Download - ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

Transcript
Page 1: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

ავტორი- ლევან კაკალაშვილი

მოყეფარი კატები

პირველი ნაწილი

ოცნებების სასაფლაო

მასთან რომ მივედი, რა თქმა უნდა, ეძინა. ჯერ მხოლოდ 12 საათი იყო და სულ არ

გამკვირვებია. თავის საძინებელში საწოლზე ეგდო, სულ მთლად შიშველი სხეულით

იკლაკნებოდა, როგორც ავადმყოფი მწვავე ტკივილებით. მის გვერდით მშვიდად იწვა ელი

და მისი დიდი ძუძები ამბობდნენ: „შემეხე, რათა შემიგრძნო!“ რასაკვირველია, შემეძლო

გამეღვიძებინა და უზმოზე სექსით დამეკავებინა, მაგრამ ამისთვის არ მცხელოდა. ჩვენს

პატარა საზოგადოებას საფრთხე ემუქრებოდა და რამე უნდა გვეღონა. ტიფონს წიხლი

წავკარი და გამოვაღვიძე.

-აუუუ... რა გინდა, შეჩემაა? - ამომხედა ახალგაღვიძებულმა უკმაყოფილო სახით.

-რა მინდა? მინდა, რო სიფათი დაგილეწო, შე… შე… შეე!

-რა ხმაურიაა? - თავი წამოყო ელმა და წამში ისევ გაითიშა.

-აენძრიე! დროზე... სალაპარაკო გვაქ!

-უნდა მცემოო? თუ უნდა მცემო აქვე მცემე რაა! ადგომა მაგრად მეზარება.

ხელი კისერში ჩავავლე და სააბაზანოში შევათრიე. ცივი წყალი შევასხი და

გამოვაფხიზლე.

-ჩაიცვი!

-აუ, რა სერიოზულ „პახმელიაზე“ ვარ, ბოზიშვილი ვიყოო! რა გინდაა?

Page 2: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-დანძრეული გვაქ და ის მინდა.

-კაიი, გაჩერდი თუ ძმა ხარ, ნუ ატრაკებ! ეგ ხო ისედაც ვიცი რო დანძრეული გვაქ და არაფერი

გვეშველება. ახალი მითხარი რამე;ისეთი რაც არ ვიცი.

-მოგიტყნავ ბრძენ კარგისტრაკს...ნუ მეკაიფები!

-არა, რას გეკაიფები , შეჩემა! მართლა რისთვის მოხვედი?

-შენ რა მართლა ყლე ხარ თუ თავს იყლევებ?

-აუ რავი. ჰააა! აღარ მეტყვიი!

მისაღებში გავედით. ის სავარძელში ჩაჯდა და ფეხი ფეხზე გადაიდო. ხელით კარადაზე

დადგმულ არყის ბოთლს გადასწვდა. იქვე მდგარი პატარა ჭიქაც აიღო და დაისხა.

-დალეევ?

-არა.

-მაშინ მე დავლევ!

ბოთლს თავსახური მოხსნა და ჭიქა შეივსო. ერთი ამოიხვნეშა და გადაჰკრა. ჭიქა და

ბოთლი პირვანდელ ადგილას დააბრუნა. გაიზმორა. ფალოსს ხელით პოზიცია შეუცვალა და

გამომცდელად შემომხედა. ისე მიყურებდა, თითქოს დამნაშავე ვიყავი, იმის გამო, რომ

„პახმელიაზე“ იყო.

-ახლა, მისმინე! -დავიწყე მე.

-მოიცა, არ დაიწყო! - შესძახა და წამოდგა. თავი დაიფხანა და სამზარეულოში გავიდა. იქიდან

შეკეთებული სიგარეტის ღერით დაბრუნდა და სავარძელში კომფორტულად მოეწყო. -

მოწეევ? სერიოზული ბალახია! უარი არ მიიღება... შეხედე ჩემს ტანჯვას და დაქანცულობას

და მაპატიე ყოველი ჩემი ყლეობა!

-დილაუთენიაც კაჩაობ შენ თუ რა გჭირს?

-დაგავიწყდა რო ბრძენი ვარ, შეჩემაა?

-ბრძენი კი არა პენისი ხარ, თან ვეებერთელა... აი, ამხელა.- და ხელები იმსიგანეზე გავშალე

რამსიგანეზეც შემეძლო.- მომაწოდე ... მე დავიწებ... გემო საკაიფო აქ. ვა, ვა, მალევე მოიტანა.

ახლა მისმინე. დასალევის და ნაშობის ფული სულ რომ გაქ, საიდან გაქ?

-ორგანიზაციის შემოსავლის 25% ჩემია და იქიდან,- ხო, როგორ არა...25%, გავიფიქრე და

გულში გამეცინა.

Page 3: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-თუ ორგანიზაციას დაენძრა, შენ რას იღებ?

-ამოგდებულ ყლეს!

-სწორია!

-ანუ?

-ანუ, ორგანიზაციას ენძრევა!

-რანაირად?

-ეკლესიამ გაჭედა, რო ტყუილს ბაზრობენ ეგენი და ხალხს ატყუებენო!

-მოიცა და ჩვენ ხო მართლა მაგას ვაკეთებთ?

-ხოო! ხოდა გაგვიგეს!

-აააააა! ანუ დაგვენძრა...

-მეც მაგას ვამბობ შე...

-ჰო ვიცი ყლე ვარ!

-ძალიან კარგი თუ იცი. ვიღაც სირს უთქვამს მამაოსთვის, რო ბიბლიას ციტირებენ

შეცდომითო და ხალხის ფულს იჯიბავენ და სინამდვილეში არ ეხმარებიან მათ , სულების

გადარჩენაშიო. იმ მამაომ კიდე ეპისკოპოსს უთხრა. იმან მე დამირეკა და მითხრა, რო უნდა

შევხვდეთო. ხოდა დაგვენძრა და მე ციხეში წასვლა არ მინდა!

-ხოდა გავიქცეთ!

-საად?

-მერავი!

-ჯომოლუნგმაზე ! - გავიგონეთ ხმა, რომელიც საძინებლიდან გამოდიოდა.

ძალიან შორს გვქონდა შეტპოილი და უამრავი გამოყლევებულის აღსარება გვქონდა

ტელეფონით მოსმენილი. უკვე გვიან იყო ჩვენი გადარჩენა, მაგრამ ერთი უპირატესობა მაინც

გვქონდა;ჩვენი სახელები არ იცოდნენ. ტიფონი საერთოდ ფსევდონიმი იყო, მე კი ჩემს თავს

უსახელოდ ვასაღებდი, ასე რომ გადარჩენის ძალიან მცირე შანსი მაინც რჩებოდა. დანებებას

არ ვაპირებდი. რამეს მოვახერხებდი.

-რა ჯომოლუნგმა, იქ ვინ აგვიშვებს!- მიაძახა ტიმ. სახეზე ორი რამ ეტყობოდა. პირველი,

სიტყვა „შეგვედო“ და მეორე, „ეს მოსაწევი მაგრად ასწორებს“. სახე აზელილი და გაოფლილი

გაუხდა რამდენიმე წამში. ნერვიულობა და კაიფი ებრძოდნენ ერთმანეთს. პრინციპში, მეც

Page 4: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

მასე ვიყავი და უცებ ძალიან , ძალიან მომინდა მოჯმა, მარა მალევე გადაიარა. მერე ვაფშე

კვინელის ხედი მომინდა ამ შუა ქალაქში. აი, ისეთი რომელიღაც წიგნში როა რა, ხო აზზე

ხართ.

-ჩვენი ვინაობა ჯერ კიდევ არ იციან, ბატონო ყლეო! - ვუთხარი ტის რაც შეიძლებოდა

მშვიდად და ზრდილობიანად.

-ეეეელ, გამოდი რაა! მოდი ჩემთან მოდი, მოდი... მოდი, შე სექს მანიაკო!

ელი საძინებლიდან აბრეშუმის თხელი ხალათის ამარა გამოტანტალდა და ტის კალთაში

ჩაუხტა. თვალებს იზელდა ახალ გაღვიძებული.

-ეელ, როგორი ღამე გვქონდაა? ხომ მაგარი იყო? მოუყევი ბატონ უსახელო პრეზერვატივს!

-შე გაქანებულო პენისო, რაზე „მებაზრები“, რო მე ვარ პეზერვატივი და შენ ...მოიცა...შენ

რაღა ჩემი ყლე გამოდიხარ?

-მაგაზე არ მიფიქრია!

-ხოდა ისწავლე ფიქრი, რო ესეთი ყლეობები აღარ თქვა ხოლმე.

-კაი გაჩე. ნუ ხარ ოფიციალური ვირთხასავით მომართული, თუ ძმა ხარ, რაა! ისეც თავი

მისკდება. ბიჭო, შეხედე რა მუტელია! - ხელით ელს ფეხები გააშლევინა და ხელი საშოზე

მოუთათუნა, ძალიან ნაზად, თითქოს ყველაზე დიდ სიწმინდეს ეხებოდა და უტყდებოდა

თამამად თავისი ბინძური ხელის შეხება.- რა ლამაზია, ნაზი. რამდენ სახელს ვეძახით თან:

საშო, მუტელი, ვაგინა, ფისო, ფუჩუ და ასე შემდეგ , პლუს უსასრულობამდე... არადა პატარა

ხორცის ნაჭერია... შეხედე...- ხელი უფრო უხესად მოუსვა და მეტიც, შუა და საჩვენებელი

თითი შეუყო. ელმა ამოიკრუტუნა, როგორც სითბოსგან და სიამოვნებისგან

გაზულუქებულმა დედამოტყნულმა , მსუქანმა კატამ. მივხვდი რო კატები არ მომწონდა.- და

ეს ხორცის ნაჭერი გვიმონებს! მეც შენი მონა ვარ , ხორცის ნაჭერო, მე შენ მიყვარხარ და შენი

მფლობელიც, რომელიც ყველას აძლევს ოღონდ კი იკაიფოს, შე ნაბოზარო, ყველას მაინც არ

აძლევდე! თავს უფრო განსაკუთრებულად ვიგრძნობი.

-ეგ რა შუაშია?

-რასქვია რა შუაშია? ეს რომ არ მყავდეს ვის , რას დავემონო?

-გამოჩნდება სხვა! - შევძახე ტის ყლეობებით ტვინ მოტყნულმა.ხან რა სერიოზული ტიპია და

ხან ისე აფრენს ვერ იცნობ. უკვე კაი ხანია ერთად ვლოთაობთ და პატარა ბიზნესიც კარგად

მიდიოდა რა, ცოტას ვშოულობდით. დასალევი და მოსაწევი არ გვიჭირდა, მარა ახლა

ტრაკისკენ მიდიოდა საქმე. მალე აღარც ერთი აღარ გვექნებოდა და შეიძლება, „ვაფშე“

დავებრიდეთ.

Page 5: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-არა...არა, ეს მარტო ჩემს ვაგინას ემონება! - ელმა ტის ხელი ხელზე დაადო და ტის ხელის

სასიამოვნო(მისთვის) მოძრაობა ააჩქარა და კრუტუნს მოუმატა.

-მაინც და მაინც შენსას რატო, ოქროსი გაბიაა?- მივაგდე უხეშად.

-არა, მაგრამ ყველაზე ტკბილია და ყველაფრის მიუხედავად ისევ ვიწროა...

-შანსი არაა... რაც გიცნობ სულ სექსი გაქ და როგორ?

-შენთვითონაც ხომ ხედავ. - მართლა ვიწრო იყო, თითქოს დამწყების საშო ყოფილიყო.

-„ზნაჩიტ“ სულ იმათთან გაქ ვისაც ძაან პატარა აქ!

-შეიძლება, მარა მაგას მნიშვნელობა არ აქ რამხელა აქ! მთავარია კუნი შეეძლოს მე მეტი

არაფერი მანაღვლებს! უუუმ.....აააამმმ, მასე სწრაფადაც არაა...

-ანუ, ეს ყლე,-თითი ტისკენ გავიშვირე. - კუნს გიკეთებს ხოლმეე?

-თან ძაან მაგრად.

-საღოლ თქვენ.

-ხოო... შენ რას შვრებიი?- მკითხა ელმა სრული გულუბრყვილობით და ამ სიტყვებს

გულწრფელი ღიმილიც მოაყოლა.

-რაზე რას ვშვრები... ვერ გაიგე რა ხდებაა!

-ააა, ჰოოო, გამახსენდა! რაუნდა ქნაათ?

-აზრზე არ ვარ! მართლა ჯობია მოვხიოთ ქვეყნიდან სანამ გაგიგებენ ვინ ვართ. ეს პატარა

ედვანთიჯი უნდა გამოვიყენოთ... გესმის?, ეე, ტიიი!

-ხო, შეჩემა მესმის და მართალი ხარ, მარა რატო იგრუზებიი? ცოტა ისე შეხედა რაა! რამდენი

რამე გამოვიარეთ, სანმა მოვხოდავდით. არ გახსოოვს ? სანამ ეს ყველაფერი დაიწყებოდა, ხან

მიმტანები ვიყავით და ხან კიდე ტვირთის მცლელები. მერე ერთმანეთი გავიცანით და ის

მაინც გვაქ სათქმელი, რო ერთად მაგრად გვიპონტავია და რამე, მომიტყნავს ბიტები ისეთები

გვაქ გაკეთებული. კაიფში კიდე რა აღარ გვიბაზრია! სანამ ერთად ვართ, გამოვძვრებით, მე

მჯერა შენი...შენ კიდე უნდა გჯეროდეს ჩემი...- ბოლო სიტყვები დაბალი ხმით თქვა. დაბალი,

ნაღვლიანი ხმით, თითქოს რომანტიკოსი და მელანქოლიკი ყოფილიყო. ვერ მივხვდი

გულით ამბობდა თუ თამაშობდა, მაგრამ მისთვისვე აჯობებდა თუ გულით იტყოდა.

