Zelfkrant feb2016 hr

Jaargang 19 nr.2 FEBRUARI 201650% voor de verkoper - 50% voor het drukwerk

Patrick Raaijmakers

“In vallen en opstaan zit de kracht van doorgaan”

2 de Zelfkrant - februari 2016

Zo werkt de Zelfkrant

Stichting Spoor073 heeft als doel verkopers een extra inkomen te verschaffen. De Zelfkrant wordt al 18 jaar verspreid vanuit ’s-Hertogenbosch. Er is ook een distributiepunt in Tilburg. Vooral in deze twee steden, maar ook elders, met name in Zuid-Oost Nederland, wordt de krant verkocht door mensen die dak- of thuisloos zijn (geweest) of niet kunnen rondkomen van hun minimuminkomen. Verkopers kopen de krant voor €0,75 per stuk en verkopen hem voor €1,50. De helft van wat u betaalt gaat dus rechtstreeks naar de verkoper. Met de opbrengst van de Zelfkrant wordt een deel van de productiekosten van de krant gedekt. Het is beter een krant te kopen en mee te nemen, dan alleen geld te geven. Daardoor dalen de inkomsten voor de stichting en kan de krant op den duur niet meer verschijnen. Door geld te geven en geen krant mee te nemen, helpt u dus de verkopers alleen op de korte termijn.

Het is ook mogelijk om als organisatie of bedrijf een advertorial in de Zelfk(r)ant te plaatsen. Als uw bedrijf past binnen de visie van de Zelfk(r)ant, dan kunt u daarvoor contact met ons opnemen. U wordt dan geïnterviewd en er wordt een foto gemaakt.

Distributie Zelfkrant:Ridderspoorstraat 25212 XP ’s HertogenboschDinsdag t/m zaterdag van 10:00 tot 17:00 uur

Distributie voor Tilburg:Gasthuisring 54a5041 DT TilburgMaandag, woensdag en vrijdag van 10:30 tot 12:30 uur.

Voor vragen of klachten over distributie of verkopers:06 16 53 16 77

Van het januarinummer van de Zelfkrant zijn 12.500 exemplaren verkocht.

ColofonHoofdredactieEllie van Meurs

RedactieHieke StekArnold ReyneveldLotte Gobes (vormgeving en opmaak)Jacques WormsKim Leschonski (eindredactie)

Aan deze zelfkrant werkten verder mee:Sanne van den Dungen, Jurasmerga, Toon van Kaam, Jan Nieuwstad, Keslien Smeets, Brenda Stoter, Nita Sunthornwat, Marielle van Uitert.

Email: [email protected]

© Stichting Spoor073Overname alleen met bronvermelding en na schriftelijke toestemming van de redactie.

COVE

RFOT

O: JA

CQUE

S W

ORM

S

In deze Zelfkrant:

3Taalcoach helpt nieuwkomers op weg in onze

samenleving. Dat is meer dan zo snel mogelijk de taal aanleren.

4Samen met vluchtelingen op weg

naar Kroatië. Dagenlang onderweg in overvolle bussen en treinen, zonder douche en toilet.

7Stiekem ‘s nachts de grens over met opa.

Een spannend avontuur.

8In vallen en opstaan zit de kracht van

doorgaan. Impulsief je hart volgen is niet altijd verstandig.

10Politiek bedrijven zoals oma dat gedaan zou hebben.

Bosschenaar Nol Roos probeert de vertaalslag te maken tussen de politiek en de burgers. Hij noemt de dingen gewoon bij hun naam, ook als dat hard aankomt.

12Syrië is nooit ver weg.

Adib Abdulmajid richtte vanuit zijn woonplaats Oisterwijk het onafhankelijk persagentschap ARA op. Dit agentschap bericht over Syriërs in het Midden-Oosten.

14Erszike.

De belevenissen van de Hongaarse Erszike, gezien door de ogen van onze columnist Jurasmerga.

