HİCRET - islamidavet.com · Emvac Yayınları: 3 ISBN: 978-605-63099-3-9 Dizgi ve İç Düzen...

FFEERRTT’’TTEENN CCEEMMÂÂÂÂTT’’EE,, CCEEMMÂÂÂÂTT’’TTEENNDDEEVVLLEETT’’EE GGEEÇÇİİŞŞİİNN İİLLKK AADDIIMMII

HHİİCCRREETT

H. HAKVERDİ

Emvac Yayınları: 3

ISBN:978-605-63099-3-9

Dizgi ve İç DüzenEmvac Yayınları

Kapak TasarımEmvac Yayınları

Baskı ve CiltÖzcanlar Matbaacılık

Sertifika No:26511Yeni Matbaacılar Sit. Dizgi Cd. No:17

Karatay / KONYA0332 342 26 01

Mart 2013

FFEERRTT’’TTEENN CCEEMMÂÂÂÂTT’’EE,, CCEEMMÂÂÂÂTT’’TTEENNDDEEVVLLEETT’’EE GGEEÇÇİİŞŞİİNN İİLLKK AADDIIMMII

HHİİCCRREETT

© Emvac YayınlarıHer hakkı mahfuzdur.

İÇİNDEKİLER

YAYINCIDAN............................................................................... VII

BİRİNCİ BÖLÜM

HİCRET .........................................................................................1

İKİNCİ BÖLÜM

HİCRET’İN GAYE VE HEDEFİ VE TAHAKKUKU İÇİN ŞERAİT’İNTEKEVVÜNÜ ................................................................................39

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

RESÛLÜLLAH SALLÂLLAHU ALEYHİ VE ÂLİHİ VE SELLEM’İNMEKKE’DEN MEDİNE’YE HİCRETİ ..................................................71

Allah’ın Yüce Resûlü Medine Yolunda ................................81Resûlûllah Efendimizin Kuba’da İlk İşi: MescidYapmak! .............................................................................95Muhacirlerle-Ensâr arasında kardeşlik akdi veYahudilerle yapılan anlaşma;...........................................102

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

HİCRET-İ SENİYYE”NİN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ VE ONDANALINACAK DERSLER, ÖĞÜTLER VE İBRETLER ..............................107

Siyer-i Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem’inçok önemli bir bölümü ve merhalesi olan “Hicret-iSeniyye”nin düşündürdükleri ve ondan alınacakdersler, öğütler ve ibretler .................................................109

YAYINCIDAN

BİSMİHİ TEÂLÂ

Sonsuz hamd-ü sena Âlemlerin Rabbi olan Allah’ahadsiz salât ve selam O’nun Resulünün Ehl-i BeytininEshabının ve tarih boyunca Öz Muhammedî İslâm çizgisindeyürüyenlerin üzerine olsun

Değerli okuyucu;

12 Eylül 1980 - 28 Şubat 1997 tarihleri arası Türki-ye’de İslâmî camia arasında yaşanan toplumsal itikadî-fikrîsarsıntılar döneminde (1990 yılı başlarında) H. Hakverdi ta-rafından dört bölüm halinde yazılmış bulunan HİCRET yazı-sının ancak birinci bölümü, kısa süreli bir yayın hayatı olanDAVET dergisinin Temmuz 1990 sayısında yayınlanabilmişolup, yazının tamamını bu kitapçıkta toplayarak, İslamî ca-mia için faydalı olabileceği ümidiyle yayınlamış bulunuyor,yüce Rabbimizin tevfik ve inayetini niyaz ediyoruz.

EMVAC

BİRİNCİ BÖLÜM

HİCRET

Yeryüzünde Allah’ın nizâmının kurulmasını, onun zıddıolan tüm beşeri ve tâğûtî düzenlerin ve ideolojilerin yıkılma-sını esâs alan ve bütün peygamberlerin ortak davasını oluş-turan İslâm İnkılâbı’nın tahakkuku; ancak hicret olayı ilemümkün olmaktadır. Zirâ batıllardan hakka, yanlışlardandoğruya, zulümattan nura, zulümlerden adâlete, eğriliklerdenistikâmete, kesretten vahdete, şirkten tevhide, küfürdenikrâra ve tasdike, dalâletten hidâyete, isyandan itaate, tuğ-yandan ibadete, şekâvetten saadete, vahşetten ünsiyete veülfete, sukuttan teâliye, inhitâttan terâkkiye, izmihlâlden kur-tuluşa, fenâ ve zevâlden bekâya, felâketten huzura ve sükû-na, inkârdan imana, dar’ül-harbden dar’ül-emana ve İs-lâm’a, mevtten hayata, maraz ve illetten sıhhat ve selâmete,geçiş, kalb oluş, tahavvül ve intikal ediş, âmeliyesine; yani,İslâm İnkılâbı’nın gerçekleşmesi esnasındaki bu geçiş-oluş-ediş istihâlelerinin tümüne “Hicret” denir.

Evet; he-ce-re sözcüklerinden meydana gelen hicret,lügât olarak; “Bir insanın, başkalarından (istemediği, râzı vememnun olmadığı kişi ve şeylerden) gerek bedenen, gereklisânen, gerekse kalben müfârakat edip ayrılması” (El-Müfredât: 782) anlamlarına gelmektedir. Sultan-ı Enbiya Haz-ret-i Muhammed Mustafa Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimiz, bir mübarek hadis-i şeriflerinde; “Müslüman, dilin-den ve elinden (diğer) Müslümanların selamette bulunduğukimsedir. Muhâcir ise, Allah’u Teâlâ’nın nehyettiklerinden ay-

Fert’ten Cemââte, Cemâât’ten Devlete Geçişin İlk Adımı: Hicret4

rılan (hicret eden) kimsedir.”1 diye buyurarak, “Hicret” olayı-nın tüm boyutlarını kuşatıcı ve açıklayıcı bir zemine oturtmuş-lardır. Bu nokta-i nazardan konuya baktığımız ve derinliğineindiğimiz zaman, “Hicret”in anlamı ve kapsamı daha iyi anla-şılmış olacaktır.

Bilindiği gibi, insanları yoktan var eden Allah-u Teâ-lâ; insanlara uymaları için bir kısım kanunlar ve hükümlervaz etmiş, bunların dışında kalan ve zıddı olan her türlü hü-küm, örf, adet, kanun ve prensiplerden kaçınılmasını (hicretedilmesini) emretmiştir. İşte bu İlâhî hükümlere zıd olan hernevi düşünce ve hareketlere nehiyler (yasaklar) denir ki,bunların tümü münker (şer’ân kabul edilmeyen, red olun-muş) şeylerdir. Allah’ın nizamı olan İslâm; insanlar arasındaİlâhî bir inkılâb (tahâvvülât) gerçekleştirmek, nehyolunmuşmünkerâttan emrolunmuş olan ma’rûfâta (şerân câiz ve iyigörülen şeylere) insanları îsâl etmek, hicret ettirip geçiş yap-tırmak suretiyle yaşanan din ve hayat nizamı olmak için Al-lah-u Teâlâ tarafından vaz olunup gönderilmiş “İlâhî Ka-nunlar-Hükümler Mecmuâsı”dır. Bu İlâhî nizama; ferd, aileve toplum olarak, insanoğlu uymakla mükelleftir. Bu mü-kellefiyet muvâcehesinde, kişi; ferd olarak Allah’ın rızâsı da-iresinde bulunmaya çalışmalı; münkerattan, yani Allah’ınnehiylerinden kaçınıp maruflara, yani Allah’ın emirlerineyapışmalı ve müşâhhâs-mücessem bir İslâm hâline gelmeli-dir. İşte nehiylerden kişinin bu kaçışı ve itââte geçişi hicret-tir. Kezâ, aile olarak da, toplum olarak da, aynı tür (Allah’ın

1 Z.Buhari: 16; Tecrid-i Sârih:1/29; Ebu Davud: 3/406; Neseî:7/20; Cami'us-Sağir: 2/15; Taberâni'den, Muhtar'ul-Ehâdis'in-Nebevîyye: 26 (Hadis no:211); Ez-Zevâcir: 1/22; Darimî: K.Salat:135; A.İbn-i Hanbel: 2/160,191,193, 195, 224, 391; 3/412; 4/114, 385.

Fert’den Cemââte, Cemâât’den Devlete Geçişin İlk Adımı: Hicret 5

nehiylerinden) kaçış ve (emirlerini yaşamaya) geçiş, yinehicretdir.

Hicret’in de üç şekli vardır:

1) Bedenî, cismânî hicret,

2) Lisânî, kavlî hicret,

3) Kalbî, fikrî hicret…

Bunların da her birinin üç türlü tââlluku var:

a) Ferdî, zâtî ve şahsî,

b) Ehlî, ailevî,

c) Siyâsî ve içtimâî…

Bunların ise, topyekün ikişer yönü ve cephesi vardır:

A) Enfüsi, derûnî ve dâhili (sübjektif).

B) Afâkî, zahirî ve haricî (objektif)…

Kur’an-ı Kerim’de ve yüce Resûl’ün (asm) hâdislerinde, bun-ların hepsiyle alâkalı ya doğrudan veya dolaylı olarak ayrıayrı ve pek çok beyânlar, ibareler ve ifadeler vardır. Ki, hep-sini inceden inceye ele almanın ve izâh etmenin, bu yazı ilemümkün olmayacağı izahtan varestedir. Yalnız, bütün hicrettürlerini kapsayacak şekilde, bir kısım genel temâs veişâretlerde bulunmakla iktifa edeceğiz, inşallah…

Evvelâ; İslâm’ın hükümlerine muhatab olan insan, fer-dî olarak O’nun mücessem bir timsâli olmalı, buna engelolacak olan her türlü münkerleri, yani İlâhî nehiyleri terk(hicret) etmelidir. Terk edilmesi lâzım gelen İlâhî nehiylerinen başında şirk ve küfür gelmektedir. “…Bana hiçbir şeyi şirk


koşma…”2; “…Allah’a şirk koşma! Çünkü Allah’a şirk koş-mak, çok büyük bir zulümdür.”3; “Allah’a ibâdet edin veO’na hiçbir şeyi ortak koşmayın!...”4; “De ki: Geliniz, sizeRabbiniz neleri haram (nehy) etmiştir, okuyayım: O’na hiçbirşeyi ortak koşmayın, anaya babaya iyilik edin, fakirlik yü-zünden çocuklarınızı öldürmeyin. Sizin de, onların da rızıkla-rını biz veririz. Zinâ gibi kötülüklerin açığına da, gizlisine deyanaşmayın. Allah’ın muhterem kıldığı nefsi (canı) haksız ye-re öldürmeyin. İşte bu yasakları Allah size tavsiye etti, olur kidüşünür ve akıl erdirirsiniz.”5; “…Ben yalnız Allah’a ibadetetmekle ve O’na ortak koşmamakla emrolundum; ancakO’na davet ederim ve dönüp varışım da ancak O’nadır.”6;“De ki: ben, ancak Rabbime ibâdet ederim ve O’na hiçbirşeyi ortak koşmam.”7; İlââhir…

“Öyle ise, siz beni (itaatle, ibadetle) anın (ki), ben desizi (sevab ile mağfiret ile) anayım ve bana şükredin; küfre-dip nankörlük etmeyin.”8; “Ey iman edenler! Allah’a, O’nunpeygamberine ve gerek o peygamberine ayet ayet indirdiğikitaba (Kur’an’a), gerek daha evvel indirdiği kitab(lar)a iman(da sebât) edin. Kim Allah’ı, meleklerini, kitaplarını, pey-gamberlerini, ahiret gününü inkâr ederek kâfir olursa o, mu-hakkak ki (sırat-ı müstakimden) uzak bir sapıklıkla sapıp git-miştir.”9; “…Muhakkak ki cehennem, kâfirleri kuşatacak-

2 Hac(22): 263 Lokman(31): 134 Nisa(4): 365 En'âm(6): 151; Yaklaşık, A'raf(7): 336 Ra'd(13): 367 Cin(72): 20; Yaklaşık, Kehf(18): 38, 428 Bakara(2): 1529 Nisâ(4): 136


tır.”10; “…Kâfirlere ve münâfıklara itaat etme…”11;“…Muhakkak ki Allah, kâfirler topluluğunu hidâyete erdir-mez.”12; “…” “Başlarına gelecek şiddetli bir azâp’tan dolayı,vay kâfirlerin hâline!”13 gibi ayetlerle, “…En büyük günâh, seniyaratmış olduğu halde Allah’a şirk koşmandır…”14 benzeri sayı-sız hadisler, şirk ve küfrün en büyük günâh olduğunu bildirmek-te, bu münkerâtın her nevinden şiddetle nehyetmektedir.

“…Mallarınızı aranızda bâtıl sebeplerle yemeyin… Ne-fislerinizi (kendinizi) öldürmeyin!...”15; “…Fakirlik yüzündençocuklarınızı öldürmeyin… Fuhşun (zinanın) gizlisine de,açığına da yanaşmayın. Allah’ın haram kıldığı nefsi (insanı)öldürmeyin…”16; “…İçki, kumar, (tapmaya mahsus) dikilitaşlar, fal okları ancak şeytanın amellerinden birer pislik-tir…”17; “…Lâşe, yere akıtılan kan, gerek domuz eti, gerekAllah’tan başkasının adına boğazlanmış olanlar (haram-dır)…”18; “…Allah-u Teâlâ alış verişi helâl, ribâyı (fâizi) iseharam kıldı…”19; “…Ölçeği ve tartıyı noksan yapmayın… Eykavmim! Ölçekte ve tartıda adaleti yerine getirin. İnsanlarınmallarını eksiltmeyin (haklarını yemeyin) ve yeryüzündefesâtlık çıkararak fenâlık yapmayın.”20; “…Sonra duâ veniyâz edelim de Allah’ın lâ’netini yalancıların üzerine okuya-

10 Ankebut(29): 5411 Ahzab(33): 112 Nahl(16): 10713 İbrahim(14): 214 Müslim(A.Davudoğlu Tercümesi): 1/364; Büluğ'ül-Merâm(S. Yolları): 4/349.15 Nisa(4): 2916 En'am(6):15117 Mâide(5): 9018 En'am(6): 14519 Bakara(2): 27520 Hud(11): 84-85


lım.”21; “…Allah, hiç şüphesiz münâfıkların yalancılar oldu-ğuna şehâdet eder.”22; “…Acıklı bir günün azâbından vay ozulmedenlerin hâline!”23; “…Allah, kendini beğenen ve bö-bürlenen kimseyi sevmez. …Cimrilik (buhl) yapan… Nan-körlere hor ve hâkir edici bir azap hazırlamışızdır.”24; “Eyiman edenler! Zannın birçoğundan sakın; çünkü zannın birkısmı günâhtır. (Müslümanların kusurlarını, ayıplarını) araş-tırmayın; bir kısmınız bir kısmınızı “gıybet” etmeyin…”25;ilââhir, gibi yüzlerce ayetler de şirk ve küfrün dışında ve aşa-ğısında kalan “Günâhlardan ve haramlardan şiddetlenehyetmektedir.” Ki; “…Muhâcir, Allah’ın nehyettiklerindenkaçınıp ayrılan (hicret eden) kimsedir.”26 Hadis-i şerifimuktezâsında, mezkûr “istenmeyen, arzu edilmeyen, münkerdurumunda olan” menhiyâttan insanların ferd, aile, toplumolarak, kalbî, kavlî ve bedenî biçimlerde ve hem enfüsî hemde afâkî cihetten sıyrılıp çıkmaları ve ayrılmaları hicrettir.Çıktı, çıkarıldı kelimeleri de bu noktada aynı anlamı ifâdeetmektedir. Meselâ:

“Onları nerede yakalarsanız (orada) öldürün. Onları,sizi çıkardıkları yerden (Mekke’den) çıkarın…”27; “…De ki:Onda (o haram ayda) muharebe etmek büyük (günah)tır.(Fakat insanları) Allah yolundan men etmek, onu inkâr et-mek, (ziyâretçilerin) Mescid-i Haram’a gitmelerine mâni ol-mak, onun (Mekke’nin) halkını oradan çıkarmak ise Allah

21 Al-i İmran(3): 6122 Münâfikun(63): 123 Zuhruf(43): 6524 Nisa (4): 36-3725 Hucurât(49): 1226 Bak: 1 no'lu dipnot.27 Bakara(2): 191


katında daha büyük (günah)tır…”28; “…İşte hicret edenlerin,yurtlarından çıkarılanların, benim yolumda işkenceye, haka-rete, ziyâna uğrayanların, muharebe edenlerin ve öldürülen-lerin de suçlarını örteceğim…”29; “Bir kavim ile savaşmazmısınız? Ki, onlar yeminlerini bozdular ve Peygamberi (Mek-ke’den) ihrac etmeye (çıkarmaya) karar verdiler…”30; onlar(o mü’minlerdir ki) haksız yere ve ancak, ‘Rabbimiz Al-lah’tır!’ diyorlar, diye yurtlarından ihrac edilmişlerdir…”31;“Sizinle din hususunda muharebe etmemiş, sizi yurtlarınız-dan da ihrac etmemiş olanlara iyilik, onlara adalet(lemuâmele) etmenizden Allah sizi men etmez. Çünkü Allah,adalet yapanları sever. Allah, sizi ancak sizinle din hususun-da mukatele yapmış, sizi yurtlarınızdan ihraç etmiş (çıkarmış)ve çıkarılmanıza arka çıkmış olanlara dostluk etmenizdenmen eder. Kim onları dost edinirse, işte bunlar zalimlerin takendileridir.”32; “Bir vakit, o kâfirler seni bağlayıp hapsetme-leri, ya öldürmeleri, ya da (Mekke’den) ihrâc etmeleri (çı-karmaları) için sana tuzak kuruyorlardı...”33.

“Allah, iman edenlerin velisidir. (ki) Onları zulümâttan‘nura’ çıkarır...”34; “And olsun ki, biz Musâ’yı, ‘kavminizulümâttan nura çıkar ve onlara Allah’ın günlerini hatırlat!’diye mu’cizelerimizle gönderdik...”35; ve şöyle de: Rabbim!Beni sıdk (ve selamet) girdirilişi ile girdir ve sıdk (-ü selâmet)

28 Bakara(2): 21729 Al-i İmrân(3): 19530 Tevbe(9): 1331 Hac(22): 4032 Mümtehine(60): 8-933 Enfal(8): 3034 Bakara(2): 25735 İbrahim(14): 5


‘çıkarışı’ ile (Mekke’den, kabirden, namazdan vs... güzelce)çıkar ve tarafından bana hakkıyla yardım edici bir sultan “İs-lâmî devlet, hükümet ve hüccet ile kuvvet-i kâmile ver.”36; (ohalde) hemen Allah’a firar edin...”37; gibi ayetlerin tedris veta’limi; “Her türlü menfi, zararlı ve Allah tarafından kınanmışve nehyedilmiş olan fikir, düşünce, tarz, tavır, fiil, niyet, du-rum, yer ve hareketlerden ‘çıkılması-kaçınılması ve uzakla-şılması’, yani ‘hariç kalınarak hicret edilmesi’ yönünde vedoğrultusundadır...”

İnsan; ferdî olarak, kendini her türlü ‘şirk, küfür, haramve münkerâttan’, yani Allah-u Teâlâ’nın ‘nehy ettiklerinden’tamamen ‘ayırıp çıkarmalı ve soyutlamalıdır’. Aynı uygulama-yı ailesi ve içinde bulunduğu toplum üzerinde de gerçekleştir-melidir. Bundan sonra da; şahsı, ailesi ve içinde bulunduğutoplum ‘iman, ahlâk ve amel-i salih’ ile mücehhez olup ‘İs-lâm’ın mücessem ve müşâhhas bir timsâli’ hâline gelmelidir.Ki hicret; ilk merhaleden, son merhaleye ‘geçiş’ âmeliyesidir.

Evet; Allah-u Teâlâ, ‘din-i hakk’ olan İslâm’ın ferd, aileve toplum olarak tüm insan hayatına hâkim kılınması veonun zıddı olan her nevi hâl-tezahürlerin (kalbî, kavli vecismî olarak) bertaraf edilmesi maksâdıyla şu meydan-ı imti-hanı yaratmıştır. Binâen-aleyh; her insan ferd olarak, ‘hak ilebatıl’ın mücadele ve mücahede meydanıdır. Muhteşem birâlem hüviyetinde olan varlığı, ‘zıt kutupların’ çarpıştığı bir‘savaş alanı’dır. Nefis, şeytan, heva, heves ve şehvet gibi…unsurlar, ‘batıl’ cepheyi; ruh, akıl, kalb, fıtrat, vicdan, basiret,feraset, şuur gibi, unsurlar ‘hak’ cepheyi temsil eder ve te-

36 İsrâ(17): 8037 Zariyat(51): 50


mayülleri o yöndedir. Bu fıtrî ve ezelî savaşta, ‘galib’ gelentaraf, ‘o âleme’ (insana) hâkim olmuş olacak ve onu kendihükümleri ve prensipleri doğrultusunda sevk-ü idare edecek-tir. Bu durumda artık, o kimse, ya ‘Hakk’ın, İslâm’ın müces-sem bir simgesi olacak; veya (el’iyâzubillah) bâtılın canlı birheykeli hâline gelecektir. Onun için; Kur’an-ı Kerim, sürekliolarak “ey insan!..” hitaplarıyla insanı uyanık bulunmayada’vet etmekte, heva ve hevese, nefis ve şeytana uymama-ya, boyun eğmemeye ve sâdece Allah’a ve Resûlûllah’a itaa-te, Din-i İslâm’a teslim olmaya çağırmaktadır.38

Gerçek müslüman, kâinâtta (zerreden şemse kadar)her şeyin İlâhî irâde ve yardım ile olduğunu, Allah’ın yardımıve rahmeti olmadan hiç bir şeyin vuku bulamayacağınıyakînen bilir ve ona göre de bu önemli hak-bâtıl savaşındanefsine ve kendisine itimâd etmeden Rabb’ül-alemîn’e ilticaeder. “...Nefislerinizi tezkiye etmeyin (temize çıkarmayın)’ O(Allah), kimin ehli takva olduğunu daha iyi bilir.” 39; “Her ne-fis, kendi kazandığına karşılık rehine’dir.”40; “Eğer Rabbin di-leseydi; yeryüzünde kim varsa hepsi toptan iman ederdi. Ohalde, mü’minler olsunlar diye, insanları sen mi zorlayacak-sın? Allah’ın izni olmadıkça, hiç bir kimsenin iman etmesimümkün değildir...”41. (Hazret-i Yusuf aleyhisselâmın dilin-den), “Ben nefsimi tebrie etmiyorum (temize çıkarmıyorum).Muhakkak (her) nefis, gerçekten kötülüğü şiddetle emreder.Ancak rabbimin esirgediği nefis müstesnadır. Çünkü rabbim,

38 Bakara(2):208; Al-i İmran(3): 36; En'âm(6): 142; Yusuf(12):5;Nur(24):21;Yasin(36):60; Furkan(25): 27-29; Nisa(4): 135; Mâide(5): 49, 77; Ta-ha(20): 16; Muhammed(47): 14; Câsiye(45):18,23.

39 Necm(53): 3240 Müddessir(74): 3841 Yunus(10): 99,100


Gafur’dur Rahim’dir.”42; fakat, her kim ki rabbinin maka-mından korkmuş ve nefsi(ni) hevâdan nehyetmişse (alıkoy-muşsa), şüphesiz onun gideceği yer cennettir”43; “...Onlar okimselerdir ki; Allah onların ‘kalplerini’ takvâ için imtihânetmiştir. Onlara bir mağfiret ve büyük bir ecir vardır.”44 “Al-lah gözlerin hâin bakışını da bilir, kalplerin gizlediğini de!” 45;“...(Allah) sizin bütün gizlediklerinizi ve aşikâre yaptıklarınızıda bilir. Allah, bütün kalplerde olanı bilir.” 46; “...(Allah buimtihanı) göğüslerinizin içindekini yoklamak, yüreklerinizde-kini temizlemek için (yaptı). Allah, kalplerin özünü (içini) eniyi bilendir.”47; “Allah size yardım ederse, artık sizi yenecek(hiç bir güç) yoktur. Sizi yardımsız bırakırsa, ondan sonra si-ze yardım edebilecek kimdir? Mü’minler, ancak Allah’a gü-venip dayanmalıdır.”48; “...Kâfirlerle ve münafıklarla (silahlaolsun, lisânla olsun) savaş! Ve karşılarında çetin ol!..”49; “Ohalde, kâfirlere boyun eğme! Ve onlara karşı bununla (buKur’an’la, fikrî-kavlî) ‘Cihaden Kebiren’ (büyük bir cihad)olarak mücahede et!”50; “(Ey iman edenler!) Sizler gerek ha-fif, gerek ağırlıklı olarak ‘seferber’ olun! Allah yolunda malla-rınızla ve canlarınızla cihad edin!...”51; “O (Allah), sizi ‘arzâ’halifeler yapan ve size verdiği şeylerde sizi imtihâna çekmekiçin kiminizi derecelerle kiminizin üstüne çıkarandır.52; “Kim

42 Yusuf(12): 5343 Nâziât(79): 40,4144 Hucurât(49): 345 Mü'min (40): 1946 Teğâbün (64): 447 Al-i İmran(3): 15448 Al-i İmran(3): 16049 Tevbe(9): 73; Tahrim(66): 950 Furkan(25); 5251 Tevbe(9): 4152 En'am(6): 165


(dış güçlere veya nefsine karşı) mücâhede ederse, kendisiiçin mücâhede eder (kazancı onadır); çünkü Allah, âlemler-den müstağnîdir.” 53; “Bizim uğrumuzda mücâhede edenle-re(gelince:); biz onları yollarımıza (çıkarır) hidâyet ederiz.Şüphesiz Allah, muhsinin ile beraberdir.” 54; “Ey iman eden-ler! Eğer Allah (ın dini olan İslâm)’a yardım ederseniz, o dasize yardım eder ve ayaklarınızı (düşmanlarınıza karşı) sabitkılar (kaydırmaz).” 55; İlââhir…

Kur’an semâsından parıldayarak ‘akıl, ruh ve kalb’âlemlerini tenvir eden bu ve benzeri ayet-i kerimeler, gerçek-ten iman etmiş kimseler için çok yönlü, geniş ve muhteşemufuklar açmaktadır. Ki, tafsilatına geçmek takatimizin dışın-dadır. Ancak şu kadarcık deriz, ki: İnsan, başlı başına müsta-kil bir ‘âlem’ olduğundan dolayı, âlemde cereyân eden olay-ların benzeri, kendi ‘zâtında, nefsinde ve âleminde’ de cere-yan etmekte; şahsı hakla-batılın mücadele alanı vecevelângâhı olmaktadır. Zira haricî ve afakî âlemdeki zıt un-surlar ve cereyanlar, insanın ‘dâhilî, derunî, ruhî ve enfûsîâleminde de varlıklarını korumakta ve kıyasıya bir çatışmaiçerisine girmiş bulunmaktadır. Haricî âlemde kâfirler, müş-rikler, münâfıklar, şeytanlar... Bâtıl ve sapık yolu; peygam-berler, veliler, sâlihler, müttakiler ve melekler de hak,hidâyet, istikâmet ve necât yolunu temsil ederlerken;... birinsanın hususî âleminde de zıt ve muhâlif cepheleri nefis,şeytan, hevâ, heves, şehvet... gibi şer güçler; diğerini, yanihak, hakikat ve istikâmet cephesini de ruh, akıl, kalb, şuur,fikir, basiret, feraset, vicdan, fıtrat, melek ve nuranî melekeler

53 Ankebut(29): 654 Ankebut(29): 6955 Muhammed(47): 7


temsil etmekte ve aralarında, hâkimiyeti elde etme savaşıdevam edip gelmektedir. İnsan kendi irâde-i cüz’îyyesini veihtiyarını hangi tarafa doğru ve hangi cepheden yana kulla-nır, hangi kutba müstâid ve mütemâyil bulunursa o cephe-nin, o insanın bedeninde (âleminde) hükümranlık kurma ih-timali daha fazla artacaktır. Allah’ın yardımına dayanan,kendini tebrie-tezkiye etmeden acziyetini-fakriyetini müdrikbulunan ve Allah’ın gösterdiği yönde ve çizgide de gayretlersarfeden insan; ‘bâtıl, zulümât, şirk, küfür, isyan, tuğyan vedalâlet’ cephesine ve güçlerine karşı Allah’ın izniyle ‘kesinzaferler’ elde etmiş olacak ve yegâne ‘hak nizam’ olan İs-lâm’ın ‘canlı, mücessem ve müşahhas’ timsâli haline gelmişbulunacaktır...

İşte; bir insanın kendi ruhî ve manevî âlemindeki ‘zıtunsurların ve cereyanların’ muhalefeti ve çatışmasıyla birlikte,irâdesini ‘hak’tan yana koyarak, ‘batıl’ çizgilerden (fikir, amel,niyet ve temâyül olarak) sıyrılmaya başlaması; Allah’ın nehyettiği münkerâttan koparak ayrılması ve hak cephe’yi teşkil vete’kid için ilk adım atması, kâinatın bir misâl-i musağğârı olankendi âleminde bedeni, kavlî, kalbî (fikrî) yönlerin hepsinde İs-lâmî hicretini gerçekleştirmiş, demektir. Bir insanın âlemindekibu iki zıt hat, çizgi, mahal ve fonksiyonların birini, (batıl cep-heyi) ‘dâr’ül-harb’ olan Mekke’ye; diğerini, (hak cepheyi) de,İslâm’ın yaşanabilir beldesi ve ‘dâr’ül eman’ olan Habeşis-tan’a veya İslâm’ın mutlak ‘Cihanşümul Hâkimiyeti’nin mer-kezi’ olma aşamasına gelen ve ‘dâr’ül-İslâm’ niteliğine gelecekolan Medine’ye (Yesrib’e) kıyas edip benzetebiliriz. İnsan be-denindeki ve manevî âlemindeki bu mücâdelede, hicret neti-cesinde güçlenen hak cephesinin, bâtıl cepheyi hezimete uğ-


ratması ve hâkimiyeti ele geçirmesi, hicret sonrası Mekke’ninfethini -adetâ- sembolize etmektedir...

Bu mukaddes davanın bu ‘enfüsi’ âlemdeki savaşı,yukarıda geçen ve daha da değinemediğimiz sayısız ayetlerle‘takdir’ edilmiş; fâilleri Allah-u Teâlâ tarafından övülmüştür.Nefisle ve nefsin ‘mihver’ olduğu ‘şer cephesiyle yapılan‘cihad’ın azametine şu hadis-i şerifler de işâret etmektedir:“Âsıl mücahid, Allah’a itaat uğrunda nefsi ile cihad eden-dir.”56; “Mücâhidlerin en üstünü, Allah’ın emirlerini yerinegetirmekte ve haram kıldığı şeyleri bırakmak hususundakendi nefsiyle savaşan ve onu mağlub eden kimsedir.”57;“Cihâdların en faziletlisi, Allah Azze ve Celle’nin rızasını ka-zanmak için nefsi ile mücahede ve mücadele edenincihâdıdır.”58; “Asıl kahraman, başkalarını yenen değil, ancakkendi öfkelendiği zaman, nefsinin öfkesini (ğadabını) yenen-dir.”59; (tebük savaşı dönüşü Efendimiz buyurdular:) “Küçükcihâd’dan, büyük cihâda (nefisle cihâda) döndük.”60...

56 İhyâ'u Ulum'id-Din: 3/150; Tirmizi:3/18257 Cami'us-Sağir: 2/1558 Taberâni'den, Muhtar'ül-Ehadis'ün-Nebeviyye:2659 Z. Buhari: 965; Tecrid-i Sarih: 12/148; Büluğ'ul-Meram:4/381; Edeb'ül-Müfred

(Buhari-Ahlâk Hadisleri): 1/170, 171; M.Ehâdis:48, 125; C.Sağir: 2/27960 Beyhâki'den İhyâ'u Ulum'id-din:3/18, 150; Büluğ'ul-Meram (Selâmet Yolla-

rı): 4/88; Deylemi'den, Ramuz el-Ehâdis: 481; Vesail; 11/122; Aliyy'ül-Kari'nin Mevzuatına (R maddesinde) aldığı bu hadis-i şerif hakkında, bir kı-sım münekkidlerin indî ve sübjektif tenkidleri, kendi usullerine göre Cerh veTa'lilleri, ümmeti bağlayıcı bir hüküm olamaz. Bir kısım Ehl-i Sünnet kay-naklarının kaydettiği, sıhhatine kani olduğu; İmam-ı Gazali, Bağavî, Suyutî,Beyhakî vs. zevâtın itibar ettiği bu hadisin ahkâmla alakalı olmayışı ve ya-zımızın içerisinde geçen vesair bir kısım ayet ve hadislerle de anlam birli-ğinde oluşu nazar-ı itibâra alınınca bu hadisin, kolaycı ve karalayıcı sathîbir mantıkla reddedilmesi tecviz, edilemez. Üstelik, Ehl-i Beyt kanalıyla ge-len rivâyetlerde, mezkur hâdisin kuvvetli ve sıhhatli olarak kabul edilmesi,meselenin diğer önemli cephesini teşkil etmektedir.


Nefis’le gerçekten yapılacak bir cihâd onun mağlubiye-tini, bu da o bedende İslâm’ın hükümranlığını, yani İslâm’ınmünferid ‘cismani devletini’ netice verecektir. Ki, bunun için,kişinin attığı ‘ilk adım’ işte ‘hicret’tir. “Her kim amelini işitti-rirse, Allah onu işittirir ve her kim riya yaparsa, Allah onun içyüzünü meydâna çıkarır61 ; “Nefsim kudret elinde olana ye-min ederim ki, gerçekten şirk (riya) karıncanın deprenişindendaha gizlidir. Sana bir şey göstereyim mi ki, onu söylediğinzaman, şirkin azını ve çoğunu senden gidersin? De ki: Al-lah’ım! Bildiğim halde sana şirk koşmaktan sana sığınırım vebilmediğim (şirk olan) şeyden de senden mağfiret dilerim.”62;“Cehenneme sokan şeyin en çoğu, iki uzuv (boşluktan, do-layı) dur. Biri ağız (dil), diğeri de ferc’tir. Cennete sokan şe-yin de en çoğu, Allaha karşı takvâlı olmak ve güzel ahlâktır.”63; “İyilik, güzel ahlâktır. Günah da nefsini gıcıklayan (vicda-nını rahatsız eden) ve insanların farkına varmasından hoş-lanmadığın şeydir.”64 “Şüphesiz (bir) kul, manasını düşün-meden bir söz söyler, onun sebebiyle cehenneme, doğu ilebatı arasından daha uzağa düşer.”65; “Size ateş ehlini habervereyim mi? Katı kalpli, varlıklı, bâhil ve müstekbir kimseler-dir.”66 ilââhir... Gibi, daha pek çok hadisler ve bunlara ‘esâs’olan nice ayetler, insanın ‘iç yapısındaki’ mâhiyet ve istidâdbozukluklarına dikkat çekmekte; ‘nefsin’ olumsuz rollerini, te-zahürlerini dile getirmektedir...

61 Müslim: 11/45862 Edeb'ül-Müfred: 2/7063 Edeb'ül-Müfred: 1/303-309; Riyâz'us-Sâlihin: 437, 438; Z. Buhari: 999;

Tecrid: 12/193.64 Edeb'ül-Müfred: 1/31065 Müslim:11/46066 Riyaz'us-Sâlihin: 433; Et-Terğib Vet-Terhib: 5/463-475


Fakat; ‘nefsin’ bu yıkıcı misyonunu icra etmesine, hakkarağmen bünyeyi ifsad faaliyetlerine, büyük ölçüde iblis ve insî-cinnî avâneleri olan şeytan cinsi ‘yardımcı’ olmakta; insanâleminde cereyan etmekte olan nefisle savaşta, nefsi tahrik vetakviye etmektedir. İnsanların, ‘önlerinden, arkalarından, sağ-larından ve sollarından’ iç bünyeye sızıp,67 ‘nefisle bütünleşen’şeytan, özellikle ‘dostluk’ maskesini kullanmaya68 dikkat et-mektedir. Allah-u Teâlâ’nın, “O (insa)nların içinden gücünyettiği kimseleri (kandırıcı-cazib) sesinle yerinden oynat, onla-ra karşı süvarilerinle, piyadelerinle yaygara kopar! Mallarına,evlâtlarına ortak ol! Onlara (yalan yere) va’d et! Fakat şeytan,yalnız bir aldanış va’d eder.”69 ayetinin beyânı vechiyle rolleroynayan şeytan, insanlara “her türlü günâhı, isyânı vemedhiyatı süsleyip yaldızlamaktadır.”70; ayrıca “Şeytan çetele-rini (süvarilerini) gönderip de insanlara fitne verirler. Onun in-dinde, derece itibâriyle bunların en büyüğü, en büyük fitne çı-karanıdır.” 71 hâdisi de, mezkür (İsra 64) ayet-i kerimesine mu-tabık olarak, şeytanın ‘topyekün askerleriyle’ birlikte harekethalinde bulunduğunu göstermektedir. Şeytan’ın, Hz. Âdem ileHz. Havva’ya sızmasından ve ayaklarını kaydırmaya sebepolmasından72, bugüne kadar faâliyetini devam ettirmesi vetüm peygamberlere de etki edecek bir rol oynaması, öyle kü-çümsenecek bir fitne olmadığını göstermektedir.

67 A'raf(7): 1768 A'raf(7): 20-21; Ta-ha(20): 12069 İsra(17): 64; (Ayrıca; Şeytanın Yandaşları için bakınız: İsra(17): 27;

En'am(6): 128-130; Mücadele (58): 19; Şuâra(86): 95; İlââhir...70 Hicr(15): 39; Neml(27): 24 ; Enfâl(8): 48; En'am(6): 43 ; Ankebut(29): 38.71 Müslim: 11/216-21872 A'raf (7): 19-27; Ta-ha(20): 115-125.


Evet: “Biz, senden evvel hiç bir Resûl, hiç bir nebi gön-dermedik ki o, (bir şey) arzu ettiği zaman şeytan onun dileğihakkında ille (bir fitne meydana) atmış olmasın. Nihayet Allah,şeytanın ilkâ edeceği (o fitneyi) giderir, iptal eder. Yine Allah,ayetlerini sabit (ve mahfuz) kılar. Allah, (her şeyi) hakkıyla bi-lendir, tam hüküm ve hikmet sahibidir.”73; “(Allah’ın şeytanabu müsaadeyi vermesi) kalplerinde, bir maraz bulunanlara,yürekleri katı olanlara bir imtihan (vesilesi) yapmak içindir.Hiç şüphe yok ki o zâlimler (hak yoldan çıkmış ve) uzak birayrılık (ve muhalefet) içindedirler.”74; “(Ey iblis!) Hem insan-lardan gücün yettiği kimseleri, sesinle (ziynetli vesvesenle)kaydır...”75; “Doğrusu, o benim gerçek kullarım var, ya! (eyiblis) senin onlar üzerine hiç bir sultan (hâkimiyetin) yoktur(onlara) vekil olarak rabbin yeter!”76; “(İblis) Ey rabbim, de-di, beni azdırdığın şeye mukabil, ben de and olsun yer (yü-zün)de onlar (ın ma’siyetlerini) her halde süsleyeceğim (onla-rı kendilerine hoş göstereceğim). Onların hepsini toptan,muhakkak ki azdıracağım. Ancak, onlardan ihlâsa erdirilmişkulların müstesna!”77; “(Allahu Teâlâ da) buyurdu ki: “İştebu, bana göre (hak ve layık) olan doğru bir yoldur. Benimkullarımın üzerinde senin hiç bir tahakküm(ün) yoktur. Me-ğerki azıp sapanlardan sana tabi olanlar olsun.”78; “(Allah-uTeâlâ) buyurdu: “İşte bu doğru! Ben şu hakikati söyleyeyim:Andolsun, cehennemi senden (senin cinsinden) ve onların (in-

73 Hac(22): 5274 Hac(22): 5375 İsra(17): 6476 İsra(17): 6577 Hicr(15): 39, 40; Sad(38): 82, 8378 Hicr(15): 41, 42


sanların) içinden sana tabi olanların hepsi ile dolduracağım.”79

gibi ayetleri ve Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin; “Sizden hiç bir kimse yoktur ki: Kendisine cinler-den bir arkadaşı vekil (musallat) kılınmamış olsun! (Ashab; ya,sana! Ya Resulallah, deyince) Bana da! Ancak, şu kadar varki, Allah onun hakkında bana yardım etti de o, müslüman ol-du. Artık bana hayırdan başka bir şey emretmiyor!...(Süfyândan gelen diğer rivayette ise) “...Kendisine cinlerdenbir arkadaşı, meleklerden de bir arkadaşı vekil kılınmıştır.”(İlâvesi vardır). (Ya Aişe!) Sana şeytanın mı geldi? ...Her in-sanla birlikte şeytan vardır, hatta benimle birlikte (bile) var.Lâkin Rabbim onun hakkında bana yardım etti. Ta kimüslüman oldu...” 80 hadis-i şerifleri, şeytanın rolünü ve mis-yonunu gayet net ve açık bir şekilde beyân etmektedir...

“Şüphesiz ki, şeytan; insanın kanının aktığı yerdenakar...”; “Şüphesiz ki, şeytan insanın kanının ulaştığı yereulaşır.”81 Hadisleri ise; şeytanın nüfuz etme, edebilme duru-munu izah etmekte, mü’minlerin dikkatlerini çekmektedir.“Gerçekten iblis, insanlar aleyhindeki (Muhakkak onları azdı-racağım!) vâ’dini yerine getirdi. O’nun için, iman edenlerdenbir zümre hariç olmak üzere, (tamâmen) ona uydular. Hâl-buki onun bunlar üzerinde (önceden ve gerçekten) hiç birnüfuzu yoktu. Ancak biz, ahirete iman eden kimse ile ondanşüphede bulunan kişiyi ayırt etmek için (buna meydan ver-miştik). Senin rabbin, her şeyin üzerinde Hafız’dır (koruyucu

79 Sâd(38): 84, 8580 Müslim: 11/218-219; Konuyla alâkalı olarak, Fussilet(41): 25; Mücadele(58):

19; Cin(72): 6.81 Müslim: 9/585-586


ve gözeticidir).”82; “İman edenler, Allah yolunda savaşırlar;küfredenler de tağut yolunda savaşırlar. O halde siz, şeytanındostlarıyla savaşın! Şüphesiz, şeytanın hilekârlığı (çok) zayıf-tır.”83; “Zalimlerden her biri (pişmanlığından) iki elini ısırdığıo günde, şöyle diyecektir: Ne olurdu, ben, o peygamberleberaber bir kurtuluş yolu edineydim!.. Yazıklar olsun bana!Keşke (beni sapıtan) falanı dost edinmeseydim. Vallahi benizikirden (İman’dan-Kur’an’dan ve İslâm’dan), hem o (birdevlet gibi) bana geldikten sonra, o saptırdı. (insanları sapı-tan o) şeytan, insanı (başına bir belâ gelince) yapayalnız veyardımsız bırakan (bir alçak)dır.”84 ayetleri ise, cinnî ve insîşeytanların, insanların nefsine ne derece etki ettiğini, âdetaşeytanla, emmâre nefsin birbirlerinde fâni olup eridiklerini, elele ve kol kola hak nizamın; insan hayatından, dolayısıylatoplumdan ve yeryüzünden sökülüp atılmasını ve her tarafıifsad ve telvis etmeyi amaçladıklarını ortaya koymaktadır...

Şeytanın, insan varlığının-âleminin iç bünyesinde çe-kirdek hüviyetinde olan, nefse nüfuzu ve gönlün derinlikleri-ne sızarak vesvese verip, bölüm bölüm insan yurdunu ve bi-nasını istilâya girişmesi, Fıtrât-ı İslâmiye üzere vücud bulmuşbu mukaddes “Bünyan’un Marsus’u” tahrib etmeye başla-ması, ihtimalleri karşısında; Rabb’ül-âlemin olan Allah-uTeâlâ’ya sığınılması, tek yol olarak görülmektedir. Ki, şeyta-nın ve tüm düşmanların bertaraf edilmesini sağlayacak olantek güç ve tek merci ancak O’dur. “Eğer şeytan’dan bir fit(gelip) seni dürterse, hemen Allah’a sığın! Çünkü o, hakkıyla

82 Sebe(34): 20, 2183 Nisâ(4): 7684 Furkan(25): 27-29


işitici, tam bilicidir.” 85; “Ve de ki: Rabbim! Şeytanların dür-tüştürmelerinden (vesveselerinden) sana sığınırım. Rabbim!Onların huzurumda bulunmalarından sana sığınırım!..”86;“De ki: Sığınırım insanların rabbine, insanların (yegâne) ma-likine, insanların (tek) mâ’buduna, o sinsi şeytanın şerrinden.Ki o, insanların göğüslerine daima vesvese verendir. (O şey-tan) gerek cinden, gerek insanlardan (olsun)!” 87...

Şu halde; Allah-u Teâlâ, şu muhteşem kâinatı birmeydân-ı imtihan olarak yarattığı gibi, kâinatın bir misâl-imusağğarı, yani küçük bir âlem olan insanı da bir meydan-ıimtihan halinde yaratmıştır. Her iki âlemde de aynı veyayaklaşık olaylar cereyan etmekte, muhtelif zıt varlıklar fonksi-yonlarını icra etmektedir. Nasıl ki kâinat, milyonlarca varlık-tan; insanlık cemiyeti de milyonlarca, milyarlarca insandanmeydana gelmişse; tek başına bir insan da, muhtelif organla-rı meydana getiren milyonlarca dokudan ve onları da mey-dana getiren ve müstâkil bir hayata sahip bulunan milyarlar-ca hücreden meydana gelmektedir. İnsanın fizikî ve maddîcephesinin dışında, ruhî, kalbî, aklî ve ma’nevî cephesi devar ki, bundaki hârika ve ihtişamı tarif etmek, izahına kal-kışmak beşerî gücün çok çok üzerindedir. İşte; böyle maddîve manevî yönüyle muhteşem olan insanın içerisinde, gerekhücreler, gerekse manevî melekeler ve cihazlar yönünden ol-sun; dâhili (enfüsî) ve bunun dışarı yansıyan, harici (afâki)cephelerinde hak ile batıl arasındaki savaş bütün şiddetiylesürmekte, ta dünya hayatı son buluncaya kadar, devam edipgideceğe benzemektedir. Sanki her hücre müstakil bir insanı

85 A'raf(7): 200; Fussilet(41): 3686 Mü'minun(23): 97-9887 Nâs(114): 1-6


temsil eden bir yapı arzetmekte, böylece zıt cereyanlar tektek veya toplu toplu hücreler elde ederek, tüm bedene hâkimolabilme savaşı vermektedir...

Bu ideolojik savaş öncesi, zıt cereyanlardan zayıf du-rumda olan cephenin bir kısım hazırlık faaliyetleri görülmek-te, ‘yeni ve müsait’ yerler ve ortamlar edinmeye çalışmakta-dır. İşte; nefis ve şeytanın güçlü etki alanı içerisinde bulunaninsanın bünyesinde mevcut olan nurâni ve İslâmî cepheninelemanları, beden üzerindeki bâtılın hâkimiyetini yıkmak veHakk’ın hâkimiyetini gerçekleştirmek için bir kısım intikal veyer değiştirme faaliyetleri içerisine girmekte, fetih hareketiiçin ilk ve şuurlu adımlar atmaktadır. Ki, buna hicret denir.Bu aşamada, serbest hareket edebilme imkânı bulunmayan(terk olunan) yere, dar’ül-küfür, dar’ül-harb dendiği gibi; İs-lâmî faaliyetlerin ve hazırlıkların yapılabilme imkânı bulunanyere ise, dar’ül-eman, dar’ül-sulh veya dar’ül-İslâm adları ve-rilir. Bu tür yerler, insanın afakî-haricî âleminde bulunduğugibi; enfüsî-dâhilî ve derunî âleminde de vardır, hem de bîrarada ve beraberce. İnsan, onun için iki yönlü savaşla karşıkarşıya bulunmaktadır. Biri dâhili, diğeri ise harici. Kafirlere,münâfıklara karşı yapılan savaşa haricî cihad; hevâya, hevese,şeytânî-hayvânî ve nefsânî isteklere ve temayüllere karşı yapı-lan savaşa ise, dâhili, yani nefisle cihâd denir. Ki; iç düşmanakarşı verilen savaşların daha zor ve daha tehlikeli olduğu, di-ğerine (haricî düşmanla savaşa) nisbetle daha büyük ve dahaönemli olduğu, her akl-ı selimin kabul edeceği bir reâlitedir.

Muhteşem bir âlem niteliğinde olan insanın iç âlemin-de muhtelif saraylar, ülkeler ve unsurlar vardır. Bunların birkısmı üzerinde hakkın, bir kısmı üzerinde de bâtılın daha faz-


la etkisi bulunmakta, bunlar arasında, mutlak hâkimiyeti eldeetme savaşı sürüp gitmektedir. Ki, İlâhî imtihan gereği, bir ta-rafın mutlak (yüzde yüz) hâkimiyet kurma imkânı bulunma-maktadır. Onun için, en kâfir ve en mülhid bir insanda bile,bir kısım hak sözler ve doğru işler zuhur etmekte, bazı za-manlarda Allah’a sığınma ve adını anma ihtiyacı duyduğugörülmektedir. Aynı zamanda, en müttaki, en muvahhid birmü’minde de ara sıra hak olmayan, batıl ve münker sözlerve fiiller görülmekte; bu da, insanın iç âleminde, bir mücade-le ve mücahede içerisinde olduğunu göstermektedir. Hatta;insanlık âleminin güneşleri olan peygamberlerde dahi, bumanevî nefisle cihad ameliyesi devâm etmekte; işin garibi,bazı kereler bu cihadda (zelle kabilinden olsa da) kısmî mağ-lubiyetler tadmış bulunmaktadırlar. Hazreti Âdem, HazretiNuh, Hazreti Davud, Hazreti Süleyman, Hazreti Yunus, Haz-reti Yusuf gibi peygamberlerin88 ma’ruz kaldıkları ibtilâlar, bu-nun gayet bariz ve açık bir delilidir. Kendisine musallat kılın-mış bulunan şeytanı ve onun mahall-i fâaliyeti olan nefsimüslüman olmuş (teslim-i silah etmiş) bulunan AhirzamanPeygamberi Hazreti Fahr-i Alem Aleyhissalatü VesselamEfendimizden başka, sair tüm peygamberlerin yevm-i mah-şerde, “Nefsi! Nefsi!” deyip nefislerinden şikâyetçi olmaları89,‘nefisle cihâd’ın ne kadar büyük ve önemli olduğunu göster-mektedir.

Şu halde; bir insana esâsta yön verici yapı ve cereyan,o insanda gerekli nisbette hâkimiyet kurmuş ve damgasınıvurmuş demektir. Batıl cereyanın, duyguların, unsurların ge-

88 Bakınız; A'raf(7): 19-27; Ta-ha(20): 115-125; Yusuf(12): 24, 53; Hûd(11):45-47; Enbiya(21): 87-88; Sâd(38): 24,34-35; İlââhir...

89 Z.Buhari: 810-815; Tecrid:11/120-127.


nel ve temel planda egemenlik kurduğu; Nefis ve şeytanın‘esas’da (‘akide’de) hükümran bulunduğu bir insan, artık yü-rüyen bir batıl, canlı bir küfür, yani kâfir ünvanını almış olur.Hakkın, yani ilahî nizâm İslâm’ın esâsda hâkim olduğu, zıdcereyânı genel ve temel noktada bertaraf ederek etkisiz hâlegetirdiği bir insan ise, hakkın mücessem timsâli, İslâm’ın canlıbir misâli olarak müslüman adını almış olur. Milyarlarca canlıhücrelerden, hadsiz maddî ve manevî âlemlerden oluşan in-sanların kâfir olanlarına bir küçük kâfir devlet; müslümanolanlarına da çekirdek bir müslüman devlet ve İslâmî hükümetdenebilir. Zira insan, şu koca âlemin küçük bir misâli ve ben-zeri olduğu gibi, câmîiyeti itibariyle de mensubu bulunduğuideolojinin müşahhas ve külli bir ayinesi ve timsalidir...

İman’ın veya küfr’ün taraftarları ve zıt temsilcileri ola-rak faaliyette bulunan insanoğlu, Allah-u Teâlâ tarafındansâdece kendisine ibadet etmesi, yani hak nizamı temsil etme-si ve onun zıddı olan küfür ve batılla mücâdele ve mücahedeiçerisinde bulunması için yaratılmıştır. Onun için, bir yerdeküfür, şirk, isyan, tuğyan ve bâtıl olduğu müddetçe; iman,ibadet, hak ve hakikati temsil eden müslümanın o yerdemücahede etmesi imanının ve müslümanlığının gereğidir. Buyer, harici de olsa, dâhilî de olsa, asla farketmez. Hariçtekicihad, kâfirlere-münafıklara ve şeytanın evliyâsı ve hizbi olanuşaklarına karşıdır. Dâhildeki cihad ise, nefis-hevâ-heves vebizzat şeytanın kendisine karşıdır. Ki bu, (hadisde de işaretedildiği gibi) gerçekten de büyük cihaddır. Bu cihadın ilkadımı ve hazırlık aşaması olan hicret ise, (yine hadisde be-yan buyurulduğu vechiyle) her türlü fikrî ve amelîma’siyetten-menhiyâttan kaçınmak ve uzaklaşmaktır. Herc(anarşi, maddi ve manevi kargaşa) zamanında ibadet, bana


hicret gibidir.”90 Hadis-i şerifi, hicretin ma’nevî-enfüsî veibâdî yönüne dikkat çekmektedir. “Din nasihattır; Allah’a, ki-tabına, resulüne, müslümanların imamlarına ve bil umumu-na!”91 Hadis-i şerifi ise, telkin ve da’vet ile insanların, “Al-lah’a, resûlüne, kitabına, ümmetin imamına vemüslümanların biribirlerine karşı görevlerini, sorumluluklarınıidrak ettirme ve bu şuur ile yoğurmayı, nesc etmeyi ve süz-meyi” istihdaf etmektedir. Böylece kişi; Allah’a, resûlüne veİlâhî kitabına karşı nefsini teslim kılma savaşı vermesi, üm-met şuûru ile hareket edip müslümanların imamına bağlı birnefer olarak, verilen İslâmî hedefler doğrultusunda hareketetmesi ve İslâm’ın cihanşümul hakimiyetini tahakkuk ettirmekonusunda nefsini seferber kılması; buna mani olacak enfüsî,nefsanî müdâheleleri bertaraf etmesi hususunda gayretlersarfetmesi, kendisi gibi İslâm’ın birer müşâhhâs timsâli olmuşolan sâir müslümanlara karşı İslâmî görevlerini müdrik bu-lunması ve onları da aynı pozisyona koyabilmek için tebliğfaaliyetlerine geçmesi gibi.. çok yönlü, kapsamlı ve şumüllügörevlerle karşı karşıya gelmiş bulunmaktadır.

