet (CDH), in handen te geven?

Niet uit de luchtDat ook Yvan Mayeur nu onver-bloemd zegt dat België “geen asiel-

en migratiebeleid die naam waar-dig” heeft, is opmerkelijk, maar het komt niet helemaal uit de lucht vallen.Enerzijds is de uitspraak opmer-kelijk, omdat de PS toch al meer dan twee decennia federaal aan de macht is – en dus medeverantwoor-delijk voor het gebrekkige asiel- en migratiebeleid. En tegelijk komt ze niet uit de lucht vallen, omdat er ook bij de achterban van de PS men-sen zijn die zich vragen stellen, en niemand kan ontkennen dat Brus-sel (en in tweede orde Antwerpen) de volle laag krijgt.Toch vond Philippe Moureaux het bij zijn afscheid als Brussels PS-voorzitter twee weken geleden nog nodig om de Vlamingen hooghar-tig met de vinger te wijzen: “Veel Vlaamse politieke leiders hebben geen benul van de problemen waar-mee wij kampen, zij kennen ons so-ciaal weefsel niet.” Er mag dan een grond van waarheid in die woorden schuilen, toch klinken ze hol voor

iemand als Moureaux, een man die decennialang zwaar gewogen heeft

op het federale en het Brusselse ni-veau.De ‘bocht’ van Di Rupo en Mayeur betekent nog niet dat de PS mea culpa slaat over vroegere keuzes.

‘GEEN TRAM IN DE WETSTRAAT’

BRUSSEL – Een tram in de Wet-straat? Dat was maar een grap.

“Maar er kómt helemaal geen tram in de Wetstraat!” riep Marie-Laure Roggemans, Euro-pawijk-experte van het Brussels Gewest, uit tijdens Les midis de l’urbanisme van de denktank Arau. Daar ging het over het vastgoedbeleid van de Europese Commissie. Die wil gaan bijbou-wen in de Wetstraat. De Com-missie heeft 70.000 vierkante meter kantoor tegen 2013 nodig, en nog eens 330.000 op de mid-dellange termijn. Een flink deel daarvan moet in de Wetstraat komen.Samen met het Brussels Gewest werd een wedstrijd uitgeschre-ven voor de herinrichting van de buurt rond de drukke stads-boulevard, die een ecowijk moet worden. Winnaar Christian de Portzamparc schrapte enkele rijvakken van de Wetstraat en tekende een tramlijn in het mid-den. Meteen was duidelijk dat er resoluut voor een ander soort mobiliteit wordt gekozen.Dat tramplan is volledig uit de lucht gegrepen, blijkt nu. Het staat haaks op het mobiliteits-plan Iris 2. Bovendien is het al-leen uitvoerbaar als de Wetstraat een tweede keer ondertunneld wordt (er rijdt al een metro). En dat is financieel onhaalbaar.De tram zou er ook kunnen ko-men als heel Brussel radicaal minder auto’s binnenlaat, bij-voorbeeld door een stadstol. Quod non. Exit dus de tramlijn.Vraag blijft hoe het mobiliteits-probleem dan wél wordt opge-lost. De Europese wijk krijgt meer kantoren en woningen. Dat is de vurige wens van Brussel en Europa. Er komen misschien wel hoge torens. De metro- en auto-capaciteit in de Europese wijk zit nu al aan haar limiet.De Europese Commissie, zo bleek tijdens het debat, is niet direct van plan om massaal par-keerplaatsen te gaan schrappen. Ook niet in de nieuwe gebouwen. “We houden ons aan de wettelij-ke normen,” antwoordde de ver-tegenwoordiger van de EC. Hij zei er ook bij dat heel wat EU-ambte-naren al van de auto op het open-baar vervoer zijn overgestapt. Er wordt meer gefietst, en de EU-ambtenaren wonen dichter bij het werk dan de meeste Belgen.Maar of dit alles volstaat om de mobiliteitsknoop in de Wetstraat te ontwarren bij een verdubbe-ling van het aantal kantoren, is zeer de vraag. Beliris bereidt nu een mobiliteitsstudie voor over de Wetstraat. Dat is vast een harde dobber. Over enkele weken weten we meer.� SVG

OPMERKELIJK

Yvan Mayeur: “De grote

instroom is een probleem. Daarom zijn we bereid om over een strengere, maar humane terugkeer te praten”

© C

HR

ISTIA

N D

E PO

RTZ

AM

PA

RC

BRUSSEL – Eerst was er PS-voorzitter Elio Di Rupo, toen Brussels OCMW-voorzitter en volksvertegen-woordiger Yvan Mayeur (PS), die zei: “Ons land heeft geen asiel- en migratiebeleid die naam waardig.” Nu nog CDH-voorzitster Joëlle Milquet over de streep trekken.

BDW 1258 PAGINA 3 - DONDERDAG 9 DECEMBER 2010 WEEKOVERZICHTWOENSDAG�1�DECEMBERASIELZOEKERS�DAGVAARDEN. Een groep van ongeveer 250 asielzoekers die in kraakpanden in Schaarbeek en Laken verblijven, dagvaardt de federale overheid. De asielzoekers vinden dat die de verwarmingskosten van de kraakpanden op zich moet nemen. Con-creet gaat het over een eerste bedrag van 2.000 euro.

EXTRA�BRANDWEERLuI. Brussels staatssecretaris voor Brand-bestrijding Christos Doulkeridis (Ecolo) zegt dat er 59 nieuwe brand-weerlui worden aangeworven bij de Brusselse brandweer. Volgens de christelijke vakbond ACV is dat goed, maar lost het de taalproblemen bij de brandweer niet op.

DONDERDAG�2�DECEMBERDuuR�BEVALLEN. Bevallen en overnachten in een eenpersoons-kamer kost in Brussel gemiddeld 2.000 euro, becijfert de Christelijke Mutualiteit (CM). In Vlaanderen en Wallonië is dat respectievelijk 1.000 euro en 1.500 euro. Brusselse ziekenhuizen zijn bij de duurste in België omdat de kamersupplementen en honoraria er hoog zijn.

VRIJDAG�3�DECEMBERVERDAChTEN�VOORLOpIG�VRIJ. Twee mensen die ervan verdacht worden deel uit te maken van een terreurnetwerk, worden door de raadkamer vrijgelaten op basis van vormfouten in hun aan-houdingsbevel. Het parket gaat in beroep, waardoor ze opgesloten blijven. Ze werden vorige week aangehouden op verdenking van het ronselen van jongeren voor trainingskampen in Irak en Afghanistan.

MINDER�NEDERLANDS�IN�h-V. Volgens Kind & Gezin spreken peuters in de regio Halle-Vilvoorde steeds minder Nederlands. In 2009 had 52,1 procent van de peuters Nederlands als thuistaal; in 2008 was dat nog 56,6. De cijfers wijzen volgens K&G niet op ver-fransing, maar op internationalisering van Halle-Vilvoorde.

VGC-BEGROTING�GOEDGEKEuRD. De Raad van de VGC keurt een begroting van 190 miljoen euro voor 2011 goed. Voor de gewone begroting gaat het om 145 miljoen euro. Begin 2011 wordt het inves-teringsplan voor de rest van de legislatuur opgesteld. Voor het tiende jaar op rij stelt de VGC een begroting in evenwicht op. Oppositiepar-tijen N-VA en SP.A onthouden zich, Vlaams Belang stemt tegen.

ZATERDAG�4�DECEMBERpROTEST�TEGEN�KAGAME. Vierhonderd mensen betogen aan de Rwandese ambassade in Brussel tegen het bezoek van staatshoofd Paul Kagame aan België. Volgens de demonstranten, Rwandese en Congolese Belgen, moet Kagame aangehouden worden voor zware inbreuken op het humanitair recht in Oost-Congo en Rwanda.

AGENT�ZWAARGEWOND. Op het Sint-Joostplein in Sint-Joost-ten-Node loopt een agent een hersenschudding op bij een interventie. De agent wil tussenbeide komen in een ernstig handgemeen, maar krijgt een vuistslag en enkele rake trappen. De dader is onder invloed van geestverruimende middelen.

ZONDAG�5�DECEMBERMAyEuR:�‘ASIELBELEID�fAALT.’ Brussels OCMW-voorzitter

Yvan Mayeur zegt in De zevende dag op Eén dat het Belgische asielbeleid gefaald heeft. Volgens de PS’er is zijn partij bereid te praten over strengere uitwijzing en snellere proce-dures. Dat is opmerkelijk.

MAANDAG�6�DECEMBER�WERKLOOS�EN�CRIMINEEL. Volgens menswetenschappers van de universiteiten van Gent en Leuven wordt de criminaliteit in een gemeente niet bepaald door het aantal vreemdelingen, maar door de werkloosheidsgraad. Dat staat in De Standaard. In Brussel zou de criminaliteit ‘meevallen’, ondanks de hoge werkloosheid.

SChOOL�VAN�LuKAKu�WINT.�De Ha! van Humo gaat naar het Woestijnvis-programma De school van Lukaku (op Eén). De reeks draait om de jongeren uit het Sint-Guido-Instituut in Anderlecht.

DINSDAG�7�DECEMBERChINESE�BANK.�De Bank of China opent een filiaal in de hoofd-stad. De derde grootste Chinese bank wil in België vooral Chinese investeerders en klanten wegwijs maken, maar houdt de deur open voor Belgische ondernemers die in China willen investeren.

� Samengesteld�door�Christophe�Degreef

MEER NIEUWS DE HELE WEEK

ROND OP

Het begrip ‘noodopvang’ krijgt ook deze winter weer een heel concrete invulling.

Mayeur geeft toe dat zijn partij tot drie jaar geleden niet te vinden was voor een strenger terugkeerbeleid, maar, zo houdt hij vol: “Toen had-den we de aantallen onder controle; we konden de opvang aan. Op dit moment is de grote instroom wel een probleem. Daarom zijn we be-reid om over een strengere, maar humane terugkeer te praten.”Toen BDW in augustus 2009 Yvan Mayeur voor de voeten wierp dat een tweede regularisatie een aan-zuigeffect zou hebben, antwoordde hij: “Ik ben overtuigd van het tegen-overgestelde. Omdat er geen regels

zijn, komen de mensen hierheen. Ze denken: ‘Op een dag moet er een beslissing vallen’ en ze hopen dat die beslissing in hun voordeel is.”Toen al had Mayeur een niet al te hoge pet op van het regeringsbeleid inzake asiel en migratie. In hetzelf-de interview met BDW (anderhalf jaar geleden) zei hij al: “Een stevig rechts discours is te verkiezen bo-ven het non-beleid dat nu gevoerd wordt.”Dat Yvan Mayeur, die tot de ‘Mou-reaux-gezinde’ vleugel van de PS behoort, met deze forse uitspra-

ken uitpakt, is niet zonder belang. Mayeur kent als OCMW-voorzitter van de Stad Brussel het terrein zeer goed. Hij is ook voorzitter van Samu Social, de organisatie die instaat voor de noodopvang van daklozen. En ook niet onbelangrijk is dat de jonge garde zich in Brussel opmaakt voor de opvolging van Moureaux.Laat de discussie over asiel en mi-gratie niet stilvallen als de dooi in-treedt. En laat het Brussels parle-ment eindelijk ook eens een grondig debat wijden aan een stad die in snel tempo wijzigt.� Danny�Vileyn

Jongeren moeten seksualiteit onder elkaar ontdekken, volwassenen moeten zich daar niet mee bemoeien.”

De Brusselse cineast Joachim Lafosse praat in De Standaard voor het eerst openlijk over het autobiografische karakter van Élève libre, zijn film over pedofilie.

We hadden verwacht dat in het Brussels Gewest de criminaliteit hoger zou liggen.”

Volgens politicoloog Marc Hooghe (K.U.Leuven) liggen vooral socio-economische factoren aan de bron van criminaliteit (in De Standaard).

BRUSSEL – Bij de Brusselse kleine en middelgrote on-dernemingen (kmo’s), bedrijven met minder dan vijftig werknemers, werken 58% Brusselaars. Bij heel kleine ondernemingen, met minder dan vijf werknemers, stijgt

58%HETGETAL

© IVAN PUT

“

“dat tot 68%; voor bedrijven met meer dan vijftig werk-nemers is dat 38%. Dat blijkt uit een studie van Unizo, de Unie van Zelfstandige Ondernemers.Een conclusie, die aansluit bij het voorgaande: hoe klei-ner het bedrijf, hoe meer het geneigd is lokaal te rekru-teren. “Dat geldt voor alle profielen, maar nog meer voor laaggeschoolden,” zegt Anton Van Assche, adviseur bij de Unizo-studiedienst.� SVdb


Cultuur > Gerard Alsteens vijftig jaar beeldend columnist

‘Tekenen moet je leren’BRUSSEL/ALSEMBERG – Tekenaar Gerard Alsteens is zeventig, en dat wordt gevierd met een overzichts-tentoonstelling in het Vlaams parlement. Wij gingen hem opzoeken in Alsemberg. Een gesprek over het station van Schaarbeek, de N-VA en de veelzijdige kunstenaar.

D e jaren zestig, de jaren ze-ventig, tachtig, negentig én tweeduizend. Gerard Al-

steens maakte ze allemaal mee. Op de eerste rij. Zowel de binnen- als de buitenlandse politiek volgt hij al vijftig jaar lang op zijn eigen scherp-zinnige manier. Als editorialist, maar dan één met potlood en te-kenpapier. Hij maakt geen cartoons, maar kunstwerkjes met een krach-tige boodschap in een plejade aan technieken. Het maakt de tekenin-gen van GAL uniek in het Belgische medialandschap.Alsteens is ook al veertig jaar een Vlaamse Brusselaar, en daar wilden we het eerst over hebben.“Ik woonde aanvankelijk in een huis aan het meer van Genval in Overijse, gebouwd door Renaat Braem, maar toen het uit was met mijn lief, ben ik naar Brussel verhuisd, de vrijheid tegemoet. Ik ben eerst naast Sint-Lukas gaan wonen, waar ik lesgaf. In een huis niet ver van het station van Schaarbeek hebben we wat la-ter de redactie van het tijdschrift De Nieuwe ondergebracht. In dat huis woon ik nog altijd.”“Het was vroeger een buurt waar veel mensen van de VRT passeer-den. Schaarbeek was hét station om op de Reyerslaan te geraken. Maar toen heeft toenmalig minister van Verkeer Herman De Croo het uit het Intercity-aanbod geschrapt. Dat heeft het station doodgemaakt.”

U hebt Schaarbeek meegemaakt onder bur gemeester Nols. “Ik voelde me een witte neger,” schrijft u over die periode. Gerard Alsteens: “Van de bin-nenkant van het gemeentehuis heb ik als eerste de plek gezien waar de gevangenen worden opgesloten. We waren buiten aan het manifesteren naar aanleiding van de Loketten-kwestie, samen met mijn schoon-zus Brigitte Raskin. (Roger Nols had een apart loket voor de Vlamingen ingericht. Dat deed aan de Zuid-Afri-kaanse Apartheid denken, red.) Er werd gechargeerd met paarden en we werden opgepakt. Als gewillige schapen gingen we mee. Een kapi-

Maar een nationalist bent u nooit geworden?Alsteens: “Een nationalisme dat tegen onrecht strijdt, daar kan ik nog in komen. Ik heb er in mijn beginperiode ook tekeningen over gemaakt. Maar een rijke regio als Vlaanderen die nog rijker wil wor-den? Dat gaat mijn petje te boven. De RTBf vergeleek onlangs de N-VA met de Lega Nord in Italië. Aan Vlaamse kant zorgde dat voor ver-ontwaardiging. Ten onrechte, de vergelijking is legitiem. Zelfs een sociaal voelend politica als Nelly Maes, of ook Bert Anciaux, zijn nog gaan supporteren voor de Lega Nord. Wij van het noorden zijn een rijke regio en die zuiderlingen wil-len ons geld. De vergelijking is mis-schien wat naïef, maar ze klopt wél. Als Bart De Wever het heeft over de Walen, dan lijkt hij het over Unter-menschen te hebben.”

Ziet u het nog goed komen met België?Alsteens: “Ik weet het niet. Wat mij

Mogen we u links noemen?Alsteens: “Dat mag zeker. Progres-sief in ieder geval.”

We vragen dat omdat links in Europa vandaag benarde tijden meemaakt.Alsteens: “Links heeft kansen la-ten liggen. De sociaaldemocratie is een deel van de arbeidersklasse kwijtgespeeld aan extreem rechts, aan het populisme. En wie zich heeft opgewerkt en is gaan stude-ren, hangt ook aan de lippen van de charismatische leiders. Een beetje zoals in het interbellum.”“Ik ben een beetje pessimistisch. Laten we hopen dat het om een slin-gerbeweging gaat. Mensen zullen hopelijk inzien dat van figuren als De Wever niet alle heil te verwach-ten is. Hij staat voor een neoliberaal model. Op een bepaald moment zal dat wie werkt, zuur opbreken.”

Hebt u er ooit aan gedacht Brussel te verlaten?Alsteens: “Neen. Het is de enige stad waar ik wil wonen. Brussel is een soort laboratorium. Migratie zal blijven bestaan. De stad waar ik woon, is in die zin een toetssteen voor de realiteit van de toekomst. Dat is ook wat ik mijn kinderen heb willen meegeven. Zij wonen ook alle drie in Brussel.”

Uw collega Erik Meynen van Het Laatste Nieuws zei een tijdje geleden dat hij elke dag naar de redactie belde om zicht te krijgen op de allerlaatste politieke actualiteit. Dat kunnen we ons van u moeilijk voorstellen.Alsteens: “Er zijn verschillen. Mijn tekeningen zijn erg visueel. Ik heb altijd geprobeerd om er zo weinig mogelijk woorden in te stoppen. En dan is het moeilijk om de hulp van anderen in te roepen. Ik hoef ook niet dagelijks een cartoon te verzin-nen.”“Maar waar mijn inspiratie vandaan komt? Op zaterdag als ik wat kranten gelezen heb en sta te koken, komen de ideeën. Ik werk ze dan zondag uit. Ik moet op zoek naar een onder-werp met een bepaalde spankracht, dat op woensdag, wanneer het in Knack verschijnt, nog even actueel is. Aan de waan van de dag heb ik niets.”

Met tekeningen zonder tekst had u makkelijk internationaal

Gerard Alsteens werd in 1940 in Oudergem geboren en groeide op in Overijse, waar zijn ouders serrist waren. Hij zag er hoe de taalgrens in 1963 de gemeente in twee sneed.Hij volgde schilderkunst en grafiek aan het Sint-Lukasinstituut in Schaarbeek.Eind jaren 1960 publiceerde hij tekeningen in De Nieuwe en later in De Zwijger onder de pseudoniem GAL.Sinds 1983 tekent hij wekelijks voor Knack een prent die naar de actualiteit verwijst. In 1994 kreeg hij de Arkprijs van het Vrije Woord.

tein herkende mij. Hij vroeg: ‘Wat doet gij hier? Gij zijt GAL! Gij hebt toch een journalistenkaart.’ En toen liet hij me vrij (lacht).”

Voelde u de communautaire spanningen ook op straat?Alsteens: “Eigenlijk niet. Het was vooral een politieke zaak. Toch maakte ik me er in het begin druk om bij De Nieuwe. Dat had te ma-ken met een incident. Mijn moeder ging in de Bon Marché winkelen en sprak Nederlands, maar ze werd uitgescholden: ‘Keer terug naar uw dorp.’ Dat was een schok. De ironie is dat de Franstaligen vandaag in die Vlaamse dorpen zijn komen wonen. Aan hen zou ik nu zeggen: ‘Keer te-rug naar de stad.’”

verwondert, is de berichtgeving in De Standaard, toch de meest geloof-waardige krant van vandaag. Na de overstromingen liet de krant alleen de kaart van Vlaanderen zien, hoe-wel het water toch van boven naar beneden stroomt. Diezelfde krant toont vandaag de verstedelijking in ons land, de bebouwing – maar al-leen in Vlaanderen. Het zou prachtig zijn om de confrontatie te zien met het groen van Wallonië. Maar neen. De krant laat de driehoek België niet meer zien. Wel een worstvormig Vlaanderen. (Ziet al een tekening op-doemen, red.) Het lijkt wel de worst waar Bart De Wever zijn tanden in wil zetten.”

