SOBRE O CANCRO E

OS TUMORES

-Silvia Fernández Naveiro-Miguel Rodríguez Moldes-Blanca Torres Rodríguez-Borja Villaronga Balsa

DefiniciónO cancro ou cáncer é o nome do concepto médico dunha

neoplasia maligna, que se refire xenericamente ás doenzas en que determinado grupo de células do corpo se divide de forma descontrolada, invadindo os tecidos adxacentes e/ou distantes. É causada por mutacións no ADN, que poden ser hereditarias pero máis frecuentemente son adquiridas ao longo da vida.

Entre os varios factores que aumentan o risco de cancro inclúense a exposición excesiva á radiación solar e algúns virus. Non obstante as causas previsibles máis importantes do cancro son o tabaco e o alcohol.A alimentación con exceso de graxa tamén parece ser un factor de risco importante.

O cancro pode ter diversos síntomas e por veces é asintomático ata unha fase avanzada. A perda de peso rápida con falta de apetito está moitas veces asociada á neoplasia maligna. O diagnóstico só se pode comprobar pola análise de tecido recollido en biopsia pola anatomía patolóxica. Calquera masa anormal, o sangramento urinario, intestinal, ou a tose é suxestiva e deberá ser examinada por un médico. As persoas de idade avanzada están en maior risco e deben ser examinadas regularmente.

FACTORES QUE PRODUCEN CANCRO

Tipo de doenzaO cancro é fundamentalmente unha doenza xenética. En células

normais, o crecemento celular está controlado por diversos factores, ou hormonas, liberadas por células adxacentes ou distantes. Deste xeito, un tecido consegue medrar ou atrofiar en resposta a demandas aumentadas ou diminuídas da súa función.

Hai varios factores que promoven o crecemento e a multiplicación celular: sistémicos como a hormona do crecemento, hormonas da tiroide e insulina, e mais factores locais como as citocinas.

A progresión do cancro non é máis que a desactivación de determinados xenes e a hiperexpresión doutros, dando orixe a células largamente independentes da regulación local e central do organismo, que se dividen sen inhibición. Outras mutacións noutros xenes poden dar entón novas capacidades invasivas ás células neoplásicas, xa que todas as células do organismo posúen o xenoma completo e polo tanto a capacidade de producir calquera proteína , desde que os xenes correspondentes se activan . Así, unha célula da cartilaxe neoplásica pode sufrir unha mutación, que lle permite formar proteínas que provocan a formación de novos vasos sanguíneos, a pesar de que tal xene nunca se expresa na célula normal.

Varios dos síndromes de cancro familiares son causados porque nesas familias xa está mutado algún xene importante na progresión ou iniciación tumoral. Máis frecuentemente están mutados os xenes de supresión tumoral en que son necesarios dúas mutacións en ambas as copias para que haxa desactivación. Se o individuo herda do pai unha copia defectuosa, é moito máis doado que ocorra a mutación soamente na copia materna que nos dous alelos.

Un dos feitos máis intrigantes en oncoloxía é a restricción de determinadas mutacións a determinados tipos de cancro: case todos os cancros teñen apenas unha, dúas ou tres vías de progresión con mutacións de determinados xenes, en tanto que noutros órganos a progresión dáse por mutacións en xenes diferentes. Tal vez se dá este feito porque en determinados tecidos funcionan principalmente determinados oncoxenes e xenes supresores tumorais, e non outros, mais a causa exacta permanece oscura.

Causas das mutacións 1. Radiación: a radiación UVA provoca directamente danos do ADN, con formación

de dímeros de bases. Estes son corrixidos sen problemas a maioría das veces, mais poden ser reparados erroneamente coa substitución por unha base diferente. A radiación de alta enerxía tamén causa mutacións. A orixe máis significativa desta radiación non son as centrais ou accidentes nucleares, senón a radiación cósmica partículas xeradas en furados negros ou supernovas que viaxan millares deanos luz acabando por causar cancros nos seres vivos da Terra.

