vrijdag 23 maart

EIGENWIJS & KRITISCH. VERSLAG DOOR HET REPORTERSLABOENTERKRANT

Aan de lopende bandDe inkomhal van de Expeditie. Overvol. Boven de hoofden wordt je blik getrokken naar een fragiel spel van draden. Een kronkelig pad dat ook hier, op de grond te volgen is. Maar beneden volg je niet, je kan niet anders dan binnen treden, ervaren. De koele kleuren zijn bijna te voelen op je huid, en je handen glijden tussen de draden, die gelijk en toch zo verschil-lend zijn.En dan, het hart van het labyrinth. Hier wordt graffiti door vaardige vingers omgevormd tot driedimensionele knuffels. Ze hebben dagen gehaakt, getorst. De dames, de jongste 4 en de oudste 89, meer dan tien verschillende na-tionaliteiten, hebben samen met scholen en diverse organisaties gewerkt aan de lopende band om het labyrinth vorm te geven. Met de techniek van oya, afkomstig uit centraal euro-pa, waarbij de draad strak gehouden wordt en gebruik gemaakt wordt van pareltjes en prul-letjes. Maar evenzeer door te knopen, te vin-gerhaken.

Hun werk is broos, vraagt zorg. ‘Het onder-houd’, de hoogtewerkers in stoffen jassen op hun stelling, ontwarren de draden.Alle medewerkers zijn hier anoniem. Alleen de ingevlochten kaartjes met hun geboortedatum, hun nummer, getuigen hun aanwezigheid.Wil je meer zijn dan toeschouwer, zelf de draad door je vingers voelen glijden, neem dan gerust plaats aan tafel. Naast de wol staan appeltjes, koffie en speculaas.De tentoonstelling loopt nog tot en met zater-dag in de Expeditie. De ateliers van Made by Oya zijn te vinden in de Wondelgemstraat 73a. Er worden wekelijks vijf workshops georgani-seerd : naaien, weven, breien en haken en open atelier.

Tania

We duimen voor onze reporter Paul. Een onverwachte medische ingreep. We wensen hem een snel herstel.

Twintig graden, een zonovergoten Gent. Het is de tweede dag van de lente maar er hangt zowaar zomer in de lucht. Misschien beelden we het ons in maar het lijkt alsof de geur van vers gemaaid gras en zonnecrème het redac-tielokaal binnenwaaien. Marijke en ik, res-pectievelijk stagiaire bij Victoria Deluxe en bij’ De Vieze Gasten, besluiten dat we naar buiten willen. En we willen ook dingen zien. Het programma van het festival kennen we onderhand vanbuiten maar we vonden nog nauwelijks de tijd om het ook effectief zelf te verkennen. Tijd voor een toertje van Gent dus, waarbij we ons focussen op de tentoonstellingen. Eer-ste bestemming: Entrepot Fictief. We fietsen langs onze ‘lange weg’ naar de galerij van Jan Colle. Er is ook een korte weg maar die is ge-plaveid met kasseien dus die laten we als het kan graag links liggen. Wij kennen de wegen naar de locaties bijna blindelings als gevolg van onze dagelijks Enterkrantronde.In Entrepot Fictief zijn er vier verschillende projecten tentoongesteld. De torens van Pan-dora/DOUBLEFACE van Bernadette Vande-catsije, de resultaten van een performance van Simon Allemeersch, U staat bij mij in het krijt van Bart Lodewijks en Enteren en slepen die boot. Die boot, uit het project van Bob Van De Putte & Kato Van Poperinghe, is het eerste dat we tegen komen in de galerij. Het project bouwt voort op de geschiedenis van de buurt rond de sleepstraat, de boot verwijst naar de vroegere functie als havenkwartier.Op de eerste verdieping hangen fragmenten uit het werk van Bernadette Vandecastije over woontorens. Het zijn onder andere pa-noramafoto’s vanuit woontorens in verschil-