Voelt u zich nog Belg?Alsteens: “Ik loop achter geen en-kele vlag. En toch. Ik voel me meer in mijn schik in een land waar ver-schillende talen worden gespro-ken. Vraag is ook wat een rechts Vlaanderen van plan is met het cultuur beleid. Zal het Nederlandse voorbeeld gevolgd worden? Er zijn Vlamingen die cultuurminnend zijn, én voor de N-VA hebben ge-stemd. Vanuit een revanchisme ten aanzien van de Franstaligen. Ze hebben misschien niet goed door welke weg cultureel Vlaanderen zal moeten inslaan.”Brussel na Vanden Boeynants volgens GAL.

50 jaar GAL, 70 jaar Alsteens

© G

AL

EUROPA, ELKE DAG OPNIEUW: DEBAT IN FLAGEY

BRUSSEL – ‘De culturele dimensie van het Europese burgerschap’ is het onderwerp van een gespreks-avond met drie vooraanstaande intellectuelen: Philippe Van Parijs, hoogleraar economie en filosofie aan de UCL en lid van de Pavia-groep, Paul Scheffer, Nederlands hoogleraar en publicist (Het multi-culturele drama, Het land van aan-

komst), en Luuk van Middelaar, fi-losoof, auteur van De passage naar Europa, geschiedenis van een begin en lid van het kabinet van Europees president Herman Van Rompuy. De avond is de eerste in de reeks ‘Goe-de buren’. Op vrijdag 10 december om 20.15 uur in Flagey, Heilig-Kruisplein, 1050 Elsene. Kaartjes kosten 10 euro. DV


ADVERTENTIE

kunnen doorbreken. Maar misschien zijn uw tekeningen te Belgisch...?Alsteens: “Ik heb wel getekend voor Vrij Nederland en Le Nouvel Ob-servateur. Vergeet niet dat er in het begin van mijn carrière en een stuk daarna nog geen internet was. Een tekenaar die internationaal wilde gaan, moest ook daar gaan wónen. Ik heb ervoor gekozen om mijn kin-deren te zien opgroeien. En daar heb ik geen spijt van.”

Techniek is van groot belang in uw tekeningen. Andere tekenaars doen het met enkele losse pennentrekken...Alsteens: “Zaza (De Standaard-huiscartoonist, red.) zegt: tekenen moet je niet leren, je kunt dat zo. Dat vind ik kort door de bocht. Neem nu Picasso. Die man had kunstacade-mie gevolgd, kon erg goed schilde-ren en kon heel veel technieken aan.

Men heeft me weleens verweten dat ik geen herkenbare stijl heb. Benoît van Innis bijvoorbeeld vond dat ik te veel stijlen aankon. Herkenbaarheid is noodzakelijk om bekend te zijn, is de redenering. Ook Jan De Cock, een oud-leerling van mij, is die mening toegedaan. Mij stoort het niet. Ik beleef juist heel veel plezier aan het gebruik van die verschillende stijlen en technieken.”

Wilt u mensen aan het lachen brengen?Alsteens: “Er moet toch iemand se-rieus blijven, niet? Als het beeldend gevat kan zijn, een dessin d’esprit, waar je misschien even over moet nadenken, dan is dat op een andere manier geestig. Mijn tekeningen zijn geen dijenkletsers. Het zijn ook te-keningen waar verontwaardiging in zit. Omdat er iets aan de hand is met de maatschappij, omdat die door po-litici in een verkeerde richting wordt

gestuurd. Dan wil ik mijn mening ventileren via mijn tekeningen. Ik ben dan eerder een columnist met beelden.”

Tot slot: komt er een Gerard Alsteens straat in Schaarbeek? Dat gerucht doet hardnekkig de ronde.Alsteens: “Ik heb al een Galzaal, geen balzaal, in de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie. Ik ben ook ereburger in Schaarbeek. Maar een straat? Neen, daar heb ik niets van gehoord. En als het klopt: een steegje misschien...?”

Steven Van Garsse en Christophe Degreef

GAL: een halve eeuw op het scherp van de snee, nog tot en met 21 december in de Lokettenzaal van het Vlaams Parlement. Meer op www.vlaamsparlement.be

Gerard Alsteens (70) woont in Schaarbeek, maar verblijft in Alsemberg zolang zijn huis verbouwd wordt. “Aan de Franstaligen die Brussel verruild hebben voor de Rand, zeg ik: keer terug naar uw stad.”

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E

ARTSEN EN POLITICI DEBATTEREN OVER EUTHANASIE

BRUSSEL – Gaat de Belgische euthanasiewet ver genoeg of net niet? Dat is de centrale vraag op het debat van het LevensEinde InformatieForum (Leif) dat art-sen, filosofen en politici vrijdag in de KVS voeren.

De Belgische euthanasiewet biedt al sinds haar goedkeuring in 2002 stof tot discussie. Heel wat critici vinden dat de wet niet ver genoeg gaat en dat ze uitgebreid moet worden. “Nu vallen heel wat pa-tiënten uit de boot,” zegt Wim Distelmans, professor in de pal-liatieve geneeskunde. “Zo kan een minderjarige niet over zijn of haar lot beslissen, en ook demen-terenden die hun wil niet kenbaar kunnen maken, kunnen geen euthanasie aanvragen.”

Op politiek vlak zijn de meningen verdeeld. SP.A, Groen en Open VLD zijn voorstander van een uitbreiding van de wet. Het is op het debat vooral uitkijken naar de mening van Siegfried Bracke, die voor N-VA het woord zal voeren. Als overtuigd vrijzinnige toonde hij zich altijd voorstander. Het is afwachten of hij ook als politicus kleur bekent.De avond wordt ingeleid met een korte film, geregisseerd door Manu Riche, die euthanasie en de manieren om ermee om te gaan, met heel concrete gevallen illus-treert. BS

Film- en debatavond van Leif, 10 december om 20 uur in de KVS Bol (www.kvs.be); gratis

HET ROEMLOZE EINDE VAN DE ERFGOEDPETITIE

BRUSSEL – Tot voor kort was het simpel. Werd een gebouw met de sloop bedreigd, dan volstonden 150 handtekeningen om het ge-bouw minstens twee jaar van de sloop te redden. Dat feest is over.

Twee jaar, dat was de tijd die de Koninklijke Commissie voor Mo-numenten en Landschappen dan kreeg om het gebouw op zijn pa-trimoniale merites te beoordelen. Sinds begin dit jaar kan de Brus-selse regering helemaal zelf beslis-sen om de bescherming op te star-ten. Ze kan dus ook beslissen om, als daar economische redenen voor zijn, een erfgoedpetitie naast zich neer te leggen. Het Grondwettelijk

Hof heeft zich zopas akkoord ver-klaard met die wetswijziging.Dat is slecht nieuws voor vereni-gingen als Pétitions-Patrimoine, Bral en Arau. De erfgoedpetitie verliest haar dwingende karakter. Er zijn wel nog zes dossiers, da-terend van vóór de wetswijziging, waarmee de Brusselse regering niets heeft gedaan. Het gaat onder meer om het station van Vorst-Zuid, Neptunium in Schaarbeek, de Citroën-garage aan Sainctelette en het station van Etterbeek. Het is uitkijken wat de regering hiermee aanvangt.Pétitions-Patrimoine zal intussen blijven ijveren voor het behoud van waardevol erfgoed. SVG


I n 2006 schreef toenmalig minister van Openbare Werken Pascal Smet (SP.A) een ontwerp

wedstrijd uit voor de heraanleg van het Rogierplein. Die wedstrijd werd gewonnen door Xaveer De Geyter Architecten, die op de proppen kwamen met een iconisch plan. Er zou op het Rogierplein een luifel komen, nodig om een aftands plein om te vormen in een bruisende ontmoetingsplaats voor stedelingen en pendelaars. Maar later sloeg de schrik toe: het gerucht begon de ronde te doen dat Smets opvolger Grouwels om budgettaire redenen de luifel geschrapt had en dat de ambitieuze plannen van XDGA nogal ‘ingekort’ zouden zijn. Dat is niet gebeurd. Er komt een luifel, en het gerucht van het tegengestelde was ook al weer een tijdje van de baan. Maar: eerst zien, dan geloven.

De woordvoerder van minister Grouwels bevestigt dat de plannen van XDGA overeind blijven. “Oorspronkelijk kostte de uitvoering van het ontwerp 39 miljoen euro, maar

we hebben tien miljoen euro kunnen besparen door andere, meer

gestandaardiseerde materialen te kiezen voor de heraanleg van gevel tot gevel van het plein. Ook voor de luifel worden er goedkopere materialen gebruikt, maar vergis u niet, dat betekent niet dat de kwaliteit erop achteruit zou gaan.” Eerder had ook het architectenbureau bevestigd dat de luifel goedkoper, maar niet minder werd.

TerrasjesOnder de grote luifel – met een diameter van meer dan zestig meter – komt een patio, die de toegang zal vormen tot het metro en tramstation en de ondergrondse winkels. Ook het metrostation zelf wordt vernieuwd, zij het gedeeltelijk. De centrale gang wordt aangepakt, net als de lokettenzaal. Ook komen er, weliswaar in het kader van een ander actieplan, toegangspoortjes.

BRUSSEL – Het wordt een tikkeltje light, maar volgens Brussels minister van Openbare Werken Brigitte Grouwels (CD&V) wel mooi. “We hebben bespaard op de luifel en op de materiaalkeuze, maar het resultaat is en blijft bevredigend.” Medio 2013 moet de Brusselaar kunnen genieten van een vernieuwd Rogierplein.

Op de Kleine Ring worden de rijstroken heringedeeld ten voordele van fietsers en voetgangers op de strip.

© XD

GA

Mobiliteit > Rogierplein is gerenoveerd tegen 2013

Zestig meter luifelplezier“Het plein zelf zal modern ogen, en naast de overkoepelende luifel zal er tussen de Ginestestraat over het Rogierplein tot aan de Albert IIlaan een ‘strip’ komen waar voetgangers en fietsers afzonderlijk op kunnen stappen en rijden. De strip is een rijstrook van de Kleine Ring, wat wil zeggen dat de voetpaden ook breder zullen kunnen worden. Er komt dus meer plaats voor terrasjes.” Naast

een strip komen er op de Kleine Ring ook busbanen.

Zeven jaarOp dit moment zitten de werkzaamheden aan het plein in de beginfase. In januari zal er aan de patio gewerkt worden, tot halfweg 2011. In januari werkt men ook simultaan aan het metrostation (tot midden 2012). Vanaf de tweede helft van 2011 werkt men aan de luifel, om te eindigen met het werk aan het plein zelf, vanaf januari 2012 tot midden 2013. Tijdens de werkzaamheden worden er in het metrostation en op het plein informatiepanelen gezet.Een punt van kritiek is dat men uiteindelijk wel zeven jaar bezig zal zijn geweest aan de heraanleg van het plein. Zeven jaar, twee ministers. De stedenbouwkundige vergunning ligt al sinds de lente van 2007 klaar. En met de heraanleg van de centrale lanen zou men ook al veel opschieten. Maar dat hangt natuurlijk van de Stad Brussel af. �� Christophe�Degreef

Het nieuwe Rogierplein, van de Adolphe Maxlaan af gezien.

© XD

GA

“We hebben tienmiljoen euro kunnen besparen door andere, meer gestandaardiseer-de materialen te kiezen”

ADVERTENTIEBDW 1258 PAGINA 7 - DONDERDAG 9 DECEMBER 2010

P-PRAAT

CHIEN ÉCRASÉ

Alain Destexhe, Brussels parlementslid voor MR, gaat zich naar eigen zeggen misschien kandidaat stellen voor de voorzittersverkiezing van zijn partij. Op 13 februari kiezen de Franstalige blauwen de opvolger van Didier Reynders, die naast voorzitter ook minister van Financiën voor het leven is. “De voorzittersverkiezingen mogen geen door de partijtop inderhaast geregeld proces worden,” zegt Destexhe in De Standaard, daarmee doelend op een zekere Charles Michel, die nu al misschien de verkiezing heeft gewonnen.

Het WK voetbal komt in 2018 niet naar België en Nederland, en dus is het tijd om terug te keren naar een bijzonder hangend thema te Brussel: SchaarbeekVorming. De deal was dat Brussel een nieuw nationaal voetbalstadion op de Heizel zou bouwen als we het WK konden binnenhalen, en dat er voor SchaarbeekVorming gekozen zou worden als dat niet zo was. “Er lijkt zich een consensus af te tekenen rond SchaarbeekVorming,” bevestigt Brussels burgemeester Freddy Thielemans (PS). “SchaarbeekVorming is het meest voor de hand liggend, maar omdat er geen strakke timing is, kan de discussie opnieuw oplaaien,” zeggen ze op het kabinet van Charles Picqué, ministerpresident van dezelfde partij, maar van een ander Brussel.

Laten we Brussels minister van Begroting JeanLuc Vanraes echter niet vergeten. Hij wil een nieuw voetbalstadion op Parking C, die asfaltstrook Grimbergen die langs de verkeerde kant van de Ring ligt.

Maar vooral: laten we een oude vraag nieuw leven inblazen. SchaarbeekVorming is groot, heel groot. Maar er liggen ook treinsporen, veel treinsporen. Wat met de treinen? En om het over andere sporen te hebben: wat met de metro naar Schaarbeek? En bijgevolg: wat met het geld?

BRUSSEL – Vorige week zijn we Sinterklaas tegengekomen in de hoofdstad. De man zat met paard en Piet vast in het drukke verkeer op de Anspachlaan. Boven zijn hoofd gaf de thermometer min acht graden Celsius aan en vergaapte het volk zich aan Winterpretgastland Marokko. Maar wees gerust, de ketels warme wijn blijven bestaan.

SCHAARBEEK – Hoewel. Vorige week kwam Night Orient in het nieuws. Dat is een alcoholvrije vorm van champagne, née druivensap met bubbels (zie ook www.nightorient.be). Maar u hoort van ons voor een keer geen gemoraliseer. Alleen vragen wij ons af waarom we een specimen van Night Orient in een door Polen uitgebaat winkeltje hebben zien staan. Door Polen.

BRUSSEL – Volgens de website is het drankje zeer geschikt voor besnijdenissen, maar ook voor romantische avonden. De volgorde kiest u natuurlijk zelf.

SCHAARBEEK – Maar u hebt van ons nog een zandverhaal te goed. U weet sinds kort dankzij ons dat er in Schaarbeek ergens een hoop zand zou liggen die iemand gestolen heeft van de Audi Masters, een ruiterijevenement dat eind november plaatsvond op de Heizel. Een raadseltje: het is een ouwe socialist die in de buurt ligt van een FDF’er die soms nogal ziekjes kan zijn.

ADVERTENTIE

OPSPORING VERZOCHT

Zorgzoeker: opsporing geslaagd

Alle Nederlandskundige zorgverleners op één plek

man, tandarts, Brussel, Nederlandskundig

UITZONDERLIJK OPENOP ZONDAG 12 DECEMBER

600_10_239_OUVERTURE_BDW_NL.indd 1 29/11/10 10:51

BRUSSEL – De Brusselse regering heeft 205.000 euro uitgetrokken om scholen in de Congolese provincie Katanga van water te voorzien. De beslissing komt er na een bezoek, eind november, van minister van Externe Betrekkingen Jean-Luc Vanraes (Open VLD) aan Lubumbashi.

Unicef België zal de Brusselse gelden besteden. Unicef heeft het WaSHprogramma, dat een geïntegreerde aanpak van de toegang tot drinkwater, waterzuivering en hygiëne voorstaat. Vanraes: “In de buitenwijken van Lubumbashi staan schooltjes die onlangs spiksplinternieuwe sanitaire blokken hebben gekregen. Een geweldige stap vooruit, maar... het water ontbreekt.”Het WaSHproject wil daar iets aan doen. Met de 205.000 euro kunnen in één jaar tijd

twintig basisscholen in de omgeving van Lubumbashi aangepakt worden. Die twintig hebben samen zesduizend leerlingen. Vanraes hoopt drie jaar lang 205.000 euro te schenken; dat zou betekenen dat achttienduizend leerlingen geholpen zijn. Vanraes: “Watervoorziening in de scholen betekent uiteindelijk dat heel de gemeenschap toegang krijgt tot water.”Vanraes wil het project ook in de hoofdstedelijke scholen bekendmaken. “Het project is de Congolese versie van ons Brusselse Plassen met klasse. Onze steun aan de Katangese scholen kan hier als bewustmakingsproject dienen.”Tijdens zijn bezoek aan Lubumbashi heeft Vanraes ook hulp aangeboden voor brandweer en dringende medische hulpverlening.� DV

Ook Katangese kinderen gaan ‘plassen met klasse’

Internationaal > 18.000 schoolkinderen gebaat bij project


Eurochinees geld voor de riolen

Infrastructuur > Hydrobru heeft financieringsplan

H et kan in zekere zin iro-nisch genoemd worden: de hoofdstad van Europa moet

geld lenen bij de Europese Inves-teringsbank om haar riolennet op te kalefateren. Maar volgens Hy-drobru, de intercommunale die het netwerk beheert, is het wel uiterst nodig.Vroeger beheerde elke gemeente afzonderlijk haar netwerk, maar vanaf 2002 werd de intercommu-nale BIWD opgericht (nu Hydrobru). In mei van dit jaar sloot ook Brus-sel-Stad zich aan bij Hydrobru, en daarmee valt het volledige netwerk nu onder de verantwoordelijkheid van de intercommunale. Vijfhon-derd kilometer van die rioleringen dateren uit langvervlogen tijden, een meerderheid zelfs uit het einde van de negentiende eeuw. Riolerin-gen werden toen met baksteen en mortel gemetseld, en na een eeuw dienst zijn deze materialen versle-ten en veroorzaken ze instabiliteit. Het gevolg daarvan zijn wegverzak-

kingen en grote hoeveelheden puin; dit laatste veroorzaakte vorige win-ter de problemen in het waterzuive-ringsstation Noord.Het Brussels Gewest heeft weinig

geld. Daarom ging Hydrobru lobby-en bij de EIB, de Europese Investe-ringsbank. Dat is een publieke bank die financiële middelen uitleent ter ondersteuning van de doelen van de Europese Unie. “De EIB wilde wel geld lenen, maar alleen als een be-langrijke instantie borg stond voor de goede terugbetaling,” vertelt

BRUSSEL – Anderhalf miljard euro wordt er geïnvesteerd in de Brusselse riolen: de komende twintig jaar moet er drin-gend vijfhonderd kilometer afvoer gerenoveerd worden. De helft van dat bedrag wordt geleend bij Europa, in vier schijven.

Marcel Leemans, de directeur van Hydrobru. “De Brusselse regering was daartoe bereid.”750 miljoen euro wordt er bij de EIB geleend over een periode van twin-tig jaar. “In schijven van telkens vijf jaar. Dit jaar is dat 168 miljoen euro, na 2014 waarschijnlijk min of meer hetzelfde bedrag.” Tussen haakjes: de EIB leent iets minder dan de helft uit in die eerste periode. Per jaar zou de EIB 37,5 miljoen euro moeten uitlenen (750 miljoen euro gedeeld door twintig). Maal vijf geeft dat 187,5 miljoen euro. “De rest van het geld, iets meer dan de andere helft, wordt geleend bij privébanken.” Hy-drobru opteerde voor de EIB omdat ze een voordelige rente heeft: 3,71 procent; bij privé-instellingen is dat vier procent of meer. En: de EIB heeft op kapitaalmarkten een AAA-rating, een garantie voor betrouw-baarheid en stabiliteit.EIB-voorzitter (en Belgisch minister van Staat) Philippe Maystadt gaf nog een interessante tendens mee. “Het geld dat we nu uitlenen, komt van de financiële wereldmarkt, en het geld van die markt komt grotendeels uit China. Dat is de realiteit vandaag.”

� Christophe�Degreef

Nieuwstraat drukstbezocht

Economie > Aantal bezoekers handelswijken neemt toe

BRUSSEL – De voetgangersstromen in de belangrijkste handelswijken ontwikkelen volgens Atrium ‘eerder positief’. Toch is er nog werk aan de winkel.

