Hello Hollywood

HelloHollywood!

Belinda Jones

BLOEMENDAL UITGEVERS

12733_BW_Belinda Jones_Hartstocht in Hollywood.indd 112733_BW_Belinda Jones_Hartstocht in Hollywood.indd 1 09-03-12 11:2709-03-12 11:27

Oorspronkelijke titel: California DreamersCopyright © Belinda Jones, 2011First published in the United Kingdom by Hodder & Stoughton, Hachette UK

Copyright © 2012 voor de Nederlandse uitgave:Bloemendal Uitgevers bv, Amersfoort

Redactie en productie Nederlandstalige editie: Imago Mediabuilders, AmersfoortVertaling: Imago Mediabuilders, Ammerins Moss-De BoerRedactie: Janneke JansenOmslagillustratie: Hester van de Grift

ISBN 978 90 774 6270 6NUR 343

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opge-slagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including fotocopying, recording or by any information storage retrieval system, without permission from the publisher.

Voorzover het maken van kopieën uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16B Auteurswet 1912 jº het Besluit van 20 juni 1974, St. b. 351, zoals gewijzigd bij Besluit van 23 augustus 1985, St. b. 471 en artikel 17 Auteurswet 1912, dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan de Stichting Reprorecht. Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatie- of andere werken (artikel 16 Auteurswet 1912), in welke vorm dan ook, dient men zich tot de uitgever te wenden.

Ondanks alle aan de samenstelling van dit boek bestede zorg kan noch de redactie,noch de auteur, noch de uitgever aansprakelijkheid aanvaarden voor schade die hetgevolg is van enige fout in deze uitgave.


Voor mijn echtgenoot JAG(en alle andere geliefden met een langeafstandsrelatie)


Een warme zomerknuffel voor:Isobel, Sara, Carolyn, Sophie, Laurence, Lucy, James, Catherine en Jaime

van Hodder & Stoughton.Cathryn, Claudia, Eugenie, Alicia en Dorian van William Morris Endeavour.Seamus, Glenys en Usha van San Ysidro Ranch. Jim Allen en de geweldige

gidsen van Hearst Castle. Jeannie en de zebra’s van San Simeon. Lavendelfans Bill en Karen Evenden.

Linda Mora en Rita Marie van Joe Blasco. Jennifer en Trudy van Pryor’s Planet. Cesar Millan. Alex Vlack en Damani Baker van de geweldige Bill Withers-documentaire: Still Bill.

En, als laatste, mijn lieve moeder Pamela, voor haar altijd positieve steun en waardevolle visie. Je bent een topper!

‘Californië ontdekte als eerste dat fantasie ons naar de realiteit brengt, niet andersom.’

William Irwin Thompson

Dankwoord


6

I

Elke ochtend, voordat ik mijn ogen ook maar open, doe ik dezelfde wens: laat dit alsjeblieft de dag zijn dat er iets gebeurt.

Ik wens allang niet meer iets specifieks, zoals het winnen van de loterij of een onverwachte overplaatsing naar Rio de Janeiro, en het zou ook niet eer-lijk zijn om te wensen dat mijn beste vriendin vanuit Spanje weer terug zou verhuizen, omdat zij juist voor amor daarheen is verhuisd en er enorm geniet van haar siësta-lifestyle. Ook heeft het geen zin te hopen dat mijn ex zich weer herinnert hoe hij zich voelde toen we elkaar net hadden leren kennen, omdat nou wel duidelijk is dat we heel verschillende dingen willen in het leven. (Ik zeg dit alsof ik weet wat ik wil, terwijl ik eigenlijk alleen maar weet dat ik niet wil wat hij wil.)

Dus, als ik zeg dat ik wens dat er iets gebeurt, dan bedoel ik eigenlijk dat ik wil dat er in mijzelf iets verandert – net als wanneer de trein soms even voor-uit rukt en daardoor de passagiers even een extra pas op de plaats moeten maken voordat ze weer stevig op hun voeten staan. Iets – wat dan ook – om me weer op het juiste spoor te brengen. Iedereen die ik ken lijkt een doel te hebben, maar als ik naar de toekomst kijk, zie ik alleen maar een zwart gat.

Wat vrij ironisch is, omdat het juist mijn werk is om kleur in iemands leven te brengen.

