Biuletyn Informacyjny 2/2010

Biuletyn InformacyjnyPołudniowa Okręgowa Izba Urbanistów z siedzibą w Katowicach

NR 2 / 2010małopolskie podkarpackie śląskie świętokrzyskie

Wiedeń - program gospodarki terenami zieleniProza tworzenia

prawa miejscowego

Ustawa z dnia 7 maja 2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych - pytania i odpowiedzi

BIULETYN INFORMACYJNY

Nr 2/2010________________________________________

Południowa Okręgowa Izba Urbanistówz siedzibą w Katowicach

ul. Dyrekcyjna 9skr. pocz. 1465; Katowice 40-001

tel./fax.: 32-253-79-87email: [email protected]

www.oiu.katowice.pl

* * *Redakcja:

Zespół ds. Informacji i Publikacji przy Radzie Okręgowej Izby Urbanistów

z siedzibą w Katowicach

Ewa WacowskaMarek Tomaszewski

Anna Staniewicz

Skład: Witalis Szołtys

* * *Numer zamknięto: listopad 2010r.

Materiały do kolejnych numerów Biuletynu prosi-my nadsyłać na adres: [email protected]

lub na adres Izby: ul. Dyrekcyjna 9, skr. pocz. 1465

40-001 Katowice 1Redakcja zastrzega sobie prawo do skracania

i redagowania nadesłanych tekstów. Nie zwracamy materiałów niezamówionych.

* * *Okładka: Kraków, ul. Floriańska

W numerze: 1. Wstęp

2. Konkurs na nazwę Biuletynu Informacyjnego. 3. Protokół z Nadzwyczajnego Okręgowego Zjazdu Południowej Okręgowej IZby Urbanistów z siedzibą w Katowicach z dnia 18 września 2010r. 4. Skład organów POIU 5. Stuttgart 2010 6. Informacja Krajowej Rady Izby Urbanistów w sprawie wysokości składki w roku 2011

7. Ustawa z dnia 7 maja 2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych - pytania i odpowiedzi 8. List otwarty - Arch. Grzegorz Buczek 9. Informacja o Wyroku NSA 10. Uzasadnienie Wyroku NSA

11. Wiedeń - program gospodarki terenami zieleni 12. Proza tworzenia prawa miejscowego 13. Zadanie z logiki czyli urządzenia telekomunikacyjne w mpzp

14. Pożegnanie mgr inż. arch. Jerzego Illasiewicza

15. Koncepcja rozwoju zielonych stref regionu miejskiego Wiednia

str. 3

str. 4

str. 5

str. 7

str. 8

str. 9

str. 11

str. 14

str. 16

str. 17

str. 34

str. 37

str. 40

str. 43

str. 44

BIULETYN INFORMACYJNY NR 2/2010 strona 3 strona 2 BIULETYN INFORMACYJNY NR 2/2010


Szanowni Kolezanki i Koledzy, Oddajemy Wam kolejny numer naszego Biuletynu. Zaczął on powstawać jeszcze w okre-sie wakacyjnym, ale szybko zaskoczyła nas jesień, a teraz w zasadzie zima tuż tuż. Był to czas dość aktywnego działania naszej Izby, na który złożyły się w szczególności sprawy, o któ-rych piszę poniżej. Był to okres częstego opiniowania projektów ak-tów prawnych. Dodam, że aktywności legislacyj-nej naszego rządu i sejmu towarzyszył, jak to było dotychczas, duży pośpiech oraz krótkie terminy przedstawiania naszego stanowiska. Staraliśmy się wywiązywać jednak z tego zadania sumien-nie.

Zjazd NadzwyczajnyWe wrześniu byliśmy zmuszeni do zwołania Nad-zwyczajnego Zjazdu naszej Izby Okręgowej. Zjazd poświęcony był w szczególności uzupełnieniu skła-du Sądu Dyscyplinarnego, który zdekompletował się w związku ze sprawami losowymi oraz w wyni-ku wyborów Zjazdu Krajowego. Sprawozdanie ze zjazdu przedstawiamy wewnątrz Biuletynu.

Nowy Sąd DyscyplinarnyTą drogą chciałbym pogratulować i życzyć wszyst-kim dotychczasowym i nowym członkom tego

ważnego organu, a w szczególności nowowybra-nej Przewodniczącej Kol. Marii Witosławskiej, wszystkiego dobrego, dużo sił, cierpliwości, zdecy-dowania, a ze swojej strony oraz innych członków Izby składam deklarację daleko idącej współpracy i wspierania tego ważnego ciała działającego w ramach Izby. Ustawa TelekomunikacyjnaZjazd Nadzwyczajny wykorzystaliśmy także jako okazję do podjęcia dyskusji nad regulacjami prawnymi zawartymi w kolejnej spec-ustawie „O wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyj-nych”, nazywaną eufemis tycznie mega-ustawą. W trakcie dyskusji mogliśmy usłyszeć i obejrzeć dwie prezentacje: jedną przygotowała Pani Agnieszka Zaborowska, była Dyrektor Departamentu Tele-komunikacji Ministerstwa Infrastruktury, o raz drugą, przygotowaną przez naszą Koleżankę arch. Jowankę Dziewidek prezentującą punkt widzenia członków Izby. Obydwie Panie przygotowały spe-cjalnie dla naszego biuletynu swoje krótkie publi-kacje. Zachęcam do ich czytania. Dyskusja nad mega-ustawą ma swój ciąg dalszy. Kilka tygodni temu odbyło się spotkanie w War-szawie, organizowane przez UKE, w którym udział wzięli przedstawiciele Urzędów Wojewódzkich, Konserwatorów Zabytków, Dyrekcji Ochrony Śro-dowiska oraz Izby Urbanistów. Stanowisko naszej Izby na spotkaniu przedstawiali Kol.Kol. Jola Przy-gońska (Warszawa) oraz Jacek Banduła (Kraków). Dyskusja będzie miała swój ciąg dalszy, o jej wy-nikach będziemy informować w następnym biule-tynie.


StuttgartWe wrześniu odbył się wyjazd szkolenio-wo-studialny do Stuttgartu; wyjazd bardzo owocny, bardzo ciekawy i pouczający. Posta-ramy się zaprezentować wyniki i wnioski z tego wyjazdu w następnych numerach biu-letynu.

www.oiu.katowice.plW ostatnim czasie wprowadziliśmy poważ-ne zmiany na naszej stronie internetowej www.oiu.katowice.pl . Zachęcamy bardzo do jej czytania, zachęcamy też do aktyw-nego uczestnictwa w tworzeniu jej treści, poprzez prezentowanie własnych tekstów oraz komentarzy. Ze swojej strony obiecuję stałą aktualizację jej zawartości. Zachęcam też nieśmiało do czytania mojego bloga, do którego odnośnik znajduje się w widocznym miejscu z prawej strony. Nowa strona inter-netowa ma wiele możliwości, będziemy suk-cesywnie je uruchamiać i wykorzystywać. Zachęcam do udziału w ankietach, blogach, dyskusjach, komentarzach. Liczymy też na Państwa inicjatywy w tej kwestii.

Krzysztof Kafka

Kończy się rok 2010. To nie był łatwy rok. Nadchodzi czas podsumowań, myślenia o przyszłości, ale i czas życzeń. Życzę Wam wszystkim - Członkom

Południowej Okręgowej Izby Urbanistów oraz Waszym rodzinom, przyjaciołom w zawodzie i życiu prywatnym, wszystkiego dobrego, dobrych Świąt Bożego Narodzenia, a przede wszystkim: nadziei, miłości i wiary w sens i sensy wyższe. Także w sens naszej pracy i sensy inne.

Konkurs na nową nazwę Biuletynu Informacyj-nego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach.

Szanowne Koleżanki i Szanowni Koledzy

Redakcja Biuletynu Informacyjnego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowi-cach ogłasza konkurs na nową nazwę naszego biu-letynu. Propozycje prosimy przesłać e-mail: [email protected] lub na adres ul. Dyrekcyjna 9 40-1 013 Katowice skr. pocz. 1465. Państwa propozycje umieścimy na naszej stronie internetowej www.oiu.katowice.pl i rozpoczniemy głosowanie, każdy z Państwa będzie mógł oddać swój głos na najlepszą propozycję. Finalista otrzyma nagrodę …., uśmiech lub uścisk dłoni Prezesa :)

W imieniu Redakcji Biuletynu Informacyjnego Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach przepraszamy Kol. arch. Ewę Arvay- Podhalańską, Kol. mgr Barbarę Knapik, Kol. arch.

Sławomira Tronta za błędne wydrukowanie nazwisk w biuletynie nr 1/2010.


Południowa Okręgowa Izba Urbanistów z siedzibą w Katowicach

Protokół z Nadzwyczajnego Okręgowego Zjazdu Południowej Okręgowej

Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach z dnia 18 września 2010r.

Nadzwyczajny Okręgowy Zjazd Izby Urbani-stów z siedzibą w Katowicach odbył się 18 wrze-śnia 2010 r. w Sali konferencyjnej SARP-u oddział Katowice przy ul Dyrekcyjnej 9 o godzinie 12.00.Celem zebrania było wybranie Przewodniczącego Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego oraz uzupeł-nienie składu osobowego Okręgowego Sadu Dys-cyplinarnego. Otwarcia zjazdu dokonał Przewodniczący Okręgowej Rady POIU dr inż. arch. Krzysztof Kaf-ka, który powitał zebranych delegatów oraz przy-byłych gości. W głosowaniu jawnym Zjazdu dokonano wyboru Komisji Mandatowej w składzie:1. Kol. Ruben Bardanaszwili - Przewodniczący2. Kol. Iwona Skomiał3. Kol. Maria Hawro-Krajka

W trakcie zjazdu głos zabrali przybyli goście:1. Kol. inż. Jacek Sztechman – Prezes Krajowej Rady Izby Urbanistów2. Kol. arch. Jolanta Przygońska – Przewodniczą-ca Okręgowej Rady Izby Urbanistów z siedzibą w Warszawie

Następnie przedstawiono sprawozdanie Komisji Mandatowej (zał. Nr 1), w którym stwierdzono, że w obradach Nadzwyczajnego Okręgowego Zjazdu Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzi-bą w Katowicach bierze udział 36 Koleżanek i Ko-legów Delegatów, co stanowi 66% ogółu upraw-nionych.

W kolejnym punkcie obrad na przewodni-czącego prezydium Nadzwyczajnego Okręgowego Zjazdu Południowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach jednogłośnie wybrano Kol. Ewę Arvay-Podhalańską, której Przewodni-czący Rady POIU przekazał prowadzenie Zjazdu. Na wniosek Przewodniczącego Zjazdu delegaci na Zjazd wybrali skład prezydium, na który zagłoso-wano „on block”:

1. Kol. Marek Tomaszewski – Zastępca Przewodni-czącego Prezydium2. Kol. Wiesław Pankiewicz – Zastępca Przewodni-czącego Prezydium3. Kol. Alicja Grabowska – Sekretarz Prezydium4. Kol. Karol Skuza – Sekretarz Prezydium

Zjazd przyjął porządek obrad oraz Regu-lamin Zjazdu. Następnie w głosowaniu jawnym Zjazd dokonanał wyboru Komisji Skrutacyjnej, Ko-misji Wyborczej oraz Komisji Wnioskowej w skła-dzie:

IZBA URBANISTÓW


Komisja Skrutacyjna: 1. Kol. Jolanta Czyż - Przewodnicząca2. Kol. Elżbieta Węgrzyn – z-ca Przewodniczącego3. Kol. Małgorzata Tyrlik – Członek Komisji

Komisja Wyborcza:1. Kol. Ewa Gruszczyńska - Przewodnicząca2. Kol. Zofia Piękoś – z-ca Przewodniczącego3. Kol. Anna Dołhun – Członek Komisji

Komisja Wnioskowa:1. Kol. Jacek Banduła - Przewodniczący2. Kol. Alicja Strojny – Członek Komisji3. Kol. Elżbieta Dydek– Członek Komisji

Do Prezydium Zjazdu wpłynęły 2 wnioski od Kol. Janusza Jeżaka, które dotyczyły: wdrożenia newsletera oraz zorganizowania szkolenia poświę-conego procedurze dla kandydatów na członków Izby. Po wyborze członków komisji Przewodniczą-cy Kol. Krzysztof Kafka przedstawił sprawozdanie z pracy Rady POIU. Okres pomiędzy zjazdami był bardzo owocnym czasem. Rada w tym okresie zajmowała się; ukonstytuowaniem się, przygoto-waniami do Zjazdu Krajowego, opracowywaniem aktów prawnych oraz opinii. Przewodniczący Prezydium Zjazdu przed-stawił zasady Regulaminu Wyborczego.

Kol. Ewa Gruszczyńska – Przewodnicząca Komisji Wyborczej - przeczytała listę kandydatów na:- Przewodniczącego i Członków Sądu Dyscyplinar-nego (zał. Nr 2), poczym lista kandydatów została zamknięta.

W wyniku głosowania Przewodniczącą Sadu została Kol. Maria Witosławska a dotychczasowy skład Sądu został uzupełniony o Kol. Gabrielę Go-łuch i Kol. Zenona Rodaka.

Skład Sądu Dyscyplinarnego:- Kol. Maria Witosławska – Przewodnicząca- Kol. prof. dr hab. inż. arch. Barbara Bartkowicz – Członek - Kol. Lidia Bogucka – Członek- Kol. Zenon Rodak – Członek- Kol. Gabriela Gołuch – Członek- Kol. Anna Raińczuk – Członek Następnie Kol. Jacek Banduła – odczytał protokół z obrad Komisji Wnioskowej (zał. Nr 3).

Na tym Nadzwyczajny Okręgowy Zjazdu Po-łudniowej Okręgowej Izby Urbanistów z siedzibą w Katowicach z dnia 18 września 2010r zakończo-no i podpisano protokół.