De bekendste handelswijken in het Brusselse gewest krijgen sa-men elke dag enkele honderd-duizenden bezoekers te verwer-ken. Zopas bekeek Atrium, de gewestelijke vzw die de lokale handel moet stimuleren, de evo-lutie van de voetgangersstromen van de laatste vier, vijf jaar in de

belangrijkste handelsaders. Wat zijn de vaststellingen? Volgens Atrium neemt het aantal bezoe-kers in bijna alle handelswijken toe. In de ene wijk ontwikkelt de voetgangersstroom zich wel snel-ler of in ruimere aantallen dan bij de andere. Zeker in Sint-Jans-Mo-lenbeek en Sint-Gillis neemt het aantal passanten toe. Daarnaast zijn het niet altijd de belangrijkste straten die meer bezoekers krij-gen, zegt Pierre-Yves Bolus, sinds tien jaar directeur van Atrium. “Ook secundaire straten zoals de Schildknaapstraat (+ 17 procent) en de Kleerkopersstraat (+ 20) in het centrum profiteren van de dy-namiek van de wijk.”Tegenover die ‘eerder positieve’ ontwikkeling staat een beperkt aantal wijken waarvan het bezoe-kersaantal stabiel blijft of daalt. Als voorbeeld haalt Bolus de Sint-Bonifaaswijk in Elsene aan: min 7,7 procent. “Over zulke wijken

moeten we waken, en zo nodig moeten we preventieve maatre-gelen nemen. We kunnen als or-ganisatie de handelaars helpen om handelswijken commercieel interessanter, meer divers en aantrekkelijker te maken. Uitein-delijk is een klant ontrouw. Zijn interesse winnen kan onder meer door nieuwe concepten te beden-ken.”

Mei, juni, septemberDe Nieuwstraat blijft koploper in bezoekersaantallen: ruim zestien miljoen klanten per jaar, 52.000 dagelijks. Daarop volgt de Elsen-sesteenweg, met 31.000 per dag een sterke publiekstrekker. Het succes van de nummers drie en vier, respectievelijk Anspachlaan en Kleerkopersstraat, kan volgens Atrium niet los gezien worden van de opening van het Anspach Center. De vijfde drukstbezochte handelsader is de Brabantstraat in Schaarbeek: 7,4 miljoen bezoe-kers per jaar.Ten slotte nog een woordje over de methode van de telling. Sinds 2006 turven Atrium-stewards, bijgestaan door enkele externe enquêteurs, in mei, juni en sep-tember de voorbijgangers in de belangrijkste handelsstraten. De telling van een wijk gebeurt altijd in dezelfde week van het jaar. Con-creet telt Atrium een winkelweek lang tussen 10 en 19 uur een deel van de passanten. Van die cijfers wordt een extrapolatie gemaakt. De tellingen geven een idee van de commerciële vitaliteit en de aan-trekkingskracht van een straat. Een geïnteresseerde kan zo de mogelijkheden van een handels-locatie beter inschatten.Atrium heeft 110 werknemers, verspreid over zeventien vesti-gingen in de wijken. Het jaarlijks budget van zes miljoen euro haalt het bij het Brussels Gewest, het Europees Fonds voor Regionale Ontwikkeling (Efro) en in mindere mate bij de Brusselse gemeenten.

� Steven�Vandenbergh

Friet voor daklozen

Een frietenbakker uit Willebroek deelde afgelopen zaterdag aan het Vossenplein gratis frieten en frikandellen uit aan tientallen daklozen en minderbedeelden. De dakloze vrienden Mohammed en Sami konden het initiatief tijdens deze vriestemperaturen smaken.

© S

AIG

NE

UR

DE

GU

ER

RE

“Het geld komt tegenwoordig uit China. Dat is de realiteit”

© A

NJA

GA

LIC

IA

“Over de Sint-Bonifaaswijk moeten we waken, en zo nodig moeten we preventieve maatregelen nemen”

ADVERTENTIE

Op zoek naar een nieuwe uitdaging, een nieuwe job, nieuwe vrienden of wat vrije tijd over?

Dan heeft het Centrum voor Volwassenenonderwijs (CVO) Elishout COOVI zeker wat voor jou.

Een ruim aanbod aan praktische opleidingen die je kan volgen op je eigen tempo, binnen je

eigen mogelijkheden. Zowel overdag als ‘s avonds en op zaterdag ben je welkom om je bij te

scholen naar een nieuwe toekomst.

HOGER BEROEPSONDERWIJS

• Openbare Besturen • Gids/ Reisleider• Hotel- en cateringmanagement• Cosmetische Wetenschappen• Specifi eke Lerarenopleiding

SECUNDAIR VOLWASSENENONDERWIJS

• Farmaceutisch technisch assistent• Biochemie (brouwerij, wijn, likeuren en destillaten)• Fotografi e• Bedrijfsbeheer• Bloementeelt en bloemschikken• Tuinbouw (hovenier onderhoud parken en tuinen, boomverzorging, snoeier, aanvullende specialisaties)• Ambachtelijk slager• Ambachtelijk brood- en banketbakker• Keukenverantwoordelijke• Zaalverantwoordelijke• Traiteur-banketaannemer• Wijnkenner• Grootkeukenverantwoordelijke• Voeding: zwevende modules

Openingsmomentenom in te schrijven:www.elishout.be

CVO Elishout COOVIEmile Gryzonlaan 11070 Anderlecht

INFOVOORMIDDAG MET ONTBIJT22 januari 2011 (9-12 UUR)

VOLWASSENENONDERWIJS:OOK IETS VOOR U?

CVO

Schrijf nu in voor startnieuwe modulesjanuari 2011

Advertentie ELISHOUT.indd 2 25-11-2010 11:16:55


Deze week in Kuregem > Wijk in het oog van de (media)storm

‘Als ik ons op televisie zie, word ik bang’

Alles kan beter: bij het wijkcontract rond het Lemmensplein werd de bevolking nauwelijks betrokken. © SASKIA VANDERSTICHELE

D oor het thema samen te be-spreken willen de bewoners een genuanceerd beeld ge-

ven van de in de media verguisde stadswijk. Kuregem haalt dit jaar weer ongetwijfeld de jaaroverzich-ten met zijn probleemjongeren. “Toch is het niet alleen kommer en kwel in deze wijk,” zegt Eric Gijs-sen van KureghemNet, een van de initiatiefnemers van het debat. “We willen aantonen dat er ook positieve aspecten aan deze wijk zijn en dat er bewoners zijn die het beste voorheb-ben met hun wijk.”De noodgedwongen verhuizing van de Franstalige hogeschool ISIB be-gin dit jaar veroorzaakte een zoveel-ste mediastorm over Kuregem. De wijk die al jaren als probleemwijk bekend stond, kwam weer als broei-haard van criminaliteit en als no-go zone in beeld. Dat bracht een debat teweeg over de veiligheid en de poli-tieaanpak in de wijk. Politiek getinte

termen als ‘nultolerantie’ en ‘ver-hoogde waakzaamheid’ kwamen weer bovendrijven.Over het nut van zo’n mediastorm zijn de meningen verdeeld. De een ziet het als een welgekomen nood-signaal om eindelijk iets aan de situa tie te doen. Anderen vinden dat de wijk gestigmatiseerd wordt.Een aantal Frans- en Nederlandsta-lige verenigingen uit Kuregem bun-delden begin dit jaar de krachten. In een manifest riepen ze op te stop-pen met de wijk te stigmatiseren: “Er zijn problemen en die vragen om een oplossing (...), maar dit kan enkel door te investeren in Kuregem en de plaatselijke initiatieven te onder-steunen.”Pierre Rivir was een van de onderte-kenaars van het manifest. “Ik woon en werk in Kuregem en heb me hier nooit echt onveilig gevoeld,” vertelt hij. “Maar als ik naar de televisie kijk, krijg ik schrik.” Ter illustratie

laat hij een RTBf-reportage zien over Kuregem. “Als achtergrondgeluid koos de journaliste een soundtrack van een of andere horrorfilm. Ik heb de journaliste van deze reportage aangesproken en haar gezegd hoe ze haar reportage het best zou aan-

pakken. Ze sloeg al mijn raad in de wind. Nu is ze verwonderd dat ze hier niet graag gezien is en dat men-sen niet met haar willen spreken. Als je al op voorhand de toon van je

reportage zet, zonder ook maar met iemand te hebben gesproken, dan is dat toch normaal?”“Het probleem is dat altijd maar weer dezelfde negatieve aspecten van de wijk onder de aandacht ko-men,” vindt Eric Gijssen. “Er worden hier ook heel wat stappen onderno-men om de wijk leefbaar te maken, maar die krijgen veel minder aan-dacht. Voor de bewoners die zich voor hun wijk willen inzetten, is dat heel demotiverend. Sommigen

geven de moed op omdat ze denken dat het toch geen zin meer heeft. Dat defaitisme willen we wegwer-ken door de bewoners samen te brengen en ze aan te moedigen om

hun stem ook eens te laten horen.”

ParticipatieEen van de genodigden op het debat is de ULB-sociologe Muriel Sacco, die onlangs een studie publiceerde over Kuregem. Een van de conclu-sies uit haar rapport was dat de be-volking tijdens het eerste wijkcon-tract – in de Lemmenswijk – amper betrokken werd bij de uitwerking ervan.“Buurtbewoners staan meestal niet te springen om hun zegje te doen over de invulling van een project,” zegt Manu Aerden van de vereniging Samenlevingsopbouw. “Het is ook heel moeilijk om hen aan te moedi-gen. Wat we dan doen, is concrete voorbeelden geven van hoe bewo-ners projecten mee vorm hebben ge-geven. Op die manier beseffen ze dat er naar hen geluisterd wordt.”Een ander probleem is de versnip-pering in het verenigingsleven. “Participatie is natuurlijk goed, maar er zijn heel veel verschillende verenigingen, waardoor bewoners op een heel verdeelde manier verte-genwoordigd geraken,” zegt Pierre Rivir. Sinds 2003 is hij directeur van de vereniging Les Corsaires, die door middel van multimediale pro-jecten een brug wil slaan tussen al deze verenigingen. Zo gaat Les Cor-saires binnenkort met Kuregemna-ren uit verschillende verenigingen een film maken. “De bedoeling is dat de wijkbewoners zelf een ploeg vormen om in de wijk te filmen wat zij interessant vinden. Hiermee wil-len we een authentiek beeld van de wijk geven. Het wordt dus heel an-ders dan wat je meestal op televisie te zien krijgt.”

Een stemWaar alle verenigingen het over eens zijn, is dat het aangenaam wonen en werken is in Kuregem, maar dat de leefbaarheid in de wijk met een paar concrete actiepunten fors kan wor-den opgekrikt. De bedoeling van het debat is dan ook om op een speelse manier over de wijk te discussiëren en een paar actiepunten uit te wer-ken die de leefbaarheid verbeteren. Het wordt een uitgelezen kans om met één stem de noden van Kure-gem mee te delen aan de politieke overheden.� Bruno�Schols

Debat (vanaf 10 uur) en persconferentie (11.30 uur) op donderdag 9 december in Zaal Cosmos, Dr. De Meersmanstraat 14

BD

W R

EGIO

ANDERLECHT – Leven en werken in Kuregem, het heeft positieve en negatieve kanten. Daarover gaan zo’n veertig buurtbewoners vandaag, donderdag, rond de tafel zitten. “Bewoners die zich voor hun wijk willen inzetten, raken al te vaak gedemotiveerd.”

“Als achtergrondgeluid koos een documentairemaakster een soundtrack van een horrorfilm. En dan is ze verbaasd dat ze hier niet meer graag gezien is”

ADVERTENTIE

www.netbrussel.be 0800 981 81

MAAR IN DE WITTE ZAK

NIET IN DE BLAUWE ZAKOP STRAFFE VAN BOETE

Het is zonder twijfel een gewoonte geworden om uw huisvuil te sorteren in de blauwe, gele en witte zak. En daarvoor willen wij u bedanken. Maar let op, sommige vergissingen laten al uw inspanningen verloren gaan. Bijvoorbeeld : plas-tic zakjes, piepschuim, kapot speelgoed, plastic

bakjes, yoghurt potjes, kapotte schoenen en kle-ding horen niet thuis in de blauwe zak, maar wel in de witte zak. Vergeet niet dat de blauwe PMD-zak enkel geschikt is voor Plastic flessen, flacons en bidons (tot max. 8l), Metalen verpakkingen en Drankkartons. Samen maken we Brussel mooier.

Wie Brussel wil eren, is verplicht z’n afval te sorteren.


BURGERS IN NOOD KRIjGEN SOEP EN BROOD

SINT-AGATHA-BERCHEM – Sinds de vrieskou van vorige week heeft het OCMW het plan Barre Koude afgekondigd. Op werkdagen (8.30-18 uur) en op zaterdag kun-nen Berchemnaren die zich wensen te verwarmen, sociaal contact zoeken of een kop koffie of soep willen, terecht in de gemeentelijke Feestzaal (Koning Albertlaan 33). Ook andere onthaalplaatsen blijven open zolang de koude aanhoudt. De sociale dienst van het OCMW (De Selliers de Moranvillelaan 120) blijft op werkdagen open van 8 tot 16.30 uur. Na de kantooruren en in het weekend kunnen burgers aanklop-pen in het OCMW-rusthuis Bloemendal (Koning Albertlaan 88). Waar nodig deelt het OCMW ook boterhammen uit.� JMB

ONDERGRONDSE PARKEERGARAGES?

SCHAARBEEK – De gemeente bestelt een haalbaarheidsstudie over ondergrondse parkeergarages. Schepen van Mobiliteit Christine Smeysters (Ecolo) zegt dat de autodruk hand over hand toeneemt; wildparkeren is een echte plaag. Smeysters maakt nu het gemeentelijk mobiliteitsplan op. Het studiebureau dat de gemeente hierbij begeleidt, stelt voor om te onderzoeken of ondergronds parkeren soelaas brengt. Meerderheid en oppositie stemden voor het onderzoek, waarvoor 80.000 euro is uitgetrokken. Opmerkelijk: schepen Luc Denys (Groen!) onthield zich. Hij vindt het idee onzinnig.� SVG

TELE

XREG

IO

BD

W R

EGIO

De gemeente Schaarbeek gaat met paard en kar de vuilnisbakken leegma-ken. Zoals vroeger.

De gemeenteraad heeft het licht op groen gezet voor de aankoop van twee trekpaar-den, hippomobiel en rijuitrusting. Er zul-len ook stallen worden gebouwd in het Josaphatpark. De trekpaarden – Brabant-se of Ardense, dat is nog niet uitgemaakt – zullen eerst worden ingezet om de open-bare vuilnisbakken leeg te maken. “Zo’n vuilniszak weegt al gauw tien kilo,” zegt schepen van Openbare Netheid Michel De Herde (MR). “En er zijn in onze gemeente

maar liefst achthonderd vuilniskorven.”In de zomer kunnen de trekpaarden ook ingezet worden bij het sproeien van de perken, in de herfst om bladeren op te ha-len. Zelfs een boerentram behoort tot de mogelijkheden.De paarden, het materiaal en de stallen kosten zo’n 50.000 euro. Op termijn kan hierdoor de aankoop van een vuilniskar worden vermeden. In maart zullen de paarden voor het eerst te zien zijn in de Schaarbeekse straten, behalve aan het Meiserplein (te druk) en het Liedtsplein (te steil).� Steven�Van�Garsse

Trekpaarden gaan vuilnis ophalen

Schaarbeek > Gemeente koopt hippomobiel

In Frankrijk worden trekpaarden al langer ingezet in de stad, zoals hier in het Parijse Bois de Vincennes.

© JE

AN

-CL

AU

DE C

AR

RE

TIER

De gemeente Sint-Jans-Molenbeek wil op het eind van de Zaadstraat, bij het West-station, een nieuw gebouw neerzetten voor basisschool Tijl Uylenspiegel. Die zit nu in de De Koninckstraat en heeft ook een kleu-terafdeling in de Begijnenstraat, De Tijltjes. Samen tellen de twee vestigingen 126 leer-lingen.In het nieuwe gebouw, ontworpen door het bureau Urban Platform, zal plaats zijn voor driehonderd leerlingen. De kostprijs van de bouw wordt begroot op vier miljoen euro. Zeventig procent wordt betaald door Agion, het Vlaamse Agentschap voor Infrastruc-tuur in het Onderwijs, de rest door de ge-meente, die ook het terrein ter beschikking stelt. “Het schepencollege gaat akkoord, er is ook al een bedrag ingeschreven in de be-

groting van 2011, maar we hebben nog geen subsidietoezegging van Agion,” zegt de Mo-lenbeekse schepen van Onderwijs Jef Van Damme (SP.A). “Wellicht kan de bouw dan ook maar pas beginnen in 2012.”Het gemeentelijk terrein waar de school moet komen, is nu deels verwilderd, deels ingenomen door moestuintjes. “Die willen we gedeeltelijk integreren in het nieuw-bouwproject,” zegt Van Damme.Voor de schoolgebouwen die vrijkomen, is er al een nieuwe bestemming. De container-klasjes van De Tijltjes maken plaats voor de nieuwe Franstalige bibliotheek; de klaslo-kalen die vrijkomen in de De Koninckstraat, zullen worden ingenomen door de aanpa-lende Franstalige gemeenteschool.� Bettina�Hubo

Tijl Uylenspiegel krijgt nieuw schoolgebouw

Sint-Jans-Molenbeek > Moestuintjes Zaadstraat deels behouden

ACTIE VOOR SLACHTOFFERS PAKISTAN

SINT-JANS-MOLENBEEK – De Vaartkapoen organiseert een solidariteitsavond voor de slachtoffers van de overstromingen in juli en augustus in Pakistan. Op 10 december serveert het gemeenschapscentrum in de Schoolstraat vanaf 18 uur een documentaire, een traditionele maaltijd en muziek, en een gesprek met Gie Goris (MO*) en Asif Barlas (BelgoPak, zelforganisatie van Pakistanen). Inkomsten gaan naar de hulpactie Pakistan 1212; een maaltijd reserveer je op 02-414.29.07.�SVdb

Basisschool Tijl Uylenspiegel krijgt een nieuw onderkomen in de Zaadstraat.

ADVERTENTIE

Wit staat altijd schoon voor een wintergroente.

Ik krijg dan ook veel

Ik krijg dan ook veel

Ik krijg dan

lof over mijn uiterlijk.

lof over mijn uiterlijk.

lof over mijn

Dé groente uit de Belgische keuken waar niemand omheen kan: witloof. Het wordt bij

ons geoogst van oktober tot april. Zeg nu zelf, waarom zou u groenten kopen die van

de andere kant van de wereld komen of helemaal niets met het seizoen te maken

hebben ? Het transport of de cultuur in verwarmde serres vergt onnodig veel energie.

Kies daarom voor lokale en seizoensgebonden producten. Zo herontdekt u de smaak

van de seizoenen en vermindert u de impact van onze voeding op het milieu. O ja, geef

ook de voorkeur aan fruit en groenten die geteeld zijn zonder meststoffen en pesticiden.

Inschrijvingen voor de workshops, recepten en

kalender op brusselleefmilieu.be of op 02 775.75.75.

EET LOKAAL EN VOLGENS SEIZOEN D A’ S G O E D V O O R U E N G O E D V O O R O N Z E P L A N E E T.

Alle beetjes helpen, want we zijn met meer dan één miljoen Brusselaars.

Een initiatief van de Brusselse Minister voor Leefmilieu, Energie en Stadsvernieuwing

DUURZAME CULINAIRE WORKSHOPS

GRATIS 12/12/10 SCHRIJF U IN

een wintergroente.

uiterlijk.

2IBG0086_BDW_Chicon Ateliers 178x125 NL.indd 1 22/11/10 15:49

BDW 1258 PAGINA 13 - DONDERDAG 9 DECEMBER 2010B

DW

REG

IO

De verlichting van de tien openbare urinoirs in het centrum werkt niet. Ook staat de helft van deze pissijns ’s avonds boordevol urine.

Wat doet een man als een openbaar urinoir niet naar behoren functioneert? Aan het Rouppeplein, bijvoorbeeld, waar het urinoir vaak overloopt, plast hij tussen en tegen geparkeerde auto’s. Het is geen uitzondering. Deze krant controleerde op dinsdagavond 30 november tien urinoirs en een toilet in het centrum. Resultaat? Van geen enkel urinoir deed de verlichting het, de helft stond tot de rand gevuld met urine en eveneens de helft was beklad met tags. Ten slotte was het toilet aan de Hallepoort, dat ook bestemd is voor vrouwen en mindervaliden, ‘tijdelijk buiten dienst’.Alleen het laatste is de bevoegdheid van Leefmi-lieu Brussel (BIM), dat wel vaker problemen met zijn automatische toiletten heeft. Vandalisme, ofwel weten de mensen niet hoe het werkt, zegt Serge Kempeneers, directeur van de afdeling Groene Ruimten bij het BIM. Intussen zouden alle BIM-toiletten (minstens manueel) functioneren.Erger is het met de (vrij nieuwe) urinoirs gesteld.

