Trakya'nin Sesi

“MÜSLÜMAN MAHALLESİNDE

DOMUZ ETİ SATMAK”

GEÇEN hafta, Devlet’in emrini “kuzu kuzu” yerine

getirip, resmî mühürde haç kullanan Dimetoka Müftüsü’nün “marifetini”, belgesiyle, sizlere sunmuştuk. Gazetemizin yayınlanmasından hemen sonra, yukarıda gördüğünüz belgeyi getirdiler, bize... Ne yalan söyleyelim, 11 Eylül’de yıkılan ikiz kuleler gibi yıkıldık! Perişan olduk! Maskaralığın bu kadarına, “pes” dedik! Çünkü: hiçbir mecburiyeti olmadan, herhangi biri kendisine emir vermediği halde, İskeçe’nin Sünne

Mahalle imamı Şaban Remzi, kanunsuz bir şekilde, kendisine haçlı “resmî mühür” yaptırıp, kimbilir kimlere “yağ çekmek” niyetiyle, kullanıyor! Türkçülüğü ve Müslümanlığı kimselere bırakmayan bu imam ve arkadaşları, bir yandan da Yunan deletine “yaranmak” için her şeyi yapabileceklerini, bu mühürle, bizlere ispatlamış bulunuyorlar.

Buna, “Müslüman mahallesinde DOMUZ ETİ satmak” dense gerek!.

Heyhat! Allah kimseyi, böyle Türkçü “Müslüman”ın eline

düşürmesin! A. Dede

3 Mart 2011 Yorum Trakya’nın Sesi 2

Ο μύθος της «γνήσιας ελληνικότητας» των Ποντίων

ΟΙ αυτοαποκαλούμενοι Πόντιοι είναι το εκχριστιανισμένο

σκέλος της παρακαυκάσιας ιθαγενούς φυλής των

Μουσουλμάνων Λαζών που αποπέμφθηκε στην Ελλάδα το

1923 βάσει της συνθήκης Λωζάνης. Το δεύτερο και πλειοψηφόν σκέλος των Λαζών

παρέμεινε στο Λαζιστάν (Πόντος) επειδή ασπάζεται το

Μουσουλμανικό θρήσκευμα.

Στις αρχές του 20ου αι. στα τρία Οθωμανικά βιλαέ-

τια της περιοχής που αποκαλείται Πόντος, οι Ελληνίζοντες χριστιανοί αποτελούσαν μόλις το 20% του πληθυσμού.

Περίπου 150.000 εξοστρακίσθηκαν στην Ελλάδα.

Λαζιστάν (Lazistan, Lazona) ήταν η Οθωμανική

ονομασία για την διοικητική επαρχία (sanjak) του

βιλαετίου Τραπεζούντας η οποία κατοικείτο από γηγενείς

Λαζούς που μιλούσαν την Λαζική γλώσσα. Συνεχής ιστορική αναφορά των Βυζαντινών

χρονικογράφων στους αυτοκράτορες Μεγαλοκομνηνούς

της Τραπεζούντας με το προσωνύμιο "Αρχοντες των

Λαζών", πιστοποιεί την φυλετική ταύτιση Ποντίων-Λαζών.

Οι λέξεις Πόντος, Ελλάς και Ελληνικός απουσιάζουν παντελώς. Αναφορά στο όνομα Λαζική έχομε το 380 μ.Χ

όταν ο Μέγας Θεοδόσιος απονέμει για πρώτη φορά τον

τίτλο του «Υπάτου της Κολχίδας και της Λαζικής», ενώ ο

Προκόπιος γράφει στα χρόνια του Ιουστινιανού «Λαζοί τα

μεν πρώτα γην Κολχίδα ώκουν». Τον 18ο αι. Λαζοί Μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν

σε Κύπρο και Κρήτη μεταφέροντας την πολιτιστική τους

επιρροή. Την 6η Σεπτεμβρίου 1955 το πλήθος που

κατέστρεψε περιουσίες Ρωμιών της Πόλης αποτελείτο

κυρίως από Λαζούς που κατέφθασαν στη Ιστάμπουλ

αγανακτισμένοι από την βομβιστική επίθεση στην οικία του Μουσταφά Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη. Στους

διαδηλωτές προστέθηκαν και πολλοί Λαζοί που ζουν στην

συνοικία Φενέρ (Φανάρι) όπου εδρεύει το Ρωμαϊκό

πατριαρχείο. Σημαντική παροικία Λαζών Μουσουλμάνων

υπάρχει στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Η σημαντικότερη ιστορική πηγή για το μεσαιωνικό

κρατίδιο της Τραπεζούντας (1204-1461) προέρχεται από το

ιστορικό σύγγραμμα «Περί των της Τραπεζούντος βασιλέ-

ων» του Μιχαήλ Πανάρετου (1320-1390) ενός Ρωμαίου

λόγιου που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα. Το κείμενο της πολύτιμης αυτής χρονογραφίας σκοπίμως δεν

δημοσιεύεται στις χιλιάδες ιστοσελίδες που αναφέρονται

στην "τρισένδοξη Ποντιακή ιστορία¨. Ο λόγος είναι διττός.

Αφ' ενός το πολύτιμο χειρόγραφο του Μιχαήλ Πανάρετου

ανακαλύφθηκε και πρωτοδημοσιεύθηκε το 1827 από τον πασίγνωστο Αυστριακό ιστορικό Ιάκωβο Φαλμεράϋερ

(1790-1861) με τίτλο "Geschichte des Kaisertums von

Trapezunt", αφ' ετέρου στο αυθεντικό κείμενο του

Πανάρετου δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά περί

ελληνικότητας των κατοίκων του κρατιδίου. Ο Μιχαήλ Πανάρετος περιγράφει λακωνικά μία

"εποποιϊα" αίματος γύρο από τον θρόνο της

Τραπεζούντας γεμάτη σατανικές δολοπλοκίες, ωμότητες

και κυρίως υποτέλεια και επιμιξίες των Τραπεζούντιων με

Γεωργιανούς, Σελτζούκους, Τουρκομάνους, Μογγόλους,

Λαζούς και Γενοβέζους που συμβίωναν στην περιοχή. Αυτονόητο ότι οι λέξεις Πόντος και Πόντιοι απουσιάζουν

παντελώς. Ταυτιζόμενοι φυλετικά με τους Πόντιους, οι Λαζοί

αποτελούν γηγενή λαό της Β. Α. Τουρκίας με Καυκάσια

καταγωγή και ιδιάζουσα γλώσσα που μοιάζει με την

Γεωργιανή. Το 1923 όσοι Λαζοί ακολουθούσαν χριστιανικό

δόγμα μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Ελλάδα βάσει της

συνθήκης Λωζάνης. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην Τουρκία.

Μάλιστα, επέλαση Ποντίων στην γεωγραφική

περιοχή της Μακεδονίας πραγματοποιήθηκε δύο φορές

στην ιστορία. Η πρώτη καταγράφηκε το 88 πΧ, η δεύτερη

το 1923 μΧ με την Ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυ-

σμών. Την άνοιξη του 88 πΧ ο Πέρσης σατράπης του Πό-ντου Μιθριδάτης ΣΤ, ο επονομαζόμενος Ευπάτωρ (132-63

πΧ), εισέβαλε στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μακεδονίας και

Ελλάδας (Αχαΐας) και τις κατέλαβε εξ ολοκλήρου. Προηγή-

θηκε η κατάληψη μεγάλου μέρους της Μ. Ασίας και των

νήσων του Αιγαίου. Επικεφαλής του Ποντιακού στρατού ήταν ο μισθοφόρος στρατηγός Αρχέλαος. Ογδόντα χρόνια

νωρίτερα (168 πΧ) ολόκληρος ο Ελλαδικός χώρος και η

Μακεδονία είχαν προσαρτηθεί στην Ρωμαϊκή αυτοκρα-

τορία που τις μετέτρεψε σε διοικητικές επαρχίες αυτής.

Η κατάληψη της Μακεδονίας από τους Περσοπόντιους πραγματοποιήθηκε παρά την σθεναρή

αντίσταση των γηγενών Μακεδόνων που αντιτάχθηκαν

στην Ποντιακή εισβολή μαχόμενοι στο πλευρό των

Ρωμαίων. Την ίδια χρονιά (88 πΧ) διαπράχθηκε από τους

Πόντιους στην Μ. Ασία μία από τις ειδεχθέστερες

γενοκτονίες της παγκόσμιας ιστορίας όταν ο σατράπης Μιθριδάτης ΣΤ διέταξε τον σφαγιασμό όλων ανεξαιρέτως

των Ρωμαίων της Ανατολίας. Περισσότεροι από 80.000

Ρωμαίοι της Μ. Ασίας, κυρίως Γαλάτες, έπεσαν θύματα

της μεγάλης σφαγής που καταγράφηκε ιστορικά ως

Ασιατικός Εσπερινός (Asiatic Vespers). Επομένως, είναι ώρα να ανατραπούν κάποιοι

μύθοι γύρω από το ζήτημα των Ποντίων:

1. Η ιστορία ουδέποτε ανέδειξε Ελληνοποντιακή

εθνότητα. Η λεγόμενη Σατραπεία Πόντου της Ελληνιστικής

περιόδου ήταν Περσικό κράτος που δημιουργήθηκε από την Περσική δυναστεία του Μιθριδάτη (Μιθριδάτη), ενώ η

μεσαιωνική ψευδεπίγραφη «Αυτοκρατορία Τραπεζού-

ντας» των Μεγαλοκομνηνών, ήταν Αρμενο-Γεωργιανό

προτεκτοράτο εχθρικό προς το Βυζάντιο.