IZBA URBANISTÓW


Struktura Południowej Okręgowej Izby

Urbanistów z siedzibą w Katowicach

(Kadencja 2010 - 2014)

Okręgowa Rada Izby Urbanistów:

Przewodniczący Rady: Kol. Kafka Krzysztof Zastepcy Przwodniczącego: Kol. Arvay Podhalańska Ewa; Kol. Strojny Alicja; Kol. Remi Krawczyk Anna Sekretarz Rady: Kol. Orzeł Bożena Skarbnik Rady: Kol. Hawro Krajka Maria Członkowie Prezydium: Kol. Matuszko Antoni; Kol. Tomaszewski Marek Członkowie Rady: Kol. Dydek Elżbieta ; Kol. Kaczorowska Maria ; Kol. Pankiewicz Wiesław ; Kol. Przybysz Ławnicka Małgorzata; Kol. Skuza Karol; Kol. Skomiał Iwona; Kol. Staniewicz Anna; Kol. Wacowska Ewa

Okręgowa Komisja Rewizyjna: Przewodniczący: Kol. Pawłowski Andrzej Członkowie Komisji: Kol. Bardanaszwili Ruben; Kol. Kowal Słowińska Barbara; Kol. Jeżak Janusz; Kol. Gerula Edward Okręgowy Sąd Dyscyplinarny: Przewodnicząca: Kol. Maria Witosławska Czlonkowie Sądu: Kol. Bartkowicz Barbara; Kol. Bogucka Lidia; Kol. Rodak Zenon; Kol. Gołuch Gabriela; Kol. Raińczuk Anna Okręgowa Komisja Kwalifikacyjna: Przewodnicząca: Kol. Piękoś Zofia Członkowie Komisji: Kol. Ewa Gruszczyńska; Kol. Elżbieta Szczepińska; Kol. Wiesław Chmielewski; Kol. Dorota Szlenk Dziubek; Kol. Barbara Kapnik; Kol. Tadeusz Morawiec; Kol. Ewa Franta; Kol. Henryk Malawski

Okręgowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej: Kol. Barbara Zastawniak Zastepcy: Kol. Przedziński Marek; Kol. Puchyr Małgorzata Delegaci na Zjazd Krajowy Izby Urbanistów: Kol. Arvay Podhalańska Ewa Kol. Banduła Jacek Kol. Bardanaszwili Ruben Kol. Dydek Elżbieta Kol. Franta Piotr Kol. Gołuch Gabriela Kol. Hawro Krajka Maria Kol. Jaśkiewicz Magdalena Kol. Kafka Krzysztof Kol. Mancewicz Agnieszka Kol. Matuszko Antoni Kol. Modzelewska Maria Kol. Pankiewicz Wiesław Kol. Piękoś Zofia Kol. Przybysz Ławnicka Małgorzata Kol. Remi Krawczyk Anna Kol. Rodak Zenon Kol. Staniewicz Anna Kol. Strojny Alicja Kol. Sztechman Jacek Kol. Tomaszewski Marek Kol. Wacowska Ewa Kol. Zastawniak Barbara

IZBA URBANISTÓW


Delegaci na Zjazd Okręgowy POIU:Kol. Arvay Podhalańska Ewa Kol. Banduła Jacek Kol. Bardanaszwili Ruben Kol. Bartkowicz Barbara Kol. Bilski Andrzej Kol. Bogucka Lidia Kol. Chmielewski Wiesław Kol. Czarnecka Aneta Kol. Czyż Jolanta Kol. Dołhun Anna Kol. Dydek Elżbieta Kol. Franta Piotr Kol. Gołuch Gabriela Kol. Grabowska Alicja Kol. Gruszczyńska Ewa Kol. Hawro Krajka Maria Kol. Jaśkiewicz Borecka Monika

Kol. Jaśkiewicz Magdalena Kol. Jeżak Janusz Kol. Kaczorowska Maria Kol. Kafka Krzysztof Kol. Knapik Barbara Kol. Kowal Słotwińska Barbara Kol. Magdziak Andrzej Kol. Mancewicz Agnieszka Kol. Matuszko Antoni Kol. Modzelewska Maria Kol. Mogielnicki Jacek Kol. Morawiec Tadeusz Kol. Orzeł Bożena Kol. Pankiewicz Wiesław Kol. Pietrasz Małgorzata Kol. Piękoś Zofia Kol. Piórecki Jacek Kol. Przedziński Marek Kol. Przybysz Ławnicka Małgorzata

Kol. Puchyr Małgorzata Kol. Raińczuk Anna Kol. Remi – Krawczyk Anna Kol. Rodak Zenon Kol. Salabura Katarzyna Kol. Skomiał Iwona Kol. Skuza Karol Kol. Staniewicz Anna Kol. Strojny Alicja Kol. Szczepińska Elżbieta Kol. Szlenk Dziubek Dorota Kol. Sztechman Jacek Kol. Tomaszewski Marek Kol. Tront Sławomir Kol. Tyrlik Małgorzata Kol. Wacowska Ewa Kol. Węgrzyn Ełżbieta Kol. Witosławska Maria Kol. Zastawnik Aleksandra

Wyjazd szkoleniowo – studialny Stuttgart 2010 Wyjazd szkoleniowo-studialny do Stuttgar-tu odbył się w dniach 21-26 września 2010 roku. Wzięło w nim udział 45 członków Izby Urbanistów i jej sympatyków. W czasie pobytu w Stuttgar-cie mieliśmy możliwość zapoznania się z system kształcenia urbanistów w Niemczech (Hochschu-le fur Technik Stuttgart), planowaniem na tere-nie regionu i miasta Stuttgartu (Verband Region Stuttgart, Rathaus) oraz z wybranymi realiza-cjami urbanistyczno-architektonicznymi (prze-budową centrum miasta, projektem zagospo-darowania terenów kolejowych - Stuttgart 21,

osiedlem wzorcowym architektury modernizmu z lat 20-tych XX w. – Weissenhofsiedlung, Staatsga-lerie). Ponadto zwiedziliśmy muzeum Mercedesa, Porsche oraz odwiedziliśmy Tybingę (rewitalizacja terenów powojskowych tzw. dzielnica francuska) i Norymbergę.Wyjazd ten był również okazją do przypomnienia dokonań polskiego urbanisty dr Andrzeja Jędrasz-ko, który przez wiele lat związany był .zawodowo ze Stuttgartem. Więcej informacji o wyjeździe znajdziecie Państwo na stronie Izby (www.stuttgart.oiu.kato-wice.pl) w sprawozdaniu opracowanym przez kol. Karola Skuzę oraz notce kol. Przewodniczącego Krzysztofa Kafki o projekcie „Stuttgart 21”.

Antoni Matuszko

IZBA URBANISTÓW


IZBA URBANISTÓW


wisko, bowiem takie inwestycje są (z zastrzeże-niem odrębnej procedury) przez przepisy prawa.

2. Czy pominiecie w zapisie ustaleń planu kwestii lokalizowania nowych obiektów infrastruktury te-lekomunikacyjnej jest dobrym rozwiązaniem ?

JZLB: Zgodnie z art. 46 ust. 2. Lokalizacja inwesty-cji celu publicznego z zakresu łączności publicz-nej może być realizowana, nawet, jeżeli nie jest umieszczona w planie miejscowym (czyli odwrot-na zasada dla tych inwestycji celu publicznego niż w ustawie o planowaniu i zagospodarowa-niu przestrzennym). Warunkiem dopuszczalności jej realizacji jest to, że takie zamierzenie nie jest sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.Stąd też niezamieszenie w miejscowym planie lokalizacji nowych inwestycji z zakresu łączności publicznej, w praktyce nie uniemożliwia ich reali-zacji. Co więcej – jak wskazano w wyjaśnieniach do pytania 1 – zastrzeżenie lokalizacji dla jednej inwestycji na określonym terenie objętym miej-scowym planem nie uzasadnia ani nie zezwala na wprowadzenie zakazu dla tych inwestycji na pozo-stałych terenach objętych planem.

2a. Czy odwołanie się w zapisie ustaleń planu kwe-stii lokalizowania nowych obiektów infrastruktury

Kancelaria Radców Prawnych Jagiełło, Zaborowska, Laprus-Bałuka sp. p.ul. Sienkiewicza 9/9, 30-033 KrakówSąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie, Wydział XI Gospodarczy KRSKRS: 0000353306, NIP: 9452140402

Kraków, dnia 2 listopada 2010 r.

Z A G A D N I E N I A W Y M A G A J Ą C E W Y J A Ś N I E N I AJak formułować zasady zagospodarowania, aby umożliwiać lokalizowanie inwestycji celu pu-blicznego z zakresu łączności publicznej oraz za-chować ład przestrzenny?

1. Czy umieszczenie w planie lokalizacji obiektów infrastruktury telekomunikacyjnej w konkretnym miejscu (w terenie na to przeznaczonym w pla-nie), czyli umożliwienie lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, pozwala na wprowadzenie zakazu budowy takie-go obiektu w innym terenie?

JZLB: Nie. Ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspie-raniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. Nr 106, poz. 675, dalej „Ustawa”), w art. 46 ust. 1 zabrania wprowadzenia w miejscowych planach zagospodarowania zakazów w zakresie lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakre-su łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Przykładowo nie można zakazać inwestycji będących przedsięwzię-ciami mogącymi znacząco oddziaływać na środo-

Ustawa z dnia 7 maja 2010r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych

PRAWO


JZLB: Zgodnie z art. 75 ust. 2 Ustawy, w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy, gminy dostosują treść planów miejscowych obowiązu-jących na obszarze ich właściwości do wymagań określonych w art. 46 ust. 1.Ta procedura zmiany nie jest nową procedurą, specjalnie stworzoną na potrzeby Ustawy, a zwy-kłą procedurą zmiany planu, regulowaną ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (po zmianach wprowadzonych Ustawą w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-nym – dodatkowo wymagana jest opinia Prezesa UKE).

Jaka wiedza jest potrzebna z dziedziny ochrony środowiska ?

5. Co powinni wiedzieć urbaniści o oddziaływaniu infrastruktury telekomunikacyjnej na zdrowie lu-dzi, aby potrafić rozwiązać / uniknąć / złagodzić konflikty społeczne jakie rodzi lokalizacja masz-tów i wież telefonii ?

JZLB: Inwestycje z zakresu łączności publicznej, które budzą najwięcej społecznych emocji to in-westycje telefonii mobilnej. Anteny i inne instala-cje, montowane na wieżach czy masztach emitu-ją promieniowanie elektromagnetyczne. Normy polskie dozwolonych mocy promieniowania w miejscach dostępnych dla ludności są 100-krotnie wyższe niż rekomendowane przez Światową Or-ganizację Zdrowia. Dlatego też, maszty, wieże, konstrukcje wsporcze – dla utrzymania poziomu dopuszczanej mocy promieniowania – są dość wysokie (wyższe niż np. w Niemczech, gdzie te poziomy są zdecydowanie niższe).Obecnie budowane sieci komórkowe tzw. sieci nowej generacji, UMTS wymagają gęstego roz-mieszczenia poszczególnych stacji od siebie (ok.

telekomunikacyjnej do przepisów odrębnych jest prawidłowe i wystarczające ?

JZLB: co do zasady, dla samej poprawności formal-nej – odwołanie się do przepisów odrębnych przy redagowaniu poszczególnych zapisów miejscowe-go planu jest poprawne i wystarczające. Pamiętać jednak należy, że przy każdorazowej wykładni ta-kich postanowień miejscowego planu te przepisy odrębne muszą być zdefiniowane. Jest to o tyle istotne, że wykładni miejscowego planu dokonu-je najczęściej na etapie budowlanym – organ od-powiedzialny za ten proces, czyli starosta, a więc inny organ, niż ten, który redaguje przepisy planu. Stąd też, pomimo braku zastrzeżeń formalnych, rekomenduję unikanie takich odwołań ogólnych „do przepisów odrębnych”.

Jak wprowadzać zmiany w planach w trakcie opracowania i obowiązujących?

3. Jak wprowadzić zmiany zapisów (aby były zgod-ne z ustawą o wspieraniu rozwoju usług i sieci tele-komunikacyjnych, która weszła w życie w dniu 17 lipca 2010r.) w projektach planów, które przed tą datą zostały wyłożone do publicznego wglądu?

JZLB: Plany zagospodarowania przestrzennego, które nie weszły w życie przed ustawą – powin-ny zostać raz jeszcze poddane procedurze ich uchwalania, zgodnie z ustawą o planowaniu i za-gospodarowaniu przestrzennym. Mowa tu przede wszystkim o opinii Prezesa UKE, jak również o wy-eliminowaniu takich postanowień planu, które nie są zgodne z art. 46 ust. 1 Ustawy.

4. Jak wprowadzać zmiany w zapisach w obowią-zujących planach ?

PRAWO


darowaniu przestrzennym nie może on stanowić wyłącznej podstawy odmowy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w procesie wydawa-nia decyzji lokalizacyjnej.

• Czy dopuszcza się lokalizację inwestycji celu pu-blicznego z zakresu łączności publicznej na tere-nach przeznaczonych na zieleń (urządzoną, parko-wą, ochronna) ?

JZLB: Tak.

• Czy zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych zosta-nie wydane pozwolenie na budowę np. dla wieży antenowej np. na terenach zabudowy mieszkanio-wej wielorodzinnej mimo braku ustalenia w mpzp o możliwości lokalizacji takiej wieży ?

JZLB: Tak.

• Czy art. 56 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych dotyczy tylko lokalizacji w trybie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego ?

JZLB: Tak.

• Jak identyfikować „infrastrukturę o nieznacz-nym oddziaływaniu” w kontekście przepisów do-tyczących ochrony środowiska ?

JZLB: Z punktu widzenia przepisów ochrony środo-wiska infrastruktura o nieznacznym oddziaływa-niu są to inwestycje nie będące przedsięwzięciami mogącymi znacząco oddziaływać na środowisko.

300 do 700 m). Jedną z zalet takiego rozwiązania są niższe moce promieniowania urządzeń zamon-towanych na poszczególnych stacjach.

Jak oceniać miejscowe plany, a świetle niezgod-nych z prawem zapisów ?

5. Jak zakwalifikować plany z wadliwymi zapisa-mi w analizie zmian w zagospodarowaniu oraz ocenie aktualności obowiązujących planów? Jeśli jako plany wymagające zmiany, to czy jako nieak-tualne ?

JZLB: Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie 4 – plany obowiązujące, a niezgodne z Ustawą, po-winny zostać zmienione w terminie 12 miesięcy od dnia wejście w życie Ustawy.Nie ma w prawie polskim procedury ani zasady, która z mocy prawa pozwalałaby na uznanie czę-ści postanowień miejscowego planu za nieaktu-alne. Oznacza to, że do momentu zmiany planu – jego postanowienia pozostają w mocy.

Pytania szczegółowe:

• Czy art. 1 ust.2 ustawy o planowaniu i zago-spodarowaniu przestrzennym nie może stanowić wyłącznej podstawy do odmowy ustalenia lokali-zacji inwestycji celu publicznego w planie miejsco-wym?