In theorie vangen twee zonnepanelen op het dak zonne-energie op. Bij het vallen van de nacht zou de detector op het dak een signaal naar de leds aan de binnenkant van het urinoir geven. Toch verlichten die lampjes de plasbeurt niet. Volgens Perrine Marchal, woordvoerster van Brussels schepen van Netheid Karine Lalieux (PS), werkt het systeem niet omdat de sneeuw de detector blokkeert. Klopt maar ten dele, want ook op ande-re, sneeuwvrije avonden weigeren de leds dienst. Marchal reageert dat de netheidsdienst samen met Francioli, het Franse bedrijf dat de urinoirs leverde, een controle zal uitvoeren.De urineoverlast komt “omdat de urinoirs heel veel gebruikt worden. ’s Ochtends reinigt onze dienst de urinoirs met een hogedrukreiniger, maar ’s avonds staan ze soms vol. Er loopt nu een studie zodat Francioli de nodige aanpassingen voor de tweede aanbesteding uitvoert.” Volgens Marchal hebben de urinoirs in Laken en Heem-beek geen urineoverlast; de verlichting wordt be-keken.Een urinoir kost 13.870 euro, exclusief btw. �� Steven�Vandenbergh

Plassen op de tast,dikwijls in een volle pisbak

Brussel > Urinoirs centrum niet verlicht en vaak overvol

FDF-gemeenteraadslid Gisèle Mandaila wilde een motie over de eenheid in het standpunt rond Brussel-Halle-Vilvoorde, en kreeg – met een beetje hulp van de PS – haar zin.

Mandaila wilde dat de gemeente-raad de Franstaligen in de Vlaamse Rand steunt. “De banden tussen Franstaligen in Wallonië, Brussel en de Rand moeten te allen tijde be-houden blijven,” staat in de motie, net als de vraag om het Brussels Ge-west uit te breiden.Burgemeester Vincent De Wolf (MR-PRL) benadrukte dat hij alles wat in de tekst staat, persoonlijk steunt, maar dat zulke dingen hem als bur-gemeester ‘de keel uithangen’ om-dat ze niets te maken hebben met het dagdagelijkse bestuur van de ge-meente. “Ik zou het appreciëren als niemand het nog in zijn hoofd haalt met dit soort dingen op de proppen te komen,” zei hij.Edoch. Nadat de PS-SP.A-fractie een

beetje olie op de golven probeerde te gieten door te benadrukken dat de zaken niet gepolariseerd mo-gen worden, stelde de fractie voor de tekst te wijzigen. Een paar ge-laden woorden werden vervangen en enkele alinea’s geschrapt. Toen werd er gestemd, en werd de motie aangenomen. De meeste gemeen-teraadsleden onthielden zich, maar omdat acht raadsleden (hoofdzake-lijk PS’ers en FDF’ers) toch ‘ja’ stem-den, gebeurde het onvermijdelijke. SP.A-raadslid Rik Baeten betreurde de motie, maar “wilde niet mee-doen aan het opbod goede of slechte Vlaming” en onthield zich. Ook Rik Jellema van Groen! stemde niet ja of neen. De enige tegenstem was schepen van Nederlandstalige aan-gelegenheden Frank Van Bockstal (CD&V), die de raad op een lange le-zing grondwettelijk recht trakteerde en zo zijn ongenoegen liet blijken.��

� Christophe�Degreef

De motie die niemand wou, maar er toch door raakte

Etterbeek > FDF legt wil op aan gemeenteraad

De enthousiaste leden en sympathi-santen van de Woluwse toneelkring Onder Ons vonden unaniem dat de tijd rijp was voor een totaal nieuw concept: de Zéééér Lokale Zender. De winterproductie van het ama-teurgezelschap is dus een gala-te-levie-uitzending met veel glitter en glamour.Nostalgisch wordt er een parodie gebracht op de shows en presenta-toren uit vervlogen tijden. De loods

van het GC in de Sint-Lambrechts-straat, waar in die ‘tijd van toen’ de gemeentelijke vuilniswagens ge-stald stonden, wordt een heuse tele-visiestudio, rode loper incluis.� LB

TV Woluwé in een regie van Paul Vaes op 10 en 11 december om 20 uur en 12 december om 14.30 uur. Kaartjes kosten 7,20 euro (VGC-waardebon welkom). Meer bij Op-Weule, 02-775.92.00

Leuke liedjes, melodietjes, uit vervlogen tijd

Sint-Lambrechts-Woluwe > Onder Ons brengt TV Woluwé

FASTENAEKENS

© G

ILB

ER

T FA

STE

NA

EK

EN

S

Brussel, Beursplein, circa 1905.

Brussel, Beursplein, 21 april 2008, 16.07 uur.

Correspondentie, honderd gedateerde Brusselse prentbriefkaarten en corresponderende foto’s van Gilbert Fastenaekens, verlengd tot en met 28 februari 2011

in het Archief van de Stad Brussel (Huidevettersstraat 65), op www.arpeditions.org en op www.brusselnieuws.be/fastenaekens.

Handelaars klagen steen en been over het urinoir op ‘hun’ Vossenplein.

© B

AR

T D

EW

AE

LE


Annemie Maes: “De Belgische bedrijfswagen lijdt aan overdimensionering.” © BOB VAN MOL / IMAGEDESK.BE

Mobiliteit > Annemie Maes (Groen!) wil andere looncompensatie

‘Bedrijfswagens kosten handenvol geld’

Het is bijwijlen hallucinant: bijna een nieuwe inschrijving op de twee is ondertussen een bedrijfswagen. In de recente mobiliteitsstudie over de Brusselse Ring stelt men vast dat het aandeel bedrijfswagens in het Brussels gewest vier keer hoger ligt dan in de rest van het land.Waarom zijn er nu zoveel bedrijfs-wagens? Vooreerst bestaat er het fenomeen – wat geen exclusief Bel-gisch verschijnsel is – dat een be-drijfswagen een statussymbool is: menig CEO, financieel directeur, bedrijfsleider, minister of zelfs parlementslid kan zich eenvou-digweg niet voorstellen om zonder (bedrijfs)wagen door het leven te gaan. Dat zou beschouwd worden als een aantasting van prestige en gezag. Maar de bedrijfswagen als

statussymbool is ondertussen al lang niet meer beperkt tot deze be-drijfsleiders. Het merendeel van de bedrijfswagens in België wordt on-dertussen als extralegaal voordeel of als looncompensatie gegeven aan werknemers die strikt genomen geen voertuig nodig hebben om hun functie uit te oefenen. Afgezien van het woon-werkverkeer wordt slechts een deel van de Belgische bedrijfs-vloot echt gebruikt als professioneel voertuig. Belgische en Nederlandse studies tonen aan dat een bedrijfs-wagen voor ongeveer dertig procent voor professionele doeleinden wordt gebruikt en voor zeventig procent voor privéverplaatsingen.Als we dit systeem van bedrijfs-wagen als looncompensatie willen wijzigen, dan moeten we de mensen die nu van dit fiscaal voordeel genie-ten, wel iets anders bieden, anders pakken we hun al snel vijfhonderd euro netto in de maand af. Dat moet

gecompenseerd worden. Een soort mobiliteitskrediet, naar wens in te vullen, of een ander fiscaal voor-deel, dat ook interessant blijft voor werkgevers.Wie in een bedrijfswagen rijdt, heeft een ander rijgedrag dan mensen die met een eigen auto rijden, aldus het Belgisch Instituut voor de Verkeers-veiligheid (BIVV). Bestuurders van bedrijfswagens rijden vaker te snel, zorgen voor meer verkeersonveilig-heid, vervuilen meer en stoten meer CO2 uit. Verder stellen mobiliteitsspecialis-

ten telkens weer hetzelfde patroon vast: wie een bedrijfswagen bezit, rijdt er tweeënhalf keer meer mee rond dan met een eigen wagen. Het voertuig wordt te vaak gebruikt wanneer het eigenlijk niet nodig is. Voor korte afstanden van een à twee kilometer wordt er veel ge-makkelijker een bedrijfswagen ge-nomen dan dat eindje te lopen of te fietsen.En doordat er intussen zoveel rond-rijden, maakt niet meer het bezit, maar de grootte van de bedrijfs-wagen het verschil. De Belgische

bedrijfswagen heeft steeds meer te kampen met overdimensionering: het aandeel kleine stadsautootjes binnen het bedrijfswagenpark is be-perkt tot dertig procent. Het gaat in de regel (zeventig procent) om grote, enorm zware kolossen, die niet in verhouding staan tot hun feitelijke gebruik, en die enorm veel (open-bare) ruimte in beslag nemen.De ‘milieuvriendelijke’ nieuwe mo-dellen – een auto is per definitie nooit milieuvriendelijk – zijn op zich een goede zaak. Helaas wordt hun performantie volledig teniet-gedaan door alle toeters en bellen (elektronische snufjes, airco,..) en hun afmetingen. 94 procent van de bedrijfswagens heeft bovendien een dieselmotor, waardoor de con-centratie fijne stofdeeltjes (ondanks roetfilters) nog meer stijgt en we het jaarlijkse quotum van 35 fijnstofda-gen dat Europa ons toestaat, vlotjes overschrijden. Ter herinnering: Eu-ropa heeft België al gewaarschuwd voor het niet-halen van de fijnstof-normen. Een Europese veroorde-ling met een fikse boete als gevolg is nakende. Het fiscaal motief voor massaal dieselrijden zou dus ook dringend onder de loep moeten wor-den genomen.

SchatkistBelgië hoort bij de top van Europese lidstaten die het meest bedrijfswa-gens bevoordelen. Dat heeft een prijskaartje: jaarlijks verliest de staat bijna vier miljard euro aan fiscale opbrengsten. Volgens een Deense studie in opdracht van de Europese Commissie zou België enorme bedragen kunnen recupere-ren als het de fiscale gunstmaatre-gelen voor bedrijfswagens afschaft. De studie toont aan dat België ei-genlijk bedrijfswagens subsidieert ten voordele van bedrijven en werk-nemers die gebruikmaken van dit extralegale voordeel a rato van 1,2 procent van ons bnp, terwijl dit op Europees niveau slechts 0,5 procent is. België verliest zo een hoop geld waar de overheid heel wat andere, noodzakelijker dingen mee zou kunnen doen. De eerder vermelde milieukosten en de impact van de luchtverontreiniging op onze lucht-wegen zijn dan nog niet eens mee-gerekend.In deze moeilijke budgettaire con-text is het dus misschien hoog tijd om het roer – of in dit geval eerder het stuur – radicaal om te gooien. Het Brusselse Iris 2-plan kiest voor twintig procent minder autoverkeer en legt de focus op zachte wegge-bruikers en openbaar vervoer. Het is hoog tijd dat België een 21ste-eeuw-se visie op autobezit en autogebruik ontwikkelt, net zoals onze buur-landen. Daarom een warme oproep naar de regeringsonderhandelaars om dringend werk te maken van een hervorming van het statuut van de bedrijfswagens. Het zal de gezond-heid en het milieu ten goede komen, de gevolgen van ellenlange files voor onze economie tenietdoen, grote in-frastructuurprojecten zullen over-bodig worden, en last but not least: het zal onze schatkist jaar na jaar ten goede komen.

Annemie Maes, Brussels parlementslid voor Groen!

Annemie Maes:

“Bied de menseneen ander fiscaal voordeel”

BDWOPINIE

BRUSSEL – “Een snelle blik op de Ring in de ochtendfile of op de bedrijfsparkeerterreinen maakt het duidelijk: er rijden veel bedrijfswagens rond in België, heel veel bedrijfswagens.” Parlementslid Annemie Maes wil af van dat milieuverpestende, geldverslindende belas-tingvoordeel. “De staat derft zo bijna vier miljard.”


BDWOPINIESchiet in actiedoor Danny Vileyn

“We hebben deze asielcrisis onderschat.” Een mea culpa van premier Yves Leterme (CD&V) dat de perfecte aanzet had kunnen zijn voor een ommezwaai in de discussie over de asiel- en opvangcrisis. Jammer maar helaas, het heeft niet mogen zijn. Eerst was er het pijnlijke spektakel in De zevende dag. Van de discussie in de VRT-studio blijft één beeld hangen: politici die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Maar wie op een om-mekeer gehoopt had, kwam bedrogen uit. De andere moet met de vinger gewezen worden.Niemand met het hart op de juiste plaats

kan ongevoelig blijven voor sukkelaars die in de winterkou de nacht op straat moeten doorbrengen. Niet de bewoner van een villawijk in de Antwerpse Kempen, en evenmin de inwoners van een grootste-delijke probleemwijk die asielzoekers en andere daklozen op straat tegenkomen. Het zijn de Brusselaars in de eerste plaats, maar ook de Antwerpenaars en de Gentenaars, die met het gebrekkige asiel- en migratiebeleid moeten leven. Maar nu de crisis op scherp wordt ge-steld, kunnen ook de volksvertegenwoordigers uit Luxemburg, West-Vlaanderen of Limburg (de voorbeelden zijn willekeurig) niet langer om de kwestie heen. Met vier keer (Elio Di Rupo) of zes keer (Bart De Wever) meer asielaanvragen dan de ons omringende landen zijn asiel en migratie geen exclusief stedelijke kwesties meer. In Bastogne waren ze alvast niet welkom.Nu de N-VA een batterij wetsvoorstellen klaar heeft voor een nieuw migratie- en asielbeleid, en nu ook de PS duidelijk gezegd heeft dat ze een humaan maar strenger terugkeerbeleid voorstaat, mag een par-lementaire behandeling niet uitgesteld worden. Dit is een uitgelezen kans voor de parlementsleden om hun instelling op te waarderen. De jongste jaren is al te vaak gebleken dat het parlement excelleert in het louter bevestigen van afspraken op regeringsniveau of tussen partijen. Waar dat toe leidt, hebben we de jongste jaren meegemaakt. Een mi-nister (Marie Arena, PS) die asielzoekers onderbrengt op hotel, bewijst het land een slechte dienst. Ook de dwangsommen die de Belgische staat aan asielzoekers moet betalen, zijn rampzalig voor het imago van ons land. Het is maar al te begrijpelijk dat sukkelaars en gelukzoekers op dat soort berichten afkomen. Ook al maken ze geen enkele kans op asiel, ze maken nog altijd kans bij een volgende grote regularisatie-campagne.Alle regeringspartijen zijn verantwoordelijk. Laat ze dus ophouden met zwartepieten. En laat het parlement in actie schieten. Laat de volgende premier in december 2011 niet opnieuw zeggen: “We hebben de asiel-crisis onderschat.”

EVA HILHORST

BRIEVEN VAN LEZERS [email protected]

Immersie voor iedereen!

Immersieonderwijs is een zegen voor iedereen, want ie-der kind zal door deze efficiënte leermethode meertalig worden. Julien Borremans (‘Immersieonderwijs, vloek of zegen?’, in BDW 1257 van 2 december, blz. 14) trekt dit sterk in twijfel en volgt de minister van Onderwijs in zijn voorstel om extra Nederlandse les te geven op woensdag en zaterdag. De minister zou daar goede argumenten voor hebben, maar die vond ik niet terug in Borremans’ opiniestuk. Extra lessen op woensdag en zaterdag dus? Ik dacht dat de minister van Onderwijs net krap bij kas zit, zeker als het over Brussel gaat. Over meer klassen wil hij het amper hebben. Waar zal hij de centen halen om die extra lessen te betalen? Of rekent hij op het en-gagement van de leerkracht? En kinderen Nederlandse les laten volgen terwijl hun vriendjes voetballen of ravot-ten? Arme kindjes – ik zou dat in elk geval niet willen.Borremans haalt argumenten als de meertaligheid van Brussel, de aangeboren meertaligheid van de vele nieu-we Brusselaars en de sociaal-economische en culturele achtergronden aan als argumenten tegen meertalig on-derwijs. Hij vreest ook voor een verlies aan ‘leerstof’. Dit is de wereld op zijn kop en dus een volledig foute argu-mentatie.Immersie maakt van meertaligheid gebruik, stuurt ze en structureert ze. Die allochtone kinderen hebben struc-tuur nodig. De aangeboren mechanismen om verschil-lende talen te verwerken, hebben ze al in zich. Het zou zonde zijn om deze voorsprong verloren te laten gaan. Anderstaligen hebben er nog meer dan Belgen alle baat bij om zo snel mogelijk beide landstalen te leren.Als de sociaal-economische achtergrond kinderen ervan weerhoudt immersie te volgen, dan moet men die so-ciaal-economische problemen aanpakken; het kan geen argument zijn tegen immersie. Talenkennis zal hen net aan werk helpen, weg uit de sociaal-economische mise-rie. En voor alle duidelijkheid: we worden allemaal met hetzelfde brein geboren!Betekent immersie een verlies aan leerstof? En die enor-me winst aan vaardigheid en taalvaardigheid dan? Ik dacht dat we het kennis- of vaardigheden debat onder-tussen gehad hebben? Wat is belangrijker? Historische feiten kunnen opsommen in de eigen taal, of kunnen omgaan met het verleden, en erover kunnen discussië-ren in de eigen taal én in de andere landstaal?Meertaligheid is vandaag, zeker in Brussel, een must. Immersie staat voor efficiëntie: de talenkennis efficiënt opkrikken op een voor leerlingen en leerkrachten mo-tiverende manier, die bijna geen extra kosten voor de gemeenschap met zich meebrengt: de leerkrachten zijn er al. De gemeenschappen moeten enkel willen samen-werken! Klaas Lagrou, Groen!Brussel, Sint-Gillis

ZaZou en Zevende Dag

De afgelopen Zevende Dag (5 december op Eén) gaf duidelijk de impasse weer waarin ons land zich al maandenlang bevindt. Bart De Wever ging niet in de-bat met anderen, maar wilde als politieke soloster geïnterviewd worden. Zijn deelname aan De allerslim-ste mens ter wereld biedt meer electoraal perspectief dan welke paneldiscussie ook.Het sinterklaasdebat over asiel en migratie verzandde in een uiterst verwarrend gekissebis met vooral zwarte pieten die van de ene naar de andere werden uitgedeeld en doorgeschoven. Bedroevend en hardvochtig. De pre-mier van een onzichtbare regering in verloren zaken, Yves Leterme, droeg vervolgens onverstoorbaar en ijs-koud een droge beleidsverklaring voor. Het deed de ‘Ik

heb één vraag’-journalist Ivan De Vadder met een schijn-manoeuvre ei zo na uit de studio opstappen. Had hij dat maar echt gedaan! Ik stel voor dat de openbare omroep voorlopig, en tot er opnieuw politieke daadkracht is, de uitzending van politieke debatten staakt. (...) Met het oog op hogere kijkcijfers en een steviger marktaandeel stel ik voor dat de VRT, net als VTM, nóg meer kookpro-gramma’s serveert. De televisiechefs en kooksterren be-reiden ten minste nog warme maaltijden en ze houden ook de schijn hoog dat we met z’n allen een warmhartig volkje zijn.Voorbij deze cynische opmerking wil ik toch graag en van harte de aandacht vestigen op een nieuw televisie-programma, Onder de sterren, een intense samenwer-king tussen Eén en tvbrussel. Tussen 13 en 17 december laat Brusselaar Julien Vrebos in het gelegenheidsrestau-rant ZaZou befaamde Brusselse chef-koks gastrono-misch koken voor thuislozen en bemiddelde stedelin-gen. De thuislozen betalen een euro, de anderen de volle pot. De chef-koks koken vrijwillig en worden bijgestaan door daklozen die wel betaald worden. Onder de sterren, of: hoe een kookprogramma niet de gloriole en royalties van een BV-kok dient, maar een oprechte maatschap-pelijke functie wenst te vervullen. Eenvoudig mooi en warm. Wouter Hessels, docent media &

maatschappij EhB-RITS, Koekelberg

Breien tegen aids

Elke donderdag ontvang ik BDW, die ik met veel inte-resse lees. Maar ik wou u er toch op attent maken dat ik deze morgen zo graag had meege daan aan breien tegen aids om er mensen mee te helpen.Wij zijn zelf niet betrokken bij die ziekte, maar als ik die trieste situaties in sommige landen zie, dan doet me dat wel pijn. Ik ben een keurige breister, ik brei elke mi-nuut dat ik vrij heb. Ik zit met bakken vol met breiwol. Waarom hebt u niet in een vorig nummer dat evenement aangekondigd? (...)

