მარიო პიუზო ნათლია

ნაწილი I

Qwelly Libraryთავი პირველი

ამერიგო ბონასერა ნიუ-იორკის ნომერ მე-3 კრიმინალური სასამართლოს დარბაზში იჯდა სამართლიანი განაჩენის მოლოდინში; საკადრისი უნდა მიეზღო მათთვის, ვინც მისი ქალიშვილი სასტიკად დაასახიჩრა გაუპატიურების მცდელობისას.

მოსამართლემ, უხეში გარეგნობის მოსულმა კაცმა, შავი მანტიის სახელოები აიკაპიწა, თითქოსდა საკუთარი ხელით აპირებდა ორი ახალგაზრდა კაცის ფიზიკურ დასჯას, საბრალდებო სკამზე რომ ისხდნენ. მოსამართლის ყინულივით ცივი გამომეტყველება მედიდურ ზიზღს გამოხატავდა, მაგრამ ამაში რაღაც სიყალბე იყო, რომელსაც ამერიგო გრძნობდა, თუმცა ბოლომდე ვერ აცნობიერებდა.

· თქვენ პირწავარდნილი დეგენერატებივით იქცეოდით, - წარმოთქვა მოსამართლემ ხისტად.

„დიახ, დიახ, - გაიფიქრა ამერიგო ბონასერამ, - მხეცები, მხეცები“. ორ ახალგაზრდა კაცს მოკლედ შეკრეჭილი მბზინავი თმა ჰქონდა, პირი სუფთად გაეპარსათ. ორივემ მორჩილად დახარა თვალები და თავი ჩაქინდრა.

მოსამართლემ განაგრძო: - თქვენ მხეცებივით იქცეოდით და ბედი თქვენი, რომ საბრალო გოგონა არ გააუპატიურეთ, თორემ ოცი წლით ციხეში გიკრავდით თავს.

მოსამართლემ პაუზა გააკეთა, დაბანჯგვლული წარბების ქვეშ თვალები ეშმაკურად დააკვესა, დაღვრემილ ამერიგო ბონასერას მზერა სტყორცნა და მერე ქაღალდებს ჩააშტერდა. ცოტა ხნის შემდეგ თავი ასწია, შეწუხებული სახე მიიღო, მხრები აიჩეჩა, აქაოდა, ჩემი ნების საწინააღმდეგოდ ვმოქმედებო.

· მაგრამ ვითვალისწინებ რა თქვენს ახალგაზრდა ასაკს, უმწიკვლო წარსულსა და თქვენი ოჯახების შეუბღალავ რეპუტაციას, და რადგან მისი უდიდებულესობა სამართალი შურისგებას არ ეძიებს, სამი წლით თავისუფლების აღკვეთას გისჯით, სასჯელის პირობითი მოხდით.

მხოლოდ და მხოლოდ მესაფლავის ორმოცწლიანმა პროფესიულმა გამოცდილებამ მისცა საშუალება ამერიგო ბონასერას, რომ გამაოგნებელი იმედგაცრუება დაეფარა და სახე სიძულვილისგან არ მოღრეცოდა. მისი ქალიშვილი ჯერ კიდევ საავადმყოფოშია მოტეხილი ყბით და ამ მხეცებს კი უკვე ათავისუფლებენ? ეს ნამდვილი ფარსია! ბონასერა უყურებდა, როგორ შემოეხვივნენ ბედნიერი მშობლები ძვირფას ნაშიერებს. ოო, ახლა ისინი ნამდვილად ბედნიერები არიან, იღიმებიან...

ბონასერას ყელში შავი ნაღველი შემოაწვა და კბილებშუა გამოჟონა. ჯიბიდან თეთრი ცხვირსახოცი ამოიღო და ტუჩებზე მიიდო. იდგა და უყურებდა ორ ნაძირალას, რომლებიც თავდაჯერებულნი, გაღიმებულნი მიაბიჯებდნენ გასასვლელისკენ, - ისე ჩაუარეს, ზედაც არ შეხედეს. ბონასერას ხმა არ ამოუღია, მხოლოდ ცხვირსახოცი უფრო მაგრად მიიჭირა ტუჩებზე.

შემდეგ იმ მხეცების მშობლებმა ჩაუარეს, - ორმა მამაკაცმა და ორმა ქალმა. მისი ასაკისანი იყვნენ, ოღონდ ჩაცმულობით უფრო მეტად ჩამოჰგავდნენ ნამდვილ ამერიკელებს. ამერიგოს დარცხვენით შეხედეს, მაგრამ მათ მზერაში უცნაური ზიზღიც გამოკრთა, - ზიზღი გამარჯვებულისა დამარცხებულის მიმართ.

ბონასერამ წონასწორობა დაკარგა და უხეშად მიაძახა: - თქვენი დროც დადგება, თქვენც ატირდებით ჩემსავით! აგატირებთ, როგორც თქვენმა შვილებმა ამატირეს!

და ცხვირსახოცი თვალებზე მიიდო. ადვოკატები თავიანთ კლიენტებს გასასვლელისკენ უბიძგებდნენ, თანაც თვალს არ აშორებდნენ ახალგაზრდებს, რომლებიც მშობლების დასაცავად მობრუნდნენ. ზორბა ტანის ბეილიფი სასწრაფოდ ჩადგა გასასვლელში, ბონასერას წინ, გზა გადაუკეტა, თუმცა ეს არც იყო აუცილებელი.

მრავალი წლის განმავლობაში, რაც ამერიკაში გაატარა, ამერიგო ბონასერას სჯეროდა კანონისა და წესრიგის და ამიტომაც მიაღწია წარმატებას, მაგრამ ახლა გონება შურისძიების სურვილმა დაუბინდა. წარმოიდგინა, როგორ ყიდულობს პისტოლეტს და კლავს ორ ნაძირალას, თუმცა მაინც ეყო თავშეკავება, ცოლისკენ შებრუნებულიყო, რომელსაც ჯერ ვერ გაეგო, რა მოხდა, და აუხსნა: „გაგვაბითურეს“. შემდეგ პაუზა გააკეთა და დაასკვნა: „სამართლის საპოვნელად დონ კორლეონეს უნდა დავუჩოქოთ“.

წითელ სავარძელზე გადაწოლილი ჯონი ფონტეინი შოტლანდიურ ვისკის პირდაპირ ბოთლიდან სვამდა, დროდადრო ცივ წყალს აყოლებდა ყინულის ნატეხებით სავსე ბროლის მაღალი ჭიქიდან. დილის ოთხი საათი იყო. მის გონებაში ნამთვრალევი ფანტაზიები ირეოდა, - წარმოიდგინა, როგორ მოკლავს თავის მემრუშე ცოლს, როცა სახლში დაბრუნდება, თუკი ოდესმე დაბრუნდება. ძალზე გვიან იყო პირველ ცოლთან დასარეკად, ბავშვების მოსაკითხად. რომელიმე მეგობართან დარეკვა კი ამ სიტუაციაში, როცა მისი საქმე სულ უფრო და უფრო უკან მიდიოდა, უბრალოდ, უაზრობა გახლდათ. თავის დროზე სიხარულისგან გაგიჟდებოდნენ, დილის ოთხ საათზე რომ დაერეკა მათთვის, არადა ახლა აღარც კი მალავენ, - მასთან ურთიერთობა მოსწყინდათ. გასაღების წკარუნი გაიგონა, მაგრამ ვისკის წრუპვა გააგრძელა, სანამ ცოლი ოთახში არ შემოვიდა და მის წინ არ გაჩერდა. მშვენიერი, ანგელოზისდარი სახე, ცოცხალი, ცისფერი თვალები, სუსტი, მაგრამ სრულყოფილად ჩამოქნილი სხეული ჰქონდა. მთელ მსოფლიოში ასობით მილიონი მამაკაცი ეტრფოდა მარგარეტ აშტონის სილამაზეს და ფულს იხდიდა, ეკრანზე რომ ეხილა.