lende steden getrokken waarbij quotes van bewoners zijn geschreven. Het is intrigerend maar er ontbreekt een beetje informatie om het hele project goed te kaderen. Hopelijk ra-ken we nog in de Rabottorens om de rest van het werk te zien.We zijn niet de enige bezoekers in Entrepot Fic-tief, ook de festivalcommentator Jan Vrom-man verkent de tentoonstellingen. We staan samen met hem een beetje beduusd naar de resultaten van de performance van Simon Allemeersch te kijken. De installatie bestaat uit een voor de helft gedeconstrueerde tafel waarop een heleboel objecten zijn geplaatst. Op een scherm kunnen we zien hoe de perfor-mance verliep en waarom Simon Allemeersch precies die objecten en tekeningen op de tafel en in de ruimte plaatst. Toch ontgaat de rich-ting die hij met de performance uitwil ons een beetje en daar is Jan Vromman het mee eens.We besluiten onze fietstocht verder te zetten richting de terreinen van de ACEC. In Dok Noord 7 stellen twee Gentse organisaties ten-toon: Ambrosia’s Tafel en Kunst(h)art. Na de filmpjes van Ambrosia’s tafel bekeken te heb-ben, worden we hartelijk ontvangen door Lie-ve van Kunst(h)art. Niet alleen heeft ze een hart voor kunst, maar ook voor de mensen waarmee ze samenwerkt. Dat merkte je aan alles wat ze vertelde. Iedereen die wil kan bij hen terecht om zich creatief te uiten.

lees verder op www.enterfestival.be

Marijke en Agnes

Een zonnige dag

vrijdag 23 maart

vrijdag 23 maart

Het reporterslabo

vrijdag 23 maart

Ledebirds: Cimbalom Express

vrijdag 23 maart

Een uitwisselingsproject. 25 begeleiders van creatieve/artistieke ateliers voor mensen met een mentale beperking netwerken, delen ken-nis en ervaring. Wit.h uit Kortrijk, Madmusée uit Luik werken samen, over de taalgrenzen heen. Madmusée noemt het outsiderskunst.

Dit resulteert in een heel mooie en integere tentoonstelling. De begeleidende teksten spreken van ab-stractie, kanalisering van emotie en fysieke draagkracht. Van maatschappijkritiek, niet gespeend van enige humor. Van minimalis-

tisch, op de rand van leegte, het krijgt iets ce-rebraals.Wat de artiesten betreft wordt gesproken over autisme, een psychiatrisch verleden. Er wordt gesproken over iemand die niet spreekt. Van betrokkenheid bij de eigen tentoonstelling, van het komen uit een artistiek nest. Van te-kenen om terug greep te krijgen.Wat je ziet is een collectie hele mooie werken. Portretten. Perfectionisme. Werken die in eerste instantie abstract zijn, maar wel dege-lijk concreet. Een doktersvoorschrift. Verf die ontploft is op papier.Zoveel kan er nog over gezegd worden. Maar het enige dat ik nog wil zeggen is : ga kijken.Dit verborgen pareltje is te vinden in de Expe-ditie. Voorbij het labyrint, de laatste, vergeten deur aan de linkerzijde.Tentoonstelling Derby - Wit.h en Madmusée, nog tot en met zaterdag.

Tania

Plus vite, on n’apas toute l ’Eternité, ici.

vrijdag 23 maart

Dinsdag, 19.17 uur.

Ik sta voor de spiegel en draai de meng-kraan van de toilettafel open, koud wa-ter vloeit langs mijn vingers. De tand-pasta rolt uit de tube, de muntsmaak verfrist en wekt me wat op. Ik vorm een kuiltje met mijn handen, met het gevormd meertje spoel ik mijn mond en drijf de vermoeidheid uit mijn ogen. “Zou ik niet thuisblijven, wat heb ik daar in hemelsnaam te zoeken”, denk ik luidop. Zonder veel enthousiasme kam ik mijn haren en trek een fris hemd aan.

Een half uur later sta ik bij De Vieze Gasten, zet mijn fiets op slot en sla een praatje met wat bekenden. Terwijl ik een glas drink wil een rondbuikige man met wit hemd en blauwe stropdas mijn gezelschap vervoegen. Hij groet ons, en wat stotterend zegt hij: “Al goed dat het goed weer is”. Ik kijk de man vragend aan en antwoord: “Is het dan buiten te doen misschien?” waarna het heer-schap ons de rug toekeert en ergens an-ders zijn geluk beproeft.Enkele ogenblikken later vraagt een

jonge dame ieders aandacht: “Het debat gaat zo dadelijk beginnen”, zegt ze. “Het kan misschien boeiend worden”, denk ik, de mensen van het sociaalartistie-ke gebeuren krijgen niet alle dagen de kans om bij de minister van Cultuur hun noden en wensen aan te kaarten en kracht bij te zetten.

