Reis rond de wereld in 80 dagen. Winterwandeling met vertellingen naar de verhalen van Jules Verne (24 januari 2015)

Een typisch Engelse mannenclub in 1873. Filemon (alias Phileas) Fogg zit met zijn vrienden bankiers zijn dagelijkse geanimeerde rondjes whist te spelen met op de achtergrond een orkestje doedelzakspelers. Het gaat er nogal heftig aan toe want kaarten is voor hen slechts een alibi om met elkaar met woorden in de clinch te gaan. Winnen is immers wat telt en tussen de spellen door, becommentariëren ze wat ze in de ochtendkrant hebben

gelezen of de roddels die ze in de stad hebben gehoord. Iemand doet het destijds ongeloofwaardige verhaal dat men in 100 dagen de wereld zou kunnen rondreizen. Filemon Fogg wil er dan zijn ganse fortuin op verwedden dat hij die klus in 80 dagen kan klaren en dat hij diezelfde avond nog met zijn knecht Passpartout wil vertrekken. Zijn kaartmaten beschouwen dit als grootspraak maar nemen de weddenschap toch aan. Met Filemon Fogg verdwijnen de deelnemers aan de tocht in de donkere nacht, onder begeleiding van de doedelzak spelers ‘Ik zeg u geen vaarwel mijn broer, dra zien w’elkander weer’ . Via het zuidelijkste puntje van Italië komen ze dan aan in Caïro waar slangenbezweerders met hun bedwelmende fluitmuziek hun slangen uit hun mandjes tevoorschijn lokken. Even verder doet Filemon Fogg zijn verhaal hoe hij in Kazakstan is geraakt waar hij een ontmoeting heeft met de ongelukkige Michael Strogoff, de koerier van de tsaar die de ogen werden uitgestoken door generaal Ogaref. Gelukkig werd Michael Strogoff in die donkere dagen bijgestaan door zijn Russisch sprekende vriendin Nadia en vonden zijn trouwe snelle paardjes voor hem blindelings hun

weg door de steppen. Filemon Fogg kocht dan voor hem en zijn knecht twee paarden die hen tot in de hoofdstad van Indië (New Delhi) brachten waar de feesten nog aan de gang waren ter

gelegenheid van de opening van de nieuwe spoorlijn naar Calcutta . Halverwege bleek er een stuk spoorweg over een traject van een 40tal km onderbroken . Dat stuk moest met eigen middelen overbrugd worden. De rijke Filemon kocht zich dan maar een olifant(met begeleider) die voor hem de klus klaarde waarna de treinreis tot in Calcutta voorspoedig verliep. Even voordien werden onze

reizigers ingelicht over de plaatselijke gebruiken en het Hindoeïsme met zijn heilige koeien en respect voor alle leven. In een boog werd rond de melaatsen gegaan die zich met ratels

aankondigden . Een gekke Hindoe deed de reizigers op de toppen van hun tenen lopen om te vermijden dat ze een insect of klein beestje zouden vertrappen.

Via een boot werd de reis dan verder gezet naar Java waar enkele reizigers werden uitgenodigd om met een juk de geplukte thee naar het dorp te brengen. Daar werden onze reizigers ondergedompeld in de verhalen van Max

Havelaar, Saïdia en Adinda en hoe de lokale overheden met de hulp van de Nederlanders hun bevolking uitbuitten en onderdrukten. Buffels en koffie vormden verder de ingrediënten van de Javaanse stopplaats . Vandaar werd verder per boot gereisd naar Japan waar de reizigers verwelkomd werden door echte Geisha’s en ze een

Japans liedje moesten zingen waarvoor ze met een snoepje bedankt werden Filemon Fogg was nu over de helft en moest nu de Pacific oversteken. Hiervoor moest hij min of meer

een boot kapen en om wat tijd in te halen liet hij deze op zijn maximale snelheid opstomen. Dit leidde er echter toe dat hij vroegtijdig zonder kolen viel. Hij vond er dan niets beter op dan alle brandbare elementen van het schip op te stoken in de stoomketel. Uiteindelijk bereikte hij dan toch San Francisco zei het met een geraamte van een boot. In San Francisco werd Filemon Fogg overvallen door een dief en tenslotte doodgeschoten. Een indianenstam ontfermde zich over hem. De medicijman werd geraadpleegd en

de

hulp van de grote Manitoe ingeroepen door een indianendans van de reizigers. De grote Manitoe maakte zich kenbaar vanuit de totem in een waar klank en lichtspel en Filemon Fogg werd warempel terug tot leven gebracht en kreeg zelfs zijn geldbeurs terug.

Vandaar ging het dan per trein naar Las Vegas waar jong en oud vergast werden in de lokale saloon op een drank van de streek zodat de droge kelen gesmeerd werden van het vele woestijnzand. En dan weer maar verder met de trein naar Phoenix (Arizona) waar even diende gewacht in het station om over te stappen op de trein naar New Orleans. Op de trein wist Filemon Fogg te vertellen dat door een gebied zou gereden worden waar Mexikaanse vrijheidstrijders mogelijk zouden aanvallen. Vandaar dat hij een oefening inlaste om bij het roepen van ‘Dekking’, iedereen best zijn hoofd onder de banken zou steken. En zo gezegd zo

gedaan. Gelukkig vielen er

onderweg bij de aanval in Santa Fé geen doden of gekwetsten en was iedereen blij om in New orleans van de Jazz te kunnen genieten. In New Orleans vergiste Filemon Fogg zich daarna van boot en het duurde een tijdje eer hij het door had dat hij onder feestfierders zat die op weg waren naar het Carnaval van Rio De Janeiro. In Rio werden ze verwelkomd door een molenaarsvrouw en haar kleinkinderen die de reizigers naar het beroemde strand van Copa Cabana brachten waar ze vergast werden op Rumba en Zuid Amerikaanse deuntjes gespeeld door een groot orkest.

