1

SADRŽAJ

Uvod..........................................................................................................................3

I Etar: filozofija i istorijat,…………………......................................................3

II Određivanje gustine etera upoređivanjem brzine rasprostiranja zvučnih i svjetlosnih talasa...........................................................................................................12

III Konstantne konstante…………………………….….………......................13

IV Etar: gustina etera; energija etera; masa eterskih čestica ili talasa; veličina eterskih čestica ili talasa; energija eterskih čestica ili talasa..................................................16

4.1. Gustina etera……………………………………………......................16

4.2. Energija etera........................................................................................17

4.3. Masa eterskih čestica ili talasa …………………………....................18

4.4. Veličina eterskih čestica ili talasa........................................................19

4.5. Energija eterskih čestica ili talasa.......................................................20

V Plankova konstanta h (Jsec.) – dimenzionalna slijepa ulica………............21

VI Teorija i Eksperimenti....................................................................................30

Dodatak. Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraživanja o čovjeku i našem svijetu................................................................................................................59

Zaključak.................................................................................................................69

Literatura i drugi izvori.........................................................................................71

Fusnote.....................................................................................................................74

2

UVOD

Pred čitaocima je mala studija o etru, koja ima za cilj da pomogne svakome koga zanima ovaj pojam ali i da pospiješi dalja istraživanja iz matematičkog dijela rada. Ideja o pisanju studije je nastala spontano, tokom jednog dopisa između autora početkom decembra 2011. godine. Još više ju je učvrstila skoro ista spoznaja o etru, proizašla odvojeno i kroz šire polje istraživanja. Imajući u vidu starost ovog pojma, njegovu satkanost duboko u istoriji ljudskog roda kroz filozofiju kao majku svih nauka, i opstanak pojma sve do kraja XIX vijeka i njegovog napuštanja zbog Teorije relativiteta, odlučili smo sve to prikazati u ovoj studiji. Zato su uz filozofiju, istorijat, teoriju i praksu kroz Teslinu nauku i drugih teoretičara i eksperimentatora dati i matematički proračuni čestica-talasa, kako bi se uvidjela još veća spoznaja i ozbiljnost izbacivanja ovog pojma iz svijeta nauke u prethodnom vijeku. Očigledno kao posljedica kritične mase usljed shvatanja velike greške u nauci i jedinstvenog sagledavanja svega u Univerzumu, pojam o kome ćemo govoriti danas se sve više pojavljuje u nauci. Sve više izgleda mogućim i realnim da oficijelna nauka jednog dana ponovo uvede etar u naučni svijet. Nema sumnje da će se to desiti, kad god to bilo. Nekada je mnogo vremena trebalo da se, možda ponovo, shvati i prihvati heliocentrični sistem, u razmaku od Aristarha do Kopernika. Bila je to sasvim druga epoha u odnosu na današnju, u kojoj se stvari svakako brže odvijaju. Želja nam je da ovo djelo podstakne sve istraživače etra, i da im bude orijentir i pomagač u njihovim budućim istraživanjima.

Autori

mart 2012. godine

I ETAR: FILOSOFIJA I ISTORIJAT

“… Dok ovaj svet još bejaše bez svetlosti i uvijen u potpunu tamu, nastade u njemu ogromno jaje koje beše prapočetni uzrok stvaranja, neiscrpno seme svih stvorenja. Zovu ga velikim, božanskim znakom na početku juge, a u njemu beše istina, svetlo, brahman, večno, divotno i nepojmljivo biće, svuda podjednako, neispoljeni i tanani uzrok kojem je svojstveno biće i nebiće. Iz jajeta izađe Praotca, jedini Gospod, Prađapati, Brahman, Suraguru, Sthanu, Manu, Ka, Paramešthin, zatim Praćeta sa Dakša i sedam Dakšinih sinova. Onda se pojavi i dvadeset i jedan Prađapati i Čovek nezamislivih svojstava koga znaju svi rišiji i božanstva. Posle toga behu stvoreni premudri i sveti brahmaršiji i mnogi rađaršiji; obdareni svim plemenitim osobinama. Tako bi i s vodom, nebesima, zemljom,

3

vazduhom, nebom, stranama sveta, godinama, dobima, mesecima , polumesecima zvanim pakša i s danima i noćima u njihovom sledu. I tako bi stvoreno sve što ljudi poznaju… ” ¹

(Mahabharata; knjiga prva; Adiparvan, Knjiga o početku)

Hindu kosmologija u Upanišadama govori o tome kako je Brahma imao dvije strane. Jedna strana je bila postojanje, svijest i blaženstvo kao satyananda. Druga strana je bila svijet kakav poznajemo-tvar, život i um kao maya. Bila je to veza makro i mikrosvemira. To je predstavljalo gornji i donji svijet našeg bića ili tzv. ”zlatno jaje”. Onaj ko je stvorio mayu bio je Brahma - maya kao Majka Svijeta ili Velika Maternica koja nosi zlatno jaje, a kad parabrahman uđe u energiju u manifestnom obliku (prakriti) i zaboravi se, i dalje pamti sebe na dubljoj razini. Taj dublji nivo razine čini atmanu, koja obitava duboko u njemu i neposredno iznad njegove glave. Parabrahman živi u svijetu maye i iluzije, te ima osjećaj vlastitog identiteta-svjestan je i ima jasan osjećaj o svojim ograničenjima. Cilj parabrahme je da u sebi ujedini sve stvari i da bi to postigao, razvija svjestan odnos s božanskim koje određuje tačan odnos stvari potrebnih u razmjeni energija između ovog i onog svijeta. Parabrahman uvijek drži ključeve za oslobađanje nižih energija i njihovo podizanje u viši svijet. Poduzimanjem prave akcije otkrivaju se njegove istinske prirode, jer se on može spojiti sa svojim višim tijelom dok je niže tijelo dolje, a pravom upotrebom energije može se popeti do visine tijela blaženstva i zakucati na vrata ushićenja bivstvovanja. Dakle, ono što otkrivamo u smjeru makrokosmosa i mikrokosmosa, jeste postojanje u kojem je sve savršeno proporcionalno, što ćemo do kraja ove studije objasniti. Matematika je jezik prirode-jezičko oruđe kojim se oduvijek izražavao sklad. Svi mistici su znali da su Božanstvenost (kako bi najispravnije rekao Osho-Bhagwan Shree Rajneesh) i sklad Jedno, i nemoguće je podijeliti jedinstveno. Ne možemo ga potpuno dostići niti doživjeti u totalnoj složenosti. Ali, moguće je steći osjećaj jedinstva ukoliko ga posmatramo putem osjećaja za proporciju, jer rod posmatranja malih dijelova omogućava da mnogo jasnije vidimo velike stvari. Znamo da su ideje pitagorejaca bile utemeljene na mislima izraženim kako riječima tako i simbolima, a nisu bile utemeljene na brojevima kakve danas poznajemo. U sebi su sadržile mnoge ideje koje povezujemo s brojevima. Npr. prvih deset brojeva pitagorejci su smatrali sjemenom uzorka svih kosmičkih načela. Krenuli su od tačke u jezgru kruga, upotrebljavajući geomatrijska oruđa. Tako su matematički filozofi kreirali niz simboličkih oblika koji su održavali njihove ideje o svemiru, jer ništa ne postoji bez središta. Zato i jesu započeli sa tačkom crtajući oko nje krug, što je značilo broj Jedan i nazvano Monadom (korijen riječi od menein – “biti postojan” i monas ili “jedinstvo”). A još su drevni matematički filozofi spominjali monadu kao Prvo, sjeme, bit, graditelja, temelj ali i cjelinu. Njen odnos s drugim brojevima može se posmatrati kao metafora jednostavne aritmetike, jer bilo koji broj pomnožen sa sobom ostaje isti broj i isti vrijedi i kada se bilo koji broj podijeli s jedan. Monada ili Jedan, čuva identitet svega na što naiđe. Nasljednici Pitagore, smatrali su pentagram simbolom savršenstva. Označavali su ga sa poznatih pet vrhova ili kutova pentagrama slovima UGIEIA, spajajući “EI“ u jedno slovo. Slova kojima su označavali vrhove pentagrama bili su prvih pet slova grčkih riječi za elemente:

U: Hudor = voda G: Gaia = zemlja I: Idea = oblik / ideja ili Hieron = božanska, sveta stvar EI: Heile = vatra = sunčeva toplina = toplota A: Aer = vazduh

4

Po Pitagorejcima, ne postoji ništa bez središta oko kojeg se okreće, jer središte je izvor i izvan poimanja, ali kao i svako sjeme središte će se proširiti i ispuniti sebe kao krug. Simbolički kada krug vidi sam sebe, onda postoje dva kruga ili dijada, pripremajući mjesto za stvaranje svih drugih brojeva. Krugovi se jedan uz drugog preklapaju, dijeleći svoja središta a dio koji dijele zove se vesica piscis (latinski izraz za riblji mjehur). Zatim, nakon dijade dolazi trijada, pa tetrada, pentada i dekada koja objavljuje novi početak i mogućnost mnoštva.

Istoriji je prvi put poznat začetak pojma atoma kod indijskog filozofa Kanade i feničanskog Moha Sidonskog u XII vijeku p.n.e. Možda je nekih naznaka bilo i u Egiptu. Naravno, opšte je poznato da su atomistiku najviše razvili stari Grci. Atom je davna grčka riječ, i znači ‘nedjeljiv’. retpostavljalo se da se najmanji dio materije ne bi mogao više dijeliti! Kao razvoj nauke o zakonitosti i strukturi materije, atomistiku možemo podijeliti na sljedeća četiri perioda: prirodno‐filozofske atomistike Starog vijeka, mehaničke (XVII‐XVIII v.), zatim hemijske (XIX v.) i fizičke (XX v.). Starogrčki filozof Tales (625‐548 g.p.n.e.) je vodu smatrao osnovom svijeta. Poznat je kao prvi Grk koji je počeo da primjenjuje racionalni način mišljenja i tumačenja pojava. Tales je proračunao pomračenje sunca 28. maja 585. g.p.n.e., i prvi je mjerio visinu egipatskih piramida. Nakon njega Anaksimen (585‐525 g.p.n.e.) smatrao je vazduh osnovom svih stvari svijeta, a Talesov učenik Anaksimandar (610‐547 g.p.n.e.) za beskonačno deljivu materiju neodređenog vida, tzv. aperion

(neodređen). Aperion je za njega bio beskonačan i neodređen–praosnova koja se nalazi u stalnom kretanju, ali kvalitativno različit od elemenata svijeta. Za Anaksimandara svijet je nastajao razdvajanjem na suprotnosti prvobitno neodređene materije, a spajanje tih suprotnosti, smatarao je, dovodi do raznolikosti svijeta. Sve stvari, kojih je bezbroj, postaju, postoje i nestaju, samo što se njihova praosnova (aperion) nekada i nigdje ne može izgubiti. On je samo dalje razvijao učenje svog učitelja. Bavio se i praktičnom djelatnošću (konstruisao je gnonon, što je bio vertikalni štap poboden u horizontalnu podlogu; napravio je jednu od prvih geografskih karata, i zvjezdanih takođe).

5

Heraklit (576‐480 g.p.n.e.), koga su u antici nazivali “mračnim”, smatrao je vatru osnovom svijeta. U pitanju su bile univerzalne osobine svih tih elemenata. Po Heraklitu, svijet jeste i biće vječno živa vatra, koja se zakonito pali i gasi, pošto se sve stalno mijenja. To je najkraće i najjasnije izrazio u postavci da “sve teče” (panta rei), jer kretanje nastaje kao posljedica vječne borbe suprotnosti. Za njega je “rat otac svega, kralj”, jer se sve pokorava “skrivenoj harmoniji” koja čini “logos” kao opšti zakon prirode. On je iznio čitav niz veoma značajnih i uticajnih misli koje su predstavljale osnovu za kasniji razvoj dijalektike. Filozof Anaksagora (500‐428 g.p.n.e.) je u svom djelu “O prirodi” dao i svoje učenje o suštini materije,po kojem u prirodi nema nastajanja i propadanja. Ništa ne može nešto stvoriti. Postoji samo kvantitativna promjena kao odraz spajanja i razdvajanja najmanjih promjenljivih čestica materije. Po njemu postoji veliki broj (čak bezbroj) kvalitativno određenih, nepromjenljivih i neuništivih čestica. Na Kosmos je gledao kao nastalog iz haosa koji je vladao u prvobitnom stanju, i to razumskim djelovanjem (nusa) koji je u pokret stavio tu prvobitnu haotičnu materiju, čije se kasnije kretanje odvijalo po nužnim, kauzalnim prirodnim zakonima. Zato naša čula reaguju na spoljne draži na osnovu principa suprotnog, jer hladno se može osjetiti pomoću toplog, dok se toplo može osjetiti na osnovu hladnog. Ono što možemo nazvati najznačajnijim dobom razvoja misli o suštini svijeta, u staroj Grčkoj, predstavlja vrijeme između Empedokla i Aristotela. Upravo su se tada izgrađivala veoma široka, bogata i duboka učenja o strukturi svijeta, strukturi Kosmosa. Sve je to bilo uslovljeno zalaženjem u razmatranje pitanja suštine postojeće stvarnosti. Neki su genijalno anticipirali niz dubokih umnih shvatanja koja su se, tek dvije hiljade godina kasnije pokazala ispravnim. Filozof Empedokle (oko 483‐423 g.p.n.e.) je smatrao da postoje četiri elementa: vatra, vazduh, voda, zemlja, i da sve u svijetu nastaje njihovim miješanjem ‐ spajanje i razdvajanje elemenata. Dakle, sve je uslovljeno ljubavlju, prijateljstvom kao privlačnom silom s jedne strane, ili mržnjom, neprijateljstvom kao odbojnom silom s druge strane. Otuda nerazdijeljeno sveto četvorstvo kod Empedokla, koje glasi:

“ Četiri su to pravo čuj, korijeni stvarima svima, Materija i Energija i Prostor i Vrijeme nezamisliva dubina. Otud je nastalo sve što bješe, jest i što će biti, Počela su jednaka i po vrsti jedno nalik na drugo, Svako ima svoju službu i svoju narav, Izmjenice vladaju u kružnom toku, Jedno prodire drugo i raste po suđenoj izmjeni…“ ²

Empedoklovo i Anaksagorovo učenje značilo je veliki korak u starogrčkoj filozofskoj misli, te je poslužilo kao jedan od važnih osnova za izgradnju prvog atomističkog učenja u istoriji, za vrijeme filozofskog sistema Leukipa i Demokrita. Negdje u drugoj polovini V vijeka p.n.e., filozof Leukip je sa svojim učenikom Demokritom (oko 460‐370 g.p.n.e.) smatrao da je svaka stvar sastavljena od malih nedjeljivih čestica koji se zovu atomi. Prema njima dvojici, atomi lete u “praznom prostoru”, sudaraju se i stvaraju sve stvari i svjetove, a razlike su samo u broju, obliku, veličini i položaju atoma. Dakle, po tome priroda i njene razne forme proističu iz kretanja atoma, kao i njihovog grupisanja ili razdvajanja. Zato prema Demokritu, u početku je postojao haos, prije postanka svijeta. Zakoni prirode taj haos sređuju, dovodeći do stvaranja svijeta i drugih nebeskih tijela. U vasioni, smatrao je, različita tijela predstavljaju samo različite stadijume jednog istog razvoja. Demokrit je posjetio Egipat i Vavilon i druge države na Bliskom

6

Istoku, i tako upoznao cjelokupno tadašnje znanje što mu je poslužilo kao osnova za izgradnju sopstvenog učenja. Smatra se jednim od najobrazovanijih i najplodonosnijih starih mislilaca, i najznačajnijim predstavnikom atomističke teorije u Starom vijeku. Kasnije ga je Aristotel izuzetno hvalio. Za Demokrita postoji jedna legenda koja kaže da su mu jednom dok je sjedio na kamenoj obali uz morsku pučinu, i držeći u ruci jabuku koju je jeo, misli počele povezivati u jednu cjelinu. Razmišljao je šta bi bilo kada bi konstantno dijelio jabuku. Na pola djeleći je dobio bi polovinu jabuke, pa zatim tu polovinu takođe na dva dijela da bi dobio četvrtinu, pa osminu, šesnaestinu itd. ‘U neprekidnom dijeljenju dobio bi najmanji mogući dio ili se dijeljenje može odvijati do beskonačnosti‘,³ razmišljao je Demokrit. Na ovaj proces gledao je kao na nešto što se mora i može zaustaviti na najmanjim mogućim djelovima do atoma koji predstavljaju praosnovu svijeta. Znači da po Demokritu postoji granica dijeljenja, pa je takav pogled izložio u svojoj knjizi “Veliki diakosmos”. Ovo djelo nije sačuvano kompletno, osim pojedini odlomci. Pisao je: “Suština svemira su atomi i ‘prazan prostor’ (praznina), a sve ostalo postoji samo u mislima. Postoji bezbrojno mnoštvo svjetova, a svi oni imaju početak i kraj u vremenu. I ništa ne nastaje iz nebića, niti može nestati u nebiće. I atomi su bezbrojni po veličini i mnoštvu; oni jure po Kosmosu krećući se u vrtlogu i tako nastaje sve što je složeno: vatra, voda, vazduh, zemlja. Radi se o tome da je ovo posljednje suština spajanja pojedinih atoma. Sami se atomi ne podvrgavaju nikakvom spoljašnjem uticaju i nepromjenljivi su zbog tvrdoće.” ⁴ Demokrit je čak prvi pretpostavio da svjetovi nastaju iz vrtložnog kretanja atoma, što je neprekidan proces zbog etra. Jedan od posljednjih grčkih materijalističkih filozofa, Epikur (341‐270 g.p.n.e.), razvio je ideju o atomu po kojoj su forme i broj atoma ograničeni i imaju različite brzine i težine. Platon, Sokrat i ostali antički grački filozofi idealističkog pravca, negirali su atomistiku. Npr. Aristotel je, s jedne strane, priznavao vječnost i neuništivost materije, ali s druge strane, nije priznavao pravu stvarnost, nego samo kao mogućnost koja se pod dejstvom forme pretvara u stvarnost. Učio je da se materija razvila iz postojećih materijalnih elemenata: vatre, vode, zemlje i vazduha, ali da nema ni atoma ni praznog prostora. Aristotel je pošao od shvatanja Empedokla. Na kraju se pokazalo da se ipak pomoću navedenih elemenata ne može objasniti nadlunarni svijet, pa se došlo do zaključka da su vasiona i nebeska tijela sačinjena do petog elementa koji se zove Etar . On je nepropadljiv i neizmjenljiv. Etar je postao osnova svega, i od vremena prosvjetiteljstva u Novom vijeku bio je uvijek u pomenu velike važnosti, sve dok ga Albert Ajnštajn nije ukinuo svojom teorijom relativnosti. Poznato je i predavanje Ajštajna 5. maja 1920. godine u Holandiji, na Univerzitetu u Lajdenu, u kojem je potpuno odbacio etar, rekavši da ‘ne postoji’, oduzimajući mu i posljednje svojstvo-pokretljivost. Ajnštajn je time raskinuo pojmovnu vezu prostora i materije. Mada se iz tog predavanja vidi da je Ajnštajn razumio etar, a zašto ga je odbacio vrlo je diskutabilno pitanje. Nakon Epikura i Demokrita, atomistici je tu bio vrhunac ali i kraj antičke materijalističke filozofije. Došao je red i na velike prirodnjake poput Epikura iz Samosa (oko 341‐270 g.p.n.e.), i velikog nastavljača atomizma u Rimu pjesnika i filozofa Tita Lukrecija Kara (oko 99‐55 g.p.n.e.). Epikur se prije svega bavio etičkom problematikom‐praktičnim pitanjima života, sreće i zadovoljstva. Po Epikuru, kako je smatrao: ’Vasiona je beskonačna, kako po količini atoma tako i po veličini praznog prostora; atoma je beskonačno mnogo i oni se nalaze u vječitom i najraznovrsnijem kretanju; niti je moguće da su teški atomi brži od malih i lakih kada ništa ne protivuriječi kretanju; u praznom prostoru se kreću istom brzinom bez obzira na veličinu i težinu; odbacuje Demokritov determinizam; kvaliteti nastaju povezivanjem atoma u konstantne i trajne komplekse bitnih svojstava, a kvaliteti objektivno ne postoje nezavisno od čovjeka i

7

njegovih čula i razuma; Kosmos je beskonačan i nastao je prirodnim putem bez miješanja bogova’. ⁵ Njegov nastavljač Tit Lukrecije Kar je detaljno i veoma široko iznio atomističko učenje. Jako se oslanjao na Epikurovu filozofsku misao. Govorio je: “Ukratko priznati treba: iz ničega ne postaje ništa. Sve se mijenja u prirodi i sve nastaje iz materije, njome se hrani u nju se na kraju i rastavljaju tijela,bez postojanja ikakvih duhovnih ili drugih sila ili bića”, smatrao je Tit Lukrecije, zastupajući strogi determinizam u prirodi. ⁶ Za vrijeme Srednjeg vijeka atomistiku je potisnuo teološki misticizam. Čak i razvoj istorijske nauke krenuo je suprotnim pravcem od Tukididovog razumskog začetka. I tako dvadeset vijekova nakon Demokrita i Epikura nije ništa novo otkriveno o atomu. Sholastika je u Srednjem vijeku proglasila idealistički dio Aristotelovog učenja za dogmu, po kojoj je materija zemlje promjenljiva i uništiva, a nebeska materija je vječna i nepromjenljiva. Još na početku rada smo spomenuli da su se za vrijeme indijskog filozofa Kanade (XII v.p.n.e.) i u starijim istočnjačkim spisima elementi obilježavali kao tatve (Tattwas). Apsolutno čitav Kosmos, kao pojam beskonačnosti, nalik je satnom mehanizmu sa sklopom svojih točkića koji su međusobno zavisni. Zato se pojam Božanstva, kao najvišeg mogućeg shvatljivog entiteta, može podijeliti (i dijeli se hiljadama godina) na aspekte analogne elementima, principima. Npr. indijsko učenje tatvi bilo je poređano ovako:

AKAŠA – princip etra TEJAS – princip vatre WAYU – princip vazduha APAS – princip vode PRITHIVI – princip zemlje

Prema indijskoj doktrini znači da su četiri nešto grublje tatve potekle od pete – akaše (etra). To je ta velika misterija stvaranja. On je ujedinitelj elemenata. Iz njega sve nastaje i njemu se sve vraće da bi ponovo nastalo – vječnost.

- Princip Etra (akaše): svi elementi su proistekli iz eteričnog principa. Etar je krajnja najviša,najmoćnija stvar, nešto nepojmljivo, najviši uzrok svega stvorenog, postojećeg, uzročna sfera. On je besprostoran i bezvremenski, nestvoren, neodredljiv, “neshvatljiv” i zato su ga mnogi nazivali Bogom, a najpravilnije je kada se kaže Božanstvenost a ne imenica, kako je to prelijepo a jednostavno objasnio Osho (Bhagwan Shree Rajneesh), jer se radi o stalnoj kretnji, o stalnoj vibraciji, svjetanju, toku itd. Etar je peta sila, a prvobitna moć koja je sve stvorila i sve održava u ravnoteži. Etar je bio kvintesencija alhemičara (lat. quinta essentia – peta esencija). Međutim, i pravi naučnici, umovi smatrali su ga postojećim, kao i Nikola Tesla koji je svojim praktičnim radom još pronikao u njegovu suštinu, i objasnio zašto nije uspio čuveni Majklson‐Morlej eksperiment. Akaša (etar) je praizvor misli i ideja–svijet uzroka u kojem se održava čitavo stvaranje u Svemiru. Najkraće rečeno: etar je sve u svemu. Aristotel ga je pridodao Empedoklovim ujedinjenim elementima, i zato je najraniji i krajnje božanski princip odvajkada. Tako su nastali i brojni pojmovi kao npr. “eteričan”, koji je potekao od Empedokla i Aristotela. Preuzeli su ga aleksandrijski neoplatonovci, zatim u Srednjem vijeku mističari, renesansni naturalisti, okultisti i naučnici. Ostali pojmovi koji su kod čovjeka proizašli iz naziva etra su: “eterični dvojnik, eterični leš, eterični plan i eterično tijelo”. Nekada je među islamskim vjernicima za anđela koji objavljuje Strašni sud, naziv bio Etrafil. No, čitaocu će etar biti shvatljiviji kako rad bude odmicao.

8

- Princip Vatre : kako je akaša ili etar uzročnik nastanka elemenata, princip vatre je i po starim istočnjačkim spisima prvi elemenat koji je nastao iz njega. On ne ostvaruje samo svoj uticaj u našem materijalnom svijetu, nego i u svemu što je stvoreno. Osnovne osobine principa vatre su toplota i širenje. Zato su na početku svega što je stvoreno morali biti vatra i svjetlost,te otuda u Bibliji: “Fiat lux – neka bude svjetlost!” Porijeklo svjetla i jeste u vatri. Svaki elemenat ima dva polariteta, a to su: aktiva i pasiva, odnosno pozitiva (+) i negativa (–). Graditeljske, stvaralačke, plodne izvore uvijek označavaju aktivu, pozitivu, dok rušiteljske, razgrađujuće izvore uvijek pasivu, negativu. Aktivno i pozitivno su religije uvijek pripisivale kao dobro, a suprotno uvijek kao zlo. Takvo gledište pristoji samo na primjeru istorije čovječanstva. Npr. u Svemiru nema ni dobra ni zla, iz razloga što je sve stvoreno prema nepromjenljivim zakonitostima, u kojima se održava ono što zovemo Božanskim principom. Kako vatreni princip posjeduje moć širenja materije, on se može nazvati električnim principom, što je dobro primjetio i naučno objasnio Franc Bardon u svojoj knjizi “Inicijacija u hermetizam”. Ovdje se ne radi samo o grubom materijalnom principu. Princip vatre skriven je i djelatan u svemu što je stvoreno u Univerzumu. Kao primjer širenja od električnih moći vatrenog principa, navešćemo ovom prilikom Tesline loptaste munje. I tako je u svemu, počevši od najmanjeg zrnca pijeska pa do najuzvišenije supstance, bila vidljiva ili nevidljiva. Alhemičari su princip vatre shvatali operacijski ili spekulativno, dobijanja Kamena mudrosti, i da postoji razlika između: tajne vatre, prirodne vatre i protivprirodne vatre. Na prvu se misli kao dvostruke soli, na drugu kao vatreni princip sadržan u materiji a na treću na onu dobijenu iz uglja, plina ili električne energije.

- Princip Vazduha : takođe elemenat koji je proistekao iz etra. Mnogi su princip vazduha samo gledali kao princip koji ima ulogu prenosnika između vatrenog i vodenog principa. On na neki način, uspostavlja neutralnu ravnotežu, djelujući kao posrednik između aktivnih i pasivnih djelatnosti vode i vatre, pa je otuda preko međudejstva aktivnog i pasivnog elementa vatre i vode, sav stvoreni život postao kretanje. Princip vazduha je od vatre preuzeo osobinu toplote, a od vode vlažnost. Te dvije osobine daju život svemu postojećem, i one daju vazdušnom principu i dvije polarnosti. Vatra i vazduh se prema tradicionalnoj kosmogoniji tumače kao aktivni, muški elementi, dok se voda i zemlja tumače kao pasivni, ženski elementi. Dakle, iz svega proizilazi da je vazduh simbol spiritualizacije, suptilnog svijeta, međuprostora između neba i zemlje, svijet širenja, sredinu svjetlosti, uzleta, mirisa, boja, međuplanetarnih vibracija i kao put kojim se uspostavlja veza između neba i zemlje. U ezoteričkoj terminologiji odgovara atmosferi.

- Princip Vode : osnovne osobine ovom principu su hladnoća, skupljanje i stezanje. I tu imamo riječ o dva polariteta. Aktivni kao graditeljski, životodavni, hranljivi i zaštitnički. Negativni polaritet, kao što ima svaki: ruši, razgrađuje, previre, dijeli. Zbog svojih osnovnih osobina princip vode proizvodi magnetični fluid. Kao što vatra djeluje, tako i voda takođe djeluje u svim predjelima. Vatreni princip ne bi postojao bez vodenog, zato što je, prema zakonima stvaranja, vatreni princip u sebi prikrio kao suprotan pol, princip vode. Zbog toga su ova dva principa, osnovni elementi svega stvorenog, i zato se na njih svugdje mora računati. Isto važi i za električni i magnetni fluid, koji takođe, predstavljaju suprotstavljene polarnosti. Voda, zbog svoje neizdeferencirane mase predstavlja beskonačnost mogućnosti i sadrži sve što je virtuelno, sve što je bezoblično i što klicu klica; tu su sva obećanja razvoja i sve resorpcije.

9

U religijskom smislu ona je pored čistoće bitna i za simbolično spiranje nečistoća bića, dok izopačenje kao zemaljsku želju predstavlja voda pomiješana sa zemljom, ili stajaća voda koja je izgubila svojstvo očišćenja. Njena zaleđenost izražava stagnaciju na najvišem stupnju, i predstavlja simboličan nedostatak duševne topline. Zakoni prirode u nauci objašnjavaju kako se pokreće proces odmrzavanja, što je dokaz da ima energetskih potencijala u nečemu što je zaleđeno.

- Princip Zemlje : kao što važi za princip vazduha, isto važi i za princip zemlje. Dakle, ne predstavlja baš pravi element. Iz međudejstva tri pomenuta elementa rađa se zemljani elemenat kao posljednji. On svojom osobinom učvršćivanja uključuje sva tri elementa. U isto vrijeme se i ograničava djelatnost ta tri elementa što rezultira nastajanjem prostora, mjere, težine i vremena. Zato ujedno sa četvrtim principom nastaje ono što bismo za zemljani element mogli nazvati četvoropolnim magnetom. U polarnosti zemljanog elementa fluid je elektromagnetičan. Znači da bismo sav stvoreni život mogli objasniti činjenicom da svi elementi djeluju u četvrtom. Zato je u Bibliji preko ostvarenja u ovom elementu objavljeno: „Neka bude“ (FIAT). Na taj način stičemo opšti utisak djelovanja elementarnih principa u čitavom Svemiru, u raznim sferama i carstvima prirode. Na osnovu ovih principa, kao prastare mudrosti, i Platon je izložio svoju kosmogoniju. Međutim, njegov pogled je bio nešto drugačiji: „Zemlja, vazduh, vatra i voda nisu prvi principi ni slova ni elementi; oni čak nisu ni slogovi ni prve složenice. Vatra, na primjer, ne bi smjela da se naziva ovo, već takvo – to jest, ona nije supstancija nego stanje supstancije... a besmrtna duša je u glavi, smrtna u grudima“, piše Bertrand Rasel o tumačenju Platona. Mile Dupor u hermetičkim spisima kroz opšte znanje primjećuje sljedeću zanimljivost:„ …A naša glava, vrhovno djelo prirode, sa sva 4 njena aspekta u starozavjetnom hodu, kao i u svim filozofskim sistemima, svaki put se neosjetno očeše o 4 osnovna roda prapojmova… Četvorke su prepune sve stare knjige, četvorna vrata na prastarim hramovima svega svijeta, četvorna orijentacija na kosmos, pa i četiri simbola za Materiju, Energiju, Prostor i Vrijeme. Dupor nastavlja “…Simbol materije uvjek je polaran simbolu energije; prostor vremenu. Sve do doba španske najezde na Maje, sve do rimskog rušenja Kartage... Parabole i simboli su sretan izraz da se puku nametne istina koju on inače ne razumije... Horizontalni osjetni osnov ćutimo kao M : E, onaj drugi okomiti, neosjetni tek slutimo kao P : V. U tom odnosu stoje naši osveštani principi Žensko (M) : Muško (E) = Božansko (P) : Demonsko (V). Prvi gone da sve raste i zgušnjava, drugi da se razara i usmrćuje; treći da se sve uobliči i statički održi, četvrti neda mira već neumitno sve preobražava... Najstarija egipatska božanstva predstavljaju se unakrst sa Neit : Knef = Pašt : Zebak, ‐ doslovnije u prevodu Materija : Energija = Prostor : Vrijeme... Neodoljivo četvorstvo grčevito drže Egipćani hiljade godina pa se ono dobro prepoznaje i u kasnijim redakcijama... JHVH, 4 sveta slova (ili IHVH, tetragramaton), što se skraćeno čita Jehova a sadrži 4 elementa: Jod‐zrak, He‐vatra, Vau‐voda, He‐zemlja. Simboli su mu mač, štap, vrč, zlatnik, koji uđoše u tarot‐karte a iz ovih u sve igraće karte... Sanskritski DEVA, egipatski TOUD, indijski GUDA... perzijski ZURI, latinski DEUS, hetitski ILLU, grčki ZEUS, germanski ODIN, španjolski DEOS, francuski DIEU, muslimanski ALLAH... Bogom postade i ISUS i neko se sjeti da mu u najboljem času pribije INRJ…“ ⁷ Ovdje bismo još mogli dodati da postoje i četiri osnovne sile u prirodi, i to: gravitaciona, elektromagnetna, jaka interakcija i slaba interakcija. Ove dvije zadnje djeluju samo u mikrosvijetu. Materija, energija, prostor i vrijeme su osnovne i oduvjek poznate pojave kroz istoriju ljudskog roda, kako u nauci tako i u religiji.

