Διακήρυξη ΚΚΕ Για 90χρονα Οκτωβριακής Επανάστασης

KKEΔιακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τα 90 χρόνια της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής ΕπανάστασηςΚΕ του ΚΚΕ

Με επαναστατική αισιοδοξία η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ τιμά τα 90 χρόνια της μεγάλης ΟχτωβριανήςΣοσιαλιστικής Επανάστασης. Τα διδάγματα του Οχτώβρη καθοδηγούν την πάλη του ΚΚΕ.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση φέρνει στη σκέψη τους κομμουνιστές της Α΄ Διεθνούς των Καρλ Μαρξ καιΦρίντριχ Ενγκελς, της Β΄ Διεθνούς, την ηρωική Κομμούνα του Παρισιού, την πρώτη προλεταριακή επανάσταση που έκανε «έφοδο στον ουρανό» δίχως, ωστόσο, να στεριώσει την εξουσία της, λόγω απειρίας, το σύνθημα«προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Στη μνήμη έρχονται οι κόκκινες στρατιές, η Γ΄ ΚομμουνιστικήΔιεθνής, οι επαναστατημένοι εργάτες της Καντόνας, του Τορίνο, του Βερολίνου, της Ισπανίας, της Ουγγαρίας,όλων των προλεταριακών κέντρων όπου Γης.

Στο μεγαλείο του Οχτώβρη οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές βλέπουμε την υλοποίηση της ιστορικήςαποστολής της εργατικής τάξης. Επιβεβαιώθηκαν οι Μαρξ - Ενγκελς που επισήμαναν στο ΚομμουνιστικόΜανιφέστο: «Απ' όλες τις τάξεις, που τούτη τη στιγμή βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο τοπρολεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική. Οι άλλες τάξεις χάνονται κι εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της».

Ο Οχτώβρης δείχνει τον αναντικατάστατο ρόλο του ηγετικού καθοδηγητικού παράγοντα της σοσιαλιστικήςεπανάστασης, του Κομμουνιστικού Κόμματος, ως κόμματος νέου τύπου, σε σχέση με τα συμβιβασμένασοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Δείχνει τη δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού.

Στεκόμαστε με συγκίνηση μπροστά στα εκατομμύρια των νεκρών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος,στους ακλόνητους επαναστάτες της προλεταριακής εποποιίας, στις εξεγέρσεις των εργατών και των εργατριών,των φτωχών αγροτών, των μαζών - δημιουργών της Ιστορίας.

Το παράδειγμά τους καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, διαπαιδαγωγεί, συγκροτεί ανεκτίμητη κληρονομιάτων κομμουνιστών και των λαών.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός, το μεγαλύτερο στον 20ό αιώνα, που σφράγισεεπί δεκαετίες την πορεία της ανθρωπότητας. Το «φάντασμα του Κομμουνισμού», που λίγες δεκαετίες πριν πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη, πήρε σάρκα και οστά ως δύναμη εξουσίας.

Η νικηφόρα έκβαση της Οχτωβριανής Επανάστασης σήμανε το άνοιγμα του δρόμου για το πέρασμα τηςανθρωπότητας «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας».

«Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θααποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ότι οδρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράχτηκε», έγραψε ο Λένιν.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε το έναυσμα για την προοδευτική ανάπτυξη του διεθνούςΚομμουνιστικού Κινήματος. Η φλόγα της επιτάχυνε την ίδρυση σειράς Κομμουνιστικών Κομμάτων, ανάμεσάτους και του ΚΚΕ. Οδήγησε στη δημιουργία της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς (1919 - 1943), που η αναγκαιότητάτης προέκυψε από το γεγονός ότι το κεφάλαιο είναι διεθνής δύναμη, αλλά και επειδή η Β΄ Διεθνής είχεπροδώσει τα εργατικά συμφέροντα.

Σελίδα 1 / 13


Από το 1917 ο διεθνής καπιταλισμός ήταν υποχρεωμένος να έχει ως πρώτη αναφορά της πολιτικής του τηνύπαρξη του «αντίπαλου δέους».

Χάρη στην Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις, για να γίνουν πράξηλαϊκά δικαιώματα πρωτόγνωρα στους εργαζόμενους ακόμα και των πιο αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Οι κατακτήσεις των εργατών και αγροτών στο πλαίσιο της σοβιετικής εξουσίας επέδρασαν υπέρ τωνεργαζομένων στις καπιταλιστικές χώρες. Ηταν ένας βασικός παράγοντας που υποχρέωσε τα αστικά κυβερνητικά κόμματα, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, σε παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη.

Ο σεισμός της Οχτωβριανής Επανάστασης στα θεμέλια του παλιού κόσμου είχε άμεση θετική αντανάκλαση στακινήματα κατά της αποικιοκρατίας. Από τότε άρχισε ουσιαστικά να γκρεμίζεται αυτό το απάνθρωπο καθεστώς.

Η απελευθερωτική δύναμη του Οχτώβρη εκφράστηκε στον παγκόσμιο πολιτισμό, στα Γράμματα και τιςΤέχνες. Μεγάλοι δημιουργοί σε όλον τον κόσμο συντάχθηκαν με το επαναστατικό εργατικό κίνημα,εμπνεύστηκαν από τα μηνύματα της Οχτωβριανής Επανάστασης, έβαλαν το έργο τους στην υπηρεσία των ιδανικών της, στην υπηρεσία της παγκόσμιας εργατικής τάξης.

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές των χρόνων 1989 - 1991 δεν ακυρώνουν το χαρακτήρα της εποχής μας ωςεποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που συμβολικά εγκαινίασε η ΟχτωβριανήΕπανάσταση.

Η ιστορική εξέλιξη έχει απορρίψει τον ισχυρισμό ότι ήταν ουτοπικός ο χαρακτήρας του σοσιαλιστικού -κομμουνιστικού εγχειρήματος. Κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω στην ιστορίατης ανθρωπότητας, ούτε ο καπιταλισμός στη διαπάλη με τη φεουδαρχία. Σε πείσμα των ιδεολογικών καιπολιτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, που ισχυρίζονται ότι ήρθε το τέλος της Ιστορίας, ο σοσιαλισμόςπαραμένει αναγκαίος και επίκαιρος.

Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού αναδύονται από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικούσυστήματος. Απορρέουν από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει τις υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα της ανθρωπότητας σε ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα, όσο κι αν αυτό επιβραδύνεται σήμερααπό τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, που κάνει την επιθετικότητα του καπιταλισμού να φαίνεται ανίκητη.

Την αναγκαιότητα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό τη γεννά ο καπιταλισμός, που ενώ έχει κοινωνικοποιήσειτην εργασία και την παραγωγή σε πρωτοφανή κλίμακα, τα προϊόντα της κοινωνικά οργανωμένης εργασίας αποτελούν ατομική, καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Αυτή η αντίφαση είναι η μήτρα όλων των φαινομένων της κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών,αλλά και ο σηματοδότης που δείχνει τη διέξοδο και την ανάγκη: Να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με τοεπίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, να καταργηθεί η ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να κοινωνικοποιηθούν, να υπάρξει σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγήαπό τη σοσιαλιστική εξουσία που εκφράζει τα συμφέροντα των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου.

Αποτελούν γέννημα προπαγάνδας ή αντεπιστημονικής ανάλυσης της πραγματικότητας οι θεωρίες πουυποστηρίζουν ότι δεν υπήρχαν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της Οχτωβριανής

Σελίδα 2 / 13


Επανάστασης.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση πραγματοποιήθηκε στο έδαφος της ανάπτυξης του καπιταλισμού στη Ρωσία, πουήδη είχε εξελιχθεί στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο. Το γεγονός αυτό δεν αναιρείται από τη βαθιά ανισομετρίαστην καπιταλιστική ανάπτυξη της Ρωσίας, ούτε από την προκαπιταλιστική κληρονομιά που κυριαρχούσε σεμεγάλο μέρος της τσαρικής αυτοκρατορίας. Η ύπαρξη των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλιστικόμετασχηματισμό της Ρωσίας αποδεικνύεται και με στατιστικά στοιχεία της εποχής.

