de

timpetoon

reis om

de we

reld met

de Tim

p

de redactie:

Shirley Dijkstra

Marike van de Belt

Wim Velderman

Nynke Hallema

Mirjam Zengerink

Sabri Cicek

Olivier van Noort deed er drie jaar over, toen hij in 1598 als eer-

ste Nederlander in een zeilboot om de wereld voer.

De Noordse stern doet het in twee etappes, in de lente heen, in de

herfst terug.

Philias Fogg deed het in 80 dagen. Volgens Jules

Verne.

Met een concorde (dat is een vliegtuig dat heel snel kan vliegen) staat het

record op zo’n 33 uur, in 1992.

En in google earth is een muisklik voldoende om razendsnel de wereld rond

te gaan.

Wie zaterdag 12 mei bij ons langs komt, kan in een paar uurtjes de wereld rond. En waar

kom je dan zo allemaal terecht?

Laten we aannemen dat jullie binnenkomen bij de kleuteringang.

Rechtsaf slaand komt het rood-wit-blauw je tegemoet. In de

groepen 1-2 is Nederland het land dat centraal staat. Ze zijn er

zelfs helemaal voor naar de boer gewandeld, om koeien te aaien

en melk te drinken. Dat is toch een hele prestatie.

Terugwandelend kom je dan plotseling in Suriname. De kinderen

in groep 4 weten alles van dat land, en van cacao.

Naast Suriname ligt China. Dat wisten jullie vast niet! Een ver-

vaarlijke draak bewaakt China, maar de kinderen van groep 3 zijn

niet bang voor hem!

Loop maar lekker door, dan kom je vanzelf in Europa. Want daar zijn

de kinderen van groep 7 druk mee geweest. Ze zijn zelfs op vakantie

geweest, lees hun verhalen maar.

Daarnaast hangen de slingers, want Brazilië is het land van Carnaval!

Toch hebben de kinderen van groep 6 geleerd, dat het leven in Bra-

zilië niet één groot feest is.

Nog een klein stukje, en dan sta je in Rusland, het grootste land ter wereld. Met de lang-

ste spoorlijn ter wereld. En de stoerste dansen!

En tenslotte, direct naast Rusland, vind je Indonesië. Het land van de Wa-

jang-poppen. En de enge spinnen!

Tussen Rusland en Brazilië kun je weer naar buiten. Wandel dan nog even een

rondje om de school, want op de ramen vind je alle kinderen van de wereld.

UIT ’T HOOFDENKAMERTJE. U kent vast wel het gezegde: “Hij die verre reizen maakt, kan veel verhalen”. Na ons schoolproject ‘reis om de wereld’ kunnen de kinderen inderdaad veel verhalen. U leest daarover in deze Timpetoon. En als u onze tentoonstelling bezoekt op zaterdagmorgen 12 mei, dan kunt u niet alleen lezen, maar ook zien, ruiken en proeven wat de kinderen alle-maal hebben geleerd op hun reis om de wereld. De groepen 1-2 gingen uit van het gezegde: “Je moet de reis van duizend kilometer be-ginnen met een eerste stap”. Zij zijn in Nederland gebleven en hebben veel geleerd over de Nederlandse cultuur. Groep 3 ging helemaal naar China en heeft de woorden uit de leesmethode in Chinese karakters leren schrijven. Groep 4 ging helemaal naar Suriname, groep 5 naar Indonesië, groep 6 naar Brazilië, groep 7 maakte een rondreis door verschil-lende landen van Europa en groep 8 ging naar Rusland. Voor alle kinderen was na hun reis één ding duidelijk: ‘reizen brengt andere culturen dich-terbij. Het is toch fantastisch als meneer Hu, de vader van Dennis in groep 8, over ‘zijn’ China komt vertellen. Aangrijpend als de kinderen beseffen hoe goed ze het hier hebben vergeleken met de armoede in de krottenwijken van de grote steden in Brazilië. Het ging in dit project niet alleen om het opdoen van kennis over andere landen, maar ook om het respect voor andere gebruiken en gewoontes. Bekijk de mensen in andere landen eens door een andere bril, laat je eigen ideeën los en probeer je te verplaatsen in die an-dere mens. Dit was niet zo maar een doelstelling van dit project. Het is een doelstelling die past bij de identiteit van de openbare school, dus ook bij onze school de Timp. Het motto van de openbare school is immers: ‘Niet apart, maar samen’. Samen naar één school, waar leerlingen met verschillende achtergronden elkaar ontmoeten en met elkaar omgaan door kennis te nemen van elkaars cultuur. Niet voor niets luidt één van onze mis-siestellingen: “We zijn een openbare school waar we begrip en respect vragen en tonen voor andere opvattingen en gedachten”. We hebben deze gedachte gesymboliseerd door middel van de poppetjes op de ramen rondom de school. Het zijn kinderen uit allerlei culturen die elkaar een hand geven om er samen iets moois van te maken. Op de tentoonstelling vindt u ook stands van Unicef en Amnesty. Wij vinden deze organi-saties goed passen bij het thema van ons project en leerzaam voor de kinderen. De tentoonstelling is de afsluiting van ons project. Maar daarmee is onze reis nog niet af-gelopen. Op dinsdag 5 juni maken we weer ‘een reis om de wereld’, maar dan in 80 da-gen. Het is een dans- en toneelvoorstelling gebaseerd op het beroemde verhaal van Ju-les Verne. Ook tijdens deze reis komen de kinderen in aanraking met allerlei culturen. Van Chinese acrobaten en Turkse dorpelingen tot indianen in Amerika. In de loop van de maand mei gaan we eerst zelf oefenen voor deze avontuurlijke voorstelling. Op 5 juni ko-men er 3 docenten van theaterbureau Spring naar de Timp om van alle onderdelen een geweldige voorstelling te maken. De voorstelling is ’s middags van 14.45 uur tot 15.30 uur in Sporthal Hasseler Es. U krijgt nog een uitnodiging van ons, maar bij deze bent u al vast van harte uitgenodigd. Wim Kevelham.

