Arnoud de Jong

Er komt een hond in voor

(idiote verhalen)

Verbal Jam

eBook uitgave 2008

Voorwoord

Een selectie maken uit zeven jaar stukjesvan het weblog Verbal Jam leek aanvan-

kelijk onbegonnen werk.Tot het idee ontstond om gewoon een wil-

lekeurige zoekterm te gebruiken en tekijken welke stukken kwamen bovendrij-

ven.Zo ontstaat vanzelf een bundel rond een

thema.Nou ja, thema, er komt een bepaald

woord in voor. Voor deel 1 deze selectie is dat het wille-

keurig gekozen woord 'hond'.Er kunnen dus nog heel wat delen vol-

gen.

November 2008, Arnoud de Jong

Inhoud

• Het gevaar van de hond

• Veiligheidslekken

• Snelsjokken

• Slaapdronken

• De ware kampioen

• Losliggende voorwerpen

• De verliezer

• Geen mening

• Een rondje met het hondje

• Niets past

• Zeehondknuffelen

• De Cito-toets

Het gevaar van de hond

Het is misschien een rare gedachte, maardaartoe zijn we op aarde, om af en toe

rare gedachten te hebben. Rare gedach-ten verhogen de amusementswaarde.

De rare gedachte die ik in gedachten had

was de volgende: een hond als huisdier iseen potentiële bedreiging voor de priva-

cy. De enige barrière tussen uw privacyen een schandaal is de omstandigheid

dat een hond slechts gebrekkig commu-niceert. Maar er komt ongetwijfeld een

dag dat de één of andere gisse weten-schapper deze barrière weet te doorbre-

ken en dan zijn de rapen gaar. Dan volgener sappige onthullingen.

De hond verzamelt namelijk ongemerkt

allerlei informatie over u. Informatie waaru zelf geen benul van heeft, maar die wel

degelijk bestaat. Realiseert u zich bij-voorbeeld dat het hondebeest zo'n zeven-

duizend keer beter kan ruiken dan demens? Dit resulteert in een hoeveelheid

gegevens waarvan de gemiddelde gehei-me dienst alleen maar kan dromen!

Het is goed om daar even bij stil te staanalvorens in het bijzijn van de hond een

wind te laten vliegen. Weliswaar is hetmogelijk dat u hem daar een plezier mee

doet, maar hij weet tevens meteen wat uallemaal heeft gegeten.

De hond ruikt zogezegd dwars door u

heen. U bent voor hem een open boek.Nee heren, bij hem hoeft u niet aan te ko-

men met smoesjes dat die vergaderingweer was uitgelopen.

Hij weet meteen wat u in werkelijkheidhebt uitgevreten.

Feilloos registreert hij de muffe zaadluchtvan de vreemdganger zodra u de huiselij-

ke voordeur weer binnenstapt. Hij weet met wie u het deed en op welk

bureau. Neem het beest dus nooit meenaar kantoor, want dik kans dat hij zonder

mankeren naar de plaats delict banjert.Daar gaat hij kwispelend doodleuk naast

de dame in kwestie zitten, alsof hij haar aljaren kent. En feitelijk is dat ook zo na-

tuurlijk.

Weet dus wat u doet alvorens u een hondin huis haalt. Uw reputatie ligt praktisch

op straat. Wat dat betreft is een kat veili-ger. Die zal het worst zijn wat u allemaal

uithaalt in uw leven en haalt zijn arrogan-te schouders erover op. Ooit een kat ge-

zien die verlekkerd de dampen uit uwkruis stond op te snuiven? Nou, dan...

Een hond is daarentegen achterbaks en

dus niet te vertrouwen. Let maar eens ophoe een vreemde hond op straat u bena-

dert. Hij loopt met een boog om u heenen komt heel sneaky van achteren op u af.

Het liefst gaat hij vervolgens aan uw holstaan snuffelen.

Zeg nu zelf: dergelijke schepsels zijn tochper definitie een bedreiging voor de per-

soonlijke levenssfeer?

14 december 2003

Veiligheidslekken

Beste Bill,

Ten einde raad richt ik mij tot u, de hoog-ste baas van Microsoft, de veroorzaker

van Windows. Er is namelijk geen help-desk die mij helpen kan.

