Some were born to Some were born to sing the blues sing the blues

Hallo!

Na 'You and Me against the World' is'Some were born to sing the blues' hetnieuwe dagboek van Svenja SimStone.

Geniet ervan!

! Let op:

Het verhaal is soms licht seksueel getint en dus niet altijd geschikt voor jongere lezers. Lezen is op eigen risico. ;)

Topic.Topic.Voorlopig maak ik geen topic aan op de sitevan desims2, omdat het veel handiger is omgewoon berichtjes te krijgen via LJ,aangezien ik dan een mailtje ontvang.

Binnenkort zal ik waarschijnlijk wel een topic op de site maken voor degene die geen account hebben op livejournal. Maar aarzel niet om iets op LJ te posten! ;)

Story.Story.Net zoals bij 'You and Me against theWorld', gaat het verhaal over 2 meisjes. Zedelen samen een studentenkot, en volgen ooksamen les. Maar voor de rest hebben zeniets gemeenschappelijk. Of dat denken ze toch.

Robin en Brook weten minder van elkaar dan ze op het eerste zicht dachten..

Robin.Robin.Ik wist niet wat ik moest doen en rende naar beneden. Ik had nooit zomaar Brooks kamer mogen binnengaan, maar ik was kwaad en wou met haar praten. Nu had ik het verpest, ze was vast woedend op me..

Enkele minuten later kwam Brook de kamer binnen. Ik staarde naar het schilderij dat ze had gemaakt.

“Vind je het mooi?” vroeg ze.

Robin.Robin.“Ja.. Brook, het spijt me echt verschrikkelijk. Ik wou niet zomaar binnen vallen maar ik was kwaad en..”“Het maakt niet uit..”“Jawel! Het maakt wel veel uit!”

Brook haalde enkel haar schouders op en ging in de zetel zitten.

Robin.Robin.“Waarom heb je eigenlijk niet gewoon verteld dat je samen was met Auden? Zelfs toen ik het vroeg loog je erover.”“Het ligt niet zo gemakkelijk. Niet iedereen kan het zomaar aanvaarden.”“Oh.. Ik wel hoor.”

Brook moest even glimlachen

“Hoe wist je dat ik lesbisch was? Omdat je het vroeg enzo..”“Gewoon...instinct” antwoordde ik.“Ja dat zal wel.” zei Brook lachend.

Robin.Robin.“En de manier waarop je naar haar keek sprak boekdelen. Je houdt echt van haar hé?”

Brook knikte en begon weer te glimlachen. Haar ogen schitterden zelfs een beetje.

“Waar is Auden nu?”“Ze wacht boven. Het leek haar het beste dat we even alleen met elkaar konden praten”

Robin.Robin.“Ga haar maar snel halen.”“Vind je het dan niet erg?”“We zullen een afspraak maken. Als je nooit meer muziek speelt als ik aan het slapen of studeren ben, en je niet teveel lawaai maakt, dan mag Auden zo vaak langskomen als ze wil.”“En je zegt het tegen niemand?”“Geen woord”“Deal!” zei Brook, en ze schudde me plechtig de hand.

Robin.Robin.Auden bedankte me wel duizend keer omdat ze mocht blijven. Zij en Brook waren het niet gewend dat iemand vreemd achter hun relatie stond. Veel mensen vonden het onnatuurlijk, keken hen na of scholden hen uit als ze het te weten kwamen. Sommigen deden enkel alsof ze hen steunden totdat ze zelf ook werden nagekeken.

Ik had er niets op tegen, en vroeg Auden zelfs om te blijven eten. Ze nam dat aanbod maar al te graag aan.

Robin.Robin.Na het eten verdwenen Brook en Auden in de badkamer. Volgens mij zaten ze samen in bad of gingen ze samen douchen want het duurde een tijdje voordat ze naar buiten kwamen.

Robin.Robin.Ondertussen was ik al naar m'n kamer gegaan. Ik begon net aan een nieuw hoofdstuk toen Brook en Auden op de deur klopten. Brook droeg haar erg korte slaapkleedje, en Auden had enkel nog haar ondergoed aan. Ik kreeg al snel door wat er aan de hand was.

“Het is al erg laat en het is al donker buiten, dus Auden..”“Slaapwel.” zei ik enkel.“Slaapwel.” zeiden ze in koor, en ze wandelen giechelend naar buiten.

Robin.Robin.Even later hoorde ik gestommel uit de andere kamer komen. Het huis mocht dan wel mooi zijn, maar de muren waren flinterdun en hielden geen geluid tegen. Ik kon me nog amper concentreren op m'n boek en gaf het lezen uiteindelijk op. Ik deed het licht uit en trok de dekens over m'n oren om het lawaai te dempen.

