Η άγνωστη σφαγή των Ελλήνων από τους Ρωµαιοχριστιανούς βαρβάρους. Η προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα, το 395-396µ.α.χ.χ.

Πρόλογος Το παρόν έγγραφο είναι απόσπασµα από την «Ιστορία Νέα», Ε΄ βιβλίο, του Ζωσίµου, του Εθνικού Ιστορικού εκείνων των χρόνων. Εισαγωγή Αυτό το έγγραφο εξιστορεί την πορεία των Χριστιανών καί των οµοθρήσκων τους Γότθων του Αλαρίχου στην Ελλάδα καί τις διαπραχθείσες σφαγές κατά των Ελλήνων, τις καταστροφές πόλεων, ιερών, βιβλιοθηκών, θεάτρων κ.λ.π., οι οποίες συνιστούν κατά το ∆ιεθνές ∆ίκαιο του Πολέµου ή αλλιώς ∆ιεθνές Ανθρωπιστικό ∆ίκαιο «εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας», «γενοκτονία» κ.λ.π. καί δεν παραγράφονται. Τα παρακάτω παρατιθέµενα γεγονότα, διεξάγονται την άνοιξη του 395µ.α.χ.χ. Κυρίως θέµα Παράθεση αρχαίου κειµένου(στο µονοτονικό, λόγω ελλείψεως πολυτονιστή). Αλάριχος δέ, τών Θράκης απανίστατο τόπων, καί επί Μακεδονίαν προήει καί Θεσσαλίαν, πάντα καταστρεφόµενος τά εν µέσω. γενόµενος δέ Θερµοπυλών πλησίον, έπεµπε λάθρα πρός Αντίοχον τόν ανθύπατον καί Γερόντιον τόν εφεστηκότα τη Θερµοπυλών φυλακή τούς τήν έφοδον αγγελούντας. καί ο µέν απεχώρει µετά τών φυλάκων, ενδιδούς ελευθέραν καί ακωλύτως τήν επί τήν Ελλάδα πάροδον τοίς βαρβάροις οί δέ επί λείαν έτοιµον τών αγρών καί παντελή τών πόλεων απώλειαν εχώρουν, τούς µέν άνδρας ηβηδόν αποσφάττοντες, παιδάρια δέ καί γυναίκας αγεληδόν άµα τώ πλούτω ληζόµενοι. καί η µέν Βοιωτία πάσα καί όσα µετά τήν από Θερµοπυλών είσοδον Ελληνικά έθνη διήλθον οι βάρβαροι, έκειντο τήν εξ εκείνου µέχρι τού νύν καταστροφήν διδόντα τοίς θεωµένοις οράν, µόνων Θηβαίων διά τό τής πόλεως οχυρόν περισωθέντων, καί ότι σπεύδων τάς Αθήνας ελείν Αλάριχος ουκ επέµεινε τή τούτων πολιορκία. Θηβαίων τοίνυν διά τούτο εκπεφευγότων, επί τάς Αθήνας εχώρει, ράστα τήν πόλιν οιόµενος ελείν, διά τό µέγεθος παρά των ένδον φυλαχθήναι ου δυναµένην, καί προσέτι τού Πειραιώς εχοµένου σπάνει τών επιτηδείων µετ’ ου πολύ τούς πολιορκουµένους ενδώσειν. αλλ’ ο µέν Αλάριχος εν ταύταις ήν ταίς ελπίσιν, έµελλε δέ η τής πόλεως αρχαιότης καί εν ούτω δυσσεβέσι καιροίς θείαν τινά πρόνοιαν υπέρ εαυτής επισπάσθαι καί µένειν απόρθητος. (6) άξιον δέ µηδέ τήν αιτίαν δι’ ήν η πόλις περιεσώθη, θεοπρεπή τινά ούσαν καί εις ευσέβειαν τούς ακούοντας επικαλουµένην, σιωπή διελθείν. επιών Αλάριχος πανστρατιά τή πόλει τό µέν τείχος εώρα περινοστούσαν τήν πρόµαχον Αθηνάν,……. τοίς δε τείχεσι προεστώτα τόν Αχιλλέα τόν ήρω………. ταύτην Αλάριχος