2. Ο καινοφανής όρος "Πόντιοι" ήταν ιστορικά

ανύπαρκτος πριν τον 20ο αι. Η μονομερής χρήση του από Ελληνικής πλευράς άρχισε στην διάρκεια του Α΄ Π.Π. Στην

δεκαετία του 1990 η αυθόρμητη χρήση του όρου «Ρωσο-

πόντιοι» επέβαλε μία σημαντική αλλαγή: Οι Πόντιοι

αποκαλούνται πλέον "Ελληνοπόντιοι" (Pontic Greek).

3. Το 1923 κατέφυγε στην Ελλάδα μόλις το 20% των κατοίκων του Πόντου. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχούσε

στον συνολικό χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής

(Βιλαέτια Τραπεζούντας, Κερασούντας και Κασταμονούς).

Το υπόλοιπο 80% παρέμεινε στην Τουρκία λόγω

προσήλωσης στο Ισλάμ. Συνέχεια στην 3η σελ.


H μειονοτική εφημερίδα «Γκιουντέμ» καταδικάστηκε να καταβάλει 150.000 ευρώ (!) ως αποζημίωση στη Xαρά Nικοπούλου.

Toυ TAΣOY KΩΣTOΠOYΛOY

Η επιβολή εξοντωτικών για τις εφημερίδες αποζημιώσεων για

τη «συκοφαντική δυσφήμιση» δημόσιων λειτουργών είναι ένα

ζήτημα που έχει προβληματίσει κατά καιρούς όσους

ενδιαφέρονται για την ελευθερία του τύπου στη χώρα μας. Μια

πρόσφατη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης

(94/2010), με εναγόμενη τη μειονοτική εφημερίδα «Γκιουντέμ»

της Κομοτηνής και ενάγουσα τη γνωστή δασκάλα Χαρά

Νικοπούλου, επαναφέρει στην επικαιρότητα το λεπτό αυτό

ζήτημα, με «εθνικές» πλέον αποχρώσεις.

Η περίπτωση της Χαρίκλειας Νικοπούλου, υποδιευθύντριας

μέχρι την περασμένη άνοιξη του μειονοτικού σχολείου στο

Μεγάλο Δέρειο του Eβρου, κόρης πρώην προέδρου του Αρείου

Πάγου, πρόσφατα βραβευμένης από την Ακαδημία Αθηνών και

ηρωίδας τριών συνεχόμενων ρεπορτάζ του Κώστα Χαρδαβέλλα,

είναι γνωστή στους αναγνώστες μας (βλ. «Ιός» 20.6.10).

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η αγωγή αφορούσε δύο κείμενα

που δημοσιεύθηκαν στη «Γκιουντέμ» την Πρωτοχρονιά του 2011

με αρνητικές πληροφορίες και σχόλια για το άτομό της.

Η υπόθεση εκδικάστηκε από το Πολυμελές Πρωτοδικείο

Ροδόπης την 1η Δεκεμβρίου. Το δικαστήριο έκρινε το

δημοσίευμα εν μέρει δυσφημιστικό (κυρίως όσον αφορά τον

ισχυρισμό πως η Νικοπούλουανέθεσε στους μουσουλμάνους

μαθητές της να ζωγραφίσουν το Θεό, αλλά και για κάποιες άλλες

διατυπώσεις, περί κακών λ.χ. σχέσεων με συναδέλφους της).

Δέχτηκε, αντίθετα, ως αληθή τα γραφόμενα της «Γκιουντέμ» για

«την απουσία αρμονικών σχέσεων μεταξύ της ενάγουσας και των

συγχωριανών και κηδεμόνων των μαθητών της».

Μέχρις εδώ, τίποτα το αξιοπερίεργο –παρ’ όλο που η αναφορά,

στο κείμενο της αγωγής, σε «τουρκική διάλεκτο» (κι όχι γλώσσα)

της μειονοτικής εφημερίδας είναι από μόνη της αξιοσημείωτη. Η

είδηση βρίσκεται στο ύψος των αποζημιώσεων που το

δικαστήριο επιδίκασε υπέρ της ενάγουσας: 150.000 ευρώ, είκοσι

πέντε φορές δηλαδή την ελάχιστη αποζημίωση που προβλέπει σ’

αυτές τις περιπτώσεις ο (έτσι κι αλλιώς δρακόντειος) Ν.

2243/1994. Ποσό σαφώς εξοντωτικό για ένα εβδομαδιαίο

επαρχιακό έντυπο, με τιράζ μόλις 1.500 φύλλα και πωλήσεις 800.

Ας σημειωθεί, επίσης, ότι δεν πρόκειται για τη μοναδική

απόφαση αυτού του είδους στην αντιδικία της

κυρίαςΝικοπούλου με το μειονοτικό τύπο. Για ένα παρεμφερές

δημοσίευμα, η εφημερίδα «Μιλέτ» της Ξάνθης καταδικάστηκε

σε αποζημίωση άλλων 120.000 ευρώ. Ως μέτρο σύγκρισης,

υπενθυμίζουμε ότι το 2009 ο Κώστας Λαλιώτης καταδικάστηκε

να καταβάλει 100.000 ευρώ στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη

επειδή τον είχε κατηγορήσει δημόσια για ξέπλυμα μαύρου

χρήματος στην υπόθεση Mayo. O ισχυρισμός αυτός, που από το

δικαστήριο κρίθηκε επίσης συκοφαντικός, είχε μεταδοθεί απ’

όλα τα ΜΜΕ της χώρας.

Στην περίπτωση της «Γκιουντέμ», δεν υπάρχει καν το αιτιολογικό

κάποιας αναλογίας προς τα περιουσιακά στοιχεία των

καταδικασθέντων. Ειδικότερα για το συντάκτη τού ενός από τα

δύο κείμενα, τον Τζεμήλ Καπζά, η απόφαση αναφέρει ρητά την

«έλλειψη εμφανών περιουσιακών στοιχείων» του, μόνο και μόνο

για να μετατρέψει την καταδίκη του σε (δυνητική) φυλάκιση:

«απαγγέλλει σε βάρος του δικαστική κράτηση διαρκείας δέκα

(10) μηνών, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης».

Το πιο ενδιαφέρον σημείο της απόφασης του Πολυμελούς

Πρωτοδικείου Ροδόπης αφορά ωστόσο το σκεπτικό, με βάση το

οποίο καθορίστηκε το ύψος της αποζημίωσης: «δεδομένου»,

διαβάζουμε, «ότι τα κρίσιμα άρθρα διαβάστηκαν [όχι μόνο] από

το ευρισκόμενο στη Θράκη τουρκόφωνο αναγνωστικό κοινό της

εφημερίδας αλλά και από το πανελλήνιο στο οποίο

αναμεταδόθηκε η είδηση μέσω άλλων εντύπων και

ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης». Η εικονική αυτή διεύρυνση

του αναγνωστικού κοινού ήταν μάλλον απαραίτητη, καθώς ο Ν.

2243 ορίζει για τα μεν έντυπα πανελλήνιας εμβέλειας ελάχιστη

αποζημίωση 29.325 ευρώ, έναντι μόλις 5.865 ευρώ για τα

τοπικά.

Μόνο που τα εν λόγω δημοσιεύματα -και οι εκπομπές τύπου

Χαρδαβέλλα- όχι μόνο δεν «αναμετέδιδαν» τις κατηγορίες των

μειονοτικών εντύπων κατά της Χαράς Νικοπούλου, αλλά έκαναν

ακριβώς το αντίθετο: έχτιζαν την εικόνα μιας ηρωικής δασκάλας

αντιμέτωπης με δόλιους συκοφάντες, όργανα του τουρκικού

προξενείου και των υπηρεσιών της Aγκυρας!

Η ιδιότυπη αυτή δικαστική συλλογιστική θυμίζει ως εκ τούτου το

μετεμφυλιακό αδίκημα της «πρόκλησης σε διχόνοια». Το

δικαστικό, δηλαδή, καταλογισμό των επιθέσεων που δέχονταν τα

(αριστερά τότε) «αντεθνικά μιάσματα» από εθνικόφρονες ως…

τεκμήριο ενοχής των θυμάτων–εφόσον αυτά, με τις απόψεις ή τη

δραστηριότητά τους (υποτίθεται πως), «προκάλεσαν» τους

θύτες. Καθόλου συμπτωματικά, η πιο πρόσφατη χρήση αυτής της

διάταξης έγινε, εν έτει 1992, σε βάρος αριστερών πολιτών που

διακήρυτταν γραπτά την πρόθεσή τους να υπερασπιστούν τα

δικαιώματα των μειονοτήτων της χώρας μας.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡOΤΥΠΙΑ

27 ΦEBPOYAPIOY 2011

Συνέχεια απ’την 2η σελ.

4. Μοναδικό κριτήριο εκπατρισμού, ήταν το

χριστιανικό φρόνημα, η προσήλωση στο πατριαρχείο

Ιστάμπουλ και ο συνακόλουθος, σχεδόν μανιώδης,

φιλελληνισμός.

