rt 1
962
|
extr
a e
dit
ie |
ma
art
2012
Hans Merkus: ‘Op de fiets leden werven’ Frits Kools: ‘Ik miste nooit’ Riet de Rid-
der: ‘Met liefde gedaan’ Harry Mocking: ‘Aan hulp geen gebrek’ Mark de Bruijn:
‘Minder praten meer doen’ Redactiewerk: ’IJzeren discipline vereiste’ Gerard
van Kouwen: ‘Niets was toen te gek’ Koen Fousert: ‘De Consul’ Sterverslagge-
vers: ‘Betrokkenheid vereiste’ Wouter Jansen: ‘2012 promotie 1e team’ Theo en
Anneke Naron: ‘Ode aan alle vrijwilligers van SV Odijk’
JUBILEUMUITGAVE
ma
art
19
62
| e
xtr
a e
dit
ie |
m
aa
rt 2
01
2
Drie spelers: ‘Droom achterna’ Hans Merkus: ‘Op de fiets leden werven’ Frits
Kools: ‘Ik miste nooit’ Riet de Ridder: ‘Met liefde gedaan’ Harry Mocking: ‘Aan
hulp geen gebrek’ Mark de Bruijn: ‘Minder praten, meer doen’ Redactiewerk:
’IJzeren discipline een vereiste’ Gerard van Kouwen: ‘Niets was toen te gek’
Koen Fousert: ‘De consul’ Verslaggevers: ‘Betrokkenheid vereiste’ Wouter Jan-
sen: ‘2012 promotie eerste team’ Theo en Anneke Naron: ‘Het is de gezellig-
heid, hè’ Team 1994-1995: ‘Alsnog eerherstel’ Ton Gruters: ‘Comeback kid’
JUBILEUMUITGAVE
‘Ode aan onze vrijwilligers’
De jubileumcommissie was het er
snel over eens: bij een jubileum,
en zeker bij een vijftigjarig jubile-
um, hoort een speciale editie van
Nieuws van de Grasmat. En boven-
dien, geheel volgens de traditie
van SV Odijk, een feestweek en
een officiële receptie. Met dit jubi-
leum blikken we terug op een hal-
ve eeuw voetbal en halen we onze
mooiste anekdotes uit de kast.
Maar meer nog vieren we wat SV
Odijk vandaag is. Een bloeiende club, waar sfeer en sportiviteit voorop
staan. Waar spelers na een uitstapje naar een andere club weer terugko-
men omdat ze het hier leuker vinden. Een club waar zelfs niet-leden
graag een kaartje leggen of een biertje drinken. Waar vrienden voor het
leven worden gemaakt. Met dit feest en dit blad zetten we onze mensen
in het zonnetje. Al dit moois had er immers niet geweest zonder de inzet
en het enthousiasme van onze leden, spelers en vrijwilligers. Zonder jou.
Jij houdt SV Odijk draaiende en maakt de club tot wat hij is: een plek om
trots op te zijn. In deze jubileumeditie van Nieuws van de Grasmat heb-
ben we geprobeerd dat tot uiting te brengen. Ik wens je veel leesplezier.
Luc de Vries
Voorzitter SV Odijk Voetbal
Al
dit
mo
ois
is t
ot
sta
nd
gekom
en
do
or d
e i
nzet
en
het
en
tho
usia
sm
e v
an
on
ze l
ed
en
, sp
ele
rs e
n v
rij
willi
gers
Bestuur SV Odijk
Bert Verdonk Jeroen vd Berg Leon Verkerk
Marc de Bruijn Luc de Vries Anton Verweij
3
Inhoud
Een droom achterna 4
De moderne vrijwilliger 7
Kleurrijke coryfeeën 8
Clubliefde en kameraadschap 11
Van bouwkeet tot paviljoen 12
Stille krachten 16
Vroeger was niets ons te gek 17
Gewoon een kwestie van doen 18
IJzeren discipline 20
Veiligheid staat altijd centraal 22
Promotie is waar voor ik ga 24
Met kunstgras gaat het nog beter 26
Succescoach SV Odijk 2 27
Het vergeten kampioenschap 28
Vijftig jaar vrijwilliger 33
Comeback kid 36
De trouwste verslaggevers 23, 26, 29, 32, 35;
De column van Arnold 34;
De felicitaties van... 31, 38;
Feestprogramma 28-mei - 2 juni 2012 39; Breng deze jubileumeditie tot leven 39
Colofon
Nieuws van de Grasmat Jubileumuitgave is een publicatie
van voetbalvereniging SV Odijk.
Redactie Birgit Reizevoort
Interviews Jos Reizevoort, Gerard Stooker
Vormgeving Jos Reizevoort
Foto’s Fotoarchief SV Odijk Particuliere bijdragen
Drukkerij Thé Hoksbergen, Multicopy
Copyright
Iedereen wordt aangemoedigd zoveel mogelijk te citeren en kopiëren uit
deze publicatie
Contact [email protected]
Breng de verhalen tot leven met
Kijk op pagina 39 hoe je dat doet
4
EEN
DROOM
ACHTERNA
Spelen in het Nederlands elftal. Een glansrijke
carrière in het buitenland. Prof worden. Dat wil
elke jonge voetballer wel. Het grote succes is
slechts weggelegd voor een enkeling. En de weg
er naartoe kost bloed zweet en tranen.
Martijn den Uyl (18), Rick Peek (18) en Denise
van Luyn (21) legden de basis bij SV Odijk en
gingen hun droom achterna.
5
Martijn den Uyl en Rick Peek:
‘Blij dat we weer terug zijn bij SV Odijk’
Rick: ‘Martijn en ik waren opgevallen op de talentda-
gen en mochten een selectiewedstrijd bij Elinkwijk
spelen. Wij natuurlijk helemaal blij. Maar het liep uit
op een teleurstelling.’ Martijn: ‘Ze zouden zorgen
voor kleding en opvang, maar niks daarvan. We
moesten het maar een beetje uitzoeken. Erg onge-
makkelijk. Bij SV Odijk had dat nooit gebeurd, dat is
een club met sfeer, met warmte. We hebben Elink-
wijk dus gelaten voor wat het was.’ Maar ze gaven
niet op: Martijn koos voor GVVV, Rick meldde zich
aan voor DOVO. ‘Per mail, dus dat was zo geregeld.’
De ervaring die volgde was voor beide het einde van
hun zoektocht. Martijn: ‘Vooral in het begin heb ik
veel geleerd, het niveau lag een stuk hoger dan ik
gewend was. Maar na een trainerswissel veranderde
de houding van mijn team. De nieuwe trainer eiste
meer discipline van ons en een paar van de jongens
‘Sfeer bij SV Odijk won het van
profdroom’
gingen zeuren. Op een gegeven moment was ik het
zat - daarvoor kwam ik niet drie keer per week hele-
maal naar Veenendaal.’ Rick had net zo’n ervaring. ‘In
mijn team kwamen en gingen trainers. Daarbij hadden
ouders nogal wat commentaar op de trainers. De sfeer
Martijn den Uyl (terug bij SV Odijk, H1), Rick Peek (ook terug, A-junior) en Denise van Luyn (FC Utrecht/Saestum)
werd hierdoor steeds minder. Ik hield me erbuiten,
maar als je er vervolgens steeds naast staat, is de lol
er snel vanaf.’ De twee besloten weer terug te komen
bij SV Odijk. Martijn: ‘In de A1 werden we weer opge-
nomen door onze oude maatjes en we werden direct
kampioen. Dit seizoen spelen we dus tegen sterkere
tegenstanders, waardoor we alleen maar beter wor-
den. Zo zie je maar wat sfeer en plezier teweeg kun-
nen brengen als je een beetje kunt voetballen.’
6
‘Ze hadden snel door dat ik
een potje kon keepen’
Nederlands elftal onder 17 jaar, 5 juni 2007
Denise van Luyn:
‘Ik kies altijd wat goed voor mij is’
Denise: ‘Dat ik wel een potje kon keepen, bleek toen
ik begon in de B1 bij SV Odijk. Het jaar erop was ik
te oud om met de jongens mee te doen, dus toen de
MA1 in het leven werd geroepen, ging ik daar ver-
der. Dat damesteam werd kampioen, echt gaaf.
Maar toch merkte ik dat ik onder mijn niveau bezig
was. Bij Deltasport was een DA1-team dat in de der-
de klasse speelde – dat leek me wel wat. Ik besloot
mijn geluk daar te beproeven. Vanaf toen is het als
een speer gegaan. Ik werd geselecteerd voor een
regionale selectiewedstrijd door de KNVB en haalde
het Nederlands Elftal onder zeventien jaar (zie
foto). Een droom. Ondertussen heb ik al bij een
flink aantal clubs gespeeld. In de afgelopen jaren
zag ik FC Utrecht, ADO Den Haag en FC Twente
van binnen. En nu keep ik dus weer bij FC Utrecht,
waar anderhalve competitie wordt afgewerkt. Als er
geen competitiewedstrijd is, keep ik bij Saestum.
Echt lang blijf ik nooit ergens – ik kies altijd wat
het beste voor mijn ontwikkeling is. Daarbij is
steun van je ouders natuurlijk enorm belangrijk.
Gelukkig is mijn moeder mijn trouwste supporter.
Mijn toekomstplan? Helaas is het moeilijk om je
geld te verdienen met keepen. Daarom heb ik toe-
lating gedaan voor de politieacademie.’
7
Mark de Bruijn De moderne vrijwilliger
‘Efficiëntie gaat prima samen met ouwe-jongens-krentenbrood’
Een typisch voorbeeld van de Moderne Vrijwilliger is Mark de Bruijn (43),
voorzitter van de Jeugdcommissie. Duidelijkheid en efficiëntie, kordaat
handelen en resultaatgerichtheid – daar houdt hij van. ‘Klinkt dat
zakelijk? Dat is niet de bedoeling. Ik voel me juist aangetrokken tot de
kneuterigheid en ons-kent-ons-sfeer bij SV Odijk.’
Eerste kennismaking?
‘Mijn zoon zat op judo, maar wilde graag op voetbal.
Dat juichte ik toe: teamsport is belangrijk voor de
sociale ontwikkeling. Zijn judo-ervaring kwam van
pas als keeper. Ook mijn dochter vond voetbal leuk.
Waarschijnlijk doordat zij regelmatig langs de zijlijn
stond om haar broer aan te moedigen. Ze kwam als
meisje in een jongensteam. Op dat moment waren er
nog niet zoveel meisjes binnen de vereniging.’
Hoe raakte je betrokken?
‘We kregen te maken met een klassiek probleem: het
team van mijn dochter had een leider nodig. Als ou-
ders binnen het team losten we dat gezamenlijk op.
Samen met Herme Bruin heb ik dit een jaar gedaan.
Daarna ontstond een soortgelijke behoefte bij het
team van mijn zoon. Ik heb dit toen samen met Ruud
van Dam zo’n vier jaar met veel plezier gedaan. Het
team van mijn zoon was geen topteam, maar plezier
en saamhorigheid waren volop aanwezig. We organi-
seerden jaarlijks bijvoorbeeld een Sinterklaasfeest,
een bbq of een teamuitje. Daardoor wilden de betere
spelers graag in het team blijven. Als leiders voelden
we dat als de ultieme beloning. Daarnaast was ik lid
van de Jeugdcommissie, deed wat hand- en span-
diensten.’
Waarom wil je een bijdrage leveren?
‘Toen Angela Vermeulen terugtrad als voorzitter van
de Jeugdcommissie werd ik gevraagd als voorzitter.
Ik heb dit toen geaccepteerd. Mijn mening is dat je
als moderne ouder je kinderen centraal stelt tot aan
de puberteit. Ik voel het als mijn plicht om tijdens de
relatief korte tijd dat ik voor ze zorg een bijdrage te
leveren aan hun sportclub. Een voorzitterschap van
drie jaar past perfect in die gedachte. Daarnaast
vind ik het heel leuk om van los zand iets bindends
maken en wil proberen om het ouderwetse clubge-
voel terug te brengen.’
Wat wil je bereiken?
‘Vooral de vergadercultuur wil ik aanpakken: min-
der woorden, meer daden. En ons prachtige pavil-
joen staat doordeweeks leeg. Zonde. Ik juich toe
dat het pand multifunctioneler wordt gebruikt,
bijvoorbeeld door de buitenschoolse opvang (BSO).
Ook lijkt het me fantastisch om ooit een kunst-
grasveld te hebben - dat zou bijdragen aan de
groei van de club. En verlichting voor het tweede
veld is ook een grote wens.’
Mark de Bruijn heeft niet stilgezeten als voor-zitter van de Jeugdcommissie:
Dit seizoen werd het aantal jeugd-
scheidsrechters een probleem. Daarom
is er nu een inhaalslag door
een verplichtstelling voor tweedejaars C-
en B-junioren. Vanaf volgend jaar alleen
de tweedejaars C-junioren. Mark: ‘We
proberen te zorgen voor jaarlijkse vaste
aanwas van jeugdscheidsrechters. Be-
langrijk voor de club en leerzaam voor
de spelers.’
Een wens is dat er centrale sportdagen
worden georganiseerd om de jeugd ken-
nis te laten maken met verschillende
sporten. Mark: ‘Kinderen moeten spor-
ten en dan het liefst kiezen voor voet-
bal.’