τήν όψιν ουκ ενεγκών πάσης µέν απέστη κατά τής πόλεως εγχειρήσεως, επεκηρυκεύετο δε. …. προσδεξαµένων τούς λόγους, όρκους τε λαβόντων καί δόντων, εισήει σύν ολίγοις Αλάριχος εις τάς Αθήνας……….. τήν Αττικήν δέ πάσαν απόρθητον απολιπών, δέει τών φανέντων φασµάτων, επί τήν Μεγαρίδα παρήει, καί ταύτην ελών εξ επιδροµής, τής επί τήν Πελοπόννησον ελάσεως είχετο, µηδεµιάς πειρώµενος αντιστάσεως, τών πόλεων σχεδόν απασών, διά τήν ασφάλειαν ήν ο Ισθµός παρείχεν αυταίς, ατειχίστων ουσών. Μετάφραση αρχαίου κειµένου. Ο Αλάριχος όµως, εγκατέλειπε τους τόπους της Θράκης, καί ενάντια στην Μακεδονία προήλαυνε καί ενάντια στην Θεσσαλία, καταστρέφοντας όλα τα ενδιάµεσα. Όταν όµως έφθασε κοντά στις Θερµοπύλες, έστελνε κρυφά προς τον ανθύπατο Αντίοχο καί τον Γερόντιο τον υπεύθυνο για την φύλαξη, αυτούς που θα ανήγγελλαν την έφοδο. Καί αυτός αφενός αποχωρούσε µε τους φύλακες, παραχωρώντας ελεύθερη καί ανεµπόδιστη την ενάντια στην Ελλάδα προέλαση στους βαρβάρους, οι οποίοι αφετέρου προχωρούσαν ενάντια στην έτοιµη λεία των αγρών καί για παντελή καταστροφή των πόλεων, τους άνδρες από την µία από την εφηβεία κατασφάζοντας, από την άλλη τα παιδάκια καί τις γυναίκες εξαιτίας του πλούτου εντελώς ληστεύοντας κοπαδιαστά. Καί αφενός όλη η Βοιωτία καί όσα µετά από την είσοδο από τις Θερµοπύλες Ελληνικά γένη διήλθαν οι βάρβαροι, κείτονταν µέχρι την από εκείνου του σηµείου µέχρι τώρα καταστροφή, δίνοντας στους στους θεατές να βλέπουν, µόνων των Θηβαίων περισωθέντων εξαιτίας του οχυρού της πόλης, καί διότι σπεύδοντας να κυριεύσει την Αθήνα ο Αλάριχος δεν επέµεινε στην πολιορκία τους. Αφού λοιπόν οι Θηβαίοι ξέφυγαν για αυτό, προχωρούσε ενάντια στην Αθήνα, νοµίζοντας ότι θα κυριεύσει εύκολα την πόλη, εξαιτίας του µεγέθους από τους υπερασπιστές(από τους υπερασπιστές = παρά τών ένδον), η οποία εξαιτίας του µεγέθους δεν µπορούσε να προφυλαχθεί καί επιπλέον αφού θα κατεχόταν ο Πειραιάς(εννοεί: από τον Αλάριχο), εξαιτίας της σπανιότητας των αναγκαίων µετά από λίγο οι πολιορκούµενοι θα ενδώσουν. Αλλά αφενός ο Αλάριχος ήταν σε αυτές τις ελπίδες(πιο ελεύθερα: έλπιζε αυτά), όµως έµελλε η αρχαιότητα της πόλης καί σε τόσο ασεβείς καιρούς κάποια θεία πρόνοια για αυτήν να µεριµνήσει καί να παραµείνει απόρθητη. (6) Όµως δεν είναι άξιο ούτε την αιτία για την οποία σώθηκε η πόλη, αν καί είναι κάποια θεοπρεπής καί στην ευσέβεια αυτούς που την άκουγαν να την επικαλείται, να την διέλθουµε σιωπηλά. Επιτιθέµενος ο Αλάριχος µε όλο τον στρατό του στην πόλη, αφενός στο τείχος έβλεπε να περιτριγυρίζει την Πρόµαχο Αθηνά,……………. αφετέρου στα τείχη να είναι αρχηγός ο Αχιλλέας ο ήρωας………. Ο Αλάριχος βλέποντας αυτό το όραµα δεν το άντεξε καί απείχε από κάθε επιχείρηση κατά της πόλης, ενώ αφετέρου έστειλε κήρυκες. …. Αφού αποδέχθηκαν τους λόγους, καί έδωσαν καί έλαβαν όρκους, εισερχόταν µε λίγους ο Αλάριχος στην Αθήνα………. Αφετέρου εγκαταλείποντας όλη την Αττική απόρθητη, εξαιτίας του φόβου για τα εµφανισθέντα οράµατα, προήλαυνε ενάντια στην Μεγαρίδα, καί αφού

