VW: Happy Family?

Generaties:1. Nel

2. Jeffrey x Carlijn

3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura, Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander, Robert, Mariëlle x Leon, Bas, Melissa, Alfons

8. Sofie, Felicia

x

De vorige keer

- De ruzie tussen André en Kim werd ondraaglijk

- Kim ging bij haar dochter Mariëlle wonen

- Kim stierf bij een keukenbrand

- Mariëlle was weer zwanger

- Felicia groeide op tot peuter

Hoofdhuis

3 dagen spelen

Frank had het best moeilijk met de dood van Kim. Ze was toch zijn jeugdliefde geweest, en ze hadden samen veel meegemaakt. Ze hadden samen een dochter.

Gelukkig was zijn familie er om hem door deze periode heen te helpen. Frank genoot van de drukte in huis, van hun stemmen, het lachen aan tafel.

Het liefst bracht hij iedere minuut van de dag door in het gezelschap van zijn familie.

Hij wilde genieten van ieder moment. En dat wilde hij de anderen ook duidelijk maken. Het leven kon zo maar in één klap voorbij zijn – dat hadden ze in het verleden jammer genoeg vaak gemerkt…

En juist om die reden had Frank een idee gekregen.

Hij had er lang over nagedacht. Was dit wel een goed idee? Zou het niet voor onnodig veel verdriet zorgen?

Nee, hij wist het zeker. Hij wilde dit doen.

Een herdenking.

Die middag riep hij de familie bij elkaar op het kerkhof, voor een moment van stilte, bezinning en herdenking.

Herdenking van allen die gestorven waren.

Sofie begon zachtjes te babbelen, maar haar moeder dwong haar tot stilte.

Dit was een plechtig moment voor de familie.

‘Welkom allemaal bij deze familieherdenking. Ik stel het zeer op prijs dat jullie er allemaal zijn. Dat waardeer ik echt.’ begon Frank met luide, heldere stem.

‘Ik wil vandaag stilstaan bij onze familie. Wat er allemaal is gebeurd, wie er gestorven zijn. Onze familiegeschiedenis.

Laten we ten eerste terugdenken aan onze verste voorouders, waarmee het allemaal begon.’

‘Jeffrey en Carlijn, en hun kinderen Rebecca, Lara en Marc. Carlijn stierf aan de honger, net als de jonge Marc.’

‘Rebecca’s man Xander stierf in de huwelijksnacht. Later adopteerde ze Roy. Van Lara stamt onze familie nu af. Zij kreeg met Ciske de tweeling Nina en Tessa, en met haar tweede man Tom kreeg ze Patrick.’

‘De lijn van Patrick is helaas ook uitgestorven, toen zijn tienerdochter Anja stierf. Het is vreselijk als mensen zo jong uit het leven gerukt worden.’

Frank zuchtte, en even dacht iedereen aan de gestorven tieners.

Marc, Anja, Michelle, Eric, Merel, Lisa…

‘Nina kreeg de tweeling Sanne en Kevin, met Scott Stolk. Later bleek Scott nog een tweeling te hebben, Jayda en Ryan. Ryan kennen sommigen onder ons nog wel, als de man van Roos en vader van Eric, Vincent en Merel.’

Even wisselden Frank en Vincent een blik.

‘Jayda kreeg een zoon, Melvin, en zoals we weten is hij met Celine getrouwd en kregen ze Melissa.’

‘Laten we even teruggaan naar de tweeling Nina en Tessa. Tessa trouwde met Adam de Beer, een schrijver, wiens achternaam we nu nog steeds dragen. Zij kregen Thomas, die met Saskia trouwde en mij kreeg. Mijn moeder werd nog een keer zwanger, en… stierf.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat die ongeboren baby een zusje was.’

Frank beet op zijn lip.

‘Nina en Tessa stierven op hoge leeftijd. Sanne, de dochter van Nina, trouwde met Michel Ray. Met hem kreeg ze Laura, mijn vrouw. Zij was mijn achternicht.’

Weer een lange stilte.

