ƒ™არდიოლოგია.pdf · კარდიოლოგია 1. გულის...

კარდიოლოგია

1. გულის მარჯვენა საზღვარი წარმოდგენილია:1) ზემო და ქვემო ღრუ

ვენებით; 2) მარჯვენა პარკუჭით; 3). მარცხენა პარკუჭით; 4). მარჯვენა

წინაგულით.

ა) სწორია 1, 2;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 4.

2. გულის წინა ზედაპირი ძირითადად წარმოდგენილია:

ა) მარცხენა წინაგულით;

ბ) მარცხენა პარკუჭით;

*გ) მარჯვენა პარკუჭით;

დ) მარჯვენა წინაგულით

3. გულის ქვედა ზედაპირის 2/3 წარმოდგენილია

ა) მარცხენა წინაგულით;

*ბ) მარცხენა პარკუჭით;

გ) მარჯვენა პარკუჭით;

დ) მარჯვენა წინაგულით

4. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) არტერიული სისტემა

იწყება აორტით;2) რაც მეტია სისხლის წნევა არტერიაში, მით მეტია მის

კედლებში ელასტიური ქსოვილის შემცველობა კუნთოვანთან შედარებით;3).

არტერიული პულსის პალპაციის შესაძლებლობას განაპირობებს არტერიის

კედლებში კუნთოვანი ქსოვილის არსებობა.

ა) სწორია ყველა ჩამოთვლილი;

*ბ) სწორია 1, 2;

გ) სწორია 1, 3.

5. ქვემოთ ჩამოთვლილი სისხლძარღვებიდან ყველაზე დიდი რაოდენობით

ელასტიურ ბოჭკოებს შეიცავს:

ა) სხივის არტერია;

ბ) თირკმლის არტერია;

*გ) აორტა;

დ) ქვედა ღრუ ვენა;

ე) ზედა ღრუ ვენა.

6. ქვემოთ ჩამოთვლილი სისხლძარღვებიდან ყველაზე სქელი კედელი აქვს:

ა) ქვედა ღრუ ვენას;

ბ) არტერიოლას;

გ) საჩინო ვენებს;

დ) ვენულას;

*ე) იდაყვის არტერიას.

7. პერიფერიულ ვენურ სისტემაში წარმოქმნილი თრომბი გამოიწვევს:

ა) ცერებრულ თრომბოემბოლიას;

ბ) კარდიალურ თრომბოემბოლიას;

გ) პერიფერიულ თრომბოემბოლიას;

*დ) პულმონურ თრომბოემბოლიას.

8. პულმონურ ვენებში ან გულის მარცხენა ნახევარში წარმოქმნილი თრომბი

გამოიწვევს:1) ცერებრულ თრომბოემბოლიას; 2) კარდიალურ

თრომბოემბოლიას; 3). პერიფერიულ თრომბოემბოლიას; 4). პულმონურ

თრომბოემბოლიას.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


9. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი, პერიკარდიუმი:1) გულის შემომგარსველი

სტრუქტურაა;2) შედგება ფიბროზული და სეროზული შრეებისგან;3). მისი

შიგნითა ფურცელი - ეპიკარდიუმი გარედან ეკვრის მიოკარდიუმს;4). მისი

შიგნითა ფურცელი შეიცავს ცხიმოვან ქსოვილსაც.

*ა) სწორია 1, 2, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 2, 3;


10. ძირითად კუმშვად ცილებს მიეკუთვნებიან:1) მიოზინი; 2)

ტროპომიოზინი; 3). ტროპონინი; 4). აქტინი.

*ა) სწორია 1, 4;

ბ) სწორია 2, 3;

გ) სწორია 1, 3;

დ) სწორია 2, 4.

11. რეგულატორულ ცილებს მიეკუთვნებიან:1) მიოზინი; 2)

ტროპომიოზინი; 3). ტროპონინი; 4). აქტინი.





12. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

*ა) შეკუმშვისას მსხვილი ფილამენტების სიგრძე არ იცვლება, წვრილი

ფილამენტები კი მოკლდებიან;

ბ) როგორც მოსვენების, ასევე შეკუმშვის პერიოდში ფილამენტების სიგრძე

არ იცვლება;

გ) შეკუმშვა ხორციელდება მიოზინის ძაფების გასწვრივ აქტინის ძაფების

შეცურებით;

დ) მიოზინს გააჩნია ენზიმური აქტივობა.

13. სისტოლური მოცულობა განისაზღვრება:1) პრედატვირთვით (პარკუჭის

საბოლოო-დიასტოლური მოცულობა);2) მიოკარდიუმის კუმშვადობით;3).

პოსტდატვირთვით (ძალა, რომელსაც ანვითარებს პარკუჭის კედელი გულიდან

სისხლის გადმოსროლის დროს).

*ა) სამივე ფაქტორით;





გარდა:

ა) პრედატვირთვის და მიოკარდიუმის კუმშვადობის გაზრდა იწვევს

სისტოლიური მოცულობის გაზრდას;

*ბ) პოსტდატვირთვის გაზრდა იწვევს სისტოლური მოცულობის გაზრდას;

გ) არტერიული წნევა წარმოადგენს გულის წუთმოცულობის და

პერიფერიული წინააღმდეგობის წარმოებულს;

დ) პოსტდატვირთვის სიდიდე განისაზღვრება მარცხენა პარკუჭის ზომითა

და არტერიული წნევის დონით.


გარდა:

ა) სისხლის საშუალო წნევა განისაზღვრება ფორმულით -წ(დიასტოლური) +

1/3 წ(პულსური);

*ბ) სისხლის საშუალო წნევა განისაზღვრება ფორმულით -წ(სისტოლური) +

1/3 წ(პულსური);

გ) ფიზიკური დატვირთვისას ადგილი აქვს სისტოლური მოცულობის

გაზრდას;

დ) ფიზიკური დატვირთვისას საბოლოო დიასტოლური მოცულობა არ

იცვლება ან მცირდება;

ე) გადმოსროლის ფრაქცია გამოითვლება სისტოლური მოცულობის

შეფარდებით საბოლოო დიასტოლურ მოცულობასთან.

16. ფიზიკური დატვირთვისას გულის წუთმოცულობა იზრდება:

ა) გულის პარასიმპათიკური სტიმულაციის გაზრდის ხარჯზე;

ბ) პრედატვირთვის შემცირების ხარჯზე;

გ) საბოლოო დიასტოლური მოცულობის შემცირების ხარჯზე;

დ) საშუალო არტერიული წნევის შემცირების ხარჯზე;

*ე) პარკუჭების კუმშვადობის გაზრდის ხარჯზე.

17. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ენდოკარდიუმი, გულის ღრუების ამომფენი შიგნითა გარსია;

ბ) ენდოთელიუმი გადადის გულში შემომავალ და გულიდან გამომავალი

სისხლძარღვების შიგნითა გარსში (ინტიმაში);

*გ) ენდოთელიუმი სეროზული გარსია;

დ) სუბენდოკარდიულ, შემაერთებელქსოვილოვან გარსში მოთავსებულნი

არიან ვენები, ნერვები და პურკინიეს ბოჭკოები.

18. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - კარდიული იმპულსის გენერირების უნარი

გააჩნიათ:1) ატრიოვენტრიკულურ კვანძს; 2) სინოატრიალურ კვანძს; 3).

ჰისის კონას; 4). სიმპათიკურ ნერვებს.

ა) ყველა ჩამოთვლილს;


*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

19. ყველაზე დიდი არტერიებია:

*ა) ელასტიური ტიპის;

ბ) კუნთოვანი ტიპის;

გ) არტერიოლები;

დ) კუნთოვან-ელასტიური ტიპის.

20. კორონარული არტერიები მიეკუთვნებიან არტერიების შემდეგ ტიპს:

ა) ელასტიურს;

*ბ) კუნთოვანს;

გ) არტერიოლებს;

დ) კუნთოვან-ელასტიურს.

21. აორტა მიეკუთვნება არტერიების შემდეგ ტიპს:

*ა) ელასტიურს;

ბ) კუნთოვანს;

გ) არტერიოლებს;

დ) კუნთოვან-ელასტიურს.

22. ვენური სისტემის, როგორც პერიფერიული სისხლის რეზერვუარის

როლი, ძირითადად, განისაზღვრება:

ა) ვენების კედლებში კუნთოვანი შრის არარსებობით;

ბ) ვენების არტერიებთან შედარებით უფრო ზედაპირული განლაგებით;

*გ) ვენური სისტემის დიდი ტევადობით;

დ) არტერიულთან შედარებით, ვენურ სისხლში ჟანგბადის დაბალი

პარციალური წნევით.

23. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ელასტიურ

არტერიებში შუა გარსი წარმოდგენილია მხოლოდ ელასტიური ბოჭკოებით;2)

კუნთოვანი არტერიების გარეთა ელასტიურ ფირფიტას (external elastic

lamina) ხორკლიანი ზედაპირი აქვს;3). კუნთოვან არტერიებში შუა გარსი

წარმოდგენილია მხოლოდ კუნთოვანი ბოჭკოებით;4). თითოეული ტიპის

არტერია წარმოდგენილია ელასტიური და კუნთოვანი ბოჭკოების სხვადასხვა

თანაფარდობით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


24. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელი მიესადაგება

მეტარტერიოლების ცნებას:1) მეტარტერიოლები არტერიოლებიდან გამომავალი

დატოტვილი სისხლძარღვებია;2) მათი შუა გარსი (tunica media)

წარმოდგენილია არასრული კუნთოვანი შრით;3). მეტარტერიოლიდან

გამოსვლის ადგილას კაპილარს გარს აკრავს პრეკაპირალური სფინქტერი;4).

მეტარტერიოლები უერთდებიან ვენებს.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4.

25. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელი მიესადაგება

კაროტიდული სინუსის ცნებას:1) კაროტიდული სინუსი მოთავსებულია

საერთო საძილე არტერიის ბიფურკაციის ადგილას და მოქმედებს როგორც

ბარორეცეპტორი;2) კაროტიდული სინუსი წარმოადგენს გასქელებულ

ადვენტიციას, რომელიც შეიცავს ნერვულ დაბოლოებებს;3). კაროტიდული

სინუსი ჟანგბადის კონცენტრაციის რეგულატორია;4). კაროტიდული სინუსის

თხელი შუა გარსი ადვილად რეაგირებს გაჭიმვაზე და არეგულირებს

არტერიულ წნევას.

*ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4.

26. კაროტიდული სინუსის გაღიზიანებისას:1) გულის ცემის სიხშირე

იზრდება; 2) გულის ცემის სიხშირე მცირდება;3). არტერიული წნევა

იმატებს; 4). არტერიული წნევა ქვეითდება;5). არცერთი მაჩვენებელი არ

იცვლება.




*დ) სწორია 2, 4.

27. არტერიული წნევის გაზრდას და გულის ცემის სიხშირის გაიშვიათებას

ადგილი აქვს:

ა) ფიზიკური დატვირთვისას;

ბ) სხეულის ტემპერატურის მომატებისას;

გ) მაღალ მთაზე ასვლისას;

*დ) ინტრაკრანიალური წნევის მომატებისას.

28. ჩასუნთქვისას კლებულობს:

ა) მარჯვენა პარკუჭის ავსება;

ბ) მარჯვენა პარკუჭის წუთმოცულობა;

*გ) სისტემური არტერიული წნევა;

დ) მარცხენა პარკუჭის კუმშვადობა.

29. არტერიული წნევა და გულის ცემის სიხშირე მატულობს:1) ფიზიკური

დატვირთვისას; 2) ჰიპოქსიის პირობებში;3). ინტრაკრანიალური წნევის

მომატებისას;4). სინკოპეს განვითარებისას.



გ) სწორია 2, 3, 4.

30. არტერიული წნევა და გულის ცემის სიხშირე ქვეითდება:

ა) ფიზიკურ დატვირთვისას;

ბ) ჰიპოქსიის პირობებში;

გ) ინტრაკრანიალური წნევის მომატებისას;

*დ) სინკოპეს განვითარებისას.

31. ქვემოთ ჩამოთვლილი ნივთიერებებიდან ვაზოპრესული აქტივობა

აღენიშნება:

*ა) ანგიოტენზინ-II;

ბ) ანგიოტენზინ-I;

გ) რენინს;

დ) პროსტაციკლინს;

ე) ყველა ჩამოთვლილს.

32. ჰიპერნატრიემიის შემთხვევაში:

*ა) რენინის სეკრეცია მცირდება;

ბ) ალდოსტერონის სეკრეცია იზრდება;

გ) ანგიოტენზინ II-ის სინთეზი იზრდება;

დ) ანგიოტენზინ I-ის სეკრეცია იზრდება.

33. რენინი სინთეზირდება:

*ა) იუქსტა-გლომერულური აპარატის უჯრედებში;

ბ) თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქოვანი შრის უჯრედებში;

გ) თირკმელზედა ჯირკვლის ტვინოვანი შრის უჯრედებში;

დ) პანკრეასში;

ე) ჰიპოფიზში.

34. რენინის სეკრეცია რეგულირდება:1) თირკმლის მომტანი არტერიების

ბარორეცეპტორებით;2) თირკმლის დისტალური მილაკების

ქემორეცეპტორებით; 3). სიმპათო-ადრენალური სისტემით.

*ა) ყველა ჩამოთვლილით;



35. რენინის აქტივობა მატულობს:1) სისხლდენის განვითარებისას; 2)

ჰიპოვოლემიის შემთხვევაში;3). დიეტაში სუფრის მარილის მიღების

მკვეთრად შეზღუდვისას;4). რენალური არტერიების სტენოზის

განვითარებისას.

*ა) ყველა შემთხვევაში;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

36. სისხლში ლიპიდების ტრანსპორტი ხორციელდება:1) ცილებით; 2)

სისხლის ფორმიანი ელემენტებით; 3). ნახშირწყლებით.

ა) ყველა ჩამოთვლილით;

ბ) სწორია 1, 2.


დ) სწორია 2, 3;

*ე) სწორია 1.

37. ფოსფოლიპიდები შედიან შემდეგი ლიპოპროტეინების შემადგენლობაში:1)

ქილომიკრონების; 2) ძალიან დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების;3).

დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების; 4). მაღალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების.

*ა) ყველა ტიპის ლიპოპროტეინების;

ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

38. თრომბის წარმოქმნა მოიცავს შემდეგ საფეხურებს:1) თრომბოციტების

აქტივაციას და აგრეგაციას;2) სისხლის შემდედებელი კასკადის გააქტივებას,

რასაც მოყვება თრომბინის წარმოქმნა;3). თრომბინის მიერ ფიბრინოგენის

ფიბრინად გარდაქმნას;4). ფიბრინის ძაფების ერთმანეთთან შეკავშირებას და

ფიბრინის ბადის წარმოქმნას.

*ა) ყველა ჩამოთვლილს;



დ) სწორია 1, 2, 3.

39. ფიზიოლოგიურ პირობებში თრომბოციტული საცობის წარმოქმნა

იწვევს:1) ქსოვილოვანი პლაზმინოგენის აქტივატორებით პლაზმინოგენის

პლაზმინად გარდაქმნას;2) პლაზმინის მიერ ფიბრინის ბადის დაშლას, რაც

ეწინააღმდეგება კოლტის გავრცელებას;3). თრომბოციტების აქტივაციას; 4).

ფიბრინის ძაფების ერთმანეთთან შეკავშირებას.



გ) სწორია 1, 3, 4;


40. თრომბოციტების აქტივაციას ასტიმულირებს:1) პროსტაციკლინის დონის

დაქვეითება;2) ენდოთელიუმის დაზიანება და სუბენდოთელიური კოლაგენის

"გაშიშვლება";3). თრომბოქსანების დონის დაქვეითება.

ა) ყველა ჩამოთვლილი;




41. თრომბოციტების აქტივაციას აინჰიბირებს:1) ინტაქტური ენდოთელური

უჯრედების მიერ სინთეზირებული პროსტაციკლინი;2) თრომბინის დაბალი

დონე; 3). თრომბოქსანების დაბალი დონე.

*ა) ყველა ჩამოთვლილი;




42. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი:1) მიოგლობინი

ჰემოპროტეინია, რომელიც გვხვდება მიოკარდიუმსა და ჩონჩხის კუნთებში;2)

მიოგლობინს აღენიშნება გამოხატული ენზიმური აქტივობა;3). მიოგლობინი

კუნთოვან უჯრედში ასრულებს ჟანგბადის რეზერვუარის და გადამტანის

ფუნქციებს;4). ჰემოგლობინის ნაკლებობისას მიოგლობინი ცირკულირებს

სისხლში და ჟანგბადით ამარაგებს ქსოვილებს.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4.

43. ე.წ. "მეორედ გადამცემ" სისტემას მიეკუთვნებიან ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ციკლური ადენოზინ მონოფოსფატი (ცამფ);

ბ) კალციუმი;

*გ) ატფ;

დ) ციკლური გუანოზინ მონოფოსფატი (ცგმფ);

ე) აზოტის ოქსიდი (NO).

44. სისხლძარღვის სანათურიდან ინტერსტიციულ სივრცეში სითხის

გადასვლას ადგილი აქვს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მდგომარეობების დროს,

გარდა:

ა) პოსტკაპილარული ვენულების შევიწროვებისას;

ბ) პლაზმაში ალბუმინის კონცენტრაციის დაქვეითებისას;

გ) ლიმფური ობსტრუქციის განვითარებისას;

*დ) პრეკაპილარული არტერიოლების შევიწროვებისას;

ე) ბრადიკინინის აქტივობის გაზრდისას.

45. ფიზიკური დატვირთვისას გულის წასვლის (სინკოპეს) განვითარება

ყველაზე უფრო დამახასიათებელია:

ა) აორტის ხვრელის სტენოზისთვის;

ბ) მიტრალური ხვრელის სტენოზისთვის;

*გ) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიისთვის;

დ) აორტული ნაკლოვანებისთვის;

ე) მიტრალური ნაკლოვანებისთვის.

46. გულმკერდის არეში ტკივილის ინტენსივობის ცვალებადობა

დაკავშირებული მოძრაობასთან, სუნთქვასთან, ხველებასა და ყლაპვასთან,

დამახასიათებელია:1) სტენოკარდიისთვის: 2) პერიკარდიტისთვის;3).

პლევრიტისთვის; 4). კისრისა და გულმკერდის ოსტეოქონდროზისთვის.

ა) ყველა ჩამოთვლილი პათოლოგიისთვის;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 2, 3, 4;


47. სტენოკარდიული ხასიათის მსგავსი ტკივილი შეიძლება აღინიშნოს

შემდეგი პათოლოგიების განვითარებისას:1) აორტის განმშრევებელი

ანევრიზმის; 2) ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლიის;3). მწვავე

პანკრეატიტის.





48. გულმკერდის არეში ტკივილი, ზურგში ირადიაციით, ყველაზე მეტად

ახასიათებს:

ა) სტენოკარდიას;

ბ) მიოკარდიუმის ინფარქტს;

*გ) აორტის განმშრევებელ ანევრიზმას;

დ) ბრონქოპნევმონიას;

ე) სეპტიურ ენდოკარდიტს.

49. გულის ფრიალის შეგრძნებას უჩივიან ავადმყოფები1) სინუსური

ტაქიკარდიით; 2) ანემიით; 3). პაროქსიზმული ტაქიკარდიით.

*ა) ყველა ჩამოთვლილი პათოლოგიით;




50. მუდმივი ხასიათის ქოშინი ახასიათებს:1) მარცხენა პარკუჭის

უკმარისობას;2) გულის თანდაყოლილ მანკებს, მარჯვნიდან მარცხნივ

შუნტით;3). ფილტვების ემფიზემას.





51. ქოშინის განვითარება წამოჯდომისას, რომელიც გაივლის ჰორიზონტალურ

მდგომარეობაში გადასვლისას, ახასიათებს:

ა) მიტრალურ სტენოზს;

ბ) მიტრალურ ნაკლოვანებას;

*გ) მარცხენა წინაგულის მიქსომას;

დ) აორტულ სტენოზს;

ე) ჰიპერტროფიულ ობსტრუქციულ კარდიომიოპათიას.

52. ცენტრალური ციანოზი, "დოლის ჯოხისებური" თითები, მეტყველებს:1)

გულის ან მსხვილი სისხლძარღვების დონეზე მარჯვნიდან - მარცხნივ

"შუნტის" არსებობაზე;2) გულის ან მსხვილი სისხლძარღვების დონეზე

მარცხნიდან - მარჯვნივ "შუნტის" არსებობაზე;3). ფილტვებში სისხლის

არასაკმარის ოქსიგენაციაზე.




53. მარჯვენა და მარცხენა ხელებზე გაზომილ არტერიულ წნევებს შორის

მნიშვნელოვანი სხვაობა ახასიათებს:

ა) კონის სინდრომს;

ბ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტს;

გ) ებშტეინის ანომალიას;

*დ) არასპეციფიურ აორტოარტერიიტს;

ე) ფალოს ტეტრადას.

54. ქვედა კიდურებზე, ზედა კიდურებთან შედარებით, დაბალი არტერიული

წნევა ახასიათებს:

ა) აორტის სარქვლების ნაკლოვანებას;

*ბ) მუცლის აორტის კოარქტაციას;

გ) მიტრალურ სტენოზს;

დ) არასპეციფიურ აორტოარტერიიტს.

55. სისტოლური არტერიული წნევის აწევა და დიასტოლური არტერიული

წნევის დაქვეითება ახასიათებს ყველა ჩამოთვლილ დაავადებას, გარდა:


*ბ) სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანებას;

გ) ღია ბოტალოს სადინარს;

დ) არტერიო-ვენურ შუნტებს;

ე) ჰიპერთირეოზს.

56. ორთოსტატიური ჰიპოტენზია და ტაქიკარდია მიუთითებს:

ა) გულის უკმარისობის არსებობაზე;

ბ) აორტის სარქვლების ნაკლოვანებაზე;

*გ) მოცირკულირე სისხლის მოცულობის შემცირებაზე.

57. მოსვენების მდგომარეობაში ტაქიკარდიის არსებობა მიუთითებს:

ა) მოცირკულირე სისხლის მოცულობის შემცირებაზე;

*ბ) მძიმე გულის უკმარისობის არსებობაზე;

გ) ჰიპოთირეოზზე;

დ) მიტრალური ნაკლოვანების არსებობაზე;

ე) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის არსებობაზე.

58. ერთ-ერთი ქვემო კიდურის იზოლირებული შეშუპება ვითარდება:

ა) გულის უკმარისობის განვითარებისას;

*ბ) ქვედა კიდურების ვენების პათოლოგიების დროს;

გ) კონსტრიქციული პერიკარდიტის შემთხვევაში;

დ) ზემო ღრუ ვენის ობსტრუქციისას.

59. ქვემო კიდურებთან შედარებით, სახის გამოხატული შეშუპება

ვითარდება:1) გულის უკმარისობის განვითარებისას; 2) ქვედა კიდურების

ვენების პათოლოგიების დროს;3). კონსტრიქციული პერიკარდიტის

შემთხვევაში; 4). ზემო ღრუ ვენის ობსტრუქციისას.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


60. შეშუპებასთან ერთად პალპაციის დროს მტკივნეულობა ახასიათებს:1)

თრომბოფლებიტს; 2) ღრმა ვენების თრომბოზს; 3). გულის უკმარისობას.




61. საძილე არტერიების გაძლიერებული პულსაცია ახასიათებს ყველა

ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) აორტული სარქვლების ნაკლოვანებას;

ბ) თირეოტოქსიკოზს;

*გ) აორტის ხვრელის სტენოზს;

დ) მკვეთრ ანემიას.

62. მცირე პულსი (p. parvus) აღინიშნება:1) სისტოლური მოცულობის

შემცირებისას; 2) დაბალი პულსური წნევის არსებობისას;3). სისხლძარღვთა

პერიფერიული რეზისტენტობის შემცირებისას.

ა) ყველა შემთხვევაში;




63. დიდი პულსი (p. magnus) აღინიშნება:1) სისტოლური მოცულობის

გაზრდისას; 2) დაბალი პულსური წნევის არსებობისას;3). სისხლძარღვთა

პერიფერიული რეზისტენტობის შემცირებისას.



*გ) სწორია 1, 3;



გარდა:ცენტრალური ვენური წნევა

ა) ჩვეულებრივ იზომება შიგნითა საუღლე ვენაზე;

ბ) ყველაზე ხშირად იმატებს მარჯვენა პარკუჭის დიასტოლური წნევის

გაზრდისას;

გ) მოსვენების მდგომარეობაში შეიძლება ნორმალური იყოს მარჯვენა

პარკუჭის უკმარისობის შემთხვევაშიც;

*დ) ნორმაში ჩასუნთქვისას იმატებს (დადებითი ვენური პულსი).

65. ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიებიდან დადებითი ვენური პულსი



*ბ) სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანებას;

გ) მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანებას;

დ) მიტრალურ სტენოზს;

ე) აორტულ სტენოზს.

66. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია ყველა ჩამოთვლილი გარდა:

ა) ნორმაში მარცხენა პარკუჭის მწვერვალოს საძგერი შეიგრძნობა IV-V

ნეკნთაშუა სივრცეში მარცხენა მედიოკლავიკულური ხაზის ოდნავ

მედიალურად;

ბ) გულმკერდის წინა კედელზე მწვერვალოს საძგერის დიამეტრი არ

აღემატება 3 სმ-ს;

*გ) მწვერვალოს საძგერის მიდამოში, დიასტოლის პერიოდში, მიტრალური

ხვრელის სტენოზის ან მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანებისას შეიგრძნობა

ე.წ. დიასტოლური "კატის კრუტუნი";

დ) ნორმაში მწვერვალოს საძგერის პიკი შეესაბამება აორტული სარქვლების

გაღებას.

67. გულის აბსოლუტური და შედარებითი მოყრუების საზღვრების თანხვედრა


*ა) ექსუდაციურ პერიკარდიტს;

ბ) კომბინირებულ მიტრალურ მანკს;

გ) ექსუდაციურ პლევრიტს;

დ) ფილტვების ემფიზემას;

ე) კომბინირებულ აორტულ მანკს.

68. I ტონი ძლიერდება:1) ტაქიკარდიის განვითარებისას დიასტოლის

ხანგრძლივობის შემცირების შედეგად;2) სისტოლური მოცულობის

გაზრდისას; 3). მიტრალური ხვრელის სტენოზის დროს; 4). P-R

ინტერვალის შემოკლებისას.


ბ) სწორია 1, 3, 4;


69. I ტონი სუსტდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ შემთხვევაში, გარდა:

ა) ატრიოვენტრიკულური სარქვლების დაზიანებისას;

ბ) მარცხენა პარკუჭის კუმშვადი ფუნქციის დაქვეითებისას;

გ) ატრიოვენტრიკულური სარქვლების აფრების მოძრაობის შეზღუდვისას;

დ) გულმკერდის წინა კედელში ბგერის გამტარობის შესუსტებისას;

*ე) P-R ინტერვალის შემოკლებისას.

70. II ტონის ე.წ. "ფიქსირებული გახლეჩის" ფენომენის დაფიქსირებას

დიდი მნიშვნელობა აქვს შემდეგი პათოლოგიის დიაგნოსტირებისთვის:

ა) მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანება;

ბ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*გ) წინაგულთაშუა ძგიდის გავრცელებული დეფექტი;

დ) აორტული ნაკლოვანება;

ე) ღია ბოტალოს სადინარი

71. II ტონის აქცენტი ფილტვის არტერიაზე მოისმინება შემდეგი

პათოლოგიების დროს:

*ა) პულმონური ჰიპერტენზიის;

ბ) არტერიული ჰიპერტენზიის;

გ) აორტის კედლების გასქელების (სკლეროზირების);

დ) აორტის სარქვლების გასქელების (სკლეროზირების);

ე) ფილტვის არტერიის ხვრელის სტენოზის.

72. II ტონის აქცენტი აორტაზე მოისმინება შემდეგი პათოლოგიების

დროს:1) პულმონური ჰიპერტენზიის; 2) არტერიული ჰიპერტენზიის;3).

აორტის კედლების გასქელების (სკლეროზირების);4). აორტის სარქვლების

გასქელების (სკლეროზირების); 5). ფილტვის არტერიის სტენოზის.

*ა) სწორია 2, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 4, 5;

გ) სწორია 2, 3, 4, 5.

73. IV ტონი შეიძლება მოვისმინოთ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

პათოლოგიების არსებობისას, გარდა:

ა) სისტემური არტერიული ჰიპერტენზიის;

ბ) აორტული სტენოზის;

*გ) მოციმციმე არიტმიის;

დ) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის;

ე) მიტრალური სარქვლის მწვავედ განვითარებული ნაკლოვანების;

ვ) მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანის შემდგომ.

74. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ატრიოვენტრიკულური სარქვლების

პროლაფსის შესახებ სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) შეიძლება განვითარდეს როგორც მარცხენა, ასევე მარჯვენა

ატრიოვენტრიკულური სარქვლების პროლაფსი;

ბ) ატრიოვენტიკულური სარქვლების პროლაფსის განვითარებისას ადგილი

აქვს ე.წ. პროლაფსის ხმიანობების წარმოშობას;

გ) პროლაფსის ტკაცუნი შეიძლება მოვისმინოთ როგორც იზოლირებულად,

ასევე გვიან სისტოლურ შუილთან ერთად;

დ) პროლაფსის ხმიანობები ყველაზე კარგად მოისმინება მწვერვალოზე და

მკერდის ძვლის მარცხენა - ქვედა წერტილში;

*ე) მიტრალური პროლაფსის ხმიანობების ინტენსივობა და I ტონთან

დამოკიდებულება არ იცვლება სხვადასხვა მანევრების საპასუხოდ.

75. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - ფორმის მიხედვით არჩევენ შემდეგი ტიპის

შუილებს:1) კრეშჩენდოს; 2) დეკრეშჩენდოს; 3). რომბისებურს.




76. ჩასუნთქვისას შუილის ინტენსივობის გაზრდა მიგვანიშნებს:1) მარჯვენა

ატრიოვენტრიკულური სარქვლის პათოლოგიაზე;2) მარცხენა

ატრიოვენტრიკულური სარქვლის პათოლოგიაზე;3). ფილტვის არტერიის

სარქვლის პათოლოგიაზე; 4). აორტის სარქვლის პათოლოგიაზე.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 2, 3, 4.

77. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - პანსისტოლური შუილი:1) აღმოცენდება I

ტონთან ერთად და გრძელდება II ტონის დასასრულამდე;2) ძირითადად,

კრეშჩენდოს ტიპისაა;3). შეიძლება განვითარდეს სამკარიანი ან ორკარიანი

სარქვლების ნაკლოვანებისას;4). ახასიათებს პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტს.

ა) ყველა პასუხი სწორია;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

78. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - ადრეული სისტოლური შუილი:1)

აღმოცენდება I ტონთან ერთად და გრძელდება შუა სისტოლამდე;2)

დამახასიათებელია პულმონური ჰიპერტენზიის გარეშე მიმდინარე ორკარიანი

სარქვლის ნაკლოვანებისათვის;3). შეიძლება აღმოცენდეს პარკუჭთაშუა

ძგიდის მცირე დეფექტის არსებობისას;4). შეიძლება აღმოცენდეს პულმონური

ჰიპერტენზიით მიმდინარე პარკუჭთაშუა ძგიდის დიდი დეფექტის

არსებობისას.

*ა) სწორია ყველა ჩამოთვლილი;

ბ) სწორია 1, 2, 3;


79. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - მუდმივი (უწყვეტი სისტოლურ-

დიასტოლური) შუილი:1) იწყება სისტოლაში, მაქსიმუმს აღწევს II ტონთან

მიახლოებისას და გრძელდება მთელი დიასტოლის განმავლობაში;2)

რომბისებური (კრეშჩენდო - დეკრეშჩენდო) ტიპისაა;3). ვითარდება მაშინ,

როდესაც გულის მუშაობის მთელი ციკლის განმავლობაში ადგილი აქვს

სისხლის შუნტირებას მაღალი წნევის არიდან (მაგ, აორტიდან) დაბალი

წნევის არეში (მაგ., ფილტვის არტერიაში);4). ახასიათებს პარკუჭთაშუა

ძგიდის დეფექტს.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

80. უწყვეტი სისტოლურ-დიასტოლური შუილი ახასიათებს1) წინაგულთაშუა

ძგიდის დეფექტს; 2) ებშტეინის ანომალიას;3). ღია ბოტალოს სადინარს;

4).პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტს.


ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 3;

დ) სწორია 1.

81. პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა უკეთესად მოისმინება:

ა) სისტოლის პერიოდში;

ბ) დიასტოლის პირველ ნახევარში;

გ) დიასტოლის ბოლოს;

*დ) ზუსტად არ ემთხვევა გულის მუშაობის არცერთ ფაზას და ზოგჯერ

მოსმინება გულის მუშაობის ორივე ფაზაში.


გარდა: შუილისაგან განსხვავებით პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა

ა) ზუსტად არ ემთხვევა გულის მუშაობის არცერთ ფაზას, ზოგჯერ

მოისმინება როგორც სისტოლაში, ასევე დიასტოლაში;

ბ) დროის ხანმოკლე მონაკვეთში შეიძლება მოვისმინოთ ხან სისტოლის, ხან

დიასტოლის პერიოდში;

გ) არამუდმივი ხასიათისაა, შეიძლება გაქრეს და შემდეგ კვლავ

აღმოცენდეს;

დ) არ ემთხვევა სარქვლების მოსასმენ წერტილებს;

*ე) სუსტდება სტეტოსკოპის დაჭერისას და სხეულის წინ გადმოხრისას.

83. მოსვენებით მდგომარეობაში გულის ყოველი უჯრედის:

*ა) შიგნითა ზედაპირი დამუხტულია უარყოფითად;

ბ) შიგნითა ზედაპირი დამუხტულია დადებითად;

გ) შიგნითა ზედაპირი დაუმუხტავია;

დ) გარეთა ზედაპირი დამუხტულია უარყოფითად;

ე) გარეთა ზედაპირი დაუმუხტავია.

84. მოსვენებულ მდგომარეობაში უჯრედის შიგნით:1) კალიუმის იონების

კონცენტრაცია მეტია, ვიდრე უჯრედგარე სივრცეში;2) ნატრიუმის და

კალციუმის კონცენტრაცია მეტია, ვიდრე უჯრედგარე სივრცეში;3). კალიუმის

იონების კონცენტრაცია ნაკლებია, ვიდრე უჯრედგარე სივრცეში;4).

ნატრიუმის და კალციუმის იონების კონცენტრაცია ნაკლებია ვიდრე

უჯრედგარე სივრცეში.





85. მოქმედების ტრანსმემბრანული პოტენციალის ყველაზე ხანმოკლე ფაზაა:

*ა) 0;

ბ) 1;

გ) 2;

დ) 3;

ე) 4.

86. მოქმედების ტრანსმემბრანული პოტენციალის "0" ფაზა განპირობებულია:

ა) უჯრედში კალიუმის იონების შესვლით;

*ბ) უჯრედის შიგნით ნატრიუმის იონების სწრაფი ნაკადით;

გ) უჯრედის შიგნით კალციუმის იონების შესვლით;

დ) უჯრედიდან კალციუმის იონების გამოსვლით;

ე) უჯრედიდან ნატრიუმის იონების გამოსვლით.

87. მოქმედების ტრანსმემბრანული პოტენციალის 2 ფაზა განპირობებულია:

ა) უჯრედის შიგნით ნატრიუმის იონების სწრაფი შესვლით;

*ბ) უჯრედის შიგნით ნატრიუმის და კალციუმის იონების ნელი ნაკადით;

გ) უჯრედის შიგნით კალიუმის იონების შესვლით;

დ) უჯრედიდან ქლორის იონების გამოსვლით;

ე) უჯრედიდან ნატრიუმის იონების გამოსვლით.

88. იმპულსის გატარების სიჩქარე ყველაზე ნაკლებია:

*ა) AV კვანძში;

ბ) პარკუჭების კუნთოვან უჯრედებში;

გ) წინაგულების კუნთში;

დ) პურკინიეს სისტემაში.

89. იმპულსის გატარების სიჩქარე ყველაზე მეტია:

ა) AV კვანძში;

ბ) პარკუჭების კუნთში;

*გ) პურკინიეს სისტემაში;

დ) წინაგულების კუნთში.

90. AV კვანძი:1) ახორციელებს იმპულსის გატარების ფიზიოლოგიურ

შეფერხებას, რაც განაპირობებს წინაგულებსა და პარკუჭებში აგზნების ტალღის

თანმიმდევრულ გავრცელებას;2) ავტომატიზმის II რიგის ცენტრია; 3).

ავტომატიზმის III რიგის ცენტრია.



91. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი AV კვანძში

აგზნების ტალღის გავრცელებასთან მიმართებაში:1) AV კვანძში აგზნების

გავრცელების სიჩქარე მიოკარდიუმის სხვა ნაწილებთან შედარებით დაბალია

და 200 მმ/წმ-ს შეადგენს;2) 180-220 შეკ/წთ-ზე მეტად სინუსური ან

წინაგულოვანი რიტმის გახშირებისას შეიძლება განვითარდეს ნაწილობრივი

ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა;3). AV კვანძში ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადის განვითარებას (წინაგულების რიტმის 180-220შეკ/წთ-ზე მეტად

გახშირებისას) დამცველობითი მნიშვნელობა აქვს;4). 180-220 შეკ/წთ

სიხშირის წინაგულოვანი რიტმის ფონზე ნაწილობრივი ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადა მხოლოდ იმ შემთხვევაში ვითარდება, თუ ერთდროულად

აღინიშნება AV კვანძის დისფუნქცია.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


92. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი პარკუჭებში

აგზნების ტალღის გავრცელებასთან მიმართებაში:1) აგზნების ტალღის

გავრცელების სიჩქარე პარკუჭების კუნთში - 400 მმ/წმ-ს, პურკინეს

სისტემაში კი 4000 მმ/წმ-ს შეადგენს;2) ნორმაში აგზნება ორივე პარკუჭში

0,08-0,1 წმ-ში ვრცელდება;3). პარკუჭების მიოკარდიუმში

დეპოლარიზაციის ტალღა ვრცელდება ეპიკარდიუმიდან

ენდოკარდიუმისკენ;4). ჯერ აღიგზნება პარკუჭთაშუა ძგიდე, შემდეგ ორივე

პარკუჭის უმეტესი ნაწილი (მწვერვალო, უკანა და გვერდითი კედლები),

ბოლოს პარკუჭთაშუა ძგიდის და პარკუჭების ბაზალური ნაწილები.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

93. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია:1) დეპოლარიზაციის

ვექტორის მიმართულება ემთხვევა დეპოლარიზაციის მიმართულებას;2)

დეპოლარიზაციის ვექტორის მიმართულება დეპოლარიზაციის მიმართულების

საწინააღმდეგოა;3). რეპოლარიზაციის ვექტორის მიმართულება ემთხვევა

რეპოლარიზაციის მიმართულებას;4). რეპოლარიზაციის ვექტორის

მიმართულება რეპოლარიზაციის მიმართულების საწინააღმდეგოა.





94. სტანდარტული ეკგ განხრებია:1) ორპოლუსიანი განხრები კიდურებიდან;

2) ერთპოლუსიანი განხრები კიდურებიდან;3). გულმკერდის განხრები.


ბ) სწორია ა, ბ;



95. კოორდინატების ექვს ღერძიან სისტემაში (ბეილის მიხედვით) I განხრა

მოთავსებულია:

*ა) ჰორიზონტალურად;

ბ) ვერტიკალურად;

გ) +30 გრადუსიანი კუთხით;

დ) -30 გრადუსიანი კუთხით.

96. კოორდინატების ექვს ღერძიან სისტემაში (ბეილის მიხედვით) avL

განხრა მოთავსებულია:

ა) ჰორიზონტალურად;


*გ) -30 გრადუსიანი კუთხით;

დ) +60 გრადუსიანი კუთხით.

97. კოორდინატების ექვს ღერძიან სისტემაში (ბეილის მიხედვით) II განხრა

მოთავსებულია:



*გ) +60 გრადუსიანი კუთხით;

დ) +30 გრადუსიანი კუთხით.

98. კოორდინატების ექვს ღერძიან სისტემაში (ბეილის მიხედვით) III

განხრა მოთავსებულია:



*გ) +120 გრადუსიანი კუთხით;

დ) -60 გრადუსიანი კუთხით.

99. avF განხრის ღერძი პერპენდიკულურია:

*ა) I განხრის;

ბ) II განხრის;

გ) III განხრის;

დ) avL განხრის.

100. avR განხრის ღერძი პერპენდიკულურია:

ა) I განხრის;

ბ) II განხრის;

*გ) III განხრის;

დ) avR განხრის.

101. გულის ელექტრული ღერძი ნორმულია, თუ ალფა კუთხე:

*ა) 30-69 გრადუსის ფარგლებშია;

ბ) 0-29 გრადუსის ფარგლებშია;

გ) 70-90 გრადუსის ფარგლებშია;

დ) 0-20 გრადუსის ფარგლებშია.

102. გულის ელექტრული ღერძი ჰორიზონტალურია, თუ ალფა კუთხე:

ა) 30-69 გრადუსის ფარგლებშია;

*ბ) 0-29 გრადუსის ფარგლებშია;


დ) 20-70 გრადუსის ფარგლებშია

103. გულის ელექტრული ღერძი გადახრილია მარჯვნივ, თუ ალფა კუთხე:

*ა) 91 - '180 გრადუსის ფარგლებშია;

ბ) 0-29 გრადუსის ფარგლებშია;


დ) 0 - (-90) გრადუსის ფარგლებშია;

ე) 0 - (-150) გრადუსის ფარგლებშია.

104. გულის ელექტრული ღერძი ნორმულია, თუ მაქსიმალური ამპლიტუდის

R კბილი რეგისტრირდება:

ა) I განხრაში;

*ბ) II განხრაში;

გ) III განხრაში;

დ) avL განხრაში.

105. გულის ელექტრული ღერძი ვერტიკალურია, თუ მაქსიმალური

ამპლიტუდის R კბილი რეგისტრირდება:

ა) I განხრაში;

ბ) II განხრაში;


*დ) avF განხრაში.

106. გულის ელექტრული ღერძი ჰორიზონტალურია, თუ მაქსიმალური

ამპლიტუდის R კბილი რეგისტრირდება:

*ა) I განხრაში;

ბ) II განხრაში;


დ) avF განხრაში.

107. R კბილის ამპლიტუდა მაქსიმალურია II განხრაში, R=S კომპლექსი კი

აღინიშნება avL განხრაში, ალფა კუთხე უდრის:

ა) +30 გრადუსს;

*ბ) +60 გრადუსს;

გ) +90 გრადუსს;

დ) 0 გრადუსს.

108. R კბილის ამპლიტუდა მაქსიმალურია avL განხრაში, R=S კომპლექსი კი

აღინიშნება II განხრაში, ალფა კუთხე უდრის:


*ბ) -30 გრადუსს;

გ) 0 გრადუსს;

დ) +60 გრადუსს.

109. R კბილის ამპლიტუდა მაქსიმალურია avF განხრაში, R=S კომპლექსი კი

აღინიშნება I განხრაში, ალფა კუთხე უდრის

*ა) +90 გრადუსს;

ბ) -30 გრადუსს;

გ) 0 გრადუსს;


110. R კბილის ამპლიტუდა მაქსიმალურია I განხრაში, R=S კომპლექსი კი

აღინიშნება avF განხრაში, ალფა კუთხე უდრის



*გ) 0 გრადუსს;


111. R კბილის ამპლიტუდა მაქსიმალურია III განხრაში, R=Q კომპლექსი

აღინიშნება avR განხრაში, ალფა კუთხე უდრის



*გ) +120 გრადუსს;


112. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) გულმკერდის

განხრები ეწოდებათ ერთპოლუსიან ფრონტალურ განხრებს, რომელთა

მისაღებად აქტიურ ელექტროდს ათავსებენ გულმკერდის ზედაპირზე

განსაზღვრულ წერტილებში;2) გულმკერდის განხრები ეწოდებათ ორპოლუსიან

განხრებს, როდესაც ორივე ელექტროდი მოთავსებულია გულმკერდის

ზედაპირზე;3). ნების განხრები ეწოდებათ ერთპოლუსიან ფრონტალურ

განხრებს, რომელთა მისაღებად აქტიურ ელექტროდს ათავსებენ გულმკერდის

ზედაპირზე განსაზღვრულ წერტილებში;4). ნების განხრები ეწოდებათ

ორპოლუსიან განხრებს, როდესაც ორივე ელექტროდი მოთავსებულია

გულმკერდის ზედაპირზე.





113. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან გულმკერდის განხრებთან

მიმართებაში სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

*ა) გულმკერდის განხრები საშუალებას გვაძლევენ გულის მუშაობა

შევაფასოთ საგიტალურ სიბრტყეში;

ბ) ამ განხრების უარყოფით ელექტროდს ვილსონის ელექტროდი ეწოდება;

გ) V1_V2 განხრები თავსდება მარჯვენა პარკუჭის პროექციაზე;

დ) V3_V4 განხრები თავსდება პარკუჭთაშუა ძგიდის პროექციაზე;

ე) V5_V6 განხრები თავსდება მარცხენა პარკუჭის პროექციაზე.

114. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ე.წ. დამატებით განხრებთან

მიმართებაში სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) დამატებითი განხრები გამოიყენება იმ შემთხვევებში, როდესაც 12

განხრიანი ეკგ გამოკვლევა არასაკმარისად ინფორმატიულია;

ბ) V7_V9 განხრები ვილსონის განხრებისაგან მხოლოდ აქტიური

ელექტროდის გულმკერდის ზედაპირზე მოთავსების ადგილების მიხედვით

განსხვავდებიან;

*გ) V7_V9 განხრები გამოიყენებიან მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის

ინფარქტების სადიაგნოსტიკოდ;

დ) D, A და I ნების განხრებია, რომლებიც გამოიყენებიან მიოკარდიუმის

კეროვანი დაზიანებების სადიაგნოსტიკოდ, შესაბამისად, მარცხენა პარკუჭის

უკანა, წინა-გვერდით და წინა-ზემო ნაწილებში.

115. ნორმაში P კბილის ამპლიტუდა:

*ა) 1,5-2,5 მმ;

ბ) 2,5-3,5 მმ;

გ) 3,5-4 მმ;

დ) 0,5-1,5მმ.

116. ნორმაში P კბილის ხანგრძლივობა აღწევს:

*ა) 0,1 წმ;

ბ) 0,12 წმ;

გ) 0,14 წმ;

დ) 0,20 წმ.

117. ნორმაში P კბილი ყოველთვის დადებითია:1) I, II სტანდარტულ

განხრებში; 2) avF განხრაში; 3). V2_V6 გულმკერდის განხრებში; 4). avL

განხრაში.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4.

118. ნორმაში P კბილი ყოველთვის უარყოფითია:

ა) I, II, III სტანდარტულ განხრებში;

*ბ) avR განხრაში;

გ) avR, V1 განხრებში;

დ) avR, avL, III განხრებში.

119. ნორმაში P კბილი:1) შეიძლება იყოს დადებითი, უარყოფითი და

ორფაზიანი III და avL განხრებში;2) შეიძლება იყოს დადებითი და

ორფაზიანი V1 განხრებში;3). შეიძლება იყოს დადებითი და ორფაზიანი V2

განხრებში;4). უარყოფითი და ორფაზიანი avR განხრაში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


120. P კბილი ასახავს:1) წინაგულების დეპოლარიზაციას; 2) წინაგულების

რეპოლარიზაციას;3). მარჯვენა წინაგულის დეპოლარიზაციას;4). მარცხენა

წინაგულის დეპოლარიზაციას.


ბ) სწორია 2, 3, 4.



121. ნორმაში P_Q(R) ინტერვალის ხანგრძლივობა:

ა) 0,08 - 0,12 წმ;

*ბ) 0,12 - 0,20 წმ;

გ) 0,10 - 0,20 წმ;

დ) 0,12 - 0,21 წმ.

122. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი QRS

კომპლექსთან მიმართებაში:1) QRS კომპლექსი წარმოდგენილია Q, R და S

კბილებით და მათი ნებისმიერი კომბინაციით;2) Q არის R კბილის

წინმდებარე უარყოფითი კბილი;3). R არის კომპლექსის დადებითი კბილი;

4). S არის R კბილის მომდევნო უარყოფითი კბილი.

*ა) ყველა პასუხი სწორია;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

123. გულის ელექტრული ღერძის ნორმული მდებარეობისას:

*ა) RII>RI>RIII;

ბ) RI>RII>RIII;

გ) RIII>RII>RIII;

დ) RI>RIII>RII;

ე) RIII>RI>RII.

124. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი S კბილთან

მიმართებაში:1) ნორმაში S კბილის ამპლიტუდა სხვადასხვაა სხვადასხვა ეკგ

განხრაში, მაგრამ არ აღემატება 20 მმ-ს;2) გულის ელექტრული ღერძის

ნორმული მდებარეობისას, სტანდარტულ და გაძლიერებულ ერთპოლუსიან

განხრებში ყველაზე მცირე ამპლიტუდის S კბილი აღინიშნება avR

განხრაში;3). გულმკერდის განხრებში S კბილის ამპლიტუდა V1-დან V4

განხრამდე მცირდება, V5_V6 განხრაში კი შეიძლება საერთოდ არ

დარეგისტრირდეს.





125. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი T კბილთან

მიმართებაში:1) T კბილის ამპლიტუდა სტანდარტულ და გაძლიერებულ

ერთპოლუსიან განხრებში არ აღემატება 5-6 მმ-ს, ამასთან T(I)<T(III);2)

T კბილი ასახავს პარკუჭების რეპოლარიზაციას;3). T კბილის ხანგრძლივობა

0,16-0,24 წმ-ია.


ბ) სწორია 1, 2,


126. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია მცდარი

ექსტრასისტოლების ცნებასთან მიმართებაში:

ა) ერთი ექტოპური კერიდან აღმოცენებულ ნაადრევ შეკუმშვებს

უნიფოკალური (მონოტოპური) ექსტრასისტოლები ეწოდებათ;

ბ) ორი ან მეტი ექტოპიური კერიდან აღმოცენებულ ნაადრევ შეკუმშვებს

მულტიფოკალური (პოლიტოპური) ექსტრასისტოლები ეწოდებათ;

*გ) მულტიფოკალური (პოლიტოპური) ექსტრასისტოლების კერები

აუცილებლად გულის სხვადასხვა ნაწილში, მაგ წინაგულებსა და AV კვანძში,

ან AV კვანძში და პარკუჭებში უნდა მდებარეობდნენ;

დ) უნიფოკალურ ექსტრასისტოლებს ერთნაირი ხანგრძლივობის შეჭიდების

ინტერვალი ახასიათებთ, მულტიფოკალური ექსტრასისტოლების შეჭიდების

ინტერვალი კი განსხვავდება ერთმანეთისგან.

127. წინაგულოვანი ექსტრასისტოლის კრიტერიუმებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ნაადრევი, განსხვავებული კონფიგურაციის დადებითი P კბილი,

რომელსაც მოსდევს დომინანტური რიტმის იდენტური QRS კომპლექსი;

ბ) წინაგულოვან ექსტრასისტოლას მოსდევს არასრული კომპენსატორული

პაუზა;

გ) თუ ექტოპიური P კბილი აღმოცენდა მეტისმეტად ნაადრევად, ის

შეიძლება ვერ გატარდეს პარკუჭებამდე (ბლოკირებული წინაგულოვანი

ექსტრასისტოლა);

*დ) ნაადრევი P კბილის ხანგრძლივობა აუცილებლად აღემატება 0,1 წმ-ს.

128. კვანძოვანი და წინაგულოვანი ექსტრასისტოლების განმასხვავებელი

კრიტერიუმებია:

ა) არაკომპენსატორული პაუზა;

ბ) QRS კომპლექსის ფორმა და ხანგრძლივობა;

*გ) P კბილის ფორმა და მისი დამოკიდებულება QRS კომპლექსთან;

დ) შეჭიდების ინტერვალის ხანგრძლივობა.

129. პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლის კრიტერიუმებია:1) ნაადრევი,

გაფართოებული, დეფორმული კონფიგურაციის QRS კომპლექსი;2) პარკუჭოვან

ექსტრასისტოლას მოსდევს კომპენსატორული პაუზა;3). ექტოპიური P კბილი

უარყოფითია და მოჰყვება QRS კომპლექსს;4). ექტოპიური P კბილის

ხანგრძლივობა აღემატება 0,1 წმ-ს.


ბ) სწორია 1, 3, 4.

130. ბლოკირებული წინაგულოვანი ექსტრასისტოლია, სინუსური არიტმიისგან

განსხვავებით, ხასიათდება:1) სუნთქვის ფაზებთან დაკავშირებით რიტმის

თანდათანობითი გახშირებით და გაიშვიათებით;2) პარკუჭოვანი პაუზის

უეცარი განვითარებით;3). მოკლე და გრძელი R-R და P-Q(R)

ინტერვალების მონაცვლეობით.

ა) სწორი 1, 2;



*დ) სწორია 2;

ე) სწორია 1.

131. სინუსური ტაქიკარდიის კრიტერიუმებია:1) გულის რიტმის გახშირება

100-180 შეკ/წთ-მდე; 2) სწორი სინუსური რიტმის შენარჩუნება;3). P-Q(R)

ინტერვალების ცვალებადობა.





132. სინუსური ბრადიკარდიის კრიტერიუმებია:1) გულის რიტმის

გაიშვიათება 59-40 შეკ/წთ-მდე; 2) სწორი სინუსური რიტმის შენარჩუნება;

3). P-Q(R) ინტერვალების ცვალებადობა.





133. სინუსური არიტმიის კრიტერიუმებია:1) სუნთქვის ციკლთან

დაკავშირებით R-R ინტერვალების მერყეობა 0,15 წმ-ზე მეტად;2)

არარეგულარული 100-125 შეკ/წთ სიხშირის სინუსური რიტმი;3). P-Q(R)

ინტერვალის მუდმივობა.





134. სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომის კრიტერიუმებია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) მდგრადი სინუსური ბრადიკარდია;

ბ) პერიოდულად არიტმიების განვითარება;

გ) სინოატრიალური ბლოკადის არსებობა;

*დ) ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადის არსებობა;

ე) ტაქიკარდია-ბრადიკარდიის სინდრომი.

135. სუპრავენტრიკულური რიტმის წამყვანის მიგრაციის კრიტერიუმებია

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

*ა) რიტმის გახშირება 100-200 შეკ/წთ-მდე;

ბ) ციკლიდან ციკლამდე P კბილის ფორმისა და პოლარობის

თანდათანობითი შეცვლა;

გ) P-Q(R) და R-R ინტერვალების ცვალებადობა;

დ) QRS კომპლექსის ფორმა ისეთივეა, როგორც რეგულარული კარდიალური

რიტმის დროს.

136. პაროქსიზმული წინაგულოვანი ტაქიკარდიის კრიტერიუმებია:1)

ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი წინაგულოვანი

ექსტრასისტოლა რეგულარული P-P ციკლით - 140-220 შეკ/წთ;2) QRS

კომპლექსის ფორმა ისეთივეა, როგორც რეგულარული კარდიალური რიტმის

დროს;3). თუ წინაგულების რიტმი ხშირია, ყველა წინაგულოვანი იმპულსი

შეიძლება ვერ გატარდეს პარკუჭებამდე (პაროქსიზმული წინაგულოვანი

ტაქიკარდია ბლოკადით).





137. მულტიფოკალური წინაგულოვანი ტაქიკარდიის კრიტერიუმებია ყველა


ა) ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი წინაგულოვანი

ექსტრასისტოლა არათანაბარი P-P ციკლით და ცვალებადი P-Q

ინტერვალებით, შეკუმშვის სიხშირით 100/200 წთ-ში;

ბ) P კბილის ფორმის ცვალებადობა;

გ) ზოგიერთი წინაგულოვანი ექსტრასისტოლა შესაძლოა არ გატარდეს

პარკუჭებამდე;

დ) QRS კომპლექსის ფორმა ისეთივეა, როგორც რეგულარული კარდიალური

რიტმის დროს;

*ე) P-P და P-R ინტერვალების ცვალებადობა დაკავშირებულია სუნთქვის

ფაზებთან.

138. წინაგულების თრთოლვის კრიტერიუმებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) წინაგულებში არსებული რომელიმე ერთი ექტოპიური კერა აღიგზნება

მაღალი - 220-350 იმპ/წთ სიხშირით;

*ბ) პარკუჭოვანი პასუხი აუცილებლად არარეგულარულია;

გ) QRS კომპლექსის ფორმა ისეთივეა, როგორც რეგულარული კარდიალური


დ) პარკუჭოვანი პასუხი შეიძლება იყოს რეგულარული - 1:1:, 2:1, 3:1

და ა.შ.

139. წინაგულების ციმციმის კრიტერიუმებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

*ა) წინაგულებში არსებული რომელიმე ერთი ექტოპიური კერა აღიგზნება

მაღალი- 350-650 იმპ/წთ სიხშირით;

ბ) QRS კომპლექსის ფორმა ისეთივეა, როგორც რეგულარული კარდიული


გ) ციმციმის წვრილი (f) ტალღები ცვლიან P კბილებს;

დ) პარკუჭოვანი რეაქცია უკიდურესად არარეგულარულია.

140. ტაქისისტოლური ფორმის მოციმციმე არიტმიის და წინაგულოვანი

ტაქიკარდიის დიფერენცირებისას წინაგულოვანი ტაქიკარდიის სასარგებლოდ

მეტყველებს:1) რეგულარული R-R ციკლი; 2) P კბილის არსებობა; 3).

სწრაფი პარკუჭოვანი რიტმი; 4). QRS კომპლექსის დეფორმულობა.



გ) სწორია 2, 3, 4;


141. გამომხტარი კვანძოვანი რიტმის კრიტერიუმებია:1) ერთმანეთის

მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი გამომხტარი კვანძოვანი შეკუმშვა

რეგულარული, წუთში 60 შეკუმშვაზე ნაკლები სიხშირით;2) QRS კომპლექსი

ნორმალური, კარდიალური რიტმის დროს არსებული კომპლექსის

მსგავსია;3). QRS კომპლექსი შეიძლება დეფორმული და გახანგრძლივებული

იყოს.




142. კვანძოვანი ტაქიკარდიის კრიტერიუმებია:1) ერთმანთის მიყოლებით

აღმოცენებული 4-6 ან მეტი კვანძოვანი ექსტრასისტოლა წუთში 100

შეკუმშვაზე მეტი სიხშირით;2) QRS კომპლექსის ფორმა ნორმალური

კარდიალური რიტმის დროს არსებული კომპლექსის მსგავსია;3). QRS

კომპლექსი შეიძლება დეფორმული და გახანგრძლივებული იყოს;4).

ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი კვანძოვანი

ექსტრასისტოლა 60-100 შეკ/წთ სიხშირით.





143. ბრადისისტოლური ფორმის, წვრილტალღოვანი მოციმციმე არიტმიისა

და გამომხტარი კვანძოვანი რიტმის დიფერენცირებისას კვანძოვანი რიტმის

სასარგებლოდ მეტყველებს:

ა) შეუცვლელი QRS კომპლექსი;

*ბ) თანაბარი R-R ციკლი;

გ) I ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის ნიშნები;

დ) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის ბლოკადის ნიშნები;

ე) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

144. გამომხტარი პარკუჭოვანი რიტმის კრიტერიუმებია:1) ერთმანეთის

მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლა

რეგულარული 40 შეკ/წთ და ნაკლები სიხშირით;2) გაფართოებული და

დეფორმული QRS კომპლექსები;3). ექტოპიური P კბილის არ არსებობა;4).

შეიძლება აღინიშნოს ნორმალური კარდიული რიტმის მსგავსი QRS

კომპლექსების აღმოცენება.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4.

145. აჩქარებული პარკუჭოვანი რიტმის კრიტერიუმებია ყველა ქვემოთ


ა) ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლა რეგულარული 40-100 შეკ/წთ სიხშირით;

*ბ) ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლა არარეგულარული 40-100 შეკ/წთ სიხშირით;

გ) გაფართოებული და დეფორმული QRS კომპლექსები;

დ) ექტოპიური P კბილის არ არსებობა.

146. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის კრიტერიუმებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლა რეგულარული 100 შეკ/წთ და მეტი სიხშირით;

ბ) გაფართოებული და დეფორმულია QRS კომპლექსები;

*გ) ერთმანეთის მიყოლებით აღმოცენებული 4-6 ან მეტი პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლა არარეგულარული 100 შეკ/წთ და მეტი სიხშირით;

დ) ექტოპიური P კბილის არ არსებობა.

147. პარკუჭების ციმციმის კრიტერიუმებია:1) პარკუჭებში არსებული 1 ან

მეტი ექტოპიური კერა აღიგზნება რეგულარული 150-300 შეკ/წთ

სიხშირით;2) პარკუჭებში არსებული მრავალი ექტოპიური კერა აღიგზნება

რეგულარული 150-500 იმპ/წთ სიხშირით;3). პარკუჭებში არსებული

მრავალი ექტოპიური კერა აღიგზნება ქაოსური რიტმით 150-500 იმპ/წთ

სიხშირით;4). არ ფიქსირდება არც წინაგულთა აქტივობა და არც QRS

კომპლექსები და მათთან ასოცირებული ST-S კბილები.





გარდა:

ა) AV-დისოციაციის განვითარებისას ადგილი აქვს ორი დამოუკიდებლი

რიტმის წამყვანის ფუნქციონირებას, რომელთაგან ერთი (დომინანტური)

მოთავსებულია AV კვანძში ან პარკუჭებში, მეორე კი სინოატრიალურ კვანძში

ან წინაგულებში;

ბ) AV დისოციაციის არსებობისას წინაგულების და პარკუჭების შეკუმშვის

სიხშირე ან იდენტურია, ან პარკუჭები იკუმშებიან უფრო მაღალი რიტმით;

გ) სრული AV ბლოკადის დროს პარკუჭების შეკუმშვის სიხშირე

მნიშვნელოვნად დაბალია წინაგულების შეკუმშვის სიხშირეზე;

*დ) სრული AV ბლოკადა და AV დისოციაცია სინონიმებია.

149. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი ცნება Torsades

de Pointes-ის ცნებასთან მიმართებაში:1) Torsades de Pointes

პარკუჭოვანი არიტმიების ერთ-ერთი სახეა; 2) Torsades de Pointes

გულის თანდაყოლილი მანკია;3). Torsades de Pointes ხშირად

ასოცირებულია Q-T ინტერვალის გახანგრძლივებასთან;4). ხშირად ვითარდება

I ჯგუფის ანტიარიტმული პრეპარატების მიღებისას.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

150. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი აბერაციის

ცნებასთან მიმართებაში:1) აბერაცია ეწოდება QRS კომპლექსის ნორმალური

კონფიგურაციიდან გადახრას;2) აბერანტული QRS კომპლექსი, ხშირად, ჰისის

კონის მარჯვენა ფეხის ბლოკადისას არსებული კომპლექსის მსგავსია;3).

აბერაციის ხარისხი დამოკიდებულია ნორმალური და არანორმალური გზებით

გატარებული დეპოლარიზაციის ტალღების რაოდენობრივ თანაფარდობაზე;4).

აბერანტული QRS კომპლექსი, უპირატესად, ჰისის კონის მარცხენა ფეხის წინა

ტოტის ბლოკადისას არსებული კომპლექსის მსგავსია.

*ა) სწორია 1, 2, 3;




151. II ხარისხის AV ბლოკადის (მობიტცის I ტიპი) კრიტერიუმებია:1)

რეგულარული P-P ციკლი; 2) P-R ინტერვალის პროგრესულად

გახანგრძლივება, ვიდრე რომელიმე წინაგულოვანი იმპულსის გატარება

პარკუჭებამდე არ შეწყდება (ბლოკირებული P კბილი) და არ ჩაიწერება

პარკუჭოვანი პაუზა;3). მუდმივი P-R ინტერვალი, ვიდრე არ მოხდება

რომელიმე P კბილის ბლოკირება და განვითარდება პარკუჭოვანი პაუზა;4).

დეფორმული QRS კომპლექსების არსებობა.


ბ) სწორია 1, 3, 4;


152. ფრედერიკის სინდრომი:

ა) პარკუჭების ასისტოლიის მიზეზით თავის ტვინის ჰიპოქსიის განვითარების

შედეგად გამოწვეული ცნობიერების დაკარგვა და კრუნჩხვითი სინდრომის

განვითარებაა;

*ბ) სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის და წინაგულების თრთოლვის

ან ციმციმის შერწყმაა;

გ) ხშირად ვითარდება სრული სინოაურიკულური ბლოკადის ფონზე;

დ) გულ-სისხლძარღვთა სისტემის თანდაყოლილი ანომალიაა.

153. ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის სრული ბლოკადის ძირითადი ნიშნებია

ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) V1_V2 განხრებში (იშვიათად III, avF) rSR ან rsR ტიპის QRS

კომპლექსების არსებობა;

ბ) V5_V6 და I და avL განხრებში ფართე, დაკბილური S კბილის

არსებობა;

გ) QRS კომპლექსის გახანგრძლივება 0,12 წმ-ზე მეტად;

დ) V1 (იშვიათად III) განხრაში RS-T სეგმენტის დეპრესია და უარყოფითი

ან ორფაზიანი ასიმეტრიული T კბილის არსებობა;

*ე) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მკვეთრად მარცხნივ.

154. ჰისის კონის მარცხენა ფეხის წინა ტოტის ბლოკადის ნიშნებია:1)

გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მკვეთრად მარცხნივ;2) I და avL

განხრებში qR, III და avF განხრებში კი rS ტიპის QRS კომპლექსის

არსებობა;3). QRS კომპლექსის ხანგრძლივობა აღემატება 0,12 წმ-ს.





155. ჰისის კონის მარცხენა ფეხის სრული ბლოკადის ნიშნებია ყველა


*ა) გულის ელექტრული ღერძი აუცილებელად გადახრილია მკვეთრად

მარჯვნივ;

ბ) V5, V6, I და avL განხრებში QRS კომპლექსი გაფართოებული (0,12

წმ-ზე მეტად) და დეფორმულია R კბილის დაკბილვის ან გაფართოების

ხარჯზე;

გ) V5, V6, I და avL განხრებში აღინიშნება ST სეგმენტის დეპრესია და

უარყოფითი ან ორფაზიანი T კბილი;

დ) V1, V2, III და avF განხრებში QRS კომპლექსი გაფართოებული და

დეფორმულია S კბილის გაფართოების ან დაკბილვის ხარჯზე.

156. ჰისის კონის მარცხენა ფეხის არასრული ბლოკადის ეკგ ნიშნებია ყველა


ა) I, avL, V5, V6 განხრებში მაღალი, გაფართოებული, ზოგჯერ

დაკბილული R კბილი (V6 განხრაში q კბილი არ ფიქსირდება);

ბ) III, avF, V1, V2 განხრებში ღრმა, გაფართოებული, ზოგჯერ

დაკბილული S კბილი;

გ) QRS კომპლექსის ხანგრძლივობა 0,10_0,11 წმ-ის ფარგლებშია;

*დ) III, avF, V1, V2 განხრებში უარყოფითი ან ორფაზიანი T კბილი;

ე) გულის ელექტრული ღერძი უფრო ხშირად მარცხნივაა გადახრილი.

157. ქვემოთ ჩამოთვლილი ეკგ პათოლოგიებიდან რომელი არ შეესაბამება

ბიფასციკულური ბლოკადის ცნებას:

ა) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის წინა ტოტის და მარჯვენა ფეხის ბლოკადა;

ბ) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის უკანა ტოტის და მარჯვენა ფეხის ბლოკადა;

გ) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის ორივე ტოტის ბლოკადა;

*დ) ჰისის კონის რომელიმე ორი ტოტის და I ხარისხის

ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა.

158. ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის (WPW) სინდრომის კრიტერიუმია ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სინუსური რიტმი, შემოკლებული P-Q(R) ინტერვალებით;

ბ) დელტა ტალღის არსებობა;

გ) სხვადასხვა სიფართის და კონფიგურაციის QRS კომპლექსები;

დ) მიდრეკილება სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიების აღმოცენებისადმი;

*ე) მიდრეკილება პარკუჭოვანი ტაქიკარდიების აღმოცენებისადმი.

159. WPW სინდრომის დროს განვითარებული სუპრავენტრიკულური

ტაქიკარდიის და პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის დიფერენცირებისას

მნიშვნელოვანია:

ა) QRS კომპლექსის ფორმა და ხანგრძლივობა;

ბ) R-R ციკლის რეგულარობა და სიხშირე;

*გ) ექტოპიური P კბილების აღმოჩენა;

დ) Q-T ინტერვალის ხანგრძლივობა.

160. WPW სინდრომის დროს განვითარებული სუპრავენტრიკულური

ტაქიკარდიის და ამ სინდრომის ფონზე აღმოცენებული მოციმციმე არიტმიის

დიფერენცირებისას მნიშვნელოვანია:1) QRS კომპლექსის ფორმა; 2)

რეგულარული ან არარეგულარული R-R ციკლის არსებობა;3). ეკგ P

კბილების აღმოჩენა.





161. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია არასწორი ლაუნ-

ჰენონგ-ლევინის სინდრომთან (LGL) მიმართებაში:

ა) LGL სინდრომი ვითარდება წინაგულებიდან პარკუჭებამდე დამატებითი

გამტარი გზების ფუნქციონირებისას;

ბ) LGL სინდრომის დროს P-Q(R) ინტერვალის ხანგრძლივობა 0,12 წმ-ზე

ნაკლებია;

გ) LGL სინდრომის დროს QRS კომპლექსის ხანგრძლივობა და ფორმა ნორმის

ფარგლებშია;

*დ) LGL სინდრომი, ჩვეულებრივ, ვითარდება თირეოტოქსიკოზის ფონზე.

162. მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის და წინაგულშიდა ბლოკადის

დიფერენცირებისას, ამ უკანასკნელის სასარგებლოდ მეტყველებს:

ა) I, avL, V5, V6 განხრებში ორკუზიანი P კბილის არსებობა;

ბ) II, III avF განხრებში P კბილის ამპლიტუდის შემცირება -

გადასწორებული P კბილი;

გ) P კბილის ამპლიტუდის გაზრდა - 2,5მმ-ზე მეტად;

*დ) P კბილის გახანგრძლივება 0,12 წმ-ზე მეტად.

163. მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიისას:1) I განხრაში R არანაკლებ 15მმ-

ია; 2) avL განხრაში R არანაკლებ 11მმ-ია;3). avR განხრაში R არანაკლებ

7მმ-ია; 4). V5, V6 განხრებში R > 25მმ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


164. მარჯვენა პარკუჭის R ტიპის ჰიპერტროფიის ნიშნებია:1) V1 განხრაში

Rs ტიპის QRS კომპლექსი;2) გულმკერდის ყველა განხრაში rS ან RS ტიპის

QRS კომპლექსი;3). V1 განხრაში rSR ან RSR ტიპის QRS კომპლექსი; 4).

V1 განხრაში qR ტიპის QRS კომპლექსი.




165. მარჯვენა პარკუჭის S ტიპის ჰიპერტროფიის ნიშნებია:1) V1 განხრაში

Rs ტიპის QRS კომპლექსი; 2) V1 განხრაში qR ტიპის QRS კომპლექსი;3).

RS ტიპის ან RS ტიპის QRS კომპლექსი გულმკერდის ყველა განხრაში;4).

rSR ან RSR ტიპის QRS კომპლექსი V1 განხრაში.


*ბ) სწორია 3;



166. მარჯვენა პარკუჭის RSR ტიპის ჰიპერტროფიის ნიშნებია:1) V1 განხრაში

RS ტიპის QRS კომპლექსი; 2) V1 განხრაში qR ტიპის QRS კომპლექსი;3).

rS ან RS ტიპის QRS კომპლექსი გულმკერდის ყველა განხრაში;4). V1

განხრაში rSR ან RSR ტიპის QRS კიმპლექსი.






167. მარჯვენა პარკუჭის მკვეთრი ჰიპერტროფიის ნიშნებია ყველა


ა) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მარჯვნივ (ალფა > +110

გრადუსი);

ბ) III, avF, V1, V2 განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია და უარყოფითი

T კბილების წარმოქმნა;

გ) V1 განხრაში შინაგანი გადახრის ინტერვალის გაზრდა 0,03 წმ-ზე

მეტად;

*დ) გულის ელექტრული ღერძის მობრუნება სიგრძივი ღერძის გარშემო

საათის ისრის მოძრაობის საწინააღმდეგო მიმართულებით.

168. მარჯვენა და მარცხენა პარკუჭების ჰიპერტროფიისას, შესაბამისად,

გულმკერდის მარჯვენა და მარცხენა განხრებში RS-T სეგმენტის და R(S)

კბილის დისკორდანტული ცდომის მიზეზებია:

ა) ჰიპერტროფიის შედეგად განვითარებული გულის უკმარისობა;

ბ) ელექტროლიტური დისბალანსი;

*გ) ჰიპერტოფიის შედეგად რეპოლარიზაციის პროცესის დარღვევა;

დ) გულის კუმშვადი ფუნქციის დაქვეითება.

169. მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიისას, ქვემოთ ჩამოთვლილი, რომელი

ეკგ ნიშნები მიგვანიშნებენ მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის არსებობაზეც:1)

V1-V2 განხრებში S კბილის გაღრმავება;2) გულის ელექტრული ღერძის

გადახრა მკვეთრად მარცხნივ ალფა= -30 გრადუსი;3). V5-V6 განხრებში R

კბილის ამპლიტუდის გაზრდა.

*ა) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი;




170. მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიისას, ქვემოთ ჩამოთვლილი, რომელი

ეკგ ნიშნები მიგვანიშნებენ მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის შესაძლო

არსებობაზეც:1) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მარჯვნივ ალფა=+100

გრადუსი;2) V1-V2 განხრებში R კბილის ამპლიტუდის გაზრდა (R >

7მმ);3). V1 განხრაში ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ბლოკადის

ნიშნები;4). V1-V2 განხრებში ღრმა S კბილი.

*ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 1, 2, 4.

171. მარცხენა პარკუჭის სისტოლური გადაძაბვის ნიშნებია:1) V5-V6

განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია და T კბილის ინვერსია;2) V1-V2

განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია და T კბილის ინვერსია;3). V5-V6

განხრებში R კბილის ამპლიტუდის გაზრდა 35 მმ-ზე მეტად.




დ) სწორია 3;


172. მარჯვენა პარკუჭის სისტოლური გადაძაბვის ნიშნებია:1) V1-V2

განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია და T კბილის ინვერსია;2)

მაპროვოცირებული ფაქტორის მოხსნის შემდეგ RS-T სეგმენტი და T კბილი

სწრაფად უბრუნდება ნორმას;3). V1-V2 განხრაში R კბილის ამპლიტუდის

გაზრდა 7მმ-ზე მეტად.

ა) სწორია ყველა ჩამოთვლილი




173. მიოკარდიუმის იშემიის ეკგ ნიშნებია:

*ა) T კბილის ფორმის და პოლარობის სხვადასხვაგვარი ცვლილებები;

ბ) RS-T სეგმენტის ცდომა იზოხაზს ზემოთ ან ქვემოთ;

გ) Q კბილის ამპლიტუდის და ხანგრძლივობის ცვლილებები;

დ) ყველა ჩამოთვლილი.

174. გულმკერდის განხრებში მაღალი წვეტიანი T კბილების ჩაწერა:1)

მიუთითებს მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის სუბენდოკარდიულ იშემიაზე;2)

მიუთითებს მარცხენა პარკუჭის უკანა კედლის სუბეპიკარდიულ, ტრანსმურულ

და ინტრამურულ იშემიაზე;3). ხშირად გვხდება ახალგაზრდებში, რაც

შესაძლოა ნორმის ვარიანტსაც წარმოადგენდეს;4). ხშირად ფიქსირდება

ხანდაზმულ მამაკაცებში, რაც შესაძლოა ნორმის ვარიანტს წარმოადგენდეს.


ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 3;


175. ორფაზიანი T კბილი, ჩვეულებრივ:1) ფიქსირდება იშემიური ზონის და

ინტაქტური უბნის საზღვარზე;2) გულმკერდის მარჯვენა განხრებში

მოზარდებში, შესაძლოა, ნორმაშიც შეგვხვდეს;3). გულმკერდის მარჯვენა

განხრებში ხანდაზმულ მამაკაცებში ნორმის ვარიანტია.




176. მიოკარდიუმის იშემიური დაზიანების ეკგ ნიშანია:

ა) T კბილის ფორმის და პოლარობის სხვადასხვაგვარი ცვლილებები;

*ბ) RS-T სეგმენტის ცდომა იზოხაზს ზევით ან ქვევით;

გ) Q კბილის ამპლიტუდის და ხანგრძლივობის ცვლილებები;


177. გულმკერდის განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია მიუთითებს:

ა) მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი ჰიპერტროფიის არსებობაზე;

*ბ) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის სუბეპიკარდიული ან ტრანსმურული

იშემიური დაზიანების არსებობაზე;

გ) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის სუბენდოკარდიული იშემიის

არსებობაზე;

დ) მარცხენა პარკუჭის უკანა კედლის ტრანსმურული იშემიური დაზიანების

არსებობაზე.

178. გულმკერდის განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია მიუთითებს:1)

მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის სუბენდოკარდიული იშემიური დაზიანების

არსებობაზე;2) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის სუბეპიკარდიული იშემიური

დაზიანების არსებობაზე;3). მარცხენა პარკუჭის უკანა კედლის ტრანსმურული

დაზიანების არსებობაზე.



179. ST სეგმენტის ელევაცია და დეპრესია 0,5მმ-ით:1) ყოველთვის

მიუთითებს მიოკარდიუმის იშემიური დაზიანების არსებობაზე;2) შეიძლება

აღინიშნოს პრაქტიკულად ჯანმრთელ პირებში;3). შეიძლება განვითარდეს

სხვა კარდიალური პათოლოგიების არსებობისასაც.



180. მიოკარდიუმის ნეკროზის ძირითადი ეკგ ნიშანია:1) T კბილის ფორმის

და პოლარობის სხვადასხვაგვარი ცვლილებები;2) RS-T სეგმენტის ცდომა

იზოხაზს ზევით ან ქვევით; 3). პათოლოგიური Q კბილი; 4). QS

კომპლექსი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


181. გულმკერდის განხრებსა და I და avL განხრებში პათოლოგიური Q

კბილის დაფიქსირება, მიუთითებს:

ა) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე;

*ბ) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის არატრანსმურულ ნეკროზზე;

გ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ტრანსმურულ

ინფარქტზე;

დ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის არატრანსმურულ

ინფარქტზე.

182. გულმკერდის განხრებსა და I, avL განხრებში QS კომპლექსის

დაფიქსირება მიუთითებს:

*ა) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე;

ბ) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის არატრანსმურულ ნეკროზზე;

გ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ტრანსმურულ

ინფარქტზე;

დ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის არატრანსმურულ

ინფარქტზე.

183. III, avF და II განხრებში პათოლოგიური Q კბილის დაფიქსირება

მიუთითებს:

*ა) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის

არატრანსმურულ ნეკროზზე;

ბ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის არატრანსმურულ

ნეკროზზე;

გ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე;

დ) მარცხენა პარკუჭის წინა-გვერდითი კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე.

184. III, avF და II განხრებში QS კომპლექსის დაფიქსირება მიუთითებს:

*ა) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ტრანსმურულ


ბ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის არატრანსმურულ


გ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე;

დ) მარცხენა პარკუჭის წინა-გვერდითი კედლის ტრანსმურულ ინფარქტზე.

185. V7-V9 განხრებში პათოლოგიური Q კბილის დაფიქსირება

მიუთითებს:1) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიფრაგმული (ქვედა) კედლის

არატრანსმურულ ნეკროზზე;2) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის

არატრანსმურულ ნეკროზზე;3). მარცხენა პარკუჭის უკანა-გვერდითი კედლის

არატრანსმურულ ნეკროზზე.




186. V1, V2 განხრებში R კბილის ამპლიტუდის გაზრდა შეიძლება

აღინიშნოს:

ა) მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტის განვითარებისას;

*ბ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის ინფარქტის

განვითარებისას;

გ) მარცხენა პარკუჭის წინა-სეპტალური კედლის ინფარქტის განვითარებისას;

დ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ინფარქტის

განვითარებისას.

187. მარცხენა პარკუჭის ტრანსმურული ნეკროზის სპეციფიური ეკგ ნიშანია:

*ა) გულმკერდის განხრებში QS კომპლექსი;

ბ) გულმკერდის რამდენიმე განხრაში ST სეგმენტის ელევაცია და

უარყოფითი "კორონარული" T კბილი;

გ) გულმკერდის რამდენიმე განხრაში ST სეგმენტის დეპრესია ან avR, V1

და V2 განხრებში ST სეგმენტის გუმბათისებრი ელევაცია და ღრმა უარყოფითი

T კბილი;

დ) გულმკერდის რამდენიმე განხრაში ST სეგმენტის ელევაცია და

უარყოფითი T კბილი.

188. მიოკარდიუმის ინფარქტის უმწვავეს სტადიას ახასიათებს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი ნიშანი, გარდა:

ა) "იშემიური", "გიგანტური" T კბილი;

ბ) ST სეგმენტის ელევაცია;

გ) R კბილის ამპლიტუდის შემცირება;

*დ) პათოლოგიური Q კბილი.

189. მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიას ახასიათებს:1)

პათოლოგიური Q კბილი;2) RS-T სეგმენტის ელევაცია და მასთან შერწყმული

დადებითი T კბილი - ე.წ. ერთფაზიანი მრუდი;3). RS-T სეგმენტის

ელევაცია და უარყოფითი T კბილი; 4). QS კომპლექსი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



190. მიოკარდიუმის ინფარქტის ქვემწვავე სტადიას ახასიათებს ყველა ქვემოთ


ა) პათოლოგიური Q კბილი;

*ბ) RS-T სეგმენტის დეპრესია;

გ) უარყოფითი, კორონარული T კბილი;

დ) QS ტიპის პარკუჭოვანი კომპლექსი.

191. მიოკარდიუმის ინფარქტის ნაწიბუროვანი სტადიისთვის

დამახასიათებელია:1) პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის პარკუჭოვანი

კომპლექსი;2) T კბილის უმნიშვნელოდ გამოხატული ინვერსია; 3).

გადასწორებული T კბილი; 4). დადებითი T კბილი.



გ) სწორია 1, 2, 3;


192. მარცხენა პარკუჭის წინა-გვერდითი კედლის ინფარქტის ნიშნებია:1) I,

avL, V5, V6, განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის QRS

კომპლექსი;2) I, avL, V5, V6, განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და

უარყოფითი T კბილი;3) V1-V3 (ზოგჯერ III, avF) განხრებში RS-T

სეგმენტის დეპრესია (რეციპროკული ცვლილებები).





193. მარცხენა პარკუჭის წინა-სეპტალური კედლის ინფარქტის ნიშნებია:1)

V1-V3, I, avL განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის

პარკუჭოვანი კომპლექსი;2) V3-V4 განხრებში პათოლოგიური Q კბილი;3)

V1-V3, I, avL განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T

კბილი.





194. მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ინფარქტის ნიშნებია:1) V3-V4

განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის პარკუჭოვანი კომპლექსი;2)

V3-V4 განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T კბილი;3).

III, avF განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T კბილი.




195. მარცხენა პარკუჭის წინა გავრცელებული ინფარქტის ეკგ ნიშნებია:1) I,

avL, V1-V6, A, D განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის

პარკუჭოვანი კომპლექსი;2) I, avL, V1-V6, A, D განხრებში RS-T

სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T კბილი;3) III, avF განხრებში RS-T

სეგმენტის დეპრესია და დადებითი T კბილი.



გ) სწორია 1,3;


196. მარცხენა პარკუჭის უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ინფარქტის

ნიშნებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) III, avF, II განხრებში პათოლოგიური Q და QS ტიპის პარკუჭოვანი

კომპლექსი;

*ბ) III, avF, II განხრებში RS-T სეგმენეტის დეპრესია და დადებითი T

კბილი;

გ) III, avF, II განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T

კბილი;

დ) I, avF, V1-V4 განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია და მაღალი,

დადებითი T კბილი.

197. მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის ინფარქტის ნიშნებია:1)

V7-V9 განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS ტიპის პარკუჭოვანი

კომპლექსი;2) V7-V9 განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T

კბილი;3). V1-V2 განხრებში R კბილის ამპლიტუდის გაზრდა, RS-T

სეგმენტის დეპრესია და მაღალი დადებითი T კბილი;4). II, III, avF

განხრებში Q კბილი ან QS კომპლექსი.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

198. მარცხენა პარკუჭის უკანა-გვერდითი კედლის ინფარქტის ეკგ

ნიშნებია:1) II, III, avF, V5-V6, I, avL, D, Q განხრებში

პათოლოგიური Q ან QS ტიპის პარკუჭოვანი კომპლექსი;2) II, III, avF,

V5-V6, I, avL, D, Q განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი

T კბილი;3). V1-V2 განხრებში R კბილს ამპლიტუდის გაზრდა, RS-T

სეგმენტის დეპრესია და მაღალი, დადებითი T კბილი;4). V7-V9 განხრებში

RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T კბილი.



*გ) სწორია 1, 2, 3;


199. მარცხენა პარკუჭის უკანა გავრცელებული ინფარქტის ნიშნებია:1) II,

III, avF, V5, V6, V7-V9, D განხრებში პათოლოგიური Q კბილი ან QS

ტიპის პარკუჭოვანი კომპლექსი;2) II, III, avF, V5-V9, D განხრებში RS-

T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი T კბილი; 3) V1-V3 განხრებში R

კბილის ამპლიტუდის გაზრდა, RS-T სეგმენტის დეპრესია და დადებითი,

მაღალი T კბილი; 4) V1-V3 განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და


*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4.

200. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი წინაგულების

ინფარქტთან მიმართებაში:1) წინაგულების იზოლირებული ინფარქტი

პრაქტიკულად არ ვითარდება;2) მარცხენა პარკუჭის ინფარქტის დროს

პროცესის წინაგულებზე გავრცელებისას ადგილი აქვს სხვადასხვა ტიპის

წინაგულოვანი არიტმიების და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის

განვითარებას;3). ამ პათოლოგიის განვითარებისას სტანდარტულ,

გაძლიერებულ ერთპოლუსიან ან გულმკერდის განხრებში შესაძლოა

დაფიქსირდეს PQ სეგმენტის დეპრესია ან ელევაცია.



გ) სწორია 1,3;


201. მარცხენა პარკუჭის მაღალი-გვერდითი ინფარქტის სავარაუდო

დიაგნოზის დასადასტურებლად დამატებით იღებენ:

ა) ნების განხრებს;

ბ) V7-V9 განხრებს;

*გ) V5-V6 განხრებს იღებენ ორი ნეკნით მაღლა;

დ) ლინის განხრას.

202. II, III და avL განხრებში აღინიშნება ST სეგმენტის ელევაცია და

დადებითი T კბილი (მონოფაზური მრუდი) შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ

მიოკარდიუმის ინფარქტი განვითარდა:

*ა) 12-24 საათის წინ;

ბ) 24-72 საათის წინ;

გ) 2 კვირის წინ;

დ) 1 თვის წინ.

203. პოსტნეკროზული ნაწიბურის ადგილას განმეორებითი ინფარქტის

განვითარებისას ეკგ-ზე აღინიშნება:1) Q კბილის გაღრმავება; 2) Q კბილის

ადგილას QS კომპლექსის ჩამოყალიბება;3). ST სეგმენტის ელევაცია.





204. გულის ანევრიზმის ეკგ ნიშნებია:

ა) რამოდენიმე განხრაში QS კომპლექსის ტიპის პარკუჭოვანი კომპლექსი;

ბ) რამოდენიმე განხრაში RS-T სეგმენტის ელევაცია, რომელიც თანდათან

უბრუნდება ნორმას;

*გ) ე.წ. "გაყინული" ეკგ - QS ტიპის კომპლექსი და RS-T სეგმენტის

ელევაცია რჩება ხანგრძლივი დროის განმავლობაში;

დ) რამოდენიმე განხრაში RS-T სეგმენტის სტაბილური დეპრესია.

205. დაძაბვის სტენოკარდიის შეტევის დროს მიოკარდიუმის იშემიის

ძირითადი ეკგ ნიშნებია:1) T კბილის სხვადასხვა ტიპის "იშემიური"

ცვლილებები;2) RS-T სეგმენტის დეპრესია, რომელიც სწრაფად

ნორმალიზდება სტენოკარდიის შეტევის კუპირებისას;3). RS-T სეგმენტის

დეპრესია, რომელიც ხანგრძლივი დროის განმავლობაში რჩება;4). RS-T

სეგმენტის ელევაცია, რომელიც ხანგრძლივი დროის განმავლობაში რჩება.





206. გიდ-ის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე უფრო მგრძნობიარე მეთოდია:

ა) სიცივის სინჯი;

ბ) დიპირიდამოლის სინჯი;

*გ) დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის სინჯი;

დ) მასტერის სინჯი.

207. დაძაბვის სტენოკარდიის დიაგნოსტირების ყველაზე უფრო მგრძნობიარე

მეთოდია:

ა) 24 საათიანი ეკგ მონიტორირება;

*ბ) დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის სინჯი;

გ) ფარმაკოლოგიური სინჯები;

დ) სიცივის სინჯი.

208. დაძაბვის სტენოკარდიით შეპყრობილი ავადმყოფების 24 საათიანი ეკგ

მონიტორირებისას ხშირად ვლინდება:

*ა) ST სეგმენტის დეპრესიის ეპიზოდები;

ბ) ST სეგმენტის ელევაციის ეპიზოდები;

გ) სუპრავენტრიკულური არიტმიების ეპიზოდები;

დ) მარცხენა პარკუჭის სისტოლური გადაძაბვის ეპიზოდები.

209. სტენოკარდიით შეპყრობილი ავადმყოფების 24 საათიანი ეკგ

მონიტორირების მეთოდის დიაგნოსტიკურ შესაძლებლობაზე მოქმედებენ

შემდეგი ფაქტორები:1) გამოკვლევის პერიოდში ავადმყოფის აქტივობა;2)

მედიკამენტების მიღება; 3). ფიზიკური დატვირთვისადმი ტოლერანტობა.





210. გიდ-ს დიაგნოსტირებისთვის დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის

სინჯის სპეციფიურობა ყველაზე მაღალია:

ა) ქალებში;

ბ) ახალგაზრდა მამაკაცებში;

*გ) საშუალო ასაკის და ხანდაზმულ მამაკაცებში;

დ) ახალგაზრდა მწეველ ქალებში.

211. ველოერგომეტრული სინჯის ჩატარების შეწყვეტის კლინიკური

კრიტერიუმებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სტენოკარდიის შეტევის განვითარება;

*ბ) არტერიული წნევის დაქვეითება საწყის მაჩვენებელთან შედარებით 5-

10%-ით;

გ) არტერიული წნევის გაზრდა 230/130 მმ.ვწყ.სვ. და მეტად;

დ) ძლიერი ზოგადი სისუსტის განვითარება;

ე) მკვეთრად გამოხატული ქოშინი;

ვ) თავბრუსხვევის, ძლიერი თავის ტკივილის, გულის რევის შეგრძნების

განვითარება.

ზ) ავადმყოფის სურვილი შეწყვიტოს სინჯის ჩატარება;

თ) გულის შეკუმშვის მაქსიმალური და სუბმაქსიმალური სიხშირის მიღწევა.

212. ფიზიკური დატვირთვისადმი ტოლერანტობას აფასებენ:

*ა) ცდის შეწყვეტის მომენტში დატვირთვის სიმძლავრით - (მაქსიმალური

დატვირთვის სიმძლავრე);

ბ) ცდის შეწყვეტის მომენტში გულის ცემის სიხშირით;

გ) ცდის შეწყვეტის მომენტში არტერიული წნევის დონით;

დ) ცდის შეწყვეტის მომენტში ზოგადი თვითშეგრძნებით.

213. ველორეგომეტრული სინჯის ჩატარებისას იშემიის დიაგნოსტიკური

კრიტერიუმებია (დადებითი ველოერგომეტრიული სინჯი) - ყველა ქვემოთ


ა) მოცემული ავადმყოფისათვის ტიპური სტენოკარდიული შეტევის

განვითარება;

ბ) RS-T სეგმენტის დეპრესია ან ელევაცია 1მმ-ზე მეტად;

გ) არტერიული წნევის დაქვეითება 25-30%-ით;

*დ) T კბილის გამოხატული ცვლილებები.

214. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი

დიპირიდამოლის სინჯის ჩატარებასთან მიმართებაში:1) დიპირიდამოლის

სინჯის ჩატარება რეკომენდებულია ფიზიკური დატვირთვის სინჯის

უკუჩვენების შემთხვევაში;2) დიპირიდამოლის სინჯის ჩატარება ეფუძნება ამ

პრეპარატისთვის დამახასიათებელ ე.წ. "მოპარვის ეფექტის"

გამოვლინებას;3). დადებითი დიპირიდამოლის სინჯის კრიტერიუმად

ითვლება ეკგ-ზე RS-T სეგმენტის დეპრესიის ან ელევაციის გამოვლინება.





215. მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანების არსებობისას ეკგ-ზე შეიძლება

გამოვლინდეს ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ბ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

გ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

*დ) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

216. რთული მიტრალური მანკის არსებობისას შეიძლება გამოვლინდეს

შემდეგი ეკგ ნიშნები:1) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;2)

მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;3). მარჯვენა პარკუჭის

ჰიპერტროფიის ნიშნები;4). მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.


*ბ) სწორი 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

217. სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანებისას ვლინდება ყველა ჩამოთვლილი

ეკგ ნიშანი, გარდა:

ა) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ბ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

*გ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

დ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის სრული ან არასრული ბლოკადის ნიშნები.

218. კომბინირებული მიტრალურ-ტრიკუსპიდური მანკის (მიტრალური

ხვრელის სტენოზის და სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანება) ეკგ ნიშნებია



ბ) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;


*დ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

219. მწვავე ფილტვისმიერი გულის ეკგ ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) Q(III) - S(I) ნიშანი (QR(III) და RS(I));

ბ) III, AVF, V1, V2 განხრებში RS-T სეგმენტის ელევაცია და უარყოფითი

T კბილი;

გ) I, avL, V5, V6 განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია;

*დ) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის სრული ან არასრული ბლოკადის ნიშნები;

ე) მარჯვენა წინაგულის გადაძაბვის ნიშნები.

220. ქრონიკული ფილტვისმიერი გულის გვიანი სტადიის ეკგ ნიშნებია ყველა


ა) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მარჯვნივ;

ბ) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;


*დ) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

221. მწვავე პერიკარდიტის ყველაზე უფრო ტიპური ეკგ ნიშნებია:1)

უმრავლეს ეკგ განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია;2) ამავე განხრებში

რამოდენიმე დღეში T კბილის ინვერსია;3). დაბალვოლტაჟიანი ეკგ.


ბ) მხოლოდ 1, 2;



222. მიოკარდიტის ყველაზე უფრო ტიპიური ეკგ ნიშნებია ყველა


ა) რამოდენიმე ეკგ განხრაში RS-T სეგმენტის დეპრესია და გადასწორებული

ან უარყოფითი, სიმეტრიული ან არასიმეტრიული T კბილი;

ბ) სხვადასხვა ტიპის არიტმიების განვითარება;

გ) სხვადასხვა ტიპის ბლოკადის განვითარება;


223. ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათიის დროს ეკგ-ზე

შეიძლება გამოვლინდეს:1) მარცხენა პარკუჭის წინა-სეპტალური კედლის

მწვავე ინფარქტის ნიშნები;2) მარცხენა პარკუჭის წინა-გვერდითი კედლის

მწვავე ინფარქტის ნიშნები;3). მარცხენა პარკუჭის უკანა-გვერდითი კედლის

მწვავე ინფარქტის ნიშნები.





224. თავის ტვინში სისხლის მიმოქცევის მოშლისას შეიძლება გამოვლინდეს

ყველა ჩამოთვლილი ეკგ ცვლილებები, გარდა:

ა) T კბილის ფორმისა და პოლარობის შეცვლა;

*ბ) Q-T ინტერვალის შემოკლება;

გ) RS-T სეგმენტის დეპრესია ან ელევაცია;

დ) U კბილის ამპლიტუდის გაზრდა;

ე) გულის რიტმის სხვადასხვა ტიპის დარღვევები.

225. თირეოტოქსიკოზის დროს გულის დაზიანების უმთავრესი ეკგ ნიშნებია


ა) სინუსური ტაქიკარდია;

*ბ) სინუსური ბრადიკარდია;

გ) II, III განხრაში P კბილის ამპლიტუდის გაზრდა;

დ) II, III და გულმკერდის განხრებში T კბილის ამპლიტუდის გაზრდა;

ე) მოციმციმე არიტმია;

ვ) RS-T სეგმენტის დეპრესია და გადასწორებული, ორფაზიანი ან


226. მიქსედემის დროს შეიძლება განვითარდეს შემდეგი ეკგ ცვლილებები:1)

დაბალვოლტაჟიანი ეკგ; 2) სინუსური ბრადიკარდია;3). ST სეგმენტის

დეპრესია და უარყოფითი T კბილი;4). P-Q(R) და QT ინტერვალების

გახანგრძლივება.





227. სიმსუქნის დროს ეკგ-ზე შეიძლება გამოვლინდეს შემდეგი

ცვლილებები:1) გულის ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრა;2) მარცხენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის და გადაძაბვის ნიშნები;3). QRS კომპლექსის

დაკბილვა; 4). Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

228. კლიმაქტერული და დისჰორმონული მიოკარდიოდისტროფიის დროს

ეკგ-ზე შეიძლება გამოვლინდეს:1) გადასწორებული, ორფაზიანი და

უარყოფითი T კბილი (უპირატესად გულმკერდის განხრებში);2) RS-T

სეგმენტის დეპრესია; 3). მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;4).

მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

229. ჰიპოკალიმიის და ჰიპოკალციმიის დიფერენცირებისას ამ უკანასკნელის

არსებობაზე მიუთითებს:

ა) Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება;

ბ) RS-T სეგმენტის დეპრესია;

გ) უარყოფითი ან ორფაზიანი T კბილი;

*დ) ნორმალური ფორმისა და პოლარობის T კბილი.

230. საგულე გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციის ეკგ ნიშნებია ყველა


ა) RS-T სეგმენტის ვარცლისებური დეპრესია და ორფაზიანი ან უარყოფითი

T კბილი;

*ბ) RS-T სეგმენტის გუმბათისებრი ელევაცია და დადებითი წვეტიანი T

კბილი;

გ) ალორიტმიის ტიპის პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის


დ) სინუსური ბრადიკარდია;

ე) ატრიოვენტრიკულური გამტარებლობის შეფერხება.

231. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის არსებობისას შეიძლება აღინიშნოს

შემდეგი ეკგ ცვლილებები:1) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა

მარცხნივ;2) მარცხენა პარკუჭის გადაძაბვის ნიშნები; 3). მარჯვენა პარკუჭის

ჰიპერტროფიის ნიშნები;4). გულმკერდის მარცხენა განხრებში ღრმა Q კბილი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

232. წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტის ეკგ ნიშნებია:1) გულის ელექტრული

ღერძის გადახრა მარჯვნივ a=+120გრადუსი;2) მარჯვენა პარკუჭის გადაძაბვის

და ჰიპერტროფიის ნიშნები:3). ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული

ბლოკადის ნიშნები;4). მოციმციმე არიტმიის ნიშნები.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

233. ფალოს ტეტრადის ეკგ ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) გულის ელექტრული ღერძის გადახრა მკვეთრად მარჯვნივ;


გ) გულმკერდის მარჯვენა განხრებში RS-T სეგმენტის დეპრესია;

დ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ბლოკადის ნიშნები;

*ე) მარცხენა პარკუჭის გადაძაბვის ნიშნები.

234. ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშნებიდან დექსტროკარდიისთვის ტიპურია:1) I

სტანდარტულ განხრაში უარყოფითი PQRST კბილები;2) II განხრა შეესაბამება

III-ს და პირიქით;3). V3-V6 განხრებში QRS კომპლექსისა და T კბილის

ვოლტაჟის თანდათანობითი შემცირება.


ბ) სწორა 1, 2;



235. ქვემოთ ჩამოთვლილი კარდიოსტიმულატორების ტიპებიდან ყველაზე

ხშირად გამოიყენება:

ა) ეზოფაგალური;

ბ) პერიკარდიული;

გ) მიოკარდიული;

დ) ენდოკარდიული წინაგულოვანი;

*ე) ენდოკარდიული პარკუჭოვანი.

236. მუშაობის რეჟიმის მიხედვით ყველაზე მარტივი სტიმულატორია:

*ა) იმპულსების ფიქსირებული სიხშირით მომუშავე (ასინქრონული);

ბ) მოთხოვნილების მიხედვით მომუშავე (demand-ტიპი);

გ) წინაგულების აქტივობასთან სინქრონული (P-მართვადი);

დ) პარკუჭების აქტივობასთან სინქრონული.

237. გულის ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრის მიზეზია ყველა


ა) ფილტვების ემფიზემა;

ბ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;

*გ) მარცხენა წინა ჰემიბლოკი;

დ) მარცხენა უკანა ჰემიბლოკი;

ე) დექსტროკარდია;

ვ) მარცხენა პარკუჭოვანი კარდიოსტიმულაცია.

238. გულის ელექტრული ღერძის მარცხნივ გადახრის მიზეზი შეიძლება იყოს


*ა) მარცხენა უკანა ჰემიბლოკი;

ბ) ქვედა კედლის გავრცელებული ინფარქტი;

გ) მარჯვენა პარკუჭოვანი კარდიოსტიმულაცია;

დ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;

ე) WPW სინდრომის B ტიპი.

239. I და avL განხრებში გაფართოებული და ორფაზიანი P კბილი

ფიქსირდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიების დროს, გარდა:

ა) მიტრალური სტენოზი;

ბ) რეგურგიტაციით მიმდინარე მიტრალური პროლაფსი;

გ) დილატაციური კარდიომიოპათია;

დ) მიტრალური ნაკლოვანება;

*ე) აორტული სტენოზი.

240. III და avF განხრებში მაღალი წვეტიანი P კბილი აღინიშნება ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიის არსებობისას, გარდა:

ა) ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლია;

ბ) მარჯვენა წინაგულის მიქსომა;

გ) ფილტვების ქრონიკული არასპეციფიური პათოლოგიები;

*დ) მიტრალური ნაკლოვანება;

ე) ტრიკუსპიდული ნაკლოვანება.

241. I, II, avF განხრებში გაფართოებული, ორკუზიანი P კბილი

აღინიშნება შემდეგი პათოლოგიების დროს:1) მარცხენა წინაგულის

ჰიპერტროფია;2) წინაგულშიდა გამტარებლობის შეფერხება;3). მარჯვენა

წინაგულის ჰიპერტროფია.





242. P-Q(R) ინტერვალის გახანგრძლივების მიზეზი შეიძლება იყოს, ყველა


ა) გიდ;

ბ) საგულე გლიკოზიდების მიღება;

გ) რევმატიზმი;

*დ) LGL სინდრომი.

243. მარჯვენა პარკუჭის QRS ტიპის ჰიპერტროფია ყველაზე ხშირად

აღინიშნება შემდეგი პათოლოგიების არსებობისას:

ა) სამკარიანი ხვრელის სტენოზი;

ბ) სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანება;

*გ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი;

დ) ფილტვების ქრონიკული ობსტრუქციული პათოლოგია;

ე) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი.

244. მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა


ა) არტერიული ჰიპერტენზია;

ბ) აორტის ხვრელის სტენოზი;

გ) აორტის სარქვლების ნაკლოვანება;

დ) იდიოპათიური სუბაორტული სტენოზი;

ე) აორტის კოარქტაცია;

*ვ) სამკარიანი ხვრელის სტენოზი.

245. I ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა შეიძლება იყოს:

ა) იდიოპათიური;

ბ) თანდაყოლილი;

გ) გიდ-ით გამოწვეული;

დ) რევმატიზმის შედეგი;

ე) წამლისმიერი;

*ვ) ყველა პასუხი სწორია.

246. II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის (2:1 გამტარობით)

მიზეზი შეიძლება იყოს:1) მწვავე რევმატიული კარდიტი; 2) საგულე

გლიკოზიდები; 3). დიფტერია; 4). გიდ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

247. პარკუჭების ფიბრილაცია შეიძლება განვითარდეს ყველა ჩამოთვლილ

შემთხვევაში, გარდა:

ა) ქირურგიული ჩარევით გამოწვეული ჰიპოქსიის შედეგად;

ბ) ელექტრული შოკის შედეგად;

გ) ზოგიერთი მედიკამენტის მიღების ფონზე;

დ) ჰიპოთერმიის დროს;

ე) მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას;

*ვ) სრულიად ჯანმრთელ პირებში.

248. დაბალვოლტაჟიანი ეკგ ახასიათებს ყველა ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) მიქსედემას;

ბ) პერიკარდიუმის ღრუში ექსუდატის ან ტრანსუდატის დაგროვებას;

გ) ფილტვების ემფიზემას;

დ) პარაფარისებრი ჯირკვლების ჰიპოფუნქციას;

*ე) თირეოტოქსიკოზს.

249. გულის გამოკვლევის არაინვაზიურ მეთოდებს მიეკუთვნება ყველა


ა) რენტგენოგრაფია;

ბ) ფონოკარდიოგრაფია;

გ) ექოკარდიოგრაფია;

დ) რადიოიზოტოპური მეთოდები;

*ე) ანგიოგრაფია;

ვ) ბირთვულ-მაგნიტური რეზონანსი.

250. რენტგენოგრაფიულად გულის გამოკვლევა, ჩვეულებრივ, წარმოებს

შემდეგ პოზიციებში:1) პირდაპირ; 2) გვერდით; 3). პირველ (მარჯვენა

წინა) ირიბ;4). მეორე (მარცხენა წინა) ირიბ.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4.

251. აორტის რენტგენოლოგიური გამოკვლევისთვის ყველაზე ინფორმატიულია

შემდეგი პოზიცია:

ა) პირდაპირი;

ბ) პირველი (მარჯვენა წინა) ირიბი;

*გ) მეორე (მარცხენა წინა) ირიბი;

დ) ყველა პოზიცია ერთნაირი ინფორმატიულობით ხასიათდება;

ე) აორტის გამოკვლევა რენტგენოლოგიურად არ ხერხდება.

252. რენტგენოლოგიურად ნეკნების ზედაპირების უზურაცია

დამახასიათებელია:

ა) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტისათვის;

ბ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტისათვის;

გ) ფალოს ტეტრადასთვის;

*დ) აორტის კოარქტაციისთვის;

ე) ღია ბოტალოს სადინრისთვის.


გარდა:კომპიუტერული ტომოგრაფია:

ა) საშუალებას იძლევა თხელი განივი ჭრილების სახით მივიღოთ სხეულის

ამა თუ იმ ნაწილის თანმიმდევრობითი გამოსახულება;

ბ) საშუალებას იძლევა მივიღოთ ინფარქტის და იშემიის ზონების მკაფიო

გამოსახულება;

გ) გამოიყენება გულის ანევრიზმის, გულშიდა თრომბების, აორტის და

პერიკარდიუმის პათოლოგიების სადიაგნოსტიკოდ;

დ) საშუალებას იძლევა შევაფასოთ კორონარული ტრანსპლანტანტების

გამავლობა;

*ე) გამოკვლევის ინვაზიური მეთოდია;

254. საუღლე ვენის პულსის მრუდი საშუალებას იძლევა შევაფასოთ წნევის

ცვლილებები:

*ა) მარჯვენა წინაგულში;

ბ) მარცხენა პარკუჭში;

გ) აორტაში;

დ) მარჯვენა პარკუჭში;

ე) მარცხენა წინაგულში.

255. საძილე არტერიის პულსის მრუდი საშუალებას იძლევა შევაფასოთ

წნევის ცვლილებები:

ა) მარჯვენა წინაგულში;

ბ) მარცხენა პარკუჭში;

*გ) აორტაში;

დ) მარჯვენა პარკუჭში;

ე) მარცხენა წინაგულში.

256. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი - ექოკარდიოგრაფიული გამოკვლევის

ტიპებია:1) M-ექოკარდიოგრაფია; 2) ორგანზომილებიანი

ექოკარდიოგრაფია;3). დოპლეროექოკარდიოგრაფია; 4). კორონაროგრაფია.

*ა) სწორია 1, 2, 3;



257. ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია საშუალებას იძლევა:1) მივიღოთ

გულის გამოსახულება 2 სიბრტყეში;2) რეალურ დროში შევაფასოთ

კარდიალური სტრუქტურების მოძრაობა;3). განვსაზღვროთ სისხლის დინების

სისწრაფე და მისი ტურბულენტობა.




258. სხვა ექოკარდიოგრაფიული მეთოდებისაგან განსხვავებით

დოპლეროექოკარდიოგრაფია საშუალებას იძლევა:1) მივიღოთ გულის

გამოსახულება 2 სიბრტყეში;2) რეალურ დროში შევაფასოთ კარდიული

სტრუქტურების მოძრაობა;3). განვსაზღვროთ სისხლის დინების სისწრაფე და

მისი ტურბულენტობა.






259. ექოკარდიოგრაფიის ინფორმატიულობა ნაკლებია:1) ბავშვებში გულის

თანდაყოლილი პათოლოგიების გამოსავლენად;2) ხანდაზმულ, ფილტვების

ემფიზემით შეპყრობილ ავადმყოფებში;3). სიმსუქნით შეპყრობილ

პაციენტებში.






გარდა:დოპლეროექოკარდიოგრაფიის საშუალებით:

ა) დიასტოლური წნევის ტრანსმიტრალური გრადიენტის სიჩქარის

განსაზღვრა საშუალებას იძლევა საკმაოდ დიდი სიზუსტით დავადგინოთ

მიტრალური სარქვლის სანათურის ფართობი;

ბ) შეიძლება შევაფასოთ მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანებისას მარცხენა

წინაგულის ღრუში სისტოლური ტურბულენტობის გამოხატულება და აქედან

გამომდინარე, რეგურგიტაციის ხარისხი;

გ) დადგენილი - მარცხენა პარკუჭიდან აორტაში გადასვლისას სისხლის

მოძრაობის მაღალი სიჩქარე მიუთითებს აორტის ხვრელის სტენოზის

არსებობაზე;

*დ) დადგენილი - მარცხენა პარკუჭიდან აორტაში გადასვლისას სისხლის

მოძრაობის დაბალი სიჩქარე მიუთითებს აორტული სარქვლის ნაკლოვანებაზე.

261. ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია საშუალებას იძლევა:1)

შევაფასოთ მარცხენა პარკუჭის ფუნქცია გიდ-ით განპირობებული

მიოკარდიუმის ასიმეტრიული შეკუმშვის დროს;2) მოვახდინოთ მარცხენა

პარკუჭის მწვერვალის ყველაზე უფრო სრულყოფილი დათვალიერება;3).

მოვახდინოთ კარდიომიოპათიის დიაგნოსტირება და განვსაზღვროთ მისი

ტიპი;4). მოვახდინოთ გულის თანდაყოლილი მანკების დიაგნოსტირება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

262. ექოკარდიოგრაფია საშუალებას იძლევა გამოვავლინოთ:1) გულის და

პერიკარდიუმის სიმსივნეების უმეტესობა;2) 5-10 მლ ოდენობის

პერიკარდიული სითხე; 3). 15-20 მლ ოდენობის პერიკარდიული სითხე.




263. გულის რადიოიზოტოპური მეთოდებით გამოკვლევის ჩვენებებია ყველა


ა) პარკუჭების სისტოლური და დიასტოლური ფუნქციების გამოკვლევის

აუცილებლობა;

ბ) გულსშიდა შუნტების იდენტიფიკაცია და რაოდენობრივი შეფასება;

გ) მიოკარდიუმის პერფუზიის შეფასება;

*დ) ენდოკარდიუმის პერფუზიის და სარქვლებზე ვეგეტაციების არსებობის

დადგენა;

ე) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დიაგნოსტიკა.


გარდა:რადიოიზოტოპური ვენტრიკულოგრაფია:

ა) გამოიყენება პარკუჭების სისტოლური და დიასტოლური ფუნქციის

შესაფასებლად;

ბ) ტარდება რადიოაქტიური ინდიკატორის ტექნიციუმ-99-ის ინტრავენურად

შეყვანით, რომელიც უკავშირდება ერითროციტებს;

*გ) მიოკარდიუმის ინფარქტის სადიაგნოსტიკოდ ყველაზე ინფორმატიული

მეთოდია;

დ) შეიძლება გამოვიყენოთ ქრონიკული იშემიური დაავადების

გამოსავლენად;

ე) საშუალებას იძლევა მოვახდინოთ მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანების,

პარკუჭთაშუა ძგიდის გაგლეჯის, პოსტინფარქტული ანევრიზმების

დიაგნოსტიკა;

ვ) საშუალებას იძლევა მოვახდინოთ მარცხნიდან - მარჯვნივ და მარჯვნიდან

_ მარცხნივ შუნტების დიაგნოსტიკა და შევაფასოთ გადმოსროლილი სისხლის

რაოდენობა.

265. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ამოირჩიეთ სწორი პასუხი:1)

სცინტიგრაფია თალიუმ-201-ით გამოიყენება მიოკარდიუმის პერფუზიის

შესაფასებლად;2) თალიუმ-201-ის შეყვანიდან მცირე დროში მიოკარდიუმის

იშემიის, ნეკროზის და ფიბროზის უბნები გამოვლინდებიან "ცივი ლაქების"

სახით;3). სცინტიგრაფია თალიუმ-201-ით ხშირად გამოიყენება ფიზიკური

დატვირთვით პროვოცირებული იშემიის გამოსავლენად;4). "ცივი ლაქები"

გამოვლინდებიან იზოტოპის შეყვანიდან ხანგრძლივი პერიოდის გასვლის

შემდეგაც.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია ყველა ჩამოთვლილი.


გარდა:

ა) სცინტიგრაფიის ჩატარება თალიუმ-201-ით ყველაზე უფრო

მიზანშეწონილია იმ ავადმყოფებისთვის, რომლებისთვისაც იშემიის

გამოსავლენად ეკგ გამოკვლევის ჩატარება არასაკმარისად ინფორმატიულია;

ბ) "ცივი ლაქების" რიცხვი კორელირებს შემდგომში განვითარებული

სტენოკარდიული შეტევების რიცხვთან;

*გ) სცინტიგრაფია თალიუმ-201-ით საშუალებას იძლევა მოვახდინოთ ძველი

და ახალი ნეკროზული უბნების დიფერენცირება;

დ) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დიაგნოსტიკისათვის თალიუმ-201-ით

სცინტიგრაფიის სიზუსტე ნაკლებია სისხლის ფერმენტული ანალიზის

სიზუსტეზე.

267. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ბირთვულ-მაგნიტურ რეზონანსის

შესახებ სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ბირთვულ-მაგნიტური რეზონანსის უპირატესობა კომპიუტერულ

ტომოგრაფიასთან გამოიხატება იმაში, რომ ამ მეთოდის გამოყენებისას არ აქვს

ადგილი მაიონებელ გამოსხივებას და არ არსებობს კონტრასტული

ნივთიერების შეყვანის აუცილებლობა;

ბ) ექოკარდიოგრაფიისგან განსხვავებით ბირთვულ-მაგნიტური რეზონანსი

საშუალებას იძლევა მივიღოთ გულის გამოსახულება ნებისმიერ პროექციაში;

გ) ბირთვულ მაგნიტური რეზონანსის ნაკლია, გამოკვლევის დიდი

ხანგრძლივობა, სიძვირე, სხეულის ნებისმიერი მოძრაობის ფიქსირება და

პორტატული აპარატურის არარსებობა;

*დ) ბირთვულ-მაგნიტური რეზონანსის მეთოდით მომუშავე სამედიცინო

პერსონალში დიდია სხივური დაავადების განვითარების რისკი.

268. გულის ღრუების კათეტერიზაციით შეიძლება:1) განვსაზღვროთ

წინაგულების და პარკუჭების სისტოლური და დიასტოლური წნევები;2)

განვსაზღვროთ გულის ერთი ნაწილიდან მეორეში ან სისხლძარღვებში

სისხლის გადასვლისას სარქვლებზე განვითარებული წნევის გრადიენტი;3).

მივიღოთ ინფორმაცია გულის ღრუების ანატომიური მონაცემების შესახებ;4).

მივიღოთ ინფორმაცია კორონარული სისხლძარღვების ანატომიური მონაცემების

შესახებ.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

269. კორონარული ანგიოგრაფიით შეიძლება:1) განვსაზღვროთ გულის

წუთმოცულობის, სისტემური და პულმონური რეზისტენტობის

მნიშვნელობები;2) მივიღოთ ინფორმაცია აორტის ანატომიური

თავისებურებების შესახებ;3). მივიღოთ ინფორმაცია კორონარული

არტერიების ანატომიური თავისებურებების შესახებ;4). შევაფასოთ

კორონარული სისხლის მიმოქცევის მოცულობა.

ა) სწორია 2, 3, 4;


გ) სწორია 1, 3, 4.

270. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან გულის მარჯვენა ნაწილების

კათეტერიზაციის შესახებ სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) მედიცინის თანამედროვე ეტაპზე გულის მარჯვენა ნაწილების

კათეტერიზაცია კარგად დამუშავებული და უსაფრთხო პროცედურაა;

ბ) გამოკვლევა წარმოებს ფლუოროსკოპიური ან კინოანგიოგრაფიული

კონტროლით;

*გ) გამოკვლევა ტარდება ზოგადი ანესთეზიით;

დ) რენტგენოკონტრასტული კათეტერი შეჰყავთ ბარძაყის ვენაში, საიდანაც

თანმიმდევრობით ხვდებიან მარჯვენა წინაგულში, მარჯვენა პარკუჭსა და

ფილტვის არტერიაში;

ე) ზოგჯერ გამოკვლევა ტარდება ფლუოროსკოპიური და

კინოანგიოგრაფიული კონტროლის გარეშე - მხედველობასა და ტაქტილურ

შეგრძნებებზე დაყრდნობით.

271. გულის მარცხენა ნაწილების კათეტერიზაციის მეთოდებია:1)

რეტროგრადული არტერიული მიდგომა; 2) ტრანსსეპტალური მიდგომა; 3).

წინა კანსგავლითი მიდგომა.




*დ) სწორია ყველა ჩამოთვლილი.

272. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან - ტრანსსეპტალური მიდგომის

შესახებ მართებულია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) გამოიყენება აორტის ხვრელის მძიმე სტენოზის არსებობისას;

ბ) გამოიყენება ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს;

გ) გამოიყენება აორტის ხელოვნური სარქვლის არსებობისას;

*დ) გამოიყენება ხელოვნური სამკარიანი სარქვლის არსებობისას;

ე) საშუალებას იძლევა გამოვიკვლიოთ მარცხენა წინაგული და პარკუჭი.

273. მარჯვენა პარკუჭის სელექტიური ვენტრიკულოგრაფია გამოიყენება

შემდეგი დაავადებების სადიაგნოსტიკოდ:1) კონსტრიქციული პერიკარდიტი;

2) ებშტეინის ანომალია;3). სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანება; 4). ფალოს

ტეტრადა; 5). პულმონური თრომბოემბოლია; 6). ფილტვის არტერიის

თანდაყოლილი სტენოზი.





274. ფილტვის არტერიის მთავარი ღეროს რენტგენოკონტრასტული

ანგიოგრაფია გამოიყენება შემდეგი დაავადებების სადიაგნოსტიკოდ:1)

კონსტრიქციული პერიკარდიტი; 2) ებშტეინის ანომალია;3). სამკარიანი

სარქვლის ნაკლოვანება; 4). ფალოს ტეტრადა; 5). პულმონური

თრომბოემბოლია;6). ფილტვის არტერიის თანდაყოლილი სტენოზი.





275. მარცხენა პარკუჭის ვენტრიკულოგრამის ანალიზით შეიძლება

გამოვლინდეს:1) მიოკარდიუმის აკინეზიის, ჰიპოკინეზიის ან დისკინეზიის

უბნები;2) მარცხენა პარკუჭის კედლისმიერი თრომბები;3). მარცხენა

პარკუჭის სისტოლური ან/და დიასტოლური მოცულობების ცვლილებები;4).

აორტის აღმავალი ნაწილის ანევრიზმა.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4.

276. აორტის აღმავალი ნაწილის რენტგენოკონტრასტული ანგიოგრაფიით

შეიძლება განვსაზღვროთ:1) აორტული სარქვლების ნაკლოვანების ხარისხი;2)

აორტის ანევრიზმის ლოკალიზაცია და ზომები;3). მიტრალური სარქვლის

ნაკლოვანების ხარისხი;4). გულის სისტოლური მოცულობა და გადმოსროლის

ფრაქცია.



გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 2, 3.

277. მარცხენა წინაგულის რენტგენოკონტრასტული ანგიოგრაფია გამოიყენება

შემდეგი დაავადებების სადიაგნოსტიკოდ:1) მიტრალური სარქვლის

ნაკლოვანება; 2) მარცხენა წინაგულის თრომბები; 3). მარცხენა წინაგულის

სიმსივნეები;4). სამკარიანი სარქვლის ნაკლოვანება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

278. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან კორონარული ანგიოგრაფიის

შესახებ, სწორია1) კორონარული ანგიოგრაფია გამოიყენება კორონარული

არტერიების ანატომიური და ფუნქციური მახასიათებლების შესაფასებლად;2)

სპეციალური კათეტერის და რენტგენოკონტრასტული ნივთიერების შეყვანა

შეიძლება სხივის არტერიიდან;3). სპეციალური კათეტერის და

რენტგენოკონტრასტული ნივთიერების შეყვანა შეიძლება ბარძაყის

არტერიიდან;4). ერთდროულად სხვადასხვა პროექციებში ტარდება

ფლუროგრაფიული და კინოანგიოგრაფიული კვლევები.





279. კორონარული არტერიოგრაფიის დროს ერგომეტრინის სინჯი საშუალებას

გვაძლევს დავაზუსტოთ:

ა) მოსვენების სტენოკარდიის დიაგნოზი;

ბ) დაძაბვის სტენოკარდიის დიაგნოზი;

გ) "მუნჯი" იშემიის დიაგნოზი;

*დ) პრინცმეტალის (ვარიანტული) სტენოკარდიის დიაგნოზი;

ე) მიოკარდიუმის წინა კედლის ინფარქტის დიაგნოზი;

ვ) მიოკარდიუმის უკანა კედლის ინფარქტის დიაგნოზი.

280. ყველაზე ნაკლები გართულებები ახასიათებს:1) გულის მარჯვენა

ნაწილების კათეტერიზაციას;2) გულის მარცხენა ნაწილების კათეტერიზაციას

- რეტროგრადული არტერიული მიდგომით;3). გულის მარცხენა ნაწილების

კათეტერიზაციას - ტრანსეპტალური მიდგომით;4). კორონარულ

ანგიოგრაფიას.






281. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია:1) გულშიდა ეკგ-ის

ჩასაწერად გამოიყენება სპეციალური კათეტერ-ელექტროდები, რომელთა

მეშვეობით შეიძლება ამორჩევითად დავარეგისტრიროთ მარჯვენა წინაგულის,

პარკუჭის და ჰისის კონის პოტენციალები;2) გულშიდა

ელექტროსტიმულაციით ჩატარებული ელექტროფიზიოლოგიური გამოკვლევები

გამოიყენებიან რეფრაქტერული ტაქიარიტმიების დიაგნოსტიკისა და

მკურნალობისათვის;3). კათეტერული ელექტროდები გამოიყენებიან

ელექტრული იმპულსით ატრიოვენტრიკულური კვანძის და დამატებითი

გამტარი გზების აბლაციისთვის.




282. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია:1) ტრანსვენური გულშიდა

ბიოფსია ტარდება სპეციალური კათეტერებით, რომელთა საშუალებითაც

შეიძლება სუბენდოკარდიული ბიოფსიური მასალის აღება, როგორც მარჯვენა,

ისე მარცხენა პარკუჭიდან;2) გულშიდა ბიოფსია განსაკუთრებით

ინფორმატიულია ინფილტრაციული კარდიომიოპათიების სადიაგნოსტიკოდ;3).

გულშიდა ბიოფსია ინფორმატიულია სხვადასხვა ტიპის ანთებითი პროცესების

დიფერენცირებისათვის.




283. ორგანიზმში შეყვანილი პრეპარატი განიცდის:1) აბსორბციას; 2)

პლაზმასა და ქსოვილებში განაწილებას;3). მეტაბოლიზმს; 4).

ორგანიზმიდან ელიმინაციას.


ბ) არცერთი პასუხი არ არის სწორი.

284. ორგანიზმში პრეპარატის პარენტერალური შეყვანის გზებია:1)

ინტრავენური; 2) ინტრამუსკულური; 3). ტრანსდერმული; 4). კანქვეშა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4.

285. პრეპარატის ენტერალური შეყვანის გზებია:1) პერორალური; 2)

ინჰალაციური; 3). სუბლინგვალური; 4). რექტალური.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 1, 2, 3.

286. ნახევარდაშლის პერიოდი, ეს არის დრო, რომლის განმავლობაშიც:

ა) აბსორბირდება პერორალურად შეყვანილი პრეპარატის დოზის ნახევარი;

*ბ) ნახევრდება ორგანიზმში შეყვანილი პრეპარატის კონცენტრაცია

პლაზმაში;

გ) გამოვლინდება პრეპარატის მაქსიმალური თერაპიული ეფექტის ნახევარი;

დ) ორგანიზმში შეყვანილი პრეპარატის ნახევარი მიუერთდება პლაზმის

ალბუმინს;

ე) დრო, რომლის განმავლობაში პერორალურად მიღებული პრეპარატის

ნახევარი მოხვდება სისტემურ ცირკულაციაში.

287. ამოირჩიეთ სწორი პასუხი:1) პრეპარატის თერაპიული ინდექსი

განისაზღვრება ამ პრეპარატის ტოქსიური დოზის შეფარდებით ეფექტურ

დოზასთან;2) რაც ვიწროა პრეპარატის თერაპიული ინდექსი, მით უფრო

ნაკლებია ტოქსიური ეფექტის გამოვლენის საშიშროება;3). რაც ვიწროა

პრეპარატის თერაპიული ინდექსი, მით მეტია ტოქსიური ეფექტის გამოვლენის

საშიშროება.




288. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) რეცეპტორი

სპეციფიური სუბსტრატის ამომცნობი სტრუქტურაა;2) რეცეპტორები

განლაგებული არიან სამიზნე ორგანოების უჯრედების მემბრანების

ზედაპირზე;3). რეცეპტორებს არ ახასიათებთ სუბსტრატის მიმართ

სპეციფიურობა;4). რეცეპტორების უმეტესობა ლიპიდებია;5). რეცეპტორების

უმეტესობა ცილებია.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 5;

*გ) სწორია 1, 2, 5.

289. ალფა1 - რეცეპტორების სტიმულაციით გამოწვეული ძირითადი

ეფექტებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ვაზოკონსტრიქცია;

*ბ) ნორეპინეფრინის (ნორადრენალინის) გამოყოფის ინჰიბირება;

გ) პერიფერიული რეზისტენტობის გაზრდა;

დ) არტერიული წნევის მომატება;

ე) მიდრიაზი;

ვ) შარდის ბუშტის შიგნითა სპინქტერის დახურვა.

290. ალფა2-რეცეპტორების სტიმულაციით გამოწვეული ძირითადი

ეფექტებია:1) ვაზოკონსტრიქცია; 2) ნორეპინეფრინის (ნორადრენალინის)

გამოყოფის ინჰიბირება;3). ინსულინის გამოყოფის ინჰიბირება; 4).

არტერიული წნევის მომატება.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;


291. ბეტა -1 რეცეპტორების სტიმულაციით გამოწვეული ძირითადი

ეფექტებია:1) ტაქიკარდია; 2) ვაზოდილატაცია; 3). ლიპოლიზის

გაძლიერება; 4). მიოკარდიუმის კუმშვადობის გაზრდა; 5).

ბრონქოდილატაცია.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 4, 5;

დ) სწორია 1, 2, 5.

292. ბეტა - 2 რეცეპტორების სტიმულაციით გამოწვეული ძირითადი

ეფექტებია, ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

*ა) ტაქიკარდია;

ბ) ვაზოდილატაცია;

გ) პერიფერიული რეზისტენტობის შემცირება (მცირედ გამოხატული);

დ) ბრონქოდილატაცია;

ე) კუნთებსა და ღვიძლში გლიკოგენოლიზის გაძლიერება;

ვ) საშვილოსნოს გლუვი კუნთების მოდუნება.

293. ქვემოთ მოყვანილი პრეპარატებიდან ადრენერგული რეცეპტორების

სტიმულატორებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ეპინეფრინი (ადრენალინი);

ბ) ნორეპინეფრინი (ნორადრენალინი);

გ) დობუტამინი;

*დ) მილრინონი;

ე) დოფამინი;

ვ) იზოპროტერენოლი.

294. ქვემოთ მოყვანილი პრეპარატებიდან მხოლოდ ბეტა-რეცეპტორების

სტიმულატორებია:

ა) ეპინეფრინი (ადრენალინი);

ბ) ნორეპინეფრინი (ნორადრენალინი);

გ) დობუტამინი;

დ) მილრინონი;

ე) დოფამინი;

*ვ) იზოპროტერენოლი.

295. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ალფა-ბლოკატორების

უმეტესობა არასელექტიურია - ე.ი. აბლოკირებენ როგორც ალფა-1, ისე

ალფა-2 ადრენორეცეპტორებს;2) ალფაბლოკატორებს აღენიშნებათ, როგორც

ვენო, ასევე არტერიოდილატატორული ეფექტი;3). ალფაბლოკატორები

მხოლოდ არტერიოდილატატორები არიან;4). პრაზოზინი, დოქსაზოზინი და

ტერაზოზინი მიეკუთვნებიან ალფა-ბლოკატორებს.


*ბ) სწორია 1, 2, 4;


296. არასელექტიური ბეტა-ბლოკატორებია:1) პროპრანოლოლი

(ანაპრილინი); 2) ნადოლოლი; 3). პინდოლოლი; 4). აცებუტოლოლი;

5). ათენოლოლი; 6). მეტოპროლოლი; 7). ლაბეტალოლი.

ა) სწორია 1, 5, 6;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 3;


297. კარდიოსელექტიური ბეტა-ბლოკატორებია:1) პროპრანოლოლი; 2)

ნადოლოლი; 3). პინდოლოლი; 4). აცებუტოლოლი; 5). ათენოლოლი;

6). მეტოპროლოლი.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 4, 5, 6;

გ) სწორია 3, 4, 6.

298. კარდიოსელექტიური ბეტა-ბლოკატორები:1) ნებისმიერ დოზებში

აბლოკირებენ მხოლოდ ბეტა1-რეცეპტორებს;2) დიდ დოზებში აბლოკირებენ

ბეტა2-რეცეპტორებსაც;3). გამოიყენებიან სტენოკარდიის და ჰიპერტენზიის

სამკურნალოდ;4). არასელექტიურ ბეტა-ბლოკატორებთან შედარებით

ნაკლებად გამოხატული გვერდითი ეფექტები აღენიშნებათ.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


299. ვაზოდილატატორული ბეტა - ბლოკატორებია:1) პროპრანოლოლი; 2)

ნადოლოლი; 3). აცებუტალოლი;4). ლაბეტალოლი; 5). მეტოპროლოლი;

6). კარვედილოლი.



გ) სწორია 1, 2, 6.

300. რომელ ბეტა-ბლოკატორს ახასიათებს ალფა-რეცეპტორების ბლოკირების

უნარიც:1) პროპრანოლოლი; 2) ნადოლოლი; 3). აცებუტოლოლი; 4).

ლაბეტალოლი; 5). კარვედილოლი.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 5;


301. ბეტა-ბლოკატორები გამოიყენებიან ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

პათოლოგიის თერაპიისათვის, გარდა:


ბ) დაძაბვის სტენოკარდია;

გ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

დ) სუპრავენტრიკულური არიტმიები;

ე) პარკუჭოვანი არიტმიები;

*ვ) პრინცმეტალის სტენოკარდია;

ზ) ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათია;

თ) შაკიკი;

ი) პოსტალკოჰოლური მოხსნის სინდრომი.

302. სტენოკარდიის სამკურნალოდ ბეტა-ბლოკატორების ეფექტურობა

აიხსნება:

ა) კატექოლამინების სინთეზის დაქვეითებით;

ბ) კორონარული არტერიების გაფართოებით;

*გ) მიოკარდიუმის მიერ ჟანგბადის მოხმარების შემცირებით;

დ) პერიფერიული რეზისტენტობის გაზრდით;

ე) კატექოლამინების მიმართ მგრძნობელობის გაზრდით.

303. ბეტა-ბლოკატორის დოზის გადაჭარბებისას შეძლება გამოვიყენოთ:

ა) ატროპინი;

ბ) დობუტამინი;

გ) გლუკაგონი;

დ) იზოპროტერენოლი;

*ე) ყველა ჩამოთვლილი.

304. ბეტა-ბლოკატორების აბსოლუტური უკუჩვენებებია:1) ბრონქული

ასთმა; 2) მაღალი ხარისხის AV - ბლოკადა;3). რეინოს ფენომენის აქტიური

ფორმები;4). ინსულინ - დამოუკიდებელი შაქრიანი დიაბეტი; 5).

ორსულობა.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 4, 5.

305. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან სწორია:1) ყველა ნიტრატი

ორგანიზმში მოხვედრისას გარდაიქმნება აზოტის ჟანგად -NO; 2) NO

მიეკუთვნება მეორად გადამცემ სისტემას;3). NO-ს მოქმედებით ადგილი აქვს

გლუვი კუნთების რელაქსაციას.





306. სტენოკარდიის ხანგრძლივი თერაპიისათვის მიზანშეწონილია:1)

ტრინიტრატების გამოყენება; 2) დინიტრატების გამოყენება; 3).

მონონიტრატების გამოყენება; 4). სამივე ჯგუფის პრეპარატები ერთნაირი

ეფექტურობით ხასიათდებიან.




307. სტენოკარდიის შეტევის კუპირებისთვის გამოიყენება:1)

ნიტროგლიცერინის სუბლინგვალური ან შესასხურებელი ფორმა;2)

ნიტროგლიცერინის ტრანსდერმული ფორმა;3). გახანგრძლივებული

მოქმედების ნიტრატები; 4). იზოსორბიდ დინიტრატი; 5). იზოსორბიდ

მონონიტრატი.


ბ) სწორია 1, 2, 4;


დ) სწორია 1, 3, 5.

308. კალციუმის ანტაგონისტების ძირითადი ეფექტებია:1) მიოკარდიუმის

კუმშვადობის დაქვეითება; 2) მიოკარდიუმის კუმშვადობის გაზრდა;3).

ატრიოვენტრიკულური გამტარობის შეფერხება;4). სისხლძარღოვანი

რეზისტენტობის დაქვეითება.

*ა) სწორია 1. 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



309. დიჰიდროპირიდინის ჯგუფის კალციუმის ანტაგონისტების (ნიფედიპინი

და II რიგის დიჰიდროპირიდინები) ძირითადი თერაპიული ეფექტი:1)

ვენოდილატაციაა; 2) პერიფერიული და კორონარული

არტერიოდილატაციაა;3). სინოაურიკულური და ატრიოვენტრიკულური

გამტარებლობის შეფერხებაა;4). მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითებაა.



გ) სწორია 2, 3, 4.

310. ნიფედიპინი და დიჰიდროპირიდინის ჯგუფის პრეპარატები ნაჩვენებია

ყველა ჩამოთვლილი დაავადების სამკურნალოდ, გარდა:

ა) ჰიპერტონული დაავადება;

ბ) პრინცმეტალის სტენოკარდია;

გ) მოსვენების სტენოკარდია;

დ) დაძაბვის სტენოკარდია;

*ე) სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდია;

ვ) ათეროსკლეროზი.

311. ვერაპამილი და დილთიაზემი ნაჩვენებია შემდეგი დაავადებების

სამკურნალოდ:1) ჰიპერტონული დაავადება; 2) პრინცმეტალის

სტენოკარდია;3). სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიები; 4). პარკუჭოვანი

ტაქიკარდიები;5). ათეროსკლეროზი.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


312. ვერაპამილი და დილთიაზემი უკუნაჩვენებია შემდეგი პათოლოგიების

არსებობისას:1) სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომი; 2) არასტაბილური

სტენოკარდია;3). დიგიტალისური ინტოქსიკაცია; 4). WPW სინდრომი; 5).

მიოკარდიუმის ინფარქტი.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 1, 2, 5.

313. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) I კლასის

ანტიარიტმული პრეპარატები იყოფიან IA, IB, IC კლასებად;2) I კლასის

ანტიარიტმული პრეპარატებია ქინიდინი, პროკაინამიდი, ლიდოკაინი,

პროპაფენონი, სოტალოლი.3). I კლასის პრეპარატები აქვეითებენ მოქმედების

პოტენციალის სწრაფი დეპოლარიზაციის ფაზას - 0 ფაზას;4). I კლასის

პრეპარატები აბლოკირებენ Na+ სწრაფ არხებს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

314. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) I კლასის

ანტიარიტმული პრეპარატებიდან ყველაზე მეტად გამოხატული პროარიტმული

მოქმედება ახასიათებთ IB კლასის აგენტებს;2) IA კლასის პრეპარატების

გვერდითი ეფექტებიდან აღსანიშნავია Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება და

Torsades de pointes განვითარება;3). IC კლასის პრეპარატებისთვის

დამახასიათებელია QRS კომპლექსის გახანგრძლივება და ,,ფართო"

კომპლექსებიანი ტაქიკარდიის განვითარება, რომელიც ხშირად გადადის

პარკუჭების ფიბრილაციაში;4). IA კლასის პრეპარატების პროარიტმული

ეფექტების გამოვლენას ხელს უწყობს ჰიპოკალემია და ბრადიკარდია.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



*ე) სწორია 2, 3, 4.

315. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) III კლასის

ანტიარიტმულ ეფექტებთან ერთად ამიოდარონს (კორდარონს) აღენიშნება, I

კლასის ეფექტებიც;2) ამიოდარონი უნივერსალური ,,ფართო სპექტრის"

ანტიარიტმიული პრეპარატია, რომელსაც III კლასის ანტიარიტმულ

ეფექტებთან ერთად აღენიშნება ნაკლებად გამოხატული II და IV კლასის

ანტიარიტმიული პრეპარატების ეფექტები;3). ამიოდარონი არ გამოიყენება

მოციმციმე არიტმიის და WPW სინდრომის ფონზე განვითარებული არიტმიების

სამკურნალოდ;4). ამიოდარონი წარმატებით გამოიყენება მძიმე,

განსაკუთრებით, პოსტინფარქტული პერიოდის პარკუჭოვანი არიტმიების

სამკურნალოდ.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


*დ) სწორია 1, 2, 4.

316. ამიოდარონის გამოყენებისას წამოჭრილ პრობლემებს მიეკუთვნება:1)

მოქმედების ნელი დასაწყისი, რაც ქმნის მედიკამენტის დიდი დარტყმითი

დოზებით დანიშვნის საჭიროებას;2) მოქმედების ძალიან ხანმოკლე

ხანგრძლივობა, რაც ქმნის მედიკამენტის დიდი დარტყმითი დოზებით

დანიშვნის საჭიროებას;3). სერიოზული გვერდითი ეფექტების,

განსაკუთრებით, პულმონური ინფილტრატების განვითარების საშიშროება;4).

ზოგიერთ პრეპარატთან კომბინირებისას Torsades de pointes განვითარების

რისკი.

*ა) სწორია 1, 3, 4;




317. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) III კლასის

ანტიარიტმულ ეფექტებთან ერთად, სოტალოლს აღენიშნება II კლასის

ანტიარიტმული პრეპარატების ეფექტებიც;2) d - სოტალოლს მხოლოდ III

კლასის თვისებები აქვს;3). სოტალოლი გამოიყენება, როგორც

სუპრავენტრიკულური, ისე WPW სინდრომის ან იშემიის ფონზე აღმოცენებული

და აგრეთვე თერაპიისადმი რეზისტენტული პარკუჭოვანი არიტმიების

სამკურნალოდ;4). სოტალოლის გამოყენებისას გვერდითი ეფექტების

განვითარება, მამაკაცებთან შედარებით, უფრო ხშირია ქალებში.



გ) სწორია 1, 2, 3;


318. ადენოზინი:1) IV B კლასის ანტიარიტმული პრეპარატია, რომელიც

იწვევს K+ არხების გაღებას (ჰიპერპოლარიზაცია);2) ეფექტურია "ვიწრო"

კომპლექსებიანი სუპრავენტრიკულური არიტმიის პაროქსიზმის

მოსახსნელად;3). ეფექტურია "ფართო" კომპლექსებიანი (აბერაციით

მიმდინარე) სუპრავენტრიკულური არიტმიის მოსახსნელად;4). გვეხმარება

პარკუჭოვანი და აბერაციით მიმდინარე სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიების

ერთმანეთისგან დიფერენცირებაში;


ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 3.

319. ადენოზინის საწინააღმდეგო მოქმედება აღენიშნება:

ა) ბეტა-ბლოკატორებს;

ბ) კალიუმის პრეპარატებს;

გ) აგე ინჰიბიტორებს;

*დ) თეოფილინს;

ე) კალციუმის ანტაგონისტებს.

320. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) "მარყუჟის"

შარდმდენების მოქმედების ადგილი ჰენლეს მარყუჟის აღმავალი მუხლია;2)

"მარყუჟის" შარდმდენების მოქმედებით ქვეითდება ნატრიუმის, კალიუმის და

ქლორის იონების გამოყოფა;3). "მარყუჟის" შარდმდენები აძლიერებენ

კალციუმის იონების გამოყოფას;4). "მარყუჟის" შარდმდენები არაეფექტურნი

არიან გლომერულურ ფილტრაციის სიჩქარის დაქვეითების შემთხვევაში.




დ) სწორია 2, 3, 4.

321. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) თიაზიდური

შარდმდენების მოქმედების ადგილი თირკმლის დისტალური მილაკია;2)

თიაზიდური შარდმდენები იწვევენ ნატრიუმის და ქლორის იონების

რეაბსორბციის დაქვეითებას;3). თიაზიდურ შარდმდენებს ვენოდილატაციური

მოქმედება ახასიათებთ;4). თიაზიდური შარდმდენები ნაკლებ ეფექტურნი

არიან გლომერულური ფილტრაციის დაბალი სიჩქარის შემთხვევაში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

322. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) მეტოლაზონი და

ინდაპამიდი თიაზიდური დიურეზული საშუალებებს მსგავსია;2) მეტოლაზონი

არაეფექტურია რენალური ფუნქციის დაქვეითების პირობებში;3). ინდაპამიდი

იწვევს შაქრიანი დიაბეტის ფონზე განვითარებული მიკროალბუმინურიის

ხარისხის შემცირებას;4). ინდაპამიდი ანტიჰიპერტენზიულია სუბდიურეზულ

დოზებშიც.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4;


323. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ამილორიდი,

ტრიამტერენი და სპირინოლაქტონი (ვეროშპირონი) კალიუმის დამზოგველი

შარდმდენები არიან;2) კალიუმის დამზოგველი შარდმდენები მოქმედებენ

თირკმლის შემკრები მილაკების დონეზე;3). ამილორიდი და ტრიამტერენი

აინჰიბირებენ ნატრიუმისა და წყალბადის იონების გაცვლის პროცესს;4).

სპირინოლაქტონი აინჰიბირებს ნატრიუმის და კალიუმის იონების გაცვლის

პროცესს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

324. ანგიოტენზინის გარდამქმნელი ენზიმის მაინჰიბირებელი პრეპარატების

(აგე ინჰიბიტორები) ვაზოდილატატორული ეფექტი განისაზღვრება:1)

ანგიოტენზინ II-ის პროდუქციის შემცირებით; 2) ანგიოტენზინ I-ის

პროდუქციის შემცირებით;3). ბრადიკინინის რაოდენობის შემცირებით; 4).

ბრადიკინინის რაოდენობის გაზრდით.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



325. ანგიოტენზინ II იწვევს:1) ვაზოკონსტრიქციას; 2) სიმპათიკური

ნერვული სისტემის გააქტივებას;3). ალდოსტერონის გამოთავისუფლების

სტიმულაციას;4). სისხლძარღვების გლუვი კუნთების და მიოკარდიუმის

ჰიპერტროფიას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწპორია 1, 2, 4.

326. აგე ინჰიბიტორები გამოიყენებიან ყველა ჩამოთვლილი პათოლოგიის

თერაპიისთვის, გარდა:

ა) გულის შეგუბებითი უკმარისობა;

ბ) არტერიული ჰიპერტენზია;

გ) მარცხენა პარკუჭის უსიმპტომო დისფუნქცია;

დ) მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადია;

ე) პოსტინფარქტული პერიოდი;

*ვ) თირკმლის არტერიის ბილატერალური სტენოზი;

ზ) დიაბეტური ნეფროპათია.

327. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) აგე

ინჰიბიტორებისათვის დამახასიათებელია ე.წ. "პირველი დოზის ეფექტი~ ---

- პრეპარატის პირველად მიღებისას სინკოპეს და მწვავე რენალური შეშუპების

განვითარება;2) აგე ინჰიბიტორების პირველი დოზის მიღება უნდა მოხდეს

ექიმის მეთვალყურეობის ქვეშ;3). ტესტირებისთვის იყენებენ 6,25 მგ

კაპტოპრილს (როგორც ყველაზე ხანმოკლე მოქმედების აგე ინჰიბიტორს);4).

ტესტირებისთვის შეიძლება 1,25 მგ რამიპრილის გამოყენება.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;


328. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ხველა აგე

ინჰიბიტორების ერთ-ერთი გვერდითი ეფექტია;2) ბრონქოკონსტრიქცია აგე

ინჰიბიტორების ერთ-ერთი გვერდითი ეფექტია;3). კაპტოპრილის და

სპირინოლაქტონის (ვეროშპირონის) კომბინირებისას იზრდება ჰიპერკალემიის

განვითარების რისკი;4). არასტერეოიდული ანტიანთებითი პრეპარატები

ამცირებენ აგე ინჰიბიტორების ეფექტებს.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

329. აგე ინჰიბიტორები სიფრთხილით ინიშნებიან ხანდაზმულ ასაკში,

რადგან მათ შეუძლიათ გამოიწვიონ:

ა) კანზე გამონაყარი;

ბ) ცხელება;

გ) ღვიძლის დაზიანება;

*დ) თირკმლის უკმარისობა;

ე) ძვლის ტვინის დეპრესია.

330. აგე ინჰიბიტორები ყველაზე ხშირად იწვევენ შემდეგ გვერდით

ეფექტებს:

ა) ჰეპატიტი;

*ბ) პროტეინურია;

გ) ჰიპოკალემია;

დ) აგრანულოციტოზი;

ე) ჰირსუტიზმი.

331. დიგოქსინი ნაჩვენებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიების

თერაპიისთვის, გარდა:

ა) გულის უკმარისობის და მოციმციმე არიტმიის შერწყმა;

ბ) ბავშვებში განვითარებული გულის უკმარისობა;

გ) სინუსური რიტმით მიმდინარე გულის უკმარისობა;

*დ) WPW სინდრომის ფონზე განვითარებული გულის უკმარისობა;

ე) მოციმციმე არიტმიის დროს პარკუჭოვანი რიტმის კონტროლირება;

332. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) სხვა ინოტროპული

პრეპარატებისგან განსხვავებით, საგულე გლიკოზიდებს ერთდროულად

აღენიშნებათ უარყოფითი ინო- და ქრონოტროპული ეფექტები;2) საგულე

გლიკოზიდები დიდი აქტივობით გამოირჩევიან, მაგრამ ასევე დიდია

მრავალრიცხოვანი გვერდითი ეფექტების განვითარების რისკი;3). საგულე

გლიკოზიდების მთავარი პრობლემა დაბალი თერაპიული ინდექსია;4).

საგულე გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციის თავიდან ასაცილებლად საჭიროა მათი

თერაპიული დოზა დაბალი იყოს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

333. საგულე გლოკიზიდები აბსოლუტურად უკუნაჩვენებია შემდეგ

შემთხვევებში:1) ბავშვებში განვითარებული გულის უკმარისობა;2)

ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათია;3). WPW სინდრომი; 4).



ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

334. რა ცვლილება შეიძლება გამოვლინდეს იმ პაციენტის ეკგ-ზე, რომელიც

ღებულობს დიგიტალისის თერაპიულ დოზას:

ა) Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება

*ბ) P-Q(R) ინტერვალის გახანგრძლივება;

გ) T კბილის ამპლიტუდის გაზრდა;

დ) QRS კომპლექსის გახანგრძლივება;

ე) ST სეგმენტის ელევაცია.

335. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ნატრიუმის

ნიტროპრუსიდი, ჰიდრალიზინი და მინოქსიდილი პირდაპირი

ვაზოდილატატორები არიან;2) პირდაპირი ვაზოდილატატორები თანაბარი

ხარისხით იწვევენ როგორც არტერიების, ისე ვენების დილატაციას;3).

პირდაპირი ვაზოდილატატორები ხასიათდებიან ჰიპოტენზიური ეფექტით;4).

პირდაპირი ვაზოდილატატორები "პირველი რიგის~ ანტიჰიპერტენზიული

საშუალებები არიან.





336. ვარფარინი პერორალური ანტიკოაგულანტია, რომელიც გამოიყენება

მრავალი კარდიოლოგიური პათოლოგიის სამკურნალოდ. ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პრეპარატი ზრდის ვარფარინის ანტიკოაგულანტურ ეფექტს,

გარდა:

ა) ციმეტიდინი;

*ბ) რიფამპიცინი;

გ) ქინიდინი;

დ) ალფა-მეთილდოფა.

337. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ჰეპარინი, ვარფარინი

და დიკუმაროლი ანტიკოაგულანტები არიან;2) ჰეპარინი, ვარფარინი და

დიკუმაროლი K ვიტამინის ანტაგონისტები არიან;3). ჰეპარინის ძირითადი

ეფექტი ანტითრომბინ III-თან ურთიერთმოქმედებაა;4). ჰეპარინის და

ანტითრომბინ III-ის კომპლექსი სწრაფად ებმის და აინჰიბირებს თრომბინს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4.

338. ჰეპარინის თერაპიული ჩვენებებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) მწვავე მიოკარდიუმის ინფარქტი;

ბ) არასტაბილური სტენოკარდია;

გ) ფილტვების ემბოლია;

დ) ღრმა ვენების თრომბოზი;

*ე) სტრეპტოკინაზური თრომბოლიზური თერაპია.

339. ჰეპარინის გვერდითი ეფექტებია, ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სისხლდენა;

ბ) ანაფილაქსიური შოკი;

*გ) ჰიპოტენზია;

დ) შექცევადი თრომბოციტოპენია;

ე) თრომბოციტული თრომბოზი;

ვ) ჭინჭრის ციება.

340. ჰეპარინით მკურნალობის ფონზე მასიური სისხლდენის განვითარებისას

საჭიროა:1) პრეპარატის შეყვანის შეწყვეტა; 2) პროტამინ სულფატის ნელი

ინფუზია;3). K ვიტამინის შეყვანა.




341. დაბალი მოლეკულური წონის (დმწ) ჰეპარინების ჰეპარინისაგან

განმასხვავებელი ნიშნებია:1) დმწ ჰეპარინების მოლეკულური წონა ჰეპარინის

მოლეკულური წონის 1/3- ია;2) დმწ ჰეპარინები შეიყვანება მხოლოდ

კანქვეშ;3). დმწ ჰეპარინებს უფრო ხანგრძლივი ნახევარდაშლის პერიოდი და

უკეთესი ბიომისაწვდომობა ახასიათებთ;4). დმწ ჰეპარინებს თითქმის არ

აღენიშნებათ გვერდითი ეფექტების განვითარება.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



ე) სწორია 1, 2, 4.

342. ვარფარინი და დიკუმაროლი:1) პერორალური ანტიკოაგულანტები

არიან;2) K ვიტამინის და მის კოფაქტორულ ფუნქციაზე დამოკიდებული

შემდედებელი ფაქტორების ინჰიბიტორები არიან;3). ურთიერთქმედებენ

მრავალ კარდიოლოგიურ თუ არაკარდიოლოგიურ პრეპარატთან;4). ინიშნებიან

ჰეპარინის მოხსნიდან 4 - 5 დღის შემდეგ.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

343. ვარფარინით განპირობებული სისხლდენა:1) არ განვითარდებოდა

პროთრომბინის დონის მკაცრი კონტროლის ფონზე;2) შეიძლება განვითარდეს

პროთრომბინის დონის მკაცრი კონტროლის მიუხედავად;3). საჭიროებს

პრეპარატის დაუყოვნებლივ მოხსნას;4). საჭიროებს K ვიტამინის

პერორალურად ან ინტრავენურ შეყვანას.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


344. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ფიბრინოლიზური

პრეპარატებია - სტრეპტოკინაზა, ალტეპლაზა, ანიზტრეპლაზა,

უროკინაზა;2) თრომბოზის თავიდან ასაცილებლად ყველა ფიბროლიზური

პრეპარატი საჭიროებს ჰეპარინთან კომბინირებას;3). თრომბოლიზური

პრეპარატები, ჩვეულებრივ , ინტრავენურად შეიყვანებიან;4). შესაძლებელია

თრომბოლიზური პრეპარატების ინტრაკორონალურად შეყვანა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


*დ) სწორია 1, 3, 4.

345. თრომბოლიზური თერაპიის ჩვენებაა ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) მწვავე მიოკარდიუმის ინფარქტი;

*ბ) არასტაბილური სტენოკარდია;

გ) ფილტვების ემბოლია;

დ) ღრმა ვენების თრომბოზი;

ე) პერიფერიული არტერიული თრომბოზი;

ვ) პერიფერიული არტერიული ემბოლია.

346. სტრეპტოკინაზა:1) C ჯგუფის ჰემოლიზური სტრეპტოკოკის ბულიონის

კულტურიდან გამოყოფილი უჯრედგარეთა ცილაა;2) ხშირად იწვევს

ალერგიული რეაქციების განვითარებას;3). უკუნაჩვენებია ანამნეზში

(უკანასკნელი 12 თვის განმავლობაში) სტრეპტოკოკული ინფექციების

არსებობისას;4). უკუნაჩვენებია (უკანასკნელი 12 თვის განმავლობაში)

ჩატარებული სტრეპტოკინაზური თერაპიის შემდგომ.




დ) სწორია 1, 3, 4.

347. ანტიჰიპერლიპიდემიური პრეპარატები იწვევენ:1) ქსოვილებში

ლიპოპროტეინების პროდუქციის შემცირებას;2) ლიპოპროტეინების

კატაბოლიზმის გაზრდას;3). ორგანიზმიდან ქოლესტეროლის გამოტანის

დაჩქარებას;4). დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების (დსლ) რაოდენობის

შემცირებას;5). მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების (მსლ) რაოდენობის

გაზრდას.




დ) სწორია 3, 4, 5.

348. ნიკოტინის მჟავა (ნიაცინი):1) ცხიმში ხსნადი ვიტამინია; 2)

ლიპოლიზის მაინჰიბირებელია; 3). იწვევს დაბალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების კონცენტრაციის შემცირებას; 4). იწვევს მაღალი

სიმკვრივის ლიპოპროტეინების კონცენტრაციის გაზრდას.




დ) სწორია 2, 3, 4.

349. ატორვასტატინი, როზუვასტატინი, პრავასტატინი, სიმვასტატინი,

ფლუვასტატინი: 1) არიან სტატინები; 2) იწვევენ ქოლესტეროლის სინთეზის

ინჰიბირებას;3). ამცირებენ დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონეს;

4). ზრდიან მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონეს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

350. ფენოფიბრატი, ბეზაფიბრატი - ფიბრატები:1) იწვევენ

ტრიგლიცერიდების დაშლას; 2) იწვევენ მაღალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების რაოდენიბის გაზრდას;3). იწვევენ დაბალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების რაოდენობის შემცირებას; 4). იწვევენ საერთო

ქოლეტერინის რაოდენობის შემცირებას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

351. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1)

ანტიჰიპერლიპიდემიური თერაპიის დაწყება მიზანშეწონილია სტატინებით;2)

ჰიპერტრიგლიცერინემიის დროს რეკომენდებულია სტატინების ფიბრატებთან ან

ნიკოტინის მჟავასთან კომბინირება;3). სტატინები უკუნაჩვენებია

შვილოსნობის ასაკის და ორსული ქალებისათვის; 4). გემფიბროზოლის

დანიშვნა სტატინების და ფიბრატების კომბინაციასთან არ არის

რეკომენდირებული.



გ) სწორია 1, 2, 3;


352. არტერიის კედლის შიგნითა გარსი:1) წარმოდგენილია ენდოთელური

უჯრედების მრავალშრიანი ფენით;2) წარმოდგენილია ერთ რიგად

დალაგებული ენდოთელური უჯრედების უწყვეტი ფენით, რომელსაც გარედან

აკრავს შიგნითა ელასტიური მემბრანა;3). ნორმალურ პირობებში წარმოადგენს

ბარიერს, რომელიც ეწინააღმდეგება სისხლში მოცირკულირე ზოგიერთი

ნივთიერების არტერიის კედელში შეღწევას;4). ჩვეულებრივ, მცირე

რაოდენობით შეიცავს გლუვკუნთოვან უჯრედებს.


ბ) სწორია 1, 3, 4;


*დ) სწორია 2, 3, 4.

353. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ინტაქტური

ენდოთელური უჯრედები თავიანთ მემბრანაში შერჩევითად ატარებენ სისხლში

მოცირკულირე ნივთიერებებს;2) სისხლში მოცირკულირე ნივთიერებები

ენდოთელური უჯრედების ციტოპლაზმაში აღწევენ ე.წ. პასიური

ტრანსპორტის საშუალებით;3). ინტაქტური ენდოთელური უჯრედები

გამოყოფენ პროსტაციკლინს, რომელიც აინჰიბირებს თრომბოციტების

აქტივაციას;4). ინტაქტური ენდოთელური უჯრედები გამოყოფენ

თრომბოქსანებს, რომლებიც ასტიმულირებენ თრომბოციტების აქტივაციას.



გ) სწორია 1, 2, 3;


ე) სწორია 1, 2, 4.

354. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) არტერიების შუა

გარსი შეიცავს რამოდენიმე ტიპის ერთ ან მრავალ რიგად დალაგებულ

კუნთოვან უჯრედებს;2) არტერიების შუა გარსი შეიცავს ერთი ტიპის ერთ ან

მრავალრიგად დალაგებულ კუნთოვან უჯრედებს;3). არტერიის კედლების

გლუვკუნთოვანი უჯრედები ენერგიის წყაროდ იყენებენ, უპირატესად,

ენდოთელური უჯრედების მიერ სინთეზირებულ ლიპიდებს;4). არტერიის

კედლების გლუვკუნთოვანი უჯრედები ენერგიის წყაროდ იყენებენ,

უპირატესად ლიპოპროტეინების მიერ ტრანსპორტირებულ ლიპიდებს.





355. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) დაბალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების - რეცეპტორების (დსლ-რეცეპტორები) რიცხვი იზრდება

პლაზმაში ლიპოპროტეინების დონის გაზრდისას (ზერეგულაცია);2) დსლ-

რეცეპტორების რიცხვი მცირდება პლაზმაში ლიპოპროტეინების დონის

გაზრდისას (ქვერეგულაცია);3). დსლ-რეცეპტორების რიცხვი იზრდება

უჯრედის შიგნით ქოლესტეროლის დონის დაქვეითებისას

(ზერეგულაცია);4). დსლ-რეცეპტორების რიცხვი მცირდება უჯრედის შიგნით

ქოლესტეროლის დონის დაქვეითებისას (ქვერეგულაცია).





356. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ქსოვილოვან

მაკროფაგთან ქიმიურად მოდიფიცირებული დაბალი სიმკვრივის

ლიპოპროტეინების (დსლ) მიერთება იწვევს მის ზედაპირზე არსებული

დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების-რეცეპტორების (დსლ-რეცეპტორები)

რაოდენობის შემცირებას ("ქვერეგულაცია").2) ქსოვილოვანი მაკროფაგები

ქიმიურად მოდიფიცირებული დსლ-ის მიერთების შემდეგ გარდაიქმნებიან

ე.წ. "ღრუბლოვან" უჯრედებად;3). "ღრუბლოვანი" უჯრედები გროვდებიან

არტერიის კედლის შიგნითა გარსში და იწვევენ გლუვკუნთოვანი უჯრედების

პროლიფერაციას;4). "ღრუბლოვანი" უჯრედების მიერ გამონთავისუფლებული

"ზრდის ფაქტორები" იწვევენ გლუვკუნთოვანი უჯრედების პროლიფერაციას

და მონაწილეობენ ათეროსკლეროზული ფოლაქის ჩამოყალიბებაში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 3, 4;

*ე) სწორია 2, 3, 4.

357. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან ათეროსკლეროზის განვითარების

ე.წ. "დაზიანებაზე რეაქციის" თეორიის მიხედვით სწორია:1) არტერიების

შიგნითა გარსზე სხვადასხვა ფაქტორების განმეორებითმა და ხანგრძლივმა

ზემოქმედებამ შეიძლება გამოიწვიოს ენდოთელიუმის მთლიანობის

დარღვევა;2) ენდოთელიუმის დაზიანება შეიძლება გამოიწვიოს ხანგრძლივმა

ჰიპერლიპიდემიამ, ხანგრძლივმა ჰიპერტენზიამ და სხვა სტრესულმა

ფაქტორებმა;3). განმეორებითი ან ხანგრძლივი ტრავმის შედეგად შეიძლება

განვითარდეს დუნედ პროგრესირებადი პროცესი, რომელიც გამოიხატება

არტერიის კედლებში გლუვკუნთოვანი უჯრედების, მაკროფაგების,

შემაერთებელი ქსოვილის და ლიპიდების თანდათან ჩალაგებით;4).

ტრავმული ფაქტორის ერთჯერადი ან განმეორებითი ზემოქმედების შედეგად

განვითარებულმა პროლიფერაციულმა ცვლილებებმა შეიძლება უკუგანვითარება

განიცადონ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 4.

358. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ათეროსკლეროზი

იწვევს არტერიების დაზიანებას და ლიპიდების ფოლაქების წარმოშობას;2)

ათეროსკლეროზი იწვევს სისხლძარღვის კედლის დიფუზურ გასქელებას;3).

ათეროსკლეროზული პროცესი მოიცავს - ცხიმოვანი ზოლების, ფიბროზული

ფოლაქის და დაზიანების სტადიებს;4). ათეროსკლეროზი ფიზიოლოგიური

პროცესია, რომელიც ჩვეულებრივ, ვითარდება დაბერებასთან ერთად.





359. ცხიმოვანი ზოლები:1) ათეროსკლეროზის ყველაზე ადრეული

გამოვლინებებია;2) წარმოიქმნებიან არტერიის კედლის შიგნითა გარსში

მაკროფაგებისა და გლუვკუნთოვანი უჯრედების კერობრივი ჩალაგებით;3).

არ იწვევენ სისხლძარღვის ობსტრუქციას და დაავადების რაიმე სიმპტომის

გამოვლენას;4). უვითარდებათ მხოლოდ 30 წელს გადაცილებულ მწეველებს.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



360. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ცხიმოვანი ზოლების

და ფიბროზული ფოლაქების ლოკალიზაცია და გავრცელება ერთმანეთს

ემთხვევა;2) კორონარულ არტერიებში ცხიმოვანი ზოლების აღმოჩენა

შემდგომში გულის იშემიური დაავადების განვითარების მაუწყებელია;3). 15

წლის ასაკში აორტაში ცხიმოვანი ზოლების აღმოჩენა შემდგომში აორტის

ათეროსკლეროზის განვითარების მაუწყებელია. 4) ცხიმოვანი ზოლები იწვევენ

არტერიების სანათურის ობსტრუქციას.





361. ფიბროზული ფოლაქები:1) არტერიების შიგნითა გარსის კერობრივი

გასქელებებია, რომლებიც სცილდებიან სისხლძარღვის ზედაპირს;2)

პროგრესირებადი ათეროსკლეროზის ყველაზე უფრო დამახასიათებელი

ნიშანია;3). უფრო ადრე უვითარდებათ ქალებს;4). ყველაზე ადრე

ვითარდებიან მუცლის აორტაში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


362. გართულებული დაზიანება:1) ხასიათდება ფიბროზული ფოლაქის

კალციფიკაციით;2) ხასიათდება ფიბროზული ფოლაქის სხვადასხვა ხარისხის

ნეკროზით, თრომბოზითა და დაწყლულებით;3). იწვევს სისხლძარღვის

სტენოზირებას; 4). იწვევს შესაბამისი ორგანოს ფუნქციის დარღვევას.



გ) სწორია 1, 2, 3.


363. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ათეროსკლეროზული

ფოლაქის ზრდა ხდება არტერიის კედელში, რასაც ახლავ არტერიის

კომპენსატორული გაფართოება;2) ჩვეულებრივ, ყველაზე ადრე აორტის

ათეროსკლეროზი ვითარდება;3). აორტიდან კორონარული არტერიების

გამოსავლის ათეროსკლეროზი თვით კორონარული არტერიების

ათეროსკლეროზთან შედარებით მსუბუქად მიმდინარეობს;4). ზედა

კიდურების არტერიების ათეროსკლეროზი ქვემო კიდურების სისხლძარღვების

ათეროსკლეროზთან შედარებით უფრო ხშირად ვითარდება.




დ) სწორია 1, 2, 4.

364. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ქვემო კიდურების

არტერიების ათეროსკლეროზული დაზიანების სიხშირე პერიფერიისკენ

იზრდება;2) ქვემო კიდურების არტერიების ათეროსკლეროზული დაზიანების

სიხშირე პერიფერიისკენ მცირდება;3). წვივის დიდი არტერიები (წინა და

უკანა) ხშირად ერთდროულად ზიანდებიან;4). ქვემო კიდურების

არტერიებიდან, ყველაზე ხშირად წვივის მცირე არტერია ზიანდება.

*ა) სწორია 1, 3, 4;




365. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) კორონარული

არტერიების ეპიკარდიული ნაწილები ინტრამურულ ნაწილებთან შედარებით

უფრო ხშირად ზიანდებიან;2) კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზული

დაზიანება დიფუზური ხასიათისაა;3). ფიბროზული ფოლაქების განვითარება

არასოდეს აღინიშნება კორონარული შუნტირებისთვის გამოყენებულ ვენურ

ტრანსპლანტატში;4). ფიბროზული ფოლაქები შეიძლება განვითარდნენ

კორონარული შუნტირებისთვის გამოყენებულ ვენურ ტრანსპლანტატში.



გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 2, 3.

366. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) რენტგენოლოგიურად

დადასტურებული არტერიების კალციფიკაცია ყოველთვის მიუთითებს ამ

არტერიების ათეროსკლეროზულ დაზიანებაზე;2) კორონარული არტერიების

კალციფიკაცია კორონარული ათეროსკლეროზის ნიშანია; 3). ბადურას

არტერიოლების კალციფიკაცია ამ არტერიების ათეროსკლეროზული დაზიანების

მიმანიშნებულია.



გ) სწორია 3;



367. ათეროსკლეროზის ყველაზე ხშირი კლინიკური გამოვლინებაა:

*ა) გულის იშემიური დაავადება;

ბ) ინსულტი;

გ) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა;

დ) პერიფერიული ვასკულური პათოლოგია;

ე) თირკმლის არტერიების სტენოზი.

368. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგია წარმოადგენს

ათეროსკლეროზის გართულებას, გარდა:

*ა) აღმავალი აორტის ანევრიზმა;

ბ) თავის ტვინის ინფარქტი;

გ) წვრილი ნაწლავის განგრენა;

დ) მიოკარდიუმის ინფარქტი.

369. ათეროსკლეროზის რისკ-ფაქტორებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ასაკი (65 წელი და უფრო ხანდაზმული);

*ბ) სქესი (მდედრობითი);

გ) გენეტიკური ფაქტორი;

დ) თამბაქოს მოწევა;

ე) არტერიული ჰიპერტენზია;

ვ) სიმსუქნე;

ზ) ჰიპერლიპიდემია;

თ) ალკოჰოლის დიდი რაოდენობით მიღება;

ი) დაბალი ფიზიკური აქტივობა;

კ) ემოციური სტრესი და/ან პიროვნული თავისებურებანი.

370. ათეროსკლეროზის სიხშირე კორელაციაშია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ

ფაქტორთან, გარდა:

ა) ჰიპერტენზია;

ბ) შაქრიანი დიაბეტი;

გ) სიმსუქნე;

*დ) სისხლში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდა;

ე) პერორალური კონტრაცეპტივების მიღება.

371. ათეროსკლეროზის შექცევად რისკ ფაქტორებს მიეკუთვნება ყველა


ა) თამბაქოს მოწევა;

ბ) არტერიული ჰიპერტენზია;

გ) სიმსუქნე;

დ) დაბალი ფიზიკური აქტივობა;

ე) მეორადი ჰიპერლიპიდემია;

*ვ) ალკოჰოლის მცირე რაოდენობით მიღება.

372. ათეროსკლეროზის შეუქცევად რისკ-ფაქტორებს მიეკუთვნება ყველა


ა) ასაკი;

ბ) სქესი;

გ) გენეტიკური ფაქტორი;

დ) პიროვნული თავისებურებანი;

*ე) ჰიპერგლიკემია.

373. ყველაზე "ათეროგენული" ლიპოპროტეინებია:

ა) ქილომიკრონები;

ბ) ძალიან დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინები;

*გ) დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინები;

დ) მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინები;

ე) შუალედური სიმკვრივის ლიპოპროტეინები.

374. "ანტიათეროგენული" მოქმედება ახასიათებთ:

ა) ქილომიკრონებს;

ბ) ძალიან დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინებს;

გ) დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინებს;

*დ) მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინებს;

ე) შუალედური სიმკვრივის ლიპოპროტეინებს.

375. მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების რაოდენობა:1) მამაკაცებთან

შედარებით მეტია ქალებში;2) არამწეველებთან შედარებით ნაკლებია

მწეველებში;3). მცირდება რეგულარული ფიზიკური ვარჯიშისას; 4).

იზრდება ალკოჰოლის ზომიერი რაოდენობით მიღებისას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

376. პირველადი ჰიპერლიპიდემია ვითარდება:1) გენეტიკური ფაქტორების

ზემოქმედებით; 2) მხოლოდ გარემო ფაქტორების ზემოქმედებით;3).

ერთდროულად გენეტიკური და გარემო ფაქტორების ზემოქმედებით;4).

გენერალიზებული მეტაბოლური დარღვევების ფონზე.





377. ჰიპერლიპიდემია შეიძლება მიმდინარეობდეს:1) ქოლესტეროლის

რაოდენობის მომატებით;2) ტრიგლიცირიდების რაოდენობის მომატებით;3).

ერთდროულად ქოლესტეროლის და ტრიგლიცირიდების რაოდენობის

მომატებით;4). ქოლესტეროლის რაოდენობის მომატებით და

ტრიგლიცირიდების რაოდენობის მკვეთრად შემცირებით.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

378. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან ჰიპერლიპიდემიის განვითარებას

ხელს უწყობენ:1) ბეტა-ბლოკატორები; 2) ალფა-ბლოკატორები; 3).