Jaarlijks wordt op basisscholen geflyerd
om leden te werven voor SV Odijk.
8
Kleurrijke
coryfeeën
Bijzonder op hun eigen manier
De een is een stille kracht, een onmisbare schakel ach-
ter de schermen. De ander een kranige voetballer die
graag in de schijnwerpers staat. Zij nam jaren de bar
voor haar rekening en zijn doelpunten werden anekdo-
tes van epische proporties. Een biertje met stervrijwil-
liger Riet de Ridder en topscorer aller tijden Frits Kools.
Vrienden maken bij de club
De man van Riet de Ridder, Gerard, was sinds het
begin betrokken bij SV Odijk. Voor haarzelf duurde
het wat langer voordat ze actief werd bij onze club.
Ze nam de stap toen in 1975 haar kinderen groot ge-
noeg waren. Riet herinnert zich die tijd nog goed.
‘Een keet op de Nicolaaslaan deed dienst als kantine.
Ik werd direct betrokken bij de kantinediensten en de
kaartavonden. Ik vond dat erg leuk, ik kon samen
met Gerard optrekken en leerde veel mensen uit het
dorp kennen. Daar heb ik nog steeds veel plezier van:
in clubverband groeien contacten gemakkelijker uit
tot vriendschap dan daarbuiten.’
Riet in haar domein
9
Feest uit de fooienpot
Of in 37 jaar veel veranderd is onder de vrijwil-
ligers? Volgens Riet valt het wel mee. ‘Behalve dat
het vroeger vanzelfsprekender was dat je iets deed
voor de sportclub van je kinderen. Niet voor niets
was het begin van het Rijneiland de gezelligste tijd:
negentig procent van de vrijwilligers had zelf mee-
gebouwd aan het clubhuis. Dat gaf een enorme
verbondenheid.’ Als vrijwilliger heeft ze zich altijd
wel gewaardeerd gevoeld, vertelt Riet, hoewel ze
met weemoed terugdenkt aan de jaarlijkse vrijwilli-
gersavond. ‘Die organiseerden we zelf, met geld uit
de fooienpot. We maakten dan een buffet, speelden
een bingootje en dansten op live muziek.’
Voor de gezelligheid
Inmiddels is Riet 75. Ze is nog steeds regelmatig
op de club, maar vooral voor de gezelligheid. Bar-
roosters maken, biertjes tappen, shirtjes wassen –
die tijd is voorbij. Dat de jeugd het overneemt,
vindt ze niet meer dan logisch. 'Ik heb het altijd
met liefde gedaan, zo gaan die dingen. Ik wil nog
best de shirtjes wassen op de maandagochtend en
af en toe een bardienstje draaien, maar het zwaar-
dere werk laat ik nu aan anderen.’ Ze lacht be-
scheiden. ‘Maar ze moeten die jongelui wel goed
begeleiden. Als je de biertjes ziet die ze soms tap-
pen…’.
Topscorer aller tijden
Zo bescheiden als Riet is, zo uitgesproken is Frits
Kools (78). Zijn bijnaam: de Tank. Voor de duvel
niet bang en altijd op zoek naar confrontaties met
de tegenstander. Als hij er niet langskon, ging hij
er gewoon overheen. Dat Frits überhaupt is gaan
voetballen, danken we aan zijn moeder. ‘Ik was de
hele dag met een bal in de weer, maar mijn vader
moest niets van voetbal hebben. Mijn moeder werd
er horendol van dat ik telkens met kapotte schoe-
nen thuiskwam en stuurde me naar een club.’
Veertien jaar in het eerste
Ondanks zijn hart voor de club, startte Frits’ voet-
balcarrière niet bij SV Odijk. ‘Op mijn veertiende
ben ik begonnen bij Zwaluwen Vooruit. Toen ik 22
was heb ik een jaartje bij tweedeklasser Velox gevoet-
bald. Ik ging toen weer terug naar Zwaluwen Vooruit.
Tot mijn verhuizing in 1962 naar Odijk heb ik veertien
jaar onafgebroken in het eerste gespeeld.’
Met overtuiging de beste
Aan overtuiging van zijn kunnen ontbreekt het de twee-
benige topscorer aller tijden nog steeds niet. Frits: ‘Elke
vrije trap van rond de 16 meter ging erin. Alle penalty’s
ook. Gegarandeerd. Ik had er een neusje voor.’ Wie het
niet gelove, bekijke de statistieken: in het seizoen ’67 -
‘68 scoorde Frits maar liefst 103 keer. ‘Gemiddeld drie
doelpunten per wedstrijd. Ja, jongen daar wordt je stil
van, hè?’. Schaterend valt hij achterover in zijn stoel. ‘Ik
voetbalde natuurlijk veel te laag, maar de sfeer in Odijk
beviel me prima.’
Frits Kools: nog altijd goed gemutst
De trots van Riet de Ridder
De trots van de familie De Ridder: het oliebollen-
bakken voor Nieuwjaarsdag. Drie generaties doen daar
inmiddels enthousiast aan mee. Na Riet zijn haar zoon
Hans en kleindochter Irene aan het bakken geslagen.
Riet: 'Vergeet ook de andere bakkers niet te vermel-
den: Koen Fousert, Theo Naron en Roel van Barneveld.
We vormen samen een bijzonder clubje vrijwilligers .
10
Frits en de legendarische kampioenswedstrijd in ‘68
Frits: ‘We speelden in Vinke-
veen. Het veld was zo slecht dat
scheidsrechter de wedstrijd
staakte. De tweede helft moest
over en we stonden 2-0 achter.
Niemand geloofde er meer in,
het bestuur was zelfs al naar
huis gegaan. Maar zeven minu-
ten voor tijd maakte de verde-
diger van Vinkeveen een grote
fout: hij dacht dat hij beter was
dan ik. Hij smaalde dat ik er niet
meer langs zou komen en
noemde me ‘mannetje’. Heel
onverstandig van hem. Dus ik
maak een onwaarschijnlijke
passeerbeweging, laat twee
verdedigers op elkaar klappen
en maak 2-1. Odijk dringt aan,
dwingt een corner af. En ik zét
die verdediger toch voor schut:
ik kop de bal tegen de touwen
en maak 2-2. Beter dan ik, on-
denkbaar! Met nog een paar
minuten te spelen, zetten we
alles op alles. In de laatste mi-
nuut probeert Vinkeveen me
met alle macht te stoppen. Ik
wórd toch getackeld, maar ik
zet door. Ik val en jaag de bal in
de touwen: 2-3. En Odijk kampi-
oen.’ Als klap op de vuurpijl
wacht het team bij thuiskomst
een verrassing. Minister Marga
Klompé, toevallig in Odijk, hoor-
de van het feest en bood spon-
taan aan de kersverse kampi-
oen te huldigen.
Het elftal van
Odijk Dat kampioen is geworden van de derde klasse C en nu naar de
tweede klasse promoveert
Staand van links naar rechts: Sonnenveld (grensrechter), Theo Hopman (reserve), Eef van Buuren (reserve),
Gerard Stooker, Cees Kolsteeg, Henny Groenen, Gerard Brandwagt, Theo Spilleman en Jan Ouwehand.
Gehurkt van links naar rechts:
Ben Bernard, Paul de Wit, Frits Kools, Gerard Peek, Ton Stappershoef, Martin Jongeling (reservedoelman)
Inhuldiging van het team in Odijk
11
Het geheim van de ideale vrijwilliger
Clubliefde en kameraadschap
Gerard de Lange en Hans Merkus (beide 72) zijn al
jaren gezworen kameraden. Dit zijn ze niet in de
laatste plaats geworden door het vele werk dat ze
jarenlang samen voor SV Odijk deden. Twee alles-
kunners aan het woord.
De fiets met voetbalschoenen
Veel mensen in Odijk zullen zich Hans herinneren als
de man die op de ‘fiets van zijn moeder’ gezinnen
bezocht om leden te werven. Hans:' In het mandje
voorop mijn fiets had ik tenues en voetbalschoenen
in verschillende maten bij me. Als dat paste konden
ze die zaterdag gelijk mee doen. De eerste drie
maanden waren gratis. Konden ze even kijken of ze
het leuk vonden.’
Mooie tijd
Gerard: ‘Het begon ermee dat we zelf aardig konden
voetballen en dat die jonge gasten wilden leren. Ik
had drie zoons hier spelen. Toen ik zelf niet meer
voetbalde, ben ik de jeugd gaan begeleiden. Een
technische commissie werd ingesteld, selectieteams
geformeerd. Dat liep gesmeerd. We hadden toen ook
een hele goede lichting voetballers.’ Hans: ‘Het was
een geweldig mooie tijd. Eigenlijk kon alles: als je
een idee had om de jongens te vermaken, was het al
snel: ‘doe het maar’. Als het geld kostte, dan schoot
je het voor; je kreeg het altijd wel terug. In de win-
terstop organiseerden we bijvoorbeeld spelmiddagen.’
“Onze generatie vrijwilligers was zeer
actief. We waren allemaal uit hetzelfde
hout gesneden.”
Haring door een gasleiding
Hans: ‘Gerard en ik zijn samen het KNVB-
jeugdsportkamp begonnen. Eerst in de bossen van
Zeist, later waaierde dat uit naar Assen en Gaande-
ren. Met Ter Apel hadden we een uitwisselingspro-
gramma. De jongens sliepen daar bij gastgezinnen.
Sommige jongens uit de A-selectie konden na het
stappen hun gastgezin niet meer terugvinden. Die
ontdekten we dan slapend op de stoep van het hotel
waar wij als leiders sliepen. Als het sportkamp in
Odijk was, zetten we altijd een tentenkamp op. Van
die grote tenten met haringen van een meter lang.
Een keer bleek, toen we de zaak opbraken en een
van die pinnen eruit trokken, dat we dwars door een
gasleiding hadden geslagen. We wisten niet hoe snel
we moesten wegkomen.’
U bent toch al dood?
Het Hans Merkustoernooi. Het kan niet on-
besproken blijven. Ingesteld als blijk van
waardering na zijn afscheid in 1992.
Tijdens dat toernooi komt er en jongetje
naar Hans toe en vraagt:
‘Bent u Hans Merkus?’ ‘ja dat ben ik.”
‘Maar dan bent u toch al dood? Ik heb ge-
hoord dat mijnheer Gerard de Ridder, van
dat toernooi, is overleden en dat er daarom
een toernooi naar hem is vernoemd.’
12
Van
bouwkeet
naar paviljoen
Resultaat van een bestuurlijke topprestatie
Van de bouwkeet aan de Nicolaaslaan verhuisde SV
Odijk naar een heus clubhuis op het Rijneiland. Daarna
volgde ons Singelparkpaviljoen.
Harry Mocking (77) en Rens van den Boom (54) stond-
en als voorzitter aan de wieg van deze twee bouwpro-
jecten.
13
1975: Clubhuis Rijneiland
Het Rijneiland was twintig jaar lang de thuisbasis
van SV Odijk. ‘We moesten flink boksen met de ge-
meente’, vertelt Harry Mocking. ‘We wilden ei-
genlijk een clubhuis bouwen samen met de af-
delingen Tennis en Volleybal die echter
na lang overleg afhaakten. Maar ik ben
De bouwploeg van vrijwilligers
een volhouder, zoals iedereen wel
weet, en ik ben gewoon met de on-
gewijzigde tekeningen doorgegaan.
Want als we later alsnog zouden
moeten uitbreiden zou dat altijd
duurder uitpakken.’ In negen maan-
den bouwen 125 vrijwilligers onder
leiding van twee uitvoerders Gerard
van Kouwen en Gep Polhout eigen-
handig het clubhuis. In die tijd was
veel mogelijk. Iedereen werkte met
plezier mee, mensen vonden zelf-
werkzaamheid heel normaal. Maar
ook bedrijven hielpen ons. Het metsel-
bedrijf van Kees Vermeulen hielp gewel-
De gemeente Bunnik
Da’s een verhaal apart. Je zou zeggen dat de ge-
meente zo’n prachtig initiatief zou ondersteunen.
Maar niets was minder waar. SV Odijk had natuurlijk
geen cent en omdat de grond op erfpacht was uitge-
geven waren we aangewezen op een garantstelling
van fl. 200.000,- van de gemeente. Maar die wilden
niet verder gaan dan fl. 100.000,-. Hoger gaan zou
betekenen dat ze dat ook aan andere verenigingen
zouden moeten geven. Maar dan kenden ze Harry
niet, want wat hij in de kop heeft laat hij niet zomaar
schieten. ‘Ik was bij Jan Vernooij en vertelde het ver-
haal. Een kennis van hem die daar op bezoek was,
gaf mij de gouden tip. ‘Maak bekend dat je van plan
bent om met Stella Artois in zee te gaan’. Hij wist mij
te vertellen dat de wethouder van Sport van Bunnik
ook in de raad van commissarissen van de Rabobank
zat. ‘Aangezien de RABObank en Stella Artois geen
vrienden zijn, zullen ze proberen te voorkomen dat
die Belg mede-eigenaar van de club kan worden’.
dig door het werk voor slechts een
derde van de kostprijs uit te voeren’.
