Zeven jaar geleden, op vakantie in Noorwegen,stortte de man van Ciska Zeypveld (49) voorhaar ogen van een waterval. Hij was op slag dood.Ciska: ‘Het was net een scène uit een film.’

DEWATERVAL’‘Mijn man verdween in

“In de zomer van 2007 gingenwe op de bonnefooi op vakan-tie naar Noorwegen. Mijn tweezoons van 8 en 9, mijn man

Harm en ik. We sliepen in jeugdherber-gen en wandelden vrijwel elke dag. Wateen fantastisch land! De vakantie vloogvoorbij. Op de voorlaatste dag gingen wepicknicken op een eilandje. Het was heer-lijk weer en mijn mannen stonden te vis-sen toen de jongste aan Harm vroeg: ‘Pap,hoe oud zou jij willen worden?’ Hij ant-woordde: ‘Tachtig, want dan kan ik julliezien opgroeien en misschien zelfs nog jullieeigen kinderen. Dan ben ik helemaal tevre-den.’ Mijmerend ging ik die avond naar bed:‘Wat zijn we toch gelukkig samen.’

Ik had gelezen over een waterval waarje heen kon wandelen: Hivjufossen. Wewaren in het dorpje Geilo en er werd aan-gegeven dat de tocht maar één kilometerlang zou zijn. Perfect tripje dus om onzevakantie mee af te sluiten. Na een poos-je wandelen, kwamen we weer een bord-je tegen: ‘Hivjufossen: 1,5 km.’ Vreemd,de tocht was dus langer dan ik had gele-zen. We hadden niet veel water meer, maaroveral liepen stroompjes. Het zou wel goedkomen. Eenmaal bij de waterval aangeko-men zagen we hoe een stoere Noorse ventdronk van de waterval.Je kon heel dicht bij de waterval komen, demeeste mensen deden dat ook. Je kwamdan terecht op een groot plateau met wild-stromend water tussen de bergen door.Het plateau liep een beetje omhoog enaan het eind lagen grote rotsen. Daardoorzagen we niet wat zich daarachter afspeel-de. Het water en het kletterende geluid wasconstant om ons heen, we wenden eraanen waren ons van geen gevaar bewust.Verspreid over het plateau lagen plattestenen, vanwaar je kon genieten van hetprachtige uitzicht: het dal met schattige

Tekst Julia Simon Fotografie Mariël Kolmschot

8 vrouw.nl

krantenbericht

FATALEVAL● Ciska Zeypveld,wier man dode-lijk verongelukte,geeft lezingen overrouwverwerking enschreef een boekover haar ervarin-gen:De dag dat jeuit mijn leven viel.

● In 2007 overleedeen 43-jarigeNederlandse toeristna een glijpartij opgladde rotsen inNoorwegen.

● Met name dewaterval Vøring-fossen is berucht: inde afgelopen 5 jaarvonden drie toeris-ten daar de dood.

● Toeristen zien vaakhet gevaar niet alsze spectaculairewatervallen willenfotograferen. Dekeien waarop zewillen staan, kunnenspekglad zijn van deregen of ’t opspat-tende water.

● Per jaar overlijdenzo’n 1400 Neder-landers in het bui-tenland. Daarbij kanhet overigens ookgaan om overlijdenmet natuurlijkeoorzaak.

● De inzet van eentraumahelikopterkost gemiddeldzo’n € 28.000,-.Gelukkig wordt ditvaak vergoed.Volgens de ANWBsluiten steeds meermensen een reis-verzekering af:in 2013 was dat11 procent meer danin 2012.

dorpjes lag aan onze voeten. Na een tijdjehadden we het wel gezien en ging Harmnog even onze waterflesjes vullen voor deterugweg. Hij gaf zijn rugzak, telefoon enportemonnee aan mij. Op dat momentkreeg ik ineens een koude rilling. Ik riephem na: ‘Doe voorzichtig. Ik wil je nog nietmissen!’ Ik zei het als een grapje. Even laterzette hij zijn voet op een rots − en gleed uit.

KolkendemassaOp dat moment was hij nog best dicht bijons. We grepen naar elkaars hand, maarmisten net. Het was echt dramatisch,het had zo een scène uit een film kunnenzijn. Toen we elkaar nogmaals probeer-

den te pakken, schoot er een stem doormijn hoofd: ‘Nee! Niet doen!’ Harm is veelzwaarder dan ik en zou me zo meesleuren.Het is raar dat je je dat in één seconde kuntbedenken. Voor mijn gevoel wist Harmhet ook, ik zag het in zijn ogen. Het watersleurde hem mee. Het was helemaal nietdiep, maar door de kracht van het waterkon hij zich nergens vastgrijpen. Ik voeldeme volkomen machteloos. Ineens was hijweg, over de rand heen.Ik wist dat het foute boel was en begon tetrillen en te huilen. Onze zoons raaktenook helemaal in paniek. Toch hoopte ik dathet nog goed zou komen. Harm liet mij welvaker schrikken, maar dan kwam het >