Robin.Robin.De volgende ochtend werd ik al vroeg wakker. Omdat ik Brook en Auden liever niet tegen het lijf wou lopen nadat ik vannacht alles had gehoord wat ze in Brooks kamer deden, stond ik meteen op. Ik sloeg m'n dagelijks kopje koffie een keertje over, kleedde me aan, poetste m'n tanden en vertrok. Ik liep door de regen en stopte pas met rennen toen ik enkele straten verder bijna struikelde.

Robin.Robin.Ik besloot om een kopje koffie te gaan drinken in het cafeetje waar ik met

in naartoe was gegaan. De lessen begonnen pas binnen een uurtje, dus ik had nog genoeg tijd.

De verkoopster gaf me m'n kopje, en ik draaide me om om een plekje te zoeken. Ondanks het vroege uur waren er veel studenten aanwezig. Plots zag ik Martin in een van de zeteltjes zitten.

Robin.Robin.Hij was aan het lezen. Zou ik met hem gaan praten? Nee.. beter niet. Ik kon hem toch niet storen tijdens het lezen?

Ik probeerde zo onopvallend mogelijk langs hem te wandelen, maar hij had me toch opgemerkt.

“Hé Robin!”“Hey Martin.”

Hij nodigde me uit om langs hem te gaan zitten en ik aanvaarde het aanbod met plezier.

Robin.Robin.De tijd vloog voorbij als ik bij Martin was. We gingen samen naar de les en onderweg babbelden we nog wat verder.

“Sorry dat ik gisteren niet mee naar de bieb kon nadat ik had beloofd om te gaan.”“Maakt niet uit. Ik heb toch nog een bewogen maar leuke namiddag gehad.”“Ahja? Hoezo?”

Martin moest eens weten wat ik gisteren had ontdekt. Maar ik had Brook beloofd om niets te vertellen.

Robin.Robin.Tijdens de les werkten Martin en ik veel samen. We losten samen opdrachten op en wisselden steeds vaker nota's uit.

Toen de prof bij ons langskwam, leek ze erg onder de indruk van ons werk. Ondanks dat ze altijd chagrijnig was, gaf ze ons zelfs een compliment.

Brook was niet eens naar de les gekomen. Waarschijnlijk was ze te druk bezig met Auden..

Robin.Robin.Omdat Martin gisteren niet mee kon naar de bieb, besloot hij om vandaag met me mee te gaan om het goed te maken. Eerst gingen we samen aan een tafeltje zitten om onze opdrachten te maken. De prof had ons een extra moeilijke taak gegeven.

Soms keek ik eventjes hoe Martin druk aan het schrijven was. Maar plots keek Martin terug. We draaiden onze hoofden snel weer van elkaar weg en ik schreef glimlachend verder.

Robin.Robin.Toen we even later in de zithoek onze leerstof nog eens nakeken, gebeurde het weer.

Martin en ik keken elkaar aan. Ik keek weer blozend weg, maar uit m'n ooghoek zag ik dat Martin deze keer niet stopte met kijken. Het duurde enkele seconden voor hij weer verder las in zijn boek.

Robin.Robin.De bieb sloot om 4 uur in de namiddag, en Martin wandelde weer met me mee naar huis. Hij stopte vlak voor de deur en nam plots m'n hand.

“Zo. We.. euh.. zijn er,” stotterde hij.“Ja..”“Euhm.. Robin.. Ik euh.. vind je erg leuk.”“Ik vind je ook erg leuk Martin,” antwoordde ik blozend. “Wil je misschien mee naar binnen voor een kopje koffie ofzo?”

Robin.Robin.Ik was verbaasd dat ik dit had gedurfd en hoopte dat Brook en Auden niet zoenend kwamen binnenstormen om het moment te verpesten.

“Als jij een superheld zou zijn, welke 3 krachten zou je dan willen hebben?”Martin overviel me een beetje met deze vraag en ik begon te lachen.“Daar moet ik even over nadenken hoor. Waarom vraag je dat?”“Zomaar,” zei hij en hij nipte van zijn koffie.

Robin.Robin.“Ik zou willen vliegen en de tijd beheersen. En supersterk zijn lijkt me ook wel wat,” zei Martin.

“Ik denk dat ik het weet. Mijn superkrachten zijn: gedachten lezen, telekinese en onzichtbaarheid.”

“Telekinese.. Dingen verplaatsen zonder ze aan te raken. Dat klinkt beter dan sterk zijn. Ik denk dat ik m'n lijstje ga aanpassen.”We begonnen beiden te lachen en ik verslikte me bijna in de koffie.