-ანუ, მოვხიოთ?

-დაე, ამიინ! წინ რა გვიდგას, მარა ახლა შევირგოთ ბუნებისგან ბოძებული სიმწვანის სიამე

და იმავე ბუნებისგან შექმნილი მეორე სიამე...- თვალებით ელზე მანიშნა. - ხო იცი, რო

Page 6: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

შეგილია ნებისმიერ დროს გქონდეთ სექსი და კიდევ, ყლეს ნუღარ დამიძახებ, არ

მსიამოვნებს. თუ შეიძლება, ის დამიძახე რაც მქვია ან ფალოსი მაინც თქვი, თორე ძაან

ვმცირდები.

-მოგიტყან ფანტაზია...- მივაგდე უხეშად და მართლა მომინდა მოვშვებულიყავი. თავს ცოტა

ხნით მოწყვეტის უფლება მივეცი. კარი გაიღო... ღრუბლები რძისფერია, ვარსკვლავები

დღისით ანათებენ და ჩამეძინა. ეს კადრები სიზმარივით გასდევდა ძილს. ძალიან დაღლილი

ვიყავი და ადვილად ჩამეძინა. ძილის წინ ბოლოს რაც გავიგე იყო: „ტკბილი ძილი, უსახელო

ნაბიჭვარო... გამოვძვრებით.“

ნაცრისფერ ქალაქელი დემონები, ლეგენდები, ელი, ტი, ისააკი, მთები, ოცნების სასაფლაო.

კადრები ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ. ეს იყო სუპერ სიზმარი...სუპერ...სუპერ…

გვენი...ემა...სიდი...ენცე...და ბოლოს, მოვიდა ყველაზე უცნაური სიზმარი, რაც კი ოდესმე

მინახავს:

- თქვენ ხართ პროგრამები. მარტივად აგიხსნით: როცა პროგრამისტი წერს პროგრამას,

მაგალითად, პითაგორას თეორემის შესახებ, შეგყავს კათეტები და პროგრამა გამოთვლის

ჰიპოტენუზას. ასე ხართ თქვენც. გმართავთ პროგრამა, რომლის კოდსაც მიჰყვებით.

- კი მაგრამ… თავისუფალი ნება? ცნობიერება?

- თქვენ ისე დაგაპროგრამეს, რომ ამ ყოველივეს არსებობის ილუზია გქონდეთ.

- შეუძლებელია! ნამდვილად შეუძლებელია!

- პროგრამას პითაგორას თეორემის შესახებ ჰიპოტენუზის გარდა სხვა რამ რომ ჰკითხო,

დაგიწერს error-ს, ასე ხართ თქვენც და ეს ამტკიცებს ჩემს სიმართლეს.

- როგორ...რანაირად?

- კარგი, კარგი. ერთ შეკითხვას დაგისვამ და მიპასუხე.

- მიდი.

- ღმერთს რა ჰქვია?

- იესო...სიდჰართა, იაჰოვა...მე რავიცი.

- შე იდიოტო, მესიაზე არ გელაპარაკები!

- არ ვიცი...რა ვიცი…

- სად არის ღმერთი ახლა? როგორ მუშაობს სამყარო? რომელ ალგორითმს მისდევს?

- ეგ შეკითხვები რა შუაშია?

Page 7: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

- შენი პასუხები ამ შეკითხვებზე ექვივალენტურია სიტყვა error-ის. ეჭვი მაინც არ შეგეპარათ,

ასე მალე როგორ გიპოვეეთ?

- გვიპოვეე? ფარული კამერაა? - კითხულობს გაღიზიანებული ტი და ფეხზე დგება. მოიცა,

მა... მატარებლის კუპეში ვართ.

უცნობიც წამოხტა და ხელი მკერდზე დაიდო. შემდეგ კისერზე ჩამოკიდებული

ვეებერთელა, ხის ჯვარი ამოიღო და გაიღიმა. შეგვათვალიერა და დასჭექა:

- პროგრამა ,,ოცნების სასაფლაო” გაშვებულია!

……………………………………………………………………………………………………

თავი პირველი

-მოგესალმებით მეგობრებო. მგონი ყველამ ვიცით აქ რისთვისაც შევიკრიბეთ, მაგრამ მაინც

შეგახსენებთ. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი ქვეყნის ეკონომიკა ძალიან ძლიერია და ხალხსაც არ

უჭირს, მაინც არსებობს აპოკალიფსის საფრთხე. ჩვენ კი მისი დადგომისას მზად უნდა ვიყოთ.

„აქ რა მინდა?“ - გაიფიქრა დენიმ.

-ვიცი, რომ ადვილი არ იქნება და ყველა ჩვენგანი ვერ გადარჩება, მაგრამ იმედი არ უნდა

დავკარგოთ. ქაოსით მხოლოდ ჩვენნაირები ისარგებლებენ. ჟამი ახლოვდება ! - ვეებერთელა, შავი,

აბრეშუმის ბზინვარე კაპიუშონი მოიხადა და ვაშლისფერ ლოყებზე ბოტოტა, ფითქინა თითები

მოისვა. წითელი ტუჩები წინ გამოეწია და თვალებს მოუსვენრად აცეცებდა. მრგვალი მაგიდის

დანარჩენმა თორმეტმა რაინდმაც მოიხადა კაპიუშონი. თითქმის ყველას მაგიდაზე დაეწყო

ხელები, დენის გარდა. მას ხელები მუხლებზე ედო, თავის ჭუჭყიან კედებს უყურებდა და

ფიქრობდა: „აქ რა მინდა? რას მოვყვებოდი ტერეს, რა ! უეჭველად დამაგვიანდება სამსახურში“.

-ჟამი ახლოვდება! - ერთხმად შესძახეს იქ მყოფებმა.

ოთახი წითელი, მკრთალი შუქით იყო განათებული. ნათურები ოდნავ ბჟუტავდა. დენის

ცოტა შეეშინდა კიდეც, მანიაკები ხომ არ არიან და ხომ არ გამაუპატიურებენო. ლამაზი, მოვლილი

გოგოს ბუნებრივი შიშები! არ უკვირდა, რომ ეშინოდა, მაგრამ არ იმჩნევდა. იმასაც ფიქრობდა,

შეიძლება მათ უფრო ეშინიათ ჩემიო.

ასეთ სინათლეზეც რთული გასარჩევი არ იყო, რომ ოთახი მდიდრულად იყო მოწყობილი.

დენიმ თვალები დახუჭა და ის მომენტი აღიდგინა, როცა ამ სახლში ტერესთან ერთად

შემოდიოდა. მის უკვე გაცრეცილ მოგონებაში სახლი სასახლედ იხატებოდა, ოღონდ ვერ

იხსენებდა რა ფერის იყო დარაბები და ხალიჩები. ცოტა ხნის წინ ნანახი ასე ადვილად არასოდეს

ავიწყდებოდა, მაგრამ, ალბათ, მისი ტვინი შიშზე და სიახლეზე იყო გადართული და არ ეცალა

ასეთი დეტალებისთვის.

Page 8: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

ვაშლისფერმა, ფითქინა, პუტკუნა, ოქროსფერთმიანმა ბიჭმა ჩაახველა და მის სკამს უკან

ჩამოკიდებული ბაფთიანი თოკი მოქაჩა. თოკის მოქაჩვა და კარის გახსნა ერთი იყო. ოთახში

მსახური შემოვიდა. წითელ ბალიშზე, რომელსაც ოქროსფერი ნაჭრები ჰქონდა, გრძელი ხმალი

იდო. სინათლე ხმლის პირზე ირეკლებოდა და ხმალი ისე ელვარებდა, თითქოს ჯადოსნური

ზღაპრიდან ყოფილიყო. მსახურმა ხმალი ბიჭუნას მიართვა და მორჩილების ნიშნად თავი დაუკრა,

შეკრებილებს თვალი მოავლო, მათაც დაუკრა თავი და ნელი, დახვეწილი ნაბიჯით დატოვა

ოთახი. ბიჭი ადგა და ხმალი მეფესავით აღმართა. შემართულ ხმალს დიდი, ცისფერი თვალებით

ათვალიერებდა და სახეზე სიხარული ეტყობოდა. მისი სერიოზული სახე ბავშვურმა ღიმილმა

შეცვალა. ხმალი ოსტატურად გადაატრიალ-გადმოატრიალა და ხელჯოხივით დაეყრდნო.

მომღიმარი მისჩერებოდა მის ვადას და ვადის ბრწყინვალება თვალს სჭრიდა. ძალიან ლამაზი

ხმალი იყო. მასზე კი ამოეტვიფრათ: „შემქმნეს, რათა ვემსახურო“.

-ეს ხმალი, აი, ეს! - ბიჭმა ისევ აღმართა ხმალი. აშკარა იყო, რომ მისი ასე დიდხანს დაჭერა არ

შეეძლო, ამიტომ მალევე დაუშვა, - სპეციალურად გამოვაჭედვინე, რათა პოსტ-აპოკალიპტური

ჟამისას ერთგულად მემსახუროს. ძალიან ბასრია, - ამაყად და ცბიერად ჩაიცინა.

-იარაღი ყველას დაგვჭირდება, - აღნიშნა ერთმა გოგომ, რომელიც დენის და ტერეს შორის

იჯდა. ხმაში აღელვება ეტყობოდა.

-მართალი ხარ, - კვერი დაუკრა ხმლიანმა ბიჭმა, - მართალი...ამიტომ ყველას გექნებათ!

ვიზრუნებ, რომ თქვენთვისაც დაამზადონ.

„სად მოვხვდი?“

-ჩვენთვისაც ხმლები იქნება განკუთვნილი? - იკითხა გრძელთმიანმა, სათვალიანმა ბიჭმა,

რომელიც, თვალების მიხედვით, ყველაზე ჭკვიანი უნდა ყოფილიყო შეკრებილთ შორის. ნუ,

ყოველ შემთხვევაში დენი ფიქრობდა ასე.

„მაინც რა უნდა იყოს დროზე ძვირფასი? დროს ვკარგავ“.

მის ფიქრებს ვერავინ კითხულობდა, გულზე მოეშვა.

-თქვენზეა დამოკიდებული. მე ხმალი მსურდა და ხმალი მივიღე. ზოგს შუბი ურჩევნია,

ზოგს ნაჯახი, ზოგიც დანებზე გიჟდება. აი, ჩვენი მერლინი კი მხოლოდ თავის პენისს ხმარობს

კარგად, - მსუქანმა (ნუ, პუტკუნა) ბიჭმა ხმალი ერთ-ერთი ბიჭისკენ გაიშვირა და გადაიხარხარა.

-იქნებ ვნახოთ სინამდვილეში რა კარგად ვხმარობ ხმალს, - მერლინი წამოდგა. მაღალი ბიჭი

აღმოჩნდა, გამხდარი, მაგრამ არც ჩხირივით სუსტი. ყვრიმალები გამოწეული ჰქონდა და უპეები

ამოღამებული. თვალები კი მთლად ჩაწითლებოდა. თითები გრძელი და ნაზი უჩანდა. ალბათ,

პიანისტი ან ჰაკერი იყო. სხვაგვარად, ასეთი თითები ვერ ექნებოდა. დენი ფიქრობდა, რომ ბიჭს

ასეთი ხელები დიდად არ უხდებოდა.

-ნუთუ, გინდა, რომ წავივარჯიშოთ? - ბიჭი უფრო გამხიარულდა.

Page 9: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ასე მსურს, - მერლინმა არტურს თავი დაუკრა, - კარგი იქნებოდა.

არტურმა იმავე თოკს ხელი ჩაავლო და მხიარული მანერით მოქაჩა. ოთახში ახლა სხვა

მსახური შემოვიდა. მან ყველას ზრდილობიანად მოუხარა ქედი და არტურს მიუახლოვდა.

„მისტერ არტურ“, - თქვა რბილი სასიამოვნო ხმით.

-მე და მერლინს ხის ხმლები მოგვიტანე, ეს კი წაიღე, - ნამდვილი ხმალი მსახურს გაატანა და

ხელები მოიფშვნიტა.

სახე კიდევ უფრო გაებადრა. დენიმ იცოდა, რომ ნამდვილად წასვლის დრო იყო.

-ტერე, - გადაუჩურჩულა დენიმ ტერეს, - არ წავიდეეთ? - ცმუკავდა. აღარ შეეძლო შავი

მოსასხამის ტარება. ზაფხული იყო და საშინლად ცხელოდა. სულ მთლიანად გაიოფლა, ამიტომ

ერიდებოდა შეკრებილების, ვაი თი შემამჩნიონ, რომ ოფლში ვცურავო.

-მოიცა, მთავარი ახლა იწყება, - გაიღიმა ტერეზამ, - მაგრად გავერთობით.

-თქვენ რა კიდევ სპარინგს აპირებთ?- უკმაყოფილოდ იკითხა ერთ-ერთმა გოგომ, რომელიც

დენის ძალიან ეპატაჟური და ექსტრავაგანტული მოეჩვენა.

