Wie herkent dat ene gevoel niet? Je weet dat het er aan zit te komen, en toch zit je te wachten totdat het moment dan eindelijk daar is. Alle plannen zijn al bedacht wie waar gaat liggen en waar mee. Alle foto’s zijn al afgespeurd en alle video’s zijn al grijs gespeeld om achter “de tip” te komen. Het boodschappenlijstje is gemaakt, de benodigdheden voor die week zijn al lang in huis. En toch blijf je kijken of je niet toch nog wat spullen nodig hebt. En dat alles voor de jacht op die prachtige Franse varkens.

Het was 02:00 uur toen Camiel Tijssen en ik ( Jeroen Martens) klaar voor ons Franse avontuur waren. Via de stiefbroer van Camiel ( Gert-jan) hadden we een water geboekt bij “The Carpspecialist” en we zouden een kleine 9 uur mogen gaan rijden naar het water “Etang de Galouis”. Voor ons beide een totaal onbekend water, maar Gert-Jan adviseerde ons om daar toch zeker een keer de lijnen nat te gaan maken. Camiel en ik vissen pas enkele jaren samen, en hebben samen nog geen ervaring op de Franse wateren. Voor Camiel zou dit de ontmaagding zijn in het Franse rijk.

De heenweg verliep uiteraard niet zoals gepland. Naar een uur of 5 rijden begon de auto storingen aan te geven dat er wat mis was met de aanhanger. En ja hoor, de kabel had heerlijk 5 uur lang over het asfalt kunnen schrapen waardoor er nog net 2 kabeltjes wel aan elkaar zaten. Zo vindingrijk als we waren, hebben we bij een tankstation met tape en een schaar alles aan elkaar geknutseld, want ja over 4 uur konden we de stekken op en dat ging toch echt wel voor een stomme kabel.

En dan kom je aan bij het water. Je openend de deuren van je auto, je voelt de warme Franse zon. Je hoort de vogeltjes fluiten en verder is het stil. Je ruikt het gras om je heen, en ziet een oase van water voor je liggen waar jij je stekkie hebt geboekt. Wauw is het eerste wat Camiel en ik tegen elkaar zeggen. “Welkom in Frankrijk” Zeg ik nog tegen Camiel. Omdat we keurig op tijd waren, konden we direct naar de receptie om onze stek in ontvangst te nemen. We wisten dat de eigenaren Lulu en Christophe niet zo bedreven waren in de Engelse taal. Maar met Google translate als je vriend kom je ver. Na wat papieren invullen, en 100x ja te hebben gezegd en we beide eigenlijk geen idee hadden waarop konden we eindelijk naar onze stek. Stek 18 en 19 zouden het gaan maken deze week.Omdat Gert-Jan de week voor ons had zitten vissen ( met een goed visresultaat), wisten we dat de stekken 7-8 slecht liepen, en met geluk konden we de stekken die wij hadden geboekt (7-8) om zetten naar 18-19 waar meer vis was gezien.

De auto en aanhanger werd zo snel als we konden leeg gehaald, en op de bootjes geplaatst om de oversteek naar onze stekken te maken. Met 2 bootjes konden we over naar onze stek, en terwijl je rustig door het fluistermotortje vooruit word geduwd tuur je rustig over het water en voel je steeds meer die spanning om z’n Franse knol te willen vangen. Aangekomen op de stek, hebben Camiel en ik onze tentjes opgezet om ook in de schaduw te kunnen zitten. En beetje bij beetje ontstond een stek waar Camiel en ik de hele week ons geluk konden beproeven.Mondjes maat kwamen er ook steeds meer auto’s aan bij het water, die op hun beurt weer naar hun stekken voerden. Camiel en ik besloten om de middag de hengels uit het water te laten, omdat het nog te druk was met bootjes en rumoerigheid.

Toen de tentjes stonden en de hengels klaar lagen op de rodpods, besloten we onze voerboten het water op te jagen en een mooie voerstrook aan te leggen. We viste met een gezonde mix van Oriental Krill en Scopex liver van Holland Baits en maakte een voorstrook aan zo breed als de stekken waren in het water. Vanaf uiterst links tot het uiterste puntje rechts kwam voer te liggen, en er werd geen centimeter overgeslagen. Vlak voor de avond zou vallen, hadden Camiel en ik onze hengels op scherp staan. We konden de nacht in, en het was hopen op die ene eerste aanbeet.

