Sandra Lee, "Pudełko z przepisami"

Sandra Lee

Cena 14,90 zł

DUŻA CZCIONKA

duża czcionka

Pudełko z przepisami

Z domowymi przepisami autorki!

Kiedy jej małżeństwo się rozpadło i została samotną matką, a na dodatek straciła najlepszą przyjaciółkę, Grace postanowiła wrócić do rodzinnej miejscowości. Wyjechała stamtąd kilka lat wcześniej po kłótni z matką i od tamtej pory nie utrzymywała kontaktów z rodziną.

Powroty nie są łatwe, ale ku swojemu zdumieniu Grace odkryła, że rodzinne okolice to jej miejsce na

ziemi. Okazało się też, że istnieje coś, co ma siłę zdolną połączyć pokolenia: odziedziczone po babci pudełko

z przepisami. W kuchni matka, córka i wnuczka dostały szansę, by odnaleźć to, co najcenniejsze:

łączącą je nić miłości i porozumienia.

Pudełko z przepisami to podnosząca na duchu opowieść o matkach i córkach, przyjaźni i miłości,

przeplatana smakowitymi przepisami autorki.

Sandra LeePudełko z przepisam

i

Lee_Pudelko_z_przepisami.indd 2e_Pudelko_z_przepisami.indd 2 2014-05-02 12:59:152014-05-02 12:59:15

Sandra Lee


tłumaczenie

Anna Rogulska


Między Słowami30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37

E-mail: [email protected] I, Kraków 2014

Społeczny Instytut Wydawniczy Znak Sp. z o.o.30-105 Kraków, ul. Kościuszki 37Dział sprzedaży: tel. 12 61 99 569

Druk: Drukarnia Colonel, Kraków

Tytuł oryginałuTh e Recipe Box

Copyright © 2013 Sandra Lee Semi-Homemade®Th is edition published by arrangement with Hyperion,

New York, New York USA.All rights reserved

Copyright © for the translation by Anna Rogulska

Fotografi a na pierwszej stronie okładkiCopyright © lucop/istockphoto.com

Opracowanie tekstu i przygotowanie do drukuPracownia 12A

ISBN 978-83-240-2513-8


7

rozdział

�

Już po pierwszym sygnale Grace wyczuła, że nikt się nie odezwie. Matki potrafi ą go rozpoznać – ten dźwięk, po którym od razu wiadomo, że dziecko

nie odbierze. – Cześć, tu Em, zostaw wiadomość...Miała nadzieję, że porozmawia z Emmą. Była już

grubo spóźniona, ale mimo wszystko uśmiechnęła się na dźwięk głosu córki. Biegła przez halę lotniska w Los Angeles, w jednej ręce trzymała komórkę, dru-gą ciągnęła walizkę na kółkach. Skręciła za budką z je-dzeniem, ominęła kobietę z dzieckiem w wózku i nie-omal potrąciła mężczyznę na elektrycznym wózku inwalidzkim.

– Boże, najmocniej przepraszam...Jezu, tratuje niemowlęta i staruszków. Ogarnij się,

Grace! – PIIIP.


8

– Kochanie, tu mama. Bardzo cię przepraszam, Em. Spóźniony samolot, fatalna pogoda w Green Bay, nie zdążyłam na przesiadkę w Chicago i... – Co za różnica?, pomyślała. Emmę obchodzi tylko tyle, że wróci do domu, a matki znowu nie będzie. – Jadę prosto na plan, więc nie zdziw się, jeśli nie zastaniesz w domu moich bagaży. Po prostu siądź do odrabiania lekcji. Przywiozę sushi na kolację, dobra? Kocham cię.

Złapała walizkę i pomknęła w dół ruchomymi schodami, a na parkingu ruszyła już biegiem. W Los Angeles był przepiękny wiosenny dzień. Słońce i czy-ste błękitne niebo zupełnie nie przypominały mgliste-go burego świtu w New London w Wisconsin, gdzie przed dziesięcioma godzinami przywitała poranek.

Zadzwonił telefon. Świetnie, Emma oddzwania. – Skarbie? – Żadne „skarbie”! Mamy dziś jeszcze sześć scen!

Gdzie jest moja zaufana asystentka? Wróciłaś cho-ciaż do Los Angeles?

Z powodu różnicy stref czasowych w Los Ange-les była dopiero pora lunchu, więc Grace wciąż mia-ła przed sobą pół dnia pracy.

– Ken, strasznie mi głupio. Jesteś taki kochany, zo-stałeś z Emmą, a mnie się spóźnił samolot. Zostawi-łam ci wiadomość...

– Tak, odebrałem ją. Super, że wróciłaś, głowa do góry, zaczniemy z poślizgiem. Artie znowu świruje.


9

Grace westchnęła. Artie to reżyser programu, nad którym pracują z Kenem: Zgubieni. Twórczy geniusz, ale zarządza wprost okropnie. Ken jest wspaniałym ojcem chrzestnym – zgodził się, żeby Emma została z nim, kiedy Grace będzie w Wisconsin. Ken uwielbia Emmę i, prawdę mówiąc, radzi sobie z nią tysiąc razy lepiej niż Grace. Emma ma jednak tylko czternaście lat, a Ken pracuje na bardzo wymagającym stanowi-sku głównego stylisty na planie popularnego progra-mu telewizyjnego.

– Próbowałam dodzwonić się do Emmy. Poszła pewnie na lunch. Leeza poprosiła, żebym została tro-chę dłużej, loty się opóźniły, ale już jestem.

Złagodniał. – W porządku, Grace. Po prostu przyjedź, kiedy

tylko będziesz mogła, kochanie. Jak nasza bojow-niczka?

– Tak sobie.Grace spóźniła się na przesiadkę, ale za to spędzi-

ła dzień dłużej z Leezą – i to teraz najważniejsze. Ken zdawał sobie z tego sprawę. Oboje na zmianę poma-gali Leezie i jej rodzinie. Jeszcze w liceum w New Lon-don, gdzie razem dorastali, żartowali, że są związani ze sobą bardziej niż trzej muszkieterowie.

– Opowiem ci później. – Westchnęła na wspo-mnienie dzisiejszego poranka. – Już jadę.

��


10

Grace ruszyła na północ drogą numer 405 i jęknęła. Autostrada przypominała parking. Będzie musiała uciec pierwszym zjazdem i pojechać ulicą Sepulveda albo, jeśli jest zakorkowana, jakąkolwiek inną aż do dzielnicy Century. Zapowiada się długa, bolesna gim-nastyka: ruszanie i hamowanie. Popatrzyła na swoje odbicie we wstecznym lusterku. Rany boskie, pomy-ślała. Błękitne oczy podkrążone. Cera biała jak pa-pier. Wygląda, jakby nie spała trzy dni.

