Fascynacja mediami
Umberto Eco
Umberto Eco (ur.5 stycznia 1932 w Alessandrii) – wybitny
włoski pisarz, eseista, semiolog, lingwista, mediewista, filozof, bibliofil i aktywny
uczestnik życia społecznego.
Eco urodził się 5 stycznia 1932 roku w mieście Alessandria w Piemoncie na północy
Włoch. W 1954 roku ukończył filozofię na Uniwersytecie w Turynie, a swą pracę
magisterską poświęcił świętemu Tomaszowi z Akwinu. To rezultat jego wcześniejszych
związków z Kościołem katolickim i działalności w Akcji Katolickiej w latach młodości.
Życie pisarza
Fascynacja mediami
Jednocześnie studia te rozbudziły w nim na całe życie zainteresowanie średniowieczem,
którym zaczął zajmować się równolegle z semiologią i współczesną kulturą masową.
Początki działalności naukowej świadczą o bardzo szerokim wachlarzu jego dalszych
studiów, które kontynuował przez następne dziesięciolecia.
W 1956 roku Eco opublikował pierwszą książkę - "Problem estetyki u świętego
Tomasza", która była rozwinięciem tez jego pracy magisterskiej.
Wygrał też konkurs w telewizji RAI, która szukała reporterów i dziennikarzy, mających
w zamierzeniach kierownictwa ją "odmłodzić" między innymi poprzez krzewienie kultury
współczesnej. Poprawiał językowo teksty starszych dziennikarzy, pracował w redakcji
katolickiej i zajmował się programami dla dzieci z udziałem słynnej włoskiej postaci-
maskotki, myszki Gigio.
Fascynacja mediami
Fascynacja tym nowym wówczas medium, w którym pracował prawie do końca lat 50.,
zaowocowała publikacją jednego z najsłynniejszych artykułów Eco - "Fenomenologia
Mike'a Bongiorno".
Dedykował go jednemu z najbardziej znanych prezenterów włoskiej telewizji, jej
prawdziwego króla, który przez następne dekady odnosił ogromne sukcesy prowadząc
najpopularniejsze programy rozrywkowe.
W latach 1959-1975 Umberto Eco pracował jako redaktor znanego wydawnictwa
Bompiani. To w nim wydaje wszystkie swoje książki. Jego nakładem w 1962 roku ukazał
się esej "Dzieło otwarte", którego międzynarodowy sukces zaskoczył także samego
autora. Duże poruszenie w kręgach krytyki wywołała przedstawiona tam koncepcja
semiotycznej analizy dzieła sztuki. To ta publikacja zapoczątkowała sławę Eco,
wykraczającą poza granice Włoch.
Pracę w wydawnictwie łączył z karierą na uniwersytetach. Począwszy od lat 60. wykładał
w Turynie, Mediolanie, Florencji i w Bolonii, gdzie w 1975 roku otrzymał katedrę
semiotyki i został profesorem zwyczajnym. To również na uniwersytecie bolońskim
kierował Instytutem Komunikacji i Rozrywki DAMS i prowadził zajęcia z teorii mediów
i komunikacji. Analizował największe fenomeny środków przekazu i kultury masowej,
między innymi postać Jamesa Bonda oraz popularne komiksy, których jest wielkim
znawcą.
Pracę wykładowcy zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 2007 roku.
Przełomowy dla Umberto Eco był rok 1980, gdy wydał swą pierwszą powieść "Imię róży".
Przyznał, że przewidywał, że sprzeda najwyżej 3 tysiące egzemplarzy książki.
Tymczasem stała się ona światowym bestsellerem. Została przetłumaczona na 44 języki
i ukazała się w nakładzie ponad 30 milionów egzemplarzy. Druga jego powieść,
"Wahadło Foucaulta" ukazała się w 1988 roku. Felietony, jakie opublikował na łamach
tygodnika "L'Espresso" zostały opublikowane w latach 90. w zbiorach "Zapiski na
pudełku od zapałek".
Inne jego powieści to "Wyspa dnia poprzedniego" z 1994 roku, "Baudolino", "Tajemniczy
płomień królowej Loany" z 2004 roku i najnowsza - "Cmentarz w Pradze" opublikowana
w 2010 roku. Powieść ta wywołała ogromne poruszenie na świecie, ponieważ ukazała
mechanizmy manipulacji i rozbudzenia antysemityzmu od XIX wieku, a na tym tle -
powstania głośnych tak zwanych "Protokołów Mędrców Syjonu", które stały się potem
ideologiczną podstawą prześladowań Żydów.
Jest również autorem rozpraw: "W poszukiwaniu języka uniwersalnego", "Między
kłamstwem a ironią", "Filozofia frywolna", "Historia piękna", "Rakiem. Gorąca wojna
Twórczość Umberta
Fascynacja mediami
i populizm mediów", "Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów", "Historia
brzydoty", "Teoria semiotyki".
W 1996 roku Umberto Eco otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Sztuk
Pięknych w Warszawie. W 2007 roku otrzymał dyplom Polskiej Akademii Umiejętności
i został mianowany członkiem zagranicznym Wydziału Filologicznego PAU. Przy tej
okazji przypomniał, że w 1968 roku uczestniczył w Polsce w kongresie semiologów.
Wspomniał również swe kontakty naukowe z filozofem i semiotykiem Jerzym Pelcem
oraz z filozofem Leszkiem Kołakowskim.
