Some were born to Some were born to sing the blues sing the blues

Hallo!

Dit is deel 4 van 'Some were born to sing the blues', het nieuwe dagboek van Svenja SimStone.

Geniet ervan!

! Let op:

Het verhaal is soms licht seksueel getint en dus niet altijd geschikt voor jongere lezers. Lezen is op eigen risico. ;)

Topic.Topic.Voorlopig maak ik geen topic aan op de sitevan desims2, omdat het veel handiger is omgewoon berichtjes te krijgen via LJ,aangezien ik dan een mailtje ontvang.

Degene die geen account hebben op livejournal kunnen berichtjes posten op het topic van 'You and Me against the World'. Maar aarzel niet om iets te posten! ;)

Story.Story.Net zoals bij 'You and Me against theWorld', gaat het verhaal over 2 meisjes. Zedelen samen een studentenkot, en volgen ooksamen les. Maar voor de rest hebben zeniets gemeenschappelijk. Of dat denken ze toch.

Robin en Brook weten minder van elkaar dan ze op het eerste zicht dachten..

Brook.Brook.

“Cheese!” riepen we in koor.“Perfect meiden, deze komt binnenkort op de kast te staan. Ga nu maar terug spelen.”

Alle kinderen renden meteen door het huis. Alex en ik liepen samen naar buiten.

Brook.Brook.“Jenny!! Kom snel! Onze sneeuwpop is af!” riep Alex luid.“Het is een sneeuwduivel!”“Tadaaahh” zei Alex, en ze poseerde voor onze sneeuwduivel. Ik hield het bij de gebruikelijke 'peace', ook al wist ik toen nog niet precies wat het betekende. Ik had het geleerd van de oudere kinderen op school.

Brook.Brook.Samen renden we terug naar binnen, deden onze laarsjes en jassen uit, en stommelden we de trap op naar de slaapzaal.

We gingen op het bed van Alex zitten en verzonnen samen een verhaal over piraten op zee. Ik was de kapitein en Alex kwam als jonkvrouw mee aan boord.

“Meisjes horen niet thuis op een schip, maar omdat je mijn vriendin bent mag je toch meevaren.” “Jij bent ook een meisje!” zei Alex.“Nietes.” antwoordde ik.

Brook.Brook.“Meisjes, de koekjes zijn klaar!” riep Jenny.

Meteen raceten we met z'n allen naar de keuken.

Kerstkoekjes eten was een jaarlijkse traditie in het weeshuis. Dit was mijn eerste Kerst in het weeshuis, en ik wist toen nog niet dat het allesbehalve mijn laatste was..

Brook.Brook.Plots kwam er een geluid vanuit de woonkamer.“De Kerstman!” gilde Alex.

“Ho, ho, ho. Vrolijk Kerstfeest! Zijn jullie braaf geweest?”“Ja!” zei Emma.“Nietes, je hebt mijn pop stuk gemaakt!” riep Anne terug.

Ik staarde naar de Kerstman. Zijn baard zat los en er hing een stukje plakband aan zijn oor..

Brook.Brook.Iedereen mocht eventjes met de Kerstman praten, ik was als laatste aan de beurt.

“Zo, wie ben jij?”“Mijn naam is Brook.”“En wat wil jij als cadeau Brook?”“Kunt u mijn mama en papa terugsturen? Ze zitten vast op een grote wolk in de hemel.”De Kerstman wist even niet wat zeggen.“Sorry meisje, mijn slee kan niet zo hoog vliegen. Het spijt me. Maar ik heb vast wel iets anders wat je leuk zal vinden.”

Brook.Brook.De Kerstman gaf me een speelgoedauto op afstandsbediening. Het was een leuk cadeau, maar niet wat ik wilde.

Dat was de dag waarop ik alle hoop opgaf. Mijn adoptieouders zouden nooit meer terugkomen. Ze waren weg, dood. Ik had mijn ouders verloren, voor de tweede keer.“Hoe groot is de kans dat ik nog eens geadopteerd word?” vroeg ik aan Jenny.

Achteraf bleek dat die kans onbestaand was..