Te wykańczające szaleńcze wyścigi między Los An-geles a Wisconsin zaczęły się ostatniej jesieni podczas dorocznego Fall Family Fun Fest. Liście zachwycały wtedy pełnią jesiennych barw. Cały tydzień rozbrzmie-wała muzyka, a powietrze przepełniał zapach kiełba-sek, sera i piwa. Grace, Ken i Leeza chodzili razem na festiwal, odkąd byli dziećmi, i mimo że Grace oraz Ken już się stamtąd wyprowadzili, za nic nie mogli go prze-gapić. Fall Family Fun Fest był miejską tradycją New London, podobnie jak parada z okazji Dnia Świętego Patryka. W tym roku ostatniego dnia festiwalu Grace i Leeza znalazły chwilę na spokojną rozmowę, obser-wując córkę Grace Emmę i malutką Sarę Leezy, tań-czące wokół rynku.

– Nie mogę uwierzyć, że naprawdę mieszkam w Los Angeles – zadumała się Grace. – Ja, zatwardziała Ame-rykanka ze Środkowego Zachodu. Że Ken, to rozu-miem. On tam żyje jak ryba w wodzie. W sumie, serio, jest rybą w wodzie. Szkoda, że nie widziałaś jego domu


11

na łodzi – trajkotała, jak to mają w zwyczaju odwiecz-ne przyjaciółki. Narzekała na swoje ostatnie przepra-wy z byłym mężem Brianem. – Pewnie wprowadza się do jakiegoś ogromnego loft u w Chicago – westchnęła. – Odzyskuje utracone kawalerstwo czy coś w tym stylu. To tak daleko od Los Angeles, że boję się wysyłać Emmę do Chicago, a ona mówi, że spędził z kimś Święto Pracy.

– A dlaczego ty też nie miałabyś randkować? – spy-tała Leeza, wtykając słomkę do soku w kartoniku dla Sary.

Z perspektywy czasu Grace zauważyła, że póki Leeza jej nagle nie przerwała, rozwodziła się nad swo-im ideałem mężczyzny, kłopotami z Brianem i inny-mi nieistotnymi bredniami.

Wtedy to Leeza powiedziała, że idzie do lekarza, który znalazł guzek w jej lewej piersi.

– To pewnie nic groźnego – zapewniała. – Na pew-no tylko cysta. To częste u wielu kobiet. Lekarz jest po prostu ostrożny, bo staramy się z Jonathanem o ma-lutkiego braciszka albo siostrzyczkę dla Sary. – Po tym wyznaniu uśmiechnęła się, jakby obwieszczała światu: „Uwaga, nadchodzę!”.

– Na pewno masz rację – zgodziła się Grace. – Mimo wszystko dobrze, że zdecydowałaś się wrócić na kontrolne badania.

Zanim Grace zdążyła spytać o cokolwiek więcej, przyszedł Ken. Przyniósł wszystkim piwo, którym wznieśli toast za dobre wieści.


12

– Nowy bobas! Super! – ucieszył się. – Zaklepu-ję sobie chrześniaka. Emma ma Sarę. Następny ma-luch będzie mój!

Wypili za to, a potem rozmowa przeszła na temat potencjalnych imion dla dziecka. Umknęły im cał-kiem myśli o nadchodzącym badaniu kontrolnym.

Grace była całkowicie przekonana, że wszystko bę-dzie dobrze. Musiało być dobrze. To była cudowna wycieczka. Na lotnisku uściskała Leezę na pożegna-nie i razem z Emmą oraz Kenem polecieli z powro-tem do Los Angeles.

Tydzień później Leeza zadzwoniła z wiadomością, że zdiagnozowano u niej raka piersi, ale ponieważ został wcześnie wykryty, nie ma się czym martwić. To po prostu dodatkowa sprawa do załatwienia, za-nim znów zaczną się starać o dziecko. Jednak mieli się czym martwić. W rzeczywistości Leeza była już w trzecim stadium złośliwego nowotworu piersi.

Niespodziewanie troje przyjaciół zostało rzuco-nych na głęboką wodę testów, radioterapii, operacji, chemioterapii – lecz po tym wszystkim rak nadal się rozprzestrzeniał. Następnie kolejne zabiegi, leczenia, aż w końcu, w zimie, tygodnie izolacji z powodu wy-czerpującego przeszczepu szpiku kostnego. Nadeszła już wiosna i po miesiącach spędzonych w szpitalnych salach Leeza wróciła nareszcie do domu, do męża oraz malutkiej córeczki, gdzie mogła wypoczywać i spędzać czas w swoim pięknym ogrodzie.


13

Nieważne, czy chodziło o ludzi czy o rośliny – Lee-za miała instynkt opiekuńczy. Pod jej ręką wszyst-ko rozkwitało. Zaledwie wczoraj siedziały razem na dworze i podziwiały forsycje okalające szczyt domu Leezy – zaczęły już je nieśmiało obsypywać blade sło-necznożółte kwiatki.

Grace starała się omijać poważne tematy, żeby Lee-za mogła trochę odpocząć.

– Będziesz miała w tym roku oszałamiający ogród. Wciąż trudno mi uwierzyć, że to projekt Claire. Claire Howard, najpodlejszej dziewczyny w całej szkole. Kto by pomyślał? Boże, pamiętasz, jak Ken dodał jej śro-dek przeczyszczający do koktajlu?

Leeza się roześmiała. W licealnych czasach z Kena był kawał urwisa.

– Zasłużyła sobie na to. – Przewróciła oczyma. – Była okropna!

– Miała największe powodzenie. Do dziś uważam, że to ona ukradła mi sweter i ubrała w niego stracha na wróble podczas festiwalu w ostatniej klasie.

– A pamiętasz, jak przypadkiem „zgubiła” twoją rakietę tenisową, kiedy pilnowała sprzętu na okrę-gowych mistrzostwach? – dodała Leeza.

Śmiały się na wspomnienie wydarzeń, które w tam-tym okresie wydawały się największymi życiowymi tragediami.

– O niczym nie miałyśmy wtedy pojęcia. Nie spo-sób uwierzyć, że teraz jest moją bratową! – powiedzia-ła Leeza. – Czy cuda nigdy nie przestaną się wydarzać?