დიურეტიკები;4). კალციუმის ანტაგონისტები; 5). აგე ინჰიბიტორები.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 5.

379. დიურეტიკები იწვევენ:1) საერთო ქოლესტეროლის დონის გაზრდას;2)

დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდას;3). მაღალი

სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის დაქვეითებას;4). ტრიგლიცირიდების

დონის გაზრდას


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


ე) სწორია 3, 4.

380. ჰიპერლიპიდემიის არამედიკამენტური მკურნალობა გულისხმობს, ყველა

ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) დიეტოთერაპია;

ბ) წონაში დაკლება;

გ) ფიზიკური ვარჯიში;

დ) სიგარეტის მოწევის შეწყვეტა;

ე) მეორადი ჰიპერლიპიდემიის გამომწვევი პათოლოგიების მკურნალობა;

ვ) მეორადი ჰიპერლიპიდემიის გამომწვევი პრეპარატის მოხსნა;

*ზ) სტატინების მიღება.

381. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი დიეტური ფაქტორის შემცირებაა ყველაზე

მნიშვნელოვანი სისხლში საერთო ქოლესტეროლის დონის დასაქვეითებლად:

ა) დიეტური ქოლესტეროლის;

ბ) საერთო კალორიების;

*გ) ნაჯერი ცხიმოვანი მჟავების;

დ) დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების შემადგენლობაში შემავალი

ქოლესტეროლის;

ე) პოლიუჯერი ცხიმოვანი მჟავების.

382. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორი წარმოადგენს

ანტიჰიპერლიპიდემიური თერაპიის მნიშვნელოვან დამხმარე საშუალებას:1)

სხეულის წონის დაკლება; 2) ფიზიკური ვარჯიში;3). ნაჯერი ცხიმოვანი

მჟავებით ღარიბი დიეტა;4). ხსნადი ბოჭკოვანი საკვებით მდიდარი დიეტა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


383. დიეტოთერაპია გულისხმობს:1) უჯერი ცხიმოვანი მჟავების შემცირებას;

2) ნაჯერი ცხიმოვანი მჟავების შემცირებას;3). დიდი რაოდენობით ხილის,

ბოსტნეულის და მარცვლეულის მიღებას;4). მცენარეული და თევზეული

ცხიმების რაოდენობის გაზრდას.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

*გ) სწორია 2, 3, 4;


384. ანტიჰიპერლიპიდემიური პრეპარატის დანიშვნა ნაჩვენებია:1)

დიეტოთერაპიასთან ერთად, უმნიშვნელო ჰიპერტრიგლიცერიდემიის

შემთხვევაშიც;2) დიეტოთერაპიასთან ერთად, უმნიშვნელო

ჰიპერქოლესტეროლემიის შემთხვევაშიც;3). დიეტოთერაპიასთან ერთად,

შერეული ტიპის ჰიპერლიპიდემიის შემთხვევაშიც;4). მხოლოდ დიდი რისკის

ჯგუფის პაციენტებისათვის, რომლებსაც დიეტოთერაპიის მიუხედავად

აღენიშნებათ გამოხატული ჰიპერლიპიდემია.






385. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) სიმსუქნისას

(როდესაც სხეულის მასა ნორმას 30%-ით და მეტით აღემატება) ადგილი აქვს

ე.წ. ინსულინისადმი რეზისტენტობის განვითარებას;2) ინსულინისადმი

რეზისტენტობის განვითარების გამო ღვიძლში ძლიერდება ინსულინის

სინთეზი;3). სიმსუქნის დროს ჰიპერინსულინემია აღინიშნება მხოლოდ

გლუკოზით სტიმულაციის ტესტის ჩატარების შემდეგ;4). ინსულინისადმი

რეზისტენტობის განვითარებას ხშირად ადგილი აქვს ინსულინდამოუკიდებელი

შაქრიანი დიაბეტის შემთხვევაშიც.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

386. ინსულინი:1) იწვევს ტრიგლიცირიდების სინთეზის სტიმულაციას;2)

იწვევს ტრიგლიცირიდების დეგრადაციის სტიმულაციას;3). იწვევს

ტრიგლიცირიდების დეგრადაციის ინჰიბირებას;4). შეიძლება განვიხილოთ,

როგორც ათერომის წარმოქმნაში მონაწილე ერთ-ერთი პლაზმური ფაქტორი.

ა) სწორია 1, 2, 4;

*ბ) სწორია 1, 3, 4;



387. არტერიული ჰიპერტენზია:1) სისხლძარღვის კედელზე მექანიკური

ზეწოლის გაძლიერებით იწვევს ენდოთელური უჯრედების დაზიანებას;2)

ხელს უწყობს სისხლში მოცირკულირე ლიპოპროტეინებს შეაღწიონ

სისხლძარღვის კედელში (თვით ინტაქტური ენდოთელიუმიდანაც);3). იწვევს

დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების სინთეზის სტიმულაციას;4). იწვევს

მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დეგრადაციის ინჰიბირებას.





388. ანტიაგრეგანტებიდან შესაძლო ანტიათეროსკლეროზული მოქმედება

აღენიშნებათ:1) ასპირინს; 2) დიპირიდამოლს (კურანტილს); 3).

ტიკლოპიდინს (ტიკლიდს); 4). სულფინპირაზონს (ანტურანს).


ბ) სწორია 2;


*დ) სწორია 1.

389. კალციუმის ანტაგონისტებიდან ანტიათეროსკლეროზული მოქმედება

აღენიშნებათ:1) ნიფედიპინს; 2) ნიკარდიპინს; 3). ვერაპამილს; 4).

დილთიაზემს.




390. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ალკოჰოლის ზომიერი

რაოდენობით მიღება იწვევს მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინის დონის

გაზრდას;2) ალკოჰოლის დიდი რაოდენობით მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს

ტრიგლიცირიდების დონის გაზრდა;3). ანტიათეროსკლეროზული ეფექტი

აღენიშნება ალკოჰოლის, როგორც ზომიერი, ისე დიდი რაოდენობით

მიღებას.





391. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) წითელი ღვინო,

ყურძნის წვენი, ხახვი და ჩაი შეიცავენ ფლავონოიდებს;2) ფლავონოიდები

იწვევენ მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდას;3)

ფლავონოიდები იწვევენ დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის

დაქვეითებას;4). ფლავონოიდები ანტიოქსიდანტები არიან.

ა) სწორია 1, 2, 3;



დ) სწორია 1, 3, 4.

392. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ფიზიკური ვარჯიში

იწვევს მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდას;2) ფიზიკური

ვარჯიში იწვევს დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის

დაქვეითებას;3). ფიზიკური ვარჯიშის ანტიათეროსკლეროზული მოქმედება

შეიძლება განისაზღვრებოდეს იმით, რომ იგი იწვევს ინსულინისადმი

მგრძნობელობის გაზრდას.





393. არტერიის კედლების ასაკობრივი ცვლილებები ათეროსკლეროზულისგან

განსხვავდებიან იმით, რომ ამ შემთხვევაში:1) არტერიის კედელში ადგილი

აქვს პლაზმის ლიპიდების, მათ შორის დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

ჩალაგებას;2) არტერიის კედლების შიგნითა გარსში ადგილი აქვს

გლუვკუნთოვანი უჯრედების დაგროვებას;3). არტერიის კედლების შიგნითა

გარსში ადგილი აქვს შემაერთებელი ქსოვილის განვითარებას;4). ადგილი

აქვს არტერიის კედლების დიფუზურ გასქელებას და სისხლძარღვის

რიგიდობის გაზრდას.


ბ) სწორია 1, 2, 4;




394. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან, სწორია: მენკენბერგის

არტერიოსკლეროზი ყველაზე ხშირად აზიანებს:1) მუცლის აორტას;2) ზედა

და ქვედა კიდურების და სასქესო ორგანოების მკვებავ არტერიებს;3).

კორონარულ არტერიებს; 4). თავის ტვინის არტერიებს.






395. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან, სწორია: მენკენბერგის

არტერიოსკლეროზის დროს ადგილი აქვს:1) ენდოთელური უჯრედების

დეგენერაციას და მათ შემდგომ ჩანაცვლებას კალციუმის ნაერთებით;2)

გლუვკუნთოვანი უჯრედების დეგენერაციას და მათ შემდგომ ჩანაცვლებას

კალციუმის ნაერთებით;3). არტერიის სანათურის მკვეთრ შევიწროვებას;4).

არტერიის სანათური პრაქტიკულად არ ვიწროვდება.





396. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) მენკენბერგის

არტერიოსკლეროზი ანუ ლოკალური კალციფიკაცია დამოუკიდებელი

დაავადებაა, რომელიც არასოდეს არ ვითარდება ათეროსკლეროზთან

ერთად;2) ხშირია ქვედა კიდურების არტერიების ლოკალური კალციფიკაციის

და ათეროსკლეროზის შერწყმა;3). მენკენბერგის არტერიოსკლეროზი შეიძლება

განვითარდეს შაქრიანი დიაბეტის ფონზე.




397. გულის იშემიური დაავადების სხვადასახვა ფორმების საერთო პათო-

ფიზიოლოგიური საფუძველია:

ა) კორონარული სისხლძარღვების ათეროსკლეროზული დაზიანება;

ბ) მარცხენა პარკუჭის დისფუნქციის განვითარება;

გ) კორონარული არტერიების სპაზმი;

დ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის არსებობა;

*ე) მიოკარდიუმის ჟანგბადით მომარაგებასა და მასზე მოთხოვნილებას

შორის დისბალანსის არსებობა;

ვ) კორონარული არტერიების თანდაყოლილი ანომალიების არსებობა;

ზ) კორონარული არტერიების თრომბოზი.

398. მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილება იზრდება:1) გულის ცემის

გახშირებისას; 2) გამოხატული ანემიის განვითარებისას;3). არტერიული

წნევის მომატებისას; 4). გულის კუმშვადობის გაზრდისას;5).

ატრიოვენტრიკულური გამტარებლობის დაჩქარებისას.

ა) ყველა ჩამოთვლილ შემთხვევაში;

ბ) სწორია 1, 2, 4;

*გ) სწორია 1, 3, 4;


399. ნორმაში მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილების გაზრდა ძირითადად

კომპენსირდება:1) გულის კუმშვადობის დაქვეითებით;2) არტერიული წნევის

კომპენსატორული დაქვეითებით;3). გულის ცემის სიხშირის

გაიშვიათებით;4). კორონარული სისხლის მიმოქცევის გაზრდით.




დ) სწორია 1, 3, 4;


400. ნორმაში კორონარული სისხლის მიმოქცევა, უპირატესად,

რეგულირდება:1) მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილებით;2)

სიმპათიკური ნერვული სისტემის აქტივობით;3). პარასიმპათიკური ნერვული

სისტემის აქტივობით;4). ჰიდრავლიკური ფაქტორებით.





401. ნორმაში კორონარული სისხლის მიმოქცევის რეგულირება წარმოებს:1)

კორონარული სისხლძარღვების რეზისტენტობის ცვალებადობით;2)

მიოკარდიუმის მიერ სისხლიდან ექსტრაგირებული ჟანგბადის რაოდენობის

ცვალებადობით;3). სისტოლის ხანგრძლივობის ცვალებადობით;4).

დიასტოლის ხანგრძლივობის ცვალებადობით;5). სისტოლასა და დიასტოლას

შორის თანაფარდობის ცვალებადობით.


ბ) არც ერთი პასუხი სწორი არ არის.


დ) სწორია 2, 3, 5;


402. მიოკარდიუმის იშემიის ყველაზე ხშირი მიზეზია:

*ა) ეპიკარდიული კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზი;

ბ) ინტრამიოკარდული კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზი;

გ) კორონარული არტერიების სპაზმი;

დ) კორონარული არტერიების თრომბოზი;

ე) კორონარული არტერიების თანდაყოლილი ანომალიები;

ვ) მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი ჰიპერტროფია;

ზ) გამოხატული ანემია.

403. ეპიკარდიული კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზი

განაპირობებს:1) ამ არტერიების შევიწროვებას;2) მიოკარდიუმის პერფუზიის

დაქვეითებას მხოლოდ მოსვენების მდგომარეობაში;3). მიოკარდიუმის

პერფუზიის დაქვეითებას მხოლოდ ფიზიკური დატვირთვისას;4).

მიოკარდიუმის პერფუზიის დაქვეითებას მოსვენების მდგომარეობაში ან

საჭიროების შემთხვევაში (მაგ. ფიზიკური დატვირთვისას) მიოკარდიუმის

პერფუზიის არაადექვატურ გაზრდას.




404. კორონარული სისხლძარღვების თანდაყოლილი ანომალიები:1) ხშირად

განაპირობებენ მიოკარდიუმის იშემიის განვითარებას მოზრდილებში;2)

ხშირად განაპირობებენ მიოკარდიუმის იშემიის განვითარებას თანდაყოლილი

კარდიომიოპათიებით შეპყრობილ ავადმყოფებში;3). შეიძლება გახდნენ

ბავშვებში მიოკარდიუმის იშემიის განვითარების მიზეზი;4). შეიძლება

გახდნენ ბავშვებში მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარების მიზეზი.


ბ) სწორია 1, 3, 4;



405. აორტის ხვრელის სტენოზით შეპყრობილ ავადმყოფებში მიოკარდიუმის

იშემიის მიზეზია:1) მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი ჰიპერტროფიის შედეგად

კორონარული არტერიების რეფლექსური სპაზმი;2) ჰიპერტროფირებული

მარცხენა პარკუჭის გაზრდილი მოთხოვნილება ჟანგბადზე;3). მარცხენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის შედეგად სისტოლური მოცულობის და აქედან

გამომდინარე არტერიული წნევის (პოსტდატვირთვის) გაზრდა.





406. ტაქიკარდიის განვითარება მიოკარდიუმის იშემიას განსაკუთრებით

ამძაფრებს შემდეგი პათოლოგიებით შეპყრობილ ავადმყოფებში:1)

კორონარული ათეროსკლეროზით; 2) ანემიით; 3). აორტის ხვრელის

სტენოზით;4). არტერიული ჰიპერტენზიით.






407. კორონარული ათეროსკლეროზით და აორტის ხვრელის სტენოზით

შეპყრობილ ავადმყოფებში ტაქიკარდიის განვითარება განაპირობებს

მიოკარდიუმის იშემიის გამძაფრებას, რადგან იგი იწვევს:1) მიოკარდიუმის

ჟანგბადზე მოთხოვნილების გაზრდას;2) უპირატესად სისტოლის

ხანგრძლივობის შემცირებას;3). უპირატესად დიასტოლის ხანგრძლივობის

შემცირებას;4). პერფუზიის საერთო ხანგრძლივობის შემცირებას.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4.

408. კორონარული ათეროსკლეროზის ფონზე მიოკარდიუმის იშემიის

განვითარება შეიძლება გამოიწვიოს:1) ტაქიკარდიამ; 2) ჰიპოტონიამ; 3).

თირეოტოქსიკოზმა; 4). ანემიამ.

*ა) ყველა ჩამოთვლილმა;



დ) სწორია 1, 2, 3.

409. კორონარული ათეროსკლეროზისთვის დამახასიათებელი ცვლილებები:1)

ძირითადად ლოკალიზდებიან ეპიკარდულ კორონარულ არტერიებში;2)

ძირითადად ლოკალიზდებიან ინტრამიოკარდულ კორონარულ არტერიებში;3).

კორონარულ სისხლძარღვებში განლაგებულნი არიან თანაბრად;4).

კორონარულ სისხლძარღვებში განლაგებულნი არიან სეგმენტურად.





410. ეპიკარდული კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზული

შევიწროვებისას, ობსტრუქციის ხარისხის დროებითი გაზრდა შეიძლება

გამოიწვიოს:1) კორონარული არტერიების სპაზმმა; 2) კორონარული

არტერიების თრომბოზმა;3). ტაქიკარდიამ; 4). არტერიულმა ჰიპერტენზიამ.

ა) ყველა ჩამოთვლილმა;


გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

411. სისხლძარღვთა კარგად განვითარებული კოლატერალური ქსელი

აღინიშნება:1) პრაქტიკულად ჯანმრთელ ადამიანებში; 2) ბავშვობისა და

მოზარდობის ასაკში;3). კორონარული ათეროსკლეროზის თანდათანობით

განვითარებისას;4). კორონარული ობსტრუქციის სწრაფად განვითარებისას.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



412. სისხლძარღვთა კარგად განვითარებული კოლატერალური ქსელი

უზრუნველყოფს მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილების

დაკმაყოფილებას:1) მოსვენებით მდგომარეობაში; 2) ფიზიკური

დატვირთვისას;3). ფსიქო-ემოციური დატვირთვისას.





413. ქვემოთ ჩამოთლილი დებულებებიდან სწორია:1) მიოკარდიუმის

სუბენდოკარდიული ნაწილების იშემია ვითარდება სუბეპიკარდიული იშემიის

შემდგომ;2) მარცხენა პარკუჭის დიდი ნაწილის იშემია განაპირობებს ამ

უკანასკნელის უკმარისობის განვითარებას;3). დვრილისებრი კუნთების იშემია

განაპირობებს მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანების განვითარებას;4).

გარდამავალი იშემია განაპირობებს მიოკარდიუმის ნეკროზის განვითარებას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 2, 3;


414. მიოკარდიუმის იშემია შეიძლება გამოვლინდეს:1) T კბილის

ინვერსიით; 2) ST სეგმენტის დეპრესიით;3). ST სეგმენტის ელევაციით;

4). პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განვითარებით;5). პარკუჭების ფიბრილაციის

განვითარებით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

415. სტენოკარდია:1) მიოკარდიუმის იშემიის კლინიკური გამოვლინებაა;2)

და კორონარული ათეროსკლეროზი, იდენტური ცნებებია;3). ვითარდება

მიოკარდიუმის ტრანზიტორული იშემიის დროს;4). ხშირად ვითარდება

კორონარული ათეროსკლეროზის ფონზე.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

416. სტენოკარდიული დისკომფორტი აღიწერება, როგორც:1) გულმკერდის

არეში მოჭერის ან ზეწოლის შეგრძნება;2) მოხრჩობის ან ჰაერის უკმარისობის

შეგრძნება;3). მკერდის ძვლის უკან ტკივილის შეგრძნება.




417. სტენოკარდიის შეტევა, ჩვეულებრივ:1) აღმოცენდება ფიზიკური

დატვირთვის ფონზე;2) აღმოცენდება ემოციური სტრესის ფონზე; 3).

გრძელდება 30 წთ-ს და მეტ ხანს; 4). იხსნება ნიტროგლიცერინის

სუბლინგვალური მიღების შემდეგ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

418. სტენოკარდიული ტკივილი შეიძლება ირადირდეს სხეულის ყველა

ჩამოთვლილ ნაწილში, გარდა:

ა) მარცხენა მხარში;

ბ) ორივე ხელში;

გ) ზურგში;

დ) კბილებში;

*ე) მარცხენა ფეხში;

ვ) ეპიგასტრიუმში.

419. დაძაბვის სტენოკარდიის შეტევა ხშირად აღმოცენდება:1) საკვების

მიღების შემდეგ; 2) აღმართზე ასვლისას; 3). სიცივეში; 4). სიცხეში; 5).

უზმოზე.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 4, 5.


დ) ყველა პასუხი სწორია.

420. სტენოკარდიული დისკომფორტი:1) ძლიერდება ხველის და ღრმად

ჩასუნთქვისას;2) ძლიერდება სხეულის წინ გადახრისას;3). იხსნება მხოლოდ

ნიტროგლიცერინის მიღების შემდეგ;4). შეიძლება მოიხსნას როგორც

ნიტროგლიცერინის მიღების, ისე ფიზიკური აქტივობის შეწყვეტის

(მოსვენების) შედეგად.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



421. სტენოკარდიული შეტევის აღმოცენების ზღურბლი:1) ყოველთვის

ერთნაირია; 2) შეიძლება შეიცვალოს ერთი დღის განმავლობაშიც;3). უფრო

მაღალია ქალებში; 4). უფრო მაღალია მამაკაცებში.






422. ვარიანტული სტენოკარდიის აღმოცენების მიზეზი:1) რომელიმე

პროქსიმალური ეპიკარდიული არტერიის ლოკალური სპაზმია;2) რომელიმე

ინტრამიოკარდიული არტერიის ლოკალური სპაზმია;3). ძილის დროს

სუნთქვის ცენტრის დათრგუნვაა;4). ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში გულის

ზომების და აქედან გამომდინარე მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილების

გაზრდაა.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



423. რომელი ფორმულირება შეესაბამება ყველაზე მეტად ვარიანტული

(პრინცმეტალის) სტენოკარდიის ცნებას:

ა) ეკგ-ზე ST სეგმენტის დეპრესია;

ბ) უპირატესად ავადდებიან 60 წელს მიღწეული მამაკაცები;

გ) ხშირად, შეტევა ვითარდება ფიზიკური დატვირთვისას;

დ) დაავადება ხშირად იწვევს მიოკარდიუმის ინფარქტს;

*ე) შეტევის აღმოცენების მიზეზი კორონარული არტერიების სპაზმია.

424. ვარიანტული სტენოკარდიის შეტევა აღმოცენდება:1) მხოლოდ

ინტაქტური კორონარული არტერიების სპაზმის შედეგად;2) მხოლოდ

ათეროსკლეროზული კორონარული არტერიების სპაზმის შედეგად;3).

შეიძლება აღმოცენდეს როგორც ინტაქტური, ასევე ათეროსკლეროზული

კორონალური არტერიების სპაზმის შედეგად;4). ხასიათდება ეკგ ST-

სეგმენტის ელევაციით.




425. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან რომელია ვარიანტული

სტენოკარდიის ყველაზე ეფექტური სამკურნალო და პროფილაქტიკური

საშუალება:

ა) პროპრანოლოლი;

ბ) ნიტროგლიცერინი;

გ) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდი;

*დ) ვერაპამილი;

ე) იზოსორბიდ დინიტრატი.

426. ვარიანტული სტენოკარდიის შეტევა:1) ჩვეულებრივ, აღმოცენდება

მოსვენების მდგომარეობაში, ღამით;2) ჩვეულებრივ, აღმოცენდება მსუბუქი

ფიზიკური დატვირთვისას;3). შეიძლება აღმოცენდეს ფიზიკური დატვირთვის

ფონზე;4). შეიძლება განვითარდეს პაროქსიზმული ტაქიკარდიის ფონზე.


ბ) სწორია 1, 3, 4;


427. გულმკერდის არეში ტკივილის აღმოცენების მიზეზი შეიძლება იყოს:1)

აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა; 2) პერიკარდიტი; 3). პლევრიტი;4).

ემოციური გადაღლა ან გადაძაბვა.





428. სტენოკარდიის შეტევის დროს ჩატარებული ფიზიკალური

გამოკვლევით:1) ჩვეულებრივ, ნორმიდან რაიმე გადახრა არ ვლინდება;2)

პალპაციით გულის არეში შეიძლება გამოვლინდეს პათოლოგიური

პულსაცია;3). მწვერვალზე მოისმინება IV ტონი;4). მწვერვალზე შეიძლება

მოვისმინოთ სისტოლური შუილი.



*გ) სწორია 2, 3, 4.

429. სტენოკარდიის შეტევებს შორის პერიოდში ჩატარებული ფიზიკალური

გამოკვლევით:1) ჩვეულებრივ, ნორმიდან რაიმე გადახრა არ ვლინდება;2)

პალპაციით გულის არეში შეიძლება შევიგრძნოთ პათოლოგიური

პულსაცია;3). მწვერვალზე შეიძლება მოვისმინოთ IV ტონი;4). მწვერვალზე

შეიძლება მოვისმინოთ სისტოლური შუილი.



გ) სწორია 2, 3, 4.

430. სტენოკარდიის შეტევის პერიოდში გადაღებულ ეკგ-ზე შეიძლება

აღინიშნოს:1) T კბილის ინვერსია; 2) ST სეგმენტის დეპრესია; 3). ST

სეგმენტის ელევაცია;4). ჩვეულებრივ, პათოლოგიური ცვლილებები არ

ვლინდება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

431. პრინცმეტალის სტენოკარდიის შეტევის დროს გადაღებულ ეკგ-ზე

აღინიშნება:1) T კბილის ინვერსია; 2) ST სეგმენტის დეპრესია; 3). ST

სეგმენტის ელევაცია;4). ჩვეულებრივ, პათოლოგიური ცვლილებები არ




გ) სწორია 1, 2, 3;


432. სტენოკარდიის შეტევებს შორის პერიოდში - ნორმალური ეკგ:1)

გამორიცხავს სტენოკარდიის დიაგნოზს; 2) ადასტურებს სტენოკარდიის

დიაგნოზს;3). არ არის გადამწყვეტი სტენოკარდიის

დიაგნოსტირებისათვის;4). აღენიშნებათ სტენოკარდიით შეპყრობილ

ავადმყოფთა ნახევარს.



გ) სწორია ყველა ჩამოთვლილი;


433. დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის ტესტის შეწყვეტის

კრიტერიუმებია, ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) გულმკერდის არეში დისკომფორტის შეგრძნების აღმოცენება;

ბ) გამოხატული ქოშინის განვითარება;

*გ) ST სეგმენტის დეპრესია < 1 მმ;

დ) სისტოლური არტერიული წნევის დაქვეითება საწყის მაჩვენებელთან

შედარებით 15%-ით და მეტით;

ე) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიების აღმოცენება.

434. დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის ტესტის ჩატარებისას გულის

იშემიური დაავადებისთვის სპეციფიურია:

*ა) ST სეგმენტის დამრეცი დეპრესია 1 მმ-ით და მეტად, რომელიც 0,08

წმ-ს გრძელდება;

ბ) ST სეგმენტის აღმავალი დეპრესია ან î წერტილის ცდომა;

გ) T კბილის ფორმისა და პოლარობის შეცვლა;

დ) პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის განვითარება;

ე) ატრიოვენტრიკულური გამტარებლობის დარღვევა;

ვ) პარკუჭშიდა გამტარებლობის დარღვევა.

435. დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის ტესტზე ფსევდოუარყოფითი

შედეგი ხშირად აღენიშნებათ:1) ახალგაზრდა, ასიმპტომურ ქალებს; 2) 45

წელს გადაცილებულ მამაკაცებს;3). ქინიდინით ან საგულე გლიკოზიდებით

ნამკურნალებ ავადმყოფებს;4). ავადმყოფებს I ან II ხარისხის

ატრიოვენტრიკულური ბლოკადით.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



436. დოზირებული ფიზიკური დატვირთვის ტესტზე ფსევდოდადებითი

შდეგი ხშირად აღენიშნებათ:1) ქალებს; 2) 45 წელს გადაცილებულ

მამაკაცებს;3). ქინიდინით ან საგულე გლიკოზიდებით ნამკურნალებ

ავადმყოფებს;4). ავადმყოფებს I ან II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადით.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) ყველა პასუხი სწორია;


437. მარცხენა პარკუჭის იშემიური დისფუნქციის მიმანიშნებელი და ცუდი

პროგნოზული ნიშანია, ფიზიკური დატვირთვის ტესტის:1) ნებისმიერი

მიზეზით შეწყვეტა (მოცემული ავადმყოფისათვის გულის ცემის

სუბმაქსიმალური სიხშირის მიღწევამდე);2) დროს არტერიული წნევის

მომატების მაგივრად მისი დაქვეითება;3). სტენოკარდიის შეტევის ან ST

სეგმენტის ელევაციის განვითარება მცირე ფიზიკურ დატვირთვაზე;4).

დამთვრებიდან 5 წთ-ის და უფრო ხანგრძლივი დროის განმავლობაში ST

სეგმენტის დეპრესიის შენარჩუნება.


ბ) სწორია 2, 3, 4;



438. კორონარული არტერიების მძიმე დაზიანებაზე მიუთითებს ფიზიკური

დატვირთვის ტესტის:1) ნებისმიერი მიზეზით შეწყვეტა (მოცემული

ავადმყოფებისათვის გულის ცემის სუბმაქსიმალური სიხშირის მიღწევამდე);2)

დროს არტერიული წნევის მომატების მაგივრად მისი დაქვეითება;3).

სტენოკარდიის შეტევის ან ST სეგმენტის ელევაციის განვითარება მცირე

ფიზიკურ დატვირთვაზე;4). დამთავრებიდან 5 წთ-ის და უფრო ხანგრძლივი

დროის განმავლობაში ST სეგმენტის დეპრესიის შენარჩუნება.


ბ) სწორია 2, 3, 4;



439. ფიზიკური დატვირთვის ტესტის ჩატარებისას დატვირთვის სიმაღლეზე

ავადმყოფისათვის ინტრავენურად რადიოიზოტოპის (თალიუმ - 201)

შეყვანისას სტენოკარდიის დიაგნოზს ადასტურებს:1) იზოტოპის შეყვანიდან

5-10 წთ-ის შემდეგ მიღებულ მიოკარდიუმის გამოსახულებაზეთალიუმ -

201-ის თანაბარი განაწილება;2) იზოტოპის შეყვანიდან 5 - 10 წთ-ის

შემდეგ მიღებულ მიოკარდიუმის გამოსახულებაზე ერთი ან რამდენიმე

,,თეთრი ლაქა~;3). იზოტოპის შეყვანიდან 2 - 4 სთ-ის შემდეგ მიღებულ

მიოკარდიუმის გამოსახულებაზეთალიუმ - 201-ის თანაბარი განაწილება;4).

იზოტოპის შეყვანიდან 2 - 4 სთ-ის შემდეგ მიღებულ მიოკარდიუმის

გამოსახულებაზეერთი ან რამდენიმე ,,თეთრი ლაქა".





440. კორონაროგრაფიის ჩატარება ნაჩვენებია:1) სტენოკარდიით შეპყრობილი

ყველა ავადმყოფისთვის;2) მხოლოდ არასტაბილური სტენოკარდიით

შეპყრობილი ავადმყოფებისთვის;3). თუ არაინვაზიური გამოკვლევების

შედეგებით არ დადასტურდა ან არ გამოირიცხა სტენოკარდიის დიაგნოზი;4).

ტრანსლუმინური კორონარული ანგიოპლასტიკის/სტენტირების ან

კორონარული შუნტირების ჩვენების დაზუსტებისათვის.

ა) სწორია 1, 3, 4;



441. გულის იშემიური დაავადებით შეპყრობილ ავადმყოფთათვის

პროგნოზული მნიშვნელობა ენიჭება:1) მარცხენა პარკუჭის ფუნქციურ

მდგომარეობას;2) კორონარული არტერიების სტენოზის ლოკალიზაციას და

ხარისხს;3). მიოკარდიუმის იშემიის გამოხატულებას;4). კორონარული

არტერიების ათეროსკლეროზის პროგრესირების სიჩქარეს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორის 2, 4.

442. ყველაზე არახელსაყრელი პროგნოზი მოსალოდნელია გულის იშემიური

დაავადებით შეპყრობილ იმ ავადმყოფებში, რომლებსაც აღენიშნებათ:1)

მარცხენა წინა დასწვრივი კორონარული არტერიის პროქსიმალური ნაწილის

სტენოზი;2) მარცხენა წინა დასწვრივი კორონარული არტერიის დისტალური

ნაწილის სტენოზი;3). მარჯვენა კორონარული არტერიის სტენოზი;4).

მარცხენა შემომხვევი კორონარული არტერიის სტენოზი.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



443. არასახარბიელო პროგნოზი მოსალოდნელია გულის იშემიური

დაავადებით შეპყრობილ იმ ავადმყოფებში, რომლებსაც აღენიშნებათ:1)

მედიკამენტური თერაპიისადმი რეზისტენტული ხშირი სტენოკარდიული

შეტევები;2) მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანიდან ხანმოკლე პერიოდში

აღმოცენებული სტენოკარდიული შეტევები;3). ფიზიკური დატვირთვისას

მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შემცირება;4). დოზირებული

ფიზიკური დატვირთვის სტენოკარდიული ტკივილი.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


444. არასტაბილურ სტენოკარდიას მიეკუთვნება:1) ახლადაღმოცენებული

სტენოკარდია (II-IIIფკ კანადის კარდიოვასკულარული ასოციაციის

კლასიფიკაციით);2) პროგრესირებადი სტენოკარდია (არსებული სტაბილური

სტენოკარდიის დესტაბილიზაცია მინიმუმ IIIფკ-მდე კანადის

კარდიოვასკულარული ასოციაციის კლასიფიკაციით);3). მიოკარდიუმის

ინფარქტის გადატანიდან რამდენიმე დღეში ან კვირაში აღმოცენებული

სტენოკარდია. 4) გახანგრძლივებული (>20წთ) სტენოკარდია მოსვენების

დროს.





445. არასტაბილური სტენოკარდია:1) შეიძლება დასრულდეს

გამოჯანმრთელებით;2) შეიძლება დასრულდეს უეცარი სიკვდილით;3).

აუცილებლად ბოლოვდება მიოკარდიუმის ინფარქტით;4). შეიძლება

გადავიდეს სტაბილურ სტენოკარდიაში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

446. არასტაბილური სტენოკარდიის პათო-ფიზიოლოგიური საფუძველი

შეიძლება იყოს:1) კორონარული არტერიების ათეროსკლეროზული

დაზიანება;2) კორონარული არტერიების სპაზმი;3). კორონარული არტერიის

არაათეროსკლეროზული დაზიანება (ტრავმა, არტერიტი, დისექცია და აშ)




447. მუნჯი იშემია:1) გულის იშემიური დაავადების ერთ-ერთი ფორმაა,

რომლის დროსაც მიოკარდიუმის იშემიის ეკგ გამოვლინებას თან არ ახლავს

სტენოკარდიის კლინიკური სურათი;2) არ არის დაკავშირებული კორონარულ

ათეროსკლეროზთან;3). არასოდეს იწვევს მიოკარდიუმის ინფარქტის ან

უეცარი სიკვდილის განვითარებას;4). პრაქტიკულად არ საჭიროებს

მკურნალობას.



გ) სწორია 1, 3, 4;



448. ქვემოთ ჩამოთვლილი რომელი პათოლოგიების კორეგირება გამოიწვევს

მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილების შემცირებას:1) ანემია; 2)

არტერიული ჰიპერტენზია; 3). თირეოტოქსიკოზი; 4). პულმონური

დისფუნქცია.





*ე) სწორია 2, 3.

449. ქვემოთ ჩამოთვლილი რომელი პათოლოგიების თერაპია გამოიწვევს

მიოკარდიუმის ჟანგბადით მომარაგების გაუმჯობესებას:1) ანემია; 2)

არტერიული ჰიპერტენზია; 3). თირეოტოქსიკოზი;4). ფილტვების

დაავადებები.






450. სტანდარტული ანტიანგინალური აგენტებია:1) ნიტრატები; 2) ბეტა-

ბლოკატორები; 3). კალციუმის ანტაგონისტები;4). ანტიაგრეგანტები.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


451. ბეტა - ბლოკატორების მიღება პირდაპირ ნაჩვენებია:1) დაძაბვის

სტენოკარდიით შეპყრობილი პოსტინფარქტული ავადმყოფებისთვის;2)

დაძაბვის სტენოკარდიის და მარცხენა პარკუჭის დისფუნქციის ერთდროულად

არსებობისას;3). დაძაბვის სტენოკარდიის და ტაქიკარდიის შერწყმის

შემთხვევაში;4). ვარიანტული სტენოკარდიის სამკურნალოდ.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

452. დიჰიდროპირიდინის ტიპის კალციუმის ანტაგონისტებს ბეტა-

ბლოკატორებთან შედარებით უპირატესობა ენიჭებათ დაძაბვის

სტენოკარდიის:1) რესპირატორულ დაავადებასთან შერწყმის შემთხვევაში;2)

შაქრიან დიაბეტთან შერწყმის შემთხვევაში;3). გამოხატულ

ჰიპერლიპიდემიასთან შერწყმის შემთხვევაში;4). ტაქიკარდიასთან შერწყმის

შემთხვევაში.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

453. ,,მუნჯი" იშემიის თერაპიისათვის გამოიყენება:1) ნიტრატები; 2)

ბეტა-ბლოკატორები; 3). კალციუმის ანტაგონისტები.





454. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია, არასტაბილური

სტენოკარდიის თერაპიისათვის დიჰიდროპირიდინის ჯგუფის კალციუმის

ანტაგონისტები:1) არ არის რეკომენდირებული ბეტა-ბლოკატორებთან

კომბინირების გარეშე;2) უკუნაჩვენებია, რადგან იწვევს ტაქიკარდიის

განვითარებას;3). უკუნაჩვენებია, რადგან იწვევს ჟანგბადის მოხმარების

გაზრდას;4). უკუნაჩვენებია ფიბრინოლიზურ თერაპიასთან კომბინირების

გარეშე.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

455. სტენოკარდიის თერაპიისათვის ბეტა-ბლოკატორების გამოყენება ემყარება

მათ უნარს:1) შეამცირონ მიოკარდიუმის მოთხოვნილება ჟანგბადზე;2)

გაზარდონ მიოკარდიუმის ჟანგბადით მომარაგება;3). გამოიწვიონ

კორონარული არტერიების დილატაცია;4). გამოიწვიონ პერიფერიული

არტერიების დილატაცია.




დ) სწორია 1, 3, 4;


456. მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილებას ბეტა-ბლოკატორები

ამცირებენ:1) გულის ცემის სიხშირის გაიშვიათებით; 2) არტერიული წნევის

დაქვეითებით;3). მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითებით; 4) მარცხენა

პარკუჭის დიასტოლის გაზრდით.




დ) სწორია 2,4.

457. სტენოკარდიის თერაპიისათვის ბეტა-ბლოკატორის ისეთი დოზა უნდა

შეირჩეს, რომ:1) მოსვენების მდგომარეობაში გულის ცემის სიხშირე იყოს 55

- 60 შეკ/წთ;2) მოსვენების მდგომარეობაში გულის ცემის სიხშირე იყოს 65

- 70 შეკ/წთ;3). ჩვეული ფიზიკური დატვირთვისას გულის ცემის სიხშირე

არ უნდა აღემატებოდეს 100 შეკ/წთ;4 ) ჩვეული ფიზიკური დატვირთვისას

გულის ცემის სიხშირე არ უნდა აღემატებოდეს 120 შეკ/წთ.





458. ბეტა-ბლოკატორის ვერაპამილთან კომბინირება ყველაზე ხშირად

იწვევს:1) ატრიოვენტრიკულური გამტარებლობის შეფერხებას; 2) სინუსურ

ბრადიკარდიას;3). ჰიპოტენზიას; 4). მიოკარდიუმის კუმშვადობის მკვეთრ

დაქვეითებას.




459. სტენოკარდიის შეტევის კუპირებისთვის სუბლინგვალური

ნიტროგლიცერინის მიღება უნდა მოხდეს მჯდომარე პოზაში იმიტომ, რომ:1)

ვერტიკალურ მდგომარეობაში პრეპარატის მიღებისას შეიძლება სინკოპე

განვითარდეს;2) ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში იზრდება სისხლის

მიდინება გულისაკენ, რაც თავის მხრივ განაპირობებს გულზე დატვირთვის

კიდევ უფრო მეტად გაზრდას;3). მჯდომარე პოზაში პრეპარატი ადვილად

აბსორბირდება.





460. სტენოკარდიის შეტევის კუპირებისთვის შეიძლება გამოვიყენოთ:1)

ნიტროგლიცერინი; 2) იზოსორბიდ დინიტრატი; 3). იზოსორბიდ

მონონიტრატი.





461. ნიტრატების მიმართ ტოლერანტობის განვითარება შეიძლება თავიდან

ავიცილოთ, თუ:1) დავიცავთ ე.წ. ,,ნიტრატებისაგან თავისუფალ

პერიოდს~;2) ნიტრატებს დავნიშნავთ ხშირად და მცირე დოზებით;3). თუ

გამოვიყენებთ მხოლოდ მონონიტრატებს;4). თუ გამოვიყენებთ დი - და

მონო - ნიტრატებს.





ე) სწორია 2, 4;

*ვ) სწორია 1.

462. ხანგრძლივმოქმედი ნიტრატების დიჰიდროპირიდინის ჯგუფის

კალციუმის ანტაგონისტებთან კომბინირებამ შეიძლება გამოიწვიოს:1) პრე-

დატვირთვის გაზრდა; 2) პოსტ-დატვირთვის გაზრდა;3). პრე-დატვირთვის

გადაჭარბებული დაქვეითება;4). პოსტ-დატვირთვის გადაჭარბებული

დაქვეითება.






463. სტენოკარდიის სამკურნალოდ დიჰიდროპირიდინის ჯგუფის კალციუმის

ანტაგონისტების გამოყენება ემყარება პრეპარატის უნარს:1) გამოიწვიოს

კორონარული სისხლძარღვების დილატაცია;2) მოხსნას ფიზიკური

დატვირთვით განპირობებული ვაზოკონსტრიქცია;3). შეამციროს პოსტ-

დატვირთვა; 4). გამოიწვიოს გულის ცემის გაიშვიათება.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 3, 4.

464. სტენოკარდიის თერაპიისთვის ვერაპამილის და დილთიაზემის

გამოყენება ემყარება მათ უნარს:1) გამოიწვიონ კორონარული სისხლძარღვების

დილატაცია;2) შეამცირონ პოსტ-დატვირთვა; 3). გამოიწვიონ გულის ცემის

გაიშვიათება;4). გამოიწვიონ მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 3, 4.

465. ნიტრატებთან და ბეტა-ბლოკატორებთან შედარებით, კალციუმის

ანტაგონისტებს უპირატესობა ენიჭებათ:1) არასტაბილური სტენოკარდიის

თერაპიისთვის;2) სიცივით გამოწვეული სტენოკარდიის თერაპიისთვის;3).

ჰიპერვენტილაციით განპირობებული სტენოკარდიის თერაპიისთვის;4).

პრინცმეტალის სტენოკარდიის თერაპიისთვის.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

466. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის ყველაზე ხშირი სიმპტომია:

*ა) ტკივილი;

ბ) უეცრად აღმოცენებული ქოშინი;

გ) ცნობიერების დაკარგვა;

დ) სისუსტის შეგრძნება;

ე) გულის რიტმის დარღვევა;

ვ) ჰიპოტონია.

467. 45 წლის მამაკაცი უჩივის მოჭერითი ხასიათის ტკივილს გულმკერდის

არეში და გულისრევის შეგრძნებას. ტკივილი დაიწყო ექიმთან მისვლამდე 1

სთ ადრე. ობიექტურად, არტერიული წნევა 110/70 მმ.ვწყ.სვ, პულსი 72,

პროფუზული ოფლიანობა. აუსკულტაციით ორივე ფილტვის ქვედა წილებში

მოისმინება სველი ხიხინი. ეკგ-ზე V1-V4 განხრებში აღინიშნება ST სეგმენტის

ელევაცია, II, III, avF განხრებში კი ST სეგმენტის დეპრესია.სავარაუდო

დიაგნოზია:

ა) ქვედა კედლის ინფარქტი;

*ბ) წინა კედლის ინფარქტი;

გ) ფილტვის ემბოლია;

დ) პეპტიური წყლული;

ე) პერიკარდიტი.

468. ტკივილის გარეშე მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი, ყველაზე ხშირად,

მიმდინარეობს:1) ახალგაზრდა ავადმყოფებში; 2) ხანდაზმულ

ავადმყოფებში;3). შაქრიანი დიაბეტით შეპყრობილ ავადმყოფებში;4).

ჰიპერტონული დაავადებით შეპყრობილ ავადმყოფებში.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;


469. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას აღმოცენებული ტკივილი

ყველაზე ხშირად:1) ლოკალიზდება გულმკერდის ცენტრალურ ნაწილში;2)

ლოკალიზდება ეპიგასტრიუმში;3). ირადირდება ზემო კიდურებში, ზურგში,

ქვედა ყბაში, მარცხენა ჰიპოგასტრიუმში.





470. სტენოკარდიისგან განსხვავებით მიოკარდიუმის ინფარქტის

განვითარებისას აღმოცენებული ტკივილი:1) უფრო ინტენსიური ხასიათისაა;

2) უფრო დიდი ხანგრძლივობისაა;3). ირადირდება ზემო კიდურებში,

ზურგში, ქვედა ყბაში;4). ირადირდება ჭიპის ქვემოთ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 2, 4.

471. სტენოკარდიის შეტევისაგან განსხვავებით, მიოკარდიუმის ინფარქტის

განვითარებისას:1) ავადმყოფი გაუნძრევლად წევს საწოლში;2) ავადმყოფი

აგზნებულია და საწოლში მოუსვენრად წევს;3). ტკივილი 30 წთ-ზე მეტ

ხანს გრძელდება;4). ავადმყოფი იღებს იძულებით მჯდომარე პოზას.




472. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარების მაღალ ალბათობაზე

მიუთითებს:1) მკერდის ძვლის უკან ლოკალიზებული 5 წთ-ის

ხანგრძლივობის ტკივილი;2) მკერდის ძვლის უკან ლოკალიზებული 30 წთ-

ის ხანგრძლივობის ტკივილი;3). კანის საფარველის სიმშრალე; 4).

ოფლიანობა.


ბ) სწორა 1, 4;

გ) სწორია 1, 2, 3;



473. ბრადიკარდია და ჰიპოტონია უფრო ხშირად აღინიშნება მარცხენა

პარკუჭის:1) წინა-სეპტალური კედლის ინფარქტების დროს;2) წინა კედლის

ინფარქტების დროს;3). უკანა-დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ინფარქტების

დროს;4). უკანა-ბაზალური კედლის ინფარქტების დროს.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4;


474. მწვავე მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას შეიძლება

მოვისმინოთ:1) IV ტონი; 2) III ტონი; 3). მოყრუებული ტონები;4). II

ტონის პარადოქსული გახლეჩა.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 3, 4.

475. მწვავე მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას ყველაზე ხშირად

მოისმინება:1) IV ტონი; 2) III ტონი; 3). მოყრუებული ტონები;4). II

ტონის პარადოქსული გაჩხლეჩა.

ა) სწორია 2;



დ) სწორია 1, 2, 4;


476. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის განვითარებისას ყველაზე იშვიათად

მოისმინება:1) IV ტონი; 2) III ტონი; 3). მოყრუებული ტონები; 4). II

ტონის პარადოქსული გახლეჩა.






477. მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტის განვითარებისას შეიძლება აღინიშნოს:

1)პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა; 2) საუღლე ვენების დაბერვა და

პულსაციის გაძლიერება; 3) საძილე არტერიებზე - მცირე პულსი; 4) საწყის

მონაცემებთან შედარებით სისტოლური არტერიული წნევის 15%-ით

დაქვეითება;

ე) სწორა 1, 2;

ვ) სწორია 1, 3;

*ზ) სწორია 1, 4;

თ) სწორია 2, 3;

ი) სწორია 2, 3, 4.

478. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დროს შეიძლება აღინიშნოს

ტემპერატურის მომატება: 1) I კვირაში 38 გრადუსამდე; 2) ორი კვირის

განმავლობაში 38 გრადუსამდე; 3) I კვირაში 40 გრადუსამდე; 4) ორი

კვირის განმავლობაში 40 გრადუსამდე.


ე) სწორია 3;

ვ) სწორია 3, 4;

*ზ) სწორია 1.

479. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას ლეიკოციტოზი:1)

ვითარდება დაავადების დაწყებიდან რამოდენიმე საათში;2) ვითარდება

დაავადების დაწყებიდან 3-7 დღეში;3). ნარჩუნდება 1-2 კვირის

განმავლობაში; 4). აღწევს (20 ÷ 10**9)/ლ -დან - (25 ÷ 10**9)/ლ-

მდე.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



480. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას ედსი:1) იმატებს დაავადების

დაწყებიდან 3-7 სთ-ში;2) პიკს აღწევს დაავადების პირველ კვირას;3).

მომატებული რჩება 1-2 კვირის განმავლობაში;4). მომატებული რჩება 3-4

კვირის განმავლობაში.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 1, 2, 4.

481. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს ეკგ-ზე აღინიშნება:1) Tკბილის

ცვლილებები; 2) ST სეგმენტის ცვლილებები;3). R კბილის ამპლიტუდის

დაქვეითება; 4). პათოლოგიური Q კბილი.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 4;


482. მიოკარდიუმის ინფარქტის ST-ელევციით ყველაზე ადრეული ეკგ

ნიშანია:

ა) R კბილის ამპლიტუდის დაქვეითება;

ბ) T კბილის ინვერსია;

*გ) ST სეგმენტის ელევაცია (ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის

განხრებში);

დ) პათოლოგიური Q კბილი;

ე) ST სეგმენტის დეპრესია (ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის

განხრებში).

483. გადატანილი მიოკარდიუმის ინფარქტის ST-ელევციით ძირითადი ეკგ

ნიშანია:

ა) ST სეგმენტის ელევაცია ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის განხრებში;

ბ) ST სეგმენტის დეპრესია ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის განხრებში;

*გ) QS კომპლექსი ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის განხრებში;

დ) T კბილის ინვერსია ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის განხრებში;

ე) R კბილის ამპლიტუდის დაქვეითება ინფარქტის ლოკალიზაციის შესაბამის

განხრებში.

484. მიოკარდიუმის ინფარქტი ST-ელევციის გარეშე დიაგნოსტირდება თუ

ეკგ-ზე აღინიშნება:1) T კბილის ცვლილებები; 2) ST სეგმენტის

ცვლილებები;3) R კბილის ამპლიტუდის დაქვეითება; 4) პათოლოგიური Q

კბილი.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 4;


485. მიოკარდიუმის ინფარქტის დიაგნოსტირებისთვის განსაკუთრებული

მნიშვნელობა ენიჭება შემდეგი ენზიმების აქტივობის განსაზღვრას:1)

კრეატინფოსფოკინაზა; 2) გლუტამატოქსალოაცეტატტრანსამინაზა;3).

ტროპონინი; 4). ალანინამინოტრანსფერაზა;5). ასპარტატამინოტრანსფერაზა.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 1, 3, 4, 5.

486. კრეატინ ფოსფოკინაზას მიოკარდიული იზოენზიმის აქტივობა:1)

იმატებს მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებიდან 4-8 სთ-ში;2) იმატებს

მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებიდან 14 სთ-ში;3). პიკს აღწევს

მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებიდან 24 სთ-ში;4). პიკს აღწევს

მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებიდან 3-6 დღეში.





487. კრეატინფოსფოკინაზას საერთო ფრაქციის აქტივობამ შეიძლება

მნიშვნელოვნად მოიმატოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ შემთხვევაში, გარდა:

ა) კუნთოვანი დისტროფია, მიოპათია, პოლიმიოზიტი;

ბ) ინტრამუსკულური ინექცია;

გ) ელექტროიმპულსური თერაპია;

*დ) არასტაბილური სტენოკარდია;

ე) ჰიპოთირეოზი;

ვ) ქირურგიული ოპერაციები;

ზ) გულის ღრუების კათეტერიზაცია.

488. კრეატინფოსფოკინაზას მიოკარდიული იზოენზიმის აქტივობამ შეიძლება

მოიმატოს:1) არასტაბილური სტენოკარდიის დროს;2) კარდიოქირურგიული

ოპერაციების შემდგომ; 3). კარდიოვერსიის შემდგომ.





489. ტექნიციუმ-99 პიროფოსფატით ჩატარებული რადიოიზოტოპური

გამოკვლევით მიოკარდიუმის ინფარქტი:1) დიაგნოსტირდება დაავადების

განვითარებიდან 2-5 დღის განმავლობაში;2) დიაგნოსტირდება დაავადების

განვითარებიდან 2-3 კვირის განმავლობაში;3). ვლინდება "ცივი" ლაქების"

სახით; 4). ვლინდება "ცხელი" ლაქების სახით.





490. თალიუმ-201-ით ჩატარებული რადიოიზოტოპური გამოკვლევით

მიოკარდიუმის ინფარქტი:1) ვლინდება "ცივი" ლაქების სახით; 2)

ვლინდება "ცხელი" ლაქების სახით;3). ვლინდება მწვავე სტადიაში; 4).

ვლინდება დანაწიბურების სტადიაში.

*ა) სწორია 1, 3, 4;


გ) სწორია 2, 3, 4;


491. ექოკარდიოგრაფიული გამოკვლევა განსაკუთრებით ინფორმატიულია:1)

მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ინფარქტის დიაგნოსტირებისთვის;2)

მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტის დიაგნოსტირებისთვის;3). მარცხენა პარკუჭის

ანევრიზმის დიაგნოსტირებისთვის;4). მარცხენა პარკუჭის ღრუში თრომბის

დიაგნოსტირებისთვის.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


492. მიოკარდიუმის ინფარქტის უმწვავეს სტადიაში სიკვდილის ყველაზე

ხშირი მიზეზია:

*ა) არიტმია;

ბ) მარცხენა პარკუჭის გასკდომა;

გ) გულის შეგუბებითი უკმარისობა;

დ) შოკი;

ე) ფილტვების შეშუპება.

493. მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიაში პარკუჭების ფიბრილაცია:1)

მიოკარდიუმის ელექტრული არასტაბილობის გამოვლენაა;2) აღმოცენდება

წინამორბედი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის შემდეგ;3).

აღმოცენდება წინამორბედი პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის შემდეგ;4). შეიძლება

აღმოცენდეს სწორი სინუსური რიტმის ფონზე.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

494. მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიის ყველაზე უფრო ხშირი

გართულებაა:

ა) კარდიოგენური შოკი;

ბ) დრესლერის სინდრომი;

*გ) არიტმიები;

დ) ფილტვების ემბოლია;

ე) პარკუჭთაშუა ძგიდის გასკდომა;

ვ) მიტრალური რეგურგიტაცია;

ზ) გულის ანევრიზმა.

495. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს პარკუჭების ფიბრილაცია ხშირად

ვითარდება:1) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის ფონზე; 2) აჩქარებული

პარკუჭოვანი რიტმის ფონზე;3). ხშირი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური

არიტმიის ფონზე;4). აბერანტული გამტარებლობით მიმდინარე კვანძოვანი

რიტმის ფონზე.




დ) სწორია 1, 3, 4.

496. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს პარკუჭების ფიბრილაცია ხშირად

ვითარდება:1) ჯგუფური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის

ფონზე;2) პოლიტოპური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის

ფონზე;3). ნაადრევი (R-T-ზე) პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის

ფონზე;4). გამომხტარი პარკუჭოვანი რიტმის ფონზე.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

497. სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა გულის გამტარი სისტემის და

მიოკარდიუმის გავრცელებული ნეკროზის მაჩვენებელია თუ ის განვითარდა:

ა) ახალგაზრდა ავადმყოფებში;

ბ) ხანდაზმულ ავადმყოფებში;

გ) მამაკაცებში;

დ) ქალებში;

*ე) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ინფარქტის ფონზე;

ვ) მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის ინფარქტის ფონზე.

498. მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიაში სრული

ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა, ჩვეულებრივ, ტრანზიტორული მოვლენაა,

თუ ის განვითარდა:

ა) ახალგაზრდა ავადმყოფებში;

ბ) ხანდაზმულ ავადმყოფებში;

გ) მამაკაცებში;

დ) ქალებში;

ე) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ინფარქტის ფონზე;

*ვ) მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის ინფარქტის ფონზე.

499. მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიაში მარცხენა პარკუჭის

უკმარისობა:1) ძალიან იშვიათად ვითარდება;2) ყველაზე ხშირად

გამოვლინდება სამწევრა ან ოთხწევრა გალოპით;3). ვლინდება ფილტვებში

შეგუბებითი ხიხინით;4). ხასიათდება მარცხენა პარკუჭის ავსების წნევის

გაზრდით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

500. კარდიოგენური შოკი:1) მიოკარდიუმის ინფარქტის მწვავე სტადიის

გართულებაა;2) ხასიათდება დაბალი სისტოლური არტერიული წნევით;3).

ხასიათდება გულის წუთმოცულობის გაზრდით;4). ხასიათდება მარცხენა

პარკუჭის ავსების წნევის დაქვეითებით.



გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

501. კარდიოგენური შოკის კლინიკური ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) არტერიული წნევის დაქვეითება 90 მმ ვწყ.სვ და ქვევით;

ბ) კიდურების გაცივება;

გ) ციანოზი;

დ) ნამიანი კანის საფარველი;

*ე) პოლიურია.

502. კარდიოგენური შოკის განვითარება და სიმძიმე დამოკიდებულია:

ა) ავადმყოფის სქესზე;

*ბ) დაზიანებული (ნეკროზული) მიოკარდიუმის მოცულობაზე;

გ) ავადმყოფის ასაკზე;

დ) ამ გართულების განვითარების ვადაზე;

ე) ყველა ჩამოთვლილზე.

503. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დროს ჰიპოვოლემიის განვითარება

შეიძლება გამოიწვიოს:1) შარდმდენების მიღებამ (მიოაკარდიუმის

ინფარქტამდე);2) დაავადების ადრეულ სტადიებზე სითხეების მიღების

შეზღუდვამ;3). ტკივილის სინდრომთან ასოცირებულმა პირღებინებამ;4).

მარცხენა პარკუჭის კუმშვადობის მწვავედ დაქვეითებამ.

*ა) ყველა ჩამოთვლილმა;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

504. მიოკარდიუმის ინფარქტის ფონზე მიტრალური რეგურგიტაცია შეიძლება

განვითარდეს:1) მარცხენა ატრიოვენტრიკულური სარქვლების დვრილისებრი

კუნთების იშემიის შედეგად;2) მიტრალური სარქვლის დვრილისებრი

კუნთების ნეკროზის შედეგად;3). მარცხენა პარკუჭის კუმშვადობის

დარღვევის ფონზე;4). მარცხენა პარკუჭის ანევრიზმის განვითარებისას;5).

დვრილისებრი კუნთების გაგლეჯის შედეგად.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 1, 2, 5.

505. მიოკარდიუმის გასკდომა:1) ჩვეულებრივ, ვითარდება მიოკარდიუმის

მწვავე ინფარქტის პირველი 7-10 დღის განმავლობაში;2) ქალებთან

შედარებით უფრო ხშირია მამაკაცებში;3). ხშირია ახალგაზრდა ასაკში; 4).

ხშირია რეინფარქტების დროს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;



506. მიოკარდიუმის ქვემოთ ჩამოთვლილი დაზიანებებიდან, რომელია გულის

გასკდომის ყველაზე ხშირი მიზეზი:

*ა) კორონარული არტერიების ობსტრუქციის შედეგად განვითარებული

ნეკროზი;

ბ) კოკსაკის ვირუსით განპირობებული ანთება;

გ) აშოფის კვანძებთან ასოცირებული ანთება;

დ) ინფექციური ენდოკარდიტის ფონზე აბსცესის ფორმირება და

ქსოვილოვანი დესტრუქცია.

507. პარკუჭთაშუა ძგიდის გასკდომა ვლინდება:1) გამოხატული გულის

უკმარისობით;2) უცაბედად განვითარებული დიასტოლური შუილით; 3).

მარჯვნიდან მარცხნივ შუნტით.






508. მიოკარდიუმის ინფარქტის ფონზე განვითარებული მიტრალური

რეგურგიტაციის და პარკუჭთაშუა ძგიდის გასკდომის დიფერენცირება

შეიძლება შემდეგი ნიშნებით:1) გულის უკმარისობის ნიშნების უცაბედად

განვითარებით;2) სისტოლური შუილის დაფიქსირებით; 3). მარცხნიდან

მარჯვნივ შუნტის არსებობით.






509. მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტი ხშირად თან ახლავს:

ა) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ინფარქტს;

ბ) მარცხენა პარკუჭის წინა-სეპტალური კედლის ინფარქტს;

გ) მარცხენა პარკუჭის წინა-გვერდითი კედლის ინფარქტს;

დ) მარცხენა პარკუჭის წინა-გავრცელებული კედლის ინფარქტს;

*ე) მარცხენა პარკუჭის უკანა დიაფრაგმული (ქვედა) კედლის ინფარქტს;

ვ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-ბაზალური კედლის ინფარქტს;

ზ) მარცხენა პარკუჭის უკანა-გვერდითი კედლის ინფარქტს.

510. მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტი შეიძლება გამოვლინდეს:1) საუღლე

ვენების დაბერვით; 2) ჰეპატომეგალიით;3). ჰიპოტენზიით; 4).

ნორმოტენზიით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

511. მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტის დიაგნოსტირებისთვის

ინფორმატიულია:1) ელექტროკარდიოგრაფია; 2) რადიონუკლიდური

ვენტრიკულოგრაფია;3). ექოკარდიოგრაფია; 4). რენტგენოგრაფია.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

512. ავადმყოფის უმოძრაო მდგომარეობაში ხანგრძლივად ყოფნისას

მიოკარდიუმის ინფარქტი შეიძლება გართულდეს

ა) ფილტვების შეშუპებით;

ბ) არიტმიების აღმოცენებით;

გ) გულის უკმარისობით;

*დ) ქვედა კიდურების ვენების თრომბოზით;

ე) დრესლერის სინდრომით.

513. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს თრომბოემბოლიური გართულებები

ხშირად ვითარდება:1) მარცხენა პარკუჭში თრომბების არსებობის ფონზე;2)

მარცხენა პარკუჭის გავრცელებული ინფარქტის ფონზე;3). გულის

უკმარისობის ფონზე; 4). ქვედა კიდურების ვენების თრომბოზის ფონზე.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

514. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის თერაპიისთვის მორფინის გამოყენება

ემყარება ამ პრეპარატის:1) ძლიერ ანალგეზიურ ეფექტს;2) გულისცემის

შემცირების ეფექტს ;3). მიოკარდიუმის ჟანგბადით მომარაგების

გამაუმჯობესებელ ეფექტს;4). უარყოფით ინოტროპულ ეფექტს.




დ) სწორია 1, 3, 4;

ე) სწორია 1, 2, 4.

515. მიოკარდიუმის ჟანგბადზე მოთხოვნილებას მორფინი ამცირებს:1)

პრედატვირთვის შემცირებით; 2) გულისცემის გაიშვიათებით;3).

პოსდატვირთვის შემცირებით;4). სიმპათიკური ნერვული სისტემის ტონუსის

დაქვეითებით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 2, 4.

516. მორფინის მიერ პოსდატვირთვის შემცირება ხორციელდება:1) რბილი

არტერიოდილატაციური მოქმედებით;2) გამოხატული არტერიოდილატაციური

მოქმედებით;3). მოცირკულირე სისხლის რაოდენობის დაქვეითებით;4).

პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივებით.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



517. მიოკარდიუმის ინფარქტის თერაპიისთვის მიღებულია მორფინის

შეყვანა:1) ინტრავენურად, მცირე პორციებით; 2) ინტრავენურად

წვეთოვნად;3). კანქვეშ დიდი დოზებით; 4). კუნთებში ერთჯერადად.


ბ) სწორია 1, 3, 4;




518. მიოკარდიუმის ინფარქტით შეპყრობილი ავადმყოფისთვის მორფინის

შეყვანამ შეიძლება გამოიწვიოს:1) მძიმე ჰიპოტენზია; 2) პარადოქსული

ჰიპერტენზია;3). ბრადიკარდია; 4). გონების დაკარგვა.


ბ) სწორია1, 2;


დ) სწორია 2, 3, 4.

519. 45 წლის მამაკაცი უჩივის მოჭერითი ხასიათის ტკივილს გულმკერდის

არეში და გულისრევის შეგრძნებას. ტკივილი დაიწყო ექიმთან მისვლამდე 1

სთ-ით ადრე. ობიექტურად: არტერიული წნევა 110/70 მმ.ვწყ.სვ, პულსი

72 არარეგულარული, ავადმყოფს აღენიშნება პროფუზული ოფლიანობა,

აუსკულტაციით ორივე ფილტვის ქვედა წილებში მოისმინება სველი ხიხინი.

ეკგ-ზე V1-V4 განხრებში ST სეგმენტის ელევაციაა II, III avF განხრებში კი

ST სეგმენტის დეპრესია. ყველაზე რაციონალური საწყისი მკურნალობაა:

*ა) ალტეპლაზას შეყვანა;

ბ) ატროპინის შეყვანა;

გ) ინტრავენური პროპრანოლოლის შეყვანა;

დ) კუნთებში მორფინის სულფატის შეყვანა.

520. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას:1) სწრაფად დაწყებული

რეპერფუზიული თერაპია არ საჭიროებს მკურნალობაში ბეტა-ბლოკატორის

აუცილებელ ჩართვას;2) ალტეპლაზათი ჩატარებული რეპერფუზიული

თერაპია საჭიროებს მეტოპროლოლთან ან ათენოლოლთან კომბინირებას;3).

ბეტა-ბლოკატორის პროფილაქტიკური მიღება მიოკარდიუმის ინფარქტის

შემდეგ ნაჩვენებია გულის უკმარისობის არსებობისას;4). მწვავე სტადიაში

ბეტა-ბლოკატორების მიღება შედარებით უკუნაჩვენებია.



გ) სწორია 1, 2, 3;


521. რეპერფუზიული თერაპიის ჩატარება შესაძლებელია1) სტრეპტოკინაზით;

2) ალტეპლაზით ან უროკინაზით;3). ე.წ. პირველადი ანგიოპლასტიკით;

4). სასწრაფო კორონარული შუნტირებით.



გ) სწორია 1, 2, 3;


522. მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას ასპირინი ინიშნება:

*ა) რაც შეიძლება ადრე, თვით ინფარქტზე საეჭვო შემთხვევებშიც;

ბ) ალტეპლაზასთან ერთად;

გ) თრომბოლიზური თერაპიის შემდგომ, რეოკლუზიის განვითარებისას;

დ) რეპერფუზიული დაზიანების შემთხვევაში;

ე) თრომბოლიზური თერაპიის შემდგომ ჩატარებულ ანგიოპლასტიკასთან

ერთად.

523. თრომბოლიზური თერაპიის შემდგომ რეოკლუზიის თავიდან

ასაცილებლად საჭიროა:1) კალციუმის პრეპარატების ინტრავენურად

შეყვანა;2) მაგნიუმის პრეპარატების ინტრავენურად შეყვანა;3).

სტრეპტოკინაზასთან ერთად ჰეპარინის შეყვანა;4). ალტეპლაზასთან ერთად

ჰეპარინის დანიშვნა.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;



524. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს განვითარებული სინუსური

ტაქიკარდიის მოსახსნელად საჭიროა:1) ტკივილის მოხსნა; 2) ჰიპოვოლემიის

კორეგირება;3). მიოკარდიუმის დაქვეითებული კუმშვითი ფუნქციის

კორეგირება;4). ბეტა-ბლოკატორების მიღება.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

525. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული

ტაქიკარდიის განვითარებისას საჭიროა:1) ამ არიტმიის განმაპირობებელი

ფაქტორების მკურნალობა;2) კაროტიდულის სინუსის მასაჟის ან ცდომილი

ნერვის გამაღიზიანებელი სხვა მანევრების ჩატარება;3). ადენოზინის

ინტრავენურად შეყვანა (მარცხენა პარკუჭის შენახული ფუნქციის

პირობებში);4). მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის არსებობისას დილთიაზემის

და ვერაპამილის ინტრავენურად შეყვანა.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

526. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს პარკუჭოვანი არიტმიის აღმოცენებისას

"არჩევის" პრეპარატია:

*ა) ინტრავენური ამიოდარონი (კორდარონი);

ბ) ინტრავენური ლიდოკაინი;

გ) ინტრავენური პროკაინამიდი (ნოვოკაინამიდი);

დ) ინტრავენური ბრეტილიუმი;

ე) ინტრავენური პროპრანოლოლი.

527. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს პარკუჭოვანი არიტმიის აღმოცენებისას

ანტიარიტმული პრეპარატების ეფექტებს მნიშვნელოვნად აძლიერებს:1)

პარკუჭოვანი სტიმულაცია; 2) განგლიობლოკადა;3). მარცხენა პარკუჭის

უკმარისობის მკურნალობა;4). ჰიპოკალემიის კორეგირება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


528. მიოკარდიუმის ინფარქტის დროს ატროპინის ინტრავენურად შეყვანის

ჩვენებებია:1) ატრიოვენტრიკულურ ბლოკადასთან შერწყმული

ბრადიარიტმიები;2) ჰიპოტენზიით მიმდინარე სინუსური ან კვანძოვანი

ბრადიკარდიები;3). გამომხტარი პარკუჭოვანი რიტმები;4). პარკუჭოვანი

ტაქიკარდია.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

529. მიოკარდიუმის ინფარქტის ფონზე ატროპინით მკურნალობისას

სიმპათიკური ნერვული სისტემის ფარულ ჰიპერტონუსის არსებობისას

შეიძლება განვითარდეს:1) სინუსური ტაქიკარდია; 2) პარკუჭოვანი

ტაქიკარდია;3). პარკუჭების ფიბრილაცია.

ა) ყველა პასუხი არასწორია;

*ბ) ყველა პასუხი სწორია.

530. მიოკარდიუმის ინფარქტის ფონზე მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის

განვითარებისას პირველი რიგის პრეპარატებია:1) აგე ინჰიბიტორები; 2)

საგულე გლიკოზიდები; 3). შარდმდენები; 4). ბეტა-ბლოკერები.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;


531. მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტის განვითარებისას უკუნაჩვენებია:

ა) აგე ინჰიბიტორები;

ბ) დობუტამინი;

გ) შარდმდენები;

*დ) ნიტრატები;

ე) დოფამინი.

532. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის რომელი გართულება არ წარმოადგენს

ქირურგიული ჩარევის ჩვენებას:

ა) გულის გასკდომა;

ბ) მიტრალური რეგურგიტაცია;

გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის გასკდომა;

*დ) მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის ანევრიზმა;

ე) მარცხენა მთავარი კორონარული არტერიის თრომბოზის შედეგად

განვითარებული კარდიოგენური შოკი.

533. ინსულინ-დამოუკიდებელი შაქრიანი დიაბეტის ფონზე მიოკარდიუმის

მწვავე ინფარქტის განვითარებისას საჭიროა:1) პერორალური ჰიპოგლიკემიური

პრეპარატების დოზის გაზრდა;2) პერორალური ჰიპოგლიკემიური

პრეპარატების მოხსნა და მათი ჩანაცვლება ინსულინით;3). გლუკოზა-

ინსულინ-კალიუმის ხსნარის ინფუზია;4). თავი ავარიდოთ ნიტრატების

დანიშვნას.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 2.

534. მიოკარდიუმის ინფარქტის შორეული გამოსავალი დამოკიდებულია:1)

მარცხენა პარკუჭის მოცულობასა და ფუნქციაზე;2) კორონარული

სისხლძარღვების მდგომარეობაზე;3). მიოკარდიუმის ელექტრულ

სტაბილობაზე; 4). რისკ-ფაქტორების აღკვეთაზე.

*ა) ყველა ჩამოთვლილზე;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

535. მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდგომ პერიოდში:1) საჭიროა სიგარეტის

მოწევისთვის თავის დანებება;2) არ არის მიზანშეწონილი ზომიერი

ფიზიკური აქტივობა; 3). უკუნაჩვენებია სტატინების მიღება;4).

მნიშვნელოვანია არტერიული წნევის ნორმალიზება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


536. მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდგომ პეროდში მიზანშეწონილია:1) დიდი

რაოდენობით მცენარეული საკვების და თევზის მიღება;2) ხორცის

შეზღუდვა;3). 60 წელს გადაკილებული მამაკაცებისთვის ესტროგენების

დანიშვნა;4). E ვიტამინის, ბეტა-კაროტენის და სხვა ანტიოქსიდანტების

მიღება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 3, 4.

537. მიოკარდიუმის ინფარქტის ადრეული ან გვიანი პერიოდის

სიკვდილიანობას ამცირებენ:1) ასპირინი; 2) აგე ინჰიბიტორები; 3). ბეტა-

ბლოკატორები;4). საგულე გლიკოზიდები.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 3, 4.

538. ინფარქტის გადატანის შემდგომ პერორალური ანტიკოაგულანტური

თერაპია ენიშნებათ იმ პაციენტებს:1) რომლებიც ანამნეზში აღნიშნავენ

თრომბოემბოლიურ დაავადებას;2) რომელთაც ექოკარდიოგრაფიულად

მარცხენა პარკუჭის ღრუში გამოუვლინდათ თრომბი;3). რომელთაც

ექოკარდიოგრაფიულად დაუდგინდათ წინა კედლის დიდი ინფარქტი;4).

რომლებსაც აღენიშნებათ მოციმციმე არიტმია;5). რომლებსაც აღენიშნებათ

გამოხატული გულის უკმარისობა.


*ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 2, 4, 5;


539. მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანის შემდგომ პერორალური

ანტიკოაგულანტის მაგივრად ასპირინი ინიშნება:1) პერორალური

ანტიკოაგულანტების მიმართ უკუჩვენების შემთხვევაში;2) თუ ავადმყოფი არ

ემორჩილება პერორალური ანტიკოაგულანტური თერაპიის აუცილებელ მკაცრ

მოთხოვნებს;3). მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის ინფარქტების დროს;4).

მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის ანევრიზმის განვითარებისას.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

540. პოსტინფარქტულ პაციენტებში აგე ინჰიბიტორები ინიშნებიან:1)

მარცხენა პარკუჭის დისფუნქციის შემთხვევაში;2) განდევნის ფრაქციის

დაქვეითების შემთხვევაში;3). გულის უკმარისობის შემთხვევაში; 4).

საგულე გლიკოზიდების უეფექტობისას.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) ყველა შემთხვევაში.

541. პოსტინფარქტული პერიოდის საუკეთესო ანტიარიტმული

პრეპარატებია:1) ბეტა-ბლოკატორები; 2) ამიოდარონი (კორდარონი); 3).

ფლეკაინიდი; 4). მორიციზინი (ეთმოზინი).




542. პოსტინფარქტულ პერიოდში აბსოლუტურად უკუნაჩვენებია:1) ბეტა-

ბლოკატორები; 2) ამიოდარონი (კორდარონი); 3). ფლეკაინიდი; 4).

მორიციზინი (ეთმოზინი).




543. 25 წლის მამაკაცს აქვს მიოკარდიუმის ინფარქტი. მისი ოჯახის

რამდენიმე წევრსაც გადატანილი აქვს იგივე დაავადება. ქვემოთ ჩამოთვლილი

ანტიჰიპერლიპიდემიური პრეპარატებიდან რომელია ყველაზე უსაფრთხო და

ეფექტური საშუალება ამ პაციენტისთვის:

ა) ფენოფიბრატი;

ბ) ქოლესტირამინი;

*გ) ატორვასტატინი;

დ) ნიკოტინის მჟავა.

544. პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის მოქმედებით ადგილი აქვს:1)

სინუსის კვანძის ავტომატიზმის დაქვეითებას;2) ატრიოვენტრიკულური

გამტარობის დაქვეითებას;3). პერინოდალური ქსოვილების რეფრაქტერული

პერიოდის შემცირებას;4). პერინოდალური ქსოვილების გამტარობის





*დ) სწორია 1, 2, 4.

545. სიმპათიკური ნერვული სისტემის მოქმედებით ადგილი აქვს:1) სინუსის

კვანძის ავტომატიზმის გაზრდას;2) ატრიოვენტრიკულური გამტარობის

ხანგრძლივობის შემცირებას;3). პერინოდალური ქსოვილების რეფრაქტერული

პერიოდის გახანგრძლივებას;4). პერინოდალური ქსოვილების გამტარობის




გ) სწორია 1, 3, 4;


546. მოსვენების ტრანსმემბრანული პოტენციალის სიდიდე, ძირითადად,

განისაზღვრება:

ა) ნატრიუმის იონების კონცენტრაციის ტრანსმემბრანული გრადიენტით;

*ბ) კალიუმის იონების კონცენტრაციის ტრანსმემბრანული გრადიენტით;

გ) კალციუმის იონების კონცენტრაციის ტრანსმემბრანული გრადიენტით;

დ) მაგნიუმის იონების კონცენტრაციის ტრანსმემბრანული გრადიენტით;

ე) ქლორის იონების კონცენტრაციის ტრანსმემბრანული გრადიენტით.

547. სინუსის კვანძის დისფუნქცია შეიძლება გამოვლინდეს:1) სინუსური

ბრადიკარდიით; 2) სინუსური ექსტრასისტოლიით;3). სინოაურიკულური

ბლოკადით; 4). ატრიოვენტრიკულური ბლოკადით;5). სინუსის კვანძის

გამოთიშვით.


*ბ) სწორია 1, 3, 5;

გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 4, 5.

548. სინუსის კვანძის დისფუნქცია ხშირად ვითარდება:1) ხანდაზმულ ასაკში

(იზოლირებული დარღვევის სახით);2) სინუსის კვანძის არტერიის

ობსტრუქციის შედეგად;3). ამილოიდოზის და წინაგულების სხვა

ინფილტრაციული პროცესების ფონზე;4). სპეციფიური მიზეზის გარეშე.

ა) ყველა ჩამოთვლილ შემთხვევაში;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

549. სინუსური ბრადიკარდია ახასიათებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ

დაავადებას, გარდა:

ა) ღვიძლის დაავადებების გვიან სტადიებს;

ბ) ჰიპოთერმიას;

*გ) ამებიაზს;

დ) ტიფს;

ე) ბრუცელოზს.

550. სინუსის კვანძის დისფუნქცია შეიძლება კლინიკურად გამოვლინდეს:1)

თავბრუსხვევის ეპიზოდებით; 2) პერმანენტული გულისრევით;3). გულის

წასვლით; 4). პერიოდულად ცნობიერების დაკარგვით.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;



551. სინუსის კვანძის დისფუნქციისთვის დამახასიათებელი ხანგრძლივი

პაუზების განმავლობაში განვითარებული გულის წასვლის ეპიზოდები

შეიძლება განპირობებული იყოს:1) სინუსის კვანძის დროებითი

გამოთიშვით;2) სინოაურიკულური ბლოკადით; 3). ატრიო-ვენტრიკულური

ბლოკადით;4). გამომხტარი კვანძოვანი ან პარკუჭოვანი რიტმის

აღმოცენებით.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 3, 4.

552. სინუსის კვანძის დისფუნქცია პირველად შეიძლება გამოვლინდეს

ფიზიკური დატვირთვის ან ცხელების ფონზე:

ა) წინაგულოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის განვითარებით;

ბ) ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის განვითარებით;

გ) სინუსური ტაქიკარდიის განვითარებით;

დ) სინუსური ბრადიკარდიის განვითარებით;

*ე) სინუსური ტაქიკარდიის არ განვითარებით.

553. სინუსის კვანძის დისფუნქციის პირველად გამოვლენის მიზეზი შეიძლება

გახდეს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მედიკამენტის მიღება, გარდა:

ა) დიგოქსინი;

ბ) პროპრანოლოლი (ანაპრილინი);

გ) ქინიდინი;

დ) დილთიაზემი;

*ე) ნიფედიპინი;

ვ) ვერაპამილი.

554. ბრადიკარდია - ტაქიკარდიის სინდრომი გულისხმობს:1) წინაგულების

თრთოლვისა და ციმციმის პაროქსიზმების და ამ არიტმიების შემდგომ

განვითარებული ხანგრძლივი სინუსური პაუზების მონაცვლეობას;2) ბრადი -

და ტაქიკარდიების მონაცვლეობით აღმოცენებას;3). ხანგრძლივი სინუსური

პაუზის შემდეგ წინაგულების თრთოლვისა და ციმციმის პაროქსიზმების

აღმოცენებას;4). სინოაურიკულური ბლოკადისა და გამომხტარი პარკუჭოვანი

რიტმის მონაცვლეობას.






555. სინოაურიკულური ბლოკადა:1) ეწოდება სინუსის კვანძიდან მის

მიმდებარე წინაგულებამდე იმპულსის გადაცემის შეფერხებას;2) ეწოდება

სინუსის კვანძიდან მის მიმდებარე წინაგულებამდე იმპულსის გადაცემის

ბლოკირებას;3). ეწოდება სინუსის კვანძიდან ატრიოვენტრიკულურ კვანძამდე

იმპულსის გადაცემის შეფერხებას;4). ეწოდება სინუსის კვანძიდან

ატრიოვენტრიკულურ კვანძამდე იმპულსის გადაცემის ბლოკირებას.






556. I ხარისხის სინოაურიკულური ბლოკადა:

*ა) სტანდარტულ ეკგ-ზე არ აისახება

ბ) ეკგ-ზე ვლინდება, პერიოდულად P კბილისა და QRS კომპლექსების

გამოვარდნით;

გ) ეკგ-ზე ვლინდება, პერიოდულად P კბილის (QRS კომპლექსის გარეშე)

აღმოცენებით;

დ) ეკგ-ზე ვლინდება I, II, III განხრებში P კბილის ხანგრძლივობის

გაზრდით (P > 0. 10 წმ);

ე) ეკგ-ზე ვლინდება გულმკერდის მარცხენა განხრებში (V4-V6) P კბილის

ხანგრძლივობის გაზრდით (P > 0.12 წმ).

557. II ხარისხის სინოატრიალური ბლოკადა ვენკენბახის პერიოდით (I

ტიპი) ეკგ-ზე ვლინდება:1) P-P ინტერვალის პროგრესირებადი

გახანგრძლივებით (პარკუჭოვანი პაუზის აღმოცენებამდე);2) P-P ინტერვალის

პროგრესირებადი დამოკლებით (პარკუჭოვანი პაუზის აღმოცენებამდე);3).

პარკუჭოვანი პაუზით, რომლის ხანგრძლივობა წინა P-P ინტერვალის

გაორმაგებულ ხანგრძლივობაზე მეტია;4). პარკუჭოვანი პაუზით, რომლის

ხანგრძლივობა ნორმალური P-P ინტერვალის გაორმაგებულ ხანგრძლივობაზე

ნაკლებია.





558. II ხარისხის სინოაურიკულური ბლოკადა მობიტცის ტიპის (II ტიპი)

ეკგ-ზე ვლინდება:1) P-P ინტერვალის პროგრესირებადი გახანგრძლივებით

(პარკუჭოვანი პაუზის აღმოცენებამდე);2) მუდმივი P-P ინტერვალით

(პარკუჭოვანი პაუზის აღმოცენებამდე); 3). პარკუჭოვანი პაუზით, რომლის

ხანგრძლივობა ორჯერ, სამჯერ და მეტჯერ აღემატება P-P ინტერვალს;4).

პარკუჭოვანი პაუზით, რომლის ხანგრძლივობა P-P ინტერვალის გაორმაგებულ

ხანგრძლივობაზე ნაკლებია.





559. III ხარისხის სინოაურიკულური ბლოკადა ეკგ-ზე ვლინდება:1)

წინაგულოვანი აქტივობის არარსებობით;2) გამომხტარი წინაგულოვანი

არიტმიების აღმოცენებით;3). P-P ციკლის პროგრესირებადი

გახანგრძლივებით, რომელსაც მოყვება უკანასკნელ ციკლზე ორჯერ, სამჯერ

და მეტჯერ უფრო ხანგრძლივი პაუზა;4). სინუსის კვანძის გამოთიშვის ეკგ

ნიშნებით.



გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

560. სინუსის კვანძის ინტრაკარდიული გამოკვლევა გამოიყენება

სინოაურიკულური ბლოკადის შემდეგი ფორმების დიაგნოსტირებისთვის:1) I

ხარისხის სინოაურიკულური ბლოკადა;2) ვენკენბახის II ხარისხის

სინოაურიკულური ბლოკადა;3). მობიტცის II ხარისხის სინოაურიკულური

ბლოკადა;4). III ხარისხის სინოაურიკულური ბლოკადა.





561. სინუსის კვანძის ფუნქციის შესაფასებლად ინფორმატიულია:1)

ჰოლტერის მონიტორირება;2) სინუსის კვანძის აქტივობის ინტრაკარდიული

გამოკვლევა;3). კაროტიდული სინუსის ტესტი; 4). დოზირებული

ფიზიკური დატვირთვის ტესტი.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4;

ე) სწორია ყველა ჩამოთვლილი.

562. სინუსის კვანძზე სიმპათიკური და პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის

მოქმედების შესაფასებლად გამოიყენება:1) კაროტიდული სინუსის ტესტი; 2)

ვალსალვის სინჯი; 3). ატროპინის სინჯი;4). იზოპროტერენოლის სინჯი.



გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორიოა 1, 3, 4.

563. სინუსის კვანძის ვეგეტატიური რეგულაციის დარღვევა ყველაზე ხშირად

ვლინდება:

*ა) იზოლირებული ბრადიკარდიის სახით;

ბ) სინოაურიკულური ბლოკადის სახით;

გ) სინუსის კვანძის გამოთიშვით;

დ) ტაქიკარდია - ბრადიკარდიის სინდრომით;

ე) ყველა ჩამოთვლილით.

564. ვეგეტატიური რეგულაციის დარღვევის მიზეზით განვითარებული

სინუსის კვანძის დისფუნქციის შემთხვევაში:1) იზოპროტერენოლის შეყვანა

გამოიწვევს გულის ცემის გახშირებას;2) ადრენალინის შეყვანა გამოიწვევს

გულის ცემის გაიშვიათებას;3). ატროპინის შეყვანა გამოიწვევს გულის ცემის

გახშირებას;4). პროპრანოლოლის შეყვანა გამოიწვევს გულის ცემის

გახშირებას.




დ) სწორია 2, 3, 4.

565. გულის საკუთარი რიტმი:1) ახასიათებს საკუთრივ სინუსის კვანძის

აქტივობას;2) განისაზღვრება გულის ე.წ. ქიმიური ,,დენერვაციის~

შემდეგ;3). იშვიათდება პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის

გააქტივებისას;4). ხშირდება სიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივებისას.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4.