· სად ჯანდაბაში დაეთრეოდი? - უღრიალა ჯონიმ.

· ვჟიმაობდი, - უპასუხა ქალმა.

მარგარეტი აშკარად შეცდა ქმრის სიმთვრალის დონის შეფასებაში. ჯონი კოქტეილის მაგიდას გადაევლო და ყელში სწვდა, მაგრამ მომნუსხველი სახისა და მშვენიერი ცისფერი თვალების სიახლოვემ ბოღმა გაუნელა და განაიარაღა. თუმცა ამ დროს ქალმა ახალი შეცდომა დაუშვა, დამცინავად გაუღიმა და როცა ვეება შემართული მუშტი დაინახა, იკივლა: - ოღონდ სახეში არა, ჯონი! ფილმში მიღებენ!

მერე გაიცინა. ჯონიმ მუცელში დაარტყა და ქალი იატაკზე დაეცა. ჯონი ზემოდან გადაემხო და, აი, უკვე გრძნობს მის სუნთქვასა და სუნამოს გამაბრუებელ სურნელს. მკლავებსა და თეძოებზე ურტყამდა. სცემდა ზუსტად ისე, როგორც თავის დროზე, მოზარდობის ასაკში, სცემდა თავისზე უმცროსებს ნიუ-იორკის ერთ-ერთ ღარიბულ კვარტალში, ჰელს ქიჩენში. დარტყმა მტკივნეული იყო, მაგრამ კვალს არ ტოვებდა ჩამტვრეული კბილისა და გატეხილი ცხვირის სახით.

მთელი ძალით არ ურტყამდა. არ შეეძლო. ქალი კი დასცინოდა. იწვა გაშხლართული, ხელფეხგაშლილი, აბრეშუმის ქვედატანი მუხლებზე აექაჩა. ქალმა სცადა მასში სურვილი აღეძრა: - მოდი აქ, გამიდე. გამიდე, ჯონი, შენ ხომ სწორედ ეგ გინდა.

ჯონი ფონტეინი წამოდგა. სძულდა ქალი, იატაკზე რომ იწვა, მაგრამ სილამაზე მისთვის ჯადოსნურ დამცავ ფარად ქცეულიყო. მარგარეტი გვერდზე გადაგორდა და ბალერინის სიმსუბუქით წამოდგა. ჯონის გარშემო ჩამოუარა ბავშვური ცეკვაცეკვითა და წამღერებით: „ჯონიმ ვერ მატკინა, ჯონიმ ვერ მატკინა“, შემდეგ კი ნაღველნარევი ინტონაციით უთხრა: - ჯონი, შე უბადრუკო, რეგვენო, ნაბიჭვარო, რა მუშტებს მირტყამ პატარა ბავშვივით... ეჰ, ჯონი, შენ ყოველთვის ბავშვად დარჩები, შტერ, რომანტიკულ იტალიელად. სიყვარულიც კი ბავშვური იცი. დღემდე გგონია, ქალთან ისე წვებიან, როგორც იმ შენს მათრობელა სიმღერებშია, დღემდე რომ მღერი, - თავი გააქნია და დაამატა, - საწყალი ჯონი. მშვიდობით, ჯონი.

საძინებელ ოთახში შევიდა და კარი გასაღებით ჩაკეტა.

ჯონი იატაკზე დაეშვა, ხელები სახეზე აიფარა. სასოწარკვეთილებამდე იყო მისული, მაგრამ შემდეგ სიჯიუტემ (რასაც არაერთხელ გადაურჩენია ჰოლივუდის ჯუნგლებში) აიძულა, ტელეფონის ყურმილი აეღო და ტაქსი შეეკვეთა აეროპორტში წასასვლელად. მხოლოდ ერთ კაცს შეუძლია მისი გადარჩენა. ნიუ-იორკში უნდა დაბრუნდეს. იმ ერთადერთ კაცთან მივა, ვისაც საკმარისი ძალა და სიბრძნე აქვს, რომ უშველოს. ეს კაცი მისი ნათლიაა - დონ კორლეონე.

ხაბაზი ნაზორინი, ისეთივე პუტკუნა და დაბრაწული, როგორიც მისი დიდრონი იტალიური პურები, კვლავაც ფქვილში ამოსვრილი, ცოლს, ქალიშვილსა და თანაშემწე ენცოს ლანძღავდა. ენცოს უკვე ჩაეცვა ტყავის სამხედრო უნიფორმა მწვანე ფერის სამკლავურით. თავზარდაცემული იყო პერსპექტივით, რომ ატეხილი ჩხუბი გოვერნორ-აილენდზე დათქმულ დროს გამოცხადების საშუალებას არ მისცემდა. ისევე, როგორც ათასობით სხვა იტალიელი სამხედრო ტყვე, ვისაც ამერიკაში მუშაობის უფლება მისცეს, ისიც მუდმივად შიშობდა, რომ ამ უფლებას წაართმევდნენ. ამიტომ პატარა კომედია, რომელიც ახლა თამაშდებოდა, მისთვის, შესაძლოა, ძალზე სერიოზულ უსიამოვნებად ქცეულიყო.

ნაზორინი გაშმაგებით ჩაეკითხა: - ჩემი ოჯახი შეურაცხყავი?! ჩემს ქალიშვილს სამახსოვროდ საჩუქარი დაუტოვე?! მშვენივრად მოგეხსენება, ვაჟბატონო, ომი დამთავრებულია და ამერიკის მთავრობა უკან, სიცილიაში, შენს ბინძურ სოფელში გაგაპანღურებს!

ენცომ, დაბალი ტანის, ჩასხმულმა, ფიზიკურად ძლიერმა ყმაწვილმა ხელი გულზე დაიდო და ლამის ტირილით, თუმც კი ერთობ გონივრულად მიმართა: - პადრონე, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელს ვფიცავ, ბოროტად არ მისარგებლია თქვენი დიდსულოვნებით. მთელი გულითა და სულით მიყვარს თქვენი ქალიშვილი და მის ხელსა გთხოვთ. ვიცი, რომ არავითარი უფლება არ გამაჩნია და, თუ იტალიაში გამასახლებენ, ვეღარასოდეს დავბრუნდები ამერიკაში, ვეღარასოდეს შევირთავ ცოლად კატერინას. ნაზორინის ცოლი, ფილომენა, პირდაპირ საქმეზე გადავიდა.

· სისულელეებს თავი დაანებე, - უთხრა თავის ჩაპუტკუნებულ ქმარს, - შენ თვითონაც მშვენივრად იცი, რა უნდა გააკეთო. დატოვე ენცო აქ. გაგზავნე ლონგაილენდზე ჩვენს ბიძაშვილებთან, იქ გადამალე.

კატერინა ტიროდა. სიმსუქნე და ულვაში ზედა ტუჩზე ძლიერ აუშნოებდა.

ვერასოდეს იშოვის ისეთ მომხიბლავ ქმარს, როგორიც ენცოა, ვერასოდეს იპოვის მამაკაცს, რომელიც ესოდენი რიდითა და სიყვარულით მოეფერება მისი სხეულის ყველაზე უფრო სანუკვარ ადგილებს...

· წავალ და იტალიაში ვიცხოვრებ! - წივილ-კივილი აუტეხა მამას, - გავიქცევი, თუ ენცოს აქ არ დატოვებ!