10

Filozof Platon (427-347.g.prije n.e.) je 387.g.prije.n.e. osnovao Akademiju u Ateni, koju se često spominje kao prvi Univerzitet. Akademija je davala puni iscrpan nastavni program, obuhvatajući: astronomiju, biologiju, matematiku, političku teoriju i filozofiju. Dva Platonova dijaloga „Timej“ i „Kritija“, nastala 360.g.p.n.e., napisana su u obliku razgovora između Sokrata, Timeja, Kritije i drugih, očito kao odgovor na Sokratov govor o idelanom društvu. Za nas najbitnije za ovo što pišemo jeste dijalog „Timej“, u kojem Pitagorejac Timej, naučnik, filozof i Platonov savremenik, najviše govori i opisuje stvaranje svijeta. Već smo pomenuli da je ideja kako je sve stvoreno od četiri elementa, ideja Empedokla, kao Pitagorinog sljedbenika. Platon je u Timeju (poznatijem kao „pravilni poliedri“) dao sugestiju da su sva četiri elementa skupovi sitnih geometrijskih tijela (danas atomi). Po njemu svijet može biti sačinjen samo od savršenih elemenata, koji sigurno potiču od oblika pet pravilnih tijela. Svaki od njih se savršeno uklapa u sferu, predstavljajući identičan pogled u svim smjerovima. Uz to sve su njihove stranice istog oblika-dakle, ispunjavaju sve uslove jednakosti ponavljanjem istih kutova, dužine bridova i oblika stranica unutar sfere. Svako zamišljeno tijelo čini jedan od četiri elementa ili stanja Materije, a za peti se smatralo da predstavlja peti element, ujediniteljski ili kosmos koji ih sve drži u sastavu. Pa evo kako je išla podjela prema Platonovom Timeju:

Kosmos Dodekaedar Petougao 12 Vatra Tetraedar Trougao 4 Vazduh Oktaedar Trougao 8 Voda Ikosaedar Trougao 20 Zemlja Kocka Kvadrat 6 Svih pet tijela su u antička vremena posmatrana sa strahopoštovanjem, i njihova izgradnja i proučavanje oblika smatrani su osnovnim ciljem do kojeg bi trebali doći svi koji proučavaju

11

brojeve, ali i vrhuncem antičke geometrije i ezoteričnih znanja. Ustrojstvo ovih tijela je tema posljednje knjige Euklidovih elemenata. Platon je u “Timeju” dokazivao da kao prvo moramo imati vatru, kako bismo svijet učili vidljivim. Zatim moramo imati zemlju, kako bismo ga mogli dotaknuti. Pošto je najsvjetliji od svih elemenata, vatra je očigledno tetraedar. Kao najstabiliniji elemenat, zemlja, sigurno je sastavljena od kocki. Kao najpokretnija, voda, pripisana je ikosaedru. Vazduh je vodi ono što je voda zemlji, te kao takva je izjednačena sa oktaedrom. Na kraju, čitavom Svemiru Platon je pripisao oblik dodekaedra (ili dodekahedronu) što prožima čitav Svemir.

II ODREĐIVANJE GUSTINE ETERA UPOREĐIVANJEM BRZINE RASPROSTIRANJA ZVUČNIH I SVJETLOSNIH TALASA

Kada smo prije 7-8 godina upoređujući rasprostiranje talasa, zvučnih i svjetlosnih, kao i gustine materije kroz koji se prostire taj talas, došli do rezultata o gustini etera koja je iznosila više stotina tona po metru kubnom, taj smo rezultat odmah odbacili kao besmislicu.

Tada smo razmišljali da masa od više stotina tona po m3 prostora i kroz koju se materija kreće, takoreći bez ikakvog otpora je jednostavno nešto što nije moguće. Međutim tek 2011. godine, čitajuci Teslino razmišljanje o Eteru i povezujuci to razmišljanje sa zaključcima i formulama iz 2007. u dijelu „Konstantne konstante“, primjetili smo da smo u stvari bili na pravom putu i da je ta ogromna gustina Etera, koju smo odbacili kao besmislicu, u stvari i jedini način da se ponude riješenja za mnoge zagonetke i nepoznanice u današnjoj nauci. Tako Tesla kaže za Eter: "Ja sam se u svojim radovima uvek oslanjao na postojanje mehaničkog etra i zato sam postizao određene uspehe. Šta je etar po sebi i zašto ga je tako teško otkriti? Ja sam dugo razmišljao nad tim pitanjem i evo do kakvih sam zaključaka došao: poznato je da što je gustina nekog tela veća, u njemu je veća brzina prostiranja talasa. Upoređujući brzinu zvuka u vazduhu s brzinom svetlosti, došao sam do zaključka da je gustina etra nekoliko hiljada puta veća od gustine vazduha.

12

Ali, etar je električno neutralan, zbog čega je u vrlo slabom uzajamnom dejstvu s našim materijalnim svetom, a k tome, pride, gustina tela našeg materijalnog sveta ništavna je u poređenju s gustinom etra. Nije etar bestelesan - naš materijalni svet je bestelesan za etar. Bez obzira na slabašno međudejstvo, svi mi osećamo prisustvo etra. Primer takvog međudejstva javlja se kod sile gravitacije, takođe i kod naglog ubrzanja ili kočenja. Mislim da su zvezde, planete i sav naš svet iznikli iz etera, kada je zbog nekih uzroka jedan njegov deo postao manje gust. To se može uporediti s obrazovanjem mehura vazduha u vodi, jer je takvo poređenje vrlo blisko. Pritiskajući naš svet sa svih strana, etar se muči da se vrati u prvobitno stanje, ali mu se u tome isprečava unutrašnji električni naboj u telima materijalnog sveta. Tokom vremena, kada se izgubi unutrašnji električni naboj, etar će smrviti naš svet i pretvoriće ga u etar. Iz etra je nastao - u etar će se vratiti. Svako materijalno telo, bilo to Sunce - ili najmanja čestica, jeste oblast smanjivanja pritiska u etru. Zato oko materijalnih tela etar ne može da bude u nepokretnom stanju. Polazeći od toga, može se objasniti zašto je eksperiment Majklson-Morlija okončan bezuspešno. Da bi se ovo razumelo, prenesimo taj eksperiment u vodenu sredinu. Predstavite sebi da se vaš čamac vrti u ogromnom viru. Pokušajte da otkrijete kretanje vode u odnosu na čamac. Nećete otkriti nikakvo kretanje zato što je brzina okretanja čamca jednaka brzini kretanja vode. Zamenite u sopstvenoj predstavi čamac Zemljom, a vir - ciklonom etra, koji se okreće oko Sunca, i razumećete zašto eksperiment Majklson-Morlija nije bio uspešan.“ ¹ Ukratko: Gustina Etera je ogromna i Eter ili čestice etera su električno neutralni, osim toga te čestice etera imaju ogromnu masu i ogromno malu talasnu dužinu, što potvrđuje i fizika Daniela Vintera, gdje spiralizovanje u nultu tačku mirovanja elektromagnetskog vorteksa kreira da se beskonačna energija akumulira zbog implozije valova u sve manje i manje valne dužine (što je kraća talasna dužina to je veća energija sadržana u spiralizirajućem talasu).

Baš do ovog zaključka smo došli 2007. godine upoređujući formule el-magnetne sile elektrona i njegove centrifungalne sile, iz čega slijedi da je masa x talasna dužina – mλ=cst. a iz čega dalje slijedi da je i veličina energije jednog talasa direktno ovisna o veličini tog talasa, tj. energija je veća što je talasna dužina manja.

Prije nego što nastavimo sa daljnjim zaključcima potrebno je da malo bliže razmotrimo ovaj rad iz 2007. godine.

III KONSTANTNE KONSTANTE

Kretanja elektrona oko vlastite orbite se može izraziti Columbovom silom:

13

gdje je

e - konstanta naelektrisanosti Elektrona i iznosi 1,6x 10-19C;

r - poluprečnik orbite Elektrona 0,529 x 10-10m

ε0 - permitivnost vakuuma (dielektrička konstanta) koja iznosi 8,8542 x 10-12 C²/Jm.

Rotacija Elektrona oko jezgra daje centrifugalnu silu, koja kompenzira privlačnu silu i drži elektron na stalnoj putanji: F = mv² / r

Gdje je: m – masa elektrona r – poluprečnik putanje elektrona

Na osnovu ovih formula Bohr je stvorio njegov model atoma. Međutim, upoređivanjem ove dvije formule dolazimo do sljedećeg rezultata:

mv² / r = (1/4 πε0) e² / r² iz čega dalje slijedi: mv²r = (1/4 π ) ε0 e²

Pošto suε0 i e² konstante, onda slijedi da i mv²r odnosno energija x talasna dužina (poluprečnik) mora biti konstantna! Međutim ako uzmemo u obzir Planckovu konstantu koja kaže da je mvr = constantno (tj. masa, brzina i poluprečnik orbite elektrona ili protona), onda nailazimo na jedan paradoks.

Pravi problem i leži u ovoj “formulnoj” relaciji, jer iz ovoga sada slijedi da je:

h = mvr tj (Joul x sec.) = constantno

i istovremeno:

mv²r = constantno, odnosno (Joul x metar)

je takođe konstantno(!?) ili :

E (elektrona) xr (elektrona) = E(protona) x. r (protona)

Ovo isto vrijedi za sve elementarne čestice.

Jedna od ovih situacija nije moguća!

Međutim kada znamo da se čitava Kvantna fizika zasniva na ovoj Planckovoj formuli E = hf (f - frekvencija) i da svoja “otkrića” na njoj zasnivaju i Einstein i Bohr, onda i ne čudi današnja izgubljenost teoretskih fizičara, koji se još uvjek slijepo pridržavaju ove formule.

14

I sve po zakonu, Planckovom i Bohrovom mi dolazimo do jednog zaključka da je u stvari ne samo Planckova konstanta konstantna, tj. energija x vrijeme, nego je čak i energija x talasna dužina ili u ovom slučaju poluprečnik orbite putanje elektrona takođe konstantno, tako da sada imamo slijedeće konstante:

h/2π=mvr (Jsec.) i

1/4π ε0 e²= mv²r (Jm)

Zaključak: Nešto od ovoga svega nije konstantno jer bi slijedeći tu logiku mogli zaključiti, pošto v - brzina ne igra više bitnu ulogu, da je takođe:

mr = costantno (kgm) tj. masa x poluprečnik

Kada imamo na umu da se danas u akceleratorima elementarnih čestica pokušavaju dostići što više energije, jer je samo sa većom energijom moguće prodrijeti u još manja područja, tj. otkriti čestice od kojih se sastoje protoni ili neutroni, i da te čestice imaju mnogo puta veću masu nego što je imaju protoni ili neutroni, onda možemo reći da ove relacije tj. mr ili Er čak i potvrđuju tu svoju konstantnost.

Tako bi za elektron kao i za druge elementarne čestice te konstante iznosile:

mr =9,1 x10-31kg x 0,53x10-10m = 4,823 x 10-41 (kgm)

Er= 2,30197x10-28 (Jm)

Osim toga, iz svega slijedi da jedna od ove tri konstante nije uopšte konstanta, tj. h- Planckova konstanta, e- naelektrisanost Elektrona ili ε0 - permeabilitet vakuuma.

Pošto vidimo da brzina (kretanja, rotacije) elementarnih čestica ne igra više gotovo nikakvu ulogu, sa pravom možemo postaviti sljedeća pitanja:

1) Da li ova brzina čestica uopšte i postoji?

2) Ako postoji onda da bi se uslov mvr i mv²r =costantno ispunio, ona mora biti ista kod svih čestica, tj. mora biti uvjek konstantna.

3) Međutim, poznato je da je jedina konstantna brzina, brzina svjetlosti tj. elektro-magnetskih talasa.

4) Prema formuli mr = cost. možemo zaključiti da čestica određene mase ima tačno određenu veličinu svog talasa, koju možemo odrediti iz ove formule.

15

5) Iz ovog slijedi, da što je energija ili masa jedne čestice veća, veličina njenog talasa ili veličina te čestice je manja, što uslovljava da materijalno-tačkasto ili čestično svojstvo tih elementarnih čestica odnosno el-magnetnog zračenja bude izraženije.

6) Jedan od najvećih problema teorijske fizike danas je i stvaranje teorije koja bi barem u principu mogla donekle da izračuna mase i ostale parametre svih egzistirajućih elementarnih čestica, tj. odrediti spektar masa. Koristeći konstantnost Er ili mr, možda bi bilo donekle moguće koristeći se veličinom talasne dužine ili poluprečnikom talasa (čestice), odrediti pravilo kojem podliježe ta veličina talasne dužine ili poluprečnik talasa (čestice).

7) I na kraju možda možemo izvesti sljedeći zaključak iz ovih formula je: a) Elementarne čestice imaju valno svojstvo, tj. čestice su valovi... b) Elektron je talas smješten u “dvodimanzionalni” ili trodimenzionalni prostor (ima oblik kruga ili mjehura). Njegova stvarna veličina je u stvari poluprečnik njegove “orbite” tj. udaljenosti od atomskog jezgra. Atomsko jezgro se nalazi u njegovom centru. Njegova veličina nije neka tačkasta masa veličine 10-18m, nego je njegova stvarna veličina u stvari veličina “orbite” ili veličina talasa elektrona, tj. 0,529x10-10 u“prvoj orbiti”. c)Veličina Elektrona nije nikakva konstantna veličina, nego se ona može stalno mjenjati. ¹

IV ETER: GUSTINA I ENERGIJA - MASA, VELIČINA IENERGIJA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA

4.1. GUSTINA ETERA

Brzina zvuka u različitoj materiji ne zavisi samo od gustine materije, kao što Tesla kaže, nego i od drugih parametara kao što je agregatno stanje i načina povezanosti atoma u toj materiji.

Npr. gustina čistog željeza iznosi ρz = m/V = 7860 kg/m3 a brzina zvuka u željezu vz = 5170 m/sec , a dijamant ima samo oko 40% gustine željeza , tj. 3510 kg/m3 a brzinu zvuka oko 18000 m/sec.

Najtačniji rezultat gustine etera se može dobiti tako da se, kao i što Tesla kaže, upoređuje gustina i brzina zvuka u vazduhu, sa gustinom i brzinom svjetlosti u eteru:

ZRAK vz=340m/sec- Brzinazvuka u zrakuρz = 1,2041 kg/m3 - Gustinazraka (pritemperaturi od 200 C)

16

SVJETLOSTρe-specifičnagustinaEtra c = 299792458 m/sec- brzinasvjetlosti

Ako uzmemo da brzina rasprostiranja talasa, i zvučnih i svjetlosnih, direktno ovisi o blizini čestica koje prenose taj talasi što je direktno proporcijalno specifičnoj gustini materije koju čine te čestice; tada možemo postaviti sljedeću relaciju:

ρz :ρe = vz: c

1,2041kg/m3 :ρe = 340m/sec : 2,99792458 x 108 m/sec

ρe = 1,2041 kg/m3 x 299792458 m/sec : 340m/se

ρe = 3,6 x 108 : 340 m/sec

ρe = 1,0617 x 106 kg/m3

ρe = 1061,7 x Tona/ m3

4.2. ENERGIJA ETERA

Koristeći se konstantnošću energije i veličine talasa Er = N = 2,279x10-28Jm, kao i mr = K = 4,823 x 10-41kgm, možemo odrediti energiju etera u 1m3 (Em3).

Mρ e – ukupna masa etera u 1m3 prostora

mEC – nepoznata masa eterske čestice ili talasa EEC– nepoznata veličina energije eterske čestice ili talasa:

Em3 = Mρe / mECx EEC odnosnoEm3 = Mρe x EEC/ mEC mEC= K / rECi EEC = N / rEC

tako da dobijamo:

Em3 = Mρe x (N / rEC) / (K / rEC) ili

Em3 = Mρe x N x rEC/ K x rEC

17

što je dalje:

Em3= Mρe x N/K

Em3= 1,0617 x 106kg x 2,279x10-28Jm / 4,823 x 10-41kgm

Em3 = 0,50168x 1019 J

Energija 1 m3 Etera iznosi: 0,50168x 1019 J

4.3. MASA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA

Mi ćemo ovdje probati napraviti jedan matematički opis ovih čestica ili talasa etera, na koji se ne možemo osloniti sa stopostotnom sigurnošću, ali je bitno jednostavno zbog toga da bismo imali neke moguće matematičke dimenzije koje bi u daljnjem iztraživanju etera poslužile kao orijentir.

Ono što je sigurno jasno je da brzina rasprostiranja talasa, zavisi o veličini ili masi čestice ili talasa preko kojih se taj talas rasprostire, tako da ćemo se poslužiti proporcionalnošću specifične gustine vazduha i mase atoma vazduha sa gustinom etera i masom čestica ili talasa etera.

ρz = 1,2041 kg/m3 - gustina zraka (pri temperaturi od 200 C) ρe =1,0617 x 106 kg/m3 - gustina Etra Ma = 32 x 1,6749 x 10-27 = 5,3596 x 10-26 kg –masa molekula kisika O2

mEC– nepoznata masa eterske čestice ili talasa

ρz / Ma = ρe / mECmEC = ρe x Ma / ρz

mEC = 1,0617 x 106 kg/m3 x 5,3596 x 10-26 kg / 1,2041 kg/m3

mEC = 4,725 x 10-20 kg

Masa jedne eterske čestice-talasa iznosi:

18

mEC = 4,725 x 10-20kg

4.4. VELIČINA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA

mEC = 4,725 x 10-20 kg rEC = ? – poluprečnik čestica-talasa etera mr = K = cost. = 4,823 x 10-41kgm.

mEC X rEC = K

rEC = K / mEC

rEC = 4,823 x 10-41kgm / 4,725 x 10-20 kg

rEC = 1,0207 x 10-21m

Poluprečnik čestice-talasa etera iznosi

rEC = 1,0207 x 10-21m

Pošto su veličine masa i talasna dužina, kao što smo pisali u poglavlju “Konstantne konstante”, promjenjive veličine, tako ove izračunate vrijednosti mase i veličine eterskih čestica možemo uzeti kao orijentir da bi uopšte imali predstavu o kojim dimenzijama mase i veličinama čestica, se ovdje radi.

Razlog zašto kad govorimo o česticama uvjek navodimo čestica-talas je taj što je, kada pokušavamo da opišemo Eter, vrlo neprimjereno i neodgovarajuće govoriti samo o česticama, jer je u nauci davno dokazano da su čak i čestice ogromne veličine kao Nukleoni ili Elektroni u stvari talasi.

Tim eksperimentima, kojima se dokazuje talas no svojstvo elementarnih čestica, u nauci se stvorio još jedan ogromni problem i pitanja, a to je šta su u stvari elementarne čestice i šta je uopšte masa?

Na pitanje, šta su elementarne čestice, mogli bi odgovoriti da su to talasi, možda stojeći, pulsirajući talasi određene talasne dužine.

19

Međutim, ni takav odgovor nas ne dovodi mnogo bliže istini i riješenju našeg problema, jer kada pričamo o elementarnim česticama mi automatski mislimo na određenu masu, koja je u našem poimanju svijeta nerazdvojiva od onog što mi podrazumijevamo pod pojmom elementarnih čestica.

Imajući u vidu gore navedene rezultate mogli bismo masu definisati kao svojstvo koje proizlazi iz određene veličine jednog talasa, jer je njihova povezanost očigledna, tako da kad mi pričamo o masi jedne elementarne čestice mislimo u stvari na veličinu tog talasa i obratno; ako pričamo o veličini jednog talasa ili talasnoj dužini tada mislimo na masu te elementarne čestice.

Pošto se čitav kosmos i “materijalni” eter sastoji samo od talasa, tada po principu jednakosti pojmova talas-čestica, možemo da zaključimo, da je i masa u Svemiru raspoređena u rasponu od elementarnih čestica ogromne mase, tj. čestica etera, pa sve do čestica ogromno male mase poput elektrona, neutrina i još mnogo drugih čestica sa još manjom masom od neutrina.

Sa ovog stajališta i pogleda na svijet elementarnih čestica moguće je i spoznati, zašto je čitava “pustolovina” potrage za novim elementarnim česticama u CERN-eksperimentima, čak i nakon otkrića ogromnog broja “novih” elementarnih čestica, ipak na kraju doživjela fiasko.

Pronađen je čitav “zološki vrt” novih čestica za čije postojanje nije dato nikakvo objašnjenje, jer odgonetnuti zagonetku zvanu materija je moguće samo kroz eter.

Zato ovakvo stanje u današnjoj nauci i nečudi, pošto su početkom 20-tog vjeka Einstein i njegov mentor Planck, izbacili eter iz nauke, i utičući na daljnji tok nauke i to vrlo diktatorskim i nenaučnim metodama, doveli do situacije gdje je i samo spominjanjeTeslinog učenja o eteru bilo ravno blasfemiji.

4.5. ENERGIJA ETERSKIH ČESTICA ILI TALASA

Koristeći se konstantnošću energije i veličine talasa Er= 2,279 x 10-28Jm, možemo dobiti energiju čestice ili talasa etera EEC

EEC =Er / rECEEC = 2,279 x 10-28Jm / 1,0207 x 10-21m EEC = 2,232 x 10-7 J

- A sada da sumiramo dosadašnje rezultate:

eter je veoma realan i “materijalan”, i njegova specifična gustina iznosi:

20

ρe=1,0617 x 106 kg/m3 ili 1061,7 x Tona/ m3.

Energija jednog metra kubnog iznosi:

Em3= 0,50168x 1019 J , ili

energija jednog kubnog milimetra iznosi:

Emm3= 0,50168x 1010 J .

Čestice ili talasi od kojih se sastoji eter imaju masu mEC = 4,725 x 10-20 kg.

Talasna dužina tih eterskih čestica-talasaiznosi λ = 2πr = 2π x 1,0207 x 10-21m.

Energija te čestice-talasa etera iznosi EEC = 2,232 x 10-7 J, a energija jednog metra kubnog iznosi Em3= 0,50168 x 1019 J, ili energija jednog kubnog milimetra iznosi Emm3= 0,50168 x 1010 J.

Te eterske čestice ili talasi su neutralne po naelektrisanju, i imaju masu preko milion puta veću od mase neutrona, a njihova veličina je oko milion puta manja od veličine nukleona, što je u stvari jedna ogromno mala veličina i na kraju što i objašnjava zbog čega materijalno tijelo pri kretanju ne osijeća nikakav otpor, što je slična usporedba sa atomimavodika koji su ohlađeni gotovo do apsolutne nule.

Znači da je eter, tako reći ‘materijalniji’ od same materije, a samu materiju bi mogli da usporedimo npr. sa jednom ribarskom mrežom kojom pokušavamo u vodi da uhvatimo minijaturne planktone.

V PLANKOVA KONSTANTA h (Jsec.)– DIMENZIONALNA SLIJEPA ULICA

Nekom kome je ova materija bolje poznata, mora mu takođe biti poznato da jedan eksperimentalni dokaz tačnosti Plankove konstante (h) još ni jednim valjanim eksperimentom nije utvrđena, tako da se mora postaviti pitanje, čemu uopšte služi Plankova konstanta?

Odgovor na ovo pitanje je, kada imamo u vidu čitavu nauku koja se bazira na Plankovoj konstanti, veoma deprimirajuići, a to je da ta konstanta služi samo kao faktor preračunavanja frekvencije u energiju i obratno, tj. kod poznate vrijednosti frekvencije može se izračunati energija.

21

Ova Plankova konstanta (h) tj. formula E = hf, čini temelj Kvantne teorije i s njom je moguće iz Balmerove jednačine izračunatu šemu frekvencije pretvoriti u jednu šemu energije, kao na slici 5.1.

Slika 5.1. 

U ovoj formuli E = hv, je Max Planck u "Annalen der Physik", Band 1, 1900 u publikovanom artiklu "Über irreversible Strahlungsvorgänge", postulirao energiju „elementarnih rezonatora“ u jednom prilično proizvoljnom smislu. ¹

Ne računajući to da takvi „elementarni rezonatori“ nikada nisu ni pronađeni, taj rad Max Planka o zračenju crnog tijela, počiva još takođe na jednom naučnom falsifikatu. U ovomu slučaju ovaj Plankov falsifikat se može lako dokazati, zato što se formula iz koje je izveo zaključak, tj.Wienova formula zračenja, tek kasnije poslije Plankove publikacije pokazala kao pogrešna. ²

Osim toga kada u ovu formulu za energiju E = hf, gdje je h Plankova konstanta i f frenkvencija ubacimo jednačinu za frekvenciju, tj. f = c / λ, ponovo dobijamo relaciju koja očito potvrđuje konstantnost Er = 2,279x10-28 Jm, na sledeći način:

E = hf

22

E = h x c / λ

Eλ = h c

E r = h c / 2π

Kada se svemu ovome doda Sommerfeldova konstanta fine strukture, koju je Sommerfeld slučajno otkrio, α =0,00729 ili 1/137, koja je bezdimenzionalna tj. ta konstanta je jedan broj i dobija se iz prirodne konstante a to su e,h,c i ε0 , onda je zabuna i izgubljenost koja vlada u kvantnoj fizici perfektna.

Sommerfeldova bista, München, LMU, Theresienstr. 37. Ispod biste stoji formula od Konstante fine strukture. (U to vrijeme je umjesto današnjeg MKS-sistema bio korišćen cgs-sistem(ESU); zato formula

Konstante fine strukture izgleda nešto drugačije.)

Ovdje se radi o konstanti koja se dobije upoređivanjem druge 4 konstante, ali prije svega poslušajmo oficijelno objašnjenje ove konstante.

„Konstanta fine strukture Alpha je jedna fundamentalna konstanta koja u fizikalnim teorijama posjeduje sljedeća značenja:

1. Ona je jedna bezdimenionalna kombinacija drugih fundamentalnih konstanti i zato posjeduje jedno temeljno značenje za čitavu fiziku.

2. Ona pokazuje raspodjeljenost spektralnih linija u spektru atoma vodika (H).

3. Ona je elektro-magnetska konstanta povezanosti, tj. ona opisuje međudejstvo između fotona i naelektrisanih elementarnih čestica, npr. elektrona. Ovo međudjelovanje se između ostalog ispoljava kod emisije fotona kod jednog titrajućeg elektrona (Dipolno zračenje). Kroz konstantu fine strukture je moguća karakterizacija jačine elektro-magnetske sile, jer se ova sila međudjelovanja ispoljava razmjenom fotona između naelektrisanih čestica.“

Slika 5.3.

α = e² / 4πε0 (h/2 π) c

α = e² / 2ε0 hc

α = 1 / 137 = 0,007297353ili 4 π ε0(h/2 π)c / e² = 137

23

Slika 5.2

Brzina elektrona (vel) u prvoj ljusci se može izkazati slijedećom formulom:

vel = e² / 2ε0 h

Ako sada ovu formulu brzine elektrona uvrstimo u gornju formulu za konstantu fine strukture tj. u formulu:

α = e² / 2ε0 hc

dobijamo:

α = vel / c

Ovdje imamo riješenje za Konstantu fine strukture, gdje smo umjesto 4 prirodne konstante uzeli samo jednu konstantu i dobili tačno tu njenu vrijednost.

α = 2,18 x 106m/s/ 2,99 x 108m/s α = 0,00729 ili

α = 1 /137

Baš zbog toga nam je nerazumljivo zašto se i danas u XXI vijeku pravi takva mistika sa ovim brojem tj. Konstantom fine strukture i da se izdaje knjiga koja se zove po tom broju ( 1/137 ili kako je uobičajeno među fizičarima, da kažu jednostavno 137), “137”, C.G.Jung, Wolfgang Pauli i potraga za kosmičkim brojem, od autora Arthur I. Miller iz New Yorka, koji je sada profesor za istoriju i filozofiju na University College u Londonu, gdje autor piše na jedan mistički način o toj konstanti fine strukture, ne ulazeći dublje u razmatranje formule ili veličina od kojih se sastoji ta konstanta!?

Ovdje uopšte nije problem ta vrijednost 1/137 Konstante fine strukture, nego je glavni problem i pitanje svih pitanja, zašto koristeći 3 Konstante e,h i ε0, dobijamo dimenziju brzine, koja po dosadašnjem shvaćanju predstavlja brzinu elektrona u prvoj orbiti???

e² / 2ε0 h =vel

Osim toga, greška u formuli iz koje se izvodi Konstanta fine strukture je ta, da skupa sa veličinama koje po Bohrovoj teoriji atoma opisuju elektron tj, e,h i ε0, se još koristi i brzina svjetlosti koja sa opisom elektrona ili sa njegovim kretanjem, nema takoreći nikakvu direktnu povezanost.

Pošto u formuli fine strukture α = e² / 2ε0 hc, veličina e² / 2ε0 h predstavlja brzinu elektrona, tako je i moguće da ta Konstanta fine strukture iznosi α = vel / c, odnosno 0,00729 ili 1/137.

24

Šta u stvari nije konstantno u svim ovim konstantama iz kojih se i izvodi ova Konstanta fine strukture?

Da li brzina elektrona u prvoj orbiti uopšte tačna i da li ona uopšte i postoji?

Da li je to možda to Planckova konstanta gdje imamo da je: h = mv2πr tj. (Joul x sec.) = constantno kao i mv²r = constantno, odnosno (Joul x metar), jer da bi ove obje relacije bile ispravne potrebno je uzeti jednu konstantnu brzinu u obje formule, a to može biti jedino brzina svjetlosti c.

Osim toga ako u osnovi tj. formuli mr (kgm) postoji takav odnos gdje je rezultat uvijek konstantan, onda se ta konstantnost neće mijenjati ni u onim formulama gdje se dodaje c ili c² ili c³ itd., iz čega dalje slijedi da su sve sljedeće veličine konstante:

mλ (kgm) = cost. ;mcλ (Js)= cost.;mc2λ (Jm)=cost.

ili još dalje: mc3λ ; mc4λ= cost.

Iz svega ovog slijedi da je pravi rezultat Plankove konstante kod elementarnih čestica, ne vrijednost h = mvλ nego umjesto ove brzine v moramo uzeti brzinu svijetlosti c, tako da takoreći “nova “ Plankova konstanta mora imati vrijednost h = mcλ ili, pošto je c takođe konstanta, h = mλ.

Nemoguće je da i samom Sommerfeldu ova problematika konstante fine strukture, odnosi brzine elektrona i brzine svjetlosti, kao i Plankovo vezanje energije koja ovisi samo o frekvenciji baš zbog “konstantnosti” Plankove konstante, nije bila već tada dobro poznata.

Pošto je i za Sommerfelda Plank bio autoritet i neka vrsta duhovnog učitelja, ne mogu se oteti sumnji da ni ovdje nije baš sve tako naučno bilo, i da su se i ovdje mnogi poznati problemi namjerno gurali pod tepih.

Međutim, srećom postoje fizičari koji otvoreno govori o najvećim problemima koji postoje u fizici i to baš zbog te Plankove konstante.

Jedan od njih je svjetski poznat teorijski fizičar Dirac i on razmišljajući o ovoj Konstanti fine strukture kao i Planckovoj konstanti, kaže slijedeće: “Danas nije poznat ni jedan razlog, zašto ova Konstanta fine strukture ima upravo ovu a ne neku drugu vrijednost. Mnogi naučnici su o tome imali različite ideje, ali ipak do danas ne postoji jedna valjana teorija. Međutim, možemo prilično sigurni biti, da će fizičari jednoga dana ovaj problem riješiti i postaviti jedno objašnjenje, zašto ova konstanta ima baš ovu vrijednost. Postojati će jedna buduća fizika koja sa ovom vrijednosti137 za hc / e² može funkcionirati. Međutim, u fizici budućnosti neće se moći ove 3 vrijednosti h, e i c, posmatrati kao fundamentalne, odnosno kao konstantne. Samo dvije od njih mogu biti elementarne ili konstante. Prilično je sigurno da će c biti jedna od te dvije elementarne vrijednosti, što znači da će od ostale dvije vrijednosti h i e, samo jedna biti fundamentalna.

25

Najvjerovatnije je da će od te dvije vrijednosti e biti fundamentalna. Ako veličina h nije fundamentalna, onda će se i naša predstava o Relaciji neodređenosti, koja međusobno spaja vrijednosti mijesta i impulsa, potpuno izmjeniti. Ova Relacija neodređenosti ne može imati temeljitu ulogu u jednoj teoriji, u kojoj samo h nije fundamentalna vrijednost. Ja vjerujem, da se može sa velikom sigurnošću predpostavljati, da Relacija neodređenosti u ovakvoj formi, u jednoj budućoj fizici neće preživjeti”. ³

Da haos u današnjoj fizici bude još veća, na bazi ove Plankove konstante, osim Einsteina, počinju i drugi da stvaraju različite teorije pa tako i danski teoretičar Niels Bohr 1913. predlaže jedan novi model atoma, kako bi na ovaj način objasnio spektralne linije Vodonika.

Pri tom objašnjenju je Bohr išao od jedne vrlo proizvoljne pretpostavke, a to je da elektronina putanji oko atomskog jezgra povremeno prave “skokove” i da samo u trenutku tih skokova dolazi do emisije ili absorpcije svjetlosti, i to kod tačno određenih frekvencija ili talasnih dužina.

Osim toga, tada je Bohr morao da riješi još dvije pretpostavke, koje su se tek kasnije pokazale kao vrlo problematične.

Kao prvo, Bohr nije mogao da da riješenje na pretpostavku, kako kod skoka elektrona na jednu drugu putanju uopšte dolazi do emisije i absorpcije svjetlosti i zašto se ova emisija i absorpcija svjetlosti dešava kod tačno određenih frenkvencija?

Tako i Bohr počinje da koristi kvantnu hipotezu svjetlosti, koja je već bila propagirana od Planka i Einsteina, kroz formulu E=hf.

Međutim, jedno kvantiziranje svjetlosne emisije i absorpcije nije bilo moguće ni na ovaj način postići, zato što u prirodi i energija E, kao i frenkvencijaf predstavljaju kontinuirano promjenjive veličine, tako da veličina h u ovoj formuli, kao što smo već pisali, ima jednu nesrećnu ulogu kao faktor za preračunavanje između energije i frenkvencije, gdje jednu određenu frenkvenciju možemo preračunati u energiju i obratno.

Tako kod računanja spektralnih linija je moguće da se izračuna kroz formulu E = hv količina energije, ali i to takođe samo onda ako su nam poznate vrijednosti frenkvencija u tom spektru.

Da bi ipak, usprkos ovim teskoćama, mogao da postigne jedno kvantiziranje svjetlosne emisije i absorpcije, Bohr je tada ponovo na jedan proizvoljan način postavio jednu pretpostavku, a to je da se putanje elektrona kod kojih ne dolazi do emisije i absorpcije svjetlosti, kao što je predstavljeno na slici 4, ponašaju kao kvadratne vrijednosti 1:4:9:16:25

26

Slika 5.4.