Dan moest Filemon Foch de Atlantische oceaan oversteken en dit gebeurde gelukkig zonder veel moeilijkheden. Hij kwam aan in Dublin waar hij en zijn gezelschap verzijlden in een Ierse Pub waar een Ierse Folk groep(Andi and Di) hen op heerlijke Guiness en een overheerlijk concert van Ierse

liedjes en dansen vergastten. Vandaar ging het dan terug naar ’t Huis. Zou Filemon het op tijd gehaald hebben? Hij was er nog niet en de doedelzak spelers bliezen al victorie voor

de kaart vrienden van Filemon. Maar dan een gebonk op de deur. Er werd opengedaan en wie verscheen daar in levende lijve: Filemon Fogg himself en wel juist op tijd. De kaartvrienden gaven hun nederlaag ridderlijk toe en de cheque die daarmee gepaard ging werd aan Filemon Fogg overhandigd. Onder het zingen van ‘Land of hope and glory’werd afscheid genomen .

De medereizigers vergezelden Filemon Fogg dan nog mee naar de startplaats van de warme lucht-ballon die hem terug naar Londen moest voeren. En dan maar wachten om te vernemen waar hun

ballon egens is terecht gekomen . Het einde van een tot de

verbeelding sprekende avond.

VERHAALLIJN VAN DE KLEINE WANDELING. VERZORGD DOOR THEATER DEJA VU.

“Madam Rose” is lichtelijk in paniek. Pop Jules wil zijn broers en zussen gaan bezoeken in de verschillende continenten. Hij heeft in haar reisbureau een wereldreis geboekt. Net voor vertrek is hij ziek geworden. Madam Rose vraagt de kinderen of zij de reis in Jules’ plaats willen doen. Natuurlijk willen ze dat. Maar op wereldreis vertrek je niet zomaar. Je neemt dan best een stevige koffer mee en een wereldkaart. Dus een goed gevulde koffer en de souvenirs die Jules wilde cadeau geven aan zijn broers en zussen : cola voor Amerika, kiwi voor Australië, rijst voor Azië, druiven voor Europa, banaan voor Afrika.

Gezwind vertrekken de kinderen op pad. Afrika kruist als eerste werelddeel hun pad. Ze worden opgewacht door twee kleurrijk geklede Afrikanen en een aap. Aan hun hutje waar een gezellig vuurtje brandt leren de kinderen wat meer over dit prachtige continent. Er worden zelfs liedjes gezongen in het Afrikaans.

Vlug door want Azie wacht. Wanneer ze aankomen hebben de kinderen toch al aardig wat kilometers afgelegd. Een warme chocomelk is dan ook op zijn plaats. Australië staat als volgende op de kaart. Via grote en

kleine weggetjes en vele sfeervol verlichte huizen vindt iedereen zijn weg . Daar … ! Waar die koala tussen de Eucalyptusbladeren hangt, dat moet Australië zijn. De kinderen maken kennis met Skyppie de kangoeroe. Deze vraagt zich af of er nog dieren zijn die kunnen springen zoals hij. Hij gaat vele dieren langs (oa de krokodil, de koala, de papegaai) maar niemand springt zoals de kangoeroe. Skippy is dan maar al te blij dat hij de kinderen mag leren springen. Hup, hup, hup. Al springend vertrekt iedereen en komen ze terecht in Amerika. Wauw … echte cowboys dolen daar rond en Minnie Mouse! Maar er zijn tranen en verdriet. Want de Indianen hebben cowboy Markie aan de totempaal gebonden. Pas als de vredespijp wordt gerookt zijn de Indianen bereid om cowboy Markie vrij te laten. Ook de kinderen delen in de vreugde en krijgen gekleurde strepen op hun gezichtjes. Stilaan gaat het stappen wat moeizamer, er zijn al veel kilometers afgelegd. Gelukkig komt Europa weer in zicht.

Daar landt net een Britse piloot die een kameraad komt opzoeken. Hij heeft een lekker flesje wijn bij. Europa heeft vele heuvels en bergen waar lekkere druiven op groeien, het is van deze dat heerlijke wijn wordt gemaakt. De kinderen laten het zich smaken en mogen intussen ook op de skilatten gaan staan. Twee jonge, knappe skimonitoren zijn bereid hun te leren hoe je de hellingen bedwingt met twee van die lange planken onder je voeten.

Wijn gedronken, kaasje gegeten. De kinderen en hun ouders hebben alle continenten gezien en telkens de souvenirs voor Jules’ broers en zussen afgegeven. Hoog tijd voor een hapje en tapje in de parochiezaal. En de kinderen mogen terecht trots zijn. Ze zijn nu allen eigenaar van een paspoort dat vol staat met stempels van over de ganse wereld.