ნაზორინიმ ეშმაკური მზერა სტყორცნა. ეს მისი ქალიშვილი ერთობ „ცეცხლოვანი“ ვინმეა. ერთხელ შენიშნა, როგორ ელაციცებოდა გამობზეკილი უკანალით ენცოს შარვალზე, როცა მის წინ იდგა და ღუმლიდან ცხელ-ცხელი პურების გადმოღებაში ეხმარებოდა. თუკი სწორ ნაბიჯს არ გადადგამს, გაიფიქრა ნაზორინიმ, ამ ნაძირალას ცხელი ლავაში მისი ქალიშვილის ღუმელში აღმოჩნდება. აქ უნდა დატოვოს ენცო და ამერიკის მოქალაქეობა მიაღებინოს. მხოლოდ ერთ კაცს შეუძლია ამ საქმის მოგვარება, - დონ კორლეონეს.

ყველა ამ ადამიანმა, და მრავალმა სხვამაც, მიიღო დაბეჭდილი მიპატიჟება მის კონსტანცია კორლეონეს ქორწილზე, რომელიც 1945 წლის აგვისტოს ბოლო შაბათს უნდა გამართულიყო. მიუხედავად იმისა, რომ დონ კორლეონე ახლა ლონგაილენდში, უზარმაზარ სახლში ცხოვრობდა, არასოდეს ივიწყებდა მეგობრებსა და ნათესავებს. სტუმრებს კორლეონეს სახლში მიიღებენ, დღესასწაული მთელი დღე გაგრძელდება. ქორწილისთვის შესაფერისი მომენტი შეარჩიეს. ომი იაპონიასთან ახალი დამთავრებულია და ფრონტზე მყოფ შვილებზე ფიქრი ვეღარ წაახდენს მხიარულებას. ქორწილი სწორედ ის არის, რაც ახლა ადამიანებს სჭირდებათ, სიხარული რომ გადმოაფრქვიონ.

შაბათ დილას ნიუ-იორკ-სიტიდან კორლეონეს სახლისკენ სტუმრების ნაკადი დაიძრა. საჩუქრად ყოველ მათგანს ფულით სავსე ყვითელი კონვერტი მიჰქონდა. თითოეულში იდო ბარათი სტუმრის სახელითა და ნათლიისადმი პატივისცემის გამოხატულებით, პატივისცემისა, რომელიც მან დამსახურებულად მოიპოვა.

დონ ვიტო კორლეონე იყო კაცი, ვისაც ყველა მიმართავდა დახმარების თხოვნით, იმედგაცრუებული კი არავინ მიდიოდა. ლიტონ დაპირებას არასოდეს იძლეოდა და არასოდეს ამბობდა უარს იმ ლაჩრული მიზეზით, რომ არ შესწევს ძალა ებრძოლოს ძლიერთა ამა ქვეყნისათა. არ ჰქონდა მნიშვნელობა, შეგეძლო თუ არა სათანადოდ გადაგეხადა მადლობა. მხოლოდ ერთი რამ იყო აუცილებელი: პირადად უნდა განგეცხადებინა, რომ მისი მეგობარი ხარ და სულერთი იყო, მთხოვნელი მდიდარი იყო თუ ღარიბი. კორლეონე ულაპარაკოდ დგებოდა მისი ინტერესების დასაცავად. ანაზღაურება? - მეგობრობა, საპატიო დანამატი წოდებისა „დონ“. საჩუქრები? - სიმბოლური, პატივისცემის გამოსახატავად; ერთი გალონი შინაურული ღვინო ანდა პილპილმოყრილი ტარალების კალათა, რომლებიც საგანგებოდ საშობაო სუფრის დასამშვენებლად გამოაცხვეს. ამგვარი საჩუქრები მოწმობს, რომ დონის მოვალე ხარ და მას უფლება აქვს, ნებისმიერ წამს მოვიდეს შენთან, ვალის გადახდა რაიმე სამსახურის გაწევით გთხოვოს.

იმ ღირსშესანიშნავ, ქალიშვილის ქორწილის დღეს, დონ კორლეონე თავისი სახლის ზღურბლზე, ლონგ-ბიჩში იდგა და სტუმრებს ხვდებოდა. ყველა სტუმარს პირადად იცნობდა და ყველა მისი ერთგული იყო. მრავალი მათგანი ცხოვრებისეულ წარმატებას დონ კორლეონეს უმადლოდა და თავს უფლებას აძლევდა, მისთვის „ნათლია“ ეწოდებინა. ქორწილზე მომსახურენიც კი მისი მეგობრები იყვნენ. მისი ძველი მეგობარი იყო ბარმენი, რომელმაც საჩუქრად სადღესასწაულო სუფრა სასმლით უზრუნველყო. ოფიციანტებად დონ კორლეონეს ვაჟიშვილების მეგობრები იყვნენ. დასაკეც მაგიდებზე დაწყობილი კერძები დონ კორლეონეს ცოლისა და მისი მეგობრების მომზადებული გახლდათ, ბაღი კი - მისი ქალიშვილის მეგობრების მორთული.

ყველას, - ღარიბსა და მდიდარს, ძლიერსა და სუსტს, - დონ კორლეონე ერთნაირი პატივით იღებს. არავის ჩაგრავს. ასეთი ხასიათი აქვს. სტუმრები ისე ხმამაღლა გამოხატავენ აღტაცებას დონ კორლეონეს დანახვისას, რომ გარეშე ადამიანმა შეიძლება იფიქროს, ბედნიერი საქმრო თვით დონ კორლეონეაო.

მასთან ერთად კარში მისი ვაჟიშვილები დგანან. უფროსს, რომლის ნათლობის სახელია სანტინო და რომელსაც ყველა, მამის გარდა, სონის ეძახის, ხნოვანი იტალიელები ალმაცერად უყურებენ. სამაგიეროდ, ახალგაზრდები გიჟდებიან მასზე.

სონი მეტისმეტად მაღალია იტალიელი ემიგრანტების პირველი თაობისათვის, თითქმის ექვსი ფუტი. ხვეული, ბუჩქივით თმა კიდევ უფრო მატებს სიმაღლეს.

კუპიდონის სახე აქვს, ერთობ მომხიბლავი ნაკვთებით, მაგრამ სქელი, მორკალული, მგრძნობიარე ტუჩები და ნიკაპზე ჩაღრმავება რაღაც ამორალურის შთაბეჭდილებას ტოვებს. ხარივით ძლიერია და ბუნებას ისე უხვად დაუჯილდოებია, რომ მის ცოლს (ეს ყველამ იცოდა) პირველი საქორწილო ღამის ისე ეშინოდა, როგორც ერეტიკოსს ეშინია ინკვიზიციის. ჭორად ჰყვებოდნენ, ახალგაზრდობაში, მეძავთა სახლებში სტუმრობისას, ყველაზე გამოცდილი კახპები მისი ვეება ორგანოს ხილვისას თურმე ორმაგ საფასურს ითხოვდნენ.

საქორწილო სუფრაზე რამდენიმე ახალგაზრდა, სქელგავა, დიდპირა ქალბატონი სონის ვნებიანი თვალებით უმზერდა, მაგრამ ამჯერად უქმად კარგავდნენ დროს. სონი კორლეონეს, მიუხედავად ცოლისა და სამი პატარა შვილის იქ ყოფნისა, სავსებით გარკვეული გეგმები ჰქონდა დის მეჯვარის, ლუსი მანჩინის თაობაზე. ქალიშვილს ვარდისფერი კაბა ეცვა, მბზინავ შავ თმაში გვირგვინი ჩაეწნა, ბაღში იჯდა სუფრასთან. მთელი კვირის განმავლობაში, სანამ ქორწილის რეპეტიცია გრძელდებოდა, სონის ეარშიყებოდა, ამ დილით ეკლესიაში ხელიც კი მოუჭირა ხელზე. ქალიშვილს ამაზე მეტი რა უნდა გაეკეთებინა.