Da ova Bohrova teorija nije bila jednostavno bez kritike preuzeta, pokazuje i razgovor koji je Erwin Schrödinger 1926. godine, prilikom njegove posjete Niels Bohru, vodio s njim: "Vi morate shvatiti, Bohr, da ova čitava pretpostavka kvantnih skokova, vodi u besmisao. Tu se tvrdi da jedan elektron u stacionarnom stanju atoma, periodično kruži po svojoj određenoj putanji bez da zrači tj. odašilje svjetlost. Ne postoji nikakvo objašnjenje zašto ne bi zračio; prema Maxwellovoj teoriji morao bi da zrači. Zatim, elektron skoči iz jedne njegove putanje u drugu i tek onda zrači… Tu je stvarno nemoguće objasniti, kako pri tome nastaju još oštre frenkvencije spektralnih linija.” ⁴

Ova pretpostavka je morala veću to vrijeme postati upitna, zato što volumen jednog tijela raste sa r3, što bi dalje vodilo do toga, da prilikom skoka elektrona sa najniže na slijedeću najbližu ljusku, volumen tog helijevog atoma poraste za 64 puta, a što se uopšte ne slaže sa eksperimentalnim posmatranjima.

Osim toga, Balmerova serija Vodonika se može pratiti do preko 30-tog stepena (vidi E.W. Maunder "The Observatory" 22, 1899, S 315), što bi dalje kod ispravnosti Borovog modela, morali polaziti od pretpostavke da se volumen atoma vodika povećao za 109- puta. ⁵

Ako bi, usprkos Plankovoj “istorijskoj” hipotezi i zaključku koji je zasnovao na pogrešnoj Wienovoj formuli, se zapitali, da li formula E = hv barem u području atoma, posjeduje neku valjanost, tada moramo i ovdje dati negativan odgovor.

Glavni razlog, između ostalih, je upravo to što je u formuli E = hv energija talasa direktno povezana sa frenkvencijom tako da mora, skupa sa jednim beskonačnim područjem frenkvencije, linearno da raste!?

27

I upravo ova beskrajna linearna ovisnost između frenkvencije i energije, je dovoljna činjenica da jedna takva ovisnost, kakva je u teorijskoj fizici postulirana, ne postoji čak ni u području atoma.

Da postulirana formula E = hv ni u kom slučaju ne može biti ispravna, može se vidjeti i iz slijedeće slike 5.5, koja prikazuje frenkvenciju prilikom svjetlosnih, toplotnih i hemijskih procesa u atomu.

Kako vidimo, na slici su termička,optička i hemijska dejstva predstavljena jednom krivom linijom, gdje posebno bolometrijski predstavljeno toplotno dejstvo u lijevoj krivulji pokazuje, da jedno linearno povećanje energije sa povećanjem frenkvencije, ne postoji.

Slika 5.5.  Slika je uzeta iz dijela "Die gesamten Naturwissenschaften", Band 1, Seite 316, Essen.

Na osnovu ovakvih primjera bezuvjetno moramo doći do spoznaje, da spomenuta formula E = hv , se čak ni na području atoma ne može primjeniti, i to tako što će se izmjerena frenkvencija preračunati u datu energiju i obratno.

Takođe uopšte nije razumljivo niti vidljivo, zašto se ove dvije veličine energija i frenkvencija, jednostavno tako po želji mogu preračunavati jedna u drugu.

Kod emisije svijetlosti nam ova formula E = hf takođe ne može dalje pomoći.

Npr. kada se pobudi jedan atom vodika sa toplotnim zračenjem tada taj atom dobija relativno širok spektar energije u vidu dugotalasnog zračenja.

28

Ova energija posjeduje jedan široki spektar frenkvencije, što dalje vodi jednom veoma razložnom i smislenom pitanju, a to je, kako taj atom vodika može uopšte znati u kojim paketima frenkvencije ili energije tu njemu pridatu energiju takoreći upakovati u određene veličine?

Formula E = hv njemu pri tome ne može uopšte pomoći, jer čak i kod date kvantne veličine h, slijedeći problem se ne može riješiti, a to je u kojoj frenkvenciji emisija elektromagnetskih talasa treba da uslijedi?

Formula E = hv je u ovom slučaju potpuno beskorisna, tako da taj atom vodika mora imati potpuno druge razloge, zašto zrači elektromagnetne talase sa tačno određenim frenkvencijama.

Ova problematika je bila poznata i kvantnom fizičaru Arnold Sommerfeldu, jer on u njegovoj poznatoj knjizi "Atombau und Spektrallinien“, Braunschweig 1951, na strani 97 piše slijedeće: "Kako se pri tome pretvorba oslobođene energije u svjetlosnu energiju odvija, ostaje nepoznato." ⁶

Na ovom mjestu je Sommerfeld u stvari trebao reći, da u okvirima Kvantne teorije ne postoji mogućnost, kako se kod emisije svijetlosti, jedna pretvorba frenkventno neodređene energije u jednu tačno frenkventno određenu energiju.

Međutim jedna vrsta „diplomatskog imuniteta“ koji je i ova Kvantna teorija kao i oni koji su je stvarali (Planck, Einstein, Bohr, Sommerfeld itd.), dobili još prije 100 godina je i danas na snazi, tako da usprkos očitim nejasnoćama, protuvrječnostima i absurdnim zaključcima iz ove teorije, ni danas nije moguće pokrenuti jednu istinsku, široku naučnu raspravu o svim ovim problemima.

Jedan od veoma poštivanih naučnika tog vremena, profesor Paul Ehrenfest, kod kojeg su većina fizičara tražili savjet, poput Einsteina, Paulija, Bohra, Heisenberga itd., je mnogim svojim komentarima najbolje i opisao stanje u fizici i te nove teorije koje su se pojavile.

Tako kad je Einstein s njim razgovarao i rekao mu da bi lokalno vrijeme mogli mjeriti sa jednim džepnim satom, njegov odgovor je bio nedvosmislen i zadivljujući:“Mi bi mogli još mnogo drugih veličina da mjerimo džepnim instrumentima“!

Kada su Heisenberg i Pauli pokušavali da mu dočaraju njihove teorije u kvantnoj fizici, kao i ljepotu tih teorija, Ehrenfestov originalni i nedvosmisleni odgovor je bio:“Ljepota je za krojača, a ne za naučnika!” ⁷

Naravno, time je indirekto poručio svojim mlađim kolegama da je bez obzira na to da li su teorije lijepe ili ne, za naučnika najbitnija istina.

Međutim, danas je stvorena situacija, da su ovi „naučni velikani“ i njihove teorije stavljeni na pijadestol starogrčkih bogova, tako da i najmanja sumnja u njihovu naučno-stvaralačku moć,

29

graniči sa čuđenjem, nerazumnošću, ugnjetavanju, isključivanju i potiskivanju na jednu marginu u svim područjima nauke a čak i života.

Poslijedica takvog odnosa prema naučnoj kritici, odnosno poslijedica zabrane kritike u nauci, je već do sada preskupo koštala čovječanstvo.

Osim toga, ovakav današnji nekritički odnos javnosti prema nauci koja se još održava dogmatskim ponavljanjem i reklamiranjem fantastičnih ideja i teorija mogao bi se opisati i sljedećim riječima: Kada naopakost zavlada u nauci i društvu, tada se manjak na idejama kompenzira jednim ogromnim viškom ideologije!

VI Etar: TEORIJA I EKSPERIMENTI

Nauka je u XIX vijeku sasvim dobro prihvatila etar, kao stvaraoca svjetlosti, kao medijuma kojim su se širili i elektromagnetski valovi. Fizičari su tada vjerovali da su materija i etar dvije odvojene stvari, i da on služi upravo kao medijum koji nosi zračeću energiju pa i prenos polja sile, poput gravitacije, između materijalnih objekata u Svemiru. Etar su uzimali u obzir Njutn, Frenel, Faradej, Maksvel, Lorenc, Ernst Mah i drugi. Mahov etar se razlikovao od drugih. On je pisao o strukturi etra i pretpostavljao da je ona suštinski povezana sa silom gravitacije između svih tijela u Svemiru. Mah je nesumnjivo bio nadahnut budističkim spisima, i on je pretpostavljao da nijedan događaj u Svemiru nije odvojen ni od kog drugog događaja, jer “inercija sistema svodi se na funkcionalni odnos između tog sistema i ostatka kosmosa” ¹, govorio je. Ovo gledište je prošireno i na odnos između mentalnih događaja i spoljnih uticaja, i Mah je poput Štumpfa vjerovao da svaki mentalni događaj mora imati odgovarajuću fizičku aktivnost. Džejms Klark Maksvel utemeljio je elektrodinamiku u vremenu kada njegovi savremenici u nauci nisu sumnjali u postojanje etra, sve dok 1887. godine Albert Majklson i Edvard Morli nisu sproveli eksperiment za dokazivanje njegovog postojanja. Eksperiment nije bio pozitivnog rezultata, jer su njih dvojica zaključili sasvim pogrešno. Tada se mislilo da je svjetlo kompresijski val, i da se ono širi poput longitudinalnog vala ili talasa, dakle, nepokretnim i stacionarnim etrom kao što se zvučni valovi šire vazduhom. Njih dvojica su smatrali da kako se Zemlja vrti, ona mora imati relativno kretanje prema nepokretnom etru, pa je po njima brzina svjetla mjerena na površini naše planete trebala davati različite rezultate mjereno u smjeru kazaljke na satu prema onom u suprotnom smjeru kazaljke na satu, s obzirom na rotaciju planete oko svoje ose. Tako su dobili konstantnu vrijednost brzine svjetlosti, potpuno nezavisno o smjeru u kojem je brzina svjetla mjerena, te su zaključili pogrešno da etar ne postoji. Od tog trenutka, etar se počeo napuštati u nauci, a naročito nakon Ajnštajnove teorije relativiteta, i definitivno od 1920. godine. Međutim, i danas se dobrim dijelom među naučnicima vjeruje u krajnje pogrešnu interpretaciju rezultata MM eksperimenta. Čak i među relativistima ima onih koji znaju grešku ovog eksperimenta kao i fijasko teorije relativiteta, što se vidi iz njihovih riječi iako nema

30

potpune otvorenosti. No, očigledno se zarad novca i očuvanja “tačnosti autoriteta” teorije relativiteta XX vijeka, još uvijek ćuti u glavnim naučnim institucijama. Rezultat toga je klasično izmišljanje kako motori, GPS sistema i sl. rade navodno po principima teorije relativiteta, što apsolutno nema nikakve veze. Inžinjerstvo je uvijek radilo i radiće kao i majka priroda, bez ikakvih vrlo pogrešnih relativističih postulata iz prošlog vijeka. Čovjek ne može postavljati zakone prirodi Univerzuma, i još pogrešne, već ih On odvajkad daje čovjeku da ih shvati i primjeni. Brilijantni filozofi i fizičari, pokušavali su vijekovima predstaviti naš svijet na matematičkim modelima u fizici čestica, pa je po tvrdnji fizikalni svijet sastavljen od materije, a njen najmanji dio nazvan je atom. Već smo rekli da je atom davna grčka riječ u značenju ‘nedjeljiv’, zbog toga što se pretpostavljalo kako se najmanji dio materije više ne bi mogao dijeliti! Kvantna mehanika je primjetila kako se čestice u nekim slučajevima ponašaju kao valovi. Zato je kasnije uveden dualitet talas (val)-čestica. Sugerisano je još u prethodnom vijeku da bi kvantni talasi ili valovi, mogli u konačnom biti stvarni valovi u fizikalnom domenu. Dakle, ipak nije se vjerovalo u dualitet val-čestica. Ervin Šredinger je 1937. godine napisao da “ono što posmatramo kao materijalna tijela i sile, nije ništa drugo do oblici i varijacije u strukturi samog prostora”. Možda su fizičari bili na potpuno pogrešnom putu, zavedeni idejom egzistencije materijalnog svijeta koji je sastavljen od odvojenih krutih čestica. Danas se, iako još nema “kritične mase”, već pominje kako možda živimo u svemiru utemeljenom na valovima, a da je materija fokalna tačka vibracije u nekom moru energije koju zovemo etar. Činjenica je da Platonove krutine (čvrsta tijela) imaju ulogu u hemiji kao interne organizacijske strukture molekula u mnogim materijalima. Oblike Platonovih krutih tijela imamo u organizaciji prirodnih kristala, koji su primjeri tzv. ’plastičnog života’ jer žive bez hrane, uzimajući energiju iz životne sredine. Kristalima i njima slični primjeri plastičnog života, nisu ništa manje živa bića od drugih postojanja u Univerzumu. Na kristalizaciju minerala sigurno utiču spoljni elektro-uticaji, i zato se čestice poređaju u neki geometrijski oblik. Vjerovatno to rade u pravcu Zemljinog kretanja zapad-istok, jer se smatra da kristali ne propuštaju valove u svim pravcima, već samo u jednom. Svemir je višedimenzionalan i sačinjen je iz samo jedne supstancije, koja se zove etar-vibrirajuća i supstancija istančane energije koja prožima sav fizikalni vakum . Materija se zato formira kao stojni val, vrtlog (vorteks) u fizikalnom vakumu, i sva je materija u Svemiru međusobno povezana zbog polja čestica koje se šire sve do najudaljenijih mjesta Kosmosa. Npr. u drugoj sredini, vodi, približavanjem obali nepravilni vjetrovni valovi postaju zbog gubitka energije pravilniji. Razlog tome je trenje o dno. Njihov front nastoji da zauzme paralelni položaj s obalnom linijom, a pri prelaženju preko pličina dolazi do savijanja fronta. Inače, brzina valova bližih obali manja je od brzine udaljenijih. ² Talasi koji se šire u moru proizvode stvarnu, iako privremenu vezu između plovila, riba i drugih objekata koji su te talase stvorili. Vrlo jednostavno za shvatiti - pri putovanju broda, talasi se na površini mora šire od brazde koju brod pravi u toku putovanja, i ti talasi će uticati na kretanje drugih brodova. S druge strane, plovila koja su potpuno uronjena u more ne utiču samo na stvari na površini, već i ispod površine i iznad nje. Tako podmornica stvara pod-površinske talase, koji se prostiru u svim pravcima, pa će zato druga podmornica i sličan objekat ali i bilo koje živo biće pod vodom, biti izložena njihovom uticaju, i u izvjesnom smislu oblikovana, ‘in-formirana’ njima. Drugi neki objekat plovni, isto, i tako stalno.

31

Zato, čim se mnogo stvari simultano pomijera u zatalasnom medijumu, bilo to obično more ili neobičan vakuum, onda taj medijum postane moduliran, odnosno biva prepun talasa koji se stalno ukrštaju i interferiraju. Sve modulacije morske površine, koje nastaju od brodova, nose informacije o samim brodovima. Analizom rezultirajućih interferencijskih slika talasa, mogu se donijeti zaključci o lokaciji, brzini, pa čak i tonaži plovila. Novi talasi koji nastupaju samo superponiraju one već prisutne. More na taj način postaje sve više i više modulirano, i tako nosi sve više i više informacija. Za vrijeme “mirnoće”, morska površina ostaje modulirana satima, a ponekad i danima. Ono što predstavlja “sjećanje” na brodove koji su se kretali tim dijelom vode, jesu tzv. ‘talasni obrasci’ koji su se zadržali i da gravitacija, vjetar kao i obala mora koji su u igri ne brišu talasne obrasce, to sjećanje bi ostalo tu u nedogled. Međutim, to ne znači da sjećanje vode nestaje. Ne, jer kako sjećanje ne nestaje u polju akaše kroz torzione valove širom Svemira, tako ne nestaje ni u vodi. Voda, dakle, posjeduje sposobnost da zabilježi i sačuva informacije, što je između ostalog vidljivo i po homeopatskim preparatima (koji ostaju efikasni čak i onda kada više ni jedan jedini molekul originalne supstance ne ostane u rastvoru). Talas ili val je vremenski i prostorno periodski promjenljiva pojava pri prostiranju oscilacija u nekoj sredini, jer u elastičnom tijelu postoji izvjestan raspored materijalnih čestica od kojih svaka ima svoj ravnotežni položaj, i svaki nasilan poremećaj tog rasporeda dovodi do pojave elastičnih sila. Dakle, izvedena čestica iz ravnotežnog položaja dejstvom spoljne sile stvara elastičnu silu. Ona će biti veća ukoliko je veće trenutno rastojanje čestice od ravnotežnog položaja, a prostiranje talasa ili valova sastoji se samo u prenošenju oblika kretanja. Materijalne čestice sredine ne kreću se sa valovima već samo osciluju oko svojih ravnotežnih položaja, što je najkarakterističnija osobina talasnog kretanja, te se takvi talasi zovu mehanički; valni za vodu a danas uopšteno, infrazvučni, zvučni, ultrazvučni i seizmički-akustika. Osim mehaničkih postoje elektromagnetski, kod kojih čestice materije kroz koju se valovi prostiru, ne osciluju. Tu se samo prenosi energija valnog izvora u promjeni intenziteta električnog i magnetskog polja u prostoru. To nastaje zbog njihovog uzajamnog pobuđivanja. Razlika između ove dvije vrste valova ili talasa, jeste što se mehanički mogu prostirati samo kroz čvrstu sredinu (tijela), tečnosti i gasove, a elektromagnetski i u vakuumu. ³ Zato danas neki naučnici vjeruju da je etar istančana energija koja teče kroz sve materijalne stvari, kao neka tekućina iz koje se kreira materijalni svijet, pa se za oblike Platonovih krutih tijela smatra da su geometrijske interne strukture atoma. Iz tog razloga je sveta geometrija jako važna u novoj teoriji etra u kojoj postoje samo valovi (talasi). Etar je medijum elektromagnetskih valova. On je nematerijalan, supstancija istančane energije koja prožima čitav Univerzum. Da bi valovi postojali, potreban je medijum. Bez njega, valova ne bi bilo. Elektromagnetski valovi ne mogu putovati praznim prostorom, koji je uveo Ajnštajn bez objašnjenja. Što bi se onda titralo i kako bi se svjetlo širilo kao ujedno valni fenomen ako nema etra, medijuma kroz koji se sve kreće?! “…Poznato je da je učestanost u fizici predstavljena kao događaj u jedinici vremena. Jedan Herc (1Hz) označava 1 događaj u sekundi (1Hz = 1/T, T = 1 sec) te se pod frekvencijom podrazumeva niz događaja u jedinici vremena dok je talas kretanje frekvencije u prostoru tj. kroz prostor. Tako dolazimo do zaključka da se prostor može izraziti preko talasnog kretanja tj. učestanosti. Dakle, učestanost je titraj a frekvencija je vibracija i samim tim se može reći da je talas tj. prostor zapravo vibracija. Prostor bez učestanosti odnosno bez pokreta je nemoguć… Tada, uviđate da sve oko vas vrvi od života i znate da nema praznog prostora” ⁴, piše Aleksandar Lazarević u radu “Nema praznog prostora”, za naučni časopis “Kroz prostor i vreme”.

32

Doplerov efekat je bez etra u savremenoj nauci apsurdan, jer se svjetlost, baš zato što je talasni fenomen, ne bi mogla širiti ako nema ničeg kroz šta bi prolazila,tj. širila se. U obnavljajućoj fizici etra, što ćemo uskoro vidjeti u ovom radu kroz eksperimentalna istraživanja, ne postoji nikakav dualizam. ‘Nema razlike’ između materijalnog i nematerijalnog. Sve je energija. Ona je sve što postoji! Zato materija nije fundamentalno svojstvo Svemira. Forma, ne supstancija, zapravo oblikuje materiju. Materija zato i odašilje energiju! Svijet našeg iskustva nije u potpunosti realan. Samo je za naša čula i naš grubo materijalni svijet, realan, a to je vrsta subjektivnog doživljaja zbog ograničenja čula. Zato se se u tome slagali svi mistici, slobodni mislioci, filozofi prirode, metafizičari ali i naučnici – jednom riječju, svi Bogotražitelji! Ajnštajn je želio, kako je govorio, otkriti kako je to Bog (umjesto pravilnije-Božanstvenost, kao suprotno od imenice) stvorio svijet. U tome nije uspio. Ostao je u mraku teorije relativiteta, ženine i lične, bez etra kao spoznajne veze, i sa izvrnutom matematikom. To što savremena nauka odbacuje etar jeste apsurd. On je realnost. Odvojiti metafizičko od fizičkog, greška je velika, jer to je kao čovjek bez životne sile. Preteča moderne etarske fizike, jeste upravo teorija valne strukture materije naučnika Mila Volfa (Milo Wolff). On je 1986. godine formulisao teoriju, i dao joj ime kao Stojno-valna struktura materije (WSM teorija). Skoro u isto vrijeme je do istog zaključka a nezavisno od Volfa, došao i naučnik Geof Haselhurst. Zato su njih dvojica počeli raditi zajedno dvanaest godina kasnije. Teorija je relativno jednostavna, a zasnovana je na materiji kao fokalnoj tački stojnih valova, koji su rezultat dva interferirajuća vala. Od ta dva interferirajuća vala, jedan ide unutra krećući se prema centru, dok drugi ide prema vani krećući se od centra.

Aksiom teorije je beskrajna mogućnost poprimanja karakteristika tih stojnih valova, koji su kuglasti u strukturi (građi) prostora, a centar dva sferna vala je centar ‘tačkaste čestice’. Međutim, teorija valne strukture materije nije nikakva novost, jer je gotovo isto predlagao Vilijam Klifor (William Cliffor) u drugoj polovini XIX vijeka, govoreći: “Sva materija je jednostavno valiranje (ondulacija) građe prostora”. Problem je samo što ga na žalost kolege nisu shvatale, te njegov rad nisu nikada uzimali za ozbiljno, kao ni Džona Kilija ni Nikolu Teslu i slične. No, u teoriji Volfa i Haselhursta materija je dakle, samo mustra interferencije tih valova, ulaznih i izlaznih. To znači da su ulazni valovi neke čestice zapravo izlazni valovi

druge čestice. Ovim načinom se sigurno održava sva materija svemira, i zato je međusobno zavisna u medijumu, jer svu materiju povezuju ulazni i izlazni valovi. Tako je širom Svemira! Fluktuacije mogu proizvesti stabilne valne oblike u našem vidljivom fizikalnom svemiru, čim dosegnu kritični prag. Teoretičari sistema su 1973. godine iznijeli javnosti rezultate mogućnosti stvaranja samoorganizujuće hemijske reakcije, koje su spontano počele oscilirati. Npr. Belousov-Zabotinski reakcija, periodično proizvodi tzv. hemijske reakcije ili reakcijske difuzne valove. Pošto su iritirane, tj. izazvane, hemijske reakcije osciluju između niske i visoke koncentracije hemijskih spojeva, što ih pogoni. Možemo pretpostaviti da prva reakcija koristi spoj X za kreiranje Y spoja. Zatim, druga će reakcija onda biti upravo inverzna prvoj reakciji, što bi značilo da će koristiti spoj Y za ponovo stvaranje spoja X.

33

Postoji konstantna difuzija spojeva. Ona ide iz područja visoke prema niskoj koncentraciji, zbog reakcijskog-difuznog vala. Takvi hemijski valovi će dati Mendelove valne mustre kada se stave na Petrijevu posudu, a da bi se razumjelo stvarno početno oscilovanje hemijske reakcije, koristi se jedna metafora lovca i lovine u populaciji npr. zečeva, koja ima obilan izvor lićika salate. Pošto je opšte poznato da se zečevi vrlo brzo množe, logično je onda da populacija brzo raste. S druge strane imamo lisice, koje se, poznato je, hrane zečevima. Iz toga proističe da kako brzo raste populacija zečeva takođe brzo raste i populacija lisica. No, kako postoji petlja povratne veze u našem sistemu, ravnoteža se uspostavlja kada lisice počnu jesti previše zečeva. Tada će doći do nedostatka hrane, a rast populacije lisica omogućava preživljavanje zečeva. Tako će populacija lisica-zečeva oscilirati između dva ekstrema, tj. osciliraće između minimuma i maksimuma, kao primjer valne oscilacije. A sada da kažemo nešto o jednoj labaratoriji u Filadelfiji iz 1876. godine, prema istraživanju dr. Abramovića u radu “Etarska fizika i relativizam”. Riječ je o labaratoriji Džona Kilija (J.W.Keely). Posjetioci su te godine u ovoj labaratoriji vidjeli mašinu, koju je Kili zvao ‘složeni' generator, podrazumjevajući pod tim generatorovu osobinu da može davati i pozitivnu i negativnu energiju. Čim je Kili otvorio nekoliko slavina, spiralni vibrator (smješten u jednom od bubnjeva) počeo je da ispušta zvuke niske frekvencije poput režanja. Osovina na kojoj je bio točak u obliku opasača počeo je da se okreće velikom brzinom. Drugi zvuk, poput jata prepelica u uzlijećanju, postojao je postepeno regularan i harmoničan. Mašina je počela da se obrće stabilno, brzinom od skoro 60 obrtaja u minuti. ‘Moje istraživanje elektriciteta pokazala su da je on zgusnuti oblik atomskog treperenja’, rekao je Kili, a potom je uradio još jedan eksperiment kako bi prikazao druge mogućnosti vibratorne energije. Okretanje mašine se ubrzavalo ili usporavalo udaranjem gvozdenog diska o gigantsku zvučnu viljušku. Isti efekat bio je i prevlačenjem luka preko jako zategnute čelične žice. Čim je Kili promijenio uslove rezoniranja i prelaskom od negativne na pozitivnu energiju, rad mašine je trenutno rezultirao suprotnim spinom okretanja. Taj prelaz iz lijevog u desni okret može se izvoditi i pri najvećim brzinama, govorio je Kili, i to bez ikakve štete po mašinu. Kili je imao i svoju akustičku tehnologiju, i svodila se na tehniku ‘zvučnog laserovanja’. Od različitih materijala sfere koje su načinjene, Kiliju su služile za eksperimente kao rezonantni akumulator zvuka. Snaga je u njima najpogodnije zvučne frekvencije za dati rezonator i rasla je do kritičnog intenziteta, odnosno rasla je do pojave akustičke laserske emisije. Čim bi Kili dobio pojačani zvuk, cijevima ga je sprovodio do aparata koji su radili kao akustične mašine. Njima je proizvodio efekte levitacije, rotacije, privlačenja i odbijanja. Kako je imao izuzetan sluh, Kili je počinjao da traži zvučnu frekvenciju krakterističnu za rezonator, satima prije eksperimenta. Tražio je zapravo pogodnu akustičku ‘lasersku’ emisiju, što je bilo jednako traganjem za frekvencijom fotonskih emisija. To su one koje se emituju pri određenim kvantnim prelazima u atomu (one koje kvantnim prelazima omogućavaju laserovanje). Apsolutna je cijela perioda zvučne oscilacije u Kilijevom sistemu odgovarala je kvantu svjetlosti. Ono što je dalje Kili uspjevao bilo je povećanje intenziteta zvuka po vremenu, odnosno fizičko akumuliranje samog zvuka, koji bi neko vrijeme ostajao zatvoren i oscilirao u sfernom rezonatoru. Dalje je Kili pojačani zvuk nastavio da sprovodi uz pomoć cijevi. Svemu ovome pomagala je metalna sfera. Nalazila se u temelju njegove labaratorije-laserskom, odnosno rezonantnom komprimovanju zvučnog kompleksa brojnih frekvencija. U daljem nastavku svoga rada, Kili je još u ono vrijeme pored svega ovog, gradio i monoakustički stojeći snop talasa, stabilnog intenziteta i konfiguracije-rasporeda minimum i maksimuma, ali i nodalnog rasporeda, identičku transformaciju slike u zvuk, vizuelnog u auditivno, mandale u mantru i sl., podešavanjem

34

perioda dodatnog oscilovanja interferencije u rezonatoru. Kili je otkrio harmonijski zakon vibratorne prirode materije, kombinovanjem raznih nivoa harmonijskog vibriranja, od velikih masa, preko zvuka i atomskih struktura do elementarnih dijelova etra, za koje je imao ličnu naučnu terminologiju. Kili je u svojim eksperimentima oslobađao neograničenu energiju paralelnih vibratornih slojeva od kojih je sagrađen pojavni svijet. Međutim, Kili nije bio shvaćen, kao ni danas u nekim krugovima nauke, pa zato u knjizi “Nemoguća fizika” ⁵ u poglavlju ‘perpetuum mobile’, imamo naziv za Kilija “prevarant”, što je vrlo interesantno jer je isto kao kada je profesor Pešl rekao za vrijeme studija Nikoli Tesli da nije tačno da je komutator nepotreban i da bi se naizmjenična struja mogla nesmetano koristiti. To je vrlo poznata istinita priča u kojoj je profesor Pešl rekao pred studentima: “Gospodin Tesla može postići mnogo toga, ali ovo ne može. Njegova namera naprosto je ideja za ‘perpetuum mobile”. ⁶ Prošlo je šest godina nakon toga i Tesla je pokazao da je ipak moguće, te na taj način demantovao profesora Pešla, otkrivajući čuveno i revolucionarno obrtno magnetno polje u elektrotehnici, koja ni do danas nije prevaziđeno. U drugom jednom eksperimentu Kili je gudalom violine udario po najvećoj zvučnoj viljušci. Rezultat je bila vibracija mašine. Vibracija zvuka išla je kroz cijevi u jednu malu komoru, koja je bila do pola puna vode, a ‘pritisak zvuka', odnosno učinak ‘etarske sile' zapjenio je vodu jako. Pored svega ovoga zabilježena su još brojni Kilijevi eksperimentalni radovi, među kojima čak i rotiranje Globusa vibracijama zvučne viljuške, eksperimenti intereagovanja ljudi i pobuđenih etarskih polja, zatim problem akorda mnoštva združenih masa tragajući za vibracijama za dezintegraciju i integraciju materije, pa pomijeranje ogromnih mašina vibracijom i sl. Kili je smatrao da postoje tzv. etarske stuje i da se one prostiru u svim pravcima brzinom od 500 milja na sat, i da je na njihov pogon moguće napraviti leteće mašine. Godine 1890, on je već izvodio fantastične eksperimente levitacije na osnovu neutralisanja dejstva gravitacije nazvavši takve efekte ‘negativnom gravitacijom’, ali isto tako je i dezintegrisao kamenje u prah. Kod izračunavanja gustine etra moramo upoređivati materiju kojom dobijamo takoreći najmanju vrijednost gustine etra, a to je u našem svijetu jednostavno vazduh. Kod teže materije je većinom brzina zvuka veća, ali ni to nije pravilo jer zavisi npr. i od načina povezanosti atoma u toj materiji. Dakle, tu ima par izuzetaka. Zato je na primjeru vazduha najidealnije izračunavanje i daje najmanje vrijednosti gustine etra. Poređenja radi vrijednosti gustine etra u jednostavnom primjeru vazduha, uzećemo za jednostavan primjer vlastito iskustvo prenosa vibracija zvuka gitare u sobi. Za to nam je poslužila jedna starija sobna grijalica sa tri štapa koji su fabrički inače malo labavija. Sviranjem gitare se, ujedno i zbog opuštanja parketa od starosti, zvuk prenosio vazduhom i sasvim slučajno primjećene su dodatni zvuci sasvim sinhronizovani sa tonovima gitare. Primjetivši, odakle dolazi zvuk na oko 2m od mjesta sviranja, osmatrali smo prenos zvučnih vibracija širom medijuma sobe i primjetili da se zahvaljujući kako parketu tako i vazduhu, bez problema prenose do štapova grijalice samo se slabije čuju sa udaljenošću. Naravno, ni jednoj vibraciji nema kraja u Svemiru, bez obzira na ograničenja naših čula. Prvom žicom gitare na oko 2m razdaljine od grijalice, zvuk koji bi nastajao prenešen dalje od štapića grijalice do njenih tankih metalnih rešetki bio je nalik strujnom varničenju. Šesta žica koja daje najdublji zvuk na akustičnoj gitari, proizvodila je zvuk poput blagog potresa. Čim bi se udario koji akord po svih šest žica, zvuk bi bio “bum-tras-bum-tras”. Iskorišćen je onda i jedan manji magnet postavljen na štapiće grijalice i na istoj razdaljini. Rezultat je bio iskakanje magneta od skupa vibracija i udaranje o tanke rešetke, koje su se od polomile na određeno mjesto, što od udara što od pada pri izlasku iz