3de Zelfkrant - februari 2016

Sinds anderhalf jaar is voormalig basisschooldirecteur Fred Lennings de individuele taalcoach van de Syriër Hussein Sawan. “Toen ik via de Stichting Vluchtelingenwerk van het project ‘taal-coaches’ hoorde, wist ik dat dit bij mij zou passen,” vertelt Lennings. “Mensen de taal zo snel mogelijk laten begrijpen. Dat is echt iets voor mij.”

Stichting Vluchtelingenwerk organiseert in heel Ne-derland individuele taalondersteuning. “De bedoe-ling is dat mensen zich praktisch kunnen redden,” vervolgt Fred. “Dus we gaan ook wel eens samen naar de markt of naar de winkel. Kennismaking met de Nederlandse samenleving. Daar gaat het in eer-ste instantie om.” Daarnaast organiseert Vluchtelin-genwerk in het hele land inburgeringcursussen. Dat zijn op maat gesneden opleidingen waarbij rekening wordt gehouden met de genoten schoolopleiding van de nieuwkomers. Die cursussen doen recht aan hun persoonlijke achtergrond en duren, afhan-kelijk van het opleidingsniveau, 32, 48 of 64 weken.

Kopieën uit een verouderd boekSinds september 2013 woont Hussein met zijn vrouw en zoon in Heeswijk-Dinther. Wekelijks treft hij Fred in de bibliotheek van het dorp. Vanavond heeft hij zijn huiswerk van de inburgeringscursus bij zich. Meestal is taal het onderwerp van de cursus, maar soms ook aardrijkskunde of geschiedenis. Deze keer is de Tachtig Jarige Oorlog het thema. Hussein moet enkele vragen uit een tekst beant-woorden. Hij heeft geen boek, alleen een paar gekopieerde bladzijden. “Nou moet ik me toch even iets kritisch laten ontvallen,” zegt Fred. “Ik heb deze teksten al zo vaak gezien en nog steeds is Beatrix onze koningin en wordt Máxima als prinses opgevoerd. Kopieën van zo’n verouderd boek. Ik vind dat dat echt niet kan.”

Willem van OranjeMaar de ‘les’ gaat verder. “Begin maar te lezen,” zegt Fred. Opvallend helder articulerend leest Hus-sein een aantal zinnen voor. Daarna komen er vragen over de gelezen tekst. “Is Willem van Oranje koning van Nederland geweest? Waar of niet waar?” Na enige aarzeling geeft Hussein het goede antwoord. “Niet waar,” zegt hij. “Dat is juist,” zegt Fred. “Hij was de leider van een opstand, van ver-zet. Net als op zoveel plaatsen in de wereld van nu.”

Taalcoach helpt nieuwkomers op weg in onze samenleving

TEKST EN FOTO: JACQUES WORMS


Samen met vluchtelingen op weg naar Kroatië

TEKST: BRENDA STOTER - FOTO’S: MARIELLE VAN UITERT

“Huizen, werkplekken, scholen: alles in onze buurt was vernield. Ik kon niet meer leven in Syrië,’’ zegt Khamar (20), terwijl ze haar tweejarige zoontje Jamal verschoont. Het jongetje draagt een roze meisjesjas. “Gekregen in Belgrado,’’ lacht moeder. Zij en haar man willen naar Duitsland. Ze hopen in Europa een betere toekomst op te kunnen bouwen voor hun drie kinderen.

Baby Sham is pas tien dagen oud, maar heeft al door vier verschillende landen gereisd. Het kindje is ver-noemd naar de Syrische hoofdstad Damascus, maar zal Syrië nooit leren kennen. Sham werd geboren in Turkije, het land waar moeder Khamar en haar man besloten de boot te nemen naar het Griekse eiland Lesbos. Vanuit daaruit reisden ze door naar Macedonië en Servië. De zogeheten ‘Balkanroute’ die hen naar West-Europa moet brengen. Ze besloten na de bevalling van Sham zo snel mogelijk te vertrekken uit Tur-kije, omdat ze toch een beetje bang zijn dat de grenzen binnenkort gesloten worden.


