Αντόνιο Καζανόβα

Αντ

όνιο

Καζ

ανόβ

αΟ

Μυσ

τικό

ς Κ

όσμ

ος

Ο Αντόνιο Καζανόβα εργαζόταν ως κλασικός πιανίστας, ώσπου μια δασκάλα του τον μύησε στην τέχνη της μαγείας. Δούλεψε για πολύ καιρό στην τη-λεόραση, κυρίως ως «Μαγικός Απε-σταλμένος» της εκπομπής Striscia la Notizia. Τιμημένος με το Βραβείο Μέρλιν, το διεθνές βραβείο που δίδεται στους μάγους με τη μεγα-λύτερη πρωτοτυπία, διάσημος πια και με το δικό του σόου στο Λας Βέγκας, αποφάσισε να σταματήσει μια στιγμή και να γράψει κάτι που πάντα φανταζόταν. Με τον Μυστικό Κόσμο κάνει το ντεμπούτο του στην παιδική λογο-τεχνία.

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Σαμουέλε Μάτζι

Ο Νάσα άνοιξε τα μάτια: αυτό που έβλεπε δεν ήταν το κρεβάτι του, όπου είχε αποκοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Βρισκόταν καμιά διακοσαριά μέτρα απ’ το σπίτι, πάνω σε μια στέγη. Ήταν ξυλιασμένος και μούσκεμα. Σαστισμένος και μπερδεμένος. Και επιπλέον, υπήρχε άλλη μια έκπληξη: το δεξί του χέρι ήταν ζεστό, πολύ πιο ζεστό από κάθε άλλο μέρος του σώμα-τός του. Εξέπεμπε φως, σαν να έσφιγγε κά-ποια φωτεινή σφαίρα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Δεν έσφιγγε τίποτα. Το χέρι του είχε πάρει ολόκληρο φωτιά. Οι φλόγες διέγραφαν μια λωρίδα φωτός ανάμεσα στις γιρλάντες της βροχής, φωτίζοντας τις σταγόνες και δημιουργώντας ένα παράξενο φωτεινό φαινόμενο που θύμιζε μικρό κομήτη…

© N

icol

a A

llegr

i

ISBN: 978-960-501-688-3

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5688από 10 ετών

Ο Νάσα Μπλέιζ είναι ένα δεκατετράχρονο αγόρι, με ανακατεμένα μαλλιά, μεγάλα μάτια και μια φαι-νομενικά ήσυχη ζωή. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ξυπνά πάνω σε μια στέγη, με μια πύρινη σφαί-ρα στο χέρι. Τι θα συμβεί τώρα; Το μυαλό του κα-τακλύζουν χιλιάδες ερωτήσεις, γιατί ο Νάσα αγνοεί ακόμη πολλά πράγματα… Δεν ξέρει ότι κατέχει ένα Χάρισμα. Δε φαντάζεται ότι πίσω απ’ το σπίτι του υπάρχει ένα μέρος, ο Τόπος του Πουθενά, που στέ-κει μετέωρος ανάμεσα στον κόσμο της μαγείας και αυτόν της πραγματικότητας. Δεν ξέρει ότι είναι σε θέση να ζει ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Και μόνο όταν γνωρίσει τον Ντόμπαν, τον Σχεδιαστή των Κομητών, θα μπορέσει να δώσει απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις…

2184_012KP_COVERMAGOS.indd 1 23/03/2012 3:25 μ.μ.

7

Π Ρ Ο Η Γ Ο Υ Μ Ε Ν Α Γ Ε Γ Ο Ν Ο Τ Α

«Κ άποιος να κάνει κάτι! Ένα αγόρι είναι στη στέγη του σπιτιού μου! Κατεβάστε

το κάτω προτού πέσει! Κάντε γρήγορα!»Το πώς εκείνο το αγόρι είχε βρεθεί εκεί πάνω η δύ-

στυχη κυρία Ράσερ δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Άλ-λωστε, ήταν καθηγήτρια μαθηματικών και όλα όσα έμοιαζαν παράλογα ταξινομούνταν αυτομάτως στο μυα-λό της ως πράγματα που δεν άξιζε να τα σκεφτεί περισ-σότερο. Κατά συνέπεια, δεν την ενδιέφερε καθόλου να μάθει το πώς και το γιατί, αλλά μόνο να σώσει εκείνο το αγόρι που κινδύνευε να τσακιστεί από την άκρη της στέ-γης του σπιτιού της.