M.J. Van Elsen, Sint-Pieters-Woluwe

Verfransing

Als Franstalige zal ik tegenover Herman A.O. Wilms (le-zersbrief in BDW 1257 van 2 december, blz. 15) en zijn kompanen voortaan hetzelfde principe toepassen en zo-gezegd geen Nederlands kennen.Maar omdat de wereld van dat principe zeker niet beter wordt, zal ik met de anderen blijven proberen iedereen in zijn eigen taal aan te spreken. Ghislain Thonon, Oudergem

Wallo-Brux

Wat Di Rupo nu doet in het institutioneel dossier, is zo typisch voor Franstalig België. Enerzijds plank-gas geven, want dat maakt veel lawaai, en anderzijds de versnelling in neutraal zetten, want dan verandert er inzake responsabilisering en autonomie weinig of niets. Eenzelfde strategie wordt gehanteerd in het mi-gratiedossier. De ‘Franstalige’ regularisatie is er; van de Franstalige beloften inzake verstrenging is niets in huis gekomen. Naïeve Vlamingen, die zich ook inzake Brussel duchtig laten rollen. De Franstalige strategie is nochtans duidelijk: van Brussel-Bruxelles over Bruxelles naar Wallo-Brux. En zodra Bruxelles zijn centjes binnen heeft, mag Vlaanderen fluiten naar om het even welke verdere staatshervorming. Guido Ghekiere, Brussel

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar [email protected]. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via [email protected]. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.


VADROUILLEDE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

Leah Thys: “Musical is de opera van vandaag.”

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

RELEASE VAN NIEUW GELUID

BRUSSEL – Het met Brussel verbonden platform Release ondersteunt de nieuwe elektroni-sche kunsten en probeert jong en onopgemerkt talent (dj’s, vj’s, film-makers, designers, fotografen) een podium te geven waarop ze gehoord en gezien kunnen worden, maar ook met elkaar kunnen samenwerken.

Op zaterdag 11 december pakt Re-lease opnieuw uit met een speciale avond in de Beursschouwburg. Pan-zer Kunst is met zijn donkere tracks die tussen elektronica en hiphop zweven, al een oude bekende van Release. De set wordt visueel onder-steund door de Coax VJs. Ook met de house grooves en soundscapes van producer Victor Sagat kon u eerder al kennismaken tijdens 54 Kolaktiv’s 54 cares deeply slow op FM Brussel. Ze zullen nu in de Beursschouwburg te horen zijn. Sagat neemt zelf zijn visuals mee. Strand is de Spaanse muzikant en visual artist Miguel Gil Tertre, die al dingen uitbracht op la-bels als City Centre Offices en Project Mooncircle, en drie jaar geleden naar Brussel kwam. Op het podium in de Beursschouwburg speelt hij zijn bei-de talenten uit. De vierde act is van Stijn Verheyden (eerder DJ Flatcum in Decadance, Fuse en op 10 years groove city) en Tobias Van Eeckhout (ook klassiek geschoolde cellist). Zij studeerden verder als sound engineer en vormen nu samen Lemakuhlar ( foto), dat voor de uptempo-act van de avond zorgt, met beelden van Sebas-tiansvisuals. Nadien draaien SNS en Nosedrip op de afterparty.Tijdens de druk bijgewoonde voorbije edities van Release kwamen al talen-ten als JtotheC & The Bad Mothas, UpHigh Collective en San Soda aan de oppervlakte. Tracks van deze en andere al ontdekte artiesten staan op het eerste compilatiealbum van Re-lease, dat je kunt downloaden, gratis of tegen een zelf te bepalen bedrag, dat dan de verdere werking van Re-lease kan ondersteunen.� MB

Release op 11 december (expo vanaf 19.30, concerten vanaf 22 uur) in de Beursschouwburg, Ortsstraat 20-28. Meer op www.re-lease.be

© W

WW

.RE

-LE

AS

E.B

E

ADVERTENTIE

Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs

te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor

personen met een handicap

Handicap & informatie

alle werkdagen van 9 tot 12u30 uitgezonderd donderdag van 14 tot 17u.

Bezoeken enkel op afspraak

[email protected]

02/463.58.58

Podium > Sweeney Todd getuigt van succes musicalopleiding

Leah Thys en de triatlon van de podiumkunsten

ANDERLECHT – Net als we het willen hebben over emoties en hoe die dankzij acteren, zang, dans en muziek in een musical tot explosie komen, is Leah Thys aan een sigaretje toe. In het rokerskot van de Conservatoriumafdeling aan het kanaal blaast de BV-lesgeefster wolkjes van lof uit over de kwaliteit van haar studenten. “Een musicalartiest is veelzijdig getalenteerd.”


DOOR DE OGEN VAN CARABAIN

Herkent u de Kolenmarkt, van de Lievevrouwbroers-straat uit gezien? Jacques Carabain (1834-1933) borstelde het ‘oude’ Brussel in 59 taferelen. Een mooie tentoonstelling vol ‘voor & na’-genot (of -nostalgie), in het Museum van de Stad Brussel.

LEES MEER OP PAGINA 18

DE STRAAT IS DE SCHOOL

Een bord op wieltjes dat je kunt uittrekken en dan... wel zes meter lang wordt. In Guatemala en Tanzania, maar ook in Roemenië of Polen krijgen straatkinderen zo ‘les’ van de mensen van Mobile School. Jo kwam het project voorstellen in Overijse. En juf Leen uit Molenbeek ging lesgeven in Nicaragua!

LEES ZAZIE, PAGINA 26-27

T ijdens de middagpauze van de musi-calafdeling van het Conservatorium neemt het entertainmenttalent het er

even van. In rijtjes achter hun laptop zingen de studenten in geaffecteerd Nederlands mee met gedownloade musicaltunes. “Soms ben je wel een beetje iets te prominent!” scandeert een jongen met hoge stem, zich verkneukelend aan de liedjes. In dit musicallaboratorium gaat het er allemaal ultrasoft en bonbonroze toe.Woensdag ging de nieuwe productie Sweeney Todd, de bloedbarbier van Fleet Street in pre-mière (die nog tot en met 18 december speelt). Het is maar één zichtbaar bewijs van de inten-siteit waarmee het musicalgenre de bachelors in het bloed zit. Aan het enthousiasme zie je het: musical is back. Hoe dat komt, vroegen we aan een leading lady in zang en thea ter, Leah Thys, de Marlene Dietrich van de Vlaamse scene (en uiteraard bekend van de tv-serie Thuis). Eerder gaf ze les aan verschillende theateropleidingen in Londen, nu doceert ze al vijftien jaar aan de Brusselse musicaloplei-ding. Ze geeft er het vak Labannotatie, uitge-vonden door de Slovaaks-Duitse danspeda-goog Rudolf von Laban (1879-1958).Leah Thys leerde Laban en zijn theorie tijdens haar conservatoriumopleiding (jaren 1970) kennen dankzij de choreografe Lea Daan (Gombert). Thys: “Het gaat om het ontdek-ken van de ruimte waarin iets gebeurt, en om de analyse van jezelf (en de mens in het alge-meen); hoe het allemaal in elkaar zit. Er komt veel bij kijken: natuur, cultuur, politiek,... Hoe liegt iemand, hoe is iemand verliefd? Tekst biedt louter extra informatie aan; waar het om gaat, is de overdracht van de situatie-ervaring naar het publiek. Daarom moeten de studen-ten eerst en vooral zichzelf fysiek en mentaal leren kennen, zodat ze kunnen terugvallen op automatismen. De ruimte geeft de richtlijnen aan om bewust te bewegen.” Geen makkelijke klus dus. Thys legt uit: “Het

dramatische gegeven moet voelbaar gemaakt worden. Het empathisch gevoel moet zo ontwikkeld zijn dat ik het als acteur herken. Verlangen, bijvoorbeeld, is niet zomaar uit te drukken. Je moet specifiek spelen dat je naar iets verlangt; pas dan wordt het zichtbaar en ‘echt’ voor de toeschouwer. De emotie moet eerst binnen in je ontstaan en dan moet het in de ruimte interessant gemaakt worden. Dan pas wordt het geloofwaardig. En vervolgens kun je de universele gevoelens in om het even welk personage plaatsen.”Hoe kun je dat concreet leren? Thys: “Je kunt gaan luisteren naar een stuk klassieke mu-

ziek. Dan beeld je je in dat die muziek de stem is van de persoon die het allerbelangrijkste in je leven is. Omdat muziek emotie is – de emo-tie van de componist –, kun je dit verplaatsen naar een reëel iemand. En aangezien je van die persoon houdt, zul je door de stem – de muziek – beroerd worden. Heel goed kunnen dansen of zingen is één ding, maar als het niet doorleefd wordt, dan leeft het niet. De studen-ten moeten emotionele verbeelding hebben, empathische gevoelens – en dat is nog iets anders dan fantasie. Bij musical is het enige cadeau dat je krijgt, de muziek – iets wat het genre natuurlijk makkelijk verteerbaar maakt.

Maar als je als mens niet zelf helemaal – met acteren, zang en dans – aanwezig bent, dan klopt het plaatje niet.”

AllroundNa de opleiding is er natuurlijk het beroep, dat uitnodigend lonkt. Het Ballet van Vlaanderen en Theater Arena hebben het musicalgenre uit de Angelsaksische wereld hier geïntro-duceerd. Sinds eind vorige eeuw is het – met stijgend succes – gegroeid naar vertaalde mu-sicals en eigen Vlaamse en Nederlandse pro-ducties.Thys: “Musical is zeker niet De 3 biggetjes van Studio 100 alleen, er zijn ook de kleine parel-tjes als Ganesha (laureaat van de Vlaamse Mu-sical Prijzen 2010, JMB) en de grote zalenvul-lers als Dans der vampieren, dat van slapstick tot sérieux ging. Musical is – met zijn dans, zang én acteren – de triatlon van de podium-kunsten, waarnaar duizenden mensen komen kijken. Komt daarbij dat een zaal als Viage (waar wekelijks een ‘best of’-revue wordt ge-geven, JMB) afgestudeerden kansen geeft tot podium- en publiekservaring; en je ontwikkelt talent in het genre. De musicalopleiding is zo allround dat de jongeren veelzijdig en meerta-lig geschoold zijn en vooral overal inzetbaar worden: van toneel tot film. De enige kritiek op musical is dat het showelement zich opdringt, maar dat is eigen aan het genre. Het publiek komt om zich te laten entertainen. Theater en dans worden met de multimediatechnieken ook erg showy. Alle genres vloeien in elkaar over. En musical is de opera van vandaag.”

� Jean-Marie�Binst

Sweeney Todd, de bloedbarbier van Fleet Street van Stephen Sondheim in een regie van David Verbeeck, nog op 10, 11, 13, 15, 16, 17 en 18 december om 20 uur, en op zondag 12 december om 15 uur in Blok D (poly valente zaal) van de Erasmushogeschool, Nijverheidskaai 170 (metro Delacroix), 1070 Anderlecht. Meer op www.erasmushogeschool.be/musical en 02-507.82.00

De cast van Sweeney Todd met regisseur David Verbeeck (midden onder) en dirigent Stephen Collins (rechts onder).

© R

ON

NIE

CO

MM

ISS

AR

IS

© S

TAD

BR

US

SE

L

© S

AS

KIA

VA

ND

ER

STI

CH

EL

E


ADVERTENTIE

Schilderkunst > Jacques Carabain, 59 aquarellen van het oude Brussel

Onder een helderblauwe hemelBRUSSEL – Op de aquarellen van Jacques Carabain baden Zavel en Zeehondstraat in een zomers sfeertje. Een wandeling langs de meesterwerkjes van Carabain stemt een mens mild. Een beter kader dan het Brood-huis is moeilijk te verzinnen. Een blik op verdwenen steegjes en buurten die de tand des tijds hebben doorstaan.

D e 59 aquarellen van Jacques Carabain, geschilderd tussen 1894 en 1897, werden bijna allemaal besteld door

toenmalig burgemeester Karel Buls. Buls wou blijvende herinneringen aan buurten die door grote stedenbouwkundige ingrepen dreig-den te verdwijnen of drastisch te veranderen. De aquarellen waren bestemd voor het jonge stadsmuseum dat er dankzij Buls gekomen was. Meer dan een eeuw later hangen ze er opnieuw, in dezelfde zaal. Het is van 1994, een eeuw na de eerste aankoop, geleden dat de aquarellen nog als geheel tentoon hingen. Toen gebeurde dat niet in het Museum van de Stad, maar in het stadhuis.De museumequipe heeft voor een didacti-sche opzet gekozen. De aquarellen worden geduid met historische documenten uit het Stadsarchief, historische en recente foto’s en een plan. Dankzij de duiding krijgt de bezoe-

ker – boven op het genot van aquarellen kij-ken – een zicht op de historische evolutie van vijf centrale wijken: het Handelsdok tussen Duivelshoek en Vlaamsesteenweg, de Grote Markt, de Hofberg, de Sint-Rochus- en Ter-arkenwijk, en de Zavel. Op het plannetje staan wijken en straten die nog altijd bestaan, in het groen, verdwenen stegen staan in het rood.Jacques François Carabain, telg uit de Haagse burgerij, werd in 1834 in Amsterdam geboren

en overleed in Schaarbeek in 1933. Hij maakte deel uit van een Hollandse kunstenaarskolo-nie die zich, om te ontsnappen aan de dwang van de modellen uit de Gouden eeuw, in de randgemeenten van Brussel vestigde. Toen-tertijd waren dat Sint-Joost, Schaarbeek en Elsene. Carabain reisde graag: naast zichten uit Nederland en België zijn er romantische

afbeeldingen van sites in Duitsland, Zwitser-land, Oostenrijk, Frankrijk, Italië.Carabain mag dan vaak ereprijzen gekregen hebben, financieel ging het hem niet altijd voor de wind. In een brief van Karel Buls kun-nen we lezen: “Ik weet niet of u zich herinnert dat ik u ooit gesproken heb over een verdien-stelijk kunstenaar, dhr. Carabin (!), die gespe-cialiseerd is in stadsgezichten en die in bittere armoede verkeerde als gevolg van een ellen-dige reis naar Australië en Californië.”Van Carabain zelf zijn geen afbeeldingen bekend, maar op verschillende schilderijen prijkt een man met bolhoed en zware snor die op Carabains zoon Victor Eugene lijkt. Als de zoon op de vader geleek, zo wordt gespecu-leerd, dan schilderde hij mogelijk zichzelf.�� Danny�Vileyn

Brussel in aquarel, tot en met 31 december 2011 in het Museum van de Stad Brussel (Grote Markt). Dinsdag tot en met zondag van 10 tot 17 uur; gesloten op maandag, 25 december en 1 januari. Kaartjes 3 euro, catalogus 29 euro, stadsplan voor een ‘Carabain-wandeling’ 2,50 euro en gratis brochure voor kinderen

Onzelievevrouwbroersstraat en Kolenmarkt in 1897.

© S

TAD

BR

US

SE

L

9 tot 21 decemberdagelijks 10-17u behalve zondag

De Loketten Vlaams ParlementIjzerenkruisstraat 991000 Brussel

www.curieus.be/gal

OVERZICHTSTENTOONSTELLING 50 JAAR GAL

i.s.m.

Dit jaar werd Gerard Alsteens 70.

Zijn alter ego, GAL, viert zijn 50ste verjaardag.

Sinds 1960 geeft de politiek tekenaar elke

week zijn kritische mening op de actualiteit.

curieus vzw viert dat met een grote overzichts-

tentoonstelling.

GAL BDW 255x178 Liggend.indd 1 29/11/2010 8:17:11

Beeldde Carabain, met een knipoog naar zijn publiek, zichzelf af?


ADVERTENTIE

’t Is goed in ’t eigenhert te kijken

Berlinde De Bruyckere, uit de reeks ‘Romeu my deer’ (l.) en Lucas Cranach de Oude, ‘Apollo en Diana’, ca. 1530.

© K

MS

K / S

PE

LTDO

OR

N

Gezien: de herten van Lucas Cranach in Bozar.

Weer worden de rendieren met een grote luchtbrug uit Lapland over-gevlogen, en we zitten er niet op te wachten. Geweide dieren moeten namelijk onverwachts opduiken.De eerste hertachtige die onver-wachts in mijn gezichtsveld opdook, was een eland. Een Amerikaans kortverhaal dat ik helaas niet meer kan terugvinden, draaide rond een scène waarin dat dier plots pontifi-caal op de weg verscheen, vlak voor

de auto van het hoofdpersonage.Een paar jaar later gebeurde precies hetzelfde in het boek Schaduwkind van de Nederlander P.F. Thomése. De ik-verteller trekt het bos in, komt “terecht in de wereld van voor het ver-lies” en treft daar een hert. “Het stond stiller dan de bomen rondom (...), keek mij aan met bedauwde ogen en ik keek terug. Vertrouw mij, zeiden mijn ogen: mijn handen, mijn voe-ten, het behoort allemaal tot het bos. Maar het hert geloofde me niet.” En in de film The Queen van Stephen Frears is het de belaagde koningin die in een cruciale scène oog in oog komt te staan met een majestatisch edelhert, waarmee ze zich identificeert.Vorig jaar dan mocht ik in Gent beeldend kun-stenaar Berlinde De Bruyckere interviewen. Bij wijze van cadeautje had ik mijn dubbel exem-plaar van het boek van Thomése meegeno-men. Het was het enige waardevolle dat ik zo meteen in mijn buurt had liggen. Aan het hert had ik niet meer gedacht tot ik de poort van De Bruyckeres atelier opende. Voor mij lagen een aantal hertengeweien op de grond die De Bruyckere wilde gebruiken voor een nieuwe reeks werken. Het interview dat volgde, ging over De Bruycke res inspiratiebronnen. Een daarvan is de Duitse schilder Lucas Cranach. We hebben het er toen niet over gehad, maar Cranach is een schilder van herten.Ik ben Cranachs herten nu gaan opzoeken in Bozar. Er staan er verschillende op de pren-ten en panelen met hertenjachten die de al-lure van Cranachs vorstelijke opdrachtgevers moeten illustreren. In tegenstelling tot de ‘moderne’ herten bij Thomése en Frears zijn

die van Cranach helemaal niet groots en ontzagwekkend. Het zijn kleine rennende diertjes waarvan het gewei in de nek ligt, zoals de oren van angstige honden. Iets anders zijn de herten op Cranachs schilde-rijen van Adam en Eva of Apollo en Diana (beeld rechts). Die zijn groter en hebben zich als trouwe huisdieren bij de naakte figuren neergevlijd.Op de tentoonstelling wordt over die herten niets gezegd, maar ze vergroten duidelijk de aantrekkingskracht van Cranachs sterkste werken: die waarin bomen en bossen voor een intens, ‘heimlich’ decor zorgen.Rest de vraag wat die herten ons te vertellen hebben. Misschien liggen de zaken wel heel eenvoudig en verbeeldt onze relatie met het hert onze relatie met de natuur. Als we in de blik van zo’n hert angst menen te ontwa-ren, dan is dat waarschijnlijk niet onterecht. Cranachs jachttaferelen tonen trots hoe cultuur die herten klein kan krijgen. Maar tegelijk weten we ook beter: de natuur zelf krijgen we niet klein. Haar onverschilligheid ten aanzien van ons is absoluut en meedo-genloos. Dat wij dus ook een oproep menen te ontwaren in de blik van het hert, is daar-om helaas te wijten aan projectie. Projectie die wel een diepgewortelde wensdroom zal verraden naar harmonie met de prehistori-sche natuur, naar de harmonie van het pa-radijs waarin het hert nog aan onze zijde zat, naar ‘de wereld van voor het verlies’.Ondertussen heeft Berlinde De Bruycke-re haar werken gemaakt. De reeks heet ‘Romeu my deer’ (beeld links) en toont ge-kleurde wassen afgietsels van geweien die afgezaagd, afgestroopt, bebloed en in elkaar verstrengeld aan een muur hangen. In de context van hierboven is het haast onge-looflijk dat in deze gruwelijk ogende werken troost te vinden is. Wellicht zit die troost in de in zichzelf gekeerde verstrengeling van die vertrouwde vormen. Maar als variant op de traditionele triomfantelijke jachttrofeeën boven de deur kan dit tellen. De Bruyckere toont hier voor mij hoe ook het hert waarvan we even de blik hoopten te kunnen kruisen, ondertussen aan flarden is geschoten, en definitief tot een museumstuk gemaakt.� Michaël�Bellon

Pra

at

ach

teraf

TEKENwEDSTRIJD ROND ERASMUS

ANDERLECHT – Het Erasmusmuseum (in het Erasmushuis) organiseert de tekenwed-strijd Erasmus en ik voor kinderen van zes tot twaalf. Hun wordt gevraagd een zelfportret én een Erasmusportret te maken. Voor dat laat-ste kunnen ze zich inspireren op het tweeluik van de Brabantse kunstschilder en Vlaamse Primitief Quinten Metsys, met links Deside-rius Erasmus (1469-1536) en rechts de Ant-werpse stadsgriffier en humanist Pieter Gillis (illustratie). Het werk mag gemaakt worden met potlood, kleurstift, water- en plakkaat-verf of welk materiaal ook, maar moet uiter-lijk 15 december bij het Erasmusmuseum, Kapittelstraat 31 zijn. Er worden drie prijzen toegekend aan kinderen van de eerste, tweede en derde graad. De hele klas van de winnaar

krijgt een gratis rondleiding op kindermaat, georganiseerd door de conservator van het museum.In het Erasmusmuseum loopt nog tot en met 23 januari 2011 de tentoonstelling Portretten van Erasmus: Dürer, Holbein, Metsys, Froben. Meer op 02-521.13.83.� JMB

TELEX VADROUILLE

KERST- EN JAARwENDECONCERT

SINT-AGATHA-BERCHEM – Uit de drielan-denpuntregio van Eupen komt het a-capel-lagezelschap Marienchor naar Brussel. De Königlicher Männergesangverein ontstond in 1905 onder leiding van de dirigentendynastie Mommer, die drie generaties lang (tot 1972) het koor stuurde. Het koor reist veel in bin-nen- en buitenland. De jongste kwarteeuw bereikte het regelmatig de hoogste klasse bij muziekconcoursen van het ministerie van de Duitstalige Gemeenschap, en sinds 1992 draagt het de titel ‘amateurvereniging met

buitengewoon hoogstaand artistiek niveau’. Het repertoire van het koor gaat van sacrale tot wereldlijke muziek, en van de renaissance tot de moderne koorliteratuur. In 2003 werd het mannenkoor uitgenodigd om het traditio-nele kerstconcert in het koninklijk paleis van Brussel op te luisteren.Op zondag 12 december om 15 uur zingt het Marienchor in de parochiekerk (Soldaten-straat/Kerkstraat) van Berchem. Reserveren kan bij Bru-West op 02-465.30.21; meer op www.info-zomaar.be.� JMB

FOCUS OPCulturele middagpauzesin het Museum van de Stad Brussel

14 en 16 december 2010 om 12.30u

Brussel in aquarelDe rondleiding is gratis!