Στην εργατική τάξη της Ρωσίας και μάλιστα στο βιομηχανικό τμήμα της θεμελιώθηκαν τα Σοβιέτ ως πυρήνεςοργάνωσης της επαναστατικής εργατικής πάλης για την εξουσία.

Το κόμμα των Μπολσεβίκων είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, στη δυνατότητάτης, αν και μειοψηφία τότε στο σύνολο των εργαζομένων, να προσελκύσει στον αγώνα και να καθοδηγήσει ταλαϊκά στρώματα. Διδασκόταν από την επαναστατική πρωτοβουλία των μαζών, από τους θεσμούς που αυτέςδημιούργησαν σε στιγμές μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης. Ταυτόχρονα, ανέπτυξε την πρωτοβουλία τωνμαζών, την ανέβασε σε πιο συνειδητό επίπεδο.

Βγήκαν αληθινά τα λόγια του Καρλ Μαρξ ότι η ταξική πάλη, με την επαναστατική βία που εμπεριέχει, είναι η«μαμή της ιστορίας», ότι η μέχρι τώρα ιστορία είναι η ιστορία της ταξικής πάλης. Τη μεγαλύτερη εξέγερση τωνδούλων, με ηγέτη τον Σπάρτακο, τις εξεγέρσεις των χωρικών στο Μεσαίωνα, τις λαμπρές αστικές επαναστάσεις,με πρώτη τη Γαλλική, τις ακολούθησε ο Οχτώβρης.

Ο νικηφόρος Οχτώβρης αποτέλεσε την πιο τρανταχτή έκφραση της υπεροχής της θεωρίας του επιστημονικούσοσιαλισμού - κομμουνισμού, του Μαρξισμού - Λενινισμού, απέναντι σε κάθε ιδεαλιστική και αντιδιαλεκτική φιλοσοφική παραλλαγή, στην οποία στηρίζεται η αστική ιδεολογία. Επιβεβαίωσε ότι ο Μαρξισμός πράγματιαποτελεί ποιοτικό άλμα σε σχέση με ό,τι πιο προχωρημένο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη σκέψη έως τον 19οαιώνα, στη φιλοσοφία και στις κοινωνικές επιστήμες: Την αγγλική πολιτική οικονομία, τη γερμανική φιλοσοφία και το γαλλικό ουτοπικό σοσιαλισμό.

Οι ιδέες του Διαφωτισμού, που ενέπνευσαν και καθοδήγησαν τις αστικές επαναστάσεις, είχαν προ πολλούξεπεραστεί, γιατί η αστική τάξη είχε πάψει να είναι τάξη ανερχόμενη, είχε γίνει τάξη αντιδραστική.

Το κόμμα των Μπολσεβίκων αντιμετώπισε ως ενιαίο αδιαχώριστο σύνολο την οικονομική, την πολιτική και τηνιδεολογική πάλη της εργατικής τάξης. Καθοδηγητής του ήταν η λενινιστική αρχή: Το ρόλο του πρωτοπόρουαγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία.

Η σοσιαλιστική - κομμουνιστική ιδεολογία, που αναδεικνύει τους νόμους κίνησης της καπιταλιστικήςκοινωνίας και τις νομοτέλειες για το επαναστατικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που γενικεύει την εμπειρία της ταξικής πάλης, αναπτύσσεται και μεταδίδεται στην εργατική τάξη από τοεπαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είναι η συνειδητή και οργανωμένη πρωτοπορία της. Ακριβώς εδώβρίσκεται ηανάγκη της ύπαρξης του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η θεωρία της σοσιαλιστικής επανάστασης σφυρηλατήθηκε στην ανειρήνευτη πάλη κατά της αστικήςιδεολογίας, των διαφόρων ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών θεωριών. Θεμελίωσε επιστημονικά γιατί ηκατάσταση της εργατικής τάξης δεν είναι δυνατό να αλλάξει ριζικά με τον αγώνα για μεταρρυθμίσεις.

Μετά την ίδρυση του κόμματος των Μπολσεβίκων (1903) και αφού για αρκετά χρόνια ακολούθησε σκληρήιδεολογική διαπάλη ανάμεσα στους εκφραστές των λενινιστικών και των οπορτουνιστικών απόψεων μέσα στο κόμμα, διαμορφώθηκε για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία, μια οργανωμένη δύναμη με καταστατικάκαθορισμένα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κομματικών μελών, με θεμελιακή αρχή λειτουργίας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό: Δικαίωμα γνώμης και κριτικής, ενιαία δράση και πειθαρχία σαν ένας άνθρωπος,

Σελίδα 3 / 13


ύστερα από τη λήψη των αποφάσεων, γεροί δεσμοί με τις εργατικές - λαϊκές μάζες που δυναμώνουν όταν στοκόμμα αναπτύσσεται η εσωτερική δημοκρατία και η αυτοκριτική, στηριγμένες στην ανώτατη καθοδηγητική αρχή, τη συλλογικότητα.

Η ολόπλευρη θεωρητική προετοιμασία του κόμματος των Μπολσεβίκων, υπό την ηγεσία του Λένιν, τοκατέστησε ικανό να εκτιμά σωστά τη διάταξη και το συσχετισμό των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, ναδείχνει την κατάλληλη πολιτική ευελιξία, χωρίς να απομακρύνεται από το στρατηγικό στόχο, την επαναστατικήεργατική εξουσία, να λύνει σε όφελος του επαναστατικού κινήματος προβλήματα της πολιτικής των συμμαχιών,να προσαρμόζεται θετικά και να επεξεργάζεται τα ανάλογα σε κάθε στιγμή συνθήματα, μέσα σε μια ρευστή, σύνθετη και γοργά εξελισσόμενη κατάσταση.

Από τους καθοριστικούς παράγοντες της νίκης της επανάστασης ήταν η πολιτική των Μπολσεβίκων στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός, έγινε για το ξαναμοίρασμα των αγορών, των σφαιρών επιρροής, τωναποικιών. Οξυνε στο έπακρο όλες τις αντιθέσεις της ρωσικής κοινωνίας, επέφερε ακόμα μεγαλύτερη καιαπότομη επιδείνωση της ζωής των λαϊκών μαζών. Συνειδητοποιήθηκε ότι ο πόλεμος ήταν η συνέχιση της ίδιαςεσωτερικής πολιτικής και με στρατιωτικά μέσα, ότι εξυπηρετούσε, δηλαδή, τα συμφέροντα των ίδιων ταξικώνδυνάμεων που εκμεταλλεύονταν την εργατική τάξη και είχαν οδηγήσει στην εξαθλίωση τις δεκάδες εκατομμύρια των μουζίκων.

Η ηγεσία της Β΄ Διεθνούς, ρίχνοντας το σύνθημα της «υπεράσπισης της πατρίδας», συγκάλυπτε τονιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου, οδηγώντας στην πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης παγκόσμια καιστη μετατροπή της σε υπερασπιστή του «εθνικού της» ληστή, της εγχώριας αστικής τάξης. Αντίθετα, οιΜπολσεβίκοι δεν κατήγγειλαν μόνο τον πόλεμο, όπως οι πασιφιστές. Τάχθηκαν υπέρ της μετατροπής τουιμπεριαλιστικού πολέμου σε πόλεμο εναντίον των κυρίαρχων τάξεων, για την ανατροπή τους. Μόνο αυτός οδρόμος οδηγούσε σε μια δίκαιη ειρήνη, με την εξάλειψη της ταξικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικήςκαταπίεσης.