14
‘De ruwbouw van het paviljoen hebben
we door een aannemer laten doen. De
afbouw werd door een kleine ploeg
vrijwilligers gedaan’
Paviljoen Rijneiland
De truc werkte want drie weken
later werd ik door de wethouder
uitgenodigd die mij vertelde dat
de garantstelling alsnog was
goedgekeurd. Dat was het
startsein om echt vol gas met
de bouw te beginnen.’
1995: Paviljoen Singelpark
Rens van den Boom moest een meer bedrijfsmatige aanpak
kiezen dan Harry destijds. ‘Dat had ook met de veranderde
tijdgeest te maken. Ik vond het destijds vanzelfsprekend om,
nadat ik moest stoppen met het voetballen, actief te blijven
voor de club. Het bestuurlijke werk trok mij al snel. Toen ik
begon was vrijwilligerswerk voor de club vanzelfsprekend.
Alle posities waren dubbel bezet. Nu doen minder mensen
meer werk. Dat beïnvloedde zeker de manier waarop ik als
voorzitter in 1995 de bouw van het clubhuis moest mana-
gen. Het grootse gedeelte van de bouw van het paviljoen
hebben we door Bouwbedrijf Kühne laten doen, waarbij
Gerard de Lange als opzichter namens de club opereerde en
zorgde dat alles voor elkaar kwam. De afwerking werd door een
kleine ploeg vrijwilligers onder zijn leiding gedaan.’ Ook werkte
de gemeente beter mee, vertelt Rens. ‘De gemeente had een
groot belang om ons van het Rijneiland weg te krijgen.
Ze wilde het terrein gebruiken om scholen en woon-
huizen te bouwen - goed voor de gemeentekas. De
onderhandelingspositie van SV Odijk was daar-
door stukken beter dan in 1975. Het bewijs
daarvan is dat we nu ook de kleedkamers in
eigendom hebben en een spaarcentje aan de
verhuizing overhielden.’
15
Theo Naron en Bas Lubberding metselden onder meer de dug-out
De vlag van het Rijneiland naar Singelpark. Rechts Leo Verkerk
Oud-voorzitter Harry Mocking hijst de verenigingsvlag
Paviljoen Singelpark
16
Stille krachten
Theo en Anneke Naron
De meeste vrijwilligers zijn stille krachten die op de achtergrond
hun belangrijke werk doen. Neem Theo en Anneke Naron. Om de
erkenning gaat het ze niet. Waarom ze dan hun energie in een
hele rits vrijwilligerstaken bij SV Odijk steken? ‘We hebben hier
enorm veel leuke mensen ontmoet.’
Anneke in de anonimiteit
Bewijs van haar voorkeur om in de anonimiteit te
werken: Anneke is als dit gesprek plaatsvindt niet
meer te vinden. Als excuus kan gelden dat het
enigszins spontaan is gepland, maar toch. Theo,
zichtbaar trots: ‘Anneke treedt inderdaad niet
graag op de voorgrond. Dat neemt niet weg dat ze
heel belangrijk werk doet: de organisatie van de
barbezetting is veel meer dan schema’s maken van
wie wanneer moet komen. Mensen moeten geïn-
strueerd worden en het moet duidelijk zijn wat er
verkocht kan worden. Daar raakt haar werk het
mijne. Gelukkig kunnen we heel goed samenwer-
ken.’
Niet eerste keus
Net als veel van onze vrijwilligers heeft Theo zelf
nooit gevoetbald, maar begon met vrijwilligers-
werk via zijn kinderen. Dat is nu zo’n 25 jaar gele-
den. Van hoe je als vrijwilliger andere talenten
kunt ontwikkelen, is hij een prachtvoorbeld. Eerst
maakte Theo, metselaar van beroep, deel uit van
de barbezetting, vijf jaar later begon hij op ver-
zoek van Riet de Ridder met de inkoop. ‘Daar zat
ik eigenlijk niet zo op te wachten, maar heb toch
gezegd dat het goed was. Inkoop is net als veel
ander vrijwilligerswerk niet echt flitsend, maar o zo
belangrijk voor een club,’ vertelt Theo. ‘Als je ver-
keerd inkoopt heeft dat direct invloed op het financiële
reilen en zeilen. Ik bestel, controleer en verwerk de
leveringen en moet dus ook het magazijn op orde
houden. Daar ben ik wekelijks twee avonden mee be-
zig – het is werk dat nooit stopt.’
Oneindige lijst taken
De inkoop, de wekelijkse schoonmaak van het pavil-
joen, de barbezetting voor ons en de clubs die ruimte
bij ons huren en de kaartavond. Theo en Anneke zijn
inderdaad verantwoordelijk voor een haast oneindige
lijst van vrijwilligerstaken. Theo, laconiek: ‘Inmiddels
ben ik ook actief geworden bij de O&A, onder meer bij
de Vleesdraaiavond, en help ik mijn vrouw bij het re-
gelen van de barbezetting voor de kaartavonden en
evenementen als Koninginnedag.’ Dat zijn soms lange
dagen, beaamt Theo. ‘Omdat de maandag ook de
schoonmaak en de kaartavond is duurt die dag wel
van acht uur ’s morgens tot half een ’s nachts’.
Waarom Theo en Anneke zoveel tijd in hun club ste-
ken? Theo lacht: ‘Eigenlijk doen we het voor onszelf.
Sociale contacten zijn zo belangrijk. En bij SV Odijk
hebben we zoveel aardige mensen ontmoet dat we die
tijd er graag insteken.’
Rini Rutting’s befaamde donderspeech
Het was één van die dagen waar je er als trainer met normale
maatregelen er niet meer in slaagt vat op je team te krijgen.
Ook daar had Rini een probaat middel tegen. In de rust greep hij
naar het ultieme machtsmiddel. Niks naar de kleedkamer. Ge-
woon op het veld blijven, alle toeschouwers mochten zien hoe ze
op hun falie kregen. Als het team niet ophield met kl+#@!ten
dan zou hij direct stoppen als coach. Ze waren zichtbaar onder
de indruk. Maar winst zat er niet meer in.
17
Commissie Ontspanning & Activiteiten:
‘Vooral vroeger was niets ons te gek’
Dat SV Odijk niet alleen een voetbalclub is, blijkt uit de commissie Ontspanning en Activi-
teiten (O&A). O&A organiseert evenementen voor de club, maar eigenlijk voor heel Odijk.
De commissie werd opgericht vlak na de geboorte van SV Odijk en bestaat nog steeds.
Voorzien in een behoefte
Theo Naron, Roel van Barneveld, Walter Zaplotinsky, Adrie Snel en zoon Ditrich
van Kouwen vormen op dit moment samen met Gerard de O&A. Gerard van
Kouwen, in 1967 begonnen als penningmeester, is voorzitter. Al sinds 1975. ‘Het
bestuur gaf ons alle ruimte om de gekste feesten te organiseren. Daar hoefden ze
niets aan te doen: het enige wat we hun vroegen was een financiële garantstel-
ling.’ Aan leuke activiteiten was veel behoefte, vertelt Gerard. ‘Mensen hadden
nog niet zoveel als nu. Een bingo met kleine prijsjes was al genoeg om een volle
zaal te trekken. Dat is natuurlijk erg dankbaar en leuk werk.’
Geleende paarden en zigeunerorkesten
De commissie liet de fantasie op de vrije loop. Gerard: ‘Het begrip themafeest hebben wij uitgevonden, vol-
gens mij. Niets was ons te gek. Een wildwestfeest met paarden geleverd door Stef Stooker. Dansavonden en
dansles - Ries Gadella van de dansschool kwam dan lesgeven - Tiroler- en zigeuneravonden, we deden het
allemaal.’ Dat niet alles een doorslaand succes werd, mocht de pret niet drukken. ‘Een zigeuneravond ging een
keer de mist in doordat het ingehuurde orkest er helemaal niets van kon. Van zo’n teleurstelling kreeg ik een
flinke tik, maar uiteindelijk kon ik me er overheen zetten. Dat zie je: ik doe het nog steeds.’
Kaarten en vleesdraaien
‘De echte toptijden? Dat waren de jaren zeventig en tachtig. In de jaren negentig veranderde alles. De nieuwe
generatie vrijwilligers reflecteerde de algemene maatschappelijke verandering: het werd allemaal wat zakelij-
ker. Daarbij hadden de meesten het wat beter, waardoor je niet meer met een bingo hoefde aan te komen.
We concentreren ons nu op de kaartavonden en de vleesdraaiavond. Naast onze commissie organiseren ook
andere groepen binnen de club nu feestavonden. Dat is ook goed: een Oktoberfest zou ik niet meer kunnen
organiseren. Dat laat ik met plezier aan de jongere mensen over.’
Uitnodiging heksensabbat
‘Denkt u vooral aan de kinderen, deze hebben zaterdag 16 december om 2 uur hun sprookjesmiddag. De kle-
ding die u hiervoor in elkaar flanst kunt u later weer in de carnavalsoptocht weer gebruiken, uiteraard heb-
ben de kinderen gratis toegang. Voor de avond hebben we een dansorkest gecontracteerd, de Lavida’s, en ik
kan u zeggen dat het een zeer goed orkest is, met klinkende namen o.a. Jhonnie de Vlugge: triangel, Piet Pet
saxophoon, Kees Orgaan, orgel, Arie Girist; gitaar, John Travolta: komt niet, Spike Jones komt ook niet
(gelukkig maar). Kaarten fl 5,-.’ [bron: clubblad 1977]
‘Ik heb het bestuur nooit om geld hoeven vragen.
De ‘winst’ heb ik altijd keurig afgedragen’
18
De oprichting
Gewoon een kwestie van doen, zonder formeel gedoe
Cor Pouw belde me op. Hij klonk serieus. ‘We moeten praten. Waarover
hoor je wel als je hier bent.’ Gelukkig won mijn nieuwsgierigheid het
van mijn achterdocht. Ik had mijn jas nog niet uit of Cor zei: ‘We willen
een voetbalclub oprichten.’ Aan het woord is Arnold van der Mispel. Hij
was nauw bij de oprichting van SV Odijk betrokken.
‘In Cothen bij SVF had ik al wat ervaring met het op-
richten van een voetbalclub opgedaan. Inmiddels was
ik veel in Odijk. Ik kon er via mijn schoonouders een
huis kopen. Ik sputterde dat dat zomaar niet ging.
‘Heb je al een veld? Zijn er al spelers?’. Het gras
bleek geen probleem. ‘Geregeld. Dat krijgen we van
de boeren hier in de omgeving. We mogen het veld
van Piet Peek gebruiken. Voor niks. En hij maait het
ook nog. Zo!’. Na die avond ging het balletje rollen.
Een bestuur moest er komen. Ook dat was snel opge-
lost: Henk Houtzager was voorzitter van de wielerclub
Voorwaarts. Volgens Pouw wilde die wel voorzitter
worden. Nadat Houtzager was overgehaald waren de
overige bestuursleden ook snel gevonden: Han Peper-
straaten, Jan Bernard en Cor zelf. En ik trad toe als
secretaris. Maar liefst veertig bezoekers kwamen naar
de oprichtingsvergadering.’
Koninklijke goedkeuring
‘Aanvankelijk hadden we ook Reinier
Hopman (Ome Nier) voor het bestuur
gevraagd. Zoals wij hem kennen was
hij de liefste opa die je kon voorstel-
len. Maar ook Ome Nier kende zijn wil-
de jaren. Voor de oprichting van een voetbalclub was
koninklijke goedkeuring nodig. Toen de bestuursleden
werden gescreend, bleek dat hij op dat moment lang-
durig was geschort. Hij voetbalde toen bij EMS. Een
scheidsrechter had volgens hem een wedstrijd zo ver-
knoeid dat hij zich niet kon inhouden. Laten we zo
zeggen dat de scheidsrechter na het ‘gesprek’ precies
wist hoe Ome Nier over hem dacht. Destijds was dat
natuurlijk helemaal een doodzonde. De KNVB schorste
Cor Pouw Henk Houtzager Jan Bernard
Arnold van der Mispel voor het Wapen van Odijk
Clubkleuren, een principe-zaak
Houtzager trok erop uit om tenues te kopen.
Maar wat werde de clubkleuren? Geel-wit
moest het worden. Maar voor Bakker van der
voort uit het dorp waren die kleuren onaccep-
tabel. ‘Geel-Wit!! Dat zijn roomse kleuren. De
kleuren van het Vaticaan.’ Er werd geen princi-
pe-zaak van gemaakt. ‘OKÉ’ zei Houtzager ‘Dan
wordt het Geel-Zwart.’ De spelers werden voor
totaal fl. 300,- in de spullen gestoken.
19
hem langdurig waardoor hij niet kon toetreden tot
het bestuur. Na enige aandrang vanuit de nieuwe
club werd de schorsing vrij snel opgeheven en maak-
te Reinier alsnog deel uit van het bestuur.’
Subsidie
‘We hadden natuurlijk helemaal niets. De gemeente
stak een handje toe en gaf een subsidie van
fl. 5.000,-. Via bouwbedrijf Alberts uit Abcoude, waar
ik toen werkte, konden we een directiekeet kopen
voor fl. 1.000,-. Op één zaterdag demonteerden en
monteerden wij deze keet. Voor een paar honderd
gulden werden een paar doelen gekocht.’
