Tytuł oryginału:

Tłumaczenie:Marcin Prackł

Projekt okładki:Rafał Golba

Korekta polonistyczna:Jolanta Ogonowska

Redakcja:Rafał Winiarek

Łamanie:Krzysztof Sarapuk

Prawa autorskie do oryginału:

©Wydawnictwo „Ves", 2006

Prawa autorskie do polskiego tłumaczenia i wydania:Copyright © 2009 -Wydawnictwo Hartigrama

Polskie wydanie opracowano na podstawie wydania rosyjskiego. Nakład pierwszego wydania w Polsce - 5 000 egz.

Druk:Wydawnictwo Hartigrama ul. Siennicka 19A, 04-394 Warszawa

ISBN 978-83-925236-4-2

PrzedmowaDrogi Czytelniku!

Wszyscy, tak czy inaczej, znajdujemy się w mocy okoliczności. Pragnienia się nie spełniają, marzenia się nie ziszczają, za to najgorsze obawy, jak na złość - tak. Czy nie może być odwrotnie? Okazuje się, że może. I dowiesz się, w jaki sposób.

Książka otworzy przed Tobą bardzo dziwny świat, w którym codzienna rzeczywistość jawi się w nieznanej postaci. Wiele żywotnych kwestii zostanie rozpatrzonych z absolutnie zaskakującego punktu widzenia. Lecz najbardziej zadziwia nie tyle niezwykłość nowejrzeczywistości, ile to, że podlega ona sterowaniu.

Transerfing to technika zarządzania rzeczywistością, przy czym bardzo szczególna. Celu tu się nie osiąga, lecz przeważnie urzeczywistnia się on sam. To brzmi nieprawdopodobnie jedynie w ramach tradycyjnego światopoglądu. Przyjdzie nam zbu- rzyć mur utrwalonych stereotypów i błędnych ograniczeń.

To prawda, że podporządkowanie rzeczywistości swojej woli jest dosyć trudne. Ukryte pragnienia i śmiałe marzenia rzeczywiście są trudno osiągalne, jeżeli przestrzegamy ogól- nie przyjętych norm i zasad. Dobrze wiadomo, w jakim stopniu mało efektywne i niekiedy daremne są próby zmieniania siebie lub otaczającego świata.

Transerfing proponuje zasadniczo inny sposób myślenia i działania tak, by otrzymywaćto, co upragnione. Nie starać się, a właśnie otrzymywać. I nie zmieniać siebie, a powra- cać do siebie.

Podstawowa idea Transerfingu opiera się na założeniu istnienia przestrzeni wariantów, w której przechowywane są scenariusze wszystkich możliwych zdarzeń. Liczba wariantówjest nieskończona, podobnie jak nieskończenie wiele jest możliwych położeń punktu w układzie współrzędnych. Jest tam zapisane wszystko, co było, jest i co będzie. Energiamyśli człowieka w określonych warunkach może zmaterializować ten lub inny sektor przestrzeni wariantów.

Potencjalna możliwość obleka się w rzeczywistość na podobieństwo odbicia wzwierciadle wariantów. Człowiek jest zdolny do kształtowania swojej rzeczywistości. Lecz w tym celu należy przestrzegać określonych zasad. Ludzki umysł nieskutecznie próbuje oddziaływać na odbicie, podczas gdy należy zmienić sam obraz.

Cóż to za obraz? Jak go zmienić? Jak posługiwać się tym dziwnym zwierciadłem? Transerfing udziela odpowiedzi na te pytania. I tylko jedno pozostaje nieodgadnione: cokryje się po tamtej stronie lustra?

Mimo całej fantastyczności idei opisanych w książce, znalazły one już praktyczne potwierdzenie. Ci, którzy próbowali stosować Transerfing, doznali zdziwienia graniczącego z zachwytem. Świat otaczający transerfera w niepojęty sposób zmienia się dosłownie na jego oczach. To nie jest już wirtualny mistycyzm, tylko dająca się sterować rzeczywistość.

ROZDZIAŁ I Zamiar

SKĄD biorą się sny? Czyżby były tylko produktem wyobraźni umysłu ludzkiego? Co wspólnego ma sen z rzeczywistością? Uchyla się zasłona nad tajemnicą potęgi dawnych magów, budowniczych piramid egipskich i innych podobnych budowli.

„Twoje możliwości ograniczone są tylko przez Twoje zamiary"

Przebudzenie we śnie

W tym rozdziale zbliżamy się już do rozwikłania Zagadki Nadzorcy: dlaczego możemy wybierać wszystko, co zechcemy, i jak to robić. Jeden z kluczy do rozwiązania leży w zjawisku, które nazywamy marzeniem sennym. We śnie człowiek spędza jedną trzecią swojego życia. Wszystko, co dzieje się z nim w tym stanie granicznym, dotychczas osłonięte jest tajemnicą. Niestety, badania naukowe w tym zakresie mało wyjaśniają. Filozoficzne interpretacje też miotają się od jednej skrajności do drugiej. Jedni mówią, że sny - to złudzenia, inni twierdzą, że nawet samo nasze życie nie jest niczym innym, jak snem. Kto ma rację? W ramach modelu Transerfingu - ani jedni, ani drudzy. Lecz zacznijmy rozważania po kolei.

Dorośli, przypominając sobie swoje sny, zdają sobie sprawę, że w rzeczywistości nic z tego nie miało miejsca. Umysł traktuje je jak swoje fantazje, które w jakiś sposób mają miejsce w czasie spoczynku, i to go satysfakcjonuje. Wiadomo, że dzieci do czwartego roku życia nie odróżniają snu od jawy. Sądzą one, że sny rozgrywają się w tym samym świecie, co całe życie. W tym wieku, budząc się ze strachu w czasie koszmarów, dziecko myśli, że potwory znajdują się w pokoju. I żadne zapewniania rodziców, że to tylko sen, nie odnoszą należytego skutku. Lecz stopniowo umysł dziecka zostaje jednak przyzwy- czajony do myśli, że wszystko to jest nierzeczywiste.

Rozważaliśmy już, w jaki sposób umysł wszystkie nowe dane układa w szufladkach abstrakcyjnych określeń. Robi to bardzo szybko i chętnie. A teraz pomyśl tylko: byprzekonać umysł, że sen jest nierzeczywisty, potrzeba było czterech lat. To jedyna rzecz,z którą umysł w żaden sposób nie mógł się pogodzić. Nie pamiętamy, co działo się z nami do czwartego roku życia, dlatego nie możemy być świadkami, w stanie jakiego zadziwienia był nasz umysł zawsze po przebudzeniu.

Lecz również teraz nasz umysł, wyłączając się, codziennie prostodusznie wpada w tę samą pułapkę. Póki śpimy, nie przychodzi nam do głowy, by krytycznie spojrzeć na zdarzenia. I nawet budząc się, dziwimy się, jak rzeczywisty wydawał się sen. We śniewirtualna rzeczywistość modeluje się zdumiewająco naturalnie. Mimo że często dzieją siętam dziwaczne rzeczy, postrzegamy je jak coś zwykłego. Taka zdolność oparta jest na przyzwyczajeniu umysłu do znajdowania wszystkiemu wytłumaczenia. Jeżeli zauważamy lub przeżywamy coś nadzwyczajnego, to w każdej chwili jesteśmy skłonni to zracjonalizować. Poza tym, w stanie świadomości nie mamy zwyczaju kwestionowania rzeczywistości tego, co się dzieje. Również we śnie siłą rozpędu postrzegamy wszystko jak coś oczywistego. Umysł przyzwyczaił się do kontrolowania sytuacji. Lecz jest jedna kwestia, która zawsze wymyka się spod kontroli: Czy dzieje się to naprawdę? Właśnie dlatego umysł stale wpada w pułapkę marzenia sennego.

Lecz czasem, jeżeli się poszczęści, zdarza się cud i zdajemy sobie sprawę z tego, żeśnimy. Najczęściej dzieje się tak, kiedy śni nam się coś zupełnie nieprawdopodobnego lub koszmar zbyt nam już dokucza. Wtedy kontrola umysłu zostaje przywrócona i rozumiemy, co dalej robić. W takim wypadku nieświadomy sen przekształca się w sen świadomy. W świadomym śnie człowiek bierze udział w wirtualnej grze i rozumie, że to tylko sen. Jeżeli ani razu nic takiego Ci się nie przydarzyło i słyszysz o tym pierwszy raz, bądź pewien, że to nie fantazja. Świadomym snom poświęcono wiele książek i na świecie są amatorzy, którzy stale je praktykują.

A czy Ty chcesz spróbować? Tak, świadomy sen rzeczywiście można wywołać w sposób zamierzony. W tym celu trzeba przyzwyczaić umysł do zadawania pytania: Czy dzieje się to naprawdę? Nie jest to takie trudne, jeśli rzeczywiście tego pragniesz. Procedura nauki umysłu jest prosta, lecz wymaga ukierunkowanej na cel uwagi. W ciągu dnia trzeba co najmniej dziesięć razy zadawać sobie powyższe pytanie. Pomoże w tym Twój wewnętrzny Nadzorca. Karz mu wciąż Cię szturchać: śpisz czy nie? Odpowiadać na pytanie trzeba w sposób maksymalnie świadomy, by była to rzeczywiście kontrola, a nie rutynowa procedura. Ocknij się, rozejrzyj, oszacuj sytuację: czy rzeczywiście wszystko jest w porządku, czy może dzieje się coś podejrzanego? Jeżeli masz dosyć samozaparcia, wkrótce obudzisz się w swoim śnie.

Przekonasz się, że dość trudno jest zadać sobie pytanie choćby dziesięć razy dziennie. Po prostu o nim zapomnisz. By się powiodło, trzeba rzeczywiście bardzo chcieć. W zależ- ności od siły Twojego zamiaru świadomy sen może nadejść po kilku dniach, albo po kilkumiesiącach.

Jeżeli masz w domu zegar wybijający godziny, może Ci to pomóc. W ciągu dnia, za każdym razem, gdy zegar bije, uruchamiaj swojego Nadzorcę, by ten spytał Cię, czy śpisz. Bicie zegara stanie się kotwicą, punktem zaczepienia za świadomość. We śnie, jeżeli usłyszysz bicie zegara, z przyzwyczajenia potarmosisz swojego Nadzorcę, a on obudzi Twój umysł. Można znaleźć i inne punkty zaczepienia-pod warunkiem, że w czasie snu będziesz w stanie je usłyszeć. Tylko nie warto powiązywać pytania z sygnałami, których nie będziesz mógł usłyszeć we śnie. Na przykład jeżeli powiążesz swoje pytanie z dzwonkiem telefonu, to nie będziesz mógł zadać sobie pytania we śnie, dopóki nie przyśni Ci się dźwięk dzwoniącego telefonu.

Ogólnie rzecz biorąc, zasada polega na tym, by wypracować nawyk ciągłego zadawania sobie pytania o rzeczywistość tego, co się dzieje. Nie odpowiadaj na pytanie machinalnie, a w sposób świadomy. Dla wielu śniących czynnikiem budzącym świadomość jest rozpoznawanie we śnie anomalii, niekonsekwencji i niezwykłości. W większości wypadków takie rzeczy nie są zauważane i są odbierane przez śniącego jak zupełnie zwykłe zjawisko. Właśnie dlatego należy wyrobić sobie nawyk krytycznego oceniania sytuacji i rzetelnego odpowiadania na pytanie.

Dlaczego? Po pierwsze, jest to co najmniej ciekawe i wesołe, kiedy sen nie „zdarza się", lecz Ty sam świadomie grasz w jego wirtualną grę. To już nie fantazja na temat wirtualnej rzeczywistości. Żadna gra komputerowa nie dorówna temu, co możesz robić w świadomym śnie. A robić można wszystko, co tylko przyjdzie Ci do głowy.

Kiedy we śnie powstaje niepożądana sytuacja, łatwo można ją skorygować niewielkim wysiłkiem woli. Przypuśćmy, że śni Ci się koszmar: ktoś Cię prześladuje i w żaden sposób nie możesz się od niego uwolnić. Jeżeli zdaje Ci się, że wszystko dzieje się rzeczywiście, to trudno będzie uwolnić się od prześladowcy. Lecz wystarczy uświadomić sobie, że to tylko sen, i najprawdopodobniej spróbujesz się wybudzić, co zazwyczaj się udaje, choć z trudem. Istnieje jednak znacznie skuteczniejszy i ciekawszy sposób. Jeśli uświadomiłeś sobie, że to jest sen, wystarczy spojrzeć na prześladowcę i tylko pomyśleć: „Zapadnij się pod ziemię!" (zgiń, przepadnij, wyparuj). Prześladowca od razu zniknie. Nawet możesz go przy pomocy myśli unieść w powietrze i zmusić do koziołkowania.

We śnie człowiek zdolny jest w pełni kontrolować wszystko, co się dzieje, przy spełnieniu dwóch prostych warunków. Po pierwsze, powinien uświadomić sobie, że jest to sen. Po drugie, powinien wiedzieć, że „tutaj" można robić absolutnie wszystko. Na przykład obudziłeś się we śnie i zachciało Ci się polatać. Nic prostszego, wystarczy zamiar. Tu bardzo wyraźnie zarysowuje się różnica pomiędzy pragnieniem i zamiarem. Zwykłe pragnienie uniesienia się w powietrze nic nie da-zarówno na jawie, jak i we śnie. Obierzmy za przykład pragnienie uniesienia ręki. Mówisz sobie, że chcesz unieść rękę, ale póki co nie robisz tego. I oto zwyczajnie unosisz rękę. Pragnienie przekształciło się w działanie. Nie rozmyślasz o tym, jak będziesz podnosić rękę, a po prostu to robisz. Tak samo we śnie: po prostu unieś się w powietrze za pomocą samego zamiaru i leć dokąd chcesz.

Wróćmy do koszmaru z prześladowcą. Powinno być dla Ciebie oczywiste, że nie osiągniesz tego przy pomocy pragnienia. Znajdując się w mocy strachu, myśli szybko przeglądają przeróżne warianty rozwoju zdarzeń, które natychmiast ulegają urzeczywistnieniu. Zostajesz wciągnięty w grę, której zasady zostały narzucone przez kogoś lub coś innego. I nawet jeśli uświadomiłeś sobie, że to tylko sen, to nic nie będziesz mógł poradzić, dopóki nie przejmiesz kontroli. Dopóki odgrywasz rolę pasywnej ofiary, znajdujesz się w mocy gry. Nieważne, że ta gra została zrodzona przez Twoją

własną wyobraźnię. W danym momencie jesteś niewolnikiem swojej wyobraźni, boisz się i uciekasz, ponieważ sam wybrałeś tę rolę. Jeśli teraz zatrzymasz się i zechcesz zamienić się rolami ze swym prześladowcą, ten chętnie na to przystanie i będzie przed Tobą ucie- kać. Wyobrażasz sobie cały komizm sytuacji?

Na każde pytanie, zaczynające się od „czy mogę we śnie...?", odpowiedź będzie twierdząca. Można rozmawiać z każdym (żywym i martwym), robić z uczestnikami iobiektami występującymi we śnie wszystko, latać na inne planety, rozwiązywaćproblemy, komponować muzykę, powtarzać przed egzaminem, podróżować, i tak dalej. W porównaniu z tym wszystkim twarde narkotyki to po prostu dziecinna zabawa. I do tego unikasz jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. Ze snów można wynosić dowolną informację. Niemożliwe jest tylko jedno: przeniesienie materialnego przedmiotu do rzeczywistości. W każdym razie mnie osobiście nie było dane dowiedzieć się o niczym takim.

Jeśli nie pamiętasz, co Ci się śniło, określ, jak masz ustawione łóżko. Najlepiej spać z głową skierowaną na północ. Z głową skierowaną na zachód spać nie wolno. Jest toszkodliwie dla zdrowia. Nie potrafię wyjaśnić rzeczowo, dlaczego tak się dzieje. Jest tozwiązane z polem magnetycznym Ziemi. Spróbuj ułożyć się z głową na północ, a przekonasz się, że sny stały się ciekawsze i barwniejsze.

Jeśli w żaden sposób nie pojawiają się świadome sny lub w ogóle nie masz ochoty siętym zajmować, to nie ma powodu do niepokoju. Świadome sny odgrywają określoną rolę w technice Transerfingu, lecz równie dobrze można się bez nich obyć. Poza tym, świadome sny kryją w sobie pewne ukryte zagrożenie. „No i proszę bardzo" – powiesz -„najpierw wywołał zainteresowanie, a teraz próbuje nastraszyć". Lecz nie mam innegowyjścia. Świadome sny to tajemnicze drzwi w nieznane. Byłoby nieodpowiedzialnym z mojej strony nie przestrzec Cię o niebezpieczeństwie, które może za nimi czyhać. Niedługo się dowiesz, na czym polega to zagrożenie.

Przestrzeń snów

W celu wyjaśnienia Zagadki Nadzorcy musimy odpowiedzieć na dwa pytania: dlaczego w świadomym śnie wszystko jest możliwe i dlaczego sny wydają się takie rzeczywiste?

Zarówno w świadomym, jak i w nieświadomym śnie obrazy widoczne są bardzo wyraźnie, w najdrobniejszych szczegółach. Bywa nawet, że sny pod względemwyrazistości formy i nasycenia barwami przerastają rzeczywistość. Istnieje hipoteza, że mózg sam syntezuje obrazy snów i w czasie snu postrzega te obrazy tak samo jak najawie. Faktycznie, to co najwyżej hipoteza. Na razie nikt nie udowodnił, że wszystko dzieje się właśnie tak. W modelu Transerfingu interpretujemy to zupełnie inaczej:podświadomość niczego sobie nie wyobraża na własną rękę, tylko łączy się bezpośrednio z przestrzenią wariantów, która zawiera wszelkie informacje.

Przypatrz się uważnie jakiemuś przedmiotowi, potem zamknij oczy i spróbuj go sobiewyobrazić. Nawet jeśli posiadasz wyjątkowe zdolności wizualizacji, to i tak nie będziesz w stanie „zobaczyć" przedmiotu z zamkniętymi oczami tak samo, jak z otwartymi. Obraz, który utrwalił Twój mózg, jest tylko fotografią bardzo słabej jakości. Przypuśćmy, że mózg przechowuje taką fotografię jako określony stan grupy neuronów. Wówczas do odtworzenia wszystkich posiadanych we wspomnieniach fotografii nie wystarczy wszystkich neuronów, mimo ich olbrzymiej ilości.

Jeżeli nasze wspomnienia i sny to odtwarzanie tego, co zostało zapisane w neuronach, to ile tych komórek musiałoby być w naszych głowach? W ramach modelu Transerfingu neurony nie są nośnikami informacji jak bity w komputerze. Mózg nie przechowuje samej informacji, a pewien rodzaj odnośników do informacji znajdującej się w przestrzeni wariantów.

Możliwe, że mózg jest w stanie przechowywać w sobie jakąś ograniczoną ilość danych. Ale nawet będąc doskonałym układem biologicznym, nie jest w stanie przechowywać w sobie wszystkiego, co jesteśmy gotowi odtworzyć w swojej pamięci. Tym bardziej nie może syntezować takiej doskonałej wirtualnej rzeczywistości jak sen. Czy w stanie czuwania łatwo zamknąć oczy i wyobrazić sobie obraz tak naturalny jak we śnie? Nie daj się zwieść mało przekonującymi argumentami, jakoby mózg, wyłączywszy się, nabywał umiejętności wyraźnego postrzegania wyobrażonych przez siebie obrazów. Jak już mówiłem, umysł nie jest zdolny do stworzenia niczego zasadniczo nowego. On tylko może ułożyć nową wersję domku ze starych klocków. Umysł dysponuje jedynie

prymitywną informacją o tych klockach i o tym, jak je układać. Bardziej szczegółowe dane umysł przechowuje na papierze i innych nośnikach. Wszystkie pozostałe informacje docierają do umysłu z przestrzeni wariantów za pośrednictwem duszy.

W ten sposób umysł w modelu Transerfingu jawi się jako dość prymitywny układ, którego pracę można odtworzyć w postaci modelu, co zresztą usiłują zrobić naukowcy. Próby stworzenia sztucznej inteligencji póki co nie zostały uwieńczone sukcesem. Umysł jest w stanie zrozumieć siebie, ale nie jest w stanie zrozumieć natury duszy. Tajemnica intelektu żywej istoty polega na jedności i współdziałaniu duszy i umysłu. Dotychczas starania cybernetyków sprowadzały się do odtwarzania procesu myślenia, tak jak robi to umysł. Lecz być może kiedyś przyjdzie komuś do głowy stworzenie maszyny zdolnej nastrajać się i uzyskiwać informacje z przestrzeni wariantów, jak robi to dusza.

W jakiś sposób umysł jest zdolny zapamiętywać odnośniki do właściwych sektorów przestrzeni. Jeśli trzeba sobie coś przypomnieć, umysł zwraca się do duszy, a ta nastraja się na odpowiedni sektor. Lecz albo dusza źle się nastraja, albo umysł źle zapamiętuje odnośniki, a może dusza i umysł nie mogą się między sobą dogadać. W rezultacie mamy to, co mamy: nasza pamięć jest niedoskonała.

Za to dusza posiada zdolność przypadkowego nastrajania się na nieurzeczywistnione sektory przestrzeni wariantów. Właśnie te obrazy oglądamy w swoich snach. Dlatego przestrzeń pogranicza jest tak rzeczywista. Sny nie sq złudzeniami w powszechnym sensie tego słowa. Umysł nie wyobraża ich sobie, tylko rzeczywiście je widzi.

Wiadomo, że we śnie człowiek może obserwować obrazy jakby z innego świata. Na przykład może ujrzeć elementy architektury ze wszystkimi szczegółami. Doskonale przy tym wiadomo, że z czymś takim w zasadzie nigdzie nie mógł się spotkać. Jeżeli sen to imitacja rzeczywistości generowana przez nasz mózg, to skąd biorą się obrazy, których człowiek nigdy nie mógł zaobserwować?

Jak zapewne pamiętasz, sektory przestrzeni zawierają w sobie różne warianty scenariuszy i dekoracji. Dekoracje zawierają zarówno przedmioty materii nieożywionej, jak i żywe istoty. Jeżeli we śnie widziałeś swoich bliskich lub znajomych, to powinieneś był zwrócić uwagę, że są nie całkiem tacy, jak w rzeczywistości. Mogą mieć inną fryzurę, dziwną odzież, mogą nawet różnić się charakterem. Wirtualne osoby z przestrzeni snów mogą zachowywać się trochę niecodziennie. We śnie poznajesz swoich znajomych, umysłem rozumiesz, że to właśnie oni, lecz jednocześnie odnosisz wrażenie, że coś jest z nimi nie tak. W ten sposób manifestuje się różnorodność przestrzeni wariantów. Dekoracje z różnych sektorów różnią się między sobą. Zdarzenia, które obserwujemy w rzeczywistości, to warianty zrealizowane. We śnie jesteśmy w stanie ujrzeć to, co nie zostało urzeczywistnione.

Jeśli zdarzy Ci się kiedyś zobaczyć we śnie swoje odbicie w lustrze, możliwe, że będziesz nieprzyjemnie zdziwiony lub wystraszony. Nie będzie to ta sama osoba, którą zwykłeś oglądać w rzeczywistym lustrze. Od razu zrozumiesz, że to Ty, ale twarz jakoś się zmieniła! Chodzi o to, że powierzchowność człowieka we śnie odpowiada właśnie temu sektorowi przestrzeni, w którym akurat się znalazł. Oczywiście w zależności od przesunięcia obserwowanego wirtualnego sektora w stosunku do bieżącego, ucieleśnionego w rzeczywistości, Twoja powierzchowność będzie różnić się mniej lub bardziej.

Otoczenie też zmienia się w zależności od odległości pomiędzy rzeczywistym i wirtualnym sektorem. Widzisz swoje miasto, lecz ono wygląda nie tak, jak zazwyczaj. Tesame ulice i domy wyglądają jakoś dziwnie. Jesteś zdziwiony, myślisz, że to jakieś czary.Jeżeli we śnie dusza odejdzie wystarczająco daleko od swojego sektora, to trafisz w całkiem nieznane otoczenie. Zobaczysz miejscowość i ludzi, których nie ma w rze- czywistym życiu. Tam wszystko żyje swoim wirtualnym życiem. A w jakim charakterze występujesz w tym życiu Ty sam? Wszystko, co tam się dzieje, jest niematerialne. Twoja rola także jest wirtualna. I jednocześnie nie jest to iluzja.

Możemy mieć tutaj do czynienia z dwiema sytuacjami: albo wariant Twojej osoby występuje w tym sektorze, albo nie. Jeżeli występuje, to czy będziesz mógł spotkać tam swojego sobowtóra? To bardzo trudne pytanie, na które na razie nie umiem odpo- wiedzieć. Najprawdopodobniej dusza podejmuje tę rolę, która zapisana jest w scenariuszu sektora. Na korzyść tej wersji świadczy fakt, że śniący widzi swą twarz w lustrze jak cudzą.

Interesująca jest jeszcze jedna kwestia: jeśli informacja W przestrzeni wariantów przechowywana jest stacjonarnie, jak taśma filmowa na półce, to dlaczego we śniewidzimy ruch i bierzemy udział w tej wirtualnej grze? Wszystkie zdarzenia znajdują się w

polu informacji jednocześnie. To, co było i to, co będzie, jest tam już teraz. Dlaczego dusza, latając w przestrzeni wariantów, widzi zamiast zastygłych obrazów żywy ruch? Możliwe, że nasza percepcja działa tak, że jesteśmy wrażliwi tylko na ruch taśmy filmowej. A być może to właściwość przestrzeni jest taka, że pokazuje ona tylko to, co porusza się w postaci nurtu wariantów. Jeśli dusza leci poprzez sektory, to znaczy, że obserwuje ruch. W takim razie do jakiego odcinka czasu trafia dusza we śnie: przeszłości, przyszłości czy teraźniejszości?

Wszystko, co dotyczy przestrzeni snów, niesie w sobie więcej pytań, niż odpowiedzi. Jedno można rzec na pewno: sen to nie iluzja. Przeraziłeś się nieco, nieprawdaż? Wszyscy co noc udajemy się do przestrzeni wariantów i przeżywamy tam wirtualne życie. To wirtualne życie nie posiada namacalnej podstawy materialnej, a jednak jest rzeczywiste.

Co można powiedzieć o interpretacji znaczenia snów? Odpowiedź może Ci się wydać nieco zaskakująca. Być może przypuszczasz, że w świetle wszystkiego co opisałem, sny mają pełne prawo być zwiastunami nadchodzących zdarzeń.

Lecz właśnie w świetle wszystkiego co opisałem, sny w Transerfingu nie mogąstanowić znaków, o których mówiliśmy w poprzednim tomie.

Sny ukazują nam to, co mogłoby zdarzyć się w przeszłości lub przyszłości. Przeszłośćjest nam znana. Przyszłość znajdująca się w przestrzeni wariantów jest zbyt różnorodna, dlatego nie ma żadnej gwarancji, że we śnie zobaczyliśmy właśnie nadchodzący sektor, który zostanie urzeczywistniony. Przyległe sektory zawierają podobne scenariusze i dekoracje. Znaczy to, że jeżeli widziany sektor leży niedaleko bieżącej linii życia, może zawierać informację o nadchodzących rzeczywistych zdarzeniach. Nie ma jednak żadnej gwarancji, że ujrzany sektor rzeczywiście leży w pobliżu bieżącej linii.

W rzeczywistości dusza faktycznie może przeczuwać nadciągające zdarzenia. Stan komfortu duchowego jest najpewniejszym znakiem. Na jawie dusza ujawnia stan swojegokomfortu w stosunku do bieżącej linii życia lub w odniesieniu do zbliżającego się zwrotuw nurcie. Inne znaki odnoszą się także do urzeczywistnionych bieżących i niedaleko położonych sektorów. Lecz Bóg jeden wie, gdzie w snach lata dusza. Może ona lecieć dokąd zechce, dlatego nie wolno zdawać się na taką informację.

Następne pytanie: jeżeli sen nie jest wytworem wyobraźni, to kto ustala scenariusz snów? Scenariusz jest zawarty w sektorach przestrzeni wariantów. Dusza może dowolnie podróżować w przestrzeni wariantów, dopóki umysł drzemie. Czasem śpi on tak mocno, że nie pamiętamy swoich snów. Jak rozwijają się zdarzenia, kiedy umysł śpi, tego nie wie nikt. W rzeczywistym życiu kontroluje on zachowanie człowieka. Kiedy umysł widzi sny, występuje jedynie w charakterze pasywnego obserwatora i nie kontroluje sytuacji, lecz przyjmuje wszystko jak coś oczywistego.

Wszystko odbywa się według scenariusza zawartego w sektorze. Gdy tylko dusza dostanie się do sektora, zdarzenia rozwijają się w nim zgodnie z oczekiwaniami, obawami i wyobrażeniami nabytymi przez duszę i umysł w rzeczywistym życiu. Oczekiwania iobawy urzeczywistniają się natychmiast. Na przykład jeżeli na scenie pojawia siępodmiot, który z punktu widzenia umysłu może nieść zagrożenie, scenariusz zagrożenia natychmiast się urzeczywistnia. Wystarczy, że tylko przemknie myśl o tym, że występuje niebezpieczeństwo prześladowania, jak potwór puszcza się za nami w pogoń.

Dzieje się tak dlatego, że dusza natychmiast nastraja się na wariant, który przemknąłw myślach. Wybiera ona warianty scenariusza zgodnie z myślami i oczekiwaniami. Poruszanie się duszy w przestrzeni wariantów odbywa się jednocześnie z nimi. Właśnie myśli i oczekiwania są tą siłą napędową, która kręci taśmą filmową. Gdyby można było całkowicie zatrzymać pracę mózgu, obraz zamarłby w bezruchu. Lecz myśli nie za- trzymują się i wciąż krążą w głowie.

Zdarzenia we śnie mogą nie zgadzać się z powszechnymi pojęciami, ponieważ kontrola umysłu jest osłabiona. Dzieją się wszelkie niedorzeczności, powstają nieprawdopodobne wizje, prawa fizyki nie działają. Nieprawdopodobne rzeczy zdarzają się również we śnie świadomym. Przecież umysł rozumie, że jest to tylko fantazja, dlatego dopuszcza każdą niedorzeczność.

Teraz rozumiesz, dlaczego we śnie wszystko jest możliwe: ponieważ sen to podróż duszy w przestrzeni wariantów, a tam znajduje się już każdy scenariusz. Z tego powodu w świadomym śnie można celowo zmieniać scenariusz. Tak naprawdę scenariusz się niezmienia - on zostaje wybrany przez zamiar. Gdy tylko w myślach powstaje zamiar, byzamienić się rolami z prześladowcą, dusza przestraja się na sektor z przeciwnym

scenariuszem. Na tym polega mechanizm świadomego snu: scenariusz zostaje wybrany przez zamiar.

Jeżeli umysł uświadomił sobie, że może kontrolować scenariusz zdarzeń, formułuje pragnienie. Na przykład pragnienie wzbicia się w powietrze. Ta myśl, szybkoprzemknąwszy przez świadomość, przekształca się w duszy w zamiar. Zamiar jest siłąnapędową, która przenosi śniącego do sektora o odpowiednim scenariuszu.

Podróż duszy w przestrzeni wariantów nie jest obciążona bezwładnością obiektów materialnych. Dlatego sny są tak plastyczne. Zamówiony scenariusz natychmiast sięurzeczywistnia. A cóż innego dzieje się w rzeczywistym życiu? W zasadzie - to samo.Różnica polega tylko na tempie wykonania scenariusza. Na jawie zdarzenia rozwijają się zgodnie z tymi samymi prawami, co w snach, lecz nie tak błyskawicznie, ponieważ materialne urzeczywistnienie wariantów obciążone jest bezwładnością. Pod tym względem twierdzenie, że nasze życie to sen, jest błędne, lecz zarazem nie pozbawione sensu. Już przywoływałem ilustracje opisujące sposób, w jaki myśli kształtują zdarzenia w życiu. Wcześniej czy później otrzymujesz to, co znajduje się w myślach.

Twoje myśli to emisja energii na częstotliwości określonej linii życia. W rzeczywistymżyciu przejście na tę linię hamowane jest przez różne czynniki materialne. Urzeczywistniony sektor przestrzeni w porównaniu z nieurzeczywistnionym zdaje się lepki jak smoła w zestawieniu z wodą. Materialne ucieleśnienie potencjalnie możliwego wariantu odbywa się z opóźnieniem. We śnie zaś nie ma żadnych bezwładnych przeszkód, dlatego przejście między sektorami urzeczywistnia się natychmiast.

Teraz z pewnością rozumiesz, dlaczego zacząłem mówić o śnie. By kierować swoim losem, musimy sobie uświadomić, w jaki sposób nasze myśli przenoszą nas z jednego sektora do drugiego i dlaczego nie wszystkie nasze pragnienia się urzeczywistniają. Jednak w tym celu wcale nie musimy koniecznie uprawiać świadomego śnienia. Nasz cel to uzyskanie zdolności wybierania scenariusza na jawie. Znacznie ważniejsze jest, by nauczyć się przebudzać w rzeczywistym życiu niż w irrealnym, zwłaszcza że uprawianie świadomego śnienia, jak już mówiłem, niesie ze sobą określone niebezpieczeństwo.

Możliwe, że ci, którzy uprawiają świadome śnienie, powiedzą Ci, że nie ma w tym żadnego niebezpieczeństwa. Ale najprawdopodobniej nie pojmują, że kroczą po kruchym lodzie. Nikt nie może zagwarantować, że powrócisz ze świadomego snu. Dopóki Twojadusza lata w nieurzeczywistnionych sektorach, nie występuje żadne zagrożenie. Lecz jakmyślisz, co się stanie, kiedy dusza we śnie przypadkowo trafi do urzeczywistnionego sektora przestrzeni? Otóż istnieje hipoteza, że możesz zmaterializować się w tym sektorze. Wszyscy przywykliśmy do tego, że można nie brać na serio przypuszczalnych zagrożeń. Lecz, jak widzisz, przypuszczenie kryje to w sobie zagrożenie. A jeżeli to fakt, to co?

Wiadomo, że dawni magowie, doskonale przyswoiwszy sobie sztukę śnienia, odchodzili do innych światów celowo i na zawsze. Ich fizyczne ciała również znikały z tego świata. Dawni magowie byli albo zbyt nierozsądni, albo zbyt dobrze wiedzieli, co robią. Wnaszych czasach rokrocznie dziesiątki tysięcy ludzi przepada bez wieści. Po prostu ginąbez śladu. Podnoszona jest nawet wersja, że porywają ich kosmici. Niczego nie mogę twierdzić na pewno, ale możliwe, że po prostu nie powracają ze snu. Przecież dusza może dostać się do urzeczywistnionego sektora również w nieświadomym śnie.

Świadomy sen jest pod tym względem bardziej niebezpieczny, ponieważ umysł, poczuwszy nieograniczoną wolność, może stracić rozwagę i wlecieć nie wiadomo gdzie.Nie wiadomo, czy dusza będzie mogła wrócić. Fizyczne ciało może nawet pozostać naswoim miejscu i w takim przypadku stwierdzana jest śmierć we śnie. Nie jest moim celem straszenie Cię. Po prostu nie zapominaj, że sen to nie iluzja. W świadomym śnie rodzi się pokusa, by porozrabiać. Przecież można bezkarnie i bez szkody dla innych robić wszystko, co przyjdzie do głowy. Albo latać i badać inne światy. Wszystko to jest dozwolone, dopóki dusza znajduje się w nieurzeczywistnionym, wirtualnym sektorze. Niebezpieczeństwo jest następujące: nie ma żadnej gwarancji, że dusza nie zabłąka do sektora urzeczywistnionego. Umysł nawet nie od razu uświadomi sobie, że wirtualna rzeczywistość przekształciła się w materialną. Nie należy uspokajać się nadzieją, że nasz widzialny świat to jedyny świat w całym Wszechświecie. Przestrzeń wariantów jest nieskończona i niewątpliwie jest w niej mnóstwo urzeczywistnionych sektorów, zasiedlonych przez najróżniejsze żywe istoty.

Świat, do którego się dostaniesz, może okazać się rajem w porównaniu z naszym, ale może też być piekłem. Nie wiadomo też, gdzie się taki świat znajduje. Być może milionylat świetlnych od naszej Ziemi, a może w filiżance Twojej kawy. Może się mieścić bardzo

daleko i jednocześnie bardzo blisko, w innym wymiarze. Jak już mówiłem w pierwszym rozdziale 1. tomu, nieskończoność rozpościera się bezgranicznie tylko wtedy, jeśli patrzy się na wprost. Lecz bez znaczenia jest, czy ten równoległy świat jest daleko, czy blisko, bo zgubić się w nim można łatwo, a wrócić będzie bardzo trudno.

Nie poruszam kwestii podróży ciała astralnego w świecie materialnym, bo rządzi niąinny mechanizm i nie ma to związku z Transerfingiem, a na dodatek jest bardzo niebezpieczne. Zresztą sny też mają tylko pośredni związek z Transerfingiem. Naszym zadaniem nie jest uciekanie od okrutnej rzeczywistości w graniczny świat snów, tylko uczynienie samej rzeczywistości komfortową dla nas.

Nie należy bać się snów, lecz również nie należy traktować ich lekkomyślnie. Jeżeli przy wzmiankach o technice świadomych snów odczuwasz dyskomfort duchowy, to znaczy, że nie powinieneś jej uprawiać. Intuicja powinna podpowiedzieć Ci, czy grozi Ci niebezpieczeństwo. Dusza czuje zbliżanie się przykrości lepiej niż umysł. Dlatego marzenia senne bez czynnej ingerencji umysłu są znacznie bezpieczniejsze. Jeśli jednak się zdecydujesz, to zachowuj we śnie ostrożność, „nie idź na dzid kły" i utrzymuj maksymalny poziom świadomości. Tak samo jak w rzeczywistości czuj się jak u siebie w domu, lecz nie zapominaj, że jesteś gościem.

Magiczna siła zamiaru

Wyjaśniliśmy więc sobie, że nasze myśli i pragnienia ukierunkowują nasz ruch w przestrzeni wariantów. Ruch ten nie jest hamowany we śnie przez bezwładność materialnego urzeczywistnienia. Najmniejszy powiew myśli natychmiast przenosi śniącego do odpowiedniego sektora przestrzeni. W urzeczywistnionych sektorach wszystko odbywa się już nie tak szybko, a to za sprawą silnej bezwładności materii. Ale w rzeczywistości działa ta sama zasada: nasze myśli wywierają bezpośredni wpływ na bieg zdarzeń naszego życia.

„Naprawdę?" - może zapytać z ironią Czytelnik, wciąż nie zbity z tropu cudami dziwnego modelu Transerfingu. „A ja, głupi, dotychczas myślałem, że to nie myśli, lecz czyny określają bieg mojego życia. Lecz teraz, oczywiście, oświecono mnie:najważniejsze jest nie to, co robisz, lecz co myślisz".

Tak naprawdę nie ma tu żadnych sprzeczności. I rzecz nawet nie w tym, o czym człowiek najpierw myśli, a potem robi. Ludzie przyzwyczaili się przede wszystkim zwracać uwagę na skutki czynów, dlatego że leżą one na powierzchni. Skutki myśli często nie są tak oczywiste. Jest to związane z działaniem sił równoważących. Omawialiśmy już przypadki, kiedy efekt działania sił równoważących okazuje się wprost przeciwny do zamierzonego. Człowiek dąży do tego, by osiągnąć jedno, a wychodzi na odwrót. Im większy jest nadmierny potencjał, tym bardziej rzeczywistość różni się od upragnionej. Nie znajdując rozsądnego wyjaśnienia takiego dziwnego zachowania się świata, człowiek mimo wszystko usiłuje przekonać siebie, że albo sam postępuje niewłaściwie, albo świat jest już tak urządzony i to, co upragnione, osiąga się z wielkim trudem.

Może się wydawać, że w modelu Transerfingu rzeczywiście występuje sprzeczność. Zjednej strony twierdzi się, że nasze myśli modelują przechodzącą przez nas energię, która przenosi ludzi na linie życia odpowiadające tym myślom. Albo myśli, jak już wiesz, przesuwają nas do sektorów przestrzeni o odpowiednim scenariuszu i dekoracjach. We śnie rzeczywiście wszystko odbywa się właśnie tak. Z drugiej strony okazuje się, że w rzeczywistym życiu nasze myśli niewiele znaczą, ponieważ nie osiągamy przedmiotu pragnień samą tylko myślą. Ile byś nie myślał, leżąc na kanapie, przejście na inną linię jakoś się nie odbędzie, nawet przy uwzględnieniu poprawki na bezwładność materialnego urzeczywistnienia. „Właśnie, właśnie!" - ożywi się pragmatyczny Czytelnik. „Trzeba działać! A myśli i jakieś tam przejścia nie mają tu nic do rzeczy". I będzie on formalnie mieć rację.

Lecz tylko formalnie. Jednak naprawdę owa sprzeczność jest pozorna. Coraz bardziej zbliżamy się do wyjaśnienia tego, dlaczego próby wizualizacji przedmiotu pragnień częstonie przynoszą rezultatu. Jak wiesz, pierwsza oczywista przyczyna kryje się wnadmiernych potencjałach, które stwarzamy, gdy dążymy do osiągnięcia przedmiotu pragnień.

Druga przyczyna polega na bezwładności materialnego urzeczywistnienia wariantów. Bardzo często nie osiągamy celu dlatego, że nie dość wytrwale do niego dążymy. Wielecelów zwyczajnie nie zdąża się urzeczywistnić, jeżeli człowiek szybko ochłonie,

machnąwszy ręką na „beznadziejną" sprawę. Nawet może przypominasz sobie sytuacje ze swojego życia, kiedy to przedmiot pragnień przychodził do Ciebie z opóźnieniem, kiedy już nawet nadzieja wygasła i zapomniałeś o swoim „zamówieniu".

Jeszcze jeden charakterystyczny błąd wielu ludzi polega na dążeniu do osiągnięcia wszystkiego naraz. Jeżeli wyznaczyło się wiele niepowiązanych ze sobą w żaden sposób celów, to cała energia myśli na próżno rozprasza się w pustce. Nurt wariantów nie pozwoli Ci płynąć jednocześnie w różne strony. Nastawienie na sektor docelowy działa najskuteczniej, kiedy wszystkie dążenia skierowane są na jeden konkretny cel. Do tej kwestii jeszcze wrócimy w następnym rozdziale.

We śnie nie występuje żaden z wymienionych szkodliwych czynników. Tam niezbyt obarczają nas nadmierne potencjały ważności, bezwładność nie przeszkadza i umysł odpoczywa od codziennej walki o osiąganie celów. Ale i we śnie nie wszystkie pragnienia się spełniają. Ci, którzy uprawiają świadomy sen, wiedzą, że nie każdy powiew myśli przenosi śpiącego do odpowiedniego sektora. Na czym polega przeszkoda?

Odpowiedź jest bardzo prosta i zarazem ma fundamentalne znaczenie. Otóż żadna przeszkoda nie istnieje. I rzecz nawet nie w samych myślach. Sekret polega na tym, że do urzeczywistnienia prowadzi nie samo pragnienie, a nastawienie na to, czego pragniesz. Działają nie same myśli o przedmiocie pragnień, a coś innego-coś, co trudno opisać słowami. Owa siła stoi za kulisami sceny, na której rozgrywa się gra myśli. Tym niemniej ostatnie słowo należy do tej siły. Oczywiście domyśliłeś się, że chodzi mi o zamiar. Umysł nie znalazł w szufladkach swoich znaczeń odpowiedniego określenia dla zamiaru. My w przybliżeniu będziemy określać zamiar jako zdecydowanie, by mieć i działać.

Rozumiesz teraz, że myśli same w sobie faktycznie nic nie znaczą w procesie nastrajania się na sektor przestrzeni wariantów. Myśli to tylko piana na grzbiecie fali zamiaru. Urzeczywistnia się nie pragnienie, a zamiar.

Przytoczmy jeszcze raz przykład z podniesieniem ręki. Zapragnij podnieść rękę. Pragnienie zostaje ukształtowane w Twoich myślach: zdajesz sobie sprawę z tego, żechcesz unieść rękę. Czy pragnienie podnosi rękę? Nie, samo w sobie pragnienie niepowoduje żadnego działania. Ręka podnosi się tylko wtedy, kiedy myśli o pragnieniu zrobiły swoje i pozostało samo zdecydowanie, by działać. Czy może samo zdecydowanie, by działać, unosi rękę? Też nie. Podjąłeś ostateczną decyzję, że podniesiesz rękę, lecz ona jeszcze się nie porusza. Co więc podnosi rękę? Jak określić to, co następuje po zdecydowaniu? Tu właśnie widać niemożność umysłu do dania zrozumiałego wyjaśnienia, czym jest zamiar. Nasza definicja zamiaru jako zdecydowania, by mieć i działać, ukazuje tylko preludium siły, która właściwie urzeczywistnia działanie. Pozostaje tylko skonstatować fakt, że ręka unoszona jest nie przez pragnienie i nie przez zdecydowanie, lecz przez zamiar. Wprowadziłem określenie „zdecydowanie" jedynie po to, by ułatwić zrozumienie. Lecz z pewnością czujesz nawet bez słów, że posiadasz pewną siłę, która zmusza Twe mięśnie do skurczów.

Naprawdę bardzo trudno jest wyjaśnić, czym jest zamiar. Nie rodzą się w nas pytania, jak poruszać rękoma i nogami, nie pamiętamy, że niegdyś nie umieliśmy chodzić.Dokładnie tak samo człowiek nie wie jeszcze, jak postępować, kiedy po raz pierwszysiada na dwukołowy rower. Lecz nawet nauczywszy się jeździć na rowerze, nie umie wyjaśnić, jak to robi. Zamiar to bardzo niestała cecha. Trudno ją wypracować, lecz łatwo stracić. Na przykład ktoś sparaliżowany całkiem stracił siłę zamiaru. Pragnienie poruszania nogami jest, lecz brak zdolności do wprowadzenia go w czyn. Znane są wypadki, kiedy sparaliżowani zaczynali chodzić pod działaniem hipnozy lub w efekcie cudownego uzdrowienia. Powracał do nich zamiar.

Zatem pragnienie samo w sobie niczego nie daje. Przeciwnie - im silniejsze pragnienie, tym większy sprzeciw sił równoważących. Zwróć uwagę, że pragnienie skierowane jest nasam cel, a zamiar - na proces osiągnięcia tego celu. Pragnienie urzeczywistnia siępoprzez stwarzanie potencjału właściwego pragnieniu osiągnięcia celu. Zamiar urzeczywistnia się w działaniu.

Zamiar nie rozważa, czy cel jest osiągalny. Decyzja została już podjęta i dlatego pozostaje tylko działać. Jeżeli we śnie, pragnąc wzbić się w powietrze, będzieszrozmyślać, czy jest to możliwe, to nic z tego nie będzie. Aby polecieć, należy po prostu unieść się w powietrze przy pomocy zamiaru. Wybór każdego scenariusza we śniedochodzi do skutku nie przy pomocy pragnienia, tylko twardego nastawienia naotrzymanie przedmiotu pragnień. Nie rozważasz i nie pragniesz, tylko masz i działasz.Nieskuteczność pragnienia już omówiliśmy. A prośba?

O prośbie nie mam nic do powiedzenia. Nie ma sensu prosić Boga, aniołów, sił wyższych, czy jeszcze kogoś innego. Prawa Wszechświata są absolutnie beznamiętne. Nikomu nie są potrzebne Twoje skargi, urazy i lament. Wdzięczność - i owszem, ponieważ swym charakterem bliska jest bezwarunkowej miłości. Szczera wdzięczność to emisja twórczej energii. Zaś nadmierny potencjał prośby wręcz przeciwnie -jest to zatamowanie, nagromadzenie energii w jednym miejscu. Skargi, prośby i żądania są wynalazkami wahadeł służącymi pobieraniu energii od ludzi. Myśli ubrane w słowa „daj" lub „chcę" automatycznie stwarzają nadmierne potencjały. Nie masz tego, ale swoimi myślami usiłujesz przyciągnąć to do siebie.

Prosić u sił wyższych lub innych im podobnych nie ma żadnego sensu. To tak, jakby prosić w sklepie, by wydano Ci towar za darmo. Ludzi można prosić w rozsądnych granicach, jeżeli są gotowi udzielić Ci pomocy. Cała reszta w tym świecie opiera się na obiektywnych prawach, a nie na chęci pomagania komuś.

Wyobraź sobie sytuację, kiedy Ziemia prosi Słońce o pozwolenie przejścia na innąorbitę. Nonsens? Tak samo bez sensu jest zwracanie się z prośbą do kogokolwiek prócz ludzi. Sens ma jedynie zamiar dokonania wyboru. Rzeczywiście sam wybierasz swój los. Jeżeli parametry Twojej emisji odpowiadają Twojemu wyborowi, a przy tym nie zostają naruszone prawa, wówczas to otrzymujesz. Wybór - to nie prośba, tylko Twoje zde- cydowanie, by mieć i działać.

Zamiar nie stwarza nadmiernego potencjału, ponieważ energia potencjału pragnienia spożytkowana zostaje na działanie. Pragnienie i działanie łączą się w zamiarze. Zamiar w działaniu rozprasza stworzony przez pragnienie nadmierny potencjał w naturalny sposób,bez udziału sił równoważących. Rozwiązując problem - działaj. Rozmyślając nadzłożonością problemu, stwarzasz nadmierny potencjał i oddajesz energię wahadłu. Działając, urzeczywistniasz energię zamiaru. Jak wiadomo, „oczy boją się, a ręce robią". Urzeczywistniając zamiar, zawierz nurtowi wariantów, a problem sam się rozwiąże.

Oczekiwanie, niepokój, rozważania i pragnienia tylko odbierają energię. Zamiar w działaniu nie tylko zużywa energię potencjału, lecz również pobiera ją do energetycznejpowłoki człowieka. Możesz przekonać się o tym na przykładzie nauki. Wkuwaniepochłania wiele sił i niewiele daje. Za to nauka poprzez działanie, kiedy wykonuje się praktyczną pracę lub rozwiązuje zadania, nie tylko nie wyczerpuje, lecz również daje natchnienie i satysfakcję.

Zatem zamiar stanowi tę siłę napędową, która urzeczywistnia sektory w przestrzeni wariantów. Lecz rodzi się pytanie: dlaczego nasze obawy również ulegają urzeczywistnieniu? Czyżby można było zaliczyć je do zamiarów? Zarówno w snach, jak i w realnym życiu wiecznie prześladują nas warianty ze scenariuszami naszych obaw, niepokojów, niechęci i nienawiści. Przecież jeżeli ja czegoś nie pragnę, to nie mam zamiaru tego posiadać. Ale i tak otrzymujemy to, czego zdecydowanie niechcemy. Czy zatem ukierunkowanie naszego pragnienia nie ma znaczenia? Rozwiązanie kryje się w jeszcze bardziej tajemniczej i potężnej sile o nazwie zewnętrzny zamiar.

Zewnętrzny zamiar

Zamiar to połączenie pragnienia z działaniem. Zamiar zrobienia czegoś o własnych siłach to, jak już wszystkim wiadomo, wewnętrzny zamiar. Znacznie trudniej jest rozciągnąć działanie zamiaru na świat zewnętrzny. Jest to zamiar zewnętrzny. Z jego pomocą można kierować światem. Ściślej ujmując - wybierać model zachowania się otaczającego świata, określać scenariusz i dekoracje.

Pojęcie zewnętrznego zamiaru jest nierozerwalnie związane z modelem wariantów. Wszystkie manipulacje z czasem, przestrzenią i materią, które nie podlegają logicznemuwyjaśnieniu, przyjęło się zaliczać do magii lub do zjawisk paranormalnych. Właśnie tezjawiska demonstrują działanie zewnętrznego zamiaru -jest on nastawiony na wybór liniiżycia w przestrzeni wariantów.

Zamiar wewnętrzny nie jest w stanie zmienić rosnącej na ścieżce jabłoni w gruszę. Zewnętrzny zamiar też niczego nie zmienia - wybiera on w przestrzeni wariantów ścieżkę z gruszą zamiast z jabłonią i uskutecznia przejście. W ten sposób jabłoń zostaje zastąpiona gruszą. Z samą jabłonią nic się nie dzieje, po prostu dokonuje się zamiana: materialne urzeczywistnienie przenosi się w przestrzeni wariantów z jednej linii na drugą. Żadna siła nie jest w stanie dokonać w jakiś magiczny sposób rzeczywistej zmiany

jednego przedmiotu w inny - na to nastawiony jest zamiar wewnętrzny, lecz jego możliwości są bardzo ograniczone.

Jeżeli spróbujesz siłą myśli poruszyć ołówek na stole, nic z tego nie wyjdzie. Lecz jeżeli masz stanowczy zamiar wyobrazić sobie, że on się porusza, to możliwe, że Ci się touda. Przypuśćmy, że udało Ci się poruszyć ołówek z miejsca (w każdym razie ek-strasensom coś tam się udaje). To, co teraz powiem, może wydać się okropnie dziwne. Ołówek na dobrą sprawę się nie porusza! I jednocześnie wcale Ci się to nie wydaje. W pierwszym wypadku próbujesz poruszyć ołówek energią swoich myśli. Tej energii jest ewidentnie za mało do przemieszczenia materialnego przedmiotu. W drugim wypadku ślizgasz się po liniach życia, na których ołówek ma różne położenie. Wyczuwasz różnicę? Oto ołówek leży na stole. Siłą zamiaru wyobrażasz sobie, że zaczyna się on poruszać. Twój zamiar skanuje sektory przestrzeni, w których ołówek przyjmuje coraz to nowe położenie. Jeżeli emisja myśli dysponuje wystarczającą siłą, to ołówek kolejno materializuje się w coraz to nowych punktach rzeczywistej przestrzeni. Przemieszcza się przy tym oddzielna „warstwa ołówka", podczas gdy pozostałe warstwy, włącznie z warstwą obserwatora, pozostają nieruchome. Porusza się nie sam przedmiot, a jego urzeczywistnienie w przestrzeni wariantów.

Nic dziwnego, jeśli Ci się to nie udaje. Niemal u wszystkich ludzi zdolności tego typu sąrozwinięte bardzo słabo. I rzecz nawet nie w tym, że masz mało energii, tylko bardzo trudno jest uwierzyć w taką możliwość i wywołać u siebie czysty zewnętrzny zamiar. Ludzie zdolni do telekinezy nie poruszają przedmiotów. Posiadają swoistą zdolność polegającą na tym, że siłą zamiaru kierują swoją energię na przemieszczenie mate- rialnego urzeczywistnienia w przestrzeni wariantów.

Wszystko, co związane jest z zewnętrznym zamiarem, przyjęto zaliczać do mistycyzmu, magii lub, w najlepszym wypadku, niewytłumaczalnych zjawisk, o których świadectwa z powodzeniem odkładane są na zakurzone półki. Pospolity światopogląd zwyczajnie odtrąca takie rzeczy. To co irracjonalne zawsze wywołuje swoisty strach. Podobny strach i odrętwienie odczuwają ludzie obserwujący UFO. Niewytłumaczalne zjawisko jest tak dalekie od normalnej rzeczywistości, że nie chce się w nie wierzyć. I jednocześnie jest tak zuchwale rzeczywiste, że wywołuje zgrozę.

Zewnętrzny zamiar to ten przypadek, kiedy „Mahomet nie idzie do góry, lecz góra idzie do Mahometa". Myślałeś, że to zwykły dowcip? Działaniu zewnętrznego zamiaru niekoniecznie muszą towarzyszyć zjawiska paranormalne. W codziennym życiu wciąż spotykamy efekty działania zewnętrznego zamiaru. Szczególnie nasze obawy i najgorsze oczekiwania urzeczywistniają się właśnie przez zewnętrzny zamiar. Lecz ponieważ w danym wypadku działa on niezależnie od naszej woli, nie uświadamiamy sobie, w jaki sposób tak się dzieje. Kierowanie zewnętrznym zamiarem jest o wiele trudniejsze niż wewnętrznym.