Tot voor kort ging alles goed. Ik werktedes avonds lekker aan mijn pc. Daarna

ging ik altijd de hond uitlaten. En dat isdan altijd zo leuk met honden, ze leren de

geinigste dingen.

Op zeker moment kwam Fifi (zo heet dehond van mijn vrouw die ik altijd moet uit-

laten) al met de riem aanzetten als hetWindows afsluitmelodietje klonk!

Aha, baasje sluit zijn pc af, we gaan naarbuiten! Fifi spurt naar de gang, rukt de

riem van de haak en staat twee secondenlater met de riem in de bek en een ver-

wachtingsvolle blik in de ogen naar baas-je te kwispelen.

Sinds kort heb ik een permanente aan-

sluiting op internet. Uw Windows is danzo attent allerlei veiligheidsupdates uit ei-

gen beweging te downloaden. Er staat al-tijd een dermate verontrustende beschrij-

ving bij dat ik die dan maar dadelijk in-stalleer!

Er kunnen volgens u allerlei indringershet besturingssysteem binnenkomen!

Waarom noemt u zo'n besturingssysteemdan ook Windows? En waarom heet u zelf

Gates? Dat is vragen om moeilijkheden!Noem het dan van meet af aan Bunkers of

zo, dan weten inbrekers tenminste met-een dat het onbegonnen werk is!

Maar goed, dit terzijde, ik dwaal af, het

kwaad is nú al geschied. Ik installeer dusdie veiligheidsupdates en dan wil de

computer altijd herstarten. Kijk, en dáárheb ik nou grote problemen mee, meneer

Gates. Want dan klinkt óók weer telkensdie Windows-deun en daarvan raakt Fifi

volledig van slag. Dan staat ze promptweer met de riem naast mij te keffen en

te kwispelen.

Mijn vraag is dus: hoe leg ik Fifi het ver-schil uit tussen een herstart en een per-

manente afsluiting? Want eigenlijk is Fifidus een heel irritante hond, zo'n kleine

sikkeneurige spleetlikker weet u wel, zoeentje waarmee je op straat als man zijn-

de meteen als hopeloze suflul wordt aan-gemerkt.

Ik wil dus zo min mogelijk met dat beest

worden gesignaleerd, begrijpt u? Maardoor de vele veiligheidslekken en vastlo-

pers in Windows ben ik dagelijks wel zo'nvijf keer de lul! Hup, daar scheurt Fifi

weer naar de gang! En als het haar telang duurt komt ze achtereenvolgens met

mijn schoenen, mijn jas, mijn baseballpe-tje en mijn paraplu aanzetten. Ze begint

venijnig aan mij te sjorren, accepteertgeen nee als antwoord en ik ben dus ge-

dwongen elke keer een wandeling vanminstens vier kilometer met haar te ma-

ken. Soms ben ik net terug, moet Win-dows weer zo nodig opnieuw en kan ik

direct wéér op stap. Dat is geen doen zo,dat begrijpt u! Of heeft u zelf geen hond?

Nee, dat zal dan wel niet... Anders had uer wel voor gezorgd dat Windows niet

steeds opnieuw gestart hoefde te worden.

O wacht... Ik zie hier net dat het geluid uitkan... Loop ik dus al vijf maanden voor

niks twintig kilometer per dag.

25 november 2003

Snelsjokken

In het kader van de actie 'rookspek rui-men' besluit ik maar weer eens een rond-

je te gaan snelsjokken. Rookspek is een gezondheidsbedreigend

bijproduct van het stoppen met roken enbrengt u en uw weegschaal ernstige

schade toe. Met een sportief gevoel begeef ik mij dus

in voorzichtig tempo de paden op en delanen in. Daarbij steek ik stiekem een

stukje af door het grasveld.

Dit had ik niet moeten doen. Voor heteerst sinds tijden loop ik weer eens non-

chalant op het buurtgras en ja hoor: gelijkstront aan de sneakers.

De Bond Tegen Het Vloeken heeft makke-

lijk praten, vind ik dan op zo'n moment.Die staan vast nooit in de hondenstront.

Ik veroorloof mijzelf dus enig stevig ge-vloek en getier. Dat mag best, want tij-

dens de verwijderingspogingen staat eenmens behoorlijk voor lul. Ik voer spasti-

sche dansjes uit op het gazon, slepend envegend met de schoenzool door het natte

gras. Dan denk ik dat 'het zo wel weergaat', dan loop ik van het gras af en sta ik

subiet in de volgende drol. Denk nu niet dat mij iets aan de ogen

mankeert. Dat topfokkersvoer van tegen-woordig weet die uitwerpselen gewiekst

te camoufleren.