Van juf mochten we allerlei spullen meenemen die met Nederland te maken hebben. We brachten erg veel mee. Van heerlijke dropjes die we lekker hebben opgepeuzeld, klompen, een echte houten molen, heerlijke stroopwafels, Delfts blauwe huisjes, placemats van Nederland, boekjes met liedjes van vroeger, een leeg doosje van een Mac Kroket tot boerderijdieren en nog veel meer. We hebben alle spullen uitvoerig bekeken en besproken en daarna hebben we ze een plekje gegeven in de gang bij het kraampje of in de klas op de kast. De spullen en vooral ook alle boeken in de gang hebben ons van alles geleerd. In de bouwhoek hebben we bijvoorbeeld een windmolen en een troon nagebouwd.

Met lego hebben we huizen met bijzondere ge-vels nagebouwd.

De kinderen van groep 1 hebben allemaal een eigen kroon geknutseld en de kinderen van groep 2 hebben een koning of koningin geknutseld deze week. In het speellokaal hebben we deze week Oudhollandse spe-len gedaan, zoals zaklopen, sjoelen, spijkerpoepen, hoelahoepen, aardappelracen en blik gooien. We hebben heel enthousiast meegedaan allemaal en vonden het jammer dat ons gymuur voorbij was. De laatste week van ons project moet nog komen. In deze week gaan witte tulpen omtoveren tot gekleur-

de tulpen en we moeten een geheim werkje maken!!!! We verklappen nog niet wat dit is!!. Komen jullie ook allemaal kijken op 12 mei naar ons deel van de presentatie van het project ‘Reis om de wereld’? Dan kun je de lekkere dropjes zelf proeven en je mag ook proberen of je de sjoelstenen allemaal door de gaten kunt krijgen!

Nederland

Bij de kleuters hebben we 3 weken gewerkt over Nederland. In de eerste week hebben we de na-druk gelegd op het thema boerderij. We zijn gezellig met zijn allen naar kaasboerderij Kaamps ge-

lopen om te kijken hoe de koeien in de stal staan en hoe er kaas gemaakt wordt. Daarna hebben we allemaal verse melk geproefd. In de klas hebben de kinderen

van groep 2 een groepswerkstuk ge-

maakt over de boerderij.

Ook hebben we allemaal onze

eigen klompen gemaakt met een echte Delfts blauw schildering

erop.

We hebben geleerd wat een melk-tank en een melkwagen is en wel-

ke dieren je allemaal op een boer-derij kunt zien.

In de tweede week hebben we veel ge-leerd over ons koningshuis. We weten nu dat koningin Beatrix onze koningin is en

dat haar zoon Willem Alexander de kroonprins van Nederland is en over een tijdje onze koning wordt. In ons boek van de week stond dat Maxima met hem is ge-

trouwd en dat ze samen kindjes kregen.

We hebben goed gekeken naar de Nederlandse vlag en hebben hem nageknutseld, nagetekend en nageschilderd.

Ook hebben we geprobeerd het Wilhelmus te leren, maar dat was wel erg moeilijk hoor! Het liedje ‘Ik hou van Holland’ konden we beter onthouden.

Natuurlijk hebben we in de kring met onze groep ook Oudhollandse liedjes en versjes

gezongen die we bijna allemaal wel ge-

leerd hebben toen we nog peuters waren. Juffrouw heeft zelfs een paar verhaaltjes

voorgelezen uit het boekje ‘Jipke en Jannöaken’. Dat is Jip en Janneke in het

Twents. Juffrouw moest voor ons wel

stukjes vertalen in het Nederlands anders verstonden we er niet veel van.

