ULTRASON KLAVUZLUĞUNDA OMUZ EKLEMİNİN MR ARTROGRAFİSİ: ROTATOR İNTERVAL VE POSTERİOR ENJEKSİYON TEKNİĞİNİN

KARŞILAŞTIRILMASI

Dr. Hayri OĞULAtatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi

Radyoloji AD.

Omuz ekleminin MR artrografisi özellikle labroligamantöz patolojilerde ve rotator kafın yırtıklarını evrelemede vazgeçilmez bir görüntüleme yöntemidir.

Son yıllarda daha güvenli olması nedeniyle rotator interval ve posterior enjeksiyon teknikleri daha fazla kullanılmaktadır.

Bu çalışmanın amacı omuzun MR artrografisi için ultrason klavuzluğunda yapılan iki farklı enjeksiyon tekniğinin etkinliğini, güvenilirliğini ve tolerabilitesini prospektiv olarak değerlendirilmektir.

GİRİŞ ve AMAÇ

Çalışmaya 100 olgu dahil edildi. Prosedur artrografi deneyimi 5 yıldan fazla olan

tek bir radolog tarafından gerçekleştirildi.Posterior teknikte iğne trasesi lateralden

mediale iğnenin ucu glenoid kartilaja ulaşak tarzda seçildi.

Rotator interval tekniğinde iğne trasesi medialden laterale iğnenin ucu humerus başına gelecek tarzda seçildi.

Enjeksiyonlar 20 gauge iğne ile gerçekleştirildi.Gadolinyum 1/200 oranında salinle seyreltildi. Hastanın yaşına ve kilosuna göre 10-18 ml arası

kontrast solüsyonu enjekte edildi.

MATERYAL ve METOD 1

POSTERİOR ENJEKSİYON TEKNİĞİ

ROTATOR İNTERVAL ENJEKSİYON TEKNİĞİ

İki enjeksiyon tekniği karşılaştırıldı. Artrografi esnasında ve sonrasında hastanın

hissetiği rahatsızlık VAS ağrı skoru ile ölçüldü. MR görüntüleme ile kapsül dışına sızan konrast

madde miktarı ve lokalizasyonu belirlendi. Enjeksiyon için yapılan girişimlerin sayısı

ölçüldü.Kontrast madde ekstravazasyonlarının

diagnostik kalite üzerindeki etkisi ve prosedur zamanları değerlendirildi.

MATERYAL ve METOD 2

Prosedur esnasında ve sonrasında hastaların hissettiği ağrı (p=0.915), enjeksiyon denemesinin skoru (p=0.182) ve prosedur zamanlarına (p=0.401) göre posterior ve rotator interval enjeksiyon grupları arasında istatistiki olarak anlamlı bir fark bulunmadı.

Rotator interval injeksiyon tekniğinde kontrast madde ekstravazasyon oranı postreior yaklaşıma göre anlamlı olarak daha yüksekti (p<0.05).

BULGULAR

MİNİMAL YOĞUNORTA DERECEDE

Hastanın ve radyoloğun radyasyon maruziyeti ve ayrıca iyotlu kontrast maddenin sinovyal toksisitesi artrografi için flouroskopi kullanımını sınırlarken, klinik olarak önemli stabilizan yapıların zarar görme ihtimali klasik yaklaşım olan anteroinferior tekniği de sınırlandırmıştır.

TARTIŞMA 1

Artrografi için enjeksiyon klavuzluğunda US kullanımı tekniğin başarısını arttırdığı gibi hastayı radyasyon maruziyetinden de korumaktadır.

Posterior ve rotator interval yaklaşımlarda iğne trasesi boyunca önemli stabilizan yapıların olmaması tekniği daha güvenli kılar.

TARTIŞMA 2

Rotator interval tekniğinde iğne trasesi boyunca subakromial-subdeltoid bursanın uzanıyor olması enjeksiyonun yanlışlıkla bu anatomik oluşumlara yapılmasıyla sonuçlanabilir ve bu durum da tanısal yanılgılara neden olabilir.

TARTIŞMA 3

Rotator interval yaklaşımında korakoid proçesin elongasyonu ve angulasyonu gibi anatomik varyasyonları iğnenin sonografik görüntü alanında manuplasyon yeteneğini sınırlandıracağından tekniğin başarısını düşürmektedir.

TARTIŞMA 4

Posterior enjeksiyon tekniğinde iğnenin eklem mesafesinde kat ettiği mesafenin daha uzun olması rotator interval yaklaşımına göre ekstravazasyon oranlarının daha az olmasını açıklayabilir.

TARTIŞMA 5

Bizim sonuçlarımız gösterdi;Her iki enjeksiyon tekniği (posterior ve rotatro

interval) omuz eklemi artrografisi için başarılı şekilde uygulanabilir ve hastalar tarafından iyi tolere edilir.

Posterior enjeksiyon tekniği rotator interval tekniğine göre uygulaması daha kolaydır ve daha az ekstravazasyon oranları ile daha başarılı bir yöntemdir.

SONUÇ

TEŞEKKÜRLER