14

Siedziały chwilę w ciszy, a Grace zmówiła w du-chu małą modlitwę: „Oby nie przestały. Niech cuda trwają nadal, a Leeza wyzdrowieje”. Nie chciała jed-nak straszyć przyjaciółki.

– Może to przez koktajl Kena – powiedziała na głos.

– Tak, Ken ponosi pełną odpowiedzialność za zwrot wydarzeń. – Leeza zachichotała.

Kolejną godzinę rozmawiały o swoich córkach, pra-cy Grace i mężu Leezy Jonathanie. W końcu przyszła pora na zbudzenie Sary z drzemki.

– Co u twojej matki? Odwiedzisz ją tym razem? – zwróciła się Leeza do Grace, kiedy mała już wstała.

Grace nie odpowiedziała. Leeza wiedziała, że nie chce widzieć matki.

– Wiesz, zagląda do szpitala – dodała Leeza. – Za-wsze. Kiedy tam jestem.

– Nie musisz z nią rozmawiać, Leez. – Wiem. Ale ona tylko stara się pomóc. – Cała Lorraine. Garkuchnie i szpitale to jej spe-

cjalność.Nie dodała głośno: córki niekoniecznie. Zwłaszcza

własna córka. Nie była właściwie związana z matką od szesnastu lat. Nie broniła kontaktów Emmie, ale jej oziębły stosunek do Lorraine wytworzył między nimi trudny do pokonania dystans. Kiedy przyjeż-dżała do New London, zatrzymywała się u Leezy i Jo-nathana. Teraz oni stanowili jej rodzinę


15

– Może to już właściwy moment, Gracie – po-wiedziała Leeza i wzięła ją za rękę. – Czasem mamy mniej czasu, niż sądzimy.

– Nigdy nie będzie dość czasu – odparła pewnie Grace wściekła, że rozmawiają o Lorraine. – A jeśli chodzi o urodziny Sary... – próbowała zmienić temat.

– Gracie – przerwała jej Leeza. Grace usłyszała ich całą wspólną przeszłość, dostępną tylko im tajemni-cę, a zarazem przyczynę, dla której były sobie bliższe niż siostry, w sposobie, w jaki Leeza wypowiedziała jej imię. – Nigdy nie przyjdzie odpowiednia pora, ale teraz wszystko zależy od ciebie. Teraz to ty będziesz musiała być silna.

– Nie rozumiem dlaczego...Leeza potrząsnęła głową. – Tu już nie chodzi o mnie i o ciebie, tylko o Emmę

i Sarę. Jako matki musimy obie robić rzeczy trudne, bo jesteśmy to winne naszym córkom. – Popatrzyła znacząco na Grace. – Jestem skłonna przypuszczać, że Lorraine myśli podobnie.

Leeza miała rację, ale Grace wzruszyła tylko ra-mionami. Jej relacja z Lorraine była skomplikowana. Przytuliła Leezę, wzięły się za ręce i wróciły do domu, każda z ulubionym kubkiem w dłoni.

Wieczorem przy kolacji zaplanowały, że Grace przyjedzie znów 4 lipca.

– Będę już wtedy zdrowa, zobaczysz – powiedzia-ła Leeza, grzebiąc w talerzu.


16

– Musisz nas odwiedzić i złapać trochę kalifor-nijskiego słońca. Mogłybyśmy zamieszkać na łódce Kena, niczym prawdziwe kalifornijskie dziewczyny. – Zanuciła refren piosenki Beach Boys: „I wish they all could be California...”. Jonathan dołączył i rozba-wili Leezę.

– Zrobię sobie taki tatuaż jak Emma – zażartowa-ła Leeza.

Grace się wzdrygnęła. – Oj, nie namawiaj jej do tego. – Jonathan mrug-

nął i z powagą ujął dłoń żony. – No, nie wiem, myślę, że fajny byłby tatuaż ze Snoopym – zażartował i ro-ześmiali się wspólnie, bo Leeza przezywała Jonatha-na Snoopym w liceum, kiedy chodził za nią jak psiak.

Po kolacji Leeza była zmęczona, więc Grace pomo-gła jej się położyć, a Jonathan zmył naczynia.

– Dziękuję, że przyjechałaś i zostałaś jeszcze przez jeden dzień, Grace. Wiem, że niełatwo ci zostawiać Emmę, ale dla mnie ten wspólnie spędzony czas jest bardzo ważny. Szkoda, że rano musisz wyjeżdżać.

– Niedługo wrócę. 4 lipca. Zabiorę też Emmę. Bę-dziemy tu ani się obejrzysz. – Okryła Leezę kapą, a ona, zasypiając, ścisnęła mocno jej dłoń.

– Bądź silna, Grace – wyszeptała.Grace pomyślała, że to nie ona potrzebuje siły, ale

to właśnie cała Leeza – wiecznie zatroskana o innych.Rano Grace wstała zadowolona, że została dzień

dłużej, chociaż obawiała się podróży do Green Bay,


17

zwrotu wypożyczonego samochodu i lotu lokalnym samolotem na lotnisko O’Hare w Chicago, by złapać lot do Los Angeles. Jonathan już wstał, zapalił jakieś światła w ciemnościach tuż przed świtem i odprowa-dził ją do samochodu. Wyglądał jak cień człowieka.

– Teraz już będzie dobrze – zapewniła go Grace przy pożegnalnym uścisku. – Jest w domu z tobą i Sarą. To jej pomoże szybko wrócić do siebie. Naj-szybciej wyzdrowieje w domu. Zobaczysz.

��

Nagle przed Grace zwolniło się miejsce, ale jakiś sa-mochód wjechał na jej pas i zagrodził drogę. Wdep-nęła hamulec i wcisnęła klakson.

Leeza i jej rodzina nie były jedynymi ofi arami tej choroby. Ken też urządzał tam liczne wyciecz-ki, a Emma tłukła się między Grace, Kenem oraz – w czasie wakacji – swoim ojcem Brianem w Chicago.

Grace sięgnęła po komórkę i znowu spróbowała zadzwonić do Emmy. Nie odbiera. Sprawdziła wia-domości. Nic.