U begrijpt dat ik bijkans volledig doorhet lint ga en in staat ben de eerste de

beste hond die passeert tot hapklarebrokken te verwerken.

Slechts het feit dat die 'eerste de bestehond' toevallig een uit de kluiten gewas-

sen bouvier is, weerhoudt mij van ditvoornemen.

Ik doe opnieuw mijn grasdansje. Achtermij zegt een bejaarde dame brutaal:

“Als u toch bezig bent: ik heb stront aanmijn rollator. Ik kan zo niet terug het te-

huis in.” Bij ons in de buurt zijn vele zorgcentra en

die geven behoorlijk wat overlast, zoals umerkt. Die oudjes zwermen door de wijk

en worden met de dag assertiever.

“Kunnen ze dat bij de balie niet even vooru doen?” probeer ik zwakjes.

“Ja, die zien mij aankomen...”

Dat is waar: ik heb haar niet zien aanko-men en dus ben ik de lul.

Ik ruk en rag de rollator in alle mogelijke

standen door het gras om de shit van dewielen te krijgen. Ik mag van de dame

niet in de remmen knijpen, want “dankomt het ook op de remblokjes en dan

zijn we nog verder van huis”Steeds meer mensen blijven staan toekij-

ken hoe een vloekende idioot blijkbaarhet gazon probeert te maaien met een

rollator. Godverdegodver, dat heb ik zeg! Ik ging

alleen maar een rondje sportief doen!Heeft dat mens dan geen tissues of papie-

ren zakdoeken bij zich of zo? Een extraTena Lady desnoods? Nee natuurlijk.

Opeens krijg ik een ingeving.

“U moet op de terugweg langs de auto-wastunnel gaan. Daar komt u langs. Daar

staat iemand die hem voor u kan schoon-spuiten.”

Dat ik daar niet eerder op kwam! Voor hetmens kan tegensputteren begin ik weg te

rennen. “Gewoon in de rij tussen de auto's gaan

staan,” roep ik nog bemoedigend achter-om.

Als ik nu denk van alles verlost te zijn heb

ik het mis. Even verderop zet een JackRussell vinnig blaffend de achtervolging

in en hapt naar mijn hielen. Ik draai mijdermate woest grauwend en schuimbek-

kend om dat het beestje van schrik alleslaat lopen. Ook mij, ik mag ongestoord

verder.

Ze zeggen dat hardlopen erg goed tegende stress is...

29 oktober 2003

Slaapdronken

Slaapdronken scharrelt de man door het

stikdonkere huis. Hij struikelt over de hond en klapt met

zijn gebit op het klavier van de piano.Hoe mikt hij het zo uit?

Zowel de hond als de piano krijsen vals.

Zover hij kan zien zijn de witte pianotoet-sen nog heel. Van de zwarte is hij in het

donker minder zeker, net als van dehond.

Wat deed die hond eigenlijk hier? Vol-

gens hem hád hij helemaal geen hond!

Bezorgd galmt de piano: “En jouw tanden, hoe staat het dáár

mee?”“Hou jij nou maar je klep dicht”, grauwt

hij ontstemd terug.

En dan staat daar ook nog die hond in hetduister te janken. Hij krijgt er behoorlijk

genoeg van. Hij besluit hem uit te laten. Okay, het

beest krijgt zijn riem nog mee, maar ver-der bekijkt hij het maar.

Hij draait zich om en strompelt terug naar

zijn bed, waar de bewaarde warmte on-der het dekbed op hem wacht.

Dan herinnert hij zich ineens: eigenlijkwas ik op weg naar de wc.

22 november 2002

De ware kampioen

“Altijd geven ze de boel weer uit han-den... Je verheugt je erop, je zorgt dat je

goed bent voorbereid, de hele straat is erklaar voor, maar zij geven de boel op het

laatste moment weer uit handen...”

Aldus mompelend liet de aangeschotenbaas na de wedstrijd zijn hond uit in de

druilerige avondregen. Het bejaardebeest was slordig oranje gespoten en

druppelde oranje na.De baas had de Nederlandse vlag in z'n

snor, het oranje t-shirt aan, de luidspre-kerhoed op.

