τεύχος 2ο

���������������������� ����Jean Renouar

���. 4›5

�������� ������ �� ��›

�������. 6›8

���������������

�� ������������. 13›14

������

Ια

νο

υά

ριο

ς-

Μά

ρτιο

ς2

01

0

Εγκαταλελειμμένη θέα ο Άνθρωπος,

εναλλαγή τοπίων παγωμένων. Αλλά

η σοδειά των Θεριστών, εξαίρεση

στου κόσμου τη νευρική ακαμψία.

σοδειά

συγκομιδή για τον Άνθρωπο

Εκδοτική ΟμάδαΔημήτρης Δικαίος

Μαρία ΡοδοπούλουΜατθαίος Ματθαιάδης

Μπατίστας Μαλαματένιος

υπεύθυνη ύληςΜαρία Ροδοπούλου

σελιδοποίησηΔημήτρης Δικαίος

λογότυπο περιοδικού& γραφιστική επιμέλεια

Άννα Στράνη

εξώφυλλοΑνθή Σταματάκη

σκιτσογραφίαe l f - h

ιστοσελίδα περιοδικούsodeia.gr

ηλεκτρονικό ταχυδρομείοsodeia@ymail .com

τηλέφωνο επικοινωνίας694 717 600 5

Εκτύπωσηη “σοδειά” τυπώνεται στην

ΕΣΚΑΛΙΝΑ ΜΟΝ Ε.Π.Ε.3ο χλμ. Κορωπίου-Βάρης, Κορωπί.

τ.κ. 19400 τηλ. 210 60 222 42

2

���������

τεύχος 2 ο

συντακτική ομάδα

(κατά σειρά θεμάτων)

Baphomet George , Όθ. Λαμπρόπουλος,

Νίκη Ηλιοπούλου, Μπ. Μαλαματένιος,

Δημήτρης Δικαίος, Σταύρος Λαμπράκης,

Στέλλα Ο.Λιάτου, Αντζελίνα Ρέϊν,

Μαρία Ροδοπούλου, Δημ. Καραβασίλης,

Λάκης Φουρουκλάς, Δημ. Μουζάκης,

Κατερίνα Γναφάκη, Γιάννης Τόλιας,

Έ. Καλογεροπούλου, Α. Καρακόκκινος,

Μαρία Ανδρεαδέλλη, Θοδωρής Βοριάς,

Νίκος Περάκης, Μίλτος Γήτας,

Χριστίνα Πασχάλη, Βασιλική Γαλατά,

Μιχ. Βραζιτούλης, Βαγγέλης Πεταλάς,

Βάιος Ντάφος, Ζιzάνιο..

ΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

sodeia@ymail.com

3

���������� › ������� 2010����� �� �����2 �� �������

σελ. 4-5Κινηματογράφοςαφιέρωμα στον Jean RenouarΜέρος πρώτοκείμενο: Baphomet

σελ. 6-8Θέατροα. με αφορμή τη Μήδειαβ. η Μήδεια το 2009κείμενα: Όθωνας Λαμπρόπουλος

σελ. 9Καλλιτεχνικές εκδηλώσειςεπιμελήθηκε:Όθ.Λαμπρόπουλος

σελ. 10-12α. το Πολυτεχνείο ζειβ. Έχε το νου σου στο παιδίκείμενα: Νίκη Ηλιοπούλου

σελ. 13-14Η οικονομική κρίση, σε “Κρίση”κείμενο: Μπατίστας Μαλαματένιος

σελ. 15-16ο Ο.Η.Ε. σήμερα - άρθροκείμενο: Δημήτρης Δικαίος

σελ. 16-17Τράβα μία.. φωτογραφίακείμενο: Σταύρος Λαμπράκης

σελ. 17Σκίτσο (η μεγάλη γιάφκα)σκιτσογράφησε: elf-h

σελ. 18-19ο Τελάλης (i need a mask)κείμενο: Στέλλα Ο. Λιάτου

σελ. 19μια έννοια ακόμακείμενο: Αντζελίνα Ρέϊν

σελ. 20Αυτοδιόριστοι δήμιοικείμενο: Μαρία Ροδοπούλου

σελ. 215 λεπτά ακόμη, σε παρακαλώ!κείμενο: Δημήτρης Καραβασίλης

σελ. 22η Κ.κείμενο: Λάκης Φουρουκλάς

σελ. 23Ισιδώρα το δένδρο που περπατούσε

σελ. 24-29

Ποιητικός Λόγος

Δημήτριος ΜουζάκηςΜαρία ΡοδοπούλουΚατερίνα ΓναφάκηΔημήτρης ΔικαίοςΓιάννης ΤόλιαςΈφη ΚαλογεροπούλουΑνδρέας ΚαρακόκκινοςΜαρία ΑνδρεαδέλληΘοδωρής ΒοριάςΝίκος ΠεράκηςΜίλτος ΓήταςΧριστίνα ΠασχάληΒασιλική ΓαλατάΜιχαήλ ΒραζιτούληςΒαγγέλης ΠεταλάςΒάιος Ντάφος

σελ. 30Βιβλίο - νέες κυκλοφορίεςη “σοδειά” προτείνει..

σελ. 31

Ζ ι ά ν ιz o

ean RenouarJΜέρος Πρώτο by George

Baphome t“Ο «Κανόνας του Παιχνιδιού» μαζί με τον«Πολίτη Κέην» είναι αναμφίβολα τα δύοφιλμ που πυροδότησαν τις καριέρες τωνπερισσοτέρων σκηνοθετών. Αντί να απο-λαμβάνουμε ένα ολοκληρωμένο προϊόνπου παραδίδεται για να ικανοποιήσει τηνπεριέργεια μας, νιώθουμε πως είμαστε πα-ρόντες στην ίδια τη δημιουργία του φιλμ,σχεδόν νομίζουμε πως βλέπουμε τον Re-nouar να οργανώνει τα πάντα ενώ συγ-χρόνως παρακολουθούμε την προβολή.Για μια στιγμή σκεφτόμαστε: «Θα περάσωκαι αύριο να δω αν όλα εξελιχθούν με τονίδιο τρόπο». Κι αυτός είναι ο λόγος πουμπορούμε να περάσουμε μερικές από τιςκαλύτερες βραδιές μας βλέποντας τις ται-νίες του”. François Truffaut

Μακριά από δόγματα και στρατεύσεις,πίσω από μεταμφιεσμένες αλληγορίες ηθι-κής, οι ταινίες του πρεσβεύουν τη μία καιακλόνητη πίστη στον άνθρωπο. Μ' έναασταμάτητο δέος απέναντι στα μυστήριατης ύπαρξης και της θνητής φύσης. Ο Re-nouar συνέταξε ένα ευαίσθητο σινεμά, τοοποίο αγγίζει τα ύψη της ποίησης. Η “Με-γάλη Χίμαιρα - La grande illusion” και ο“Κανόνας του Παιχνιδιού - The Rules of theGame”, τοποθετήθηκαν ανάμεσα στις ση-μαντικότερες ταινίες του αιώνα, ενώ φιλμόπως το “The River” και το “Boudu SauneDes Eaux”, αναγορεύτηκαν σε μοντέλαφιλμικού μοντερνισμού.

Για τον γεννημένο το 1986 Jean, γιο τουζωγράφου Pierre Auguste Renouar, καθορι-στικό ρόλο στα πρώτα του βήματα, δια-δραμάτισε η πανέμορφη Αντρέ Χόεσλινγκ,νεαρή πρόσφυγας από την Αλσατία, ηοποία πόζαρε ως μοντέλο για τον πατέρατου, προτού καταλήξει σύζυγος του καιλίγο αργότερα, μητέρα του γιου τους. Οσκηνοθέτης λοιπόν, αποφάσισε να χρησι-μοποιήσει τη σύζυγό του, ως πρωταγωνί-στρια των ταινιών του, αλλάζοντας τοόνομά της στο πιο εύηχο Catherine Hesslingκαι γράφοντας ειδικά γι’ αυτήν το ντε-μπούτο του “Catherine” το 1924, όπως και

το “La Fille De L’ Eau”.Ακολούθησε το 1926 η ταινία του “Nana”,

ακριβή διασκευή στο μυθιστόρημα τουÉmile Zola, η οποία και θεωρείται ως η πιοσημαντική δημιουργία, της βωβής περιό-δου του. Στη συνέχεια ο σκηνοθέτης πει-ραματίζεται με δουλειές μικρού μήκους,όπως το ονειρικό “Κοριτσάκι Με ΤαΣπίρτα” του 1928. Με το σταδιακό πέραςτης εποχής του βωβού, ο Renouar βρίσκειοικονομική στήριξη και γίνεται εφικτή ηπρώτη ομιλούσα ταινία του στα 1931, το“On Purge Bebe”, εξερευνώντας την άγνω-στη ακόμη τεχνολογία του ήχου.

Με την ταινία “Η Σκύλα” του 1931, εγκαι-νιάζεται η λεγόμενη γαλλική περίοδος, ηοποία όμως ξεκινά με δύο πολύ σημαντικάπροβλήματα. Από τη μια, η υποχρεωτικήαντικατάσταση της συζύγου του με μιαάλλη ηθοποιό (γεγονός που επιφέρει ανε-πανόρθωτο πλήγμα στην ήδη προβλημα-τική σχέση του ζευγαριού) και παράλληλα�

�������������

4

5

���������� › ������� 2010

η απόφαση των παραγωγών να αλλάξουντο τελικό μοντάζ, προκειμένου να απαλύ-νουν σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, τιςπιο τολμηρές πτυχές του φιλμ. Ο Renouarωστόσο, καταφέρνει να διατηρήσει τονκαλλιτεχνικό έλεγχο, σε μια ταινία τηνοποία θα ξαναγύριζε ο Fritz Lang μια δε-καετία αργότερα.

Το ατμοσφαιρικό “La Nuit Du Carrefour”του 1932 που είναι η πρώτη κινηματογρα-φική μεταφορά αστυνομικού μυθιστορή-ματος του Georges Simenon, κερδίζει τονθαυμασμό του ίδιου συγγραφέα, ενώ με τοαπαράμιλλα ειρωνικό “Boudu Sauve DesEaux” της ίδιας χρονιάς μας παρουσιάζειμια εκπληκτική ανατομία της ανθρώπινηςκοινωνίας, όπως αυτή δίνεται μέσα απότην ανατροπή την οποία επιφέρει έναςαναρχικός άστεγος στη ζωή ενός καθω-σπρέπει αστού.

Φτάνουμε έτσι στο 1935 και το “Le CrimeDe Monsieur Lange”, σημάδι της πολιτικήςευαισθητοποίησης του Renouar την εποχήτης ραγδαίας ανόδου του φασισμού. Γυρι-σμένο με την αισιοδοξία των ημερών τησυσπείρωσης του Λαϊκού Μετώπου ότι όλαμπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.Δύο χρόνια αργότερα, ο Γάλλος σκηνοθέ-της, πραγματοποιεί μία από τις πιο επιτυ-χημένες ταινίες της περιπετειώδουςκαριέρας του. Λιγότεροι από έξι πυροβολι-σμοί ηχούν και οι σκηνές μάχης απουσιά-ζουν πλήρως, εντούτοις η “ΜεγάληΧίμαιρα”, αποτελεί μια από τις κλασικέςπολεμικές ταινίες του σινεμά. Στηριγμένηστις εμπειρίες ενός στρατηγού τον οποίο οσκηνοθέτης γνώρισε στη διάρκεια της θη-τείας του στην αεροπορία, το φιλμ επιχει-ρεί μια βαθιά ουμανιστική καταγραφή τωνκοινωνικών αντιθέσεων και των συνόρωνπου χωρίζουν ανθρώπους, τάξεις αλλά καιχώρες ολόκληρες.

Μετά την εμπορική επιτυχία της ταινίαςτου “Ανθρώπινο Κτήνος”, ο Renouar ιδρύειτην ανεξάρτητη εταιρία Nouvelle EditionFrancaise, με παρθενική του παραγωγή τηνταινία σταθμός για το γαλλικό και όχιμόνο κινηματογράφο, που ακούει στοόνομα “Κανόνας του Παιχνιδιού” το 1939.Ο σκηνοθέτης είχε αρχικά συλλάβει τηνταινία ως μια ψυχαγωγική κωμωδία τρό-πων, υπό τη σκιά ενός πολέμου που επρό-κειτο να ξεσπάσει και απειλούσε τηνΕυρώπη, τελικά όμως, διάλεξε ένα πιο σκο-τεινό αφηγηματικό μονοπάτι.

“Κανείς δε συνέλαβε την αληθινή φύση

της οθόνης καλύτερα από τον Renouar.

