#10, aprili, 2011

Telavuri seriebi

Cveni radioFM 103.8

Cveni r

adio

Tqv

eni

ganw

yobi

sTvi

s

uaxlesi informacia

CarTe da usmine

FM 103.8

sayvareli hitebiaxali kompoziciebi

Telavuri seriebi 1

Telavis socialuri qseli

www. Telaveli. ge

Telavi internetSi

Telavuri seriebi 2

redaqtorisagan

giorgi beJaniSvili

Telavuri seriebi 3

გამარჯობა!

დადგა აპრილი, თუმცა წვიმასა და ნისლს ვერსად გავექეცით. ახლაც, როდესაც ამ სიტყვას ვწერ, წვიმს. 5 გრადუსი ცელსიუსია მხოლოდ. არც სინოპტიკოსებისაგან ისმის სანუგეშო პროგნოზები. იმედია ეს ნომერი, ცხელი ჩაივით მოუხდება ამ ავდრიან ამინდებს.

ორიოდ სიტყვით ჟურნალის გუნდში მომხდარ ცვლილებებზე გავამახვილებ ყურადღებას.

“თელავურ სერიებს“ კიდევ ერთ ავტორი შემოუერთდა. ზაზა კოშკაძეს ალბად მრავალი თქვენგანი იცნობს. ის შესანიშნავი პოეტია. მე და ზაზამ ერთმანეთი ერევანში გამართულ

ჟურნალისტთა შეხვედრაზე გავიცანით, რომელიც მედია ორგანიზაცია გოუ ჯგუფმა მოაწყო. ვფიქრობ,ზაზა ჩვენი ჟურნალით მაშინვე დაინტერესდა. კოშკა საავტორო გვერდს მოამზადებს ხოლმე. ის პირველი ავტორია დედაქალაქიდან, ამასთანავე მისი ფესვები თელავსაც მჭიდროდ უკავშირდება, რაც მე ერთი-ორად მახარებს.

როგორც გაირკვა facebook-ის გვერდი თქვენი ერთ-ერთი საყვარელი გვერდია. ალბად, იმიტომ, რომ იქ თვენს თავსა და ბრძნულ კომენტარებს პოულობთ ხოლმე. ჰოდა, ამ ლურჯ გვერდს ამიერიდან ქეთი შავერდოშვილი ჩაიბარებს.

მისი ექს ავტორი, თინიკო ხანჯალიაშვილი კი ახალ გვერდს “world events” გთავაზობთ, სადაც გასული თვის ყველაზე საინტერესო, სკანდალურ და ტრაგიკულ ამბებს მოუყრის ხოლმე თავს.

გვერდზე „Vertigo” კი ზაზა კევლიშვილის მიერ მომზადებულ „მუსიკალურ სტატიებს„ იხილავთ.

კიდევ ერთი სიახლე კი, სოსო მიქელაძის გვერდიდან გელოდებათ. მოთხრობა „Ты чересчур много думаешь“ არა მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ გადაიკითხოთ, არამედ თქვენს უცხოელ მეგობრებსაც წააკითხოთ.

ვფიქრობ, ეს კიდევ ერთი წინ გადადგმული ნაბიჯია ჩვენთვის. ჯადოსნურმა სამმა W, საშუალება მოგვცა საზღვრები წაგვეშალა და ხმა მიგვეწვდინა მსოფლიოში გაბნეული ქართველებისათვის. ამიერიდან კი მათ რიგებს რუსულენოვანი სამყაროც შემოუერთდება. ვფიქრობთ შემდეგ ნომრებშიც მოვათავსოთ უცხოენოვანი სტატიები. ყველაფერი კი მკითხველის რეაქციაზეა დამოკიდებული. ჩვენი ჟურნალი ხომ თქვენთვის იქმნება!

ამჯერად სულ ეს იყო . . .

სასიამოვნო ცურვას გისურვებთ „თელავური სერიების“ მრავალფეროვან სტატიათა მდინარეში.

მომავალ შეხვედრამდე ვირტუალურ სამყაროში!

9

kontaqti

TelaviSeries@gmail.com

13

SemqmnelebimTavari redaqtori

Jurnalistebi

giorgi beJaniSvili

zura ZuliaSvili

soso miqelaZe

konsultantineli cqitiSvili

avtorebi

fiqria yuSitaSvili

giorgi javaxiSvili

dizaini

irine jandieri

foto

P.R. menejeriTiniko xanjaliaSvili

stilist - koreqcia

qeTi SaverdoSvilinona winwalaSvili

nino osiaSvili

naTia nayeuri

mariam abaSiZe

zaza koSkaZe1517

31

39

53

37

51

maia mamulaSvili

Sinaar

si

zaza kevliSvili

fiqria yuSitaSvili

Toresa Mossy

soso miqelaZe

paatas konlentalenta

VERTIGO

Tornike xaCiZe

Telavuri seriebi 4

paralelebi

5

Art redaqtori

zaza kevliSvilivaxo mosiaSvili

qeTi SaverdoSvili

zaza kevliSvili

Tiniko xanjaliaSvili

giorgi beJaniSvili

qeTi iosebaSvili

Tornike xaCiZe

Toresa Mossy

23

World Events March 201141 UCNAURI.COM

istoria

garekanis foto - mariam fofxaZe

zaza koSkaZe

cxra mTasa da cxra zRvas iqiT

47

49 Fecebook

Telavuri seriebi 5

fiqria yuSitaSvilis gverdisaavtoro

"gazafxulda ayvavilda nuSi"... da sakura?

/fiqrebi xaruki murakamis "cxvrebze nadirobis" fonze/

Telavuri seriebi 6

fiqria yuSitaSvili

ალბათ, უნდა დავიწყო იმით, რაც პირველად მომივა აზრად, არადა რამდენჯერაც დავფიქრდები, სულ ერთი და იგივე დასაწყისი მოდის: როგორც შექსპირმა თქვა, „ბუნებაში უმიზეზოდ არც არაფერი იბადება და არც არაფერი ქრება უკვალოდ . . . ფრაზის სიზუსტეზე მთლად ვერ დავდებ თავს, მაგრამ რაც მთავარია აზრი ზუსტია და აბსოლუტურად გამოხატავს იმ ზოგად ასოციაციას, რაც სათაურში გამოტანილ წიგნს უკავშირდება! ჩემი ღრმა რწმენით, მართლაც არის რაღაც მისტიური, რომ სწორედ იმ დღეს, როცა იაპონიას მიწისძვრა და ცუნამი ერთდროულად დაატყდა თავს, ახლობელმა მკითხა, ხარუკი მურაკამის „ცხვრებზე ნადირობა“ წაკითხული გაქვსო ? “ და უარი რომ ვუთხარი, დამპირდა, გათხოვებ და წაიკითხე, მერე გავისაუბროთო. მაშინ ჯერ კიდევ არაფერი ვიცოდი იაპონიის ეროვნული ტრაგედიის შესახებ! და ეს წიგნი წავიკითხე (ვისაც არ წაუკითხავს, ვურჩევ აუცილებლად წაიკითხოს ეს ავტორი!) იმ საშინელი ტრაგედიის ჟამს, როცა ადამიანი ხვდები, რომ უკიდეგანო სამყაროში ერთი უმნიშვნელო ნამცეცი ხარ და სულის პატარა უბრალო შებერვაც კი საკმარისია, რომ გაქრე და დაიკარგო უკვალოდ.. ღმერთმანი, ნამდვილად არ არის არანაირი პათოსი და ყალბი პათეტიკა, რომ მაშინ ვიფიქრე : დღეს აქ, ამ ქვეყანაში, თუ შეგიძლია რამე გააკეთო იაპონელი ხალხისათვის რიგით ქართველს, ეს არის იფიქრო და იცხოვრო თუნდაც რამდენიმე წუთის განმავლობაში მათით და მადლობელი ვარ ბედისა თუ ჩემი ახლობლის, რომ ამ წიგნითა და მისი ავტორის აღმოჩენით ამის გაკეთების ბუნებრივი შანსი, არათუ რამდენიმე წუთის, არამედ მთელი კვირის განმავლობაში მომეცა.

ალბათ, მეც, შენც, ძვირფასო მკითხველო, და კიდევ ბევრი, არც კი დავფიქრებულვართ, რომ ენერგია, რომელსაც ვიღებთ ან გავცემთ ყოველწამიერად, საიდანღაც მოდის და სადღაც მიდის, ანუ ნებისმიერი გამოვლინება ჩვენი სულის და სხეულის მოძრაობისა, ბუნებაში რაღაც გარკვეულ მოწესრიგებულ ქაოსს ემორჩილება, და როგორც სკოლის წლებში გვასწავლეს ენერგეტიკული ველების შესახებ, ნებისმიერ არსებას აქვს ეს უხილავი ველი, რომელიც მუდმივ მოძრაობაშია: ხან განავრცობს თავის სამოქმედო არეალს, ხან ზღუდავს, ხან მიიზიდავს, ხანაც , პირიქით, განიზიდავს და ასე დაუსრულებლად. ამდენად, მე ვფიქრობ, არის ხარუკის ფილოსოფიის გაგრძელება იმაში, რასაც ავტორის დეფინიციით შემთხვევითობისა და კანონზომიერების ურთიერთმიმართება ჰქვია, ( ოღონდ ჩვენს სივრცეში და ჩვენს დროში! ) ანუ უფრო მარტივად რომ ვთქვათ, შემთხვევითობაა, რომ მე ეს წიგნი წავიკითხე სწორედ იმ დროს, როცა ყოფნა-არყოფნა რეალურ დილემად ექცა წიგნის ავტორის მშობელ ერს და კანონზომიერებაცაა

იმავდროულად, რადგან ის ემოცია, ფიქრი, ასოციაცია, შთაბეჭდილება და ყველაფერი, რაც დაიბადა ამ წიგნის კითხვის პარალელეურად, იქცა იმ ენრგეტიკულ ველად , რომელიც შეუერთდა სამყაროს, კოსმოსს და იმედი ვიქონიოთ, რომ ეს ჩვენი ენერგეტიკული ველი თუნდაც ერთი პატარა იაპონელის სიცოცხლის გადარჩენას დაეხმარა. იქნებ, ძალიან გულუბრყვილოდ, სენტიმენტალურად და იდეალისტურად გამომივიდა, მაგრამ ფაქტი ჯიუტია.. მეორე და არანაკლებ მნიშვნელოვანი, არის თავად მიზეზი, თუ რატომ და როგორ დაიბადა სხვა, არანაკლებ მნიშვნელოვანი ველი, ანუ შანსი - იდგე ახალი ენერგეტიკული ველის მეორე მხარეს , - არის ამაში უცნაურად მოულოდნელიცა და სასიამოვნოც, თავად ხარუკი-სანს რომ მოვპარო მსჯელობის მანერა, „სასიამოვნო, განპირობებული მოულოდნელობითა და პირიქით, მოულოდნელობა განპირობებული სასიამოვნოს განცდით!“ ერთი სიტყვით, როცა ვფიქრობ ყველაფერ ამაზე, მოდის უამრავი კითხვის ნიშანი, რომლის ყველა პასუხი თავად წიგნშია და ამაშია მისი უნივერსალური ბუნება და ღირსება!

თქვენ არ ვიცი როგორ, მაგრამ პირადად მე, იაპონური სამყარო ვიცი მიახლოვებით, უფრო სწორედ გავლით, წიგნებში წაკითხულითა და ტელევიზორში ან ფილმებში ნანახით, ისიც, რა თქმა უნდა, ნაწილობრივ, ცოდვა გამხელილი სჯობს, არც ყველაფერი მაქვს წაკითხული და არც ყველაფერი ნანახი: ვსევოლოდ ოვჩინიკოვის „საკურას ტოტი“, რომელიც ჯერ კიდევ სტუდენტობას „აღმოგვაჩენინა“ ჩემი ჯგუფის ხელმძღვანელმა ხელოვნებათმცოდნე ნოდარ გურაბანიძემ, მონძაემონ ჩიკამაცუს „შეყვარებულთა თვითმკვლელობა ციურ ბადეთა კუნძულზე“, რომელიც მარჯანიშვილის თეატრში განხორციელებული დადგმით ისევ და ისევ „აღმოგვაჩენინა“ რეჟისორმა მედეა კუჭუხიძემ, რომელმაც, სხვათაშორის, მერე იაპონიაში მათი ყველაზე საპატიო ტიტული - „ეროვნული მონაპოვარი“ ( თუ „ფასეულობა“ ! ) მიიღო ამ სპექტაკლისათვის. იაპონური ტანკები, აკუტაგავა რიონუსკეს მოთხრობები და პიესები, მათ შორის „იდიოტის ცხოვრება“ - რეჟისორ დავით დოიაშვილის წარმატებული დებიუტი კინომსახიობთა თეატრის სცენაზე, კობო აბეს რამდენიმე ნაწარმოები, ადრე ბავშვობაში წაკითხული იაპონური ზღაპრები სერიიდან „მსოფლიოს ხალხთა ზღაპრები“, იაპონური მოთხრობების მოკრძალებული კრებული „თმენის მდინარე“, ( სამი ცნობილი მწერლის ; მიურა ტეცუროს „თმენის მდინარე“, ძიუნიტარო ტანიძაკის „სვირინგი“, სიუსაკო ენდოს „ქალი, რომელიც მივატოვე“) და თეატრს „კაბუკის“ საგასტროლო სპექტაკლი, ჰო, კიდევ რამდენიმე იაპონური ფილმი, ის, რაც შემოდიოდა საბჭოეთის წლებში: სასაცილოდ მიამიტური „ტაკარაცუკას ქალიშვილები“, სპეცეფექტებით დატვირთული „ლეგენდა დინოზავრზე“, ფილოსოფიურ-

‘‘პირველად დავფიქრდი იმაზე, რომ ქვეყანაში, სადაც მუდმივი მიწისქვეშა

ბიძგებია და მუდმივი განცდა და მოლოდინი ვულკანის ამოფრქვევისა,

ცუნამისა და დამანგრეველი მიწისძვრისა, ადამიანი, ალბათ, ცხოვრობს იმ აღქმით, თითქოს

თავისი არსებობის სიკვდილისწინა წუთებს ითვლიდეს.’’