Wat daarvan over was althans. Het Heine-ken hoofddeksel had zichtbaar sterk ge-

leden onder de emoties van de afgelopenwedstrijd. Het had nu ongeveer dezelfde

vormen als een vertrapt bierblikje vandeze fabrikant.

De bierbuikige baas ademde diep zuch-tend zijn alcoholkegel tegen de wind in.

“Nog een geluk dat ik geen kaartjes hebgenomen. Nog een geluk...”

De hond draaide krampachtig een drol.

Niet oranje. De baas wachtte gelaten, de regen druil-

de voort. Daarna sjokten ze allebei verderde avond in, af en toe fletsig oranje op-

lichtend wanneer ze een lantaarn pas-seerden.

“Oleehee, olee... Oholee, olee... Godver-

dô-hô-muh, godverdô-hô-muh...” klonkhet treurig lallend uit de verte.

20 juni 2004

Losliggende voorwerpen

Ik vind dat de minister van Verkeer enWaterstaat groot gelijk heeft dat zij loslig-

gende voorwerpen in de auto wil verbie-den. Ik ben één van die mensen bij wie

het een zootje in de auto is, dus voor mijis zo'n verbod wel eens goed.

Eigenlijk sta je er nooit bij stil wat een

vuilnisbelt zo'n wagen in de loop der ja-ren kan worden. Een paar maanden gele-

den moest ik keihard remmen voor eenopdoemende file. Toen kwam er in de

auto plots het kadaver van een poedelnaar voren vliegen.

Geen idee waar dat beest vandaan kwam.Ja, ergens van achter natuurlijk, maar ik

bedoel: ik heb nooit een hond gehad. Ik heb die auto tweedehands, dus dat

beest moet nog van de vorige eigenaargeweest zijn.

Ik heb hem toen maar op de hoedenplankgezet. Zo kon hij met zijn inmiddels los-

hangend kopje leutig naar de achterlig-gers knikken. Zo'n geinig ding heb ik al-

tijd willen hebben. Maar ja, dat mag dus straks niet meer van

de minister. Misschien moet ik die dooie hond maar

aanlijnen dan?

Ook zaten er zomaar drie verdorde con-dooms met spermapoeder erin tegen de

binnenkant van de voorruit geplakt.Eveneens van de vorige eigenaar moet ik

aannemen, want van die hond konden zedenk ik niet zijn. Dat was een vrouwtje en

vrouwtjeshonden lopen volgens mij nietmet condooms in hun handtas.

Nou, en verder lag er dus een uiterst ge-

varieerd assortiment aan voorwerpen tus-sen de pedalen, op mijn schoot en op het

dashboard. Een mens is toch rijker danhij denkt.

Bij sommige dingen moest ik toch wel

even krachtig peinzen voordat ik had ge-reconstrueerd wat het ook weer was.

Zoals een volledig gedehydrateerdepoepluier van mijn kleine neefje. Vaag

staat mij bij dat mijn zus het joch tijdenseen uitstapje eens op de achterbank ver-

schoond heeft. In de familie is zij beruchtom haar vergeetachtigheid.

Laat ik echter ook mezelf niet uitvlakken.

Want uitgerekend die colafles met geligwater kwam eveneens weer tevoorschijn.

Bij het schudden ging het spul schuimen. Wat was dat nou weer?

O ja, die fles had ik vorig jaar gevuld toen

ik met hoge nood drie rijen dik in de fileop de ring van Antwerpen stond. Ik kan

me niet herinneren dat ik ooit zo nodigheb moeten plassen. Dus dan maar in die

colafles. Nood breekt wet. Het was toennog een heel geklieder geworden, want

ik had geen verloopstuk.

Bij het terugzien van die fles kreeg ikprompt weer aandrang, want ik stond nu

opnieuw in een file. Juist toen ik over-woog de fles maar weer eens bij te vullen

trok de zaak gelukkig weer op.

Naderhand bleek er ook nog allerhandezwerfvuil in mijn kapsel te zitten. Maar

daarop werd ik pas gewezen tijdens devergadering die ik een uurtje later had.

