Presentación balbino
31
XOSÉ NEIRA VILAS
Transcript of Presentación balbino
XOSÉ NEIRA VILAS
EMIGRACIÓN
Xosé Neira Vilas emigrou a Bos Aires en
1949.
Naqueles
anos, a
cidade de
Bos Aires
era
considerada
a Capital
Cultural de
Galicia.
ADIANTE
Neira Vilas foi secretario Xeral das
Mocidades Galeguistas.
Participou na comisión organizadora do
Primeiro Congreso da Emigración Galega.
En 1957 Xosé Neira Vilas casa
con Anisia Miranda, cubana.
FOLLAS NOVAS
Xuntos fundaron a organización
libreiro-editorial Follas Novas para
difundir o libro galego en América.
En 1961 Neira e Anisia foron residir a Cuba.
En Cuba, entre outras moitas actividades, fundaron
e dirixiron as revistas infantís Zunzún e Bijirita.
VOLVE A GALICIA EN 1972
Fóronlle
outorgados
numerosos
premios e
medallas.
Na súa aldea
natal de Gres
preside a
Fundación
cultural Xosé
Neira Vilas.
REPERCUSIÓN MEDIÁTICA
Colaborou e colabora en diversos medios de
comunicación.
OBRA PUBLICADA POR PRIMEIRA VEZ EN 1961 EN BOS AIRES
EN GALICIA PUBLICOUSE POR PRIMEIRA VEZ EN MAIO DE 1968
Existen tamen
edicións en
castelán, portugués, a
lemán, catlán, eusker
a, ruso, italiano, checo
, inglés e francés.
I. Eu son Balbino. Un rapaz de aldea. Coma
quen dis, un ninguén. E ademáis, pobre…
Ninguén me di, poño por caso, para que
serven as estrelas, nin onde morren os
paxaros.
V. Os grandes esquecéronse de cando
eles eran rapaces.
VI. Se da noite para a mañá non deixasen
saír a ninguén, faríamos unha
revolución, que é o que compre.
VIII. Levoume a alegría; a ilusión de que
era por fin un rapaz con sorte porque
atopara algo no rebusque do souto.
IX. O tempo fora amainando os meus recordos. E
agora espertaban todos supetamente. Porque o
tempo o mesmo cura as feridas, que fai apodrecer
as árbores.
X. …o sol, tal como o meu pai mo
anunciara, bailaba coma un tolo na
mañanciña.
XI. Dá gusto ver como todos os veciños
axudan. A morte é coma un vencello cordial.
XII. Un amigo é o mellor que hai neste
mundo.
XIV. Xurei para min que cando chegue a
grande farei cousas de valemento para
non morrer de todo cando morra.
XV. As cousas veñen decote encerelladas. Vai un
despois desfacendo o novelo ata atopar, pouco a
pouco, o cabo do fío.
XVI. Pareceume que o sol arraiaba
para min só.