HANSIE BRINKERS VAN SPAARNDAM

Heel lang geleden woonde er in Spaarndam een jongen, wiens vader sluiswachter was. Toen hij een jaar of acht was, mocht hij van zijn ouders pannekoeken gaan brengen aan een oude blinde man, die eenzaam in de polder woonde. Het was een mooie middag in de herfst toen Hansie Brinkers, zo heette die jongen, met een pakje op weg ging. Hij bleef wel een uur bij de man, die het erg gezellig vond. Toen Hansie terugliep over de dijk merkte hij dat het water hoger stond dan anders en hij dacht eraan hoe boos het water zou zijn op de stevige sluisdeuren van zijn vader. Hij moest er niet aan denken dat het water ooit door de dijk zou breken, de sluizen ver-nielen en het vruchtbare land overspoelen. Wat zou de wraak van het water op zijn vader groot zijn! Al fantaserend liep hij verder en keek af en toe eens om naar het huisje van de oude man, waarvan de glazen gloeiden in het rood van de ondergaande zon, alsof alles in lichterlaaie stond. Hansie Brinkers merkte wel aan de zon dat hij te lang was wegge-bleven en dat zijn lange schaduw niet meer op het gras viel. Toen hij er flink de pas had ingezet, hoorde hij iets dat hem stokstijf stil deed staan. Het was het geluid van siepelend water. Hij liet zich van de dijk afglijden en onderaan vond hij een straaltje water dat niet over, maar door de dijk kwam. Een gat, een gat in de dijk! Als het wa-ter daar door bleef stromen zou het gat steeds groter worden, totdat de dijk het op die plaats zou begeven. Als het niet onmiddellijk gestopt zou worden, zou een ramp Spaarndam en de wijde omgeving treffen. Bijna onwillekeurig stopte hij zijn vinger in het gaatje en het water hield op met stromen.

In het begin kostte het hem geen enkele moeite om zo het water tegen

te houden maar op den duur raakte hij verkleumd door het natte gras en de vochti-ge nevel die laag over de weilanden en het water lag. Hij begon hard om hulp te roepen maar niemand hoorde hem. Niemand waagde zich zo laat op die donkere dijk. Hij werd hoe langer hoe kouder en stijver en een pijn trok door zijn vinger, door zijn hand en op den duur door zijn hele lichaam. Hij riep om hulp en om zijn moe-der. Maar zijn moeder had de deur en de luiken al lang gesloten en had zich voor-genomen haar zoon morgen maar eens onder handen te nemen omdat hij bij de blinde man was blijven slapen. Hansie klappertande zo dat zelfs fluiten hem niet meer lukte. Toen bad hij God om hulp en besloot ten einde raad daar tot de volgen-de morgen te blijven. De hele lange avond en nacht bleef hij tegen de dijk aan gedrukt zitten. Hij pro-beerde niet te slapen en een pijn van koude en kramp maakte z'n lichaam gevoel-loos. Die nacht scheen eindeloos te duren. Maar toen de nieuwe dag aanbrak kwam er een pastoor over de dijk die de hele nacht aan het bed van een stervende had zitten waken. Hij vond Hansie Brinkers en begreep aan welk onheil men was ontsnapt.

Oud-leerlingen van de Timp.

Wat doen ze vandaag de dag. Wat houdt

hun bezig? Hoe kijken ze terug op hun ba-

sisschool.?

Jeroen Jansen ,oud-leerling van De Timp

woont en werkt op Curaçao ,schrijft co-

lumns voor Radio Nederland Wereld Om-

roep . Werkte voor de huidige en voormali-

ge president van Curaçao. Werkt aan het

Nationale Plan voor de Wijkaanpak

(armoedebestrijding).

Fervent jazzliefhebber en eilandbewo-

ner ,die zo’n 30.000 km per jaar rondreist

over dat mooie eiland. Jeroen in gesprek

met Wim Velderman:

Jeroen Jansen, oud-leerling van de

Timp .Vader en moeder wonen nog altijd aan

de Noordelijke Esweg, zus Marjolein (ook oud

leerling),in de Achterhoek, hoe raak je ver-

zeild op een eiland als Curaçao?

“Tijdens mijn studie in Sociologie in Tilburg

kwam ik een meisje uit Curaçao tegen, Vanes-

sa. Ik raakte toen al vrij snel verzeild in de

Curaçaose scene. We kregen een relatie en

toen ging het hard. Na een paar keer

Curaçao was ik er wel uit: dit moest de vol-

gende stap worden. Curaçao is dan wel een

deel van het Nederlands Koninkrijk maar in

heel weinig met Nederland te vergelijken. Dat

maakte het uitdagend. Gek genoeg wilde mijn

vriendin juist in Nederland blijven! Uiteinde-

lijk won ik!