Mijn collega's moesten mij helpen bij het

verwijderen van resten zware shag, diver-se peuken, beschimmelde pinda's, een

versteende klodder kauwgom, een inleg-kruisje (??), vier gebruikte wattenstaafjes

en het bovengebit van mijn bejaarde va-der. Dat laatste moet uit z'n mond gevlo-

gen zijn bij een vorige noodstop. Maar goed, die man kon ik tenminste

weer blij maken. Misschien bewaar ik hetwel tot z'n verjaardag, als verrassing.

Wie niet blij was, was mijn chef. Die

kwam de week erna op de affaire terugtijdens mijn evaluatiegesprek. Hij foeter-

de dat dit niet was wat hij onder een 're-presentatief uiterlijk' verstond.

Ik kon er niet mee zitten. Mijn auto wastenminste weer een tijdje toonbaar en

voor de gemiddelde man telt dat hetzwaarst.

21 juli 2005

De verliezer

In de hal kwam de hond kwispelend naarhem toelopen. Baasje trok z'n jas aan!

"Ik ga nog even een pakje sigaretten ha-len!" riep de lijsttrekker naar de woonka-

mer. Het was verkiezingsavond en hij konde uitslagen niet langer aanzien.

"Je rookt toch helemaal niet?" klonk deverbaasde stem van Froukje, zijn vrouw,

uit de verte.Hij gromde iets onverstaanbaars terug.

"En moet je de uitslagen niet zien dan?""Ach..."

"Laat dan meteen de hond even uit!"

Zuchtend deed hij de opgetogen Jack

Russell de riem om. Dat kon er ook nogwel bij.

Vervolgens aarzelde hij even, haalde zijnschouders op en pakte het wapen uit de

meterkast. Hij stak het in de zak van zijnregenjas.

Hij trok de deur achter zich dicht en stap-

te de regenachtige avond in. De hondkeek verwachtingsvol naar hem op.

"Nee, nog even wachten tot we bij het boszijn, dan mag je los."

Op het donkerste bospad dat hij kon vin-

den haakte hij even later de riem van dehalsband. De terriër stoof onmiddellijk

weg tussen het duister van de druipendebomen.

De regen sloeg de lijsttrekker in het ge-

zicht. Het deerde hem niet. Hier was hijeindelijk alleen met zijn sombere ge-

dachten en zijn woede.De kiezers hadden hem in de steek gela-

ten! Was er in Nederland nog wel behoef-te aan het zuivere liberalisme? De stem

van het redelijk alternatief was over-schreeuwd door het platte populistisch

gebral! Veertig jaar lang had zijn partijhaar stinkende best gedaan om het land

nieuwe impulsen te geven, het staatsbe-stel te hervormen, het homohuwelijk en

de euthanasie erdoor te krijgen. Vol idea-lisme hadden ze geprobeerd de natie op

koers te zetten naar de nieuwe tijd.Het had niet mogen baten. Zijn vertrou-

wen in de kracht van mensen was be-schaamd! Eén enkel zeteltje restte hem

nog in de peilingen en als het vanavondook maar éventje tegenzat kon hij weer

veilingmeester worden! Eénmaal, ander-maal en hij was verkocht!

Hij tastte naar het wapen in zijn zak. Hijtrok het tevoorschijn: de veilinghamer.

Een blinde gefrustreerde woede maakte

zich plotseling van hem meester. Zijn helepolitieke carrière had hij redelijk moeten

zijn, nu begon hij wild om zich heen teslaan. Met de veilinghamer. Hij zag in

elke boom een kiezer en beukte de stam-men. De stukken schors vlogen in het

rond. Kon hem het schelen! Hij was ten-slotte niet van GroenLinks!

Plotseling begon in de verte de Jack Rus-

sell verwoed te keffen. De lijsttrekkerherpakte zich en strompelde tussen de

boomtakken door in de richting van hetgeblaf.

Onderuitgezakt op een bankje zat in de

duisternis een ietwat verlopen figuur, inwie de lijsttrekker met enige moeite Hans

van Mierlo herkende. Zijn stoere kop wasverregend, de wallen onder zijn ogen

glommen van het hemelwater. Of warenhet tranen?

"Hans! Jij hier?"Als antwoord lichtte de oude coryfee met

een hulpeloos gebaar zijn beide handeneven op, maar deed er verder het zwijgen

toe. De lijsttrekker ging naast hem zitten en

viste onderwijl een hondenkoekje uit z'nzak om de Jack Russell tot zwijgen te

brengen."Waar hebben wij gefaald, Hans?"