Zweet en viezigheidNu zit het gezin in met graffiti bespoten, oude trein op weg van de Servische stad Belgrado naar de grens met Kroatië. De trein is enkel en alleen voor vluchtelingen; een kaartje kost 4 euro. De ramen van de wagon zijn beslagen. Het ruikt er naar zweet, eten en viezigheid. De uitgeputte vluchtelingen uit Syrië, Afgha-nistan en Irak hebben al dagenlang geen douche gezien. Sommigen slapen half, anderen blijven bewust wakker, in spanning afwachtend van waar ze nu weer terecht zullen komen en of ze daadwerkelijk hun bestemming zullen bereiken.


Fan van Real Madrid en FC Barcelona In dezelfde trein zit de Afghaanse Nouriye (36). Zij heeft al een veel langere reis achter de rug. Samen met haar man en kinderen van 10, 12 en 13 wil ze naar Spanje. Waarom ze juist voor dit land heeft gekozen? “Omdat de kinderen fan zijn van Real Madrid en FC Barcelona,“ zegt ze in gebrekkig Engels. “Maar eigenlijk maakt het me niet uit, zolang ik maar weg ben uit Afghanistan. Er zijn constant aanslagen. Als Hazaren werden we gediscrimineerd en de kinderen konden vanaf hun 12e jaar niet meer naar school.”

Roken en plassenDe trein rijdt langs kale vlaktes, weilanden en vervallen fabrieken. Regendruppels tikken op de ramen. Om het half uur stopt de trein. Mannen stappen uit om te roken, vrouwen om hun kinderen een plasje te laten doen. Maar roken gebeurt ook stiekem in de trein, achterin. Niemand zegt er wat van. Een Servische con-troleur loopt langs, vraagt om kaartjes. Een man uit Afghanistan snapt er niets van. Deze trein was toch gratis? “Ik kom zo terug,’’ zegt de conducteur boos en loopt weg.

KlappertandenUren later, op de plaats van bestemming, is de conducteur nog niet terug. Honderden vluchtelingen stap-pen uit de wagons. Servische politieagenten gebieden hen met luide stem om in een rechte lijn te gaan staan. De vluchtelingen rillen van de kou. Het miezert. Pakweg tien minuten later worden ze naar een oud gebouw gebracht, net naast het spoor. Hier krijgen ze een bed, voedsel en mogen ze naar het toilet. Bin-nen wordt gelachen, thee gedronken en uitgerust. Totdat twee uur later medewerkers van het Rode Kruis roepen dat het tijd is om te gaan. De vluchtelingen gaan naar buiten. Sommigen dragen open schoenen of slippers, anderen hebben dekens om zich heengeslagen. Weer moeten ze in een rechte lijn gaan staan. Po-litieagenten schreeuwen: “Go, go, go!” De vluchtelingen begrijpen het niet omdat ze geen Engels verstaan. Kinderen huilen, ouders kijken angstig. Als iedereen in een rechte lijn staat, worden de vluchtelingen naar de grenspost gebracht. Daar stappen ze in een trein voor de volgende lange rit naar Kroatië. “Soms vraag ik me af waar ik aan begonnen ben,’’ zegt Nouriye klappertandend. “Maar ik weet waar ik het voor doe: een beter leven.”


Stiekem ’s nachts de grens over met opa

TEKST EN FOTO: ELLIE VAN MEURS

Sinds de vader van Zoran in 1986 zijn gezin plotseling verliet, was het sappelen. Op aller-lei manieren probeerde het gezin het hoofd boven water te houden. Ook kleine Zoran droeg zijn steentje bij. “Ik was elf jaar oud en moest in een klap volwassen worden,” vertelt Zoran (40). Hij nam een rol op zich waar hij absoluut niet aan toe was. Toch kijkt hij nu, jaren later, zonder rancune terug op die tijd. “Het heeft me gemaakt tot wat ik nu ben.”

In de gezellige keuken van moeder Marija´s huisje in Subotica, een stad in het uiterste noor-den van Servië, vertellen moeder en zoon hun verhaal. In de jaren tachtig ging het economisch steeds slechter in het voormalig Joegoslavië. “Er was in ons land een tekort aan bijna alles,” ver-tellen ze. Een paar kilometer verderop, aan de andere kant van de grens met Hongarije, was al-les volop verkrijgbaar. “Alle arme mensen bij ons uit de buurt gingen daar zogenaamd inkopen doen,” herinnert Zoran zich. “Samen met mijn opa ging ik in het donker stiekem de grens over. Benzine, zout, wasmiddel, meel, suiker, olie halen om direct weer verhandelen.”