‘Goeiemorgen, Stella!’‘Goeiemorgen, Albert!’ Ik houd mijn ID-kaartje omhoog voor de beveiliger,

ook al kent hij mijn flinke paardenstaart en koraalrode lippen maar al te goed. Hij zorgt altijd voor mijn allereerste glimlach van de dag. Zoals hij met zijn Londense accent mijn naam uitspreekt: ‘Stell-ahhhh!’... elke keer moet ik weer grinniken.

Voordat ik naar de studio loop, haal ik even twee sneetjes toast met kumquatmarmelade in de kantine. (Zo goddelijk! Als je ooit in Islington bent: doen!) Terwijl ik mijn zakje kruidenthee zwemles geef in mijn mok, vraag ik me af wat voor gaaf tienergezicht mij vandaag zal begroeten. Gisteren deden we een fotoshoot voor het tijdschrift Wonderland en raakte ik steeds verstrikt in de iPod-draadjes van het model. Ze kwam al bellend binnenlopen. Ze klikte – terwijl ze in de stoel ging zitten – door de muziek-shuffle en belde met een paar vriendinnen. En dit terwijl ik haar oogleden van een glanslaagje voorzag. Zonder dat ze ook maar één keer opkeek, nou ja, behalve toen ze wel even naar boven moest kijken toen ik glimmende mascara aanbracht op haar onderste wimpers. Toen ik op haar hand tikte om haar te laten weten dat ze klaar was, knipperde ze een keer naar haar spiegelbeeld, zei ‘Vet!’ en nam stiekem (en illegaal, omdat het een overtre-ding is van de embargoregels van het tijdschrift) een foto van zichzelf, die ze


7

direct als nieuwe profielfoto op Facebook zette. De moderne versie van een compliment, denk ik maar.

Natuurlijk lag een uur later mijn werk op een make-updoekje in de prul-lenbak.

Dit keer viste ik het uit de prullenbak en keek ik ernaar. De vlekken had-den een interessant patroon gecreëerd, een soort glimmende versie van de Rorschachtest. Wie weet, misschien ga ik ze wel verzamelen en laat ze ik ze inlijsten als nieuwe vorm van kunst. Zou het niet grappig zijn als ik op die manier een beroemd kunstenares zou worden? Dat was tenslotte mijn droom: kunstenares worden. Ik zou de volgende Frida Kahlo of Bury St. Edmunds worden. Ik ben alleen maar gaan grimeren om de rekeningen te betalen, maar toen ik na een tijd op de cosmetica-afdeling in het warenhuis mijn eerste opdracht kreeg voor een tijdschrift, was ik uitzinnig: een heerlijk, vrij freelan-cersbestaan met als extra voldoening mijn werk in de bladen te kunnen zien, al was het maar in de nieuwe reclame voor de glitterliner van Urban Decay.

Maar nu, tien jaar nadat ik papier voor mensenhuid heb verruild…Tja, na tien jaar verliest zelfs de glans zijn glans.

Vorig jaar liet ik me inschrijven bij een bureau dat meer fotoshoots voor ontwerpers boekte, maar al snel begon ik de ‘echte mensen’ te missen. Voor al die topmodellen is het gewoon hun dagelijks werk; maar een metamorfose van een gehaaste huisvrouw of jonge moeder bij wie je eerder wortelpuree dan rouge op de wangen ziet, geeft veel meer voldoening. Zij vegen niet je make-up af zodra de foto’s zijn genomen, maar kunnen niet wachten om hun nieuwe look buiten de deur te laten zien – en om misschien voor het eerst in jaren weer te worden nagefloten. Echte mensen zeggen steeds opnieuw ‘Dankjewel’. Dat mis ik wel.

Ik zucht nog eens diep en stap de studio binnen, om direct weer rechtsom-keert te willen maken.

‘Wat in hemelsnaam is dat voor stank!’Fotograaf Adrian rolt met zijn ogen. ‘Blijkbaar vindt ze het prettig als haar

omgeving ruikt naar gekaramelliseerde vijgen.’‘Wie is ze?’‘Hebben ze je dat niet verteld?’‘Wat verteld?’Hij kijkt me ongemakkelijk aan. ‘Je hebt je retrokit toch wel meegenomen?’‘Ja hoor, die heb ik hier,’ zeg ik, terwijl ik mijn zilverkleurige koffertje laat

zien. ‘Jaren dertig, toch?’‘Klopt, en dan dit nog even.’ Hij duwt me een afstandsverklaring in han-

den. ‘We moeten hem allemaal tekenen.’Ik laat mijn ogen over de pagina’s dwalen. Het komt erop neer dat ik aan

niemand mag vertellen wat ik hier vandaag zie, hoor of ruik. Aan echt nie-mand. Nooit.