uw

Telavuri seriebi 7

ეგზოტიკური „ლეგენდა ნარაიამაზე“, იაპონური ჰეროიკის ოდა „შვიდი სამურაი“ და კიდევ რამდენიმე ფილმი, რომლის სახელწოდებაც ახლა არ მახსოვს. ესაა და ეს .. თუმცა კიდევ წმინდა ქალური გატაცება იაპონური აბრეშუმის დრაკონებისგამოსახულებიანი კიმონოთი, ხის სანდლებით, მარაოთი და ქოლგით და სპილოს ძვლისაგან დამზადებული თმის სარჭებით. აი, ის მწირი ცოდნა, რაც შეადგენს ჩემი და იაპონიის სამეგობრო ველს, რომელსაც ახლა ეს წიგნიც შეემატა და ყველას კიდევ ერთხელ ვურჩევ წაიკითხოს ხარუკი მურაკამის „ნადირობა ცხვრებზე“, წიგნი, რომლის წაკითხვის შემდეგ, ჩემდა გასაოცრად, პირველად დავფიქრდი და სერიოზულად „აღმოვაჩინე“ ჩემთვის, თუ რატომ არის ასე უცნაური და გამორჩეული მათი კულტურა, ესთეტიკა, ფილოსოფია, ფსიქოლოგია, ცხოვრების ტემპო-რიტმი, ის, რაც ასე გვნუსხავს და მიგვიზიდავს და რასაც ხშირად ეგზოტიკურის კატეგორიით ვხსნით. ეს დაგვიანებული „აღმოჩენა“, იქნებ იმის დამსახურებაა, რომ ასაკთან ერთად ადამიანი უფრო დაფიქრებული, გაწონასწორებული და მოფილოსოფოსო ხდები , ან იმის, რომ ასეთი კატაკლიზმის მომსწრე ( როგორც ამბობენ, ბოლო 140 წელია იაპონიას ასეთი სტიქია არ ახსოვს), სამყარო არ გამხდარა. თავად წიგნში ავტორს აქვს მინიშნება, როდესაც მთლიანად იაპონიას ადარებს ნიშანდებულ უცნაურ ცხვარს საზოგადო ფარიდან _ - ცხვარს, რომელიც დანარჩენებს არ ჰგავს და უფრო მეტიც, გარკვეულად ირეალურია და არაარსებულიც: როცა საუბარია იაპონიაში შემოყვანილ ცხვრებზე, იქვე არის პარალელი მთლიანად იაპონურ ეთნოსთან, რომ იაპონელები ძალიან ჰგვანან ცხვრებს, რომელნიც ასევე უწყინარნი, ობლები და მარტოსულები არიან თანამედროვე მსოფლიოში, როგორც ვარსკვლავის გამოსახულებით დანიშნული ცხვარი გაცრეცილ შავ-თეთრ ფოტოზე. მაგრამ ეს იქით იყოს, უბრალოდ, პირველად დავფიქრდი იმაზე, რომ ქვეყანაში, სადაც მუდმივი მიწისქვეშა ბიძგებია და მუდმივი განცდა და მოლოდინი ვულკანის ამოფრქვევისა, ცუნამისა და დამანგრეველი მიწისძვრისა, ადამიანი, ალბათ, ცხოვრობს იმ აღქმით, თითქოს თავისი არსებობის სიკვდილისწინა წუთებს ითვლიდეს. და თან , როცა ეს განცდა უწყვეტია და პერმანენტული, ალბათ, იგი თანდათან რეფლექსში გადადის, და საპირისპიროს, მუდმივი სიმშვიდის შეგრძნებას ბადებს. როცა ვიცი, რომ ხვალ შესაძლოა აღარ ვიყო ( ან აღარ იყოს ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი სამყარო, ადამიანი იქნება ეს, ცხოველი თუ სხვა რამ ! სხვათაშორის ცალკე სიუჟეტი გადმოიცა ტელევიზიით, როგორ გადაურჩა ერთ-ერთი იაპონელის კუთვნილი ძაღლი ცუნამს და როგორ დაუბრუნეს მაშველებმა იგი პატრონს), ფორიაქის პირველადი განცდის შემდეგ თანდათან ვხდები შინაგანად უფრო მშვიდი, რადგან ვეგუები ( ან უკვე შევეგუე!) ყველაზე საშინელს: გარდაუვალ დასასრულს, მაგრამ ვიცი მთავარისა და მეორეხარისხოვანის განცალკევება და კლასიფიკაცია მნიშვნელოვნებისა და პრიორიტეტულობის მიხედვით. ვიქნები უფრო მარტივი : როცა ვიცი რომ „ხვალ“ არ მაქვს, ვარ და ვცდილობ, ვიყო უფრო უკეთესი, ვიდრე ვარ, მიყვარს უფრო მეტად და ვცდილობ, უფრო მეტად გამოვხატო, რასაც განვიცდი, არ მრცხვენია საკუთარი სისუსტეებისა, არ მეშინია, გამჟღავნდეს ის, რასაც აქამდე გულმოდგინედ ვმალავდი უკეთესი ქცევის ნორმებით, მოდური და მოხდენილი სამოსით, მაკიაჟით, ხაზგასმული ზრდილობით და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. ეს ალბათ თითოეულ ადამიანს განუცდია და ამაში არაფერია განსაკუთრებული, ან ორიგინალური, ცხოვრობდე რამდენიმე „მეს“ განცდით ჩვენი ყოფის ნორმად იქცა: მე- როგორც შვილი, მე- როგორც მშობელი, მე- როგორც მეუღლე, მე - როგორც საყვარელი (ქალი ან კაცი), მე - როგორც მეგობარი, თანაკლასელი, მეზობელი, მევალე, მტერი, და კიდევ ათასი სტატუსი და საზოგადოებრივი ტიტული, რომელიც, როგორც ღვინის ბოთლს - ეტიკეტი, ისე გვეწებება ჩვენ ყველას დაბადების პირველივე წამიდან. ყოველივე ამას თუ დავუმატებთ სოციალურ ქსელებსა და თანამედროვე კომუნიკაციებს: „სკაიპს“, „ფეისბუქს“, „ოდნოს“ ,

„ვიკილიკსს“ და სხვა მრავალს, სადაც უნიკალური შანსია, იარსებო ირეალური, ვირტუალური ცხოვრებით, იყო ისეთი, როგორიც არ ხარ, და გინდოდა კი, რომ ყოფილიყავი, აღმოვაჩენთ, რომ ადამიანი არის გაბმული პარალელურ განზომილებათა აბლაბუდაში, რომლის მასპინძელი _ გიგანტური ობობა - ზოგჯერ გარემოება, სიტუაცია ან თავად ადამიანის მიერ მორგებული იმიჯია. ანუ ადამიანი მძევალია საკუთარი მრავალსახოვნებისა.

ერთ მცირე გადახვევას გავაკეთებ .. ამას წინათ ერთ-ერთ კომერციულ რუსულ ტელეარხზე ვრცელი გადაცემა იყო „გეიარტულ“ მიმდინარეობასა და პერსონებზე. გადაცემა საინტერესოდ იყო აწყობილი და თან მდიდარი ასე მოდური ცნობადი სახეებით. მათ შორის ყურადღება მიიქცია ერთმა ადამიანურმა ისტორიამ, თუ როგორ გახდა ულან-უდედან მოსკოვში კარიერის გზაზე ბედის საძიებლად ჩამოსული უბრალო მასწავლებელი, უცნობი ახალგაზრდა კაცი, შოუ-ბიზნესის მდიდარი და პოპულარული ვარსკვლავი ტრავესტის ჟანრით, ანუ მან ვერ ჩააბარა გამოცდები სამსახიობო სპეციალობით და მუშაობა დაიწყო უბრალო შეგირდად ერთ-ერთ სამკერვალო ატელიეში, სადაც გაიცნო ახალგაზრდა მსახიობთა ჯგუფი, რომელთაც შესთავაზეს ტრავესტის როლი : მას ქალური იმიჯით უნდა მოეხიბლა მოსკოვის ერთ-ერთი გეი-კლუბის კლიენტურა. ახალგაზრდამ გარისკა: გაიმღერა, გაიცეკვა და სულ რაღაც 15 წუთში 50 დოლარი დაიმსახურა. ასე ვთქვათ, 15 წუთში გააკეთა თანხა, რასაც კერვით მთელი თვე ვერ იშოვიდა.. და მიხვდა, რომ მის წინაშე გაჩნდა რეალური შანსი უზრუნველი ცხოვრების ასაწყობად. ასე გახდა უცნობი მასწავლებელი ცნობილი „ფეშენ-სახე“ „ზაზა ნაპოლი“ - ყველაზე მოდური პერსონაჟი ეფექტური პარიკებითა და „შმოტკით“, მკვეთრი მაკიაჟით და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელებით. დღეს მას სცნობენ, უყვართ, ეპატიჟებიან, მაგრამ არა როგორც რეალურ პიროვნებას, არამედ როგორც „ზაზა ნაპოლის“, რომელიც დღეს ძვირად იყიდება. და როგორც თავად ამ ახალგაზრდა კაცმა აღნიშნა, მას უკვე ისე მობეზრდა ეს იმიჯი, იმდენად გულს ურევს ყოველდღე საათობით ქალად გარდასახვა, კოსმეტიკური მანიპულაციები, ბრჭყვიალა კაბები, კორსეტები, ფერადი პარიკები,, წითელი პომადები და მანიკიურები, რომ მზადაა, შეკრიბოს ეს მთელი „ბარახოლკა“, გადაასხას ბენზინი და ცეცხლს მისცეს, მაგრამ მთელი სირთულე იმაშია, რომ ისე შთანთქა იმიჯმა თავად შემსრულებელი, რომ ის თავად უკვე აღარ არსებობს, და რადგან მომავლის შიში აქვს, იძულებულია, ამ სცენიური სახის მძევალი იყოს. ეს ისტორია მხოლოდ იმად გამახსენდა, რომ სწორედ ამ წიგნით და ამ წიგნის კითხვისას „აღმოვაჩინე“, რომ ადამიანური სამყაროს გაორება, რაც ასე მრავალგზის შემიმეცნებია ჰამლეტის, ფაუსტის, ტამერლანისა თუ სხვა პერსონაჟების მაგალითებზე, დღეს სამყაროში ყველაზე მარტივი დილემაა. რადგან დღეს არა თუ გაორებული, არამედ მარტივ მამრავლებად, განზომილებებადაა დანაწევრებული ადამიანის ცნობიერი და ქვეცნობიერი და როგორც ყველაზე ბუნებრივი და მშვიდი მდინარე იტოტება, ისე განიცდის დინებაში განშტოებებს ადამიანის სულიერი სამყარო. ხოლო ამ შინაგანი სამყაროს განშტოება იმდენია, რამდენი ურთიერთობის ძაფიც აკავშირებს პიროვნებას გარე სამყაროსთან. ( ეს არაჩვეულებრივად საინტერესოდააა გადანაწილებული წიგნის მცირე ქვეთავებში, რომელთა სათაურშივე ავტორი გვაძლევს სადა მინიშნებას მოქმედების ძირითად ხაზთან მიმართებაში!) მადლობა, ხარუკი-სანს ამ მესამე „აღმოჩენისათვის!“

ეს მცირე თუ მნიშვნელოვანი „აღმოჩენები“ უამრავი და ერთმანეთზე უფრო საინტერესოა: მაგალითად, სულ უბრალო, 16 ნაბიჯის თეორია, ავტორის წერის ოსტატობა პეიზაჟების ხატვისას, როცა ბუნება თანახმიერია გმირთა ქვეცნობიერის პორტრეტისა, ამბის დინამიური თხრობა და მსუბუქი ფილოსოფიური განსჯა გმირების ფსიქო-პორტრეტებისა, მწერლის გასტრონომიული

Telavuri seriebi 8

გატაცებანი და კულინარიის ცოდნა და სხვა და სხვა.. უმჯობესია, მკითხელმა თავად წაიკითხოს ხარუკი მურაკამის „ნადირობა ცხვრებზე“, რომელიც თანამედროვე ადამიანის მისიის ფილოსოფიურ -ფსიქოლოგიური ანალიზია და ნათლად გამოხატავს იაპონიისა და იაპონელის ადგილს მსოფლიოში - აჩვენოს მაგალითი, თუ რაოდენ უსაზღვროა ადამიანის ფენომენის შესაძლებლობანი და რას ნიშნავს იყო ზოგადად ადამიანი ამ ცხოვრებაში. . . იაპონიამ სტიქიური აპოკალიფსის ყველაზე მერყევი მიწისძვრისა და გიგანტური ცუნამის ტრაგიკულ წამებშიც კი შეინარჩუნა სულის ურყევობა და უფლისაგან კოდირებული თვითაღდგენის უნიკალური უნარი. როგორც იქნა, მოვიდა გაზაფხული..ცუნამმა გადაუარა იაპონიას. საკურა კი მაინც აყვავდა... ნეტა ჩვენში თუ აყვავდება ნუში ?!

და ბოლოს, ხარუკის წიგნში არის ასეთი ეპიზოდი: საუბარი მთავრ გმირსა და უბრალო მძღოლს შორის ღმერთის შესახებ. მძღოლი უყვება რა გმირს ღმერთისადმი საკუთარი ურთიერთობებზე , ამბობს, რომ, როცა უფლის რჩევა ან დახმარება სჭირდება, მას ტელეფონით უკავშირდება . . . ეს ნათქვამი გმირში

ირონიულ ღიმილს იწვევს . „და დაკავებული რომ იყოს სატელეონო ხაზიო?!“- დამცინავად ეკითხება იგი მძღოლს, და მოულოდნელად უნივერსალურად ადექვატურ პასუხს იღებს: „ სატელეფონო ხაზი მაშინ იქნებოდა დაკავებული, ჩვენ , ჩვეულებრივი მოკვდავნი რომ ვსაუბრობდეთ, ის ხომ ღმერთია და შეუძლებელია, ვერ დაუკავშირდე, რადგან მას, როგორც უფალს, შესწევს ძალა, იმდენ ადამიანს ესაუბროს ერთდროულად, რამდენიც დაუკავშირდებაო! “ და მე ვფიქრობ, თანამედროვე სოციალურ ქსელს ხომ არ გულისხმობდა ხარუკი მურაკამი, როცა ღმერთთან კომუნიკაციაზე წერდა?!

avtori: fiqria yuSitaSvili

Telavuri seriebi 9

saavtoro zaza kevliSvilis gverdi

masmedia

Telavuri seriebi 10

masmediazaza kevliSvili

uw

მასმედია,მეოთხე ხელისუფლება თუ ცირკი

რატომ უნდა შევადაროთ მასმედია ცირკს? პირველი ასოციაციით ამ სიტყვაზე კარგის გარდა არაფერი მახსენდება–ვიცი რომ ჩაპლინს უზომოდ უყვარდა ცირკი,მას აგრეთვე დიდ შეფასებას აძლევდა კონსტანტინე სტანისლავსკი, მარსელ მარსოს შემოქმედებაც ხომ პირდაპირ კავშირშია საცირკო ხელოვნებასთან. ჩემს ბავშვობაში თელავში რამდენჯერმე ჩამოვიდა მოხეტიალე ცირკი „შაპიტო“და ამან ჩემზე ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. ახლა კი ამონარიდი ქართული ვიკიპედიიდან:

ცირკი (ლათ. circus, სიტყვასიტყით — „წრე“), შენობა საცირკო წარმოდგენების ჩასატარებლად. ძვ. რომში გავრცელებული იყო ტრიბუნებიანი გეგმით ელიფსური არენა, რომელშიც ეწყობოდა შეჯიბრება (რბოლა) ეტლებით. შესვენების დროს გამოდიოდნენაკრობატები, ეკვილიბრისტები, კომიკოსები და სხვ. რომის დიდი ცირკი იტევდა 50 ათასამდე მაყურებელს. ესპანეთში,მექსიკასა და ზოგ სხვა ქვეყანაში ცირკის არენას იყენებდნენ კორიდისთვის. თანამედროვე ცირკის არენა (მანეჟი) მრგვალია (დიამეტრი 13-14, ზოგჯერ 9-17 მ), გარს არტყია მკვიდრი ბარიერი, გადახურულია სფერული გუმბათით

(საჰაერო აკრობატებისათვის), მაყურებელთა ადგილები განლაგებულია ამფითეატრისებურად. თანამედროვე ცირკი აღჭურვილია სპეციალური საცირკო ტექნიკით, დიდი საკულისო სათავსებით, სარეპეტიციო მანეჟებითა და სხვა..