Toegang: € 3 per persoon

Museum van de Stad BrusselGrote Markt (tegenover het Stadhuis)Info: 02 279 43 76 | musea.brussel.be

© M

IRJA

M D

EVR

IEN

DT

Bekende en minder bekende num-mers uit verschillende muziek-stijlen, gelardeerd met (muzikale) weetjes over de stad die centraal staat: dat is de simpele, maar ge-smaakte formule van Intercity, dat ook veel extra’s te bieden heeft op de website.Producer Raymond Stroobant weet al ongeveer wat er zondag te horen zal zijn. ‘Bruxelles’ van Jacques Brel en ‘Brussels by night’ van Raymond van het Groenewoud zijn certitudes, maar het is vooral de bedoeling om ontdekkingen te doen. “Iets wat ik toevallig op het internet heb gevon-

den, is ‘Empire State of Brussels’, een heel mooie cover van ‘Empire State of mind’ van Jay-Z en Alicia Keys door de Brusselse rappers 13HOR, Daddy-K en Aziza. Ook heel mooi is ‘Cage aux Ours’ van de Brus-selse groep Tommigun, genoemd naar de bijnaam (‘de Berenkuil’) van het Verboeckhovenplein in Schaar-beek. We draaien ook ‘Ici Bruxelles/Brussel hier’ van Jaune Toujours en ‘Brussels’ uit Brussld, de nieuwe van Arno, en waarschijnlijk ‘Ook omdat Brussel stinkt’ uit het allereerste al-bum van Kris De Bruyne.”En wat zongen ze in het buitenland


Muziek > Sounds of Istanbul zet wervelend Turkije in de kijker

Luisteren bij mezze en een raki

T urken en mensen van Turkse afkomst vormen in Brussel een van de grootste minder-

heden, maar van hun muziek weten we zo goed als niets. Het gebeurt haast nooit dat we in een van de reguliere concertzalen een Turkse groep aan het werk zien, en veel cul-turele uitwisselingen met Belgische muzikanten zijn er niet. Het Huis van Culturen en Sociale Samenhang (HCSS) van Molenbeek wil daar iets aan doen en ons laten kennismaken met de culturele rijkdom en diversi-teit van Istanbul, een grootstad op de handelsweg tussen Europa en het Midden-Oosten en al millennia een kosmopolitisch cultureel kruispunt.In de muziek komt die culturele kruisbestuiving het beste tot haar recht, zo ook twee dagen lang tijdens Sounds of Istanbul. De affiche is een typisch visitekaartje van Istanbul: de menigte in de Istiklal Caddesi, de bekendste winkelstraat. “Dat is de place to be voor muziekliefhebbers,” vertelt Sonia Triki, programmasa-menstelster bij het HCSS. “Er zijn straatmuzikanten, door de ramen van appartementen hoor je muziek en feestjes. Er klinkt een mengel-moes aan stijlen: traditio neel, Bal-kan, jazz,... Echt indrukwekkend.

Die muzikale hutsepot willen we la-ten zien aan het Brusselse publiek.”

TavernesfeerOp vrijdagavond geeft het Fasil En-semble het startschot. De traditio-nele muziek van deze Turkse im-migranten is representatief voor de groepen die in de zijstraatjes van Is-tiklal Caddesi spelen in de tavernes, de zogenaamde meyhanes. “Deze ta-vernes bestonden al ten tijde van de sultans en zijn nog altijd een gelief-koosde bestemming van de inwo-ners van Istanbul. Ze gaan er naar muziek luisteren, eten er mezze en drinken raki. Istanbul staat bekend om zijn bruisende nachtleven en ambiance, en die sfeer zullen we in de bar creëren met een speciale in-richting en Turkse specialiteiten.” Daarbij zullen de raki, een alcohol-drank met anijssmaak, en de mezze-hapjes niet ontbreken. Na het eten kan het publiek in de zaal terecht voor Turkse pop- en rockklassiekers door de jonge garde van het Sazz’n Jazz Quartet, het huiskwartet van de gelijknamige muziekclub in de Koningsstraat in Sint-Joost.Zaterdag moet u beslist op tijd ko-men, want om 18 uur is er een buitenkans om anderhalf uur lang

onder te duiken in de muzikale ex-centriciteit van Istanbul. In Crossing the bridge – The sound of Istanbul, een film uit 2005 van Fatih Akın, ontdekt u een bruisende stad die nooit tot rust komt, en een brede waaier aan prachtige muziek: van de traditionele Balkanmuziek van kla-rinetvirtuoos Selim Sesler over de world beats van ney-speler Mercan Dede (een ney is een Arabische fluit) tot de folkrock-sensatie Baba Zula,

met zijn Metallica-achtige rocker op saz (Turkse langhalsluit).Het Molenbeekse strijkkwartet Quatuor Danel zal in het kader van zijn residentie in het MCCS de Turkse klassieke muziek vertegen-woordigen met enkele Turkse gast-muzikanten, en Saz Ground sluit de tweedaagse af met een fusie tussen traditionele Turkse muziek en in-vloeden uit rock, jazz en flamenco. “Deze groep rond de Brusselse Turk

Cumali Bulduk ontstond uit een ontmoeting tijdens Le Monde en Scène, een initiatief waarbij mu-zikanten uit de vier windstreken samen jammen. Je zou Saz Ground wel de Brusselse ambassadeur van de culturele diversiteit van Istanbul kunnen noemen, met muzikanten uit Turkije, Azië, Spanje en België, een echte melting pot.”Dat Istanbul een fantastische mu-ziekscene heeft, is intussen wel

SINT-JANS-MOLENBEEK – Istanbul is dit jaar Culturele Hoofdstad van Europa, en terecht, want de stad bruist. Vooral de muziek in de volksbuurten floreert als nooit tevoren. Het Molenbeekse Huis van Culturen en Sociale Samenhang zet twee dagen lang die muzikale diversiteit in de kijker.

Het Sazz’n Jazz Quartet brengt Turkse pop- en rockklassiekers.

© H

ET H

UIS VA

N C

ULTU

RE

N E

N S

OC

IAL

E SA

ME

NH

AN

G

Media > Radio 1-muziekprogramma cityhopt tussen wereldsteden

Intercity naar Brusselallemaal over Brussel? “Niet zoveel eigenlijk. Dat is toch een beetje te-gengevallen. Er is natuurlijk de klassieker ‘Bruxelles’ van Dick An-negarn, de Nederlandse chanson-nier die in Brussel opgroeide. Eric Andersen is de man die de sound-track gemaakt heeft voor de film Istanbul van Marc Didden. Hij heeft het in ‘Belgian bar’ over zijn verblijf in Brussel. En dan hebben we toch ook iets van Bob Dylan gevonden. In ‘When I paint my masterpiece’ reist hij van Rome naar Brussel ‘on a plane ride so bumpy that I almost cried’.”� Michaël�Bellon

Intercity over Brussel, zondag 12 december tussen 13 en 14 uur op Radio 1, www.radio1.beDe Brusselaars van Tommigun dichten over de Cage aux Ours/Berenkuil.

© JA

N M

ISS

OT

TEN

BRUSSEL – In het Radio 1-programma Intercity geeft presentator Luc Janssen elke zondag een muzikale rondleiding door een wereldstad. Na Londen, Amsterdam, Parijs en een resem Amerikaanse steden is nu Brussel aan de beurt.


Het is een goedkoop product in een mooi doosje. In Oost-Azië wordt het veel gebruikt, maar in de westerse wereld is men er nogal bang van. Onterecht?

Als het aan de winkel ligt, moeten we onze con-sumptie van glutamaat zeker niet beperken: “Eén kopen, tweede gratis,” stond er bij deze potjes. Ik wist niet wat ik ermee zou beginnen, maar de doos-jes zijn zo mooi oubollig. Dus kocht ik er twee. Ik denk dat mijn voorraad glutamaat mij nu wel zal overleven, tenzij mijn jongste zoon er scheikundige proeven mee bedenkt.Ve-Tsin en Ajinomoto zijn de bekendste merken van dit poeder, dat ik voor het gemak glutamaat noem. Anderen schrijven glutaminezuur, natrium-glutamaat, of mononatriumglutamaat. Soms zelfs monosodiumglutamaat (MSG), maar dat laatste is slecht Nederlands. Sodium is Frans (en Engels) voor het element natrium, het lichtste van alle metalen. Hoe langer de spelling, hoe dreigender een goedje gaat klinken. Sommigen doen dan met opzet. Het gaat erom de medemens schrik aan te jagen voor deze ‘vreemde’ specerij die ons vanuit China en Japan bereikte. Het ging als met die Amerikaan-se student die op een dag een (grappig bedoelde) schoolvoordracht gaf over de gevaren van dihydrate monoxide . Na snelle verspreiding van de inhoud via een website begonnen op den duur zelfs poli-tici serieus te onderzoeken of er geen maatrege-len dienden genomen worden tegen deze blijkbaar zeer gevaarlijke stof in ons milieu. Tot iemand erop wees dat dihydraatmonoxide gewoon een pedante manier is om ‘water’ (H2O) te zeggen. De overstro-mingen van vorige maand waren bijvoorbeeld een duidelijk bewijs van het gevaar van dihydraatmo-noxide.De vergelijking is nog zo gek niet, want ook rond glutamaat blijven er verdachtmakingen waren. Nochtans blijkt het een onschuldige smaakverster-ker, wat zeg ik, een levensbelangrijke stof voor ons lichaam. Glutaminezuur is een van de twintig ami-nozuren waaruit ons hele lichaam is opgebouwd. We maken het zelf aan in ons lichaam als we er te weinig van eten. Onze zenuwen en ons geheugen

kunnen niet werken zonder glutamaat.De mens heeft altijd graag glutamaat gegeten. Hij is er gek op. Maar het werd hier voorheen nooit als poedertje

verkocht, tot de opkomst van de Chine-se keuken. Als smaakstof werd het ge-identifi ceerd in 1907 door ene Kikunae Ikeda, een honorabel Japans chemicus, die er de ‘vijfde smaak’ mee verklaarde. Hij noemde die umami en vandaag is dat een modieuze kruiding. Op culinaire wedstrijden en in restaurantbesprekin-gen regent het het U-woord. Is het echt, of zijn het de nieuwe kleren van de kei-zer? En zijn er misschien nog méér sma-ken? Zalvend , bijvoorbeeld? Hoe dan ook: umami is glutamaat, per defi nitie zelfs, want professor Ikeda vond het woord er-voor uit. Het goedje wordt gewonnen uit zeewier en gistculturen en is vandaag een populaire smaakversterker.

Daar is het in het Westen allicht begin-nen misgaan. Met ons modern hoogverwerkt

voedsel in de supermarkten begon men zich af te vragen wat die scheikundige naam op de ingre-diëntenlijst stond te doen. En toen bekend werd dat Chinese eethuisjes veel glutamaat gebruikten, beweerden er mensen al gauw dat ze ziek werden van de Chinees, en dat ‘MSG’ de oorzaak was. Al-lergieën, astma, hartkloppingen, fl auwtes, wat was er allemaal niet het gevolg van dit poeder? Het leek wel of glutamaat een uitvinding was van de baarlijke Dr. Fu Manchu zelve. Ondertussen is dat allemaal ernstig onderzocht en er is nooit enig verband gevonden tussen die klachten en MSG, temeer daar de klagers géén ef-fect merkten als ze westerse producten aten met een hoog glutamaatgehalte, zoals tomaat en pad-denstoel, maar vooral oude kaas, met als topper de nu zo populaire Parmigiano Reggiano! Fabrikanten zijn glutamaat gaan wegsteken achter een code, E621, en dat maakte de zaken zo mogelijk nog erger. Nu schrijven ze gistextract , dat klinkt onverdacht, maar ze bedoelen evengoed MSG.Wat is die umamismaak nu? Vlees of bouillon zou-den umami smaken. En natuurlijk ook kombu ofte sacharinewier, maar dat eten de meesten onder ons ook weer niet alle maanden. De eenvoudigste ma-nier om het te leren, is zo’n potje kopen, een lepeltje

poeder in wat water oplossen en proeven. Voilà, dát is dus umami. Het heeft inderdaad met bouillon te maken en verder valt het met niets te vergelijken, anders zou het geen basissmaak zijn.Nu we eindelijk mee zijn met de moderne eetcul-tuur, wat doen we met de rest van het potje? Ik zou het niet weten, maar ik geloof graag dat het een smaakversterker is. De vraag is: welke smaak moet ik versterken? Keukenzout doet dat ook en gluta-maat is geen alternatief voor zout, want het bevat ook natrium (en natrium is nu net wat we te veel binnenkrijgen met zout). Om echt Chinees te koken hoeft het trouwens niet. De man die het wokken over de hele wereld populariseerde, de Amerikaan Ken Hom, schreef in een van zijn eerste invloedrijke boeken over glutamaat ( Chinese cookery , 1984): “Ik geloof dat de meest verse en fi jnste ingrediënten geen smaakversterker nodig hebben, en ik gebruik het dan ook nooit.” Smakelijk.

[email protected]

De hele reeks nalezen?www.brusselnieuws.be/trachet

Glutamaat

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Nick Trachet

duidelijk. Maar hoe zit het met de Turkse muziek in Brussel? Die leeft vooral binnen de gemeenschap, zegt Triki. “Er zijn in Schaarbeek heel wat verenigingen bezig met het Turkse gemeenschapsleven, maar tot nog toe slaagt alleen de muziekclub

Sazz’n Jazz erin ook mensen van bui-ten de gemeenschap aan te trekken.”Het is ook zeldzaam een Turkse mu-zikant aan het werk te zien bij een van de vele Brusselse wereldmuziek-groepen, en wellicht ligt dat aan het feit dat de meeste Brusselse Turken uit Emirdag komen, een klein dorpje in het Turkse binnenland. “Anders-om komt het ook heel zelden voor dat een Turkse band speelt tijdens onze zomerfestivals,” merkt Tikri op. “Daarom zijn plaatsen als Sazz’n Jazz zo belangrijk: ze smeden ban-

“Er is een druk Turks gemeenschaps-leven in Brussel, maar alleen Sazz’n Jazz slaagt erin ook mensen van ‘buiten’ aan te trekken”

Muziek > FM Brussel tonight op 18 december

Eén stad, één feestBRUSSEL – Op zaterdag 18 decem-ber is er in K-Nal aan de Haven-laan FM Brussel tonight. “We gaan opnieuw voor een volle zaal,” zegt Jeroen Roppe van FM Brussel.

One city, one party . Dat is de slogan van FM Brussel tonight , al vele jaren de vaste formule die de stadsradio de Brusselaars zo ergens in decem-ber schenkt. “Zoals gewoonlijk wer-ken we met onze vaste FM Brussel-dj’s en hangen we ook deze Tonight op aan al bestaande feestconcepten. In K-Nal, aan het kanaal, heet dat feestconcept Libertine supersport en is het al een tijdje een vaste for-mule op zaterdagavond. Wij haken ons wagonnetje daar graag aan,” zegt Jeroen Roppe, hoofdredacteur-directeur van de radiozender.De stijl wordt dit jaar meer clubmu-ziek, electro en house. “In tegen-stelling tot voorgaande jaren, toen

we soms ook een noot funk aan het geheel toevoegden. Maar dat maakt deel uit van een evolutie. In 2011 zouden we graag verschillende FM Brussel tonight ’en houden met naast dj’s ook soms liveoptredens.”Een kaartje in voorverkoop kost acht euro, aan de kassa kost het u twaalf euro. Doel van de avond is volgens de hoofdredacteur om een gevoel van verbondenheid te creëren. “We willen alle mensen die een band met de stad hebben, verenigen.” CD

Meer op www.fmbrussel.be

Allergieën, astma, hartkloppingen, flauwtes, wat was er allemaal niet het gevolg van dit poeder?

den tussen de Turkse en de andere gemeenschappen in Brussel.” Sounds of Istanbul kadert in de fees-telijkheden rond Istanbul als Euro-pese culturele hoofdstad en krijgt de steun van staatssecretaris Emir Kir (PS), zelf van Turkse afkomst en bij het College van de Franse gemeen-schapscommissie Cocof bevoegd voor Cultuur.� Benjamin�Tollet

Sounds of Istanbul, vrijdag 10 en zaterdag 11 december in het Huis van Culturen en Sociale Samenhang, ingang langs de Merchtemsesteenweg 67, 1080 Sint-Jans-Molenbeek. Meer op 02-415.86.03, www.molenbeek.be en maisoncultures1080.blogspot.com

© H

ET H

UIS VA

N C

ULTU

RE

N E

N S

OC

IAL

E SA

ME

NH

AN

G

De Istiklal Caddesi, place to be voor muziekliefhebbers.

kunnen niet werken zonder glutamaat.De mens heeft altijd graag glutamaat gegeten. Hij is er gek op. Maar het werd hier voorheen nooit als poedertje

verkocht, tot de opkomst van de Chine-se keuken. Als smaakstof werd het ge-identifi ceerd in 1907 door ene Kikunae Ikeda, een honorabel Japans chemicus, die er de ‘vijfde smaak’ mee verklaarde. Hij noemde die een modieuze kruiding. Op culinaire wedstrijden en in restaurantbesprekin-gen regent het het U-woord. Is het echt, of zijn het de nieuwe kleren van de kei-zer? En zijn er misschien nog méér sma-ken? umami want professor Ikeda vond het woord er-voor uit. Het goedje wordt gewonnen uit zeewier en gistculturen en is vandaag een populaire smaakversterker.