5. Οι μισοί περίπου πρόσφυγες εκ Πόντου ήσαν

Τουρκόφωνοι, γνωστοί ως Μπαφραλήδες, οι υπόλοιποι

μιλούσαν την Ποντιακή διάλεκτο αλλά και την Λαζική

γλώσσα. Οι επιμιξίες με Τουρκικά φύλα ήταν αναρίθμητες.

Εκτός από τους Σελτζούκους που διείσδυσαν στον Πόντο τον

11ο αι. ισχυρή ιστορική παρουσία έχουν οι Chepnis, ένα

Τουρκομανικό φύλλο του κλάδου των Oghuz (Ογκούζοι), που

εγκαταστάθηκε στην περιοχή Τραπεζούντας τον 13ο αι.

6. Οι εξοστρακισθέντες στην Ελλάδα και ιδίως στην

Μακεδονία Πόντιοι δεν έχουν την παραμικρή γενεολογική

σχέση με τους Ίωνες άποικους της Μαύρης Θάλασσας.

Αποτελούν πληθυσμιακό συμφερτό Αρμενίων, Σελτζούκων,

Γεωργιανών και κυρίως Λαζών, ανάμικτο με τα αναρίθμητα

γηγενή φύλλα της περιοχής. Η Αρμενική παρουσία ήταν

ιδιαίτερα ισχυρή. Σύμφωνα με τον Ronald C. Jennings στις

αρχές του 16ου

αι. οι Αρμένιοι της Τραπεζούντας

αποτελούσαν το 13% του πληθυσμού. Στις παραμονές του Α΄

Π.Π. οι Αρμένιοι της Τραπεζούντας έφθαναν τις 30.000. 7. Την περίοδο 1915-1919 οι Λαζοί χριστιανοί του

Πόντου ανέπτυξαν τρομοκρατική δράση κατά του Τουρκικού

πληθυσμού με σύμπραξη Αρμενικών συμμοριών σε μία

ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία για την ακεραιότητα της

Οθωμανικής αυτοκρατορίας που είχε υποστεί την Ρωσσική

εισβολή. Οι Λαζοπόντιοι φύλαρχοι μαζί με Λαζούς λιποτάκτες,

χριστιανικού θρησκεύματος, συμπαρατάχθηκαν στην

διάρκεια του Ρωσσοτουρκικού πολέμου με τα Ρωσσικά

στρατεύματα κατοχής, καταπολέμησαν τον στρατό του

κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, τρομοκρατώντας και

δολοφονώντας τους Μουσουλμάνους Λαζούς και Τούρκους

συμπολίτες τους. Δικαιολογημένο ήταν να χαρακτηρισθούν

εθνοπροδότες και να εκτοπισθούν στην ΝΑ Τουρκία, μακριά

από τα ευαίσθητα Ρωσσοτουρκικά σύνορα.

3 Mart 2011 Mizah Trakya’nın Sesi 4 Yumurtanın SarısıYumurtanın SarısıYumurtanın SarısıYumurtanın Sarısı

TTTTÜRKİYEÜRKİYEÜRKİYEÜRKİYEde moda olmuştu bir ara, bir grup velet önüne

gelene yumurta atıyordu. Özellikle de referandumda YESYESYESYES diyenlere. O günlerde yumurtalananları kahvesini höpürdete höpürdete izlerken bıyık altından gülümseyen sıkı ulusalcı Memet’abiMemet’abiMemet’abiMemet’abi, Haktır pez....klere diyordu Cumhuriyeti Amerikaya ve onun maşalarına bırakmamak lazım. Geçen gün bizim şehirde de bir grup başbakanı yumurtalamaya-taşlamaya-haşlamaya kalkınca Memet’abi Memet’abi Memet’abi Memet’abi geldi aklıma. Batan Güneş Partisinin ve başbakanın ateşli savunucusu ve destekçisi olan Memet’abiMemet’abiMemet’abiMemet’abinin konu hakkındaki yorumunu almak için telefona sarıldım. Sinirliydi. AzizimAzizimAzizimAzizim dedi sen haklıymışsın sen haklıymışsın sen haklıymışsın sen haklıymışsın. Başa gelmeyince bilinmiyor işte. Sonra ben de düşündüm.

Yahu dedim biz de iki yazıdır koskoca merhum koskoca merhum koskoca merhum koskoca merhum liderliderliderliderin kurduğu koskoca partikoskoca partikoskoca partikoskoca partinin halk içinde makaraya alınmasıyla makara çeviriyoruz ama, belediye muhalefet liderlerinden okumuşlular derneği üyelerine hatta başkanına kadar önüne gelen tıpış tıpış bu koskocakoskocakoskocakoskoca merhum lidermerhum lidermerhum lidermerhum liderin kurduğu koskoca partikoskoca partikoskoca partikoskoca partiye üye kaydı yaptırıyor. Acaba kusur bizde mi. Bu konu üzerinde birkaç gün kafa yorup, bu yaştan sonra milli olunup olunamayacağı üzerinde epey değerlendirmelerde bulundum. Derken birgün komşu Hüsamettin bey geldi Memet dedi duydun mu. Pandora kutusuyla birlikte memlekete geliyor. Okumuşlusundan cahiline, solcusundan sağcısına, yaşlısından gencine yeni bir ekip kuracakmış. Partiye yazılan yazılana. Biz de mi gitsek. Bu olay kafamı daha da karıştırdı ve o gün düşünmekten dükkanda neredeyse bütün hesapları yanlış yaptım, kar yapacağız derken zarara girdik. Yahu dedim sonunda. Benim apolitik memleketimin apolitik insanları politikleşmeye bu kadar meraklı mı. Yoksa işin arkasında başka dolaplar mı dönüyor. Ve bu noktada sanki iki davul dank diye vurdu beynime. Biri insanlar krizin de etkisiyle ne yapacağını ne edeceğini şaşırmış durumda. Sığınacak bir liman-bir umut arıyorlar dedi. İkincisi krizde yaşam zorlaştığından bol forslu beyefendilerin-ham’fendilerin yanına kapağı at, salla başını al maaşını anlayışı revaçta dedi. Düşün düşün çoktur işin. Sonunda ben de artık bu yargıdan eminleştim. Ne Ne Ne Ne kadar sallarsan salla dona düşer son damla. kadar sallarsan salla dona düşer son damla. kadar sallarsan salla dona düşer son damla. kadar sallarsan salla dona düşer son damla.

Ve bunca yıl politikanın kenarında da dursam da hiç bu kadar apolitikleşmek istemedim.

BİR HİKAYE

İİİİKİKİKİKİ sevgili varmış. Hani insanın içini kıpır kıpır ettiren umut

dolu bir sevgiymiş onlarınki. Evlenmeyi düşünüyorlarmış. Derken bir gün delikanlının yurt dışına gitme mecburiyeti doğmuş. Kız gözyaşları içinde kalmış. Onsuz nasıl yaşayacağını bilemiyormuş. O zaman delikanlı cebinden bir yüzük çıkartmış ve demiş ki 'Ben iki yıl sonra döneceğim. 'Ben iki yıl sonra döneceğim. 'Ben iki yıl sonra döneceğim. 'Ben iki yıl sonra döneceğim. Eğer döndüEğer döndüEğer döndüEğer döndüğüm güne kadar parmağından bu yüzüğü hiç ğüm güne kadar parmağından bu yüzüğü hiç ğüm güne kadar parmağından bu yüzüğü hiç ğüm güne kadar parmağından bu yüzüğü hiç çıkartmazsan beni gerçekten sevdiğini anlayacağım ve çıkartmazsan beni gerçekten sevdiğini anlayacağım ve çıkartmazsan beni gerçekten sevdiğini anlayacağım ve çıkartmazsan beni gerçekten sevdiğini anlayacağım ve hemen evlenecegiz.'hemen evlenecegiz.'hemen evlenecegiz.'hemen evlenecegiz.'

Genç kız çaresiz kabul etmiş. Çocuk gitmiş. Kız yüzüğü hiç ama hiç çıkartmamış. Taa ki... Taa ki sevgilisini karşılamaya gittiği güne kadar.

O gün rıhtımda durmuş kendisine nişanlısını getiren geminin kıyıya yanaşmasını izliyormuş heyecanla. Birden güvertede delikanlıyı görmüş. Yüreği ağzına gelmiş. Sevinç içinde kendisini göstermeye çalışmış.

Elini cebinden çıkartıp sallayayım derken "şıp" diye bir sesle irkilmiş. Yüzük parmağından düşmüş, denizin derinliklerinde kaybolup gitmiş!

Ne yaptıysa, ne söylediyse delikanlıyı ikna edememiş. Çocuk kızı terk etmiş.

Zaman geçmiş. Kız bir gün hep nişanlısıyla birlikte gittikleri balıkçıya uğramış. Bir de bakmış ki delikanlı orada! Hemen yanına yaklaşıp olanları anlatmaya çalışmış. Delikanlı ilk başlarda biraz soğuk davrandıysa da sonunda yelkenleri suya indirmiş. Uzun ayrılığın getirdiği özlemle birbirlerine sarılmışlar. Mutluluk yüzlerinde okunuyormuş adeta. Bu olayın şerefine hemen yemek sipariş etmişler. Bir kaç dakika sonra bir tabakta balıkları gelmiş. İştahla çatal bıçağa davranmışlar. Balığı kestiklerinde içinden ne çıkmış dersiniz?

Yüzük dediniz değil mi? Bilemediniz. Kılçık! Siz çok fazla Türk filmi seyretmişsiniz...