Spannend avontuurZoran’s moeder Marija (62) bekent, dat ze vaak bezorgd en bang was als haar enige zoon

‘s avonds weer eens op pad ging. Vooral als hij ’s nachts niet thuis kwam. ”Het was ook altijd weer een heel spannend avontuur,” vertelt Zoran. Hij herinnert zich nog goed dat hij op een avond, samen met zijn opa, een oude roestige auto de grens over duwde om in Hongarije benzine te gaan tanken. “Op de terugweg, op de eerste de beste parkeerplaats, hevelden we de benzine uit de tank over in een jerrycan die we onmiddellijk weer verkochten.” Eén keer probeerde hij illegaal sigaretten mee te brengen. “Dat liep niet goed af want we werden meteen gepakt. Al m’n geld én de sigaretten kwijt.”

De beste kachelbouwerZoran heeft veel geleerd van die tijd. Hij is on-dernemend en ziet kansen om in economisch beroerde tijden, zijn gezin te onderhouden. Na een aantal baantjes en evenveel ontslagen, leerde hij energiezuinige tegelkachels bouwen.Hij is vast besloten om de beste kachelbouwer van Servië te worden. ”Een bekend Hongaars gezegde is Help yourself and at the end God will help you,” vertelt Zoran terwijl hij naar boven wijst. “Ik denk echt dat daarboven iemand is die het daarmee eens is.”


TEKST: HIEKE STEK - FOTO’S: JACQUES WORMS

Tegenwoordig hoor je vaak: Volg je hart, dan komt het goed. Toch is impulsief je hart volgen, zonder na te denken over gevolgen, niet altijd verstandig. Dat hebben Patrick en Vincent aan den lijve ondervonden: Patrick kwam van een koude kermis thuis en Vincent keerde uit Amerika terug, omdat de liefde hem niet bracht wat hij gedroomd had. Beide mannen klopten aan bij het Inloopschip in Den Bosch om hulp te zoeken. Ze hebben er het volste vertrouwen in dat het goed komt.

Het verhaal van Patrick en Vincent laat zien dat het niet alleen gaat om mensen die aan de ondergrens van de samenleving balanceren. “Door allerlei omstandigheden kan bij iedereen de vaste grond onder de voeten ineens weggeslagen worden. Dan zijn wij er. Wij vormen een belangrijke schakel tussen de hulpvrager en de hulpverlening,” legt Gerard Verhagen van het Inloopschip uit.

Met de kermis mee

Patrick Raaijmakers (45) volgde zijn hart en ging met de kermis mee. “De zweefmolens, cake-walks, suikerspinnen, het avontuurlijke en het uitdagende van de attracties, de muziek, de lichtjes en het hele leven eromheen. Ik geniet van de kermis! Mijn opa exploiteerde botswagentjes, dus het kermisbloed stroomt door mijn aders. Ik ben ermee opgegroeid en heb mij altijd verbonden gevoeld met de kermis. Ik ken veel kermisexploitanten en onderhoud daar al jaren contacten mee. Je weet maar nooit, misschien hebben ze iemand nodig. En ja hoor, ik werd gebeld. Of ik mee wilde helpen op één van Europa’s grootste kermissen in Berlijn, op de Alexanderplatz. Ik twijfelde geen moment en volgde mijn hart. Gaf mijn baan en mijn huis op en toog met de intercity op 19 december naar Berlijn, om mijn droom te volgen. Maar de toekomst die mij beloofd was, bleek een luchtbel. Ik kwam van een koude kermis thuis. Op 30 december was ik weer terug in Nederland. Geen huis, geen werk,

maar wél een grandioze ervaring rijker die ik voor geen goud had willen missen. Na oud op nieuw met vrienden gevierd te hebben, klopte ik aan bij het Inloopschip. Ik ben momenteel dakloos en heb hier net een bed gereserveerd. Je kunt hier niet zo maar binnen lopen, hopend op een slaapplaats. Je moet reserveren. Mijn verblijf is tijdelijk, want stichting Maatschappelijke Opvang gaat mij, met een begeleidingstraject, helpen aan werkervaring. Dan kan ik doorstromen naar een vaste baan en ligt een eigen woonplek weer binnen mijn bereik. Ik ben ervan overtuigd dat in vallen en opstaan, de kracht zit van doorgaan! Dat is mijn levensmotto en dat geeft mij vertrouwen in de toekomst.”