De zaal zit vol, en ik moet al goed kijken om een zitplaats te vinden. Een vrien-delijke dame op de vierde rij is bereid om haar schoudertas weg te nemen en ik zet me op de vrijgekomen plaats. De zaal wordt verduisterd en een bekende journaliste van de televisie opent het gebeuren. “Een goede avond”, groet ze

ieder aanwezig. “Wie van jullie is de oudste in de zaal?” Er komt geen re-actie. “Er moet toch iemand de oudste zijn?”, vraagt ze opnieuw en een grijs kalende man op de eerste rij steekt nu schuchter zijn vinger op.“Aha, daar is hij. En hoe oud bent u me-neer?” Waarop deze antwoordt: “Zesen-zestig”.“Zesenzestig, en wie mag de jongste dan wel zijn?” Tientallen mensen ste-ken hun vinger in de lucht, na een korte aftelronde blijkt een meisje van eenen-twintig de jongste deerne te zijn.“Wie van jullie heeft ooit aan een so-

ciaal artistiek project meegewerkt?” Bijna de hele zaal reageert, “dat is dui-delijk meer dan de helft. Dan mag ik nu de eerste spreker aankondigen, de heer…”. Een vent met donker haar tot over zijn schouders stapt onverschrok-ken het podium op. Als de man aan zijn spreekbeurt begint lijkt hij door iets gehinderd, na iedere zin verschuift hij zijn tekstblad van links naar rechts, tot hij het beu wordt en tot achterin de zaal roept: “Kan er wat licht zijn alsjeblieft, ik zie hier geen steek!” Ogenblikkelijk wordt het zaakje uitgeklaard en zet de spreker zijn handeling voort. Hij heeft het over de kunstensector en hoe stief-moederlijk het sociaalartistieke deel vaak behandeld wordt, waarna hij wat prominenten verwijten naar het hoofd slingert en ongeveer eindigt met de woorden: “Ja, jullie mogen het allemaal weten, ik ben een communist!”

lees verder op www.enterfestival.be

Pat.V

In De Schaduw

In de workshop ‘De gelaagde stad, scherp-stellen op contrasten in de wijk’ gingen een 20-tal mensen aan de slag in de Gentse wijk Muide-Meulestede om beeldmateriaal te ver-

zamelen en te onderzoeken hoe we publieke ruimtes lezen. Het Reporterslabo biedt u een kleine selectie van opmerkelijke foto’s uit deze workshop.

Creativiteit & stedelijkheid

Ik ben geen (cultureel) recensent. Wil het me niet aanmeten. Heb wel een eigen mening als ik iets beleef in theater, dansproductie, muziek, performance of film. Maar om het wereldkundig te maken, nee, niet eerder gepleegd. Dus zon-der ambities om te recenseren, ben ik naar deze voorstelling gestapt.Het eerste halfuur kijk ik met stijgende verba-zing naar animatieclips, ter opwarming rond een cluster van een thema: “stad”. Pakkend, de invloed van de stad op het platteland in Maure-tanië, een eigenzinnige en originele analyse. Ver-bijsterend, taferelen uit het leven van een schat-tige hond in een Westerse stad. Gent? In contrast met vuilnisrapers in een Zuidelijke Grootstad. … Het ene filmpje na het andere. De warming-up mag “less” en wordt dan misschien “more”, wat mij betreft.

En dan een uur lang, wat ik zou durven catalogi-seren als “Man, man. Straf”.Een grootstad spreekt tot de fantasie, van wat een mens, een sociale klasse, wil (realiseren): voor de meerderheid is dat gewoon een leuk en beter leven, voor een elite het vertier en verteer van hun maximalisatie van de winst. En wat zou de weerslag kunnen zijn op enkele vierkante ki-

lometers, bevolkt door miljoenen harten en zie-len? Een jaar lang hebben “spelers en makers” van Victoria Deluxe over het “fenomeen stad” gefan-taseerd, beelden gecreëerd en verhalen gemaakt. Gefocust op de heftige kanten van de stad, op het eigenzinnige –soms- hautaine stadsgevoel, de verrassende platformen die een stad biedt aan conflict, indoctrinatie, consumptie, aan indoctri-natie van consumptie. Ritme, afstomping en ver-eenzaming, … “verellendung”, kortom. Wat je niet verwacht in dit rijtje is liefde en rock ’n roll. Maar in Gedroomde Stad is er flink wat ruimte voor “feelgood en nostalgie”. Charles Trenet en Elvis. Een andere kijk op Elvis: rock ’n roll die de reproductie na de arbeid begeleidt,

maar ook zorgt voor een angstaanjagende neu-rose om “in het gareel” te lopen.

