Botë . Një botë mes botësh , krejtë pambarim, thirrje dhe zënka, në shkretëtirë, një shtrëngim gjoksi , në qiell të thatë, botë e sfilitur, botë e begatë.

Të gjitha bashkë. Më e ëmbla, është pranvera , plotë lëndinat si përhera. Lulet çelin në çdo anë, oh ç’te mirë aromë që kanë.

Më e ëmbël toka ime, ku kam ngrënë ato thërrime. Ku kam hedhur hapin e parë, k'tu kam qeshur dhe kam qarë.

Qelibarë dhe shume i rrallë, dashuri e prindërve tanë, që na deshën me gjithë shpirt, që punuan natë e ditë.

Mjaltë përralle fjalë e gjyshes, që tërë natën thurrte triko,

kurrë su lodh e su ankua, trimëreshë e lartësuar.

Sa e ëmbël është familja, kur s’ka hile a djallzira, kur të gjithë mendojnë për mirë, është qëllimi më i arrirë.

Sa i lartë ky Zoti ynë, që na do , dhe na mëson, fjalë e tij, porsi kristal, mendje-shpirtin na ndriçon.

Sa e ëmbël qenka jeta, kur ti do dhe fal gëzim, mbrekulli është e verteta, çiltërsi në qiell të mirë.

Nenat tona. Nenat tona , zemer arta, Jane thesar por shume i rralle, Mjalte dhe qumesht ato jane, Dashurine Brenda e kane.

Nenat tona aq te mira, Na dhane jeten , na dhane frymen, kane misionin me te bukur, ndaj shpesh ndihen porsi flutur,

Kane perkrahjen e ndricimit, dhe fuqine e me te mirit, jane te embla porsi mjalta nenat tona duararta.

Te palodhura gjithmone,

Fjale te embla vec leshojne, Jane burimi i se mires, Mencuri e zanafilles.

Mjafte me shtegetime. Mjafte me shtegetime more shqipetare, Mjafte me te kota fjalime si te marre, Pse s’ju dhimbset vendi qe lengon shekuj me rradhe! Shekuj e shekuj lidhur e zgjidhur me zinxhire te papare!

Mjafte me shtegetime more shqipetare, Duajeni vendin e lindjes si kurre me pare, Se jeni shqipetare, nga kjo toke keni dale, Duajeni njeri tjetrin , dhe mos u beni te marre.

Kjo ikje pambarim. Jemi shperndare kudo, anembane, Si zogjte shtegetare, po ikim kaq large, I boshuam rruget, e lam shkrete qytetin, Po paksohen lindjet, shume e duam kurbetin. Po ikim qe te gjithe , si zogjte e asaj qyqeje, Neper bote cudish, a ndoshta ne dimensione lartesish!! Ngelen shkrete shtepite, po rrezohen catite, Dyert e vjetruara, kujtimet e shkretuara, Po ikim qe te gjithe , kjo ikje pambarim…

Kjo peme.

Kjo peme e heshtur, ketu perballe, Qe dhe pa folur , shpreh mijera fjale, Rrenjet e ngulura aq thelle ne toke, Gjethet e rena, nga syte pakez lote, Sa here qe kaloje ne sy e shikoje,

Pemen shtate-larte , perbri saj kaloje, E heshtur dhe e mencur, krenare dhe bujare, Kjo peme e moshuar , e bukur dhe krenare..

E vrave nenen tende. E vrave nenen me ato fjale , Ti i the, dhe ike, si ai zogu shtegetare, More me vete ato cfare aty gjete, Tek nje tjeter vend , u ngule dhe mbete.

Nena qe te lindi , mes vuajtjesh te rriti, Ajo e di dhe Zoti, se cfare ’dhimbjesh hoqi, Neteve te trishta, dimrit te acarte, Kthehu more bir, kthehu te nena prape.

Ato syte e saj, shkelqimin po humbin,

Nga vetmi e madhe , ngjyren po e zhdukin, E heshtur ne dritare vec rri edhe mendon, Zemren e se gjores, malli ja pervelon.

Malli per ngrohtesi, malli per njeri, Ndaj ashtu e heshtur ne dritare rri, Asnji fjale s’te tha , kur ti shume i the, Eren e mosmirnjohjes , aty te dera e le.