“Nefsinizi ve ehlinizi nar(-ı cehennemden)dan koru-yun...”92; “İnsanlara iyiliği emredersiniz de, nefsinizi unuturmusunuz?...”93 ayetleriyle, “...Başkalarına iyiliği emredipkendisi amel etmeyen, başkalarını kötülükten nehyettigi hal-de, kendisi ondan kaçınmayan kişi; kıyamet günü de bağır-sakları karnından çıkmış... Bir şekilde cehenneme atıla-

90 Müslim:11/414; Ahmed İbn-i Hanbel: 5/25, 27.91 Müslim: 1/298; Tirmizi: 3/363; Ez-Zevâcir: 1/206; E. Davud: 3/583.92 Tahrim(66):693 Bakara(2): 44


cak...”94 anlamındaki hadis-i şerif, insanın nefsini Allah’a ita-atkâr bir duruma getirmesi ve Allah’ın emirlerine-yasaklarınave kanunlarına riâyetkâr kılması için büyük çabalar içerisinegirmesinin gerekliliğini; nâsihâtın ilk önce kendi öz nefsineyapılarak, Allah’a, resulüne, kitabına, İslâm ümmetinin ima-mına ve sair müslümanlara karşı üzerine düşen şer’i mükelle-fiyetin öncelikle ifa edilmesini ders vermektedir. Bu görevle-rin ve sorumlulukların tafsilâtı, edille-i şer’iyye denen ve İs-lâm’ın temel yapısını oluşturan (kitap, sünnet, icma, içtihâd-ışer’î gibi) kaynaklarda izah edilmiş bulunmaktadır... “Ger-çekten Allah, size emânetleri ehline vermenizi ve insanlararasında hükmettiğiniz zaman, adaletle hüküm vermeniziemreder... Ey iman edenler! Allah’a itaat edin. Peygambereve sizden olan emr sahiblerine (imamlarınıza-rehberlerinize)de itaat edin...”95; “Gerçekten biz sana kitabı hakk olarak in-dirdik ki, insanlar arasında Allah’ın sana gösterdiği şekildehüküm veresin. Hâinlere sakın yardımcı olma!”96; “Ey imanedenler! Siz nefisleriniz(i ıslâh etmey)e bakın! Kendiniz doğruyolu bulunca, sapanlar size zarar veremez. Hepinizin dönüpvaracağı nihayet Allah’tır. Artık O, neler yapıyordunuz, sizehaber verecektir.”97; “Allah yolunda (mallarınızı) infak edin(harcayın)! (cihadı ve infakı terk ederek) kendi elinizle ken-dinizi tehlikeye atmayın! (Allah için malınızla, amelinizle) ih-sanda bulunun! Muhakkak ki Allah, ihsanda bulunanları se-ver.”98 gibi ayetler, gerçek bir imandan ve tevhid’den sonra;Allah’a ve Resûlüne tam itaati, kur’an’ın hükümleriyle amel

94 Müslim:11/46195 Nisâ (4): 58-5996 Nisâ (4): 10597 Mâide(5): 10598 Bakara(2): 195


edilip mütabââtı, ulul emr’e inkıyâdı, bütün mevcudiyetin Al-lah yolunda sarf-u infakı emretmekte; nefsi bu doğrultuda vebu öğretilerle eğitmeyi ders vermektedir...

“Peygamber, mü’minlere kendi nefislerinden daha ev-lâdır ...”99 ayetini tefsir sadedinde, “Sizden hiç biriniz, benkendisine çocuğundan, babasından (ehlinden, malından) vebütün insanlardan daha sevgili olmadıkça iman etmiş ola-maz.”100 hadisi, Resûlûllah (asm) Efendimizin, bir peygamberve bir imam (rehber) olarak müslümanlar üzerindeki gerçekhukukunu belirtmektedir. İslâm nizâmının mübelliği ve mual-limi olan, ayrıca bil-fiil insanları hak yola (biiznillah) çıkara-rak kurtuluş kapısını açan, harici ve dâhilî cihâdın ve onlaragidiş kapıları olan iki nevi ve üç (kalbî, kavlî, bedenî) boyutluhicret olayının dünya, ruh ve kâlb âlemindeki müessisi veoradan da haricî-dâhilî (kâfirlerle-nefisle) cihada ve ‘İslâmınferdî, ailevî ve içtimâî hakimiyetine geçişin banisi’ olmuşolan, yüce Resûlün (asm) yüce mevkîî böylece -veciz bir şe-kilde- anlatılmış olmaktadır...

“Sizden hiç biriniz, kendi nefsi için istediğini (mü’min)kardeşi için de -yahut komşusu için de- istemedikçe imanetmiş olamaz.”101; “ Komşusu şerrinden emin olmayan kim-se, cennete giremez.”102; “Siz iman etmedikçe cennete gire-mezsiniz; birbirinizi sevmedikçe de iman etmiş olamazsı-nız...”103; “Müslüman, sâir müslümanların elinden ve dilin-

99 Ahzâb (33): 6100 Müslim: 1/265-266; Zübde: 17; Tecrid-i Sârih:1/31101 Z.Buhari:17; Tecrid:1/30; Müslim: 1/267.102 Müslim: 1/269; Yaklaşık, Z. Buhari:957; Tecrid:12/131.103 Müslim: 1/297; Ebu Davud:5/733


den emin (ve salim) olduğu kimsedir.”104; “Birbirinize buğzetmeyiniz. Haset etmeyiniz, birbirinize sırt çevirmeyiniz. EyAllah’ın kulları! Kardeş olunuz!..”105; “Kattat (koğuculuk, fit-ne-fesat çıkaran) kişi, cennete giremez.”106; “Mü’min,mü’minin aynasıdır.”107; “Hepiniz çobansınız ve hepinizrâiyyetinizden mes’ulsünüz...”108; “(Her nevi) cihadı terkederseniz, zillete düşersiniz.”109; “Cihâd, kıyamete kadar de-vam eder.”110; “Küffarla (ve nefisle) savaş devam ettikçe hic-ret kesilmez.”111; “(Her çeşit) cihâda niyet etmeden ölen,câhiliye üzerine ölür.”112; “Sizden her hangi biriniz, bir kötü-lük (münker) görürse, onu hemen eliyle (bil-fiil) değiştirsin;eğer buna gücü yetmiyorsa diliyle değiştirsin; ona da gücüyetmiyorsa kalbiyle değiştirsin (ki) imanın en zayıfı budur.Amma bunun ötesinde imandan bir hardal tanesi de yok-tur.”113; “Bütün mü’minleri, birbirine acımada, birbirini sev-mede, birbirine yardım etmede tek vücut gibi görürsün.Onun bir uzvu hastalanınca diğer uzuvları uyanıklık içindesızlanarak acısını (kaldırmak için) çağrışırlar.”114; “Birmüslümana sövmek fısk, onunla kıtal yapmak ise küfür-dür.”115; Mü’minin mü’mine nisbetle durumu, birbirine biti-

104 Z.Buhari:16; Tecrid:1/29; A. İbn-i Hanbel: 2/160, 191; 3/412; Cami'us-Sağir: 2/15; Ebu Davud:3/406; M. Ehadis:26.

105 Z.Buhari: 961, 962; Tecrid:12/142.106 Z.Buhari: 960; Tecrid: 12/139.107 Büluğ'ul-Meram (S.Yolları): 4/434108 Müslim: 8/691; Z.Buhari:144; Tecrid:3/40.109 Terğib ve Terhib: 3/244-246.110 Büluğ'ul-Meram: 4/99111 Neseî: 7-8/203; Büluğ'ul-Meram: 4/98.112 Müslim: 9/122; Büluğ'ul-Meram: 4/90; Terğib ve Terhib: 3/245.113 Müslim: 1/276-287; A.İbn-i Hanbel:3/49.114 Z.Buhari: 955; Tecrid:12/128.115 Z.Buhari:28; Tecrid:l/56.


şik-kenetleşmiş bina(nın tuğlaları, malzemeleri) gibidir.”116;“Kuvvetli mü’min, zayıf mü’minden hayırlıdır.”117; “Amelle-rin -az da olsa- devamlı olanı makbuldür.”118 gibi sayısız ha-disler, müslümanların müslümanlara ve kendilerine karşışer’i durumunun ve görevlerinin bir kısımını beyân etmekte-dir...

“Muhakkak ki mü’minler kardeştir...”119 ayetinin topla-yıcı tarif ve beyân ettiği; yukarıda geçen hadislerin de şerh veizah buyurduğu müslüman bir insan; İslâm’ın canlı bir timsâlihaline gelmeye bütün gücü ile sürekli olarak uğraşmalı, bunaengel olacak tüm menfilikleri kalben, kavlen ve fiilen bertarafetmeye çalışmalı, bunu kendi aleminde olduğu gibi, sair in-sanlar-müslümanlar arasında da icrâya, bunun için de azamîölçüde kuvvet elde ederek cehd-ü gayret (maddi-manevîcihad) etmeye, bunları başarabilmek amacıyla da her nevimâ’siyetten ayrılıp hicret merhalesini gerçekleştirmeye çalış-malıdır. Akıllı bir çoban gibi uyanık olmalı, kurtların ve yırtıcıvarlıkların her nevi (açık-gizli) saldırılarından râiyyeti altındaolan kendi âleminin ruh, kalb, akıl, dimağ ve sair maddi vemanevî bölümlerini, hücrelerini; aile câmiasının, komşu-akraba ve çevre gibi etki alanı içerisinde bulunanların maddive manevi tüm değerlerini korumak ve kollamak için eli te-tikte bulunmalıdır... İnsan, kendi kanı içerisinde bulunan ak-yuvarlara dikkat etmeli ve ibret almalıdır. Nasıl ki o mübarekelemanlar, bünyeye giren ve kana karışan maddî mikroplarakarşı silahlı bir güç olarak büyük ve sürekli savaşlar vermek-

116 Z.Buhari: 89, 958; Tecrid: 2/425,426.117 Büluğ'ul-Meram: 4/428.118 Z.Buhari: 998; Tecrid-i Sarih:12/192119 Hucurat(49):10


te; böylece bünyenin hastalanmasını ve mikroplara teslim-isilah edip esir olmasını önlemekte ise; gerçek bir insan da,kalb, ruh, akıl gibi kendi âleminin önemli saraylarına vemerkezlerine, bünyeyi ayakta tutan sair hücrelerine karşı şey-tanın ve onun kal’a içerisindeki işbirlikçisi olan nefsin, hevâve hevesin ve sair haricî-dâhilî kurtların, düşmanların şirk,küfür, isyân, tuğyan, şüphe, evham taarruzlarına, bombar-dımanlarına ve bunun sonucu olarak beliren manevi mikrop-lara karşı şiddetli biçimde mukavemet göstermeli, onları te-mizleme hareketine başlamalı, Kitabullahın ve Resûlûllahınta’lim buyurduğu ve ele verdiği İlahî silâhlarla hızlı-sürekli birmücahede içerisine girmelidir. İnsanın; kendi âlemini,âilesini, çevresini ve insanlık hayatını manevî kanserden,esâretten, zilletten ve ölmekten koruyabilmesi, ancak böyleçabası-gayreti (cihadı) ile mümkündür. Kendini ve çevresinimâ’siyetlerin her çeşidinden uzak tutması, yani ma’nevi, ruhihicret etmesi, bu mukaddes cihad-ı ekberin ilk ve en önemliadımıdır.

Evet; bütün mü’minler, büyük İslâm hükümetini, yanibüyük, canlı müşâhhâs İslâmı, yani müctemiâ-i İslâmiyeyivücuda getiren birer uzuv ve unsur hükmündedirler. Bu,milyarlık yapı; kesrette vahdet anlayışı ile canlı bir “İslâmî(devleti) ve ümmet-i vâhide’’yi teşkil etmektedir. Her mü’minde, kendi âleminde müstâkil bir ‘İslâm devletini’ temsil etti-ğinden, milyarlarca mü’min, milyarlarca hükümeti (müces-sem İslâm’ı) münferiden meydana getirmekte, böylece vah-dette kesret sırrı tezahür etmektedir. Böylece tek ve yalnızbaşına bir müslüman, bu iki İlâhî sırra mazhar olmuş bulun-maktadır. Ki; tek şahıs (ferd-i vahid) olduğu halde, gerekmaddî ve fizikî, gerekse ruhî, kalbî, ma’nevî ve lahutî milyar-


larca cüz’lere, hasselere, hücrelere, zerrelere, elemanlara, un-surlara, melekelere ve âlemlere inkısam etmesi, vahdette kes-retin; bu kadar muhtelif unsurların, canlı cüz ve hücrelerin veâlemlerin imtizacı ve ittihadı ile tek varlık olarak vücut bul-ması da, kesrette vahdetin en bariz bir alâmet-i farikasıdır.

İslâm, insanlık hayatını küllî olarak muhatab ittihâzedip, tüm yönleriyle himâyesi ve şemsiyesi altına alan ve ba-rındıran İlâhî bir bina hükmündedir. Ki, ferd ferd aynı ele-mentleri ve cevheri taşıyan mü’minler, birer tuğla ve malze-me hâlinde o muhteşem İslâm binâsını mücessem bir tarzdateşkil ederek vücuda getirmektedir. Bundan dolayı da, elbet-te birbirlerine karşı muarız değil; muvafık ve mutabık bir yapıarz etmekte, teâvün ve tesânüd içerisinde bulunmaktadırlar.Birbirlerine karşı, aynı binanın tuğlaları ve aynı vücudunuzuvları durumunda olan mü’minlerin; İslâm vücudunun vebinâsının selâmeti ve bekası için, kendileri hakkında istedik-lerini sâir mü’min kardeşleri için de istemek; kendileri içinçirkin gördüklerini, diğer kardeşleri için de çirkin görmek;kendilerine karşı olan sevgileri kadar, hatta ondan da fazlabir sevgiyi, omuz omuza oldukları müslümanlar için de izharetmek ve onlara karşı (buğz, kin, hased, hırs, gaybet, iftira,fesâd gibi...) Menfi tavırlara girmemek gibi... Muzaaf fariza-larla karşı karşıya bulunduklarını bilmeleri ve bu şuurla hare-ket etmeleri icâb eder.

Bir vücudun uzuvları arasında rekâbet, zıtlık ve nefretolur, birbirlerine destek yerine köstek olurlarsa; vücudun gö-revini yapması ve varlığını devam ettirmesi mümkün müdür?Ve yine, bir fabrikanın çeşitli makinaları ve bir makinânınmuhtelif çarkları, milleri, parçaları, birbirlerine karşı râkib, zıt


ve muhalif durumda bulunur ve birbirlerine köstek olurlarsa,o fabrikanın ve o makinanın müsbet üretim yapması ve var-lıklarını devam ettirmeleri ihtimâli olur mu? İşte; mü’minlerde, birbirlerine karşı İslâm vücudunun uzuvları, organları vehücreleri mesabesindedir. İslâm binasının şuurlu birer tuğla-ları ve malzemeleri hükmündedir. İslâm fabrikasının aynıgâyeye, tek maksada ve hedefe yönelik olarak çalışanmakinaları ve İslâm tezgâhının (düzeninin) birer mili, birerçarkı, dişlisi, vidası, civâtası ve sair parçaları durumundadır.Onun için; egoist, rakip, hâris-hâsîd, hâsım, âsi, vahşi bir ta-vır sergileyerek serkeşlik yapması, o mukaddes vücudun has-talanmasını ve zeval bulmasını; o İlâhî binânın yıkılıp harapolmasını ve o fabrika ile tezgâhın tar-u mâr olarak dağılma-sını netice verecektir. Bunun müsebbibi ve âmili olacak olangafil mü’minler de, İmanî-İslâmî özelliklerini kaybetmiş, ikicihanda da hüsrâna uğramışlardan olacaklardır.

“Göklerde ve yerde bulunan her şey Allah’ındır. Sizgönüllerinizdekini açsanız da, gizleseniz de Allah onunla sizihesâba çeker ve dilediğini affeder, dilediğine de azabeder.”120 ayeti nefsanî temayüllerin sürekli, kasıtlı ve cezimliolanlarını ve tezahürlerini istihdaf ederken; iç alemdeki olu-şumlara ve mahallerine de dikkat çekmektedir. “Şübhesiz ki,dillerle söylemedikçe veya fiilen yapmadıkça, Allah-u Teâlâümmetimin (gayri ihtiyarî olarak) gönüllerinden geçirdikleri

120 Bakara(2): 284; Ayrıca, "Hakkında bilgi sahibi olmadığın bir şeyin ardıncagitme. Çünkü kulak, göz ve kalb(gönül), bunların hepsi ondan (peşine düş-tüğün bilmediğin şeyden) sorumludur. Yeryüzünde kibir ve azametle yürü-me! Çünkü sen, aslâ arz'ı yaramazsın ve boyca da dağlara erişemezsin.Kötü olan bütün bu yasaklar, Rabbinin katında mekruh (çirkin şeyler)'dir.(İsra (17):36-38) Ayeti de aynı anlamı ifade etmektedir.


şeyleri onlara bağışlamıştır.121 Hadis-i şerifi, şeytanın dış tel-kini, vesvesesi ve nefsin iç temayülleri, masiyet olarak maddîveya manevî bir şahsiyet kazanmadığı, mânevî hicret vecihad ile akamete uğratıldığı müddetçe günâh olarak ya-zılmadığını beyan etmektedir... “Helaller açık, haramlar daaçıktır. Aralarında şüpheli şeyler vardır ki, insanların çoğubunları bilmez. Kim şüpheli şeylerden kaçınırsa dinini ve ırzı-nı korumuş olur. Kim şüphelilere düşerse, koru kenârındahayvan otlatan çobana benzer, olur ki koruya girer. Biliniz kiher padişahın korusu vardır. Biliniz ki Allah’ın koruları, onunharamlarıdır. Dikkat ediniz ki, bedende bir et parçası vardır;o sağlam olursa, vücudun hepsi sağlam olur. O çürük olursa,bütün ceset çürüyüp bozulur. Biliniz ki, o et parçasıkalbdir.”122 hadisi de, haram-helâl konusunu ve şüpheli şey-lerin terk edilmesini beyân etmekte, bunların tümününcevelângâhının ve beden binâsının merkezinin kalb denenunsur, cihaz ve varlık olduğunu bildirmektedir...

“Mü’min bir günâh işlediği vakit, o günâh kalbinde si-yah bir leke olarak iz bırakır. Tevbe (hicret ve cihad) ederse,kalbi cilâlanır ve yeniden parlar; tevbe etmez de isyana (gü-nah işlemeye) devam ederse, siyah leke gelişir, büyür, tâ bü-tün kalbini kaplayıncaya kadar büyümeye devam eder.”123

hadisi ile, “Bilakis, onların kazanmakta oldukları (günâhlar),kalblerini rân etmiş (yenmiş, paslandırmış)tır.”124 ayeti keri-mesi, insan hayatında kalbin hayatî ve şümullü önemini göz

121 Müslim: 1/473-485122 Z. Buhari:30; Tecrid:1/60; "Allah-u Taala, şekillerinize ve mallarınıza bak-

maz, kalplerinize ve amellerinize bakar" (Bihâr'ul- Envar: 77/88) hadisi dekalbin önemini bildirmektedir.

123 İ. Mâce'den ve sâireden, Ez-Zevacir:1/22124 Mutaffifin(83): 14


önüne sermektedir. Kur’an-ı Kerim’de kalbin ve onun müra-difleri olan fuad (gönül) ve sadr (göğüs, sine, iç, derûn) söz-cüklerinin, îştikâklarıyla birlikte, 200 defadan fazla geçmesi;menfi-müsbet bütün olayların ona nisbet edilmesi; haklabâtılın mücâdele meydânı olması; Rahmanî ve şeytanî telkin-lerin mahalli durumunda bulunması; imanla küfrün, nurlazulümâtın istikrar bulma veya tağayyür etme merkezi özelli-ğini taşıması; gibi sayısız faktörler kalbin (ve fuâd ile sâdr’ın)büyük önemini ve azametini göstermektedir. Zâten; lügavîmana itibariyle de, kalb, mezkûr misyonları, fonksiyonları veayinedârlıkları tedâî ettirmektedir. Zirâ kalbin; “bir halden,başka bir hâle geçme, geçirme; dökme, döndürme; değişme,değiştirme; içini dışına, dışını da içine çevirme” gibi, çok şü-mullü anlamları olduğu ehlinin malumudur.

Şu halde; insan, kâinatın bir misal-i musağğarı, yaniözü, özeti olduğu gibi, kalb de, insanın bütün duygu-düşünce ve hasselerinin özü ve özeti mesabesindedir. Esmâ-iHüsnâ-i İlâhiyeye cami ve küllî bir âyine olan insanın, mer-kezi hüviyetinde olan kalb aynı zamanda nazârgâh-ı İlâhîolarak da dikkat çekmektedir. Onun için, Allah’a imanın tas-dik ve kabul merkezi kalbdir, denmiştir... Dilin ikrarı ve be-denin ameli ise; sâdece kalbdeki durumu ve keyfiyeti, dışâleme aksettirip izhâr etmektir. Bundan dolayı; İslâm dini,insanların kalbini hedef olarak alır, aklı ise müdâhele etme-mesi için, istidlale çağırır. Aslında, bâtıl ideolojilerin ve şey-tanî güçlerin-cereyânların tümü kalbleri elde etmeye çalışır, oelde edilince bütün bedene hâkim olma yolu artık, açılmışolur.


İnsan, tek başına bir hükümet olarak kabul edilince;kalb o hükümetin idare merkezi ve pây-ı tahtı olmuş olur.Meselâ; kâfir ve müşrik bir ferd, şirk ve küfrün müşâhhâs vemücessem timsâli olduğundan dolayı, tek başına-adetâ- birşirk ve küfür hükümeti hüviyetini taşır, kalbi de o şirk ve kü-für hükümetinin pây-ı tahtı durumunda olur. Hükmî şahsiyethüviyetinde olan bir şirk ve küfür devleti, örneğin Rusya ve-ya Amerika, bir şahs-ı hakiki hüviyetinde tahayyül edilse,Moskova ile Washington o mücessem kâfirlerin kalplerihükmünde olur. İslâm’ın canlı ve mücessem bir timsâli olanmüslüman, tek başına bir hükümet-i İslâmîye hüviyetindedir.O hükümetin merkezi, başkenti ve pây-ı tahtı ise, onun kal-bidir. Şahs-ı hükmî ve şahs-ı manevî durumundaki hükümet-i İslâmiye, bir şahs-ı vahid ve bir ferd-i hakiki olarak kabuledilse; o vakit o hükümetin merkezi, pây-ı tahtı, örneğindevr-i sâadette Medine, günümüzde ise Tahran onun kalbimesabesinde olur.

İşte; kâfir güçlerin, şeytanî mihrâkların tâârruz merkez-leri durumunda olan kalbin savunulması ve düşman güçlerinellerine geçmemesi için büyük çabalar ve cehd-ü gayretlersarfedilmelidir. Birlikte ve birarada bulunulduğu zaman vezeminde, cihadın mümkün olmadığı durumlarda, bu im-kânın elde edilebilmesi için harekete geçilmeli; ilk baştankalbî, sonra kavlî olarak kâfirlerden müfârâkat (yani, hicret)edilmeli, ondan sonra da bedeni ayrılma, yani hicret yolunagidilmelidir. Bu hicret; ferdî, ailevî ve içtimaî boyutları kap-samaktadır. Kişi; nefsin, şeytanın, hevâ ve hevesin istekleriniterk (hicret) ettikten sonra, ona karşı nefisle cihâdı başlatma-lıdır; bu menfi istekleri, kalben, lisanen ve amelen terk eder.Aynı ameliyeyi, ailesi içerisinde ve çevresinde de gerçekleşti-


rir; sonra da toplum ve ona hâkim olan kâfir düzen açısın-dan mes’eleye yaklaşır ve aynı uygulamayı orada da tahak-kuk ettirir. Kâfir bir devleti, içte-beraberce yaşanıp ikametedildiği zaman, yıkma gücü bulunmadığı durumlarda; zâtenkalbi ve kavli hicretin edilmiş olmasıyla birlikte, sadece güçelde edip fetih hareketinde bulunmak ve mezkûr kâfir-müşrikdevleti yıkmak; o beldeyi onun pisliğinden temizlemek ama-cıyla geri dönmek üzere bedenî hicret de edilir; kâfir devletve toplum, terk edilerek İslâm’ın tam ve mükemmel bir suret-te yaşanabileceği ve İslâmî bir güç oluşturulabileceği bir yeregidilir. Bu yer, ya ‘dar’ül emân ve dâr’ül-sulh’tur; veya İs-lâm’ın egemen bulunduğu ve potansiyel güce (topluma) sa-hip olduğu ‘dar’ül-İslâm’dır; veyahut yeni oluşturulacak olanbir ‘dar’ül-hareket ve dâr’ül-cihâd’dır.

İşte; Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin 13 yıl boyunca, ashabıyla birlikte büyük çabalarsarfetmeleri neticesinde, her türlü mâ’siyetten kalbî, kavlî vebedenî (amelî) hicret merhalesi-aşılarak nefisle cihâd çizgisi-ne gelinilmiş; canlı küfür ve müşahhas ma’siyet durumundaolan kâfirlerden münferiden kalbî, kavlî ve bedenî yönlerdentamamen müfârâkat (hicret) edilmiş; ancak toplu olarak,sâdece kalbî ve kavlî hicret gerçekleştirilmiş; diğeri bedeniolarak o beldeden hicret edilmesi için de, Allah-u Teâlâ’nınİlâhî izni ve müsaadesi intizar edilmiştir. Ki; 1400 küsür yılönce şânı yüce Resûlûllah Aleyhissalatü Vesselamın ve şanlıashabının, müşrik Mekke toplumundan bilfiil bedenen ayrıla-rak, istikbâlin ‘Dar’ül-İslâm’ı ve “Cihânşümul İslâm İnkılâ-bı’nın ve devletinin merkezi olan Medine”ye (Yesribe) doğruyol almaları, işte bu son şıkka âit kutlu hicrettir. Başta, küfrünmerkezi olan Mekke olarak, bütün küfür beldelerinin birer bi-


rer feth edilerek İslâm İnkılâbı’nın ve devletinin İlahî sınırlarıiçerisine alınmasını doğuran ve onun ilk adımı olan bu mu-kaddes “Hicret-i Nebevîye”yi gerçek anlamıyla anlatabilmekve derunundaki İlâhî esrara bihakkin vâkıf olmak mümkündeğildir. Fakat yine de (haddimiz olmamakla birlikte) kısmî,cüz’î ve sathî bir surette de olsa, konuyu ve bize (hareketnoktasında) ışık tutacak bir kısım yönlerini ele almamızınfaydası olacağını mülâhaza ediyorum, inşaallah...

İKİNCİ BÖLÜM

HİCRET’İN GAYE VE HEDEFİ VE TAHAKKUKU İÇİNŞERAİT’İN TEKEVVÜNÜ

Bilindiği gibi, din (ed-dîn); kanun, kâide ve nizam an-lamına gelmektedir. Ve mutlak bağlayıcı özelliği vardır. Ki;“tebââ, kanuna ve nizama boyun eğme ve ‘itaat etme’ zorun-dadır.” “Tebââ, kanunların dâiresinde ve yolunda bulunmakmecburiyetindedir.” “İnsanlar, kanun ve nizama bağlanma vegereğiyle amel etme mükellefiyeti altındadır.” “Kanun venizâma uymak, insanların boyunlarına borçtur.” “İnsanların,kanunlara karşı yükümlülükleri vardır.” “Tebââ, emniyet vehuzur içerisinde bulunmalarını kanunlara ve nizama borçlu-dur.” “Kanunlar, insanları kendisine boyun eğdirir.” “Kanunve kaideler, yön verici, idare edici ve hükmedicidir.” “Kanun-lar, kendine tâbi olanların mükâfatını, isyan edenlerin deitâbını, yani yapılanın (amelin) karşılığını (cezasını) belirleyen-dir, onu mutazâmmındır.” gibi isti’mâller, ifade ve izahlar; da‘-ne’ ve ‘de-y-ne’ fîîl kökünden gelen dinin esasda ve öz ola-rak kanun, nizam anlamında olduğunu, sair tâlî manaları dabu temel anlamın üzerine bina ederek mündemiç bulunduğu-nu isbât etmektedir.125 “Adet, yol; geniş ve gidilen yol; su yo-lu, su kaynağı; pınar, müctemîâ, bağlanılan umde, prensip vemeslek” gibi anlamlar taşıyan sünnet, şeriât, minhâc ve milletkelimeleri de çoğu kez aynı anlamda kullanılmakta, bazı keznüans ve uygulama farklılıkları göstermektedir.126

125 El-Müfredat: 253; Lisan'ül-Arab (İ. Manzûr): 13/166-ve devamındaki izah-lar, dikkatlice ele alınırsa, nüans farkıyla birlikte, esâs yönden hepsi de ay-nı anlama gelmektedir. Ki; gayenin hasılı önemlidir, tali farklılıklar değil.

126 El-Müfredât: 216,217; Hak Dini Kur'an Dili: 1/81-91,483-484.


Buna göre; insan hayatını muhatab ittihâz eden ve yön-lendirmeyi esâs alan dinler; hak olan ile olmayan, diye ikiye ay-rılır. Bâtıl kategorisine dâhil bir sürü dinler (düzenler, ideolojiler)vardır. Fakat hak din, tektir. O da, İslâm’dır.127 Demek: İslâmdininin (kanunlarının) dışında kalan sâir dinler (düzenler) ta-mamen batıldır; ondan dolayı da Allah tarafından hepsi dereddedilmiştir. İslâm dini, yüce Allah’ın insanlar için gönderdiğimutlak bir hidâyet ve nur kaynağıdır. İnsanlığın kurtuluşunu ga-ranti altına alan ‘İlâhi kanunlar mecmuâsıdır. Ki; ona bağlananve tâbi olanlar, iki cihanda mutlak kurtuluşa ermiş, ona ters dü-şüp tâbi olmayanlar ise maddi ve manevi hüsrana ve felâketle-re gark olarak cehennemi boylamış olacaklardır.

İnsanlığın başına belâ ve musallat olmuş tağutî güçlerve şeytanın uşağı olan kâfirler: “…Allah’ın nurunu (İslâm’ı)ağızlarıyla söndürmek isterler. Fakat muhakkak ki Allah, nu-runu tamamlayacaktır, kâfirler kerih görse de!”128 Zira; “O(Allah), Resûlünü hidâyetle ve hak din ile -(sırf) o dini bütündin(ler)e galib kılmak için- gönderendir; isterse müşrikler hoşgörmesinler!”129

Allah’ın dininin korunması ve hükümranlığı da, tebliğmerhâlesinden sonra ve onu ta’kiben dil, mal, can ile olan tür-leriyle cihâd yoluyla, hususen mukatele (savaş) ile mümkünolacağı, azgın tağutların bundan başka bir yol ile hizaya gel-melerinin mümkün olamayacağı izâhdan vârestedir. Onuniçin yüce rabbimiz; “(Ey iman edenler!) Sizin hoşunuza gitme-diği hâlde, uhdenize kıtal yazıl(ıp farz kılın)dı. Olur ki, bir şeyhoşunuza gitmezken, o, sizin için hayırlı olur. Bir şeyi de sev-

127 Al-i İmran(3): 19128 Tevbe(9) : 32; Saff(61):8129 Tevbe(9): 33; Saff(61): 9


diğiniz hâlde, o da hakkınızda şer olur (neyin hayırlı olupolmadığını, ancak) Allah bilir, siz bilemezsiniz.”130; “Fitne(şirk ve küfür) kalmayıncaya ve (yeryüzünde) din, sâdece Al-lah’ın oluncaya kadar onlarla (kâfirlerle) savaşın!”131 gibiayetlerle, durumu açıklığa kavuşturmuş, gerçek mü’minleretutacakları yolu göstermiş bulunmaktadır.

İnsanlığı kasıp kavuran müstekbir ve tağutî güçler, an-cak cihâd ve kıtal ile dizgine vurulabilir, böylece İslâm’ınönündeki engeller yıkılarak, İslâm’ın hâkimiyetine giden ka-pılar ve yollar açılmış olur. Evet; “...Allah da (cihad ve kıtalgibi) emirleriyle hakkı açığa vurmayı, kâfirlerin arkasını kes-meyi irade buyurdu. (Ki, bunun hikmeti): Mücrimler (kafirler)istemeseler de, batılı iptal (yok) ve hakkı (İslâm’ı) da ihkak(hâkim kılmak) içindi.”132 “O kâfirleri nerede bulursanız öldü-rün; onlar sizi (yurtlarınızdan) nasıl çıkarmışlarsa, siz de onla-rı öyle çıkarın! Ve fitne (şirkin, küfrün) varlığı ‘katl’den daha‘eşedd’dir...”133; “ O haram aylar geçince, artık o müşriklerinerede bulursanız, öldürün! Onları yakalayıp esir edin, onlarıhapsedin ve onların geçit yerlerini tutun. Eğer tevbe ederler,namaz kılıp zekâtlarını verirlerse, kendilerini serbest bırakın.Gerçekten Allah, Gafur’dur, Rahim’dir.”134; “Onlarla mukâtele

130 Bakara(2):216131 Bakara(2):193; Enfal(8): 39132 Enfal(8): 7-8133 Bakara(2): 191134 Tevbe(9): 5; ve, "Onun için o küfredenlerle (savaş için) karşılaştığınız vakit,

boyunlarını vurun! Nihayet onları mecâlsiz bir hale getirdiğiniz zaman, artıkbağı sıkı tutun. (Ondan) Sonra ise, ya iyilik (yapın), yahud fidye (alın) Yeter kiharb ağırlıklarını bıraksın(lar); (işte İlahî emir) böyledir. Eğer Allah dileseydi,onlardan (muharebesiz olarak da) elbet intikam alırdı. Fakat, (savaşı emret-mesi) sizi birbirinizle imtihan etmesi içindir. Allah, yolunda öldürenlerin amel-lerini asla boşa çıkarmaz O! Onlara muvaffâkiyet verir, hâllerini iyileştirir. On-ları kendilerine tanıttığı cennete sokar."Muhammed(47): 4-6.


edin ki, Allah sizin ellerinizle onlara (ölümle-zilletle) azâb et-sin ve onları perişan etsin; size onlara karşı zafer versin demü’minler topluluğunun kalplerini şifâya kavuştursun vemü’minlerin kalplerindeki ğayzı gidersin. Allah dilediği kim-seye tevbe nâsip eder. Allah Alim’dir, Hakim’dir. (Ey imanedenler!) Yoksa siz (kendi halinize) terk olunacağınızı, içiniz-den cihâd edenleri (ve etmeyenleri) Allah’tan, Resûlündenve mü’minlerden başkasını sır dostu (edinenlerle) edinme-yenleri Allah’ın bilmediğini mi sandınız? (hâlbuki) Allah, neyaparsanız (hepsinden) haberdârdır.”135; “İman edenlerin,hicret edenlerin ve Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla sava-şanların Allah’ın indinde derecesi çok büyüktür. Kurtuluşaerenler de, onların tâ kendileridir.”136; “Ey iman edenler! Neoldunuz ki size: Allah yolunda elbirlik gazaya çıkın! Denildiğizaman yere (çakılıp) ağırlaştınız? Ahiretten (vaz geçip de)dünya hayatına mı razı oldunuz? Fakat bu dünya hayatınınfâidesi ahiretin yanında pek azdır. Eğer (Allah yolundacihâda) elbirlik çıkmazsanız, (Allah) sizi pek acıklı bir azâbadüçâr eder, yerinize sizden başka (itaatli) bir kavmi getirir.Siz ona hiç bir şeyle zarar veremezsiniz. Allah, her şeye hak-kıyla kadirdir. (Onun için, ey mü’minler!) Sizler gerek hafif,gerek ağırlıklı olarak elbirlik seferber olun! Allah yolundamallarınızla, canlarınızla cihâd edin! Eğer bilirseniz bu, siziniçin çok hayırlıdır.” 137; “Muhakkak ki Allah, kendi yolundabirbirine kenetlenmiş bir bina gibi saf bağlayarak savaşanlarısever.”138... gibi, pek çok ayet-i kerime, İslâm’da cihâdın vesavaşın önemini belirtmekte, dinin korunmasını ona bağla-

135 Tevbe(9): 14-16136 Tevbe(9): 20137 Tevbe(9): 38-39,41138 Saff(61): 4


makta, bunun en büyük bir imtihan vesilesi olduğunu gös-termektedir...

“Allah’a ve Resûlüne imandan sonra, en faziletli amelcihâddır.”139; “İnsanların en faziletlisi, Allah yolunda malı ilecanı ile cihâd eden mü’mindir.”140; “Allah yolunda cihâdadenk bir amele gücünüz yetmez!”141; “Müşriklere karşı malla-rınızla, ellerinizle ve dillerinizle cihâd edin!”142; “Bir kimse ga-za etmeden ve onu gönlünden geçirmeden ölürse, nifakın birşu’besi üzerine ölür.”143; “İğne usulüyle (inceden inceye)alışverişe dalar, öküzün (ziraatın vs.) kuyruğuna yapışıp ekinekmeğe razı olur da cihâdı terk ederseniz, Allah sizi zilletedüşürür. Dininiz(in cihâd hükmün)e dönünceye kadar (Al-lah-u Teâlâ) zilleti üzerinizden kaldırmaz.”144; “Bir kavimcihâdı terkederse, Allah kendilerine mutlaka umumi bir azâbverir.”145; “Cennette yüz derece vardır. Her derecenin arası,gökle yer arası gibidir. Allah, bu dereceleri, kendi yolundasavaşanlar için hazırlamıştır.”146; “En büyük günâhlardan biride, savaştan kaçmaktır.”147; “Düşmanla karşılaşmayı temen-

139 Terğib ve Terhib: 3/158-159; Müslim: 9/77140 Neseî: 5-6/377; Müslim:9/84-86; Terğib ve Terhib:3/159141 Terğib ve Terhib: 3/164,165; Neseî: 5-6/387142 Neseî: 5-6/372143 Müslim: 9/122; Neseî: 5-6/372; Terğib ve Terhib:3/245; Selâmet Yolla-

rı:4/90; Ebu Davud: 3/421.144 Terğib ve Terhib: 3/244145 Terğib ve Terhib: 3/246146 Müslim: 9/76; Neseî: 5-6/388-389147 Enfal(8): 16; Terğib ve Terhib: 3/193-198; Müslim (Terc.): 1/373-378; 9/30-

37; Ayrıca, şu ayetler de konuya işaret etmektedir: "Allah'a ve ahiret günü-ne iman etmekte olanlar mallarıyla, canlarıyla cihad etmeleri hususunda sen-den izin istemez(ler ve sıvışıp, cihaddan geri kalmazlar). Allah, takva sahiple-rini çok iyi bilendir. Senden ancak, Allah'a ve ahiret gününe inanmaz, kalplerişek ve şüpheye düşüp de kendilerini o şüphelerinin içinde şaşırıp bocalar bu-lan kimseler izin isterler (cihaddan geri kalmaya çalışırlar)." Tevbe(9): 44,45;


ni etmeyin; Allah’tan afiyet dileyin ama onlarla karşılaştığınızzaman da (savaşta) sabr(-ü sebat) edin! Bilin ki; cennet, kılıç-ların gölgesi altındadır.”148 gibi daha pek çok hadis-i şerifler,mezkûr ayetleri tefsir ve izah sadedinde dinin korunması vehakim kılınmasında cihadın en elzem bir vâsıta olduğunu, bu-nun terki halinde maddî ve manevi sükûtun ve felâketlerinbaşgöstereceğini göstermekte; cihâdın kudsiyetine dikkatleriçekmekte; gerçekten iman etmiş olanları bu İlâhî ve mukaddeshizmete ve göreve teşvik etmektedir...

İslâm dini, ‘fıtrat dini’ olduğu149; her doğan çocuk İs-lâm dini üzere doğduğu hâlde150;... Ferdî veya içtimaîmüşâhhâs bir güç hâline gelen şirk ve küfür düzenleri tara-fından, uygulanan çok yönlü baskı ve idlâl metodları yüzün-den, insanlık; üzerinde bulunduğu fıtrat dini olan İslâm’dançıkmakta, bâtıl dinlerin ve ideolojilerin kurbanı durumuna gel-mektedir. İnsanlığı; düştüğü bu bataklıktan kurtarmak için pey-gamberlerin ve sâdık takipçilerinin konuşan dilleri ve uzanan el-leri kâfir güçler tarafından susturulmakta ve şiddetli zulümlerle-baskılarla geri tepilmekte, biçâre insanlık o kurtarıcı İlâhî nurdanmahrum bırakılmaktadır. İslâm tarihini dolduran bu amansızzulümlerin bir kısmı kitapta ve sünnette beyan edilmiş, hakikat

Daha nice ayetlerle birlikte, "Her kim harb etmeden ve(ya) onu gönlündengeçirmeden ölürse, nifâkın bir şubesi üzerinde ölür." Müslim:9/122; Sela-met Yolları (Büluğ'ül-Meram): 4/90; Ebu Davud:3/421; Neseî: 5-6/372;Terğib ve Terhib: 3/245 hadis-i şerifi de konuyla yakından alakadardır. Veyine bakınız; İbn-i Abidin: 8/386; Siyer-i Kebir: 1/140.

148 Müslim: 8/467, 468; R. Salihin: 783; Tirmizi: 3/205; Z. Buhari: 500; Tecrid-iSarih:8/356.

149 Rum(30): 30150 Z.Buhari:201; Buhari(Arapça): K.Cenâiz:80, K.Tefsir:30/1; K. Kader:3;

Tecrid-i Sarih: 4/529; Müslim:10/637-643; Müsned-i İbn-i Hanbel:2/279,315, 346; 3/435; 4/24; İlh...


araştırıcılarına, İlâhî ve tarihî gerçekler gösterilmiştir.151 İşte; fiilîcihâd (kıtal), bu fitneyi insanlar üzerinden kaldırmak ve insanla-rı doğdukları gibi vicdânlarıyla ve fıtrâtlarıyla baş başa bırakmakve fıtratın bozulmadan devamını sağlamak ve fıtrat üzerindekidış etkileri ve baskıları ref etmek gibi ulvî gayelerin tahakkukuiçin Allah-u Teâlâ tarafından teşri kılınmıştır. Bu İlâhî vecibeolmaz olsaydı, yeryüzü fesada gider, insanlık hayatı felce uğra-yarak tar-u mar olurdu.152

“Kalpleri taş gibi, hatta ondan da katı olan”153 kâfirler,ancak cihâd ve kıtal yolu ile frenlenebilir. Çünkü onlarda‘akıl, şuur, basiret, tefâkkuh, tefekkür ve vicdan’ denen me-lekeler gitmiş, yerlerine bunların tam zıddı gelmiştir. Evet;“Yeryüzünde yürüyen hayvanların, Allah katında en kötüsüşüphesiz ki kâfir olanlardır. Artık onlar, iman etmezler”154;“Andolsun ki biz, ‘cin ve ins’ten birçoğunu (kâfir olanlarını)cehennem için yaratmışızdır. Onların (kâfirlerin) kalpleri var-dır, (ama) onlarla idrâk etmezler; gözleri vardır, bunlarlagörmezler, kulakları vardır (ama), bunlarla işitmezler. Onlardört ayaklı hayvanlar gibidir. Hatta (onlardan) daha da sa-pıktırlar. Onlar, gaflete düşenlerin ta kendileridir.”155; “Yoksaonların çoğunu hakikaten (söz, nasihat) dinlerler yahut akıl-

151 Nisa(4): 157-158; A'raf (7): 123-128, 141; Bakara: (2):49-50; 85-91, 214,258; İbrahim(14): 6-18; Enbiya(21): 41, 68-71, 74-77; Ankebut(29): 2-4, 14-15, 24-26, 29-34, 36-40, 49-55, 67-68; Kasas(28):38-41; Naziât(79):15-25;Büruc(85):4-8; Enfal(8): 30; Şuara(26): 6-29, 49-67, 152-158, 166-174,178-190, 200-209; Hicr(15): 6, 15; Muhamraed (47): 13; Z. Buhari: 640;Tecrid-i Sarih: 9/302; Müslim: 11/479; Tirmizi: 5/499; İbn'ül-Esir: 1/272-279,335-342; El-Bidâye: 3/42-47, 134, 271; Mecmâ'uz-Zevâid: 6/14-21, 47;9/267 vd.; Hilye:1/31; 8/308; Taberi: 2/230; İlh..

152 Bakınız; Bakara (2): 251; Enfal(8): 73; Hac(22): 40153 Bakara(2): 74154 Enfal(8): 55155 A'raf(7): 179


lanırlar mı sanıyorsun? Onlar, başka değil, ancak dört ayaklıhayvanlar gibidir. Belki yolca daha sapıktır.”156...

İşte; insanlık üzerinde despot bir düzen kuran bu kâfir-ler güruhunu yola getirecek, zulümden ve baskıdan caydıra-cak tek alternatif, ‘cihad ve kıtal’dır. “Her halde sizin, onlarınyüreklerinde (yaşayan) korkunuz Allah’tan (korkmalarından)daha şiddetlidir. Bunun sebebi: onların tefekküh etmez (incedüşünmez) bir kavim olmalarındandır.”157 Ayet-i kerimesi Al-lah’tan korkmayan kâfirlerin, müslümanların gücünden kor-kacaklarını ve korktuklarını açıklamakta, müslümanları buhususta şiddetle tahrik etmektedir. “Ey iman edenler! Kâfir-lerden size yakın olanlarla mukâtele edin. Onlara sizde bü-yük bir azm-ü şiddet bulsunlar. Bilin ki Allah, muhakkak tak-va sahipleriyle beraberdir.”158; “Sen Allah yolunda çarpış!Sen ancak nefsinden sorumlusun. İman edenleri de savaşateşvik et (coştur)! Olur ki Allah, o kâfirlerin şiddet ve tazyikinidefeder. Allah, tazyik ve azâb bakımından kâfirlerden (inti-kam almakta) daha şiddetlidir.”159; “Ey Peygamber! Allahsana ve senin izinde giden mü’minlere yeter! Ey Peygamber!Mü’minleri savaşa teşvik et!”160

Allah’a iman edip dayanmak, kâinatta en büyük gücümeydana getirir. Hiç bir dayanağı olmayan kâfirler ve tağutîgüçlerin uşakları, dâima yıkılmaya ve yok olmaya mahkûmzavallılardır. “Allah’tan başka dostlar (dayanaklar, yardımcı-lar) edinen (kâfir)lerin hâli, kendine bir ev yapan örümceğin

156 Furkan(35): 44157 Haşr(59): 13158 Tevbe(9): 123159 Nisa(4): 84160 Enfal(8): 64-65


hâli gibidir. Hâlbuki evlerin (barınakların) en zayıfı, muhak-kak ki örümcek yuvasıdır, eğer bilselerdi!”161 Böyle olmaklaberaber, ilk bakışta ve zahiren o kâfir ve münafık güçler ‘bü-yük ve birlik’miş gibi görünürse de aslında onlar tamamenkof ve bölük pörçüktür. “Onları (kâfirleri, münafıkları) gör-düğün zaman; gövdeleri (kalıpları, kıyafetleri belki) hoşunagider. Eğer söylerlerse, sözlerini dinlersin. (Hâlbuki) onlar(çubuklu Yemen kumaşı) giydirilmiş (kocaman) kütükler (ke-reste, odunlar) gibidir. Her gürültüyü kendi aleyhlerindesanarlar. (Asıl, en tehlikeli) düşman onlardır. O halde, onlar-dan sakın! Allah, gebertsin onları! Nasıl olup da (haktan)döndürülüyorlar.”162; “Onlar (kâfirler) müstahkem kasaba-larda, yahud duvarlar (siperler) arkasında bulunmaksızın si-zinle toplu bir halde savaşamazlar. Kendi aralarındaki savaş-ları ise çetindir. Sen onları derli toplu (müttefik) sanırsın.Hâlbuki (onların) kalpleri darmadağınıktır. Bunun sebebi şu-dur: Çünkü onlar, akıllarını kullanmaz bir kavimdir.”163

Böyle rezil bir güruh olan kâfirlerin sayılarının çokluğu,savaşın neticesine asla etki etmeyecektir. Zira fetih ve zaferinAllah’tan olduğu164 ma’lumdur. “...Allah’a mülâki olacakları-nı (kavuşacaklarını) bilenler dediler: Nice az bir topluluk, da-ha çok bir topluluğa Allah’ın izniyle gâlip gelmiştir. Allah,(cihâd’da) sabredenlerle beraberdir.”165; “Ey iman edenler!Allah’ın (dininin) yardımcıları olun!”166; “Ey iman edenler!Eğer Allah’(ın dini olan İslâm’)a yardım ederseniz, o da size

161 Ankebut(29): 41162 Münafîkûn(63): 4163 Haşr(59): 14164 Fetih(48): 1-4; Saff(61): 13165 Bakara(2): 249166 Saff(61): 14


yardım eder ve ayaklarınızı (kâfirler karşısında) sabit kılar(kaydırmaz)! Kâfir olanlara gelince: Düşüş onlara! Allah,amellerini boşa çıkarmıştır. Onlar yeryüzünde bir gezip do-laşmadılar mı? Baksalar ya, kendilerinden öncekilerin akibetinasıl olmuş? Allah, onların kökünü kazımıştır. Zâten o kâfirle-re de öylesi yaraşır. (Mü’minlerin muzaffer, kâfirlerin münhe-zim olmalarının) sebebi şu: Çünkü Allah, iman edenlerinmevlasıdır (dostu, yardımcısı, dayanağıdır). Kâfirlere gelince:Onların mevlası (yardımcıları, asla) yoktur!”167

“...Eğer içinizden sabr-u sebata malik yirmi (kişi) bulu-nursa, onlar iki yüze gâlebe ederler. Eğer sizden yüz (kişi)olursa, kâfirlerden binini yener. Çünkü onlar, anlamazlar gü-ruhudur.”168; Güç ve moral yönünden iyi durumda böyleolmakla beraber, zâaf ve acziyet zuhur ettiği zamanda ise, bi-re iki nisbeti, İlâhî bir lütuf olarak ihsan edilmiştir.169 “O kâfir-ler, (yakalarını kurtarıp) geçtiklerini ve (sizi) aciz bırakacakla-rını asla zannetmesin(ler). (Onun için) siz de onlara (düş-manlara) karşı gücünüzün yettiği kadar (her türlü) kuvvet ve(cihâd için) bağlanıp beslenen atlar (ve savaş binekleri) ha-zırlayın ki, bununla Allah’ın düşmanı ve sizin düşmanınız(olanlar)ı ve bunlardan başka, sizin bilemeyip de Allah’ınbildiği diğerlerini korkutasınız. Allah yolunda ne harcarsanız(ecri) size eksiksiz ödenir ve siz asla haksızlığa uğratılmazsı-nız.”170 gibi ayetler, müslümanların güçlü ve uyanık bulun-masını, her nevi saldırılara karşı hazırlıklı olmasını emretmek-te, şu hadis-i şerifler de bunu tefsir, te’yid ve izah etmektedir:

167 Muhammed(47): 7-11168 Enfal(8): 65169 Enfal(8): 66170. Enfal(8): 60


“Onlar (kafirler-münafıklar) için gücünüzün yetebildiği kadarkuvvet hazırlayın! Dikkat: (En önemli olan) kuvvet atıcılıktır!Dikkat: Kuvvet, atıcılıktır! Dikkat: Kuvvet, atıcılıktır!”171 “Size(pek çok) yerler fethedilecektir. Allah, size kâfidir. O halde,(o fetihlerin hazırlığı için) sizden biriniz oklarıyla oynamaktan(savaş eğitimi ve atış ta’limi yapmaktan) âciz değildir.”172;“Her kim atıcılığı öğrenir de sonra onu terk ederse bizdendeğildir...”173; “Ümmetimden bir taife, hakka yardımcı olma-ya devam edecektir (kâfirlerin çokluğundan korkmayacaktır).Onlara, muhalefette bulunanlar (kâfirler ve münafıklar) zararveremeyecektir. Nihâyet Allah’ın emri (kıyamet), onlar buhâldeyken gelecektir.” 174 İlââhir...

Şu hadis-i şerfler de, fiilî cihâd için gerekli güç ve sayımiktarı için bizlere ipuçları vermektedir: “Hz. Huzeyfe(ra)’den:Resûlûllah (asm) bize hitâben: İnsanlardan müslümanım di-yen (erkek)leri bana yazıp getiriniz! Buyurdu. Biz de bin beşyüz (1500) erkek adı yazarak Efendimize sunduk ve o zamankendi kendimize; ‘biz artık bin beş yüz mücâhid olduk, düş-mandan hiç korkmayız!’ demiştik. Şimdi bakıyorum damüslümanlar hayli çoğaldığı hâlde, bizi (öyle) bir korkaklıkalmış ki; kişi yalnız başına namaza duruyor da korkarak kılı-yor. Biz o mutlu devirde, Hudeybiye veya Hendek savaşların-da 1500 kişi iken, düşmandan korkmak hatırımızdan bilegeçmezdi.”175; “Arkadaşların (sayı bakımından) en hayırlısıdört, seriyyelerin (müfrezelerin) en hayırlısı dört yüz, orduların

171 Müslim: 9/134172 Müslim: 9/135173 Müslim: 9/136174 Müslim: 9/137-141; Büluğ'ül-Meram (S. Yolları): 4/99175 Z. Buhari: 514; Tecrid-i Sarih: 8/418; Müslim: 2/27-29; Daha azı için bakınız;

İbn-i Esir: 2/88.


en hayırlısı dört bindir ve on iki bin(kişilik İslâmî bir güç, artık)azlıktan dolayı aslâ mağlub edilmez!”176

İşte; İslâm dininin müdafaa ve muhafazasının yolunu,O’nun tüm cihana hâkim kılınması için yapılacak hareketi,takınılacak tavır ve tarzı, takip edilecek usûlü, alınacakvâz’iyeti ve tedbiri, hazırlık safhasını ve durumunu genel hat-larıyla bildiren bu ayet-i kerimeler ve hadis-i şerifler muvace-hesinde, gerçek Müslümanlar; geniş bir muhakeme vemuhâsebe içerisine girmeli, kendi bölgelerindeki tağutlarlahesaplaşmada mükellefiyet derecelerini ve boyutlarını tesbitve ta’yin etmelidir. Tağutî düzenlerle fikrî ve kavlî irtibatlarınıkesmiş, onlardan beri olmuş (kalbî ve kavlî hicret etmiş)müslümanlar, Allah’ın dinini mutlak plânda hâkim kılmakiçin cihâdın her türlüsüne başvurma görevi ile karşı karşıyabulunmaktadır. Bu tür müslümanların, yani ‘cihâd gücünehâiz olanların’ beldelerini terk etmeleri, yani ‘bedenî hicret’yoluna gitmeleri asla câiz değildir. Bu, doğrudan doğruyacihâddan kaçmak, kâfirlerden firâr etmektir ki, bunun en bü-yük günâhlardan olduğu kesinkes sabittir.177 Hatta, bununmünâfıklığın alâmetlerinden olduğunu İslâmî nâslardan an-lamaktayız.178 Güçleri kâfi geldiği hâlde, cihâdı terk edenle-rin azâb-ı elime uğratılacağı; Allah’ın onları, onların da Al-lah’ı sevdiği yeni bir mücâhid kavimle tebdil edileceğini179

176 Tirmizi: 3/134; Ramuz'ûl-Ehâdis: sah.407; S. Kebir: 1/140; İ. Abidin: 8/386.177 Bakınız; 147 no'lu dipnot.178 Müslim: 9/122 ; Ebu Davud:3/421; S. Yolları: 4/90; Neseî: 5-6/372; Terğib

ve Terhib: 3/245; Ayrıca: "Allah'a ve ahiret gününe iman edenler, cihaddankaçmak için izin istemez; ancak (kalplerinde) iman olmayanlar izin isterler."anlamındaki (Tevbe: 44, 45) ayetler ve benzerleri, konuyu açıkça tasrihetmektedir.

179 Mâide(5): 54; Tevbe(9): 39; Muhammed(47): 38; Fatır(35): 15-17; Nisâ(4):133 gibi ayetlere ve tefsirlerine bakınız.


buyuran “Allah-u Teâlâ, dilerse, bir fâcirle de bu dini te’yid(aziz ve ihya) eyler.”180 Ve Müslümanız! Dedikleri halde, sa-vaştan kaçanları rezil eder...

Şu halde; müslümanlar kendi bölgelerinde Allah’ın di-nini hâkim kılmak için cihâd çığırını açmalı, cihâd yapabilmeimkânı bulunduğu müddetçe hicret etmeyi, beldesini terketmeyi hayal bile etmemelidir. Bu tür bir terk olayı, adınahicret de dense, gerçekte firârdır; kendi yuvâsı mesabesindeolan yurdunu Allah’ın düşmanlarına teslim ederek zilletlekaçmaktır. Bunun da gerçek bir imanla, İslâm’la ve insanlıklaizah edilebilmesi mümkün değildir. Ancak; gerçekten cihâdyapabilme gücünden mahrum bulunanlar ve cihâd için ge-rekli hazırlıklarda bulunabilme imkânı olmayanlar, böyleceİslâm’ın muktaziyâtiyle amel edemeyenler ve sürekli olarakkâfir güçlerin maddî ve manevî tazyiki altında kalanlar,cihâdla değil, hicretle mükelleftir. Zira Allah-u Teâlâ, güç vetakatten fazla bir yükümlülük ve mükellefiyet, insanlara yük-lemiş değildir.181 Bu izahlardan; hicret olayının mâhiyeti deanlaşılmıştır, keyfiyeti de kanaatindeyim.