Brook.Brook.Alex en ik keken naar al de cadeaus onder de kerstboom. We kregen elk een cadeau van de Kerstman en een cadeau van het weeshuis. De meesten kregen ook nog iets van een ver familielid. Maar Alex en ik hadden niemand meer..

“Morgenochtend mogen jullie pas de andere cadeaus openmaken,” had Jenny ons gezegd.

Brook.Brook.We probeerden uit te zoeken wie wat zou krijgen tot Jenny ons weer kwam roepen.

“Kom meisjes, het is tijd om naar bed te gaan. Ga naar boven om je klaar te maken.”

We stormden allemaal de trap op, deden onze pyjama's aan en poetsten samen onze tanden. Vervolgens kropen we in onze stapelbedden en deed Jenny het licht uit.

“Slaapwel meisjes.”“Slaapwel,” zeiden we in koor.

Brook.Brook.Een halfjaar later was het zover. Alex werd geadopteerd. Mijn enige vriendin in het weeshuis verdween uit m'n leven.

“Ik bel je nog!” zei ze voor ze de deur uit wandelde. En dat was het laatste wat ik van haar hoorde..

Eerst miste ik haar, maar toen begreep ik dat ze me in de steek had gelaten, net zoals iedereen. Ik haatte haar en op een dag gooide ik al haar spullen weg.

Brook.Brook.Uiteindelijk bleef ik als enige tiener over in het weeshuis. Alle andere meisjes werden geadopteerd, en de nieuwe kinderen waren allemaal veel jonger.

Ik verveelde me en was vaak eenzaam. Maar dat kwam grotendeels omdat ik iedereen probeerde te ontwijken. Ik was veranderd, ik voelde me in de steek gelaten, en dat maakte me verbitterd. Ik zocht mijn toevlucht in lezen. Verhalen over helden, mensen die de wereld aankonden... helemaal in hun eentje.

Brook.Brook.Auden was de eerste persoon die me weer gelukkig maakte. Nadat haar moeder me de deur had gewezen, zagen we elkaar niet zo vaak.

De enige tiener in het weeshuis zijn had wel enkele voordelen. Ik kreeg m'n eigen kamer en was de enige die maandelijks bezoek mocht krijgen.

Elke maand kwam Auden langs en gingen we meteen naar boven. Ik deed de deur op slot en dan konden we eindelijk genieten van elkaar..

Brook.Brook.“Brook? Kom je even?”“Hey Jen. What's up?” zei ik terwijl ik van de trapleuning gleed.“Brook.. Je weet dat je dat niet mag doen. Je brengt de kleintjes op ideeën. Volgens mij heb je erg veel geluk. Aangezien je als tiener nog altijd een wees bent, kom je in aanmerking voor een beurs om naar de universiteit te gaan. Ging Auden ook niet naar de universiteit?”

Ik gaf Jenny een knuffel en bedankte haar wel duizend keer. Auden en ik konden samen gaan studeren!

Brook.Brook.Ik schoot wakker en zag dat Auden haar hoofd op m'n borst had gelegd. Ze lag rustig te slapen. Ik legde voorzichtig m'n arm rond haar en dacht nog steeds aan m'n droom. De meeste mensen droomden over dingen die niet echt waren, maar mijn dromen bestonden enkel uit een mix van herinneringen..

Brook.Brook.Even later werd Auden ook wakker en stonden we op.

“Goeiemorgen.”“Goeiemorgen en vrolijk Kerstfeest zul je bedoelen?” lachte Auden.

Ik gaf haar een zoen en we gingen samen naar beneden.

Brook.Brook.Het hele huis rook al naar het lekkere ontbijt dat Robin voor ons had klaargemaakt.

Sinds Robins moeder vorige week had gebeld, was de sfeer in huis niet echt optimaal, maar vandaag leek alles weer goed te gaan. We gingen met z'n vieren aan tafel zitten en aten overheerlijke vruchtengebakjes.

Brook.Brook.Na het ontbijt pakten we de cadeaus uit.Auden ging in m'n schoot zitten en ik legde m'n armen om haar middel terwijl ze met de pakjes begon te rammelen.

De cadeautjes waren niet echt speciaal. We hadden afgesproken om geen te dure dingen voor elkaar te kopen. Martin kreeg verf voor zijn schildersset en Robin was blij met nieuw kookgerief. Auden kreeg een nieuwe voorraad plectrums en ik had nieuwe drumstokjes.