566. სინუსის კვანძის პირველადი დისფუნქცია ხასიათდება:

*ა) ნელი საკუთარი რიტმით;

ბ) ნორმალური საკუთარი რიტმით;

გ) სიმპათიკური ნერვული სისტემის ჰიპოტონუსით;

დ) პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის ჰიპერტონუსით;

ე) ყველა ჩამოთვლილით.

567. სინუსის კვანძის აღდგენის დრო, ჩვეულებრივ:1) გულის ნელი

საკუთარი რიტმის ფონზე - გახანგრძლივებულია;2) გულის ნელი საკუთარი

რიტმის ფონზე - ნორმალურია;3). გულის ნორმალური საკუთარი რიტმის

ფონზე - გახანგრძლივებულია;4). გულის ნორმალური საკუთარი რიტმის

ფონზე - ნორმალურია.





568. ელექტროფიზიოლოგიური გამოკვლევის ჩატარება რეკომენდებულია იმ

ავადმყოფებისათვის:1) რომლებსაც სინუსის კვანძის დისფუნქციის კლინიკური

ნიშნების გამოვლენის ფონზე, ხანგრძლივი ჰოლტერის მონიტორირების

მიუხედავად, არ გამოუვლინდათ ამ პათოლოგიისთვის დამახასიათებელი

არიტმიები;2) რომლებსაც აღენიშნებათ უსიმპტომოდ მიმდინარე სინუსური

ბრადიკარდია;3). რომლებსაც აღენიშნებათ სინოაურიკულური ბლოკადის და

სინუსის კვანძის სისუსტის სინდრომის ეკგ ნიშნები;4). რომლებისთვისაც

ნაჩვენებია კარდიოსტიმულატორის იმპლანტირება (იმპლანტაციის ადგილის

განსასაზღვრავად).



გ) სწორია 1, 3, 4.

569. ბრადიარიტმიული ეფექტები აღენიშნება ყველა ქვემოჩამოთვლილ

პრეპარატს, გარდა:

ა) ბეტაბლოკატორები;

ბ) საგულე გლიკოზიდები;

*გ) ჰიდრალიზინი;

დ) ქინიდინი;

ე) პროკაინამიდი (ნოვოკაინამიდი);

ვ) ამიოდარონი (კორდარონი);

570. ძალიან იშვიათი პარკუჭოვანი რიტმის გადაუდებელი თერაპიისთვის

ნაჩვენებია:1) ატროპინი; 2) იზოპროტერენოლი; 3). ტრანსთორაკალური

ელექტროსტიმულაცია;4). მუდმივი ტიპის ორკამერიანი

კარდიოსტიმულატორი



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 3, 4.

571. ატრიოვენტრიკულური კვანძის დისფუნქციას:1) შეიძლება ჰქონდეს

მემკვიდრეობითი ხასიათი;2) იწვევს ინტენსიური ფიზიკური ვარჯიში;3).

იწვევს ზოგიერთი მედიკამენტის გამოყენება;4). იწვევს ზოგიერთი მწვავე

პათოლოგიური პროცესი.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4.

572. ატრიოვენტრიკულური გამტარობის შეფერხება ხშირად ვითარდება ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიების ფონზე, გარდა:

ა) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი (მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის);

*ბ) მიოკადრიუმის მწვავე ინფარქტი (მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის);

გ) კორონარული სპაზმი (ხშირად მარჯვენა კორონარული არტერიის);

დ) ვირუსული მიოკარდიტი;

ე) მწვავე რევმატიზმი;

ვ) ინფექციური მონონუკლეოზი;

ზ) გულის მეზათელიომა.

573. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან ატრიოვენტრიკულურ

გამტარობაზე მოქმედებენ:1) დიგოქსინი; 2) პროპრანოლოლი (ანაპრილინი);

3). ვერაპამილი;4). იზოსორბიდ დინიტრატი; 5). ნიფედიპინი.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 5;

დ) სწორია 2, 3, 4.

574. კარგად ნავარჯიშებ სპორტსმენებში ატრიოვენტრიკულური კვანძის

ქრონიკულ დისფუნქციას იწვევს:1) სიმპათიკური ნერვული სისტემის

ტონუსის დაქვეითება;2) პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის ტონუსის

დაქვეითება;3). სიმპათიკური ნერვული სისტემის აქტივაცია; 4). ცდომილი

ნერვის ჰიპერტონუსი.






575. მოზრდილებში, იზოლირებულ ქრონიკულ ატრიოვენტრიკულურ

ბლოკადას ყველაზე ხშირად იწვევს:1) არტერიული ჰიპერტენზია; 2) ლევის

დაავადება; 3). აორტის სტენოზი;4). მიტრალური სტენოზი; 5).

ლენეგერის დაავადება.

ა) სწორია 1, 2, 5;

ბ) სწორია 1, 3, 4;



576. ლენეგერის დაავადება ხასიათდება:1) გულის გამტარი სისტემის

პირველადი, იზოლირებული სკლეროდეგენერაციული დაზიანებით;2) ჰისის

კონის რომელიმე ტოტის და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის ერთდროულად

არსებობით;3). გულის გამტარი სისტემის სკლეროდეგენერაციული

დაზიანებით, რომელიც ხშირად მიტრალურ სარქველზე ვრცელდება;4).

გულის გამტარი სისტემის სკლეროდეგენერაციული დაზიანებით, რომელიც

ხშირად აორტულ სარქველზე ვრცელდება.


ბ) სწორია 2, 3, 4;


დ) სწოია 2, 4.

577. ლევის დაავადება ხასიათდება:1) გულის გამტარი სისტემის

იზოლირებული სკლეროდეგენერაციული დაზიანებით;2) ჰისის კონის

რომელიმე ტოტის და ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის ერთდროულად

არსებობით;3). გულის გამტარი სისტემის სკლეროდეგენერაციული

დაზიანებით, რომელიც ხშირად მიტრალურ სარქველზე ვრცელდება;4).

გულის გამტარი სისტემის სკლეროდეგენერაციული დაზიანებით, რომელიც

ხშირად აორტულ სარქველზე ვრცელდება.


*ბ) სწორია 2, 3, 4;



578. ვენკენბახის II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის (მობიტცის

I ტიპი) ეკგ ნიშნებია:1) რეგულარული P-P ინტერვალი; 2) რეგულარული

P-R ინტერვალი;3). ნორმალური ფორმის QRS კომპლექსები;4).

პერიოდულად P კბილის შემდეგ პარკუჭოვანი პაუზის აღმოცენება, რომლის

ხანგრძლივობა აღემატება ორ ნორმალ P-P ინტერვალს.




დ) სწორია 1, 3, 4.

579. ვენკენბახის II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა (მობიტცის I

ტიპი):1) თითქმის ყოველთვის ასახავს გამტარებლობის დარღვევას

ატრიოვენტრიკულურ კვანძში;2) ხშირად, მიოკარდიუმის ქვედა კედლის

ინფარქტების დროს - ტრანზიტორულად ვითარდება;3). ხშირად, ვითარდება

საგულე გლიკოზიდების და ბეტა-ბლოკატორების დოზის გადაჭარბებისას;4).

ჯანმრთელ ადამიანებში პრაქტიკულად არ გვხვდება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

580. ვენკენბახის II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა (მობიტცის I

ტიპი):1) ხშირად პროგრესირებს სრულ ატრიოვენტრიკულურ

ბლოკადამდე;2) შეიძლება განვითარდეს პრაქტიკულად ჯანმრთელ

ადამიანებში პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივებისას;3). ხშირად

ვითარდება მიოკარდიუმის წინა- სეპტალური კედლის ინფარქტების

დროს;4). საჭიროებს ინტენსიური ანტიარიტმიული თერაპიის ჩატარებას.




დ) სწორია 1, 2, 4;


581. მობიტცის II ხარისხის (მობიტცის II ტიპი) ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადის ეკგ ნიშნებია:1) რეგულარული P-P ინტერვალი; 2) რეგულარული

P-R ინტერვალი;3). ნორმალური ფორმის QRS კომპლექსები;4).

პერიოდულად P კბილის შემდეგ პარკუჭოპვანი პაუზის აღმოცენება, რომლის

ხანგრძლოვობა აღემატება ორ ნორმალურ P-P ინტერვალს.



გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 3.

582. სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის არსებობისას,

ატრიოვენტრიკულურ კვანძში იმპულსის გატარების ბლოკირებაზე

მიუთითებს:1) ნორმალური ფორმის QRS კომპლექსების არსებობა;2) 40 -55

შეკ/წთ სიხშირის პარკუჭოვანი რიტმი;3). სტაბილური პარკუჭოვანი რიტმი,

რომელიც უმნიშვნელოდ იცვლება ფიზიკური დატვირთვისას;4). პარკუჭოვანი

რიტმი, რომელიც ხშირდება ატროპინის შეყვანის შემდეგ.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 2, 4;

ე) სწორია 2, 3, 4.

583. სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის არსებობისას, ჰისის კონის

მთავარი ღეროს დონეზე იმპულსის ბლოკირებაზე მიუთითებს:1) ნორმალური

ფორმის QRS კომპლექსების არსებობა;2) 40 შეკ/წთ ნაკლები სიხშირის

პარკუჭოვანი რიტმი;3). სტაბილური პარკუჭოვანი რიტმი, რომელიც

უმნიშვნელოდ იცვლება ფიზიკური დატვირთვისას;4). სტაბილური

პარკუჭოვანი რიტმი, რომელიც უმნიშვნელოდ იცვლება ატროპინის

შეყვანისას.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4;

*ე) სწორია 2, 3, 4.

584. ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის (ავ) ტიპებიდან, ჩვეულებრივ,

თანდაყოლილი ხასიათისაა:

ა) I ხარისხის ავ - ბლოკადა;

ბ) ვენკენბახის II ხარისხის ავ - ბლოკადა;

გ) მობიტცის II ხარისხის ავ - ბლოკადა;

დ) მაღალი ხარისხის ავ - ბლოკადა;

*ე) ატრიოვენტრიკულური კვანძის დონეზე განვითარებული სრული ავ -

ბლოკადა;

ვ) ჰისის კონის მთავარი ღეროს დონეზე განვითარებული სრული ავ -

ბლოკადა.

585. ქვემოთ ჩამოთვლილი არიტმიებიდან I ხარისხის ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადისაგან ძნელად გაირჩევა:

*ა) კვანძოვანი რიტმი;

ბ) ბლოკირებული წინაგულოვანი ექსტრასისტოლია;

გ) მობიტცის II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა;

დ) მაღალი ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა;

ე) სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა.

586. ქვემოთ ჩამოთვლილი არიტმიებიდან ვენკენბახის II ხარისხის ატრიო-

ვენტრიკულური (ავ) ბლოკადისაგან ძნელად გაირჩევა:

ა) კვანძოვანი რიტმი;

*ბ) ბლოკირებული წინაგულოვანი ექსტრასისტოლია;

გ) მობიტცის II ხარისხის ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

დ) მაღალი ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

ე) სრული ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა.

587. ქვემოთ ჩამოთვლილი არიტმიებიდან II ხარისხის სინოატრიალური

ბლოკადისაგან (როგორც ვენკენბახის, ისე მობიტცის ტიპები) ძნელად

გაირჩევა:

ა) კვანძოვანი რიტმი;

*ბ) ბლოკირებული წინაგულოვანი ექსტრასისტოლია;

გ) მობიტცის II ხარისხის ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

დ) ვენკენბახის II ხარისხის ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

ე) მაღალი ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა.

588. ელექტროფიზიოლოგიური გამოკვლევების ჩატარება ნაჩვენებია ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილ შემთხვევაში, გარდა:

*ა) კლინიკურად გამოვლენილი II ან III ხარისხის ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადის არსებობისას;

ბ) ჰისის კონის რომელიმე ტოტის ბლოკადის ნიშნების და ანამნეზში გულის

წასვლის ეპიზოდების არსებობისას;

გ) ჰისის კონის რომელიმე ტოტის და II ხარისხის ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადის ერთდროულად არსებობისას;

დ) III ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადით შეპყრობილი

უსიმპტომო ავადმყოფებისთვის;

ე) ბიფასციკულური ბლოკადის ეკგ ნიშნების გამოვლენისას.

589. დროებითი კარდიოსტიმულაცია:1) გამოიყენება სწრაფი ჰემოდინამიკური

სტაბილიზაციის მისაღწევად მუდმივი ელექტროსტიმულატორის

იმპლანტირებამდე;2) გამოიყენება იშემიით ან ფარმაკოლოგიური აგენტების

დოზის გადაჭარბებით გამოწვეული ბრადიკარდიების თერაპიისათვის;3).

სრულდება ტრანსვენური მიდგომით;4). სრულდება ტრანსთორაკალური

მიდგომით.


ბ) სწორია 1, 3, 4;



590. ტრანსვენური კარდიოსტიმულაცია:1) სრულდება მარჯვენა პარკუჭის

მწვერვალის არეში ტრანსვენურად შეყვანილი კათეტერ-ელექტროდის

საშუალებით;2) სრულდება მარჯვენა წინაგულში ტრანსვენურად შეყვანილი

კათეტერ-ელექტროდის საშუალებით;3). ხშირად იწვევს გულის

პერფორირებას;4). ხშირად, იწვევს თრომბოემბოლიურ გართულებებს.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4;

ე) სწორია 2, 4;

*ვ) სწორია1.

591. ტრანსვენურ კარდიოსტიმულაციასთან შედარებით გარეგანი

ტრანსთორაკალური კარდიოსტიმულაცია:1) არაინვაზიური მეთოდია; 2) არ

იწვევს მიოკარდიუმის პერფორაციას;3). არ იწვევს თრომბოემბოლიურ

გართულებებს;4). საჭიროებს ნაკლები ძაბვით ელექტროსტიმულაციას.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



592. მუდმივი კარდიოსტიმულაციის ჩვენებაა ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ასიმპტომური სრული განივი ბლოკადა 40 შეკ/წთ-ზე ნაკლები სიხშირის

გამომხტარი რიტმით;

*ბ) ასიმპტომური სინუსური ბრადიკარდია 40 შეკ/წთ-ზე ნაკლები

სიხშირით;

გ) სიმპტომური ბიფასციკულური ბლოკადა მობიტცის II ხარისხის

ატრიოვენტრიკულური ბლოკადით;

დ) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის შემდგომ განვითარებული მაღალი ან

სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა;

ე) ბრადიკარდიის ფონზე განვითარებული სიმპტომური II ხარისხის


593. მუდმივი კარდიოსტიმულაციისთვის ორგანიზმში ელექტროდები,

ჩვეულებრივ, შეიყვანება:1) ლავიწქვეშა ვენიდან; 2) ბარძაყის ვენიდან; 3).

შიგნითა საუღლე ვენიდან;4). თორაკოტომიის გზით.






594. მუდმივი კარდიოსტიმულაციისთვის ელექტროდების მოთავსება

შეიძლება:1) მარჯვენა წინაგულის ყურში (ენდოკარდიულად);2) მარცხენა

წინაგულში (ენდოკარდიულად);3). მარჯვენა პარკუჭის მწვერვალის არეში

(ენდოკარდიულად);4). ეპიკარდიუმში.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

595. პარკუჭების ელექტროსტიმულაციის შედეგად განვითარებულ

ჰემოდინამიკურ დარღვევებს ,,პეისმეიკერული სინდრომი~ ეწოდება,

რომელიც კლინიკურად შეიძლება გამოვლინდეს ყველა ჩამოთვლილი

სიმპტომით, გარდა:

ა) ადვილად დაღლით;

ბ) თავბრუსხვევით;

*გ) არტერიული ჰიპერტენზიით;

დ) გონების დაკარგვით;

ე) კისრისა და გულმკერდის არეში პულსაციის შეგრძნებით.

596. პარკუჭების ელექტროსტიმულაციის შედეგად განვითარებულ

ჰემოდინამიკურ დარღვევებს ,,პეისმეიკერული სინდრომი'' ეწოდება,

რომლის პათოფიზიოლოგიური საფუძველია:1) წინაგულების აქტივობის

გამოთიშვა;2) ატრიოვენტრიკულური სარქველების დახურვის პარალელურად

პულმონურ და საუღლე ვენებში სისხლის რეგურგიტაცია (ამ მომენტში

წინაგულების შეკუმშვის შედეგად);3). წინაგულების შეკუმშვის მომენტში

ვენების კედლების გადაჭიმვის შედეგად (ფლებოგრამაზე გამოვლინდება

ქვემეხისებური a ტალღით) დეპრესორული მექანიზმების ჩართვა.





597. ,,პეისმეიკერული სინდრომის" გამოვლინება შეიძლება აღვკვეთოთ:1)

მუდმივი ტიპის პარკუჭოვანი სტიმულაციით;2) მუდმივი ტიპის ორკამერიანი

სტიმულაციით;3). დემანდ - ტიპის პარკუჭოვანი სტიმულაციით;4). დემანდ

- ტიპის ორკამერიანი სტიმულაციით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

598. იმპულსის გავრცელების დარღვევის მიზეზით აღმოცენებულ არიტმიებს

მიეკუთვნება:1) რე-ენთრის მექანიზმით აღმოცენებული არიტმიები;2)

ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაციით აღმოცენებული არიტმიები;3).

ტრიგერული აქტივობის მექანიზმით აღმოცენებული არიტმიები.






599. იმპულსის წარმოქმნის დარღვევის მიზეზით აღმოცენებულ არიტმიებს

მიეკუთვნება:1) რეენთრის მექანიზმით აღმოცენებული არიტმიები;2)

ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაციით აღმოცენებული არიტმიები;3).

ტრიგერული აქტივობის მექანიზმით აღმოცენებული არიტმიები.





600. ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაციის (მოსვენების მდგომარეობაში

რიტმის ლატენტური წამყვანი უჯრედების მემბრანა ნაწილობრივ

დეპოლარიზებულ მდგომარეობაშია) გამომწვევი შეიძლება იყოს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პათოფიზიოლოგიური მდგომარეობა, გარდა:

ა) ეგზოგენური ან ენდოგენური კატექოლამინების დიდი რაოდენობით

გადასვლა სისხლის მიმოქცევაში;

ბ) ჰიპოკალემია;

*გ) ჰიპერკალემია;

დ) ჰიპერკალცემია;

ე) მიოკარდიუმის იშემია;

ვ) საგულე გლიკოზიდებით ინტოქსიკაცია;

601. ტრიგერული აქტივობა (მიოკარდიოციტებში კალციუმის იონების

დაგროვება, რის შედეგადაც ამ უჯრედებში მოქმედების პოტენციალის შემდეგ

ადგილი აქვს ე.წ. პოსტდეპოლარიზაციის განვითარებას) ვითარდება ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორების ზეგავლენით, გარდა:

*ა) ეგზოგენური ან ენდოგენურიი კატექოლამინების დიდი რაოდენობით

გადასვლა სისხლის მიმოქცევაში;

ბ) კატექოლამინების კონცენტრაციის ლოკალურად მომატება;

გ) ჰიპერკალემია;


ე) საგულე გლოკიზიდებით ინტოქსიკაცია.

602. ექტოპიური შეკუმშვა ახდენს შემდეგი მექანიზმებით აღმოცენებული

არიტმიების პროვოცირებას და კუპირებას:1) რე-ენთრის მექანიზმით; 2)

ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაციით; 3). ტრიგერული აქტივობით.






603. ელექტროსტიმულაცია ახდენს შემდეგი მექანიზმით აღმოცენებული

არიტმიების პროვოცირებას:1) რეენთრის მექანიზმით; 2) ნორმალური

ავტომატიზმის სტიმულაციით; 3). ტრიგერული აქტივობით.






604. წინაგულოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის აღმოცენებისას:1) საჭიროა

ამ არიტმიის განმაპირობებელი ფაქტორების გამოვლენა და მოხსნა;2) თვით

უსიმპტომო შემთხვევებშიც, საჭიროა I კლასის ანტიარიტმიული პრეპარატების

დანიშვნა;3). თუ იგი პაროქსიზმული სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიის

მიზეზი ხდება, საჭიროა III კლასის ანტიარითმული პრეპარატების

გამოყენება.





605. პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმია:1) ვითარდება მხოლოდ

კარდიალური ან სისტემური პათოლოგიით შეპყრობილ ავადმყოფებში;2)

შეიძლება განვითარდეს პრაქტიკულად ჯანმრთელ ადამიანებში;3). ხშირად

ვითარდება მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანის შემდეგ;4). როგორც

პოსტინფარქტული, ისე პრაქტიკულად ჯანმრთელი ადამიანებისთვის

წარმოადგენს უეცარი სიკვდილის განვითარების რისკ-ფაქტორს.




დ) სწორია 2, 3, 4.

606. პოსტინფარქტულ პერიოდში სიკვდილიანობის გაზრდას იწვევს შემდეგი

არიტმიების აღმოცენება:1) ერთეული პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;2)

რეგულარული , ხშირი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;3). პოლიტოპიური

პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;4). ჯგუფური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

607. პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმია არ საჭიროებს მედიკამენტურ

მკურნალობას:1) თუ ის განვითარდა გულის ორგანული პათოლოგიის

ფონზე;2) თუ ის განვითარდა ჯანმრთელ ადამიანში;3). თუ ის ჯგუფური

და პოლიტოპური ხასიათისაა;4). თუ ის მონოტოპური ხასიათისაა.





608. პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის თერაპიისთვის პირველი

რიგის პრეპარატებია:1) ბეტა - ბლოკატორები; 2) ქინიდინი; 3).

პროკაინამიდი (ნოვოკაინამიდი); 4). ამიოდარონი (კორდარონი).


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


609. კაროტიდული სინუსის მასაჟი:1) უნდა ჩატარდეს ეკგ მონიტორირების

ქვეშ;2) არ უნდა ჩატარდეს თუ საძილე არტერიებზე მოისმინება შუილი;3).

ორივე მხარეს ერთდროულად ტარდება; 4). ტარდება ავადმყოფის ფეხზე

დგომისას.





610. ატრიოვენტრიკულური დისოციაციის განვითარებაზე მიუთითებს:1)

საუღლე ვენის პულსის მრუდზე პერიოდულად ქვემეხისებური a ტალღების

ჩაწერა;2) საუღლე ვენის პულსის მრუდზე ქვემეხისებური a ტალღების

რეგულარულად დაფიქსირება;3). არტერიული პულსის ამპლიტუდის

ცვალებადობა;4). რეგულარული კარდიული რიტმის ფონზე I ტონის

ინტენსივობის ცვალებადობა.



*გ) სწორია 1, 3, 4;


611. სინუსური ტაქიკარდიისთვის დამახასიათებელია:1) თანდათანობითი

დასაწყისი და დასასრული;2) მოულოდნელად განვითარება და ასევე

მოულოდნელად შეწყვეტა;3). კაროტიდული სინუსის მასაჟით უეცრად

შეწყვეტა;4). 100 - 250 შეკ/წთ სიხშირის სინუსური რიტმი.




დ) სწორია 2, 3, 4.

612. სინუსური ტაქიკარდია ვითარდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ


ა) გულის უკმარისობა;

ბ) ჰიპოქსემია;

გ) თირეოტოქსიკოზი;

*დ) ჰიპოთერმია;

ე) ემოციური სტრესი.

613. წინაგულთა ფიბრილაციის პაროქსიზმი:1) პრაქტიკულად არ

აღმოცენდება ჯანმრთელ ადამიანებში;2) ჯანმრთელ ადამიანებში შეიძლება

განვითარდეს ემოციური სტრესის პირობებში;3). ჯანმრთელ ადამიანებში

შეიძლება განვითარდეს ალკოჰოლური ინტოქსიკაციის ფონზე;4). ჯანმრთელ

ადამიანებში შეიძლება განვითარდეს ფიზიკური დატვირთვის დროს.



*გ) სწორია 2, 3, 4.

614. გულის ან ფილტვის ორგანული პათოლოგიით შეპყრობილ ავადმყოფებში

წინაგულთა ფიბრილაციის პაროქსიზმის აღმოცენების მიზეზი შეიძლება

გახდეს:1) მწვავე ჰიპოქსია; 2) ჰიპერკაპნია; 3). მეტაბოლური

დარღვევები;4). ჰემოდინამიკური დარღვევები.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 3.

615. პერმანენტული წინაგულთა ფიბრილაცია შეიძლება გახდეს შემდეგი

დაავადების პირველი კლინიკური გამოვლინება:

ა) გულის რევმატიული დაზიანების;

ბ) არტერიული ჰიპერტენზიის;

*გ) თირეოტოქსიკოზის;

დ) ფილტვის ქრონიკული დაავადების;

ე) მიტრალური სარქვლის არარევმატიული გენეზის გამოხატული

ნაკლოვანების.

616. თანამედროვე შეხედულებებით, წინაგულთა ფიბრილაციის აღმოცენების

ელექტროფიზიოლოგიური საფუძველია:1) ტრიგერული აქტივობა;2)

წინაგულების ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაცია;3). წინაგულებში

რეენთრის მექანიზმების ამოქმედება;4). სინუსის კვანძის გაჩერება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;



617. წინაგულთა ფიბრილაციის ფონზე სტენოკარდიის შეტევის განვითარების

მიზეზი შეიძლება გახდეს:1) სწრაფი პარკუჭოვანი რიტმი;2) წინაგულთა

ფიბრილაციის პაროქსიზმის შეწყვეტის შემდეგ განვითარებული პაუზა;3).

სისტემური ემბოლიები; 4). წინაგულების ეფექტური შეკუმშვის არარსებობა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;



618. წინაგულთა ფიბრილაციის გულის წასვლის განვითარების მიზეზი

შეიძლება გახდეს:1) სწრაფი პარკუჭოვანი რიტმი;2) წინაგულთა

ფიბრილაციის პაროქსიზმის შეწყვეტის შემდეგ განვითარებული პაუზა;3).

სისტემური ემბოლიები; 4). წინაგულების ეფექტური შეკუმშვის არარსებობა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;



619. წინაგულთა ფიბრილაციის ფონზე სისტემური ემბოლიები ყველაზე

ხშირად უვითარდებათ შემდეგი პათოლოგიით შეპყრობილ ავადმყოფებს:


*ბ) გულის რევმატიული პათოლოგია;

გ) ფილტვების ქრონიკული პათოლოგია;

დ) თირეოტოქსიკოზი;

ე) ობსტრუქციული კარდიომიოპათია;

ვ) კონსტრიქციული პერიკარდიტი.

620. მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი ჰიპერტროფიის ფონზე წინაგულთა

ფიბრილაციის აღმოცენებისას გულის უკმარისობის განვითარების მიზეზი

შეიძლება გახდეს:1) პარკუჭების ავსებაში წინაგულების მონაწილეობის

"გამოთიშვა";2) სწრაფი პარკუჭოვანი რიტმის ფონზე პარკუჭების

დიასტოლური ავსების დროის შემცირება;3). სისტემური ემბოლიები;4).

წინაგულთა ფიბრილაციის პაროქსიზმის შეწყვეტის შემდეგ განვითარებული

პაუზა.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

621. მიტრალური სარქვლის სტენოზის ფონზე ტაქისისტოლური ფორმის

წინაგულთა ფიბრილაციის აღმოცენებისას ფილტვების შეშუპების

განვითარების ძირითადი მიზეზია:1) პარკუჭების ავსებაში მონაწილეობისაგან

წინაგულების ,,გამოთიშვა~;2) პარკუჭების დიასტოლური ავსების დროის

შემცირება;3). სისტემური ემბოლიები;4) წინაგულთა ფიბრილაციის

პაროქსიზმის შეწყვეტის შემდეგ განვითარებული პაუზა.





622. წინაგულთა ფიბრილაციის დროს, ჩვეულებრივ პარკუჭების შეკუმშვის

სიხშირე:1) არარეგულარულია;2) დაახლოებით წინაგულების შეკუმშვის

სიხშირის ტოლია;3). გაცილებით ნაკლებია წინაგულების შეკუმშვის

სიხშირეზე;4). ძირითადად განისაზღვრება ატრიოვენტრიკულური კვანძის

ფუნქციურირეფრაქტერული პერიოდით.

*ა) სწორია 1, 3, 4;


გ) სწორია 1, 2, 4.

623. წინაგულთა ფიბრილაციის ფონზე სრული ატრიოვენტრიკულური

ბლოკადის ჩამოყალიბება შეიძლება ვივარაუდოთ, თუ :

ა) პარკუჭების არარეგულარული რიტმის სიხშირე გახდა 30 - 60 შეკ/წთ;

*ბ) პარკუჭების რიტმი გაიშვიათდა (30 - 60 შეკ/წთ) და ამასთან

რეგულარული გახდა;

გ) პარკუჭების არარეგულარული რიტმის სიხშირე გახდა 100 - 200

შეკ/წთ;

დ) პარკუჭების რიტმი გახშირდა (100 შეკ/წთ მეტად) და ამასთან

რეგულარული გახდა;

ე) პარკუჭების რიტმმა გადააჭარბა წინაგულების შეკუმშვის რიტმს.

624. წინაგულთა ფიბრილაციით შეპყრობილი ავადმყოფის ობიექტური

გამოკვლევით შეიძლება გამოვლინდეს:1) საუღლე ვენის პულსის მრუდზე

ქვემეხისებური a ტალღები;2) საძილე არტერიებზე პულსის ცვალებადობა;3).

I ტონის ინტენსივობის ცვალებადობა;4). მარცხენა წინაგულის დილატაცია

(ექოკარდიოგრაფიულად).


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

625. წინაგულთა ფიბრილაციის კუპირების შემდეგ სინუსური რიტმის

შენარჩუნება საეჭვოა იმ ავადმყოფებში, რომლებსაც აღენიშნებათ:

ა) ტაქისისტოლური ფორმის წინაგულთა ფიბრილაცია;

ბ) ბრადისისტოლური ფორმის წინაგულთა ფიბრილაცია;

გ) ჰიპერტენზიის ფონზე განვითარებული წინაგულთა ფიბრილაცია;

*დ) მარცხენა წინაგულის დილატაცია;

ე) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია.

626. ჰემოდინამიური დარღვევით მიმდინარე წინაგულთა ფიბრილაციის

თერაპიისთვის უპირატესობა ენიჭება:

*ა) ადრეულ ელექტრულ კარდიოვერსიას (ყველა შესაძლო შემთხვევაში);

ბ) Iა კლასის ანტიარიტმულ პრეპარატებს (ქინიდანი, პროკაინამიდი);

გ) Iბ კლასის ანტიარიტმულ პრეპარატებს (ლიდოკაინი);

დ) Iგ კლასის ანტიარიტმულ პრეპარატებს (პროპაფენონი, ფლეკაინიდი);

ე) ბეტა-ბლოკატორებს;

ვ) III კლასის ანტიარიტმულ პრეპარატს - ამიოდარონს.

627. წინაგულთა ფიბრილაციის პაროქსიზმის მკურნალობა გულისხმობს:1)

გამომწვევი ფაქტორების (დეჰიდრატაცია, ალკოჰოლი, ჰიპერთერმია და სხვ.)

აღკვეთას;2) ატრიოვენტრიკულური კვანძის გამტარებობაზე მოქმედი

მედიკამენტების ინტრავენურად შეყვანას;3). ანტიკოაგულანტების

გამოყენებას;4). გადაუდებელი კარდიოვერსიის ჩატარებას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

628. წინაგულთა ფიბრილაციისას გშს შემცირებისთვის გამოიყენება ყველა


*ა) ინტრავენური ნოვოკაინამიდი;

ბ) ინტრავენური ვერაპამილი;

გ) ინტრავენური დილთიაზემი;

დ) ინტრავენური პროპრანოლოლი (ობზიდანი)

ე) ინტრავენური დიგოქსინი.

629. წინაგულთა ფიბრილაციისას სამკურნალოდ გეგმიური კარდიოვერსიის

ჩატარებამდე საჭიროა ჩატარდეს მოსამზადებელი მკურნალობა, რაც

გულისხმობს:1) პარკუჭების რიტმის გაკონტროლებას;2) პერორალური

ანტიკოაგულანტების მიღებას;3). ამიოდარონის მიღებას 4). გამომწვევი

მიზეზების (მაგ. ფარისებრი ჯირკვლის ჰორმონების დარღვევა) კორეგირებას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


630. გულის უკმარისობით და წინაგულთა ფიბრილაციით შეპყრობილი

ავადმყოფისთვის (გეგმიური კარდიოვერსიის ჩატარებამდე) პარკუჭოვანი

რიტმის გასაკონტროლებლად უპირატესობა ენიჭება:

*ა) დიგოქსინს;

ბ) ვერაპამილს;

გ) დილთიაზემს;

დ) პროპრანოლოლს;

631. გეგმიური კარდიოვერსიის ჩატარებამდე (წინაგულთა ფიბრილაციის

კუპირებისათვის):1) საჭიროა 4 კვირის განმავლობაში პერორალური

ანტოკოაგულანტების მიღება;2) საჭიროა 7 - 8 კვირის განმავლობაში

პერორალური ანტიკოაგულანტების მიღება;3). საჭიროა 3 თვის განმავლობაში

პერორალური ანტიკოაგულანტების მიღება;4). ანტიკოაგულანტურ

თერაპიასთან ერთად ხშირად ინიშნება ამიოდარონი (კორდარონი).




632. წინაგულთა ფიბრილაციის კუპირებისთვის დაწყებიდან 48სთ-ის

განმავლობაში შეიძლება მედიკამენტური კარდიოვერსიის ჩატარება

ფლეკაინიდით და პროპაფენონით:1) თუ ავადმყოფი იღებდა ამიოდარონს

(კორდარონს);2) მხოლოდ გულის ორგანული პათოლოგიის არარსებობის

შემთხვევაში;3). დიგოქსინთან კომბინაციაში;4). გულის პათოლოგიის

არსებობისას შემთხვევაში.





633. წინაგულთა ფიბრილაციისას სამკურნალოდ ქინიდინის და დიგოქსინის

კომბინირების შემთხვევაში ადგილი ექნება:

ა) გასტროინტენსტინური ტრაქტიდან დიგოქსინის აბსორბციის დაქვეითებას;

ბ) დიგოქსინის მეტაბოლიზმის გაზრდას;

*გ) პლაზმაში დიგოქსინის კონცენტრაციის გაზრდას;

დ) ატრიოვენტრიკულურ კვანძზე დიგოქსინის მოქმედების ეფექტურობის

შემცირებას;

ე) ნატრიუმის ტუმბოზე დიგოქსინის მაინჰიბირებელი მოქმედების

შესუსტებას.

634. რეკურენტული წინაგულთა ფიბრილაციისას თერაპიისთვის

ნაჩვენებია:1) პროპრანოლოლის (ანაპრილინის) მცირე დოზებით მიღება;2)

ვერაპამილის მცირე დოზებით მიღება;3). ამიოდარონის (კორდარონის)

მცირე დოზებით მიღება;4). სოტალოლის მცირე დოზებით მიღება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


635. ერთდროულად გულის უკმარისობით და პერმანენტული წინაგულთა

ფიბრილაციით შეპყრობილი ავადმყოფის ანტიარიტმული მკურნალობისას

(პარკუჭების რიტმის კონტროლისთვის) უპირატესობა ენიჭება:

ა) ვერაპამილს;

ბ) დილთიაზემს;

გ) პროპრანოლოლს;

დ) ამიოდარონს;

*ე) დიგოქსინს;

ვ) ქინიდინს.

636. წინაგულთა ფიბრილაციისას თერაპიისთვის ნაჩვენებია დიგოქსინის

გამოყენება, რადგან:

ა) ეს პრეპარატი ამცირებს წინაგულების აგზნებადობას;

ბ) ეს პრეპარატი ზრდის ატრიოვენტრიკულური კვანძის გამტარებლობას;

*გ) ეს პრეპარატი ზრდის ატრიოვენტრიკულური კვანძის აბსოლუტური

რეფრაქტერობის პერიოდს;

დ) ეს პრეპარატი აქვეითებს წინაგულების ავტომატიზმს;

ე) ამ პრეპარატს აღენიშნება მუსკარინული ეფექტი.

637. ერთდროულად სტენოკარდიით ან ჰიპერტენზიით და პერმანენტული

წინაგულთა ფიბრილაციით შეპყრობილი ავადმყოფის პარკუჭების სიხშირის

კონტრლისთვის უპირატესობა ენიჭება:1) ვერაპამილს; 2) დილთიაზემს; 3).

მეტოპროლოლს;4). დიგოქსინს.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;


638. პერმანენტული წინაგულთა ფიბრილაციისას თერაპიისთვის გამოიყენება

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი საშუალება, გარდა:

ა) არაპირდაპირი ანტიკოაგულანტები;

ბ) ასპირინი;

*გ) თრომბოლიზური პრეპარატები;

დ) ბეტა-ბლოკატორები;

ე) ვერაპამილი ან დილთიაზემი;

ვ) სოტალოლი;

ზ) ამიოდარონი (კორდარონი);

თ) ფილტვის ვენების რადიოსიხშირული აბლაცია.

639. წინაგულების თრთოლვა:1) ძირითადად ვითარდება პრაქტიკულად

ჯანმრთელ ადამიანებში;2) ძირითადად ვითარდება გულის ორგანული

პათოლოგიის ფონზე;3). ხშირად ვითარდება კარდიოქირურგიული

ოპერაციების შემდეგ;4). ხშირად გადადის წინაგულების ციმციმში.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


640. წინაგულების თრთოლვა:1) შეიძლება აღმოცენდეს პაროქსიზმების

სახით;2) შეიძლება მუდმივი ხასიათის იყოს;3). წინაგულების ციმციმთან

შედარებით უფრო ხშირად იწვევს თრომბოემბოლიურ გართულებებს;4).

ხშირად გადადის წინაგულების ციმციმში.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

641. კარდიოქირურგიული ოპერაციის შემდგომ განვითარებული

პაროქსიზმული წინაგულოვანი თრთოლვის სწრაფად მოსახსნელად

მიზანშეწონილია:

ა) ატრიოვენტრიკულური კვანძის კათეტერული აბლაცია;

ბ) ინტრავენური ბეტა-ბლოკატორები;

გ) ინტრავენური ვერაპამილი;

*დ) ინტრავენური ამიოდარონი;

ე) ინტრავენური დილთიაზემი.

642. წინაგულების ფიბრილაციის შესახებ ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან

სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) წინაგულების ფიბრილაციური აქტივობები აღიძვრებიან 350 - 660

იმპ/წთ სიხშირით;

ბ) წინაგულთა ფიბრილაციის კლინიკური სიმპტომები ძირითადად,

განპირობებულია მარცხენა პარკუჭის ავსების შემცირებით, რაც თავის მხრივ

აიხსნება სწრაფი პარკუჭოვანი რიტმით და წინაგულების ეფექტური შეკუმშვის

არარსებობით;

გ) წინაგულთა ფიბრილაციის ფონზე, სინუსურ რიტმთან შედარებით 5 - 7

-ჯერ მეტია ინსულტის განვითარების რისკი;

დ) წინაგულთა ფიბრილაციის რეციდივების თერაპიისთვის წარმატებით

გამოიყენება III კლასის ანტიარიტმული პრეპარატები;

*ე) ტაქისისტოლური ფორმის წინაგულთა ფიბრილაციისას კუპირებისთვის

ერთერთი ეფექტური საშუალება სწრაფი ელექტროსტიმულაციაა.

643. თანამედროვე შეხედულებით, სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული

ტაქიკარდიების აღმოცენების საფუძველია:1) ტრიგერული აქტივობა; 2)

ნორმალური ავტომატიზმის სტიმულაცია;3). რეენთრის მექანიზმების

ამოქმედება.






644. სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული ტაქიკარდია კლინიკურად

შეიძლება გამოვლინდეს:1) გულისცემის შეგრძნებით; 2) გულის წასვლით;

3). ჰიპოტენზიით; 4). ფილტვების შეშუპებით.





645. სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული ტაქიკარდიების სიმპტომების

სიმძიმე განისაზღვრება:1) სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიის ტიპით

(წინაგულოვანი თუ კვანძოვანი);2) ტაქიკარდიის აღმოცენების სიხშირით;3).

თითოეული პაროქსიზმის ხანგრძლივობით; 4). გულის ფუნქციური

მდგომარეობით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

646. გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციის ფონზე განვითარებული

არაპაროქსიზმული სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიების აღმოცენების

მექანიზმია:1) ტრიგერული აქტივობა; 2) ნორმალური ავტომატიზმის

სტიმულაცია;3). რეენთრის მექანიზმების ამოქმედება.




647. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ატრიო-ვენტრიკულური

(კვანძოვანი) პაროქსიზმული ტაქიკარდიის შესახებ სწორია ყველა


ა) არიტმიის ეპიზოდების აღმოცენება, ჩვეულებრივ, ბავშვობის ან

მოზარდობის ხანაში იწყება;

ბ) არიტმია ხასიათდება უცაბედი დასაწყისით და რეგულარული რიტმით;

*გ) არიტმია ასოცირებულია გულის თანდაყოლილ სარქვლოვან

პათოლოგიასთან;

დ) P კბილი წინ უსწრებს, მოჰყვება ან ჩაფლულია QRS კომპლექსებში;

ე) ატრიოვენტრიკულური კვანძის აბლაცია უსაფრთხო და ეფექტური

თერაპიული მეთოდია.

648. ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის შემთხვევაში აგზნების ტალღა

წინაგულებიდან პარკუჭებამდე ტარდება:

ა) მხოლოდ ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით;

ბ) მხოლოდ, დამატებით გამტარი გზით;

*გ) ერთდროულად დამატებითი და ჰის-პურკინიეს გამტარი გზებით;

დ) ანტეროგრადულად - ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით; რეტროგრადულად

- დამატებითი გამტარი გზით;

ე) ანტეროგრადულად - დამატებითი გამტარი გზით; რეტროგრადულად -

ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით.

649. ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის ფონზე პაროქსიზმული

სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიების აღმოცენებისას აგზნების ტალღა

წინაგულებიდან პარკუჭებამდე ძირითადად ტარდება:

ა) მხოლოდ, ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით;

ბ) მხოლოდ, დამატებით გამტარი გზით;

გ) ერთდროულად დამატებითი და ჰის-პურკინიეს გამტარი გზებით;

*დ) ანტეროგრადულად - ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით; რეტროგრადულად

- დამატებითი გამტარი გზით;

ე) ანტეროგრადულად - დამატებითი გამტარი გზით; რეტროგრადულად -

ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით.

650. ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის ფონზე ვიწრო (ნორმალური

ხანგრძლივობის) QRS კომპლექსებიანი პაროქსიზმიული ტაქიკარდია

ვითარდება, თუ წინაგულებიდან პარკუჭებამდე აგზნების ტალღა

ვრცელდება:1) ანტეროგრადულად - ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით;2)

ანტეროგრადულად - დამატებითი გამტარი გზით;3). რეტროგრადულად-

დამატებითი გამტარი გზით;4). რეტროგრადულად- ჰის-პურკინიეს გამტარი

გზით.




651. ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის ფონზე ფართო (დეფორმული)

QRS კომპლექსებიანი პაროქსიზმიული ტაქიკარდიის აღმოცენებას ადგილი

აქვს, თუ წინაგულებიდან პარკუჭებამდე აგზნების ტალღა ვრცელდება:1)

ანტეროგრადულად - ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით;2) ანტეროგრადულად -

დამატებითი გამტარი გზით;3). რეტროგრადულად- დამატებითი გამტარი

გზით;4). რეტროგრადულად- ჰის-პურკინიეს გამტარი გზით.




652. კვანძოვანი რეენთრის მექანიზმით აღმოცენებული პაროქსიზმული

სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიის თერაპია (ჰემოდინამიკურად სტაბილურ

პირობებში) მოიცავს ყველა ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) ცდომილი ნერვის გამაღიზიანებელ პროცედურებს;

ბ) ინტრავენურად ადენოზინის, დილთიაზემის, ვერაპამილის შეყვანას;

გ) ელექტრულ კარდიოვერსიას;

*დ) ატრიოვენტრიკულური კვანძის აბლაციას;

ე) ინტრავენურად დიგოქსინის შეყვანას.

653. კვანძოვანი რეენთრის მექანიზმით ან ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის

სინდრომის ფონზე აღმოცენებული პაროქსიზმული სუპრავენტრიკულური

ტაქიკარდიების თერაპია (ჰემოდინამიკურად არასტაბილურ პირობებში)

მოიცავს:1) ცდომილი ნერვის გამაღიზიანებელ პროცედურებს;2)

ინტრავენურად ადენოზინის შეყვანას;3). ინტრავენურად დილთიაზემის ან

ვერაპამილის შეყვანას; 4). ელექტრულ კარდიოვერსიას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 3, 4.

654. სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული ტაქიკარდიის საუკეთესო

პროფილაქტიკური საშუალებაა:

ა) ადენოზინი;

ბ) პროკაინამიდი (ნოვოკაინამიდი);

გ) ლიდოკაინი;

*დ) ვერაპამილი;

ე) ნიფედიპინი.

655. ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიური მდგომარეობებიდან პარკუჭოვანი

არიტმიის განვითარება ყველაზე ხშირად აღინიშნება:

*ა) გულის იშემიური დაავადებების ფონზე;

ბ) კარდიომიოპათიების ფონზე;

გ) მეტაბოლური დარღვევების ფონზე;

დ) მედიკამენტური ინტოქსიკაციების ფონზე;

ე) Q-T ინტერვალის გახანგრძლივების ფონზე.

656. პარკუჭოვანი ტაქიკარდია:1) ჩვეულებრივ უცაბედად იწყება; 2)

შეიძლება განვითარდეს თანდათანობით;3). იხსნება ინტრავენური

ადენოზინით;4). შეიძლება გადავიდეს პარკუჭების ფიბრილაციაში.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

657. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის კლინიკური ნიშნების ინტენსივობა

განისაზღვრება:1) პარკუჭების შეკუმშვის სიხშირით; 2) ტაქიკარდიის

ხანგრძლივობით;3). ფონური კარდიალური პათოლოგიის

გამოხატულებით;4). მიოკარდიუმის ფუნქციური მდგომარეობით.





658. 56 წლის მამაკაცს, რომელიც მორეციდივე პარკუჭოვანი არიტმიის

სამკურნალოდ 5 თვის განმავლობაში იღებდა გარკვეულ ანტიარიტმულ

პრეპარატს დაეწყო: ქოშინი, ხველა და სუბფებრილური ტემპერატურა.

გულმკერდის რენტგენოგრამაზე დიფუზური ინტერსტიციული პნევმონიის

სურათია. რომელ ანტიარიტმულ პრეპარატს შეეძლო გამოეწვია ეს გვერდითი

ეფექტი:

*ა) ამიოდარონს (კორდარონს);

ბ) პროპრანოლოლს;

გ) ვერაპამილს;

დ) პროკაინამიდს (ნოვოკაინამიდს);

ე) სოტალოლს.

659. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის პროგნოზი დამოკიდებულია:

ა) პარკუჭების შეკუმშვის სიხშირეზე;

ბ) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის ხანგრძლივობაზე;

გ) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის აღმოცენებისა და კუპირების პირობებზე;

დ) ავადმყოფის სქესზე;

*ე) ფონური კარდიალური პათოლოგიის სიმძიმეზე.

660. Q-T ინტერვალის გახანგრძლივების მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა


ა) ჰიპოკალიემია;

*ბ) ჰიპერკალიემია;

გ) ჰიპომაგნემია;

დ) ქალასშიდა ტრავმა;

661. Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება შეიძლება აღინიშნოს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პრეპარატის მიღების ფონზე, გარდა:

ა) ამიოდარონი;

ბ) სოტალოლი;

*გ) პროპრანოლოლი;

დ) ქინიდინი;

ე) მელიპრამინი (ტრიციკლური ანტიდეპრესანტი).

662. Q-T ინტერვალის თანდაყოლილი გახანგრძლივების სინდრომის

მკურნალობისთვის ,,არჩევის" პრეპარატია:

ა) ლიდოკაინი;

*ბ) პროპრანოლოლი (ანაპრილინი);

გ) სოტალოლი;

დ) ფლეკაინიდი;

ე) მორიციზინი (ეტაციზინი).

663. დეფორმული QRS კომპლექსებიანი ტაქიკარდია შეიძლება იყოს:1)

პარკუჭოვანი ტაქიკარდია;2) აბერაციით მიმდინარე პაროქსიზმული

სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდია;3). ანტეროგრადული WPW

(ანტეროგრადული იმპულსი ვრცელდება დამატებითი გზით, რეტროგრადული

ჰისის კონით);4). რეტროგრადული WPW (ანტეროგრადული იმპულსი

ვრცელდება ჰისის კონით, რეტროგრადული დამატებითი გზით).



*გ) სწორია 1, 2, 3;



664. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის კუპირების საუკეთესო საშუალებაა:

*ა) ელექტრული კარდიოვერსია;



დ) ინტრავენური ამიოდარონი (კორდარონი);

ე) ინტრავენური ბრეტილიუმი (ორნიდი).

665. პარკუჭოვანი და აბერაციით მიმდინარე პაროქსიზმული

სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიის სადიფერენციაციოდ გამოიყენება:

*ა) ინტრავენური ადენოზინი;



დ) ინტრავენური ამიოდარონი (კორდარონი);

ე) ინტრავენური ბრეტილიუმი (ორნიდი).

666. დეფორმულ QRS კომპლექსებიანი ტაქიკარდიის შეტევის კუპირების

შემდეგ აუცილებელია:1) რიტმის ტიპის ზუსტად განსაზღვრა; 2) მარცხენა

პარკუჭის ფუნქციის გამოკვლევა;3). გულის ორგანული პათოლოგიის

დადგენა;4). ყველა შემთხვევაში, ხანგრძლივი ანტიარიტმული თერაპიის

ჩატარება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;


667. პარკუჭოვანი არიტმიის თერაპიისათვის მედიკამენტის შერჩევა:1)

შეიძლება ემპირიულად; 2) ემყარება ჰოლტერის მონიტორირების

შედეგებს:3). ემყარება ელექტროფიზიოლოგიური ტესტირების შედეგებს.





668. მედიკამენტური თერაპიის უეფექტობისას პარკუჭოვანი არიტმიის

სამკურნალოდ გამოიყენება:1) ელექტროფიზიოლოგიური ტესტირება; 2)

ქირურგიული ჩარევა; 3). კათეტერული აბლაცია; 4). იმპლანტირებადი

დეფიბრილატორი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

669. აჩქარებული პარკუჭოვანი რიტმი:1) ჩვეულებრივ, ტრანზიტორული,

კეთილთვისებიანი არიტმიაა;2) ჩვეულებრივ, კლინიკურად არ ვლინდება;3).

ჩვეულებრივ, აღმოცენდება მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ;4).

აღმოცენდება საგულე გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციისას.


ბ) სწორია ა, ბ;

გ) სწორია ბ, გ;

დ) სწორია გ, დ.

670. აჩქარებული პარკუჭოვანი რიტმი:1) შეიძლება აღმოცენდეს

კარდიოქირურგიული ოპერაციების შემდეგ:2) შეიძლება აღმოცენდეს

მიოკარდიუმის ინფარქტის შემდეგ;3). შეიძლება აღმოცენდეს მიოკარდიტის

დროს;4). ჩვეულებრივ, საჭიროებს აგრესიული ანტიარიტმული თერაპიის

ჩატარებას.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 3;


671. პარკუჭების თრთოლვა და ფიბრილაცია ყველაზე ხშირად ვითარდება:

ა) Q-T ინტერვალის გამახანგრძლივებელი ანტიარიტმული პრეპარატების

თერაპიის ფონზე;

*ბ) გულის იშემიური დაავადების ფონზე;

გ) ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომის ფონზე;

დ) ელექტროტრავმების შედეგად;

ე) კარდიოქირურგიული ოპერაციების შემდეგ.

672. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის ან იშემიის ფონზე განვითარებულ

პარკუჭების ფიბრილაციას, ჩვეულებრივ, წინ უძღვის:

ა) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის ეპიზოდი;

ბ) ჯგუფური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;

გ) პოლიტოპური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;

*დ) ნაადრევი (R-T- ზე) პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლა;

ე) Torsades de Pointes.

673. ჰიპოტენზიით, მიოკარდიუმის იშემიით ან გულის უკმარისობით

მიმდინარე ყველა არიტმია საჭიროებს შეძლებისდაგვარად სწრაფ

ელექტროიმპულსურ თერაპიას, გარდა:

*ა) სინუსური ტაქიკარდიისა;

ბ) პაროქსიზმული სუპრავენტრიკულური ტაქიკარდიისა;

გ) აბერაციით მიმდინარე პაროქსიზმული სუპრავენტრიკულური

ტაქიკარდიისა;

დ) პარკუჭოვანი ტაქიკარდიისა;

ე) პარკუჭების ფიბრილაციისა.

674. უეცარ სიკვდილთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1)

ტერმინ "უეცარი სიკვდილის" ქვეშ იგულისხმება მოულოდნელად და უეცრად

განვითარებული სიკვდილი;2) ტერმინ "უეცარი სიკვდილის" ქვეშ

იგულისხმება გარკვეული კლინიკური სიმპტომების გამოვლინებიდან 1 საათში

განვითარებული სიკვდილი;3). უეცარი სიკვდილი და უეცარი გულ-

სისხლძარღვოვანი კოლაფსი იდენტური ცნებებია;4). უეცარი სიკვდილის

დროს მხოლოდ რამდენიმე წუთია საკმარისი თავის ტვინში შეუქცევადი

პათოლოგიური პროცესების განვითარებისათვის.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

675. უეცარი სიკვდილის მიზეზს შეიძლება წარმოადგენს:1) გულის რიტმის

დარღვევა;2) გულის დარტყმითი მოცულობის მკვეთრად შემცირება -

სისხლის მიმოქცევის მნიშვნელოვანი მექანიკური ხელისშემშლელი ფაქტორების

არსებობის გამო (მაგ. გულის ტამპონადა);3). გულის, როგორც ტუმბოს

ფუნქციის უეცრად დარღვევა (მაგ. მიოკარდიუმის ინფარქტის, აორტის

მკვეთრი სტენოზის დროს);4). ვაზოდეპრესორული რეფლექსების მკვეთრად

გააქტივება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;



უეცარი სიკვდილი კორონარული ათეროსკლეროზის ხშირი გართულებაა;2)

უეცარი სიკვდილის მიზეზი შეიძლება გახდეს კორონარული არტერიების

მწვავე ობსტრუქცია;3). კორონარების მწვავე ობსტრუქციის მიზეზი

ყოველთვის თრომბოზია;4). კორონარების ობსტრუქციის მიზეზი შეიძლება

იყოს როგორც თრომბოზი, ასევე ათეროსკლეროზული ფოლაქის დაზიანება.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



უეცარი სიკვდილის ერთ-ერთ მიზეზს წარმოადგენს მიოკარდიუმის

ელექტროფიზიოლოგიური არასტაბილობა;2) ინფარქტის გადატანის შემდეგ

მიოკარდიუმი ელექტროფიზიოლოგიურად არასტაბილურ მდგომარეობაში

შეიძლება განუსაზღვრელად დიდხანს იმყოფებოდეს;3). უეცარ სიკვდილი

ყოველთვის კლინიკურად გამოვლენილი გულის იშემიური დაავადების ფონზე

ვითარდება;4). უეცარი სიკვდილის ალბათობა იზრდება გულის უკმარისობის

ან პარკუჭების გაზრდილი ექტოპიური აქტივობის ფონზე.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

678. უეცარი სიკვდილის რისკი იზრდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

არიტმიის განვითარებისას, გარდა:

ა) ნაადრევი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია (RT-ზე კომპლექსები);

ბ) ენდ-დიასტოლური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;

გ) მულტიფოკალური, ხშირი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;

*დ) ერთეული პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია;

ე) ჯგუფური, პოლიტოპური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია.

679. პარკუჭოვან ექსტრასისტოლურ არიტმიასთან მიმართებაში მართებულია

შემდეგი მტკიცებანი:1) პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია შეიძლება

წარმოადგენდეს პარკუჭთა ფიბრილაციის წინაპირობას;2) პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლია შეიძლება განხილულ იქნას, როგორც დამოუკიდებელი

მოვლენა, განპირობებული ფიბრილაციის მსგავსი ან მისგან განსხვავებული

ელექტროფიზიოლოგიური მექანიზმებით;3). მიოკარდიუმის ინფარქტის

ფონზე აღმოცენებული პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლია არ ზრდის უეცარი

სიკვდილის განვითარების რისკს;4). პარკუჭების ფიბრილაცია ყოველთვის

მოულოდნელად ვითარდება და მას წინ ყოველთვის უსწრებს პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლების სიხშირისა და ხასიათის შეცვლა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



680. უეცარი სიკვდილის მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

არიტმია, გარდა:

ა) პარკუჭების ფიბრილაცია;

ბ) პარკუჭოვანი ტაქიკარდია;

გ) მძიმე ბრადიარიტმიები;

დ) მკვეთრი ბრადიკარდია;

ე) ასისტოლია;

*ვ) სინუსური ტაქიკარდია.

681. უეცარი სიკვდილის მიზეზი შეიძლება იყოს:1) ფილტვის არტერიის

მასიური თრომბოემბოლია; 2) გულის ტამპონადა;3). მიოკარდიუმის

ინფარქტი (მხოლოდ რუპტურის შემთხვევაში);4). მკვეთრად გამოხატული

აორტული სტენოზი.

ა) სწორია ყველა პასუხი;

ბ) სწორია 1, 2, 3;


*დ) სწორია 1, 2, 4.

682. ნიკოტინთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) უეცარი

სიკვდილის სიხშირე არამწევლებთან შედარებით მეტია მწეველებში;2)

მწეველებში აღინიშნება კარბოქსიჰემოგლობინის სინთეზის შემცირება, რაც

აფერხებს ჟანგბადის გადატანას ქსოვილებამდე - ეს კი ზრდის უეცარი

სიკვდილისადმი განწყობას;3). მწეველებში, უეცარი სიკვდილისადმი

განწყობა შეუქცევადი პროცესია და მისი უკუგანვითარება სიგარეტისთვის

თავის დანებების შემდეგაც არ ხდება.






683. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი დაავადების დროს ვითარდება ყველაზე

იშვიათად უეცარი სიკვდილი:

ა) ვოლფ-პარკინსონ-უაიტის სინდრომი;

ბ) აორტის ხვრელის სტენოზი;

გ) კარდიომიოპათიები;

*დ) მიტრალური სარქვლის პროლაფსი;

684. უეცარი სიკვდილის რისკი მაღალია იმ პაციენტებში, რომელთაც

ინფარქტის გადატანიდან 6 თვის განმავლობაში აღენიშნებათ:1) ფიზიკური

დატვირთვისას - ნაადრევი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლები;2) ფიზიკური

დატვირთვისას-მულტიფოკალური პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლები;3).

მოსვენებით მდგომარეობაში - ნაადრევი ან მულტიფოკალური პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლები;4). გამომხტარი პარკუჭოვანი შეკუმშვები - როგორც

ფიზიკური დატვირთვისას, ასევე მოსვენებულ მდგომარეობაში.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

685. მიოკარდიუმის ინფარქტის გადატანიდან 6 თვის განმავლობაში მაღალი

გრადაციის პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლების არსებობა უეცარი სიკვდილის

ალბათობას განსაკუთრებით ზრდის:1) მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი

დისფუნქციის ფონზე;2) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ფონზე; 3).

გულის უკმარისობის ფონზე.





686. მწეველებში უეცარი სიკვდილის განვითარების ხელშემწყობი

ფაქტორებია:1) სისხლში ცირკულირებადი კატექოლამინების დონის

მომატება;2) სისხლში ცირკულირებადი კატექოლამინების დონის

შემცირება;3). სისხლში ცხიმოვანი მჟავების დონის მომატება;4). სისხლში

ცხიმოვანი მჟავების დონის შემცირება.





687. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის ფონზე უეცარი სიკვდილის

განვითარების რისკ-ფაქტორებია:1) დიდი ზომის ნეკროზული უბანი; 2)

პარკუჭების მკვეთრად გამოხატული დისფუნქცია;3). წინაგულოვანი

ექსტრასისტოლური არიტმია;4). მაღალი გრადაციის პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლები.

ა) Q-T ინტერვალის შემცირება;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 4, 5;

*დ) სწორია 1, 2, 4.

688. გულის იშემიური დაავადების ფონზე განვითარებული უეცარი

სიკვდილის უხშირესი მიზეზია:

ა) მაღალი გრადაციის პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლები;

*ბ) პარკუჭების ფიბრილაცია;

გ) პარკუჭების ასისტოლია;

დ) ელექტრომექანიკური დისოციაცია.

689. უეცარი სიკვდილის დიდი რისკი აღინიშნება შემდეგი ნევროლოგიური

პათოლოგიების დროს:1) სუბარაქნოიდული სისხლჩაქცევა; 2) თავის ტვინის

ღეროს დაზიანება;3). შიდაქალის წნევის უეცარი ცვლილება; 4). თავის

ტვინის ტრანზიტორული იშემია.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

690. მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დროს უეცარი სიკვდილის მიზეზი

შეიძლება იყოს:1) ადრეულ სტადიაზე - უპირატესად რე-ენთრის მექანიზმით

განვითარებული პარკუჭოვანი არიტმიები;2) ადრეულ სტადიაზე -

უპირატესად ავტომატიზმის დარღვევით გამოწვეული პარკუჭოვანი

არიტმიები;3). გვიან სტადიაზე - უპირატესად რე-ენთრის მექანიზმით

გამოწვეული პარკუჭოვანი არიტმიები;4). გვიან სტადიაზე - უპირატესად

ავტომატიზმის დარღვევით გამოწვეული პარკუჭოვანი არიტმიები.





691. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) პარკუჭების ფიბრილაციის მიზეზს

ხშირად შეიძლება წარმოადგენდეს ერველ-ლანგე-ნილსონის სინდრომი (Q-T

ინტერვალის გახანგრძლივება, მიოკარდიუმის ელექტროფიზიოლოგიური

არასტაბილურობა, სიყრუე);2) ერველ-ლანგე-ნილსონის სინდრომისთვის

დამახასიათებელი სიყრუის მიზეზს სმენის აპარატში არსებული პათოლოგიური

ცვლილებები წარმოადგენს;3). პარკუჭების ფიბრილაციის მიზეზს, ზოგჯერ,

რომანო-უორდის სინდრომი წარმოადგენს (Q-T ინტერვალის გახანგრძლივება,

მიოკარდიუმის ელექტროფიზიოლოგიური არასტაბილურობა);4). ორივე

ზემოთ აღნიშნული სინდრომი აუტოსომურ-რეცესიული პათოლოგიაა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


692. უეცარი სიკვდილის მიზეზს შეიძლება წარმოადგენს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პათოლოგია, გარდა:

ა) სინუსის ან ატრიო-ვენტრიკულური კვანძის მახლობლად

ფიბრომატოზული ან ანთებითი პროცესი;

ბ) დვრილისებური კუნთის უეცარი გაგლეჯა;

გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის უეცარი გაგლეჯა;

*დ) მწვავე ფიბროზული პერიკარდიტი;

ე) მწვავე მიოკარდიტი;

ვ) მიოკარდიუმში მაგნიუმის იონების დეფიციტი;

ზ) მიოკარდიუმში კალიუმის იონების დეფიციტი.

693. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) პარკუჭების ფიბრილაცია -

ქაოსური პარკუჭოვანი რიტმია;2) ფიბრილაციის დროს პარკუჭების

დეპოლარიზაციის პროცესი მკვეთრად დარღვეულია;3). ფიბრილაციის დროს

ჯერ კიდევ შესაძლებელია პერიფერიული პულსის პალპაცია;4).

ფიბრილაციის დროს შეუძლებელია არტერიული წნევის გასინჯვა.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


694. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის დროს აღინიშნება:1) სინკოპე; 2) გულის

ფრიალის შეგრძნება; 3). ტკივილი გულის არეში;4). სისხლის მიმოქცევის

დიდ წრეში შეგუბებითი მოვლენების განვითარება.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

695. პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის დროს ეკგ-ზე აღინიშნება:1) რეგულარული

ტაქიკარდიული რიტმი;2) არარეგულარული ტაქიკარდიული რიტმი;3).

გაფართოებული QRS კომპლექსები; 4). ნორმალური QRS კომპლექსები.





696. უეცარი სიკვდილის პროფილაქტიკასა და მკურნალობასთან მიმართებაში

მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა:

ა) უეცარი სიკვდილის პროფილაქტიკა და მკურნალობა მიზნად ისახავს

რისკ-ფაქტორების კორეგირებას;

ბ) უეცარი სიკვდილის პროფილაქტიკის მიზნით ძალზე მნიშვნელოვანია

კარდიალური რიტმის კორეგირება;

*გ) რიტმის კორეგირება ხდება მხოლოდ მედიკამენტურად;

დ) რიტმის კორეგირება შესაძლებელია იმპლანტირებადი დეფიბრილატორით;

ე) ინტრაკარდიალური ელექტროფიზიოლოგიური გამოკვლევა

მკურნალობისადმი რეფრაქტერული პაციენტების იდენტიფიკაციის საშუალებას

იძლევა.

697. უეცარი სიკვდილის პროფილაქტიკა და მკურნალობა შესაძლებელია:1)

კორდარონით; 2) კალციუმის ანტაგონისტებით; 3). ბეტა-ბლოკერებით;4).

იმპლანტირებადი კარდიოვერტერ დეფიბრილატორით.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;



ე) სწორია 1, 2, 3.

698. მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა:

*ა) უეცარი სიკვდილის საშიშროების არსებობისას პროფილაქტიკის მიზნით

ანტიარიტმული პრეპარატების დანიშვნა არ არის მიზანშეწონილი;

ბ) უეცარი სიკვდილის პროფილაქტიკის მიზნით გამოყენებულმა პრეპარატმა

მიოკარდიუმის ექტოპიური აქტივობა 24 საათის განმავლობაში მინიმუმ 80%-

ით უნდა დათრგუნოს;

გ) უეცარი სიკვდილის პათოგენეზის შესახებ არასრულყოფილი ცოდნა

ართულებს რაციონალური ანტიარიტმული პრეპარატის შერჩევის პროცესს;

დ) არიტმიების რთული მექანიზმებიდან გამომდინარე, ხშირად საჭიროა

ერთდროულად რამდენიმე პრეპარატის დანიშვნა;

ე) მოცემული პრეპარატით, ექტოპიური აქტივობის დოკუმენტურად

დადასტურებული დათრგუნვა არ გამორიცხავს უეცარი სიკვდილის

რეციდივების შესაძლებლობას.


გარდა: იმპლანტირებადი კარდიოვერტერ-დეფიბრილატორი:

ა) გამოიყენება იმ პაციენტებში, რომელთაც პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის

ფონზე აღენიშნებათ ჰემოდინამიკური არასტაბილობა;

ბ) გამოიყენება იმ პაციენტებში, რომელთაც აღენიშნებათ მორეციდივე

პარკუჭების ფიბრილაცია;

გ) შეიცავს არიტმიების ავტომატურად ამოცნობის სისტემას;

*დ) იძლევა 100%-იან შედეგს.

700. ელექტრულ დეფიბრილაციასთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი, გარდა:

ა) დეფიბრილაცია პარკუჭების ფიბრილაციის კუპირების ძირითადი და

ყველაზე ეფექტური მეთოდია;

ბ) დეფიბრილაციის ჩატარებისას დეფიბრილატორის ელექტროდები მჭიდროდ

უნდა ეკვროდნენ სხეულს;

*გ) დეფიბრილაციის ჩატარებისთვის საჭიროა დაველოდოთ დეფიბრილაციის

ელექტრული მოთხოვნილების გაზრდას (რაც მიიღწევა პარკუჭების

ფიბრილაციის გახანგრძლივებით);

დ) დეფიბრილაცია განსაკუთრებით ეფექტურია იმ არიტმიების

კუპირებისათვის, რომელთაც საფუძვლად უდევს რე-ენთრის მექანიზმი.

701. ასისტოლიის ფონზე განვითარებული კოლაფსის სამკურნალოდ

გამოიყენება:1) მხოლოდ, ტრანსთორაკალური ელექტრული სტიმულაცია;2)

მხოლოდ ინტრავენური ელექტრული სტიმულაცია;3). ტრანსთორაკალური ან

ინტრავენური ელექტრული სტიმულაცია;4). ინტრავენურად ადრენალინის

შეყვანა.




702. ინტრაკარდიულად ადრენალინის შეყვანა:1) საჭიროა 5წთ-ს

ინტერველით ადრენალინის შეყვანა;2) იწვევს ელექტრულ სტიმულაციაზე

მიოკარდიუმის რეაგირების უნარის გაზრდას;3). იწვევს გულში ჯერ კიდევ

არსებული აგზნების არაეფექტური კერების გააქტივებას;4). იწვევს მოგრძო

ტვინის სისხლძარღვოვანი ცენტრის გააქტივებას.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 4.

703. ასისტოლიის თერაპიის პირველადი ღონისძიებების არაეფექტურობის

შემთხვევაში, საჭიროა:1) გულის გარეგანი ხელოვნური მასაჟის ჩატარება;2)

მჟავა-ტუტოვანი ბალანსის კორეგირება;3). ელექტროლიტური დისბალანსის

განსაზღვრა და მისი კორეგირება.





704. გულის გარეგან მასაჟთან მიმარტებაში მართებულია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი მითითება, გარდა:

ა) საჭიროა ავადმყოფი დავაწვინოთ ზურგზე რაიმე მაგარ ზედაპირზზე;

ბ) საჭიროა უზრუნველყოფილ იქნას სასუნთქი გზების გამავლობა;

გ) ოპერატორის ერთი ხელისგული უნდა მოთავსდეს გულმკერდის შუა,

ქვემო ნაწილში (მახვილისებრი მორჩიდან 2 სმ-ით ზემოთ), ხოლო მეორე -

პირველ მტევანზე ზემოდან;

დ) გულ-მკერდზე ზეწოლა უნდა მოხდეს 100 ზეწოლა/წთ-ში სიჩქარით და

ამასთან გულ-მკერდმა 5 სმ-ით უნდა დაიწიოს;

ე) რეანიმატოლოგის ხელები იდაყვის სახსარში გამართული უნდა იყოს;

*ვ) პერიოდულად, 5-10წმ-ით საჭიროა მასაჟის შეწყვეტა, რათა

გავარკვიოთ დაიწყო თუ არა გულმა მუშაობა.

705. მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულება, გარდა:

ა) გულის ხელოვნური მასაჟის დროს აუცილებელია უზრუნველყოფილ იქნას

სასუნთქი გზების თავისუფალი გამავლობა;

ბ) სასუნთქი გზების თავისუფალი გამავლობის უზრუნველსაყოფად საჭიროა

პაციენტის თავი გადავხაროთ უკან, ცალი ხელით დავაწვეთ შუბლზე, მეორე

ხელით კი ქვედა ყბა წინ გამოვწიოთ;

გ) ფილტვების ხელოვნური ვენტილაცია უნდა ტარდებოდეს გულის მთელი

ხელოვნური მასაჟის განმავლობაში;

*დ) ფილტვების ხელოვნური ვენტილაცია და გულის გარეგანი მასაჟი უნდა

ტარდებოდეს 1:1 სიხშირით;

ე) ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის უეფექტობისას საჭიროა ტრაქეის

ინტუბაციის ჩატარება.

706. ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის დროს:1) საჭიროა განისაზღვროს

სისხლში აირების შემცველობა და მათი პარციალური წნევები;2) ტრაქეის

ინტუბაციის საჭიროება განისაზღვრება სისხლში აირების პარციალური წნევის

მნიშვნელობებით;3). აირების პარციალური წნევა უნდა განისაზღვროს

არტერიულ სისხლში;4). აირების პარციალური წნევა უნდა განისაზღვროს

ვენურ სისხლში.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



707. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) გულის ელექტრომექანიკური

დისოციაცია - ეს არის ასისტოლიის ფონზე პერიოდულად განვითარებული

ორგანიზებული ელექტროკარდიოგრაფიული აქტივობა, რომელსაც არ მოყვება

გულის ეფექტური შეკუმშვა;2) ელექტრომექანიკური დისოციაციის დროს,

გულის მექანიკური ფუნქციის აღსადგენად, საჭიროა ინტრაკარდიალურად

ადრენალინის შეყვანა;3). ელექტრომექანიკური დისოციაციის განვითარებისას

გულის მექანიკური ფუნქციის აღსადგენად საჭიროა ინტრაკარდიალურად 1%-

1მლ მეზატონის შეყვანა;4). ელექტრომექანიკური დისოციაციის

განვითარებისას გულის საჭიროა გულის არაპირდაპირი მასაჭის დაწყება


ბ) სწორი 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


708. გულის გარეგანი ხელოვნური მასაჟის გართულებებია ყველა ქვემოთ


ა) ჰემოპერიკარდი;

ბ) გულის ტამპონადა;

გ) ჰემოთორაქსი ან პნევმოთორაქსი;

დ) ნეკნის მოტეხილობა;

ე) ღვიძლის დაზიანება;

*ვ) კუჭიდან სისხლდენა;

ზ) ელენთის გახეთქვა;

თ) ცხიმოვანი ემბოლია.

709. იმპლანტირებადი კარდიოვერტერ დეფიბრილატორის გვერდითი

ეფექტებია:1) არამდგრადი პარკუჭოვანი არიტმიების ფონზე ასინქრონული

იმპულსების გამომუშავება;2) აპარატის განმუხტვების დროს უსიამოვნო

შეგრძნებების განვითარება;3). სრული განივი ბლოკადის განვითარება.





710. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის

ფონზე განვითარებული პარკუჭების ფიბრილაციის წყაროს ლოკალიზაციის

დადგენა ხდება კარტირების გზით;2) ფიბრილაციის წყარო, ხშირად,

ლოკალიზებულია ნაწიბურში;3). ფიბრილაციის წყარო, ხშირად,

ლოკალიზებულია ინტაქტურ ქსოვილში, ნაწიბურთან ახლოს;4).

ფიბრილაციის წყარო, უმეტესად, ეპიკარდთანაა ლოკალიზებული;5).

ფიბრილაციის წყარო, უმეტესად, ენდოკარდთანაა ლოკალიზებული.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 5;

დ) სწორია 1, 3, 5.

711. თანამედროვე შეხედულებებით, ასისტოლიის მკურნალობისას (როდესაც

ეჭვი გვაქვს, რომ ასისტოლიის მიზეზი პარკუჭების ფიბრილაციაა)

მართებულია შემდეგი ქმედებები:1) დეფიბრილაცია (360 ვ.); 2)

ინტრავენურად 1,0მგ ეპინეფრინის (ადრენალინის) შეყვანა;3).

დეფიბრილაციებს შორის კომპრესია - ვენტილაციის 2წთ-იანი პროცედურის

ჩატარება (15:2 სიხშირით);4). ატროპინის მრავალჯერადად შეყვანა.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;



712. ელექტრომექანიკური დისოციაციის მკურნალობის თანამედროვე სქემა

მოიცავს:1) სამჯერად დეფიბრილაციას (360 ვ.); 2) 1,0მგ ეპინეფრინის

(ადრენალინის) ინტრავენურად შეყვანას;3). კომპრესია - ვენტილაციის 2წთ-

იანი პროცედურის ჩატარებას (15:2 სიხშირით);4). ატროპინის

ინტრავენურად შეყვანას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

713. კარდიოვასკულური რეანიმაციური ღონისძიების წარმატებით ჩატარების

შემდეგ, 36-48 სთ-ის განმავლობაში ავადმყოფს პროფილაქტიკის მიზნით

უტარდება ანტიარიტმული თერაპია:1) ლიდოკაინით; 2) პროკაინამიდით;

3). ამიოდარონით;4). პროპრანოლოლით.



გ) სწორია 1, 3, 4;



714. ხანგრძლივი, ემპირიული ანტიარიტმული თერაპიისათვის

გამოიყენება:1) დიზოპირამიდი; 2) ლიდოკაინი; 3). ამიოდარონი; 4).

ბეტა-ბლოკატორი.




დ) სწორია 1, 3, 4.

715. გულის უკმარისობა:1) შეიძლება განისაზღვროს, როგორც გულის

ფუნქციის დარღვევა, როდესაც გული ვეღარ ახერხებს ქსოვილების საჭირო

რაოდენობით სისხლით მომარაგებას;2) ყოველთვის განპირობებულია

კარდიალური პათოლოგიებით;3). შეიძლება განპირობებული იყოს

ექსტრაკარდიალური პათოლოგიებითაც;4). ზოგჯერ გარდამავალი ხასიათისაა

და ვლინდება მხოლოდ სხვადასხვა დამამძიმებელი ფაქტორის ზეგავლენით

(ემოციური სტრესი, ფიზიკური გადაძაბვა, ინფექცია და სხვ).

ა) მხოლოდ 1, 2, 4;

*ბ) სწორია 1, 3, 4;


716. გულის წუთმოცულობა დამოკიდებულია:1) გულის შეკუმშვათა

სიხშირეზე; 2) გულის კუმშვადობაზე;3). გულის პრედატვირთვაზე; 4).

გულის პოსტდატვირთვაზე.


ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4.

717. ჯანმრთელ ადამიანში გულის სისტოლური მოცულობის გაზრდას,

ძირითადად, განაპირობებს:1)პრედატვირთვის გაზრდა; 2) გულის

კუმშვადობის გაზრდა;3). პოსტდატვირთვის გაზრდა.






718. ნორმაში გულის წუთმოცულობაა:

ა) 1-2,5 (ლ/წთ. 1 კვადრატულ მეტრზე);

*ბ) 2,5-3,8 (ლ/წთ. 1 კვადრატულ მეტრზე);

გ) 3,8-4,5 (ლ/წთ.-1 კვადრატულ მეტრზე);

დ) 4,5-5,5 (ლ/წთ-1 კვადრატულ მეტრზე);

ე) 5,5-6,5 (ლ/წთ-1 კვადრატულ მეტრზე).

719. გულის სისტოლური მოცულობის გაზრდას იწვევს:1) პრედატვირთვის

გაზრდა; 2) პოსტდატვირთვის გაზრდა;3). გულის კუმშვადობის

დაქვეითება.






720. გულის კუმშვადობის გაზრდას იწვევს:1) სიმპათიკური ნერვული

სისტემის გააქტივება;2) პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივება;3).

სისხლში ცირკულირებადი კატექოლამინების კონცენტრაციის მომატება;4).

სხვადასხვა პათოფიზიოლოგიური ფაქტორები (მძიმე ჰიპოქსია, ჰიპერკაპნია,

აციდოზი).


ბ) სწორია 1, 3, 4;


721. აორტაში სისხლის წნევა მნიშვნელოვნადაა დამოკიდებული:1) აორტის

კედლის ელასტიურობაზე;2) სისხლძარღვთა პერიფერიულ

რეზისტენტობაზე;3). არტერიებში მოცირკულირე სისხლის მოცულობაზე.




722. სისხლის მოცულობითი გადანაწილება მნიშვნელოვნადაა დამოკიდებული

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილზე, გარდა:

ა) სხეულის მდებარეობაზე;

ბ) გულ-მკერდის შიგნით წნევაზე;

გ) ჩონჩხის კუნთების მდგომარეობაზე;

დ) პერიკარდიუმის ღრუში არსებულ წნევაზე;

*ე) არტერიების ტონუსზე;

ვ) ვენების ტონუსზე.

723. გულის უკმარისობით გართულებული რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი

დაავადების დროს აღინიშნება, ძირითადად, სისტოლური მოცულობის

გაზრდა:1) ჰიპერთირეოზი; 2) გულის იშემიური დაავადება; 3).

კარდიომიოპათიები; 4). ბერი-ბერი.



გ) სწორია 1, 2, 4;


724. გულის უკმარისობით გართულებული რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი

პათოლოგიების დროს აღინიშნება, ძირითადად, სისტოლური მოცულობის

შემცირება:1) არტერიული ჰიპერტენზია; 2) ანემია;3). ექსუდაციური

პერიკარდიტი.

ა) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი;




725. გულის სისტოლური უკმარისობისას აღინიშნება:1) მიოკარდიუმის

კუმშვადობის დაქვეითება; 2) დარტყმითი მოცულობის შემცირება;3).

პარკუჭთა დიასტოლური წნევის გაზრდა; 4). პარკუჭების დილატაცია.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;


726. გულის დიასტოლური უკმარისობისას აღინიშნება:1) პარკუჭთა

კედლების არასრული რელაქსაცია;2) პარკუჭთა დიასტოლური წნევის

გაზრდა;3) მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითება;4). პარკუჭთა

ნორმალური მოცულობის შენარჩენება.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



727. გულის ექსცენტრული ჰიპერტროფიისთვის დამახასიათებელია:

ა) ძირითადად, გულის კუნთის მასის გაზრდა;

ბ) ძირითადად, გულის ღრუების დილატაცია;

*გ) ერთდროულად, გულის კუნთის მასის გაზრდა და მისი ღრუების

დილატაცია;

დ) მხოლოდ, სისტოლური უკმარისობის განვითარება;

ე) მხოლოდ, დიასტოლური უკმარისობის განვითარება.

728. გულის კონცენტრული ჰიპერტროფიისთვის დამახასიათებელია:

*ა) ძირითადად, გულის კუნთის მასის გაზრდა;

ბ) ძირითადად, გულის ღრუების დილატაცია;

გ) ერთდროულად, გულის კუნთის მასის გაზრდა და მისი ღრუების

დილატაცია;

დ) მხოლოდ, სისტოლური უკმარისობის განვითარება;

ე) მხოლოდ, მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობის განვითარება.

729. გულის კუნთის რომელი ტიპის ჰიპერტროფიისთვის არის

დამახასიათებელი პარკუჭის კედლის სისქის, მისი ღრუს მოცულობასთან

შეფარდების მუდმივობის შენარჩუნება:

*ა) ექსცენტრული ჰიპერტროფიისათვის;

ბ) კონცენტრული ჰიპერტროფიისათვის;

გ) ორივე ტიპის ჰიპერტროპიისთვის;

დ) არცერთი ტიპის ჰიპერტროფიისთვის.

730. გულის უკმარისობის განვითარებისას თირკმლების პერფუზიის

გაუარესების მიზეზია:1) მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითება;2)

სიმპათო-ადრენალური სისტემის გააქტივება;3). ბრადიკინინ-კალიკრეინის

სისტემის გააქტივება;4). პროსტაგლანდინების პროდუქციის გაზრდა.






731. გულის უკმარისობისას თირკმლების პერფუზიის დაქვეითებას თან

სდევს:1) რენინის პროდუქციის გაზრდა; 2) ანგიოტენზინ II-ის

პროდუქციის გაზრდა;3). ალდოსტერონის პროდუქციის შემცირება;4).

ანტიდიურეზული ჰორმონის პროდუქციის გაზრდა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


732. გულის უკმარისობისას მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითება

ძირითადად განპირობებულია მიოკარდიციტებში:

ა) ნატრიუმის იონების კონცენტრაციის შემცირებით;

ბ) კალიუმის იონების კონცენტრაციის შემცირებით;

*გ) კალციუმის იონების კონცენტრაციის შემცირებით;

დ) ნატრიუმის იონების კონცენტრაციის გაზრდით;

ე) კალიუმის იონების კონცენტრაციის გაზრდით;

ვ) კალციუმის იონების კონცენტრაციის გაზრდით.

733. გულის უკმარისობისთვის დამახასიათებელია:1) სისხლში

ნორადრენალინის კონცენტრაციის მომატება;2) სისხლში ნორადრენალინის

კონცენტრაციის შემცირება;3). მიოკარდიოციტებში ნორადრენალინის

შემცველობის მომატება;4). მიოკარდიოციტებში ნორადრენალინის

შემცველობის შემცირება.





734. რომელი ფიზიკალური ნიშნები და სიმპტომები მიუთითებენ მარცხენა

პარკუჭის უკმარისობაზე?

ა) კისრის ვენების დაბერვა;

ბ) ასციტი;

გ) ანორექსია;

*დ) ორთოპნოე;

ე) პერიფერიული შეშუპება.

735. გულის შეგუბებით უკმარისობას შეგუბებითი მდგომარეობისაგან

განასხვავებს:

ა) შეგუბების განვითარება სისხლის მიმოქცევის დიდ წრეში;

ბ) შეგუბების განვითარება სისხლის მიმოქცევის მცირე წრეში;

გ) ორგანიზმში ჭარბი რაოდენობის მარილებისა და სითხის დაგროვება;

*დ) პათოლოგიური ცვლილებები გულის კუნთში.

736. მარცხენა პარკუჭის უკმარისობისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) ქოშინი;

ბ) ორთოპნოე;

*გ) დიფუზური ციანოზი;

დ) შემცირებული დიურეზი;

ე) ნიქტურია;

ვ) ადვილად დაღლა.

737. მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) ანორექსია;

*ბ) კარდიალური ასთმა;

გ) მეტეორიზმი;

დ) პერიფერიული ვენების შებერვა;

ე) ქვემო კიდურების შეშუპება;

ვ) ტკივილი მარჯვენა ფერდქვეშა არეში.

738. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მდგომარეობა ახასიათებს მარჯვენა

პარკუჭის უკმარისობას, გარდა:


ბ) ჰეპატომეგალია;

გ) კოჭის შესივება;

*დ) ფილტვების შეშუპება.

739. ქოშინი:1) არასდროს ვითარდება ჯანმრთელებში;2) ჯანმრთელებში

შეიძლება განვითარდეს ინტენსიური ფიზიკური დატვირთვის ფონზე;3).

გულის უკმარისობით შეპყრობილ ავადმყოფებში ყოველთვის აღინიშნება

მოსვენებით მდგომარეობაში;4). გულის უკმარისობით შეპყრობილ

ავადმყოფებში შეიძლება განვითარდეს უმნიშვნელო ფიზიკური დატვირთვის

ფონზე.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;




740. გულის უკმარისობისას ჩეინ-სტოქსის ტიპის სუნთქვის აღმოცენება

განპირობებულია:1) მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითებით;2) სისხლში

ჟანგბადის პარციალური წნევის შემცირებით;3). სისხლში ნახშირორჟანგის

პარციალური წნევის შემცირებით;4). სუნთქვის ცენტრის მგრძნობელობის







741. გულის უკმარისობის ფონზე განვითარებული სიყვითლისთვის

დამახასიათებელია:1) პირდაპირი ბილირუბინის კონცენტრაციის მომატება;2)

არაპირდაპირი ბილირუბინის კონცენტრაციის მომატება;3).