Het wachten werd al snel beloond. Om 0430 kreeg Camiel zijn eerste oploper. In z’n waadpak het water in hoofdlampjes op groen om de vis niet te laten schrikken. Ik met het schepnet langs hem. “Mijn eerste Franse vis” zegt Camiel nog tijdens het drillen. Niet wetende wat er aan de andere kant aan die lijn hangt. “Nou ze zijn best rustig die vissen hier” zegt Camiel lachend tegen mij. Na een mooie dril van ongeveer 20 minuten weten we de vis te scheppen. “Holy shit” roep ik, Camiel dit is je PB. En ja hoor Camiel zijn eerste Franse spiegel laat

de weegschaal op 21,7 kilo hangen. Direct tijdens het fotograferen gooi ik een bak met water over Camiel heen.” Zo je bent nu echt gedoopt” roep ik.Nadat de vis weer in zijn natuurlijke wateren te hebben los gelaten, en vol energie en emotie varen we snel de lijn weer uit. 15 minuten later loopt mijn eigen hengel af. Een prachtige spiegel van 14,8 kg land op de mat. “Wauw the game is on” zeggen we nog. We varen snel alles uit, en duiken weer ons bedje in. Maar om 06:00 uur worden weer gewekt door Camiel zijn hengel en in de prachtige ochtend lichten staan we samen in onze onderbroek in het water een spiegel van 19,7 kilo te drillen.Wat is het toch een prachtige hobby.

De middag blijft het stil op onze hengels. Intussen kijken we op ons gemak de vangsten van de afgelopen nacht terug. Ons plan werkt, er komt vis van de stek yes. We besloten onze tactiek, het vissen met een snowman vol te houden. De middagen bleven rustig en zo konden we overdag heerlijk genieten van de Franse zon. Onder het zeil van de tent in de schaduw, met op de Ipad KWO aan en heerlijke biertje hadden we het zo slecht nog niet. De weersverwachting van die week lag ver boven de 30 graden, we wisten dus ook niet wat we deze week konden verachten. In de nachten die volgde wisten we iedere keer een vis of 4 a 5 te prikken. De kilo’s varieerde van 8 kg tot 19 kg, wat het heel erg spannend maakte omdat je gewoon bijna niet kon voelen of het een bak of een klein vechter was.

De dagen kropen heerlijk langzaam voorbij en waar het de eerste dagen overdag stil was begonnen Camiel en ik overdag ook wat visjes te vangen. Mijn stek was de eerste dagen wat stiller, de meeste vis kwam van de hengels van Camiel. Gelukkig begon de vis zich ook op mijn hengels wat meer te laten zien. Camiel en ik vissen al vanaf het eerste moment dat we samen naar de waterkant gaan “Run om Run” en deze goudenregel vind ik waardevol, omdat je zo beide kan genieten van de hobby.

Op donderdag zaten Camiel rustig aan de water kant te kijken naar hoe de Duitse vrienden in de hoek er alles aan deden om hun vis weg te jagen. Ze bleven namelijk maar hun stek verstoren, maar ach meer kans voor ons dachten we. Van uit het niets komt er op mijn middelste hengel een fluiter, als of de hengel en al van de rodpod werd getrokken. “Camiel jou drill” roep ik en Camiel pakt de hengel van de steunen en zegt “Ik zit vast” hoe kan dat nou weer dachten we. “Nee hij beweegt wel, het voelt echt raar” zegt Camiel. En we zien dat de lijn helemaal van links naar rechts van onze stekken is gezwommen. Oké dit kan een behoorlijk bak zijn denken we. “Ik zit weer vast” zegt Camiel.Camiel bleef rustig drillen, en we zien op een gegeven moment de lijn recht op ons afkomen, tussen ons door zwemmen en zo weer verder het water op. “Wat is dit dan” zeggen we. Na een kleine 45 minuten zien we dan eindelijk dat het geen karper is maar een Meerval en geen kleine. Helaas weet dit enorme beest zich vlak voor het net los te maken van de haak. Camiel, die ietwat gefrustreerd terug naar de kant loopt. “Ook al is het geen karper, ik wilde hem toch graag in dat net zien” zegt Camiel.

Uiteindelijk wisten Camiel en ik samen 34 prachtige karpers te haken. Waarbij Camiel zijn PB zetten op 21,7 kg en daarna nog een van 21,6 kg wist te vangen. Mijn PB werd niet verbroken maar de vissen die ik heb mogen zien en heb mogen vast houden maken dat allemaal goed. “Etang de Galouis” is geen makkelijk water. Op onze stek en 3 stekken verder op werd goed gevangen. Maar de rest had minder geluk. Voor de Gitte werd in de laatste nacht nog een vis van ruim 24 kg uit het water gehaald, en wat een prachtbak was dat. Voor Camiel en mij een prachtig avontuur, waar we vandaag de dag nog vaak over praten. Wij hebben vertrouwen gekregen in onze aanpak en het aas en zullen deze ook voort zetten in onze visserij in Nederland.

Bedankt voor het lezen,Camiel Tijssen en Jeroen Martens.