WYDANIE TRZECIE – Luty 2020

„Bałwan ze śniegu” - B. St. Kossuthówna

Ulepiły dzieci ze śniegu bałwana,W kapeluszu, z fajką w zębach

Wygląda na pana.

Pewno ci tu zimno, śniegowy bałwanie,chodźże do nas do przedszkola

na ciepłe śniadanie.

Zaiskrzył się bałwan, jakby śmiał się z tego:- Mróz – to mój przyjaciel,- stopniałbym bez niego.

NIKT Z NAS NIE JEST ZBYT DOROSŁY NA GRY PLANSZOWE! Gry planszowe wspomagają rozwój intelektualny zwłaszcza u dzieci. Integrują, zacieśniają więzi międzyludzkie, łączą pokolenia, uczą trudnej sztuki wygrywania i jeszcze trudniejszej – przegrywania. Uczą również zasad komunikacji, kontrolowania emocji, dystansowania się do porażek i przyjmowania

ról społecznych. Uczą zasad społecznych i strategii interpersonalnych w najbardziej naturalnym dla każdego człowieka środowisku - grupy społecznej i tym samym wygrywają w tej kwestii ze wszystkimi, nawet najbardziej zaawansowanymi technicznie grami komputerowymi, które mają charakter społecznie izolujący. A do tego możemy to wszystko uzyskać mając jedynie do dyspozycji grę, towarzystwo i… dobre chęci. „Planszówki” możemy zabrać dosłownie wszędzie – na plażę, do parku, na wieś, w góry. Praktycznie w każdym miejscu możemy rozłożyć planszę, zaprosić rodzinę, przyjaciół, a nawet nieznajomych do wspólnej gry i rozpocząć fascynującą przygodę. Wielu z nas wychowywało się na „planszówkach”. Pamiętamy nasze ulubione gry, czasem nawet wyniki, a przyjaciele „od gier” stali się nierzadko naszymi przyjaciółmi na całe życie. Trudno znaleźć w Polsce dorosłą osobę, która nie pochylałaby się w dzieciństwie nad jakąś planszą. Warto żebyśmy teraz dali szansę naszym dzieciom na podobne ekscytujące przeżycia, spędzając jednocześnie z maluczkimi wspólny, fascynujący czas. Nikt z nas nie jest zbyt dorosły na gry planszowe, bo nikt z nas nie jest zbyt dorosły na radość, jaką za sobą niosą. Ludzie grają w gry planszowe od kilku tysięcy lat, a analiza zachowań społecznych i trendów, zarówno w Polsce, jak i na Zachodzie wskazuje na to, że jeszcze bardzo długo nic w tej materii się nie zmieni.

PUZZLE - DOŚWIADCZANIE, ZABAWA, NAUKA I ROZWÓJ Puzzle to zabawa. Dzieci bawią się przede wszystkim dla przyjemności i satysfakcji, zazwyczaj pod wpływem uczuć zaciekawienia, chęci doświadczenia, pragnienia zetknięcia się z tym, co działa na ich wyobraźnię i wrażliwość estetyczną. Puzzle to elementy, które wzbudzają zaangażowanie i jednocześnie mobilizują dziecko do wytrwałości, skupienia uwagi oraz planowania własnych działań. Jako doskonały przykład zabawy konstrukcyjnej puzzle kształtują również precyzję ruchów oraz umiejętności projektowania. W przybliżeniu od 3-go roku życia możemy wprowadzić puzzle o dużych elementach. Przy zakupie pierwszego opakowania należy zwrócić uwagę na to, by obrazek był wyraźny. Kolory pierwszych układanek powinny być zdecydowane, a przedstawione elementy wyodrębnione wyraźnymi konturami. Oczywiście warto kupić puzzle z ulubionym bajkowym bohaterem, co zwiększy ich atrakcyjność i pomoże zachęcić do zabawy niechętne układankom dziecko. Jeśli tylko nasze dzieci będą sprawnie i często układały puzzle, to w późniejszym okresie szybciej nauczą się również rozróżniać litery i cyfry. Zabawa puzzlami przygotowuje do nauki czytania i pisania, ponieważ wykorzystuje wspólne dla tych czynności procesy organizacji spostrzegania: zdolności dokonywania operacji analizy i syntezy wzrokowej. Układanie puzzli związane jest bezpośrednio z obszarami odpowiedzialnymi za spostrzegawczość, zdolności różnicowania figur, koordynację analizatorów (oczu i rąk). Jest to szczególnie ważne dla dzieci z grupy ryzyka dysleksji lub ujawniających zaburzenia o tym profilu, co przejawia się m.in. w postaci: mylenia podobnych w kroju liter, zapisywania znaków graficznych w lustrzanym odbiciu, problemów z orientacją kierunkową (mylenie stron prawej i lewej), zaburzeń koncentracji uwagi i koordynacji wzrokowo-ruchowej. Układnie puzzli stwarza dziecku ponadto możliwości samodzielnej lub grupowej zabawy. Warto, by rodzice układali puzzle zarówno ze starszymi, jak i młodszymi dziećmi. Wspólna zabawa uczy dzieci współdziałania, dzięki czemu zaczynają one dążyć do wywierania wpływu na zachowanie innych, już nie tylko ze względu na własne potrzeby, ale przede wszystkim ze względu na wykonywane zadania i wspólne cele. Możemy obserwować to zjawisko w postaci coraz bardziej zaawansowanych zachowań społecznych, takich jak inicjowanie, protestowanie, ocenianie, zachęcanie, kierowanie.