‘Wat is dit…?’‘Ik weet het!’ Adrian haalt zijn schouders op. ‘We kregen er allemaal een.

Blijkbaar is ze nogal veeleisend, dus als ik jou was: mondje dicht.’


8

‘Je hebt het weer over ze!’ grom ik. ‘Over wie heb je het toch in hemels-naam?’

Hij houdt zijn hoofd scheef en kijkt me met glimmende ogen aan, wetend dat ik ga reageren. ‘Marina Ray.’

Mijn mond valt open. En dan begin ik te lachen, ietwat hysterisch volgens mij. ‘Meen je dat echt?’

‘Yep.’‘Wat doet zij hier?’‘Nou, het is natuurlijk erg gevaarlijk om hier nu te gaan speculeren, aange-

zien de hele studio vast volhangt met microfoontjes…’‘Adrian!’, sis ik, om hem wat sneller richting conclusie te krijgen.‘De regisseur van de film waar ze graag in mee wil spelen is in Londen, op

zoek naar een nieuwe hoofdrolspeelster om de actrice te vervangen die op het allerlaatst heeft afgezegd. Marina Ray verprutste haar auditie in Los Angeles, dus is ze hem achterna gereisd, zo wanhopig graag wil ze een tweede kans.’

‘Ze klinkt als een vrouw met een missie,’ zeg ik. ‘Dus waarom is ze vandaag hier en niet bij hem?’

‘Omdat wij degenen zijn die haar een foto kunnen geven waarop ze staat zoals hij wil dat ze eruit komt te zien.’

‘Dat klinkt als zeer speculatief uit een zeer betrouwbare bron.’‘Ik heb connecties, schat.’ Hij haalt zijn schouders op.‘Ja,’ zeg ik, terwijl ik met mijn ogen naar zijn kruis wijs. En dan fronsend:

‘Je zou toch denken dat ze haar eigen make-upstyliste heeft…’‘Vast, maar ze heeft speciaal naar jou gevraagd. Ze zag jouw foto’s van het

Fred & Ginger-cocktailfeestje in Harper’s Bazaar. Ik kan niet geloven dat jouw agent je dit niet heeft verteld.’

Ik zou willen dat ik net zo ongelovig was. Mijn agent en ik kunnen op dit moment niet echt door één deur, zeker niet sinds ik me probeer los te maken uit het wurgcontract dat ik met zijn bureau heb gesloten. Maar ik wil niet af-dwalen.

‘En hoe heet die film?’‘Glimlachen. We hebben gezelschap.’ De assistent van Adrian, Robbie, on-

derbreekt ons geroddel en wijst naar de wolk van neutraliteit die net is komen binnenwandelen.

Alles aan Marina Ray’s secretaresse, een vrouw van in de vijftig, schreeuwt burgerlijkheid: ze draagt een saaie witte blouse op een niet-flatteuze grijze pantalon, haar nagels zijn ongelakt en op haar platte schoenen is ze bijna onhoorbaar. Ik vraag me af of dit de standaarduitrusting is voor assistentes van sterren? Om de ster echt te laten stralen, moet je er te allen tijde duf uit-zien, 2D vergeleken met haar HD 3D.

Terwijl ze langs de tafel met hapjes en drankjes loopt, maak ik me uit de voeten. Ik schuifel naar de kleedkamer en begin snel mijn koffer uit te pak-ken. Retro is mijn favoriet, omdat ik zo echt terug kan reizen in de tijd. Ik kreeg het idee toen ik een masterclass filmmake-up volgde in Los Angeles, waarbij ook een bezoekje aan het Max Factor-museum hoorde.


9

De collectie bevindt zich in het art-decogebouw waar meneer Factor him-self de beroemdste en meest notoire idolen van het witte doek omtoverde tot sterren, en hoewel er in de omgeving enorm veel Hollywood-kitsch te zien is, vergeet je al die nep-Oscars en kebabrestaurants zodra de gouden deuren openzwaaien en je over de drempel stapt.

Wat ik het mooist vond, was de set van vier op kleur ingerichte kamers. De eerste was in aquamarijn geschilderd en had de naam Alleen voor blondines gekregen. In de kamer stond een toilettafel met daarop originele spulletjes uit het make-upkoffertje van alligatorleer van Marilyn Monroe.