ლუსის არ ანაღვლებდა, რომ სონი ვერასოდეს გახდებოდა ისეთი დიდი კაცი, როგორიც მამამისია. სონი ძლიერი და გამბედავი იყო. ხელგაშლილიც გახლდათ, გული ისეთივე დიდი ჰქონდა, როგორიც ერთი ორგანო, მაგრამ მამის თავდაჭერილობა არ მოსდევდა, პირიქით, ფიცხი იყო და სულსწრაფი, რის გამოც ხშირად მცდარ დასკვნებს აკეთებდა. მართალია, საქმეში მამას დიდ დახმარებას უწევდა, მაგრამ ძალზე ბევრს ეპარებოდა ეჭვი, რომ დონ კორლეონეს მემკვიდრე გახდებოდა.

მეორე ვაჟი, ფრედერიკო, რომელსაც, ჩვეულებრივ, ფრედს ანდა ფრედოს ეძახდნენ, ისეთი შვილი იყო, ნებისმიერი იტალიელი რომ ინატრებდა, - მორჩილი, ერთგული, ყოველთვის მზად იყო სამსახურის გასაწევად. ოცდაათი წლის ასაკში მშობლებთან ცხოვრობდა. საშუალო სიმაღლის, კარგად ჩამოსხმული ახალგაზრდა გახლდათ, ოჯახისთვის დამახასიათებელი კუპიდონის გარეგნობით, ხვეული თმით, მომრგვალო სახითა და მორკალული ტუჩებით, მაგრამ ფრედის ტუჩები მგრძნობიარე კი არ იყო, უფროსი ძმის მსგავსად, არამედ თითქოს გრანიტისგან გამოკვეთილი. სისასტიკისკენ მიდრეკილი ყველაფერში მამის საყრდენი იყო, არასოდეს ეურჩებოდა, არასოდეს სტკენდა გულს ქალებთან დაკავშირებული სკანდალური ისტორიებით. ყველა ამ ღირსების მიუხედავად, არ გააჩნდა პიროვნული ხიბლი და ის ცხოველური ჟინი, რომელიც აუცილებელია იმ კაცისთვის, ვინც მართავს ადამიანებს, და ასევე არავინ მოელოდა, რომ ოჯახურ ბიზნესს იგი მიიღებდა მემკვიდრეობით.

მესამე ძმა, მაიკლ კორლეონე, მამასა და ძმებთან ერთად არ იდგა, მაგიდასთან იჯდა ბაღის ყველაზე უკაცრიელ კუთხეში.

მაიკლი უმცროსი ვაჟიშვილი იყო, - ერთადერთი, ვინც გაბედა მამის, ამ დიდი ადამიანის, ნების საწინააღმდეგოდ წასვლა. გარეგნობით ძმებს არ ჰგავდა, მის ნახშირივით შავ თმას უფრო სწორი ეთქმოდა, ვიდრე ხვეული. მუქი ზეთისხილისფერი კანი ქალიშვილსაც კი დაამშვენებდა. ერთობ ნატიფი და მოხდენილი გარეგნობის პატრონი იყო. თავის დროზე, მამამისს კიდეც აშფოთებდა უმცროსი ვაჟიშვილის ეს გადაჭარბებული სინაზე, მაგრამ როდესაც მაიკლ კორლეონე ჩვიდმეტი წლისა შესრულდა, მამამისს ყოველგვარი ეჭვი გაეფანტა.

ახლა მაიკლი ბაღის შორეულ კუთხეში იჯდა და ამით თითქოსდა ხაზს უსვამდა ოჯახისგან გაუცხოებას. მის გვერდით იჯდა ამერიკელი ქალიშვილი, რომლის შესახებაც ყველას სმენოდა, მაგრამ აქამდე არავის ენახა. მაიკლმა, რაღა თქმა უნდა, სათანადო პატივისცემა გამოავლინა და ყველას, მათ შორის ოჯახის წევრებს, ქალიშვილი წარუდგინა. მას დიდი შთაბეჭდილება არ მოუხდენია. მეტისმეტად გამხდარი, მეტისმეტად ღია ფერისა, მეტისმეტად ჭკვიანური შესახედაობისა იყო და ქალიშვილისთვის მეტისმეტად თავისუფლად ეჭირა თავი. მისი სახელი იტალიელის ყურისთვის ასევე უცხოდ ჟღერდა - ქეი ადამსი. კიდეც რომ ეთქვა მათთვის, ჩემი წინაპრები ამერიკაში ორი ასეული წლის წინათ დასახლდნენ და ჩემი სახელი ამ ქვეყნისათვის ჩვეულებრივიაო, მხოლოდ მხრებს აიჩეჩდნენ.

სტუმრებმა შენიშნეს, რომ დონ კორლეონე უმცროს შვილს ნაკლებ ყურადღებას აქცევდა. ომამდე მაიკლი მისი საყვარელი ვაჟი იყო და ყველას ეგონა, რომ ერთ მშვენიერ დღეს სწორედ იგი ჩაიბარებდა ოჯახის საქმეებს. მაიკლს მოსდგამდა მამის მშვიდი სიძლიერე და წინდახედულობა, თანდაყოლილი უნარი, ისე ემოქმედა, რომ ადამიანებში პატივისცემის გრძნობა აღეძრა, მაგრამ როდესაც მეორე მსოფლიო ომი დაიწყო, მაიკლი მოხალისედ ჩაეწერა სამხედრო-საზღვაო ფლოტში და ამით მამის ნების წინააღმდეგ წავიდა.

დონ კორლეონეს არავითარი სურვილი არ ჰქონდა, შვილისთვის უფლება მიეცა, თავი გაეწირა იმ ქვეყნისათვის, რომელიც მისთვის უცხო იყო. ექიმები მოისყიდა, დიდი ფული დახარჯა, საქმე ჩააწყო, მაგრამ მაიკლი ოცდაერთი წლის ახალგაზრდა იყო და არაფერი გამოვიდოდა მისი თანხმობის გარეშე. მაინც წავიდა ომში, წყნარი ოკეანის ფრონტზე იბრძოდა. კაპიტნის წოდება დაიმსახურა და მრავალი მედალიც მიიღო. 1944 წელს მისი ფოტოსურათი ჟურნალმა „ლაიფმა“ გამოაქვეყნა. მეგობარმა ჟურნალი დონ კორლეონეს აჩვენა (ოჯახის წევრებმა ეს ვერ გაბედეს). მან უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა: - ამ სასწაულებს უცხოთათვის სჩადის.

1945 წლის დასაწყისში მაიკლი დაიჭრა, ჰოსპიტალში მოათავსეს, მერე კი ჯარიდან დაითხოვეს, - აზრადაც არ მოსვლია, რომ დემობილიზაცია მამამისის ჩაწყობილი იყო. რამდენიმე კვირა შინ გაატარა, შემდეგ კი ისე, რომ არავისთვის უკითხავს რჩევა, დარტმუთის კოლეჯში ჩააბარა, ნიუ-ჰემფშირის შტატის ქალაქ ჰანოვერში, და მამისეული სახლი მიატოვა. ახლა დის ქორწილზე ჩამოვიდა და თან ჩამოიყვანა თავისი მომავალი ცოლი, - ეს უფერული ამერიკელი ქალიშვილი, - ოჯახისათვის რომ გაეცნო.