Wyobraź sobie, że znajdujesz się na wyspie, na której spotykasz dzikie plemię. Teraz Twoje życie zależy od tego, jak się zachowasz. Pierwszy wariant: jesteś ofiarą. Przepraszasz, przynosisz dary, usprawiedliwiasz się, przypochlebiasz. W tym wypadku twoim przeznaczeniem jest bycie zjedzonym. Drugi wariant: jesteś zdobywcą. Przejawiasz agresję, atakujesz, próbujesz ich sobie podporządkowywać. Twój los - to zwyciężyć albo zginąć. Trzeci wariant: podajesz się za pana i władcę. Wystarczy, że skiniesz palcem jako moc mający i podporządkowują Ci się. Jeśli sam nie masz wątpliwości co do własnej potęgi, inni także będą myśleć, że nie ma innego wyjścia.

Emisja Twoich myśli nastrojona jest na linie życia, na których jesteś władcą.Pierwsze dwa warianty odnoszą się do działania wewnętrznego zamiaru, a trzeci wariant demonstruje działanie zewnętrznego. Zewnętrzny zamiar po prostu wybiera potrzebny wariant.

Mucha, bijąca się o szybę obok otwartego lufcika, ma zamiar wewnętrzny. Jak myślisz, co będzie dla niej zewnętrznym zamiarem? Nasuwa się odpowiedź-wylecenie przez lufcik. Ale to nie tak. Jeśli mucha odleci w tył i rozejrzy się, to zobaczy zamknięte okno i otwarty lufcik. Będzie to dla niej zwykłe poszerzenie horyzontów postrzegania rzeczywistości. Zaś zewnętrzny zamiar w czystej postaci otwiera przed muchą całe okno.

Wewnętrzny zamiar odnosi się do każdej próby wpłynięcia na otaczający świat na jednej i tej samej linii życia. Wszystko, co jest możliwe w ramach oddzielnie wziętego sektora przestrzeni wariantów, opisane jest za pomocą znanych praw wiedzyprzyrodniczej i mieści się w ramach światopoglądu materialistycznego. Zewnętrznyzamiar odnosi się do prób wyboru linii życia, na której urzeczywistnia się to, czego pragniesz.

Teraz powinieneś rozumieć, że przelecenie przez zamknięte okno to wewnętrzny zamiar. Zaś zamiar zewnętrzny to przejście na linię życia, na której okno się otwiera. Można dołożyć nieludzkich wręcz wysiłków, by siłą myśli poruszyć ołówek. A można samym tylko zewnętrznym zamiarem przeskanować przestrzeń wariantów z różnymi położeniami ołówka.

Przypuśćmy, że jesteś pewien, że nie będziesz mógł znaleźć miejsca parkingowego obok supermarketu w przeddzień Bożego Narodzenia. Wewnętrzny zamiar twierdzi: skąd miałoby się wziąć, jeśli wszyscy ludzie są właśnie zajęci zakupami. Zaś zewnętrzny zamiar z całą oczywistością uważa za możliwe, że podjedziesz do supermarketu i w tym momencie miejsce dla Ciebie się zwolni. I nawet nie chodzi o to, że zewnętrzny zamiar twardo i niezachwianie wierzy w taką możliwość - on po prostu beznamiętnie i bezwarunkowo sięga po swoje.

Zewnętrzny zamiar to coś jakby olśnienie zrodzone z improwizacji. Na próżno by przygotowywać się do zewnętrznego zamiaru. Wszystkie magiczne rytuały skierowane są na to, by wywołać właśnie zewnętrzny zamiar. Lecz rytuał to tylko przygotowanie do czarów, preludium do spektaklu, dekoracja. Wyobraź sobie, że we śnie lecisz w dół ze skały i, aby nie upaść, powinieneś wywołać zamiar zawiśnięcia w powietrzu. Nie masz czasu na wypowiadanie zaklęć i przygotowania. Wystarczy, że zamierzysz polecieć, i uda Ci się. Zaklęcia i magiczne atrybuty zaledwie pomagają obudzić tę siłę, którą każdy człowiek posiada, tylko nie umie jej wykorzystać.

Niestety, u współczesnego człowieka prawie zanikła umiejętność sterowania zewnętrznym zamiarem. Ludzie zdołali nawet zapomnieć o tym, że niegdyś posiadali tę zdolność. Niejasne wzmianki pojawiają się tylko w dawnych legendach. Teraz nie ma co nawet próbować dowodzić, że Piramidy Egipskie i inne podobne budowle były zbudowane za pomocą zewnętrznego zamiaru. Zostanie zaakceptowana każda hipoteza, byle nie ta. Wydaje mi się, że budowniczym piramid byłoby wesoło, gdyby dowiedzieli się, że ich potomkowie, uważając swoich dawnych przodków za zacofaną cywilizację, będą wyłazić ze skóry, próbując odgadnąć ich tajemnicę jedynie w ramach wewnętrznego zamiaru.

Lecz ludzie nie są całkowicie pozbawieni zewnętrznego zamiaru. Jest on po prostu solidnie przyblokowany. Wszystko co zwykło się uważać za magię, jest niczym innym, jak tylko próbą posługiwania się zewnętrznym zamiarem. Alchemicy przez wiekinieskutecznie próbowali odkryć kamień filozoficzny, który zmienia każdy przedmiot wzłoto. Alchemii poświęcono mnóstwo zagmatwanych i trudnych do zrozumienia książek. A na dobrą sprawę, jak głosi legenda, sekret kamienia filozoficznego mieści się w kilku wierszach wyciosanych w szmaragdowej płycie -tak zwanej Tablicy Szmaragdowej [tabula smaragdina]. Po co więc tak wiele ksiąg? Prawdopodobnie po to, by zrozumieć tych kilka wierszy.

Z pewnością słyszałeś o Świętym Graalu. Wielu go poszukiwało, nawet przedstawiciele Trzeciej Rzeszy. Wciąż krążą legendy o podobnych atrybutach, które rzekomo dają nieograniczoną siłę i władzę. Błądzenie naiwnych. Żaden przedmiot nie może dać siły.Fetysze, zaklęcia i inne magiczne sztuczki same w sobie nie mają żadnej siły. Siła tkwi wzewnętrznym zamiarze ludzi, którzy się nimi posługują. Atrybuty tylko w jakimś stopniu pomagają podświadomości uruchomić drzemiące i słabo rozwinięte zalążki zewnętrznego zamiaru. Wiara w magiczną siłę atrybutów daje bodziec do przebudzenia zewnętrznego zamiaru.

Starożytne cywilizacje dochodziły do takiego mistrzostwa, że ich członkowie obchodzili się bez magicznych rytuałów. Naturalnie, taka potęga wywoływała bardzo silny nad- mierny potencjał. Dlatego cywilizacje podobne Atlantydzie, odkrywające tajniki zewnętrznego zamiaru, od czasu do czasu ulegały zniszczeniu przez siły równoważące. Okruchy wiedzy tajemnej dotarły do nas jako praktyki magiczne, których celem jest odtworzenie tego, co utracone. Ale to tylko słabe i powierzchowne próby przeprowadzane niewłaściwą metodą wewnętrznego zamiaru. Tymczasem zewnętrzny zamiar, będący istotą siły i potęgi, wciąż pozostaje zagadką.

Rozwój u ludzi wewnętrznego zamiaru i utrata zewnętrznego były indukowane przez wahadła, ponieważ żywią się one energią wewnętrznego zamiaru. Sterowaniezewnętrznym zamiarem możliwe jest tylko przy pełnej wolności od wahadeł. Możnapowiedzieć, że w tej materii odniosły one ostateczne zwycięstwo w walce z człowiekiem. Wyjaśniliśmy sobie, że natura energii myśli skierowanej na osiągnięcie celu przejawia się w trzech formach: pragnienie, zamiar wewnętrzny i zewnętrzny. Pragnienie to koncentra- cja uwagi na samym celu. Jak widzisz, pragnienie nie ma żadnej siły. Można ile dusza zapragnie myśleć o celu, pragnąć go, lecz to niczego nie zmieni. Wewnętrzny zamiar-to

koncentracja uwagi na procesie dążenia do celu. To działa, lecz wymaga wiele wysiłku. Zewnętrzny zamiar to koncentracja uwagi na tym, jak cel urzeczywistnia się sam. Zewnętrzny zamiar po prostu pozwala celowi się urzeczywistnić. Zakładamy przy tym absolutne przekonanie, że wariant urzeczywistnienia celu już istnieje i pozostaje tylko go wybrać. Za pomocą wewnętrznego zamiaru osiąga się cel, a za pomocą zewnętrznego - wybiera się go.

Wewnętrzny zamiar można scharakteryzować przy pomocy sformułowania: „Obstajęprzy tym, że...". Zewnętrzny zamiar podlega zupełnie innej zasadzie: „Okoliczności składają się tak, że..." lub „Dzieje się tak, że...". Różnica jest ogromna. W pierwszym wypadku wpływasz na świat tak, by ten się podporządkował. W drugim wypadku zajmujesz pozycję postronnego obserwatora, wszystko dzieje się zgodnie z Twoją wolą, ale niejako samo przez się. Nie zmieniasz, tylko wybierasz.

Lot we śnie odbywa się właśnie według wzoru: „Dzieje się tak, że lecę", a nie „Obstajęprzy tym, by lecieć".

Wewnętrzny zamiar dąży do celu bezpośrednio, przebojem. Zewnętrzny zamiar skierowany jest na proces samoczynnego urzeczywistnienia celu. Zamiar zewnętrzny nie śpieszy się z osiąganiem celu - cel i tak jest już w garści. Fakt, że cel będzie osiągnięty, w ogóle nie ulega wątpliwości czy dyskusji. Zewnętrzny zamiar nieubłaganie, z zimną krwią, beznamiętnie i nieuchronnie przesuwa cel ku urzeczywistnieniu.

By odróżnić, gdzie działa Twój wewnętrzny zamiar, a gdzie zewnętrzny, wykorzystuj na przykład takie dwustronne zestawienia: usiłujesz uzyskać coś od tego świata - on sam daje Ci to, co chcesz; walczysz o miejsce pod słońcem - świat otwiera przed Tobą swojeobjęcia; wdzierasz się przez zamknięte drzwi - drzwi same się przed Tobą otwierają naoścież; próbujesz przebić się przez ścianę - ściana rozstępuje się przed Tobą; starasz się wywołać w swoim życiu jakieś zdarzenia - one same nadchodzą. Wewnętrznym zamiarem próbujesz przemieścić swoje urzeczywistnienie w stosunku do przestrzeni wariantów, a zewnętrzny zamiar przemieszcza samą przestrzeń wariantów tak, że Twoje urzeczywistnienie znajduje się tam, gdzie trzeba. Rozumiesz, w czym tkwi różnica? Rezultat jest ten sam, lecz drogi do jego osiągnięcia zupełnie różne.

Jeśli Twoje działania można opisać przy pomocy drugiej części tych zestawień, to znaczy, że pochwyciłeś zewnętrzny zamiar. Kiedy walczysz, to starasz się przepchnąć swoje urzeczywistnienie w przestrzeni wariantów, a kiedy wybierasz - przestrzeń sama idzie ku Tobie. Oczywiście, przestrzeń wariantów nie zacznie przemieszczać się samoczynnie względem Twojego urzeczywistnienia. W tym celu powinieneś przedsięwziąć określone działania. Jednak działania te wykraczają poza ramy zwyczajowych i ogólnie przyjętych pojęć. W trakcie całej książki będę Ci przytaczać przykłady różnic w podejściu wewnętrznego i zewnętrznego zamiaru. Zewnętrzny zamiar jest kamieniem węgielnym Transerfingu. W nim kryje się klucz do Zagadki Nadzorcy, a mianowicie - dlaczego nie trzeba walczyć z tym światem, a po prostu wybierać w nim to, czego się pragnie.Dla zewnętrznego zamiaru nie ma nic niemożliwego. Możesz latać także w rzeczywistości lub, powiedzmy, chodzić po wodzie, jeśli posiadasz zewnętrzny zamiar Chrystusa. Prawa fizyki nie zostają przy tym w żaden sposób naruszone. Chodzi o to, że prawa fizyki działają w jednym wydzielonym sektorze materialnego urzeczywistnienia. Działanie zewnętrznego zamiaru przejawia się w przemieszczaniu urzeczywistnienia po różnych sektorach przestrzeni wariantów. W ramach jednego urzeczywistnionego sektora nie da się latać. Musisz w tym celu przeciwdziałać ciążeniu Ziemi, a to działanie wewnętrznego zamiaru, które wymaga nakładów energii na pokonanie grawitacji. Swobodny lot, zarówno we śnie, jak i na jawie, to nie twój rzeczywisty ruch w przestrzeni materialnej, a zmiana względnego położenia Twojego urzeczywistnienia. Innymi słowy-ciało kolejno materializuje się w nowych punktach przestrzeni fizycznej.

Można jeszcze dodać, że to nie Ty sam przemierzasz przestrzeń, tylko ona przemieszcza się względem Ciebie stosownie do wyboru dokonanego przez twój zewnętrzny zamiar. Najprawdopodobniej brzmi to nie całkiem poprawnie, lecz nie będziemy zagłębiać się w teorię względności. Możemy tylko domyślać się, jak to faktycznie się dzieje.

Ażeby polecieć, musisz posiadać bezwarunkową wiarę w to, że można to zrobić. Dlaczego Chrystus w tak bezapelacyjnie prosty sposób rzekł: „Według wiary waszej niech wam się stanie!"? Dlatego, że nie jesteśmy w stanie czegokolwiek otrzymać lub zrobić,nie mając zamiaru. A nie ma zamiaru bez wiary. Nie moglibyśmy zrobić nawet kroku,gdybyśmy nie wierzyli, że jest to możliwe. Jednak nie uda się przekonać umysłu, że w rzeczywistości można latać tak samo, jak we śnie. W każdym razie - nie w zwykłym

stanie świadomości. Pewnym joginom w Indiach udaje się w trakcie medytacji oderwać od podłoża (o innych wiarygodnych przypadkach lewitacji nic mi nie wiadomo). Możliwe, że ich zamiaru starcza tylko na to, by nastawić się na przemieszczanie wariantów, w których ciało wisi w powietrzu. Zważywszy ogromne możliwości joginów w porównaniu ze zwykłymi ludźmi, możesz sobie wyobrazić, jak trudno podporządkować woli zewnętrzny zamiar.

We śnie drzemiący umysł jest jeszcze w stanie dopuścić możliwość lotu, lecz w pełniświadomości jest to dla niego rzecz niepojęta, niezależnie od tego, jakbyś siebie nie przekonywał. Konieczna jest nie tylko wiara, ale i wiedza. Przez wiarę dopuszczamy możliwość wątpienia. Gdzie jest wiara, tam jest miejsce na wątpliwości. Wiedza zaś wyklucza wątpliwości. Przecież nie wątpisz, że rzucone przez Ciebie jabłko upadnie na ziemię? Nie wierzysz w to, lecz po prostu wiesz. Czysty zewnętrzny zamiar jest wolny od wątpliwości, a to znaczy, że również i od wiary. 0 ile we śnie, aby polecieć, wystarczy sam cień myśli o zewnętrznym zamiarze, to w świecie bezwładnego materialnego urzeczywistnienia zamiar musi być absolutnie czysty. Lecz niech Cię nie martwi niemożność uzyskania czystej postaci zewnętrznego zamiaru. Dla realizacji Twojego celu zupełnie wystarczy zamiar „drugiej kategorii". Potrzebny będzie po prostu określony czas, by bezwładne urzeczywistnienie „rozkręciło się".

W kontekście zewnętrznego zamiaru powstaje ciekawe pytanie: czym jest hipnoza? Dokładne określenie, czy jest to efekt działania wewnętrznego zamiaru czy zewnętrznego, sprawiłoby mi kłopot. Energii myśli ewidentnie nie wystarczy, by siłą wewnętrznego zamiaru przesuwać nawet najlżejsze przedmioty. Ale tej energii jest na tyle dużo, by przekazywać rozmaite sugestie od jednego człowieka do drugiego. U niektórych ludzi wyraźnie uwidacznia się umiejętność wysyłania potężnego potoku energetycznego. Jeśli zostaje on ukształtowany przez określone myśli, to u człowieka, na którego ten potok został skierowany, powstaje efekt sugestii.

Mam nadzieję, że nie myślisz, iż hipnotyzer operuje co najwyżej jakimśmagnetycznym spojrzeniem czy szczególnymi ułożeniami rąk? Zwłaszcza że w celu oddziaływania energetycznego nie zawsze konieczny jest kontakt wizualny lub werbalny. Jednakowoż, o ile mi wiadomo, hipnoza działa w zasadzie na niewielkie odległości. Naturalne jest więc przypuszczenie, że jest ona rezultatem przekazywania energii myśli za pomocą wewnętrznego zamiaru. W tych zaś wypadkach, kiedy hipnoza oddziałuje na większe odległości, dzieje się to za sprawą zewnętrznego zamiaru, o ile nie zadziałały tu jakieś inne mechanizmy.

By poczuć zewnętrzny zamiar, trzeba wyrwać się z oko-wów nawykowych wyobrażeń i odczuć. Umysł bytuje w wąskich ramach ogólnie przyjętego światopoglądu. Trudno wy- kroczyć poza te granice, ponieważ taki przełom można z kolei urzeczywistnić tylko przez zewnętrzny zamiar. Umysł nie odda tak łatwo swoich pozycji. Powstaje zamknięty krąg: ażeby zrozumieć zewnętrzny zamiar, potrzebny jest sam zamiar zewnętrzny. W tym cała trudność.

Boję się rozczarować niektórych czytelników tym, że nie są mi znane ćwiczenia rozwijające zamiar zewnętrzny. Celem takich ćwiczeń z pewnością byłoby coś na kształt„zamiaru posiadania zamiaru". Jedyna możliwość głębszego zrozumienia naturyzewnętrznego zamiaru to praktyka świadomych snów. Natomiast w obszarze rzeczywistości mogę zamiast ćwiczeń zaproponować praktykę świadomego życia. Oznacza to nie tyle trening, co życie zewnętrznym zamiarem. Rzeczywistość różni się od snu tylko bezwładnością materialnego urzeczywistnienia w przestrzeni wariantów. Cała reszta jest taka sama.

Możesz zadać pytanie: jeśli nie jesteśmy zdolni kierować zewnętrznym zamiarem, to na co w takim razie można liczyć? Oczywiście, wielotonowych brył raczej nie zdołasz poruszyć. Lecz bezwładność świata materialnego można przezwyciężyć poprzez czas. Ogólnie przyjęta i zwykła droga osiągania celów opiera się na wewnętrznym zamiarze. Istota Transerfingu polega na tym, by przeciwnie - zrezygnować z wewnętrznego zamiaru i wykorzystać zewnętrzny.

Trudno wyznaczyć granicę, gdzie kończy się wewnętrzny zamiar i zaczyna się zewnętrzny. Wewnętrzny zamiar przekształca się w zewnętrzny, kiedy świadomość łączy się, zgadza się, zlewa się z podświadomością. Granica ta jest nieuchwytna. Jest to podobne do wrażenia swobodnego spadania lub uczucia, kiedy po raz pierwszy udało się pojechać na dwukołowym rowerze. Lecz najlepiej opisuje to wrażenie lotu we śnie, kiedy świadomie unosisz się w powietrze.

Świadomość jest zespolona i całkowicie zgodna z podświadomością w określonym wąskim segmencie. Z łatwością przychodzi Ci poruszanie palcami rąk, nieco trudniej nóg, jeszcze trudniej uszami, a poruszanie wewnętrznymi organami jest niemal niemożliwe. Zewnętrzny zamiar jest rozwinięty jeszcze słabiej. Doprowadzenie do zgody świadomości i podświadomości w zamiarze oderwania się od ziemi i ulecenia jest tak trudne, że uważa się to za niemożliwe.

Będziemy stawiać przed sobą bardziej przyziemne cele. Lewitacja to najwyższy przejaw czystego zewnętrznego zamiaru. Lecz siła zewnętrznego zamiaru jest tak wielka,że nawet znikomej jej części starczy, by osiągać imponujące rezultaty. W codziennymżyciu zewnętrzny zamiar działa niezależnie od naszej woli i często dzieje się to na naszą szkodę. Przykładem jest urzeczywistnianie się naszych najgorszych obaw. Omawialiśmy już sytuacje, w których człowiek otrzymuje to, czego nie chce. Z jednej strony - prześladuje Cię to, czego się obawiasz, nienawidzisz, od czego pragniesz się wykręcić. Dzieje się tak dlatego, że emisja myśli, nastrojona na niepożądane zdarzenie, przenosi Cię do sektora, w którym to zdarzenie akurat ma miejsce. A z drugiej strony - przecież nie masz zamiaru posiadać tego, co jest niepożądane? Gdzie zatem widać działanie zamiaru?

Wewnętrzny zamiar jest skierowany na to, by uniknąć niepożądanego. Dotyka Cię dożywego to, co niepokoi, wywołuje obawy i niechęć. Całym sercem chcesz tego uniknąć. Umysł boi się - dusza obawia się tym bardziej, umysł czuje niechęć - dusza się mu nie sprzeciwia, umysł nienawidzi - dusza tym bardziej. Dusza i umysł są całkowicie jednogłośne. Właśnie w momencie zgodności świadomości i podświadomości budzi się zewnętrzny zamiar. Tylko że jest on skierowany nie na to, czego potrzebujesz. Nawet nie całkiem właściwe byłoby mówienie o ukierunkowaniu zewnętrznego zamiaru. 0 ile wewnętrzny zamiar ma wyraźny kierunek, polegający na tym, by uniknąć tego, co niepożądane, to zewnętrzny zamiar ukazuje raczej nie kierunek, a zielone światło dla realizacji tego, co do czego zgodne są dusza i umysł. A zgodne są co do jednego - oceny zdarzenia. Nie ma znaczenia, czy jest ono pożądane, czy nie. Zewnętrzny zamiar widzi jedność duszy i umysłu, i wybiera odpowiedni sektor w przestrzeni wariantów.

Niestety, w życiu dusza i umysł najczęściej jednoczą się w niechęci do czegoś. Dlatego realizacja najgorszych oczekiwań jest najbardziej charakterystyczną ilustracją działania zewnętrznego zamiaru. Z zasady ludzie ledwie zdają sobie sprawę, czego pragną całym sercem, lecz bardzo dobrze wiedzą, czego chcą uniknąć. By podporządkować swej woli zewnętrzny zamiar, konieczne jest osiągnięcie jedności duszy i umysłu w dążeniach pozytywnych i wyrzucanie ze swoich myśli wszystkiego co negatywne. Wiesz już, jaki szkodliwy wpływ na nasze życie wywiera negatywne nastawienie. Wyrażając niezadowolenie i dezaprobatę, wystawiasz się na oddziaływanie sił równoważących, wpadasz w zależność od destrukcyjnych wahadeł i ukierunkowujesz emisję myśli na negatywne sektory przestrzeni. Zewnętrzny zamiar, uformowany przez coś negatywnego, wciela to w życie.

W ten sposób zewnętrzny zamiar może działać niezależnie od naszej woli. Trudno zapanować nad tą siłą, lecz można ją zmusić do pracy dla siebie. Wypełnieniem tegozadania właśnie się zajmiemy. Już wyjaśniliśmy, jak należy postępować, by działaniezewnętrznego zamiaru nie odbywało się ze szkodą dla Ciebie - nie tworzyć potencjału ważności i zrezygnować ze wszystkiego co negatywne. Pozostało jeszcze zorientować się, co robić, by zewnętrzny zamiar służył osiągnięciu postawionego celu. Nie jest to tak łatwe, jak potarcie czarodziejskiej lampy Alladyna, lecz istnieją metody pomagające uruchomić mechanizm zewnętrznego zamiaru.

Możliwe, że wiele z tego, co przedstawiłem, pozostaje dla Ciebie niejasne. To rzeczywiście temat trudny do zrozumienia, bo zewnętrzny zamiar nie daje się opisać słowami. Jednak obraz stanie się niebawem wyraźniejszy. Nie zamierzam gmatwać zagadnienia, by Cię zaintrygować, jak to uwielbiają robić adepci pewnych szkół i nurtów duchowych. Wszystko, co należy wiedzieć, znajdziesz w tej książce. Wszystko, co należy umieć, zdobędziesz poprzez doświadczenie, jeżeli zastosujesz zasady Transerfingu w praktyce. Nie będą potrzebne żadne szczególne ćwiczenia i treningi. W Transerfingu nie ma niczego mistycznego ani tajemnego.

„Tajemna wiedza" jest z zasady otoczona aluzjami i niedopowiedzeniami. Lecz jak wiadomo człowiek, który myśli jasno, jasno swe myśli wykłada. I jeżeli władający „wiedzą tajemną" sprawia wrażenie, że wiadome jest mu coś takiego, co rzekomo może powiedzieć tylko swojemu uczniowi „na uszko", a w pozostałym czasie wyraża się przy

pomocy aluzji i głębokich sentencji, to znaczy, że najprawdopodobniej guru sam nie ma do końca pojęcia, w czym tkwi istota jego wiedzy.

Nie będziemy próbować osiągnąć absolutnego zamiaru, zdolnego unieść ciało w powietrze. Gdybyśmy wiedzieli, jak to zrobić, to nie byłoby już o czym dalej mówić. Jestprzestrzeń wariantów, jest możliwość wyboru - wybieraj swój wariant i kropka. Naszezadanie polega na tym, by nauczyć się osiągać cel, wykorzystując swoje możliwości. Nawet przy całej ich ograniczoności Transerfing dostarcza wiedzy mogącej obudzić siły, których nie wykorzystujemy. Nie trzeba w tym celu męczyć się medytacjami, treningami, świadomym snem i innymi mistycznymi zajęciami, od których można zwariować. Oczywiście model Transerfingu wydaje się nieprawdopodobny. We wszystko to rzeczywiście trudno uwierzyć. Niemniej wystarczy zweryfikować zwykłe poglądy na świat, a będziesz mógł osiągnąć to, co wcześniej wydawało się nieosiągalne i wkrótce przekonasz się, że rzeczywiście można zmusić zewnętrzny zamiar do pracy na Twoją korzyść.

Scenariusz gry

Wróćmy do snów. Sny są bardzo plastyczne, dlatego stanowią świetny model pomagający zrozumieć mechanizm działania zewnętrznego zamiaru. Już wyjaśniliśmy, że istota marzenia sennego pod wieloma względami podobna jest do rzeczywistego życia. Wszystko, co dzieje się we śnie, jest rezultatem gry według scenariusza, który wybiera naszą dusza. Kiedy umysł śpi, widzimy sny, lecz ich nie pamiętamy. Dusza w danym wypadku podróżuje w przestrzeni wariantów w sposób niekontrolowany. Gdzie się w tym czasie „włóczy" - nie wiadomo. Wszystkie nasze świadome wspomnienia znajdują się pod kontrolą umysłu. Sny, które pamiętamy, powstają w okresie, kiedy umysł drzemie. Jego kontrola jest wówczas osłabiona i występuje tylko w roli pasywnego obserwatora. Umysł nic sobie nie wyobraża i nic mu się nie zdaje. Odbiera to, co dusza widzi w nieurzeczywi- stnionych sektorach przestrzeni wariantów.

W nieświadomym śnie umysł nie obciąża duszy swoją kontrolą. Umysł ogląda film jak widz. I jednocześnie przeżywa to, co widzi, i przeżycia te udzielają się duszy, która natychmiast nastraja się na sektor odpowiadający oczekiwaniom. W ten sposób scenariusz zmienia się dynamicznie w trakcie zdarzeń. Dekoracje i postaci dramatu w mgnieniu oka dostosowują się do zmieniającego się scenariusza. Wyobraźnia rzeczywiście bierze udział we śnie, lecz tylko w charakterze generatora idei.

We śnie dzieje się tak: nawiedza Cię przelotna myśl, że ktoś jest nastawiony agresywnie, i momentalnie się to urzeczywistnia - zaczyna Ci on zagrażać. Lecz kiedytylko wskaźnik Twojej opinii wychyla się w drugą stronę, wróg od razu zmienia się wprzyjaciela.

Tak samo zachowuje się kotek przed lustrem - jego nastrój płynnie przechodzi od przyjaznego do agresywnego. Widzi naprzeciw siebie obiekt i ocenia, czego można się po nim spodziewać. Najpierw ma stosunek neutralny - ciekawość. Lecz oto ten podnosi łapę, i ocena natychmiast skłania się ku możliwemu zagrożeniu, kotek jeży się, rzuca i broni. Potem odskakuje w tył, widzi swoją komiczną postać i jego nastawienie zmienia się na figlarne. I tak w kółko. Właśnie tak kotek dynamicznie koryguje swój scenariusz. Rzuca się na swoje odbicie, by po chwili agresję zastąpiła życzliwość.

Człowiek koryguje scenariusz w nieświadomym śnie dokładnie tak samo. Kotek nie uświadamia sobie, że widzi swoje odbicie, a człowiek nie uświadamia sobie, że śni. Czy wiesz, że my wszyscy, spoglądając w lustro, przybieramy wyraz twarzy odmienny odtego, który mamy zazwyczaj? Zmienia się on natychmiast, gdy tylko człowiek zerka wlustro. Zmiana odbywa się w mgnieniu oka, nawet tego nie zauważamy. Dzieje się tak przez wypracowane od dziecka przyzwyczajenie i chęć wyglądania w określony sposób. Wystarczy powiedzieć dziecku: „Spójrz w lustro, jaka jesteś brzydka, kiedy płaczesz!" - twarz od razu się zmieni. Dorośli ludzie również spoglądają na swoje odbicie z określonymi oczekiwaniami, na przykład: „Podobam się sobie", „Jak wyglądam?", „Nie podobam się sobie" lub coś jeszcze. Lecz w każdym wypadku wyraz twarzy jest natych- miast korygowany.

Lustro to przykład dynamicznej korekty scenariusza. Tylko że tutaj działa wewnętrzny zamiar, a we śnie identycznie działa zewnętrzny. Na jawie człowiek widzi swoje odbicie w lustrze i od razu wewnętrznym zamiarem zmienia wyraz twarzy stosownie do oczekiwań. We śnie człowiek widzi grę, a jego zewnętrzny zamiar, niezależnie od jego woli, wybiera

scenariusz zachowania się otaczającego świata stosownie do niepokojów i oczekiwań człowieka. Zachowanie się uczestników snu całkowicie determinowane jest przez Twoje wyobrażenie o tym, jak mogliby się zachowywać. Idea stanowi tylko początkowe nadanie pędu, całą resztę załatwia zewnętrzny zamiar. Przy tym Twoje zachowanie we śnie określane jest przez wewnętrzny zamiar, a cała reszta poddaje się zamiarowi zewnętrznemu - niezależnie od tego, czy tego chcesz, czy nie. Jak pamiętasz, wewnętrzny zamiar próbuje bezpośrednio oddziaływać na świat zewnętrzny, a zamiar zewnętrzny - pozwala światu zewnętrznemu urzeczywistniać się zgodnie z zamiarem.

We śnie wypadki rozwijają się tylko zgodnie z takim scenariuszem, który możesz zaakceptować. Nie zdarzy się nic takiego, co nie mieściłoby Ci się w głowie. W szczegól-ności wyjaśnia to niewielki krytycyzm wobec wszystkiego, co dzieje się we śnie. Śpiącyprzyjmie nawet absolutne niedorzeczności jako coś normalnego, ponieważ sam jest autorem scenariusza i reżyserem swoich snów. Bezsensy nie są normą, lecz podświadomość nie wyklucza potencjalnej możliwości ich zaistnienia. Przecież we śnie racjonalny umysł drzemie, a podświadomość w pełni może zezwolić na wszelkie niepraw- dopodobne rzeczy.

W ciągu życia człowiek przepuszcza przez swój mózg masę informacji ze źródeł zewnętrznych, a także ze świata swoich fantazji. Część informacji zostaje odfiltrowana przez racjonalny umysł jako wybrakowana, nierzeczywista. Ale ta część nigdzie nie znika. Chociaż znajduje się w komórce pod kluczem, to podświadomość ma do niej dostęp, a podświadomość nie ma powodów, by ją wyrzucać. Dlatego kiedy nadchodzi czas snu, du- sza na palcach zakrada się do komórki i w tajemnicy przed umysłem zaczyna sobie dobierać wszelkie niedorzeczne scenariusze. Ponadto w nieświadomym śnie dusza jest wolna w swoim wyborze sektorów przestrzeni wariantów. Większość tych sektorów nigdy się nie urzeczywistni, dlatego że zdarzenia zachodzące w nich są nieracjonalne, a zatem wymagają dużych nakładów energii. Jak dusza wybiera sny, Bóg raczy wiedzieć.

Niezależnie od tego, jak bardzo dowolnie dusza wybierze sny, umysł widzi je i koryguje scenariusz odpowiednio do swoich obaw i oczekiwań. Jak już wyjaśniliśmy,najłatwiej urzeczywistniają się najgorsze obawy i wszystko to, czego człowiek pragnieuniknąć. Zewnętrzny zamiar w takim wypadku działa wbrew woli człowieka i na jego szkodę.

Tak więc scenariusze snów określane są przez oczekiwania. Najgorsze oczekiwania na pewno się urzeczywistnią we śnie. Również w rzeczywistości z dużą doząprawdopodobieństwa otrzymujesz to, czego się obawiasz. Tak działa zewnętrzny zamiarwbrew woli umysłu. Umysł ma możliwość siłą woli zmusić wewnętrzny zamiar do działania. Zewnętrzny zaś zamiar nie podporządkowuje się nakazom, pojawia się samoistnie jako rezultat zgodności duszy i umysłu. We śnie umysł nie ma możliwości nawet zrozumieć, że działa zewnętrzny zamiar, ponieważ brakuje kontroli. W rzeczywistości sprawa przedstawia się niewiele lepiej, bo sen w jakimś sensie trwa na jawie.

We śnie człowiek może zostać wciągnięty w najidiotyczniejsze i najbardziej bezsensowne gry. Gra całkowicie pochłania śniącego, nie zdaje on sobie sprawy zabsurdalności wszystkiego, co się dzieje. W rzeczywistym życiu w jakimś stopniu dziejesię tak samo. Jeśli grupa ludzi zaangażowana jest w działalność o wąskiej specjalizacji, w grupie takiej często powstają opinie, słownictwo i działania, które z boku mogą się wydać absolutnie niedorzeczne i nienaturalne. Mogą to być kółka zainteresowań, grupy zawodowe lub stowarzyszenia religijne.

Niski poziom krytycyzmu w stosunku do tego, co dzieje się na jawie, stanowi przyczynę takiego zjawiska jak hipnoza czy urok. Na przykład cygańska hipnoza opiera się na trzech „tak". Człowiek trzy razy twierdząco odpowiada na trzy pytania i powstaje u niego złudzenie, że wszystko dzieje się jak należy. Traci czujność i niejako zasypia-jego krytycyzm spada do niskiego poziomu. Wielu ludzi w ogóle niemal dosłownie śpi w biegu, machinalnie wykonując codzienne czynności. Dotyczy to szczególnie ludzi, u których z dnia na dzień powtarza się ten sam rozkład zajęć.

Kiedy z kimś rozmawiasz, bardzo mocno śpisz. Pogrążając się bez pamięci w grę, oczywiście rozumiesz, co się dzieje, lecz nie jesteś zdolny do działania i obiektywnej oceny sytuacji, ponieważ nie spoglądasz na grę z boku, tylko sam grasz. Każdy piłkarski kibic ze znawstwem krytykuje zawodników za ich błędy. A co będzie, jeśli wpuści się takiego na boisko? Wszyscy ludzie działają w jakiejś mierze nieświadomie. Jeśli człowiek mówi nieprawdę, jego oczy wyrywają się, by ujść w prawo. Ręce wykonują mimowolne, niekontrolowane ruchy. Jest on całkowicie w mocy spektaklu, w którym bierze udział.

Stan hipnotycznej sugestii - to najwyższy stopień snu na jawie. Wszyscy ludzie w jakimś stopniu trwają we śnie w rzeczywistości. Teraz możesz się obruszyć i powiedzieć: zdaję sobie sprawę z tego, co robię i co się w tej chwili dzieje. Lecz potem jakiś człowiek, problem lub zdarzenie odwróci Twoją uwagę, zanurzysz się w grze i zaśniesz. I będziesz spać dopóty, dopóki będziesz znajdować się na scenie i sumiennie odgrywać swoją rolę. Obudzisz się, kiedy zejdziesz na widownię i rozbudzisz swojego Nadzorcę. Znajdując się na widowni, nadal będziesz odgrywać swą rolę, wypowiadać właściwe kwestie, wykonywać niezbędne czynności, podporządkowywać się ustanowionym zasadom. Lecz teraz będziesz grać w sposób świadomy, czyli zdystansowany. Oddajesz siebie w najem i trzeźwo oceniasz to, co się dzieje.

Kiedy śnisz nieświadomie, sen „zdarza się", zewnętrzny zamiar działa niezależnie od Twojej woli i nic nie możesz na to poradzić. W świadomym śnie człowiek schodzi na widownię i świadomie kieruje scenariuszem. Zewnętrzny zamiar nie poddaje się woli, leczrównież się jej nie sprzeciwia. W danym wypadku umysł daje duszy swobodę, a w zamianotrzymuje jej zgodę. Zgodność duszy i umysłu powoduje, że budzi się zewnętrzny zamiar. O tym, jak go osiągnąć na drodze do celu, pomówimy w kolejnych rozdziałach.

W rzeczywistości stopień świadomości jest wyższy niż we śnie. W pełni go starcza, by zarządzać wewnętrznym zamiarem. Natomiast zewnętrzny zamiar wymaga wyższegostopnia świadomości. Zarówno w świadomym śnie, jak i w rzeczywistości, aby uzyskaćkontrolę nad zewnętrznym zamiarem, trzeba się obudzić.

Gra według Twoich zasad

Co możesz zrobić, jeśli zostaniesz napadnięty we śnie? Są cztery warianty wewnętrznego zamiaru: uciec, walczyć, obudzić się lub uświadomić sobie. Przeciwstawienie się lub odwrót we śnie-to prymitywna reakcja wewnętrznego zamiaru. Jeśli napadnięto Cię i odparowujesz ciosy, sprzeciwiasz się, wówczas wszystko będzie przebiegać mniej więcej tak samo jak w rzeczywistości, czyli według zwykłego modelu. W Twojej świadomości siedzi scenariusz mówiący, jak powinna odbywać się walka Na przykład jeśli przyzwyczaiłeś się przegrywać, to przegrasz. Twój sen będzie poruszać się w przestrzeni wariantów zgodnie z tym scenariuszem.

We śnie działasz tak samo, jak zwykłeś działać w rzeczywistości. Ponieważ we śnie wszystko jest możliwe, znacznie skuteczniej można będzie wykorzystać zewnętrznyzamiar. Możesz spokojnie zwrócić się ku przeciwnikowi, niewielkim wysiłkiem woliwyobrazić sobie, że ulega on samolikwidacji lub przekształca się na przykład w ropuchę. W danym wypadku nie dążysz do tego, by właśnie zmienić go w żabę. Dążenie do wywarcia wpływu na świat zewnętrzny to działanie wewnętrznego zamiaru. Wyobrażasz sobie, że przeciwnik zmienia się, innymi słowy-dopuszczasz taki wariant. Wewnętrzny zamiar skierowany jest tylko na to, by wyobrazić to sobie, dopuścić taki scenariusz. Jeśli umysł w pełni dopuszcza taki wariant rozwoju zdarzeń, dusza też nie będzie się sprzeciwiać. Jedność duszy i umysłu rodzi zewnętrzny zamiar, i urzeczywistnia on wybrany scenariusz.

Jak widzisz, zewnętrzny zamiar nie powstaje w rezultacie wysiłku woli, lecz jako skutek jedności duszy i umysłu. Wewnętrzny zamiar (wola) powinien być skierowanytylko na osiągnięcie tej jedności. W tym sensie zewnętrzny zamiar nie zostaje zrodzonyprzez wolę i działa niejako niezależnie od woli. Lecz by się pojawił, trzeba uświadomić sobie, że scenariusz można kontrolować. Świadomość stanowi warunek niezbędny, by możliwym było zmuszenie zewnętrznego zamiaru do działania na Twoją rzecz.

Dopóki sen pozbawiony jest świadomości, nie podlega kontroli, lecz „zdarza się". I we śnie, i w czasie czuwania człowiek nie uświadamia sobie większości czynów. Nieuświado- miony stosunek do tego, co się dzieje, polega na przeżywaniu sytuacji jako określonej i uwarunkowanej przez czynniki zewnętrzne, na które nie masz zazwyczaj sił lub możliwości istotnie wpływać. Jeśli wyznajesz taki pogląd, na Twoje życie zazwyczaj oddziałują inni ludzie lub koleje losu. Rzeczywistość w tym sensie też się „zdarza". Zasady gry ustalane są nie przez Ciebie, lecz przez świat zewnętrzny.

By zyskać kontrolę zarówno nad snem, jak i nad rzeczywistym życiem, trzeba rolę uczestnika zamienić na rolę obserwatora. Przy tym nie przestawaj brać udział w grze i nadal odgrywaj swoją rolę [dosłownie: w grze rolowej - chodzi o gatunek gier, w tymkomputerowych, nazywany RPG, w których uczestnicy odgrywają określone role, np.wojownika, maga lub króla]. Lecz wciąż działa w Tobie wewnętrzny Nadzorca. Niejako

oddajesz siebie w najem w charakterze aktora i jednocześnie obserwujesz swoją oraz cudzą grę z dystansu widowni. Nadzorca wciąż działa w tle. Nie wtrąca się, lecz śledzi wypadki i zdaje Ci obiektywny raport.

W pasywnym śnie jest tylko aktor, a obserwator jest wyłączony. Jesteś całkowicie pochłonięty przez rolę i nie widzisz sytuacji z dystansu. By nie wcielać się bez pamięci w rolę, trzeba utrzymywać wewnętrzną i zewnętrzną ważność na niskim poziomie i wciąż mieć w pogotowiu Nadzorcę. Nawet nie uwzględniając zewnętrznego zamiaru, zdolność do kontrolowania sytuacji jest wprost proporcjonalna do stopnia Twojej świadomości. We śnie stopień Twojej świadomości jest niski, dlatego też sen „zdarza Ci się". Jeśli zaś uświadomiłeś sobie, że śpisz, cała sytuacja dostaje się pod kontrolę. Robisz, co chcesz. Podatność na wpływ ludzi i destrukcyjnych wahadeł jest odwrotnie proporcjonalna do świadomości. We śnie wielu zachowuje się jak bezwolne zombi. Jeśli męczy Cię koszmar, uciekasz i nic nie możesz na to poradzić. Scenariusz jest Twój, lecz oddałeś go do wystawienia obcemu reżyserowi. Znajdujesz się w niewoli swoich nawykowych wyobrażeń o wariantach rozwoju zdarzeń. To Twoje pojęcia, lecz dyktują one swoją wolę i dlatego jesteś zaledwie aktorem, czyli ofiarą.

Przypomnij sobie, co się dzieje, kiedy pochłania Cię jakiś problem. Na przykład podchodzi do Ciebie współpracownik i komunikuje, że trzeba wykonać jakąś pracę. Jeśli to stanowi dla Ciebie w jakimś stopniu problem, to pierwszą reakcją będzie zatroskanie, jeśli nie przygnębienie. Natychmiast zaczynasz przeglądać w pamięci kilka scenariuszy rozwoju zdarzeń: „Trudna praca. Jak ją wykonać? Oj, jak mi się nie chce! Jakież mam niespokojne i trudne życie! Jeśli nie wykonam pracy, to...", i tak dalej. I stało się! W tym momencie włączyłeś się do gry, uległeś wpływowi lub - innymi słowy - zasnąłeś. Można Cię spokojnie wziąć za rękę i prowadzić jak posłuszne dziecko do pokoju, w którym już czeka trudna i uciążliwa praca. Znalazłeś się na linii życia, gdzie rzeczywiście tak jest.

A stało się tak dlatego, że pozwoliłeś wahadłu zahipnotyzować siebie i narzucić „grę w problem". Przejrzawszy w świadomości „problemowy" scenariusz, uzyskałeś zgodność duszy i umysłu w zatroskaniu i zewnętrzny zamiar od razu przemieścił Cię na„problemową" linię życia. Jest to nietrudne - przecież takie uczucia, jak strach, zaszczucie, niezadowolenie, niepokój i troska opanowują nas bez trudu. A co stanowiło pierwotną przyczynę? Ważność! Wciągnięto Cię w grę lub uśpiono tylko dlatego, żeoceniłeś grę jako ważną - samą w sobie i dla Ciebie. Zewnętrzna i wewnętrzna ważność.

A teraz wyobraź sobie inny wariant rozwoju zdarzeń. Podchodzi do Ciebie człowiek przynoszący problem. Ożyw się natychmiast i powiedz sobie, że nie śpisz i możesz sam zadecydować, czy pierwsze potrącenie przez wahadło przekształci się w problem dla Ciebie czy nie. Jest to pierwszy warunek pozwalający kontrolować sytuację. Pozostało jeszcze spełnić drugi warunek: postanów ominąć to wahadło. Nawet nie wiedząc, co Cię czeka, zawczasu nastaw się, że dostrzeżesz w tym jedynie drobiazg. Rzecz najważniejsza- nie daj wziąć siebie za rękę. Nie przedsiębierz żadnych ofensywnych kroków, nie odmawiaj, nie próbuj się wyłgać, a tym bardziej - nie daj się rozdrażnić. Po prostu spokojnie wysłuchaj, czego od Ciebie chcą.

Zewnętrznie potakuj, kiwaj głową, ale wewnętrznie koniecznie obierz rolę zdystansowanego obserwatora, nie zaś uczestnika zdarzeń. Jest to rola widza, który gra w sztuce, podobnie jak trener niekiedy uczestniczy w meczu.

Być zdystansowanym w danym wypadku wcale nie oznacza bycia roztargnionym. Przeciwnie - kontrola nad sytuacją niesie w sobie pojęcie uwagi i pełnej jasności myśli.Stać z boku - to znaczy zdawać sobie sprawę z tego, że sam ustalasz zasady gry i to Tydecydujesz, czy gra przekształci się w tragedię czy w lekki wodewil. A co byś wolał? Z pewnością by wszystko skończyło się lekko i łatwo. Jeśli myślisz, że zawsze znajdzie się skomplikowany problem, z którym trzeba będzie się pomęczyć, to możesz się nie martwić. Każdy skomplikowany problem ma proste rozwiązanie. To rozwiązanie znajduje się na „wodewilowej" linii życia. By przejść na tę linię, trzeba tylko zamiaru, by wyobrazić sobie, że będzie właśnie tak.

Zastosowawszy tę technikę, będziesz przyjemnie zaskoczony. Efekty mogą być w najwyższym stopniu niewiarygodne. Problem, o ile nie rozwiąże się bardzo łatwo, możewręcz zwyczajnie zniknąć lub jego rozwiązanie zostanie poruczone komuś innemu.Przecież na „wodewilowej" linii życia nie ma skomplikowanych problemów. Nie masz władzy nad zewnętrznym zamiarem, lecz robisz tak, że po pierwsze nie działa on przeciw Tobie, a po drugie - sam otrzymujesz szansę, by zmusić go do działania na Twoją korzyść. Okoliczności mogą złożyć się różnie, również na Twoją niekorzyść. Ale taka pozycja raptownie zwiększa szansę na wygraną. Nie zapominaj przy tym, by zdać się na

nurt wariantów. Jeśli stopień jedności duszy i umysłu w „wodewilowym" nastawieniu na problem jest dość wysoki, uzyskasz oszałamiające efekty, o których wcześniej nie mogłeś nawet marzyć.

Nie jesteś już marionetką. Muszę tylko ostrzec Cię przed pokusą urojenia sobie, że jesteś władcą marionetek. Sam rozumiesz, że to zakłócenie równowagi i na pewno otrzymasz prztyczek w nos przy pierwszych oznakach zarozumialstwa, poczucia własnej wyższości, lekceważenia lub (nie daj Boże!) pogardy w stosunku do ludzi. Pełnej kontroli nad wszystkim, co się dzieje, nie roztoczysz nigdy, nawet we śnie. Pamiętaj - masz prawo tylko wybierać, a nie zmieniać. Czuj się jak u siebie w domu, lecz nie zapominaj, że jesteś gościem. Należy także pamiętać: oddając siebie w najem, trzeba działać bez zarzutu.

„Wodewilowy" stosunek do problemu - to nie niedbalstwo i beztroska, a trzeźwa ocena ważności.

Błędem byłoby interpretować świadomość jako dążenie do roztoczenia kontroli nad otaczającym światem. Umysł przyzwyczaił się stawiać na swoim, próbować zmienić biegzdarzeń, innymi słowy- walczyć z nurtem. Jeśli zszedłeś na widownię, pojawia się pokusa,by zmienić scenariusz metodą siłową, narzucić aktorom swoją wolę. Takie zachowanie nie ma nic wspólnego z Transerfingiem, ponieważ opiera się wyłącznie na wewnętrznym zamiarze walki z nurtem. Wciąż od nowa przypominaj sobie o tym, że trzeba poruszać się z nurtem wariantów. Świadomość to nie kontrola, a obserwacja. Kontrola jest skierowana tylko na to, by nie nurzać się w rzeczach negatywnych, tylko wyobrazić sobie sprzyjający scenariusz i wpuścić go do swojego życia, przyjąć go całym sercem. Me narzucać światu swojego scenariusza, a dopuścić jego możliwość, pozwolić wariantowi urzeczywistniać się, a sobie pozwolić go mieć. Przestaniesz walczyć ze światem i zdołasz pozwolić sobie wybierać tylko w tym wypadku, jeżeli dusza i umysł dojdą do jedności.

Przypomnijmy sobie zadanie domowe z poprzedniego rozdziału. Role Petenta, Obrażonego i Wojownika nam nie odpowiadają. Jaką więc rolę wyznacza Transerfing panu swojego losu w grze pod nazwą Życie? Teraz powinieneś już rozumieć, że chodzi o rolę Nadzorcy. Na ile wysoki jest stopień Twojej świadomości na jawie, na tyle skutecznie jesteś w stanie rozporządzać swoim losem.

Ponadto rola Nadzorcy jest znacznie bardziej pasjonująca, niż rola Wykonawcy. Jak wiadomo, dowódcy, przełożeni i inni kierownicy zajmują aktywniejszą pozycję życiową niż zwykli wykonawcy, i to nie tylko dlatego, że ponoszą większą odpowiedzialność. Pracownicy szczebla kierowniczego to raczej nadzorcy niż wykonawcy. Pozycja zobowiązuje ich do bycia „bardziej przebudzonymi" w odróżnieniu od zwykłych pracowników, którzy mogą spać, z przymusu wykonując swoje obowiązki. Zająwszy pozycję Nadzorcy, od razu poczujesz przypływ energii i Twój życiowy tonus podniesie się, dlatego że teraz trzeba będzie zamiast w pognębieniu wykonywać cudzą wolę, samemu stwarzać swój los. Odpowiedzialność za swój los to nie ciężar, a wolność.

Człowiek odróżnia się od zwierzęcia nie tyle poziomem intelektu, co stopniem świadomości. Zwierzęta znajdują się w bardziej sennym stanie. Ich zachowanie w zasadzie określają ustalone przez przyrodę stereotypowe scenariusze, które przejawiają się w postaci instynktów i odruchów. Zwierzęta działają, jakby grały spektakl według scenariusza, którego nie da się zmienić. Człowiek pod tym względem jest „bardziej przebudzony". Jest naturalniej świadomy samego siebie jako osobowości oraz swojego miejsca w tym świecie. Ale i tak poziom świadomości człowieka jest jeszcze bardzo niski. Człowiek gra w swoją grę, znajdując się na scenie. Jest całkowicie oddany grze.

Sekret tak zwanych mądrych ludzi polega na świadomości. Światłość umysłu tłumaczy się poziomem świadomości. Jedni ludzie jasno myślą i jasno się wyrażają, u innych w gło- wie panuje zamęt. Bystry umysł z jednej strony i tępota z drugiej - to wcale nie są stopnie rozwoju intelektu, tylko różne stopnie świadomości. Tępota to raczej psychologiczna obrona przed niechcianą informacją: „Niczego nie chcę wiedzieć, odczepcie się ode mnie!". I na odwrót - bystry umysł to otwartość, żądza wiedzy, pragnienie otrzymywania i przetwarzania informacji: „Chcę wszystko wiedzieć!". Tępota jest niekiedy skutkiem zahamowań. Jedno i drugie może rozwinąć się w dzieciństwie.na przykład kiedy dziecko zmuszane jest do uczenia się czegoś i jeszcze wywierany jest na nie nacisk psychiczny.

Im mocniej śpimy na jawie, tym więcej popełniamy błędów. Mucha bijąca się o szybę śpi równie mocno. Pogrążenie się w grze nie pozwala spojrzeć na rzeczywistość szeroko iobiektywnie. Pełne skupienie uwagi na grze zawęża sferę postrzegania i stawia zasłonę. Popełniając z tego powodu błędy, człowiek w konsekwencji dziwi się: „I gdzie miałem

oczy?". Dosłownie jak zaczarowany. Nawet 1 kwietnia, kiedy człowiek wie, że mogą go wyprowadzić w pole, i tak wpada w pułapkę. Czyż to nie sen na jawie?

Nieświadomość w tym lub innym stopniu nadchodzi, kiedy człowiek nie chce spotkaćsię z rzeczywistością twarzą w twarz. Chęć ucieczki przed grożącą rzeczywistością zmusza strusia do chowania głowy w piasek. U człowieka przejawia się to w dążeniu do odgrodzenia się od świata zewnętrznego: „Nic nie widzę, nic nie słyszę, niczego nie chcę, zostawcie mnie w spokoju!". Nie ma on możliwości całkiem zawinąć się w koc i zasnąć, więc mimo woli dąży do zablokowania swej percepcji, obniżając poziom świadomości. Na przykład nieagresywny i nieszkodliwy człowiek stara się zasłonić przed niechybnym ciosem. Lecz nie może on odbić uderzenia, ponieważ świadomość jest zablokowana przez strach i reakcja zostaje zwolniona - jakby zasłona zawisła na oczach. Wściekłość dokładnie tak samo przysłania zrozumienie. Człowiek jest całkowicie pogrążony w grze i niczego wokół siebie nie widzi i nie słyszy. Stąd termin „ślepa furia".

Strach i wściekłość - to skrajne przejawy nieświadomości. Wahadła bardzo często próbują łagodnie uśpić naszą czujność. Na przykład reklama wywiera zniewalającywpływ, korzystając z tego, że ludzie dużą część czasu spędzają w stanie półświa-domości. Świadomość, jako wyraźne postrzeganie otaczającej rzeczywistości, przejawia się tylko czasem, kiedy okoliczności podrzucają do krwi adrenalinę. Dlatego tak trudno zrobić tak prostą rzecz jak obudzenie się we śnie i powiedzenie sobie: „Ej, koledzy, dosyć już robienia ze mnie głupka, to tylko sen, a ponieważ jest on mój, to ja tu jestem gospodarzem, a nie wy".

Świadomość pomaga także wydostać z podświadomości intuicyjną informację. Można to zrobić, jeżeli będzie się łapać na myśli: „A dlaczego nagle zachciało mi się to zrobić?". Głos duszy brzmi cichutko, ledwie słyszalnie. Umysł w odpowiedzi wrzeszczy: „Milcz, ja sam wiem, czego chcę i co mam robić!". Trzeba sobie wypracować zwyczaj ciągłego wsłuchiwania się w szelest porannych gwiazd. W stanie półświadomym praktycznie niemożliwie jest, by w porę przypomnieć sobie, że trzeba dostrzegać, co mówi mój wewnętrzny głos. Nawet jeżeli rankiem postanowiłeś słuchać głosu swej duszy, we właściwym momencie nie będziesz mógł sobie o tym przypomnieć, jeśli będziesz spać.