Uitwedstrijden waren dagjes uit
‘De sfeer was direct geweldig. Er bleek een enorme
behoefte aan een club. Er was nog helemaal niets in
Odijk, dat toen natuurlijk veel kleiner was. 700 inwo-
ners had het waarschijnlijk. Uitwedstrijden waren
uitgaansdagen voor iedereen die bij de club betrok-
ken was. Voor fl. 10,- was je een dag onder de pan-
nen. We hadden toen nog geen clubhuis dus het bier
moest bij uitwedstrijden in de bus gedronken wor-
den. Het waren complete feesten.’
Protestactie
‘Het Wapen van Odijk was het centrum van het dorp.
Het was voor de voetbalclub het clubhuis. En de ge-
meente hield in de opkamer zijn vergaderingen. Op
een zaterdag bleek dat gemeentewerken piketpaal-
tjes had geslagen, dwars over het veld. Dat was no-
dig omdat de Nicolaaslaan daar moest komen. Geen
overleg, niet nadenken, gewoon de paaltjes erin
slaan. Dat lieten we natuurlijk niet op ons zitten. We
hebben de paaltjes eruit getrokken en zijn gaan voet-
ballen. Die maandagavond vergaderde de gemeente
in het Wapen. Wel veertig man met spandoeken wilde
de opkamer binnendringen. Nu is deze niet zo groot,
dus dat was een toestand. Niet verwonderlijk dat we
er werden uitgegooid. Maar het miste zijn doel niet.
Binnen twee dagen regelde de gemeente een nieuw
veld.’
Wassen in troggen
‘Het werd toen ook tijd om wat faciliteiten bij het veld
te maken. Spelers moesten zich toch kunnen wassen,
bijvoorbeeld. Dat hoefde niet luxe. We konden een
paar troggen op de kop tikken, we sloten een paar
kranen aan en klaar was Kees. Dat het in de open
lucht was, daar maalde niemand om. Thee in de rust
moest er natuurlijk ook komen. Werd ook eenvoudig
opgelost. Cor Pouw ging gewoon even naar huis om
het te halen.’
Sportief de eerste jaren
‘We waren in staat snel een goed eerste team op de
been te brengen. De eerste wedstrijd buiten competi-
tieverband was tegen SVF 2. Veel spelers die later
veel voor de club hebben betekend waren toen ook al
van de partij. Bekende namen als Frits Kools, Ben
Bernard, Gerard de Ridder, Arie van Zonneveld, San-
der Schippers, Cor Schippers, Henk Schippers, Toon
van de Velden, Bep Groenen, Hans Jongeling en Jo-
han Peek. De eerste echte trainer was Johan Metske.
Hij bereidde het team voor op de eerste competitie-
wedstrijd tegen Sparta Loenen die we met 3-2 won-
nen. Na Metske kwam trainer Jurriëns. Hij was al ja-
ren trainer bij SVF en had de gave om spelers voor
zich te winnen. Het mocht alleen niet lang duren. Na
een wedstrijd tegen Hilversumse Boys op 11 oktober
1964 is hij ’s avonds plotseling overleden. Daarna
kwam Jan Olde Riekerink als trainer. In 1963 werden
we ingedeeld bij Faya Lobi uit Utrecht waar veel oud-
profspelers voetbalden. Zij klaagde in de krant dat ze
zo laag waren ingedeeld en godbetert tegen Odijk
moesten voetballen. Een betere oppepper was er niet.
En ja hoor, ze gingen erop met 3-2.’ Voetballen op het veld aan de Nicolaaslaan
20
Nieuws van de Grasmat maken?
‘Zonder ijzeren discipline red je het niet’
Een clubblad is onmisbaar, dat weet iedereen. Maar twintig keer per seizoen een
Nieuws van de Grasmat maken? Daarvoor moet je uit speciaal hout gesneden zijn.
Deze redactieveteranen hebben wat alle anderen missen: een ijzeren discipline.
Jos Reizevoort, Piet van Wijk en Gerard Stooker
Jaren zeventig: handgeschreven kopij
Het staat Gerard Stooker nog helder voor de geest.
In zijn tijd, de jaren zeventig, waren er nog geen
computers. ‘Wilde je iets in het clubblad, dan moest
je dat handgeschreven inleveren.’ Zondagavond
was de deadline. Maandag bracht Gerard het ge-
schreven materiaal naar Bunnik. Op de fiets. Henk
Groenen nam de stukken mee naar zijn bedrijf,
waar de stencils werden uitgetypt. ‘s Avonds kreeg
ik ze weer terug. Daarna liet ik ze stencilen - we
hadden drie groepjes van twee vrouwen die de
stencilmachine bedienden. Een ramp, trouwens. De
inkt spoot er aan alle kanten uit als je niet oppaste.
De stencils moesten op woensdag klaar zijn, zodat
kinderen van de basisschool van Henk Schipperen
ze konden sorteren. Daarna niette ik de boekjes aan
elkaar en gingen ze naar slagerij Van Wees, die was
het verdeelcentrum. Tenslotte brachten pupillen de
boekjes rond. En dat elke week.’
Geen televisie
Een arbeidsintensieve klus, vertelt Gerard: ‘In die
jaren keek ik bijna geen televisie. Als er nu herha-
lingen zijn uit die tijd, ken ik die vaak niet. En dan hebben we het nog niet eens over het werven
van advertenties.’ Dat deed Theo van Kouwen. ‘Maar
adverteerders leverden niet automatisch een drukklare
advertentie aan. Daar ging ik achteraan. Sommige
zeiden zelfs: ‘Joh, jij bent toch zo handig? Maak maar
wat.’ Ik heb wel eens week van mijn vakantie opgeof-
ferd om die advertenties goed te krijgen.’
Jaren negentig: van papier naar diskette
In de jaren tachtig namen Jan de Lange en Erna van
Oosterom het clubblad voor hun rekening. De inktspu-
gende stencilmachine had plaatsgemaakt voor een
kopieermachine op de Sint Nicolaasschool, maar nog
Het maken van het
clubblad is de minst
populaire
vrijwilligersklus
‘Al het handgeschreven materiaal werd uitgetypt’
21
steeds was het productieproces erg tijdrovend. Piet
van Wijk nam het stokje in de jaren negentig van
hen over. De aangewezen persoon? Piet lacht: ‘Een
ergere dyslect dan ik bestaat niet. Dus ik moest me
vooral niet aan het maken van teksten wagen. Deed
ik het toch, dan was het commentaar niet van de
lucht. Vaak bleek er iets te staan dat ik zelf niet eens
meer begreep.’ Toch bewees Piet de redactie een
grote dienst. ‘Bij mij mocht je geen teksten meer op
papier aanleveren, maar uitgetypt in WordPerfect en
opgeslagen op een diskette. Dat scheelde een hoop
tijd.’ Ook verschijnt Nieuws van de Grasmat voort-
aan tweewekelijks.
Jaren ’00: nieuwe naam en vormgeving
Daarna volgen de verbeteringen elkaar in rap tempo
op, mede dankzij de technologische veranderingen.
Marcel de Bruijn doopte het blad om in Nieuws van
de Grasmat en maakte een slag in de vormgeving
met desktop publishing: software waarmee particu-
lieren zelf gemakkelijk een blad konden maken. Mar-
cel bedacht een sjabloon en André Damoiseaux, die
toen het blad maakte, bouwde dat uit tot waar we
nu nog steeds mee werken. Ook de druk gebeurde
inmiddels professioneel, gewoon bij een drukkerij.
Rond dezelfde tijd, we schrijven 2001, werd ook de
SV Odijk-website gelanceerd.
Website
Voor de website nam Jos Reizevoort het initiatief.
Ook maakt hij sinds 2008 het Nieuws van de Gras-
mat. ‘Al vanaf het begin ben ik geïnteresseerd in
communicatie via internet. Met de website ben ik
eigenlijk op eigen houtje begonnen. Niet iedereen
zag er toen wat in, maar ik vond het een leuk hobby-
project.’ Net als het papieren blad is de website is in
de loop der jaren erg veranderd. ‘De afgelopen drie
jaar is de website geïntegreerd in de communicatie-
processen van de club. Samen met het clubblad is de
website een onmisbare schakel geworden.’ Hoewel
de tijd van pen en papier ver achter ons ligt en alles
een stuk sneller gaat dan vroeger, zijn Gerard, Piet
en Jos het erover eens: zonder discipline wordt het
niets. Elke twee weken moet er wel weer een boekje
liggen. En de website moet actueel blijven. Jos:
‘Maar als je het leuk vindt om met tekst en vormge-
ving bezig te zijn, is het een dankbare vrijwilligers-
klus.’
Gerard Stooker:
‘Ik keek nauwelijks televisie.
Als er nu herhalingen van
programma’s uit die tijd zijn,
ken ik die vaak niet’
Nieuws van de Grasmat in zijn huidige vorm
Uit het clubblad van 1977-1978
De redactiecommissie startte ditmaal aan de
late kant, maar niet door eigen schuld. Maar
toch wel door de nalatigheid van de afdeling
volleybal, die nagenoeg geen afgeronde adver-
tenties binnen bracht. Hierdoor kon Gerard
Stooker, de man achter dit eminente clubor-
gaan, niet op tijd afronden met de drukker.
Gerard zou nog wel wat meer copy van bestuur-
leden en commissieleden wil hebben. Zij heb-
ben toch wel IETS te vertellen.
Ria de Wit stencilde wekelijks zo’n 3.000 pagi-
na’s. Dat is een werk van 8 uren per week. On-
derschat u dit deel van de Omni-SV Odijk niet!
22
De consul
Veiligheid en mogelijke schade
aan het veld staan altijd centraal
Koen Fousert sr. is al zeven jaar namens de KNVB consul voor
SV Odijk. Met hart voor de sport neemt hij wekelijks de beslis-
sing of we kunnen spelen. Dat brengt soms onbegrip met zich
mee. ‘De teleurstelling begrijp ik goed. Maar bij mijn
beslissing om het veld af te keuren staan de veiligheid van
onze spelers en de kwaliteit van onze grasmat altijd voorop.’
Als consul is de veiligheid van de spelers Koens
voornaamste zorg. Koen: ‘Op een doorweekt veld
liggen blessures op de loer.’ Ook keurt hij de kwali-
teit van het veld. ‘Ik bekijk of voetballen de mat
niet te veel zou beschadigen. Een drijfnatte grasmat
trap je snel stuk. De toplaag verdwijnt, de kleilaag
komt naar boven en daardoor verdwijnt het water
telkens een beetje moeilijker. Door dan toch te
voetballen, kun je het gras in mum van tijd totaal
vernielen.’ Koen laat zien wat hij bedoelt tijdens een
ronde over de doorweekte grasmat. Met de punt
van zijn laars draait hij moeiteloos een stuk gras
weg in het doelgebied. ‘Vandaag is het mooi weer,
maar kan helaas niet worden gespeeld.’
De geur van gras
Zeven jaar geleden vroeg Harry Mocking Koen om
consul te worden. Harry kon de taak door zijn leef-
tijd niet meer zelf op zich nemen. Waarom Koen
toestemde? ‘Ik ben graag buiten, het liefst in de
natuur. Als je op een zaterdag of zondag vroeg op
pad gaat, hangt er een speciale sfeer. De frisse geur
van het gras brengt me altijd in een goede stem-
ming. Daarnaast vond ik dat ik deze bijdrage wel
voor de club kon leveren.’
Ken de regels, ken het veld
Koen doet de keuring aan de hand van KNVB-regels.
De kwaliteit van de grasmat hangt af van de weersom-
standigheden van die dag en de dagen ervoor. Regen,
vorst, extreme kou, storm en mist kunnen roet in het
eten gooien. Ook een reden om af te keuren: als de
toplaag van het veld na een vorstperiode is ontdooid.
‘Daarbij moet je het veld wel een beetje kennen. Elk
veld is anders.’ Om 7.45 uur maakt Koen een rondje
met de verenigingsvertegenwoordiger. Als Koen het
Koen in zijn element
23
Ik w
ord
som
s o
p m
aan
dag
do
or v
ro
uw
en
geb
eld
of
ik z
ate
rd
ag
het v
eld
kan
afk
eu
ren
.
Dan
kan
hu
n m
an
een
keer m
ee b
oo
dsch
ap
pen
do
en
veld moet afkeuren, legt hij hem
uit waarom.
Communicatie aan
de spelers
Sinds een jaar loopt de communi-
catie vlekkeloos. ‘De technische
man van de website, Sander Ver-
kerk van VerkerkICT, heeft voor
mij het stoplichtoverzicht ge-
maakt: een heel handige tool
waarmee ik zelf heel makkelijk op
de website kan zetten of de wed-
strijden doorgaan. Daar werk ik nu
meer dan een jaar mee en het is
een groot succes: de verenigings-
vertegenwoordiger krijgt nauwe-
lijks meer telefoon.’
Afkeuren:
geen lichtvaardig besluit
Hoewel Koen met plezier consul is,
vindt hij het af en toe lastig dat
zijn werk kan rekenen op kritische
blikken en dat zijn beslissingen
lang niet altijd begrip oogsten. ‘Op
een stralende zaterdag na een
week regen denken mensen al
vlug dat we dan toch wel weer
kunnen voetballen.’ Het veld af-
keuren is geen lichtvaardige be-
slissing voor Koen. ‘Daarvoor hou
ik te veel van de sport. Ik keur
een veld alleen af als de veiligheid
en de kwaliteit van het veld op het
spel staan. Dat is niet altijd een-
voudig. Als een elftal kampioen
kan worden en ik moet oordelen
dat het veld echt niet kan worden
bespeeld, valt die beslissing me
best zwaar.’