Gönderen: ErcanErcanErcanErcan

TEBESSÜMTEBESSÜMTEBESSÜMTEBESSÜM -Çetin Altan’dan-

Evrensel ündeki gezginci bir sirkte en alkışlanan gösteri; genç bir kızın, kafasını bir aslanın ağzı içine sokmasıymış. Adamın biri de, sirkin peşine takılmış. Sirk nereye giderse, o da oraya gidiyor ve sadece aslanın ağzına kafasını sokan kızı izleyip, ayrılıyormuş. Adamın yakınları, onun sirkteki cesur kıza âşık olduğuna inanmışlar ve kendisine: -Bir türlü peşinden ayrılmadığına göre, çok mu seviyorsun o kızı, diye sormuşlar? Adam: -Âşık falan olduğum yok, demiş; kızın gösterisi, doğaya aykırı bir gösteri. Bir gün aslan, kızın başı içindeyken kapatıverecek ağzını. O sahneyi kaçırmak istemiyorum.

SEVDİĞİM SÖZLERSEVDİĞİM SÖZLERSEVDİĞİM SÖZLERSEVDİĞİM SÖZLER

Ben sahip olduklarımın tadını çıkarmayı öğrendim hayatta. Sahip olamadıklarımın ve olamayacaklarımın

acısına ise ayıracak zamanım yok. Hayat çok kısa. Mina UrganMina UrganMina UrganMina Urgan


Όταν οι γάιδαροι μάλωνανε σε ξένο αχυρώνα

ΣΤΑ τέλη του περασμένου μήνα, το αυτοαποκαλούμενο

«Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» (αυτοαποκαλούμενο διότι

τίποτε το κομμουνιστικό δεν υπάρχει πλέον σε αυτό το

σταλινικό-εθνικιστικό απολίθωμα) αποφάσισε να κάνει μια

εκδήλωση στη Φλώρινα/Lerin και να τιμήσει- λέει- τις γυναίκες

που συμμετείχαν στον ένοπλο λαικό αγώνα μέσα από τις

γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Ανάμεσά

τους ασφαλώς και εκατοντάδες Μακεδόνισσες που μαζί με τους

άνδρες και τα αδέρφια τους πολέμησαν δίπλα-δίπλα με χιλιάδες

Έλληνες, διεκδικώντας το δικαίωμα στην μακεδονική τους

εθνότητα, γλώσσα και κουλτούρα, εντός των συνόρων ασφαλώς

του νεοελληνικού κράτους.

Το τότε ΚΚΕ τους τα είχε, άλλωστε, εγγυηθεί όλα αυτά,

σε περίπτωση που ο αγώνας του ΔΣΕ είχε νικηφόρα έκβαση. Οι

Μακεδόνες και οι Μακεδόνισσες πίστεψαν τις υποσχέσεις αυτές

και θυσίασαν τη ζωή τους για τον αγώνα, είτε πέφτωντας νεκροί

στο πεδίο της μάχης είτε εγκαταλείποντας με πόνο ψυχής τις

πατρογονικές εστίες για τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Μόνο στην θλιβερή «Bitka za Lerin» (μάχη της Φλώρινας) στις 12

Φεβρουαρίου 1949, έχασαν τη ζωή τους πάνω από 700 μαχητές

και μαχήτριες του ΔΣΕ, στην συντριπτική πλειοψηφία

Μακεδόνες. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η μάχη

ήταν εξαρχής χαμένη και ότι η ηγεσία του τότε ΚΚΕ έστειλε τους

Μακεδόνες σε βέβαιο θάνατο, έχοντας κατά νου ότι και ο

πόλεμος χάνεται για τον ΔΣΕ και ότι η μάχη παρουσιάζε μιας

πρώτης τάξεως ευκαιρία για να ξεφορτωθεί το κόμμα τον ανθό

της Μακεδονικής νεολαίας και, βέβαια, και τις υποσχέσεις του

προς αυτούς τους ανθρώπους.

Σε κάθε περίπτωση, οι νεκροί Μακεδόνες πετάχτηκαν

με μπουλντόζες σαν τα σκυλιά σε ένα μεγάλο χωράφι στην

περιοχή Sveti Gjorgi (Άγιος Γεώργιος), κοντά στη νοτιοανατολική

είσοδο της πόλης. Κανείς ποτέ δε ανέλαβε ουσιαστική

πρωτοβουλία, παρά τις κατά καιρούς συζητήσεις, για να

ανεγερθει ένα μικρό μνημείο στο σημείο του μαζικού τάφου,

που σε τίποτα δε διαφέρει από αυτούς στο Κατίν της Πολωνίας

(άλλο ένα τεράστιο σταλινικό έγκλημα) ή στη Σρεμπρενίτσα της

Βοσνίας (όπου «μεγαλούργησαν» οι αδελφοί μας Σέρβοι). Το

σημερινό ψευτο-ΚΚΕ που αποκηρρύσει μετά βδελυγμίας

οτιδήποτε μακεδονικό εντός και εκτός Ελλάδας- και συνεπώς και

τους νεκρούς της μάχης της Φλώρινας- προσπάθησε

τυχοδιωκτικά κατά καιρούς να οικειοποιηθεί τους νεκρούς

Μακεδόνες και τον αγώνα τους.

Ήταν συνεπως αναμενόμενη η αναφορά της γ.γ. του

ψευτοΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στο χαμό των Μακεδόνων, όταν

επισκέφτηκε τον μαζικό τους τάφο για να καταθέσει στεφάνι.

«Είναι υποχρέωση μας να τιμάμε τους αγώνες του λαού και ένας

από αυτούς τους αγώνες ήταν και του ΔΣΕ. Τον λένε εμφύλιο,

αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένας αγώνας όπου από τη μια

μεριά ήταν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις που εξέφραζε το ΚΚΕ και

από την άλλη ήταν η αστική τάξη, τα αστικά πολιτικά κόμματα με

τους συμμάχους τους, τους ξένους, αυτοί που στη διάρκεια της

Κατοχής ήταν οι μεγάλοι απόντες ή προδότες.».

Ούτε λέξη ασφαλώς για την «ταμπακιέρα», ούτε λέξη

για την ιδιαίτερη ταυτότητα των νεκρών που υποτίθεται ότι

τίμησε η σχεδόν ισόβια Γραμματέας. Μόνο ένα λογίδριο περί

απόντων και προδοτών. Σ’ αυτούς φαντάζομαι θα πρέπει να

συμπεριλάβει και το κόμμα της που πρόδωσε με τον πλέον

απαίσιο τρόπο τον αγώνα αυτών των μαχητών αλλά και όλων

των Μακεδόνων στην Ελλάδα που κάποτε πίστεψαν τους

πομφόλυγες- όπως αποδείχτηκε- της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ.

Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα υπάρχουν αρκετοί Μακεδόνες

εντός Ελλάδας που εξακολουθούν να ψηφίζουν αυτό το

μεταλλαγμένο κόμμα, νομίζοντας αφελώς ότι έχει την

οποιαδήποτε σχέση με το ΚΚΕ του εμφυλίου ή οποιαδήποτε

σχέση με σοσιαλιστικά και διεθνιστικά ιδεώδη. Υπάρχουν επίσης

και αρκετοί Μακεδόνες στη Δημοκρατία της Μακεδονίας που

εξακολουθούν να νομίζουν ότι το παρόν κόμμα είναι συνέχεια

του παλαιού. Απόδειξη, η παρουσία αντιπροσωπείας του

Κομμουνιστικού Κόμματος Μακεδονίας στην τελετή κατάθεσης

στεφανιών στον ομαδικό τάφο του Sveti Gjorgi.

Ακόμα και αυτή η τοποθέτηση της συντρόφισσας

Αλέκας, πάντως, ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει τα εθνικιστικά

αντανακλαστικά του βαθέως κράτους, μέσω ενός εκ των

εκπροσώπων του, του βουλευτή Φλώρινας/Lerinsko της Νέας

Δημοκρατίας Στ. Κωνσταντινίδη. Πριν προλάβει να στεγνώσει το

μέλανι από τις δηλώσεις Παπαρήγα, ο αγλαός βουλευτής

απάντησε σε ιδιαίτερα αυστηρό τόνο: «Η άποψη της κ.

Παπαρήγα για σύγκρουση των ριζοσπαστικών δυνάμεων

εναντίον της αστικής τάξης είναι αβάσιμη, γιατί είναι εκτός

πραγματικότητας..Τα χιλιάδες θύματα εκείνης της περιόδου είναι

τα παιδιά της Ελλάδας στα οποία οφείλεται ο απαιτούμενος

σεβασμός. Η Φλώρινα έχει αποδείξει τη μεγαλοσύνη της. Δε

μπορεί όμως να αποδεχτεί τέτοιου είδους ακραίες απόψεις.

Τελικά εδώ κολλάει και η δήλωση της που έκανε για κάποιο άλλο

ζήτημα: εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι. Η

ιστορία ούτε διαγράφεται, ούτε ξαναγράφεται...»