Bu durumda, hicret denen mükellefiyet mevzu-u bahsolmaktadır. Hicretin; geniş anlamıyla kişinin ferd, aile ve top-lum olarak nefsin, şeytanın, hevâ ve hevesin te’sirâtından, ya-ni tüm İlâhî menhiyattan (enfüsî, derunî plânda) kalben (fik-ren-itikâden), kavlen ve fiilen (amelen) uzaklaşması; aynı uy-gulamayı, müşâhhâs menhiyat ve münkerât olan kâfir-müşrikve münâfık ferd, aile, kurum, toplum ve düzenler üzerinde de(afakî-haricî plânda) icra etmesi, canlı ve mücessem bir İslâm

180 Müslim: 1/434; Cami'us-Sağir: 1/38, 268; Siyer-i Kebir:1/169181 Bakara(2): 286


hâline gelebilmesi için, maddî, coğrafî; ruhî ve manevî müsaitbir ortam oluşturması veya var olan müsâit ortama (dâr’ül-emân’a veya dâr’ül-İslâm’a) doğru yola çıkması, kâfir ve müş-rik toplumu, tekrar geri dönerek feth etmek üzere, terk etmesidemek olduğunu daha önceleri görmüş; kâfir düzenlerden,toplumlardan bedenen ayrılmanın dışında kalan kısımlarını(kısa da olsa) izah etmiştik. Bu son şıkkın, yani bedenen kâfir-leri, kâfir toplumları ‘terk’in (hicretin) meşruîyyet kazanabilme-si için, kişinin artık tamamen âciz ve yalnız kalması; mücâhedeiçin gerekli malzeme ve elemandan tamamen mahrum bu-lunması; fiilî, kavlî ve kalbî olarak artık İslâm’ı yaşayabilme vetebliğ edebilme imkânının aslâ kalmaması ve sürekli her neviöldürücü tazyiklere maruz kaldığı halde, hiç bir mukavemetgücüne sahip bulunmaması gibi çok ciddi ve kapsamlı faktör-lerin olması şarttır. Bu gibi şerait altında, Müslümanların; artıkbaşkalarına İslâm’ı tebliğ edebilme ihtimâlleri kalmadığı gibi;kendi itikâdını ve dinini de yavaş yavaş kaybetme, vereceğita’vizlerle gedikler açma ve artırma tehlikeleriyle karşı karşıyagelmeleri söz konusudur. Ki, bu durumda o gibi yerlerde kal-manın ve ikâmet etmenin asla caiz olmadığını; en kısa za-manda müsait bir yere, İslâm’ı yaşayabilmek ve cihâd için ha-zırlıklar yapabilmek gayesiyle hicretin gerekli olduğunu,‘Kitab’dan ve sünnetten öğrenmiş bulunuyoruz...

Evet; “(hicret etmeyerek, kendilerine zulmeden, o) Öznefislerinin zalimleri olarak, canlarını alacağı kimselere me-lekler derler ki: ‘Ne işte idiniz?’ (de hicret etmediniz?), onlar:‘Yer(yüzün)de (dînin emirlerini, tebliği ve cihadı tatbikden)aciz(kimse)lerdik,’ derler. Melekler de: ‘Allah’ın arzı (yeryüzü)geniş değil miydi? Siz de orada (kalmayıp, oturmayıp da)hicret edeydiniz, ya!’ derler. İşte onlar (böyle zelil kimseler-


dir.) Onların barınakları cehennemdir. Ve o, ne kötü bir yer-dir.”; “Erkeklerden, kadınlardan, çocuklardan, zâ’f ve acziçinde bırakılıp da (hicret edebilmek için hiç bir) çâreye gücüyetmeyen ve bir yol bulamayanlar müstesnâ! İşte onlar (daböylece mâ’zûrdur) Allah’ın, onları affedeceğini umabilir(ler).Allah çok afedici, çok yarlığâyıcıdır.”; “Kim Allah yolundahicret ederse, yer(yüzün)de gidecek, barınacak birçok yerlerde bulur, genişlik de bulur. Kim evinden Allah’a ve O’nunResûlüne Muhacir olarak çıkıp da, sonra kendisine ölüm ye-tişirse, muhakkak ki onun mükâfatı Allah’a düşmüştür. Allahçok yarlığayıcı, çok esirgeyicidir.”182; “...İman edip hicret et-meyenlere, hicret edecekleri zamana kadar, sizin onlara hiçbir şey ile velâyetiniz (dostluğunuz, yardım etme ve korumasorumluluğunuz) yoktur.”183; “Onlar, kendilerinin küfrettiklerigibi sizin de küfredip onlarla beraber olmanızı arzu ettiler. Ohalde, onlar Allah yolunda hicret edinceye kadar (onların) iç-lerinden dostlar edinmeyin. Eğer (hicret etmeye aldırış etme-yip de) yüz çevirirlerse, onları nerede bulursanız yakalayıp,tutun, onları öldürün. Onlardan ne bir dost, ne de bir yar-dımcı edinmeyin.”184

“Küffârla savaş devam ettikçe hicret kesilmez.”185; “Kü-für ve kâfirler var olduğu ve küfür fitnesi devam ettiği müddet-çe de cihâd ve savaş sürecek, kıyamet kopuncaya veya yeryü-zünün tümüne İslâm hâkim kılınıncaya kadar mücâhede vemukâtele devam edecektir.”186; “Allah’a ibâdet etmen ve müş-

182 Nisa(4): 97-100183 Enfal(8): 172184 Nisa(4): 89185 Neseî: 7-8/203; Büluğ'ül-Meram (S.Yolları): 4/98186 Bakınız; Bakara(2): 193; Enfal(8): 39; Tevbe(9): 5; Muhammed(47): 4;

Neseî: 7-8/203; Büluğ'Ul-Meram: 4/99; Müslim: 9/137-141


rikleri terk etmen hususunda biatını kabul ediyorum.” 187;“Ben, müşrikler arasında ikâmet eden her müslümandan be-riyim (çünkü); ateşleri bir birinden ayırt edilmez.”188; “Müşrik-lerin beldesinde oturmayın ve onlardan kadın almayın! Herkim onlarla oturur ve onlardan kadın alırsa, o da onlar gibi-dir.”189 gibi, bir çok ayet ve hadisler, şartlar tekevvün ettiğizaman, hicretin büyük bir vecibe olduğunu, ondan kaçınarakzilleti, kâfirlerin boyundurluğu altında yaşamanın gerçek biriman ve İslâm anlayışı ile izah edilemiyeceğini ve bunundünyevî ve uhrevî hüsranlar-felaketler getireceğini açıkçaifade etmektedir...

Hicret edilmesi gereken yerde ve zamanda, Allah yo-lunda hicret edenler, Allah-u Teâlâ tarafından medh edil-mekte ve ebedî hayatla ve saadetle müjdelenmektedir: “Al-lah’a ve Resûlüne gerçek iman edenler ve (vatanlarından)hicret edip de Allah yolunda cihâd edenler (var ya) işte on-lar, Allah’ın rahmetini umarlar. Şüphesiz ki Allah, Ğâfur’dur,Rahim’dir.”190 “(Dinlerini korumak ve yaşamak için) Hicretedenlerin, yurtlarından çıkarılanların, benim yolumda işken-ceye, hakarete, ziyâna uğrayanların, muhârebe edenlerin veöldürülenlerin günâhlarını and olsun ki örteceğim ve Allahkatından bir mükafat olmak üzere, onları muhakkak ki altın-dan ırmaklar akar cennetlere de sokacağım. (Ondan da bü-yük ve) güzel sevab (mükâfat) ise Allah’ın indindedir.”191;“İman edip hicret edenler, mallarıyla ve canlarıyla Allah yo-lunda cihâd edenler; ve (Muhacirleri)barındırıp yardım eden-

187 Neseî: 7-8/205188 Tirmizi: 3/169; Büluğ'ül-Meram: 4/94; Neseî: 7-8/469189 Tirmizi: 3/169190 Bakara(2): 195191 Al-i İmran(3): 195


ler (yok mu?) işte onlar! Onların bâzıları, bâzılarının (birbirle-rinin) velileridir (dostu, yardımcısı, koruyucusu ve kollayıcısı-dır)”192; “iman edip hicret edenler ve Allah yolunda cihâdyapanlar ve (Muhacirleri) barındıranlar ve yardım edenler:İşte gerçekten mü’min olanlar bunlardır. (İlahî) Mağfiret veuçsuz-bucaksız rızık da onlarındır.”193; “İman edenler ve hic-ret edenler, Allah yolunda mallarıyla ve canlarıyla cihâdedenler, Allah katında daha büyük dereceye sahiptirler. İştebunlar, dünya ve ahiret saadetine kavuşanlardır.”194; “Kendi-lerine zulüm yapıldıktan sonra, Allah yolunda hicret edenleri,elbette dünyada güzel bir şekilde yerleştiririz. Ahiret mükâfatıise, muhakkak ki çok daha büyüktür, eğer iman etmeyenlerbunu bilseler!”195; “O muhâcirler, müşriklerin eziyetlerine sab-redenler ve Rablerine tevekkül edenlerdir.”196; “Sonra, seninRabbin, işkencelere uğratıldıkdan sonra (yurtlarından) hicretedenlerin, sonra da (durmayıp, Allah yolunda) cihâd edenle-rin (ve bu uğurda) sabr(-u sebat) gösterenlerin yanındadır.Ondan sonra, muhakkak ki rabbin Ğafur’dur, Rahim’dir.”197;“(İslâm’da kıdem ve öncelikte) birinci dereceyi kazananmuhâcirler ve ensâr, bir de güzel amellerle onlara tâbi olanlar(yok mu? İşte) Allah onlardan râzı olmuştur. Onlar da Al-lah’tan râzı olmuşlardır. (Allah) bunlar için -kendileri içindeebedi kalıcı olmak üzere- altlarından ırmaklar akar cennetlerhazırladı. İşte bu, en büyük bahtiyarlıktır.”198 gibi ayet-i keri-

192 Enfal(8): 72193 Enfal(8): 74194 Tevbe(9): 20195 Nahl(l6): 40196 Nahl(16): 41197 Nahl(16): 110198 Tevbe(9): 100


meler, İslâm’da hicretin ne derece önemli ve şartları tekev-vün edince ne derece elzem olduğunu isbat etmektedir...

“Hicret et! Zira (şimdi) hicret gibi amel yoktur.”199;“...Hicret (gibi, büyük bir ibadet) olmasa idi, kendimiEnsâr’dan biri sayardım. (Fakat, hicretin sevabı daha üstünolduğundan, kendimi Muhâcir sayarım.)”200 “Muhakkak ki ni-yetler amellere göredir. Bir kimse niyet ettiğini şübhesiz bula-caktır. Kim Allah’a ve Resûlü’ne hicret ederse, onun hicreti Al-lah’a ve Resûlüne’dir...”201 Hadisleriyle de önemine vemâhiyetine dikkat çekilen hicret, İslâm devletini bir küll olarakte’sis etmek için sarfedilecek olan cehd-ü gayretin (her türlücihâdın) ilk adımı ve ilk kapısıdır. Cihâd edebilme ortamı bu-lunmayan bir yerden çıkarak, bu ortamın bulunduğu yeregitmek veya böyle bir ortamın hazırlığını yapmak için başvu-rulan hicret hareketi, İslâm’ın hükümranlığı için hayatî birehemmiyeti haizdir. Cihâd’ın mümkün olmadığı durumlardahicret etmek bir vecibe olduğu gibi; hicret zarureti bulunma-yan durumlarda ise cihad etmek bir vecibe olarak tebellür et-mektedir. Zira; “(artık) Hicret bitti. Cihâd hususunda biatınıalıyorum.”202; “Mekke’nin fethinden sonra (o devir için) hicret(ihtiyacı artık) yoktur. Fakat, cihâd ve (İslâma hizmet gibi) iyiniyet(ler) var. Savaşa çağırıldığınızda hemen koşun!”203; “Hic-ret, (devr-i saadet) ehli için (Mekke fethinden sonra) geçmiştir.

199 Neseî: 7-8/201200 Z.Buhari: 665; Tecrid-i Sarih: 10/8201 Z.Buhari: 31; Tecrid: 1/64; Müslim: 9/116; Ebu Davud:3/206; İbn-i Mâce:

10/499-500; Neseî: 1-2/75; 7-8/573; Müsned-i İbn-i Hanbel: l/25, 43; İlââhir...202 Neseî:7-8/198, 203203 Müslim: 7/118; 9/42; Neseî:7- 8/203; Buluğ'ül-Meram (S.Yolları): 4/94; Ebu

Davud: 3/405; Darimî: K.Sîre: 69; Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel: 1/266,316; 2/215; 3/22, 401; 5/71, 187; 6/466; Hayat'us-Sahabe: 1/357; İlââhir...


Lâkin İslâm (üzere bulunmak, ona hizmet etmek) ve cihad (dasebât) ve hayır(lı amelle de İslâmî hizmetlerde bulunmak) hu-susunda biat bakidir.”204; gibi hadisi şerifler ile ResûlûllahSallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimizin ve yüceeshâbın fiilî tatbikatları bunu sarahaten nâtık bulunmaktadır.

Hicret, cihâdın ilk adımı ve kapısı olduğundan dolayı,cihâdla hicretin birlikte geçtiği ayetlerde, önce hicret, sonra dacihâttan bahsedilmekte; hicreti müteâkib, hemen cihâd zikre-dilmektedir. “Gerçekte! İman edenler, hicret edenler ve cihâdedenler...”205 anlamındaki bir çok ayetler, bu gerçeğin açık de-lili ve bariz ifâdesidir. “...Niçin Allah yolunda savaşmayalım?(Ki bizler), yurtlarımızdan çıkarıldık, çocuklarımızdan uzak bı-rakıldık.” 206; “Andlarını bozan, o peygamberi sürüp çıkarmayıkuran ve bununla beraber ilk defa da sizinle kendileri (muha-rebeye) başlayan bir kavm ile savaşmaz mısınız? Onlardankorkacak mısınız? Eğer (gerçekten) inanmış kimselerseniz,kendisinden korkmanıza daha çok layık olan bir Allah var-dır.”207; “...Onda (haram aylarda) muharebe etmek büyük(günâh)dır. (Ama, insanları) Allah yolundan men etmek, onuinkâr etmek, (ziyaretçilerin) Mescid-i Haram’a gitmelerinemâni olmak, onun halkını oradan çıkarmak ise, Allah katındadaha büyük (günâh)tır. Fitne (şirk ve küfür) katl’den de beter-dir. Kâfirler, güçleri yetse, sizi dininizden döndürünceye kadarsizinle savaşmalarında devam edeceklerdir...”208 gibi ayetlerve benzerleri de bu vakıaya işaret etmektedir.

204 Müslim: 9/4-0; Z. Buhari: 499; Tecrid-i Sarih: 8/353205 Örnek için bakınız; Bakara(2): 218; Enfal(8): 72, 74-75; Tevbe(9): 20; İlââhir...206 Bakara(2): 246207 Tevbe(9): 13208 Bakara(2): 217


Tağutî düzenler; tarihin bütün dönemlerinde, İslâm’ınmuhteşem nuruyla karşı karşıya gelince, büyük ölçüde panik-lere kapılmış, fıtrat dini olan İslâm’a halk yığınlarının temâyülve dehâlet etmesiyle birlikte küfür düzenlerinin ve saltanatları-nın yıkılacağına kanâat getirerek zecri tedbirler almaya ve bü-yük tazyikler uygulamaya başlamıştır. “(Lut aleyhisselam için)kavminin cevabı: ‘Çıkarın onları memleketinizden! Çünkü on-lar, fazla temizlik yapar insanlardır!’ demelerinden başka (birşey) olmadı.”209; “Onun (Hz. Şuâyb’ın) kavminden (iman et-meyi) kibirlerine yediremeyen kodamanlar şöyle dedi: ‘EyŞuayb! Seni ve beraberindeki iman edenleri ya muhakkakmemleketimizden çıkararacağız yahud, mutlaka bizim dinimi-ze döneceksiniz.’ (dediler)...”210 gibi ayetler, bu hususta sade-ce birer numunedir. Allah-u Teâlâ, şirk, küfür ve zulmün hertürlüsünü şiddetle menettiği gibi, bunlarla eş anlamda ve ya-kın derecede olan yurtlardan çıkarılmasını da şiddetle menet-miş, İlâhî ahd almış; lakin zulüm timsâli olan azgın insanlık(tağutîlik) her hususta olduğu gibi bu hususta da hakkı çiğne-miş, böylece Allah’ın dünyevî ve uhrevî azabını hak etmiş-tir.211 “İşte, hak tanımayan ve hakkı kuvvette bilen zalime kar-şı, hakkın lisanı kuvvettir.” Fehvâsınca, bu zalimlerin tacını vetahtını yıkmak, biçâre insanlığı bu tağutî güçlerin zulüm ate-şinden kurtarmak için; mukaddes cihâdın her türlüsünün bü-yük hazırlıkları yapılmalı, insanlığa Allah’ın kurtarıcı nizamıolan İslâm, bütün ihtişamıyla sunulmalıdır. Bulundukları böl-gelerde, tüm müslümanlar, bunun tahakkukunu sağlamalı;müsait ortam oluşturmalı, buna engel olacak bütün manialarıbertaraf ederek aşmalıdır.

209 A'raf(7):82; Yaklaşık olarak Şuâra(26): 167210 A'raf (7): 88211 Bakınız; Bakara(2): 83-86


Gerçekten, bu tür güç ve atmosferden uzak bulunanlarda, âcilen hicret aşamasına geçmelidir ki, bu da zâten cihâdınilk ve en ciddî adımıdır. Demek; hicret, cihâdın dâhilindedir veonun zarurî merhalelerindedir. Evet, hicret; Allah’ın mülkünüişgâl ederek tağutî sultalarını kurmuş yerli ve yabancı şeytanîgüçlere karşı, Allah yolunda başkaldırmanın ve ‘kıyam’ etme-nin bil-fiil ‘birinci’ basamağıdır. Ve hareket serbestîsi el-lerinden alınmış olan Hizbullahilerin bukağılarını koparması,tevhid bayrağını açması ve ‘mukaddes cihad’ çağrısı yapma-sıdır. Hicret ile ancak, dağınık kuvvetler ‘tek güç’ hâline gele-cek, gizli kalmış cevherler-değerler belirlenecek, zâif kalblergüçlenecek, zalimlerin-tağutların üzerlerine üzerlerine gidilecekve alçak saltanatları tar-u mâr edilecektir. İşte, peygamberlerinserveri olan Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin, şanlı ashâbıyla birlikte gerçekleştirdikleri ve kı-yamete kadar gelecek tüm nesillere kıyam, cihad, şehadet ışığıtutan mübarek hicretleri, böyle nuranî, muhteşem ve azametlibir hicrettir; ki, bu ilahî ve lâhutî hicret; karanlık dünyayı ay-dınlığa boğmuş, tüm şirk-küfür ve zulmün hakimiyetini kov-muş, İslâm nizamının hakimiyetinin temelini vücuda getirenma’nevî bir güneş gibi, insanlık ufkuna doğmuştur.

Dünyanın, câhiliye ünvanını almış bir zamanında vemekânında gerçekleşen bu kutlu hicret, cehalet girdabı içeri-sine gark olmuş habis zihniyetin hükümranlığı esnasında,uygulanan insanlık dışı zulüm, işkence, eza, cefâ, vahşet vecinayet zincirinden dolayı Allah-u Teâlâ’nın yüce emri vemüsâadesi üzerine vaki olmuş, tarihin seyrini değiştiren‘emsâlsiz’ zaferleri ve fetihleri doğurmuştur. İnsanlığı, mutlakfelâketlerden ve esaretlerden kurtarmak, gerçek hürriyeti sağ-layarak sâdece Allah’a kulluğunu idrâk ettirmek için gönde-


rilmiş bulunan İslâm dininin yüce prensiplerini tebliğ eder-ken, her türlü tahkir, istihza ve tazyiklere ma’ruz bırakılan Al-lah’ın Resûlüne -haşa- mecnun, şair, sahir gibi lâkaplar takan212 ve “... Bu mu, Allah’ın peygamber diye gönderdiği?...”213

diye istihza eden habis müşrikler, Allah’ın kitabına -haşâ- si-hir demekle214 birlikte, “...Şu kur’an, iki memleketten (Mekkeve Taif’ten) bir büyük (zengin, komprador) adama indiril-seydi, ya!...”215 diye, iblisâne temennilerde bulunacak kadar,bir garabet ve hamakat örneği sergilemişlerdir.

Aslında, tarihin tüm devirlerinde hak din olan İslâm’ıtebliğ eden ve insanları dalâletten ve zulümattan kurtarmakiçin gayret sarfeden Allah-u Teâlâ’nın bütün peygamberleri-ne, kendi zamanlardaki kâfirler ve tağutlar aynı şekilde mu-amele etmiş; -hâşâ- “sâhir, mecnun, şair” gibi yaftalarla ka-muoyunun ve halk kitlelerinin gözlerinden düşürmek istemiş-lerdir.216 Kâinatın yüce Rabbi ve halikı olan Allah-u Teâlâ,sevgili Habib-i Ekremine (asm) durumu naklederek, müba-

212 Hûd(11): 7; Hicr(15): 6,15; İsra(17): 47, 88-100; Enbiya(21): 3, 5; Furkan(2): 8;Sebe(34): 43; Ahkaf(46): 7-9; Saffat(37): 15, 36; Zâriyât(51): 39; Kamer(54):2,51; Tur(52): 29-31; Hakka(69): 41-42; Müddessir(74): 22-25; İslam Tarihi (Mek-ke Devri): 4/54-56; 5/119-126; İbn-i Hişam (Terc.): 1/357-362; İbn'ul-Esîr(Terc.): 2/57; Kısas-ı Enbiya: 1/77-78; Hayat'us-Sahabe (Hadislerle Müslü-manlık): 1/51, 58; İlââhir...

213 İsra(17): 94-96; Furkan(25): 41... Evet; Allah'ın Yüce Resulü, tebliğ için git-tiği her yerde hakarete uğruyor, çeşitli zulümlere-işkencelere maruz kalıyor;Allah; senden başka peygamber olarak gönderecek kimse bulamadı mı?"diye alay ediliyor ve böylece İlâhî vazifesi sürekli olarak engellenmek iste-niyordu. Konu için, örnek olarak bakınız; El-Bidâye: 3/136; Delâil'in-Nübüvve: 103; İbn'ül-Esîr(Terc.): 2/92; İbn-i Hişam (Terc.): 2/76; İlh...

214 Zuhruf(43): 30; En'am(6): 5-8; Sebe(34): 43; Ahkaf(46):7-8; Müddessir(74):24-25; İlââhir...

215 Zuhruf(43): 31216 Şuâra(26): 153, 185; Mâide(5): 110; En'am(6): 10; Yunus(10): 73-78;

Ra'd(13): 32; İsra(17): 101-104; Taha(20): 63; Enbiya(21): 41; Neml(27):13-14; Kasas(28): 36-40; Zâriyât(51): 39, 52; Kamer(54): 9, 27; Saff(61): 6


rek ‘râkik’ gönüllerini tesliyette bulunmuştur. Evet; “And ol-sun ki, (Ey Resûlüm!) senden önce gönderilen peygamber-lerle de istihza edildi. Fakat, istihza ettikleri o hak, içlerindenmaskaralık edenleri kuşatıverdi (de helak oldular).”217; “Andolsun, ki; (Ey Resûlüm!) senden önce gelen peygamberlerlede istihzâ edildi. Ben de o kâfirlere bir müddet için meydanverdim. Sonra da onları azapla yakalayıverdim. Benim aza-bım, nasıl da dehşetli olmuştu!”218; “Yemin olsun ki, sendenevvel de birçok peygamberlerle alay edildi de, içlerindenalay edenleri, o alay etlikleri şey (azap) kuşatıverdi.”219; “(Eyresulüm! Sana müşriklerin yaptığı gibi) onlardan evvelki(ümmet)ler de bir peygamber gelince; muhakkak (aynen)böyle; ya sihirbâz dediler, ya da mecnun... Hepsi de bu sözübirbirine tavsiye mi ettiler? Doğrusu onlar hep tağunlar (az-gınlar) topluluğudur.”220

Bu adîce yalan, iftira ve hakaret kampanyası kâfi gel-meyince ve halk yığınları üzerinde fazla tesir bırakmayınca;bu sefer de fizikî işkence yollarına tevessül eden Mekke’nincanavar müşrikleri, yüce Resûlûllaha (asm) doğduğu beldeyizindan ve cehennem hâline getirmişlerdir. Davasından tavizvermesi için, Kureyş’in Ebu Talib’in nezdinde giriştikleri te-şebbüsleri duyan ve “Allah’a yemin olsun ki, üzerimdeki buvazifeyi (tebliği) bırakabilmem, her hangi birinizin güneştenbir ateş parçası koparmasından zordur. Ve güneş sağ elime,ay da sol elime konsa bu işten (İslâmî tebliğden) vazgeç-mem. Ya Allah bu dini hâkim kılar yahut da ben bu uğurda

217 En'am(6): 10.218 Ra'd(13): 32219 Enbiyâ(21): 41220 Zâriyat(51): 52-53


canımı veririm.”221 diye mukabelede bulunan Allah’ınResûlünün üzerine Kureyşli şerirler tarafından topraklar atıl-makta, boğazına sicim geçirilerek boğulmağa ramak bırakıl-makta, hep birlikte üzerine atılarak öldürülmek istenmekte,kesilmiş deve işkembesinin pisliğini Ka’be’de namaz kılarkenüzerine koymak gibi haysiyetsizce muamelelere tâbi tutul-makta, geçtiği yollara dikenler ve pislikler atılmakta, hemenhemen her gün büyük işkencelere, hakaretlere, darbeleremâ’ruz bırakılmakta, yıllarca her türlü boykot ve ambargolaruygulanmakta, değişik yerlerde ve zamanlarda ayak takımla-rına taşlatılmakta, mübarek vücudu ve ayakları kan-revaniçinde kalmakta, hülasa, akıl ve hayale gelmeyecek kadarher türlü zulümler ve işkenceler edilmektedir.222

Bilhassa, Taif’e, İslâmî tebliğ için gittiklerinde; hayatı-nın en ağır ve en acıklı günlerini yaşayan ve kimsesiz, garibbir halde topyekün taaruzlara ve zulümlere maruz kalan, ta-mamen takatsiz ve bîtâb düşerek bir bağa sığınan Allah’ınyüce Resûlü, “Allahım! Zayıflığımdan, çaresizliğimden, in-sanlarla başa çıkamamamdan sana şikâyetçiyim. Eymerhâmetlilerin en merhametlisi! Sen zayıfların rabbisin; senbenim de rabbimsin! Beni kime bırakıyorsun? Bana yüz ekşi-ten yabancılara mı? Yoksa benim işime karşı başıboş bıraktı-ğın düşmana mı? Eğer sen bana karşı gazâb etmemişsen hiç

221 İbn'ül-Esir(Terc.): 2/65; İbn-i Hişam(Terc.): 1/353; El-Bidâye: 3/42222 El-Bidâye: 3/42, 46, 136, 271; İbn-i Hişam (Terc.): 1/359-422, 472-477; 2/77;

İbn'ul-Esîr (Terc.): 2/61-95; Hılye:1/31; 8/308; Mecmâ'uz-Zevâid: 6/14, 16-21;8/227; 9/47, 267; Z.Buhari: 540; Tecrid-i Sarih: 2/757-761; 9/31-33; Müslim(Terc.): 8/602-6l0; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/261-274; Asr-ı Saa-det: 1/159-188; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 5/5-73, 127-129; (Bu konununözeti için bakınız; İhsan Süreyya Sırma'nın İslâmî Tebliğ'in Mekke Dönemi veİşkence adlı kitabı).


bir şeye aldırış etmem...”223 diye devam eden hâzin duayıedince; Allah’ın emriyle Hz. Cebrail gelir, müşriklerin tama-mını yere geçirme teklifini sunarken, O yüce Resûl: “Hayır,ben Allah’tan, onların sülbünden yalnız Allaha kulluk eden,O’na hiçbir şeyi ortak koşmayan bir nesil çıkarmasını dili-yorum.”224 cevabını vererek, kendisine bu kadar zulüm, bas-kı ve işkenceyi reva gören canilere karşı, bir ummanı andıranşefkatini ve merhametini göstermiştir.

Müşriklerin zulüm, cefâ ve işkencesine sâdece yüceResûl (asm) ma’ruz kalmamakta, o’na tâbi olan ve O’nunİlâhî çağrısına icabet eden müslümanlar, bilhassa kabilesiolmayan mustazaflar ve fakir müminler de büyük ölçüde he-def alınmakta; her türlü zulüm, işkence ve cinayetlere düçârkılınmaktadır. Zâten, Allah-u Teâlâ, bütün ümmetleri bu türimtihanlara tâbi kılmış, bunun ‘Sünnetullah’tan olduğunuaçıkça ifâde etmiştir.225

223 Tarih-i Taberî: 2/230; Tecrid-i Sârih (Terc.): 2/759; İbn-i Hişam (Terc.):2/77-78; İbn'ul-Esîr (Terc.): 2/93.

224 Z. Buhari: 544-545; Tecrid-i Sârih: 2/760; 9/31-33; Sahih-i Müslim (Terc.):8/600, 607; (Arapça-K.Sitte Serisi): 2/1417, 1420-1421; İslâm Tarihi (A.Köksal-Mekke Devri): 5/75-76.

225 Meselâ; “(Ey İman edenler!) Yoksa siz, sizden evvel geçen (ümmet)lerin halibaşınıza gelmeden, (öyle, kolay kolay) cennete girivereceğinizi mi sandınız?Onlara öyle yoksulluk(lar) ve sıkıntı(lar) gelip çattı ve (öyle çeşitli belâlarla)sarsıldılar ki, hatta peygamber(leri) maiyyet(ler)'indeki mü’minlerle birlikte ‘Al-lah'ın yardımı ne zaman?’ diyordu! Gözünüzü açın: (Sabr-ü sebat ederse-niz) Allah'ın yardımı muhakkak ki yakındır." (Bakara: 214) "Yoksa, Allahiçinizden mücahede edenleri ve sabredenleri (bilip) belli etmeden, (rahatrahat) cennete girivereceğinizi mi sandınız?” (Al-i İmran:142); “O insanlarsandılar mı ki, iman ettik!” demeleriyle bırakılacaklar da, imtihânaçekilmiyecekler? Doğrusu biz, onlardan evvelkileri de (çeşitli musibetlerle)denedik. Allah, (imtihan etmek suretiyle imanında) sâdık olanları da muhak-kak bilecek, yalancı olanları da elbette bilecek!” (Ankebut: 2-3) ayet-i kerime-leri ile; "... Sizden evvelkilerden öylesi vardı ki, (kâfirler) onun başını


İnsanlığın mutlak kurtuluş çâresini ve reçetesini İlâhîbünyesinde taşıyan İslâm nizamının Mekke toplumunda vedolayısıyla yeryüzünde hakim olmaması ve devlet hâlinegelmemesi için bütün güçleriyle çalışan hîzbuşşeytan vetağutî güçler, gayet zayıf durumda bulunan müslümanlarüzerinde şiddetli baskılar, zulümler ve işkenceler icrâ etmekteyarış içerisine girmiş, insanlığı bu İlâhî nurdan ve saadettenmahrum bırakmayı, gelişen bu kutlu hareketi çıkış yerindeboğmayı istihdaf etmiştir. Kâ’be’de namaz kılmayı, tavaf et-meyi, kelime-i tevhidi getirmeyi, nazil olan Kur’an ayetleriniokumayı, bunları başkasına anlatmayı ve kendi kendine ale-ni olarak terennüm etmeyi, putları reddetmeyi, üç beş kişi biraraya gelmeyi ve sohbet düzenlemeyi, panayırlarda bunlarıaçıklamayı ve müslüman olduğunu söylemeyi, Resûlûllah’ı(asm) övmeyi, Allah-u Teâlâ’yı birlemeyi, müşriklikten berîolmayı ve bunu açıklamayı, şirk-küfür-fuhuş-zulüm-cinâyetve kumar gibi menhiyyâtı kınamayı şiddetle yasaklayan; fer-dî ibadete karşı her türlü önleyici zecri tedbirler ve müeyyide-ler uygulayan Mekke müşrikleri, O yüce Resûlü (asm) vesâdık takipçilerini; artık, yok etmenin hesabını ve plânınıyapmaya, bunu da hızlı biçimde uygulamaya başlamışlardır.

Artık ashâbın bir kısmını linç etme; ellerini ayaklarınıbağlayarak günlerce dayak atma ve aç bırakma; bir kısmını

dışarda bırakarak yere gömerler ve onun başını böylece testere ile ikiyeayırırlardı da, onu (yine de) dininden çeviremezlerdi. Bazılarının da demirtarak(lar)la vücutları (etleri, derileri ve sinirleri) taranırdı da, dinlerinden (yi-ne de) dönmezlerdi." (Z. Buhari: 640; Tecrid: 9/302; Ebu Davud: 5/575;vs…) gibi hadisler, konuyu açıklığa kavuşturmaktadır. Benzerleri için debakınız; Müslim (Terc.): 11/479-481; Tirmizi: 5/449; İbn'ul-Esir: 1/235, 272-279, 335-342; ilaahir... Zalimlerin akibeti için de bakınız; En'am (6):11;Nahl(16): 36; Neml(27): 69; Kasas(28): 39-42; Fecr(89): 6-14; İlââhir...Böylece mazlumlar rahatlamış ve gönülleri şifa bulmuştur.


ateşle dağlama ve direklere bağlama; bir kısmını mızraklamave kılıçla ikiye biçme; bir kısmını, ayaklarını ters istikamete gi-den iki deveye bağlamak ve develeri koşturmak suretiyle par-çalama; bir kısmını kumlar üzerinde iplerle sırt üstü çekme veüzerine kayalar koyarak güneş altında işkenceye tâbi tutma veçölün kızgın kumlarında süründürme-inletme, diri diri ateşe at-ma ve ateşten demir çubuklarla kızartma-yakma ve bir kısmınıda boyunlarına ip takılarak dolaştırılma gibi saymakla bitmesimümkün olmayan çeşitli zulümlerle, işkencelerle ve cinayetler-le tenkil ve perişan etmeyi meslek ve itiyad edinen İslâm düş-manı habis şahsiyet ve mihrâklar, böylece doğan İslâm güne-şini söndürmeyi amaçlamışlardır.226

Hâlbuki “... Muhakkak ki Allah-u Teâlâ, kendi nurunutamamlayacaktır, kâfirler hoşlanmasalar da.” (Saff: 8); (Tevbe:32) “O, Resûlünü hidâyetle ve hak din ile (sırf) o dini (İslâm’ı)her dine gâlib kılmak için gönderendir; isterse müşrikler hoş-lanmasın.” (Tevbe: 33; Saff: 9) “... Allah da, emirleriyle hakkıaçığa vurmayı, kâfirlerin arkasını kesmeyi irade buyuruyordu.Bunun hikmeti şu idi: (Allah) o mücrimler (müşrikler) istemesede, hakkı (İslâm’ı) ihkâk (payidar) edecek; batıl (olan tüm şirk)düzenleri, kanunları da (yok edip) iptâl buyuracaktı. (Enfal: 7-8) Böylece; kâfirlerin, müşriklerin ve kan içici zalimlerin kork-tukları başlarına gelecek; Allah’ın yüce dini, değil yalnız Mek-ke’ye, tüm dünyaya hâkim olacaktır. Müşriklerin arş’a daya-nan zulümleri, bu İlâhî hâkimiyeti aslâ engelleyemeyecek, ak-sine olarak hızlandıracaktır. Bu zulümler, ancak siper ve hare-ket üssü değişikliğine sebep olacak; bu da, müslümanların da-ha da bilenmesini, bilinçlenmesini ve büyük tecrübelerle mü-

226 Bakınız; Asr-ı Saadet: 1/169-181; İbn-i Hişam: 1/356, 391, 424-445; İbn-iEsir: 2/68-91; Hayat'us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/275-298; İlââhir...


cehhez olarak dünya mazlumlarına ve mustazaflarına, kurtarı-cı ellerini uzatmalarını doğuracaktır, doğurmuştur da.

“Bir vakit, o kâfirler, seni bağlayıp hapsetmeleri, ya öl-dürmeleri ya da (Mekke’den) çıkarmaları için sana tuzak ku-ruyorlardı. Onlar bu hileyi kurarlarken Allah, hilelerini başları-na yıkıveriyordu. Allah, tuzak kuranlara mukabele edenlerinen hayırlısıdır(Enfal: 30); “(Ey Resûlüm!) Seni memleketinden(Mekke’den) çıkaran(halk)lardan daha kuvvetli nice memle-ketler (halkı) vardı ki, (türlü azaplarla) onları helak ettik dekendilerini (azâptan) kurtaran olmamıştı.” (Muhammed: 13);“Bir kavim ile savaşmaz mısınız ki, onlar yeminlerini bozdularve peygamberi (Mekke’den) çıkarmaya karar verdiler ve üste-lik ilk önce size taaruza onlar başladılar. Yoksa onlardan kor-kuyor musunuz? Eğer, gerçek müminlerseniz, Allah, kendisin-den korkmanıza daha ziyâde lâyıktır.” (Tevbe: 13) ayetleriyle,müslümanlara karşı müşriklerin durumu açıklanmakta;müslümanların da durum muhâsebesi yapmaları istenmekte-dir. Hazret-i Ömer’in, müslümanlara dehşetli işkenceler yapanmüşriklere; “İstediğinizi yapınız! Eğer 300 kişi olmuş olsaydık,ya biz size bu şehri (şimdilik) bırakır gîderdik (güçlenerek, gerigelirdik), yahut da siz burayı (şimdi) bırakır giderdiniz.”(İ. Esir:2/88) demesi, müslümanların mukavemet edebilme gücününsayısı ve ondan mahrum bulundukları zaman, takınacaklarıtavır konusunda yol gösterici bir ipucu vermektedir.

İşte; müslümanlar, fiili cihad ve mukatele edebilme gü-cünde bulunmadıklarından dolayı, hicret etme görevi ve veci-besiyle karşı karşıya gelmişlerdir. Hicret; cihâdın ve dolayısıylaİslâm devletini tesis etmenin ilk adımı olmasından dolayı,cevâz plânında değil, fariza planında ele alınmış ve hicret et-


meyenler, kitab ve sünnette şiddetli bir şekilde kınanarak İlahîazâpla tehdit edilmiştir. (Bakınız; Nisa: 89, 97-100; Enfal: 72;Tirmizî: 3/169; Neseî: 7-8/4 69; B. Merâm: 4/94)…

Kâfirlerle her türlü (tebliğ de dâhil) ilişkileri kesilen; on-larla tüm kalbî-fikrî, kavlî ve amelî bağlarını koparanmüslümanların artık, o beldede (cihad yapabilme güçleri ol-madığı vakit) durmaları, barınmaları mümkün değildir. Zira,artık Allah’ın dinini yayma, hâkim kılma, hatta yaşama im-kânları kalmamıştır. Onun için; Allah’ın dinini bir küll olarakyaşayabilmek, kendi beldelerini fethetme kapılarını açmak,giderek tüm dünyaya açılmak ve İslâm’ın cihanşümul hâki-miyetini gerçekleştirmek için hicret; vakıadan kaynaklanandinî ve aklî bir zaruret olarak tebellür etmektedir.

İslâm nizâmını cihâna hâkim kılmak için çalışmakla,cehd-ü gayret (tebliğ ve cihad) etmekle mükellef bulunan Al-lah’ın Resûlü (asm) ve gerçek müslümanlar, hedeflerine va-rabilmek için değişik zaman ve mekânlarda muhtelif hareketşekilleri, cihâd taktikleri ve manevraları tatbik etmişler, gerek-tiği takdirde üs ve siper değiştirme yollarına başvurmuşlardır.Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimizin,Ebu Talibe; “Amca! Güneş sağ elime, ay da sol elime konsabu işten vaz geçmem. Ya, Allah bu dini hâkim kılar (hâkimoluncaya kadar çalışırım); yahut da ben bu uğurda canımıveririm!” (İ. Esir: 2/65; İ. Hişam: 1/353; El-Bidâye: 3/42) de-diği kudsî söz, müslümanların hedeflerini göstermekte; teblîğ,hicret ve cihâd gibi faktörlerin bu İlâhî hedefe gidici, götürü-cü vâsıtalar ve vesileler olduğunu; saadet-i ebediyeyi ve rıza-ıİlahiye’yi kazanabilme yolunun bu İlâhî görev içerisindemündemiç bulunduğunu isbat etmektedir.


Yüce Resûl (asm) ve şanlı eshabı, işte bu ulvî hedefigerçeleştirmek gayesiyle, Allah’ın emir ve müsadesi üzerineMekke’den, Medine’ye (Yesrib) hicret kararı vermiş, bunun içinde peyderpey hazırlıklarını yaparak harekete geçmişlerdir.

Böylece, bu kudsî bedenî, fiziki, cismânî, afâkî yeumumî cihetiyle de gerçekleşen hicret; daha evvel katedilenkalbî, fikrî, ruhî, enfüsî, amelî, ferdî ve ailevî hicret merhale-lerini tamamlayarak kemâle erdirmiş ve İslâm’daki hicretolayı, bir bütünlük ve mükemmeliyet arzetmiştir.

Mekke ile birlikte ‘Dünya Fethi’ni ve ‘Cihanşümul İs-lâm Devleti’ni müjdeleyen ve insanlığın kurtuluş ümitlerinicanlandıran yüce Resûlün (asm) bu kutlu hicreti; günümüzdünyasında, değişik bölgelerde yaşayan dünya müslümanlarıiçin şahlanış, dünyayı talan eden emperyalist güçlere ve on-ların yerli işbirlikçileri olan uşaklarına karşı kıyama kalkış,esâret zincirlerini parçalayış ve Allah’ın hak nizâmı olan İs-lâm’ı hâkim kılış ve bunlar için harekete geçiş adımını attır-malı, böyle ulvî bir şuurun ve hareketin enerji kaynağınıoluşturmalıdır. Her yıl, kutlanması mutad olan Hicret-i Mu-hammedi (asm) olayının, müslümanları o günkü nûra, ima-na ve şuura ulaştırması hususunda yüce rabbimize acizaneduâ, tazarru ve niyazlarımızı arzediyoruz.

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

RESÛLÜLLAH SALLÂLLAHU ALEYHİ VE ÂLİHİ VESELLEM’İN MEKKE’DEN MEDİNE’YE HİCRETİ

İslâm Nizâmı’nın, insan hayatının her yönünü bir küllolarak hedef alıp muhatab edindiği; İlâhi kanunlar ve prensip-ler mecmuası olarak beşeriyetin ‘Saadet-i Dâreyni’ni ve mut-lak kurtuluşunu esâs aldığı malumdur. Âdem aleyhisselamdankıyamete kadar, bütün beşeriyet için vaz olunmuş ve Allah-uTeâlâ’nın indinde yegane din227 ve mutlak mütekâmil din228

hüviyetinde olan İslâm’ın, tüm sapık ve beşerî dinlere ve ideo-lojilere gâlib ve hâkim kılınması229 gayesiyle, büyük gayretgösteren Fahr-i Âlem ve Resûl-ü Ekrem Hazret-i MuhammedSallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimiz, yeryüzünüzulümâta boğarak insanlığı fesâda sürükleyen İslâm dışı dü-zenlerin fitnelerini kaldırmak ve dini (kanunları) sadece Allah’atahsis kılmak230; insanları, kendileri gibi yaratıklara-tağutlaraibadet etmekten kurtararak sâdece Allah’a ibadet edilmesinisağlamak231 ve insanları yaratılış gayeleri olan Allah’a kulluk232

çizgisine getirmek üzere geniş tebliğ fâaliyetlerine başlamış, bu

227 Al-i İmran(3): 19228 Maide(5): 3229 Tevbe(9): 32; Saff(61): 9; Yaklaşık, Fetih(48): 28230 Bakara(2): 193; Enfâl(8): 39231 Fatiha(1): 5; Bakara(2): 21; 83; 130-133; Al-i İmran(3): 51, 64; Nisâ(4): 36;

Maide(5): 72, 76 En’am(6): 56,102; A'raf(7): 59, 65, 70, 73, 85; Tevbe(9): 31;Yunus(10): 3, 104-106; Hûd(11): 2, 26, 62, 87, 109, 50, 84; Nahl(16): 36, 73;Enbiya(21) :26, 65-66, 92, 98; Hac(22): 10-14, 71, 77; Müminun(23): 23, 32;Şuâra(26): 71, 75, 92; Furkan(25): 17, 55; Ankebut(29): 17, 18-22, 56;Sebe(34): 40-43; Yasin(36): 22, 60, 61 Saffat(37): 22, 85, 95, 160-162;Zümer(39): 2-3, 15, 17,66; Nuh(71): 3; Zuhruf(43): 7-8, 15-22, 23-30;Kâfirun(109): 1-6;…

232 Zariyat(51): 56


yolda her türlü çile, eza, cefâ, zulüm, baskı ve işkencelere gö-ğüs germiştir.

Peyder-pey nazil olan Kur’an-ı Kerim’in şifâ-bahş venur-feşân İlâhî ayetlerini bîçâre insanlığa sunan ve böylecedünya ve ahiretin kurtuluş yollarını gösteren Allah’ın (c.c.)Yüce Resûlü (asm), toplumda değişik türden tepkilerle karşı-laşmış, ekseriyetle ve geniş ölçüde reddedişlere, kavlî ve fiilîtahkirlere ma’ruz kalmıştır. Bir müddet gizliden gizliye, yanikişilere tek, tek ve münferid tebliğde bulunan, böylece nüve-çekirdek bir kadro yetiştirmeye çalışan, bunun için de Darul-Erkam’ı bir eğitim ve buluşma merkezi hâline getirenResûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimiz,henüz filiz durumunda olan kadro elamanlarını tağutî güçle-rin ana hedefi olmaktan ve toplu katliâm ihtimallerindenuzak tutmaya, gelen ayetleri münferiden tebliğ etmeye ve İs-lâm’a susamış kitlelere (tek kişilerle) ulaştırmaya çalışmıştır.

“Kavl-i Leyyin” (Taha: 44) (yumuşak söz ve uslub) ileve gâyet derecede nezâket-rıfk-şefkât ve merhametle ve kaba-lıktan-sertlikten ve zorbalıktan azâde (Al-i İmran: 159) bir şe-kilde tebliğ faaliyetlerini hızlıca sürdüren Allah’ın yüce Resûlü(asm), şimdi sen ne ile emrolunuyorsan (müşriklerin kafalarınıçatlatırcasına) apaçık bildir. Müşriklerden i’raz et! (Onlara aldı-rış etmeyip yüz çevir) (Hicr: 94) ayetinin nüzulü üzerine artıkgenel ve aleni tebliğ yoluna da başvurmuş, gezdiği kabilelereve gittiği panayırlarda biçare insanlığa Allah’ın yüce dinini veemirlerini pervasızca bildirmiştir. Vahyin geldiği ilk günden iti-baren yanına aldığı Hazret-i Hatice, Hazret-i Ali ve Hazret-iZeyd gibi aile halkı ile tesis etmiş bulunduğu “İslâmî Aile Dev-leti”ni, biraz daha genişletmek, yakınlarını ateşten korumak ve


desteklerini sağlamak vs. Hikmetlere mebni olarak nâzil olan“Önce en yakın âşiretini inzâr et ve sana tabi olan mü’minlere(şefkat) kanadını indir.” (Şuâra: 214-215) Ayet-i kerimesinintalimi ve tedrisi muvâcehesinde yakın akrabalarını ve aşiretle-rini değişik usûllerle, ayrı ayrı yerlerde ve zamanlarda süreklibir şekilde ihzar ederek, İslâm’a da’vet eden Resûl-ü Ekrem(asm), bu yolda epeyce merhale kat’etmiş, akrabalarının birkısmının İslâm’a girmesini sağladığı gibi, büyük bir kısmınında maddî ve fiilî himayelerini ve desteklerini almıştır.

“(İnsanları) Rabbinin yoluna hikmetle ve güzel mev’ize(öğüt) ile davet et. Onlarla mücadeleni en güzel (yol ve usûl)hangisi ise onunla yap.” (Nahl: 125) ayetinin talimatı doğrul-tusunda tebliğlerine devam eden, insanların şahsiyetini ve be-şeri zafiyetlerini hedef almadan, sadece mücerred şirki-küfrüve onları sembolize eden put, kişi-kurum ve tağutları ve hâkimolan müstekbir güçleri ana hedef’ ittihâz edinen, mustazafhalkları ise büyük bir cehd-ü gayretle zalim ve emperyalistgüçlerin tasâllutundan-tahakkümünden kurtarmak için gecesi-ni gündüzüne katan Resûlûllah (asm) Efendimiz; böylece ‘Ci-hanşümul İslâm İnkılâbı’nın sağlam temellerini atmaya, şirk-küfür ve tağut düzenlerinin saltanatlarını sarsmaya başlamıştır.

İslâmî hareketin kuvvetle yayılmaya başlaması ve bü-yük bir güç hâline gelrnesi üzerine, Resûl-ü Ekrem (asm)başta olarak, iman etmiş insanlara her türlü zulüm, işkenceve baskı metodları uygulamaya başlayan Mekke müşriklerinekarşı, himaye edici kişi ve yerler aramaya başlayanmüslümanlardan bir kısmı birer hâmi bulabilmiş, bir kısmı da(Hz. Ömer ve Sad b. Ebi Vakkas gibi) fiili mukabele ve mu-kavemet yollarına başvurmuş, diğer bir kısım zaif ve


mustazaf olanları ise ölümlere varacak kadar eşsiz zulüm veişkencelere katlanmak zorunda kalmışlardır. Allah’ın yüceResûlü (asm); umumî bir katliâm ihtimâli bulunduğundan vesaflar da henüz ayrılmamış olduğundan dolayı, umumî birmukâbele ve mukavemet emri vermemiş, yani böyle bir emriYüce Mevla’dan (cc) almamış, bundan dolayı da sürekli ola-rak sabır ve sebat tavsiye etmiştir.

Fakat; Mekkeli azgın müşriklerin, Resûlûllah’a (asm) veEshâb-ı Kiram’a zulüm, baskı ve işkenceleri tahammül edi-lemez düzeye gelince, İlahî emir ve cevaz gereğimüslümanlara önce Habeşistan’a, ondan sonra da Medine’-ye hicret etme müsadesi vermiş, bilâhere de kendileri için deMedine’ye hicret emri çıkmıştır. ‘Cihanşümul İslâm İnkılâ-bı’nı bilfiil gerçekleştirmek amacıyla yer, mevzi, yön ve taktikdeğiştirme, yeni cihadî-inkılâbî strateji uygulama ve aktif İs-lâmî siyaset ve hareket icra etme anlamlarında olan hicretgörevi ve emri ile mükellef kılınan Resûl-ü Ekrem (asm) der-hal hicret hazırlıklarına başlamış ve bunu en yakınlarına ha-ber vererek müjdelemiştir.233 Zaten, Allah’ın yüce Resûlü(asm) kendi hicretlerinden önce, eshabını ikâz ederek pey-derpey Medine’ye göndermiş, eshabın bir kısmı aleni, birkısmı ise gizli yollarla Medine’ye gitmiş, Mekke’de bir kaç gü-zide eshabdan başka hiç bir müslüman kalmamıştı.234

233 Buhari (Arapça): K. Menakıb' ul-Ensar: 45): 4/55; Zübde' tül-Buhari: 689;Tecrid-i Sarih: 10/97-98; İslam Tarihi A. Köksal (Mekke Devri) 6/ 139- 140, 145-148; Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel: 6/198; Tarih-i Taberî: 2/245; Beyhakî:2/207-208; İbn'ül-Esir (Tercüme): 2/104; İbn-i Hişam (Terc.): 2/147-149

234 İbn'ul-Esir (Terc.): 2/96-103; İbn Hişam (Terc.): 2/99-107; İslam Tarihi,A.Köksal (Mekke Devri): 6/126-139; Sîret'ün-Nebevîyye: 111; Asr-ı Saadet,M.Şibli (Terc.): 188-194; Hayat'us-Sahabe (Hadislerle Müslümanlık): 1/243-246, 329-330; Taberî:2/242 Beyhâkî (Delâil): 2/196-197; El-Bidaye: 3/169


Gerek, bu reâliteden dolayı, gerekse Medine’nin Evsve Hazrec kabilelerini temsilen ayrı ayrı iki defa Mekke’yegelerek Resûlûllah (asm)’a ölüm üzerine biat eden235 Medi-neli havarilerin durumlarından dolayı olsun, Mekkeli müşrik-ler paniğe kapılarak Dar’ün-Nedve’de toplanıp Allah’ın yüceResûlünü (asm) öldürme kararı almış, bunun için de her ka-bileden seçtikleri canileri, bu kararı uygulamaları için bil-fıilgörevlendirmişlerdir.236 Alemlere rahmet olarak gönderilmişbulunan237 yüce Resûl’e Hz. Cebrail gelmiş, kendisi durum-dan haberdar edilerek O gece evinde yatmaması hususun-daki İlahî emir kendisine anında ulaştırılmıştır.238 Hazret-i Alider ki: Resûlûllah Aleyhisselam, Mekke’den hicret edip çıka-cağı ve bana o gece, döşeğinde yatmamı emr ettiği sıradaben ve Peygamber Aleyhisaelam, gidip Ka’beye vardık...Resûlûllah’ın mübarek omuzlarına basarak Beytullah’ın üze-rine çıktım. Beytullah’ın üzerindeki tunçtan veya bakırdanma’mül putu yerinden oynatarak aşağı attım ve paramparçaettim. Hemen aşağı inerek, Resûlûllah aleyhisselam ilesur’atle oradan uzaklaştık. Bizi ve yaptığımızı, hiç kimsegörmemişti...”239 Ondan sonra da, Resûlûllah Sallâllahu

235 İbn-i Hişam: 2/104-137, 144; İbn'ul-Esir: 2/95-102; Hayat'us- Sahabe (H.Müslümanlık): 1/243-248, 329-331; Tabakat-ı İbn’i Sa'd: 1/226; Belâzurî:1/257; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/5-126; Müslim (Arapça K. İmare: 42):2/1470; Müslim (A. Davudoğlu tercümesi): 8/718; A. İbn-i Hanbel: 5/316; Z.Buhari: 1050; Tecrid-i Sârih: 12/294; Neseî (Terc.): 7/194; El-Bidâye: 3/150;Taberi: 2/235…

236 İbn-iHişam (Terc.): 2/144-147; İbn'ül Esir (Terc.): 2/103-104; El-Bidaye:3/175, 176 Tabakat: l/227; Zâd'ül-Meâd: 2/58 ; İslâm Tarihi (Mekke Devri):6/141 -145 ; Taberî: 2/243;…

237 Enbiya(21): 107238 İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/145; El-Bidâye: 3/176; İbn'ül-Esir (Terc.):

2/104; İbn-i Hişam (Terc.): 2/147; Taberî: 2/245;...239 Ahmed İbn-i Hanbel: 1/84; Mecmâu' ez -Zevâid: 6/23 ; Hakim (Müstedrek):

3/5; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/149.


Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimiz Hazret-i Ali’ye: “Bu geceyatağımda yatıp uyu! Şu yeşil abama da iyice bürün; sanamüşriklerden hiç bir zarar gelmeyecektir, onlardan hiç endi-şelenme!”240 direktifini verir; yanında bulunan Mekkelilere aitolan emânetleri, sahiplerine teslim etmesini, ondan sonra da,diğer işleri toparlayıp hiç durmadan arkalarında gelip kendi-sine kavuşmasını söyler.241

Ve evin etrafını çepeçevre kuşatmış olan azgın müşrik-lerin arasında “ Yasin, çok hikmetli olan Kur’an’a yemin ol-sun ki, sen hiç şübhesiz (Allah tarafından) gönderilen (re-sul)lerdensin. Dosdoğru bir yol üzerindesin. (Bu Kur’an) Ye-gâne gâlib, çok esirgeyici (Allah)’ın indirdiği (bir kitap)’tır.(Bunun) Hikmeti de (yakın) ataları azâb ile korkutulmamış,bu yüzden kendileri gaflet içinde kalmış olan bir kavmi(onunla) korkutmandır. And olsun ki bunların çoğunun üze-rine o söz hak olmuştur. Artık bunlar iman etmezler. Hakikatbiz onların boyunlarına ‘eğlâl’(bağlar) geçirdik ki, bunlar çe-nelerine kadar (dayandı). Şimdi onlar, kafaları ve burunlarıyukarı kaldırılmış hâldedirler. Biz hem önlerinden bir sed,hem de arkalarından bir sed çektik. Böylece onları sarıver-dik, (ondan dolayı, onlar) artık görmezler.”242 ayetlerini oku-yarak ve bir avuç toprak alıp üzerlerine serperek çıkıp gitmişve kendisini hiç bir müşrik aslâ görmemiştir.243 Bu İlâhî

240 İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/150; İbn'ül-Esir (Terc.): 2/104; İbn-i Hişam(Terc.): 2/147; Taberî: 2/244; El-Bidâye: 3/176; Sîret'ün-Nebeviyye: 112;Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/331

241 İbn-i Hişam: 2/161; İbn'ül-Esir: 2/104; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/150;Sîret'ün-Nebevîyye: 113.