-ვაპირებთ, - ამაყად თქვა არტურმა.

-ეგრეა, - კვერი დაუკრა მერლინმაც.

მსახურმა ხმლები შემოიტანა. ხისგან დამზადებული ხმლები ძალიან კარგად

გამოიყურებოდნენ. აშკარად, კარგი ოსტატების ნახელავი იყო. დენის უყვარდა ხისგან

დამზადებული ნივთები და ხმლების დანახვამ ცოტა გაახალისა. უყვარდა , როცა კარგად

გაშალაშინებულ ხეს ხელს უსვამდა; ის სინაზის და სიწმინდის გრძნობა, რომელსაც ხელის

გადასმისას გრძნობდა, გულს უმშვიდებდა. და იყო დრო, როცა დენი, ლამაზი ქალი, ხვდებოდა

კაცს, რომელიც ხისგან ავეჯს ამზადებდა. გაახსენდა, როგორი იყო ოსტატთან ურთიერთობა და

ისიც კარგად ახსოვდა, რომ ოსტატმა ის თავის ნაკეთობებს ანაცვალა. „მე ჩემს ქმნილებებზე მეტად

ვერასდროს შეგიყვარებ“, - გამოუცხადა ერთ დღეს. დენიმ მოულოდნელობისგან მეტყველების

უნარი დაკარგა. შემდეგ კიდევ იყო რაღაცები...ბნელი წარსული გატეხილი გულით...ასე ეძახიან

ქალები.

-აბა დავიწყოოთ?

-რას აპირებენ ?- ტერესკენ გადაიხარა.

-იჩხუბებენ.

-მეგონა ხუმრობდნენ...როგორ აპირებენ ამის გაკეთებას? - შემცბარი ჩანდა.

Page 10: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ახლა ნახავ, - ტერეს ეცინებოდა. ეტყობოდა, რომ მისთვის ეს ახალი არ იყო. სკამზე უფრო

კომფორტულად მოკალათდა. სეირის სანახავად ყველამ კისერი წაიგრძელა.

მერლინმა ხის ხმალი დიაგონალურად მოიქნია, მსუქანა ბიჭუნამ, არტურმა, მოასწრო

რეაგირება და გვერდზე გადგა. მერლინმა კი ხმალი იმ ტრაექტორიას ამოაყოლა, რომელიც

პირველი დარტყმისას გაიარა მისმა ხის ხმალმა. კიდევ ერთხელ მოუქნია მსგავსი მეთოდით.

მსუქანი არტური მოხერხებული ჩანდა. დენი არ ელოდა მსგავს სანახაობას. მაღალი უტევდა,

დაბალი კი თავს იცავდა და ჩხუბის ვნებისგან აღტკინებულს ეცინებოდა, სახე გაბადროდა.

უხაროდა და არ ეშინოდა. პრინციპში, რისი უნდა შეშინებოდა, როცა აპოკალიფსისთვის

ემზადებოდა? არც ა რ ა ფ რ ი ს.

მსუქანი არტურიც გადავიდა შეტევაზე. მისი დარტყმები ძლიერი არ იყო, მაგრამ მერლინს

უჭირდა მათი მოგერიება. ბრძოლის ტემპი დაეცა. მაღალი ქოშინებდა, ხელებდამძმებული ზანტად

მოძრაობდა. მისი ქმედება, ყოველი მოძრაობა ხელოვნურ, პლასტელინის, ტალახის კაცის

მოძრაობას დაემსგავსა. მალე ხის ხმალი დაუვარდებოდა. არტური შედარებით მხნედ

გამოიყურებოდა. დენის უკვირდა, როგორ ვერ მოახერხა ვერცერთმა ერთმანეთისთვის დარტყმის

მიყენება. ცოტა გახალისდა. დანარჩენები კი ისეც ხალისიანად იყვნენ და შეძახილებს არ

იშურებდნენ: „მიდი, მიდი არტურ!“. „მოსცხე მაგას, მაგ აყლაყუდას!“, „მარჯვნიდან! დაცვას

მიხედე, – კარგია! მასე!“, „დაიხარე!“, „ცოტაც და დააგდებ!“, „მიდი მერლინ, მაგ მსუქანამ როგორ

უნდა გაჯობოს!“. ბრძოლა გრძელდებოდა. მისი ყურება მოსაბეზრებელიც კი გახდა. არტური

სიამოვნების გახანგრძლივებას ცდილობდა, მერლინი კი უმწეოდ იცავდა თავს. მსუქანა,

აჭარხლებულ ბიჭს რომ სდომოდა, მეტოქეს წამში დააგდებდა, მაგრამ ფაქტია, რომ არ უნდოდა,

ერთობოდა. დენი კი მათ მაგივრად გაიხვითქა. „აქ რა მინდა?“ – კიდევ ერთხელ ჰკითხა თავს.

ნამდვილად დააგვიანდებოდა სამსახურში! დაგვიანება კი მის პრემიას ქარს გაატანდა. დენის

არასოდეს დაეგვიანა სამსახურში. ქალი, დენი ყოველთვის თავის დროზე მიდიოდა და

სამაგალითოდ შრომობდა. ხშირად ხდებოდა ოფისის სხვა ბუღალტრების დაბნევის მიზეზი. თუ

კაბას იცვამდა, ყველას ყურადღებას იპყრობდა. გოროზი უფროსიც კი ვეებერთელა ნერწყვს

ყლაპავდა ხოლმე დენის შემხედვარე. დენი გამორჩეული ფიგურა იყო. არტურმა მერლინს ხმალი

დააგდებინა. დენის გაახსენდა უფროსის სახე, როცა სხვა დაგვიანებულებზე ბრაზობდა და

შიშისგან ტაომ დააყარა, გულის ცემის რიტმი აუსწრაფდა. არტური ამაყად გაჯგიმულიყო. მისი

დიდი, ცისფერი, არც ისე ღრმა თვალებიდან გამარჯვებულის ვნება იღვრებოდა. აწითლებული,

გაოფლილი სახე მხოლოდ ერთს ამბობდა: „მე ვარ საუკეთესო“. მერლინი მუხლებზე დასცა.

ზემოდან დაჰყურებდა. დენის ჰაერი აღარ ჰყოფნიდა. მან იცოდა, რაც ელოდა. რაღაც უნდა ეღონა,

რაღაც უნდა მოემოქმედებინა. არტურმა ხმალი მოიღერა. ერთი მოქნევა და მერლინს სიფათს

გაუსისხლიანებდა. დენიმ საკუთარი სისხლიანი სახე წარმოიდგინა. „როგორ გაჭირდა სუნთქვა...“

– დენის თავში მხოლოდ ეს სიტყვები ტივტივებდა. წამიც და მერლინს ძალიან ეტკინება. „სად

მოვხვდი? ჰაერი...“. არტურმა ხმალი დაუშვა, მერლინს ხელი გაუწოდა და ღირსეული რაინდივით

მოიქცა. მეგობარი წამოაყენა. მხარზე ხელი დაარტყა. „მეგონა დაარტყამდა“. არტური ისევ

იცინოდა. ყველა იცინოდა. დენი კი ვერ ხვდებოდა, როგორი რეაქცია უნდა ჰქონოდა, რომელი

Page 11: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

ემოცია უნდა გამოეხატა? ტერესკენ გადაიხარა. მხარზე ნაზად დაადო ხელი. ცხელი იყო მისი

მხრები. ტერემ სიყვარულით სავსე თვალები მიაპყრო დენის. ორივეს ღრმა თვალები ჰქონდა,

თითქოს ოკეანესავით უსასრულო და მღელვარენი ყოფილიყვნენ. მათ ერთმანეთის თვალებში

დაუმორჩილებელი ტალღის დინება დაინახეს. „ისევ წასვლა გინდა?“ – ჰკითხა ტერეზამ. „კი,

მინდა,“ – თითქმის ჩურჩულებდნენ. „ერთი წუთიც“. „ერთი წუთიც...“– თავისთვის ჩაიბუტბუტა

დენიმ. მთელი სხეული ეუბნებოდა, რომ მისი ადგილი აქ არ იყო. ადექი, ეუბნებოდა ფეხი. დროა,

ეუბნებოდა გული. მეშინია, ეუბნებოდა გონება. მაგრამ, მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი

ადამიანი ამბობდა, ერთი წუთიც. გულს დაუჯერა. სხეულის დანარჩენი მოთხოვნები

უგულებელყო. მისმა გონებამ, მისი ცნობიერებისგან დამოუკიდებლად შექმნა ხატება: ლიფტით

ადის მეათე სართულზე, ლიფტში ათიოდე ადამიანი მაინც არის. 7 კაცია. მათ მზერას ზურგზე და

მთელს უკანა ნაწილზე გრძნობს. ისინი თვალებით აშიშვლებენ და ცდილობენ სულში ჩაუძვრნენ.

კაცების ეშინია, მაგრამ იცის, რომ სანამ სხვა ქალებიც იქ არიან, მას ვერაფერს დაუშავებენ. ჩანთაში

წიწაკის სპრეი აქვს, მაგრამ შვიდ კაცს ამით ვერ გაუმკლავდება. ელექტრო შოკი რომ ჰქონოდა,

უფრო მშვიდად იქნებოდა. ლიფტის კარი იხსნება. ის ოფისის დერეფანში ხვდება, სადაც ძალიან

თეთრი ადამიანები ირევიან. თითქმის მკვდრის ფერი ადევთ. დენის არ სჯერა, რომ ისინიც

ჩვეულებრივი ადამიანები არიან, თან ყველა თხილის ტოტივით წვრილია. მოუხეშავად,

უსიცოცხლოდ მიმოდიან. რობოტებს, არა! ზომბებს ჰგვანან. ზომბებს, რომლებიც სულაც არ არიან

ბედნიერნი თავიანთი ყოფით. კაცებზე მეტად ზომბები აშინებს. არ უნდა მათთან მიახლოვება.

ჰგონია, რომ ისინი მას უკბენენ და ისიც ზომბად გადაიქცევა. იცის, რომ ასე იქნება. უნდა

იფრთხილოს. თოვლივით ქათქათა ზომბებს გვერდი აუარა და ოფისის კარი შეაღო. გრძელ, განიერ

ოთახში ათიოდე მაგიდა დგას. ცხრას მუშაკი მისჯდომია, ერთი კი ცარიელია და დენის ელოდება.

უფროსის კაბინეტს, რომელიც დერეფნის ბოლოში მდებარეობს, ისევ ისეთი წარწერა აქვს,

როგორიც აქამდე ჰქონდა. უფროსი კაბინეტშია. მის ჩრდილს ხედავს ფარდებს მიღმა. დაჯდეს

სადაც ზის ხოლმე თუ პირდაპირ უფროსთან შევიდეს? მგონი ჯობია, რომ უფროსის კაბინეტს

მიაშუროს. საპატიო მიზეზი აქვს, ის ხომ არტურისა და მერლინის დიდებულ სპარინგს დაესწრო.

ფეხები ეკვეთება. ისე კანკალებს, როგორც კოშმარისგან შეშინებული ადამიანი. თითქოს ფრონტის

პირველ ხაზზე მიაბიჯებს და ტყვიები წუწუნით დაფრინავენ მის გარშემო. ჯერ ცოცხალია.

ფეხები უმძიმდება. ქუსლიანი ფეხსაცმლით ტალახიან ოთახში მძიმედ მიაბიჯებს. ტალახი უფრო

ღრმა ხდება. მალე ჭაობში შევა და ჩაიძირება. იცის, რომ ასე იქნება, მაგრამ მაინც შედის. იმედი

აქვს, რომ მკაცრი უფროსი გადაარჩენს. დენი მას უნდა მიენდოს. გრძნობს, როგორ უყურებს

თვრამეტი თვალი. არც ერთ თვალს არ სურს მისი დახმარება. თვალები დენის უყურებენ, ხელები

კი საქმეს აკეთებენ. ხელებმა თვალებზე კარგად იციან, რაც ევალებათ. თვალები, უბრალოდ,

ზედმეტი სისულელეა, რომლის გარეშეც თავს უფრო დაცულად იგრძნობდნენ. დენი წელამდე

ჩაეფლო ჭაობში. წელს ქვემოთ ვეღარ გრძნობს ვერაფერს. სუნთქვა უხშირდება. თითქოს იწვის.

უფროსის კაბინეტის კარი იხსნება. მაღალი, ოდნავ დაკუნთული, უხეში ნაკვთების პატრონი

უფროსი კაცი, ნელი ნაბიჯით გამოდის. დენიმ თავი უნდა გაიმართლოს, სხვაგვარად დაიღუპება.

უფროსი ცივი მზერით აკვირდება, თითქმის ჩაძირულ ქალს. დენის ხმის ამოღება უნდა, მაგრამ

სათქმელი არაფერი აქვს. „მე თქვენი ვარ,“ – ესღა გაიფიქრა. ვისი იყო დენი? ნუთუ იმ გოროზ კაცს

ცოტათი მაინც არ მოსწონდა? „არადა, ლამაზი ვარ,“ – უთხრა თავის თავს. მკერდიც ჭაობში

Page 12: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

შთაინთქა. დენი და უფროსი ერთმანეთს სულში უყურებენ. დენი იქ ცივი ქარების გარდა

ვერაფერს ხედავს. „მოიცა, მე ქარს ვხედავ...“ – უკვირს. „ნეტა ის რას ხედავს?“– ბოლო იმედიღა

რჩება: უფროსმა დენის სულში უნდა დაინახოს რამე. კისრამდე ტალახშია. უფროსი უძრავად

დგას. მათი თვალები ისევ ერთმანეთს შერწყმია. დენი ცდილობს სიყვარული აჩვენოს და

გამოხატოს. ცდილობს ძალიან...უნდა, რომ უფროსს თავი მოაწონოს, მაგრამ ის ისეთი უგრძნობია.