De volgende deur leidde naar een oudroze kamer, Alleen voor brunettes, met Elizabeth Taylor-memorabilia en prachtige oude advertenties voor lip-penstift: ‘De kleur blijft zitten tot jij hem eraf haalt!’

Rossige dames als Rita Hayworth werden ontvangen in een appeltjesgroene kamer; blijkbaar dacht Max dat wanneer een vrouw er stralend uit kon zien in een kamer met muren van die groene kleur, ze trots kon zijn op haar rode haar.

Als laatste was er een perzikkleurige kamer, voor de ‘bruinettes’ (niet echt een gebruikelijke term), zoals Judy Garland. En ik.

Ik denk dat het feit dat dit woord het woordenboek nooit heeft gehaald en ik nog nooit een man heb horen zeggen ‘Wauw, ik heb echt iets met bruinet-tes’, al een teken was om mijn look te gaan veranderen. Maar omdat ik tijdens mijn jaren achter de cosmeticabalie al zo veel experimentele fases heb door-gemaakt, wilde ik het vooral simpel houden. Het is mijn werk om mensen er geweldig uit te laten zien – niet zozeer om er zelf geweldig uit te zien. Wie kijkt er trouwens naar mij? Ik denk dat er in het leven, net als in de film, ge-woon mensen zijn die zijn voorbestemd voor de hoofdrol, en andere mensen die de rol van jaloerse toekijker op het lijf is geschreven.

En dat is prima. De jarenzeventigzanger Bill Withers zei ooit eens: ‘Het is prima om op weg te gaan naar geweldig, maar onderweg kom je door prima. En als je bij prima bent, kijk dan eens goed om je heen en wen er maar aan, want veel verder zul je niet komen.’

Dus daar ben ik, bij ‘prima’. Ik ben hier al een tijdje, en daarom heb ik be-sloten om het mezelf maar zo comfortabel mogelijk te maken en het zo mooi te maken als ik kan. Sinds die trip naar LA ben ik allerlei oude parfumflesjes, cosmetica en poederdoosjes gaan verzamelen. Ik heb zelfs een origineel ‘teint-kwastje’ gevonden dat het teveel aan poeder kan wegstrijken en dat eruitziet als een poppenhaarborsteltje.

Toen ik mijn verzameling meenam naar mijn werk om die aan Brontë van de kleding te laten zien, was iedereen – ook de al wat versleten modellen – er zo van onder de indruk dat ik besloot dit vaker te doen; en met muziek uit het betreffende tijdperk.

Over muziek gesproken… Ik rommel door het zijvakje van mijn koffer, in de hoop daar mijn compilatie-cd met jarendertigmuziek te vinden. Ooit ga ik mijn cd’s eens goed op orde brengen, of overzetten op een iPod, maar het al-lerfijnst zou het zijn als ik een authentieke opwindbare grammofoon zou hebben.


10

Ik stop op goed geluk een cd in de speler en druk op Play, waarna direct een steen in mijn maag valt en mijn knieën beginnen te knikken. Te zwak om op Stop te drukken laat ik de bitterzoete golf over me heen stromen. Het is alsof hij hier bij me in de kamer is. Ik kan voelen hoe hij me in zijn armen neemt, me vasthoudt en fluistert: ‘Ik ben zo blij dat ik van jou ben.’

Weet je hoe mensen, wanneer je verkering net uit is, zeggen dat er nog ge-noeg vissen in zee rondzwemmen? Na Jonathan zei niemand dat tegen mij. Het was alsof iedereen mij had opgegeven. Zelfs mijn ouders vroegen tijdens de zondagmiddagvisite niet meer of ik nog iemand had ontmoet. Natuurlijk bleven mijn vrienden me uitnodigen voor bruiloften, verlovingsfeestjes of de doop van hun jongste spruit, maar nooit werd gevraagd of ik ook van plan was iemand mee te nemen. Zelfs nu nog, als ik mensen tegenkom die ik maanden niet heb gezien, vragen ze me alleen maar naar mijn werk, nooit naar hoe het met mijn liefdesleven staat. Je kunt het ook maar zo vaak zeg-gen: ‘Ach, je komt de ware Jacob vast snel tegen!’, of: ‘Jij hebt maar mazzel, ik mis dat vrijgezellenleventje best wel.’ Ik mis dat vrijgezellenleventje van vroe-ger ook. Maar het is gewoon niet hetzelfde wanneer je geen vrijgezelle vrien-den hebt om ermee van te genieten.