MACHTELOOSCiska kon alleenmaar toekijken:‘We probeerdenelkaars hand nogte pakken, maarmisten net’

vrouw.nl 9

‘Voordat ikhetwist,washijineensweg, overde randheen’

altijd weer goed. Een Nederlands stel waar-mee we die dag een beetje contact haddengehad, bekommerde zich over de kinderenen mij. Samen met die Nederlandse manzocht ik naar Harm. Ik móest weten waarhij terecht was gekomen. Eenmaal bij derand zag ik het pas: wit, bruisend, kolkendwater dat zich met een enorme kracht naarbeneden stortte op een gigantische rots-partij. Ik realiseerde me: ‘Dit is niet goed.Tenzij God een wonder doet, is het voor-bij.’ Dat besef was vreselijk. We moestenwel vijftig minuten wachten op de trauma-helikopter. Mijn jongste zoon bleef maarschreeuwen en huilen: ‘Papa wilde tachtigworden! En nu is hij pas veertig!’Achteraf is het bizar hoe beheerst ik bleef.Het was hartstikke warm die dag en ter-wijl we op de helikopter stonden te wach-ten, heb ik zonnebrand uit mijn rugzakgehaald en ben ik de kinderen gaan insme-

ren. Terwijl ik dat deed, dacht ik: ‘Dit is echtbelachelijk!’ Het voelde zo vreemd dat ikdaar op dat moment aan dacht.Vanuit de verte keken we naar beneden. Dehelikopter had Harm vrij snel gevonden,maar het duurde nog een hele tijd voordatze hem uiteindelijk optakelden. Toen ik datzag, wist ik zeker dat het afgelopen was.Hij lag namelijk niet op een brancard, maarhing levenloos in het tuig dat hem ophees.Dat was het meest afschuwelijke momentvoor mij, omdat ik zeker wist dat ze datnooit zouden doen met iemand die nogleeft. De helikopter bracht Harm naar hetdorp. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dathij een grote hoofdwond had – hij moet opslag dood zijn geweest. Vanaf dat momentleefde ik in een vreemde wereld. Er moestvanalles worden geregeld, maar ik was erniet bij met m’n hoofd. Gelukkig haddenwe een reisverzekering. De alarmcentra-le regelde alles voor me, iets wat je op zo’nmoment heel hard nodig hebt. Er werd eentaxi geregeld die de kinderen en mij naarhet vliegveld zou brengen en ook de vluch-ten waren geboekt. We konden naar huis.

Hoe verder?Stukje bij beetje pakten we ons leven weerop. Alles gaat door, je kunt niet stil blij-ven staan. We zijn alle drie een tijdje bijeen psycholoog geweest. Het was fijn ommet iemand te praten die verstand vanrouwverwerking heeft. Op een gegevenmoment gingen we ook weer voor heteerst op vakantie, naar Drenthe. Dat waswennen. Ik was een stuk voorzichtiger enheb alles zeker drie keer gecheckt. Het wasbest wel vermoeiend. Ik moest ook allesalleen doen: de auto inpakken, rijden, bed-den opmaken, koken, zorgen dat de kinde-ren het leuk hebben. ‘Noemen ze dit nouvakantie?’ vroeg ik me op de eerste dag af.Ik miste Harm heel erg. En de kinderenook. Sindsdien zoek ik vakantiebestem-mingen uit waar genoeg te doen is voorde kinderen, zo kan ik ook af en toe eenmomentje voor mezelf nemen.Na een paar jaar besloot ik alles op te schrij-ven. Het is zo’n verhaal dat je weleens optelevisie ziet en waarvan je denkt: ‘Wat vre-selijk, hoe zou het nu verder gaan met zo’n

IN DE ROUWCiska schreefeen boek overalle gebeurte-nissen Onder:Harms trouw-ring.

familie?’ Ik heb heel veel steun gehad aanboeken van lotgenoten, maar ook aan God.Nachtenlang heb ik bij Hem gehuild en hetuitgeschreeuwd. Ik heb nooit geweten datje zo kunt huilen. Tijdens het schrijven vanhet boek beleefde ik alles nog een keer…erg intens. Toch was het fijn, want ik merk-te dat ik vooruitging.Met ons gezin gaat het nu goed. Wat erdie dag is gebeurd, zal voor de rest van onsleven impact houden. Mijn zoons hebbengeen papa meer en ik geen man. Om datdeels op te vangen heb ik altijd mannelijkeoppassers geregeld; dat vonden ze fijn. Ikvoel me zeker nog weleens eenzaam, ik mismijn maatje. Een tijdje heb ik iets gehadmet een andere man, maar dat was het niethelemaal. Toch was het ook een mooieervaring: ik heb een vakje voor Harm, maarvoor die ander kwam er gewoon een vakjenaast. Je kunt je hart blijkbaar vergroten.Natuurlijk heb ik het er soms nog moeilijkmee. Vooral als er iets vervelends gebeurt.Dan denk ik: ‘Ik heb al genoeg drama mee-gemaakt.’ Maar ik weet ook zeker dat ernog leuke tijden in de toekomst liggen.Het komt wel goed met ons.” V

ISAGIE

PETR

ANEU

MANN

10 vrouw.nl

krantenbericht