JZLB: Art. 1 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospo-darowaniu przestrzennym jest jedną z wielu wy-tycznych, branych pod uwagę przy projektowa-niu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.Zgodnie z art. 56 ustawy o planowaniu i zagospo-

PRAWO


arch. Grzegorz A. BUCZEK, PRA, SARP, wiceprezes TUPczłonek Rady Architektury i Rozwoju Warszawyczłonek – sekretarz Głównej Komisji Urbanistyczno - Architektonicznejul. Jezierskiego 7 m. 10, 00-457 Warszawa

[email protected]

Szanowna Paniprof. Hanna Gronkiewicz - Waltz

Prezydent Miasta Stołecznego WarszawyUrząd Miasta st. Warszawy, Plac Bankowy 3/5, 00-950 Warszawa

„List Otwarty”

dot.: konieczności zachowania spójności decyzji o wzizt z polityką przestrzenną Miasta st. Warszawy

W ostatnich latach, tak w poprzedniej jak i koń-czącej się kadencji Rady m. st. Warszawy wielo-krotnie zabierałem publicznie głos, także podczas posiedzeń powołanej przez Panią Prezydent RadyArchitektury i Rozwoju Warszawy, w sprawie nadrzędności polityki przestrzennej Miasta st. Warszawy zapisanej w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta nad oba typami decyzji o warunkach za-budowy i zagospodarowania terenu. Czyniłem tak, gdyż oczywista dla mnie – jako współautora projektu ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o plano-waniu i zagospodarowaniu przestrzennym - ko-nieczna zgodność działań ze sfery tzw. „realizacji urbanistycznej” z zapisami studium gminnego nie była niestety przestrzegana w Warszawie…Wyrażało się to w powszechnym wydawaniu obu typów decyzji o wzizt w niespójności z głównymicelami dotyczącymi ochrony ładu przestrzennego Stolicy - tak Strategii rozwoju Warszawy do 2020roku jak i samego Studium oraz z jego istotnymi zapisami, a wręcz w rażącej z nimi sprzeczności.

Miało to często miejsce także w sytuacji zaawan-sowania procedur sporządzania miejscowych pla-nów zagospodarowania przestrzennego, co skut-kowało nawet niemożnością ich uchwalenia, a w rezultacie także destrukcją ładu przestrzennego naszego Miasta, naruszeniem istotnych wartościjego struktury funkcjonalno – przestrzennej oraz tych ze sfery dziedzictwa kulturowego, no i – co przecież równie ważne – marnotrawstwem pu-blicznych środków przeznaczanych na prowadze-nie przez administrację samorządową Miasta i jego Dzielnic takich „wewnętrznie sprzecznych” działań. Najbardziej spektakularnym przykładem takich nieprawidłowości było zawieszenie prac nad projektem planu miejscowego Żoliborza Połu-dniowego, wobec niemożności pogodzenia w jego treści odnośnych zapisów Studium i sprzecznych z nimi warunków zabudowy ustalonych w licznych decyzjach o wz oraz uzyskanych na ich podstawie pozwoleń na budowę. Podobne przykłady można niestety mnożyć…„Linia obrony” promotorów takiej praktyki „reali-zacji urbanistycznej” sprowadzała się zwykle dostwierdzeń o braku ustawowego obowiązku uwzględniania zapisów Studium Miasta przy usta-laniu warunków zabudowy w sytuacji braku planu miejscowego oraz powoływanie się na – potwier-dzające jakoby ten sposób myślenia i działania – orzecznictwo SKO i WSA.W tej sytuacji oraz wobec pojawiających się w me-diach wypowiedzi o konieczności zmiany takiegostanu spraw i zastopowania dalszej destruk-cji ładu przestrzennego Warszawy przez działa-nia administracji (i niestety także przez odnośne orzecznictwo SKO i WSA) nie respektujące polityki przestrzennej Stolicy oraz powszechnie obowiązu-

PRAWO


jących przepisów dot. sfery ładu przestrzennego,pozwalam sobie zwrócić uwagę Pani Prezydent na niezwykle istotny, przywoływany ostatnio przezprasę, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego. Został on wydany w rozprawie kasacyjnej przeztrzyosobowy skład NSA w Warszawie dnia 6.VIII.2009 r. [ II OSK 1250/08 ]. Dotyczył sprawyustalenia przez prezydenta miasta T. (Torunia ?) decyzji o warunkach zabudowy dla „budynkumieszkalnego wielorodzinnego, z sześcioma mieszkaniami i parkingiem podziemnym” - „w są-siedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzin-nej, dwukondygnacyjnej o charakterze szerego-wym i jednokondygnacyjnej gospodarczej.”Podmiot skarżący niekorzystne dla niego decyzje i wyroki wnoszący o kasację do NSA, wskazał m. in. na „zapis Studium uikzp miasta T. (...) zgodnie z którym, na przedmiotowym terenie przewidziano zabudowę mieszkaniową jednorodzinną”.W uzasadnieniu swego wyroku uchylającego wy-rok WSA i przekazującego sprawę do ponownegorozpatrzenia NSA stwierdził m.in.: „ Ratio legis art. 61 ustawy [o pizp ] „jest ochrona ładu przestrzen-nego”. Ma on na celu powstrzymanie zabudowy nie dającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zagospodarowa-nia przestrzennego. Celem tej normy jest zagwa-rantowanie ładu przestrzennego, określonego w art. 2 pkt 1 ustawy (…). Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadza na grunt polskiego prawa zasadę tzw. dobrego sąsiedztwa, uzależniającą zmianę zagospodarowania terenu od dostosowa-nia się do określonych cech już zagospodarowane-go terenu sąsiedniego. (…) „Nie ulega wątpliwości (…) iż stosownie do art. 9 ust. 5. Ustawy studium nie jest aktem prawa miejscowego i nie może sta-

nowić podstawy prawnej do wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Trafnie jednak (…) wskaza-no (…) we wniesionej kasacji, iż powyższa regu-lacja nie oznacza, że decyzje administracyjne wy-dawane dla terenów objętych studium mogą być sprzeczne z jego ustaleniami. (…) przeznaczenie terenu w studium, które jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie, będzie miało znaczenie przy uchwalaniu planu. (…)Według prezentowanego w doktrynie poglądu, a który skład orzekający (…) podziela, studium uizkp stanowi „swego rodzaju aksjologiczną podsta-wę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowa-nia przestrzennego. (…) Z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania prze-strzennego. Skonkretyzowane działania w zakre-sie zmiany przeznaczenia terenu (…) przewidziane w mpzp oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być reali-zowane zgodnie z tymi zasadami” (T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym, Komentarz, Kraków 2004, s. 54). Od-mienna interpretacja roli studium prowadziłaby do sprzeczności z podstawowymi zasadami zago-spodarowania przestrzennego: zasadą spójności polityki przestrzennej państwa oraz zasadą wza-jemnej spójności aktów planowania przestrzen-nego, przeznaczenia i zasad zagospodarowania obszarów (por. Z. Leoński, M. Szewczyk, Zasady prawa budowlanego i zagospodarowania prze-strzennego, Bydgoszcz – Poznań 2002, s. 54-60). Powodowałoby to sytuacje, że w której określo-ny zapis studium musiałby być uwzględniony w uchwalonym dla danego terenu planie miejsco-wym (…), natomiast wydana dla tego samego te-

PRAWO


renu decyzja o warunkach zabudowy mogłaby być z tym zapisem studium całkowicie sprzeczna. Taka wykładnia (…) byłaby nie do pogodzenia z zasada-mi prawnego systemu planowania przestrzennego i niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawnym, a przez to sprzeczna z Konstytucją.” Mam nadzieję, że cytowany wyrok NSA spowo-duje, że dotychczasowa zła praktyka wydawania decyzji o wzizt w niezgodności z celami strategii rozwoju i polityki przestrzennej Warszawy oraz zapisami jej Studium uikzp, prowadzona w szcze-gólności przez Wydział Realizacji Urbanistycznej Biura Architektury i Planowania Przestrzenne-go Urzędu Miasta, ale także w wydziałach archi-tektury urzędów Dzielnic warszawskich, zostaną przez Panią Prezydent zbadane i powstrzymane. Powinno tak się stać nie tylko wobec ustawowej, a wręcz Konstytucyjnej konieczności utrzymania spójności w działalności administracyjne j.s.t., w tym Miasta st. Warszawy, z lokalnie definiowany-mi politykami, zwłaszcza z polityką przestrzenną, ale przede wszystkim wobec naglącej potrzeby wzmożenia ochrony ładu przestrzennego oraz dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego nasze-go Miasta.Gorąco o to apeluję !

[Grzegorz A. Buczek] w Warszawie, 13 września 2010 r.

Post scriptum: ze względu na wagę poruszanej sprawy oraz nieskuteczność moich wcześniej-szych podobnych wypowiedzi na zamkniętych fa-chowych forach, zdecydowałem się tym razem na formę „listu otwartego”.

Informacjao wyroku Naczelnego

Sądu Administracyjnego

Ukazało się uzasadnienie wyroku Naczelne-go Sadu Administracyjnego z dnia 6 sierpnia 2010 r. sygn. akt II OSK 1250/08, w którym została roz-strzygnięta skarga kasacyjna w przedmiocie wa-runków zabudowy.Istota rozstrzygnięcia NSA, jakże ważnego dla śro-dowiska urbanistów, sprowadza się do tego, iż po dogłębnej analizie stanu faktycznego i prawnego Sąd wskazał na właściwą rangę studium uwarun-kowań i kierunków zagospodarowania przestrzen-nego. To, że studium nie jest aktem prawa miej-scowego i nie może stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji o ustaleniu warunków za-budowy nie oznacza, że decyzje administracyjne wydawane dla terenów objętych studium mogą być sprzeczne z jego ustaleniami.Przeznaczenie terenu w studium, które jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie, będzie miało znaczenie przy uchwalaniu planu. Sąd wskazał, iż „ studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.

PRAWO


II OSK 1250/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia 2009-08-06Data wpływu 2008-08-08Sąd Naczelny Sąd AdministracyjnySędziowie Bożena Walentynowicz /przewodniczący/ Grzegorz Czerwiński Maria Czapska -Górnikiewicz /sprawozdawca/Symbol z opisem 6153 Warunki zabudowy terenuHasła tematyczne Zagospodarowanie przestrzenneSygn. powiązane II SA/Bd 605/07Skarżony organ Samorządowe Kolegium OdwoławczeTreść wyniku Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano spra wę do ponownego rozpoznania przez Woje wódzki Sąd AdministracyjnyPowołane przepisy Dz.U. 2003 nr 80 poz 717; art. 2 pkt 1, art. , art. 6 ust. 2 pkt 1. art. 52, art. 61 ust. 1, art. 64; Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Dz.U. 1997 nr 78 poz 483; art. 64 ust.2; Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej

w dniu 16 lipca 1997 r.

SentencjaNaczelny Sąd Administracyjny w składzie: Prze-wodniczący: sędzia NSA Bożena Walentynowicz Sędziowie sędzia NSA Maria Czapska - Górnikie-wicz /spr./ sędzia del. WSA Grzegorz Czerwiński Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoad-ministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 27 lutego 2008 r. sygn. akt II SA/Bd 605/07 w sprawie ze skargi S. S.-S., A. S., Spółdzielni Mieszkaniowej "K." w Toruniu na de-cyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] maja 2007 r., nr [...] w przed-miocie warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpo-znania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjne-mu w Bydgoszczy, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu na rzecz A. S. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego.Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy , przewidziane w m.p.z.p. oraz w decy-zjach o warunkach zabudowy i zagospodarowa-nia terenu, powinny być formułowane i realizo-wane zgodnie z tymi zasadami.”Odmienna interpretacja roli studium prowadzi-łaby do sprzeczności z podstawowymi zasadami zagospodarowania przestrzennego: zasadą spój-ności polityki przestrzennej państwa oraz zasadą wzajemnej spójności aktów planowania prze-strzennego, przeznaczenia i zasad zagospodaro-wania obszarów.” Zdaniem NSA powodowałoby to sytuacje, w której określony zapis studium musiałby być uwzględniony w uchwalonym dla danego terenu planie miejscowym ( zgodnie z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy ) natomiast wydana dla tego samego terenu decyzja o warunkach zabudowy mogłaby być z tym zapisem studium całkowicie sprzeczna.

Uzasadnienie wyroku NSA publikujemy w Biule-tynie

Michał Sablik

PRAWO


ustalania wymagań dotyczących nowej zabudo-wy i zagospodarowania terenu w przypadku bra-ku miejscowego planu zagospodarowania prze-strzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588 - zwanego dalej rozporządzeniem Ministra Infrastruktury) oraz art. 138 § 1 k.p.a. utrzymało w mocy zaskar-żoną decyzję.

Organ odwoławczy wskazał, iż obszar planowa-nej inwestycji jest zlokalizowany w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, dwu-kondygnacyjnej o charakterze szeregowym i jed-nokondygnacyjnej gospodarczej. Linie zabudowy wyznacza budynek przy ul. C. Teren planowanej inwestycji ma dostęp do drogi publicznej t.j. ul. C poprzez działki [...] i [...], będące własnością Spół-dzielni Mieszkaniowej K. w Toruniu na zasadach służebności gruntowej. W ocenie organu plano-wana inwestycja będzie tworzyła urbanistyczną całość wraz z zabudową szeregową jednorodzin-ną znajdująca się przy ul. C. i będzie stanowiła jej uzupełnienie, gdyż budynek mieszkalny wieloro-dzinny z sześcioma mieszkaniami oraz z parkin-giem podziemnym nie odbiega charakterem od istniejącej już zabudowy. Ustalenia te zdaniem or-ganu odwoławczego są wystarczające dla wyda-nia decyzji ustalającej warunki zabudowy.

Na powyższą decyzję S. S. - S., A. S. i Spółdzielnia Mieszkaniowa K. w Toruniu złożyli skargi do Wo-jewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgosz-czy.

Spółdzielnia Mieszkaniowa K. w Toruniu oraz S. S. - S. i A. S. zarzucili kwestionowanej decyzji, iż rażą-co narusza ona prawo, ponieważ dotyczy sprawy zakończonej ostateczną decyzją Samorządowego

UzasadnienieII OSK 1250 / 08

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę S. S. - S., A. S. i Spółdzielni Miesz-kaniowej K. w Toruniu na decyzję Samorządo-wego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] maja 2007 r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta Torunia z dnia [...] marca 2007 r., którą to decyzją ustalono warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierw-szej instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] marca 2007 r. Prezydent Miasta Torunia po rozpatrzeniu wniosku Przedsiębiorstwa Budownictwa Ogólne-go D. Sp. j. G. i M. R. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z sześcioma miesz-kaniami oraz parkingiem podziemnym na terenie obejmującym dz. nr [...],[...],[...] z obr. [...] w Toru-niu przy ul. C.

Odwołania od powyższej decyzji złożyli Spółdziel-nia Mieszkaniowa K. w Toruniu oraz S. S. - S. i A. S.