35

ležišta. Vibracije zvuka su se prenosile savršeno, bez obzira na ostale objekte u sobi koji upijaju zvuke. Danas npr. eksperimente slične Kilijevim izvodi i Džon Hučinson, koji živi u Vankuveru u Kanadi u apartmanu koga je kompletno opremio s elektronskim uređajima. Eksperimentiše u svom apartmanu još od druge polovine 70-ih godina XX vijeka, sa skalarnim valovima koristeći Tesline zavojnice i Van de Grafov generator. Koristi interferenciju radio valova niskog energetskog inputa, pa je pod visokim naponom od 100 KW, otkrio već poznato u eksperimentima: levitaciju teških metala, fuzije različitih materijala, anomaliju zagrijavanja metala bez gorenja okolnog materijala i lomljenje metala na čudan način. Razvio je, po njegovim riječima uz pomoć Tom Bardena, i samo-održavajuću bateriju, koja se sama puni energijom nulte tačke, a ta baterija generiše 18V kod 250mA. Ono što je danas poznato kao “Hučinsonov učinak” jeste levitacija kugle teškog topa, fuzija različitih materija poput drva i metala, kada se drvo uranja u metal a potom isključenjem Hučinsonovog uređaja drvo ostaje kao zalijepljeno u metal. Drugi popularni eksperimenti su i sa novčićem utopljenim u aluminijsku sliku, zatim rastopljavanje metala bez ikakvog znaka spaljivanja ili radijacije topline, s drvetom gotovo isto, i sličnih eksperimenata koji prkose zakonima Termodinamike, po kojima bi se barem trebalo uočiti zračenje topline. Hučinsonov rad takođe prkosi svim uobičajenim zakonima fizike, jer njegovi anomalni valovi s antigravitacijskim mogućnostima mijenjaju prostor i vrijeme. On uspjeva kao da odvoji uređaj od normalne organizacije atoma u materijalima kako bi atomi onda mogli slobodno stvarati potpuno nove konfiguracije (ili kao kada bi der Valsove sile, koje povezuju atome u materijalu bile potpuno isključene). Kili je kao i Tesla kasnije, naišao na nov tip energije. Otkrio je kako se pobuđuje ogromna energija fizičke realnosti. Njena osnova nije bila radijacija, već vibracija. Dakle, nepoznat matematički zakon kompleksnih vibracija fizičkog i biološkog svijeta. Energijom vibracija postiže se znantno veći energetski prinos od potrošnje. Pojam energije grub je za korišćenje pojma u slučaju tako fine supstance poput etra ili svjetlosti. Zato bismo grub pojam energije mogli označiti za energiju materije i sl., a za supstance poput svjetlosti i drugih pojava visokih frekvencija u etru, možemo reći da su vid suptilno istančane energije. Većinu od Kilijevih naziva za mašine u i etarske efekte i danas je teško odgonetnuti. Spominju se: ‘složeni dezintegrator’, ‘rezonantni rotacioni globus koji radi na ljudski magnetizam’, ‘vibratorni diskovi’, ‘spirofon’, ‘mašina koja demonstrira planetarni mehanizam sunčevog sistema’, ‘liberator’, ‘vibro-dinamo’, ‘vibratorni akumulator’, ‘simpatetički negativni predajnik’, ‘vibromolekularne sile’, ‘vibroatomske sile’, ‘simpatetičko-vibro-eterske sile’ i ‘mehanička rotacija negativnom simpatetičkom atrakcijom’. Kili je jednostavno spoznao moć etra, tj. njegove skrivene zvučne energije “Postoje pozitivne i negativne progresivne oktave koje vode do oslobađanja ozona i osvjetljavanja”, govorio je Kili. Godine 1893, Nikola Tesla je stvorio dobar niz novih izuma. Ti noviteti su pretvarali električnu struju u obrtno kretanje ili obratno, pretvarali parnu energiju u električnu. Tadašnji konstruisani Teslin visokofrekventni oscilator, jednom prilikom je bio potopljen u veliku bačvu punu nafte. Zatim je Tesla podešavao frekvencije naizmjenične struje i pokretao je naftu različitom brzinom i nafta je okretala lopatice, kao što vodeni točak obrće turbine. Što je Tesla pojačavao frekvencije tok se mijenjao, a s druge strane se obrtanje turbine ubrzavalo. Raznim oscilatorima uspijevao da postigne mnoge rezultate. Mogao je da stvori precizne frekvencije koje se mogu upotrijebiti za prenos informacija ili električne energije, i to sve naravno sa stanovišta nauke o elektricitetu i medijumu. Npr. kada bi oscilator pulsirao na frekvencijama svjetlosti,

36

onda je mogao da proizvede osvjetljenje, dok je sa aspekta mehanike mogao proizvesti pulsiranje kroz metalne šipke ili cijevi, ili da npr. testira frekvencije harmonika i stojećih talasa itd. Eksperimentima se može kontrolisanim nerezonantnim elektromagnetskim procesima dobiti višak nekonvertovane energije, oblika elektriciteta i elektromagnetnog zračenja-koristeći samo magnete i provodnike uspjeva se određenim tehnikama dobiti više energije nego što se uloži. U relativno skorije vrijeme takvi su eksperimenti vršeni sa žiroskopima, i o tome će kasnije biti riječi. Iz predavanja “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije” 1893. godine, vidi se da je Tesla već imao viziju bežičnog prenosa. Tu je obrazložio i pokretnost etra, vječnost energije i vibracija. U ovom vrlo zanimljivom predavanju, Tesla je ukratko razmatrao čula živog svijeta i njihove reakcije na uticaje vibracija, pokazujući činjenično stanje očnog organa kao najuticajnijeg za sva iskustva i spoznaje. “…Ako sam zaista ubeđen u neku fizičku istinu, onda je to ona da pokretački impuls mora dolaziti spolja…”, rekao je između ostalog u predavanju Nikola Tesla, smatrajući da “nešto” djeluje na nas više nego ljudska sposobnost da bude neposredno uplivisana vibracijama sredine, ne računajući posredovanje grube materije, jer: “… Kao što talasanje u fizičkom svetu, u beskrajnom okeanu sredine, prožima sve, tako u svetu organizma, u životu, neki početni impuls ide dalje, ponekad možda brzinom svetlosti a ponekad pak tako sporo da izgleda da godinama i godinama stoji, prolazeći kroz procese čoveku neshvatljive zamršenosti, ali u svim njegovim oblicima i u svim stupnjevima razvoja, njegova energija je uvek i večno u potpunosti prisutna…”. ⁷ Svi koji su osporavali bežični prenos nisu ni razumjeli prirodu Zemlje ali ni dubinu elektriciteta. Isto važi i za etar. Pred kraj 1898. godine, Tesla je odlučio krenuti na praktično istraživanje prenošenja električne energije, što ga je 1899. dovelo do spoznaje tri značajna preduslova. Prvi je da treba izgraditi predajnik velike snage. Zatim drugi, da treba usavršiti načine individualizacije i izdvajanja energije koja bi se prenosila. Posljednji treći preduslov je predstavljao utvrđivanje zakona prostiranja struja kroz zemlju i atmosferu. To ćemo malo obrazložiti na osnovu jednog našeg naučnog rada-naučnih komentara na Teslin članak (“Nikola Tesla o XXI stoljeću-1937; i naučni komentari”, V. Karadžić, februar 2012.). Tesla je predavanjem “Eksperimenti sa naizmeničnim strujama visokog napona i visoke frekvencije” 1892. godine, održanim u Institutu elektroinžinjera u Londonu, 3. februara i u Kraljevskom institutu takođe u Londonu 4. februara, izuzetno visokim frekvencijama stvorio jako osjetljiv električni “snop”, koji je bio toliko osjetljiv da je reagovao i na “stezanje mišića ruke”, pokazujući težnju ka “kružnom skretanju” od osobe koja bi se približavala i uvjek u pravcu kazaljke na satu. Zrak je dakle, bio “podložan magnetnim uticajima”. Tesla je pretpostavio da je taj pravac obrtanja očigledno uslovljen geomagnetskim silama Zemlje, i da se na južnoj hemisferi snop vjerovatno obrće suprotno od kazaljke na satu. Znači samo magnet mogao je da izazove suprotno kretanje zraka svjetlosti, a kako je naša planeta Zemlja ponašanja kao magnet, nema dakle nikakve istine u “zakrivljenom prostoru” u teoriji relativiteta, jer “čvrsto sam uvjeren da takav snop, kada naučimo kako pravilno da ga proizvedemo, može biti sredstvo prenošenja informacija na razdaljinu bežičnim putem” ⁸, rekao je u predavanju Tesla. U nastavku predavanja osvrnuo se povlačenjem paralele sa vetrenjačom, istraživanjima Prisa, Herca i Lodža o zračenju elektromagnetne energije u zemlju i kosmos. Zemlja radi slično primjeru oboda lopte i klipa koji radi na rezonantnim frekvencijama, u prenosu i prihvatanju energije. Polazeći od toga, Tesla je otkrio da Zemlja može prenositi električni impuls, ukoliko je impuls dovoljno snažan. Ostalo sve funkcioniše odbijanjima i vraćanjima nazad. Nakon toga sve se pojačava novim poslatim impulsom. U Kolorado-Springsu

37

za 9 mjeseci rada od 1899. godine do 1900, Tesla je konstruisao i generator visokofrekventnih struja velike snage, usavršavao metode individualizacije i međusobne izolacije prenijete energije. Utvrdio je i zakone prostiranja struja kroz zemlju i atmosferu. Teslin rad u Koloradu je ipak zapažen i zapamćen po otkriću vezanom za treći i najambiciozni cilj, a to je električna osobina naše planete. Nakon rada u Koloradu, Tesla je maja 1900. godine, iznio u javnost podatak da je najvažnija rezonantna frekvencija Zemlje 6 Hz. Ovo je potvrđeno od strane ostalih naučnika tek poslije njegove smrti – od 1952. do 1954. godine Šuman zajedno sa H. L. Konigom, potvrđuje Tesline rezultate iz perioda od 1899-1905. godine. Kasnije su još Balser i Vagner od 1960. do 1963. izvršili nova mjerenja boljom opremom, izdvojivši jonosferske frekvence iz elektromagnetskog šuma. Eksperimentalno istraživanje u Kolorado Springsu potvrdilo je tačnost Teslinih pogleda iz 1893, pa time ne samo da je bilo moguće slati telegrafske poruke bez žice na bilo koju daljinu, već i uspostaviti širom planete Zemlje slaba treperenja ljudskog glasa, i još dalje od toga i prenositi u neograničenim količinama na bilo koju udaljenost Zemlje. Bežični prenos je obrazložen u člancima “Bečični prenos električne energije” za “Electrical World and Engineer”, (5. mart 1904.), zatim “Uticaj statičkog elektriciteta na bežični prenos” za časopis “Electrical Experimenter” (1. januar 1919.) i “Svetski sistem bežičnog prenosa energije” za “Telegraph and Telephone” (16. oktobar 1927.). ⁹ S obzirom da je kasnija teorija relativiteta izbacila etar iz nauke, na Ajnštajnov tzv. “zakrivljeni prostor” Teslin eksperimentalni pogled bio je dakle, da se ‘svetlost krivila oko zvezda i planeta jer ju je privlačilo energetsko polje’. Naučnik Edvin Gora se ‘složio s tim da bi dvije iste zamisli o zakrivljenom prostoru i o energetskom polju zapravo bila dva delotvorna načina da se opiše ista stvar’¹⁰, tj. sveprožimajući etar. Danas, istraživač Ervin Laslo u svojoj knjizi “Nauka i polje akaše-cjelovita teorija svega ” pominje Teslina dostignuća, a ima i kritički osvrt na teoriju relativiteta te o ‘zakrivljenom prostor-vremenu’ kaže – da je tačna Opšta teorija relativnosti tačna , prostor-vrijeme bi do te mjere bili zakrivljeni da bi naša vidljivost bila ograničena na jedan jedini kilometar. To bi značilo da tokom dana ne bismo vidjeli Sunce, zvijezde, Mjesec, avione koji bi letjeli na visinama od preko jednog kilometra i sl. Ovo je vrlo jednostavan primjer da se shvati samo jedan od promašaja teorije relativiteta. Tesla je u predavanju 1893. godine objasnio odnos između električnih pojava i strukture etra, što je glavno za razumijevanje kako se energija može vrlo uspješno prenositi bežičnim putem. Otuda slobodna, beskonačna energija koju čovjek može koristiti. Na tom predavanju, dakle, razmatrao je i problem prenosa elektromagnetne energije kroz svemir, o pojavama visokih frekvencija i razmatranje da li je etar pokretan ili ne. U članku “Uticaj statičkog elektriciteta na bežični prenos”¹¹ za časopis “Electrical Experimenter”,januara 1919, Tesla se osvrnuo na Hercove talase i na svoj rad sa ne-hercijanskim talasima, spram rada u Kolorado Springsu. Tu je opisao kako jedno kolo spojeno sa zemljom i jednim uzdignuto postavljenim, osciluje proizvodeći dva posebna i odvojena efekta. O čemu se zapravo radilo? Na početku se zrače Hercovi talasi u smjeru koji zaklapa prav ugao sa osom simetrije provodnika, dok se s druge strane istovremeno kroz zemlju propušta struja i to brzinom koja je proporcionalna kosekansu ugla koji se od polazne tačke pa do suprotne tačke na Zemlji mijenja od 0-180 stepeni. Početna brzina je beskonačna i smanjuje se brzo, a onda polako, dok se ne pređe jedan kvadrant. Tada se struja prostire svjetlosnom brzinom. Zatim, od te granice pa dalje brzina postepeno raste, a na suprotnoj tački Zemljine kugle brzina postaje beskonačna. Zakon prostiranja talasa, kako piše Tesla u tom članku, jednak je projekciji svih talasa na osu simetrije pravca kretanja, i što je na osnovu jednog Teslinog potvrđenog patenta iz 1905. Dakle,

38

to je značilo da svi polutalasi redom iako različitih dužina, pokrivaju tačno istu površinu. Tako je Tesla otkrio stacionarne talase, govoreći da se oni šire planetom srednjom brzinom koja je veća od brzine svjetlosti, i po njemu su bili brzine 471 200 km/sek. Znači, Zemlja je izvor stojećih talasa.

U već pominjanom predavanju iz 1893. g. Tesla je razmatrao elektrostatičku silu. “…To je sila koja upravlja kretanjem atoma, a pod čijim dejstvom se atomi sudaraju i razvijaju energiju za održavanje života-toplotu i svetlost, i pod čijim dejstvom se, prema maštovitim zamislima prirode, sjedinjuju na bezbroj raznovrsnih načina i grade sve ove čudesne strukture oko nas; to je, u stvari, ako su naša sadašnja shvatanja tačna, najvažnija sila koju treba da razmotrimo u prirodi. Pošto termin elektrostatički može da podrazumeva nepromenljivo električno stanje, treba primetiti da u ovim eksperimentima, sila nije konstantna, već se menja brzinom koja se može smatrati umerenom, oko milion puta u sekundi, ili otprilike toliko. Ovo mi omogućava da proizvedem mnoge efekte koje ne može proizvesti nepromenljiva sila. Kada su dva provodna tela izolovana i naelektrisana, kažemo da između njih deluje elektrostatička sila. Ova sila manifestuje se privlačenjima, odbijanjima i naporima između provodnih tela i spoljneg prostora ili sredine…”¹²,kaže Tesla. Elektrostatičke efekte razmatrao je i u predavanju za upotrebu elektriciteta u terapeutske svrhe, jer se s jedne strane efekti smanjuju znatno brže sa kvadratom razdaljine, dok se elektrodinamički smanjuju jednostavno srazmjerno sa razdaljinom, a s druge strane-elektrostatički rastu sa kvadratom jačine izvora dok se elektrodinamički povećavaju u srazmjeri sa jačinom. ¹³

39

U članku „Problem povećanja ljudske energije“ iz juna 1900. za „The Century Magazine“ u dijelu ’Bežična telegrafija’, napisao je: „...Tačno ’usklađivanje’ dvaju kola obezbeđuje velike prednosti i u stvari je neophodno za praktično korišćenje ovog sistema...Da bi se postigli najbolji rezultati, neophodno je da dužina svake žice ili kalema, od priključka na tlu do vrha, bude jadnaka jednoj četvrtini dužine talasa električne vibracije u žici ili drugačije, jednaka onoj četvrtini talasne dužine pomnožene s jednim neparnim brojem. Bez poštovanja ovog pravila nemoguće je sprečiti mešanje i obezbediti tajnost poruka. U tome leži tajna usaglašavanja...“, dok u narednom dijelu ’Razvoj novog principa-električni oscilator’ Tesla nastavlja: “…Došao sam do krajnjih granica brzina koje se mogu dobiti na druge načine kada mi se nametnula srećna ideja da pribegnem kondenzatoru…tako da se puni i prazni naizmenično u brzim intervalima kroz jedno kolo s nekoliko navijutaka čvrste žice, koji formira primarni deo jednog transformišućeg indukcionog kalema…” ¹⁴ Zatim, u drugom članku za ”Telegraph and Telephone” (16.okt.1927.) “Svetski sistem bežičnog prenosa energije”, u dijelu ‘Visokonaponski predajnik i rezonancija zemlje’, opisao je način prostiranja struje od Teslinog predajnika kroz Zemljinu kuglu, i to je nešto najneobičnije ako se razmotri širenje naelektrisanja po površini.

I kao u prethodnom dijelu što smo objasnili po Tesli - talas započinje, teoretski beskonačnom brzinom, a onda se usporava naglo a kasnije polagano sve do udaljenosti od oko 6 hiljada milja. Od te udaljenosti nastavlja se prostiranje talasa brzinom svjetlosti (oko 300 000 km/sek). Nakon toga, brzina se opet povećava i to polagano, zatim sve brže dok ne dođe do antipoda sa približno beskonačnom brzinom. Struja prodire duboko u zemlju, pa su dejstva koja ona proizvodi na prijemnike ista kao kada bi cijeli njen tok bio skupljen u osu Zemlje koja spaja predajnik sa antipodom. Zato je srednja brzina na površini 471 200 km u sekundi, što znači da je 57% veća od brzine Hercovih talasa čija je brzina svjetlosna. Istu konstantu našao je i kapetan Si, inače američki poznati astronom kojeg Tesla pominje u navedenom članku i koji je u svojim matematičkim istraživanjima za kretanje

najmanjih djelića etra Si stručno nazvao “eteronima”. Dakle, ovo je punih pet godina prije Ajnštajnove Specijalne teorije relativiteta obaralo drugi postulat te teorije o svjetlosti kao najbržoj sili u prirodi. ¹⁵ Isto je primjetio kasnije u eksperimentalnim istraživanjima čuveni Nikolaj Kozirev, otkrivajući tzv. ”torzijska polja i valove”. Istraživanja u Koloradu su urodila plodom, te je Tesla marta 1901. godine bio usredsređen na posao izgradnje čuvene kule Vordeklif, na mjestu Šorem, 100km od centra Njujorka, na ostrvu Long Ajlend. Kupljeno imanje Tesla je iskoristio za izgradnju još jače i grandioznije labaratorije i najpoznatije građevine-Vordenklif tornja, koji je trebao biti ostvarenje Teslinih snova i Veliko djelo-zbir skoro svih njegovih djela stavljenih za najviši cilj nauke i dobro čovječanstva. Kula je u planu trebala biti mnogo veća, ali je smanjivana, da bi krajni rezultat bila visina od 87m, sa ravnom platformom na vrhu koja je nosila poluloptastu kupolu. Cijeli toranj je bio sagrađen od drvenih greda sa metalnim spojevima. Namjena mu je bila višestrana, čak i sa mogućnostima vještačkog izazivanja kiše. Tesla je ovdje smjestio skoro sve svoje prethodne patente, kako bi toranj bio naponski i energetski podržan za veliko praktično djelo. Iza tornja je

40

bila velika labaratorija itd. Bilo je angažovano 75 tehnička crtača. Eminentna arhitektonska firma Makima, Mida i Vajta angažovanih za ovaj posao, bila su lično Teslin izbor.

Tesla je bio izdao Proglas svjetskog sistema za bežični prenos energije, i otkrio javnosti projekat i elemente koji su ga činili: njegov oscilatorni transformator, uveličavajući predajnik, vještina individualizacije i korišćenje zemaljskih stacioniranih talasa. Cijeli rad tornja Vordenklif, Tesla je prikazao kroz sljedeće tačke: međusobno povezivanje postojećih telegrafskih centrala ili ustanova širom svijeta; uspostavljanje državnih telegrafskih službi čiji se rad ne može ometati; međusobno povezivanje svih takvih sistema koji bi bili izgrađeni u svijetu; univerzalno razmjenjivanje opštih vijesti, telegrafom ili telefonom, a u službi štampe; uspostavljanje takvih sistema isključivo za privatne svrhe; sistem muzičke distribucije u svijetu; opšte mjerenje vremena jeftinim satovima, preciznosti astronomske i bez potrebe nadzora; razmjena u svijetu pisanih i otkucanih znakova, brojeva, slika i sl; prenos podataka trgovačke pomorske službe za navigatore; mogućnost opšteg štampanja na kopnu i moru svugdje po svijetu; reprodukcija svih slika, zapisa, crteža po svijetu i sl. ¹⁶ Eksperimentima Tesla je vršio i kapacitivnost postrojenja. Konstruisao je i prototip planete kako bi još jednom izračunao da li je moguće¹⁷ slati struje kroz Zemlju. Kroz prototip planete propuštao je različite frekvencije da bi izmjerio voltažu, talasnu dužinu i brzinu prenošene energije.¹⁸ Proučio je i različite čvorne tačke - duž ekvatora i na polu kojem je mjesto nasuprot tački generisanja. Imajući na osnovu ovoga još ideja, jedna od omijenih tema bila mu je razmatranje energetskih potencijala čovječanstva i budućih izvora energije, pa je u člancima„Svet čuda koji će stvoriti elektricitet“ (1915), “Čuda budućnosti” (1916) i “Energija budućnosti” (1919) razvio ideje koje je izložio još 1900. na osnovu čuvenog članka „Problem povećanja ljudske energije“ (za treći problem). Tesla je proces dobijanja enerije kroz naftu, ugalj, gas, kao i “budućim” iz atoma, smatrao varvarskim. Zato je držao do beskonačne energije prirode koja je čovjeku data na raspolaganje. ¹⁹ U jednoj elektronskoj naučnoj knjižici Jana Viherinka iz 2004. (Jan Wicherink), prevedenoj od Mladena Kvaternika (2006), nalazi se u poglavljima ‘Polje nulte točke’ i ‘Vibracije etera’²⁰ izvrsno objašnjenje etarske fizike i stacionarnih talasa na osnovu modernijih istraživanja, eksperimentalnih i teoretskih iz posmatračke metode. Dodavanje svih mogućih vibracija, s frekvencijama od ekstremno niskih do beskonačno visokih, čini rezultat zbira svih vibracija pretvarajući npr. vodu u glatku površinu te ona postaje “mirna”. Mirnoća nije ništa nako

41

iluzija, jer je materija ujedno i u mirovanju i u jakom treperenju ili vibriranju. To je ono što predstavlja tzv. ”polje nulte tačke” - kompletno mirovanje od 0 Hz i ispunjenost beskonačnim kaskadama Zlatnih harmonika. Znači, sve u isto vrijeme stvara polje nulte tačke. Tako valovi koji kreiraju materiju pomoću fraktala, jednostavno ulaze u jezgro u rastućoj kaskadi Zlatnih valova, kao Zlatni rez, ubrzavaju se i prelaze brzinu svjetlosti. Centracija ide u nultoj tački, jer otuda dolaze i otuda se vraću nazad. Zato je nulta tačka alfa i omega kreacija. Danas naučnici, poput Davida Vilkoka i Daniela Vintera proširuju pojam etra na osnovu teorije, posmatranja i eksperimenata, i govore ono isto što je bila nekada slutnja naučnika XIX vijeka i pisanih okultnih djela, da energija etra ima svojstva svijesti. Njihov zaključak je kako nema nikakvog dualizma fizikalnog i mentalnog domena, i da je energija etra čista energija svijesti (nazivane kroz istoriju pa do danas i kao Akasha, Etar, anima mundi, Chi, Ki, Prana, Životna sila, nula, kontinum, vakum, kontinuitet, polje nulte tačke, morfičko polje, torziono polje, beskonačnost, cjelina, vječnost, Elejsko Biće, Euklidova tačka, itd.). Kako ona oblikuje naš cijeli Svemir kao prirodni medijum, onda cijeli Svemir mora biti živo inteligentno biće. Nultu tačku, zaista možemo smatrati izvorom i odredištem, ili alfom i omegom svih Kreacija. Sve materijalno tako se pokreće. Danijel Vinter, takođe jedan od modernih etarskih naučnika i osnivač implozijske fizike, kaže da je upravo ta univerzalna svijest ono što fokusira valove u nultu tačku i održava njenu vrtnju, održava vrtlog (vorteks) i kretnju svega. To je ono što možemo uporediti sa G-silom u dinamici medijuma-etra. Pojedinačno svaka fokalna tačka elektromagnetskih valova je kao individualna svijest, i ona je dio univerzalne svijesti. U ljudskom tijelu je fokusirana ljudska individualna svijest, koja je dio ukupne svijesti kosmosa. To je ono što je u potpunosti spoznao Nikola Tesla. Zato je mozak na neki način antena za prijem individualne svijesti iz univerzalne. To sugeriše danas i teorija kvantnog mozga. Dakle, svaki individualni um ima pristup univerzalnom umu, i samo je razlika u količini svjesnosti koja zavisi od temperamenta i drugih bioloških, kognitivnih i društvenih faktora u tome kako će se čovjek ostvariti. Eksperimentima s dvije spiralne zavojnice 1900. godine, koje su bile suprotne naizmjenične struje, opisali smo kako je Tesla kreirao samo-poništavajuća elektromagnetska polja i kako je uprkos tom poništenju mogao slati energiju velikim udaljenostima zahvaljujući etru. Bilo je to otkriće nove forme energije. Ono što je neobično jeste da Teslini valovi nisu gubili svoju energiju s kvadratom udaljenosti, dok je to bio slučaj sa normalnim elektromagnetskim valovima. U Teslinom principu čak ni preko velikih udaljenosti nije bilo nikakvog uočljivog gubitka energije. To je ono što mnogi nisu razumjeli u ono vrijeme. Zato i postoji u prirodi brzina veća od svjetlosti, što je Tesla objavio javnosti još 1900. godine. Dakle, 100 godina prije akceleratora u Prinstonu i Firenci, a od septembra 2011. i čuvenog CERN-a. Istu formu nove energije otkrio je astrofizičar Nikolaj Kozirev (1908-1983). Zahvaljujući njegovim eksperimentalnim istraživanjima Kozirev je potvrdio postojanje etra. On je otkrio tzv. ”torzijske valove”. Ta forma energije torzijskih valova nije ni elektromagnetska ni gravitaciona po prirodi, već je samostalna - spiralni ne-Hercov elektromagnetski val i putuje super-luminalnom brzinom koja je milijardu puta brži od svjetlosti. Znači, isto su nehercijanski valovi kao i Teslini, i zato se takođe ne pokoravaju teorijama Herca i Maksvela. Torzijski ili skalarni valovi imaju značajnu ulogu u objašnjenju našeg fizikalnog svijeta. Oni kreiraju male sile u materiji koje se mogu otkriti. Torzijska polja su vrlo slaba, ali se mogu mjeriti ravnotežom torzijskih zraka. Ova polja mogu biti ili stacionarna ili dinamička. Stacionarna, koja su najvažnija za fizikalni svijet, mogu imati formu vorteksa (vrtloga), spirale,

42

kao što je slučaj u implozijskoj fizici Daniela Vintera. Vrtložna ili vortex polja stacionarnih talasa u građi vakum prostora mogu ostati na jednom mjestu dosta dugo vremena. Kozirev je tvrdio, na osnovu eksperimenata, da se i torzijska polja mogu širiti prostorom kao i torzijski valovi. Uočio je, slično Tesli prije njega u etarskoj fizici, kako svi fizikalni objekti i apsorbuju i zrače torzijske valove. Svim treskanjem, vibriranjem, hlađenjem, grijanjem i deformisanjem fizikalni objekti generišu mjerljive torzijske valove. Oni se mogu mjeriti. Zato sve, posjetimo se “elementarne čestice imaju valno svojstvo, tj. čestice su valovi… Elektron je talas smješten u “dvodimenzionalni” ili trodimenzinalni prostor... Veličina Elektrona nije nikakva konstantna veličina, nego se ona može stalno mjenjati”, piše na osnovu matematike Seadin Jelovac u poglavlju ‘Konstantne konstante’ svoje knjige. ²¹ Kozirev je smatrao da sva kretanja od vibriranja atoma do putanja planeta i zvijezda, ostavljaju svoje tragove u medijumu, tj. etru u formi torzijskih valova. Kozirev je to dokazao putem rotacije žiroskopa koji time gubi malu težinu. Isto i jako treskanje objekta, može voditi gubitku težine. To je spram današnje konvencionalne nauke “nemoguće”, kao što je bio i Teslin bežični prenos ne-hercijanskim talasima. Kozirev je dokazao kako žiroskopi zrače više torzijskih valova, ukoliko se tresu ili rotiraju. Na taj način se energija etra, održavajući objekat koji se trese ili rotira, zrači natrag u pozadinski okean etra i tako povećava. Slična istraživanja vođena su na Kembridžu, gdje je dr. Harold Aspden primjetio povezan fenomen, pridružujući žiroskopu moćan magnet, zavrtjevši ih zajedno velikom brzinom. Mjerio je količinu energije potrebne za ubrzanje žiroskopa. Dobio je računicu od 1000 J (džula). Nakon zaustavljanja vrtnje žiroskopa, unutar 60 sekundi ponovo ga je zavrtio, i otkrio da mu je bilo potrebno mnogo manje energije do postizanja iste brzine jer je vrtnja žiroskopa dodala energiju etru, koji održava žiroskop. Sve to trajalo je i nakon zaustavljajnja, što je slično momentu ili sili kretanja vode u čaši nakon miješanja kašičicom.²² Dakle, vrteći magneti nisu ništa drugo do generatori snažnih torzijskih valova. Naša planeta Zemlja i svi drugi oblici postojanja u sveprožimajućem medijumu, etru ili kako god ga drugačije nazvali kroz istoriju njegovih imena, samo su generatori torzijskih valova, kako je dokazao Kozirev i drugi istraživači. To je misterija i Tesline spirale kao vrtloga rotacija u etru. Pored Kozireva i Aspdena, slična eksperimentalna istraživanja vršio je i Brus De Palma, katapultirajući dvije čelične lopte pod istim uglom u vazduh. Da li je principijelno teorijski bilo moguće dobiti višak energije u radu npr. Kilijevog generatora? Prema Majeru npr. važi slučaj opšteg održanja energije u Svemiru. U tom zakonu je ukupna nekonvertovana energija Svemira jednaka sumi svih pojedinačno konvertovanih energija, po prikazu: E (nekonvertovana e. ) – E’ (konvertovana energija) = 0 Prema ovome ako bi se slijedio Majerov zakon o održanju energije, značilo bi nastupanje energetske smrti kosmosa trenutno. Zakon nije dovoljno obuhvatan. Problem je njegovo nepostojanje dubine. On npr. ne definiše vertikalnu komponentu u odnosima raznih slojeva materijalne egzistencije. Na jednostavnim primjerima iz života vidimo da je aktivaciona energija uvijek manja od dobijene. Za lančanu reakciju dijeljenja jezgara atoma teških elemenata (fisija), aktivaciona energija je mnogo puta manja od energije dobijene tom reakcijom. Zato proizlazi da je u smjeru energija ka materiji, dobijena energija veća od uložene, uvijek, te je aktivaciona energija za svaki proces uvijek manja od energije oslobođene iz materije ili nekog izazvanog procesa. Međutim, Majerov zakon važi samo za pojedine, posebne slučajeve. To važi samo za horizontalne slučajeve, u koje spada mehaničko izazivanje toplotnih ili električnih pojava u

43

segment rada, dok se ne odnosi na vertikalne načine djelovanja u prirodi poput relacije prirodnog zakona energija-inertna masa. Dakle, Majerov zakon nema regulisanu univerzalnost. Energija utrošena za pokretanje neke mase uvijek je manja od energije koju data masa stiče istim pokretanjem, i ni jedan zakon prirodni ne troši nikakvu energiju za svoje djelovanje. Stoga je jasno da zakonom uređena energija uvijek uređuje materiju-vrši se vertikalno informisanje u prirodi. Tako je od zakona, pa dalje preko energije do mase i od nje do težine. U cijelom Svemiru od Ideje pa sve do Materije imamo samo prirast Energije, i to kao vertiklani odnos jeste tajna održanja u Kosmosu. Energija je vječna, i u ‘beskonačnosti’ Vasione i prirode imamo nepotrošivost zbira svih energija i vibracija do nulte tačke ‘mirovanja’. Ni naša planeta ne ulaže nikakvu energiju pri slobodnom padanju tijela, jer se gravitacija ne troši-ne konvertuje se u energiju kretanja slobodnopadajućih tijela. Ona je princip koji proizvodi dejstva. Ona mijenja materiju i prostor, a sama ostaje nepromjenjena poput svih zakona prirode. Nauka je danas trenutno zbrka nepovezanih pojmova i neobjašnjenih mjerenja. To smo pokazali i u jednom našem naučnom tekstu “Neki koraci budućnosti-što god bilo poslije Opere” (oktobra 2011.). Takav primjer u zbrci nepovezanih pojmova i neobjašnjenih mjerenja imamo u evolucionističko-relativističkoj knjizi “Nastanci-četrnaest milijardi godina kosmičke evolucije” ²³ u kojoj se spominje starost kosmosa, temperaturu na posebnim kosmičkim “rođendanima“ pa sve do danas itd. sve do neobjašnjenih pojmova poput “tamne materije“ i “tamne energije“. Tamna materija uvedena je zbog toga što se, npr. sonde izvan Sunčevog sistema, to jest kada ga napuste, ne ponašaju ni po Njutnovoj formuli za gravitaciju, ali ni po Ajnštajnovim svjetskim linijama-sonde se udaljavaju, pa se vraćaju, pa opet udaljavaju. Međutim, njihovo kretanje najviše podsjeća na Boškovićevu krivu jedinstvene sile, kako kaže dr. Abramović. S druge strane tamna energija uvedena je da se zadovolje energetske jednačine za galaksije na rubu optičkog kosmosa dosežnog teleskopima, jer se one udaljavaju mnogo brže od brzine svjetlosti pa im navodno tamna energija omogućava da se tako brzo kreću. Ovo je veliki apsurd, ukoliko se osvrnemo na već prikazan rad naučnika Kozireva:  Nikolaj Kozirev otkrio je da zvijezde zrače energiju torzijskih valova. Njegov postulat je bio da se torzijski valovi stvaraju zbog vrtnje zvijezda u medijumu, te je na osnovu svojih astronomskih posmatranja zvijezda, pomoću dediciranog teleskopa za mjerenje radijacije torzijskih valova, primjetio kako su zvijezde emitovale tu energiju sa svoje lokacije. Po njemu, lokacija zvijezde na nebu je morala biti stvarna, a vidljivo svjetlo zvijezde otkriva lokaciju koju je ona imala prije mnogo svjetlosnih godina, koliko je trebalo svjetlu da dođe do Zemlje. Ako zapazimo, ovo takođe ne ide u prilog Dopler efektu i njegovom “crvenom pomaku” po kojem znači da se galaksije brzo udaljavaju od nas zbog “širenja kosmosa“. Kozirev je zaključio da torzijski valovi moraju putovati super-luminalnim brzinama. Ono što je Kozirev još razvio jeste to, da torzijski valovi primljeni s lokacije na nebu prikazuju buduću poziciju zvijezde, jer torzijski valovi putuju super-luminalnim brzinama. Zbog toga ovi valovi mogu preći vremensku barijeru, te tako “preći” u budućnost. Po njemu, to je značilo da torzijski valovi kreiraju istoriju svih događaja u Svemiru kroz sveprožimajući medijum, kako od kretanja najmanjih subatomskih čestica tako do kretanja planeta, zvijezda i galaksija. Kako ova studija o etru nije konvencionalno dogmatska kao nauka zadnjih više od sto deset godina, citiraćemo interesantno zapažanje jednog amatera u kosmološkim istraživanjima i autora romana “Novo sjeme”, Maria Škorina iz Šibenika, koji čak pretpostavlja da je količina energije unutar atoma konstantna i kaže: “Zanimljivo bi bilo da, osim udaljavanja galaksija uzmemo u obzir i Oortov oblak, koji oko nas tvori sferu. Za postojanje takovog oblika potrebne su dvije sile: unutarnja i vanjska. Tijelo vjerojatno ima ‘izgubljenu‘ masu jer je ‘uronjeno‘ u eter kao kad