ცირკი გასართობი და თავშესაქცევი ადგილი უძველესი დროიდან რომ იყო ეს ფაქტია.წრესაც უამრავი მნიშვნელობა მოეძებნება–სიმბოლური,გეომეტრიული, სიმბოლურ–გეომეტრიული და ა.შ.ზოგოერთი წარმოდგენის მიხედვით წრე(იგივე მანდალა)დასრულებულობის,სრულყოფის სიმბოლიზირებაა.არსებობს ბუდისტური ფილოსოფისს ძალიან მძლავრი კონცეპტი–სანსარა,ანუ ჩაკეტილი წრე,რომელიც ახალი დაბადებების,ანუ ინკარნაციების დამაკავშირებელია.ეს ერთგვარი მოჯადოებული წრეა,სადაც ადამიანი ტანჯვისთვის და დუკხასთვის არის განწირული.გამოსავალი ერთია–მედიტაციის გზით ნირვანის მიღწევა და ამ წრიდან გამოსვლა,ანუ განთავისუფლება.

სჭირდება თუ არა ქართულ მასმედიას განთავისუფლება,ანუ,სხვაგვარად რომ ვთქვათ,არის იგი თავისუფალი?ხომ არ არის ჩაკეტილი სანსარაში და ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში

ხომ არ ტკეპნის ერთიდაიგივე ადგილს?ამის გასარკვევად ქართული ბეჭვდით და ელექტრონული მედიის მიკლე ანალიზის გაკეთება დამჭირდა.

მე facebook-ის აქტიური მომხმარებელი ვარ და კარგად ვიცი რომ ორი ბეჭდური მედიის ცნობილი ბრენდი–„ტაბულა“ და „ლიბერალი“ საწინააღმდეგო პოლუსებად აღიქმება და უფრო გასაგებად რომ ვთქვა,მათი შემქმნელების მსოფლმხედველობრივი, სამოქალაქო და თუნდაც მკითხველთან მოპყრობის პოზიციები რადიკალურად განსხვავდებიან,ამ რამოდენიმე ხნის წინ სოციალურ ქსელში გამოჩნდა კითხვარი–„ლიბერალი თუ ტაბულა?–სადაც მარტივად,მაუსის ერთი დაწკაპებით შეგეძლო აგერჩია ამ ორიდან შენთვის უმჯობესი.მე ლიბერალი ავირჩიე,და არა იმიტომ რომ ძალიან მომწონს,არამედ იმიტომ რომ უფრო ობიექტური მგონია.

რატომ უფრო?მიზეზი მარტივია–ტაბულას ხელმძღვანელობა ხელისუფლების მაღალ ეშელონებთან დაახლოვებული და სულაც ნათესაურ კავშირში მყოფი ხალხია.შესაბამისად ისინი ხელისუფლების ქება დიდებაზე და ხელისუფლების აშკარა შეცდომების გადაფარვაზე დიდ რესურსებს და ენერგიას ხარჯავენ.ვერ ვიტყვი რომ ტაბულაში კარგი არაფერი

avtori: zaza kevliSvili

Telavuri seriebi 11

წამიკითხავს,მაგრამ ერეთერთ ნომერში ზაზა ბურჭულაძის სტატა გადავიკითხე,რომლებიც მათხოვათა თემას ეხებოდა და ავტორის პოზიციამ შემაძრწუნა.იგიითხოვდა რომ მათხოვრები საერთოდ გაექროთ ქალაქიდან(იმედია მათ ფიზიკურ ლიკვიდაციას არ ითხოვდა) და მშვიდად მიეშვათ მწერალი ოპერის თეატრამდე,რადგან მათხოვრების დანახვის შემდეგ ჭეშმარიტი მუსიკის მოსმენის სურვილი ეკარგებოდა.ასეა..როდესაც ხელისუფლებასთან და „პოლიტელიტასთან“ ახლოვდები მერე უკვე მათხოვრებიც გაღიზიანებს,დევნილებიჩ,ომის ვეტერანებიც,პენსიონერებიც,მოხუცებიც და კარგად რომ დაუკვირდები საკუთარი ქვეყნის მოსახლეობის 95 პროცენტიც,ალბათ ეს ასეა..აქ თაბულის წაკითხვაზე ხელი ჩავიქნიე

რაც შეეხება მეორე უკიდურესობას–„ლიბერალს“–ერთი შეხედვით ეს ოპოზიციურ გამოცემად შეიძლება მოგეჩვენოს,და ალბათ არის კიდეც,ყოველშემთხვევაში ტაბულასთან მისი შედარებაც არ შეიძლება.მაგრამ პირადად მე ძალიან მაწუხებს ლიბერალის ბლოგერთა ეპატაჟური,ხშირ შემთხვევაში აგრესიული მანერით დაწერილი ბლოგები,რომელთა გაანალიზების შემდეგ რაღაც სტილისტურ მსგავსებას „ასავალ –დასავალთან_“ნამდვილად დაინახავთ.აქ მოკლე რეზიუმირებას გავაკეთებ და ვიტყვი–მედია უნდა იყოს მიუკერძოებელი.გამარჯვებული ხალხის ტელევიზიების და ყველაზე მართალი გაზეთების ბედი ყველამ დავინახთ,როგორ გადაიქცნენ მორიგ საცირკო სანახაობად და ხელისუფლების გუნდრუკის მკმეველებად.ერთი სიტყვით,უკიდურესობები ყოველთვის სახიფათოა და არსწორი მეჩვენება.

რამოდენიმე დღის წინ ტაბულამ ქება –დიდება შეასხა ფორმულა კრეატივის ახალ „შედევრს“– „ჭამა და სექსს“.მოიწვიეს ფილმის გარჩევაზე ამ საქმის დიდი მცოდნენი,წავიდა

განმადიდებელი ეპითეტები და ბოლოს დაასკვნეს რომ ამ ფილმმა დაამტკიცა–მსოფლო კინოს კრიზისი დაძლეულია–ხელისუფლებასთან სატბილ ურ ურთიერთობაში მყოფი „კრეატივის“ბიჭები არაფერს არ იშურებენ საკუთარი შედევრის გასაპიარებლად და ამაში „ტბულაც „აქტიურად უჭერს მხარს.მე მხოლოდ ერთი კითხვა გამიჩნდა–გასაგებია ამათ რატომ მოსწონთ ზემო ეშალონებთან მეგობრული კავშირი,მაგრამ „იმათ“ რაღა ინტერესი აქვთ?პასუხის ძიებამ კი კრეატივის კლიპ“სიყვარულიდან პრეზიდენტამდე „ მიმიყვანა,რასაც ლინკად მიშა მშვილდაძის და შალვა რამიშვილის დებატები მოჰყვა,სადაც პატარა მიშა დიდ მიშას საამებელ რამე –რუმეებს უხვად აფრქვევდა.“კრეატივი“ არის მკაფიო მაგალითი იმის,თუ როგორ უნდა ემსახურებოდე შენს ბატონს პირნათლად და წუნდაუდებლად.ობიექტურობა

სადღაა?

ხელისუფლების მნიშვნელოვანი ამოცანა–დავალება:გადაიტანოს ხალხის ყურადღება ძირითადი პრობლემებიდან მეათეხარისხოვან საკითხებზე ,მესმედიის ბევრმა წარმომადგენელმა სწრაფად გაიგო და წარმატებულად აითვისა.ტვინის გამორეცხვის წარმატებულობა ინსპირირებულია სამოქალაქო საზოგადოების არაადექვატური რეაქციებით და მდარე გემოვნების მქონე პუბლიკის ემოციებით იკვებება.მასმედია ცირკს დაემსგავსა.რომლის დირექტორი და იდეების კონვეირი თავად ქვეყნის ხელისუფლება აღმოჩნდა

ulimito, ukabelo

interneti TveSi

30 larad!

wWw.TelNet.Ge877 59 80 80

saavtoro Toresa Mossy - s gverdi

Toresa Mossy

yvela kiTxvis pasuxi

siyvarulia

Telavuri seriebi 13

მახსოვს ჩქაროსნული მატარებლის ფანჯრიდან პეიზაჟები ვან გოგის ნახატებივით იდღაბნებოდა და მე ისეთი იდიოტური აზრიც კი მომივიდა, ამინდებსა და პეიზაჟებს იქნებ გარდაცვლილი მხატვრები ქმნიან მეთქი დედამიწაზე. აი წარმოიდგინეთ მოკვდები და იმის მაგივრად რომ ყველაფერი დასრულდეს და ისტორიის კუთვნილება გახდე დიიიიიიიიიდ ”ტილოს” ანუ მიწას გაძლევენ, საღებავად კი ბუნებრივ მოცემულობებს და შენ ქმნი ამინდს, ღრუბლის ფერს, განათებას, ცვლი ფერებს, წელს ხორბალი ოდნავ უფრო მუქი იქნება, ან თოვლი სხვანაირად დაეფინება მიწას, იმიტომ რომ შარშან გოგენმა გადაწყვიტა ეს ბორცვები ალაგ-ალაგ ამოშვერილი შავ წერტილებად დაეტოვებინა, შენ კი გაათეთრებ და მშიერ ყვავებს შეაფენ ზედ. მგზავრობისას რა არ მოგივა ადამიანს თავში, თუმცა ერთი რამ ცხადია მე არ ვარ ვან გოგი. მე ტორესა მოსი ვარ და სადღაც უმისამართოდ მივემგზავრები. არ ვიცი რატომ მივდივარ ბათუმში, რატომ მინდა მაისის არასტაბილურ ამინდებში გავიჟღინთო ზღვის ნესტით, არ ვიცი რატომ მინდა თავს მიტოვებულად და დავიწყებულად ვგრძნობდე, რატომ მინდა ვიჯდე სასტუმროს ვერანდაზე და ზღვას ვუყურებდე. ზღვა მიყვარს ოღონდ ნაპირიდან. ყველანაირ ამინდში. არ მაქვს საფუძველი იმისათვის რომ ზღვა არ მიყვარდეს. მე არ მიყვარს ზაფხულში წასვლა, ისტერიული გადაჯდომა-გადმოჯდომები, ბუნგალოები, ათასგვარი სხეულები ერთბაშად რომ უკარგავს ფასს სიშიშვლეს, არ მიყვარს როცა ტალღების ხმაურს ცივილიზაციის ხმაური ფარავს. ამიტომ მირჩევია მაისის დასაწყისში წავიდე, როცა არავინაა ზღვაზე, როცა ბუნგალოები არ მუშაობს, როცა იძულებული არ ვარ ღამის კლუბში მიმავალ მეგობრებს ავედევნო. მარტოობა ზღვის პირისპირ. თუმცა რა საჭიროა თავის მართლება. მივდივარ, ფანჯარასთან ჩამოყუდებული ვუყურებ გადღაბნილ პეიზაჟებს და კვლავ რატომღაც გარდაცვლილ მხატვრებზე ვფიქრობ. ნოსტალგია შემომაწვა. ეს დიდი ხნის წინ იყო. მაშინ მატარებელში ლიკა გავიცანი, ლამაზი იყო, თუმცა მის სახეს მეორე დღესაც კი ვეღარ ვიხსენებდი. ჩვენ სამი საათი ვითამაშეთ კარტი და ათას სისულელეზეც ვისაუბრეთ. ძირითადად თუ არ ვცდები მუსიკაზე, ფილმებსა და წიგნებზე. ის რაღაცას კითხულობდა სანამ გამოველაპარაკებოდი. გამოლაპარაკებას

ალბათ ვერც გავბედავდი წიგნს რომ არ მიეპყრო ყურადღება. კაფკას ”პროცესში” იყო ჩამძვრალი და როცა ფანჯრისკენ მიმავალი ფეხზე წამოვედე და ბოდიში ღიმილით წამოვისროლე, ალბათ გამბედაობა მომემატა. მარტივი დიალოგით ავეწყეთ. რა საჭიროა ახლა ამ ყველაფრის დეტალურად გახსენება. მელანქოლიური განწყობა მქონდა. ”შენ ქრისტე ხარ”-ზე ვმუშაობდი. მახსოვს ხალისი დამეკარგა და ერთი კვირა ისე გავატარე ბათუმში წინადადებაც არ დამიწერია. მე და ლიკამ ტელეფონის ნომრები გავცვალეთ და ის თავის ზონზროხა დეიდასთან ერთად გაუჩინარდა ხალხის ნაკადში. მე კი ისედაც გაუჩინარებული ვიყავი. მახსოვს მერე რამდენიმე დღე ჩვევად მექცა ტელეფონს ვიღებდი ხელში და ვუყურებდი მის ნომერს და ვცდილობდი სახე გამეხსენებინა. ვიცოდი არ მომწერდა და არც დამირეკავდა. ან კი ან ერთი რატომ უნდა ექნა და ან მეორე. არ მახსოვს ნომერი პირველად ვინ ითხოვა მე თუ მან, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ეს არაფერს გვავალდებულებდა. ჩვენ ხომ მხოლოდ რამდენიმე საათი დავყავით ერთად, ისიც შემთხვევით, მატარებელში, უბრალოდ მოსაწყენი მგზავრობა გავიადვილეთ ეს იყო და ეს. მერე რა თუ ლამაზი იყო, მერე რა თუ მე თავისუფალი ვიყავი და შემეძლო დამერეკა, მიმეწერა, შევხვედროდი და ა.შ. მინდოდა მაგრამ ვხვდებოდი სისულელე იყო დაწყება. ჯობდა წამიერ გაელვებად დამეტოვებინა მეხსიერებაში და ასეც დარჩა. მეოთხე დღეს უკვე ზუსტად ვიცოდი რომ ის არასოდეს მომწერდა და არასოდეს დამირეკავდა, არც მე, და ნომერი წავშალე. თუმცა ჩვენ მაინც შევხვდით ერთმანეთს რამდენიმე წლის შემდეგ. შევხვდით არა ბათუმში, არა საღამოს, არა რომანტიულ ვახშამზე, არა ღამის კლუბში, არა პლაჟზე, არა, არა და არა. ეს მოხდა თბილისში რომელიღაც ბანკის პატარა ოფისში. ოპერატორმა გოგონამ თავაზიანად გამიღიმა, მოზომილი ღიმილით და მე ვიცანი მისი შავი წყლიანი თვალები რომლებიც ისე ციმციმებდნენ როგორც კარტში მოგებული მორიგი გაშლის შემდეგ. არ ვიცი რატომ ვიხსენებ ამ ამბავს იქნებ იმიტომ რომ მთელი ცხოვრება თან დამდევს რაღაცები რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო და ხელიდან გავუშვი. საკუთარი ფანტაზიები, რომლებიც ხანდახან რეალობაშიც კი მერევა, ხანდახან კი უკვე მომხდარი ამბავში მეპარება ხოლმე ეჭვი, ის რაც დიდი ხნის წინ მოხდა, ხანდახან დავფიქრდები ნეტა ესა და