ZBLIŻAJĄ SIĘ WALENTYNKI. POKOLORUJ WYBRANY PRZEZ SIEBIE OBRAZEK I DAJ GO TEJ OSOBIE, KTÓRĄ KOCHASZ LUB DARZYSZ SYMPATIĄ.

Autyzm – co to jest?Autyzm określany jest jako całościowe zaburzenie rozwoju okresu wczesnodziecięcego, charakteryzujące się upośledzeniem w interakcji społecznej, deficytami w komunikacji np. opóźnienie w rozwoju mowy lub jej brak, ograniczonymi albo uporczywymi zachowaniami i zainteresowaniami, dotyczącymi szczególnie obiektów w najbliższym otoczeniu. Ze względu na zakres symptomów, ten stan nazywany jest zaburzeniem ze spektrum autyzmu (ASD). Coraz częściej zwraca się uwagę na to, że może być ono uwarunkowane genetycznie innym wzorcem funkcjonowania mózgu. Dotyczy głównie kontaktów społecznych, umiejętności komunikacyjnych i sztywnego przywiązania do pewnych schematów. Pierwsze objawy występują przed ukończeniem 3 roku życia, mogą być obecne już w okresie niemowlęcym, częściej dotyka chłopców niż dziewczynek. Dokładna przyczyna anomalii nie jest znana, wiele z istniejących teorii wiąże jej etiologię z wczesnymi uszkodzeniami neuropoznawczymi w mózgu. Autyzm jest obecnie rozważany jako zaburzenie wieloczynnikowe, będące wynikiem interakcji pomiędzy genami i środowiskiem. Czynniki środowiskowe, określane ogólnie jako całe spektrum wpływów pozagenetycznych, oddziaływują na zdrowie człowieka jeszcze przed zapłodnieniem, jak i przez całe życie, zarówno prenatalne jak i postnatalne. Wśród innych zaburzeń mieszczących się w spektrum autyzmu (ASD) są:

zespół Aspergera mutyzm wybiórczy dziecięce zaburzenia dezintegracyjne (zespół Hellera) całościowe zaburzenia rozwojowe

U niektórych dzieci z autyzmem objawy mogą występować od urodzenia, podczas gdy inne mogą rozwijać się w miarę wzrastania. Autyzm ma również powiązania z innymi schorzeniami, takimi jak padaczka i zespół stwardnienia guzowatego.