44

smo u vodi, ali pitanje je koliku bi realnu masu imalo u momentu mirovanja. Pretpostavljam da je količina energije unutar atoma konstantna a kretanjem atoma kroz eter tj. energetski nabijen prostor kroz propusnu elektron. opnu sabija energiju koja joj daje masu. Kad se zaustavi ‘višak‘ izlazi i energija je opet konstantna… zamislimo titrajuću česticu u magnetskom polju dva magneta. Je li ona privučena ili odbijena ili titra u ravnotežnom položaju dviju izbalansiranih sila. Na tom principu mogao bi se stvoriti antigravitacioni motor”. ²⁴ Naša planeta Zemlja takođe, zrači torzijske valove. Ta je radijacija znantno jača blizu polova i rotacijom ih rasprostire po ostatku planete. Kozirevi eksperimenti su zavisili od geografske lokacije, pa je i sam primjetio kako se mjerenja mogu izvoditi samo tokom hladnog perioda godine. Sasvim prirodno i još logično, Sunce je najveći generator torzijskih valova širom Sunčevog sistema. Mišljenja smo lično, da je vrlo lako moguće da je zvijezda Vega (sazvježđe Lira) jak generator torzijskih valova te Sunce cijeli svoj sistem povuče k njoj, svake godine u jednom trenutku, brzinom od 20 km u sek. U nekim astronomskim knjigama s polovine 70-ih godina prethodnog vijeka piše: “Sunce vuče Zemlju i ostale planete kroz prostor naše galaksije brzinom od oko 20 km/sek u pravcu zvezde Vege u sazvežđu Lire. Dokaz ovog kretanja je uglovno udaljavanje onih zvezda, prema kojima se kreće Zemlja sa Suncem, dok se dijametralno suprotne zvezde uglavno približavaju jedna drugoj…”²⁵ Treba imati na umu da torzijski valovi teku u svaku i iz svake fizikalne materije. Muzika je harmonija, i ono što su stari Grci znali o muzici prirodno se održavalo u doživljaju logosa. Harmonija je muzika-najprirodniji izraz matematičkih zakona, koje su još otkrili pitagorejci. U Novom zavjetu stoji: “U početku bijaše riječ i riječ bijaše od Boga i riječ bijaše Bog”. Indijski mistik Ošo (Osho-Bhagwan Shree Rajneesh,1931-1990), napisao je: “U njega su uključene sve razine postojanja. Nije da je samo duša puna glazbe: jednom kad čujete unutarnju glazbu, vaš je um pun nje, vaše srce je puno nje, vaše tijelo je puno nje, sve razine vašeg bića su pune nje. Kad je jednom upoznate, ne samo da je čujete u sebi, nego i izvan sebe. U ptičijem pjevu čujete je, u šumu vjetra u drveću čujete je, u valovima što udaraju u stijene čujete je. U zvuku čujete je, u tišini čujete je.” ²⁶ Ono što zovemo ‘zvučnim etrom’, nosi naziv i kao Akaša. Pošto je preuzeta iz sanskrita riječ Etar znači ‘sveprožimajući prostor' ili ‘anima mundi’, kroz kojeg se božanske misli manifestuju u Materiji i konstituiše Dušu i Duh. On po Fridrihu Mesmeru proizvodi ‘mesmeričke’ i ‘magnetičke’ operacije prirode. Akaša je takođe, kako smo vidjeli iz prvod dijela, sanskritska riječ i znači radijacija, sjajenje i sl., i zato je sinonim za etar. Teslin Svjetlosni etar (luminoferozni) sastoji se od Prostora i Svetlosti, jer su oni neodvojivi. Akaša je maternica kreacije svih fizikalnih aspekata, koji se mogu percipirati čulima. O tome govori sva tradicija starog Istoka, kroz tzv. ‘akaša hronike‘ kao knjige života, opisujući sve što se dogodilo i što će se dogoditi. To su priče svake Duše koja je živjela u našem svijetu-zapisi holografskih torzijskih polja pojedinaca uknjižena u veći hologram grupa (nacija npr.), a to se prepliće sa hologramom čovječanstva, pa nam je jasno da se radi o onome što je još Karl Gustav Jung nazvao ‘kolektivnom sviješću’. Zato možemo objasniti ono što nazivamo ‘parapsihološkim’. Dakle, radi se o jednom bukvalno skladištu informacija kojima su imaju pristup svi veliki vidovnjaci čovječanstva kroz istoriju. I polje nulte tačke sa etrom, predstavlja samo razliku u načinu opisivanja tih polja, jer oba i sl. samo opisuju energiju koja je u Svemiru, dok polje nulte tačke kvantna fizika npr. opisuje kao kolektivnu energiju koju otpuštaju sve subatomske čestice u Svemiru poput virtualnih fotona. Oni padaju natrag iz stanja pobuđenosti u svoja temeljna energetska stanja.

45

Subatomske čestice posuđuju energiju virtualnih atoma iz polja nulte tačke i gura ih u stanje više energije. Znači, čisto predavanje i uzimanje energije virtualnih fotona jeste ono što stvara polje nulte tačke, a “prazan prostor”, vakum, nije ništa drugo do izobilje elektromagnetske energije virtualnih fotona sa svim frekvencijama domena elektromagnetskih frekvencija. Zato je Kozirev i preko torzijskih valova smatrao da misli i osjećaji naši, generišu torzijske valove koji putuju superluminalnim brzinama sve do najudaljenijih krajeva Kosmosa. Njihovi valovi mogu biti fizika onog što zovemo ‘telepatijom’, uticaj na materiju, objašnjenje za ‘psiho kinezu’, sposobnosti za fizikalno mijenjanje fizikalnih objekata u savijanju žice i sl. (kao što je Uri Geler demonstrirao a naučna detaljna ispitivanja potvrdila da se ne radi o prevarantu). Od XX vijeka, naročito od druge polovine vijeka, naučnici u službi vojske počeli su eksperimentisati sa ljudima takvih sposobnosti. Svi su atomi u svojoj osnovi generatori torzijskih valova. Poznato je npr. da kontra rotirajući Φ spiralni elektromagnetski valovi u implozijskoj fizici Daniela Vintera, koji se spiralizuju u atomskom jezgru, takođe poništavaju elektromagnetske komponente elektromagnetskih valova. Rezultat iz toga su torzijski valovi. Po fizici Vintera, spiralizovanje u nultu tačku mirovanja elektromagnetskog vorteksa kreira da se beskonačna energija akumulira zbog implozije valova u sve manje i manje valne dužine (što je kraća valna dužina to je veća energija sadržana u spiralizirajućem valu). Analogiju imamo u tornadu koji akumulira energiju i fokusira je u tačku-u oku tornada u kojem se prirodno ucrta pentagram ili nekad heksagram (elektromagnetski vrtlog ili vortex akumulira energiju u svojoj tački mirovanja).

46

Dakle, još jedna dubina značenja Tesline spirale, pored one koju je objavio dr. Abramović, u radu “Okultni smisao Tesline spirale”.²⁷ Tajanstvenu dubinu spirale, sjetimo se, imamo savršeno studiozno prirodno-naučno urađeno kod astrologa, ali možemo slobodno reći i naučnika, čuvenog Mila Dupora. On je to dao u petom dijelu ‘Spiralni putevi Gospodnji’ u knjizi “Astrološki i hermetički spisi” (hermetički dio). Uragani na primjer, kategorija 4 i 5, otvaraju međudimenzionalni prolaz ka višim, te na taj način omogućava protok energije etra (čije je osnovno svojstvo vibriranje) u našu grubo fizikalnu dimenziju. Energija etra u formi torzijskih valova kreira stojne valove. Valne dužine planeta i zvijezda su ogromne u poređenju sa valnom dužinom atoma. Ali, kada se njihove valne dužine uklapaju u Fibonacijev niz Zlatne sredine, oni se imploduju i formiraju fraktalne atraktore, koje nazivamo gravitacijom. Na taj način su, implodirajućim elektromagnetskim valovima povezane sve panete i zvijezde u medijumu. Hologramski tip svemira naučno je jednak hermetičkom principu, koji glasi: “sve što je gore jednako je onom dolje, i obratno” (makrosvemir i mikrosvemir). Još je i Kili smatrao da je etar na najvišem energetskom potencijalu naspram mase i materije, a da je oko million puta gušći i čvršći od čelika. Tesla je imao isti pogled i putem dubljih eksperimenata proširio etarsku fiziku, i smatrao takođe da materija nastaje iz primarne supstance koja prožima Univerzum-da taj proces neprestano teče, poređujući ga sa odvijanjem i navijanjem sata. Smatrao je da kada se izgubi unutrašnji električni naboj, etar mrvi materiju u sebi. Jasno je da čim svjetlo opet dotakne atome razbacane kroz prostor, ponovo otpočinje proces, jer su sve atomske i molekularne vibracije razmjene emisija kvantnog zračenja, pa je tako akustika svodiva na elektromagnetiku. Proizvodnjom zvuka mi nužno pokrećemo svjetlost, a moguće je i obrnuto ukoliko se poznaju i primjene svi matematički zakoni etarske sinteze, što bi samo pokrenulo zgušnjavanje materije iz elektromagnetskih polja, odnosno stvorilo bi ono što znamo kao Materija. ²⁸

''… Ako teorija Lorda Kelvina o građi materije nije samo lepa zamisao, već fizička istina, onda bi bilo koje telo ohlađeno do apsolutne nule nestalo, iščezlo u prividno ništavilo... Čovek bi tada posedovao moć nalik božanskoj jer bi mogao da stvara bilo koju vrstu materije iz ničega, a u stvarnosti iz primarne, neshvatljivo razređene supstance koja prožima sav prostor, etra. I on bi mogao uciniti po svojoj volji da se sva opipljiva i teška materija vrati u svoj primarni oblik, tj. da nestane, izgubi se u svemiru.

47

Ma koliko nemogućim bi takav rezultat mogao da izgleda, on nije nužno protivrečan prihvaćenoj doktrini o neuništivosti materije. Primarna asupstanca, etar, ne bi naravno nikada mogla biti uništena, ali atom ili molekul, mogao bi biti kao takav, poništen, jer predstavlja vrtlog, ili agregat vrtloga ovog tananog fluida. Zamislite proces hladjenja učinjen samodejstvenim, i potrudite se da razmislite šta bi čovek mogao da uradi. Na njegovo naređenje svetovi bi nestajali i svetovi bi se rađali. Teorijski, verujem da ne grešim. Ako je činjenica da je sva teška materija ... sastavljena od kovitlaca, ili vrtloga sveprožimajuće, čudesno razređene, fluidne supstance, onda sva izrazita svojstva tela predstavljaju puki rezultat vibracionih perioda, veličine, brzine ili načina uređenja ovih vrtloga. I onda, šta drugo bi moglo uslediti nakon hlađenja i prestanka kretanja, sem totalne dekompozicije kovitlaca ili atoma, tj. nestanka onoga što u uobičajenom značenju reči nazivamo materijom? Jedini način da dokažemo da je sav materijalni svet... sastavljen od ove primarne supstance, čini se da bi bio da izvedemo upravo taj eksperiment – da učinimo da materija nestane – što bi bilo moguće samo pod pretpostavkom da je Lord Kelvinov pogled na sastav tela fizička činjenica.''

‘Obrazlažući dalje svoju viziju ‘rođenja i smrti materije', Tesla nastavlja o etru’:

”Zamislite grudvicu nekog materijala kao što je meteor, koji je sastavljen od malenih kovitla etera. I zamislite ovo telo projektovano u beskrajne dubine prostora, u oblast u kojoj nema toplote, nema svetlosti, gde nema zračenja bilo koje vrste, gde vlada minimum temperature, a ne postoji uopšte nikakvo kretanje. Šta bi sledilo? Telo bi se ohladilo i kondenzovalo, a kondenzacija bi bila združena sa gubitkom kretanja. Poslednji stadijum kondenzacije, ako bi ikada bio dostignut, uključivao bi prestanak svakog kretanja. Kovitlaci etera bi se prekinuli, meteor bi nestao i preostao bi samo njegov sporo krećući, nepokretan, fluid koji bi se izgubio u neograničenom moru etra, i najzad se potpuno zaustavio. Ali, neka sad deo ovog fluida bude ponovo pokrenut od bilo kog agensa, kao što su Sunčevi zraci ili zraci sa neke zvezde... Neka se vrtlozi ponovo obrazuju, steknu velike brzine, vibriraju i nagomilavaju se na način koji je predložio Ser Vilijam Kruks, u svojoj ingenioznoj hipotezi o nastanku Elemenata. Kovitlaci jednakih perioda vibracija koje traže jedna drugu, sakupljajući se u grupe poput pojedinaca sličnih ukusa i naklonosti u gusto naseljenom gradu... na taj način bi materija kao što je uobičajeno zamišljamo, bila ponovo obrazovana. Tako bi se u beskrajnim dubinama vasione mogao odvijati večni proces razaranja i ponovnog pojavljivanja materije, gde bi ukupna količina energije kretanja u skladu sa zakonom očuvanja energije bila zauvek integralno sačuvana. Sledeći spekulacije jednog od velikih predstavnika moderne nauke, Kruksa, duboko smo impresionirani mogućnošću da izvesne ideje o materiji i sili, uzroku i posledici, kao i o sastavu i istoriji svemira, koje su na sanskritu bile iznete u drevnoj Hindu filosofiji, u Vedama, sada mogu biti ne samo neodređeni i nejasni izrazi zakona i pojava koje nam predlažu vizionari, već postati i tačne naučne i fizičke istine'', citira Teslu dr. Abramović u radu “Etarska fizika i relativizam”.²⁹

48

1895. godine dva vidovnjaka, Čarls Leadbeter i Ani Besant, objavili su jedan vrlo zanimljiv članak pod nazivom “Okultna hemija”, u kojem su objasnili unutrašnju strukturu vodonika i kiseonika, a da nisu imali nikakvu naučnu podlogu osim jedino svoju vidovitost. Dakle, imajući samo neku vrstu umne labaratorije, ali bez naučne podloge, ova dva imena oslikali su torusne oblike kao gradbene blokove atoma. Te torusu slične forme tokova, Leadbeter i Besant nazvali su ‘Anu’. Govorili su kako je atom oblikovan iz etra korišćenjem Anua kao forme tog konstantnog toka. Pošto je tzv. torus vrlo važna trodimenzionalna forma materije u novoj nauci etra, i kako se danas najčešće poredi sa prstenastim oblikom, onda lako možemo na taj način pojmiti nastajanje materije iz etra. Torus nastaje rotiranjem mustre Geneze za 360 stepeni, i kao kugla uvija se unutra na vrhu i dnu, da bi nastala rupa kao na jabuci. Formira se kada dva etar-vorteksa združe svoje kanale (protoke). On je savršena forma toka u prirodi za kreiranje naizgled odvojenih entiteta u etru bez forme. Dovoljno je stabilnog trajanja. U valnoj strukturi materije, koju smo prikazali, materija jeste samo mustra interferencije valova,

49

ulaznih i izlaznih. Sva materija u Svemiru na taj način se održava, jer se radi o međusobnoj zavisnosti čestičnih valova. Kada se torusi uklope ili ugnježde za formiranje ljuski elektrona atoma, jedina mogućnost kontinuiteta te forme ne-destruktivne interferencije valova jeste da se torusi usklade geometrijama Platonovih krutih tijela. Kada su oni uklopljeni, ugnježdeni unutar atoma prema simetrijama Platonovih krutih tijela, onda svi valovi idu u centar atoma. Tada se kreiraju ponavljajuće, rekurzivne ili fraktalne mustre. Ovakve mustre ne oblikuju samo ljuske elektrona već i jezgro. Kada se pojavi fraktalna mustra nestaje u nultoj tačci atomskog jezgra. Ono što nazivamo gravitacijom dakle, samo je implozija elektromagnetskih valova u sve kraće i kraće valne dužine. Time je torus zapravo minijaturna crna rupa i samo privlači u sebe svjetlo kreirajući tako gravitaciju.

Elektron unutar atoma kruži u putanji oko jezgra i to na fiksnoj udaljenosti od jezgra, a kugla koja opisuje kruženje elektrona naziva se elektronskom ljuskom, kojih ima različitih tipova u atomskoj strukturi. Danas su im imena s, p, d i f ljuska. One sadrže 2, 6, 10 i 14 elektrona, maksimalno. Apsolutno svaki par vrtloga u torusu korespondira sa 2 elektrona. Čim se torusi organizuju unutar Platonovih krutina, dobija se ekvivalent elektronske ljuske, a korespondencija ide sljedećim nizom: 1 par vrtloga formira 1 torus i odgovara ljusci s 2 elektrona; uklopljena 3 para vorteksa u kocki odgovara p ljusci, koja ima 6 elektrona, dok 5 uklopljenih parova vorteksa u dodekahedronu odgovara d ljusci, koja ima 10 elektrona. Materija je stabilna forma mustre toka, koja ide iz etra zauzimajući geometrijske oblike iz energije bez forme. Na taj način se kreira iluzija razdvojenih elektronskih čestica u elektronskim ljuskama. Zato čestica koja stvara jezgro sedam ugnježdenih parova vrtloga u Platonovom ikozahedronu, odgovara ljusci f s 14 elektrona. Kako su Φ ciklusi, ciklusi harmonijskih valova koji slijede Zlatni rez, tako bi onda porijeklo riječi fizika moglo biti od physical te bi onda ona kao nauka bila čista studija Φ ciklusa. Drugom knjigom “Zakona”, Platon navodi da su svete mjere proučavali svi koji su postojali sveštenici ili praktikovali bilo koju vještinu s jakim uticajem na društvo. Jesu li se svete mjere odnosile specifično ili uopšteno prema Zlatnom rezu, ne znamo još uvijek sa potpunom sigurnošću. No, kako Platon kaže, kroz njihovo su se proučavanje rane civilizacije održavale stabilnima i neiskvarenima hiljadama godina. U jednom razgovoru opisuje kako su filozofi iz Atene govorili o uticaju koji muzika i ples imaju na narav mladih ljudi, pozivajući se na Egipat

50

gdje su se, prema njemu, zagovarali veoma strogo određeni zakoni i u IV vijeku prije n.e. očuvalo veliko znanje o Zlatnom rezu. Čim se val koji dolazi iz centra, sretne sa reflektiranim valom od površine kugle, tada se formiraju stojni valovi, a imajmo na umu da je Platon u “Timeju” upravo spomenuo kako su kruta tijela osnovne forme koje konstruišu materiju. Međutim, imajmo na umu i da je sam Platon spomenuo da je to znanje došlo od čuvenog prakontinenta Atlantide, a danas npr. postoje i “dokazi”. Svih pet Platonovih krutih tijela isklesanih od kamena nalaze se u muzeju u Oksfordu i datacija im je oko hiljadu godina prije Platona, ali i neke dodatne koje su polu-pravilne a koje je opisao Pitagora. Kamenje je pronađeno u Engleskoj i ono što je interesantno jeste da je pripadalo neolitskoj epohi. ³⁰ Ono što materiji daje masu jesu mehanička svojstva. Radi se o angularnom momentu vrtložne energije etra. Dakle, masa je inercija kreirana od vorteksa etra. Prema predavanju ³¹ sa Lomonosov Univerziteta u Moskvi, profesora dr. Abramovića, od 1. nov. 2011, u dijelu ‘Nastajanje mase iz prostora’ prostor dijeli se isključivo po Kontinualnoj proporciji / Zlatnom preseku, prema slici:

Etarski medijum je u svim pravcima beskonačan. Karakteristika mu je - r (radius), koji prema sfernom zakonu usijeca sferne djelove u kontinuum (djelove čije su površine diskontinualne, odnosno punktualne). Inače, djelovi struktuiranog etra mogu biti sinhroni, odnosno rezonantni, i asinhroni. U rezonantnom dolazi do kondenzovanja subatomskih čestica poput elektrona, protona i neutron, jer nastaju rezonantnom sintezom fotona po istim principima po kojima se i sami fotoni osamostaljuju kao posebni entiteti u etru. S druge strane, asinhroni djelovi etra jesu Prostor, u kome rezonantni fotoni grade Materiju. U Platonovim krutinama nastaju sve manje i manje forme tijela. Njegova kruta tijela imaju vrlo značajne karakteristike. Prva karakteristika je da se savršeno sva uklapaju unutar kugle, koja je npr. geometrijski oblik koji važi za pokrećanje nuklearne reakcije u bombi. Kako ih površina kugle obuhvata, vrhovi krutih tijela nalaze se na površini. Osim što se savršeno uklapaju jedno unutar drugih, mogu se još u savršeno ugnježđivati (slika 6.10.). Zatim one mogu i da se udvoje, tj. mogu se stvoriti i suprotne forme jedna iz druge. Takav primjer udvojenih formi imamo u primjeru kocke i oktahedrona. Središta stranica ili lica kocke povezana svim linijama između tih središta, daju oktahedron. Isti proces važi i za obratan slučaj-kocke iz oktahedrona. Sam sebe za udvojenika ima tetrahedron. Ikozahedron i dodekahedron su udvojenici, takođe. U Platonovim formama tijelima svaka crta, površina ili lica i krajevi, identični su drugim unutar iste forme, što samo pokazuje da su krutine ekstremno simetrične. Stvaranjem sve manjih i manjih savršeno ugnježđenih krutina jedan unutar drugog, kreira se fraktal,

51

repetitivnu geometrijsku mustru. Interesantni su za sličan slučaj i stari simboli Drvo života i Cvijet života, jer se Drvo života može nadslojiti na Cvijet života, i savršeno su usklađeni.

Drvo života uopšteno, pa čak i ono iz jevrejske Kabale, samo je ekstrakcija iz Cvijeta života, ostavljajući niz kugli bez interesa. Savršeno nadslojavanje s mustrom Geneze, pokazuje geometrijsku ljepotu simetrije uključenu u svim sličnim simbolima, što znači da sve mustre evoluiraju progresijom iz mustre Geneze. Takođe, mnogo puta u Bibliji pominje se Drvo života uz Drvo znanja dobrog i zla u središtu Rajskog vrta. To samo pokazuje da su pradavne tradicije smatrale geometrijske mustre vrlo važnim, te su se očuvale u mističnim ezoteričnim naukama. Markirano crvenom bojom da bi se razlikovalo od mustre (slika 6.12.Voće života), Voće

života podsjeća nas da je ono što vidimo u stvari trodimenzionalna slika kugli i naziva se ženskom formom. Muški komplement može se konstruisati ako se koriste ravne crte za povezivanje svih centara svih kugli, dobijajući na kraju Metatron kocku. Ona je vrlo važna pošto sadrži krute geometrijske forme, koje dolaze u fokus nove fizike etra. I Platon je opisao te forme koje nalazimo u Metatron kocki. Zato se i zovu kruta tijela, i zapravo mogu naći dva puta u Metatronu. Manje verzije krutina se ponavljaju u unutarnjih sedam kugli (slika 6.12. Kocka u Metatron kocki) zelene kugle vrhovi kocke, a jedna je skrivena u pozadini od pogleda u tri dimenzije. Pojam ‘kosmička biblioteka’ predstavlja pojam iz svetih znanja. To je energija koja je poluinteligentna i ispunjava cijelu zapreminu Kosmosa (za pojam čovjekove inteligencije ipak je visoko inteligentna) ali u koju su sve energije Kosmosa utkale svoja znanja. Ona predstavlja jednostavno jednu ‘kosmičku biblioteku’ iz koje i prosvetljene osobe najčešće dobijaju svoja saznanja - a to je Akaša, po objašnjenima nekih ljudi. Poznato je i kao ‘akaša hronike’, a djelo sa takvim nazivom imao je poznati intelektualac Rudolf Štajner. Na ovim prostorima postoji takođe donekle slična osoba ovoj dvojici vidovnjaka Leadbeteru Besantu, a radi se o iscjeljitelju i duhovnjaku dr. Ljubiši Stojanoviću, koji je u jednom svom seminaru pod nazivom “O Crnoj rupi i tački prosvetljenja”, prije nekoliko godina iznio pred svojim slušaocima i učenicima neke vrlo interesantne stvari za nauku. U seminaru je govorio da Crna rupa u svoju tačku skuplja svjetlost milionima godina od jake energije koju ima. I to tako sve dok ne dođe do njene eksplozije. Dr. Stojanović je istakao i da ‘teorija Velikog praska nije tačna da je sve krenulo iz jedne tačke, tj.

52

dolazi do eksplozija zvijezda (što nauka dobro zna na primjeru Supernovih) ali od njih ne nastaje sve jer to je nemoguće, već neka nova zvijezda ili galaksija zavisno od oslobođene energije’.³² Ono što smo lično primjetili nakon svih fakata je da Crne rupe moraju imati i jaku gustinu etra, tako da kao po pitanju tornada i galaksija sve vibracije idu u jednu tačku–nultu tačku iluzornog mirovanja. Kako smo već istakli da je torus zapravo minijaturna crna rupa i samo privlači u sebe svjetlo kreirajući tako gravitaciju, postavljamo sada naučno pitanje za razmišljanje čitaoca: ako je torus minijaturna crna rupa koja privlači u sebe svjetlo kreirajući gravitaciju, zar ne bi onda crne rupe u kosmosu mogle biti poput gigantskih torusa koji privlače ka sebi svjetlo i stvaraju gravitaciju?! Po današnjoj implozijskoj fizici Vintera, vrteće polje elektromagnetske energije sprema inerciju (otpor kretanju). Što je više rotacije ili vrtnje, to je veća inercija. Takođe je i ovo demonstrirano eksperimentalno, vrtnjom žiroskopa i zvrka. Ako organizujemo vorteks spin polja elektromagnetske energije u organizacijske mustre čuvenih Platonovih krutih tijela, koje nazivamo atomom, onda lako možemo shvatiti dva postulata: da je materija gusta forma akumulirane energije, i da materija ima svojstva inercije koja daje masu. Inače, Daniel Vinter se drži ideje pomenuta dva vidovnjaka i podržava je. On je spojio oblik njihove vizije torusa sa Platonovim krutim tijelima za konstruisanje atoma, tako da smatra da etar kreira vrtloge (vortekse) ili mala tornada kružne spiralne energije širom Svemira. Zato su vrtlozi u etru poput malih vrtloga u rijeci.

I Vinter smatra da je cijeli Svemir kreiran iz jedne nematerijalne supstancije-etra, kao vrsta supravodljivog fluida, koji jednako teče kroz sve fizikalne objekte kao ekstremno gust ali i medijum bez trenja. Smatra da je najbolje poređenje s njim suprovodljivo stanje helijuma, jer kada se on ohladi na temperaturi ispod 2 stupnja Kalvina, postaje super-tečan. To znači da se objekti mogu kretati kroz tu tekućinu bez ikakvog otpora. A da vidimo kako je došlo do te spoznaje: u vakuumu ne postoje sile ili stvari koje bi mogle da ponište, pa čak i razblaže talase. Inače, vakuum se smatra medijumom bez trenja, a to znači da se talasi i objekti kreću bez otpora i u odsustvu suprotnih sila mogli bi da se kreću zauvjek. Iz toga proizilazi da je vakuum stvarno medijum bez trenja, te bi talasi sjećanja širom Svemira mogli biti vječni. No, pitanje se postavlja da li bi bilo koji medijum zaista mogao biti bez trenja? I odgovor je upravo u superohlađenom helijumu, jer je on potpuno bez trenja. Upravo je to još 1911. godine otkrio fizičar Ones Kamerling (Onnes Kammerlingh), koji je uzeo helijum (koji je u normalnom gasovitom stanju) i

53

ohladio ga postepeno, stepen po stepen, sve dok se nije približio apsolutnoj nuli po Kelvinovoj skali. Čim je temperature helijuma dosegla 4,2 kelvina, došlo je do dramatične promjene – helijum je izgubio svoja gasovita svojstva, postajući tečan. Pod istim pritiskom i u isto vrijeme, postao je 800 puta gušći. Hladeći dalje ovu supergustu helijumsku tečnost, na 2,17 Kelvina, dogodila se još jedna važna promjena. Bilo je to pretvaranje tečnog helijuma u superfluid. Iako je supergust, superohlađeni helijum ne pruža otpor objektima koji prolaze kroz njega. Teče bez otpora kroz pukotine i aparature tako male, da ništa drugo, pa čak uključujući ni mnogo ređi gas, ne može da prodre kroz njih, makar ne bez vidljivog trenja. Tako da imamo dobru analogiju u superprovodljivom helijumu, za supergusti a istovremeno nefrikcioni, kosmički vakuum. Na to se nadovezuju proračuni Džona Vilera (John Wheeler), da je energetska gustina vakuuma 10⁹⁴ erg po kubnom centimetru. To znači da je ogromna količina, koja je daleko veća od energije vezane za sve materijalne čestice (koje imaju masu) u čitavom Univerzumu. Vakuum je u supergust i superprovodan , i u mnogo čemu sličan helijumu kada se nađe blizu apsolutne nule, i zato možda jeste zapanjujući medijum, ali nipošto nije neprirodan jer je sve u Univerzumu uronjeno u supergusti a superprovodljivi kosmički vakuum. Apsolutno sve stvari proizvode talase koji izmještaju vakuum iz njegovog “osnovnog stanja”. To znači da stvaraju vrtloge, koji “ekscituju” vakuum. Ako povežemo sa naukom Kozireva, onda nam je jasno da se ovi torzioni talasi šire u vakuumu i interferiraju. Torzioni talasi stvaraju interferencijske slike, jer integrišu u sebe informacije koje pojedinačni vrtlozi nose, a kako se vrtlozi pojedinačnih stvari sjedinjavaju, onda se informacije koje oni nose ne poništavaju. To je odgovor zašto se talasi superponiraju jedan na drugi, što je objašnjeno i u knjizi Lasloa. Inače, superponirani talasi se, u izvjesnom smislu naravno, nalaze svugdje u vakuumu, i to je prosto prirodan fenomen poznat i u obliku holograma. Hologramski snimak, kojeg stvaraju interferencijske slike dva svjetlosna zraka, nema poklapanja “jedan na jedan”, između tačaka na površini objekta koji se snima, i tačaka u samom snimku, jer hologrami nose informacije u rasejanoj formi. Znači, sve informacije sačinjavaju hologram, i one su prisutne u svakom njegovom dijelu. One tačke koje sačinjavaju snimak površine objekta, prisutne su kroz čitavu interferencijsku sliku snimljenu na fotografskoj ploči, te time kao rezultat imamo da kada se bilo koji dio te ploče osvjetli, pojavljuje se puna slika objekta (iako ona može biti manje jasna naspram slike koja bi rezultirala iz osvjetljavanja čitave ploče). Dakle, superponirane vakuumske interferencijske slike su prirodni “hologrami”. One znači nose rasijanu informaciju o svim česticama, ali takođe i o svim skupinama čestica-duž čitavog prostora i vremena. Logična hipoteza iz ovoga, po Laslou, bila bi da kvantni vakuum generiše holografsko polje, koje predstavlja sjećanje Univerzuma. Postoji vjerovatnoća da kvantni vakuum prenosi svjetlost, energiju, pritisak i zvuk, pa bi on mogao vrlo lako biti ne samo supergusto more energije, već i more informacije. Osnovno pitanje za savremenu fiziku, i mogući ključ nove paradigme jeste: kako bi kvantni vakuum mogao prenositi “istorijsko iskustvo materije”?! Teorija o ovome koja obećava jeste naročiti rad ruskih fizičara Šipova i Akimova i njihovih saradnika na radu Kozirevih torzionih talasa, na kojoj su dalje radili i naučnici u Evropi i Americi. Prema ovim ruskim fizičarima, torzioni talasi povezuju Univerzum u grupnoj brzini reda veličine 10⁹ c – jedna milijarda puta brzina svjetlosti. To povezivanje može da uključuje više od poznatih oblika energije, uključujući i informaciju. Čestice imaju kvantno svojstvo poznato kao “spin”, ali i magnetni efekat pošto posjeduju specifični magnetni moment, jer se magnetni impuls registruje u vakuumu u obliku sitnih vrtloga (poput vrtloga u vodi). Vakuum-bazirani vrtlozi imaju jezgro oko koga kruže ostali

54

elementi, kao npr. molekuli H₂O u slučaju vode. Teoretičar Laszlo Gazdag iz Mađarske, pokazao je kako sitni vrtlozi nose informaciju na sličan način kao što to rade magnetni impulsi na kompjuterskom disku. Inače, vrlo važno znati za novu naučnu paradigmu, jeste da se informacija koju dati vrtlog nosi, podudara s magnetnim momentom čestice koja ga je stvorila. Znači to je informacija o stanju čestice. Tako sitne rotirajuće strukture putuju kroz vakuum. One komuniciraju, tj. međusobno djeluju jedna na drugu, i kada se dva ili više torzionih talasa sretnu, one formiraju interferencijsku sliku, koja integriše elemente informacija o česticama koje su ih stvorile – znači da ta interferencijska slika nosi informacije o čitavom skupu čestica. Vrtlozi bilježe informacije o stanju čestica koje su ih stvorile. Njihova interferencijska slika bilježi informacije o skupu čestica od kojih su vrtlozi interferirali, i to je taj način na koji vakuum ne samo bilježi već i nosi informacije o atomima, molekulima, makromolekulima, zatim ćelijama, organizmima, populacijama i ekologijama organizama. Što se tiče ograničenja, ne postoji vidljivo ograničenje informacija, koje interferirajući vakuumski torzioni talasi mogu da sačuvaju i prenesu – mogli bi, smatraju, nositi informacije o stanju “čitavog” Univerzuma, jer su čestice povezane vakuumom na isti način kao što su stvaranjem i primanjem talasa povezani objekti u moru. Vorteksi, vrtlozi ili tornadi su u tekućini sličnoj etru. Oni su gradbeni blokovi materije, a kako je etar neka vrsta tekućine onda slijedi fizikalni zakon hidrodinamike. Nauka nikad nije objasnila zašto atom ima brojeve elektrona 2, 6, 10 i 14 u elektronskim oblacima, odnosno u orbitalnim ljuskama oko jezgra. Vinter to objašnjava na osnovu periodnog sistema i geometrijskih svojstava Platonovih krutina. To daje objašnjenje zašto se elektroni ne razbiju padom u jezgru i kako se njihova zračena energija obnavlja, tako da elektroni nisu čestice koje kruže oko jezgra, već samo mustre stojnih valova koji se nalaze na diskretnoj udaljenosti od njega. Onaj ko vječito obnavlja te stojne valove jeste ETAR, smatra Vinter, kao i nekada Tesla.