Wyjaśniliśmy więc sobie, że jedność duszy i umysłu rodzi zewnętrzny zamiar, a świadomość daje szansę podporządkować go swoim interesom. Jedność duszy i umysłu we śnie osiąga się tak lekko z tego prostego powodu, że dusza jest wolna od autorytarnej kontroli umysłu. W świadomym śnie kontrola występuje, lecz jest nakierowana tylko na korektę scenariusza. Cała reszta, nawet wykraczająca poza ramy zdrowego rozsądku, jest dopuszczalna. Umysł godzi się we śnie na przeróżne cuda. W baśni Andersena„Krzesiwo" jest taki epizod, gdzie księżniczka, przekonana, że widzi sen, przystaje na spacer z żołnierzem po dachu. Tak samo i umysł we śnie wszystko uważa za możliwe, aw rzeczywistym życiu znów kurczowo chwyta się swojego powszedniego światopoglądu.

Nie uda się tak łatwo osiągnąć jedności duszy i umysłu poza granicami zdrowego rozsądku. Zdrowy rozsądek to nasza dożywotnia klatka i wyrwać się z niej jest rzeczą trudną. Człowiek może interesować się naukami mistycznymi, bujać w obłokach, wierzyć w nieprawdopodobne rzeczy... Lecz w tej wierze zawsze jest miejsce na wątpliwości. Umysł może udawać, lecz w rzeczywistości wie, że jabłka jednak spadają na ziemię. Dlatego tak trudno całkowicie podporządkować sobie zewnętrzny zamiar. Niemniej Ty sam możesz przekonać się, że świadomość rzeczywiście raptownie zwiększa szansę.

Maksymalną świadomość osiąga się pod warunkiem, że wciąż obecny jest Nadzorca. Obiektywnie ocenia on zdarzenia, sprawdza, w czyich interesach prowadzona jest gra i pilnuje, by nie wciągnięto Cię w nią jak marionetkę. Cały czas trzeba pamiętać: „śpisz czy nie?". Możesz uprawiać świadome sny, jeśli się nie obawiasz. Lecz sen przeminie i wróci codzienna rzeczywistość. Czyż nie lepiej zająć się świadomym życiem? Jak widzisz, ta alternatywa daje możliwość zagospodarowania świata według własnego gustu. Wybór należy do Ciebie.

Oczyszczanie zamiaru

Zewnętrzny zamiar stanowi niedoścignioną i ogromną siłę. Jednocześnie przekonałeś się, w jakim stopniu jest on chwiejny i nieuchwytny. Jest to kontrola i jednocześnie rezygnacja z kontroli, wola działania i rezygnacja z wywierania nacisku przy pomocy woli, zdecydowanie, by mieć i rezygnacja z dążenia do uzyskania. Dla umysłu jest to coś nowego i niezwykłego. Człowiek przyzwyczaił się do osiągania wszystkiego poprzez

wewnętrzny zamiar. Oddziałujesz na świat bezpośrednio, wprost, a on od razu reaguje. Wszystko łatwo i jasno. Lecz świat nie ulega tak łatwo, wymagane jest dokładanie starań, stawianie na swoim, walka, przebijanie się. A tutaj proponuje się, by zrezygnować z aktywnego natarcia, że niby świat sam otworzy objęcia. Oczywiście, takie nietrywialne podejście zapędza umysł w ślepą uliczkę.

Jak więc osiągnąć równowagę i połączyć zdecydowanie posiadania i rezygnację z bezpośredniego oddziaływania? Odpowiedź nasuwa się sama: trzeba zachowywać równowagę zamiaru. To znaczy chcieć - nie pragnąc, troszczyć się - nie niepokojąc, dążyć- nie wciągając się, działać-nie nalegając. Równowagę naruszają potencjały ważności. Jak wiesz, im ważniejszy cel, tym trudniej przychodzi jego osiągnięcie.

Sformułowanie „jeżeli bardzo chcesz, z pewnością dopniesz swego" będzie działaćakurat zupełnie na odwrót w przypadku, jeśli pragnie się wręcz panicznie i przedsiębierze gorączkowe próby uzyskania upragnionego. Panika powstaje tu przez to, że nie ma twardej wiary w to, że pragnienie się spełni. Porównaj dwie postawy. Pierwsza: „Bardzo chcę osiągnąć to, czego pragnę. Jest to dla mnie kwestia życia i śmierci. Ja za wszelką cenę powinienem to otrzymać. Dołożę wszelkich starań". Druga: „No zgoda, zdecydowałem, że otrzymam to, czego pragnę. Przecież chcę tego. A więc w czym rzecz? Będę to miał i kropka". Nietrudno zrozumieć, która postawa okaże się zwycięska.

Pragnienie jeszcze tym różni się od zamiaru, że nie wyklucza możliwości niespełnienia się. Jeżeli pragniemy czegoś i trudno to otrzymać, wtedy pragniemy jeszcze bardziej. Pragnienie zawsze stwarza nadmierny potencjał. Samo pragnienie jest jużz definicji potencjałem. To sytuacja, kiedy gdzieś czegoś brakuje, lecz jest energia myśli skierowana na przyciągnięcie tam tego czegoś. Zamiar nie wierzy i nie pragnie, a po prostu działa.

Czysty zamiar nigdy nie stwarza nadmiernego potencjału. Zamiar przypuszcza, że o wszystkim już zdecydowano: po prostu zdecydowałem, że tak będzie, jest to już prawiefakt dokonany. To spokojne uświadomienie sobie tego, że tak będzie. Na przykład mamzamiar pójść do kiosku i kupić gazetę. Nie ma tu już żadnego pragnienia, ono istniało tylko do chwili, kiedy zdecydowałem to zrobić. Prawdopodobieństwo niespełnienia pragnienia jest nadzwyczaj małe, a w razie niepowodzenia też nie będzie nieszczęścia. Dlatego zamiar jest tutaj całkowicie oczyszczony z pragnienia, czyli również z nadmier- nego potencjału.

Energia myśli pragnienia jest skierowana na cel, a energia zamiaru - na proces jego osiągnięcia. Kiedy człowiek chce czegoś, wywołuje zakłócenie w energetycznym obrazie otaczającego świata, co pociąga za sobą konsekwencje w postaci działania sił równoważących. A kiedy zwyczajnie drepcze do kiosku po gazetę, żadnej niejednorodności już nie ma.

Na obraz linii życia pragnienie działa następująco: chcę to otrzymać, lecz boję się, że nie otrzymam, dlatego myślę o niepowodzeniu (przecież jest to dla mnie ważne!) i emituję energię na częstotliwości linii niepowodzenia. Zamiar działa zupełnie na odwrót:wiem, że otrzymam to, czego żądam, dla mnie ta kwestia jest już przesądzona, dlategoemituję energię na częstotliwości linii, na których już mam to, czego chcę.

Zatem w osiągnięciu celu przeszkadzają dwa nadmierne potencjały: pragnienie i wiara. Dokładniej - namiętne pragnienie dopięcia celu za wszelką cenę i walka zwątpliwościami co do możliwości jego osiągnięcia. Im bardziej upragniony cel, tymwiększą wagę osiąga wątpliwość co do pomyślnego wyniku. Z kolei wątpliwość jeszcze bardziej podnosi wartość przedmiotu pragnienia. Wiemy już, że pragnienie nie pomaga, a tylko przeszkadza. Tajemnica spełnienia się pragnienia polega na tym, że z pragnienia trzeba zrezygnować i zastąpić je zamiarem, czyli zdecydowaniem, by mieć i działać.

Lecz ważność celu z kolei rodzi dążenie do zapamiętałego osiągania swojego, przez oddziaływanie na świat wewnętrznym zamiarem. Umysł, otrzymawszy zamiar, na ośleprzuca się do boju. Właśnie ważność zmusza umysł do naciskania na świat zprzyzwyczajenia. By choć na krok zbliżyć się do zewnętrznego zamiaru, trzeba obniżyć poziom ważności. Zewnętrzny zamiar nie ma nic wspólnego z wewnętrznym w jego dążeniu do oddziaływania na otaczający świat.

Zewnętrznego zamiaru nie da się osiągnąć za pomocą wewnętrznego zamiaru, niezależnie od tego, jak silny by on nie był. Zewnętrzny zamiar właśnie dlatego tak się nazywa, że znajduje się na zewnątrz nas. Cóż to takiego w końcu jest? Nie mam pojęcia.Nie boję się do tego przyznać. Trudno mówić o zamiarze w ramach pojęć umysłu.Możemy tylko być świadkami pewnych przejawów zewnętrznego zamiaru. Przejawia sięon w chwili, kiedy powstaje jedność duszy i umysłu. Gdy tylko warunek ten zostaje

spełniony, powstaje swego rodzaju rezonans między emisją energii myśli i tą zewnętrznąsiłą, która nas pochwycą i przenosi do odpowiedniego sektora.

Zewnętrzny zamiar jest właśnie tą siłą, która czyni Transerfing możliwym - uskutecznia przejście po liniach życia lub, innymi słowy, przemieszczenie materialnego urzeczywistnienia w sektorach przestrzeni wariantów. Dlaczego istnieje ta siła, skąd się ona bierze? Zadawanie tego pytania jest tak samo bez sensu jak pytanie, dlaczego istnieje Bóg lub rozważanie, czy istnieje związek pomiędzy zewnętrznym zamiarem i Bo- giem. Nikomu nie jest dane tego wiedzieć. Dla nas najważniejsze jest to, że ta siła istnieje, i pozostaje tylko cieszyć się możliwością korzystania z niej, tak jak cieszymy się słońcem.

Zewnętrzny zamiar wskazuje na możliwość przemieszczania urzeczywistnienia w sektorach przestrzeni wariantów. Dokładnie tak samo siła ciążenia wskazuje na możliwość upadku z dachu domu. Dopóki stoisz na dachu, nic się nie dzieje, mimo siłyciążenia. Lecz gdy tylko zrobisz krok naprzód, czyli oddasz się w ręce siły ciążenia,chwyta Cię ona i rzuca o ziemię.

Aby oddać się w ręce zewnętrznego zamiaru, trzeba osiągnąć jedność duszy i umysłu. Nie może być ona osiągnięta w obecności ważności. Ważność rodzi wątpliwość i staje sięprzeszkodą na drodze do jedności. Umysł pragnie, a dusza się sprzeciwia. Dusza dąży, aumysł wątpi i nie dopuszcza. Ważność rzuca umysł o szybę zamkniętego okna, a dusza widzi otwarty lufcik. Dusza prosi o to, czego rzeczywiście pragnie całym sercem, a ważność utrzymuje umysł w sieciach zdrowego rozsądku. W końcu jedność osiągana jest w kwestii odrzucenia czegoś, i wtedy zewnętrzny zamiar rwie się, by wcisnąć nam niepotrzebny towar. Rozbieżność dążeń duszy i umysłu uwarunkowana jest tym, że umysł znajduje się w mocy uprzedzeń i fałszywych celów, narzuconych przez wahadła. A wahadła szarpią nas z kolei za sznurki ważności.

W ten sposób poznaliśmy drugi niezbędny warunek władania zewnętrznym zamiarem - obniżenie poziomu ważności i rezygnacja z pragnienia osiągnięcia celu. Brzmi to oczywiście paradoksalnie: okazuje się, że aby dopiąć celu, trzeba zrezygnować z pragnienia osiągnięcia go. Rozumiemy wszystko, co dotyczy wewnętrznego zamiaru, ponieważ przywykliśmy działać tylko w jego wąskich ramach. Zdefiniowaliśmy zamiar jako zdecydowanie, by mieć i działać. Cecha odróżniająca zewnętrzny zamiar od wewnętrznego pojawia się w pierwszej i drugiej części tej definicji. 0 ile wewnętrzny zamiar to zdecydowanie, by działać, to zewnętrzny - jest raczej zdecydowaniem, by mieć. Zdecydowałeś się upaść - rozbiegasz się i upadasz. Zdecydowałeś się znaleźć na ziemi - zwalniasz swój chwyt i poddajesz się sile ciążenia.

Proces oczyszczania zamiaru od pragnienia można przeprowadzić zgodnie z następującym algorytmem. Rozmyślasz w związku z osiągnięciem celu. Gdy tylkopojawiają się wątpliwości, to znaczy, że masz pragnienie. Jeśli niepokoisz się, czyposiadasz niezbędne cechy i możliwości do osiągnięcia celu, to znaczy, że masz pragnienie. Wierzysz, że cel będzie osiągnięty - w tym wypadku także masz pragnienie. Trzeba chcieć i działać, nie pragnąc. Zamiar, by podnieść rękę i podrapać się w potylicę, to wzorzec zamiaru oczyszczonego z nadmiernych potencjałów. Nie powinieneś mieć pragnienia, a tylko czysty zamiar. W tym celu musisz obniżyć poziom wewnętrznej i ze- wnętrznej ważności. Istnieje jeden prosty i skuteczny środek, by obniżyć poziom ważności: zawczasu pogodzić się z porażką. Nie zrobiwszy tego, nie uwolnisz się od pragnienia.

Oczyszczając zamiar od pragnienia, nie zatrać samego zamiaru. Zamierzaj dopiąć celu i zawczasu pogódź się z porażką. Kilka razy przejrzyj w głowie scenariusz porażki, pomyśl o tym, co będziesz robić w razie niepowodzenia, znajdź drogi zapasowe, zabezpieczenie.Bo przecież życie na tym się nie skończy?

Nie warto wciąż od nowa wracać do scenariusza porażki. To tylko pojedynczy akt uwalniający Cię od konieczności bezapelacyjnego osiągnięcia celu właśnie tak, jak sobie zamyśliłeś.

Tak naprawdę nie jest Ci dane wiedzieć, jak może zostać osiągnięty cel. Do tej kwestii jeszcze wrócimy.

Pogodziwszy się z porażką, więcej nie rozmyślaj ani o porażce, ani o powodzeniu, a poprostu zmierzaj do celu. Idź w kierunku celu jak do kiosku po gazetę. Będziesz mieć powodzenie w kieszeni, a jeżeli nie - nie będziesz rozpaczać. Jeden raz nie wyszło, wyjdzie innym razem -jeżeli nie będziesz się zamęczać z powodu niepowodzenia.

Oddanie siebie w ręce zewnętrznego zamiaru wcale nie oznacza całkowitej rezygnacji z wewnętrznego i siedzenia z założonymi rękami w oczekiwaniu na jedność duszy i umysłu.

Nikt nie przeszkadza Ci w dążeniu do celu ogólnie przyjętymi sposobami. Rezygnacja z pragnienia i ważności wywiera tak samo dobroczynny wpływ również na efekt pracy wewnętrznego zamiaru. Ale teraz pojawia się u Ciebie szansa przyciągnięcia znacznie potężniejszej siły zewnętrznego zamiaru. Pozwoli Ci to osiągnąć to, co wcześniej wydawało się nieosiągalne.

Podsumowanie

W świadomym śnie umysł może kontrolować scenariusz gry.

Marzenie senne - to wirtualna podróż duszy w przestrzeni wariantów.

Snów nie wolno interpretować jako znaki.

Jeżeli dusza wleci do urzeczywistnionego sektora przestrzeni, może nie wrócić.

Urzeczywistnia się nie życzenie, a zamiar - zdecydowanie, by mieć i działać.

Pragnienie to koncentracja uwagi na samym celu.

Wewnętrzny zamiar to koncentracja uwagi na procesie swojego dochodzenia do celu.

Zewnętrzny zamiar to koncentracja uwagi na tym, jak cel realizuje się sam. Poprzez

wewnętrzny zamiar cel osiąga się, a przez zewnętrzny - wybiera się go. Wewnętrzny

zamiar dąży do wywierania bezpośredniego wpływu na otaczający świat. Zewnętrzny

zamiar daje zielone światło dla samoczynnego urzeczywistnienia się celu. Prawa

Przyrody działają tylko w jednym wydzielonym sektorze przestrzeni.

Działanie zewnętrznego zamiaru to poruszanie się po różnych sektorach przestrzeni.

Zewnętrzny zamiar to jedność duszy i umysłu.

Wyobraźnia bierze udział we śnie tylko w charakterze generatora idei.

Dusza i umysł są zgodne co do negatywnych oczekiwań, dlatego te łatwo się urzeczywistniają.

Sen na jawie trwa w jakimś stopniu w rzeczywistym życiu.

By uzyskać kontrolę nad zewnętrznym zamiarem, trzeba się obudzić.

Dopóki rzeczywistość pozostaje nieuświadomiona, nie poddaje się ona kontroli, a „zdarza się".

W każdej grze trzeba brać udział w sposób zdystansowany, jak grający widz.

Świadomość osiąga się poprzez zdystansowanie w stosunku do gry.

Przez zdystansowanie rozumiemy uwagę i pełną jasność myśli.

Świadomość to nie kontrola, a obserwacja.

Kontrola powinna być skierowana tylko na to, by dopuścić do swego życia pożądany scenariusz.

By wybrać potrzebny scenariusz, trzeba sobie wyobrazić, że właśnie tak będzie.

Wewnętrzny zamiar to zdecydowanie, by działać.

Zewnętrzny zamiar to zdecydowanie, by mieć.Zewnętrzny zamiar stanowi siłę sprawczą Transerfingu.

By obniżyć poziom ważności celu, trzeba zawczasu pogodzić się z porażką.

Pogodziwszy się z porażką, nie rozmyślaj już, tylko po prostu zmierzaj do celu.

ROZDZIAŁ II Slajdy

DLACZEGO pragnienia się nie spełniają, a marzenia nie ziszczają? Aby to, czego pragniesz, oblec w rzeczywistość, trzeba wiedzieć, jak złożyć„zamówienie". Począwszy od tego rozdziału, w książce przytoczone zostaną konkretne praktyczne zalecenia z zakresu techniki realizacji zamówienia. Są to pierwsze kroki maga.

„Jesteś godzien wszystkiego co najlepsze"

Iluzje

Transerfing ma bardzo ostrożny stosunek do interpretowania iluzji jako gry wyobraźni. Iluzjami nazywa się sny, halucynacje, nieadekwatne postrzeganie rzeczywistości, wreszcie nawet samą rzeczywistość. Jeśli pominąć nieadekwatne postrzeganie rzeczywistości, to widzenie innej rzeczywistości nie stanowi płodu fantazji umysłu. Sny i halucynacje to, ujmując z grubsza, podróże duszy w przestrzeni wariantów. Iluzoryczne postrzeganie rzeczywistości to nie gra wyobraźni, tylko postrzeganie sektorów nieucieleśnionych w materialnym urzeczywistnieniu. W końcu cały świat nie jest iluzją. Człowiek, który śmie twierdzić, jakoby wszystko, co postrzega, było zaledwie iluzją, ma o sobie zbyt wielkie mniemanie.

A dlaczego właściwie człowiek pozwolił sobie twierdzić, że jest zdolny wszystko zrozumieć i wyjaśnić? Wszystko, co jest dla niego dostępne, to poznać tylko pewne zasady tego świata i dostrzec niektóre jego przejawy. Część z nich nie podlega rozumnemu wyjaśnieniu. W tym wypadku człowiek z jednej strony uznaje swą niemożność znalezienia wytłumaczenia i stwierdza, że to, co ujrzał, jest iluzją, a z drugiej- natychmiast wyolbrzymia zdolności swego umysłu, jakoby to sam umysł wyobraziłsobie, zsyntezował iluzję.

Człowiek znajdujący się pod wpływem silnego zamroczenia narkotycznego lub alkoholowego - tak samo, jak we śnie - traci kontrolę świadomości, dlatego podświadomość nastraja się na nieurzeczywistnione rejony w przestrzeni wariantów. Cia- ło znajduje się w sektorze materialnego urzeczywistnienia, czyli w naszym świecie materialnym, a percepcja błądzi w sektorze wirtualnym, przesuniętym w stosunku do rzeczywistego. Człowiek w takim stanie może chodzić po znajomych ulicach, wśród zwykłych domów, lecz widzi całkiem inaczej. Ludzie i otoczenie wyglądają całkiem „nie tak". Dekoracje się zmieniły. Wychodzi w połowie sen, w połowie rzeczywistość.

Dokładnie tak samo ludzie z zaburzeniami psychicznymi, znajdując się ciałem w sektorze materialnego urzeczywistnienia, postrzegają inny, nieurzeczywistniony sektor.Ich percepcja nastrojona jest na określony sektor w przestrzeni wariantów, gdzie mogąbyć nie tylko inne dekoracje, lecz również inny scenariusz i role. Ludzie z zaburzeniami psychicznymi wcale nie są chorzy w zwyczajnym rozumieniu. Oni nie wyobrażają sobie, że są Napoleonami i innymi odpychającymi osobowościami. Oni rzeczywiście postrzegają taki wariant, widzą go w sektorze przestrzeni. Są tam wszystkie warianty, lecz człowiek wybiera to, co bardziej podoba się jego duszy. Kiedy konflikt duszy i umysłu osiąga taki punkt graniczny i „wykończona" dusza nie jest w stanie dłużej znosić okrutnej rzeczywistości, wówczas percepcja nastraja się na wirtualny, nieurzeczywistniony sektor. Przy tym sam człowiek fizycznie żyje w sektorze materialnym.

Pewien psychiatra opowiadał historię o kobiecie, która patologicznie pragnęła miećidealnego męża i dzieci. Wyrażając się terminami Transerfingu, ważność rodziny osiągała u biedaczki szczyt. W rezultacie wyszła za mąż za człowieka, który brutalnie się nad nią znęcał. Nie udało się jej urodzić dzieci. Rzeczywiste życie stało się nie do zniesienia i wkrótce znalazła się w szpitalu psychiatrycznym. Nie przyjmowała już do wiadomości sektora materialnego urzeczywistnienia. Jej ciało znajdowało się w materialnym świecie,

a percepcja była nastrojona na sektor wirtualny, w którym była żoną angielskiego lorda, miała dzieci i była absolutnie szczęśliwa. Z punktu widzenia otoczenia żyła w naszym świecie, podczas gdy jej percepcja była nastrojona na sektor wirtualny.

Takich chorych usiłuje się leczyć, lecz wielu z nich jest szczęśliwych właśnie w tym stanie, kiedy iluzje są o wiele przyjemniejsze od okrutnej rzeczywistości. Tak naprawdę to wcale nie iluzje, tylko nieurzeczywistnione warianty, które istnieją tak samo rzeczywiście, jak sektor materialny.

Dlaczego więc wirtualny sektor człowieka chorego umysłowo nie materializuje się? Jak już było powiedziane, urzeczywistnienie wariantu ma miejsce, kiedy energia jest modulowana przez myśli człowieka w pełnej jedności duszy i umysłu. Widocznie taka jedność w danym wypadku nie zostaje osiągnięta. Albo też przesunięcie pomiędzy materialnym i wirtualnym sektorem jest zbyt duże, i dlatego wymaga niezwykle dużo energii do urzeczywistnienia. Na przykład nowy Napoleon w naszych czasach-to już zbyt ekscentryczny przypadek, dlatego znajduje się on daleko poza zasięgiem możliwego biegu wariantów. A być może istnieją i inne nieznane nam przyczyny.

Człowiek może nie tylko widzieć inną rzeczywistość, lecz również postrzegaćrzeczywistość w wypaczonym świetle. Percepcja człowieka bardzo mocno zależy od informacji, która zostaje mu wpojona od dziecka. Jako ilustrację można przytoczyć znane doświadczenie z dwoma kotkami. Jednego po urodzeniu umieszczono w otoczeniu, gdzie nie było pionowych przedmiotów, a drugiego - gdzie nie było poziomych. Po pewnym czasie wpuszczono kocięta do zwyczajnego pokoju. Pierwszy bez przerwy natrafiał na nogi stołków-dla niego pionowe linie nie istniały. Drugi, odpowiednio, nie rozumiał, czym są poziome linie, i staczał się ze stopni schodów.

Oczywiście umysł jest zdolny wyobrażać sobie i fantazjować, lecz tylko w wąskich ramach swojego dotychczasowego doświadczenia. Umysł może skonstruować nowy model domku ze starych klocków. Gdzie więc przebiega granica między wyobrażaniem sobie a postrzeganiem innej rzeczywistości? Granica ta nie jest wyraźnie zarysowana, lecz nie jest to w naszych rozważaniach takie istotne. Znaczenie ma tylko to, w jaki sposób wewnętrzne przekonania wpływają na postrzeganie rzeczywistości i jak to odbija się na życiu człowieka. Dowiesz się, co leży u podstaw wypaczonego postrzegania rzeczywistości i jak silny wpływ takie wypaczenie wywiera na samą rzeczywistość.

Zniekształcenie rzeczywistości

Człowiek nie jest w stanie postrzegać otaczającego świata w pełni obiektywnie. To tak, jakbyś umieszczał slajd w rzutniku i patrzył na obraz. Zwykłe równomierne światło, przechodząc przez kliszę, zamienia się w obraz na ekranie. Percepcja występuje w charakterze ekranu, światłem jest otaczający świat, a slajdem - nasz światopogląd, czyli model naszego pojmowania tego świata.

Pojęcie każdego człowieka o sobie i o otaczającym świecie jest często dalekie od prawdy. Wypaczenie wnoszą nasze slajdy. Na przykład niepokoją Cię pewne osobistebraki i z tego powodu masz poczucie niższości - przecież zdaje się, że innym też się tonie podoba. Obcując z ludźmi, umieszczasz w swym „rzutniku" slajd kompleksu niższości i widzisz wszystko w spaczonym świetle.

Przypuśćmy, że w danej chwili niepokoisz się tym, jak jesteś ubrany. Może nawet sięwydawać, że inni zwracają na Ciebie uwagę i patrzą z uśmieszkiem lub pogardą. Lecz w głowach otaczających Cię ludzi nie rodzi się nawet taka myśl. Myśli te są obecne tylko w Twojej głowie w charakterze slajdu wypaczającego rzeczywistość. Każdy człowiek, zzasady, w dziewięćdziesięciu procentach pochłonięty jest myślami o swojej osobie-taksamo jak i Ty. Nawet jeżeli odbywasz rozmowę kwalifikacyjną w celu przyjęcia do pracy, bądź pewien, że prowadzący ją sam troszczy się bardziej o to, jak dobrze odegrać swą rolę. Slajdy wnoszą wypaczenia w Twoje wyobrażenia o tym, co myślą o Tobie inni ludzie. Slajd to wypaczony obraz rzeczywistości. Slajd to to, co jest w Twojej głowie, a nie w głowach innych łudzi.

Na przykład uważasz swoją powierzchowność za nie dość pociągającą. Jeżeli niezbyt Cię to rusza, to nie powstaje wypaczenie. Wszystko jest jak w rzeczywistości. Ale rzecz nawet nie w tym, co myślisz o swojej powierzchowności, a jaki wpływ slajd wywiera naTwoje życie. Jeżeli niepokoi Cię własna powierzchowność, stwarzasz w swojej głowieslajd: „jestem brzydki (brzydka)" i patrzysz na świat przez ten slajd jak przez filtr. Jest to slajd, ponieważ jest on utrwalony tylko w Twoich myślach. Oceniać powierzchowność,

czyli przywiązywać do niej wagę, mogą tylko potencjalni partnerzy. A to bardzo niewielki odsetek ludzi. Pozostałym otaczającym Cię ludziom Twoja powierzchowność nie zaprząta umysłu. Nie wierzysz? W takim razie spytaj najbardziej autorytatywnego arbitra, czyli samego siebie: w jakim stopniu zaprząta Cię powierzchowność tych, którzy nie wchodzą w krąg Twoich potencjalnych partnerów lub rywali. Najprawdopodobniej nawet nie myślałeś nad kwestią, czy dany człowiek jest atrakcyjny czy nie. To samo myślą (lub w ogóle nie myślą) inni o Tobie. Możesz być pewien, że właśnie tak jest, nawet jeżeli uważasz się za pokrakę. Ułomność robi wrażenie tylko w chwili pierwszego spotkania, a potem przestaje się zwracać na nią uwagę -jak na dekorację, do której się przywykło.

Przypuśćmy więc, że umieściłeś w swojej głowie slajd o swojej niepociągającej powierzchowności. Wszystko, co pochodzi od innych ludzi - spojrzenia, gesty, mimika, słowa-postrzegasz przez swój slajd. Co zobaczysz? Życzliwy uśmiech przekształca się w uśmieszek. Czyjś wesoły śmiech we wrogie wyśmiewanie się z Ciebie. Jacyś ludzie szepczą między sobą - plotkują o Tobie. Czyjeś przelotne spojrzenie - patrzą z ukosa. Ktoś skrzywił się przez ból żołądka-Boże, co on o Tobie pomyślał! Wreszcie każdy komplement przekształci się w szyderstwo. A przecież inni niczego podobnego nawet nie mieli na myśli. To tylko w Twojej głowie znajduje się własny slajd.

Myśli te będą determinować zachowanie, które uczyni Cię rzeczywiście nieatrakcyjnym. Ręce zaczną wykonywać nienaturalne ruchy i nie będziesz miał ich gdziepodziać. Twarz wykrzywi się w sztucznym grymasie, wszystkie mądre myśli gdzieśznikną, kompleks niższości zacznie niepodzielne panowanie. W rezultacie slajd siedzący wTwojej wyobraźni uzyska faktyczne urzeczywistnienie.

Slajdy działają w dwojaki sposób. Z jednej strony wypaczają pojęcie człowieka o jego miejscu w tym świecie i o stosunku otoczenia do niego. Z drugiej strony wypaczają jegopojęcie o świecie zewnętrznym. Konkretnie - każdy skłonny jest widzieć cechy swojegoslajdu w otaczających ludziach. Na przykład człowiek nie lubi jakiejś wrodzonej cechy swojego charakteru. Stara się ukryć ją przed sobą jak najgłębiej, by samemu jej nie widzieć. Lecz paskudnego slajdu nie daje się zatuszować - siedzi on w głowie i robi swoje. W człowieku tworzy się złudzenie, że inni myślą i postępują podobnie jak on. A jeżeli pewne cechy w sobie samym się nie podobają, skłonny jest widzieć je w innych, czyli przekładać na nich swoje projekcje.

Projekcja ma miejsce, kiedy niezadowolenie z siebie, wbite w podświadomość, wylewa się na otoczenie. Człowiek nie chce rugać siebie za niektóre wady, dlatego skłonny jestwidzieć te same wady u innych. Ludzie często chętnie strofują innych za to, co im samymnie podoba się w sobie. Ty też tak postępowałeś, nie zdając sobie z tego sprawy. Oczywiście to, że człowiek kogoś o coś oskarża, nie musi oznaczać, że taki sam występek jest i jego udziałem. Ale bardzo często tak się zdarza. Poobserwuj sam. Postawa Nadzorcy w grach RPG pozwoli łatwo określić, kiedy ktoś próbuje przerzucić na Ciebie swoją projekcję. Jeżeli niesłusznie próbują Cię o coś oskarżyć lub przypisać cudze cechy, zadaj sobie pytanie, czy sam oskarżyciel nie przejawia tego, co usiłuje przerzucić na innych. Najprawdopodobniej tak właśnie będzie, ponieważ jeśli rzeczywiście nie dysponu- jesz tymi cechami, znaczy to, że w głowie oskarżyciela znajduje się slajd, który wykonuje projekcję swojego obrazu.

Cóż leży u podstaw slajdu, na jakiej błonie jest utrwalany? Ważność... Który to raz już do niej wracamy. Niepokoi Cię własna powierzchowność, jeżeli jest to dla Ciebie ważne. Slajd znajduje się w Twojej głowie, lecz u innych go nie ma, jeżeli to nie wydaje się im ważne. Ułomność człowieka staje się zwykłą dekoracją dla otoczenia dlatego, że to nie ma dla niego znaczenia. Jest ona ważna tylko dla samego posiadacza nieklasycznej powierzchowności. Powierzchowność po prostu niecodzienna i nic ponad to. Niezwykłą powierzchowność ułomnością czyni właśnie slajd ważności.

Znany francuski artysta malarz Henri de Toulouse-Lautrec w dzieciństwie złamał obie nogi i został na całe życie kaleką. Póki Lautrec rósł, był bardzo przybity swoją ułomnością. Z czasem fizyczna niedoskonałość przejawiała się coraz widoczniej, przez co cierpiał jeszcze bardziej. W sumie niepokój w związku z niedoskonałością osiągnął pełnię i Lautrec musiał pogodzić się z nieuchronnym. Przestał przejmować się swoją ułomnością i żył dalej. Gdy tylko uwolnił się od ważności, slajd przestał istnieć i szczęście uśmiechnęło się do Lautreca. Cieszył się dużym powodzeniem u kobiet, nie mówiąc już o tym, że udało mu się w całej okazałości urzeczywistnić swój talent. Był zresztą jednym z założycieli słynnego kabaretu „Mulen Rouge" w Paryżu, a kobiety bardzo go kochały, jak sam rozumiesz, nie tylko za obrazy.

Slajdy powstają, kiedy nadajesz nadmierne znaczenie temu, co myślą o Tobie inni. Jeśli nie jesteś pewien, co myślą o Tobie otaczający Cię ludzie, a do tego jest to dla Ciebie bardzo ważne, to możesz być pewien, że w Twojej głowie na 100% zagnieździł się odpowiedni slajd. Slajd stanowi płód wyobraźni i w tym sensie można go rozpatrywać jako iluzję. Lecz ta iluzja wywiera czynny wpływ na życie człowieka. To ten przypadek, kiedy zewnętrzny zamiar działa na szkodę wbrew woli umysłu.

Negatywny slajd, z zasady, rodzi jedność duszy i umysłu. Zapewne rozumiesz, że zewnętrzny zamiar w danym wypadku działa niezawodnie. Chwyta posiadaczanegatywnego slajdu i przenosi go do sektora, w którym negatywne przejawy występują zpełną siłą. Przejście odbywa się nie od razu, a stopniowo, i trwa bezustannie, bez przerwy, póki slajd znajduje się w głowie. Delikatny szkic, który na skutek ważności człowiek początkowo naniósł na negatywny slajd, staje się coraz wyraźniejszy i rozkwita„w całej krasie". Człowiekowi nie podoba się jego tusza - coraz bardziej tyje, przeszkadza mu pieprzyk-ten rozrasta się, uważa się za niepełnowartościowego - wciąż otrzymuje nowe tego potwierdzenia, jest zaniepokojony swoją nieatrakcyjnością - ona się nasila, męczy go poczucie winy - kary sypią się na jego głowę.

Dzieje się tak, dopóki człowiek nie przestanie nadawać slajdowi dużego znaczenia lub nie przestawi się na stworzenie pozytywnego slajdu. Gdy tylko ważność znika, negatywny slajd traci swoją podstawę, rozpuszcza się i przestaje działać.

Wystarczy że wstawisz pozytywny, kolorowy slajd, a zobaczysz, że działa on tak samo niezawodnie, jak negatywny. Ukaż sobie samemu pozytywne strony swojej osobowości, wyobraź sobie siebie w najkorzystniejszym świetle, a ludzie będą postrzegać Cię taksamo. Tak przejawia się inna pozytywna cecha slajdu, którą ożna i należy wykorzystać.Pozytywne slajdy Przy tworzeniu negatywnych slajdów skupiasz uwagę na tym, co Ci się w sobie nie podoba, co pragnąłbyś ukryć, czego chciałbyś się pozbyć. Teraz zadanie polega na tym, by przekierować uwagę na cechy, które Ci się w sobie podobają i które pragnąłbyś posiadać. Jak już wcześniej wykazano, ukrycie niedostatków jest niemożliwe, lecz jeżeli zechcesz, to łatwo będziesz mógł podkreślić i rozwinąć swoje zalety.

Z początku trzeba przeprowadzić w sobie inwentaryzację i odkryć swoje negatywne slajdy. Zadaj sobie pytanie: co Ci się w sobie nie podoba, co chcesz ukryć, czego się pozbyć? Człowiek stwarza slajdy nieświadomie. Teraz się obudź i świadomie popatrz naswoje negatywne slajdy. W stanie świadomości łatwo je odkryjesz. Trzeba wyrzucić zgłowy podobne rupiecie. Jak to zrobić? Nie uda Ci się tego zrobić bez trudu. To coś więcej niż zwykłe zgolenie brody. Jeżeli będziesz z nimi walczyć, staną się jeszcze jaskrawsze. Slajdy należy pozbawić podstawy, na której się trzymają, a mianowicie - Twojej uwagi i znaczenia, które im nadajesz. Uwagę trzeba przełączyć z tego, co negatywne na to, co pozytywne. Machnij ręką na wszystko, co sprawiało Ci przykrość, i przestań ze sobą walczyć. Odwróć się od swoich niedostatków i skieruj uwagę na zalety, które posiadasz i te, które chcesz nabyć.

Czy ukrywanie Twoich wad jest dla Ciebie ważne? Jest to podstawa dla negatywnego slajdu. Czy sprawianie dobrego wrażenia jest dla Ciebie ważne? Będzie to stanowić podstawę dla pozytywnego slajdu. Wszystko pozostało na miejscu, zmienił się tylko kierunek Twojej uwagi, Twojej ważności. Namaluj siebie tak, jak chcesz siebie widzieć. Nie będzie to oszukiwanie siebie, dlatego taka gra jest w pełni świadoma. Oszukiwałeś siebie wtedy, gdy walczyłeś ze swymi wadami, sądząc, że możesz je ukryć lub zniszczyć wewnętrznym zamiarem. Stwórz sobie slajd, na którym lśnisz w pełnej krasie. Kochaj siebie w tym slajdzie i pielęgnuj go, dodając coraz to nowe szczegóły.

Slajd niekoniecznie musi zawierać statyczny obraz. To może być wyobrażenie tego, jak z wdziękiem i pewnie się poruszasz, jak elegancko się ubierasz, jakie masz arystokratyczne maniery, jak błyszczysz dowcipem, emanujesz urokiem osobistym, zjednujesz sobie ludzi, łatwo radzisz sobie z problemami. Teraz umieść ten slajd w głowie- i naprzód. Pozytywny slajd, tak samo jak negatywny, będzie wywierał bezpośredni wpływ na Twoje czyny i zachowanie. Mimo woli i nawet podświadomie będziesz do-stosowywać się do slajdu. Lecz najważniejszą pracę wykonywać będzie zewnętrznyzamiar, stosownie do obrazka na slajdzie.

Oglądaj obraz stworzony w myślach, dopóki slajd się nie rozpuści. Jak to rozumieć? Z czasem slajd faktycznie przekształci się w część Twojej osobowości i wówczas przestanie być slajdem. Kiedy osiągniesz to, czego pragniesz, przestanie to mieć dla Ciebieznaczenie. Ważność zniknie i slajd rozpuści się, lecz wypełni swoją misję. Będzie tooznaczać, że dusza osiągnęła zgodę z umysłem. A będzie tak na pewno, bo przecieżpragniesz tego duszą i umysłem. Dopóki umysł próbuje zmienić slajd w rzeczywistość, w

głębi duszy i tak uświadamiasz sobie, że jest to tylko odgrywanie roli w masce. Lecz jeżeli konsekwentnie i systematycznie będziesz utrwalać w myślach obraz slajdu, dusza przyzwyczai się i zgodzi się przyjąć slajd jako integralną część swej istoty. Nie zapominaj o tym, że zewnętrzny zamiar nie jest w stanie natychmiast urzeczywistnić tego slajdu, lecz działa stopniowo.

Jak widzisz, osiągnięcie upragnionych rezultatów nie jest takie trudne. Rzecz tylko w tym, by być zdecydowanym mieć. Obrazy slajdów mogą dotyczyć wszelkich przymiotów, których Twoim zdaniem Ci brak. Ale powinieneś zdawać sobie sprawę, na ile realne jest obleczenie się tego slajdu w rzeczywistość. Nie należy od razu malować idealnego obrazu siebie. Lepiej zaczynać od stopnia realnie osiągalnego. Z czasem będziesz w stanie wspiąć się na wyższe stopnie.

W żadnym wypadku nie zrysowuj obrazu z ludzi, którzy Twoim zdaniem posiadają niezbędne cechy! Twój slajd powinien być właśnie Twoim, a nie cudzą kopią. Zatrzymamy się przy tym zagadnieniu w kolejnym rozdziale. A na razie zauważmy, że każda cecha posiada zamiennik, który na danym etapie będzie Ci lepiej odpowiadał. Odwagę można zastąpić stanowczością, urodę - urokiem osobistym, siłę - zręcznością, rozmowność - umiejętnością słuchania, intelektualizm - świadomością, doskonałość fizyczną - pewnością siebie. Postawiwszy przed sobą realnie osiągalne cele, dajesz zewnętrznemu zamiarowi możliwość szybszego wypełnienia Twojego zamówienia minimum i przystąpie- nia do wywiązania się z bardziej złożonych zadań.

Pozytywne slajdy działają szczególnie skutecznie i szybko, jeżeli idziesz na spotkanie z nieznanymi ludźmi, którzy jeszcze nie mają o Tobie wyrobionej opinii. Może to być rozmowa w sprawie pracy, konkurs, imprezka lub coś w tym rodzaju. Śmiało umieść w głowie potrzebny slajd i niczego się nie obawiaj. Nie zapominaj o obrazie na slajdzie, zachowuj go wciąż w świadomości. Pozwól sobie na luksus odrzucenia wszelkich wahań i wątpliwości typu: „A nuż nie wyjdzie". Przecież niczego nie tracisz, odrzuciwszy wątpliwości. Jeżeli wystarczy Ci zdecydowania, by mieć, osiągniesz maksimum tego, co możliwe, a niekiedy nawet nieprawdopodobny sukces.

Pozytywne slajdy można tworzyć nie tylko w stosunku do swojej osoby, lecz również w odniesieniu do otaczającego świata. Takie slajdy będą przepuszczać wszystko, co pozytywne i odrzucać to, co negatywne. Jeżeli pamiętasz, w rozdziale „Fala szczęścia" jużomawialiśmy temat przekazu pozytywnej energii. Jak by nie było, korzystne jest przedewszystkim bycie otwartym na wszystko co dobre, a ignorowanie wszystkiego co złe. Na wystawie zatrzymujesz się obok eksponatów, które wpadły Ci w oko, i obojętnie przechodzisz obok tego, co Ci się nie podoba. Pod tym względem otaczający Cię świat różni się od wystawy tym, że negatywne będzie Cię prześladować, jeżeli nie będziesz przechodzić obojętnie. Rzeczy pozytywne z kolei zawsze będą Ci towarzyszyć, jeżeli będziesz je z radością przyjmować.

Może się wydawać, że pozytywne slajdy są podobne do różowych okularów. Na przekór utartemu poglądowi, różowe okulary są wynalazkiem pesymistów, a nie optymistów. Pesymiści pragmatycznie obawiają się widzieć wszystko w różowych barwach i pouczająco przestrzegają optymistów. Taki pragmatyzm jest niczym innym, jak negatywnym slajdem. Pesymista nie decyduje się na luksus posiadania i dlatego dzieje się mu stosownie do braku decyzji.

Nie warto szczególnie niepokoić się tym, że pozytywny slajd również wypacza rzeczywistość. W większości wypadków jest to wypaczenie nieznaczne, ponieważwewnętrzna kontrola wypełnia swą funkcję. Wypaczenie wywołane przez pozytywny slajdpójdzie tylko na pożytek, jeżeli oczywiście nie wyobrazisz sobie, że jesteś Napoleonem. Dobrze jest znać umiar we wszystkim i pamiętać o nadmiernych potencjałach. Negatywne slajdy wyrządzają bez porównania większą szkodę swymi wypaczeniami. Lecz wypaczenie to jeszcze nie najważniejsza rzecz. Podstawową cechą slajdów jest to, że zewnętrzny zamiar powoli, lecz pewnie wprowadza je w życie.

Poszerzenie strefy komfortu

Przypuśćmy, że masz ambitne pragnienie stać się gwiazdą lub milionerem. A czy jesteś gotów sobie na to pozwolić? Z zasady ludzie uważają, że sława, pieniądze lub władza to los wybranych. Kto wybiera tych wybranych? Przede wszystkim oni sami, a dopiero potem wszyscy pozostali. Jeżeli marzysz o czymś, lecz nie jesteś gotów sobie na to pozwolić, to tego nie otrzymasz.

Oto bezdomny patrzy z ulicy przez okno na stół wigilijny. Czy gotów jest pozwolić sobie zasiąść za tym stołem i jeść? Oczywiście, jeżeli go zaproszą, zrobi to. Wejść do tego domu i zasiąść za stołem to zdecydowanie, by działać, czyli wewnętrzny zamiar. Ale kto by go zaprosił? I on doskonale to wie. Stół wigilijny znajduje się w warstwie cudzego świata. Czy gotów jest mieć tak zastawiony stół u siebie w domu, w warstwie swojego świata? Nie, bezdomny wie, że nie ma domu, pieniędzy ani sposobu, by je zarobić. Zewnętrzny zamiar nic mu nie da, bo w ramach zwykłego zdrowego rozsądku nie jest on gotów mieć.

Przypuśćmy, że chcesz się stać bogatym człowiekiem. A czy gotów jesteś przyjąć taki prezent od losu? Oczywiście jeżeli ktoś rozdaje „dodatkowy" milion, każdy z nas weźmiego bez problemu i bez wahań. Bogactwo nie zniszczy życia, jak czasem próbuje się toprzedstawiać w pouczających filmach. Lecz nie o tym mowa. Czy gotów jesteś wziąć ten milion? Na pewno pomyślałeś o tym, że milion trzeba zarobić, zdobyć? Znowu nie o to chodzi. Czy gotów jesteś po prostu wybrać? Pozwolić sobie mieć?

Trzeba przyzwyczaić się do myśli, że osiągniesz swój cel. Jeżeli chcesz stać się człowiekiem majętnym, lecz przy tym boisz się wchodzić do drogich sklepów, nic z tego nie wyjdzie. Jeżeli odczuwasz choćby najmniejsze zmieszanie w drogim sklepie, znaczy to, że nie jesteś gotów pozwolić sobie mieć drogie rzeczy. Sprzedawcy w takich sklepach umieją od razu określić, kto do nich przyszedł: potencjalny nabywca czy ciekawski z pustym portfelem. Nabywca zachowuje się jak gospodarz - spokojnie, pewnie i z godnością, świadom swego prawa do tego, by wybierać. Zainteresowany i bardzo potrzebujący, lecz biedny, zachowuje się jak nieproszony gość. Zachowuje się ze skrępowaniem, napięciem, nieśmiało, czuje na sobie taksujący wzrok sprzedawców i niemal przeprasza za swoje pojawienie się w takiej prestiżowej placówce. Stwarza jednocześnie cały kompleks potencjałów ważności: pożądanie, zawiść, poczucie swojej niepełnowartościowości, rozdrażnienie, niezadowolenie. A wszystko dlatego, że nie tylko nie jest gotów pozwolić sobie na to wszystko materialnie, lecz nawet nie uważa się za godnego posiadania drogich przedmiotów. Przecież dusza rozumie dosłownie, co mówi jej umysł, a ten powtarza jedno: „To wszystko nie dla nas, my jesteśmy ludźmi biednymi, musimy wybrać coś skromniejszego".

Pozwól sobie być godnym całego tego luksusu. Rzeczywiście jesteś godzien wszystkiego co najlepsze. To destrukcyjne wahadła, dla których korzystne jest trzymanie Cię pod kontrolą, zasugerowały Ci, że „nie dla psa kiełbasa". Śmiało idź do drogich sklepów i patrz na rzeczy jak gospodarz, a nie jak służący w bogatym domu. Oczywiście, na próżno uprawiać autosugestię, że możesz sobie pozwolić to kupić. Nie zdołasz się oszukać i nawet nie trzeba tego robić. Jak więc uwierzyć i pozwolić sobie mieć?

Przede wszystkim rozgraniczmy sfery wewnętrznego i zewnętrznego zamiaru w zdaniu„być gotowym pozwolić sobie". Człowiek, który przywykł myśleć i działać w ramach wewnętrznego zamiaru, skłonny jest od razu postawić sprawę radykalnie: „Nie mogę sobie na to pozwolić finansowo, i kropka. O czym jeszcze może być mowa?". No i nietrzeba sobie sugerować, że możesz sobie pozwolić kupić drogą rzecz, macając w kieszenipusty portfel. Mowa zupełnie nie o tym. Przez wewnętrzny zamiar rozumiemy zdecydowanie, by działać, czyli zdobyć pieniądze. Lecz ponieważ nie ma skąd ich wziąć, umysł wydaje pragmatyczny werdykt. Działając w ramach wewnętrznego zamiaru, faktycznie niczego nie osiągniesz. Zewnętrzny zamiar też tak po prostu nie spadnie Ci na głowę jak manna z nieba.

Skąd miałby się on wziąć, jeżeli nie jesteś gotów pozwolić sobie mieć? Przez zewnętrzny zamiar rozumiemy zdecydowanie, by mieć, innymi słowy - uważanie się za godnego i wiedza, że wybór należy do Ciebie. Nie wiara, a właśnie wiedza.

W głębi duszy zawsze wątpisz w to, że pragnienie jednak może się spełnić. Nawetjeżeli jesteś gotów działać na rzecz spełnienia pragnienia, to za mało. Nie wierzysz, a więc nie pozwalasz sobie uważać się za godnego lub zwyczajnie wątpisz w realność spełnienia. Otóż ci, którzy stali się gwiazdami lub milionerami, różnią się od Ciebie nie zdolnościami, tylko tym, że oni pozwolili sobie mieć to, co chcieli. Konieczne jest, by po- zwolić sobie mieć. Ten stan jest podobny do pierwszej jazdy na dwukołowym rowerze. Wątpliwości, wahania i spory znikają, a zostaje tylko niewerbalna jasność - wiedza. Poczucie jasności bez słów, wiedzy bez wiary, pewności bez wahania - to właśnie stan jedności duszy i umysłu. W takim stanie odczuwasz swoje jednoczenie się z milczącą siłą, która rządzi Wszechświatem. Ta siła pochwyca Cię i przenosi do sektora, w którym spełnia się to, co do czego dusza i umysł osiągnęły zgodność.

Każdy ma prawo wybierać wszystko, co mu się podoba, lecz bynajmniej nie każdy wierzy w podobny permisywizm, w to, że wszystko jest dozwolone. Czego bym nie mówił, Ty i tak do końca nie wierzysz, że swoboda wyboru jest realna, prawda? Nasze życie potwierdza, że jest odwrotnie, dlatego że wszyscy ludzie znajdują się we władzy wahadeł. Lecz nawet jeżeli uwolnisz się od wahadeł, swoboda wyboru i tak znajduje się poza strefą Twojego komfortu. To zbyt nierzeczywiste - mieć prawo wybierać w świecie wahadeł. Zbyt nieprawdopodobne. W duchu nie wierzysz, że trudno osiągalne marzenie to tylko kwestia osobistego wyboru. Otóż pozytywne slajdy pomagają włączyć to, co nieprawdopodobne do strefy Twojego komfortu. Kiedy przestaniesz odczuwać duchowy dyskomfort związany z myślą, że każde marzenie jest dla Ciebie dostępne, wątpliwości znikną i wiara przekształci się w wiedzę. Dusza osiągnie zgodę z umysłem, i wtedy pojawi się zdecydowanie, by mieć.

Nie ma sensu przekonywać do czegokolwiek duszy. Ona przecież nie rozważa, tylko wie. Można ją tylko przyuczyć. Powinna przyzwyczaić się do nowej strefy komfortu. Do tego właśnie służą slajdy. Z pomocą slajdów jedność duszy i umysłu osiąga się stopniowo. Twierdzę tę zdobywa się długotrwałym oblężeniem. Stwórz w głowie slajd swojego marzenia i wciąż zachowuj go w świadomości. Wciąż od nowa wracaj do namalowanego obrazu. Dopracowuj detale, maluj nowe szczegóły.

Nie patrz na slajd jak postronny obserwator, a zanurzaj się w niego i żyj w nim, przynajmniej wirtualnie. Przywołuj siebie do porządku za każdym razem, gdy będziesz próbować wyobrażać sobie slajd jak film na ekranie. To mało efektywne. Powinieneś odtwarzać w myślach sceny, czując się bezpośrednim uczestnikiem, a nie Widzem w kinie. Czym byś się nie zajmował, wciąż odtwarzaj w myślach swój slajd. Możesz myśleć o czymś innym, lecz obraz ze slajdu powinien stanowić tło. Powinno to wejść w nawyk. Slajd przynosi efekty tylko przy długotrwałym i systematycznym wyświetlaniu.

Aktywnie interesuj się wszystkim, co dotyczy przedmiotu Twojego marzenia. Wpuszczaj w siebie wszelką niezbędną informację, daj jej możliwość przeniknąć do warstwy Twojego świata. Jeśli jest taka możliwość, to dobrze by było odegrać slajd w rzeczywistości, przynajmniej formalnie. Na przykład w drogich sklepach możesz zrobić próbę, w jaki sposób będziesz wybierać. Nie myśl o pieniądzach i nie patrz na ceny. Twoim celem nie są pieniądze, lecz to, co można za nie kupić. Dość łatwo jest obracać się wśród tego wszystkiego, czuć smak, wybierać, po prostu spokojnie patrzeć i oceniać. Wpuść w siebie wszystkie te rzeczy. Patrz na nie nie jak na niedościgły luksus, tylko jak na coś, co zamierzasz wkrótce kupić. Udaj właściciela tych rzeczy. Niech sprzedawcy myślą, że jesteś nabywcą. Zabaw się w wybrednego (tylko nie wyniosłego) kupującego. Wpuszczając te rzeczy do warstwy swojego świata, stopniowo nastrajasz się na linie życia, na których będą one Twoje.

Me musisz się martwić, w jaki sposób staną się one takowymi. Jeśli będziesz zdecydowany mieć, zewnętrzny zamiar bez Twojej wiedzy znajdzie sposób, którego istnienia nie podejrzewasz. Nie dziw się potem i nie przekonuj siebie, że to przypadek,zbieg okoliczności lub jakiś mistycyzm. Nie pamiętam, kto powiedział: „Przypadek - topseudonim Boga, kiedy nie chce on występować w swoim imieniu".

Jeśli nawiedza Cię choćby przelotne uczucie metafizycznego szacunku wobec świataTwojego marzenia, odpędź je jak najdalej. To Twój świat i nie ma w nim dla Ciebie nic niedostępnego. Zewnętrzna lub wewnętrzna ważność będzie stanowić przeszkodę na drodze do jedności duszy i umysłu. Świat Twojego marzenia powinien być radosny, lecz jednocześnie zwyczajny. Jeżeli posiadasz coś, jest to dla Ciebie normalne, na porządku dziennym. By nastroić się na odpowiednie linie życia, powinieneś czuć się tak, jakbyś już to miał. Nie jest to oszukiwanie siebie, bo grasz w sposób świadomy.

Zdecydowanie, by mieć, najlepiej zilustrować na przykładzie świeżo upieczonych rosyjskich miliarderów, których jest teraz więcej, niż w rozwiniętych krajach Zachodu. Wokresie „pierestrojki" w Rosji, w końcu lat osiemdziesiątych XX wieku, przygłupi politycystwierdzili, że gospodarka socjalistyczna od zaraz zmieni się w rynkową, jeżeli tylko wszystko się sprywatyzuje. Ten, kto wówczas znajdował się przy „korycie i zrozumiał powagę chwili, od razu dorobił się bez jakichkolwiek nakładów pracy. Wszystko, co w epoce socjalizmu należało do państwa, czyli ropa naftowa, gaz, złoto, diamenty i wszystkie inne naturalne, przemysłowe i intelektualne dobra, zaczęło należeć do garstki oligarchów. Było wspólne - stało się jego. W tym celu nie trzeba było zajmować się biznesem, tak jak to robią prawdziwi miliarderzy, którzy musieli zarabiać swoje miliony. Wystarczyło, że ten, kto był najbliżej „koryta", położył łapę i zaryczał: „Moje!" - a potem załatwił formalności tak, by nosiło to znamiona czynności zgodnej z prawem.