ალანინამინოტრანსფერაზას კონცენტრაციის მომატება;4).

ასპარტატამინოტრანსფერაზას კონცენტრაციის შემცირება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 4.

742. გულის უკმარისობით შეპყრობილი ავადმყოფის რენტგენოლოგიური

გამოკვლევისას შეიძლება გამოვლინდეს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშანი,

გარდა:

ა) გულის განივი ზომების მომატება (მეტად მარცხნივ);

ბ) ორივე მხარეს-ფილტვის კარის გაძლიერება;

გ) ორივე მხარეს-ფილტვის კარის გაფართოება;

დ) პლევრალური სითხე;

*ე) ორივე მხარეს (ფიბროზის ხარჯზე) - ფილტვის სურათის გაძლიერება.

743. გულის უკმარისობის მკურნალობა მიზნად უნდა ისახავდეს1) ამ

პათოლოგიის განმაპირობებელი ფაქტორების კორექციას;2) გულზე

დატვირთვის შემცირებას;3). ორგანიზმში მარილებისა და სითხის ჭარბი

რაოდენობით შეკავების თავიდან აცილებას;4). გულის კუმშვადობის

გაზრდას.



გ) სწორია 2, 3, 4.

744. დღის განმავლობაში რა რაოდენობის ნატრიუმის ქლორიდის მიღება

არის რეკომენდებული გულის უკმარისობით შეჰყრობილი ავადმყოფებისათვის:

ა) 6-10 გ;

ბ) 2-3 გ;

გ) 300-500 მგ;

*დ) 500-1000 მგ;

ე) 1000-1500 მგ.

745. მარცხენა პარკუჭის უსიმპტომო დისფუნქციის განვითარებისას საუკეთესო

საშუალებაა:

ა) შარდმდენები;

ბ) საგულე გლიკოზიდები;

*გ) აგე ინჰიბიტორები;

დ) პერიფერიული ვაზოდილატატორები;

ე) ბეტა-ბლოკატორები.

746. გულის უკმარისობის საწყის ეტაპზე მიზანშეწონილია მკურნალობის

დაწყება შემდეგი პრეპარატებით:

*ა) აგე-ინჰიბიტორები+თიაზიდური შარდმდენები;

ბ) აგე-ინჰიბიტორები+პერიფერიული ვაზოდილატატორები;

გ) საგულე გლიკოზიდები+ თიაზიდური შარდმდენები;

დ) პერიფერიული ვაზოდილატატორები+თიაზიდური შარდმდენები.

747. მკვეთრად გამოხატული გულის უკმარისობისას აგე ინჰიბიტორებსა და

შარდმდენებს მიზანშეწონილია დაემატოს:1) საგულე გლიკოზიდები; 2)

ნიტრატები; 3). ბეტა-ბლოკატორები; 4). კალციუმის ანტაგონისტები.




748. გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი არიტმიები, გარდა:

ა) სუპრავენტრიკულური ექსტრასისტოლური არიტმიები;

ბ) სინოატრიალური ბლოკადა;

გ) ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

დ) ხშირი პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლები;

*ე) სინუსური არიტმია.

749. რა მექანიზმით იწვევენ საგულე გლიკოზიდები მიოკარდიუმის

კუმშვადობის გაზრდას:

ა) ცამფ-ის რაოდენობის გაზრდით;

ბ) კალმოდულინის სისტემის სტიმულირებით;

*გ) ნატრიუმის ტუმბოს ინჰიბირებით;

დ) ბეტა-ადრენერგული სტიმულაციით;

ე) ადენოზინის რაოდენობის გაზრდით.

750. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან რომელია შედარებით

უკუნაჩვენები გულის შეგუბებითი უკმარისობით შეპყრობილი ჰიპერტენზიული

ავადმყოფისთვის:

ა) კაპტოპრილი;

ბ) ქლორთიაზიდი;

გ) მეთილდოფა;

*დ) პროპრანოლოლი;

ე) პრაზოზინი.

751. გლიკოზიდური ინტოქსიკაციის თავიდან ასაცილებლად დიგოქსინის

დოზა უნდა შევამციროთ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ პრეპარატთან

კომბინირებისას, გარდა:

ა) ვერაპამილი;

ბ) ქინიდინი;

გ) ამიოდარონი (კორდარონი);

დ) ერითრომიცინი;

*ე) მეტოკლოპრამიდი (ცერუკალი).

752. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატი ზრდის სისხლში დიგოქსინის

კონცენტრაციას:1) ვერაპამილი; 2) ამიოდარონი; 3). პროპრანოლოლი;4).

ქინიდინი.




*დ) სწორია 1, 2, 4.

753. გლიკოზიდების არიტმოგენული მოქმედების გამოვლენას ხელს

უწყობს:1) ჰიპოკალიემია; 2) ჰიპერკალიემია; 3). ჰიპომაგნემია; 4).

ჰიპერკალცემია; 5). ჰიპოკალცემია.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) სწორია 2, 4, 5;


754. გულის უკმარისობით შეპყრობილი ავადმყოფების საგულე

გლიკოზიდებით მკურნალობისას დეკომპენსაციის გაღრმავება შეიძლება

გამოწვეული იყოს:1) ძირითადი პათოლოგიური პროცესის გამწვავებით;2)

პრეპარატის არასაკმარისი შემანარჩუნებელი დოზით;3). სხვა პრეპარატებთან

არარაციონალური კომბინაციით.





755. უპირატესი ვენოდილოტატორული ეფექტი აღენიშნება:

ა) ჰიდრალაზინს;

ბ) ნიფედიპინს;

გ) პრაზოზინს;

დ) კაპტოპრილს;

*ე) იზოსორბიდ დინიტრატს.

756. უპირატესი არტერიოდილატატორული ეფექტი აღენიშნება:

ა) იზოსორბიდ დინიტრატს;

ბ) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდს;

*გ) ჰიდრალაზინს;

დ) პრაზონინს;

ე) კაპტოპრილს.

757. რომელი პერიფერიული ვაზოდილატატორის გამოყენებაა მიზანშეწონილი

მცირე წრეში შეგუბების არსებობისას:

ა) აპრესინის;

ბ) კაპტოპრილის;

*გ) ნიტრატის;

დ) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდის;

ე) ნიფედიპინის.

758. გულის უკმარისობისა და თირკმლის ქრონიკული უკმარისობის

შერწყმისას, ყველაზე უფრო მიზანშეწონილია შემდეგი შარდმდენის

გამოყენება:

ა) ჰიპოთიაზიდი;

ბ) ჰიდროქლორთიაზიდი;

გ) სპირინოლაქტონი;

*დ) ფუროსემიდი;

ე) ამილორიდი.

759. საგულე გლიკოზიდებით ინტოქსიკაციის სამკურნალოდ გამოიყენება:1)

ლიდოკაინი; 2) K-ის მარილები; 3). გააქტივებული ნახშირი; 4).

კორდარონი.



*გ) სწორია 1, 2, 3;


760. გულის უკმარისობის ფონზე გამოხატული ტაქისისტოლური ფორმის

მოციმციმე არიტმიის და პერიფერიული შეშუპების სამკურნალოდ, პირველი

რიგის პრეპარატია:

*ა) საგულე გლიკოზიდები;

ბ) დიურეტიკები;

გ) პერიფერიული ვაზოდილატატორები;

დ) ბეტა-ბლოკატორები;

ე) კალციუმის ანტაგონისტები.

761. გულის უკმარისობის ფონზე განვითარებული, სიმპტომური პარკუჭოვანი

არიტმიების სამკურნალოდ "არჩევის" პრეპარატს წარმოადგენს:

ა) პროპრანოლოლი (ანაპრილინი);

ბ) დიგოქსინი;

*გ) ამიოდარონი (კორდარონი);

დ) ნოვოკაინამიდი;

ე) ვერაპამილი.

762. 80 წლის პაციენტს გულის შეგუბებითი უკმარისობის ფონზე

განუვითარდა სტენოკარდია. მას უტარდება მკურნალობა ფუროსემიდით,

დიგოქსინით, ნიტროგლიცერინით და კალიუმის პრეპარატებით. აღნიშნული

თერაპიის ფონზე ავადმყოფს განუვითარდა პულსაციური ტკივილი შუბლის

არეში. პირველ რიგში, რა უნდა მოიმოქმედოს ექიმმა:

ა) ჩაატაროს საფეთქლის არტერიის ბიოფსია;

ბ) მკურნალობაში ჩართოს პროპრანოლოლი;

გ) მკურნალობაში ჩართოს სუბლინგვალური ერგოტამინი;

დ) გაგზავნოს პაციენტი ტვინის კომპიუტერულ ტომოგრაფიაზე;

*ე) მოხსნას ნიტროგლიცერინი.

763. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან რომელია ნაჩვენები გულის

შეგუბებითი უკმარისობით დაავადებული პაციენტისთვის, რომელსაც

დიურეტიკებით და დიგოქსინით ჩატარებული მკურნალობის მიუხედავად

კვლავ აღენიშნება გულის უკმარისობის ნიშნები:

ა) დობუტამინი;

ბ) ჰიდრალაზინი;

გ) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდი;

*დ) ენალაპრილი;

ე) პრაზოზინი.

764. მარჯვენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის მიზეზი შეიძლება იყოს ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი დაავადება, გარდა:

ა) ფილტვის არტერიის თრომბოემბოლია;

ბ) მარჯვენა პარკუჭის ინფარქტი;

გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის ანევრიზმის რუპტურა;

დ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დიდი ზომის ინფარქტი;

*ე) აორტის ანევრიზმის რუპტურა.

765. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობა ხშირად ვითარდება ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი დაავადების ფონზე, გარდა:

ა) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

ბ) ჰიპერტონული დაავადება;

გ) აორტული და მიტრალური მანკები;

დ) მიოკარდიტი;

*ე) კონსტრიქციული პერიკარდიტი.

766. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის განვითარების ხელშემწყობი

ფაქტორებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ფიზიკური გადაძაბვა;

ბ) ინფექცია;

გ) ემოციური გადაძაბვა;

დ) სრული ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადა;

*ე) ჰიპოვოლემია;

ვ) პაროქსიზმული ტაქიკარდია.

767. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის:1) საწყის ეტაპზე ვლინდება

ფილტვების ინტერსტიციული შეშუპება;2) საწყის ეტაპზე ვლინდება

ფილტვების ალვეოლური შეშუპება;3). გვიან ეტაპზე ვლინდება ფილტვების

ინტერსტიციული შეშუპება;4). გვიან ეტაპზე ვლინდება ფილტვების

ალვეოლური შეშუპება.





768. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის საწყის ეტაპებზე:1) წვრილი

სასუნთქი გზების წინააღმდეგობა მატულობს;2) წვრილი სასუნთქი გზების

წინააღმდეგობა კლებულობს;3). ფილტვების ლიმფურ სისტემაში ლიმფის

მიდინება მატულობს;4). ფილტვების ლიმფურ სისტემაში ლიმფის მიდინება

კლებულობს.





769. ალვეოლური შეშუპების დროს:1) სისხლძარღვთა შიგნით წნევა

კრიტიკულ ზღვარს აღწევს;2) ირღვევა ალვეოლურ-კაპილარული მემბრანის

მთლიანობა;3). ირღვევა ალვეოლების ამომფენ უჯრედებს შორის მჭიდრო

კავშირები.




770. ღამის პაროქსიზმული ქოშინისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი სიმპტომი, გარდა:

ა) ძლიერი ჰაერის უკმარისობა;


გ) სიფერმკრთალე;

დ) ტაქიპნოე;

*ე) ბრადიკარდია;

ვ) ფილტვის არტერიაზე II ტონის აქცენტი.

771. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის დროს ნახველი ძირითადად:

ა) ჩირქოვანია;

ბ) სისხლიანია;

*გ) ქაფიანი და ვარდისფერია;

დ) ლორწოვანი და წებოვანია.

772. ფილტვების შეშუპების დროს აღინიშნება:1) ტაქისისტოლური და

ძაფისებრი პულსი;2) ფილტვებში სხვადასხვა კალიბრის სველი ხიხინი;3).

პარადოქსული პულსი; 4). გრეხემ-სტილის შუილი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 2, 4.

773. არაკარდიალური ფილტვების შეშუპება შეიძლება განპირობებული

იყოს:1) კაპილარულ-ალვეოლური მემბრანის ფუნქციური და ანატომიური

ანომალიით;2) ლიმფურ სადინრებში ლიმფის დინების შეფერხებით;3).

სისხლის ონკოზური წნევის დაქვეითებით;4). ფილტვის კაპილარებში

ჩაჭედვის წნევის გაზრდით.




*დ) სწორია 1, 2, 3;


774. მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე


*ა) კლინიკური სურათი;

ბ) ეკგ გამოკვლევა;

გ) ექოკარდიოგრაფიული გამოკვლევა;

დ) რადიოიზოტოპური გამოკვლევა;

ე) მარჯვენა გულის კათეტერიზაცია.

775. ფილტვების შეშუპების განვითარებისას:1) ავადმყოფი უნდა იწვევს,

რათა თავიდან იქნას აცილებული ორთოსტატიული კოლაფსის განვითარება;2)

ავადმყოფი უნდა იჯდეს საწოლიდან ფეხებ ჩამოშვებული, რათა შემცირდეს

ფილტვებისკენ სისხლის მიდინება;3). საჭიროა ოქსიგენაციის

უზრუნველყოფა;4). ჩვენების მიხედვით საჭიროა ტრაქეის ინტუბაციის

ჩატარება.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



776. ფილტვების შეშუპების მკურნალობისას:1) მორფინი არჩევის

პრეპარატია; 2) მორფინი მხოლოდ ერთჯერადად შეიყვანება;3).

შესაძლებელია მორფინის განმეორებითი გამოყენებაც;4). მორფინით

ინტოქსიკაციისას გამოიყენება ნალოქსონი.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



777. მორფინი1) ხსნის შიშის შეგრძნებას (ეს უკანასკნელი ამცირებს

ფილტვების ვენტილაციის ეფექტურობას);2) ამცირებს მარცხენა წინაგულის

წნევას და ფილტვებში ვაზოკონსტრიქციას;3). ამცირებს ქოშინის

ინტენსივობას, რის გამოც მკვეთრად მცირდება სისხლში ნახშირორჟანგის

შემცველობა.





778. ფილტვების შეშუპების დროს ფუროსემიდი იწვევს:1) ცირკულირებადი

სისხლის მოცულობის შემცირებას;2) ვენოდილატაციას და პრედატვირთვის

შემცირებას;3). ადრენერგული გენეზის ვაზოკონსტრიქციის შემცირებას.





779. ფილტვების შეშუპების სამკურნალოდ შეიძლება გამოყენებულ იქნას

ყველა პრეპარატი, გარდა:

ა) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდი;

ბ) ნიტროგლიცერინი;

გ) დიგოქსინი;

დ) ამინოფილინი (ეუფილინი);

*ე) პროპრანოლოლი.

780. ამინოფილინი (ეუფილინი):1) ამცირებს ბრონქოსპაზმს; 2)

აუმჯობესებს თირკმლების სისხლის მიმოქცევას;3). ზრდის ნატრიუმის

ექსკრეციას; 4). ამცირებს მიოკარდიუმის კუმშვადობას.




*დ) სწორია 1, 2, 3;

ე) სწორია 1, 3, 4.

781. ფილტვების შეშუპების მკურნალობისას იყენებენ შემდეგ მეთოდებს:1)

კიდურებზე ლახტების დადება; 2) ფლებოტომია და სისხლის გამოღება;3).

პლაზმოფერეზი.




782. კარდიომიოპათია:1) მიოკარდიუმის პათოლოგიაა; 2) ყოველთვის

იდიოპათიურია;3). შესაძლებელია იყოს იდიოპათიური ან გარკვეული

დაავადების ფონზე განვითარებული.




783. განარჩევენ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი სახის კარდიომიოპათიებს,

გარდა:

ა) იდიოპათიური;

ბ) ინფექციური;

გ) მეტაბოლური;

*დ) ჰიპერტონული;

ე) მემკვიდრეობითი;

ვ) ინფილტრაციული;

ზ) ალიმენტურ ან ელექტროლიტურ-დეფიციტური.

784. კარდიომიოპათია შეიძლება განვითარდეს შემდეგი დაავადების

ფონზე:1) ჰიპერტონული დაავადება; 2) მიოკარდიტი;3). სკლეროდერმია;

4). პერიკარდიტი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;



785. იდიოპათიური კარდიომიოპათიებია:1) დილატაციური; 2)

რესტრიქციული; 3). ჰიპერტროფიული.




786. კარდიომიოპათიის შესაძლო განმაპირობებელი ფაქტორებია:1)

ალკოჰოლი; 2) რადიაცია; 3). მედიკამენტები;4). ალიმენტური ან

ელექტროლიტური დეფიციტი; 5).ორსულობა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 3, 4, 5;

დ) სწორია 1, 2, 4.

787. 38 წლის ქალს აქვს გულის შეგუბებითი უკმარისობა, პარკუჭოვანი

ექსტრასისტოლური არიტმია და პარკუჭოვანი ტაქიკარდიის განმეორებადი

ეპიზოდები. მისი გული შესამჩნევად გადიდებულია, შუილი არ მოისმინება.

არტერიული წნევა და კორონარული ანგიოგრაფიის მონაცემები ნორმის

ფარგლებშია. მისი დიაგნოზია:

ა) რევმატიზმის აქტიური ფაზა;

ბ) თანდართული ფიბროელასტოზი;

გ) კონსტრიქციული პერიკარდიტი;

დ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

*ე) იდიოპათიური კარდიომიოპათია.

788. დილატაციურ კარდიომიოპათიასთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) დილატაციური და შეგუბებითი კარდიომიოპათია იდენტური

მცნებებია;2) დილატაციური კარდიომიოპათიისთვის ძირითადად

დამახასიათებელია გულის სისტოლური ფუნქციის დარღვევა;3).

დილატაციური კარდიომიოპათიისთვის ძირითადად დამახასიათებელია გულის

დიასტოლური ფუნქციის დარღვევა;4). დილატაციური კარდიომიოპათიის

დროს ხშირად აღინიშნება ინტრაკარდიული კედლის ამყოლი თრომბები.


*ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4;



789. დილატაციური კარდიომიოპათიის დროს ძირითადად აღინიშნება:1)

ინტერსტიციული ფიბროზი; 2) პერივასკულური ფიბროზი; 3). ნეკროზი.





790. დილატაციური კარდიომიოპათიის გამომწვევი ფაქტორებია:1)

ინფექციური; 2) მეტაბოლური; 3). ტოქსიური;4). ხშირად ფაქტორის

იდენტიფიკაცია ვერ ხერხდება.



გ) სწორია 2, 3, 4.

791. დილატაციური კარდიომიოპათიის დროს:1) დაავადება კლინიკურად

შეიძლება წლების განმავლობაში არ გამოვლინდეს;2) დაავადების სიმპტომები

ვლინდება თანდათანობით;3). ვითარდება მხოლოდ მარცხენა პარკუჭის

უკმარისობა;4). შეიძლება განვითარდეს ორივე პარკუჭის უკმარისობა.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



792. დილატაციური კარდიომიოპათიისთვის ყველაზე ნაკლებად

დამახასიათებელია შემდეგი კლინიკური სიმპტომი:



გ) პერიფერიული შეშუპება;

დ) გულის ფრიალი;

ე) სისუსტე;

*ვ) გულის არეში სტენოკარდიული ხასიათის ტკივილი.

793. დილატაციური კარდიომიოპათიისთვის დამახასიათებელია:1) III და

IV ტონი; 2) მიტრალური ან ტრიკუსპიდული რეგურგიტაცია;3).

დიასტოლური შუილები; 4). არტერიული ჰიპერტენზია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


794. დილატაციური კარდიომიოპათიის ექოკარდიოგრაფიული ნიშნებია:1)

გულის ღრუების დილატაცია;2) მარცხენა პარკუჭის კედლის მნიშვნელოვანი

ჰიპერტროფია;3). მარცხენა პარკუჭის განდევნის ფრაქციის შემცირება;4).

გულის სარქვლების კალციფიკაცია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


795. დილატაციური კარდიომიოპათიის დროს:1) მარცხენა პარკუჭის

საბოლოო დიასტოლური წნევა მატულობს;2) ფილტვის არტერიების ჩაჭედვის

წნევა მატულობს;3). ცენტრალური ვენური წნევა კლებულობს; 4).

არტერიული წნევა მატულობს.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;



796. დილატაციური კარდიომიოპათია შეიძლება გართულდეს:1) გულის

უკმარისობით; 2) გულის სარქვლოვანი აპარატის დაზიანებით;3).

თრომბოემბოლიებით; 4). არიტმიებით.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

*გ) სწორია 1, 3, 4;


797. დილატაციური კარდიომიოპათიის ფონზე განვითარებული გულის

უკმარისობის სამკურნალოდ რეკომენდებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

პრეპარატის გამოყენება, გარდა:

ა) დიგიტალისური პრეპარატები;

ბ) შარდმდენები;

გ) ვაზოდილატატორები;

*დ) ფოსფოდიესთერაზას III ინჰიბიტორები (ამრინონი, მირლინონი);

ე) აგე ინჰიბიტორები.

798. დილატაციური კარდიომიოპათიის ფონზე არიტმიების აღმოცენებისას:1)

შეიძლება ბეტა-ბლოკატორების და კორდარონის გამოყენება;2) ანტიარიტმული

პრეპარატების გამოყენება ნაჩვენებია მხოლოდ მძიმე სიმპტომური პარკუჭოვანი

არიტმიების შემთხვევაში;3). ანტიარიტმული პრეპარატების გამოყენება

ნაჩვენებია ნებისმიერი არიტმიის შემთხვევაში;4). ხშირად ანტიარიტმული

პრეპარატები შედეგს არ იძლევიან და საჭირო ხდება ქირურგიული მეთოდის

ან იმპლანტირებადი დეფიბრილატორის გამოყენება.

*ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;


799. მართებულია ყველა ქვემოთ მოყვანილი მტკიცება, გარდა:ორსულთა

კარდიომიოპათია

*ა) ვლინდება მხოლოდ ორსულობის პერიოდში;

ბ) შეიძლება გამოვლინდეს მშობიარობის შემდეგ რამოდენიმე თვეში;

გ) ზოგჯერ შექცევადი პროცესია და მომდევნო ორსულობის დროს შესაძლოა

აღარ გამოვლინდეს;

დ) ზოგჯერ შეუქცევადი პროცესია და მაშინ მომდევნო ორსულობა კიდევ

უფრო ამძიმებს მდგომარეობას;

ე) უცნობი ეტიოლოგიისაა;

ვ) შესაძლებელია იყოს ორსულობამდე არსებული კარდიომიოპათიის

გამოვლინება.

800. დიუშენის კუნთოვანი დისტროფია:1) წარმოადგენს ნეირო-კუნთოვან

დაავადებას;2) შესაძლებელია წარმოადგენდეს კარდიომიოპათიის განვითარების

მიზეზს;3). ხასიათდება მარცხენა პარკუჭის უკანაბაზალურ არეში

ტრანსმურული ნეკროზის განვითარებით;4). ეკგ-ზე ვლინდება გულ-მკერდის

მარჯვენა განხრებში (V1, V2) Q კბილით, ხოლო ლატერალურ განხრებში

(V5,V6) მაღალი R კბილით.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

801. მიოტონური დისტროფიის ფონზე განვითარებული დილატაციური

კარდიომიოპათიის დროს:1) ეკგ-ზე აისახება მხოლოდ იმპულსის წარმოშობის

დარღვევის ნიშნები;2) ეკგ-ზე აისახება მხოლოდ იმპულსის გატარების

დარღვევის ნიშნები;3). დიდია სინკოპეს განვითარების რისკი;4). დიდია

უეცარი სიკვდილის განვითარების რისკი.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;




802. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დროს:1) ძირითადად ვლინდება

გულის დიასტოლური ფუნქციის დარღვევა;2) ძირითადად ვლინდება გულის

სისტოლური ფუნქციის დარღვევა;3). მატულობს მხოლოდ მარცხენა პარკუჭის

რიგიდობა;4). მატულობს მარცხენა და/ან მარჯვენა პარკუჭის რიგიდობა.





803. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დროს ძირითადად აღინიშნება

მიოკარდიუმის:1) ფიბროზი; 2) სხვადასხვა ხასიათის ანთებითი

ინფილტრაცია; 3). ნეკროზი.





804. ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიებიდან, რომელი იწვევს რესტრიქციულ

კარდიომიოპათიას:

ა) ალკოჰოლიზმი;

ბ) ჰიპერტონული დაავადება;

გ) გულის იშემიური დაავადება;

*დ) გულის ამილოიდოზი;

ე) პარკუჭთაშუა ძგიდის ასიმეტრიული ჰიპერტროფია.

805. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დროს:1) აღინიშნება მხოლოდ

მოკარდიუმის დაზიანება;2) შესაძლებელია აღინიშნოს ენდოკარდის

დაზიანებაც;3). პარკუჭების ნაწილობრივი ობლიტერაცია ხდება მხოლოდ

ფიბროზული ქსოვილით.4). პარკუჭების ნაწილობრივი ობლიტერაცია ხდება

როგორც ფიბროზული ქსოვილით, ასევე თრომბებით.





806. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დროს:1) ღრუ ვენებში წნევა

იმატებს; 2) ღრუ ვენებში წნევა ქვეითდება;3). კუსმაულის ნიშანი

დადებითია; 4). კუსმაულის ნიშანი უარყოფითია.





807. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დამახასიათებელი რენტგენოლოგიური

ნიშანია:1) მკვეთრად გადიდებული გული; 2) უმნიშვნელოდ გადიდებული

გული;3). ტრაპეციის ფორმის გული; 4). მკვეთრად გამოხატული გულის

"ტალია".






808. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის დამახასიათებელი ექოსკოპიური

ნიშნებია:1) პარკუჭების კედლების გასქელება; 2) ნორმალური სისტოლური

ფუნქცია;3). პარკუჭების ღრუების დილატაცია.





809. რესტრიქციული კარდიომიოპათიისას გულის კათეტერიზაციით

აღინიშნება:1) გულის ნორმალური დარტყმითი მოცულობა;2) გულის

გაზრდილი დარტყმითი მოცულობა;3). პარკუჭების საბოლოო-დიასტოლური

წნევის გაზრდა;4). პარკუჭების საბოლოო-დიასტოლური წნევის შემცირება.





810. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის მკურნალობისას მნიშვნელოვანია:1)

გამომწვევი დაავადების მკურნალობა; 2) სუფრის მარილის შეზღუდვა;3).

შარდმდენების გამოყენება (ჰიპერვოლემიის შემთხვევაში);4). აგე-

ინჰიბიტორების გამოყენება.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4;


დ) სწორია 2, 3, 4.

811. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის მკურნალობისას საგულე

გლიკოზიდები გამოიყენება:1) ნებისმიერ შემთხვევაში; 2) სისტოლური

დისფუნქციის განვითარებისას;3). წინაგულების ფიბრილაციის

განვითარებისას; 4). ტაქიკარდიის განვითარებისას.

ა) სწორია 2, 3, 4;




812. კონსტრიქციულ პერიკარდიტს რესტრიქციული კარდიომიოპათიისაგან

განასხვავებს შემდეგი რენტგენოლოგიური ნიშანი:

ა) ნორმალური ზომის გული;

ბ) გულის პულსაციის დაქვეითება;

გ) გულის რკალების გადასწორება;

*დ) პერიკარდიუმის კალციფიკატები;

ე) ტრაპეციული ფორმის გული.

813. რესტრიქციული კარდიომიოპათიის კონსტრიქციული პერიკარდიტისაგან

დიფერენცირებისთვის ყველაზე ინფორმატიულია:

ა) კლინიკა;

ბ) ეკგ;

გ) რენტგენოლოგიური გამოკვლევა;

დ) ექოკარდიოგრაფია;

ე) რადიოიზოტოპური გამოკვლევა;

*ვ) ტრანსვენური ენდომიოკარდიული ბიოფსია;

ზ) გულის კათეტერიზაცია.

814. ენდომიოკარდიული ფიბროზის მკურნალობა:1) მხოლოდ

მედიკამენტურია; 2) მედიკამენტებით ნაკლებად ეფექტურია;3).

ქირურგიულია.




815. ლეფლერის ენდოკარდიტი:1) "ენდომიოკარდის ეოზინოფილური

დაავადების" სინონიმია;2) ხასიათდება, მხოლოდ, მიოკარდიუმის

ეოზინოფილური ინფილტრაციით;3). ხასიათდება სხვადასხვა ორგანოების

ეოზინოფილური ინფილტრაციით;4). ხასიათდება კეთილსაიმედო

გამოსავლით.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;




816. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს:1) აღინიშნება გულის

კუნთის პირველადი დაზიანება;2) გამომწვევი მიზეზის დადგენა ვერ

ხერხდება;3). აღინიშნება მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;4). აღინიშნება

მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;



817. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს:1) შეიძლება აღინიშნოს

მარცხენა პარკუჭის დილატაცია;2) ტიპიურ შემთხვევებში, არასდროს არ

აღინიშნება მარცხენა პარკუჭის დილატაცია;3). აღინიშნება პარკუჭთაშუა

ძგიდის ასიმეტრიული ჰიპერტროფია;4). აღინიშნება პარკუჭთაშუა ძგიდის და

პარკუჭის თავისუფალი კედლის სიმეტრიული ჰიპერტროფია.





818. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია ხასიათდება ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილით, გარდა:

*ა) სისტოლური დისფუნქციით;

ბ) დიასტოლური დისფუნქციით;

გ) მარცხენა პარკუჭის კედლის რიგიდობის გაზრდით;

დ) მარცხენა პარკუჭის კუმშვადობის გაზრდით;

ე) მარცხენა პარკუჭის ავსების წნევის გაზრდით.

819. ჰიპერტროფიულ კარდიომიოპათიასთან მიმართებაში მართებულია

შემდეგი მტკიცებანი, გარდა:

ა) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს შეიძლება აღინიშნოს

დინამიური ობსტრუქცია (მარცხენა პარკუჭიდან სისხლის გამოდევნის

გაძნელება);

*ბ) დინამიური ობსტრუქცია ვითარდება დიასტოლის ფაზაში;

გ) დინამიური ობსტრუქციის მიზეზს წარმოადგენს ჰიპერტროფირებული

პარკუჭთაშუა ძგიდე;

დ) დინამიური ობსტრუქციის მიზეზს წარმოადგენს მიტრალური სარქვლის

კარედების სისტოლური მოძრაობა - წინ, ძგიდისაკენ.

820. დინამიური ობსტრუქციის განვითარების ხელშემწყობი ფაქტორი

შეიძლება იყოს:1) პრედატვირთვის შემცირება; 2)პრედატვირთვის

გაზრდა;3). პოსტდატვირთვის შემცირება; 4). პოსტდატვირთვის გაზრდა.





821. დინამიური ობსტრუქციის ინტენსივობა შეიძლება გაზარდოს ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილმა ფაქტორმა, გარდა:

ა) ფიზიკური დატვირთვა;

ბ) ვალსალვის სინჯი;

გ) სწრაფად წამოდგომა;

დ) ტაქიკარდია;

*ე) ჰიპერტენზია.

822. დინამიური ობსტრუქციის ინტენსივობა შეიძლება შეამციროს ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილმა ფაქტორმა, გარდა:

ა) ჰიპერტენზია;

ბ) ზემო კიდურების ხანგრძლივი დაძაბვა;

გ) ჩაბუქვნა;

დ) ქვემო კიდურების მაღლა აწევა;

*ე) ჰიპოვოლემია.

823. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია:1) ხშირად სპორადულად

ვითარდება;2) ზოგჯერ მემკვიდრული ხასიათისაა (აუტოსომურ-დომინანტური

ტიპის);3). ხშირად უსიმპტომოდ მიმდინარეობს.





824. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის შესაძლო კლინიკური ნიშნებია



ბ) გულის არეში სტენოკარდიული ხასიათის ტკივილი;

გ) ადვილად დაღლა;

დ) სინკოპე;

*ე) ქუთუთოების შეშუპება;

ვ) სისუსტე.

825. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს ქოშინის მიზეზს

წარმოადგენს:1) მარცხენა პარკუჭის დილატაცია და მისი კუმშვადი ფუნქციის

დაქვეითება;2) მარცხენა პარკუჭის კედლების ელასტიურობის დაქვეითება;3).

მარცხენა პარკუჭის დიასტოლური წნევის გაზრდა;4). მარცხენა წინაგულის

წნევის გაზრდა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 2, 3, 4;


826. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს ეკგ-ზე შეიძლება

გამოვლინდეს:1) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;2) მარჯვენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;3). ST სეგმენტის და T კბილის

ცვლილებები; 4). Q კბილი (V1,V2 განხრებში).


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4;


827. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს გამოხატული Q კბილის

(სეპტალურ განხრებში) მიზეზს წარმოადგენს:

ა) გულის მობრუნება სიგრძივი ღერძის გარშემო საათის ისრის მოძრაობის

მიმართულებით;

ბ) სეპტალურ არეში პოსტინფარქტული ნაწიბური;

*გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის ჰიპერტროფია;

დ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;

ე) სუბაორტული სტენოზი.

828. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე

ნაკლებ ინფორმატიულია:

*ა) ეკგ;

ბ) ერთგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია;

გ) ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია;

დ) რადიონუკლიდური სცინტიგრაფია;

ე) რენტგენოლოგიური გამოკვლევა.

829. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის მკურნალობისას გამოიყენება:1)

ბეტა-ბლოკატორები; 2) კორდარონი; 3). დიზოპირამიდი;4). ბეტა-

ადრენერგული აგონისტები.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



830. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს ობსტრუქციის გაზრდა

შეიძლება გამოიწვიოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილმა პრეპარატებმა, გარდა:

ა) საგულე გლიკოზიდებმა;

ბ) შარდმდენებმა;

გ) ნიტრატებმა;

დ) ბეტა-ადრენერგულმა აგონისტებმა;

*ე) ბეტა-ბლოკატორებმა.

831. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის შემთხვევაში უკუნაჩვენებია:1)

ბეტა-ბლოკატორები; 2) საგულე გლიკოზიდები; 3). შარდმდენები; 4).

კალციუმის ანტაგონისტები (ვერაპამილი); 5). ნიტრატები.

ა) სწორია 1, 2, 3;


*გ) სწორია 2, 3, 5;

დ) სწორია 2, 3, 4.

832. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი: ჰიპერტროფიული

კარდიომიოპათიის:1) ქირურგიულმა მკურნალობამ (პარკუჭთაშუა ძგიდის

მიოტომია/მიოექტომია) შეიძლება ხანგრძლივი დროის განმავლობაში

გააუმჯობესოს ავადმყოფის მდგომარეობა;2) ქირურგიულ მკურნალობა

უკუნაჩვენებია 35 წლამდე ასაკის პაციენტებისთვის;3). ქირურგიულ

მკურნალობას ახასიათებს დაბალი ლეტალობა;4). ქირურგიული მკურნალობა

ნაჩვენებია მედიკამენტური მკურნალობისადმი რეზისტენტული, მკვეთრად

გამოხატული ობსტრუქციის შემთხვევაში.


ბ) სწორია 1, 3, 4;



833. ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათიისას სისტოლური

შუილის ინტენსივობა მცირდება, როდესაც პაციენტი:

ა) ასრულებს ვალსალვის მანევრს;

*ბ) წვება;

გ) შეისუნთქავს ამილ-ნიტრიტს;

დ) მკურნალობს დიგოქსინით.

834. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია ხასიათდება ყველა ქვემოთ


*ა) კაროტიდული პულსის მრუდზე აღმავალი კალთის გახანგრძლივებით

(ნელი პულსი);

ბ) ფეხზე დგომისას შუილის ინტენსივობის გაძლიერებით;

გ) IV ტონის არსებობით;

დ) მიტრალური რეგურგიტაციის არსებობით;

ე) ბეტა-ბლოკატორების და კალციუმის ანტაგონისტების ეფექტურობით.

835. ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათიის დროს ობსტრუქციის შემცირება

შეიძლება გამოიწვიოს:

ა) ნიტრატებმა;

ბ) შარდმდენებმა;

გ) საგულე-გლიკოზიდებმა;

დ) ბეტა-ადრენერგულმა აგონისტებმა;

*ე) მეზატონმა.

836. 35 წლის ქალი უჩივის ტკივილს გულმკერდის არეში. ტკივილი

ეპიზოდურია და ჩვეულებრივ, 10-15 წთ-ს გრძელდება. ზოგჯერ ტკივილი

ფიზიკურ დატვირთვას უკავშირდება, თუმცა ხანდახან მოსვენების დროსაც

აღიძვრება. ტკივილი ირადიაციას არ განიცდის. პაციენტი არამწეველია და

არტერიული წნევის მომატების ეპიზოდებს არ აღნიშნავს. ირკვევა, რომ

პაციენტის ოჯახის 2 წევრი, 50 და 56 წლის ასაკში გარდაიცვალა გულის

დაავადებით. ობიექტურად - არტერიული წნევა - 120/70 მმ.ვწყ.სვ.,

პულსი - 70. მწვერვალოს საძგერი გაძლიერებულია. მკერდის ძვლის

მარცხენა კიდის გასწვრივ II-VI ნეკნთაშუა სივრცეში მოისმინება სისტოლური

შუილი. შუილის ინტენსივობა იზრდება პაციენტის ფეხზე დგომისას. ეკგ-ზე

აღინიშნება S-T სეგმენტის და T კბილის არასპეციფიური

ცვლილებები.სავარაუდო დიაგნოზია:


ბ) აორტული სტენოზი;

*გ) ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათია;

დ) ფილტვის არტერიის სტენოზი;

ე) ორაფრიანი აორტის სარქველი.

837. 35 წლის ქალი უჩივის ტკივილს გულმკერდის არეში. ტკივილი

ეპიზოდურია და ჩვეულებრივ, 10-15 წთ-ს გრძელდება. ზოგჯერ ტკივილი

ფიზიკურ დატვირთვას უკავშირდება, თუმცა ხანდახან მოსვენების დროსაც

აღიძვრება. ტკივილი ირადიაციას არ განიცდის. პაციენტი არამწეველია და

არტერიული წნევის მომატების ეპიზოდებს არ აღნიშნავს. ირკვევა, რომ

პაციენტის ოჯახის 2 წევრი 50 და 56 წლის ასაკში გარდაიცვალა გულის

დაავადებით. ობიექტურად - არტერიული წნევა - 120/70 მმ.ვწყ.სვ, პულსი

- 70. მწვერვალოს საძგერი გაძლიერებულია. მკერდის ძვილს მარცხენა

კიდის გასწვრივ II- VI ნეკნთაშუა სივრცეში მოისმინება სისტოლური

შუილი. შუილის ინტენსივობა იზრდება პაციენტის ფეხზე დგომისას. ეკგ-ზე

აღინიშნება S-T სეგმენტის და T კბილის არასპეციფიური

ცვლილებები.რომელი დიაგნოსტიკური პროცედურაა ყველაზე მეტად

ნაჩვენები:

ა) გულმკერდის რენტგენოგრაფია;

ბ) გულის ღრუების კათეტერიზაცია;

გ) რადიოიზოტოპური გამოკვლევა თალიუმით;

*დ) ექოკარდიოგრაფია;

ე) მიოკარდიუმის ბიოფსია.

838. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) მიოკარდიტი - მიოკარდიუმის

ანთებაა;2) მიოკარდიტის დროს აღინიშნება მიოკარდიუმის, მხოლოდ,

დიფუზური დაზიანება;3). მიოკარდიტის დროს აღინიშნება მიოკარდიუმის,

მხოლოდ, ფოკალური დაზიანება;4). მიოკარდიტის დროს შეიძლება

აღინიშნოს მიოკარდიუმის დიფუზური ან ფოკალური დაზიანება.




839. განასხვავებენ შემდეგი სახის მიოკარდიტებს:1) ინფექციურს; 2)

ჰიპერმგრძნობელობით გამოწვეულს; 3). რადიაციულს; 4). ქიმიური

ნივთიერებებით გამოწვეულს; 5). წამლისმიერს.


ბ) სწორია 1, 2, 3, 4;

გ) სწორია 1, 2, 4, 5.

840. ინფექციურ მიოკარდიტებს მიეკუთვნება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ვირუსული;

ბ) სტაფილოკოკური;

გ) ენტეროკოკული;

დ) დიფტერიული;

*ე) რევმატიული.

841. ყველაზე ხშირად მიოკარდიტს იწვევს შემდეგი ვირუსი:

ა) პოლიომიელიტის;

ბ) გრიპის;

გ) ადენოვირუსი;

*დ) კოკსაკის;

ე) წითელას.

842. მიოკარდიტი შეიძლება ტრანსფორმირდეს:1) დილატაციურ

კარდიომიოპათიად; 2) რესტრიქციულ კარდიომიოპათიად;3).

ჰიპერტროფიულ კარდიომიოპათიად.






843. მიოკარდიტის შესაძლო კლინიკური ნიშნებია ყველა ქვემოთ


ა) ცხელება;

ბ) სისუსტე;


დ) გულისცემის შეგრძნება;

ე) ტკივილი - გულის არეში;

*ვ) საათის მინისებრი ფრჩხილები.

844. მიოკარდიტის დროს ეკგ-ზე:1) ST სეგმენტის და T კბილის

ცვლილებები სტაბილურია;2) ST სეგმენტის და T კბილის ცვლილებები

გარდამავალია;3). ST სეგმენტის და T კბილის ცვლილებები

არასპეციფიურია;4). შეიძლება გამოვლინდეს პარკუჭშიდა გამტარებლობის

შეფერხება.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



845. მიოკარდიტის დროს შეიძლება აღინიშნოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

სიმპტომი, გარდა:

ა) I ტონის მოყრუება;

ბ) III ტონი;

გ) მიტრალური რეგურგიტაციის ხმიანობა;

დ) პერიკარდიუმის ხახუნი;

*ე) ტრიკუსპიდული რეგურგიტაციის ხმიანობა.

846. მიოკარდიტის გენეზის დასადგენად ყველაზე ინფორმატიულია:

ა) კლინიკა;

ბ) ეკგ;


დ) ექოკარდიოგრაფია;

*ე) მიოკარდიუმის ბიოფსია.

847. მიოკარდიტთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1)

მიოკარდიტი ხშირად თან სდევს ზემო სასუნთქი გზების ინფექციას;2)

მიოკარდიტი შეიძლება გართულდეს ენდოკარდიტით;3). მიოკარდიტი

შეიძლება გართულდეს პერიკარდიტით;4). მიოკარდიტი არასდროს

რთულდება ენდოკარდიტით.

*ა) სწორია 1, 2, 3;





848. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი, გარდა:

ა) მიოკარდიტების დროს აუცილებელია წოლითი რეჟიმის დაცვა;

ბ) მიოკარდიტების დროს ფიზიკურმა დატვირთვამ შეიძლება გამოიწვიოს

საშიში არიტმიებისა და გულის უკმარისობის პროვოცირება;

*გ) მიოკარდიტების დროს წოლითი რეჟიმის დაცვა საკმარისია კლინიკური

სიმპტომების გაქრობამდე;

დ) მიოკარდიტების დროს წოლითი რეჟიმის დაცვა აუცილებელია ეკგ

ცვლილებების ნორმალიზებამდე;

ე) მიოკარდიტების მძიმე ფორმების დროს წოლითი რეჟიმის დაცვა

რეკომენდებულია ხანგრძლივად.

849. მიოკარდიტის ფონზე განვითარებული გულის სისტოლური

დისფუნქციის სამკურნალოდ გამოიყენება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

პრეპარატი, გარდა:

ა) ჰიდრალაზინი+იზოსორბიდ დინიტრატი;

ბ) დიგოქსინი;

გ) აგე-ინჰიბიტორები;

დ) შარდმდენები;

ე) ბეტა-ბლოკატორები;

*ვ) კალციუმის ანტაგონისტები.

850. ვირუსული მიოკარდიტი:1) ხშირად თვითგანკურნებადია; 2) ზოგჯერ

რეციდიულია; 3). ზოგჯერ ქრონიკულია.





851. ვირუსული მიოკარდიტის დიაგნოზის დადასტურება ხდება:1)

ბიოლოგიურ სითხეებში ვირუსის იდენტიფიკაციით;2) ხახის ნაცხში

სპეციფიური ანტისხეულების ტიტრის ცვალებადობის დაფიქსირებით;3).

სისხლში სპეციფიური ანტისხეულების ტიტრის ცვალებადობის დაფიქსირებით.





852. დიფტერიულ მიოკარდიტთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი


*ა) დიფტერიული მიოკარდიტის დროს გულის კუმშვადი ფუნქცია

შენახულია;

ბ) დიფტერიული მიოკარდიტის დროს ხშირად ზიანდება გულის გამტარი

სისტემა;

გ) მიოკარდიტი დიფტერიის ერთ-ერთი ყველაზე საშიში გართულებაა;

დ) დიფტერიის დროს სიკვდილის ხშირი მიზეზი მიოკარდიტია;

ე) დიფტერიული მიოკარდიტის განვითარებისას პაციენტის ორგანიზმში

სასწრაფოდ უნდა იქნას შეყვანილი დიფტერიული ანატოქსინი.

853. დიფტერიის დროს:1) გულის კუნთს გამომწვევის ტოქსინი აზიანებს;2)

ტოქსინი აინჰიბირებს პროტეინების სინთეზს;3). ტოქსინი აინჰიბირებს

ნახშირწყლების სინთეზს;4). ტოქსინი აინჰიბირებს ცხიმების სინთეზს.





854. ინფექციური მიოკარდიტების სამკურნალოდ:1) საჭიროა სპეციფიური

ანტიბიოტიკების გამოყენება (თუკი გამომწვევი აგენტი ცნობილია);2) საჭიროა

იმუნოდეპრესორული პრეპარატების გამოყენება;3). იმუნოდეპრესიის

აუცილებლობა დღეს-დღეობით საკამათოა;4). ანტიბიოტიკის დანიშვნა

შესაძლებელია ემპირიულადაც;



გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

855. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი გამოკვლევა განსაზღვრავს ინფექციური

მიოკარდიტების მკურნალობისას იმუნოსუპრესორების გამოყენების

მიზანშეწონილობას:

ა) ეკგ;

ბ) რენტგენოლოგიური გამოკვლევა;



*ე) ბიოფსია.

856. ჩაგასის დაავადება:1) გამოწვეულია Tripanasoma cruzi-ით და

შეიძლება გამოვლინდეს მიოკარდიტის სახით;2) ხასიათდება გულის ღრუების

ობლიტერაციით და პარკუჭების კედლის გათხელებით;3). ხასიათდება

ანევრიზმებისა და კედლის ამყოლი თრომბების განვითარებით.





857. ჩაგასის დაავადება (გამოწვეულია Tripanosoma cruzi-ით) შეიძლება

გამოვლინდეს, უპირატესად:

ა) მარცხენა პარკუჭის უკმარისობით;

*ბ) მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობით;

გ) ორივე პარკუჭის უკმარისობით;

დ) კარდიალური ასთმით.

858. ჩაგასის დაავადების ფონზე აღმოცენებული მიოკარდიტის დროს

წარმოშობილი პარკუჭოვანი არიტმიების მკურნალობა მიზანშეწონილია:

ა) ბეტა-ბლოკატორებით;

ბ) პროკაინამიდით (ნოვოკაინამიდით);

გ) დიზოპირამიდით;

*დ) ამიოდარონით (კორდარონით);

ე) ლიდოკაინით.

859. ტოქსოპლაზმოზის ფონზე აღმოცენებული მიოკარდიტის დროს შეიძლება

განვითარდეს:1) გულის უკმარისობა; 2) ექსუდაციური პერიკარდიტი;3).

გულის ღრუების დილატაცია; 4). სხვადასხვა არიტმიები.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;



860. გიგანტურ უჯრედოვანი მიოკარდიტი:1) უცნობი ეტიოლოგიის

დაავადებაა;2) ხასიათდება მიოკარდიუმში მრავალბირთვიანი გიგანტური

უჯრედების არსებობით;3). შეიძლება განვითარდეს სხვა დავადებების

ფონზე.





861. გიგანტურ უჯრედოვანი მიოკარდიტის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე

ინფორმატიული მეთოდია:

ა) ეკგ;

ბ) რენტგენოლოგიური გამოკვლევა;



*ე) ბიოფსია.

862. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) რადიაციული მიოკარდიტი

ხშირად შეუღლებულია ექსუდაციურ პერიკარდიტთან;2) რადიაციული

მიოკარდიტი ხშირად შეუღლებულია კონსტრიქციულ პერიკარდიტთან;3).

რადიაციული მიოკარდიტის დროს ხშირად ვითარდება მიოკარდიუმის

ფიბროზი.





863. ქვემოთ მოყვანილი პრეპარატებიდან, მიოკარდიტის გამოწვევა შეუძლია

ყველა ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) ადრენალინი;

ბ) პენიცილინი;

გ) ლითიუმი;

დ) დიზოპირამიდი;

*ე) პროპრანოლოლი.

864. კოკაინის კარდიოტოქსიურობა შეიძლება გამოვლინდეს:1) კორონარული

არტერიების სპაზმით; 2) მიოკარდიუმის ინფარქტით;3). არიტმიებით; 4).

მიოკარდიტით.




დ) სწორია 1, 3, 4.

865. პერიკარდიუმთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებები:1)

პერიკარდიუმი შედგება ორი ფიბროზული ფურცლისაგან;2) ეპიკარდიუმი

ამოფენს გულ-მკერდის ღრუს;3). პერიკარდიული სითხე უზრუნველყოფს

პერიკარდიუმის ფურცლებს შორის ხახუნის შემცირებას;4). ნორმაში

პერიკარდიუმის სითხე ასეპტიურია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 4.

866. პერიკარდიუმის სისხლით მომარაგებას უზრუნველყოფს:1) გულმკერდის

შიგნითა და დიაფრაგმის არტერიები;2) ფარისებური ჯირკვლის

არტერიები;3). ბრონქული არტერიები; 4). საყლაპავისა და მედიასტინული

არტერიები.



გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

867. პერიკარდიუმიდან ლიმფის უკუდინება ხორციელდება:1) შუასაყარის

ლიმფური კვანძებით;2) აორტო-კაროტიდული და ბრონქო-პულმონური

ლიმფური კვანძებით;3). დიაფრაგმული ლიმფური კვანძებით.

ა) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილით;





868. ნორმაში პერიკარდიუმს სისქეა:

ა) 0,5 მმ;

ბ) 1 - 1,5 მმ;

*გ) 5 - 10 მმ;

დ) 11 - 15 მმ;

ე) 16 - 20 მმ.

869. ნორმაში პერიკარდიუმის ღრუ შეიცავს:

ა) 5 მლ - მდე სითხეს;

*ბ) 50 მლ - მდე სითხეს;

გ) 100 - 200 მლ სითხეს;

დ) 300 - 500 მლ.

870. პერიკარდიუმის ძირითადი ფუნქციებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) გულის დაცვა ნორმაზე მეტად გაჭიმვისაგან;

ბ) გულის ფიქსაცია;

გ) გულსა და მიმდებარე ქსოვილებს შორის ხახუნის მინიმუმამდე

შემცირება;

დ) დიდი სისხლძარღვების დაცვა გადაგრეხვისაგან;

ე) ფილტვებიდან და შუასაყარიდან ინფექციის გულზე გავრცელების თავიდან

აცილება;

*ვ) გულის ნორმალური კუმშვადობის უზრუნველყოფა.

871. გულის მუშაობისას, განდევნის ფაზაში პერიკარდიუმის შიგნით

ვითარდება:

*ა) უარყოფითი წნევა;

ბ) დადებითი წნევა;

გ) წნევის მხრივ რაიმე სპეციფიური ცვლილებები არ აღინიშნება;

დ) უარყოფითი წნევა, რომელიც თანდათან დადებითი ხდება;

ე) დადებითი წნევა, რომელიც თანდათან უარყოფითი ხდება.

872. ანთების ხასიათის მიხედვით, არჩევენ შემდეგი ტიპის

პერიკარდიტებს:1) ფიბროზული; 2) სეროზულ-ფიბროზული; 3).

ჰემორაგიული; 4). ქსანტომატოზული; 5). ჩირქოვანი.


ბ) სწორია 1, 2, 5;

გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 3, 4.

873. ასეპტიურ პერიკარდიტებს მიეკუთვნება:1) ჰემატოლოგიური

პათოლოგიების ფონზე განვითარებული პერიკარდიტები:2) ავთვისებიანი

სიმსივნეების ფონზე განვითარებული პერიკარდიტები;3). ალერგიული

გენეზის პერიკარდიტები; 4). აუტოიმუნური პერიკარდიტები;5). ვირუსული

პერიკარდიტები; 6). სოკოვანი პერიკარდიტები.

*ა) სწორია 1, 2, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4, 5;

გ) სწორია 3, 4, 5.

874. მწვავე პერიკარდიტის ძირითადი დამახასიათებელი ნიშნებია ყველა


ა) ტკივილის სინდრომი;

ბ) პლევრის ხახუნის ხმიანობა;

გ) პერიკარდის ღრუში სითხის არსებობა;

დ) ხველა;

ე) ჰაერის უკმარისობა;

*ვ) თრომბოემბოლური გართულებები.

875. პერიკარდიტის გამომწვევ მიზეზს შეიძლება წარმოადგენდეს:1)

ინფექციური აგენტი; 2) ორგანიზმში მიმდინარე არაინფექციური

პროცესები;3). აუტოიმუნური პროცესები; 4). ორგანიზმის

ჰიპერსენსიბილიზაცია.




876. მწვავე პერიკარდიტისთვის დამახასიათებელ ტკივილთან მიმართებაში,

მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა::

ა) ყრუ, ზეწოლითი ხასიათისაა;

ბ) 30 წთ-ზე მეტი ხანგრძლივობისაა;

გ) დაკავშირებულია მოძრაობასა და სუნთქვასთან;

დ) დაკავშირებულია ყლაპვასთან;

*ე) მცირდება ნიტროგლიცერინის მიღებისას;

877. მწვავე ფიბროზული პერიკარდიტის ყველაზე მნიშვნელოვან სიმპტომს

წარმოადგენს:

ა) ტაქიკარდია;

*ბ) პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა;

გ) ტკივილი;

დ) დისფაგია;

ე) წნევის დაქვეითება;

ვ) წნევის მომატება;

ზ) ხველა.

878. პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობის წარმოქმნისათვის აუცილებელია:1)

პერიკარდიუმის ფურცლებზე ფიბროზული ნადების არსებობა;2)

პერიკარდიუმის ფურცლების ურთიერთშეხების შენარჩუნება;3).

პერიკარდიუმის ღრუში სითხის არსებობა.




დ) სწორია 2. 3.

879. პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა შეიძლება მოვისმინოთ:1) გულის

აბსოლუტური მოყრუების მთელი ზონის ფარფლებში;2) მარცხენა

მედიოკლავიკულურ ხაზზე - IV ნეკნთაშუა სივრცეში;3). ბეჭთა შორის

სივრცეში; 4). ეპიგასტრიუმის არეში.




დ) სწორია 1, 2, 4;

*ე) სწორია 1, 2, 3.

880. პერიკარდის ხახუნის ხმიანობა ყველაზე ხშირად მოისმინება:

ა) ჩასუნთქვის ფაზაში;

*ბ) ამოსუნთქვის ფაზაში;

გ) თანაბრად ორივე ფაზაში;

დ) არანაირ კავშირში არ არის სუნთქვის ფაზებთან.

881. პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა უკეთესად მოისმინება:1) მჯდომარე,

წინ გადახრილ პოზაში; 2) მჯდომარე უკან გადახრილ პოზაში;3). მარცხენა

გვერდზე წოლისას; 4). მარჯვენა გვერდზე წოლისას.





882. მწვავე პერიკარდიტისათვის არ არის დამახასიათებელი:

*ა) ბრადიკარდია;

ბ) სხეულის ტემპერატურის მომატება;

გ) ტკივილის სინდრომი;

დ) პერიკარდიუმის ხახუნის ხმიანობა;

ე) დისფაგია (ტკივილის გაძლიერება ყლაპვის დროს).

883. ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიებიდან ექსუდაციური პერიკარდიტის

განვითარება ყველაზე მეტად ახასიათებს:

*ა) ტუბერკულოზს;

ბ) მიქსედემას;

გ) სიმსივნეებს;

დ) წითელ მგლურას;

ე) სოკოვან ინფექციებს.

884. ექსუდაციური პერიკარდიტის კლინიკას განსაზღვრავს:1)

პერიკარდიუმის ღრუში დაგროვილი სითხის რაოდენობა;2) სითხის

დაგროვების სიჩქარე; 3). ექსუდატის ხასიათი.





885. ექსუდაციური პერიკარდიტის განვითარებაზე შეიძლება მიუთითებდეს


ა) ქოშინი და ციანოზი;

ბ) გულის ტონების მოყრუება;

გ) გულის მოყრუების საზღვრების გადიდება;

დ) კისრის ვენების დაბერვა;

ე) პარადოქსული პულსი;

*ვ) სისტოლური არტერიული წნევის მომატება.

886. ექსუდაციური პერიკარდიტისთვის არ არის დამახასიათებელი:

ა) იძულებითი პოზა;

ბ) შეგუბებითი მოვლენები დიდ წრეში;

*გ) ბრადიკარდია;

დ) ბრონქული სუნთქვა;

ე) პარადოქსული პულსი.

887. ექსუდაციური პერიკარდიტის დროს:1) გულის დიასტოლური ავსება

მცირდება; 2) გულის სისტოლური მოცულობა იზრდება; 3). აღინიშნება

გულის ტონების მოყრუება; 4). აღინიშნება კარგი ავსების პულსი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


888. "პარადოქსული პულსი" - ეს არის:

*ა) ჩასუნთქვისას გულის სისტოლური მოცულობის მკვეთრად შემცირება;

ბ) ჩასუნთქვისას გულის სისტოლური მოცულობის გაზრდა;

გ) გულის რიტმის დარღვევა;

დ) მომატებული ტემპერატურის ფონზე ბრადიკარდიის განვითარება.

889. გულის ტამპონადაზე ყველაზე მეტად მიუთითებს:

*ა) პარადოქსული პულსი;

ბ) დიდი პულსური წნევა;

გ) კუსმაულის ნიშანი;

დ) II ტონის ფიქსირებული გახლეჩა;

ე) მარცხენა პარკუჭის მწვერვალოს საძგერის გაძლიერება.

890. გულის ტამპონადასთან მიმართებაში მართებულია, ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი დებულება, გარდა::

ა) თანდათან დაგროვილმა სითხის დიდმა რაოდენობამ შეიძლება არ

გამოიწვიოს ტამპონადის განვითარება;

ბ) სწრაფად დაგროვილმა სითხის მცირე რაოდენობამ შეიძლება გამოიწვიოს

ტამპონადის განვითარება;

გ) ტამპონადას ახასიათებს ინტრაპერიკარდიული წნევის მომატება 15 მმ

ვწყ. სვ-მდე და მეტად;

დ) ტამპონადის განვითარებისას ინტრაპერიკარდიული წნევის მომატება

ზღუდავს გულთან ვენურ მიდინებას;

*ე) ტამპონადის დროს აღინიშნება გულის სისტოლური მოცულობის

გაზრდა.

891. გულის ტამპონადისათვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) მკვეთრი ქოშინი;

ბ) ციანოზი;

გ) ტაქიკარდია;

დ) ძაფისებრი პულსი;

*ე) არტერიული ჰიპერტენზია.

892. გულის ტამპონადის დროს აღინიშნება:1) სისტოლური არტერიული

წნევის დაქვეითება;2) ნორმალური ან გაზრდილი არტერიული წნევა; 3).

პარადოქსული პულსი.




893. ექსუდაციური პერიკარდიტის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე


ა) აუსკულტაცია;

ბ) რენტგენოსკოპია;

გ) ეკგ;

*დ) ექოკარდიოგრაფია;

ე) რადიოიზოტოპური გამოკვლევა.

894. მწვავე პერიკარდიტის დროს ეკგ ცვლილებები (ექსუდატის მცირე

რაოდენობით არსებობისას) უმეტესად განპირობებულია:1) სუბეპიკარდიული

შრეების დაზიანებით;2) სუბენდოკარდიული შრეების დაზიანებით;3).

მიოკარდიუმის დაზიანებით.






895. ფიბროზული პერიკარდიტისათვის არ არის დამახასიათებელი:

ა) ST სეგმენტის ელევაცია;

ბ) T კბილის ინვერსია;

გ) R კბილის ამპლიტუდის მკვეთრად შემცირება;


896. ექსუდაციური პერიკარდიტის ეკგ ნიშნებია:1) შეცვლილი ფორმისა და

პოლარობის T კბილი; 2) დაბალვოლტაჟიანი ეკგ;3). ელექტრული

ალტერნაცია; 4). მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;5). მარჯვენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 2, 5.

897. ექსუდაციური პერიკარდიტის რენტგენოლოგიური ნიშნებია:1) გულის

ზომების გადიდება; 2) გულის პულსაციის შესუსტება;3). გულის

კონტურების გადასწორება; 4). პერიკარდიუმის კალციფიკაცია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



898. ინფექციური პერიკარდიტებიდან შედარებით იშვიათია:1) ვირუსული

პერიკარდიტი; 2) ტუბერკულოზური პერიკარდიტი;3). ბაქტერიული

პერიკარდიტი; 4). სოკოვანი პერიკარდიტი.






899. ბაქტერიული პერიკარდიტის დროს პერიკარდიუმში ინფექცია აღწევს:1)

პირდაპირი გზით - ტრავმების დროს; 2) ჰემატოგენური გზით - სეფსისის

დროს;3). კონტაქტური გზით მეზობელი ორგანოებიდან;4). ლიმფური გზით

მეზობელი ორგანოებიდან.

*ა) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი გზით;

ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


900. ვირუსული და იდიოპათიური პერიკარდიტების დროს:1) ტამპონადა და

კონსტრიქციები ხშირად ვითარდება;2) ტამპონადა და კონსტრიქციები -

იშვიათად ვითარდება;3). მიოკარდიუმის დაზიანება ხშირად ვითარდება;4).

მიოკარდიუმის დაზიანება იშვიათად ვითარდება.





901. ვირუსული პერიკარდიტების დიაგნოსტირებისას მხედველობაში

მისაღებია:1) კლინიკური სურათი; 2) პერიკარდიტული სითხიდან ვირუსის

გამოყოფა;3). სისხლში ვირუსის მიმართ ანტისხეულების ტიტრის

გაზრდა;4). სისხლში მიოკარდიული ფერმენტების დონის გაზრდა.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

902. რაციონალური მკურნალობის ფონზე ვირუსული პერიკარდიტების

ყველაზე იშვიათი გამოსავალია:

ა) სრული გამოჯანმრთელება;

*ბ) დაავადების განკურნების შეუძლებლობა;

გ) მკურნალობის შემდეგ 2 წლის განმავლობაში რამდენიმე რეციდივის


დ) მკურნალობიდან 2 წლის შემდეგ რეციდივების ალბათობის შემცირება;

ე) მკურნალობიდან ორი წლის შემდეგ ხშირი რეციდივების განვითარება.

903. ტუბერკულოზური პერიკარდიტის განვითარება შეიძლება გამოიწვიოს

ინფექციის გავრცელებამ:1) ჰემატოგენური გზით;2) ლიმფური გზით

(მედიასტინური და ტრაქეობრონქული ლიმფური კვანძებიდან);3).

კონტაქტური გზით (მეზობელი ორგანოებიდან).





904. ტუბერკულოზური პერიკარდიტის დროს :1) ექსუდატი ყოველთვის

დიდი მოცულობისაა;2) ექსუდატი შეიძლება იყოს მცირე, ზომიერი ან დიდი

რაოდენობით;3). პუნქტატი ყოველთვის შეიცავს მიკობაქტერიებს;4).

პუნქტატში ხშირად ვერ ხერხდება გამომწვევის აღმოჩენა.





905. ტუბერკულოზური პერიკარდიტის დროს პერიკარდულ სითხეში

ჭარბობენ:

ა) ეოზინოფილები;

ბ) მონოციტები;

*გ) ლიმფოციტები;

დ) ბაზოფილები;

ე) ერითროციტები;

906. ,,დრესლერის სინდრომი" მიეკუთვნება:

ა) ინფექციურ პერიკარდიტებს;

ბ) სიმსივნურ პერიკარდიტებს;

გ) ანემიის ფონზე განვითარებულ პერიკარდიტებს;

დ) ოჯახურ პერიკარდიტებს;

*ე) ჰიპერმგრძნობელობასთან და აუტოიმუნურ პროცესებთან დაკავშირებულ

პერიკარდიტებს;

ვ) მიქსედემის დროს განვითარებულ პერიკარდიტებს.

907. მიოკარდიუმის ინფარქტით გამოწვეული დრესლერის სინდრომისათვის

ყველაზე ნაკლებად დამახასიათებელია:

ა) ტკივილი;

ბ) სიცხე;

გ) პერიკარდიული ექსუდატი;

დ) პლევრალური ექსუდატი;

*ე) ტამპონადის განვითარება.

908. ურემიულ პერიკარდიტთან მიმართებაში მართებულია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი დებულება, გარდა:

ა) ურემიული პერიკარდიტი წარმოადგენს თირკმლის უკმარისობის

გართულებას;

ბ) ურემიული პერიკარდიტის განვითარებისათვის არ აქვს მნიშვნელობა

თირკმლის უკმარისობის გამომწვევ მიზეზს;

*გ) ურემიული პერიკარდიტი მხოლოდ არანამკურნალებ ავადმყოფებში,

ვითარდება;

დ) ურემიული პერიკარდიტი შეიძლება კლინიკურად არ გამოვლინდეს.

909. კონსტრიქციული პერიკარდიტი ხშირად ვითარდება:1) ტუბერკულოზის

ფონზე; 2) სიმსივნეების ფონზე; 3). კარდიოქირურგიული ჩარევების

შემდეგ; 4). მიოკარდიუმის ინფარქტის ფონზე; 5). რევმატიზმის ფონზე.


ბ) სწორია 1, 3, 5;

*გ) სწორია 1, 2, 3;


910. კონსტრიქციული პერიკარდიტებისთვის დამახასიათებელია, ყველა


ა) ფიბროზული ხასიათი;

ბ) პერიკარდიუმის კედლების გასქელება;

გ) პერიკარდიუმის ფურცლებს შორის შეხორცებების წარმოქმნა;

*დ) პერიკარდიუმის ატროფია;

ე) პერიკარდიუმის ღრუს ობლიტერაცია;

911. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს ჰემოდინამიკური დარღვევები

განპირობებულია:1) გულის დიასტოლური ავსების პროცესის დარღვევით;2)

დაზიანებული მიოკარდიუმის კუმშვადობის დაქვეითებით;3). გულის

დარტყმითი მოცულობის მცირედ შემცირებით.





912. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს:1) პარკუჭების საბოლოო-

დიასტოლური წნევა მატულობს;2) ფილტვების ვენებში წნევა კლებულობს;

3). სისტემური ვენური წნევა მატულობს.





913. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს ყველაზე ხშირად:

ა) იზრდება გულის მარჯვენა ნახევრის ზომები;

ბ) იზრდება გულის მარცხენა ნახევრის ზომები;

გ) იზრდება მთლიანად გულის ზომები;

*დ) გულის ზომები უცვლელი რჩება.

914. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს:

ა) ვენური და არტერიული წნევა არ იცვლება;

ბ) ვენური და არტერიული წნევა იმატებს;

გ) ვენური და არტერიული წნევა მცირდება;

*დ) ვენური წნევა იმატებს, არტერიული-მცირდება;

ე) ვენური წნევა მცირდება, არტერიული-იმატებს.

915. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს პარკუჭების ავსება ძირითადად

ხდება:1) სისტოლაში; 2) ადრეულ დიასტოლაში; 3). გვიან დიასტოლაში.





916. კონსტრიქციული პერიკარდიის დროს ყველაზე იშვიათია:

ა) აკროციანოზი;


გ) ნორმალური ზომის გული;

დ) ქვემო კიდურების შეშუპება;

*ე) კარდიალური ასთმის შეტევები.

917. კონსტრიქციული პერიკარდიტისთვის დამახასიათებელია:1)

ჩასუნთქვისას ვენური წნევის შემცირება; 2) პარადოქსული პულსი;3).

კისრის ვენების დაბერვა; 4). ქოშინი - მოსვენებით მდგომარეობაში;5).

ქოშინი - მხოლოდ ფიზიკური დატვირთვისას.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 5;

გ) სწორია 2, 3, 4.

918. კონსტრიქციული პერიკარდიტისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) მწვერვალის საძგერის ინტენსივობის შემცირება;

ბ) გულის ტონების მოყრუება;

გ) სამწევრა რიტმი;

*დ) სისტოლური შუილი - მწვერვალზე;

ე) პარადოქსული პულსი.

919. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დროს პათოლოგიური პროცესის

პროგრესირებაზე შეიძლება მიუთითებდეს:

*ა) ვენური წნევის მომატება;

ბ) ვენური წნევის შემცირება;

გ) არტერიული წნევის გაზრდა;

დ) არტერიული წნევის შემცირება.

920. კონსტრიქციული პერიკარდიტის ექოსკოპიური ნიშნებია:1)

პერიკარდიუმის გასქელება; 2) გულის ღრუების ზომების შემცირება; 3).

მიოკარდიუმის ჰიპერტროფია;4). გულის ღრუების დილატაცია; 5).

კალციფიკატები პერიკარდიუმში.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 3, 4, 5;

*გ) სწორია 1, 2, 5.

921. პერიკარდიტული ტკივილის შესამსუბუქებლად ,,არჩევის~ პრეპარატია:

ა) ნიტრატები;

ბ) პაპავერინი;

*გ) არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები;

დ) სტეროიდები;

ე) ნარკოტიკული ანალგეტიკები.

922. ჩირქოვანი პერიკარდიტის მკურნალობისას აუცილებელია:1)

პერიკარდიუმის ღრუდან ექსუდატის ევაკუაცია;2) ღრუს სტერილური

ფიზიოლოგიური ხსნარით გამორეცხვა;3). ღრუში ანტიბიოტიკების შეყვანა.




923. ჩირქოვანი პერიკარდიტის მკურნალობისათვის ანტიბიოტიკის მიღების

ყველაზე რაციონალური გზაა:1) პერორალური; 2) პარენტერალური; 3).

ინტრაპერიკარდიული.




924. სიმსივნური (ავთვისებიანი) პერიკარდიტების მკურნალობისთვის

გამოიყენება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) პერიკარდიუმის ღრუს პუნქცია;

*ბ) პერიკარდიუმის ღრუს სანაცია - სტერილური ფიზიოლოგიური

ხსნარით;

გ) პერიკარდიუმის ღრუში ციტოსტატიკების შეყვანა; დ). სხივური

თერაპია.

925. ურემიული პერიკარდიტის მკურნალობისთვის გამოიყენება:1) ანთების

საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატები;2) გლუკოკორტიკოიდები; 3).

ჰემოდიალიზი; 4).ანტიბიოტიკები.

*ა) სწორია 1, 2, 3;



დ) სწორია 2, 3, 4.

926. კონსტრიქციული პერიკარდიტის დიაგნოზზე მიუთითებს:

ა) I ტონის გაძლიერება;

ბ) მკერდის ძვლის მარცხენა კიდის გასწვრივ II ტონის აქცენტი;

*გ) კისრის ვენების დაბერვა, რომელიც ძლიერდება ჩასუნთქვისას;

დ) გულის სხვადასხვა კამერაში დიასტოლური წნევების უთანაბრობა;

ე) მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის ნიშნების სიჭარბე.

927. პერიკარდიუმის ღრუს პუნქციის ჩატარების ჩვენებაა:1) გულის

ტამპონადის ნიშნების გამოვლენა;2) ეჭვი ექსუდატის ჩირქოვან ხასიათზე;3).

სხვა მეთოდით დიაგნოზის დაზუსტების შეუძლებლობა;4). ექსუდატის ნელი

გაწოვა.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

928. გულის ტამპონადის დროს ჰემოდინამიკური მაჩვენებლების დროებითი

სტაბილიზაცია შეიძლება მიღწეულ იქნას:1) პლაზმის ჩამნაცვლებელი

ხსნარების ინფუზიით;2) ნორადრენალინის შეყვანით; 3). დობუტამინის

შეყვანით;4). გლიკოზიდების შეყვანით.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;



ა) ინფექციური და სეპტიური ენდოკარდიტი იდენტური ცნებებია;

ბ) ინფექციური ენდოკარდიტი - გულის სარქვლების ანთებაა;

გ) ინფექციური ენდოკარდიტი - ენდოკარდიუმის ანთება;

დ) ინფექციური ენდოკარდიტი უვითარდებათ იმ პირებს, რომლებსაც

აღენიშნებათ თანდაყოლილი ან შეძენილი გულის მანკი;

ე) მაღალი ვირულენტობის მიკროორგანიზმებმა ინფექციური ენდოკარდიტი

შეიძლება გამოიწვიონ სრულიად ჯანმრთელ პირებშიც;

*ვ) ინფექციური ენდოკარდიტი ხშირად თვითგანკურნებადი პროცესია და არ

ხასიათდება მაღალი ლეტალობით.

930. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მნიშვნელოვნად ზრდის ინფექციური

ენდოკარდიტის განვითარების რისკს, გარდა:

ა) აორტის კოარქტაცია;

ბ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*გ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი;

დ) ხელოვნური სარქველი; ე). ღია ბოტალოს სადინარი.

931. ინფექციური ენდოკარდიტი შეიძლება მიმდინარეობდეს:1)

ელვისებურად; 2) მწვავედ; 3). ქვემწვავედ; 4). ფარულად.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



932. გულის სარქვლების პროთეზირებისას ინფექციური ენდოკარდიტის

გამომწვევი ხშირი მიზეზია, ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

*ა) მამწვანებელი სტრეპტოკოკი;

ბ) ოქროსფერი სტაფილოკოკი;

გ) ენტეროკოკი;

დ) დიფტერიისმაგვარი ბაქტერია;

ე) ეპიდერმული სტაფილოკოკი.

933. სტომატოლოგიური მანიპულაციის ფონზე განვითარებული ინფექციური

ენდოკარდიტი ძირითად გამოწვეულია:

*ა) მამწვანებელი სტრეპტოკოკით;

ბ) ენტეროკოკით;

გ) ოქროსფერი სტაფილოკოკით;

დ) ეპიდერმული სტაფილოკოკით;

ე) პნევმოკოკით.

934. პარენტერალურად ნარკოტიკების გამოყენების ფონზე განვითარებული

ინფექციური ენდოკარდიტის გამომწვევია:1) ოქროსფერი სტაფილოკოკი; 2) A

ჯგუფის სტრეპტოკოკი;3). პნევმოკოკი; 4). ენტეროკოკი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


935. ინფექციური ენდოკარდიტი ყველაზე ხშირად გამოწვეულია:

ა) ოქროსფერი სტაფილოკოკით;

*ბ) სტრეპტოკოკით;

გ) ენტეროკოკით;

დ) პნევმოკოკით;

ე) გრამუარყოფითი ბაქტერიებით.

936. საშარდე გზების ინფექციების ფონზე განვითარებული ინფექციური

ენდოკარდიტის გამომწვევი ძირითადად:1) ენტეროკოკია; 2) ოქროსფერი

სტაფილოკოკია;3). სტრეპტოკოკია; 4). გრამუარყოფითი ბაქტერიებია.





937. არაბაქტერიული თრომბოზული ენდოკარდიტი ყველაზე ხშირად

ასოცირებულია:

*ა) სიმსივნის ტერმინალურ სტადიასთან;

ბ) წითელ მგლურასთან;

გ) სუბდიაფრაგმულ აბსცესთან;

დ) გულის თანდაყოლილ დაავადებასთან.

938. ინფექციური ენდოკარდიტი ყველაზე ხშირად აზიანებს:

ა) აორტის სარქველს;

*ბ) ორკარიან სარქველს;

გ) სამკარიან სარქველს;

დ) ფილტვის არტერიის სარქველს;

ე) თანაბრად ყველა სარქველს.

939. ინფექციური ენდოკარდიტი ყველაზე იშვიათად ვითარდება შემდეგი

პათოლოგიის ფონზე:

ა) სარქველების რევმატიული დაზიანება;

ბ) სარქვლების ათეროსკლეროზული დაზიანება;

გ) მიტრალური პროლაფსი - რეგურგიტაციით;

დ) მარფანის სინდრომი;

ე) აორტის კოარქტაცია;

ვ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*ზ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი.


ა) სისხლში მოცირკულირე მიკროორგანიზმები ენდოთელიუმზე მიმაგრების

შემდეგ იფარებიან ფიბრინული ნადებით, რაც იწვევს ე.წ. ვეგეტაციების

წარმოქმნას;

ბ) ვეგეტაციების შიგნით მიკრობები გადადიან ზრდის "სტატიურ" ფაზაში;

*გ) ვეგეტაციების შიგნით მიკრობები ანტიბიოტიკების მიმართ

მაღალმგრძნობიარენი არიან;

დ) დიდი ზომის ვეგეტაციებმა შეიძლება დაახშონ სარქვლების სანათური;

ე) დიდი ზომის ვეგეტაციები შეიძლება მოწყდნენ კედლიდან და წარმოქმნან

ემბოლები.

941. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი: ინფექციური ენდოკარდიტის

დროს:1) მაღალპათოგენეზური მიკროორგანიზმები სწრაფად იწვევენ

სარქვლების მნიშვნელოვან დესტრუქციას;2) მაღალპათოგენური

მიკროორგანიზმები ნაკლებად აზიანებენ სარქველებს, მაგრამ წარმოქმნიან დიდ

"პოლიპეპტიდურ ვეგეტაციებს";3). ნაკლებად პათოგენური

მიკროორგანიზმები იწვევენ სარქვლების მნიშვნელოვან დესტრუქციას;4).

ნაკლებად პათოგენური მიკროორგანიზმები ხასიათდებიან დიდი

"პოლიპეპტიდური ვეგეტაციების" წარმოქმნის უნარით.





942. ინფექციურ ენდოკარდიტთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი


ა) ინფექციური ენდოკარდიტის დროს ინფექციური პროცესი სარქვლებიდან

მიმდებარე ენდოკარდიუმზეც შეიძლება გავრცელდეს;

ბ) ინფექციური პროცესის ენდოკარდიუმზე გავრცელების შედეგად შეიძლება

წარმოიქმნას მიკოზური ანევრიზმა;

გ) ინფექციური ენდოკარდიტის დროს შეიძლება აღინიშნოს გულის გამტარი

სისტემის ნორმალური ფუნქციონირების დარღვევა;

დ) ინფექციური პროცესის მყესოვან ქორდებზე გავრცელებისას შეიძლება

მოხდეს ქორდების გაგლეჯა და განვითარდეს სარქვლების მწვავე ნაკლოვანება;

*ე) ინფექციური ენდოკარდიტების დროს არასდროს ყალიბდება

მიოკარდიუმის აბსცესი.

943. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი: ინფექციური ენდოკარდიტის დროს1)

წარმოქმნილი ვეგეტაციები სისხლით ცუდად მარაგდებიან, რის გამოც ხდება

მათი გრანულირება;2) წარმოქმნილი ვეგეტაციები სისხლით უხვად

მარაგდებიან, რის გამოც ხდება მათი გრანულირება;3). წარმოქმნილი

გრანულების შიგნით მიკროორგანიზმები სიცოცხლის უნარიანობას ვერ

ინარჩუნებენ;4). წარმოქმნილი გრანულების შიგნით მიკროორგანიზმებმა,

ზოგჯერ, მკურნალობის შემდეგაც შეიძლება შეინარჩუნონ

სიცოცხლისუნარიანობა.





944. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) მწვავე ინფექციური

ენდოკარდიტი, ხშირად, ინტაქტური გულის ფონზე ვითარდება;2) მწვავე

ინფექციური ენდოკარდიტი ხშირად ვითარდება გულის თანდაყოლილი და

შეძენილი მანკების და ნარკოტოკების ინტრავენურად მოხმარების ფონზე;3).

მწვავე ინფექციურ ენდოკარდიტს ხშირად წინ უსწრებს ჩირქოვანი

ინფექცია;4). მწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის განვითარებისას ინფექციის

წყარო, როგორც წესი, ცნობილია.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



945. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ქვემწვავე ინფექციური

ენდოკარდიტი ხშირად შეუმჩნევლად ვითარდება;2) საწყის ეტაპზე, ქვემწვავე

ინფექციური ენდოკარდიტი მხოლოდ, ანთებითი პროცესის კლინიკით

ვლინდება;3). საწყის ეტაპზე, ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტი შეიძლება

ემბოლიური პროცესის კლინიკითაც გამოვლინდეს;4). საწყის ეტაპზე,

ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის კლინიკა არასპეციფიურია.

ა) სწორია 1, 2, 4;

*ბ) სწორია 1, 3, 4;



946. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის კლინიკურ სურათს ქმნის:1)

ანთებითი პროცესი; 2) ემბოლიური პროცესი; 3). კარდიალური

სიმპტომატიკა; 4). კანისა და ლორწოვანი გარსების დაზიანება.





947. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის დროს გულმკერდის არეში

ტკივილის ძირითადი მიზეზია:1) მიოკარდიტი; 2) მიოკარდიუმის

ინფარქტი; 3). ფილტვების ინფარქტი.





948. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის დროს ემბოლიური პროცესი

შეიძლება გამოვლინდეს:1) ტკივილით - გულ-მკერდის ან მუცლის არეში;

2) ტკივილით კიდურებში; 3). ჰემატურიით; 4). მხედველობის უეცარი

დაკარგვით.



გ) სწორია 1, 2, 3;


949. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტისთვის დამახასიათებელია ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი სიმპტომი, გარდა:

ა) პეტექიები;

ბ) ფრჩხილების ქვეშ ხაზოვანი ჰემორაგიები;

გ) ოსლერის კვანძები;

დ) როტას ლაქები;

*ე) ჯენუელის ლაქები.

950. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის ფონზე განვითარებული პეტექიები

ხასიათდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშნით, გარდა:

ა) წითელი ფერისაა;

ბ) არ არის დაჭიმული;

გ) ხელის დაჭერით არ თეთრდება;

*დ) მტკივნეულია;

ე) გავს ჰემორაგიებს.

951. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის ფონზე განვითარებული პეტექიები

ანგიომებისგან განსხვავებით:1) ფერს თანდათან იცვლიან,

(ყავისფერდებიან);2) ფერს არ იცვლიან; 3). მუდმივად რჩებიან; 4).

თანდათან ქრებიან.




952. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის დროს პეტექიები შეიძლება

ლოკალიზდნენ:1) პირის ღრუსა და ხახის ლორწოვან გარსზე; 2)

კონიუქტივაზე; 3). გულ-მკერდის წინა ზედაპირზე; 4). ქვემო კიდურებზე.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

953. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკადიტის ფონზე წარმოქმნილი ოსლერის

კვანძი ხასიათდება შემდეგი ნიშნებით:1) ერითემული კვანძია; 2)

მტკივნეულია; 3). დაჭიმულია;4). ხელის დაჭერით ფერს იცვლის.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



954. ინფექციური ენდოკარდიტისთვის დამახასიათებელი ოსლერის კვანძები

ძირითადად ლოკალიზდებიან:1) ხელის თითებზე; 2) ფეხის თითებზე; 3).

ქუსლზე;4). გულ-მკერდის წინა ზედაპირზე.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


955. ქვემწვავე ინფექციური ენდოკარდიტის დროს ხელის თითების არეში

შეიძლება განვითარდეს:1) ოსლერის კვანძები; 2) განგრენა; 3). "დოლის

ჯოხისებური" ცვლილებები; 4). ფალანგთაშუა სახსრების მკვეთრი

დეფორმაცია.

ა) სწორია 1, 2, 4;

*ბ) სწორია 1, 2, 3;




956. ქვემოთ მოყვანილი ნიშნებიდან მწვავე ინფექციური ენდოკარდიტისთვის

დამახასიათებელია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სწრაფი მიმდინარეობა;

ბ) შემცივნება და ცხელება;

გ) დღე-ღამის განმავლობაში ორი ტემპერატურული პიკი;

დ) მკვეთრად გამოხატული ემბოლიური სინდრომი;

*ე) სხეულის წონის მკვეთრად შემცირება.

957. ნარკოტიკების პარენტერალური მოხმარებისას განვითარებული

ინფექციური ენდოკარდიტების დროს ყველაზე ხშირად ზიანდება:

*ა) მარჯვენა ატრიოვენტრიკულური სარქველი;

ბ) ფილტვის არტერიის სარქველი;

გ) მარცხენა ატრიო-ვენტრიკულური სარქველი;

დ) აორტის სარქველი;

ე) ყველა სარქველი თანაბარი სიხშირით ზიანდება.

958. გულის მარჯვენა ნახევრის ინფექციური ენდოკარდიტისთვის

დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი სიმპტომი, გარდა:


ბ) გულ-მკერდის არეში პლევრალური ხასიათის ტკივილი;

გ) სისხლიანი ხველა;

დ) ქოშინი - ფიზიკური დატვირთვისას;

ე) ანორექსია;

*ვ) თითების განგრენული ცვლილებები.