Κανείς δεν απαλλάχθηκε με τόση επιτυ-

χία από τις διφορούμενες αναλογίες της

με την ζωγραφική και το θέατρο. Έχο-

ντας στο μυαλό τους, τις παραδοσιακές

αναφορές, οι σκηνοθέτες του σινεμά τεί-

νουν να συλλαμβάνουν τις εικόνες

εγκλωβισμένες σ’ ένα ορθογώνιο πα-

ραλληλόγραμμο, όπως οι ζωγράφοι και

οι θεατρικοί σκηνοθέτες. Ο Renouar

αντίθετα, κατανοεί πως η οθόνη δεν

είναι απλό παραλληλόγραμμο αλλά ένα

ομοθετικό επίπεδο του βιζέρ της κάμε-

ράς του. Το ακριβώς αντίθετο του κά-

δρου. Η οθόνη είναι μια μάσκα που

περισσότερο κρύβει παρά αποκαλύπτει

την πραγματικότητα” André Bazin

“η Μ

εγάλη Χ

ίμ

αιρα”

“Κανόνας του παιχνιδιού” (1939)

1937

6

Ίσως ένα από τα πιο παρουσια-σμένα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέ-ατρο είναι αυτό της Μήδειας. Τηςγυναίκας συμβόλου, που προσωπο-ποιεί το ανθρώπινο πάθος και τηνακατέργαστη ζήλια που τυφλώνειτα συναισθήματα και που εξαλείφειτις σχέσεις .Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο και η

ίδια η Μήδεια μπροστά στο πάθοςτης ζήλειας της ξεπερνά την ανιδιο-τελή σχέση μάνας – παιδιού και μεκαθαρή ιδιοτέλεια και δολιότηταχρησιμοποιεί τα τέκνα της για εκδί-κηση. Μάλλον, είναι το πιο επανα-στατικό, σκληρό και συγχρόνωςανθρώπινο έργο που έχει γραφτείποτέ στην ιστορία του θεάτρου.Ας πάρουμε τα πράγματα από την

αρχή. Ποια είναι η ιστορία της Μή-δειας .Ο Ιάσονας, αρχη-

γός της Αργοναυ-τικής εκστρατείαςφτάνει στην Ιωλκόγια να αποκτήσειτο Χρυσόμαλλοδέρας. Το καταφέρ-νει με την βοήθειατης Μήδειας, αφού ηίδια τεμαχίσει τοναδερφό της Άψυρτο,έτσι ώστε να αργοπο-ρήσει την καταδίωξητου βασιλιά πατέρατης.Ο Ιάσονας όμως την

χρησιμοποιεί για ακόμαμια φορά, παρακαλώ-ντας την, να εκδικηθεί τον Πελία,φονιά του πατέρα του. Εκείνη τοκάνει πείθοντας τις κόρες του Πελίανα τον τεμαχίσουν και να τον βρά-σουν ώστε να τον ξανα αντικρύ-σουν νέο.Η Μήδεια εγκαθίστανται στην Ελ-

λάδα, στο πλευρό του Ιάσονα καιμαζί του αποκτά δύο παιδιά, αλλά οίδιος την εγκαταλείπει για να μνη-στευτεί την κόρη του Κρέοντα, τηνΓλαύκη.Από αυτό το σημείο ξεκινά και η

τραγωδία του Ευριπίδη. Η Μήδειαως ύστατη εκδίκηση επιλέγει να δη-λητηριάσει την Γλαύκη και τον Κρέ-οντα με τα δώρα που τους στέλνει,ενώ η πιο αποτρόπαια πράξη τηςείναι ότι σκοτώνει τα ίδια της ταπαιδιά, τον Φέρητα και Μέρμερο . Η ιστορία της έχει γοητεύσει , και

συνεχίζει να το κάνει, σκηνοθέτεςκαι συγγραφείς παγκοσμίως. Θε-ωρείται ένα έργο ανυπέρβλητο,που μπορεί να προσαρμοστεί σεοποιαδήποτε κουλτούρα και νοο-τροπία.Οι διασκευές της αμέτρητες. Πα-

ρουσιασμένη με χίλιους διαφορε-τικούς τρόπους, παραμένει πάντατο ίδιο σύμβολο. Το σύμβολο τουπάθους και της απόλυτης «αμαρ-τάνουσας».

Στο ελληνικό θέατρο η Μήδειαέχει επίσης παρουσιαστεί μεπάρα πολλούς τρόπους καικάτω από αμφιλεγόμενες ,πολ-λές φορές, σκηνοθετικές καισυγγραφικές ματιές.Μερικά από τα πιο τραντα-χτά παραδείγματα είναι ηΜήδεια του Δημήτρη Πα-παιωάννου, που παρου-σιάστηκε ως χοροθέατροκαι κατάφερε μέσα απόβουβές σκηνές να αποκα-λύψει τον υπέρτατο λυ-ρισμό του έργου, ηΜήδεια του 2008 σε σκη-νοθεσία του Νικολάι

Βασίλιεφ, που παρουσιάστηκεμε μία άλλη αισθητική και που κα-τάφερε να ξεσηκώσει το κοινό τηςΕπιδαύρου σε αποδοκιμασίες καιφοβερές αντιθέσεις περί αισθητι-κής, η Μήδεια του Μπόστ, μιααφορμή για καυστικό κοινωνικόσχολιασμό από τον συγγραφέα πα-ρωδώντας την ιστορία της, η Μήδειατης Κατίνας Παξινού το 1957 σεσκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή στηνΕπίδαυρο και πολλές άλλες ακόμα. Και τέλος μην ξεχνάμε την κινημα-τογραφική Μήδεια του Παζολίνι καιτου Τρίερ.

ήήδδ

εειι αα

ΜΜε

α

φο

ρμ

ή

τη

���

›�������:

������

������������

7

���������� › ������� 2010

Τη Μήδεια του 2009 παρακολούθησα μιαΚυριακή απόγευμα στο θέατρο «studioΜαυρομιχάλη » στα Εξάρχεια. Μια Μήδειαγραμμένη από τον Ισπανό ΑλφόνσοΖούρρο και σκηνοθετημένο από την Μεξι-κανή Εσθέρ Αντρέ Γκονζάλες. Η σύ-μπραξη αυτών των δύο δημιουργών γιατην παρουσίαση μιας τόσο εικαστικής πα-ράστασης επιβεβαιώνει την οικουμενικό-τητα του προσώπου της Μήδειας.

Η παράσταση ονομάζεται «Μόνη με τηνΜαίριλυν» και η ίδια η σκηνοθέτης μας πε-ριγράφει ποια είναι η μήδεια του σήμερακαι ποιος ο ρόλος της Μαίριλυν, αλλά καιτης Λίνας ενός προσώπου, γένους θηλυ-κού, που η Μήδεια του «τότε» δεν θα επέ-τρεπε τη συνύπαρξή τους: Μήδεια: Σήμερα η Μήδεια δουλεύει στοταμείο ενός σουπερμάρκετ. Όταν τηνεγκαταλείψει ο εραστής της και σκοτώσειτο γιο τους, δε θα ανέβει σε μια άμαξα μεφτερωτά άλογα συντροφιά με τον παππούτης τον Ήλιο, ούτε και θα την υποδεχτεί οΑιγέας στην πλούσια Αθήνα. Κατά βάθος,είναι η Μήδεια στην Μοναξιά, στην ανα-ζήτηση μιας δικής της ταυτότητας, στη μη-δενική πιθανότητα να σταματήσει να είναιξένη σε ένα κόσμο που δεν έχει θέση γιααυτή. Πνιγμένη από την αίσθηση του «πε-ρίεργου», του «ξένου», σε ένα περιβάλλονπου ποτέ δεν είχε πρόσβαση και κάθε μέραπου περνάει, σκοτώνει κάθε ελπίδα ναενταχθεί σε αυτό. Είναι μία μετανάστηςστη ζωή. Και είναι ίσως αυτή η «Καταδίκηστη Μοναξιά» που θα μας κάνει να ενω-θούμε μαζί της.Marilyn: Στην αναζήτηση μίας αντιπάλουή τουλάχιστον ενός συνομιλητή ή ενόςπροτύπου γυναίκας που ακτινοβολεί τονπόθο και τη γοητεία της «Σεξοβόμβας Mar-ilyn», η δικιά μας Μήδεια απομονώνεταιμόνη της με τη Marilyn. Αντί για την εχθρό,την καταραμένη γυναίκα που καταβροχθί-ζει τους άντρες, έρχεται αντιμέτωπη με τοσεξουαλικό κτήνος από το οποίο αντλείικανοποίηση. Παραδόξως, όταν συναντάτη Marilyn, αντικρίζει ένα εύθραυστο πλά-σμα, δέσμιο της ίδιας του της εικόνας, μιας

εικόνας-αντικείμενο, που μόνο η ηρωίδαμας μπορεί και την καταλαβαίνει, την πα-ρηγορεί και συμπάσχει μαζί της. Τη μετα-μορφώνει σε μάρτυρα, φίλο και συνεργό.Λίνα: Είναι η συνάδελφος της, η μοναδικήτης φίλη. Είναι η Πρόκληση, ο Ερωτισμός, ηΔιαστροφή που γίνεται υπόσχεση, πουαργά ή γρήγορα θα ενδώσει στην τεράστιαανάγκη να έρθει σε επαφή με τον Άλλο.Απόμακρη, και την ίδια στιγμή προσιτή,εκπροσωπεί τον πειραματισμό, διεισδύειστο σύμπαν με όλες τις αισθήσεις αφυπνι-σμένες, μέσα σε μια απελπισμένη αναζή-τηση για απόλαυση, σαν αντίδοτο για τονπόνο που της προκαλεί η ίδια η ύπαρξήτης. Εδώ είναι το σημείο, όπου ο ερωτισμόςπαρουσιάζεται ως η βασικότερη ανθρώ-πινη ανάγκη, παρότι όλες οι ηθικές αρχέςτης άρχουσας ιδεολογίας του σύγχρονουδυτικού πολιτισμού θεωρούν απαραίτητονα απαρνηθούμε τη σάρκα και να τη δια-χωρίσουμε από τις αισθήσεις.

Και η σκηνοθέτης προσθέτει : Από την πρώτη ανάγνωση του έργου, μεεντυπωσίασε η ολέθρια και παράλληλασκανδαλιστικά ερωτική δύναμη των εικό-νων του. Πρόκειται για ένα γεμάτο και δυ-νατό έργο, που μοιάζει να διακατέχεταιαπό την ποιητική δύναμη και το εκλεπτυ-σμένο χιούμορ των ιαπωνικών χάϊκου. Ηομορφιά του λόγου του, είναι μια ομορφιάπου πληγώνει. Πληγώνει γιατί όχι απλώςδεν παραμερίζει τον αβάσταχτο πόνο τουανθρώπου, αλλά αντίθετα, τον αναδει-κνύει και τον εξυψώνει. Μπορεί και προ-καλεί αποστροφή και πόθο την ίδια

η Μ ή δ ε ι α τ ο 2009

8

ακριβώς στιγμή. Αυτή είναι η αποτρόπαια,αλλά και ζωτική, αίσθηση του έργου πουμε οδήγησε σε αυτό το καλλιτεχνικό εγχεί-ρημα.

Για να αποφασίσω τους τρόπους της δη-μιουργίας αυτής της παράστασης έπρεπενα διερωτηθώ για τη σημασία της ανθρώ-πινης ύπαρξης σήμερα. Ωστόσο, το σημαί-νον για εμένα δεν είναι να βρίσκω τιςαπαντήσεις πάνω σ’ αυτόν τον προβλημα-τισμό, αλλά να αναδεικνύω τους πιθανούςδρόμους με τους οποίους προσπαθούμε ναφτάσουμε στην λύση του. Δημιουργώνταςένα θεατρικό χώρο στον οποίο η ομορφιάκαι ο τρόμος, η υπερβολή και η φαντασίασυναντιούνται, ο θεατής προσκαλείται σεένα ταξίδι στο εσωτερικό σύμπαν τουέργου, στη βαθύτερή του αναζήτηση. Προ-σπαθούμε να αλλάξουμε τις αντιδράσειςμας, ως προς τον τρόπο που βλέπουμε καιακούμε για να δημιουργηθεί ένας άλλοςτρόπος επικοινωνίας. Να αμφισβητήσουμεκαι να μοιραστούμε τα μυστήρια τουέργου, χωρίς να δώσουμε απαντήσεις,χωρίς να υποδείξουμε αυτό που πρέπει νααισθανθεί ή να σκεφτεί κανείς.

Για ένα ανέβασμα χωρίς συμβιβασμούς,αυτού του ιδιαιτέρως απαιτητικού κείμε-νου, συγκεντρώσαμε μια ομάδα που εργά-στηκε με εμπιστοσύνη στην ελευθερία καιτη δύναμη του λόγου και εξερεύνησε τηνύλη της γλώσσας του συγγραφέα, τόσο ωςδίαυλο επικοινωνίας με όρια και προεκτά-σεις, όσο και ως μια συγκεκριμένη αφετη-ρία που έχει τη δύναμη είτε να αφήσει τηφαντασία να καλπάσει, είτε να υποκατα-στήσει τη μνήμη, είτε να τις καταστρέψειτελικά και τις δυο.

Στην αρχή του έργου, η ανώνυμη ηρωίδαμας προσπαθεί με διάφορους τρόπους ναθυμηθεί πως ξεκίνησε να ενώνει τα κομ-μάτια της ταυτότητας και της μνήμης τηςπου έχουν διαλυθεί. Μέσα από αυτήν τηναναζήτηση, θα ανακαλύψει τον αρθρω-μένο, γραπτό και φανταστικό λόγο. Μέσααπό τα πρόσωπα της Μήδειας, της Marilynκαι της Λίνας.