Αν δεν καταλάβατε, το ψευτοΚΚΕ και η υπερεθνικιστική

πλέον Νέα Δημοκρατία μαλώνουν πάνω από τα οστά των νεκρών

Μακεδόνων μαχητών για τον εμφύλιο πόλεμο, τι τελικά ήταν και

για το αν είχε νικητές και ηττημένους. Συμφωνούν όμως απόλυτα

στο ότι Μακεδόνες δεν υπήρχαν πουθενά καθώς ούτε οι μεν

ούτε οι δε τους αναφέρουν στις βαθυστόχαστες τοποθετήσεις

τους. Έτσι όπως εξαφανίστηκαν δια μαγείας οι Μακεδόνες από

τις εθνικές απογραφές, ξεκινώντας από το 1951 και εντεύθεν,

έτσι κάποιοι προσπαθούν συστηματικά να τους εξαφανίσουν και

από τον εμφύλιο. Και οι μεν και οι δε προσπαθούν με τον τρόπο

τους να ξαναγράψουν την ιστορία των τελευταίων 60 χρόνων,

διαστρεβλώνοντας χωρίς ντροπή τα γεγονότα και αποσιωπώντας

παντελώς αυτά που δεν τους βολεύουν.

Το χειρότερο δε είναι ότι δε σέβονται ούτε καν τη

μνήμη αυτών που έχασαν τη ζωή τους στον εμφύλιο, είτε αυτοί

ήταν Μακεδόνες είτε Έλληνες και τα ιδανικά, για τα οποία

αγωνίστηκαν. Είναι σαφές ότι από την νεοελληνική πολιτική

νομενκλατούρα δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα πλέον. Για

το λόγο αυτό, είναι επιτακτική ανάγκη η ΕΕΣ-Ουράνιο Τόξο να

βγεί μπροστά, να αναδείξει το ζήτημα του μαζικού τάφου αλλά

και των Μακεδόνων που συμμετείχαν στον εμφύλιο γενικότερα

και να απαιτήσει από τον νεοσύστατο διευρυμένο δήμο

Φλώρινας/Lerin την ανέγερση ενός λιτού μνημείου στο χώρο,

όπου θα αναγράφονται και τα ονόματα των πεσόντων.

Η καπηλεία της θυσίας τους πρέπει επιτέλους να

σταματήσει. Είναι καιρός όλοι οι νέοι Μακεδόνες αλλά και όλοι

οι νέοι Έλληνες να μάθουν τι ακριβώς έγινε στον εμφύλιο

πόλεμο, ποιοί πολέμησαν με ποιούς και για ποιο λόγο. Να

μάθουν ότι οι Μακεδόνες μαχητές του ΔΣΕ δεν συντάχθηκαν με

το ΚΚΕ επειδή γεννήθηκαν ή έγιναν όλοι αριστεροί αλλά διότι το

κόμμα αυτό ήταν το μόνο που τους υποσχέθηκε αναγνώριση και

δικαιώματα. Να μάθουν για ποιο λόγο το ΚΚΕ «πούλησε» τα

όνειρα και τις θυσίες του μακεδονικού λαού στην Ελλάδα. Να

σταματήσουν να ψηφίζουν αποτυχημένους πολιτικάντηδες-

φερέφωνα του βαθέος κράτους.

Μόνο έτσι θα τιμήσουν, έστω και με καθυστέρηση 62

χρόνων, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να ζήσουν σε μια

Ελλάδα πολυεθνική και πολυπολιτισμική, με σεβασμό στη

διαφορετικότητα. Μια τέτοια Ελλάδα, δυστυχώς, ακόμα την

ονειρευόμαστε.

3 Mart 2011 Kepçenine Trakya’nın Sesi 6 Son sayfadan devam...

Hacıosman Danışma Kurulu Başkanı

25 Şubat cuma akşamı, Gümülcine Türk Gençler Birliği

lokalinde 42 üyenin katılımıyla olağan toplantısını yapan Batı Trakya Türk Azınlığı Danışma Kurulu, görev süresi

sona eren Ahmet Mete'den boşalan Danışma Kurulu

başkanlığına, oy birliğiyle Rodop milletvekili Ahmet Hacıosman'ı seçti.

Toplantıda hazır bulunmasına rağmen, Batı Trakya

Türkleri Dayanışma Derneği sabık başkanı Ferruh Özkan,

"adaylığıyla" ilgili ne söz aldı ne de "aday" olduğunu

telaffuz etti.

Ahmet Hacıosman'ın seçilmesinden sonra, onun

teklifiyle, başkan yardımcılıklarına, İskeçe için İskeçe milletvekili Çetin Mandacı, Rodop ili için Yassıköy

Belediye Başkanı İsmet Kadı, Dedeağaç İçin Güney Meriç

Kültür Derneği Başkanı Bekir Mustafaoğlu ve Genel

Sekreterliğe Gümülcine Türk Gençler Birliği Başkanı ve

Gümülcine belediye meclis üyesi Koray Hasan da

oybirliğiyle seçildiler.

Yeni seçilen başkan Ahmet Hacıosman seçildikten sonra

kurul üyelerine hitaben: "...Danışma Kurulu’na yeni bir ruh ve yeni bir çalışma azmi getirmeye çalışacağım. Bir yıldan beri var olan azınlık içi kavganın son bulması yönünde çalışacağım. Ben samimiyim ve öyle olacağım. Samimi ve dürüst olmayanların ve bu kavgaların devamını isteyenlere karşı acımasız olacağımı en ciddi bir şekilde beyan ediyorum. Milletvekilleri olarak biz siyasi lider, müftülerimiz de dini liderdirler. Herkes kendi konumuna ve temsil ettiği makama göre hareket etmek mecburiyetindedir...." şeklinde bir konuşma

yaptı. / Sansürsüz Azınlıkçı

Mehmet Devecioğlu’na... Mehmet abi;

Gümülcine Belediye’sinde, “çöplerin

temizlenmesi”, senin sorumluluğun altında...

Bu yüzden, en yetkili kişi olarak, sana yazma

gereği duyuyorum...

Çevreye karşı mümkün olduğunca duyarlı

olmaya çalışan bir insan olarak, özellikle Türk

mahallelerinde, geri dönüşüm kutularının eksikliğini

görüyorum.

Atina’da ve diğer şehirlerde 50 metre arayla

karşılaştığımız geri dönüşüm kutuları, Gümülcine’de

hepi-topu 50 tane var-yok!

Ayrıca, yine benim gibi bu hususta duyarlı bir

ağabeyden öğrendiğime göre, temizlik işçileri, içinde

kâğıt olan geri dönüşüm kutularını, diğer çöplerle

aynı yere boşaltıyorlarmış...

Bizler –egemenlerin var güçleriyle

kirlettikleri doğayı geçtim– bir tek ağacı

kurtarabilmek, bir nefes, sadece temiz bir nefes

alabilmek için, evimizi “kâğıt çöplüğü”ne çevirmek

pahasına, geri dönüşüme gidebilen kâğıt, cam vs.

materyalleri toplayıp geridönüşüme götüren

insanlar olarak, bu konuda gereken neyse yapmanızı

rica ediyoruz.

Çevreye daha duyarlı bir toplum

dileklerimizle. / MuÇo

Krizde “Trakya’nın Sesi” olabilmek... KRİZİ en fazla hisseden yayın organlarından biri de, hiç

şüphesiz, gazetemiz Trakya’nın Sesi.

Sebebi belli: bizim ne Ömer babamız, ne Aleksi

babamız, ne de devlet babamız var. Ne dağıtıcımız var, ne de

sığınağımız...

Ve en önemlisi, bu gazetede toplanan bir grup

“marjinal” adam, gazetecilik yapmaya çalışıyoruz; tetikçilik

yapmıyoruz...

Bu yüzden de, bizi ayakta tutan tek şey,

abonelerimizin bize verdiği güç, destek...

Ve bizim, bu dönemde, onların desteğine daha çok

ihtiyacımız var...

Bu da şu demek: Bu sayıdan itibaren, üzülerek de

olsa, aboneliklerini “yenilemeyen” okuyucularımıza gazete

gönderemeyeceğiz...

Aboneliklerini yenilemek isteyenler, Gümülcine’de

6907843752 ve İskeçe’de 6976793222 numaralı telefonlardan

bize ulaşarak, aboneliklerini yenileyebilirler...

Bizi anlayışla karşılayacağınıza inanıyoruz...


BİR ZİYARETTEN KARELER…

3 Mart 2011 Sanat/Edebiyat Trakya’nın Sesi 8

BULGARCA BİR KİTAP: “GÜNEY YELLERİ”

BULGARİSTANLI çevirmen Aygül Gavazova, Rahmi

Ali’nin Batı Trakyalı hikâyecilerden derlediği bazı

hikâyeleri Bulgarcaya çevirerek “Güney Yelleri” adıyla

yayınladı. On iki Batı Trakyalı Türk hikâyecinin

hikayelerinden ikişer örnek sunulan kitapta Rahmi Ali’nin

“Batı Trakya Türk Hikâyeciliği” hakkında kısa bir

değerlendirmesi, çevirmenin kitapla ilgili bir yazısı, Bulgar yazar-Prof. Dr. Slavi Slavof’un kitaba ilişkin önemli

bir değerlendirmesi de yer alıyor.

Bulgaristanlı ressam Kamber Kamberin bazı

resimlerinin de yer aldığı 186 sayfalık kitapta Mehmet Hilmi, Hüseyin Mahmutoğlu, Rahmi Ali, Mustafa Tahsinoğlu, Mücahit Mümin, Abdurrahim Subaşılar, Mehmet Çolak, Refika Nazım, İbram Onsunoğlu, Şükran Raif, Mehmet Dükkancı ve Hakan Mümin’in hikayelerine

yer verilmiş.