κυρίευσε αυτήν µε επιδροµή, συνέχιζε την προέλαση ενάντια στην Πελοπόννησο, χωρίς να συναντήσει καµµία αντίσταση, σχεδόν σε όλες τις πόλεις, εξαιτίας της ασφάλειας την οποία παρείχε ο Ισθµός σε αυτές, οι οποίες ήσαν ατείχιστες. Σχόλια επί του κειµένου 1) Το κείµενο αναφέρεται στην προέλαση του Αλαρίχου στην Ελλάδα. 2) Η χριστιανική προπαγάνδα, ακολουθεί δύο αµυντικές γραµµές. Η µία είναι η απόρριψη του γεγονότος καί ότι δεν έγινε, ενώ η άλλη γραµµή είναι ότι τάχα ο Αλάριχος είχε ισχυρό στρατό καί άρα δεν µπορούσαν να τον αναχαιτίσουν. Όµως, ο ιστορικός Ζώσιµος, απορρίπτει αυτό το ενδεχόµενο, διότι ο Αλάριχος έστειλε στον ανθύπατο Αντίοχο καί στον στρατιωτικό διοικητή Γερόντιο, τους αγγελιοφόρους οι οποίοι ανακοίνωσαν την έφοδο καί τότε οι υπεύθυνοι κρατικοί αξιωµατούχοι, οι διορισµένοι από τον αυτοκράτορα, έδωσαν την άδεια για την έφοδο!!!!. Καί εδώ τίθεται το ερώτηµα: Γιατί έδωσαν την άδεια για την έφοδο; Η απάντηση είναι, ότι θα πρέπει αυτές να ήσαν οι εντολές από τον Ρουφίνο, ο οποίος επιτρόπευε µετά τον θάνατο του Θεοδοσίου Α΄, τον Αρκάδιο καί τον Ονώριο, τα τέκνα του Θεοδοσίου Α΄, εκτελώντας χρέη πρωθυπουργού. 3) Η περιγραφή των πράξεων των σφαγέων κατά του Ελληνισµού, περιγράφονται αναλυτικώς. Ωστόσο, εγώ θα σταθώ σε ένα σηµείο. Αυτό είναι η θεία πρόνοια, η οποία διέσωσε την πόλη της Παλλάδος, το «Κλεινόν Άστυ», την πόλη των µεγάλων προσωπικοτήτων. Ο Αλάριχος, είδε την Θεά Αθηνά να περιτριγυρίζει τα τείχη καί τον Αχιλλέα να διευθύνει από τα τείχη. Αυτό το όραµα του Αλαρίχου, Απαντά σε όλους τους αρνητές της υπάρξεως των Ελλήνων καί Ελληνίδων, Θεών καί Θεαινών, Ηρώων καί Ηρωίδων. Καί οφείλω να σηµειώσω ότι ο Αλάριχος, ο οποίος είδε αυτό το όραµα, ήταν χριστιανός. Αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο ο Αλάριχος άφησε την Αττική απόρθητη. 4) Άλλο ένα αξιοσηµείωτο γεγονός, είναι ο διοικητικός διαχωρισµός της Θράκης καί της Μακεδονίας, από την Ελλάδα. Αυτό είναι ενδεικτικό της θέασης των αυτοκρατόρων του Ανατολικού Ρωµαϊκού κράτους, προς τους Έλληνες. Αλλά εδώ, θα παραθέσω καί στοιχεία από το βιβλίο του Ιωάννη Καραγιαννόπουλου Το Βυζαντινό κράτος, τέταρτη έκδοση, εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1996µ.α.χ.χ., σειρές 13-23, σχετικώς µε αυτό το θέµα. Ο Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, γράφει σαφώς τα εξής: «-Η πολιτική του κράτους έναντι των Γότθων µπήκε, µετά το θάνατο του Θεοδοσίου, σε περίοδο σοβαρής κρίσης. Οι Βησιγότθοι µε αρχηγό τον Αλάριχο στασίασαν καί άρχισαν επιδροµές προς την Κωνσταντινούπολη,