‘Na Michels dood kreeg Sanne nog een dochtertje, Michelle. Zij stierf als tiener. Zij… Michelle en ik waren samen opgegroeid, waren onafscheidelijk.

Ik… heb haar verlies nooit kunnen verwerken.’

God, wat was dit moeilijk. Ineens had Frank het gevoel alsof zijn keel dichtgeknepen werd.

‘Mijn vader trouwde met Roos, maar stierf kort daarna. Roos trouwde toen met Ryan, en kreeg 3 kinderen. Daarvan zijn er 2 als tiener gestorven.

Rust in vrede, Eric en Merel.’

‘Vincent, jij hebt veel familie verloren. Ik ben erg blij dat we jou nog in ons midden hebben. Je hebt Alfons geadopteerd. Dat betekent heel veel voor onze familie. Je deed het in Merels naam. En door Alfons keerde de vreugde terug in ons huis.

Bedankt, mannen.’

Frank schraapte zijn keel. Weer schoot het door zijn hoofd: dit was moeilijker dan hij gedacht had.

Praten over voorouders die hij nooit gekend had lukte nog wel, maar naarmate de herdenking vorderde kwam hij steeds dichter bij het heden.

‘We hebben veel nare dingen meegemaakt. Wat er is gebeurd met mijn vrouw zullen jullie wel weten. Zij stierf toen ze zwanger was van Robert. Ik wekte haar tot leven met een wensgeest, maar dat mislukte. Ze werd een zombie.’

‘Robert werd geboren. Het was een… vreselijk moeilijke tijd voor mij en de kinderen. Laura was zichzelf niet meer. Tijdens een vakantie kwam het weer goed tussen ons, en ik vroeg haar weer ten huwelijk.

Ze zei ja. We waren zo gelukkig. Jammer genoeg sloeg het noodlot weer toe.’

‘Tijdens een enorme brand kwam ze om, mijn, mijn Laura… En toen stierven ook Merel, en Lisa – mijn dochtertje.’

Een snik welde op in zijn keel, hij probeerde te slikken maar het lukte niet.

Ineens zag Frank alles door een waas van tranen.

‘Sander, jij zou hier niet alleen moeten zitten. Aan jouw zijde hoort je tweelingzusje, Lisa.’

Frank haalde trillend adem en wist een glimlachje tevoorschijn te toveren.

‘Ik ben trots op je, jongen. Je hebt het verdriet gedragen, en leeft nu voor je levenswens. Je bent verloofd. Ik wens jou en Melissa heel veel geluk!’

‘Na die brand moest Robert naar het kindertehuis. En ik – ik was er zo kapot van.

Ik ben gewoon zo blij dat alles nu weer… goed gekomen is.’

Franks groene ogen schitterden toen hij zijn jongste zoon aan keek.

‘Esther,’ Frank wendde zich tot zijn dochter. Hij werd warm van binnen. ‘Esther, jij hebt me door alles gesteund. Toen jij stierf bij de brand, hoefde ik niet lang te twijfelen – je moest gewoon terug komen. Het was een zeldzame kans, het spel van Magere Hein, maar ik kon je gewoon nog niet missen. En, nog steeds niet.

Ik ben zo trots op je, meisje. Getrouwd, en moeder van een prachtige dochter.

Sofie, mijn eerste kleinkind…’

‘We hebben veel mensen verloren, veel verdriet doorgemaakt, maar nu gaat het goed. Ik ben zo gelukkig dat jullie nu allemaal een mooi leven hebben opgebouwd.’

Even bleef Franks blik op Mariëlle rusten. Heel lang had hij getwijfeld of hij over haar zou praten. Nu nam hij de beslissing.

‘Er is nog iets, waar ik niet trots op ben dat ik het gedaan heb. Toen mijn vrouw voor de eerste keer zwanger was, ben ik vreemdgegaan met mijn jeugdliefde Kim – die helaas ook niet meer onder ons is. Ik heb nooit geweten dat ze zwanger raakte.’