Decyzją z dnia [...] maja 2007 r. Samorządowe Ko-legium Odwoławcze w Toruniu na podstawie art. 59 ust. 1, art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. - dalej zwanej usta-wą), § 3 i § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruk-tury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu

PRAWO


Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] maja 2006 r. Organowi zarzucono również naru-szenie przepisu art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 60 ust. 1 ww. ustawy, poprzez brak uzgodnienia zaskarżonej decyzji w formie decyzji administra-cyjnej z właściwym zarządcą drogi. Zdaniem skar-żących organy obu instancji nie ustaliły też, która działka sąsiednia może stanowić punkt odniesie-nia dla określenia funkcji i cech zabudowy działki objętej wnioskiem inwestora, a także nie wska-zały, jak wygląda obszar analizowany, stanowiący podstawę analizy sposobu zabudowy dla określe-nia wymagań, dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów i cech kształtowania zabudowy terenu. Zaskarżona de-cyzja narusza zdaniem skarżących, również uza-sadnione interesy osób trzecich, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 7 oraz w art. 54 pkt 2 lit d w zw. z art. 64 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym.

W odpowiedzi na powyższe skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Toruniu wniosło o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasową argu-mentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż za-skarżonej decyzji nie można postawić skutecznie zarzutu, że została ona wydana z naruszeniem prawa, mogącym mieć wpływ na treść rozstrzy-gnięcia.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż decyzja Pre-zydenta Miasta Torunia z dnia [...] marca 2006 r., zapadła po rozpoznaniu wniosku z dnia 22 grudnia 2005 r. dotyczącego ustalenia warunków dla inwe-stycji polegającej na budowie budynku mieszkal-nego wielorodzinnego na terenie położonym przy

ul. C. w Toruniu (działki nr [...],[...],[...] w obrębie [...]) i pochodzącego od tego samego podmiotu co w niniejszej sprawie (tj. od Przedsiębiorstwa Budowlanego Ogólnego D. Sp. j. G. i M. R.), jed-nakże wniosek z dnia 22 grudnia 2005 r. odbiegał znacznie treścią od wniosku z 15 stycznia 2007 r. We wniosku z dnia 22 grudnia 2005r., w cha-rakterystyce zabudowy wskazano bowiem m.in., iż w planowanym budynku ma być 10 mieszkań i 10 stanowisk parkingowych, pow. zabudowy ma wynosić 260 m2, wysokość budynku określono 11,5 m., dach planowanego budynku miał być zaś mansardowy z kalenicą wzdłuż budynku lub stro-podach. Natomiast we wniosku z dnia 15 stycz-nia 2007 r. zmniejszono, w porównaniu z treścią poprzedniego wniosku, liczbę mieszkań i miejsc parkingowych do sześciu, powierzchnie zabudo-wy określono na ok. 160 m2, wysokość budynku na ok. 9 m., zaś dach ma być płaski, stropodach wentylowany ewentualnie fragment tarasów na dachu lub wykusze z balkonami.

W związku z powyższym w ocenie Sądu pierwszej instancji nie zachodzi tożsamość przedmiotowa między sprawą rozstrzygniętą skarżoną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w To-runiu, a sprawą zakończoną ostateczną decyzją tegoż organu z dnia 11 maja 2006 r., naruszającą powagę rzeczy osądzonej i skutkującą stwierdze-niem nieważności skarżonej decyzji.Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny, podstawą materialnoprawną skarżonej decyzji są przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowa-niu przestrzennym oraz wydanego na jej podsta-wie (art. 61 ust. 6) rozporządzenia Ministra Infra-struktury.

Dokonując oceny, czy w rozpoznawanej sprawie

PRAWO


zostały spełnione przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż or-gan I instancji, zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, wytyczył obszar analizo-wany (granice tegoż obszaru określił na ok. 100 m wokół terenu objętego wnioskiem) i przeprowa-dził na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie powyższych warunków.

Analizą tą objęto zarówno działki dostępne z ul. C., jak i znajdujące się w obszarze analizowanym, działki dostępne z ul. L., R. i P. Jak wynika z części graficznej i tekstowej analizy, w obszarze analizo-wanym występuje budowa jednorodzinna (działki dostępne z ul. C) i wielorodzinna z dachami płaski-mi. W zabudowie jednorodzinnej występują przy tym dwie kondygnacje, zaś w zabudowie wielo-rodzinnej pięć kondygnacji. Powierzchnia zabu-dowy działki sąsiedniej oznaczonej nr [...]- działka przy ul. C. wynosi około 20%, zaś terenów zabu-dowy wielorodzinnej w kwartale ul. C., Z. i W, L., P., R. ok. 17,6 %. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż organy administracji prawidłowo stwierdziły, że w przypadku planowanej inwestycji spełnione zostały przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennymi, a na omawianym terenie może powstać budynek mieszkalny wielorodzinny, dwukondygnacyjny, o powierzchni zabudowy nieprzekraczającej 20% terenu działki objętego wnioskiem. Linie zabudo-wy dla planowanej inwestycji, zgodnie z § 4 cyt. rozporządzenia, wyznaczono zaś jako przedłuże-nie linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej przy ul. C.

W odniesieniu do zastrzeżeń skarżących, doty-czących sposobu określenia szerokości elewacji

frontowej planowanej inwestycji, Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z § 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej za-budowy na podstawie średniej szerokości elewa-cji frontowych, istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym z tolerancją do 20%. Z ustaleń organu wynika, iż szerokość elewacji fron-towej budynku na działce sąsiedniej położonej przy ul. C. wynosi ok. 9 m, przy czym budynek ten znajduje się w zabudowie szeregowej, której sze-rokość elewacji frontowej wynosi ok. 34 m. Organ administracji nie określił precyzyjnie szerokości elewacji frontowej dla planowanej inwestycji, za-znaczył jedynie, iż szerokość tejże elewacji powin-na zostać wyznaczona zgodnie z przepisami tech-niczno- budowlanymi.

Uwzględniając obowiązek zachowania określo-nej w przepisach odległości od działki sąsiedniej, a także szerokość i kształt działek, na których ma powstać planowana inwestycja w porównaniu z szerokością elewacji frontowej zabudowy szere-gowej występującej w obszarze analizowanym, Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż takie określe-nie szerokości elewacji frontowej planowanej in-westycji nie stanowi naruszenia prawa, mającego wpływ na wydane rozstrzygnięcie. Za takim sta-nowiskiem w ocenie Sądu przemawia dodatkowo fakt, iż jak to wynika z części graficznej analizy, w obszarze analizowanym dominują budynki wielo-rodzinne i zabudowa szeregowa o szerokościach frontu zbliżonych lub przekraczających szerokość działek, na której ma powstać planowana inwe-stycja.Ponadto zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie zostały spełnione również wymogi określone art.

PRAWO


61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym, w zakresie dostępu tere-nu inwestycji do drogi publicznej, bowiem plano-wana inwestycja ma dostęp do drogi publicznej ul. C. poprzez działki nr [...] i [...] (oznaczone w rejestrze gruntów jako drogi), będące własnością Spółdzielni Mieszkaniowej K. w Toruniu na zasa-dach służebności gruntowej na podstawie aktu notarialnego z dnia 11 maja 1998 r.

Podobnie sytuacja wygląda, jeśli chodzi o wymo-gi wynikające z pkt 3, 4 i 5 tegoż przepisu. Teren działek objętych wnioskiem jest uzbrojony, w ewidencji gruntów jest on oznaczony jako tereny mieszkaniowe i nie jest on objęty ochroną kon-serwatorską. Zgodnie z wygasłym dnia 1 stycznia 2004 r. miejscowym planem ogólnym zagospoda-rowania przestrzennego miasta Torunia dla tere-nu inwestycji objętego jednostką planistyczną C16 MW obowiązywały ustalenia: "zabudowa miesz-kaniowa o wysokiej intensywności-adaptacja".

Sąd pierwszej instancji stwierdził, iż z dokonanych przez organy administracyjne ustaleń wynika, iż zamierzenie inwestycyjne, którego dotyczy niniej-sza sprawa spełnia wszystkie wymagania określo-ne w art. 61 ust. 1 pkt 1- 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a wobec tego organy nie mogły odmówić ustalenia warunków zabudowy.

Odnosząc się do zarzutu skarżących, że organy ad-ministracji powinny były zawiesić postępowanie do czasu uchwalenia nowego planu miejscowego przez Radę Miasta, Wojewódzki Sąd Administra-cyjny wskazał, iż zawieszenie byłoby uzasadnio-ne jedynie w przypadku istnienia pewności, że w okresie zawieszenia postępowania dojdzie do

uchwalenia tegoż planu. Zauważyć przy tym nale-ży, że niezawieszenie postępowania w trybie art. 62 ust 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzen-nym nie miało wpływu na rozstrzygnięcie spra-wy, bowiem, aż do chwili wydania rozstrzygnięcia przez organ II instancji nie uchwalono miejscowe-go planu zagospodarowania przestrzennego.

Ponadto Sąd pierwszej instancji nie podzielił rów-nież zarzutów skarżących, co do sporządzenia projektu decyzji o warunkach zabudowy przez osobę nieuprawnioną. Jak wynika z akt admini-stracyjnych projekt decyzji w niniejszej sprawie sporządził A. P. wpisany do Północnej Okręgowej Izby Urbanistów (nr wpisu [...]), a więc osoba po-siadające wymagane uprawnienia. Odnosząc się natomiast do zarzutu sporządzenia analizy przez osobę nieuprawnioną, należy wskazać, iż z art. 60 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowa-niu przestrzenny wynika obowiązek sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy przez osobę wpisaną na listę samorządu zawo-dowego urbanistów albo architektów. Wymogi te nie obejmują zatem analizy, będącej zgodnie z przepisem § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra In-frastruktury jedynie załącznikiem do decyzji o wa-runkach zabudowy.

Sąd wskazał, iż w niniejszej sprawie nie istniał wymóg dokonania uzgodnień, o których mowa w przepisach art. 53 ust. 4 pkt 6, 9, 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wod-nych, zarządcą drogi oraz wojewodą, marszałkiem województwa i starostą (prezydentem miasta). Uzgodnień z właściwym zarządcą drogi dokonu-je się, zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 9 ww. ustawy,

PRAWO


w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego, a zatem mających wspólną granicę z pasem drogowym. Jak słusznie wskazał organ odwoławczy, ze względu na fakt, iż działki objęte planowanym przedsięwzięciem nie mają bezpo-średniego dostępu do drogi publicznej, a zatem nie są usytuowane w obszarze przyległym do pasa drogowego, wobec tego nie istniała konieczność dokonywania uzgodnień z zarządcą drogi. Nie ist-niała również potrzeba dokonania uzgodnień de-cyzji z wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą, bowiem wymóg ten w świetle treści pkt 10 cyt. przepisu, istnieje w stosunku do terenów przeznaczonych w planach miejscowych, które utraciły moc, na inwestycje celu publicznego, zaś teren inwestycji, której dotyczy niniejsza sprawa przeznaczony był w nieobowiązującym już planie miejscowym pod zabudowę mieszkaniową o wy-sokiej intensywności.

Jak zauważył Sąd pierwszej instancji decyzja usta-lająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z art. 54 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, powinna okre-ślać jedynie rodzaj inwestycji oraz linie rozgrani-czające jej teren, a także wskazywać przewidziane w przepisie tym warunki i wymagania. Związane z budową szczegółowe kwestie techniczne nale-żą natomiast do przedmiotu regulacji Prawa bu-dowlanego. W odniesieniu do ochrony interesów osób trzecich na obecnym etapie postępowania organy mogły zakreślić ramy tej ochrony i zobli-gować inwestora do ich przestrzegania przy two-rzeniu projektu budowy. W zaskarżonej decyzji w pkt 2.6 zostały określone wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, które muszą być uwzględnione i zachowane w kolejnych etapach procesu inwestycyjnego, gdyż organ wydający de-

cyzję o pozwoleniu na budowę jest tymi warun-kami związany. Tym samym, wbrew twierdzeniom skarżących, zaskarżona decyzja nie narusza inte-resu osób trzecich.

Jeśli natomiast chodzi o zarzut skarżących wska-zujący na nieuwzględnienie przez organy admini-stracji zapisów Studium uwarunkowań i kierun-ków zagospodarowania przestrzennego miasta Torunia Sąd stwierdził, iż stosownie do art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym nie jest ono aktem prawa miejscowego i nie może stanowić podstawy prawnej do wyda-nia decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.

W ocenie Sądu pierwszej instancji nieuzasadniony był również zarzut naruszenia przez Samorządo-we Kolegium Odwoławcze w Toruniu przepisów postępowania administracyjnego, a w szczególno-ści zasad ogólnych zamieszczonych w art. 7 i art. 8 k.p.a. oraz zarzut naruszenia art. 77 § 1 k.p.a. Organ odwoławczy poprawnie, bowiem ocenił ze-brane w sprawie dowody, dokonał na ich podsta-wie trafnych ustaleń faktycznych oraz przeprowa-dził prawidłowe rozważania prawne.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administra-cyjny uznając, że zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego ani przepisów po-stępowania w stopniu, który mógłby skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o po-stępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.) oddalił skargi jako nieuzasadnione.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł A. S. zarzucając mu:

PRAWO


- naruszenie przepisów postępowania, które mia-ło istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), a mianowicie:

I. naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 106 § 5 p.p.s.a. w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Admi-nistracyjny nie dokonał rzetelnej i wnikliwej oce-ny całego materiału dowodowego, a w szczegól-ności wyznaczenia granic obszaru analizowanego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury;

II. naruszeniu art. 145 § 1 pkt 1 ppkt c p.p.s.a. po-przez oddalenie skargi na decyzję Samorządowe-go Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia 7 maja 2007 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyj-ny, pomimo naruszenia w postępowaniu admini-stracyjnym poprzedzającym wydanie zaskarżone-go wyroku przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a. art. 7 k.p.a. in fine poprzez naruszenie zasa-dy uwzględniania przez organy administracji pu-blicznej interesu społecznego i słusznego interesu obywateli oraz innych stron w rozumieniu art. 28 k.p.a.;

b. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez błąd w rozpatrzeniu materiału dowodowego skutkujący naruszeniem jednej z elementarnych zasad postę-powania administracyjnego, a mianowicie zasady prawdy obiektywnej;c. art. 8 k.p.a. poprzez naruszenie zasady pogłę-biania zaufania obywateli do organów państwa

mających zasadnicze znaczenie w przedmiotowej sprawie;

d. brak wskazania podstaw przyjętych granic ob-szaru analizowanego w

celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania co stanowi rażące naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. w zakresie wymogu uzasadnie-nia faktycznego decyzji;

III. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zaskarżonym wyrokiem oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoław-czego w Toruniu z dnia 7 maja 2007 r. pomimo naruszenia w postępowaniu administracyjnym, poprzedzającym wydanie zaskarżonego wyro-ku przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ustawy o planowaniu i zagospo-darowaniu przestrzennym, a w szczególności art. 106 § 3, a w konsekwencji art. 134 §1 i art. 135 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie wnioskowa-nych jako dowody przez skarżących akt innych postępowań administracyjnych i sądowoadmini-stracyjnych na okoliczność, że w tamtych postę-powaniach w inny sposób niż w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do tego samego terenu ustalono obszar analizowany. Dotyczy to w szcze-gólności akt postępowania administracyjnego za-kończonego decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia 11 maja 2006 r.