Φώναζε, και το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο, ενώ τα μάτια της κόντευαν να πεταχτούν από τις κόγχες τους, τόσο που νόμιζες πως μετά βίας συγκρατούνταν απ’ τους χοντρούς φακούς των γυαλιών της. Όσο για τα μαλ-

8

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

λιά της, αυτά τα είχε μαζεμένα κάτω από μια παράξενη σκούφια, που έμοιαζε πολύ με το σκουφάκι για το ντους. Και αυτό, αν λογάριαζες και το γεγονός πως ήταν ιδιαίτε-ρα ψηλή και εξαιρετικά αδύνατη, την έκανε να μοιάζει με γιγάντιο σπίρτο.

«Γρήγορα! Φέρτε βοήθεια! Τους πυροσβέστες, μια σκάλα, την αστυνομία, ένα σκοινί, ένα ασθενοφόρο! Γρήγορα!»

Τώρα πια, το λαμπρό μυαλό της, ικανό να λύνει εξι-σώσεις και να κάνει υπολογισμούς αδιανόητους για τους περισσότερους ανθρώπους, ήταν εντελώς θολωμένο και ανίκανο να συσχετίσει τις σκέψεις με τα λόγια.

Θα λιποθυμούσε ευχαρίστως.Αν δεν ήταν παράλογο να το κάνει.Μέσα σε λίγα λεπτά, ο σαματάς είχε τραβήξει την

προσοχή όλων των κατοίκων της γειτονιάς, που τώρα εί-χαν σπεύσει έξω απ’ το σπίτι της, άλλοι αλαφιασμένοι απ’ τα ουρλιαχτά και άλλοι περίεργοι να δουν αν επρό-κειτο για εισβολή εξωγήινων ή απλά για τη χιλιοστή φο-ρά που ο κύριος Μπέρμπους κούρευε, μαζί με το γκαζόν, την ουρά του σκύλου του Στάνισλαβ Βόλερ, του εκκεντρι-κού γείτονά του.

Στο μεταξύ, η κυρία Ράσερ συνέχιζε να στριγκλίζει: «Έι, εσύ, αγόρι, μη δοκιμάσεις να κουνηθείς ούτε καν

9

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

ένα τετραγωνικό χιλιοστό, κατάλαβες; Δε θέλω να σ’ έχω βάρος στη συνείδησή μου. Μ’ ακούς; Μην το δοκιμάσεις, για κανένα λόγο στον κόσμο. Τώρα θα σε σώσουν. Ναι, τώρα θα σε σώσει κάποιος».

Αλλά το αγόρι δεν έδειχνε διατεθειμένο να κουνηθεί. Δεν έδειχνε καν να ακούει τις φωνές της γυναίκας, πράγμα που φαινομενικά ήταν αδύνατο: ήταν τόσο δια-περαστικές, που θα έκαναν κι ένα αεροπλάνο να παρεκ-κλίνει απ’ την πορεία του.

«Κυρία Ράσερ, ηρεμήστε, ήρθε η πυροσβεστική. Τώρα θα αναλάβουν αυτοί».

Η γυναίκα στριφογύρισε τα μάτια της, που έμοιαζαν με μπαλάκια του τένις, και επέτρεψε στον εαυτό της μια λογική, λογικότατη εκδήλωση ικανοποίησης: είχε έρθει το πυροσβεστικό όχημα. Είχε επιτύχει τον σκοπό της. Είχε σώ-σει τον επίδοξο αυτόχειρα. Κι έτσι, σαν να είχε τελειώσει μια παράδοση, έκανε μεταβολή και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του σπιτιού της, με βήματα μεγάλα, άκαμπτα, χωρίς να σηκώνει το βλέμμα, από φόβο μήπως αντικρί-σει ξανά το αγόρι που καθόταν πάνω στη στέγη.