959. გულის სარქველების პროთეზირების შემდგომ:1) ინფექციური

ენდოკარდიტი მხოლოდ პირველ 2 თვეში ვითარდება;2) ინფექციური

ენდოკარდიტი შესაძლოა ორი თვის შემდეგაც განვითარდეს;3). ადრეულ

ინფექციებს იწვევენ ანტიმიკრობული თერაპიის მიმართ რეზისტენტული

მიკრობები;4). ადრეულ ეტაპებზე განვითარებული ინფექციური

ენდოკარდიტები ხასიათდებიან მაღალი ლეტალობით.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



960. ინფექციური ენდოკარდიტისთვის დამახასიათებელია ლეიკოციტოზი:

*ა) ნეიტროფილების მომატებით;

ბ) ბაზოფილების მომატებით;

გ) ეოზინოფილების მომატებით;

დ) ლიმფოციტების მომატებით;

ე) მონოციტების მომატებით.

961. მწვავე ინფექციური ენდოკარდიტისთვის დამახასიათებელია:1)

ლეიკოციტოზი; 2) ანემია; 3). ედსის აჩქარება.

ა) ყველა პასუხი სწორია




962. მწვავე ინფექციური ენდოკარდიტების დროს სისხლში აღინიშნება

შემდეგი კლასის ანტისხეულების ტიტრის მომატება:1) IgA; 2) IgG; 3) IgM.





963. ინფექციური ენდოკარდიტის განვითარებისას:1) შეიძლება აღინიშნოს

ჰემატურია; 2) შეიძლება აღინიშნოს პროტეინურია;3). შარდში არსებული

ცვლილებები, მხოლოდ, თირკმლების სისხლძარღვების ემბოლიზაციის

შედეგია;4). შარდში არსებული ცვლილებები შეიძლება იმუნოლოგიური

პროცესებითაც იყოს განპირობებული.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



964. ინფექციური ენდოკარდიტის განვითარებისას:1) მნიშვნელოვანია

სისხლის ბაქტერიოლოგიური გამოკვლევა;2) გამომწვევი მიკრობის

იდენტიფიკაციისათვის საჭიროა 24 საათის განმავლობაში სისხლის

სამჯერადად დათესვა;3). ყოველთვის ხერხდება გამომწვევი მიკრობის

იდენტიფიკაცია (გამოკვლევის სწორად ჩატარების შემთხვევაში).




965. ინფექციური ენდოკარდიტის დიაგნოსტირებისთვის ყველაზე

ინფორმატიულია:1) ეკგ; 2) რენტგენოლოგიური გამოკვლევა;3).

ექოკარდიოგრაფია.






966. ინფექციური ენდოკარდიტის დამახასიათებელი ექოკარდიოგრაფიული

ნიშნებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ვეგეტაციების იდენტიფიკაცია;

ბ) მიოკარდიუმში აბსცესების იდენტიფიკაცია;

გ) ხელოვნურ სარქველში ახალი დეჰისცენციების (ნაპრალის) განვითარება;

დ) დოპლერით - ახალი რეგურგიტაციული ხმიანობის დაფიქსირება;

*ე) მიოკარდიუმში კედლის ამყოლი თრომბების აღმოჩენა.

967. ინფექციური ენდოკარდიტის სადიაგნოსტიკო "მცირე" კრიტერიუმებია


ა) ენდოკარდიტის განმაპირობებული ფაქტორების არსებობა (მაგ. გულის

მანკები, ნარკოტიკების პარენტერალური მოხმარება და სხვ.);

ბ) ცხელება - 38 გრადუსზე მაღალი;

გ) ემბოლიური გართულებები;

დ) იმუნოლოგიური ფენომენი;

*ე) ართრალგიები და ართრიტები.

968. ინფექციური ენდოკარდიტის გართულებას წარმოადგენს ყველა ქვემოთ


ა) თავის ტვინის აბსცესი;

*ბ) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა;

გ) ფოკალური გლომერულონეფრიტი;

დ) სარქვლების პერფორაცია;

ე) თირკმლის ინფარქტი.

969. ინფექციური ენდოკარდიტის კეთილსაიმედო გამოსავლის ალბათობას

ამცირებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორი, გარდა:

ა) გულის უკმარისობის არსებობა;

ბ) ხანშიშესული ასაკი;

*გ) მამრობითი სქესი;

დ) აორტის სარქვლის ან რამდენიმე სარქვლის ერთდროული დაზიანება;

ე) პოლიმიკრობული ბაქტერიემია ან გამომწვევის იდენტიფიკაციის

შეუძლებლობა;

ვ) გვიან დაწყებული მკურნალობა.

970. ინფექციური ენდოკარდიტის პროფილაქტიკა გულისხმობს1) პირის ღრუს

ჰიგიენის დაცვას;2) იმ პაციენტებში, რომელთაც აღენიშნებათ ინფექციური

ენდოკარდიტის განვითარების მაღალი რისკი, ნებისმიერი ინფექციის

სასწრაფო, ადექვატურ მკურნალობას;3). ინფექციური ენდოკარდიტის

განვითარების მაღალი რისკის პაციენტებში, ნებისმიერი ქირურგიული

ჩარევისას, სპეციფიური, ანტიბაქტერიული, პროფილაქტიკური მკურნალობის

ჩატარებას;4). პროფილაქტიკური ანტიბაქტერიული მკურნალობის აუცილებელ

ჩატარებას იმ პირებში, რომელთაც აღენიშნებათ სისხლძარღვების

ათეროსკლეროზული დაზიანება.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



ე) სწორია 1, 2, 4.

971. ინფექციური ენდოკარდიტის მკურნალობისას:1) მნიშვნელოვანია

სისხლში ანტიბიოტიკების ბაქტერიოციდული დოზების შენარჩუნება;2)

საკმარისია ბაქტერიოსტატიური მოქმედების ანტიბიოტიკების გამოყენება;3).

საჭიროა ბაქტერიოციდული პრეპარატების გამოყენება;4).

ანტიბიოტიკოთერაპია დაავადების ადრეულ სტადიაში უნდა დაიწყოს.

ა) სწორია 1, 2, 4;

*ბ) სწორია 1, 3, 4;



972. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი: მამწვანებელი სტრეპტოკოკით

გამოწვეული ინფექციური ენდოკარდიტის მკურნალობისას:1) გამოიყენება

პენიცილინის და სტრეპტომიცინის კომბინაცია;2) პენიცილინის მაგივრად

შეიძლება ამოქსაცილინის გამოყენება;3). პენიცილინისადმი ალერგიის

შემთხვევაში თავისუფლად შეიძლება ცეფაზოლინის გამოყენება;4).

პენიცილინისადმი ალერგიის შემთხვევაში მიზანშეწონილია ვანკომიცინის

გამოყენება.



*გ) სწორია 1, 2, 4;


973. ენტეროკოკით გამოწვეული ინფექციური ენდოკარდიტის

მკურნალობისას:1) გამოიყენება პენიცილინისა და გენტამიცინის

კომბინაცია;2) პენიცილინისადმი მდგრადი შტამების თერაპიისთვის

შესაძლებელია ამპიცილინის გამოყენება;3). პენიცილინისადმი ალერგიის

შემთხვევაში შესაძლებელია ოქსაცილინის და გენტამიცინის კომბინაცია;4).

პენიცილინისადმი ალერგიის შემთხვევაში შესაძლებელია ვანკომიცინის და

გენტამიცინის კომბინირება.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 2, 4;


974. ოქროსფერი სტაფილოკოკით გამოწვეული ინფექციური ენდოკარდიტის

მკურნალობისას1) რეკომენდებულია ოქსაცილინის დანიშვნა;2)

პენიცილინისადმი მდგრადი შტამების თერაპიისთვის, რეკომენდებულია

ვანკომიცინის ზამოყენება;3). პენიცილინისადმი მდგრადი შტამების

თერაპიისთვის რეკომენდებულია ცეფაზოლინის გამოყენება;4). გენტამიცინის

ეფექტურობა ჯერჯერობით არ დასტურდება.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



975. ინფექციური ენდოკარდიტის მკურნალობისას:1) მნიშვნელოვანია საჭირო

ანტიბიოტიკის დროულად შერჩევა;2) ანტიბაქტერიული თერაპია გრძელდება

ტემპერატურის ნორმალიზებამდე;3). ანტიბაქტერიული თერაპია გრძელდება

ხანგრძლივად, საშუალოდ 4-6 კვირის განმავლობაში;4). ანტიბაქტერიული

პრეპარატები განსაკუთრებით ხანგრძლივად ინიშნებიან, თუ ენდოკარდიტის

მიზეზი ხელოვნური სარქვლების ინფიცირებაა.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 3, 4;


976. ინფექციური ენდოკარდიტის ქირურგიული მკურნალობა ნაჩვენებია

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ შემთხვევაში, გარდა:

ა) სარქველების რგოლების აბსცესის განვითარებისას ;

ბ) არტერიო-ვენური ფისტულის არსებობისას;

გ) ანტიბიოტიკებისადმი რეზისტენტული მიკრობებით გამოწვეული

განმეორებადი ემბოლიების განვითარებისას;

დ) ხელოვნური სარქვლების ინფიცირებისას;

*ე) ოქროსფერი სტაფილოკოკით გამოწვეული ნებისმიერი ენდოკარდიტის

დროს.

977. რევმატიზმი აზიანებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ ორგანოს ან ორგანოთა

სისტემას, გარდა:

ა) გულს;

ბ) სახსრებს;

*გ) მსხვილ სისხლძარღვებს;

დ) ცენტრალურ ნერვულ სისტემას;

ე) კანს;

ვ) კანქვეშა ქსოვილებს.

978. რევმატიზმი სისტემური იმუნური პროცესია, რომელიც წარმოადგენს

სტრეპტოკოკული:1) ლარინგიტის გართულებას; 2) ფარინგიტის

გართულებას;3). დერმატიტის გართულებას; 4). გინგივიტის გართულებას.

ა) ყველა ჩამოთვლილის;




979. მწვავე რევმატიზმი, ჩვეულებრივ, ვლინდება სტრეპტოკოკული

ფარინგიტის გადატანიდან:

ა) 3-4 დღეში;

*ბ) 1-5 კვირაში;

გ) 2-3 თვეში;

დ) 3-6 თვეში;

ე) 1 წლის განმავლობაში.

980. მწვავე რევმატიზმის ჩვეული გამოვლინებებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) მიგრაციული პოლიართრიტი;

ბ) ცხელება;

გ) ბეჭდისებური ერითემა;

*დ) ჯენუელის ლაქები;

ე) P-R ინტერვალის გახანგრძლივება.

981. რევმატიზმის "დიდ" გამოვლინებებს მიეკუთვნება ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) კარდიტი;

ბ) პოლიართრიტი;

*გ) ცხელება;

დ) ბეჭდისებრი ერითემა;

ე) კანქვეშა კვანძები.

982. რევმატიზმის "მცირე" გამოვლინებებს მიეკუთვნება ყველა



ბ) ართრალგია;

გ) ანამნეზში რევმატიზმი;

*დ) კანქვეშა კვანძები;

ე) ედსი-ის აჩქარება;

ვ) P-R ინტერვალის გახანგრძლივება.

983. რევმატიზმის დიაგნოსტირების სარწმუნო კრეტერიუმებია დაავადების:1)

რომელიმე ერთი "დიდი" გამოვლინების არსებობა;2) 2 მცირე გამოვლინების

არსებობა;3). გადატანილი სტრეპტოკოკური ინფექციის (სეროლოგიურად

დადასტურებული) ფონზე, რომელიმე 2 "დიდი" გამოვლინების

არსებობა;4). გადატანილი სტრეპტოკოკური ინფექციის ფონზე (

სეროლოგიურად დადასტურებული), რომელიმე 1 "დიდი" და 2 "მცირე"

გამოვლინების არსებობა.




984. რევმატიზმის შეტევათა აღმოცენების სიხშირე:1) მაღალია ქრონიკული

სტრეპტოკოკული ინფექციის ფონზე;2) დაბალია ადრე გადატანილი კარდიტის

ფონზე;3). ყოველი შეტევის შემდეგ იზრდება; 4). ასაკთან ერთად

იზრდება.






985. რევმატიზმის დროს ლოკალური ანთებითი კერები ძირითადად,

ლოკალიზებულნი არიან:1) მსხვილი არტერიების ირგვლივ; 2) მსხვილი

ვენების ირგვლივ;3). წვრილი სისხლძარღვების ირგვლივ; 4). ლიმფური

კვანძების ირვგლივ.






986. რევმატიზმი ყველაზე მეტად აზიანებს:

*ა) გულს;

ბ) სახსრებს;

გ) კანს;

დ) კანქვეშა ქსოვილს;

ე) ცენტრალურ ნერვულ სისტემას.

987. რევმატიზმი იწვევს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ პათოლოგიებს, გარდა:


ბ) მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანება;

გ) აორტული სტენოზი;

*დ) ფილტვის არტერიის სტენოზი;

ე) ინფექციური ენდოკარდიტი.

988. რომელი ორი სარქველი ზიანდება ყველაზე ნაკლებად რევმატიზმის

დროს:

ა) აორტისა და ფილტვის არტერიის სარქვლები;

ბ) მიტრალური და სამკარიანი სარქვლები;

გ) აორტისა და მიტრალური სარქვლები;

*დ) ფილტვის არტერიისა და სამკარიანი სარქვლები;

ე) აორტისა და სამკარიანი სარქვლები.

989. რევმატიული პერიკარდიტი:

*ა) სერო-ფიბროზული ხასიათისაა;

ბ) კონსტრიქციული ხასიათისაა;

გ) ჩირქოვანი ხასიათისაა;

დ) არ ვლინდება პლევრის ხახუნის ხმიანობით;

ე) არ ვლინდება გულმკერდის არეში ტკივილის შეგრძნებით.

990. ქრონიკული რევმატიული მიოკარდიტის ნიშნებია:1) ქრონიკული

გულის უკმარისობა;2) გულის საზღვრების მნიშვნელოვნად გადიდება;3).

მიტრალური რეგურგიტაცია; 4). პულმონური რეგურგიტაცია.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


991. რევმატიული ართრიტი:1) მიგრაციული ხასიათისაა; 2) ძირითადად

ექსუდაციური ხასიათისაა;3). ძირითადად პროლიფერაციული ხასიათისაა;4).

უპირატესად აზიანებს წვრილ სახსრებს.

ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;


992. კანქვეშა კვანძები:1) მცირე ზომის უმტკივნეულო წარმონაქმნებია;2)

ლოკალიზებულნი არიან ძვლოვანი წარმონაქმნების არეში;3). ვარდისფერი,

მკვეთრად შემოსაზღვრული ლაქებია, რომლებიც ხელის დაჭერისას

ქრებიან;4). ლოკალიზებულნი არიან სხეულზე და კიდურების პროქსიმალურ

ნაწილებზე;5). შეიძლება გაქრნენ და კვლავ წარმოიქმნან (მაგ. სითბოს

ზეგავლენით).


ბ) სწორია 1, 2, 5;

გ) სწორია 1, 4, 5;

დ) სწორია 3, 4, 5.

993. ბეჭდისებური ერითემა:1) მცირე ზომის უმტკივნეულო

წარმონაქმნებია;2) ლოკალიზებულნი არიან ძვლოვანი წარმონაქმნების

არეში;3). ვარდისფერი მკვეთრად შემოსაზღვრული ლაქებია, რომლებიც

ხელის დაჭერისას ქრებიან;4). ლოკალიზებულნი არიან სხეულზე და

კიდურების პროქსიმალურ ნაწილებზე;5). შეიძლება გაქრნენ და კვლავ

წარმოქმნენ (მაგ. სითბოს ზეგავლენით).

ა) სწორია 1, 2, 5;

ბ) სწორია 1, 4, 5;

გ) სწორია 2, 3, 5;

*დ) სწორია 3, 4, 5.

994. მცირე ქორეა ცენტრალური ნერვული სისტემის რევმატული დაზიანებაა,

რომელიც:1) რევმატიზმის ყველაზე ადრეული გამოვლინებაა;2) ხასიათდება

უნებლიე მოძრაობებით, კუნთოვანი სისუსტით და ემოციური

არასტაბილურობით;3). ხშირად, ლეტალურად მთავრდება;4). ხშირად

რთულდება სტრეპტოკოკული მენინგოენცეფალიტით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4;


995. რევმატიზმის მწვავე ფაზის ხანგრძლივობა, ჩვეულებრივ:

*ა) 6 კვირამდეა;

ბ) 12 კვირამდეა;

გ) 3 თვემდეა;

დ) 6 თვემდეა;

ე) 9 თვემდეა.

996. რევმატიზმის რეციდივი ყველაზე უფრო მოსალოდნელია დაავადების

მწვავე ფაზის ჩათავებიდან:

ა) პირველ 2 თვეში;

*ბ) პირველ 5 წელიწადში;

გ) პირველ 10 წელიწადში;

დ) პირველ 15 წელიწადში;

ე) პირველ 20 წელიწადში.

997. რევმატიზმის გამწვავებების სიხშირე განისაზღვრება:1) განმეორებადი

სტრეპტოკოკური ინფექციის სიმძიმით და სიხშირით;2) გულის რევმატიული

დაზიანების არსებობით თუ არარსებობით;3). უკანასკნელი გამწვავების

შემდგომ, რემისიის ხანგრძლივობით.





998. რევმატიზმი:

ა) პრაქტიკულად ყოველთვის იწვევს გულის დაზიანებას;

ბ) აუცილებლად იწვევს გულის დაზიანებას თუ რევმატიული შეტევა

გაგრძელდა 6 კვირამდე;

გ) აუცილებლად იწვევს გულის დაზიანებას თუ რევმატიული შეტევა

გაგრძელდა 12 კვირამდე;

*დ) აუცილებლად იწვევს გულის დაზიანებას თუ რევმატიული შეტევა

გაგრძელდა 6 თვემდე.

999. სტრეპტოკოკური ანტისხეულების დაბალი ტიტრი არ გამორიცხავს

რევმატიზმის არსებობას, თუ:1) დაავადების პირველადი გამოვლინება

მიგრაციული პოლიართრიტია;2) დაავადება უსიმპტომოდ მიმდინარეობს;3).

დაავადების პირველადი გამოვლინება მცირე ქორეაა;4). დაავადება

მიმდინარეობს გულის დაზიანებით.




1000. ანტისტრეპტოლიზინი 0-ის დაბალი ტიტრი:1) შეიძლება აღინიშნოს

რევმატიზმის ადრეულ სტადიებზე;2) დამახასიათებელია რევმატიული

პოლიართრიტისათვის;3). ჩვეულებრივ, აღინიშნება ბავშვობის ასაკში

განვითარებული რევმატიზმისთვის;4). ჩვეულებრივ, აღინიშნება მწვავე

რევმატიზმის პირველ 4-6 კვირას.


ბ) სწორია 2, 3, 4;


1001. მწვავე რევმატიზმის ჰემატოლოგიური ნიშნებია:1) მაღალი ედსი; 2)

C-რეაქტიული ცილის აქტივობის გაზრდა; 3). ლეიკოპენია; 4). ანემია; 5).

ლეიკოციტოზი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 2, 5.

1002. ედსის, ლეიკოციტების და C-რეაქტიული ცილის აქტივობის

ნორმალური ციფრები შეიძლება აღინიშნოს მწვავე რევმატიზმის:1)

პოლიართრიტით მიმდინარეობისას; 2) კარდიტით მიმდინარეობისას;3).

ქორეით მიმდინარეობისას.






1003. თანამედროვე შეხედულებით, რევმატიზმის პროფილაქტიკა

გულისხმობს:1) 5 წლის განმავლობაში 1 200.000 ერთ.

ბენზათინპენიცილინის თვეში ერთხელ შეყვანას;2) 5 წლის განმავლობაში

125-200 მგ პენიცილინის დღეში ორჯერ მიღებას;3). 5 წლის განმავლობაში

120.0000 ერთ პენიცილინის ყოველდღიურად შეყვანას.





1004. რევმატული კარდიტის:1) მკურნალობის დაწყება მიზანშეწონილია

არასტეროიდული ანტიანთებითი პრეპარატებით;2) მკურნალობის დაწყება

მიზანშეწონილია კორტიკოსტეროიდებით;3). სამკურნალოდ

კორტიკოსტეროიდების გამოყენება მიზანშეწონილია არასტეროიდული

ანტიანთებითი პრეპარატების უეფექტობისას;4). მკურნალობა ედსის

ნორმალიზებამდე უნდა გაგრძელდეს.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


1005. რევმატიული ქორეის:1)მკურნალობის მნიშვნელოვანი ელემენტია

ავადმყოფის სრული ფსიქიკური და ფიზიკური მოსვენების უზრუნველყოფა;2)

სამკურნალოდ ეფექტურია ასპირინისა და პრედნიზოლონის გამოყენება;3).

სამკურნალოდ გამოიყენება დიაზეპამი და ამინაზინი.





1006. 10 წლამდე ასაკის ბავშვებში სტრეპტოკოკური ფარინგიტის

განვითარებისას (რევმატიზმის პირველადი პროფილაქტიკის მიზნით)

ეფექტურია:1) პენიცილინის გამოყენება; 2) ერითრომიცინის გამოყენება;3).

ტეტრაციკლინის გამოყენება.





1007. თანდაყოლილი მანკების განვითარებას განაპირობებს:1) ქრომოსომული

აბერაციები; 2) გენური მუტაციები;3). ზოგიერთი ინფექციური აგენტი (მაგ.

წითურას ვირუსი); 4). ალკოჰოლი.





1008. ქრომოსომული აბერაციით გამოწვეული რომელი სინდრომის დროს

აღინიშნება თანდაყოლილი მანკების განვითარება:1) ელერს - დანლოს

სინდრომი; 2) დაუნის სინდრომი;3). ტერნერის სინდრომი; 4). მარფანის

სინდრომი.





1009. ერთეული გენური მუტაცია შეიძლება გახდეს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პათოლოგიის განვითარების მიზეზი, გარდა:

ა) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი;

ბ) მიტრალური პროლაფსი;

გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*დ) დაუნის სინდრომი;

ე) კართაგენერის სინდრომი.

1010. რომელი თანდაყოლილი მანკების ინდუცირება შეუძლია წითურას

ვირუსს:1) ღია ბოტალოს სადინარი; 2) ფილტვის არტერიის სარქვლოვანი

სტენოზი;3). ფილტვის არტერიის სტენოზი; 4). წინაგულთაშუა ძგიდის

დეფექტი.





1011. ძირითადად, რომელი მანკის ჩამოყალიბებას იწვევს ალკოჰოლი:

ა) ღია ბოტალოს სადინარი;

ბ) ფილტვის არტერიის სარქვლოვანი სტენოზი;

გ) ფილტვის არტერიის სტენოზი;

დ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*ე) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი.

1012. თუ მონოზიგოტური ტყუპებიდან ერთ-ერთს დაუდგინდა გულის

თანდაყოლილი მანკი:

ა) მეორეს აუცილებლად აღენიშნება იგივე პათოლოგია;

*ბ) მის ახლო ნათესავებში თანდაყოლილი კარდიალური პათოლოგიის

განვითარების რისკი 2 - 5-ჯერ მეტია საერთო პოპულაციასთან შედარებით;

გ) მეორეს აუცილებლად აღენიშნება ქრომოსომული დეფექტი;

დ) მეორეს აუცილებლად აღენიშნება გენური მუტაცია

1013. თანდაყოლილი მანკების პროფილაქტიკა გულისხმობს:

*ა) წითურას ვირუსის საწინააღმდეგო ვაქცინით ბავშვების ვაქცინაციას;

ბ) წითურის ვირუსის საწინააღმდეგო ვაქცინით ყველა ორსულის

ვაქცინაციას;

გ) ორსულობის პერიოდში ნებისმიერი მედიკამენტების მიღებისაგან თავის

შეკავებას;

დ) ორსულობის პერიოდში მაქსიმუმ სამი რენტგენოლოგიური გამოკვლევის

ჩატარებას;

ე) ორსულობამდე 3 თვის განმავლობაში მცირე დოზებით ასპირინის

მიღებისას.

1014. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ნაყოფს სისხლის

მიმოქცევის მხოლოდ ერთი წრე აქვს;2) ნაყოფის პულმონური სისხლძარღვები

არ მონაწილეობენ სისხლის მიმოქცევაში;3). გულის მძიმე მანკი შეიძლება არ

გამოვლინდეს ნაყოფის მუცლად ყოფნის პერიოდში;4). ნაყოფის პულმონური

რეზისტენტობა ძალიან დაბალია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



1015. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან სწორია:1) ნაყოფის დაბადების

შემდეგ ადგილი აქვს ფილტვების არტერიების დილატაციას, რაც იწვევს

პულმონური რეზისტენტობის დაქვეითებას;2) ფილტვების არტერიების

დილატაციის ძირითადი მიზეზი სისხლში ჟანგბადის პარციალური წნევის

გაზრდაა;3). ჭიპის არტერიების გადაკვანძის შემდეგ ადგილი აქვს სისტემური

რეზისტენტობის მკვეთრად დაქვეითებას;4). ნაყოფის პულმონური

რეზისტენტობა აღემატება მის სისტემურ რეზისტენტობას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;


1016. ნაყოფის დაბადების შემდეგ ოვალური ხვრელის დახურვას ხელს

უწყობს:1) ფილტვების სისხლძარღვების დილატაციის შედეგად, პულმონური

სისხლის მიმოქცევის გაზრდა;2) პულმონური რეზისტენტობის დაქვეითების

შედეგად მარცხენა წინაგულში წნევის დაქვეითება;3). პულმონური სისხლის

მიმოქცევის გაზრდის შედეგად მარცხენა წინაგულში წნევის მომატება;4).

სისხლის ოქსიგენაციის პლანცეტური მექანიზმის პულმონურით შეცვლის

შედეგად, არტერიულ სისხლში ჟანგბადის პარციალური წნევის მკვეთრად

მომატება.





1017. ნაყოფის დაბადების შემდეგ არტერიული სადინრის კონსტრიქციას ხელს

უწყობს:1) ფილტვების სისხლძარღვების დილატაციის შედეგად პულმონური

სისხლის მიმოქცევის გაზრდა;2) პულმონური რეზისტენტობის დაქვეითების

შედეგად მარცხენა წინაგულში წნევის დაქვეითება;3). არტერიულ სადინარში

პროსტაგლანდინების რაოდენობის შემცირება;4). სისხლის ოქსიგენაციის

პლანცეტური მექანიზმის პულმონურით შეცვლის შედეგად, არტერიულ

სისხლში ჟანგბადის პარციალური წნევის მკვეთრად მომატება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



1018. პულმონური ჰიპერტენზია:1) ჩვეულებრივ, თან ერთვის გულის

მრავალ თანდაყოლილ მანკს;2) მნიშვნელოვნად განსაზღვრავს გულის

თანდაყოლილი მანკის კლინიკურ სურათს;3). ქირურგიული მკურნალობის

პირდაპირი ჩვენებაა;4). ვითარდება პულმონური სისხლის მიმოქცევისა და

რეზისტენტობის გაზრდის შედეგად.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1019. ინტაქტური პულმონური სისხლძარღვების ფონზე პულმონური სისხლის

მიმოქცევის გაზრდას:

ა) მაშინათვე მოჰყვება პულმონური ჰიპერტენზიის განვითარება;

ბ) მოჰყვება პულმონური რეზისტენტობის გაზრდა;

*გ) მოჰყვება პულმონური რეზისტენტობის დაქვეითება;

დ) მნიშვნელოვანი პულმონური ჰიპერტენზიის განვითარება მოჰყვება

მხოლოდ მამაკაცებში;

ე) მნიშვნელოვანი პულმონური ჰიპერტენზიის განვითარება მოჰყვება

მხოლოდ ბავშვებში.

1020. გულის თანდაყოლილი მანკების და ფილტვისმიერი ჰიპერტენზიის

არსებობისას სისხლძარღოვანი ობსტრუქციები ძირითადად ლოკალიზებულია:

ა) მსხვილ პულმონურ არტერიებში;

*ბ) პულმონურ არტერიოლებში;

გ) პულმონურ ვენებში;

დ) პულმონურ ვენულებში;

ე) პულმონურ კაპილარებში.

1021. პულმონური ობსტრუქციის განვითარების რისკი ყველაზე დიდია

გულის შემდეგი თანდაყოლილი მანკის დროს:

*ა) ფალოს ტეტრადა;

ბ) ღია არტერიული სადინარი;


დ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

ე) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი.

1022. გულის თანდაყოლილი მანკებით შეპყრობილ ავადმყოფებში

სისხლძარღოვანი შუნტის მიმართულება და ხარისხი განისაზღვრება:1)

დეფექტის ან პათოლოგიური შეერთების ზომით;2) სისტემური არტერიული

წნევის დონით;3). პულმონური არტერიული წნევის დონით;4). გულის

სხვადასხვა კამერებში წნევის დონეთა სხვაობით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


1023. მარცხნიდან მარჯვნივ შუნტი ვითარდება:

*ა) გულის მარჯვენა და მარცხენა ნახევრებს შორის პათოლოგიური

შეერთების არსებობის შემთხვევაში;

ბ) მარჯვენა ატრიო-ვენტრიკულური სარქვლის მკვეთრი სტენოზის

შემთხვევაში;

გ) პულმონური სტენოზის შემთხვევაში;

დ) მარჯვენა ატრიო-ვენტრიკულური სარქვლის ატრეზიის შემთხვევაში;

ე) მკვეთრად გამოხატული პულმონური ჰიპერტენზიის შემთხვევაში.

1024. გულის თანდაყოლილი მანკების დროს ციანოზის განვითარება

გამოწვეულია:1) მარცხნიდან - მარჯვნივ შუნტით; 2) მარჯვნიდან -

მარცხნივ შუნტით;3). ფილტვის არტერიის სარქვლის უკმარისობით; 4).

აორტის სტენოზით.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1025. მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტით მიმდინარე მანკებს ახასიათებს ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი კლინიკური ნიშანი, გარდა:

ა) ციანოზი;

ბ) პოლიციტემია;

*გ) ერითროპენია;

დ) დოლის ჯოხისებური თითები;

ე) პარადოქსული ემბოლიები.

1026. ციანოზი:1) ეწოდება კანის და ლორწოვანი საფარველის მოლურჯო

შეფერვას რაც გამოწვეულია ამ ორგანოების წვრილ სისხლძარღვებში

აღდგენილი ჰემოგლობინის დაგროვებით;2) ნაკლებადაა გამოხატული

ტუჩების, ყურის ნიჟარების და ფრჩხილების არეებში;3). შეიძლება

განპირობებული იყოს კანისა და ლორწოვანი გარსის ვენებსა და ვენულებში

(მათი დილატაციის შედეგად) ვენური სისხლის დაგროვებით;4). შეიძლება

განპირობებული იყოს კაპილარული სისხლის ჟანგბადით გაჯერების გაზრდით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



1027. ციანოზის გამოხატულება:1) მეტია ანემიის ფონზე; 2) მეტია

პოლიციტემიის ფონზე;3). იზრდება კაპილარული სისხლის ჟანგბადით

გაჯერების გაზრდისას;4). იზრდება კაპილარული სისხლის ჟანგბადით

გაჯერების დაქვეითებისას.





1028. მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტით მიმდინარე გულის თანდაყოლილი

მანკების ფონზე განვითარებული ციანოზი:1) ცენტრალური ხასიათისაა; 2)

პერიფერიული ხასიათისაა;3). განპირობებულია არტერიული სისხლის

ჟანგბადით გაჯერების დაქვეითებით;4). განპირობებულია დილატირებულ

ვენებსა და ვენულებში ვენური სისხლის დაგროვებით.





1029. "ლურჯი" მანკებიდან მოზრდილებში ყველაზე ხშირად გვხვდება:

*ა) ფალოს ტეტრადა;

ბ) მაგისტრალური სისხლძარღვების სრული ტრანსპოზიცია;

გ) ებშტეინის ანომალია;

დ) სამკარიანი სარქვლის ატრეზია.

1030. მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტით მიმდინარე გულის თანდაყოლილი

მანკებისთვის დამახასიათებელია:1) ერითროციტების რაოდენობის მკვეთრად

მომატება - პოლიციტემია;2) ერითროციტების ზომის მკვეთრად

შემცირება;3). ჰემატოკრიტის მაჩვენებლის გაზრდა; 4). ერითროციტების

ზომის მკვეთრად გაზრდა.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორა 1, 3, 4;



1031. ქვემოთ ჩამოთვლილი გულის თანდაყოლილი მანკებიდან მკვეთრად

გამოხატული პოლიციტემია ყველაზე ხშირად გვხვდება შემდეგი

პათოლოგიების დროს:1) ფალოს ტეტრადა; 2) მაგისტრალური

სისხლძარღვების ტრანსპოზიცია;3). ეიზენმენგერის დაავადება; 4).

სამკარიანი სარქვლის ატრეზია.

ა) სწორია 1, 2, 3;



1032. "დოლის ჯოხისებური" თითები:1) მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტით

მიმდინარე გულის თანდაყოლილი მანკების ერთერთი სიმპტომია;2)

ვითარდება ჰიპოქსიის საპასუხოდ კიდურების ტერმინალური ფალანგების

გამსხვილების შედეგად;3). ხასიათდება დისტალური ფალანგების

კაპილარების რაოდენობის შემცირებით;4). ხასიათდება დისტალური

ფალანგების არეში შემაერთებელი ქსოვილის განვითარებით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

1033. მაგისტრალური სისხლძარღვების ტრანსპოზიციის თანდაყოლილი

კორექცია:1) ხასიათდება აორტის აღმავალი ნაწილისა და ფილტვის არტერიის

ტრანსპოზიციით და პარკუჭების ინვერსიით;2) ხასაითდება მძიმე კლინიკური

სიმპტომატიკით;3). დიაგნოსტირდება სელექტიური

ანგიოკარდიოგრაფიით;4). დიაგნოსტირდება ელექტროკარდიოგრაფიით.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



1034. მაგისტრალური სისხლძარღვების ტრასპოზიციის თანდაყოლილი

კორექციით შეპყრობილ ავადმყოფებში:1) მარცხნივ II ნეკნთაშუა სივრცეში

მოისმინება აქცენტირებული II (აორტული) ტონი;2) მარჯვნივ II

ნეკნთაშუა სივრცეში მოისმინება აქცენტირებული II (აორტული) ტონი;3).

ხშირად აღინიშნება ატრიო-ვენტრიკულური ბლოკადის განვითარება;4).

რენტგენოლოგიურად აღინიშნება ფილტვის არტერიის ნორმალური სეგმენტის

არარსებობა და აორტის აღმავალი ნაწილის გადანაცვლება.



*გ) სწორია 1, 3, 4.

1035. გულის მწვერვალის მდებარეობას გულმკერდის მარჯვენა ნახევარში

ეწოდება:

*ა) დექსტროკარდია;

ბ) მეზოკარდია;

გ) იზოლირებული ლევოკარდია;

დ) სარკისებური დექსტროკარდია.

1036. გულის მწვერვალის მდებარეობას გულმკერდის შუა ხაზზე ეწოდება:

ა) დექსტროკარდია;

*ბ) მეზოკარდია;

გ) იზოლირებული ლევოკარდია;

დ) სარკისებური დექსტროკარდია.

1037. გულის სტრუქტურა ჩვეულებრივ, ნორმალურია თუ:

*ა) დექსტროკარდიას თან ახლავს შინაგანი ორგანოების სრული ინვერისია

(სარკისებრი დექსტროკარდია);

ბ) დექსტროკარდიას თან არ ახლავს შინაგანი ორგანოების შებრუნებული

განლაგება;

გ) გულის ნორმალური მდებარეობას თან ახლავს შინაგანი ორგანოების

ინვერსია;

დ) მეზოკარდიას თან ახლავს ასპლენია;

ე) მეზოკარდიას თან ახლავს პოლისპლენია.

1038. გულის თანდაყოლილი სრული ბლოკადის განვითარების მიზეზი

შეიძლება იყოს ანატომური გათიშულობა:1) წინაგულების მიოკარდიუმსა და

ატრიო-ვენტრიკულურ კვანძს შორის;2) წინაგულების მიოკარდიუმსა და ჰისის

კონას შორის;3). ატრიო-ვენტრიკულურ კვანძსა და ჰისის კონის მთავარ

ღეროს შორის.





1039. გულის თანდაყოლილი სრული ბლოკადის ფონზე გულის შეგუბებითი

უკმარისობის და ადამს - სტოქსის შეტევების განვითარებისას:1) ეფექტურია

ადრენომიმეტური საშუალებები; 2) ეფექტურია ატროპინი;3). აუცილებელია

კარდიოსტიმულატორის იმპლანტირება;4). მუდმივი ტიპის

კარდიოსტიმულატორის იმპლანტირებამდე ნაჩვენებია დროებითი ტრანსვენური

სტიმულაცია.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



1040. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგია ასოცირებულია მარცხნიდან -

მარჯვნივ შუნტთან, გარდა:

ა) ღია ბოტალოს სადინარი;

ბ) წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტი;

გ) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;

*დ) ფალოს ტეტრადა;

ე) ვალსალვის სინუსის ანევრიზმა.

1041. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტი:1) ყველაზე ხშირად

ლოკალიზებულია ძგიდის შუა ნაწილში;2) ყველაზე ხშირად მოიცავს

ოვალური ხვრელის არეს;3). ეწოდება ოვალური ხვრელის ადგილას

დარჩენილ ,,ზონდურ~ ხვრელს;4). ეწოდება ფუნქციური და ანატომიური

გამავლობის მქონე ჭეშმარიტ დეფექტს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


*დ) სწორია 1, 2, 4.

1042. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის ფონზე განვითარებული

მარცხნიდან - მარჯვნივ შუნტის სიდიდე:1) დამოკიდებულია დეფექტის

ზომაზე;2) იზრდება პულმონური რეზისტენტობის გაზრდისას;3). ქვეითდება

სისტემური რეზისტენტობის გაზრდისას;4). იწვევს მარჯვენა პარკუჭის

დიასტოლურ გადატვირთვასა და ფილტვების სისხლის მიმოქცევის გაზრდას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;



1043. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტი:1) ადრეულ ბავშვობის ასაკში,

ჩვეულებრივ, არ ვლინდება;2) ადრეულ ბაცშვობის ასაკში, ზოგჯერ,

ვლინდება ზრდაში ჩამორჩენით და სასუნთქი სისტემის ინფექციების მიმართ

მიდრეკილებით;3). 40 წლის ასაკში, ჩვეულებრივ, ვლინდება მცირე

ფიზიკური დატვირთვისას ქოშინის განვითარებით, გულის ცემის შეგრძნებით,

ზოგადი სისუსტით და სხვ.4). უფრო გვიან ვლინდება მაღალმთიან

რაიონებში მცხოვრებ მოსახლეობაში.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4;

ე) სწორია 1, 4

1044. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის ფონზე მარჯვნიდან - მარცხნივ

შუნტის განვითარება დაკავშირებულია:

ა) პულმონური სისხლის მიმოქცევის გაზრდასთან;

ბ) პულმონური სისხლის მიმოქცევის დაქვეითებასთან;

*გ) პულმონური რეზისტენტობის გაზრდასთან;

დ) პულმონური რეზისტენტობის დაქვეითებასთან;

ე) სისტემური რეზისტენტობის გაზრდასთან.

1045. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის ადრეულ სტადიებზე

(პულმონური ჰიპერტენზიის განვითარებამდე) ფიზიკალური გამოკვლევებით

ვლინდება:1) გამოხატული მწვერვალის საძგერი (მარცხენა პარკუჭის

ხარჯზე);2) გამოხატული გულის საძგერი (მარჯვენა პარკუჭის ხარჯზე);3).

II ტონის ,,გაფართოებული~ და ფიქსირებული გახლეჩა;4). მკერდის ძვლის

მარცხნივ II - III ნეკნთაშუა სივრცეში სისტოლური შუილი.

ა) სწორია 1, 3, 4;


*გ) სწორია 2, 3, 4;


1046. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის დამახასიათებელი ეკგ ნიშნებია


ა) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ბ) გულის ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრა;

*გ) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

დ) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ე) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ან სრული ბლოკადის ნიშნები.

1047. წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის დიაგნოსტირებისათვის ყველაზე

უფრო ინფორმატული და ხელმისაწვდომი მეთოდია:


*ბ) დოპლეროექოკარდიოგრაფია;

გ) რადიონუკლიდური ანგიოგრაფია;

დ) ეკგ;

ე) ფონოკარდიოგრაფია.

1048. ქირურგიული მკურნალობის ჩატარება:1) არ არის საჭირო

წინაგულთაშორისი ძგიდის მცირე ზომის დეფექტების კორეგირებისათვის;2)

ნაჩვენებია პულმონური ჰიპერტენზიით და მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტით

გართულებული დეფექტისთვის;3). ნაჩვენებია, თუ პულმონური

რეზისტენტობა 2-ჯერ და მეტად აღემატება სისტემურს;4). ყველაზე

ეფექტურია 3 - 6 წლის ასაკში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;

*დ) სწორია 1, 3, 4.

1049. ლუტამბაშეს სინდრომი ეწოდება წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტის

და მიტრალური სტენოზის შერწყმას. ეს უკანასკნელი დაკავშირებულია

მიტრალური სარქვლის:1) თანდაყოლილ დაზიანებასთან; 2) რევმატიულ

დაზიანებასთან;3). სიფილისურ დაზიანებასთან.

ა) ყველა ჩამოთვლილთან;





1050. ვენური სინუსის ტიპის წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტები:1)

ლოკალიზებულნი არიან წინაგულთაშორისი ძგიდის ზედა ნაწილში;2)

ლოკალიზებულნი არიან ატრიო-ვენტრიკულურ სარქველებთან და ხშირად

პარკუჭთაშორის ძგიდის ბაზალურ ნაწილზეც ვრცელდებიან;3). ხშირად,

ასოცირებულნი არიან პულმონური ვენების ანომალურ შეერთებასთან;4).

ხშირად, ასოცირებულნი არიან დაუნის სინდრომთან.





1051. პირველადი ხვრელის ტიპის წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტები:1)

ლოკალიზებულნი არიან წინაგულთაშორისი ძგიდის ზედა ნაწილში;2)

ლოკალიზებულნი არიან ატრიო-ვენტრიკულურ სარქველებთან და ხშირად

პარკუჭთაშორის ძგიდის ბაზალურ ნაწილზეც ვრცელდებიან;3). ხშირად,

ასოცირებულნი არიან პულმონური ვენების ანომალურ შეერთებასთან;4).

ხშირად, ასოცირებულნი არიან დაუნის სინდრომთან.





1052. იზოლირებული პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი:1) ყველაზე ხშირად

ლოკალიზებულია პარკუჭთაშუა ძგიდის მემბრანულ ნაწილში;2) შეიძლება

სპონტანურად დაიხუროს ბავშვობის ასაკში;3). შეიძლება დაიხუროს

ინდომეტაცინის მიღების ფონზე;4). იხურება პროსტაგლანდინ E,

ინტრავენურად შეყვანისას.




დ) სწორია 2, 3, 4.

1053. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის კლინიკური გამოვლინება

დამოკიდებულია:1) ავადმყოფის ასაკზე; 2) ავადმყოფის სქესზე; 3).

დეფექტის ლოკალიზაციაზე;4). დეფექტის ზომაზე; 5). პულმონურ

რეზისტენტობაზე.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 4, 5.

1054. საწყის ეტაპზე (ადრეული ბავშვობის ასაკში) პარკუჭთაშუა ძგიდის

დეფექტი:1) კლინიკურად არ ვლინდება;2) კლინიკურად ვლინდება საშუალო

და დიდი ზომის დეფექტები;3). მიმდინარეობს მარჯვნიდან - მარცხნივ

შუნტით;4). მიმდინარეობს მარცხნიდან - მარჯვნივ შუნტით.





1055. საწყის ეტაპზე (ადრეული ბავშვობის ასაკში) პარკუჭთაშუა ძგიდის

დეფექტი კლინიკურად ვლინდება:1) ადვილად დაღლით;2) ფიზიკური

დატვირთვისადმი ტოლერანტობის შემცირებით;3). ციანოზით; 4).

პოლიციტემიით.



გ) სწორია 1, 2, 3;


ე) სწორია 1, 3, 4.

1056. მოზრდილებში (პულმონური ჰიპერტენზიის და მარცხნიდან -

მარჯვნივ შუნტის ფონზე) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი ვლინდება ყველა


ა) ფიზიკური დატვირთვისას ქოშინის განვითარებით;

ბ) მკერდის ძვლის უკან ტკივილით;

გ) გულის წასვლით;

დ) სისხლიანი ნახველით;

*ე) დოლის ჯოხისებური თითებით.

1057. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტით შეპყრობილ ავადმყოფში შუნტის

მიმართულების შეცვლა (მარჯვნიდან - მარცხნივ შუნტის ჩამოყალიბება)

იწვევს ახალი კლინიკური ნიშნების განვითარებას, როგორიცაა:1) სისხლიანი

ნახველი; 2) ციანოზი; 3). დოლის ჯოხისებური თითები;4).

პოლიციტემია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

1058. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის დამახასიათებელი ფიზიკალური

ნიშნებია:1) მკერდის ძვლის მარცხენა კიდის გასწვრივ პანსისტოლური

შუილი;2) დიასტოლური კატის კრუტუნი;3). ფილტვის არტერიის მოსასმენ

წერტილზე II ტონის აქცენტი;4). აორტის მოსასმენ წერტილზე II ტონის

აქცენტი.

ა) სწორია 1, 2, 3;



1059. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის დიაგოსტირების ყველაზე უფრო

ინფორმატიული და რაციონალური მეთოდია:


ბ) ელექტროკარდიოგრაფია;

*გ) დოპლეროექოკარდიოგრაფია;

დ) ფონოკარდიოგრაფია;

ე) რადიოიზოტოპური ანგიოგრაფია.

1060. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის ფონზე პულმონური ჰიპერტენზიის

განვითარება რენტგენოგრაფიულად ვლინდება:

ა) მარცხენა წინაგულის საზღვრის გადიდებით;

ბ) მარცხენა პარკუჭის საზღვრის გადიდებით;

გ) მარჯვენა პარკუჭის საზღვრის გადიდებით;

დ) ფილტვის არტერიის სეგმენტის გამოხატვით;

*ე) ფილტვის სურათის შესუსტებით.

1061. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის არსებობისას ქირურგიული

მკურნალობა:1) ნაჩვენებია პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტით შეპყრობილი

ყველა ავადმყოფისთვის;2) ნაჩვენებია პარკუჭთაშუა ძგიდის დიდი

დეფექტების შემთხვევაში;3). ნაჩვენებია, თუ პულმონური რეზისტენტობა

1,5-2-ჯერ აღემატება სისტემურს;4). უკუნაჩვენებია, თუ მარცხნიდან -

მარჯვნივ შუნტი აღარ აღინიშნება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

1062. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის ძგიდის ზედა ნაწილში ლოკალიზება

განაპირობებს :1) მარცხენა პარკუჭიდან სისხლის მარცხენა წინაგულში

გადასროლას;2) მარცხენა პარკუჭიდან სისხლის მარჯვენა წინაგულში

გადასროლას;3). მარჯვენა წინაგულის დილატაციას; 4). მარცხენა

წინაგულის დილატაციას.





1063. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის ფონზე, აორტული სარქვლის

ნაკლოვანება:1) შეიძლება განვითარდეს ძგიდის დეფექტში აორტული

სარქვლის პროლაფსის შედეგად;2) ვითარდება მარცხენა პარკუჭის მკვეთრი

ჰიპერტროფიის შედეგად (აორტული სარქვლის შედარებითი ნაკლოვანება);3).

ხშირად პროგრესირებს და წარმოადგენს ამ მანკის ყველაზე უფრო სერიოზულ

ჰემოდინამიკურ დარღვევას;4). საჭიროებს რადიკალურ ქირურგიულ

მკურნალობას.

*ა) სწორია 1, 3, 4;



1064. პარკუჭთაშუა ძგიდის გავრცელებული დეფექტის და ,,ერთადერთი~

პარკუჭის დიფერენცირება:1) შეიძლება რენტგენოგრაფიის საშუალებით;2)

შეიძლება ექოკარდიოგრაფიის საშუალებით;3). შეიძლება ანგიოგრაფიის

საშუალებით;4). აუცილებელია, რადგან "ერთადერთი" პარკუჭის

ქირურგიული კორექცია პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტის ოპერაციულ

მკურნალობაზე ძნელია.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 1, 3, 4.

1065. ვალსალვის სინუსის ანევრიზმის გასკდომისას ჩამოყალიბებული

აორტოკარდიალური ფისტულა შეიძლება გაიხსნას:1) მარჯვენა პარკუჭში; 2)

მარჯვენა წინაგულში; 3). მარცხენა პარკუჭში;4). მარცხენა წინაგულში.





ე) სწორია 2, 3, 4.

1066. ვალსალვის სინუსის ანევრიზმის გასკდომა კლინიკურად ვლინდება:1)

მკერდის ძვლის უკან უეცრად აღმოცენებული ტკივილით;2) მხტუნავი

პულსით; 3). სისტოლურ - დიასტოლური შუილით;4). აორტის მოსამენ

წერტილში II ტონის აქცენტით.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;


1067. ვალსალვის სინუსის ანევრიზმა დიაგნოსტირდება:1) ეკგ-ის

საშუალებით; 2) ექოკარდიოგრაფიულად;3). რენტგენოგრაფიულად; 4).

ანგიოგრაფიულად.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 3, 4.

1068. კორონარული არტერიოვენური ფისტულა საკმაოდ იშვიათი

თანდაყოლილი მანკია, რომელიც მდგომარეობს შეერთების არსებობაში:

ა) მარცხენა კორონარულ არტერიასა და მარცხენა პარკუჭს შორის;

ბ) მარცხენა კორონარულ არტერიასა და მარჯვენა წინაგულს შორის;

*გ) მარჯვენა კორონარულ არტერიასა და მარჯვენა წინაგულს ან პარკუჭს

შორის;

დ) მარჯვენა კორონარულ არტერიასა და მარცხენა წინაგულს ან პარკუჭს

შორის;

ე) მარცხენა კორონარულ არტერიასა და მარცხენა პარკუჭს შორის;

1069. კორონარული არტერიოვენური ფისტულა იშვიათი თანდაყოლილი

მანკია, რომლის დიაგნოსტირება შეიძლება:1) ელექტროკარდიოგრაფიულად;

2) დოპლეროექოკარდიოგრაფიულად; 3). ფონოკარდიოგრაფიულად;4).

ანგიოგრაფიულად.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

1070. რომელი თანდაყოლილი მანკი იწვევს მარცხენა პარკუჭის წინა კედლის

ინფარქტის განვითარებას ბავშვობის (ჩვეულებრივ 6 თვემდე) ასაკში:

ა) წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტი;

ბ) პარკუჭთაშორისი ძგიდის დეფექტი;

გ) კორონარული არტერიოვენური ფისტულა;

*დ) მარცხენა კორონარული არტერიის ანომალური გამოსვლა ფილტვის

ღეროდან;

ე) ფალოს ტეტრადა.

1071. ღია ბოტალოს სადინარი:1) საკმაოდ ხშირი თანდაყოლილი

ანომალიაა, რომელიც უპირატესად ქალებში ვითარდება;2) საკმაოდ ხშირი

თანდაყოლილი ანომალიაა, რომელიც უპირატესად მამაკაცებში

ვითარდება;3). ინდუცირდება ალკოჰოლით; 4). ინდუცირდება წითურას

ვირუსით.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1072. არტერიული (ბოტალოს) სადინარი:1) ნორმაში, ფუნქციონირებს 3 -

4 წლამდე და ერთმანეთთან აკავშირებს აორტას და ფილტვის არტერიას;2)

ნორმაში ფუნქციონირებს მუცლადყოფნის პერიოდში;3). შეიძლება

ფუნქციონირებდეს დღენაკლულ ახალშობილებში;4). შეიძლება

ფუნქციონირებდეს მაღალმთიან რეგიონებში დაბადებულ ახალშობილებში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 2, 3, 4.

1073. ღია ბოტალოს სადინრის ფიზიკალური ნიშნებია:1) დიდი პულსური

წნევა; 2) მცირე პულსური წნევა;3). მკერდის ძვლის მარცხენა ზემო კიდეში

მუდმივი, უხეში, სისტოლურ-დიასტოლური შუილი;4). მკერდის ძვლის

მარცხენა ზემო კიდეში დიასტოლური შუილი.





1074. ღია ბოტალოს სადინრის დიაგნოსტირებისათვის ყველაზე უფრო

ინფორმატიულია:

ა) ეკგ;

ბ) რენტგენოგრაფია;

გ) დოპლეროკარდიოგრაფია;

*დ) აორტოგრაფია;


1075. ღია ბოტალოს სადინრის მედიკამენტური მკურნალობა

(ინდომეტაცინით ან ასპირინით) ეფექტურია:

ა) ამ პათოლოგიით შეპყრობილი ყველა ახალშობილისთვის;

*ბ) დღენაკლული ახალშობილებისთვის;

გ) 2 წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის;

დ) ინფექციური ენდოკარდიტის განვითარებისას;

ე) გულის შეგუბებითი უკმარისობის დროს.

1076. ღია ბოტალოს სადინრის ქირურგიული მკურნალობა:1)

შეძლებისდაგვარად ადრე უნდა ჩატარდეს;2) ნაჩვენებია მარჯვნიდან -

მარცხნივ შუნტის განვითარებისას;3). ნაჩვენებია მარცხნიდან - მარჯვნივ

შუნტის არსებობისას;4). ნაჩვენებია მაღალი პულმონური ჰიპერტენზიის

შემთხვევაში.




დ) სწორია 2, 3, 4;


1077. ღია ბოტალოს სადინარის შესაძლო გართულებებია ყველა


ა) გულის უკმარისობა;

ბ) ბაქტერიული ენდოკარდიტი;

გ) ფილტვების სისხლძარღვების მძიმე ობსტრუქციის შედეგად

განვითარებული სადინრის ანევრიზმა და გასკდომა;

*დ) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი.

1078. შუნტირების გარეშე მიმდინარე ფერმკრთალ მანკებს მიეკუთვნება ყველა


ა) აორტის სარქვლოვანი სტენოზი;

ბ) აორტის კოარქტაცია;


დ) აორტის სარქველზედა სტენოზი;

*ე) კორონარული არტერიოვენური ფისტულა.

1079. აორტის სარქვლოვანი სტენოზი:1) კლინიკურად ვლინდება

ობსტრუქციის ნებისმიერი ხარისხის მიუხედავად;2) ფიზიკური დატვირთვის

დროს შეიძლება გამოვლინდეს გულის წასვლით;3). ფიზიკური დატვირთვის

დროს შეიძლება გამოვლინდეს სტენოკარდიის შეტევით;4). შეიძლება გახდეს

უეცარი სიკვდილის მიზეზი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

*დ) სწორია 2, 3, 4.

1080. აორტის სარქვლოვანი სტენოზის ფიზიკალური ნიშნებია ყველა


ა) ნელი, სუსტი ავსების და დაჭიმულობის პულსი;

*ბ) გულის ფუძეზე დიასტოლური კატის კრუტუნი;

გ) სუსტი ან პარადოქსულად გახლეჩილი II ტონი;

დ) მკერდის ძვლის მარჯვნივ II ნეკნთაშუა სივრცეში რომბისებრი

სისტოლური შუილი, რომელიც ჩვეულებრივ საძილე არტერიებისკენ

ვრცელდება.

1081. აორტის სარქვლოვანი სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე:1)

შეიძლება პათოლოგია არ გამოვლინდეს;2) შეიძლება გამოვლინდეს მარცხენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;3). შეიძლება გამოვლინდეს ორივე

პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;4). შეიძლება გამოვლინდეს მარცხენა

პარკუჭის გადაძაბვის ნიშნები.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;

*გ) სწორია 1, 2, 4.

1082. აორტის სარქვლოვანი სტენოზით შეპყრობილ ავადმყოფებში

ობსტრუქციის ხარისხის შესაფასებლად ყველაზე ინფორმატიული

არაინვაზიური მეთოდია:

ა) ელექტროკარდიოგრაფია;

ბ) ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია;

*გ) დოპლეროკარდიოგრაფია;

დ) რენტგენოგრაფია;


1083. აორტის სარქვლოვანი სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფების

ქირურგიული მკურნალობის მიზანშეწონილობა ძირითადად განისაზღვრება:

ა) კლინიკური სიმპტომების გამოხატულებით;

*ბ) ობსტრუქციის ხარისხით;

გ) სისტემური რეზისტენტობით;

დ) პულმონური რეზისტენტობით;

ე) სისტემურ და პულმონურ რეზისტენტობებს შორის თანაფარდობით.

1084. აორტის სარქვლოვანი და სუბსარქვლოვანი სტენოზები:1) კლინიკურად

ერთმანეთისაგან არ განირჩევიან;2) შეიძლება ერთდროულად

არსებობდნენ;3). ანატომიურად ერთი და იგივე პათოლოგიაა;4). ქალებთან

შედარებით უფრო ხშირად გვხვდებიან მამაკაცებში.


*ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1085. აორტის კოარქტაციის შესახებ ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან


ა) აორტის კოარქტაცია ქალებთან შედარებით უფრო ხშირად მამაკაცებში


ბ) სტენოზი, ჩვეულებრივ, ლოკალიზებულია აორტიდან მარცხენა

ლავიწქვეშა არტერიის გამოსვლის დისტალურად;

*გ) აორტის კოარქტაცია იშვიათად იწვევს ახალშობილებში გულის

შეგუბებითი უკმარისობის განვითარებას;

დ) აორტის კოარქტაცია ხშირადაა ასოცირებული აორტის თანდაყოლილ

სარქვლოვან სტენოზთან;

ე) აორტის კოარქტაციით შეპყრობილი ავადმყოფები შეიძლება უჩიოდნენ

ქვემო კიდურების ტკივილს და ადვილად დაღლას.

1086. აორტის კოარქტაცია კლინიკურად შეიძლება გამოვლინდეს:1) თავის

ტკივილით; 2) ცხვირიდან სისხლდენით;3). ფიზიკური დატვირთვისას

ხანგამოშვებითი კოჭლობის განვითარებით;4). ქვემო კიდურების გაცივებით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1087. აორტის კოარქტაციით შეპყრობილ ავადმყოფებში:1) სისტოლური

არტერიული წნევა ზედა კიდურებზე მაღალია ქვემო კიდურებთან

შედარებით;2) დიასტოლური არტერიული წნევა ქვემო კიდურებზე მაღალია

ზემო კიდურებთან შედარებით;3). სხეულის ზემო ნაწილი ქვემო ნახევართან

შედარებით უფრო მეტადაა განვითარებული;4). ბარძაყის არტერიაზე

აღინიშნება სუსტი ავსებისა და დაჭიმულობის პულსი.


ბ) სწორია 1, 2, 4;


*დ) სწორია 1, 3, 4.

1088. დაავადების ადრეულ სტადიებზე აორტის კოარქტაციით შეპყრობილი

ავადმყოფების ეკგ-ზე შეიძლება გამოვლინდეს:

*ა) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;


გ) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

დ) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

1089. აორტის კოარქტაციის დიაგნოსტირებისთვის არაინვაზიური და ყველაზე


ა) ელექტროკარდიოგრაფია;

ბ) რენტგენოგრაფია;

*გ) ექოკარდიოგრაფია;

დ) აორტოგრაფია;


1090. აორტის კოარქტაცია:

ა) პრაქტიკულად არ ზრდის ინფექციური ენდოკარდიტის განვითარების

რისკს;

*ბ) ინფექციური ენდოკარდიტის პროფილაქტიკას საჭიროებს ავადმყოფის

მთელი სიცოცხლის მანძილზე, თვით ქირურგიული კორექციის შემდეგაც;

გ) ხშირად იწვევს, ახალშობილობის ასაკში, მიოკარდიუმის წინა კედლის

ინფარქტის განვითარებას;

დ) პრაქტიკულად არ გვხვდება ქალებში.

1091. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზი:

*ა) ლოკალიზდება სარქვლოვან, სარქველზედა და სუბსარქვლოვან დონეზე;

ბ) ყველაზე ხშირად ლოკალიზებულია სუბსარქვლოვან დონეზე;

გ) აუტოსომურ - დომინანტური ტიპის გენეტიკური პათოლოგიაა;

დ) არ ინდუცირდება წითურას ვირუსით;

ე) პრაქტიკულად არ გვხვდება ქალებში.

1092. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზის:1) ყველაზე გავრცელებული

ფორმა სარქვლოვანი სტენოზია;2) კლინიკური მიმდინარეობა, ძირითადად,

განისაზღვრება სტენოზის ლოკალიზაცით;3). კლინიკური მიმდინარეობა,

ძირითადად, განისაზღვრება ობსტრუქციის ხარისხით;4). გამომწვევი

შეიძლება იყოს წითურას ვირუსი.



*გ) სწორია 1, 3, 4.

1093. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზი:

ა) კლინიკურად არ ვლინდება თვით მნიშვნელოვანი ობსტრუქციის

შემთხვევაშიც;

*ბ) კლინიკურად შეიძლება გამოვლინდეს მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობის

ნიშნებით;

გ) კლინიკურად, ძირითადად, ვლინდება მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის

ნიშნებით;

დ) ასაკის მატებასთან ერთად პროგრესირებს;

ე) ხშირად ასაკის მატებასთან ერთად განიცდის რეგრესს.

1094. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზის ეკგ ნიშნებია ყველა


ა) გულის ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრა;


გ) მარჯვენა პარკუჭის გადაძაბვის ნიშნები;

*დ) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ე) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

1095. ფილტვის არტერიის სარქვლოვანი სტენოზის პათოგნომური

რენტგენოლოგიური ნიშანია:

ა) გულის მარჯვენა საზღვრის გადიდება;

ბ) გულის მარცხენა საზღვრის გადიდება;

*გ) ფილტვის არტერიის მთავარი ღეროს და მარცხენა პულმონური

არტერიის პოსტსტენოზური დილატაცია;

დ) ფილტვის სურათის გაძლიერება;

ე) ფილტვის სურათის შესუსტება.

1096. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზის დიაგნოსტირების ყველაზე


ა) დოპლეროექოკარდიოგრაფია;

ბ) ეკგ;

გ) რენტგენოგრაფია;

*დ) ანგიოკარდიოგრაფია;

ე) ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია.

1097. ფილტვის არტერიის ღეროს სტენოზის მკურნალობა:1) გულისხმობს

ინფექციური ენდოკარდიტის პროფილაქტიკას;2) ძირითადად,

კონსერვატიულია;3). გულისხმობს კანსშიდა ბალონურ

ვალვულოპლასტიკას;4). გულისხმობს ქირურგიულ ვალვულოპლასტიკას.



გ) სწორია 1, 2, 3;

*დ) სწორია 1, 3, 4;

ე) სწორია 2, 3, 4.

1098. პულმონური სისხლის მიმოქცევის გაზრდით მიმდინარე ,,ლურჯი~

მანკებია:1) ფალოს ტეტრადა; 2) ებშტეინის ანომალია;3). მაგისტრალური

არტერიების სრული ტრანსპოზიცია;4). პულმონური ვენების სრული

ანომალური მიერთება.





1099. პულმონური სისლხის მიმოქცევის დაქვეითებით მიმდინარე ,,ლურჯი~

მანკებია:1) ფალოს ტეტრადა; 2) ებშტეინის ანომალია;3). მაგისტრალური

არტერიების სრული ტრანსპოზიცია;4). პულმონური ვენების სრული

ანომალური მიერთება.





1100. მაგისტრალური არტერიების სრული ტრანსპოზიცია:1) ხასიათდება

სისხლის მიმოქცევის ერთი (საერთო) წრის არსებობით;2) ხასიათდება

სისხლის მიმოქცევის ორი დამოუკიდებელი წრის არსებობით;3).

დაბადებიდან პირველსავე თვეებში იწვევს ახალშობილის სიკვდილს, თუ იგი

არ არის შერწყმული წინაგულთაშორისი ძგიდის დეფექტთან, პარკუჭთაშუა

ძგიდის დეფექტთან ან ღია ბოტალოს სადინართან;4). მამაკაცებთან

შედარებით უფრო ხშირად გვხვდება ქალებში.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1101. მაგისტრალური არტერიების სრული ტრანსპოზიცია:1) ინდუცირდება

წითურას ვირუსით; 2) ინდუცირდება ალკოჰოლით;3). ქალებთან

შედარებით უფრო ხშირად გვხვდება მამაკაცებში;4). უფრო ხშირად გვხვდება

შაქრიანი დიაბეტით შეპყრობილი ქალების შვილებში.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1102. მაგისტრალური სისხლძარღვების სრული ტრანსპოზიციის ჩვეული

კლინიკური გამოვლინებებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:


ბ) ციანოზი;

გ) ზრდაში ჩამორჩენა;

*დ) თრომბოემბოლიური გართულებები;

ე) გულის უკმარისობა.

1103. მაგისტრალური სისხლძარღვების სრული ტრანსპოზიციის

დიაგნოსტირების ყველაზე ინფორმატიული მეთოდია:


ბ) ეკგ;

გ) ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფია;

დ) დოპლეროექოკარდიოგრაფია;

*ე) ანგიოკარდიოგრაფია.

1104. პულმონური ვენების სრული ანომალური მიერთება ეწოდება

მდგომარეობას, როდესაც ფილტვების ყველა ვენა უშუალოდ უერთდება:1)

მარჯვენა წინაგულს; 2) მარჯვენა პარკუჭს; 3). მარცხენა პარკუჭს; 4).

სისტემურ ვენებს.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1105. პულმონური ვენების სრული ანომალური მიერთებით შეპყრობილ

ავადმყოფს აღენიშნება:1) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფია; 2) მარცხენა

წინაგულის ჰიპერტროფია;3). მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია; 4).

მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია.



გ) სწორია 2, 3, 4;


1106. ფალოს ტეტრადას ახასიათებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშანი,

გარდა:

*ა) მარცხნიდან - მარჯვნივ შუნტი;

ბ) ორივე პარკუჭიდან გამომავალი აორტა;

გ) ფილტვის არტერიის სარქვლოვანი სტენოზი;

დ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;

ე) პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი.

1107. ფალოს ტეტრადის ფიზიკალური ნიშნებია:1) გულის საძგერი -

მკერდის ძვლის მარცხენა კიდესთან;2) მკერდის ძვლის მარცხენა კიდის

გასწვრივ - სისტოლური კატის კრუტუნი;3). გულის სამივე საზღვრის

გადიდება;4). მკერდის ძვლის მარცხნივ, II ნეკნთაშუა სივრცეში

სისტოლური შუილი.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1108. ფალოს ტეტრადით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე ვლინდება:1)

მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;2) მარჯვენა პარკუჭის

ჰიპერტროფიის ნიშნები;3). მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;4).

მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.






1109. ფალოს ტეტრადის პათოგნომური რენტგენოლოგიური ნიშანია:

*ა) ,,ჩექმის~ ფორმის გული;

ბ) ,,კვერცხის~ ფორმის გული;

გ) ფილტვის სურათის შესუსტება;

დ) ფილტვის სურათის გაძლიერება;

ე) კარდიომეგალია.

1110. ფალოს ტეტრადის ჩვეული გართულებებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ინფექციური ენდოკარდიტი;

*ბ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

გ) პარადოქსული ემბოლიები;

დ) თავის ტვინის ინფარქტი;

ე) თავის ტვინის აბსცესი.

1111. ფალოს ტეტრადის ქირურგიული მკურნალობა:1) ტარდება

შეძლებისდაგვარად ადრე (თვით ახალშობილობის პეროდში);2)

უკუნაჩვენებია მცირე წონიანი ახალშობილებისთვის;3). აბოსლუტურად

უკუნაჩვენებია ფილტვის არტერიის ჰიპოპლაზიის ფონზე;4). ყოველთვის

ტარდება რამოდენიმე ეტაპად.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4;


1112. ებშტეინის ანომალიას ახასიათებს შემდეგი ნიშნები:1) მარჯვენა -

ატრიოვენტრიკულური სარქვლის ნაკლოვანება;2) მარჯვენა -

ატრიოვენტრიკულური სარქვლის სტენოზი;3). ღიად დარჩენილი ოვალური

ხვრელი; 4). პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი;5). მარჯვენა პარკუჭის

სხვადასხვა ხარისხის ჰიპოპლაზია.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 3, 5;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 2, 4, 5.

1113. ებშტეინის ანომალიას ახასიათებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშანი,

გარდა:

ა) პროგრესირებადი ციანოზი;

*ბ) მარცხნიდან - მარჯვნივ შუნტი;

გ) მარჯვენა პარკუჭის დისფუნქციის ნიშნები;

დ) გულის რიტმის პაროქსიზმული დარღვევები;

ე) ღვიძლის სისტოლური პულსაცია.

1114. ებშტეინის ანომალიის ეკგ ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:


ბ) I ხარისხის ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა;

გ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ბლოკადა;

დ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის სრული ბლოკადა;

*ე) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის წინა ტოტის ბლოკადა.

1115. ებშტეინის ანომალიით შეპყრობილი ავადმყოფის რენტგენოლოგიური

გამოკვლევისას შეიძლება გამოვლინდეს:1) მარჯვენა წინაგულის დილატაცია;

2) მარჯვენა პარკუჭის დილატაცია;3). ფილტვის სურათის გაძლიერება; 4).

ფილტვის სურათის შესუსტება.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



1116. წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტს - შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური

ნიშანი:

ა) ბარძაყის არტერიაზე პულსაციის არარსებობა;

*ბ) ფართოდ გახლეჩილი, ფიქსირებული II ტონი;

გ) ხუთწევრა რიტმი;

დ) უწყვეტი შუილი;

ე) ჰოლოსისტოლური შუილი.

1117. პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტს - შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური

ნიშანი:


ბ) ფართოდ გახლეჩილი, ფიქსირებული II ტონი;



*ე) ჰოლოსისტოლური შუილი.

1118. ღია ბოტალოს (არტერიულ) სადინარს - შეურჩიეთ შესაბამისი

ფიზიკალური ნიშანი:




*დ) უწყვეტი შუილი;


1119. აორტის კოარქტაციას შეესაბამება შემდეგი ფიზიკალური ნიშანი:

*ა) ბარძაყის არტერიაზე პულსაციის არარსებობა;





1120. მიტრალური სტენოზის ყველაზე ხშირი მიზეზია:

*ა) რევმატიული ენდოკარდიტი;

ბ) ინფექციური ენდოკარდიტი;

გ) გულის თანდაყოლილი დაავადება;

დ) მარფანის სინდრომი;

ე) გულის სიფილისური დაზიანება.

1121. მიტრალური სტენოზი:1) მარცხენა ატრიოვენტრიკულური ხვრელის

ფართობის 4 - 6 კვადრატულ სანტიმეტრამდე შემცირებაა;2) ხასიათდება

მარცხენა წინაგულსა და პარკუჭს შორის წნევის გრადიენტის გაზრდით;3).

ვითარდება პულმონურ ვენებსა და კაპილარებში წნევის გაზრდის

შედეგად;4). ხასიათდება ორკარიან სარქველში სისხლის დინების სიჩქარის



ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4;



1122. მიტრალური ხვრელის სტენოზის ხარისხი განსაზღვრავს:1) მარცხენა

წინაგულსა და პარკუჭს შორის წნევის გრადიენტს;2) ორკარიანი სარქვლის

ხვრელში სისხლის დინების სიჩქარეს;3). პულმონური რეზისტენტობის

ხარისხს; 4). პულმონური წნევის დონეს.



გ) სწორია 1, 3, 4;


1123. მიტრალური სარქვლის ხვრელში სისხლის დინების სიჩქარე

განისაზღვრება:1) ხვრელის ფართობით; 2) სისტოლური მოცულობით;3).

პულმონური წნევის დონით; 4). გულის ცემის სიხშირით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


*დ) სწორია 1, 2, 4;


1124. მიტრალური სტენოზის დამახასიათებელი მნიშვნელოვანი

ჰემოდინამიკური დარღვევაა:

ა) მარცხენა პარკუჭის ავსების გაზრდა;

*ბ) მარცხენა წინაგულის წნევის გაზრდა;

გ) გულის წუთმოცულობის გაზრდა;

დ) მარჯვენა პარკუჭის წნევის შემცირება;

ე) მარცხენა პარკუჭის წნევის შემცირება.

1125. იზოლირებული მიტრალური სტენოზის დროს მარცხენა წინაგულის:1)

სისტოლური წნევა მომატებულია;2) სისტოლური წნევა ნორმის

ფარგლებშია;3). საშუალო წნევა მომატებულია; 4). დიასტოლური წნევა

მომატებულია;5). დიასტოლური წნევა ნორმის ფარგლებშია.

ა) სწორია 1, 3, 4;


*გ) სწორია 1, 3, 5.

1126. მიტრალური სტენოზის ფონზე ფილტვის ღეროში არტერიული წნევის

50 მმ ვწყ. სვ-მდე და მეტად გაზრდა იწვევს საბოლოო - დიასტოლური

წნევის კომპენსატორულ გაზრდას:1) მარცხენა წინაგულში; 2) მარცხენა

პარკუჭში; 3). მარჯვენა წინაგულში; 4). მარჯვენა პარკუჭში.





1127. მიტრალური სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფების უმრავლესობაში

სისტოლური მოცულობა:

ა) საშუალო ხარისხის სტენოზის დროს მოსვენების მდგომარეობაში

ნორმულია;

ბ) საშუალო ხარისხის სტენოზის დროს ფიზიკური დატვირთვისას

ადექვატურად იმატებს;

გ) გამოხატული სტენოზის დროს მოსვენების მდგომარეობაში ნორმულია;

*დ) გამოხატული სტენოზის დროს ფიზიკური დატვირთვისას არ იზრდება;

ე) გამოხატული სტენოზის დროს ფიზიკური დატვირთვისას მცირდება.

1128. მიტრალური სტენოზის არსებობისას ფილტვისმიერი ჰიპერტენზია:1)

შეიძლება განვიხილოთ გამოხატული და ხანგრძლივი დროის განმავლობაში

არსებული მიტრალური სტენოზის გართულებად;2) დამცავი მექანიზმია,

რომელიც გარკვეულ - წილად ხელს უშლის ფილტვებში შეგუბების

განვითარებას;3). ვითარდება მარცხენა წინაგულსა და ფილტვის ვენებში

წნევის მომატების საპასუხოდ;4). ვითარდება ფილტვების სისხლძარღვებში

მაობლიტირებელი ცვლილებების საპასუხოდ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1129. მიტრალური სტენოზის კლინიკური ნიშნები:1) ჩვეულებრივ,

ვლინდება რევმატიული კარდიტის პირველი შეტევიდან20 წლის შემდეგ;2)

ჩვეულებრივ, ვლინდება რევმატიული კარდიტის პირველი შეტევიდან40 წლის

შემდეგ;3). მოსვენების მდგომარეობაში, ჩვეულებრივ, არ ვლინდება

გამოხატული სტენოზის დროსაც;4). საშუალო ხარისხის სტენოზის

შემთხვევაში არ ვლინდება არც მოსვენების და არც ფიზიკური დატვირთვის

დროს.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;




1130. მიტრალური სტენოზისათვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) ორთოპნოე;

ბ) ღამის პაროქსიზმული ქოშინი;

გ) ფილტვების შეშუპება;

დ) სუპრავენტრიკული არიტმიები;

*ე) პარკუჭოვანი არიტმიები.

1131. მიტრალური სტენოზის ჩვეული გართულებებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ფილტვების შეშუპება;

ბ) სისხლიანი ხველა;

გ) ფილტვების განმეორებადი ემბოლიები და ინფარქტები;

*დ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

ე) სისტემური თრომბოემბოლიები.

1132. მიტრალური სტენოზით შეპყრობილ ავადმყოფებში სისტემური

თრომბოემბოლიების განვითარების სიხშირე განსაკუთრებით მაღალია:1)

გამოხატული მიტრალური სტენოზის ფონზე; 2) მოციმციმე არიტმიის ფონზე;

3). სინუსური რიტმის ფონზე; 4). ხანდაზმულ ასაკში.





1133. რომელი დაავადების იმიტირებას იწვევს მიტრალური სტენოზის ფონზე

მიტრალური სარქვლის ხვრელში თრომბის "ჩაჭედვა":


ბ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

გ) მიტრალური პროლაფსი;

*დ) მარცხენა წინაგულის მიქსომა;

ე) გულის ტამპონადა.

1134. მიტრალური სტენოზის ყველაზე სპეციფიური ფიზიკალური ნიშანია:

ა) სახის და პერიფერიული ციანოზი;

*ბ) მიტრალური სარქვლის გაღების ხმიანობა;

გ) დიასტოლური კატის კრუტუნი;

დ) ტკაცუნა I ტონი;

ე) ფილტვის არტერიის მოსასმენ წერტილში II ტონის აქცენტი;

ვ) მწვერვალზე - კრეშჩენდოს ტიპის დიასტოლური შუილი.

1135. მიტრალური სტენოზისათვის დამახასიათებელი დიასტოლური

შუილი:1) უკეთ მოისმინება ავადმყოფის მარცხენა გვერდზე წოლისას;2)

ძლიერდება თუ უშუალოდ აუსკულტაციამდე ავადმყოფს ფიზიკურად

დავტვირთავთ;3). სინუსური რიტმის ფონზე დეკრეშჩენდოს ტიპისაა;4).

მოციმციმე არიტმიის ფონზე კრეშჩენდოს ტიპისაა.



გ) სწორია 2, 3, 4;


1136. მიტრალური სტენოზის ფონზე მიტრალური სარქვლის ნაკლოვანების

განვითარებისას ადგილი აქვს:1) I ტონის ინტენსივობის გაძლიერებას;2)

მიტრალური სარქვლის გაღების ხმიანობის ინტენსივობის გაძლიერებას;3). I

ტონის და მიტრალური სარქვლის გაღების ხმიანობის შესუსტებას ან

გაქრობას;4). III ტონის აღმოცენებას.

ა) სწორია 1, 2, 4;



1137. მიტრალური სტენოზის ფონზე III ტონის აღმოცენება:1) გამოხატული

მიტრალური რეგურგიტაციის მაჩვენებელია;2) შეიძლება განპირობებულ იყოს

მარჯვენა პარკუჭოვანი უკმარისობით;3). დაკავშირებულია მოციმციმე

არიტმიის აღმოცენებასთან;4). დაკავშირებულია პულმონური სტენოზის

განვითარებასთან.




1138. მიტრალური სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის ფიზიკალური

გამოკვლევისას მკერდის ძვლის მარცხენა კიდის გასწვრივ მოსმენილი

დიასტოლური შუილი:1) მარჯვენა ატრიოვენტრიკულური სარქვლის

ფუნქციური ნაკლოვანების მაჩვენებელია;2) ფილტვის არტერიის სარქვლების

შედარებითი ნაკლოვანების მაჩვენებელია;3). ძლიერდება ჩასუნთქვისას; 4).

სუსტდება ამოსუნთქვისას.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


1139. მიტრალური სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე შეიძლება

გამოვლინდეს ყველა ჩამოთვლილი ნიშანი, გარდა:

ა) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ბ) მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

*გ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

დ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

ე) გულის ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრა.

1140. მიტრალური სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის ექოკარდიოგრაფიული

გამოკვლევა საშუალებას იძლევა:1) დავადგინოთ, რომ მიტრალური სარქვლის

წინა და უკანა კარედები ადრეულ დიასტოლაში 15 მმ-ზე ნაკლებად

სცილდებიან ერთმანეთს;2) გამოვავლინოთ სარქვლების კარედების გასქელება

და კალციფიკაცია;3). განვსაზღვროთ მიტრალური ხვრელის ფართობი;4).

განვსაზღვროთ მიტრალურ ხვრელში სისხლის დინების სისწრაფე.



გ) სწორია 2, 3, 4;


1141. ორკარიანი სარქვლის სტენოზის რენტგენოლოგიური ნიშნებია ყველა


ა) მიტრალური კონფიგურაცია;

*ბ) მარცხენა პარკუჭის გადიდება;

გ) მარცხენა წინაგულის გადიდება;

დ) მარჯვენა პარკუჭის გადიდება;

ე) ფილტვის არტერიის რკალის გამოდრეკა.

1142. სინუსური რიტმით მიმდინარე მიტრალური სტენოზის თერაპიისათვის

უპირატესობა ენიჭება:

ა) დიგოქსინს;

*ბ) ბეტა-ბლოკატორებს;

გ) პერორარულ ანტიკოაგულანტებს;

დ) კალციუმის ანტაგონისტებს (ვერაპამილს, დილთიაზემს);

ე) აგე ინჰიბიტორებს.

1143. მოციმციმე არიტმიით გართულებული მიტრალური სტენოზის

თერაპიისათვის გამოიყენება:1) დიგოქსინი; 2) ბეტა-ბლოკატორები; 3).

პერორალური ანტიკოაგულანტები; 4). კალციუმის ანტაგონისტები.




დ) სწორია 2, 3, 4.

1144. მიტრალური სტენოზის ქირურგიული მკურნალობა:1) ნაჩვენებია

მიტრალური ხვრელის ფართობის 2 - 3 კვადრატულ სანტიმეტრამდე

შემცირებისას (თვით უსიმპტომო შემთხვევებშიც);2) ნაჩვენებია მიტრალური

ხვრელის ფართობის 1 -2 კვადრატულ სანტიმეტრამდე შემცირებისას და

დაავადების კლინიკური ნიშნების გამოვლენისას;3). ნაჩვენებია ამ მანკით

შეპყრობილი ყველა ორსული ქალისთვის;4). გულისხმობს ვალვულოტომიას

და პროთეზირებას.




დ) სწორია 2, 3, 4.

1145. მიტრალური სარქვლის მწვავე ნაკლოვანების განვითარებისას:1)

აღინიშნება მარცხენა წინაგულის მნიშვნელოვანი დილატაცია;2)

მნიშვნელოვნად იმატებს მარცხენა წინაგულის საშუალო წნევა;3). ხშირად

ვითარდება ფილტვების შეშუპება;4). მნიშვნელოვნად იმატებს ფილტვების

სისხლძარღოვანი რეზისტენტობა;5). თითქმის ყოველთვის აღმოცენდება

მოციმციმე არიტმია.

ა) სწორია 1, 2, 3;



დ) სწორია 3, 4, 5.

1146. მიტრალური სარქვლის ქრონიკული ნაკლოვანების არსებობისას:1)

აღინიშნება მარცხენა წინაგულის მნიშვნელოვანი დილატაცია;2)

მნიშვნელოვნადაა გაზრდილი მარცხენა წინაგულის საშუალო წნევა;3).

ხშირად ვითარდება ფილტვების შეშუპება;4). მნიშვნელოვნად იმატებს

ფილტვების სისხლძარღოვანი რეზისტენტობა;5). თითქმის ყოველთვის

ვითარდება წინაგულების ციმციმი.

ა) სწორია 1, 2, 3;



დ) სწორია 3, 4, 5.

1147. მიტრალური სარქვლის მწვავე ნაკლოვანება შეიძლება განვითარდეს

შემდეგი პათოლოგიების ფონზე:1) რევმატიული ენდოკარდიტი; 2)

ინფექციური ენდოკარდიტი;3). რევმატოიდული ართრიტი; 4).

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი.





ე) სწორია 1, 3, 4.

1148. მიტრალური ნაკლოვანება ყველაზე იშვიათად ვითარდება შემდეგი

პათოლოგიის ფონზე:

ა) რევმატიზმი;

*ბ) სისტემური წითელი მგლურა;


დ) მარცხენა პარკუჭის ანევრიზმა;

ე) მიტრალური სარქვლის მასიური კალცინოზი.

1149. მძიმე იზოლირებული მიტრალური ნაკლოვანების განვითარების

ყველაზე ხშირი მიზეზია:



*გ) მიტრალური პროლაფსი;

დ) მიოკარდიუმის ინფარქტი;

ე) მარცხენა პარკუჭის ანევრიზმა.

1150. რომელი პათოლოგია იწვევს მიტრალური ნაკლოვანების განვითარებას

უპირატესად მამაკაცებში:

*ა) რევმატიზმი;




ე) მიტრალური სარქვლის კალცინოზი;

ვ) იდიოპათიური ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია.

1151. რომელი პათოლოგია იწვევს მიტრალური ნაკლოვანების განვითარებას

უპირატესად ხანდაზმულ ქალებში:





*ე) მიტრალური სარქვლის კალცინოზი;

ვ) იდიოპათიური ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია.

1152. მიტრალური ნაკლოვანების ხშირი კლინიკური ნიშნებია ყველა


ა) ადვილად დაღლა;

ბ) ზოგადი სისუსტე;

გ) ფიზიკური გამოფიტვა;

დ) სხეულის მასის დაკარგვა;

*ე) სისტემური თრომბოემბოლიები.

1153. მიტრალური ნაკლოვანების ფიზიკალური ნიშნებია ყველა

ჩამოთვლილი,გარდა:

*ა) მწვერვალზე დიასტოლური კატის კრუტუნი;

ბ) I ტონის შესუსტება;

გ) III ტონი;

დ) მწვერვალზე სისტოლური შუილი.

1154. მიტრალური ნაკლოვანებით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე შეიძლება

გამოვლინდეს:1) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;2) მარჯვენა

წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები;3). მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის

ნიშნები;4). მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 1, 3, 4.

1155. მიტრალური ნაკლოვანების დროს განვითარებული მიტრალური

რეგურგიტაციის ხარისხი შეიძლება განვსაზღვროთ:

ა) M- ექოკარდიოგრაფიის საშუალებით;

ბ) ორგანზომილებიანი ექოკარდიოგრაფიის საშუალებით;

*გ) დოპლეროექოკარდიოგრაფიის საშუალებით;

დ) რენტგენოგრაფიულად;

ე) ეკგ-ის საშუალებით.