Od kilku dekad Umberto Eco uczestniczy w życiu społecznym kraju, a w ostatnich latach
brał udział w różnych inicjatywach intelektualistów - przeciwników byłego już premiera
Silvio Berlusconiego. Porównał medialnego magnata i lidera centroprawicy do Adolfa
Hitlera, a także zapowiadał, że wyjedzie z Włoch, jeśli ponownie wygra on wybory.
Przeciwników ma w Kościele katolickim po tym, jak przed kilkoma miesiącami
w wywiadzie dla jednego z niemieckich gazet powiedział, że Benedykt XVI "nie jest ani
wielkim filozofem, ani wielkim teologiem". Watykański dziennik "L'Osservatore Romano"
dwukrotnie krytycznie ocenił w ostatnim czasie jego powieść "Cmentarz w Pradze".
W wywiadzie dla dziennika "La Repubblica" z okazji swych 80. urodzin powiedział
odnosząc się do swego zainteresowania środkami przekazu: "Uprawiam krytykę mediów
za pośrednictwem mediów, na szczęście można to robić". Podkreślił, że pisze książki dla
czytelników "na dwa tysiące najbliższych lat". "Piszę z myślą o okresie, gdy tych, którzy
mnie krytykują, nie będzie już na świecie" - dodał Eco.
Pytany o to, jak daje sobie radę w życiu ze swoim sukcesem, odparł: "mam zawsze
wyłączony telefon komórkowy i trzymam się od tego jak najdalej".
Opowiedział też, że przez wiele lat planował napisać dzieło filozoficzne na temat
śmiechu, ale potem uświadomił sobie, że nie jest w stanie tego zrobić. Mimo to sam
rozpuścił plotkę, że nad tym pracuje. Zażartował, że zrobił to, aby kiedyś mogły powstać
prace dyplomowe o jego nigdy nie napisanym dziele.
Słowa wypowiedziane prze pisarza dały
nam bardzo wiele do myślenia. Brzmią
one następująco:
Fascynacja mediami
"GROZI NAM ŻE CAŁY DZISIEJSZY PRZEMYSŁ
INFORMATYCZNY MNOŻĄC INFORMACJE NIE
BĘDZIE DOSTARCZAĆ JUŻ ŻADNEJ."
Owa wypowiedź ma głęboki sens przenośny. Wraz z moimi kolegami wyrazimy opinię na temat owego twierdzenia
~Nasze przemyślenia~
Osobiście uważam, że
mnogość informacji jak i
głupot zawartych w
internecie utrudnia nam
wyszukiwanie tych
wartościowych
Według mnie Eco bardzo
trafnie określił zbliżający
się do nas problem, gdyż
prędzej czy później
przyjdzie się nam spotkać z
nim twarzą w twarz. Będzie
to nie lada wyzwanie.
Hmmmm.... Umberto Eco jako
filozof ma ogromną rację w
tym co pisze, gdyż faktycznie
coraz trudniej jest wyszukać
naprawdę przydatnych
informacji.
Gdy czasami szukam
informacji do szkoły bardzo
często natrafiam na różne
głupoty. Wtedy zrozumiałem
jak trafnie określił to włoski
pisarz Umberto Eco
Kiedy patrzę, na niektóre
"ważne informacje" na
portalach informacyjnych
jestem załamany. Owe
zjawisko, o którym mówi
pisarz już nas dotknęlo.
Fascynacja mediami
Powieści
Imię Róży (Il nome della rosa – 1980, wyd. polskie 1987)
Wahadło Faucaluta (Il pendolo di Foucault – 1988, wyd. polskie 1993)
Fascynacja mediami
Wyspa dnia poprzedniego (L'isola del giorno prima – 1994, wyd. polskie 1995)
Baudolino (2000, wyd. polskie 2001)
Tajemniczy płomień królowej Loany (La misteriosa fiamma della regina Loana – 2004,
wyd. polskie 2005)
Cmentarz w Pradze (Il cimitero di Praga – 2010, wyd. polskie 2011)
Prace naukowe i eseje
W nawiasie data wydania polskiego:
Pejzaż semiotyczny (1972)
Dzieło otwarte (1973)
O bibliotece (1990)
Zapiski na pudełku od zapałek (1993)
Drugie zapiski na pudełku od zapałek (1994)
Lector in fabula (1994)
Gnomy z planety Gnu (1994)
Sztuka i piękno w średniowieczu (1994)
Diariusz najmniejszy (1995)
Sześć przechadzek po lesie fikcji (1995)
Interpretacja i nadinterpretacja (1996)
Nieobecna struktura (1996)
Semiologia życia codziennego (1996)
Superman w literaturze masowej (1996)
Uniwersytet a mass media (1996)
Nowe środki masowego przekazu a przyszłość książki (1996)
Sztuka i piękno w średniowieczu (1997)
Trzecie zapiski na pudełku od zapałek (1997)
Poetyki Joyce'a (1998)
Czytanie świata (1999)
Pięć pism moralnych (1999)
Rozmowy o końcu czasów (2000)
W poszukiwaniu języka uniwersalnego (2002)
O literaturze (2003)
Między kłamstwem a ironią (2004)
Filozofia frywolna (2004)
Historia piękna (2004)
Andrzej - małpa czy zwierze? (2005)
Rakiem. Gorąca wojna i populizm mediów (2006)
Jak napisać pracę dyplomową. Poradnik dla humanistów (2007)
Historia brzydoty (2007)
Szaleństwo katalogowania (2009)
Fascynacja mediami
Od drzewa do labiryntu (2009)
Teoria semiotyki (2009 [1976])
Wyznania młodego pisarza (2011)
Wymyślanie wrogów (2011)
Źródła:
http://Wikipedia.pl
http://fakty.interia.p
http://italymag.com.uk