E vrave nenen tende , e vrave me ato fjale, Ti i the, dhe ike, si zogu shtegetare.

Dasma e madhe. Zhurme e madhe, ndihet gjithandej,

Nje dasem e madhe me kenge dhe me valle,

Sazexhinjte e improvizuar,

qe duken si klloune te komanduar,

u bien veglave papushim,

ka nisur ahengu , duket gjalleri.

Nusja nuk po duket, as dhendri i ri,

Ke valle po martojne, kaq shume pse gezojne!!

Te veshur e ngjeshur njerzia vec perdridhet,

Qe nga buzembremja e deri sa te gedhihet.

Nje dasem kaq e madhe me kenge edhe me valle,

Dasmore qe vene e vijne, kjo dasem pa kuptim..

C’po kendon bilbil i malit. Cpo kendon bilbil i malit, Me at ze kumbim te thelle, Hijshem hingellim e kalit, Ne mes fushes si perhere.

Cpo kendojne e cpo vallzojne, Zogjte dhe flutrat prane e prane, Mes natyres mbreterojne, Shpirt i diellit ne cdo ane,

Edhe lepujt ne gemusha, Forte e duan ciltersine, Nxjerrin koken neper fusha, Lepujt duken si femije.

Cpo kendon bilbil i malit, Po shkelqen fytyre e djalit, Ciltersia kaq e mire, Sec shperndan nje ere te mire,

Mbushen kodrat edhe fushat, Lulet bari , c’hijeshojne, Lule delet , rrathe te gushat,

Vashezat i lezetojne.

Amerika. Amerika eshte si nje enderr pambarim,

Atje duan te shkojne te gjithe per shtegtim,

Eshte nje toke e madhe me nje qiell te gjere,

Si baze ka lirine , eshte mike dhe zemer-gjere.

Amerika eshte hulumtim mes kerkimit,

Eshte vellazeri mes bashkimit,

Eshte rendje drejte botes se lirise,

Eshte kuptim i paqes dhe i dashurise.

Kur Zemra me behet det, dhe shpirti me fluturon, Kur shoh njerez te lumtur , kur shoh femije qe gezojne,

Kur dalloje cdo sekonde at dielle aq te mire, Qe ngrihet qetesishte , me pamjen e tij te delire.

Fytyra me trishtohet, kur gjerat imponohen, Kur shoh padrejtesi, kur shoh dhe varferi,

Kur shoh sahan-lepires ,

qe ngjyejne ne nje tepsi, Qe kurre por kurre su ngopen , ne te tyren rruge-ligesi.

Le ta zbukurojme vatane. Mblidhi bijte e tu moj toke,

Fol te shkreten vec nje fjale,

Anembane neper bote,

Le te vijne ata k’tu prape.

Kohe e gjate ne emigrim,

Ce lane bosh kte vendin tim,

Nje cope cante moren kur iken,

Atje thelle folene e ngriten.

Qau nena dhe babai,

Kur u ndane per se gjalli,

Iken oh sa large qe shkuan,

Neper bote sec u harruan,

Ky kurbeti large I treti,

Gjaku I tyre atje sec mbeti.

Eja pra moj toke e mire,

Mblidhi djemte ,nder “shkretetire”

Toka jote eshte e ngrohte,

A I mban te gjithe tok!!

Ke thesar e pasuri,

Je e hijshme ke lavdi,

Je e mire dhe kaq e bute,

Thuaji bijve te vijne k’tu.

Mblidhi bijte e tu moj toke,

Se s’kane c’bejne me neper bote,

Le te kthehen ketu prane,

Qe ta zbukurojme vatane.

Lendinat vec qeshin. U mbush kjo lendina,

Me flutrat e mengjesit,

Dielli hapi syne,

Doli dhe kendezi.

Mali atje tej ,

Ua ben me dore,

Rete larte ne qielle,

Te bardha si debore.

Ja dhe det capkeni,

Me ujin si flori,

Ce mbush kete stine

Me plote gjalleri.

Gezim si pranvere

Paska sot kjo fushe,

Ketrat edhe lepujt

Puthen gushe me gushe.