1156. მიტრალური ნაკლოვანების კონსერვატიული მკურნალობა

გულისხმობს:1) ინფექციური ენდოკარდიტის პროფილაქტიკას;2) სუფრის

მარილის შეზღუდვას; 3). ბეტა-ბლოკატორების გამოყენებას; 4). კალციუმის

ანტაგონისტების გამოყენებას.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1157. მიტრალური ნაკლოვანების ქირურგიული მკურნალობა

(ვალვულოპლასტიკა და პროთეზირება):

ა) ნაჩვენებია ნებისმიერი ხარისხის მიტრალური რეგურგიტაციის

განვითარებისას;

*ბ) ნაჩვენებია მძიმე სიმპტომური ავადმყოფებისათვის, რომლებსაც

აღენიშნებათ გამოხატული მიტრალური რეგურგიტაცია;

გ) უკუნაჩვენებია გულის შეგუბებითი უკმარისობის განვითარებისას;

დ) უკუნაჩვენებია 35 წლამდე ასაკის პაციენტებისათვის;

ე) უკუნაჩვენებია ერთდროულად მიტრალური სტენოზის არსებობისასაც.

1158. მიტრალური პროლაფსი ყველაზე ხშირად თან ახლავს:

ა) დაუნის სინდრომს;

ბ) ტერნერის სინდრომს;

*გ) მარფანის სინდრომს;

დ) ელერს-დანლოს სინდრომს;

ე) ოსლერ-რანდიუ-ვეზერის სინდრომს.

1159. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან მიტრალური პროლაფსის შესახებ


ა) მიტრალური პროლაფსის განვითარების მიზეზი მიტრალური სარქვლოვანი

აპარატის სხვადასხვა გენეზის პათოლოგიაა;

ბ) პირველადი მიტრალური პროლაფსის განვითარების მიზეზი შეიძლება

იყოს მიტრალური კარედების მუკოპოლისაქარიდული დეგენერაცია;

გ) მიტრალური პროლაფსი უფრო ხშირად ვლინდება 14 - 30 წლის ასაკის

ქალებში;

დ) მიტრალური პროლაფსი შეიძლება გადაეცეს აუტოსომურ - დომინანტური

გზით;

*ე) მიტრალური პროლაფსის ფონზე ძალიან ხშირად ვითარდება უეცარი

სიკვდილი.

1160. მიტრალური პროლაფსი შეიძლება განვითარდეს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი დაავადების ფონზე, გარდა:


*ბ) მარფანის სინდრომი;

გ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი;

დ) გულის იშემიური დაავადება;

ე) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია.



ა) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილ ავადმყოფთა უმრავლესობას

დაავადება კლინიკურად შეიძლება მთელი სიცოცხლის განმავლობაში არ

გამოუვლინდეს;

*ბ) მიტრალური პროლაფსი არასოდეს იწვევს მიტრალური ნაკლოვანების

განვითარებას;

გ) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილ ავადმყოფებს ხშირად აღენიშნებათ

პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლური არიტმიის და პაროქსიზმული

სუპრავენტრიკულური ან პარკუჭოვანი ტაქიკარდიების განვითარება;

დ) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილი ავადმყოფები ხშირად უჩივიან

ტკივილს მკერდის ძვლის უკან;

ე) მიტრალური ნაკლოვანების განვითარებისას მიტრალური პროლაფსი

შეიძლება გართულდეს ინფექციური ენდოკარდიტით.

1162. მიტრალური პროლაფსის ფიზიკალური ნიშნებია:1) მიტრალური

სარქვლის გაღების ხმიანობა; 2) მიტრალური ტკაცუნი;3). კრეშჩენდო -

დეკრეშჩენდოს ტიპის სისტოლური შუილი;4). კრეშჩენდო - დეკრეშჩენდოს

ტიპის დიასტოლური შუილი.




დ) სწორია 1, 2, 4.

1163. მიტრალური პროლაფსის დამახასიათებელ ფიზიკალურ ნიშნებსა

(მიტრალური ტკაცუნი, სისტოლური შუილი) და 1 ტონს შორის ინტერვალი

იზრდება:1) ავადმყოფის ფეხზე წამოდგომისას;2) ავადმყოფის ჩაცუცქვისას;

3). ვალსალვის სინჯის ჩატარებისას;4). იზომეტრული დატვირთვისას; 5).

ამილნიტრიტის ინჰალაციისას.


ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) სწორია 1, 3, 5;




*ა) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილი ავადმყოფის ჰორიზონტალურ

მგდომარეობაში გადასვლისას ადგილი აქვს I ტონსა და მიტრალურ ტკაცუნს

შორის ინტერვალის შემცირებას;

ბ) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე შეიძლება

დარეგისტრირდეს უარყოფითი ან ორფაზიანი T კბილი - II, III და AVF

განხრებში;

გ) მიტრალური პროლაფსის ექოკარდიოგრაფიული ნიშანია - სისტოლაში

მიტრალური სარქვლის უკანა ან ორივე კარედის მარცხენა წინაგულში

შეზნექა;

დ) მიტრალური პროლაფსით შეპყრობილი ავადმყოფის

ანგიოკარდიოგრაფული გამოკვლევისას ვლინდება მიტრალური სარქვლის

კარედების "ჩავარდნა";

ე) სიმპტომური მიტრალური პროლაფსის დროს ნაჩვენებია ბეტა-

ბლოკატორების მიღება.

1165. აორტული სტენოზის განვითარებისას:1) აღინიშნება მარცხენა პარკუჭსა

და აორტას შორის წნევის გრადიენტის გაზრდა;2) დაავადების საწყის

ეტაპებზე ადგილი აქვს მარცხენა პარკუჭის სისტოლური მოცულობის

შემცირებას;3). ვითარდება მარცხენა პარკუჭის კომპენსატორული

ჰიპერტროფია;4). მარცხენა პარკუჭის საბოლოო - დიასტოლური წნევის

გაზრდა აუცილებლად მიუთითებს მარცხენა პარკუჭის დილატაციის ან

უკმარისობის განვითარებაზე.


ბ) სწორია 1, 2, 3;


დ) სწორია 2, 3, 4.

1166. აორტული სტენოზის დროს:1) მარცხენა პარკუჭის სისტოლური წნევა

დაავადების პროგრესირებასთან ერთად იზრდება;2) მოციმციმე არიტმიის ან

სრული ატრიოვენტრიკულური ბლოკადის განვითარება იწვევს ავადმყოფის

მდგომარეობის მნიშვნელოვან გაუარესებას;3). დაავადების პროგრესირებასთან

ერთად ადგილი აქვს სისტოლური მოცულობის და მარცხენა პარკუჭსა და

აორტას შორის წნევის გრადიენტის თანდათანობით გაზრდას;4). დაავადების

პროგრესირებასთან ერთად მარცხენა წინაგულის, ფილტვის ღეროს და

მარჯვენა პარკუჭის წნევები ქვეითდება.



გ) სწორია 2, 3, 4;


1167. აორტული სტენოზის კლინიკური ნიშნები, ჩვეულებრივ ვლინდება:1)

როდესაც აორტის ხვრელის დიამეტრი ნორმალურის 50% გახდება;2) როდესაც

აორტის ხვრელის დიამეტრი ნორმალურის 30% გახდება;3). 35 - 40 წლის

ასაკში; 4). 50 - 70 წლის ასაკში.





1168. აორტული სტენოზის ადრეული სტადიის ძირითადი კლინიკური

ნიშნებია:1) პერიფერიული ციანოზი; 2) ქოშინი - ფიზიკური

დატვირთვისას;3). სტენოკარდია; 4). სინკოპე.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 2, 3, 4;


1169. აორტული სტენოზის დროს სტენოკარდიის განვითარება

დაკავშირებულია:1) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიასთან;2) მარცხენა

პარკუჭის სისტოლური და დიასტოლური წნევების გაზრდასთან;3).

ჰიპერტროფირებული მიოკარდიუმის მიერ კორონარული არტერიების

კომპრესიასთან;4). ერთდროულად გულის იშემიური დაავადების

განვითარებასთან.

*ა) ყველა ჩამოთვლილთან;





1170. აორტული სტენოზის ფიზიკალური ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ნელი პულსი;

ბ) ორმაგი მწვერვალოს საძგერი;

გ) გულის ფუძეზე სისტოლური კატის კრუტუნი;

*დ) II ტონის კომპონენტებს შორის ინტერვალის გაზრდა (ნორმალური

თანმიმდევრობის შენარჩუნებით);

ე) გულის ფუძეზე კრეშჩენდო - დეკრეშჩენდოს ტიპის სისტოლური შუილი.

1171. აორტის სტენოზით შეპყრობილი პაციენტის ფიზიკალური

გამოკვლევისას პათოლოგიის სიმძიმეზე მიუთითებს:

ა) გულის ფუძეზე უხეში ჰოლოსისტოლური შუილი;

ბ) II ტონის აორტული კომპონენტის აქცენტი;

*გ) საძილე არტერიის პულსის მრუდზე აღმავალი ტალღის გახანგრძლივება;

დ) დიასტოლური კატის კრუტუნი.

1172. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან აორტული სტენოზის შესახებ


ა) აორტული სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის ეკგ-ზე I, avL და V5 -

V6 განხრებში შეიძლება აღინიშნოს ST სეგმენტის დეპრესია და T კბილის


ბ) აორტული სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფის რენტგენოგრამაზე რაიმე

პათოლოგიური ცვლილება შეიძლება მრავალი წლის განმავლობაში არ

გამოვლინდეს;

გ) აორტის კრიტიკული სტენოზი ხშირადაა ასოცირებული აღმავალი აორტის

პოსტსტენოზურ დილატაციასთან;

დ) 25 წელს გადაცილებულ ავადმყოფში ექოკარდიოგრაფიის საშუალებით

აორტის სარქვლის კალციფიკაციის არ გამოვლენა გამორიცხავს აორტული

სტენოზის დიაგნოზს;

*ე) ანგიოკარდიოგრაფია უკუნაჩვენებია აორტული სტენოზით შეპყრობილი

იმ ავადმყოფებისთვის, რომლებშიც საეჭვოა გულის იშემიური დაავადების

არსებობაც.

1173. აორტული სტენოზით შეპყრობილი ავადმყოფისთვის:1) ნაჩვენებია

პოსტდატვირთვის დამაქვეითებელი პრეპარატების მიღება;2) სტენოკარდიის

განვითარების შემთხვევაში პრედატვირთვის შემამცირებელი ნიტრატები

სიფრთხილით უნდა დავნიშნოთ;3). ქირურგიული მკურნალობა ნაჩვენებია

მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის ნიშნების და ფიზიკური დატვირთვისას

სინკოპეს განვითარებისას;4). ქირურგიული მკურნალობა, ზოგჯერ,

დაავადების უსიმპტომოდ მიმდინარეობისასაც არის ნაჩვენები (ბავშვებსა და

მოზარდებში, მნიშვნელოვანი ობსტრუქციის შემთხვევაში).


ბ) სწორია 1, 2, 3;


*დ) სწორა 2, 3, 4.

1174. აორტული ნაკლოვანება ხასიათდება ყველა ჩამოთვლილით, გარდა:

ა) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიით;

ბ) მარცხენა პარკუჭის დილატაციით;

გ) მარცხენა პარკუჭის საბოლოო დიასტოლური წნევის გაზრდით;

დ) სისტოლური წნევის გაზრდით;

*ე) მოსვენების მდგომარეობაში და ფიზიკური დატვირთვის დროს

ნორმალური სისტოლური მოცულობით.

1175. აორტის სარქვლოვანი აპარატის პათოლოგიით გამოწვეული აორტული

ნაკლოვანება ვითარდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიების ფონზე,

გარდა:

ა) თანდაყოლილი ორაფრიანი სარქველი;

*ბ) მარფანის სინდრომი;

გ) ინფექციური ენდოკარდიტი;

დ) რევმატიზმი;

ე) გულმკერდის ტრავმა.

1176. აორტის რგოლის გაგანიერებით გამოწვეული აორტული ნაკლოვანება

ვითარდება ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგიების ფონზე, გარდა:

ა) სიფილისი;

ბ) მარფანის სინდრომი;

გ) არტერიული ჰიპერტენზია;

*დ) გულმკერდის ტრავმა;

ე) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა.

1177. ქრონიკული აორტული ნაკლოვანების კლონიკური ნიშნებია ყველა


ა) გულის ცემის შეგრძნება;

ბ) გულმკერდის არეში ტკივილი;

*გ) სისხლიანი ნახველი;

დ) ღამის სტენოკარდია;

ე) ოფლიანობა.

1178. ქრონიკულისაგან განსხვავებით, მწვავე აორტული ნაკლოვანება

ვლინდება:

ა) ძლიერი ოფლიანობით;

ბ) სტენოკარდიის შეტევით;

გ) გულის რიტმის დარღვევით;

*დ) ფილტვების შეშუპებით;

ე) ცხელებით.

1179. მწვავე აორტული ნაკლოვანება ვითარდება შემდეგი პათოლოგიების

ფონზე:1) რევმატიზმი; 2) ინფექციური ენდოკარდიტი; 3). სიფილისი; 4).

გულმკერდის ტრავმა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1180. აორტული ნაკლოვანების ნიშნებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) მიუსეს ნიშანი;

ბ) კაროტიდების ,, ცეკვა";

გ) კვინკეს ნიშანი;

*დ) კორვალოს ნიშანი;

ე) ტრაუბეს ორმაგი ტონი;

ვ) დიუროზიეს შუილი.

1181. აორტული ნაკლოვანების ფიზიკალური ნიშნებია ყველა ქვემოთ


ა) მაღალი პულსური წნევა;

ბ) მწვერვალოს საძგერის მარცხნივ და ქვემოთ გადანაცვლება;

გ) I ტონის შესუსტება;

დ) III ტონი;

*ე) კრეშჩენდოს ტიპის დიასტოლური შუილი;

ვ) მწვერვალზე ფლინტის პრესისტოლური შუილი.

1182. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან აორტული ნაკლოვანების შესახებ

სწორია:

ა) აორტული ნაკლოვანების მწვავედ განვითარებისას მკვეთრად იზრდება

მარცხენა პარკუჭის სისტოლური მოცულობა;

ბ) აორტული ნაკლოვანების არსებობისას მთავარი კომპენსატორული

მექანიზმი მარცხენა პარკუჭის კონცენტრული ჰიპერტროფიის განვითარებაა;

გ) აორტული ნაკლოვანებისთვის დამახასიათებელი დიასტოლური შუილი

უკეთ მოისმინება ავადმყოფის მარცხენა გვერდზე წოლისას;

*დ) ფლინტის შუილი მიუთითებს ზომიერ ან მძიმე აორტულ

ნაკლოვანებაზე;

ე) კვინკეს პულსაცია ყველაზე უკეთ გამოიწვევა ბარძაყის არტერიაზე.

1183. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან აორტული ნაკლოვანების შესახებ


ა) აორტული ნაკლოვანების დროს ეკგ-ზე I, avL, V4, V5 და V6

განხრებში შეიძლება აღინიშნოს ST სეგმენტის დეპრესია და T კბილის


ბ) აორტული ნაკლოვანების დროს ექოკარდიოგრაფიულად ვლინდება

მარცხენა პარკუჭის სისტოლური ექსკურსიის გაზრდა;

გ) აორტული ნაკლოვანების დამახასიათებელი ექოკარდიოგრაფიული ნიშანია

მიტრალური სარქვლის წინა კარედის მაღალი სიხშირით რხევა;

დ) აორტული ნაკლოვანება რენტგენოლოგიურად ვლინდება მარცხენა

პარკუჭის ზომების გადიდებით;

*ე) აორტული სარქვლის პირველადი დაზიანებით გამოწვეული აორტული

ნაკლოვანების სპეციფიური რენტგენოლოგიური ნიშანია აორტის ანევრიზმული

დილატაცია.

1184. ტრიკუსპიდული სტენოზი, ჩვეულებრივ, ვითარდება:

ა) ინფექციური ენდოკარდიტის ფონზე;

*ბ) რევმატიული ენდოკარდიტის ფონზე;

გ) სიფილისური ენდოკარდიტის ფონზე;

დ) მარფანის სინდრომის ფონზე;

ე) სისტემური წითელი მგლურას ფონზე.

1185. ტრიკუსპიდული სტენოზის შედარებით იშვიათი მიზეზია:


ბ) ებშტეინის ანომალია;

*გ) გულის კარცინოიდული დაავადება;

დ) სისტემური წითელი მგლურა;

ე) მარფანის სინდრომი.

1186. ტრიკუსპიდული სტენოზი:1) საკმაოდ იშვიათი მანკია; 2)

ძირითადად მამაკაცებში ვითარდება;3). თითქმის ყოველთვის შერწყმულია

ტრიკუსპიდულ ნაკლოვანებასთან;4). ძირითადად იზოლირებულად

ვითარდება.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 1, 2, 4.

1187. ტრიკუსპიდული სტენოზის მთავარი პათოფიზიოლოგიური მექანიზმია:

*ა) მარჯვენა წინაგულს და პარკუჭს შორის დიასტოლური წნევის

გრადიენტის გაზრდა;

ბ) ცენტრალური ვენური წნევის გაზრდა;

გ) მარჯვენა პარკუჭის სისტოლური მოცულობის დაქვეითება;

დ) მარცხენა წინაგულის სისტოლური წნევის გაზრდა;

ე) მარჯვენა პარკუჭის სისტოლური წნევის გაზრდა.

1188. ტრიკუსპიდული სტენოზის კლინიკური ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ჰეპატომეგალია;


გ) პერიფერიული შეშუპება;

*დ) სისხლიანი ნახველი;

ე) ზოგადი სისუსტე.

1189. ტრიკუსპიდული სტენოზის ფიზიკალური ნიშნებია ყველა



ბ) საუღლე ვენის პულსის მრუდზე გიგანტური a ტალღები;

გ) ღვიძლის პრესისტოლური პულსაცია;

*დ) მახვილისებრ მორჩთან კრეშჩენდოს ტიპის დიასტოლური შუილი,

რომელიც ჩასუნთქვისას სუსტდება და ამოსუნთქვისას ძლიერდება;

ე) კორვალოს ნიშანი.

1190. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ტრიკუსპიდული სტენოზის შესახებ


ა) ეკგ-ზე მარჯვენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნების არარსებობა

გამორიცხავს ტრიკუსპიდული სტენოზის დიაგნოზს;

*ბ) ტრიკუსპიდული სტენოზისთვის დამახასიათებელია ფილტვის სურათის

მკვეთრად გაძლიერება;

გ) ტრიკუსპიდული სტენოზის დიაგნოსტირებისათვის ყველაზე

ინფორმატიული არაინვაზიური მეთოდია დოპლეროექოკარდიოგრაფია;

დ) ტრიკუსპიდული სტენოზის სამკურნალოდ ეფექტურია ბალონური

ვალვულოპლასტიკის გამოყენება;

ე) კრიტიკული ხარისხის ტრიკუსპიდული სტენოზის განვითარებისას

ნაჩვენებია გადაუდებელი ქირურგიული ჩარევა.

1191. ტრიკუსპიდული ნაკლოვანება შეიძლება განვითარდეს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პათოლოგიის ფონზე, გარდა:


*ბ) სიფილისი;

გ) მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობა;

დ) კარცინოიდული სინდრომი;

ე) სისტემური წითელი მგლურა;

ვ) ებშტეინის ანომალია.

1192. ტრიკუსპიდული ნაკლოვანების ნიშნებია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) ჰეპატომეგალია;


გ) პლევრალური ექსუდატი;

*დ) სისტემური თრობმოემბოლიები;

ე) პერიფერიული შეშუპება.

1193. ფილტვის არტერიის სარქვლების ნაკლოვანება:1) ყველაზე ხშირად

რევმატიული გენეზისაა;2) ყველაზე ხშირად სიფილისური გენეზისაა;3).

ძირითადად, ვითარდება მეორადად ნებისმიერი გენეზის პულმონური

ჰიპერტენზიის ფონზე;4). ხასიათდება გრეხემ - სტილის შუილით.




1194. მიტრალურ სტენოზს შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური ნიშანი:

ა) მოპულსირე ღვიძლი;

*ბ) ტკაცუნა I ტონი;

გ) I ტონის პარადოქსული გახლეჩა;

დ) III ტონი (პარკუჭოვანი გალოპი);

ე) დიუროზიეს შუილი.

1195. მიტრალურ ნაკლოვანებას შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური ნიშანი:


ბ) ტკაცუნა I ტონი;


*დ) III ტონი (პარკუჭოვანი გალოპი);


1196. ტრიკუსპიდულ ნაკლოვანებას შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური

ნიშანი:

*ა) მოპულსირე ღვიძლი;





1197. აორტულ სტენოზს შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური ნიშანი:



*გ) I ტონის პარადოქსული გახლეჩა;



1198. აორტულ ნაკლოვანებას შეურჩიეთ შესაბამისი ფიზიკალური ნიშანი:





*ე) დიუროზიეს შუილი.

1199. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ტერმინ "ფილტვისმიერი გულის"

ქვეშ იგულისხმება ფილტვებში არსებული პათოლოგიური პროცესის ფონზე

განვითარებული მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;2) ტერმინ "ფილტვისმიერი

გულის" ქვეშ იგულისხმება ფილტვებში არსებული პათოლოგიური პროცესის

ფონზე განვითარებული მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;3). ფილტვისმიერი

გული მხოლოდ ფილტვების დაავადებების ფონზე ვითარდება;4).

ფილტვისმიერი გული შეიძლება განვითარდეს ექსტრაპულმონური

პათოლოგიების ფონზეც (არაკარდიოლოგიური პათოლოგიები).





1200. ფილტვების დაავადების ფონზე ფილტვისმიერი გულის:1) განვითარება

ხდება, თუკი პულმონური პათოლოგია მოიცავს მხოლოდ პარენქიმას;2)

განვითარება ხდება, თუკი პულმონური პათოლოგია მოიცავს პარენქიმას ან

სასუნთქ გზებს;3). განვითარებისას პულმონური პათოლოგია ხშირად

დიფუზურია;4). განვითარებისას პულმონური პათოლოგია ხშირად

ბილატერალურია.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



1201. ფილტვისმიერ გულს და მარჯვენა გულის უკმარისობას ყველაზე

ხშირად იწვევს:

ა) კონსტრიქციული პერიკარდიტი;

*ბ) ფილტვის დაავადებები ან პულმონური სისხლძარღვოვანი

პათოლოგიები;

გ) მარცხენა გულის უკმარისობა;

დ) ფილტვის არტერიის ხვრელის სტენოზი;

ე) ინფექციური ენდოკარდიტი.

1202. ფილტვისმიერი გულის განვითარების ექსტრაპულმონური მიზეზი

შეიძლება იყოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) გულ-მკერდის დეფორმაცია;

ბ) სუნთქვის ცენტრიდან სასუნთქი იმპულსების გატარების შეფერხება;

გ) პიკვიკის სინდრომი;

*დ) მარცხენა პარკუჭის უკმარისობის შორს წასული ფორმები;

ე) ნერვ-კუნთოვანი უკმარისობა.

1203. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ტერმინი "მწვავე ფილტვისმიერი

გული" გულისხმობს მარჯვენა პარკუჭის დილატაციას;2) ტერმინი "მწვავე

ფილტვისმიერი გული" გულისხმობს მარჯვენა პარკუჭის მკვეთრ

ჰიპერტროფიას;3). მწვავე ფილტვისმიერი გულის ძირითადი მიზეზია

ფილტვების მწვავე ემბოლიზაცია;4). ტერმინი "ქრონიკული ფილტვისმიერი

გული" ზემოთ აღნიშნულ ტერმინთან შედარებით ნაკლებ სპეციფიურია.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1204. ფილტვისმიერი გულის ძირითად მიზეზს წარმოადგენს:

*ა) ფილტვების ქრონიკული ობსტრუქციული დაავადებები;

ბ) ფილტვების ფიბროზი;

გ) პირველადი პულმონური ჰიპერტენზია;

დ) ფილტვების განმეორებითი ემბოლიები;

ე) კიფოსკოლიოზი;

ვ) პიკვიკის სინდრომი.

1205. ქვემოთ ჩამოთვლილი რომელი დაავადებისთვის არის ყველაზე

ნაკლებად დამახასიათებელი ქრონიკული ფილტვისმიერი გულის განვითარება:

ა) ქრონიკული პნევმონია;

ბ) ქრონიკული ბრონქიტი;

გ) მუკოვისციდოზი;

*დ) ბრონქული ასთმა;

ე) ფილტვების ფიბროზი.


ა) ფილტვისმიერი გულის განვითარებას ყოველთვის წინ უსწრებს

პულმონური ჰიპერტენზია;

ბ) ფილტვისმიერი გულის განვითარებისას მარჯვენა პარკუჭის გადაძაბვას,

პულმონურ ჰიპერტენზიასთან ერთად, განაპირობებს ჰიპოქსემია და

პოლიციტემია.

*გ) ტერმინი "ფილტვისმიერი გული" - აუცილებლად გულისხმობს

მარჯვენა პარკუჭის უკმარისობას;

დ) ფილტვისმიერი გულის კლინიკური სიმპტომები დამოკიდებულია

გამომწვევ დაავადებასა და ამ დაავადების გულზე ზეგავლენაზე;

ე) ფილტვისმიერი გულის დიაგნოზის დასმამდე საჭიროა გამოირიცხოს

პირველადი კარდიოლოგიური პათოლოგია.

1207. პულმონური ჰიპერტენზიის პათოგენეზში ყველაზე მნიშვნელოვან როლს

ასრულებს:1) გულის დარტყმითი მოცულობის გაზრდა; 2) ტაქიკარდია;3).

ცირკულირებადი სისხლის მოცულობის გაზრდა;4). ანატომიური

თავისებურებებიდან გამომდინარე, ფილტვების წვრილი არტერიებისა და

არტერიოლების რეზისტენტობის გაზრდა;5). ფილტვების წვრილი

არტერიებისა და არტერიოლების რეზისტენტობის ვაზომოტორული გაზრდა.

ა) სწორია 1, 4, 5;


გ) სწორია 2, 3, 5;


1208. ნორმაში, ფილტვის არტერიაში წნევა საშუალო არტერიულ წნევაზე:

ა) 10-ჯერ მეტია;

ბ) 5-ჯერ მეტია;

*გ) 5-ჯერ ნაკლებია;

დ) 10-ჯერ ნაკლებია;

ე) 15-ჯერ ნაკლებია.

1209. პულმონური ჰიპერტენზიის განვითარება მნიშვნელოვნადაა

დამოკიდებული ფილტვების სისხლძარღვოვანი ქსელის ფართობის

შემცირებაზე, რასაც განაპირობებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორი,

გარდა:

ა) ფილტვების წვრილი არტერიებისა და არტერიოლების სპაზმი;

ბ) ფილტვების წვრილი არტერიებისა და არტერიოლების ობსტრუქცია;

გ) ფილტვების წვრილი არტერიებისა და არტერიოლების კედლის

ელასტიურობის დაქვეითება;

დ) ფილტვების წვრილი არტერიებისა და არტერიოლების გარემომცველი

ქსოვილის ელასტიურობის დაქვეითება;

*ე) ფილტვების ვენების კედლის ელასტიურობა.

1210. პულმონურ ვაზოკონსტრიქციას (რაც პულმონური ჰიპერტენზიის

განვითარების ერთ-ერთი მიზეზია) ყველაზე მეტად იწვევს:

*ა) ალვეოლური ჰიპოქსია;

ბ) სისტემური არტერიული ჰიპოქსია;

გ) აციდოზი;

დ) მეორადი პოლიციტემია;

ე) ალკალოზი.

1211. ჰიპერკაპნია უშუალოდ იწვევს:1) პულმონურ ვაზოკონსტრიქციას; 2)

პულმონურ ვაზოდილატაციას;3). თავის ტვინში ვაზოკონსტრიქციას; 4).

თავის ტვინში ვაზოდილატაციას.





1212. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ვენტილაციის გაუარესებას

განაპირობებს მხოლოდ სუნთქვითი ჰიპერკაპნია;2) ვენტილაციის გაუარესებას

განაპირობებს მეტაბოლური ალკალოზის ფონზე განვითარებული

ჰიპერკაპნიაც;3). მეტაბოლური ალკალოზის მიზეზს შეიძლება წარმოადგენდეს

ძლიერი შარდმდენის გამოყენება;4). გამოხატული ჰიპერკაპნიის ფონზე

ხშირად ვითარდება მარჯვენა გულის უკმარისობა.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



1213. არტერიული ჰიპოქსემია, ჰიპერკაპნია და აციდოზი ხშირად

აღინიშნება:1) მარცხენა პარკუჭის უკმარისობისას; 2) მარჯვენა პარკუჭის

უკმარისობისას;3). ერთდროულად მარჯვენა და მარცხენა პარკუჭების

უკმარისობისას; 4). ფილტვების შეშუპებისას.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;



1214. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ფილტვისმიერი გულის

არსებობისას მარჯვენა პარკუჭის გადატვირთვა უშუალოდ ახდენს გავლენას

მარცხენა პარკუჭის ფუნქციაზე;2) ფილტვისმიერი გულის არსებობისას

მარცხენა პარკუჭის ფუნქციაზე გავლენას ახდენს მკვეთრად გამოხატული

ჰიპოქსემია;3). ფილტვისმიერი გულის არსებობისას მარცხენა პარკუჭის

დისფუნქციას ძირითადად იწვევს ჰიპოქსემიის და აციდოზის ფონზე გულის

პირველადი პათოლოგიის (მაგ. ათეროსკლეროზი) გაღრმავება.




1215. გულის უკმარისობით გაურთულებელი ფილტვისმიერი გულისთვის

დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშანი, გარდა:

ა) ხველა ნახველით;

ბ) სისუსტე;


დ) ქოშინი ფიზიკური დატვირთვისას;

ე) ხმაურიანი სუნთქვა;

*ვ) ღამის პაროქსიზმული ქოშინი.

1216. ფილტვისმიერი გულისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ


ა) ფილტვის არტერიაზე II ტონის აქცენტი;

ბ) გალოპის რიტმი;

გ) ფილტვის არტერიის სარქვლის ნაკლოვანების აუსკულტაციური

მონაცემები;

დ) მარცხნივ, II ნეკნთაშუა არეში, მკერდის ძვალთან გულის საძგერის

არსებობა;

*ე) ფილტვის არტერიის სტენოზის აუსკულტაციური მონაცემები.

1217. ფილტვისმიერი გულისთვის დამახასიათებელია:1) პოლიციტემია; 2)

ანემია; 3). ჰიპოქსემია;4). ჰიპერკაპნია.




*დ) სწორია 1, 3, 4;

ე) სწორია 2, 3, 4.

1218. ფილტვისმიერი გულის არსებობისას თავის ტკივილის, გაღიზიანების,

მძიმე შემთხვევებში, გონების დაბინდვის ან კომის გამომწვევ უშუალო

მიზეზს წარმოადგენს:

ა) ჰიპოქსია;

ბ) ჰიპოკაპნია;

*გ) ჰიპერკაპნია;

დ) პოლიციტემია;

ე) ანემია.

1219. ფილტვისმიერი გულის დამახასიათებელი ეკგ ნიშნებია ყველა ქვემოთ


ა) ელექტრული ღერძის მარჯვნივ გადახრა;

ბ) V6 განხრაში ღრმა S კბილი;

*გ) I, II, avL განხრებში წვეტიანი P კბილი;

დ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის სრული ბლოკადა;

ე) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ბლოკადა;

ვ) დაბალი ვოლტაჟი.

1220. ფილტვისმიერი გულის ხშირი გამომწვევი მიზეზის - ფილტვის

წვრილი სისხლძარღვების ემბოლიებთან მიმართებაში, მართებულია ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა:

ა) ფილტვის წვრილი სისხლძარღვების ემბოლიისთვის დამახასიათებელია

ძილის დროს ალვეოლური ჰიპოვენტილაციით გამოწვეული ტაქიპნოე;

ბ) ფილტვის წვრილი სისხლძარღვების ემბოლიისთვის დამახასიათებელია

გულის არეში სტენოკარდიული ან პლევრალური ხასიათის ტკივილი;

*გ) ფილტვის წვრილი სისხლძარღვების ემბოლიის დროს ყოველთვის

ვლინდება ციანოზი;

დ) ფილტვის წვრილი სისხლძარღვების ემბოლიის დროს აღინიშნება

ნახშიროჟანგის ალვეოლური და არტერიული პარციალური წნევების

შემცირება.

1221. ფილტვისმიერი გულის რენტგენოლოგიური გამოკვლევით ხშირად

ვლინდება:1) ფილტვისმიერი გულის გამომწვევი პულმონური პათოლოგია;2)

ფილტვის არტერიის შევიწროვება; 3). გულის მარჯვენა საზღვრის გადიდება;

4). ჰიდროთორაქსი.

ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 4;



1222. ფილტვისმიერი გულის გამომწვევი პულმონური ემბოლიის

დიაგნოსტირების სპეციფიური მეთოდია:

ა) ეკგ გამოკვლევა;

ბ) ექოკარდიოგრაფიული გამოკვლევა;


დ) ფილტვების სკანირება;

*ე) ფილტვების ანგიოგრაფია;

ვ) მარჯვენა გულის კათეტერიზაცია.

1223. ფილტვისმიერი გულის მკურნალობისას მნიშვნელოვანია ყველა ქვემოთ


ა) სისხლში აირების ნორმალური შემცველობის აღდგენა;

ბ) ჰემატოკრიტის ნორმალიზება;

გ) გულის წუთმოცულობის დარეგულირება;

დ) ფილტვის არტერიაში წნევის შემცირება;

*ე) ჟანგბადის უწყვეტად მიწოდების უზრუნველყოფა.

1224. ფილტვისმიერი გულის მკურნალობისას ნაკლებ ეფექტურია შემდეგი

პრეპარატები:1) საგულე გლიკოზიდები; 2) ბრონქოდილატატორები;3).

ანტიბიოტიკები; 4). ვაზოდილატატორები.






1225. ფილტვისმიერი გულის საგულე გლიკოზიდებით მკურნალობის ნაკლებ

ეფექტურობას განაპირობებს:1) ჰიპოქსემია; 2) ელექტროლიტური

დისბალანსი;3). სისხლში კატექოლამინების გაზრდილი რაოდენობით

გამოყოფა.





1226. ქვემოთ ჩამოთვლილი გულის პირველადი სიმსივნეებიდან ყველაზე

ხშირია:

*ა) მიქსომა;

ბ) ლიპომა;

გ) რაბდომიომა;

დ) ფიბრომა;

ე) კარცინომა;

ვ) ლიმფომა.


ხშირი კეთილთვისებიანი სიმსივნეა:

*ა) მიქსომა;

ბ) ლიპომა;

გ) რაბდომიომა;

დ) ფიბრომა;

ე) ჰემანგიომა;

ვ) ტერატომა.


ხშირი ავთვისებიანი სიმსივნეა:

ა) მიქსომა;

ბ) რაბდომიომა;

გ) ფიბრომა;

დ) ჰემანგიომა;

*ე) კარცინომა;

ვ) ლიმფომა.

1229. რომელი ფორმულირება მიესადაგება ყველაზე უკეთ გულის პირველად

სიმსივნეს:

ა) მათი უმრავლესობა მდებარეობს მარცხენა პარკუჭში;

ბ) უფრო ხშირად, გულის პირველადი სიმსივნეები მამაკაცებს

უვითარდებათ;

*გ) მათი კლინიკური სურათი მიტრალური მანკების კლინიკის მსგავსია;

დ) მათი უმრავლესობა ჰისტოლოგიურად ავთვისებიანია;

ე) ყველაზე ხშირად ისინი ხანდაზმულ ასაკში ვითარდებიან.

1230. გულის პირველადი სიმსივნეების განვითარებისას მიტრალური

მანკებისაგან განსხვავებით აღინიშნება შემდეგი კლინიკური ნიშნების

გამოვლენა:

ა) გულმკერდის არეში ტკივილი;

ბ) სინკოპე;

გ) არიტმიების განვითარება;

*დ) პერიკარდიული ექსუდატი;

ე) შუილები.

1231. გულის პირველადი სიმსივნეების კლინიკურ გამოვლინებას,

ძირითადად, განსაზღვრავს:

ა) ავადმყოფის ასაკი;

ბ) ავადმყოფის სქესი;

*გ) სიმსივნის ლოკალიზაცია;

დ) სიმსივნის ზომა;

ე) სასუნთქი სისტემის ფუნქციური მდგომარეობა.

1232. მიქსომა:

ა) გულის ყველაზე იშვიათი პირველადი სიმსივნეა;

ბ) ყველაზე ხშირად ბავშვებში და 30 წლამდე ასაკის ახალგაზრდებში


გ) მამაკაცებთან შედარებით უფრო ხშირად ვითარდება ქალებში;

*დ) ყველაზე ხშირად ლოკალიზებულია მარცხენა წინაგულში, სადაც

თავისი ფიბროზულ-სისხლძარღვოვანი ფეხით მიმაგრებულია წინაგულთა შუა

ძგიდეზე;

ე) არასდროს ლოკალიზდება მარჯვენა პარკუჭში.

1233. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან მიქსომის შესახებ სწორია ყველა


ა) დიასტოლის პერიოდში მიქსომის მიტრალური სარქვლის ხვრელში

პროლაბირება ქმნის მიტრალური სტენოზის სურათს;

ბ) მიქსომის მიერ მიტრალური სარქვლის ტრავმული დაზიანება ქმნის

მიტრალური ნაკლოვანების სურათს;

*გ) მარცხენა პარკუჭში ლოკალიზებული მიქსომა კლინიკურად არ

ვლინდება;

დ) მიქსომის კლინიკური გამოვლინების ხასიათი იცვლება სხეულის

მდგომარეობის შეცვლასთან ერთად;

ე) მიქსომისთვის დამახასიათებელია პროტო- მეზოდიასტოლური შუილი

("სიმსივნური ტკაცუნი").

1234. მიქსომა შეიძლება გამოვლინდეს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ნიშნით,

გარდა:

ა) პერიფერიული ემბოლიები;

ბ) პულმონური ემბოლიები;

გ) ცხელება;

*დ) ჰირსუტიზმი;

ე) ართრალგიები.

1235. მიქსომა შეიძლება გამოვლინდეს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

კლინიკური ნიშნით, გარდა:

ა) კახექსია;

*ბ) ჰიპერტენზია;

გ) კანზე გამონაყარი;

დ) "დოლის ჯოხისებური" თითები;

ე) რეინოს ფენომენი.

1236. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან გულის მიქსომის შესახებ სწორია


*ა) მიქსომის დიაგნოსტირებისათვის ყველაზე ინფორმატიული არაინვაზიური

მეთოდი დოპლეროკარდიოგრაფიაა;

ბ) გულის ღრუების კათტერიზაციისას არსებობს მიქსომის მოწყვეტის და

ემბოლიის განვითარების რისკი;

გ) მიქსომით შეპყრობილი ყველა ავადმყოფისთვის ნაჩვენებია ქირურგიული

მკურნალობა;

დ) ექოკარდიოგრაფიის საშუალებით შეიძლება განვსაზღვროთ მიქსომის

ლოკალიზაცია და ზომა;

ე) მიქსომის ქირურგიული მკურნალობა უმეტეს შემთხვევებში ავადმყოფის

განკურნებით მთავრდება.

1237. გულის სარკომებთან მიმართებაში მართებულია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) სარკომები ხასიათდებიან სწრაფი ზრდით და აღმოცენებიდან რამოდენიმე

თვეში ან კვირაში იწვევენ ავადმყოფის სიკვდილს;

ბ) უფრო ხშირად, სარკომები ლოკალიზდებიან გულის მარჯვენა ნახევარში;

*გ) სარკომები, ჩვეულებრივ, არ იწვევენ გულის ღრუების და ღრუ ვენების

ობსტრუქციას;

დ) სარკომების ქირურგიული მკურნალობა, ჩვეულებრივ, უშედეგოდ

მთავრდება;

ე) სხვა ტიპის სარკომებთან შედარებით, ლიპოსარკომები კარგად

ემორჩილებიან კომბინირებულ ქიმიო- და სხივურ თერაპიებს.

1238. ყველაზე ხშირად ავთვისებიანი სიმსივნის მეტასტაზები ვრცელდებიან:

ა) გულის სარქვლებზე;

ბ) ენდოკარდიუმზე;

გ) მარცხენა პარკუჭის მიოკარდიუმზე;

დ) მარჯვენა პარკუჭის მიოკარდიუმზე;

*ე) პერიკარდიუმზე.

1239. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან გულში ავთვისებიანი სიმსივნეების

მეტასტაზების შესახებ, სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) გულში ავთვისებიანი სიმსივნეების მეტასტაზების გამოვლინება,

ძირითადად დამოკიდებულია სიმსივნის ლოკალიზაციაზე;

ბ) ამ პათოლოგიის დროს გამოვლენილი ეკგ ცვლილებები არასპეციფიური

ხასიათისაა;

*გ) "ჩექმის" ფორმის გული - ამ პათოლოგიის სპეციფიური

რენტგენოლოგიური ნიშანია;

დ) ამ პათოლოგიის განვითარებისას პერიკარდიოცენტენზი გამოიყენება,

როგორც დიაგნოსტიკური, ისე თერაპიული მიზნებისთვის;

ე) გულში ავთვისებიანი სიმსივნეების მეტასტაზების განვითარებისას

ძირითადი მკურნალობა მიმართულია პირველადი სიმსივნისაკენ.


გარდა:

ა) ინსულინ-დამოკიდებული დიაბეტური ნეფროპათიის თერაპიისთვის

ჰიპერტენზიის არარსებობის შემთხვევაშიც, უპირატესობა, აგე ინჰიბიტორებს

ენიჭებათ;

ბ) აგე ინჰიბიტორები და კალციუმის ანტაგონისტები არ მოქმედებენ

გლუკოზის და ლიპიდების მეტაბოლიზმზე და დამატებით იწვევენ

დიაბეტური ნეფროპათიისას განვითარებული პროტეინურიის ხარისხის

შემცირებას;

*გ) ინსულინ-დამოკიდებული დიაბეტით შეპყრობილი ავადმყოფებისთვის

თიაზიდური დიურეტიკები უკუნაჩვენებია;

დ) მიოკარდიუმის ინფარქტის განვითარებისას ინსულინ დამოუკიდებელი

დიაბეტით შეპყრობილი ავადმყოფები უმჯობესია ინსულინზე გადავიყვანოთ;

ე) ინსულინ-დამოუკიდებელი დიაბეტის შემთხვევაში ჰიპოგლიკემიური

პრეპარატების პერორალურად მიღება, რომლებიც კალიუმის არხების

ბლოკატორები არიან, იწვევს კორონარული სისხლძარღვების შევიწროვებას და

სიკვდილიანობის მაჩვენებლის გაზრდას.


გარდა:

ა) ბერი-ბერი B1-ავიტამინოზია, რომელიც გავრცელებულია აფრიკის და

აზიის ქვეყნებში;

ბ) თიამინის უკმარისობა შეიძლება განვითარდეს ალკოჰოლიკებში;

გ) თიამინის ნაკლოვანების შედეგად ვითარდება გაზრდილი სისტოლური

მოცულობის გულის შეგუბებითი უკმარისობა;

*დ) თიამინის ნაკლოვანების შედეგად განვითარებული გულის უკმარისობის

თერაპიისთვის შარდმდენები უკუნაჩვენებია;

ე) B1 ავიტამინოზის ბაზისური თერაპიისთვის გამოიყენება თიამინი.


გარდა:

ა) სიმსუქნით შეპყრობილ ავადმყოფებს აღენიშნებათ სისხლის საერთო და

ცენტრალური მოცულობის, გულის სისტოლური მოცულობის და მარცხენა

პარკუჭის ავსების წნევის გაზრდა;

ბ) სიმსუქნით შეპყრობილ ავადმყოფებს უვითარდებათ მარცხენა ან ორივე

პარკუჭის ჰიპერტროფია;

გ) სიმსუქნით შეპყრობილ ავადმყოფებში გულ-სისხლძარღვთა პათოლოგია

ვლინდება პულმონური შეგუბებით, პერიფერიული შეშუპებით და ფიზიკური

დატვირთვისადმი ტოლერანტობის დაქვეითებით;

დ) სიმსუქნის ფონზე განვითარებული გულსისხლძარღვთა პათოლოგიის

ყველაზე ეფექტური მკურნალობა სხეულის მასის დაქვეითებაა;

*ე) სიმსუქნის ფონზე განვითარებულ გულ-სისხლძარღვთა პათოლოგიას

პიკვიკის სინდრომი ეწოდება.

1243. ფარისებრი ჯირკვლის დისფუნქციის შედეგად განვითარებული

კარდიალური პათოლოგიის პათოგენეზში მნიშვნელობა ენიჭება ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილ ფაქტორს, გარდა:

ა) თირეოტროპინი იწვევს ძირითადი ცვლის და ჟანგბადის მოხმარების

გაზრდას;

*ბ) თირეოტროპინს აღენიშება პირდაპირი დადებითი ინოტროპული

მოქმედება;

გ) თირეოტროპინს აღენიშნება პირდაპირი დადებითი ქრონოტროპული

მოქმედება;

დ) თირეოტროპინი იწვევს მიოზინის სინთეზის გაზრდას;

ე) თირეოტროპინი იწვევს მიოკარდიუმში ბეტა-ადრენერგული რეცეპტორების

რაოდენობის გაზრდას.

1244. ჰიპერთირეოზს ახასიათებს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი გამოვლინება,

გარდა:

ა) ტაქიკარდია;

ბ) მოციმციმე არიტმია;

*გ) სისტოლური მოცულობის შემცირება;

დ) მაღალი პულსური წნევა;

ე) სისტოლური არტერიული წნევის გაზრდა.

1245. ჰიპერთირეოზისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

ფიზიკალური ნიშანი, გარდა:

ა) I ტონის ინტენსივობის გაზრდა;

ბ) ფილტვის არტერიაზე II ტონის აქცენტი;


*დ) IV ტონი;

ე) მკერდის ძვლის მარცხენა კიდის გასწვრივ მეზოსისტოლური შუილი.

1246. ჰიპოთირეოზისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

გამოვლინება, გარდა:

ა) სისტოლური მოცულობის დაქვეითება;

ბ) წუთ-მოცულობის დაქვეითება;

გ) ბრადიკარდია;

*დ) მაღალი პულსური წნევა;

ე) არტერიული წნევის დაქვეითება.

1247. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ჰიპოთირეოზის შესახებ სწორია


ა) ჰიპოთირეოზის დროს ხშირად აღინიშნება სისხლში ქოლესტეროლის და

ტრიგლიცერიდების დონის გაზრდა;

ბ) ჰიპოთირეოზის დროს ხშირად აღინიშნება კორონარული არტერიების

გამოხატული ათეროსკლეროზული დაზიანება;

*გ) ჰიპოთირეოზის ფონზე ხშირია სტენოკარდიული შეტევების აღმოცენება;

დ) ხანდაზმულ პაციენტებში ჩანაცვლებითი თირეოტროპული თერაპია,

სტენოკარდიის განვითარების საშიშროების გამო, სიფრთხილით უნდა

ჩატარდეს;

ე) ჩანაცვლებითი თირეოტროპული თერაპიის ფონზე (ხანდაზმული

პაციენტებში) შეიძლება განვითარდეს მიოკარდიუმის ინფარქტი.

1248. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან კარცინოიდული სინდრომის


ა) კარცინოიდი ავთვისებიანი სიმსივნეა, რომელიც გამოიმუშავებს

ბიოლოგიურად აქტიურ ნივთიერებებს;

ბ) კარცინოიდის მიერ გამომუშავებული ამინები, კინინები და სხვა

ნივთიერებები იწვევენ არტერიული წნევის ლაბილობას და დიარეის

განვითარებას;

*გ) გასტროინტესტიური კარცინოიდები ძირითადად იწვევენ მარცხენა გულის

დაზიანებას;

დ) კარცინოიდების მიერ გამომუშავებული ბიოაქტიური ნივთიერებები

ინაქტივდებიან ფილტვებში და გულში მოხვედრისას;

ე) კარცინოიდული სინდრომის ძირითადი კარდიალური გამოვლინება

მარჯვენა-ატრიოვენტრიკულური სარქვლის ნაკლოვანების და/ან ფილტვის

არტერიის სტენოზის კლინიკური ნიშნებია.

1249. ფეოქრომოციტომისთვის დამახასიათებელია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

კლინიკური გამოვლინება, გარდა:


*ბ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია;

გ) მიოკარდიუმის ლოკალური ნეკროზი;

დ) გამოხატული მარცხენა პარკუჭის უკმარისობა;

ე) ფილტვების შეშუპება.

1250. რევმატოიდული ართრიტის ფონზე ყველაზე ხშირად აღინიშნება

შემდეგი კარდიალური პათოლოგიების განვითარება:

ა) ენდოკარდიტები;

ბ) გულის სარქვლოვანი პათოლოგიები;

გ) მიოკარდიტები;

*დ) პერიკარდიტები;

ე) კორონარიტები.

1251. რევმატოიდული ართრიტის ფონზე განვითარებული პერიკარდიტი:

ა) ხასიათდება მძიმე პროგრესირებადი მიმდინარეობით და ხშირად

რთულდება გულის ტამპონადით;

ბ) ინფექციურ-ალერგიული ხასიათისაა;

*გ) ემორჩილება კორტიკოსტეროიდებით მკურნალობას;

დ) პერიკარდექტომიის უკუჩვენებაა;

ე) არასდროს გადადის კონსტრიქციულ პერიკარდიტში.

1252. სერონეგატიური ართროპათიებისთვის (რეიტერის სინდრომი,

ანკილოზირებადი სპონდილიტი, ფსორიაზული ართრიტი და სხვ.) ყველაზე

ხშირი კარდიალური გამოვლინებაა

ა) პანკარდიტი;

ბ) ტაქიკარდია;

*გ) აორტული რეგურგიტაცია;

დ) კარდიომეგალია;

ე) ატრიოვენტრიკულური ბლოკადა.

1253. სისტემური წითელი მგლურას ყველაზე უფრო სპეციფიური

კარდიალური გამოვლინებაა:

ა) პერიკარდიტი;

*ბ) ლიმბან-საქსის ენდოკარდიტი;

გ) დიდი კორონალური არტერიების არტერიიტი;

დ) წითელი მგლურას ფონზე განვითარებული ჰიპერტენზია;

ე) წითელი მგლურის ფონზე განვითარებული კორონარული

ათეროსკლეროზი.

1254. გულის არაგამჭოლი ტრავმის ყველაზე უფრო სერიოზული შედეგია:

ა) მიოკარდიუმის კონტუზია;

ბ) გულის სარქვლოვანი აპარატის გაგლეჯა;

*გ) წინაგულების ან პარკუჭების გაგლეჯა;

დ) ექსუდაციური პერიკარდიტი;

ე) პერიკარდიული ან კორონარული სისხლძარღვების გაგლეჯა.

1255. ახალგაზრდა მამაკაცს აღენიშნება ნაჩხვლეტი ჭრილობა მარცხენა

დვრილის ოდნავ მედიალურად. იგი ძლიერ აგზნებულია არტერიული წნევაა

- 70/50 მმ.ვწყ.სვ. კისრის ვენები დაბერილია, ფილტვებში ორივე მხარეს

მოისმინება ვეზიკულური სუნთქვა. ყველაზე მიზანშეწონილია ჩავატაროთ:


ბ) ენდოტრაქეული ინტუბაცია;

გ) ეკგ; დ). პლევრალური პუნქცია;

*დ) პერიკარდიოცენტეზი.

1256. ფიზიოლოგიური ორსულობის დროს შეიძლება მოვისმინოთ ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილი აუსკულტაციური ფენომენი, გარდა:

ა) I ტონის გაძლიერება;

ბ) ამოსუნთქვისას II ტონის გახლეჩა;


*დ) IV ტონი;

ე) შუილი სარძევე ჯირკვლების არეში.

1257. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ფორმულირება მიესადაგება ორსულობის

პერიოდში და მშობიარობის შემდგომ განვითარებული კარდიომიოპათიის

ცნებას, გარდა:

*ა) აღმოცენებიდან პირველი 6-12 თვის განმავლობაში დაავადება

პროგრესულად მძიმდება და ხშირად ლეტალურად მთავრდება. პაციენტთა

მხოლოდ მცირე ნაწილს აღენიშნება მარცხენა პარკუჭის ქრონიკული,

სტაბილური დისფუნქციის განვითარება ან სრული გამოჯანმრთელება;

ბ) დაავადება კლინიკურად ვლინდება, ძირითადად, ორსულობის ბოლო

თვეში ან მაშინვე მშობიარობის შემდგომ;

გ) დაავადება უფრო ხშირად ვითარდება მრავალნამშობიარებ ან 30 წელს

გადაცილებულ ქალებში;

დ) დაავადების შესაძლო ეტიოლოგიური ფაქტორებია მიოკარდიტი, კვებითი

უკმარისობა, ნაყოფის ანტიგენზე დედის იმუნოლოგიური პასუხი;

ე) დაავადების მკურნალობა მოიცავს ოქსიგენო-, დიურეზულ,

ინოტროპულ, ვაზოდილატატორულ და ანტიკოაგულანტურ თერაპიას.

1258. ქვემოთ ჩამოთვლილი კარდიოვასკულური პრეპარატებიდან ორსულობის

პერიდში აბსოლუტურად უკუნაჩვენებია:

ა) ბეტა-ბლოკატორები;

ბ) კალციუმის ანტაგონისტებია;

გ) თიაზიდური დიურეტიკები;

დ) მარყუჟის დიურეტიკები;

*ე) სტატინები.

1259. ორსულობის პერიოდში განვითარებული ჰიპერტენზიის საუკეთესო

სამკურნალო საშულებად ითვლება:

ა) პროპრანოლოლი;

ბ) ნიფედიპინი;

*გ) მეთილდოფა;

დ) ჰიპოთიაზიდი;

ე) რეზერპინი.

1260. ქვემოთ მოყვანილი ფორმულირებებიდან შიდსის ვირუსის გულზე

მოქმედების შესახებ, სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) შიდსით შეპყრობილ ავადმყოფთა 25-50%-ს აღენიშნება კარდიალური

პათოლოგია;

ბ) შიდსის ვირუსის ყველაზე ხშირი კარდიოპათიური გამოვლინება გულის

შეგუბებითი უკმარისობაა;

გ) შიდსით შეპყრობილთა უმრავლესობაში მიოკარდიტის გამომწვევი თავად

შიდსის ვირუსია;

დ) შიდსით შეპყრობილ ავადმყოფებს შეიძლება განუვითარდეთ

კარდიომიოპათია;

*ე) კარდიალური პათოლოგია კლინიკურად უვლინდება შიდსით

დაავადებულთა 1%-ს.

1261. არტერიული ჰიპერტენზია გულისხმობს:

ა) მხოლოდ სისტოლური წნევის მომატებას;

ბ) მხოლოდ დიასტოლური წნევის მომატებას;

გ) სისტოლური და დიასტოლური წვევების ერთდროულად მომატებას;

*დ) სისხლის სისტოლური და/ან დიასტოლური წნევის მომატებას.

1262. წნევის გაზომვის ტექნიკასთან მიმართებაში მართებულია:1) წნევის

გაზომვა უნდა მოხდეს დამჯდარ და დაწოლილ მდგომარეობაში, სრული

სიმშვიდის პირობებში;2) მანჟეტი მჭიდროდ უნდა ეკვროდეს მხარს;3).

თავიდან უნდა იქნას აცილებული ე.წ. "მუნჯი ზონის" ფენომენით

გამოწვეული შეცდომა;4). საკმარისია წნევის ერთჯერადი გაზომვა.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 2, 3, 4.

1263. "მუნჯი ზონა":

*ა) სისტოლური არტერიული წნევის გაზომვისას, დასაწყისში წარმოქმნილი

ტონების გაქრობასა და მათ ხელახლა აღმოცენებას შორის არსებული ჩუმი

მონაკვეთია;

ბ) დიასტოლური არტერიული წნევის გაზომვისას, ტონების გაქრობასა და

მანჟეტში წნევის შემდგომი დაქვეითებისას კვლავ აღმოცენებულ ტონებს შორის

ჩუმი მონაკვეთია;

გ) დიასტოლურ და სისტოლურ წნევებს შორის სხვაობაა;

დ) არიტმიების ფონზე - სისტოლური წნევის ორ სხვადასხვა მაჩვენებელს

შორის სხვაობაა;

ე) ზემო კიდურების არტერიულ წნევებს შორის შესაძლო სხვაობაა.

1264. ზემო კიდურებზე წნევათა სხვაობის შემთხვევაში, მხედველობაში

მიიღება:

*ა) მეტი სიდიდე;

ბ) ნაკლები სიდიდე;

გ) მათი საშუალო არითმეტიკული;

დ) ნებისმიერი სიდიდე, ოღონდ შემდგომ წნევა მხოლოდ ამ კიდურზე

უნდა გაიზომოს.

1265. ქვემო კიდურზე არტერიული წნევის გაზომვისას (მანჟეტი

შემოხვეულია ბარძაყზე), ფონენდოსკოპი თავსდება:

ა) ბარძაყის წინა ზედაპირზე;

ბ) ბარძაყის უკანა ზედაპირზე;

*გ) მუხლქვეშა ფოსოში;

დ) წვივის წინა ზედაპირზე;

ე) წვივის უკანა ზედაპირზე;

ვ) ტერფის დორზალურ ზედაპირზე.

1266. ქვემო კიდურზე არტერიული წნევის გაზომვისას, (მანჟეტი

შემოხვეულია წვივზე), ფონენდოსკოპი თავსდება:

ა) ბარძაყის წინა ზედაპირზე;

ბ) ბარძაყის უკანა ზედაპირზე;

გ) მუხლქვეშა ფოსოში;

დ) წვივის წინა ზედაპირზე;

ე) წვივის უკანა ზედაპირზე;

*ვ) ტერფის დორზალურ ზედაპირზე.

1267. ნორმაში არტერიული წნევა ქვემო კიდურებზე ზემო კიდურებთან

შედარებით, მაღალია:

ა) 10 მმ-ით;

*ბ) 20 მმ-ით;

გ) 30მმ-ით;

დ) 40 მმ-ით;

ე) 50 მმ-ით.

1268. ზედა კიდურებთან შედარებით ქვედა კიდურზე დაბალი არტერიული

წნევა მიუთითებს:1) აორტის სარქვლის ნაკლოვანებაზე; 2) აორტის ხვრელის

სტენოზზე;3). აორტის კოარქტაციაზე; 4). ბარძაყის ან თეძოს არტერიის

ობსტრუქციაზე.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1269. ნორმაში, ზემო კიდურებს შორის წნევის მაქსიმალური სხვაობა

შეიძლება იყოს:

ა) 10მმ;

*ბ) 20 მმ;

გ) 30 მმ;

დ) 40 მმ.

1270. მარცხენასთან შედარებით მარჯვენა ხელზე უფრო მაღალი არტერიული

წნევა (5-10 მმ-ზე მეტი სხვაობა) შეიძლება აღინიშნოს შემდეგი

პათოლოგიების დროს:1) აორტის ხვრელის სარქველზედა სტენოზი;2)

აორტის კოარქტაცია; 3). აორტის სარქვლის ნაკლოვანება;4). დაღმავალი

აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა.

ა) სწორია 1, 3, 4;





1271. ნორმაში პულსური წნევა ტოლია:

ა) 10-19 მმ;

ბ) 20-29 მმ;

გ) 30-39 მმ;

*დ) 40-49 მმ;

ე) 50-59 მმ.

1272. პულსურმა წნევამ შეიძლება მოიმატოს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ


ა) აორტის ათეროსკლეროზი;

ბ) მაგისტრალური სისხლძარღვების ათეროსკლეროზი;

გ) აორტის სარქვლის ნაკლოვანება;

*დ) აორტის ხვრელის სტენოზი;

ე) ჰიპერთირეოზი;

ვ) ცხელება;

ზ) ფიზიკური დატვირთვა.

1273. პულსური წნევა შეიძლება დაქვეითდეს:1) აორტის ხვრელის

სტენოზისას; 2) აორტის ხვრელის ნაკლოვანებისას;3). გულის

უკმარისობისას; 4). პერიკარდიუმში სითხის დაგროვებისას;5). არტერიო-

ვენური შუნტის არსებობისას.

*ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 5;

გ) სწორია 3, 4, 5.

1274. ჰიპერტონული დაავადების:1) ეტიოლოგია დადგენილი არ არის;2)

სინონიმებია: პირველადი ჰიპერტენზია, ესენციური ჰიპერტენზია,

იდიოპათიური ჰიპერტენზია;3). დროს არასდროს არ აღინიშნება ცვლილებები

ნერვული სისტემის, გულ-სისხლძარღვთა სისტემის და თირკმლების

მხრივ;4). მკურნალობისას სისტოლურთან შედარებით, გაცილებით

მნიშვნელოვანია დიასტოლური წნევის დარეგულირება.



გ) სწორია 1, 2, 3;


1275. ჰიპერტონული დაავადების რისკ-ფაქტორებია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ნერვულ-ფსიქიკური გადაძაბვა;

ბ) გენეტიკური განწყობა;

გ) არახელსაყრელი გარემო პირობები;

*დ) თირკმლის პარენქიმის ანთებითი დაავადებები;

ე) სუფრის მარილის ჭარბი რაოდენობით მოხმარება.

1276. ჰიპერტონული დაავადების პათოგენეზური რგოლებია ყველა


ა) სიმპათო-ადრენალური სისტემის გააქტივება;

ბ) რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის ფუნქციონირების

დარღვევა;

*გ) თირკმლის არტერიების ათეროსკლეროზი;

დ) ნატრიუმის გამოყოფის დარღვევა;

ე) პროსტაგლანდინების პროდუქციის დარღვევა.

1277. არტერიული წნევის სიდიდე განსაზღვრება:1) გულის

წუთმოცულობით;2) საერთო პერიფერიული (არტერიო-კაპილარული)

წინააღმდეგობით;3). აორტის ელასტიურობით; 4). ცირკულირებადი სითხის

მოცულობით;5). სისხლის სიბლანტით.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 5.

1278. ბარორეცეპტორები მოთავსებულნი არიან:1) კაროტიდულ სინუსში; 2)

აორტის კედელში; 3). მარცხენა პარკუჭის კედელში; 4). მარჯვენა პარკუჭის

კედელში; 5). წვრილი პერიფერიული არტერიების კედლებში.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 1, 2, 5;

გ) სწორია 3, 4, 5.

1279. სიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივება:1) ზრდის თირკმელზედა

ჯირკვალის ქერქიდან სისხლში კატექოლამინების გადმოსროლას;2) ამცირებს

თირკმელზედა ჯირკვლის ქერქიდან სისხლში კატექოლამინების

გადმოსროლას;3). ცვლის სისხლში, მხოლოდ ადრენალინის

შემცველობას;4). ცვლის სისხლში როგორც ადრენალინის, ასევე

ნორადრენალინის შემცველობას.





1280. რენინი სინთეზირდება:

ა) ღვიძლში;

ბ) ელენთაში;

*გ) თირკმლების იუქსტაგლომერულ უჯრედებში;

დ) ნერვულ რეცეპტორებში;

ე) ძვლის ტვინში.

1281. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) რენინი გარდაიქმნება

ანგიოტენზინ I-ად;2) რენინი გარდაქმნის ანგიოტენზინოგენს ანგიოტრენზინ

I-ად;3). ჰიპერტონული დაავადების დროს რენინის შემცველობა სისხლში

ყოველთვის მომატებულია;4). ჰიპერტონული დაავადების დროს რენინის

შემცველობა სისხლში შეიძლება იყოს ნორმული დაქვეითებული ან

მომატებული.





1282. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ანგიოტენზინ I გარდაქმნება

ანგიოტენზინ II-ად;2) ანგიოტენზინ I-ს ანგიოტენზინ II-ად გარდაქმნის

ანგიოტენზინგარდამქმნელი ენზიმი (აგე);3). აგე იწვევს ბრადიკინინის

ინაქტივაციას, რაც შესაბამისად ზრდის პერიფერიულ წინაღმდეგობას;4). აგე

იწვევს რენინის აქტივაციას.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


1283. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ანგიოტენზინ II იწვევს

ვაზოსპაზმს; 2) ანგიოტენზინ II იწვევს ვაზოდილატაციას;3). ანგიოტენზინ

II იწვევს სისხლძარღვთა მგრძნობელობის გაზრდას პრესორული აგენტების

მიმართ;4). ანგიოტენზინ II იწვევს სისხლძარღვთა მგრძნობელობის გაზრდას

დეპრესორული აგენტების მიმართ.





1284. ანგიოტენზინ II:1) დადებითი ინოტროპული ეფექტის მქონეა;2)

იწვევს მიოკარდიუმის ჰიპერტროფიის შემცირებას;3). სისხლძარღვებზე

მოქმედებს ცნს-ის საშუალებითაც;4). ბიოლოგიურ ნივთიერებებს შორის

ყველაზე ძლიერი ვაზოკონსტრიქტორია.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1285. მართებულია შემდეგი გამონათქვამი:1) ანგიოტენზინ II

ასტიმულირებს ალდოსტერონის წარმოქმნას;2) ანგიოტენზინ II აფერხებს

ბრადიკინინის წარმოქმნას;3). ალდოსტერონი გამომუშავდება თირკმელზედა

ჯირკვალში;4). ალდოსტერონი გამომუშავდება თირკმლის იუქსტაგლომერულ

უჯრედებში.


ბ) სწორია 1, 2, 4;



1286. ქვემოთ ჩამოთვლილი ნივთიერებებიდან ალდოსტერონის სინთეზს

უშუალოდ ასტიმულირებს:

ა) რენინი;

ბ) ანგიოტენზინ I;

*გ) ანგიოტენზინ II;

დ) კალიკრენინი;

ე) ბრადიკინინი.

1287. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ადრენოკორტიკოტროპული

ჰორმონი (აკტჰ) ასტიმულირებს ალდოსტერონის წარმოქმნას;2) აკტჰ

ჰორმონი აბლოკირებს ბრადიკინინის წარმოქმნას;3). ალდოსტერონი ძლიერი

ვაზოპრესორული აგენტია;4). ალდოსტერონი აძლიერებს სისხლძარღვის

კედლის მგრძნობელობას პრესორული აგენტების მიმართ.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 3, 4.

1288. მართებულია, რომ ალდოსტერონი:1) იწვევს ორგანიზმში Na+-ის

შეკავება;2) იწვევს ორგანიზმიდან K+-ის და წყლის ჭარბ გამოყოფას;3).

ზრდის სისხლძარღვის კედელში Na+-ის შემცველობას და სისხლძარღვის

კედლის შეშუპებას;4). არ ახდენს გავლენას სისხლძარღვის კედელში Na+-ს

შემცველობაზე და არ ზრდის სისხლძარღვის კედლის შეშუპებას.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 1, 2, 3;


1289. რენინის წარმოქმნას ასტიმულირებს:1) თირკმლის პერფუზიის

დაქვეითება;2) სისხლში ცირკულირებადი კატექოლამინების რაოდენობის

გაზრდა;3). ჰიპერკალემია; 4). ჰიპერვოლემია;5). სიმპათიკური ნერვული

სისტემის გააქტივება.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 4, 5;

*დ) სწორია 1, 2, 5.

1290. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) საკვებთან ერთად Ca+

კვადრატის მცირე რაოდენობით მიღება, იწვევს ჰიპერტენზიის

განვითარებას;2) Ca-ანტაგონისტები ეფექტური ჰიპოტენზიური

საშუალებებია;3). ჰიპერტენზიის განვითარებისას სისხლძარღვის კედელში

სხვადასხვა მექანიზმით ხდება Ca+ კვადრატული იონების დაგროვება;4).

სისხლძარღვის კედელში დაგროვილი Ca+ კვადრატის ზრდის სისხლძარღვის

რეაქტიულობას.


ბ) სწორია 2, 3, 4;

გ) სწორია 1, 2, 4.

1291. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი - ენდოგენური ნატრიურეზული

ფაქტორი:1) სინთეზირდება და ინახება წინაგულების სეკრეტორულ

გრანულებში;2) აღმოჩენილ იქნა გულის პარკუჭებში და სხვა ორგანოებში;3).

სინთეზირდება წინაგულების კედლების გაჭიმვის საპასუხოდ;4).

სინთეზირდება სისხლის მოცულობისა და არტერიული წნევის გაზრდის

უკუპროპორციულად.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



1292. ენდოგენური ნატრიურეზული ფაქტორი:1) აძლიერებს თირკმლებში

ფილტრაციულ პროცესს;2) ზრდის თირკმლის მილაკებში Na+-ის

რეაბსორბციას;3). იწვევს ვაზოდილატაციას;4). აბლოკირებს პრესორული

ჰორმონების წარმოქმნას და/ან მათ მოქმედებას.



*გ) სწორია 1, 3, 4;

დ) სწორია 1, 2, 3.

1293. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) კინინები შეადგენენ თირკმლების

დეპრესორულ სისტემას;2) კინინებს, ანგიოტენზინ II-ის ფიზიოლოგიურ

ანტაგონისტებს უწოდებენ;3). კინინებს ახასიათებს დეპრესორული და

ნატრიურეზული ეფექტი;4). კინინები აბლოკირებენ პროსტაგლანდინების

სინთეზს.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;



1294. ჰიპერტენზიის გამწვავების ან მისი გამოვლინების ხელშემწყობ

ფაქტორებს წარმოადგენენ ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სიმსუქნე და ალკოჰოლის ჭარბი რაოდენობით მიღება;

ბ) ნიკოტინის მოხმარება;

გ) პოლიციტემია;

დ) არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების მოხმარება;

*ე) ბრონქოდილატატორების მოხმარება.

1295. ჰიპერტონული ენცეფალოპათიის გამოვლინებაა:1) გულისრევა; 2)

პირღებინება; 3). მხედველობის დაქვეითება;4). ცხვირიდან სისხლდენა.


ბ) სწორია 1, 2, 3;



1296. "ჰიპერტენზიულ თირკმელთან" მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) კეთილთვისებიანად მიმდინარე ჰიპერტონული დაავადების

დროს თირკმლები, ჩვეულებრივ, მნიშვნელოვნად არ ზიანდება;2)

ჰიპერტონული თირკმლის ძირითად გამოვლინებას ნეფროსკლეროზი

წარმოადგენს;3). ჰიპერტონული თირკმლისთვის დამახასიათებელია

პროტეინურია და მიკროჰემატურია;4). ჰიპერტონული დაავადება არასდროს

რთულდება თირკმლის უკმარისობით.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1297. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) თვალის ფსკერის გამოკვლევა

ჰიპერტენზიის არსებობისა და მისი სიმძიმის განსაზღვრის ერთ-ერთი

სადიაგნოსტიკო საშუალებაა;2) ჰიპერტენზიის დროს, თვალის ფსკერზე

ცვლილებები სწრაფად ვითარდებიან და მკურნალობის მიუხედავად

ხანგრძლივად რჩებიან;3). არტერიული ჰიპერტენზიის ავთვისებიანობის

განსაზღვრისათვის მხედველობის ნერვის დვრილის შეშუპების დადგენას მეტი

მნიშვნელობა აქვს, ვიდრე თავად ჰიპერტენზიის ხარისხს;4). თვალის

ფსკერის გამოკვლევით შეიძლება განისაზღვროს გადაუდებელი თერაპიის

საჭიროება.


*ბ) სწორია 1, 3, 4;



1298. თვალის ფსკერის ქვემოთ ჩამოთვლილი ცვლილებებიდან

პროგნოზულად ყველაზე არაკეთილსაიმედოა:

ა) არტერიოლების სპაზმი;

ბ) არტერიების სკლეროზი;

გ) არტერიულ-ვენური ჩანაჭდევები;

*დ) მხედველობის დვრილის შეშუპება;

ე) ჰემორაგიები;

ვ) ექსუდაციური ცვლილებები.


ა) ჰიპერტონული ენცეფალოპათიის კლინიკური სიმპტომებია: თავის

ტკივილი, თავბრუსხვევა, ყურებში შუილი, გულისრევა;

ბ) არტერიული ჰიპერტენზიის ყველაზე სერიოზული გართულებაა

ინსულტი;

გ) იშემიური ინსულტის ძირითადი განმაპირობებელი ფაქტორია თავის

ტვინის სისხლძარღვების მასიური ათეროსკლეროზი (ეს უკანასკნელი ხშირად

შერწყმულია ჰიპერტენზიასთან);

დ) ჰემორაგიული ინსულტის ძირითადი განმაპირობებელი ფაქტორებია

მაღალი არტერიული წნევა და თავის ტვინში მიკროანევრიზმების არსებობა;

*ე) თავის ტვინში მიკროანევრიზმები ყოველთვის გენეტიკურადაა

განპირობებული და მათი განვითარება არ არის დაკავშირებული არტერიული

ჰიპერტენზიის არსებობასთან.

1300. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ხშირად ძალიან ძნელია

სხვადასხვა ორგანოებში ჰიპერტენზიითა და ათეროსკლეროზით გამოწვეული

ცვლილებების ერთმანეთისაგან გამიჯვნა; 2) ჰიპერტენზია არასდროს არ

იწვევს სისხლძარღვის კედლის ნეკროზს და ჰიალინურ დეგენერაციას;3).

ჰიპერტენზიისთვის დამახასიათებელია სისხლძარღვის კედელში Na+-ის

შეკავება და კედლის სითხით გაჯირჯვება.





1301. მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია წარმოადგენს ჰიპერტენზიის შემდეგი

გართულებების განვითარების საფუძველს:1) გულის კუნთის იშემიის; 2)

გულის უკმარისობის; 3). სხვადასხვა არიტმიების;4). კორონარული

არტერიების სტენოზის და თრომბოზის.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4.

1302. "ჰიპერტენზიული გულისთვის" დამახასიათებელია:1) გულის ყველა

საზღვრის გადიდება;2) აორტის მოსასმენ წერტილში II ტონის აქცენტი; 3).

გულის საძგერის შესუსტება; 4). აორტის მოსასმენ წერტილში სისტოლური

ან დიასტოლური შუილი.


ბ) სწორია 1, 2, 4;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1303. რენოპარენქიმული არტერიული ჰიპერტენზია ვითარდება ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი დაავადების ფონზე, გარდა:

ა) გლომერულონეფრიტი;

ბ) პიელონეფრიტი;

გ) ინტერსტიციული ნეფრიტი;

*დ) თირკმლის არტერიების ათეროსკლეროზი;

ე) პირველადი რენინიზმი.

1304. რენოვასკულური ჰიპერტენზიის საფუძველია შემდეგი დაავადებები:1)

თირკმლის არტერიების ფიბროზულ-კუნთოვანი დისპლაზია;2) თირკმლის

სისხლძარღვების თრომბოზი;3). თირკმლის არტერიების

ათეროსკლეროზი;4). პირველადი რენინიზმი; 5). ჰიდრონეფროზი და

თირკმლების პოლიკისტოზი.

*ა) სწორია 1, 2, 3;

ბ) სწორია 2, 3, 4;


დ) სწორია 1, 3, 5.

1305. თირკმლისმიერ ჰიპერტენზიებთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) თირკმლისმიერი ჰიპერტენზიის განვითარებისას

ალდოსტერონის შემცველობა სისხლში უმეტესად დაქვეითებულია;2)

თირკმლისმიერი ჰიპერტენზიის განვითარებისას ალდოსტერონის შემცველობა

სისხლში უმეტესად გაზრდილია;3). ვაზორენული ჰიპერტენზია ხსირად

მიმდინარეობს ჰიპერრენინემიით;4). რენოპარენქიმული ჰიპერტენზიებისთვის

დამახასიათებელია გულის წუთმოცულობის მკვეთრად გაზრდა.

ა) სწორია 1, 3, 4;

ბ) სწორია 2, 3, 4;



1306. რენულ ჰიპერტენზიებთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) პარენქიმული ჰიპერტენზიების დროს გულის წუთმოცულობა

ძირითადად ნორმის ფარგლებშია;2) ვაზორენული ჰიპერტენზიების დროს

გულის წუთმოცულობა შეიძლება მცირედ გაიზარდოს;3). ცირკულირებადი

სისხლის მოცულობის გაზრდა დამახასიათებელია როგორც პარენქიმული, ისე

ვაზორენული ჰიპერტენზიისთვის.





1307. პირველად რენინიზმთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) პირველადი რენინიზმი ყოველთვის რენული გენეზიისაა;2)

პირველადი რენინიზმი შეიძლება ექსტრარენული გენეზისაც იყოს;3).

დაავადებისთვის დამახასიათებელია ჰიპოალდოსტერონიზმი;4).

დაავადებისთვის დამახასიათებელია ჰიპერალდოსტერონიზმი.





1308. პირველად რენინიზმთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი

მტკიცებანი:1) პირველადი რენინიზმის კლინიკური სურათი

ჰიპერალდოსტერონიზმის კლინიკური სურათის მსგავსია;2) დაავადებისთვის

დამახასიათებელია ჰიპოკალემია;3). დაავადებისთვის დამახასიათებელია

თირკმლის არტერიების იდიოპათიური დეგენერაცია;4). პირველადი

რენინიზმის პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმისაგან განმნასხვავებელი

ერთადერთი ნიშანი ჰიპერრენინემიაა.

*ა) სწორია 1, 2, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;



1309. ენდოკრინულ ჰიპერტენზიებს იწვევს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

დაავადება, გარდა:

ა) პირველადი ალდოსტერონიზმი;

ბ) იცენკო-კუშინგის სინდრომი;

გ) ფეოქრომოციტომა;

დ) ჰიპერპარათირეოზი;

*ე) ვაკეზის დავადება;

ვ) აკრომეგალია.

1310. პირველად ჰიპერალდოსტერონიზმს ახასიათებს:1) ჰიპერრენინემია; 2)

ჰიპორენინემია ან ნორმორენინემია; 3). ჰიპერნატრიემია; 4).

ჰიპონატრიემია.





1311. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) არტერიული ჰიპერტენზიის და

ჰიპოკალემიის ერთდროულად არსებობის მიზეზი შეიძლება იყოს მხოლოდ

პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი;2) პირველად ალდოსტერონიზმს

ახასიათებს მკვეთრად გამოხატული ჰიპონატრემია;3). დიაგნოსტიკური

თვალსაზრისით, ალდოსტერონის დონის განსაზღვრა, სისხლთან შედარებით,

უფრო ფასეულია შარდში.






1312. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) კუშინგის სინდრომის

განვითარებისას აღინიშნება ვაზოკონსტრიქტორების მიმართ სისხლძარღვთა

მგრძნობელობის გაზრდა;2) კუშინგის სინდრომს ხშირად თან ახლავს

მინერალოკორტიკოიდების სინთეზის დაქვეითება;3). დაავადებისთვის

ძირითადად დამახასიათებელია დიასტოლური ჰიპერტენზია;4). კუშინგის

სინდრომს ადასტურებს დექსამეტაზონის ტესტის უარყოფითი შედეგი.



გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 1, 3, 4.

1313. ფეოქრომოციტომასთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებები,

გარდა:

ა) ფეოქრომოციტომისთვის დამახასიათებელია კატექოლამინების ჭარბი

პროდუქცია;

*ბ) ფეოქრომოციტომისთვის არ არის დამახასიათებელი ორთოსტატიული

ჰიპოტენზიის ინციდენტები;

გ) ფეოქრომოციტომული ჰიპერტენზიის გენეზში მთავარ როლს

პერიფერიული წინააღმდეგობის გაზრდა ასრულებს;

დ) ფეოქრომოციტომას ახასიათებს რენინ-ანგიოტენზინის სისტემის

გააქტივება.

1314. აორტის რკალის კოარქტაციის ფონზე განვითარებულ ჰიპერტენზიასთან

მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ჰიპერტენზიის მიზეზი

მხოლოდ აორტის შევიწროებაა;2) ჰიპერტენზიის გენეზში გარკვეულ როლს

თამაშობს თირკმლის პერფუზიის დარღვევაც;3). დაავადებისთვის

დამახასიათებელია ქვემო კიდურებთან შედარებით მაღალი არტერიული წნევა

ზემო კიდურებზე;4). არტერიული წნევის მომატება შეიძლება აღინიშნოს

მხოლოდ, მარჯვენა ზემო კიდურზე.

*ა) სწორია 2, 3, 4;

ბ) სწორია 1, 3, 4;


1315. ადვილად აგზნებადობა, კიდურების კანკალი, საერთო სისუსტე -

ყველაზე მეტად ახასიათებს:1) ჰიპერთირეოზს; 2) ფეოქრომოციტომას; 3).

ჰიპოთირეოზს; 4). პიელონეფრიტს; 5). აკრომეგალიას.


ბ) სწორია 1, 2, 5;

გ) სწორია 2, 3, 4.

1316. აპათია, ადინამია, ინტელექტის დაქვეითება, ჰიპოთერმია ძირითადად


ა) ჰიპერთირეოზს;

ბ) ფეოქრომოციტომას;

გ) აკრომეგალიას;

დ) პირველად რენინიზმს;

*ე) ჰიპოთირეოზს;

ვ) ჰიპერპარათირეოზს.

1317. ქვემო კიდურების კუნთების სისუსტე, პარესთეზიები, კიდურების

გარდამავალი დამბლა, ძირითადად ახასიათებს:

*ა) ჰიპერალდოსტერონიზმს;

ბ) ჰიპერთირეოზს;

გ) ჰიპოთირეოზს;

დ) აკრომეგალიას;

ე) აორტის რკალის კოარქტაციას;

ვ) პირველად რენინიზმს.

1318. მკვეთრი არტერიული ჰიპერტენზიის ერთბაშად განვითარება და

სწრაფი, ავთვისებიანი მიმდინარეობა ყველაზე მეტად მიუთითებს:

ა) ფეოქრომოციტომაზე;

ბ) ჰიპერთირეოზზე;

*გ) რენოვასკულურ ჰიპერტენზიაზე;

დ) რენულ-პარენქიმულ ჰიპერტენზიაზე;

ე) აკრომეგალიაზე;

ვ) პირველად ალდოსტერონიზმზე.

1319. კუნთების სისუსტის, პარესთეზიების, კიდურების გარდამავალი

დამბლის მიზეზს წარმოადგენს:

*ა) ჰიპოკალემია;

ბ) ჰიპერკალემია;

გ) ჰიპონატრიემია;


ე) ჰიპერტნატრიემია.

1320. არტერიული ჰიპერტენზიის კრიზული მიმდინარეობა ძირითადად


ა) პირველად რენინიზმს;

ბ) ჰიპერთირეოზს;

გ) ჰიპოთირეოზს;

*დ) ფეოქრომოციტომას;

ე) პირველად ალდოსტერონიზმს;

ვ) კუშინგის სინდრომს.

1321. ხშირი ანგინების ფონზე განვითარებული ჰიპერტენზია ძირითადად

მიუთითებს:

*ა) ნეფრიტზე;

ბ) რენოვასკულურ დაავადებებზე;

გ) თირკმლის პოლიკისტოზზე;

დ) პირველად რენინიზმზე;

ე) ჰიდრონეფროზზე.

1322. მემკვიდრული გენეზიისაა ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი პათოლოგია,

გარდა:

ა) თირკმლის პოლიკისტოზი;

ბ) თირკმლის ჰიპოპლაზია;

გ) თირკმლის არტერიის ფიბროზულ-კუნთოვანი დისპლაზია;

დ) ესენციური ჰიპერტენზია;

*ე) პირველადი რენინიზმი.

1323. ჰიპერტენზია შეიძლება განვითარდეს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

მედიკამენტით მკურნალობის ფონზე, გარდა:

ა) ანალგეტიკები;

ბ) არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები;

გ) კონტრაცეპტული საშუალებები;

დ) კორტიკოსტეროიდები;

ე) მაო-ისს ინჰიბიტორები;

*ვ) III ჯგუფის ანტიარიტმული პრეპარატები.

1324. პერორალური კონტრაცეპტივების მიღებისას განვითარებული

ჰიპერტენზია:

ა) რენოპარენქიმული ხასიათისაა;

ბ) რენოვასკულური გენეზისაა;

*გ) ჰიპერალდოსტერონიზმის შედეგია;

დ) კუშინგის სინდრომის განვითარების შედეგია;

ე) ადრენერგული რეცეპტორების სტიმულაციის შედეგია;

ვ) კატექოლამინების ჭარბი რაოდენობით სინთეზის შედეგია.

1325. კორტიკოსტეროიდებით ხანგრძლივად მკურნალობისას განვითარებული

ჰიპერტენზია:


ბ) რენოვასკულარული გენეზისა;

გ) ჰიპერალდოსტერონიზმის შედეგია;

დ) ჰიპერრენინიზმის განვითარების შედეგია;

*ე) კუშინგის სინდრომის განვითარების შედეგია;

ვ) ადრენერგული რეცეპტორების სტიმულაციის შედეგია;

ზ) კატექოლამინების ჭარბი რაოდენობით სინთეზის შედეგია.

1326. ტკივილგამაყუჩებელი და არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო

პრეპარატებით მკურნალობისას განვითარებული ჰიპერტენზია:

ა) ჰიპერალდოსტერონიზმის განვითარების შედეგია;

ბ) ჰიპერრენინიზმის განვითარების შედეგია;

გ) კატექოლამინების ჭარბი რაოდენობით სინთეზის შედეგია;

*დ) რენოპარენქიმული ხასიათისაა;

ე) რენოვასკულური გენეზისაა;

ვ) ადრენერგული რეცეპტორების სტიმულაციის შედეგია.

1327. მაო-ის ინჰიბიტორებით მკურნალობისას განვითარებული ჰიპერტენზია:


ბ) რენოვასკულური გენეზისაა;

გ) ჰიპერალდოსტერონიზმის განვითარების შედეგია;

*დ) კატექოლამინების ჭარბი რაოდენობით გამოთავისუფლების შედეგია;

ე) ჰიპერრენინიზმის განვითარების შედეგია.

1328. მიუსეს ნიშანი, კაროტიდების ცეკვა, სისტოლური ჰიპერტენზია

სავარაუდოდ მიუთითებს:1) აორტის სარქვლის ნაკლოვანებაზე; 2) აორტის

კოარქტაციაზე;3). აორტის ხვრელის სტენოზზე; 4). ატრიოვენტრიკულურ

ბლოკადაზე.