“In vallen en opstaan zit de kracht van doorgaan”


De liefde achterna

Vincent volgde zijn hart en ging naar zijn lief. “Ik besloot naar mijn liefde in de Verenigde Staten te gaan en verbrandde alle schepen achter mij. Met één tas en 800 dollar, ben ik vertrokken. Drie maanden later trouwden we. Ik had er een goede baan, een koophuis en we waren gelukkig, maar na zes jaar ging het mis. Terug in Nederland wilde ik mijn familie niet lastigvallen. Mijn leven is mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik had voor mijn vertrek uit Amerika mijn financiële situatie moeten regelen. Dat heb ik verzuimd en dat heeft mij de das om gedaan. Door het niet meewerken van mijn ex en allerlei overheidsregels kon ik geen woning vinden en geen baan, maar ik moest wel ziektekosten en onderdak betalen, en eten. Zo bouwde ik een schuld op. Via het Inloopschip werd een traject gestart om mij weer op weg te helpen. Inmiddels heb ik weer een woonplek en mijn financiën beter op orde. Alles heeft mij flink in onbalans gebracht. Ik zat in een emotionele achtbaan. Als je niet werkt, ben je niemand in deze samenleving. Ik voelde mij aan de zijlijn staan. Ik wil nu even de tijd nemen om alles te verwerken en daarna met een gezonde geest het leven weer instappen. Ik heb alle vertrouwen dat het goed komt!”

Veilige thuishaven

Het Inloopschip is een tijdelijke, maar veilige thuishaven voor dak- en thuislozen. Het is een plaats om elkaar te ontmoeten, verhalen te delen, een spelletje te doen of om deel te nemen aan een activiteit. ’s Ochtends om 8 uur gaan de deuren open. Om tien uur start de dienstverlening, die doorloopt tot ’s middags vier uur.”Alleen voor de daklozen gaan we om ’s avonds om half negen uur weer open, zodat ze de nacht hier kunnen doorbrengen. De thuislozen slapen onder hun eigen dak,” legt Verhagen uit. Het lijkt misschien een simpele opvangmethode: zorgen voor koffie, thee, eten en een bed. Maar er zit een enorme organisatie verborgen achter de voordeur van het historische pand in de Hinthamerstraat in Den Bosch. In het Inloopschip werken 22 professionals en zo’n 55 vrijwilligers. “Wij geven informatie, advies en mogelijkheden over hulpverlening en re-integratie in de samenleving. We luisteren naar de

problemen, verwijzen door naar hulpverlenende instanties of starten hulptrajecten. We werken nauw samen met tal van maatschappelijke en sociale partners. Alles met de intentie dat de hulpvrager zo snel mogelijk een nieuwe start kan maken.

Nieuwe start

Als je zelf niet dak- of thuisloos bent, denk je vaak weinig na over hoe mensen zich in deze situatie voelen. Sterker nog, je staat eerder klaar met je vooroordeel: pak jezelf nu eens bij elkaar joh en ga gewoon werken! Maar gelukkig werken in de maatschappelijke opvangwereld wel mensen die interesse hebben voor de intense en bijzondere levensverhalen. Zij ontmoeten de échte mens achter het verhaal. Met hun kennis over de samenleving en de menselijke psyche schieten zij te hulp om samen een nieuwe start te maken.

Dakloos: iemand die geen vaste woon- of verblijfplaats heeft. Staat niet ingeschreven met een adres in het bevolkingsregister.

Thuisloos: iemand die steeds wisselt van onderdak of iemand die wél een dak boven het hoofd heeft, maar zich daar niet thuis voelt.