Η ίδια η ζωή διαμόρφωσε τις συνθήκες, για να ξεκινήσει η σοσιαλιστική επανάσταση. Διαμόρφωσε τηνεπαναστατική κατάσταση, που είναι αντικειμενικό γεγονός και υπάρχει, όπως υπογράμμισε ο Λένιν, ότανσυντρέχουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: «1. Η αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να διατηρήσουν σεαναλλοίωτη μορφή την κυριαρχία τους (...) για να ξεσπάσει η επανάσταση δεν είναι αρκετό "τα κάτω στρώματανα μη θέλουν", μα χρειάζεται ακόμη και "οι κορυφές να μην μπορούν" να ζήσουν όπως παλιά». 2. Επιδείνωση,μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη, της ανέχειας και της αθλιότητας των καταπιεζόμενων τάξεων. 3. Σημαντικόανέβασμα για τους παραπάνω λόγους της δραστηριότητας των μαζών, που σε "ειρηνική" εποχή αφήνουν να τιςληστεύουν ήσυχα...».

Ενώ ο πόλεμος διαρκούσε, οι Μπολσεβίκοι δεν άφησαν τις επαναστατημένες μάζες στην επιρροή των αστικώνδυνάμεων που αναρριχήθηκαν στην εξουσία με την επανάσταση του Φλεβάρη 1917 και την ανατροπή τηςτσαρικής κυβέρνησης, αλλά τις οδήγησαν στην επανάσταση του Οχτώβρη. Δεν πήραν μέρος στις αστικέςκυβερνήσεις, που δημιουργήθηκαν από το Φλεβάρη έως τον Οχτώβρη του 1917. Αξιοποίησαν την ύπαρξηαντιφάσεων, που, όχι μόνο διατήρησαν την επαναστατική κατάσταση, αλλά και βοήθησαν στην αλλαγή τουσυσχετισμού των δυνάμεων και μέσα στα Σοβιέτ. Η τελευταία αστική κυβέρνηση Κερένσκι, επίσης, δεν ήταν σεθέση να λύσει τα ώριμα ζητήματα που κινητοποίησαν εκατομμύρια ανθρώπους σε έναν αγώνα ζωής καιθανάτου, με την ορμή εκείνων που τους ανήκουν όλα και γι' αυτό δικαιούνται να τα κατακτήσουν και να ζήσουνειρηνικά.

Το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!» κέρδισε την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και γρήγοραπροσέλκυσε εκατομμύρια αγρότες, ενώ εκφράστηκε και στις γραμμές του αστικού στρατού, όπου οι στρατιώτεςκαθαιρούσαν τους αντιδραστικούς αξιωματικούς και στη θέση τους εξέλεγαν επαναστάτες.

Σελίδα 4 / 13


Επιβεβαιώθηκε πλήρως η λενινιστική θεωρία για τον αδύνατο κρίκο στο σύστημα του ιμπεριαλισμού. Σεσυνθήκες ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης, που είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού, υπάρχει η δυνατότητα νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε ορισμένες ή και σε μια χωριστά παρμένη χώρα.

Το νέο κράτος, της δικτατορίας του προλεταριάτου, που στηρίχτηκε στα Σοβιέτ, γέννημα της αυτενέργειας τωνμαζών μέσα στη φωτιά της επανάστασης του 1905 - 1907, αντικατέστησε τον παλιό κρατικό μηχανισμό, που σύντριψε η Οχτωβριανή Επανάσταση.

Η συντριβή των δομών του αστικού κράτους είναι αναγκαία γιατί «το σύγχρονο κράτος, όποια κι αν είναι ημορφή του, είναι μια ουσιαστικά καπιταλιστική μηχανή, κράτος των καπιταλιστών, ο ιδεατός συνολικόςκαπιταλιστής», όπως έγραψε ο Ενγκελς.

«Δημοκρατία πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας ή πάνω στη βάση της πάλης για την κατάργηση τηςατομικής ιδιοκτησίας; (...) Ελευθερία και ισότητα για τον εργάτη, για τον εργαζόμενο αγρότη, για τοκαταπιεζόμενο φύλο! Αυτό είναι το σύνθημά μας!», διακήρυχνε ο Β. Ι. Λένιν. Και υπογράμμιζε:

«Η δικτατορία του προλεταριάτου ...δεν είναι μόνο η άσκηση βίας πάνω στους εκμεταλλευτές και μάλιστα δενείναι κυρίως βία... το προλεταριάτο σε σύγκριση με τον καπιταλισμό, εκπροσωπεί και πραγματοποιεί ένανανώτερο τύπο κοινωνικής οργάνωσης της εργασίας».

Η προσπάθεια της νεαρής σοβιετικής εξουσίας να οικοδομηθούν οι οικονομικές βάσεις του σοσιαλισμούπροχώρησε σε συνθήκες ενός σκληρού αγώνα με τις δυνάμεις της ξένης στρατιωτικής επέμβασης και τηςεγχώριας αστικής τάξης, ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και εσωτερικής υπονόμευσης με συνωμοσίες, δολιοφθορές και δολοφονίες Μπολσεβίκων.

Το γεγονός ότι οι βάσεις του σοσιαλισμού οικοδομήθηκαν αποτελεί έναν πρωτοφανή άθλο για τα μέχρι τότεδεδομένα. Δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζεται με τόση λύσσα από τους αστούς και τους οπορτουνιστές. Ακόμακαι σήμερα, υψώνουν υποκριτικά τη σημαία της «αντισταλινικής» σταυροφορίας, για να αμαυρώσουν συνολικάτην κομμουνιστική πάλη και προοπτική.

Η δράση του Κόμματος στηρίχτηκε στη θεωρητικά εδραιωμένη αντίληψη για τη δυνατότητα της οικοδόμησηςτου σοσιαλισμού σε μια χώρα, και μάλιστα του μεγέθους της Ρωσίας, κατά της τροτσκιστικής άποψης για τη «διαρκή επανάσταση». Στηρίχτηκε στην ενότητα της εργατικής τάξης και στη συμμαχία της με τα φτωχάστρώματα της αγροτιάς. Δίχως αυτές τις προϋποθέσεις δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστικήβιομηχανική ανάπτυξη και η κολεκτιβοποίηση (συνεταιριστικοποίηση) της αγροτικής παραγωγής.

Σημαντική δύναμη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης αποτέλεσε η πρωτοποριακή εργασία του Σταχανοφικούκινήματος, που συμπεριέλαβε στις γραμμές του εκατομμύρια επαναστάτες, τον ανθό της νέας κοινωνίας.

Χάρη σε όλα αυτά, η Σοβιετική Ενωση μπόρεσε να γίνει μεγάλη οικονομική και στρατιωτική δύναμη στιςπαραμονές του ιμπεριαλιστικού Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης στην Αντιφασιστική Νίκη των λαών, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήτανκαθοριστικός. Η ΕΣΣΔ συνέτριψε τη στρατιωτική μηχανή της Γερμανίας και των συμμάχων της, που είχανεισβάλει στο έδαφός της. Απελευθέρωσε σειρά χωρών της Ευρώπης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής.Γι' αυτή τη σοσιαλιστική πατρίδα έδωσαν τη ζωή τους πάνω από 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες, ενώπερίπου 10 εκατομμύρια ακόμα έμειναν ανάπηροι ή τραυματίστηκαν.

Οι νίκες του Κόκκινου Στρατού ώθησαν σημαντικά στην ανάπτυξη των εθνικοαπελευθερωτικών καιαντιφασιστικών κινημάτων, στα οποία πρωτοστατούσαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Είναι χαρακτηριστική η

Σελίδα 5 / 13


ορμητική τους ανάπτυξη, ακριβώς μετά την εποποιία του Στάλινγκραντ, που σηματοδότησε τη στροφή στηνπορεία του πολέμου σε βάρος των δυνάμεων του Αξονα.

Ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού της Κίνας, της Κούβας, του Βιετνάμ, της ΛΔ Κορέας, βρήκε στηνπολιτική της Σοβιετικής Ενωσης τον ανιδιοτελή συμπαραστάτη και στήριγμα κατά του ιμπεριαλισμού.

Η Σοβιετική Ενωση στάθηκε αρωγός στους λαούς του Αφγανιστάν, της Αγκόλα, της Καμπότζης, της ΝότιαςΥεμένης, της Αιθιοπίας και δεκάδων άλλων λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Αμερικής. Στάθηκε δίπλα στην Παλαιστίνη και την Κύπρο. Χάρη στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας ολόκληρεςπεριοχές, όπως τα Βαλκάνια, γνώρισαν δεκαετίες ειρηνικής συμβίωσης των λαών τους, παρά την εθνοτικήπολυμορφία τους.

Η ΕΣΣΔ επιδίωξε, με κάθε τρόπο, να εφαρμοστεί πολιτική ειρήνης και εξάλειψης των εστιών έντασης καιπολέμου που πυροδοτούσε ο ιμπεριαλισμός, ο υπεύθυνος για τους δύο παγκόσμιους πολέμους και για εκατοντάδες τοπικούς. Η Σοβιετική Ενωση απηύθυνε δεκάδες φορές προτάσεις για κατάργηση ή και μείωσηόλων των πυρηνικών όπλων, για συμφωνίες μη παραγωγής νέων. Οι προτάσεις της προσέκρουαν στον επιθετικόχαρακτήρα των καπιταλιστικών κρατών.

Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που ιδρύθηκε το 1955, έξι χρόνια μετά τη συγκρότηση του ιμπεριαλιστικούΝΑΤΟ, ήταν όργανο αμυντικό, φρουρός του σοσιαλισμού. Πολλές φορές η Σοβιετική Ενωση και τα άλλα κράτη- μέλη του πρότειναν την ταυτόχρονη διάλυση των δύο συνασπισμών, δίχως να υπάρξει αντίστοιχηανταπόκριση. Η απόφαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, να δοθεί η διεθνιστική του βοήθεια στην Ουγγαρία(1956) και στην Τσεχοσλοβακία (1968), αποσκοπούσε στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας από τηναντεπανάσταση. Η ταξική πάλη διεξαγόταν σε διεθνές επίπεδο, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

Στην Οχτωβριανή Επανάσταση οφείλεται η ικανοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη μόνιμη καισταθερή εργασία, στη δωρεάν Παιδεία, στην ιατρική περίθαλψη και την Πρόνοια, στη λαϊκή κατοικία, στηνκατοχύρωση βασικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων για τη λαϊκή πλειοψηφία.

Μέσα σε λίγα χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση στη Σοβιετική Ενωση εξαφανίστηκε η ανεργία. Από το1956 καθιερώθηκε η 7ωρη και η 6ωρη εργάσιμη μέρα, η πενθήμερη εργάσιμη βδομάδα.

Εξασφαλίστηκε για όλους τους εργαζόμενους ο ελεύθερος χρόνος. Αλλαξε και το περιεχόμενό του χάρη στιςυποδομές που δημιούργησε η σοβιετική εξουσία, όπως αναπαυτήρια, θέρετρα και κατασκηνώσεις. Ενατεράστιο δίκτυο θεατρικών και κινηματογραφικών αιθουσών, καλλιτεχνικών και αθλητικών συλλόγων,μουσικών συνόλων και βιβλιοθηκών κάλυψε τη Σοβιετική Ενωση, μέχρι το μικρότερο χωριό, τα πιο απόμακρασημεία της Σιβηρίας, όπου μεγάλες εκτάσεις της αξιοποιήθηκαν και κυριολεκτικά μεταμορφώθηκαν, χάρη στηνηρωική εργασία χιλιάδων εργατών, ανάμεσά τους πολλών εθελοντών.

Η Κοινωνική Ασφάλιση αποτελούσε πρώτης προτεραιότητας μέριμνα του σοβιετικού κράτους. Ησυνταξιοδότηση ήταν καθολική, στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και στα 60 για τους άντρες. Η χρηματοδότησητων Ταμείων εξασφαλιζόταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και τις ασφαλιστικές εισφορές τωνεπιχειρήσεων. Ανάλογη ήταν η μέριμνα και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Οι εργαζόμενοι δεγνώριζαν την ανασφάλεια, τα προβλήματα και τις αγωνίες που ζουν οι εργάτες, η νεολαία και τα λαϊκάστρώματα των καπιταλιστικών χωρών.

Η σοβιετική εξουσία έβαλε τις βάσεις για την κατάργηση των διακρίσεων και της καταπίεσης σε βάρος τηςγυναίκας. Της έδωσε πλήρη νομικά δικαιώματα. Προστάτεψε έμπρακτα τη μητρότητα, ως κοινωνικό και όχι ωςατομικό ή οικογενειακό καθήκον. Την απάλλαξε από πολλές ευθύνες στη φροντίδα της οικογένειας, με τηδημιουργία ενός κρατικού δωρεάν συστήματος κοινωνικών παροχών. Αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή τις

Σελίδα 6 / 13


σε βάρος της προλήψεις αιώνων, τις τεράστιες δυσκολίες που υπήρχαν αντικειμενικά. Εδειξε ειδικό ενδιαφέρονγια τα νέα σε ηλικία ζευγάρια. Δίχως αυτά να σημαίνουν ότι εξαλείφθηκε κάθε μορφή ανισότιμων σχέσεωνανάμεσα στα δύο φύλα, γεγονός είναι ότι η σοβιετική εξουσία βοήθησε τη γυναίκα να βγει από το καθεστώς τηςυποτίμησης, του ανθρώπου δεύτερης κατηγορίας.

Ηταν συνεχής και συστατικό στοιχείο της πολιτικής του σοβιετικού κράτους η προσπάθεια ανύψωσης τηςλαϊκής Παιδείας όλων των βαθμίδων. Πάνω από τα 3/4 των εργαζομένων της ΕΣΣΔ απέκτησαν ανώτατη ήπλήρη μέση μόρφωση, ενώ πολύ γρήγορα εξαλείφθηκε ο αναλφαβητισμός που το 1917 έπληττε τα 2/3 τουπληθυσμού της αχανούς χώρας.

Τα αποτελέσματα εκφράστηκαν και με την άνθηση των επιστημών, με την πτήση του πρώτου ανθρώπου, τουΓιούρι Γκαγκάριν, στο διάστημα, με την ανάδειξη παγκόσμιας αναγνώρισης επιστημόνων, σε τομείς όπως η Φυσική, τα Μαθηματικά, η Χημεία, η Ιατρική, η Μηχανική, η Ψυχολογία και άλλους, δημιουργώντας ένατεράστιο απόθεμα επιστημονικών γνώσεων.

Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομικής βάσης και η συγκρότηση του εργατικού κράτους έγιναν ταθεμέλια και το μέσον για τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου, δημιουργού του σοσιαλιστικού πολιτισμού. Η εμβέλειά του ήταν παγκόσμια και αγκάλιασε όλους τους λαούς και τα έθνη της αχανούς χώρας. Τα επιτεύγματατου σοσιαλιστικού πολιτισμού σε όλους τους τομείς έγιναν κτήμα των πλατιών λαϊκών μαζών, ως κρατικήκοινωνική παροχή.

Το κράτος παρείχε τα μέσα για την καλλιτεχνική παιδεία από την παιδική ηλικία, για την ανάπτυξη τηςκαλλιτεχνικής δημιουργίας. Στη Σοβιετική Ενωση δεν ξεχώρισαν μόνο οι μεγάλοι δημιουργοί σε όλους τους τομείς της αισθητικής. Ξεχώρισε, πάνω απ' όλα, η μαζική υψηλή πολιτιστική στάθμη των λαών της ΕΣΣΔ.