Kitabın çıkışını, “Bulgaristan’da ‘Güney Yelleri’ esiyor” başlığıyla haber konusu yapan “Kırcaali Haber”

gazetesi, Gavazova’nın, bu kitapla hem kitapseverlere

hem de Gümülcineli hemşerilerine, güzel bir yeni yıl

hediyesi sunduğunu; Gavazova’nın daha önce

yayınlanmış iki çeviri kitabı olduğunu vurguluyor.

“Bir Yudum Aşk” İzleyicisiyle Buluştu...

BATI TRAKYA’lı bir Türk yönetmen tarafından çekilen ilk

film olma özelliğini taşıyan "Bir Yudum Aşk"ın galası,

görkemli bir törenle Gümülcine'de yapıldı.

Senaryosunu Müjgan Bodur'un yazdığı,

yönetmenliğini ve başrol oyunculuğunu Cihan Bodur'un

yaptığı film, Gümülcine kentinde yaşamlarını sürdüren iki

yakın arkadaş arasında yaşananların hikayesini anlatıyor. Rollerin tamamını Batı Trakyalı oyuncuların

paylaştığı filmde Tamer Güvenir, Ayşe Tahir, Dilber Hazim, Ömer Topuroğlu, Esra Ahmet ve Pelin Bodur rol

alıyor.

Kehkeşan / Hayri MehmetoğluYağan yağmur ardından

Yavaş yavaş açılan havada

Işık oyunlarından oluşan

Sarılı, kırmızılı, mavili Kehkeşan

Aldatır gözümüzü o ışıklar

Görülür uzaklarda yeni ufuklar

Gölgesini fazlalaştırır koca çınar

Işıklı dünyamızı karartmak ister gibi

Neye alamettir bilinmez bu oyunlar

Çoban, nereye götürürse gider koyunlar

Az asi olursan vurulur boyunlar

Demokrasiyi yok etmek ister gibi

Hür düşünmeme engel olmasın gölgen

Buraları değil ki senin bölgen

Görme milleti kare veya dikdörtgen

Herkesin dört dörtlük olmasını ister gibi

Olursa müdahaleler dıştan ve içten

Çıkar aramızda maraza hiçten

O burada bu burada gazel okur hariçten

Bu halk toplanacağına dağıtılmak ister gibi

Hak edenler alsın eline alemi

Güldürmeyelim halimize elalemi

Bir olalım derken birilerine kırmayalım kalemi

Bu alemin kralı benim der gibi

3 Mart 2011 Sanat/Edebiyat Trakya’nın Sesi 9

ŞAİRLERİMİZDEN... ŞİİRLER...

MUSTAFA MUSTAFA MUSTAFA MUSTAFA

TAHSİNOĞLUTAHSİNOĞLUTAHSİNOĞLUTAHSİNOĞLU

Eğilen Boyun

Trampet sesi, davul sesi,

Kesilmiş çocuğun nefesi.

Tram, tram, tram...

Dur biraz da ben çalam.

Otur emri, kalk emri,

Git öte, gel beri...

Kim yaratmış bu robot eri?

Durun biraz, mola alam.

Beşikte çocuğum sanki, söyler ninni,

Avanaklığımın sayısı geçti bini,

Kim sevmez benim gibi birini?

Böyle erkekliği ben buram.

Havanda dövülür söylediklerim,

Saygıdeğer büyüklerim (!)...

Hepsine eğilir eteklerim,

Eğilen boynu ben vuram.

Seni Sorguluyorum

Senin için düşünüyorum

Dünyayı

Öylesine yoğun

Öylesine yeni görmüşçesine

Senin için çeviriyorum yapraklarını

Kitapların bir bir

Sanki şimdiye dek

Körmüşçesine

Senin için diktim antenlerini

Tüm sezilerimin

Belirsizlikleri yakalayıp

Somutlaştırır diye

Senin için sorguluyorum

Düşüncelerimin meleklerini

Zerdüşt örneği

Bir yerlere varır diye

Seni sorguluyorum

Her şeyinle

Varsa bile

Günahların işim değil

Katrana Tere Kokar

Gece birde

Bir saat zırıltısı.

Uykunun en tatlı yerinde

Tam gecenin dik yarısı.

Gözler isteksiz açılır,

Çekilmez kırılası eller,

Geçirmeyen bilmez

Doyumuna varmadan gençlik gider.

Katrana tere kokar tütüncü,

Gecesinde gündüzünde.

Katrandır günleri, tökezler durur

Yokuşunda düzünde.

Doymamış mide, doymamış özlemler,

Çökmüş avurtlar daha gencecik,

Gecenin bir saatinde

Tarlaya gider bir hayal incecik.

Barışı Çalıya Astılar

Ürkütülüp uçurulan kuşlarız,

Yere kondurulmak istenmeyen.

Barış simgesi ne beyaz, ne de defne dalı;

Elde silah, kuşlarda gözler...



Zira beyazlığımıza kara attılar,

Öğretime ve bilime kilit taktılar.



Yine de bizim için barış simgesi

Beyaz ve defne dalı.

Yalnız onlar barışı çalıya astı,

Sonra da hepsi,

Barıştan yanayız diye çalım sattı.


Yolculuktur, önemli olan...

HAVA aydınlandı-aydınlanacak...

Çalışma odamı terk edip, dizüstü bilgisayarımla

birlikte, mutfağa, sigara içmeye geçmişim...

Son günlerde, dünya genelinde ve bilhassa Arap ülkelerinde yaşanalar gözlerimin önünden bir bir geçerken,

ne hikmetse, Nâzım Hikmet’in dizelerini mırıldanıyorum:

Saat beşe on var. Kırk dakka sonra şafak sökecek. “Korkma sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak” Tınaztepe'ye karşı Kömürtepe güneyinde. On beşinci Piyade Fırkası'ndan iki ihtiyat zabiti ve onların genci, uzunu, Darülmuallimin mezunu Nureddin Eşfak, mavzer tabancasının emniyetiyle oynıyarak konuşuyor: — Bizim İstiklâl Marşı'nda aksıyan bir taraf var, bilmem ki, nasıl anlatsam, Akif, inanmış adam, fakat onun, ben, inandıklarının hepsine inanmıyorum. Meselâ, bakın “Gelecektir sana vadettiği günler Hakkın.” Hayır, gelecek günler için gökten âyet inmedi bize. Onu biz, kendimiz vadettik kendimize. Bir şarkı istiyorum zaferden sonrasına dair. “Kim bilir belki yarın...”

Yunanistan’da emekçiler, son bir buçuk yıl içerisinde 13. kez genel greve gidiyor.

Birkaç saat sonra, her zamanki yer ve saate,

yeniden buluşacağız dostlarla: işçiler, öğrenciler,

memurlar...

Belki Ortadoğu’da yaşananların verdiği moral ve cesaretle biraz çoğalacağız; biraz da işsizliğin, krizin, kemer

sıkma politikalarının, geçim derdinin verdiği acıyla...

“Ya sonra?”

Bir karamsarlık hakim, özellikle taşrada.

Sözkonusu azınlık insanı olunca ise, bu yüz misli artıyor...

Bunun sonucu da şu: Ülke yöneticileri –yurtiçi ve

yurtdışında– gittikleri her yerde taşlarla-yumurtalarla-pro-

testolarla karşılanırken; Gümülcine’de bile “tarla yolu”ndan

ve “arka kapılardan” kaçmak zorunda kalırken; bir azınlık

köyünde, Demircik’te, “krallar gibi” (bir tek “kırmızı halı” sermek kusur kalmış vaziyette) karşılanıyorlar...

Başbakan soruyor:

“Problemleriniz neler?”

Bizimkiler:

“Köyümüzde internet yok!” 21. yy.’da, 30 yıllık AB üyesi bir ülkede, bir köy... Ve

hâlâ internet yok!!!

Tüm emekçilerin, grev yaptığı, gösteride-yürüyüşte

olduğu saatlerde, o insanlardan hiçbirinin İskeçe’ye, şehir

merkezine inip, gösteriye-yürüyüşe katılmayacağını bilmek; yüreğimi acıtıyor...

Ve düşünüyorum da: bizi “ütopiklik”le, “boş

hayallerin peşinde koşmak”la suçlayan, hatta alay eden

azınlık egemen-mafya takımın bu durumdan memnundur... Yıllardır, sindirilen, baskı altında tutulan insanların

sessiz çığlıklarıyla kahkaha atan; onların üzerine basarak

yükselen ve her defasında onları “kandıran” egemen-mafya

takımını düşündükçe öfkeleniyorum...

Sonra, Dr. Mustafa Mustafa’nın, 2009 seçimleri öncesindeki bir konuşmasında söylediği sözler geliyor

aklıma:

“Biz, solda siyaset yapanlar için, siyaset, Kavafis’in

İthaka (veya İthaki) şiirinde anlatılan şey gibidir: Önemli

olan hedefe varmak değil, önemli olan bu yolculuğu yapmaktır.”