Inače, oblik torusa možemo gledati kao formu koja se savršeno može opisati skupom Φ spirala. Φ spirale su samo serije čistih sinusnih valova, jer se svaki kompleksni valni oblik može kreirati od zbroja svih jednostavnijih čistih sinusnih valova različitih frekvencija i amplitude. Takav bi se princip nazvao Fourierovim. Dalje, sve ovakve spirale iz serije harmonike s valnim dužinama u čistom skladu sa Zlatnim rezom, a kada ove spirale kruže

55

oko torusa one se susrijeću i prosto interferiraju. Rezultat interferencije su kreirana dva dodatna vala, i oba su valne dužine u Zlatnom nizu. Sve je stvar samoorganizovanja, i na isti način bi se mogla formirati stabilna materije od elektromagnetske energije kao forma valne interferencije. Elektromagnetska energija u ravnoj crti je Svjetlo, a kada ono ‘lovi svoj rep’ oko površine torusa to zovemo Materijom-kao prastari simbol zmije koja grize svoj rep. Atom je čista elektromagnetska energija. Zato fraktalne mustre koje oblikuju atom, oblikuju i naše planete i zvijezde i sve u cijelom Svemiru, smatra Vinter. Mustre koje se ponavljaju oko Platonovih krutina uklapaju se jedna u drugi, te je to ono što nazivamo fraktalima,³³ koji se mogu skalirati u bilo koju veličinu ali omjer ostaje konstantan zbog ravnoteže. To je univerzalni princip! Još jedan od modernih etarskih naučnika, dr. Paul La Violete (Paul La Violette), razvio je opštu teoriju sastava etra i nazvao je sub-kvantna kinetika. On se ne slaže sa mnogim aspektima moderne fizike, uključujući i teoriju Velikog praska i rađanje cijele materije, energije, zakona sila prirode iz potpunog ništavila. La Violete se ne slaže sa Prvim zakonom termodinamike, po kojem nakon Praska Svemir više ne dozvoljava kreiranje energije i materije iz istog ništavila, ali ni sa Drugim zakonom termodinamike po kojem fizika diktira postupno raspadanje reda i organizacije Svemira nakon Praska ponovo u potpuni haos. On jednostavno ne vjeruje da su svi zakoni mogli biti isključeni samo za djelić sekunde, specijalno tokom Velikog praska. Svojom knjigom “Geneza svemira”, obrazložio je još mnogo više problema u vezi sa teorijom Velikog praska, uključujući i čuveni “crveni pomak” kojeg današnji kosmolozi drže kao “dokaz” da se naš svemir “širi kontinuirano od Velikog praksa”, a što smo već obrazložili. Opšte je poznato da nikada kosmolozi nisu objasnili alternativno pitanje kako to bez “nepostojanja” medijuma svjetlo putuje preko milijardi sv. godina. Nikada nisu uzeli u obzir pitanje mogućeg djelimičnog apsorbovanja svjetla međugalatičkom materijom, što bi bio uzrok gubitka energije a povećanja talasne dužine. Ovaj naučnik vjeruje kao i neki drugi alternativci, i to s pravom, da je kosmologija dalekih predaka bolja alternativa, jer ne pati od moderne teorije Velikog praska. Davni kosmolozi tvrdili su da je Svemir evoluirao milijardama godina, kao jedan rezultat kontinuiranog procesa kreiranja materije i energije iz pretpostavljenog prostora četvrte dimenzije zvane etar-kreacija koja nikada nije prestala i samo se nastavlja dalje i dalje, što i sam kaže La Violete. Njegov najveći argument je Svemir kao otvoreni, a ne zatvoreni sistem, što i jeste. Zato je širom Svemira moguće primati energiju i materiju iz etra kao četvrte dimenzije, bez suprotstavljanja zakonima Termodinamike. Isto tako, ono što se danas naziva Velikim praskom imamo u malim sistemima, tj. nastajanje novih zvijezda ili galaksija nakon eksplozija drugih, ali nikako nastajanje Svemira. Tako da taj proces neprestano teče, održavajući ravnotežu. Iz posmatranja na primjeru valnih oscilacija iz Mendelove biološke nauke varijacija, La Violete je zaključio da bi na sličan način etar mogao proizvoditi valne mustre iz dva stanja etra, dva različita eterona (isti naziv kao čestice astronoma Sia), koji mutiraju i to kontinuirano iz jednog stanja u drugo i onda natrag. Etar zadržava svoje stanje ravnoteže zbog drugog zakona Termodinamike, u normalnim slučajevima, dok pod kritičnim uslovima transmutacije etra kao i valovi lovaca i lovine mogu postati samoorganizujuća valna mustra stabilne forme a valne mustre će postati vidljive u našem fizikalnom svijetu kao svjetlo, kao elektromagnetska energija. La Violete je svoju teoriju testirao u simulacionom modelu zvanom Bruselator. Koristio je dva eteron stanja (X i Y) za dokazivanje kako pod kritičkim uslovima, mogu spontano nastati samoorganizovane oscilacije. Stvarna reakcija etra koristila je samo nekoliko njegovih prelaznih stanja. Transmutacijski model etra La Violetea podsjeća na transmutaciju kineskih energija Jin i

56

Jang. Moguća je kreacija kao rezultat cikličnih međusobnih transmutacija energija Jin i Jang, jer se ženska energija Jin transformiše u mušku Jang, i obratno. To je vječni proces fizikalnih manifestacija. La Violeteva sub-kvantna kinetika odlično opisuje kako etar proizvodi valove, koje posmatramo kao svjetlo u našem Svemiru. Svjetlo formira stojni val i vječno se obnavlja transmutacijama eterona. Ono čini sve ono što u konačnom posmatramo kao kvantne čestice materije. Kinetika sub-kvanta daje bolju alternativu potrebnih ulaznih i izlaznih valova Volfove teorije. Pošto se napreduje sve više u razumijevanju načina stvarnog oblika materije iz etra, jasno nam je dakle, nakon svega ovog, kako vibracije kreirane iz etra moraju biti organizovane u spiralnim formama za oblikovanje atoma i ‘simpatetička vibratorna fizika’ je skrivena moć harmonije Sveprirode. To je moć matematički ujednačenih oscilacija makro i mikrosvemira. Postoji u prirodi jedan izuzetno čudan fenomen, koji je nazvan sonoluminiscencijom. Stvar je u transformaciji zvučnih valova u svjetlosnu energiju, i to je dosta poznat eksperiment današnje fizike. Eksperiment je potvrdio fenomen, a urađen je tako što je mala staklena posuda napunjena vodom rezonira harmoničnim zvučnim valovima i to od 20 kHz iz zvučnika. Nakon toga se mali vazdušni mjehur unio u centar kuglaste staklene boce, i čim je mjehur tačno centriran u boci, počeo je ritmički implodirati i emitovati svjetlo. To svjetlo se emitiralo u ultra-kratkim svjetlosnim bljeskovima. Ti bljeskovi nose nekih skoro trillion puta veću koncentraciju energije, nego što je izvorne zvučne energije. U centru je temperatura mjehura dosegla astronomskih 30 000 o C i pritisak je bio ogroman. No, kako je bilo problema s eksperimentom, počelo se razmišljati o primjeni sonofuzije (vrsta hladne fuzije) za kojom se teži već dugo vremena, dok neki drugi naučnici smatraju da ovo obilje energije dolazi upravo iz polja nulte tačke.

Postoji i jedan utemeljen Institut kvantne dinamike etra od strane dva naučnika. Radi se o Davidu Tomsonu (David Thomson) i Džimu Borasu (Jim Bourassa), koji nezavisno jedan od drugog razvijaju model temeljen na etru, integrirajući kvantnu mehaniku sa teorijom relativiteta i teorijom struna, iako je teorija relativnosti skoro pa teorija koja ne daje nikakav doprinos nauci uopšte, naročito etru, jer ga ni sama teorija ne sadrži. Međutim, model ova dva naučnika je zasnovan na onom o čemu smo već pisali u ovom radu - opisuje materiju kao subatomski vrtlog, tornado ili vorteks u etru, kojeg nazivaju Toroidalnom jedinicom etra (TAU). Oni takođe smatraju da kombinacije kuglaste konfiguracije formiraju jezgro i elektronske ljuske atoma, a kvantna dinamika spominje kako etar ima i mehanička i elektromagnetska svojstva. Ono što materiji daje masu jesu

mehanička svojstva. Masa je angularni moment vrtložne energije etra, ona je inercija kreirana od etarskih vrtloga, a ono što je vječiti spin vrtloga etra jeste Božja Sila ili G-sila. Dakle, vječiti spin vorteksa etra koji se održava za stabilnost cijele materije u Svemiru. Jedan inžinjer, Robert Paterson (Robert A. Patterson), sam se specijalizovao u vorteks tehnologiji. Istraživao je i rad poznatog nacističkog naučnika Viktora Šaubergera (Viktor Schauberger). Iako zavisan naučnik, Šauberger je tokom Drugog svjetskog rata postigao rezultate u vorteks tehnologiji.³⁴ Paterson na osnovu implozijske fizike Danijela Vintera smatra da vrtlozi tornada i jakim magnitudama u centru, bivaju pravi primjer kako bi isti

57

mehanizam RAM implozijskog krila, temeljen na aerodinamici, mogao imati svoj komplement u elektrodinamici ako se primjenjuje na energiju nulte tačke u vakumu prostora. On pretpostavlja da bi se energija nulte tačke uspjela ‘pumpati’, korišćenjem elektroničkih krugova koji bi imitirali vorteks tehnologiju u dizajnu njegovog krila. Na to ga je naročito potakla knjiga “Antigravitacijski priručnik”, autora Davida Člidresa (David Hatcher Chlidress), o pradavnom azijskom kipu iz Japana - Dogu kipom (star oko 10 hiljada godina). Elektronički ekvivalent i svoje RAM implozijsko krilo, mogli bi biti odgovor da je Dogu kip šematska predstava onog što on naziva elektrogravitacijski implozijski pogon (quantumgravitics.tripod.com).

***

I najzad do zaključka ključa misterija stvaranja. Najzad do shvatanja Boga. Zajednički odnos vibracija i geometrija do Zlatnog reza - to je ono što je prirodni naučnik i doktor medicine Hans Dženi (Hans Jenny, 1904 – 1972) nazvao kimatika u svom istoimenom naučnom djelu. Dakle, radi se o Svetoj geometriji, koja igra važnu ulogu u etarskoj fizici. Suština misterije 'Svete geometrije' nije u samoj geometriji, već u vibracijama koje poprimaju geometrijske mustre! Kako je Svemir oblikovan iz samo jedne supstancije (koja se sama po sebi ne može oblikovati) do različitih pojava pojedinačnih materijalnih stvari kroz formu, onda možemo reći da je zapravo geometrija etra sa svojom strukturom suština kreiranja materijalnog svijeta. Fuler Bukminster (Buckminster Fuller, 1895-1983) prvi je otkrio postojanje odnosa između muzičkih frekvencija i geometrijskih formi (Diatonske ljestvice). Bukminster se koristio eksperimentima, pa je koristio jedan balon u koji je uronio plavi pigment. Nakon toga je zavibrirao balon s frekvencijama iz muzičke skale sedam bijelih tipki klavira. Zbog interferencije valova došlo je na površini do pojave dvodimenzionalnih aranžmana. Dr. Hans Dženi je nastavio sa ovakvim eksperimentima poslije Bukminstera, testirajući vibracije stojnih valova sa sličnim sredstvima i sve krutine (atomi, Platonova kruta tijela iz “Timeja”) pokazale su se kao geometrijske mustre. Uočio je dva istostranična trougla, jedan okrenut dolje a drugi gore, i spajaju se kao muški i ženski princip, formirajući Davidovu zvijezdu ili dva trougla tetrahedrona koje vidimo u zracima što dolaze do nas pri pogledu ka Suncu.

58

Na fotografiji kimatičkog istraživanja, bijele linije koje su zakrivljene i one ravne predstavljaju mjesta gdje se vibracije poništavaju. To čini tzv. čvorne tačke, tj. tačke ‘mirovanja’-nulte tačke onog iluzornog mirovanja koje stvara zbir svih stalnih vibracija. Tu koloidne čestice tako raspršene u tečnosti, bježe kada tečnost vibrira, a geometrijska mustra jeste rezultat čiste valne interferencije.

DODATAK

- Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraživanja o čovjeku i našem svijetu -

Iz svega ovog, već nam je jasna veza nauke i religije kroz filozofiju elemenata stvaranja. Ono što ih spaja jeste Razum iz analogije, kako je smatrao i Alfons Luj Konstant (Elifas Levi) u izuzetnom okultnom djelu XIX vijeka „Ključ misterija“, a u kojem je naučno razrađen elektromagnetizam i etar. Pošto se obično obrađuje najčuvenije djelo H. Blavacke, mi ne želimo raditi isto i zato ćemo se osvrnuti malo na pomenuto djelo. „...Znati znači više ne verovati, verovati znači još ne znate. Predmet nauke je poznato; Vera se za to ne zanima i celu oblast prepušta Nauci; predmet Vere je nepoznato, nauka može za njim tragati, ali ga ne može definisati, pa je stoga prinuđena da prihvati, makar privremeno, definicije Vere koje nije u stanju da kritikuje. Međutim,ako Nauka odbaci Veru, s njom odbacuje i nadu i ljubav čije je postojanje i neophodnost očigledno Nauci, kao i Veri. Vera kao psihološka činjenica pripada kraljevstvu nauke, a nauka kao manifestacija božanske svetlosti u ljudskom umu pripada kraljevstvu Vere. Nauka i Vera stoga moraju priznati jedna drugu, međusobno se poštovati, podržavati, pomagati, ali ne zalaziti jedna drugoj u područje. Pravi način njihovog sjedinjavanja je da se nikad ne pomešaju. Između njih ne može biti kontradikcije, jer iako koriste iste reči ne govore istim jezikom... Razum: ’O Nauko, ti onda tragaj, ali i poštuj Veru! A kada tvoje sumnje načine dubok jaz u svetlosti ovog sveta, neka ga Vera ispuni! Idite zajedno, razlikujući se jedna od druge, ali oslanjajući se jedna na drugu i nikada nećete sići sa pravog puta... Bitak, istina, razum i pravda predstavljaju osnov u izučavanjima nauke i osnovne težnje vere...“ ¹, piše Levi. A zatim, Levi nastavlja: „...Nauka proučava bitak u njegovim pojedinačnim manifestacijama; vera ga pretpostavlja, odnosno prihvata a priori, kao celinu. Nauka traga za istinom o svemu; vera sve povezuje sa univerzalnom i apsolutnom istinom... Nauka potčinjava razum ljudi i stvari univerzalnom matematičkom razumu; vera pretpostavlja jedan inteligentan i apsolutan razum koji stvara i prevazilazi matematiku... Vezu između nauke i vere čini analogija... ’Bitak je svuda’, kaže nauka ’on je višestruk i nepromenjiv u svojim oblicima, jedinstven po suštini i nepromenjiv po Zakonu. Relativno dokazuje postojanje apsolutnog. U njemu je sadržana inteligencija koja oživljava i preoblikuje materiju’. ’Inteligencija je svuda’, kaže vera. ’Život nije konačno predodređen, zato što njime vlada izraz uzvišene mudrosti . A taj apsolut u inteligenciji, vrhunski regulator oblika, živi ideal duha, jeste Bog... Istina, stvarnost, razum, pravda, Proviđenje, pet su zraka presjajne zvezde u čijem centru će nauka napisati reč ’biće“ . ²

59

I na kraju se pitamo što je Čovjek? Pa kako reče još Elifas Levi on je ’telesno biće stvoreno prema slici Boga i sveta, po suštini jednostruko, po supstanci trostruko, smrtno i besmrtno’. Pod ovim ’trostruko po supstanci’, Levi je obrazložio u smislu da se u njemu nalaze: duhovna duša, materijalno tijelo i plastični medijum. Ovo posljednje je objasnio kao svjetlost, djelimično stalnu, djelimično promjenljivu što je analogno promjenljivoj masi i veličini svih čestica pa i etarskih. Plastični medijum posjeduje vid, sluh, dodir, njuh i ukus, što znači da on predstavlja sve što je sačinjeno prema slici našeg tijela. Svjetlost promjenljivom čini magnetni fluid, a stalnom astralno tijelo. Postojanje je dokazano eksperimentalno. Čini ga po Leviju astralno ili zemaljsko svjetlo. Ono svoj dvostruki magnetizam prenosi na ljudsko tijelo. Voljom djeluje Duša na tu svjetlost, čineći da se ona rasprši ili sažme. Može i da je projektuje ili povuče, jer je plastični medijum ogledalo “mašte i snova“, djelujući na nervni sistem i uzrokuje pokrete, po Leviju. To je slično Teslinom predavanju “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, 1893. godine kada je između ostalog rekao: “...Kada talasi etra udare u čovečje telo, oni proizvedu osećaj toplote ili hladnoće, prijatnosti ili bola ili, možda, i druge osećaje kojih nismo ni svesni, a i ma kojeg stepena ili intenziteta oni bili, pa njih ima beskrajno veliki broj, što znači da ima i ogroman broj različitih osećaja...“ ³ Žuta mrlja u oku je prijemnik i binarni detektor elektromagnetnih valova. Koliko su predmeti udaljeni od nas i njihovu boju, dešifrujemo na osnovu jačine impulsa koji dopiru do naših očiju te od njih dalje do mozga, kao i na osnovu valnih dužina i frekvencije koja se odbija od površine predmeta kojeg gledamo. Odbijanjem fotona od predmeta oni mijenjuju svaki put svoju prethodnu frekvenciju. Svojom voljom možemo praviti kontrolu psihičkih slika. Sve je stvar refleksnog dejstva mozga na ritinu, jer čim svjetlost dođe na ritinu izbacuje elektrone fotoefektom a dalje se taj elektronski poremećaj sprovodi do naših centara u mozgu. Tada se stvara slika. Snagom čiste koncentrisane jake volje možemo u mozgu da okrenemo smjer biostruje, a to su pozitivne jonske struje, i mišljenjem proizvedemo višak elektrona koji šaljemo tako na ritinu te rezultat biva da prizore koje gledamo zamjenjujemo svojom psihičkom slikom. U Teslinom članku “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu“ imamo proračune svih promjena kojih čovjek nije svjestan a koje sigurno utiču. Npr. prenos energije na čovjeka od kretnje Zemlje oko Sunca od 19 ili 20 milja u sekundi, iznosi po njemu preko 25 160 000 000 stopa-funti. ⁴ Ni po Tesli energija tu nije konstantna, već se mijenja u zavisnosti od položaja automata ili tijela u odnosu na Sunce. Inače, na Zemljinom polutaru tačke imaju brzinu od 1520 stopa ⁵ u sekundi, našta treba ili dodati ili oduzeti od translatorne brzine kretanja od 19 ili 20 milja kroz Svemir, pa se otuda energija mijenja u toku 12 sati za vrijednost koja otprilike odgovara vrijednosti od 1 533 000 000 stopa-funti. To znači da neki nepoznati način energija izlazi i ulazi u tijelo automata u iznosu od oko 64 konjske snage.⁶ A kako to nije sve, zbog Sunčevog sistema koji ide po Tesli ka Herkulu a danas ka sazvježđu Lira, trebalo bi po njemu da dođe do sličnih godišnjih promjena fluksa energije. To bi dostiglo zaprepašćujuću cifru od preko stotinu milijardi stopa-funti. Dakle, svi ovi promjenljivi i čisto mehanički uticaji su još složeniji, zbog nagiba orbitalnih ravni i raznih drugih kako stalnih tako i povremenih dejstava mase, jer ’ovaj automat je, međutim, izloženo i delovanju drugih sila i uticaja. Njegovo telo se nalazi na električnom potencijalu od dve milijarde volti, koji se menja snažno i neprestano. Cela Zemlja je osetljiva na električne vibracije i odgovara na njih. Atmosfera vrši pritisak od 16 do 20 tona , shodno barometarskim uslovima. Ona prima energiju Sunčevih zraka u promjenljivim intervalima po

60

srednjoj stopi od oko 40 stopa-funti u sekundi i podvrgnuta je povremenim bombardovanjima Sunčevih čestica koje prolaze kroz telo čoveka kao kroz papirnu salvetu. Kroz vazduh prolaze zvuci koji udaraju na njegove bubne opne, a njega potresaju neprekidni drhtaji Zemljine kore. Izložen je velikim promenama temperature, kiši i vetru. Kako se onda ne čuditi što u ovom strašnom komešanju, gde izgleda da ni čelik ne bi mogao to da izdrži, ova tanana ljudska mašina radi na izuzetno dobar način?’, piše Nikola Tesla. ⁷ Naravno, nisu svi automati isti u svakom pogledu, pa zato i ne mogu reagovati na isti način. Međutim postoji podudaranje u reakcijama koje važe i za ljudska bića. Sve što važi za jedinku, važi i za njene najveće grupe. Recimo svi imamo potrebu povremenog spavanje, što Tesla lijepo navodi u članku kao primjer fiziološke potrebe i neophodnosti da se ’mašina’ povremeno zaustavi, i to je samo jedno stanje koje nam je postepeno nametnuto dnevnim okretanjem Zemlje oko Sunca. Ovaj primjer je samo jedan od mnogih dokaza koji idu u prilog mehanističkoj teoriji. Tako spoznajemo ritam u svemu-u idejama i mišljenjima, jednostavno na svim poljima intelektualne aktivnosti. Svjetlost može da se širi beskonačno, ali i da stupi u vezu sa svojim odrazima na velikoj udaljenosti, jer ona magnetizuje tijela. A šta je animalni magnetizam, pitao se još Levi?! Djelovanje jednog plastičnog medijuma na drugi, kako bi ga ili raspršio ili sažeo, a sve se može dalje stvoriti daljim sažimanjem utvrđenog djela sopstvenog plastičnog medijuma. A ako bi se pitali da li je magnetizam u suprotnosti sa moralom i religijom, odgovor je: da, ali samo ako se zloupotrebljava, kao što su bili brojni primjeri kroz istoriju na skupovima političkim ili mitinzima i sličnih vrsta, jer osnovno svojstvo etra je vibracija. Materija koja se širi u beskraj a proizvodi sjaj naziva se Svjetlom, i nju je Bog stvorio prije svega ostalog. Ova jedinstvena materija u beskonačnom predstavlja etar ili bolje rečeno eteričnu svjetlost. Dakle, to je materija, pokret ili kretnja istovremeno, i fluid i neprestana vibracija-inherentna sila koja se pokrenuta zove magnetizmom. „...U zvezdama koje magnetizuje postaje astralna svetlost. U organizovanim bićima postaje magnetni fluid. U čoveku obrazuje astralno telo ili plastični medijum... Ova svetlost predstavlja zajedničko ogledalo svih misli i svih oblika; ona čuva slike svega što je prošlo, odsjaje nestalih svetova i, po analogiji, nacrte budućih... svega što je prošlo, odsjaje nestalih svetova i, po analogiji, nacrte budućih. Ona predstavlja instrument proricanja...“ ⁸,pisao je Levi, što već danas možemo analogno povezati sa torzionim poljima u etarskoj fizici Nikolaja Kozireva (po pitanju zvijezda npr.) Očigledno da ni Mesmer, ni drugi u Novom i Savremenom dobu nisu pronašli dobar dio tajne nauke prirode, već ih samo ponovo otkrili. Znamo da je Kopernik samo uspostavio Aristarhov heliocentrični sistem iz III vijeka p.n.e. No, pitanje je i da li je i to znanje u Starom vijeku došlo od nekuda do Aleksandrija, gdje su se školovali skoro svi umovi helenističkog perioda. Pitagori npr. bila je dobro poznata primarna i elementarna materija. O elementarnoj materiji Mesmer je primjetio supstanciju neosjetljivu na pokret podjednako kao i na mirovanje, ali nije razumio da je pokret inherentan prvoj supstanci i da on ne proizilazi iz njene neosjetljivosti, već naprotiv, proizilazi iz njene sklonosti upotpunjene pokretom i mirovanjem koji se međusobno uravnotežuju-dakle, apsolutno mirovanje ne postoji nigdje u živoj materiji Univerzuma. Materija u stanju ’mirovanja’ privlači promjenljivu da bi je umirila. S druge strane, promjenljiva ’napada’ onu u stanju ’mirovanja’ da bi je pokrenula. Djelić mira, koji samo izgleda nepokretan, nije ništa drugo do još uskovitlanija borba i veća tenzija njihovih fluidnih sila. Tako jedna drugu neutralisanjem, dospijevaju u stanje mirovanja, pisao je Levi⁹, i potpuno je analogno onome što

61

danas u nauci poznajemo kao ’nulta tačka mirovanja’ (zbir svih vibracija stvara iluziju mirovanja). „Ta supstanca privlači i odbija, sažima se i širi u konstantnom skladu; ona je dvostruka; ona je androgina; ona uzima sebe u zagrljaj i oplođuje se; ona se bori, trijumfuje, uništava, obnavlja; ali nikad ne dozvoljava sebi da zapadne u lenjost, jer bi lenjost za nju bila smrt... Univerzalna materija je svojom dvostrukom magnetizacijom primorana na kretanje, a njena sudbina je da traga za ravnotežom“, piše on u „Ključu misterija“.¹⁰ I baš na tu originalnu supstancu odnosi se odlomak iz Knjige Stvaranja,¹¹ u kome stoji objavljeno: „Neka bude svjetlo!“ – i bi svjetlo. Dalje Levi kaže kako ’ne postoji nijedno čvrsto tijelo koje se ne bi u trenutku raspalo u prah, nestalo u dimu i postalo nevidljivo, ukoliko bi se naglo poretemetila ravnoteža njegovih elemenata’. Zato slijedi da se može upravljati magnetnim silama, omogućavati uništenje ili stvaranje oblika, oblikovanje pojava ili razaranje tijela-dakle, upravljati svemoćnošću prirode. Kod čovjeka koji ima problema sa mjesečarenjem, plastični medijum biva preopterećen ogromnom količinom nesvarene hrane. U takvim slučajevima tada volja vrši pritisak na medijum da bi ga olakšala, iako onemogućavana mlitavošću sna. To dovodi do reakcije mehaničke prirode kojom se kretanje tijela uravnotežuje sa svjetlošću medijuma, zbog čega je jako opasno naglo probuditi mjesečara, jer se prepunjeni medijum može iznenada povući ka zajedničkom rezervoaru i napustiti sve organe što bi odvojilo od Duše i rezultiralo smrću (u čemu postoje dokazi). ’Prekomjerno raspršivanje ili iznenadno sažimanje plastičnog medijuma neke osobe može dovesti do smrti (npr. izazivanje bijesa)’.¹² Fluidna tijela ljudi privlače i odbijaju jedno drugo prema zakonima vrlo sličnim zakonima elektricteta, što nazivamo instiktivnim simpatijama i antipatijama. One se na taj način uravnotežuju. U slučajevima halucinacija mogu biti vrlo zarazne i uvučene u njih mogu biti čitave gomile naroda, kako Levi kaže u ’slučajevima neobičnih prikaza i čuda, na npr. čudesa američkih medijuma i masovnu histeriju’¹³,što smo vidjeli kroz cijelu istoriju XX vijeka na istorijskoj pozornici u sistemima manipulacija i retorike, koji su i danas ponekad prisutni na političkim i sličnim skupovima. ¹⁴ Iz nijeme, vegetativne kontemplacije, nemoguće je preći ka oslobađajućim vibracijama misli, a da se ne promjene organi i okolina. Isto važi i za nauku danas, koja kaska dogmama već više od sto godina. Osobe kod kojih se pri prvom kontaktu osjećaju opasni uticaji, čine samo dio fluidnih asocijacija i voljno ili nevoljno koriste zalutale struje astralne svjetlosti. Svaka vibracija, sve što previše uzbuđuje čula izaziva izopačenost ali i zločin, a snažne emocije su poput žestokih pića. Česta upotreba njih uvijek je rezultirala zloupotrebi, jer svaka zloupotreba emocija gasi osjećaj za moralno i etično. Takvo djelo vidjeli smo kroz istoriju retorike za manipulaciju masom, pogotovo kroz XX vijek. Veliki diktatori nisu bili ništa drugo do prenosnici vibracija svojih kreštavih glasova kroz etar. Tako su predstavljali generator sa sakupljenom energijom, koji su pojedinačno sa bine naelektrisavali i magnetisali mase. Bili su poput glavnih zajedničkih osobina Tačke i Nule. Svi ljudi strasne prirode, poput Nikole Tesle koji je strasno voleo nauku, su poput jako naelektrisanog magneta, jer oni privlače i odbijaju sa violetnim posljedicama. Magnetizaciju mogu vršiti na dva načina. Prvi način je djelovanjem snage volje na plastični medijum neke neke druge osobe čime se potčinjavaju njena volja i njeni postupci. Ovakav jedan eksperiment npr. izvršio je Tesla nad prijateljima braćom Živić, bokserima, za jednom večerom, kada ih je snagom uma potpuno paralisao na koji minut pokazujući im prijateljski jačinu uma nad fizičkom. Ili slučaj pozivanja bijele golubice putem misli, ili brojni drugi primjeri drugih ljudi.