Η παράσταση «Μόνη Με την Μαίριλην»θα παρουσιάζεται μέχρι και τις 10 Ια-νουαρίου στο Θέατρο “Studio Μαυρομι-

χάλη” Μαυρομιχάλη 134 Εξάρχεια.

Μετάφραση Κειμένου από τα Ισπανικά:

Χρήστος Κωνσταντέλλος

Επιμέλεια Κειμένου:

Κώστας Κουκούλης

Σκηνοθεσία:

Esther Andre Gonzalez

Σκηνικά / Κοστούμια:

Χρήστος Κωνσταντέλλος

Φωτισμοί:

Θεόδωρος Μιχόπουλος

Μουσική επιμέλεια:

Ορέστης Καμπερίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Λιάκουρα

2ος βοηθός: Μαριάνα Λιάνου

Παίζουν

Αγγελική Δημητρακοπούλου

Ειρήνη Μαργαρίτη

Κατερίνα Φωτιάδη

Κώστας Χατζη-

9

���������� › ������� 2010� ������ ���������

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΒΙΖΥΗΝΟΥΤο Αμάρτημα της Μητρός μουΘέατρο ΒαφείοΛάκης ΚαραλήςΑγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως115, Βοτανικός

«Το Αμάρτημα της Μητρός μου» που ανέβηκε επίτρεις συνεχείς χρονιές με τεράστια επιτυχία στοΘέατρο Τέχνης παρουσιάζεται σε σκηνοθεσίαΚωστή Καπελώνη στο θέατρο Βαφείο. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ηλίας Λογοθέτης.

«ΙζαντόραWhen shedanced»του MartinSherman

Θ έ α τ ρ οΜ έ λ ι

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 ,Πλ. Βικτωρίας,ΑθήναΜετά από τη θερμή υποδοχή του κοινού, συνεχί-ζονται από τις 21 Δεκεμβρίου 2009 (κάθε Δευτέρακαι Τρίτη) οι παραστάσεις του έργου «Ιζαντόρα-When she danced» του Martin Sherman, με θέματη ζωή της θρυλικής χορεύτριας Ισιδώρας Ντάν-καν. Σκηνοθεσία: Ραζβάν Μαζιλού.Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η Δήμητρα Χατούπη

Η ρομαντική, μυστηριώδης καιφλογερή Emma Shapplin σε μιαεφ'όλης της ύλης συναυλία, 6Μαρτίου 2010, στο ΜέγαροΜουσικής Αθηνών.ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:Στα ταμεία του Μεγάρου, στοεκδοτήριο Ομήρου 8 στο Σύ-νταγμα Δευτέρα με Παρασκεύη

10 το πρωί με 4 το απόγευμα και τηλεφωνικά μεπιστωτική στο 210-7282333 ή ηλεκτρονικά στοwww.megaron.gr

Graveyard Cafe Band - In Extremis Μια μουσική παράσταση βασισμένη στηνποίηση καλλιτεχνών της λεγόμενης ΠαλιάςΑθηναϊκής Σχολής στο δεύτερο μισό του19ου αιώνα και στην εποχή των "Ρομαντι-κών ποιητών".

8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2010 – 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

2010

«ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ» του Fabrice Melquiot

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ

Χριστοπούλου 12 (κάθετος στην Ιασωνί-

6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010 – 28 ΜΑΡΤΙΟΥ 2010«Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» του MarivauxΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥΜία προσπάθεια για μια νέα ματιά πάνωστο κλασικό έργο του Μαριβώ, βασισμένησε μια καινούργια μετάφραση – παραγγε-λία του θεάτρου.

Θεσσαλονίκη

Αθήνα

επιμέλε ιαΌθωνας Λαμπρόπουλος

Το Πολυτεχνείο ζειαλλά «σκόνταψε» στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου

Είναι μια πραγματικότητα.Φέτος, το ενδιαφέρον τωνΜΜΕ στράφηκε κατ’ απο-κλειστικότητα στην «μάχη»για την προεδρεία της ΝΔ.Θεωρητικά καλώς έπραξαν.Ήταν άλλωστε, μια από τιςπιο σημαντικές -τρέχουσες-πολιτικές εξελίξεις. Αλί-μονο, αν τα δελτία ειδήσεωνκαι δη των καναλιών, δεναφιέρωναν τουλάχιστον τομισό τηλεοπτικό τους χρόνοσ’ αυτό το θέμα. Αλίμονο ανδεν εμφανίζονταν τα καθιε-ρωμένα παράθυρα με τουςαλαλάζοντες καλεσμένους.

Εξάλλου, αυτή τη φορά, είχαμε νέα κυβέρνηση, νέα ονομασία στο Υπουργείο ΔημοσίαςΤάξης και βεβαίως νέα μέτρα. Επομένως νέα βάση δεδομένων. Η 36η επέτειος του Πο-λυτεχνείου, είχε όλα όσα μας είχε υποσχεθεί ο κύριος Χρυσοχοΐδης: ομαλή αποκλιμά-κωση της όποιας βίας, περιορισμό των βανδαλισμών και φιλική αστυνόμευση. Βεβαίωςκαι «μερικές» προσαγωγές, τίποτα σπουδαίο σε αριθμό, γύρω στα 300 άτομα.. Και φυ-σικά ουδέν σχόλιο για την ταλαιπωρία των πολιτών - διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ. Καμία ανα-φορά στον τρόπο μεταχείρισης τους από τα όργανα της τάξης. Γιατί να υπάρξει άλλωστε;Είναι προφανές, πως εκείνη την ώρα οι κάμερες κλείνουν, τα φώτα σβήνουν, αν κι η «πα-ράσταση» αρχίζει κανονικά (και με το νόμο).

«Μάχη διαδοχής», «ανοίγει η ψαλίδα υπέρ του Σαμαρά στις δημοσκοπήσεις» κι άλλατέτοια φοβερά τσιτάτα, κοσμούσαν τον έντυπο τύπο. Στους τηλεοπτικούς σταθμούς οιαλλαγές τίτλων έδιναν κι έπαιρναν, μαζί με τους εκ των παραθύρων «καλεσμένων». 17Νοεμβρίου 2009, το ραδιόφωνο παίζει σε τίτλους την επέτειο του Πολυτεχνείου, όλα κυ-λούν ομαλά και κανείς δεν έχει λόγο να σταθεί στη σημαντική αυτή ημέρα.

Εκτός από τις εκπομπές – αφιερώματα, που πια έχουν καταντήσει κλισέ, δεν παρακο-λουθήσαμε πολλά πράγματα για την 36η επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα απαιτούμεναπλάνα από την κατάθεση των στεφανιών το πρωί – ως είθισται- μερικές συνδέσεις μετην Πατησίων κι αυτό ήταν όλο. Στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των καναλιών – ακόμα καιτων κρατικών – η είδηση έπαιζε για λίγο και «σε ψιλά γράμματα» που λέει και ο λαός. Ου-δεμία περαιτέρω αναφορά. Σε αυτή την επέτειο όλα είχαν φυσιολογική ροή κι έτσι δενυπήρξε η απαιτούμενη είδηση. Συν το μεγάλο γεγονός που θα λάμβανε χώρα 12 μέρεςαργότερα. Τα αρπακτικά των ΜΜΕ βρήκαν πιο σοβαρό γεγονός, τις προεκλογικές εκ-στρατείες της κ. Μπακογιάννη και του κ. Σαμαρά, από τους ανθρώπους που άφησαν τηψυχή τους γύρω και μέσα στο Πολυτεχνείο. Λογικό. Το σήμερα ξεπερνάει κάθε χθες. Τικι αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου σηματοδότησε μια ολόκληρη εποχή; Σημασία έχειπως «δεν άνοιξε ρουθούνι» σε αυτή την επέτειο.Άλλωστε ποιος θυμάται σήμερα τον Διομήδη Κομνηνό;

Ke

vr

ek

id

is P

ho

to

gr

ap

hy

��������

10

11

���������� › ������� 2010

Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονίατου Αλέξη κι οι μνήμες είναι ακόμα νωπές.Μια θλιβερή επέτειος τόσο κοντά στο σή-μερα, μα και τόσο μακριά στις συνειδήσεις.Εξάλλου συνηθίζεται μόνο στις επετείουςνα δοξάζουμε τα ονόματα των νεκρών.Λίγο πριν ή λίγο μετά, δεν έχει νόημα γιακανέναν. Λες και το γεγονός αλλάζει απόμέρα σε μέρα. Λες και μόνο τη μέρα εκείνηεπιτρέπεται να διαδηλώσει, να φωνάξει ήνα διαμαρτυρηθεί κανείς. Ένας χρόνος, αλλά δεν άλλαξε ουσιαστικάτίποτα. Οι άνθρωποι έχουν το «χάρισμα»της λήθης και του επιδερμικού ενδιαφέρο-ντος. Ακόμα ένα γεγονός έσβησε στο τα-λαιπωρημένο μυαλό του κόσμου. Μπορεί ηπόλη να κάηκε, η οργή να ξεχείλισε, το σύ-νολο των ανθρώπων να αναθεμάτισε τοκράτος και τους φορείς του, αλλά ως εκεί.Λίγες μέρες διήρκησε η αγανάκτηση τουπολίτη. Έπειτα όλοι κλείστηκαν και πάλιστο καβούκι τους. Σφράγισαν στη μνήμητους το θλιβερό αυτό γεγονός και συνέχι-σαν τη ζωή τους, απαλλάσσοντας τονεαυτό τους από το βάρος. Με τη δικαιολο-γία πως η δική τους συνείδηση είναι κα-θαρή. Πως δεν ήταν το δικό τους χέριοπλισμένο. Άλλωστε ζούμε στην εποχήπου τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης. Οι μνήμες του Δεκέμβρη ξύπνησαν 6 Δεκεμβρίου 2008, Σάββατο βράδυ. Εκείνητη μέρα, όλοι παρακολουθούσαν σοκαρι-σμένοι την είδηση. Μουδιασμένοι οι άν-θρωποι των ΜΜΕ, δεν το ανακοίνωνανεπίσημα, έως ότου βεβαιωθούν για τη σο-βαρότητα του θέματος. Νεκρός 15χρονοςαπό σφαίρα ειδικού φρουρού. Η είδηση συ-γκλόνισε το πανελλήνιο. Για πολλούς τογεγονός αυτό, ήταν πρωτοφανές. Για κά-ποιους άλλους, ο χρόνος γύρισε 23 χρόνιαπίσω, τότε που ο Μιχάλης Καλτεζάς, 15ετών, μαθητής, έπεφτε νεκρός από τησφαίρα του αστυνομικού Αθανάσιου Με-λίστα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, θα πει κα-νείς. Υπό διαφορετικές συνθήκες μα με

κοινό παρανομαστή. Ένα παιδί, ένα όρ-γανο της τάξης, μια σφαίρα που διαπερνάτη ζωή και χαρίζει το θάνατο. Στην περί-πτωση του Καλτεζά, ο αστυνομικός σή-κωσε το όπλο «εν βρασμώ ψυχής» κατά τηδιάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια. Ησφαίρα βρήκε το πίσω μέρος του κεφαλιούτου Μιχάλη, μιας κι εκείνη την ώρα τοπαιδί έφευγε τρέχοντας προς την πλατείαΕξαρχείων. Στην περίπτωση του Γρηγορό-πουλου, ο ειδικός φρουρός σήκωσε το όπλο«εν ψυχρώ» κατά τη διάρκεια περιπολίαςστα Εξάρχεια. Η σφαίρα βρήκε την καρδιάτου Αλέξη, την ώρα που έκανε τη βόλτατου στη Μεσολογγίου. Και το αιώνιο ερω-τηματικό πλανάται ακόμη πάνω από τακεφάλια μας : «Γιατί».Υπήρξε ένα θλιβερό ποσοστό του κόσμου,που δυσανασχέτησε με αυτό το γεγονός. Κι

όχι από το ίδιο το γεγονός, όσο από τα πα-ραλειπόμενα του. Τις παράπλευρες απώ-λειες δηλαδή. Περισσότεροι ήταν εκείνοι,που στεναχωρήθηκαν για τις υλικές ζη-μιές, παρά για το χαμό ενός μικρού παι-διού. Ενός ανθρώπου εν πάση περιπτώσει.Ακόμα και φέτος, στον πρώτο επίσημο«εορτασμό» του, οι «πολλοί» ενδιαφέρθη-καν για το πνεύμα των Χριστουγέννωνπου τα «κωλόπαιδα» θέλουν να χαλάσουν.Ό,τι δηλαδή όλα αυτά γίνονται, γιατί κά-ποιοι – ίσως καλικάντζαροι – δεν αρέσκο-νται στην εορταστική ατμόσφαιρα στο