Η ίδια φροντίδα υπήρχε και για την προστασία και διάδοση των καλύτερων πνευματικών επιτευγμάτων πουγνώρισε η ανθρωπότητα. Μαζί με τα έργα της σοσιαλιστικής τέχνης και γενικά του σοσιαλιστικού πολιτισμού, τα εκατομμύρια των Σοβιετικών πολιτών γνώρισαν και έκαναν κτήμα τους κατακτήσεις του ανθρώπινουπολιτισμού. Μετά το Λούβρο και το Βατικανό, το μουσείο του Ερμιτάζ ήταν η πρώτη συλλογή έργων τέχνηςστον κόσμο, προσιτή σε όλους. Ο σοβιετικός λαός άρχισε να γνωρίζει πλατιά τις πνευματικές δημιουργίες απότην πρώτη στιγμή της Οχτωβριανής Επανάστασης και του εμφυλίου πολέμου, τότε που πεινούσε, κρύωνε καιπέθαινε από τη χολέρα ή έπεφτε στα πεδία των μαχών.

Οι κατακτήσεις των λαών της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών αποδείχνουν τηνανωτερότητα του σοσιαλιστικού έναντι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αποκτούν ακόμα μεγαλύτερηαξία, αν συνυπολογιστεί η κληρονομιά της καπιταλιστικής ανισομετρίας και καθυστέρησης όταν έγινε η επανάσταση, σε σύγκριση με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία.

Ο σοσιαλισμός άρχισε να οικοδομείται στη Ρωσία πάνω στις τεράστιες καταστροφές που επέφερε ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος και η επέμβαση στρατών 16 ιμπεριαλιστικών κρατών. Σε αυτά πρέπει να υπολογιστούν και οι μεγαλύτερες καταστροφές κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ανοικοδόμηση της ΕΣΣΔχωρίς εξωτερική βοήθεια, μέσα σε 4 χρόνια (1945 - 1949) αποτέλεσε έναν ακόμα άθλο της σοσιαλιστικήςσοβιετικής εξουσίας. Αντίθετα, η ανοικοδόμηση της καπιταλιστικής Ευρώπης στηρίχτηκε σε πολύ μεγάλο βαθμόστο αμερικανικό «Σχέδιο Μάρσαλ».

Η δημιουργία της Σοβιετικής Ενωσης υπήρξε η προοδευτική, φιλολαϊκή ένωση, σε αντίθεση με τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς», που «είτε είναι απραγματοποίητες είτε είναι αντιδραστικές», όπως πρόβλεψε ο Λένιν.

Σήμερα, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις διαπερνώνται από αξεπέραστες αντιθέσεις. Τον ανταγωνισμό τους γιακυριαρχία τον γεννά η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Οι σχέσεις της ΕΕ με άλλα κράτη και στο

Σελίδα 7 / 13


εσωτερικό της διέπονται από την ανισοτιμία και την επιβολή.

Η σοβιετική εξουσία αντιπαρατέθηκε με τον εθνικισμό, τον τοπικισμό, την ξενοφοβία. Αναγνώρισε το δικαίωμακάθε λαού στην αυτοδιάθεση μέχρι του πλήρους αποχωρισμού. Προώθησε τον αμοιβαίο σεβασμό και τηνισοτιμία ανάμεσα στα έθνη και τις εθνότητες, καλλιέργησε και υλοποίησε την ιδέα της εθελοντικής τουςσυνένωσης στο ενιαίο πλαίσιο της Σοβιετικής Ενωσης.

Βάση αυτής της πολιτικής ήταν ο Προλεταριακός Διεθνισμός, η μόνη αρχή που η συνεπής εφαρμογή τηςμπορεί να διασφαλίζει σεβασμό της εθνικής, γλωσσικής και πολιτισμικής, ιδιαιτερότητας και την ενιαία συμμετοχή στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αντίθετα, η παραβίαση του ΠρολεταριακούΔιεθνισμού, ιδιαίτερα σε συνθήκες συσσώρευσης εσωτερικών προβλημάτων, διαμορφώνει έδαφος για τηνάμβλυνση και χαλάρωση των δεσμών, ακόμα και για την εναντίωση στην ενοποίηση.

Ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας, σε συνεργασία με τις εσωτερικές αντεπαναστατικές δυνάμεις, αξιοποίησεστρεβλώσεις και λάθη και πυροδότησε κατάλοιπα εθνικιστικών διαθέσεων, για να υπονομεύσει το σοσιαλιστικό σύστημα και να οξύνει αποσχιστικές τάσεις.

Η αντιμετώπιση από τη σοβιετική εξουσία, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, τόσων λαϊκών προβλημάτων,αποδείχνει ότι η συνεχής βελτίωση της ζωής και η ανάπτυξη της προσωπικότητας των εργαζομένων βρίσκεταιστη φύση και στις εγγενείς δυνατότητες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Πραγματοποιείται, όμως, μόνο μεορθή πολιτική από την πλευρά των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Οι παρεκκλίσεις και οι παραβιάσεις αρχώνγίνονται παράγοντες επιβράδυνσης, στασιμότητας, ακόμα και αντεπαναστατικής οπισθοδρόμησης.

Το ΚΚΕ, με τα συμπεράσματα και τους προβληματισμούς της Πανελλαδικής του Συνδιάσκεψης, τον Ιούλη του1995, για τις «αιτίες της ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη», έκανε ένα πρώτο βήμα στημελέτη αυτής της αρνητικής για τους λαούς εξέλιξης. Σειρά επιπλέον διαπιστώσεων και εκτιμήσεων έγιναν στις«Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60 χρόνια από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των λαών - Μάης 2005».

Σήμερα το ΚΚΕ, έχοντας το ίδιο αποκτήσει μεγαλύτερη ωριμότητα και γνώση ιστορικών πηγών, αλλά καιπαρακολουθώντας και προβληματισμούς που αναπτύσσονται σε διεθνές επίπεδο από μαρξιστές επιστήμονες, επιχειρεί να βαθύνει περισσότερο στις αιτίες της αντεπαναστατικής ανατροπής, δίχως να θεωρεί ότι ηδιερεύνηση έχει εξαντληθεί.

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος αποτελεί αντεπανάσταση, γιατί έφερε την κοινωνικήοπισθοδρόμηση.

Η απόλυτη κυριαρχία του καπιταλισμού έχει σωρεύσει μεγάλα δεινά σε βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσακαι έξω από τις χώρες του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η εγκληματικότητα, η πορνεία και τα ναρκωτικά, η ανεργία και η καπιταλιστική καταλήστευση του τεράστιουπλούτου της Σοβιετικής Ενωσης, που ήταν άγνωστα επί εφτά δεκαετίες, χαρακτηρίζουν την κατάσταση πουέχει διαμορφωθεί μετά την αντεπανάσταση και τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η αντεπανάσταση έφερε απίστευτηςέκτασης καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Η αντεπαναστατική προπαγάνδα επιχείρησε σε παγκόσμιακλίμακα να εμφανίσει τις καταστροφές της αντεπανάστασης ως πρόβλημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Οι λαοί στερήθηκαν προσωρινά το μεγάλο τους στήριγμα, τον ειλικρινή σύμμαχό τους. Είναι εκατόμβες οινεκροί, τα θύματα των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, οι ανάπηροι και οι πρόσφυγες. Τα Βαλκάνια, το Ιράκ και τοΑφγανιστάν, οι λαοί της Ρουάντα, της Αϊτής, της Σομαλίας είναι από τα πιο χαρακτηριστικά θύματα του νέουπαγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων μετά το 1989 - 1991.