"Ach, gefaald... We hebben er altijd nogeen fijn pensioen aan overgehouden..."

Uitgeblust. De eertijds zo gedreven groteleider van het nieuwe liberalisme klonk

uitgeblust.

"Je bent toch wél wezen stemmen van-daag, hè Hans?"

Van Mierlo knikte afwezig."En toch wél op mij hoop ik?" drong de

lijsttrekker aan.

Er viel een ongemakkelijke stilte tussende beide mannen.

Met een snuivende zucht sprak Van Mier-lo uiteindelijk:

"Het spijt me Alex. Het is genoeg geweestna veertig jaar. Ik heb op Marianne ge-

stemd...""Marianne? Welke Marianne? We hebben

helemaal geen Marianne op de lijst! Ofben ik nou..."

De woorden stokten de lijsttrekker in dekeel toen het muntje bij hem viel.

Hij was verraden! Dit was regelrecht een

mes in zijn rug! De politiek was nog veelvuiler en vunziger dan hij ooit had ge-

dacht! Hij wierp zijn oude partijgenooteen blik vol haat toe en tastte wederom

naar zijn veilinghamer...

21 november 2006

Geen mening

Wanneer de resultaten van een opinieon-derzoek worden gepresenteerd is er al-

tijd een groep mensen die 'geen mening'heeft. Dit intrigeert mij.

Ik zou zeggen: als je geen mening hebt

kwaak je er toch gewoon eentje na van detelevisie? Dat doet het grootste deel van

die andere negentig procent namelijkóók hoor, maak je maar geen illusies!

Of dacht u soms dat iedereen een echteeigen mening had, een mening die is ge-

baseerd op tal van afwegingen, een me-ning die is gevoed door pluriforme en

gedegen informatie? Ik dacht van niet, al-leen kan ik dit niet met feiten staven, want

zoals u zult begrijpen is hier geen opinie-onderzoek naar te doen. Misschien zijn

een heleboel Nederlanders wel gewoonte lui om een mening te hebben...

Ik denk dat ik maar een mening-advies-bureau ga beginnen. Dat noem ik dan

heel gewichtig Opinion Consultancy. Met dit bureau verkoop ik mijn mening

aan de meninglozen.

Zeg nu zelf: als er bedrijven zijn die geldkunnen verdienen met meningen vragen,

waarom dan geen bedrijf dat geld ver-dient met meningen geven?

En wanneer mijn bedrijf binnen de kort-

ste keren heel groot geworden is, kan hetNipo mij rechtstreeks bellen om te horen

wat Nederland ergens van vindt.

Maurice de Hond doet dit trouwens al.Maar die wil altijd gratis, dus die geef ik

dan ook gewoon een waardeloze mening.

6 januari 2004

Een rondje met het hondje

Meermalen per dag lopen de mannenhun rondje met het hondje.

Zij zijn groot en dikwijls ietwat corpulent,het hondje is klein. Heel klein. En meestal

wit. Ze nemen opvallend in aantal toe, de gro-

te mannen met de kleine witte hondjes.

Wanneer zij zo 's avonds laat, onder hetlicht van een lantaarn, geduldig staan te

wachten tot het dier zijn drukje heeft ge-daan, lijkt 't alsof zij hun knuffelbeest nog

even een luchtje laten scheppen voor hetslapen gaan.

Van tijd tot tijd kijken de grote mannen

ietwat schichtig om zich heen of de kleinebuurman met de grote boze rottweiler

niet in aantocht is. Want kleine witte hond-jes denken altijd dat zij óók een rottweiler

zijn en gaan dan provocerend keffen. Zodra het matten wordt schuilen ze laf

tussen de voeten van de grote man, ter-wijl de riem drie keer om diens machte-

loze benen is gewikkeld.

Eigenlijk zijn de kleine hondjes van devrouwen van de grote mannen. Maar de

vrouwen durven zo laat niet meer opstraat. En dus zijn de mannen de pineut.

Zelf hadden zij liever ook een rottweiler

gehad. Maar die wil het vrouwtje niet. Die passen niet op schoot, die kun je niet

als een pop de hele dag op je arm dra-gen, die zijn te zwaar voor in de bood-

schappentas, die zijn niet schattig meteen strikje in hun haar.