242 Yasin(36): 1-9243 İbn’ül-Esir: 2/104; İbn-i Hişam (Terc.): 2/148; İslâm Tarihi (Mekke Devri):

6/152-154; Tecrid-i Sarih: 10/84; Tabakat: 1/228; Taberî: 2/244


siyâneti, Medine’de nâzil olan şu ayet, Resûlûllah’a (asm) vetüm mü’minlere hatırlatmaktadır: “Hani küfredenler, seniniçin tuzak kuruyorlardı: Ya seni tutup bağlayacaklar, ya öldü-recekler veya yurdundan çıkartacaklardı. Onlar bu tuzağı ku-rarlarken Allah da onun karşılığını yapıyordu. Allah, tuzakkuranlara mukabele edenlerin en hayırlısıdır.”244

Hazret-i Ali’nin, yüce Resûlün (asm) yatağında yatmasıve üzerine de Efendimizin bürdesini örterek yüzünü de gizleme-si, pencereden içeriyi gözetleyen müşriklerin aldanmasına veEfendimizin yatakta uyumakta olduğunu zannetmelerine veonun için de sabaha kadar evin etrafında beklemelerine sebepolmuş, Resûlûllah Efendimizin de bu uzun süre içerisinde za-man kazanmasını ve Hazret-i Ebubekir ile birlikte Mekke’denayrılıp Sevr dağındaki mağaraya ulaşabilmelerini sağlamıştır.245

Sabah olup, yatakta uyanıp çıkanın Hazret-i Ali olduğunu gö-ren müşrikler, neye uğradıklarını anlamayıp Hazret-i Ali’yi ya-kalayarak sorgulamaya, tartaklamaya ve bir ara gözaltına al-maya başlamışlarsa da, Hazret-i Ali’nin sır vermemesi üzerinesalıvermeye mecbur kalmışlardır.246 Bir kavle göre, insanlardanöyle kimseler vardır ki; Allah’ın rızâsını isteyerek nefsini satınalır; Allah kullarına çok merhâmetlidir.”247 ayet-i kerimesi, Haz-ret-i Ali’nin bu can-siperâne fedakârlığı hakkında nâzil olmuş,bu emsalsiz tavır ve hareketi övmüştür.248...

244 Enfâl(8): 30245 İbn'ül-Esîr (Terc.): 2/104; İbn-i Hişam (Terc.): 2/148-149; Ahmed İbn-i Hanbel:

1/348; Taberî: 2/244; El-Bidâye: 3/117; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık):1/331-332; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/151.

246 İbn'ül-Esir (Terc.): 2/104; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/154; Tarih-i Taberî:2/245; Ahmed İbn-i Hanbel: 1/348.

247 Bakara(2): 207.248 Bakınız; Hak Dini Kur'an Dili: 2/734-735


Allah-u Teâlâ, daha evvel, yüce Resûlüne hicret edeceğiyerin bağlık ve bahçelik bir yer olduğunu rü’ya ile göstermiş,sonra bu yerin Yesrib (Medine) olduğu anlaşılmıştır.249 Allah-uTeâlâ’nın, artık hicret zamanının geldiğini, kendisine bildirmesiüzerine, hicret gününden 2-3 gün evvel Hz, Ebubekir’in evineöğle üzeri gelerek durumu bildiren Resûlûllah Sallâllahu Aleyhive Âlihi ve Sellem Efendimiz, onun “kendisinin hicret arkadaşı”olduğunu ve ona göre hazırlıklarını yapmasını söylemiş; Hazret-i Ebubekir ise, aylarca önce bu maksatla satın almış olduğu ‘ikideve’yi, güvenilir gayr-i müslim bir şahsiyet olan ve kendilerinerehberlik yapması hususunda ‘ücretle’ anlaşma yapılmış bulu-nan Abdullah bin Uraykıt (veya Erkat)’a göndermiş ve Mek-ke’den çıktıktan üç gün sonra, Sevr mağarasının önüne gelme-sini sıkı sıkıya tenbih etmişti. 250...

Allah’ın yüce Resûlü, Allah-u Teâlâ’dân ‘hareket emri’alıp da müşriklerin ‘ablukasından’ ve su-i kasdından Allah’ınyardımı ile kurtulunca, doğruca Kabe’ye gider, Ka’be’yi ‘ta-vaf ettikten sonra da: “ Ey Mekke! Bütün dünyada en çoksevdiğim yer sensin fakat senin (bu asi) evlatların duvarlarınarasında beni rahat bırakmıyor.”251 der. Sonrada doğruca

249 Z. Buhari: 689; Tecrid-i Sarih: 10/97; Buhari (Arapça, K. Menakıb'-ul-Ensar:45): 4/255; Tabakat: 1/226; Hakim-Müstedrek: 3/3-4; Beyhaki Sünen: 9/9;El-Bidâye: 3/l68; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/127; Ahmed İbn-i Hanbel:6/198; Belâzurî: 1/257; Tarih-i Taberi: 2/242; Asr-ı Saadet (M. Şibli): 1/197

250 Buhari (Arapça-Menâkıb'ul-Ensar:45): 4/255; Zübdet'ül-Buhari: 689; Tecrid-iSarih: 10/97-98; İslam Tarihi (Mekk Devri): 6/148; Asr-ı Saadet (M. Şibli):1/198; Beyhaki-Delâil: 2/208; El-Bidaye: 3/184; Ebu Nuaym-Delâil: 2/272.

251 Asr-ı Saadet: 1/198; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/166-177; Medine Dönemi:1/133-135; Sîret'ün-Nebevîyye: 114; Darimî-Sünen: 2/156; Tirmizi (Arapça):5/722; (Tercüme): 6/393; Ahmed İbn-i Hanbel: 4/305; Medine'ye hicrettensonra da, "Mekke'ye büyük hasret" duyulmuş, bunun için de eshabın bir kıs-mı hasta olmuş, bu hususta şiirler inşad etmişlerdir. Bakınız: İslam Tarihi(Medine Devri): 1/133-135; Buhari (Arapça): 2/224; 4/264; İIââhir...


Hz. Ebubekir’in evine gider ve derhal ‘hareket’ emri verir.Hz. Ebubekir de, hazırladığı para-pul ne varsa, hepsinin ‘ta-mamını’ yanına alır252 ve aile efradına gereken tenbihâtı yap-tıktan sonra yüce Resûle (asm) refakat eder...

Allah’ın Yüce Resûlü Medine Yolunda

“Güzel ahlâkı tamamlamak için gönderilmiş bulu-nan”253; “Mekarim-i ahlâkı insanlara emreden”254; “İnsanla-rın en güzel ahlâka sahib olanı olan”255; “Kur’an ahlakınıtemsil eden ve onu canlandıran”256; Allah-u Teâlâ tarafından“muhakkak ki sen büyük bir ahlak üzerindesin”257 diye senaedilen; ve “Allah’ı, ahireti umanlar ve Allah’ı çok zikredenleriçin “üsve’tün hasene’tün” (güzel bir örnek ve nümune-i im-tisal) olduğu258 Kur’an-ı Kerim’de belirtilen Allah’ın Resûlü;Muhammed’ül-Arâbi Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi veSellem Efendimiz, berâberinde Hazret-i Ebubekir olduğuhâlde Rebi’ül-evvel ayının ikinci günü (gecesi) ‘Cihanşümulİslâm İnkılâbı’nı gerçekleştirmek ve kıyamete kadar gelecek

252 İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/164; İbni-i Hişam: 2/156; Siret'ün-Nebevîyye:187.

253 Muvatta (Tercüme): 2/553; Sefine't ül-Bihâr: l/41; Ahmed İbn-i Hanbel:2/381

254 Buhari (Arapça): 4/241; Zübde'tül-Buhari: 624; Tecrid-i Sarih: 9/239; Müs-lim (Arapça-K.Fezâil'us-Sahabe: 133): 2/1923; Müslim (Terc.): 10/364.

255 Müslim: 10/88-90; (Arapça): K. Mesâcid: 267; Ahmed İbn-i Hanbel: 3/27;6/236, 246; Ebu Davud: 5/480 (Arapçası): K. Edeb: 1.

256 Müslim: 4/235-238;(Arapça): (K. Misâfirîn: 139): 1/512-513.257 Kalem(68): 4; Ayrıca; "Ben la'netçi olarak, değil; âlemlere rahmet olarak

gönderildim." (Müsned-i İbn-i Hanbel'den, Câmi'us-Sağir: 1/570) hadis-i şe-rifinin ve: "And olsun, size kendinizden öyle bir peygamber gelmiştir ki, si-zin sıkıntıya uğramanız ona çok ağır ve güç gelir. Üzerinize çok düşkündür.Mü’minlere cidden reufdur, rahimdir.” (Tevbe(9): 128) Ayetinin manaları da,aynı anlama gelmektedir.

258 Ahzâb(33): 21.


tüm insanlığı İlâhî nura boğmak üzere Mekke’den ayrılıp,Medine-i Münevvere’ye doğru yönelmiş, ilk konak yeri ol-mak üzere Sevr mağarasına sığınmıştır.259...

“ İlâhî ni’metlere erme ve belâlardan kurtulma günleri”olarak, hadis-i şerifte izah olunan;260 hatırlanması, hatırlatıl-ması en elzem ‘eyyâmullah’tan261 olan, en büyük ve katmerlizulümâttan çıkışı, İslâm’ın mutlak hâkimiyetini ve nur’ânikokusunu teneffüsü ve mutlak ‘nura girişi’ ve ‘Sultan’en-Nasira’yı262 temsil eden bu muhteşem gün, insanlık âlemi ve

259 Tarih-i Taberi: 2/247; İbn'ul-Esir: 2/101; El-Bidâye: 3/179-180; Hakim-Müstedrek: 3/6; Beyhaki-Delâil: 2/209; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/155-156; Fıkh'ıs-Sîre: 187; İbn-i Hişam: 2/151-152.

260 Ahmed İbn-i Hanbel: 5/121; Tefsir-i İbn-i Kesir (Terc.): 8/4288.261 İbrahim(14): 5262 "Ve şöyle de: 'Rabbim! Beni sıdk (ve selamet) girdirilişi ile (Medine'ye,

Dâr'us-Selam’a) girdir ve sıdk(ü selâmet, emniyet ve necat) çıkarışı ile(Mekke'nin şirk-küfür ve zulüm ortamından; ve sâireden) çıkar, ve (bununiçin de) tarafından bana hakkıyla yardım edici bir sultan (huccet-i kahire,kudret-i kamile ve hükümet-i İslâmiye) ver." (İsra: 80) Ayet-i kerimesi, herne kadar 'genel ve külli' manalar ihtiva etmekte ise de, bilhassa 'hicret' ola-yındaki 'giriş, çıkış' vâkıasına dikkat çekmekte; bunun için de gerekli olan'Sultan'en-Nâsirâ' (yardım edici sultan) talep edilmektedir. İmam-ı Suyutî,Celâleyn'de bunu "Senin düşmanlarının üzerine (galib getirecek olan) banayardım edici bir kuvvet" (Cilt:1, sah. 234), "Kitabullah’ın hükümlerini ikameedebilmek için yardımcı kuvvet, ki, ibadın zayıf kısmını, korur… (Ed-Dürr'ül- Mensur: 4/198-199) şeklinde tefsir etmiştir. Zemahşerî ise; bir kaç ma-nadan sonra, " Sultan; muhaliflerin üzerine nusret, veya küfür üzerine galib(ve hâkim) kılabilecek kavi bir izzet ve bir mülk (hükümet-devlet) demektir"demekte, "Feth-i Mekke'yi, feth-i Fars'ı ve Rum’u" netice veren; ve Nur: 55;Tevbe: 33; Fetih: 28; Saff: 9; Mâide: 56, 67 ayetlerinde va'd edilen hakimi-yet-i İslâmiye ile ilgili ayetlere işaret etmektedir. Bakınız: El-Keşşaf: 2/688;Allame Tabatabaî de yaklaşık anlam vermekte, Hakkın eğilip-bükülmemesini ve kaybolmamasını. Batılın da zahir ve galib olmamasınısağlayacak yardımcı bir güç ve saltanat şeklinde bir ilâve ile ayetin'siyakına' da dikkat çekmiştir.(El-Mîzan: 13/188). Beyzâvî, Hâzin, Nesefî veİbn-i Abbas tefsirlerinde de, aynı şekilde geçmekte, " Sultan'ın; açık ve ezi-ci hüccet, düşmanlara galib getirecek kuvvetli bir mülk, güç ve hükümranlıkolduğu kayd edilmektedir. Bakınız; Mecma' ut-Tefasir: 4/64-65). Fîruzâbâdî


tarihi için en büyük bir dönüm noktası olmuştur. “Ey imaneden kullarım benim arz’ım çok geniştir. Nerede imkân var-sa, orada bana ibâdet edin!”263 ayetinin talimatına müvâziolarak gerçekleşen bu lâhutî hicret ile; Allah-u Teâlâ’ya ger-çek ubudiyet içerisinde bulunma imkânı olmayan yerden, buimkânın bulunduğu yere intikâl edilerek, insanlara kulluğunyıkılması ve Allah’a kulluğun (İslâm hükümetinin) te’sisi he-def olarak alınmıştır.

Evet; Allah’ın yüce Resûlü, “Allah’ım! Sen, beni, bel-delerin bana en sevgili olanına götür! Beni, beldelerin, sana

ise, buna doğrudan doğruya 'devlet hükümet gücü' anlamlarını vermekte;Elmalı Hamdi de aynı doğrultuda bir yorum ve izah yapmaktadır. (Bakınız;Hak dini Kur'an Dili: 5/3192-3196); İbn-i Manzur da diğer muhtelif anlamlar-la birlikte “saltanat, sultanlık, velâyet-valilik, hadid sahibi” anlamlarını davermiş, böylece konu, iyice vuzuha kavuşmuştur (Bakınız Lisan'ul-Arab:7/320-322)... Zâten, mezkur ayetin siyâkı ki; "Hakkın gelişi ile bâtılın zailoluşu ve Kur'anın mü'minler için şifa verici, kafirlerin de hüsranını arttırıcı"(İsra: 81-82) olması, ancak İslâm’ın-Kur'an’ın (hakkın) bir hükümet-i kahireve saltanat-ı İslâmiye haline gelmesiyle (mütenâsiben) mümkün olabileceğianlaşılmaktadır. Ve Resulün gittiği Medine-i Münevvere’nin, bu özelliğegeldiği, izâhdan varestedir...

263 Ankebut(29): 56; Mekkeli müşrikler, müslümanların İslâm’ı yaşamalarınaaslâ imkân vermeme konusunda büyük inat ve çaba içerisine girmiş, birçokmüslüman dinlerinde fitneye ma'ruz kalacak bir duruma gelmiş, artık Mekke'-de İslâm’ı yaşama ve Allah'a ibâdet etme imkânı kalmamıştır. Hatta şu ayet-ler, Allah'ın muhafazası olmamış olsaydı, Resulullahın(asm) bile (nerede ise)te'sir altında kalacağını bildirmektedir: "Onlar, sana vahy ettiğimizden başka-sını uydurup bize (atf ve) iftira edesin diye, seni bile hemen hemen fitneyedüşürecekler, o takdirde seni (candan) dost edineceklerdi. Eğer sana sebatvermemiş olsaydık, and olsun ki, sen onlara (belki de) biraz meyl edecektin.O takdirde ise, biz hayatın da katmerli, ölümün de katmerli (acı)sını sana tat-tıracaktık muhakkak. Sonra bize karşı kendin için hiç bir yardımcı da bulama-yacaktın. Yakında seni, neredeyse bu yerden (Mekke’den) çıkarmak için herhalde rahatsız edecekler, (fakat) o takdirde kendileri de arkandan pek az ka-lacaklardır. (Biz bunu) senden evvel gönderdiğimiz peygamberler için desünnet (kanun ve kaide) yapmışızdır, (ey habibim) sen bizim sünnetimizdehiç bir değişiklik bulamazsın." (İsra: 73-77 )


en sevgili olanında yerleştir.”264 diye dua ettikten ve hicretemri verilmesinden sonra nazil olan; “Rabbim! Beni (girece-ğim yere) sıdk (ve selâmet) girdirişiyle girdir! (çıkacağım yer-den de) sıdk (ve selâmet) çıkarışıyla çıkar! Ve tarafından, ba-na hakkıyla yardım edici bir sultan (hüccet, kuvvet ve hükü-met-i İslâm) da, ver!” (İsra: 80)265 ayetinin nurânî emânınatemessül ettikten sonra, Hazret-i Ebubekir’in evine giderek,hemen hazırlıkları ikmâl edip evin arka kapısından dışarı çı-kar ve yürüyerek gecenin karanlığında Hazret-i Ebubekir ilebirlikte Sevr mağarasına gelir, Hz.Ebubekir’in mağaranın içe-risini kontrol etmesinden sonra içeri girerler.266

Mekke’nin azgın müşrikleri, Resûlûllah (asm)’ın evin-den ve Mekke’den ayrıldıklarını anlayınca, etrafı aramaya-araştırmaya başladılar. Hz.Ebubekir’in de evden çıktığını Hz.Esma’dan sorup, hatta dövüp, nerede olduklarını öğrene-meyince, işin ciddiyetini iyice anladılar, onun için de çevreyive dağları çok sıkı bir şekilde aramaya çıktılar. İz izleyicilerinöncülüğünde Sevr mağarası etrafına da gelen azgın müşrik-ler, bir türlü akıl edip mağaranın içerisine bakmadılar. ZiraAllah-u Teâlâ’nın ‘koruma altına’ aldığı bir kimseyi ve hare-keti, kimler, hangi güçler durdurabilir? İslâm siyercileri, bu-rada birçok mu’cize olay nakleder: Müşrikler, mağaranın içe-risine girmek istedikleri zaman, orada, mağaranın ağzında“bir ağacın bitmiş olduğunu, iki güvercinin mekân tuttuğunu

264 Beyhaki-Delâil' Nübüvve'den naklen, İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/167.265 Tefsir-i Hazin (Mecmâ'ut-Tefasir): 4/64; İbn-i Hanbel, Tirmizi, İbn-i Cerir ve

İbn-i Münzir sahihleri, Taberani, Hakim, İbn-i Merduye, Ebu Nuâym veBeyhâki Delailerinden naklen, Ed-Dürr'ül-Mensur: 4/198; İslam Tarihi(Mekke Devri): 6/167; Tirmizi (Arapça): 5/304; Tercüme: 5/247-248.

266 İbn-i Hişam: 2/151-152; Tarih-i Taberi: 2/247; El-Bidâye 3/179.


ve mağaranın ağzının örümcek ağıyla örtüldüğünü...”267 söy-lerler. Gerçi, ‘akılcılığı’ esas alan bir kısım çevreler, bu türmanevî yönü olan rivayetleri reddetseler, üzerlerinde şüphe-ler uyandırmak isteseler de, hiç bir değer ifade etmez.268 Zira“... Göklerin ve yerin bütün orduları Allah’ındır...”269 Bütünkalpler de Allah’ın tasarrufu altındadır. Ki, kimini ‘kör’ eder,kimini de ‘açar’; hakkı ve gerçeği gösterir.”270 Kalplerin tema-yülünü, ince duygularını aniden değiştiren Allah-u Teâlâ, ta-biatı ve fizik kanunlarını da aniden değiştirebilir. Gücü, kudretiher şeye kâfi gelen Allah-u Teâlâ’nın İlahî mu’cizelerini akıl ileabluka altına alıp sınırlamak, teslim olmuş gerçek birmü’minin sıfatlarından değildir. Selim akıl o dur ki; Allah-uTeâlâ’nın yüce kudreti karşısında, acziyetini idrak edip teslimolandır. Hem; dağları taşları, didik didik arayıp tarayan o ka-dar düşmanın, mağaranın yamaçlarına, kenarlarına bakıp da,o kadar ısrarlara rağmen mağaraya dönüp bakmamaları, si-yercilerin bahsettikleri fizikî mu’cizelerin kabulüne selim aklıicbar etmektedir...

267 El-Bidâye: 3/181-182; Beyhakî-Delâil: 2/214; Tabakat: 1/299; Mevâhib'ul-Ledûniyye: 1/81; Mecmâu'z- Zevaid: 6/51-52; Ebu Nuâym-Delâil: 2/211, 213-214; Şifâ-i Şerif (Terc.): 312; Şerh-i Şifi, Aliy'yül-Kari: 1/637; Suyutî, Menahil:42; Sîret' ün-Nebevîyye: 115-116; Hayat' us-Sahabe (H. Müslümanlık):1/335.

268 Bir kısım uydurma veya zayıf hadisleri de arasına sıkıştırarak, birçok 'manevi'özelliği olan hadisler-mu'cizeler, Asr-ı Saadet’in müellifi tarafından ya tama-men yıkılmakta. (Bakınızı: Asr-ı Saadet: 3/153-187; 1/199, 4 no'lu dipnot;vb); veyahut da üzerinde şüpheler uyandırılmaktadır. (Bakınız: 2/246-248,255, 282-312, 440-448, 464-470; 3/40, 161-164, 167-170, 183, 393-394;İlh… Asr-ı Saadet müellifinin kesin nâsslara bile muğayir daha pek çok gö-rüşleri vardır ki; bu sahifeler onları tâdâtın yeri ve konusu değildir.

269 Fetih( 48): 4, 7270 Bakara(2): 7; Mâide(5): 13, 41; Enfâl(8): 9-12 En'am( 6): 25, 46, 122, 125;

A'raf(7): 100, 101, 179; Yunus(10): 74; Tevbe(9): 87, 93, 125, 127; Ta-ha(20): 25-37; Zümer(39): 22; Muhammed( 47): 16; Hucurat(49): 7; Müslim(Terc.): 10/633-634.


Mekke’nin, gözlerini kan bürümüş cani müşrikleri, ma-ğaranın yanına, kenarına gelip dayanınca ve mağaranın ağ-zından içeri bakabilecek kadar yaklaşınca, hasb’el-beşer veyüce Resûlün hayatını göz önüne alarak büyük bir endişeyekapılan Hazret-i Ebubekir, Resûlûllahın (asm) mübarek ku-laklarına eğilerek; “Ya Resulallah! Müşrikler gözlerini eğse debir baksalar, muhakkak ki bizi görürler,” demiş, yüce Resûl(asm) de: “Sus, ya Eba Bekir iki arkadaş ki, Allah onlarınüçüncüsü ola, hiç endişe edilir mi ?” cevâbını vermiş,271 Böy-lece Hazret-i Ebubekir’i sükûnete kavuşturmuştur...

Allah-u Teâlâ, konuyu şu ayetiyle hatırlatmakta ve son-raki nesillere aktarmaktadır: “Eğer siz O’na (Resûlüme) yar-dım etmezseniz; (hatırlayın o anları ki) kâfirler onu (Mek-ke’den) çıkardıkları zaman, bizzat Allah ona yardım etmişti.(Yine de o, nusretini esirgemez. O demler öyle demlerdi kiResûlûllah ancak) ikinin ikincisinden ibaretti. O zaman onlar(Sevr dağının tepesindeki) mağaradaydılar. Peygamber, o va-kit (mağara) arkadaşına: “Mahzun olma (tasalanma)! Hiçşüphesiz Allah bizimle beraberdir” diyordu. Allah, (o zaman)onun üzerine (kalbine) sekinetini (kuvve-i ma’neviyesini) in-dirmiş, onu (habibini) görmediğiniz (ma’nevî) ordularla te’yidetmiş, kâfirlerin kelimesini (küfür ve şirk da’valarını) alçaltmış-tı. Allah’ın kelimesi (tevhid davası) ise; O, çok yücedir Allahmutlak galibdir, yegâne hüküm ve hikmet sahibidir.272

271 Buhari (Arapça) K. Menâkıb'ul-Ensar: 45; cilt: 4, s. 263; Zübde' tül-Buhari:694 ; Tecrid-i Sarih: 10/115-116; Asr-ı Saadet: 1/199; El-Bidâye: 3/181-182; Kenz'ul- Ummal: 8/329; Ebu Nuâym-Delâil: 2/272; Beyhakî-Delâil:2/213; Hayat' us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/335-336; İslam Tarihi (MekkeDevri): 6/160-161; Zâd'ul- Meâd: 2/59.

272 Tevbe(9) : 40.


Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efen-dimiz ile Hz. Ebubekir, Mekkeli müşrikler dağılıp gittiktensonra, üç gece daha mağarada kalıp, etrafın sakinleşmesinibeklediler. Bu üç gün süresince; Hz. Ebubekir’in oğlu Abdul-lah, Mekkeli müşriklerin içerisine sızıp Resûlûllah (asm) hak-kında söylenilen-konuşulan sözleri ve aleyhteki faaliyetlerigece yarısından sonra, Resûlûllah’a ulaştırıyor; Hz. Esma da,erzaklarını gizlice götürüyor; Hz. Ebubekir’in azâdlı kölesiAmir bin Füheyre de, davarlarını gündüz Sevr mağarası ci-varında otlatıyor, böylece hem ayak izlerini kaybettiriyor,hem de onların süt vs. İhtiyaçlarını karşılıyordu…273

Sevr mağarasının üçüncü gecesi, seher vaktinde kıla-vuz olarak tutulmuş bulunan Abdullah bin Uraykıt (Erkat),yanında iki binek devesi ile birlikte Sevr mağarasına gelince;mağaradan dışarı çıkan Allah’ın Resûlüne, Hz. Ebubekir’indevelerinin birini takdim etmesi üzerine, Efendimiz; “Hayır,benim olmayan bir deveye binmem! Ancak, pahasını söylerde ücretiyle satın alırsam binerim.” demiş ve satın aldıktansonra, deveye binmeyi kabul buyurmuşlardır.274 Böylece;Hazret-i Resûl-ü Kibriya (asm), yanında sâdık yaranı Hz.Ebubekir, kılavuz Abdullah b. Uraykıt (Erkat) ve Hz. Ebube-kir’in azâdlı kölesi Amir b. Füheyre olmak üzere dört kişilikbir yolcu kafilesi halinde büyük ve nurlu hicret yolculuğunabaşlamış olmaktadır...275 Bu kutlu yolculuk; nübüvvetin 13.

273 İbn-i Hişam: 2/152; İbn'ul-Esir: 2/105; Zubdet'ul-Buhari: 689-690 Tecrid-i Sa-rih: 10/99; Asr-ı Saadet: 1/199; Siret'ün-Nebeviyye: 114; Hayat'us-Sahabe:1/333-334.

274 İbn-i Hişam: 2/153; Z.Buhari: 689-690; Tecrid: 10/98, 100; İslam Tarihi (Mek-ke Devri): 6/165-166; Tarih-i Taberi: 2/247; Tabakat: 1/492; El- Bidâye:3/188; Asr-ı Saadet: 1/198-199.

275 İbn-i Hişam: 2/155; Hayat'us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/332; Mecmâu'z-Zevaid: 6/5; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/166; Z. Buhari: 690; Tecrid-Sarih:


yılı bitmiş, 14. yılına girmiş ve Rebi’ülevvel ayının 4. günü(Miladî: 622 yılında) Sevr mağarasından başlamış276 ve 12Rebiulevvel’de Medine’nin Kubâ köyünde sona ermiştir.277

Kılavuz Abdullah, mutad yolu terk edip, kafileyi sahilyoluna yönelterek hızla harekete geçirdi; Usfan-Emec güzer-gâhını ta’kib ederek Müdlic kabilesinin yurdu olan Kudeyd’ekavuştular. İki gün sürekli yürümelerinden dolayı epeyce yo-rulmuş olan Efendimiz (asm) ve yol arkadaşları, büyük birkayanın gölgesinde istirâhâte çekildiler. Efendimizin uyumasıüzerine, nöbet bekleyen Hz. Ebubekir, oraya yaklaşmaktaolan Mekkeli tanıdık bir müşriğin çobanından süt talep ederve aldığı sütü Resûlûllaha ikram ederek içirir.278 Ve yola de-vam ederek; Ümmü Mâ’bed denen ve yolculara ihsan yap-makla ma’ruf olan bir kadının aile halkının çadırlarına gelir,misafir olarak yerleşirler. Yiyecek bir şey bulamayınca, süt is-terler.

Ümm-ü Ma’bed de, davarların hepsinin kısır olduğunusöyler. Çadırın yanında duran ve arık olduğundan dolayı sü-rüye bile katılamayan kısır bir koyunu sağma izni isteyenResûlûllah Efendimize, Ümm-ü Ma’bed’in bu izni vermesiüzerine, Bismillah diyerek koyunu sağmaya başlayanResûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimiz, bir

10/100; Buhari (Arapça): 4/256; Beyhaki-Delâil: 2/208; El-Bidâye: 3/184; Ta-rih-i Taberi: 2/247.

276 Tabakat-ı İbn-i Sa'd: l/232; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/165.277 İbn’ül-Esir: 2/201; İbn-i Hişam: 2/318: İslam Tarihi (Medine Devri): 1/6;

(Mekke Devri): 6/191; Zübde'tül-Buhari: 691; Buhari (Arapça): 4/258:Tecrid: 10/105.

278 Buhari Arapça): 4/262; Ahmed ibn-i Hanbel: 1/3; Hayat'us-Sahabe: 1/335-336;Müslim(Tercüme): 11/494-495; (Arapça): 3/2309; İslam Tarihi (Mekke Devri):6/168-170.


kaç büyük kapları süt ile doldurdu. Bu İlâhî mu’cize üzerine,Ümm-ü Ma’bedin zevci Ebu Ma’bed hemen, kendisi debilahere İslâm ile müşerref olmuş, o mübarek koyun da tahicretin 18. yılındaki kuraklığa kadar kalmış ve bol bol sütvermeye devam etmiştir.279

Tekrar yola devam eden kafileye rast gelenler arasın-da, Hz. Ebubekir’i (ticaretten dolayı) tanıyanların, Efendimi-zin kim olduğunu sormalarına ‘kılâvuzumdur!’ diye Hz.Ebubekir’in tevriyeli cevapları, bir kısım muhtemel tehlikeleribertaraf ediyordu.280 Bununla da “O bana hayır yolunu gös-teren kılavuzdur!” demek istiyordu.281

Resûl-ü Ekrem Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin Mekke’den çıkıp da izini kaybettirmesi, Kureyşlimüşrikleri çıldırtmış ve civar kabilelerin tümüne elçiler gön-derip, yüce Resûlü veya Hz. Ebubekir’i sağ veya ölü olarakele geçirenlere 100 deve mükâfat va’d etmelerine sebep ol-muştu.282 Yüce Resûl ile arkadaşları, Müdlic oğullarının yur-du olan adı geçen Kudeyd’e ulaşınca ve sahil yolunda Medi-ne’ye doğru yol alırlarken kendilerini uzaktan gören Ben-iMüdlic’den bir adamın, kabile meclisinde “Ben biraz önce,sahil yolu üzere giden bir kaç yolcu gördüm, sanırım ki onlar

279 İbn-i Hişam: 2/154-155; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/171-177; Hakim-Müstedrek: 3/9; İstiâb: 4/1959; El-Bidâye: 3/192; Mecmâ'uz-Zevâid: 6/56;Tabakat: 1/230; Ebu Nuâym, Delail: 2/282;Kısas-ı Enbiyâ: 1/91.

280 Ahmed İbn-i Hanbel: 3/211; Buhari (Arapça): 4/259; Mecmâ'uz-Zevaid:6/59; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/168; Tabakat: 1/235.

281 Buhari (Arapça, K. Menakıb'ul-Ensar: 45): 4/259; Ahmed İbn-i Hanbel:3/211; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: l/235; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/168.

282 Ahmed İbn-i Hanbel: 4/176; Buhari (Arapça, K. Menakıb'ul-Ensar: 45):4/256; Zübdet'ül-Buhari: 690; Tecrid: 10/11-101; İslam Tarihi (Mekke Dev-ri): 6/177; Beyhaki-Delâil: 2/219; El-Bidâye: 3/185; Hâkim-Müstedrek: 3/7;İbn-i Hişam (Terc.): 2/156-157; Ebu Nuâym-Delâil: 2/277.


Muhammed ve eshabıdır!” deyince, meclisde hazır bulunanve ortaya konan 100 develik ödülü başkasına kaptırmayıp,kendisinin elde edebilmesi için can atan ünlü savaşçılardanSüraka bin Malik b. Cü’şüm, mezkûr muhbire kaş-göz işare-tiyle ‘sus!’ deyip, “Senin gördüğün yolcular, onlar değildir.Her halde, sen filan, filan kişileri görmüşsündür ki onlar, bi-raz önce yitiklerini aramak için gözümüzün önünden geçip,gittiler.” diye ilâve edince, adam da “olabilir” cevabını ve-rir.283 Orada bulunanları oyaladıktan sonra, hemen evine gi-derek atını ve silahlarını alan Suraka b. Malik, vakit kaybet-meden ta’rif edilen güzergâha doğru hızla gider ve yüceResûl (asm) ile arkadaşlarına kavuşur... Arkaya bakan Haz-ret-i Ebubekir, Suraka’nın hızla kendilerine yaklaştığını gö-rünce; “Ya Resûlûllah! Bu gelen ünlü süvari Suraka’dır ki bi-ze yetişti!”diyerek feryâd etti. Allah’ın ‘sekinet’ garantisi al-tında bulunan yüce Resûl (asm) ise; “Asla mahzun olmaçünkü Allah bizimledir!”284 dedi ve kendilerine süratle yak-laşmakta olan Suraka için “Allahım! Şuna karşı, dilediğinşeyle bize kâfi ol! Onun şerrini def et ve onu atından düşür!”diye, Allah-u Teâlâ ya duâ etti.285 Bunun üzerine, atınısür’atle mahmuzlayarak Resûlûllah’a (asm) yaklaşmak iste-yen Suraka’nın atı, yere gömülüp kaldı kendisi de üzerindendüşüp tepetakla yere yuvarlandı. Efendimiz ise, yoluna de-

283 Z. Buhari: 690; Tecrid-i Sarih: 10/101; Ahmed İbn-i Hanbel: 4/176; Buhari(Arapça, K. Menakıb'ul-Ensar:45):4/256; El-Bidâye: 3/185; İbn-i Hişam(Terc.): 2/156-157 Hâkim, Müstedrek: 3/7; İslam Tarihi (Mekke Devri): 177-178; Beyhaki, Delâil: 2/219.

284 İbn'ul-Esir (Terc.): 2/106; A. İbn-i Hanbel: 1/3; Müslim (Terc.): 10/495; (Arap-ça): 3/2310 (K. Zühd: 75); İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/179; Tabakat-ı İbn-iSa'd: 4/366; El-Bidâye ven’ Nihaye: 3/187.

285 A. İbn-i Hanbel: l/3; El-Bidâye: 3/188; Tabakat: 4/366; Zübde- tül-Buhari:693; Buhari (Arapça K. Menakıb' ul-Ensar: 45): 4/259-260.


vam ediyordu... Epey sonra, tekrar toparlanarak yüceResûl’ün peşine takılan Suraka, Efendimizin dualarını işite-cek kadar yaklaşmış; önceden ard arda çektiği fal okları bilezarar veremez, diye çıktığı halde 100 deveyi alabilme venâm yapma hırsı gözlerini bürümüş, Efendimizi sağ veya ölüolarak ele geçirmek için atını dört nala kaldırmış, fakat Efen-dimizin bedduası üzerine bu sefer, öncekinden de korkulu birşekilde atı toprağa tamamen gömülmüş, kendisi yerlere yu-varlanmış; yerlerde dumanlar çıkmaya başlamış, ne yaptı iseatını yerden çıkaramamış, böylece yüce Resûl’ün (asm) hakdin üzere olduğunu ve Allah’ın yüce himayesi altında bulun-duğunu, bu dinin de yeryüzüne hakim olacağını anlayarak,“el-aman, el-aman!. Ya Muhammed anladım ki bu iş, seninyüzündendir; dua et de Allah, beni şu içinde bulunduğumdurumdan kurtarsın. Vallahi artık benim size zararım do-kunmayacak ve arkadan gelecek olanları da geri döndürece-ğim!...” demiş, yüce ahlâk ve eşsiz merhamet sahibi olanResûl-ü Ekrem de eman vermiş ve kurtulması için de duaetmiştir. Suraka da, minnettarlığını belirtmek için, yolda ken-disinin davarlarının bulunduğunu, işaret olsun diye okların-dan birini alıp kendi çobanından ihtiyaçları kadar deve vedavar alabileceklerini söyler, yüce Resûl (asm) ise, “Bizimsenin develerine ve davarlarına ihtiyacımız yok!” cevabınıverir. Ve Sureka’ya, ileri yıllarda kisranın bileziklerini takaca-ğını söyler, Suraka’nın isteği üzerine de kendisine yazılı biremânnâme verir. Geri dönen Suraka, yolda ta’kibe çıkmışbulunan müşrikleri, “O taraflarda yoktur” diyerek, geri gön-derir; ileride müslüman olur ve Hz. Ömer zamanında gani-met malı olarak getirilen kisranın bileziklerini de takınarak,


yüce Resûl’ün ‘ihbâr-ı ğaybî’ kabilindeki mu’cizesini bizzatyaşayarak isbatlar.286

Böylece; “(kâfirler) dilerler ki Allah’ın nurunu ağızlarıyla(püf deyip de) söndürsünler. Hâlbuki Allah, kendi nurunukendisi tamamlayacaktır. İsterse kâfirler hoş görmesin.”287;“Müşrikler hoşlanmasa da dinini bütün dinlerden üstün kılmaküzere peygamberini doğru yol ve hak din ile gönderen O’dur(bizzat, Allah’tır)”288; “...Allah ona sekinet (güven) vermiş,görmediğiniz ordularla onu desteklemiş, kâfirlerin sözünü (de)alçaltmıştır. Allah’ın sözü ise, ne yücedir!”289 gibi ayetlerin, ila-hî hükmü ve va’di gerçekleşmeye doğru gidiyordu.

Ve Allah’ın Resûlü (asm) ile arkadaşları, oradanHarrar, Seniye-Tülmere üzerinde Gamim mevkisine ulaştılar.Orada karşılaştıkları Büreyde b. Husayb ve bir kısım süvariarkadaşlarını İslâm’a davet edince, onlar da hemenmüslüman oldular. Ki, onların toplam ev halkı 80 kişi idi.290

Yola devam eden Allah’ın yüce Resûl’ü, yolda ticâret içinŞam’a gitmiş olan Zübeyr b. Avam’a,291 diğer rivayette Talha

286 Buhari (Arapça-K. Menakıb' ul-Ensar: 45): 4/256-257; Zübde' tül- Buhari: 690;Tecrid-i Sarih: 10/100-103; A.İbn-i Hanbel: 1/3; 4/176; İbn-i Hişam (Terc.):2/156-158; İbn'ul-Esir: 2/106; El-Bidâye: 3/185-188; Kenz'ül-Ummal: 8/330;Hayat'us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/336-337; Sîret'un-Nebeviyye: 116- 117;Kısâs-ı Enbiya: 1/91-92; Asr-ı Saadet: 1/200; Hakim, Müstedrek: 3/7; Müslim(Terc.): 11/494-495; (Arapça): 3/2309/ 2310; El-İstiâb: 2/581, 597; El-İsâbe:2/19; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/180-186; Fıkh'ıs-Sîre: 188.

287 Tevbe(9): 32; Saff(61): 8288 Tevbe(9): 33; Saff(61): 9; Yaklaşık, Fetih(48): 28289 Tevbe(9): 40290 Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 4/242; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/186-188;

Belâzurî: 1/262.291 Buhari (Arapça, K. Menakıb'ul-Ensar: 45): 4/257; Zübdet'ul-Buhari: 690;

Tecrid-i Sarih: 10/103-104; Hakim-Müstedrek: 3/11; Beyhâkî-Delâil: 2/226;İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/188-189.


b. Ubeydullah’a292 bir diğer rivâyette ise her ikisine birlikte293

rastlamış; Hz. Zübeyr, Efendimize ve Hz. Ebubekir’e bireradet beyaz elbise hediye etmiştir.294 Önceki rivayete göre de,gömlekleri hediye eden Hz. Talha’dır. 295

Daha sonra, yoluna hızla devam eden kafile; Lekf,Medlice, Mehac, Elfacce üzerinden, Arc denen yere gelerekistirahat molası verdi. Yorulmuş develer yerine, yenileritedârik edildi. Eslem kabilesinden Evs b. Hucr, ResûlûllahEfendimize bir deve verdi ve yanına da hizmetçisi Mes’ud b.Huneyde’yi kattı; hizmetçi yolda müslüman oldu. Tekrar,Rim ve Akik va’disinden Zabiy (Ceylan) yolundan Usbe’ye,oradan da 12 Rebi’ülevvel’de Medine’ye bir saatlik uzaklıktabulunan meşhur Kuba köyüne vâsıl olmuşlardır.296

Efendimizin (asm) Kuba’ya teşrifleri üzerine, köyün sa-kinleri, bilhassa Amr bin Avf ailesi bayram havasına girmişve semâyı tekbir sesleri ile çınlatmışlardır. Resûl-ü Ekrem(asm), kendinden önce Medine’ye hicret eden birçok asha-bın misafir olarak kaldıkları, Amr b. Avf ailesinin reisi olanGülsüm b. Hidm’in evine indi; bir kısım Muhacirler de bekâr-lar evi denen Sa’d b. Heyseme’nin evinde barınıyor, ara sıra

292 Umde’tül-Karî: 17/49; Tabakat-ı İbn-i Sa’d: 3/215; İslam Tarihi (Mekke Devri):6/188.

293 İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/188; Feth’ul-Bârî: 7/189; Umde’tül-Karî: 17/49.294 Buhari (Arapça-K.Menâkub’ul-Ensâr: 45): 4/257; Zübdet’ul-Buhari: 690-

691; Tecrid-i Sarih: 10/103-104; Kısâs-ı Enbiyâ: 1/93.295 Umdet’ul-Karî: 17/49; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/188; Tabakat-ı İbn-i

Sa’d: 3/215.296 İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/189-192; (Medine Devri): 1/6; İbn-i Hişam

(Terc.): 2/159-160; Zübdet’ül-Buhari: 691; Buhari (Arapça-K.Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/257-258; Hayat’us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/337; Asr-ı Saa-det: 1/201; İbn’ul-Esir (Terc.): 2/207; Kısâs-ı Enbiya: 1/93-94; Tecrid-i Sarih:10/104-105.


da Efendimiz orada kalıyordu. Hz. Ebubekir ise, Hubeyb b.İsâf’ın misafiri idi. Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi veSellem Efendimizin Sevr’den Medine’ye müteveccihen ay-rılmasından ve Efendimizin emirlerini ve verdiği vazifeleri ye-rine getirdikten sonra, gündüzleri gizlenmek, geceleri de yayaolarak yürümek suretiyle Mekke’den Medine’ye hicret edenHazret-i Ali ise, Kuba köyünde iken, Resûl-ü Ekreme kavuş-muş ve Efendimizle birlikte Gülsüm b. Hidm’in misafiri ol-muştur...297 Ayakları yürümekten çatlamış ve yürümekten ar-tık takati kesilmiş olan Hazret-i Ali’yi görünce, Allah’ınResûl’ü ağlamaya başlamış ve kucaklayarak çatlayan yerleremübarek tükürüğünü sürmüş, bundan dolayı da Hazret-i Ali,şehid edilinceye kadar ayaklarında hiç bir sızı ve ağrı duy-mamıştır.298

İki cihanın serveri olan Resûlûllah (asm) EfendimizinMekke’den çıktığını haber almış bulunan Medinelimüslümanlar (Ensar); geleceğini tahmin ettiği günler, dışarıyahut damların üzerlerine çıkar ve Mekke yolunu büyük biraşk ve heyecanla gözetler, bu kutlu visâl gününü beklerlerdi.Yine böyle bir gün, aniden kal’a burcuna çıkarak gözetlemeişine katılan bir Yahudi’nin, “Ey ben-i Kayle! (Ensar) bekle-diğiniz geldi!” nidasını işiten ve silâhını alan müslümanlar otarafa koşar… Efendimizin Kuba’ya dönmesi üzerine de otarafa doğru yönelirler ve Âlemlerin Efendisine tebrikler, hoş-âmedîler ve ta’zimler sunarak, her tarafı tekbir sesleriyle ve

297 İbn-i Hişam: 2/161; Asr-ı Saadet: 1/201; Tecrid-i Sarih: 10/104-105; İslamTarihi (Medine Devri): 1/612; Tabakat: 1/233; İstiâb: 1/42.

298 İbnu’ul-Esir (Terc.): 2/107; İbn-i Hişam: 2/161; Asr-ı Saadet: 1/201; İslamTarihi (Medine Devri): 1/12; Üsd’ül-Gâbe: 4/19.


şenliklerle çınlatırlar.299 Allah’ın Resûlü (asm) o kadar tevâzuiçerisinde idi ki; Kuba’ya ‘Hoşamedi’ için gelenmüslümanlar, kendisini ilk önce tanıyamamış, Hz.Ebubekir’eyönelmiş; ancak Hz. Ebubekir’in kendisine hizmet etmesi vegüneşe karşı gölgelemesi ile, ‘İki Cihanın Güneşi’nin kim ol-duğunu anlamışlardır.300

Resûlûllah Efendimizin Kuba’da İlk İşi:Mescid Yapmak!

Resûl-ü Ekrem Aleyhissalatü Vesselâm Efendimiz,Kuba’da bir rivayete göre dört gün,301 bir rivâyete göre onküsür (on dört) gün,302 bir başka rivayete göre ise yirmi üçgün (ve gece)303 kalmıştır. Resûlûllah (asm)’tan önceKuba’ya gelen müslümanlar, her ne kadar kendilerine kâfigelecek kadar küçücük bir yeri mescid ittihaz edinmiş ve EbuHuzeyfe’nin azâdlısı Hz. Salim’i imam olarak nasb edip,epey süreden beri cemaatle namaz kılmış iseler de304 bu ge-çici ve küçük yerin müslümanlar için sürekli bir câmi vemescid hüviyetinde kabul edilmesi ve mescidlerden bekleni-len fonksiyonları icra edebilmesi mümkün olmadığından do-layı, Resûl-ü Ekrem (asm)’in mübarek emirleri üzerine

299 İbn-i Hişam (Terc.): 2/160; Zübde’tül-Buhari: 691; Tecrid-i Sârih: 10/104;Hayat’us-Sahabe: 1/337; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/5; Tabakat: 1/233;Belâzurî: 1/263.

300 Zübde’tül-Buhari: 691; Tecrid-i Sârih: 10/105; Buhari (Arapça-K.Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/258; Hayat’us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/337;İslâm Tarihi (A. Köksal-Medine Devri): 1/6.

301 İbn-i Hişam (Terc.): 2/162; Asr-ı Saadet: 1/201.302 Buhari (Arapça-Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/266: Zübdet’ul-Buhari: 691;

Tecrid-i Sarih: 10/106, 111; Asr-ı Saadet: 1/201.303 Belâzurî-Ensab’ul-Eşraf: 1/263.304 Belâzurî-Ensab’ul-Eşraf: 1/264.


Kuba’da ünlü ve İslâm’ın ilk mescidinin temeli atılarak, inşa-atına başlanılmıştır. Resûl-ü Ekrem (asm), arsasını Gülsüm b.Hidm’den satın alarak, yaptırdığı Kuba mescidinin taşlarınıHarre denen kara taşlık mevkiinden getirtmiş, plânını bizzâtkendisi yapmış, hem inşaat işinin hızlı yürümesine nezâretetmiş, hem de bütün gücüyle bizzat amele olarak çalışmıştır.Abdullah b. Revâha’nın söylediği recezlere de ara sıra iştirakeden Resûlûllah Efendimizin ve bütün müslümanların büyükçabaları sâyesinde bir kaç gün içerisinde, 66’ya 66 zira (herzira, 75 ile 90 santim arasıdır) eninde-boyunda ve 19 zira’yüksekliğinde mübarek Kuba mescidi inşa edilmiş veResûlûllah (asm) ile birlikte cemaatle namaz kılınmıştır.305

Bilâhere; Hanzala b. Ebî Hanzala Hazretlerini Kuba mescidineimam, Sa’d b. Aîz (meşhur, Sa’d’ül-Kuraz)’ı da müezzin ola-rak ta’yin eden Allahın yüce Resûlü, cum’a günü öğleye yakınbir vakitte, tüm müslümanlarla birlikte Medine’ye doğru hare-ket eder, ‘Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nın ‘pây-ı tahtı’ özelliğin-de olan bu bahtiyâr şehrin mutlu sâkinlerine yönelir...

Allah-u Teâlâ’nın Kur’an-ı Kerim’de medh ettiği, “... Ta,ilk günde temeli takva üzerine kurulan mescid...”306 dediği vecemaatını da övdüğü mübarek Kuba mescidi de, bu Cihan-şümul İslâm İnkılâbı’nın ilk ve önemli bir ilim, irfan, ahlâk,takva, siyâset, iktisât, hukuk, içtimaiyat, cihâd, hareket, eğitim,öğretim ve kültürel merkezi, üssü ve karargâhı olarak tarihîmisyonunu icrâ’ya ve ifâ’ya başlamış; İslâmın fiilî tezahürününtoplumsal ve küllî santralı hüviyetini taşımıştır...

305 İbn-i Hişam (Terc.): 2/162; Asr-ı Saadet: 1/201-202; Zübdet’ul-Buhari: 691;Buhari (Arapça-Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/258; Tecrid-i Sarih: 10/106; İslamTarihi (Medine Devri): 1/9-10; Tabakat: 1/235, 236.

306 Tevbe(9): 108.


Allah’ın Resûlü (asm), İslâm’ın Cihanşümul Hâkimiye-ti’ne doğru adım adım ilerlerken, istikbâlin muhteşem fetihle-rini ve ebedî saadeti müjdelerken; bunun gerçekleşmesi içinde adım adım Medine’ye doğru ilerlemekte; etrafını sarmışMuhacir-Ensâr kafilesiyle birlikte çağlar ötesine nur ve ışıksaçmaktadır. Nihayet; Kuba ile Medine arasındaki Salim b.Avf mahallesinin Ranuna vadisine gelindiğinde öğle vaktigirmiş, cum’anın farz kılınması ve kılınma emniyetinin bu-lunması üzerine, orada (mescid mahalli olarak ittihâz olunanyerde) Resûl-ü Ekrem (asm), ‘kendisi ilk cum’a namazını’bizzat kıldırmıştır.307 Ve “Cimriliğin tel’inini, cömertliğin veinfakın da tebcili’ni ve gerçek takvayı ihtiva eden ilk hutbeyide burada okumuştur.308

Cum’ayı müteâkib devesine binen ResûlûllahSallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimiz önde,muhâcir-ensâr kafilesi ve yüce Resûlün dedesi AbdulMuttalib’in dayıları olan Neccâr oğullarının gençleri de etra-fını çevrelemiş olduğu halde, Medine’nin merkezine ve içinedoğru hareket etmiştir.309 Kalbinin temâyülü o tarafdan yanaolduğundan dolayı, bir rivâyete göre Resûlûllah aleyhisselamEfendimiz ‘Ben-i Neccâr’a’, kendisini Kuba’dan almaları içinhaber göndermiş310, diğer rivâyete göre ise, mübarek devesiKasvâ’yı serbest bırakmış “Onu serbest bırakın, çünkü O

307 Tecrid-i Sarih: 3/6; 10/109; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/16, 83; İbn-iHişam (Terc.): 2/163; İbn’ul-Esir (Terc.): 2/107; Asr-ı Saadet: 1/202.

308 Tecrid-i Sarih: 10/112; Üsd’ül-Ğabe: 2/92-93; İbn-i Hişam: 2/171-172; İslamTarihi (Medine Devri): 1/16-19.

309 Buhari (Arapça-K.Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/266; Tecrid-i Sarih: 111-112;Tarih-i Taber: 2/256; Tabakat: 1/235; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/15-19.

310 Buhari (Arapça-Menâkıb’ul-Ensâr: 45): 4/266; Tecrid: 10/111; Tabakat-ıİbn-i Sa’d: 1/235-236; Sahih-i Müslim (Terc.): 10/423-425; İslam Tarihi(Medine Devri): 1/15, 92.


me’murdur;… Nereye çökeceği ona buyurulmuştur!”311 de-miş; kuvvetli kavle göre deve, Neccâr oğullarının mıntıkasınagitmiş ve bu kabileden iki yetim çocuğa ait olan boş bir arsa-ya çökmüş, tekrar kalkmış, dönmüş yine eski yerine çökmüş-tür.312 Buraya en yakın ev ise, Halid ibn-i Zeyd’in (EbâEyyub-el Ensarî’nin) evi olduğundan dolayı, Efendimiz deBen-i Neccâr’dan olan Ebu Eyyub’el- Ensârî’ye misâfir ol-muş; bu tabiî ve insiyakî tavır ile bütün müslümanlarınkalbleri hoşnut olmuştur.313 Bir rivâyete göre de, bu hoşnut-luk, ben-i Neccâr arasında kur’a çekilmesiyle sağlanmıştır.314

Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendi-mizin Medine’ye girişi ve Ebu Eyyub’el-Ensarî’nin evine inişiesnasında büyük kalabalık hâlinde karşılama merasimleri ya-pan Medineli Müslümanlar, hayatlarının en mutlu, en mes’udanlarını yaşamış, küçücük kızlar da ellerindeki deflerle:

Neccâr oğullarının kız (çocuk)larıyız biz!

Ne mutlu komşuluğu Muhammed’in!

diye, şiirler ve neşideler okuyarak, “Eyyamullah’ın” en büyükle-rinden olan bu nurlu ve muhteşem günü neş’e içerisinde kut-lamışlardır.315 Çocuk ve kadınların bir kısmı da; koro hâlinde:

311 İbn-i Hişam (Terc.): 2/163-164; İbn’ul-Esir (Terc.): 2/109; İslam Tarihi (Me-dine Devri): 1/15-16, 19-22; Tecrid-i Sarih: 10/112-113.

312 İbn’ul-Esir: 2/209; İbn-i Hişam: 2/164; Buhari (Arapça-Menakıb’ul-Ensar:45): 4/258; Zübdet’ul-Buhari: 691; Tecrid-i Sârih: 10/107; İslam Tarihi (Me-dine Devri): 1/22, 96; Fıkh’ıs-Sîre: 189.

313 Tecrid-i Sarih: 10/107-114; Zübde’tül-Buhari: 691; İbn’ul-Esir: 2/109; İslamTarihi (Medine Devri): 1/22; Buhari (Arapça-Menakıb’ul-Ensar: 45): 4/258.

314 Müsned-i Ahmed İ. Hanbel: 5/414; Asr-ı Saadet: 1/203; İslam Tarihi (Medi-ne Devri): 1/22-23.

315 İbn-i Mace (Terc.): 5/322-323; (Arapça): 1/612; (Yaklaşık, hem de def ilenağme ve neşide için bakınız; İbn-i Mâce (Terc.): 5/312, 315-321; (Arapçası):


Vedâ yokuşundan doğdu dolunay bize!...

Allah’a yalvarın oldukça, şükr etmek gerekir halimize.

Ey bize gönderilen peygamber! Sen;

Boyun eğmemiz gereken bir emr ile geldin bize!...