‘Stella?’Ik kijk op en zie Adrian in de deuropening staan, met een bezorgde blik op

zijn gezicht.‘Je weet dat het thema vandaag de jaren dertig is, toch?’‘Ja, ja.’ Eindelijk ben ik in staat om op Pauze te drukken. ‘Ik probeer de

goede cd te vinden.’Ik pak een andere cd, gelukkig is dit de juiste. Hoe kun je niet blij worden

van Glenn Millers ‘Moonlight Serenade’? Ik wieg dromerig heen en weer en moet zelf giechelen. Kijk mij nou, ik ben de dj van Marina Ray! Zou dit het zijn, vraag ik me af. Is dit de eerste dag van mijn nieuwe levensfase? Zal Stella eindelijk een toekomst krijgen?

‘Nee. Nee, nee, nee.’‘Pardon?’ Ik draai me om en zie de assistente betuttelend als een schooldi-

rectrice in de deuropening staan. Ze ziet er dan misschien erg mild uit, haar tong is zo scherp als chili.

‘Deze troep moet allemaal weg.’ Ze wuift met haar armen naar mijn meest waardevolle schatten. ‘Heb je de memo niet gekregen?’

‘Ik ben bang van niet.’ Met een grijns om mijn lippen begin ik aan mijn verdediging. ‘Ik realiseer me dat het er wat gek uitziet, maar iedereen met wie ik tot nu toe heb gewerkt…’

‘Nee,’ onderbreekt ze me. ‘Ze wil haar kleedkamer helemaal zen. Het is al druk genoeg met al die kleurtjes oogschaduw.’ Spottend kijkt ze naar mijn grote trots: een palet met in vijf stappen in tint verlopende kleuren in allerlei texturen. ‘En doe alsjeblieft iets aan die stank. Dinsdag is vijgen. Op woens-dag wil ze dat alles naar granaatappel ruikt.’

Terwijl ze zich omdraait, neem ik even een momentje om na te denken. Ik probeer niet direct te reageren. Gewoon alles over me heen laten komen.


11

Concentreren op Glenns klarinet en uitademen. Geen probleem. Het is maar één dag. Marina Ray is mijn allereerste echte, levende filmsterrengezicht waar ik mee mag werken, dus ik neem die assistente gewoon voor lief. Het hoort er gewoon bij.

Wanneer ik mijn opzichtig gekleurde spulletjes weer wil inpakken, bedenk ik me twee dingen. Ten eerste, wie weet hoe granaatappel ruikt? En ten twee-de, komt Marina mét of zónder make-up binnen? Dat zegt altijd een boel. Ik denk dat het lastig moet zijn voor actrices, voor wie zo veel afhangt van hun uiterlijk, om een kamer binnen te lopen en mensen voor het eerst te ontmoe-ten, zo zonder gezicht op. En dat terwijl ze best weten dat ze hier komen voor de make-up, dus waarom iets erop smeren wat er toch weer af moet? Hoe dan ook, mij lijkt het verschrikkelijk, om een professionele omgeving binnen te lopen zonder make-up. Het is al erg genoeg om mezelf ’s ochtends vroeg in de badkamerspiegel te moeten zien, hoewel ik er alles aan doe om het daar zo fijn mogelijk te maken (lampen die zachtgeel licht geven en een roze hand-doek als tulband om mijn hoofd geslagen, voor een maximaal rimpelverwij-derend effect en om maar niet te hoeven zien wat er ’s nachts met mijn haar is gebeurd).

‘Aaaaaaahhh!’ Een ijzingwekkende gil uit de studio maakt bruut een eind aan mijn gemijmer.

Wat nou? Staat er bosbessensap in plaats van acaibessensap?Ik ren naar de studio, waar Marina’s assistente verstrikt is geraakt in – en

duidelijk gevallen is over – de lichtkabels. Ik kan een glimlach ternauwer-nood onderdrukken als ik haar de zwarte kabels zie wegtrappen alsof het slangen zijn. En dan komt Marina Ray binnenlopen.

Skinny jeans, topje met lage schouders, een enorme zonnebril en een bea-nie die bijna haar hele haardos bedekt.

‘Jezus, Ruth, heb je weer gedronken?’Iedereen kijkt de assistente aan, die rood aanloopt en volgens mij het liefst

ter plekke dood zou willen neervallen.‘Grapje,’ grinnikt Marina. ‘Ze drinkt helemaal niet. Ik ben juist degene met

het drankprobleem!’ Ze steekt haar hand uit en trekt haar werkneemster om-hoog. ‘Alles nog heel?’