Στην πραγματικότητα, το αγόρι δεν καθόταν ακριβώς – ήταν ξαπλωμένο, λες και κοιμόταν μακαρίως.

Ούτε οι σειρήνες της πυροσβεστικής ούτε η μεταλλική σκάλα που ξεδιπλωνόταν με θόρυβο για να φτάσει στη

10

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

στέγη ούτε τα μουρμουρητά των γειτόνων που διαχέο-νταν στην οδό Σέβεν Χιλ και, ακόμα λιγότερο, ούτε οι κορόνες της καθηγήτριας μαθηματικών είχαν ταράξει την ηρεμία του.

«Πρέπει να έχει παγώσει από τον φόβο. Έτσι είναι τα αγόρια: πρώτα κάνουν τις παλικαριές τους και μετά μπλοκάρουν, ανήμπορα να κάνουν το παραμικρό. Αν εί-χε συμβεί σ’ εμένα…»

Πάνω που ετοιμαζόταν να βγάλει λόγο για την πει-θαρχία των σημερινών αγοριών, τον κύριο Μπέρμπους τον διέκοψε η γεμάτη δυσπιστία κραυγή του αρχιπυρο-σβέστη: «Μα κοιμάται! Το αγόρι στη στέγη του σπιτιού… κοιμάται!».

«Ακριβώς, αν είχε συμβεί σ’ εμένα να κοιμηθώ στη στέγη ενός σπιτιού, θα ένιωθα τα χέρια του πατέρα μου να πέφτουν κατευθείαν και με πάταγο πάνω… ΠΩΣ;

ΚΟΙΜΑΤΑΙ;»Μετά, επιτέλους, ο γερο-Μπέρμπους σώπασε, πράγμα

εντελώς ασυνήθιστο για κείνον, αφού συνήθιζε να σχολιά-ζει τα πάντα επί ώρες. Φανταστείτε πόσο πολύ θα μιλού-σε για το αγόρι που είχε κοιμηθεί (κοιμηθεί!) στη στέγη, μόλις συνερχόταν από το σοκ…

11

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι. Το αγόρι κοιμόταν. Ήταν γαντζωμένο στην άκρη της στέγης, με τα χέρια για μαξιλάρι και το ένα πόδι ακουμπισμένο πάνω στο άλλο, ελαφρώς λυγισμένο. Τα ανακατεμένα μαλλιά του, που πετούσαν προς κάθε κατεύθυνση εκτός από αυτήν που θα ήταν ένα κανονικό χτένισμα, πλαισίωναν ένα έξυπνο πρόσωπο, χαριτωμένο και γαλήνιο, βυθισμένο στον ύπνο.

Δεν υπήρχε καμιά ένδειξη για το πώς είχε φτάσει ως εκεί: το σπίτι ήταν αρκετά μακριά από τα δέντρα και τις γειτονικές κατοικίες, στη στέγη δεν υπήρχαν παράθυρα και στον κήπο δε φαίνονταν σκάλες. Επιπλέον, η επιφά-νεια της στέγης ήταν αρκετά απότομη, τόσο που ο πυρο-σβέστης θέλησε να σιγουρευτεί αρκετές φορές ότι η σκά-λα ήταν καλά στηριγμένη και σταθερή, προτού απο-τολμήσει να πλησιάσει τον κοιμισμένο.

Τώρα οι γείτονες είχαν βουβαθεί, όπως το κοινό ενός τσίρκου την ώρα που ο ακροβάτης ετοιμάζεται να κάνει το πιο δύσκολο σάλτο. Όλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την επιχείρηση διάσωσης.

Η κυρία Ράσερ πρόβαλε στο παράθυρο της κουζίνας, με μάτια που προεξείχαν ακόμα περισσότερο από πρώ-τα, λες και ήθελε μ’ αυτά να κάνει τον γύρο του υπόστε-γου και να παρακολουθήσει τη σκηνή χωρίς να κουνηθεί

12

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

απ’ το δωμάτιο. Ο κύριος Μπέρμπους κατάφερε να μη βγάλει κανέναν ήχο ή λέξη.