Politiek bedrijven zoals oma dat gedaan zou hebben

TEKST: ELLIE VAN MEURS - FOTO: ARNOLD REYNEVELD

Nol wil zichzelf beslist niet mooier voordoen dan hij is. “Ik ben soms best wel een beetje een boefje,” be-kent hij eerlijk. Zijn grootste ondeugd? Daar hoeft hij niet lang na te denken. “Ongeduld. In de politiek duurt alles eindeloos lang. Daar gaat alles via een enórme omweg. Iets wat ik in een paar uur wil doen, kost in de politiek een paar maanden.” Tegelijkertijd noemt Nol zichzelf héél nieuwsgierig en soms mis-schien wel té eerlijk. “En daar heb ik zelf het aller-meeste last van.”

StrijdvaardigRechtvaardigheid loopt als een rode draad door het gesprek. “Dát is waar ik me hard voor wil maken,” vertelt Nol. Hij klinkt strijdvaardig. “Ik kan echt niet tegen onrechtvaardigheid. Neem nou de komst van een AZC in de stad. De politiek heeft dat de Bosschenaren echt door de strot geduwd. Begrijp me goed: ik ben niet tegen de komst van een asiel-zoekerscentrum, maar de rechtvaardigheid is ver te zoeken. Ik zie om me heen dat onze eigen mensen geen fatsoenlijke plek kunnen krijgen om te wonen. Hoe is dat mogelijk!” Hij verkondigt zijn mening

recht voor z’n raap en dat zorgt voor nogal wat kri-tiek. Het lijkt hem nauwelijks te raken. “Ik heb on-dertussen zoveel boter op m’n rug dat alle kritiek en beledigingen ervan afglijden.”

Schreeuwers en doenersHij maakt zich zorgen om de maatschappij die aan het verharden is. “Ik probeer de verbondenheid van de mensen te verbeteren en op te komen voor de minderbedeelden. Helaas zijn er in onze maat-schappij veel schreeuwers. Maar gelukkig ook veel doeners en mensen die rechtschapen zijn.” Het stelt hem enigszins gerust. “Iemand zei eens tegen mij: jij bedrijft nog politiek zoals mijn oma dat gedaan zou hebben. Ik vind dat een groot compliment. Mijn oma was een rechtvaardige vrouw en zei wat ze dacht. En iedereen begreep wat ze zei.”

Het jaar 2016 is uitgeroepen tot Jeroen Bosch jaar. In het schilderij De zeven hoofdzonden verbeeldt Bosch tot welk gedrag deze zonden leiden en hoe dat tot uitdrukking komt in de omgeving van de zondaar. Geïnspireerd door dit schilderij gaat De Zelfk(r)ant maandelijks een bekende of minder bekende Brabander bevragen over hoogmoed - hebzucht - onkuisheid – afgunst - gulzigheid - woede – luiheid (de zeven hoofdzonden) en als tegenhanger de zeven deugden: wijsheid - rechtvaardigheid - zelfbeheersing - moed - geloof - hoop – liefdadigheid. Welke rol spelen deze zonden en deugden in het dagelijks leven en de maatschappij?

Wie de Bossche politiek een beetje volgt, kan bijna niet om Nol Roos heen. Overal waar hij verschijnt, zorgt hij voor reuring. Als partijleider van de Bossche Volkspartij, maar ook als oprichter en presentator van de commerciële radio- en televisiezender TV73, neemt hij geen blad voor de mond. “Ik denk dat wij de stem zijn van heel veel Bossche burgers. De taal van politici is vaak verhullend en onbegrijpelijk. Daarom probeer ik de vertaalslag te maken tussen de politiek en de burgers. Ik noem de dingen gewoon bij hun naam, ook als dat hard aankomt.”


PROFIEL

TEKST: TOON VAN KAAM - FOTO’S: JAN NIEUWSTAD

Met de steun van Free Press Unlimited richtte Adib Abdulmajid (31) vanuit zijn woonplaats Oisterwijk het onafhankelijk persagentschap ARA op. Dit agentschap bericht over Syriërs in het Midden-Oosten. ARA heeft de beschikking over een netwerk van correspondenten, ook in IS-gebied. Daar zijn in het grootste geheim zeven correspondenten actief, maar die weten dat niet van elkaar. “Dit werk is niet zonder gevaar. In drie jaar tijd zijn zes collega’s gearresteerd en twee zijn er verdwenen. Vooral de collega’s in Turkije lopen groot risico.”