Z jakiej racji to, co było wspólne, stało się jego? Ten okres w Rosji był oczywiście unikalny. Lecz przecież blisko bogactwa znajdowało się mnóstwo mądrych i utalento- wanych ludzi, niemniej większość z nich została z niczym. Zgarnąć je był w stanie ten, kto pozwolił sobie mieć. Noworysze nie mieli poczucia winy, wyrzutów sumienia, wątpli- wości, poczucia niepełnowartościowości. Nie uważali się za niegodnych, nie przychodziło im do głowy, by czuć się winnymi w drogich sklepach. Byli zdecydowani mieć, dlatego beznamiętny zewnętrzny zamiar dał im to. Ot tak. A Ty mówisz - nieprawdopodobne!

Wizualizacja celu

Metody osiągania celów w Transerfingu leżą poza zasięgiem obiegowych wyobrażeń i zdrowego rozsądku. Z wszystkich znanych nietradycyjnych metod najbliższa Transerfingowi jest wizualizacja upragnionego celu. Metoda ta polega na tym, by wyobrazić sobie to co upragnione możliwie jak najdokładniej, ze wszystkimi szczegółami, i nosić ten obraz w głowie.

Zwyczajny światopogląd postrzega wizualizację jako pozbawioną sensu stratę czasu. Istotnie, drogę pokona idący, a nie ten, kto snuje marzenia. Lecz tak czy inaczej ujrzenie celu w myślach ma takie samo decydujące znaczenie jak właściwy proces osiągania celu, a Ty wiesz już dlaczego. Zwyczajnie „idący" osiągnie średnie rezultaty i będzie żyć jak wszyscy, wnosząc swój wkład w tryumf zdrowego rozsądku. Wędrowiec mający w swoim bagażu metody Transerfingu może osiągnąć efekty, które zdrowy rozsądek próbuje określić słowami „szczęście", „przypadek", „wybraniec losu".

W Transerfingu, z punktu widzenia zdrowego rozsądku, wszystko stoi na głowie. Zresztą to samo można powiedzieć o zdrowym rozsądku z punktu widzenia Transerfingu. Jeżeli nie pragniesz żyć jak wszyscy, jeżeli nie chcesz zadowalać się średniutkimi osiągnięciami, jeżeli zamierzasz w tym życiu otrzymać wszystko „w stu procentach", to jesteś owym Wędrowcem. Wędrowiec Transerfingu nie jest wybrańcem losu - to los jest jego wybrańcem. Osiągniesz wszystko, co chcesz, jeśli uda Ci się zachwiać monolit swojego zdrowego rozsądku. To wcale nie oznacza bujania w obłokach, lecz na odwrót - zejście na ziemię, ponieważ ogólnie przyjęty zdrowy rozsądek na dobrą sprawę wcale nim nie jest. O tym przekonałeś się już nieraz, a wkrótce odkryjesz jeszcze wiele nadzwyczajnych rzeczy.

Czeka nas ustalenie, dlaczego wizualizacja postawionego celu nie zawsze przynosi rezultaty. Nawet aktywni zwolennicy ezoteryki i nietradycyjnej psychologii nie mogą naniej całkowicie polegać. Istnieją zarówno łatwe, jak i dość skomplikowane technikiwizualizacji. Działają one ze zmiennym powodzeniem. Coś wychodzi, coś nie. Mnie osobiście taka skuteczność nie odpowiada, Tobie z pewnością też. Dlatego spieszę Cię uspokoić: w Transerfingu wizualizacja jest nie całkiem tym, co zwykliśmy rozumieć pod tym pojęciem. Wizualizacja według zasad Transerfingu rzeczywiście działa, dając gwarancję pewności.

Znane rodzaje wizualizacji można podzielić na trzy grupy. Pierwsza grupa to marzenia. Z praktycznego punktu widzenia to najsłabszy i najmniej pewny rodzaj wizualizacji. Marzenia nie szkodzą, lecz są praktycznie bezproduktywne. Marzenia się nie spełniająl Fantaści, z zasady, tak na serio nie roszczą sobie pretensji do urzeczywistniania swych marzeń. Im tylko zdaje się, że bardzo chcą, by ono się spełniło. Lecz w głębi duszy albo nie wierzą, że marzenia mogą się spełnić, albo nie mają zamiaru, by mieć i działać. Marzyciele spoglądają na swoje marzenia jak na odległe gwiazdy. Kiedy napomyka się im o zamkach na lodzie, zatrzaskują swoje muszle jak ostrygi: „Nie tykaj mojego marzenia!". Jeśliby wyraźnie określić cel marzycieli, to jest nim sam proces marzenia i nic więcej.

Druga grupa wizualizacji - to film. Mam na myśli nie kinematograf, a film o swoimżyczeniu w myślach. Oglądanie filmu w głowie odbywa się w sposób świadomy i na tym polega różnica w stosunku do marzenia. Jest zamiar, by mieć i działać, a jedno z działań to wizualizacja spełnienia się pragnienia w postaci oglądania taśmy filmowej. Jak to się odbywa? Na przykład chcesz mieć dom i wyobrażasz go sobie z każdej strony, we wszystkich szczegółach, czyli zgodnie z zasadami. Masz w głowie absolutnie jasny lub prawie jasny obraz tego, jak on wygląda, i wciąż nosisz go w myślach.

Przypuśćmy, że świetnie poradziłeś sobie z tym zadaniem. Wydawałoby się, żeżyczenie powinno się spełnić. Zgadnij, co otrzymasz? Oto co: na pewno zobaczysz ten dom - prawie lub zupełnie taki, jak go sobie wyobrażałeś. Lecz nie Tobie przypadnie on w

udziale. Będzie to cudzy dom widziany na ulicy lub w kinie. Ponieważ otrzymujesz to, co zamawiasz. Przecież tak uczciwie pracowałeś nad wizualizacją domu! Ale przy tym w żaden sposób nie wyjaśniłeś „kelnerowi", że dom jest Twój i dlatego on po prostu dokładnie wypełnił to zamówienie. Tak pochłonęła Cię jakość procesu wizualizacji według tego, czego uczono Cię w książkach, że zapomniałeś o najważniejszym: kto jest właścicielem tego domu. Na tym polega podstawowy błąd tych, którzy uprawiają taką wizualizację. Film pozostanie filmem, a Ty nigdy nie staniesz się jego uczestnikiem. Przecież gapisz się na niego jak ubogi na wystawy!.

Trzecia grupa wizualizacji - nie oglądasz filmu jak widz, a grasz w nim w myślach. To już znacznie skuteczniejsze. Grając w swój obraz, nastrajasz parametry swojej emisji naodpowiednie linie życia. Na przykład Twoim celem jest posiadanie nowego domu. Nienależy patrzeć na niego w myślach jak na obraz. Stwórz sobie swego rodzaju sen na jawie. Wejdź do tego domu, przejdź się po pokojach, podotykaj wszystkich rzeczy wokół siebie. Rozwal się w fotelu przed kominkiem, poczuj przytulne ciepło i zapach dymu, podłóż drew. Przejdź do kuchni, zajrzyj do lodówki. Co w niej jest? Połóż się spać w wygodnym łóżku. Wygodnie? Zasiądź za stołem w kręgu rodziny. Wypraw parapetówkę. Przesuń meble. Dotknij rękoma trawy na podwórku. Jest zielona i miękka. Posadź kwiaty. Jakie lubisz? Zerwij jabłko z jabłoni i zjedz je. Poczuj się jak w domu. Przecież to jest Twój dom. Nie patrz na niego oczyma gościa marzyciela, z uwielbieniem, jak na coś nieosiągalnego lub jak na odległą perspektywę. Już masz dom, udaj, że jest to rzeczywiste.

Jak rozumiesz, dana wizualizacja stanowi slajd. Taki slajd poszerzy strefę Twojego komfortu i z czasem na pewno się urzeczywistni. Lecz kiedy to się stanie - nie wiadomo. Możliwe, że przyjdzie Ci długo czekać. Wszystko zależy od tego, jak posługujesz się tym slajdem. Jeśli tylko trochę się nim pobawisz, a następnie to zarzucisz, to nie masz na co liczyć. Cudów naprawdę nie ma.

Posługując się slajdem, trzeba pamiętać o następującym. Po pierwsze, jeżeli Twój zapał w dążeniu do osiągnięcia celu zmalał, slajd rozpuści się i będziesz musiał zmuszaćsię do posługiwania się nim, co bardzo szybko Cię znuży. Wówczas warto pomyśleć: czyfaktycznie jest Ci potrzebny ten slajd? Po drugie, trzeba pamiętać, że zewnętrzny zamiar urzeczywistnia slajd bynajmniej nie od razu, stopniowo przybliża Cię ku docelowym liniom życia. Wymagany jest spokój, cierpliwość i upór.

Upór jest niezbędny tylko na początkowym etapie. Potem wizualizacja slajdu stanie się nawykiem i nie będziesz musiał się zmuszać. No i w końcu, jeżeli cel nie jest Twój, lecz narzucony Ci przez wahadła, nie uda Ci się osiągnąć jedności duszy i umysłu. 0 tym będzie mowa w następnych rozdziałach. Jeżeli zaś całym sercem dążysz do celu, wizualizacja slajdu z pewnością przyniesie rezultaty. Jeśli naprawdę będziesz zdecydowa- ny, by mieć, zewnętrzny zamiar znajdzie sposób urzeczywistnienia Twojego celu.

Jeżeli pomyślałeś, że slajd to właśnie metoda wizualizacji w Transerfingu, to pomyliłeś się. Nawet slajd najwyższej jakości może wymagać długiego czasu na urzeczywistnienie, zwłaszcza jeżeli cel leży w dosyć odległym od Ciebie sektorze przestrzeniwariantów. Proces osiągnięcia celu można przyśpieszyć przy pomocy wizualizacjiTranserfingu. Dowiesz się, co to jest.

Wizualizacja procesu

Rozwiążmy następujące zadanie. Przypuśćmy, że Twój ostateczny cel polega na tym, by się dorobić. Do osiągnięcia celu stosujesz wizualizację aktówki wypchanej paczkami banknotów. Stosujesz wizualizację dość długo i zgodnie ze wszystkimi zasadami trzeciej grupy. Pytanie: co się uda i kiedy?

Odpowiedź: nic i nigdy. Możesz zajmować się tym całe dnie na okrągło do końca życia, a i tak w najlepszym wypadku tylko częściej będziesz widywać aktówki wypchane pienię-dzmi-w kinie. Prawdopodobieństwo tego, że znajdziesz skarb lub wygrasz los na loterii,jest bardzo małe. Czy warto stawiać na prawdopodobieństwo?

Możesz zadać pytanie: jak to, przecież wciąż w myślach własnoręcznie otwieram aktówkę, wyjmuję moje pieniążki, przeglądam je, głaskam, niemal oblizuję! Przecież wizualizacja z trzeciej grupy to już nie film, czego jeszcze trzeba? A co z wszechmocnymzewnętrznym zamiarem?

Rzecz w tym, że z punktu widzenia Transerfingu popełniono tutaj dwa błędy. Pierwszy błąd: aktówka z pieniędzmi nie jest Twoim celem. Pieniądze to zaledwie atrybut, nawet

nie środek, a już w żadnym wypadku nie cel. Ale o Twoich celach pomówimy później, a teraz nie będziemy wybiegać naprzód. Drugi błąd: skupianie uwagi na ostatecznym celu, jeśli tylko nie został do niego jeden krok, w żaden sposób nie zbliża Cię do niego. Oczywiście, strefa komfortu poszerza się i zewnętrzny zamiar stopniowo robi swoje. Lecz w żaden sposób mu nie pomagasz. Trzeba przecież chociaż poruszać nogami! Nawet nie mówię, że trzeba jeszcze działać. Teraz mówimy tylko o wizualizacji.

Dotychczas codzienne doświadczenie podpowiadało Ci, że jeżeli chcesz dopiąć swego, to musisz wszystkie myśli i dążenia skierować na swój cel. Teraz trzeba będzie o tymzapomnieć. Jak Ci obiecałem, Transerfing działa niezawodnie, lecz do tego należyzrezygnować z jednych nawykowych wyobrażeń i przyjąć inne, nieprawdopodobne z powszechnego punktu widzenia.

Określmy najważniejszą i zasadniczą różnicę wizualizacji Transerfingu w stosunku do zwykłej wizualizacji. Jak wiesz, koncentracja uwagi na celu to pragnienie. Koncentracjauwagi na zmierzaniu do celu to zamiar. W charakterze siły napędowej każdego działaniawystępuje zamiar, a nie pragnienie. Dlatego do celu przybliża Cię nie wpatrywanie się w cel, a wizualizacja procesu zmierzania do celu. Urzeczywistnienie zamiaru to proces, a nie zatrzymanie na jednym kadrze. Oczywiście, sam cel też jest częścią wyobrażanego obrazu. Ale uwaga skupia się na procesie zmierzania do celu, podczas gdy sam cel jest tylko w tle tego zmierzania.

Wizualizacja samego celu różni się od wizualizacji procesu jego osiągnięcia tak samo, jak pragnienie różni się od zamiaru. Pragnienie nic nie zdziała. Wróćmy do przykładu z podniesioną ręką. Wyobraź sobie, że pragniesz ją unieść. Najpierw pomyśl o tym, żechcesz podnieść rękę, i o tym, co w efekcie się stanie - o uniesionej ręce. A teraz jąunieś. W pierwszym wypadku działa pragnienie i nic się nie dzieje, ma miejsce tylko konstatacja faktu samego pragnienia i wizualizacja celu - uniesiona ręka. W drugim wypadku działa zamiar, przy czym działa on przez cały czas, w którym ręka się podnosi. W czasie tego procesu przez cel rozumiemy to, do czego należy dążyć, lecz uwaga jest skupiona właśnie na procesie. W końcu by przejść kilka kroków, nie wystarczy tylko zapragnąć i wyobrazić sobie siebie w punkcie przeznaczenia. Trzeba kroczyć, czyli wykonywać proces.

Wszystko to, zdawałoby się, trywialne rozważania. Ale spójrz, jaki stąd wypływa wniosek: wizualizacja celu to działanie pragnienia i dlatego cel nie przybliża się ani o krok. Jak jazda na jałowym biegu.

W Transerfingu wykonuje się wizualizację procesu zmierzania do celu - w tym wypadku działa zamiar i dlatego cel wcześniej czy później zostanie osiągnięty. Zmierzaniedo celu nie odbywa się tak szybko, jak we śnie, lecz ruch występuje, i to dośćwyczuwalny! Przestudiowawszy ostatni rozdział trzeciego tomu, nauczysz się nawet faktycznie widzieć ruch na liniach życia.

Niezależnie od tego, co robisz, jeżeli jest to długotrwały proces, pomoże Ci jego wizualizacja. Taka wizualizacja jest szczególnie pożyteczna w każdej pracy twórczej,kiedy to ostateczny cel nie ma jeszcze wyraźnych zarysów. Co rozumiemy przez wizua-lizację procesu? Przypuśćmy, że pracujesz nad jakimś dziełem sztuki i jeszcze nie wiesz dokładnie, co w efekcie powinno z tego wyjść. Wiesz za to, jakie cechy chcesz nadać owemu przedmiotowi. Podczas przerw w pracy wyobrażaj sobie, jak przedmiot staje się coraz doskonalszy. I oto dzisiaj zakończyłeś niektóre detale swojego dzieła. A jutro zamierzasz dodać nowe szczegóły. Wyobraź sobie, jak Twoje dzieło ulega coraz większym zmianom. Nadajesz mu coraz to nowe cechy i na Twoich oczach przeobraża się w arcydzieło. Jesteś zadowolony, owładnięty procesem twórczym, ukochane dziecię rośnie wraz z Tobą.

Ty sam bez trudu wymyślisz sposób wizualizacji odpowiedni w konkretnym wypadku. Sekret tkwi w tym, by nie obserwować po prostu swojego przedmiotu, a wyobrażać sobieproces narodzin i wzrostu doskonałości. Nie należy wyobrażać sobie jak dzieło, naprzykład utwór artystyczny, samo przez się zarysowuje się, lepi, powstaje lub coś jeszcze. To Ty je stwarzasz. Ono doskonali się w Twoich rękach. Człowiek tworzy i jednocześnie podziwia.

Dobrym unaocznieniem jest troska matki wychowującej dziecko. Żywi je, układa do snu i wyobraża sobie, jak kruszyna rośnie z każdym dniem. Troszczy się o nie, syci wzrok i wciąż upewnia się, jakie staje się piękne. Matka bawi się z nim, uczy je i wyobrażasobie, jak maluch staje się coraz mądrzejszy, jak niebawem pójdzie do szkoły. Jakwidzisz, nie jest to przypatrywanie się rezultatom, a tworzenie z jednoczesną wizualizacją

procesu. Matka nie obserwuje po prostu, jak dziecko dorasta, a wyobraża sobie, jak sięrozwija i jakie się staje.

Jeżeli Twoje dzieło to program komputerowy, wyobrażaj sobie po pracy, jak staje się coraz bardziej efektowny i funkcjonalny. I oto jutro dodajesz nowe szczegóły, a Twój program wszystkich zadziwia.

Jeżeli pracujesz nad projektem biznesowym, wyobrażaj sobie, jak przychodzą Ci do głowy coraz to nowe genialne idee. Codziennie wysuwasz ciekawe i niestandardowe propozycje. Obserwuj, jak Twój projekt rośnie i zapewniaj siebie, że stopniowo przekształca się we wzorzec profesjonalizmu.

Jeżeli pracujesz nad swoim ciałem - karm je jak matka dziecko. Wyobrażaj sobie, jak Twoje ciało stopniowo osiąga doskonałe kształty. Troszcz się o nie, trenuj, a potem wyobrażaj sobie, jak mięśnie w jednych miejscach rosną, a w innych nabierają rzeźby.

W każdym razie wizualizuj proces: gdy zbliżasz się ze swoim dziełem do końca pracy. Zwykłe przypatrywanie się ostatecznemu rezultatowi poszerza strefę komfortu, a to już niemało. Lecz uprawiając wizualizację procesu zmierzania do celu, znacznie przyśpieszysz działanie zewnętrznego zamiaru.

Jeżeli na razie nie wiesz, w jaki sposób Twój cel może zostać urzeczywistniony, nie niepokój się - spokojnie i systematycznie kontynuuj stosowanie wizualizacji slajdu. Kiedy cel całkowicie wejdzie do strefy Twojego komfortu, zewnętrzny zamiar podrzuci Ci odpowiedni wariant. Nie należy miotać się, konwulsyjnie szukać sposobów osiągnięcia celu. Odrzuć ważność i zdaj się na nurt wariantów. Nie patrz na slajd, tylko w nim żyj. Wówczas mimo woli będziesz działać w odpowiednim kierunku.

Lecz wizualizacja procesu to jeszcze nie wszystko. Materialne urzeczywistnienie przestrzeni wariantów jest bezwładne jak smoła, dlatego przejście powinno zachodzićstopniowo, chyba że dysponujesz zewnętrznym zamiarem Mesjasza. Stopniowo - toznaczy nie tylko bez przerwy, lecz również etapami. Na tym polega tajemnica jeszcze jednej właściwości wizualizacji Transerfingu.

Łańcuchy transferowe

Jeżeli cel znajduje się na dość odległych liniach życia, to praktycznie niemożliwe jest nastrojenie na nie emisji swoich myśli. Na przykład jeżeli zamierzasz zdawać egzamin, lecz wcale nie znasz przedmiotu, nie będziesz w stanie nastroić się na linię, na której z powodzeniem go zdajesz. Nie uda Ci się wizualizacja Twojej odpowiedzi choćby na jedno pytanie, jeżeli nic nie wiesz.

Między Twoim przyszłym celem a obecną sytuacją może biec dość długa droga (niekoniecznie w czasie). Zmieni się nie tylko Twoja sytuacja, lecz również sposób myślenia, sposób działania, a może nawet charakter. Nie możesz w tej chwili dokładnie nastroić swoich parametrów bez pokonania tej drogi.

Jeżeli spróbujesz wizualizować proces zmierzania do bardzo odległego celu, pojawi siępokusa, by wybiegać naprzód i ponaglać bieg zdarzeń. To nic nie da. W rezultacie pojawi się uczucie rozczarowania i złości, co swoją drogą usposobi przeciw Tobie siły równoważące. Możesz ile dusza zapragnie przeglądać w głowie slajd obrazu dalekiej przyszłości i nie wyrządzi to żadnej szkody. Lecz wizualizacja procesu przemierzania odcinka drogi, na który długo jeszcze nie wkroczysz, może zaprowadzić Cię w nieznane. Wyobraź sobie, że musisz popłynąć w dół krętej rzeki. Nie będziesz przecież ciągnąć łodzi wzdłuż brzegu, by skrócić drogę, ścinając zakola rzeki, prawda?

Jeżeli cel jest osiągalny w kilku etapach, trzeba będzie konsekwentnie przejść każdy etap, niezależnie od tego, czy tego chcesz. Na przykład nie da się zostać profesjonalistą w jakiejś dziedzinie za jednym razem. Trzeba najpierw zdobyć stosowne wykształcenie, potem znaleźć pracę, następnie odszlifować i udoskonalić swoje umiejętności fachowe, i tak dalej. Taka droga do celu, składająca się z etapów, stanowi w przestrzeni wariantów łańcuch transferowy. Każde ogniwo łańcucha to osobny etap. Etapy są związane w ogniwa, ponieważ jeśli nie został pokonany jeden etap, niemożliwe jest przystąpienie do kolejnego. Na przykład nie da się rozpocząć aspirantury, nie ukończywszy uniwersytetu.

Pojedyncze ogniwo łańcucha transferowego składa się z powiązanych ze sobą i stosunkowo jednorodnych sektorów przestrzeni. Droga do celu w przestrzeni wariantów strukturyzowana jest przez łańcuchy transferowe i nurt wariantów. Przestrzeń wariantów posiada uporządkowaną strukturę. Jeśli dążyć do celu w sposób nieuporządkowany, nie zostanie on osiągnięty. Wiesz już, jak nie wypadać z nurtu wariantów - nie stwarzać

nadmiernych potencjałów, nie młócić rękami po wodzie i nie walczyć z nurtem. Pozostaje tylko przestrzegać jeszcze jednej zasady: stosować wizualizację procesu zmierzania do celu tylko w stosunku do bieżącego etapu. Przy tym ostateczny rezultat możesz wyobrażać sobie ile dusza zapragnie w postaci slajdu. Lecz proces zmierzania do niego - tylko w ramach bieżącego ogniwa łańcucha transferowego. Nie należy się śpieszyć, zdążysz ze wszystkim w swoim czasie.

Teraz można sporządzić ostateczną definicję. Wizualizacja w Transerfingu to wyobrażenie sobie procesu urzeczywistniania bieżącego ogniwa łańcucha transferowego.Pod pojęciem wyobrażenia rozumiemy skierowanie biegu myśli w odpowiednie łożysko.Myśli trzeba tylko popchnąć, a dalej same pobiegną według scenariusza, jak to się dzieje we śnie. Trzeba żyć procesem urzeczywistnienia ogniwa zgodnie w myślach i w działaniach.

Jak widzisz, jest to łatwe. Nietrudno określić poszczególne ogniwa właśnie Twojego łańcucha transferowego. A co, jeśli kolejność etapów wiodących do celu jest nieznana? Lub w ogóle nie wiadomo, jaką drogą i jakimi środkami można osiągnąć swój cel? Nic nie szkodzi, niech Cię to nie martwi. Znów powtarzam, co należy robić w danym wypadku.

Jeżeli na razie nie wiesz, w jaki sposób Twój cel może zostać urzeczywistniony, nie martw się i spokojnie, systematycznie kontynuuj wizualizowanie slajdu. Kiedy cel całkowicie wejdzie do strefy Twojego komfortu, zewnętrzny zamiar podrzuci Ci właściwy wariant. Nie trzeba miotać się, gorączkowo szukać sposobów osiągnięcia celu. Slajd sam zmusi Cię do mimowolnego a nawet nieświadomego działania we właściwym kierunku. Odrzuć ważność, bądź spokojny i zawierz nurtowi wariantów.

Tu chciałbym dodać kilka słów o znakach. Jeżeli interpretujesz jakiś znak, który, jak Ci się wydaje, może wskazywać na możliwość osiągnięcia celu, to musisz wiedzieć, że znakidotyczą tylko bieżącego ogniwa łańcucha transferowego i mają jedynie odległy związek zcelem ostatecznym. Innymi słowy - drogowskazy dotyczą tylko tej drogi, którą w danej chwili jedziesz. Możesz interpretować znaki dotyczące wszystkich kwestii związanych z bieżącym ogniwem łańcucha transferowego. Lecz jeżeli bieżącą linię Twojego życia dzieli od docelowej linii kilka ogniw, to znaki nie mogą służyć w charakterze drogowskazów do celu. To nie znaczy, że drogowskazów do dalekiego celu w ogóle nie ma. Po prostu Ty nie będziesz w stanie ich sobie wyjaśnić z odpowiednią dozą pewności. W ogóle interpretacja znaków, za wyjątkiem stopnia komfortu duchowego, stanowi najmniej pewną technikę w Transerfingu, dlatego też nie należy przywiązywać zbytniej wagi do znaków.

Pozostaje wyjaśnić, jakie miejsce zajmuje wizualizacja z trzeciej grupy i czy trzeba w ogóle stosować wizualizację celu. Odpowiedź jest jednoznaczna: bezwarunkowo, wizuali-zację celu stosować absolutnie trzeba i to w każdej dogodnej dla Ciebie postaci. Celutrzymuje się w głowie w postaci slajdu, co poszerza strefę komfortu i nastraja częstotliwość emisji myśli na docelowe linie życia. To właśnie jest najważniejsza i jedyna funkcja wizualizacji z trzeciej grupy. Lecz właściwe przejście na docelowe linie uskutecznia jednak koń pociągowy Transerfingu - wizualizacja procesu zmierzania do celu. Stosując wizualizację procesu, łączysz swój wewnętrzny zamiar z zewnętrznym.

Podsumowanie

Iluzje to nie rezultat gry wyobraźni, a wizja innej rzeczywistości.

Człowiek, znajdując się w świecie materialnym, może postrzegać odmienną rzeczywistość.

Postrzeganie świata może być wypaczone przez wewnętrzne przekonania. Slajd

jest tym, co znajduje się w Twojej głowie, a czego wcale nie ma u innych.

Slajdy wypaczają realną rzeczywistość.

Człowiek jest skłonny przerzucać projekcję swojego slajdu na otoczenie.

Podstawą slajdu jest ważność.Gdy tylko ważność znika, slajd kończy swój byt.

Zewnętrzny zamiar stale i stopniowo urzeczywistnia slajd.

Przestań walczyć z sobą i przekieruj swoją uwagę z rzeczy negatywnych na pozytywne.

Stwórz sobie pozytywny slajd, dogodny dla duszy i umysłu.

Często oglądaj swój slajd i dodawaj do niego nowe szczegóły.

W żadnym wypadku nie zrysowuj obrazu slajdu z innych ludzi.

Jeżeli nie jesteś zdecydowany, by mieć, to nie otrzymasz.

Pozwól sobie na luksus bycia godnym wszystkiego co najlepsze.

Zdecydowanie, by mieć, to niezachwiana wiedza,że jesteś godzien, i że wybór należy do Ciebie.

Pozytywne slajdy pomagają włączyć to co niewiarygodne do strefy Twojego komfortu.

Nie patrz na slajd jak na obraz, a żyj w nim - przynajmniej wirtualnie.

Wpuszczaj w siebie każdą informację ze świata Twojego pragnienia.

Do celu nie przybliża Cię przypatrywanie się rezultatowi,a wizualizacja procesu zmierzania ku niemu.

Nie przypatrywanie się rezultatowi, a wyobrażenie narodzin i wzrostu doskonałości.

Wizualizacja w Transerfingu to wyobrażanie procesu urzeczywistniania bieżącego ogniwa łańcucha transferowego.

Jeżeli droga do osiągnięcia celu jest nieznana, stosuj wizualizację slajdu.

Slajd sam poprowadzi Cię w odpowiednim kierunku.

ROZDZIAŁ III Dusza i umysł

CZŁOWIEK dysponuje ogromną siłą, nazywaną czasem energią psychiczną. Magiczne zdolności ma każdy, lecz są one głęboko zablokowane. Okazuje się, że nie trzeba daleko szukać, by ujawniły się wewnętrzne rezerwy i potencjalne możliwości. Zadziwiające zjawiska i rzeczy są tuż obok, lecz człowiek nie zwraca na nie uwagi.

„Dusza przychodzi na ten świat, ufnie wyciągając dziecięce rączki"

Wiatr zamiaru

Człowiek rodzi się jako indywiduum, czyli istota unikalna. Potem ta indywidualność się rozwija. Myśli, wiedza, przekonania, przyzwyczajenia, nawet charakter pojawiły się dopiero potem jak nalot. Jednocześnie wszystko to nie ukształtowało się z pustki. Co było od samego początku? Jeżeli zwykła czysta karta, to spróbuj na minutę stać się czystą kartą. Zamknij oczy i zatrzymaj bieg myśli. Jeśli wpatrzysz się w czarną pustkę, to na pewien czas uda Ci się nie myśleć o niczym. Oto w pewnej chwili masz w głowie zupełną pustkę. Czy przestałeś w tym czasie być sobą? Praca umysłu jest wstrzymana, lecz pozostało pewne integralne poczucie, że ja - to ja.

A jak wyjaśnisz to, że Ty - to Ty? Świadomość własnej osobowości człowiek osiąga zazwyczaj w kontekście swej sytuacji w środowisku społecznym. Lecz wyobraź sobie na chwilę, że środowisko społeczne zniknęło i zostałeś „zawieszony" w kosmosie. Nie ma niczego: ani społeczeństwa, ani Ziemi, ani Słońca, ani przeszłości, ani przyszłości, i tylko czarna pustka dookoła. Wszystko zniknęło, zostałeś tylko Ty. A co zostało z Ciebie jako dotychczasowej osobowości? Cała wiedza i wszystkie myśli dotyczyły środowiska życia. Przyzwyczajenia, maniery, pragnienia, obawy, pasje, charakter - one też działały tyl-ko w odniesieniu do niego. Lecz tego środowiska już nie ma. Co więc z Ciebie zostało? Kwestię tę bardzo trudno rozpatrywać w ramach pojęć umysłu. Nie będziemy rozpatrywać w danej książce odwiecznej kwestii istnienia duszy u człowieka. To wymaga wiele czasu i donikąd nie prowadzi. Dla Transerfingu kwestia ta nie ma zasadniczego znaczenia. Jeśli chcesz, wierz w duszę, albo jak wolisz - w podświadomość. Możesz zgadzać się z koncepcją nieśmiertelności duszy, ale możesz także się nie zgadzać. Bez- sporny jest tylko fakt, że psychika człowieka zawiera w sobie zarówno czynnik świadomy, jak i nieświadomy.

Na samym początku umówiliśmy się, że wszystko co świadome będziemy zaliczać do umysłu, a nieświadome - do duszy. Aby uprościć zagadnienie i odnieść praktyczny pożytek, będziemy musieli wyjaśnić sobie tylko niewielką, ograniczoną część zagadnienia duszy. Wystarczy tylko z grubsza nakreślić granicę pomiędzy duszą i umysłem: odczucia- dla pierwszej, a myśli - dla drugiego. Kiedy ogarnia Cię stan zachwytu, uskrzydlenia, natchnienia - są to odczucia duszy. Przybicie, przygnębienie - to też jej stany.

Umysł znajduje się całkowicie w mocy wahadeł, swoich pojęć i przekonań narzuconychwłaśnie przez nie. Stopień wolności człowieka jest ograniczony przez wąskie ramy tego, co dozwolone. Swoje miejsce w tym świecie człowiek błędnie określa jako pozycję pana albo sługi. Z punktu widzenia Transerfingu żadna z tych postaw nie jest słuszna. Człowiek jest niczym. Zaledwie kroplą, która na moment wzbiła się z oceanu.

Ilustracją narodzin i śmierci mogą służyć rozpryski morskich fal. Kropla, oddzieliwszy się od oceanu, nie jest w stanie odczuwać jedności z oceanem i czerpać z niego energię.

Pojedynczej kropli wydaje się, że istnieje autonomicznie i nie ma nic wspólnego z oceanem. Lecz kiedy kropla wpadnie do oceanu, uświadamia sobie swoją jedność z oceanem. Kropla i ocean zlewają się w jedną całość. Są jednym i tym samym co do swej istoty - wodą.

Pojedyncza cząstka wody może przybierać rozmaite postaci: kropla, śnieżynka, kawałek lodu, obłok pary. Postaci są różne, lecz istota ta sama. Cząstka nie pamięta i nierozumie, że ona i ocean są jednym. Cząstce zdaje się, że ocean to fale, piana, rozpryski,góry lodowe, nurt, flauta... Dokładnie tak samo cząstce zdaje się, że jest kroplą, śnieżynką lub chmurką pary. Cząstce trudno dostrzec za wszystkimi tymi zewnętrznymi przejawami wspólną istotę - wodę. Coś znajomego, lecz niewyraźnego, nieuchwytnego. Biblijne teksty traktujące na ten temat odsłaniają nam prawdę wypaczoną przez określenia umysłu. Twierdzenie, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo jest prawdziwe. Jest ono tylko zazwyczaj pojmowane w wynaturzony sposób. Bóg może przyjmować wszelkie postaci, lecz Jego istota nie polega na tym, że ma głowę, dwie ręce i dwie nogi. Jeżeli porównać Boga z oceanem, a człowieka z kroplą, to mają oni jedną wspólną istotę - wodę.

Według świadectw ludzi, którzy byli na granicy życia i śmierci, dusza doznaje niewytłumaczalnego spokoju i błogości, związanych z poczuciem swojej jedności z Kosmosem. Kropla wróciła do oceanu i wróciła do niej świadomość jej autentycznej istoty: składa się ona z tej samej substancji, co ocean. Cała energia oceanu przechodzi przez kroplę.

Ludzie w ciągu całej historii swojej cywilizacji dążyli do wywołania w sobie za życia takiego poczucia zjednoczenia z Kosmosem. Wszystkie szkoły duchowego samodoskonalenia zmierzają w sumie do tego samego celu - osiągnięcia oświecenia lub innymi słowy: doznania jedności z tym światem, rozpuszczenia się w oceanie energii i jednocześnie niezatracenia siebie jako indywidualnej istoty.

Co otrzymuje człowiek, który osiągnął oświecenie? Otrzymuje do dyspozycji całąenergię oceanu Wszechświata. Nie widzi zasadniczej różnicy między sobą i tą nieskończonością. Energia jego myśli wpada w rezonans z energią oceanu. I wtedy zamiar oświeconego staje się tożsamy z zewnętrznym zamiarem - tą potężną i niepojętą siłą rządzącą światem.

Kiedy kształt papierowego latawca spełnia określone parametry, wzbija się on w górę, unoszony potokami powietrza. Dokładnie tak samo człowiek zostaje uniesiony przez wiatrzewnętrznego zamiaru i mknie ku sektorowi przestrzeni odpowiadającemu parametromemisji jego myśli. Do celowego ruchu w przestrzeni wariantów musi on poczuć ten wiatr zewnętrznego zamiaru tak samo jasno, jak czuje ruch powietrza lub wody.

Dopóty, dopóki człowiek nie uświadomi sobie istoty i natury swojej identyczności z oceanem, zewnętrzny zamiar nie będzie od niego zależeć. Nie będziemy stawiać przedsobą celu polegającego na osiągnięciu oświecenia. To zbyt trudne zadanie. Ale do urzeczywistnienia Twoich celów nie jest to wymagane. Nie ma potrzeby zaszywania się wTybecie i uprawiania tam medytacji. Transerfing proponuje pewną furtkę, pozwalającąpodporządkować sobie zewnętrzny zamiar w niewielkim, lecz wystarczającym do spełnienia pragnienia stopniu.

Zasada działania tej furtki jest dość prosta. Umysł ma wolę, lecz nie jest w stanie kierować zewnętrznym zamiarem. Dusza jest w stanie odczuć swą tożsamość zzewnętrznym zamiarem, lecz nie ma woli. Podróżuje ona w przestrzeni wariantów jak niedający się pokierować papierowy latawiec. Aby podporządkować woli zewnętrznyzamiar, wystarczy osiągnąć jedność duszy i umysłu.

To dość skomplikowane, lecz realnie wykonalne zadanie. Jak już wcześniej ukazano, działanie zewnętrznego zamiaru w pełni namacalnie przejawia się w urzeczywistnianiu naszych najgorszych obaw. W danym wypadku zewnętrzny zamiar działa wbrew woli umysłu. Pozostaje zorientować się, w jaki sposób można urzeczywistniać najlepsze oczekiwania. W pierwszym tomie, w rozdziale „Zamiar", zdefiniowaliśmy już pierwsze niezbędne warunki zawładnięcia zewnętrznym zamiarem: świadomość, obniżenie poziomu ważności i jednoczesna rezygnacja z pragnienia osiągnięcia celu. Wkrótce poznasz nowe sekrety Transerfingu, uchylające drzwi do tego tajemniczego świata zewnętrznego zamiaru.

Żagiel duszy

Ludzie postrzegają samych siebie i zewnętrzne przejawy świata tylko w charakterze obiektów materialnych. Wszystkie materialne obiekty mają jedną wspólną energoinformacyjną istotę, nie podlegającą zwykłemu postrzeganiu. Jest to to, co znaj- duje się w przestrzeni wariantów i determinuje zachowanie się materialnego urzeczywistnienia. Język abstrakcyjnych określeń, z których przywykliśmy korzystać, opisuje jedynie zewnętrzne przejawy istoty energoinformacyjnej. Samej owej pierwotnej istoty nie da się jednoznacznie opisać w języku pojęć umysłu, stąd takie mnóstwo nurtów filozoficznych i religijnych.

Nasza percepcja ukształtowała się w obecnej postaci dlatego, że od dziecka uczono nas koncentrować uwagę na poszczególnych elementach. „Patrz, jaka lala! To twoje rączki, a to nóżki! A to twoja kaszka! Ooo, ptaszek poleciał!". Parametry percepcji dostrajają się przez całe życie. Umysł bez przerwy dopasowuje wszelkie dane zewnętrzne do utartego szablonu opisującego świat.

Na przykład jeżeli nigdy nie widzieliśmy powłoki energetycznej człowieka, to umysł tak łatwo nie pozwoli, by jawiła się ona naszym oczom - to nie zgadza się z utartym szablonem. W dzieciństwie nikt nie zwracał naszej uwagi na aurę, dlatego nie weszła ona w skład szablonu opisującego świat. Teraz możemy teoretycznie wiedzieć, że aura istnieje, lecz w praktyce -niczego nie zobaczymy.

Mechanizm postrzegania otaczającego świata jest wciąż nieznany. Można tylko dyskutować o pewnych jego aspektach. Na przykład mrówki nigdy nie widziały gwiazd. Nie widziały też słońca, gór, a nawet lasu. Ich wzrok jest po prostu tak skonstruowany, że od urodzenia mają do czynienia tylko z przedmiotami położonymi blisko. Ich postrzeganie otaczającego świata zasadniczo różni się od naszego.

A jak faktycznie wygląda świat? Jest to próba zadania pozornie obiektywnego pytania i otrzymania obiektywnej odpowiedzi. Ale pytanie to samo w sobie nie jest obiektywne.Świat wygląda właśnie tak, jak go widzimy, ponieważ pojęcie „wygląda" to też elementszablonu naszej percepcji. Na przykład w szablonie ślepego kreta nie istnieje pojęcie„wygląda". Świat demonstruje nam siebie zgodnie z naszym szablonem postrzegania, i jednocześnie nijak nie wygląda. Nie ma sensu twierdzić, że świat wygląda jak zazwyczaj lub jak gromada świetlistej energii, lub jakkolwiek jeszcze. Można jedynie mówić o poszczególnych jego przejawach, które udaje się nam dostrzec.

Świadomość człowieka to produkt społeczny. Bazuje na pojęciach i definicjach wszystkiego, co nas otacza. Duszę (podświadomość) człowiek posiada od urodzenia. Świadomość zaś przychodzi wtedy, kiedy całe otoczenie zostanie zdefiniowane przez pojęcia i określenia w języku ludzkim. Lecz świat istnieje nie dlatego, że ludzie go opisali za pomocą swoich pojęć. Dusza człowieka pod tym względem na zawsze pozostaje an- alfabetką. Nie rozumie ona języka ludzkiego. Rozumie jedynie to, co zwykliśmy uważać za odczucia. Najpierw pojawia się myśl, a dopiero potem jest ubierana w słowa. Można myśleć bez słów. I to jest język zrozumiały dla podświadomości. Pierwotne są nie słowa, a myśli. Próżno mówić z podświadomością w języku umysłu.

Bynajmniej nie wszystko można wyrazić za pomocą istniejącego zbioru pojęć. Jak zauważyłeś, jak dotąd nie udało mi się przystępnie wyjaśnić, czym jest zewnętrzny zamiar. Na szczęście ludziom pozostał jeszcze jeden uniwersalny środek wyrazu - dzieła sztuki. To, co jest zrozumiałe bez słów. Język duszy zrozumiały dla każdego, język rzeczy wykonanych z miłością i ochotą. Kiedy człowiek zmierza do najdroższego celu, wchodząc przez właściwe drzwi, a dokładniej - zajmuje się naprawdę bliskimi sobie sprawami, to tworzy arcydzieła. Właśnie tak rodzi się to, co uznajemy za sztukę.

Można ukończyć konserwatorium i pisać bezbarwną muzykę, która nawet nie pozostaje w pamięci. Można malować puste obrazy, robiąc to technicznie bez zarzutu. Ale nikomu nie przyjdzie do głowy uznać je za arcydzieła. Jeżeli zaś o przedmiocie można rzec: „w tym coś jest", to można uważać go za dzieło sztuki. Co właściwie w nim jest, będą potem wyjaśniać znawcy i krytycy. Lecz owo „coś" zrozumiałe jest dla każdego od razu i bez słów.

Weźmy na przykład obraz „Mona Lisa". Jest to język, który rozumie każdy. Słowa nie są tu potrzebne. Słowa nie mogą wyrazić tego, co i tak wszyscy rozumieją bez nich. A co konkretnie rozumieją, to nawet nieważne. Każdy pojmuje i czuje po swojemu. Można oczywiście orzec, że uśmiech Giocondy jest zagadkowy lub że jest w nim coś

nieuchwytnego, i tak dalej. Lecz i tak słowa nie będą mogły wytłumaczyć „tego czegoś", co czyni obraz arcydziełem.

„Mona Lisa" wywołała takie ożywione zainteresowanie nie tylko z powodu swojej zagadkowości. Czy nie przychodziło Ci do głowy, że uśmiech Giocondy i uśmiech Buddysą bardzo podobne? Uważa się, że Budda osiągnął oświecenie jeszcze za życia. Innymisłowy, udało mu się, podobnie jak kropli, poczuć swoją jedność z oceanem. Uśmiech Buddy na wszystkich wizerunkach jest doskonale beznamiętny i jednocześnie wyraża spokój i błogość. Można go scharakteryzować jako „spojrzenie w wieczność". Kiedy widzisz uśmiech Buddy za pierwszym razem, pojawia się dziwna mieszanka zdziwienia i ciekawości. To dlatego, że przypomina on kropli o czymś dalekim i zapomnianym - o poczuciu jedności z oceanem.

Każde przypomnienie o niegdysiejszej jedności porusza czułe struny duszy. Po powstaniu właściwego ludzkiego języka język duszy stopniowo uległ atrofii. Ludzie zbyt skupili się na języku umysłu i sprawili, że z czasem wysunął się on na pierwsze miejsce. Nawet sposób, w jaki się to odbyło, opisano w ramach pojęć umysłu w sposób wypaczony w formie legendy o wieży Babel, zgodnie z którą bogowie rozgniewali się na ludzi za to, że ci postanowili zbudować konstrukcję sięgającą niebios. Dlatego pomieszali im języki i wszyscy przestali się nawzajem rozumieć.

W istocie większość mitów i legend jest prawdą, lecz prawdą w interpretacji pojęć umysłu. Możliwe, że wysoka wieża służy jako metafora wyrażająca potęgę, którą otrzymali ludzie, kiedy nabyli zdolność świadomego formułowania swej woli w języku umysłu. Jak już mówiłem, dusza może czuć wiatr zewnętrznego zamiaru, lecz nie potrafi postawić żagla, by wykorzystać ten wiatr. Żagiel stawia wola umysłu. Wola jest atrybu- tem świadomości.

Lot nieświadomej duszy z wiatrem zewnętrznego zamiaru odbywa się w sposób spontaniczny, nieukierunkowany. Właśnie świadomość umysłu daje możliwość celowegowyrażania woli. Na początkowym stadium, kiedy języki duszy i umysłu nie były takodizolowane, łatwo osiągało się jedność duszy i umysłu. Następnie umysł skupił się na konstruowaniu światopoglądu w ramach swoich definicji, co oddalało go coraz bardziej od zrozumienia tego pierwotnego sensu, leżącego u podstaw zewnętrznego zamiaru.

W rezultacie kolosalnego wysiłku intelektualnego umysł odniósł robiące duże wrażenie osiągnięcia w technotronicznym świecie materialnego urzeczywistnienia, lecz zatracił wszystko, co należy do nieurzeczywistnionej przestrzeni wariantów. Umysł odszedł zbyt daleko od zrozumienia wszystkiego, co wiąże się z zewnętrznym zamiarem. Dlatego wiele założeń Transerfingu wydaje się tak nieprawdopodobne. Lecz umysł jest zdolny do odzyskania tego, co utracił. W tym celu trzeba poprawić relacje duszy i umysłu.

Trudność polega na tym, że dusza, w odróżnieniu od umysłu, nie myśli - ona wie. Podczas gdy umysł przemyśliwa otrzymaną informację i przepuszcza ją przez analityczny filtr szablonu swojego światopoglądu, dusza otrzymuje wiedzę z pola informacji bezpośrednio, bez analizy. Dokładnie tak samo może ona zwracać się bezpośrednio ku zewnętrznemu zamiarowi. Żeby uczynić to celowym, trzeba zsynchronizować wolę umysłu i dążenia duszy, doprowadzić je do jedności. Jeżeli taka jedność zostanie osiągnięta, żagiel Twojej duszy napełni się wiatrem zewnętrznego zamiaru i skieruje Cię wprost do celu.

Czarodziej, którego masz w sobie

Twoja dusza posiada wszystko dla urzeczywistniania Twojego pragnienia. Pamiętasz baśń o czarodzieju z Oz? [autor ma na myśli ekranizację radziecką z 1974 roku]. Mądry Strach na wróble marzył w niej, by otrzymać mózg, dobry Drwal chciał mieć dobre serce, dzielny Lew starał się posiąść odwagę, a dziewczynka Elli chciała wrócić do domu. Wszyscy bohaterowie i tak już mieli wszystko, co chcieli otrzymać. Lecz gdyby czarodziej Goodwin powiedział im o tym, takie odkrycie byłoby zbyt piękne, żeby mogło być prawdziwe. Dlatego Goodwin wymyślił magiczny rytuał.

Tak naprawdę wszystko, co było potrzebne Strachowi na wróble, Lwu i Drwalowi - to tylko pozwolić sobie posiadać upragnione cechy, które już istniały w duszy. Z dziewczynką Elli rzecz miała się o wiele trudniej - aby znaleźć się w domu, potrzebne jejbyło nieskazitelne zdecydowanie, by mieć. Magiczny rytuał pomógł jej odzyskaćabsolutną wiarę i wiatr zamiaru przeniósł ją do domu.

Jak już mówiłem, nic co się wiąże z zewnętrznym zamiarem, nie mieści się w ramach pojęć umysłu. Do takiego stanu umysł doprowadził się sam, a wahadła mu w tym wydatnie pomogły. Kontrola nad zewnętrznym zamiarem daje człowiekowi wolność, a to jest sprzeczne z interesami wahadeł.

Dla nich korzystne jest, by człowiek był szarą osobowością, trybikiem pracującym na te monstra. Samorealizacja człowieka jest dla nich zgubna, ponieważ osoba wolnapracuje nie na wahadło, a na własny rozwój i rozkwit. Dlatego człowiekowi od dzieciństwawpaja się ogólnie przyjęte normy i zasady, czyniące go wygodnym i posłusznym poplecznikiem.

Z jednej strony mamy pozytywną konieczność nauczenia człowieka uporządkowanego istnienia w tym świecie. Naruszy-ciel ogólnie przyjętych norm staje się nieudacznikiemalbo pa-riasem. Lecz z drugiej strony, tak wpojona postawa wydatnie tłumi indywidualnąniepowtarzalność osobowości, a w rezultacie ludzie nie są w stanie z pewnością określić, czego na dobrą sprawę chcą i nie wiedzą, do czego są zdolni.

Ażeby pozbawić człowieka zdolności kierowania zewnętrznym zamiarem, wystarczy zaledwie oddzielić umysł od duszy, i to właśnie zrobiono. Na przestrzeni całej historiiludzkości wykonana została ogromna praca nastawiona na odizolowanie duszy od umysłu. Umysł wciąż doskonalił język swoich definicji, coraz bardziej oddalając się odjęzyka duszy. Wahadła religii, tak samo jak i wahadła nauki, ciągnęły umysł w różne strony, lecz zawsze jak najdalej od pierwotnej istoty duszy. Rozwój przemysłowych iinformacyjnych technologii w ostatnich kilku stuleciach ostatecznie zerwał związek duszy i umysłu.

Wpływ wahadeł jest wielki zwłaszcza teraz, kiedy wszyscy czytają książki, słuchająradia, oglądają telewizję i czerpią informację z internetu. Ludzkość zgromadziła olbrzymią ilość wiedzy i tyle samo błędów. Błędy trzymają się tak samo twardo jak i wiedza. Największą stratą człowieka jest zerwana łączność duszy i umysłu. Autentyczne sukcesy w biznesie, nauce, sztuce, sporcie i innych sferach osiągają tylko wybrane jednostki. Wszyscy przyzwyczaili się do takiego stanu rzeczy i nikomu nie przychodzi do głowy, że jest to nienormalne.

Nie ma sensu, byśmy usiłowali „ratować ludzkość". Chcę tylko zaproponować właśnie Tobie, szanowny Wędrowcze (nie wskazuję płci), byś zadał sobie pytanie: „Dlaczego on [ona), a nie ja? Czego potrzebuję, bym stał się jednym z tych wybrańców?". Nie jestem czarodziejem Goodwinem, dlatego nie będę urządzać Ci magicznych rytuałów, tylko po prostu udzielę odpowiedzi. Masz wszystko, co niezbędne. Pozostaje tylko się tym posłużyć. Jesteś zdolny do wszystkiego, tylko nikt Ci jeszcze o tym nie mówił.

Jesteś zdolny do tworzenia wspaniałych dzieł sztuki, dokonywania genialnych odkryć, osiągania wybitnych rezultatów w sporcie, biznesie, dowolnej pracy zawodowej. W tymcelu trzeba zaledwie zwrócić się do swojej duszy. Ma ona dostęp do wszelkiej wiedzy,wszelkich tworów i wszelkich osiągnięć. Po prostu jeszcze jej o to nie prosiłeś. Wszyscy wielcy geniusze sztuki, nauki, biznesu tworzyli swoje arcydzieła tylko dlatego, że zwrócili się do swojej duszy. A w czym gorsza jest Twoja dusza? W niczym!

Wszystkie arcydzieła przemawiają do nas w języku duszy. Niezależnie od tego, czego się podejmiesz, Twoja praca wywrze wrażenie jedynie wtedy, jeśli pochodzi od duszy. Umysł może złożyć nową wersję domku ze starych klocków, lecz tym nikogo nie zadziwisz. Umysł może wykonać nieskazitelną kopię, lecz oryginał zdolna jest stworzyć tylko dusza.

Wszystko, czego Ci trzeba - to przyjąć za aksjomat fakt, że Twoja dusza umie wszystko, a potem pozwolić sobie z tego skorzystać. Tak, właśnie tak łatwo i jednocześnie zadziwiająco. Tylko pozwól sobie na luksus posiadania. Zdecydowanie, bymieć zależy jedynie od Ciebie. Jesteś zdolny do wszystkiego.

To twierdzenie może wywołać wątpliwości. Lecz przecież nie wątpisz, kiedy wmawia Ci się, że nie masz zdolności, możliwości, jakichś cech, że nie jesteś godzien, że inni są o niebo lepsi. Łatwo przyjmujesz na wiarę twierdzenia wznoszące wysoki mur na drodze do Twojego celu. Zrób więc sobie grzeczność (nie mnie!) i przyjmij do wiadomości, że jesteś godzien wszystkiego, co najlepsze i zdolny osiągnąć wszystko, czego tylko zapragniesz całym sercem.

Właśnie fakt, że jesteś godzien wszystkiego co najlepsze i zdolny do wszystkiego, jest niezwykle skrzętnie przed Tobą skrywany. Wmawia Ci się, że naiwnie jest wierzyć w swoje nieograniczone możliwości. Lecz sprawa przedstawia się akurat całkiem na odwrót. Obudź się i otrząśnij z transu. Gra zacznie przebiegać według Twoich reguł, jeżeli świadomie skorzystasz ze swoich praw. Nikt nie może Ci tego zakazać, lecz utarty świa-

topogląd i wahadła wszelkimi sposobami będą utwierdzać Cię w przekonaniu, że jest to niemożliwe. Znajdą się wszelkie rozsądne argumenty na korzyść ograniczoności Twoich możliwości. Odżegnaj się od tych argumentów i uzbrój się w „nierozsądne i bezpodstawne" przekonanie: Twoja dusza i umysł wespół są zdolne do wszystkiego. Przecież niczego nie tracisz. Czy wiele osiągnąłeś w ramach rozsądnej argumentacji?

To życie masz tylko jedno. Czy nie nastał czas, by przetrząsnąć stertę utartych przekonań, które mogą okazać się fałszywe, a Ty się o tym nie dowiesz? Po prostu nie zdążysz się dowiedzieć. Życie przeminie, wszystkie możliwości zostaną wyczerpane, a dobra tego cudownego życia przypadną innym, choćby jednostkom, ale nie Tobie.

Tylko Ty sam możesz zdecydować, czy skorzystasz ze swoich praw. Jeżeli pozwolisz sobie mieć, będziesz to miał. Zacząć trzeba od tego, że uwierzysz w nieograniczone możliwości duszy i zwrócisz ku niej swój umysł. W uczynieniu tego przeszkadzają fałszywe przekonania, z których wiele zostaje obalonych w modelu Transerfingu.

Jedno z tych przekonań brzmi w przybliżeniu tak: „najtrudniej przemóc siebie" lub„najtrudniej walczyć ze sobą". Albo takie drapieżne powiedzonko: „Trzeba umieć nadepnąć na gardło swojej pieśni" [fragment popularnego w Rosji wiersza]. To jedna z największych pomyłek ludzkości. Jak można (no i po co) walczyć z tą cudowną, zadziwiającą i przepiękną istotą, które żyje w Twoim wnętrzu?! Zło żyje nie wewnątrz Ciebie, a na powierzchni. To jak nalot kurzu na obrazie. Jeżeli kurz zetrzeć, ukaże się czysta dusza.

Istota, która ukrywa się pod mnóstwem masek i kostiumów, które nosisz, posiada rzeczywiście cudowne zalety. Zadanie polega na tym, by pozwolić sobie być sobą. Czy maski, które nosisz, pomogły Ci odnieść sukces, zdobyć dostatek i szczęście? Nie musisz się zmieniać, byłaby to tylko jeszcze jedna maska. Jeżeli zrzucisz maski narzucone Ci przez destrukcyjne wahadła, ukaże się skarb ukryty w Twojej duszy. Faktycznie, godzien jesteś wszystkiego co najlepsze, ponieważ naprawdę jesteś cudowną, zadziwiającą, niepowtarzalną istotą. Tylko pozwól sobie takim być.