Angst vloog Frank naar de keel. Dit was een zware herinnering.

‘Ik wist nooit dat er een kind geboren was, tot tien jaar geleden. Toen bleek dat ik nog een prachtige dochter had – Mariëlle.’

Frank glimlachte warm naar haar.

‘Het is misschien niet allemaal gegaan zoals ik het gewild zou hebben. Maar dat is nu voorbij. Lieve Mariëlle, welkom in de familie. Veel geluk met jullie gezin! Ik kan niet wachten op meer kleinkinderen!’

Mariëlle veegde snikkend en lachend tegelijk haar tranen weg, en voelde zich zó dankbaar. Dat ze na alle ellende met haar stiefvader, en het overlijden van haar moeder nu écht in deze geweldige familie opgenomen werd.

‘Ik wil deze bijeenkomst gaan beëindigen.’ sprak Frank plechtig. ‘Laten we al onze voorouders en familieleden nu herdenken, door een minuut stilte.’

Iedereen boog het hoofd, sommigen sloten hun ogen, hier en daar klonk gesnotter.

Zelfs Sofie was stil, en zat met grote ogen naar het kerkhof te staren – alsof ze begreep wat er gaande was.

Toen de minuut stilte voorbij was, keek Frank zijn familie dankbaar aan.

‘Dan is deze bijeenkomst nu afgelopen. Bedankt.’

Druk pratend, maar ook nog wel onder de indruk van de herdenking, liep iedereen naar binnen. Daar stond een groot feestmaal op hen te wachten.

Er werd een extra tafel bij gezet en de hele familie schoof aan – het werd een heel gezellig diner.

Een druk geroezemoes vulde de kamer. Alfons en Steven praatten over een film die in de bioscoop draaide, Esther en Mariëlle hadden het over het toekomstige kindje, en Frank praatte met de overige mannen over de herdenking.

Sofie bekeek alles vanuit haar kinderstoel,en at ondertussen haar papje.

Het werd al snel donker en tijd om afscheid te nemen.

Esther legde even haar hand op de buik van haar zusje.

‘Bezorg je mama niet teveel problemen, hè?’ grapte ze. Mariëlle lachte.

‘Sterkte met de laatste weekjes, Maartje.’ glimlachte Esther en ze omhelsden elkaar.

De volgende dag voelde Frank zich weer helemaal uitgerust en vol energie. De herdenking had veel van hem gevraagd, maar nu voelde hij zich weer goed.

Hij keek naar buiten. Het was een prachtige dag. Sofie kwam aankruipen. Haar moeder had haar een zomerjurkje aangetrokken.

‘Zullen we lekker de tuin in gaan, kleintje?’

Frank besloot Sofie eens wat eerste stapjes te leren, achter het huis op het grote grasveld.

Esther keek glimlachend toe. Hoewel het nog vroeg in de ochtend was, werd het al aardig warm. Ze had haar bikini aangetrokken en zat nu samen met Vincent aan de oever van de vijver.

Ze zuchtte genietend. Het was fijn om hier te zitten, in de natuur. Dat deed haar goed. Ze luisterde naar de lach van haar vader en het gegiechel van haar dochtertje. Vincent praatte tegen haar.

Het was gezellig om samen met hem te zijn. Vincent was haar beste vriend, ze kon zich uren met hem vermaken.

h

Weer weerklonk Franks vrolijke lach door het stille bos.

‘Je kunt het best wel! Hou opa niet voor de gek!’

Hij trok Sofie naar zich toe en gaf haar een tikje op haar neus.

Het meisje gilde van pret, haar ogen glommen ondeugend.

‘Ik zag je toch net een paar stapjes doen, zelf? Kom op, je kunt best los. Opa laat je nu weer los, okee?’

Sofie keek haar opa grijnzend aan en brabbelde wat in haar eigen peutertaaltje.

‘Geen gemaar, tantetje. Laat opa nou eens zien dat je het kunt. Lopen!’

Frank draaide haar om en gaf haar een speelse klap op haar achterwerk.