Ο πυροσβέστης κάθισε προσεκτικά πλάι στο αγόρι, το αγκάλιασε για να αποφύγει κάποια απότομη αντίδρασή του καθώς θα ξυπνούσε, και με την τρυφεράδα ενός πα-τέρα τού ψιθύρισε στο αυτί: «Καλημέρα. Είναι ώρα να πάρεις πρωινό. Τι λες για γάλα με κακάο;».

Το αγόρι ανακλαδίστηκε, σαν τεμπελόγατος που τον ξυπνάνε με το ζόρι, κάνοντας το κοινό να βγάλει ένα πνι-χτό «οοοχ», όπως όταν ο ακροβάτης χάνει την ισορροπία του στο σκοινί. Οι μύες του πυροσβέστη συσπάστηκαν, καθώς βρισκόταν σε εγρήγορση για να μπορέσει να κρα-τηθεί πάνω στη στέγη.

Τα βλέφαρα του αγοριού μισάνοιξαν, αφήνοντας να φανούν δυο ασημένιες σπίθες, δυο μάτια γκρίζα αλλά πολύ φωτεινά, που στο μουντό φως εκείνου του συννε-φιασμένου πρωινού έλαμπαν παράξενα. Από τα απαλά και σαρκώδη χείλη του ξέφυγε μια φράση υποταγμένης απογοήτευσης: «Ω, όχι! Κι άλλο. Είναι νωρίς ακόμη».

Ο πυροσβέστης, κατάπληκτος από την τόση αταρα-ξία, παρέμεινε σε ετοιμότητα, ώστε να προλάβει μια πι-θανή απότομη κίνηση, που όμως δεν έγινε.

«Άκου» είπε. «Τώρα θα κατεβούμε και θα πάμε να πιούμε γάλα με κακάο. Και μην επιχειρήσεις να μου διη-

13

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

γηθείς τι έκανες. Ακόμα κι αν μου έλεγες ότι είσαι βοη-θός του Άγιου Βασίλη και σταμάτησες να πάρεις έναν υπνάκο, γιατί είχες κουραστεί να κουβαλάς τα δώρα από καμινάδα σε καμινάδα, αυτή τη στιγμή δε θα σε άκουγα. Πρώτα θα κατεβούμε και μετά μου λες τι έγιναν οι ιπτάμενοι τάρανδοι που σε έφεραν ως εδώ».

Το αγόρι έγνεψε ανεπαίσθητα με το κεφάλι. Δε χαμο-γέλασε και παρέμεινε σιωπηλό, ενώ κρατιόταν γερά απ’ τον λαιμό του άντρα που ήταν ντυμένος στα κόκκινα.

«Να, κατεβαίνουν, ευτυχώς. Τέλος καλό, όλα καλά» ήταν τα λόγια της ηλικιωμένης κυρίας Μάρμουν, η οποία είχε ενωθεί τελευταία με το πυκνό πλήθος που είχε κατα-κλύσει δρόμους και κήπους.

Κάποιοι είχαν τρυπώσει ακόμα και πέρα απ’ την περί-φραξη του κήπου του κύριου Μπέρμπους, ποδοπατώ-ντας την πρασιά που εκείνος περιποιούνταν όπως και τα λιγοστά μαλλιά που είχε στο κεφάλι του: με μανιακή φροντίδα. Αλλά ο γερο-Μπέρμπους δεν είχε όρεξη να βάλει τις φωνές· στο κάτω κάτω, είχε μόλις λάβει χώρα μια πραγματική κινηματογραφική διάσωση, που θα του επέτρεπε να σκαρφιστεί ατελείωτες ιστορίες για τους φί-λους του απ’ το μπαρ «Γερόλυκος». Και το γεγονός ότι του ποδοπατούσαν την πρασιά θα ήταν κομμάτι της διή-γησης.

15

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο 1

Mια νέα εποχή

16

Το βράδυ πριν απ’ το μυστηριώδες ξύπνημα στο Ντούμβιλ, η Σελήνη δεν είχε διάθεση να

περάσει μόνη της τη νύχτα και είχε φωνάξει να της κάνει συντροφιά ένα αρκετά φωτεινό αστέρι, που θα την κρα-τούσε ξύπνια ως το πρωί.