2. Hidrocarburos policíclicos aromáticos: os hidrocarburos como aqueles presentes en calquera tipo de fume que causan mutacións no ADN. Son os máis potentes canceríxenos que están presentes en concentracións significativas nos ambientes humanos.

3. Outros productos químicos: por exemplo arilaminas no cancro da vexiga, aflatoxina no carcinoma hepatocelular.

4. Irritación crónica: a irritación crónica con morte e división celulares constantes leva a maior taxa de mutacións debido á maior probabilidade de erros no ADN durante a súa replicación durante a división celular. Por exemplo a hepatite crónica por alcoholismo, a pancreatite crónica por alcoholismo ou a cistite crónica por infección.

5. Virus: algúns virus causan mutacións no ADN ao inseriren o seu xenoma no da célula de forma arbitraria, ou ao produciren proteínas que estimulan a proliferación da célula a partir de oncoxenes do xenoma do propio virus

Dun xeito ou doutro, o tumor comeza basicamente cando hai un dano no ADN, causado por calquera dos factores anteriores, e que non se repara polos sistemas de reparación de ADN existentes en todas as células, xerando unha mutación. Dependendo do lugar en que ocorre a mutación na molécula de ADN, este defecto pode causar un desequilibrio no ciclo celular, desencadeando unha reproducción acelerada e descontrolada de células.

Progresión Hai varias etapas na progresión dun cancro invasivo a partir dunha célula

normal, cada etapa correspondendo a novas mutacións nun subgrupo das células que partillan a mutación anterior:

1. Proliferación independente: unha célula gaña mecanismos internos de estimulación ao crecemento en vez de responder a hormonas externas. Esta célula multiplicase.

2. Insensibilidade a factores inhibitorios externos: unha célula das que tiñan a mutación 1 sofre dúas novas mutacións que a liberta de factores que inhiben a proliferación, como productos de xenes supresores tumorais. Esta célula multiplicase aínda máis rapidamente.

3. Evasión de apoptose : unha das células en 2 sofre mutacións nos dous xenes que levan grande número das súas células-irmás non mutadas á apoptose . Esta célula divídese na mesa velocidade mais as súas células-fillas sobreviven en moito maior número.

4. Defectos na reparación do ADN: desactivados os xenes de reparación de ADN nunha célula das de 3. Esta célula divídense á mesma velocidade mais as súas células fillas acumulan novas mutacións moito máis rápido.

5. Proliferación ilimitada: unha das células de 4 gaña capacidade de estender os seus telómeros: a súa división é aínda máis rápida.

6. Anxioxénese unha célula de 5 gaña capacidade de secretar proteínas que chaman a criación de novos vasos sanguíneos -menos necrose das súas células fillas debido á isquemia e novas vías de diseminación.

7. Capacidade de invasión e metastización: gaño de función dos xenes que degradan; a cápsula gaño de función de xenes correspondentes a receptores das membranas que permiten a invasión dos vasos sanguíneos ou linfáticos. Perda da adhesividade das células unhas ás outras.

8. Establecemento de células fillas noutros lugares do corpo e crecemento de masas neoplásicas nesas localizacións- metastización.

EVOLUCIÓN DO CANCRO

Tipos de tratamento: Ciruxía

A resección cirúrxica é posíbel se a masa estiver ben delimitada e fose minimamente invasiva, , mais xa é imposíbel se o tumor estiver espallado por todo o corpo, ou en órganos vitais que non poden ser cortados. Moitas veces é difícil para o cirurxián determinar onde acaba a neoplasia e comeza o tecido normal, correndo o risco de ou ben cortar demasiado tecido normal e reducir a probabilidade do doente de sobrevivir á operación, ou ben non retirar a masa cancerosa na totalidade, diminuíndo a probabilidade de sobrevivencia ao cancro. A cirurxía é logo a penas usada no tratamento dos tumores que aínda están delimitados, por resección ou retirando o órgano completo . Con todo se o tumor invadir estruvturas adxacentes que non poden ser resectadas o tumor é irresectabel.