Brook.Brook.Iedereen wou meteen de cadeaus uittesten. Robin verdween in de keuken, Martin nam een van onze schildersezels in beslag en Auden en ik begonnen – met toestemming van Robin – te spelen.

“Schat.. Misschien moeten we samen een bandje beginnen?”“Wat zei je?”“Een bandje.. Jij, ik, m'n broer.. Volgens mij zou het wel goed klinken,” zei Auden.Het was een fantastisch idee.

Brook.Brook.Een klein uurtje later had Martin zijn schilderij al bijna af. Hij was erin geslaagd om geen enkel spatje verf op z'n kleren te morsen. Ik was erg onder de indruk.

Brook.Brook.Robin had lekkere kerstkoekjes gebakken. Ik dacht weer terug aan het weeshuis. Het was alsof ik weer droomde.

“Meisjes, de koekjes zijn klaar!” De zin galmde steeds weer door m'n hoofd.

“Gaat het wel?”“Huh.. wat? Euh ja.. ik was gewoon even in gedachten verzonken..”“Neem maar een koekje, ze zijn nog een beetje warm en dat maakt ze extra lekker!”

Brook.Brook.'s Avonds keken we met z'n allen tv. We deden niet zo veel, maar toch was het een gezellige kerst. Het sneeuwde buiten, het huis rook nog naar de koekjes die Robin had gebakken en het meisje waar ik het meeste van hield was bij me. Het enige wat ik miste was de warmte van een open haard.

Brook.Brook.Een paar dagen later was het mijn verjaardag. Ik werd eindelijk 19.

“Gelukkige Verjaardag lieverd,” zei Auden meteen toen ze me wekte.We stonden op en gaven elkaar een zoen.

Omdat Auden en Martin sinds de examens zo vaak bleven slapen, hadden ze besloten om bij ons in te trekken. Nu kon ik elke dag naast haar wakker worden.

Brook.Brook.“Ben je niet benieuwd naar je cadeau?”“Een beetje.. Wat is het?”“Het is een verrassing. Je mag nog niet weten wat het is.”“Maar ik ben nieuwsgierig!”“Zal ik je een hint geven?”

Ik knikte en Auden gebaarde dat ik me moest omdraaien. Ze begon me te masseren.

“Hmm.. Wat het ook is, ik denk dat ik het cadeau nu al leuk vind!”

Brook.Brook.De kerstboom die enkele dagen geleden nog in de woonkamer stond, had nu plaatsgemaakt voor ballonnen.

“Gefeliciteerd!” riep Robin, en ze gaf me 3 zoenen.“Leuke versiering..”“We gaan je de hele dag verwennen, en je eerste cadeau staat klaar in de keuken,” zei Robin, en ze knipoogde naar Auden. Ze hadden duidelijk een plannetje gesmeed.

Brook.Brook.Robin had haar best gedaan. Op tafel stonden roosjes en kaarsjes en 2 grote borden met flensjes.

“Wauw.. zo'n verjaardag heb ik nog nooit gehad, en de dag is nog maar pas begonnen.”“Hé! Ben je mijn geweldige cadeau van vorig jaar al vergeten misschien?” zei Auden plagend.

Vorig jaar waren we voor het eerst met elkaar naar bed geweest..

Brook.Brook.Na het ontbijt vertrokken we meteen. Auden nam een rugzakje mee met enkele spullen die we zeker nodig zouden hebben. Ze had zich op alles voorbereid.

Even later kreeg ik door wat de bedoeling was. Auden nam me mee naar een kuuroord, en in het rugzakje zaten natuurlijk onze bikini's.

We kregen een paar handdoeken en gingen eerst lekker zweten in de sauna, gevolgd door een ijskoude douche om af te koelen.

Brook.Brook.Daarna kregen we allebei een Zweedse massage.

“Dit is eigenlijk niet eerlijk, jij kan ook genieten van mijn verjaardagscadeau,” zei ik plagend tegen Auden.“Ik verdien ook een beetje rust hoor, elke dag met jou samenzijn is vermoeiend!”