„რატომ მატყუებ?“ – კითხულობს გოროზი უფროსი, მას შემდეგ, რაც დენი ტალახში ნიკაპამდე

ჩაეფლო. „მე ხომ ხმაც კი არ ამომიღია?“. „ხმის ამოღება რა საჭიროა? შენი თვალები იტყუებიან“.

„ჩემი თვალები?“. „შენი თვალები...“. „კი მაგრამ, რანაირად?“. „შენი თვალები თვალთმაქცობენ და

იმ სიყვარულის ჩვენებას ცდილობენ, რომელიც მე არ მეკუთვნის. შენი თვალები...ჰო, შენი

თვალები იტყუებიან...“. „მე...მე...არ ვიცი რა ვთქვა“. „არ არის აუცილებელი რამე თქვა. შენ

ვერასოდეს მომატყუებ“. „დიახ, მართალია, მაგრამ არც მიფიქრია...“. „უნებურად აკეთებ ამას,

ჯობია დაიხრჩო“. „მე ხომ აქამდე ერთხელაც კი არ დამიგვიანია“. „შეცდომებს ვპატიობ, ტყუილს

არა!“. „როგორც ჩანს , არაფერი გაეწყობა“. „კი“. „ღირსი ვყოფილვარ“. „ღირსი ყოფილხარ? არა,

საყვარელო, ღირსობა არაფერ შუაშია. შენ უბრალოდ ვალდებული ხარ“. „ანუ ვალდებული ვარ

დავიხრჩო?“. „სწორად გამიგე“. „მეშინია“. „ყველას ეშინია“. ტალახი პირში ჩასდის. ჩუმდება და

ცხვირით სუნთქვაზე გადადის. ცდილობს არ იმოძრაოს. ასე ერთ წუთს მოიგებს. მალე სუნთქვა

შეუძლებელი გახდება. „შემეძლო არც მოვსულიყავი...“ – გაიფიქრა ბოლოს და სუნთქვა შეწყვიტა.

ეგონა, რომ სუნთქვის შეწყვეტა და გაქრობა ერთი იქნებოდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. მტვრად არ იქცა,

უბრალოდ სიბნელეს შეენივთა. „სად ვარ?“.

–არტურის სახლში, – ტერეზა უღიმოდა. დაბნეული დენი ხატებიდან გამოძვრა. პორტალში

გაძვრა და რეალობას შეეჯახა. თითქოს ღრუბლების სიმაღლეზე აიყვანეს და შემდეგ მთელი

ძალით დაახეთქეს მაგიდაზე, – წავიდეთ.

ადგნენ. კარში ბოლოები გავიდნენ. სახლს უშველებელი და გამწვანებული ბაღი ერტყა.

–აქ რა გვინდოდა? – ჰკითხა დენიმ ტერეს.

–არ ვიცი, მგონი გასართობად მოვედით.

–ამ ბიჭს მართლა სჯერა იმის, რასაც ამბობს? მგონი ვერაა კარგად.

–რას ერჩი, საყვარელია...პუტკუნა და მდიდარი, – ბოლო სიტყვაზე მახვილი დასვა და

ეშმაკურად ჩაიცინა.

ძალიან ლამაზად გამოიყურებოდა ტერეს მბზინვარე, შავი თმა, რომელზეც მზის მცხუნვარე

სხივები პოულობდნენ ადგილს გასაჩერებლად.

ბაღის შუაგულში გაჭრილი, ქვაფენილიანი ბილიკი გაიარეს და ხმაურიან ქალაქს

დაუბრუნდნენ. დენიმ ტაქსი გააჩერა, ტერეზას ლოყაზე აკოცა და სამსახურისკენ გაეშურა.

Page 13: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

ლიფტში მხოლოდ ორი ქალი შეხვდა. დერეფანი კი ცარიელი დახვდა. არავინ აპირებდა მის

შეჭმას.

ყველაფერი კი ასე დაიწყო:

ჩემთვის ვმუშაობდი პატიოსნად. სულ ფეხებზე მეკიდა სად რა ხდებოდა და ვინ რას ჩალიჩობდა.

ჩემ „პონტში“ ვიყავი და ჩემი კომფორტის ზონა მქონდა. ამ ზონიდან კიდე ძაან იშვიათად

გამოვდიოდი. ისიც თუ სერიოზული საქმე მქონდა მხოლოდ მაშინ, თორე აბა ისე სად გაგონილა

კომფორტის ზონის დარღვევა საკუთარი ნებით? ასო ხომ არ ვიყავი, რომ დამერღვია? არა! ხოდა არც

ვარღვევდი. ხო, სამუშაო ვახსენე. მოკლედ, ბლოკის დაცლაზე ვმუშაობდი ერთ–ერთ გარეუბანში,

რომელიღაც მდიდარი სამშენებლო კომპანიისთვის. მე და ბიჭები ბლოკს ვცლიდით და თან

ვლაპარაკობდით. რაღაც–რაღაცებს მიმოვიხილავდით და ჩვენ „პონტში“ ვარჩევდით. ეს სამუშაო ჩემს

კომფორტის ზონაში იყო მოქცეული და დასაწუნიც არაფერი ჰქონდა. ან აბა რა უნდა დამეწუნებინაა? ძაან

ჭკვიანი მე არ ვიყავი და „მაყუთა“ მამიკო მე არ მყოლია. სხვა რა ვარიანტი იყო! უნდა მემუშავა. ეხა, რო

ვთქვა დიდად ძალა მერჩოდა–მეთქი, მოგატყუებთ. „პროსტა“, დამუღამებული მქონდა ბლოკების თრევა და

ეგ იყო და ეგ. ან რა დიდი ჯანი ბლოკის დაცლას უნდა? გასაღები უნდა მოარგო უბრალოდ. ეს არის და ეს.

ისე გვყავდა ბრიგადაში რამდენიმე ბიჭი, რომლებმაც ვერ გაუძლეს და მეორე თუ მესამე დღესვე დატყდნენ,

ჩვენ ამის ტრაკი სად გვაქო. ფული თუ გინდა, უნდა იმუშაო კიდეც! ან რაღაც ისეთი ბიზნესი მაინც უნდა

დაატრიალო, სადაც მაგარ სერიოზულ ფულს მოხევ და „მოიხოდები“. „მოხოდვა“ არ არის ადვილი საქმე,

მაგრამ არც რთულია. მთავარია კაპიტალი გქონდეს და ვინმე, უკვე „მოხოდილმა“ ბიძგი მოგცეს და ეგაა.

ერთხელ გაიმართები და მერე სულ ადვილია ყველაფერი.ბევრმა დაიწყო უბრალო ბიძგით და ახლა

მწვერვალები აქვთ დაპყრობილი. ვარდი უეკლოდ ვის მოუკრეფია? ტრივიალურად კი ჟღერს, მაგრამ

სიმართლეა და როგორც გინდა ისე ჟღერდეს. მოკლედ, ვიღაც ბიზნესმენისთვის ვცლიდით ბლოკს. ათი

ათასი ბლოკი უნდა ჩამოგვეღო ტრაილერიდან. ხუთნი ვიყავით. მე, ჯონი, რობი, „ჩორნა“ და ალექსა. დიდი

მეგობრები არ ვიყავით, მარა საქმე გვაერთიანებდა და ცოტ–ცოტა გვრჩებოდა. თან ერთმანეთიც გაგვქონდა.

მაგალითად, „ჩორნას“ მაგარი პლანი მოყავდა, ალექსას არაყი სულ ჰქონდა და ჩვენ კიდევ ხან რა გვქონდა,

ხან რა. ერთმანეთს ვავსებდით რა! ნუ, მთლად შევსებაც არ გამოდიოდა, მაგრამ რაღაც მსგავსი კი იყო.

ტრაილერი გავხსენით და „ჩორნამ“ დაიძახა:

–დავაი, „დავაი“, წავიდა! - შემართებით იწყებდა სამუშაო დღეს.

ჩვენც მივცვივდით და ჩამოტვირთვა დავიწყეთ. მეოთხედი საქმე რო მოვათავეთ, ვთქვით ცოტა

დავისვენოთო და იქვე ბლოკებზე ჩამოვსხედით. ალექსამ და რობიმ გააბოლეს. დანარჩენები არ ვეწეოდით

სიგარეტს. სად მქონდა სიგარეტში გადასაყრელი ფული?

–როგორ გააძვირეს ეს სიგარეტი, ბიჭო! –დანანებით თქვა რობიმ.

–აბა ბიჭოო,–ჩაერთო ალექსა.–რასაც ვიშოვით მოგვიწევს, რომ სიგარეტში დავხარჯოთ!

–თქვენადა, მოწევას რო შეეშვათ, არა? ეგრე უფრო კარგი არ იქნებაა? –ცინიკურად იკითხა ჯონმა და

ნახევრად მელოტ თავზე ხელი გადაისვა. ჯერ ასაკოვანი არ იყო, მაგრამ თმა უკვე სცვიოდა.

–შენ იღადავე და არაა ცუდი ვარიანტი...

–კაი კაცო...

Page 14: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

–ბოზიშვილი ვიყო, არ ვღადაობ.

–ვინ გიშლის რო?

–რას?

–ღადაობას.

–არც არავინ. – გაიღრიჯა ალექსა და „ბიჩოკი“ გადააგდო. მერე მე მომაჩერდა და ცოტა ხანს

მიყურებდა სირივით.

–რას მიყურებ?- ვკითხე ოდნავ უხეშად.

–შენ ბიჭები არ მოგწონს, ხო?

–შე ყლეო! სულ მაგაზე როგორ ფიქრობ! ისე მაინც ნუ „ბაზრობ“, რო ვინმეს პიდარასტი ეგონო.

–ერთი პიდარასტების დედაც მოვტყ...

–კაი, გვეყო ლაქლაქი! საქმე თავისით კი არ გაკეთდება! „დავაი“ აწიეთ ტრაკები! – შეგვიძახა

„ჩორნამ“ და ჩვენც დავემორჩილეთ. ხანდახან ლიდერობას ითავსებდა ხოლმე, სხვაგვარად ანარქია და

არეულობა იქნებოდა. გვჭირდებოდა მისნაირი შემძახებელი.

ჩამოტვირთვა გავაგრძელეთ. ხელები კი მალევე დამეღალა, მაგრამ გაჩერება არ იქნებოდა. ბევრს

არ იხდიდნენ, მაგრამ რასაც გვიხდიდნენ გვყოფნიდა–მეთქი, რომ ვთქვა, ვინმე დამიჯერებთ? რა თქმა

უნდა, არ გვყოფნიდა. ან 30 დრაჰკანი, ჰა–ჰა 40 –როგორ უნდა გვეკმარა?გაჭირვებაში მარტო ჩვენ არ

ვცხოვრობდით და ეს გვამშვიდებდა მხოლოდ. სანამ ენთუზიაზმით ვიყავით განმსჭვალულები (მე და

ძველი მეგობრები), რაღას არ ვცდილობდით. ხან რა ბიზნეს გეგმა გვქონდა, ხან რა, მაგრამ მე საიდან იმის

იღბალი, რომ ბიზნესი ამეწყო? ამ ქალაქში ნოლიდან დაწყება არაა ადვილი საქმე. სანამ გაიმართები, უკვე

გამართული ბიზნეს მონსტრები გადაგყლაპავენ.

მდიდრები მდიდრდებოდნენ. ღარიბები–ღარიბდებოდნენ. ასე იყო ქვეყანა მოწყობილი. ვისაც

დასალევი და მოსაწევი ჰქონდა, სიღარიბე დიდად არ აწუხებდა. ლოთებს კიდე საერთოდ ეკიდათ

ყველაფერი. ხან ვინ უწყალობებდათ თითო ბოთლს, ხან ვინ. კეთილ ხალხს რა დალევს. ისე სულ

მაინტერესებდა, ლოთს რომ არაყი ვაჩუქო, კეთილ საქმეს გავაკეთებ თუ ბოროტს? „პიანიცისთვის“ „მამენტ“

რა მნიშვნელობა აქ სიკეთეს და ბოროტებას, მარა ჩვენთვის ხო აქვს? წესიერი, პატიოსანი

საზოგადოებისთვის ეს ორი ცნება ძალიან მნიშვნელოვანია.

უცებ ერთი ლოთი დაგვადგა. გახეული მთვრალი იყო და ძლივს დადიოდა. რო დაგვინახა,

ჩვენთან მოვიდა და ალმაცერად შეგვათვალიერა, თითქოს ვიგინდარები ვყოფილიყავით პრეზიდენტის

ფონზე. ცოტა ხანს გვიყურა და თქვა:

–„ზდაროვა“! „კაკ დელა“?

–არი რა! – უთხრა ჯონმა. ხუთივე დამცინავად ვუყურებდით და სიცილს ძლივს ვიკავებდით.

აჩეჩილი თმა და წვერი ისე სასაცილოს აჩენდა, რომ არვიცი რას შევადარო, ალბათ ყველაზე კარგად

საზაფხულო თოვლის პაპა შეეფერებოდა.