.Ik ben getrouwd met Vanessa,

en we hebben twee zoontjes:

Morris van 6 en Nigel van 4. Ik

werk als ambtenaar bij het Land

Curaçao. Onze dag ziet er denk ik niet zoveel

anders uit dan mensen in Nederland. We rij-

den alleen veel auto. Dat verbaast veel mensen

van buiten,. Die denken dat we op het eiland

alles af kunnen lopen. Ik rij jaarlijks 30.000

kilometer, best veel! En de tijden zijn anders:

school begint om zeven uur, dus we zitten om

zes uur 's ochtends al in de auto: om vijf uur

gaat de wekker. Vanwege de hitte 's middags

houdt school op om 12.00 uur. Daarna breng ik

mijn kinderen naar de opvang. We werken net

zoals in Nederland van 8 tot 5. Tegen half ze-

ven zijn we dan weer thuis. Je gaat wonen in

een hele andere cultuur, men spreekt een an-

dere taal en het is er dertig graden elke dag.

Dat is een hele overgang. Maar uiteindelijk

gaan we ook hier gewoon aan het werk, moet ik

boodschappen doen en rekeningen betalen. Na-

tuurlijk geniet je wel van alle mooie dingen op

het eiland, maar ik zit niet elke dag meer met

open mond naar de blauwe zee te kijken: het

wordt gewoon je plek, net zoals Hengelo dat

ooit was.

Curaçao op zich is een passie: ik ben dol op dit

eiland en de mensen. Het is totaal niet saai,

elke dag gebeurt er wat. Door Curaçao heb ik

een nieuwe passie ontdekt: schrijven. Ik

schrijf columns voor de Wereldomroep en het

Antilliaans dagblad. Daarnaast ben ik nog

steeds bezig met oude passies als jazzmuziek

en luchtvaart. En mijn gezin he, een dagelijkse

passie.

Curaçaoënaars zijn eigenwijze, trotse mensen.

Ze hebben niet zoveel met Nederland vind ik.

Ze zijn heel trots op hun eigen cultuur, jij

moet je bewijzen. Veel van hen hebben wel in

Nederland gewoond of zijn er op vakantie ge-

weest. Maar sinds Curaçao een zelfstandig

land is hebben de meeste Curaçaoënaars de

neiging om zich een beetje af te

zetten tegen Nederland. Ze wil-

len dolgraag laten zien dat ze

het zelfkunnen. Ik vind dat niet

erg, gezond zelfs.

De Antillen bestaan eigenlijk uit zes eilanden:

Aruba, Bonaire, Curaçao, Sint Maarten, Sint

Eustatius en Saba. Dat noemden ze vroeger

de Nederlandse Antillen. In 1986 is Aruba

een apart land geworden binnen het Konink-

rijk. Toen bestonden de Nederlandse Antillen

dus nog uit vijf eilanden, Aruba ging apart.

Een paar jaar geleden hebben ze aan alle be-

woners van die vijf eilanden gevraagd wat ze

wilden: of ze ook net als Aruba een eigen land

wilden worden, of ze misschien bij Nederland

wilden horen of de boel zo laten zoals die is.

De eilanden Curacao en Sint Maarten hebben

toen gekozen om een apart land te worden

binnen het Koninkrijk. Net als Aruba dus.

De andere drie wilden juist meer bij Neder-

land horen en die zijn samen een soort ge-

meente van Nederland geworden. Voor Cura-

çao betekent dat dat ze veel meer dingen zon-

der hulp van Nederland doen: ze bepalen nu

zelf wat ze doen op het eiland zonder dat Ne-

derland of de andere eilanden het daar mee

eens moeten zijn. Die nieuwe situatie is op 10-

10-10 gestart: 10 oktober 2010. Mijn werk is

eigenlijk om ervoor te zorgen dat die overgang

naar eigen land vlekkeloos verloopt.

Ik was adviseur van de minister-president ,

toen we na moesten denken over hoe we het

nieuwe land zouden gaan inrichten: wat voor

ministeries moeten er komen, wat worden on-

ze doelen. Daarna ben ik voor de huidige mi-

nister president directeur geweest van het

nationaal plan voor de wijkaanpak. Er is veel

armoede in de wijken, de bedoeling is om elk

jaar 15 wijken op te knappen.

Op dit moment zijn alle wetten en regels wel

zo'n beetje uitgewerkt. En we hebben nu ne-

gen nieuwe ministeries die het land op poten

moeten zetten. Iedereen moet alleen wennen

aan de nieuwe manier van werken: we staan

echt op eigen benen, we kunnen niet meer naar

Nederland of de andere eilanden stappen voor

hulp. Dat is voor sommige mensen echt even

wennen. We moeten de eigen broek op houden,

alsof je 'op kamers' gaat. Iedereen werkt

mee, maar de een heeft er natuurlijk meer zin

in dan de ander. Ik kan dat ook wel begrijpen:

als je dertig jaar als ambtenaar hetzelfde

werk gedaan hebt met dezelfde mensen, dan

is het heftig om ineens met andere mensen

heel ander werk te doen. Dat is een kwestie

van trainen en goed begeleiden.