Robin.Robin.Toen onze kopjes leeg waren, gingen we naar de living. Ik zapte naar National Geographic. Er was een documentaire bezig over walvissen. Een golf van nervositeit overviel me weer. Ik durfde Martin niet meer aankijken en staarde alleen nog naar de walvissen op het scherm.

En toen gebeurde het: Martin legde voorzichtig zijn arm over m'n schouder.Heel m'n lichaam stond plots vol kippenvel, en een korte giechel ontsnapte uit m'n mond.

Robin.Robin.We bleven een hele tijd in de zetel zitten tot ik m'n maag hoorde knorren. Het was al half 7 en ik had 's middags amper gegeten.Ik stelde voor om samen pannenkoeken te maken en zag een kleine aarzeling in Martins ogen.

“Ok. Maar ik ben niet zo'n goede kok als jij,” zei hij nadat hij eventjes moest nadenken.

Ik legde Martin alles stap voor stap uit en even later mengde hij beslag terwijl ik de pannenkoeken bakte.

Robin.Robin.Het werd al donker toen we alle pannenkoeken hadden gebakken. Ze waren erg goed gelukt. Martin en ik begonnen net te eten toen Brook de kamer binnen wandelde. Auden was blijkbaar toch naar huis gegaan.

“Ik dacht wel dat ik iets lekker rook,” zei ze.

Ze nam een bord en kwam bij ons aan tafel zitten. “Hoi Martin,” zei ze terwijl ze naar me knipoogde.“Hey,” antwoordde hij beleefd.

Robin.Robin.“Ondanks dat ik eraan meehielp zijn de pannenkoeken overheerlijk.”

Ik begon weer te blozen door Martins complimentje.

“Oh dus dat is het wat ik proef.. Ze smaken niet zo lekker dan anders,” grapte Brook.

Martin wist volgens mij niet zeker of ze het als een grapje bedoelde of niet, en glimlachte kort maar onzeker.

Robin.Robin.Na het eten wandelde ik met Martin mee naar buiten. Het was al erg donker en het werd tijd dat hij weer naar huis vertrok.

Ik trok de deur achter me dicht om te voorkomen dat er muggen of vliegen naar binnen vlogen en keek hem glimlachend aan.

“Dan ga ik maar weer eens..”Martin gaf me nog een knuffel. Deze keer duurde het langer dan de vorige keer..

Robin.Robin.Hij bleef me vasthouden en keek me aan. Onze gezichten waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd en ik staarde in zijn mooie, donkerblauwe ogen.

“Ik vond het erg fijn vandaag.”“Ik ook.”M'n wangen werden weer een tint roder..“Robin.. Ik..denk..dat.. Nee.. I-ik.. ben verliefd op je.”

M'n hart maakte een sprongetje en ik probeerde iets terug te zeggen, maar er kwam geen woord meer uit m'n mond.

Robin.Robin.Martins lippen kwamen steeds dichter

bij de mijne. Dit was het dan: mijn eerste kus. Ik dacht weer aan ons gesprek. Het voelde net zo. Het was alsof ik superkrachten had.

Ik wist dat Martin het meende. Het was alsof ik zijn gedachten kon lezen. Hij hield van me. Terwijl we zoenden, leek het of iemand de tijd had stilgezet, en alsof we onzichtbaar waren voor de rest van de wereld. Het voelde aan alsof ik zweefde.. Martin was mijn superheld, en ik was zijn heldin.

Robin.Robin.“Tot morgen,” fluisterde hij voordat hij naar huis wandelde. Op de hoek van de straat zwaaide hij naar me. Ik zwaaide terug en keek hem na tot hij uit het zicht verdween. Ik voelde me raar. Het was alsof iemand me had verdoofd. Ik kon niet meer helder nadenken en voelde kriebels in m'n buik. Met een grote glimlach (die maar niet wou verdwijnen) ging ik naar boven en stapte ik in m'n ondergoed in bed. Ik was niet meer in staat om m'n pyjama aan te doen of nog wat te lezen. Ik kon alleen nog maar aan Martin denken..

Robin.Robin.Een paar maanden later waren Martin en ik nog steeds een koppel, en we waren smoorverliefd. Het was ondertussen al winter, en Martin en ik maakten dan vaak een romantische wandeling. Vandaag hadden we besloten om samen een sneeuwpop te maken in de voortuin.

Soms was het raar wanneer ik eraan dacht dat ik echt een lief had. Ik was Martins eerste vriendin, en Martin was mijn eerste vriend. Mijn eerste grote liefde..