Autyzm u dzieciSytuacja  psychiczna dzieci z autyzmem w dużym uogólnieniu porównywana jest do turysty, który trafia do obcego kraju i nie rozumie języka, panujących konwencji społecznych czy obowiązujących praw. Wiele osób uważa, że dzieci autystyczne nie lubią dotyku. Okazuje się, że może być zupełnie na odwrót – dzieci z autyzmem lubią się przytulać jednak zazwyczaj tylko w bezpiecznych warunkach i z osobami, które dziecko dobrze zna.Autyzm wymienia się jako jedno z zaburzeń rozwojowych u dzieci, ale autyzm wczesnodziecięcy nie jest przypadłością, która dotyczy wyłącznie dzieci. Nazwę zawdzięcza pojawiającym się bardzo wcześnie (przed 30 miesiącem życia) symptomom. Częściej występuje u chłopców, ale objawy silniejsze są u dziewczynek. Z autyzmu nie można się wyleczyć, ale im szybciej postawiona zostanie diagnoza, tym lepiej. Wdrożone niezbędne leczenie terapeutyczne może zapewnić autystycznemu dziecku względnie normalne warunki rozwoju. Niezwykle istotna jest też odpowiednia opieka. Zastosowanie terapii w ciągu pierwszych 3 lat życia zapewnia najlepsze wyniki. Ważne są odpowiednio dobrane, zindywidualizowane programy terapeutyczne. Celem jest dostosowanie dziecka do samodzielnego funkcjonowania. Istnieje wiele rodzajów terapii, jednak najbardziej korzystne są terapie behawioralne. Niestety autyzm u niemowlaków nie wywołuje oczywistych i łatwych do uchwycenia objawów, co skutkuje tym, że diagnoza często stawiana jest zbyt późno (zwykle dopiero w przedszkolu lub szkole).

Autyzm - przyczynyAutyzm jest zaburzeniem wielopłaszczyznowym, a jego dokładne przyczyny nie zostały do końca poznane. Zakłada się, że na jego rozwój wpływ ma wiele czynników. Należy podkreślić, że autyzm nie jest chorobą psychiczną. Przyjęło się, że podłożem są błędy w rozwoju neurologicznym, czyli nieprawidłowości w kształtowaniu się ośrodkowego układu nerwowym, rozpoczynające się w wieku prenatalnym. Podłoże ma charakter genetyczny, łączący się z posiadaniem konkretnego genu w chromosomach. Co istotne, jego wykrycie nie musi oznaczać wystąpienia autyzmu. Autyzm jest obecnie rozważany jako zaburzenie wieloczynnikowe, będące wynikiem interakcji pomiędzy genami i środowiskiem. Czynniki środowiskowe, określane ogólnie jako cała gama pozagenetycznych wpływów. Uznaje się, że muszą mieć miejsce konkretne warunki i bodźce, które spowodują mutację genu i pojawienie się autyzmu. Zalicza się do nich:

wiek rodziców w trakcie poczęcia (im większy, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia) uszkodzenia układu nerwowego, np. okołoporodowe, na skutek niedotleniania problemy natury metabolicznej, zaburzenia trawienia poważne infekcje, np. wrodzoną toksoplazmozę.

Autyzm - objawy

Przyjmuje się, że symptomy świadczące o wystąpieniu spektrum autystycznego powinny pojawić się przed 2-3 rokiem życia. Czasami przedłuża się ten okres na wczesne dzieciństwo. Rozpoznanie autyzmu u dziecka nie jest proste, gdyż stopień nasilenia objawów, a także obraz chorobowy bywają bardzo różnorodne. Szczególną uwagę należy zwrócić na obserwację i analizę zachowań dziecka, komunikację ze środowiskiem i ogólny rozwój. Postawienie ostatecznej diagnozy opiera się na opinii kilku specjalistów, m.in. psychologa, pedagoga, logopedy i lekarza psychiatry. Wśród cech autystycznych, wpływających na społeczne zachowania i komunikację wyróżnia się:

•    przyjęcie niezwykłych wzorców mowy, takich jak ton przypominający robota unikanie kontaktu wzrokowego z innymi osobami brak gaworzenia jako niemowlę brak reakcji na imię opóźniony rozwój umiejętności mowy trudności z podtrzymaniem konwersacji często powtarzane zwroty pozorna trudność wyrażaniu własnych uczuć

Po wielu latach badań autyzmu dziecięcego Theo Peeters, wyodrębnił 3 cechy, które wyróżniają dzieci dotknięte tym zaburzeniem.