Toen we emigreerden naar Curaçao ben ik re-

gelmatig gaan schrijven voor mijn familie en

vrienden in Nederland. Gewoon, om ze te laten

weten wat we doen en hoe we het eiland erva-

ren. Dat werd opgepikt door een journalist van

de Wereldomroep en uiteindelijk kwam dat bij

hen op de site terecht. Omdat ik erg in poli-

tiek geïnteresseerd ben, heb ik gevraagd of ik

mocht proberen om daar regelmatig een co-

lumn over te schrijven. Dat is nu bijna zes

jaar geleden, en ik doe dat nog steeds met

veel plezier. In het begin ging het vaak over

hoe ik als Nederlander Curaçao bekijk. Inmid-

dels ben ik er al zo lang dat ik dat niet meer

zo interessant vind. Ik schrijf nu veel over de

politiek maar ook andere ontwikkelingen op

het eiland: de economie, cultuur en hoe

onze band met Nederland is.

Jazz en zo.

Daar komt de Timp om de hoek kijken! Ik heb

enorm veel gehad aan Philip Reyns, ik zat in

groep 7 bij hem in de klas. Hij heeft mijn inte-

resse voor muziek aangewakkerd. Hij speelde

vaak muziek af in de klas en vertelde daar dan

over. Ik vond dat enorm interessant. Toen ik

van De Timp af was en naar het Twickel Colle-

ge ging, trof ik daar dezelfde muziek-

vriendelijke sfeer aan. En ook in die tijd bleef

ik Philip opzoeken en leende ik zijn platen. On-

dertussen had ik een vriend op school die alt-

sax speelde, ik ging mee naar concerten en

toen was ik verkocht. Jazz staat voor vrijheid,

er kan zoveel in die muziek, ik verveel me

nooit. Het is echt niet saai om 'alleen maar

naar jazz te luisteren': het heeft te maken

met Blues, Soul, Hip Hop,Klassieke Muziek,

Gospel: wat jij wil. Ik heb nog geen Facebook

concert georganiseerd maar ik ben overal voor

in!

Het leven is goed op het eiland! Maar je moet

ook weer niet denken dat we elke dag op het

strand liggen. Door het mooie weer heb je wel

meer aan je vrije tijd vind ik: je kunt er altijd

op uit, je bent veel buiten. Maar denk niet dat

het altijd relaxt is hier: er wordt hard ge-

werkt. De plaatjes en verhalen uit de vakantie-

folders kloppen niet altijd.

Onze Morris zit nu in groep 3 van het basison-

derwijs, Nigel zit nog op de crèche. Morris

heeft nooit ander onderwijs gekend dus het is

lastig vergelijken met Nederland. Het meeste

onderwijs wordt in het Papiaments gegeven, de

meest gesproken taal hier op het eiland. Papia-

ments heeft veel elementen van Spaans, Portu-

gees, Engels en Nederlands in zich. Er zijn on-

geveer zes scholen die Nederlands als instruc-

tietaal gebruiken. Morris gaat naar zo'n

school. Toch denk ik dat Morris meer Papia-

ments dan Nederlands praat: in de klas gaat

weliswaar alles in het Neder-

lands maar op het schoolplein

vaak in het Papiaments. Vroeger

was dat zelfs verboden! Het zorgt in ieder ge-

val voor dat onze kinderen perfect tweetalig

zijn en dat vind ik heel belangrijk. Ik denk dat

je wel kunt zeggen dat de leraren hier wat

'ouderwetser' zijn dan in Nederland. Ze zijn

strenger. Een reactie van een leerling wordt

niet altijd op prijs gesteld, dan ben je al vrij

snel 'brutaal'. En verder moet iedereen hier

een soort uniform aan, al valt dat in de prak-

tijk wel mee. Ze moeten een polo shirt aan van

de school, een blauwe broek en witte sokken.

Het onderwijs is helaas niet zo goed geregeld

als in Nederland. Van De Timp kan ik me nog de

weeksluitingen herinneren, waar ik fanatiek

aan mee deed. Dat hebben we hier niet, het is

wat dat betreft wat ouderwetser. Er is een

bibliotheek, er worden uitstapjes gemaakt,

maar het grootste deel van de ontplooiing

vindt buiten school plaats: tijdens de naschool-

se opvang en thuis.