Podobają Ci się dzieła geniuszy sztuki, nauki, kina? Możesz zostać jednym z nich. Dzieła geniusza podobają Ci się właśnie dlatego, że są zrodzone przez jego duszę. Twoje dzieło spodoba się innym dokładnie tak samo - tylko w tym wypadku, jeżeli będzie pochodziło od Twojej unikalnej duszy. Wszystko, co jest zwyczajne, pospolite, stworzone zostało przez umysł. Dzieła umysłu, podobnie jak i sam umysł, nie są unikatowe.

Unikatowa jest tylko Twoja dusza. Posiadasz prawdziwy skarb. Jakiekolwiek Twoje genialne dzieło może być zrodzone tylko przez Twoją duszę. Niech umysł pozwoli jej to zrobić.

Miraż

W ciągu całego życia człowiekowi próbuje się wmówić, że sukces, bogactwo, sława - to los wybranych. Na uczelniach, na zawodach, konkursach i różnych klasyfikacjach człowiekowi wciąż daje się do zrozumienia, że jest daleki od doskonałości, że inni są lepsi i godniejsi od niego. Kto w to nie uwierzył- osiąga sukces, bogactwo i sławę w obfitości. To takie łatwe. Niełatwe jest tylko jedno - uwierzyć, że każdy z nas na to zasługuje i zdolny jest to osiągnąć. Lecz rzeczywiście możesz w to uwierzyć, jeżeli będziesz miał taki zamiar.

Wielu chce zostać gwiazdami, osiągnąć wybitny sukces. Standard sukcesu w ogóle propaguje się bardzo aktywnie i szeroko. Wahadła uwielbiają demonstrować szeregowym poplecznikom osiągnięcia swoich faworytów. Starają się przedstawić faworytów jakowzorzec sukcesu, do którego trzeba dążyć, by otrzymać dobra wszelakie. Gwiazdaotrzymuje wszystko, co tylko można mieć w tym życiu. Gwiazdy pławią się w pro- mieniach dostatku i sławy. Któż by tego nie chciał? Nawet jeżeli nie pragniesz sławy czy rozgłosu i nie potrzebujesz luksusu, to materialnym dobrobytem i zadowoleniem ze swych osiągnięć na pewno byś nie pogardził.

Gwiazdy rodzą się samodzielnie, lecz zapalają je wahadła. Chcę powiedzieć, że kult uwielbienia gwiazd został wprowadzony i kwitnie właśnie dzięki wahadłom. Wahadła robią to celowo. W kinie, na scenie, na stadionie, z ekranów telewizorów wciąż częstuje się nas najlepszymi przedstawicielami, wybrańcami. Szczególnie podkreśla się, z jakim zachwytem gwiazdy są przyjmowane przez wielbicieli, jakie są wspaniałe, jakie mają wybitne osiągnięcia. Wciąż wmawia się nam, że niezaprzeczalnym faktem jest, iż gwiazdy wszystkim się podobają i że warto do tego dążyć.

Do jakiego celu zmierzają wahadła, wynosząc na piedestał swoich faworytów? Może obchodzą je osobiste osiągnięcia i pomyślność popleczników? Wcale nie. Demonstrują one osiągnięcia faworytów, by szeregowym poplecznikom dodać bodźca do usilnego służenia wahadłu. Jak zwykły człowiek przeistacza się w gwiazdę? Wytrwałą pracą. Gwiazdami stają się najlepsi z najlepszych. Każdy może stać się gwiazdą, lecz trzeba na to gorliwie pracować. Wzoruj się na nich, rób to co oni, a też odniesiesz sukces. Gwiazdy posiadają unikalne zdolności i cechy. Nie każdemu jest to dane, dlatego trzeba jeszcze więcej, uporczywiej pracować, by odnieść sukces.

Takie oto hasła proklamują wahadła. One nie przeczą, że każdy może odnieść sukces, lecz skrzętnie ukrywają fakt, że unikalne zdolności i cechy posiadają akurat wszyscyludzie bez wyjątku. Dla wahadeł śmiertelnym zagrożeniem byłoby, gdyby każdy człowiekodkrył w sobie unikalne zdolności. W takim wypadku wszyscy poplecznicy staliby się wolni, wyszli spod kontroli i wahadło zwyczajnie by się rozpadło. Czuje się ono najlepiej, kiedy poplecznicy myślą i działają, mając przed sobą jeden cel. Jak pamiętasz z drugiego rozdziału pierwszego tomu, jednomyślność popleczników jest warunkiem powstania i ist- nienia wahadła. Wyrazista indywidualność gwiazdy jest wyjątkiem, który raczej potwierdza regułę, ponieważ jest właśnie wyjątkiem. A reguła głosi: „Rób to, co ja!".

Dlatego wielu młodych ludzi wpada w pułapkę wahadeł i dąży do tego, aby byćpodobnymi do swoich idoli, naśladuje ich i wiesza w swoich pokojach plakaty. Umysł ślepo idzie na smyczy wahadeł. Niedorzeczny umysł daje do zrozumienia duszy, że jest niedoskonała. Mówi jej: „Nawet ja, z moimi zdolnościami, nie mogę odnieść sukcesu. A co dopiero ty! Ci ludzie to inna sprawa. Widzisz, jacy oni są! Należy brać z nich przykład. Zatem siedź już, milcz ze swoją niedoskonałością, a ja ze wszystkich sił będę się starać upodobnić do nich".

Naśladując swoich idoli, młodzi ludzie próbują pochwycić złudzenie. Branie przykładu i próby upodobnienia do tych, którzy odnieśli sukces, to działanie wewnętrznego zamiarumuchy tłukącej się o szybę. Nastrajają się oni na cudzy sektor, w którym sami nie będąniczym więcej niż parodią. Umysł jest w stanie stworzyć różne wariacje kopii, lecz tym nikogo nie zadziwisz. Gwiazda stała się gwiazdą właśnie dzięki swojej unikalności, oryginalności, byciu niepodobnym do innych. Dusza każdego człowieka jest na swój sposób niepowtarzalna. Unikalna dusza ma w przestrzeni wariantów swój unikalny sektor, w którym jej wyjątkowe cechy przejawiają się w całej wspaniałości.

Każda dusza ma swój indywidualny sektor „gwiazd". Jasne jest, że takich sektorów może być nieskończone mnóstwo. Lecz będziemy umownie uważać, że pojedyncza dusza posiada swój unikatowy sektor-indywidualny cel lub ścieżkę. Umysł, zauroczony przez przynęty wahadeł, będzie bez sensu dreptać w miejscu w czyimś sektorze, próbując skopiować cudze cechy lub powtórzyć scenariusz cudzego sukcesu. Lecz naśladowanie cudzego scenariusza zawsze stwarza parodię. Dusza nie będzie w stanie spełnić się w cudzym sektorze. A jak znaleźć swój sektor? O to Twój umysł może się nie martwić, dusza sama znajdzie drogę wyrażenia siebie. Zadanie umysłu polega tylko na tym, by zapomnieć o cudzym doświadczeniu, uznać unikatowość swojej duszy i pozwolić jej iść własną drogą.

Szczególnie mocno narażone na działanie wahadeł są nastolatki, ponieważ wchodządopiero w życie i nie wiedzą, co począć i jak się zachować. Najłatwiej, najpewniej i najbezpieczniej zlać się z tłumem, nieszczególnie się wyróżniać i żyć jak wszyscy. Instynkt stadny daje poczucie bezpieczeństwa, lecz utrąca w zalążku indywidualność. Daje się zauważyć, że młodzi ludzie w większości jednakowo się ubierają, używają tego samego słownictwa (dżezzi, lol, odlot...), zachowują się absolutnie jednakowo. Mimo zewnętrznego blichtru samodzielności i niezależności, pokornie podporządkowują się regułom wahadeł: „Rób to, co ja!". Sami uważają, że niosą w sobie postęp nowego pokolenia. Lecz kto z nich tworzy ów postęp?

Liderami, a także outsiderami wśród nastolatków zawsze stawały się jednostki, które pozwalały wyrazić się niepowtarzalnym cechom swej duszy. Rozwijając swojąindywidualność, takie osobowości następnie stawały się dyktatorami mody, wyznaczałytrendy, tworzyły nowe nurty, odkrywały nowe perspektywy i możliwości. Oni nie kopiowali cudzego doświadczenia, nie podporządkowywali się regułom, lecz pozwalali sobie urzeczywistnić unikalne przymioty swojej duszy. Wahadła nie cierpią indywidualności, lecz nie pozostaje im nic innego, jak tylko uznać wschodzącą gwiazdę za swego faworyta. Kolejnych faworytów wahadła wynoszą na piedestał i wystawiają w charakterze nowych przykładów do naśladowania dla szeregowych popleczników.

Nie ma nic złego w tym, że chłopak chce być tak samo silny, jak jego bohater. Lub dziewczynka chce być tak ładna, jak jej bohaterka. Nie należy tylko kopiować tego, co Ci się spodobało w innych. Na przykład nastawiać się na posiadanie dokładnie takiego umięśnienia, właśnie takiego sposobu poruszania się, mówienia, śpiewania, bawienia się właśnie tak, jak robi to ktoś inny. Ów „ktoś inny" spodobał Ci się właśnie dlatego, że urzeczywistnił swoje niepowtarzalne zalety w swoim sektorze.

Oczywiście, powinien istnieć jakiś pierwowzór, przykład jako egzemplarz pokazowy. Owszem, ale nie wzorzec i nie obiekt do naśladowania. Twój wzorzec tó Twoja dusza. Poprostu pozwól jej ujawnić wszystkie jej zalety właśnie w swoim sektorze. Lepiej powiesićna ścianie swoją fotografię i zachwycać się nią. Miłość własna jest niezwykle pożyteczna i korzystna. Miłość do siebie samego przekształca się w zarozumialstwo i zostaje ukarana przez siły równoważące tylko w tym wypadku, jeżeli towarzyszy jej lekceważenie w stosunku do otoczenia.

Faktycznie jesteś unikalną osobowością, w tym nikt nie może z Tobą rywalizować. Tylko pozwól sobie być sobą. W swej unikalności nie masz konkurentów. Przypomnijsobie o swoim prawie do niepowtarzalności, a uzyskasz ogromną przewagę nad tymi,którzy usiłują kopiować cudze doświadczenie. Jeżeli będziesz dążyć do tego, by stać się taki, jak on [ona], to nic z tego nie wyjdzie. Stań się sobą. Pozwól sobie na ten luksus. Jeśli włożyłeś maskę już istniejącej gwiazdy, będzie to kopia albo parodia. Nie staniesz się gwiazdą, naśladując innych.

Kiedy zaniechasz próżnego usiłowania bycia do kogoś podobnym, wszystko się uda. Kiedy zaniechasz próżnego usiłowania powtórzenia cudzego scenariusza, znowu wszystko się uda. Kiedy Ty sam uznasz wspaniałość swojej indywidualności, innym nie pozostanie nic, jak tylko się z tym zgodzić. Pozwól sobie na zuchwalstwo, by mieć.

Wszyscy wielcy aktorzy grają siebie. Zdawałoby się, że to dziwne - przecież role sąróżne, a bez trudu można odgadnąć, że jest to osobowość, charakter, urok tego samego człowieka. Najtrudniejsza rola to zagrać samego siebie, pozwolić sobie być sobą, zdjąć maskę. Łatwo można odegrać cudzą osobowość, ponieważ włożyć maskę jest znacznie łatwiej. Ale to będzie tylko gra aktora, technika zawodowca. Tymczasem zdjąć maskę jest o wiele trudniej. I jeśli się to udaje, to mamy do czynienia nie z grą, a z tym, co zwykło się zwać życiem na scenie.

Lecz trudność jest tu tylko pozorna. Naprawdę dość łatwo można zdecydować się, by mieć. W tym celu należy tylko strząsnąć narzucone stereotypy wahadeł i nareszciezwyczajnie uwierzyć w bezgraniczne możliwości swojej duszy. Wahadła nie będą mogły Ciprzeszkodzić, jeżeli odwrócisz się od cudzego doświadczenia i sam pozwolisz sobie być gwiazdą. One mogą Ci tylko wpajać przygnębiające myśli typu: „Gwiazda powinna być piękna, a ja jestem brzydka. Gwiazda powinna dobrze śpiewać, bawić się i tańczyć, a ja nie umiem. Gwiazda powinna mieć talent, a ja go nie mam. Nie podołam. Trzeba popatrzeć, jak robią to inni".

Rzeczywiście, spójrz na gwiazdy estrady, nauki, sportu, biznesu i tak dalej. Wiele z nich, jeżeli nie wszystkie, wcale nie odpowiada ogólnie przyjętym standardom i wyobrażeniom o tym, jaka powinna być gwiazda. Każda sława posiada szereg wad, które mogą przyćmić każdą zaletę. Na przykład ta ma długi nos, a uznawana jest za piękność. Ta nie ma w ogóle głosu, a wszyscy zachwycają się jej śpiewem. Inna nie ma żadnych ta- lentów aktorskich, wszyscy reżyserzy ją przepędzili, a ona i tak się wybiła i została gwiazdą. A ten jest mały i gruby - za jakie zalety tak go kochają kobiety? Ten w ogóle niczego sobą nie reprezentuje - co takiego ludzie w nim widzą? A ten niepokaźny typ - czemu właśnie on?

Zdawałoby się, indywidualność nie pasuje do reguły „rób jak ja". Lecz zgodzisz się na pewno, że przecież właśnie ten fakt jest warunkiem koniecznym do zrodzenia gwiazdy. Wyrazista osobowość narusza zasadę i wahadła są zmuszone uznać to za wyjątkowy przypadek, chociaż stereotypy w dalszym ciągu obowiązują. Wszystkie gwiazdy stanowią wyjątkowe przypadki. I Twój przypadek też będzie wyjątkiem od utartych stereotypów.

Możesz śpiewać dobrze wyszkolonym głosem i wegetować w zapomnieniu albo śpiewaćwprost okropnie, ale w swoistej manierze, która wywoła u wszystkich zachwyt. Możesz dysponować błyskotliwymi zdolnościami intelektualnymi i niczego nie osiągnąć, a żałosny przeciętniak, który uporczywie podąża za swoimi niedorzecznymi ideami, w końcu dokona wstrząsającego odkrycia. Możesz mieć nieprzeciętne warunki fizyczne, lecz gwiazdą sportu i tak się nie staniesz. A ten, kto odważy się naruszyć ogólnie przyjęte stereotypy i poprowadzi grę na boisku w niespodziewanym dla wszystkich stylu, okaże się zwycięzcą. Nie będę kontynuować listy klęsk stereotypów. Zrozumiałeś zasadę. Miej w sobie

zuchwałość, by skierować się ku swojej unikalnej i niepowtarzalnej duszy. Nie bój sięnaruszać stereotypów wahadeł.

Nie pozwól tylko złapać się na inną wędkę wahadeł. Mogą Cię one sprowokować do rzucenia się w pogoń za cudzym celem, który nie da Tobie osobiście nic prócz rozczarowań. Po co Ci cudzy cel? Słuchaj swojej duszy, a nie umysłu. Dusza wie lepiej, gdzie możesz wykazać się jako gwiazda.

W świecie wahadeł działa prawo: faworytami stają się tylko jednostki-wszyscy pozostali muszą pełnić funkcje szeregowych popleczników i podporządkowywać sięustalonym normom systemu. Transerfing nie jest w stanie zakłócić tego prawa, leczpomoże rozprawić się z tym prawem konkretnie Tobie, jeśli tylko zechcesz. Wahadła będą zmuszone wciągnąć Cię na listę faworytów, jeżeli wykorzystasz unikalne przymioty swej duszy.

Anioł Stróż

Wielu ludzi wierzy, że duszy człowieka pomaga jej Anioł Stróż. Jeżeli wierzysz w swojego Anioła Stróża, to bardzo dobrze. Oznacza to, że on istnieje. Myślisz o nim, polegasz na nim, jesteś mu wdzięczny i możesz być pewien, że te myśli czynią go rzeczywistym. W przestrzeni wariantów jest wszystko. Jeśli chcesz, możesz nawet uważać, że myśli stwarzają samodzielną istotę energoinformacyjną. Im szczerzej będziesz ją kochać i okazywać wdzięczność za wszelkie drobnostki, tym silniejszy będzie Aniołek i tym więcej pomocy będzie mógł Ci udzielić. W sumie nie jest istotne, czy istnieje on niezależnie sam przez się, czy został stworzony przez Twoje myśli.

No a jeśli w niego nie wierzysz, nie ma w tym nic złego. Jeżeli tak Ci wygodnie to wszystko w porządku. W końcu otrzymujesz to, w co wierzysz. Chociaż ja bym na Twoimmiejscu uwierzył. A nuż on istnieje niezależnie od wiary lub niewiary w niego, kocha Cię,troszczy się jak może, a Ty o nim zapomniałeś i go porzuciłeś. Brakuje mu Twojej miłości, więc jest słaby, odczuwa brak energii i nie ma sił pomagać swojemu podopiecznemu. Jednocześnie rozdajesz swoją energię na prawo i lewo destrukcyjnym wahadłom. One też mogą Ci pomóc, ale tylko w ramach swoich interesów. Czyjaś osobista pomyślność nic dla nich nie znaczy. A Twój Anioł Stróż troszczy się tylko o Ciebie.

Wyobraź go sobie w dowolnej postaci: jako niemowlę ze skrzydełkami, jako chmurkę, ptaszka lub cokolwiek zechcesz. To absolutnie bez znaczenia. Sam w sobie nie wyglądaon w żaden konkretny sposób. To Ty nadajesz mu kształt w swej wyobraźni. Dlategowyobrażaj go sobie tak, jak będzie dla Ciebie wygodniej. Nawet możesz go utożsamić ze swoją duszą. Jeżeli posiadasz zdolności ekstrasensoryczne, będziesz mógł z nim rozmawiać. No a jeżeli nie, to nie bój się, już on będzie wiedział, jak skierować Cię na właściwą drogę. Najważniejsze to nigdy nie obrażać się na niego, a już tym bardziej nie złościć się. On lepiej wie, przed czym Cię uchronić i dokąd pokierować, ponieważ w porównaniu z nim jesteś ślepym kociakiem. Nie masz prawa niczego mu zarzucać. Nie masz pojęcia, przed jakimi nieszczęściami próbuje Cię uchronić w miarę swych możliwości.

Jest taka przypowieść o człowieku, który spotkał się w niebie z Bogiem. Bóg pokazałczłowiekowi całą jego życiową drogę, gdzie po śladach było widać, że Pan bez przerwy szedł obok człowieka. Lecz oto człowiek zobaczył najcięższe okresy swojego życia i były tam tylko jedne ślady. Wtedy zwrócił się do Boga z wymówką: „Boże, kiedy było mi źle, ty mnie zostawiłeś!". Na co Bóg odpowiedział: „Mylisz się, to nie są twoje ślady. Ja niosłem cię wtedy na rękach".

Rolę Anioła Stróża trudno przecenić. Już sama świadomość tego, że jest istota, która troszczy się o Ciebie i w miarę swych sił strzeże, daje dodatkowy zapas pewności. A pewność rodząca spokój odgrywa bardzo dużą rolę w życiu człowieka.

Jeżeli czujesz się samotny, dziel samotność z Aniołem. Jeżeli spotkało Cię nieszczęście lub radość, tym też łatwo się z nim podzielisz. Anioł Stróż posiada jeszcze jedną cudownącechę, którą można wykorzystać: w odróżnieniu od Ciebie nie podlega on działaniu siłrównoważących.

Kiedy cieszą Cię własne sukcesy, to chwalisz siebie, szczycisz się sobą. I dobrze. Lepiej za bardzo siebie pochwalić, niż zwymyślać. Szkoda tylko, że stwarza się przy tym niewielki, lecz zawsze nadmierny potencjał, tak, że siły równoważące popsują Ci święto

duszy. Pochwalisz siebie, a w ślad za tym popełnisz błąd lub spotka Cię przykrość. Czy wychodzi na to, że teraz trzeba bać się cieszyć z własnych sukcesów nawet potajemnie? Jest jeden sposób pozwalający nacieszyć się radością i dumą, nie tworząc przy tym nadmiernego potencjału. Podziel się swoją radością i dumą z Aniołem Stróżem. Przecież on troszczył się o Ciebie, pomagał Ci. On też godzien jest pochwały i wdzięczności. Kiedy cieszysz się swoim sukcesem i szczycisz się sobą, przypomnij sobie o Aniele i cieszcie się razem. Porozmawiaj z nim. Oddaj mu swoją pochwałę i wdzięczność. Lepiej chwalić jego niż siebie. Nie należy udawać, oddaj swoje prawo do nagrody szczerze. Niczego nie tracisz, swoje już otrzymałeś, a teraz podziękuj Aniołowi i pochwal go.

Myśl o tym, że Twój sukces to jego zasługa. Co się wówczas dzieje? Twój nadmierny potencjał dumy rozprasza się. Jednocześnie bez obaw zostawiasz w sobie miejsce dla święta duszy. Ciesz się na zdrowie. Radość zatrzymaj dla siebie, a dumę oddaj Aniołowi. Przecież i tak jasne jest, że nikt nie odbierze Ci Twoich zasług.

Zamiast stwarzać nadmierny potencjał dumy lub dziękować wahadłu, które Cięuszczęśliwiło, lepiej oddaj nagrodę i wdzięczność swojemu Aniołowi. On nie prosi Cię o energię, lecz potrzebuje jej. Jeżeli będziesz uważać, że otrzymałeś pomoc od wahadła, możesz podziękować i jemu. Nikomu to nie zaszkodzi. Lecz wahadło i tak zawsze otrzyma swoją część Twojej energii. Ono nigdy niczego nie daje za darmo. Nie zapominaj tylko o swoim Aniele. Stale przypominaj mu, że jesteś wdzięczny i kochasz go. On stanie się silniejszy i odpłaci Ci po wielokroć.

Futerał duszy

Twoja dusza przyszła na ten świat pełna ufności i nadziei, z szeroko otwartymi oczyma. Ale wahadła od razu ją zagarnęły, wpoiwszy jej, że nikt tu na nią nie czekał, że nie cieszy nikogo jej przyjście i musi ona wykonywać brudną i ciężką pracę za mały kawałek chleba. Oczywiście nie wszyscy rodzą się w biedzie, a bogaci też mają swoje problemy, tylko innego rodzaju. W świecie wahadeł bogaci cierpią nie mniej, niż biedni.

Twoja dusza przyszła na materialny świat nie po to, by cierpieć. Lecz dla wahadeł jest rzeczą korzystną, by walka o miejsce pod słońcem stała się normą. Jak wiesz, wahadło, zrodzone przez wspólne myśli i działania grupy ludzi, zaczyna żyć samodzielnie na zasadach istoty energoinformacyjnej. Za pośrednictwem wymiany energoinformacyjnej podporządkowuje ono swej woli popleczników i zmusza ich do myślenia i działania w jego interesach. Ludzie oddają energię wahadłom, kiedy dają wyraz niezadowoleniu, rozdrażnieniu, wściekłości, niepokojowi, strachowi, jak również kiedy biorą udział w bitwach wahadeł.

Przyzwyczailiśmy się do życia w tym świecie wahadeł, gdzie przygnębienie, wrogość, konkurencja, wojny i wiele innych stosunków współzawodnictwa jest normą. Nie przy- chodzi nam do głowy, że wszystko to jest nienormalne, że wszystko mogłoby być inaczej.Spójrz na ten świat z punktu widzenia modelu wahadeł, przypomnij sobie wszystkie prze-jawy ich nienasyconego pragnienia energii i wyobraź sobie, jaki mógłby być świat, gdyby pozbył się wahadeł. Jeżeli nie ma wymiany energoinformacyjnej, to nie istnieją struktury, które dążą do przywłaszczenia sobie cudzej energii i rodzą współzawodnictwo. Trudno to sobie wyobrazić, lecz można z pewnością twierdzić, że w takim świecie byłoby bardzo wiele szczęścia i bardzo mało cierpień. W tym świecie bogactw naturalnych i możliwości starczy dla każdego.

Wmówiono nam, że walka o przeżycie i dobór naturalny są niezbędnymi i normalnymi procesami sprzyjającymi rozwojowi życia. To prawda, takie procesy rzeczywiście sprzyja- ją rozwojowi świata agresywnego typu. Ale dobór naturalny wcale nie jest niezbędnym czynnikiem warunkującym rozwój życia. Życie mogłoby rozwijać się według innych, bardziej humanitarnych praw.

Dobór naturalny w świecie wahadeł odbywa się według negatywnego scenariusza, zgodnie z którym ginie ten, komu jest źle. Dobór działa metodą ucisku i zniszczenia. Czy nie przychodziło Ci do głowy, że mógłby to być inny, pozytywny scenariusz? Zgodnie z takim scenariuszem przeżywa ten, komu jest dobrze. Te dwa scenariusze różnią się co do kierunku dokładnie tak samo, jak negatyw różni się od pozytywu. Można spierać się, że w doborze naturalnym działają oba scenariusze, niemniej przeważającym czynnikiem jest właśnie negatyw: ginie ten, komu jest źle. W każdym razie, w świecie ludzi wahadła zaprowadziły jeszcze twardszy porządek niż w przyrodzie.

Walka o przeżycie w przyrodzie nie nosi tak brutalnego i agresywnego charakteru, jak w świecie ludzi. Wahadła ludzi są o wiele silniejsze i agresywniejsze od wahadeł przyrody. Fakt, że w przyrodzie zawsze ktoś kogoś pożera, nie oznacza, że tam wciąż wrze wojna. Lew je krowę dokładnie tak samo, jak krowa je trawę. Zwierzęta i rośliny nie mają pojęcia o ważności, dlatego równowaga nie zostaje zakłócona. Ważność to cecha właściwa tylko ludziom. Obserwując zjawiska przyrodnicze z punktu widzenia ważności, człowiek interpretuje normalne współistnienie żywych organizmów jako zaciętą walkę.

Nawet współzawodnictwo o terytorium i partnerów w zwierzęcym świecie nosi czysto nominalny charakter w porównaniu z ciągłymi wojnami wśród ludzi. Zwierzęta bardzo rzadko wyrządzają sobie nawzajem szkodę fizyczną, jeśli nie są właśnie na polowaniu. W większości wypadków każdy spór zostaje rozstrzygnięty na korzyść tego, kto głośniej warknie i straszniej wyszczerzy kły. A jeżeli nawet dochodzi do przelewu krwi, to co zrobić? Łapy okazały się za ciężkie. Uczucia takie jak złość i nienawiść nie są właściwe zwierzętom. Nie ma też odwagi czy tchórzostwa-jest tylko instynkt samozachowawczy. Odważne wilki i tchórzliwe zające istnieją tylko w wyobraźni ludzi.

W żaden sposób nie możemy zmienić tego świata. Przychodzi nam godzić się z tym, co jest od nas niezależne. Mnóstwo ograniczeń i konwencji dosłownie zamyka duszę w fute-rale. Umysł, przechwycony przez konwencje, staje się dozorcą dla duszy i nie pozwala jejurzeczywistniać swych zdolności. Człowiek zmuszony jest zachowywać się zgodnie z wymaganiami świata wahadeł: dawać wyraz niezadowoleniu, denerwować się, obawiać, rywalizować, walczyć. Zachowanie i myśli człowieka uwarunkowane są przez jego zależność od wahadeł. Jak już wiesz z poprzednich rozdziałów, takie uwarunkowanie odbiera człowiekowi energię, kieruje przeciw niemu siły równoważące i unosi ku fałszywym celom. Na dodatek zewnętrzny zamiar działa jako urzeczywistnienie najgorszych obaw. Człowiek rad byłby uwolnić się od uwarunkowań i zależności, lecz nie wie jak.

Wiesz już, że władza wahadeł opiera się na ważności i nieświadomości. Człowiek reaguje na ich prowokacje nieświadomie. Odruchowo ulega niepokojowi, strachowi,rozdrażnieniu, z przyzwyczajenia wyraża niezadowolenie i złości się, z łatwością ogarniago przygnębienie, przeszkody zmuszają go do wytężania wszystkich sił. Człowiek żyje jak we śnie, podlegając scenariuszowi narzuconemu przez wahadła. Nie uświadamia sobie, że może przejąć kontrolę nad scenariuszem. Wydaje mu się, że od niego mało zależy. Ważność wciąga człowieka w grę wahadeł, a nieświadomość odbiera ostatnią możliwość wywarcia wpływu na scenariusz. Gra przebiega na warunkach wahadeł.

Jak widzisz, wielokrotnie przychodzi mi powtarzać jedno i to samo, bo chociaż są to rzeczy oczywiste, to rozważania te są trudne do poczucia i przyswojenia - tak mocno zakorzenił się w naszej świadomości obiegowy światopogląd ukształtowany przez wahadła. Zdołasz wyrwać się z futerału zależności, jeżeli będziesz kierować się zasadami Transerfingu. Władza wahadeł jest wielka, lecz nie będą mogły Ci przeszkodzić, jeżeli zrezygnujesz z ważności i w świadomy sposób skorzystasz ze swojego prawa wyboru i określania scenariusza.

Rzeczą korzystną dla wahadeł jest utrzymywanie ludzi pod kontrolą. Dążą wyłącznie do swoich celów, a człowiek jest dla nich tylko narzędziem, środkiem, marionetką. Twoja dusza przyszła na ten świat jak na święto, więc pozwól sobie na nie. Tylko Ty możesz zdecydować, czy całe swoje życie poświęcić pracy na rzecz obcego Ci wahadła, czy żyć dla siebie, czerpiąc z tego zadowolenie. Jeżeli wybierasz święto, to musisz zrzucić okowy wahadeł i odszukać swój cel i swoje drzwi.

Twój umysł powinien pojąć: nie jesteś zobowiązany kroczyć na smyczy destrukcyjnych wahadeł. Połącz umysł z duszą, a otrzymasz wszystko, czego dusza zapragnie-w sensie dosłownym i przenośnym. Trzeba zaledwie uwolnić się od wahadeł i usunąć rozdźwięk między duszą i umysłem. Pozwól sobie na luksus bycia godnym wszystkiego, co najlepsze.

Jeżeli ktoś sugeruje, że jesteś zobowiązany pracować dla dobra czegokolwiek lub kogokolwiek, nie wierz mu.

Jeżeli udowadnia Ci się, że wszystko w tym świecie osiąga się przez wytrwałą pracę, nie wierz.

Jeżeli próbuje Ci się narzucić okrutną walkę o miejsce pod słońcem, nie wierz. Jeżeli pokazują Ci Twoje miejsce w szeregu, nie wierz.Jeżeli próbują zwabić Cię do sekty lub społeczności, w której potrzebny jest „Twój

wkład na rzecz wspólnej sprawy", nie wierz.

Jeżeli mówią, że urodziłeś się w biedzie i dlatego musisz przeżyć tak całe swoje życie, nie wierz.

Jeżeli sugerują Ci, że Twoje możliwości są ograniczone, nie wierz.Przekonasz się, że wahadła tak po prostu nie odstąpią od Ciebie. Gdy tylko pojawią się

w Tobie zalążki zdecydowania, by posiadać, zaaranżują sytuację, w której spróbują dać Ci do zrozumienia, że Twoje możliwości są ograniczone. Gdy tylko poczujesz się zdolny dokonywać wyboru i określać scenariusz gry, wahadła spróbują zdezorganizować Twoje plany. Gdy tylko poczujesz spokój i pewność, one spróbują Cię zaczepić. Nie ulegaj prowokacji i nie dawaj wyprowadzić się z równowagi. Utrzymuj swoją ważność na minimalnym poziomie i działaj w sposób świadomy. Wymaga się od Ciebie nie starań i nie wytrwałości, tylko świadomego zamiaru utrzymywania ważności na poziomie zerowym.

W tej grze Twoje możliwości ogranicza tylko Twój zamiar. Możliwości wahadeł są ograniczone tylko przez poziom Twojej ważności i świadomości. Pamiętaj: jeżeli jestem pusty, to wahadła nie mają za co mnie zahaczyć. Jeżeli uświadomię sobie sens gry, nie są w stanie narzucić mi scenariusza. Jeżeli udało się im Cię rozczarować, zdezorganizować, wyprowadzić z równowagi, to należy obejrzeć się i zrozumieć, w czym zawyżyłeś poziom ważności.

Zmień swój stosunek do tego, co wyprowadziło Cię z równowagi. Postaraj sięuświadomić sobie, że ważność jest potrzebna nie Tobie, a wahadłom. Futerał dla duszy zbudowany jest z Twojej ważności. Niczemu nie nadawaj zbyt wielkiego znaczenia. Spokojnie i nie nalegając, bierz swoje. Jeśli na razie nie możesz tego wziąć, też nie nadawaj temu znaczenia - wahadła tylko czekają, kiedy podupadniesz na duchu. Jeżeli coś Cię zdenerwowało, zmniejsz poziom ważności. Zdawaj sobie sprawę, że to tylko gra wahadeł. Właśnie gra, a nie bitwa, dlatego że w istocie wahadła są podobne do glinianych bożków.

Gra ta jest twarda i obliczona na słabość człowieka. Gdy tylko zaczniesz pobłażać ważności, od razu przegrasz. Lecz jeżeli ważność jest równa zeru, wahadła trafią w Twoją pustkę. Gliniane bożki rozwalą się. Siłę będziesz czerpać właśnie ze świadomości tego, że rozumiesz zasady gry. Gdy tylko zauważysz, że wahadło próbuje Cię zahaczyć i wyprowadzić z równowagi, uśmiechnij się po cichu i nieugięcie zmniejszaj poziom ważności. Stopniowo wejdzie to w nawyk. Poczujesz wówczas swoją siłę i zrozumiesz, że sam możesz określać scenariusz gry. Odniósłszy zwycięstwo w grze z wahadłami, uzyskasz swobodę wyboru.

Frail

Dotychczas mówiliśmy o tym, że sektory przestrzeni wariantów posiadają określone charakterystyki - parametry. Umówiliśmy się, że w uproszczeniu charakterystyki te potraktujemy jak częstotliwości. Jeżeli częstotliwość emisji Twoich myśli przy jedności duszy i umysłu zgadza się z częstotliwością określonego sektora, to siła zewnętrznego zamiaru urzeczywistnia przejście. Innymi słowy - scenariusz i dekoracje danego sektora materializują się w warstwie Twojego świata.

Dusza każdego człowieka również posiada niepowtarzalny zestaw parametrów -frail duszy. I znów w uproszczonym modelu umówimy się, że frail duszy człowieka to jegocharakterystyczna częstotliwość. Frail jednego człowieka różni się od fraila innego taksamo, jak różnią się kształty śnieżynek, które zawsze są niepowtarzalne. Frail charakteryzuje indywidualną istotę duszy człowieka.

Nie ma sensu bardziej zagłębiać się w to zagadnienie. Można tylko zgadywać, co to jest, ponieważ frail daje o sobie znać w sposób niejawny-jest skryty pod maskamiumysłu, które tak czy inaczej nosi każdy człowiek. Bezsporne jest tylko to, że każdy znas posiada indywidualną i niepowtarzalną istotę. Możesz opisać charakter, przyzwyczajenia, maniery, wygląd znajomego, lecz za wszystkimi tymi charakterystykami stoi jeden integralny obraz, który rozumiesz bez słów. Tę właśnie indywidualną istotę, która jest zrozumiała bez słów, będziemy nazywać frailem.

Możliwe, że spotykałeś ludzi dysponujących niewytłumaczalnym urokiem osobistym. Co ciekawe, mogą mieć oni niepociągającą powierzchowność. Ale wystarczy, by taki człowiek przemówił, gdy od razu zapominasz o jego defektach fizycznych i całkowicie ulegasz jego urokowi. Na pytanie, na czym polega tajemnica uroku osobistego, można tylko bąknąć, że „coś w sobie ma". I innego wytłumaczenia nie ma. Takich ludzi spotyka się bardzo rzadko. Jeżeli nie ma ich w Twoim otoczeniu, poszukaj ich wśród gwiazd show- biznesu. Cechą charakterystyczną takich osobowości jest wyjątkowe piękno i urok,

pochodzące niejako z głębi duszy. Nie jest to piękno lalki, sam to zauważysz. Piękno lalki zaledwie zewnętrznie odpowiada wymaganiom określonych standardów.

Zatem z punktu widzenia fraila sekret uroku osobistego wcale nie polega na tym, że człowiek dysponuje duchowym pięknem lub jakimiś szczególnymi duchowymiprzymiotami. Powinieneś przyjąć (lub nie przyjąć, jeśli tak wolisz) jeszcze jedenparadoksalny wniosek Transerfingu: nie istnieje tak zwane duchowe piękno, tylko harmonia relacji duszy i umysłu.

Jeżeli człowiek sam siebie nie kocha, jest niezadowolony z siebie, pracuje na rzecz sprawy, której nie lubi, jeżeli jego umysł jest zaniepokojony, skonfliktowany z duszą, tonie może on posiadać uroku osobistego. Każdy konflikt duszy i umysłu odbija się na powierzchowności i charakterze człowieka. Jeżeli zaś człowiek jest zadowolony z siebie,kocha siebie, żyje z przyjemnością, zajmuje się ukochaną sprawą, wtedy roztacza niejakoświatło wewnętrzne. To oznacza, że umysł nastroił się na frail duszy.

Jedność duszy i umysłu utożsamia energię myśli człowieka z naturą zewnętrznego zamiaru. Zadowolenie z siebie lub harmonia kontaktów duszy i umysłu również rodzi cośpodobnego. Komfort duchowy zapala wewnętrzne światło, które przypomina duszy o jejprawdziwej naturze, dlatego też piękno harmonii postrzegane jest przez ludzi jako urok osobisty lub piękno duchowe. Takie piękno wywołuje nawet skrytą zawiść: „Czemu jesteś cała w skowronkach?".

Dusza odczuwa komfort, kiedy umysł nie tłamsi jej w swoim futerale, a pielęgnuje ją jak różę w cieplarni, lubuje się nią, troskliwie o nią dba i pozwala każdemu płatkowi swobodnie się otworzyć. To ten rzadki przypadek, który zwykliśmy nazywać szczęściem.

Frail objawia się w postaci hobby, pasji-wszystkiego, co robi się z miłością i ochotą.Często struny fraila milczą przez długi czas. Czasem zdarza się, że jakiś znak zmusza strunę, by zabrzmiała. Może to być rzucona jakby od niechcenia uwaga, która z jakiegoś powodu zapada w duszę. Lub coś, co raz ujrzane od razu przyciąga duszę jakimś szczególnym magnetyzmem. Ledwie wyczuwalna skłonność wkrótce daje o sobie wciąż od nowa znać. To działanie zewnętrznego zamiaru duszy. Lecz ponieważ jest to ledwie wyczuwalna skłonność duszy, to zewnętrzny zamiar działa bez określonego celu. Trzeba wsłuchiwać się we wskazania duszy, by przechwycił je umysł. Wtedy można uchwycić zewnętrzny zamiar i szybko otrzymać to, co upragnione.

Co przeszkadza umysłowi poprawić stosunki z duszą? Ważność i starzy znajomi- wahadła. One narzucają ludziom fałszywe cele i wartości. Jak już powiedziano, właśniewahadła ustalają standardy piękna, sukcesu i powodzenia. Wewnętrzna i zewnętrznaważność zmusza człowieka do porównywania siebie z tymi standardami. Naturalnie, umysł znajduje mnóstwo niedostatków i zaczyna siebie, a zatem i duszę, nienawidzić. Przymierza przeróżne maski, próbując dostosować frail do ustalonych standardów. Z zasady nic dobrego z tego nie wynika. W rezultacie rozdźwięk pomiędzy duszą i umysłem pogłębia się coraz bardziej. Nie ma wówczas mowy o duchowym komforcie! Umysł podlewa swoją różę samymi wymówkami i niezadowoleniem, a ona mizernieje coraz bardziej.

Umysł rzuca się na poszukiwanie skarbów wszędzie, tylko nie ku swojej duszy. Wahadła mamią głośno i kusząco, a dusza tylko cicho i nieśmiało usiłuje poinformować o swoich zdolnościach i skłonnościach. Umysł nie słucha duszy, stara się przebudować frail. Naturalnie, nic dobrego z tego nie wynika. W sumie dusza i umysł osiągają zgodę we wrogości wobec swej rzekomej niedoskonałości. Zewnętrzny zamiar natychmiast przenosi człowieka na linie życia, na których wrogość ta ulega nasileniu, ponieważ niedoskonałość materializuje się w sensie dosłownym.

Umysł sądzi, że jeżeli włoży korygującą maskę, to może dostosować się do obowiązującego standardu. Jak wiesz, jest to bezsensowna próba pogoni za złudzeniem. Zamiast wykorzystać drogocenną unikatowość swojego fraila, człowiek ślepo uderza w szybę, goniąc za cudzym sukcesem. Lecz sukces gwiazdy jest zrodzony właśnie przez nastrojenie jej umysłu na frailu jej duszy. Łowcy złudzeń nic się nie udaje i wpada w niezadowolenie z siebie. Wyrażając niezadowolenie z siebie, człowiek nigdy nie dostanie się na Unie życia, na których jest z siebie zadowolony. Parametry jego emisji odpowiadają akurat tym liniom życia, na których przyczyn do niezadowolenia będzie jeszcze więcej.

Taką właśnie bezsensowną grę narzucają ludziom wahadła. Lecz dla wahadeł ta gra ma nawet bardzo określony sens, ponieważ niezadowolenie i niedosyt-to ich ulubione źródła energii.

Jak nastroić umysł na frail duszy? Jedynym sposobem jest przekonanie go, że jego dusza jest przede wszystkim godna miłości. Najpierw trzeba pokochać siebie, a dopiero potem zwracać uwagę na zalety innych. Nie należy mylić miłości własnej z samolubstwem, zakochaniem w sobie samym, samozadowoleniem. Samozadowolenie rodzi się z wywyższenia siebie ponad innych i stwarza bardzo niebezpieczny nadmierny potencjał. Kochanie siebie oznacza rozumienie swojej niepowtarzalności i godzenie się na siebie takiego, jakim się jest, z całym dobrodziejstwem inwentarza. Twoja miłość własna nie powinna zawierać żadnych warunków, bo inaczej przerodzi się w nadmierny potencjał. Czyżbyś nie był godzien własnej miłości? Przecież siebie masz tylko jednego.

Jeżeli człowiek zaszedł daleko w walce ze swoim frailem, trudno mu będzie ot tak pokochać siebie. „Jak mam siebie pokochać, skoro się sobie nie podobam!". Popatrz, jaka jest postawa umysłu: „Kocham siebie, jeżeli się sobie podobam". To najczystsza postać nadmiernego potencjału, zrodzona przez podwyższoną wewnętrzną i zewnętrzną ważność. Zewnętrzna ważność polega na tym, że ustalone przez kogoś standardy są dla mnie niezachwianą prawdą. Czy nie za wysoko oceniam cudze zalety? Wewnętrzna ważność polega na tym, że zmuszam się do dorównywania cudzym standardom. A kto powiedział, że niby jestem od nich gorszy? Ja, i tylko ja. Czy moja samoocena nie jest zbyt niska?

By pokochać siebie, zrzuć z piedestału zewnętrzną ważność i przestań czcić cudze standardy. Kto Ci zabrania stworzyć swoje własne? Niech lepiej inni dostosowują się do Ciebie. Zrzuć swoją wewnętrzną ważność i uwolnij siebie. Nie jesteś zobowiązany odpowiadać cudzym standardom. Zawsze trzeba zdawać sobie sprawę, że ważność jest potrzebna nie Tobie, a wahadłom. Kiedy całym umysłem pokochasz swoją duszę, zewnętrzny zamiar sam przeniesie Cię na linie życia, na których będziesz usatysfakcjonowany sobą w pełnej mierze. Jeżeli nie zważając na nic, spodobasz się sobie, uda Ci się oszukać zewnętrzny zamiar i odkryć zalety, których istnienia nawet nie podejrzewasz. Kiedy energia Twoich myśli będzie emitować zadowolenie z siebie, zewnętrzny zamiar uchwyci Cię i przeniesie na linie, na których rzeczywiście jest się czym szczycić.

W jednym z przykazań mówi się: „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego". Wszyscy z jakiegoś powodu zwracają uwagę tylko na konieczność kochania bliźniego. Lecz w przykazaniu mowa jest o tym, że miłość do siebie samego jest pierwotna w stosunku do miłości bliźniego. Porzuć grę narzuconą przez wahadła i zacznij od dziś kochać siebie. Kup sobie swoje ukochane łakocie i urządź święto. Troskliwie dbaj o siebie. Ktoś może złośliwie dopełnić moją myśl: „Pobłażaj swoim słabościom, złym skłonnościom...". Jest to demagogia wahadeł i myślę, że nie ma potrzeby, bym z nią polemizował. Równie dobrze sam rozumiesz, co oznacza miłość do samego siebie. A słabości i złe skłonności w człowieku indukują akurat wahadła.

Nie trzeba szukać świętego Graala gdzieś w dżungli. Święty Graal znajduje się wTwoim wnętrzu i jest to frail Twojej duszy.

Jedność duszy i umysłu

Dusza przychodzi na ten świat, ufnie wyciągając dziecinne rączki. Lecz potem okazuje się, że świat jest opanowany przez wahadła, które zmieniły go w dżunglę. Wahadła od razu próbują zasugerować duszy, że nikt na nią tu nie czekał, że na tym świecie każdy musi walczyć o miejsce pod słońcem i płacić daninę wahadłom. Naiwną i prostolinijną duszę natychmiast chcą usadzić w miejscu. Wmawia się jej, że jej pragnienia nikogo nie interesują, że na świecie jest więcej cierpień niż radości, że święta bywają tylko w określone dni, że trzeba ciężko pracować na kawałek chleba. I tyle... uszy kładziesz po sobie, przygnębienie sprawia, że łzy napływają do oczu. Albo narasta oburzenie. To niesprawiedliwe i nie w porządku! Włos się jeży. Duszy wydaje się, że ma tylko dwie opcje: ponuro brnąć drogą narzuconą przez wahadła albo walczyć o swoje.

Umysł człowieka zostaje przechwycony przez wahadła na wszystkich poziomach - mentalnym, emocjonalnym i energetycznym. Światopogląd i reakcje człowieka są kształtowane właśnie przez wahadła. Człowiek myśli i postępuje tak, jak chcą tego wahadła. Dusza w ślad za umysłem wpada w futerał uwarunkowań. Uwarunkowania te przejawiają się dosłownie we wszystkim. Człowiek jest zmuszony godzić się z mnóstwem ograniczeń i odgrywać wyznaczoną mu rolę w narzuconej grze. Dusza w takich warunkach stopniowo odsuwa się na dalszy plan, i umysł chwyta wodze w swoje ręce.

Umysł poucza duszę, jakby była małym nierozsądnym dzieckiem: „Lepiej od ciebie wiem, co trzeba robić, a Twój głupi bełkot nie ma żadnego sensu". Dusza większości ludzi przekształciła się w przestraszoną, pozbawioną praw istotę, która wbiła się w kąt i ze smutkiem obserwuje, co wyprawia potworny umysł. Czasem zdarzają się minuty zgody duszy i umysłu. W takich chwilach dusza śpiewa, a umysł z zadowoleniem zaciera ręce. Lecz zdarza się to rzadko. Najczęściej jedność duszy i umysłu osiąga się we wrogości, strachu i nienawiści.

Dusza nie ma prawa głosu w kwestiach wyboru. Umysł obchodzi się z duszą jak z dzieckiem proszącym o zabawkę, która spodobała się w sklepie. Odpowiedzi umysłu zazwyczaj są standardowe, na przykład: „Nie mamy na to pieniędzy". Tak właśnie marzenie niszczy się w zarodku.

Popatrz, co się dzieje. Dziecku zabawka potrzebna jest teraz. Jeżeli rzeczywiście nie możesz sobie pozwolić na kupno zabawki dziecku, nie ma niczego zdrożnego w tym, że mu odmawiasz. Ale dusza gotowa jest poczekać! Tylko że umysł z uporem kretyna stawia na sprawie krzyżyk: „Nie mamy pieniędzy". Wychodzi na to, że marzenie z zasady jest nieosiągalne.

Umysł ma własną logikę, narzuconą przez wahadła, którym opłaca się trzymać popleczników na uwięzi i nie dawać im swobody nawet w wyborze marzeń. Dla duszy logika jest obca, ona wszystko pojmuje dosłownie. Umysł twierdzi, że nie ma pieniędzy. Lecz przecież dusza nie prosi o pieniądze, a o zabawkę! Ten zaś, motywując, że nie ma pieniędzy, czyni zabawkę przedmiotem zakazanym (to nierealne, trudno osiągalne) i duszy pozostaje tylko zamknąć się w sobie w poczuciu klęski i nie wspominać więcej o zabawce. Tak odbywa się pogrzeb marzenia.

Umysł nie ma pojęcia, jak można ziścić to marzenie, dlatego też nie dopuszcza go do warstwy swojego świata - przecież w życiu wszystko powinno być logiczne i zrozumiałe. A wystarczyło tylko zgodzić się na posiadanie zabawki i zewnętrzny zamiar zadbałby o to, jak zdobyć na nią pieniądze. Lecz powszechny światopogląd ukształtowany przez wahadła nie dopuszcza takich cudów. Swoboda wyboru popleczników w żaden sposób nie odpowiada interesom wahadeł.

Człowiek mylnie postrzega racjonalny światopogląd jako niewzruszone prawo. Ale prawo to jest „lipne" i można je obalić. W naszym życiu często zdarzają się niewytłumaczalne „cuda". Dlaczego więc nie wpuścić jednego z cudów do swojego życia? Wystarczy tylko pozwolić sobie mieć to, czego chce dusza. Jeżeli zrzucisz z siebie pajęczynę uprzedzeń i ograniczeń, którą oplatały Cię wahadła, szczerze uwierzysz, że jesteś godzien swojego marzenia i pozwolisz sobie mieć to, czego pragniesz - i otrzymasz to. Pozwolić sobie mieć - to najważniejszy warunek spełnienia pragnienia.

Są jeszcze inne odpowiedzi, które umysł sugeruje duszy w sklepie z zabawkami.„Bzdura! Ja najlepiej wiem, czego ci trzeba. Gdzież nam do takich zabawek, jesteśmy prostymi ludźmi. To nierealne. To nie dla każdego. Nie masz ani zdolności, ani danych po temu. Gdzież tobie do niej (do niego)! Trzeba żyć jak wszyscy". I tak dalej. Gdyby takiesądy nie były rezultatem wpływu wahadeł, można by oskarżyć umysł o wyjątkową tępotę.Lecz miejmy nadzieję, że czytając te linijki, ocknie się on jednak z lepkiego otumanienia i zrozumie absurdalność swoich „rozsądnych" argumentów.

Umysł bez duszy może w tym świecie bardzo niewiele. Razem zaś zdolni są do wszystkiego, ponieważ ich zjednoczenie rodzi ową czarodziejską siłę - zewnętrznyzamiar. Umysł kieruje wewnętrznym zamiarem, a dusza - zewnętrznym. Ale dusza nie jest w stanie kierować zewnętrznym zamiarem w sposób celowy. Kiedy dusza i umysłzlewają się w jedno, zewnętrzny zamiar staje się sterowny i można go wykorzystać do osiągnięcia postawionych celów.

Wszystko, co wydaje Ci się trudno dostępne lub nierealne, rzeczywiście takie jest wwąskich ramach możliwości wewnętrznego zamiaru umysłu. Nikt temu nie przeczy. Niezależnie od celu, jaki przed sobą postawisz, zgodzę się, że osiągnięcie go w ramach racjonalnego światopoglądu jest trudne. Lecz nie rezygnuj ze swojego marzenia tylko dlatego, że jakieś rzekome autorytety nadały sobie prawo orzekania, gdzie przebiegają granice rzeczywistości. I Ty korzystaj ze swojego prawa do własnego cudu!

Sekret szczęścia jest równie prosty jak sekret nieszczęścia. Rzecz w jedności lub rozdźwięku między duszą i umysłem. Im człowiek jest doroślejszy, tym większy jest ten rozdźwięk. Umysł ulega wpływowi wahadeł, a dusza staje się nieszczęśliwa. Wdzieciństwie dusza jeszcze ma nadzieję na to, że otrzyma swoją zabawkę, lecz z czasemta nadzieja gaśnie. Znajduje coraz więcej potwierdzeń tego, że marzenie jest trudne do

osiągnięcia, i odkłada jego realizację na potem. Owo odkładanie na potem zazwyczaj trwa całe życie. Życie kończy się, a marzenie wciąż leży w zakurzonej skrzynce.

W celu osiągnięcia jedności duszy i umysłu trzeba najpierw określić, w jakich właściwie dziedzinach ma zostać osiągnięta ta jedność, trzeba wyznaczyć swoje cele. Mimopozornej oczywistości, pytanie to wcale nie jest trywialne. Ludzie z reguły świetniewiedzą, czego nie chcą, lecz sformułowanie, czego pragną, sprawia im trudność. Można to wyjaśnić tym, że wahadła dążą do podporządkowania ludzi swoim interesom i narzucają im fałszywe cele. 0 żadnej jedności duszy i umysłu nie ma nawet mowy, jeżeli umysł nastawia się na pogoń za kuszącym mirażem, a dusza skłania się ku czemuś zupełnie innemu.

A do tego ludzie są tak zajęci i zatroskani wykonaniem rozmaitych prac dla wahadeł, że nie mają czasu usiąść i spokojnie pomyśleć o swoich prawdziwych pragnieniach. Trzeba specjalnie znaleźć czas i przypomnieć sobie, ku czemu skłaniała się dusza wtedy,w dzieciństwie. Co się jej podobało, czego pragnęła, co rzeczywiście ją pociągało i zczego z czasem przyszło jej zrezygnować. Zadaj sobie pytanie: czy tak samo jak niegdyś pociąga Cię Twój dawny cel? Pomyśl, czego tak naprawdę pragniesz. Czy nie jest to fałszywy cel? Rzeczywiście pragniesz tego całym sercem, czy tylko chcesz tego pragnąć? Kiedy myślisz o swoim celu, trzeba obniżyć wewnętrzną i zewnętrzną ważność. Jeżeli zewnętrzna ważność jest zawyżona, cel będzie oczarowywał Cię ekskluzywnością i niedostępnością. Czy nie połknąłeś haczyka wahadła? Jeżeli zawyżona została wewnętrzna ważność, to może się wydawać, że cel leży poza zasięgiem Twoich możliwości. Cel znowu wabi swoją nie-dostępnością. Lecz czy rzeczywiście tego Ci trzeba?

Rozmyślając o celu, nie myśl o jego ekskluzywności. Zepchnij cel z piedestału niedostępności. Tym samym obniżysz zewnętrzną ważność. Rozmyślając o celu, nie myśl o środkach jego osiągnięcia. Tym samym zmniejszysz wewnętrzną ważność. Myśl tylko o swoim komforcie. Jeżeli cel zostanie osiągnięty, czy rzeczywiście poczujesz się dobrze, czy w duszy ciąży kamień? Wątpliwości co do tego, czy rzeczywiście osiągnąłeś upragniony cel, jeszcze nie mówią o tym, że nie był on potrzebny. Najważniejsze, by na myśl o pożądanym celu Twoja dusza śpiewała. Jeżeli mimo atrakcyjności celu coś Cię martwi, znaczy to, że może być to fałszywy cel. Nad wszystkimi tymi pytaniami zatrzymamy się w następnym rozdziale.

Jeżeli nie masz określonego celu i niczego nie pragniesz, to masz niski poziom energii albo Twój umysł ostatecznie upchnął duszę w futerale. W pierwszym wypadku można podnieść swój życiowy tonus, dbając o zdrowie. Możliwe, że nawet nie wiesz, czym jest dobre zdrowie. Przy dobrym zdrowiu życie przysparza przyjemności i chce się od razu wszystkiego.