Ο εθνικισμός, ο κοινωνικός ρατσισμός, οι θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές, ο αντισοσιαλισμός και ο αντικομμουνισμός γίνονται όπλα στα χέρια των ιμπεριαλιστών για την υποκίνηση της διχόνοιας ανάμεσα σε

Σελίδα 8 / 13


λαούς και τον κατακερματισμό κρατών. Αναπτύσσονται νέα πυρηνικά όπλα και συστήματα.

Οι νέες διαστάσεις που παίρνει ο αντικομμουνισμός, έχοντας γίνει σε σειρά περιπτώσεων επίσημη κυβερνητική πολιτική, δείχνουν τον τυπικό και περιορισμένο χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, ως δικτατορίας τουκεφαλαίου. Σε κράτη που προέκυψαν από την καπιταλιστική παλινόρθωση και το διαμελισμό της ΣοβιετικήςΕνωσης, στις χώρες της Βαλτικής, στην Πολωνία, στην Τσεχία και αλλού, οι εγκληματίες πολέμου και οισυνεργάτες των Γερμανών κατακτητών τιμώνται, ενώ οι ήρωες του αντιφασιστικού αγώνα διώκονται και τασύμβολα της νίκης των λαών κατά του φασισμού γκρεμίζονται.

Απορρίπτουμε τον όρο «κατάρρευση» του σοσιαλιστικού συστήματος, επειδή προσδίδει χαρακτήρανομοτέλειας στην αντεπαναστατική διαδικασία, κρύβει την κοινωνική διαπάλη, τις προϋποθέσεις εξέλιξής τηςσε ανοιχτή ταξική πάλη.

Θεωρούμε θεμελιακό ζήτημα την αναγνώριση ότι σε αυτές τις χώρες βρισκόταν σε εξέλιξη η σοσιαλιστικήοικοδόμηση, με τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις της. Δεν επρόκειτο για κάποιο «μεταβατικόεκμεταλλευτικό σύστημα», για μορφή «κρατικού καπιταλισμού», όπως ισχυρίζονται ορισμένα ρεύματα στοεργατικό κίνημα.

Το γεγονός ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες η ανατροπή καθοδηγήθηκε από τις κομματικές και κρατικέςηγεσίες δείχνει αυτό που επιβεβαιώνει όλη η ιστορία του εργατικού κινήματος: Ο οπορτουνισμός στην εξέλιξήτου, ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, ολοκληρώνεται σε αντεπαναστατική δύναμη.

Οι αντίπαλοί μας, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μας, ισχυρίζονται ότι το ΚΚΕ ανάγει το όλο ζήτημα των αιτιώντων αντεπαναστατικών ανατροπών στην υπονομευτική δράση πρακτόρων του ιμπεριαλισμού στο κόμμα καιστο κράτος. Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί εκχυδαϊσμό των θέσεων του ΚΚΕ. Εχει στόχο να παρουσιάσει τησκέψη του Κόμματος κατώτερη των περιστάσεων, να το απαξιώσει στα μάτια των εργαζομένων πουπροβληματίζονται.

Η ιμπεριαλιστική περικύκλωση του σοσιαλιστικού συστήματος αποτέλεσε ισχυρό ενισχυτή των εσωτερικώνπροβλημάτων και αντιθέσεων. Οδηγούσε σε αποφάσεις που δυσκόλευαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η κούρσατων εξοπλισμών απορροφούσε ένα μεγάλο μέρος από τους πόρους της Σοβιετικής Ενωσης.

Η γραμμή της ειρηνικής συνύπαρξης, όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο19ο (Οκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης του 1956), επέτρεψε την καλλιέργειαουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να παραιτηθεί από τον πόλεμο και τα στρατιωτικά μέσα.

Στη διαμόρφωση του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων έπαιξαν σοβαρό ρόλο οι εξελίξεις στο διεθνέςκομμουνιστικό κίνημα, ζητήματα της στρατηγικής του. Η απόφαση για την αυτοδιάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Μάης - Ιούνης του 1943) σηματοδότησε την απουσία κέντρου επεξεργασίας επαναστατικήςστρατηγικής απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Παρότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, ηαντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, μόνο σε χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, με την καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο.

Στην καπιταλιστική Δύση τα Κομμουνιστικά Κόμματα δεν μπόρεσαν να επεξεργαστούν στρατηγικήμετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση τηςεργατικής εξουσίας. Μετέθεσαν στο μέλλον το στόχο του σοσιαλισμού και έθεσαν καθήκοντα που περιόριζαντην πάλη στο μέτωπο κατά του φασισμού. Κυριάρχησε η αντίληψη ότι μπορούσε, ανάμεσα στην αστική και στηνεπαναστατική εργατική εξουσία, να υπάρξει ενδιάμεση εξουσία, με δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε εργατική.

Σελίδα 9 / 13


Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου φάνηκε η έλλειψη οργανωτικής σύνδεσης των ΚομμουνιστικώνΚομμάτων για τη διαμόρφωση αυτοτελούς ενιαίας στρατηγικής απέναντι στην ενιαία στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Το «Γραφείο Πληροφοριών» των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που συγκροτήθηκε το 1947 καιαυτοδιαλύθηκε το 1956 και οι διεθνείς Διασκέψεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων που γίνονταν στη συνέχεια,δεν κατόρθωσαν να συμβάλουν στην ιδεολογική ενότητα και στη χάραξη επαναστατικής στρατηγικής.

Στις αναλύσεις του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δεν εκτιμήθηκε ανάλογα η ευέλικτη τακτική τουκαπιταλισμού. Οι αντιθέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που βεβαίως περιείχαν και το στοιχείο τηςεξάρτησης, όπως συμβαίνει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, δεν αναλύθηκαν με αυτόν τον τρόπο, γεγονός πουοδήγησε σε επιλογή συμμαχίας και με δυνάμεις της αστικής τάξης που χαρακτηρίζονταν ως «εθνικές», ενάντιαστις λεγόμενες ξενόδουλες. Επιπλέον, δε βγήκαν σωστά και ολοκληρωμένα συμπεράσματα από τις κομματικέςηγεσίες, σχετικά με την ανοιχτή αντεπαναστατική δράση του ιμπεριαλισμού, αρχικά στη ΛΔ Γερμανίας και στησυνέχεια στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, στην Τσεχοσλοβακία.

Η πολιτική συνεργασίας σειράς Κομμουνιστικών Κομμάτων με τη σοσιαλδημοκρατία εντασσόταν στηστρατηγική της «αντιμονοπωλιακής διακυβέρνησης», μια μορφή σταδίου ανάμεσα στον καπιταλισμό και τοσοσιαλισμό, που εκφράστηκε και με κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού.

Από την άλλη, αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, ξεκίνησε τον«ψυχρό πόλεμο».

Ο «ψυχρός πόλεμος» περιλάμβανε την οργάνωση ψυχολογικού πολέμου κατά των σοσιαλιστικών χωρών, τηνένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών, δίκτυα υπονόμευσης και δολιοφθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος, ανοιχτές προκλήσεις από τον ιμπεριαλισμό και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων, διαφοροποιημένηοικονομική και διπλωματική πολιτική απέναντι στα νέα εργατικά καθεστώτα, για να διασπάσει τη συμμαχίατους με την ΕΣΣΔ. Ταυτόχρονα, το ιμπεριαλιστικό σύστημα προχωρούσε στη συγκρότηση στρατιωτικών,πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού, όπως το ΝΑΤΟ, η ΕυρωπαϊκήΚοινότητα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η Παγκόσμια Τράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου, πουεξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών.

Και από τα δύο τμήματα του Κομμουνιστικού Κινήματος, εξουσίας και μη, δεν εκτιμήθηκε σωστά οπαγκόσμιος συσχετισμός των δυνάμεων, ενώ υποτιμήθηκε η δυναμική της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης τουκαπιταλισμού.