«��� �� ��� ��� ���

12

κέντρο της πόλης, κι έχουν βαλθεί να τηνκαταστρέψουν. Και αντί να τροχίσουν τοδέντρο της γης με σκοπό αυτό να κοπεί καινα πέσει, προτιμάνε να σπάνε βιτρίνες τωνμικρομεσαίων επιχειρήσεων. Κανείς δε συμφωνεί με την καταστροφήπεριουσιών. Κανείς δεν είναι υπέρ του βαν-δαλισμού. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως,

υπάρχουν οι παράπλευρες απώλειες. Οιμέρες που ακολούθησαν έπειτα από το θά-νατο του Αλέξη, ήταν ολοκληρωτικά κα-ταστροφικές. Δικαιολογημένα ή μη. Τογεγονός από μόνο του, πυροδότησε μιαολόκληρη κοινωνία. Εκείνες τις μέρες,όλων των λογιών οι άνθρωποι, βγήκαν ναπουν τι πιστεύουν. Είδαμε κόσμο από όλεςτις ηλικίες να διαδηλώνει, ήταν η πρώτηφορά που απλοί άνθρωποι, εναντιώθηκανμαζικά. Περαστικοί εισέρχονταν εθελού-σια στις πορείες, γίνονταν ένα με τουςδιαδηλωτές, γίνονταν αυτόματα «υπερα-σπιστές» τους.Βέβαια, για πολλούςήταν άβολος ο Δε-κέμβρης, ο κατεξο-χήν εορταστικόςμήνας. Άβολος,γιατί μέχρι πέρυσιήταν ο πιο κερδοφόρος μήνας. Ο μήνας τουυπερκαταναλωτισμού. Είναι τραγικό, ανσκεφτεί κανείς πως τελικά ο θάνατος ενόςανθρώπου επισκιάστηκε από την ύλη.Όπως επίσης τραγική, ήταν η εικόνα τουχριστουγεννιάτικου δέντρου στο Σύ-νταγμα, περικυκλωμένο από άνδρες τωνΜΑΤ, οι οποίο το «φρουρούσαν».Η ευμετάβλητη κοινή γνώμη, στάθηκε στις

καταστροφές των καταστημάτων, στοπλήγμα των εμπόρων εν όψει Χριστουγέν-νων, στην ευάλωτη αγορά. Στο υλικό τουπράγματος με λίγα λόγια. Σαφώς και ήτανπροβληματικό το γεγονός, ότι, στην εποχήτης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, εί-χαμε μια κατεστραμμένη αγορά. Αλλά δενήταν αυτό το θέμα. Το θέμα ήταν πως χά-θηκε μια ζωή. Κι η αξία της ζωής δεν βγαί-νει στο σφυρί. Δεν πουλιέται και δεναγοράζεται.Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι λέξεις ποτέδεν είναι αρκετές. Τα λόγια που χρειάζο-νται να περιγράψουν μια κατάσταση σαναυτή, δεν υπάρχουν. Και τι μπορεί να πεικανείς. Να μιλήσει για το συμβάν αυτό κα-θεαυτό, για την οικογένεια του ανθρώπουπου φεύγει, για τον οπλισμένο άνθρωποπου ξεπερνάει τον εαυτό του. Τον αμετα-νόητο οπλισμένο άνθρωπο, που στη φα-ντασία του βλέπει πως απειλείται καιπυροβολεί για να σώσει τη ζωή του. Κάπως έτσι διασφάλισε τη ζωή του ο Επα-μεινώνδας Κορκονέας, σύμφωνα με τα λε-γόμενα του. Κάτι ανάλογο είχε πει και οΑθανάσιος Μελίστας 23 χρόνια πριν. Ηιστορία επαναλαμβάνεται επειδή το αν-θρώπινο είδος δεν έχει φαντασία. Και αντίγια ένα βήμα μπρος, κάνει δύο πίσω.

τα κείμενα:α. Το Πολυτεχνείο ζειβ. Έχε το νου σου στο παιδί

Νίκη Ηλιοπούλουέγραψε η

δημητρίου

Ήταν Αύγουστος του 2007, όταν αρκετοίπαγκόσμιοι οικονομικοί οργανισμοί άρχισαννα συνειδητοποιούν ότι τα στεγαστικά δά-νεια στις ΗΠΑ δεν μπορούσαν να αποπλη-ρωθούν. Για περίπου ένα χρόνο οιπερισσότεροι από εμάς αγνοούσαμε τηνύπαρξη του προβλήματος, ώσπου το 2008,πληροφορούμαστε ότι μία από τις μεγαλύτε-ρες επενδυτικές τράπεζες, η Lehman Brothersχρεοκοπεί, αφού πρώτα η αμερικανική κυ-βέρνηση της είχε αρνηθεί «ενέσεις» κρατικούχρήματος.

Από εκείνη την περίοδο και έπειτα, ο όρος«οικονομική κρίση» γίνεται ίσως ο πιο δημο-φιλής στα ΜΜΕ όλου του κόσμου. Χαρακτη-ριστικό είναι ότι τα περισσότερα άρθρα και οιαναλύσεις των εφημερίδων απέκτησαν μίαπερίπου παρόμοια «αφετηρία», η οποία δενξεφεύγει και πολύ από τη φράση, «Ζούμε τηνμεγαλύτερη διεθνή οικονομική κρίση από τονΒ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». Η πρωτοτυπία της εισαγωγής έδωσε τη θέση της σε μια στε-ρεότυπη έναρξη που μάλλον ο αναγνώστης είτε καταλαβαίνει ελλιπώς, είτε στην χει-ρότερη περίπτωση δεν μπορεί καν να αντιληφθεί.

Αυτή η μη ολοκληρωμένη άποψη γύρω από το θέμα της οικονομικής κρίσης, σε συν-δυασμό με τις παραληρηματικές φωνές της πλειοψηφίας των δημοσιογράφων ότι ταέσχατα του κόσμου είναι προ των πυλών, αλλά και η φανερή αδυναμία της πλειοψηφίαςτων οικονομολόγων να εντάξουν έννοιες στην εμπειρία της κοινωνίας που ως τότε ήτανάγνωστες, οδήγησε σε πανικό, σε βεβιασμένα συμπεράσματα και σε άλογη επίρριψηευθυνών προς κάθε κατεύθυνση υπεραπλουστεύοντας ουσιαστικά την όλη κατάσταση.

Αποτέλεσμα είναι, η πλειοψηφία της κοινωνίας, βαδίζοντας στην επιφάνεια του προ-βλήματος, αφού ποτέ δεν το κατανόησε, να «τερματίζει» μέσα της την οικονομική κρίσημε αφορισμούς του τύπου, «για όλα φταίνε οι τράπεζες», «για όλα φταίνε οι κυβερνή-σεις», «για όλα φταίει το σύστημα του καπιταλισμού» γενικά κι αόριστα. Ουσιαστικά ηευρεία μάζα της κοινωνίας δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κοιτάει το έγκλημα από μα-κριά, αρνούμενη να πλησιάσει, μήπως κάποιος της καταλογίσει ευθύνες και της πει,«φταις και συ». Μια κατεξοχήν ενοχική στάση, που γιγαντώνεται μέσα στο ευρύτεροπλαίσιο αντιλήψεων της κοινωνίας μας, η οποία αναμφισβήτητα έχει τις ρίζες της στομακρινό παρελθόν.

Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο κόσμος που δραστηριοποιούμαστε σήμερα, αλλά και τοπλαίσιο στο οποίο λειτουργούμε δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Η οικονομικήκρίση δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από μέρος της ευρύτερης κρίσης που βιώνουμεσήμερα ως κοινωνία σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.

η οικονομική κρίση, σε “ ρίση ”Κ���� ����������

η δ

υσ

τυ

χία

το

υ κ

όσ

μο

υ ο

φείλ

ετα

ι σ

τα

κ

ακ

ά α

πο

τελ

έσ

μα

τα

το

υ εγ

ωϊσ

μο

ύ π

ου

γ

εν

νά

ει τη

ν

απ

λη

στία

, τη

σ

κλ

ηρ

ότη

τα

, τη

ν α

δικ

ία

, τη

ν εκ

μετά

λλ

ευ

ση

τω

ν ά

λλ

ων

. Γ

ΙΝ

ΤΟ

Υ Κ

ΡΙΣ

ΝΑ

ΜΟ

ΥΡ

ΤΙ

13

���������� › ������� 2010

Η αλήθεια είναι, ότι κυρίως με τον Διαφωτισμό αναπτύσσεται και εν συνεχεία θεμε-λιώνεται σταδιακά ένα κοσμοείδωλο στον δυτικό πολιτισμό, το οποίο βασικό χαρακτη-ριστικό είχε και έχει τον ατομισμό. Ο ατομισμός ναι μεν εξέλαβε τον άνθρωπο ωςαυτάρκη και του έδωσε πίσω την χαμένη του αξιοπρέπεια, αλλά ταυτόχρονα τον ώθησεστη θωράκιση του εγώ του, προσφέροντας του ένα εξαιρετικό άλλοθι στον εγωκεντρι-σμό και την απανθρωπιά. Η αναπτυσσόμενη εγωλατρία δημιούργησε κτητικές υπάρξειςικανές να ταυτίζουν τη γνώση με τη δύναμη και το γνωρίζω με το υποτάσσω. Η αντί-ληψη αυτή υπήρξε η βάση αρχικώς στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, το φυσικό πε-ριβάλλον αντιμετωπίσθηκε ως μια ανεξάντλητη πετρελαιοπηγή που ο άνθρωπος είχεδικαίωμα να εκμεταλλεύεται δίχως κανένα ενδοιασμό στη λογική του «έχω και κατέχω».Ο ατομοκεντρικός - κτητικός πολιτισμός πλέον είχε να αρχίσει να φτιάχνει τα δικά τουδόγματα και κατ’ επέκταση τις δικές του εμμονές. Μεγαλύτερη παραγωγή ίσον μεγαλύ-τερη κατανάλωση, μεγαλύτερη κατανάλωση άρα μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, μιαυπερκαταναλωτική κοινωνία με έλλειψη νοήματος και μοναδικό σκοπό την τέρψη. Η ευ-χαρίστηση του ανθρώπου χτίστηκε πάνω στη λογική του «έχειν» και η ευδαιμονία άρχισενα εξαρτάται κυρίως από τις υλικές ανάγκες και την πλήρωση αυτών. Από τον δυτικό πολιτισμό πλέον απουσιάζουν το νόημα της ελευθερίας ως έννοια απαλ-

λαγμένη από το «εγώ», το νόημα της αλληλεγγύης –όχι ως φιλανθρωπία και ακτιβισμό,αλλά ως προτεραιότητα της προσωπικής ελευθερίας- , το νόημα της τέρψης όχι ως εκ-πλήρωση υλικών αναγκών αλλά ως σχέση. Χαμένα νοήματα που από μόνα τους δημι-ουργούν μια γενικότερη κρίση, η οποία σίγουρα δεν είναι μόνο οικονομική.

Υ.Γ. Προς το παρόν το μόνο που μας τρομάζει και μας πανικοβάλει είναι η οικονομικήκρίση, ίσως γιατί κλονίζει το χάρτινο οικοδόμημα του ευδαιμονιστικού και εξαρτώμενοαπό την ύλη πολιτισμού μας. Τα άλλα έπονται και οι κραδασμοί θα είναι σίγουρα ισχυ-ρότεροι, καθώς δε θα περιοριστούν απλώς στην κατάρρευση χρηματοπιστωτικών κο-

λοσσών αλλά στην κατάρρευσηα ν θ ρ ώ π ι ν ω νψυχών.

14

Μπατίστας Μαλαματένιος

για το λόγο και την τέχνη

η ιστοσελίδα

*sodeia.gr - επίσημα κοντά σας από την 1η Φεβρουαρίου

15

���������� › ������� 2010

Ένας οργανισμός γεννήθηκε μετά τοτέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμουμε προοπτικές ελπιδοφόρες για τα τότε δε-δομένα. Μια υποσχόμενη, πολλά, ειρηνο-ποιός δύναμη, αποτελούμενη από κράτηπου, αφενός ήθελαν να κλείσουν τις πρό-σφατες πληγές ενός καταστροφικού σεέκταση πολέμου και αφετέρου, να ελαχι-στοποιήσουν το ενδεχόμενο ύπαρξης ενόςπυρηνικού ολέθρου από τις τότε υπερδυ-νάμεις. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνώνήταν η εγγύηση για το μέλλον αυτό. Τοσπίτι για τους ισχυρούς, το καταφύγιο γιατους ανίσχυρους. Η ηλιαχτίδα που ξεπρό-βαλλε μετά το βαρύ ψύχος που επέβαλαν,η γερμανική μπότα και οι σύμμαχοί της. Κάθε οργανισμός ισχυροποιείται όταν συ-

νεδριάζει. Ο πλανητικής κλίμακας ΟΗΕπου σήμερα περιλαμβάνει 189 κράτη-μέλη,δεσμευτικός κρίκος μεταξύ των Εθνών καιισορροπιστής δυνάμεων διαφορετικής οι-κονομικής και στρατιωτικής ισχύος, έχειθετικές αλλά και, αρνητικές στιγμές στοενεργητικό του. Διαχειριστής σημαντικώνυποθέσεων, ο ειρηνευτής γίγαντας δια-πραγματεύεται δύσκολες καταστάσεις μεμια ανεξήγητη για τα σημερινά δεδομένα,ρομαντική διάθεση.