Ik ben geboren in Bunnik op 14 okto-
ber 1957. In 1965 ben ik gaan voetbal-
len bij het toenmalige EMS in Bunnik,
later Bunnik’73. In 1983 kwamen wij in
Odijk wonen. In 1990 en 1996 werden onze dochters
Suzanne en Rosaly geboren. Door Rosaly leerde ik SV
Odijk kennen, want vanaf haar zesde jaar voetbalde
ze samen met buurjongen Olaf bij de Bambino’s. Om-
dat voetbal een van mijn grootste hobby’s is ga ik ie-
dere zaterdag met haar mee. Rosaly heeft jarenlang
bij de jongens gevoetbald. Ik werd samen met Hans
van der Velden leider. Toen ik zelf nog speelde,
schreef ik ook regelmatig een wedstrijdverslag. Dat
ben ik ook bij de teams waar Rosaly in speelde blijven
doen. Doordat ik ook grensrechter ben, heb ik altijd
een papiertje in mijn broekzak zitten waar ik dan tij-
dens de wedstrijd wat aantekeningen op maak. Het
verhaal rolt er dan bijna vanzelf uit. Ik krijg de indruk
dat men het leuk vindt. Enkele ouders en opa’s van
speelsters bewaren de verslagen. Dit seizoen begeleid
ik samen met Bernadet de MA1. Gezellige meiden die
ook nog eens goed kunnen voetballen. Bernadet ver-
zorgt samen met Fred en Marcel de trainingen en op
zaterdag coacht Bernadet en verzorg ik de administra-
tieve kant en ben grensrechter. Bij Bunnik’73 verzorg
ik nog de wedstrijdkleding en de spelerspassen en
zorg samen met enkele anderen voor het onderhoud
van de accommodatie. Ik beleef aan al die clubactivi-
teiten erg veel plezier.
De trouwste verslaggevers Ton van de Brug
24
Wat doet een goede trainer, volgens jou?
‘Een manier vinden om het spel te beïnvloeden, dat
is de kunst. Je kiest een speelstijl, je traint en je
handelt naar aanleiding van incidenten tijdens de
wedstrijd. Maar belangrijker nog: je moet weten hoe
het in de koppies van de jongens werkt. Veel jonge
spelers vinden
het al vervelend
als hun vader
komt kijken.’
Hoe bedoel je?
‘Publiek legt een
bepaalde druk op
hun schouders.
Neem de wed-
strijd tegen SVF.
Voor het eerst in
de geschiedenis
stond SV Odijk
hoger geklas-
seerd tijdens de-
ze derby. Alles was uit de kast gehaald om het team
te ondersteunen: een orkest, twee bussen die sup-
porters naar Cothen brachten… De sfeer was gewel-
dig. Helaas het resultaat niet. We werden met 4-0
op ons nummer gezet.’
En dan krijgen ze op hun donder van je.
‘Eigenlijk was ik niet eens ongelukkig met de erva-
ring. De sfeer in Cothen was zo anders dan we ge-
wend waren dat het team er lam van sloeg. Beter
SV Odijk 1: het eerste het beste
Trainer Wouter Jansen:
‘Voor minder dan promotie doe ik het niet’
Een goede sfeer, duidelijke regels, het groepsgevoel en de wil om te winnen. Dat zijn de
ingrediënten voor succes, volgens Wouter Jansen, trainer van het huidige eerste elftal.
Dat het afgelopen seizoen niet van een leien dakje ging, doet niets af aan zijn ambitie
voor de lopende competitie. ‘Een gepassioneerd trainer mag iets verwachten van zijn
team.’
toen dan in de laatste wedstrijd, want het kan goed
dat ze weer in zo’n ambiance terecht komen. Dan zijn
ze er al een beetje aan gewend.’
Sfeer of prestatie?
‘Dat was een rare discussie in de club. Als de sfeer
niet goed is, kun
je het wel verge-
ten. Maar voor
succes is meer
nodig dan een
goede sfeer. Dui-
delijkheid, bij-
voorbeeld. Toen
ik tijdens de eer-
ste training maar
twaalf van de
negentien spelers
op het veld zag,
heb ik direct een
paar dingen inge-
voerd: iedereen
is gelijk, regels zijn regels en als je niet traint, is het
niet zeker dat je wordt opgesteld.’
In dat rijtje komt spelerskwaliteit niet voor.
‘Kwaliteit speelt op dit niveau voor mij een veel klei-
nere rol. De spelers heb ik de volgende vraag ge-
steld: als je vindt dat je zo goed bent, waarom speel
je dan nog bij een vijfdeklasser? Deze jongens zijn
slim genoeg om te begrijpen wat ik met zo’n relative-
ring bedoel.’
25
Wist u dat Rocco van Vliet na een wed-
strijdbespreking van het 1e vervolgens 20
minuten spoorloos was? Hij dacht name-
lijk dat het 1e uit moest spelen en was met de au-
to alvast vertrokken. De overige spelers stonden
inmiddels al op het veld zich bezig te houden met
de warming-up. Hij was gelukkig op tijd voor de
aanvang van de wedstrijd.
De technische staf van Jansen
Marcel de Boer Is Jansens directe assistent. Regelaar. Ver-trouwenspersoon voor jonge spelers.
Ricardo Doeser Werkt nauw samen met Marcel, keeperstrai-ner.
Pedro van Wijk Is grensrechter. Paul Middelwijk
Is als speler langdurig geblesseerd. Organi-seert uitjes en activiteiten, zoals de accom-
modatie van het trainingskamp.
Aanvoerder Erik de Vries:
‘Een kunstgrasveld
een grote wens’
Wouter Jansen koos hem omdat hij rustig en
welbespraakt is. Maar aanvoerder Erik de
Vries is bescheiden. ‘Ik zie mezelf niet als
natuurlijke leider, maar help mijn team wel
graag om het beste uit zichzelf te halen.’
Dat lukt hem aardig. Nu het materiaal nog.
Volgens Wouter heb je een natuurlijk overwicht.
‘Ik vind mezelf niet van nature een aanvoerder –
school en werk komen op de eerste plaats, daarna pas
komt voetbal. Maar als ik voetbal, ga ik er voor de
volle honderd procent voor. En als aanvoerder voel ik
het als mijn verantwoordelijkheid om iets te doen met
onvrede in het team.’
Leg uit.
‘Vorig jaar hadden we vier oefenwedstrijden in vijf
weken tijd. Omdat ons grasveld en de verlichting niet
geschikt zijn, speelden we deze allemaal uit. Dat
houdt in: zeven uur aanwezig, pas na elven thuis. Dat
vonden sommigen een beetje veel van het goede. De
groep gaf aan dat het prettiger zou zijn om een keer
in de drie weken een doordeweekse oefenwedstrijd te
spelen.’
Maar eigenlijk is het gras het probleem.
‘Als een van de weinige clubs in de buurtgemeenten
heeft SV Odijk nog geen kunstgras. Samen met Wou-
ter doe ik dan ook een oproep aan de gemeente Bun-
nik. Niet alleen zou kunstgras ons enorm helpen, het
zou ook meer kinderen aan het sporten krijgen. Dat is
toch precies wat de gemeente wil?.’
Dus het eerste moet aan de bak?
‘Naast mijn fulltime baan gaat al mijn tijd in het
trainen zitten. En een gepassioneerd trainer mag
wat vragen van zijn groep, vind ik. Het eerst half-
jaar van afgelopen seizoen was niet goed. We heb-
ben het naar tevredenheid kunnen afsluiten, maar
dit seizoen neem ik met niet minder genoegen dan
promotie. Begin 2012 was er een trainingskamp in
IJmuiden gepland dat tot in de puntjes is geregeld
door mijn technische staf.’
Promotie, ambitieus.
‘Natuurlijk, ik wil verder in dit vak. Als iedereen het-
zelfde doel voor ogen heeft, komen bijzondere
krachten vrij: groepsgevoel en de absolute wil om
te winnen. Dat vertaalt zich in resultaten. Als ik
voor een groep sta waar niets meer uit te halen
valt, weet ik dat ik verder moet. Maar met deze
jongens ben ik nog niet klaar; de gedrevenheid
straalt er vanaf. Er zit nog zoveel potentie in.’
26
vlagger. Vorig jaar een fantastisch jaar gehad dat uitmondde in een
kampioenschap! Muziek, voorwedstrijd, veel publiek, in één woord
geweldig. Dit jaar draaien we weer volop mee bovenin. En als je wint
wordt iedereen nog gemotiveerder. Daar horen ook nevenactiviteiten
bij, zoals verslagen maken, feestje bouwen, weekendje Oostende,
carwash organiseren om geld te verdienen. Noem Oostende en de
verhalen komen los. Ook de begeleiders vonden het fantastisch. De
reis er naartoe was al geweldig. Zeker als er iemand in de auto zit die
heel nodig naar het toilet moet, maar je bevindt je op de rondweg bij
Antwerpen midden in de file…. Voetballen in de jeugd is de leukste
tijd. Zowel voor de spelers als de ouders. En voor mij is het vanzelf-
sprekend dat je als ouder met uit wedstrijden rijdt en de shirts wast.
Er is er altijd één de eerste, maar hulp is altijd nodig! Al met al: ge-
weldig om met de jeugd te werken!
De trouwste verslaggevers Co Peek
Fervent verslaggever van de A1. Vroeger, ja vroeger,
ben ik lid geworden van SV Odijk en heb zelf jaren
met plezier gespeeld in de jeugd en later in de senio-
ren. In de jeugd keek je altijd uit naar de trainingen
en wedstrijden ‘omdat het zo leuk en gezellig was.’ Nadat ik ge-
trouwd ben met Corien (uiteraard leren kennen op het voetbalveld)
kregen we drie kinderen, twee meiden en een jongen. Twee daarvan
zijn op voetbal gegaan. De derde op volleybal. Omdat ik zelf het
spelletje zo leuk vond ben ik mee gaan helpen als trainer en leider bij
de voetbal. Je groeit er als het ware mee op. Zowel de meiden
(inmiddels de dames) als de pupillen en junioren ben ik gaan trainen
en op zaterdag ben ik als leider gaan fungeren. Soms alleen maar
vaak ook met een andere fanatieke ouder. De laatste twee jaar ben
ik vooral bezig gegaan met de A–junioren als assistenttrainer onder
leiding van Cor Bakhuizen en het laatste jaar als zelfstandig trainer/
coach. Samen met Paul Middelwijk als leider en Richard Verbeek als
’De heen-
reis was al geweldig:
zeker als er iemand
in de auto zit die
heel nodig
moet’
27
Rini Rutting: Succescoach SV Odijk 2
De aandacht en concentratie van je ploeg krijgen en houden
valt als trainer niet altijd mee. Rini Rutting weet daar alles
van. Na een verloren wedstrijd van SV Odijk 2 was hij zo on-
tevreden dat hij de jongens trakteerde op een alternatieve
wedstrijdbespreking. ‘We vonden een betonmolen die voor de
vleesdraaiavond of zo was gebruikt. Ik vroeg Marius lootjes te
maken met nummers er op. Ik wilde laten zien wat een rot-
zooi je krijgt als je maar wat aanklooit. Marius pakte de loot-
jes uit de molen en zo kon het gebeuren dat Paul Reizevoort -
normaal op 10 - nu op doel kwam te staan. Dit tot grote hilariteit van de groep. Het werkte wel. De volgende
wedstrijd stonden ze er weer. Rini Rutting is na zijn lange carrière als voetballer bij SV Odijk zo’n twaalf jaar
trainer van jeugd en het tweede seniorenteam geweest. Met het tweede werd hij 20 april 2008 kampioen.
Rini en Marius met hun betonmolen
Benjamin Mels, Maarten Munsterman, Paul Reizevoort, Maarten van Asch en Danny de Winter
Maarten Munsterman met een ferme kopstoot
Kampioensteam 2008
28
Kampioen worden is een onvergetelijke ervaring
1994-1995
Het laatste kampioenschap
Het kampioenschap in het seizoen 1994-1995. Thijs
de Wit (rechtsbuiten), Eric van den Hurk (keeper) en Reinier Hessing (middenvelder) heb-
ben er nog steeds veel plezier om. Bij het veertigjarig bestaan van de club viel hun op dat
het mooie jubileumboek geen aandacht besteedde aan hun zege. Nu, tien jaar later, grij-
pen ze hun kans. Want hun herinneringen zijn te leuk om verloren te gaan.
Trainer Wilbert Veenbrink
Hoe het begon? Door veranderingen binnen de club
kon Wilbert Veenbrink als trainer zijn entrée maken.
Wilbert pakte het voor die tijd heel anders aan. Rei-
nier: ‘In plaats van groepsgesprekken voerde hij in-
dividuele tienminutengesprekken. Dat ging best
dwingend. ‘Dus we spreken af dat je twee keer in de
drie weken komt trainen?’. En anders speelde je niet.