Met een gilletje kwam Sofie in beweging. Een beetje wiebelig zette ze haar ene voetje voor het andere.

En ja hoor – daar ging ze!

Geëmotioneerd keek Frank zijn kleindochter na. Ze kon het, ze kon het!

Hij schoot in de lach. Het was zo komisch om dat meisje te zien waggelen op die korte beentjes. Even keek Sofie over haar schouder, alsof ze wilde controleren of opa nog wel keek.

‘Wat goed!’ jubelde Frank. ‘Je kunt het, Soof!’

Apetrots tilde Frank zijn kleindochter even later op, en het meisje sloeg meteen giechelend haar armpjes om zijn hals.

Later die dag kwamen Alfons en Robert uit school, druk pratend en elkaar speels stompend. Sofie strekte meteen haar handjes naar hen uit. Ze was dol op die twee!

‘Robbe spele?’ vroeg ze smekend.

‘Sorry Soof, ik moet eerst m’n huiswerk af maken!’

Maar toen hij zijn huiswerk af had, kreeg Robert nog geen tijd om te spelen.

Er was namelijk spontaan een gigantisch waterballonnen gevecht losgebarsten!

Voor iedereen goed wist wat er gebeurde, vlogen er van alle kanten waterballonnen door de lucht.

Frank schaterde van de pret – blijkbaar was hij degene geweest die de ballonnen gemaakt had.

Lachend graaide iedereen een paar ballonnetjes naar zich toe, om ze vervolgens met kracht weg te smijten.

‘Allemaal op Alfons, jongens!’ grijnsde Steven.

‘Huh? Hé, waarom op mij?’ schreeuwde Alfons verward, en hij kon nog net wegduiken. Ook Robert kon nog handig aan de kant springen voor een koude douche.

‘Mooie move!’ schaterde Alfons.

‘Kom dan! Kom dan, hè? Gooi dan!’ joelde Vincent uitdagend. Hij wist dat, als er iemand op hem zou mikken, Steven meteen tot de tegenaanval zou overgaan.

‘Durven jullie niet op mij te gooien?’

Meteen vloog er een hele lading ballonnen op hem af, waarvan sommigen vlak langs hem heen suisden en anderen hem vol raakten. Eéntje spatte op zijn buik uiteen, een ander op de grond waardoor zijn voeten doorweekt raakten.

Lachend strekte Vincent zijn armen uit.

‘Was dat alles?’

‘Nee hoor!’ riepen Alfons en Robert, en ze begonnen weer handenvol ballonnen in Vincents richting te gooien.

Jammer genoeg waren ze niet zo goed in mikken.

‘HO! Ho, jongens!’ riep Vincent geschrokken. Hij was net op tijd aan de kant gedoken, maar wist niet dat de kleine Sofie daardoor vol geraakt werd.

‘Soof! Gaat het?’ Een beetje angstig keek Vincent naar het kleine meisje, dat nu met een drijfnat jurkje in het natte gras zat.

Toen begon ze keihard te schateren, en met haar handjes in de plas te slaan.

Vincent haalde opgelucht adem.

Jammer genoeg was de pret na een uurtje echt voorbij. Voor Sofie was het de hoogste tijd voor een middagdutje.

‘Dat was leuk hè, buiten spelen?’ zei Steven rustig terwijl hij Sofie haar pyjama aantrok. ‘Met de waterballonnen.’

‘Lonne!’ giechelde Sofie. ‘Boem!’

‘Je werd mooi geraakt, ja. Nou, welterusten meisje. Tot zo!’

Alfons had een meisje uit zijn klas uitgenodigd. Hij kende haar al een jaar, maar had nooit iets tegen haar durven zeggen. En dat was niks voor hem – hij was altijd spontaan en grappig, had altijd wel een woordje klaar.

En dus had hij zijn schaamte aan de kant gezet, en haar bij hem thuis gevraagd. Natuurlijk zei ze ja.

De hele middag maakte Alfons grapjes. Het was geweldig om haar aan het lachen te maken, dan kreeg ze van die leuke pretlichtjes in haar ogen en kuiltjes in haar wangen.