Wreszcie dojrzała oznaczenie zjazdu do Culver i za-częła pomalutku przesuwać się na prawy pas. W Los Angeles prowadzenie samochodu w niczym nie przy-pominało ruchu drogowego w New London w Wis-consin. Ciągle jeszcze do tego nie przywykła. Szcze-rze mówiąc, nadal czuła się tu jak turystka. Jedną


nogą stała w Los Angeles, gdzie próbowała sobie ułożyć nowe życie, a drugą – ze względu na Leezę – w rodzinnym New London. Nie wiedziała, co tak na-prawdę robi, a większość czasu miała wrażenie, że niczego tak naprawdę nie robi dobrze. Jeśli spędza-ła czas z Emmą, czuła, że powinna być przy Leezie. U Leezy myślała, że powinna być z Emmą. Z którą-kolwiek by była, miała poczucie, że w pracy zostawia Kena na lodzie. Całe jej życie przypominało zakor-kowaną autostradę. Wkrótce będzie lepiej, pomyśla-ła. Zacisnęła zęby, przejechała w poprzek przez trzy pasy ruchu i wjechała na zjazd.


19

rozdział

�

Godzinę później Grace była w pracy, stała na planie Zgubionych otoczona rodziną wam-pirów.

Ken popchnął ku niej metalowy wózek pełen szkla-nych butelek ze sztuczną krwią.

– Grace, włóż je do lodówki i ustaw do następne-go ujęcia.

– Okej.Zgubieni są o rodzinie wampirów, która zamiesz-

kała w zwykłej podmiejskiej dzielnicy. Wampirza kuchnia przypomina trochę plan Leave it to Beaver, chociaż rodzinka Zgubionych nie ma nic wspólne-go z Wardem, June, Wallym i Beavem. Ken ma oko do szczegółów, jest perfekcjonistą, a do tego posiada zmysł artystyczny – dzięki temu został w Holly-wood rozchwytywanym scenografem. Przy jego wsparciu z głodującej artystki Grace została stylistką


20

z legitymacją zawodową i mogła sobie pozwolić na wynajęcie kosztownego mieszkania w dzielnicy Ve-nice z widokiem na kanał.

Zapakowała lodówkę karafk ami z sokiem żurawi-nowym, czerwonym barwnikiem spożywczym i za-gęstnikiem ze skrobi kukurydzianej. Lodówka wyglą-dała prawie normalnie, nie miała tylko tylnej ściany, żeby dało się fi lmować ujęcia ze środka.

– Grace! – Usłyszała Kena w słuchawkach. – Gdzie są sztuczne ognie?

– W skrzynce ze sprzętem. Zaraz przyniosę.Pobiegła do vana ekipy. Skrzynka zawierała rozwią-

zania wszelkich problemów: od poluzowanej śruby przez aerozol zapobiegający błyszczeniu powierzchni po, jak lubił mawiać Ken, te dotyczące pełnej świado-mości. Była niezbędna i powinna czekać na planie, ale zabrakło jej, bo Grace się spóźniła. Pobiegła z powro-tem do auta z nadzieją, że niczego nie opóźnia.

– Tu są – powiedziała i otworzyła skrzynkę. – Mamy trzy paczki.

– Potrzebuję tylko jednego.Ken otworzył wielkie prostokątne kartonowe pu-

dełko. W środku było ciasto. – Cudowne! – Grace pomogła mu przełożyć ciasto

na dużą tacę. – Co to jest? Red velvet? – Proszę cię! Gdzieżbym serwował coś tak przecięt-

nego umarłym! To krwiste ciasto z czerwoną poma-rańczą. Jesteśmy numerem jeden w naszym paśmie


programowym! Prawda, że to świetna wiadomość? To znaczy, że nie zdejmą nas z anteny. Świętujemy sta-bilność zawodową! Mam do tego szampana. Jeśli to nie wprawi starego Artiego w dobry humor, to już nie wiem, co mu pomoże, ptysiu. – Uniósł jedną brew. – Całe szczęście, że ktoś tutaj umie piec. – Pochylił się ku niej i zniżył głos. – Sekret tkwi w soku z czerwo-nej pomarańczy. Zwykły sok pomarańczowy to już zamierzchła przeszłość.

– Nawet gdybym piekła, a wiesz przecież, że to nie moja działka, byłoby mi trochę trudno tysiąc kilome-trów nad ziemią.

– Wypraszam sobie. Ja to upiekłem na łodzi. W do-datku Emma mi pomagała. Wlała sok pomarańczo-wy i polukrowała ciasto.

CIASTO Z CZERWONĄ POMARAŃCZĄ24 porcje

Składniki ciasta:1 kostka miękkiego masła

2¼ szklanki cukru

5 jaj

4½ szklanki mąki tortowej

4 łyżeczki proszku do pieczenia

21


½ łyżeczki soli

drobno potarta skórka czerwonej (lub zwykłej) poma-

rańczy

¾ szklanki soku z czerwonej pomarańczy

1 łyżka soku z cytryny

3 łyżeczki czerwonego barwnika spożywczego

¾ szklanki maślanki

Składniki lukru:3 opakowania śmietankowego serka (po 225 g)

kostka masła w temperaturze pokojowej

4 szklanki cukru pudru

2 łyżki soku z czerwonej pomarańczy

drobno potarta skórka jednej czerwonej lub zwykłej

pomarańczy

Piekarnik nagrzać do 180˚C. Wysmarować masłem

i wyłożyć papierem dwie formy do pieczenia o wymia-

rach 23×33 cm.

PRZYGOTOWANIE CIASTA: Utrzeć masło z cukrem. Jaja

dodawać po jednym, cały czas ubijając, aż masa będzie

jednolita. W drugiej misce wymieszać mąkę z prosz-

kiem do pieczenia, solą i skórką czerwonej pomarań-

czy. W innej misce połączyć sok z czerwonej poma-

rańczy, sok z cytryny, barwnik spożywczy i maślankę.

22


23

Najpierw połączyć suche składniki, na końcu dodać mo-kre. Zagarnąć masę ze ścianek miski do środka i mikso-wać 30 sekund na średnich obrotach. Przełożyć ciasto do przygotowanych form, rozsmarować i wyrównać z wierzchu. Piec 30–35 minut, w połowie pieczenia przekręcić formy. Ciasto jest gotowe, kiedy wetknięta wykałaczka wychodzi niemal sucha, oklejona wilgotny-mi okruszkami. Zostawić do ostygnięcia.

PRZYGOTOWANIE LUKRU: Wymieszać serek śmietanko-wy i masło. Dodać cukier. Następnie sok i skórkę poma-rańczy. W razie potrzeby dodać jeszcze cukru lub soku dla uzyskania odpowiedniej konsystencji.

WYKOŃCZENIE: Wyjąć ciasta z form i przeciąć każde na dwa poziome blaty. Polukrować wszystkie warstwy oraz boki ciasta.

– No, to już samo w sobie jest niezwykłe. Ona ni-gdy nie zagląda do kuchni.