Ο ρόλος που έχει στον 21ο αιώνα, είναι ορόλος που του έδωσαν. Έρμαιο οικονομι-κών κυρίως ατασθαλιών εκ των έσω αλλάκαι επαίτης των οικονομικών απολαβώνπου προέρχονται από τα κράτη-μέλη του.Τα ισχυρότερα από αυτά «καθοδηγούν»κατά μία έννοια τις αποφάσεις του ΟΗΕ,δίνοντας τα περισσότερα χρήματα καιασκώντας έτσι μια οικονομική διπλωμα-τία, προσοδοφόρα για τις επίδοξες μελλο-ντικές κινήσεις τους.

Οι παγκόσμιας σημασίας ειρηνευτικές ήμη αποφάσεις, δυστυχώς, σε ένα μεγάλοκομμάτι εξαρτώνται από δυνάμεις που βρί-σκονται με το ένα πόδι στον οργανισμόκαι, το άλλο σε ζώνες στρατιωτικού σχε-διασμού με επεμβατικό χαρακτήρα, όπωςείναι το ΝΑΤΟ. Το νατοϊκό άρμα κατάφερεεντέχνως να υποκλέψει τις αρμοδιότητεςτου Διεθνούς Οργανισμού, αλλοιώνονταςτον σπουδαίο ρόλο ύπαρξής του και παρα-μερίζοντάς τον.

Εις το μέλλον, η πιθανότητα να ζήσομεέναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, με πολύ-πλευρες συνέπειες για τις νέες γενιές, μοι-άζει βεβαία. Ο νατοϊκός γίγαντας,στρατιωτικός βραχίονας των ΗΠΑ αλλάκαι άλλων κρατών που συμμετέχουνενεργά στον κατασταλτικό χαρακτήρατου, «αγωνιεί» για την παγκόσμια ειρήνη.Ο νεοϊδρυθείς παγκόσμιος χωροφύλακαςπου τελευταίως συμπεριφέρεται ως έναςάλλος ισορροπιστής και διαχειριστής κρί-σεων, δρα ανενόχλητος.Από την άλλη, η σπουδαιότητα του σημα-

ντικότερου Διεθνή Οργανισμού του πλα-νήτη, συνεχώς συρρικνώνεται. Ενώαποτελείται από ένα σύμπλεγμα κρατώνμε διεθνή νομική προσωπικότητα και απόδιατάξεις που τον ισχυροποιούν έναντιτων υπολοίπων οργανισμών, παρόλα αυτάοι αποφάσεις που λαμβάνει η Γενική Συνέ-λευση, είναι συστατικές και όχι δεσμευτι-κές για τα κράτη-μέλη του.Την εκτελεστική πλευρά του οργανισμού, απο-

τελεί το Συμβούλιο Ασφαλείας που διαχειρίζε-ται ως έναν βαθμό, κρίσεις περιορισμένηςκυρίως έκτασης και έχει χαρακτήρα τοποτη-ρητή. Δημιούργημα αυτής της αναγκαιότητας,είναι οι κυανόκρανοι. Αποτελούν το στρατιω-τικό κομμάτι του ΟΗΕ, ελλιπούς όμως εκπαι-δεύσεως και δυναμικής.

Ο . Η . Ε .όμηρος ήδιστος ευνούχος

������

16

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τηνεποχή που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα. Ο Ορ-γανισμός Ηνωμένων Εθνών νοσεί. Μετα-μορφώθηκε σε μαγαζί των ισχυρών και τακράτη-μέλη ανήμπορα να αντιδράσουν,μετατράπηκαν σε πελάτες, εντός και εκτόςτου οργανισμού, στρατιωτικών και άλλωναγαθών.

Η ισορροπία των δυνάμεων κατάντησεουτοπία. Τη συλ-λογική ασφάλειαπου επεδίωκε οΟΗΕ, κατάφερε νακάνει σημαία του,το ΝΑΤΟ. Φαντασμαγορικέςσυνεδριάσεις πολ-λών αστέρων μιαςάλλης κουλτούραςμε ένα ειρηνευτικόστυλ σε παλαιομοδίτικο μοτίβο.

Να πιστέψουμε όλοι στον Οργανισμό τουΜέλλοντος και στις δυνατότητες του, θεω-ρώντας τες υγιείς και ζωογόνες για τις νέεςγενιές;

Αποφάσισα να πάρω το ρίσκο.Θα τολμήσω να κάνω μια πρόβλεψη, πα-

ρόλο που συνήθως είμαι επιφυλακτικός σετέτοια πράγματα. Βλέπετε είμαι από τουςτύπους που υποστηρίζουν το «ποτέ μην λεςποτές», ανοικτός σε παν ενδεχόμενο, δενμπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα, καιάλλα τέτοια χίπικα ρητά. Χίπης δεν μπορώνα πω ότι είμαι. Ίσως είμαι μια πιο καθαρήεξέλιξή του. Μένω αξύριστος, κυκλοφορώμε ποδήλατο τους δρόμους της Βαρκελώ-νης, δεν αγοράζω καινούρια ρούχα, απε-χθάνομαι τον υλισμό, τρώγω φρούτα,επαγγέλλομαι ποιητής και αγαπώ τηνφύση (τόσο πολύ που μερικές φορές τηνκαπνίζω για να την βάλω στο μυαλό μου).

Δεν λέω μεγάλα λόγια αλλά σήμερα θατολμήσω και θα προβλέψω το τέλος τουδιαδικτυακού χώρου στο κοντινό μέλλον.Μην ρωτήσετε πότε, αυτό δεν το ξέρω. Δενμιλώ για τις προφητείες που μιλάνε για τοτέλος του κόσμου το 2012 και συνάμα τουτέλος του διαδικτύου, αφού όλοι οι υπολο-γιστές θα επιπλέουν μέσα στο νερό τωνλιωμένων πάγων. Και να γίνει αυτό, πάλιτοinternetθα είναι ζωντανό. Ούτε τα φυ-σικά φαινόμενα, ούτε οι Αζτέκοι, ούτε οΝοστράδαμος θα ευθύνεται για την κατα-στροφή των τρίαW.

Ο θύτης θα είναι οι χρήστες ψηφιακώνφωτογραφικών. Εσύ, ο κολλητός σου, ηθεία σου, η αδερφή σου, ο ξάδερφός σου, οτουρίστας, ο ντόπιος, ο σπαστικός τύποςτου πάρτυ, ο περίεργος, η περίεργη, η πα-ράξενη, ο παράξενος, ο σεξομανής, η γκό-μενα με τα σουφρωμένα χείλη, όλοι όσοιέχουν ένα δείκτη και αντίχειρα που λει-τουργεί και μια φωτογραφική. Νομίζετε ότιη λέξη ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ είναι τυχαία;

Κάθε μέρα γίνομαι μάρτυρας αυτού τουπανδαιμόνιου φωτογραφίας. Φωτό το κά-στρο, φωτό το βουνό, φωτό την θάλασσα,φωτό το λιμάνι, φωτό το ακρογιάλι, φωτότην παραλία, το βότσαλο, τον κώλο τηςγκόμενας με το μαγιώ, την γυμνόστηθηνορβηγίδα, τον παγωτατζή, τον μπάτσο,βγάλε με μία τώρα που τρώω, εμείς οι τρειςοι φίλοι, εμείς οι 2 οι φίλοι, άντε και μίαόλοι μαζί, «συγνώμη κύριε, σας είναι εύ-κολο να μας βγάλετε μία;» κοντινό πλάνο,μακρινό πλάνο, ζουμ εδώ, ζουμ εκεί, πλά-για λήψη, ασπρόμαυρη, με σέττινγκ σέπια,ψάρι χωρίς λέπια... ΑΡΚΕΤΑΑΑ

Κάντε υπομονή,φτάνω στο ζουμί.Δε θα κάτσω νααναλύσω το γιατί.Άβυσσος η ψυχήτου ανθρώπου.Ίσως το έχουμεαπωθημένο βί-τσιο να αποτυπώ-νουμε τις εικόνες

αντί να τις ζούμε. Βιαζόμαστε να τις απα-θανατίσουμε και ξεχνάμε να τις απολαύ-σουμε. ΆστηνKODAKκάτω ρε φίλε. Δενφωτογραφίζονται οι μυρωδιές, ούτε τα συ-ναισθήματα. Κάνε ένα διάλειμμα και ζήσε.

ο γεν.γραμματέας τουΟ.Η.Ε - Μπαν Κι Μουν

Δημήτρης Δικαίος

Τράβα μου μία..

φωτογραφία

�����

17

���������� › ������� 2010

Πού πάνε τα εκατομμύρια κλικ που βγά-ζουν ανεύθυνα; Σπανίως πάνε στο χαρτί(να και ένα καλό νέο για την ταλαιπωρη-μένη φύση), μερικές κάθονται σαν τον θα-νατοποινίτη στην κάρτα μνήμης ώσπου νατις βαρεθούν και να τις σβήσουν, και οι πε-ρισσότερες πάνε online. Εδώ στηρίζεται καιη πρόβλεψή μου. Φόρτωσε φόρτωσε τοκαημένο το διαδίκτυο, πού θα πάει; Θαυπερθερμανθεί και θα εκραγεί. Έχεί πουέχει ήδη τόσες μαλακίες. Ίσως η φωτογρα-φία της πεθεράς να αλλάζει την πάννα τουμωρού να είναι το σπίρτο που θα ανάψει τοφυτίλι.CANNON κανονιές!

Τι νοιάζει έναν υποτιθέμενο χίπη; Δε μενοιάζει καθόλου. Βαρέθηκα το internet ναμου ανακοινώνει το τέλος της ανθρωπότη-τας. Καιρός να αντιστραφούν οι ρόλοι. Τιέχεις να πεις τώρα κύριε κυβερνοχώρε;

Σε όσους έχει προβληματίσει η θεωρίαμου και θέλετε να κάνετε κάτι, είναι πολύαπλό.Σταματήστε να βγάζετε φωτογρα-φίες. Κυρίως σταματήστε να βγάζετε φω-τογραφίες τον εαυτό σας από μόνοι σας.

Είναι αξιολύπητο! Και ναι μπορούμε νακαταλάβουμε πότε τις βγάζεις μόνος σου.Λείπει το ένα χέρι!

Για όσους δεν με πιστεύουν, δικαίωμάτους. Η δικιά μου προτροπή είναι να τοβγάλουν μια φωτογραφία γιατί θα το πε-θυμήσουν.

Σταύρος Λαμπράκης

18

Ψιτ! Εδώ, πίσω από την κολώνα.Άδικα προσπαθείς τελάλη. Κόσμος δεν θα έρθει. Βλέπεις, εδώ, στη μικρή μας πόλη όλοιέχουμε δύο πρόσωπα. Τι; Δεν το ήξερες; Μα, καλά, πώς και εμφανιστήκατε σε αυτό τοκομμάτι γης που το έχουν ξεχάσει όλοι;Ναι, λοιπόν, δύο πρόσωπα έχουμε.

Έλα λίγο πιο δω. Μη μας δουν. Θα καταλάβεις. Ωραία, εδώ δεν έχει πολύ φως. Μη φο-βάσαι και μην κοιτάς πίσω σου. Δεν κινδυνεύεις από μένα και κανένας δεν θα μπει στηνσκηνή σου.

Σου λέω, δύο πρόσωπα. Ένα την ημέρα κι ένα τη νύχτα. Δεν ξέρω πώς και πότε έγινεαυτό. Από πάντα.

Ξέρω πολλούς, πολλούς μα την αλήθεια, που έχουν φυλαγμένα σε σεντούκια από έβενο,υλικό που δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε σε τούτα τα μέρη- άγνωστο πώς γέμισε ο τόπος μας,ο κόσμος μας, ο μικρo-κοσμός μας, με αυτά- έχουν φυλαγμένα λοιπόν προσωπεία κιάλλα, κληρονομιά από τους προπαππούδες τους. Τα κρατάνε φυλαγμένα και τα φροντί-ζουν. Ανοίγουν το σεντούκι μια φορά το χρόνο. Πρόσωπα-προσωπεία, χιλιάδες πρόσωπα,δε με πιστεύεις; Χάλκινα. Ναι, χάλκινα. Σε αυτόν τον τόπο που τίποτα χάλκινο δεν υπάρ-χει άλλο, το ήξερες; Δυο -τρεις προσπάθησαν να λιώσουν τα δικά τους μα τα άτιμα δενέλιωναν με τίποτα κι έτσι κανένα άλλο αντικείμενο δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε απόχαλκό.

ο Τελάλης

����������

19

���������� › ������� 2010

Ναι, κύριε τελάλη. Δεν σε χρειαζόμαστε. Έχουμε άφθονα πρόσωπα.Εγώ; Εγώ τι κάνω εδώ, μπροστά από τη σκηνή σου;Ω, εγώ... Ντρέπομαι τόσο. Σςςςς! Μη μιλάς δυνατά!Το μόνο άτομο στην πόλη, ναι , πόλη είμαστε, που - ντρέπoμαι, ω, πόσο ντρέπομαι - τοομολογώ, δεν έχω τέτοια κληρονομιά.

