ประวตัลิายไทย

- ผู้เขียนเขียนตามสิ�งที�เกดิขึ �นตามธรรมชาต ินํามาเขียนเป็นลวดลายหรือภาพต่างๆ ต่อมาได้รับอทิธิพล จากต่างชาต ิชาวอินเดยี ได้นําศิลปะหลายแขนงเข้ามา แล้วนํามาผสม ผสานกับศิลปะดั �งเดมิ เริ�มขึ �น ตั �งแต่สมัยเชียงแสน สืบทอดศิลปะดั �งเดมิ เริ�มขึ �น ตั �งแต่สมัยเชียงแสน สืบทอดกันมาที�สุโขทยั อยุธยา และรัตนโกสินทร์ แต่เดมิมีแต่ช่างตามวัดต่างๆ ต่อมาช่างเหล่านั �นได้ถวายตวัเพื�อรับใช้พระเจ้าแผ่นดนิเรียก “ช่างหลวง” หรือ “ช่างสิบหมู่

ลายไทยในสมัยโบราณ แบ่งออกเป็น ๔ หมวด

๑. หมวดกระหนก หมายถงึ การเขียนลวดลายไทยตา่งๆ เชน่ กระหนกสามตวั กระหนกใบเทศ กระจงัตาอ้อย ประจํายาง เป็นต้น

๒. หมวดนารี หมายถึง การเขียนภาพคน เชน่ ภาพพระ ภาพนาง ภาพเทวดา เป็นต้น ซึ+งต้องฝึกเขียนรูปร่าง ใบหน้า และกิริยาท่าทางตา่งๆของคน รวมถงึภาพจบั เทวดา เป็นต้น ซึ+งต้องฝึกเขียนรูปร่าง ใบหน้า และกิริยาท่าทางตา่งๆของคน รวมถงึภาพจบั

๓.หมวดกระบี� หมายถงึ การเขียนภาพลิง ภาพยกัษ์ อสรู และพวกอมนษุย์ตา่งๆโดยมากจะยดึเอายกัษ์ และลงิ

๔.หมวดคชะ หมายถึง การเขียนภาพสตัว์ตา่งๆ ได้แก่ สตัว์ที+มีอยู่ตามธรรมชาติ เชน่ ช้าง ม้า ววั ควาย เสือ สิงห์ กระทิง แรด สตัว์หิมพานต์ เป็นต้น

หน้าภาพตวัพระ

ลายประจํายามเป็นลายไทย พื นฐานอีกประเภทหนึ�ง เป็นลายที�ใชส้าํหรับการออกลาย เป็นลายที�ใชส้าํหรับการออกลาย ผกูลาย (ประดิษฐล์าย) สาํหรับลาย

อื�น ๆ

ลายกระจงัฟันปลาผนัปลา หรือกระจงัฟันปลา ทรงอยู่ในรูปสี)เหลี)ยมด้านเท่า มรีูปเป็นสามเหลี)ยมสี)เหลี)ยมด้านเท่า มรีูปเป็นสามเหลี)ยม

ยอดเรียวแหลม เป็นที)มาของกระจงัตาอ้อย หรือกระจงัใบเทศ