Do objawów autyzmu dziecięcego zalicza się:

nieprawidłowy rozwój mowy - dzieci autystyczne nie potrafią na przykład połączyć dwóch składowych znaku (znaczącego i znaczonego) w całość. Dla nich pies, jest tym konkretnym zwierzęciem, które przykładowo chodzi po ich podwórku. Mają problem ze zrozumieniem, że określenie „pies” odnosi się do wszystkich psów, małych, dużych, różnej rasy.

nieprawidłowy rozwój społeczny - dziecko autystyczne nie podąża za ekspresją werbalną i niewerbalną osób, zatem nie uczestniczy też w sposób żywy i zaangażowany w interakcji społecznej. Zdaniem specjalistów, stworzenie dziecku sprzyjającego otoczenia, czasami pozwala na nawiązanie z nim bliższego kontaktu, nie sprawia to jednak, że dziecko zostanie wyleczone z zaburzeń spektrum autyzmu.

niechęć wobec zmian - dziecko autystyczne, które znajdzie się w zupełnie nowych warunkach lub nagle zmieni otoczenie, doświadcza silnego niepokoju. Wykonywanie czynności powtarzających się – zaciskanie zębów, uderzanie w dłonie, powtarzanie słowa, są interpretowane przez niektórych specjalistów jako symboliczny powrót do tego co znane i bezpieczne.

Jak rozpoznać autyzm u dziecka?

Autyzm dziecięcy opisuje się jako zaburzenie rozwojowe, w efekcie którego dziecko m.in.:

 nieprawidłowo ocenia informacje, które do niego docierają  przejawia trudności na przykład w zrozumieniu zachowań innych osób i porozumiewaniu się z nimi nawet najmniejsza zmiana w otoczeniu może przyczynić się do powstania dużego lęku (na przykład

zmiana drogi do szkoły) 

Poza zaburzeniami komunikacji, osoba z autyzmem może również wykazywać zachowania powtarzalne lub nietypowe np.:

przesadne zainteresowanie się danym tematem i oddanie się temu do reszty, np. samochodami, rozkładami jazdy komunikacji miejskiej

zajmowanie się konkretnymi przedmiotami, zabawkami lub elementami wyposażenia gospodarstwa domowego

angażowanie się w powtarzające się ruchy, takie jak kołysanie ciągłe porządkowanie rzeczy, układanie rzeczy w sposób przesadny

Rozpoznanie autyzmu u dziecka nie jest prostym procesem. Początkowo stan dzieci może być wyjaśniany problemami wychowawczymi lub rozwojowymi, których wynikiem może być: 

wstydliwość i nieśmiałość niechęć do nawiązywania kontaktu z innymi ludźmi wada słuchu wada mowy trudny charakter opóźnienie intelektualne przejawy agresji nadmierny lęk zaburzenia psychiczne

Aby można było w pełni zdiagnozować autyzm dziecięcy, zaburzenia muszą występować łącznie – na poziomie komunikacyjnym i społecznym, co czasami trudno dokładnie zaobserwować u małego dziecka. 

Autyzm - leczenie

Trzeba podkreślić, że autyzm nie jest chorobą, dlatego nie można go wyleczyć. W tym procesie najważniejsze jest szybkie rozpoznanie i wdrożenie terapii we współpracy ze specjalistami: neurologiem, psychiatrą, psychologiem i logopedą. Możliwe jest wówczas wspieranie osób ze spektrum autyzmu i przygotowywanie ich do funkcjonowania w społeczeństwie, w przyszłości. Nie ma jednak konkretnego sposobu, aby  mózg osoby chorej na autyzm nagle zaczął pracować w taki sposób, jak u większości ludzi. Coraz powszechniejsze jest edukowanie społeczeństwa w zakresie tolerancji dla odmienności i wyjątkowości osób inaczej funkcjonujących, w tym z autyzmem.

Wśród obcych ludzi dzieci mogą przejawiać różne zachowania – krzyczeć albo pozostawać zupełnie obojętnymi wobec otoczenia.

Autyzm dziecięcy - badania

Wczesne rozpoznanie autyzmu dziecięcego nie jest łatwe. Rodzice, mimo że widzą nietypowość w zachowaniu ich dziecka, zgłaszają się do specjalisty, gdy ma ono ok. 2 lata. Wiąże się to z opóźnieniem diagnozy, co przynosi wielką szkodę zarówno dziecku, jak i jego rodzinie. Z pewnością w żadnym przypadku nie należy ignorować niepokoju dotyczącego rozwoju i zachowania dziecka.