Στεκόταν εκεί, σαν κούνια γερμένη προς τα ανατολι-κά, έτοιμη να λικνιστεί, αρκεί όλοι στη Γη να έπαιρναν μόνο για μια στιγμή το βλέμμα τους απ’ τον ουρανό. Το αστέρι βρισκόταν ακριβώς στη μέση της ιδανικής δια-δρομής που διαγραφόταν από τη μια ως την άλλη άκρη του δρεπανιού.

Σε μικρή απόσταση απ’ τον ουρανό, ή τουλάχιστον έτσι φάνταζε, η Γη είχε περάσει τη νύχτα άυπνη, σε μεγά-λη αναστάτωση, καθώς προετοιμαζόταν για την παραμο-νή της ημέρας του Χάλογουιν. Τα περβάζια των σπιτιών είχαν ήδη καταληφθεί από τις φωτισμένες κολοκύθες και από κεριά κάθε σχήματος και χρώματος.

Αυτό συνέβαινε ταυτόχρονα σε κάθε γωνιά του πλανή-τη: συνέβαινε λοιπόν και στο Ντούμβιλ, στη Βόρεια Ιρλανδία, όπου το χορτάρι ήταν πραγματικά σμαραγδί, όπως το φαντάζεται κανείς, και όπου οι δρόμοι ήταν χα-

17

MIA NEA EΠΟΧΗMIA NEA ΕΠΟΧΗ

ραγμένοι στην εντέλεια, λες και ο χάρτης του είχε σχε-διαστεί από ψηλά, με μεγάλη υπομονή.

Το Ντούμβιλ ήταν μια πόλη γεμάτη κορίτσια και αγό-ρια που συνέρρεαν εκεί σαν τα παρακλάδια ενός πο-ταμού, από κάθε μεριά του κόσμου. Έτσι, η πόλη δεν έπληττε ποτέ, γιατί σε κάθε γωνιά συνέβαινε κάτι, ό,τι ώρα κι αν ήταν, σε αντίθεση μ’ εκείνες τις πόλεις απ’ όπου τα παιδιά φεύγουν για σπουδές ή για δουλειά, αφή-νοντας τα χρώματα στους δρόμους να ξεθωριάσουν και περιορίζοντας τον αριθμό των φωτισμένων παραθύρων την παραμονή του Χάλογουιν.

Ακριβώς μια τέτοια ώρα η πόρτα του σπιτιού στην οδό Φρίμοντ μισάνοιξε, για να επιτρέψει στον Σέτε, στον σκύλο της οικογένειας Μπλέιζ, να πάρει θέση στον κήπο και να φωνάξει πίσω στο σπίτι τα αφεντικά του. Τόσο ο Νάσα όσο και η Σεραφίν έλειπαν εδώ και πολλή ώρα, κι είχε αρχίσει να αισθάνεται ένοχος που δεν είχε φανεί πιο προσεκτικός. Ήταν σκύλος-φύλακας αυτός, μα τις μα-γείες όλου του κόσμου! Και ήξερε τη δουλειά του. Θα έπρεπε να παρέμβει με κάποιον τρόπο.

Ελάχιστη σημασία είχε που ήταν λίγο πιο μεγαλό-σωμος από έναν γάτο και που το αλύχτημά του θύμιζε

18

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

πνιχτό γέλιο· ήταν σκύλος-φύλακας και θα κατσάδιαζε τα αφεντικά του που τον είχαν κάνει να ανησυχήσει, αφού τα ξανάβρισκε φυσικά. Έτσι, μόλις έφτασε στη φρεσκοβαμμένη άσπρη περίφραξη, ακούμπησε με τα μπροστινά του πόδια στο τοιχάκι, σήκωσε περήφανα το κεφάλι και, αποφασιστικά, έβγαλε έναν ήχο που, περισ-σότερο κι από γάβγισμα, έμοιαζε με βήχα.

«Ησυχία! Επιτέλους, υπάρχουν άνθρωποι που μελε-τούν!» βρυχήθηκε η κυρία Ράσερ από κάποια γωνιά του σπιτιού της, καθώς προφανώς τη διέκοψε στο τέλος κά-ποιου θαυμαστού υπολογισμού.