avtori:Toresa Mossy

Telavuri seriebi 14

ეს მართლა მოხდა თუ უბრალოდ მე შევქმენი რაღაც მორიგი ისტორია-მეთქი. ალბათ ამიტომაც ვწერ, სხვანაირად არასოდეს გამიჩნდებოდა სურვილი თუნდაც ერთი წინადადება დამეწერა დამოუკიდებლად. რა თქმა უნდა თქვენ ეს და სხვა მსგავსი ამბები სულაც არ გაინტერესებთ, თქვენი პრობლემებიც თავზე საყრელად გაქვთ ჩემ არსებულ თუ არარსებულ ისტორიებს რომ არ უსმინოთ. მართალიც ხართ, შეგიძლიათ გადამახტეთ. რა საინტერესო სიტყვაა - ”გა-და-მა-ხტე”, ანდა ”გა-და-მხა-ტე”. საინტერესო ალუზიაა, იქნებ იმისათვის რომ რამე დახატო საკუთარ თავს უნდა გადაახტე? შეიძლება, თუმცა ამას აბა როგორ გავიგებ. სამწუხაროდ ხატვის ნიჭი არ გამომყვა. ან შეიძლება გამომყვა კიდეც უბრალოდ არასოდეს მიცდია რამე დამეხატა. მე არ მიყვარს როცა ვწვალობ, ჯიუტად არ მჯერა იმის რომ ცხოვრება ტანჯვაა, ჩემთვის ცხოვრება სიამოვნებაა, სიხარულია, ექსტაზია, ამიტომ მხოლოდ იმას ვაკეთებ რისი კეთებაც მსიამოვნებს. არ ვიცი ხატვა მართლა არ მიცდია, იქნებ ოდესღაც ბავშვობაში ვცადე და უფრო მეტად ვიწვალე ვიდრე წერისას ან დაკვრისას მიწევდა, მოკლედ ფაქტია, მე მხატვარი არ ვარ. შესაბამისად რომ მოვკვდები პეიზაჟების დახატვას გადავრჩები. ესეც საქმეა. დარწმუნებული ვერაფერში იქნები. სიცოცხლის საინტერესო თვისებაა. ნამდვილი განცდები - ეს რაღაც ძალიან რთულია, განსაკუთრებით აქ, ჩვენში. ალბათ უკვე მიხვდით რომ რაიმე კონკრეტულზე ლაპარაკს არ ვაპირებ. იქნებ იმიტომ რომ ძალიან გამოვიფიტე. სულ ერთია. მე არ მომწონს რეალობა რომელშიც ვცხოვრობ, იმიტომ კი არა რომ რაიმე განსაკუთრებულ როლში წარმომიდგენია თავი. არც იმიტომ რომ ზოგადად ასე მჩვევია, უბრალოდ ადამიანები მიყვარს და არ მემეტება ისინი ტანჯვისთვის. არადა ჩვენ ხომ ასე გაგვიჯდა ეს რწმენა ძვალსა და რბილში. აი მაგალითად თუ თქვენ ეცდებით აკოცოთ თქვენს შეყვარებულს, ცოლს ან მეგობარ გოგონას ქუჩაში, აუცილებლად გაგკიცხავენ გარყვნილებისთვის. მაგრამ თუ თქვენ მოყვებით რომ ეჩხუბეთ ტაქსისტს, ან მაღაზიის გამყიდველს, მეზობელს ან თანამშრომელს, სულ ერთია, ამას არავინ არაფრად ჩააგდებს. აბა ჩხუბი რა გასაკვირია განა ყველა არ ვჩხუბობთ? ადამიანი რომლისთვისაც სიყვარულის გამოხატვა გარყვნილებაა, ხოლო ჩხუბი და აგრესია ცხოვრების წესი, ვერასოდეს იქნება ბედნიერი. მარტო იმიტომ არა რომ

ცხოვრების ტემპი დაბალია, სოციალური პრობლემებია, ბანკი რეკავს და ფული არ გაქვს რომ დაფარო კრედიტი. არა ეს არაფერია, მერე რა მილიონობით ადამიანი დედამიწაზე მსგავსი პრობლემების წინაშე დგას, მაგრამ ეს არ არის იმის საფუძველი რომ ნერვი შეგიტოკდეს, სულ არაა სანერვიულო, ცხოვრების შემადგენელი ნაწილია და მეტი არაფერი, მაგრამ მთავარი პრობლემა სიძულვილშია. სანამ სიძულვილის ენაზე ვმეტყველებთ, სანამ სიყვარული განდევნილია ჩვენი ყოველდღიურობიდან, მანამ აქ ვერავინ შეძლებს იყოს ბედნიერი. აქ ვერ შეხვდები სკვერში ერთმანეთში ჩახვეულ სხეულებს, ვერ შეხვდებით ერთმანეთზე მიწებებულ ტუჩებს, ერთმანეთის წყურვილით ათრთოლებულ სხეულებს, ვერ შეხვდებით სიყვარულისგან ანთებულ თვალებს, აქ ყველა დაბღვერილია, ყველა მზადაა ყელში გწვდეს და პირველივე უნებლიე შეცდომაზე მთელი სამყარო თავზე დაგამხოს, აქ ეკონომიურად იღიმებიან, იშვიათად უცინიან ერთმანეთს, იშვიათად უღიმიან კეთილგანწყობით ქუჩაში შემხვედრ უცნობებს, აქ ყველაფერი სიძულვილით, შიშითა და ეჭვითაა გაჟღენთილი. მე ამას ვგრძნობ, ვხედავ, განვიცდი, ამიტომ კიდევ ერთხელ ვჯდები მატარებელში და მივდივარ ბათუმში მარტო, რათა გამოვიგონო ახალი სამყარო, აქ ამავე სივრცეში, სამყარო სადაც უყვართ, სადაც ყველა შეყვარებულია, სადაც უნებლიე წვრილმანი შეცდომებისთვის ყველა ფეხის ნაბიჯზე არ გიყვირიან, უბრალოდ გიღიმიან და გეხმარებიან მათ გამოსწორებაში, სადაც გამარჯობაზე გამარჯობით გპასუხობენ, სადაც როდესაც შემთხვევით რომელიმე უცნობის მზერას წააწყდებით იქ ბოღმა და ეჭვი კი არა კეთილგანწყობილი ღიმილი გხვდება, სადაც საღამოობით საკუთარ კანში არ იკეტებიან, სადაც ცხოვრობენ სიყვარულით, სჯერათ სიყვარულის, ტკივათ სიყვარული, უხარიათ სიყვარული და უყვართ უბრალოდ სიყვარული. მე ვიცი რომ სამყარო რომელსაც ჩემ წარმოსახვაში ვქმნი ერთ მშვენიერ დღეს აქ რეალობად იქცევა, ისიც ვიცი რომ ამ რეალობას მე ვერ მოვესწრები, ამიტომ მე და ზღვა ერთი კვირა ერთად ვიოცნებებთ ჩემ სამყაროზე, რომელიც ბევრად უფრო მშვენიერია ვიდრე თქვენი უბადრუკი რეალობა.

‘‘ოპერატორმა გოგონამ თავაზიანად გამიღიმა, მოზომილი ღიმილით და მე ვიცანი მისი შავი წყლიანი თვალები რომლებიც ისე ციმციმებდნენ როგორც კარტში მოგებული

მორიგი გაშლის შემდეგ.’’

Telavuri seriebi 15

saavtoro zaza koSkaZis gverdi

SiSi da SantaJi

zaza koSkaZeგადავწყვიტე დავწერო შიშზე

და შანტაჟზე. ეს ის თემაა, რომელზეც ყველაზე ცოტა იწერება საქართველოში ან ყველაზე ცოტა აღწევს ჩემამდე. საუბარია შანტაჟზე რომელსაც იყენებს „სოციალური“ გარემო ჩვენს წინააღმდეგ, რომლის შედეგადაც აღწევენ შიშის „უჯრედების“ წარმოქნას ჩვენს თავებში, ხოლო ეს შიში ხშირად განსაზღვრავს ადამიანის ქცევას და შესაძლოა მთელ მის ცხოვრებასაც.

ამას წინათ ვკითხულობდი სტივენ კინგის მოთხრობას, სადაც ადამიანი მიდის ორგანიზაციაში, რომელიც მას უნდა დაეხმაროს მოწევისთვის თავის დანებებაში. ამ ადამიანს იმდენად მოწევის მიტოვება არ უნდა, რამდენადაც აინტერესებს თუ რა მეთოდებით აღწევს ორგანიზაცია ას პროცენტიან შედეგს. ორგანიზაციის წარმომადგენელი მას უყვება ამბავს იმის შესახებ, თუ როგორ გადააჩვიეს მათ, კურდღელი ჭამას. მათ დაამწყვდიეს კურდღელი სპეციალურ ოთახში, დაუდეს წინ საჭმელი და დაელოდნენ მის რეაქციას. როგორც ki კურდღელი უახლოვდება და შეეხება საჭმელს, მათ სპეციალური იატაკიდან შეჰყავთ დენი, რომელიც ურტყამს კურდღელს, რის შემდეგაც ის შეშინებული გამორბის და დგება იქ სადაც მანამდე იდგა. ეს მეორდება და მეორდება. შედეგად კურდღელი, მარტივად აკაშირებს ერთმანეთთან საჭმელს და ტკივილს, aqe-dan gamomdinare igi საბოლოოდ უარს ამბობს ჭამაზე. ის ზის, მის წინ დევს საჭმელი, თუმცა არაფრის დიდებით არ ეკარება მას და კვდება მშიერი. დაახლოებით ასეთივეა ამ ორგანიზაციის მეთოდი, რის დახმარებითაც აღწევს ას პროცენტიან შედეგს და იქ მისული ნებისმიერი „პაციენტი“ ანებებს თავს მოწევას. ამ მეთოდს ჰქვია შანტაჟი.

საერთოდ შანტაჟი ყველაზე ეფექტური მეთოდია, საზოგადოებრივი უმოქმედობის მისაღწევად და მისი ელემენტებით, ხშირად არის გამოტენილი ის კულტურის სუროგატები, რომლებსაც ხშირად გვტენიან, როგორც კულტურას. აბა დაფიქრდი, რა შეიძლება მოhყვეს, თუ

შენ მიხვალ დედიკოსთან an მამიკოსთან და ეტყვი:

„მე მინდა სქესი შევიცვალო.“

„მე არ მინდა შვილის გაჩენა.“

„მე მინდა გავხდე მეშახტე.“

„მე არ მინდა მქონდეს სამსახური.“

„მე მინდა ორი ცოლი, რომლებიც ჩემს მაგივრად იმუშავებენ.“

„მე არ მიყვარს ჩემი პატრიარქი.“

„მე ორსულად ვარ ჩემი ბიძაშვილისგან.“

„მე და ჩვენს ძროხას თავდავიწყებით გვიყვარს ერთმანეთი.“

და ა.შ…

აი მაშინ შენ „დაგარტყამს დენი“. დაგარტყამს იმიტომ, რომ ამას გაწვდიან როგორც კულტურას. რამდენიც არ უნდა იფიქრო ვერასდროს მიხვდები საიდან და როგორ გაჩნდა ეს ვითომ ეროვნული იდენტობები:

ქართველ კაცს საყურე არ შეშვენის.

ქართველი ქალი წყაროს წყალივით ანკარა უნდა იყოს, (ერთ-ერთ თოქშოუზე გამოთქვა ერთმა ახალგაზრდამ ასეთი აზრი) რაც ხშირად იმას ნიშნავს, რომ აპკი ქმარს უნდა მიართვას საწოლში. სხვა შემთვევაში ბოზია, ან უარესი - არაქათველი.

მე პირველად „დენმა“ მაშინ დამარტყა, როცა გადავწყვიტე მუსიკოსი გავმხდარიყავი. თავიდან სკოლის ანსამბლში ჩავეწერე და დავიწყე ხალხური საკრავების შესწავლა, რაც რა თქმა უნდა დროს და მეცადინეობას მოითხოვდა, შესაბამისად გარეთ ბირჟაზე თითქმის აღარ ვჩანდი. და რა იყო მეგობრებისა და მეზობლების რეაქცია?

- ირონიული ღიმილი, ყოველ ჯერზე, როცა მე ინსტრუმენტით დამინახავდნენ სახლში მომავალს საღამოს საათებში, როცა ისინი გარეთ იდგნენ, „სემიჩკას“ ჭამდნენ და იფურთხებოდნენ.

„კაი რა შეჩემა, გოგო ხარ ტოო?!“

მეუბნებოდნენ ჩემი „ვზროსლი ძმები“ რომლებიც იდეაში ჩემზე ზრუნავდნენ ასეთი სახით. წლების მანძილზე მიხსნინდნენ და მიმტკიცებდნენ, რო „კაცურად“ უნდა მეცხოვრა ცხოვრებაში და ა.შ.

რამდენიმე წელი გავქაჩე, არ ვნებდებოდი. მაინც დავდიოდი, აი როცა უკვე ამ წნეხს ფინანსურიც დაემატა მაშინ უკვე უძლური აღმოვჩნდი. ახალი ინსტრუმენტი მინდოდა, ფეხსაცმელი არ მქონდა და რამდენიმე თვის გადასახდელი მქონდა. იძულებული გავხდი მიმეტოვებინა.

შანტაჟი კი იმაში მდგომარეობდა, რომ ადამიანებმა სანამ ჯერ კიდევ ვსწავლობდი მუსიკას, ნელ-ნელა დაიწყეს ჩემი გარიყვა - განდევნა სამეგობრო წრიდან. რაღაც ასაკში შეიძლება ეს არც ისე დიდი ტრაგედია იყოს, მაგალითად ახლა ჩემთვის, ოცდა ცხრა წლის ასაკში, სულ ერთ ადგილას მახატია, ვინ განმდევნის და მიმიღებს, მით უმეტეს, რომ ამის გამოცდილება უკვე მაქვს, თუმცა თორმეტი - ცამეტი წლისას ეს სამყაროს აღსასრულად გეჩვენება და ძალიან განიცდი. შენი ხუმარა კლასელები, შენი ნაშოჩკა სკოლელები… მოკლედ არავინ ყურადღებას არ გაქცევს, როგორც ადამიანს, როგორც ბიჭს.

ხოლო მეორედ უკვე როცა „დენმა დამარტყა“ გაცილებიT ძლიერი ტრავმა მივიღე და გაცილებით დიდ ხანს გამყვა ეს ამბავი, შეიძლება დღემდეც ამ პოსტ - ელქტროშოკურ მდგომარეობაში ვცხოვრობ, არ გამოვრიცხავ. საქმე იმაშია, რომ მეგობარი გოგო მყავდა, ნაშა, გერლფრენდი, რაც გინდა დაარქვი, მთავარია რომ ერთად ვიყავით, გვქონდა უგემრიელესი სექსი, ამ

avtori: zaza koSkaZe

Telavuri seriebi 16

სიტყვის პირდაპირი და გადატანიTi მნიშვნელობით. ეს გოგო ფაქტიურად ჩემთან ცხოვრობდა, კვირაში ოთხ დღე-ღამეს მაინც ჩემთან ატარებდა ხოლმე. მიყვარდა ძაან. რა თქმა უნდა ყველაზე ლამაზი არ იყო მათ შორის ვინც კი მინდოდა და მომწონდა, მაგრამ ის ერთადერთი იყო ვინც მყავდა, მაძლევდა, მიყვებოდა საუკეთესო ამბებს თავისი უცნაური წარსულიდან და გამოვყავდი ყველაზე საშინელი ნევროზიდან მსოფლიოში. არ შემეძლო რო არ მყვარებოდა.