–დასალევი გააქვთ? თუ გააქვთ, მოხუცს უწილადეთ! - შეჰკივლა პათეტიკურად და თმების

გასწორება სცადა. სამწუხაროდ, არ გამოუვიდა.

Page 15: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

–ვითომ რატომ? –გადაიხარხარა ჯონმა.

მოხუცმა და აქოთებულმა ლოთმა ჯონი შეათვალიერა, განსაკუთრებული მონდომებით და

დაბრეცილი თვალები ძლივს გაასწორა. თან წინ და უკან ქანაობდა. ისე იქცეოდა, რომ გეგონება

წყალმცენარე ყოფილიყო.

–იმიტომ რომ შენზე მეტი თმა მაქვს თავზე!

ახლა ჩვენ აგვიტყდა სიცილი. ჯონი კიდე იდგა გახევებული და აზზე არ იყო რა ეთქვა!

რამდენჯერმე სცადა პირის გაღება, მაგრამ არ გამოუვიდა. სიტყვები ენის წვერზე აშრებოდა. ლოთმა

მაგრად გააბანძა და რაღა ექნა არ იცოდა. რო ვეღარაფერი გააწყო ესღა თქვა:

–შენ წყნარად იყავი ბებერო! ეგ გაჩეჩილი თმა თუ გინდა, რო შეგრჩეს!

–ხო, ხო...მიდი! დაემუქრე მოხუცს! მეტი რა შეგიძლია! მომერევი არა? ოხ, ოხ...რა ბიჭი ხაარ!

შემოვევლე შენს მარჯვენას! უფ, უფ...დასცხე ჩემს მოხუც გვერდებს. ბოლო–ბოლო, დამალევინებთ თუ არა?

–აბა რას ვიზავთ – ვთქვი მე.– რობი, მიდი ერთი ის არყის ბოთლი მოიტანე! ჭიქაც მანდ დევს!

რობიმ ბოთლი მოიტანა და მოხუცს დაუსხა. ჭიქა მიაწოდა და თავიც დაუკრა, პატივისცემის

ნიშნად. მგონი, მაინც უფრო კეთილ საქმეს ვაკეთებდით, ვიდრე ბოროტს.

–სიკეთე! სიყვარული! ბიჭებო, სიკეთე და სიყვარული არის ქვეყანაზე მთავარი და ეს გახსოვდეთ.

შენც გახსოვდეს, – ჯონისკენ მიმართა ჭიქა. – შენ რაღა დამიშავე. მიყვარხართ ყველა და საერთოდ, ყველა

მიყვარს! ყველა! გაიგეთ! ყველა...!

–ვაფშე ყველააა?

–ვაფშემ! აეუუ, ვაფშემ! ჯან–ჯან,ჰეე! აე, ვასო ძიაა!- მეგონა იოგებს გაიწყვეტავდა.

–ვასო ძია გინდაა? –ჩაეკითხა რობი.

–ვასო ძია! ვასო ძია არის ჩემი ძია, მაიცა, სად არი? ეხლა ერთად არ ვსვავდიით? – გადაკრა და ხელი

ჩაიქნია. მერე ჭიქა რობის გაუწოდა და იმანაც შეუვსო. – „ვსორავნოო“!- გააგრძელა ყვირილი.

მოხუცი თავის სტიქიაში იყო და სულ ფეხებზე ეკიდა ვინ ვინ იყო. მთავარი იყო დაელია და

სიმთვრალით გაეწელა კიდევ ერთი უხალისო და ერთფეროვანი დღე. კარგია არა სიმთვრალე. სიმართლეს

ლაპარაკობ მოურიდებლად და ეს ძალიან გსიამოვნებს. მოგწონს როგორ ამოდის გულიდან ჯავრი და

ღვარძლი. ანთხევ მწარე სიმართლეს და გულზე გეშვება. სიმსუბუქის გრძნობა გეუფლება და ეს ისე

გსიამოვნებს, რომ მეტიც არ შეიძლება.

–ეეე! ამის საქმე ნაღდია რა! – შესძახა „ჩორნამ“.

–რა, შენი არაა ნაღდი? დღე და ღამ დაბოლილი ხარ და მოსაწევის სუნად ყარხარ! – მიახალა ალექსამ

და ისე გაიღრიჭა, გეგონება გულიდან ლოდი მოეხსნაო. არა, ჩვენ ხუთს შორის ღვარძლი არ უნდა

არსებულიყო. ერთმანეთის გარდა არც ისე ბევრი ნაცნობი გვყავდა ამ საქმეში. ახალი ცოცხები ვიყავით

საქმეში და მუშათა ბაზარზე ახლა ვმკვიდრდებოდით.

–ეს კაი, მარა...მუშაობას რო მოვრჩებით რა ვქნათ? – იკითხა ჯონიმ.

–რა უნდა ვქნათ? სახლში წავიდეთ და დავისვენოთ! ხვალაც ბლომად გვაქ დასაცლელი. დღეს

მოვრჩეთ ჯერ.

Page 16: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

–არ დავლიოოთ?

–ერთი შენც ხაარ რა! რა დროს დალევაა, –აღელდა ალექსი. ჯმუხი მხრები შეათამაშა. – სად მცალია!

საღამოს სახლის საქმეს უნდა მივხედო. ხომ იცით, ათასი წვრილმანია მისახედი.

–დალევა! – დაიყვირა ლოთმა და თავისუფალი ხელი წვერზე მოისვა. – რა არის დალევაა? თქვენ

იცით რა არის დალევა? იცით რაში მდგომარეობს დალევის მთელი სიამე? არ იცით! მე კიდევ ვიცი, დიახაც

რომ ვიცი! და საერთოდაც ყველაფერი ვიცი !!! ჰეჰეჰეეეე! მოუტყან სულ ყველაფერი დიქტატურას!

–დიქტატურა რაღა შუაშია!

–მე რავიცი ჰა? საიდან უნდა ვიცოდეე? – გაცხარდა მოხუცი. თითქოს თავისი სიტყვები ვიღაც სხვას

ეთქვას. რა უცნაური ვინმე იყო. ვერაფერი გავუგე, მაგრამ რა უნდა გამეგოო? გახეთქილი მთვრალი იყო და

სულ ასოზე ეკიდა მთელი სამყარო. რაღაც მხრივ კარგია, როცა ყველაფერი გკიდია, მაგრამ, სამწუხაროდ,

ყოველთვის ვერ დაიკიდებ. მეც მქონდა დღეები, როცა მთელი გალაქტიკა მეკიდა. ასეცე იყო დღეები, როცა

პასუხისმგებლობის გრძნობა ჩემში პიკს აღწევდა. საბედნიეროდ, ასეთი დღეები არც ისე ხშირად მქონდა.

ყველაფერი რთულად იყო. რამდენად რთულად?

ძალიან.

–ახლა კი, ჩემი წასვლის დროა! – ბოლო ხმაზე დაიყვირა ლოთმა.

ბარბაცით გაგვეცალა და ძლივ-ძლივობით გაიკვლია გზა. თან რაღაცეებს ჯუჯღუნებდა, ჰაი

ჰუიო, მიდი მერანოო, სად ხარ ჩემო სატრფოო და ათას სირობას ქადაგებდა. ჩაჩენჩილ და ნაცრისფერ ქუჩას

ჩაუყვა და სანამ ხედვის არიდან გაუჩინარდებოდა, დაიკივლა: „სიცოცხლეე! ბადეე! ბადეე!“. რა შუაში იყო

ერთმანეთთან ბადე და სიცოცხლე წარმოდგენა არ მაქვს, მაგრამ ფაქტია, რომ მოხუცმა იცოდა. გაივსო

ქვეყანა ლოთებით. როდის არ იყო, რო? სულ იყო. ხან უფრო მძაფრად, ხან შედარებით მსუბუქად. მოცემულ

მომენტში, ჩემთვის, ლოთების რაოდენობა მძაფრად იყო მომატებული. ხან ვფიქრობდი, მეც ხომ არ

გავლოთდე-მეთქი, მაგრამ მერე რომ ვუფიქრდებოდი რა სირობაზე ვფიქრობდი, ჩემს თავზე მეცინებოდა.

თვითკრიტიკა მნიშვნელოვანია, თან ძალიან. ჩვენ თუ არ შევაფასეთ ჩვენი თავი კრიტიკულად

(სწორად), სხვა ყოველთვის თავზე ხელს გადაგვისვამს და რეალურად ვერასოდეს მივხვდებით ვინ ვართ.

ვინ ვართ? რა ისე მივხვდებიით? რთული შეკითხვაა. ჩვენი გონება კი რთული მექანიზმია,

მაგრამ ჰუავეის ანდროიდივით სუსტი. ბევრ პროგრამას თუ ჩაწერ, უეჭველად რაღაც გაუფუჭდება ან

ქარხნული ვერსიის დაბრუნება მოუნდება. რას ვიზამთ, ასე ვართ მოწყობილი.

ბავშვური შამათი? ასე არ გვექცევა ცხოვრებაა? მდიდარსაც და ღარიბსაც.

-აუ ეს რა გაიჩითა არა ბიჭებოო? - იკითხა „ჩორნამ“ და გაიღიმა. თეთრი კბილები გამოაჩინა და

მივხვდი, რომ მის არსებაში მხოლოდ კბილები იყო თეთრი. „ჩორნას“ ტყუილად კი არ ვეძახდით. ზანგივით

შავი იყო.

-დედაშენი რას შვრება? - ჰკითხა ჯონმა ალექსას და ბლოკი მიაწოდა. იმან კიდევ ბლოკი საჭირო

ადგილას დადო.

-რა უნდა ქნას? - დაიბნასავით.

-შენ არ თქვი ავად არისო? - გაიკვირვა ჯონმა და მეორე ბლოკიც მიაწოდა.

Page 17: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ხოო... გამახსენდა! რავი ბიჭო, სკლეროზი აქ, ჯერ კი მსუბუქ ფორმებში, მარა ექიმებმა უეჭველად

გაუმძაფრდება და ჩვენ არაფერი შეგვიძლიაო. შარია რა!

-ეს ექიმებიც კაი სირები არიან.

-რას ერჩი ექიმებს?

-აუ, - დაიწყო რობიმ. -მეც სკლეროზი რომ დამემართოს და ყველაფერი დამავიწყდეს ეგრევე თავს

მოვიკლავ.

-ლაპარაკი ადვილია, - ვთქვი მე, - გამბედაობა არ გეყოფა და ისიც დაგავიწყდება, რომ თავი უნდა

მოგეკლა!

-მართალი ხარ, ბოზის გაზრდილი ვიყო! ეგ კი არ მიფიქრია. ხან მაგარს „იმოზგავებ“ ხოლმე.

-აბა შენნაირი პენისი კი არ ვარ!

-მაგას პენისი არ ჰქვია! მაგას ჰქვია...

-კაით რააა! რა აიმყრალეთ პირი! დროზე მივხედოთ. - დაიძაბა „ჩორნა“ და გამოგვაფხიზლა.

მართლა მაგრად გავერთეთ და ყოველთვის ასე ხდებოდა, როცა ვინმე ლაპარაკს იწყებდა.

აქტიურად მუშაობა გავაგრძელეთ. ნაცრისფერი ქალაქის თავზე კი მზეს ღრუბელი გადაეფარა და

დაბნელდასავით. აგრილდა. ეს სიგრილე ყველას გვესიამოვნა. სიბნელემ კი ჩაგვაფიქრა. რამდენიც გინდა

იფიქროს ხუთმა მუშამ, რა აზრი აქვს? ამით რას მოვიგებთ? არც არაფერს. ესე საკუთარი სიმშვიდისთვის ან

პირიქით კეთდება. ფიქრიც, რომ არ შეგვეძლოს რობოტები ვიქნებოდით. ახლა კი ფიქრიანი რობოტები

ვართ, ცხვრის ფარა, რომლის მართვაც ჯოისტიკით ძალიან ადვილად შეიძლება.

პრინციპში, ყველას მართვა შეიძლება, სუპერ გამონაკლისების გარდა. ვინ არიან ეს სუპერ

გამონაკლისები? „ხუი ოზნაეტ“. იქნებიან სადმე.

მუშაობის ეშხში შევედით. ბევრს აღარ ვლაპარაკობდით. რამდენიმე სიტყვას თუ გავცვლიდით

ხოლმე. ეს იყო და ეს. ხელებს ძლივსღა ვიმორჩილებდი. დაღლილობა მომერია. მალ-მალე ვიწმენდდი

ოფლისგან დაცვარულ შუბლს. ხელის გულები გამოიუხეშდა. ისეც გაუხეშებული მქონდა და დამემატა.

მალე ვეღარც ვიგრძნობდი ვერაფერს და კარატისტივით უგრძნობი გავხდებოდი. ეს არ მინდოდა, მერჩია

მგრძნობიარე ხელები მქონოდა, რათა ქალის კანზე ხელის გადასმისას რამე მეგრძნო.

-მიდი, მიდი, მიდი! მალე!

-ჰო, ჰო, ასე კარგია!

მხოლოდ მსგავს შეძახილებსღა თუ გაიგონებდით. სამუშაო დღე მიილია. მზეც ჩავიდა.

ბიზნესის წარმომადგენელმა 40-40 დრაჰკანი დაგვიტოვა და წავიდა. ჩვენც წავიდ-წამოვედით. მე

სახლისკენ წავედი. გადავწყვიტე, რომ ფეხით წავსულიყავი და ასეც მოვიქეცი. დიდად არ მომწონდა

საზოგადოებრივი ტრანსპორტი და მოხუშული ან ყბედი მძღოლები.