მაიკლ კორლეონე ქეი ადამსს ყველაზე უფრო კოლორიტული სტუმრების შესახებ უყვებოდა და ამით ართობდა. ქალიშვილმა, თავის მხრივ, შენიშნა, რომ სტუმრები მეტად ეგზოტიკურები ჩანდნენ, და მაიკლი, როგორც ყოველთვის, მოიხიბლა მისი უშუალობითა და ყოველივე ახლისადმი ინტერესით. ბოლოს, ქალიშვილის ყურადღება მამაკაცების ჯგუფმა მიიქცია. შინაურული ღვინით სავსე კასრის გარშემო მოეყარათ თავი. ესენი იყვნენ ამერიგო ბონასერა, ხაბაზი ნაზორინი, ანტონიო კოპოლა და ლუკა ბრაზი. ქეი ადამსმა მისთვის დამახასიათებელი მიხვედრილობით შენიშნა, რომ ოთხეული მაინცდამაინც ბედნიერად არ გამოიყურებოდა. მაიკლს გაეღიმა.

· მართალია, - თქვა მან, - მომენტს უცდიან, რომ მამაჩემს ცალკე დაელაპარაკონ. დახმარება უნდათ სთხოვონ.

მართლაც, ადვილი შესამჩნევი იყო, - ოთხეული დონ კორლეონეს თვალს არ აშორებდა.

დონი სტუმრებს ესალმებოდა, როდესაც ხეივნის ბოლოს შავი „შევროლე“ შეჩერდა. მანქანაში მყოფმა ორმა მამაკაცმა ჯიბიდან ბლოკნოტები ამოიღო და მოურიდებლად დაიწყო იქ გაჩერებული ავტომანქანების ნომრების ჩაწერა.

· ის ტიპები პოლიციიდან არიან, - უთხრა მამას სონიმ.

დონ კორლეონემ მხრები აიჩეჩა: - ქუჩა მე არ მეკუთვნის. შეუძლიათ აკეთონ, რაც მოეპრიანებათ. სონის სახე ბრაზისგან აელეწა.

· მაგ ნაბიჭვრებისთვის არაფერი წმინდა არ არსებობს.

სონი ხეივნის ბოლოსკენ გაემართა, სადაც შავი „შევროლე“ იდგა. მანქანასთან ახლოს მივიდა, მძღოლს გაბრაზებით შეხედა. მან მშვიდად ამოიღო მწვანე პირადობის მოწმობა და დაანახვა. სონიმ ხმაამოუღებლივ გადადგა უკან ნაბიჯი და ისე გადააფურთხა, მანქანას რომ მოხვედროდა. იმედი ჰქონდა, მძღოლი მანქანიდან გადმოვიდოდა, მაგრამ ის არ განძრეულა. სონი შეტრიალდა, მამასთან მივიდა და უთხრა: - „ეფ-ბი-აიდან“ არიან. ნომრებს იწერენ. ნაბიჭვრები.

დონ კორლეონემ იცოდა, ვინც იყვნენ. უახლოეს მეგობრებს ურჩია, ქორწილში სხვისი მანქანებით მოსულიყვნენ და, თუმცა ვაჟიშვილის ბრიყვული გაცხარება სულაც არ ეხატებოდა გულზე, იცოდა, ხმაურს შედეგი მაინც მოჰყვებოდა. დაუპატიჟებელი სტუმრები იგრძნობდნენ, რომ მათი იქ ყოფნა არასასურველია, ამიტომ დონ კორლეონე არ ბრაზობდა. ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინათ მიხვდა, რომ საზოგადოება ხშირად გაყენებს წყენას, რომელიც უნდა დაითმინო, რადგან შეიძლება დადგეს დრო, როცა ამქვეყნად ყველაზე სუსტი და დაჩაგრულიც კი თვალს გაახელს და სამაგიეროს მიუზღავს უძლიერესთაგან უძლიერესს.

სახლის უკან მდებარე ბაღში ოთხკაციანმა ორკესტრმა დაკვრა დაიწყო. სტუმრები უკვე შეკრებილიყვნენ. დონ კორლეონემ დაუპატიჟებელ სტუმრებზე ფიქრს თავი ანება და თავის ორ ვაჟს სადღესასწაულო სუფრისკენ გაუძღვა.

უზარმაზარ ბაღში ასობით სტუმარს მოუყრია თავი, ზოგიერთი ყვავილებით მორთულ ხის ბაქანზე ცეკვავს, დანარჩენები გრძელ მაგიდებთან სხედან, რომლებიც ყველანაირი კერძითა და შინაურული ღვინით სავსე დოქებითაა გაწყობილი. პატარძალი, კონი კორლეონე, შემაღლებულ ადგილას საგანგებო მაგიდას უზის საქმროსა და მეჯვარეებთან ერთად. ყველაფერი ძველი იტალიური ტრადიციების დაცვითაა ორგანიზებული. კონის ეს მაინცდამაინც არ მოსწონს, მაგრამ იმდენჯერ ატკინა მამას გული ქმრის არჩევისას, რომ ამჯერად გადაწყვიტა, ესიამოვნებინა მისთვის და დათანხმდა ქორწილის „იტალიურად“ გამართვაზე.

საქმრო, კარლო რიჩი, მამით სიცილიელი იყო, დედით - ჩრდილოიტალიელი. სწორედ დედისგან მიეღო მემკვიდრეობით ცისფერი თვალები და ქერა თმა. მისი მშობლები ნევადაში ცხოვრობდნენ, თვითონ კი იძულებული გახდა, შტატი დაეტოვებინა, რადგან კანონთან უმნიშვნელო წინააღმდეგობა შეხვდა. ნიუ-იორკში სონი კორლეონე გაიცნო, მისი მეშვეობით კი - კონი. დონ კორლეონემ, რაღა თქმა უნდა, სანდო ხალხი გაგზავნა ნევადაში, რომლებმაც მოახსენეს, პოლიციასთან გართულება პისტოლეტის მეტისმეტად ნაჩქარევ გამოყენებას მოჰყვა, საქმე არ არის სერიოზული და ადვილად შეიძლება ჩანაწერის ამოღება, ასე რომ, ახალგაზრდა კაცის წარსული შეუბღალავი იქნებაო. ისინი ნევადაში დაბრუნდნენ ნებართვით, ლეგალურად გაეშალათ აზარტული თამაშების ბიზნესი, რითაც დონ კორლეონე მეტად დაინტერესებული იყო. მისი სიდიადის შემადგენელი თვისება ის გახლდათ, რომ ნებისმიერი საქმიდან შეეძლო მოგება ენახა.

კონი კორლეონეს ლამაზი ქალიშვილი არ ეთქმოდა, ზომაზე მეტად გამხდარი და ნერვიული იყო, დროთა განმავლობაში, ეჭვგარეშეა, ჭირვეულ დედაკაცად გადაიქცეოდა, მაგრამ დღეს, თეთრ საქორწილო კაბაში, თითქმის მშვენიერი ჩანდა. ხის მაგიდის ქვეშ ხელი საქმროს დაკუნთულ თეძოზე ედო. ტუჩები ისე ჰქონდა მორკალული, თითქოს ჰაეროვან კოცნას უგზავნისო.