Πες μου. Πες μου μια τιμή. Πόσο τα πουλάς; Χρειάζομαι, το έχω ανάγκη.

Άνοιξα το παλιό εβένινο σεντούκι των προγόνων μου όταν 21 ετών έγινα και δε βρήκατίποτα άλλο από σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες σαρανταποδαρούσες. Χιλιάδες! Πουάρχισαν να ξεχύνονται από το σκέπασμα και γέμισαν το σπίτι μου. Από τότε μένωπάνω σε ένα δέντρο γυμνό χωρίς φύλλα, κρεμασμένος. Γιατί αυτά τα ζωύφια κατέκτησαν το σπίτι μου και κάνουν θόρυβο, ω πόσο θόρυβο , μετα χιλιάδες πόδια τους να κτυπάνε στο σανιδένιο μου πάτωμα.

Πες μου. Έλα , πες μου! Πόσο τα χρεώνεις;Έχω ανάγκη τα προσωπεία σου!

Στέλλα Ο. λιάτουΙστορικός - Αρχαιολόγος

lo

gia.pblogs.gr

Έχω στα μάτια μου δυο φλόγες. Πετούν σπίθες στο σκοτάδι και φωτί-ζουν τις γωνιές. Εκεί που κρύβονται τα χαμένα όνειρα κάποιων αλητών

που πλέκουν τις νότες σε δίχτυ για να πιάσουν τ’ άστρα. Έχω στα χείλη μου δυο στάλες. Ρίχνω νάμα σε καταραμένους δαίμονες να εξαϋλωθούν

σε άφαντη ομίχλη. Να πιάσω τα αναφιλητά τους και να ανανεώσω τη λατρεία μου. Προςτο άπιαστο. Το ονειρικό. Το αυτό που το λένε τίποτα.

Έχω στο στήθος μου δυο μαχαίρια. Στάζουν άνοιξη και μυρίζουν ξημέρωμα. Με σκιάαπό θάνατο. Κι ένα φτερούγισμα φόβου που δεν μπορεί να το βγάλει κανείς. Ίσως γιατίδεν προσπάθησε. Ίσως γιατί δεν τον άφησα. Ίσως γιατί δεν βρήκα τον λόγο να το κάνω.

Έχω ανάμεσα απ’ τους μηρούς μου μια αγρύπνια. Που πάλλεται. Που ζει. Που σφίγγειτα δόντια της για να δεχθεί κύματα αγριεμένα. Κύματα ηδονικά. Κύματα παλίρροιας.Κύματα ημερωμένα. Και της ενσταλάζω λίγη ακόμη αλμύρα. Για να φτιάξει μαργαρι-τάρι.

Έχω στα δάχτυλά μου ένα γαργαλητό. Να γίνει χαμόγελο σε λαιμό παιδικό. Να ξυ-πνήσει η νύχτα και να χορέψει τσιφτετέλι. Να κουνήσει τους μηρούς της και να πάει τοσύμπαν δυο έτη φωτός παραπέρα. Να σκάσει κι ο ορίζοντας και να ξεχειλώσει τα όριά τουδυο μίλια μακρύτερα. Να δω έναν δεύτερο ήλιο να χύνεται. Έχω και στα βλέφαρά μου μια μορφή. Που δεν έχω ακόμη αγγίξει. Που ίσως να μη θέλω

ακόμη να γίνει ύλη. Για να μπορώ να φαντάζομαι πως κάπου...υπάρχει ένα κάτι που έχειτη δύναμη να φτιάξει φωνή, να δημιουργήσει ανάσα, να γίνει γεύση και να ντυθεί με θέ-ληση για να γίνει......μια ακόμα έννοια πάνω στο σώμα μου...

μ ι α έ ν ν ο ι α α κ ό μ α

ΑντζελίνΑ Ρέϊνsecretsandshadows.blogspot.com

20

Αυ

τοδ

ιόρ

ιστο

ι Δ

ήμ

ιοι

darkvirtualpoetry.blogspot.com

Πήρα στα χέρια μου τις πληγές σηκώνοντας τη γυναίκα πέρα από τα οστά που συ-γκρατούν ύλη στην θέση της. Κάποτε δεν τολμούσα να μετρήσω τα κύματα που έσπαζαντην αντανάκλασή μου προς τη μεριά της στεριάς γεμίζοντας με αλάτι πικρό τις φλέβες.Απόρριψη, φώναζε το μυαλό λασπωμένο από τους βιασμούς που το ανάγκαζαν να πα-ρακολουθεί. Κατάργηση, φώναζα μεθυσμένη από τους φόνους που έσπρωχναν το αλάτιπίσω από το αίμα. Έκρυβα όλα τα βουνά της ουτοπίας κάτω από το ιδρωμένο κεφάλι μηντυχόν και ανακαλύψουν ότι ζούσα στα κρυφά. Οι επιθυμίες είναι ο αυτοδιόριστος δήμιοςτης πραγματικότητας, μου είπαν και τους πίστεψα. Δεν είδα τις πεινασμένες σαύρες πουστα ατσίνορα μάτια τους κατοικούσαν. ‘Ήμουν απασχολημένη να κοιτώ τα μανίκια μουπου φορούσαν την θλίψη της εξορίας και της απώλειας. Όταν, κάποτε, τους κοίταξα σταδόντια, γεύτηκα το μίσος τους και κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να σωθώ. Δενφοβήθηκα τον θάνατο, παιδί του είμαι σε προσωρινή κηδεμονία ημιτελών αναπνοών.Αυτό που πιο πολύ απ’ όλα με φόβισε ήταν το χρώμα του αίματός τους. Κίτρινο, ξεπλυ-μένο υγρό κυλούσε από την άκρη των χειλιών τους και βρωμούσε λάδι μηχανικής υπο-στήριξης ζωής.

Τότε έπλεξα τα μαλλιά μου και τα σήκωσα ψηλά στο κεφάλι γυμνώνοντας ύπαρξη.Τρομαγμένα όνειρα τα βουνά μου ανασύρθηκαν από την κινούμενη άμμο της υποταγής.Τότε ήταν που αγκαλιάστηκα με τις πληγές μου, μία για να μου θυμίζει ότι είμαι γυ-ναίκα, μία στο δεξί ρουθούνι για να αιμορραγώ ασταμάτητα το δηλητήριο τους χωρίς ν’μολύνει την αριστερή μου φλέβα και μία στο αριστερό στήθος για να μην ξεχνώ ποτέαυτό που με πρόσταξαν να ξεχάσω.

Ότι πάνω απ’ όλα, πέρα απ’ όλα Είμαι Καρδιά Δεν ανήκω στις κοινωνίες με τα χαρτονένια, ατσαλάκωτα στήθια και τις άχρωμες θρη-

σκείες που προσκυνούν ζωγραφιστούς θεούς.Και ίσως το νόημα να είναι πέρα από την θλιμμένη αντανάκλαση των δεσμοφυλάκων

καθρεπτών μας.Μαρία Ροδοπούλου

21

���������� › ������� 2010

Την περασμένη Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα για περίπατο στο πάρκο.Μια γυναίκα καθόταν δίπλα σε έναν άνδρα σε κάποιο παγκάκι, κοντά στην παιδικήχαρά."Αυτός είναι ο γιος μου" είπε η γυναίκα στον άνδρα δείχνοντας το αγοράκι με το κόκ-κινο μπλουζάκι. "Του αρέσει πολύ να κάνει τσουλήθρα""Είναι υπέροχος"! είπε ο άνδρας. "Η κόρη μου είναι το κοριτσάκι με το άσπρο φόρεμα.Της αρέσει να κάνει ποδήλατο."Σε λίγο κοίταξε το ρολόι του και φώναξε στην κόρη του:"Τι λες πάμε;"Το κορίτσι τον παρακάλεσε:"Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπά!"Εκείνος της έγνεψε καταφατικά και εκείνη συνέχισε χαρούμενη να κάνει βόλτες με τοποδηλατάκι της.Ύστερα από λίγο της ξανακάνει νόημα:"Μήπως να πηγαίναμε τώρα;""Πέντε λεπτά ακόμα μπαμπάκα μου, σε παρακαλώ!" τον ξαναπαρακάλεσε.Εκείνος χαμογέλασε και είπε""Εντάξει""Πρέπει να είστε πολύ υπομονετικός πατέρας" σχολίασε η γυναίκα που καθόταν δίπλατου.Ο άνδρας χαμογέλασε και είπε""Ο μεγάλος της αδελφός ο Γιάννης, σκοτώθηκε σε τροχαίο πέρυσι. Τον χτύπησε ένας με-θυσμένος οδηγός την ώρα που έκανε ποδήλατο εδώ κοντά. Και τι δεν θα έδινα για πέντελεπτά με τον γιο μου. Ορκίστηκα να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος με την κόρη μου. Αυτήνομίζει ότι της δίνω άλλα πέντε λεπτά να παίξει με το ποδήλατο της. Η αλήθεια είναι ότικερδίζω εγώ πέντε λεπτά παραπάνω που την βλέπω να χαίρεται."

Μήπως να δίναμε σήμερα και εμείς πέντε λεπτά από τον χρόνο μας σε κάποιον πουαγαπάμε;

����� ����� �����, �� ��������!

Δημήτρης Καραβασίλης

22

η Κ.η Κ.Τη γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, πριν

μια ολόκληρη ζωή μου φαίνεται, κι απ’ τηνπρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτή θα ήτανη Μία, η μοναδική για μένα, αυτή που θαμε γέμιζε, που θα έδινε γεύση και χρώμαστον κόσμο μου, που θα με συμπλήρωνε.Η Κ. ήταν από τότε κοντά μου, σχεδόνκάθε στιγμή. Με συντρόφευε, πήγαινε πα-ντού μαζί μου, με αναζωογονούσε, μουέδινε κουράγιο, με άκουγε, με παρηγο-ρούσε.Χωρίς αυτήν οι μέρες μου θα ήταν αλλιώ-τικες, χλωμές, δίχως αρώματα, με κανένααπολύτως ενδιαφέρον.Εκείνη τους έδινε ζωή. Σ’ εκείνη χρω-στούσα τα πάντα. Κι αν κάποιος μου έλεγε,αν σαν κακός προφήτης προέβλεπε, ότι πι-θανόν κάποτε θα ερχότανε η μέρα που θαχωρίζαμε, θα τον έβγαζα τρελό, θα τονέβριζα, ίσως και να τον χτυπούσα, θα τονκαταδίκαζα στο πυρ το εξώτερον της επί-γειας κόλασης.Όχι, εγώ δε θα παρατούσα ποτέ την Κ., τηναγάπη μου, της ζωής μου τον χρυσό, αλλάούτε κι εκείνη δε θα μ’ άφηνε ποτέ στακρύα του λουτρού. Πάντα θα ήταν εκεί γιαμένα, και πάντα θα ήμουν εκεί για κείνη.τη χαρά μου, την έμπνευσή μου.Ναι, αυτά υποστήριζα, και τα υποστήριζα με δύναμη και πειθώ και πάθος, κι ας ήξερα κα-λύτερα. ήξερα καλύτερα, αφού τίποτα δε διατηρείται για πάντα ή έστω για πολύ στη ζωήμου: σπίτια, συνήθειες, φίλοι, πιστεύω, αλλάζουν συνέχεια. Όλα πάνε κι έρχονται, ή, κά-ποιες φορές, μένουν και στον αγύριστο.Τίποτα! Τίποτα δεν κρατά.Και, έτσι, να που τώρα έφτασε η ώρα ν’ αποχαιρετήσω την Κ. μου. ένα από τα πιο σημα-ντικά κομμάτια στο πολύμορφο παζλ της ζωής μου.Το μόνο που δε θα τρέξουν δάκρυα απ’ τα μάτια, δε θα ακουστεί κανένας του πόνου σπα-ραγμός.Όσα ζήσαμε, όσα περάσαμε μαζί ήταν υπέροχα, ένα όνειρο που κράτησε πολύ και ήτανεπέρα για πέρα αληθινό, αλλά είναι καιρός πια να πάμε γι’ άλλα.Πάντα θα κρατώ στην ψυχή μου μια ξεχωριστή ζεστή γωνίτσα για την παλιά αγαπη-μένη. Πάντα θα τη θυμάμαι με γλυκιά νοσταλγία. Και πάντα, μα πάντα, θα την αγαπώ.Της το είπα αυτό: Κ., καρδούλα μου, πάντα θα σε σκέφτομαι και θα σε αγαπώ, όπως καιτώρα. Πάντα θα είσαι η Μία, η μοναδική για μένα. Πάντα θα είσαι η... Καφεΐνη μου!