Ve başlıyorum o dizeleri mırıldanmaya; önce

Yunanca, sonra Cevat Çapan’ın Türkçe çevirisiyle:

İthaka'ya doğru yola çıktığın zaman, dile ki uzun sürsün yolculuğun, serüven dolu, bilgi dolu olsun. Ne lestrigonlardan kork, ne kikloplardan, ne de öfkeli Poseidon'dan. Bunların hiçbiri çıkmaz karşına, düşlerin yüceyse, gövdeni ve ruhunu ince bir heyecan sarmışsa eğer. Ne Lestrigonlara rastlarsın, ne Kikloplara, ne azgın Poseidon'a, onları sen kendi ruhunda taşımadıkça, kendi ruhun onları dikmedikçe karşına. Dile ki uzun sürsün yolun. Nice yaz sabahları olsun, eşsiz bir sevinç ve mutluluk içinde önceden hiç görmediğin limanlara girdiğin! Durup Fenike'nin çarşılarında eşi benzeri olmayan mallar al, sedefle mercan, abanozla kehribar, ve her türlü başdöndürücü kokular; bu başdöndürücü kokulardan al alabildiğin kadar; nice Mısır şehirlerine uğra, ne öğrenebilirsen öğrenmeye bak bilgelerinden. Hiç aklından çıkarma İthaka'yı. Oraya varmak senin başlıca yazgın. Ama yolculuğu tez bitirmeye kalkma sakın. Varsın yıllarca sürsün, daha iyi; sonunda kocamış biri olarak demir at adana, yol boyunca kazandığın bunca şeylerle zengin, İthaka'nın sana zenginlik vermesini ummadan. Sana bu güzel yolculuğu verdi İthaka. O olmasa, yola hiç çıkmayacaktın. Ama sana verecek bir şeyi yok bundan başka. Onu yoksul buluyorsan, aldanmış sanma kendini. Geçtiğin bunca deneyden sonra öyle bilgeleştin ki, Artık elbet biliyorsundur ne anlama geldiğini İthakaların.

Tüm uğraşlarına rağmen, bir tek hayallerimiz, hedeflerimiz, yolculuklarımız kalmadı mı, çalamadıkları?

İşte, onları da onlara çaldırmayacağız! Bizden çaldıklarını geri alacağımızdan başka!..

3 Mart 2011 Dünya Trakya’nın Sesi 11

Türkiye kimin anavatanı?

GEÇTİĞİMİZ günlerde Türkiye’deydim. Orada bulunduğum süre

içinde Rumeli Balkan Sempozyumuna katılma fırsatı buldum.

Katılımcılar olağanüstüydü. Üniversite rektörlerinden politikacılara kadar herkes oradaydı.

Sempozyumda çoğunlukla göç ve azınlık sorunları işlendi. Yaşananları ilk ağızdan hayretle, sevgiyle, acıyla, gözlerimiz dolarak

dinledik. Azınlık olmak demek acıyla yoğrulmak ve bu acıyı hiç içten

atamamak demekmiş onu öğrendik.

Ortalık süt liman olsa da, yaşananlar yüzyıllar öncede kalsa da unutulmuyormuş, her azınlık çocuğu yüreğindeki oyukla

doğuyormuş. TBMM Başkanvekili Meral Akşener’in duygu yüklü

konuşmasında dile getirdiği gibi… Akşener, katıldıkları Viyana gezisinde, bir arkadaşının

elindeki sopayla Tuna Nehri’ne vurup, “Tuna, Tuna ecdadımın katili” diye haykırışını unutamıyor.

Ve bir başka konuşmacı, “İki mezar arasında kalmak” diyor.

Annesi Balkanlarda, babası Türkiye’de gömülüymüş, içi sızlıyor. Göçten söz ederken gözleri doluyor. Küçülen dünyada,

mesafelerin kalktığı bir yüzyılda göç etmenin neden bu kadar üzdüğünü anlamam için biraz düşünmem gerekiyor.

Düşününce anlıyorum ki ben gittiğim her yere kendi isteğimle gitmişim. Kimse beni bir yere gitmeye zorlamamış. İstediğim

zaman dönme inisiyatifi benim adaptasyonumu kolaylaştırmış. Oysa onlar göç etmemiş, evlerinden yurtlarından sürülmüş.

Bulgaristan, Deliorman’dan Nurten Remzi’nin yazmaya

başladığı ancak henüz bitirmediği kitap “bu kadar da olamaz” dedirtiyor.

Babaannesini anlatıyor Nurten Hanım. 14 yaşında ailecek (büyük ihtimalle Türkiye’ye) göç edecekleri esnada polisler tarafından

ailesinden koparılışını, günlerce bir odada tutuluşunu ve dönemin baskıları/yasakları sonucu ailesini hiç göremeyişini ancak ölümünden

üç gün önce, 62 yaşında iken, kendisinden üç yaş küçük kız kardeşiyle bir düğünde karşılaşmalarını.

Düğün mü cenaze mi olduğu anlaşılamamış gözyaşlarının sel olduğu o günün...

Ve aradan üç gün geçtikten sonra hayata gözlerini yummuş,

14 yaşında ailesinden koparılıp, bir odada kilitli tutulduğu esnada vapur seslerini babasının çığlığı sanan küçük kız.

*** Sempozyumda beni en çok etkileyen ve -ister istemez -bir

karşılaştırma yapmama sebep olan kısım; Rumeli ve Balkanlarda yaşayan herkesin Türkiye’den “Anavatan” diye söz etmeleri.

Kırgınlıklarına rağmen, Türkiye’den 5 kuruş katkı almamalarına rağmen yürekten bağlılar Anavatanlarına.

Kırgınlıkları Türkiye’nin para göndermeyişine değil, Sümela

Manastırını, Ruhban Okulunu açarken, Rumeli ve Balkanlar’daki camilerin yok edilişine tepkisiz kalmasına…

Hiçbiri Bulgaristanlıyım demiyor. Makedonyalıyım demiyor. Yunanistanlıyım demiyor… Hepsinin söylediği; “Türk’üz”!

Makedonya Cumhuriyeti Devlet Bakanı Hadi Nezir, “Türkiye’nin gözü dolsa, biz gözyaşı dökeriz” diyerek Anavatan’a olan

bağlılıklarının derecesini ortaya koyuyor. Konuşmasında “Dün de Türk’tük, bugün de Türk’üz, yarın da

Türk olacağız” ifadesini kullanan Bakan Nezir, o yüzden Kıbrıs’ta

yaşananlara şaşkın. “Nasıl olurda, ‘ne seni ne paranı’ diyebilirler” diyor.

Ben savunma adına, KKTC’de herkesin o düşüncede olmadığını, o pankartları açanların azınlık olduğunu, Türkiye’den

adaya göçenlerin sosyolojik yapısının kötü bir “Türkiye” algısına sebep olduğunu söylediğimde Bakan “Konunun o yönü tartışılabilir ama

yapılan yanlış” yanıtını veriyor. Ben yüzyıllardır Balkanlar’da/Rumeli’de yaşayıp, çektikleri

onca acıya rağmen, hala Türkiye’yle ağlayıp Türkiye’yle gülen bu kişilerin önünde saygı ile eğilmekten başka bir şey yapamıyorum.

Afrika Gazetesi, 28 Şubat ve Erbakan

AFRİKA Gazetesi kurşunlandı.

Fikir özgürlüğüne, basın özgürlüğüne, düşünce özgürlüğüne

vurulan en büyük darbe bu. Düşünen insanlar, bir de üstüne üstlük düşündüğünü yazıya

döken insanlar tehlikeli olarak görülür. Ve beğenmediği fikre karşı fikir üretemeyen kişiler,

becerebildikleri yöntemle karşı koymaya kalkarlar fikir işçilerine.

Kimi zaman kurşunlayarak, kimi zaman bombalayarak, kimi zaman da senaryolar yazarak…

Haince, canice, ama kapasite ölçüsünce… Ellerinden gelen budur o kişilerin.

Lakin bazı olayların “gizi kendinden menkul”dur. Bizim gördüğümüzle, perde arkası çok farklıdır birbirinden.

*** Müslüm Gündüz-Ali Kalkancı-Fadime Şahin olayı gibi…

Refahyol hükümetinin sonunu hazırlayan 28 Şubat süreci bu

üçlünün sonradan kumpas olduğunu öğrendiğimiz hikayesiyle başlamıştı.

Güzeller güzeli tesettürlü genç kız, dedesi yaşındaki Müslüm Gündüz’le basılıyor ve medyaya şahane bir malzeme sunuyordu.

Günlerce gözyaşı döktü ekranlarda. Gözyaşı döktükçe güzelleşti… Eşarpları konuşulmaya başlandı güzel kızın. Sonrasında da

makyajı… Bir göz makyajı ancak bu kadar güzel yapılabilirdi ki hala aklımdadır.

Hikayenin birde gizli kahramanı vardı: Ali Kalkancı…

Kalkancı aslında başrol olduğu bu filme sonradan dahil oluyordu. Çünkü, basılmayla başlayan filmi geri sardığımızda,

Gündüz’ün sadece ‘hülleci’ olduğu anlıyorduk… Ali Kalkancı’ya olan aşkı yüzünden bir geçiş noktası olarak kullanıyordu Fadime Müslüm

dedeyi. Bitmedi… Bir de Burberry eşarplı bir kadın daha çıktı

karşımıza; Emire Kalkancı. Bu da Fadime’nin biricik aşkı Ali Kalkancı’nın eşiydi.

*** Kafanız karıştı biliyorum ama sorun değil, zaten bizim bildiklerimizde

doğru değilmiş!

Fadime mağdur değil, Müslüm Gündüz hoca değil, Ali Kalkancı ise karısının Burberry’sine rağmen zengin değilmiş!

Refahyol iktidarının yıpratılması adına yazılan ve oynanan bir senaryoymuş.