Ik voel me gaandeweg spartelen, niet verzui-pen, wel naar adem happen. Om als het ware te overleven in een stresserend beeldverhaal. Dans wordt theater, beelden worden een pijn-lijke open zenuw. Op de achtergrond, het groot filmdoek, projectie van een somber beeld van ap-partementsblokken, vanuit het zaalplafond een oranje ballonnetje dat tergend traag neerdaalt, in realtime, voor het doek.

Misschien is het wel allemaal wat teveel van het “goede”. “Less is more”, zoals bij de warming-up. Een spanningsboog heb ik nodig, nu. Een strak-kere en met meer spanning. Overvloed kan scha-den. Waaraan deze bespreking ook lijdt?

Iconen, accuraat in beeld gezet. Beklijvend krachtige “ver”beeldingen van grootstedelijke verkeersellende, winkelwoede, revolte tegen de dwangneurose van etnische assimilatie, “flink” foute verdeling van rijkdom. Ze branden nog altijd op mijn netvlies. Trillend over de rug. De Arabische Lente, Malcolm X, Indignados, Occu-py, Antikapitalisme.Niet gratuit, geen clichés, precieze beelden. Loepzuiver gemonteerd en in combine met mu-ziek, …. verpletterend.

Het emotionele orgelpunt is van een ander ka-rakter, of misschien net niet: de scene waarin een man -in mooi pak met boeketje in de hand- in crescendo, maar tevergeefs, op de deur klopt van het appartementje van zijn begeerde deerne, die verkrampt bij elke bons aan de andere kant van de voordeur. Onder het wakend oog van haar oude moeder en vader. Knijpen in de ziel.

Victoria Deluxe, toch! Respect.

Wat ben ik vreselijk benieuwd naar een verslag over het productieproces van deze knappe voor-stelling. Want de “hoe”-vraag is wellicht het ge-heim wapen van de sociaalartistieke stadsgue-rilla, toch?

Tjhoi

Gedroomde Stad Revolteren en genieten: “La vie est belle”.

vrijdag 23 maart

vrijdag 23 maart

Op donderdag 22 maart was er bij’ De Vieze Gas-ten een artistiek evenement genaamd ‘Serdi & Crew’ georganiseerd door Jamila Chanouf. Het resultaat was zeer bevredigend. Er kwamen al-lerlei soorten genres aanbod. Zowel dans, zang en rap als poëzie. Met andere woorden: voor ieder wat wils. Wat me opviel is dat deze ver-schillende genres werden gebracht door ver-schillende nationaliteiten. Prachtig toch dat mensen uit Brazilië, Marok-ko, Congo, België, Turkije, Mauritie en Ethio-pie zo goed kunnen samenwerken. Het zou een voorbeeld moeten zijn voor ons allen.

Het begon met een kleine demonstratie gecombi-neerd met wat freestyling op het Seghersplein. Kinderen begonnen spontaan te beatboxen en breakdancen, wat voor mij verbazingwekkend was. Ik krijg altijd een euforisch gevoel bij het zien van enthousiaste kinderen die betrokken zijn bij hiphop en het geeft me zelf de kriebels om een project te starten. Een grote bron van inspiratie dus. Na deze bijeenkomst marcheer-den we met z’n allen, jong en oud, naar De Vieze Gasten op de beat van het alom bekende liedje ‘9000’ dat Fatih van Rauw&Onbesproken zelf heeft gebracht.Eens aangekomen vloog Serdi er onmiddellijk in. De getalenteerde beatboxer imiteerde niet alleen hiphopmuziek en commerciële liedjes maar ook kinderliedjes zoals Bob de Bouwer. Uiteraard kon het enthousiasme van de kin-deren op de eerste rij niet op, ze begonnen uit volle borst mee te zingen. De toon was bij deze onmiddellijk gezet.Froze van Rauw&Onbesproken kwam ook op het podium en had drie getalenteerde zange-ressen bij: Nathalie Hamilton, Charlotte Adigé-ra en Fiona Zemmeny. Deze drie knappe dames hebben niet alleen mijn respect maar ook mijn hart gekregen met hun engelachtige stemme-tjes.Even tijd voor iets helemaal anders, namelijk Capoeira. Janko Otitep Le bracht ons een dans