ნახევარი გზა, რომ მოვათავე ტელეფონმა დარეკა.

-როგორ ხარ? - გაისმა ყურმილში.

-რომელი ხარ?

Page 18: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-კრისტი ვარ. რა გჭირს ვერ მიცანი?

-აა, ხოო! კრისტი, როგორ ხარ, ხო მშვიდობაა?

-კი, კი. ამ საღამოს ხომ ამოხვალ ჩემთან?

-რა ხდება?

-რაღაც ფართის „პონტი“ მექნება და ამო. ჩვენები ვიქნებით სულ.

-კარგი.

-კარგი, კარგად.

სახლში მივედი, შუქი ავანთე და სიურპრიიიზ! ჩემი ნაშა დამხვდა ოთახში. აქ რა გინდა -მეთქი

და მომენატრეო. სახლის გასაღები საიდან გაქვს-მეთქი და წინაზე შენ თვითონ მომეციო. ვერაფრით ვერ

გავიხსენე როდის ვიყავი ასეთი კეთილი და როდის გავეცი სახლის გასაღები. კი ვიფიქრე, ალბათ, მთვრალი

ვიქნებოდი და მაშინ მივეცი -მეთქი, მარა დარწმუნებული არ ვიყავი. რას გაუგებ ამ გოგოებს. დღეს

მოვენატრე, ხვალ დამიკიდებს, ზეგ კიდევ რა ვიცი რას მოიფიქრებს. ისე, მაგრად კი გამიკვირდა ამ გოგოს

დანახვა. თვითონ გოგო კარგად მახსოვდა, მაგრამ სახელი ვერაფრით ვერ გავიხსენე. ვიდექი ხესავით და

ვიღრიჯებოდი. მეკითხა თუ არა სახელი? ბოლოს როდის ვნახე ეს გოგო? ხო, მართალია, გუშინწინ და

სერიოზული ბალახიც მოვაწევინე. თვითონაც არაფერს ამბობდა. იდგა და მიყურებდა, მეც ვუყურებდი.

-არ მოგენატრე? - ამოღერღა ბოლოს.

როგორ გინდოდა გეთქვა, რო ყლეზე მკიდიხარო. ბოლო ბოლო სახლის გასაღები ჰქონდა. ამიტომ

ასე ვუპასუხე:

-ხო, რავიცი.

-მე მაგრად მომენატრე! შენ კიდე ისე მიყურებ, თითქოს უცხო ვინმე ვიყო. რა, ვეღარ მცნოობ?

-როგორ ვერა. უბრალოდ გამიკვირდა. სახლის გასაღები როდის მოგეცი?

-ერთი კვირის წინ.

ერთი კვირის წინო? ვერაფრით გავიხსენე როდის ვნახე ეს გოგო ერთი კვირის წინ. ესე როგორ

გამოვშტერდი? არა რა! დალევისთვის და მოწევისთვის უნდა მომეკლო, თორე სახლსაც დავკარგავდი.

უფრო ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი და ცხოვრებისთვის უფლება არ უნდა მიმეცა ისე ვეპამპულებინე,

როგორც უნდოდა.

რას მიქადდა ბედისწერა?

რასაც მივაღწიე და რაც შევქმენი, ბედისწერას მივაწერო თუ საკუთარ თავს? ამ დროს არაფერი არ

მქონდა, მაგრამ შემდეგ ხომ ვიჩალიჩე რაღაც და ახლა იმ ჩალიჩის გამო მიწევს ქალაქიდან გაქცევა. არა,

ისეც კი ვაპირებდი ოდესმე აქედან წასვლას, მაგრამ უფრო ადრე მომიწია.

-მთვრალი ვიყავი?

-როდის?

-გასაღები როცა მოგეცი.

Page 19: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-შენ რა არ გახსოვს? - გადაიკისკისა.

-აუ არა... არ მახსოვს.

-მთელი ხმით ყვიროდი, ელი ჩემი გოგოა და გასაღები უნდა ვაჩუქოო, - ესეიგი ელი ერქვა. ეს უკვე

პროგრესი იყო. შემეძლო სახელით მიმემართა. - მერე ადექი და ერთი გასაღები მე მომეცი...- კაი ნაშა კი

ჩანდა.

-ბევრნი ვიყავით?

-მთელი ბორდელი და შენ.

-ანუ შენ? ...

-ჰო, ბოზი ვარ! ბოზი!- მხიარულად თქვა და ხელები ჰაერში გაასავსავა.

-არა, არა მაგას არ გეუბნები, რა მნიშვნელობა აქვს ვინ ხარ... მთავარ...

-ესეიგი არ აქვს მნიშვნელობა არა? მაშინ კარგად მეფიცებოდი? -როგორ უყვართ ამ ქალებს

დრამატულობა და არაფრისგან ტრაგედიის შექმნა! არადა, რა ვუთხარი ისეთი? ტყუილიც არ მითქვამს თან.

-არა, არა! შენ ვერ მიმიხვდი, მისმინე!

-გაუგებარიც ვყოფილვარ! -სახლის გასაღები, რომ არ ჰქონოდა, ვეტყოდი მოდი „იდი ნა ხუი“ -

მეთქი.

-არა, არა...დამაცადე ვთქვა! - ავღრიალდი მეც და ელი შევაშინე.

-კაი, გისმენ.- თქვა გაბზარული, დაბალი ხმით და თავი დახარა.

-რას მისმენ? უბრალოდ არ მახსოვს როდის ვიყავი ბორდელში და შენც არ მახსოვხარ წესიერად!

ახლა გაიგე?

ჩაფიქრდა. ცოტა ხანს ჩუმად მიყურა. მაგარი უცნაური სახე მიიღო. აზრზე არ ვიყავი რას

ფიქრობდა. მთავარია რამე სუპერ ყლეობა არ ეთქვა. ჩემს ჩავარდნილ მეხსიერებას არაფრის დამატება აღარ

სურდა. რაც გავიგე საკმარისი იყო იმისთვის, რომ ერთი კვირა ფიქრში გამეთენებინა.

მორალი: „ტრაკის გასაღები არ დაკარგოთ, თორემ, შეიძლება, ჩემზე უარეს სიტუაციაში

გაიჩითოთ და მერე თქვენვე გაგიტყდებათ. სხვა მხრივ ყველაფერი რიგზეა“.

ელის სიჩუმე მაგიჟებდა და უცებ, მომინდა, რომ მომეკლა და იქვე მიმეგდო. მისი თვალებიდან,

მხოლოდ და მხოლოდ არაფრისმთქმელი სინათლის სხივები იღვრებოდნენ. ლამაზი კი იყო, მაგრამ

აშკარად უჭკუო. ეს ბოზიც იყო, მაგრამ მე? მე სად მქონდა ტვინი ეს რომ დავუშვი? ცხოვრება (ჩემი ამბავი)

სავსეა მოულოდნელობებით.პრინციპში, ასე, რომ არ იყოს, ძალიან მოსაწყენი იქნებოდა და ისეც

ერთფეროვანი დღეები უფრო გაიწელებოდა. როგორც სარკოფაგში ჭია ისე გაგვხრწნიდა და ზომბებს

დაგვამსგავსებდა ეს ცხოვრება, რომ არა მოულოდნელობები, მაგრამ გადამეტებული არაფერი ვარგა.

სიმართლე: ჩვენსა და ზომბებს შორის ერთი ნაბიჯია.

-არ გახსოვაარ? -მკითხა ძალიან დაბალი ხმით. მელანქოლიური გრძნობები მოაწვა. თითის

წვერებზე აიწია და ისევ დაეშვა.

-როგორ არა! გუშინწინაც ერთად არ ვიყავიით? - თავის დაძვრენა ვცადე.

Page 20: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-გუშინწინ?

-ხო.

-არა.

-რა არა?

-არ ვყოფილვართ ერთად. რაც გნახე მას მერე ერთი კვირა გავიდა.

აბა მე ვისთან ერთად ვიყავი გუშინწინ? დედაშევეცი! რა ხდებოდა ჩემს თავს. სად დავიარებოდი?

რას ვსვამდი? ვაა, საკვირველი იყო. ასეთმა პასუხმა კი სულ მთლად მომშალა. არვიცოდი რა მექნა. ისღა

მოვახერხე, რომ იქვე სავარძელში ჩავჯექი. ჩუმად ვიჯექი და ვცდილობდი მოვლენებს ქრონოლოგიურად

მივყოლოდი. უცნაური კი ის იყო, რომ ვერაფერს ვახერხებდი. გაურკვევლობა გულს მიღრღნიდა და ისე

მიჭერდა, როგორც თავისუფალი ნების ილუზიის მარწუხები.

ელს რომ რამის მოპარვა სდომებოდა, აქამდე იზამდა, ამიტომ შემეძლო მივნდობილიყავი და

ასეც მოვიქეცი.

-ელ, მომისმინე...ახლა შხაპს მივიღებ, აზრზე მოვალ და მერე ვილაპარაკოთ. იქნებ მეხსიერებაც

აღვიდგინო.

- კარგი.

-კარგი. ხო, აქ დამელოდე. თუ გინდა ყავა სამზარეულოშია და მაცივარში კვერცხი მაქ, თუ გინდა

შეიწვი.

-აჰაა.

სააბაზანოში შევედი და წყალი გადავივლე. თბილმა წყალმა ცოტა დამამშვიდა. ნაკლებს

ვფიქრობდი. იმედიც მომეცა, რომ ელის წყალობით მოვახერხებდი მეხსიერების ჩავარდნის აღმოფხვრას.

„ არა რა! გიტარისთვის თავი არ უნდა დამენებებინა“ - ამოტივტივდა თავში. –„განკითხვის დღეს

ვინერვიულებ“. განკითხვის დღეს? რა სისულელეა. განკითხვის დღე არა მოქანავე ფალოსი! გამეცინა. ჩემს

თავზე მეცინებოდა და ჩემივე ფიქრების მრავალფეროვნება და უცნაურობა მახალისებდა. ხან ისეთი

აზრები მომდიოდა, რომ გულწრფელად მიკვირდა, საიდან მე ამდენი ფანტაზია-მეთქი.

გადავივლე, პირსახოცი წელზე შემოვიხვიე და სამზარეულოში გავედი. ელი ყავას ხარშავდა

ორივესთვის.

დამისხა, მერე თავისთვის დაისხა და მაგიდაზე ერთმანეთის პირისპირ დავსხედით.

-აბა, - დავიწყე მე. - რას ვაკეთებდი ერთი კვირის წინ?

-გალეშილი მოხვედი და შენი თვალების მდგომარეობასაც თუ გავითვალისწინებთ, მაგარი

დაბოლილიც იყავი.

-არ მიკვირს.- გავიღრიჯე მე.

-იძახდი სინათლეები მიახლოვდებიან და ისევ უკან გადიანო...

-კაიი?

Page 21: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ხო, მართლა,- გაეღიმა,- მერე მე ჩამიჯექი კალთაში და მითხარი, რომ პრინცესა ვიყავი და რაინდი

სასახლეში წამიყვანდა. რაინდი შენ იყავი, რა თქმა უნდა!

-და?

-სექსის თავი არ გქონდა! შენთვის მღეროდი. Such a lovely day-ო. მერე იძახდი, რა უბედური ვარ

ყველამ მიმატოვაო და ბლოკზე მუშაობა სირობაა, არავინ იმუშავოთო.

ყავა მოვსვი და ხელი შუბლზე დავიდე. მაგრად შემრცხვა. ამ დროს შუბლის ძარღვი ჯერ კიდევ

მქონდა.

-მერე მოგვიყევი შენი ბავშვობის ამბავი და როგორ მოგწონდა მესამე კლასში ერთი გოგო.

-აუფ!

-რა იყო?

-მაგარი გაგლეჯილი ვყოფილვარ.

-მაგას არ გეუბნები?

-მერე, მერე რა მოხდა?

-მერე ლოყაზე მკოცნიდი და მეუბნებოდი, შენნაირ ლამაზ გოგოს აქ რა უნდაო? შენ აქ არ უნდა

ცდებოდეო. მერე მე აგიხსენი ბორდელში რატომაც ვმუშაობდი, მაგრამ შენ შენსას არ იშლიდი. აქ არაო,

სხვაგანო...სად სხვაგან მეთქი? ჩემთანო, სამინისტროშიო და ბანკშიო. ბანკში რა მინდა-მეთქი?- გკითხე. შენ

კიდე მიპასუხე, რომ იქაც შენსავით ლამაზი გოგოები მუშაობენო. მერე მე რომ ბანკის საქმე არ ვიცი -მეთქი.

ეგ არაფერი გასწავლიო. მე მოგივლი და გაგზრდიო.

-ვაახ!

-ჩვენთან გეებიც მუშაობენ და ერთ-ერთი მათგანი შემოვიდა ოთახში. შენ ისევ კალთაში მეჯექი. ის

ტიპი რომ დაინახე შენთან უხმე და ჰკითხე: აქ რა გინდაო? იმან კი გიპასუხა: ვმუშაობდი. შენ უთხარი:

ბედნიერი კაცო ხარო. იმან გკითხა: რატომო. შენ უპასუხე: ამდენ კარგ ნაშას ტყნავ და იმიტომო. იმან, გეი

ვარო და შენ თვალები კინაღამ შუბლზე აგიხტა.