‘Leentje,’ zei hij ineens serieus. Het werd stil. ‘Ik… eigenlijk ben je best…’

‘Wat?’

Alfons wist niet hoe hij het moest zeggen.

En daarom stapte hij naar Leentje toe, en kuste haar.

Het duurde even voor hij besefte dat Leentje haar armen om hem heen had geslagen.

Toch maakte hij zich ineens van haar los.

‘Vind je…vind je het niet erg?’ stamelde hij en hij schoot in de lach toen hij haar gezicht zag. Ook Leentje schoot in de lach, en sloeg giechelend haar hand voor haar mond.

‘Ik vond het helemaal niet erg, hoor!’

‘O, gelukkig!’

Maar ineens verstomde hun gegiechel.

Een ijskoude windvlaag vulde het huis.

Iedereen rende naar de woonkamer. En daar werd hun grootste angst bevestigd.

Magere Hein – hij was gekomen om Frank te halen.

Mariëlle, die net op bezoek was, moest zich vastgrijpen aan de schouw van de haard om niet in elkaar te zakken.

Iedereen begon te huilen.

‘Laat me hier! Neem me niet mee!’ jammerde Frank. ‘Ik… ik ben net zo gelukkig. Ik wil mijn familie nog niet verláten!’

Maar, zoals iedereen wist, luisterde Magere Hein nooit naar de smeekbedes die sims op hun sterfbed hielden. Magere Hein was onverbiddelijk.

En dus werd de oude Frank de Beer meegenomen. Hij was 69 jaar oud geworden.

Iedereen was er kapot van. Frank was echt het hoofd van de familie geweest, de sterke rots in de branding. En nu… nu was hij er niet meer.

Robert kon niet stoppen met huilen. Eindelijk had hij zich gelukkig gevoeld – weer thuis, bij zijn vader, bij zijn familie. En nu, zo snel al, was papa gestorven…

Ondanks het intense verdriet was er ook een vrolijke gebeurtenis.

Sofie was jarig.

Dus verzamelde iedereen zich in de keuken, om de verjaardag te vieren. Van een feeststemming was nergens iets te merken.

Sofie had alleen oog voor de kaarsjes op de taart. Maar, zodra ze opgegroeid was, drong de werkelijkheid ineens in zijn volle ernst tot haar door.

Opa was gestorven. Hij was er niet meer, en zou ook nooit meer terugkomen.

Sofie deed haar haren, die flink gegroeid waren, in een staartje en liep toen treurig de badkamer uit.

‘Mama, ik ga naar bed.’ zei ze heel zachtjes tegen Esther, die in de stille woonkamer zat.

Geen reactie.

Sofie legde haar hand op de deurpost, en keek naar haar moeder. De hangende schouders, de ineengedoken houding. Zonder nog iets te zeggen, liep het meisje naar boven.

Ze moest mama met rust laten, dat voelde Sofie wel aan. Maar had ze niet juist nú de steun van haar mama nodig? Nu ze net opgegroeid was, wilde ze dan niet de waardering, de liefde van haar mama?

Zouden ze het verlies van opa niet veel beter met elkaar kunnen verwerken?

Sofie wist het niet. Verdrietig kroop ze in bed.

Esther sloot zich af voor de wereld om haar heen. Mensen liepen langs haar, maar ze merkte het niet. Ze zag alleen de kleine urn, die op tafel stond.

Frank.

Papa.

Hij was er niet meer.

Esther was er kapot van. Ze voelde zich alsof ze nooit, nooit meer vrolijk zou zijn. Papa was álles voor haar geweest. Altijd waren ze samen. Samen konden ze alles aan. Zij was er voor hem, en hij voor haar.

Huilend verstopte Esther zich onder de dekens.

‘Hier kom ik nooit meer vandaan.’ dacht ze bij zichzelf. ‘Ik blijf voor eeuwig in bed.’

h

- sorry, stamboom loopt een beetje achter -