Robin.Robin.Na een namiddagje spelen en wandelen in de sneeuw dronken we altijd samen een lekkere kop warme chocomelk om het weer warm te krijgen.

Robin.Robin.Maar natuurlijk moest er ook nog geleerd worden, want het examen kwam dichterbij. We leerden vaak samen met Brook omdat we in dezelfde klas zaten en gemakkelijk nota's en tips konden uitwisselen, en Auden kwam ook vaak langs om samen te studeren.

Martin wist nog altijd niets van hun relatie, maar hij had vermoedens. Ik hield zoals beloofd m'n lippen nog steeds stijf op elkaar wanneer hij er naar vroeg. Dat was het enige geheim dat ik voor Martin had.

Robin.Robin.En toen was het zover. De volgende dag gingen we vol spanning naar het examen. Martin en ik hadden samen veel gestudeerd, en we waren er bijna zeker van dat het goed zou gaan. Brook daarentegen was erg zenuwachtig en wist niet of ze het zou halen..

Robin.Robin.Een halfuurtje later waren we allemaal druk aan het schrijven. Je kon een speld horen vallen in het lokaal, buiten wat gezucht en het geluid van papieren die omgedraaid werden, was het muisstil.

Robin.Robin.Na het examen wandelde iedereen meteen naar buiten. Brook, Martin, Aidan en ik bleven nog even in het lokaal.

Auden rende het lokaal binnen zodra iedereen weg was en sprong in Brooks armen.“Het is gelukt!” riep ze enthousiast.“Ik denk dat ik ook door ben,” antwoordde Brook glimlachend terwijl ze Auden vasthield.

Robin.Robin.Toen Brook haar weer neerzette, gaf Auden haar een zoen.“Ik wist het!” fluisterde Martin in m'n oor, en hij gaf me een knuffel. Ik glimlachte. Blijkbaar vertrouwden ze Martin genoeg om hun geheim niet langer verborgen te houden. Dat stelde me gerust.

“Ging het goed?” vroeg hij.“Heel goed, en bij jou?”“Ik zal nooit zo slim zijn als jou, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom..” zei hij plagend.

Robin.Robin.Om de (hopelijk) goede afloop van het examen te vieren, nodigde ik iedereen uit om thuis spaghetti te komen eten. Aiden bracht zelfs een toast uit.

Robin.Robin.Na het eten namen we enkel afscheid van Aidan want Martin en Auden bleven slapen.

We waren bijna 3 maanden samen, en Martin en ik waren nog niet met elkaar naar bed geweest. We hadden allebei besloten om nog wat te wachten.

Maar dat wilde niet zeggen dat we niet konden zoenen..

Robin.Robin.In de andere kamer ging het er iets heviger aan toe. In tegenstelling tot ons hielden Auden en Brook hun kleren niet aan. En ze bleven niet braafjes boven de lakens..

Robin.Robin.De volgende ochtend werden Martin en ik weer wakker in elkaars armen. We gingen bovenop de lakens liggen en knuffelden nog wat na.

“Ik hou van je.” zei Martin, en hij kuste m'n voorhoofd.Ik beet zachtjes in z'n oor en gaf hem een klein kusje in z'n nek.“Ik hou ook van jou..”

Robin.Robin.Net toen we wilden opstaan kwam Brook de kamer binnen. Ze had enkel haar ondergoed aan en ze zag er nog een beetje moe uit.

“Robin? Er is telefoon voor je..”

Met gefronste wenkbrauwen stond ik op en nam ik de telefoon van haar aan.

Robin.Robin.“Hallo?”

“...”“Hoi mam, hoe gaat het?”“...”“Oh.. da's niet zo best..”“...”“Maar ik zit net in de helft van het jaar! Dat gaat niet zomaar!”“...”“M'n examens gingen goed. Waarschijnlijk krijg ik dus nog een beurs voor de rest van het jaar.”“...”“Ok mam. Ik hou ook van jou. Dag.”

Robin.Robin.Teleurgesteld wandelde ik de slaapkamer weer binnen.“Wat is er?” vroeg Martin.“Ik moet na dit jaar definitief stoppen met studeren. Dus ik krijg geen diploma en ik moet terug naar huis. Ik weet niet of we elkaar dan nog veel kunnen zien.. We hebben te weinig geld om m'n studies te betalen..” Ik begon te huilen..

Martin keek me geschrokken aan en wist niet meer wat te zeggen..

Wordt vervolgd.Wordt vervolgd.Dit is het einde van het derde deel van 'Some were born to sing the blues'.

Laat zeker weten wat je ervan vond.

Svenja SimStone.