ერთ დღესაც ჩემთან მოდიან ჩემი ძმაკაცები, ვისთანაც ყველაზე მეტ დროს ვატარებდი და რომლებმაც, როცა ნევროზს დავყევი და საწოლში ჩავწექი გადაწყვიტეს თვეში რამდენჯერმე შემოევლოთ ჩემთვის და ვენახე. ერთხელაც როცა მოვიდნენ მათ დახვდათ ჩემი გოგო, რომელიც საშინლად არ მოეწონათ. არ მოეწონათ ერთია და როგორ ექცეოდნე მეორე. საშინელი დღე იყო. მიუხედავად იმისა, რომ ვსვამდით, ვჭამდით და ვერთობოდით, თავს საშნლად ვგრძნობდი. რამდენიმე ტიპი, ჩემი ძმაკაცი ერთი გოგოს წინააღმდეგ განწყობილები, რას არ აკეთებდნენ რომ დაემცირებინათ ისიც და მეც, ამას სხვადასხვა სისულელეებით აპრავებდნენ. პირადაპირ მითხრა ერთმა:

„გააგდე ეგ ბოზი აქდან თორე ბოზიშვილივიყო დაგვკარგავ!“

„დაგვკარგავ!“ როგორ მოგწონთ? დაგლიჯა ტიპმა. აი შანტაჟის კლასკური მაგალითი. მაშინ მივხვდი, რომ როგორც პიროვნება ყველას ვეკიდე რეალურად, არავის არ აინტერესებდა მე რა მინდოდა და რა მომწონდა. მათი დებილი ხატები არ უნდა დაამსხვრიო თორე… (შანტაჟი)

რო ვუთხარი ბოზი არაა და რომც იყოს რა პრობლემაა მეთქი, მიპასუხა, შენი და მაგარი პატიოსანი გოგოა და სახელს გაუფუჭებსო. მე ეს აქაური კრუნჩხვები, მითოლოგია მეგონა და აჰა, დავდექი სახით ამ ყველაფრისკენ და ახლა რაღაც უნდა მექნა. უნდა ამერჩია, ან ცხვარივით მეცხოვრა, როგორც გეტყვიან ისე რო იქცევი, ან საერთოდ თავიდან დამეწყო ყველაფერი. სრულიად მარტო ვიყავი ამ ყველაფრის წინაშე, იმ დროინდელი ჩემი მეგობრებიდან და ნაცნობებიდან არავის არ მოუვიდოდა თავში, გავემხნევებინე ან ეთქვა რო ჩემი ცხოვრება, ჩემი ცხოვრებაა.

რამდენიმე დღეში ჩემი დაბ.დღე იყო, ჩემი გოგო ისევ ჩემთან იყო. ვიწექით. ერთ-ერთი მათგანი მესტუმრა. აი ის ვინც მიბრძანა „გააგდე ბოზიო“, ხოდა ამ სურათის შემხედვარემ ერთი ამოიხვნეშა და გაიქცა. მე გავედევნე, რა გჭირს მეთქი. არაფერი ვსო ჩვენ შორის მორჩა ძმაკაცობა სანამ არ მოიშორებ მაგ ბოზსო. კაი მორჩა და მორჩეს თქო და დავბრუნდი.

ყველაზე ცუდი ის იყო, რომ

როცა ის გოგო მიხვდა, რომ მის გამო დავკარგე მეგობრები ადგა და თავადაც მიმატოვა. შეიძლება უბრალოდ სიტუაციას ვერ გაუძლო, შეიძლება უბრალოდ აღარ ვუყვარდი, არ ვიცი. მაგრამ ვიცი, რომ მაშინ ნევროზები შემიტრიალდა და აღმოვჩნდი უფრო ტრაკში, ვიდრე მანამდე ვიყავი. მძიმე სამი თვე გადავიტანე და მერე როგორღაც გამოვძვერი.

ასე ჩაიარა ჩემმა პრველმა სერიოზულმა „დენებმა“. რა თქმა უნდა დღემდე დამირბიან მისი ნარჩენები, რადგან გარემო დიდად არ შეცვლილა, თუ საერთოდ არ გაუარესდა ამ კუთხით.

ამ წერილით მინდა გავამხნევო ისინი ვინც ახლა დგანან ამ პრობლემების წინაშე და უჭირთ გადაწყვეტილებების მიღება.

უბრალოდ გახსოვდეთ, რომ თქვენი ცხოვრება, თქვენი ცხოვრებაა და თქვენ სწორედ მაშინ ხართ უნიკალურები და საინტერესოები, როცა თვენ ცხოვრებას თავად განკარგავთ და არავის აძლევთ მისით თამაშის უფლებას.

დროებით. პაკააა. :*

Telavuri seriebi 17

saavtoro soso miqelaZis gverdi

Oh, Soso! You think too much!Ты чересчур много думаешь

Telavuri seriebi 18

soso miqelaZe

uw

...Я клянусь, что стану чище и добрее...Ю. Энтин “Прекрасное далеко”

Ее звали Марго. В свои тридцати два, учитывая нагромождение серых тонов в одеянии и неустанное нахлобучивание всяких безобразных головных уборов, она выглядела вполне привлекательно. Русая, с крупным бюстом, с поблескивающими голубыми глазами, тонким носом, чистой кожей и длинными красивыми пальцами, с типично американской гортанной речью, Марго была олицетворением свободной западной женщины. Она служила в Корпусе Мира и с завидной деловитостью вела уроки английского в местной библиотеке. У нее был какой-то переменчивый, вздорный характер, ей было трудно угодить, словно по ее нутру блуждали подружившиеся торнадо с муссонами, Гольфстрим и проливные кислотные дожди, а затем преобладали палящие знои Аризоны. В ней была американская феминизированная наглость, способная ошарашить видавшего виды кавказского самца, избалованность неженьки и изредко прорывающаяся наружу ранимая душа, готовая на жертвенность. Марго была одной из первых американок в нашем городе и поэтому ей приходилось нести крест первопроходца, не забывая в то же время подавать себя символом мировой демократии и радикального индивидуализма.

Одевалась она по-разному, то с дикой безвкусицей и, откровенно говоря небрежно, то поразительно опрятно (если так можно писать о женщине) и с явными сексуальными подтекстами в верхней одежде. Сейчас, спустя восемь или больше лет, вспоминая эту весьма оригинальную особу, я вижу в своем воображении, во-первых, ее очки в роговых оправах, которые придавали ей крайне стервозный вид, во-вторых, какую-то стихийность во внешности, усиливавшую сходство Марго с упитанной мамашей-кошкой, в третьих, похотливое движение губ, когда она выговаривала мое имя.

Так как Сосо имя, что и говорить, весьма простое, два легких одинаковых слога, то, подчиняясь закону парадокса, именно с ним у людей других национальностей нередко возникают проблемы. Славяне, например, умудряются превратить его в “Сасо”, англичане в “Соусоу”, армяне – в “Сос”. Ну уж, американцы это отдельный разговор. В милом горлышке Марго второй слог моего имени пропадал в бездне ее альвеол и превращался в “соууу”. Ну а первый слог “Со” растягивался столь широко, сливался с какой-то пронзительной сексуальной миной, - мне казалось, что будто сама Уитни Хьюстон колдует своими крутыми мелизмами.

С милой Марго, вопреки всему нельзя было соскучиться и, честно говоря, я познакомился с ней поближе и лучше позднее. После случая, который по сути является фабулой настоящего повествования.

На особой ноте этой женщине-пиле удавалось заправлять американскими “сталионами” - теми парнями-волонтерами, ее коллегами из Корпуса, которые были направлены сюда на работу. Ее слушали и ей повиновались, она держалась уверенно, круто вытряхивая из других уважение к себе. Меня иногда пробирала легкая дрожь, когда я догадывался, какую эти люди проходят подготовку до отправки в страну назначения. Грузия для Марго была второй миссией, до этого она служила в ЮАР, и во время регулярных девчатников, проводимых в Тбилиси, дико напивалась, вытаскивала из-за пазухи и раскладывала по столу фото своего бородатого парня-симпатяги и спрашивала всех присутствующих, заглядывая им в глаза: “He looks like Jesus! Doesn’t he?” (Он похож на Иисуса! Не так ли?).

Ей было очень очень глубоко наплевать на общественное мнение, на мнения отдельных лиц, на стереотипы поведения, на бытовавшие в местном социуме тоны вежливости. В каждом случае она проявляла бунтарский подростковый эпатаж, на грани мерзости, такой, что безо всяких гипербол мог бы вызвать рвотные позывы. Например, спустя год после описываемых событий, когда наши с Марго отношения безвозвратно стали портиться, я встретил ее в центре города у приваренной к столбу мусорной урны. У Марго был удрученный вид и она неохотно, можно сказать злобно, стала отвечать на мои вопросы. По всем статьям Марго была застигнута врасплох. Когда я сообразил чем занималась Марго, то тайком перевел взгляд с женщины на урну, которая была поверх краев забита скомканными одноразовыми салфетками, результат безостановочной деятельности американки. С каким-то звериным выражением в лице, Марго оглушительно сморкалась на всю улицу и тут же обе, даже три пары большого, указательного и среднего пальцев, отчаянно выскабливали содержимое ее маленького носа. Она набирала воздух в легкие и затем очередная салфетка застревала в ее ноздрях. Когда я сел в машину, мой попутчик еле сдерживал негодование:

- Ты видел! Ты молодец, как это ты с ней говорил! Фууууууу!!! Откуда эти люди? Кто их к нам отправляет?! Однако я помню и благотворительные жесты со стороны Марго. Морозным февральским днем она попросила меня

помочь довезти до ее дома очень милых, бездомных пегих щенков дворняги, которые, как видно, остались без матери и, голося на всю округу, пошатываясь от слабости, бродили вокруг знаменитой городской ивы. Марго была очень мила в апофеозе материнского инстинкта, подбирая красавцев и убаюкиваю их своими американскими считалочками...

Увы, инстинкт человечности не протянул и пару дней. На следующий день она отнесла щенков и высадила их в картонной коробке у рынка, в надежде, что люди разберут малышей.

- Они ужасно назойливо скулили! И воняли! Бррррр!!! – прокоммментировала она свои действия с американской утонченностью.

Многие сейчас задаются вопросом, сами же предлагают ответы и смело спорят о том, что эти американские добровольцы являются типичными американскими шпионами и информаторами ведомств, подконтрольных Госдепу США. Более продвинутые пользователи Интернета утверждают, что Корпус Мира был создан и задуман, как замечательное прикрытие для того, чтобы проводить разные социальные, психологические и исследовательские эксперименты в странах третьего мира. Вся методично

Telavuri seriebi 19

выуживаемая информация, стекаемая в невидимые центры управления, кропотливо систематизировалась и предшествовала развертыванию реализуемой ныне идеи глобализации.

Элементарная наблюдательность могла бы привести к весьма неординарным выводам. Часть добровольцев, как правило, одевалась очень небрежно, почти в грязную одежду. Эти волонтеры показывали себя нереально безобидными субъектами, многие вели себя на грани идиотства или скандального свободолюбия. Скажем, Ариана, пуэрториканка по происхождению, детально перасказала всей нашей группе, которой преподавала английский, как разбила раковину умывальника, когда сбривала волосы на ногах. Опорная нога скользнула по полу, Ариана потеряла равновесие и дальше второй ногой, засунутой под кран, она сбила раковину...

Во всем этом местное население ощущало нарочитую предумышленную политику, призванную отработать какой-то жалкий, точнее неприхотливый, образ простого американца, который не вызывал бы жгучий протест грузинского обывателя и противопоставление собственному. Были, конечно, там такие мачо, парни с экстримом, без пяти минут Дольфы Лундгрен-ы, с таким высокоранговым началом, которых за милю чуешь и которым на самом деле, трудно играть больных политкорректностью. Но масса волонтеров являла собой пример трудоголия и сверхпорядочности.

Доморощенные местные эксперты высказывали мнение, что в этой организации не было ничего альтруистичного, зато она до основанья была пропитана здравым американским смыслом, называемым не иначе, как прагматизм. Как бы то ни было, волонтеры Корпуса Мира проводили много познавательных мероприятий для местных общин, вносили свою лепту в дело образования школьников, студентов и просто НПО-сектора и по большому счету в период информационной и ментальной блокады Грузии были позитивным ресурсом. Само их присутствие было как бы знакомством с ведущей мировой культурой, преодолением некой туземной дикости в восприятии американцев, как хитрых пришельцев с голубой кровью или сверхнации, с набитыми кошельками и чудесными идеями.

До августовской войны Корпус Мира работал по всей Грузии, кроме Тбилиси. Приоритетом был избрана именно просветительская деятельность в провинциальных и захолустных областях страны. Грузинское представительство Корпуса старательно и упрямо инструктировали волонтеров не вступать ни с городским ни с сельским населением в слишком тесные отношения, остерегаться романов и держать уши востро. Их безопасность тщательно контролировалась не только работниками офисов, полицейскими отделениями, но и вообще теми организациями, в которых добровольцы официально работали. За каждым перемещением волонтера из района назначения в столицу или по территории Грузии, следил особый работник, который должен был быть уведомлен о местопребывании и поездках предварительно. К каждому волонтеру прикреплялся местный коунтерпарт, сотрудник НКО или школы, который должен был облегчить процесс интеграции американца в персонал и вообще в общину.

Хотя, ладно об этом, пока наш рассказ не превратился в статью о славной деятельности Корпуса Мира. Все же вернемся к загадочной мисс Марго Уильямс.

Нас познакомила красивая грузинка по имени Майя. В этой темпераментной натуре непрерывно кружились инфантильно-навязчивые идеи. Последние месяцы доживал наш бурный роман; несмотря на внешне успешные взаимоотношения, накалялись противоречия между нами, но Майя упрямо твердила свое – “мы должны уехать отсюда! Я должна!”. Через иностранцев эта девушка всячески старалась куда-то прорваться. Ей казалось, что эти туристы, путешествующие по миру простые граждане, помогут ей вылезть из ее ограниченного мирка в большие люди. И вот Марго была третьей иностранкой, кого Майя привела домой к себе и с гордостью представила мне.

Американка показалась мне довольно невзрачного типа женщиной, но когда вечером, за столом и запевая караоке, мы долго шутили о президенте Буше, о том, что не исключено, как этот великий человек с высоты птичьего полета наблюдает за поступками Марго и вполне может позвонить ей с упреком прямо сейчас, Марго стала раскрываться, как роза пустыни под алеющим солнцем, и выказала довольно бесшабашную сущность. Ей совершенно не понравились американские песни в моем с Майей исполнении, но, когда я спел грузинское, она расплылась в очаровательной улыбке:

“O, great! Soso, nice voice! (О, замечательно! Сосо, у тебя красивый голос!) Она заигрывала, как со мной так и с Майей и мы, вся троица, были весьма безудержны в своем диком

озорстве. Столько смеха, столько шуток, игр и радости за один вечер бывает нечасто. И тогда это была заслуга Марго, ее умения перевоплощаться в душу компании, не сдерживать эмоции и буквально расплескивать их.

И вот после такого вот искрометного вечера, не позднее чем через двадцать четыре часа, Майя встречает Марго, а та с демонстративной холодностью отказывается от следующего приглашения. Это был поистине ледяной душ на наши головы.