საქმრო უაღრესად მომხიბლავი ეჩვენებოდა. ჭაბუკობაში კარლო რიჩი უდაბნოში, ღია ცის ქვეშ, მძიმე შრომას ეწეოდა და ახლა მძლავრი ხელები და ისეთი ფართო ბეჭები ჰქონდა, რომ საქორწილო ფრაკში ძლივს ეტეოდა. საცოლის მზერა ათბობდა, დროდადრო ღვინის ჭიქას უვსებდა, განსაკუთრებული პატივით ეპყრობოდა და გვერდიდან ისე ჩანდა, თითქოს ორივე როლს თამაშობდა რაღაც სპექტაკლში. კარლო თვალს არ აშორებდა აბრეშუმის საფულეს, პატარძალს მარჯვენა მხარზე რომ ეკიდა - ჩანთა პირამდე სავსე იყო ყვითელი კონვერტებით. რამდენი ფული იქნება შიგ? ათი ათასი? ოცი ათასი? კარლო რიჩიმ გაიღიმა. ეს მხოლოდ დასაწყისია. მან სამეფო ოჯახში შეაღწია. ახლა ის იზრუნებს მასზე.

სტუმრებს შორის კიდევ ერთი ადამიანი არ აცილებდა თვალს აბრეშუმის საფულეს. ეს იყო ახალგაზრდა კაცი, რომელსაც ქრცვინივით სლიპინა თავი ჰქონდა. მხოლოდ ჩვევის გამო ფიქრობდა პაულო გატო იმაზე, როგორ შეეძლო ფულით სავსე ჩანთის მოტაცება. ამაზე ფიქრი ახალისებდა, თუმც კი მშვენივრად ესმოდა, ფუჭი ოცნება იყო, იმის მსგავსი, ბავშვები რომ ოცნებობენ ნამდვილი ტანკის აფეთქებაზე სათამაშო თოფით. თავის ბოსს, პიტერ კლემენცას გახედა, შუახნის მსუქან კაცს, რომელიც ხის ბაქანზე ახალგაზრდა ქალიშვილებს ცეცხლოვან, ვნებიან ტარანტელას აცეკვებდა. ძალზე მაღალი, მოსული, ღიპიანი კლემენცა ისეთი ელეგანტურობით აბზრიალებდა გოგოებს, რომ სტუმრები აღტაცებით უკრავდნენ ტაშს. მოწიფული ქალები მკლავზე ექაჩებოდნენ, შემდეგ პარტნიორად სთავაზობდნენ თავს. ახალგაზრდა კაცებმა ასპარეზი დაუთმეს, ქვევით ჩამოვიდნენ და ახლა, მანდოლინის გიჟურ რიტმს აყოლილები, მთელი ძალით უკრავდნენ ტაშს. როცა კლემენცა, ბოლოს და ბოლოს, სავარძელში ჩაესვენა, პაულო გატომ ერთი ჭიქა შავი, ყინულივით ცივი ღვინო მიაწოდა და შუბლი თავისი აბრეშუმის ცხვირსახოცით შეუმშრალა. კლემენცა ღვინოს სვამდა, თან ვეშაპივით სუნთქავდა. პაულოს მადლობის მაგიერ უთხრა: - რას მიშტერებიხარ ცეკვას, შენი საქმე აკეთე. წადი, გაიარ-გამოიარე, შეამოწმე, ყველაფერი რიგზეა თუ არა.

პაულო ხალხს შეერია. ორკესტრმა შეისვენა. ახალგაზრდა კაცმა, ნინო ვალენტიმ, მანდოლინა აიღო, მარჯვენა ფეხი სკამზე შედგა და უხამსი სიმღერა წამოიწყო სიყვარულზე. ნინო ვალენტის მოხდენილი სახე ლოთობისგან დასივებოდა. თვალებს ლულავდა და ერთ უხამსობას მეორეს აყოლებდა. ქალები აღტაცებისგან წიოდნენ, კაცები კი ყოველი მისამღერის ბოლო სიტყვებს მასთან ერთად იმეორებდნენ ხმამაღლა.

დონ კორლეონეს ცოლი სხვებთან ერთად წიოდა, მაგრამ თვითონ მეტისმეტად მორიდებული იყო იმისთვის, რომ ასეთი რამ მოესმინა და ამიტომ თავი ტაქტიანად შეაფარა სახლს. სონიმ ეს შენიშნა და მაშინვე საპატარძლოს მაგიდასთან მივიდა, ლუსი მანჩინის მიუჯდა. ახლა მათ არავინ მიაქცევდა ყურადღებას. სონის ცოლი სამზარეულოში საქმიანობდა, საქორწილო ტორტს სუფრაზე გამოსატანად ამზადებდა. სონიმ რაღაც წასჩურჩულა ქალიშვილს, ის წამოდგა და წავიდა. სონიმ რამდენიმე წუთს შეიცადა, შემდეგ თვითონაც ადგა და გაჰყვა, თანაც ხანმოკლე საუბრისთვის ხან ერთ სტუმართან ჩერდებოდა, ხან - მეორესთან.

მათ არაერთი თვალი შეჰყურებდა. პატარძლის მეჯვარე კოლეჯში სამი წლის სწავლის შემდეგ საკმარისად გაამერიკელებული, ერთობ მოწიფული ქალიშვილი გახლდათ, „სახელი“ უკვე გავარდნილი ჰქონდა. ქორწილის მზადებისას სონის ეკეკლუცებოდა, ეგონა, დასაშვების ფარგლებში იქცეოდა: ისინი ხომ თითქოსდა პარტნიორები იყვნენ ქორწილში. ახლა ლუსი მანჩინიმ ვარდისფერი კაბის კალთა აიკეცა და სახლში ხელოვნურად მიამიტური ღიმილით შევიდა, კიბე აირბინა, აბაზანაში შეაბიჯა და რამდენიმე წუთს დაყოვნდა. როდესაც გამოვიდა, ზედა სართულზე სონი დაინახა, რომელიც ხელით ანიშნებდა, ამოდიო. Qwelly Library

კუთხის ოთახიდან, დონ კორლეონეს კაბინეტის ფანჯრიდან, საქორწილო სუფრას ტომ ჰეიგენი ადევნებდა თვალს. კაბინეტის კედლები თაროებს დაეფარა, რომლებიც იურიდიული ლიტერატურით იყო სავსე. ჰეიგენი დონ კორლეონეს ადვოკატი და კონსილიორი, ანუ მრჩეველი გახლდათ და, ამდენად, საოჯახო ბიზნესში სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი პოზიცია ეკავა. აქ, ამ კაბინეტში, არაერთი რთული პრობლემა გადაუწყვეტიათ ერთად და ახლა, როცა დაინახა, რომ ნათლიამ სუფრა მიატოვა და სახლში შემოვიდა, ჰეიგენი მიხვდა, - ქორწილია თუ არ არის ქორწილი, სამუშაო დღესაც მოელის. დონი მის სანახავად მოდის. შემდეგ ჰეიგენმა შენიშნა, როგორ ჩასჩურჩულა სონი კორლეონემ ლუსი მანჩინის და როგორ გაითამაშეს პატარა კომედია, როგორ შეჰყვა ქალს სახლში. ჰეიგენს სახე შეეჭმუხნა, დაფიქრდა, ეთქვა თუ არა ეს დონისთვის, და გადაწყვიტა, რომ არ ღირდა. მივიდა მაგიდასთან და იმათი სია აიღო, ვისაც დონ კორლეონესთან შეხვედრა სურდა. როდესაც დონი ოთახში შევიდა, ფურცელი მიაწოდა. დონმა დახედა, თავი გააქნია და უთხრა: - ბონასერა ბოლოსთვის მოიტოვე.

ჰეიგენი ბაღში უკანა გასასვლელით ჩავიდა, ღვინის კასრთან შეკრებილებს მიუახლოვდა და ხაბაზ ნაზორინის ანიშნა.