Dus je dacht dan wel een paar keer na voordat je
afbelde.’ Ook de voorbereiding veranderde. Eric her-
innert zich dat Wilbert bostrainingen en trainings-
kampen introduceerde. Thijs knikt. ‘Alles samen
zorgde voor een sfeer van gezonde competitie onder
de jongens. Daardoor werd iedereen beter en conditi-
oneel sterker. En we werden een team.’
Sfeer en inspanning
Het trainingkamp op Papendal in Arnhem gaf veel
sfeer in de groep en dan vooral op de Korenmarkt! In
de winterstop zette survivalvereniging Hellas de Kabi-
Staand v.l.n.r.: Wilbert Veenbrink (trainer), Arjan Vernooij, Thijs de Wit, Michel Kastrop (aanvoerder), Jeroen
Ransdorp, Jan Maarten de Klein, Andre Peek, Carlo Schippers, Martin Groenen
Knielend v.l.n.r.: Vincent de Wit, Harry Geurts (verzorger), Michel van Velsen, Roland de Lange, Reinier Hes-
sing, Hans van de Velden, Alex Kool (grensrechter), Michel de Lange (keeper)
Niet op de foto: Eric van den Hurk (keeper), Jorg van der Geest, Geert Commandeur, Piet van Wijk, Arie de Wit
(leider) en Herman Kool.
29
netsurvival uit. Deze zware survival - denk tokkelen,
alternatieve bruggen en ploeteren door de blubber -
werd door de selectie en het dameselftal volbracht.
Dat haalde zelfs de krant. Reinier: ‘Die twee teams
konden het goed met elkaar vinden. We trainden
zelfs af en toe samen. Ook de ‘voetbalvrouwen’ wer-
den bij de organisatie betrokken. Ik heb dat later
nooit meer meegemaakt.’
Opvallende spelers
Wie er opvielen? Thijs: ‘Jeroen Ransdorp was een
dragende speler. Hij eiste het spel op en zette de
lijnen uit.’ Eric: ‘Maar de opvallendste was Andre
Peek. Ruim twee meter lang en zeer imposant. Werd
uit het vierde gehaald waar hij eigenlijk onder zijn
kunnen speelde. De trainer posteerde hem in de
spits. Daar werd hij makkelijk gevonden en beukte
er dat seizoen zeker vijftien in.’ Reinier: ‘Eric zelf.
Hij was onze keeper, en echt, hij was een goeie. Hij
heeft veel punten voor ons gepakt.’ De toch al impo-
sante glimlach van Eric wordt zo mogelijk nog groter
en hij is te beleefd om dit compliment van zijn oud-
teammaat tegen te spreken.
Goed begin, halve werk
Thijs: ‘Het seizoen begon gelijk goed. We stuurden
Austerlitz, de gedoodverfde kampioen, in de eerste
wedstrijd met 5-1 naar huis. De schwung zat er toe
gelijk goed in. En later wonnen we met 1-5 van onze
concurrent Oranje Wit.’ Eric:’Toen we in Scherpen-
zeel het eerste periodekampioenschap haalden, was
voor de supporters en de spelers een bus gechar-
terd. Die zat helemaal vol, met leider Arie de Wit
aan het stuur. Het kampioenschap leefde toen echt
onder de supporters.’
Onverwacht kampioen
Reinier: ‘In de eerste wedstrijd na de winterstop
werden we toch nog onverwacht kampioen bij NSC
in Nijkerk. We hadden nog drie punten nodig, de
winst bracht er twee. Maar concurrent ’t Goy speel-
de onverwacht gelijk en zo werden we in februari
1995 de eerste kampioen van het district Utrecht.
Vervolgens hebben we alsnog onze kampioenswed-
strijd thuis tegen Schepenzeel gespeeld met veel
feest en muziek eromheen.’
In de zomer van 2004 was ik als
tweedejaarsstudent op zoek naar
een bijbaantje. De journalistiek leek
mij leuk. Het Trefpunt was op zoek
naar een nieuwe sportcorrespon-
dent. Ik kwam er snel achter dat dit bij mij paste en
zo ben ik al ruim zeven jaar sportcorrespondent bij
de krant (nu De Nieuwsbode). Elk weekend maak ik
de wedstrijdverslagen van de eerste elftallen in
de gemeente Bunnik en Houten. Omdat ik zelf bij
Odijk voetbal, ligt mijn focus voornamelijk op het
eerste elftal van SV Odijk. Waar ik bij teams als Hou-
ten, Aurora en Bunnik vooral aangewezen ben op het
gekleurde verslag van de trainer, probeer ik bij Odijk
1 zoveel mogelijk zelf aanwezig te zijn om een zo
eerlijk mogelijk verslag te schrijven. Omdat de te-
genstander vaak niet interessant is voor de lezer van
de krant, versla ik een wedstrijd wel altijd vanuit het
perspectief van Odijk. Hoewel een wedstrijd journa-
listiek moet worden benaderd, bedenk ik niet van
tevoren: ik moet goed opletten wat er allemaal in de
wedstrijd gebeurt. Meestal kijk ik heel onbevangen
naar een wedstrijd en weet ik na afloop me alles nog
goed te herinneren. Dit komt omdat de wedstrijden
mij zeer interesseren, waardoor het geen moeite kost
om dingen te onthouden. Weet ik een enkele keer
iets niet, of ben ik afwezig, dan informeer ik bepaalde
spelers. In al die jaren dat ik nu Odijk volg, heb ik
bewust nooit de hoofdtrainer om een wedstrijdver-
slag gevraagd. Ik wil graag zelf mijn oordeel vellen.
Als ik bij een wedstrijd aanwezig ben is het voor mij
als Odijk-lid toch anders dan als ik een wedstrijdver-
slag aan de hoofdtrainer van pakweg 't Goy vraag.
Hoewel ik nu een vaste baan heb, vind ik het nog
steeds erg leuk om te doen. Een wedstrijd van Odijk
1 kijken is vooral hobby. Ik zet de verslagen na het
weekend op de site van SV Odijk. En als de club pu-
bliciteit nodig heeft bij bepaalde zaken probeer ik ze
daarbij te helpen.
De trouwste verslaggevers Steven van Santen
30
Scheids gefopt
De huidige A1 stond een uitwed-
strijd te wachten tegen FC Drie-
bergen (voorheen CDN). Wegens
vele blessures vond eerste elf-
taltrainer Wouter Jansen het
goed Martijn den Uijl mee te
nemen. Martijn stond echter op
scherp voor een schorsing. Zo-
wel Martijn als Co Peek kregen
van Wouter te horen dat Martijn
echt geen gele kaart mocht pak-
ken. Helaas. Na tien minuten in
het veld te staan kreeg hij zijn
eerste. En nog erger: 5 minuten voor tijd kreeg hij zijn
tweede gele kaart en dus rood. De leider van de A1 [Paul
Middelwijk] suste de woede bij Co en Martijn. Hij wist wel
een trucje. Na afloop van de wedstrijd sprintte hij naar de
bestuurskamer. De scheidsrechter daar alle spullen laten
liggen. In de bestuurskamer was niemand aanwezig. Even
pennetje pakken, van nummer 2 nummer 12 maken en van
nummer 12 nummer 2. Zo gedaan! Na het douchen vulde
de scheidsrechter het formulier aan en kreeg hij van de
leider van SV Odijk de gevraagde spelerspas betreffende de
gele/rode kaarten. ‘Zo dat is nog een jonge foto!’ Waarop
de leider zei: ‘Ja, hij was nog net niet aan de beurt voor het
vervangen van de pasfoto.’ De kaarten zijn op naam van
een andere speler gekomen en Martijn ging gelukkig vrijuit.
Twee keer de arbitrage beduveld
Het eerste elftal speelde een wedstrijd uit tegen SEC uit Soest.
Marcel de Boer had nummer 6 en Paul Middelwijk 8. Het meest
besproken moment was de wel/niet gele kaart van Marcel de
Boer. In de eerste helft bij een stand van 0-0 stopt Marcel de
Boer zijn tegenstander met een sliding. Een terechte gele kaart.
In de tweede helft weer een overtreding van Marcel. De scheids-
rechter geeft Marcel zijn tweede gele kaart. Dus rood. Zou je zeggen. Paul Middelwijk vraagt de scheids: ‘Wat
doet u nu?’ Scheids: ‘Eerste helft geel, nu zijn tweede dus rood’. Paul:
‘Wat?……Die gele kaart voor mij…..op welk nummer heeft u die kaart gezet?
Ik heb nummer 8 hoor!!’ Scheids: ‘Uhm uhm deze heb ik gezet op nummer
6!’ Inmiddels doet ook Marcel mee in het gesprek: ‘Hoe kan dat nou
scheids, dit is pas mijn eerste gele kaart.’ Scheids: ‘Oh….sorry! Dan heb ik
een fout gemaakt!’ Geen enkele speler of supporter van de tegenstander
reageerde. Achteraf in de bestuurskamer vond de voorzitter van SEC dat
die Odijk spelers dat slim hadden opgelost.
De scheids
Rutger
van
Berkel
Een clubscheidsrechter die zich niet liet foppen
31
Trudy van Uem.
Ik ben zes jaar Technisch Commissie-
lid voor de meisjes geweest daarna
twee jaar leidster geweest bij toen de
MB2 en later MB1 waar ik twee doch-
ters in had voetballen. Dit is nu het
MA1-team en er voetbalt nog één dochter in. Vier
jaar geleden heb ik het jongste meisjes
team gerealiseerd. Onze jongste twee dochters wil-
de ook graag voetballen maar dan in een meisjes
team. Dit team is begonnen als F-team en voetbalt
Wies Geurts-Houtzager
Samen met mijn vader heb ik snoep
en limonade verkocht uit een caravan
(voorloper van de kantine). Huis-aan-
huis heb ik (en vast ook anderen)
lucifers met opschrift van SV Odijk
verkocht. Shirts, broekjes, kousen, voetbalschoe-
nen en trainingspakken werden bij ons thuis ver-
kocht vanuit een slaapkamer. Bij een feest werd de
muziek en/of playback vaak verzorgd door Dick van
Kouwen, hij nam een enorme bandrecorder mee.
De biertapwedstrijden vond ik erg leuk om aan mee
te doen, tussen vrijwilligers van andere kantines en
bars.
Theo en Noldy Jongerius
Ik heb heel wat jaartjes (toen er een acti-
viteitencommissie ontstond) als O&A-lid
meegedraaid, zeker tot tien tot 15 jaar
terug. Vele festiviteiten werden door mij
voorzien van muziek en praatjes. Ik herinner mij
vooral de vorige jubilea, zoals de spraakmakende
24-uursmanifestatie. Nog steeds doe ik wat voor de
club en ben Verenigingsvertegenwoordiger. Mijn
vrouw Noldy is ruim 25 jaar leidster/trainster ge-
weest van de jeugddansmarietjes van de SV Odijk
evenals een aantal jaren betrokken bij het schoon-
maken op de maandagmiddag/bardienst draaien en
vele jaartjes als leidster/trainster van de pupillen op
zaterdag. Daar hoorde ook het vervoer regelen bij en
dan zelf nog op zondag voetballen. Wij hebben dit
met veel plezier gedaan en zouden graag zien dat in
de toekomst voor de club de ouders van de voetbal-
lertjes zich wat meer thuis gaan voelen en zich wat
actiever bezig gaan houden bij de club. Ouders, de
club kan jullie hulp en inzet gebruiken, anders kun-
nen we volgende jubilea wel vergeten!
De felicitaties van…...
De oude kantine aan de Nicolaaslaan
nu als MD1 .Van dit team ben ik nu ook leidster sa-
men met Danielle Vermeer. Ik doe dit omdat ik zelf
gek ben op voetballen (zelf dertien jaar gevoetbald)
en er voor de meisjes toch iemand is die alles
zo goed en snel mogelijk probeert te regelen. De
twee teams die we hebben als meisjesteam zijn hele
gezellige en sportieve teams en daardoor ook leuk is
om te coachen. Mijn felicitatiewens voor SV Odijk is
dat we als vereniging kunnen blijven groeien, zodat
SV Odijk nog heel lang kan blijven bestaan.
Theo als speaker op Koninginnedag
32
De trouwste verslaggevers Marc IJsseling
8 september 2007 was het zover. Op deze mooie zaterdagmorgen speelde
de SV Odijk F5 zijn eerste echte wedstrijd. De knaapjes van amper zes jaar
oud werden gelijk in het diepe gegooid: een derby tegen Bunnik ’73 F5.
Vanaf deze dag stond de zaterdagmorgen weer in het teken van het voetballen. Net als der-
tig jaar eerder toen ik zelf mijn wedstrijdjes speelde bij SV Odijk. Oude gewoontes werden
weer opgepakt. De weersverwachting voor de zaterdag werd weer met belangstelling in de
gaten gehouden. Had het veel geregend dan was het hopen dat de wedstrijd toch zou
doorgaan. Het gekke gevoel in de buik herkende ik direct: wedstrijdspanning. Terwijl ik zelf
niet in actie hoefde te komen. Niet snel daarna was ik in Zuid-Frankrijk. Ik moest voor het
eerst een wedstrijdje missen. Mijn ouders waren er wel bij. In de loop van de ochtend ont-
ving ik een sms’je van mijn vader. ‘Tussenstand 0-3. Drie doelpunten van je zoon.’ Ik was
op dat moment in een supermarkt en wilde willekeurige fransozen aanschieten om ze op de
hoogte te brengen van deze memorabele sportgebeurtenis. Maar ik kon me beheersen. We
werden kampioen van de eerste seizoenshelft. 4½ jaar geleden trok er een ‘zwerm bijen’
over de velden. Inmiddels wordt er echt gevoetbald. Als B-junioren zullen er langs de lijn
meer vriendinnetjes dan ouders staan. Ik hoop er nog bij te zijn en zal proberen nog stie-
kem wat zinnetjes te blijven noteren.