- Что это такое? – переспрашивали мы друг друга много раз в тот вечер. - Может мы неправильно повели себя? Так Марго в первый раз проявила трудноподдающуюся описанию двойственность характера. С тех пор прошло несколько месяцев. Я почти забыл о ней, не зря говорится - с глаз долой, из сердца вон. За прошедший период я успел расстаться с Майей. И сразу же за этим мне пришлось пошевелить одним драгоценным

местом, чтобы хоть с кем-то разделить томные весенние вечера, а не коротать время за бутылкой пива в ожидании чуда, и что самое худшее, выпуска новостей. Если для безработной женщины есть просто одно святое дело - искать работу, для незанятого мужчины существует два святых дела – нудная работа в поисках Той Самой, в жизнь которой он станет закачивать те средства, что заработает на другой оплачиваемой дензнаками работе.

После Майи жизнь моя радикально изменилась. Я встрепенулся и стал частым посетителем всяких кафе и баров, вечеринок, застолий и т. д. В дело пошли знакомые наработки знакомств, какие-то избитые фразы под новым соусом. Я стал напиваться в неделю пять-шесть раз, знакомиться четырежды в день. Не очень-то и хочется вспоминать все, что тогда мной преподносилось продавщицам, официанткам, а также всяким третьесортным девицам. Мужчина в поиске – это некая неблекнущая тема в литературе, на которой можно сделать себе громкое имя. Предлагаю молодым писателям попробовать себя в этом занятии и могу заверить - не прогадаете, ребята.

Так вот, однажды днем, плотно пообедав в одном из бистро, и, лениво катя автомобиль по мостовой, я еще издалека заприметил знакомый силуэт американки. Она прямой походкой и с неприступным выражением на лице шла к супермаркету. Я, заглушив мотор, подъехал сзади и на ходу позвал. Марго и виду не подала, что слышала. Мало ли кто это мог быть! Опыт поколений и муштра Корпуса Мира предписывали игнороирование окрика. Тогда я остановил машину и почти побежал вслед за бойко удалявшейся женщиной.

- Маргооо!!! Она обернулась. И вот тут я увидел то, что никогда ни от какой женщины не видел. Никакая Афродита, Венера,

Мишель Пфайфер, Шарлиз Терон, Джулия Робертс не могли быть способны выразить столь большую радость от встречи со мной, как это сделала Марго. Я был в восторге, нет я был вне себя. Такое тепло, такие эмоции, такая сногсшибательная искренность, ликование – вот что может растопить сердце даже монаха из небесного воинства.

Боже, какие это были объятия! Не знаю, как это можно сказать. Может быть Джульетта без Ромео, проведя год в

uw

Telavuri seriebi 20

разлуки, не проявила бы такое, что сделала Марго. - Соооооссшшшшшшшшшшоооооооууууууууууууууууу! Бейби!!! Хей, мэн! (Тут и в дальнейшем, кроме наиболее незаурядных фраз, постараюсь наши с Марго диалоги писать на русском, чтобы

не замутить сознание читателя английскими цитатами и сносками). - Как ты? О, my God, как давно не встречались?! Где ты был? Как Майя? - Я отлично. Как ты, Марго? Марго, ты так прекрасно выглядишь! Мы с Майе больше не вместе. Ты не знала? Мы

расстались... Марго шарахнулась, словно столкнулась с чем-то таинственным и зловещим, и приложила ладонь к губам. Но потом

сразу поправила... - Но почему? “”Whyyyyyyyyy?” (Почему?) – Тут проговаривая букву “W”, Марго взяла ноту на вершине тесситуры

хьюстонского вокала, а потом в конце сбросила аж на две октавы. Эффект был просто экстатический. - Ок, это не мое дело. Не мое дело...Вы сами знаете. Не буду вмешиваться... Я была в Батуми и потеряла там все свои документы, удостоверения личности, кредитку, телефонные номера. У меня

новый мобильный. Смотри как он тебе? - Очень даже хороший. - Как же я соскучилась по вам. Сосоооооу! Хочешь “Орбит”? - Да, спасибо. Столько времени прошло, не виделись... У тебя новый проект? - Да, вот работаю с детьми в школе. Сейчас в десятой. А еще скоро буду вести дискуссионный клуб в American Cor-

ner, специальные встречи для взрослых. Можешь присоединиться к нам. Вооооот! Как раз ты и нужен мне. Как хорошо, что ты мне встретился. Ты не хочешь ходить?

- Конечно, да, конечно. Ты сказала, что работаешь в десятой школе? Так в десятой? - Да, там у меня класс английского.. Ну дети, кидс, и два классов постарше. - Да это же по соседству с моим домом. - Ах да. Точно! Там! - Послушай, может зайдешь ко мне завтра после школы и мы выпьем кофе и обсудим вопросы твоего дискуссионного

клуба? Марго задумалась, но не для того, что изобрести повод для отказа, скорее наоборот. Ей хотелось сделать свой визит и

не совсем безобидным визитом добровольца и не совсем романтической встречей. - Ок, позвони мне. - Лучше просто приходи в пять. Или может мне зайти за тобой? - Нет, я приду. - Хорошо, я буду ждать тебя. Марго премило улыбнулась. Беседуя и пристальнее рассматривая эту женщину, я вспомнил проявления ее радости

буквально несколько минут назад. - Тебя подвести? - Нет, мне надо сбросить это! – сказала она, нисколько не смущаясь и вытягивая сбор джемперов у живота. - Ок, Марго. Удачи! – помахал я ей рукой на прощание, смеясь от сердца. - Вот он, мой звездный час! – сказал я сам себе. - Вот он твой зведный час! – вторил мне мой приятель Ладо, которому я пересказал детали нашей встречи. Я всегда

удивлялся его безграничной фантазии. Тут талант его не подвел, как и всегда. - Ты можешь сделать ее своей девушкой! Сначала просто сблизься с ней. Найди общий язык. Потом, может быть,

поедешь в Штаты. Вот как сделал Гиорги Барабидзе? Его нынешняя жена, ее зовут Кэтрин или Кэйт, работала в Корпусе Мира. Этот Гиорги в то время был в разводе. А потом встретился случайно с этой Кэйт, стали близки и теперь он почти полгода проводит в Штатах, Монтане то ли...

- Жениться на Марго? – в моих словах был неподдельный ужас. - Да, чего ты так? Сначала просто привяжи ее к себе. Предложи ей свои ресурсы, дружбу. Не спеши, действуй

постепенно, шаг за шагом. Женщина чудное создание. Ты не знаешь, что ей хочется от тебя. Это довольно трудно понять, потому что часто и сама женщина не знает этого, не знает, чего она хочет.

- Ты думаешь я ей нравлюсь? - А что? Может быть. Она одна тут, не только в чужом городе, но и в совершенно другой стране. Для них мы обычные

аборигены из джунглей, ну разница в том, что одетые в турецкие лохмотья. Ей нужен друг, поддержка, покровительство. Женщине всегда это и нужно. Главное, не спугни ее. Тихо так, спокойно...Шаг за шагом. Step by step, как учат они.

- Эй, парень! – резюмировал Ладо. - Может скоро мы тебя и увидим в Штатах... Представляешь, лицо Майи, когда она узнает об этом?

К встрече с Марго я подготовился наспех за час до ее прихода. Купил пиво, пересмотрел запасы кофе, накупил пирожного и маленький торт из супермаркета. Может быть читатель с воображением предполагает, что я после чашки кофе собирался пригласить Марго в постель? Увы! Мой план был довольно удивительно незамысловат.

“Спешить не стоит, – решил я. – если что, рыбка сама поплывет и выразит свое желание. Трудностей у этих ребят с констатацией своих потребностей не бывает”.

В условленное время Марго позвонила на мобильный и просто сказала. - Соооссссссссоу, я здесь, у дома. Это было несколько неожиданно. Однако надо было идти и встречать гостью. Я спустился во двор и с блаженством на лице открыл дверь (Америка сама причалила к моему берегу, или можно

переиграть слова - сама Америка причалила...). Левой рукой я придерживал внушительных размеров кавказскую овчарку. Весьма добродушную Рину нельзя было узнать, она просто бесновалась, почуяв у порога Марго. Каково же было мое изумление, когда ощетинившаяся собака вмиг чуть не откусила пол-лица драгоценной американке. Только резкий и мощный рывок за ошейник предотвратил несчастный случай. Могу поручиться, что до тех пор Рина никогда не бросалась ни на кого из людей, тем более с подобной агрессией, на лицо с разинутой пастью.

- O, Сосоуууууууооооо...О, Jesus Christ! - Не бойся! Не бойся! Все оллрайт! Успокойся, все хорошо. Я сейчас загоню ее. Я пустил Рину побегать на заднем дворе.

Telavuri seriebi 21

Марго перевела дыхание и мы поднялись в дом. - Тебе не холодно? – спросил я с подчеркнутой заботливостью. - Да, немного, не беспокойся. - Садись сюда. – указал я на кресло в холле. – Я пойду сварю кофе. - Давай, я помогу тебе. – напросилась Марго. После Майи моя кухня давно не ощущала тепла женского присутствия. Я взглянул на Марго из-за за дверного проема

- насколько она подходила кухне - женщина, непонятная иностранка, готовила мне еду. В этом процессе очень много первобытного. Особенно если готовка посвящена кому-то. Тут могут умолкнуть пушки, нет потребности в языке.

- Я все принесу...Иди садись. – сказала Марго повелительным тоном. – Ты скажи, где у тебя блюдца и чашки... - Чашки? Для кофе? - Да, для чая. Чашки... The Cups! - Аэ...Подожди, посмотрю... Я заволновался, потому что пришлось подойти вплотную к Марго и потянуться вверх к шкафу, где лежали чашки. Там

их не было и я начал хлопать всеми дверцами, некоторыми два раза, пока через минуту не нашел нужные. - О. Боже мой! Сосо, ты чересчур много думаешь. Мог же бы прямо открыть ту дверь, что перед носом. Все хорошо?

– спросила Марго с насмешливой улыбкой. - Да-да... Все ок. – убедительно ответил я. Наступил момент сказать, что мой тогдашний английский не только оставлял желать лучшего, но и был довольно

отвратителен. И это вовсе не мнение перфекциониста. Я обдумывал предложения в процессе произношения, забывал значения слов, не знал основные и ключевые. Я не разбирался в базовых конструкциях английского разговорного, изъяснялся фразами из допотопных учебников советской эпохи, гнусаво мямлил и делал дешевые кальки из грузинского. Возможно, такой английский вполне бы подошел для похода в лондонский или бронксский публичные дома, но никак не соответствовал романтическому рандеву с матерой американкой.

Марго аккуратно раставила кофе и остальной сервиз на столе. Она снова пошла на кухню и вернулась, неся в одной руке сахарницу, а в другой банку растворимого кофе. Она села и серьезно через оправу очков взглянула на меня. - Так ты хотел научиться английскому? - Да. Хочу. Этоооо...Когда ты знаешь...язык..Тебе легко.. говорить... Общаться! Вот! От этого зависит твой успех

в жизни. Язык очень важен. Я занимаюсь психологией... Понимаешь, мне надо читать... Я хочу читать в оригинале Фолкнера, Хемингуэя...

Марго сощурилась и еще внимательнее, точнее, с еле заметной презрительностью стала разглядывать меня. - Что? - Ну, когда ты говоришь на языке, у тебя появляются друзья-иностранцы. Работа. Ты можешь поехать в Ю-ЭС. На

работе принимают, когда ты английский... - Ок... – сказала Марго утвердительно, отхлебнув глоток горячего напитка и откидывая голову назад. - Мне так хочется научиться свободному английскому. Знаешь, это какая перспектива? Работа, знакомства, деньги.

Удовольствие от разговора на новом языке. Есть такое выражение... - Выражение? – Марго начинала принимать позу лечащего психотерапевта. Ее стеклянный взгляд свидетельствовал о

ее отсутствии. - Фраза... - Фрейз? - Ну, выражение. Народное выражение, когда много людей произносят... Да, поговорка. Вот есть поговорка, чем

больше языков ты знаешь, во столько раз ты человек. Столько человек ты есть. То есть, как сказать...Ну, сколько языков ты знаешь, столько людей в тебе.. То есть...

- Сосоу... - Это выражение значит... Что каждый новый язык, это новый человек в твоем разуме... Марго застыла с чашкой в руке. Потом она слегка покачала головой и сказала. - Сосоу, ты думаешь чересчур много... - Знаешь, Марго... Это мое дело, я писатель. Я должен думать. Обдумывать. Люди и явления, для меня это сюжет. Марго повела бровью. Да, - продолжал я. – Другие просто живут, а я не могу так. Не хочу. Я хочу думать. Я хочу все обдумать. Я должен

почувствовать. Прикоснуться в своей голове (я хотел бы сказать воображении, да как бы не так) к событиям. Жизнь ведь очень сложная, люди разные. Мы с тобой разные, разные нравы, правительства. А кто наши предки?. Это ведь все действует на нас?! Как же жить без мышления? Без размышлений? Вот мы с Майе расстались. Я не хочу повторять те же ошибки и я должен все обдумать. Чем меньше мы думаем, тем больше возможность ошибок. Я не люблю ее, но тоскую. А что такое тоска по ней? Я же должен обдумать. Иногда сижу у телевизора и смотрю футбольный матч и внезапно вспомню ее. Она сидела вот там, где ты сейчас...

- Кто? – удивилась Марго. - Майя. - Майя? Ах да... - Да, мы же часто с ней встречались... Были друзьями... Действительно друзьями. Не только. Ну ты понимаешь. - О, нет, Сосоооу... ты думаешь чересчур много... – вздохнула Марго с сожалением. - Я? Как это? Ты имеешь ввиду, что я долго обдумываю свои предложения и мысли? Да, я забываю слова. Я не знаю

много слов. Это мне мешает высказывать свои мысли правильно на английском. Но пойми. На грузинском мне легче... - Нет, Сосо. Ты вообще много думаешь. Чересчур! - Я не знаю, о чем ты говоришь. Эх...- Тут мой английский иссяк. - Так ты будешь ходить на курсы? – Марго завела новую тему, сыпля в свою чашку ложку черного кофе. - Да, конечно. Мне нужно избавиться от этой закомплексованности в английской речи. – Как это сказать... Комплекс...

Хочешь и не выходит ничего нормального. Плохие фразы и никто не понимает... - А кому еще можно сказать? Ты никого не знаешь? Пригласить... на урок...к нам. - А сколько он должен знать. Уровень, какой он должен иметь? Уровень языка... Какой он должен быть, его

английский?

Telavuri seriebi 22

- Ну, как твой... Не имеет значения... Кстати... - Я постараюсь. Хотя таких знаю мало, почти не знаю. Людям лень ходить на такие мероприятия. Их ничего не

интересует - вино, пиво, выпить бы и все. Потом пойти на вечеринку или свадьбу. Мыльные оперы...Воооооооот... - Расскажи что-нибудь о себе... – развеяла Марго неловкую паузу. - Обо мне? Что можно рассказать? Я ищу энергию, силу. Причины...Что мне мешает быть сильным. Успешным. Портит жизнь. Настроение. Ты же

знаешь, как важно понимать себя. Свои поступки и поведение. Зачем ты делаешь именно это и почему не делаешь что-нибудь другое? Вот в детстве я любил уединяться и рассказывать вслух истории. О разведчике...