გ) სწორია 1, 2, 4;



1329. ქალას ძვლების პროპორციული გადიდება, სახის რბილი ქსოვილების

ჰიპერპლაზია, ჰიპერტენზია ამიუთითებს:

*ა) აკრომეგალიაზე;

ბ) პირველად რენინიზმზე;

გ) პირველად ალდოსტერონიზმზე;

დ) კუშინგის სინდრომზე;

ე) ჰიპერპარათირეოზზე;

ვ) ჰიპერთირეოზზე.

1330. ქვემო კიდურებთან შედარებით კარგად განვითარებული მხრის

სარტყელი, ნეკნთაშუა არტერიების თვალით შესამჩნევი პულსაცია,

ჰიპერტენზია მიუთითებს:

ა) აორტის სარქვლის ნაკლოვანებაზე;

ბ) აორტის ხვრელის სტენოზზე;

*გ) აორტის რკალის კოარქტაციაზე;

დ) ატროვენტრიკულურ ბლოკადაზე;

ე) აორტის ხვრელის სარქველზედა სტენოზზე.

1331. თირკმლის საპროექციო არეში მუცლის წინა კედლის ღრმა პალპაციის

შედეგად ჰიპერტონული კრიზის განვითარება ახასიათებს:

ა) პირველად რენინიზმს;

ბ) პირველად ალდოსტერონიზმს;

გ) ჰიპერპარათირეოზს;

დ) კუშინგის დაავადებას;

*ე) ფეოქრომოციტომას.

1332. მეორადი ალდოსტერონიზმის მიზეზი შეიძლება გახდეს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი დაავადება, გარდა:

ა) ესენციური ჰიპერტენზია;

ბ) რენოპარენქიმული დაავადებები;

გ) რენოვასკულური დაავადებები;

დ) პერორალური კონტრაცეპტივების გამოყენება;

*ე) თირკმელზედა ჯირკვლის ადენომა.

1333. მარჯვენა და მარცხენა სხივის არტერიებზე განსხვავებული პულსაციის

ჰიპერტენზიასთან შერწყმა ახასიათებს:1) აორტის ანევრიზმას; 2)

აორტოარტერიიტს; 3). მკერდუკანა ჩიყვს; 4). აორტის სარქვლის

ნაკლოვანებას.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

1334. არტერიული ჰიპერტენზიისა და ჰიპერკალცემიის ერთდროულად

არსებობასთან მიმართებაში მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) არტერიული

ჰიპერტენზიის და ჰიპერკალცემიის მიზეზს ჰიპერპარათირეოზი

წარმოადგენს;2) ჰიპერპარათირეოზის არსებობისას ჰიპერტენზიის ერთერთ

მიზეზს თირკმლის პარენქიმის დაზიანება წარმოადგენს;3).

ჰიპერპარათირეოზის არსებობისას ჰიპერკალცემიამ შეიძლება თავად გამოიწვიოს

ვაზოკონსტრიქცია და არტერიული წნევის გაზრდა;4). ალიმენტური გზით

მიღებული ჭარბი კალციუმი ხელს უწყობს არტერიული წნევის დაქვეითებას.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4.

1335. ჰიპერტენზიის დროს თირკმლის ფუნქციური მდგომარეობის

გამოსაკვლევად მნიშვნელოვანია განისაზღვროს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი

ფაქტორი, გარდა:

ა) შარდში ცილის შემცველობა;

ბ) შარდში გლუკოზის შემცველობა;

გ) მიკროჰემატურია;

დ) შარდში კრეატინინის დონე;

ე) სისხლში შარდოვანას დონე;

*ვ) სისხლში საერთო ქოლესტეროლის დონე.

1336. ჰიპერტენზიის მიზეზის დასადგენად სპეციფიური ხასიათის

გამოკვლევაა ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) სისხლში კალიუმის იონების კონცენტრაციის განსაზღვრა;

ბ) სისხლში კატექოლამინების კონცენტრაციის განსაზღვრა;

გ) შარდში კორტიზოლის შემცველობის განსაზღვრა;

დ) შარდში ალდოსტერონის შემცველობის განსაზღვრა;

ე) სისხლში რენინის დონის განსაზღვრა;

*ვ) სისხლში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის განსაზღვრა.

1337. ჰიპერკინეტური ტიპის ჰიპერტონულ კრიზს ახასიათებს ყველა ქვემოთ


ა) გულის წუთმოცულობის გაზრდა;

ბ) პერიფერიული რეზისტენტობის დაქვეითება;

*გ) მცირე პულსური წნევა;

დ) ტაქიკარდია;

ე) გულის ტონების გაძლიერება;

ვ) წნევის ერთბაშად, მკვეთრად მომატება.

1338. ჰიპოკინეტური ტიპის ჰიპერტონულ კრიზს ახასიათებს ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი ნიშანი. გარდა:

ა) წნევის თანდათანობით მომატება;

*ბ) მხოლოდ სისტოლური წნევის მომატება;

გ) ბრადიკარდიისკენ მიდრეკილება (P არაუმეტეს 70);

დ) გულის ტონების მოყრუება;

ე) ცივი კიდურები;

ვ) გულის დარტყმითი მოცულობის შემცირება.

1339. ეუკინეტიკური ტიპის ჰიპერტონულ კრიზს ახასიათებს ყველა ქვემოთ


ა) გულის ნორმალური დარტყმითი მოცულობა;

ბ) პერიფერიული წინააღმდეგობის ზომიერად გაზრდა;

გ) დიასტოლური წნევა მკვეთრად მომატება;

*დ) ნორმალური სისტოლური წნევა;

ე) ნორმოკარდიული პულსი.


გარდა - ხანდაზმულ ასაკში:

ა) არტერიული ჰიპერტენზიის დიაგნოზის დასმა მართებულია, თუ

არტერიული წნევა 140/89 მმ. ვწყ. სვ.-ზე მაღალია;

ბ) ხშირად აღინიშნება სისტოლური წნევის იზოლირებულად მომატება;

გ) ჰიპერტენზიის განვითარების ხშირ მიზეზს წარმოადგენს მსხვილი

სისხლძარღვების კედლების ელასტიურობის დაქვეითება;

*დ) ჰიპერტენზიის განვითარება არასდროს უკავშირდება ბარორეცეპტორების

მგრძნობელობის დაქვეითებას;

ე) ჰიპერტენზიის მკურნალობას იწყებენ ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატების

მცირე დოზებით, რათა მოხდეს წნევის თანდათანობითი დაქვეითება.

1341. "ორსულთა ჰიპერტენზიის" დიაგნოზის დასმა მართებულია, თუ:1)

ჰიპერტენზიის განვითარება აღინიშნება ორსულობის პირველ ნახევარში;2)

ჰიპერტენზიის განვითარება აღინიშნება ორსულობის მეორე ნახევარში;3).

არტერიული წნევა ორსულობის განვითარებამდე არსებულ წნევასთან

შედარებით 30/15 მმ. ვწყ. სვ-ით გაიზარდა;4). არტერიული წნევა

აღემატება 140/ 90 მმ. ვწყ. სვ.-ს.

ა) სწორია 1, 3, 4;

*ბ) სწორია 2, 3, 4;


1342. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ნებისმიერი სიმძიმის

ჰიპერტენზიის შემთხვევაში საწყის ეტაპზე საჭიროა არამედიკამენტური

მკურნალობის დაწყება;2) ჰიპერტენზიის არამედიკამენტური მკურნალობა

გულისხმობს სუფრის მარილის მიღების შეზღუდვას დღე-ღამეში 2 გრ-

მდე;3). ჰიპერტენზიის არამედიკამენტური მკურნალობა გულისხმობს

სიგარეტის მოწევის შეწყვეტას და ალკოჰოლის მიღების შემცირებას;4).

ჰიპერტენზიის არამედიკამენტური მკურნალობა გულისხმობს ფიზიკურ

ვარჯიშს და წონაში დაკლებას.


ბ) სწორია 1, 3, 4;

*გ) სწორია 2, 3, 4;



1343. ჰიპერტენზიის მედიკამენტური მკურნალობის აუცილებლობას

განსაზღვრავს ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ფაქტორი, გარდა:

ა) არტერიული სისტოლური და დიასტოლური ჰიპერტენზიის ხარისხი;

ბ) ახლო ნათესავებში ჰიპერტენზიისა ან ჰიპერტონული დაავადების

გართულებების არსებობა

გ) გიდ-ის სხვა რისკ-ფაქტორების არსებობა;

დ) კარდიალური, ცერებრული გართულებების ან დიაბეტის არსებობა;

*ე) ეკგ-იულად და ექოკარდიოგრაფიულად დადასტურებული მარცხენა

პარკუჭის ჰიპერტროფიის არსებობა;

ვ) რენული დისფუნქცია.

1344. ჰიპერტენზიის მკურნალობა მიზნად უნდა ისახავდეს:1) არტერიული

წნევის 140/90 მმ.ვწყ.სვ.-მდე და მეტად დაქვეითებას;2) არტერიული

წნევის მოწესრიგებას მინიმალური გვერდითი ეფექტების გამოწვევით;3).

ძირითადად, დიასტოლური წნევის ნორმალიზებას;4). ძირითადად

სისტოლური წნევის ნორმალიზებას.

ა) სწორია 1, 2, 3;




1345. შარდმდენების გამოყენების შედარებითი უკუჩვენებაა ყველა ქვემოთ


ა) დიაბეტი;

ბ) პოდაგრა;

*გ) რენული პათოლოგია (ნატრიუმის შეკავებით);

დ) ჰიპერლიპიდემია;

ე) დეჰიდრატაციული მდგომარეობები.

1346. შარდმდენების (თიაზიდური და "მარყუჟისა") გვერდითი ეფექტებია


ა) ჰიპოკალემია;

ბ) ჰიპომაგნემია;

გ) ჰიპერურიკემია;

დ) ინსულინისადმი რეზისტენტობის გაზრდა;

*ე) მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდა.

1347. ჰიპერტენზიის მკურნალობისთვის საუკეთესო შარდმდენია (თუკი არ

არის სპეციფიური უკუჩვენება):

*ა) ჰიპოთიაზიდი;

ბ) ლაზიქსი;

გ) სპირონოლაქტონი;

დ) ამილორიდი;

ე) ეტაკრინის მჟავა.

1348. ლაზიქსის მოქმედების თავისებურებებია (რაც ზღუდავს მისი

გამოყენების შესაძლებლობას):1) ელექტროლიტური დისბალანსი; 2) მკვეთრი

ჰიპოვოლემია;3). ხანმოკლე მოქმედება.





1349. ჰიპერტენზიის მკურნალობისთვის ფუროსემიდი არჩევის პრეპარატია,

როდესაც აღინიშნება:

ა) პოდაგრა;

ბ) შეგუბებითი მოვლენები დიდ წრეში;

გ) ფეოქრომოციტომა;

*დ) რენული დისფუნქცია;

ე) შაქრიანი დიაბეტი.

1350. ძირითადად, გულის წუთმოცულობის შემცირების ხარჯზე

ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება ახასიათებს:

ა) დიურეტიკებს;

*ბ) ბეტა-ბლოკატორებს;

გ) აგე-ინჰიბიტორებს;

დ) კალციუმის ანტაგონისტებს;

ე) ალფა-ბლოკატორებს.

1351. ვასკულური რეზისტენტობის შემცირების ხარჯზე ანტიჰიპერტენზიული

მოქმედება ყველაზე ნაკლებად ახასიათებს:

ა) დიურეტიკებს;

*ბ) ბეტა-ბლოკატორებს (მკურნალობის საწყისს ეტაპზე);

გ) ბეტა-ბლოკატორებს მკურნალობის მომდევნო ეტაპებზე;

დ) კალციუმის ანტაგონისტებს;

ე) აგე-ინჰიბიტორებს.

1352. "მარყუჟის შარდმდენები":1) ორგანიზმის სითხისაგან განტვირთვის

ხარჯზე იწვევენ გულის წუთმოცულობის შემცირებას;2) ორგანიზმის

სითხისაგან განტვირთვის ხარჯზე იწვევენ ვაზოდილატაციას;3). უშუალოდ

იწვევენ ვენოდილატაციას;4). უშუალოდ მოქმედებენ რენინ-ანგიოტენზინის

სისტემაზე.

ა) სწორია 1, 2, 3;


გ) სწორია 2, 3, 4;


1353. თიაზიდური შარდმდენების გვერდითი მოვლენებია:1) ჰიპოკალემია;

2) ჰიპერმაგნიემია; 3). ტრიგლიცერიდების დონის გაზრდა;4).

მეტაბოლური დარღვევები.


ბ) სწორია 1, 2, 3;

*გ) სწორია 1, 3, 4;




*ა) თიაზიდური და მარყუჟზე მოქმედი შარდმდენები ნებისმიერი დოზით

გამოყენებისას იწვევენ ჰიპოკალემიას;

ბ) თიაზიდური და მარყუჟზე მოქმედი შარდმდენებით გამოწვეული

ჰიპოკალემიის კორეგირება შესაძლებელია კალიუმის პრეპარატების

გამოყენებით;

გ) ჰიპოკალემია ქმნის ფონს არიტმიების განვითარებისათვის;

დ) ჰიპოკალემია ქმნის ფონს თირკმლების დისფუნქციის განვითარებისათვის;

ე) თიაზიდური და მარყუჟზე მოქმედი შარდმდენების გვერდითი

მოვლენების კორეგირება შესაძლებელია მათი კალიუმის დამზოგველ

შარდმდენთან კომბინირებით.


ა) ბეტა-ბლოკატორების ჰიპოტენზიური მოქმედების მექანიზმი საბოლოოდ

არ არის გარკვეული;

ბ) ბეტა-ბლოკატორები განსაკუთრებით ეფექტურია სიმპათიკური ნერვული

სისტემის გააქტივების ფონზე და ახალგაზრდა ასაკში განვითარებული

ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ;

გ) ბეტა-ბლოკატორები ეფექტური ანტიჰიპერტენზიული საშუალებებია

გულის იშემიური დაავადებისა და ჰიპერტენზიის შერწყმისას;

დ) განარჩევენ კარდიოსელექტიურ და არასელექტიურ ბეტა-ბლოკატორებს;

*ე) კარდიოსელექტიური ბეტაბლოკატორები კარდიოსელექტიური მოქმედების

უნარს ინარჩუნებენ ნებისმიერი დოზით მკურნალობისას;

1356. კარდიოსელექტიური ბეტა-ბლოკატორებია ყველა ქვემოთ


ა) ათენოლოლი;

ბ) აცებუტოლოლი;

გ) მეტოპროლოლი;

*დ) პროპრანოლოლი;

ე) ბისოპროლოლი.

1357. შინაგანი სიმპათომიმეტური აქტივობა ახასიათებს:

ა) ათენოლოლს;

ბ) მეტოპროლოლს;

გ) ნადოლოლს;

დ) პროპრანოლოლს;

*ე) პინდოლოლს.

1358. ცხიმში ხსნადი ბეტა-ბლოკატორებია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი,

გარდა:

*ა) ათენოლოლი;

ბ) მეტოპროლოლი;

გ) თალინოლოლი;

დ) პინდოლოლი;

ე) პროპრანოლოლი.

1359. ბეტა-ბლოკატორები:1) ამცირებენ გულისცემის სიხშირეს; 2)

ამცირებენ გულის სისტოლურ მოცულობას;3). არ მოქმედებენ იუქსტა -

გლომერულური უჯრედებიდან რენინის გამონთავისუფლებაზე;4).

ხანგრძლივად გამოყენებისას, იწვევენ სისტემური სისხლძარღვოვანი

წინააღმდეგობის შემცირებას.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



1360. ბეტა-ბლოკატორები:1) აბლოკირებენ იუქსტაგლომერული

უჯრედებიდან რენინის გამონთავისუფლებას;2) წლების განმავლობაში

ხანგრძლივად გამოყენებისას იწვევენ სისტემური სისხლძარღვოვანი

წინააღმდეგობის გაზრდას;3). აადვილებენ ნეირონებიდან ნორადრენალინის

გამონთავისუფლებას.






1361. ბეტა-ბლოკატორების ცხიმში ხსნადობაზე დამოკიდებულია:1) მათი

მეტაბოლიზმის ხარისხი; 2) მათი ინაქტივაციის სისწრაფე;3). ცნს-ის მხრივ

გვერდითი მოვლენები; 4).ანტიარიტმული მოქმედება.



*გ) სწორია 1, 2, 3;

დ) სწორია 2, 3, 4.

1362. ცხიმში ხსნადი ბეტა-ბლოკატორები:1) ხასიათდებიან ხანმოკლე

მოქმედებით;2) სწრაფად ინაქტივდებიან ღვიძლში; 3). გადიან

ჰემატოენცეფალურ ბარიერს;4). პერორალურად მიღებისას უფრო ეფექტურნი

არიან, ვიდრე ინტრავენურად შეყვანისას.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 1, 2, 4;


1363. ბეტა-ბლოკატორების გვერდითი მოვლენებია ყველა ქვემოთ


ა) ბრონქოსპაზმი;

ბ) ბრადიკარდია;

გ) გულის წუთმოცულობის შემცირება;

დ) ატრიო-ვენტრიკულური გამტარებლობს შეფერხება;

ე) რეინოს ფენომენი;

*ვ) გლაუკომის გაღრმავება.

1364. ბეტა-ბლოკატორები იწვევენ:1) პლაზმაში ტრიგლიცერიდების

შემცველობის გაზრდას;2) პლაზმაში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

დონის გაზრდას;3). გლუკონეოგენეზის ინჰიბირებას.





1365. აგე ინჰიბიტორები:

ა) ზრდიან მიოკარდიუმის ინფარქტის ზომას;

ბ) ამცირებენ პროსტაგლანდინების სინთეზს;

გ) ზრდიან პარკუჭოვანი არიტმიების განვითარების რისკს;

*დ) ამცირებენ პრე- და პოსტდატვირთვებს;

ე) ზრდიან მარცხენა პარკუჭის მასას.

1366. აგე ინჰიბიტორების გვერდითი ეფექტებია:1) ხველა; 2) გულის

უკმარისობა;3). პოსტინფარქტულ პაციენტებში სისტოლური დისფუნქციის

გამოწვევა;4). თირკმლის უკმარისობის გაღრმავება.





1367. ლიპიდურ ცვლაზე ნაკლებად მოქმედებენ შემდეგი ტიპის ბეტა-

ბლოკატორები:1) არასელექტიური; 2) სელექტიური;3). შინაგანი

სიმპათომიმეტური აქტივობის.




1368. აგე - ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება ემყარება ყველა

ქვემოთ ჩამოთვლილს, გარდა:

ა) რენინ - ანგიოტენზინ - ალტოსტერონის სისტემის ინჰიბირებას;

ბ) ბრადიკინინის ინაქტივაციის ინჰიბირებას;

გ) პროსტაგლანდინების სინთეზის სტიმულაციას;

დ) სიმპათიკური ნერვული სისტემის აქტივობის შემცირებას;

*ე) პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის აქტივობის გაზრდას.

1369. მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა - აგე-

ინჰიბიტორები:

ა) განსაკუთრებით ეფექტურნი არიან ჰიპერრენინემიით მიმდინარე

ჰიპერტენზიების სამკურნალოდ;

ბ) განსაკუთრებით ეფექტურნი არიან ვაზორენული და რენოპარენქიმული

ჰიპერტენზიების სამკურნალოდ;

გ) პირველი რიგის პრეპარატებია ინსულინ დამოკიდებული შაქრიანი

დიაბეტის და ჰიპერტენზიის შერწყმისას;

დ) ეფექტურნი არიან ჰიპერტენზიის და გულის უკმარისობის შერწყმისას;

*ე) განსაკუთრებით ეფექტურნი არიან თირკმელის არტერიების

ბილატერალური სტენოზის ფონზე განვითარებული ჰიპერტენზიის

თერაპიისთვის.

1370. აგე - ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტს ყველაზე მეტად

ამცირებენ:

ა) შარდმდენები;

ბ) ფენობარბიტალი;

*გ) არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები;

დ) ტეგრეტოლი (კარბამაზეპინი);

ე) ფენიტოილი.

1371. აგე - ინჰიბიტორების შესაძლო გვერდითი მოვლენებია ყველა ქვემოთ


ა) ხველა;

ბ) თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება;

გ) კანზე გამონაყარი;

დ) პროტეინურია;

*ე) მკვეთრი ბრადიკარდია.

1372. დიაბეტური ჰიპერტენზიის მკურნალობისთვის, შარდმდენებსა და

ბეტა-ბლოკატორებთან შედარებით აგე-ინჰიბიტორების უპირატესობა

მდგომარეობს შემდეგში - აგე-ინჰიბიტორები:1) ეწინააღმდეგებიან

გლომერულოსკლეროზის განვითარებას;2) არ მოქმედებენ ნახშირწყლოვან

ცვლაზე; 3. ასტიმულირებენ ინსულინის სინთეზს.





1373. ჰიპერტენზიის მკურნალობისას კალციუმის ანტაგონისტების გამოყენება

საფრთხილოა, თუ ჰიპერტენზია:

ა) აღენიშნება ხანშიშესულ პაციენტებს;

ბ) შერწყმულია რეინოს სინდრომთან;

გ) შერწყმულია სუპრავენტრიკულურ არიტმიებთან;

დ) შერწყმულია სტენოკარდიასთან;

*ე) გართულებულია გულის უკმარისობით.

1374. კალციუმის ანტაგონისტებით ანტიჰიპერტენზიულ თერაპიასთან

მიმართებაში მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება, გარდა:

ა) ნიფედიპინი ეფექტური საშუალებაა ჰიპერტონული კრიზის

მკურნალობისათვის;

ბ) კალციუმის ანტაგონისტებით მკურნალობის ფონზე იშვიათად ვითარდება

სექსუალური დისფუნქცია;

გ) კალციუმის ანტაგონისტები უსაფრთხოდ გამოიყენებიან დიურეტიკებთან

და აგე - ინჰიბიტორებთან კომბინაციაში;

*დ) კალციუმის ანტაგონისტების გამოყენება საფრთხილია თირკმლის

პათოლოგიების დროს.

1375. კალციუმის ანტაგონისტებიდან უარყოფითი ინოტროპული ეფექტი

ყველაზე ნაკლებად აქვს გამოხატული:

ა) ნიფედიპინს;

ბ) ვერაპამილს;

გ) დილთიაზემს;

*დ) ფელოდიპინს.


ა) კალციუმის ანტაგონისტები იწვევენ პერიფერიულ ვაზოდილატაციას;

ბ) დიჰიდროპირიდინის ტიპის კალციუმის ანტაგონისტები იწვევენ რენინ-

ანგიოტენზინის სისტემის გააქტივებას;

გ) დიჰიდროპირიდინის ტიპის კალციუმის ანტაგონისტებმა შეიძლება

გამოიწვიონ რეფლექსური ტაქიკარდია;

*დ) კალციუმის ანტაგონისტები მოქმედებენ ნახშირწყლებისა და ცხიმების

მეტაბოლიზმზე;

ე) კალციუმის ანტაგონისტების შესაძლო გვერდითი მოვლენებია თავის

ტკივილი, პერიფერიული შეშუპება, ყაბზობა.


ა) ცენტრალური ადრენერგული ინჰიბიტორების ჰიპოტენზიური მოქმედება

განპირობებულია პერიფერიული წინააღმდეგობის შემცირებით;

ბ) ცენტრალური ადრენერგული ინჰიბიტორებისათვის არ არის

დამახასიათებელი პოსტდიურეზული რეაქციები;

*გ) ჰიპერტენზიის მკურნალობისთვის ცენტრალური ადრენერგული

ინჰიბიტორები ძირითადად გამოიყენებიან მონოთერაპიის სახით;

დ) ცენტრალური ადრენერგული ინჰიბიტორების შესაძლო გვერდითი

მოვლენებია პირის სიმშრალე, თავბრუსხვევა, აზროვნების სისწრაფის

დაქვეითება;

ე) ცენტრალური ადრენერგული ინჰიბიტორებისათვის დამახასიათებელია

,,მოხსნის" ფენომენი.

1378. ალფა-ბლოკატორებს მიეკუთვნებიან:1) პრაზოზინი; 2) ტერაზოზინი;

3). ჰიდრალიზინი; 4). გუანეთიდინი;



გ) სწორია 1, 3, 4;


1379. პერიფერიულად მოქმედი ადრენერგული ინჰიბიტორებია:1)

გუანეთიდინი; 2) გუანადრელი; 3). მინოქსიდილი;4). ჰიდრალაზინი.



გ) სწორია 1, 2, 3;


ე) სწორია 1, 2, 4.

1380. არტერიებსა დ ვენულებში არსებული ალფა - 1 ადრენერგული

რეცეპტორების ბლოკატორია:

ა) პინდოლოლი;

*ბ) პრაზოზინი;

გ) მინოქსიდილი;

დ) ჰიდრალიზინი;

ე) კლონიდინი.


ა) ლაბეტალოლს აღენიშნება ერთდროულად ალფა- და ბეტა-ბლოკატორული

ეფექტები;

ბ) ლაბეტალოლის ჰიპოტენზიური მოქმედება ძირითადად განპირობებულია

პერიფერიული რეზისტენტობის დაქვეითებით;

*გ) ლაბეტალოლი მნიშვნელოვან გავლენას ახდენს სისხლში რენინის

შემცველობაზე;

დ) ლაბეტალოლი უმნიშვნელოდ მოქმედებს გულისცემის სიხშირეზე;

ე) ლაბეტალოლის გვერდითი მოვლენები მსგავსია ალფა- და ბეტა-

ბლოკატორების გვერდითი მოვლენებისა.


ა) ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ გამოყენებული ე.წ. პირდაპირი

ვაზოდილატატორები (მაგ., ჰიდრალაზინი, მინოქსიდილი) უპირატესად

არტერიოდილატატორები არიან;

ბ) პირდაპირი ვაზოდილატატორების ჰიპოტენზიური ეფექტი ემყარება

პერიფერიული რეზისტენტობის შემცირებას;

გ) პირდაპირი ვაზოდილატატორები იწვევენ სიმპათიკური აქტივობის

გაზრდას, რაც ამცირებს მათ ჰიპოტენზიურ ეფექტს;

*დ) პირდაპირი ვაზოდილატატორები იწვევს პლაზმის რენინის აქტივობის

დაქვეითებას, რაც აძლიერებს მათ ჰიპოტენზიურ ეფექტს;

ე) ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ პირდაპირი ვაზოდილატატორები

ძირითადად გამოიყენებიან სხვა პრეპარატებთან კომბინაციაში.

1383. სასურველია პირდაპირი ვაზოდილატატორების ბეტა-ბლოკატორებთან

კომბინაცია, რათა თავიდან ავიცილოთ:1) გულის ადრენერგული

სტიმულაციის შედეგები;2) გულის პარასიმპათიკური სტიმულაციის

შედეგები;3). თირკმლის ადრენერგული სტიმულაციის შედეგები; 4).

ჰიპერვოლემია.




დ) სწორია 2, 3, 4.

1384. ნიფედიპინის აგე - ინჰიბიტორებთან კომბინირებისას

ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის გაძლიერება ემყარება:1) რენინ -

ანგიოტენზინის სისტემის ბლოკირებას;2) პერიფერიული რეზისტენტობის

დაქვეითებას;3). პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის გააქტივება.





1385. მკვეთრი ჰიპოტენზიის განვითარების საშიშროების გამო საფრთხილოა

ალფა - ადრენერგული ბლოკატორების კომბინირება:1) ბეტა-

ბლოკატორებთან; 2) შარდმდენებთან;3). კალციუმის ანტაგონისტებთან.





1386. ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ ჰიდრალიზინის გამოყენება

შეზღუდულია, რადგან მან შესაძლოა გამოიწვიოს:

ა) პოდაგრის გამწვავება;

ბ) მკვეთრი ბრადიკარდია;

*გ) წითელი მგლურას სინდრომი;

დ) რეინოს სინდრომი;

ე) ყაბზობა.

1387. ჰიპერტენზიის მკურნალობისთვის მიზანშეწონილია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი პრეპარატის კომბინირება, გარდა:

ა) შარდმდენი + ბეტა-ბლოკატორი;

ბ) შარდმდენი + აგე-ნჰიბიტორი;

გ) შარდმდენი + ალფა-ბლოკატორი;

დ) აგე-ინჰიბიტორი + კალციუმის ანტაგონისტი;

*ე) ბეტა-ბლოკატორი + დილთიაზემი.

1388. გუანეთიდინის და მინოქსიდილის კომბინაცია საფრთხილოა, რადგან

შეიძლება გამოიწვიოს:

ა) მკვეთრი ბრადიკარდია;

ბ) მკვეთრი ტაქიკარდია;

გ) ჰიპერვოლემია;

*დ) ძლიერი ორთოსტატიური ჰიპოტენზია;

ე) მკვეთრი ჰიპერლიპიდემია.

1389. ინსულინ დამოკიდებული დიაბეტის ფონზე ჰიპერტენზიის

მკურნალობისთვის საფრთხილოა შემდეგი პრეპარატის დანიშვნა:

ა) ჰიდრალიზინი;

ბ) პრაზოზინი (მინიპრესი);

გ) გუანეთიდინი (ისმელინი);

*დ) პროპრანოლოლი (ინდერალი);

ე) მეთილდოფა (ალდომეტი).

1390. ინდომეტაცინი ამცირებს ანტიჰიპერტენზიული პრეპარატების

მოქმედების ეფექტს, რადგან:

ა) იწვევს ჰიპერვოლემიას;

ბ) ააქტიურებს კალიკრეინ - კინინების სისტემას;

*გ) თრგუნავს პროსტაგლანდინების სინთეზს;

დ) ზრდის რენინის პროდუქციას;

ე) იწვევს ტაქისისტოლიას.

1391. ჰიპერტონული კრიზის თერაპიისთვის მარტივი და სტანდარტული

საშუალებაა - სუბლინგვალურად:

ა) ნიტროგლიცერინის გამოყენება;

*ბ) ნიფედიპინის გამოყენება;

გ) ფუროსემიდის გამოყენება;

დ) ვერაპამილის გამოყენება;

ე) ლაბეტალოლის გამოყენება.

1392. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან რომელი არ გამოიყენება

სიცოცხლისათვის საშიში ჰიპერტონული კრიზის თერაპიისთვის?

ა) ფუროსემიდი;

ბ) ენალაპრილი;

გ) ნიფედიპინი;

დ) ლაბეტალოლი;

*ე) პინდოლოლი.

1393. ჰიპერტონული კრიზის მკურნალობისთვის ნატრიუმის ნიტროპრუსიდის

გამოყენება საფრთხილოა, რადგან:1) იწვევს მკვეთრ ჰიპოტენზიას; 2)

ახასიათებს "მოხსნის სინდრომი";3). იწვევს მკვეთრ ჰიპოვოლემიას.





1394. დიაბეტური ნეფროპათიის ფონზე ჰიპერტენზიის განვითარებისას აგე-

ინჰიბიტორების გამოყენება იწვევს:1) ჰიპოლიპედემიასა და ჰიპოგლიკემიას;2)

თირკმლების სისხლძარღოვანი წინააღმდეგობის დაქვეითებას;3). თირკმლის

პერფუზიული წნევის დაქვეითებას.





1395. ორსულობის ფონზე ჰიპოტენზიური მკურნალობისთვის კატეგორიულად

უკუნაჩვენებია:1) ნიტროპრუსიდი; 2) აგე - ინჰიბიტორები; 3).

მეთილდოფა.




1396. ჭეშმარიტი ქრონიკული ჰიპოტენზიით შეპყრობილ ავადმყოფებს

შეიძლება აღენიშნოთ ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი ჩივილი, გარდა:

ა) მოდუნება;

ბ) ადვილად დაღლა;

გ) თავბრუსხვევა;

დ) გონების დაკარგვა;

*ე) ტკივილი ეპიგასტრიუმის არეში.

1397. ქრონიკული ჰიპოტენზიის ძირითადი მიზეზებია:1) გულის

დარტყმითი მოცულობის მნიშვნელოვნად შემცირება;2) გლუკოკორტიკოიდების

სინთეზის დაქვეითება;3). მინერალოკორტიკოიდების სინთეზის დაქვეითება.






ა) ჰიპოტენზია განსაკუთრებით მკვეთრად ვლინდება თირკმელზედა

ჯირკვალის ქერქის პირველადი უკმარისობის ფონზე;

ბ) ჰიპოტენზია ნაკლებად მკვეთრადაა გამოხატული ჰიპოფიზის

ჰიპოფუნქციის დროს;

გ) არასრულყოფილი კვება, ხანგრძლივი წოლითი რეჟიმი ჰიპოტენზიის

ხელშემწყობი ფაქტორებია;

*დ) ჰიპოტენზია არასდროს ვითარდება თირკმლის პათოლოგიის ფონზე.

1399. ორთოსტატიული ჰიპოტენზია:1) სხეულის მდებარეობის მკვეთრად

შეცვლის ფონზე არტერიული წნევის დაქვეითებაა;2) გამოიხატება

სისტოლური წნევის საწყის მაჩვენებლებთან შედარებით 10 -20 მმ ვწყ. სვ.-

ით და მეტად დაქვეითებით;3). ყოველთვის ვითარდება ჰიპოტენზიური

პრეპარატების მიღების ფონზე.





1400. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან, სწორია:1) იდიოპათიური

ორთოსტატიული ჰიპოტენზია და პირველადი ვეგეტატიური უკმარისობა

იდენტური ცნებებია;2) იდიოპათიური ორთოსტატიული ჰიპოტენზია

ძირითადად ხანშიშესულ მამაკაცებში ვითარდება;3). იდიოპათიური

ორთოსტატიული ჰიპოტენზია ვითარდება მხოლოდ ცენტრალური ნერვული

სისტემის დეგენერაციის ფონზე;4). იდიოპათიური ორთოსტატიული

ჰიპოტენზია ვითარდება პერიფერიული ვეგეტატიური ნერვული სისტემის

დეგენერაციის ფონზეც.

ა) სწორია 1, 2, 3;

*ბ) სწორია 1, 2, 4;



1401. მართებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მტკიცება,

გარდა:იდიოპათიური ორთოსტატიული ჰიპოტენზიის:

ა) განვითარებისას აღინიშნება მკვეთრი ჰიპოტენზია;

ბ) განვითარებისას ხშირად აღინიშნება გონების დაკარგვა და კრუნჩხვები;

გ) კლინიკა თანდათან განიცდის პროგრესირებას;

*დ) განვითარებისას არასდროს აღინიშნება ჰიპერტენზიის ეპიზოდები (არც

წოლის, არც ფეხზე დგომისას).

1402. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი, გარდა: შაია-დრეიჯერის

სინდრომი:

ა) ეწოდება იდიოპათიური ორთოსტატიული ჰიპოტენზიის და ნერვული

სისტემის პათოლოგიის შეუღლებას;

*ბ) ვლინდება როგორც ცნს-ის, ასევე პერიფერიული სიმპათიკური ნერვული

სისტემის პათოლოგიებით;

გ) შეიძლება გამოვლინდეს ექსტრაპირამიდული გზების, ბაზალური

განგლიების და ცდომილი ნერვის უკანა ბირთვის დეგენერაციული

ცვლილებებით;

დ) ხასიათდება გაღიზიანების საპასუხოდ პერიფერიული ნერვული სისტემის

არაადექვატური აქტივობით.

1403. მართებულია შემდეგი მტკიცებანი:1) ორთოსტატიული ჰიპოტენზიის

ნევროლოგიური მიზეზების სპეციფიკური მკურნალობის მეთოდები არ

არსებობს;2) ორთოსტატიული ჰიპოტენზიის თერაპიისთვის ეფექტურია

სიმპათომიმეტური პრეპარატების გამოყენება;3). ორთოსტატიული

ჰიპოტენზიის მკურნალობისას გარკვეულ დადებით შედეგს იძლევა ქვედა

კიდურების ელასტიური ბინტებით შეხვევა.





1404. ორთოსტატული ჰიპოტენზიის მკურნალობისას მნიშვნელოვანია

უჯრედგარეთა სითხის მოცულობის გაზრდა, რაც შესაძლებელია მიღწეულ

იქნას:1) მარილის შემნახველი სინთეზური სტეროიდების გამოყენებით (მაგ.

9 - ალფა - ფლუოროგიდროკორტიზონი);2) დიდი რაოდენობის სუფრის

მარილის შემცველი დიეტის დანიშვნით;3). ავადმყოფის ჰორიზონტალურ

მგდომარეობაში გადასვლით.





1405. აორტის დაავადებების განვითარების ყველაზე ხშირი მიზეზია:

ა) სიფილისი;

*ბ) არტერიოსკლეროზი;

გ) ინფექციები;

დ) ტრავმები;

ე) შუა გარსის ნეკროზი.

1406. ყველაზე ხშირად ვითარდება:

ა) აორტის რკალის ანევრიზმა;

ბ) აღმავალი აორტის ანევრიზმა;

გ) დაღმავალი აორტის ანევრიზმა;

დ) თეძოს არტერიების ბიფურკაციის ანევრიზმა;

*ე) მუცლის აორტის ანევრიზმა.

1407. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან მუცლის აორტის ანევრიზმის


ა) მუცლის აორტის ანევრიზმა ვითარდება აორტიდან თირკმლის არტერიების

გამოსავლის ადგილის დისტალურად;

ბ) მუცლის აორტის ანევრიზმის განვითარების ძირითადი მიზეზი

არტერიოსკლეროზია;

*გ) მუცლის აორტის ანევრიზმა ყველაზე ხშირად 50-60 წლის ქალებში


დ) დაავადების აღმოცენების სიხშირე მაღალია თამბაქოს მწეველებში;

ე) საწყის სტადიებზე დაავადება უსიმპტომოდ მიმდინარეობს.

1408. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან მუცლის აორტის ანევრიზმის


ა) დაავადების პროგნოზი განისაზღვრება ანევრიზმის ზომით და

თანდართული კორონარული ათეროსკლეროზის არსებობით;

ბ) ქირურგიული მკურნალობის ჩვენებაა 4-6 სმ ზომის უსიმპტომოდ

მიმდინარე ანევრიზმა, რომელიც არ არის ასოცირებული გულ-სისხლძარღვთა

სისტემის გამოხატულ პათოლოგიასთან;

გ) 6 სმ ზომის (დიდი) და აგრეთვე, სიმპტომური, პროგრესირებადი

ანევრიზმა საჭიროებს გადაუდებელ ქირურგიულ მკურნალობას;

დ) ანევრიზმის გაგლეჯა ვლინდება შოკის განვითარებით და მუცლის და

წელის მიდამოში ძლიერი ტკივილით;

*ე) ანევრიზმის გაგლეჯის შემდეგ ქირურგიული ოპერაციის ჩატარება

შეუძლებელია და დაავადება ყოველთვის ლეტალურად მთავრდება.


გარდა:

ა) დაღმავალი აორტის ანევრიზმა, ჩვეულებრივ, ვითარდება მარცხენა

ლავიწქვეშა არტერიის გამოსავლის დისტალურად;

ბ) არტერიოსკლეროზის შედეგად განვითარებულ დაღმავალი აორტის

ანევრიზმებს, ჩვეულებრივ თითისტარისებური ფორმა აქვთ;

გ) სიფილისური ან მუკოზური ანევრიზმები ტომრისებური ტიპის

ანევრიზმებს მიეკუთვნებიან და თითისტარისებურ ანევრიზმებთან შედარებით

გაგლეჯისაკენ უფრო მიდრეკილნი არიან;

*დ) დაღმავალი აორტის ანევრიზმა არასდროს ვითარდება მუცლის აორტის

ანევრიზმასთან ერთად;

ე) დაღმავალი აორტის ანევრიზმა ჩვეულებრივ პირველად გულ-მკერდის

რენტგენოგრაფიის დროს ვლინდება.

1410. სიფილისი ყველაზე ხშირად იწვევს შემდეგი ლოკალიზციის აორტის

ანევრიზმის გაგლეჯას:

*ა) ასწვრივი აორტა;

ბ) აორტის რკალი;

გ) დასწვრივი აორტა;

დ) მუცლის აორტა;

ე) თეძოს არტერიების ბიფურკაცია.

1411. აორტის განმშრევებელი ანევრიზმის განვითარების ყველაზე

გავრცელებული რისკ-ფაქტორია:

ა) არტერიოსკლეროზი;

ბ) აორტის კოარქტაცია;

გ) ორაფრიანი აორტის სარქველი;

*დ) არტერიული ჰიპერტენზია;

ე) კისტური მედიალური ნეკროზი.


გარდა:

ა) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა აორტის ყველაზე ხშირი და საშიში

პათოლოგიაა;

ბ) აორტის განშრევება ჩვეულებრივ, შეიძლება დაიწყოს ორ სხვადასხვა

ადგილას - აღმავალ აორტაში და დაღმავალ აორტაში;

გ) აორტის განშრევება იწყება სისხლძარღვის შიგნითა გარსის მთლიანობის

დარღვევით;

*დ) აღმავალი და დაღმავალი ანევრიზმების კლინიკა და მკურნალობა

პრაქტიკულად ერთი და იგივეა;

ე) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა მკურნალობის გარეშე ყოველთვის

ლეტალურად მთავრდება.

1413. 50 წლის ჰიპერტენზიით შეპყრობილ მამაკაცს უეცრად დაეწყო ძლიერი

ტკივილი გულმკერდის არეში, რომელიც ირადიაციას განიცდის ზურგსა და

მკლავებში. არტერიული წნევა მარცხენა ზემო კიდურზე 180/80 მმ.ვწყ.სვ-ია

მარჯვენაზე კი არ ისინჯება. ფიზიკალური გამოკვლევებით ყურადღების

იპყრობს აორტული ნაკლოვანებისთვის დამახასიათებელი შუილი. ყველაზე

სავარაუდო დიაგნოზია:

*ა) აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა;

ბ) მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტი;

გ) მარჯვენა ლავიწქვეშა არტერიის ემბოლია;

დ) პულმონური ემბოლია;

ე) სპონტანური პნევმოთორაქსი.

1414. აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა ასოცირებულია ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილთან, გარდა:

ა) ჰემოპერიკარდიუმის განვითარების გამო სიკვდილის დიდი რისკი;

ბ) აორტის შუა გარსის დეგენერაციული ცვლილებები;

გ) არტერიული ჰიპერტენზია;

დ) მკერდის არეში ძლიერი ტკივილი;

*ე) მძიმე ათეროსკლეროზი.


გარდა:

ა) აღმავალი აორტის პროქსიმალურ ნაწილში დაწყებული აორტის

განმშრევებელი ანევრიზმა შესაძლებელია მხოლოდ აღმავალი აორტით

შემოიფარგლოს;

ბ) აღმავალი აორტის პროქსიმალურ ნაწილში დაწყებული აორტის

განმშრევებელი ანევრიზმა შესაძლებელია აორტის რკალზე, დაღმავალ და

მუცლის აორტებზეც გავრცელდეს;

გ) აღმავალი აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა ყველაზე ხშირად 60 წლამდე

ახალგაზრდა ასაკის მამაკაცებში ვითარდება, რომელთა 50%-ს აღენიშნება

არტერიული ჰიპერტენზია;

დ) აღმავალი აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა ვლინდება გულმკერდის

არეში ხანჯლისებური ტკივილით;

*ე) აღმავალი აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა რენტგენოლოგიურად არ


1416. აღმავალი აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა შეიძლება გამოვლინდეს

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილით, გარდა:

ა) გულის რიტმის დარღვევით;

ბ) მარცხენა პარკუჭის ქვედა კედლის მწვავე ინფარქტის ეკგ ნიშნებით;

*გ) მიტრალური რეგურგიტაციით;

დ) აორტული რეგურგიტაციით;

ე) ჰემოპერიკარდით;

ვ) გულის ტამპონადით.

1417. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან აღმავალი აორტის განმშრევებელი

ანევრიზმის შესახებ სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) დაავადება რენტგენოლოგიურად ვლინდება ზემო შუასაყარის

გაფართოებით;

ბ) დაავადების დიაგნოზის დასადასტურებლად აუცილებელია აორტოგრაფიის

ჩატარება;

*გ) დაავადების დიაგნოსტირებისთვის ექოკარდიოგრაფია არაინფორმატიული

მეთოდია;

დ) დაავადების დიაგნოზის დასმისთანავე აუცილებელია მომატებული

არტერიული წნევის ნორმალიზება;

ე) აღმავალი აორტის განმშრევებელი ანევრიზმა უმრავლეს შემთხვევაში

საჭიროებს ქირურგიულ მკურნალობას.

1418. ტაკაიასუს სინდრომი:

*ა) არასპეციფიური ობსტრუქციული არტერიიტია;

ბ) ძირითადად ვითარდება მამაკაცებში;

გ) ინფექციურ-ალერგიული ხასიათის პათოლოგიაა;

დ) ჩვეულებრივ იწყება ბავშვობის ასაკში;

ე) პირველად ვლინდება აორტის რკალის სინდრომის კლინიკური ნიშნებით.

1419. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ტაკაიასუს სინდრომის შესახებ


ა) დაავადების პირველი სტადია ხასიათდება სისტემური პათოლოგიის

ზოგადი ნიშნებით (ცხელება, ართრალგიები, ედსის აჩქარება);

ბ) დაავადების შემდგომ სტადიებზე ზოგადი სიმპტომატიკა იცვლება აორტის

რკალის სინდრომის კლინიკური ნიშნებით;

*გ) არტერიულ ჰიპერტენზიასთან ერთად, დაავადებისთვის

დამახასიათებელია ქვემო კიდურებზე პულსის გაქრობა;

დ) დაავადების მკურნალობის ეფექტური საშუალება არ არსებობს;

ე) დიაგნოსტირებიდან 5 წელიწადში დაავადება, ჩვეულებრივ, ლეტალურად

მთავრდება.

1420. პერიფერიული ემბოლიის წყაროს ყველაზე ხშირად წარმოადგენს:

ა) პარადოქსული ემბოლიები;

ბ) ლავიწქვეშა არტერიის ფოლაქების დაწყლულება;

გ) აორტის რკალის ანევრიზმაში განლაგებული თრომბები;

დ) გულმკერდის ან მუცლის ანევრიზმაში განლაგებული თრომბები;

*ე) გულში განლაგებული თრომბები.

1421. დიდი ემბოლიების განმაპირობებელი თრომბები ყველაზე იშვიათად

განლაგებულნი არიან:

*ა) მარცხენა წინაგულის მიქსომაზე;

ბ) აორტის სარქვლის პროთეზზე;

გ) . მიტრალურ პროთეზზე;

გ) პარკუჭების კედლებზე;

დ) მარცხენა წინაგულის კედლებზე.

1422. გულიდან გამომავალი ემბოლები ყველაზე ხშირად ხვდებიან:

*ა) ბარძაყის არტერიაში;

ბ) თეძოს არტერიაში;

გ) მუცლის აორტაში;

დ) დიდი წვივის არტერიაში;

ე) მცირე წვივის არტერიაში.

1423. პერიფერიული არტერიული თრომბოზის განვითარების მიზეზი

შეიძლება გახდეს ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

ა) მაობლიტირებელი არტერიოსკლეროზი;

ბ) ბარძაყის და მუხლქვეშა არტერიების ანევრიზმები;

*გ) გულმკერდის აორტის ანევრიზმა;

დ) დისემინირებული სისხლძარღვშიდა შედედების სინდრომი;

ე) სისხლძარღვთა კოლაგენური დაზიანება;

ვ) დისპროტეინემია.

1424. არტერიული თრომბოზის განვითარებისას კიდურის ქსოვილების

შეუქცევადი დაზიანების უტყუარი ნიშანია:

ა) ტკივილი;

ბ) დაბუჟების შეგრძნება;

გ) ადგილობრივი ტემპერატურის დაქვეითება;

დ) მგრძნობელობის დაკარგვა;

*ე) კანის საფარველის შეფერილობის სტაბილურად შეცვლა.

1425. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან არტერიული თრომბოზის შესახებ


ა) დაავადების კლინიკა განისაზღვრება დაზიანების ლოკალიზაციით და

კოლატერალური სისხლისმიმოქცევის მდგომარეობით;

ბ) თუ არტერიული წნევა ობსტრუქციის დისტალურად 40 მმ.ვწყ.სვ-ით და

მეტით დაქვეითდა 6 საათში ვითარდება იშემიური კუნთოვანი კონტრაქტურა

- კანქვეშა სისხლჩაქცევებით და განგრენის კერებით;

*გ) დაზიანების ლოკალიზაციის და კოლატერული სისხლის მიმოქცევის

მდგომარეობის მიუხედავად, ოკლუზიის დისტალურად ყოველთვის ხერხდება

პულსის პალპირება;

დ) დაავადების დიაგნოსტირებისთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა ენიჭება

ანამნეზს;

ე) დაავადების დიაგნოსტირებისთვის იშვიათად დგება არტერიოგრაფიის

აუცილებლობა.

1426. არტერიული თრომბოზის თერაპიისთვის გამოიყენება ყველა ქვემოთ

ჩამოთვლილი საშუალება, გარდა:

ა) ანტიკოაგულანტები (ჰეპარინი);

*ბ) ვაზოდილატატორები;

გ) თრომბოლიზური პრეპარატები (სტრეპტოკინაზა, უროკინაზა);

დ) ტრანსლუმინური ანგიოპლასტიკა;

ე) ქირურგიული ოპერაცია.


გარდა:ხანგამოშვებითი კოჭლობა

ა) არაადექვატური პერპუზიით განპირობებული კუნთოვანი ტკივილია;

*ბ) შეიძლება აღმოცენდეს მჯდომარე ან მდგომარე პოზაში;

გ) ჩვეულებრივ, აღმოცენდება სიარულის დროს;

დ) ფიზიკური დატვირთვის შეწყვეტის შემდეგ 1-2 წთ-ში გაივლის;

ე) განსაკუთრებით ინტენსიურად გამოვლინდება კიბეზე ან მთაზე ასვლისას.

1428. მაობლიტირებელი არტერიოსკლეროზის ნაადრევი სტადიის ნიშნებია


ა) ხანგამოშვებითი კოჭლობა;

ბ) მოსვენებისას ფეხის თითების და ტერფების ხანგრძლივი ტკივილი;

*გ) ფეხის თითების და ტერფების დაწყლულება და განგრენა;

დ) პარესთეზიები;

ე) კიდურების დაბუჟება.

1429. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან მაობლიტირებელი თრომბანგიიტის

(ბიურგერის დაავადება) შესახებ სწორია ყველა ჩამოთვლილი, გარდა:

*ა) მაობლიტირებელი თრომბანგიიტი იწვევს მხოლოდ არტერიების

დაზიანებას;

ბ) მაობლიტირებელი თრომბანგიიტით ავადდებიან 20-40 წლის მწეველი

მამაკაცები;

გ) დაავადება, ჩვეულებრივ, იწყება მტევნებისა და ტერფების წვრილი

არტერიების დაზიანებით;

დ) დაავადების დამახასიათებელი ნიშანია ფიზიკური დატვირთვის დროს

ფეხის ზურგში ტკივილის აღმოცენება, რომელიც სწრაფად გაივლის

მოსვენების მდგომარეობაში;

ე) დაავადების მკურნალობის ერთადერთი ეფექტური მეთოდი სიგარეტის

მოწევისთვის თავის დანებებაა.

1430. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან არტერიოვენური ფისტულების


ა) არტერიოვენური ფისტულის ჩამოყალიბება უნდა ვივარაუდოთ კიდურის

ყველა გამჭოლი ჭრილობის შემთხვევაში;

ბ) მსხვილი ფისტულის არსებობისას მომტან არტერიაზე თითის დაჭერა

იწვევს გულის რიტმის მკვეთრ გაიშვიათებას;

გ) ქრონიკული ფისტულების არსებობისას ადგილი აქვს დაზიანების

ადგილის შესაბამისი კანის საფარველის პიგმენტაციას და დაწყლულებას;

*დ) დაავადება არასოდეს რთულდება ინფექციური ენდოკარდიტით;

ე) დაავადების მკურნალობა გულისხმობს სისხლძარღვების განცალკავებას

არტერიის სანათურის მთლიანობის შენარჩუნებით.

1431. სიცივის საპასუხოდ რეინოს სინდრომის სიმპტომებია:1) თითების

სიფერმკთალე; 2) თითების ციანოზი; 3). თითების ჰიპერემია;4). სხეულის

სხვადასხვა ნაწილის კანზე არსებული ციანოზური ლაქების ინტენსივობის

გაძლიერება.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1432. ლივედო რეტიკულარისის (კანზე ცინოზური ბადის) კლინიკური

ნიშნებია:1) თითების, ტერფების და მტევნების სტაბილური ციანოზი;2)

თითების, ტერფების და მტევნების ადგილობრივი ტემპერატურის

დაქვეითება;3). გაძლიერებული ოფლიანობა;4). სხეულის სხვადასხვა

ნაწილის კანზე ციანოზური ლაქების არსებობა, რომლებიც ქმნიან თევზსაჭერი

ბადის სურათს.



გ) სწორია 2, 3, 4;



1433. აკროციანოზის კლინიკური ნიშნებია:1) თითების, ტერფების და

მტევნების სტაბილური ციანოზი;2) თითების, ტერფების და მტევნების

ადგილობრივი ტემპერატურის დაქვეითება;3). გაძლიერებული

ოფლიანობა;4). სხეულის სხვადასხვა ნაწილის კანზე ციანოზური ლაქების

არსებობა, რომლებიც ქმნიან თევზსაჭერი ბადის სურათს.


*ბ) სწორია 1, 2, 3;

გ) სწორია 2, 3, 4;


1434. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ერითრომეგალიის შესახებ სწორია


ა) უცნობი ეტიოლოგიის დაავადებაა;

ბ) ხასიათდება გარემოს ტემპერატურის მომატებისას ქვემო კიდურების

დისტალური ნაწილების შეწითლებით, წვის და ქავილის შეგრძნებით;

გ) ქვემო კიდურების დისტალური ნაწილები და ტერფები შეტევის დროს

იღებენ წითელ შეფერილობას;

დ) დაავადება ხშირად პირველადი გენეზისაა, თუმცა შეიძლება

ასოცირებული იყოს მიელოპროლიფერაციულ პათოლოგიასთან;

*ე) ეფექტურად იკურნება ასპირინით.

1435. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ზედაპირული თრომბოფლებიტის


ა) დაავადების ეტიოლოგია (ქიმიური ფლებიტის გარდა), უცნობია;

ბ) დაზიანებული ვენა მტკივნეულია, შემოსაზღვრულია ერითემით და

შეშუპებით;

*გ) დაავადება ხშირად რთულდება პულმონური ემბოლიით;

დ) დოპლერული გამოკვლევა ეფექტური დიაგნოსტიკური მეთოდია;

ე) ადგილობრივ პროცედურებთან ერთად (სითბო, ქვემო კიდურის

სიმაღლეზე მოთავსება) დაავადების თერაპიისთვის გამოიყენება

ინდომეტაცინი.

1436. ვენების მწვავე თრომბოზის გამომწვევი მიზეზია ყველა ჩამოთვლილი,

გარდა:

ა) ტრავმა;

ბ) ბაქტერიული ინფექცია;

გ) პანკრეასის, ფილტვების და კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ავთვისებიანი

სიმსივნეები;

*დ) კოლაგენოზები;

ე) დისემინირებული სისხლძარღვშიდა შედედების სინდრომი.

1437. ვენური თრომბოზის ყველაზე საშიში გართულებაა:

*ა) ფილტვის ემბოლია ინფარქტით;

ბ) პერიფერიული სისხლძარღვოვანი უკმარისობა - განგრენით;

გ) არტერიოვენური ფისტულა ჰიპერვოლემიით;

დ) თრომბოფლებიტი;

ე) ვენების ვარიკოზული გაგანიერება.

1438. 27 წლის ქალი უჩივის ქოშინს და ტკივილს გულმკერდის არეში.

ბოლო 4 დღის განმავლობაში იგი ასევე აღნიშნავს მარჯვენა კანჭის და

ბარძაყის ტკივილს და შესივებას. ექიმებმა ეჭვი მიიტანეს ღრმა ვენების

თრომბოზზე, რომელმაც შესაძლოა გამოიწვია პულმონური ემბოლია.

პულმონური ემბოლიის დიაგნოსტირებისთვის საუკეთესო მეთოდია:


*ბ) პულმონური არტერიოგრაფია;

გ) ეკგ;

დ) ფილტვების სკანირება.

1439. ქვემოთ მოყვანილი დებულებებიდან ლიმფედემის შესახებ სწორია


ა) ლიმფედემა ეწოდება კიდურებში ლიმფის პათოლოგიურ დაგროვებას და

შეიძლება გამოწვეული იყოს მრავალი სხვადასხვა მიზეზით;

ბ) სხვადასხვა ეტიოლოგიის ლიმფედემის საერთო ნიშანია დაზიანებული

კიდურის უმტკივნეულო შეშუპება;

*გ) შეშუპება ადვილად ემორჩილება დიურეზულ მკურნალობას;

დ) დაავადება პროგრესულად მიმდინარეობს კანის და კანქვეშა ქსოვილების

ფიბროზის განვითარებით;

ე) დაავადების ეტიოლოგიის და გავრცელებულობის დასადგენად, ზოგჯერ,

საჭირო ხდება ლიმფანგიოგრაფიის ჩატარება.

1440. 50 წლის ქალბატონს, გულის უკმარისობის დიაგნოზით უტარდებოდა

მკურნალობა ტაბლეტიზირებული ფორმის დიგოქსინით. მკურნალობის ფონზე

ექიმთან მორიგი ვიზიტის დროს, ეკგ-ზე მას აღენიშნა

ატრიოვენტრიკულურული ბლოკადა ვენკებახის პერიოდიკით 4:1. რომელია

ყველაზე სწორი ტაქტიკა?

ა) დიგოქსინის მიღების შეწყვეტა განუსაზღვრელი დროით

*ბ) დიგოქსინის მიღების შეწყვეტა სანამ ალაგდება ატრიოვენტრიკულურული

ბლოკადა და შემდეგ კვლავ დიგოქსინის დანიშვნა მცირე დოზით

გ) დიგოქსინის მიღების გაგრძელება, ატროპინის დამატებით დოზით 0.5

მგ 4-ჯერ დღეში.

დ) დიგოქსინის მიღების გაგრძელება, კალიუმის ქლორიდის დამატებით

დოზით 10 მგ 3-ჯერ დღეში

1441. როგორი მეთოდით უნდა მოხდეს წინაგულოვანი ტაქიკარდიის

კუპირება კარდიალური დაავადების არარსებობის შემთხვევაში?

ა) სიმპატომიმეტიკებით

*ბ) ვაგუსის სტიმულიაციით

გ) ელექტრული კარდიოვერსიით

დ) წინაგულების ზეხშირი სტიმულაციით

ე) პრეკორდიალური დარტყმით

1442. რას გამოიწვევს კაროტიდული სინუსის მასაჟი წინაგულთა თრთოლვის

დროს 2:1?

ა) თრთოლვის კუპირებას

ბ) თრთოლვის გადასვლას ციმციმში

გ) წინაგულების რითმის შემცირებას

დ) პარკუჭების შეკუმშვების სიხშირის მომატებას

*ე) AV ბლოკის ხარისხის დროებით შეცვლას პარკუჭზე იმპულსეს გატარების

სიხშირით 3:1, 4:1

1443. გულის რომელ ანატომიურ ნაწილში არის ყველაზე ნელი იმპულსის

გატარება?

ა) წინაგულებში

*ბ) ატრიოვენტრიკულურ კვანძში

გ) ჰისის კონაში

დ) ჰისის კონის ტოტებში

ე) პურკინიეს კონებში

1444. 60 წლის მამაკაცს გულის უკმარისობით, რომელიც ერთი წლის

განმავლობაში იტარებდა მკურნალობას დიგოქსინით 0.25მგ დღეში, ხოლო

ერთი თვის წინ გაზარდა დოზა 0,5 მგ-მდე, განუვითარდა პარკუჭოვანი

ტაქიკარდია 130 დ/წ, წნევის ვარდნით მაგრამ გონების დაკარგვის გარეშე.

რომელი მეთოდია ყველაზე საშიში პაციენტვისათვის?

ა) ინტრავენურად ლიდოკაინი

ბ) ინტრავენურად პროპრანოლოლი

გ) ინტრავენურად კალიუმის ქლორიდი

*დ) ელექტრული კარდიოვერსია

1445. პროკაინამიდის მუდმივი მიღების შემთხვევაში რა არის

მოსალოდნელი?

ა) სარკოიდოზი

*ბ) სისტემური წითელი მგლურას მაგვარი სინდრომი

გ) ამილოიდოზის მაგვარი სინდრომი

დ) ჰიპერთიროიდოზი

ე) თირკმლის ტუბულარული ნეკროზი

1446. 32 წლის მამაკაცს ბრონქოსკოპიის დროს აღენიშნა პულსის შემცირება

20 დ/წ. პროცედურა სასწრაფოდ შეწყდა მაგრამ პულსი კვლავ დაბალი

დარჩა. რომელია არჩევის პრეპარატი ამ შემთხვევაში?

ა) იზოპროტერენოლი

ბ) დიგიტალისი

*გ) ატროპინი

დ) დოფამინი

ე) ადრენალინი

1447. 24 წლის ორსულ ქალს აღენიშნება დაბალი პულსი 40 დ/წ. სხვა

რაიმე კარდიალური პათოლოგია არ აღინიშნება. ე.კ.გ- ზე სრული AV

ბლოკი ნორმალური QRS კომპლექსის მორფოლოგიით. დატვირთვის დროს

რითმი ჩქარდება 65 დ/წ მდე. როგორია სწორი ტაქტიკა?

ა) სუბლინგვალურად ატროპინის დანიშვნა

ბ) მუდმივი პეისმეიკერის დაყენება

გ) ეფედრინი

დ) დოფამინი

*ე) თერაპიას არ საჭიროებს

1448. 50 წლის მამაკაცმა მომართა სტაციონარს გულისცემის, ქოშინისა და

სისუსტის ჩივილებით. ე.კ.გ.-ზე წინაგულთა ფიბრილაციაა პარკუჭებზე

სწრაფი გატარებით 130 დ/წ და ფართო QRS კომპლექსებით. 24 საათის

განმავლობაში დიგიტალიზაციის ფონზე პარკუჭთა შეკუმშვის სიხშირე

გაიზარდა 150 დ/წ მდე. ქვემოთმოცემული რომელი დიაგნოზია სწორი:

ა) ფილტვის ემბოლია

*ბ) WPW სინდრომი

გ) პერიკარდიტი

დ) მიოკარდიუმის ინფაქტი

1449. 56 წლის მამაკაცი მოიყვანეს სტაციონარში სინკოპეს ეპიზოდის გამო.

პაციენტი დეზორიენტირებული და აჟიტირებულია. არტერიული წნევა არ

ისინჯება ე.კ.გ ზე ოდნავ არარეგულარული ტაქიკარდიაა 160 დ/წ, ფართო

QRS კომპლექსებით, რომლის მორფოლოგია და სიხშირე არ იცვლება

კაროტიდული მასაჟის ფონზე. ღოგორია სწორი ტაქტიკა?

ა) ლიდოკაინის ინფუზია

*ბ) ელექტრული კარდიოვერსია

გ) კაროტიდული მასაჯის გაგრძელება

დ) ნოვოკაინამიდის ინექცია

ე) დიგიტალიზაცია

1450. ჩამოთვლილიდან რომელია ყველაზე მნიშვნელოვანი პრედიქტორი

სტენოკარდიული პაციენტის გამოსავლის დასადგენად

ა) სტენოკარდიის ეპიზოდების სიხშირე

ბ) სტენოკარდიის ხანგრძლივობა

*გ) კორონარული არტერიების ობსტრუქციის ხარისხი

დ) დატვირთვის ხარისხი რომელიც საჭიროა ტკივილის გამოსაწვევად

ე) ქოლესტეროლის შემცველობა პლაზმაში

1451. ჩამოთვლილიდან რომელია ყველაზე კარგი ორიენტირი დატვირთვის

ტესტის ჩატარების დროს სტენოკარდიის დიაგნოზის დასადგენად ან

გამოსარიცხად

ა) დატვირთვის ხანგრძლივობა

*ბ) გულისცემის სიხშირე

გ) არტერიული წნევა

დ) სუნთქვის სიხშირე

ე) დატვირთვის ხარისხი

1452. თქვენ გთხოვეს გამოიკვლიოთ 52 წლის მამაკაცი სტერნალური

ტკივილის 6 თვიანი ანამნეზით. რომელი მეთოდია ყველაზე მნიშვნელოვანი

ტკივილის მიზეზის დასადგენად?

ა) ტრედმილტესტი

*ბ) ანამნეზის დეტალურად შეკრება

გ) კორონარული ანგიოგრაფია

დ) ბერნშტაინის ტესტი

ე) გულის ექოკარდიოგრაფია

1453. 50 წლის მამაკაცი მკერდის ძვლის არეში ტკივილის დაწყებიდან 1

საათში შემოვიდა ინტენსიური თერაპიის ბლოკში. ე.კ.გ.-ზე აღენიშნება ST

სეგმენტის ელევაცია I, AVL და V1-V5 განხრებში. სავარაუდოდ რომელი

კორონარული არტერიაა ოკლუზირებული?

ა) შემომხვევი კორონარული არტეია

*ბ) წინა დასწვრივი კორონარული არტერია

გ) მარჯვენა კორონარული არტერია

დ) მარცხენა კორონარული არტერიის ღერო

1454. 65 წლის ქალბატონი მკერდის ძვლის არეში ტკივილის დაწყებიდან 2

საათში შემოვიდა ინტენსიური თერაპიის ბლოკში. ე.კ.გ.-ზე აღენიშნება ST

სეგმენტის ელევაცია II, III, AVF განხრებში. სავარაუდოდ რომელი

კორონარული არტერიაა ოკლუზირებული?

ა) შემომხვევი კორონარული არტერია

ბ) წინა დასწვრივი კორონარული არტერია

*გ) მარჯვენა კორონარული არტერია

დ) მარცხენა კორონარული არტერიის ღერო

1455. პაციენტს მწვავე ინფარქტის დიაგნოზით უეცრად განუვითარდა

ბრადიკარდია 35 დ/წ, ფართო QRS კომპლექსებით. არტერიული წნევა დაეცა

75/45 მმ ვწს მდე. რა არის ზემოაღნიშნულის მიზეზი?

ა) სინო-ატრიალური ბლოკადა

ბ) სრული AV ბლოკადა კვანძის პროქსიმალურ დონეზე

*გ) სრული AV ბლოკადა კვანძის დისტალურ დონეზე

დ) ჰისის კონის მარცხენა ფეხის ბლოკადა

ე) ჰისის კონის მარხვენა ფეხის ბლოკადა

1456. პაციენტს მწვავე ინფარქტის დიაგნოზით უეცრად განუვითარდა

ბრადიკარდია 35 დ/წ, ფართო QRS კომპლექსებით. არტერიული წნევა დაეცა

75/45 მმ ვწს მდე. როგორი არის შესაბამისი მკურნალობის მეთოდი?

ა) მუდმივი პეისმეიკერის დაყენება

*ბ) დროებითი პეისმეიკერის დაყენება

გ) ატროპინი

დ) ადრენალინი

ე) დოფამინი

1457. რომელი პათოლოგიის დროს არის ყველაზე იშვიათი ციანოზის

განვითარება?

ა) დიდი პარკუჭთაშუა ძგიდის დეფექტი

*ბ) წინაგულთაშუა ძგიდის დეფექტი

გ) ფალოს ტეტრადა

დ) ერთადერთი პარკუჭის არსებობა

1458. კორონარული ანგიოგრაფია

ა) გვიჩვენებს მიოკარდის რომელი არეა დაზიანებული

*ბ) გვიჩვენებს რა ხარისხით არის კორონარული არტერიების სანათური

დახშული

გ) ამციებს სიკვდილის რისკს 2%-ით

დ) გვიჩვენებს რა ხარისხით არის კორონარული არტერიების კედლები

დაზიანებული

1459. კარდიომიოპათიის დროს ანამნეზის შეკრების დროს რომელი

ფაქტორებს მიანიჭებდით მნიშვნელობას?

ა) ალკოჰოლიზმი

ბ) ტრიპანოსომული ინფექცია

გ) ორსულობა

*დ) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი

ე) არც ერთი

1460. მიტრალურმა სტენოზმა შესაძლებელია გამოიწვიოს ყველა გარდა

ერთისა

ა) პულმონალური ჰიპერტენზია

ბ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროფია

*გ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია

დ) მოციმციმე არითმია

1461. რომელი სარქველი ზიანდება ყველაზე ხშირად რევმატიზმის დროს

*ა) მიტრალური

ბ) ტრიკუსპიდალური

გ) აორტალური

დ) ფილტვის არტერიის

1462. რომელი სარქველი ზიანდება ყველაზე ხშირად ენდოკარდიტის დროს?

ა) მიტრალური

ბ) ტრიკუსპიდალური

*გ) აორტალური

დ) ფილტვის არტერიის

1463. ქვემოთ ჩამოთვლილი პრეპარატებიდან რომელი გამოიყენება

ათეროსკლეროზის პრევენციისთვის:

*ა) სტატინები

ბ) აგფ ინჰიბიტორები

გ) ბეტა-ბლოკერები

დ) ასპირინი ან კლოპიდოგრელი

ე) ბეტა-ბლოკერებისა და აგფ ინჰიბიტორების კომბინაცია

1464. რა შემთხვევაშია აუცილებელი აორტის განშრევადი ანევრიზმის

ქირურგიული მკურნალობა?

ა) პერიკარდიუმის ჰემოტამპონადის ნიშნების არსებობა;

ბ) მწვავე აორტალური რეგურგიტაცია;

გ) ნევროლოგიური ნიშნები ,რომელთა მიხედვით სავარაუდოა საძილე

არტერიების ოკლუზიის არსებობა;

დ) ოლიგურია;

*ე) ყველა ზემოთ ჩამოთვლილი.

1465. რა არის დამახასიათებელი დრესლერის სინდრომისათვის?

ა) პნევმონია

ბ) პლევრიტი

გ) ლეიკოპენია

*დ) ყველა აღნიშნული

1466. პაკუჭოვანი ექსტრასისტოლის კრიტერიუმებია:

*ა) ნაადრევი, გაფართოებული, დეფორმული კონფიგურაციის QRS


ბ) ხშირად არის ბლოკირებული

გ) ექტოპიური P კბილი უარყოფითია და მოჰყვება QRS კომპლექს;

დ) AV დისოციაციის არ არსებობა;

1467. ბლოკირებული წინაგულოვანი ექსტრასისტოლია, ხასიათდება:

ა) სუნთქვის ფაზებთან დაკავშირებით რიტმის თანდათანობითი გახშირებით

და გაიშვიათებით;

*ბ) QRS კომპლექსის უეცარი გამოვარდნით;

გ) მოკლე და გრძელი R-R და P-Q (R) ინტერვალების მონაცვლეობით;

დ) არის მეზო ან ენდდიასტოლური.

1468. არტერიული ჰიპერტენზია განვითარებული პერორალური

კონტრაცეპტივების მიღების ფონზე:

ა) ადრენერგული რეცეპტორების სტიმულაციის შედეგია.

ბ) რენოვასკულური გენეზისაა.

*გ) ჰიპერალდოსტერონიზმის შედეგია.

დ) კატექოლამინების ჭარბი რაოდენობით სინთეზის შედეგია;

ე) ყველა ჩამოთვლილი


გარდა, ფიბრატები:

ა) ამცირებენ სისხლში დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

ქოლესტეროლის კონცენტრაციას;

ბ) ზრდიან სისხლში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

ქოლესტეროლის კონცენტრაციას;

*გ) არ ცვლიან სისხლში ტრიგლიცერიდების კონცენტრაციას;

დ) ამცირებენ სისხლში ტრიგლიცერიდების კონცენტრაციას;

1470. ათეროსკლეროზის სიხშირე კორელაციაში ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ

ფაქტორთან, გარდა:

ა) ჰიპერტენზია

ბ) შაქრიანი დიაბეტი

გ) სიმსუქნე

*დ) სისხლში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების დონის გაზრდა

ე) პერორალური კონტრაცეპტივების მიღება.

1471. ქვემოთ ჩამოთვლილთაგან რომელი პრეპარატი არ არის პერიფერიული

ვაზოდილატატორი?

*ა) პროპრანოლოლი

ბ) კაპტოპრილი

გ) ნიფედიპინი

დ) მოლსიდომინი

ე) პრაზოზინი

1472. რომელი დაავადების სამკურნალოდ არიან არჩევის პრეპარატები ბეტა-

ბლოკერები?

ა) მიოკარდიტი;

*ბ) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია;

გ) ფეოქრომოცოტომა;

დ) რენოვასკულარული არტერიული ჰიპერტენზია;

ე) ფილტვისმიერი გული;

1473. ნიტროგლიცერინის მთავარი სამკურნალო ეფექტი მარცხენა პარკუჭის

უკმარისობის დროს დაკავშირებულია:

ა) კორონარული არტერიების დილატაციასთან;

ბ) პერიფერიულ ვენოდილატაციასთან;

*გ) პერიფერიული არტერიების დილატაციასთან;

დ) ყველა ჩამოთვლილთან.

1474. მიოკარდიუმის პირველადი დაავადებაა ყველა ჩამოთვლილი, გარდა

ა) დილატაციური კარდიომიოპათია

*ბ) მეტაბოლური კარდიომიოპათია

გ) ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია

დ) მარჯვენა პარკუჭის არითმოგენული დისტროფია

ე) არაკლასიფიცირებული კარდიომიოპათია.

1475. რომელი ქვემოთ ჩამოთვლილი კლინიკური გამოვლინება არ არის

დამახასიათებელი აორტის კოარქტაციისთვის?

ა) სისტოლური არტერიული წნევა ზედა კიდურებზე მაღალია ქვემო

კიდურებთან შედარებით;

ბ) სხეულის ზემო ნაწილი ქვემო ნახევართან შედარებით უფრო მეტადაა

განვითარებული;

გ) ბარძაყის არტერიაზე აღინიშნება სუსტი ავსებისა და დაჭიმულობის

პულსი;

დ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფიის ნიშნები;

*ე) მარცხენა წინაგულის ჰიპერტროფიის ნიშნები.

1476. ACE ინჰიბიტორების დანიშვნის აბსოლუტურ უკუჩვენებას წარმოადგენს

ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი, გარდა ერთისა:

ა) ორსულობა

ბ) ჰიპერკალიემია

გ) თირკმლის არტერიების ორმხრივი სტენოზი

დ) ანგიონევროზული შეშუპება

*ე) პოდაგრა

1477. უეცარი სიკვდილის დროს შეიძლება გამოვლინდეს:

ა) კორონალური არტერიების ძირითადი ტოტების არტერიოსკლეროტული

შევიწროება

ბ) კორონალური არტერიის თრომბოზი

გ) პოსტინფარქტული ნაწიბურები

დ) ერთი კვირის ხანდაზმულობის მიოკარდიუმის ინფარქტი

*ე) ყოველივე ზემოთჩამოთვლილი

1478. გიდ-ის და ჰიპერტონიის შერწყმული მიმდინარეობის შემთხვევაში

ქვემოთჩამოთვლილი პრეპარატთა ჯგუფებიდან მიზანშეწონილია დაინიშნოს:

ა) პროლონგირებული მოქმედების ნიტრატები

ბ) პროლონგირებული მოქმედების ნიტრატები და კალციუმის ანტაგონისტები

*გ) ბეტა-ბლოკერები

დ) კალციუმის ანტაგონისტები

ე) პროლონგიურებული მოქმედების ნიტრატები და ბეტა-ბლოკერები

1479. ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილ შემთხვევაში დატვირთვის საპასუხოთ ეკგ-

ზე შესაძლებელია განვითარდეს ST-სეგმენტის ცრუ დადებითი ცვლილებები,

გარდა ერთისა:

ა) დიგიტალისის მიღება

ბ) მარცხენა პარკუჭის ჰიპერტროფია

გ) მარცხენა პარკუჭის ანევრიზმა

*დ) ნიტროგლიცერინის მიღება

1480. გულის უკმარისობის კომპლექსურ მკურნალობას ყველა

ქვემოთჩამოთვლილი მდგომარეობის დროს მიზანშეწონილია შერეული ტიპის,

ვენო -არტერიალარული ვაზოდიტალატატორების გამოყენება, გარდა:

ა) შეგუბებითი კარდიომიოპათიისა;

ბ) პოსტინფარქტული კარდიოსკლეროზისა;

გ) აორტალური უკმარისობის გვიანი სტადიების;

*დ) გამოხატული აორტალური სტენოზისა;

ე) მიტრალური უკმარისობის გვიანი სტადიებისა

1481. სისხლის მიმოქცევის ქრონიკული უკმარისობის დროს არტერიული

ტონუსის მომატება უპირატესად გამოწვეულია:

ა) სიმპატო-ადრენალური სისტემის აქტიობის გაძლიერებით

ბ) რენინაგნიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის აქტივაციით

გ) პარასიმპათიკური ინერვაციის მოშლით

*დ) ყოველივე ზემოთაღნიშნულით

1482. სარკომერთან მიმართებაში სწორია:

ა) სარკომერი არის შეკუმშვის სტრუქტურული ერთეული;

*ბ) თითოეული სარკომერი შედგება მსხვილი (ძირითადად, მოიზინის

შემცველი) და წვრილი (ძირითადად აქტინის შემცველი)

მიოფილამენტებისაგან;

გ) სარკომერის სიგრძე უკუპროპორციულია გულის კუნთის სიგრძისა;


1483. ქვემოთ ჩამოთვლილი დებულებებიდან რომელია სწორი:

ა) AV კვანძი ავტომატიზმის მე - III რიგის ცენტრია;

ბ) იმპულსის გატარების სიჩქარე ყველაზე მეტია წინაგულების კუნთებში;

*გ) AV კვანძში აგზნების გავრცელების სიჩქარე მოიკარდიუმის სხვა

ნაწილებთან შედარებით დაბალია და 200 მმ/წმ-ს შეადგენს;

დ) იმპულსის გატარების სიჩქარე არ განისაზღვრება მოსვენების

ტრანსმემბრანული პოტენციალის დონით.

1484. ეკგ-ზე V1-V2(+-V3) განხრებში აღინიშნება მაღალი R კბილი, ST

სეგმენტის დეპრესია და მაღალი დადებითი T კბილი. სავარაუდო დიაგნოზი:

ა) ეკგ ნორმის ვარიანტი;

*ბ) მარცხენა პარკუჭის უკანა კედლის მწვავე ინფარქტი;

გ) მარჯვენა პარკუჭის ჰიპერტროპია;

დ) ჰისის კონის მარჯვენა ფეხის არასრული ბლოკადა;

ე) მარჯვენა პარკუჭის უკანა კედლის მწვავე ინფარქტი.

1485. ქვემოთ მოყვანილი ყველა დებულება სწორია ნიკოტინის მჟავის

მიმართებაში გარდა:

ა) განაპირობებს სისხლში დაბალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

ქოლესტეროლის კონცენტრაციის დაქვეითებას;

ბ) ამცირებენ სისხლში ტრიგლიცერიდების კონცენტრაციას

გ) განაპირობებს სისხლში მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების

ქოლესტეროლის კონცენტრაციის მომატებას;

*დ) ნაჩვენებია ოჯახური ჰიპერქილომიკრონემიის სამკურნალოდ.

1486. ფიბრინილიზური რეპერფუზიის თანმხლები თერაპია მოიცავს ყველა

ჩამოთვლილს, გარდა

ა) ენოქსაპარინი;

ბ) ასპირინი

გ) ფონდაპარინოქსი;

*დ) ბივალირუდინი

ე) კლოპიდოგრელი

1487. ვიწროკომპლექსიანი პაროქსიზმული ტაქიკარდიის კუპირებისთვის

მიოკარდიუმის მწვავე ინფარქტის დროს შედერებით უკუნაჩვენებია:

ა) ბეტა-ბლოკერები;

ბ) ვაგუსური მანევრები;

*გ) ფლეკაინიდი

დ) დილთიაზემი;

ე) ადენოზინი;

ვ) ამიოდარონი

1488. რა არ არის სწორი მარცხენა პარკუჭის მწვავე უკმარისობის

მიმართებაში?

*ა) საწყის ეტაპზე ვლინდება ფილტვების ალვეოლური შეშუპება;

ბ) საწყის ეტაპზე ვლინდება ფილტვების ინტერსტიციული შეშუპება.

გ) გვიან ეტაპზე ვლინდება ფილტვების ალვეოლური შეშუპება

დ) საწყის ეტაპზე აღინიშნება ფილტვებში ვენური წნევის მომატება;

ე) საწყის ეტაპზე აღინიშნება ფილტვებში კაპილარული წნევის მომატება.

1489. ანტიარიტმული პრეპარატების კლასიფიკაციის ვარიანტების

ჩამონათვალიდან რომელ კლასს მიეკუთვნება სოტალოლი:

ა) კლასი I A

ბ) კლასი I C

*გ) კლასი III

დ) კლასი II

ე) კლასი I B

1490. თრომბოციტების აგრეგაციის ინჰიბიტორია:

ა) დაბალმოლეკულური ჰეპარინი

ბ) ვარფარინი

გ) ალტეპლაზა

*დ) კლოპიდოგრელი

ე) სტრეპტოკინაზა

1491. 46 წლის პრაქტიკულად ჯანმრთელი მამაკაცი, არამწეველი,

პროფილაქტიკური გამოკვლევისას დადგინდა I ხარისხის სიმსუქნე და დაბალი

სიმკვრივის ლიპოპროტეინების ქოლესტეროლის იზოლირებული მომატება

(188 მგ/დლ) მაღალი სიმკვრივის ლიპოპროტეინების ქოლესტეროლის და

ტრიგლიცერიდების ნორმალური მაჩვენებლების ფონზე. ფრემინგემის 10-

წლიანი გლობალური რისკი 10%-ია (რისკის საშუალი კატეგორია). რა სახის

წინასწარი მკურნალობა მოახდენს პაციენტის დაცვას დასახელებული

მდგომარეობის თავიდან ასაცილებლად?

*ა) ცხოვრების წესის მოდიფიკაცია, სამთვიანი დიეტოთერაპია, ლიპიდური

პროფილის განმეორებითი გამოკვლევა.;

ბ) მკურნალობის დაწყება სტატინების რეკომენდირებული საწყისი დოზით;

გ) მკურნალობის დაწყება სტატინების რეკომენდირებულ საწყის დოზასთან

შედარებით მაღალი დოზით;

დ) მკურნალობის დაწყება სტატინების რეკომენდირებული საწყისი დოზით

სხვა ლიპიდდამაქვეითებელ მედიკამენტებთან კომბინაციაში;

ე) ნაწლავში ქოლესტეროლის შეწოვის ინჰიბიტორების დანიშვნა.

1492. ქვემოთ ჩამოთვლილთაგან რომელია სისტემური კარდიოგენული

ემბოლიების მაღალი რისკის ჯგუფი?

ა) მიტრალური საქრქვლის პროლაპსი

ბ) დილატაციური კარდიომიოპათია

გ) გულის შეგუბებითი უკმარისობა

*დ) მარცხენა პარკუჭის კედლისამყოლი თრომბი

ე) მიოკარდიუმის გაურთულებელი ინფარქტი

1493. სიმპათიკური ნერვული სისტემის მოქმედებისას ადგილი აქვს:

*ა) სინუსის კვანძის ავტომატიზმის ფუნქციის მომატებას;

ბ) AV კვანძში გამტარობის ხანგრძლივობის მომატებას;

გ) AV კვანძში რეფრაქტერული პერიოდის გახანგრძლივებას;

დ) კუმშვადი უჯრედების რეფრაქტერული პერიოდის გახანგრძლივებას

ე) პეისმეკერული უჯრედების მოქმედების პოტენციალის რეპოლარიზაციის

შენელებას.

1494. ცრუ დადებითი ხშირი შეცდომები მიოკარდიუმის ინფარქტის ეკგ

დიაგნოსტიკაში:

ა) ნაადრევი რეპოლარიზაციის სინდრომი

ბ) ბრუგადა სინდრომი

გ) ფილტვის არტერიის მწვავე თრომბოემბოლია

დ) სუბარაქნოიდული ჰემორაგია

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

1495. ქვემოთ ჩამოთვლილი ნივთიერებებიდან ვაზოპრესული აქტივობა

აღენიშნება:

*ა) ანგიოტენზინ-II.

ბ) ანგიოტეზინ-I

გ) რენინს

დ) პროსტაციკლინს

1496. პარკუჭოვანი ექსტრასისტოლის კრიტერიუმებია:

*ა) ნაადრევი, გაფართოებული, დეფორმული კონფიგურაციის QRS


ბ) ხშირად არის ბლოკირებული

გ) ექტოპიური P კბილი უარყოფითია და მოჰყვება QRS კომპლექს;

დ) AV დისოციაციის არ არსებობა;

ე) სინუსური P კბილი არ ფიქსირდება.

1497. ორსულებში არტერიული ჰიპერტენზიის შერჩევის პრეპარატებია:

ა) მეთილდოპა;

ბ) ლაბეტალოლი;

გ) ნიფედიპინი

დ) ნატრიუმის ნიტროპრუსიდი მხოლოდ ჰიპერტონული კრიზის დროს;

*ე) ყველა ჩამოთვლილი

1498. მედიკამენტური რეპერფუზიისთვის რეკომენდებულია:

ა) სტრეპტოკინაზა

ბ) ალტეპლაზა

გ) ტენექტეპლაზა

*დ) ყველა ჩამოთვლილი

1499. სუპრავენტრიკულური პაროქსიზმული ტაქიკარდიის სამკურნალოდ

ორსულებში რეკომენდირებულია ყველა ქვემოთ ჩამოთვლილი მეთოდი, გარდა

ა) ვაგუსური მანევრები

ბ) ადენოზინი

გ) ელექტროკარდიოვერსია

დ) მეტოპროლოლი

*ე) ამიოდარონი

ƒ™არდიოლოგია.pdf · კარდიოლოგია 1. გულის...

Documents

Transcript of ƒ™არდიოლოგია.pdf · კარდიოლოგია 1. გულის...