Iedere dag komen er bij het persagentschap zo’n veertig berichten binnen. Die worden op hun betrouwbaarheid en objectiviteit beoordeeld en daarna in het Engels en Arabisch op de website van ARA geplaatst. Grote media zoals de Daily Mirror, The Washington Post en Al Jazheera maken gebruik van de berichten van ARA.

Koerdische achtergrondAdib is een Syriër met een Koerdische achtergrond. Vanaf 2000 woonde hij in Damascus waar hij aan de universiteit Engelse taal en letterkunde studeerde. Hij wordt zich steeds meer bewust van zijn Koerdische achtergrond. Meer dan 400.000 Syrische Koerden hebben geen nationaliteit. Ze tellen niet mee. Eigenlijk eenzelfde situatie als die in buurland Turkije.

Wederom gearresteerdNa het afronden van zijn studie, weet Adib een baan op de Amerikaanse ambassade te bemachtigen. “Een uitstekende baan,” zegt hijzelf. Tijdens demonstraties blijft hij opkomen voor de rechten van de Koerden in zijn land en in 2004 wordt hij voor het eerst gearresteerd. Hij wordt vrijgelaten maar in 2007 wordt hij wederom gearresteerd vanwege het organiseren van Koerdische culturele activiteiten. Hij wordt opnieuw vrijgelaten maar voelt zich verre van vrij: hij mag hij niet naar het buitenland en de politie blijft hem in de gaten houden. De achterdocht regeert.

GeïntegreerdIn 2009 besluit Adib dat het genoeg is geweest. “Ik kon daar niet meer verder.” Met de hulp van een smokkelaar zet hij koers richting Europa. De smokkelaar plant de hele reis en als bij toeval komt Adib in Nederland terecht. Hij vraagt asiel aan, maar dat wordt in eerste instantie afgewezen. Hij is dan gedurende een jaar illegaal in ons land. De tweede aanvraag is wel succesvol: hij wordt erkend als politiek vluchteling en krijgt een verblijfsvergunning voor vijf jaar. Sinds enkele jaren woont hij samen met zijn Hongaarse vriendin in Oisterwijk. Dit jaar hoopt Adib een permanente vergunning te ontvangen. Zijn Nederlands is inmiddels uitstekend. Adib rondde zijn master cultuurstudies aan de universiteit van Tilburg af en voelt zich zeer geïntegreerd in de Nederlandse samenleving.

80 dollar voor een kilo tomatenAdib besluit: “Het leven in Syrië is nu erg moeilijk. Een zak rijst moet 100 dollar kosten en voor een kilo tomaten betaal je 80 dollar.” Inmiddels is zijn moeder samen met twee van zijn broers vanuit Syrië noodgedwongen naar Noord-Irak vertrokken. “Dat ze Syrië moest verlaten is heel zwaar voor haar. Het land ligt nu in puin. Alles is verwoest. Het is oorlog. Iedere Syriër zal straks nodig zijn om het land weer op te helpen opbouwen. De vraag is dan natuurlijk wel of Syrië in zijn huidige vorm nog wel zal bestaan. Zeker de Koerden in het noorden zullen meer autonomie of misschien zelfs onafhankelijkheid willen hebben. Maar toch is het mijn wens om op enig moment terug te gaan naar Syrië.”

Meer weten over persagentschap ARA? Kijk op www.aranews.net

Adib Abdulmajid

Syrië is nooit ver weg


Erzsike

TEKST: JURASMERGA - ILLUSTRATIE: SANNE VAN DEN DUNGEN

Erzsi en de verkleinvorm Erzsike zijn afgeleid van Erzsébet, de Hongaarse spelwijze van Elisabeth. De bekendste Elisabeth kennen wij als Sisi, keizerin van het Habsburgse Rijk en ook koningin van Hongarije. Volgens overlevering was ze ooit een van de mooiste vrouwen ter wereld.