62

Drugi način magnetizacije je djelovanjem preko volje drugog, bilo zastrašivanjem ili nagovaranjem kako bi se izmjenio plastični medijum i postupci osobe nad kojom se vrši magnetizacija. Ovaj drugi tip možemo prepisati politici, diplomatiji i svim najružnijim postupcima u ljudskoj istoriji. Ostali vidovi magnetizacije su zračenjem, kontaktom, pogledom a posebno riječju, što smo objasnili i pominjali. Sve je vibracija, pa tako i glas, jer glasovne vibracije mijenjaju kretanje astralnog svjetla. To predstavlja moćno sredstvo magnetizacije. U savremenoj psihologiji postoje četiri velika perioda čovjekovog razvoja i prvi period je tzv. ‘antenatalni period’. To je period od začeća do rođenja, pa su do danas vršeni eksperimenti o mogućem dugoročnom pamćenju na osnovu ovog prvog perioda. Tako se smiještanjem mikrofona blizu fetusove glave otkrilo da je uterus prilično bučno mjesto. Od svih zvukova najviše se izdvaja zvuk otkucaja majčinog srca i majčin glas, koji može da se čuje u antenatalnom periodu. Zato bi se na osnovu principa - što je poznatije deluje privlačnije, mogla objasniti preferencija za majčin glas u odnosu na druge glasove. Najinteresantnije od svih nalaza govori o mogućnosti da se još u uterusu uči diskriminacija nekih glasova jezika, kako piše u knjizi “Razvojna psihologija”, prof. dr. Ljubomira Žiropađe i Ljiljane Miočinović. Npr. i dah takođe vrši magnetizaciju putem vibracije. Svaki pokret tijela širi vibracije kroz etar, koje ne prestaju i kad ih mi više ne čujemo. Psihološki pokret bihejviorizam nastao pod Džonom Votsonom u SAD-u i Pavlovim u Rusiji, i imao je popularnost u periodu od ’20-ih do ’60-ih godina XX vijeka. Osnovna ideja i praksa bila je da se na osnovu posmatranja čovjekovog ponašanja izvuku zaključci. Svaku reakciju je trebalo objektivno psihološki analizirati u ponašanju čovjeka. Zato je bihejviorizam mnogo doprinio psihologiji, naročito zbog eksperimentalne metode iz koje su izlazile dobre analize i izvještaji. Pavlov u Rusiji, radio je eksperimentalno, proučavajući uticaj zvuka metronoma na psa. Tako se otkrilo da zvuk metronoma luči pljuvačku kod psa što dovodi do gladi. Slično je kasnije sa pacovima radio Skiner, poznat kao radikalni bihejviorista. Do danas rađeni su i eksperimenti o uticaju buke i raznih zvukova na ljude i sl. Ljudska tijela privlače i odbijaju jedno drugo. Mogu i da apsorbuju jedno drugo- ’jedno može da se protegne na drugo, kao i da razmenjuju... Ljudi postaju lepi u školi entuzijazma, umetnosti i slave; u zatvorima postaju ružni, a u semeništima i manastririma dobijaju tužan lik’. ¹⁵ ’Univerzalno svetlo koje magnetiše svet naziva se astralno svetlo; kada oblikuje metale, naziva se Azot ili filozofski Merkur, a kada daje život životinjama naziva se animalni magnetizam’.¹⁶ Ono što prilagođavajući znakove misli, stvara oblike i slike jeste Inteligencija. Svojom imaginacijom čovjek djeluje na svjetlo, privlačeći je u dovoljnoj količini. Tako svojim mislima i snovima daje odgovarajući oblik. Razum se gubi onda ako ga svjetlo nadjača (disharmonija, remeti rezonanciju, ravnotežu), i utopljava ga u oblicima koje stvara, te je onda fluidna atmosfera ludaka često otrovna za uzdrmani razum kao i za egzaltiranu imaginaciju. Slike odašilje u etar cijeli nervni sistem plastičnog medijuma. Nervni sistem čovjeka biva privučen slikama, jer one odgovaraju našoj npr. uznemirenosti i prirodi našeg umora, ’kao što će magnet, krećući se niz ulomke različitih metala, sebi privući samo i isključivo gvozdene opiljke’.¹⁷ Na taj način snovi nam otkrivaju ili zdravlje ili bolest, mir ili nemir našeg plastičnog medijuma i cjelokupnog nervnog sistema. Čak i naša planeta Zemlja ima energetske linije koje su poput nervnog sistema, što je zabilježila geomantija a mjerili i inžinjeri na mnogim prastarim mjestima koji su bili i ostali kulturno nasljeđe čovječanstvu. ¹⁸ ’Čovjekov plastični medijum udiše i izdiše astralno svjetlo ili vitalnu dušu zemlje, baš kao što naše tijelo udiše i izdiše zemaljsku atmosferu’.¹⁹ A sve ima svoju pozitivu ili negativu, i nekome će nešto odgovarati dok drugima neće, tako da isto važi i za magnetno svjetlo, jer naše

63

tijelo preko svog nervnog sistema privlači i zadržava taj oblik svjetlosti, jer ponovićemo: plastični medijum posjeduje vid, sluh, dodir, njuh i ukus. Znači sačinjen je prema slici našeg tijela. Prenadraženošću putem etarskih vibracija plastični medijum komunicira sa našim nervnim sistemom, po Leviju, a to je nakon njega naučno objasnio Tesla u predavanju “O svjetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, 1893. godine. I po Leviju, moć koja stvara oblike jeste Svjetlost, koja pokreće vrtloge atoma nekadašnje materije u svijetu hladnoće. Ona stvara oblik prema zakonima vječne matematike. Stvara prema Zlatnom rezu. Stvara putem univerzalne ravnoteže svjetlosti i sjenke. Misli ostavljaju svoj trag na svjetlu, a ona predstavlja materijalni instrument misli kroz etar. Zato se kaže da je božanstvenost duša svjetlosti - univerzalna i beskonačna, a kako piše Levi: ’svaki čovek predstavlja jedan broj: svaki skup slova daje određenu seriju brojeva. Brojevi izražavaju apsolutne filozofske ideje...’ ²⁰ Širom Univerzuma kruži ideja o savršenom i nepromjenljivom poretku u prirodi, odnosno zamisao o hijerarhiji koja se uspinje ali i uticaju koji se spušta na sva živa bića, i to je svjetlost koja pretvara u aktivni princip. Kako piše u “Ključu misterija“: ’četiri neproračunljiva fluida nisu ništa drugo do različite manifestacije iste univerzalne supstance, koja je svetlost, a ona je vatra koja služi stvaranju u obliku elektriciteta i čovek može usmeriti vitalno svetlo pomoću svog nervnog sistema’.²¹ Univerzalni činilac stvaranja metala jeste magnetizovani elektricitet, a sve stvoreno je iz etarskog svjetla i ’oblici se svi reprodukuju iz svetla’, po Leviju.²² Ona magnetizuje čovjeka i stvara slično kao zvijezde, omogućavajući kroz etar pomoću elektromagnetnih lanaca komunikaciju koja nam je poznata kao telepatija kao i slučajevi ’medijuma’ (vidovitih) koji ’vide na daljinu’. Na isti način misli se bilježe u RNG generatoru, koji radi na primjeru slučajnog šuma i binarnog sistema 0 i 1. O tzv. ’boravku duše mrtvog čovjeka’, Levi piše: “duša mrtvog čoveka ne bi bila u stanju da živi u atmosferi živih ljudi (to bi odgovaralo jonosferi – V.K. ²³), isto kao što ni mi ne možemo živeti u zemlji ili u vodi. Jednom eteričnom duhu neophodno je veštačko telo nalik na naše da bi mogao dospeti do nas...“ ²⁴, a dalje Levi nastavlja – “sve što zapravo vidimo od mrtvih, jesu njihovi odrazi u atmosferskom svetlu, svetlu čije otiske mi prizivamo simpatijom naših sećanja. Duše mrtvih se nalaze iznad naše atmosfere. Vazduh koji udišemo je zemlja po kojoj oni hodaju. To je ono što izjavljuje Spasitelj u Jevanđelju kad navodi dušu jednog sveca da kaže: ’Između nas se nalazi ogromna provalija, i oni koji su gore više ne mogu sići do onih koji su dole... ’ Dodirujemo ih kao što ih i vidimo; upola iluzija, upola magnetna i nerva sila...“ ²⁵ Hipoteza će biti vjerovatna samo ako je uslovljena iskustvenim poukama. Ona je besmislena kada je pouke pobijaju. Nauka je iskustvo. Hipoteza je vjera. Zbog toga prava nauka uvijek neophodno prihvata vjeru. S druge strane, prava vjera neophodno računa na nauku, pisao je Levi. ²⁶ Dvojni magnetizam u nama proizvodi dvije vrste simpatija–naizmjenično apsorbujemo i zračimo.²⁷ A ono što koristimo kao zamjenu za vrtlog, riječ vorteksi (a pominjao ih je i Levi) u etru postoje i za zvijezde i za ljude, i upisano je u DNK svega što postoji.

***

„1. Hvali ime Gospodara svog Svevišnjeg, 2. koji sve stvara i čini skladnim, 3. i koji sve s mjerom određuje i nadahnjuje, 4. i koji čini da rastu pašnjaci, 5. a potom čini da postanu suhi, potamnjeli...“

64

(Kur’an; SURA 87 SVEVIŠNJI SURA 87 SVEVIŠNJI – EL – A’LĀ, (Mekka – (19 ajeta.)) ²⁸

Ključno oruđe u prirodi jeste spirala. Svugdje je oko nas i u nama. Uočavamo je u vodi, uočavamo je u nebo, uočavamo je u vjetar itd. Neke su više uočljivije, neke manje, ali od embriona do galaksija one su prisutne svugdje i vječno. Spirala je jedna od najdinamičnijih i najproporcionalnijih poruka prirode u kojoj iz pomirenja suprotnosti izlazi, harmonično i nepovratnoo–ona je srednji put, linija manjeg otpora, nikad ne skreće previše ni u jednom smjeru, pronalazeći uvijek savršenu ravnotežu. Proučavana je i opisivana i jezikom matematike od vremena stare Grčke, a crtana još i u vrijeme paleolita²⁹ na stijenama širom Mediterana. Ono što je zajedničko svim spiralama kako smo vidjeli, jeste da se razmotavaju oko nepovratne tačke na različitoj udaljenosti, tj. one se odmotavaju oko tačke udaljavajući se od nje. Zlatna spirala utemeljena je na Zlatnom rezu. Matematičari je nazivaju logaritamskom spiralom (slika 6.9.), i u njoj je misterija sklada i ravnoteže Φ-ja – savršena mjera koja govori da se cjelina odnosi prema većem dijelu kao veći prema manjem. Muzika je harmonija, i ono što su stari Grci znali o muzici prirodno se održavalo u doživljaju logosa. Harmonija je muzika! Ona je najprirodniji izraz matematičkih zakona, koje su još otkrili pitagorejci. U Novom zavjetu stoji: “U početku bijaše riječ i riječ bijaše od Boga i riječ bijaše Bog”.³⁰ Inžinjer Goran Marjanović u svom naučno-duhovnom tekstu “Samoostvarenje apsoluta” za časopis Kroz prostor i vreme, napisao je: “…Imajući u vidu strukturu Jedinstva, uspostavljene međuodnose i korelacije, činjenicu da se čovek nalazi u “središtu” svih tih prostorno-vremenskih vrtloga, isprepletenih pri tom raznim nivoima svesnosti, na mestu “sudara” dimenzionih skala mikro i makro svemira, na granici izmedju onoga “izvan” i onoga “unutra”, prateći igru prostora i vremena, materije i duha, umesto sintagme ČOVEK I UNIVERZUM, sasvim slobodno možemo reći: ČOVEK jeste UNIVERZUM …” ³² Naš mozak je kao antena, i takođe reaguje. To znači da su i moždani valovi i srčani ritam, koherentni sa Šumanovom rezonancijom (6-8 Hz) naše planete. Ponovo je otkrivena 1952. antenom kraj drveta (kao potvrda Teslinog nekadašnjeg otkrića), koja je kupila elektromagnetske valove Zemlje sa pomenutom frekvencijom rezonancije. Ona je rezultat valova između Zemljine kore i gornjih slojeva atmosfere. Ovu frekvenciju zovu srčanim ritmom Gaia-e, i povezana je sa ljudskom sviješću. Valovi našeg mozga djeluju u frekventnom domenu koji tačno uključuje Šumanovu frekvenciju. Svi NASA-ini brodovi opremljeni su s uređajima koji simuliraju frekvenciju Šumanove (Tesline) rezonancije. NASA je na početku još primjetila da astronauti postaju uznemireni i dezorjentisani čim su izvan Šumanove frekventne rezonancije. To znači da mi zavisimo od nje potpuno prirodno kao stanovnici ove planete. Drveće u šumi djeluje kao ogromna antena koja prikuplja Šumanovu frekvenciju. Drveće je još i pojačava, prema eksperimentalnim dokazima D. Vintera. Šetnja šumom predstavlja osvježenje. Svaka isključenost Šumanove rezonancije dovodi do dezorjentisanosti i uznemirenja. Vjeruje se da je to razlog ljudske želje u provođenju vremena u prirodi. Na visinama, avionska oplata djeluje na nas kao jedan veliki Faradejev kavez, pa se smatra da doprinosi osjećaju umora od leta. Zato danas, Daniel Vinter, kaže da sav biološki život zavisi o ovoj rezonanciji kao dugačkom Φ valu-nosiocu za isprepletene elektromagnetske Zlatne valove. Zbog toga možemo osjećajima ljubavi ugoditi prirodi i postati kao ona. Dakle, povezani smo sa prirodom Zemlje na isti način na koji nam je u psihologiji poznata tzv. ‘afektivna vezanost’ za naše najbliže.

65

Mozak je i vremenska mašina ujedno. Glavna djelatnost mozga, prema riječima dr. Abramovića, je preračunavanje frekvencija galaktičkih polja koja održavaju sinhronicitet sa atomskim i subatomskim svijetom naše strukture a to je 95% moždane djelatnosti.  Svi poremećaji u mikrosvijetu, smatra se, uslovljavaju da se mijenjaju u harmonici makrosvijeta, a što je tzv. budućnost. Ukoliko pogledamo elektromagnetski spektar, koji je neodvojiv od prostora, (a sve zajedno je svjetlosni-luminoferozni etar Nikole Tesle), onda temporološki i strukturno gledano, svjetlost je fenomen. Ona se pojavljuje visoke frekvencije ili kratke talasne dužine su – prošlost; niske frekvencije ili duge talasne dužine su budućnost. Sadašnjost je nelokalni početak. Ma koja početna talasna dužina jeste odabrana sadašnjost, jer samo konstantna sadašnjost je fizičko vreme. Ako uopštimo, onda su sve pojedine talasne dužine elektromagnetskog spektra u konstantnoj sadašnjosti, a njihov odnos proizvodi sukcesiju, odnosno dvije različite talasne dužine. Frekvence su uvijek u odnosu prošlost-budućnost ili obrnuto, a sve one zajedno su neograničeni niz početaka alternativnih sadašnjosti, kojih ima ma koliko mnogo, ali ne beskonačno. Beskonačnost je samo jedna, i ona je vremenske prirode-to je sama Sadašnjost, kako smatra dr. Abramović. 

Eksperimentalno je dokazano da mislima, djelima, riječima i emocijama šaljemo u etar svoje talase određene energije. Rekli smo da je to dokazano eksperimentalno na Institutu u Pristonu i još nekima, putem RNG generatora koji generiše slučajni šum (Random Noise Generator). Taj uređaj generiše potpuno slučajni šum prema principu neizvjesnosti kvantne mehanike. Slučajni šum se pretvara u binarni sistem (0 i 1). Rađeni su i eksperimenti s uticajem molitvi, kao i uticaju misli na vodu, i sl. Po naučniku Pavlovu, postoje četiri vrste elektro-psihonervnih procesa. Postoje i četiri kodna znaka DNK u jezgru gena viših organizama, a ćelije su takođe četvorne strukture te s toga četiri osnovna hemijska elementa npr. razbuktavaju vegetaciju. Vijekovima se vjerovalo da je srce dom naših osjećaja i emocija. To je izraženo u skoro svim popularnim ljubavnim

pjesmama i gotovo svim starim spisima. Popovo otkriće bio-fotona, tj. plavog svjetla u tijelu, dovelo je do pretpostavke da se radi o nekakvom odnosu s DNK. Za terapeutske i istraživačke svrhe koriste se elektrokardiogram (EKG) za srčane valove, dok se elektroencefalogram (EEG) koristi za moždane valove. Služe i za pojedince kako bi se uspostavila ravnoteža, rezona ncija srca i uma. Zato se danas mogu mjeriti i ljudske emocije (samilost, empatija, ljubav, bijes i frustracija). Uređaj za srce koristi elektromagnetske valove srca i mozga. On utvrđuje postojanje njihove harmonije-postoji li između srca i uma koherencija. Uređaj srca provjerava uravnoteženost naših osjećaja i misli. Npr. EKG i EEG jogina su koherentni. D. Vinter je objasnio kako mehanizam valova služi za isporuku energije uma i srca vlastitom DNK. Kada srce izražava emocije ljubavi, ono kreira kaskadu elektromagnetskih valova Zletne sredine, tj. kreira gravitaciju (G-silu, spiralno-cirkularnu energiju) kao što to atom čini, pri privlačenju isprepletenih elektromagnetskih valova u nultu tačku ‘mirovanja‘. Npr. pošto emocije potiču iz srca, danas ih možemo mjeriti. Emocije se reflektuju u valovima EKG-a. Svi valovi prave vorteks u jezgru atoma. Radi se o mjeri Zlatne sredine, koji usklađuje skalu valne dužine srca i mozga s kratkim valnim dužinama DNK. Kada su naše misli i emocije u skladu s ljubavlju, kreira se kaskada Fibonacijevog niza (Zlatna

66

sredina), koja povezuje energiju srca i uma s pridruženim vlastitim DNK. Tako su emocije čista energija koja se prenosi. Emocije prenose emocionalnu energiju od srca svakoj stanici tijela do DNK. Znači, energija naših emocija se kreće između tih skala, mjerila dugih valnih dužina i kratkih valova kako bi se konačno isporučila u DNK. Spiralni tok energije u etru, ostavlja time i pečat na naše ćelije u DNK spiralnog oblika, koja je nosilac svih nasljednih svojstava predaka (građa tijela, boja očiju, pamćenje, inteligencija i sl.) i u njoj je pečat predaka i čitavog budućeg života. U nju tzv. “morfička polja”, kao vrsta svijesti, obnavljaju namjerno neki uklonjeni gen u eksperimentima. Naša DNK ima dvojnu spiralnu strukturu i četiri vrste nukleotida, koji su u ovoj složenosti neponovljivi, osim u slučaju blizanaca, ali i tu opet sa nekim manjim razlikama. Najsloženije spiralne konstrukcije su u našem mozgu. Šta je to kolektivna svijest, ili u slučaju K. G. Junga šta je to kolektivna nesvjesnost kao i individualna, pitaju se brojni naučnici posljednjih decenija. Sprovedena istraživanja sa majmunima u period između 1952-1958. godine na japanskom otoku Košima, udaljenom od japanske obale. Tamo su istraživanja vršena i narednih, nekih oko 30 godina. Grupa majmuna je 1952. godine naučila je sama kako da opera nečiste slatke krompire kako bi jela čiste. To je prvo uradilo jedno mlado majmunče, naučivši svoju majku. Postupno je vremenom sve više majmuna ovladavalo “trikom” pranja krompira. Od tada pa do 1958. godine došlo je do efekta koji znamo kao “kritična masa”, pa je kritična grupa majmuna (oko 100) naučila pranje krompira. Ono što je interesantno jeste da je trik odjednom naučilo cijelo pleme majmuna na otoku Košima. Još interesantnije, i za nauku tada još iznenađujuće, bilo je što su kolonije majmuna na glavnom kopnu i na drugim otocima počeli ovladavati istim umjećem a da nisu bili podvrgnuti učenju. Dakle, sposobnost je nekako prenijeta drugim majmunima na udaljenim lokacijama, a da se ’kritična masa’ od oko stotinu majmuna smatrala nesigurnom masom. Sve to ne bi bilo moguće da nema onog što pored polja akaše (i sličnih naziva) zovemo i ‘nevidljivim poljem’.

Slični eksperimenti rađeni su i sa ljudima, te se pokazalo i da ljudi dijele nesvjesno znanje. To je nalik dijeljenju zajedničke baze podataka. Biolog Rupert Šeldrejk smatra da je i ljudska svijest povezana s nevidljivim kolektivnim poljem, koga za ovakve slučajeve nosi naziv “morfičko polje”. Po Šeldrejku, svaki član kritične mase ili grupe, doprinosi kolektivnom morfičkom polju. Nakon toga kolektivna svijesnost

morfičkog polja biva dostupna skoro svakoj individui grupe. Međutim, ovakve fenomene ne smatramo jedinim morfičkim poljima. Ima ih veliki broj-u svakom primjeru eksperimentalnom, barem po jedno. Iz istraživanja i ličnog zapažanja na osnovu istorijske nauke, semantike i etimologije, primjetili smo da se ne mogu korijeni riječi u prezimenima ljudi na Balkanu tumačiti samo sa strane nauke o jeziku i seoba, već da jedino potpuno objašnjenje uz etimologiju i ostalo daje dodatak polja akaše ili etra, ili još bolje za ovakav slučaj - morfičko polje. Tome se mogu dodati kao kolektivnom (ne)svjesnom, i moždani kodovi. Razlog tome jeste što iz nekih prezimena u Crnoj Gori ljudi izvuku nadimke, koji odgovaraju izvornim riječima drugih stranih jezika a da toga nisu svjesni. Slučaj nije toliko

67

masovan ni čest, ali je primjećen u nezavisnim primjerima jedni od drugih u par slučajeva širom zemlje, da čak ne zavise ni generacijski. ³³ Spoljašnje polje informacija zvano morfičko polje, je realnost kao i moždani kodovi, jer se ne mogu drugačije objasniti ovakvi i brojni slični primjeri bez zajedničkog polja informacija i taloga predaka u moždanim vlaknima čovjeka. Vjeruje se s pravom, na osnovu posmatranja eksperimenata, da morfička polja sadrže i informacije za izgradnju živih organizama. Nauka danas još uvijek smatra da DNK sadrži sve informacije potrebne za izgradnju nekog organizma. Upravo morfička polja to “sve informacije”, demantuju. Istina je da DNK sadrži samo informacije za konstrukciju materijala koji je potreban za izgradnju organizma. Međutim, ne sadrži sam plan izgradnje. Postoje faze u izgradnji embriona. Navodno su kod prve su 100% sve stanice identične. Razlikovanje ide tek nakon pete deobe stanica, kojih ima tridesetdvije. Pitanje je otkuda dolaze informacije iz DNK o izradi organizma, kad se stanice ne mogu razlikovati međusobno?! Zato Šeldrejk smatra da se informacije nalaze u spoljašnjem polju-morfičkom polju. Ovakvo objašnjenje Šeldrejka daje objašnjenje za jedan prilično čudan fenomen u vezi oporavka gena. Biolozi su jednoj grupi muva odstranili iz DNK gene za vid. Naravno, sve su postale slijepe, ali se nakon nekoliko generacija izvršila restauracija gena u DNK. Voćne muve opet su vremenom progledale, pa se vjeruje da se informacije u genima koji nedostaju obnavljaju iz DNK muva putem njenog morfičkog polja. U labaratorijama savremenim, ljudi pokazuju sposobnost za spontan prenos utisaka i slika drugima, posebno kada su emotivno bliski među sobom. Univerzalni simboli i rhetipovi javljaju se ponavljanjem u kulturama svih civilizacija. Um jedne osobe u stanju je da utiče na mozak ali i tijelo druge. To je danas poznato kao telesomatska ili nelokalna medicina. U još savremenijoj naučnoj literaturi, ovo je poznato kao transpersonalne veze. Ovo su činjenice, bez obzira što savremeni um još uvijek nije spreman da prihvati kao stvarno, samo zato što nije materijalno manifestovano. Jedna od potvrđenih transpersonalnih veza je kada jedan od blizanaca osjeća bol drugog, i taj je fenomen vrlo iscrpno dokumentovan, te je potvrđeno da oko 30% blizanaca doživljava telepatsku povezanost. Otkriće je potvrđeno putem praćenja moždanih talasa, krvnog pritiska i galvanskih reakcija. Na polju antropologije i labaratorijskih dokaza, imamo saznanja o realnostima transpersonalne veze među pojedincima. Međutim, to nije sve, jer suptilni i spontani kontakti između kultura široko su rašireni, o čemu svjedoče artifakti različitih civilizacija (građevine i sl.). To bi spadalo u domen transkulturnih veza, koje su pored pisanih izvora sigurno bile prisutne. Dakle, ne radi se o nikakvim pustim nadama ili pogrešnog tumačenja rezultata, već je razvijen čitav spektar eksperimentalnih protokola, koji se kreću od procedure redukcije zvuka (poput Ganzfeldove tehnike), pa sve do rigoroznih metoda “udaljenog mentalnog uticaja na žive sisteme” (DMILS – distant mental influence on living system). Uzeti su gotovo svi fakti, poput objašnjenja koja obuhvataju skrivene senzorske znake, uticaj mašina, varanje od strane ispitanika, nekompetentnost ispitivača, greške u tumačenju rezultata ili korišćenju eksperimenta, i sve opet nije moglo da objasni na pravi način brojnost statističkih značajnih rezultata. Zaključeno je da gotovo svi ljudi posjeduju “paranormalne” sposobnosti, i ne samo da ljudi mogu da komuniciraju sa umovima drugih ljudi, već mogu i da stupe u interakciju sa tijelima drugih. Svjesni um neke osobe, može da proizvede ponovljive i mjerljive efekte na tijelo druge osobe, i to se zove kako smo rekli - telesomatski pristup, koji su bili dobro poznati tzv. ”primitivnim narodima”.

68

Postoje danas čak i određeni varijeteti tzv. simpatetičke (telesomatski efekat; antropolozi nazivaju” simpatetički”) magije, koja se sve više istražuje i koristi jer ona predstavlja jednu vrstu alternativne medicine, kao duhovno iscjeljenje. Duhovni iscjeljitelj utiče na organizam svog pacijenta “duhovnim” sredstvima, tj. odašiljanjem iscjeljiteljske slike (ili isjeljujuće informacije putem polja akaše), dok daljina uopšte ne utiče na rezultat. Rezultati su takođe dobro dokumentovani. Drugi tip sipmatetičke magije jeste uticaj molitvi itd. Interakciju svijesti s fizičkim svijetom, istražuju istraživači kvatnog mozga, naprednijim kvantnim konceptima, poput nelokalnosti, fazne relacije i hiperprostora. Pažnju usmjeravaju na psihoneuroimunologije, psihosomatske medicicne i drugih oblika istraživanja biopovratne veze, upravo zbog veze između svijest i tjelesnih procesa. Tu su još i istraživanja skrivenih aspekata svijesti kroz meditaciju, upotrebu psihodeličnih supstanci, nekonvencionalnih tipova energije, poznatih kao prana, kundalini i či, koji imaju efekat na svijest. Nebeski prijemnik je sveprožimajući medijum, i pristup mu ima svako i sve u Univerzumu. On nikad nije i nikada neće biti izgubljen, iz njega se mogu crpiti informacije kao i koristiti beskonačna energija za prenos. Većina ljudi može postati svjesna nejasnih, ali smislenih slika, intuicija i osjećaja koji potvrđuju da su oni u “dodiru” s drugim ljudima a nekada i okruženjem, čak i kada se nalaze van domašaja bilo kojeg od pet čula. Među naučnicima koji na bilo koje načine istražuju takve slučajeve transpersonalne svijesti jesu antropolog Elkin, Marlo Morgan, fizičar i istraživač mozga Nitamo Montekuko (Nitamo Montecucco), dr. Ginter Hafelder (Günther Haffelder) i drugi. Lijeva i desna hemisfera mozga različitih ispitanika, vremenom postanu sinhronizovane. Radi se o sinhronizovanim električnim aktivnostima mozga jedne, s mozgovima drugih osoba, pored prenosa misli i slika kao univerzalna transpersonalna sposobnost. Eksperiment koji je izveden u južnoj Njemačkoj proljeća 2001. godine, dr. Hafelder, šet štutgarstkog Instituta za komunikacije i istraživanja mozga, uporedio je EEG obrasce dr. Marije Sagi, koja je psiholog i prirodno nadareni iscjeljitelj, zajedno sa EEG obrascima mladića koji se među učenicima prijavio kao dobrovoljac. Oboje su bili u različitim prostorijama, i prikačene su im elektrode, a njihove EEG slike bile su projektovane na veliki ekran u Sali. Isjeljiteljka je uspjela da dadijagnozu a onda i izliječi zdravstvene probleme ispitanika, koji je za svo to vrijeme sjedio zatvorenih očiju u meditativnom stanju. Kada se ona koncentrisala na svoj zadatak, njeni EEG talasi spustili su se u duboku Delta regiju, koja je između 0 i 3 Hz u sekundi (a Alfa je 7,8 Hz), s nekoliko iznenadnih erupcija talasnih amplituda. Ovo je bilo vrlo čudno, jer kada mozak utone u Delta oblast, onda je osoba u fazi sna. U ovom slučaju, iscjeljiteljka dr. Marija Sagi je bila potpuno budna, iako je bila u duboko opuštenom stanju. Drugo i još jače iznenađene bilo je što je ispitanik pokazivao takođe iste Delta talasne slike, koji su se pojavili na njegovom EEG monitoru dvije sekunde poslije pojave ne EEG-u iscjeljiteljke. Od kraja XIX vijeka počelo je gušenje svakog rada na istraživanju ovoga do danas, i to je jedini razlog zašto današnja nauka nema odgovor na ovakve slučajeve, ali ipak s druge strane imamo prave i mjerljive efekte na ljude koji postaju sve rašireniji u praktičnim istraživanjima.

ZAKLJUČAK

69

Dakle, za konak ove studije: kada se greške u nauci nastavljaju zahvaljujući konzervativnim naučnicima koji bi da ih održe, a ukoliko se neke od teorija s eksperimentima predlažu već decenijama na temelju starog znanja koje pružaju jednostavnije i logičnije objašnjenje, onda kritična masa uglavnom novijih, tj. mlađih generacija prestaje podržavati staru paradigmu. Na taj način nastaje promjena u paradigmi. Nekada je mnogo vijekova trebalo da prođe da bi se pokrenuo starovijekovni heliocentrični sistem Aristarha od strane Kopernika. Bilo je to drugo vrijeme-“sporije” vrijeme za razvitak. Ovo vrijeme je “brže”, kao i svako ubuduće. Zato zaista, kako reče Tesla, ‘takva rezerva, i čak opozicija nekih, jeste i te kako korisna odlika i neophodan elemenat u ljudskom progresu, kao i prijemčivost i entuzijazam drugih-tako masa koja se na početku opire kretanju, kada se jednom pokrene dobija veću energiju’.¹ Obilje pozadinskog mora kvantne energije danas se u kvantnoj elektrodinamici koristi za objašnjavanje principa neizvjesnost, kojeg je otkrila kvantna fizika. To je nepredvidljivo ponašanje subatomskih čestica, a čestice imaju svijest i njima smo bombardovani konstantno. Ono što uzrokuje polje nulte tačke vjerovatno su vibracije subatomskih čestica. Naprijed i natrag, ‘virtualni fotoni’ kreću se između polja nulte tačke i našeg fizikalnog svijeta, a poslije nanosekundi energija se opet otpušta pomoću drugog virtualnog fotona, koji se vraća u polje nulte tačke. Mi funkcionišemo poput fotoćelija za fotoelektrični efekat! Oko nam je očigledno najsavršeniji organ! Ono što zovemo ‘virtualnim fotonom’ jeste foton koji dolazi i odlazi iz polja nulte tačke, nikad ne ostajući u ‘materijalnom’ svijetu i koristi se samo za razmjenu energije između ta dva da kažemo ‘polja’ (nulte tačke i materijalnog svijeta). I ne dolaze samo fotoni do nas, već i sve vrste elementarnih čestica u naš fizikalni svijet. Odakle, pitamo se?! ‘Niotkuda’! Očigledno je po svemu da dolaze iz polja nulte tačke. Uvijek se pojavljuju u našoj fizikalnoj realnosti samo hiljaditu ili milionitu sekundu, a zatim nestanu u praznini. Sve te forme ‘mističnih čestica’ se zato i nazivaju virtualnim česticama. One nisu stabilne za opstanak u našem realitetu. Kvantni skup virtualnih čestica i fotona čine polje nulte tačke. Svemir nikada nije miran i ništa u njemu nije slučajno! Sve u Svemiru ima u podlozi nevidljive geometrijske strukture i one slijede fundamentalne principe. Vakum je obilje kontinuiranog toka energije, energije nulte tačke, sličan Hindu kosmologiji starog Istoka u onom čuvenom kosmičkom plesu Šive. Energija je jedino vječna, jer ona je jedino važna za svakog od nas pojedinaca ali i cijelo čovječanstvo, pošto se tiču domena duhovnog rada, intelektualnog, humanosti, morala… Ona se može crpiti iz etra, ta beskonačna i slobodna energija za spas čovječanstva a za kraj nafte i atomske energije, jer kako reče Nikola Tesla: ‘Snagom izvedenom iz njega, sa svakom formom energije dobivenom bez napora, iz spremišta zauvjek neiscrpnog, čovječanstvo će napredovati velikim koracima. Pitanje je samo vremena kada će čovjek uspjeti priključiti svoje strojeve’, pošto longitudinalni valovi mogu ići do bilo koje udaljenosti i praktički bez ikakvog gubitka energije. Faradej i Tesla otkrili su primjenu besplatne energije, i kada se to jednom spoznalo značilo je znati kako je izvlačiti neiscrpno iz vakuma. ‘U zujanju žica ima geometrije, u rasporedu sfera ima muzike’², reče Pitagora, a ‘oblaci nisu sfere, planine nisu stošci, morske obale nisu krugovi, a kora drveta nije ravnina, kao što ni svjetlost ne putuje ravnim pravcem’³, reče i Mandelbrot. Kao što smo vidjeli, etar je realnost, u Svemiru ništa nije slučajno, a kako reče Levis Ričardson ‘veliki vazdušni vrtlozi imaju male vrtloge koji održavaju njihovu brzinu, a mali imaju još manje i tako sve do viskoznosti’.⁴

70

Naša svijest je povezana s drugim kroz međusobno povezujuće polje akaše ili sveprožimajući medijum, na isti način kako su povezane čestice, galaksije u Svemiru sa ostalim u makrokosmosu, kvanti u mikrokosmosu i organizmi živih bića. “Svijest je transformišuća sila” ⁵, rekao bi Ošo. Sve zahvaljujući davno u istoriji spoznatom sveprožimajućem medijumu, koji se manifestuje kako u domenu prirode tako i domenima uma. Etar je realnost jer je medijum elektromagnetskih valova, a pošto je nematerijalan, supstancija je istančane vječne energije koja prožima sve u Univerzumu-metafizički prostor ili područje, medijum koji kontinuirano fluktuira (osciluje) te je kao takav neuravnotežen i promjenljiv.  Svijest naučnika i bilo kog drugog, kao što vidimo, mora uključivati neku formu energije-duhovne energije, koja je potrebna da bi uopšte kreirala bilo što. Da je prostor ‘prazan’, onda bi i naš um bio prazan, bez duboke svijesti i inteligencije te ograničen na moždanu masu koja radi kao zatvoren sistem bez ikakvih Djela. Kako to nije tako, apsolvirali smo da Svemir nije bez svijesti, kao ni čovjek. Mi smo u obilnoj količini energije, a frekvencije galaktičkih polja održavaju sinhronicitet sa atomskim i subatomskim svijetom naše strukture. Svijest nije ograničena samo na mozak, već je Svijest svugdje u Svemiru.

LITERATURA I DRUGI IZVORI

-Za poglavlja I i VI i Dodatak:

- Ervin Laslo, Nauka i akaša polje-celovita teorija svega, Esotheria, Beograd, 2007, 32-115.

- Vojislav Gledić, Od kamene sjekire do teorije kvarkova, Oktoih, Podgorica, 2003, 28-36.

- Bertrand Rasel, Istorija zapadne filozofije, Narodna knjiga Alfa, Beograd, 1998, 137-193.

- Priya Hemenway, Tajni kod, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, 50-57, 124-134, 149-154, 182 i 183.

- Mile Dupor, ‘Hermetički spisi’, Esotheria, Beograd, 2004, 194, 195, 204, 205 i 211.

- Velimir Abramović, Etarska fizika i relativizam, Akademija NOIA, http://bit.ly/wFC2Mi.

- Velimir Abramović, Nikola Tesla i eter – nova nauka i tehnologija, Bašta Balkana blog, 5. sept. 2011.

- Velimir Abramović, Osnovi nauke o konstantnoj sadašnjosti (predavanje), Lomonosov Univerzitet u Moskvi, 1. nov. 2011.