W naszym kraju autyzm dziecięcy jest zazwyczaj diagnozowany między 4 a 6 rokiem życia. Trudności związane z diagnozą tej choroby wynikają z tego, że pewne, występujące w autyzmie dziecięcym problemy, mogą charakteryzować także i inne zaburzenia, związane na przykład z rozwojem emocjonalnym.

Podczas badań psychologicznych w poradniach dokonuje się obserwacji dziecka, przeprowadza się wywiady z rodzicami na temat zachowań dziecka, przebytych chorób dziecka, mierzy się iloraz inteligencji dziecka, bada się jego umiejętności manualne, werbalne, społeczne.

Wywiad z rodzicami jest szczegółowy i trwa zwykle 3 godziny. Obserwacja dziecka trwa zwykle 2,5 godziny. Rozpoznanie autyzmu u dziecka jest procesem długotrwałym i może trwać 3 miesiące lub więcej.

Czasami, gdy zachodzi taka potrzeba, do pełnej diagnozy autyzmu, dziecko kierowane jest na badania medyczne do neurologa, logopedy, okulisty lub psychiatry.

Zespół Retta

Zespół Retta, zaliczany do spektrum autystycznego, charakteryzuje głęboka  niepełnosprawność ruchowa oraz ograniczona możliwość komunikacji z otoczeniem.

Za przyczynę tego zaburzenia uważa się mutację genu MeCP2, która wykrywana jest u większości dziewczynek cierpiących na to zaburzenie. W klasycznej postaci zespół Retta dotyczy wyłącznie kobiet.

Do objawów zalicza się m.in. normalny rozwój do 6-18 miesiąca życia, następnie utrata zdolności językowych, manualnych, nieprawidłowy rozwój fizyczny.  

Przekonanie o tym, że dziewczynki z zespołem Retta nie przyswajają informacji albo ich nie rozumieją, jest błędne. Alternatywne pozajęzykowe środki komunikacji, których umieją się nauczyć przy odpowiednim treningu, obejmują na przykład odpowiedzi za pośrednictwem wzroku, obrazów albo urządzeń z przełącznikiem głosowym, dowodzą, że dziewczynki rozumieją treści przekazywanych im komunikatów.

Zespół Aspergera

Zespół Aspergera ma podobne objawy do autyzmu, jednak nie występuje w nim opóźnienie rozwoju mowy czy zdolności intelektualnych. Niektóre dzieci przejawiają ponadprzeciętne umiejętności w określonych dziedzinach –  potrafią na przykład same nauczyć czytać, bywają bardzo dobrymi szachistami, rozumieją nauki przyrodnicze, sprawnie posługują się komputerem, mają fotograficzną pamięć lub pięknie malują. Nie miewają tak wielkich problemów w sytuacjach społecznych, jak dzieci z autyzmem, jednak mają ograniczone zdolności komunikacyjne – nie rozumieją ironii czy przenośni.

Nie jest prawdą, że osoby z zespołem Aspergera w większości mają niezwykłe zdolności intelektualne – jest to rzadkość. 

POŁĄCZ CYFRY Z ODPOWIEDNIĄ LICZBĄ ELEMENTÓW W PĘTLACH

Zagadki o figurach geometrycznych:Zagadka o kołachMogą być cztery, mogą być dwa, ma je samochód i rower ma.Zagadka o prostokącieMam cztery rogi, dwa krótkie i dwa długie boki. Kwadratem nie jestem, choć mam kąty proste.

Zagadka o kwadraciePowiem tylko jestem szczery, ujrzysz u mnie boki cztery, cztery kąty i wierzchołki, obce mi są różne dołki, moje boki są równiuteńkie, a cztery kąty prościutkie. Myślę, że teraz wszyscy poznacie, jaką figurę przed sobą macie?Zagadka o trójkącieJa mam boków mniej, jest mi przez to lżej, a magiczna liczba trzy, zawsze towarzyszy mi. Mam trzy boki i wierzchołki, trzy mam kąty, trzy odcinki, twoja buzia mówi mi,że odgadniesz raz, dwa, trzy.Zagadka o koleToczę, toczę się wesoło, i do wszystkich macham w koło, początku nie mam ani końca,podobne jestem do słońca, wszyscy mnie doskonale znacie, myślę, że gotową odpowiedź już macie!

PORÓWNAJ OBRAZKI . ODSZUKAJ 5 RÓŻNIC.