Ο Σέτε δε διέθετε το χάρισμα του χιούμορ, ή ίσως δεν κατάλαβε καλά αν ήταν ή όχι ένα αστείο, κι έτσι απόμει-νε στα δυο του πόδια να κουνά την ουρά του.

Την ίδια στιγμή ο Νάσα Μπλέιζ, ο οποίος σε μία μέρα θα έκλεινε τα δεκατέσσερα και πεινούσε σαν λύκος, βύθιζε τη μύτη του στη μαρμελάδα που εξείχε από το ζεστό κρουασάν που είχε μόλις φτάσει στο τραπεζάκι του «Γερόλυκου», ενώ περίμενε ακόμη το γάλα με κακάο.

Η Σεραφίν Μπλέιζ κοίταξε τον γιο της –προσπαθώ-ντας να μην έχει το βλέμμα κάποιου που πρέπει να κρύ-ψει ένα μυστικό–, κι ύστερα από μια σιωπή που διακόπη-

19

MIA NEA EΠΟΧΗ

κε από τα σκουριασμένα καμπανάκια στην πόρτα του «Γερόλυκου», πήρε μια βαθιά ανάσα και απευθυνόμενη στον πυροσβέστη είπε: «Κύριε, θα ήθελα να σας…».

«Ντέιβιντ, με λένε Ντέιβιντ».«Βεβαίως, Ντέιβιντ. Θα ήθελα…» –σταμάτησε για μια

στιγμή και μετά συνέχισε– «να σε πληροφορήσω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Θέλω να πω, ο Νάσα είναι ζωηρό παιδί, ίσως πολύ ζωηρό, και αντιμετωπίζει πρόβλημα υπνοβασίας. Τον πρώτο καιρό δεν πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να γίνει τόσο επικίνδυνο, όπως αποδει-κνύεται τώρα. Δεν μπορεί να μείνει ακίνητος όταν κοιμά-ται, και μάλιστα…»

«Και μάλιστα ανεβαίνει πάνω στις στέγες;» παρενέβη ο Ντέιβιντ δύσπιστα.

«Όχι, αυτό δεν είχε… ξανασυμβεί».«Νάσα, είσαι αθλητικός τύπος, δεν υπάρχει αμφιβο-

λία! Κατάφερες να σκαρφαλώσεις σε μια στέγη στον ύπνο σου… Γνωρίζω άτομα που δεν μπορούν να ανεβούν σε μια σκάλα στον ξύπνο τους!»

Ο Ντέιβιντ με κάποιον τρόπο ένιωθε ότι έπρεπε να αποδραματοποιήσει εκείνο το επικίνδυνο, μυστηριώδες και, κατά τα φαινόμενα, εντελώς ανεξήγητο συμβάν.

«Εγώ όμως δεν το θυμάμαι» δικαιολογήθηκε ο Νάσα, αφήνοντας ό,τι είχε απομείνει απ’ το κρουασάν του στο

20

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

λευκό κεραμικό πιατάκι, με τη μουσούδα ενός λύκου στη μέση και μια μικρή επιγραφή που υπενθύμιζε ότι δεν ήταν σουβενίρ για να το βάλεις στην τσέπη και να το πά-ρεις σπίτι σου. «Και τις άλλες φορές που συνέβη βρέθηκα σε μέρη όπου δε θυμόμουν να έχω πάει, ούτε με ποιον τρόπο, ούτε πότε, ούτε γιατί. Αλλά, πιστέψτε με, σε στέγη ήταν η πρώτη φορά».

«Κοίτα, Ντέιβιντ, ήρθαμε στο Ντούμβιλ πριν από με-ρικές εβδομάδες, και είναι πιθανό η μετακίνηση σε μια εντελώς καινούρια χώρα να συνέβαλε στην αναστάτωση του Νάσα» δοκίμασε να εξηγήσει η Σεραφίν. «Καταγό-μαστε από τη Ζανζιβάρη ή, καλύτερα, ο πατέρας του Νάσα κι εγώ ζούσαμε εκεί… Ασφαλώς αυτή η αλλαγή δε συνέβαλε στην ηρεμία κανενός από εμάς».