Van De Timp zijn me de schoolkampen het

meest bijgebleven, naast de weeksluitingen en

de slotmusical. Ik stroomde halverwege het

schooljaar 80/81 dus het was erg wennen voor

mij. Ik heb toen veel gehad aan Thijs van der

Kaaij, die ik later op Curaçao weer tegen kwam!

Ik kan me nog de gevechten herinneren met

het Eijmink. Misschien stelde het weinig voor,

maar in mijn herinnering waren het soms echte

veldslagen. Ik deed daar nooit aan mee want

daar was ik veel te stil voor. Op een dag had ik

besloten dat ik me moest vermannen en dat

het tijd was om me van mijn meest strijdbare

kant te laten zien. Slecht idee. Ik liep op zo'n

Eijmink jongen af maar het idee om hem te

slaan lag wel heel ver van mij af. Dat deed hij

wel. Een bult op mijn hoofd later besloot ik om

er nooit meer aan mee te doen. En ja, verder

heb ik triomfen gevierd als

Theo, naast Thea tijdens de

weeksluiting. En ik mocht me-

zelf spelen tijdens de slotmusi-

cal! Als laatste wil ik mijn hobby vliegtuigs-

potten noemen: doe ik nog steeds maar is op

De Timp geboren: ik stapte wekelijks op mijn

fietsje richting vliegbasis. Robert Dam z'n

vader werkte daar dus zo kwamen we in de

cockpit van een F-16 terecht, vergeet ik niet

snel! Ik heb goede herinneringen aan de lera-

ren, maar het meest dus aan Philip Reyns, hij

gaf mij de liefde voor muziek mee. Maar ik

heb van elke leraar wel wat meegekregen.

Wim Schuur was ook belangrijk, ik heb hem

ooit verslagen in een wedstrijd snel lezen!

Wat me beviel was de aandacht voor vrije ex-

pressie en de kleinschaligheid. Dat was me op

het lijf geschreven. Ik kan me eigenlijk niets

herinneren dat me niet beviel. De lessen wa-

ren prima, behalve gymnastiek dan: dat vond

ik een drama. We kennen allemaal de kinderen

die als laatste gekozen werden tijdens het

basketbal, handbal etc. Nou, die kozen mij

niet eens, hahaha. Ook fraai waren de activi-

teiten in het Hasseler Hoes, de filmmiddagen.

En daar stond tegenover een schuur waar de

echt stoere leerlingen gingen 'brommers kiek-

n' Ik uiteraard niet.

Het is fijn dat we nu Facebook hebben want

een heleboel klasgenoten 'zie' ik nu nog via

internet. Kim Waage, Mathijs Gaalman, Ma-

thijs Haarink, Carla van der werf, Robert

Dam, Richard van Heuven, Carla van Lonkhui-

zen, Marcel Haarms: ik zie ze allemaal voorbij

komen. Met Carla van der Werf heb ik nog

steeds contact en van de leraren zie ik Philip

Reyns nog steeds regelmatig. Als ik in Neder-

land ben dan probeer ik ze allebei altijd even

op te zoeken.

Samenvattend

Positief vind ik de enorme kansen die het ei-

land me bied: ik had in Nederland nooit zoveel

kunnen doen in zo'n korte tijd. Na drie jaar

werkte ik al voor de Minister-President: pro-

beer dat maar eens in Nederland! De kleine

gemeenschap zorgt ervoor dat je snel bekend

bent en men jou voor alles vraagt. Ik heb de

gekste dingen gedaan. Voor kinderen is Cura-

cao verder ideaal vanwege het weer: ik kan me

geen betere plek voor hen voorstellen.

Negatief is natuurlijk dat je er niet zo mak-

kelijk vanaf komt! In Nederland pak je de au-

to, vliegtuig of trein en je bent ergens an-

ders, hier moet alles met het vliegtuig en dat

is prijzig. Als je heel lang op zo'n eiland bent

dan kun je gaan denken dat de wereld om Cu-

raçao draait in plaats van andersom. Sommige

mensen denken dat, en die laten echt van dat

gedrag zien uit een dorp: veel roddelen over

elkaar. Daar heb ik een grote hekel

aan.Nederland .Ik mis vooral mensen, zoals

mijn familie en vrienden. Ik ben ook wel meer

Twente gaan waarderen sinds ik hier ben. Ik

kom daar graag.

En rondlopen in een grote stad waar je alles

hebt is natuurlijk heel fijn. Aan de andere

kant: er wordt hier ook van alles georgani-

seerd. Binnenkort hebben we weer North Sea

Jazz Festival bijvoorbeeld. En als ik echt

heimwee krijg dan liggen Albert Heijn, de DA

drogist en de Bruna om de hoek, die hebben

we hier allemaal. Ik heb nog nooit een plek ge-

had waarvan ik dacht:"hier wil ik de rest van

mijn leven blijven". Ik ben 38!! Zeg nooit

nooit, maar we hebben geen plannen om te

verhuizen, voorlopig is Curaçao de plek waar

we ons thuis voelen. Of het over tien jaar nog

zo is: ik heb geen glazen bol..