Παράλληλα, βάθυνε η κρίση στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, που εκδηλώθηκε αρχικά με την πλήρηδιακοπή των σχέσεων ΚΚΣΕ - ΚΚ Κίνας και Αλβανίας. Στη συνέχεια, οι δυσκολίες μεγάλωσαν με τημορφοποίηση του δεξιού οπορτουνισμού στο Κομμουνιστικό Κίνημα της Δυτικής Ευρώπης, στο ρεύμα τουλεγόμενου «ευρωκομμουνισμού», που ανοιχτά συνέκλινε με τη σοσιαλδημοκρατία.

Και από τις δύο αυτές πλευρές εκδηλώθηκε και έγινε συστατικό στοιχείο της πολιτικής τους ο αντισοβιετισμός.Από την πλευρά του ΚΚ Κίνας πήρε ακόμα πιο ωμή έκφραση.

Η αλληλεπίδραση τότε του οπορτουνισμού μεταξύ των Κομμουνιστικών Κομμάτων των καπιταλιστικών χωρώνκαι των Κομμουνιστικών Κομμάτων εξουσίας ενισχύθηκε σε συνθήκες απειλών για ένα πυρηνικό πλήγμα εναντίον των σοσιαλιστικών κρατών.

Πρέπει να επισημανθεί ότι: Ουσιαστική διαφορά μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναιότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής γεννήθηκαν στα σπλάχνα της φεουδαρχίας, ενώ οι σοσιαλιστικές -κομμουνιστικές δεν μπορούν να γεννηθούν στα σπλάχνα του καπιταλισμού, γιατί έρχονται σε σύγκρουση μεκάθε μορφή εκμετάλλευσης.

Σελίδα 10 / 13


Η επαναστατική εργατική εξουσία πρέπει να ανατρέψει ριζικά και να αναμορφώσει όλες τις κοινωνικέςσχέσεις που κληρονόμησε από τον καπιταλισμό, να οικοδομήσει συνειδητά τον νέο τρόπο παραγωγής, λύνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις προς όφελος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Γι' αυτό συναντά μεγάλες δυσκολίεςστην οικοδόμηση, επέκταση, πλήρη ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων σχέσεων παραγωγής και κατανομής.Τέτοιες δυσκολίες δε συνάντησε ο καπιταλισμός.

Η σοσιαλιστική κοινωνία φέρνει σε όλα τα επίπεδα έντονα τα σημάδια της καπιταλιστικής κοινωνίας, από τηνοποία προέκυψε. Στο σοσιαλισμό εξαλείφεται η ταξική εκμετάλλευση, αλλά όχι και κάθε κοινωνική ανισότητακαι διαστρωμάτωση, που αντανακλώνται στη συνείδηση, στη στάση ζωής. Κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμησηπρέπει να εξαλειφθούν και οι διαφορές ανάμεσα στην πόλη και το χωριό, ανάμεσα στη χειρωνακτική και τηνπνευματική εργασία. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε ότι καρφώσαμε «το τελευταίο καρφί στο φέρετρο τηςκαπιταλιστικής κοινωνίας, που τη θάβουμε εμείς», όπως έγραψε ο Λένιν.

Η πάλη για τη θεμελίωση και ανάπτυξη της νέας κοινωνίας καθοδηγείται από την επαναστατική εργατικήεξουσία με πυρήνα της το Κομμουνιστικό Κόμμα, που δρα συνειδητά με βάση τους νόμους κίνησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Επομένως, η επιστημονικότητα και ταξικότητα της πολιτικής του ΚομμουνιστικούΚόμματος, η ανάπτυξη της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού - κομμουνισμού, πρώτα απ' όλα από τοΚομμουνιστικό Κόμμα, είναι αδήριτη προϋπόθεση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Σε αυτό το καθήκον δεν αντεπεξήλθαν με επιτυχία τα κόμματα εξουσίας. Και στο βαθμό που η πολιτική τηςσοσιαλιστικής εξουσίας δεν έλυνε προς όφελος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τις αντιθέσεις, αυτές εξελίχθηκαν σε ανταγωνιστικές. Δεν επιβεβαιώθηκε η οπορτουνιστική θεωρία ότι μη ανταγωνιστικές αντιθέσειςδεν μπορούν να εξελιχθούν σε ανταγωνιστικές.

Μεταπολεμικά, όπως επεσήμαινε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, παρά τις επιτυχίες που υπήρξαν στηνεκπλήρωση του 4ου πεντάχρονου πλάνου (1946 - 1950), υπήρχαν προβλήματα που αφορούσαν στονεκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη μέσων παραγωγής, στη διεύθυνση των επιχειρήσεων και στο επίπεδο της κοινωνικής ευημερίας.

Από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1956 και μετά, για την επίλυση τέτοιων προβλημάτων υιοθετήθηκανσταδιακά λαθεμένες θεωρητικές προσεγγίσεις και εφαρμόστηκαν οπορτουνιστικές πολιτικές στην οικονομία,που επεκτάθηκαν στη σοσιαλιστική εξουσία και στις διεθνείς σχέσεις. Ταυτόχρονα, με πρόσχημα τηνκαταπολέμηση της «προσωπολατρίας», ξεδιπλώθηκε μια αχαλίνωτη εκστρατεία κατά της πολιτικής τουσοβιετικού κράτους επί Στάλιν, άνοιξε ο δρόμος για τη μεγάλη δεξιά οπορτουνιστική στροφή του παγκόσμιουΚομμουνιστικού Κινήματος.

Αντί να ενισχυθούν οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής/ κατανομής, ενισχύθηκαν οι εμπορευματικές, δυνάμεικαπιταλιστικές, σχέσεις. Αρχισε να υποχωρεί ο κεντρικός σχεδιασμός και να διαβρώνεται η κοινωνικήιδιοκτησία. Σημαντικό μέρος των αγροτικών προϊόντων της ατομικής και συνεταιριστικής παραγωγήςπουλιόταν ελεύθερα στην αγορά, δηλαδή με ανώτατο όριο στη διακύμανση των τιμών. Ακόμα πιο έντονη ήταν ηκοινωνική διαφοροποίηση στη βιομηχανία. Ο παράνομος πλουτισμός, το λεγόμενο «σκιώδες κεφάλαιο»,επιδίωκε τη νόμιμη λειτουργία του ως κεφάλαιο στην παραγωγή, δηλαδή επιδίωκε την παλινόρθωση τουκαπιταλισμού. Επέδρασε στο Κόμμα, ενισχύοντας την οπορτουνιστική διάβρωση και το σοσιαλδημοκρατικόεκφυλισμό.

Ο υποκειμενισμός στην εκτίμηση της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ως «αναπτυγμένου σοσιαλισμού»και η ανάπτυξη του οπορτουνισμού, καταγράφηκαν στις εκτιμήσεις του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, το 1959: «Οσοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ νίκησε ολοκληρωτικά, οριστικά (...) μπήκε στην περίοδο της πλατιάς οικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας». Ενώ το 22ο Συνέδριο, το 1961, ψήφισε το «Πρόγραμμα οικοδόμησης τουκομμουνισμού». Στις αλλαγές που έγιναν στο Σύνταγμα του 1977 θεσμοθετήθηκε το «παλλαϊκό κράτος» και το«παλλαϊκό κόμμα».



Η θεωρία του «παλλαϊκού κράτους» επέδρασε παραπέρα στην αλλοίωση των χαρακτηριστικών του κράτους,στην υποβάθμιση του ρόλου της εργατικής τάξης. Αλλοίωσε και το χαρακτήρα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας.Ταυτόχρονα, ο προσδιορισμός του κόμματος ως «παλλαϊκού», σήμαινε αλλοίωση του εργατικού χαρακτήρατου.