Daar is het in het Westen allicht begin-nen misgaan. Met ons modern hoogverwerkt

voedsel in de supermarkten begon men zich af Nick

© N

ICK

TR

AC

HE

T


Gerald Loftus: “Twee nadelen zijn er aan ons leven in Marokko: dat ik door mijn functie op mijn blog uitgesproken politieke standpunten maar beter mijd, en dat we niet ongelimiteerd van Belgische bieren kunnen proeven.”

‘T oen de kans zich voordeed om terug naar Noord-Afrika te gaan, hebben mijn vrouw en ik amper hoeven na-

denken. Het is een deel van het Zwarte Conti-nent dat me altijd enorm heeft geboeid,” ver-telt Gerald Loftus me in zijn appartement in Ukkel.“Met het leven in de Maghreb heb ik voor het eerst kennisgemaakt toen ik, na mijn studie Internationale Betrekkingen, een jaar in Tu-nesië zat voor het Amerikaanse Vredeskorps. Het was liefde op het eerste gezicht. Door de Arabische invloeden – tijdens mijn studie had ik me verdiept in het Midden-Oosten –, en door de Franse invloeden – mijn vrouw Marie-Hélè-ne is Française. De links van de Maghreb met het Oude Continent zijn ronduit fascinerend; zowel in Zuid-Europa als in Noord-Afrika vind je daar nog altijd rijke sporen van. En het toe-val wou dat mijn tweede post als diplomaat in Tunis was, de hoofdstad van Tunesië.”Nog geen seconde hebben Loftus en zijn vrouw zich de nieuwe stap in hun leven be-klaagd. “Tijdens de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Britten konden Amerikaanse sche-pen de haven van Tanger aandoen, waardoor er een band ontstond en Marokko het eerste land werd dat de Amerikaanse Republiek er-

kende; dat was in 1777. Een voorrecht is het te kunnen werken in de stad waar de Verenigde Staten hun eerste consulaat openden.” “De legatie – het enige Amerikaanse monu-ment buiten de VS – werd in 1821 geschonken door de toenmalige sultan van Marokko. Nu is het gebouw niet langer het toneel van diplo-matieke activiteiten, maar een museum, een cultuur- en conferentiecentrum. We leren er onder meer vrouwen lezen en schrijven; in de zomer komen Amerikaanse studenten lessen Arabisch volgen. En dan is er nog de uitge-breide bibliotheek, die zeer in de smaak valt bij academici uit de vier windstreken.”“Thuis zien we door het raam Spanje; we zien schepen door de Straat van Gibraltar naar de Middellandse Zee varen. Mijn werk bij Talim in Tanger is werkelijk een godsgeschenk ge-weest. Ook omdat het instituut herinnert aan het gastvrije verleden van de Amerikaanse diplomatieke instellingen. Van dat verleden werd het begin van het einde ingeluid in het bewogen jaar 1979, toevallig ook het jaar waarin ik mijn carrière ben begonnen. Het was het jaar van de bezetting van de Ameri-kaanse ambassade in Teheran en de bestor-ming van die in Islamabad, het jaar van de moord op de Amerikaanse ambassadeur in

Afghanistan ook. Het gevolg was onder meer dat de Amerikaanse ambassades op versterkte forten begonnen te lijken – de nieuwe zijn zelfs niet meer ingebed in het lokale weefsel. Wat de mensen in Tanger te zien krijgen, is een voorbeeld van hoe het vroeger was. Het oude gezantschap is een verzameling gebouwen uit de achttiende, negentiende en twintigste eeuw, onlosmakelijk verbonden met het oude stadscentrum, van de medina met haar pitto-reske marktkraampjes.” “Van 1940 tot 1956 genoot Tanger van een internationaal statuut, waardoor de stad be-kendstond als een vrijhaven voor avonturiers, speculanten en internationale spionnen én een uitgelezen plek was voor diplomatieke contacten. Dat rijke en bewogen verleden voel je nog altijd in alle geledingen van de stad, de openheid naar de buitenwereld blijft groot. De aanleg van een nieuwe haven, vlak bij de oude, heeft die openheid zelfs nog vergroot.”“Ook het dagelijks leven bevalt ons zeer. Er zijn maar weinig dingen die we er missen. Op goed geluk proeven van Belgische bieren is er een van; het feit dat ik door mijn functie uit-gesproken politieke standpunten maar beter mijd op mijn blog, is een tweede.” Een open blik op de wereld heeft mijn gastheer al van jongs af. “Mijn ouders waren Ierse im-migranten, de sterke band met Europa was onmiskenbaar. Al gauw wist ik dat Phila-delphia, waar ik ben opgegroeid, me niet zou volstaan. Dat gevoel werd nog versterkt toen ik aan de universiteit Marie-Hélène leerde ken-nen. Ik heb dan ook met beide handen de kans aangegrepen om in Ierland en Schotland mijn kennis te verrijken.”Barbados, Tunis, Alexandrië, Muscat in

Loftus op de drempel van ‘zijn’ Legation, “het enige Amerikaanse monument buiten de VS”. Marokko erkende als eerste land de Verenigde Staten (in 1777) én was het eerste land waar de VS een consulaat openden.

© MARC GYSENS

UKKEL – “Lang heb ik in de overtuiging geleefd dat ik Brussel, mijn adoptiestad, goed kende. Tot ik in 2008 het boek Secret Brussels kreeg. Het heeft me de ogen geopend. Zoveel verborgen pareltjes, zoveel geheime plekjes, ik had er werkelijk geen benul van.” Het ontdekken van die pareltjes is nu voor een tijd in de koelkast beland: Gerald Loftus is directeur geworden van Talim, het instituut voor Marokkaanse studies, in het oude Amerikaanse gezantschap in Tanger.


FREDDI SMEKENS

Oentrekke

E en Brussels woordje dat mij altijd geïntrigeerd heeft, is oentrekke. Niet in het minst omdat men er verschil-

lende – extreme – kanten mee uit kan. Als daar zijn, waarde lezer: ons eet oentrekke, ons vantaaid eet oentrekke, ons ’n betche eet oentrekke tot en met ons niks oentrekke.Ik sta graag stil bij oentrekke omdat het, hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken, nooit of zelden te onpas gebruikt wordt. We kunnen gerust stellen dat de Algemeen Ne-derlandse uitdrukking “Ik maak mij daar geen zorgen over” veel minder zwaar door-weegt dan “Ik trek het ma ni oen.” Waarom dat zo is, laat ik aan het oordeel van de Brusselse lezer over. Hij of zij zal ongetwij-feld beseffen dat ons dagelijks bestaan wat zinledig zou zijn zonder dat we ons af en toe eet zoude oentrekke. Maar anderzijds zouden we het niet lang uithouden in het geval dat we ons nuut of jamais ni van eet oentrekke.Bij wat voorafging, waarde lezer, stel ik mij toch een vraagje. Waarin schuilt het sub-tiele verschil tussen “Ik trek het ma ni oen” en “Ik zit er ni mei in”? Het zou mij sterk verwonderen moest er helemaal geen ver-schil zijn. Ik laat het graag aan de lezer over om de twee uitdrukkingen even hardop uit te proberen en daarbij zelf tot een conclusie te komen.Of stel nu dat we iemand willen troosten. Gebruiken we in dat geval “Ge moet er ni mei inzitte” of “Trek het a ni oen”? Ik merk zelf dat in dat geval het verschil vaag wordt. Wanneer we echter van plan zijn ons ten volle voor iets of iemand in te zetten, dan kunnen we rustig uitpakken met “Ik goen het ma hee neki oentrekke!” In dat geval moet onze inzet dan wel onvoorwaardelijk zijn.Ons eet oentrekke en ons niks oentrekke heb-ben alles met ons dagelijkse denken te ma-ken, in die zin dat we zelf beslissen waar we de grens trekken tussen de twee hou-dingen. Op dat gebied kan de buitenwereld ons op een van de twee manieren beschou-wen. Maar dan alleen in beide extreme ge-vallen: aan de ene kant “Daan trekt hem (of dei trekt heu) vanzeleive van niks eet oen” en

aan de andere kant “Daan trekt hem altaaid alles oen.” Maar uiteraard is men het beste af wanneer men zich niks oentrekt van een beschrijving door derden.Nu even over naar oentrekke als relatief begrip. Af en toe krijgt men weleens te horen: “Ik goen ma doe nogal veul van oentrekke!” Natuurlijk bedoelt de persoon in kwestie in dat geval letterlijk: “Ik trek er ma niks van oen.” Bij dat alles vergeten we dus niet dat ons eet oentrekke of niks oentrekke veel, zo niet alles met een bepaalde gemoedsgesteldheid te maken heeft. Maar ook hier moeten we onszelf opleggen zelf te beslissen wat ons het beste uitkomt. Ik wil hier graag een uitweg bieden voor iemand die een vraag als “Trekt gaa het da oen?” of “Ge trekt het aa percees ni oen?” voorge-schoteld krijgt. Wie met zulke pertinente vragen geconfronteerd wordt, pakt gerust uit met “Ik moek er ma e gedacht van.” Zo maakt men op een subtiele manier komaf met ongezonde nieuwsgierigheid. Maar wie van ons, waarde lezer, is af en toe niet nieuwsgierig naar wat onze medemens zich oentrekt? Ik ben de laatste om te beweren dat het hier per se om ongezonde nieuws-gierigheid moet gaan. Alleen maar het feit dat men kan inschatten woe da eemand hem of heu eet van oentrekt, geeft ons enige kijk op de persoonlijkheid van de betrokkene. Hierbij schiet mij te binnen dat er ten min-ste twee vragen gesteld kunnen worden waarop men niet als antwoord kan krijgen: “Ik trek het ma ni oen.” Die vragen luiden: “Wa paasde van ’t weir?” en: “Hoowest?” Ik raad de lezer aan die twee vraagjes even in zijn of haar omgeving uit te proberen. Wie daarop “Ik trek het ma ni oen” als ant-woord krijgt, mag het mij gerust laten we-ten.Om te besluiten, waarde lezer, stel ik vast dat er in ons bestaan gerust veel meer om-standigheden zijn waarvan men zich eet of niks moot oentrekke. En wanneer men het voor de buitenwereld helemaal ‘safe’ wil spelen, dan kan men altijd uitpakken met: “Ik trek het ma ’n betche oen.” Niemand zal stilstaan bij wat men met die subtiele uit-drukking nu eigenlijk bedoelt.

Oman, Oran en Algiers in Algerije, waar hij tot nader order de laatste Amerikaanse consul was: allemaal etappes in de rijkgevulde diplo-matieke carrière van Gerald Loftus, vooraleer hij in 1994 voor het eerst in Brussel belandde. “Ik had er een post bij de Navo gekregen. Een uiterst interessante periode: het was het prille begin van de uitbreiding van de verdragsorga-nisatie met landen uit het voormalige Oost-blok. Mijn taak bestond erin de Verenigde Staten te vertegenwoordigen in de financiële comités van de Navo, en te werken rond het civiele budget en de bijdragen van de VS aan de Navo. Een hele uitdaging: we hadden welis-waar met Bill Clinton een Democratische pre-sident, maar in het Congres zwaaiden de Re-publikeinen de plak, net als nu. En die voeren de isolationistische koers, ze wilden snoeien in de internationale bijdragen door de VS. Vier jaar lang heb ik er het beste van mezelf gege-ven.”

Op goed gelukNa professionele tussenstops in Washing-ton, Londen en Luxemburg keerden Loftus en zijn vrouw in 2002 naar Brussel terug. “Ik stond voor de keuze: voor het ministerie van Buitenlandse Zaken blijven werken onder de regering-Bush – als overtuigd Democraat, stel je voor! – of met vervroegd pensioen gaan, een nieuwe start nemen als zelfstandig consultant en de Democratische zaak verdedigen over de landsgrenzen. Het werd het tweede. Maar waar wonen? We wilden niet naar de States, niet naar Frankrijk; de lokroep van Brussel konden we niet weerstaan. Omdat het de plek was waar Marie-Hélène en ik tot dan toe het langst hadden gewoond, omdat Brussel heel

centraal gelegen is, en omdat het misschien wel de meest internationale stad van Europa is.”“Brussel dus, waar we een appartement kon-den kopen in de Vanderaeylaan, de straat waar we in de jaren ’90 ook al vier jaar hadden ge-woond. Graag gewoond ook. Heel groen, met mogelijkheden voor uitgebreide wandelingen bij de deur. Een goede uitvalsbasis ook voor verkenningen in het zuidelijke gedeelte van het land én met uitstekend openbaar vervoer naar het centrum. Verkennen, ontdekken: dat hebben mijn vrouw en ik altijd graag gedaan. Bijvoorbeeld de tram nemen met een dagkaart zonder juist te weten waar we naartoe reden en op goed geluk ergens uitstappen.” “We voelen ons op zoveel plaatsen thuis, maar uiteindelijk zal zich de vraag opdringen waar we onze oude dag willen slijten. En dan komt Brussel zeker in aanmerking. De keuze zal ook bepaald worden door wat onze kinderen David en Anne-Claire doen. Ze zijn allebei buiten de VS geboren, David op Barbados, Anne-Claire in Tunis. Ze hebben geen enkel patriottisch been in hun lijf en de wereld is hun oester. Voorlopig is voor hen de parel van die oester Europa – David, die me net een kleinzoon heeft geschonken, woont in Frankrijk; Anne-Claire in Duitsland –, maar waar de toekomst hen zal brengen, weet niemand. Ze zijn be-vriend met mensen over heel de wereld. De zin voor avontuur hebben ze duidelijk van hun ouders geërfd.”

� Karel�Van�der�Auwera

avuncularamerican.typepad.com, www.talimblog.org, www.legation.org

‘Brussel isen blijft mijn adoptiestad’

Gerald Loftus, Amerikaan tussen Ukkel en Marokko

“We voelen ons op zoveel plaatsen thuis, maar uiteindelijk zal zich de vraag opdringen waar we onze oude dag willen slijten. En dan komt Brussel zeker in aanmerking”

ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: [email protected] (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, [email protected]. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer ([email protected]), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten ([email protected]), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman ([email protected]), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 66.720 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne ([email protected]). EINDREDACTIE Katrien Stroobants ([email protected]). REDACTIE Jean-Marie Binst ([email protected]), Christophe Degreef ([email protected]), Bettina Hubo ([email protected]), Patrick Jordens ([email protected]), Freddi Smekens ([email protected]), Steven Vandenbergh ([email protected]), Steven Van Garsse ([email protected]), Danny Vileyn ([email protected]). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele ([email protected]), Ann Van Dievoort ([email protected]), Gerd Hendrickx ([email protected]). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Philip Ebels, Eva Hilhorst, Ilah, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt ([email protected]). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh ([email protected]). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie ([email protected]). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roese-lare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie.


SINT-AGATHA-BERCHEM – Geen berg is te hoog, geen oceaan te groot voor Bernard Fisset (47). De Brusselaar heeft de toppen van de Kilimanjaro en Mont Blanc al getemd; de Indische Oceaan stak hij met een team van acht in een wereldrecordtijd over. Een man die leeft van opwellingen en die moeilijk ‘nee’ kan zeggen.

“Meer dan zesduizend kilometer lang is de Indische Oceaan: gruwelijk en onvoorspelbaar,” vertelt Fisset, die de oceaan in 2009 met zijn team overstak. “De oversteek wordt niet vaak gedaan. Ik had het project op gang gebracht, maar door te weinig fondsen moest ik ermee stoppen. Een Engelsman nam contact met me op om er een wereldrecordpoging van te maken. Ik heb meteen toegehapt.”De achtkoppige crew werd als helden uitgezwaaid in Australië. Ze waren toen al geselecteerd uit 33 kandidaten en hadden allerhande stages en opleidingen achter de rug. Zo’n oversteek moet je nu eenmaal goed voorbereiden. 58 dagen later kwamen ze in Mauritius aan, maar na twee dagen moesten de zware opleidingen hun nut al bewijzen. “Ineens stak er een storm op en werd onze boot door een huizenhoge golf omgekeerd. Je komt dan in het

Bernard Fisset (links vooraan op de foto) stak in 2009 met zeven anderen de Indische Oceaan over. “Gruwelijk, onvoorspelbaar.”

© B

ER

NA

RD

FIS

SE

T

‘Sport is een middel, geen doel’Avontuur > Bernard Fisset zoekt zijn kicks over de hele wereld

Sint-Joost-West is in zijn nopjesInfrastructuur > Nieuwe sportzaal Liedts

SINT-JOOST-TEN-NODE – In de Groenstraat staat voortaan een prachtig gemeentelijk sportcomplex.

De bouw van het nieuwe pand sleepte acht jaar aan, onder meer omdat een aannemer van het eerste uur het faillissement aanvroeg. De realisatie heeft vier miljoen euro gekost. In de wijk zijn de reacties enthousiast. SintJoost is weliswaar maar een zakdoek groot, maar toch voelen bepaalde buurten zich ‘achtergesteld’ bij het centrum van de gemeente, het SintJoostplein en de omliggende straten. De activiteitenkalender van de gemeente somt met gepaste trots de sporttakken op waarvoor u in het complex terechtkunt. De lijst begint met boksen en vechtsporten – een teken des tijds misschien. Voorts zijn er voet en basketbal, volley, korf en handbal. Ook psychomotoriek behoort tot de mogelijkheden, en natuurlijk fitness. Er wordt ook sportmateriaal verhuurd.Het resultaat mag er wezen: een budgetvriendelijke omnisportinfrastructuur van 2.400 vierkante meter. Ook architecturaal springt het complex in het oog. Het is een creatie van de gedreven architect Chris Rossaert. Hij combineerde materialen, wat in een harmonieus geheel resulteerde – zo loopt er een houten trap naar het parkje waarin het gebouw ligt. Het complex kwam tot stand dankzij een sa

menwerking tussen de gemeente, de federale overheid en verschillende andere instanties.De nieuwgeborene dankt zijn naam aan Charles Liedts (18021878). De lijst van mandaten van deze liberaal oogt al net zo indrukwekkend als de lijst van de sportdisciplines waarvoor men in de Liedtszaal terechtkan: advocaat, procureur des Konings, rechtbank

voorzitter, kamervoorzitter, minister van Financiën, gouverneur van de provincie Henegouwen en later ook van Brabant. Vooral door deze functie kan Liedts ook door SintJoost ‘opgeëist’ worden niet en uitsluitend door Schaarbeek, waar al sinds jaar en dag een plein én een straat naar hem genoemd zijn.Rond 1850 zegde Liedts de politiek vaarwel en

ging hij zetelen in de raden van bestuur van banken en andere bedrijven. Meer dan 150 jaar later steekt hij de sporters van SintJoostWest een joviale hand toe.� Lieven�Bulckaert� Sportzaal Liedts, Groenstraat 50, 1210 Sint-Joost-ten-Node, 02-220.28.33

De gemeente is terecht trots op haar nieuwe sportcomplex in de Groenstraat, een architecturaal project van Laud/Chris Rossaert.

© G

EM

EE

NTE S

INT-JO

OS

T-TEN

-NO

DE

water terecht en moet meteen reageren. We kregen de boot weer op zijn plaats en moesten snel beginnen te roeien zodat de boot niet nog eens werd omgekeerd. De storm duurde uiteindelijk 36 uur. Los daarvan liep de reis vrij vlot, voor zover 58 dagen op zee met alleen je armen als stuwkracht vlot kunnen verlopen.” Fisset kreeg het naast fysiek ook mentaal moeilijk. Als enige Franstalige op een boot vol Engelstaligen kun je je af en toe alleen voelen. “Ik kan me wel uitdrukken in het Engels, maar niet genoeg om over abstracte zaken te praten. Niet genoeg om mijn gevoelens te uiten. Daardoor was ik wel wat geïsoleerd.”“We hebben toch iets neergezet. We hebben de wereldrecordtijd gebroken op die oversteek. Ik was ook de eerste Belg die het deed. Een mooie herinnering, die mij overigens ook een fikse duit heeft gekost. Terug thuis heb ik mijn auto moeten verkopen om mijn schulden af te betalen die ik had gemaakt met de reis.”

Ontgoocheld stervenProfessioneel houdt Fisset zich bezig met kinesitherapie, osteopathie en voedingsleer. Telkens als hij de tijd vindt én zijn beurs het toelaat, trekt hij op avontuur. “Veel mensen willen dingen doen, maar doen het niet.