gecombineerd met gevechtstechnieken die zijn oorsprong vond in Brazilië.Zerox, Ideaz & Vokal kwamen samen om een beatbox demonstratie te geven waarin ze zeer mooi op elkaar inspeelden met variërende ma-nieren van beatboxen. Hoe ze het doen weet ik niet maar de verschillende klanken en tonen die ze kunnen maken zijn fenomenaal. Fouad bracht ons daarna naar het Oosten met wat Berberse muziek uit het hart maar maakte al snel plaats voor wat humor met Nathalie Ha-milton die in Amy Winehouse was omgetoverd.Charlotte Adigéra bracht ons wat oldskool hip-hopmuziek die ze zelf in elkaar had gestoken en bij deze haar streetcredibility volledig be-vestigde. Very Dope! Mijn enthousiasme en medewerking op de eerste rij kon niet op. En ik merkte ook dat, hoewel ze zelf wat onzeker was over dit deel, er een enorme appreciatie uit het publiek kwam.Dursun Alici , de zus van Serdi deelde daarna even een stuk uit haar leven, van haar gedach-ten met ons door wat poëzie van het hart voor te dragen. Jay&Ess, Engelstalige underground gaf ons nostalgische hiphop, hun liefde voor OldSkool was aanstekelijk. Back to the basics is waar ze voor staan (en hoe hun demo ook heet). Daar ikzelf ook vooral Oldskool Hiphop in het hart draag heb ik dan ook alleen maar liefde voor deze heren.Steven Tyronn Ngalula, gaf ons een originele dansvoorstelling met krijt die vol expressie zat en erna kwam Pieter Matthys op het podium die ons met zang en gitaar entertainde. Fatih en Froze van Rauw&Onbesproken eindigden het evenement samen met Nathalie Hamilton. Froze bracht zijn rhymes zoals altijd met zijn eeuwige rust en koelte en Fatih gaf zijn immens krachtige emoties en gevoelens weer tijdens een zeer indrukwekkende a capella solo. Het viel me op dat de toeschouwers en arties-ten dezelfde mening delen als ik. “Dit was een geslaagde avond”, heb ik dan ook verschillen-de keren gehoord van mensen uit het publiek. Mensen die allemaal in de hiphopscène zitten konden op het einde van de avond samen nog eens hun ding doen open iedereen had daar ook respect voor.Er werden nieuwe contacten gelegd waar hope-lijk nieuwe projecten uit kunnen voortvloeien. 1 love for the hiphopscène.

Shirin Rabi

‘Serdi & Crew’

vrijdag 23 maart

Redactie: Agnes, Marijke, Tjhoi, Sammy, Koen en BartFoto’s: Hassan, Fredje, Shirin, Sammy, Anne, Jonas

Ik sluit de kassa af en snel naar boven om het be-gin van Spinn niet te missen. In de zaal dwing ik mezelf om te stoppen. Het is er volledig donker en ik kan geen steek zien. Tot er plots een spot aan gaat. Op het einde van de lichtstraal liggen vijf jongeren roerloos als een hoopje op elkaar. Via soepele bewegingen en contactdans komt dit hoopje stilaan tot leven. Een veelbelovend be-gin voor de voorstelling Obscuro! Op een rustig kronkelende manier heffen de jongeren zichzelf of hun vrienden tot in een rolstoel. Gedurende de hele voorstelling komt deze serene zorgende vorm van dans enkele keren terug. Steeds mooie momenten. Maar tussen deze krachtige stukken zitten ook enkele andere dansnummers. De eni-ge jongen in het stuk doet verschillende trucjes met zijn rolstoel, een broek wordt gebruikt als onderwerp voor een gevecht waarna een meisje hem aantrekt en met haar lichaam R&B-gewijs begint te shaken, twee mensen gaan elkaar al

dansend te lijf met roze bokshandschoenen,… Wat was de rode draad doorheen al deze onder-delen? Achteraf hoorde ik dat macht het hoofd-thema was. Dit kwam voor mij terug in de stuk-ken die ik krachtig vond, maar waarom kwamen die andere delen erbij? Obscuro was naar mijn mening enerzijds een zeer sterke dansvoorstel-ling waar mensen met en zonder handicap in interactie gaan met elkaar, op een zeer integere manier. Anderzijds denk ik dat er meer mogelijk-heden zaten in deze interacties en miste ik een rode draad doorheen de hele voorstelling. Het constante gewissel van een serene sfeer naar een showbizzsfeer bracht mij, als publiek, in ver-warring!RUTH

OBSCURO SPINN