Λάκης Φουρουκλάς

Μαρία ΡοδοπούλουΙΣΙΔΩΡΑ

εκδόσεις “Συμπαντικές Διαδρομές”

πεζο

ποίη

ση

Ο πλανήτης πυρπολείταιΤο Θηρίο ξυπνάει. Ερωμένος

έσχατος καίει απ’ άκρη σ’ άκρητην γη μαζί με τις βλάσφημεςστρατιές του.Ελάχιστα πλάσματα σώνονται με-ταξύ των οποίων και ένα νεαρόΔέντρο. Με πόδια ανθρώπινα θαδιασχίσει την Γη ψάχνοντας τοντόπο που θα μπορέσει πάλι να ρι-ζώσει. Στο διάβα του θα γνωρίσειτον θάνατο, την απόγνωση, τονπόνο των ανθρώπων και θα μετα-τρέψει την οδύνη σε δάκρυ βάλ-

σαμο για τους πληγωμένους.Λυπημένο θα βαδίσει μίλια ολό-

κληρα χωρίς ούτε μια απάντησηστις ερωτήσεις του. Εως ότου αρ-χίζει η μεταμόρφωσή του, ζωήφυσάει στα λαβωμένα του κλαριάη Μητέρα Φύση. Ό,τι λάβει μετον μεγαλύτερο πόνο θα κάνειδικό του και θα το επιστρέψειστους ανθρώπους ως το μέγιστοδώρο. Την Γέννηση της Ελπίδας.Όμως ακόμα και στην χαρά τουθλιμμένο περπατά. Άραγε θα βρειποτέ τον τόπο που θα ριζώσει; π

ερ

ίλ

ηψ

ηΑ

θήνα κ

αι Θ

εσσαλονίκ

η:

Ιανό

ς, Πολιτεία

και Π

ρω

τοπ

ορία

- Πειρ

αιά

ς:

Τσαμ

αντά

κης

κυ

κλοφ

ορεί

23

���������� › ������� 2010

η παρουσίαση το

υ νέου

βιβλίου της π

οιήτριας

Μαρίας Ροδοπούλου, θ

α

πραγματοποιηθεί στο

Club Decadence

Μπενάκη 87, Ε

ξάρχεια

Παρασκευή 22/01/2010

Ωρα 9μ.μ.

24

Σβήστε τ’ όνομά μου

Εσύ, γυναίκα που γυμνώθηκεςμπροστά μουγια να φρίξει η μοναξιά μουαπ’ τη γύμνια σου…σβήσε τ’ όνομά μου.Εσύ, λουλούδι που μαράθηκεςστο χώμα μουγια να πενθήσει η πεταλούδατο φορτίο της ψυχής μου…σβήσε τ’ όνομά μου.Εσύ, θάλασσα που ήπιεςτο νερό μουγια να σκάει αλμυρήη γλώσσα μου στο κύμα…σβήσε τ’ όνομά μου.Εσύ, πέτρα που ντύθηκεςτον ήλιο μουγια να τυφλώνει ισχυρήη ουσία μου τον πόνο…σβήσε τ’ όνομά μου.Σβήστε τ’ όνομά μουγια να γράψετε ένα στίχο.Ό,τι αγάπησα ήταν ποίησηαλλιώς δε θα μπορούσα να το πω.

Δημήτριος Μουζάκηςsoulforpoetry.blogspot.com

Ερήμωση

Όπως και να ντυθείς, Ερήμωση

Πάντα τον ίδιο αριθμόθα έχεις στο μέτωπο χαραγμένο

Εφτά είναι οι δρόμοιτης σιωπηρής πορείας

και ένα ρούχο ταιριαστόμε το χρώμα των ματιών σου.

Μ α ρ ί α Ρ ο δ ο π ο ύ λ ο υdarkvirtualpoetry.blogspot.com

Ένα

Σαϊτιές στο χώμαλαβώθηκαν οι αρτηρίες της γηςκόκκινο ανεβαίνει στους λόφους τα φύλλα στάζουν αίμα βάφουν τις μελλοθάνατες νύχτες μου

βρέχει όλη νύχτα, κόκκινα στάχυα ένα δρεπάνι στάζει αίμα μέσα στο όνειρο του θανάτουμπουμπουκιάζει η ζωή τοξεύω ένα τραγούδι στο πέραν

κι από άναρθρους στίχους ένα πουλί γεννιέται στο στόμα μου

Κατερίνα Γναφάκηαπό το βιβλίο «Ένα βάλς στο Κύμα»

e s p e r i d e s . w o r d p r e s s . c o m

π ο ι η τ ι κ ό ς ���

Στέφανα

ΕυτυχίαΣτο γκρεμό τους φώλιασε.

ΑπαρτίαΤα φλεγόμενα ξερά.

ΣυγχορδίαΤα επόμενα σκαλιά κι οι ανθοστήλες.

ΠελατείαΣπέρμα θρασύ. Λούτρινοι γιοι. Κόρες λεκάνες.

ΑμαρτίαΝομική, Ερατώ και Λαμπρινή.

ΕνορίαΚαλλιμάρμαρο και θειάφι. Μάλλον θειάφι!

ΑπουσίαΤου ουράνιου παράλληλου ψαλμού.

ΚοινωνίαΚατακόρυφος Θεός του μυελού.

κοινωνίακατακόρυφου, βιτρώ, μηχανισμού.

ΗσυχίαΔύο λαμπάδες – μετοχές, στεφανωμένες.

Δημήτρης Δικαίος ddikaios .blogspot .com

υ.γ. ο γάμος, σήμερα.

Λυσίπονος Οδύνη

Πάσχω από σέναΝοσώ για σέναΑνεμοδείκτης στόχοςμετέωροςστρέφομαι εκούσιαστην ευθείατων βολών σουΑδίστακτησυναυτουργέ του χρόνουλιγοστεύεις τις μέρες μουμε τις μικρέςαιμάτινες φυγές σουΚι εγώθηρίο λαβωμένοθα κρύβομαιστις σκοτεινές γωνιέςτων δρόμωνΝα ψάξειςνα με βρειςεγκαταλείπονταςπάνω στις πληγές

Τη λυσίπονο οδύνη σου.

Γιάννης Τόλιας

από το βιβλίο «Λυσίπονος Οδύνη»

monody-monody.blogspot.com

25

���������� › ������� 2010

26

Στη γέφυρα

Κόκκινο το καράβιΠου πλέει απόψε στο φεγγάριΣε ήρεμα νεράΑνοίγει τα φτερά τουΠετά δίχως βάροςΧορεύει στο νερό, λικνίζεται ελαφράΚι εμείς στη γέφυρα σε ένα παιχνίδι παράξενοΠου θέλει τον έναστον άλλο μέσα να περνάΚαι να προβάλλει με χαρά απ την άλληΓελώνταςΤο τιμόνι στο όνειρο δρόμο να βρίσκειΣτρέφοντας το κεφάλιΠότε αριστερά κι έπειτα δεξιάΑνάμεσα στα αστέριαΚι η γή δεμένη με σκοινάκιΣτη μέσα τσέπηάγκυρα σε αναμονή.

Έφη Καλογεροπούλουkokkinikissa .blogspot .com

Εραστές λέξεων

Το απομεσήμερο υγρόκολλούσε στο κορμίολάκερο το καλοκαίρι.Αναζήτησα τις λέξεις σουνα κουρνιάσω στη σκιά τουςμα αυτές φαίνεταιχάσανε το δρόμο τουςσε καυτές ακτίνες του ήλιου.Το πηγάδι στέρεψεαπό φράσεις κλειδιάπεριμένοντας να τελειώσειη ταινία στο θερινό σινεμά.Μα σαν η οθόνη έγραψε τέλοςκαι τα φώτα έδιωξαν τους θεατές,οι άδειες καρέκλες άρχισαν να γεμίζουνμε γράμματα της αλφαβήταςσε μια μεταμεσονύχτια προβολήκατάλληλη για εραστές λέξεωνσε νυχτερινό συναπάντημα.

Ανδρέας Καρακόκκινοςand33andreas .blogspot .com

Μικρές Θυσίες

Κρατώ του σύμπαντος το δρώμενοσ’ απατηλής ψιχάλας ενηλικίωση.Δε φέγγουν τα φεγγάρια απόψε.Λαβώθηκαν μιαν ανάσα πριν το σούρουποκαι γείρανε χλωμά στο μαξιλάριμακριά απ’ το γρασίδι που υποφέρεινα γελά.Έχει έκλειψη απόψενα πέσουνε λιπόθυμα τα στρώματα των πόνωνχωριστάγιατί ο κύκλος λένε υπερισχύειτόσο που το ρόδο μαραίνεται στην αλυκή.Πάρε μου ό,τι θες.Μόνο άσε μου τις αλήθειεςνα με σκοτώσουν.

Μαρία Ανδρεαδέλληsin-poetic-sin.blogspot.com

ο πίδακας αίματος

είναι ποίηση,

δε σταματιέται.

Sylvia Plath (1932-1963)

27

���������� › ������� 2010

Μαθημένος στα φεγγάρια

Μαθημένος στα φεγγάριατα σπρώχνεις στον προορισμό τουςπαρέα με τις ώρες κάθε νύχτα,τα σπρώχνεις κι εκείνασου αποκαλύπτουνε τα θαύματα.

Βλέπεις εκείνον με το άδειο πιστόλι στο χέρι;Θέλει να πεθάνει.Ψάχνει στις τσέπες του για σφαίρεςλες και ψάχνει γι’ αναπτήρα.

Βλέπεις τον άλλον;Βάζει το χέρι του στη μέσα τσέπη του σακακιούκαι τραβάει την καρδιά του.Την κοιτάζει προσεχτικά στο φεγγαρόφωτο,την παραδίδει στον αστυφύλακαγια να εξακριβώσει τα στοιχεία.

Κάθε νύχτα το ίδιο δρομολόγιο,κάθε νύχτα το ιδιότυπο εκείνο μπανιστήρι,κάθε νύχτα να σκαλώνουν τα πόδια σου στ’αστέρια,να κρέμονται όνειρα απ’ τα λυμένα σου κορδόνιακαι να βλέπουν οι ανυποψίαστοι

και να λένε πως είδαν οράματα στο βάθος της νύχτας.

Δείξε μου τα χέρια σου,να δω στα δάχτυλατα υπολείμματα της φεγγαρόσκονηςκι ας χάιδεψες τα ξημερώματαδυο στήθη ξαναμμένα

κι ας κόλλησε απάνω τους το ψεσινό σου ασήμι.

Εσύ δεν είσαι έμπορος για να μαζεύεις,εσύ ταξίδια κάνεις μες στις νύχτες,εσύ χαρίζεις,χαϊδεύεις κι ασημώνεις.

Θοδωρής Βοριάςv o r i a s . b l o g s p o t . c o m

Σ’ ένα διάφανο κουτί

Σ' ένα διάφανο κουτίθα κλείσουμε πάλι τα όνειρά μας...

Θα μετράμε πάλι τις αποστάσειςαπό λέξη σε λέξηθα τραυματίζουμε τις ψυχές μαςμε ανεκπλήρωτα όνειραθα ταξιδεύουμε και πάλιστις παρυφές των ανέφικτων υποσχέσεωνθα εισπράτουμε λαμπερά χαμόγελαπίσω από δόλιες μάσκεςΘ'ακουμπάμε τις ελπίδες μαςπάνω σ'ανόητες υποσχέσεις,στ'όνομα της αφέλειας

Σ'ενα διάφανο κουτίθα κλείσουμε πάλι τις ελπίδες μαςΤότε,που πλάνα χέρια θα μας αγκαλιάσουν,όχι για να μας προστατέψουν,μα για να παραπλανήσουν τους δισταγμούς μας

Την σκέψη μας να κλείσουν,σ'αγκαθωτούς στρατώνεςκαι τις επιθυμίες μας να μετατρέψουνσε ακραιφνή κάλπικα δεδομένα

Σ'ενα διάφανο κουτίθα κλείσουμε πάλι την ζωή μας

Άρτιοι αριθμοί..

Νίκος Περάκηςperakis.blogspot.com

Αν ο Γαλιλαίος έλεγε σε στίχουςότι η γη κινείται, η Ιερά Εξέταση

μάλλον θα τον απήλασσε. Thomas Hardy (1840-1928)

Άγγλος ποιητής

28

Μεταμόρφωση

Είμαι εγώως το τέλος του σκοτεινού δρόμου.Είμαι εγώκαι μετά κάποιος άλλος.Ανοίγω τις πόρτες της αμφισβήτησηςαναζητώντας κάποια ίχνη ζωής.Όλα τα κελιά του μυαλού μουξεκλείδωτακαι οι κρατούμενοι αγνοούνται.Είμαι εγώμέχρι τη στιγμή εκείνηπου οι παλμοί μουαρχίζουν να χορεύουν ατίθασα.Και τότε εκείνος,ο άλλος, μου γελά ξανά ειρωνικά.Ως το τέλος του σκοτεινού δρόμου,ως τα σύνορα της θλίψης. Ο ένας ήτανε ο άλλοςκαι οι δυο μαζί, το άυλο.