Zo niet de Erzsike in dit verhaal: klein, gedrongen, een scheef gezicht en wat ontsierende pukkels op haar gezicht. Maar dat is niet wat mij afstoot in haar. Waar ik, en niet alleen ik, veel moeite mee heb, is haar gedrag: Erzsike dringt zich érg op. Ze kruipt voor, trekt zich niets aan van de situatie. Of ik nu bezig ben, praat met iemand anders, aan de telefoon zit, het deert Erzsike allemaal niet. Ze praat overal dwars doorheen. Nou ja, het is bijna schreeuwen.

Erzsike reageert ook niet op redelijkheid en laat zich nauwelijks stoppen wanneer ze zich eenmaal iets in haar hoofd haalt. Zo weet Erziske dat ik Engelse les geef aan dakloze vrouwen. Erzsike snapt ook

wel dat er bij buitenlandse toeristen meer geld te halen valt dan bij de eigen Hongaarse bevolking. Logisch dus dat zij van mij Engels wil leren. Maar haar taalkundig leervermogen laat dat niet toe. Ik zeg wel eens een Engels woord tegen haar, in de gang of wanneer we elkaar tegenkomen op straat. Maar hoe vaak ik een bepaald woord ook zeg, uiteraard met de Hongaarse vertaling erbij, het beklijft niet. Dus blijft Erzsike zeuren om Engelse les, en een ’nee’ is bij haar pas een ’nee’ als zij het opgeeft.

De enige manier om haar te stoppen, is om haar letterlijk te behandelen als een hond en af te blaffen. Ze wordt van de manier van behandelen ook niet boos, haar gezichtsuitdrukking verandert niet eens. Haar houding is meer verongelijkt: „Had dat dan gezegd, dan had ik niet zo hoeven aan dringen.” Dat maakt het bijna grappig om met haar te praten. Voor de mensen op straat die zij aanspreekt, is het helemaal niet grappig. Zo zag ik haar een stadsgids aanspreken terwijl hij toeristen vertelde over Boedapest. Erzsike trekt zich

echt niets aan van de situatie, valt hem met haar valse stem in de rede en zeurt op een onvriendelijke manier om geld. De arme jongen probeerde vriendelijk te blijven, hij is tenslotte gastheer. Helaas is de enige manier om van haar af te komen, bruusk te reageren en haar stellig en streng toe te spreken. Tegelijkertijd wil hij natuurlijk vriendelijk blijven voor de gasten. Niet makkelijk.

Of Erzsike doorheeft in welke lastige situatie ze deze jongeman plaatst, weet ik niet. Aan haar gezicht lees ik niets af. Met dezelfde uitdrukking, nadat ze uiteindelijk door hem is afgepoeierd, loopt ze ongestoord verder. Op zoek naar haar volgende slachtoffer.


Word vriend van de Zelfkrant!Ja, ik word vriend van de Zelfkrant. Ik maak elke maand

Naam

Adres

Postcode

Woonplaats

Email

Datum Handtekening

Als tegenprestatie kunt u de Zelfkrant elke maand digitaal ontvangen. Vul daarvoor uw emailadres in. U ontvangt een brief om uw donateurschap te bevestigen en het rekeningnummer op te geven waarvan de afschrijving moet plaatsvinden.

€ 2,- € 5,- € ,-

Waarom zoeken we vrienden? Door donaties blijft de Zelfkrant onafhankelijk. De Zelfkrant heeft een wisselend aantal verkopers. Met uw donaties heeft de Zelfkrant meer middelen om de krant in stand te houden. Alvast bedankt!

Deze bon kopiëren of uitknippen en sturen aan: De ZelfkrantRidderspoorstraat 25212 XP ‘s-Hertogenbosch

Voor uw vriendschap is de Zelfkrant u zeer dankbaar!

over op rekeningnummer NL57RABO 0144542900

facebook.com/zelfkrant

FOTO: NITA SUNTHORNWAT

Zelfkrant feb2016 hr

Documents

Transcript of Zelfkrant feb2016 hr