Dusza nie może niczego nie chcieć, przecież to życie stanowi dla niej unikalną szansę. W drugim wypadku masz tylko jedno wyjście-pokochać siebie. Czy nie za bardzo pochłonęła Cię troska o innych? Postaw siebie na pierwszym miejscu. Inni nie otrzymająod Ciebie niczego dobrego, jeżeli Twoja własna dusza jest odsunięta na dalszy plan.Oddając siebie bez reszty służeniu innym, nawet bliskim ludziom, lub tym bardziej wahadłom, bez sensu roztrwonisz swoje życie. Życie jest dane nie po to, byś komuś służył, lecz byś realizował siebie jako osobowość. Zamykając duszę w futerale, stwarzasz potężny nadmierny potencjał wewnętrznego utajonego braku satysfakcji, który przybierze postać przeróżnych napaści na Ciebie i Twoich bliskich. Będzie Ci się zdawać, że pragniesz dla ludzi dobra, a w rzeczywistości cała ta troska będzie im szkodzić.

Troskliwie dbaj o siebie, odnoś się do siebie z uczuciem i uwagą, a Twoja dusza rozgrzeje się i rozprostuje skrzydła.

Nie wierz nikomu, kto będzie mówić, że w celu osiągnięcia sukcesu musisz się zmienić. Nieraz już coś takiego słyszałeś, prawda? To ulubiona recepta wahadeł. Że niby jak coś Cinie wychodzi, to musisz pracować nad sobą. Jak masz się zmienić z punktu widzeniawahadeł? Odwrócić się od siebie, zwrócić się frontem do wahadeł i przestrzegać zasady„postępuj tak, jak ja", by odpowiadać ich wymaganiom i działać w ich interesach. By sięzmienić, trzeba będzie ze sobą walczyć. O jakiej jedności duszy i umysłu może być mowa, jeżeli nie przyjmujesz siebie takiego, jaki jesteś, nie kochasz siebie i walczysz ze sobą? Dusza nie przyjmie fałszywych celów, ona ma własne skłonności i potrzeby. W pogoni za fałszywymi celami niczego nie osiągniesz albo osiągnąwszy, zrozumiesz, że nie tego było Ci trzeba.

Transerfing nie ma nic wspólnego z wahadłami, dlatego też proponuje całkowicie innądrogę - nie zmieniać siebie, tylko przyjąć siebie takiego, jakim się jest. Odwrócić się

plecami od bzdur narzucanych przez wahadła i zwrócić umysł ku duszy. Wsłuchaj się w nakazy duszy, świadomie zmniejsz poziom ważności, pozwól sobie mieć, a otrzymasz wszystko czego dusza zapragnie.

By doprowadzić do jedności duszę i umysł, trzeba częściej zwracać uwagę na stan duchowego komfortu. Czujesz się komfortowo, jeżeli w danej chwili nic Cię nie niepokoi, nie przygnębia, jest Ci przytulnie i spokojnie. Dyskomfort duchowy sygnalizuje odwrotna sytuacja: odczuwasz niewyraźny niepokój, coś Cię przygnębia, czegoś się obawiasz, czujesz się przybity, masz jakiś ciężar na duszy. Jeżeli podobne odczucia dają o sobie znać i rozumiesz ich pochodzenie, to znaczy, że masz do czynienia z dyskomfortem umysłowym. Umysł z reguły wie, czego się obawia, co go niepokoi i gnębi. W takim wypadku możesz zaufać umysłowi, który podpowie Ci rozwiązanie.

Z duchowym dyskomfortem rzecz przedstawia się trudniej, ponieważ przejawia się on w sposób utajony, jako niewyraźne przeczucie. Umysł twierdzi: wszystko jest w jak najlepszym porządku, wszystko idzie jak trzeba, nie ma powodu do niepokoju. A jednak, mimo rozumnych argumentów, coś Cię gnębi. I to właśnie jest szelest porannych gwiazd. Usłyszenie głosu duszy nie stanowi aż tak wielkiej trudności. Zadanie polega tylko na tym, by zwrócić na niego uwagę. Głos umysłu z jego logicznymi rozważaniami brzmi zbyt głośno i człowiek nie przykłada wagi do niewyraźnych i niejasnych przeczuć. Pochłonięty przez swoją logiczną analizę i prognozowanie zdarzeń, umysł nie jest skłonny do wsłuchiwania się w uczucia duszy.

Ażeby nauczyć się słyszeć szelest porannych gwiazd, nie ma innego wyjścia, prócz wypracowania w sobie nawyku zwracania uwagi na stan duchowego komfortu. Za każdym razem, kiedy musisz podjąć jakąś decyzję, słuchaj najpierw głosu umysłu, a potem odczuć duszy. Gdy tylko umysł podejmie decyzję, dusza zareaguje na nią pozytywnie albo negatywnie. W drugim wypadku odczujesz niewyraźny duchowy dyskomfort.

Jeżeli zapomniałeś w porę zwrócić uwagę na poziom komfortu, postaraj sięprzypomnieć sobie potem, jakich uczuć doznawałeś. Kiedy decyzja została podjęta, nawiedziło Cię przelotne uczucie. W tamtej chwili umysł był w takim stopniu pochłonięty swoją analizą, że nie zwracał uwagi na uczucia. A teraz przypomnij sobie, jakie wydało Ci się tamto pierwsze przelotne uczucie. Jeżeli to było uczucie przygnębienia na tle optymistycznych rozważań umysłu, to dusza jasno powiedziała „nie".

W jakim stopniu można ufać przeczuciom duszy? Jeżeli sądzisz, że przeczuwasz określone zdarzenie, które powinno mieć miejsce, możesz nie dowierzać takim przeczuciom. Nie da się zagwarantować, że umysł poprawnie interpretuje informację duszy, jedyną pewną interpretacją może być tylko duchowy dyskomfort w odpowiedzi na podjętą przez umysł decyzję.

Komfort duchowy nie może być jeszcze gwarancją tego, że dusza mówi „tak". Być może nie udziela ona żadnej odpowiedzi. Lecz kiedy dusza mówi „nie", to poczujesz to z całą pewnością. Jak Ci wiadomo z materiału poprzednich rozdziałów, dusza jest zdolnawidzieć sektory przestrzeni wariantów, które zostaną urzeczywistnione w raziewprowadzenia w życie decyzji umysłu. Widzi ona rezultat i wyraża swój stosunek- pozytywny lub negatywny. Zresztą sam możesz przekonać się na własnej skórze, że jeżeli dusza mówi „nie", to zawsze ma rację.

W ten sposób, kiedy trzeba podjąć jakąś decyzję, masz do dyspozycji pewne kryterium prawdziwości - stan dyskomfortu duchowego. Jeżeli dusza mówi „nie", a umysł mówi„tak" - śmiało rezygnuj, o ile to możliwe. Dusza nie może pragnąć czegoś złego dlasiebie. Jeżeli zaś umysł mówi „trzeba tak zrobić i tak zrobimy", to działaj zależnie od okoliczności. W życiu czasem trzeba godzić się z tym, co nieuchronne. W każdym razie kryterium duchowego dyskomfortu wnosi jasność i pewność w kwestie, w których szala wagi nie wychyla się wyraźnie w żadną stronę.

Osiągnąwszy zgodę duszy i umysłu w związku z obranymi celami, pozostaje osiągnąćjedność w zdecydowaniu, by mieć i działać. Wewnętrzny zamiar umysłu powinien zlać się z zewnętrznym zamiarem duszy. Jeżeli działasz w ramach wewnętrznego zamiaru i przy tym zewnętrzny zamiar skierowany jest w tę samą stronę, to możesz uznać, że cel masz już w kieszeni. W razie nieokreśloności wewnętrznego zamiaru, kiedy nie wyobrażasz sobie wyraźnie, jakimi środkami można osiągnąć cel, pracuj nad tym, by być zdecydowanym mieć. Zewnętrzny zamiar jest znacznie silniejszy niż wewnętrzny, dlatego sam znajdzie dla Ciebie odpowiedni wariant.

Należy osiągnąć taką jedność duszy i umysłu w zdecydowaniu, by mieć, jaka przejawia się w silnych uczuciach. Dusza i umysł są z reguły zgodne w uwielbieniu, niechęci,

obawach i najgorszych oczekiwaniach. Kochamy, nienawidzimy i boimy się zawsze z całego serca. Kiedy umysł i dusza się jednoczą, rodzi się niepohamowane uczucie. „Ten nie nauczy się kochać, kto nie umie nienawidzić" - mawiał znany rosyjski pisarz Nikołaj Czernyszewski.

Jeżeli cel jest wybrany poprawnie, to dusza i umysł będą usatysfakcjonowane. Zakłócać przyjemność może tylko wąska strefa komfortu duchowego lub myśli zrodzoneprzez to, że cel jest trudno dostępny. Sytuację, kiedy umysł wątpi w rzeczywistość, adusza czuje się skrępowana w „nowym fotelu", można naprawić przy pomocy slajdów. Już wiesz, jak to się robi. Poszerzywszy strefę komfortu, uzyskasz stan niepohamowanej radosnej jedności, kiedy dusza śpiewa, a umysł zadowolony zaciera ręce.

Jeszcze raz powtórzę: rozmyślając o celu, nie myśl o jego ekskluzywności, niedostępności i środkach do jego osiągnięcia - zwracaj uwagę tylko na stan komfortu duchowego. Jest Ci dobrze czy źle? Tylko to ma znaczenie. W przeciwnym razie możeszpomylić skrępowanie duszy z dyskomfortem duchowym. Skrępowanie lub swego rodzajunieśmiałość ma miejsce w wyniku niezwykłości sytuacji: „Czyżby to wszystko było dla mnie?" O dyskomforcie zaś świadczy przygnębienie, uczucie ciężaru, męcząca konieczność, obawa, uciążliwy niepokój. Jeżeli skrępowanie nie zmniejsza się po zastosowaniu slajdów, to mamy do czynienia z dyskomfortem. Warto wówczas znów pomyśleć, nie usiłując oszukać siebie: czy rzeczywiście ten cel jest Ci potrzebny?

Slajdy dźwiękowe

Każdego człowieka, w zależności od rodzaju percepcji, można zaliczyć do jednego z trzech typów: wizualnego, kinestetycznego i audialnego. Jedni lepiej operują obrazami, inni są bardziej wrażliwi na odczucia, trzecia grupa jest szczególnie czuła na dźwięki. Dotychczas mówiliśmy o slajdach zawierających obrazy wizualne i emocjonalne, które są najbardziej preferowane.

W pewnych praktykach duchowego samodoskonalenia wykorzystuje się techniki afirmacji. Człowiek w myślach wykonuje wielokrotne powtórzenia zorientowane na określony cel. Na przykład taka afirmacja: „Cieszę się świetnym zdrowiem, potężnąenergią i komfortem duchowym. Jestem spokojny i pewny siebie". Wielokrotnepowtarzanie głośno lub po cichu podobnych zdań najbardziej odpowiada ludziom typu audialnego. Ale ponieważ nie występują czyste typy, afirmację z powodzeniem może wykorzystywać każdy.

Afirmacja działa tak samo, jak slajdy, lecz trzeba ją stosować, biorąc pod uwagęróżnice języków duszy i umysłu. Po pierwsze, dusza nie rozumie słów. Jeżeli będziesz bezmyślnie coś powtarzać - nic to nie da. Dusza rozumie tylko niewerbalne myśli i uczucia. Słowa mogą w jakimś stopniu modelować myśli i uczucia, lecz to już nie to, bo mowa jest wtórna. Znacznie skuteczniej jest raz poczuć, niż tysiąc razy powtórzyć jakieś słowa. Dlatego trzeba dążyć do jednoczesnego przeżywania tego, co powtarzasz.

Po drugie, pojedyncza afirmacja powinna być ściśle ukierunkowana. Nie warto łączyć razem kilku celów. Na przykład przytoczona wyżej afirmacja posiada pozornie poprawną treść. Jest tam wszystko, czego trzeba. Ale powtarzając taką afirmację, nie będziesz w stanie wywołać u siebie całego kompleksu wymaganych odczuć.

Po trzecie, należy unikać monotonii i jednostajności. Każdą nową serię powtórzeń należy opatrzyć nowymi aspektami przeżyć i odczuć. Na przykład jeżeli wciąż powtarzasz sobie: „Jestem spokojny i pewny siebie", te słowa szybko przestaną dla Ciebie oznaczać to, co ze sobą niosą. Pewność pojawia się w chwili powstania zamiaru bycia pewnym siebie. Pragnienie trzeba „wyrzeźbić", długo siebie przekonując. Zamiar, na odwrót, działa od razu: chcesz być pewnym - to bądź.

I w końcu nie należy kierować afirmacji na walkę z konsekwencjami, nie usunąwszy przyczyny. Na przykład nie ma sensu powtarzać: „Nie mam się czego bać ani czymniepokoić", jeżeli przyczyna niepokoju pozostaje na swoim miejscu. Ponadto afirmacjapowinna być sformułowana w pozytywnym stylu. Zamiast powtarzać bez końca, czego chcesz uniknąć, zaprogramuj się na rezultat, który chcesz osiągnąć. Na przykład nega- tywną afirmację: „Nie boję się i nie niepokoję" lepiej zastąpić pozytywną: „Wszystko mi się udaje". Wskazuj konkretnie, co ma się udać, byś nie miał powodu do niepokoju.

Zwróć uwagę, że trzeba mówić „wszystko się udaje", a nie „wszystko się uda". Jeżeli formułujesz afirmację w czasie przyszłym, przyszłość nie stanie się teraźniejszością, a

przekształci się w oazę gdzieś na horyzoncie. Musisz tak ustawić parametry swojej emisji,jakbyś już miał to, co zamawiasz.

Zamawianie komfortu duchowego też jest bez sensu. Duchowy komfort to skutek zgodności duszy i umysłu w konkretnej kwestii. Zgodności tej nie da się osiągnąć w sensie ogólnym, przez abstrakcyjną autosugestię. Można tylko uspokoić duszę za pomocą konkretnego slajdu.

Afirmację działają najskuteczniej jedynie wtedy, gdy znajdujesz się w zerowym stanie emocjonalnym, kiedy nie ma nadmiernych potencjałów. Podświadomości nie da sięprzekonać do czegoś ani czegoś jej narzucić. Włączając jakiekolwiek emocje, naruszaszrównowagę. Jeżeli z naciskiem próbujesz wbić sobie jedną i tę samą myśl, Twoja dusza„zatka uszy". Najskuteczniejsze jest beznamiętne powtarzanie w stanie rozluźnienia. Wtedy, być może, Twój umysł dotrze do podświadomości. A jeżeli umysł żarliwie próbuje przekonać duszę, to znaczy, że on sam w to nie wierzy i żadne powtarzanie nie rozwiejewątpliwości.

Naciskiem umysłu na duszę nic nie osiągniesz. Zdecydowanie, by mieć - nie ukształtuje się na tle emocjonalnego uniesienia. To, co masz, wydaje się zwyczajne i oczywiste. Bierzesz swoje spokojnie i nie nalegając - jak pocztę ze skrzynki. Jeżeli błędnie postrzegasz swoją stanowczość jako zdecydowanie, by mieć, to kręcisz się w miejscu, trzymając za ręce z wahadłem. W pewnym momencie puści ono Twoją rękę, a Ty, koziołkując, stoczysz się w dół dawnego niezdecydowania. Kiedy zaś Twoje zdecydowanie, by mieć pozbawione jest pragnienia posiadania, wahadło nie ma za co Cię zahaczyć.

Jak rozumiesz, afirmacja to swego rodzaju slajd dźwiękowy. Można korzystać zarówno ze slajdów wizualnych, jak i z afirmacji. W kompleksie dają one najlepszy efekt. Otoprzykład takiego kompleksowego slajdu. Przypuśćmy, że zawiera on obraz Twojegonowego domu. Siedzisz przy kominku. Skrzypi fotel na biegunach. Drwa wesoło trzaskają. Jakże przyjemnie patrzeć na ogień! Za oknem szumi deszcz i wieje chłodny wiatr, a Tobie jest przytulnie i ciepło. Na stoliku leżą ulubione łakocie. W telewizji leci ciekawy program. Wszystko to widzisz, słyszysz, odczuwasz i mówisz przy tym po cichu:„Czuję się komfortowo". Nie patrzysz na slajd i nie słuchasz go, lecz żyjesz w nim.

Okno na przestrzeń wariantów

W głowie człowieka wciąż kręcą się kontrolowane i niekontrolowane myśli. Niektórzy nazywają to wewnętrznym dialogiem, lecz w istocie jest to monolog. Umysł nie ma z kim więcej gadać, jak tylko z samym sobą. Dusza natomiast nie umie myśleć i rozmawiać - ona tylko czuje i wie. Wewnętrzny monolog brzmi bardzo głośno w porównaniu z niewerbalnymi odczuciami duszy. Dlatego intuicja daje o sobie znać tak rzadko i ledwie zauważalnie.

Istnieje pogląd, że jeżeli zatrzyma się wewnętrzny monolog, to umysłowi otworzy siędostęp do informacji intuicyjnej. To prawda, tylko że owego monologu nie da się wyłączyć całkowicie w sposób świadomy. Przypuśćmy, że skupiłeś się i powstrzymałeś bieg myśli i słów. Myśli w zasadzie nie ma, wewnątrz panuje pustka, ale to bynajmniej nie zatrzymanie monologu. Umysł w tej chwili nie śpi. Przeciwnie - jest bardzo czujny, tylko ma inne zadanie - nie myśleć i nie gadać. On dosłownie mówi: „No zgoda, pomilczę, popatrzymy, co będziesz robić".

To złudzenie zatrzymania monologu. Zatrzymanie monologu wewnętrznego ma miejsce, kiedy umysł wyłącza swoją kontrolę lub chociażby osłabia czujność. A przy pozornym zatrzymaniu monologu ma się on na baczności i niejako zagłusza uczucia duszy swoim jeszcze „donośniejszym" milczeniem.

Gdyby umysł wyłączył swoją kontrolę, Twoja percepcja zapadłaby się w przestrzeńwariantów. Faktyczne zatrzymanie wewnętrznego monologu ma miejsce tylko we śnie lub w stanie głębokiej medytacji. Praktyczny pożytek z tego można odnieść tylko w świadomym śnie lub jeżeli posiadłeś technikę głębokiej medytacji, podczas której świadomość się nie wyłącza.

Świadomy sen można wykorzystać jako ciekawy eksperyment i trening zewnętrznego zamiaru. Ale czy można wykorzystać zatrzymanie wewnętrznego monologu w stanie świadomości? Istnieje jedna furtka stanowiąca wąskie okno, które otwiera się spontanicznie w chwilach, kiedy kontrola umysłu słabnie i do świadomości przedostają się intuicyjne odczucia duszy.

Intuicja daje o sobie znać przez niewyraźne przeczucia, które niektórzy nazywają głosem wewnętrznym. Umysł odwrócił swoją uwagę i w tej chwili łatwo wychwycić uczucia lub wiedzę pochodzącą od duszy. Usłyszałeś szelest porannych gwiazd - głos bez słów, zadumę bez myśli, dźwięk bez natężenia. Coś rozumiesz, lecz niejasno. Nie myślisz, tylko intuicyjnie wyczuwasz. Każdy kiedyś poczuł na sobie to, co nazywamy intuicją. Na przykład czujesz, że ktoś powinien teraz przyjść lub coś powinno się wydarzyć. Albo pojawia się nieświadoma chęć zrobienia czegoś, czy też po prostu czujesz, że coś wiesz.

Kiedy trwa gra myśli, w charakterze arbitra występuje analityczny aparat umysłu. Umysł szybko szufladkuje wszystkie dane przy pomocy definicji tak, by wszystko było logiczne i racjonalne. Zatrzymanie się monologu wewnętrznego ma miejsce, kiedy pozbawionego gwizdka arbitra sadza się na ławce rezerwowych. Umysł obserwuje, lecz nie jest już w stanie kontrolować gry.

Żonglując danymi, umysł robi sobie krótkie chwile wytchnienia. Niejako na krótko siada na ławce i odpoczywa. I wówczas otwiera się okno dla intuicyjnej informacji. W takiej chwili najzwyczajniej zasypiasz. Możliwe, że to dla Ciebie nieprawdopodobna wiadomość, lecz rzeczywiście tak jest. Wszyscy ludzie wielokrotnie w ciągu dnia zasypiają. Po prostu nie zauważają tego, bo okno otwiera się na bardzo krótko.

Umysł budzi się po drzemce i kontynuuje swój monolog. Czasem wrażenia wywołane widokiem z okna będą docierać do świadomości w postaci intuicyjnej informacji. Lecznajczęściej umysł nie zwraca uwagi na krótkotrwałe przywidzenie, ponieważ jest bardzopochłonięty swoimi myślami.

We śnie dusza lata bez celu i może ją zanieść dokądkolwiek. W otwierającym się w czasie czuwania oknie, w odróżnieniu od zwykłego snu, dusza nastawiona jest na sektor przestrzeni wariantów zgodny z kontekstem narzuconym przez płynące w głowie myśli. Kontekst ukierunkowuje spojrzenie duszy na odpowiedni sektor przestrzeni, w którym widzi ona wiedzę mającą związek z bieżącą zawartością myśli. Gdy tylko okno się otwiera, wiedza ta przedziera się do umysłu. Jeżeli obudzony umysł zwróci uwagę na wrażenia duszy, czyli przypomni sobie ten krótki przebłysk swojego snu, wówczas otrzy- ma to, co bywa określane jako wiedza intuicyjna - wiadomości, które wzięły się niejako znikąd, „z sufitu".

Zazwyczaj uważa się, że intuicyjne olśnienie jest spontanicznym wybuchem przejrzenia umysłu na oczy. Z jednej strony na umysł nagle „z sufitu" zwala się rozwiązanie, a z drugiej uważa się, że znalazł to rozwiązanie sam. Jakie więc jest po- chodzenie tej wiedzy znikąd? Zazwyczaj przymyka się na ten zadziwiający fakt oko i bierze poprawkę na to, że niby taka już jest natura umysłu.

Biorąc za punkt wyjścia model Transerfingu, widzimy, że mechanizm olśnienia ma zupełnie inną naturę. Umysł znajduje swoje rozwiązanie drogą logicznych przemyśleń. Aolśnienie to brakujące ogniwo, którego nie da się otrzymać z posiadanego już łańcuchalogicznego. Przychodzi ono z przestrzeni wariantów za pośrednictwem duszy.

Niejasne uczucia duszy przejawiają się jako niepokój, przygnębienie lub zapał, ożywienie. Wszystkie te uczucia można określić jednym wspólnym terminem - dręczące. Dusza jakby usiłuje coś zakomunikować umysłowi, lecz nie jest w stanie tego wyjaśnić. Dręczący niepokój, poczucie winy, ciężar obowiązku i przygnębienie urzeczywistniają się jako najgorsze obawy. We wszystkich tych uczuciach przejawia się jedność duszy i umysłu. Otrzymujemy urzeczywistnienie najgorszych obaw w rezultacie działania zewnętrznego zamiaru.

Wiadomo, że nieszczęścia chodzą parami. Z takimi parametrami emisji przenosimy się na gorsze linie życia, na których nieszczęścia biegają stadami. Czasem przejście indukowane zapędza nas w szeroką smugę cienia, ż której przez dłuższy czas nie udajenam się wydostać. Zwróć uwagę, że kiedy zdarza się ten stan męczącego przygnębienia,natychmiast otrzymujesz urzeczywistnienie swoich najgorszych obaw. Zewnętrzny zamiar przesuwa Cię na niefortunne linie życia, na których sytuacja pogarsza się dosłownie na Twoich oczach.

Jednocześnie wraz z przeczuciem nieszczęścia dusza w zasadzie pomaga urzeczywistnić nieszczęście, ponieważ jednoczy się z umysłem w najgorszych obawach.Wykorzystując właściwość jedności w dziedzinie najśmielszych oczekiwań, możnaskierować działanie zewnętrznego zamiaru, by pracował na Twoją korzyść. W tym celu w Transerfingu zaleca się rezygnację z ważności, negatywizmu i świadome ukierunkowanie energii myśli na osiągnięcie celu. Jak wiesz, parametry energii myśli nastraja się za pomocą slajdów w stanie świadomości. Tę samą technikę można wykorzystać w chwili otwartego okna, jeżeli uda się ten moment uchwycić.

Intuicyjna wiedza i przeczucia przychodzą spontanicznie. W takim wypadku umysł wykorzystuje możliwości duszy w trybie pasywnym - otrzymuje informację z sektora, do którego przypadkowo zabrnęła dusza. Otóż nasze zadanie polega na tym, by intuicyjne przeczucia wywołać w sobie w sposób zamierzony. Jest to niezbędne, by ustawić żagiel duszy w pożądanym kierunku.

Jak to zrobić? Musisz uchwycić moment, kiedy umysł odwraca swoją uwagę. Lecz teraz uczuć nie będziesz wyławiać, tylko je w sposób zamierzony indukować, czyli wstawiać w okno momentalny slajd. Slajd powinien zawierać uczucia, których doznajesz wewnątrz slajdu. Wstawiając slajd w otwarte okno, nie otrzymujesz informacji od duszy, a na odwrót-kierujesz ją ku docelowemu sektorowi przestrzeni. Jeżeli uda Ci się to zrobić, Twój umysł zetknie się z zewnętrznym zamiarem.

Wydawałoby się, ten sam efekt można uzyskać, przeglądając slajd przed snem, leżąc w łóżku. Wtedy slajd niepostrzeżenie przejdzie w sen i jedność duszy i umysłu zostanie osiągnięta. Ale, choć bardzo to dziwne, nic to nie daje. Wyjaśnienie napiszę w następnym rozdziale. A póki co sam spróbuj odpowiedzieć na pytanie: dlaczego nie ma sensu przeglądanie slajdu we śnie?

Freim

Istnieje przejściowy obszar między zdarzeniami ukształtowanymi przez zewnętrzny zamiar i zdarzeniami przepowiedzianymi przez intuicyjne przeczucie. Innymi słowy-kiedy intuicyjnie przeczuwasz, że coś powinno się zdarzyć, to przelotnie dotykasz tego swoimi myślami, nie myśląc o tym celowo. Potem to zdarzenie z reguły faktycznie się urzeczywistnia, zwłaszcza jeżeli umysł zgadza się z przeczuciem duszy. Powstaje pytanie: czy po prostu przeczuwałeś, że zdarzenie powinno mieć miejsce, czy też Twoje podświadome myśli podziałały jak zewnętrzny zamiar i indukowały to zdarzenie?

Jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie nie ma. Ma miejsce jedno i drugie. We śnie wszystko odbywa się w sposób bardziej określony: wystarczy, że tylko przelotnie pomyślisz lub raczej poczujesz, że zdarzenia powinny rozwijać się w taki a nie inny spo- sób, jak ten scenariusz z miejsca się urzeczywistnia. Zewnętrzny zamiar we śnie działa niezawodnie. Co nam to daje?

Tylko tyle, że otrzymujemy urzeczywistnienie pożądanego scenariusza we śnie. Sen nie wywiera żadnego wpływu na materialną rzeczywistość. Wirtualna rzeczywistość taką pozostaje. Dlaczego więc zewnętrzny zamiar snu nie urzeczywistnia wirtualnego sektora? Może się wydawać, że jest to związane z bezwładnością materialnego urzeczywistnienia.

Rzeczywiście sen jest w porównaniu z materialną rzeczywistością jak papierowy stateczek zestawiony z dużą fregatą. Papierowy stateczek szybko ulatuje przy najmniejszym podmuchu zewnętrznego zamiaru. Aby ruszyć z miejsca ciężką fregatę, potrzeba dużego żagla i długiego odcinka czasu.

Jednakże zewnętrzny zamiar snu nie urzeczywistnia wirtualnego sektora, i to wcale nie z powodu bezwładności. Możesz ile dusza zapragnie przeglądać swój slajd nawet wświadomym śnie, lecz to ani o krok nie przybliży Cię do celu. Chodzi o to, że we śniezewnętrzny zamiar pełni tylko jedną funkcję: przemieszcza duszę z jednego wirtualnego sektora w inny. We śnie odbywa się następujący proces: umysł ustawił zrobiony z piórka maleńki żagiel duszy zgodnie z oczekiwaniami, a zewnętrzny zamiar natychmiast przemieścił papierowy stateczek do odpowiedniego sektora. I to wszystko, praca została wykonana i misja zewnętrznego zamiaru na tym się kończy.

W świecie rzeczywistym działanie zewnętrznego zamiaru nie kończy się na jednym podmuchu. Wiatr zamiaru wieje, a fregata mimo wszystko nie rusza się z miejsca. Jeżeli jedność duszy i umysłu została osiągnięta, żagiel ustawia się w żądanym kierunku. Wielkość żagla zależy od stopnia jedności. Wiatr nie może natychmiast przemieścić fregaty do żądanego sektora. Parametry energii emisji myśli odpowiadają już doce- lowemu sektorowi, a materialne urzeczywistnienie spóźnia się i przebywa jeszcze w dotychczasowym sektorze. Dlatego wiatr zamiaru powinien działać przez dłuższy czas, by urzeczywistnić docelowy sektor.

Ale zewnętrzny zamiar snu nie może w ogóle ruszyć fregaty z miejsca z tej prostej przyczyny, że we śnie ustawione jest tylko piórko papierowego stateczka, podczas gdy żagiel fregaty jest zwinięty. Wiatr zamiaru przesuwa tylko papierowy stateczek snu, a na fregatę materialnego urzeczywistnienia wcale nie oddziałuje.

Dlatego oglądanie slajdu we śnie nie sprzyja przemieszczeniu materialnego urzeczywistnienia. Żagiel duszy pozwala we śnie latać w wirtualnej przestrzeni, lecz nie ma nic wspólnego z ruchem materialnego urzeczywistnienia. Jedyna funkcja slajdu w świadomym śnie to poszerzenie strefy komfortu. Ale i to niemało, zatem jeżeli stosujesz to w praktyce, slajd we śnie będzie idealnym środkiem poszerzenia strefy komfortu.

Na jawie Twoja świadomość i podświadomość znajdują się w ramach świata materialnego. Umysł utrzymuje ogniskową uwagi duszy w sektorze materialnego urzeczywistnienia. Jak już wcześniej wykazałem, umysł wciąż koryguje percepcję zgodnie z ustalonym szablonem. Przeglądając slajd w stanie czuwania, nastrajasz parametry emisji myśli na nieurzeczywistniony sektor. W zależności od stopnia jedności duszy i umysłu, żagiel napełnia się wiatrem zewnętrznego zamiaru i fregata zaczyna powoli, stopniowo przemieszczać się ku docelowemu sektorowi. Działanie zewnętrznego zamiaru będzie mieć miejsce, dopóki materialne urzeczywistnienie nie przybędzie do punktu przeznaczenia.

Widzisz, na czym polega różnica? We śnie działanie zewnętrznego zamiaru kończy się, a na jawie jest kontynuowane.

We śnie parametry dostosowują się natychmiast i na tym sprawa się kończy, a na jawie proces przebiega powoli i stopniowo. Kiedy na jawie oglądasz slajd, maszpostawiony żagiel fregaty materialnego urzeczywistnienia i zewnętrzny zamiar porusza fregatą, a nie stateczkiem snu.

Niech nie zmyli Cię śmiałość, z jaką używam prostych metafor przy opisie wszystkich tych trudnych kwestii. Na liście definicji umysłu i tak nie ma odpowiedniejszych analogii,za to w ten sposób jasno oddaję sedno.

Okno na przestrzeń wariantów, które otwiera się w chwili krótkotrwałego pogrążenia umysłu we śnie, pozostawia uwagę percepcji skupioną na kontekście bieżącego sektora materialnego urzeczywistnienia. Żagiel fregaty w oknie, w odróżnieniu od zwyczajnego snu, pozostaje postawiony. Jeżeli w tej chwili wstawić w okno slajd, to poryw wiatru ze- wnętrznego zamiaru przemieści urzeczywistnienie na znaczną odległość. Skuteczność okna polega na tym, że w takim stanie jedność duszy i umysłu przejawia się w najwyższym stopniu. Drzemiący umysł osłabia kontrolę i dopuszcza do szablonu swojej percepcji to, co nierzeczywiste, podobnie jak to się dzieje we śnie. Żagiel osiąga znaczne rozmiary i zewnętrzny zamiar działa z największą siłą.

Technika ta jest dość złożona, lecz możesz spróbować. Zacząć należy od tego, że wciąż będziesz zwracać uwagę na intuicyjne przeczucia, wciąż obserwować siebie. Zrozumiesz wówczas, że w ciągu dnia okno otwiera się dość często. Od czasu do czasu umysł męczy się roztaczaniem kontroli i gadaniną, i na kilka chwil traci czujność. W takiej chwili można świadomie wstawić uczucia dotyczące zdarzenia, które chcesz indukować. Właśnie uczucia, a nie definicje słowne.

Wyobraź sobie, co byś czuł, gdyby to, o czym myślisz, miało miejsce. Obejrzyj w głowie slajd osiągnięcia celu kilka razy, a potem zrób z całego slajdu jedną integralną kopię - freim. Na przykład podpisujesz kontrakt i czujesz satysfakcję lub z powodzeniem zdajesz egzamin i wykładowca ściska Ci rękę. Albo dobiegasz do mety jako pierwszy i rozrywasz piersią wstęgę. Kopia ta będzie stanowić formułę, którą musisz wstawić w otwarte okno. Freim można zatytułować jednym słowem, na przykład: „Zwycięstwo!",„Udało się!", „Wyszło!" lub jak Ci się jeszcze spodoba. Ten tytuł będzie służyć jako punkt oparcia freimu.

Zauważyć okno jest trudno, ponieważ robi to Twój umysł (mimo, że drzemie). Znaczyto, że kiedy się on budzi, okno od razu się zatrzaskuje. Wprawa pojawi się z czasem. Potrzebne jest twarde postanowienie i cierpliwość. Na początku trzeba opracować freim odczuć towarzyszących urzeczywistnianiu zdarzenia przy pomocy umysłu. Niech bierze on aktywnie udział w tym opracowaniu. Potem, nie starając się przyłapać otwartego okna, trzeba odtwarzać ten freim, by zrozumieć jak należy, na czym polega odczucie towarzyszące rezultatowi. Trzeba stworzyć punkt zaczepienia, integralne odczucie. A po- tem można będzie, w chwili gdy okno się otworzy, natychmiast wstawić w nie freim.

Powinno to wyjść tak, że drzemiący umysł nagle uświadamia sobie swój senny stan i z miejsca wrzuca freim w okno, jeszcze nie zdążywszy się obudzić. Będzie to działanie zewnętrznego zamiaru podczas zatrzymania wewnętrznego monologu.

Wielokrotne, choć nieskuteczne próby stopniowo ukształtują nawyk i Twój umysł nauczy się wrzucać freim w okno odruchowo. Sens freimu polega właśnie na tym, że umysł powinien zdążyć go aktywować automatycznie, nie zdążywszy się obudzić.

Ale jeżeli technika freimów wydaje Ci się ciężką pracą, nie denerwuj się i zostaw ją w spokoju. Dana technika została tu omówiona tylko w charakterze dodatkowej informacji. Jeżeli nie wychodzi od razu, to znaczy, że nie jest Ci to potrzebne. Ćwicz ze zwyczajnymi slajdami i praktykuj wizualizację procesu.

W każdym razie bardzo pożyteczne okaże się wyrobienie nawyku zwracania uwagi na okna. Jeżeli nauczysz się wyłapywać moment otwartego okna, intuicyjne olśnienia będąnawiedzać Cię coraz częściej.

Podsumowanie

Umysł posiada wolę, lecz nie umie wyczuć zewnętrznego zamiaru.

Dusza umie wyczuć zewnętrzny zamiar, lecz nie ma woli. Jedność

duszy i umysłu podporządkowuje woli zewnętrzny zamiar.

Twoja dusza w niczym nie ustępuje duszom innych.Jesteś wart wszystkiego co najlepsze.

Masz wszystko, czego potrzeba. Pozostaje Ci tylko się tym posłużyć.

Gwiazdy rodzą się samodzielnie, lecz zapalają je wahadła. Wahadła

ukrywają fakt, że unikalne zdolności ma każdy człowiek. Zasada

„Postępuj, jak ja" stwarza ogólnie przyjęte stereotypy wahadeł. Każda

dusza ma swój indywidualny „sektor gwiazd".

Jeżeli umysł pozwoli, dusza sama znajdzie swój sektor.

Pozwól sobie na bezczelne zlekceważenie stereotypów wahadeł.

Pozwól sobie na bezczelne uwierzenie w bezgraniczne możliwości swojej duszy.

Pozwól sobie na bezczelne sięgnięcie po prawo do swojej wspaniałej indywidualności.Radość zachowaj dla siebie, a dumę oddaj Aniołowi.

Zachowanie się i myśli człowieka uwarunkowane są zależnością od wahadeł.

Utrzymuj swoją ważność na minimalnym poziomie i działaj w sposób świadomy.

Nie nadawaj niczemu nadmiernego znaczenia (ważności).Twoja ważność jest potrzebna nie Tobie, a wahadłom.

Nie starania i nie wytrwałość, a świadomy zamiar utrzymywania ważności na poziomie zerowym.

Frail charakteryzuje indywidualną istotę duszy człowieka.

W pogoni za cudzymi standardami umysł coraz bardziej oddala się od duszy.

Nastrajając umysł na frail duszy, zyskasz mnóstwo ukrytych dotąd zalet.

W stanie jedności dusza śpiewa, a umysł z zadowoleniem zaciera ręce.

Umysł, myśląc o środkach, stawia ostateczny krzyżyk na trudno dostępnym celu.

Pozwolić sobie mieć - to najważniejszy warunek ziszczenia się pragnienia.

Jeśli przy całej atrakcyjności celu coś Cię gnębi, to cel może być fałszywy.

Nie wierz nikomu, kto każe Ci się zmieniać.

Dyskomfort daje o sobie znać jako uciążliwy niepokój, brzemię, przygnębienie.

Komfort duchowy nie stanowi jednoznacznego „tak". Dyskomfort duchowy stanowi jednoznaczne „nie".

Rozmyślając o celu, nie myśl o jego ekskluzywności, niedostępności i środkach do jego osiągnięcia - zwracaj uwagę

tylko na stan komfortu duchowego.

Afirmacja powinna być opatrzona odpowiednimi uczuciami. Afirmacja powinna być pozytywna i ściśle ukierunkowana.

Nakierowuj afirmację na przyczynę, a nie na skutek.

Formułuj afirmację w czasie teraźniejszym.

Kiedy zdecydowanie, by mieć pozbawione jest pragnienia posiadania, wahadło nie ma za co Cię zahaczyć.

Spokojnie i nie nalegając, bierz swoje jak pocztę ze skrzynki.

ROZDZIAŁ IV Cel i drzwi

DLA każdego człowieka istnieje ścieżka, na której osiągnie on prawdziwe szczęście. Lecz jak ją znaleźć? Dowiesz się, jak to się robi. A jak osiągnąć zamierzony cel, skoro przecież pragnienia nie zawsze odpowiadają możliwościom? Przekonasz się, że Twoje możliwości są ograniczone tylko przez Twój zamiar. Zrywając okowy stereotypów, otwierasz drzwi, które wcześniej wydawały się nieprzystępne.

„Obalając stereotypy, otwierasz drzwi'

Jak wybierać swoje rzeczy?

W tym rozdziale pomówimy o tym, jak odróżniać prawdziwe dążenia duszy od fałszywych celów, które bardzo często próbują narzucić nam wahadła. Problem polega na tym, że fałszywy cel, mimo swej atrakcyjności, nie przyniesie Ci osobiście niczego prócz rozczarowania. W pogoni za fałszywym celem niczego nie osiągniesz i zużyte przez Ciebie siły staną się pożywką wahadeł albo osiągnąwszy cel, przekonasz się, że nie tego Ci było trzeba. Czy warto marnować unikalną szansę daną przez życie i tracić drogocenny czas na naprawianie błędów? Chociaż życie wydaje się długie, to bardzo szybko i niepostrze- żenie przemija. Dlatego trzeba nauczyć się znajdować własne cele, które przyniosą szczęście Tobie osobiście.

Nie chciałbym zaczynać tego rozdziału od teorii. Na pewno i tak już zmęczyłeś się trudnymi uzasadnieniami teoretycznymi. Starałem się w miarę możliwości zmniejszyć ciężar rozważań, lecz boję się, że mi to nie zawsze wychodziło. Cóż począć - kwestie, których dotykamy są niecodzienne, a wnioski tym bardziej oszałamiające. Twój umysł nigdy by nie przyjął na serio idei Transerfingu, gdybym nie przytoczył minimum uza- sadnienia. Ale to, co najtrudniejsze, mamy już za sobą i niniejszy rozdział zacznę od kwestii o charakterze praktycznym.

Najbardziej jaskrawym i prostym przykładem, a jednocześnie treningiem zdolności określania swoich celów, jest wyszukiwanie niezbędnej odzieży. Przypomnij sobie, czy bywały wypadki, kiedy w zasadzie kupowałeś odpowiednią rzecz, a potem okazywało się, że przestaje Ci się ona podobać, nie pasuje na Ciebie albo ma jakiś feler. A czy zdarzało się, że ujrzałeś rzecz, od razu bez wahania ją kupiłeś i jesteś z niej zadowolony do dziś? Różnica między tymi rzeczami polega na tym, że pierwsza z nich jest obca, a druga - Twoja.

Pierwsza rzecz, która wydawała Ci się atrakcyjna, była przeznaczona dla innego człowieka. Możliwe, że zobaczyłeś ją u znajomego lub na manekinie. Jeżeli rzecz dobrze wygląda na innych, to jeszcze nie znaczy, że będzie Ci w niej do twarzy. Przy czym nieświadczy to o niedoskonałościach Twojego ciała, tylko o jego zaletach. Źle byłoby byćmanekinem, na którym wszystko dobrze leży. Silne wrażenie wywołuje nie ogólnie przyjęte piękno, a umiejętnie podkreślona indywidualność.

Zdaję sobie sprawę, że wszystko to wiedziałeś i beze mnie. Lecz długo chodzisz po sklepach i męczysz się, nie wiedząc, co kupić. Nie pomaga nawet znajomość fasonów,wyczucie mody, nawet dobry gust. Po długich poszukiwaniach i tak nie jesteś w pełni za- dowolony z rzeczy, którą nabyłeś. Aby zawsze znajdować właśnie to, czego potrzebujesz,musisz nauczyć się odróżniać swoje rzeczy od cudzych. Jak to się robi? Nie uwierzysz, jakie to łatwe!

Po pierwsze, niech Cię nie męczy kwestia wyboru. To ewidentnie zakłóca równowagę.Im bardziej się stresujesz z tego powodu, tym gorszy będzie efekt. Nie ma sensu długo oglądać rzeczy i analizować ich wad i zalet. Umysł nie powinien brać udziału w wyborze, bo on i jego myśli to nie Ty, tylko nalot wahadeł. Po prostu chodź i oglądaj, o niczym nie myśląc, jakbyś był na wystawie.

Najpierw wyrób sobie ogólne zdanie o tym, co chciałbyś nabyć. Wcale nie musisz określać szczegółów. Jedynym opisem powinien być rodzaj odzieży. Na przykład jeżeli potrzebujesz płaszcza, postaw sobie cel-wybrać płaszcz, bez innych zbędnych warunków. Niech rzecz wybiera Twoja dusza-jest ona znacznie bliższa tego, kim jesteś w istocie. Nie pominie ona ani jednego szczegółu i na pewno w porę wskaże właściwą rzecz. Dowiesz się o tym, jak tylko wśród mnóstwa rzeczy ujrzysz, a raczej poczujesz tę, która wzbudza szczególną sympatię.

Jeszcze raz podkreślam: nie trzeba analizować powodów, dla których dana rzecz wyda Ci się sympatyczna. Po prostu Ci się podoba i tyle. Można o niej powiedzieć: „Tego było mi trzeba". Kup ją bez zastanowienia.

Nawet jeżeli już długo szukasz i nie możesz znaleźć, nie zniechęcaj się - Twoja rzecz na pewno jest w jakimś sklepie. Jak nie w trzecim, to w dziesiątym. Cierpliwie czeka, zatem i Ty okaż cierpliwość, nie miotaj się, nie męcz wątpliwościami i nie rób sobiewyrzutów. Dla całkowitej pewności odsłonię przed Tobą sekret różnicy pomiędzy rzecząTwoją i cudzą. Sposób jest równie prosty, co pewny.

Jak już powiedziałem, w procesie wyboru nie należy myśleć o zaletach i wadach rzeczy. Lecz oto nastał moment, kiedy trzeba powiedzieć sprzedawcy swoje „tak" lub„nie". W tej chwili bardzo słodko śpisz, nawet jeżeli Ci się zdaje, że tak nie jest. Sen jestszczególnie głęboki, jeżeli sprzedawca obok lub Twój znajomy mówią coś na temat tej rzeczy.

Podczas podejmowania decyzji działa tylko Twój umysł. Analizuje zalety i wady, buduje swoją koncepcję tak, by była racjonalna i przekonująca, a jednocześnie wsłuchujesię w opinie otoczenia. Umysł jest tak oddany temu procesowi, że na odczucia duszywcale nie zwraca uwagi. W tym sensie umysł mocno śpi.

I niech to robi. Nie przeszkadzaj mu, dopóki nie podejmie decyzji. I oto decyzja została podjęta. Nikogo wówczas nie słuchaj, obudź się i zdaj sobie sprawę z odczuć,jakich doznawałeś podczas podejmowania decyzji. Stan komfortu duchowego pokażestosunek duszy do decyzji umysłu.

Komfort duchowy, jak wiesz, nie stanowi jednoznacznej odpowiedzi. Dusza nie zawsze dokładnie wie, czego chce, i też może się wahać. Jeżeli rzecz spodobała Ci się od pierwszego wejrzenia i od razu to poczułeś, to znaczy, że dusza powiedziała „tak". Leczpotem włącza się umysł, zaczynając analizować i uzasadniać wybór. Jeżeli na skutekanalizy też powiedział „tak", znaczy to, że rzecz jest Twoja. Lecz jeżeli postanowiłeś kupić rzecz nie dlatego, że się spodobała od pierwszego wejrzenia, a dlatego, że warto ją kupić, to należy zwrócić szczególną uwagę na najmniejszy nawet dyskomfort. Dusza zawsze dokładnie wie, czego nie chce.

Jeżeli się wahasz, cokolwiek w tej rzeczy wywołuje w Tobie lekki niepokój lub niewygodę, jeżeli przemyka lekki cień wątpliwości lub przygnębienia - masz do czynienia z obcą rzeczą. Umysł będzie Cię namawiać i barwnie malować wszystkie zalety. Jeżeli złapałeś się na tym, że namawiasz siebie, próbujesz przekonać, że zarówno fason, jak i rozmiar świetnie do Ciebie pasują, to możesz od razu odrzucić tę rzecz-nie jest Twoja. Jednoznaczne kryterium wyboru zawiera się w jednym prostym zdaniu: jeżeli trzeba przekonywać siebie, to znaczy, że rzecz jest obca. Wiedz, że jeśli rzecz jest Twoja, to nie będziesz musiał siebie przekonywać.

A czy warto w trakcie dokonywania wyboru wsłuchiwać się w czyjąś opinię? Myślę, że nie. Nikt oprócz Ciebie samego nie może wybrać właściwej rzeczy. Jeżeli spodobała Ci siębezwarunkowo, możesz być absolutnie pewien, że inni, zobaczywszy ją na Tobie, wpadnąw zachwyt.

O cenach mogę powiedzieć tylko jedno: Twoja rzecz niekoniecznie znajduje się w drogich sklepach. Lecz jeżeli już o tym mówimy, to Transerfing pomoże usunąć z Twojego życia problem pieniędzy. Jeżeli zdefiniujesz swój cel i będziesz dążyć do niego, a nie do pieniędzy, to pieniądze przyjdą same, i do tego w nadmiarze.

Jak widzisz, proces wyboru rzeczy obejmuje wszystkie podstawowe zasady Transerfingu. Chodzisz po sklepach jak po wystawie, obserwujesz i nie czujesz się zobowiązany do znalezienia czegokolwiek dla siebie. Rezygnujesz więc z pragnienia osiągnięcia celu. Spokojnie uświadamiasz sobie, że Twoja rzecz czeka gdzieś na Ciebie i wiesz dobrze, jak ją odróżnić od cudzej. Ważność jest wówczas na minimalnym poziomie. Budzisz się natychmiast, gdy zostaje podjęta decyzja i uświadamiasz sobie, jak wszystko przebiegało. Oznacza to, że działasz świadomie i sam określasz scenariusz gry. Podejmując ostateczną decyzję, polegasz na stanie komfortu duchowego. I nie pomylisz się, ponieważ masz w tym chwiejnym świecie oparcie -jedność duszy i umysłu. I w końcu

ułatwisz sobie zadanie, jeśli nie będziesz sztywno planować, wiązać się zobowiązaniami i uparcie forsować swojego zdania. Zamiast tego zaufaj nurtowi wariantów. Życie to święto, jeśli tylko sobie na to pozwalasz. Spokojnie i nie nalegając, sięgaj po swoje.

No proszę, władasz teraz prostą i potężną techniką. Możesz spokojnie udać się do sklepu, i nawet jeżeli tego dnia niczego nie kupisz, będziesz wiedział, że po prostu uchroniło Cię to od kupna obcej rzeczy. Będziesz spokojny i pewny siebie, bo wiesz, że Twoja rzecz gdzieś leży i czeka. Z pewnością ją odnajdziesz. Najważniejsze to nie zapomnieć, że zanim powiesz „tak" lub „nie", musisz się obudzić i zdać sobie sprawę ze swoich odczuć.

Jeśli wybierasz odzież nie dla siebie, a na przykład dla dziecka, dana technika nie znajduje zastosowania. A raczej ma zastosowanie, ale już nie tak dokładnie. Twoja dusza nie jest w stanie dobrać rzeczy przeznaczonej dla kogoś trzeciego. Dlatego pozostaje kierować się tylko praktycznymi pobudkami. Daj dziecku możliwość, by samo wybrało dla siebie rzecz. Dzieci, w odróżnieniu od dorosłych, umieją znajdować swoje rzeczy.

Oczywiście technika ta znajduje zastosowanie nie tylko w kwestii kupowania odzieży, lecz również w każdym innym wypadku, kiedy musisz coś dla siebie wybrać. Bardzo bym pragnął, by książka, którą trzymasz w rękach, była Twoją rzeczą.

Jak dyktować modę?

A może chcesz zostać dyktatorem mody? Wcześniej zwracałeś tylko uwagę na to, jak ubierają się inni, i starałeś się nadążać za modą. Lecz czy myślałeś o tym, kto tworzy modę? Otóż moda nie rodzi się w salonach czołowych dyktatorów - oni ją tylko podchwytują. Nowe powiewy mody tworzone są przez ludzi stosunkowo wolnych od wahadeł. Ludzie ci kierują się tylko swoimi niezależnymi opiniami i upodobaniami, i dlatego stają się tymi, którzy określają zasady mody. Ubierają się tak, jak podpowiada im serce, i trafiają w sedno.

Potem ta idea zostaje przez innych zauważona, podchwycona i spontanicznie upowszechniona.

Jeżeli ślepo hołdować modzie, można solidnie oszpecić swój wygląd zewnętrzny. Jeżeli się rozejrzysz, to spostrzeżesz eleganckich ludzi ubranych absolutnie niezgodnie zkanonami mody. Za to od razu widać: w tym coś jest i nikomu nie przyjdzie do głowy, by oskarżyć ich o staromodność. I na odwrót-bardzo często można spotkać osobywystrojone według najnowszej mody, lecz żal na nie patrzeć, bo wcale to do nich nie pasuje. Naśladowcy ślepo idą drogą wewnętrznego zamiaru ku obcemu, narzuconemuprzez wahadła celowi. Nie zamyślają się nad swymi gustami i podporządkowują sięzasadzie wahadeł „postępuj, jak ja". Przychodzi mi tu do głowy francuskie porzekadło:„Nie bój się wyglądać niemodnie - bój się wyglądać śmiesznie".

Zewnętrzna strona mody to styl, a wewnętrzny sens to to, co w kontekście danego stylu pasuje właśnie do Ciebie. Trzeba tylko wyraźnie sobie ustalić, czego chcesz: wyglądać modnie czy elegancko? To nie jedno i to samo. A co według Ciebie jest lepsze? Można wystroić się nawet zupełnie nie w duchu swojej epoki, w jakieś okropne retro. Lecz jeśli jest to Twoje - wszyscy umrą z zazdrości!

Na pewno domyśliłeś się, że hołdowanie modzie nie jest niczym innym, jak uczestniczeniem w grze wahadła mody. Trendy mody szybko się pojawiają i równieszybko giną. To jedne z najmniej trwałych wahadeł. To nic nie szkodzi, jeśli znalazłeś siępod ich wpływem. Najważniejsze, byś to rozumiał i czerpał z mody korzyść dla siebie, a nie po prostu składał daninę.

Bez problemu możesz stworzyć własne wahadło mody. Robi się to bardzo łatwo. Musisz odwrócić się od wahadeł i zwrócić ku sobie. Postaw sobie za cel wyglądaćinteresująco i elegancko. Niczego nie musisz konkretyzować. Po prostu chodź po sklepachi przyglądaj się rzeczom zgodnie z wyłożoną wyżej metodyką. Zapomnij o aktualnej modzie. Zwracaj uwagę tylko na uczucia, których doznajesz, kiedy patrzysz na rzecz. Wyłącz swój aparat analityczny. Przestań myśleć, porównywać i w ogóle rozważać. Gdy tylko przyłapiesz się na tym, że próbujesz rozważać i analizować, od razu zaniechaj tego bezużytecznego procesu. Słuchaj szelestu porannych gwiazd.

Najprawdopodobniej nie od razu coś z tego będzie. Daj sobie jakiś bliżej nieokreślony czas i zrezygnuj z pragnienia zrealizowania celu. Przecież jeżeli nic nie wyjdzie, niczego nie stracisz. Zwolnij siebie z obowiązku osiągnięcia celu. Zmniejsz poziom ważności i

zwolnij uchwyt. Po prostu chodź i gap się na rzeczy, przymierzaj je z ciekawości. Zaufaj nurtowi wariantów.

Dobrze będzie jednocześnie oglądać w głowie slajd celu. Jednak nie powinien to byćkonkretny obraz tego, jak wyglądasz. Slajd powinien składać się z odczucia, którego doznajesz, kiedy przyciągasz uwagę i wyglądasz elegancko, interesująco, niepowtarzalnie.

Zrezygnuj z pragnienia znalezienia czegoś wymyślnego, nieprzeciętnego. Nadzwyczajność wcale nie jest gwarancją sukcesu. Uwierz mi - tak czy inaczej poczynisznieoczekiwane dla siebie odkrycia. Po upływie pewnego czasu na pewno odkryjesz jakieśniespodziewane, oryginalne rozwiązanie. Gdy tylko jedność duszy i umysłu zostanie osiągnięta, doznasz uczucia, którego nie da się z niczym porównać. Będzie to mieszanka zdziwienia i zachwytu. Od razu to pojmiesz, lecz nie powiesz sobie: „To jest właśnie to". Zachce Ci się wykrzyknąć coś w stylu: „Niemożliwe! Zwariować można!". Otóż to - Twoje możliwości ogranicza jedynie Twój własny zamiar.

Tajemnica sukcesu polega na tym, że wydostałeś się spod wpływu wahadeł i poszedłeś własną ścieżką. A co robią wahadła, kiedy widzą, że na nieboskłonie wschodzi nowa gwiazda? Jak wiesz z poprzedniego rozdziału, to one ją zapalają. Zwyczajnie nie pozostaje im nic innego, jak zrobić z Ciebie gwiazdę, swojego faworyta. Wahadła zmierzają do tego, by wszystko trzymać pod kontrolą, dlatego nawet Ci pomogą. A jeżeli się poszczęści, stworzysz własne wahadło i staniesz się jego faworytem.

Wszystko to oczywiście dotyczy nie tylko odzieży. Te same zasady można zastosować do wszystkiego, co robisz. Bycie sobą to luksusowy przywilej. I tak się składa, że każdy może sobie na niego pozwolić. Ale odważają się na to tylko jednostki. Przyczyna takiego stanu rzeczy jest tylko jedna-wielkie uzależnienie od wahadeł. Potrzebują one posłusznych marionetek, a nie wolnych osobowości. Pozostaje tylko to zrozumieć, uwol- nić się od niepotrzebnego wpływu i być sobą.