- Что? - О шпионе... никого не было в комнате, но я рассказывал самому себе о его приключениях и не мог остановиться.

Зачем я это делал? И зачем я сейчас рассказываю тебе это? Во всем есть причина и результат. Ага... – понимающе и вроде бы одобрительно кивнула головой Марго. - То есть с чего начинается что-нибудь и чем это кончается. Может это последнее и не видно и долго не будет видно...

Но оно появится, так или иначе. Рано. Поздно. Рано или поздно...Понимаешь? - Сооооссссссссу, стоп... Поверь мне, ты думаешь чересчур много. Меня уже начала сильно раздражать застрявшая в ее обращениях популярная голивудская фраза. Но Марго опередила

и, посмотрев на часы, произнесла. - Мне надо идти... - Я подвезу тебя – настоял я. - Ок. – сказала Марго. - Только присмотри за своей бешеной собакой. Корпус Мира тебе этого не простит. В дороге я тараторил на своем восхитительном английском о музыке, собственных планах, о малом и среднем

бизнесе, о желании путешествовать по миру. Марго становилась мрачнее тучи. В середине пути я пустился излагать свою теорию о женском феминизме. О том,

что США предварительные информационные атаки проводят и инфовирусы запускают через и в сфере преобразования общественного сознания; начинают со снятия запретов и предрассудков женского поведения. С помощью полуправительственных учреждений они предлагают общественным активисткам льготные кредиты, лоббирование через НКО и фонды.

Вообразите себе, что это могла быть за речь, учитывая мое владение английским! Неимоверными усилиями я выдергивал из несчастной порожней памяти своей несуществующие там выражения, только бы высказаться, только бы дать длинноногим мыслям излиться.

Марго сидела скромно и, как сейчас помню, с миной глубоко страждущего человека, смотря вперед и когда мы стали заезжать в ее район тяжело изрекала лаконичные указания - “направо”, “прямо”, “налево”, “вот здесь, останови!”.

- Ты тут живешь? - YES! – резко, словно выстрелила в ответ Марго. Прощаясь, и беря в охапку свой рюкзак, она задержалась на несколько секунд, как бы раздумывая - сказать или нет. В ее глазах я прочитал странную жесткость, которая следует за разочарованием. - Нет, нет, нет. И все-таки, ты думаешь чересчур много... You think too much…

avtori: soso miqelaZe

Tornike xaCiZis gverdi

Expose

paatas

kinolenta

Telavuri seriebi 32

Telavuri seriebi 33

გასული წლის კინოდაჯილდოვებების შემდეგ, რომელთაც ჟურნალის წინა ორი ნომერი დაეთმო, განვაახლებ წერას 2011 წლის ახალი ფილმების შესახებ. მაშ ასე, ერთად გადავავლოთ თვალი საინტერესო კინოფილმებსა და მათ საგაზაფხულო პრემიერებს.

ვესტერნისა და ანიმაციის მოყვარულთათვის გამოვიდა ერთობ ორიგინალური ფილმი - Rango, სადაც პერსონაჟებს ველური დასავლეთის მკვიდრი სხვადასხვა ცხოველ-არსებების სახით ვიხილავთ, ამ ანიმაციაში ანთროპომორფიზმის შედეგად, მთავარი გმირი ქამელეონი, ჩხრიალა გველი, ჯავშნოსანი არმადილო, კუ, თხუნელები, მღრღნელები, ხვლიკები და სხვა ქმნილებები საკმაოდ ორიგინალური და კომიკური სახითაა ნაჩვენები. ანიმაციისთვის საკმაოდ საინტერესო ქასთი გახლდათ დაკავებული, პროდიუსერმა გრეჰემ კინგმა და რეჟისორმა გორ ვერბინსკიმ მთავარ როლის ამეტყველება ჯონი დეპს მიანდეს, სხვა პერსონაჟებს კი ახმოვანებენ: აილა ფიშერი, ბილ ნაი, აბიგელ ბრესლინი, ალფრედ მოლინა, რეი უინსტონი, ნედ ბიტი და ტიმოთი ოლიფანტი. ასე რომ კინომოყვარულებს ნამდვილი საჩუქარი ელით სასაცილო ქამელეონ რანგოს თავგადასავლებისა და ხიფათების ხილვისას. არ შევცდებით თუ ვიტყვით რომ ფილმი წლის ერთ-ერთი გამორჩეული ანიმაცია გახდება, რადგან მულტფილმმა პრემიერისთანავე საკმაოდ დიდი შემოსავლის მოგება შეძლო, კრიტიკამ კი საკმაოდ მაღალი შეფასება მისცა მას, აღარაფერს ვამბობ ყველა თაობის მაყურებლისგან დამსახურებულ სიმპათიებზე.

ამავე პერიოდში ორი მეტად ორიგინალური ფილმის პრემიერა შედგა, ორი კლასიკური ზღაპრის თანამედროვე ვარიაციები უსათუოდ დააინტერესებს ფანტასტიკისა და თრილერების

მოყვარულებს. საუბარია ფილმებზე: Red Riding Hood და Beastly. ზღაპარ „წითელქუდას“ კატერინ ჰარდვიკისეულ ეკრანიზაციაში მაყურებელი ვერ იხილავს ნათელ ამბავს პატარა გოგონაზე, ლოგინში ჩაწოლილ ბებიასა და კბილებდაკრეჭილ მგელზე. სამაგიეროდ ახალ კინოთავგადასავალში ნაჩვენებია მკაცრ გარემოებებთან მებრძოლი მძაფრი სიყვარული, შუა საუკუნეების პერიოდის პატარა სოფლის მატერორებელი მაქცია, ალქაჯებზე მონადირე და სხვა მრავალი სიახლე. ამ ბნელსიუჟეტიან ფანტაზიაში, თუმცა ალბათ მაინც ლამაზ ფილმში მთავარ როლებს ასრულებენ: ამანდა სეიფრიდი, შაილო ფერნანდესი, გარი ოლდმენი, ვირჯინია მადსენი და ჯული ქრისტი.

მეორე ზღაპრის გათანამედროვებული კინოვერსიის სიუჟეტი კი შედარებით

Telavuri seriebi 34

რომანტიკულია, იგი აგებულია მზეთუნახავისა და ურჩხულის სიყვარულის მორიგ ამბავზე. ფილმში - Beastly, ნიუ-იორკელი ამაყი, გავლენიანი და ამბიციური ახალგაზრდა, დამახინჯებული გარეგნობით სიყვარულის წინაშე გამოცდას წარმატებით ჩააბარებს. სურათში თინეიჯერთა საყვარელმა მსახიობებმა მოიყარეს თავი: ალექს პეტიფერი, ვანესა ჰაჯინსი, მერი-კეიტ ოლსენი და ნილ პატრიკ ჰარისი.

ფანტაზია-ზღაპრებიდან კი მძაფრსიუჟეტიან ფანტასტიკებზე გადავერთოთ. მას ვისაც სამყაროში შემოსეულ უცხოპლანეტელებზე გამოგონილი ამბები ხიბლავს, ჯონათან ლიბეზმანის ახალი ფილმი სრულიად დაუკმაყოფილებს ინტერესს, ფილმი - Battle: Los Angeles, მძაფრსიუჟეტიანი ფანტასტიკა და უფრო მეტად საომარი დრამაა, აქ ამერიკელი საზღვაო ქვეითების შეუპოვარი ბრძოლაა კალიფორნიის სანაპიროზე შემოჭრილ უცხოგალაქტიკელებთან. სურათი ერთგვარი ნაზავია ფილმებისა: District 9, Independence Day და War of the Worlds, ასე რომ რა დოზითაა სიახლე ნაჩვენები ამ ახალ ფილმში მაყურებელს თავად შეუძლია განსაჯოს, თუმცა საბოლოო ჯამში ფილმი მართლაც კარგი სანახაობაა უხვი საბრძოლო კადრებითა და სპეცეფექტებით. როლებს კი ასრულებენ: აარონ ეკჰარტი, ბრიჯიტ მოინაჰანი, მაიკლ პენია და მიშელ როდრიგესი.

კიდევ ერთი მსოფლიო პრემიერა კი უფრო მეტად ფანტასტიკური ჟანრისაა, ფილმში - Sucker Punch, ფანტასმაგორიული სამყარო ბრწყინვალე ვიზუალური კუთხით დაგვანახა რეჟისორმა ზაკ სნაიდერმა (რეჟ. ფილმებისა 300 და Watchmen), ამ ექშენ-თრილერ-ფენტეზი

ფილმში ყველაფერია: ცივი თუ ცხელი იარაღით აღჭურვილი უზადო გარეგნობის მქონე გოგონები, სხვადასხვა ისტორიული პერიოდის მეომრები, ცეცხლისმფრქვეველი დრაკონები, ორთაბრძოლები, შუტერი, სკაი-ფაი, სტიმპანკი და ა.შ. ეს ყველაფერი მენტალურ პრობლემათა მქონე ადამიანების წარმოსახვაა, რითაც ისინი საკუთარი ცხოვრების შეცვლას ცდილობენ. ფილმისადმი ინტერესი მთელს მსოფლიოში უდიდესი იყო, იგი სიუჟეტისა და ვიზუალური სპეცეფექტების გამო „მატრიცასა“ და „დასაწყისსაც“ კი შეადარეს. ქართველ მაყურებელს კი მისი ხილვა (ისევე როგორც ფილმისა - Battle: Los Angeles) კინოთეატრ „რუსთაველში“ შეუძლია.

სკაი-ფაის თემას გავაგრძელებ შემდეგი ორი ფილმითაც, თუმცა ისინი უფრო პოლიტიკური თრილერებია ვიდრე ფანტაზიები. ფილმში - Source Code მაყურებელი კიდევ ერთი საიდუმლო სააგენტოს შესახებ შეიტყობს, რომელთაც ძალუძთ გარკვეული ადამიანის სხვის სხეულთან ადაპტირება, მომხდარი მოვლენის რამდენჯერმე შეცვლის მცდელობა და მისი მეშვეობით ამოცანის შესრულება. ფილმი კინოეკრანებზე პირველ აპრილს გამოვიდა, მასში მთავარ როლებს ასრულებენ მსახიობები: ჯეიკ ჯილენჰალი, მიშელ მონაჰანი, ვერა ფარმიგა და ჯეფრი რაიტი.

ფილმი - Adjustment Bureau კი უფრო მეტად დამაინტრიგებელ პოლიტიკურ თამაშებზეა აგებული, იგი დაფუძნებულია ფილიპ კ. დიკის მოკლე მოთხრობაზე - Adjustment Team. კონგრესმენი დეივიდ ნორისი (მეთ დეიმონი) სწრაფად მიემართება კარიერული კიბის სათავეში, ამ გზის გარკვეულ მონაკვეთში ის გაიცნობს თეატრის მსახიობ-მოცეკვავე მომხიბვლელ uw

Telavuri seriebi 35

Telavuri seriebi 36

avtori: paata CaxvaSvili

ელიზას (ემილი ბლანტი), მასთან დაახლოების მიზნით გადადგმულ ყოველ ნაბიჯს კი თან ახლავს უცნობი, პირქუში ადამიანების გამოჩენა, რომლებიც გზაზე ეღობებიან ახალგაზრდა ადამიანს და პრობლემებიც ჩნდება...

კიდევ ერთი საინტერესო კინოპრემიერა, რომელზეც მინდა გიამბოთ არის 16 წლის გოგონა ჰანას (სირშა რონანი) უცნაური ისტორია ფილმში - Hanna, რომელიც ფინეთის მიუწვდომელ თოვლიან მხარეში ცხოვრობს. თინეიჯერმა არ იცის რა არის ტელევიზია, ინტერნეტი და თანამედროვე მოდა, სამაგიეროდ მკაცრ პირობებში გაზრდილს შესაშური ძალა და გამძლეობა გააჩნია. ასე ჰანა CIA-ს ყოფილი აგენტმა მამამ (ერიკ ბანა) გაზარდა, რომლის მიზანიცაა გაუსწორდეს მის ყოფილ ზემდგომებს სააგენტოში...

სურათის რეჟისორია ჯო რაიტი (Pride & Prejudice; Atonement; The Soloist), ფილმში ასევე ვიხილავთ კეიტ ბლანშეტს, რომელიც საიდუმლო სააგენტოს თავს ასახიერებს.

ბოლო პრემიერად კი ყველასათვის კარგად ნაცნობს, უფრო სწორად კი კარგად გადაღეჭილი მასალის კიდევ ერთ კინოეკრანიზაციას მოვიტოვებ, უამრავი კინო და სატელევიზიო, კარგი თუ ცუდი კინოვერსიის შემდეგ კვლავ

ვიხილავთ ეკრანებზე შარლოტა ბრონტეს უკვდავ რომანის გმირს ჯეინ ეირს. ვფიქრობ ზედმეტია მის შესახებ რაიმეს თქმა, რადგან ყველამ კარგად უწყის ამ რომანის შესახებ, ფილმის განხილვა-ანალიზი კი მაყურებელს თავად მოუწევს. მე უბრალოდ გამცნობთ სურათის რეჟისორსა და მსახიობთა ვინაობას - ფილმი გადაიღო ყველასათვის უცნობმა კერი ჯუჯი ფუკუნაგამ (არ ვიცი რას გეუბნებათ ეს სახელი, ყურში კი ნამდვილად ცუდად ჟღერს ბოლო პერიოდის იაპონიის მოვლენების ფონზე).

მთ. როლებში:მია ვასიკოვსკა - ჯეინ ეირიმაიკლ ფასბენდერი - ედვარდ როჩესტერიჯემი ბელი - სეინტ ჯონ რივერსისალი ჰოუკინსი - მისის რიდიჯუდი დენჩი - მისის ფეარფაქსი

აქვე დასკვნა-დამშვიდობების ტექსტს მოვიგონებდი, თუმცა მაინც არაფერი გამომივა, ასე რომ ჟურნალის მომავალ ნომრამდე დაგემშვიდობებით და დაგელოდებით, მანამდე კი საინტერესო კინოჩვენებებს გისურვებთ.

VERT

ეს ჩემი დებიუტია ამ სფეროში. არ ვიცი როგორ მიმიღებს მკითხველი, მე თქვენს რეაქციებზე ავაგებ ჩემს დამოკიდებულებას, რაც მომავალში დიდად გამომადგება. თემა თანამედროვე მუსიკა, ცნობილი ჯგუფების ალბომები და მათი განხილვა იქნება. დასაწყისისთვის ჯგუფი ”radiohead” ის უკანასკნელი ალბომი „THE king of limbs” შევარჩიე, რადგან ეს ჯგუფი ძალიან მომწონს და ერთერთ საუკეთესოდ მიმაჩნია როკ–მუსიკის ისტორიაში. ჯგუფზე და მის შემადგენლობაზე საუბრით თავს არ შეგაწყენთ, რადგან თქვენ ამ სტატიaს კითხულობT და შესაბამისად ინტერნეტითაც სარგებლობთ, სადაც ინფორმაციული ოკეანეებია. მე კი მშრალი ქრონიკის და ბიოგრაფიული დეტალების კოპირებას კი ისევ ალბომის ჩემებური ანალიზი ვამჯობინე. მაშ ასე!