”Jeroen Jansen, bedankt voor jouw verhaal.

Het ga jou en je familie goed. Jouw ver-

haal laat andermaal zien dat de Timp (-ers)

overal op de wereld te vinden zijn en geluk-

kig heel vaak met een goed leven.

Krijten over China.

Groep 3 China

Wij kregen een gastles

over China van meneer

Hu.

Hij vertelde aan de hand van een digi-

bordpresentatie veel over China.

Even wat feitjes.

Papier is uitgevonden in China.

De kleur rood is een gelukskleur.

Het vuur van de draak is ook rood

en de draak is een geluksbrenger.

De Chinese muur is wel 4500 kilo-

meter lang. Het bouwen van de

muur was bedoeld om indringers

en vijanden af te schrikken/en bui-

ten te houden

Keizer Shen Nung van China ont-

dekte in 2737 voor Chr. per onge-

luk thee doordat tijdens het water

koken er per ongeluk theeblaadjes

in het water vielen. Dit rook erg

lekker en zo is theedrinken ontdekt.

‘Mandarijn’ is de basistaal.

Het Chinese Nieuwjaar begint al-

tijd op de dag van de 2e nieuwe

maan, na de kortste dag van de

winter.

China groep 3

De kinderen

hebben veel

geknutseld

over China.

Komt u ook

kijken naar

hun werkjes

tijdens de

presentatie?

Wij willen

meneer Hu

hartelijk dan-

ken voor zijn

medewer-

king.

Anansi - De slimste Een anansi-verhaal over hoe de slimheid in de wereld kwam

Meester Superspin Anansi zat te piekeren: Stel je voor dat er iemand bestaat die slimmer is dan ik... Dat kon hij niet hebben, dus besloot hij de wereld in te trekken en alle Slimheid op te kopen. Inderdaad ontmoette hij hier en daar iemand die een heel speciale slimheid bezat, maar niemand lukte het om van Anansi's slimmigheid te winnen. Anansi troggelde alle Slimheid en Slimmigheid-jes van iedereen af en borg ze op in zijn kalebas-mandje. Toen hij thuiskwam, begon hij weer te piekeren: Waar moet ik alles verstoppen? "Boven in de ka-toenboom kankantri," bedacht hij. Hij hing de kalebas aan een draadje om zijn nek en begon te klimmen. Maar de kalebas danste op zijn buik en zat hem dusdanig in de weg dat hij maar niet ho-gerop kwam. Steeds als hij halverwege de stam van de boom was, gleed hij weer terug. En terwijl hij zo aan het modderen was, hoorde hij opeens de stem van zijn zoontje van zeven jaar: "Pa, waarom heb je die kalebas op je buik gehangen? Waarom doe je hem niet op je rug, als een rug-zak, dan klim je in een wip naar boven!" Anansi schrok geweldig. "Verdraaid nog aan toe, hoe komt die jongen erop? De hele wereld heb ik afgereisd en mijn eigen vlees en bloed blijkt slimmer dan ik!" Woedend gooide Anansi de kalebas op de grond. Die brak in vele stukken en alle Slimheid en Slimmigheidjes vlogen weg, de wereld in. Maar vergis je niet... een groot aantal is bij Anansi ge-bleven en slimheid is erfelijk, zoals iedereen weet.

* * * EINDE * * * Toelichting: Anansi de spin is diep geworteld in de Afrikaanse verteltraditie; hij heeft zijn web ge-sponnen over de Atlantische oceaan en is bekend bij de Afro-Amerikaanse bevolking. Dit verhaal gaat speciaal over de slimheid van Anansi, die bekend staat als een koniman ('koni' betekent in het Sranantonge zoiets als slimheid, slimmigheid onder de mensen werd verspreid, namelijk toen Anansi zijn kalebas kapot had).

Joppe

Maxime

Mart

Auke

Myrthe

Noah J

Pim

Yasmine

Россия Rusland ligt gedeeltelijk in Europa

en gedeeltelijk in Azië.

Het land ligt eigenlijk gewoon in

Europa omdat de belangrijkste de-

len ervan in het Europese deel lig-

gen.

Ruim 70% van de mensen woont in

het Europese deel.

Rusland is het grootste land ter we-

reld met de oppervlakte van

17.098.242 km2.

Rusland heeft een grote bevol-

king ,maar een lage bevolkings-

dichtheid.

Een lage bevolkingsdichtheid is dat er weinig mensen wonen op 1 km2.

Van Флер (Fleur)

матрешки

Overal in Rusland zie je deze matroesjka’s. Het zijn holle poppetjes, waarin steeds weer een kleiner poppetje verstopt zit.