şeklinde neşideler, kasideler okuyor; gençler ve erkekler dekılıç-kalkan ve harbelerle harp oyunları oynuyor; “Resûlûllahgeldi, Allah-u ekber Muhammed geldi, Allah-u ekber! Allah-uekber, Muhammed geldi! Allah-u ekber, Muhammed gel-di!..” diyor ve sevinçten yer yerinden oynuyordu.316

İki katlı olan Ebu Eyyub’el-Ensari’nin evinin alt katınayerleşmeyi tercih eden yüce Resûl, bilâhere Hz.EbuEyyub’un hayâ, sıkıntı duyarak ısrar etmesi üzerine, üst katageçmeyi kabul etmiş ve yedi ay kadar bu mübarek evdeikamet etmiştir.317

Bu süre içerisinde İslâm hükümetinin merkezini, yaniMescid-i Nebevi’yi inşâ için faaliyete geçen Resûl-ü Ekrem(asm), devenin çöktüğü arsanın sahiplerini çağırır, durumuanlatır; onlar da yeminle te’kid ederek o yeri hasbeten lillahinfak etmek istediklerini, asla ücret kabul etmeyeceklerinisöyler. Efendimiz ise; ücretsiz almanın mümkün olmadığını,ancak ücretlerini vererek orayı Mescid ve Hane-i Saadet ola-rak inşa edebileceklerini kat’i olarak ifade edince, Es’âd b.Zürare’nin terbiyesi altında bulunan Süheyl ve Sehl adındaki

1/711-712); İslam Tarihi (Medine Devri): 1/23-24; ASr-ı Saadet: 1/203;Tecrid-i Sarih: 10/113; Sıret’un-Nebevîyye: 133.

316 İslam Tarihi (Medine Devri): 1/24; Tecrid-i Sarih: 1/113; Hayat’us-Sahabe:1/338; Fıkh’ıs-Sîre: 190.

317 İbn-i Hişam: 2/164, 168; İbn’ul-Esir: 2/109; T. Sârih (Buhari): 10/114; Asr-ıSaadet: 1/203.


arsa sahibi iki yetim çocuk, ücreti kabul etmek mecburiyetin-de kalarak, bahsi geçen arsalarını mescid inşâ edilmesi içinyüce Resûl’e teslim etmişlerdir.318

Çevredeki müşriklerin kabirleri, yabanî hurma ağaçlarıve çukurluklar temizlendikten çevre iyice tesviye edildiktensonra, mescidin ve hâne-i saadetin inşâsına sür’atle geçildi.Efendimiz, en fazla çalışan ve yorulanlar arasında idi. Mescid-iNebevi taşla kerpiçten yapılmış; bütün eshab çalışmış ve“Resûlûllah ile birlikte; “Ey Rabbimiz yüklenip taşıdığımız şubalçıktan kerpiç yükü, Hayber’in hamulesinden (hurmasın-dan-üzümünden) daha hayırlı ve daha temizdir. Şüphesiz kihayır ve menfaat, ahiret ecr-ü sevâbıdır. Allah’ım! SenEnsâra ve Muhacirlere merhamet buyur!”; “Maişet (hayat),ancak ahiret hayatıdır.” gibi, şiirler, recezler ve neşidelerinşâd ediyorlardı…319

Kısa bir süre içerisinde bitirilen Mescid-i Nebevi vemüştemilâtı ile Efendimiz, Ebu Eyyub’ el-Ensari’nin evindenayrılmış, mahall-i ikametine taşınmıştır. Bunu müteakiben,Efendimiz; o vakit henüz evlâtlığı olan Hz. Zeyd b. Harise’yiiki deve ve 500 dirhem para ile Mekke’de bakiye kalan ailehalkını getirmeye göndermiş, onlar da kısa zamanda Medi-ne’ye kavuşmuşlardır.320 Mescid-i Nebevî dörtgen şeklinde

318 İbn-i Hişam (Terc.): 2/164; Buhari (Arapça-Neakıb’ul-Ensar: 45): 4/258,266; Zübdet’ul-Buhari: 691; Tecrid-i Sarih: 10/107; Asr-ı Saadet: 1/205; İs-lam Tarihi (Medine Devri): 1/96-97.

319 İbn-i Hişam (Terc.): 2/165-166; Zübdet’ul-Buhari: 491; Buhari (Arapça):4/258; Tecrid: 10/108; Müslim (Terc.): 8/634-636; (Arapça): Kitab’ul-CihadVes’Siyer: 126-130; Asr-ı Saadet: 1/205; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/100-101; Sîret’un-Nebevîyye: 134.

320 Mecmâu’uz-Zevâid: 9/227-228; İstiâb: 4/450; Hayat’us-Sahabe (H. Müslü-manlık): 1/359; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/131-132, 11/179-180; Asr-ıSaadet: 1/204.


idi. Dört duvarın her birinin uzunluğu 100 zira’a yakındı.Yüksekliği ise, 3 zirâ’ı taştan, üst tarafı da kerpiçten olmaküzere, 5-7 zira’ arası kadardı. O vakit, kıble Mescid-i Aksa ol-duğundan dolayı, mihrab da o yöne doğru yapılmış; bilâha-re kıble tekrar Ka’be’ye tahavvül edilince, yeni mihrabKa’be’ye yöneltilmiş, eskisi ise kapı haline getirilmiştir. Mes-cidin etrafında ise; hane-i saadet yer almakta, zevcât-ıtahiratın her birine ayrı ayrı odalar yapılmış olmakta, kapılarıda Mescid-i Nebeviyye’nin avlusuna doğru açılmakta idi.Mescidin sofa kısmı da, Eshab-ı Kiram’ın fakirlerine ve be-kârlarına ayrılmış bulunmakta, bazan sayıları 400’e kadar çı-kan Eshâb-ı Suffe burada oturup-kalkmakta ve yatmaktaidi.321

Mübarek mescidin üzeri sâdece hurma dalları ve yap-rakları ile örtülmüş bulunmakta, yağan yağmurlar tamamenmescidin içerisine boşanmakta olup gerek yağmurdan, ge-rekse güneşin hararetinden korunulması için Eshab-ı Kiramınyaptığı mescidin üzerini çamurlama teklifi, Efendimiz (asm)tarafından “Musa’nın gölgeliği gibi gölgelik, çatısı gibi de çatıyoktur!” sözüyle reddedilmekte, böylece sade yaşamanın ör-neği insanlığa sunulmaktadır.322 Resûl-ü Ekrem’in (asm) evi-nin tavanına, normal boylu bir insanın eli kavuşmakta, oda-sının örtüsü bir ağaç kütüğüne giydirilmiş bir kıl dokuma(parçasın)dan meydana gelmekte, kapısı ise halkasız olup,yay ucu ile çakılmaktadır... Oturdukları serîr ise, kuru ağaçla-rın, hurma lifleriyle birbirine sıkıca bağlanması suretiyle ya-

321 İslam Tarihi (Medine Devri): 1/102-104; Asr-ı Saadet: 1/205-206; Tecrid:10/115.

322 Müsned A. İbn-i Hanbel (Arapça-Çağrı Yay. Kütüb-ü Sitte Serisi): 2/256-259; Tecrid-i Sarih: 6/318-319; Zübde’tül-Buhari: 315; İslam Tarihi (MedineDevri): 1/105-106.


pılmış; odaları ise hurma dallarından inşa edilmiş; kapıları dasiyah kıldan ma’mül perdelerle örtülmüş, böylece maddeninve dünyanın iflâs ettiği bir hayat tablosu sergilenmiştir… Ya-taklarının yüzü ise, basit hayvan derisindendi, içine de,sâdece hurma lifleri doldurulmuştu...323 Mescid’in aydınlatmate’sisâtını yapan Temim-i Dâri Hazretlerine, Allah’ın Resûlübüyük iltifatlarda bulunmuş ve “Sen İslâmîyet! Ve mescidininurlandırdığın gibi, Allah da seni dünyada ve ahirette nur-landırsın!..” diyerek, duâ etmiştir.324 Asr-ı Saadet’de, dâimatabanı toprak olan Mescid-i Nebevivye’ye bilâhere fazla ça-mur olmasın diye, kum serilmiş, böylece eshabın libâsınınçamur olarak kirlenmesi ve tez yıpranması önlenmiştir.325

Muhacirlerle-Ensâr arasında kardeşlik akdi veYahudilerle yapılan anlaşma;

Allah-u Teâlâ, genel anlamda bütün mü’minlerin kar-deş olduklarını teşri etmiş olmakla birlikte; buna ilaveten deAllah’ın Resûlü Ensarla Muhacirler arasında özel kardeşliktesis kılmış; böylece bu iki Müslüman sınıfı iç içe sokmuş vekaynaştırmıştır. Mekkeli müşriklerden gördükleri uzun bir zu-lüm ve işkence döneminden sonra, evlerini, barklarını, ço-cuklarını, yurtlarını, mallarını ve mülklerini kâfirlere terk ede-rek ‘Allah yolunda Muhacir’ olarak gurbet diyarına çıkanMuhacir müslümanların, Ensarın her türlü yardıma koşmalarıve sıcak bir şekilde kucak açmaları sâyesinde dertleri ve

323 Müsned-i Ahmed İbn-i Hanbel (Arapça Çağrı Yay. K. Sitte serisi): 6/72;Tabakat-ı İbn-i Sa’d: 1/464; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/105.

324 İslam Tarihi 1/106.325 Tabakat-ı İbn-i Sa’d: 3/284; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/106


memleket hasretleri326 giderilmiş, hiç değilse hafifletilmiştir…Ki bu; hem İslâmî, hem de insanî yükümlülüktür. İşte Ensar-ıKiram; bu yükümlülüğü, tarihde misli görülmemiş ve görü-lemeyecek kadar bir kudsiyet ve ulviyet içerisinde ifâ etmiş;şer’i ölçüler dâhilinde bütün varlıklarını Muhacir kardeşleriylebölüşmüştür...327 Aynı kaynaşma, daha evvel iki amansızdüşman kabile olan Evs ve Hazrec arasında da gerçekleşmiş,Ensar’ın bu iki kabilesi eski husumetleri ve kan davalarını,bırakarak gerçek anlamda kardeş olmuştur. Ki, bu kardeşlikİslâm’ın güçlenmesini ve dünyaya yayılmasını doğurmuş-tur.328 Resûl-ü Ekrem(asm), Medine’de ve çevresinde oturan

326 Her insanın doğduğu beldeye karşı muhabbettârâne alâkâsı fıtrî’dir; helebu belde, Mekke olunca… Bakınız: 250 no’lu dipnot.

327 “Onlardan (Muhacirlerden) evvel (Medine’yi) yurt ve iman (evi) edinmiş olankimseler (Ensar), kendilerine hicret edenlere (gerçekten) sevgi beslerler. On-lara (Muhacirlere) verilen şeylerden dolayı göğüslerinde bir ihtiyaç (meyli)bulmazlar. Kendilerinde fakr-u ihtiyaç olsa bile (Muhacirleri) öz canlarındandaha üstün tutarlar. Kim (Ensar gibi olur) nefsinin hırsından ve cimriliğindenkorunursa, işte muradlarına erenler, onların ta kendileridir.” Haşr(59): 9; Ko-nuyla alakalı tefsirler ve vârid olan hadisler için bakınız; Dürr’ül-Mensur, İmamSuyutî: 6/195-202; İbn-i Kesir (Terc.): 14/7810-7816; Kadı Beyzâvî, Hâzin,Nesefî ve İbn-i Abbas Tefsirleri (Mecmâu’t-Tefâsir): 6/223-226: Had Dini Kur’anDili: 7/4843-4852; El-Keşşaf: 4/504-505; Buhari (Arapça): 2/225; 3/67; 4/222-223, 267-268; İ.Tarihi (Medine Devri) 1/87-93; Tecrid: 10/16-17, 121-123; İbn-iHişam: 2/172-178; A. İbn-i Hanbel: 3/182-183; Asr-ı Saadet: 1/207-212;Sîret’un-Nebevîyye: 135; Tabakat: 3/126; Hayat’u-Sahabe (H.Müslümanlık):1/370-379; … ve “İman edip hicret edenler ve Allah yolunda cihâd edenler, ve(Muhacirleri) barındırıp yardım edenler (Ensar) (yok mu?) işte onlar birbirininvelileridir. (Her hususta dostları, koruyucuları ve yardımcılarıdır)…” (Enfâl:72); “İman edip de Allah yolunda hicret ve cihad edenler, (onları) barındıran-lar ve yardım edenler (Ensar), (var ya!) işte gerçek mü’min olanlar bunlardır.Mağfiret ve ucsuz bucaksız rızık da onlarındır.” (Enfâl: 74) ayetleri de, ‘Ensar-Muhacir’ kaynaşmasına terettüb eden hukuku ve neticeyi tebyîn etmektedir…

328 Bu durumu izâh sâdedinde, Kur’an-ı Kerim’e kulak verelim: “Ey iman eden-ler! Allah’dan nasıl korkmak lazımsa öylece korkun. Sakın siz, Müslüman-lar (olmak)tan başka (bir sıfatla) can vermeyin. Ve hepiniz, toptan (cemaathalinde) Allah’ın ipine (İslam’a) sımsıkı sarılın; fırkalaşıp ayrılmayın. Al-lah’ın üzerinizdeki ni’metini düşünün. Hani siz, (birbirinizin) düşmanlar(ı)


Yahudilerle de ayrı ayrı barış anlaşmaları imzaladığı gibi; as-kerî ittifak ve pakt diyebileceğimiz türden anlaşmalar da im-zalamış, böylece Mekkeli müşriklere karşı birleşik bir cephekurmuş, en azından kâfirlerin birlikte hareket etmelerini ön-lemiştir.329 Ayrıca; Medine’de epey miktarda bulunan ve güngeçtikçe de sayıları artan münafıklara330 karşı gereken tedbir-leri alan ve ifsâd faaliyetlerini akim bırakarak, İslâmın pota-sında erimelerini sağlayan Resûlûllah (asm) böylece, Cihan-şümul İslâm İnkılâbı’nın ve devletinin temelini sağlam bir şe-kilde atmış ve gelecek nesillere, bunu, İlâhî bir emanet olarakbırakmış olmaktadır...

Hicretin: Ruhî, bedenî; kavlî, kalbî; maddî, ma’nevî;enfüsî, afakî; zahirî, batınî (derunî); ferdî, içtimaî; fikrî, fiilî(amelî); cüz’î, umumî; kısmî ve küllî… Tüm yönlerini ve kı-sımlarını mezc eden Hicret-i Nebevi (asm), insanlığın mutlakkurtuluşunun, zulümattan-dalâletten nûra ve hidâyete çıkarılı-şının simgesi ve bu yoldaki küllî cehd-ü gayretin ve fiilî hare-

idiniz de O (Allah), kalblerinizi (İslam’a ve biribirinize ısındırıp) birleştirmişti.İşte O’nun (Allah’ın) (bu) ni’meti sâyesinde (din) kardeşler(i) olmuştunuz.Ve yine siz, bir ateş çukurunun tam kenârında iken oradan da sizi O (Allah)kurtarmıştı. İşte Allah, size ayetlerini böylece apaçık bildiriyor. Tâ ki doğruyola eresiniz.” (Al-i İmran (3): 102-103)… Ayrıca bakınız; Tecrid-i Sarih:10/6-7; Asr-ı Saadet: 1/190-191; İbn-i Hişam: 2/86-88; İslam Tarihi (MedineDevri): 1/7-8; İlââhir…

329 İbn-i Hişam: 2/172; Asr-ı Saadet: 1/213-214, 273-277; İslam Peygamberi:1/144-153; İslam’da Devlet İdaresi: 406; ve sâir…

330 İbn-i Hişam: 2/194-215, 310-314; Asr-ı Saadet: 1/277; S’iret’un-Nebevîyye:136-138; İbn’ul-Esir: 2/143-144, 168, 257, 260-261; İlââhir… BilhassaUhud, Hendek (Ahzab) ve Tebük savaşları esnâsında, tarih ve siyer kitap-larında kayıtlı olan münâfıkların tavırları ve Efendimizin onların fesâdlarınıref-ü def etmesi câlib-i dikkattir. Münâfıkların bir kısım halleri için bakınız:Bakara (2): 8-20; Al-i İmran (3): 167-168; Tevbe (9): 55-70, 74-87, 90, 93-98, 101-102, 107-110, 124-127; Münâfıkun(63): 1-8; İlââhir… gibi ayet-ikerimeler ve tefsirleri…


ketin ilk adımı, yer-siper ve taktik değişimi, İlâhî ve siyâsî ma-nevrası özelliğini taşımakta, kıyamete kadar gelecek imanlı ne-sillere ve İslâm ümmetine bu hususta uyarıcı ve canlandırıcımesajlar vermektedir...

Bu İlâhî ve lahutî ‘Hicret-i Kübrâ’ mesajının, esrarınınbizim gibi âciz şahsiyetlerin tamamen idrâk etmesi, idrâkedebileceği cüz’î kısmı da izah ve ifâde edebilmesi mümkündeğildir. Ancak, çok cüz’î ve sathî olan bir kısım istinbatlarla,bu külli mesajdan bazı bölümler sunmaya çalışacak, bu hu-susta alabileceğimiz derslere çok kısa atıflarda bulunmayagayret sarfedeceğiz, inşaallah...

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

HİCRET-İ SENİYYE”NİN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ VEONDAN ALINACAK DERSLER,

ÖĞÜTLER VE İBRETLER

Siyer-i Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi veSellem’in çok önemli bir bölümü ve merhalesi olan“Hicret-i Seniyye”‘nin düşündürdükleri ve ondan alı-nacak dersler, öğütler ve ibretler:

Beşerî düzenlerin ve tağutî güçlerin kararttığı, cehenne-me çevirdiği şu zulümâtlı dünyayı aydınlatmak; hayatının tümcephesiyle esaret zincirine vurulmuş ve “imdat!” çığlıkları ay-yuka çıkmış bîçâre insanlığı kurtararak nura, huzura, felaha,saadete ve gerçek hürriyete kavuşturmak için gönderilmiş bu-lunan İlâhî nizamın, cihanşümul hâkimiyetini te’sis etmeye ve-sile olan maddi ve ma’nevi her türlü cihâdın mükemmel birbiçimde icrâ’sının ilk adımı, stratejik ve siyasî bir eylemi, yerve siper değişimi, küllî-fetih ameliyesi hüviyetini hâiz bulunanhicret-i Resûlûllah (asm) olayı ile hicret öncesi bir kısım nebevîfiiller, istikbâlin tüm nesilleri ve İslâm ümmeti için sayısız ders,öğüt, örnek ve ibretler ihtiva etmektedir. Kî; kıyâmî, cihadî veinkılâbî-İslâmî hareket açısından bizlere ışık tutacak olanla-rından, bir kısmını maddeler hâlinde sıralamaya çalışacağız,inşaallah…

Evvela;

1-) İslâm dini, insanları sâdece Allah’a kul olmaya,tüm tağutî düzenleri ve beşerî hükümranlıkları-kullukları kal-ben, kavlen ve fiilen reddetmeye da’vet etmektedir. Bununiçin de, bütün mesâisini ve imkânlarını bu uğurda ve bu yol-


da harcayacak-fedâ edecek, gerçekten ‘serdengeçti dâîlere’ihtiyaç vardır…

2-) Tağutî düzenlerin ‘mutlak hâkimiyet’ kurduğu, sâirinsanların ve halkların fikrî, itikâdî, amelî, maddî ve ma’nevî’yönlerden ‘mustaz’af’ bırakıldığı ‘cahili bir toplum’da, Nebevîtebliğ usûlünü esâs alan gerçek tebliğciler; ‘mustaz’âf halkları’değil, ‘hâkim’ olan ‘müstekbir güçleri’ ve onların ‘şirk ve küfürdüzenlerini’ hedef almalı, halk yığınlarına da bunların habisçehrelerini göstermeye çalışmalıdır. Zirâ; başta Fahr-î âlem veResûl-ü ekrem (asm) olarak, bütün peygamberler böyle yap-mış, bu yolu ve bu usûlü ta’kip etmişlerdir...

3-) İslâmî tebliğ, gayet yumuşak, nâzik ve tenâsüb içe-risinde yapılmalı; kaba, katı, sert, haşin ve kırıcı olmaktanuzak bulunulmalıdır. (Bakınız; Al-i İmran: 159; Nahl: 125;Taha: 44; Ankebut: 46; Fussilet: 33-35; İlh…) Ayrıca; direktolarak, bizzat ‘şahısların’ kendileri hedef alınmamalı,mücerred planda ‘fikirler’ ve onların vûcut verdiği ‘düzenler’‘tek hedef’ olarak seçilmeli, ‘insan psikolojisi’ göz önüne alı-narak gerekli ‘tebliğ’ yollarına başvurulmalıdır. Tağutî rejim-ler hedef alınırken, hâkim olan bu düzenlerin ‘mümessili’mesâbesinde olan kişi ve güçler (Nemrud, Fir’avn, Deccal,Şah… veya onların hukuki, siyasi, askeri vb. kurumları gi-bi...) de, ‘tağutî düzenlerle müterâdîf’ ve “eş anlamlı” kabuledilmelidir. Ki, Resûlûllah (asm) ile bütün peygamberler, buşekilde hareket etmiş ve bunu “Nebevi usûl” diye, bizlere“miras” bırakmışlardır...

4-) Müşrik ve tağutî düzenlerin “mutlak hâkim’ bulun-duğu bir toplumda yaşayan-yaşamak mecburiyetinde kalanmüslümanlar, İslâm’ı mer’i kılma yollarını ararken, gayet


hassas ve dikkatli olmalı; İslâmî hareketin selametini veistikbâlini göz önüne almalı, hissî ve fevrî hareketlerden uzakbulunmalıdır. Zirâ küçük bir yanlış adım, o beldede İslâmîhareketin zaâfa uğramasına ve yahut tamamen sönmesineve yok olup gitmesine sebeb olabilir. Resûlûllah’ın (asm) vehalis Eshabı’nın Mekke’de kendilerine revâ görülen ‘çokyönlü’ve emsâlsiz zulüm ve işkencelere tahammül etmelerin-deki ‘İlahî hikmet’ ve ‘esbâb-ı mucibeler’ iyice düşünülüp te-emmül edilmelidir…

5-) İslâmî hareketin tebliğ usûlü; zeminine-zamanına vemuhataplarına göre ‘değişiklik’ arzeder. Bazen ‘gizli,’ bazen‘aleni,’ bazen ‘ferdi ve hususi,’ bazen de ‘toplu ve umumi’planda ‘tebliğat’ yapılır. Gizlilik fertlerle, fertlerin ‘kimliği, yerive tavrıyla’ alâkalıdır. Dar’ül-Erkam’daki durum, işte bununlave ‘eğitimle’ ilgili “mahfî” bir harekettir. ‘Hicr: 94, Şuârâ: 214’ayetleriyle birlikte âlenî ve umumi tebliğe başvuran Allah’ınResûlü (asm) hiç bir zaman ‘hakkı gizleme’ yoluna başvur-mamış “genel bir usül” diye asla ders vermemiş; Yüce İslâmdini, bu tür bir tavizi katiyen tecviz etmemiştir. Ancak,münferid plânda ‘ikrah-ı mülci’ durumlarda buna cevaz ver-miştir.331

331 Hz.Ammar b.Yasir'in Mekkeli müşrikler tarafından ‘icbar ve ikrah’ olunmasıüzerine, bu hususta İlâhî ruhsat vârid olmuştur. Bakınız; Nahl suresi, ayet:106;Tefsir-i Razi: 20/121-122; Tefsir-i Kurtubî: 10/180; Tefsir-i Taberî: 14/182; Keş-şaf: 2/636-637; Dürr'ül-Mensûr: 4/132; Kad-ı Beyzâvî, Tefsir-i Hazin ve Tefsir-iNesefî (Mecmâ ut-Tefâsir-Çağrı yay.): 3/644- 645; Hak Dini Kur'an Dili: 5/3130-3132; İbn-i Kesir: 9/4580-4583; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 4/108-118; İbn-iHişam: 1/432-433; İbn-i Esir: 2/69; Hayat’üs' Sahabe: 1/285-287; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 1/177-178; 3/249; Hilye: 1/140; Vesâir, hadis ve fıkıh kitaplarının alâkâlıbölümleri...


6-) Mekke toplumunda ve benzerlerinde ‘toplu kıyamve mukavemet’ mümkün olmadığından dolayı-tecviz edil-memiş; ‘öncü ve rehber olmayan’ zevatın münferid muka-vemetlerine müsâade edilmiştir. Meselâ; Sa’d ibn-i EbiVakkas Hz.leri ile bir kaç sahabe, Mekke’nin dışında namazkılarken bir kaç müşrik üzerlerine çıkagelmiş ve namazlarıylaalây etmeye başlamış, bunun üzerine müslümanlar onlaramukabelede bulunmuş ve büyük bir kavga ve çatışma baş-lamış; müslümanlar müşriklerin kafalarını parçalamış ve ön-lerine katarak kovalamışlardır.332 Bir defasında da Hz. Ömer,İslâm’a girdiğini ‘Ka’be’de açıkça ilân etmiş ve müşrikleremeydan okumuş; bunun üzerine kendisine saldıran müşrik-lerle öğleye kadar kavgaya ve çatışmaya tutuşmuştur.333 Veyine; Hazret-i Ömer, hicret edeceği zaman, kılıcını kuşanmış,yay ve oklarını almış, Ka’be’ye giderek ; “Anasını ağlatmak,çocuğunu yetim veya hanımını dul bırakmak isteyen varsa,şu vadinin arkasında gelip benimle karşılaşsın!” diye müşrik-lere meydan okumuştur.334 Ki bu, açıkça münferid bir savaşçağrısı ve alenî olarak meydan okumadır. Ve yüce Resûl(asm) tarafından ‘takrîr’ edilmiş; eshab bu gibi münferid mu-kavemetlerden men edilmemiştir. Zira bu tür olaylar ve mu-kavemetler, ‘cemaat ve hareket adına” olmadığından,sâdece münferid mâhiyette olduğundan dolayı ‘tüm müslü-manları, hareketin önderini bağlayıcı’ özelliği haiz değildir.Fakat Resûlûllah (asm)’ın ‘fiili mukabelesi ve mukavemeti’

332 Tarih-i Taberi: 2/2l6; Belâzuri: 1/116; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 3/146;4/89; El-İsâbe: 2/33; ayrı ve benzeri bir olay için bakınız, İ. Tarihi (MekkeDevri): 4/181

333 İbn' ul-Esir (Terc.): 2/88; Hayat'üs-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/281; İbn-iHişam: 1/457, 466; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 4/231.

334 İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/130-131.


tüm müslümanları ilzam edeceği ve “hareket adına” olacağıiçin, Allah-u Teâlâ tarafından yüce Resûl (asm) bundan sa-kındırılmış ve hareketin kuvvetlendirilmesi için her türlü ezâve cefâya tahammül edilmesi emredilmiştir...

7-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin, haddinden fazla zulüm, baskı, ezâ ve işkencele-re ma’ruz kaldığı halde ‘tahammül’ etmeleri, ‘mukavemetgöstermemeleri’ ve eshabını da ‘toplu şekilde’ bundan menetmeleri ile; “İslâm’ın büyük halk kitlelerine en kısa zamandayayılmasını ve kamuoyunun kalblerinin feth edilişini istihdafedinmiş” bulunmaktadır… Zirâ; insanoğlu fıtrâten zalimler-den ve zulümden şiddetle nefret eder, mazluma, mağdura vemustaz’âfa da kalben temâyül ederek şefkat-rikkat ve mer-hamet gösterir. İslâmî hareket, dâima ‘mazlum mağdur vemustazaf’ olduğunu; muhâliflerinin de ‘zalim, cani, gaddarve kan içiciliğini’ bil-fiil gösterip isbatlamalıdır. Ki; kamuoyu-nun fiilî, hiç değilse kalbî desteğini alsın ve kutsal da’vasıhalk yığınlarında kabul görsün, sempati uyandırsın.

Bu tür hareket, insan psikolojisi üzerinde çok büyükolumlu ve derin yankılar uyandıracak, tağutî düzenlerin biran önce yıkılmasını sağlayacaktır... Yüce Resûlûllah (asm)’ınbu İlâhî usulü, İmam Humeynî (ra) ve vücude getirdiği İslâmİnkılâbı için büyük bir örnek ve yol gösterici olmuş; tank,top, mermi ve bomba kullanan İran Şahı tağutîliğinin askerîgüçlerine karşı ‘gül ve çiçekler’ attırmak suretiyle tüm İranhalkının gönüllerini feth etmiş, fiilî desteklerini alarak şahlıkrejimini cehenneme ve tarihin çöplüğüne göndermiştir. Böy-lece; bu Nebevî usûlün ne kadar müessir olduğu da anlaşıl-mıştır...


Çünkü hareketin rehberi yahut da İslâmî hareketintopyekün mensupları, müslümanların gayet zayıf bulunduk-ları tağutî rejimlerin ‘içinden’ bil-fiil eylem ve silahlı muka-vemet yollarına başvurmuş olsalardı; ülke halkının toplu‘desteğini’ alamayacakları gibi; tağutî rejim tarafından da‘toplu imha ve katliam” muamelesine tâbi tutulacak, böyleceİslâm’ın ‘devlet olma’ şansı yok olacak ve müslümanlarınsonu gelmiş olacaktı...

8-) Tâğûtî bir düzen içerisinde yaşamak mecburiyetin-de bulunan müslümanlar, sürekli bir tebliğ içerisine girmelitâğûtî rejimle uzlaşmayacak müslümanların sayılarının çoğal-tılmasına gayret etmelidir. Mekke döneminde tam 13 yıl bugâye ile çalışılmış; bu kadar uzun bir süre içerisinde çok azsayıda gerçek müslüman zuhur etmiştir... Keyfiyet-ehliyet vekalite cihetiyle mükemmel olan ve sadece 300’e yakın kişi-den oluşan bu öncü nesil, ‘Hicret-i Seniyye’ olayı ileSeyyid’ül Mürselin ve Hatem’ül Enbiya Resûlûllah SallâllahuAleyhi ve Âlihi ve Sellemin Îlahî ve nurlu önderliğinde kıya-mete kadar devam edecek olan maddi ve manevi her cihet-ten -her boyutta- Îlahî ve Nebevi olan ‘Cihanşümul İslâm İn-kılâbı’nın temelini “Medine’tün Nebi” (Yesrib)’de atmış ve ilkfilizini de günümüz “İran Coğrafyası’nda vermiştir. İşte dün-yayı etkisi altına ‘azimet ve ihtişamla’ almakta olan günümüz‘Cihanşümul İslâm İnkılâbî bu İlahî ve Nebevî-Muhammedî‘İslâm İnkılâbı’nın günümüzdeki Îlahî tezahürü ve tecellisi-dir…

9-) Tağutî düzenlerin, ‘mutlak hâkimiyeti’ elinde bu-lundurduğu bir beldede, müslümanlar, kâfirlerden bir kısmı-nın ‘himayesine’ girebilir; geçici bir zaman için, bir kısım kâfir


güçlerden istifâde ederek hareketini sürdürebilir ve kâfirleri‘biribirlerine karşı’ isti’mâl ederek, kendi davaları lehinde kul-lanabilir. Resûlûllah (asm) Efendimizin Mut’im bin-i Adiyy’in,ve Hz. Ebubekir’in de Mâlik ibn-i Düğünne’nin, diğereshâbın da başkalarının ‘himayelerine sığınmaları’ bununbâriz bir delilidir.335 Fakat bu himaye, aslâ İslâmî fikir ve ha-reket noktasında hiçbir tâ’vizi beraberinde getirmemelidir.Bu hususta yüce Resûl’ün ve şanlı eshabının hayatları canlıbir şahittir...

10-) İslâmî hareket, bütün merhâlelerinde ‘yakın akra-bayı’ ön plâna almaktadır. Meselâ; “(Ey Habibim!) sen (ilkin)aşiretinden yakın olanları (en yakın hısımlarını) inzar et!Mü’minlerden sana tâbi olanlara kanadını indir!”336 ayet-i ke-rimesi, tebliğin ilk önce ‘en yakın’ olandan başlanacağını em-retmiş; yüce Resûl-ü Ekrem (asm) de bunun üzerine Safa te-pesini çıkarak “Ey Abdulmuttalib Oğulları!... Ey Abd-i Menâfoğulları!.. Ve ey filân oğulları!..” diye nidâ etmeye başlamış,koşuşarak gelen akrabalarına Allah’ın emirlerini tebliğ etmiş-tir.337 Zâten, ilk defa gelen vahiy olayını ve İlâhî emirleri, yüce

335 Tecrid-i Sarih: 10/94-96; İbn-i Hişam: 2/12-20,27-28; İbn'ul-Esir: 2/79, 93-94;Asr-ı Saadet: 1/179-180,185; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/278-280;Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 1/211; El-Bidâye:3/134; İslam Tarihi (Mekke Devri):5/58-59, 66, 78-80; 4/177-182; Buhari (Arapça): 4/254-255; İbn' ul-Esir: 2/93-94; İlââhir... Zâten, Ebu Talib'in ‘hayatının sonuna kadar’ Resulullah (asm)Efendimizi 'samimiyetle, canla ve başla himâyesi altına aldığı’ tevâtürensâbittir. Ebu Talib'in; son nefeste ‘iman ettiğine’ dâir rivâyetler olduğundanve müslümanların bir kısmı tarafından da öyle kabul edildiğinden dolayı,Ebu Talib'in ‘himayesini’, bu kategori'ye dâhil etmemeyi daha uygun ve da-ha ihtiyatlı gördük…

336 Şuâra(26):214-215.337 Asr-ı Saadet: 1/157; İbn'ul-Esir: 2/61; İslam Tarihi (Mekke Devri): 4/8-19; İbni

hişam: 1/348-349; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 1/200; Buhari (Arapça): 6/17; Tecrid:9/244-247; Müslim (A. Davudoğlu-Terc.): 2/233-239; (Arapça): 1/192-194;İbn-i Kesir (Terc.): 11/6104-6110; Hak Dini Kur'an Dili: 5/3647; Keşşâf: 3/339-


Resûl (asm); Hatice annemize, Hazret-i Ali’ye ve Hazret-i Zeydbin-i Harise’ye bildirmiş, ilk önce bu en yakınlarının desteğinialmıştır.338 Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efen-dimiz, Medine’ye hicret ettikleri zaman dahi, Abdulmuttalib’indayıları olan Ben-i Neccarı ihtiyâr etmiş ve onları en yakını edi-nerek, onların desteğini ön plâna almıştır.339 “Ey iman edenler!Kâfirlerden size (neseb ve belde yönünden) en yakın olanlarlamukâtele edin! Onlar sizde büyük bir azm-u şiddet bulsun-lar...”340 Ayeti de ‘savaş’ta da ‘en yakın olandan’ başlanılma-sını emretmekte, böylece ‘öncelik ve sonralık’ konusunda İs-lâmî hareketin takınacağı tavır konusunda aydınlatıcı yol gös-termektedir. Ve Efendimizin yaptığı ilk savaşların (Bedir, Uhudve Hendek gibi) tümünün ‘Kureyş’ ile yapılmış olması,mes’elenin pratiği noktasında gelecek nesillere büyük bir ör-nek ve nümune-i imtisal teşkil etmiştir.

Bu öncelik; her türlü şeytanî evhamı da birlikte yıkmış,hareketin ciddiyetini sağlamış olmaktadır. Zirâ; “Doğru sözüniye akrabalarına söylemiyor da, bize söylüyor?”, “Akrabalarıkendisini himaye etmiyor, veya akrabalarına sığınmıyor veonlara yük olmuyor da niye bize sığınıp, neden önce bizdenyardım bekliyor ve bize niye önce yük oluyor?”, “Kafirlerdenakrabalarıyla ve yakınlarıyla neden savaşmıyor da, uzaktaolanlarla neden savaşıyor?” gibi… Nefsânî-şeytanî evham ve

340; Mecmâ'ut-Tefâsir (Beyzâvî, Hâzin, Nesefî): 4/495-496; Dürr'ül-Mensûr:5/95-98; Beyhakî-Delâil: 1/431; El-Bidâye: 3/38; Belâzurî: 1/120; Neseî:6/248-249.

338 İbn-i Hişam (Terc.): 1/314-329, 348-349, 387; İslam Tarihi (Mekke Devri):3/87-107; 4/8-26; Asr-ı Saadet: 1/15I-157; İlââhir…

339 El-Bidâye: 3/187-188; Tabakat: 3/80; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/15, 72;Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık) :l/337; Kenz'ul-Ummal: 8/330; Tecrid-iSarih:10/110-114.

340 Tevbe(40): 123.


itirâzların vârid olması her an mümkün olduğundan dolayı,“en yakınların” ön plâna alınması ve öncelikle muhatab kabuledilmesi ile bu tür şeytanî evhâm ve vesveseler yıkılmıştır. Ay-rıca; ‘akrabalığın ve yakınlığın’ verdiği taraftarlık cihetiyle de,ön plâna alınması ile İslâmî hareket daha da erken yayılma vegüven içinde istikrar bulma durumlarıyla karşı karşıya gelmişolacak, böylece daha “mütesanid bir güç” vücut bulacaktır...

11-) Allah’ ın izni ve emri olmadan ve şartlar tekevvünetmeden hicret caiz değildir… Ancak; izinden sonra Habeşis-tan’a, ondan sonra Medine’ye hicret etme müsaadesi veril-miş, ondan sonra da Efendimiz bizzat hicret etmişlerdir. Böy-lece; tağutî rejimlerin tasallutları altında yaşayan, yaşamakmecburiyetinde kalan müslümanların bütün güçleriyle tebliğyapmaları ve tebliğ sonucu oluşacak güçle cihad yollarınabaşvurmaları, ancak bunun kat’iyyen mümkün olmadığı du-rumlarda, yani Resûlûllah (asm) Efendimizin ve Eshab-ı Ki-ram’ın (R. Anhüm) karşılaştıkları durumun aynısı ile karşılaş-tıkları zamanlarda hicret ile mükellef olabilecekleri anlaşılmışolmaktadır… Hazret-i Yunus (as)’un ‘izinsiz’ olarak kavminive beldesini terk ettiğinden dolayı, Cenab-ı Hak tarafındankınanmış ve Hz. Yunus’un nedâmet duyması üzerine affe-dilmiş olduğu da ma’lumdur.341

12-) Hicret edilirken ve sefere çıkılırken, ‘tek başına’gidilmemesi ve yanına bir ‘arkadaşın’ alınması, arkadaşın da‘en sâdık’ olanlardan seçilmesi gereklidir. Zirâ Efendimizböyle yapmış, Hz. Ebubekir gibi sâdık bir yarânını yanınaalmış, Amr b. Füheyre gibi bir yardımcıyı da yol arkadaş-lığına katmıştır...

341 Enbiya(21): 87-88.


13-) Efendimizin, hicrette Abdullah b. Uraykıt’(Erkat)ıkılavuz olarak istihdam etmesi ve ücretle kiralaması, gerekti-ğinde ‘sadık ve güvenilir’ gayr-i müslimlerden de ‘zaruret ha-linde’ istifâde edilebileceğini göstermektedir... Ve Ümm-üMa’bed ile çobandan süt istenmesi de; ihtiyaç duyulduğundahenüz iman etmemiş kimselerden ‘gıda’ ve benzeri zaruri ih-tiyaç maddelerinin istenmesinin câiz olduğunu, bunun bir‘Züll’ olmadığını isbât etmektedir…

14-) Hz. Ebubekir gibi sâdık bir arkadaşın ve güçlü birmü’minin devesini Efendimize takdim etmesi; Medine’de deEnsar’ın mescidin yerini hibe etmek istemeleri karşısında, redcevâbı veren ve ücretlerini vermeden onları kabul etmeyen Al-lah’ın yüce Resûlü (asm), İslâmî hareket öncülerine emsalsizbir örnek olmuş; en yakınlardan da olsa hiç kimsenin minnetialtına girilmeden ve İslâmî hareket üzerinde en küçük bir lekeve şâibe uyandırılmadan hareket edilmesini ders vermiştir…

Bilhassa ‘çıkarcılığın’ ön plânda olduğu günümüz dün-yasında bunun çok büyük önemi vardır. Günümüzde İslâmîhareketin içerisinde, hatta önünde imiş gibi görünen nice po-püler(!) şahsiyetler, yüce Resûl’ün bu İlâhî ve nurânî prensibi-ni ihmâl ettiklerinden dolayı, İslâmî hareketler büyük ölçüdedarbe yemekte; geniş halk kitlelerinin bu hareketlere iltihaketmelerine büyük bir mâniâ teşkil etmektedir. İkram edilen bir‘çay’ın ve benzeri bir şeyin karşılığını vermeden kabul etme-yen Bediüzzaman Said-i Nursî Hz.leri ile baştanbaşa minnet-siz, fakirâne bir hayat yaşayan ve oturduğu evin icarını verdiğihâlde, her yıl ev sahiplerinden helallik dileyecek kadar büyükhassasiyet içerisinde bulunan İmam Humeynî (ra), bu ve ben-zeri yüce nebevî usule ve prensiplere riâyet ettiklerinden dola-


yı büyük başarılar elde etmiş, değil kendi çağlarına; gelecekçağlara bile damgalarını vurmuşlardır.

İslâmî hizmetler için de olsa, öncü şahsiyetler dâimakendi şahsî imkânlarını meydana koymalı, kendi gücü ta-mamen tükeninceye kadar başka şahıslardan, kendi yaptığıve yapacağı hizmetler için ‘bağış ve yardım’ kabul etmemeli-dir. Yüce Resûlün (asm) mezkûr hareketi, bu hususta çokaçık ve bariz bir örnektir...

15-) Hicretin ‘gerekli’ olduğu durumlarda; Hicret ön-cesi, müslümanlar için ‘emin’ beldeler tesbit edilmeli; butesbitten sonra müslümanların oraya hicretleri te’min edilme-lidir. Efendimiz (asm), yaptığı tahkikat sonucu Habeşistan’ınemin bir belde olduğu kanâatine varmış, ondan sonra orayahicreti tavsiye etmiştir. Bilâhere Medineli önde gelen şahsi-yetlerin müslüman olması, ard arda iki defa Akabe biatınınyapılması üzerine de Medine daimî hicret yurdu olarak se-çilmiş ve müslümanların oraya hicret etmeleri tavsiye ve teş-vik edilmiştir. Böylece; müslümanların ‘dağınık, meçhul,şüpheli ve tehlikeli yerlere’ gitmeleri önlenmiş, birlikleri vegüvenlikleri sağlanmıştır...

16-) İslâmî hareketin ‘öncü ve rehber’ şahsiyetleri, ön-ce, kendilerine bağlı olan müslümanları ‘emniyete çıkarır’,daha sonra ve en sonunda da kendileri çıkar. Bu, rehberliğingüvenirliliği için elzem ve zaruri olan bir mes’eledir. Onuniçin; yüce Resûl (asm) eshabın tümünü peyderpey Medi-ne’ye, ondan önce de bir kısmını Habeşistan’a göndermiş;kendisini de en sonraya bırakmıştır. Bu olay, kitlelerin o reh-bere ve kutsal hareketine daha fazla güven duymalarına vedaha çok bağlanmalarına vesile olmuştur. Ki; zâten İslâmi


samimiyet, ciddiyet, uhuvvet ve rehberiyet bunu icâb ettirir.Kendileri, perde arkasında ve koruma altında bulunup dabağlılarını tağutî düzenlerle muhatab eden, ezilmelerini sağ-layan ve kendileri de refah içinde yüzen-sözde- öncülerin ku-lakları çınlasın!...

17-) Hayat-memat mes’elesi haline geldiği zamanlar-da, İslâmî hareketin üst düzey mensupları, bütün varlıklarınıve sermâyelerini İslâmi hizmetlere harcayabilir ve aile efradı-nı sadece Allah-u Teâlâ’ya emanet ederek onlara hiç bir na-kit ve harçlık bırakmayabilir. Hazret-i Ebubekir böyle yap-mış; fedakâr aile efradı ise bu durumu seve seve kabullen-miş, sırlarını en yakınlarından bile gizlemişlerdir.342 Böylece,Hazret-i Ebubekir âilesi, istikbalin fedakâr aileleri için ‘örnekbir âile’ özelliğini taşımıştır...

18-) Kişinin doğduğu yere karşı rağbet duyması ve has-ret çekmesi asla kınanamaz. Zirâ Resûl-ü Ekrem (asm) Efen-dimiz ve Eshab-ı Kiram (r. anhüm) Mekke’den firaka mahzunolmuş ve bu hüzünlerini de dile getirmişlerdir.343 Ve kişi, hicretedeceği yerin ‘iyi, hayırlı’ olanını da seçmeli, bunun için Al-lah’a sığınmalıdır.344

19-) İslâmî harekette ve hicrette, Allah’a sonsuz tevek-kül içerisinde bulunmakla birlikte, azamî ölçüde ‘Tedbirler’alma ve ihtiyatlı bulunma da ihmâl edilmemelidir. Resûlûllah(asm) Efendimiz, Dâr’ül-Erkamı gizli bırakmış, kâfirlerin toplu

342 İbn-i Hişam (Terc. ): 2/156.343 Buhari (Arapça): 2/224; 4/264; Zübdet`ül-Buhari: 292; Tecrid: 6/244, Asr-ı

Saadet: 1/198; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/166-177, 186-187; (MedineDevri): 1/133-135; Ahmed İbn-i Hanbel: 4/305; Tirmizi (Terc.): 6/393;(Arapça): 5/722; İlââhir...

344 İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/167; Beyhakî-Delâil: 2/243.


katliâmlarına karşı ihtiyâtlı bulunmuş; eshabın gelip-gitmedurumlarında ‘tedbirli’ olmalarını sağlamıştır. Hicret geceside, Hazret-i Ali’yi kendi yatağında yatırmış, kendi örtüsünüörttürmüş, böylece kâfirleri yanıltarak zaman kazanmayı sağ-lamış; Hazret-i Ebubekir’in evinden çıkarken de, arka kapı-dan çıkarak gizlice Sevr dağına doğru yürümüş ve bu hare-ketini en güvenilir bir iki yakınından başka kimseye söyle-memiştir... Bu da; İslâm’da ‘tedbirin’, ‘tevekkülün’ zıddı ol-madığı, aksine mütemmimi ve muktezâsı olduğu vakıasınıisbât etmektedir...

20-) İslâmî hareketin öncüleri, en tehlikeli zamanlardabile en mükemmel kahramanlık örneği sergilemeli, bununlakâfirlerin moralini bozmayı ve müslümanların da kuvve-ima’neviyelerini takviye etmeyi sağlamalıdır. Hicret gecesi gi-bi, en önemli ve en tehlikeli bir zamanda, Resûlûllah (asm)Efendimizin, Hazret-i Ali’yi de yanına alarak Kâ’be’ye gidiporanın damının üzerindeki tunçtan veya bakırdan ma’mülputu kırıp atmaları, hiç bir paniğe kapılmadan gayet sâkin birşekilde hânelerine dönmeleri, bu husuta tüm inkılabimüslümanlar için hârika bir ‘Nümune-i imtisâl’ teşkil etmek-tedir.

Bu olay, ayrıca; kâfirlerle tüm iplerin koparılmış oldu-ğunu, bu yoldan artık dönüş olmadığını, gerekirse ‘münferid’hareket hâlinde de olsa ve sâir müslümanlara ve İslâmî ha-rekete sekte vurmayacaksa, dikili putlardan bir kısmının yerlebir edilebileceğini de ders vermektedir...

21-) İslâm’da ‘istihbârâta’ ve ‘anti istihbârata’ gerekliönemin verildiğini, birçok cihetten bildiğimiz gibi; hicretesnâsında, Efendimizin (asm) ve Hazret-i Ebubekir’in Sevr


mağarasında gösterdikleri hassasiyetten de öğrenmiş oluyo-ruz. Zirâ Hazret-i Ebubekir’in küçük oğlu Abdullah, istih-baratta bulunmakla görevlendirilmiş; mağarada bulunulduğuüç gün ve gece süresince Mekke’de müşrikler arasında dolaşa-rak, onlara kulak kabartarak ve sağı solu araştırarak, araştırmayaptırarak Resûlûllah (asm) ve arkadaşları hakkında konuşu-lanları, söylenilenleri, intibalarını ve niyetlerini zaptettiktensonra, gecenin en müsâit zamanında gizlice sevr mağarasınagiderek durumu ve keyfiyeti tafsilâtlı şekilde Efendimize bil-dirmiş, Mekke’den ve müşriklerin niyetlerinden ve durumla-rından Efendimizi anbean haberdar etmiştir. Amir ibn-iFüheyre ise; Mekkeli casusların istihbaratını önlemek, Efen-dimizin kendisi ve hareketi hakkında sağlam bilgi almalarınısabote etmek için, Abdullah’ın casusluk faaliyetleri için gelipgittiği mağara civarlarına sabahın erken saatlerinde davar sü-rülerini gezdirerek ‘ayak izlerini’ kaybettirmekte, böylecemüşriklerin casusluk faaliyetlerini boşa çıkarmaktadır. Böyle-ce; inkılabî Müslümanların, tağutî düzenlere karşı büyük is-tihbarat birimleri oluşturup tağutî düzenlerin İslâm’ın vemüslümanların aleyhine yapmak istedikleri hareketleri anın-da öğrenme; ve tağutî rejimlerin istihbarat örgütlerine karşıve onları yakın ta’kib altına alacak, doğru istihbaratta bu-lunmalarını önleyecek, hareketlerini akamete uğratacak, İs-lâmî hareketi ve şahsiyetleri onların gözünden saklayacaktedbirlere başvurma… gibi sorumluluklarla karşı karşıya bu-lundukları anlaşılmış olmaktadır...

Hazret-i Esma’nın ‘erzak’ ikmâlini üstlenmesi de, gere-kirse bu türlü hizmetlerde ‘dikkatleri dağıtmak için’ kadınlarında aktif rol alacağı ve İslâmî hareketin her türlü ‘ikmalinin’


yapılması için önceden gerekli tedbirleri almasının gerekliliğide anlaşılmaktadır...

22-) İslâmî harekette, cemaat elemanları; canlarını,mallarını ve tüm varlıklarını ‘hareketin rehberine’ takdim et-meli, kendi hayatlarından ziyâde 0nun hayatının selametiniön plâna almalıdırlar. Hazret-i Ebubekir’in Efendimizin emri-ne, malını-mülkünü ve devesini takdim etmesi; Mekke’de ol-duğu gibi; hicret yolu boyunca da Efendimizin üzerine titre-meleri, mağaraya girmeden önce kendisinin girip, vahşî hay-vanların olup olmadığını kontrol etmesi, ondan sonra Efendi-mize (asm) ‘buyur!’ demesi, yol boyunca Efendimizi uyutup,kendisinin nöbet tutması, müşriklerin mağaranın ağzına gel-mesi ve Suraka’nın yaklaşması dolayısıyla Efendimizin hayatıiçin ‘endişelenmesi’345 güneşe karşı O’nu (asm) gölgelendir-mesi… Eshabın bu hususta emsalsiz örnekler sergilemeleri,bunun en açık delilidir. Zâten; “Hiç bir kul (adam), ben ken-disine ehlinden, malından ve bütün insanlardan daha sevgiliolmadıkça iman etmiş sayılamaz.” ; “Hiç biriniz, ben kendi-sine çocuğundan, babasından ve bütün insanlardan dahasevgili olmadıkça iman etmiş olamaz.”; “Sizden hiç birinizben kendisinden çocuğundan, babasından ve bütün insan-lardan sevgili olmadıkça iman etmiş olamaz.”346; “Nefsimelinde olan Allah’a yemin ederim ki; hiçbiriniz gerçek

345 "... Mahzun olma! (üzülüp tasalanma!) muhakkak Allah bizimle be-raberdir..." (Tevbe:40) Ayeti, Hazret-i Ebubekir’in kendi can güvenliğinintehlikede olmasından dolayı korktuğu için değil; Yüce Resulün (asm) herhangi bir tehlike ile karşı karşıya gelmesinden dolayı üzülmüş, endişeyekapılarak gayet derecede mahzun olmuştur. ‘ayette; “lâ tahef!” (korkma!)geçmemesi, bu tevcihin sahih olduğunu isbat etmektedir…

346 Sahih-i Müslim(Terc.) : 1/264-266; Neseî(Terc.) : 8/570; (Arapça): 8/114-115.


mü’min olamaz. Ta ki ben, ona babasından, çocuklarındandaha sevgili olmadıkça”347 “… Ya Ömer, ben sana nefsindende sevgili olmadıkça (gerçek anlamda iman etmiş olamaz-sın)!”348 gibi mükerrer hadis-i şerifler... Ve: “O peygamber,mü’minlere öz nefislerinden daha evla (ve daha ileri)dir...”349

Ayet-i kerimesi, yüce Resûlün (asm) mü’minler için her şey-den ve nefislerinden daha evlâ ve önde olduğunu, olması la-zım geldiğini ders vermektedir. Ki bu; Yüce Resûl’e (asm)‘Varis’ olan bütün İslâm rehberleri için de geçerlidir. Zira İs-lâm’ın, İslâmî Hareketin selâmeti ve hedefe ulaşması, büyükölçüde liderinin mevcudiyetine, hayatiyetine ve selâmetinebağlıdır. Onun için, lidere sevgi ve bağlılık, ‘en üst düzey-de’olmalı; diğer insanlara sevgisi ve onlara olan bağlılık, da-ha çok aşağılarda kalmalıdır...

23-) Resûlûllah (asm)’ın, kendi yerine ve yatağına Haz-ret-i Ali’yi yatırması ve kâfirlere karşı onu ön plâna çıkarması;İslâmî harekette, gerektiği yer ve zamanda, önderin kendisi vehareketi için ‘fedaileri’ devreye sokabileceğini, her ne kadar‘ölüm, öldürülme ihtimalleri’ olsa da Allah’a tevekkül edilerek,fedailerin zahirî ölümlere gönderilebileceğini ve bunun asla‘ğadr’ ve ihanet olamayacağını isbât etmektedir. Hazret-iAli’nin de en küçük bir itiraz, tereddüt, şüphe ve tedirginlikgöstermeden bu nebevî emre seve seve tabi olması ve yüzdeyüz ölümle-öldürülme ile karşı karşıya gelmiş olduğu haldeEfendimize (asm) aşkla-şevkle boyun eğmesi ise; İslâmî hare-ketin içerisinde bulunan mücahitlerin, rehberlerinin bu türfedâilik ve ölümlü emirlerine en küçük bir şek, şüphe, itirâz ve

347 Z. Buhari: 17; Tecrid-i Sarih: 1/31; İ. Mâce(Terc.): 1/114; (Arapça): 1/26.348 Tecrid-i Sarih: 1/31-32; İ. Mâce (Terc.): 1/116.349 Ahzâb (33): 6.


tereddüt etmeden mutabâât etmelerinin gerekliliğini göster-mektedir... Zirâ “(Ey Resûlüm) de ki: Eğer Allahı seviyorsa-nız, bana ittibâ ediniz ki; Allah da sizi sevsin ve günâhlarınızımağfiret etsin. Çünkü Allah Ğafur’dur, Rahim’dir.” “De ki:Allah’a ve o peygambere itaat edin...” 350; “Öyle değil; Rab-bine and olsun ki: Onlar, aralarında kimi oraya, kimi burayaçektikleri şeylerde seni hakem yapıp sonra da verdiğin hü-kümden hiç bir sıkıntı duymadan tam bir teslimiyetle teslimolmadıkça iman etmiş olmazlar.”351; “Kim o peygambere ita-at ederse, muhakkak Allah’a itaat etmiştir. Kim de yüz çevi-rirse… (hiç ehemmiyeti yok). Zaten seni, onların başına bek-çi göndermedik ya!” 352 gibi ayet-i kerimeler, Yüce Resûle(asm) itaati şart kıldığı ve bunu da imanın gereği olarak tescilettiği bilinmekle beraber; “Şüphesiz ki Allah, size emaneti(yönetimi, velayeti) ehil olana vermenizi ve insanlar arasındahükmettiğiniz zaman adaletle hükmeylemenizi emreder. Al-lah bununla size, gerçek, ne güzel öğüt veriyor! Şübhesiz Al-lah, Semi’dir, Basir’dir.” “Ey iman edenler! Allah’a’ itaatedin. Peygambere ve sizden olan ‘emr’ (iş, hüküm ve idare)sahiblerine (rehberlere) de itaat edin…”353 mealindeki ayet-ler ve; “Her kim bana itaat ederse, hakikatte Allah’a itaatetmiş olur. Ve her kim bana isyan ederse, gerçekten Allah’aisyan etmiş olur.”354; “Kim bana itaat ederse Allaha itaat et-miş olur. Ve her kim ki bana isyan ederse, Allah’a isyan et-miş olur. Bir de kim Emire, (müslümanların imamına, rehbe-rine) itaat ederse, bana itaat etmiş olur. Kim emire

350 Al-i İmran(3): 31-32.351 Nisa(4): 65.352 Nisa(4): 80.353 Nisa(4): 58-59.354 İbn-i Mâce (Arapça): Mukaddime/bab:1, had. no: 3; (Tercüme): 1/11.