«Ο σύζυγός σου έμεινε εκεί;»Το βελούδινο βλέμμα της Σεραφίν έγινε θλιμμένο, πέ-

ρασε από τα μάτια του Νάσα και χάθηκε στην ίδια με του γκρίζου ουρανού λάμψη τους.

Ο Ντέιβιντ κατάλαβε ότι η Σεραφίν θα δυσκολευόταν να απαντήσει και μετάνιωσε που είχε κάνει μια ερώτηση που μπορούσε να σκιάσει αυτό το όμορφο πρόσωπο.

«Ο πατέρας του Νάσα ήταν καρδιοχειρουργός» απά-ντησε εκείνη. «Ένας “ράφτης της καρδιάς”, όπως απο-καλούσε ο ίδιος τον εαυτό του. Ένας εκπληκτικός άντρας.

21

MIA NEA EΠΟΧΗ

Μέσα σε λίγα χρόνια είχε γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο. Αφιερωνόταν ψυχή τε και σώματι στη δουλειά του. Ένιωθε μια βαθιά επιθυμία, ανάγκη σχεδόν, να σώζει ζωές… σε σημείο που δεν κατάφερνε να είναι ιδιαίτερα παρών ως πατέρας. Υποφέραμε όλοι. Έπειτα, οχτώ χρό-νια αργότερα, ήρθε στο σπίτι με τρία αεροπορικά εισιτή-ρια χωρίς επιστροφή για την Αμερική, τη Γη της Επαγγελίας για την καρδιοχειρουργική, και τη φωτογρα-φία ενός σπιτιού που έμοιαζε να έχει βγει από όνειρο, στο Σαν Φρανσίσκο. Ο ίδιος έφυγε την επόμενη μέρα κι εμείς θα πηγαίναμε να τον βρούμε σε μια εβδομάδα, τον απαραίτητο χρόνο για να φτιάξω τις κούτες για τη μετα-κόμιση. Αλλά δε φύγαμε ποτέ. Γιατί το αεροπλάνο του δεν έφτασε ποτέ».

Και η σκιά που ο Ντέιβιντ φοβόταν απλώθηκε καλύ-πτοντας το πρόσωπο της Σεραφίν.

«Λυπάμαι… Καλώς ήρθατε στο Ντούμβιλ» είπε με το σθένος και τη γλυκύτητα που είναι ριζωμένα στους αν-θρώπους που ξέρουν να αντιμάχονται τη μοίρα, παρότι γνωρίζουν πως δεν μπορούν να τη νικήσουν. «Αν ο Νάσα έχει όρεξη να κάνει κι άλλες βόλτες στις στέγες, ε, λοι-πόν, θα φροντίσουμε να βρούμε έναν πιο ασφαλή τρόπο για να τις κάνει».

Ο Νάσα είδε τη μητέρα του να χαμογελάει. Έστρεψε το

22

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

γκριζογάλανο βλέμμα του στα σκούρα μάτια του Ντέιβιντ και σκέφτηκε ότι κάπως έτσι πρέπει να ήταν κι ο πατέρας του, αν και στην πραγματικότητα τον θυμόταν ελάχιστα.

«Γάλα με κακάο» βρυχήθηκε ο Άρθουρ, ο «άντρας που έφτυνε φωτιές» όπως τον φώναζαν, πίσω από τον πάγκο του «Γερόλυκου». Έναν ωραίο πάγκο από μασίφ καρυ-διά, σημαδεμένο από το συνεχές τικ τακ των δαχτύλων των πελατών που είχαν μετατρέψει την παμπ σε κανονι-κό εξομολογητήριο, όπου διηγούνταν τα βάσανά τους. Ή, στην περίπτωση του κύριου Μπέρμπους, τις περιπέ-τειές τους. Πράγματι, δε θα περνούσε πολλή ώρα μέχρι να καταφθάσει ο άντρας που είχε συμβάλει στη διάσωση ενός παιδιού που ακροβατούσε στις στέγες.

«Γάλα με κακάο για τον Νάσα Μπλέιζ» διευκρίνισε ο Ντέιβιντ, με φωνή δυνατή και σίγουρη. «Καλωσόρισες στο Ντούμβιλ. Σεραφίν, καλωσόρισες στο Ντούμβιλ».