In Rusland gebruiken ze andere letters: Cyrillische letters.

алфавит

танцевать

De kozakkendans is een Russische volksdans. De mannen springen op hun hurken en zwaaien hun benen op. Doe het maar eens na!

ясмин (Yasmin)

балалайка

De balalaika is een ty-pisch Russisch instru-ment. Hij lijkt op een gi-taar, maar is driehoekig van vorm.

Россия Rusland heeft een oppervlakte van meer dan 17 miljoen km2. Daarmee is het het grootste land van de wereld. Het ligt gedeeltelijk in Europa en gedeeltelijk in Azië. Russisch is de officiële taal. Het land heeft ongeveer 147 miljoen inwoners. En 47 provincies. Moskou is de hoofdstad. Ze betalen er met roebels. In Rusland heb je veel bergen, toendra s en veel platteland. Rusland heeft een grote bevolking. En een landklimaat. De vlag is van boven tot beneden wit, blauw, rood.

Van Робин (Robin)

Волга

синий

белила

красный

Лукас (Lucas)

русский медведь

In Rusland kun je nog echte wilde be-ren tegenkomen. Bruine beren, maar ook ijsberen. De beer is ook een sym-bool van Rusland.

En: hij kan dansen!

Maar als we zeggen: de Russi-sche beer komt eraan, dan hoef je niet hard weg te lopen. Want dan bedoelen we dat het heel koud gaat worden.

Waarom de katten op muizen jagen

Een korte Vlaamse fabel

over een hebberige kat

Op een dag besloten de kat en de muis te gaan samen-wonen. Ze zochten een huisje, kochten meubels en trokken er in. In die tijd waren de dieren nogal vooruit-ziend. Ook de kat en de muis spaarden wat ze sparen konden, met het oog op de komende winter. Na een paar weken hadden ze al een pot vet achter de hand.

Waar zouden ze die opbergen? De muis stelde voor de pot vet in de kerk te verstoppen. Dat gebeurde.

Een poosje daarna zei de kat bij het opstaan dat hij naar de stad moest om zijn zuster op te zoeken die een kindje had gekregen. Toen hij 's avonds terugkwam, stond de muis in de deur en zei: "Dag vriend, alles goed met moeder en kind?" - "Het kon niet beter." - "En hoe heet het kleintje?" - "Pas-begonnen," antwoordde de kat. "Wat een vreemde naam, die heb ik nog nooit gehoord." - "Maar onder het kattenvolk is die naam toch in gebruik," besloot de kat.

Een paar weken later moest de kat opnieuw naar de stad. Nu had een van zijn an-dere zusters een kleintje gebaard. Tegen de avond was de kat weer terug en op de vraag van de muis antwoordde hij dat de kleine 'Half-op' heette. "Wat een leu-ke namen," mompelde de muis, zonder er verder over na te denken.

Dagen gingen voorbij, tot de kat opnieuw een dag naar de stad moest. Weer was een van zijn zusters bevallen. De muis lag al in bed toen de kat thuiskwam en ver-telde dat het kind 'Heel-op' heette. De muis knikte bij het horen van die naam, maar zweeg. Ze was gewend geraakt aan vreemde namen.

In de maanden die volgden, hoefde de kat niet meer naar de stad. Er waren ook geen blijde gebeurtenissen meer in zijn familie. De winter kwam. Er viel een dik pak sneeuw en het vroor dat het kraakte. Eten werd met de dag schaarser en de nood kwam aan de man. Omdat de kat erover bleef zwijgen, bracht de muis het gesprek op de pot vet die zij hadden gespaard. "Wat vind je, zullen we onze spaarpot aanspreken?" - "Spaarpot?" herhaalde de kat kortaf. "Je weet wel, de

pot vet die we in de kerk hebben verstopt." - "O ja," antwoordde de kat on-verschillig. "Kom op, we gaan hem halen."

De muis stond raar te kijken toen ze de pot leeg vond. Nu begreep ze ook de namen van de kindertjes waarvoor de kat steeds naar de stad moest: Pas-begonnen, Half-op en Heel-op. De muis werd kwaad en verweet de kat zijn hebberigheid en diefachtigheid. Want de pot vet was voor de helft toch ook van haar! De kat liet zich niet de les lezen. Hij ontstak in drift, greep de muis en beet het arme beest de kop af. Om die wrede dood uit te wissen, at hij de muis met huid en haar op. Het muizevlees smaakte hem zo goed dat hij sinds-dien op de muizenjacht ging. En dat doen de katten tot op de dag van van-daag.

*

een gedicht op de achterkant …….

Alle talen alle volken

Zoveel monden Zoveel tongen

geen is er normaal

Maar uit het hart... Spreken we allemaal

eenzelfde taal.

Stan Rams