IV. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny z rażącym naruszeniem art. 106 § 3 p.p.s.a. nie do-puścił zawnioskowanych dowodów na str. 3 skargi

PRAWO


A. S. do Sądu, a mianowicie:

a. dowodu z uchwały Rady Miasta Torunia z dnia 18 maja 2006 r. Nr 1032/06 na okoliczność sprzeczności zaskarżonej decyzji z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodaro-wania przestrzennego miasta Torunia,

b. dowodu z akt sprawy oznaczonej sygnaturą [...] zakończonej decyzją ostateczną Samorządo-wego Kolegium Odwoławczego w Toruniu z dnia [...] maja 2006r. oraz z akt sprawy II SA/Gd 702/01 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdań-sku na okoliczność odmiennego ustalenia obszaru analizowanego dla tego samego terenu,

c. dowodu z opinii technicznej z dnia 17 lutego 2000 r. wraz z załącznikami, które znajdują się w aktach sprawy administracyjnej Urzędu Miasta w Toruniu [...], a także z pozostałych dowodów znaj-dujących się w tych aktach na okoliczność braku możliwości zabudowy działek nr [...],[...],[...] zlo-kalizowanych przy ul. C.,

d. dowodu z akt sprawy Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu [...] oraz z akt byłego Ośrodka Zamiejscowego Naczelnego Sądu Admi-nistracyjnego w Gdańsku oznaczonych sygn. II SA/Gd 2320/00 na okoliczność odmiennego ustalenia obszaru analizowanego dla tego samego terenu;

- naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a mianowicie:

V. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny zaskarżonym wyrokiem oddalił skargę pomimo naruszenia zasady sąsiedztwa określonej w art.

61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospo-darowaniu przestrzennym oraz nieuwzględnienia wymagań ładu przestrzennego w tym urbanistyki i architektury oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych unormowanych w art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowa-niu przestrzennym;

VI. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w ten sposób, że Wojewódzki Sąd Administracyjny za-skarżonym wyrokiem oddalił skargę pomimo na-ruszenia art. 54 pkt 2 w związku z art. 64 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;

VII. naruszenie art. 62 ust. 1 ustawy o zagospo-darowaniu przestrzennym w ten sposób, że Wo-jewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy na str. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku anali-zuje wyłącznie ewentualność obligatoryjnego za-wieszenia postępowania (art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzenny), a pomija ewentualność fakultatywnego zawiesze-nia postępowania na podstawie art. 62 ust 1 tej ustawy, co stanowi ponadto rażące naruszenie art. 145 §1 pkt 4 p.p.s.a.;

VIII. stanowiące konsekwencję opisanych powyżej zarzutów naruszenie art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 54 pkt 2 lit. d ustawy o planowaniu i zagospodarowa-niu przestrzennym w zw. z art. 64 ust. 2 tej usta-wy, poprzez naruszenie interesów skarżącego.

Ponadto na podstawie art. 106 § 3 w zw. z art. 193 p.p.s.a. skarżący wniósł o dopuszczenie dowo-du z akt sygn. II SA/Gd 702/01, znajdujących się obecnie w Wojewódzkim Sądzie Administracyj-

PRAWO


nym w Gdańsku oraz z akt sygn. II SA/Gd 2320/00 Ośrodka Zamiejscowego Naczelnego Sądu Admi-nistracyjnego w Gdańsku na okoliczność ustaleń przez Naczelny Sąd Administracyjny, dotyczących ochrony uzasadnionych interesów osób trzecich dotyczące planowanej inwestycji, co należy oce-nić przez pryzmat art. 99 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.).

W skardze kasacyjnej stwierdzono też, że możli-wość wydawania decyzji o warunkach zabudowy jest sprzeczna z art. 32 Konstytucji poprzez naru-szenie zasady równości w zaskarżonym wyroku, w zależności od tego, czy dla danego terenu zo-stał uchwalony miejscowy plan zagospodarowa-nia przestrzennego lub nie, co wpływa na zakres ochrony interesów prawnych właścicieli oraz wie-czystych użytkowników nieruchomości sąsiadują-cych z terenem inwestycji. Wskazując na powyższą sprzeczność z Konstytucją, a także na przekrocze-nie delegacji ustawowej zawartej w art. 61 ust. 6 i 7 przez rozporządzenie Ministra Infrastruktury poddano pod rozwagę Naczelnego Sądu Admini-stracyjnego celowość:

1. na podstawie § 60 ust. 1 rozporządzenia Prezy-denta Rzeczpospolitej

Polskiej z dnia 13 września 2003 r. w sprawie re-gulaminu wewnętrznego

urzędowania wojewódzkich sądów administra-cyjnych (Dz. U. Nr 169, poz. 1646) o wystąpienie z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyj-nego, co do zgodności aktu niższego rzędu (roz-

porządzenia Ministra Infrastruktury z przepisami aktu wyższego rzędu (ustawy o planowaniu i za-gospodarowaniu przestrzennym);

2. na podstawie § 61 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 18 września 2003 r. w sprawie regulaminu wewnętrznego urzędo-wania wojewódzkich sądów administracyjnych zawiadomienie Prezesa Sądu o stwierdzonej nie-zgodności rozporządzenia Ministra Infrastruktury z ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym oraz przekroczeniu delegacji ustawo-wej zawartej w art. 61 ust 7 tej ustawy w powoła-nym rozporządzeniu Ministra Infrastruktury.

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej skarżący wniósł o uchylenie w całości skarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnego w Bydgoszczy, ewentualnie o przejęcie sprawy do rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny w trybie art. 188 p.p.s.a. i stwierdzenie nieważ-ności decyzji ustalającej warunki zabudowy oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego A. S. kosztów postępowania sądowoadministracyjnego na pod-stawie art. 200 w zw. z art. 193 p.p.s.a.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej w odniesieniu do pierwszego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 106 § 5 p.p.s.a., art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, § 3 rozporządzenia Ministra Infra-struktury oraz zarzutu oddalenia skargi pomimo naruszenia przepisów art. 7, art. 8 i art. 107 § 3 k.p.a. wskazano, iż w przedmiotowej sprawie or-gan dokonał wyznaczenia i oceny obszaru anali-zowanego niezgodnie z przepisami art. 61 ust. 1

PRAWO


pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz że pomimo naruszenia przepi-sów postępowania administracyjnego, które mia-ło istotny wpływ na wynik sprawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy nie uwzględnił skargi, a tym samym naruszył art. 145 §1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.

Odwołując się do poglądów wyrażonych w pi-śmiennictwie autor skargi kasacyjnej wskazał, iż analiza pojęcia sąsiedztwa uregulowanego w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym i rozporządzeniu Ministra Infrastruktury powinna brać pod uwagę wpływ inwestycji na otoczenie w sensie urbanistycznym i musi być ono ujmowane jako obszar tworzący urbanistyczną całość, doprecyzowywane na po-trzeby każdego przypadku w oparciu o wiedzę urbanistyczną i faktyczny stan zagospodarowania i zabudowy terenu.

Jak wskazał skarżący, przedmiotowy teren objęty decyzją o warunkach zabudowy z 15 marca 2007 r. usytuowany jest w obrębie wnętrza urbanistycz-nego obejmującego zabudowę drogi publicznej bez przejazdu ul. C. Wzdłuż tej ulicy usytuowana jest wyłącznie zabudowa jednorodzinna, a ul. C. jest jedynie drogą dojazdową do tych posesji bez przejazdu. Natomiast zupełnie odmienny charak-ter ma pozostała zabudowa w kwartale ul. C. - Z. i W., L. - P. - R. Jest to teren zabudowy wielorodzin-nej, odmienny jest też charakter powyższych dróg, z których dostępne są te budynki. Włączenie tych tak zróżnicowanych pod względem charakteru za-budowy i zagospodarowania terenów do analizo-wanego obszaru wpłynęło, zatem na wadliwy wy-nik analizy urbanistycznej i miało w efekcie wpływ

na wynik postępowania. Wadliwe ustalenia orga-nu w kwestii wyznaczenia obszaru analizowanego doprowadziły do obrazy art. 7 k.p.a. i naruszenia przez organ art. 8 k.p.a. Stąd też w ocenie skarżą-cego, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie doko-nał rzetelnej i wnikliwej oceny całego materiału dowodowego, co stanowi naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 106 § 5 p.p.s.a.

Ponadto autor skargi kasacyjnej podniósł, iż w przedmiotowej decyzji o warunkach zabudowy ani w uzasadnieniu, ani w wynikach analizy nie uzasadniono wyznaczenia granic obszaru analizo-wanego, co stanowi naruszenie art. 107 § 3 k.p.a. zaaprobowane przez Sąd pierwszej instancji. Zda-niem skarżącego niezbędność uzasadnienia granic wyznaczonego obszaru analizowanego w przed-miotowej sprawie wynika z treści postanowień zawartych w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Toru-nia, jak i ze zmienności ocen w tej kwestii widocz-nej w szeregu postępowaniach.

W przedmiotowej sprawie nieprawidłowe wyzna-czenie obszaru analizowanego skutkowało w oce-nie skarżącego wadliwym określeniem wymagań dotyczących nowej zabudowy w szczególności w zakresie kontynuacji funkcji niezgodnym z zasadą sąsiedztwa określoną w art. 61 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy. Ocena czy możliwe jest określenie wyma-gań dotyczących nowej zabudowy zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, powinna być dokonana w odniesieniu do działek sąsiednich dostępnych z tej samej drogi publicznej, czyli ul. C.. Z tego też jasno wynika rażące naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym.W ocenie skarżącego dopuszczenie lokalizacji

PRAWO


budynku wielorodzinnego w zwartym, urbani-stycznym zespole zabudowy jednorodzinnej o ograniczonej wydolności obsługi komunikacyjnej zapewnionej przez drogę bez przejazdu należy uznać za całkowicie sprzeczne z zasadą określoną w art. 61 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy oraz ładem prze-strzennym, z którego zasada ta została wywiedzio-na. Ponadto skarżący wskazał na zapis Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Torunia, zatwierdzony Uchwałą Rady Miasta Torunia nr 1032/06 z dnia 18 maja 2006 r. zgodnie, z którym na przedmio-towym terenie przewidziano zabudowę mieszka-niową jednorodzinną.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 54 pkt 2 w zw. z art. 64 ustawy o planowanie i zagospoda-rowaniu przestrzennym, autor skargi kasacyjnej wskazał, iż zgodnie ze wskazanymi przepisami w decyzji o warunkach zabudowy określa się warun-ki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów od-rębnych m.in. w zakresie obsługi w zakresie infra-struktury technicznej i komunikacji. W decyzji z 15 marca 2007 r. w zakresie obsługi infrastruktury technicznej i komunikacji ustalono, że obsługa ko-munikacyjna odbywać się będzie poprzez zjazd na teren posesji z ul. C. poprzez działki geodezyjne nr [...]i [...]. Ustalenie to jest sprzeczne z ustawą z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Te-ren objęty decyzją z 15 marca 2007 r. nie posiada bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, na co również wskazał Sąd pierwszej instancji w za-skarżonym orzeczeniu. Tak sformułowane warun-ki obsługi w zakresie komunikacji powodują braki w treści decyzji w zakresie elementów wskaza-nych w art. 54 pkt 2 lit. d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co czyni roz-

strzygnięcie sprzecznym z prawem.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 62 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym skarżący wskazał, iż w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny anali-zował wyłącznie ewentualność obligatoryjnego zawieszenia postępowania, pomijając zupełnie możliwości jego fakultatywnego zawieszenia po-stępowania na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zdaniem autora kasacji uznać należy, że zawie-szenie postępowania w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy na podstawie art. 62 ust. 1 może być uzasadnione, o ile studium przewidu-je odmienny sposób zagospodarowania terenu i taka sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następu-je: Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty w niej zawarte są usprawiedliwione.

Odnosząc się do kwestii związanej ze stosowa-niem w postępowaniu sądowoadministracyjnym art. 106 § 3 p.p.s.a. należy zauważyć, że sąd ad-ministracyjny orzeka w zasadzie na podstawie materiału faktycznego i dowodowego sprawy zgromadzonego w postępowaniu przed właści-wymi organami. Ta zasada wynika z postanowień zawartych w art. 133 § 1 p.p.s.a. zgodnie, z któ-rymi "sąd wydaje wyrok na podstawie akt spra-wy". W postępowaniu sądowoadministracyjnym nie dokonuje się, zatem ponownego ustalenia stanu faktycznego sprawy administracyjnej, lecz jedynie ocenia, czy właściwe w sprawie organy administracji publicznej ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu ad-

PRAWO


ministracyjnym, a następnie czy prawidłowo za-stosowały przepisy prawa materialnego odpowia-dające poczynionym ustaleniom.

Tymczasem we wniesionej kasacji skarżący prze-prowadził wywody zmierzające do wykazania, że to rzeczą Sądu pierwszej instancji było przeprowa-dzenie postępowania dowodowego i dokonanie właściwych w sprawie ustaleń. Takie stanowisko uznać należy za wadliwe i w warunkach przed-miotowej sprawy za nieusprawiedliwiony należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej in-stancji art. 106 § 3 p.p.s.a., poprzez pominięcie dowodów zawnioskowanych przez skarżącego.

Za chybiony uznać też trzeba zarzut naruszenie dyspozycji przepisu art. 62 ust. 1 ustawy, bowiem skarżący nie wykazał, aby zaistniały w sprawie warunki nim wymagane, a w konsekwencji, aby nastąpiło naruszenie tej normy, które miałoby wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.).

Ocenę kolejnych zarzutów zawartych we wniesio-nej skardze kasacyjnej poprzedzić trzeba analizą normy prawnej będącej materialnoprawną pod-stawą decyzji kontrolowanej skarżonym wyro-kiem.

Stosownie do przepisu art. 61 ust. 1 ustawy wyda-nie decyzji jest możliwe jedynie w razie łącznego spełnienia następujących warunków: 1) co naj-mniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej sa-mej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania za-budowy oraz zagospodarowania terenu, w tym

gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywno-ści wykorzystania terenu; 2)teren ma dostęp do drogi publicznej; 3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego; 4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzy-skaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1; 5)decyzja jest zgod-na z przepisami odrębnymi.Ratio legis art. 61 ustawy "jest ochrona ładu prze-strzennego". Ma on na celu powstrzymanie za-budowy nie dającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zago-spodarowania przestrzennego. Celem tej normy jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, okre-ślonego w art. 2 pkt 1 ustawy jako takie ukształto-wanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w przyporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjo-nalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne (Z. Nie-wiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodaro-waniu przestrzennym - komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, s. 493). Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadza na grunt polskiego prawa zasadę tzw. dobrego sąsiedztwa, uzależnia-jącą zmianę zagospodarowania terenu od dosto-sowania się do określonych cech już zagospoda-rowanego terenu sąsiedniego.