Έτσι, όλος ο «Γερόλυκος», τοίχων και ταπετσαριών συμπεριλαμβανομένων, έμαθε το όνομα και το επίθετο των δύο νεοφερμένων.

Όλα αυτά συνέβησαν προτού ο κύριος Μπέρμπους κάνει την εμφάνισή του.

Η οποία τελικά δε θα ήταν και πολύ επιτυχημένη, αφού τώρα η ιστορία του δεν είχε και τόσο ενδιαφέρον και δεν άξιζε πια το κέρασμα στο οποίο είχε ελπίσει.

Αντόνιο Καζανόβα

Αντ

όνιο

Καζ

ανόβ

αΟ

Μυσ

τικό

ς Κ

όσμ

ος

Ο Αντόνιο Καζανόβα εργαζόταν ως κλασικός πιανίστας, ώσπου μια δασκάλα του τον μύησε στην τέχνη της μαγείας. Δούλεψε για πολύ καιρό στην τη-λεόραση, κυρίως ως «Μαγικός Απε-σταλμένος» της εκπομπής Striscia la Notizia. Τιμημένος με το Βραβείο Μέρλιν, το διεθνές βραβείο που δίδεται στους μάγους με τη μεγα-λύτερη πρωτοτυπία, διάσημος πια και με το δικό του σόου στο Λας Βέγκας, αποφάσισε να σταματήσει μια στιγμή και να γράψει κάτι που πάντα φανταζόταν. Με τον Μυστικό Κόσμο κάνει το ντεμπούτο του στην παιδική λογο-τεχνία.

Εικονογράφηση εξωφύλλου: Σαμουέλε Μάτζι

Ο Νάσα άνοιξε τα μάτια: αυτό που έβλεπε δεν ήταν το κρεβάτι του, όπου είχε αποκοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Βρισκόταν καμιά διακοσαριά μέτρα απ’ το σπίτι, πάνω σε μια στέγη. Ήταν ξυλιασμένος και μούσκεμα. Σαστισμένος και μπερδεμένος. Και επιπλέον, υπήρχε άλλη μια έκπληξη: το δεξί του χέρι ήταν ζεστό, πολύ πιο ζεστό από κάθε άλλο μέρος του σώμα-τός του. Εξέπεμπε φως, σαν να έσφιγγε κά-ποια φωτεινή σφαίρα. Αλλά δεν ήταν έτσι. Δεν έσφιγγε τίποτα. Το χέρι του είχε πάρει ολόκληρο φωτιά. Οι φλόγες διέγραφαν μια λωρίδα φωτός ανάμεσα στις γιρλάντες της βροχής, φωτίζοντας τις σταγόνες και δημιουργώντας ένα παράξενο φωτεινό φαινόμενο που θύμιζε μικρό κομήτη…

© N

icol

a A

llegr

i

ISBN: 978-960-501-688-3

ΒΟΗΘ. ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ 5688από 10 ετών

Ο Νάσα Μπλέιζ είναι ένα δεκατετράχρονο αγόρι, με ανακατεμένα μαλλιά, μεγάλα μάτια και μια φαι-νομενικά ήσυχη ζωή. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ξυπνά πάνω σε μια στέγη, με μια πύρινη σφαί-ρα στο χέρι. Τι θα συμβεί τώρα; Το μυαλό του κα-τακλύζουν χιλιάδες ερωτήσεις, γιατί ο Νάσα αγνοεί ακόμη πολλά πράγματα… Δεν ξέρει ότι κατέχει ένα Χάρισμα. Δε φαντάζεται ότι πίσω απ’ το σπίτι του υπάρχει ένα μέρος, ο Τόπος του Πουθενά, που στέ-κει μετέωρος ανάμεσα στον κόσμο της μαγείας και αυτόν της πραγματικότητας. Δεν ξέρει ότι είναι σε θέση να ζει ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Και μόνο όταν γνωρίσει τον Ντόμπαν, τον Σχεδιαστή των Κομητών, θα μπορέσει να δώσει απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις…

2184_012KP_COVERMAGOS.indd 1 23/03/2012 3:25 μ.μ.