(ulul’emr’e) isyan ederse, bana isyan etmiş olur.”355;“Ma’siyeti emretmediği müddetçe, müslüman bir kimseninhoşlandığı ve hoşlanmadığı (her) hususta (ulul’emr’e) itaatetmesi vacib’dir”356 gibi Hadis-i şerifler de İslâmî hareketindeğişik yer ve zamanlardaki Rehberine itaatin şart ve gerekliolduğunu ders vermektedir. İslâm’ın bekası ancak, bununla(rehbere itaatle) mümkündür. Çünkü İslâmî hareketin mer-kezi, mihveri, beyni sevk-ü idarecisi ve organizatörü odur. İs-lâmî hareket ise; İslâm’ın bekâsının âmili, sâiki ve vesâilidir.Onun için; İslâm, İslâmî Hareketin Rehberiyeti, “Birbirlerininlâzım-ı gayr-i müfârıkıdır…” Hele bu İslâmî Hareket, İslâmîDevlet ve Hükümeti netice vermiş ise, rabıta ve itaatin sınırı-nın çizilemeyeceği, izahtan vareste olacağı, her akl-ı selimceteslim edilecektir, vesselam!...

24-) Resûlûllah (asm) Efendimizin, yanında bulunanemânetleri sahiplerine iâde etmesi için Hazret-i Ali’yi bırakma-sı ve onları yerli yerine dağıtmaları için Hz.Ali’yi sıkı sıkıyatenbih etmesi; İslâmî hareketin kadro elemanlarının savaş vedüşmanlık anlarında bile, emânete ihanet edemiyeceklerini, (oemanet sahipleri müşrik de olsa) haklarının gasb edilip onlarağadr edilemeyeceğini, müslümanların dâima çevrelerinin engüvenilir şahsiyetleri olması lâzım geldiğini sarâhâten dersvermektedir. Zâten, yüce Resûl (asm) bütün hayatında ‘“gü-ven ve emniyetin” sembolü hâline gelmiş, bundan dolayı daMuhammed’ül-Emin lâkabını almıştır. İşte, onun için; bir kı-sım müşrikler bile, kıymetli mallarını Efendimizin yanına

355 Ahmed İbn-i Hanbel: 2/244, 253; Müslim (Terc.): 8/708-709; (Arapça); K.İmare: 32,33; İbn-i Mâce(Terc.): 8/5; (Arapça): 2/954.

356 Müslim (Terc.): 8/713; (Arapça): K.İmare: 38; İbn-i Mâce(Terc.): 8/12;(Arapça): K.Cihad/ 2864 no'lu hâdis.


emanet olarak bırakmış ve O’nu (asm) mallarının ‘garantisi’saymıştır. İslâmî hareketin öncü kadroları, hatta tüm men-supları yüce Resûlü (asm) örnek ittihâz etmeli, çevrelerine;dostlarına ve düşmanlarına ‘güven ve itimad’ kaynağı olma-lı, gadr ve ihanet içerisine girmesinin imkânsız olduğu kanaa-tini herkese vermelidir.

Bu da; ‘İslâmî Hareket’in güçlenmesine ve İslâm’ın iz-zet bulmasına yardımcı olacak ve kitlelerin kalplerini İslâm’atemâyül ettirecektir. Böylece, tağutî güçlerin de zaafa uğra-mış olacakları izâhdan varestedir... Zira kitleler, tağutî güçlereyardımcı olmayınca, verdikleri desteği geri çekince, elbettedüşmanın güç kaybına uğraması kesinleşecek ve İslâmî ha-reket de, yeni iltihâklarla ve düşmanların güç kaybetmesiyleyeni bir güç ve canlılık kazanmış olacaktır...

25-) Toplu olarak veya aile halkıyla birlikte hicret et-mek mümkün olmayınca; tek tek, münferiden veya bir kaçkişi ile beraber hicret etmenin ve aile halkını kâfir ve düşmantoplum içerisinde bırakmanın câiz olduğu anlaşılmaktadır.Çünkü Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efen-dimiz ve Hazret-i Ebubekir başta olarak, birçok eshâb öyleyapmış, aile halklarını ve yakınlarını Mekke’de bırakmakmecburiyetinde kalmış, kendileri Medine’ye gittikten sonra,bilâhere onları Medine’ye getirtmişlerdir…357

Bu olay; cahiliye çağının sembolü olan Mekkeli müş-riklerin bir kısım güzel insanî sıfatlarla muttasıf bulunduklarınıda göstermektedir. Zirâ hicret ederek Mekke’yi terk eden, ço-luk çocuğunu ve aile efradını Mekke’de düşmanların içeri-

357 Tecrid-i Sarih: 10/115; Asr-ı Saadet: 1/204; İsİam Tarihi (Medine Devri):1/131.


sinde bırakan müslümanların namusları, iffetleri, şerefleri vehaysiyetleri her hangi bir şekilde tecâvüze uğramamış, geriyekalan akrabaları ve yakınları fiilî taaruzlara, katliâmlara,cinâyetlere ve işkencelere (sırf akraba olduğu için) ma’ruzkalmamış ve Muhacirlerin yanlarına gitmelerine engel olun-mamıştır. Hatta; bizzat müşriklerle çatışma hâlinde olanmüslümanlar bile, gayr-i insanî ve gayr-i ahlâki muâmeleleretâbi’ tutulmamış; ancak bilinen şekliyle ezâ, cefâ ve bir kısımişkencelerle iktifa edilmiştir...

Cahiliye’nin o günkü bu durumu ve pozisyonu karşısın-da; bil-fiil muhârib bile olmayan ve sadece fikir ve düşünceyönünden muhalif bulunan bîçâre insanlara ve hiç bir günâhıolmayan yakınlarına karşı bugünün güya uygar ve aydın ge-çinen (aslında yedi başlı ejderha ve kudurmuş canavar olan)dünyasında revâ görülen zulüm, işkence, tecavüz, tââruz,cinâyet, vahşet ve alçaklık ayyuka çıkmış, tüm cahiliye devirle-rini ve uygulamalarını kat kat geride bırakmıştır.

26-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimiz, hicret esnasında birçok İlâhî ihsanlara ve mu’cizeleremazhar olmuştur:

a-) Kâfirlerin Darün Nedve’deki toplantılarını, Allah-uTeâlâ, kendisine Hz. Cebrâil vasıtasıyla haber vermiştir,

b-) Hazret-i Ali’yi kendi yerine yatıran Efendimiz, Haz-ret-i Ali’ye “Onlar sana bir zarar veremez!” diyerek, garantivermiş ve aynen dediği şekilde çıkmıştır,

c-) Evinin etrafını abluka altına alan düşmanlara karşı,Allah-u Teâlâ’nın ta’limi üzerine, Kur’an’dan bazı ayetler(Yasin: 1-9) okuyarak ve bir avuç da toprak yüzlerine karşı


atarak çıkmış, hiç bir kâfir kendisini görmeden aralarındançıkıp gitmiştir,

d-) Sevr mağarasında iken, mağaranın ağzı örümcekağı ile kapanmış, hatta bir kısım rivayetlere göre aniden birağaç bitmiş ve iki güvercin üzerine yuva yapmış olarak kararkılmıştır.358

358 Aklı gözüne inmiş bir kısım çevreler tarafından bu tür hissî ve fizikîmu'cizeler ya inkâr edilmiş veya tahrif edilerek üzerlerinde şüpheler veşâibeler uyandırılmak istenmiştir. Meselâ; Asr-ı Saadet: 1/45-80; 2/189-470; 3/153-187, 394-396;… Ve İbn-i Teymiye, İbn-i Kayyım gibi akılcı ekol-'ün muâkkibleri olan sâir zevât bu tür meşkûk ve karmaşık bir yol izlemiş;Ümmet-i Muhammediye (asm)’nin bir kısmının ruhi ve irfani mektebdenmahrum kalmalarının âmili olmuşlardır. Halbuki; Kur'an-ı Kerim'de Hz. İb-rahim’in, Hz. Musa'nın, Hz. Yusuf`un, Hz. Nuh'un, Hz. Süleyma'nın, Hz.İsa'nın, Hz. Salih'in, Hz. Meryem'in, Eshâb-ı Kehf'in ve sair mübarek zeva-tın mazhâr oldukları mu'cizelerin bir kısmı tek tek serd edilmekte, bunlarİlâhi ayetler, ni'metler ve alametler olarak düşünen insanların dikkat nazar-larına verilmektedir. Bakınız: Kehf(18): 9-26; 60-82; Meryem(19): 16-34; Ta-ha(20): 17-23; 37-40, 59-70, 77-81; Enbiya (21): 68-71; Kasas(28):7-13, 30-32, 36, 40; Neml(27): 8-13, 15-44; Bakara(2): 259-260; Yusuf(12): 41, 43-49,93-96; Hud(11): 37-44, 63-68; Mü’minun(23): 27-29; A'raf(7): 73-78;Şems(91): 11-15; Al-i İmran(3): 36-37; 41, 45-47, 49-50; Maide(5): 110-115ve sair ayetler... Buna rağmen; Seyyid'ül-Mürselin olan Hazret-i MuhammedMustafa (asm)’a ihsan buyurulan bir kısım mu'cizeleri (rivâyet-dirâyet uydur-malarıyla) inkâr, bir kısmını da (te'vil oyunlarıyla) tahfif etmek (hafife almak)ve üzerinde şüpheler-vesveseler uyandırmak; samimiyet ve teslimiyet gerek-tiren gerçek müslümanlıkla aslâ izâh edilemez. İbn-i Teymiye'nin açtığı ‘şüp-hecilik-akılcılık’ çığırının zebunu olanların ve ‘batılı müsteşriklerin’ kabul ede-bileceği bir ‘İslâm(?)’ izhâr etme peşinde olanların ve islam düşmanı -sözde-bilim adamı(?) batılı müşriklere-kâfirlere ‘şirin’ görünebilme sevdasında bulu-nanların, İslâm'a hizmet(?) iddiâları altında tevlîd ettîklerî zararların tek tekdökümanını yapmak için, ciltlerle kitap yazmak gerek! Ki buna, ne imkânımı-zın ve ne de zamanımızın kâfi gelemiyeceği açıktır... Binâenaleyh;Resulullah (asm)'a dâir ‘müsbet’ rivayetlerin ‘kabülü’ cihetiyle, ‘menfi’rivâyetlerin de (Gerânik olayı gibi…) ‘reddi’ cihetiyle istidlâl, istinbât ve tah-kikat yollarına girilmeli, her yönden islam düşmanlarının oyunlarına gel-memeye dikkat edilmelidir...


e-) Gerek bu sâikler, gerekse kalbî ve ma’nevîtahavvülât yüzünden olsun, müşrikler mağaranın ağzına veyanı başına geldikleri halde, başlarını kaldırıp mağaranın içe-risine bakmamış-bakamamış, böylece Allahu Teâlâ, yüceHabibini ve arkadaşını hıfz-u siyanet altına almıştır,

f-) Resûlûllah Efendimiz, gerek mağarada ve gerekseSuraka’nın ta’kibatı esnasında sürekli olarak endişelenen Hz.Ebubekir’i “Üzülme, Allah bizimle beraberdir!”359 şeklindekiikâzlarıyla teskin etmiş, sükûnete kavuşturmuş; böylece, Al-lah-u Teâlâ’nın bildirmiş olmasından dolayı, ‘‘Hiç bir zararauğramadan mahall-i ikamete gideceklerini kesinkes imâen veişâreten, hatta çoğu kez ‘sarahaten’ bildirmiştir.”

g-) Yolda Ümm-ü ma’bed ve çoban başta olarak, birkaç kez sütsüz koyundan süt sağma ve sütü bollaştırmamu’cizeleri göstermiş, bu vesile ile birçok kimsenin İslâm’agirmesi gerçekleşmiştir,

h-) Suraka’nın ‘beddua’ sonucu atıyla kumlara gö-mülmesi, ‘dua’ sonucu da kurtulması, yine mu’cizât-ı Nebe-vi’dendir.

ı-) Resûlûllah (asm) Efendimiz, henüz iman etmemişolan Suraka’nın iman ederek, ileride gerçekleşecekcihanşûmul fetihlere iştirak edeceğini ve İran’ın feth olunup,kisrâsının bileziklerini Suraka’nın takınacağını haber vermiş;böylece ileride Suraka iman etmiş, İran feth edilmiş vekisranın bilezikleri de Suraka’ya Hz.Ömer tarafından takıl-mıştır.

359 Tevbe(9): 40; Buhari (Arapça- K. Menakıb'ul-Ensar: 45): 4/263; Tecrid-iSârih: 10/115-116.


j-) Resulullâh aleyhissalâtü vesselam Efendimiz, Medi-ne’ye girerken, “Devenin önünü serbest bırakın, o me’murdur,gideceği yeri bilir.”360 şekildeki ifâdeleriyle, hem devenin Al-lah tarafından ilhama mazhar kılınmış olduğunu, hem dekendisinin de bu durumu bildiğini beyan buyurmuştur. Üste-lik devenin, kendisinin kalbinin mütemayil bulunduğu Ben-iNeccâr’ın mahallesine gitmesi ve onların toprağında çökmesiile, çöktüğü yerin mescid mahalli olarak sabit olması da ayrıayrı birer mu’cize hüviyetindedir...

27-) Mescid’in oturtulacağı yerin bir kısmında eskidenkalma müşriklerin kabirlerinin kaldırılması ve kemiklerininbaşka yerlere nakledilmesi bizler için, emsâl vak’alaramesned olacak fıkhî bir hüküm olarak tezahür etmektedir...

28-) Efendimiz Medine’ye girerken, ayrı ayrı şekildekaside, neşide, şiir ve nağmelerle ve küçük çocukların def ça-lışlarıyla, medhiyeleriyle karşılanmış, bu hususta adeta Me-dine halkı tarafından gönülden aşk-şevk ve büyük bir coş-kuyla muhteşem bir merasim icra edilmiştir. Efendimiz(asm)de, bu durumu ‘men’ etmemiş, aksine gayet derecedememnun olarak, neşide-kaside okuyucularına iltifatlarda bu-lunmuştur. Böylece; yüce Resûlün (asm) vs. büyük şahsiyet-lerin medhini ve senasını tazammun eden mevlid merasimle-rinin ve bu vesile ile okunan naat, kaside, şiir, neşide vemüsbet teğânnilerın câiz olduğu, hatta def gibi aletlerle icraolunan marşların da bu cevaza dâhil bulunduğu anlaşılmışolmaktadır. Aynı tür nazm, recz ve neşidelerin; Mescid-i Ne-bevi’nin inşâsı esnasında da eshâb tarafından söylendiği ve

360 İbn-i Hişam (Terc.): 2/163-164; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/20-22; İbn’ul-Esir: 2/109


Resûlûllah’ın da onların bir kısmını tekrar ettiği rivayet edil-miştir.361 Daha sonraları ise; Ka’b ibn-i Züheyr’in ‘BanetSüâd’ diye başlayan ve yüce Resûlün (asm), memnuniyetiniifade için bürdesini bağışlaması üzerine de ‘Kaside-i Bürde’diye anılan-meşhur kasidesinin Efendimiz tarafından takdirler-le ‘takrir’ edilmesi362; Abdullah ibn-i Revaha, Ka’b ibn-i Malikve Hasan ibn-i Sabit gibi İslâm şâirlerinin değişik türden şiir,na’t, kaside, recez ve neşide okumaları, Efendimizin (asm) dedâima, bu zevâtın teğannilerini tasvib, hatta takdir etmesi,363

keza; mevlid diye okunan İlâhî, kaside naat ve mersiyelerin şi-ir, recez, neşide ve marş türünden teğannîlerin caiz olduğunuhatta aralarına ‘haram ve memnu’ olan bir şeylerin karıştırıl-maması kaydıyla, bunları okumanın ve okutmanın İslâm’ınmuhtevâsından ve yüce Resûlün (asm) İlâhî sünnetinden ol-duğunu isbât etmektedir. Ki; böylece bunlara karşı çıkanlarınhiç bir şer’î ve aklî delilleri olmadığı, sâdece kendi iç duygula-rını dile getirdikleri anlaşılmış olmaktadır...364

361 Müslim (Terc): 8/626-636;(Arapça): 2/1427-1432; Buhari: 4/8, 25, 225;Zübde: 479-480,691; Tecrid-i Sarih: 8/10, 99, 295; 10/106, 108, 113; Asr-ıSaadet: 1/203, 205; Hayat’us-Sahabe (H. Müslümanlık): 1/338, 398-399;İbn-i Hişam: 2/165-166, İbn'ul-Esir: 2/136, Tirmizi (Terc.): 6/355; İslam Ta-rihi (Medine Devri): 1/23, 100-101; İbn-i Mace: (Arapça): 1/611-613; (Ter-cüme): 5/315-326; Neseî (Terc.): 6/402-403; (Arapça): 6/30-32.

362 İslam Tarihi (Medine Devri): 9/46-51; Hakim-Müstedrek: 3/580-582;Mecmâ'uz-zevâid: 9/393; İbn'ul-Esir: 2/254-256; İbn-i Hişam (Terc.): 4/196-214; ; Ez-Zevâcir: 2/617-618; ve sâir kaynaklar...

363 İbn-i Hişam: 1/442-444; 2/320-326, 337; 4/191, 425-434; Buhari (Arapça-K.Menakıb'ul-Ensar: 45): 4/263; Sahih-i Müslim (Terc): 10/5-8, 385-395;(Arapça-K. Fezail'us-Sahabe: 34): 2/1932-1938; İbn'ul-Esir: 2/150, 161,232, 267-268; İslam Tarihi (Medine Devri): 3/9; 8/87, 206, 327.

364 Bu hususta İmam-ı Gazalî Hz.leri, geniş bilgiler vermiş; bahsettiğimiz bütünyönleriyle şiir, recez, kaside, na't, ilahî, neşîde, mersiye şeklindeteğannîlerin, def, düdük, vb. aletlerle terennüm edilmesinin caiz olduğunuistidlâl ve istinbât etmiştir. Ki; kısaca ‘mevlid’ diye okunanlar da sâdece bu


29-) Resûlûllah (asm) Efendimiz, Mekkeli müşriklerintazyikâtından kurtulur kurtulmaz, gittiği yerde ilk öncemescid-câmi inşasına başlamış; böylece camilerin vemescidlerin İslâm’ın külli ve umumi karargâhları ve hareketmerkezleri olduklarını bil-fiil göstermiştir. Mekke’de bu-lundukları zamanlarda da, o kadar baskılara ve engellemele-re rağmen ve içi putlarla dolu olduğu ve anahtarı Ebu Ce-hil’in ve avânelerinin elinde olup, yüz de yüz müşriklerin ta-hakkümü altında bulunduğu halde; en kutsal mescid ve ennurlu-mübarek cami durumunda olan Mescid-i Haram’ımerkez ve karargâh edinmeye çalışmış; bunca olumsuzlukla-ra rağmen, o mukaddes mescidi, boykot etmemiştir. Günü-müzde türeyen bir kısım sözde radikallerin, “Musa’ya ve kar-deşine: Mısır’da kavminiz için evler (ma’bedler-barınaklar)hazırlayın ve o evlerinizi kıble (ye yönelinen namazgâh) ya-pın...” (Yunus: 87) Ayetini, mevcut tüm camileri-mescidleri(Haşiye) “boykot edilmesini iktiza ettirir?” şeklinde,anladıkları gibi anlamamış, fırsat bulduğu ve müşrikler bil-fiilengel olmadığı ve suikâstte bulunmadıkları müddetçe, putlarladolu ve müşriklerin tasâllutu altında bulunan Kâ’be’ye yönel-miş, tavaf etmeye gayret etmiş, Mescid-i Haram’da namaz

türden’dir. Ancak, çalgı aletleri eksik(?) olarak görülmektedir. Konu için ba-kınız: İhyâ’u Ulum’id-Din (Kitab'u Adab’is-Semâ’ ve’l-Vecd): Cilt: 2, sah.677-751 (4 cilt'lik-Bedir yay.)

İran İslâm inkılâbı'nın ‘kitleleri şâhâ kaldıran ve şehâdet aşkiyle coşturan’kaside, naat, mersiye ve neşideleri, aşk ve heyecan fukarası olan İbn-iTeymiyeci mantığın iflâsını doğurmuştur. Müslüman halklarla 'ters’ düşme-yi ma’rifet, hatta en büyük cihâd(?) sayacak kadar bir garabet örneği sergi-leyen bu çevrelerin, bu fâsit anlayışları, İslâmî hareket açısından menfi so-nuçlar doğurmakta, müslümanlar arası iç çekişmelere sebep ve vesile ol-muş, emperyalist güçlerin ve uşaklarının etkinliğini güçlendirmekten başkabir sonuç vermemiştir.


kılmaya ve orayı üs hâline getirmeye çalışmış, eshâbına dahiaynı yolu göstermiştir. Yüce Resûl (asm) Medine’de bulun-duğu müddetçe de kalbi Ka’be ve Mescid-i Haram bölgesiiçin çarpmış, onların kurtarılması için geceleri uyuyamamış-tır. ‘Umre-i kaza’da dahi, hâlâ putlarla dolu olan Ka’be’yi ta-vaf eden ve orada namaz kılan Efendimizi ve yüce eshabını;Mescid-i Haram’daki putlar ve müşriklerin % 100’lük hü-kümranlıkları, o mukaddes Mescidi ve Beytullahı “boykot”etmeye ve onları -haşa- gözden çıkarmaya itmemiş; aksine,değerlerini arttırmış, bir an önce esâretten kurtarılmaları içinharekete sevk etmiştir...

Yüce Resûlün (asm) bu azm-ü sebatı ve Ka’be’yi sahip-lenmesi, kâfirlere inat orayı ‘merkez’ ittihâz edinmek istemesive bu gaye için kâfirlerin üzerlerine üzerlerine yürümesi kutluMekke fethini, Mescid-i Haram’ın ve mübarek Ka’be’nin hür-riyete kavuşmasını netice vermiştir. Ki; günümüzdeki cami vemescidler için de aynı nebevi yol izlenmeli, kutsal yerlerimiz vedeğerlerimiz tâğûtî düzenlere terk edilmemeli, tağutların hâkimolma gayretleri akamete uğratılmalıdır. Şâhlık dönemininİran’ında İmam’ın önderliği ve yönlendiriciliği ile nebevi verabbani yolu güzelce kavramış olan müslüman halklar, müm-kün olduğu ve fırsat buldukları müddetçe camileri üs ve ka-rargâh hâline getirmeye uğraşmış, her türlü fikrî ve fiilî eylemve hareketlerinin ana merkezi durumuna sokmuşlardır. Bun-dan dolayı, gerek Şah Muhammed Rıza, gerekse babası RızaHan zamanındaki katliâmların çoğu câmi ve mescidlerde icraolunmuş, bu mukaddes yerler mazlumların kanlarıyla boyan-mıştır.365 Ve İran’da, camiler ve mescidler İslâm İnkılâbı’nın

365 Örnek için bakınız; İslâm Fıkhı’nda Devlet (Terc.): sah.l96; İran’da DevrimVe Karşı Devrim-Asaf Hüseyin: 201, 203-204.


‘hareket merkezleri’ hâline gelmiş, getirilmiş ve inkılâbî hare-ketin en büyük ve en ağır görevini üstlenmişlerdir.366 Cami-lerde kılınacak cum’a namazları, bayram namazları ve hacmerasimlerinin İslâmî hareketin kitlelere yansıtılmasının,ulaştırılmasının en büyük yolu ve vesilesi kabul edilmiş, buvesilelerin elden çıkarılmasının ve kullanılmamasının hama-kat olduğu anlaşılmış ve yüce rehberlik tarafından ilgili şahsi-yetler sürekli olarak uyarılmıştır...367

Günümüzde İslâm İnkılâbı’ndan ilham alan ve onunçizgisinde hareketini sürdüren Filistin İslâmî Mukâvemet Ha-reketi’nin de câmide, bilhâssâ Mescid-i Aksa’da başlaması vebu mukaddes yerlerin hareketin en büyük merkezleri ve ka-rargâhları olması, İslâmî-İnkılâbi hareketler için câmilerin,mescidlerin ve cum’âların ne kadar önemli ve zaruri olduğu-nu ve her an müsbet vesileler olarak kullanılabileceğini gü-neş gibi gözler önüne sermekte, bu hususta, aksi kanâatteolanların bâriz yanlışlığını ve aldanmışlığını sergilemektedir...

30-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimiz, Kuba ile Medine arasında ilk cum’a namazınıkılmış ve kıldırmıştır. Kuvvetli kavle göre; cum’a namazı ovakit farz olmuş, çok zayıf bir kavle göre de Mekke’de farzolduğu halde, orada kılma imkânı olmamış ve; EfendimizinMekke’de bulunduğu sıralarda, tebliğci ve muallim olarakMedine’de bulunan Hz. Musâb b. Ümeyr ve Ensar’dan Es’adb. Zurare, hiçbir emir ve nâs vârid olmadığı haldekendîliklerinden ‘cuma gününü bayram olarak’ ilân etmiş vebunu tesid için de namaz kılmış, kıldırmışlar; Efendimiz de

366 İran'da Devrim ve Karşı Devrim: 104-108, 177-178, 189, 206, 208.367 İslâm Fıkhında Devlet: 160-161; İran'da Devrim ve Karşı Devrim: 124.


bilahere gelen vahyle bunu ‘takrir’ ve ‘ibka’ buyurmuş-tur...368 Bunların hepsi de göz önüne alınırsa; günümüzde‘cum’a ve cami-mescid boykotçuluğu’ çığırını açanların, yan-lış adımlar atmış oldukları görülecektir. Zira Medine’de, Hz.Mus’ab’ın ve Hz. Es’ad’ın kıldırdıkları cum’a için,Resûlûllah’tan izin aldıklarına dair en küçük bir nakil ve habervârid değildir. Zaten; cumhur-u ulema’ya göre, cum’a namazıo zaman henüz ‘farz’ kılınmış değildi... Ve yine; o vakit Medi-ne’de İslâmî Hükümler de hâkim değildi ancak birkaç taneMüslüman vardı; diğerleri ise iman etmemiş kâfirlerdi ve güçde kâfirlerin elindeydi Müslümanlar ancak ‘mülteci’ duru-mundaydı... Efendimizin ilk cum’ayı kıldırdığı zaman dahi, du-rum ondan farksızdı. On binlerce Yahudi’ye ve sair kâfirlerekarşı, ancak bir kaç yüz müslüman bulunmakta iken, bu İlâhîemir (cum’â) ifâ olunmuş, İslâmîyetin mutlak hâkimiyet eldeetmesine kadar te’hir ve te’cil edilmemiş ve kıyamete kadarbu İlâhî hüküm devam edip gidecektir.

Mekke’de cum’anın farz kılındığı halde, kılınmadığınıöne sürenler ve cum’ayı terk etmelerine bu durumu mesnedittihâz edinenler de, keza yine yanılmakta, indî ve fevrî hü-kümler istinbâtında kötü örnek olmaktadırlar. Zirâ ‘izn-i sul-tanî’yi cum’anın kılınabilmesi için ‘mutlak şart’ sayanlar,Resûlûllah (asm) Efendimiz ‘imam-ı ekber” olduğu ve Mek-ke’de bulunduğu halde, orada cum’anın neden kılmadığını

368 İbn-i Kesir (Terc.): 14/7897-7899; Keşşaf-Zemahşeri (Beyrut Baskısı):4/532-533; Tefsir-i Beyzavî ve Hâzin (Mecmâ'ut-tefâsir): 6/260-264; HakDini Kur'an Dili: 7/4975-4981; Dürr'ül-Mensur-İmam Suyûtî: 6/215-218;Tecrid-i Sârih: 3/5-6; Sahih-i Müslim (Terc.): 4/460; İbn-i Mâce (Terc.):3/400-403; (Arapçra): 1/ 343-344; Ebu Davud (Terc.): 2/170; (Arapça):1/645-646; İbn-i Hişam (Terc.): 2/94-95; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/82-83; Üsd’ül-Gâbe: 1/71; Tabakat: 3/118.


ne ile, hangi mantıkla izâh edebileceklerdir? Cum’ânın kılın-masının ‘illeti’ imam olmuş olsaydı, illetin (imamın) bulun-duğu Mekke’de cum’anın kılınması lâzım gelirdi. Şu halde,bu, gayet fâsit ve tutarsız bir kıyâs ve istinbâttır. Demek; (eğercum’a Mekke’de farz kılınmışsa) Mekke’de cum’ânın edâ edi-lememesi, “imamın ve izn-i imam’ın” bulunmamasından de-ğil; can güvenliğinin bulunmamasından ve cum’anın edasıesnâsında ‘katliam edilme’ ihtimalinin kuvvetli olmasındandolayıdır. O halde; tağutî rejimlerin, cum’a namazı kılınmasıdurumunda cemaatı toplu olarak katliâm etme ihtimâlleriolan yerlerde -Efendimizin Mekke’deki durumuna kıyâsen-Müslümanlar cum’a namazını kılmayabilir, hatta kılmamalarıgerekir. Aks-i takdirde, yani katliâm etmeler ve fiilî engelle-meler söz konusu olmadığı yerlerde ve durumlardamüslümanların; cum’a namazını kılmaları gerek. NitekimEfendimiz, böyle bir tehlikenin olmadığını hissettiği ilk yerde,ilk cum’ayı kılmış, böylece müslümanlara büyük bir numuneteşkil etmişlerdir. Günümüz İran’ında da durum öyle olmuş,tağutî şah yönetiminin katliâm ihtimalleri ve fiilleri söz konu-su olunca, müslümanlar cum’a kılmamış, daha doğrusu ‘kı-lamamış;’ bu ihtimâllerin olmadığı ve kalktığı zamanda isemilyonluk kitleler halinde cum’a namazlarını kılmış ve cum’anamazlarını İslâmî hareketin merkezi ve en büyük üssü hâli-ne getirmişlerdir...369

369 Konumuz cum'a olmamakla birlikte, islâmî harekete etkisi noktasında, ‘gözardı edilemeyecek’ kadar, bir önemi hâiz bulunmaktadır. Bugün, ‘rabıta’çizgisinde ve gayr-i Îslâmi bir rejimin -dolaylı olarak- hizmetinde, İslam İnkı-lâbı’na karşı aktif bir düşmanlığın -tipik- bir sembolü hâline gelen ve ‘söyle-diklerinin aksiyle’ âmel eden bir ‘molla müsveddesinin’ başını çektiği vebayraktarlığını yaptığı ‘cum’a boykotçuluğu’ hareketi, maalesef bir kısımsamimi müslümanları da epey bir müddet te'siri altına almış, Müslümanlar


arasına ‘ihtilâfların’ girmesine sebeb olmuş; ‘cemâatî ve inkılâbî’ bir yapı-lanmayı 'akamete’ uğratmış ‘imamet, cemaat, itâât, kıyâm ve şehâdet’ gibi‘asıl’ konuları ‘gündem dışı’ bırakmış; gerçek müslümanları ‘uzun müddet’boşu boşuna ‘uyutmuş-avutmuş’ ve ‘halktan kopmalarını’ doğurmuştur...

İmanın ve İslâm'ın ‘mahkum ve esir’ olduğu, İslâmî ve İnsanî tüm de-ğerlerin; iffet, namus, şeref, hürriyet ve haysiyetlerin ‘ayaklar altına’ alındığıbir memlekette, ‘Hanefi mezhebine ait’ tâlî bir mes’elenin ‘İslami hareketinmerkez-i mihrakiyesi’ olarak kabul edilmesi ve bu ‘mezhebî görüşe’ ümme-tin ‘da'vet’ edilmesi, ne kadar hâzin ve esef verici olmuştur. Üstelik Hanefîmezhebine âit her hangi bir ‘kaynakta’, imamın bulunmadığı veya kâfirlerinişgal altında bulundurduğu bir ülke’de ‘cum’anın terk edileceğine’, hele he-le ‘boykot çağrısı yapılacağına’ dâir en küçük bir ifâde ve ibâre bulmakmümkün değildir. “Dâr'ül-harb’de” , “kâfirlerin işgal ettiği yerlerde”, “kâfirle-rin, yahud müteğâllibe kölenin veya kadın’ın cum'a imamı ta’yin ettikleriyahut sultanın izin vermediği...” durumlarda, müslümanların, kendileri gibibir müslümanın arkasında cum'a namazını kılmalarının gerekliliği veyacevâzı yazılıdır. Örnek olarak, bakınız; İbn-i Abidin (Terc.): 3/285-300;8/453; (Arapça): 2/138-148; 4/175; Fetava-yı Hindiyye (Terc.): 1/487;Bedâi'us-Sanaî (Beyrut-1402 baskısı): 1/26l; İlââhir... Hatta bunu normalHanefi ilmihâllerinde bile bulabiliriz. Meselâ; büyük islam ilmihali (Ö. N.Bilmen): 162 (Yeni baskısı: 147); İslâm İlmihâli (A. F. Yavuz): 208; vs...Hanefîlerin izin şartı, “maslâhata; Müslümanların münazaa ve münâkaşaetmemesine, namaz kıldırabilmek için itişip-çekişmemesine, imam olmak-öne geçmek hususunda fitnelerin çıkmamasına” merbut ve muallâk kılın-mıştır. Bunun için, bakınız; ‘El-Mebsut (Arapça-Çağrı Yay.): 2/25; El-Hidaye (Terc.): 1/138; Bedâi'us-Sanâi (Beyrut): 1/26l; ilaahir.

" ... Ve lehü imam'ün âdilün ev câirün...” (... Âdil veya câir bîr imamvarken…) (İbn-i Mace)(terc.):3/398-399; Arapça: 1/343; Terğib ve Terhib(Terc): 2/174) Hadisindeki “Hâliye”nin, Hanefîlerce “şart” kabul edilmesi,hâdisde zikredilen “Vâidlerin” varid ve lâhik olmasına râci'dir. Zira Hadiste,“La cum'âte illâ bi-izni's-sultan“ (Sultanın izni olmadan Cum'a olmaz!) diyebir “Mantuk” (metin) bulunmadığı gibi; “Yecüzü cum'atü bi-izni's-sultan”(Cum'a, sultan'ın izniyle caiz olur!) şeklinde bir “Mefhum” da yoktur. (Ki,mefhum-u muhalif ile, izinsiz cum'anın caiz ve sahih olmadığı istinbât edil-miş olsun! Üstelik mefhum-u muhâlif, Hanefîlerce geçerli de değildir.) son-ra; mezkûr hadisde böyle bir mantık veya ‘mefhum’ da bulunmuş olsaydı,yine de ‘cum'ayı iskât edecek’ bir güce hâiz olamazdı. Zirâ; cum'a namazı;kitab, mütevâtir sünnet ve icmâ-i ümmet ile sâbittir. Ki bu, kat'i ilim ifadeeder. Hanefîlere göre ise; tevâtür yolu ile sabit olan bir hüküm, ancak baş-ka bir mütevâtir yol ile sabit (kesin) nass ve kat'î hükümle nesh olabilir. De-ğil ‘haber-î ahad’ ile, ‘haber-î meşhur’ ile de, ‘mütevâtir’ bir hüküm iptal edi-


lemez. Mezkûr hadis ise; ‘haber-i ahad’ niteliğindedir ve ‘zayıf’ kabul edil-miştir. Hatta ‘mevzu' (uydurma); bile diyen muhaddisler vardır...

"Mevrid-i nâs'da içtihâd’a mesâğ yoktur." “Yakın, şek ile zail olmaz!”gibi, temel kâide ve prensiplere rağmen, 'kitab, mütevâtir sünnet ve icmâ'ile ‘sâbit’ olan cum'a namazının, zannî istidlâl ve istinbât olan ‘içtihâd'la’ il-ga edilebilmesi, ‘askıya’ alınabilmesi mümkün müdür? Herhangi bir ‘illet’ ile‘ma'lül’ (illetlenmiş) bulunan bir hüküm, o illetin zâil olmasıyla sakıt olur,hükümden düşer. Meselâ; namazı kasr etmenin illeti, sefer'dir. Sefer zâilolunca, ona muallâk bulunan kasr-ı namaz da sakıt olur. Hâmir'in haramoluşunun illeti, ‘sorhoşluk verici’ olmasıdır. Hânefîlere göre hamr'ın bu vasfı(illeti) zâil olunca, haramlığı da zâil olur... Ve hâkezâ cum'a namazınınteşri' kılınışının illeti ‘ulul'emr’ ve ‘izni’ olmuş olsaydı, o takdirde; onların(ulul'emr ve izni)' bulunmamasiyle 'cum'a namazı’ hüküm'den düşüp ıskatolurdu. Cum'a namazının illeti ise; "sultan ve izni" değildir. Aslında; EbuHanife'ye göre, 'ibadetlerde’ aslâ ‘illet’ yoktur. Onlardaki teşri', sâdece‘taabbüdi'dir; her hangi bir illetle ma'lül olmaları mümkün değildir. Kaldı ki;Hanefîlere göre izin şartı imamın varlığına muzâf kılınmıştır. Muzaf’un-ileyh(imam) bulunmadığı durumlarda, izin şartı sâkıt olur, cum'a' hükmü (yavücub veya cevaz plânında) devam eder. Bundan dolayıdır ki; Hanefîlernezdinde, ulul’emr'in bulunmadığı yerlerde ve durumlarda cum'anın kılın-ması kesinkes sâbittir.

Hissiyâtlarıyla hareket etmeyi ‘itiyad’ edinmiş olan bir kısım zevat;“Cum'a namazı'nın Kur'an’daki vücubiyeti ‘mutlak ve mücmel’dir ki bu; birkısım ‘takyid’ ve ‘tafsil’ unsurlarını beraberinde getirir. Nitekim beş vakitnamazın ve orucun vücubu, Kur'an'da sabittir ama başka delillerle uyuyan-lar, çocuklar, deliler ve sâireler ‘istisnâ’ edilmiştir. İşte; her ne kadar cum’anamazı kitap-sünnet ve icmâ' ile sabit ise de, vücub ve edâ noktasında’istisnâları’ vardır. Ki 'izn-i sultan’ da bu kabildendir.” şeklinde mesnetsizgerekçeler ileri sürmektedirler. Hâlbuki delilerin, çocukların, uykuda kalan-ların, unutanların, yanılanların mükellef olmadıklarına, kalemin bunlarınüzerinden kaldırılmış bulunduklarına dâir mütevatiren gelen ‘sünnet' ve'icmâ' vardır. O kadar ki, bunların muaf bulundukları, artık 'zaruret-idiniye'den’ olduğu kabul edilmiştir... Bunların 'genel muafiyeti, elbette 'özel(cum'a) muafiyetini' de mutazammın bulunmaktadır. Buna ilâveten ve para-lel olarak da şu hadis-i şerifler, cum’a ile mükellef olmayanları belirtmekteve onları bu mükellefiyetten 'istisna’ etmektedir: "Cum'a namazını cemaatlekılmak bütün müslümanlar üzerine vâcib'dir. Ancak dört kimse bundanmüstesna'dır: köle, kadın, çocuk ve hasta olanlar." (Ebu Davud; Arapça:1/644; tercüme: 2/168; Büluğ'ul-Meram: 2/159; Bedâî'us-Sanaî: 1/262; el-Hidâye: 1/139;) “Beş kimseye cum'a namazı yoktur: kadına, yolcuya, köle-ye, çocuğa ve sahrada yaşayana" (Büluğ' ul-Meram: 2/160;) "sahrada ya-


şayan" yerine hasta lafzıyla: (el-Mebsut: 2/22) ilaahir... Ondan dolayı; bü-tün mezhebler, 'cum'anın 'vacib olabilmesi için; “akıl, baliğ, hür, erkek, mu-kim, sıhhat (sağlamlık)” şartlarında ittifak etmiş, 'deli'yi, çocuğu, köle'yi, ka-dın'ı, yolcu'yu ve hasta'yı' cum'a ile mükellef olmaktan muâf tutarak istisna'etmişlerdir. Ki, bu hususta kat'i hüküm ve ‘icma' inikâd etmiş bulunmakta-dır. İmam'ın bulunmadığı, iznin olmadığı, küfrün hâkim bulunduğu, ülkeninistilâya uğradığı gibi, durumlarda 'cum'anın kılınmayacağına' dâir en küçükbir delil bulmak mümkün müdür? Bu delil, gerek hadisten ve gerekse fıkıh-tan olsun!... İslâm'ın esprisinden mahrum, hak ile bâtılı 'temyiz' edebilmedüzeyine gelmemiş tufeylilerin indî görüşleri ve kendi mantıkları, elbettemüslümanlar için geçerli bir hüccet olmayacaktır. Maslahat-ı İslâmiyye vesiyâsiyyeyi tayin hakkı ise; sâdece “imama, ulul'emre" aittir. Ümmetin üze-rinde 'umumi velâyet hakkı’ bulunmayanların, yani imam ve halife olmayan-ların 'maslahat' ta'yin etmeye kalkışmaları, İslam'ın temeline dinamit koy-maktan başka bir şey değildir...

Üstelik cum'anın 'terk edilmesini' takbih eden nice hadis-i şerifler dahivardır: "Ya birtakım adamlar cum'a namazlarını terk etmekten vaz geçerler,yahud Allah, onların kalplerine muhakkak surette mühür vurur da bir dahagafillerden olurlar." (Müslim-Arapça: 1/591; tercüme: 4/524-525; Terğib veTerhib: 2/170;) "Her kim pek önemsemediğinden dolayı cum'a namazınıüç defa terkederse kalbi mühürlenir.","Zaruret olmaksızın üç defa cum'anamazını terk edenin kalbini Allah mühürler.", "Kim özürsüz üç cum'ayıterkederse o kimse münafıktır.” "Kim özürsüz üç cum'ayı terkederse, mü-nafıklardan yazılır.” (İbn-i Mâce-Arapça: 1/357; tercüme): 3/462-463;Tirmizi:1/343 Ebu Davud-Arapça: 1/638; tercüme: 2/160; Neseî:3/128;Terğib ve Terhib: 2/170-175;… Bu ve benzeri hadislerin bu kadar ağır'tehditlerine' masadak olma ihtimâllerinden kaçınmak imanî ve dinî gerekli-lik değil midir? Cum'anın terk edilmesini amir bulunan bir nâs ve hükümolmadığı halde; indî, fevrî, hissî ve şahsî mantıklarla 'cum’a boykotçuluğu'yapmak, cum'ayı terk etmenin ve ettirmenin dâîliğini yapmak, sağlam birmantıkla ve islâmî istikâmetle izâh edilmesi mümkün değildir...

Üstelik Allah-u Teâlâ'ya sonsuz şükürler olsun ki; Ümmet-i Muham-med(asm), artık 'imamsız ve ulul'emr'siz durumda da değildir... Cihanşümulİslâm İnkılâbı'nın "mübarek müessisi" ve O'nun liyâkatli ‘halefi; ekseni’ ve'rehberi’ olduğu İslâm İnkılâbı ile, dünya Müslümanları için 'siyâsî, içtimâi,inkılâbî, kıyâmî, usuli, cihadî ve fiilî yönden ‘tek merci' ve ‘velâyet-i amme’hüviyetini hâiz olarak İslâmî fonksiyonunu icra etmekte ve gerçek İslâmÜmmetine, mezkûr hususlarda 'melce’ olma durumunda bulunmaktadır...

Onun için; siyaset-i İslamiye’ye ve maslâhât-ı içtimâiyeye tâalluk edentüm hususlarda, 'müracâat mercî’in İslâm İnkılâbı ve yüce Rehberinin ol-duğu, Rehberiyetin ve inkılâbın ‘hattı'nın 'esâs’ alınmasının gerekliliği,


Çağımız mezhepçilik çağı değil, İslâmî İnkılâb ve hare-ket çağıdır... Mezhepsizlik, İslâm ve müslümanlar için ne ka-dar büyük bir tehlike ise; mezhebcilik de en az o kadar bü-yük bir zarar ve tehlike arz etmektedir. İslâmî hareketlerdemezhebî normlar değil; dinî ve imânî normlar esas olarakalınmalı, hareket ve vahdet bu genel normlar üzerine binaedilmelidir. Onun için; siyâsî, içtimâî, kıyâmî, cihâdî, inkılâbîve usulî hareketlerde ‘hayatta olan’ ve el’ân İslâmî misyonu-nu icrâ etmeye devam eden ‘Müslümanların Veliyy’ül-Emrinin’ emirleri ve Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nın kudsî hat-tı doğrultusunda bulunmaya dikkat edilmeli; mezhebî, şahsî,fevrî, indî, kavmî, coğrafî çıkışlardan kaçınılmalıdır. Ve bunoktadan hareketle; cuma ve bayram namazlarının, İslâmîhareketlerin en büyük üssü ve karargâhı olduğu vakıâsı aslâgöz ardı edilmemeli; pratiği olmayan, hayatla ve vakıayla il-gisi bulunmayan ve ‘inkılâbî hedefler’ göstermeyen bâsit slo-ganlar artık, terk edilmelidir. Asrımıza ve gelecek tüm asırlarainkılâbî ve kıyamî damgasını vurmuş bulunan ve ümmet-iMuhammedin (asm) ‘en büyük imamlarından biri olan İmamHumeyni (ra)’nin tüm dünya müslümanlarına yaptığı vasiyet-namesindeki şu ibareler, bu hususta (cum’a konusunda); biz-lere ışık tutmalıdır: “(Müslümanlar) ...‘Vesvâs-i hannas’lara,Hakk’a karşı körü körüne inat eden, doğru din öğretisine karşı

neidüğü belirsiz şahıs ve çevrelerin ‘bu gibi hususlarda’ ilhâm kaynağıolamayacağı ve bu tür yanlışlıklardan artık ‘rücu' edilmesinin lâzım geldiği,aklî ve şer'î bir zaruret olarak tezâhür etmektedir. Böylece; gerçek Müslü-manlar, yeni ve şuurlu bir hareket dönemine girmiş olacak, dağınık, yanlışve karmaşık tavır ve hareketlerde bulunmaktan kaçınacak, İslam İnkılâ-bı’nın “Halkla birlikte Hak için” biçimindeki usülünü esâs alarak, em-peryalist kâfirlerin kendi bölgelerindeki uzantılarının ve uşaklarının rahatınıkaçıracak ve mülevves saltanatlarını şiddetle sarsacaktır, inşaallah…


çıkanlara kulak vermesinler. Yine bilsinler ki, dosdoğru yol-dan dışarıya atılan tek bir sapıklık adımı, dinin gerilemesinin,doğru dinin öğrettiği İslâmî kuralların ve ilahî adalet yöneti-minin terk edilmeye başlamasının başlangıcıdır. Bu cümle-den olmak üzere, cum’a namazından ve cemâat namazındanaslâ gaflet etmesinler. Bu namazlar, namazın toplumsal hik-metinin açıklayıcısıdırlar. Cum’â namazı, Hak Teâlâ’nın, yüceRabbimizin İran İslâm Cumhuriyeti’ne en büyük inayet ve lütuf-larından birisidir...”370 Arka sahifede ise; “... Bu vasiyetnâme,büyük İran milletine mahsus değildir, bütün İslâm milletlerineve yeryüzü mazlumlarına öğütlerimi ihtiva etmektedir.” diyenbüyük imam, şu veya bu ülke diye her hangi bir ayrım yap-mamaktadır.371

31-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin, gerek Kuba’da, gerekse Medine’de inşa ettiği,ettirdiği mescidlerin yapım işlerinde bizzat kendisi ve eshabıntümü birlikte çalışmış, böylece insanlık tarihi için yeni bir sa-hife açmıştır. Beşerî düzenlerin ‘lider’ kadrolarının sürekli‘tahakkümü ve tasâllutu’ esâs almaları, aslında gayr-i İslâmîdüzenlerin tabiî yapısının ‘tahakküm-tasâllut ve tekebbür’olmaları karşısında, İslâm nizamının ortaya getirdiği ‘içtimaiadalet’ ve eşitlik ilkesi; insanlık tarihi için (Peygamberlerinçevreleri dışında kalanlar için) ‘olağanüstü’ bir nitelik ve özel-lik taşımaktadır. Kapitalizmin ‘özel sermâye ve şahıs tahak-kümü’, komünizmin “devlet ve bürokrat tahakkümü;” faşiz-min “kavim tahakkümü; ve sultası;” demokrasi, oligarşi, mo-

370 Vasiyetname-i Siyâsî ve İlâhi (Sahife-i İnkılâb) önsöz: 5; Türkçe tercümeönsöz: 34.

371 Vâsiyetnâme-i Siyasî ve İlâhi (Sahife-i İnkılâb) önsöz: 6; Türkçe tercümeönsöz:36.


narşi ve teokrasinin (batı stilinde olanının) kitle, zümre, sınıf,gurup ve fert tasallutu, tahakkümü ve tekebbürü günümüz in-sanlığını “esâret” zincirine vurmuş ve insanları medeni kölelerdurumuna getirmiştir... En küçük bir âmirin, müdürün, valininve komutanın, hele hele ülke hâkimlerinin ‘tepeden’ halkabaktıkları, insanları köle gibi kendi çıkarları ve nüfuzları doğ-rultusunda çalıştırıp koşturdukları, toplulukları koyun sürüsümesabesinde gördükleri bir dünyada, en üst düzeyde bulunan‘reislerin, yöneticilerin ve rehberlerin’ en alt düzeyde bir işçi,amele ve ırgat gibi halklarıyla birlikte olarak çalışmaları, İs-lâm’ın insanlık için sunduğu nizamın ne kadar insanî, medenî,adil ve hakperest olduğunu; adaletin, faziletin, müsâvatın,hürriyetin, izzet ve haysiyetin müşahhas sembolü ve simgesiolduğunu göstermektedir...

“Bir kavmin seyyidi (ulusu, efendisi ve önderi) o kav-me hizmet edenlerdir.”372; “İnsânlar arasında takvadan başka

372 Hakim'den, Muhtar'ul-Ehâdis'in-Nebeviyye: sah.86, hadis no:678; İnsanların,cinlerin ve tüm yaratıkların 'en üstünü’ olan Resulullah (asm) Efendimiz, dün-yanın bütün imkanlarını şahsen ve bilfiil geri tepmiş; yerde oturmuş; hasırüzerinde, hurma lifleriyle dolu deri minderlerde yatmış: ümmetine hizmetlerdebulunmuş; onları minderlere oturtup, Kendileri yere diz çökmüş; fakir-fukarave dulların dertlerini dert edinmiş ve onlar için çırpınmıştır. Böylece, ümmeti-ne ‘idarecilerin’ nasıl olmaları lâzım geldiğini fiiliyâtlarıyla ve uygulamalarıylagöstermiştir. Konu için (örnek olarak) bakınız; Ahmed İbn-i Hanbel: 1/34, 391;3/140, Buhari (Arapça): 6/70; Zübde: 846; Tecrid: 11/ 208-211; Sahih-i Müs-lim (Arapça-K. Sitte Serisi): 2/1105-1110; Müslim (Terc.): 7/462-468; Tirmizi(Arapça-K.Sitte Serisi): 4/588;5/420-423; Tirmizi (Terc.): 4/181-186,197;5/422-428; İbn-i Hişam: 4/310-315; Şifa-i Şerif: 127-132; İbni Mâce (Arapça)K. Et'ime: 30;(Tercüme): 9/67; İslam Tarihi (Medine Devri): 1/105-106; 9/120-134; Dürr'ül-Mensur: 6/234; Tefsir-i Hâzin (Mecmâ'ut-Tefâsir): 6/301; İbn-iKesir (Terc.): 14/7960-7962; Ve 321,322 no'lu dipnotlar… Ayrıca; şemail vesiyer kitaplarına bakılıp, yüce Resulullah'ın (asm) ve gerçek eshâbının hayat-ları ve yaşayış tarzları göz önüne alınırsa; İslam'da ‘yönetime gelenlerin’, nekadar 'sâde, mütevâzi, adil ve halka hizmet içerisinde bulunmalarınınlazımgeldiği' daha net ve daha iyi bir şekilde anlaşılmış olacaktır...


hiçbir üstünlük yoktur!373 gibi, sayısız prensibler sahibi olanyüce İslâm dini; “sınıfsız bir toplum” düzeni modelini insanlı-ğa sunmuş, bunu teoriden pratiğe indirmiştir. Yüce Resûlün(asm) mübarek hayatları, âdil halifelerin uygulamaları, öndegelen eshâbın hareket tarzı ve sâir İslâm önderlerinin hayatçizgileri bunun bâriz timsâlidir. Günümüz İran İslâm İnkılâbı-na nazar ettiğimiz zaman, aynı nebevî yolu müşahede edi-yor; tahakküm-tasâllut ve tekebbürün bulunmadığı sâdeceteavün, tesanüd ve hadimiyet anlayışının devlete ve yöneti-me hâkim olduğunu görüyor ve bununla İslâm adına,müslümanlar olarak iftihar ediyoruz…

Ayrıca; Resûlûllah (asm) Efendimizin mescidlerinin vehanelerinin gayet sâde ve gösterişsiz olması, en fakirane birdurumda bulunması da mezkûr ‘içtimaî adalet’ ilkesinin ayrıbir cüz’ünü aks ettirmektedir. Yeme, içme, giyim ve kuşamakadar… Hayatın her safhasında, en fakir ferd ve ailelerdendaha fakirane ve gösterişsiz bir hayat yaşaması, yüceResûlün (asm) kendi izleyicilerine İslâm’ın içtimaî adalet vemüsavat nizamının hüviyetini ve mahiyetini göstermekte,‘yönetimi’ ellerinde bulunduranların nasıl yaşamaları lâzım

373 Bakınız; Hucurat(49): 13; İbn-i Mace: 8/6-12 Ahmed İbn-i Hanbel: 5/381; A.Saadet: 1/508-515 Buhari (Arapça): 1/13;4/153-154,160; 6/63-66; Zübde'tül-Buhari: 23; Tecrid-i Sarih:1/42-43; Dürr'ül-Mensur: 6/98-99; Keşşaf:4/374-375; İbn-i Hişam: 4/346-347; İslam Tarihi (Medine Devri): 10/255,257-261-404-485; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 2/185; Mecma'ut Tefâsir (Beyzavi,Hazin, Nesefi ve İbn-i Abbas): 6/54-55; İbn-i Kesir (Terc.): 13/7420-7422;Hak Dini Kur'an Dili: 6/4477-4481; Tarih-i Taberi: 3/169; Sahih-i Müs-lim(Arapça): 2/1806-1809; (Tercüme): 10/94-100; İlââhir… Konuyla alâkalıyazılmış kitaplardan bir ikisini (örneğin, Merhum Seyyid Kutub'un İslam'daSosyal Adalet kitabını) tetkik eder; İslâm'da İdare Sistemini, İçtimaî Adaletve Uhuvvet anlayışını, bilhassa ‘namaz-oruç-hac’ gibi ibadetlerdeki 'Müsa-vat ve Eşitlik’ prensibinin ‘hikmetini' göz önüne alırsanız, mes'eleyi dahageniş şekilde kavramış olursunuz...


geldiğini bil-fiil ders vermektedir. Yüce Resûlün (asm) yolun-dan çıkmamış gerçek Müslüman önderlerin bugüne kadaraynı yolu takip ettiklerini iftiharla takip ediyoruz. Lüks, israf,şa’şââ ve tantana’nın en fakir ferd ve aileleri de kuşattığı gü-nümüz dünyasında, İslâm inkılâbı’nın önder kadrolarının(bilhassa, İmam Humeynî Rıdvanullahi Teâlâ Anh ve liyakat-li halefi olan Rehber Seyyid Ali Hameney Hazretleri baştaolarak) büyük çoğunluğunun en sade ve fâkirane hayat ya-şamaları, ülkenin zenginliklerini İslâm’a ve İslâmî hedeflereve mustaz’af halkın ihtiyaçlarına harcamaları, kendileri ise,‘kut-u lâyemut’ ile iktifa etmeleri; günümüzde revaçta olantüm beşerî ideolojilerin iflâsını ve istismar yollarının kapana-rak yok olmasını netice vermiş; muhteşem İslâm nizamının‘kurtarıcılığını’ güneş gibi izhar ederek ortaya çıkarmıştır...