W celu wydania decyzji ustalającej warunki za-budowy i zagospodarowania terenu organ musi ustalić jako warunek konieczny, że co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej dro-

PRAWO


gi publicznej, jest zabudowana, oraz to, czy teren i planowana inwestycja spełniają pozostałe wa-runki określone w art. 61 ust. 1 pkt 2-5 ustawy. W warunkach przedmiotowej sprawy z uwagi na zakres zarzutów skargi kasacyjnej zasadnicze zna-czenie ma wykładnia pojęć "działka sąsiednia" oraz "dostępna z tej samej drogi publicznej" jako elementów składających się na pojęcie "dobrego sąsiedztwa".

W doktrynie wystąpiły dwa sposoby interpreta-cji pojęcia "działki sąsiedniej". W wąskim ujęciu przyjmowano, że pojęcie "działka sąsiednia" od-nosi się jedynie do działki faktycznie sąsiadują-cej, mającej wspólną granicę z działką, na której planowana jest inwestycja. W znaczeniu szero-kim natomiast rozumiano sąsiedztwo jako obszar tworzący urbanistyczną całość. Dla każdej inwe-stycji taki obszar tworzący urbanistyczną całość wymaga odrębnego ustalania. Interpretacja po-jęcia "działki sąsiedniej", jako działki graniczącej miałoby zbyt restryktywny charakter, ponieważ sama ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. nie wskazuje, iż działką sąsiednią jest tylko działka bezpośrednio sąsiadu-jąca (granicząca) z terenem inwestycji. Jak trafnie wskazano w doktrynie, warunek sąsiedztwa nale-ży utożsamiać z tzw. sąsiedztwem urbanistycznym, nie mającym wiele wspólnego ze wspólną granicą (zob. E. Skorczyńska: Lokalizacja inwestycji celu publicznego i ustalenie warunków zabudowy dla innych inwestycji, "Samorząd Terytorialny" 2004, nr 7-8, s. 94). Szersza interpretacja pojęcia "dział-ki sąsiedniej" jest bardziej adekwatna do potrzeb realizacji warunków wskazanych w omawianej normie i za takim rozumieniem "działki sąsied-niej" opowiada się Sąd w składzie orzekającym w tej sprawie, trudno bowiem przyjąć, by celem

ustawodawcy było zapewnienie ładu przestrzen-nego jedynie pomiędzy dwoma graniczącymi ze sobą działkami. Za szerokim rozumieniem pojęcia działki sąsiedniej przemawia zarówno ochrona prawa własności, jak i deklarowana w art. 6 ust. 2 pkt 1 tej ustawy zasada wolności zagospodaro-wania terenu. Pojęcie "działki sąsiedniej" winno być interpretowane funkcjonalnie. Przedstawiony wyżej pogląd wyrażono między innymi w wyroku NSA z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn. akt II OSK 646/06, który skład orzekający w sprawie niniej-szej podziela (por. wyrok NSA w sprawie II OSK 551/05 oraz wyrok WSA w Białymstoku z dnia 25 stycznia 2005 r., sygn. akt II SA/Bk 677/04, publ. ONSAiWSA 2006/2/54).Te same reguły mają zastosowanie do ustalenia treści pojęcia działki dostępnej z tej samej drogi publicznej. Ze wskazań art. 2 pkt 14 ustawy wy-nika, że przez dostęp do drogi publicznej należy rozumieć bezpośredni dostęp do tej drogi albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogo-wej. Działka sąsiednia, zatem musi mieć dostęp do konkretnej, tej samej drogi publicznej, co jed-nak zapewnia nie tylko bezpośrednie połączenie, ale również pośrednie. Ziszczenie się warunków o jakich mowa w art. 2 pkt 14 ustawy skutkuje, wy-czerpaniem wymogu wskazanego w art. 54 pkt 2 lit. d ustawy.

Kolejnym warunkiem, jaki winien być spełniony, to wymóg zabudowy, na co najmniej jednej dział-ce sąsiedniej, przy czym ma to być nie jakakolwiek zabudowa, ale zabudowa określona w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy pozwalająca na określenie wyma-gań dla nowej zabudowy. Spełnienie tego warun-ku, przy przedstawionym szerokim rozumieniu pojęć "działki sąsiedniej" i "dostępu z tej samej

PRAWO


drogi publicznej", oznacza, że spełnienie warun-ku, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy musi poprzedzić analiza zabudowy na większym obszarze, a nie tylko na jednej działce sąsiedniej i to działce bezpośrednio graniczącej z działką, na której planowana jest nowa zabudowa. Temu celowi służy wyznaczenie obszaru analizowane-go, obejmującego teren, którego funkcje zabu-dowy i zagospodarowania oraz cechy zabudowy i zagospodarowania analizuje się w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowa-nia. Takie rozumienie tego przepisu jest zgodne z celami ustawy, która nakazuje uwzględniać wy-magania ładu przestrzennego oraz walory archi-tektoniczne i krajobrazowe (art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy).Zgodnie z upoważnieniem i wytycznymi zawartymi w art. 61 ust. 6 i 7 ustawy właściwy minister okre-ślił sposób ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu, który obej-muje między innymi wyznaczanie wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszaru analizowanego o określonych granicach oraz przeprowadzenie na tym obszarze analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy (§ 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury). Grani-ce obszaru analizowanego wyznacza się w każdej sprawie w zależności od planowanej inwestycji, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki pod nową zabudowę, nie mniej-szej niż 50 metrów (§ 3 ust. 2 rozporządzenia). Oznacza to, że analiza funkcji oraz celu zabudo-wy i zagospodarowania terenu nie obejmuje tyl-ko zabudowy na działce bezpośrednio graniczącej

z działką, której dotyczy wniosek, ale zabudowę w całym obszarze analizowanym, na co już wyżej zwracano uwagę.

Prezentowana we wniesionej kasacji odmienna interpretacja wskazanych wyżej norm, przypisu-jąca im znacznie węższy zakres nie jest w świetle przytoczonych wyżej stanowisk tak orzecznictwa, jak i doktryny uprawniona.

Opowiadając się za szerokim rozumieniem pojęć wyżej omówionych należy jednak jednocześnie podkreślić, że koniecznym jest zastosowanie w rozpoznawaniu sprawy konsekwencji przy ana-lizowaniu określonego stanu faktycznego i jego zestawienia z zastosowanymi w sprawie normami prawnymi. Nie do zaakceptowania jest, bowiem sytuacja, a taka występuje w niniejszej sprawie, gdy określone pojęcia są analizowane wybiórczo, bez powiązania ich, z kolejnym wymogiem zawar-tym w tej samej normie prawnej.

Rację ma skarżący, iż określenie charakterystyki wymaganej art. 61 ust. 1 ustawy jest obowiąz-kiem organu prowadzącego postępowanie w sprawie warunków zabudowy (por. wyrok Woje-wódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2005 r., sygn. IV SA/Wa 950/04, LEX nr 171198, uzasadnienie wyroku Wojewódz-kiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2005 r., sygn. IV SA/Wa 946/04, LEX nr 214349, oraz komentarz Z. Niewiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, s. 493-503). Rzeczą Sądu pierw-szej instancji było natomiast przeprowadzenie

PRAWO


kontroli tych ustaleń w granicach określonych art. 134 § 1 p.p.s.a.

Treść analizy obszaru wyznaczonego na podsta-wie § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury przedstawiona w skarżonym wyroku nie jest ani konsekwentna, ani zrozumiała. Sąd pierwszej in-stancji bowiem pominął, że realizacja omawia-nej na wstępie normy art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, wymaga zaistnienia kompleksowego tych wyma-gań, które w przepisie tym określono. W rozpo-znawanej sprawie nie poddano ocenie ani funkcji ani cech zabudowy i zagospodarowania terenu w obszarze analizowanym w zakresie określonym w art. 61 ust. 1 - 5 ustawy o planowaniu i zagospo-darowaniu przestrzennym. Obszar ten wyznaczo-no wprawdzie w załączniku graficznym, ale już w załączniku tekstowym i następnie w decyzji orga-nu ocena ta nie spełnia ani wymogów rozporzą-dzenia Ministra Infrastruktury, ani art. 61 ust. 1 - 5 ustawy. Sąd pierwszej instancji zaakceptował zarówno lakoniczność decyzji kontrolowanej w tym zakresie, jak i brak konsekwencji w zakresie dopełnienia dyspozycji norm mających w sprawie zastosowanie. Trafnie wywodzi, więc skarżący, że nie wiadomo, jakimi kryteriami kierowano się wy-znaczając obszar analizowany. Co prawda w myśl § 3 ust. 2 tego samego rozporządzenia granice ob-szaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jednak na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy przepi-sy m.in. art. 52 odnoszącego się bezpośrednio do ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy. W myśl zaś art. 107 § 3 k.p.a. uzasad-

nienie decyzji administracyjnej winno wyczer-pująco informować stronę o motywach, którymi kierował się organ załatwiając sprawę. W szcze-gólności winno ono zawierać ocenę zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, dokonaną przez organ wykładnię zastosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego w świe-tle obowiązującego prawa. Zawarte w decyzji roz-strzygnięcie winno stanowić logiczną konsekwen-cję ustalonego w postępowaniu stanu faktycznego i jego oceny w świetle obowiązujących przepisów prawa. Nie może, więc ulegać najmniejszych wąt-pliwości, że w uzasadnieniu decyzji ustalającej wa-runki zabudowy należy wskazać nie tylko granice obszaru analizowanego, ale także kryteria, jakimi kierowały się organy administracji wyznaczając te granice. Uwaga ta jest istotna chociażby ze wzglę-du na to, iż w analizie zaakceptowanej przez Sąd, a następnie i w ustaleniach zawartych w skarżo-nym wyroku przyjmuje się, że działką sąsiednią, dostępną z tej samej drogi jest działka przy ul. C., przy czym działki przy ul. C. są zabudowane do-mami jednorodzinnymi, a jednocześnie stwierdza się, że planowana zabudowa wielorodzinna nie odbiega charakterem od istniejącej zabudowy jednorodzinnej. Takie stwierdzenie jest nie tylko niezrozumiałe, ale wręcz pozbawione konsekwen-cji. Sąd pierwszej instancji nie wskazał istniejącej zabudowy w oparciu, o którą ustalono wymagania dla planowanej inwestycji, a którą jest budynek mieszkalny wielorodzinny. Samo stwierdzenie, że w obszarze analizowanym występuje zabudowa jednorodzinna (działki dostępne z ul. C.) i że bu-dynki wielorodzinne dostępne są z ulic L., P. i R. jest niewystarczające dla oceny trafności zastoso-wania art. 61 ustawy.

PRAWO


Na niezbędność uzasadnienia granic wyznaczo-nego obszaru analizowanego w przedmiotowej sprawie wskazuje też zarzucana przez skarżącego we wniesionej kasacji niezgodność prezentowa-nych w decyzji kontrolowanej przez Sąd ustaleń zaakceptowanych w skarżonym wyroku z zapisa-mi w "Studium uwarunkowań i kierunków zago-spodarowania przestrzennego miasta Torunia" zatwierdzonym Uchwałą Rady Miasta Torunia nr 1032/06 z dnia 18.05.2006 r. zgodnie, z którymi na przedmiotowym terenie przewidziano zabu-dowę mieszkaniową jednorodzinną. Nie ulega wątpliwości, na co zasadnie wskazano w skarżo-nym wyroku, iż stosownie do art. 9 ust. 5 ustawy studium nie jest aktem prawa miejscowego i nie może stanowić podstawy prawnej do wydawania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Trafnie jednak wskazano z kolei we wniesionej kasacji, iż powyższa regulacja nie oznacza, że decyzje ad-ministracyjne wydawane dla terenów objętych studium mogą być sprzeczne z jego ustaleniami. Przeznaczenie terenu w studium nie jest tym sa-mym, co przeznaczenie terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, inne są, bowiem jego skutki. Jednak przeznaczenie te-renu w studium, które jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie, będzie miało znacze-nie przy uchwalaniu planu. Z kolei przeznaczenie terenu w miejscowym planie, które jest prawem miejscowym wywoływać już będzie skutek wobec podmiotów zewnętrznych, wobec organów gmi-ny. Według prezentowanego w doktrynie poglą-du, a który skład orzekający w niniejszej sprawie podziela, studium uwarunkowań i kierunków za-gospodarowania przestrzennego stanowi "swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań

podejmowanych na terenie gminy w zakresie pla-nowania i zagospodarowania przestrzennego. (...) Z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzo-wane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewi-dziane w m.p.z.p. oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami" (T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Kraków 2004, s.54). Odmienna interpretacja roli studium prowadziłaby do sprzeczności z podsta-wowymi zasadami zagospodarowania przestrzen-nego: zasadą spójności polityki przestrzennej państwa oraz zasadą wzajemnej spójności aktów planowania przestrzennego, przeznaczenia i za-sad zagospodarowania obszarów (por. Z. Leoński, M. Szewczyk, Zasady prawa budowlanego i zago-spodarowania przestrzennego, Bydgoszcz-Poznań 2002, s.54-60). Powodowałoby to sytuacje, w któ-rej określony zapis stadium musiałby być uwzględ-niony w uchwalonym dla danego terenu planie miejscowym (zgodnie z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust 1 ustawy) natomiast wydana dla tego samego tere-nu decyzja o warunkach zabudowy mogłaby być z tym zapisem stadium całkowicie sprzeczna. Taka wykładnia, jak zasadnie wywiedziono to we wnie-sionej kasacji, byłaby nie do pogodzenia z zasada-mi prawnego systemu planowania przestrzenne-go w Polsce i niedopuszczalna w demokratycznym państwie prawnym, a przez to sprzeczna z Kon-stytucją. Z tych też względów przedstawione wy-żej uwarunkowania należało mieć na uwadze przy ocenie obszaru analizowanego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowa-nia terenu.