– Ma to po mamusi. – Mrugnął.Wszyscy, zwłaszcza Ken, wiedzą, że Grace nie go-

tuje, a już na pewno nie piecze. – Nie wypominaj mi. Jestem zapracowaną samot-

ną matką – zażartowała lekko zawstydzona i uwień-czyła środek ciasta sztucznym ogniem.


24

Naprawdę chciałaby polubić gotowanie. Ktoś jej powiedział, że byłaby lepszą matką, gdyby gotowała Emmie. Najsmutniejsze, że tak naprawdę Grace była kiedyś dobrą kucharką, ale nie gotowała ani nie pie-kła niczego od liceum. Nie kojarzyła kuchni z ciepłem ani dobrymi wspomnieniami.

Ken jakoś nigdy nie wierzył jej argumentom. – A ja jestem samotnym ojcem dwójki. Wliczając

w to jedną kakadu. – Mam nadzieję, że nie sprawiła ci kłopotu.Grace wykorzystała pauzę, żeby uciec od tematu

gotowania. Wyczekiwała chwili, kiedy będzie mogła spojrzeć na komórkę i sprawdzić, czy Emma oddzwo-niła. Coś jej nie grało od momentu, kiedy zostawiła Emmie wiadomość.

– Pytasz o rozpieszczonego bachora i jego rynszto-kowe słownictwo?

– O Boże...Ken roześmiał się histerycznie. – Spokojnie, kochana, mówię o panu Halo. Emma

uczy tę swoją kakadu nieprzyzwoitych słówek. Właś-nie, Emma była w porządku. Idealna. Zero problemów.

Grace ochłonęła. Dzięki Bogu, niepotrzebne te ner-wy. Nie było nic zabawnego w nowych słówkach Halo. Emma sporo ostatnio rozrabiała, a Halo podchwycił jej odzywki: „Co ty nie powiesz!”, „Boże, błogosław Ame-rykę!”, „Ach, tak?”, „No, błagam!” oraz, czego Grace najbardziej nie znosiła: „No i?”. Zupełnie jakby miesz-kała z dwojgiem nastolatków.


25

– Jestem ci bardzo wdzięczna, że znów się nią za-jąłeś. – Odłożyła pudełko po cieście na półkę na wy-padek, gdyby coś zostało.

– Nie ma za co. Świetnie się z Emmą dogadujemy. – Może mógłbyś mi dać jakieś wskazówki. – Skarbie, to taki okres. Nie bierz tego do siebie.

Jest dobrym dzieckiem. W końcu to moja chrześ-niaczka. A teraz pora na ciasto. – Z wielką pompą zapalił sztuczny ogień i skinął na Roberto, żeby ten otworzył szampana. – Będziemy musieli użyć plasti-kowych kieliszków. Artie zgarnął prawdziwe do na-stępnego ujęcia. A więc! Uwaga! Uwaga! Gratulacje dla całej ekipy! Dzisiaj nie będzie ciastek z paczki! Dla uczczenia okoliczności, że jesteśmy numerem je-den w naszym paśmie programowym, przygotowa-łem ciasto z czerwonej pomarańczy zwane „Zgubie-ni numerem jeden”.

Zamachał rękoma niczym Vanna White w Kole for-tuny i wepchnął wózek z wielkim ciastem do poko-ju, a ekipa z wampirami biła brawo. Roberto z Grace wyciągnęli plastikowe kubeczki i nalali szampana.

Desery Kena zawsze wprawiały wszystkich w dobry nastrój. Ciasto Zgubionych nie było tu wyjątkiem. Na-wet Carrie Flannery, odtwórca głównej roli – oziębły gwiazdor rzadko widywany pomiędzy ujęciami – za każdym razem na widok wypieków Kena wyglądał, jakby doświadczał ich metafi zycznie. Cierpkie ciasto dobrze się komponuje ze słodkim lukrem.


26

– Niebiańskie – pochwaliła Grace po zeskroba-niu ostatniego okruszka ze swojego papierowego ta-lerzyka.

– W każdym razie bliżej nieba wampiry dosięgnąć nie mogą – zażartował Ken.

Poszedł pozbierać papierowe talerzyki i plastiko-we widelce do foliowego worka. To najlepszy specja-lista w swoim fachu, ale żadna praca nie jest dla niego zbyt banalna ani błaha. Szczery człowiek o wielkim sercu. Niesłychane, że Ken nie znalazł jeszcze właś-ciwego faceta, pomyślała Grace. Chwyciła drugi wo-rek i okrążyła drugą część sali. Artiemu smakowały dwa kawałki ciasta, ale warknął, że koniec przerwy.

– Ken? – Drugi reżyser, młoda kobieta w obcisłych dżinsach i na szpilkach tak wysokich, że Grace zasta-nawiała się, jak może w nich w ogóle chodzić, a co dopiero stać cały dzień na planie, podeszła, stukając żwawo obcasami, z teczką w dłoni. – Artie cię prosi. Możesz coś zrobić z tymi szklanymi karafk ami w lo-dówce? Przy zbliżeniu odbijają za dużo światła.

Ken skinął dziarsko. – Już idę. – Przekrzywił głowę w stronę Grace. –

Nie zmienię karafek. Są idealne. Zapasy wyglądają ni-czym naczynia z laboratorium Frankensteina. Przy-nieś skrzynkę.

Grace podniosła pudło i poczuła wibrujący tele-fon. W pracy zawsze go wyciszała. Z doświadczenia wiedziała, że stawką są tu tysiące dolarów oraz czas


27

i wysiłek kilkudziesięciu osób. Nie popełni już wię-cej takiego błędu. Sprawdziła wiadomości.

– Dzień dobry, czy to pani Holm-D’Angelo? Tu Pat Seiden ze szkoły Santa Monica. Próbowaliśmy się z panią skontaktować. Czy może pani oddzwo-nić, gdy tylko odbierze pani wiadomość?

Telefon znów zabrzęczał. Tym razem Grace ode-brała po pierwszym dzwonku.

– Słucham. – Dzień dobry. Czy rozmawiam z panią Holm-

-D’Angelo? – spytał głos, który Grace rozpoznała nie-stety jako należący do Pat Seiden.

– Tak, Grace przy telefonie. – Pani Holm-D’Angelo, tu Pat Seiden ze szkoły

Santa Monica. – Mhm, dzień dobry. Czy z Emmą wszystko w po-

rządku? – Chciałam zadać pani to samo pytanie, pani

Holm-D’Angelo. Czy Emma ma pisemne usprawied-liwienie dzisiejszej nieobecności?