- Goran Marjanović, Inteligentne eterske energije, el. časopis Kroz Prostor i Vreme, 2011, http://kpv.rs/?p=335.

71

- Gorana Marjanovića, Samoostvarenje apsoluta, el. č. KPV, 2011, http://bit.ly/z7Hf2q.

- Aleksandar Lazarević Nema praznog prostora, KPV, jun 2011, http://kpv.rs/?p=49 .

- Jan Viherink, ‘Vibracije etera’–poglavlje 6, 2004, preveo Mladen Kvaternik, 2006, http://bit.ly/khrsH7.

- Jan Viherink, ‘Polja nulte točke’–poglavlje 4, Jan Viherink, 2004, preveo Mladen Kvaternik, 2006, http://bit.ly/zUknz3.

- Jan Viherink, ‘Oživljavanje pradavne znanosti’–poglavlje 5, Jan Viherink, 2004, preveo M. Kvaternik, 2006, http://bit.ly/whJwJ6.

- Jan Viherink, ‘Znanost i svijest’–poglavlje 3, Jan Viherink, 2004, preveo M. Kvaternik, 2006, http://bit.ly/imsfS6.

- Jan Viherink, ‘Znanost i Biblija’–poglavlje 11, Jan Viherink, 2004, preveo M. Kvaternik, 2006, http://bit.ly/whX9fz.

- Atom, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 1, Beograd, 1958.

- Talas, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 9, Beograd, 1967.

- Val, Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 10, Beograd, 1968.

- O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije, Nikola Tesla, Predavanja, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006.

- Bežični prenos električne energije, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.

- Uticaj statičkog elektriciteta na bežični prenos, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.

- Nikola Tesla, Dnevnik istraživanja Kolorado Springsa 1899-1900, Izabrana dela N.Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 549.

- Svetski sistem bežičnog prenosa energije”, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.

- Mogućnosti bežičnih komunikacija kod željeznica, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.

- Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu, Nikola Tesla, Članci, Izabrana dela N.Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006.

72

- Mark Sajfer, Čarobnjak - život i vreme Nikole Tesle, Stylos, Beograd, 2006.

- Aleksandar Milinković, Tesla, pronalazač za treći milenijum, Beoknjiga, Beograd, 2002, 86.

- Branimir Jovanović, Tesla, Centar Tesla, Beograd, 2006, 138-183.

- Vladimir Karadžić, Nikola Tesla o XXI stoljeću–1937.g. (i naučni komentari), Znanje-portal za razvoj svijesti, 4. februar, 2012, http://bit.ly/wBpzYE.

- Vladimir Karadžić, Simbol Sunca i filozofija elemenata stvaranja kroz istoriju,Znanje-portal za razvoj svijesti, (pdf), jul 2011, http://bit.ly/x2Jrde.

- Seadin Jelovac, Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laži, Mostar, 2006.

- Astronomija, Atlasi znanja, Mladinska knjiga, tom 4, Ljubljana 1978, A/7 - A/6.

- Ljubomir Žiropađa i Ljiljana Miočinović, Razvojna psihologija”, Čigoja, Beograd, 2007.

- Elifas Levi, Ključ misterija, Esotheria, Beograd, 2005, 70-167.

- Drugi članci sa posjećenih sajtova: An Excursus into Etheric Technology, Journal of Borderland Research, 20. jun 2011, http://bit.ly/wlzMbO; The Electrical Mechanism of the Ether, Journal of Borderland Research, 7. jun, http://bit.ly/ywszpw; The Nature of Electricity and Ether, Journal of Borderland Research, 5. jun 2011, http://bit.ly/y6IOYR. - Electro Gravitic Implosion Propulsion Systems, quantumgravitics.tripod.com,- Subquantum Kinetics, seite, P. La Violette: http://www.etheric.com/LaVioletteBooks/ether.html, http://starburstfound.org/category/research/subquantum-kinetics/, http://starburstfound.org/resurrection-hubble-jeans-galaxy-formation-theory/.-John Worrell Keely-Accomplished Anti Gravity Inventor-His inventions and biography, http://www.antigravitytechnology.net/john_worrell_keely.html .- Charles W. Leadbeater and Annie Besant, Excerpts from Occult Chemistry, THE NATURE OF

MATTER, 1905, http://bit.ly/y8II4m.

-Za poglavlja II-V:

- Max Planck, Annalen der Physik, Band 1, Über irreversible Strahlungsvorgänge, 1900 .

- Georges Bourbaki, Die klingenden Wasserstoffatome und die Quantenphysik, München 1994.

73

- Walter Greiner und Georg Wolschin, Elementare Materie, Vakuum und Felder, Heidelberg, 1988., []P. A. M. Dirac, Der Werdegang des Naturbildes in der Physik.

- Werner Heisenberg, Das Teil und das Ganze, Seite, München, 1985.

- E.W. Maunder, The Observatory, 22, S 315, 1899.

- Seadin Jelovac, Einsteinova teorija relativnosti-100 godina laži, poglavlje 18.1 ‘Konstantne konstante’, Mostar, 2008.

FUSNOTE

1 GLAVA. Etar: filosofija i istorijat

¹ citat, “Mahabharata”, Svetovi/Novi Sad, 2005, Novi Sad, 6 i 7;Objašnjenje pojmova iz citata: juga je kosmičko razdoblje. Obično četiri juge čine krug od najsretnijega do najpokvarenijeg razdoblja, dok hiljadu njih čini jedan dan Brahmana ili kalpu, golemo razdoblje od 4 320 000 000 smrtničkih godina, u kojem se svijet stvara, kao što u jednako dugoj noći Brahmana opet propada. Pod pojmom juga ovdje se misli zapravo cijela kalpa. Prađapati je Gospodar poroda, tj. bog otac. Suraguru je Učitelj bogova. Sthanu je Stub svijeta, ili naprosto Postojani. Manu je Čovjek, praotac čovječanstva. Ka: “Ko?” je zapravo Tajanstveno biće vrhovnog boga Prađapatija. Paramašthin je Onaj koji stoji na najvišem vrhu, tako da je sve do njega u citatu nabrajanje koje se može shvatiti kao nabrajanje imena boga (ili kao nabrajanje niza vrhovnih božanstava?). Dakša, “Vještina” ili “Vještak”, Praćetasa, sin 10 Praćetasa i Mariše prema puranskoj genealogiji, imao je sedam sinova: Krodha, Tamas, Dama, Vikrita, Angiras, Kardama i Ašva. Češće se govori o jednome i o deset Pradapatija; Brahmanovih sinova, od kojih je jedan i Dakša. Brahmadiji su brahmanski mudraci, tj. brahmanskoga roda, a rađaršiji su kraljevski mudraci.² iz knjige Mila Dupora, “Astrološki i hermetički spisi”, Esotheria, Beograd, 2004, 195.³ citat i paraf. Demokrita iz knjige Vojislava Gledića, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, Oktoih, Podgorica, 2003, 28.⁴ isto Demokrit, V. Gledić, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, 29 str.⁵ paraf. i citat Epikura iz knjige V. Gledića, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova”, 34 i 35 str.⁶ paraf. Tit Lukrecija, V. Gledić, “Od kamene sjekire do teorije kvarkova“, 36 str.

⁷ cit. Mila Dupora, “Astrološki i hermetički spisi“, Esotheria, Beograd, 2004, 194, 195, 204, 205 i 211 str.

2 GLAVA. Određivanje gustine etera upređivanjem brzine rasprostiranja zvučnih i svjetlosnih talasa

¹ citat Nikole Tesla o eteru

74

3 GLAVA. Konstantne konstante

¹ iz knjige “Einsteinova teorija relativnosti-100 godina lazi“, Seadin Jelovac,‘Konstantne konstante’, Mostar 2008. poglavlje 18.1.

5 GLAVA. Plankova konstanta h (Jsec.) – dimenzionalna slijepa ulica

¹ prema "Annalen der Physik", Max Planck, “Über irreversible Strahlungsvorgänge”, Band 1, 1900.² prema, “Die klingenden Wasserstoffatome und die Quantenphysik”, Georges Bourbaki, München 1994.³ citat Walter Greiner und Georg Wolschin - “Elementare Materie, Vakuum und Felder”, Heidelberg, 1988.; P. A. M. Dirac, Der Werdegang des Naturbildes in der Physik. ⁴ citat, seite, Werner Heisenberg, "Das Teil und das Ganze", München, 1985.⁵ prema, E.W. Maunder, "The Observatory", 22, 1899, S 315.⁶ citat, Arnold Sommerfeld, "Atombau und Spektrallinien“, Braunschweig 1951.⁷ citat, Arthur I. Miller „137- C.G.Jung, Wolfgang Pauli und die Suche nach der kosmischen Zahl“,München, 2011.

6 GLAVA. Etar: teorija i eksperiment

¹ citat Maha, “Čarobnjak - život i vreme Nikole Tesle”, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 21.² prema podacima iz “Vojne enciklopedije”, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 9, Beograd, 1968, 336.³ isto, prema podacima sa 722 str.⁴ citat , Aleksandar Lazarević “Nema praznog prostora”, KPV, http://kpv.rs/?p=49.⁵ riječ je o knjizi Mičija Kakue “Nemoguća fizika”. ⁶ citat prof. Pešla iz “Čarobnjak, život i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija”, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006. 18.⁷ citat Tesle, “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, predavanje održano u Franklinovom institutu u Filadelfiji, 24.feb.1893, i u Nacionalnom udruženju za električno osvetljenje u St. Luisu 1.marta 1893.godine, N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 170, 171.⁸ cit. Tesle i prema podacima iz knjige “Čarobnjak, život i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija”, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 90. Kako se neka eminentna imena nauke nisu slagali sa Ajnštajnovim pogledima, citiraćemo neka iz djela nobelovca Maurisa Alaisa (Maurice Allais, Nobelpreisträger) „Die größte Mystifizierung in der Geschichte der Wissenschaft: Die Relativitätstheorie“ (Najveća mistifikacija u nauci: Teorija relativiteta), sa bloga Seadina Jelovca - DRUGI O TEORIJI RELATIVNOSTI: -kritičar nauke Kammerer 1961: “Mnogo prije nego ijedan eksperiment u fizici bi jedno jurističko istraživanje, moglo da otkrije navodnu istinitost Teorije relativnosti”; -Gothard Barth (fizičar): “Najveći problem teorijske fizike nisu Einsteinove teorije, relativiranje vremena-prostora, zakrivljeni prostor ili paradox ‘blizanci’. Potpuno je ne shvatljivo da je ova diletantska glupost mogla da osvoji čitav svijet. Ovdje vidimo jedno potpuno skretanje od racionalizma XIX vijeka, prema mistično–magičnom mraku. Moralo je više sretnih (ili nesretnih) slučajeva da se susretnu, tako da ova neshvatljiva prevara uskoro (već 80 godina), jednom eksaktnom naukom zavlada"; “Kada bi danas Teorija relativnosti bila izbrisana iz fizike, ona ne bi ostavila nikakvu prazninu. Jer nikakvo objašnjenje je daleko bolje od jednog besmislenog, navodnog rješenja, koje vodi ka jednom pogrešnom osjećaju znanja”; 

75

-Fizičar Julio Palacios: "Teorija relativnosti pruža jedno fiktivno riješenje za problem koji ne postoji–jedan Hokuspokus”; -Ernest Rutherford je teoriju relativnosti označio kao “vic”;  -Lorentz je čitav život odbijao Einsteinovu Teoriju relativnosti i objašnjenje njegovih formula. -Herbert Dingle je prošao najgore. On je bio predsjednik astronomskog društva Velike Britanije i poznati relativist dok nije počeo da sumnja u teoriju relativnosti i na kraju postao protivnik. Dok je bio relativist mediji su stalno objavljivali njegove ideje, a kada je postao protivnik samo je na početku uspio da objavi nešto od kritike teorije relativnosti, u časopisu “Nature”, nakon čega mu biva uskraćeno daljnje objavljivanje. 1956 je rekao: “Čudna i jedinstvena je Einsteinova teorija, kroz paralizirajuće svojstvo kojim djeluje na razum”; -Louis Essen, engleski fizičar koji je 1955. konstruisao prvi atomski sat, napisao je jedan artikel–“ Teorija relativnosti, šala ili prevara?”; -W. Dissler je napisao jedan rad sa naslovom-“Vodi li vjerovanje u Einsteinovu teoriju relativnosti, na jedan način prema mentalno–intelektualnom invalididetu?”; -Frederick Soddy, američki nobelovac, otkrivač izotropije je 30.06.54. u Lindau rekao: “Kada bi jedan student počinio jedan takav zločin i frizirao njegove brojeve i račune, da bi dobio tačan rezultat, on bi bio proglašen kao sramota za školu. Ove teorjie, posebno Teorija relativnosti i Kvanta fizika, imaju transcedentalnu osnovu i graniče na bizarno, tako da je osnovano pitanje, koliko uopšte mogu da vrijede kao ozbiljna nauka? Sa time je počela jedna velika prevara, koja prema mom mišljenju mora biti označena kao korak unazad u carstvo fantazije i mistike. Pravi krivac je Einstein.” Ovaj govor je bio od njegovih kolega kao i medija cenzuriran i samo jedan manji dio je došao do javnosti;  -Wilhelm Conrad Röntgen, nobelovac: „Meni ne moze nikako uci u glavu da su potrebna takva apstraktna posmatranja i pojmovi, da bismo razumjeli prirodne pojave“; -Oskar Kraus, profesor na univerzitetu u Pragu i kasniji koautor knjige “100 autora protiv Einsteina” je napisao 1925. godine jedno otvoreno pismo Einsteinu i Max von Laue u kojem piše: “Vi (Einstein i Laue) pokazujete dječije bolesti. Ove bolesti su smrtne, i teorija relativnosti ih neće preživjeti. Ništa od invariantnosti brzine svjetlosti neće preostati; prostor neće biti zakrivljen, istovremenost neće biti relativna. Ja izgovaram ova predviđanja sa takom tvrdokornošću, koja je znak jednog á priori u istinu ubjeđenog filozofa”;  -Nikola Tesla, takođe jedan od otvorenih protivnika teorije relativiteta od početka, u jednom pismu za časopis “Patfinder” 1937. godine napisao je sljedeće: “…U tačkama a, b i c, izneo sam neke od očevidnih zabluda savremene pseudo-nauke. Teoriju relativiteta pokrenuo je još pre više od 200 godina moj slavni zemljak Bošković, veliki filozof, koji je, i ako pritisnut brojnim obavezama, uspeo da napiše oko hiljadu tomova na bezbroj različitih tema. On je radio na relativitetu–uključujući čak i kontinuum vremenskog prostora–tako detaljno i bez greške da za druge nije ostalo ništa već samo da dodaju neke koještarije. Relativisti nisu nikada pomenuli njegovo ime, jer naravno – u mutnome se riba lovi” – iz knjige “Teslina božanstva”, Aleksandar Milinković, Poni Press, Beograd, 2006, 10, 11; prim.autora: Ruđer Josip Bošković je u XVIII vijeku sjedinio Kantovu teoriju dinamizma sa tadašnjom atomistikom (da između besprostornih, matematičkih tačaka na malim otstojanjima djeluju odbojne sile, a na velikim prelaze u Njutnove sile privlačenja). Zaslužan je izuzetno što je mehanička atomistika uključila materijalistička shvatanja u osnove nauka.  -Na kraju svog života i sami Ajnštajn o svom djelu: "Vi zamišljate, da ja sa jednim mirnim zadovoljstvom mogu gledati na moje životno djelo, ali izbliza gledano, izgleda potpuno drugačije. U mom djelu ne postoji ni jedan jedini pojam, za koji sam uvjeren, da će u budućnosti ostati postojan, i ja se osjećam potpuno nesigurno i pitam se, da li sam uopšte na pravom putu…” Albert Einstein u pismu svom drugu Solovinu 1949.; i još: „Odakle dolazi to da me niko ne razumije a svi vole?“, Albert Einstein, nobelovac. ⁹ prema Teslinim člancima, “Članci”, N.Tesla, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 277-290, 307-314.¹⁰ podaci i citat, “Čarobnjak, život i vreme Nikole Tesle-biografija jednog genija” , M. Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 108.¹¹ prema članku “Uticaj statičkog elektriciteta na bežični prenos”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 287-290.¹² cit.Tesle sa predavanja “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 186 i 187.¹³ isto (podaci).

76

¹⁴ cit. Tesle iz članka “Problem povećavanja ljudske energije, kretanje čoveka napred-energija kretanja-tri načina za povećanje ljudske energije”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 138, 139 i 141.¹⁵ prema članku “Svetski sistem bežičnog prenosa energije”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 308 i 309.¹⁶ podaci i ilustracije iz “Tesla”, Branimir Jovanović, Centar Tesla, Beograd, 2006, 138-183; i ilustracije u boji (slika 6.4.) su 11a. i 11b. u knjizi B. Jovanovića.¹⁷ prim. autora: Zanimljivo je da je još 1894. gospođi Ketrin Džonson, pisao: "Doći će vreme kada ćete i na parobrodu koji plovi preko okeana svakodnevno moći da čitate novine s važnim vestima iz sveta, i kada ćete, koliko god daleko bili, pomoću džepnog instrumenta sa žicom zabodenom u zemlju, moći da razgovarate s prijateljima koji će kod kuće imati slično podešen instrument." (citat iz knjige “Čarobnjak - život i vreme Nikole Tesle”, M.Sajfer, Stylos, Beograd, 2006, 134.).¹⁸ prim. autora: Tesla u članku “Mogućnosti bežičnih komunikacija kod željeznica”, za časopis “Vincennes Sun”, 17. aprila 1907, piše: “…Time što se mašinisti ili kondukteru svakog voza omogućuje da pozove bilo koji drugi voz i stanicu na pruzi i da dobije potpunu i nepogrešnu informaciju, vjerovatnoću sudara i drugih nesrećnih slučajeva biće uveliko smanjena…” (citat iz članka “Mogućnosti bežičnih komunikacija kod željeznica”, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 385.¹⁹ prim. autora: U članku “Svet čuda koji će stvoriti elektricitet”, za časopis “Manifacturer’s Record”, 9. sept. 1915. g. Tesla je obrazložio mogućnosti dobijanja elektriciteta iz uglja i gvožđa, budući razvoj hidroelektrana, upravljanje atmosferskim padavinama pomoću elektriciteta što je želio sprovesti u djelo putem Vordenklif kule, zatim telegrafsku fotografiju i druga unapređenja energije budućnosti, kao i električnih pronalazak za ratne svrhe koji će se vidjeti dok svijet ne preplave automati (drugi problem prema članku “Problem povećanja ljudske energije”, 1900.).²⁰ prema podacima iz poglavlja 6. ‘Vibracije etera’- http://bit.ly/khrsH7; i 4. ‘Polja nulte točke’, http://bit.ly/zUknz3, preveo Mladen Kvaternik, 2006.²¹ prema knjizi "Ajnštajnova teorija relativnosti 100 godina laži", Seadin Jelovac, Mostar, 2006. pog.‘Konstantne konstante’, 18.1.²² poglavlje 6 ‘Vibracije etera’- http://bit.ly/khrsH7, preveo M. Kvaternik, 2006.²³ riječ je o knjizi “Nastanci-četrnaest milijardi godina kosmičke evolucije”, Nil de Gras Tajson i Donald Goldsmit, Laguna, Beograd, 2005, 29-72. ²⁴ citat Maria Škorina u toku dopisa sa V. Karadžićem - razmatranja o etru, datacija dopisa 3. januar 2012.²⁵ cit. “Astronomija”, Atlasi znanja, Mladinska knjiga, tom 4, Ljubljana 1978, A/7 - A/6.²⁶ cit. indijskog mistika Ošoa (Bhagwan Shree Rajneesh), Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, 2009, 181 i 183.²⁷ riječ je o radu “Okultni smisao Tesline spirale”, dr. Velimir Abramović, http://bit.ly/wjwuT1.²⁸ prema podacima iz naučnog teksta “Etarska fizika i relativizam”, dr. Velimir Abramović, Akademija NOIA, http://bit.ly/wFC2Mi.²⁹ citat Tesle iz istog teksta iz prethodne fusnote.³⁰ Neolit- vremenski se stariji neolit sa impreso-keramikom može opredijeliti tako da njegov kraj pada u prvu polovinu treće hiljade godina prije nove ere; takva datacija stoji u vezi sa mogućnostima vremenskog povezivanja kasnije faze neolita sa kulturnim razvitkom u Egiptu i Mesopotamiji - posredstvom Krita i područja Egejskog mora i sa relativno novijim datiranjima početak egipatske i mesopotamske istorije je u vrijeme oko 2900. godine prije n.e.; od nastanka analize radioaktivnog ugljenika, datacija naeolita se prebacuje još dalje u prošlost. ³¹ ‘Nastajanje mase iz prostora’, prema predavanju “Osnovi nauke o konstantnoj sadašnjosti”, dr. V. Abramović, Lomonosov Univerzitet u Moskvi, 1. nov. 2011.³² paraf., dr. Lj. Stojanovića sa seminara “O Crnoj rupi i tački prosvetljenja”. Sve to samo govori da seminari dr. Stojanovića ipak imaju kako duhovan tako i naučni karakter. U nekim drugim seminarima dr. Stojanović se osvrtao i na pojam aure, zašta bi mnogi konvencionalni naučnici rekli da je “šarlatanstvo”, a eksperimentalni dokazi govore o postojanju biofotonskog polja Popa ili sl., kakve je za aure naveo inžinjer Goran Marjanović pred kraj svog rada “Inteligentne eterske energije”- ‘…Polikontrastna interferentna fotografija je metod zasnovan na interakciji fotona

77

reflektovanih od objekta snimanja sa bioenergetskim poljima što, nakon posebne tehnike (patent dr. Hary Oldfield) obrade snimka omogućuje vizuelizaciju mnoštva tih, inače „nevidljivh”, entiteta, čak i niza onih iz domena ezoterije kao što su aure, čakre, i sl…’, http://kpv.rs/?p=335. U jednom drugom seminaru dr. Stojanović se osvrnuo i na viziju budućeg dobijanje materije iz kosmičke energije, koje je po svemu nalik na prethodni gore Teslin citat djelova fluida koji bivaju ponovo pokrenuti od bilo kog agensa poput Sunčevih zraka, zraka sa neke zvijezde ili što da ne ubuduće nekog vještačkog, usljed tehničkog napretka koji svakim danom ide napreduje.³³ Naziv fraktali, nastao je 1975. godine od matematičara Benoita Mandelbrota, koji je opisao zamršeni splet krivulja i njihova sposobnost da brzo izvode složene kalkulacije. One pokazuju načelo samosličnosti a to znači da se različite kopije predmeta mogu pronaći unutar izvornog predmeta u manjem mjerilu.³⁴ Nikola Tesla je još u člancima i predavanjima od 90-ih godina XIX vijeka, govorio i pisao da će kad tad doći do kraja nafte. Na osnovu istorijskog toka prošlog vijeka u eksploataciji nafte, jedan geolog, King Hjubert, predvidio je tačno da će američka proizvodnja nafte dostići vrhunac početkom 70-ih godina prethodnog vijeka. Nakon njega su brojni analitičari koristili njegove matematičke formule i prilagođavali ih da bi izračunali budući vrhunac svjetske nafte. Naravno, prognoze se moraju razlikovati. Međutim, slažu se u jednom-da kad nafta jednom dosegne vrhunac, eksploatacija onoga što je preostalo biće neuporedivo teža i skuplja a niko ne zna koliko je još nafte ostalo. Saudijski naftni geolog Sadad I. Al Huseini je 2000. godine došao je do istog proračuna i zaključka. Tako das u po tom pitanju stvari dovoljno jasne kakva je budućnost fosilnog goriva.

DODATAK. Pojam plastični medijum i neka druga razmišljanja i istraživanja o čovjeku i našem svijetu

¹ cit. Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 70 i 71.² isto cit., 77, 78 i 79 str.³ citat Tesle, “O svetlosti i drugim pojavama visoke frekvencije”, N.Tesla, Predavanja, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom prvi, Beograd, 2006, 169.⁴ 1 stopa-funta = 0, 136 mkg.⁵ 1 stopa = 0,3 m.⁶ 1 konjska snaga = 736 W.⁷ cit. Tesle iz članka “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu”, New York American, 7. feb. 1917, N.Tesla, Članci, Izabrana dela Nikole Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, 150. Prim. autora: Zemlja se ponaša kao magnet. Utiče i na veličinu deklinacije i inklinacije, što nazivamo magnetizmom. Na Zemlji je prosječna temperatura 14,3 step. C. Od neutralnog sloja ka dubini, temperatura raste za 1 step. C u prosjeku na svaka 33 m. To se naziva geotermskim stupnjem. Međutim, on nije isti svugdje na našoj planeti i razlikuje se na svakom kontinentu, pa čak i dijelovima jednog kontinenta. Zemlja ima toplotu, koja potiče sa 3 izvora. Prvi izvor toplote je Sunce, koje zagrijava atmosferu i površinu Zemlje različito u dubinama na svakom dijelu naše planete, u zavisnosti od geografske regije i klimatskih faktora na tom području. Drugi izvor toplote je u Zemljinoj kori, koji je od radioaktivnih elemenata urana, torijuma, radijuma i drugih elemenata, a nalaze se u granitnoj ljusci Sial-zone, na 10-15 km prema Aleksandru Evgeneviču Fermanu. I treći izvor toplote je iz Zemljinog jezgra koji ima izuzetno visoku temperaturu iskonskog porijekla, čija temperatura varira u zavisnosti od autora autorima - 200 000 step.C; 100 000 step.C; 5000 step.C; danas se smatra između 3000-4000 step.C. Tesla je uvijek uzimao, naučno, uticaj Sunca na Zemlju. Čak ga je uvrštavao u problem rata u vrlo zanimljivom članku “Kako kosmičke sile utiču na našu sudbinu”, 7.februara 1915. za “New York American”.Smatra se da čak i Sunčeve pjege mogu izazvati vulkanske erupcije na Zemlji, jer imaju snažna magnetna polja. Sunčeve pjege se javljaju na fotosferi Sunca (površinskom sloju), i prolazne su i nestabilne pojave. One mijenjaju oblik i iščezavaju. Znaju trajati od nekoliko sati do nekoliko mjeseci. Njihovom pojavljivanju prethodi uznemirenost fotosfere, pojava fakula i erupcija na Suncu. Znaju dostići dimenzije 2000-3000 km, a nekada čak i do 120 000 km. Pjege se okreću u skladu sa kretanjem Sunca oko svoje ose, pa se sa istoka pojavljuje ka ekvatoru i zalaze na zapadnoj strani. Temperatura im zna biti od 1400 step. K do 4300 step. K (Kalvina). Imaju 40% zračenja iste površine svijetlog dijela fotosfere. Pjege su veoma jakih magnetskih polja, čija jačina, u sredini, može iznositi i 4000

78

ersteda, dok je opšti nivo magnetskih polja Sunca svega nekoliko ersteda. Postoje pjege vodilje i pjege pratilje, i imaju obično suprotan magnetski polaritet. Npr. vodiljin polaritet na sjevernoj hemisferi suprotan je istom polaritetu na južnoj hemisferi. Zato je važan raspored pjega po longitudi, pošto u pojedinim vremenskim razmacima postoje aktivne longitude u kojima dolazi naročito do izražaja Sunčeva aktivnost ne samo u pogledu pjega nego i drugih pojava. Time se mogu objasniti izvjesne pojave zabilježene u Zemljinom magnetizmu i jonosferi (sloju Zemljine atmosfere od 80-800 km), kao i radiofrekventna i kosmička zračenja Sunca. Kada je maksimum Sunčeve aktivnosti, jačina njegovih decimetarskih i metarskih elektromagnetskih talasa, u neposrednoj blizini izvjesnih pjega, raste jako za nekoliko dana (radio-električna bura), kad se zapaža i porast magnetske aktivnosti na površini Zemlje. Tada nastaju i magnetske bure i promjene stanja u Zemljinoj jonosferi, što dovodi do prekida radio-veza na određenim frekvencijama – iz rada “Nikola Tesla o XXI stoljeću-1937.g. (i naučni komentari-V.Karadžić)”,http://bit.ly/wBpzYE. ⁸ cit. Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 87.⁹ prema “Ključu misterija“, E. Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 88 str.¹⁰ isto, citat Levija, str. 89.¹¹ Knjiga Stvaranja, cit. Isto Levi, 89.¹² cit. Isto Levi, 96 str.¹³ isto, 90 str.¹⁴ prim. autora.¹⁵ prema “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 148.¹⁶ isto, cit. Levi, 150 str.¹⁷ isto, cit. Levi, 92.¹⁸ prim. autora prema knjizi “Hitlerova tajna nauka”, Najdžela Penika.¹⁹ citat Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 98.²⁰ isto, citat Levija, 130 str.²¹ isto, citat Levija, 135.²² paraf. Levija, str. 138.²³ prim. autora.²⁴ citat Levija, “Ključ misterija“, Elifas Levi, Esotheria, Beograd, 2005, 151.²⁵ isto, citat Levija, 151 str.²⁶ piše Levi u “Ključu misterija“, str. 159.²⁷ isto, 167 str.²⁸ citat, Kur’an, SURA 87 SVEVIŠNJI – EL – A’LĀ, Mekka - 19 ajeta; Kur’an, s latiničnom transkripcijom i prijevodom na bosanski jezik, AA, Sarajevo, 2009.god./1430.H.G., 591.str.²⁹ Periodizacija doba paleolita, od 6000-te godine prije n. e. pa nadalje. ³⁰ citat Novog zavjeta iz “Tajnog koda“, Priya Hemenway-a.³¹ cit. inžinjera Gorana Marjanovića, “Samoostvarenje apsoluta”,el. časopis Kroz Prostor i Vreme, http://bit.ly/z7Hf2q. ³² prim. autora: brojne korijene riječi izumrlih i neizumrlih jezika imamo u prezimenima, naročito na Balkanu. Pretežno su to korijeni starohetskog, asirskog, avarskog, arapskog, latinskog, sanskritskog i drugih jezika. Danas je odgovor nauke samo u seobama i etimologiji riječi. Lično smatramo da je to nepotpuno. Potpun odgovor je jedino uz zajedništvu sa poljem akaše,‘morfičkom polju‘  i ‘moždanim kodovima‘. Kao prilog evo jedna interesantnost na osnovu prezimena Karadžić: korijen je od arapske riječi  kharaya što znači otići, izaći (čita se karadža), i tako su se obilježavali šizmatici u ranom islamu. Naziv Karadža postoji u Pakistanu kod jednog od glavnih starih putevima kojima je tekla trgovina, zatim grad par kilometara od Teherana u Iranu itd. sve do Karadžice u Makedoniji i Karadžinog brijega u Crnoj Gori. Što se tiče prezimena sa ovim korijenom rieči: postojao je vlaški knez iz XIX vijeka Jan Karadža (vjerovatno pripadnik grčkih heterista) i od druge polovine Stefan Karadža, Bugarin iz prve i druge legije bugarske osnovanih 1862. i 1866. u Srbiji za vrijeme kneza Mihajla Obrenovića. Dakle, radi se o originalnoj riječi bez dodataka u prezimenima Rumunije i Bugarske dok je u Srbiji i Crnoj Gori dodato "ić" prema jeziku. Na Zapadu je dodatak “aj”, “ge” ili sl., što sa te strane pokazuje etimologiju i osobenost Prostora. Ono što smatramo da dokazuje moždane kodove (kada ljudi pod dubokom hipnozom počnu pričati izumrle jezike, ali se više ne mogu vratiti u normalno stanje svijesti…), jeste nadimak koji

79

ljudi u Crnoj Gori a vjerovatno ima primjera i u Srbiji, (npr. na sjeveru Crne Gore naročito) daju onima koji se prezivaju isto-Karadža. Međutim, ono što je jako zanimljivo u takvim primjerima jeste ljudi nisu svjesni da su rekli čistu arapsku riječ staru. Na primjeru riječi karadža, isto se ponegdje može čuti i na jugu Crne Gore, nezavisno od sjevera. Dakle, pokazuje se i polje akaše kao uticaj. Zar nije čudno otkuda i u ranom Srednjem vijeku na Balkanu oblast pod nazivom Hum, koja je čista sanskritska riječ što znači Um, a razlika je s južnoslovenskim jezikom samo u početnom vokalu?! Dakle, sagledali smo sve aspekte, i danas možemo sa sigurnošću reći da odgovori ne mogu biti samo u seobama i etimologiji, jer su u tom slučaju polovični. Polje akaše i moždani kodovi, uz obaveznu semantiku i etimologiju, nose jedino tako potpun odgovor. Ali, uz to je i ono što se u potiljačnom dijelu (moždani kodovi) taloži hiljadama godina od predaka, a što je Jung držao kao arhetip. Mozak je antena, prijemnik i odašiljač ali i kao fotoelektrična ćelija koja može voljno da zadržava višak elektrona, ali i da ih izbacuje vani što inače radi konstantno dok ne ulazi u dublju fazu misli. Inače, u potiljačnom dijelu taloži se hiljadama godina od predaka gotovo sve... K.G.Jung je to nazivao kao arhetipom. U drugom slučaju bi bilo morfičko polje... Mozak je u stvari vremenska mašina i njegova glavna djelatnost je preračunavanje frekvencija galaktičkih polja. Ona održavaju sinhronicitet sa atomskim i subatomskim svijetom naše strukture. To je 95% moždane djelatnosti.

ZAKLJUČAK

¹ citat Tesle iz članka “Problem povećavanja ljudske energije, kretanje čoveka napred-energija kretanja-tri načina za povećanje ljudske energije”, Nikola Tesla, “The Century Magazine”, jun 1900, Članci, Izabrana dela N. Tesle, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, tom 2, Beograd, 2006, str. 145.² citat Pitagore iz knjige Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, str. 29.³ citat Mandelbrota iz knjige Tajni kod, Priya Hemenway, v/b/z, Zagreb, lipanj 2009, str. 124.⁴ citat Ričardsona takođe iz iste knjige str. 124.⁵ citat Ošoa (Bhagwan Shree Rajneesh).

80