Zuchtend kijken de grote mannen met

een meewarige blik in hun ogen naar be-neden, naar het mormel aan hun voeten.

Zij weten ook wel: dit is geen hond, dit iseen vernedering. Hun huwelijk is blijk-

baar niet meer wat het geweest is...

30 augustus 2005

Niets past

De mensheid klopt zichzelf op de borstom haar technische vooruitgang. Wat zijn

we slim. Kijk maar naar de nieuwe versies van de

Tomtom-navigator: het schermpje is ietsjebreder.

Het Pentagon gaat insecten maken diekunnen spioneren. Sla dus nooit meer

twee vliegen in één klap: haal eerst debatterijen eruit en breng die bij het klein

chemisch afval. Met Eyepilot kan de kleurenblinde kleu-

ren zien. Vooralsnog alleen op het compu-terscherm, maar eindelijk hoef ik de zee

niet meer paars te kleuren.

Maar toch lopen we technologisch nog inberenvellen. We hebben hooguit bereikt

dat ze nu van nylon zijn, met een Nike-logo in de kraag.

Probeer maar eens een lampje te vervan-gen in het dashboard van uw auto. Of

daar een radio in te bouwen. Dan zult umerken hoe primitief we nog zijn.

In de eerste plaats krijgt u dat dashboard

er niet ongeschonden af. In de tweede plaats heeft elk automerk

zijn eigen soort onderdelen. Vervolgensweer elk type van dat merk en daarna elk

bouwjaar van dat merk. Die spullen ver-schillen allemaal nét een ietsiepietsie van

elkaar. Een uitlaat van een Toyota uit 1998 past

niet onder een Toyota van 1999. Denk niet dat u een Panasonic autoradio

zomaar kunt vervangen door een Sony. Inelk geval niet zelf. Want dat zijn héél ver-

schillende stekkertjes.

En zo kan ik nog weken doorgaan. Het is een chaos. Gek word ik ervan.

Gaat de accu van een Toshiba laptop ookin die van een Compaq?

Past het klosje nylondraad van een Boschgrastrimmer in die van een Black & Dec-

ker? Kun je de inktpatronen van een Canon

ook in een HP-printer gebruiken? Hoeveel verschillende nippeltjes zitten er

bij een bus aanstekergas? Past een Philips stofzuigerzak in een Mie-

le? Past Wilkinson op Gilette?

Past uw buurvrouw op de hond?Eh... Beter nu stoppen.

16 maart 2006

Zeehondknuffelen

Na het koeknuffelen hebben we nu ookhet zeehondknuffelen. In een Amsterdams

verzorgingshuis verblijft een Japanse ro-bot in de vorm van een witte zeehond.

Het knuffeldier heet Paro. Met Paro kunnen dementerende bejaar-

den lekker spelen en babbelen. Hij rea-geert met geluidjes en een vertederende

oogopslag.

Menig mistig oudje heeft niet eens in degaten dat Paro niet echt is, ook al wordt

dat door de verzorgers keer op keer ver-teld.

In elk geval leven de bewoners ervan open zo'n kunstmatig huisdier heeft niet de

nadelen van een kat of hond.

Maar Paro was ter demonstratie en zou na

een maand weer weg moeten. Aanschaf-fen was aanvankelijk geen optie, want

Paro kost vierduizend euro.

Gelukkig heeft inmiddels de eigenaar

van het verzorgingshuis het benodigdebedrag opgehoest. Slim, want voor je het

weet krijg je bij zo'n onderwerp het nodi-ge sentimentele gejank over je heen en

sta je aan de schandpaal van de Telegraafof Hart van Nederland.

Ondertussen vraag ik met wel af hoe het

staat met de hygiëne van Paro. Want zo'nwit vachtje blijft natuurlijk niet ongerept

bij al dat demente geknuffel. Kwijl, snoten wellicht zelfs overgedragen urinegeur

zullen Paro's vacht op den duur verontrei-nigen.

Het is misschien wat oneerbiedig tegen-over de bejaarden, maar we moeten rea-

listisch blijven.

Is er door de fabrikant voorzien in ver-wisselbare vachtjes? Of kan het kunst-

pelsje van Paro in de was? Ik neem tenminste aan dat het kunstbont

is, want écht zeehondenbont zou -hoe toe-passelijk ook- een rel geven en tot Ka-

mervragen leiden.