– Yyy... Nie ma jej w szkole? – Nie. Czy to może wizyta lekarska? – Nie. Pani Seiden, czy Emmy nie ma w szkole? –

Grace zamknęła oczy i usiłowała nie spanikować. – Nie, Emma dziś wyszła. I obawiam się, że w związ-

ku z jej ostatnim sprawowaniem... Cóż, obowiązuje u nas zasada trzech razy, czego Emma jest w pełni świadoma. Zostanie teraz zawieszona. Kiedy będzie mogła pani przyjść z Emmą na spotkanie?...


28

– Dziękuję, pani Seiden. Wyjechałam po prostu w sprawach rodzinnych i jestem pewna, że to musi być nieporozumienie. Pozwoli pani, że sprawdzę tyl-ko kilka rzeczy i natychmiast do pani oddzwonię.

Rozłączyła się. Ścisnęło ją w żołądku. Emmy nie ma szkole! Gdzie może być? Zawieszenie nie będzie tu żadną znaczącą karą. Emma uzna je za nagrodę.

Grace wiedziała, że nie może już tego dłużej igno-rować. Wszystkie sygnały ostrzegawcze wskazywały na jedno: nieustanne spóźnienia do szkoły, ucieczki z lekcji, fatalne wyniki sprawdzianów, godziny spę-dzane w internecie, nieprzestrzeganie godzin powro-tu do domu, starsi znajomi, którzy dniami i nocami przesiadują na plaży, piękne blond włosy przefarbo-wane na czarno, tatuaż, który pojawił się na karku. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że nastolatki prze-chodzą fazę buntu. Może i to wszystko jest normalne, ale końca tego okresu wciąż nie widać.

Musi porozmawiać z Kenem, ale on pochłonięty jest rozmową z Artiem. Nie powinna mu przeszka-dzać i wciąż jeszcze musi załatwić sprawę tych kara-fek. Popędziła do lodówki, żeby wyjąć jedno szklane naczynie. Przechyliło się niespodziewanie, uderzyło w pozostałe karafk i – szkło i sztuczna krew rozpry-sły się na wszystkie strony...

Grace nie potrafi ła sobie wyobrazić dnia dłuższe-go od dzisiejszego, ale wiedziała, że musi dotrwać do końca.


29

– Jest takie porzekadło – powiedział Ken – nie ma co płakać nad rozlaną krwią.

W czasie sprzątania – lub, jak ją nazwał Ken, „prze-rwy regeneracyjnej” – Ken namówił Grace, żeby usiadła i wypiła butelkę wody.

– Najważniejsze jest nawodnienie – wyjaśnił. – Wróciłaś do klimatu pustynnego. Nie bój się, weź, jest plastikowa.

– Bardzo śmieszne. Mam powody do zmartwień. Nasza najlepsza przyjaciółka może nie wyzdrowieć... Myślę, że jej się uda, ale co, jeśli nie? I właśnie wicedy-rektorka powiedziała mi, że Emma znowu uciekła ze szkoły. Nie ma jej. Nie mam pojęcia, gdzie może być.

– Chodzi ci o Pannę Żmiję? – Nie żartuję, Ken. Zawieszają ją. To są jej trze-

cie wagary.Ken się przygarbił. – Wszystko moja wina. – Nieprawda. Uciekała wcześniej, wiesz o tym. – Obiecała mi. Mieliśmy umowę: postępujemy

przyzwoicie, oboje! – Oczywiście umowa była jednostronna. Nie jesteś

jedyny. Mnie też ostatnio okłamuje. – Złamała słowo – powiedział Ken. – Nie podej-

rzewałbym jej nigdy o coś takiego. – Nie wiem, co robić.Ken się wyprostował. – Ja wiem, co zrobimy.


30

– Co?Podniósł Grace z krzesła. – Nie ma co się rozsiadać. Musimy ją znaleźć.Grace zerknęła nerwowo na Artiego. Pochłonęło

go właśnie mieszanie z błotem dziewczyny od tele-promptera.

– Aha. – Ken kiwnął w ich stronę głową. – Kolej-na stacja Artiego na nieskończonej drodze do perfek-cji. No to idziemy.

– Jak to? Musimy zostać na planie jeszcze przynaj-mniej trzy godziny. A dzięki mnie pewnie trzeba bę-dzie zostać po godzinach.

– Boże drogi, dziewczyno! – krzyknął Ken. – Two-je ramię! Całe we krwi! Paskudne rozcięcie! – Położył jej rękę na plecach i popchnął w kierunku wyjścia. – Hej! Jedziemy na pogotowie! Roberto! Przejmujesz dowodzenie.

Grace skrzywiła się. – Przecież to sztuczna krew. Wszyscy o tym wie-

dzą – szepnęła.Ken wzruszył ramionami i pokierował ją na par-

king. – Jak mieliby rozróżnić? Urazy podczas pracy mu-

szą być traktowane poważnie i ofi cjalnie. Mógłbym przecież poinformować agencję OSHA. Zostawi-my vana dla Roberto i pojedziemy twoim samocho-dem. A teraz w drogę na poszukiwania tej młodo-cianej przestępczyni. Tym razem czeka ją rozmowa


31

z wujkiem Kenem i mogę ci obiecać, że to nie będzie przyjemne. Dobra, gdzie byś na jej miejscu poszła?

Promenada Santa Monica i centrum handlowe były niedaleko studia, a Grace wiedziała, że Emma czę-sta spotyka się tam ze swoją nową paczką – a przy-najmniej tak mówi. Jeśli chodzi o córkę, to Grace nie wiedziała już, w co wierzyć. Gdzie się podziała jej kochana, niewinna mała dziewczynka? Kiedy zosta-ła tym czarnowłosym posępnym stworzeniem, któ-re stanowiło poważną konkurencję dla wampirzych dzieciaków w Zgubionych? Grace winiła za tę zmia-nę siebie. Przed rozwodem Emma była zwykłym, szczęśliwym dzieckiem. Pewnie, kiedy Brian próbo-wał rozkręcić interes w czasie recesji, nie mieli dużo pieniędzy, ale ich mieszkanie w Wrigleyville było urocze. Emma uwielbiała szkołę i przyjaciół, radzi-ła sobie naprawdę dobrze. Przeniesienie jej do Kali-fornii wiązało się z przymuszaniem, przekupstwem i groźbami.