დონ კორლეონე ხაბაზს ხელგაშლილი შეხვდა. ნაზორინი ხომ მისი ბავშვობის მეგობარია იტალიიდან, ერთად თამაშობდნენ, ერთად იზრდებოდნენ. ყოველ შობას დონ კორლეონე მისგან ახალგამომცხვარ ვეება პიცას იღებს საჩუქრად. პიცას ოქროსფერი კნატუნა ქერქი აქვს და სიდიდით მანქანის ბორბალს არ ჩამოუვარდება. შობასა და ოჯახის ყოველი წევრის დაბადების დღეზე ნაზორინის სახაბაზოდან მირთმეული ნაწარმი მეტყველებს, რამდენად ღრმადა სცემს იგი პატივს დონ კორლეონეს. ამ წლების განმავლობაში, იქნებოდა ეს გაჭირვების წელი თუ დალხენისა, სიამოვნებით უხდიდა გადასახადს ხაბაზთა კავშირს, დონის მიერ რომ იყო ორგანიზებული. არასოდეს უთხოვია რაიმე დახმარება და მხოლოდ ერთხელ, ომის დროს, ისარგებლა დონ კორლეონეს მიერ მიცემული შესაძლებლობით, შავ ბაზარზე შაქრის სამთავრობო ტალონები შეეძინა. ახლა ხაბაზი დონთან სახლში მივიდა, როგორც ძველი მეგობარი, და დონ კორლეონეც მზადაა, მისი ნებისმიერი თხოვნა შეასრულოს.

დონ კორლეონემ ხაბაზს სიგარა „დი ნობილე“ და ერთი ჭიქა ყვითელი „სტრეგა“ შესთავაზა, შემდეგ კი მხარზე ხელი დაადო, თითქოსდა გაამხნევა, რათა მოურიდებლად ეთქვა, რასაც სთხოვდა. ეს მისი ადამიანურობის გამოვლინება გახლდათ. საკუთარი მწარე გამოცდილებით იცოდა, რაოდენი გამბედაობაა საჭირო, რომ ვინმეს დახმარება სთხოვო.

ხაბაზმა თავისი ქალიშვილისა და ენცოს ამბავი მოუთხრო. ლამაზი და კარგი სიცილიელი ბიჭი ამერიკულმა არმიამ დაატყვევა და როგორც სამხედრო ტყვე, შტატებში გაგზავნა. კატერინასა და ენცოს ერთმანეთი შეუყვარდათ, მაგრამ ომი დასრულდა და საწყალი ბიჭი იტალიაში უნდა დააბრუნონ. კატერინა ამას ვერ გადაიტანს. მხოლოდ ნათლია კორლეონეს შეუძლია დაეხმაროს საბრალო შეყვარებულებს. ის მათი უკანასკნელი იმედია.

დონმა ნაზორინისთან ერთად ისე გაიარ-გამოიარა კაბინეტში, რომ მისი მხრიდან ხელი არ ჩამოუღია, თანაც ყურადღების ნიშნად თავს უქნევდა, ამხნევებდა. როდესაც ხაბაზი დადუმდა, დონ კორლეონემ გაიღიმა და უთხრა: - ძვირფასო მეგობარო, ამაზე ნუ ინაღვლებ.

და დაიწყო იმის დაწვრილებით ახსნა, რა უნდა გააკეთონ: თხოვნით უნდა მიმართონ ადგილობრივ კონგრესმენს, შეიტანოს კანონპროექტი, რომელიც ენცოს საშუალებას მისცემს, შეერთებული შტატების მოქალაქე გახდეს. კანონპროექტს კონგრესი უეჭველად დაამტკიცებს. იმ ნაძირალებს ამის პრივილეგია ერთმანეთისთვის აქვთ შემონახული. დონ კორლეონემ აუხსნა, რომ საქმე ფული ეღირება, დღეს მიღებული ფასი ორი ათასი დოლარია. დონ კორლეონე კანონის დამტკიცების გარანტიას იძლევა და მზად არის, ფული გამოართვას. მისი მეგობარი თანახმაა?

ხაბაზი ენერგიულად მოჰყვა თავის ქნევას თანხმობის ნიშნად. მას არც უფიქრია, რომ ასეთი სერიოზული საქმე უფულოდ გაკეთდებოდა. გასაგებიცაა. კონგრესის სპეციალური აქტი არ შეიძლება, იაფი ღირდეს. ნაზორინის ისე აუჩუყდა გული, კინაღამ ცრემლები წამოსცვივდა. დონ კორლეონემ კარამდე მიაცილა და შეჰპირდა, რომ სახაბაზოში გაგზავნიდა კომპეტენტურ პირებს, რომლებიც ყველა დეტალს დააზუსტებდნენ და სათანადო დოკუმენტაციას მოამზადებდნენ. ხაბაზი გადაეხვია და ოთახიდან გავიდა.

ჰეიგენს გაეღიმა: - მშვენიერი კაპიტალდაბანდებაა ნაზორინისთვის. ერთდროულად სიძეც იშოვა და სამუდამო უფასო დამხმარეც სახაბაზოში. და ეს ყველაფერი სულ რაღაც ორი ათას დოლარად! - ხანმოკლე პაუზის შემდეგ იკითხა, - საქმე ვის დავავალოთ? დონ კორლეონე დაფიქრდა, შუბლი შეეჭმუხნა.

- ოღონდ ჩვენს იტალიელს არა. დაავალე ებრაელს მეზობელი ოლქიდან. ვფიქრობ, მსგავსი შემთხვევა ახლა ბლომადაა. დამატებითი ხალხი დაგვჭირდება ვაშინგტონში, რომ სიტუაცია ვმართოთ და ფასი იმავე დონეზე დავტოვოთ. ჰეიგენმა ბლოკნოტში ჩაინიშნა: „კონგრესმენი ლუტაკო - არა. ვცადოთ ფიშერი“.

შემდეგი შემთხვევა უმარტივესი იყო. ჰეიგენმა კაბინეტში შემოიყვანა კაცი, სახელად ანტონიო კოპოლა, რომლის მამასთან ერთად დონი ახალგაზრდობაში სარკინიგზო სადგურზე მუშაობდა. კოპოლა პიცერიის გახსნას აპირებდა და ამისთვის ხუთასი დოლარი სჭირდებოდა - ღუმლის შესაძენად. გარკვეული მიზეზების გამო, კრედიტის აღება ვერ ხერხდებოდა. დონმა ხელი ჯიბეში ჩაიყო და დაჭმუჭნილი კუპიურების ბღუჯა ამოიღო, მაგრამ თანხა საკმარისი არ აღმოჩნდა. დონს სახე მოეღრიცა და ჰეიგენს უთხრა: - მასესხე ასი დოლარი. ორშაბათს დაგიბრუნებ, როცა ბანკში წავალ.

მთხოვნელმა გააპროტესტა, ამბობდა, ოთხასი დოლარიც მეყოფაო, მაგრამ დონ კორლეონემ მხარზე ხელი დაჰკრა და თითქოსდა მობოდიშებით უთხრა: - ამ გრანდიოზულმა ქორწილმა თითქმის უფულოდ დამტოვა.

ჰეიგენს ასი დოლარი გამოართვა, თავის კუპიურებს დაუმატა და ანტონიო კოპოლას გაუწოდა.