32-) Resûlûllah (asm) Efendimizin inşâ ettirdiğimescidleri, bâhusus Medine Mescid-i Nebevisini büyük bir‘külliye’ hâlinde inşa etmesi; kendi hâne-i saadetlerinin veönde gelen eshabın kapılarını mescid’e açılacak şekilde yap-tırması,374 ‘sofa’ kısmını da ‘Eshab-ı Suffe’ denilen ve sayılarıyüzlerce olan ‘bekâr ve fakir eshab’ için ayırması, dünyevî veuhrevî bütün mesâilin mescidde ‘hall-ü fasl’ edilmesi;.. İs-lâm’da mescidlerin önemini ve fonksiyonlarını göstermekte-dir. Ki, bu bize; camilerin, mescidlerin İslâm nizamının öğre-tim-eğitim ve yönetim merkezi olduğunu; sîyasî, içtimâi, hu-kuki, iktisâdi, askerî, ilmi, irfani, hülâsa: her türlü karar vehareket yeri hüviyetinde bulunduğunu ve olması lâzım geldi-ğini isbatlamış olmaktadır...

374 İslam Tarihi (Medine Devri): 1/103-105; 11/40; Tabakat: 2/227-228; Sünen-iTirmizi (Arapça K. Menâkıb: 21): 5/639-641; (Tercüme): 6/278-280.


33-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin, küçüklüğünden beri yanına-himâyesine aldığıve terbiyesi altında büyütüp yetiştirdiği, erkekler içerisinde‘iman edenlerin’ ve namaz kılanların ‘‘ilki” olmanın yanında,‘doğuşundan vefatına kadar’ hayatının bütünü “imanın-İslâmın” içerisinde geçmiş bulunan Hazret-i Ali’ye, her za-man olduğu gibi; hicret-i nebevî esnasında da ‘özel birönem’ ve imtiyaz verdiği görülmektedir. Zirâ;

a- Kendi hânesinde yetişen Hazret-i Ali’yi, hicret eder-ken “kendi hanesinde” bırakmış, ‘kendi yatağına yatırmış’ ve‘kendi libasını giydirmiş, üzerine örttürmüştür.

b- Kendisine (asm) ‘emânet’ bırakılmış olan şeyleri sa-hiplerine “kendi adına” vermesi için, Hazret-i Ali’yi görev-lendirmiş, bütün cihetlerden olduğu gibi; bu yönden de‘kendisine vekâleten’ hareket edebilecek şahsiyetin Hazret-iAli olduğunu göstermiştir,

c- Hicret gecesi, Kâ’be’nin damı üzerindeki putu par-çalamak gibi en önemli ve hârika bir cesâret-kahramanlık-atiklik-‘bitane’lik ve ‘maharet’ isteyen bir hareket için, Al-lah’ın Yüce Resûlü (asm), Hazret-i Ali’yi seçmiş, bununlaHazret-i Âli’nin “kendi yanındaki” yüce değerini ve mevkisi-nin büyüklüğünü göstermiştir,

d- Hazret-i Âli, yüce Resûlün (asm) mübarek yatağın-da yatıp, libâsına bürünüp kalmakla, müşrikleri ‘oyalamış’,yüce Resûlün (asm) ve Hazret-i Ebubekir’in Sevr mağarasınaulaşmalarını sağlamış, böylece, müşriklerin su-i kasd ve ci-nayet teşebbüslerini akim bırakmıştır. Gündüz olup, durumanlaşılınca; kuduran cani müşriklerin büyük tecavüzlerine,zulüm ve işkencelerine ma’ruz kalmış, fakat ‘soğukkanlılığını’


korumuş, en küçük bir sır, ta’viz ve ipucu vermemiştir. Ki bu,Hazret-i Ali’nin, henüz ‘gençliğinde’ bile hârika dehâsını, eş-siz sadakatini ve kahramanlığını isbatlamakta, yüce Resûlün(asm) ‘Muhibb-i Ehâssı’ olduğunu göstermektedir,

e- Hazret-i Ali, yüce Resûl (asm)’ün verdiği tüm görev-leri başarı ile ifâ ettikten sonra, yine yüce Resûlün (asm) emir-lerine ittiba ederek, yüce Resûlün (asm) Sevr’den hareketin-den üç gün sonra Medine’ye müteveccihen gizlice hareket et-miş; gündüzleri kuytu yerlerde gizlenip, geceleri yaya ve yalınayak olarak aç-susuz yürümüş, Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi veÂlihi ve Sellem Efendimiz ‘Kuba’da iken gelip kavuşmuştur.Yüce Resûl (asm), Hazret-i Ali’ yi kucaklayarak bağrına bas-mış; hasret gidermiş, Hazret-i Ali’nin yaya yürümekten ayakla-rının paramparça olduğunu görünce de kendisini tutamayarakağlamıştır. Yüce Resûlün (asm) mübarek tükürüklerini o yarıkve parçalanmış yerlere sürmesiyle şifâya kavuşan Hazret-i Ali,hayatı boyunca artık, o ayaklarında hiç bir ağrı ve sızı duy-mamıştır. Ayrıca; Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi veSellem Efendimiz, her zaman olduğu gibi; Küba’da da Hazret-i Ali’yi, kendi kaldığı Gülsüm b. Hidm’in hanesine almış ve‘birlikte’ ikamet etmiştir. Ki, bu derece bir ‘yakınlığı’ yüceEfendimiz, başka hiç kimseye göstermemiştir.375

Konuyu nesebî akrabalığa bağlamak isteyenler, mesele-nin manevî ve İlâhî boyutlarını anlamayan veya kasıtlı art ni-yetli olanlardır. Hazret-i Abbas ile çocukları ve Hazret-i Ca’fer

375 Ahmed İbn-i Hanbel: 1/84,348; Mecmâ'uz-Zevaid: 6/23; Hakim-Müstedrek:3/5; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/149-154; (Medine Devri): 1/6, 12; İbn'ul-Esir (Terc.): 2/104,107; İbn-i Hişam (Terc.): 2/147-149,160-161; Tarih-iTaberi: 2/244-245; El-Bidâye: 3/177,176; Sîret'ün-Nebevîyye: 112-113;Hayat'us Sahabe (H.Müslümanlık): 1/331-332; Tabakat: 1/233; İstiâb: 1/42;Asr-ı Saadet: 1/201; Üsd'ül-Gabe : 4/19.


ve çocukları gibi, daha pek çok nesebi akrabaları olduğu hal-de; Hazret-i Âli’ye verilen bu kadar önemin, sâdece ak-rabalıkla izâh olunması mümkün müdür? ‘Beraet’ suresininHacc’ da kendi adına okunması için görevlendirilmesi; “Benkimin mevlası isem, Ali de O’nun mevlasıdır.” gibi, nice iltifat-ların edilmesi; amcası Hazret-i Abbas’ın ve sâir yakın akraba-ların varlığına rağmen, Hz. Ali(as)’nin bu kadar ‘ön plana’alınmasının; hâlâ nesebî yakınlıkla izâh edilmeye kalkışılması,akıl-mantık-adalet ve samimiyet mefhumlarıyla izâhı aslâmümkün değildir. Daha sonra; Medine’ye avdet edildiğinde,Ensar ile Muhacirlerin arasında ‘kardeşlik’ akd edilince; Haz-ret-i Ali’nin: “Benimle kimi kardeş kılacaksın, ya Resûlûllah?”suâline, yüce Resûl (asm): “Seninle ben kardeşim, ya Ali! Sendünyada da, ahirette de benim kardeşimsin!” diye cevâpvermiştir. Böylece Hz. Ali(as) sayısız yücelik ve faziletine ila-veten, Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem tarafın-dan “özel kardeşlik” ile (alenen) şereflendirilmiştir. Ki bu, vebenzeri ‘büyük şeref;’ eshab içerisinde başka hiç kimseyenâsib olmamıştır…376

376 Hazret-i Ali ile alâkalı ve yüce faziletine dâir sayısız hadisler vârid olmuştur.Bir kaçını teberrüken kayd etmekte fayda mülâhaza ediyoruz: “Dane'yi ya-ran ve insanı yaratan Allah'a yemin ederim ki, beni mü'minden başkasınınsevmemesi ve münafıktan başkasının bana buğz etmemesi, ümmi olanPeygamber (asm)’in bana kat'i bir ahd-ü peymanıdır! (İbn-iMace: 1/192;Sahih-i Müslim-tercüme: 1/346; Tîrmizi: 6/282;) (Ya Ali ) Sen bana, Musa'-ya nisbetle Harun yerindesin şu kadar var ki benden sonra peygamber yok-tur." (Müslim-terc.: 10/243-244; İbn-i Mace:1/192-196; Tirmizi-terc.: 6/275-279; Buhari-Arapça: 5/129; Tecrid: 10/418;) “Bu sancağı öyle bir adamavereceğim ki, Allah onun elinde fethi müyesser kılacak. O Allah’ı ve Resu-lünü sever Allah ve Resulü de onu sever…” (Müslim: 10/248-250; İbn-iMace: 1/200-201; Buhari-Arapça: 4/207) “Ben, kimin mevlası isem Ali'deO'nun mevlasıdır." (Tirmizi: 6/267; Ahmed ibn-i Hanbel: 4/281, 368, 370;İbn-i Mace: 1/196-199; Mecmua'uz Zevaid: 9/107: ilh...); “Biz ensâr toplulu-ğu, münâfıkları, Ali bin Ebi Talib'den nefret etmeleriyle tanırdık (çünkü); "


Bu kısa izâhatımızla; “Sünniliği” gereksiz bir taasuplahazret-i Ali’nin makamını ‘tenzil etmek ve O yüce hazretin bü-yüklüğünü “hazmedememek” gibi, menfî bir’çizgiye oturtmakiçin çaba sarfeden, çeşitli hileli mantık oyunlarıyla ve‘te’villerle Hazret-i Ali’ye ve yüce “Ehl-i Beyt’e” karşı “gizli-kapalı” bir muhâlefet cephesi oluşturan çevrelerin ne kadaryanlış yolda oldukları, az da olsa anlaşılmıştır, kanââtindeyiz...

Resulullah (asm) şöyle buyurdu: Münâfık olan, Ali'yi sevmez; ve mü'minolan da Ali'den nefret etmez!" (Tirmizi-terc.: 6/270-271); "Allah, bana dörtkişiyi sevmeyi emretti ve kendisinin de onları sevdiğini bana emretti. Bun-lardan biri: Ali (bunu üç defa tekrar buyurdu), diğerleri de: Ebu zerr, Mikdadve Selman'dır..." (Tirmizi: 6/271); "Allah’ım! Kullarından sana en sevgiliolanı bana gönder ki, benimle beraber bu kuşun etinden yesin!”, diye duaettikten sonra, Hazret-i Ali çıkageldi ve birlikte kuş etini yediler." (Tirmizi:6/273); "Allah, onunla gizli konuştu!" (Tirmizi: 6/277); "Ali benden'dir, ben deondanım. Ali’den başka hiç kimse, benim yerime (ve adıma, görev) edaedemez." (İbn-i Mâce: 1/205; İbn-i Hişam: 4/257); "Ben ilmin şehriyim; Ali deonun kapısıdır. Şehre girmek isteyen kapıdan girmelidir.” (Hakim-Müstedrek:3/126); "Ben hikmet eviyim; Ali de bu evin kapısıdır." (Tirmizi: 6/274);“Resulullah (asm) Ali'nin kapısından başka (mescide açılan) bütün kapılarınkapatılmasını emretti ." (Tirmizi: 6/280) (Ya Ali!) Sen benim dünya ve ahiretkardeşimsin.” (Tirmizi: 6/273; İbn-i Sâ'd-Tabakat: 3/22); İmam-ı Ali dedi ki:"Ben Allah'ın kuluyum. O'nun Resulünün (asm) de kardeşiyim. Ve sıddık-iekber de benim. Ben'den sonra kezzab (çok yalancı) adamdan başka hiçkimse bunu (sıddık-ı ekber olduğunu) söyleyemez. Halktan yedi yıl önce na-maz kıldım..." ( İbn-i Mace-Terc.: 1/208-210); Enes b. Malik'ten: Peygamber(s.a.v.) pazartesi günü peygamber olarak gönderildi ve salı günü de Ali bera-ber namaz kıldı." (Tirmizi: 6/278); "... Allah’ım Ali nereye dönerse hakkı daonunla beraber dönder!" (Tirmizi: 6/268); ilaahir... Gerek İmam-ı Ali hakkındagerekse “İmamı Ali'nin reîsi ve ilki olduğu Ehl-i Beyt hakkında daha pek çokbu tür hadisler vârid olmuş; Resulullah (asm) Efendimiz, hiç bir seferde vegazvede imam-ı Ali'yi başka bir kimsenin emri ve komutası altına vermemişir.Ki, hiç bir eshaba böyle bir imtiyaz ve ayrıcalık tanınmamıştı…Ayrıca; Bakara: 207; Al-i İmran: 61; Maide: 55, 67; Şura: 23; Ahzab: 33;Kevser: 1; gibi… pek çok ayet-iı kerime de, hazret-i Ali ve Ehl-i Beyt'le sa-rahaten veya işâreten alâkadar olup, gerçek müslümanların nazar-ı dikkat-lerini bu hakikat güneşlerine çekmektedir...


34) Resûlûllah (asm) Efendimiz, hicret gecesi evden çı-karken, Kur’an-ı Kerim’den bir kısım ayetler okumuş;377 biravuç toprak alarak, evin etrafını kuşatma altında bulundurantepeden tırnağa kadar silahlanmış olan tâğûtî düzenin asker-lerinin üzerlerine atmış ve aralarından çıkıp gitmiş, bunarağmen, kendisini, gâyet dikkatlice gözleyen-gözetleyen hiçbir müşrik nefer, çıkıp gittiğini görmemiştir.378 Mekke’nin tümkâfirleri ortak öldürme kararı almış oldukları ve her tarafa ku-lakçılar koydukları halde, Allah’ın yüce Resûlü (asm); Haz-ret-i Ali’yi de yanına alarak Kâ’be’nin damındaki putu parça-lamaya gitmiş,379 yine selametle ve hiç bir kâfir kendilerinigörmeden geri dönmüştür. Allah’ın yüce Resûlü Hazret-iEbubekir’in evine giderken, evinden çıkarken ve Sevr dağınadoğru Hazret-i Ebubekir ile yürürken de “tağutî güçlerinajanları” ve ‘vurucu timleri’ tarafından görülmemiş, rahatçamağaraya girmiştir...

377 Yasin (36): 1/9378 Tecrid-i Sârih: 10/84; İbn-i Hişam (terc.): 2/148; İbn'ül-Esir: 2/104; İslâm

Tarihi (Mekke Devri): 6/152-154; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 1/228; Tarih-i Taberi:2/244; bilâhere Medine'de nâzil olan şu ayet-i kerime, ‘Eyyamullah’tan olanbu olayı istikbâlin imanlı nesillerine şöyle nakletmektedir: "Eğer siz onayardım etmezseniz, (hatırlayın o zamanları ki)' kâfirler onu (Mekke'den) çı-kardıkları vakit, bizzat Allah ona yardım etmişti. (Resulullah, o zaman) iki-nin ikincisinden ibâretti. O zaman onlar, (Sevr dağındaki) mağaradaydılar.(Kâfirlerin mağara'nın ağzına dayanmalarından dolayı) Peygamber, o vakit(endişeye kapılan) arkadaşına: “Sakın mahzun olma. (tasalanma!) Allah,hiç şüphe yok, bizimle beraberdir.” diyordu. Allah, O'nun (kalbi) üzerinesekinetini (kuvve-i ma'neviyesini) indirmiş, O’nu görmediğiniz (ma'nevî) or-dularla te'yid etmiş, kâfirlerin kelimesini (küfür sözlerini-iddiâlarını) alçalt-mıştı. Allah'ın kelimesi (sözü ve va'di) ise; O çok yücedir. Allah mutlakgalibdir, yegane hüküm ve hikmet sahibidir." Tevbe(9): 40

379 Hakim-Müstedrek: 3/5; Ahmed İbn-i Hanbel: 1/84; İslâm Tarihi (MekkeDevri): 6/149; Mecmâ'uz-Zevâid: 6/23.


Mağarada bulunurken, asıl-harika mu’cizeler orada ger-çekleşmiş; kâfir güçler, ta’kipçi ajanlar ve gözlerini kan bürü-müş vurucu timler, Efendimizi aramak-yakalamak için sevrdağına tırmanmış, her tarafı didik didik aramış, mağara’nın et-rafına, hatta ağzına gelip dayanmış oldukları halde; gerek ma-ğaranın ağzında oluşan fizikî ve tabîî mu’cizeler vesiylesiyle ol-sun,380 gerekse daha başka manevî, lâhûti, vesilelerle olsun,Allah’ın yüce Resûlü (asm) ile arkadaşını göremeden ve enküçük bir ipucu bile elde edemeden, eli boş bir şekilde geridönüp gitmişlerdir.

Kureyş tağutîliğinin ortaya koyduğu 100 develik büyüködülü alabilmek ve cahilî nâm ve şöhret kazanabilmek aşkıylayüce Resûlü (as) ta’kibâta koyulan ünlü Suraka b. Malik b.Cu’şum, hedefine varamamış, aman dilemek mecburiyetindekalarak ıslah olmuş bir yapıya kavuşup geri dönmüştür.381

Böylece; Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efen-dimiz, tağutî güçlerin tüm komplolarına, tarassut ve tasallutla-rına rağmen, ‘Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nı bin dört yüz küsüryıl önce gerçekleştirmek üzere çıktığı ‘Hicret’ yolculuğuna se-lâmetle devam etmiş ve mahall-i maksuda vâsıl olmuştur...

380 Beyhaki-Delâil: 2/214; El-Bidâye: 3/181-182; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 1/299;Mevâhib'ul-Ledûniyye: 1/81; Şifâ-i Şerif(Terc.): 312; Şerh-i Şifa: Aliy'yil-Kari: 1/637; Menâhil-İmam Suyûtî: 42; Mecmâ'uz-Zevâid: 6/51-52; EbuNuaym-Delâil: 211, 213-214; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/335;Sîret'ün- Nebevîyye: 115-116.

381 Ahmed İbn-i Hanbel: 1/3; 4/256-257; Buhari (Arapça): 4/256-257;Zübdet'ül-Buhari: 690; Tecrid-i Sarih: 10/100-103; Sahih-i Müslim(Terc.):11/494-495; (Arapça): 3/2309-2310; İbn-i Hişam(Terc.): 2/156-158; İbn'ül-Esir(Tercüme): 2/106; El-Bidâye: 3/185-188; Kenz'ül-Ummâl: 8/330; Ha-kim-Müstedrek: 3/7; El-İstiâb: 2/581, 597; El-İsâbe: 2/19; Hayat' us-Sahabe(H.Müslümanlık): 1/336-337; İslâm Tarihi (Mekke Devri): 6/180-186;Fıkh'ıs-Sîre: 188; Kısâs-ı Enbiyâ: l/92-93; Asr-ı Saadet: l/200; Sîret'ün-Nebevîyye: 116-117.


Bu ve benzeri İslâmî hizmet, hareket ve faaliyetlere; ta-rihin her döneminde, hasseten içinde bulunduğumuz çağ vezaman içerisinde de, azgın İslâm düşmanları tarafından aynı-benzer yöntem ve muameleler ugulanmakta; çok yönlü is-tihbarat, ıttılâât, tahkikat ve ta’kibâtlar” ile; İslâmî faaliyet veçalışmaların engellenmesine çalışılmakta, velâkin; “İlahî ina-yet-hıfz ve siyânet” bu mel’unane-hainane hile ve komplolarıboşa çıkarmış bulunmaktadır.

Evet;.. son çağın en ileri teknolojisine, geniş istihbarat ağ-larına sahip olan ve o oranda da ‘askeri’ ‘iktisadi’ ve ‘siyasi’ birgücü var olduğu sanılan ‘Büyük Şeytan Amerika’nın önderli-ğinde dünya çapında örgütlenmiş bulunan siyonist-emperyalistgüçler; Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellemin Nesl-iPaki’nden olan Aziz İmam Humeyni (ra) ve mübarek-nurani‘Rukun’ ve ‘Yardımcıları’nın önderliğinde şahlanan dünyanınmüslüman mustaz’af halkları tarafından büyük çaplı bir hezime-te uğratılmış, ‘Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nın nüvesi, temeli veResûlûllah(asm)’ın ‘Hicret-i Seniyyesi’nin İlâhî hedefi’nin gü-nümüzdeki zuhuru ve tecellisi olan “Muhammedî İslâm Cum-huriyeti” ‘İran coğrafyası’nda kurulmuştur.

Tağuti rejimlerin saltanatını şimdiden sarsmaya; birkısmını da tarihin çöplüğüne atmaya; arz ve semâvatı cûş-uhuruşa getirmeye; İlâhî tecelli/Kevser-i Rabbanî ve Nur-uMuhammedî olarak tekrar doğup fışkırmaya, insanlara ger-çek iman ve İslâm’ın ne demek olduğunu göstermeye baş-lamıştır. İşte; asırları kuşatan Muhammedi İslâm İnkılâbı, şucahilî karanlıklara gömülü, bîçâre asrımızda tekrar zuhur et-miş; kâinatı titreten bir celâdet, heybet, azamet ve kahraman-lıkla Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve Sellem Efendimi-


zin, yukarıda bahis konusu edilen hicret öncesi ve hicret bo-yunca tezâhür eden İlâhî muhteşem sahnelerinden zamanımı-za sıçramakta; imanlı gönülleri kıyam, cihad, şehadet ateşiyleyakıp tutuşturmaktadır...

Yüce Resûlûllah (asm) Efendimizin hicret öncesinde veesnâsında mazhar olduğu İlâhî ‘hıfz’ ve ‘siyânet’ gibi; asrımızıntağutî güçlerine âit istihbarat teşkilâtlarının her türlü tecessüsve tarassut fâaliyetleri karşısında inkılabî Müslümanların daaynı derecede ‘Hıfz-ı İlâhiyeye’ mazhar olabilmeleri mümkün-dür inşâallah... Zirâ; tağutî güçlerin haber alma örgütleri vesistemleri, ne kadar güçlü olursa olsun, Allah-u Teâlâ’nın ko-ruması olduğu sürece, asla hiç bir te’sir icrâ edemez! Bütünmükevvenâtın yaratıcısı ve yöneticisi olan Allah-u Teâlâ, herşeyin mutlak hâkimidir. O’nun izni ve irâdesi olmadan, hiç birzerre yerinden kıpırdayamaz. Akıllar O’nun müsaadesiyle iş-lemekte, kalpler O’nun havliyle değişmekte, hisler-duygularO’nun irâdesiyle sezmekte, gözler O’nun emriyle görmekte,kulaklar O’nun izniyle duymakta, eller ve ayaklar O’nun dile-mesiyle ve gücüyle tutup yürümektedir. Ondan dolayı da,tağutî güçlerin gözlemeleri-gözetlemeleri Allah-u Teâlâ’nınmüsaadesi olmadan, hiç bir fonksiyon icrâ edemez; en mo-dern cihazları bile işlemez duruma gelir.

Kalpleri üzerine mühür vurulmuş bulunan kâfirlerin,382

her cihette kör ve sağır durumda oldukları bir vâkıâ olarakkarşımıza çıkmaktadır. Ruh ile cesed, madde ile mana ara-sındaki ilişkiler ve karşılıklı te’sirler müvâcehesinde konuyabaktığımız zaman, kâfirlerin ne kadar kof, kör ve sağır birer

382 Bakara(2): 7; En'âm(6): 46; Araf(7): 100-101: Tevbe(9): 87, 93; Muham-med(47): 16; İlââhir…


yaratık oldukları daha iyi anlaşılır. Allah, onların kalplerininve kulaklarının üzerine mühür vurmuştur. Ve gözlerinin üze-rinde de bir perde vardır…”383 Deki: Söyleyin bakalım! EğerAllah, kulağınızı ve, gözlerinizi alırsa ve kalblerinizi mühürler-se, Allah’tan başka onu size getirecek ilah kimdir?...”384; birölü iken kendisini dirilttiğimiz, ona insanlar arasında yürüye-ceği bir nur verdiğimiz kimse; içinden çıkamaz bir halde ka-ranlıklarda kalan kişi gibi olur mu hiç? Kâfirlerin yapmaktaoldukları şeyler kendilerine, öyle süslü göründü!”385; “... On-ların kalpleri vardır, onunla fıkh etmezler; gözleri vardır,onunla görmezler; kulakları vardır, onunla işitmezler. İştebunlar hayvanlar gibidir. Belki daha da sapıktırlar. Gafilolanlar işte bunlardır!”386

Kalp, göz ve kulak gibi istihbarat ve bilgi alma duyu veduygu organları üzerine mühür vurularak, fâaliyetleri sıfıraindirilmiş olan kâfirlerin, ‘İnkılabî Müslümanlar’ aleyhindebaşvurabilecekleri her türlü komploların akamete uğrayaca-ğına dâir vaad-i İlâhî vardır… Yeter ki Allah’a karşı büyük vetam bir tevekkül içerisinde bulunulsun! Evet, şüphesiz ki, bü-tün Âdemoğullarının kalpleri bir kalp gibi Rahman’ın par-maklarından iki parmak arasındadır. Onu dilediği yere çevi-rir.”387 Madem ki kalp ve sâir tüm duygular ve organlar Al-lah-u Teâlâ’nın tasarrufu altındadır, hiç kimse ondan izinsiztek adım atamaz, hiç bir şey düşünemez, hiç bir şeye niyetedemez ve güç yetiremez, o halde, kâfir güçlerin milli istihba-rat teşkilatları ve haber alma örgütleri hiç bir halt edemez!...

383 Bakara(2): 7384 En' âm(6): 46385 En'âm(6): 122386 A'raf(7): 179387 Sahih-i Müslim (Terc.): 10/633-634; (Arapça): 3/2045


Müslümanlar hakkında kuracakları her türlü tuzaklar kendilerialeyhine dönecek, her türlü komploları, hile ve plânları aka-mete uğrayacaktır. Onlar hileye saptılar. Allah da onların o hi-lekârlıklarına mukabele etti. Allah, hilekârlığa karşı ceza veren-lerin en hayırlısıdır.”388; “... Onlar bu tuzağı kurarlarken, Allahda onun karşılığını yapıyordu. Allah, tuzak kuranlara mukabe-le edenlerin en hayırlısıdır.”389; “ Onlar, gerçekten alabildikçehileler düzerler. Ben de onların hilelerini (ceza ile) karşılarım.(hilelerini boşa çıkarırım)390 muhakkak ki şeytanın hilesi zayıf-tır.”391

Yerin ve göklerin mülkü , ‘orduları’ ‘hükümranlığı’,‘güç ve izzetin tümü’ Allah-u Teâlâ’ya âittir.392 Allah’a daya-nan ve O’nun sonsuz kuvvetine ve himayesine sığınan birmüslüman için, artık hiç bir endişe söz konusu değildir. Hiçbir beşerî güç, böyle bir müslümana aslâ dokunamaz. Ta ki;Allah-u Teâlâ’nın ‘imtihân’ gayesine yönelik müsaadesiola!... O’nun izni ve müsâadesi dışında, kefere güçlerin veonların bütün istihbarat teşkilâtlarının ve silahlı kuvvetlerininmüslümanlar üzerinde hiç bir etkisi olamaz!... O’nun için,Hizbullahî Müslümanlar dâima Allah-u Teâlâ’ya sığınmalı,O’na güvenmeli, O’na tevekkül etmelidir...

388 Al-i İmran(3): 54389 Enf âl(8): 30390 Târık(86): 15-16391 Nisa(4): 76392 Nisâ(4): 131-132, 139, 171; Mâide(5): 38, 95, 118; Bakara(2): 107, 284; Al-i İm-

ran(3): 26, 189; En'âm(6): 57, 62; Enfâl(8): 10, 49, 63, 67; A'raf(7): 87, 158;Tevbe(9): 40, 71, 116; Hûd (11): 45, 66; Yunus(10):109; Yusuf(12): 40, 67, 80;Nahl(16): 52; Taha(20): 8; Hac(22):40, 74; Kasas(28): 70; Rum(30): 26;Câsiye(45): 27; Feth(48): 4, 7, 14, 19; Şûrâ(42): 3, 19; Hadid(57): 1, 25;Mücâdele(58): 21; Buruc(85): 9; Tîn(95): 8; Münâfikun(63): 7; Fatr(35): 10.


Evet; “...Mü’minler, ancak Allah’a güvenip dayanma-lıdır.”393; “...Allah, onların gizlice ne plânlar kurduklarını ya-zıyor. Onun için onlardan yüz çevir (aldırış etme!) Allah’agüvenip dayan… Ve Allah, bir vekil olarak (sana) kâfidir.”394;“... Hâlbuki kim Allah’a tevekkül edip güvenirse (o galib olurçünkü onun dayandığı) Allah, hiç şüphesiz mutlak galib, tamhüküm ve hikmet sahibidir.”395;… “De ki: Bana Allah yeter!O’ndan başka hiç bir ilâh yoktur. Ben ancak O’na tevekkülettim. Ve O, büyük arşın sahibidir.”396; “Şüphesiz ben, benimde rabbim, sizin de rabbiniz olan Allah’a tevekkül ettim. Ha-reket eden hiç bir yaratık yoktur ki, alnında (perçeminde) Otutmasın. Benim rabbim, gerçekten sırat-ı müstakim üzerin-dedir.” “...Rabbim sizin yerinize diğer bir kavmi getirir deO’na hiç bir şeyle zarar veremezsiniz. Şüphesiz benim rab-bim, her şey üzerinde koruyucu ve gözetleyicidir.”397; “Be-nim gerçek kullarım (var, ya!) (ey iblis!) Senin (ne direkt nede endirekt) 0nlar üzerinde hiç bir tasallutun (hâkimiyetin)yoktur! Rabbin (onlara) vekil olarak kâfidir.”398; “Allah’a gü-venip dayan! Koruyucu olarak Allah yeter!”399; “De ki Allah

393 Al-i İmran(3): 122394 Nisa(4): 81395 Enfâl(8): 49396 Tevbe(9): 129397 Hud(11): 56-57398 İsrâ(17): 65 "Şimdi, Kur'an okumak istediğin zaman, hemen o kovulmuş

şeytandan Allah'a sığın. Doğrusu şu ki; iman edip de Rablerine tevekküledenler üzerine onun (şeytanın) hiç bir sultası (hâkimiyeti) yoktur, onun(şeytanın) sultası ancak kendisini veli (dost, rehber ve yönlendirici) edinen-lere ve Allah'a şirk koşanlaradır." (Nahl(16): 98-100)

399 Ahzab(33): 3 “O (Allah'tır) kî, kıyam ettiğin zaman seni görendir ve secdeedenler içinde dolaşmanı da... Çünkü her şeyi künhü ile işitip bilen O’dur!”(Şuâra(26): 218-220); “O, gökleri ve yeri altı günde yaratan, sonra arş'a is-tiva edendir. Yere giren, oradan çıkan, gökten inen, oraya yükselen (bütün)şeyleri o bilir. Nerede olursanız olun, O, (dâima) sizinle beraberdir. Ne ya-


bana yeter! Güvenip dayanacaklar da, ancak O’na güvenipdayanır.”400; “Kâfirlere ve münafıklara aslâ boyun eğme! On-ların ezâlarına (şimdilik) aldırış etme! Allah’a güvenip dayan!Siyanet edici olarak Allah yeter!”401... gibi ayet-i kerimeler,mü’minlerin sâdece Allah’a tevekkül etmelerinin lâzım geldi-ğini ders verirken, Allah’a dayanan ve O’na tevekkül edenle-rin de “İlâhî hıfz, inayet, siyanet, koruma ve himâye” altındaolduklarını garanti altına almaktadır…

Allah’ın yüce Resûlü (asm), Mekke’de ve Hicret-iSeniyye esnasında o kadar tâ’kibata, tazyikata ve tarâssudât’ama’ruz kaldığı, bütün müşriklerin hedefi haline geldiği haldeAllah-u Teâlâ tarafından ‘‘muhafaza” edilmiş; Cenabı Hakkyüce Habibini düşman güçlerin habis gözlerinden ve su-i ni-yetlerinden korumuş, kudurmuş düşmanların her nevi hile, tu-zak, desise ve planlarını akâmete uğratmıştır. Her asr’a şâmilbulunan bu ‘Sünnetullah’, zamanımızda da aynen ‘hüküm-fermâ’dır. Onun için, ‘İnkılabî Müslümanlar’, kendi bölgele-rine hâkim olan tağutî güçlerin istihbârât ve casusluk faaliyet-lerinden aslâ endişeye kapılmamalı, o habis güçlerin peşinde

parsanız, Allah hakkıyla görücüdür. Göklerin ve yerin mülkü O'nundur. (Bü-tün) İşler ancak O'na döndürülür. O, geceyi gündüzün içerisine sokar, gün-düzü de gecenin içine katar. O, sinelerde gizlenen her şeyi hakkıyla bilen-dir." (Hadid(57): 4-6); “Şüphe yok ki ne yerde, ne de gökte hiç bir şey Al-lah'a gizli kalmaz.” (Al-i imran(3): 5); "Zira senin rabbin şübhesiz ki râsad(gözetleme) yerindedir." (Fecr(89): 14); “Allah, gözlerin hâin bakışını da bi-lir; göğüslerin (kalplerin) gizlediğini de (bilir)…" (Mü'min(40) :19); ilaahir...gibi ayetler, bizlere “tağutî güçlerin gizli istihbarat ve haber alma teşkilatla-rının tarassut ve taharrilerinden” aslâ çekinilmemesini; sâdece Allah'tançekinilip sakınılmasını, zira; her türlü açık ve gizli niyet ve hareketlerimiziancak Allah-u Teâlâ'nın görüp işittiğini ve bildiğini, 'güven ve itmi'nanvererek' ders vermektedir...

400 Zümer(39): 38401 Ahzab(33): 48


oldukları imajı içerisinde bulunmamalıdırlar. Allah-u Teâ-lâ’nın Alim, Semî, Basir, Habir, Muhit, Musi, Hakim, Mürid,Kadir, Metin ve Aziz olduğu bilinmeli; tağutî güçlerin ellerin-de bulunan istihbarat ve haber alma cihazları ne kadar mo-dern olurlarsa olsunlar, böyle bir vasfa -asla- sahib olamaya-cakları, Allah’ın izni olmadan, onların bütün teknolojik aygıt-larının faaliyete geçemeyeceği katiyyen idrâk edilmeli ve bu-na ‘kuvvetli, yakinî bir iman’ hâsıl olmalıdır...

“Biz onların önlerine bir engel, arkalarına bir engel(sed) çektik. Böylece onları sarıverdik, artık görmezler.”402

Ayet-i kerimesi, bu hususta gayet net ve sarih bir ifade kul-lanmakta, tâğûtî güçlerin casuslarından müslümanların aslaçekinmemelerini, o habis ajanların her nevi tâ’kibatından vegözetlemelerinden hiç bir endişeye kapılmamalarını, zirâ Al-lah-u Teâlâ’nın onların önlerine ve arkalarına birer set çeke-rek, gözetlemelerini engelleyeceğini ders vermekte, böylecegerçek Hizbullâhî mü’minlerin gönüllerine ‘şifa ve itmi’nanbahşetmektedir. Bundan dolayı, Allah’ın yüce Resûlü (asm)ve nurlu Eshabı ile onların izlerinde yürüyen gerçekmüslümanlar, daima İlâhî hıfz, inayet ve siyânet altında bu-lunmuş, tağutî güçlerin casuslarının ta’kibinden ve gözetle-melerinden korunmuşlardır. Asrımızda, yüce Resûl’ün (asm)isr-i pâkinde yürüyerek Muhammedi İslâm’ı ihya ve ikameedip, Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nı gerçekleştiren İran’ınHizbullahî ümmeti ve Şanlı İnkılâb Rehberi de, asrın büyüktağutu Amerika ve onun bölge uşağı habis rejimi ve onlarındünyayı bir ‘ağ gibi kaplamış casusluk teşkilatları tarafındanemsalsiz tarassut, ta’kibât, taharri, desise, entrika, komplo, tu-

402 Yâsin(36): 9


zak ve hilelere ma’ruz bırakıldığı halde Allah-u Taâla’nın bü-yük hıfzı ve himayesi sayesinde, hiç bir zarar görmeden İs-lâm’ın yüce hedefine ulaşmış, tağutî güçlerin etkilerini bir kı-sım bölgelerde tamamen yıkmış, bir kısım bölgelerde de asgaridüzeye indirmiş, böylece dünya müslümanlarına ve mustazafhalklara ‘yeryüzünün varisi ve hâkimi olma’ hususunda ‘ümitışığı’ olmuştur...

Büyük Şeytan Amerika’nın, rehine alınmış mel’un ca-suslarını sözde kurtarmak için, aylarca yaptığı hazırlıklar sonu-cu başvurduğu askerî operasyon da, dünya kamuoyununönünde rezil-ü rüsvay olması; ay yüzeyine yumuşak iniş yapa-cak kadar ileri teknolojisi(?) ile Tahran yakınlarındaki düz ye-re, normal iniş yapamaması; hava indirme filolarının havadaiken ‘kum orduları’ tarafından tar-u mâr edilmesi; Tabes he-zimeti diye Fil Vak’ası gibi tarihe geçmesi; ve daha ona benzeryüzlerce mu’cizevî olayların İran‘da, Lübnan’da, Afganis-tan’da, Filistin’de ve sâir yerlerde vuku bulması, Allah’a daya-nan ve sığınan Müslümanların ‘İlahi himaye ve muhafaza’ al-tında olduklarını olacaklarını güneş gibi isbât etmektedir.403

403 Zirâ: "Allah (öyle Allah’tır ki,) kendinden başka hiç bir ilah yoktur, (O) Hayy'ül-Kayyum'dur (Zâtıyla ezelî ve ebedî hayat ile diridir. Yaratıklarının her an ted-bir-ü hıfzında yegâne Hâkim’dir, her şey onunla Kâim'dir.) O’nu, ne bir uyuk-lama tutabilir, ne de bir uyku. Göklerde ne varsa, yerde ne varsa hepsi O'-nundur. O'nun izni olmadıkça nezdinde şefaat edecek kimmiş? O, (mahlûkla-rın) önlerindekini, arkalarındakini, (yaptıklarını, yapacaklarını; bildiklerini, bil-mediklerini; açıkladıklarını, gizlediklerini; dünyalarını, ahiretlerini; hülâsa: herşeyini,) bilir. (Mahlûkat) O'nun ilminden yalnız kendisinin dilediğinden başkahiç bir şeyi (kabil değil) kavrayamazlar. O'nun kürsüsü gökleri ve yeri kucak-lamıştır ki (o kadar) Vâsi'dir. Bunların muhafazası (nigâhbanlığı) O'na ağır dagelmez. O, çok yüce, çok Azim'dir." (Bakara(2): 255) ayeti ile benzerleri,Hizbullâhî müslümanlara 'kendileri aciz de olsalar, uyuya da kalsalar; Allah'ınkendilerini muhafaza buyuracağını, uyku-uyuklama ve acziyetten müstağniolan Allah'ın dâima nigahban olduğunu ders vermektedir. işte; İslâm inkılâbı-


Şu halde; inkılabî müslümanlar, kâfir güçlerin ve tağutîdüzenlerin hilelerine, karşı Allah-u Teâlâ’ya büyük bir vecd veistiğrak içerisinde intisâb ve tevekkül etmeli, bu tevekkül içeri-sinde İslâmî hizmetlere ve inkılâbî hareketlere büyük bir aşk,huzur, sükun, güven ve itmi’nan-ı kalb içerisinde devam ede-rek İslâm’ın mutlak hakimiyetini tahakkuk ettirme, tağutî dü-zenleri alaşağı etme, böylece İlahî rızâya kavuşma hedefinedoğru emin ve vakur adımlarla ilerlemelidir... Bu yolda hare-ket ve ilerleyiş, bizleri umulan hedefe (İlâhı rızâ’ya) kavuştur-muş ve ‘sââdet-i dareyn’e’ ulaştırmış olacaktır, inşaallah...Önemli olan, bu İlâhî evâmire uymak ve mezkûr İlâhî hedefedoğru yürüyerek, o yolun ‘istikrarlı’ yolcusu olmaktır...

Velhâsıl; dünyayı talan eden emperyalist güçler, millîistihbarat teşkilâtları ve haber alma örgütleri denen casuslukağlarıyla, dünyanın mustaz’af halklarını, bilhassamüslümanları psikolojik yönden ürkütüp korkutmak istemek-te; ta’kip ediliyoruz, gözleniyoruz!..” imajı uyandırarak,inkılâbî hareketlerini ve faaliyetlerini ‘engelleme, köstekleme’ve onlardan caydırma politikası ta’kip etmektedir. İnkılabîmüslümanlar, tağutî güçlerin bu tür bütün tehdit edici vegözdağı verip ürkütücü söz ve rollerinin, ‘blöf’’den öte hiç bir

nın önderleri ile bekçilerinin uykuda olduğu bir zamanda ve saatte, İran'a ha-vadan gece indirmesi yapmak isteyen Amerikan müstekbirliği, daima Hayyve Kayyum olan, daima 'uyanık' (Semi, Basir ve Alim) bulunan Allah-u Teâ-lâ'nın sevk ettiği 'toz, toprak ve kum’ orduları ile büyük bir hezimete uğratıl-mıştır. Böylece; Allah'a gerçekten teslim olmuş ve O'nun dinine yardımı gayeedinmiş olanların, Allah-u Teâlâ'nın bil-mukabele hem de çok büyük yardım-larına mazhar olacakları da anlaşılmıştır. Nitekim "Ey iman edenler! Eğer sizAllah(ın dinine, şeriatın)a yardım ederseniz, O da size yardım eder ve ayak-larınızı sabit tutar (kaydırmaz). Kâfirlere gelince: Düşüş onlara! Ve (Allah) on-ların (her türlü) amellerini (hareketlerini) boşa çıkarmıştır." (Muhammed(47):7-8) İlahî va'di, bu hususu nâtık bulunmaktadır…


anlam ifade etmediğini, Allah-u Teâlâ’nın hükmü ve takdiriolmadan, hiç kimsenin hiç bir şey yapamayacağını, Allah’atevekkül edenlerin ‘ilahî hıfz ve himaye’ altında bulunmuşolacaklarını, neticenin ‘harekete’ etki etmeyeceğini, yâkinenbilmeli; “Hasbünallahü ve ni’melvekil” diyerek, İlâhî veinkılâbî hedeflerin gerçekleştirilmesi için yarış içerisine girme-lidirler. Allah’ı, resulleri, evliyayı, şühedâyı, yerdeki ve gökler-deki tüm mü’minleri memnun edecek; kâfirleri, müşrikleri,mürtedleri, münafıkları ve tağutî tüm güçleri de üzecek, ku-durtup öldürtecek ve yıkacak olan, ancak bu net Hizbullahîtavır ve hareket olacaktır, vesselam...

35-) Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfendimizin Hicret-i Seniyyesi; İslâmî şehâmet, şecaat, aza-met, cesâret ve kahramanlık cihetiyle de ‘harika tablolar’ ser-gilemekte, inkılabî müslümanların ‘hatlarını ve tarz-ı hareketle-rini’ ta’yin etmektedir. Bunları kısaca özetleyecek olursak:

a-) Mekkeli müşrikler, yüce Resûlü (asm) ortadan kal-dırma kararları aldıkları halde, Allah’ın Resûlünde (asm) enküçük bir tedirginlik görülmemiş, hayat endişesine azıcık daolsa kapılmamıştır.

b-) Hicret gecesi, yanına Hazret-i Ali’yi alarakKa’be’nin damı üzerindeki putu parçalamaya gitmesi, İslâmîmetanet, güven ve yakin-i imanın şahikasıdır. Zirâ öldürül-mekten çekinip, alel-acele ‘başının çaresine’ bakması beşerîzaruretlerden olduğu halde; böyle bir çâreye, korkuya, pa-niğe aslâ kapılmadan, kâfirlerin üzerlerine üzerlerine yürü-mesi, putlarını yerle bir ederek yoluna devam etmesi, İlâhîda’vadaki azmini, sebatını, güvenini ve ‘itmi’nan-ı kalbini’


ortaya koymakta, ‘dünyaya korku ve dehşet’ salmak isteyenkâfirlere beş para ehemmiyet vermediğini göstermektedir.

c-) Kâfir güçler, baştan ayağa kadar silahlı olarak evininetrafını ‘kuşatma altına’ aldıkları halde; en küçük bir endişe,korku ve sarsıntı alameti göstermemesi büyük bir salâbet içeri-sinde bulunması, yüce Resûlün (asm), ne kadar azametli vekuşatıcı bir iman, itmi’nan ve yakin üzere bulunduğunu, sul-tan-ı arz ve semâvat olan Allah-u Teâlâ’ya nasıl ve ne kadar‘güven ve tevekkül’ hâlinde olduğunu göstermekte, ümmetine-her cihette olduğu gibi- bu hususta da büyük bir örnek venumune-i imtisal olmaktadır.

d-) Bilhassa, mübarek hânesinin etrafını saran ve ku-şatma altında bulunduran, hâkim güçlerin kan içici canavar-larını yararak aralarından çıkıp gitmesi, okuduğu Kur’anayetlerini Allah-u Teâlâ’nın korumasına ve himayesine vesilekabul etmesi ve yakinî bir iman ve itmi’nan ile gözlerine ba-ka baka yanlarından geçmesi, yüce Resûlün (asm) kâfir güç-lerden, onların her türlü tehdit, tedhiş ve tecâvüzlerinden‘zerre kadar’ çekinmediğini, onların âleme dehşet saçan si-lahlı güçlerine beş paralık değer vermediğini, Allah’tan başkahiç kimseden hiç bir korkusunun bulunmadığını göstermekte;inkılabî müslümanların da böyle olmalarının lazım geldiğiniders vermektedir…

e-) Hazret-i Ali’nin Resûlûllah (asm)’ın hanesinde,Efendimizin yatağına girip yatması ve yüce Resûl (asm)ün li-basına bürünerek örtünüp uzanması ve huzur içerisindeuyuması; o mübarek imamın, ne kadar güçlü ve yakinî biriman üzere bulunduğunu, yüce Resûle (asm) her cihetten ol-duğu gibi, bu cihetten de ‘en büyük varis’ olduğunu, bu


kudsî bir cesarete, şecaate ve kahramanlığa ümmetten birbaşka kimsenin kavuşamadığını güneş gibi gösterip isbât et-mektedir. Zira ölüm ihtimâli %100’lük olan böyle bir du-rumda; ‘iman-ı kamilin’ en üst düzeyinde olamayan, ‘yakinderecesi a’zâmi’ ölçüde bulunmayan, şecaat ve şehamet-iİslâmiye’nin zirvesinde bir hayat yaşamayan bir kimsenin buderece ‘hal-i itaat’ üzere bulunup, emr-i Nebeviyye’yeinkiyad etmesi, en küçük bir itiraz, şek ve şüphe içerisinegirmeden ‘tam bir teslimiyet” içerisinde bulunması, gayet sa-kin ve huzurlu bir şekilde ‘uyuması’ mümkün değildir...

f-) Resûlulah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi ve SellemEfedimizin, hazret-i Ebubekir’in evine gidip O’nunla birliktesevr dağına çıkmaları ve mağaraya sığınmaları olayı da, ayrıbir kahramanlık, cesaret, şecaat ve ‘yakin-î iman’’ sahnesinicanlandırmaktadır. Bilhassa, eli silahlı Mekkeli müşriklerinmağaranın ağzına kadar gelip dayandıkları ve ayak seslerigeldiği halde, Allah’ın yüce Resûlü(asm) tarafından azıcık birendişe, huzursuzluk ve tedirginlik alâmeti gösterilmemesi,Hazret-i Ebubekir’in endişelenerek; “ Ya Resûlûllah! Müşriklergözlerini eğse de bir baksalar, muhakkak ki bizi görürler.” de-mesi üzerine; “Sus, ya Ebabekir! iki arkadaş ki, Allah onlarınüçüncusü ola, (o zaman) hiç endişe edilir mi?” diyerek404 onuteskin etmesi,405 bunun benzerinin Suraka b. Malik b.Cüşüm’ün kendilerine yolda kavuşacağı ve öldürmeye kasdettiği zamanda da vukubulması; yine endişelenen ve, “YaResûlûllah bu gelen ünlü süvari Süraka dır, ki bize yetişti!” di-

404 Buhari(Arapça): 4/263; Zübde'tül-Buhari: 694; Tecrid: 10/115-116; El-Bidâye:3/181-182; Kenz'ül-Ummâl: 8/329; Ebu Nuâym-Delâil: 2/213; Beyhâka Delâil:2/213; Asr-ı Saadet: 1/199; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 1/335-336; İs-lâm Tarihi (Mekke Devri): 6/160-161; Zâd'ül-Meâd: 2/59.

405 Bakınız; Tevbe(9): 40.


yen Hazret-i Ebubekir’e; “Asla mahzun olma! Çünkü Allah bi-zimledir.”406 diyerek sükünet, mehabet, vakar ve ciddiyet içe-risinde bulunması ve ‘Cihanşümul İslâm İnkılâbı’nı gerçekleş-tirmek üzere çıktığı yolculuğuna devam etmesi, yüce Resûlün(asm); akl-ı beşerin ve havsalanın alamayacağı ve ihata ede-meyeceği büyük bir iman, yakîn, sekinet, emniyet, itmi’nan,huzur, azamet, heybet, cesaret, şecaat, şehamet ve kahraman-lık üzerinde olduğunun bariz alâmetidir. Ki, gerçek mü’minlerinve ‘İnkılabî Müslümanların’ da o yüce Resûle (asm) iktidâ ede-rek, aynı veya yaklaşık tavrı ve çizgiyi kendi hayatlarında vebölgelerinde göstermeleri; İslâm düşmanı tüm parazit güçlerekarşı kahramanca mukabele etmeleri; onların silahlı güçlerin-den, askeri kuvvetlerinden asla çekinmemeleri; Muhammedi İs-lâm’ın hâkimiyeti ve İslâm İnkılâbı’nın İlahi hedeflerinin gerçek-leştirilmesi için büyük bir seferberlik içerisine girmeleri, en bü-yük İlâhî bir vecibe olarak tebellür etmektedir...

Evet; şu fâni dünyada, fâni bir varlık olarak sadece Al-lah’a ibadet etmesi için yaratılmış bulunan insanoğlu;407 Al-lah’a gerçekten iman edip, kulluğun tüm gereklerini yapmaklamükellef bulunmaktadır. Bu İlâhî mükellefiyet boyunca, can,mal, evlâd, amel, hareket, cihâd ve ideoloji hususunda büyükimtihanlarla karşı karşıya bulunan408 mü’minler; ebedî hayatı,

406 Ahmed İbn-i Hanbel: 4/176; Sahih-i Müslim(Terc.): 10/495 (Arapça): 3/2310;İbn'ül-Esir (Terc.): 2/106; İslam Tarihi (Mekke Devri): 6/179; El- BidâyeVen'nihâye: 3/187; Tabakat-ı İbn-i Sa'd: 4/366.

407 Zâriyât(51): 56.408 Bakara(2): 155-157, 214, 246-251; Al-i İmran(3): 142, 152, 154, 166, 167, 186;

Mâide(5): 48; En'am(6): 165; Enfâl(8): 17, 28; Tevbe(9): 14-16, 23-25;Ankebut(29): 2-3; Enbiyâ(21): 35; Nahl(16): 92-93; Muhammed(47): 4, 31;Hucurat(49): 3; Münâfikun(63): 9-11; İlââhir…


saadet-i dareyni ve rızâ-i İlahi’yi kazanabilmenin yolunu ara-malı ve bütün imkânlarını bu yolda seferber etmelidir.

“Her nefsin ölümü tadacağı”409 şu fâni dünyada İlâhîemirler ve inkılâbi hedefler doğrultusunda çalışmak, böyleceAllah’a gerçekten kul ve asker olmayı isbatlamak, her aklıbaşında olan mü’minin en büyük vazifesi ve en yüce gâyesiolmalıdır. Allah’ın yüce dinine karşı amansız savaş açmış bu-lunan tağutî güçlere karşı, Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi veÂlihi ve Sellem ve şanlı Eshabı gibi savaş açmak, bu mel’ungüçlerin dünya üzerindeki saltanatlarını yıkmak için çabala-mak her müslümanın temel görevidir. Bu hususta, gelecekmusibetler, zulümler, baskılar, işkenceler ve ölümler; bizleribu ulvî davadan ve mukaddes yoldan ayırmamalıdır. Hattaazıcık bir tekâsüle, ye’se ve moral bozukluğuna da mahalvermemelidir; aksine daha büyük bir cehd ve gayrete kaynakve muharrik unsur olmaya amil olmalıdır.

“Şüphesiz ki Allah, hak yolunda (muharebe ederekdüşmanları) öldürmekle, kendileri de öldürülmekte olanmü’minlerin canlarını ve mallarını -kendilerine cennet (ver-mek) mukabilinde- satın almıştır. (O’nun) Tevrat’ta, İncil’deve Kur’an’da (zikrolunan bu va’di) kendi üzerinde hak birva’ddir. Allah kadar ahdine vefa eden kimdir? O halde (eymü’minler) Yapmış olduğunuz bu alış verişten dolayı sevinin(ki) bu, en büyük saadettir.”410; “Ey iman edenler! Sîze öylebir kazanç göstereyim mi ki, sîzleri acıklı bir azaptan kurtarı-versin? Allah’a ve peygamberine iman edip mallarınızla vecanlarınızla Allah yolunda mücâhede edersiniz... Bu, sizin

409 Al-i İmran(3): 183; Enbiya(21): 35; Ankebut(29): 57; Vakıâ(56): 60.410 Tevbe(9): 111; ayrıca, bakınız; Ebu Davud (Terc.): 3/444-446; (Arapça):

3/42-43.


için çok hayırlıdır; eğer bilirseniz!... (O zaman) Allah, günah-larınızı bağışlar ve sizi altından ırmaklar akan cennetlere, adncennetlerindeki güzel ve hoş saraylara koyar. İşte bu, en bü-yük kurtuluştur. (bundan) başka bir kazanç daha (var) ki;onu seveceksiniz: (Bu, dünyada da) Bir zaferdir ve yakın birfetihdir. (Onun için) Mü’minleri müjdele!”411 Ayetlerindebahsedilen ‘ebedi ve lâhutî ticâret’ kapısını açmalı, Allah’ındininin hâkim kılınması uğrunda canların feda edilmesindenaslâ kaçınılmamalıdır. ‘Şehâdet’ adı verilen bu kutlu ticâret,her mü’min için en büyük ideal hâline gelmeli, hayatının enulvi ve kudsî hedefi olmalıdır. “Allah yolunda öldürülmüşolanlar için ‘ölüler’ demeyin. Bilakis onlar diridirler. Fakat siziyice anlamazsınız.”412; “Allah yolunda öldürülenleri sakınölüler sanma. Bilakis onlar, rableri katında diridirler. (öyle ki,Allah’ın) lütf-u inayetinden, kendilerine verdiği (yüksek dere-celer) ile hepsi de şad olarak (cennet ni’metleriyle)rızıklanırlar. Arkalarından henüz onlara katılamayanlar hak-kında da: “Onlara hiç bir korku yoktur. Onlar, mahzun daolacak değillerdir! Diye, müjde vermek isterler. Onlar Al-lah’tan (gelen) bir ni’metle, (hatta) daha fazlasıyla ve Al-lah’ın, mü’minlere olan mükâfatını zâyi’ etmeyeceği müjde-siyle de sevinirler.”413; “Artık ahiret (saadeti) yerine, (geçici)dünya hayatını satacak olanlar, Allah yolunda mukatele (sa-vaş) etsin. Kim Allah yolunda vuruşup da öldürülür, yahut(düşmanlara) galebe ederse ona pek büyük bir ecir verece-

411 Saff(61): 10-13.412 Bakara(2): 154413 Al-i İmran(3): 169-171; konuyla ilgili olarak bakınız, Ebu Davud (Terc.):

3/434; (Arapça): 3/32-33; Sahih-i Müslim (Terc: 9/81; (Arapça): 2/1502-1503; İbn-i Mâce (Terc.): 7/522; (Arapça): 2/936 Terğib ve Terhib (Terc.):3/234, 240-241.