Bunu yıllar sonra öğrendim. Gerçi öğrendiğimin de ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum ama söylenen bu. 28 Şubat sürecinde

Aczimendi Tarikatı'nın ağına düşüp iğfal edilmiş mağdur kız olarak tanınan Fadime Şahin'in aslında pavyonda çalışan bir telekız (hala

inanamıyorum), TV ekranlarını uzun süre meşgul eden 'irtica'

haberlerinin başlıca konuğu, Fadime Şahin'in "Bana tecavüz etti" dediği sahte Şeyh Ali Kalkancı'nın da işsiz güçsüz bir alkolik olduğu

Yeni Şafak'ın yayınladığı Ergenekon davasına gizli tanık olan kişinin ifadelerinde yer aldı.

Hepimiz, önce Ali Kalkancı sonra da Müslüm Gündüz tarafından kandırılıp, iğfal edilen, mazlum, hıçkırıkları yürek

parçalayan bu genç kızı konuşmuştuk. İktidarda muhafazakar insanlardan oluşan Refahyol hükümeti varken konuşuyorduk bunu.

(Hani 96-97 yılları arasında Tansu Çiller ile Necmettin Erbakan

arasında kurulan hükümet) Fadime Şahin ağlıyor, medyanın ateşlediği halk, iktidardakilerle eş tuttuğu Ali Kalkancı ve Müslüm Gündüz'e

lanetler yağdırırken, darbeye giden süreçte plan hızla işliyordu. Sonuç mu? Her görünen gerçek değildir, her gerçek ise

göründüğü kadarıyla sınırlı değildir… ***

Türkiye siyasetinin önemli siması Prof. Dr. Necmettin Erbakan hayata gözlerini yumdu. Kaderin bir tecellisi,-büyük bir ihtimalle- 28 Şubat

tarihinde toprağa verilecek Erbakan… Nur içinde yatsın…

Kepçenine’nin... İskeçe S. Müftülüğü’nün “Haçlı” İmamı!!!

SELÂM benim her taraftan

“istavrozlanan” evlâtlarım, selâm

size...

Yunan devleti, tayin ettiği Dimetoka

Müftü naibi Mehmet Damatoğlu’na, 90’lı yılların sonunda, “bundan böyle resmî mühürün ‘haçlı-ethnosimolu’ olacak” şeklinde verdiği emri,

Damatoğlu’nun harfiyyen ve itirazsız

kabûl edip, uygulamaya soktuğunu,

geçen hafta yayınladığımız belgeyle

sizlere duyurmuştuk!

Başlıbaşına bir skandal niteliği

taşıyan bu olayın duyulmasından

sonra, bir okuyucumuz, bizlere, 1. sayfada verdiğimiz belgeyi getirdi...

Ve çıldırdım!

Siz olsanız, çıldırmaz mısınız?

Damatoğlu’nun tayinli müftü naibi

olması hasebiyle, devletin kendisine

verdiği emri yerine getirmesini, bir

yere kadar, “anlayışla”

karşılayabiliriz!

Ne yapsın? Adam, devlet memuru! Müftülük makamına lâyık biri değil! Akademi mezunu...

Dinî bilgileri, kıt!

Ne ilâhiyat okumuş, ne İslâm hukuku

okumuş...

Maaşı bol, forsu bol, gezileri bol bir

makama oturtulmuş...

Ve bunları kaybetmek istemiyor.

Bunun için, verilen tüm emirleri

itirazsız kabûl ediyor... İnsanî açıdan, kendisini anlayışla

karşılıyoruz!

İsalâmî ve siyasî açıdan ise, şiddetle reddediyoruz. Gelgelelim, İskeçe S. Müftülüğü’ne

bağlı hizmet veren imamlardan

Şaban Remzi’nin düzenlediği belge

elimize geçtiğinde, kocaman bir

“Yuh” çektik!

“Yuh”un yanında, öfkemiz de kabardı...

Olacak şey değil!

İmam Şaban Remzi, devlet

tarafından tayin imam edilen bir

imam değil!

İmam Şaban Remzi, S. Müftü’ler –

rahmetli– M. Emin Aga ve Ahmet Mete’ye bağlı, bir imam!

İmam Şaban Remzi’ye “haçlı ‘resmî’ mühür kullan” diyen yok! İmam Şaban Remzi’nin “resmî”

mühür kullanma yetkisi yok!

Bütün bunlara rağmen, bu evlâdım,

kendisine, “yuvarlak, resmî ve haçlı”

bir mühür yaptırmış ve onu

kullanmaya başlamış...

Ne kadar zamandır?

Bilmiyoruz!

Onu, Mete öğrensin... Onun emri altında görev yapan bir

imamın böyle bir skandala imza

atmasına, bakalım, nasıl tepki

verecek?..

Belgede de görüldüğü gibi,

vatandaşa, sahte “resmî, dinî nikâh” da kıydığını belgelemek için mi bu

yola başvurmuş, bu evlâdım? Yoksa,

Yunan devletine “Bakın, mecbur olmadığım halde, haçlı mühür kullanıyorum; emirlerinize âmâdeyim!” mesajı mı geçmek

istiyor?..

Bana kalırsa, birincisini yapıyor...

Ve milleti kandırıyor!

Birinci sayfada da belirttiğimiz gibi,

buna, olsa olsa “Müslüman mahallesinde DOMUZ ETİ satmak”

denir!

Bakalım, bu azınlık, daha nelerle karşılaşacak!..

Ve merak ediyoruz: İskeçe ve

Gümülcine’de, s. Müftü’lerin emri

altında görev yapan imamlar da,

Şaban Remzi gibi mühürler kullanıyor

mu? Kullanıyorsa, kaçı? Ve kim

bunlar? Ve bunlara “Böyle mühür kullanın!” diyenler, kimler?..

Papandreu Demircik’teydi... Thimios Sokos Tahrik Etti!..

18 Şubat Cuma günü, Başbakan Yorgo Papandreu, İskeçe’nin Demircik köyünü ziyaret etti. Çok sıcak karşılanan Başbakan, üç saate yakın, köylülerin yerel ve genel

sorunlarını dinledi...

İstek ve taleplere, Başbakan’dan

önce Bakanlar Ksinidis ile Sifunakis

cevap verdi…

Sözü, Başbakan almazdan önce,

tayinli Kuzey Yunanistan Genel

Sekreteri Thimios Sokos aldı;

“kraldan daha kralcı” bir tavırla,

talepte ve şikâyette bulunan azınlık

bireylerine, bir güzel fırça çekti…

Gözdağı verdi…

Devletin yaptığı ayrımcı uygulamaları

esgeçti; azınlık tarafından yapılan

bazı “kanunsuz” işlemler üzerinden dem vurdu…

Biz bunu, açıkça, tehdit olarak

algıladık!

Ve Thimios Sokos, bunu,

Başbakan’ın, Bakanların,

Milletvekillerinin ve Belediye

Başkanı’nın huzurlarında yaptı!..

Müdahale etmemek için, kendimizi

zor tuttuk!

Köyümüzü ziyaret eden ilk Başbakan’ın huzurunu kaçırmak

istemedik…

Ve asıl, işin püf noktası, yeniden

hedef olmak istemedik…

Bunu yapması gereken, bizden daha

yetkili kişiler vardı, orada…

Ama, maalesef, herkes, Sokos’un

söylediklerini duymazdan gelip, bir

güzel yuttu.

Başbakan ise, yaptığı konuşmada, bize göre, iki konuya açıklık getirdi:

1) SÖPA’nın 2011-2012 eğitim yılında

kapatılıp, Selânik Aristotelio

Üniversitesi’nin bir bölümü haline

getirileceğini…

2) Müftü seçimlerinin azınlığın

arzusu doğrultusunda ve daha geniş

bir katılımcı delege grubu tarafından

seçileceğini belirtti… Bekleyip, göreceğiz…

Devamı 6’da...

TRAKYA’NIN SESİ ∆εκαπενθήµερη∆εκαπενθήµερη∆εκαπενθήµερη∆εκαπενθήµερη, , , , ∆ίγλωσση∆ίγλωσση∆ίγλωσση∆ίγλωσση ΕφηµερίδαΕφηµερίδαΕφηµερίδαΕφηµερίδα τηςτηςτηςτης ΘράκηςΘράκηςΘράκηςΘράκης SAHİBİ-SORUMLUSU

(Ι∆ΙΟΚΤΗΤΗΣ - ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ) : Abdülhalim DEDE

Cep tel: (+30)6978111133 GENEL YAYIN YÖNETMENİ

(ΓΕΝΙΚΟΣ ∆ΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚ∆ΟΣΗΣ) Mustafa ÇOLAK YAZARLAR

(ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ-ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ): Yorgos PAPADAKİS, Musa AKTAŞ

Nasos THEODORİDİS, Mehmet AZİZ, Devrim BARIŞ, Salih DEDE

Ayhan CAN, Elhan ŞAHİNOĞLU Stelyo BERBERAKİS, İsmail DİKİLİ Aristos YANNOPULOS, Ferdi RAİM Yurdagül BEYOĞLU, Akis SADEXİS

Sevgi HÜMMET Adres: N. Andrioti 7, KOMOTİNİ-69100

Tel: (+30)2531029497 Fax: (+30)2531037759

E-mail: [email protected] R. Daireler-A.Şirketler: 200 € Belediyeler-Nahiyeler: 150 €

Trakya'nin Sesi

Documents

Transcript of Trakya'nin Sesi