Emma winiła Grace za rozwód rodziców oraz ko-nieczność opuszczenia szkoły, przyjaciół i ubóstwia-nego ojca. Grace wciąż rozbrzmiewał w uszach jej szloch. Często kusiło ją, żeby powiedzieć Emmie prawdę, ale przeczuwała – z osiemdziesięcioprocen-tową pewnością – że nie byłoby to dobre posunię-cie. Owszem, była rozczarowana Brianem, ale nie chciała, żeby córka odczuwała to samo. Podjęcie tej decyzji było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie


32

kiedykolwiek musiała zrobić. Z osobistego doświad-czenia wiedziała, jak ważne są dobre relacje z ojcem.

– Dlaczego nie mogę zostać z tatusiem? – wyła Emma. – Tatuś nie zrobił niczego złego! Próbuje tyl-ko nas utrzymać! Tak ciężko pracuje, a ty jesteś dla niego tylko podła. Nienawidzę cię!

To bolało. Brian zawiódł jej zaufanie i zniszczył ich rodzinę, ale nie było, a nawet nie powinno być, sposobu, by trzynastolatka mogła stawić czoła sytu-acji, w której jej ojciec przepuścił wszystkie pienią-dze na hazard i przespał się z inną kobietą. Grace po-wiedziała Emmie tylko, że ta przeprowadzka nie jest bezpodstawna, że nie wie o wszystkim i że w Kali-fornii będzie dużo ładniejsza pogoda niż w Chicago. Obiecała jej nawet, że będzie mogła się nauczyć sur-fować – teraz wyrzucała sobie ten pomysł. Powinna wtedy zaproponować jogę, ogrodnictwo albo cho-ciaż akwarele.

Zaparkowali z Kenem na postoju koło promenady i spędzili następną godzinę na zaglądaniu do każde-go sklepu, Starbucksa, Coff ee Bean i Tea Leaf. Deptak z szeregami sklepów i restauracji roił się od zwykłych mieszkańców, kalifornijskich hipsterów i ulicznych artystów. Grace nieustannie dzwoniła i pisała do Emmy SMS-y, a Ken kupił im po podwójnym mro-żonym latte, żeby nie zabrakło im sił. Nie było nigdzie śladu Emmy, poszli więc w drugie prawdopodobne miejsce, na molo Santa Monica. Tam też jej nie było.


33

Kluczyli pomiędzy snującymi się parami, skejtami i kilkoma grupami z wózkami, ale nie było nigdzie śladu dziewczyny. Padli na ławkę. Słońce się zniżało.

– Wyczerpujemy możliwości, a przynajmniej takie, o których bym wiedziała – powiedziała Grace. – Co teraz? Dzwonimy na policję?

– Nie przesadzaj. Musi się po prostu wyszaleć, tak jak my za młodu. Zapomniałaś już? Też nie byliśmy aniołkami.

– No, tak, tego teraz właśnie potrzebuję. A co jeśli jest z jakimś chłopcem?

– Wszystkie dzieciaki robią to w jej wieku. O tym też zapomniałaś? Ja na pewno nie. Przeżyłem chyba wszystkie twoje kłótnie z Brianem od liceum aż po dzień, w którym go poślubiłaś, a potem do dnia, w któ-rym go zostawiłaś.

Grace potrząsnęła głową. – Byłam okropna. Nie wiem, jak ze mną wytrzy-

małeś. – Ja też nie. Przynajmniej nie wyszłaś za tego Vona.

Co za banał. Przystojny obcokrajowiec z wymiany uwodzi niewinną dziewczynę ze Środkowego Zacho-du. Chociaż, z perspektywy czasu, może powinnaś.

– Von był tylko przygodą, dobrze o tym wiesz. Ko-chałam Briana. A on mnie. Poza tym Von wrócił do siebie do Szwajcarii i już się zaręczył. – Grace zawsze rumieniła się na myśl o Vonie, nawet po tych wszyst-kich latach. Denerwowało ją mówienie o nim. Dobry


34

Boże, jeśli Emma odziedziczyła cokolwiek z jej bra-wury, wszyscy mają przechlapane. – A co jeśli miała wypadek albo coś, kiedy leciałam?

– Nie było żadnego wypadku, panikaro. – Może próbowała się ze mną skontaktować, a ja nie

miałam zasięgu w samolocie? Emma ma rację, jestem okropną matką. Nigdy mnie nie ma, kiedy jestem jej potrzebna.

– Nie dramatyzuj. Ja tu od tego jestem. Chodźmy na deptak. Na pewno wkrótce wypatrzymy Emmę i jej paczkę. Opowiedz mi o Leezie. Jak sobie radzi Snoopy?

Grace się uśmiechnęła. – Ciągle słabowicie, ale myślę, że najgorsze już za

nią. Biedny Jonathan wciąż jest wykończony. Chociaż trzyma fason ze względu na Sarę. Mówiłam ci, że jeśli lekarze pozwolą, będą się starać o dziecko?

– No, to przynajmniej ktoś ma dobre wiadomości. – Nie marzysz czasem, żeby wrócić do liceum, kie-

dy życie było takie proste?Ken spojrzał na nią z ukosa. – My chodziliśmy do tej samej szkoły? Z tego,

co pamiętam, nic na pewno nie było wtedy proste. Zwłaszcza dla ciebie! Było wtedy gorzej. Dużo gorzej! Jak teraz o tym pomyślę, to w porównaniu z nami Emma powinna zostać świętą. No, z wyjątkiem Leezy.

– Leeza była inna – przyznała Grace.


35

– Nadal jest. Boże, mój telefon! – Ken wetknął do ucha słuchawkę. – Halo? – To Emma, powiedział bez-głośnie.

Grace złapała go za nadgarstek i nachyliła się. – Powiedz jej, żeby natychmiast do mnie zadzwo-

niła! – Dlaczego nie oddzwania do matki, pomyśla-ła. Odebrała przecież te wszystkie połączenia i wia-domości. Wyciągnęła rękę po telefon Kena.

Uniósł dłoń i spojrzał na nią. Znała to spojrzenie. Oznaczało: „Przygotuj się, mała”.

Więc przygotowała się. – Aha, aha, i gdzie jesteś? – Ken nie sprawiał wra-

żenia złego ani nawet zmartwionego.Głos miał kojący i spokojny. Zbyt kojący i spokojny,

pomyślała. Tego tonu używał, by pokazać, że w obli-czu katastrofy panuje nad sytuacją. To już był wystar-czający powód, by wpaść w panikę. Po drugiej stro-nie musiało wydarzyć się coś bardzo złego.

– Dobrze, kochanie. Nie ruszaj się stamtąd. – Prze-rwał. – Nie, nie powiem jej. – Popatrzył przeprasza-jąco na Grace i rozłączył się.

– Czego „jej” nie powiesz? Dlaczego nie dałeś mi po prostu słuchawki? – naciskała Grace.