Maar ach, wat maak ik mij toch zorgen omniets. Op zo'n elektronische zeehond zit

natuurlijk heel modern een duur onder-houdscontract. Het enige dat ik nog wil

weten: is hij knuppelbestendig?

24 juli 2007

De Cito-toets

De Cito-toets is vandaag begonnen engaat het jonge volkje drie dagen lang

eens duchtig laten zuchten en steunen.

De toets is de geïnstitutionaliseerde ('hoespel je dat?') jaarlijkse wraak van onder-

wijspersoneel op ordeproblemen en pes-terijen.

Menig lesboer (m/v) wrijft zich dezer da-gen vergenoegd in de handen.

Hij kijkt al uit naar het adviesgesprek met

de ouders van de lastige opdonder diehem al maandenlang slapeloze nachten

van de stress heeft bezorgd.

“Tja, helaas, 't is zonde, maar meer daneen moeizaam VMBO-tje zit er niet in,

vrees ik... Als Dennis nu wat ijveriger wasgeweest en beter had opgelet...”

En dan die verrukkelijk bleek wegtrek-kende gezichten van die ouders! Die pa-

niek in hun ogen, de wanhoop, de ontgoo-cheling. Daar gáát het gedroomde profes-

soraat van Dennis!

Nog even zitten ze in de ontkenningsfase:“M-m-m-maar Dennis is toch altijd zo

pienter, zo bijdehand!”

O ja, héél bijdehand! Met punaises op jestoel, met secondelijm in de sleutelgaten,

met schunnige viltstiftgrafitti op de meis-jes-wc's, met de handel in illegale game-

cd's. Ja, dat wordt nog wel wat met die jongen!

Sneu voor 'm eigenlijk dat die dingen nounet niet getoetst zijn.

Voor de eenvoudige basispedagoog is

het Cito-feest het hoogtepunt van hetschooljaar. Eindelijk krijgen de ouders

van dat verwende rotjong hun trekkenthuis. Moet je ze nu smekend zien kijken!

Heerlijk gewoon!

Je zou bijna weer plezier in je werk krij-gen als je ze dan timide hoort fluisteren:

“Zelf hadden we eigenlijk meer aan 'tVWO gedacht...”

Dát is dan het moment waarop je als leer-

kracht even sterk moet zijn, moet probe-ren om niet jankend van het hoonlachen

onder je bureau te glijden, je plas moetophouden, een professioneel pokerface

moet blijven trekken.

Je laat dus een lange stilte vallen, je staarteens quasi-nadenkend uit het raam en

spreekt tenslotte op meelevende, maardeskundig adviserende toon de magi-

sche, pedagogisch zorgvuldig gewogenwoorden:

“Ik denk niet dat Dennis daar gelukkigervan zou worden...”

Maar goed, uw kind is natuurlijk niet zo.

Uw kind liep niet als peuter al een helesupermarkt te terroriseren met z'n ge-

drein en gejengel. Uw kind liep niet tot op tweejarige leef-

tijd al tot laat in de avond familiefeestjeste verzieken met z'n aandachttrekkerij, de

resten uit de glazen te drinken, de hondvoor z'n ballen te trappen, bierviltjes in

de cd-speler te proppen, met z'n schatti-ge Oilily-schoentjes uw trendy lederen

designbank naar god te trampolinen, deafstandsbediening van de Bang & Olufsen

Beovision televisie tussen de spijlen vande verwarmingsradiator te rammen, de

eikels van de antieke koekoeksklok tecastreren...

Okay, rustig maar.

Nee, uw kind zit nu braaf met het puntjevan de tong uit de mond ijverig alle vra-

gen goed te scoren. Denkt u. Verwacht u.Hoopt u. Bidt u.

Want uw kind heeft niet de alternatievevaardigheden van zo'n Dennis, waarop

het desnoods later kan terugvallen...

4 februari 2003

© 2001-2008Arnoud de Jong

Verbal Jam

http://verbaljam.nlverbaljam@gmail.com

Deze uitgave is gratis

voor niet-commercieel,

persoonlijk gebruik.

Niets uit deze uitgave mag worden

verveelvoudigd op enigerlei manier

zonder schriftelijke toestemming van de

auteur.

Amsterdam, november 2008