-ესეთი ჩამორჩენილიც არ ვარ!

-ეგ არვიცი, მაგრამ ის ვიცი მერე რას მღეროდი.

-რას? - ჩემდა უნებურად დავიძაბე.

-გეი, გეი ყველა გეი,

ამ ჩემს ფეხებსოო!

დაგიტყვნიათ ერთმანეთი,

მამათმავლებოო!

-არაა!

Page 22: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-კი! მერე დაამატე, რომ ისეთ სასაკლაოს მოაწყობდი, რომ სოდომი და გომორი მოგონება იქნებოდა.

იძახოდი, რომ რომის პაპის მიერ გამოგზავნილი ინკვიზიტორი იყავი და ცოდვილებს აგროვებდი. ყველას

კოცონზე დაგწვავთ, ღმერთის სამართალი მოვედიო!

-არაა! რა საშინელებაა!

სირცხვილისგან სად წავსულიყავი აღარ ვიცოდი. მსგავსი მეხსიერების ჩავარდნები მქონია,

მაგრამ ერთი კვირის შემდეგ არავის მოუყოლია ასეთი საშინელებები. კეფა ამეწვა და ხელის გულები

გამიოფლიანდა. ყავა მოვსვი და ვთქვი:

-კარგი ყავის მომზადება გცოდნია.

-ხო, რავიცი.

-აქ მართლა იმიტომ მოხვედი, რომ მოგენატრე?

-კი. ისე კარგად მექცეოდი. ცოტა ფეხები კი მატკინე,-გაეცინა,-მაგრამ ეგ არაფერი. ვიფიქრე, რომ

ფხიზელიც ძალიან საყვარელი იქნებოდი.

კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა. მე წამოვდექი და კარისკენ გავემართე. ეს ვინღა უნდა იყოს-მეთქი,

ვიფიქრე. კარი გამოვაღე და მაქიეშის სახე შემომეგება. მაქიეში ბინის პატრონი იყო და ეს ბინა მისგან

მქონდა ნაქირავები. საშინელი კაცი კი იყო,მარა მისაღებ ფასში ჰქონდა გაქირავებული ბაითი.

ხმელ-ხმელი და სუფთად გაპარსული მაქიეში ზემოდან დამყურებდა:

-გამარჯობა, მაქიეშ!

-გაგიმარჯოს, ალბათ ხვდები რისთვის გაწუხებ.

-რა თქმა უნდა.

საძინებელში გავედი და ქირისთვის, რუდუნებით შეგროვებული ფული გამოვიტანე. ფული

გავუწოდე, მან კი იქვე გადათვალა და სიტყვის უთქმელად ზურგი მაქცია. ორი ნაბიჯი გადადგა და

შეჩერდა. ნახევრად შემობრუნდა:

-ვიღაც გოგო იყო შენთან მოსული. შენი სახლის გასაღები ჰქონდა. მე მკითხა როდის მოვაო. ხომ

იცი, აქ ხმაური არ მჭირდება.

-კი, კი ვიცი...

კიბეზე ნელი ნაბიჯით დაეშვა. მე კი ელთან დავბრუნდი.

-ბოდიში, რომ დაგტოვე. რას მიყვებოდი?

-რავიცი...უკვე მოგიყევი.

-ანუ მეტი არაფერი მიმიქარავს?

-არა. ნუ ღელავ.

-ახლა რა ვქნათ?

-შენზეა დამოკიდებული. -მითხრა და შევატყვე, რომ თვალებში სევდა ჩაეღვარა. სევდიანი უფრო

ლამაზი მომეჩვენა. მომეჩვენა? არა, არ მომჩვენებია, მართლა ძალიან ლამაზი იყო.

Page 23: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ჩემზეა დამოკიდებული?

-კი.

-ერთ საათში მეგობართან მივდივარ. რაღაც პატარა ფართის აწყობს და თუ გინდა წამოდი.

-უხერხულია.

-რატომ?

-რავიცი. შენი მეგობარია. არ ვიცნობ. შენც არ მიცნობ.

-ეგ ვერ დაგვაბრკოლებს. მაშინ ამ ერთ საათში გავიცნოთ ერთმანეთი და პრობლემაც აღარ იქნება.

-სახლის გასაღები დაგიბრუნო?

-გქონდეს. ჩემთან გადმოდი.- არვიცი ეს რამ მათქმევინა. ვინ მექაჩებოდა ენაზე? დავიჯერო

შემეცოდა? ალბათ, ის მესიამოვნა, რომ კეთილი მიწოდა. ასეთი ადვილი დასაჭერი ვარ? არვიცი...არვიცი,

რამ მიმაღებინა ეს გადაწყვეტილება, მაგრამ არ ვნანობ. რატომ უნდა ვინანო? შეიძლება არ მიყვარდა, მაგრამ

არც მძულდა. თან არაფერს მიშავებდა-პირიქით: ათას საქმეში დამეხმარა და ბევრი რამ გამიადვილა.

-გადმოვიდეე?

-ხვალვე.

-რატომ?

-ასე მინდა. შენც ხომ გინდა?

-არვიცი.

-ნუ გეშინია...მანიაკი არ ვარ.

მეორე დღესვე გადმოვიდა. თან სულ ერთი ჩანთა ჰქონდა. იმ დღეს კი, სანამ ფართიზე

წავიდოდით ვკითხე:

-ოჯახი გყაავს?

-სოფელში.

-შენ რატომ არ ხარ იიქ?

-რთული საკითხია.

-გამარკვიე მერე...

-ახლა არა. ახლა რამე მხიარულზე ვილაპარაკოთ.

-მაგალითად რაზე?

-რაზეც გინდა.

-კაი, მაშინ მითხარი, რამდენ ბიჭთან წოლილხარ?

-იდიოტო...

Page 24: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-მხიარულიო და...

ერთი საათი ლაქლაქში გავლიეთ და ერთმანეთის შესახებ რაღაც-რაღაცები გავარკვიეთ. არ

აღმოჩნდა ცუდი გოგო. თან როგორც ეტყობოდა, რთული ცხოვრება ჰქონდა და მასაც სჭირდებოდა იმედი,

ისევე როგორც ყველა ჩვენგანს. ეეჰ, მხოლოდ იმედი რომ წყვეტდეს. იმედი თუ იღბალი? მგონი იღბალი

უფრო კაი რამეა. იღბალი რო არა ახლა მდიდრები და ღარიბები არ იარსებებდნენ. იქნებ ასე უკეთესიც

ყოფილიყო? აქამდე ერთი ღარიბი ვცხოვრობდი. ელის გადმოსვლის შემდეგ კი ორ ღარიბს შეგვეძლო

ერთმანეთისთვის ჩვენი უხეირო აზრები და მძიმე ფიქრები გაგვეზიარებინა. ერთმანეთის ფსიქოლოგებად

ვიქეცით. საკუთარ თავში ჩაკეტილობა ოდესმე ხომ უნდა დამთავრებულიყო.

„ოდესმე“ - რა ფართო მნიშვნელობის მქონე სიტყვაა, თან რა გრძელიაა!

„ოდესმე“.

„ოდესმე“...ცოტა მაშინებს კიდეც.

იმ ერთ საათში ბევრ რამეზე ვილაპარაკეთ. ბევრი საინტერესო ითქვა და ბევრიც სისულელე.

ზოგი ხუმრობაში გავატარეთ, ზოგ ამბავს კი სერიოზული სახით შევეგებეთ. ჩემი ყურადღება

მიიქცია ელის მოყოლილმა ამბავმა ერთ სუპერ სირ კაცზე, რომელსაც ეშმაკი შეუჩნდა თუ რაღაც.

ასეთი ისტორიები ბავშვობიდან მომწონდა და ვფიქრობ, რომ ასეთი რაღაცეები ყველას ახალისებს

ან ზაფრავს. ჩემს ადგილას სხვა, რომ ყოფილიყო და ეს ამბავი მოესმინა, შეიძლება შიშისგან ჩაეჯვა

კიდეც. ისე ადვილი წარმოსადგენია შიშისგან ჩაჯმა, რადგან ყველას გვქონია ცხოვრებაში ისეთი

მომენტი, როცა შეშინებულებს გვაცახცახებდა და მოჯმა მაგრა გვინდებოდა. საქმე იმაში იყო, ვინ

უფრო დიდხანს მოითმენდა. მთავარია, ასეთი ამბის მოსმენისას ფაღარათი არ გქონდეთ, თორე

უეჭველად დასვრით საცვალს. არა, ასეთი საშიშიც არაა! ვღადაობ. რეალურად, არაფერი არაა

ისეთი საშიში, რომ ჩაგასვრევინოს კაცს. უბრალოდ, ვიხუმრე(ხო, ვიცი...უნიჭო ხუმრობა იყო).

-გინდა ერთი მაგარი ამბავი მოგიყვე? -მკითხა ელიმ.

-მინდა,-ვუპასუხე მე.-რა თქმა უნდა, მინდა!

-კარგი, მისმინე მაშინ...

-გისმენ, გეთაყვა!

-რა თაყვა?

-გ ე თ ა ყ ვ ა!

-ხო, რაც არის! მოკლედ, ჩემს ბედშავ სოფელში ცხოვრობდა ერთი კაცი, რომელიც

ყოველთვის განსხვავდებოდა ყველასგან. რით განსხვავდებოდაა? გრძელი წვერი ჰქონდა, გრძელი

თმა და დღენიადაგ ეკლესიის ეზოში სცემდა ბოლთას. ვინმე თუ ჰკითხავდა, რას აპირებო?

პასუხობდა: მამაო უნდა გავხდეო...

-საინტერესოა!

-ხოდა , არვიცი მართლა ამას აპირებდა თუ არა, მაგრამ ფაქტია, რომ ასე ამბობდა. ერთ

დღესაც ამ კაცს, სახლისკენ მიმავალ გზაზე, გადაჰყრია ვიღაც მუსლიმანი . თურმე ისიც

მოხეტიალე იყო და ამ ორი სხვადასხვა რელიგიის წარმომადგენლებმა ორიოდ სიტყვა გაცვალეს

Page 25: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

მრწამსის შესახებ. ეს ჩვენი სოფლელი დაინტერესებულა უცხო რელიგიით და ყურანიც კი

წაუკითხავს. მერე თავის რწმენაში ეჭვი შეჰპარვია და გადაუწყვეტია, თორაც წაეკითხა. იფიქრა,

თუ ყველა ძირითადი რელიგიის სიწმინდეში გავერკვევი, მეც დავწყნარდები და შევჯერდებიო.

ისიც წაუკითხავს და უფრო გაურკვევლობაში ჩავარდნილა. ვეღარ გაეგო რა დაეჯერებინა, თუმც ეს

სამი რელიგია დიდად არ განსხვავდება.

-რა არ განსხვავდება გოგო? ყველი და ნესვი ორივე საჭმელია, მაგრამ განსხვავდება!

-იყოს განსხვავებული! ჯანდაბას!

-იყოს კი არა, არის!

-მაშინ არის. ამ ამბავში ეგ არ არის მთავარი.

-კარგი, კარგი...გააგრძელე.

-ერთ დღესაც ადგა და გამოაცხადა, მე სამივესი მწამს და სამივე ჭეშმარიტიაო. რა თქმა უნდა,

დასცინეს. ეს უბედური სულ გაგიჟებულაო და ამან კიდევ, სიგიჟე არ არსებობს. არსებობს

სიყვარული და სიძულვილიო. მე კი სიყვარულით ვარ სავსე და სამივე აღმსარებლობას ეკუთვნის

ჩემი გულიო. საქრისტიანოს წარმომადგენლებმა განაცხადეს: ცოდვა თავისიც ეყოფაო და

ყურადღებას არ აქცევდნენ. ერთ დღესაც ეს კაცი სოფლის ეკლესიაში შესულა და ხატები დაუხევია

და დაულეწია შანდლები. როგორც მხილველები ამბობენ, თან ყვიროდა: „აბრაკადაბრა,

აბრაკადაბრა“. ხალხმა იფიქრა, ბევრი ფილმი ნახა ჯადოქრობაზეო, მაგრამ ერთი კაცი

დაეჭვებულა, ეს უაზრო სიგიჟე და ყვირილი არ არისო. იმ კაცმა, რომელიც დაეჭვდა, ჩემი

თხრობის მთავარი პერსონაჟი გათოკა და მამაოს მიუყვანა სახლში. ცოტა ხანს აკვირდებოდნენ და

აღმოაჩინეს, რომ ალქიმიას ქადაგებდა. ისიც დასძინეს, ეშმაკმა შეაცდინაო. თურმე კბილებს

აკრაჭუნებდა და თვალებს ატრიალებდა. თავისუფლების შეზღუდვას ვერ ეგუებოდა,-

მონუსხული ვუსმენდი. -ცდილობდა თოკისგან დაეხსნა თავი და ცხოველივით გაშმაგებული

ბორგავდა. მამაომ ამას ეგზორციზმი თუ უშველისო და მთავარ საეპისკოპოსოს თუ ვიღაცეებს

დაკავშირებია, ეგზორციზმის ჩატარების უფლება მომეცითო. იმათაც თანხმობა განუცხადებიათ

და შეპყრობილი საწოლზე დაუბამთ. ღრიალებდა თურმე გაშმაგებული: „მას ვერ შეაჩერებთო“.