‘Ik leef nog,’ mompelt Ruth terwijl ze zichzelf afklopt. ‘Ik bedoel de apparatuur.’Robbie snuift geamuseerd en laat Marina dan snel weten dat hij alleen maar

een verkreukt gelfilter hoeft te vervangen. ‘Gelukkig! Nou, waar zijn de hapjes? Ik sterf van de honger!’We kijken allemaal naar de tafel. Ik zie sesamzaadjes, zonnebloem- en

pompoenpitten, een schaal vol mungbonen en een stuk of vijf roze grape-fruits.

Ze houdt een flinterdun lapje zeewier omhoog, dat direct tussen haar vin-gers verkruimelt. ‘Jongens, echt?’

‘Je bent aan het detoxen,’ sist Ruth.Marina schudt pertinent haar hoofd. ‘Nee, ik heb even heel erge zin in tox.


12

Van wie is die donut?’ Ze wijst naar de met suiker bestrooide snack die het meisje van de kleding half heeft opgegeten en bij de thee heeft laten liggen.

Brontë steekt aarzelend haar hand op.‘Ga je hem nog opeten?’‘Wil jij hem?’ Ze kijkt wat verward.‘Dank je. Je bent een engel!’ zegt Marina, terwijl ze alles in haar mond propt

en dan haar zonnebril omhoog in haar haar duwt. Ik zie een smetteloos schoon gezicht. Ze ziet er veel milder en jonger uit dan in de bladen. Ik denk zelfs een paar sproeten op haar neus te zien, maar haar groene ogen fascine-ren me het meest.

‘Luister even. Ik verwacht een heel belangrijk telefoontje en als dat komt, wat we ook aan het doen zijn, dan moet ik het aannemen. Ik wil dat je dit van tevoren even weet, zodat je niet denkt dat ik mijn make-up onderbreek voor een gezellig babbeltje met mijn aerobicslerares of zo.’

Opnieuw staan we verbaasd van haar anti-divagedrag.‘Dat is toch een bestaand woord, nietwaar?’ Ze fronst haar wenkbrauwen.

‘Babbeltje?’‘Ja!’ Adrian is de eerste die iets weet uit te brengen. ‘En mag ik je van harte

welkom heten bij de fotoshoot van vandaag…’Ze schudt hem de hand, dan die van zijn assistent en draait zich dan met

een blik vol hoop in haar ogen om naar mij.‘Stella Conway?’‘Ja!’ hijg ik, verbaasd dat ze niet alleen mijn naam weet en mijn werk gewel-

dig vindt, maar me ook nog eens herkent. Hoewel het feit dat ik een poeder-kwast met een fluwelen strik eromheen vasthoud waarschijnlijk voldoende is om me te identificeren.

‘Ben je er klaar voor?’ Ze loopt voor me uit naar de kleedkamer.‘Eh, ik moet eerst nog even snel wat opruimen.’ Ik ren achter haar aan,

maar ze is er natuurlijk eerder dan ik.O help, nou krijgen we het.‘Is dat een lippenstiftdoosje?’ Ze kijkt naar wat lijkt op een kogel die vastzit

in een spiegelend pillendoosje.‘Ja, dat klopt.’ Ik loop op mijn tenen naar haar toe. ‘Ik heb het van een vei-

ling.’‘Prachtig.’ Ze laat haar handen over alle spullen zweven, alsof ze de aura

ervan wil strelen. ‘Weet je, ik had het meest prachtige beautykoffertje in roomwit leer met een lila-roze satijnen binnenvoering. Ik mocht het vroeger meenemen in het vliegtuig en ook al droeg ik een afgetrapte spijkerbroek, ik voelde me net een dame in kokerrok en panty met achternaad!’ Ze trekt haar neus op. ‘En nu met die domme regels… Wat is dat nou, honderd milliliter? Je kunt alleen nog van die miniflesjes meenemen, à la formaat kersthanger!’ Ze steekt haar hand uit naar een van de donkerrode lippenstiften. ‘Ik heb gehoord dat je authentieke oude producten gebruikt.’

‘Nou, dat zou een beetje onhygiënisch zijn…’ – ik ril even – ‘maar ik pro-beer wel exact dezelfde kleur en pigmentatie te krijgen.’