PRAWO


W konsekwencji za trafny uznać należy zarzut bra-ku dokonania w sprawie ustaleń faktycznych i ich oceny w zakresie wyżej wskazanym. Sąd pierwszej instancji, bowiem nie odniósł się do omówionych wyżej wymagań, a zawartych w obowiązujących normach prawnych, do analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, stanowią-cej załącznik do decyzji organu, co oznacza, że nie była ona przedmiotem oceny Sądu pod względem jej zgodności z prawem. Należy przy tym podkre-ślić, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślano znaczenie prawidło-wego wyznaczenia obszaru analizowanego wo-kół działki inwestora, wskazując, iż uzasadnienie takiego wyznaczenia powinno znaleźć odzwier-ciedlenie w uzasadnieniu wydanej decyzji (wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 września 2007 r., II SA/Łd 719/07, Lex nr 394827, wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2006 r., IV SA/Wa 1220/06, Lex nr 299861, wyrok WSA w Łodzi z dnia 3 marca 2007 r., II SA/Łd 571/07, Lex nr 394803, wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 listopada 2006 r., IV SA/Wa 1504/06, Lex nr 302537). Analiza ta stanowi pod-stawę do dokonania ustaleń faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy o ustalenie warunków zabudowy, a jej prawidłowe przeprowadzenie wymaga przede wszystkim ustalenia, które kon-kretnie działki znajdować się będą w granicach obszaru analizowanego, a więc które działki będą stanowić punkt odniesienia dla określenia wyma-gań dotyczących nowej zabudowy. W związku z powyższym rację ma strona skarżąca, iż zaskarżo-ny wyrok został wydany z naruszeniem przepisów postępowania tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny ponownie roz-poznając przedmiotową sprawę i dokonując kon-troli legalności zaskarżonej decyzji, powinien oce-nić, czy w świetle ustalonego przez organ stanu faktycznego sprawy możliwe jest określenie funk-cji i cech zabudowy znajdującej się na terenie, na którym ma zostać zrealizowana planowana inwe-stycja. Sąd pierwszej instancji powinien w tym celu dokonać przede wszystkim wnikliwej oceny przeprowadzonej przez organ analizy funkcji i cech zagospodarowania terenu pod względem jej zgodności z prawem. Dopiero po ustaleniu stanu faktycznego sprawy Sąd powinien ocenić czy nowa zabudowa będzie stanowić kontynuację funkcji i cech zabudowy istniejącej, a więc czy spełniona zostanie przesłanka, o której mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-strzennym.

Mając na uwadze powyższe względy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.

PRAWO


W i e d e ń p r o g r a m

g o s p o d a r k i t e r e n a m i

z i e l e n i Wiedeń znany był dotąd głównie jako mia-sto o szczególnym charakterze, którego powszech-nie rozpoznawane cechy — to wartości historii i tradycji, związane z warunkami geopolitycznymi wjakich powstało i rozwijało się w okresie dwu-dziestu wieków. Okoliczności : powstania jak również specyficz-nych czynników wpływających na kształtowanie wiodących funkcji miasta zadecydowały o powsta-niu wpływowego ośrodka politycznego jak też o wykształceniu się wyjątkowej funkcji ośrodka kul-tury, w tym zwłaszcza począwszy od XVIII wieku — europejskiej stolicy muzyki.Z pewnością mniej jest znana nowa rola miasta, której rozwój rozpoczął się w ostatnich latach XX wieku a mianowicie rola nie tylko europejskiego ale również światowego ośrodka tworzenia i re-alizacji nowoczesnych metod kształtowania ze-społów i obszarów zurbanizowanych oraz urbani-zujących się. Wiedeń dysponuje obecnie licznymi programami rozwoju różnorodnych elementów i funkcji miasta, z których 14 — uzyskało najwyższą ocenę Międzynarodowej Komisji ONZ, spośród

ok. 1.600 przedłożonych opracowań. Wiedeń zajmuje obecnie I miejsce w Europie a III w skali globalnej pod względem poziomu (standardów) życia mieszkańców, bezpieczeństwa, ponadto jest najlepiej zarządzanym (spośród 215 analizowa-nych) — miastem świata.Niezwykle znaczącym dla miasta jest program kształtowania systemu terenów otwartych i go-spodarowania zielenią zarówno w makro- jak i mikroskali stolicy Austrii. Wiodącą ideą tworze-nia programu gospodarowania zielenią jest two-rzenie modelu miasta przyszłości, które będzie z pewnością oceniane w kategoriach istnienia t.zw. „ miękkich” czynników jego struktury tj. jakości krajobrazu oraz zachowania i ochrony terenów zielonych — parków i ogrodów. Zanim zostanie przedstawiony program utworzenia t.zw. zielo-nego pierścienia Wiednia” - godne uwagi będą niektóre dane ilustrujące obecny stan zasobów zieleni miasta. Niemal żadne z większych miast Europy nie dysponuje tak znacznymi obszarami „otwartymi”, w skład których wchodzą różnego rodzaju tereny zieleni zarówno wysokiej (lasy, zalesienia, parki) jak i niskiej w tym łąki „tereny rolne oraz powierzchnie wód otwartych.(Rzeki, stawy.) Tereny zieleni zajmują 19.260 ha, przy czym lasy i zalesienia zajmują 20% powierzchni rniasta.(Pow. miasta =415 krn 2.) Największe po-wierzchnie leśne zarówno w granicach miasta jak i jego bezpośrednim sąsiedztwie stanowią Lasy Wiedeńskie. Łącznie — powierzchnia ich wynosi 135.000 ha. Tak znaczne tereny zieleni o zróżni-cowanej strukturze „ w tym również tereny rolne — tworzą idealne warunki środowiska dla egzy-stencji ludzi, zwierząt i roślin jako jednorodnego biotopu. Należy jednocześnie podkreślić fakt, iż

FELIETON


nawet tereny intensywnej zabudowy miasta nie są pozbawione zieleni: około 85.000 drzew towa-rzyszy ciągom ulic w śródmieściu. Obliczono, iż na 1 mieszkańca przypada 19 drzew .Rocznie - liczba nowo sadzonych drzew na terenie miasta wynosi 10.000( uwzględniając oczywiście także koniecz-ną ze względów przyrodniczych i bezpieczeństwa — ich wymianę.) Oprócz realizacji takich progra-mów jak : rozwój i modernizacja sieci transportu publicznego „wyznaczania ścieżek rowerowych, wprowadzania nowoczesnych systemów ogrze-wania i stosowania energooszczędnych systemów budownictwa (m.in. projekt „Słońce dla Wied-nia”- projekt zasilania miasta energią słoneczną) — zwiększanie ilości zieleni będzie w znaczący sposób sprzyjać poprawie warunków mikroklima-tu miasta.Opisany pokrótce stan zasobów i gospodarowa-nia zielenią stanowił jeden z istotnych czynników opracowania programu, którego celem jest utwo-rzenie i zachowanie „Zielonego pierścienia Wied-nia”. Decyzja władz miasta tego programu stanowi istotny wkład do nowoczesnych metod planowa-nia miasta. Metody rozwiązywania problemów go-spodarowania terenami otwartymi w coraz więk-szym stopniu decydują o wynikach coraz ostrzej szej konkurencji między liczącymi się w skali glo-balnej — miastami. Wszystkie metropolie bądź znaczące miasta, które nie zapewniły zachowania terenów otwartych zarówno w ich granicach jak i bezpośrednim sąsiedztwie doświadczają obecnie skutków takich zaniedbań : pogarsza się drastycz-nie poziom życia mieszkańców ajednocześnie ma-leje ekonomiczna atrakcyjność miasta; zmniejsza się zainteresowanie inwestorów możliwościami realizacji różnego rodzaju — przedsięwzięć.

Po raz pierwszy decyzja o utworzeniu „Pierścienia Lasów, Łąk i Głównych Dróg Cesarsko — Królew-skiego Miasta Wiednia” została podjęta w 1905 r. Lasy — zarówno w granicach miasta jak i rosnące wzdłuż południowej granicy miasta i rejonu Lo-bau zostały objęte wspomnianą decyzją o ochro-nie terenów leśnych. Do zespołu lasów dołączono również tereny, które zostały włączone do miasta niedługo przed 1905 r .„tereny leśne usytuowane na północny wschód od Dunaju.Projekt utworzenia „Zielonego pierścienia Wied-nia” został przyjęty przez Radę Miasta w dniu 29 listopada 1995 r. Jednocześnie władze miasta zleciły przygotowanie Kompleksowego Projektu Ochrony Krajobrazu i Terenów Otwartych.Program prac obejmował trzy główne kierunki działań a mianowicie: wyznaczenie granic (zasię-gu) stref stanowiących ogniwa Zielonego Pier-ścienia, opracowanie projektów sposobu ich za-gospodarowania oraz działania umożliwiaj ące pozyskiwanie terenów stanowiących przedmiot programu ochrony i rozwoju obszarów zieleni.Punktem wyjścia podejmowanych działań było przede wszystkim objęcie ochroną obszarów szczególnie cennych pod względem przyrodni-czym: lasów, zalesień, parków i terenów otwar-tych. Należy tutaj dodać, iż zakres i warunki ochrony tych terenów ustala Ustawa o ochronie przyrody, ustala zarówno strefowanie terenów chronionych, formy pozyskiwania terenów chro-nionych — przez Miasto jak i zasady gospodaro-wania na terenach objętych bezwzględnym tabu dla ewentualnych zmian sposobu ich użytkowania — tj. parków i jezior. Nadzór nad realizacją przy-jętego w 1995 r. projektu, sprawują właściwe wy-działy Urzędu Miasta.

FELIETON


W latach: 1995 — 2003 zrealizowano następujące elementy projektu: dokonano podziału na strefy różnego rodzaju terenów otwartych. W tym celu opracowano 500 dokumentów uzasadniających granice stref oraz projektów określających moż-liwości i warunki ich zagospodarowania, wskaza-no nowe obszary o szczególnych walorach kraj obrazowych „przeznaczone do objęcia ochroną (ok. 23,0 ha), wskazanych przez Wydział Ochrony Parków i Ogrodów Urzędu Miasta a także 65,0 ha terenów użytkowanych rolniczo wskazanych przez Wydział Leśnictwa i Rolnictwa Urzędu Miasta. W tym też okresie Miasto pozyskało ok. 70,0 ha tere-nów „ przewidzianych do włączenia w obszar Zie-lonego Pierścienia Wiednia. Należy tu wspomnieć o ciekawej inicjatywie Urzędu Miasta: w roku szkolnym 1996/97 Wydział Architektury Urzędu Miasta skierował projekt ZielonegoPierścienia Wiednia do szkół podstawowych mia-sta. Celem tego działania było przygotowanie przyszłych gospodarzy i użytkowników przestrzeni miasta do roli obrońców walorów przyrody i kra-jobrazu kulturowego.Innym ważnym krokiem było opracowanie „Struk-turalnego Planu Rozwoju Rolnictwa” które zosta-ło zakończone w 2003 r. „ którego zadaniem była ochrona miejskich terenów rolniczych, wymaga-jących bezwzględnego zachowania ich rolniczego charakteru użytkowania, pomimo postępujących procesów urbanizacyjnych w obszarze miasta.Opracowany i realizowany w dalszym ciągu — program „Zielonego Pierścienia Wiednia”był przedmiotem wymiany doświadczeń Wiednia i Frankfurtu n/Menem, był teżprezentowany na międzynarodowej wystawie bu-downictwa Emscher Park w Zagłębiu Ruhry

oraz podczas konferencji naukowej na Uniwersy-tecie w Kassel „zyskując uznaniei propozycje współpracy w tym zakresie z wymie-nionymi ośrodkami na terenie Niemieca także w innych miastach Europy.Program ochrony i rozwoju terenów otwartych Wiednia stanowi jeden z najciekawszych i naj-bardziej racjonalnych programów kształtowania głównych elementów struktury nowoczesnego miasta. Stanowi on cenny przykład realizowania zasady „ zrównoważonego rozwoju”. Wiedeń jest wzorem realizowania wymienionej zasady rozwo-ju miasta i nie poprzestaje bynajmniej wyłącznie na kultywowaniu zasobów i tradycji historycz-nych.Porównanie metod realizacji zrównoważonego rozwoju Wiednia (a także całej Austrii) z realizacją tego zapisu Ustawy o planowaniu i zagospodaro-waniu przestrzennym Polski(ustawy z 27 marca 2003 r.) nasuwa niestety niezbyt optymistyczne wnioski: słuszna i racjonalna zasada zrównoważo-nego rozwoju struktur przestrzennych wykazuje drastyczne rozbieżności między ustawowym zapi-sem a praktyką. Należałoby rozpocząć i prowadzić systematyczne badania sposobu gospodarowania terenami otwartymi w miastach Polski. Coraz czę-ściej bowiem obserwujemy traktowanie terenów zieleni i terenów otwartych jako „nieużytków”, wymagających jak najszybszego i najbardziej in-tensywnego ich zainwestowania, głównie inwe-stycjami kubaturowymi. Prawdopodobnie bilan-se ubytków terenów otwartych, zielonych, dałyby dramatyczny obraz zmian w racjonalnym i nowo-czesnym systemie planowania i gospodarowania przestrzenią naszego kraju.

Mgr inż.arch. Anna Hrabal

FELIETON


PROZA TWORZENIA PRAWA MIEJSCOWEGO Zgadzając się w pełni z tezami dotyczącymi

stale obniżającej się rangi zawodu urbanisty i wa-

runków wykonywania tego zawodu – zawartych

w artykułach koleżanki Anny Hrabal i kolegi Ru-

bena Bardanaszwili, opublikowanych w Biuletynie

Informacyjnym P.O.I.U. (Nr 1/2010) – na poparcie

tych tez chcę podzielić się konkretnym przykła-

dem ze swojej praktyki zawodowej.

Sprawa dotyczy opracowania planu miejscowe-

go zagospodarowania przestrzennego znacznego

obszaru położonego w 50 tys. mieście – obszaru,

który w strategii rozwoju przestrzennego tego

miasta uchwalonej w studium, wskazany został

jako kluczowy w rozwoju funkcji mieszkaniowej.

Obszar ten jest typową dzielnicą podmiejską z or-

ganicznie rozwijającą się zabudową jednorodzin-

ną w formie obudowy wąskich ulic i ciągów pie-

szojezdnych.

Otóż udało się przekonać prezydentów tego

miasta, aby w opracowywanym planie zatrzymać

proces chaotycznej urbanizacji na zasadzie „każdy

buduje jakoś na swoim” i ustalić w planie takie re-

gulacje, które pozwolą na organizację przestrzen-

ną przyszłej zabudowy oraz pozwolą na utworze-

nie atrakcyjnych przestrzeni publicznych.

Na załączonych ilustracjach przedstawiam zasad-

niczy obszar opracowania planu, który stanowi

obecnie wydzieloną przestrzeń o niesprecyzowa-

nej funkcji.

Na kolejnych ilustracjach przedstawiam rysunek

koncepcji zagospodarowania tego obszaru, która

w generalnych założeniach polega na utworze-

niu w centrum obszaru placu publicznego wraz

z zabudową mieszkaniowo-usługową w jego pie-

rzejach. Plac ten jest głównym elementem kry-

stalizującym układ funkcjonalno-przestrzenny

całego założenia, jego prostokątne wydzielenie

nawiązuje do średniowiecznego rodowodu mia-

sta. Wydzielenie placu publicznego w planie pod

względem możliwości prawnych i inwestycyjnych

nie wydawało się być problemem w sytuacji, gdy

nabywcą gruntów zgodziło się być „miasto”. Pro-

blemem było natomiast zapisanie w planie takich

regulacji, które w sytuacji, kiedy nie znani są jesz-

cze potencjalni inwestorzy zabudowy wokół pla-

cu stwarzałyby możliwości wybudowania jedno-

litego zespołu urbanistycznego, komponowanego

przestrzennie.

