XOSÉ NEIRA VILAS

EMIGRACIÓN

Xosé Neira Vilas emigrou a Bos Aires en

1949.

Naqueles

anos, a

cidade de

Bos Aires

era

considerada

a Capital

Cultural de

Galicia.

ADIANTE

Neira Vilas foi secretario Xeral das

Mocidades Galeguistas.

Participou na comisión organizadora do

Primeiro Congreso da Emigración Galega.

En 1957 Xosé Neira Vilas casa

con Anisia Miranda, cubana.

FOLLAS NOVAS

Xuntos fundaron a organización

libreiro-editorial Follas Novas para

difundir o libro galego en América.

En 1961 Neira e Anisia foron residir a Cuba.

En Cuba, entre outras moitas actividades, fundaron

e dirixiron as revistas infantís Zunzún e Bijirita.

VOLVE A GALICIA EN 1972

Fóronlle

outorgados

numerosos

premios e

medallas.

Na súa aldea

natal de Gres

preside a

Fundación

cultural Xosé

Neira Vilas.

REPERCUSIÓN MEDIÁTICA

Colaborou e colabora en diversos medios de

comunicación.

OBRA PUBLICADA POR PRIMEIRA VEZ EN 1961 EN BOS AIRES

EN GALICIA PUBLICOUSE POR PRIMEIRA VEZ EN MAIO DE 1968

Existen tamen

edicións en

castelán, portugués, a

lemán, catlán, eusker

a, ruso, italiano, checo

, inglés e francés.

I. Eu son Balbino. Un rapaz de aldea. Coma

quen dis, un ninguén. E ademáis, pobre…

Ninguén me di, poño por caso, para que

serven as estrelas, nin onde morren os

paxaros.

V. Os grandes esquecéronse de cando

eles eran rapaces.

VI. Se da noite para a mañá non deixasen

saír a ninguén, faríamos unha

revolución, que é o que compre.

VIII. Levoume a alegría; a ilusión de que

era por fin un rapaz con sorte porque

atopara algo no rebusque do souto.

IX. O tempo fora amainando os meus recordos. E

agora espertaban todos supetamente. Porque o

tempo o mesmo cura as feridas, que fai apodrecer

as árbores.

X. …o sol, tal como o meu pai mo

anunciara, bailaba coma un tolo na

mañanciña.

XI. Dá gusto ver como todos os veciños

axudan. A morte é coma un vencello cordial.

XII. Un amigo é o mellor que hai neste

mundo.

XIV. Xurei para min que cando chegue a

grande farei cousas de valemento para

non morrer de todo cando morra.

XV. As cousas veñen decote encerelladas. Vai un

despois desfacendo o novelo ata atopar, pouco a

pouco, o cabo do fío.

XVI. Pareceume que o sol arraiaba

para min só.