13

‘De verpakking ziet er authentiek genoeg uit.’ Ze draait de lippenstiftkoker in babyblauw met goudkleurige kronkellijnen erop om in haar hand. ‘Ook al is het wat goedkoop.’ Ze tikt met een vingernagel op het plastic.

Ik glimlach. ‘Deze zijn echt. Ook al zien de verpakkingen er soms erg kitsch uit, ik hergebruik ze met nieuwe lippenstift, om zo toch wat van het verleden levend te houden.’ Ik heb het gevoel dat ik degene ben die hier au-ditie doet, ook al moet ik zeggen dat het prima gaat…

Maar dan verschijnt Ruth in de deuropening. Ze kijkt me streng aan. ‘Alles oké, Marina?’

‘Ruth! Heb je dit allemaal gezien? Het is geweldig! Ze heeft zelfs het parfum Een avond in Parijs.’ Ze klapt in haar handen.

‘O, vandaag gaat het gewoon allemaal lukken. Ik voel het gewoon!’Ik voel het ook. Vlinders in mijn buik, vol hoop en kansen.Tot Marina de foto tevoorschijn haalt van de vrouw in wie ze getransfor-

meerd wil worden…


210

Ook van Belinda Jones:

Verliefd op CapriKim Rees is tolk geworden voor het glitter & glamour leven-tje. Hoe komt het dan dat ze vijf jaar later in een kelder in Cardiff Duitse computerspelletjes vertaalt? En dan niet in een galajurk, maar in haar ochtendjas. Gelukkig heeft haar moeder een plan om Kim uit haar dagelijkse sleur te halen: een reis naar het magische eiland Capri. Eerst wil Kim niets

weten van deze verandering, maar ze bezwijkt voor de onweerstaanbare com-binatie van cocktails op terrasjes en steenrijke mannen. Tot haar verrassing merkt ze dat ze op Capri zélf verandert. En als ze een man ontmoet die zoeter is dan tiramisu, wordt ze verliefd. Maar hoe ver zal ze gaan om haar Romeo te krijgen?

Alleen verkrijgbaar als eBook, €12,50

Parels in het paradijsWanneer Amber Pepper door Hugh, juwelier én haar vriendje, wordt meegevraagd op een zakenreis naar het paradijselijke Tahiti, staat ze niet te springen – Amber houdt van grote truien en regen. Ze springt liever tussen de plassen door in Oxford dan dat ze in helderblauw oceaanwater rondspettert. Maar het vooruitzicht om samen met haar vroegere vrien din Felicity van Mai Tais te nippen, is de twintig uur durende vlucht

waard. Zodra ze het zand onder hun voeten voelen, storten de meiden zich in een verleidelijke nieuwe wereld vol hypnotiserende muziek, exotische zwarte parels en sexy vreemdelingen. En voor de eerste keer wordt Amber overvallen door lust. Om daarna een onverwacht huwelijksaanzoek te krijgen. Zal ze kiezen voor een blootsvoets strandhuwelijk en slaat ze de waarschuwingen in de wind? Geen gemakkelijke beslissing voor een liefhebster van motregen, wanneer het 40 graden is in de schaduw…



211

Op weg naar Mr. RightBelinda houdt van Amerika. Haar beste vriendin Emily houdt van mannen. Dus wanneer ze beslissen dat het tijd is voor wat actie, combineren ze hun twee passies in een fantasti-sche road trip van Eden naar Valentine – via Climax – op zoek naar een Amerikaanse droomman. Er is geen tekort aan mannen – een Casanova uit Casanovia, een mannelijke

cheerleader uit Darling en een getatoeëerde trucker uit Kissimmee. Maar is romantiek echt het antwoord op hun problemen? En is het wel zo’n goed idee, twee vrouwen op zoek naar de perfecte man? Hun reis zit vol met onthullingen en verrassingen, van cactus-kussen tot dolende sneeuwschuivers, maar het is vooral een avontuur op zoek naar liefde.


Liefdescollege in VenetiëGoede manieren leren we van onze ouders. Lezen, rekenen en schrijven leren we op school, sociale vaardigheden van onze vrienden. Maar wie leert ons de subtiele nuances in de verlei-dingskunst en in de romantiek? Het liefdescollege in Venetië is er om daarbij te helpen. Schrijf je in en je wordt gegaran-deerd een subtiel verleidster. Maar zit er misschien meer ach-ter de lessen ‘geheimen van het verleiden’ en ‘de kracht van passie’ dan je op het eerste gezicht zou denken? Journaliste Kirsty Bailey gaat undercover om erachter te komen wat er

op het programma van het College staat en in twee weken hoopt ze te ontdek-ken of het hier om oplichterij of ware romantiek draait. Wat zal het zijn? Ze geeft zich over aan het ‘Italiaanse leven’ en beleeft twee gedenkwaardige weken die haar leven in vuur en vlam zetten.