Στα ντοκουμέντα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, τον Ιούλη του 1995, για τις «αιτίες τηςανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη», αναφέρεται ότι «προοδευτικά εξασθένισε οπρωτοποριακός ρόλος του Κόμματος (...) Στην περίοδο της "περεστρόικα" η κατάσταση στο Κόμμα έφθασεστον εκφυλισμό». Δυνάμεις των ΚΚ, που δε διολίσθησαν συνειδητά προς τον οπορτουνισμό, θεώρησαν ωςδεδομένο και αδιαμφισβήτητο τον ηγετικό ρόλο του κόμματος στην κοινωνία.

Αδυνάτισε σταδιακά και τελικά εξαφανίστηκε ο έλεγχος του κόμματος από τις εργατικές δυνάμεις.Παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας των κομμουνιστών. Διαμορφώθηκαν συνθήκες για να αναπτυχθεί ο καριερισμός των στελεχών.

Η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες γενικότερα, δεν αρνούνταν το σοσιαλισμό. Χαρακτηριστικό είναι ότι τασυνθήματα που χρησιμοποίησε η περεστρόικα ήταν «επανάσταση μέσα στην επανάσταση» και «περισσότερος σοσιαλισμός».

Το γεγονός ότι δεν αντέδρασε η εργατική τάξη κατά της αντεπανάστασης, εξηγείται από αυτούς και απόάλλους λόγους.

Στο βαθμό που από τις ηγεσίες των Κομμουνιστικών Κομμάτων υιοθετήθηκαν επιλογές που διαβρώνανε τονκοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και ενδυνάμωναν το στενό ατομικό συμφέρον, δημιουργούνταναισθήματα αποξένωσης από την κοινωνική ιδιοκτησία και παράλληλα διαβρωνόταν η συνείδηση. Διευκολυνόταν ο δρόμος για την παθητικότητα και την αδιαφορία.

Η οπορτουνιστική διάβρωση του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος ήταν μια διαδικασία μακρόχρονη, μεβαθιές ρίζες στην καπιταλιστική ανάπτυξη του 20ού αιώνα, που δεν αναλύθηκε έγκαιρα και αντικειμενικά. Η αλληλεπίδραση μεταξύ του οπορτουνισμού στα Κομμουνιστικά Κόμματα αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρώνκαι στο ΚΚΣΕ και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα εξουσίας χρειάζεται παραπέρα ιστορική διερεύνηση,αναγκαία για την ιδεολογική και πολιτική ισχυροποίηση και ενότητα του Κομμουνιστικού Κινήματος στον 21οαιώνα.

Το ίδιο αναγκαία είναι η εξαγωγή και αφομοίωση συμπερασμάτων από την ανάπτυξη και εξέλιξη της ταξικήςπάλης κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα. Η μελλοντική σοσιαλιστική οικοδόμηση με βεβαιότητα θα ξεκινήσει και θα εξελιχθεί σε ανώτερο επίπεδο συγκριτικά με αυτό του 20ού αιώνα. Είναι όμωςεπίσης βέβαιο ότι θα αναμετρηθεί εξίσου σκληρά με την καπιταλιστική κληρονομιά στο οικονομικό, στο πολιτικόκαι στο ιδεολογικό επίπεδο.

Σήμερα, για το εργατικό κίνημα στις χώρες του καπιταλισμού, παραμένει το πρόβλημα του μαζικούεγκλωβισμού στις δομές του συστήματος (κοινοβουλευτικές, κυβερνητικού και εργοδοτικού ελέγχου, συνδικαλιστικές, της Τοπικής Διοίκησης και άλλες). Η ισχυρή αστική ιδεολογική επίδραση στο εργατικό κίνημαεκφράζεται και με τον αναθεωρητισμό και τον οπορτουνισμό σε μια σειρά Κομμουνιστικά Κόμματα.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αποδείχνεται ότι ο ταξικός αγώνας δεν μπορεί να είναι κυρίωςαμυντικός, για τη διαφύλαξη κάποιων κατακτήσεων, τη στιγμή που αλλάζουν οι άμεσες ανάγκες τόσο τουκεφαλαίου όσο και της εργατικής τάξης. Αποτελέσματα άμεσα και κυρίως προοπτικής μπορεί να δώσει μόνο ηπολιτικοποίηση της δράσης, με αιτήματα που συγκρούονται με τη στρατηγική του κεφαλαίου, διεκδικούν τονπαραγόμενο πλούτο σε όφελος των άμεσων παραγωγών του και ταυτόχρονα προετοιμάζουν τον υποκειμενικόπαράγοντα για την κατάκτηση της εξουσίας. Τέτοιοι αγώνες μπορούν να διαμορφώνουν συσχετισμούς



δυνάμεων υπέρ της εργατικής τάξης και των δυνάμει συμμάχων της, των λαϊκών στρωμάτων.

Από τα κορυφαία καθήκοντα του κομμουνιστικού ιδεολογικού μετώπου είναι να αποκατασταθεί στα μάτιατων εργαζομένων η αλήθεια για το σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, χωρίς εξιδανικεύσεις, αντικειμενικά και απαλλαγμένη από τις συκοφαντίες της αστικής τάξης. Η υπεράσπιση των νομοτελειών του σοσιαλισμού καιταυτόχρονα η υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, απαντούν στις οπορτουνιστικέςθεωρίες περί «μοντέλων» του σοσιαλισμού προσαρμοσμένων στις «εθνικές» ιδιομορφίες, αλλά και στηνηττοπαθή λαθολογία. Η υπεράσπιση αυτής της προσφοράς αποτελεί για το ΚΚΕ κριτήριο στις σχέσεις με άλλαΚομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, για τη συγκρότηση του κομμουνιστικού πόλου στο διεθνές κίνημα.

Η συκοφαντία και η αντικομμουνιστική σταυροφορία δεν μπορούν να κρύψουν για πολύ την αλήθεια. Οαντικομμουνισμός, που στοιχείο του είναι και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, αποτελεί και ένδειξη φόβου της αστικής τάξης.

Επιβεβαιώθηκε ότι δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος ανάπτυξης. Ή θα υπηρετεί τον ιμπεριαλισμό,δηλαδή τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, ή θα υπηρετεί το λαό.

Καταρρίπτονται και αποκαλύπτονται στην πράξη όλοι οι παλαιοί και σύγχρονοι μύθοι: Ο μύθος της«ελεύθερης οικονομίας» και της «ανταγωνιστικότητας», του «εκσυγχρονισμού», της «συναίνεσης» και του «κοινωνικού διαλόγου», της «δημοκρατίας των θεσμών», των «μονόδρομων» και της ασφάλειας και τουσεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων. Το θέμα είναι ποιος εξουσιάζει, ποιος κυριαρχεί, γιαποιον και για ποιο σκοπό.

Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δε θα μείνουν καθηλωμένα στο χτες. Στην εργατική τάξη,ιδιαίτερα στις νέες γενιές της, όπως και στις νέες γενιές των λαϊκών στρωμάτων, αξίζει μόνο ένα μέλλον, αυτόπου φοβάται ο ιμπεριαλισμός: Το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.

Οπως υπογραμμίζεται στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 15ο Συνέδριο, «Ο 21ος αιώνας θα είναι οαιώνας της ανασύνταξης των επαναστατικών δυνάμεων, της απόκρουσης της επίθεσης του διεθνούςκεφαλαίου, της αποφασιστικής αντεπίθεσης. Θα είναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιουεπαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων».

25 Μάη 2007

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ


Διακήρυξη ΚΚΕ Για 90χρονα Οκτωβριακής Επανάστασης

Documents

Transcript of Διακήρυξη ΚΚΕ Για 90χρονα Οκτωβριακής Επανάστασης