Innymi słowy, Twój umysł powinien umieścić na liście swoich definicji następującąprawdę: każdy posiada drogocenny skarb - unikalność swojej duszy. Każdy człowiek nosi w kieszeni klucz do sukcesu, lecz z niego nie korzysta. Niech Twój umysł weźmie duszę za rękę, zaprowadzi ją do sklepu i pozwoli jej samej wybrać zabawkę. Jedność duszy i umysłu to taka rzadkość, że możnaby ją dosłownie sprzedawać za duże pieniądze. Wszystkie arcydzieła kultury i sztuki stanowią istotę emanacji tej jedności. Gwiazdy stają się gwiazdami tylko dlatego, że ludzi interesuje to, czego im samym brak-jedność duszy i umysłu.

Cudze cele

Dotychczas rozpatrywaliśmy świat zewnętrzny jako przestrzeń wariantów z sektorami powiązanymi w linie życia. Jeżeli parametry energii emisji myśli człowieka pokrywają się z parametrami sektora, wtedy sektor ucieleśnia się w materialnym urzeczywistnieniu. Jednak sam człowiek również stanowi w sensie energetycznym indywidualną istotę posiadającą unikalne spektrum emisji. Każde indywiduum ma w przestrzeni wariantów„swoje" linie życia, najbardziej odpowiednie dla fraila jego duszy.

Na swoich liniach życia człowiek napotyka minimum przeszkód i wszystkie okoliczności składają się na jego korzyść. Frail duszy człowieka dobrze wpasowuje się w swoją linię życia i łatwo osiąga swój cel. Dokładnie tak samo oryginalny klucz lekko obraca się w zamku i otwiera zamknięte drzwi. Nie musimy dokładnie wiedzieć, dlaczego i jak wszystko to się dzieje. Ma znaczenie tylko sam fakt, że każdy człowiek ma swoją ścieżkę. Jeżeli człowiek dochodzi do swojego celu, wchodząc przez swoje drzwi, wszystko układa się pomyślnie.

W innym przypadku, jeżeli człowiek zboczył ze swej drogi, wylewają się na niego przeróżne napaści i życie przekształca się w ciągłą walkę o przeżycie. Dla duszy to prawdziwa tragedia. Przecież denerwujesz się, jeżeli w dni wolne wypada zła pogoda? Możesz sobie wyobrazić, co czuje dusza, kiedy unikalna szansa dana jej przez to życie przepada na próżno.

Dusza widzi, jak umysł, zajęty przez wahadła, łamie sobie całe życie, ale nie może nic na to poradzić. Przychodząc na ten świat, nie wie on wyraźnie, co trzeba robić, czego chcieć, do czego zmierzać. Dusza, jeżeli nie wie na pewno, to przynajmniej się domyśla,ale umysł jej nie słucha. Wahadła natychmiast biorą umysł w obroty, narzucając muswoje cele i zasady gry. Zmuszają ludzi do obierania cudzych celów i tłoczenia się u

cudzych drzwi. Wpływ wahadeł jest tak silny, że słabe próby duszy, by wpłynąć na umysł, do niczego nie prowadzą.

Wielu z nas od dziecka wmawiano, że sukces można osiągnąć tylko wytrwałą pracą. Że trzeba uparcie iść do swojego celu, pokonując przeszkody. Jeden z największych błędówpolega na twierdzeniu, że o szczęście trzeba walczyć, przejawiać upór, wytrwałość,przezwyciężać mnóstwo przeszkód i walczyć o swoje miejsce pod słońcem. To bardzo szkodliwy fałszywy stereotyp.

Zastanówmy się, w jaki sposób się on ukształtował. Człowiek zazwyczaj dostaje siępod wpływ wahadeł i zbacza ze swojej ścieżki. Naturalnie w takim wypadku zwala się na niego mnóstwo przeszkód. Lecz człowiek chce osiągnąć szczęście i dlatego wypada mupokonywać te przeszkody. Spróbuj zgadnąć, na czym polega jego błąd? Czy na tym, żezmierza on do cudzego celu, wchodząc przez cudze drzwi? Nie. Odpowiedź znowu wydaCi się zaskakująca, podobnie jak wszystko w tej książce.

Błąd człowieka polega na fałszywym przekonaniu, że jeśli przezwycięży przeszkody, to na horyzoncie czeka go szczęście. To złudzenie. Na horyzoncie nie ma żadnego szczęścia!Niezależnie od wysiłków, człowiek ów zawsze będzie na pozycji doganiającegozachodzące słońce. Na cudzej linii życia nie czeka na człowieka żadne szczęście - ani w najbliższej, ani w odległej przyszłości.

Wielu ludzi, osiągnąwszy z wielkim wysiłkiem upragniony cel, nie odczuwa niczego prócz wewnętrznej pustki. Gdzie podziało się szczęście? Otóż wcale go tam nie było.Przecież to złudzenie stworzone przez wahadła po to, by człowiek oddawał im energię w drodze do złudnego szczęścia. Jeszcze raz powtarzam: na horyzoncie nie ma żadnegoszczęścia. Ono albo jest tu i teraz, na bieżącej linii życia, albo nie ma go wcale.Na czym więc polega szczęście według modelu Transer-fingu? Może ono nadejdzie, jeżeli osiągniesz właśnie swój cel?

Znowu nie zgadłeś. Szczęście przychodzi w czasie zmierzania ku swojemu celowi przez swoje drzwi. Jeżeli człowiek znajduje się na swojej linii życia, na swojej ścieżce, wówczaszaznaje szczęścia już teraz, nawet jeżeli cel ma jeszcze przed sobą. Wówczas życie przekształca się w święto. Kiedy cel zostanie osiągnięty, radość będzie podwójna. Ale jużsamo zmierzanie do swojego celu zmienia każdy dzień w święto. Zmierzanie do cudzego celu zawsze przesuwa święto w iluzoryczną przyszłość. Osiągnięcie cudzego celu przynosirozczarowanie i uczucie pustki, w żadnym zaś wypadku nie szczęście.

Twoim celem jest to, co dostarcza Ci prawdziwej przyjemności. Nie przynosi jedynie tymczasowego zadowolenia, lecz daje poczucie radości życia. Twoje drzwi to droga wiodąca do Twojego celu, na której poczujesz pasję i natchnienie. Oczywiście nie wszystko dzieje się na niej zawsze łatwo, lekko i przyjemnie. Najważniejsze, że wchodzenie przez Twoje drzwi nie wywołuje poczucia pustki, lecz wręcz przeciwnie - przypływ sił.

Jeżeli zmierzasz do swojego celu, wchodząc przez swoje drzwi, przeszkody pokonujesz z łatwością i nawet trud nie wydaje się ciężki. Jeżeli zaś w drodze do celu dokładasz wszelkich starań, działasz bez natchnienia i męczysz się, to znaczy, że zmierzasz do cudzego celu lub dobijasz się do nie swoich drzwi. Określmy charakterystyczne cechy cudzych celów.

Cudzy cel zawsze oznacza gwałt na sobie samym, przymus, obowiązek. Jeżeli znajdujesz w swoim celu choćby najmniejszy przymus, konieczność, możesz śmiało od niego odstąpić. Jeśli to Twój cel, nie będziesz musiał się do niczego namawiać. Zmie- rzanie do niego będzie przyjemnością. Proces jego osiągania dostarcza zadowolenia. Do cudzego celu zmierzasz, pokonując mnóstwo przeszkód. Droga do cudzego celu - to zawsze walka.

Wahadło potrzebuje, by wszyscy dokładnie pełnili swą rolę try-biku dla dobra całego mechanizmu. Z trudem, ale będziesz to robić, bo wahadła wmówiły Ci, że wszystkoosiąga się ciężką pracą. Jeśli jesteś twardy, powinieneś przezwyciężyć siebie, zmiataćwszystko na swojej drodze, przejść przez ogień i wodę, wywalczyć sobie miejsce pod słońcem. A jeżeli słaby, to znaj swoje miejsce i milcz.

Cudzy cel występuje pod maską mody i prestiżu. Wahadła muszą zwabić Cię na cudze linie życia i dlatego będą starać się ze wszystkich sił. Marchewka musi wyglądać bardzosmakowicie, wtedy umysł na złamanie karku rzuci się za nią w pogoń. Wahadła nie są w stanie we wszystkich wypadkach zmusić Cię do przestrzegania zasady „postępuj, jak ja".Sam powinieneś tego zapragnąć. W tym celu tworzone są mity pomyślnej kariery gwiazd.Prezentują one algorytm ich sukcesu i stawiają Cię wobec wyboru: powielać cudze doświadczenie albo zostać z niczym. Skąd masz wiedzieć, jak osiągnąć sukces? A one

wiedzą i rezultaty masz przed sobą. Lecz, jak już wykazano, gwiazdy odnoszą sukces właśnie dlatego, że naruszają zasadę „rób, jak ja" i idą swoją drogą. Algorytm Twojego sukcesu nie jest znany nikomu, prócz Twojej duszy.

Cudzy cel kusi swą niedostępnością. Tak już jest skonstruowany człowiek, że pociąga go wszystko, co znajduje się pod kluczem. Niedostępność rodzi pragnienie posiadania. Ta cecha ludzkiej psychiki bierze swój początek z dzieciństwa, kiedy pragnie się wiele, a dostępne jest bardzo mało. Często bywa tak, że jeżeli dziecku odmawia się zabawki, to będzie zadręczać się, dopóki jej nie dostanie. A potem od razu traci wszelkie nią zainteresowanie. Dorośli mają inne zabawki, lecz oni też zachowują się jak dzieci. Na przykład dorosłe dziecko nie ma ani słuchu, ani głosu, ale wydaje mu się, że uwielbia śpiewać.

Na dobrą sprawę „słowik" nie chce pogodzić się z tym, że to nie jego ścieżka. Przecież innym to dobrze wychodzi, a ja nie jestem od nich gorszy. Odrzuć ważność celu i odpowiedz na pytanie: czy rzeczywiście chcesz tego z całego serca, czy tylko chce Ci się chcieć? Jeżeli osiągając cel, chcesz sobie i innym coś udowodnić, to jest to niewłaściwy cel. Twój cel nie ciąży kamieniem u szyi, tylko dostarcza zadowolenia.

Cudzy cel jest narzucany przez innych. Nikt oprócz Ciebie nie może wyznaczyć Twojego celu. Możesz spokojnie wysłuchiwać pouczeń „znawców" o tym, jak masz postępować. Wyciągaj własne wnioski i postępuj zgodnie z własną wiedzą. Lecz gdy tylko ktoś zaczyna uczyć Cię, do czego masz dążyć, natychmiast odrzucaj takie bezczelne wtargnięcie w Twoją duszę. Ona i tak dość ma idiotycznych idei własnego umysłu. Nikt nie może wskazać Ci Twojego celu. Jest co prawda jeden wyjątek- przypadkowe zdanie rzucone mimochodem. Jak pamiętasz, przypadkowe zdania mogą być znakami. Znak od razu poczujesz. Czyjeś przypadkowo rzucone zdanie może niespodzianie rozpalić w duszy ogień. Jeżeli dotyka Twojego celu, dusza ożywi się, pomoże Ci uświadomić sobie, że „to jest to". Lecz to powinien być przypadek, kiedy nie próbuje się Ciebie do niczego prze- konać lub skierować na „właściwą drogę", a tylko, niejako na marginesie, czyni się jakąś uwagę lub udziela rady.

Cudzy cel służy zwiększeniu cudzego dobrobytu. Jeżeli cel nie przynosi zmian na lepsze w życiu, to nie jest Twój. Prawdziwy cel zawsze pracuje na Twoją korzyść, pomyślność i sukces. Twój cel jest potrzebny tylko Tobie. Jeżeli w sposób bezpośrednisłuży zaspokojeniu cudzych potrzeb, pomnażaniu cudzego dobrobytu, to cel jest cudzy.Wahadła spróbują pod jakimkolwiek pretekstem zmusić Cię do służenia innym. Sposoby są rozmaite. Na ludzi z wyczulonym poczuciem winy zazwyczaj działają słowa„powinieneś", „masz obowiązek", „musisz". Tacy ludzie faktycznie znajdują satysfakcję w odpracowywaniu swych rzekomych grzechów. Na innych może podziałać hasło „potrzebnajest Twoja pomoc". I to też działa. Jak rozumiesz, takie metody opierają się na wewnętrznej i zewnętrznej ważności. Należy pamiętać, że żyjemy przede wszystkim dlasiebie, nikomu nic nie jesteśmy winni i do niczego nie jesteśmy zobowiązani. Nie jesteś w stanie uczynić innych szczęśliwymi. Za to możesz im zaszkodzić, jeżeli sam będziesznieszczęśliwy.

Cudzy cel wywołuje dyskomfort duchowy. Fałszywe cele są z zasady bardzo atrakcyjne. Umysł z upojeniem będzie roztaczać przed Tobą zalety celu we wszystkich barwach tęczy. Lecz jeżeli przy całej atrakcyjności celu coś Cię gnębi, to bądź ze sobą uczciwy. Oczywiście umysł nie chce o niczym słyszeć: wszystko jest w jak najlepszym porządku. W takim razie skąd bierze się ów cień dyskomfortu? Powtórzę ważną zasadę z poprzedniego rozdziału. Rozmyślając o celu, nie myśl o jego ekskluzywności, nledostępności i środkach do jego osiągnięcia - zwracaj uwagę wyłącznie na poziom komfortu duchowego. Wyobraź sobie, że osiągnąłeś swój cel i masz to za sobą. Jest Ci dobrze czy źle? Jeżeli zadowoleniu towarzyszy domieszka obawy lub uciążliwe poczucie jakiegoś ciężaru, to mamy do czynienia z dyskomfortem duchowym. Czy warto wiązać się z cudzym celem? Twój cel będzie jeszcze atrakcyjniejszy i dostarczy Ci jeszcze więcej przyjemności przy pełnym braku dyskomfortu. Trzeba tylko odwrócić się od wahadeł i znaleźć ów cel.

Jeżeli nie satysfakcjonuje Cię miejsce zajmowane w tym świecie lub prześladuje Cię pasmo niepowodzeń, to znaczy, że swego czasu dostałeś się pod wpływ destrukcyjnych wahadeł i poszedłeś w kierunku cudzego celu, wchodząc przez cudze drzwi. Cudze cele wymagają wiele energii i pracy. Twoje zaś -przeciwnie, osiągane są niejako same przez się, a wszystko idzie jak po maśle. Cudze cele i drzwi zawsze skazują Cię na cierpienia. Znajdź swój cel i swoje drzwi, a wtedy wszystkie problemy znikną.

Możesz powiedzieć: „A jak mam się dowiedzieć, czego chcę, jeśli tego nie wiem?". W odpowiedzi zadaję pytanie: a czy chociaż raz rozmyślałeś nad tym poważnie? Co dziwne, większość ludzi tak dała się pochłonąć sprawom wahadeł, że kręcą się jak w kieracie, nie znajdując czasu dla siebie i dla swojej duszy. Kwestie dotyczące tego, czego rzeczywiście chcą od życia, ludzie Ci rozwiązują w pędzie, przelotnie, dorywczo, bezmyślnie, pod naciskiem problemów. Wcale nie trzeba głęboko wnikać w siebie. Wystarczy na pewien czas uspokoić się, odosobnić i posłuchać szelestu porannych gwiazd.

A jeżeli w ogóle nic się nie chce? Świadczy to o tym, że Twój potencjał energetyczny jest nadzwyczaj niski. Stan depresyjny, apatia-to jawne świadectwo tego, że energii starcza Ci tylko na podtrzymanie funkcji życiowych. Musisz więc uzupełnić jej zapas. To niemożliwe, żeby Twoja dusza niczego nie chciała. Po prostu nie masz dość siły, by ją usłyszeć.

Burzenie stereotypów

Mimo że o wahadłach już i tak powiedziane zostało wiele, chcę przytoczyć nowe przykłady tego, jak umieją zbijać z tropu. Zadaj sobie pytanie: „Czy wahadło nie narzuca mi cudzego celu pod jakimś «słusznym» pretekstem?". Na przykład prosi się o pomoc„ludzi dobrego serca". Może chodzić o pomoc bezbronnym zwierzętom, rannym żołnierzom, głodnym dzieciom lub komukolwiek innemu wymagającemu troski. Albo gdzieś walczą o wolność i tam właśnie potrzeba Twego walecznego serca. Dobra dusza natychmiast pędzi na skrzydłach tam, gdzie jej potrzebują.

Otóż w rzeczywistości to nie „dobra dusza", a „dobry umysł", przy tym wcale nie dobry, a zwyczajnie bezduszny. Umysł ów zapomniał o swojej duszy i rzucił się na pomocduszom innych. To tak samo, jakby porzucił w nieszczęściu własne dzieci, by ratowaćobce. „Dobry umysł" zapędził swoją duszę do futerału i został sam na sam ze swoimi„rozsądnymi" myślami. Powstała pustka wewnętrzna, a ją trzeba czymś wypełnić.

Wahadła z miejsca proponują przeróżne rodzaje kompensacji. Wskażą Ci cały wachlarz sposobów spożytkowania energii dla cudzego dobra. Lecz czy nie dlatego właśnie człowiek tak energicznie reaguje na wezwania do pomocy, że w jego własnym wnętrzu panuje pustka? To, co obiegowe stereotypy okrzykują dobrocią i wrażliwością, może być tak naprawdę duchową pustką. Duchowa pustka umysłu jest rekompensowana troską o innych, podczas gdy potrzeby jego duszy pozostają niezaspokojone. Wahadłom jest na rękę przedstawianie troski o innych jako szczodrość duszy.

Jak widzisz, wahadła umieją kunsztownie kształtować bardzo przekonujące stereotypy. Lecz wszystko to tylko piękna demagogia. A co z Twoją własną duszą? Czyżby Twój umysł był gotów porzucić ją ze względu na innych? Dlatego tak stanowczo zalecam, by odwrócić się od wahadeł i wypuścić duszę z futerału. Pokochawszy siebie, odnajdziesz swój cel. W drodze do niego zrobisz wiele dobrego, przyniesiesz wiele pożytku i oczywiście pomożesz wielu biednym i nieszczęśliwym, ponieważ pojawią się duże możliwości.

Lecz dopóki cel jest nieokreślony, bądź powściągliwy w stosunku do wszelkich nawoływań. Twoja wewnętrzna i zewnętrzna ważność powinna być na minimalnym poziomie. Wahadła potrzebują szczególnie dużo energii w czasie swych bitew.

Oto dwa wahadła zamierzają wszcząć bitwę. Jedno ogłasza siebie sprawiedliwym wyzwolicielem i oskarża drugie o to, że jest dyktatorem i potencjalnie niebezpiecznymagresorem. Sprawiedliwe wahadło w rzeczywistości chce po prostu pochłonąć swegokonkurenta, zawładnąć jego ropą naftową lub innymi zasobami. Lecz to się przemilcza i rozwija szeroką kampanię propagandową w obronie wolności i sprawiedliwości.

Ogarnięty ważnością człowiek połyka haczyk wahadła i mówi sobie: „Uwolniępognębiony naród, pokażę temu dyktatorowi i agresorowi!". Tymczasem inne wahadło formuje obóz swoich popleczników. Wahadło dyktator twierdzi, że jest naprawdę dobre, a agresorem jest właśnie to, które proklamowało siebie jako wyzwoliciela. Inny ogarnięty ważnością człowiek kipi z oburzenia: „Jak to, oni ogłosili wojnę, a mnie nie zaprosili do uczestnictwa?! Pójdę na ulicę i wyrażę swój zaciekły protest!". Może on nawet udać się na wojnę i oddać życie za cudzą wolność.

Jak widzisz, zarówno poplecznicy jednego, jak i drugiego obozu angażują się w bitwę wahadeł, ponieważ ich wewnętrzna i zewnętrzna ważność jest zawyżona, a wewnątrz mają pustkę duchową, która w sumie nie zostaje wypełniona, tylko narasta. Co zatem otrzymują poplecznicy wciągnięci w bitwę? Zwolennicy wojny przekonują się, że ich

oszukano, że wojna ta faktycznie była niepotrzebna, że przyniosła nieszczęścia wszystkim jej uczestnikom. Zwolennicy pokoju też otrzymują prztyczek w nos. Ten sam bezbronny lud, uciskany przez wahadło dyktatora, spiesznie wyrzeka się swojego pokonanego władcy, a jednocześnie plądruje ambasadę kraju nazywającego się obrońcą pokoju, kradnie jego pomoc humanitarną, cały czas udając podporządkowanie.

Staje się absolutnie oczywiste, że wszystkie wysokie ideały, o które walczą poplecznicy w bitwie wahadeł, są ją bańki mydlane. Wewnątrz pustka duchowa, a na powierzchni tęczowa powłoka nadętej ważności. Czyżby całe to zamieszanie było potrzebne duszom popleczników?

Łatwo sprawdzić, czy określony przez Ciebie cel służy konkretnie Tobie, czy innym. Jeżeli troska o innych została narzucona z zewnątrz, nieważne w jaki sposób, to znaczy, że cel jest obcy. Jeżeli zaś troska o innych pochodzi z wnętrza, z głębi duszy, wówczas cel może być Twój. Na przykład: „Lubię krzątać się wokół moich wychowanków i nie jest to dla mnie ciężar". Lub: „Kocham swoje dzieci (wnuki) i lubię się o nie troszczyć, widzieć jak rosną, cieszyć się razem z nimi". Jednak kiedy one podrosną, będziesz musiał poszukać sobie innego celu.

Nikt prócz Ciebie nie może wskazać Ci celu. Istnieje tylko jeden sposób na znalezienie go: zniżyć poziom ważności, odwrócić się od wahadeł i zwrócić ku swojej duszy. Kochać przede wszystkim siebie i troszczyć przede wszystkim o siebie. Tylko tak można znaleźć drogę do swojego celu.

Błąd umysłu polega jeszcze na tym, że próbuje od razu oszacować, na ile realne jest osiągnięcie celu, i z góry przewidzieć wszystkie metody i środki. Przecież wszystko powinno być rozsądne. Jeżeli realność osiągnięcia celu podaje się w wątpliwość, wówczas cel albo zostaje odrzucony z zasady, albo odkłada się go na bliżej nieokreśloną przyszłość. Z takim stosunkiem człowiekowi nigdy nie uda się nastroić na docelową linię życia. Przeciwnie, rozmyślając o środkach osiągnięcia celu, człowiek nastraja się na linię niepowodzenia. Przecież w myślach ogląda przeróżne scenariusze porażki. Cel nie zostanie osiągnięty zwyczajnymi środkami i cud też się nie zdarzy. Trudno osiągalne zadanie rzeczywiście rzadko udaje się urzeczywistnić w ramach zwykłego światopoglądu i tak właśnie powinno być, ponieważ parametry wątpiącego w żaden sposób nie odpowiadają docelowej linii.

Cud zdarzy się tylko w tym wypadku, jeżeli zburzysz stereotyp i będziesz myśleć nie ośrodkach osiągnięcia, a o samym celu. Wtedy to, co przedtem wydawało się nierealne, nagle ukaże się od drugiej strony. Niespodzianie, jakby przypadkowo otworzy się zupełnie rzeczywista droga osiągnięcia celu. W powszechnym światopoglądzie będzie to wyglądać jak cudowny zbieg okoliczności. W takim wypadku umysłowi zostanie tylko rozłożyć ręce: „Któż mógł to przewidzieć?!".

Z punktu widzenia Transerfingu nie było żadnego cudu. Po prostu nastroiłeś się na częstotliwość linii docelowej, uzyskałeś postanowienie, by mieć i zewnętrzny zamiar przeniósł Cię na tę linię życia. A tam pojawiają się nowe możliwości i otwierają się drzwi,istnienia których na dawnej linii nawet nie mogłeś podejrzewać.

Do tego stopnia przyzwyczailiśmy się do utrwalonych stereotypów, że postrzegamy je jako cenne doświadczenie zgromadzone przez ludzkość. W rzeczywistości stereotypy są kształtowane przez wahadła, a ludzie tylko z konieczności godzą się z nimi. Całe społeczeństwo bazuje na wahadłach, które żyją i rozwijają się samodzielnie, według swoich praw, jako byty energoinformacyjne, które podporządkowały sobie popleczników. Ich wpływ na człowieka jest do tego stopnia wielki, że umysł jest dosłownie zamglony i traci zdolność niezależnego i świadomego myślenia.

Weźmy na przykład zbrodnie niemieckich nazistów w czasie II wojny światowej. Wyprawiali okropne rzeczy. Może faszyści byli bardzo okrutnymi ludźmi z patologicznymi skłonnościami sadystycznymi? Nie, większość z nich była takimi samymi normalnymi ludźmi, jak Ty i ja. Mieli rodziny, tak samo kochali swoich bliskich i troszczyli się o nich. Wróciwszy z wojny, włączyli się do pokojowego życia i ponownie stali się zwyczajnymi dobrodusznymi bauerami.

Dlaczego więc przyzwoity człowiek posiadający rodzinę, znalazłszy się na wojnie, przeradza się w zwierzę? Dlatego, że jego umysł znajduje się w mocy wahadła. Poplecznicy wciągnięci do bitwy wahadeł w dosłownym sensie nie wiedzą, co robią. Szczególnie wyraźnie widać to w bezsensownych i okrutnych czynach nastolatków. Młoda i chwiejna psychika jest szczególnie bezbronna i podatna na wpływ. Jeśli wziąć pod lupę każdego takiego wyrostka z osobna, to czy jest on okrutny? Wcale nie, i jego rodzice będą gotowi to przysiąc. Lecz dostawszy się pod wpływ wahadła, na przykład stawszy się

częścią tłumu, przestaje on zdawać sobie sprawę z tego, co wyprawia. Umysł członka tłumu w dosłownym sensie śpi, ponieważ został pochwycony w pętlę wahadła. Pamiętasz mechanizm przejścia indukowanego?

Całe zło, okrucieństwo i przemoc tego świata nie wypływa ze złej natury człowieka, tylko z zachłannej natury wahadeł. Dusza człowieka nie zna zła. Całe zło skupione jest w umyśle jako nalot destrukcyjnego wpływu wahadeł.

Wahadła prowokują ludzi, by ci stosowali przemoc nie tylko w stosunku do innych, lecz również do siebie. Jak Ci się podoba waleczne hasło: „Kto nie ryzykuje, ten nie pijeszampana"? Zawiera w sobie prowokację, apel, by postawić na jedną kartę swojąpomyślność lub życie w imię cudzej idei. Ma się rozumieć, jeżeli idea nie jest cudza, tylko Twoja, ryzyko jest usprawiedliwione. Ale nie ma niczego głupszego niż nieuzasadnione ryzyko grożące utratą zdrowia lub życia.

Do ryzykownych czynów prowokują człowieka wahadła, bo strach, napięcie i podniecenie, których przy tym doznaje ryzykujący, to ich ulubione źródła energii. Wahadło, wykorzystując stereotyp fałszywej odwagi lub konkretnego poplecznika, próbuje zaczepić swoją ofiarę: „No, nie pękaj! Pokaż, na co Cię stać! Nie chcesz chyba wyjść na tchórza?". I człowiek, przepełniony wewnętrzną ważnością, rzuca się, by dowieść wszystkim i sobie, że nie pęka i nie jest tchórzem. Znajduje się w pułapce fałszywego stereotypu, nie przychodzi mu do głowy, że nie ma obowiązku nikomu niczego udowadniać i może kichać na opinie manipulantów.

Poczucie własnej niepełnowartościowości zmusza człowieka do kroczenia na postronku u wahadła. Oczywiście, że nieuzasadnione ryzyko to wcale nie przejaw odwagi, tylko próba ukrycia swoich (też fałszywych) kompleksów. Umysł nieodpowiedzialnie dysponuje życiem swojej duszy, by dopasować się do wątpliwych stereotypów. Biedna mała dusza, zwinąwszy się w kłębek, ze zgrozą patrzy na to, co wyprawia potworny umysł, lecz nic nie może poradzić. Umysł zachowuje się w stosunku do duszy w najlepszym razie jak chroniczny nieudacznik, mszczący się za swoją bezużyteczność na domownikach, a w najgorszym - jak pijane oszalałe bydlę, bijące swoje bezbronne dziecko.

Niech Twój umysł ocknie się z lepkiego transu. Posiada on bezcenny, zadziwiający skarb - duszę. Połączywszy duszę i umysł, uzyskasz prawdziwą wolność i siłę. Nie bój się burzyć stereotypów ukształtowanych przez wahadła. Odkryjesz prawdziwą naturę wielurzeczy na tym świecie. Łamiąc stereotypy, otwierasz zamknięte drzwi.

Twoje cele

Od samego początku przypuszczani, że masz jakieś najskrytsze pragnienie i przynajmniej w przybliżeniu wiesz, jak można je urzeczywistnić. Chociaż jeżeli nawet nie masz pojęcia, w jaki sposób pragnienie może się urzeczywistnić, to nic nie szkodzi. Jeżeli będziesz zdecydowany mieć, wariant sam się znajdzie. Najważniejsze to określić prawdziwe najskrytsze pragnienie i uzyskać zdecydowanie, by mieć i działać. Zamiar zamienia pragnienie w cel. Pragnienie bez zamiaru nigdy się nie spełni. Ale najpierw trzeba wyraźnie uświadomić sobie, czego się oczekuje od życia. Mętne sformułowania typu „chcę być bogaty i szczęśliwy" nie zadziałają.

Wyobraź sobie, że spacerujesz po mieście bez jakiegokolwiek konkretnego celu. Idziesz przed siebie gdzie oczy poniosą. Dokąd trafisz? Nie wiadomo. Jeżeli zaś masz konkretny punkt docelowy, to wcześniej czy później znajdziesz się tam, nawet jeżeli trasa nie jest dokładnie znana. Tak samo jest w życiu: jeżeli nie masz celu, to jesteś podobny do papierowego stateczka na wzburzonej rzece. Jeżeli masz cel i dążysz do niego, możesz go osiągnąć. Lecz możesz go też nie osiągnąć.

Tylko w jednym wypadku istnieje stuprocentowa gwarancja osiągnięcia celu: jeśli jest to Twój cel i zmierzasz do niego, wchodząc przez swoje drzwi. W takim wypadku nikt i nicnie będzie w stanie Ci przeszkodzić, ponieważ klucz frai-la Twojej duszy idealnie pasujedo zamka Twojej furtki. Tego co Twoje nikt Ci nie odbierze, więc problemów z osiągnięciem celu nie będzie. Problem tylko w tym, byś znalazł Twój cel i Twoje drzwi.

Po pierwsze, celu nie definiują tymczasowe potrzeby. Powinien on odpowiadać na pytanie: czego chcesz od życia? Co uczyni Twoje życie radosnym i szczęśliwym? Tylko toma znaczenie. Całą resztę możesz uznać za plewy pochodzące od wahadeł.

Znajdź jeden cel główny. Osiągnięcie go pociągnie za sobą spełnienie wszystkich pozostałych pragnień. Jeżeli nic konkretnego nie przychodzi Ci do głowy, możesz na

początek sformułować na przykład taki ogólny cel: chcę od życia komfortu i pomyślności. Co rozumiesz przez „komfort i pomyślność"? Potrzebę posiadania domu, samochodu, eleganckiej odzieży i innych atrybutów komfortowego życia można zastąpić jednym celem - znaleźć dobrze płatną pracę. Ale jak rozumiesz, to nawet nie cel, a drzwi, przy czym bliżej nieokreślone.

Dobrze płatną pracę można zastąpić bardziej konkretnym sformułowaniem - zostać świetnym lub rzadkim specjalistą w swojej dziedzinie. Ku czemu skłania się Twoja dusza? Lecz powstaje pytanie: czy ta praca wypełni cały sens życia? Jeżeli tak, to znaczy, że poszczęściło Ci się - Twój cel pokrywa się z Twoimi drzwiami. Przypuśćmy, że Twoja dusza skłania się ku określonej dziedzinie nauki, kultury lub sztuki. Wówczas wykonując ulubioną pracę, będziesz dokonywać odkryć i tworzyć dzieła sztuki. Szczęście na takiej linii życia znajduje się tu i teraz, a nie gdzieś przed Tobą. Wszystkie atrybuty komfor- towego życia, o które inni starają się z takim trudem, przyjdą same przez się, kroczysz bowiem swoją ścieżką.

Jeżeli zaś praca, nawet ulubiona, nie jest tym jedynym, co da Ci radość i wypełni całe życie atrybutami komfortu, to pracę tę należy raczej rozpatrywać w kategoriach drzwi, ale celem nie da się jej nazwać. Nie zapominaj, że Twój cel powinien zmienić życie w święto, ze wszystkimi towarzyszącymi mu atrybutami. Nie myśl na razie o środkach osiągnięcia celu, czyli o drzwiach. Najważniejsze to określić cel, a drzwi z czasem same się znajdą.

Odpowiedz sobie na pytanie: ku czemu skłania się Twoja dusza, co zmieni Twoje życie w święto? Odrzuć wszelkie myśli o prestiżowości i trudnodostępności przypuszczalnego celu. Nie powinny Cię interesować żadne ograniczenia. Jeżeli nie wierzysz, to chociaż udawaj, że możesz wszystko i musisz tylko wybrać. Nie krępuj się i zamawiaj na całego.

Chciałbyś mieć łódź? A co byś powiedział na własny jacht? Chciałbyś mieć mieszkanie? A może willę?

Chciałbyś być szefem działu? A co byś powiedział na posadę prezesa korporacji?Chciałbyś dużo pracować, by zarabiać wiele pieniędzy? A co byś powiedział, gdybyś w

ogóle nie musiał pracować i mógł żyć, czerpiąc z tego zadowolenie?Chciałbyś kupić niedrogo działkę i zbudować dom? A co byś powiedział na własną

wyspę na Morzu Śródziemnym?Takie „A co byś powiedział na..." można kontynuować w nieskończoność. Nawet sobie

nie wyobrażasz, jakie skromne są Twoje potrzeby w porównaniu z tym, co możesz otrzy-mać, jeżeli będziesz zmierzać do swojego celu, wchodząc przez swoje drzwi.

Nie określaj pragnienia przy pomocy umysłu. Nie skąp czasu na to, by ustalić, czego chce Twoja dusza. Wyrażenie „czego dusza zapragnie" mówi samo za siebie. Nie wskazuje ono na pogląd, lecz na stosunek. Pogląd to produkt działalności intelektualnej umysłu. Stosunek pochodzi z głębi duszy i dlatego może służyć do określania czy cel jest Twój, czy cudzy. Określając swój cel, należy spytać siebie: „Jak się czuję w powłoce osiągniętego celu?".

Przypuśćmy, że ustaliłeś, czego chcesz. By sprawdzić, czy to Twoje pragnienie czy nie, zadaj sobie dwa pytania. Pierwsze: czy rzeczywiście tego mi trzeba? Drugie: mimowszystko, czy rzeczywiście tego mi trzeba? Spróbuj przymierzyć do tego pragnieniawszystkie oznaki cudzego celu.

Rzeczywiście pragniesz tego całym sercem czy tylko pragniesz tego pragnąć? Czy nie próbujesz udowodnić czegoś sobie i innym? Czy rzeczywiście tego chcesz? Może to tylkohołdowanie modzie lub prestiżowi? Inwalidzie może się wydawać, że całym sercempragnie jeździć na łyżwach. W rzeczywistości cel taki nie pochodzi z serca, a z rozżalenia na swoją niepełnosprawność. Cel mami swą niedostępnością. Jeżeli cel jest trudno dostępny, spróbuj z niego zrezygnować i poobserwuj siebie. Jeżeli odczujesz ulgę, to znaczy, że był to cudzy cel. Jeżeli czujesz oburzenie i protest, to cel być może jest Twój.

Za jedyne pewne kryterium w wyborze celu może służyć dyskomfort duchowy.Jest to negatywna reakcja duszy na już podjętą decyzję umysłu. Stan komfortu

duchowego można sprawdzać tylko po tym, jak umysł podjął decyzję definiującą cel. Wyobraź sobie, że osiągnąłeś swój cel i wszystko to masz już za sobą. Gdy tylko to zrobisz, musisz skończyć rozmyślać nad celem i wsłuchać się w odczucia duszy. Jest Ci dobrze czy źle? Jeżeli satysfakcji towarzyszy obawa, uciążliwe poczucie jakiegoś ciężaru lub poczucie konieczności, jakiegoś obowiązku, oznacza to, że dusza jasno mówi „nie". Umysł nawet nie przypuszcza, jakie przykrości tai w sobie ładnie opakowany cel. Tymczasem dusza to czuje.

Poczucie dyskomfortu może być niejasne i niewyraźne. Nie pomyl skrępowania duchowego z dyskomfortem. Jak już wspominałem w poprzednim rozdziale, skrępowanie lub swego rodzaju wstydliwość spowodowana jest nadzwyczajnością sytuacji: „Czyżby to wszystko było dla mnie?". Dyskomfort duchowy to uciążliwe poczucie przygnębienia lub ciężaru, które objawia się słabo na tle optymistycznych rozważań umysłu. Skrępowanie duchowe można usunąć za pomocą slajdów, lecz dyskomfortu duchowego - niczym. Największym błędem byłoby uważać, że nie jesteś czegoś godzien. Wierutna bzdura! Taką prymitywną etykietkę kazały Ci powiesić na sobie wahadła. Zasługujesz na wszystko co najlepsze. W każdym razie nie śpiesz się z podjęciem ostatecznej decyzji. Spróbuj wyczuć cel przy pomocy slajdów. Jeżeli widzisz, że z czasem dręczące uczucie nie mija, to masz do czynienia z duchowym dyskomfortem.

Jeżeli doznajesz dyskomfortu duchowego w związku z jakimś aspektem samego celu, to jest on obcy. Jeżeli doznajesz dyskomfortu duchowego w związku ze świadomością, że cel jest trudno dostępny, to nie mieści się on w strefie Twojego komfortu lub wybrałeś cudze drzwi. Nie myśl o środkach do osiągnięcia celu tak długo, póki ściśle nie zdefiniujesz swojego celu. Jeżeli nie udaje Ci się jasno wyobrazić siebie w zamierzonej roli, to możliwe że nie jesteś jeszcze gotów się jej podjąć. Strefę komfortu można poszerzyć za pomocą slajdów. O drzwi możesz się nie martwić. Od Ciebie wymagane jest tylko zdecydowanie, by mieć, wówczas bowiem zewnętrzny zamiar wskaże Ci (wcześniej lub później) właściwe drzwi.

Nie ulegnij pokusie zdefiniowania jako swojego celu pieniędzy. Jakbyś mówił: „Gdy będą pieniądze, to rozwiążą wszystkie moje problemy. Już ja wiem, co za nie kupię". Pamiętasz walizkę wypchaną banknotami z rozdziału „Slajdy"? Powiedziano tam, że pieniądze nie mogą być celem, a są jedynie towarzyszącym atrybutem. Możesz od razu zgodzić się z taką postawą, lecz stwierdzenie to nie jest bynajmniej trywialne i posiada głębszy sens. Wszyscy tak przyzwyczailiśmy się do pieniędzy, że możemy przeliczyć na pieniądze dosłownie wszystko. Lecz pieniądze to kategoria abstrakcyjna, przeznaczona dla umysłu, a nie dla duszy. Dusza nie ma pojęcia, co robić z pieniędzmi, ponieważ nie umie myśleć abstrakcyjnie. Ostateczny cel powinien być zrozumiały dla duszy. Dusza musi wiedzieć, co chcesz kupić za pieniądze, do których aspirujesz: dom, kasyno, wyspę i tak dalej. Środki nie są ważne, byle tylko duszy się to spodobało.

Dopóty dopóki Twoja wewnętrzna księgowość będzie przeliczać środki do osiągnięcia celu, nie uda Ci się zdefiniować celu i nastroić się na docelową linię życia. Uaktywniajswojego Nadzorcę i szturchaj siebie za każdym razem, gdy Twój umysł próbuje uciec ododpowiedzi na pytanie: „Czego chcę od życia?". Stereotyp celu trudnego do osiągnięcia jest najtrwalszy, zatem potrzebna Ci będzie cierpliwość. Umysł będzie usiłował odpowiedzieć na inne pytanie: „Jak ten cel osiągnąć?". Niech Twoja dusza powie umysłowi: „Zamilcz, to nie twoje zmartwienie, wybieramy zabawkę!".

Powinieneś dążyć do wolności od destrukcyjnych wahadeł, lecz to nie znaczy, że trzeba w ogóle się izolować. Całe społeczeństwo zbudowane jest na ich interakcjach, dlatego pozostaje albo uciec w Himalaje, albo poszukać swojego wahadła. Pustelnikom łatwo „obcować z Wiecznością", kiedy znajdują się daleko od wahadeł. Lecz wystarczy takiego pustelnika przenieść z powrotem do agresywnego środowiska wahadeł, a z miejsca straci swoją równowagę i dystans.

Twój cel też należy do jakiegoś wahadła. Nie stanowi to dla Ciebie żadnego niebezpieczeństwa, jeśli tylko cel jest prawdziwy. Znajdź swój cel i wahadło będziezmuszone uczynić Cię swym faworytem. Możesz nawet stworzyć nowe wahadło.Najważniejsze to egzekwować swoje prawo do swobody wyboru i nie pozwalać wahadłom na roztaczanie nad sobą kontroli.

Nie możesz zdefiniować celu drogą analizy i przemyśleń. Prawdziwy cel może zidentyfikować jedynie Twoja dusza. Analiza jest działalnością umysłu. Dusza nie umiemyśleć. Ona jest zdolna tylko widzieć i czuć.

Zadanie umysłu w procesie wyszukiwania celu nie polega na tym, by szukać. Umysł robi to jak zwykle metodą analizy i budowania ciągów logicznych na bazie ogólnie przyjętych stereotypów i schematów. Gdyby swoją ścieżkę można było określić tym sposobem, to wszyscy ludzie byliby szczęśliwi.

Zadanie umysłu polega na tym, by przepuszczać przez siebie całą zewnętrzną informację, zwracając przy tym szczególną uwagę na stan komfortu duchowego. Umysł powinien wychodzić z założenia: szukam tego, co zmieni moje życie w święto. A na- stępnie - wpuszczać w siebie zewnętrzną informację i obserwować uczucia duszy z pozycji tego założenia.

Aktywne wyszukiwanie ścieżki do niczego nie doprowadzi. Nie niepokój się, czekaj i obserwuj. Jeżeli nastawisz się na wyszukiwanie, potrzebna informacja przyjdzie sama. W określonym momencie otrzymasz jakieś informacje, które wzbudzą w Tobie żywe zainteresowanie. Najważniejsze, by umysł nie pchał się wtedy ze swoimi przemyśleniami, tylko zwracał uwagę na stan komfortu duchowego.

Można samemu przyśpieszyć przyjście potrzebnej informacji. W tym celu dobrze jest poszerzyć krąg swoich zainteresowań. Przejdź się tam, gdzie jeszcze nie byłeś: do muzeum, pojedź gdzieś, idź do kina, na pieszą wycieczkę, do innej części miasta, do księgarni, dokądkolwiek. Nie musisz celowo wyszukiwać miejsc - po prostu poszerz zakres informacji zewnętrznej i obserwuj.

Daj sobie nieokreślony termin, nie wtłaczaj siebie w ramy czasowe i nie czyń z poszukiwań celu czy obowiązku. Zachowuj w myślach następującą dyspozycję: szukam tego, co zmieni moje życie w święto.

Uważniej niż dotychczas obserwuj swoje odczucia. Niech taka dyspozycja umysłowawciąż działa w tle. Każdą informację, która do Ciebie dociera, przepuszczaj przez filtr pytania: jakie odczucia mi w związku z tym towarzyszą, podoba mi się to czy nie? Wcześniej czy później otrzymasz jakiś znak lub informację, od której coś jakby w środku się ocknie: „0, to mi się podoba!". Rozpatrz dokładnie daną informację ze wszystkich stron, uważnie obserwując stan komfortu duchowego. No i nareszcie udało Ci się uporać z pokusą rozmyślania o środkach i zdefiniowałeś cel. Kiedy pojawi się zdecydowanie, by mieć i działać w imię osiągnięcia tego celu, wówczas warstwa Twojego świata ulegnie zadziwiającej transformacji. Oto co się stanie.

Uwolniłeś się od brzemienia fałszywych celów i odetchnąłeś z ulgą. Nie musisz jużzmuszać się do robienia tego, co duszy nie w smak. Zrezygnowałeś z walki o złudne szczęście w przyszłości i pozwoliłeś sobie zaznawać go tu i teraz. Wcześniej usiłowałeś wypełnić pustkę duchową tanimi namiastkami, które proponowały wahadła. A teraz umysł wypuścił duszę z futerału i pojawiło się dziwne poczucie lekkości i swobody, dosłownie jakby przyszła wiosna, a Ty byś się przebudził z długiego snu zimowego. Uciążliwe poczucie przygnębienia i ciężaru znikło.

Zapewne zgodzisz się, że znacznie przyjemniej zmierzać do własnego celu, będąc świadomym, że odnalazłeś wewnątrz siebie to, co wcześniej nieskutecznie próbowałeś znaleźć w świecie zewnętrznym. Twój umysł pozbył się zbędnych gratów cudzych celów, zrezygnował z bezużytecznych rozmyślań o środkach do osiągnięcia celu i po prostu wpuścił właściwe zadanie do warstwy swojego świata. Dusza sama wybrała zabawkę i z radości podskoczyła i klasnęła w dłonie. Zburzyłeś fałszywy stereotyp i pozwoliłeś sobie mieć mimo pozornej niedostępności celu. Dlatego szeroko otworzyły się przed Tobą drzwi, które były dotychczas zamknięte. Również umysł nareszcie uświadomił sobie, że cel jest rzeczywiście osiągalny. Teraz życie zmieni się w święto, ponieważ radosna dusza pobiegnie w podskokach za umysłem, który wpuścił cel do warstwy swojego świata. Dusza i umysł wesoło pomaszerują ręka w rękę równą i przyjemną drogą ku szczęściu, które już jest tu i teraz.

Twoje drzwi

Jeżeli w drodze do celu wypada wciąż pokonywać przeszkody, znaczy to, że wybrałeś cudzy cel albo zmierzasz do celu, wchodząc przez cudze drzwi. Jedyna rzecz w życiu, któ- rą można uznać za ważną, to określenie swojego celu i drzwi. Dążąc do cudzych celów, możesz poświęcić całe życie i niczego nie osiągnąć. Nie ma nic smutniejszego, niż dowiedzieć się, że wszystkie starania były daremne i zmarnowało się życie.

Wahadła przyzwyczaiły ludzi do robienia tego, co konieczne i postrzegania tego jako swojej powinności. Stereotyp wymuszonej konieczności został doprowadzony do absurdu: można pomyśleć, że nasze życie to wyrok, który wszyscy muszą odbyć, albo powinność zawodowa, którą każdy musi odpracować.

Człowiek tak przyzwyczaja się do konieczności, że prawdziwe skłonności duszy chowają się w najdalszym kącie świadomości do lepszych czasów. Lecz życie kończy się, a lepsze czasy nie nadchodzą.

Szczęście wciąż rysuje się gdzieś w przyszłości. Fałszywy stereotyp głosi: aby przyszłość ta nastąpiła, należy o nią powalczyć, zapracować na nią, postarać się. Ludzie często rezygnują z ukochanej sprawy ze względów materialnych. Zajęcia dzielą się na zainteresowania i pracę właściwą, która powinna przynosić dochód. Obok nastawienia na

fałszywe cele, wymuszona konieczność jest jeszcze jedną metodą wahadeł w ich próbach odwiedzenia człowieka jak najdalej od jego ścieżki.

Tak naprawdę to nawet na hobby można dobrze zarabiać, jeżeli to Twój cel. Jeżeli jesteś zmuszony zrezygnować z ukochanej sprawy tylko dlatego, że nie przynosi onadochodu, to należy wyraźnie określić, czy sprawa ma związek z celem wybranym przezduszę. Czy Twoje ukochane zajęcie zmieni Twoje życie w święto, czy nie? Jeżeli nie da się tej sprawy związać z Twoim celem, to nie da się na pewno powiedzieć, czy przyniesie ona dochód. Lecz jeżeli jesteś pewien, że to właśnie cel, czekaj na pojawienie się w Twoim życiu atrybutów komfortu. Kiedy cel pokrywa się z drzwiami, człowiek nie musi martwić się o zaspokojenie potrzeb materialnych, bo i tak będzie mieć wszystko, czego zapragnie. Ale fałszywy stereotyp wymuszonej konieczności nie pozwala człowiekowi całkowicie poświęcić się swojemu celowi. Potwierdza to mnóstwo przykładów.

Żyje sobie taki dziwak, chodzi jak każdy do pracy, bo musi, a w wolnym czasie tworzy coś lub wymyśla. Do głowy mu nie przychodzi, że jego wyroby można drogo sprzedawać. Żyje w biedzie z absolutnym przekonaniem, że na kawałek chleba trzeba ciężko pracować. A jego pasja - to tylko tak, „dla duszy". Rozumiesz, co się dzieje? Człowiek odwala pańszczyznę dla jakiegoś gościa przez cały najważniejszy czas swojego życia - bo rzekomo jest to konieczne do utrzymania się. A dusza dostaje okruchy pozostałego czasu pracy. W końcu dla kogo człowiek żyje? Dla tego gościa?

Jeżeli Twój cel pokrywa się z Twoimi drzwiami, to wzbogacisz się na swoim hobby. Osiągnięcie celu pociągnie za sobą spełnienie wszystkich pozostałych życzeń, przy czym efekty przewyższą wszelkie oczekiwania. Możesz nie wątpić - w tym świecie wszystko, cojest zrobione z duszą, ma wielką cenę. Produkty czystego umysłu, przeciwnie - nie sązbyt wysoko cenione. Jak wiesz, prawdziwe arcydzieła rodzą się z jedności duszy i umysłu. W drodze do celu będziesz tworzyć arcydzieła, jeżeli nie pozwolisz wahadłom zwieść Cię z drogi. W tym wypadku wszystko jest łatwe-musisz tylko spokojnie podążać swoją ścieżką i nie dawać się im nabierać. Wcześniej czy później osiągniesz spektakularny sukces.

Nieco trudniej przedstawia się sprawa, jeżeli cel i drzwi się nie pokrywają. Chociaż zanim dojdziesz do takiego wniosku, bardzo dobrze to przemyśl. Twój cel nie może Ci mocno komplikować życia. Przeciwnie, wybrawszy cel, zaczniesz znacznie ułatwiać sobieżycie i pozbędziesz się masy problemów. Nie spiesz się z wyborem drzwi. Jeśli będziezdecydowanie, by mieć, drzwi znajdą się same. Jeżeli nie masz pojęcia, gdzie znajdują się Twoje drzwi, posługuj się slajdami i poszerzaj strefę komfortu. Obniż poziom ważności, zrezygnuj z pragnienia osiągnięcia swojego celu. Gdy tylko pozwolisz sobie mieć, zewnętrzny zamiar przedłoży Ci odpowiedni wariant.

Twoje drzwi stanowią właśnie tę drogę, która doprowadzi Cię do celu. Kiedy zdefiniujesz swój cel, zadaj sobie pytanie: w jaki sposób ten cel może zostać osiągnięty? Zewnętrzny zamiar wcześniej czy później otworzy przed Tobą różne możliwości. Twoje zadanie polega na tym, by znaleźć wśród nich właśnie swoje drzwi. Rozważ wszystkie możliwe warianty. Każdy wariant trzeba poddać testowi na stan komfortu duchowego. Tu można kierować się tymi samymi zasadami, co przy wyborze celu.

Przypuśćmy, że przez swój cel rozumiesz stanie się zamożnym człowiekiem. Wówczas musisz się określić, przy pomocy czego staniesz się zamożny. Przecież pieniądze nieprzychodzą tak sobie do każdego człowieka, tylko do tego, kto reprezentuje coś sobą.Może to być gwiazda show-biznesu, przemysłowiec, rekin finansjery, wybitny specjalista i, rzecz jasna, spadkobierca. Kim więc chcesz zostać? Trzeba znaleźć właśnie swoją drogę do bogactwa - tę drogę, ku której skłania się Twoje serce. Ku czemu się ono skłania, trzeba zapytać duszy, a nie umysłu. Umysł jest wytworem społeczeństwa. A społeczeństwo opiera się na wahadłach. Społeczeństwo mówi: „Stań się znakomitością, politykiem, bogaczem - to daje prestiż". Lecz ponieważ Twoje osobiste szczęście nie stanowi przedmiotu zainteresowania wahadła, nie pomoże Ci ono w odnalezieniu Twojej niszy w tym życiu.

Umysł i znajomi podpowiadają Ci, że trzeba znaleźć dobrze płatną pracę, na przykład w charakterze prawnika. Wszyscy mówią: gdy zostaniesz wykwalifikowanym adwokatem,będziesz zarabiać kupę pieniędzy. Oczywiście, bardzo chce się zarabiać dużo pieniędzy,lecz te drzwi mogą okazać się cudze. Dostaniesz się przez nie zupełnie nie tam, gdzie chciałeś. Jeżeli cel został wybrany poprawnie, wtedy drzwi otworzą możliwości, o których nawet nie marzyłeś. Przypuśćmy, że Twoje potrzeby to własny dom, samochód, dobra płaca. Wchodząc przez swoje drzwi, otrzymasz tyle, że Twoje dawne potrzeby wydadzą się śmieszne. Ale w tym celu nie wolno się pomylić w wyborze swoich drzwi.

Nie śpiesz się i nie żałuj czasu na dokonanie wyboru.O wiele więcej czasu i wysiłku stracisz na próżno, jeżeli pośpieszysz się i dokonasz

złego wyboru. Na definiowaniu celu i drzwi mogą upłynąć miesiące. W tym czasie będziesz musiał przestrzegać swego rodzaju „ascezy" polegającej na ścisłym stosowaniusię do wszystkich podstawowych zasad Transerfingu. Są Ci one już znane.

Przede wszystkim jest to świadomość. Trzeba zdawać sobie sprawę z motywów kolejnych działań. Czy działasz świadomie, rozumiejąc zasady gry, czy bezwolnie podporządkowujesz się wahadłu?

Zwracaj uwagę na poziom wewnętrznej i zewnętrznej ważności. Rozmyślaj o swym celu i drzwiach tak, jakbyś już go osiągnął. Nie istnieje żadna ekskluzywność,niedostępność czy konieczność. Odrzuć wszelką ważność. To, co masz, jest dla ciebieczymś zwyczajnym.

Zawczasu pogódź się z możliwym niepowodzeniem. Uda się - to dobrze, a jeśli nie - to znaczy, że to nie Twój cel, nie Twoje drzwi i nie ma czym się martwić. Pozwól sobie na pomyłki. Wydziel w swoim życiu miejsce dla porażki, niech będzie ona pod nadzorem. Co więcej, z kolejnych wywodów dowiesz się, że przykre niepowodzenie wcale nie stanowi porażki, a jedynie kolejny wielki krok na drodze do celu.

Znajdź dla tych drzwi ubezpieczenie, zastępstwo. Nie rezygnuj od razu z dotychczasowych drzwi, nie pal za sobą mostów,działaj rozważnie. Nie stawiaj wszystkiego na jedną kartę. Zostaw sobie wyjścieawaryjne.

Nie przestawaj przeglądać w myślach slajdu swego celu. Poszerzasz w ten sposób strefę komfortu i nastrajasz się na częstotliwość docelowej linii. Zewnętrzny zamiar sam podrzuci Ci niezbędną informację.