We moesten beiden lachen.

“Zonder jou zou mijn verjaardag nooit zo leuk zijn.”

Brook.Brook.Na een korte lunchpauze in het kuuroord, zochten we wat meer privacy in het bubbelbad. Er stond zelfs een flesje champagne koud voor ons beiden.

Ik keek in Audens ogen en omarmde haar.“Ik hou zoveel van je,” zei ik, en wreef met m'n neus tegen de hare.

Brook.Brook.Het was al 4 uur in de namiddag toen we – met verrimpelde huid – uit het bubbelbad stapten. Het was bijna tijd om weer naar huis te gaan. We gingen nog even zwemmen en rustten daarna uit op de ligstoelen.

“Weet je.. het klinkt misschien raar maar.. Ooit wil ik kinderen met jou..”“Hmm.. Ik ook..”

Ik was verrast dat Auden dit zei. Het was zo schattig van haar.. Ik wist wel dat ze een kinderwens had, maar ze had nog nooit gezegd dat ze dat met mij wou.

Brook.Brook.Toen we weer thuis waren, verwachtte ik geen verrassingen meer. Maar Auden, Robin en Martin hadden zich blijkbaar uitgesloofd voor mij.

Robin had nogmaals voor ons gekookt en we konden om half 7 stipt aan tafel gaan. Er stond ook een lekkere taart af te koelen op het aanrecht. Dat was ons overheerlijke dessert. Het enige wat aan de taart ontbrak waren kaarsjes, maar dat was niet zo erg.

Brook.Brook.In de badkamer daarentegen waren genoeg kaarsen. Tijdens het eten had Robin alles klaargezet. We kozen voor het kleine, gezellige bad in de hoek van de kamer. De lekkere geur van de kaarsen en de bubbels in het warme water gaven me een ontspannen gevoel. Auden sloeg haar armen om me heen en wreef over m'n buik. Daarna schoof ze haar hand telkens een klein stukje verder...

Brook.Brook.We gingen in ons ondergoed naar boven en voordat we de kamer binnen gingen hield Auden me tegen.

“Sluit je ogen. En niet piepen!”Ze nam m'n handen vast en begeleidde me tot in de kamer.“Ok. Open ze maar.”

Ook in onze slaapkamer stonden een heleboel kaarsen. Ze vormden een weg naar het bed.

Brook.Brook.De dag was bijna om. Over een klein uurtje zou ik niet meer jarig zijn.. Maar toch 'vierden' Auden en ik nog door tot in de vroege uurtjes..

Brook.Brook.Een paar maanden later was het alweer lente. De tijd ging snel voorbij. Elke ochtend werden we wakker met het gefluit van de vogeltjes die voor het raam vlogen.

Omdat we steeds meer met muziek bezig waren hadden Auden, Aiden en ik toch besloten om een bandje op te richten. Auden had haar gitaar tijdelijk geruild voor de microfoon, zingen beviel haar wel. We hadden succes. Wanneer we op het plein een klein optreden organiseerden, kwamen er veel studenten luisteren.

Brook.Brook.Op een dag keek naar de krant en trok een artikel op de hoofdpagina mijn aandacht.

Geadopteerd meisje na 20 jaar herenigd met biologische ouders.

Ik nam de krant op en kon niet meer stoppen met lezen. Ik ging helemaal op in het verhaal, alsof het een spannend boek was. Tijdens het lezen ontstond er een krop in m'n keel en een knoop in m'n maag..

Brook.Brook.Zodra ik het artikel gelezen had ging ik meteen naar boven en zocht wat op de computer. Auden had net het bed opgemaakt en kwam langs me staan.

“Wat ben je aan het doen?”“Ik moet iets opzoeken over m'n ouders..”“Je ouders? Maar.. die zijn toch.. omgekomen in een ongeval toen je 7 was?”

Ik stond op, ging op het bed zitten en staarde naar de grond.

Brook.Brook.“Ik bedoel m'n biologische ouders.. Ik werd als baby geadopteerd.”“Brook.. Waarom heb je dit nooit eerder verteld?”

Ik haalde m'n schouders op.“M'n adoptieouders waren voor mij altijd m'n echte ouders. Ik heb m'n echte ouders nooit gekend. Ik was amper een maand oud toen ze me ter adoptie afstonden.”