ჰეიგენი ამ სცენას შეფარული აღტაცებით ადევნებდა თვალს. დონი ყოველთვის ასწავლიდა: თუ კაცს ხელგაშლილად მიიჩნევენ, მან ყველა კონკრეტულ შემთხვევაში უნდა გამოიჩინოს ხელგაშლილობაო. როგორი ამაღელვებელი იქნება ანტონიო კოპოლასთვის იმაზე ფიქრი, რომ ისეთი დიდი კაცი, როგორიც დონ კორლეონეა, სხვას ესესხა, რათა მისთვის ფული მიეცა. განა ანტონიო კოპოლამ არ იცოდა, რომ დონი მილიონერია, მაგრამ რამდენი მილიონერი შეიწუხებდა თავს საწყალი მეგობრისთვის, დათანხმდებოდა, ასეთ სიტუაციაში აღმოჩენილიყო?

დონ კორლეონემ ჰეიგენს კითხვითი გამომეტყველებით ახედა. ჰეიგენმა უთხრა: - ლუკა ბრაზი სიაში არ არის, მაგრამ უნდა, პირადად მოგილოცოს. დონს დღის განმავლობაში პირველად დაეტყო უკმაყოფილება.

· აუცილებელია? - იკითხა. ჰეიგენმა მხრები აიჩეჩა.

· შენ მას ჩემზე უკეთ იცნობ. ძალზე მადლიერია, რომ ქორწილში დაპატიჟე. არ მოელოდა ამას. მგონი, მადლიერება უნდა გამოხატოს. დონ კორლეონემ თავი დაუქნია იმის ნიშნად, რომ თანახმაა ლუკა ბრაზი მიიღოს.

ბაღში მყოფი ლუკა ბრაზის სახეზე იისფერმა ლაქებმა, მისი მრისხანე ხასიათის მაუწყებელმა, ქეი ადამსზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. ქალიშვილი მისი ვინაობით დაინტერესდა. მაიკლმა ქეი ქორწილზე იმ განზრახვით მოიყვანა, რომ ნელ-ნელა, უეცარი შოკის გარეშე შეეტყო სიმართლე მამამისის შესახებ. აქამდე დონ კორლეონე მას უბრალოდ ბიზნესმენი ეგონა, რომელიც წარმატებას არცთუ კანონიერი გზებით აღწევდა. მაიკლმა გადაწყვიტა, ახლავე მიენიშნებინა სიმართლე. უთხრა, რომ ლუკა ბრაზი ყველაზე საშიში ადამიანია აღმოსავლეთ სანაპიროს კრიმინალურ სამყაროში. მისი განსაკუთრებული ტალანტი იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანებს მარტო, დამხმარეების გარეშე ხოცავს და ეს დანაშაულის გახსნას შეუძლებელს ხდის. მაიკლმა სახე შეიჭმუხნა, მერე დაამატა: - არ ვიცი, რამდენად მართალია ეს ყველაფერი. მხოლოდ ის ვიცი, რომ მამაჩემის მეგობარია.

ქეი პირველად მიხვდა რაღაცას. ერთგვარი ეჭვით იკითხა: - შენ რა, გინდა თქვა, რომ ეს კაცი მამაშენზე მუშაობს?

„რაც იქნება, იქნება“, - გაიფიქრა მაიკლმა და პირდაპირ უთხრა: - დაახლოებით, თხუთმეტი წლის წინ ვიღაც-ვიღაცებს უნდოდათ, მამაჩემისთვის ზეთის იმპორტის ბიზნესი წაერთმიათ. სცადეს, მოეკლათ და კინაღამ მოახერხეს კიდეც. ამის მერე, ორი კვირის განმავლობაში, ლუკა ბრაზიმ ექვსი კაცი მოკლა და ცნობილი „ზეთისხილის ზეთის ომიც“ ამით დასრულდა.

მაიკლმა ისე გაიღიმა, თითქოს ეს ყველაფერი ხუმრობა ყოფილიყო.

ქეის გააჟრჟოლა: - შენ გინდა თქვა, რომ განგსტერებმა მამაშენს ესროლეს?

· თხუთმეტი წლის წინათ, - თქვა მაიკლმა, - მას მერე სიმშვიდეა.

მაიკლი შეშინდა, - ქეის უფრო მეტი ხომ არ ვუთხარი, ვიდრე საჭირო იყოო.

· უბრალოდ, გინდა დამაშინო, - უთხრა ქეიმ, - არ გინდა, ცოლად შემირთო, - გაუღიმა მაიკლს და მსუბუქად გაჰკრა იდაყვი, - ძალიან ჭკვიანი ხარ.

მაიკლმაც გაუღიმა საპასუხოდ.

· მინდა ამაზე იფიქრო, - უთხრა.

· მართლა მოკლა ექვსი კაცი? - ჰკითხა ქეიმ.

· გაზეთები ასე წერდნენ, - უპასუხა მაიკლმა, - ეს არავის არასოდეს დაუმტკიცებია, მაგრამ არსებობს კიდევ ერთი ამბავი, რომელსაც არ ჰყვებიან. როგორც ამბობენ, ისე საშინელია, რომ მამაჩემიც კი არ ძრავს მასზე კრინტს. ტომ ჰეიგენმა იცის ეს ამბავი, მაგრამ არაფერს მეუბნება. ერთხელ ხუმრობით ვკითხე: „როდის გავიზრდები, ლუკას ამბავი რომ მიამბო?“ ტომმა მიპასუხა: „როცა ასი წლისა გახდები“.

მაიკლმა ღვინო მოსვა.

· ეტყობა, ერთ რამედა ღირს ეგ ამბავი. ლუკაც ერთ რამედა ღირს.

ლუკა ბრაზი მართლაც ისეთი კაცი გახლდათ, თვით ეშმაკს რომ დააშინებდა.

დაბალი ტანისა იყო, ჯმუხი, დიდთავა. მისი თანდასწრებით ადამიანს მღელვარება ეუფლებოდა - თითქოს განგაშის ტალღებს ასხივებდა. სახე მრისხანების გამომხატველ ნიღაბს მიუგავდა. ყავისფერი თვალები ჰქონდა, მაგრამ მკვდარი ტონისა, ამ ფერისთვის დამახასიათებელი შინაგანი სითბოს გარეშე. პირი კი იმდენად სასტიკი არა, რამდენადაც უსიცოცხლო.

მოარული ხმები ბრაზის სისასტიკეზე ყველას შიშს ჰგვრიდა, დონ კორლეონესადმი მის ერთგულებაზე კი ლეგენდები დადიოდა. იგი იყო ერთ-ერთი ბურჯი, რომელსაც ეყრდნობოდა დონის ძალაუფლება...

ლუკა ბრაზის არ ეშინოდა არც პოლიციის, არც საზოგადოების, არც ღვთის, არც ეშმაკის, - არ ეშინოდა ადამიანების და არ უყვარდა ისინი. მან თავისი ნებით აირჩია დონ კორლეონეს შიში და სიყვარული. ახლა დონ კორლეონეს რამდენიმე მაღალფარდოვანი ფრაზა უთხრა, მიულოცა, გამოთქვა იმედი, რომ დონის პირველი შვილიშვილი აუცილებლად ბიჭი იქნებოდა, და შემდეგ გადასცა საჩუქარი ახალდაქორწინებულთათვის: ფულით სავსე კონვერტი.

სწორედ ამისთვის ითხოვა დონ კორლეონესთან შეხვედრა. დონმა მიიღო იგი, როგორც ხელმწიფე იღებს ქვეშევრდომს, რომელმაც დიდი სამსახური გაუწია: ნამდვილი მეფური პატივითა და, იმავდროულად, ერთგვარი დისტანციით. ყოველი ჟესტით, ყოველი სიტყვით აგრძნობინებდა ლუკას, რამდენად აფასებს მას. ერთი წამითაც არ გამოუხატავს გაკვირვება, საქორწილო საჩუქარი პირადად მას რომ მიართვა. იგი ყველაფერს მიხვდა.

ბრაზის კონვერტში უე