Ze względów na ten aktualny brak inwesto-

rów zabudowy przy placu oraz wyłącznie własność

prywatną działek w tym obszarze, nie rozważono

ustalenia w planie procedury scalenia i podziału

nieruchomości.

Po mozolnych dyskusjach i perswazjach prowa-

FELIETON


dzonych przez projektantów planu na kilku spo-

tkaniach z właścicielami gruntów i przedstawicie-

lami Rady Dzielnicy uzyskana została przy pomocy

władz miasta aprobata utworzenia takiego zało-

żenia, oraz na rysunku i w tekście planu zapisanie

regulacji, które umożliwią powstanie założenia.

Regulacje te polegały na ustaleniu w planie (na ry-

sunku i w tekście) tzw. kwartałów inwestycyjnych,

które zdefiniowano następująco:

- kwartały inwestycyjne to tereny wydzie-

lone i oznaczone w planie, na których zasadą za-

gospodarowania przestrzennego jest realizacja

zabudowy jako jedno przedsięwzięcie inwestycyj-

ne prowadzone przez jednego lub wielu inwesto-

rów.

Ponadto w tekście planu wprowadzono

ustalenia wymogu zastosowania w ramach kwar-

tałów inwestycyjnych tych samych form architek-

tonicznych. Uznaliśmy, że do wprowadzenia tej

regulacji upoważnia nas zapis rozporządzenia o

możliwości ustalenia w planach „zasad zagospo-

darowania” oraz określania w nich „nakazów i

ograniczeń w zagospodarowaniu terenów”.

Plan uchwaliła Rada Miejska, a po przesła-

niu dokumentu do Wojewody plan został ogłoszo-

ny w dzienniku urzędowym województwa.

Po uchwaleniu i ogłoszeniu tego planu wydawa-

ło się, że nasza praca ma jednak sens i stworzony

został plan będący szansą na powstanie w przy-

szłości ciekawego założenia urbanistycznego oraz

jedynej w tym rejonie przestrzeni publicznej.

Niestety po 4 miesiącach obowiązywania

planu – Wojewoda nagle kieruje skargę do NSA

wnosząc o uchylenie w całości tego planu, a jed-

nym z istotnych argumentów skargi jest stwier-

dzona niezgodność z prawem „zapisów planu do-

tyczących kwartałów inwestycyjnych”.

W skardze na plan napisano między innymi:

„zarzut dotyczy treści § 9 ust. 2 uchwały, zgodnie

z którym na terenach ustalonych w planie kwar-

tałów inwestycyjnych zabudowa wymaga zasto-

sowania tych samych form architektonicznych w

ramach poszczególnych kwartałów, a ich zago-

spodarowanie musi być realizowane jako jedno

przedsięwzięcie inwestycyjne. Zdaniem organu

nadzoru przyjęcie nakazu realizowania przedsię-

wzięć w ramach jednej inwestycji nie mieści się w

zakresie delegacji ustawowej art. 15 ust. 2 i ust. 3

ustawy, jak również rozporządzenia Ministra Infra-

struktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie

wymaganego zakresu projektu miejscowego pla-

nu zagospodarowania przestrzennego, co oznacza

w konsekwencji, że przytoczona regulacja skarżo-

nej uchwały jest sprzeczna z prawem”.

Analizując sentencje wyroków sądów administra-

cyjnych jestem przekonany, że NSA przychyli się

do skargi Wojewody i stwierdzi nieważność całe-

go planu.

Zarówno służby Wojewody badającego

zgodność planu z prawem jak i sądy administra-

cyjne (z nielicznymi wyjątkami) nie przyjmują

wymogów kształtowania ładu przestrzennego

FELIETON


jako priorytetu działań w sferze planowania prze-

strzennego.

Każdy zapis planu zmierzający do regulacji prze-

strzeni, a nie wymieniony literalnie w ustawie jest

kwestionowany i stanowi podstawę do uchylania

ważności planów. Oznacza to, że zapis ustawowy

o „zwłaszcza uwzględnianiu w planowaniu i za-

gospodarowania przestrzennym wymagań ładu

przestrzennego” – jest ozdobnikiem nie mającym

mocy prawnej. Takie rozumienie tego zapisu pod-

waża sens naszej pracy.

I w tym miejscu nawiązuję do stwierdzeń kol. Ru-

bena Bardanaszwili o „toksyczności” otoczenia

prawnego naszej działalności (rozbieżna z urba-

nistą interpretacja prawa, brak priorytetu „ładu

przestrzennego”) oraz o naszej defensywnej po-

stawie jako korporacji zawodowej wobec instytu-

cji uzgadniających, badających i opiniujących na-

sze opracowania.

Nie chodzi tutaj moim zdaniem tylko o nie-

zbędne poprawianie prawa, ale chodzi o ofen-

sywne działania zmierzające w kierunku przeko-

nania „otoczenia prawnego” naszej działalności,

że cel – ład przestrzenny – musi być nadrzędnym

kierunkiem działalności w przestrzeni oraz, że w

osiąganiu tego celu interes prywatny musi być

podporządkowany interesom publicznym.

W tym zakresie proponuję, aby przeprowadzić

analizę skarg wojewodów do sądów administra-

cyjnych i podjęcie roboczych warsztatowych dys-

kusji (nie na zasadzie seminarium) dotyczących

tych problemów, które stanowią interpretację

prawa przeprowadzoną przez służby Wojewodów

niezgodną z naszymi przekonaniami.

Ze swej strony w porozumieniu z Przewodniczą-

cym POIU z kol. Krzysztofem Kafką wystąpiłem

z prośbą do Wydziału Prawnego Śląskiego Urzę-

du Wojewódzkiego o podanie informacji o ilości

skarg Wojewody do Sądu Administracyjnego do-

tyczących planów zagospodarowania przestrzen-

nego.

Otrzymane dane są znamienne:

- w 2008 roku do sądu skierowano 1 skargę

- w 2009 roku ich ilość wynosiła już 9

- natomiast w III kwartałach 2010 roku złożono już

25 skarg.

Ten postęp geometryczny jest zastanawiający.

Przecież warsztat urbanistyczny nie mógł się aż

tak zmienić na niekorzyść. Być może więc sedno

tkwi w powyżej opisanej interpretacji prawa.

Wiesław Chmielewski

FELIETON


Zawód urbanisty jest bezsprzecznie zawodem interdy-scyplinarnym. Tworzenie miejscowego planu wymaga orienta-cji praktycznie we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego i społecznego oraz w technicznych uwarunkowaniach budowa-nia przestrzeni przyjaznej dla człowieka. To właśnie od urbanisty wymaga się aby pogodził, często sprzeczne ze sobą, oczekiwa-nia różnych grup interesu i pomógł prezydentowi, burmistrzo-wi lub wójtowi stworzyć miejscowy plan dobrze funkcjonujący w przestrzeni. Jednym z celów planowania przestrzennego jest przecież rozwiązywanie konfliktów, także przestrzennych. Dlatego, chociażby z powyższych powodów, zapewne wszyscy rozumiemy potrzebny rozwoju telekomunikacji i powszechne-go dostępu do internetu. Ustawa z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z dnia 16 czerwca 2010 r. nr 106 poz.675), która weszła w życie w dniu 17 lipca 2010r., wprowadziła do art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym obowiązek w planowaniu i zagospoda-rowaniu przestrzennym uwzględniania zwłaszcza: (obok - ładu przestrzennego; walorów architektonicznych i krajobrazowych; wymagań ochrony: środowiska, dziedzictwa kulturowego i za-bytków oraz dóbr kultury współczesnej, zdrowia oraz bezpie-czeństwa ludzi i mienia; walorów ekonomicznych przestrzeni;

ZADANIE Z LOGIKI, CZYLI URZĄDZENIA TELEKOMUNIKACYJNE

W MIEJSCOWYM PLANIE ZAGOSPODAROWANIA PRZESTRZENNEGO

FELIETON


prawa własności; potrzeb obronności i bezpie-czeństwa państwa; potrzeb interesu publiczne-go) potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmo-wych. Zatem logiczne jest, że mając takie wy-tyczne/dyrektywy należy w planach miejscowych szczególnie zadbać o zapewnienie możliwości roz-woju usług telekomunikacyjnych. Zadbać na rów-ni z innymi wymienionymi w tym artykule usta-wowymi aspektami planowania przestrzennego.A więc, aby uniemożliwić/zapewnić lokalizację (skoro chodzi o rozwój telekomunikacji) to obo-wiązkowo wskażmy konkretne tereny, gdzie bę-dzie mogła się ona bez ograniczeń rozwijać (masz-ty i inne szpetne urządzenia) – np. na terenach przemysłowych lub usługowych.Skoro zapewniamy możliwość lokalizacji inwesty-cji celu publicznego z zakresu łączności publicznej (jak wyżej) to, z czystym sumieniem i potrzebami ładu przestrzennego, możemy zakazać lokalizacji np. masztów na terenach, które chcemy chronić przed oszpeceniem. I tu zaczyna się problem, ponieważ ustawa o wspieraniu rozwoju usług chyba wszystkich urba-nistów wprawiła w konsternację. Otóż jedno z podstawowych narzędzi zapisu miejscowego pla-nu jakim jest zakaz zabudowy zostało zakazane! Od 17 lipca 2010r. nie wolno zakazywać prak-tycznie niczego w planie miejscowym co dotyczy urządzeń telekomunikacyjnych. Co prawda art. 46

ust. 1 tej ustawy stanowi, że plan miejscowy, „nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowa-nia inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościa-mi, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisa-mi odrębnymi”, co sugeruje pewną racjonalność ustawodawcy, któremu zapewne chodziło o umoż-liwienie rozwoju telekomunikacji. Jednak zapis że plan miejscowy, „nie może ustanawiać zakazów” zdaniem prawników oraz UKE jest jednoznaczny i bezwzględny. I tu zaczyna się intensywne myślenie urbanisty pod auspicjami Logiki. Bo skoro wiemy, że miesz-kańcy nie życzą sobie aby przed ich oknami wy-rósł wolnostojący maszt telekomunikacyjny, albo chcemy chronić wartościowy krajobraz – to mu-simy znaleźć sposób na zapisanie tego bez użycia słowa „zakaz”. To takie zadanie z logiki dla uela-stycznienia interdyscyplinarnego umysłu urbani-sty, które można zapisać w postaci pytania: jak zgodnie z art. 15 ustawy o planowaniu sformuło-wać szczególne warunki zagospodarowania tere-nów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w bez zakazów zabudowy dotyczących urządzeń teleko-munikacyjnych? Pewnym rozwiązaniem może być pomysł, aby ograniczając wysokość zabudowy ograniczyć wysokość ewentualnych wolnostojących masz-tów telekomunikacyjnych. Wysokość zabudowy

FELIETON


określamy obowiązkowo w każdym planie i jest jednym z elementarnych wskaźników zapewnie-nia ładu przestrzennego. Okazuje się jednak, że w katalogu przykładowych postanowień miejsco-wych planów, które powodują wydanie pozytyw-nej opinii UKE (przykłady ze strony internetowej UKE) określono „wysokość zabudowy: maksimum 3 kondygnacje, do 12 m, dopuszcza się wprowa-dzenie obiektów wyższych do wysokości 15m, jako dominant stanowiących obudowę przestrzeni i terenów publicznych oraz jako akcentów uatrak-cyjniających zabudowę, nie dotyczy części budyn-ków mieszczących urządzenia technologiczne - dla których maksymalnej wysokość wynosić może do 20m (nie dotyczy części budynków mieszczących urządzenia technologiczne, masztów telefonii ko-mórkowej - dla których maksymalnej wysokości nie ustala się)”. Z zapisu tego wynika, że nie mo-żemy ograniczyć wysokości tych wyjętych spod standardów ustawy o planowaniu i zagospodaro-waniu przestrzennym urządzeń.Możemy jeszcze uchylić się od ustalenia warun-ków lokalizacji lub odwołać do przepisów odręb-nych. Wydaje się to sensowne, bo skoro nie mo-żemy zaproponować żadnej regulacji w lokalizacji oraz wysokości obiektów telekomunikacyjnych, to po co łamać sobie głowę nad logiką ustaleń miej-scowego planu w tym zakresie. Niestety zostaje refleksja, co powiedzieć na dysku-sji publicznej mieszkańcom i inwestorom, którzy liczyli na to, że miejscowy plan zapewni stabilną i bezpieczną przestrzeń dla ich miejsc zamieszka-

nia, odpoczynku i inwestycji. I trzeba mieć nadzie-je, że nikt nie zapyta o społeczne koszty dostoso-wania w ciągu roku kilkuset planów zawierających ustalenia regulujące lub zakazujące lokalizacji masztów telekomunikacyjnych. Kwestii szkodli-wości oddziaływania pola elektromagnetycznego należy także unikać jak ognia.Ale, ale eureka! .... przecież można maskować owe kontrowersyjne maszty. Takie ustalenie zapewni umożliwienie rozwoju usług i uniknie się użycia zakazanego słowa „zakaz”. Trzeba zatem naka-zać maskowania urządzeń telekomunikacyjnych i określić sposób tego maskowania. Może np. w postaci drzew (sztucznych oczywiście, bo które drzewo ma od razu 15m?), albo w postaci rzeźb upiększających widoki.... (może niegłupia byłaby propozycja rozpisania konkursu na maskowanie masztów telekomunikacyjnych i stworzenie odpo-wiedniego katalogu). Ale najlepsze byłoby ustale-nie wymogu takiego zamaskowania masztu, aby był niewidzialny... Absurdalne rozwiązanie... ? Zapewne tak, ale ja-kie logiczne !!!

Jovanka Dziewidek

FELIETON


W dniu 1 grudnia 2010 rokuzmarłŚ.P.

mgr inż. arch.Jerzy Illasiewicz

Wybitny architekt i urbanista Autor i współautor wielu obiektów architektonicznych

i opracowań urbanistycznych, między innymi:Główny Projektant Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego

Dzielnicy Warszawa-Śródmieście,Współprojektant Planu Ogólnego Stolicy Libii - Tripoli,

Kierownictwo odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu w Krakowie,I nagroda w konkursie SARP/TUP

na koncepcję zagospodarowania przestrzennego centrum Częstochowy,Dyrektor Biura Krajowej Izby Urbanistów

Odszedł od nas wybitny twórca

Bliskim

składamy wyrazy głębokiego współczucia

Biuletyn Informacyjny 2/2010

Documents

Transcript of Biuletyn Informacyjny 2/2010