Μίλτος Γήτας

Κρεολέζικο φεγγάρι

Λευκή η μαύρηη μαγεία

Που στοιχειώνει το λιμάνι;Κι αν κάποιον τόσα χρόνιαπεριμένουμεσα σκλάβοι,Ας μη ζυγώσει.Σκυφτοί τον κρεολέζικο θεόΑς τρυπάμεΑς μη λυπάμαιΕίναι δικό του το φεγγάρι Και το αίμαΚαι μας έμαθε τον φόβο να χτυπάμεΑπέραντα είναι όλαΣαν τον ΑτλαντικόΚι ο πόνος και η αγάπηΚαι η ψυχή σαν τον βυθόΚι όποιοι δε θέλουν να τα βλέπουνφάλτσες πορείες μόνο ας χαράσσουνστο σοκάκι το ζεστό.

Χριστίνα Πασχάλη από το βιβλίο «Roses Sauvages»

Μάτια παλάτια μου

Στα μάτια σου μπροστάολόκληρο το Σύμπαντο γυαλίζει.Μαβιά βουνά, πράσινες ανεμώνες, κίτρινα εκατόφυλλα...Τρελάθηκε θαρρείς ο λογισμός εσπάσαν οι παλέτεςκαι χύθηκε το χρώμα κι ανακατώθηκε μ' έρωτα δυνατό!

Ω, παλέτες της ψυχής, σαν έκπτωτοι αγγέλοι..!

Πίσω από τα μάτια σουπαλάτια αναστηλώνονταιΠύργοι, θυσαυροί, πριγκήπισσες κι ιππότες...

Φοράνε πανόπλιο αργυρό θαρρείς για να γλυτώσουν απ΄τη λαβωματιάτου άγιου τοξοβόλου!

Ω, τί γλυκιά λαβωματιά, σα Παναγιάς το βλέμμα..!

Στα μάτια σου μπροστά εμένα βλέπω.Είδωλο κορασίδας ξανθομαλλούσας σε γαλαζοπράσινο φόντο...Άσε με να χτενιστώ εκεί, να βάψω τα μάγουλά μου, μη σαλεύειςείναι ξοπίσω ο φτερωτός θεός, άμε να σε λαβώσει!

Bασιλική Γαλατά

ένα αστικό ποίημα για το Στέφανο

Θέλω μια μέρα να τρέξω πιο γρήγορα από εσένα. Θα είναι δειλινό, η πόλη θα είναι το λιβάδι μας και θα πετάμε από στέγη σε στέγη σαν πουλιά. Θα κοιτάμε την όμορφη ασχήμια της πόλης και θα δακρύζουμε σαν παλιοί ονειρευτές. Θα πετάμε από στέγη σε στέγη και εσύ θα πιαστείς σε μία κεραία και θα σε περάσω. Θα μείνεις σε ένα μπαλκόνι και θα με κοιτάς να τρέχω ακόμη.

Δε θα σε νοιάζει..και θα σε καταραστώ να είσαι πάντα πιο όμορφος από εμένα. Θέλω μια μέρα να σε νικήσω..Να τρέξω πιο γρήγορα από εσένα και να μη με φτάσεις. Να τρέξω και να μην βλέπω πως η ψυχή σου είναι πιο όμορφη από την δική μου. Θέλω μια μέρα να τρέξω πιο γρήγορα από εσένα.

Μιχαήλ Βραζιτούλης

η Λησμονιά

Σιγά, σιγά τούς λησμονώακόμα και τα τηλεφωνήματααραίωσανΑς ζήσουν όπως διάλεξανκι ας περάσουμε το υπόλοιποαναίμακταΗ χάρη που μας δόθηκε στα νιάτα μαςξεψύχησεΣε κάθε βήμα λέοντες μας

σκάβουν το λάκο.

Οι κατακόμβες

Πού να κρυφτείς;Πού να λουφάξεις;- τρομαγμένο πουλί-Τα παλιά καταφύγιαέχουν πια ρημάξειοι κατακόμβες εκθέτουνοστά μαρτύρωνΕσύ ποιος είσαι;

Βαγγέλης Πεταλάς

Δεν ήσουν κανείς

Περίεργα τα πράγματα απόψε μεθυσμένα ποτήρια κρασί

Το βάρος και τα μπερδεμένα αισθήματαθολώνουν το τοπίοΑπομόνωση αισθημάτων δύσκολο να ταανακαλύψω ισχνάΒυθισμένα κομμάτια μου βγαίνουν επιτακτικά προς τα πάνωΠαράπονα και μεγάλες απαιτήσεις μεοδηγούν σε αδιέξοδο

Προσποιούμαι και προτάσσω το χαμόγελο εκείνα, την διάρκειαΜπροστάπάλι σε μονόδρομους χάνω τον ειρμό μου μυστικά

Αφήνομαι σε πράξεις και εποχές δίχως να βρω το έναυσμα

Φτιάχνω το χώρο που επιθυμώ και τα στριμώχνω στην γωνία Κρυψώνες που εύκολα ανακαλύπτω και τις κάνω πια αγκαλιάΦοβάμαι… αργά και τρομαχτικά βγαίνει από τα χείλη μου Πάνω στην σκέψη της άδολης εξαφάνισης, ίσως και άνισης Λίγο πριν τα τρομαγμένα μου όνειρακλείσουν την πόρτα καταλαβαίνω την ματαιότητα της πράξης

Σκληρό το μήνυμα

Απλώς θα σκορπίσεις και κανείς δεν θαπιστέψει πως υπήρξες

Βάιος Ντάφος

29

���������� › ������� 2010σ

υγ

κο

μιδ

ή π

οιη

τικ

ού

Λό

γο

υ: Μ

αρ

ία

Ρο

δο

πο

ύλ

ου

30

ββ ιι ββ λλ ίί οοπ ρ ο τ ά σ ε ι ς

Λάκης Φουρουκλάς“Αγγελική”

εκδόσεις Ιβίσκος

Γιάννης Τόλιας“Λυσίπονον”

εκδόσεις Περί Τεχνών

Κατερίνα ΓναφάκηΧορεύοντας

εκδόσεις Ύφος

Χριστίνα Β.Πασχάλη“Roses Sauvages”

Συμπαντικές Διαδρομές

Κατερίνα Κατσίρη“αναγκαία λήθη”

εκδόσεις Οδός Πανός

Θοδωρής Βοριάς“Νυχτερινές επιπλοκές”

εκδόσεις Ερωδιός

Τάκης Τσαντήλας“Υδρίες Ανάσες”εκδόσεις Οιωνός

μυ

θισ

τό

ρη

μα

πο

ίησ

η

πο

ίησ

η

πο

ίησ

η

πο

ίησ

ηπ

οίη

ση

πο

ίησ

η

Σταυρούλα Δημητρίου“η ψυχή του καθρέπτη”εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη

γο

τθικ

ό μ

υθισ

τόρ

ημ

α

Δημήτριος Μουζάκης“Αυτάρεσκη Σιωπή”εκδόσεις Ενδυμιων

πο

ίησ

η

η ο

ικολο

γία σ

την π

ολιτική

- Γεια σο

υ Μαργα

ρίτα

, μπορώ

να σε

απασχο

λήσω για

λίγο;

- Γεια σο

υ Ζιζάνιο

, ναι βεβα

ίως. Τι θ

έλεις;

(Τσακ – Τσα

κ , Τσακ – Τσα

κ, Τσακ – Τσα

κ)

- Αντώ

νης – Ντό

ρα, Α

ντώνης – Ν

τόρα,

Αντώ

νης – Ντό

ρα…

- Άουτς, Ά

ουτς!!! Σιγά

ρε Ζιζά

νιο,

πονά

ω…

άουτς! Για

τί με μαδάς;;;

- Διεξά

γω «π

ράσινη» δ

ημοσκό

πηση.

Do

yo

u s

peak E

ng

lish

?

- Ζ

ιζά

νιο

το

έμ

αθ

ες ό

τι ο

Αντώ

νη

ς εί

χε

συγκ

ατο

ική

σει

με

τον Γ

ιώρ

γο τ

ην π

ε-

ρίο

δο

τω

ν σ

πο

υδ

ών τ

ους

στι

ς Η

ΠΑ

;

- Κ

αι τώ

ρα

αυτό

μο

υ τ

ο λ

ες γ

ια κ

αλό

;…

- Ό

χι ρ

ε π

αιδ

ί μ

ου, α

λλά

να

… ο

ι δ

ημ

ο-

σιο

γρά

φο

ι λέ

νε

στι

ς ει

δή

σει

ς ό

τι π

λέο

ν

η α

ντι

πο

λίτε

υσ

η θ

α γ

ίνετ

αι σ

ε ά

λλο

επίπ

εδο

. -

Σε ε

πίπ

εδο

Lo

wer…

Οικονομία για όλους - Αχ βάσανα... τα πράγματα δεν πάνε

καθόλου καλά στην οικονομία.

- Και πού το κατάλαβες εσύ ρε Ζιζάνιο;

- Να, πρώτα έπαιρνα 800 ευρώ το

μήνα και πέρναγα τις πρώτες 20

μέρες άνετα και τις υπόλοιπες 10 μεδυσκολία.

- Και τώρα τι; Περνάς 10 άνετα και20 δύσκολα;

- Όχι, ακόμα χειρότερα. Περνάω 10

δύσκολα και τις υπόλοιπες 20 κρύβο-

μαι από τους τοκογλύφους…

Passport

- Πώς σου φαίνεται Ζιζάνιο ηνέα κυβέρνηση;

- Τι να σου πω φίλε μου… εγώ ως τώρασε ένα συμπέρασμα έχω καταλήξει.

- Και ποιο είναι αυτό Ζιζάνιο;- Ότι με τα τόσα ταξίδια που

κάνει ο Γιώργος, η μόνη λογική επι-λογή του στο ψηφοδέλτιο επικρα-

τείας, ήταν η Μάγια Τσόκλη!

Κουφό - Ρε Ζιζάνιο εγώ πότε επιτέλους θα γίνω μάνα;;;- Δεν κάνω παιδιά, μικρόςπέρασα δάκο…

υπ

ογρ

αφ

ή:

Ζιz

άνιο

31

32

ΑΘΗΝΑΕπίκαιραΑγ. Ιωάννου 41,

Αγ. Παρασκευή

IΑΝΟSΣταδίου 24, Αθήνα

ΚλεψύδραΠασσώβ & Ταϋγέτου,

Γκράβα

ΛεμόνιΗρακλειδών 22, Θησείο

ΛέξικονΘεσσαλίας 77,

Πετρούπολη

ΠολιτείαΑσκληπιού 1-3

& Ακαδημίας

ΠρωτοπορίαΓραβιάς 3-5,

Πλ. Κάνιγγος

ΒιβλιοχαρτοπωλείονΑγ. Δημητρίου 49

Αγ. Δημήτριος

(Μπραχάμι)

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΒιβλιοβάρδια Ναυαρίνο

ΙΑΝΟS Αριστοτέλους 7

ΙΑΝΟΣ25ης Μαρτίου 45

ΜπαρμπουνάκηςΑριστοτέλους 4

Σαιξπηρικόν

ΠΕΙΡΑΙΑΣΤσαμαντάκηςΚαραολή

& Δημητρίου 43

ΑΡΓΟΣΑναγέννησηΙνάχου 127-129

ΒΟΛΟΣSubway (bookstore)

ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Happy HouseΚέντρο Τύπου

Ληξούρι

Σταματελάτου Χρ.Λιθόστρωτο 1

Αργοστόλι

ΛΑΜΙΑΟιωνόςΚολοκοτρώνη 11

ΚεντρίΘεμιστοκλέους 10

ΛΑΡΙΣΑ9 ΡίχτερΆνθιμου Γαζή 37α

ΠαιδείαΚανάρη 11

ΠαιδείαΜ. Αλεξάνδρου 6

ΜΥΤΙΛΗΝΗΠαπασωτηρίου Ερμού 211

ΧατζηδανιήλΕρμού 19

ΕιρμόςΚαβέτσου 24

ΠΑΡΟΣΑναγέννηση Πλ. Εκατονταπυλιανής

Παροικία

ΠΑΤΡΑΠρωτοπορίαΓεροκωστοπούλου 31-33

ΠολύεδροΚανακάρη 147

ΠαπασωτηρίουΠατρέως 30

ΣΠΕΤΣΕΣΚέντρο ΤύπουΝτάπια

ΤΡΙΚΑΛΑΛαμπρίδηςΕρμού 19

Σχολές

ΑθήναΕργαστήρι

Επαγγελματικής

Δημοσιογραφίας

Καπλανών 8, Κολωνάκι.

ΠειραιάςMomi (Σχολή Μουσικής)

Ακτή Μουτσοπούλου 38,

Πασαλιμάνι

ΤρίκαλαΙλιάς (φιλολογικό

φροντιστήριο)

Απόλλωνος 12

Καφέ

ΑθήναΧάρτεςΖωοδόχου πηγής

& Βαλτετσίου, Εξάρχεια.

βιβλιοπωλεία

* στην περίπτωση που δε βρείτε τη “σοδειά” σε κάποιο από τα παραπάνω σημεία διανομής, παρακαλώ ενημερώστε μας. Τηλ. επικοινωνίας: 694 717 600 5

διανέμεται χωρίς αντίτιμο

συ

γκο

μιδ

ή γ

ια τ

ον Ά

νθ

ρω

πο