მამაომ კი მიუგო ქრისტიანული სიმშვიდით: „მაგასაც ვნახავთ“. იოფლებოდა თურმე ცხოველი და

მგელი იგი. სულისშემძვრელ ხმაზე ყმუოდა და ბოხი ხმით არამეულ ენაზე იმუქრებოდა. ყველაზე

უცნაური და საინტერესო კი იცი რა არის?

-რა?

-შუა ეგზორციზმიდან გამქრალა.

-როგორ თუ გამქრალა?

-აი, ასე! მარტივად გამქრალა.

-ვერ იპოვეს?- ვკითხე გაოცებულმა.

-ვერა.

-საინტერესო ამბავია. პატარა რომ იყავი ამ ამბით გაშინებდნენ?

-არა. სამი თუ ოთხი წლის წინ მოხდა. მაშინ ისევ სოფელში ვცხოვრობდი და ღამეები არ

მეძინა შეშინებულს.

Page 26: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

-ამ ღადაობამ შეგაშინა?

-შენ იღადავე და ამ კაცის ყვირილი ყველამ გავიგონეთ.

-ჰო, როგორ არა! და მზეც დაბნელდა, ხო? ეგზორციზმისას?

-ო, მე მართლა გეუბნები.

-შთამაგონებელი ამბავია, მაგრამ დამაჯერებლობა აკლია. და რას ამბობენ, რატომ გაქრაო?

-სატანამ თავისთან წაიყვანაო.

-ვაა, საინტერესოა. და რაში ჭირდებოდა სატანას ესეთი სირი?

-არვიცი...რავიცი!-მხრები აიჩეჩა ელმა.

-ადვილია არა?

-რა?

-არვიცის თქმა. მშვენიერი პასუხია.

-ხო, რავიცი.

-საქმეც მაგაშია.

-ჰა?

-დაიკიდე.

ეს ამბავი იმიტომ ვახსენე, რომ მართლა შთამაგონებელია და შეიძლება ითქვას, რომ ეს

ფანტაზიის ნაყოფი ბევრ რამეში დაგვეხმარა...

შემდეგ.

შემდეგზე შემდეგ იყოს.

ჩავიცვი და გავემზადე კრისტისთან წასასვლელად. ელიც მომყვებოდა.

უბრალო,მოკლესახელოებიანი მაიკა გადავიცვი და დაფხრეწილი ჯინსი ჩავიცვი.

-კარგად გამოიყურები - შემაქო ელიმ.

-გმადლობ. ისე, შენც არა გიშავს. - გავუღიმე და მივხვდი, რომ ხუმრობის არსს ჩასწვდა- აბა, მზად

ვართ?

-კი, რავიცი.

კარისკენ გავემართეთ და ორიოდე ნაბიჯიღა გვაკლდა კარამდე, რომ ვიღაცამ კარზე დააკაკუნა.

ვინ უნდა იყოს-მეთქი, გავიფიქრე. მართლა არ მქონდა წარმოდგენა ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო.

Page 27: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

კარს მივუახლოვდი და გამოვაღე. ვიღაც უცნობი, მაღალი, გრძელცხვირა და სპილოსყურება

ტიპი იდგა ზღურბლთან. პატარა ჩანთა ჰქონდა გადაკიდებული და ხელში რაღაც სირობა ბროშურა ეჭირა.

სახეზე კარგად დავაკვირდი და ვერაფრით ვიცანი. ისიც იდგა უტყვი სვეტივით და მომჩერებოდა.

-გამარჯობა!

-აჰ, დიახ...გამარჯობათ.

თ ყურში ძალიან უხეშად მომხვდა და ჩემდაუნებურად, მომინდა, რომ ამ ასოსთვის სახეში

მეთავაზებინა, მაგრამ მხოლოდ თ-სთვის ვერ ვცემდი, თან შეიძლება მომრეოდა. ჯანზე ჩანდა.

-რა გნებავთ? -ვკითხე ხელოვნური ზრდილობის და ეთიკის სრული დაცვით.

აბა გამოიცანით რა უნდოდა? ჭეშმარიტი ღმერთის გავრცელება ( რთული გამოსაცნობია).

ასეთები ნაცრისფერ ქალაქში ბლომად იყვნენ.

რა თქმა უნდა, იაღოველი იყო ვიღაც( თუ იაჰოველი?).

-გნებავთ ვისაუბროთ ჭეშმარიტ ღმერთზე? - ისე გაიკრიჭა, გეგონება ძალით გამოეგდოთ.

-ვითომ არსებობს მასეთი? - ვკითხე ცინიკურად. იმის რეაქცია მაინტერესებდა.

-დიახ, აბა რა! ახლავე გაგაც...

-მოიცა, რა, თუ ძმა ხარ! შენთვის არ მცალია!

-კი მაგ...

-მიდი, გაიარე!

-მე ხომ...

-შენ გინდა შეჭმარიტ ყლეზე ვისაუბროოთ? - ვკითხე გაღიზიანებულმა. მისი სპილოსებრი ყურები

კი ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა, მის ფიზიონომიაში.

-არა...არ მინდა. – მიპასუხა დაბნეულმა და შებარბარცდა. თავი ისე გაიქნია, თითქოსძილ-

ბურანიდან გამოფხიზლებას ცდილობსო. უკან დაიხია. შებრუნდა. ნელი ნაბიჯით ჩაიარა კიბე და ჩემი

ხედვის არეალიდანაც გაქრა. ასეთი ყლეები თვეში ერთხელ მაინც მაკითხავდნენ და ტვინს მიბურღავდნენ

თავიანთი სირობით. ხან მაგრად მეცოდება ეს ფრენის იდეით შეპყრობილები. ჩემი ნება რომ იყოს, ამათ

სულ ერთ დღეს დავარბევდი ბიტით და „კასტეტით“. მარა, ასეთი ძალადობაც არ შეიძლება! რა ამათი

ბრალია თუ გონება მოუწამლეს. ზემოთ ვინც დგას ის უნდა დავარბიოთ, ის! იმას კიდე ვიღაც ,,კრიშავს”

და მე იქამდე არავინ მიმიშვებს. მხოლოდ ოცნება თუ შემიძლია! სავსეა ნაცრისფერი ქალაქი

ფანატიკოსებით და იდეალისტებით. ზოგს რისი სწამს და სჯერა, ზოგს რისი. „მამენტ“ ვერც გაამტყუნებ

რა. თან ერთი რკინის წინადადება აქვთ: „ადამიანს რაღაცის რწმენა უნდა ჰქონდეს, რომ მიზანს

მიაღწიოს“.

–ეელ, პერიმეტრი სუფთაა, შეგვიძლია წავიდეთ. – ვუთხარი და გავუღიმე. ისეთი სათნო მომეჩვენა

უცებ, რომ ვიფიქრე ხომ არ მატყუებს და ვინმე ნაცნობის მოგზავნილი ხომ არ არის –მეთქი, მაგრამ მერე

გამახსენდა, რომ ისეთი ნაცნობი არ მყავდა, ვინც ამას მოიფიქრებდა, ან დროს გამონახავდა ამისთვის. არა,

მაინც რა მინდოდა ბორდელში? რომელი გაჭირვებული ან ჭარბფულიანი მე ვარ...მარა მთვრალი რას

Page 28: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

გაიგებ. უბრალოდ, სიმართლის ნესტრით ხარ დანესტრილი და სიყვარულს აფრქვევ. ოდესმე ხომ უნდა

აღივსოს ჩვენი გულებიც სიყვარულით, არა? რა ჩვენი ბრალია, თუ სტრესის შვილები ვართ.

სტრესი, სიღარიბე, შური, სიხარბე, სიკვდილი...აი, აი რისგან შედგება ჩვენი ცხოვრება, თუ ამას

საერთოდ ცხოვრება შეიძლება ვუწოდოთ.

–წავედით.

ნაცრისფერი ქალაქის უღიმღამო და დაკლაკნილი ქუჩები ერთმანეთის მიყოლებით გავიარეთ.

ლამპიონების შუქი უფრო მისტიკურს და საშიშს ხდიდა უხალხო ქუჩებს. მხოლოდ ძაღლები და კატები

დაძრწოდნენ აქეთ–იქეთ უმისამართოდ. ამ დროს გარეთ მათხოვრებსა და შეშლილებსღა თუ ნახავდით.

ქალაქის ეს ნაწილი ხალხმრავლობით არასოდეს გამოირჩეოდა, მაგრამ ღამით, დაბნელების შემდეგ,

განსაკუთრებით უკაცრიელდებოდა. ღამეები კი (განათების მიუხედავად) წყვდიადით და სიბნელით იყო

მოცული, როგორც ჩვენი, მუშათა კლასის წარმომადგენლების სულები. ქალაქის, ერთ დროს სუფთა ჰაერი

კი, ჭვარტლით და ვირუსებით გაივსო, როგორც ჩვენი ფილტვები მოსაწევის კვამლით. თუ სადმე ღმერთი

არსებობდა და დედამიწაზე ზრუნავდა, ეს ქალაქი ნამდვილად ამოვარდნოდა მეხსიერებიდან. მთავარი

სენი კი ბევრი ნძრევა იყო. ხომ იცით, ბევრი ნძრევა აბრმავებს ადამიანს.

საჭმელი მუქთად არ ყრია, ცაში კი ფეტვია დათესილი.

„კი მაგრამ მერამდენედ?“ – ვკითხე საკუთარ თავს. ელს მკლავში ხელი მოვკიდე და

ანდერგრაუნდ სადგურში გრძელი, ბნელი კიბით ჩავედით.

–რამდენი ხანია რაც აქ ცხოვრობ? შენი სახელიც არვიცი ისე, გახსენებაზე...

–იმდენი, რომ დამვიწყებოდა საიდან ვარ.

–რა პოეტურად თქვი!

–ხანდახან პოეტობაც საჭიროა!

–რატომ?

–რაებს მეკითხები შენ? ვერ ხვდებიი?

თავი გაიქნია და მანიშნა, ვერ ვხვდებიო.

ხელი ჩავიქნიე და ნაბიჯს ავუჩქარე. უკან გამომეკიდა.

–მითხარი ... რატომ?

–რადგან ეს სიმახინჯე ისე აღვიქვათ, რომ გული არ გაგვისკდეს!

–რომელი სიმახინჯე?

–თუნდაც ეს! – ხელებით იქვე არსებულ წარწერებიან და შერყვნილ კედელზე ვანიშნე.

–რატომაა ეს სიმახინჯე?

მატარებლის მუხრუჭების ხმა შემომესმა. კიბე კიდევ უფრო სწრაფად უნდა ჩაგვერბინა, რათა

მატარებელი უჩვენოდ არ წასულიყო, თორემ შემდეგი მატარებელი კიდევ ათი წუთი არ მოვიდოდა.

–ჩქარა ელ! ჩქარა! ვერ მივუსწრებთ...ჩქარა!

Page 29: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

–მოიცა...მოიცა!

გუგუნი, ღრჭიალი.

მივასწარით.

–რა ბეწვზე მოვასწარით! – ვთქვი მე და თავისუფალ სკამზე დავჯექი. ელიც გვერდით მომიჯდა.

მხარზე თავი დამადო.

–რა უცნაური ხარ!

–შენსავით.

–მე რატომღა ვარ უცნაური?

–ბევრი გოგო მიდის კლიენტთან ერთი კვირის შემდეგ?

–ბევრი კაცი ტოვებს გასაღებს ბორდელში?

–ერთით–ერთი... ბარი– ბარში ვართ.

–ხო...მასეც შეიძლება ითქვას.

–რაღაც გაგიფუჭდა შენ გუნება. ვცდებიი?

–არა.

–რატომ?

–რა რატომ? რატომ არ ცდებიი?

–არა ! სულელო, რატომ ხარ უგუნებოდ?

–არ ვიცი.

მატარებელი ღრჭიალით და სტვენით მიიწევდა წინ. ვაგონში, ჩვენს გარდა სამი ადამიანი

იჯდა. თვალები ამოღამებოდათ და უხალისოდ ჩაჰყურებდნენ ანდროიდებს. არა, ვიტყუები! ერთს

აიოსიანი ტელეფონი ეჭირა. კიდევ კარგი სმარტფონის მთავარი პროგრამის რაობა არ განსაზღვრავს

ადამიანს, როგორც პიროვნებას, თორემ მდიდრები სულ მთლად გადაგვაჭამდნენ თავპირს.

მაინც რას ჩაჰყურებდნენ ასე გაფაციცებით? მათ შემხედვარეს გამახსენდა, რომ ტელეფონი

დამრჩენოდა. გდებულიყო სახლში, მაინც არავინ მომიკითხავდა.

–რა უცნაურია, არა? – მკითხა ელმა გულუბრყვილო ტონით.

–რაზე ამბობ?

–რავიცი... ყველაფერზე

–გშიაა?

–ისე რაა.

–მივალთ მალე. სვაავ ხო შენ?

Page 30: ავტორი კაკალაშვილი მოყეფარი კატები · ავტორი- ლევან კაკალაშვილი მოყეფარი

–სასმელს გააჩნია.

–ესეიგი სვაავ.

შემდეგ იყო დუმილი და მატარებელს მუხრუჭების ღრჭიალი.

„ნაცრისფერი ქალაქის სადგური მოგესალმებით. ჩვენ გავჩერდით...“

–იქ სადაც საჭიროა, – შევუსწორე მემანქანეს.

რა თქმა უნდა, ჩემი ხმა მემანქანემდე არ მივიდა. ამაზე არ მინერვიულია...