212

Cappuccino in Costa RicaKoffieliefhebster Ava Langston weet precies wat ze wil: een eigen koffietent in een winkelgalerij in Bath. En een leven zon-der gecompliceerde relaties. Haar plannen worden helaas ver-stoord als haar vader opbelt en vraagt of ze het eerstvolgende vliegtuig naar zijn nieuwe huis in Costa Rica wil nemen om

zijn kersverse echtgenote Kiki te ontmoeten. Het vliegtuig naar Midden-Amerika pakken om daar haar nieuwe stiefmoeder te leren kennen, is wel het laatste waar Ava op zit te wachten. Totdat haar vader de mogelijkheid biedt haar eigen café aan een Costaricaanse boulevard te gaan runnen. Het beeld van schuimen-de cappuccino’s in zo’n fantastisch koffieland kan ze niet weerstaan. Ze heeft er alleen niet op gerekend daar Santiago te ontmoeten, haar sexy maar kop-pige rivaal. Ook is daar Ryan, die denkt dat het romantisch is om om zes uur ’s ochtends door de toppen van het regenwoud te slingeren. Van beide mannen krijgt ze vlinders in haar buik, maar wie verovert haar hart…?


Glamour in CaliforniëAls Lara Jones in het vliegtuig stapt naar het zonnige Californië, is haar oude vriendin Helen wel de laatste die ze daar verwacht. Haar sullige, slonzige vriendin is veranderd in een elegante, mo-debewuste surfgodin. Het geheim van haar geweldige nieuwe leven vol glitter en glamour? De mysterieuze California Club. Het aanbod om ook lid te worden van de club – en één wens,

die gegarandeerd uitkomt voor ze weer teruggaan naar huis – is voor Lara en haar vrienden te mooi of af te slaan. Zou dit Lara’s kans zijn om na tien jaar smachten eindelijk het hart van haar beste vriend Elliot te veroveren? Of betekent het feit dat hij de reis maakt met zijn nieuwe verloofde dat het voor Lara tijd is om een nieuwe droom te bedenken?



213

Diva’s in Las VegasJamie en Izzy, vriendinnen voor het leven, hebben maar één droom: een opzichtige, schitterende dubbele bruiloft in Las Vegas. Op hun zevenentwintigste besluiten ze dat ze genoeg vage vriendjes hebben gehad en dat het tijd is om te trouwen. Het enige dat nog ontbreekt: een man. En waar kun je die nu

beter vinden dan in Las Vegas, waar de lucht bestaat uit 70 procent zuurstof en 30 procent confetti? Maar wanneer ze hun steeds complexere leven in het slape-rige Devon verruilen voor het opwindende Las Vegas, wordt al snel duidelijk dat het strikken van een echtgenoot nog helemaal niet zo eenvoudig is. En die pro-bleempjes die ze achter zich dachten te hebben gelaten, zoals Izzy’s verloofde en Jamie’s allereerste grote liefde, willen maar niet verdwijnen…

Paperback, 284 blz. €14,95

Leef La Vida LocaCarmen heeft al veel te lang het gevoel dat ze in een sleur zit. Wanneer haar even gefrustreerde vriendin Beth de ultieme uitweg voorstelt – op danstoernee door een aantal zinderend hete landen – kan ze de verleiding dan ook niet weerstaan. Er is echter één maar… dit avontuur is alleen maar moge-lijk als ze meedoen aan een reality tv-show, waarbij ze de

melancholieke tango in Argentinië, de hartstochtelijke flamenco in Spanje en de uitdagende salsa in Cuba leren. Terwijl ze van Buenos Aires naar Sevilla en uiteindelijk naar het sensuele Havana reizen, merken de meisjes dat de ver-schillende dansen hun sporen nalaten in hun hart – net als de sexy gauchos, matadors en dirty dancers waarmee ze op de dansvloer staan… Maar weten Beth en Carmen, wanneer de zon ondergaat, wat ervoor nodig is om de grote stap te wagen? Kunnen ze hun hart echt openstellen voor de liefde?

Paperback, 256 blz. €14,95


Hello Hollywood

Documents

Transcript of Hello Hollywood