‘Ik w
ilde w
illekeu
rig
e fr
an
so
zen
A
an
sch
iete
n o
m z
e o
p d
e h
oog
te te
b
ren
gen
van
deze m
em
orab
ele
sp
ortg
eb
eu
rte
nis
’
33
Gerard Stooker is de man met het
langste ‘dienstverband’ met SV
Odijk. Natuurlijk zijn er zijn meer
mannen en vrouwen te noemen
die van het begin in 1962 actief
zijn. Maar Gerard spant waar-
schijnlijk de kroon als het gaat
om het aantal vrijwilligersfuncties
die hij sindsdien heeft bekleed.
Was in ‘62 al 20 jaar toen hij be-
gon te voetballen. Was in die tijd
nog in dienst. Hij ‘lag’ in kamp
Ge
ra
r
d
St
o
ok
er
Clubman in hart en nieren
Zeist. Omdat spelers in die tijd nog schaars waren was er de club veel aan gelegen dat Gerard speel-
de, ook al had hij op dat moment wachtdienst. Cor Pouw smokkelde hem dan in zijn grote Chevrolet
uit het kamp om te voetballen. ‘Mijn maten dekten me. Bij controle zeiden ze dat ik net op ronde
was. Na de wedstrijd werd ik dan weer keurig afgeleverd. Voordat ik stopte met voetballen voerde ik
al allerlei vrijwilligerstaken uit. Het begon als leider en trainer van jeugdelftallen. Ik kon dat makkelijk
opbrengen omdat er in die tijd verder helemaal niets te doen was in het dorp. Ik trok toen nogal op
met Harry Mocking. Tijdens een klusje op de tweede kantine aan de Nicolaaslaan stonden we op een
asbestdakje. Dat was natuurlijk niet zo stevig. We zakten er dan ook promp doorheen. Harry lag het
eerst op de grond en ik er bovenop. Dat was lachen natuurlijk. Nadat ik tien jaar secretaris was ge-
weest vond ik het wel mooi. Harry zei: ‘Als
jij stopt dan stop ik ook.’ Nou ja, dat be-
doelde hij niet zo letterlijk. Hij bleef nog
acht jaar voorzitter! Ik ging ook niet weg.
Sindsdien heb ik nog tien jaar de redactie-
werk gedaan, regel ik het ophalen van oud
papier, schoonmaak kleedkamers, kantine-
dienst en verzorg de belijning. En of het
nog niet genoeg is, ben ik nog scheidsrech-
ter en ga ik ook nog regelmatig kijken.’
Gerard
34
“Met mijn ervaring
als voetballeider in
Utrecht rekende ik
er hier in Odijk wel
op dat ik leider van
de A1 of het eerste zou worden.
Mijn kennismaking met de geel
zwarten was nog op het oude
terrein, bij de sporthal. Vaak ben
ik er niet geweest, maar ik herin-
ner me de hal van de kantine.
Met links het jeugdhonk, volgens
mij op trainingsavonden van se-
nioren een hele beste en intieme
kroeg. En dan de grote kantine
met, rechts, afgezet met plan-
tenbakken, het krachthonk. Wat
een ruimte had de club daar. Als
import heb ik het er best naar
mijn zin gehad. En die bestuurs-
kamer, daar heb ik ook eens ge-
zeten. Als je voor de bar stond
was de ingang rechts daarvan.
Een voorname deur, waar niet
iedereen doorheen mocht. Ik wel,
om te praten over fair play en
hoe Odijk daar aandacht voor
kon vragen. Joh, dat was begin
jaren negentig van de vorige
eeuw. Toen was er een vader die
graag wilde dat alle jeugdteams
na de wedstrijd handjes gaven
aan de tegenstander. Een even
onverwacht als ongebruikelijk
idee. Maar wel een met visie, nu
is dat de gewoonste zaak van de
wereld. Toen niet, ik was ingevlo-
gen om dat af te houden. Eigen-
lijk was dat best jammer. Er ge-
beurde best veel bij die geel
zwarten. Ik hoorde verhalen over
De c
olu
mn
van
Arn
old
Wag
em
akers
Geel-
Zw
art
heeft
bij
zo
nd
ere m
en
sen
no
dig
voorzitter Harry Mocking. Hoe
noem je dat tegenwoordig? Die
was streng maar rechtvaardig. Als
ik in de bestuurskamer van de
nieuwe kantine kom hangt zijn
foto tussen de mannen die zo be-
langrijk zijn geweest voor de ver-
eniging. Dit jaar bestaat de club
vijftig jaar, dat is best bijzonder.
Ik denk trouwens dat er straks
ook foto’s van vrouwen tussen
hangen. Ik zie leidsters, prachtige
meiden die feesten organiseren,
enthousiaste damesteams en
vrouwelijk bestuursleden. Dat
houdt de club op de been, zou de
carnaval ook moeten doen. Harry
loopt er op zondag ook nog
steeds, ruimt hij voor die begena-
digde Odijkse voetballers de cor-
nervlaggen op… het moet niet
gekker worden. Zo’n club heeft
bijzondere mensen nodig. Ik
moest onderaan beginnen, ik
mocht pupillen gaan leiden. Op
zich prima natuurlijk, maar dit
stel. Tactiek, rondootjes, sys-
temen; het was niet aan ze be-
steed. Ingooien, met twee benen
op de grond, dat konden ze, maar
verder was het niet veel soeps. Ik
had er zelfs twee in het team, die
hadden hovenier moeten worden.
Die plukten hele boeketten mar-
grietjes – met een beetje groen,
stukje middenstip en een vleugje
penaltystip. Die bal vonden ze niet
zo interessant. Dat kostte te veel
energie. Ze waren in het veld niet
vooruit te branden. Ik heb er des-
ondanks veel plezier aan beleefd.
35
Voor Kerst 2011 kreeg ik de vraag om ivm de
jubileumuitgave van Nieuws van de Grasmat
een stukje te schrijven als elftalleidster van de
Dames 1. En dan vooral over de vraag waarom
ben ik er aan begonnen? Een hele goeie vraag!
Na vier jaar in de jeugdcommissie actief te zijn
geweest, vier jaar als scheidsrechters coördina-
tor en de laatste twee jaar ook als Jeugdvoor-
zitter, was ik van plan om eens een jaartje niets
te doen voor SV Odijk. Mijn zoons zitten inmid-
dels allebei bij de senioren, dus ik vond dat ik
wel klaar was met de begeleiding van de jeugd.
Tot ik op een avond in de plaatselijke kroeg in
gesprek kwam met een paar dames uit het eer-
ste elftal, die mij vroegen of ik ze wilde helpen
om het team draaiende te houden en uit te
breiden. Na overleg met Jacqueline Gruters,
besloten wij die avond de uitdaging aan te gaan
en ons op te werpen als leidsters. Met de dui-
delijke vermelding dat we het eigenlijk meer
voor de feestjes, teamuitjes zouden doen en
niet in eerste instantie voor het voetbal. Dat is
natuurlijk wel heel belangrijk, maar een gezellig
team stond bij ons voorop. En toen begon het.
Het team bestond nog slechts uit acht dames.
Dus diezelfde avond in de kroeg hebben we ge-
probeerd om wat oude rotten uit
het vak over te halen om weer te
gaan voetballen. En de weken
daarop hebben we flink geronseld om oude en
nieuwe speelsters erbij te krijgen. Wat uiteinde-
lijk resulteerde in een team van veertien enthou-
siaste jonge en iets ‘oudere’ meiden. Gelukkig
vonden we Reinier Hessing weer bereid om de
training op zich te nemen dus daar hadden we
geen omkijken meer naar. In september zijn we
na een gezellige kennismakingsavond van start
gegaan met de competitie. Die eigenlijk tot het
moment van schrijven heel goed is gelopen. Met
zeven gewonnen, een verloren en een gelijk ge-
speelde wedstrijden, hebben we het heel goed
gedaan en staan we derde in de competitie. En ik
moet zeggen, hoewel voetbal niet echt mijn ding
is - ik heb bij mijn eigen zoons nog nooit een hele
wedstrijd uitgekeken - het wordt wel steeds leu-
ker. Het is af en toe zo spannend dat Wendie mij
in het doel zelfs hoort roepen! Dus, al ben ik er
een beetje overmoedig aan begonnen, ik heb er
nog geen spijt van. Na de winterstop gaan we
weer enthousiast verder en proberen we nog wat
hoger te eindigen, vooral van Bunnik ‘73 willen
we nu wel graag een keer winnen.
De trouwste verslaggevers Angela Vermeulen
36
Comeback kid
Ton Gruters
Een voetbaldier. Zo kun je Ton Gruters, nu hoofdtrainer bij Bunnik ’73, gerust beschrijven.
Als jonge Schalkwijker zocht hij zijn voetbalgeluk al vlug buiten de dorpsgrenzen. Ook la-
ter als hoofdtrainer zag hij verschillende clubs van binnen. Toch keerde hij keer op keer
terug bij SV Odijk.
Ooit was je zelf jeugdtalent. Je bent een man
geworden door die ervaring?
‘Als jong Schalkwijks talent wist ik al: wie beter wil
worden, moet het dorp uit. Via Elinkwijk werd het
FC Utrecht. Tegenwoordig worden talenten in de
watten gelegd, maar mijn ouders hadden geen au-
to. Elke week reed ik vier keer op de brommer naar
Utrecht. Zo graag wilde ik.’
Door weer en wind op de brommer. Het had
succes.
‘Dat kun je wel zeggen. Keer op keer een barre
tocht, maar het was een droom die uitkwam. Ik
mocht voetballen met spelers als Leo van Veen,
Hans van Breukelen, Ton du Chatinier, Koos van
Tamelen en Willem van Hanegem. Fantastisch,
natuurlijk.’
Wat is je beste herinnering aan die tijd?
‘Mijn mooiste moment kwam op 11 mei 1980.
Tijdens een uitwedstijd tegen PEC Zwolle, mijn
debuut. De wedstrijd ging niet zoals we wilden. En
tegen het eind stonden we met 2-1 achter. Dan de
2-2 scoren en daarmee deelname aan het UEFA-
toernooi binnenslepen - dat is een jongensdroom.’
En toen werd je hoofdtrainer.
‘Ik ben sinds 1985 trainer, mijn diploma’s heb ik
gehaald toen ik nog voetbalde. In het seizoen 1986
- 1987 haalde Harry Mocking me binnen bij SV
Odijk. En ik ben vier jaar gebleven. In de laatste
twee jaar werd het tweede kampioen. Daarna ben
ik verder gaan kijken. Bij Velox, Vriendenschaar,
CDW, Velox/SVVU, VVIJ, SV Rivierenwijk en SV
Zeist. Ook heb ik diverse clubs buiten de region
getraind.’
Na wat omzwervingen kwam je
terug op het honk.
‘In 1997 vertrok de trainer halverwege
het seizoen. Ik werd binnengehaald
om de boel weer een beetje aan de
gang te krijgen. De groep pikte dat
goed op: we wonnen de volgende negen wedstrijden
en promoveerden op ene haar na.’
Twee seizoenen later kwam je wéér even terug.
‘Officieus. Dat had een trieste aanleiding. Mijn schoon-
vader, Gerard de Ridder, gaf ondanks zijn ziekte op
woensdagmiddag nog steeds jeugdtrainingen. Toen dat
hem teveel werd, heb ik hem een half jaartje ge-
holpen.’
Je laatste comeback was in 2006. Wat trof je
aan?
‘Doordat de doorstroom vanuit de jeugd niet goed
37
geregeld was, was de selectie klein. Ik ben een trai-
ner die probeert naar het geheel te kijken in plaats
van puur voor het succes van het eerste team te
gaan. Dus het eerste jaar verliep wat stroef. Het sei-
zoen erop ging een stuk beter. We kregen er een
aantal jonge jongens bij die het goed deden. De
combinatie met wat oudere spelers werkte goed. En
aan de samenwerking met Adrie Snel als teambege-
leiders bewaar ik mooie herinneringen.’
Paul Middelwijk:
‘Ton bracht het plezier
terug bij de selectie’
Herinner je nog dat Ton begon?
‘Als de dag van gisteren. Vanaf het begin was er
chemie tussen Ton en de spelersgroep. Ton bracht
het plezier in het voetbal terug bij de selectie, dat
zag je duidelijk terug in de hoge opkomst op de trai-
ningen. Het tweede seizoen werden we sterker door
extra doorstroom uit de A1. We hadden in het sei-
zoen alleen een dipje rond de rond de winterstop.
Gelukkig krabbelden we weer overeind en pakten
tegen SV Zeist de periodetitel, wat recht gaf op spe-
len in de nacompetitie.’
De mooiste wedstrijd?