Auden kwam langs me zitten en omarmde me. Ik glimlachte naar haar. Ze was zo lief voor me.

Brook.Brook.“Dus toen je in het weeshuis terechtkwam nadat.. jeweetwel.. was je eigenlijk voor de tweede keer wees?”

“Jup.. Maar niemand heeft me een tweede keer willen adopteren. En ik weet niet of ik dat wel zou gewild hebben. Niemand zou m'n adoptieouders kunnen vervangen.”

“Brook.. Je had dit nooit zolang voor me geheim moeten houden. Je weet toch dat ik er voor je ben en dat je bij me terecht kunt?”

Brook.Brook.De knoop in m'n maag maakte plaats

voor een warm gevoel. Ik nam Auden vast en wou haar niet meer loslaten. Ze maakte me echt gelukkig.

“Je bent het beste wat me ooit is overkomen. Maar ik durfde het niet te zeggen, want dan werd alles echt. Ik wilde dat m'n adoptieouders mijn biologische ouders waren, en zolang ik niet over het ongeval sprak, leek het of ze nog leefden. Maar nu ben ik veel te oud om dat nog te geloven.”

Brook.Brook.“Veel kinderen die geadopteerd zijn worden op een dag geconfronteerd met een gevoel, en ik denk dat ik nu hetzelfde ervaar.. Ik heb het gevoel dat ik m'n biologische ouders moet zoeken. Ik wil hen ontmoeten en vragen kunnen stellen over mij en waarom ze me hebben afgestaan.”

“Je weet dat ik van je hou en om je geef, en als je je ouders wilt opzoeken, dan steun ik je daar volledig in.”

Brook.Brook.Die namiddag nog stond ik voor de deur van het weeshuis. Jenny deed open. Ze werkte hier al zolang ik me kon herinneren.

“Brook! Wat een verrassing! Hoe gaat het? Valt het mee op de universiteit? Ik heb al bijna een jaar niets meer van je gehoord!”

Ze omhelsde me en kneep me bijna plat..

“Het gaat heel goed. Met kerst was ik overal op geslaagd en volgende maand hebben we opnieuw examen.”

Brook.Brook.“Maar ik kom eigenlijk voor iets anders..”

“Laat me raden.. Je wilt meer te weten komen over je ouders? Ik wist dat deze dag eraan kwam.”

Het was angstaanjagend hoe ze zo'n dingen wist. Al van toen ik klein was had ze het altijd door wanneer ik kattenkwaad had uitgehaald, en nu dit..

Brook.Brook.“Ik herinner me de dag nog dat je

adoptieouders je kwamen halen. Ik was nog aan het studeren, en liep hier stage voor m'n eindwerk. Je was de eerste adoptie die ik mocht regelen. Je adoptieouders waren zulke lieve mensen. Ze waren meteen dol op je. Hoe heetten ze ook alweer? James en...”

“Lucy,” antwoordde ik snel.

Brook.Brook.“Juist.. James en Lucy.Je was de jongste van de hele groep, en degene met het meeste pit in zich. Je kon serieus je keel openzetten hoor.”

“Jenny.. Wie heeft me eigenlijk Brook genoemd? Ik bedoel, wie heeft m'n naam gekozen?”

“Je biologische ouders. Ze hadden duidelijke afspraken met ons gemaakt. Het dossier ligt hier volgens mij nog ergens. Je kan er een kopie van meenemen als je wilt.”

Brook.Brook.Even later had ik het dossier van mijn biologische ouders in m'n handen.

“Brook.. Er is nog iets wat ik je moet vertellen. Het is misschien niet het juiste moment maar ik weet niet of ik je ooit nog zie. Ze was zwanger..”

“Wat? Wie was zwanger?”

“De dokters zeiden dat het niet kon en daarom adopteerden ze jou.. Maar op de dag van het ongeval.. was Lucy 3 maanden zwanger.”

Wordt vervolgd.Wordt vervolgd.Dit is het einde van het vierde deel van 'Some were born to sing the blues'.

Laat zeker weten wat je ervan vond.

Svenja SimStone.