Odwrócił się do niej i wziął ją za rękę. – Miała wypadek.

��


36

Grace nie miała pojęcia, jak trafi li na komisariat. Póź-niej pamiętała tylko, że raz w życiu Ken nie próbował obrócić całej sytuacji w żart.

– Z Emmą wszystko dobrze, ale ktoś złamał oboj-czyk i nie chciałbym cię straszyć, ale dzieciak za kie-rownicą, Suki jakiś tam, palił trawę.

Grace zrobiło się niedobrze. Emma zawsze niena-widziła narkotyków i przyrzekła, że nigdy nie będzie się zadawać z nikim, kto ich używa. Grace kojarzyła Sukiego – chłopaka z ekipy surferów, przynajmniej trzy lata starszego od Emmy. Wielu jej nowych zna-jomych było starszych, ale Grace sądziła, że surferzy są jak sportowcy. Najwyraźniej błędnie. To po prostu banda chuliganów. Będzie musiała powiedzieć swoje-mu byłemu, Brianowi. Kiedy się dowie, co wyprawia Emma, wróci do ich życia. Może nawet zażąda opie-ki. Na razie Emma spędzała u niego co drugie święta i część lata, ale prosił o zmianę porozumienia. Tyle by przecież wystarczyło. Grace chciała płakać na samą myśl o wszystkim, co teraz się wokół niej sypało i jak bardzo zbłądziła jej córka.

– Nie chciała, żebym ci mówił.To zabolało najbardziej. – Chciała, żebym przyjechał sam. Powiedziałem,

że tak zrobię. – Skłamałeś? – Kochanie, żadne umowy nie obowiązują, kiedy

mamy do czynienia z policją. Poza tym kto tu kogo


37

okłamał? Czuję się okropnie. Wszystko moja wina. Byłem za nią odpowiedzialny.

Ściemniało się. Ken włączył refl ektory i skręcili na drogę numer 101.

– Gdzie to było? – W Malibu. Ten Suki zabrał Emmę ze szkoły po

lunchu i pojechali surfować na Zuma Beach. Podobno chcieli zabrać coś do ogniska, ale potrącili kogoś, jak wyjeżdżali z parkingu obok restauracji Sunset. Tam-ten człowiek zadzwonił po policję i złożył zeznanie. Policja powęszyła, i bum! Suki wylądował w szpitalu, widocznie nie miał zapiętego pasa i nieźle oberwał. Następny postój to może być odwyk.

– Boże – jęknęła Grace. Gdyby tylko wróciła wczo-raj, jak początkowo planowała.

– Emma mówi, że miała zapięty pas. Nie paliła tra-wy. Nie piła i alkomat nic nie wykazał.

Grace próbowała powstrzymać drżenie. – Nie wiem, czy możemy jej wierzyć. Była tam za-

miast w szkole. Przynajmniej nie jest ranna. Chyba.Jechali w milczeniu jeszcze jakąś godzinę. Grace

myślała, że zaraz oszaleje w drogowym korku, ale w końcu ruch osłabł i dojechali do zjazdu do Aguory. Ken zjechał z autostrady.

– To nie miało być w Malibu? – Komisariat Malibu jest w Agourze. Nazywa się

Malibu/Lost Hills Sheriff ’s Department. – Ken ma dom w na wzgórzach Malibu tuż nad Zuma Beach,


38

więc zna okolicę. – To taki celebrycki komisariat. Wiesz, dla gwiazd, które zaginęły, bo za dużo wypi-ły. Tutaj trzymali tę gwiazdkę pop, która nie wytrzy-mała nerwowo podczas pedicure’u.

– Świetnie, od razu mi lepiej.Wjechali na parking, Grace wyskoczyła z samo-

chodu.Policjantka przyprowadziła Emmę z tylnych po-

mieszczeń komisariatu. Po policzkach dziewczyny spływał makijaż. Oczy i nos miała czerwone od pła-czu. Ubrana była w koszulkę vintage z Sex Pistols i wysokie do kolan, sznurowane buty na koturnach. W lewym uchu tkwiły cztery kolczyki. Zamarła w pół kroku na widok Grace, a potem pobiegła prosto do Kena.

– Miałeś jej nie mówić! – zawołała. – Tu nie chodzi o twoją mamę, Emmo. Chodzi

o ciebie. Powiedziałaś mi, że będziesz w szkole. A za-miast tego byłaś w samochodzie z marihuaną i miałaś wypadek. Ktoś jest ranny. Dzięki Bogu, że tobie nic nie jest. – Ucałował ją. – Wiesz, że cię kocham i oczy-wiście twoja mama też, ale to się musi skończyć, Em.

– To nie moja wina – szepnęła Emma.Grace ją przytuliła. Widziała tatuaż na karku cór-

ki. Kiedy się od siebie tak oddaliły? Po narodzinach Emmy Grace przyrzekła, że będzie miała inną rela-cję z córką niż ona sama z matką. Nie powinny mieć przed sobą sekretów.


– To nie moja wina – powtórzyła Emma i odsu-nęła się.

Wiem, czyja to wina, pomyślała Grace, patrząc, jak córka wsiada na tył samochodu. Poza prawdą na te-mat rozwodu Grace ukrywała przed Emmą coś jesz-cze, i to ten sekret oddalał je od siebie.


Sandra Lee

Cena 14,90 zł

DUŻA CZCIONKA

duża czcionka


Z domowymi przepisami autorki!

Kiedy jej małżeństwo się rozpadło i została samotną matką, a na dodatek straciła najlepszą przyjaciółkę, Grace postanowiła wrócić do rodzinnej miejscowości. Wyjechała stamtąd kilka lat wcześniej po kłótni z matką i od tamtej pory nie utrzymywała kontaktów z rodziną.

Powroty nie są łatwe, ale ku swojemu zdumieniu Grace odkryła, że rodzinne okolice to jej miejsce na

ziemi. Okazało się też, że istnieje coś, co ma siłę zdolną połączyć pokolenia: odziedziczone po babci pudełko

z przepisami. W kuchni matka, córka i wnuczka dostały szansę, by odnaleźć to, co najcenniejsze:

łączącą je nić miłości i porozumienia.

Pudełko z przepisami to podnosząca na duchu opowieść o matkach i córkach, przyjaźni i miłości,

przeplatana smakowitymi przepisami autorki.

Sandra LeePudełko z przepisam

i

Sandra Lee, "Pudełko z przepisami"

Documents

Transcript of Sandra Lee, "Pudełko z przepisami"