καί στη συνέχεια προς την Πελοπόννησο. Τελικά η κυβέρνηση του Βυζαντίου απαλλάχτηκε από το γοτθικό κίνδυνο µόνο όταν χορήγησε στον Αλάριχο το βαθµό καί τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού (magister militum per Illyricum) καί σ’ έναν άλλο Γότθο αρχηγό, τον Γαϊνά, που µπήκε στην υπηρεσία της αυτοκρατορίας, το βαθµό καί τον τίτλο του στρατηλάτη του Πραισέντου (magister militum praesentalis). Στον Γαϊνά επετράπη, επιπλέον, να εγκατασταθεί µε τους στρατιώτες του στην Κωνσταντινούπολη». Στα γραφόµενα του Καραγιαννόπουλου, οφείλω να παρατηρήσω τα εξής: 1) Ότι οι Γότθοι στασίασαν, πράγµατι έτσι είναι, αν έτσι νοµίζετε, όπως θα έλεγε καί ο Πιραντέλλο. Αν αυτό αληθεύει, τότε το ερώτηµα είναι γιατί ο τότε επίτροπος του Αρκαδίου καί του Ονωρίου Ρουφίνος, δεν διέταξε τον στρατό να καταπνίξει την εξέγερση των Γότθων; Μήπως δεν ήθελε ή δεν µπορούσε; Αν κάποιοι υποστηρίξουν ότι τάχα δεν µπορούσε να καταπνίξει την Γοτθική εξέγερση, τότε πώς µας το παρουσιάζουν ως µία πανίσχυρη αυτοκρατορία, ικανή να συγκρούεται µε τους Πάρθους καί τους Πέρσες; Άρα κάτι τέτοιο δεν µπορεί να ισχύσει. Εποµένως, η µόνη λογική εξήγηση είναι ότι οι Γότθοι ό,τι έπραξαν κατά του Ελληνισµού καί της Ελλάδας, το έπραξαν µε την συγκατάθεση, την προτροπή, την ανοχή καί την εντολή των Ρωµαιοχριστιανών αυτοκρατόρων. Εξάλλου, η συµπαιγνία των Ρωµαιοχριστιανών καί των Γότθων αποδεικνύεται από το απλό, απλούστατο γεγονός, ότι ο Αλάριχος βραβεύθηκε µε τον τίτλο του στρατηλάτη του Ιλλυρικού, ενώ ο Γότθος Γαϊνάς ονοµάσθηκε στρατηλάτης του Πραισέντου. ∆ηλαδή όχι µόνον δεν πολεµήθηκαν αλλά καί διορίσθηκαν στρατιωτικοί διοικητές επαρχιών. Αυτά είναι τα γεγονότα καί τα στοιχεία, καθώς καί οι επισηµάνσεις. Τα σχόλια είναι δικά σας. 2) Το Ιλλυρικό εκτεινόταν βορείως του ποταµού Γενούσσου (ή αλλιώς Σκούµπη ποταµού) καί µέχρι της περιοχής της ∆αλµατίας. Η ∆αλµατία αποτελούσε χωριστή επαρχία. Αντιθέτως, το Πραισέντο ήταν χωριστή επαρχία. 3) Αν καί µπορεί να το έγραψα παραπάνω, οφείλω να το τονίσω ξανά. Η εκστρατεία του Αλαρίχου στην Ελλάδα δεν ήταν εκστρατεία κατά της αυτοκρατορίας, αλλά εκστρατεία µε την συγκατάθεση της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως. Αντίοχος Αχαρνεύς