ğiz.”414; “Mü’minler içinde Allah’a verdikleri (cihadda sebatedeceklerine dâir) sözde sadakat gösteren nice erler var! İşteonlardan kimi adadığını ödedi (şehid oldu) kimi de (şehidolmak için sıra) bekliyor. Onlar hiç bir suretle (ahidlerini) de-ğiştirmediler. Çünkü Allah, sadık olanları (bu) sadakatları se-bebiyle mükâfatlandıracak(tır)...”415

Şu halde, Allah’a gerçekten iman etmiş olanların kâfir-lerden ve şeytanî güçlerden havf edip korkması aslâ müm-kün değildir. Kâfirlere karşı büyük bir izzet, şiddet ve azametiçerisinde bulunan Müslümanlar,416 güç ve izzetin Allah’a,Resûlü’ne ve gerçek mü’minlere ait olduğunu,417 gerçekteniman etmiş olanların üstün olduklarını ve onların gevşeyipmahzun olmalarının caiz olmadığını418 yakinen bilir ve onagöre de hatt-ı hayatını tanzim eyler...

“... Muhammedin nefsinin yed-i kudretinde olan Al-lah’a yemin ederim ki, ben Allah yolunda gaza ederek öldü-rülmeyi, sonra yine gaza ederek öldürülmeyi, sonra yine ga-za ederek öldürülmeyi pek arzu ederim.”419; “Şehitten başkacennete giren hiç bir kimse yoktur ki, dünyaya dönmeyi veyeryüzündeki her şeyin kendinin olmasını dilesin. Şehid ise,gördüğü ikramdan dolayı (tekrar dünyaya) dönmeyi ve on

414 Nisa(4): 74.415 Ahzâb(33): 22-23; ayrıca bakınız, Tirmizi (Terc.): 3/194-195 (Arapça-

K.Sitte Serisi): 4/177-178; Terğib ve Terhib (Terc.): 3/215.416 Mâide(5): 54; Fetih(48): 29.417 Nisâ(4): 139; Fatır(35): 10; Münâfikun(63): 8418 Al-i İmran(3): 139419 Sahih-i Müslim (Terc.): 9/63, 65; (Arapça-K.Sitte Serisi): 2/1495-1497;

Neseî (Tercüme): 6/373, 404; (Arapça-K.Sitte Serisi): 6/8, 32-33; İbn-iMace (Terc.): 7/464; (Arapça): 2/920; Buhari (Arapça-K.Sitte serisi): 3/203


defa öldürülmeyi temenni eder.”420; “Şehid, ailesinden yet-miş kişiye şefaat eder.”421; “Şehidin ölümden duyduğu acı,ancak sizden birinin çimdiklemeden duyduğu acı gibidir.”422;“Şehidin (kul) borcu hariç, bütün günahları affolunur.”423 “Al-lah yolunda şehid edilmem, bana göçebe ve yerli (tüm) halkınbenim olmasından, daha sevimlidir.”424; “... Kim, mü’minolup canı ve malıyla Allah yolunda cihad eder, düşmanla kar-şılaşınca öldürülünceye kadar savaşır. İşte bu, imtihana tâbitutulan şehid, Allah’ın arşının altındaki cennetindedir. Ondan,peygamberler ancak, peygamberlik derecesinin faziletiyle üs-tün olurlar.”425; “Kim samimi bir kalple şehid olmayı dilerse,yatağında da ölse, Allah onu, şehidlerin makamına eriştirir.” 426;“Hiç bir nesne, Allah’a ‘iki damla’ ve ‘iki iz’den daha sevimlideğildir: Allah korkusundan akan (göz) yaş(ı) damlası ile Allahyolunda (savaşta) akıtılan kandamlası. İki iz’e gelince: Allah

420 Buhari (Arapça): 2/202-203; Zübde'tül-Buhari: 473-474; Sahih-i Müslim(Terc.): 9/68-69; (Arapça): 2/1498; Tirmizi (Terc.): 3/194, 207; (Arapça):4/176, 177, 178; Sünen-i Neseî(Terc.): 6/405; (Arapça): 6/33; İbn-i MâceTerc.) :7/522, 524; (Arapça): 2/936-937; Terğib ve Terhib (Terc.): 3/212, 214.

421 Tirmizi (Terc.): 3/207; (Arapça): 4/187-188; İbn-i Mâce (Terc.): 7/520; (Arap-ça-K.Sitte Serisi): 2/935-936; Ebu Davud (Terc.): 3/435; (Arapça-K. Sitte Se-risi ): 3/34; Terğib ve Terhib (Terc.): 3/221; İlââhir...

422 İbn-i Mâce (Terc.): 7/527; (Arapça): 2/937; Sünen-i Tirmizi (Tercüme): 3/210;(Arapça): 4/190; Sünen-i Neseî (Terc.): 6/409; (Arapça): 6/36; Terğib veTerhib (Terc.): 3/220-221; Ahmed ibn Hanbel: 2/297.

423 Sahih'i Müslim (Terc.): 9/78-79; (Arapça): 2/1501-1502; Sünen-i Tirmizi(Terc.): 3/193, 238 (Arapça): 4/175-176, 212; Sünen-i Neseî (Terc.): 6/407-408; (Arapça): 6/33-35; Müsned-i Ahmed ibn-i Hanbel: 2/220, 308; 5/304.

424 Terğib ve Terhib: 3/214425 Terğib ve Terhib: 3/222; “Mahşer halkı şehitlere gıpta ile bakakalır…” Bakı-

nız; Tirmizi (Terc.): 3/194-195 (Arapça): 4/177-178; Terğib: 3/233.426 Sahih-i Müslim (Terc.): 9/121; (Arapça): 2/1517; Sünen-i Neseî (Terc.):

6/410; (Arapça): 6/37; İbn-i Mâce (Terc.): 7/5190; (Arapça): 2/935; Sünen-iTirmizi (Terc.): 3/202; (Arapça): 4/183; Ebu Davud (Terc.): 3/449; (Arapça)3/46.


yolundaki (yara) iz(i) ve Allah’ın farzlarından birinin izi.”427;“Şehidlerin ruhları yeşil kuşlar gibidir, hangi cennette dilerlerseorada rızıklanırlar...”428; Allah yolunda yaralanan bir kimse -ki, Allah kendi rızâsı için yaralandığını elbette bilir- kıyametgününde, yarasından kan akarak gelir. Rengi kan rengi, ko-kusu ise misk kokusudur.”429; “… Şehidlerin bir kısmı, Allah-u Teâlâ’nın huzurunda İbrahim Halil’ur-Rahman (asm) ileberaber olur... Bir kısmına da, Hazret-i İbrahim (asm) dâhil,sair peygamberler yol açarlar ki, onlar arşın altındaki nur’danminberlere çıkıp otursunlar... Şehidler ölüm acısını duymaz-lar, kabirlerinde keder hissetmezler. Kıyametin dehşetindenkorkmazlar; hesap, mizan ve sırat onları rahatsız etmez...Cennette sevdikleri (her) şey kendilerine verilir ve cennetteistedikleri yere sahip olurlar.”430; “... (Mahşer günü) Allah-uTeâlâ: yolumda muharebe edip şehid düşen, eziyete uğra-yan ve cihad eden kullarım nerede? Cennete giriniz!” der...(Melekler, şehidlere gıpta ederek, onların huzurlarına): Sab-rettiğiniz şeylere mukabil, sizlere selam! Bu, dünya yurdununen güzel sonucudur.” diyerek girerler.”431 gibi... Yüzlerce ha-dis-i şeriflerle432: Ulvi, kudsi, nurani ve lâhutî derecesi tasrihedilmiş bulunan ‘şehadeti’ netice verecek olan cihaddan,

427 Tirmizi (Terc.): 3/210-211; (Arapça): 4/190; Terğib ve Terhib (Terc.): 3/229.428 İbn-i Mâce (Terc.): 7/524; (Arapça): 2/936-937; Sahih-i Müslim (Terc.): 9/81;

(Arapça): 2/1502-1503; Tirmizi (Terc.): 3/192; (Arapça): 4/176.429 Sahih-i Buhari (Arapça): 3/204; Zübdet'ül-Buhari: 475-476; Tecrid-i Sarih:

8/269; Tirmizi (Terc.): 3/204; (Arapça): 4/184-185; Sünen-i Neseî(Terc.):6/399 (Arapça): 2/28-29; Sünen-i İbn-i Mâce (Terc.): 7/517; (Arapça): 2/ 934.

430 Terğib ve Terhib(Terc.): 3/224.431 Terğib ve Terhib: 3/227.432 Örnek için bakınız; Buhari (Arapça): 3/202-208; 6/9-44; Tecrid-i Sarih: 8/263-

285, 402; Müslim (Terc.): 9/62-133; (Arapça): 2/1495-1522; Ebu Davud(Terc.): 3/418- 448; (Arapça): 3/19-45; Tirmizi (Terc.): 3/181-211; (Arapça):4/164-190; İbn-i Mâce (Terc.): 7/466-530; (Arapça): 2/921-937; Neseî (Terc.):6/377-415; (Arapça): 6/11-41; Terğib ve Terhib: 3/133-260.


mukâteleden kaçınmak, kâfirlerle mücadeleden korkmak,meydanı tağutî güçlere terk etmek, şeytanî düzenlerin şeytanîordularından ürkerek sinmek ve zelil bir şekilde kabuğuna(inzivaya) çekilmek, kâfirlerin hışmından ve ta’kibatındankurtulmak için da’vadan yan çizmek, beş paralık şu dünyahayatını ve metâını düşünerek onların kaybedilmemesini dü-şünmek ve Allah’ın yüce nizamının hakimiyetini gerçekleş-tirmek için cehd-ü gayret etmemek; azıcık bir imanî, İslâmîve insanî anlayışla aslâ izâh edilemez!...

Azıcık bir çaba ve kısa bir ömürle elde edilecek olanhayat-ı ebediyyeye yönelik çalışmalar, dâima “öncelik”arzetmeli, sâir meşgaleler ondan sonra gelmeli ve onlar da“asıl gayeye” yardımcı unsurlar olmalıdır. İman, cihâd veşehâdet unsurlarının, bir ‘hayatın’ temel dinamiklerini oluş-turması ile, hayat, gerçek anlamını kazanabilir. Aksi takdirde;hayat, insanoğlu için büyük bir felâket ve helâket kaynağıolur; ebedî şekavet ve hüsran doğuran bir mekanizma halinegelir. Fakat çoğunlukla insanoğlu bu incelikten ve İlâhîirşâddan gafil bulunmakta, hevâ ve hevesin zebunu olarakgününü gün etmektedir. (Ey iman edenler! zâhiren vetab’ân) Sizin hoşunuza gitmediği halde, uhdenize kıtal (sa-vaş) yazıl(ıp farz kılın)dı. Olur ki, bir şey hoşunuza gitmezken,o sizin için hayırlı olur. Bir şeyi de sevdiğiniz halde, o dahakkınızda şer olur. (Neyin hayırlı, neyin hayırsız olduğunu)Allah bilir, siz bilmezsiniz.”433 Ayet-i kerimesi konuya açıklıkgetirmekte; zâhiren kayıp-zayiât-hasârât gibi görülen‘cihad’ın ve savaşın içerisindeki ve neticesindeki hayırlara-saadetlere dikkat çekmekte; cihadı ve kıtalı terk etmenin de

433 Bakara(2): 216.


şerler felâketler tevlid edeceğine (imâen, mefhumen) işaretetmektedir... İşte; bu İlâhî hikmetten dolayı, pek çok ayet vehadislerle Allah yolunda cihâdın ve mukâtelenin azametine,ehemmiyetine ve zaruretine dikkat çekilmiş, muzââf şekildevücubiyeti vurgulanmış, neticesine terettüp eden maddî vemanevî saadet, derecât ve fezâili tadât edilmiş; insan hayatı-nın nizâmı, her nev’i fesadın önlenmesi ve saadet-i dâreyninkazanılması onlara (cihâda, kıtal, kıyam ve muhârebeye) bağ-lanmıştır.434

Allah’ın dininin hâkim kılınıp küfrün târ-u mâr edilmesimaksadıyla başvurulacak her nevi mücâhede’de, tağutî güç-lerin silahlı kuvvetlerinden ve sâir baskı araçlarından aslâ çe-kinmemek icâb eder. Koca kâinâtı, küçücük bir zerre gibi evi-

434 Örnek için bakınız; Bakara(2): 154-157, 190-194, 214, 216-218, 246-251; Al-iİmran(3): 140-148, 157-158, 166-171, 173-175, 110-111, 121-128, 195, 200;Nisâ(4): 71, 74-77, 84, 89, 91, 95, 101, 104; Mâide(5): 33-35, 54; Enfâl(8):15-16, 39, 42-45, 60-61, 65-67, 72-75; Tevbe(9): 5, 7, 12-16, 19, 20, 24-29,38-44, 46, 47, 53, 73, 81-82, 86-88, 91-99, 111, 122-123; Nahl(16): 92, 94,110; Hac(22): 39-41, 58, 78; Ahzâb(33): 9-27; Muhammed(47): 4-7, 31, 35;Feth(48): 16, 17, 22-25; Hucurat(49): 9; Ankebut(29): 6, 69; Haşr(59): 11-16;Mümtehine(60): 8, 9, 11; Saff(61): 2-4, 10-13, Tahrim(66): 9; Müzzemmil(73):20; İlââhir… Ve; Sahih-i Buhari (Arapça): 3/199-235; 4/188-230; 5/2-146;Tecrid-i Sârih: 8/249-476; 9/325-376; 10/3-27, 125-367; Sahih-i Müslim(Terc.): 8/451-719; 9/5-147; (Arapça): 2/1356-1449; Sünen-i Neseî (Ter-cüme): 6/365-432; (Arapça): 6/2-52; Sünen-i Tirmizi (Terc.): 3/127-244;(Arapça): 4/ 119-216; Ebu Davud (Terc.): 3/403-633 (Arapça): 3/6-224;Sünen-i İbn-i Mâce (Terc.): 7/463-601; 8/5-40; (Arapça ): 2/920-961; Terğibve Terhib (Terc.): 3/88-260; Muvatta (Terc.): 1/561-595; (Arapça): 2/443-471; Darimî (Arapça-K.Sitte Serisi ): 1/596- 640; Müsned-i Ahmed İbn-iHanbel (K.Sitte Serisi ): 1/14, 34, 37, 53, 224, 266, 338, 339, 346; 2/162,165, 167, 176, 188, 193, 197, 221, 290, 366; 3/23, 82, 207, 341, 412, 456,460, 468, 469, 483; 4/130, 202, 204; 5/150, 168, 171, 268, 304, 319, 368,451; 6/85, 372; Hayat'us-Sahabe (H.Müslümanlık): 2/417-597;… Ve sâirhadis, tarih, siyer ve megazi kitaplarının ilgili bölümleri ile, mezkûr 'cihâd vekıtal’ ayet-i kerimelerinin tefsiri sâdedinde Fizilâl’il-Kur'an, Tefsir-i Razi, İbn-i Kesir, Tefsir-i Taberî, Tefsir-i Hazin, Darr'ül-Mensur gibi kaynaklar...


rip çeviren ve sevk-ü idare eden Allah-u Teâlâ’ya intisâbederek O’na asker olan müslümanın, Allah’tan başka şeyler-den ve yaratıklardan, hele hele Allah’ın düşmanlarındankorkması, ürkmesi ve çekinmesi mümkün değildir. Bundandolayı, Allah-u Teâlâ; ancak ve ancak Ben’den korkun.”435;“Yalnız ve yalnız Allah’a tevekkül edip dayanın.”436 Şeklin-deki hitaplarıyla gerçek müslümanların dikkatlerini çekmiş,güç ve kuvvet kaynağının yalnızca kendisi olduğunu belirt-miştir.” O zaman, içinizden iki taife savaş korkusundan geridönmeye niyetlenmişti. Hâlbuki onların yardımcısı Allah idi.Mü’minler, yalnız Allah’a güvenip dayanmalıdır. And olsunki siz(düşmana nisbetle, her yönden daha) zaif ve dûn (aşa-ğı) iken Allah size Bedir’de kat’i bir zafer verdi. Allah’tan sa-kının ki, şükretmiş olasınız.”437; “Evet, siz sabr(-ü sebat) eder,(itaatsizlikten) sakınırsanız, bunlar, (yani düşmanlar) da ansı-zın üstünüze gelecek olurlarsa, Rabbiniz size nişanlı beş binmelekle imdad edecektir.”438; “Allah bu (imdadı) size, başkadeğil, sırf (zaferin) bir müjde(si) olsun, kalpleriniz onunla ya-tışsın diye yaptı; (yoksa) nusret (ve zafer) ancak yegâne gâlibve yegâne, hüküm ve hikmet sahibi olan Allah’ın yanında-dır.”439; “ Ey iman edenler! Eğer kâfirlere (korku vs. sâiktendolayı) itaat ederseniz, sizi ökçelerinizin üstünde (gerisin geri,küfre) çevirirler de (dünyada da, ahirette de) hüsrana uğ-

435 Bakara(2): 40, 41; Al-i İmran(3): 28, 102, 175; Tevbe(9): 13, 119; Taha(20):46, 67-69.

436 Al-i İmran(3): 122; Nisâ(4): 81; Enfâl(8):49; Tevbe(9): 129; Hud(11): 56-57;İsrâ(17): 65; Nahl(16): 99-100; Ahzab(33): 3, 48; Zümer(39): 38.

437 Al-i İmran(3): 122-123438 Al-i İmran(3): 125 (İran, Afganistan, Lübnan, Filistin İslâmî cihad, kıyam ve

direniş hareketlerine bu tür İlahî ve ma'nevî yardımların kat'iyyeti ile keferegüçler hezimete uğramış ve uğramaya devam etmektedir.)

439 Al-i İmran(3): 126


ramış olanlara kalb olursunuz. Doğrusu Allah sizinmevlânızdır (yardımcınız ve koruyucunuzdur) ve O, yardımedenlerin en hayırlısıdır. Kâfirlerin kalplerine yakında korkudüşüreceğiz...”440; “... (İmtihanı kaybetmiş ehl-i hevâ) dedilerki: “Bugün bizim Calut’a ve ordusuna karşı (duracak) taka-timiz yoktur!” (ahirette) Muhakkak (surette) Allah’a kavuşa-caklarını bilen(mü’min)ler ise; ‘nice az bir topluluk, daha çokbir topluluğa Allah’ın izniyle galib gelmiştir. Allah, sabreden-lerle beraberdir, dediler.’ Onlar(mü’minler) , Calut ile asker-lerine karşı çıktıkları zaman dediler ki: ‘Ey Rabbimiz! Üzeri-mize (cihad için, yağmur gibi) sabır yağdır. Ayaklarımıza se-bat ver (er meydanından kaydırma!) Bu kâfirler güruhunakarşı bize yardım et!’ derken, Allah’ın izniyle onları bozgunauğrattılar. Davud da Calut’u öldürdü. Allah da ona saltanatve hikmeti verdi. Ve daha dilemekte olduğundan da bazışeyler öğretti. Eğer Allah, insanların bir kısmını, diğer birkısmı ile (kâfirlerin şerrini, mücâhid müslümanlarla) önleyipsavmasaydı, yer (yüzü) muhakkak fesada uğrardı. Fakat Al-lah, âlemlere fazl(-ü inayet) sahibidir.”441 “…O, Allah yolun-da öldürülenlerin amel (ve cihadî hizmet)lerini asla boşa çı-karmaz; onlara muvaffakiyet verir, hallerini iyileştirir; onları,tanıdığı cennete sokar. Ey iman edenler! Siz Allah(ın dinine,nizamın)’a yardım ederseniz, o da size yardım eder ve ayak-larınızı (savaşta) sabit kılar (kaydırmaz!)442... Ayetleriyle,inkılabî müslümanlara güven ve itmi’nân vermiştir.

440 Al-i İmran(3): 149-151441 Bakara(2): 249-251442 Muhammed(47): 4-8; “Eğer Allah size yardım ederse, size galib gelecek

(hiç bir güç) yoktur ve eğer (Allah) size yardımı terk ederse, ondan sonrasize yardım edecek kimdir? (O’nun için) Mü’minler sâdece Allah'a güveniptevekkül etmelidir."(Al-i İmran(3): 160)


İman edenler Allah yolunda savaşırlar, kâfirler de tağutyolunda savaşırlar. Öyleyse, o şeytanın dostlarıyla savaşın!Şüphesiz şeytanın hilekârlığı (çok) zayıftır.”443; “(Kâfirler siziniçin ordular toplamıştır, diye sizi) Kendi dostlarından kor-kutmakta olan o (hannas) şeytandır. Öyle ise siz, onlardan(şeytanın dostları olan kâfirlerden) korkmayın, benden kor-kun; eğer müminlerseniz!”444; Eğer şeytandan bir fit (gelip)seni dürter (emrolunduğun cihad vb. şeyleri engeller)se, he-men Allah’a sığın! Çünkü O, hakkıyla işitici ve tam bilici’dir.”“Takvâya erenler (yok mu?) onlara şeytandan her hangi birârızâ (evham-vesvese) iliştiği zaman (Allah’ın emir, nehiy veazâbını) düşünürler, bir de bakarsın ki onlar, (gerçek yolu)görüp bilmişler (şeytanın vesveselerini def etmişler)dir bile!”;“(Şeytanlar) Kardeşleri olanları (kâfirleri) sapıklığa çekerler,sonra da (yakalarını) bırakmazlar.”445; “Allah, iman edenlerinvelisidir. (Ki) Onları zulümattan nura çıkarır. Kâfirlerin veliside tağut’tur. (Ki o da) Onları nurdan zulümâta çıkarır...”446;“…Muhakkak ki şeytanlar, sizinle mücadele etmeleri içinkendi dostlarına mutlaka telkinlerde bulunurlar. Eğer (korkuve sair sebeplerden dolayı) onlara itâat ederseniz, muhakkaksiz de Allah’a ortak koşanlar olursunuz.”447; “(Ey mü’minler)Gerek hafif, gerek ağırlıklı olarak seferber olun ve mallarınız-la, canlarınızla Allah yolunda cihad edin! Eğer bilirseniz, bu,sizin için pek hayırlıdır.”448; “Biliniz ki, Allah, kendi yolundabirbirine kenetlenmiş bir bina gibi saf bağlayarak savaşanları

443 Nisa(4): 76444 Al-i İmran(3): 175445 A'raf(7): 200-202446 Bakara(2): 257447 En'âm(6): 121448 Tevbe(9): 41


sever.”449; “Ey iman edenler! Toplu bir halde kâfirlerle karşı-laştığınız zaman, onlara arkalarınızı dönmeyin (kaçma-yın!)”450 “Tekrar muharebe için bir tarafa çekilenin, yahut di-ğer bir (muharip) fırkaya ulaşıp mevki tutanın hali müstesnaolmak üzere, kim öyle bir günde onlara (kâfirlere) arka çevi-rirse (kaçarsa); o, muhakkak ki Allah’ın gazabına uğramıştır.Onun yurdu cehennemdir. O, ne kötü bir sonuçtur!”451;“...Yoksa onlardan korkuyor musunuz? Eğer gerçektenmü’minlerseniz, Allah, kendisinden korkmanıza daha ziyâdelayıktır.”452 gibi ayetlerle, gerçek mü’minlerin Allah’ın dinininhakimiyeti için bütün güçleriyle ‘mücâhede’ etmelerini; kâfirgüçlerden asla korkmamalarını; onlarla savaşmaktan kaçın-mamalarını; bütün güç, kuvvet, kudret, nusret ve zaferinsâdece Allah’tan olduğunu, yalnız Allah’tan korkup O’na sı-ğınmanın gerekliliğini ders veren yüce rabbimiz, böyleceinkılabî müslümanların ‘hayat rotalarını’ ta’yin etmiş olmak-tadır...

Kâinatın mutlak hakimi olan Allah-u Teâlâ’ya dayananve O’na gerçekten bir abd-i memlûk ve asker durumundaolduğunu müdrik bulunan insan, artık Allah’tan başka varlık-lardan, hele hele Allah’ın düşmanı olan kafirlerden ve tağutîgüçlerden aslâ korkmaz, endişeye ve paniğe katiyen kapıl-maz!... O kâfirler ki; et ve kemikten oluşmuş ve necaset de-posu durumunda birer habaset timsâlidirler. O kâfirler ki; birdamla pis meniden meydana gelmiş, muayyen bir süre içeri-sinde geberip laşe durumuna geleceklerdir. O kâfirler ki; er-

449 Sâff(61): 4450 Enfâl(8): 15451 Enfâl(8): 16452 Tevbe(9): 13


kek-dişi ilişiği sonucu tevellüd etmiş birer ucube olduklarıhalde, tuğyana gelmiş habis ve rezil varlıklardır. O kâfirler ki;acz-i mutlak içerisinde birer zerre oldukları halde, yaratıcıla-rını tanımayan ve O’nun mutlak ulûhiyetine-rububiyetinekarşı isyân açmaya cür’et edecek kadar adileşen sefihlerdir.O kâfirler ki; kâinâttaki mutlak nizama karşı bağy eden ve in-san hayatının düzenini, güvenini ve ahengini bozan sefilanarşistlerdir.

O kâfirler ki; haddini aşan, fıtrat kanunlarını çiğnemekisteyen, sair varlıkların hukukuna tecâvüz eden hâinlerdir. Okâfirler ki; nereden geldiklerini? Ne için geldiklerini ve nereyegideceklerini bilemeyecek, idrak edemeyecek kadar akılsızdelilerdir. O kâfirler ki; cehenneme doğru yuvarlanmakta ol-duklarının farkına varamayacak kadar birer ateş kütükleridir.O kâfirler ki; dünyevî makam, mevki, ikbâl, mal, mülk, şanve şöhret için bütün değerlerini, şeref ve haysiyetlerini peşkeşçeken, insanî bütün vâsıflarını bir çırpıda söküp atarak hay-vanlaşan yaratıklardır. O kâfirler ki; kör, sağır, ruhsuz, kalp-siz, basiret ve ferâset fukarası reziller güruhudur! O kâfirler ki;hayvanlaşmış, hatta hayvanlardan da aşağı bir duruma gel-miş mikroplardır. O kâfirler ki; imansız-nursuz katran gibikapkara bir kalple canavarlaşan, kudurup kuduzlaşan hâbiscanilerdir. O kâfirler ki; insanlığa kene gibi yapışmış kan içiciparazitler ve kan emiciliği meslek edinmiş sülüklerdir. O kâfir-ler ki; insanlık hayatını ifsâd ederek cehenneme çeviren yılan-lar, çiyanlar ve mülevves haşereler hükmündedir ilââhir;…Böyle âciz, zâif, cılız, zelil, rezil ve habis varlıklardan, Allah’uTeâlâ’ya mutlak bir teslimiyetle istinâd etmiş Hizbullahî Müs-lümanlar nasıl olur da korkabilir? Şu insan toplumunu bunla-rın zehirli ellerine nasıl terk edebilir, şu meydanları-sahneleri


nasıl olur da bu necaset sembollerine bırakabilir? Bunu,hayâl bile etmek mümkün değildir. İşte; yüce Resûlün (asm)ve şanlı eshabının, günümüz İslâm İnkılâbı önderleri ve men-supları ile Lübnan, Filistin, Irak, Yemen ve Afgan mücahitle-rinin “harikalar” dolu direnişleri, kahramanca mücâhedeleribunun en bâriz örneğidir. Gerçek iman ve Muhammedî İs-lâm, böyle olmayı ve o mukaddes çizgide bulunmayıicâbettirir...

“...Onların kalpleri vardır, bunlarla idrak etmezler; göz-leri vardır, bunlarla görmezler; kulakları vardır, bunlarla işit-mezler. Onlar dört ayaklı hayvanlar gibidir. Hatta daha sapık-tırlar. Onlar (kâfirler), gaflete düşenlerin ta kendileridir.” 453;“Onları (kâfirleri-münâfıkları) gördüğün zaman gövdele-ri(kalıpları, kıyafetleri belki) hoşuna gider. Eğer konuşurlarsa,sözlerini dinlersin, (hâlbuki) onlar (çubuklu Yemen kumaşı)giydirilmiş (kütükler, kocaman kereste) odunlar(ı) gibidir.Her gürültüyü kendi aleyhlerinde sanırlar (asıl, baş) düşmanonlardır. O halde, onlardan sakın! Allah gebertsin (kahretsin)onları! Nasıl olup da (Hak’tan) döndürülüyorlar?”454; “Al-lah’tan başka veliler (putlar, hüküm koyucular) edinenlerinsıfatı, kendine bir yuva yapan örümcek misâli gibidir. Hâlbu-ki eğer bilmiş olsalar, evlerin en çürüğü her halde örümcekyuvasıdır (kefere düzenler, işte örümcek yuvası gibi kof veçürüktür)”455; “…Onlar da kal’alarının (Allahın azabına, ikti-darlarının tar-u mâr olmasına) hakikaten mani olacağınızannetmişlerdi. İşte onlara hesaba katmadıkları cihetten Al-lah(ın emri, azabı ve belâsı) geliverdi. O, bunların (kâfirlerin)

453 A'raf(7): 179454 Münafıkun(63): 4455 Ankebut(29): 41


yüreklerine korku düşürdü. Öyle ki: evlerini hem kendi elle-riyle, hem mü’minlerin elleriyle harap ediyorlardı. İşte ey akılve basiret sahipleri, siz (bundan) ibret alın!”456; “And olsun kionlar (kâfirler) çıkarılacak (ülkeden kovulacak) olurlarsa,(münafıklık yapanlar) onlarla beraber (ülkeyi terk edip) çık-mazlar. Eğer onlar muharebeye tutulurlarsa, bunlar (müna-fıklar) onlara yardım da etmezler, (faraza) onlara yardım et-seler bile, and olsun ki, mutlaka arkalarına dönerler (kaçıpgiderler). Sonra kendilerine (hiç kimse tarafından) yardım daolunmaz; “Her halde, sizin, onların yüreklerinde (yaşayan)korkunuz, Allah’tan (korkularından) daha şiddetlidir. Bu, on-ların anlayışsız bir kavim olmalarındandır; onlar müstahkemkasabalarda yahut duvarlar (kal’alar, siperler) arkasında bu-lunmaksızın sizinle toplu bir halde (açık meydanda) savaşa-mazlar. Kendi aralarındaki savaşlar ise çetindir. Sen onları(kâfirleri-münafıkları) derli toplu (birleşik bir güç imiş gibi)sanırsın. Hâlbuki (onların) kalpleri darmadağınıktır. Bu, on-ların akılları ermez bir kavim olmalarındandır.” “(Onların, birkısmının) hâli, kendilerinden önceki (cehennemi boylamışkâfir)’lerin hâli gibidir ki onlar, yaptıklarının kötü akibetini(hezimeti, dünyada da) tatmışlardır. Onlar için (ahirette de)çetin bir azâp vardır;” “(Yahudi ve sair kâfirlerin yardakçılarıolan, münafıkların hali de); şeytanın hali gibidir. Çünkü (şey-tan), insana, ‘küfret!’ der de, o (da) küfredince (kâfir olunca)‘ben hakikaten senden uzağım! Çünkü ben, âlemlerin rabbiolan Allah’tan korkarım!’ der.”; “Sonra, ikisinin (şeytanlaona uyan kafirin) akibeti, ebedi olarak cehennemin içindekalmaları olmuştur. İşte, zalimlerin cezası budur!”457… gibi

456 Haşr(59): 2457 Haşr(59) :12-17


daha bir çok ayet-i kerimelerle durumları açıklanmış olan kâ-firlerin, münafıkların ve İslâm’a karşı cephe almış tüm tağutîgüçlerin ne kadar zelil, rezil, aciz, zaif, sefih, sefil, cebin ve al-çak varlıklar oldukları; Allah-u Teâlâ’ya tam teslim olmuşinkılabî müslümanlar karşısında her an mağlup olmaya, he-zimete uğramaya ve eriyip yok olmaya mahkum bulundukla-rı -böylece- anlaşılmış olmaktadır...

Hem; “Ecel bir’dir, tağayyür etmez!” inancına kesinkessahib bulunan yakini iman sahibi olan muvahhid birmüslümanın, Allah’tan başka hiç bir şeyden. Ve hiçbir varlık-tan korkmaması, imanının gereğidir. Ki, sultan-ı arz vesemavat’a ‘inâbe’yi ve intisab’ı tazammun eden bu yakinîiman; değil basit, aciz ve rezil kâfirlere-münâfıklara; tümdünyaya, hatta bütün kâinâta bile meydan okuyabilme gü-cünü kazandırır. Evet; “İman hem nur’dur, hem kuvvettir.Hakiki imanı elde eden adam, kâinâta meydan okuyabilir.Ve imanın kuvvetine göre hâdisatın tazyikâtından kurtulabi-lir; “Tevekkeltü Alellah” der. Sefine-i hayatta kemal-i emni-yetle hâdisâtın dağlar-vari dalgaları içinde seyrân eder. Bü-tün ağırlıklarını, Kadir-i Mutlak’ın yed-i kudretine emâneteder, rahatla dünyadan geçer, berzahda istirâhat eder. Sonrasâadet-i ebediyeye girmek için cennete uçabilir. Yoksa te-vekkül etmezse, dünyanın ağırlıkları; uçmasına değil, belkiesfel-i sâfiline çeker. Demek: İman Tevhid’i, Tevhid teslimi,teslim tevekkülü, tevekkül sââdet-i dareyn’i iktiza eder!458

Böylece; Allah-u Teâlâ’ya kuvvetli bir iman ile bağlanmış,teslim olarak tevekkül etmiş bir müslümanın, Allah’tan başkahiç bir şeyden, hele hele Allah’ın düşmanı olan kâfirlerden

458 Bediuzzaman Said-i Nursi, Sözler: 1/267


ve tağutî güçlerden korkmasının mümkün olmadığı tebeyyünetmiş bulunmaktadır. Zâten, ‘İlâhi takdir’in her şeyde hü-küm-fermâ olduğu bilinmektedir. Allah’ın takdiri olmadan,hiç bir şeyin müessir olamayacağı, zerrenin bile hareket ede-meyeceği, izâhtan vârestedir... Kâinâtın bir ‘hülasası’ ve ‘mi-sal-i musağğarı’ olan insanın hayatı; ve eceli de, keza Allah-uTeâlâ’nın elinde, İlâhi takdiri ve tasarrufu altındadır. Eceli ge-len kişi, nerede bulunursa bulunsun, isterse evine kapansınveya demirden kafeslere ve kal’alara sığınsın, yine ölümü ta-dacak ve dünyayı terk etmeye mecbur kalacaktır. Eceli gel-meyen kişi ise; bütün ömrünü savaşlarda da geçirse, her tür-lü öldürücü muamelelere tabi tutulsa da eceli gelmemiş iseasla ölmeyecek. Ve takdir edilen zamana kadar yaşayacaktır.Eceli gelmiş ise; ‘şehid’ makamı ile Resûlûllah (asm) baştaolmak üzere, Enbiya’ya komşu olma makamına çıkmış ola-caktır, inşallah. İşte; böyle yakinî bir imana sahib olan birmü’min için, ‘havf ve cebânet’ diye bir şeyin mevzu-u bahsolması mümkün müdür? İmanın bu derecesinde olan birmü’minin, ölüm korkusuyla cihad’dan-kıtâl’den kaçınması,meydanı Allah’ın düşmanlarına terk etmesinin ihtimal dışıolacağı, izahtân vârestedir.

Evet;.. “Allah’ın izni (emri ve müsaadesi) olmadıkça,hiç bir kimseye ölmek yoktur. O (ölüm), va’desiyle yazılmışbir yazıdır...”459; “...De ki: evinizde de olsaydınız, üzerlerineölüm yazılmış bulunanlar, yine dışarı çıkacak, düşüp kaldık-ları (öldürülecekleri) yerleri boylayacaklardı...”460; “Ey imanedenler! Siz, o küfredip de yeryüzünde seyahât ve seferdeyahut savaşta bulundukları zaman (ölen) kardeşleri hakkın-

459 Al-i İmran(3): 145460 Al-i İmran(3): 154


da: ‘Bizim yanımızda olsalardı ölmezlerdi ve öldürülmezlerdi!’diyenler gibi olmayın! Allah, onların bu söz ve inançlarınıkalplerinde bir keder ve hasret olsun diye bıraktı. Hâlbuki Al-lah, dilediğini yaşatır, dilediğini de öldürür. Allah, yaptığınızşeyleri bilendir.”461; andolsun, eğer Allah yolunda öldürülürveya ölürseniz, Allah’ın bir yarlığaması ve esirgemesi onlarıntoplayacakları (bütün) şeylerden (dünyalıklardan) elbette dahahayırlıdır. Andolsun, ölseniz de, yahut öldürülseniz de muhak-kak ki hepiniz Allah (ın huzurund)’a haşrolunacaksınız.”462;“Kendileri (evlerinde) oturarak kardeşlerine: ‘eğer bizi dinlese-lerdi (savaşa gitmeselerdi) ölmeyeceklerdi’ diyen o adamlarade ki: ‘Öyle ise, kendi nefislerinizden ölümü geri çevirin, sadık(adam)’larsanız!”463; nerede olursanız olun, velev ki tahkimedilmiş yüksek kal’âlarda bulunun, ölüm size çatıp yeti-şir...”464; Her ümmetin (mukadder) bir eceli vardır. Binaena-leyh, o müddetleri gelince, bir saat ne geri bırakabilirler, ne deöne alabilirler.”465; “Hiç bir ümmet, ne ecelinin önüne geçebi-lir, ne de onlar (bunu) geciktirebilirler.”466; “Eğer Allah, insan-ları zulümleri yüzünden muâheze edecek olsaydı (yer) üstündehiç bir canlı mahlûk bırakmazdı. Fakat O, bunları (insanları)bir ‘eceli müsemmaya’ kadar geciktirir. Ecelleri geldiği zamanise, onlar (ecelden- ölümden) ne bir saat geri kalabilirler, nede öne geçebilirler.”467; “Hâlbuki Allah, hiçbir kimseyi, eceligelince, aslâ geri bırakmaz. Allah, ne yaparsanız, hakkıyla ha-

461 Al-i İmran(3): 151462 Al-i İmran (3): 157-158463 Al-i İmran(3): 168464 Nisa(4): 78465 A'raf(7): 34; Yunus(10): 49466 Hicr(15): 15; Mü'minun(23): 43467 Nahl(16): 61


berdardır.”468 ayetleri, ecelin muayyen olduğunu, ölümün Al-lah-u Teâlâ’nın irâdesi, kudreti ve takdiri altında bulunduğunugüneş gibi gösterip isbat etmek tedir. Allah-u Teâlâ’ya, O’nunsonsuz kuvvetine, kudretine, iradesine ve ilm-i muhitine ina-narak dayanan ve Kitabullahı da mutlak rehber kabul eden‘İnkılabî Müslümanların’, dert-felâket-musibet ve belâlardanmüşteki olmadan Rabb’ül-âlemine istinaden ‘rabt-ı kalb’ ede-cekleri gibi; her türlü düşmanların her nevi tecâvüzâtına ve çe-şitli zorlukların-tazyiklerin ve ölümlerin tehâcümâtına karşı bü-yük bir teslimiyet ve tevekkül içerisinde bulunmuş olacakları,böylece anlaşılmış olmaktadır. Ki bu, zâten gerçek imanın ge-reği ve muktezâsıdır... Bundan dolayı da, gerçek mü’minlerinve inkılabî müslümanların ‘ölüm’, ‘öldürülme’ vb. ihtimâlleryüzünden kâfirlerden, münâfıklardan korkmaları, çekinmelerive bu yüzden de meydanları-sahneleri o hâbislere terk etmele-ri aslâ düşünülemez, hatta hayâl bile edilemez!...

“Onlar öyle kimselerdir ki; halk kendilerine: ‘(Düşman-larınız-olan tüm) insanlar size karşı (birleşik) ordu(lar) hazırla-dılar, o halde onlardan korkun!’ dedi de, bu (söz) onlarınimanını (daha da) artırdı… Ve: ‘Allah bize yeter, O ne güzelvekildir.’ dediler.” 469; “Bunun üzerine kendilerine hiç bir fena-lık dokunmadan Allah’tan ni’met (-i maddiye ve ma’neviye)ve fazl (-ü ikram) ile geri geldiler. (Bununla) Allah’ın rızâsınada uymuş bulundular. Allah, çok büyük lütf-u inayet sahibi-dir.”470; “(Gerçek) mü’minler, (düşman) orduları(nı) görünce:‘İşte bu, Allah’ın ve Resûlünün bize va’d ettiği şeydir. Allah vepeygamberi doğru söylemiştir’ dediler. (Düşman ordularının

468 Münâfikun(63): 11469 Al-i İmran(3): 173470 Al-i İmran(3): 174


bu görülmesi) onların imanlarını ve teslimiyetlerini artırmak-tan başka bir şey yapmadı.”471; “(O, gerçek) mü’minler için-de, Allah’a verdikleri (kâfirlere karşı cihadda ve savaşta sabr-u sebat) söz(lerin)de sadakat gösteren nice (yiğit) erler vardır.Ki, kimi (şehid oluncaya kadar şehid olma) adağını ödedi(şehid oldu). Kimi de (şehid olma sırasını) bekliyor. Onlar,hiç bir suretle (bu ahidlerini) değiştirmediler.”472; “Allah yo-lunda öldürülenleri sakın ölüler sanma. Bil’akis onlar, Rablerikatında diridirler. (Öyle ki Allah’ın) lütf-u inayetinden, kendi-lerine verdiği (şehidlik mertebesi) ile hepsi de şad olarak(cennet ni’metleriyle) rızıklanırlar. Arkalarından henüz onlarakatılamayan (şehid aday)lar(ı) hakkında da: ‘Onlara hiç birkorku yoktur, onlar mahzun da olacak değillerdir!’ diye müj-de vermek isterler.”473; “Onlar, Allah’tan (gelen) bir ni’metle,(hatta) daha fazlasıyla ve Allah’ın mü’minlere olan mükâfatı-nı zayi etmeyeceği müjdesiyle de sevinirler.”474; “Allah, kulu-na kâfi değil mi? Seni O’ndan (Allah’tan) başkalarıyla(tağutlarla) korkutuyorlar. Allah, kimi saptırırsa artık ona hi-dayet edecek yoktur.”; “Kime de Allah, hidayet verirse, onuda saptıracak yoktur. Allah, (düşmanlarına karşı) galib gelenintikam sahibi değil midir?”475 gibi fermanlarıyla gerçekmüslümanların, kâfir güçler karşısındaki ve ölüm denen kutlu“şehadet” ni’metine mukabil imanı ve lahutî tavırlarını-durumlarını beyân eden Allah-u Teâlâ; akibetin, neticenin,galibiyetin, zaferin, nusretin ve fethin Hizbullahî Müslüman-ların olduğunu açıklayıp bildirmektedir:

471 Ahzab(33): 22472 Ahzâb(33): 23473 Al-i İmran(3): 169-170474 Al-i İmran(3): 171475 Zümer(39): 36-37


“…Hiç şüphe yok ki galib gelecek olanlar, Hizbul-lah(lar)dır.”476 “Andolsun ki (peygamber olarak) gönderilenkullarımız hakkında bizim geçmiş sözümüz (va’dimiz vardır):Muhakkak onlar, behemâhâl onlar mansur (ve muzaf-fer)dirler. Muhakkak bizim ordumuz (Hizbullahî mü’minler),her halde onlar galib geleceklerdir. Onun için, sen ( galibiyetielde edecek) bir zamana kadar onlardan (kâfirlerden) yüzçevir. Ve gözetle onları. (Ki) Kendileri de (başlarına gelecekzilleti-hezimeti) yakında göreceklerdir.”477; “Ey iman edenler!siz, Allah’(ın dinine, nizamın)a yardım ederseniz, o da (düş-manlarınıza karşı) size yardım eder ve ayaklarınızı (savaşta)sabit tutar (kaydırmaz).”478; “Hakikaten biz sana, apaçık birfeth(-ü nusret ve zafer yolu) açtık. (Bu), geçmiş ve gelecekgünâhını Allah’ın yarlığaması, senin üzerindeki ni’metini ta-mamlaması ve seni (bu sayede) doğru yola iletmesi içindir.Ve (yine) Allah’ın sana çok şerefli bir muzafferiyetle yardımetmesi için(dir).

O (Allah-u Teâlâ), imanları ile birlikte (kat kat ve yeni-den) imanlarını artırsınlar diye, mü’minlerin kalplerinesekineti (kuvve-i maneviyeyi, huzur ve sükûnu) indirendir.Göklerin ve yerin orduları Allah’ındır. Allah her şeyi hakkıylabilendir, yegâne hüküm ve hikmet sahibidir.”479; “Onlar, Al-lah’ın nurunu (İslâmı, şeriatı) ağızlarıyle (sözleriyle, fikir sava-şıyla) söndürmek istiyorlar. Fakat kâfirler hoşlanmasalar da,Allah, muhakkak nurunu tamamlamak diliyor.”480; “O (Al-lah-u Teâlâ), Resûlünü hidâyetle ve hak din ile -(sırf) o dini

476 Mâide(5): 56477 Sâffat(37): 171-175478 Muhammed(47): 7479 Feth(48): 1-4480 Tevbe(9): 32; Saff(61): 8


her dine galib kılmak için- gönderendir. İsterse müşrikler hoşgörmesin!”481; “Allah’a ve ahiret gününe iman eden hiç birkavmi, Allah’a ve Resûlüne muhâlefete kalkışan kimselerlesevgi (ve dostluk) halinde bulamazsın; velev ki, o muhalifler,babaları, veya oğulları, veya kardeşleri, veya aşiretleri ol-sun... İşte Allah, böyle (kâfir ve zalim) kimseleri sevmeyen birkavmin kalplerine imanı (sabit kılarak) yazmış, bunları ken-dinden bir ruh ile desteklemiştir. Bunları, altlarından ırmaklarakan cennetlere sokacaktır. Bunlar orada ebedî olarak kala-caklardır. Allah onlardan razı olmuştur; onlar da Allah’tanrazı olmuşlardır. İşte, onlar Hizbullah’tır! Dikkat edin ki; Hiz-bullah olanlar, gerçekten onlar felaha (kurtuluşa, saadete)erenlerin tâ kendileridir.”482

Evet; Allah’a asker olan ve sâdece O’na (c.c.) dayananmuvahhidler için kesin zaferler, galibiyetler ve fetihler vardır.Zâten; gerçek zafer; neticenin, akibetin ve istikbalin, yaniebedi saadetin kişinin lehine dönüşmesidir. Kâfirlerin hayatıda mematı da onlar için büyük bir felâket, helâket ve ebedihasaret olduğu gibi; gerçek mü’minlerin de, gerek hayatları,gerekse mematları baştanbaşa nur, huzur, salâh ve ebedi sa-adet timsâlidir. Fâni bir hayatın ‘ati’si (imandan mahrum ise)zulümatlı ve kapkaranlıktır. Ebedî bir hayata ve saadetemazhar olan bir kimsenin ‘istikbali’ ise nur gibi parlak ve gü-neş gibi aydınlıktır. Mes’eleye bu zâviyeden bakıldığı takdir-de (ki asl olan da budur), Allah-u Teâlâ’ya istinâd ve intisâbetmiş bulunan Hizbullahî mü’minlerin baştanbaşa ‘zafer, fe-tih, galibiyet ve nusret’; ile meşbu bulundukları daha iyi an-

481 Tevbe(9): 335; Saff(61): 9; “Tam şahit olarak: Allah yeter” ziyadesiyle; Fe-tih(48): 28

482 Mücâdele(58): 22


laşılmış olur. Kaldı ki; maddî ve dünyevî zaferler ve fetihlerde, Allah-u Teâlâ’nın ‘İlahi va’dleri’ mazmûûna dâhildir. Veyüce Resûl (asm) ile ashabının ve ta’kipçilerinin mübarek-muzaffer hayatları da bunun isbâtıdır. Hicret öncesinde veesnasında görülen İlâhî mu’cizeler; inayet, siyâne hıfz vehimâyeler; harikulade cesâret, metanet, celâdet, şecaat,itmi’nân-ı kalb, sabr-u sebat ve sekînet ve bunların neticesindevuku bulan Cihanşümul İslâmî-İnkılâbî fetih ve zaferler; yüceResûlün (asm), şanlı ashabının ve onların kudsî hayatlarını“numune-i imtisâl ittihâz edinen ta’kipçilerinin Kuranî ve lâhu-tî hayatlarından fışkıran nur-efşân İlâhî huzmelerdir...

Yüce Resûlün(asm), hicret öncesinde ve esnasında vesair zamanlarda mâ’ruz kaldığı ‘şiddetli tarassut, su-i kasd veöldürülme teşebbüsleri’ karşısında azıcık bir endişeye kapıl-maması, zerre miktar heyecanlanmaması, gerek mağaradaiken, gerekse Suraka’nın ta’kibâtı esnâsında endişeye kapı-lan Hazret-i Ebubekir’i teskin etmesi, “...Sakın mahzun olma!Zirâ Allah, bizimle beraberdir…”483; “Sus, ya Ebabekir! İki-mizin üçüncüsü Allah’dır…”484 demesi, benzerî tehlikelerkarşısında dâima huzur ve sükunet içerisinde bulunması;Hazret-i Ali gibi kahraman bir talebesinin de aynı ruhaverâseten, sahip olması; ve Efendimizin mübarek ‘ölüm ko-kan yatağına’ uzanarak ‘huzur’ içinde uyuması, sâir zaman-larda da ‘ölümleri istihkar etmesi’ ; sair bir çok eshab-ı kira-mın da, tarihin benzerini kaydetmediği kahramanlıklar sergi-lemesi; asırlar boyunca muhtelif yer ve zamanlarda nice İs-lâm kahramanlarının mu’cizevî harikalar göstermesi;.. Ve buruh ile fetihlere, zaferlere gidilmesi; Cihanşümul İslâm İnkılâ-

483 Tevbe(9): 40484 Zübdet'ül-Buhari: 694; Tecrid-i Sarih: 10/115-116


bı’nın te’sis edilerek şirk ve küfür tahtının yıkılması;.. Bu hu-susta zâhir ve müşahhas kısmî örneklerdir...

Şu asırda, tağutî şahlık rejimini ve ordularını târ-u mârederek Muhammedi İslâmı tekrar ihyâ eden ve ‘Cihanşümulİslâm İnkılâbı’nı yeniden canlandırarak Allah-u Teâlâ’nın yüceyardımlarıyla ‘hâkimiyet’ tahtına oturtan; çağın büyük şeytanıve süper putu olan Amerikan emperyalizminin, mütte-fiklerinin, yandaşlarının, uşaklarının ve tüm tağutî-müstekbirgüçlerin uykularını kaçırıp ‘korkulu rüyaları’ hâline gelen; İs-lâm’ın medar-ı iftiharı’ olan merhum İmam Humeyni’nin (ra)rehberliği altında İslâm İnkılâbını ‘ihraç’ ve ‘İslâm’ın izzet veihtişamını bütün dünyaya yayma’ faaliyetlerini büyük bir ehli-yet, dirâyet ve azimle sürdüren başta fedâkâr, vefakâr veşehid-perver kahraman İran halkı olarak, çağımızın İnkılabîMüslümanları da, Resûlûllah Sallâllahu Aleyhi ve Âlihi veSellem Efendimize, şanlı eshâb-ı kiramına ve ‘Eimme-i Hüdâ’olan mübarek Ehl-i Beytine tevârüsen ‘liyâkat’ kesbetmiş veaynı yakinî imanın; İslâmî şecâât, cesaret, celâdet, izzet veazâmetin; İlâhî sabır, sebât, metânet, sekinet ve talib-i cihâdve şehâdetin müşahhas ve mücessem timsâli olmuşlardır...

Bilhassa; İmam Humeyni’nin 1963’teki asıl ‘hurucu’;1964’teki memleketinden ‘ihraç’ (sürgün), yani ‘hicret’ olayı,her an öldürülme ihtimâli olduğu halde, zerre miktar ‘tâviz’vermeyişleri; 1 Şubat 1979’deki Fransa’dan uçakla İran’a ‘girişive uçağının kudurmuş tağutî şahlık ordusu tarafından ‘düşü-rülme’ ihtimâlinin %100’e yakın olmasına rağmen, aslâ aldırışetmemesi ve büyük bir ‘teslimiyet, tevekkül ve sekinet’ içerisin-de bulunması; 10 gün boyunca tağutî güçlerle ‘boğaz boğaza’savaş verildiği halde azıcık da olsa ‘endişeye’ kapılmaması;


Amerikan casusluk yuvasının darmadağın edilmesiyle birliktealınan rehineler üzerine ve sürdürülen diğer inkılâbî tavır ve ha-reketler boyunca, Amerikan emperyalizminin ve yandaşlarıolan müstekbirlerin her türlü ‘tehditlerine’, hatta İran’ı işgal-istilâveya “atom bombası’ ile imhâ edecekleri iddiâlarına, “Hiç birhalt edemezler!” diye mukabele edecek kadar eşsiz bir İslâmî iz-zet, şecâât, cesâret ve kahramanlık örneği sergilemesi; dünyamüstekbirliğinin ‘temsilcisi’ olarak ve onların ‘teçhizi’ ile İslâminkılâbı’nı yıkmak gayesiyle kukla Irak rejiminin başlattığı uzunvadeli savaş boyunca, aslâ paniğe ve ümitsizliğe kapılmaması,büyük bir sabır ve metanet içerisinde bulunması; İran, Irak,Yemen, Afganistan, Lübnan, Filistin ve Pakistan inkılabîmüslümanlarının da imamlarından geri kalmayacak derecedeeşsiz kahramanlıklar göstererek şahikalara yükselmeleri; ‘Asr-ıSaadet’ ruhunun ve mektebinin asrımızda tekrar doğuşunun ve‘Muhammedî İslâm’ın ‘âherinler’485 ve “Tubâ lil’-ğurebâ”486 ola-rak, tecellisinin apaçık tezahürüdür. Ki; bununla asrımızıbahtiyâr kılan, bizleri bu ‘Hizbullahî Ümmetin’ mensubu kıl-makla şereflendiren, tağutî güçlerin ürkmesini sağlayıp korkula-rını artıran, istikbar tarafından ezilmiş mazlum İslâm ümmetininve dünya mustaz’aflarının “ümitlerini” uyandıran Rabb’ül-

485 Bakınız; Cuma(62): 2-4; Z. Buhari: 842; Tecrid: 11/200-201;Tirmizi (Terc.):5/412-413; İlââhir… Müslim (Terc.): 2/21; (Arapça): İman/232; (2/130-131);Tirmizi (Terc.): 4/385-386; (Arapça): K. İman/13: (5/18): Sünen-i İbn-i Mâce(Terc.): 10/203-204; (Arapça-K.Sitte Serisi) K. Fiten/15 (2/1319-1320); Darimi(Arapça-K. Sitte Serisi): K. Rikak/42 (1/707-708; Ahmed İbn-i Hanbel: 1/184,398; 2/177, 222, 389; 4/73; Cami' us-Sağir (Terc.): 2/164; (Arapça): 2/160

486 Müslim (Terc.): 2/21; (Arapça): İman/232; (2/130-131 ); Tirmizi (Terc.): 4/385-386; (Arapça): K. İman/13: (5/18): Sünen-i İbn-i Mâce (Terc.): 10/203-204;(Arapça-K.Sitte Serisi) K. Fiten/15 (2/1319-1320); Darimi (Arapça-K. Sitte Seri-si): K. Rikak/42 (1/707-708; Ahmed İbn-i Hanbel: 1/184, 398; 2/177, 222, 389;4/73; Cami' us-Sağir (Terc.): 2/164; (Arapça): 2/160


alemin olan Allah’ımıza sonsuz minnet, hamd-ü senâ ve şükür-lerimizi arz ederiz!..

Böylece; Allah’ın yüce Resûlü (asm) ile gerçek Eshabınınve mübârek Nesl-i Pâkinin ve onların gerçek vârislerinin ‘yâkinîiman’, ‘hicret’, ‘cihâd’ ve ‘şehadet’ten oluşan nurlu ‘ha-yat’larının ‘müşâhhâs-mücessem İslâm’ ve ‘canlı Kur’an’ olarakbizlere ‘her cihetten’ ışık tuttukları, ‘nûmune-i imtisâl’ oldukları;‘mutlak kurtuluş’un, ‘ebedî saadetin’, gerçek ‘salâh’ın ve ‘fe-lah’ın da onlara iktidâ ile hâsıl olacağı, güneş gibi ve sarâhâtenanlaşılmış olmaktadır.. Vesselâm…

HİCRET - islamidavet.com · Emvac Yayınları: 3 ISBN: 978-605-63099-3-9 Dizgi ve İç Düzen...

Documents

Transcript of HİCRET - islamidavet.com · Emvac Yayınları: 3 ISBN: 978-605-63099-3-9 Dizgi ve İç Düzen...