Waarom toch? Als je een droom hebt en het is haalbaar, waarom dan niet? Het is beter te sterven met ontgoochelingen dan met spijt. Dan zul je ten minste gedaan hebben wat je wou doen.”De beklimming van de Mont Blanc of de Kilimanjaro, de oversteek van La Manche met een roeiboot, het Atlasgebergte door op een mountainbike, of 170 kilometer lopen in de Desert Cup: Fisset schuwt geen enkele inspanning of avontuur. “Naast het sportieve aspect vind ik het culturele ook heel belangrijk. Nadat ik met mijn zoon de Kilimanjaro had beklommen, zijn we nog een reservaat in getrokken, waar we de lokale bevolking

hebben ontmoet. Toen we in Bolivia de Parinacota gingen beklimmen, hebben we geacclimatiseerd aan het Titicacameer. De sport is een middel, geen doel. Als we die top niet halen, dan is dat het einde van de wereld niet. We willen dingen beleven. Beklimmingen waar buiten de klim zelf niets te beleven valt, doe ik niet. Ik heb altijd een gids bij me en ik ben het met hen eens: het belangrijkste is terugkeren.”Dankzij een loopwedstrijd in Afrika ontdekte de Brusselaar een stam Bosjesmannen. Hij

keerde vorig jaar terug en trok de savanne in om even bij hen te wonen. “Zij leven nog heel traditioneel, ze moeten plukken en jagen om te overleven. We gingen twee keer per dag jagen. Vijftien dagen heb ik samen met mijn zoon bij hen verbleven, samen met een tolk. Het was een ongelooflijke ervaring op menselijk vlak. De sport is leuk, maar ik doe het toch vooral om dit soort ervaringen op te doen.”

Nooit overdrijvenFisset vraagt veel van zijn lichaam. Zijn sportieve avonturen vergen een goede conditie, die hij opbouwt door elke week allerhande sporten te beoefenen. Overdrijven doet hij niet. “Hoe beter je voorbereid bent, hoe minder je afziet en hoe meer je ervan profiteert. Ik verzorg me goed, ik luister naar mijn lichaam. Mijn werk helpt me daar ook bij: nooit overdrijven.”“Dankzij mijn werk begeleid ik ook elk jaar een tweetal sportieve raids. Daar zie ik mensen soms overdreven risico’s nemen door de competitiedrang. Het maakt mij voorzichtiger.”De Brusselaar heeft nog heel wat waar te maken dromen. Hij moet daarvoor wel rekening houden met beschikbare tijd, beschikbaar geld en... zijn vrouw. “Binnen afzienbare tijd zou ik graag Madagaskar doorkruisen met de fiets. Dat is niet zo zwaar en ik zou graag mijn vrouw meenemen. Ook een trekking met ski’s door de Franse Alpen en de westkust van Corsica met de kajak ontdekken staan op mijn verlanglijstje. En voor de rest... ik zie wel wat er nog komt. Ik leef van opwellingen. Mijn mooiste avontuur? Dat moet nog komen, daar ben ik van overtuigd. Het zou toch spijtig zijn als het mooiste al voorbij is.”

� Tim�Schoonjans

“Beter te sterven metontgoochelingen dan met spijt. Dan heb je ten minste gedaan wat je wou doen”

Luciano Spalletti kijkt bijna verschrikt op als ik hem complimenteer met de Russische titel. Spalletti is de Italiaanse coach van FC Zenit SintPetersburg. Hij antwoordt gelaten, maar vriendelijk. “Bedankt, maar het is hier zo koud.” Topvoetbal is een rollercoas-ter die je, in ons geval, voortdurend van de ene cultuur naar de andere slingert. Naar de voorbeeld van de hoofdstad.Twee dagen eerder sta ik in de kleedkamer van Royal Sporting Club Anderlecht, gewapend met pen en papier. Ik vraag aan elke speler op welke console ze spelen. Xbox, PS3 of Wii? De meesten hebben er minstens eentje, sommigen hebben er twee van elk. Junior Kabananga: nog geen jaar geleden belandde hij als bescheiden tester bij ons. Kabananga lijkt zo uit Congo van David Van Reybrouck gestapt. Een arme man met een plan. Junior heeft honger.Elke voetballer krijgt het nieuwste voetbalspelletje, Fifa 11. Ze spelen het bijna allemaal. Onderweg naar SintPetersburg vertelt Romelu Lukaku mij dat hij Guillaume Gillet geklopt heeft met Manchester United; tegen Ziguy Badibanga won hij met FC Internazionale.Terug naar het echte voetbal. Junior Kabananga heeft enkele dagen eerder zijn eerste en beslissende doelpunt voor RSCA gescoord in de moeizaam gewonnen wedstrijd tegen hekkensluiter Charleroi. Tijdens de enkele maanden die hij in Brussel vertoeft, heb ik amper het geluid van zijn stem gehoord. Verlegen concentreert Junior zich op de kans van zijn leven: voetbalprof worden in Europa. Hij doet het volgens het boekje. Hij kwam eerst enkele weken testen. Onze voetbaldeskundigen hadden snel begrepen dat er muziek zit in de donkere jongen. Zijn eerste contract had een duur van zes maanden. Na amper de helft van de termijn werd het met drie jaar verlengd. Junior wil slagen

en doet letterlijk alles wat van hem gevraagd wordt. Ontbijten op de club, met het tweede trainen en voetballen, soms eens bij het eerste. Een goede mentaliteit. Zijn ijver werpt vruchten af. In tien maanden heeft hij al enkele selecties behaald en scoorde hij dat weergaloze doelpunt. Een symbiose van arbeid, techniek en zelfbeheersing.Hij kijkt me schaapachtig aan als ik hem vraag op welke console hij thuis speelt. Op geen enkele. De blik van Nicaise Kudimbana, onze Brusselse Congolees en mentor van alle donkere jongens, is veelzeggend. Niet aandringen. Junior amuseert zich niet, Junior wil voetballer worden, niets anders.Een dag later. In de stad van Peter de Grote kijk ik mijn ogen uit. Kraaknette straten, prachtig verlichte gebouwen die verschillende tijden doorstonden. Peter de Grote, de ultieme stedenbouwkundige. SintPetersburg, de poort naar Europa, is waarschijnlijk de mooiste stad ter wereld. Ik was er enkele jaren geleden met mijn vrouw, in de lente. De Hermitage, de trots van Peters vrouw Catharina, herbergt kunst uit heel Europa.Spalletti werpt vermoeid wat kushandjes naar het uitzinnige publiek. FC Zenit vertrekt na de wedstrijd tegen RSCA voor een weekje naar Dubai om de Russische titel te vieren. Naar verluidt verdient elke Zenitspeler twintigduizend euro per gewonnen wedstrijd boven op het al heel hoge salaris. Alleen al om de Russische beker te winnen ontving elke Zenitvoetballer tweehonderdduizend dollar premie. Daar heeft Junior lak aan. Hij komt er wel. In Brussel zal hij de wereld veroveren.

www.brusselnieuws.be/steegen

David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

David Steegen

Junior

Uitreiking Vlaamse Sportprijzen

BRUSSEL – Gewichtheffer Tom Goegebuer (foto) en het Fietsknooppuntennetwerk kennen op 14 december hun opvolgers: dan worden de Vlaamse Sportprijzen weer uitgereikt.

De ‘ontmoeting met de Vlaamse sportwereld’ begint dinsdag om 19.30 uur in het Kaaitheater met interviews van Vlaams minister van Sport Philippe Muyters (NVA) en Carla Galle, administrateurgeneraal van Bloso. Alle Vlaamse topsporters die het af

gelopen jaar een medaille hebben behaald op een Europees of wereldkampioenschap, worden in de bloemetjes gezet.Om 20 uur reikt minister Muyters de sportprijzen uit. Het Vlaams Sportjuweel gaat naar een Vlaamse sportman of vrouw die in de loop van het jaar een opmerkelijke prestatie heeft neergezet of zopas een uitzonderlijke loopbaan heeft afgesloten. Toppers als Tia Hellebaut, Kim Gevaert en Kim Clijsters prijken op de erelijst.De Vlaamse Prijs voor Sportverdienste wordt dan weer toegekend aan een persoon of organisatie die zich op een bijzondere manier voor de sport in Vlaanderen heeft ingezet. Dat kan bijvoorbeeld door de promotie van sportbeoefening of een markante sportieve bijdrage in de media. Onder meer basketbalspeelster Ann Wauters, IOCvoorzitter Jacques Rogge en de vrijwilliger in de sport hebben de prijs in het verleden al mee naar huis mogen nemen.� TS

BRUSSEL – Het Park van Laken is op 19 de-cember het decor van de Brusselse Cross-cup, volgens velen de mooiste en zwaarste van het land. Zeker als er sneeuw ligt.

Voordat de professionals uit de startblokken schieten, mogen de Brusselse schoolkinderen en de Brusselse politie het parcours inlopen. Op vrijdag 17 december crossen vanaf 10 uur achtereenvolgens het derde, vierde, vijfde en leerjaar. Alle Brusselse scholen zijn uitgenodigd. Om 14 uur wordt de politieenveiligheidsdienstencross voor dames gelopen, een uurtje later zijn de heren aan de beurt.Het grote werk vindt op 19 december plaats. “Om elf uur wordt de dag op gang gelopen door mensen met een handicap,” vertelt voorzitter en coördinator Jos Van Roy (68). “Een kwartier later beginnen de jeugdreeksen, en op de middag is het tijd voor de 5 km Emiel Puttemans en 10 km Gaston Roelants. Dat zijn loopwedstrijden voor recreanten en joggers, in het Park van Laken en het Ossegempark. Inschrijven kan op de website of ter plaatse tot een uur voor de aanvang. Maar... de interesse is al heel groot.”Om 13.45 uur wordt de korte cross over drie kilometer gelopen. Speciale aandacht gaat daar naar de Brusselaar Sebastien Dewitte, die in de voorste regionen zal meestrijden voor de winst. Om 14 uur wordt het startschot gegeven voor de zes kilometer van de

lange cross voor vrouwen, een halfuur later beginnen de mannen aan hun 10,5 kilometer. De masters sluiten de dag af.“Volgens mij is de Cross van Brussel de mooiste en zwaarste,” zegt Van Roy. “Het is een snelle cross, al kan veel regen of sneeuw het parcours modderig maken. Een veldloopwedstrijd moet je nemen zoals hij zich aandient. Onze Cross wordt gelopen in een van de mooiste parken in Brussel en België en je hebt steeds een fantastisch overzicht over het park en over de lopers. Ze lopen onder meer langs het Amerikaans Theater, het kasteel van Stuyvenberg en in de buurt van het koninklijk paleis. Naast een wedstrijd is het ook een rondje sightseeing voor deelnemers en toeschouwers.”Normaal gezien zakken een vierduizendtal deelnemers naar het Park van Laken af, vorig jaar waren er dat maar een duizendtal: hevige sneeuwval en vastzittend verkeer strooiden toen roet in het eten. Het zorgde wel voor prachtige beelden en een volgens Van Roy ‘prettige’ sfeer.“De toegang is gratis, we kunnen het park niet afzetten. Dat zou ons te veel kosten. Iedereen kan dus gratis komen genieten van een toploopwedstrijd en een prachtig decor. Wat wil je meer?”� TS

www.lottocrosscup.be

Loopwedstrijd en sightseeing in één

Atletiek > Crosscup in Park van Laken

Evenement > Op 14 december in het Kaaitheater


Er staat een krijtbord op wieltjes in

de turnzaal... Het valt meteen op als

Zazie een workshop bijwoont over

straatkinderen, in de vijfde klas van een

schooltje in Overijse. “Wisten jullie dat

er meer dan 150 miljoen kinderen bijna

dagelijks op straat leven?” vertelt Jo van

de organisatie Mobile School aan het

begin van die workshop.

‘Dat wil nog niet zeggen

dat al die kinderen

dag en nacht op

straat doorbrengen,”

gaat Jo verder. “Maar de meesten van hen leven wel

overdag op straat. Hun ouders, als ze nog ouders

hebben, zijn vaak heel arm. Met allerlei werkjes

proberen de kinderen aan wat geld te geraken.

Daarom gaan ze nooit of nauwelijks naar school.”

Zowat vijftien jaar geleden bedacht Arnoud

Raskin, een Belg, een school op wieltjes. Het

project ging Mobile School heten. Daardoor

kunnen de kinderen nu op straat zelf leren lezen,

schrijven, discussiëren en... dromen. “Maar daar

vertel ik jullie straks meer over,” zegt Jo, die bij

Mobile School werkt. “Eerst spelen we een soort

memoryspel met foto’s.” De vijfdeklassers uit

Overijse staan allemaal rond een wereldkaart

waarop foto’s omgekeerd liggen. Ze moeten in

groepjes op zoek naar telkens twee dezelfde

foto’s. Het blijken allemaal beelden van het leven

van straatkinderen te zijn. Na afl oop van het spel

mogen ze vragen stellen over wat ze hebben gezien.

Divine heeft gekozen voor een foto van

twee jongens die vol staan met tattoos (dat

zie je op de bovenste foto hiernaast) . Ze wil

weten waarom ze zoveel tatoeages hebben.

Lucas, een andere leerling, denkt het

antwoord te kennen: “Misschien omdat

ze er met tattoos stoerder uitzien?”

“Misschien,” zegt Jo, “maar het is ook

een bewijs dat ze tot een bepaalde

bende behoren. Elke bende heeft haar

eigen tattoos. Deze jongens wonen in

Guatemala-Stad, in Zuid-Amerika, en

ze zijn lid van de bende Mare Salvatutia.

Als ze aanvaard worden door de bende,

krijgen ze een tattoo. Enig idee waarom

de meeste straatkinderen in groep leven?”

“Omdat ze dan ’s nachts de wacht kunnen

houden voor elkaar,” zegt Dylan. “Omdat

het leuker is, zo kunnen ze samen babbelen

DOOR PATRICK JORDENS

De straat is de school!REPORTAGE : Straatkinderen en het schoolbord op wieltjes

en spelen,” weet Eric. Jo zegt dat het inderdaad

dat allemaal tegelijk is. Soms is het leven op

straat echt bikkelhard. “Je moet weten dat

straatkinderen vaak in een cirkel slapen: de

kleintjes in het midden, de grotere liggen aan

de buitenkant.”

Wat heb je vandaag op straat geleerd?

Na de fotopraatronde haalt Jo een

schoenpoetskist boven. “Schoenen poetsen!

Schoenen poetsen!” roept hij met een raar

© S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

DOOR PATRICK JORDENS © S

AS

KIA

VAN

DE

RS

TICH

EL

E

“Als je door een bende aanvaard wordt, krijg je een tattoo,”

vertelt Jo tijdens een workshop over straatkinderen.

BDW V

OO

R IEDEREEN VAN

9 T

OT 13

JAAR •

ZIEza


accentje, en hij laat een poetsborstel een salto door de lucht maken. Die kist was ooit van Pedro, een jongen uit Guatemala-Stad die daar in de sloppenwijken woont. “Elke dag moest Pedro zijn brood verdienen door schoenen van rijkere mensen te poetsen. Maar regelmatig kwam hij ook naar onze minischool afgezakt,” zegt Jo.En dan is het moment eindelijk aangebroken om het mysterieuze bord op wielen open te maken. Je leest het goed, ‘open maken’: Jo draait een sleutel om en trekt het bord, dat eerst anderhalve meter lang is, uit tot maar liefst zes meter! Het hangt vol met allerlei leerspelletjes, zoekplaten, een wereldkaart,...“De straatwerkers gebruiken dit bord om met de kinderen spelletjes te doen, waardoor ze automatisch van alles gaan leren. Zoals hun naam schrijven, wat de meesten op hun twaalfde nog niet kunnen. Maar ook om bijvoorbeeld meer te weten over hygiëne en gezondheid, zoals over aids of drugs.” Aan het uiteinde zit er een groot vierkant gat in het bord, dat blijkbaar kan dienen als poppenkast. “Alle kinderen, overal ter wereld, houden van luisteren naar verhalen,” zegt Jo. “Want verhalen doen je dromen... Bovendien zullen straatkinderen makkelijker over hun leven en problemen praten tegen een pop dan tegen een persoon. Volwassenen vertrouwen ze niet meer zo gauw.”En dan geeft hij een staaltje supergrappig poppenspel ten beste, met allerlei vreemde geluidjes en vrolijke poppendansjes erbij. De vijfdeklassers schateren van het lachen, net als de straatkinderen in Guatemala of om het even waar wellicht. Als Jo de kinderen uit Overijse op het eind van de workshop uitnodigt om zelf met het ellenlange wieltjes-bord aan de slag te gaan, leek school nog nooit zo leuk!

Op dit moment werkt Mobile School met een dertigtal schoolkarretjes, in zeventien landen: van Guatemala of Tanzania tot Polen en Roemenië. Wil je meer weten over deze mobiele schooltjes, of over hoe straatkinderen leven? Surf dan naar www.mobileschool.org. Je meester of juf kan via die site ook een workshop aanvragen. Dan komt Jo (of een collega van hem) met zijn school op jouw school langs.

Een goede dief heeft drie belangrijke eigenschappen:

hij kan zich onzichtbaar maken,

hij is sneller dan het licht,

en hij heeft een fl inke portie geluk.

Demi (spreek uit op z’n Frans: demi betekent ‘half’) en Baz,

een jongen en een meisje, lijken twee gewone jongeren. Met

dat verschil dat ze in een sloppenwijk wonen, hun ouders

kwijt zijn en altijd op straat rondhangen. En ze zijn dieven.

De beste van de hele stad! Snel en onzichtbaar, en alles lukt

ze. Tot ze op een dag, bijna per toeval, een kostbare ring

stelen. Eerst denken ze dat ze de slag van hun leven hebben geslagen. Maar de machtige

eigenaar zet alles op alles om dat peperdure juweel terug te krijgen. Politieagenten of

levensgevaarlijke criminelen, iedereen zet de jacht in op de twee jonge boefjes. Kunnen

Baz en Demi aan hun achtervolgers ontkomen?

Een geweldig spannend en knap geschreven boek over hoe twee straatkinderen in een

land ergens in Zuid-Amerika proberen te overleven. Maar bovenal is Dieven van de

Engelse schrijver Will Gatti een prachtig verhaal over een onverwoestbare vriendschap.

Ideaal om de lange winteravonden mee door te komen!

Dieven is uitgegeven bij Querido. Voor iedereen vanaf 12 jaar.

Straatarm BLIK

VA

NGER

© IL

AH

[ SORRY ] SN

ORRY

Juf Leen geeft les in het tweede leerjaar in de Windekind-school in Sint-Jans-Molenbeek. Maar voorbije zomer was ze ook een weekje juf van de mobiele school, in de stad Matagalpa in Nicaragua, Zuid-Amerika. Zazie belde haar even op om te vragen hoe dat was.

Komen de straatkinderen spontaan naar de mobiele school als ze ‘het karretje’ zien aankomen? Leen (L): Ja, zeker als ze niet meteen iets anders te doen hebben. Kinderen moeten er vaak werken, hé. De meeste kids in Matagalpa kennen het project van dat bord op wielen intussen goed. Wat ze het leukst vinden, is dat ze aandacht krijgen, dat ze gaan beseffen: “Ik ben toch niet zo dom als ik van mezelf dacht.” Wat me erg is bijgebleven van die week in Nicaragua, is dat elk kind, waar ook ter wereld, nieuwsgierig is én talenten heeft. De mobiele school doet hen gelukkig weer wat meer geloven in zichzelf.

Vond je het leuk of moeilijk om er les te geven? L: Het is niet echt lesgeven wat je daar doet, of toch niet zoals hier bij ons. De kinderen kiezen zelf waar ze zin in hebben: soms is dat rekenen of tekenen, dan weer poppenspel, of gewoon even samen met de bal spelen rond het bord... Als volwassene begeleid je hen meer dan dat je echt lesgeeft, en het is heel belangrijk om dat goed te doen! Je moet naar de kinderen leren luisteren. Ook fi jn is dat de volwassenen uit de buurt vaak rond het bord komen staan, en spontaan meedoen. Het is super om te merken dat al snel zowat de hele buurt op een positieve manier met elkaar bezig is, klein en groot. Pas door het zelf mee te maken besefte ik hoe mooi en nuttig die mobiele school wel kan zijn.

‘Elk kind heeft talenten’

Juf Leen maakt met Frank een rekensom aan de mobiele school, in Matagalpa, Nicaragua.

BLIK

BDW - editie 1258

Documents

Transcript of BDW - editie 1258