‘De eerste wedstrijd in de nacompetitie tegen Saes-
tum, van wie we dat seizoen al twee keer verloren
hadden. Met bloed, zweet en tranen op een gloeiend
heet rubberen kunstgrasveld – het was dertig graden -
behaalden we een nipte 2-1 overwinning. Tijdens de
wedstrijd merkte we gewoon dat het goed zat. We gin-
gen voor elkaar door het vuur.’
En toen de wedstrijd tegen Achterveld
‘Een dag die ik nooit van mijn leven meer ga vergeten.
We waren er al dagen mee bezig. De Brothers en de
Twins sloegen we maar een zaterdagavond over. De
meeste jongens lagen om elf uur ‘s avonds al in bed te
dagdromen. Het was voor het eerst dat iedereen, zelfs
Ivo Verlinden, ruim op tijd aanwezig was. Het weer
was fantastisch. Tijdens de warming-up zagen we het
publiek komen. Zelfs met Koninginnedag heb ik het
daar nog nooit zo druk gezien. Het Utrechts Nieuws-
blad sprak de volgende dag van 850 toeschouwers.’
En?
‘Door de zenuwen gingen we met 0-1 achter de rust in.
Toch bleven we geloven in een goede afloop. Gedreven
gingen we vanaf de start van de tweede helft op zoek
naar de gelijkmaker. Ton zette Jorrit Berenschot in de
spits. Met zijn twee meter lengte stichtte hij direct ver-
warring. De 1-1 viel door een discutabele kopbal van
Ivo. Toen Jorick Straatman de 2-1 maakte en Roy van
Wijnbergen de 3-1, ontplofte het zowat in en om het
veld. Onvergetelijk, iedereen ontplofte! Ik krijg weer
kippenvel als ik eraan terugdenk. Na een ronde op de
platte kar door het dorp ging het feest door in de kan-
tine. Door een mensenmassa moesten we ons een weg
naar de dansvloer vinden. Het feest ging door tot in
de late uurtjes. De Twins kon dat weekend alsnog re-
kenen op ons bezoek.’
Hoe kijk je terug op de tijd met Ton?
‘Aan het eind van het tweede seizoen kwam er een
einde aan de periode met Ton. Dat vonden we allemaal
erg jammer. Ton is niet alleen een van de beste trai-
ners waar ik voor heb mogen spelen, het is bovenal
een fantastische man. We komen elkaar nog vaak te-
gen - is het niet in Odijk dan is het wel bij Bunnik ‘73.
Vaak genoeg praten we dan nog over dat succes van
2008 dat we met de hele groep hebben behaald.’
Het team dat in 2008 promoveerde
38
Anja en Martin Veenbrink
Ik ben het tweede seizoen vrijwilliger
van het jaar geworden. Daarvoor heb ik
een kadobon gekregen. Martin heeft
niets gehad, maar hij staat nog achter
de bar op maandag bij het kaarten en
hij is één of twee seizoenen vv geweest voor de za-
terdag bij de voetbal. Ik heb 3 jaar in
de barcoördinatie gezeten en toenter-
tijd bijna wekelijks achter de bar ge-
staan. Nu houd ik de EHBO kast bij en
ik draai bij speciale gelegenheden nog
EHBO diensten. Als ze me vragen doe ik dat. Wij
feliciteren SV Odijk met het jubileum.
De felicitaties van…...
Paul Reizevoort
Mijn leukste herinnering is mijn eerste
kampioenschap met de C1 in 2000. Dat
heeft een onvergetelijke indruk gemaakt.
Onder leiding van Rutger van Berkel
hebben wij een paar mooie jaren gehad.
Ik denk er met warme gevoelens aan terug. Op de
foto rechts het team waarin we speelden. Met een
groepje van een man of vijf trekt ik nog heel veel op.
Anton Verweij
Ik ben bestuurslid seniorenzaken Techni-
sche Commissie. Ik doe dat omdat ik voet-
ballen leuk vind, maar ook omdat ik het
belangrijk vind een maatschappelijke func-
tie binnen de gemeenschap van Odijk te vervullen.
Een van mijn leukste herinneringen is het lang week-
end met het A-team uit 1998, op survival in de Ar-
dennen. Ik wens SV Odijk nog heel veel sportieve
jaren.
Henk Peters
Je herinnert je als vader altijd heel scherp sommige mijlpalen in het leven van je kinderen. Zo
staat bij mij de dag van het aanmelden van onze zoon en dochter bij SV Odijk in mijn geheu-
gen gebrand. Het was zo een prettig welkom: op het net geopende nieuwe complex, twee
sympathieke trainsters die onze dochter meteen opnamen in hun groep en een jeugdtrainer
die zoonlief direct in de training liet meedoen en hem vanaf dag een begeleidde zodat hij uit-
eindelijk in een jaar van de D3 naar de D1 doorschoof. Je komt erachter dat er wel wat bij
komt kijken: bijvoorbeeld dat op een zaterdag zo’n 200 jeugdleden aan het voetballen zijn en dat daar zo’n
65 vrijwilligers voor nodig zijn. Dat die er dan ook zijn en weten wat ze moeten doen is een giga-organisatie.
En dat wordt vaak niet gezien. Het lukt SV Odijk al vijftig jaar om dit te doen; weleens met wat gedoe, maar
over het algemeen: prettig, open en ongelooflijk
veel plezier. Onze kinderen sporten nu met veel ple-
zier elders. Ik kom nog af en toe op de zaterdag en
zie dan alle jeugd weer op dat prachtige complex
genieten. SV Odijk bedankt en nog vele mooie jaren
als club toegewenst.
39
Programma feestweek 28 mei t/m 2 juni 2012
Breng deze jubileum-uitgave tot leven Deze jubileumuitgave van de Nieuws van de Grasmat kan letterlijk in beweging worden gebracht. Wie na het downloaden en vervolgens ope-
nen van een speciale app Aurasma de camera van een smartphone of een tablet computer op een aantal geselecteerde foto’s richt, zal mer-
ken dat deze na enkele seconden tot leven komen.
Bij het maken van deze editie kwam zoveel materiaal beschikbaar dat het zonde zou zijn om dat verloren te laten gaan. Daarbij is het erg
leuk om deze editie met bewegende beelden te kunnen tonen. Het tot leven zien komen van de foto’s is zo’n ervaring die je niet snel vergeet.
Hoe werkt het?
1. Download de gratis Aurasma Lite app in de App-store of Androïdmarket en open de app na
installatie.
2. Nadat is uitgelegd hoe de app werkt klik je op het icoontje 1 linksboven in het scherm van je iphone of ipad.
3. Er verschijnt dan onder in beeld een keuze menu. Scroll helemaal naar rechts en selecteer
search.
4. Type SV Odijk in en abonneer je op het SV Odijk Jubileum Channel.
5. Registreer je. Dit doe je eenmalig en is gratis.
6. Richt je telefoon op de afbeelding met het Aurasma-logo
7. De foto komt tot leven nadat de app de afbeelding na enkele seconden heeft herkent. Bekijk
de video.
8. Tik twee keer op het scherm om de video op volledige grootte te bekijken.
SV Odijk Jubileum Channel
9 Auras
Programmawijzigingen voorbehouden. Raadpleeg de website www.sv-odijk.nl
dinsdag 29 mei 2012 20.00 Superkaartavond
woensdag 30 mei 2012 16.00 Voetbalclinic voor de SV Odijk jeugd
19.30 SV Odijk 1 – Oud FC Utrecht
donderdag 31 mei 2012 19.30 Odijk Dames 1 - FC Utrecht Dames 1
19.30 Toernooi voor de heren seniorenteams
Va 21.00 borrel met DJ
vrijdag 1 juni 2012 19.30 Odijk Got Talent 2012
Verschillende seniorenteams, commissie of andere SV Odijkers geven voor u een show weg. U kunt zich nog opgeven…!
21.00 Prijsuitreiking filmpjes “Wij feliciteren SV Odijk met haar 50-jarig
Wie maakt het mooiste filmpje?
zaterdag 2 juni 2012 09.00 Zeskamp voor de F/E/MD/D/C jeugd
10.00 Wedstrijden F/E/MD/D/C jeugd
11.00 Wedstrijden B/MA/A junioren
13.00 Penaltybokaal
14.00 Achtkamp B/MA/A junioren
19.30 wedstrijd Odijk selectie - Oud Odijk 1
19.30 wedstrijd Meiden A1 - Oud Meiden A1
20.00 FEESTAVOND SV ODIJK 50 JAAR
met band BROTHERS &SISTERS
02.00 EINDE JUBILEUMFEESTWEEK
Dit programma is samengesteld door:
Anneke de Valk, Erik de Vries, Paul Middelwijk, Leon Verkerk:
Opgeven? Vragen? Suggesties?: [email protected]
40
Asch Wim van, Bakhuizen Cor, Barneveld Monique van, Barneveld Roel van, Beek Jan van,Bemmel Henk van, Bemmel Nannie van, Bentum José van, Bentum Simon van, Bentum Gijsbert van, Berg Je-roen van den, Bernink Ineke, Boer Marcel de, Bouwman Dave, Bouw-man Erik, Bouwman Joëlle, Bree Ben de, Breunesse Ernst, Briggen Romano, Brink Frank, Brug Ton van de, Bruijn Marcel de, Bruijn Mark de, Brussel Harm van, Copier Marco, Cox Ruud, Dam Ruud, Damoi-seaux Robbie, Dijk Sebastiaan, Dikkenberg Denice vd, Doeser Ricar-do, Dorresteijn Bernadet , Ee Hans van, Fousert Koen, Furster Len-nard , Furster Sebastiaan, Gelderen Wim van, Geurts Wies, Gijsbert-sen Dennis , Goes Eef , Groenen Adriaan, Gruters Leroy, Gruters Ton, Have Nicoline van der, Heikens Leo, Heirman Ralph, Hendrikse Leroy Hessing Reinier, Hilhorst Bart, Hilhorst Mieke, Hillebrand Helma, Hoff-man Marco, Hooyschuur Hanneke , Huijser Jos, Humblet Bart, Hurk Eric van den, Impelen Kees van, Jansen Wouter, Janssen Maarten, Jeschke Jeroen, Jeschke Lidy, Jeschke Michel , Jong Wim de, Jong Ni-co de, Jongerius Theo, Kers Johan, Klarenbeek Kevin, Klein Edwin de, Klein Carlo de, Klein Jan-Maarten de, Koeveringe Ad van, Kools Rinie, Kop Fons, Kouwen Ditrich van, Kouwen Gerard van, Kroon Robert, Kunneman Bert, Kunneman Sanny , Laar Robin van. Langen Jan de, Lingen Bert van der, Lingen Rogier van der, Linnebank Henk, Looze Peter de, Luxemburg Frits van, Maat Wim, Meent Jerry van de, Merkus Hans, Middelwijk Paul, Miltenburg Vincent, Miltenburg Ko, Miltenburg Roy, Milten-
burg Stefan, Mocking Harry, Mocking Gerard, Munsterman Maarten, Munsterman Piet ,Muts Wil, Naron Anneke, Naron Theo, Parren Paul, Paulina Igor, Peek, Jos,
Peek Co, Peek Rick, Peek Luke, Peek Herman, Peters Henk, Ploeg Lars, Prins Tjeerd, Puyk Wesley, Reizevoort Jos, Ridder Hans de, Ridder Irene de, Ridder Riet
de, Rijn Nico van, Roelofsen Martin, Roelofsen Simon, Rombout Jan, Rutting Mari-us, Rutting Wilma, Santen Arjen van, Santen Steven van, Schiphorst Frits, Schip-
pers Bram, Schippers Thea, Sint Hill Lloyd, Slots Niek, Smeulders Jules, Smit Fred,
Smit Marc, Smorenburg Joyce, Smorenburg Marcel, Snel Jeroen, Snel Simone, Snel Adri, Snel Lianda, Snijders Conny, Stooker Gerard, Straatman Jeroen, Stroop Mar-
loes, Sijbesma Walter,Tergouw Lisanne van, Tokaaij Ray,Uem Trudy van, Uijl Da-vid den, Uijl Martijn den, Uijl Ruben den, Valk Anneke de, Valk Niels de, Valk Ron
de, Veenbrink Martin, Velden Hans van der, Velsen Monique van, Verbeek Richard, Verdonk Bert, Verkerk Leon, Verkerk Sander, Vermeulen Angela , Vermeulen Kees,
Vermeulen Rob, Vermeulen Stephan, Vernooij Anja, Vernooij Cor, Vernooij Her-man, Vernooy Tim, Verrips Aart, Verweij Anton, Verwoert Miranda, Vis Ben, Vis Jo-
ke, Visser-Janssen Eva, Vliert Jeanette van de, Vliert Willem van de, Vliet, Ray
mond van der, Vos, Jan +, Vos André, Vos Tomas, Vries Luc de, Wage-
makers Stijn, Wagemakers Timon, Wagemakers Sjef, Wagemakers Ar-
nold, Westphal Coen, Wijk Menno van, Wijk Nicole van, Wijk Gerard
van, Wijk Hans van, Wijk Piet van, Wijk Remco van, Wijk Pedro van,
Willems Ingrid, Willems Jaap, Winkler Lottie, Wit Esther de, Wit Arie de,
Zaplotynski Walter, Zijl Arnold van, Zwolsman Wijtze, excuus voor de niet genoemden
Top Related