Aby nie przeoczyć tej informacji, umieść w swojej głowie slajd poszukiwania Twojego celu i drzwi. Przepuszczaj wszystkie dane ze świata zewnętrznego przez ten slajd.Oceniaj, czy pasuje Ci to, czy nie. Słuchaj jednocześnie szelestu porannych gwiazd, a nieumysłu. Me obserwuj tego, co o tym myślisz, tylko to, co Cię w związku z tym przygnębia lub uskrzydla. Zwracaj uwagę na stosunek duszy do każdej informacji. W określonej chwili ona drgnie i zakrzyknie: „To właśnie to, czego mi trzeba!".

I znów: nie spiesz się. Poszerzaj strefę komfortu i nastrajaj swoje myśli na docelową linię, dopóki cel i drzwi nie uformują się w jasną koncepcję. Powinieneś dojść do wyraźnego wniosku: „Tak, tego właśnie chcę, i to zmieni moje życie w święto". Twoja dusza śpiewa, a umysł z zadowoleniem zaciera ręce.

Jeżeli dusza już śpiewa, a umysł jeszcze wątpi, znów poszerz strefę komfortu. Pozwoli Ci to zburzyć kolejny zawadzający fałszywy stereotyp niedostępności i nierealności. Czy wiesz, dlaczego drzwi wydają się niedostępne? Ponieważ są zamknięte na zamek stereotypu fałszywej niedostępności znajdujący się w Twojej głowie. Kiedy zburzysz stereotyp, drzwi się otworzą.

Nie zachęcam Cię do zawierzenia mnie, sobie czy komukolwiek innemu. Nigdy nie zmusisz umysłu do wiary. Umysł bezwarunkowo przyjmuje tylko fakty. Otóż by drzwi stały się dla umysłu rzeczywiste, musisz przejść na docelową linię życia. A zrobić to można tylko za pomocą docelowego slajdu. Na początku Twojej linii cel znajduje się dopiero przed Tobą, lecz droga do jego osiągnięcia jest już dostrzegalna dla umysłu. Przekonywać siebie i walczyć ze stereotypem nie ma sensu. Zburzenie stereotypu polega na czymś zupełnie innym. On sam runie, kiedy zewnętrzny zamiar ukaże Ci nowe możliwości znajdujące się na docelowej linii. Dlatego zwracam Twoją uwagę: nie próbuj siebie przekonać i nie walcz ze stereotypem. Wszystko, czego potrzebujesz to systematyczne oglądanie w myślach docelowego slajdu. Nie są to puste ćwiczenia kontemplacyjne, tylko konkretne zmierzanie do celu.

Nie zapominaj, że materialne urzeczywistnienie jest bezwładne i zewnętrzny zamiar nie może wypełnić zamówienia od razu. Będzie Ci potrzebna cierpliwość. A jeżeli brakuje Ci cierpliwości, to znaczy, że namiętnie pragniesz jak najszybszego osiągnięcia celu. W takim razie zacznij od początku i zniżaj poziom ważności. Skoro pragniesz, to znaczy, że wątpisz w rzeczywistość osiągnięcia celu. Znów poszerzaj strefę komfortu, aż zobaczysz, że otwierają się realne perspektywy.

Wahadła mogą zamaskować Twoje drzwi pod przykrywką fałszywej błahości i niskiej wartości. Wszystko, co umiesz robić lekko, w sposób niewymuszony, z ochotą - ma znaczenie i wartość. Nie ma w Tobie ani jednej mało znaczącej zalety. Każda drobnostka, która Cię charakteryzuje i nie ma wartości w ramach stereotypów, może okazać się

kluczem do właściwych drzwi. Spróbuj dokonać projekcji jakiejś charakterystycznej dlaCiebie „niepoważnej" cechy na poważne drzwi.

Na przykład jeżeli masz opinię żartownisia, to być może mógłbyś zostać wspaniałym komikiem. Jeżeli wszyscy mówią, że nie ma z Ciebie żadnego pożytku i jedyne, co umiesz, to przebierać się i upiększać - możliwe, że Twoje drzwi prowadzą do zawodu top- modela, wizażysty lub projektanta mody. Jeżeli drażni Cię reklama i lubisz marudzić, że jest ona robiona niewłaściwie i reklamę należałoby serwować w zupełnie inny sposób - to nie jest to po prostu Twoje niezadowolenie, tylko ukryte pragnienie zrealizowania swoich zdolności w tej dziedzinie. Przytoczyłem tylko wybrane przykłady. „Bezużyteczna" cecha osobnicza może w najbardziej nieoczekiwany sposób okazać się niezmiernie pożyteczna. Ujawni się ona, jeśli tylko odwrócisz się od wahadeł i zwrócisz się ku swojej duszy. Pomyśl: jeżeli rzeczywiście dokonujesz swoich głupich czynów w sposób niewymuszony i z ochotą, to muszą mieć one jakieś znaczenie.

Wszystko, co powiedziałem, dotyczy procesu wyboru drzwi. Lecz przypuśćmy, że jesteś już w drodze do wybranego celu. Jest wówczas jeden sposób, by określić, czy towłaściwe drzwi. Jeżeli w drodze do celu męczysz się, tracisz energię, opadasz z sił-to nieten cel. I na odwrót -jeżeli ogarnia Cię natchnienie, kiedy zajmujesz się sprawą, która zbliża Cię do celu, możesz śmiało uznać tę sprawę za swoje drzwi.

Odróżnić prawdziwe drzwi można jeszcze jedną metodą. Cudze drzwi mogą udawaćTwoje: niby się przed Tobą otwierają, lecz w najbardziej decydującym momencie zatrzaskują się przed nosem. W drodze przez cudze drzwi niby wszystko idzie w porządku, lecz w sumie w najważniejszej kwestii spotyka Cię niepowodzenie. Jeżeli taksię zdarzało, to wchodziłeś przez cudze drzwi. Tak przejawia się przebiegłość wahadeł,które specjalnie otwierają ogólnodostępne drzwi, by zwabić tam jak najwięcej popleczników.

Z zasady u Twoich drzwi nie powinno być tłumów. Lecz nawet jeżeli spotkałeś wielu chętnych do wejścia przez nie, wszyscy od razu rozstępują się, a Ty przechodziszswobodnie. Ogólnodostępne drzwi są otwarte dla wszystkich, lecz przechodzi przez nie niewielu. Przypomnij sobie jeszcze raz, jak wahadła stwarzają mity pomyślnej karierygwiazd i starają się podporządkować wszystkich zasadzie „postępuj jak ja". Ludzie porwani przez złudzenie pchają się wszyscy do tych samych drzwi, podczas gdy ichwłasne drzwi stoją obok absolutnie dostępne.

Jednak przed Tobą mogą zamknąć się i te drzwi, jeżeli mocno zakłóciłeś zasadę równowagi. Na przykład cel ma dla Ciebie zbyt dużą ważność i wszystko postawiłeś na jedną kartę. Można te drzwi otworzyć ponownie, jeżeli obniży się ważność. Pomówimy o tym na końcu tego rozdziału.

Zamiar

Myślę, że jeżeli poświęciłeś czas na zdefiniowanie celu i drzwi, to występuje u Ciebie zamiar. Zamiar przeobraża pragnienie w cel. Pragnienie bez zamiaru nigdy się nie spełni. Marzenia też się nie spełniają. Czym różni się cel od marzenia? Tym, czym zamiar różni się od pragnienia. Jeżeli masz zamiar, marzenie przekształca się w cel. Puste marzenia i zamki na piasku nie mogą niczego zmienić. Zmienić życie może tylko zamiar, czyli zdecydowanie, by mieć i działać.

Przypuśćmy, że udało Ci się określić swój cel i jesteś pełen zdecydowania, by go osiągnąć. Niecierpliwie pałasz chęcią, by jak najszybciej przystąpić do działania. Właśnie teraz powinieneś zwolnić uścisk. Obniż ważność celu, zrezygnuj z pragnienia osiągnięciago i pozostaw tylko zdecydowanie, by mieć. Pozostaje jedynie działać w ramachoczyszczonego zamiaru, czyli robić wszystko, czego się od Ciebie wymaga, nie pragnąc i nie naciskając.

Jedyne, co może zepsuć wszystko w drodze do celu, to nadmierna odpowiedzialność, starania, gorliwość i przymus. W ramach obiegowego światopoglądu brzmi to dziwnie iobco. Lecz mam nadzieję, że teraz nie widzisz w tym nic niedorzecznego. Postawmy wszystko na głowie.

Zmierzając do celu przez swoje drzwi, nie musisz dokładać zbytnich starań. Zmuszaćsiebie też nie będziesz musiał jeżeli jest inaczej, to albo cel, albo drzwi są cudze. Lecz umysł przyzwyczaił się walczyć i pokonywać przeszkody. Wszystkie problemy umysł stwarza sobie sam, kiedy zaczyna nadawać rzeczom nadmierne znaczenie i walczyć z

nurtem wariantów. Twoja linia życia zawiera minimum przeszkód, jeżeli nie upierasz sięprzy ważności.

Powinieneś iść do swojego celu jak po pocztę do skrzynki na listy. Cóż zostanie od zamiaru, jeżeli ogołoci się go z ważności i pragnienia osiągnięcia celu? Tylko zdecydowanie, by mieć i poruszać nogami. Przestań myśleć o poczcie w skrzynce jak o problemie i po prostu zacznij przebierać nogami w jej kierunku. Nie myśl o problemie - działaj, na ile się udaje, a problem ulegnie rozwiązaniu w trakcie działania.

Wewnętrzny zamiar umysłu każe młócić rękami po wodzie: „Nalegam na to, żeby...". Zewnętrzny zamiar działa w zupełnie inny sposób: „Układa się tak, że...". Dopóki nalegasz, me pozwalasz zewnętrznemu zamiarowi urzeczywistniać celu zgodnie z nurtem wariantów. Skąd Twój umysł może wiedzieć dokładnie, w jaki sposób cel powinien być urzeczywistniony?

Zmierzanie do właściwego celu przez Twoje drzwi przebiega jak po wyjeżdżonej drodze. Nikt i nic nie przeszkadza, jeśli Twoja ważność utrzymywana jest na minimalnym poziomie i nie walczysz z nurtem wariantów. Ponieważ idziesz swoją ścieżką, to nie masz czym się martwić, nawet jeżeli powstają tymczasowe trudności. Pozwól sobie rozkoszować się życiem i przyjmuj wszystko jak prezenty. Gdy tylko święto przygasa, postaraj się określić, w czym zawyżyłeś ważność. Dlaczego coś Cię przygnębia? Na to pytanie istnieje standardowa odpowiedź: albo zmuszasz się do czegoś, albo zbytnio spieszysz się do osiągnięcia celu, albo czemuś nadajesz nadmierne znaczenie. Zwolnij uchwyt.

Przygnębiające myśli i uczucia mogą pojawić się w efekcie zawężenia strefy komfortu. Przypuśćmy, że osiągnąwszy cel, powinieneś uzyskać dużą sumę pieniędzy. Natychmiast powstaje cały zestaw niepokojących myśli: gdzie je przechowywać, jak korzystnie ulokować, a nuż je stracę, jak najmądrzej wydać, a co, jeśli mi je zabiorą? Jeżeli tak, to jeszcze nie jesteś gotów tego mieć. Kiedy urzeczywistnienie marzenia sprzężone jest z tego typu problemami, pojawia się skrępowanie duchowe, podświadome dążenie do uwolnienia się od tych problemów. W takim wypadku zewnętrzny zamiar będzie działał przeciwko Tobie.

Zdecydowanie, by mieć trzeba stale podtrzymywać. I wcale nie będziesz musiał zmuszać się do przeglądania w myślach docelowego slajdu. Przecież przyjemnie jest myśleć o upragnionym celu. Nie należy tylko namawiać siebie i przekonywać. Takie na- mawianie może być długie i bezowocne. Zamiar, w odróżnieniu od autosugestii, oznacza, że decyzja została podjęta i nie podlega dyskusji. Osiągnięcie celu jest widoczne. Każda wątpliwość odpadnie sama, jeżeli będziesz poszerzać strefę komfortu.

Chcę Cię przestrzec przed poważnym błędem. Istnieje fałszywy stereotyp, każący myśleć tylko o pomyślnym rozwoju zdarzeń. Choć bardzo to dziwne, jest to rzeczywiściefałszywy stereotyp. Widzisz, ile się ich namnożyło?! Czy Twoim zdaniem udałoby Ci sięmyśleć tylko o sukcesie? Chyba nie. Jeżeli spróbujesz wyłączyć ze swojego scenariusza negatywne warianty, to nic nie wyjdzie. Nie zdołasz przekonać umysłu, że wszystko pójdzie gładko. Umysł może udać, że uwierzył takiemu nastawieniu - on to potrafi. Lecz w głębi duszy i tak będziesz wątpić, ponieważ wątpić będzie umysł. Dusza na pewno odnajdzie negatywny wariant w komórce, do której upchnął go umysł.

Nie musisz włączać do docelowego slajdu żadnego scenariusza osiągnięcia celu. Slajd powinien zawierać tylko ostateczny obraz osiągniętego celu. Już to masz. Wszystko, czego się od Ciebie wymaga, to rozkoszować się slajdem i poruszać nogami przy pomocy oczyszczonego wewnętrznego zamiaru. Wizualizacja procesu - to już praca nad scenariuszem, lecz zupełnie pod innym kątem. Nie przekonujesz umysłu, że wszystko pójdzie dobrze, lecz że już idzie gładko. Wizualizacja bieżącego ogniwa łańcucha transferowego idzie ramię w ramię z tym, co teraz robisz, i tylko wybiega o jeden krok naprzód. A zapewniając siebie o pomyślnym zakończeniu spraw, utrzymujesz się w martwym uścisku kontroli. Zwolnij uchwyt, nie myśl o problemach, które jeszcze nie nastąpiły, i spokojnie poruszaj się wraz z nurtem wariantów.

Urzeczywistnienie

Szedłem po mokrym asfalcie...Rano był deszcz i robaki powyłaziły z gazonów na asfalt w poszukiwaniu sensu życia i

nowych odkryć. Różnie ułożyły się ich losy. Szczęśliwcy zdążyli dopełznąć do sąsiedniegoklombu z tłustym czarnoziemem. Któregoś zadziobały ptaki. Któryś został zgnieciony

przez stopy strasznych potworów tupiących po asfalcie. Słońce przygrzało i osuszyło wilgoć, doścignąwszy jednego robaka na środku drogi. Za późno pojął swój błąd. Już nie miał sił dopełznąć do końca. Powolna śmierć w męczarniach długo będzie stać nad nim, póki zupełnie nie uschnie. I nagle jakaś niepojęta siła podniosła go i rzuciła na mokrą ziemię. Z punktu widzenia robaka było to niemożliwe, nie mógł tego pojąć i wyjaśnić. Lecz dla mnie nie było w tym nic nadprzyrodzonego: po prostu zrobiło mi się żal robaka i rzuciłem go na klomb. Widocznie ten samotny wędrowiec właściwie wybrał swój cel i swoje drzwi.

Jeżeli Twój cel wydaje Ci się trudno dostępny, całe święto będą Ci psuć wątpliwości i przykre rozmyślanie o możliwym niepowodzeniu. Jak jednak uwierzyć w niemożliwe, bystało się możliwe? Oto wzorzec głupiego pytania. Nijak! Znów wracam do tego, co jużpowiedziałem. Nie jesteś w stanie namówić siebie, przekonać siebie ani zmusić do uwierzenia. Zostaw te bezowocne starania i zajmij się lepiej procesem poruszania nogami w kierunku celu.

Nie powinien Cię niepokoić fakt, że cel wydaje się trudno dostępny. Trudno Ci wyobrazić sobie coś takiego. Lecz to zbędna troska. Twoja rzecz to złożenie odpowiedniego zamówienia, resztę zostaw kelnerowi. Wielu ludzi, którzy osiągnęli za- wrotny sukces, mówiło potem, że za nic by nie uwierzyli w to, że będą mogli osiągnąć takie rezultaty.

Wzajemnemu zrozumieniu duszy i umysłu przeszkadza to, że dusza dąży do celu, a umysł martwi się o środki do jego osiągnięcia. Dusza nie ma pojęcia o sposobach osiągnięcia celu. We śnie przyzwyczaiła się otrzymywać ot tak wszystko co zechce. Każdedążenie duszy natychmiast jest urzeczywistniane przez zamiar snu. Nikt nie wie, gdzieona lata, kiedy umysł mocno śpi. Możemy pamiętać tylko sny z czasu, kiedy umysł drze- mie. Budząc się z głębokiego snu, umysł zaczyna ustawiać żagiel duszy stosownie do swoich oczekiwań i obaw. Dlatego sny nie mogą stanowić kryterium tego, czego pragnie dusza.

Z tego właśnie powodu nie możemy pamiętać poprzednich żyć naszej duszy, o ile faktycznie miały one miejsce. Umysł, w odróżnieniu od duszy, przychodzi na ten świat jako czysta kartka papieru. Istnieją liczne świadectwa tego, że w określonych okolicznościach ludzki umysł uzyskiwał dostęp do informacji z poprzednich żyć. Ale to oddzielna kwestia i nie mieści się ona w ramach niniejszej książki.

Umysł zmuszony jest myśleć o środkach, ponieważ przyzwyczaił się działać w ramach wewnętrznego zamiaru. W tych ramach funkcjonuje scenariusz ze złym końcem. W takim wypadku zewnętrzny zamiar nie tylko nie pomoże, lecz wręcz będzie szkodzić. Dlatego stanowczo zalecam w ogóle zaprzestać rozważań na temat rozwoju wypadków. W drodze do celu powinno przeważać zdecydowanie, by mieć - to najważniejsze, co powinno Cię interesować. Pozostała część zamiaru - zdecydowanie, by działać - powinna być maksymalnie oczyszczona z pragnienia i ważności.

Zdecydowanie, by poruszać nogami - to beznamiętny zamiar robienia minimum tego, czego się od Ciebie wymaga. Beznamiętne działanie nie oznacza działania ospałego czy niezdecydowanego. Myślę, że rozumiesz, co chcę powiedzieć. Przesadna stanowczość też jest konsekwencją ważności. Na ile dobrze zdołasz pozbawić wewnętrzny zamiar pragnienia i ważności, na tyle skutecznie będziesz działać.

Scenariusz osiągnięcia celu powinieneś obmyślić jedynie w ogólnym zarysie: określićpodstawowe etapy na drodze do celu (to znaczy ogniwa łańcucha transferowego). Następnie trzeba przestać rozmyślać nad ogólnym scenariuszem. W myślach powinien być tylko docelowy slajd. Zawiera on tylko końcowy obraz osiągniętego celu i w jego skład nie wchodzi żaden scenariusz. Wciąż oglądaj w myślach slajd, żyj w nim. Strefa komfortu zacznie się poszerzać i parametry emisji Twoich myśli będą się nastrajać na docelową linię życia.

Ze swojego stosunku do wszystkiego, co wiąże się z osiągnięciem celu, wyklucz wszystkie przejawy pragnienia i ważności. Jeżeli usiłujesz dołożyć wszelkich starań dlaszybkiego osiągnięcia celu, wątpisz w swoje zdolności, boisz się trudności, to poziomważności jest zawyżony. Pozwól sobie być niedoskonałym i popełniać błędy. Jeżeli sam nie pozwolisz sobie popełniać pomyłek, to i od innych nie doczekasz się takiego przyzwolenia. Jeżeli obawiasz się, że cel nie zostanie osiągnięty, to mamy do czynienia z pragnieniem. A jak nie pragnąć? Zawczasu pogódź się z porażką, wymyśl drogi odwrotu i zapasowe warianty. Niech będą w pogotowiu. Nie uczyniwszy tego, nie będziesz mógł pozbyć się pragnienia.

Najważniejsze to w żadnym wypadku nie stawiać celu na jedną kartę. Nie wolno na przykład ot tak wszystkiego rzucić i zająć się realizacją pasji. A nuż niebawem okaże się, że się pomyliłeś i cudzy cel lub drzwi wziąłeś za swoje? Poza tym, postawiwszy wszystko na jedną kartę, zakłócisz równowagę. Zawsze powinna być jakaś przeciwwaga, zapasowy wariant, droga odwrotu. Również Twoja dusza będzie spokojna i siły równoważące Cię nie ruszą. Na przykład nie odchodź z dotychczasowej pracy, dopóki nie będziesz miał zagwarantowanej nowej. Nie zatrzaskuj dotychczasowych drzwi, nie pal mostów, bądź bardzo ostrożny i rozważny. Nawet jeżeli jesteś absolutnie pewien, że cel i drzwi są Twoimi, w żadnym wypadku nie rób takich gwałtownych ruchów, które w razie niepowodzenia mogą zostawić Cię bez kromki chleba i bez dachu nad głową. Nikt nie jest ubezpieczony od niepowodzeń.

W każdym razie, mając w swym arsenale potężną technikę Transerfingu, masz o wiele mniej powodów do zmartwienia i obaw. Teraz przynajmniej znasz zasady gry, a to już samo w sobie niemało. W świecie wahadeł człowiek wszczyna z nimi grę, nie znając przepisów, i dlatego od razu przegrywa. Metody, z którymi się zapoznałeś, dają Ci ogromną przewagę. Lecz to jeszcze nie wszystko. W kolejnym tomie poznasz „ciężką artylerię" Transerfingu.

Jeśli nie będziesz przeszkadzać zewnętrznemu zamiarowi działaniami polegającymi na zawyżonym poziomie ważności, to on bezspornie doprowadzi Cię do celu. Poruszaj się znurtem wariantów i nie próbuj z nim walczyć. Do walki z nurtem może skłaniać Cięprzyzwyczajenie umysłu do trzymania wszystkiego pod kontrolą. Lecz zgodzisz się zapewne, że nikt nie może przewidzieć wszystkich ruchów. Jeżeli stosujesz wizualizację docelowego slajdu, prowadzi Cię zewnętrzny zamiar. A działa on poza ramami zwykłych scenariuszy i stereotypów, dlatego też wnosi do biegu wypadków niespodziewane zmiany.

Umysł, postrzegając te zmiany jako niekorzystne, zaczyna młócić rękoma po wodzie i wszystko psuje. By do tego nie doszło, pozwól scenariuszowi na dynamiczne zmiany. Zwolnij uchwyt kontroli sytuacji. Jeżeli coś będzie działo się nie tak, jak planowałeś, nie spiesz się korygować sytuację, tylko spróbuj ujrzeć nieoczekiwane zdarzenia w pozytywnym świetle działającym na Twoją korzyść. Nie zawsze od początku to widać, lecz w większości wypadków tak właśnie jest. Człowiek niepotrzebnie się denerwuje, a w rzeczywistości nie jest aż tak źle.

Nie namawiam do tego, byś ślepo wierzył porzekadłu: „Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło". W porzekadle tym są dwa ziarna prawdy: jawne i ukryte. Jawne ziarno dotyczy zwykłych stereotypów i zakłada, że w ogóle nie jest tak źle. Rzeczywiście, nurt wariantów zawsze biegnie drogą najmniejszego zużycia energii. Przykrości to zawsze duże nakłady energii i wywoływane są właśnie walką człowieka z nurtem. Zmiany w kierunku biegu człowiek postrzega jako przykrość tylko dlatego, że nie zgadza się to z jego planem.

Ukryte zaś ziarno prawdy we wspomnianym porzekadle ma znacznie większe znaczenie. Chodzi o to, że jeżeli postanowiłeś przyjmować pozornie niekorzystne zmiany w scenariuszu jako pozytywne, idące Ci na rękę, to wszystko właśnie tak będzie. Twierdzenie to może wydać Ci się nieszkodliwym, ale i podejrzanym, niemniej kryje się w nim ogromna siła. Lecz o tym pomówimy w następnym rozdziale.

Poruszając się z nurtem wariantów, możesz przyspieszyć swój ruch przy pomocy„wiosła" - wizualizacji ogniwa łańcucha transferowego. Wizualizacja, w odróżnieniu od slajdu, zawiera scenariusz zmierzania do celu. Lecz jak wiesz, wizualizacja bieżącego ogniwa nie zawiera całego scenariusza, a tylko jego niewielki fragment dotyczący chwili bieżącej. Poruszasz nogami, kierując się bieżącym zamiarem. Robiąc krok, jednocześnie zamierzasz zrobić kolejny.

Przypomnij sobie, w jaki sposób matka obserwuje, jak dorasta jej dziecko. W każdej chwili stosuje wizualizację bieżącego ogniwa łańcucha transferowego. Łańcuch ten jest przez nią rozbity na drobniutkie ogniwa. Matka cieszy się, że dzisiaj dziecko stanęło na nóżki i wyobraża sobie, jak jutro być może zrobi pierwszy krok. Matka nie próbuje sobie wyobrazić, jak jej dziecko wyrasta i przekształca się w dorosłego wprost na jej oczach. Ona cieszy się dniem dzisiejszym i pielęgnuje bieżący moment, przekonana, że jutro przyniesie nowe sukcesy.

Na takiej samej zasadzie należy stosować wizualizację bieżącego etapu zmierzania do celu. Dzisiaj jest lepsze od wczoraj, a jutro będzie lepsze niż dzisiaj. Nie ma sensu uprzedzać wszystkich nadchodzących zwrotów nurtu wariantów. Lepiej czerpać zadowolenie z teraźniejszej chwili i beznamiętnie, nienagannie poruszać nogami.

Przypuśćmy, że chcesz popływać w basenie. Trzeba w tym celu podbiec do niego sto metrów, skoczyć i popłynąć. A teraz wyobraź sobie, że „nurkujesz" w ziemi i zaczynasz wiosłować rękoma, jeszcze nie dotarłszy do basenu. Bez sensu? Tak samo bezsensowne jest stosowanie wizualizacji kolejnych ogniw łańcucha i myślenie o środkach do osiągnięcia celu.

Przy wizualizacji bieżącego ogniwa powstaje konstatacja pomyślnego biegu zdarzeń w danej chwili. Wszystko idzie dobrze. Na tym fundamencie powstaje następny schodek: jutro będzie jeszcze lepsze. Zamierzasz w myślach pokonać kolejny stopień, który znajduje się wyżej niż bieżący. Powstaje przy tym łańcuch sprzężenia zwrotnego. W rezultacie zmierzanie do celu jawi się jako stąpanie po schodach. Nadchodzący sukces nie jest obłokiem, zawieszonym w powietrzu, a schodami, w których każdy stopień podtrzymuje następny. Poziom sukcesu jest jak wspinanie się po schodach - wznosi się po krzywej rosnącej. Każdy dzień niesie w sobie cząstkę przyszłego sukcesu. Nie martw się o przyszłość, żyj teraźniejszością.

Na drodze do celu wahadła wszelkimi sposobami będą próbować zbić Cię z kursu. Przyjmuj każde niepowodzenie jako coś oczywistego. Nie może Ci się wciąż wszystko udawać. Kiedy denerwujesz się w związku z niepowodzeniem, bieżący schodek zapada się i staczasz się ze schodów w dół. Wywołuje to złość i niezadowolenie z siebie, ponieważ plan Twojego umysłu zostaje zakłócony. W ten sposób połykasz haczyk wahadeł. Jeżeli jesteś niezadowolony z siebie, to nigdy nie przejdziesz na linię życia, na której czeka Cię szczęście i powodzenie. Przecież kiedy towarzyszy Ci powodzenie i dobrobyt, jesteś z siebie zadowolony, prawda? Jak więc chcesz dostać się na te linie, jeżeli parametry Twojej emisji myśli nastrojone są na niezadowolenie?

Nie zapominaj, że nieprzewidzianą zmianę w biegu wariantów umysł postrzega jako niepowodzenie tylko dlatego, że to nie wchodzi w skład jego scenariusza. Dlaczego by nie odnieść się do zmiany jak do czegoś oczywistego i nie spojrzeć na niepowodzenie jak na sukces? Zabaw się w taką grę: pozorną porażkę witaj nie ze złością, a z radosnym zdziwieniem. Przecież to działanie zewnętrznego zamiaru, który prowadzi Cię do celu nieznaną Ci drogą. A skąd umysł może wiedzieć, jaka droga prowadzi do celu? Umysł uważa cel za trudno dostępny, bo nie widzi wśród udeptanych dróg jednej ścieżki wiodącej do celu. Oczywiście niczego nie osiągniesz, jeżeli nie ulegniesz nurtowi wariantów i nie wstąpisz na tę ścieżkę, na którą pcha Cię zewnętrzny zamiar.

Obserwując, jak zmierzają do sukcesu inni, nie należy starać się dotrzymywać im kroku. Nie ulegaj instynktowi stadnemu - masz własne cele. Większość idzie przetartym szlakiem, ale prawdziwy sukces osiągają jednostki - ci, którzy nie podporządkowali się zasadzie „postępuj jak ja" i poszli niezależną, własną drogą.

No i ostatnie ostrzeżenie. Jeżeli wiążesz swoje marzenie z pomocą swoim bliskim, to może nic z tego nie wyjść.

Na przykład myślisz: kiedy moje marzenie się ziści, będę mógł im pomóc. Dusza jest z natury egoistyczna. Ona i tak otrzymuje od życia tylko cząstkę tego, co chce. A myślećprzy tym jeszcze i o cudzym szczęściu w ogóle nie wydaje się możliwym. Duszy nieobchodzą inni, niezależnie od tego, jak bliscy i drodzy by nie byli. Ona troszczy się tylko o swoją pomyślność. Jej życie w tym świecie to rzadka i unikalna szansa. Każdy przejaw altruizmu, na przekór ogólnie przyjętemu poglądowi, nie pochodzi od duszy, a od umysłu. Dusza zrobi wszystko co możliwe dla osiągnięcia swojego celu. Lecz jeżeli ten cel nie służy jej, a komuś innemu, dusza traci wszelkie zainteresowanie i pozwala umysłowi wytężać siły na rozwiązywanie jedynego zadania.

W znanej baśni Pinokio wyznaczył sobie cel, by się wzbogacić i pomóc swojemu ojcu. Myślał: posadzę złote monety na polu Cudów, wyrośnie złote drzewo, i wtedy kupię teatr tacie Carlo. Naturalnie cel nie ziścił się, tylko przysporzył drewnianemu chłopcu wielu kłopotów. Popełnił jednak dwa poważne błędy w założeniach.

Pierwszy błąd: cel służy nie jemu samemu, a innym. Dusza Pinokia marzy o jednym, a umysł myśli o pomyślności taty Carlo. Altruizm to bardzo dobra cecha, lecz jeżelizdecydowałeś poświęcić się służeniu innym, to sam nigdy nie będziesz szczęśliwy.Dopatrywanie się szczęścia w służeniu czemuś lub komuś, w pomocy słabym i bezbronnym, całkowitemu oddaniu cudzej sprawie lub idei - to co najwyżej iluzja i oszukiwanie samego siebie. To przypadek, kiedy umysł znajduje się w sferze oddziaływania wahadła i widzi swoje szczęście wyłącznie w służeniu temu wahadłu. Niezależnie od tego, jak umysł nie przekonywałby sam siebie, że znalazł swoje szczęście w służeniu innym ludziom lub jakiejś szczytnej idei, dusza takiego człowieka jest głęboko nieszczęśliwa i wciśnięta w futerał. Nawet nie ma sił oznajmić, że ma prawo do szczęścia.

Przeświadczenie umysłu, że cudza idea jest jego ideą, a cudze szczęście jego szczęściem, jest pomyłką człowieka, który nie potrafił znaleźć swojego celu, a być może nawet go nie szukał.

Drugi błąd Pinokia: pieniądze postrzega jako środek do osiągnięcia upragnionego celu. Jak pamiętasz, pieniądze nie mogą być ani celem, ani środkiem. Są one tylko atrybutem towarzyszącym drodze do celu. Skupianie uwagi na pieniądzach nie ma żadnego sensu. Przeciwnie, myśl o pieniądzach z zasady prowadzi tylko do powstania szkodliwych nadmiernych potencjałów, jeżeli wybrany cel jest Twój, pieniądze przyjdą same i nie trzeba się o nie martwić. Baśń o Pinokiu jest tego świetną ilustracją.

W baśni znajduje potwierdzenie teza, że jeżeli sam znajdziesz swoje szczęście, to będziesz mógł przysparzać radości innym. Przecież jeżeli osiągniesz swój cel, przyjdą do ciebie pieniądze, pomyślność i oczywiście pomożesz swoim bliskim, bo będziesz dysponować naprawdę rozległymi możliwościami. Lecz dopóki jesteś tylko w drodze do swojego celu, musisz myśleć tylko o swoim szczęściu. Tym samym nie odstraszysz swojej duszy od celu. Niech w drodze do celu Twoja dusza myśli tylko o sobie. Po osiągnięciu celu dasz swojemu altruistycznemu umysłowi swobodę, by troszczyć się o bliskich, przyrodę, bezdomne zwierzęta, głodujące dzieci i o kogo jeszcze zechce.

Natchnienie

W drodze do swojego celu przez właściwe drzwi będziesz pędzić na grzbiecie fali powodzenia. Uzyskany komfort duszy pozwoli Ci przekazywać harmonijną emisję. W rozdziale o fali powodzenia mówiliśmy już o takim przekazie. Ale wywołać u siebie w sposób zamierzony odczucie pozytywnego uniesienia, a potem ciągle je podtrzymywać, jest dość trudno.

Tylko że teraz uzyskasz radość i spokój, będące skutkiem jedności duszy i umysłu, dlatego też emisja uporządkuje się niejako sama przez się. Wszystkie sprawy ulegnąpoprawie, mnóstwo problemów samo zniknie. Często będzie Cię nawiedzało natchnienie,jeżeli nie będziesz usiłować przywołać go umyślnie.

Natchnienie to w ogóle wspaniała rzecz, tylko otoczone jest nimbem tajemniczości i niepojętości. Uważa się, że wywołać natchnienie jest bardzo trudno, pojawia się ono spontanicznie i zawsze niespodziewanie jak muza, która wleciała przypadkowo, ujrzawszy światło w oknie. Potem muza może tak samo nieoczekiwanie ulecieć i długo się nie pojawiać. Człowiek męczy się w wyczekiwaniu kolejnej wizyty owej damy, ale nie udaje się jej zwabić, a zresztą nawet nie wiadomo, jak należałoby to zrobić.

Naprawdę wszystko jest znacznie łatwiejsze, niż się wydaje. Natchnienie to stan jedności duszy i umysłu przy jednoczesnym braku potencjału ważności. Pierwsza część definicji jest Ci znana. Natchnienie to stan uniesienia duchowego, w którym proces twórczy przebiega lekko, łatwo i - co ważniejsze - wspaniale. Doskonale widać, że może to mieć miejsce tylko pod warunkiem jedności duszy i umysłu. Nigdy nie doznasz natchnienia, wykonując pracę, która jest Ci nie w smak.

Zajmując się urzeczywistnianiem swojego celu, niewątpliwie osiągniesz jedność duszy i umysłu, co będzie pierwszym koniecznym warunkiem pojawienia się natchnienia. Ale niejest to wystarczający warunek. Dlaczego natchnienie pojawia się nagle, a potem gdzieśprzepada? Może jest to związane ze zmęczeniem? Lecz przecież w natchnieniu można pracować wiele godzin bez jakiegokolwiek zmęczenia.

Druga część definicji pomoże Ci zrozumieć, skąd pojawia się i gdzie znika natchnienie. Pewnie już się domyślasz, o czym mówię. Chodzi o to, że natchnienie nie pojawia się,ono po prostu uwalnia się, kiedy obniża się potencjał ważności. Na czym polega taważność? Po pierwsze, na namiętnym pragnieniu osiągnięcia celu, a po drugie - na stanowczym dążeniu do wywołania natchnienia.

Pragnąc osiągnąć cel, nie osiągniesz go - mówiłem już o tym wiele razy. Męczące pragnienie osiągnięcia celu, zamiast wiatru zewnętrznego zamiaru, wywołuje wicher siłrównoważących, które szybko spłoszą wszystkie Twoje dobre wróżki i muzy. Pragnienie wywołania natchnienia ma tę samą naturę. Każde przygotowanie i następujące po nimoczekiwanie natchnienia tworzy nadmierny potencjał ważności.

Oto dokładnie zorganizowałeś swoje miejsce pracy, przemyślałeś najdrobniejsze szczegóły, zaprowadziłeś porządek, wszystko posegregowałeś, dobrze odpocząłeś, przygotowałeś się i w ogóle stworzyłeś wszelkie możliwe warunki na spotkanie z muzą. Starannym przygotowaniem zmaterializowałeś już potencjał ważności i wiatr sił

równoważących zaczyna niespokojnie zawodzić za oknem. Teraz nakryłeś stół, zapaliłeś świece i usadowiłeś się w oczekiwaniu wizyty nieprzewidywalnej damy. A ona wciąż się nie zjawia. I się nie zjawi, możesz być pewien, ponieważ bezczynne oczekiwanie to pragnienie podniesione do kwadratu. Za oknem już buszuje huragan sił równoważących, zatem ani jedna skrzydlata dama nawet nie zbliży się do Twego domu.

A jeżeli będziesz przejawiać niecierpliwość graniczącą z rozpaczą, to buszujący wiatr rozbije okna i zmieni energetyczne warunki panujące w domu w prawdziwy chaos.

Niepokój wyrośnie jak mur między Twoją duszą i umysłem, więc potrzeba będzie wiele czasu, by przywrócić poprzedni stan jedności umysłu i duszy. Widzisz, w jakie skutkibrzemienne jest pragnienie, przygotowanie i wyczekiwanie natchnienia?

W ten sposób natchnienie nie pojawi się, dopóki nie zmniejszysz napięcia związanego z oczekiwaniem na nie. Natchnienie nie przychodzi, ono tylko się uwalnia w chwili spadku potencjału ważności. I na odwrót - natchnienie kryje się, kiedy niecierpliwy umysłzapędza duszę do futerału oczekiwania. Szkodliwy zwyczaj umysłu, bypodporządkowywać wszystko kontroli swojej woli niszczy całą uroczystość.

A jednak, mimo oczywistej niesforności i nieprzewidywalności natchnienia, umysł ma całkiem konkretny sposób na podporządkowanie go swojej kontroli. Tylko kontrolę tęnależy skierować w zupełnie inną stronę. Jak zwykle umysł wali swoim wewnętrznymzamiarem w szybę zamkniętego okna, podczas gdy obok jest otwarty lufcik. Naprawdęwszystko, co należy zrobić, to postąpić zupełnie na odwrót.

Po pierwsze, zrezygnuj z pragnienia osiągnięcia celu. On i tak nigdzie przed Tobą nie ucieknie, jeżeli to Twój cel. Wcześniej czy później zostanie on osiągnięty. Najważniejszą rolę gra tylko zdecydowanie, by posiadać, przy jednoczesnym braku presji i determinacji z Twojej strony. Spokojnie i nie nalegając, sięgasz po swoje jak po pocztę do skrzynki na listy. Wewnętrzny zamiar powinien tylko poruszać Twoimi nogami w czasie, kiedy zmierzasz ku skrzynce.

Po drugie, zrezygnuj z wszelkich przygotowań do „wtajemniczenia". Wszelkie przygotowania do natchnienia, niezależnie od tego, na czym polegają, pociągają za sobąpowstawanie nadmiernego potencjału. Przygotowujesz się, czyli chcesz przyciągnąć dosobie to, czego nie posiadasz. Im staranniej wypełniasz rytuał przygotowania, tym gorszy będzie oczekiwany rezultat. Przypomnij sobie - przecież zdarzały się już sytuacje, kiedy bardzo gorliwie przygotowywałeś się do jakiegoś zdarzenia, działania, spotkania. W sumie nic nie wychodziło, plan się walił, spotkanie nie dochodziło do skutku. Jeżeli siły równoważące zdolne są do zdezorganizowania współdziałania obiektów materialnych, to tym bardziej mogą zdmuchnąć ledwie uchwytne natchnienie jak zwiewny puch.

Po trzecie, zrezygnuj z oczekiwania na natchnienie. Czyż cechą natchnienia nie jest pojawianie się wtedy, kiedy się go nie spodziewasz? W takim razie po co czekać na nie itym samym niszczyć sam warunek jego pojawienia się?

Przypuśćmy, że spełniłeś wszystkie trzy warunki. Co w sumie zostało z Twojego wewnętrznego zamiaru? Tylko zdecydowanie poruszania nogami, czyli działania. Po prostu weź się za swoją robotę - i to bez natchnienia - a ono się pojawi. Natchnienie uwolni się w trakcie pracy. Nie będziesz w stanie do końca rozproszyć potencjału pragnienia i oczekiwania, dopóki nie przystąpisz do działania, nieważne- dobrego czy złego. Jak wiesz, nadmierny potencjał rozpraszany jest przez zamiar w działaniu.W sumie wychodzi następujący obrazek: nakrywasz stół dla siebie, zapalasz świece dla siebie, usadawiasz się wygodnie i zaczynasz pić herbatę, sprawiając tym sobieprzyjemność, nikogo nie oczekując. Możesz być pewien, że kapryśna muza będziedotknięta taką obojętnością. Jak to - zapomniałeś o niej? Z miejsca da o sobie znać i dosiądzie się do Ciebie. Oto cała tajemnica.

Reanimowanie celu

Co robić, jeżeli zmierzałeś do cudzego celu, lecz nie chcesz z niego rezygnować? Czy można dopiąć cudzego celu? Oczywiście, że tak. Uzbroiwszy się w technikę Transerfingu, zyskujesz ogromną przewagę w porównaniu z tymi, którzy nie znają zasad gry w świecie wahadeł. Jednakże by osiągnąć cudzy cel, trzeba dołożyć o wiele więcej wysiłków i musisz zdawać sobie z tego sprawę. W drodze do cudzego celu należy kierować się tymi samymi zasadami, co przy zmierzaniu do własnego. Różnica polega tylko na tym, że wszystkich tych zasad trzeba będzie przestrzegać niezwykle dokładnie. To wszystko, co można powiedzieć o osiąganiu cudzego celu.

Przypuśćmy, że obrany przez Ciebie cel jest cudzym celem. Czy chcesz, bym doradził Ci: rezygnować z niego czy nie? Jeśli tak, to jeszcze nie do końca zrozumiałeś zasady Transerfingu. W książce tej zawarto tylko mapę miejscowości i objaśnienie zasad gry. Lecz podejmować decyzje musisz samodzielnie. Jeżeli nie jesteś gotów przejąć odpowiedzialności za swój los, to Transerfing tu nie pomoże. Jego metody działają tylko wtedy, jeśli weźmiesz w ręce ster zamiaru. Jak obchodzić się z tym sterem, już wiesz. Lecz dokąd zmierzać - decyzja należy do Ciebie. Gotowe rozwiązania mogą zaproponować tylko wahadła. Korzystając z cudzych rozstrzygnięć, oddajesz swój los w cudze ręce.

Jeśli za późno już na rezygnację z cudzego celu, to z powodzeniem możesz go osiągnąć. Należy wówczas maksymalnie pozbyć się pragnienia i ważności. Przeszkód na drodze do cudzego celu jest wiele, lecz większość z nich stwarza sam umysł, kiedy walczy z nurtem wariantów i zawyża poziom ważności. Oddaj siebie w najem. Działaj z dystansem i jednocześnie świadomie. Nie walcz z problemami i przeszkodami. Obniż poziom ważności, a same znikną.

Przypuśćmy, że zmierzałeś do swojego celu, lecz po drodze napotkałeś poważne przeszkody. Czym zostały wywołane? Teraz możesz to łatwo określić. Przeanalizuj, gdzieprzekroczyłeś poziom ważności, czemu nadałeś nadmierne znaczenie, gdzie usiłowałeśwalczyć z nurtem wariantów. Obniż ważność, oddaj się w najem, zaufaj nurtowi wariantów, a wszystko się ułoży.

Twój cel może być trudno osiągalny jeszcze dlatego, że zmierzając do niego, wchodzisz przez cudze drzwi. Być może warto się rozejrzeć i wybrać inne? Lecz zanimzmienisz drzwi, koniecznie zmniejsz poziom ważności i poobserwuj, co będzie się działo.Zatrzasnąć mogą się nawet Twoje drzwi, jeżeli w czymś znacznie zawyżyłeś poziom ważności. Na przykład postawiłeś wszystko na jedną kartę. W takim wypadku osiągnięcie celu będzie mieć niepomiernie duże znaczenie. Drzwi znów się otworzą, jeżeli obniżysz ważność i zapewnisz sobie zabezpieczenie, wyjście awaryjne.

Cudze drzwi, które przedtem wydawały się takie dostępne i otwarte, na ogół zatrzaskują się niespodziewanie. Znajdzie się całkiem racjonalna przyczyna - taka, że umysłowi pozostanie tylko zdjąć kapelusz i rozłożyć ręce: „Któż mógł to przewidzieć?" Mamy tu sytuację odwrotną do tej, kiedy umysł myśli o sposobach urzeczywistnienia i nie widzi realnych dróg osiągnięcia celu w postaci swoich drzwi. Lecz chodzi o to, że jeżeli cel jest prawdziwy i jesteś gotów pozwolić sobie mieć, Twoje drzwi otwierają się równie nieoczekiwanie, jak zamykają się cudze. Jeżeli pozwolisz sobie mieć, otworzą się przed Tobą nawet cudze drzwi.

W każdym razie istnieje niejeden Twój cel i niejedne Twoje drzwi, może ich być kilka. Dlatego nigdy nie jest zbyt późno na poszukiwanie swojego nowego celu, nawet jeżeliniektóre z dawnych celów są już obiektywnie niedostępne. Możesz zmierzać do cudzegocelu, wchodzić przez cudze drzwi i w tym samym czasie szukać własnego celu i swoich drzwi. Nie musisz od razu rzucać tego, co zacząłeś. Przejście na docelową linię można wykonać płynnie. Można działać na rzecz cudzego celu i jednocześnie przeglądać w głowie slajd swojego. Wówczas zewnętrzny zamiar z czasem otworzy przed Tobą niewidoczne drzwi, co pozwoli bezboleśnie zmienić kierunek działania.

Wątpię, czy można całkowicie uwolnić się od wahadeł, które starają się narzucić Ci cudze drzwi. Najprawdopodobniej już wcześniej dobijałeś się do cudzych drzwi. Lecz nawet teraz, kiedy masz tę wiedzę, nie jesteś zabezpieczony przed błędami. Oczywiście każdy będzie popełniać błędy. Nie wolno tylko rozpaczać i rugać siebie za to. W końcu znajdziesz swoje drzwi. Błędów nie popełnia ten, kto nic nie robi. Otacza Cię mnóstwo lu- dzi żyjących „z dnia na dzień". Nie stawiają oni przed sobą celów i nie czytają książek takich jak ta. Pragną czegoś ponad to, co już posiadają, lecz nie zamierzają działać. Przewaga takich ludzi polega na tym, że nie popełniają błędów. Ale Ty na pewno będziesz popełniać błędy, zatem po prostu pozwól sobie na to. Prawdziwy sukces wyrasta na ruinach Twoich niepowodzeń.

Kiedy dobijasz się do cudzych drzwi, z pewnością napotykasz problemy. Każdy z zewnątrz będzie widział, że pokonujesz przeszkody i walczysz z problemami. Ale to tylkopowierzchowna ocena. Jednak nikt, włącznie z Tobą samym, nie dojrzy, że Twoja duszawszelkimi sposobami przeciwstawia się przymusowi wchodzenia przez cudze drzwi. Umysł naciska za pośrednictwem woli, mówi, że trzeba walczyć do końca. Nawet dusza ludzi o silnej woli nie jest w stanie wytrzymać takiej presji. Może dojść do załamania. Najgorsze jest to, że objawi się ono w postaci niewybaczalnego przeoczenia. Kiedy ma miejsce tego

typu załamanie, człowiek zaczyna popełniać kardynalne błędy. Każdy jest na to narażony, również „możni tego świata".

Na drodze ku cudzym drzwiom czyhają na Ciebie załamania i będziesz popełniać błędy. Tylko nie dopuszczaj się zaniedbań. Oddając siebie w najem, działaj bez zarzutu. Para-doks polega na tym, że zostanie Ci wybaczony nawet poważny błąd. Drobnegoprzeoczenia nie przebaczy Ci nikt. Nie szukaj współczucia nawet u swoich bliskich. A jeżeli ci bliscy są choćby w najmniejszym stopniu zależni od Ciebie, materialnie lub społecznie, wówczas tym bardziej - przecież nie sprostałeś ich oczekiwaniom.

Oskarżyciele i manipulanci nie stawiają sobie wzniosłych celów, dlatego też nie popełniają błędów. Nie dawaj im powodu do oskarżania Cię o niewybaczalne drobnezaniedbania. Bądź nienaganny nawet w drobnostkach. Wówczas załamanie w drodze docudzych drzwi nie będzie tak bolesne.

Szczególnie należy obawiać się rad swoich bliskich. Przecież oni „ze wszystkich sił pragną dla Ciebie dobra". [Czasem nieprzyjemnie patrzeć, jak troskliwi rodzice już we wczesnym dzieciństwie ostatecznie wyznaczają cel swojemu dziecku). Jeżeli uparcie podążasz swoją drogą, a potem poniesiesz klęskę, nie oczekuj od nich litości. Zakrzykną:„A nie mówiliśmy?! Ale ty nigdy nie słuchasz!". Twoja pozycja jest w takiej chwili dość słaba. Jesteś bardzo zdenerwowany niepowodzeniem, a otaczający Cię manipulanci, skorzystawszy z tej słabości, spróbują Cię pozyskać dla siebie - tak jest im łatwiej. W ten sposób potwierdzają własną wartość, a Ty właśnie znajdujesz się pod ręką - załamany i pokorny.

Człowieka, który znalazł się w trudnej sytuacji, zawsze okrążają doradcy i manipulanci. Wszyscy oni mają na uwadze tylko własne cele: wyrosnąć w swoich oczach, pouczając nieudacznika, uzyskać możliwość manipulowania Tobą albo po prostu wskazać Ci „miejsce w szeregu". Wszystkie ich słowa, opakowane w „szczere współczucie", w tłumaczeniu brzmią następująco: „Dokąd leziesz? Myślisz, że jesteś lepszy niż my? Siedź z nami i nie podskakuj. Żyj jak my. My lepiej znamy życie". W chwili słabości zakradnie się do Twego umysłu wątpliwość: „A może oni dobrze mówią, a ja niczego nie pojmuję?". Powstaje pytanie: czy warto słuchać doradców i manipulantów? W czym mają oni rację? Tylko w tym, że popełniłeś błąd. Starając się coś osiągnąć, każdy i zawsze będzie popeł- niać błędy - nawet kierując się radami „mądrych ludzi". Lecz Twój cel możesz odnaleźć tylko Ty sam. Nikt inny nie może tego zrobić. Nawet ten, kto szczerze życzy Ci dobra, nie jest w stanie zajrzeć Ci w duszę. Przecież nawet Ty sam słyszysz swoją duszę jak szelest porannych gwiazd, czyli praktycznie nie słyszysz. Me ulegaj cudzemu wpływowi. Wierz w siebie. W poszukiwaniu swojego celu nie słuchaj nikogo, poza swoim sercem. W tej kwestii trzeba być wytrwałym i nieugiętym wobec wahadeł i bardzo uważnym wobec swojej duszy.

Jak widzisz, jedynym zastrzeżeniem w procesie wyboru losu jest fakt, że nie wszystkie cele i drzwi w przestrzeni wariantów są Twoje. To wcale nie oznacza, że nie wolno ich wybrać. Nikt tego nie zakazuje, lecz wówczas czekają Cię problemy. A czy tego właśniepotrzebujesz? Wybierając cudze cele i drzwi, idziesz drogą największego oporu. Caływdzięk swobody wyboru polega na tym, że osobisty cel i własne drzwi są dla każdego lepsze od cudzych. Lecz żeby uzyskać swobodę wyboru, trzeba uwolnić się od wpływu wahadeł narzucających Ci cudze cele i drzwi.

Podsumowanie:

Cudzy cel - to zawsze łamanie siebie, przymus, obowiązek.

Cudzy cel występuje pod maską mody i prestiżu.

Cudzy cel wabi swoją niedostępnością.

Cudzy cel zmusza Cię, byś coś udowadniał sobie i wszystkim dookoła.

Cudzy cel narzucają Ci inni.

Cudzy cel służy cudzej korzyści. Cudzy

cel wywołuje dyskomfort duchowy.

Osiągnięcie Twojego celu pociągnie za sobą spełnienie wszystkich pozostałych pragnień.

Ku czemu skłania się Twoja dusza? Co czyni Twoje życie radośniejszym i szczęśliwszym?

Nie myśl o środkach, dopóki nie zdefiniujesz swojego celu. Podjąwszy

decyzję, zdaj sobie sprawę ze stanu komfortu duchowego.

Skrępowanie duchowe można usunąć przy pomocy slajdów, dyskomfortu - niczym.

Dusza zawsze wie dokładnie, czego nie chce.

Zadanie umysłu w procesie wyszukiwania celu nie polega na tym, by szukać.

Zadanie umysłu polega na tym, by przepuszczać przez siebie całą zewnętrzną informację, zwracając przy tym szczególną uwagę na

stan komfortu duchowego.

Twoje drzwi stanowią tę drogę, która doprowadzi Cię do Twojego celu.

jeśli nie znasz drogi, przeglądaj w myślach docelowy slajd.Zewnętrzny zamiar otworzy Twoje drzwi na docelowej linii życia. jeżeli

doznajesz natchnienia w drodze do celu, to znalazłeś Twoje drzwi.

Wszystko, co umiesz robić naturalnie i z chęcią, ma znaczenie i wartość.

Nie włączaj w docelowy slajd żadnego scenariusza. Już to masz.

Nie stawiaj swojego celu i drzwi na jedną kartę. Znajdź zabezpieczenie.

Nie trzaskaj dawnymi drzwiami i nie pal starych mostów.Nie ulegaj cudzemu wpływowi. Wierz w siebie.

OD WYDAWCY

TRZECI tom TRANSERFINGU RZECZYWISTOŚCI dotyczy wykorzystywania jego technik w określonych dziedzinach codziennego życia, na przykład w kwestiach zdrowia, kontaktów międzyludzkich czy pracy zawodowej.

Otrzymasz również proste i skuteczne rady, jak podnieść swój życiowy tonus i doprowadzić poziom energii do właściwej wartości. W tym celu wcale nie trzeba wykańczać siebie treningami, dietami i innymi metodami przemagania siebie.

Aby osiągać swoje cele, wcale nie musisz być silny i pewny siebie. Jest inna, znacznie skuteczniejsza alternatywa. To koordynacja, czyli prosty sposób myślenia i działania tak, by zawsze towarzyszyło Ci powodzenie. To tak samo jak z nauką jazdy na rowerze. Gdy tylko Ci się to uda, Twoje życie przekształci się w przyjemność.

Jeśli chciałeś kiedyś nauczyć się wywierania wpływu na ludzi, by odnosić sukcesy, wiedz, że to najmniej skuteczna i bardzo podejrzana metoda. Poza tym, wcale nie będzie Ci potrzebna. W trzecim tomie TRANSERFING

uczy, że nie trzeba naciskać na otaczający świat w dążeniu do swoich celów. Przekonasz się, że świat sam skłonny jest pójść Ci na rękę i zmie- rza ku Tobie z otwartymi ramionami. Ludzie poczują do Ciebie niewytłumaczalną sympatię. Jak opanować frailing - niezwykle urzekającą technikę stosunków międzyludzkich? Dowiesz się tego z trzeciego tomu TRANSERFINGU RZECZYWISTOŚCI.

W książce poruszono też inne kwestie:

• Jak skutecznie szukać i znajdować zatrudnienie?• Jak radzić sobie ze stresem?• Czym są wampiry energetyczne i jak unikać ich wpływu?• Jak dbać o swoją energetyczną powłokę ochronną?• Jak skutecznie kierować energią zamiaru?• Na czym polega krok zamiaru?

Mimo fantastyczności idei opisanych w książce, znalazły one już praktyczne zastosowanie. Ci, którzy próbowali stosować Transerfing, doznali zdziwienia graniczącego z zachwytem. Świat otaczający tran- serfera w niepojęty sposób zmienia się dosłownie na jego oczach. To nie jest już wirtualny mistycyzm, tylko dająca się sterować rzeczywistość.

Zapraszamy na forum Transerfingu:www.transerfing.pl