QuimioterapiaBaséase no feito das células tumorais se dividen moito máis axiña que as normais. Inxéctanse velenos no doente que interfiren coa síntese do ADN e matan as células en división. Con todo, hai efectos secundarios importantes naquelas células normais de crecemento rápido, como a mucosa gastrointestinal folículos pilosos e outros

RadioterapiaTamén ataca ás células de crecemento rápido. As células tumorais, como teñen déficit de proteínas reparadoras do ADN , son máis vulnerábeis a doses de radiación de alta enerxía. As súas doses letais son máis baixas que as das células normais. porén alén de efectos secundarios semellantes aos da quimioterapia, hai risco de desenvolvemento de novos tumores, a pesar de que sexa relativamente pequeno.

ERFERMO DE CANCRO

Novas técnicasUltimamente desenvolvéronse algúns fármacos específicos que diminúen a actividade dalgunhas proteínas cuxa alta actividade é importante na proliferación dalgúns tipos de cancro. A leucenia meilode crónica é incluso curábel a través da administración dese novo tipo de fármacos.A utilización de toxinas acoladas a anticorpos específicos de proteínas membranares comúns na superficie das células do tumor mais non de células normais tamén ten tido certo éxito.

Terapias alternativasMoitos pacientes con prognóstico sombrío escollen terapias alternativas ou non-occidentais. Sen embargo, non hai proba algunha de que esas terapias melloren o prognóstico; a pesar de tamén non seren xeralmente nocivas, poden ser efectuadas por quen considerar paralelamente ao tratamento convencional. Se for escolla do paciente informado, e a pesar de probablemente non teren ningún efecto directo, as terapias alternativas poderán ter un efecto placebo, ou sexa, o doente considera que vai mellorar e está comprobado que pacientes máis optimistas e loitadores teñen mellor curso da súa doenza que os derrotistas. Substituír o tratamento convencional polo alternativo sería porén altamente desaconsellábel, xa que a medicina moderna xa consegue mellorar o prognóstico e ata curar moitas formas de cancro, e é imposíbel dicir ao certo como reaccionará un doente á terapia convencional

CANCRO DE MAMA:

Tumores

Os tumores neoplásicos son calquera masa de células que xurde por división inapropriada dunha célula nai orixinal na cal a expresión dos xenes que regulaban esa división están alterados. Cancro é entendido como a grave situación patolóxica clínica que se xera por unha neoplasia, a cal se clasifica como maligna debido á situación clínica que orixina, potencialmente fatal.

TUMOR CEREBRAL

Tipos de tumores:-Malignos-Benignos

O tumor maligno ou cancro distínguese do tumor benigno principalmente porque o primeiro pon a vida do doente en risco mais o segundo xeralmente non. A gran maioría dos tumores malignos son invasivos, e a súa infiltración progresiva en estructuras adxacentes, ou distantes a través de metástases é o que crea disfuncións nos órganos invadidos e mais reaccións inmunitarias ás lesións, que levan á insuficiencia ou mala función de órganos vitais e á morte. Así e todo, non todos os cancros son invasivos. Algúns tumores son considerados malignos a pesar de seren en todo semellantes aos benignos porque producen graves danos na producción de hormonas mentres outros comprimen órganos debido ás limitacións do seu crecemento, como tumores do cerebro que non se poden expandir debido ao cranio e acaban comprimindo o cerebro, o que resulta na morte.

As neoplasias benignas en xeral non se transforman en malignas e poden polo tanto manterse no corpo do paciente, mais xeralmente recoméndase a retirada por motivos estéticos.Porén, en casos raros as neoplasias de comportamento benigno poden levar á morte, se o seu crecemento, por azar, comprimise mecanicamente unha arteria, vea ou nervio importante, por exemplo.

Exemplos reais de tumores:

FIN