Luajne kanarinat,

Qeshin fort thellenxat,

C’paskan dale te gjithe,

Nuk gjen asnjeri Brenda.

Dielli rreze-embli,

Kenaqsi dhuron,

Fushat anembane

Sec i hijeshon.

Njesh pas Zotit tim. Nene moj e mira nene,

Je e embel, ta kam thene??

Je arsye ti je drite,

Ti je zonje dhe hijeshi,

Nene moj nene, e mira ti,

Shume respekt une kam per ty,

Malli per te te pare nje cike,

Kushedi ne c’lartesi!!

Nene moj nene ,

Ti je e embel,

Ti je shprese edhe gezim,

Ti je drite e universit,

Ti je njesh pas Zotit tim.

Po degjoje. Po degjoje kengen e zogjve,

Ciu-ciu neper peme,

Here ne kor here vec e vec,

Shpirti u kendon cdo here.

Po shijoje nje lumturi,

Kaq te madhe , kaq te thelle,

Me e bukura ndjesi,

I jep jetes vetem vlere.

Po degjoje vec ciltersi,

Ne menyren me te mire,

Mes natyres embelsire

Zogjte e vegjel, zogjte e delire.

Zhurma jete. Ai aeroport mbushur me ca zhurma

Qe shperndaheshin ne at mbremje pa fjale,

Njerez qe prisnin te afermit e tyre nga large,

Nje vajze me dy bishta , e ulur mbi nje cante qendronte,

E diku me tutje , e ema e saj celularin veshtronte,

Pastaj eci me tej dhe shoh dy te moshuar,

Ne duar canta skishin , veshtrimet pak mjegulluar,

Ky aeroport mbushur cdo dite me zhurma

E percjellje pafund, njerez qe vijne e ikin

E kaq shume mall qe as mali dot se shkund.

Une kembengule. Shume kembengule tek parimet dhe vlerat: Tek e ardhmja me e mire, tek synimi me I delire, Ere ciltersie dua te ndieje perhere, E rrethuar mes lulesh te blerta, dhe E ngrohur nga dielli I mire cdo here. Kembengul tek dashuria e paster, Tek ajo qe s’te njollos as shpirtin dhe as trupin, Kembengul te miresia pambarim, Sepse eshte nje oqean vlerash plote kuptim.

Une jam ketu. Une jam njeri si ti,

Ne vende te ndryshme jetojme

Ti atje e une ketu,

Bukurirat e vendeve xhanem edhe ndryshojne,

Lezete te tjera andej, me sy ke kohe qe ti I shikon.

Te dy jemi njesoje, po po dhe kte ti e di ,

Vellezer na thone, po largesia oh sa shume po na mundon,

Ti ke ikur large, aq shume large vendit tend,

Ketu e le ti nenen, ne kte cope pellembe vend.

Ike , u harrove, nepermend se cove se

Vitet shpejte fluturojne dhe zemren ta coptojne,

Per vendin tend te bekuar, qe ngeli krejte I vetem,

Iken bijte e tij , iken e andej kushedi se cgjeten,

Nate e dite punuar, as femije me sy veshtruar,

Shpirti u trazohet, e zemra u coptohet,

Po ama rrenjet ktu I kane lene, ne kte cope toke te virgjer

Ku bari I lendinave eshte akoma jeshil, po po.. ai ende s’eshte tharre,

E ruajne optimizmin, edhe pse ska me njerez si kurre me pare,

Toka ajo toke qe ju rriti po ketu eshte, nuk ankohet e uruara

Edhe pse pa uje e pa kujdes, ajo eshte aty cdo nate e cdo mengjes,

Ajo eshte kaq e mire kaq e bukur , ajo eshte si me e bukura flutur,

Ajo po ju prêt dhe ta dini shuume ju do,

Ju ka ne shpirt, dhe madje me shume nga te gjithe ju kupton.

Njerezit enden mes kotesirave te pafundme,

Cmenden hipokritet mes dinastive te terbimit,

Shekulli I habitur, veshtron shpejtsine e drites,

Tremben luanet e vjeter, nga ngecje-baltrat e erresires,

Valentina korrik 2014