ალბომის გამოცემამდე ერთი დღით ადრე, მხატვარმა სტენლი დონვუდმა ისაუბრა მისი გაფორმების შესახებ და ახსენა, რომ იგი შეიქმნა

ჩრდილო ევროპული ჯადოსნური ზღაპრების და მათი ტყეებთან ასოციაციის გავლენით. საუბარი ბუნებრივ ფორმებზეა. რაც მომისმენია ჩრდილოეთ ევროპულ წარმოდგენებზე - ყველაფერი მომდინარეობდა ჯადოსნური ზღაპრებისა და მითიური არსებებისგან. ყველა ტყესთან არის დაკავშირებული - წითელქუდა, მძინარე მზეთუნახავი, ჰენზელი და გრეტელი - მე და ტომი [იორკი] ვმუშაობდით ამ უცნაური, მრავალთათიანი არსებების კონცეფცiაზე, არაკეთილმოსურნეებსა თუ კე¬თილ¬მო¬სურ¬ნეებზე - ყველა უბრალოდ იქ ცხოვრობს და ტყის სულის ნაწილია. ამ ნამუშევარში ეს თემებია ასახული.

თავად ალბომი ქართულად შეგვიძლია ვთარგმნოთ, როგორც „ტოტების მეუფე“ . ამასთანავე ეს აღნიშნავს სახელწოდებას იმ ადგილისა, რის სიახლოვესაც მიდიოდა მუშაობა წინა ალბომის “in rainbow’’ - ს მზადებისას. და კიდევ ერთი საგულისხმო დეტალი – საწორედ

ასე ითარგმნება ყურანის ერთერთი სურის სახელწოდებაც. საერთოდ, რედიოჰედის შემოქმედების ერTგულმა მიმდევრებმა კარგად იციან რომ პირდაპირი პარალელების ძებნა ამ ჯგუფის ალბომების სახელებსა და სიმღერის შინაარსებს შორის არ უნდა ვეძებოთ. საერთოდ ყველაფერი ზედაპირული და ერთმნიშვნელოვანი ამ ჟგუფის შეფასებისას დროებით გვერდძე უნდა გადავდოთ და სიღრმეებში ყვინთვითვის მოვემzადოთ.

Radiohead – მა მსმენელი მეტისმეტად გაანებივრა ძალიან ძლიერი, ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული, კონცეპტუალური ალბომებით, რომლებიც ყოველთვის სავსე იყო ძალიან თამამი და უცნაური ექსპერიმენტებით. და ამჯერად მოხდა რაღაც უცნაური–„რედიოჰედომანები“ ორ ბანაკად დაiშალნენ – ერთი, ვინც ფიქრობს რომ ეს ჯგუფის ერთერთი საუკეთესო ალბომია და მეორე, ვინც მიიჩნევს რომ ჯგუფი დაიღალა და მსმენელს ნოვაციებს ვეღარ

სთავაზობს. . . თითქოს არის კარგი მუსიკა, მაგრამ მთლიანობაში ალბომი უფრო ერთ ადგილის ტკეპნას წააგავს, მეტისმეტად მოსაწყენი და ერთფეროვანიa. ჩვენ ვიცით რომ ნებისმიერ აზრს არსებობის უფლება აქვს, მაგრამ პირადად მე ამ ალბომს მოსაწყენს ვერანაირად ვერ ვუწოდებ, და ვერც იმას ვიტყვი რომ ბიჭებმა ძიება შეწყვიტეს.

ალბომი არაა მცირე, ცხრა ტრეკს მოიცავს და ყველა მათგანს კვლავაც ლაიტმოტივად გასდევს ერთგვარი დისკრეტულობის, ხელოვნური “დაუმთავრებლობის“ ეფექტი. აქ გაცილებით მეტი ინსტრუმენტები შეგიძლიათ ამოიცნოთ ვიდრე ამ ჯგუფის ნებისმიერ სხვა ალბომში და ტექსტუალური ნაწილიც უფრო მეტ სინათლეს და ოპტიმიზმს ასხივებს ვიდრე მაგალითად სუპერდეპრესიული „kig a” და ,,amnesiac” - ze. თუმცაღა მათი პირდაპირი თარგმნისას შეიძლება დიდ გაუგებრობაში აღმოვჩნდეთ, რადგან ტომ იორკი არ ღალატობს მისთვის საყვარელ სიტყვებით თამაშის სტილს,

Rad

iohea

d

Telavuri seriebi 37

რომელიც ერთგვარ თვითირონიაზე და სარკაზმზე უფროა აგებული, ვიდრე ფართო მასებისთვის მოსაწონ პოზიორობაზე, თუ რა მაგარია ცხოვრება, წარმატება და პოპულარობა და აშ.

ამ ჯგუფის თაყვანისმცემლებისთვის ცნობილი ფაქტია რომ რედიოჰედი თითქმის ვერსდროს ვერ ხვდება MTV - ს და გრემის ცერემონიალებზე, რადგან მეინსტრიმის კონიუქტურაში რბილად რომ ვთქვათ, ვერ ჯდება, რასაც უპირველეს ყოვლისა მუსიკოსების მსოფლმხედველობა განაპირობებს. თავად იორკი ერთ-ერთ ინტერვიუში ამბობს რომ აშინებს პოპულარობა და საერთოდ არ თვლის რომ მას მიმდევრები უნდა ჰყავდეს, რა ვიცით, იქნებ ესეც თამაშის შემადგენელი ნაწილია. იორკმა ჯერ კიდევ „ amnesiac ” - ზე მუშაობისას აღნიშნა, რომ სურდა მისი ხმა არა როგორც გამოკვეთილი ლიდ–ვოკალი ყოფილიყო (ამ მხრივ იგი უდაოდ ერთერთი საუკეთესოა როკის ისტორიაში), არამედ გამოეყენებინა როგორც კიდევ ერთი

ინსტრუმენტი ჯუფისათვის და ახალ ალბომში ეს დამოკიდებულება ნაწილობრივ იგრძნობა–იორკი აღარ იწონებს თავს თავისი მძლავრი ფალცეპტით – როგორც ეს „the band” და „ ok komputer” ში იყო, არამედ ის მინიმალიზმამდე ჰყავს დაყვანილი, რითიც ჟღერს როგორც ძალიან უცნაური შემავსებელი კომპონენტი უცნაური მუსიკის, რასაც ჯგუფი ღრმა მედიტაციის მაგვარი ექსპერიმენტებით აკეთებს.

ერთი შეხედვით ყველაზე მელოდიური ტრეკი გახლავთ „CODEX” და ამ აზრს მეც ვიზიარებ, მაგრამ არ ვეთანხმები რომ ტრეკი lotus flower” ყველაზე ძლიერია, რადგან მე იგი ყველაზე „პაპასა“ და მაინც მასებზე გათვლილ სიმღერად აღვიქვი. მართალიც აღმოვჩნდი, ეს სიმრერა ძალიან მალე გაჰიტდა და სოციალური ქსელის “facebook” და „youtube” - ს კომენტებითაც ყველაზე პოპულარულად მიიჩნევა. თუმცა გირჩევდით გენახათ ,,lotus flowers” - ის შავთეთრი კლიპი, რომელიც ზემოხსენებული ირონიითაა

გაჯერებული.

ზოგიერთი გავლენიანი მუსიკალური გამოცემის თანახმად ეს ალბომი არის ყველაზე არაამბიციური, ჩუმი და უპრეტენზიო, რითაც ჯგუფი თითქოს ღალატობს საკუთარ შემოქმედებით პრინციპებს, მიუხედავად დიდი მოლოდინისა ახალი „ok komputer “ არ შედგა“ – წერს „rolling stone”, ხოლო ინტერნეტ გამოცემა renta.ru - ს რეცენზიაში ისიც წავიკითხე, თითქოს ეს ალბომი იორკის ახირებააა და მის სოლო ალბომს „eraser“ – s უფრო წააგავს ვიდრე“radiohead” - ის ძველ ალბომებს. მე ამაზე მკვეთრი პოზიცია მაქვს – არვის სჭირდება ძველი ალბომების რეტროსპექტირება და მათზე გაუთავებელი ნოსტალგიანარევი ვიშვიში. შესაძლოა ბიჭები უბრალოდ ისვენებენ. . . პირადად მე გირჩევდით მოისმინოთ ეს მშვენიერი ალბომი და ისეირნოთ „ტოტების სამეფოში“ მუსიკასთან ერთად, რომელიც ძალიან ლამაზ და მედიტაციურ განწყობაზე დაგაყენებთ.

ერთ - ერთ ინტერვიუში იორკი ამბობს, “მე არ მომისმენია ჩვენი არცერთი ალბომი მათი ჩაწერის შემდეგ. მათ მაშინ მოვუსმენ როცა უკეთეს სამყაროში ვიცხოვრებთ, მე მეშინია მათი.“ შესაძლოა „ტოტების სამეფო’’ ამ საშინელი სამყაროდან გაქცევის მორიგი საინტერესო მცდელობაა და მეტი არაფერი. მე კი სიამოვნებით დაველოდები „radiohead” - ის მორიგ ალბომს, მით უფრო რომ გავრცელებული ხმების მიხედვით ჯგუფს ამ ალბომის ბონუსი, ანუ გაგრძელება უკვე მომზადებული აქვს.IGO avtori:

zaza kevliSvili

Telavuri seriebi 38

Telavuri seriebi 39

WORLD EVENTSMARCH

მარტის თვე არაპროგნოზირებად ხასიათსა და ცავლებადობასთან ასოცირდება. იგი გრეგორიანული კალენდრის მიხედვით წელიწადის მე-3 თვეა და 31 დღისგან შედგება. სახელწოდება „მარტი“ ძველი რომაული წარმოშობისაა და რომაელთან ომის ღმერთის, მარსის სახელიდან მოდის. იყო დრო, როცა მარტი წელიწადის პირველი თვე იყო, რადგან ძვლ რომში წელიწადის და საომარი ლაშქრობების დასაწყისად ლოგიკურად გაზაფხულის პირველი თვე მიიჩნეოდა. რუსეთში წელიწადის ათვლა 1 მარტიდან მე-15 საუკუნის ბოლომდე გრძელდებოდა, ხოლო ინგლისი და მისი კოლონიები 1752 წლამდე არ იტეხდნენ იხტიბარს და ახალი წლის დასაწყისად 25 მარტს აღიარებდნენ. სხვა მრავალ კულტურაში მარტი ჯერ ისევ რჩება ახალი წლის ათვლის წერტილად.

ძველი ქართველები მარტს მირკანს ეძახდნენ.

და კიდევ, ყოველ წელს, თურმე მარტის და ნოემბრის დასაწყისი ერთი და იმავე დღეს ემთხვევა, ისევე როგორც, კვირის ერთი და იგივე დღეა მარტის და ივნისის დასასრული.

2011 წლის მარტი საკმაოდ დასამახსოვრებელი აღმოჩნდა სხვადასხვა მსოფლიო დონის მოვლენების სიუხვით, თუმცა ეს მოვლენები ძირითადად ტრაგიკული ხასიათის მატარებელი აღმოჩნდა.

პირველ რიგში, 2011 წლის 11 მარტი არასდროს დაავიწყდებათ იაპონელებს, როცა მათი ქვეყნის ჩრდილო - აღმოსავლეთ სანაპიროს უმოწყალოდ გადაუარა 8.9 მაგნიტუდის მიწისძვრით გამოწვეულმა ცუნამმა და მიწასთან გაასწორა ტექნიკის და ტექნოლოგიების მხრივ ერთ - ერთი ლიდერი სახელმწიფო მსოფლიოში. იაპონია ამ მიწისძვრის შემდეგ ბირთვული კატასტროფის წინაშე დადგა, რადგან ფუკუშიმას ბირთვული ენერგოსადგურების რეაქტორები მწყობრიდან გამოვიდა. ოფიციალური მონაცმებით, ამ კატასტროფის შედეგად 10 000 ადამიანი დაიღუპა, რომ არაფერი ვთქვათ ასიაათასობით უსახლკაროდ დარჩენილზე. ოფიციოზთა განცხადებით, ქვეყნის ზარალმა შესაძლოა 310 მილიარდ დოლარს მიაღწიოს. იაპონიის ტრაგედია ქვეყნის საზღვრებს დიდი ხანია გასცდა და მრავალი ჩვენგანი ჩააფიქრა იმაზე, თუ რა უსუსურები ვართ ბუნების კაპრიზების წინაშე. ამასთანავე, სასტიკი კონტროლია დაწესებული იაპონიიდან ექსპორტირებულ საქონელზე. ექსპერტები ვარაუდობენ, რომ იაპონიის კრიზისის შედეგად, მოსალოდნელია ავტომანქანებზე ფასების ზრდაც.

სანამ იაპონია ცდილობს ამ საზარელი კატასტროფის საზარელ შედეგებს თავი დააღწიოს, 2011 წლის

Telavuri seriebi 40

WORLD EVENTSMARCH

საპპი სახალხოდ ცეცხლს აძლევს ყურანს და იწვევს მუსულმანების სამართლიან გულისწყრომას. თუმცა, გულისწყრომა აქ ცოტა რბილი ნათქვამია,

რადგან ამ „გულისწყრომამ“ ჩრდილოეთ ავღანეთში 7 გაეროს თანამშრომლის და რამდენიმე

avtori: Tiniko xanjaliaSvili

23 მარტს მსოფლიო კინოფანები ჰოლივუდის ლეგენდარულ ქალბატონს, ამერიკული კინოს უდიდეს ვარსკვლასვს, ელიზაბეტ ტეილორს ემშვიდობებიან. მან 79 საოცრად საინტერესო წელი დაჰყო ამ ქვეყნად, მოასწრო 8 ქორწინება, ითამაშა 21 დაუვიწყარი როლი და 1963 წლისთვის დაუჯერებლად დიდი ჰონორარი, 1,000,000 აშშ დოლარი მიიღო ფილმში „კლეოპატრა“ კლეოპატრას როლისთვის. უალამზასი ქალბატონი იასaმნისფერი თვალებით და შავი თმით, კვიმატი ენით და სხარტი გონებით, სკანდალური ქორწინებებითა და ანჩხლი ხასიათით ამერიკული კინოს განუმეორებელ ვარსვლავად დარჩა.

21-ე საუკუნეში ზოგან თუ დემოკრატიისთვის იბრძვიან (მაგ. ჩრდილოეთ აფრიკა, ლიბია), ზოგს რელიგიური ზიზღი ჯერ კიდევ ვერ დაუძლევია და გაუაზრებელი მოქმედებით მრავალი ადამიანის სიცოცხლეს აყენებს კითხვის ნიშნის ქვეშ. 2011 წლის 20 მარტს ფლორიდის ეკლესიაში პასტორი ვეინ

ადგილობრივის სრულიად უდანაშაულო სიცოცხლე შეიწირა. თავისთავად ცხადია, რომ არც ერთ მასობრივ ჟRლეტვას გამართლება არ აქვს, თუმცა, არც იმის უარყოფა შეიძლება, რომ 21-ე საუკუნეში ადამიანები თავიანთ ბოღმას და ლაჩრობას რელიგიურ შეურაცხყოფად არ

უნდა აქცევდნენ და უფლის სახელით ხელებს სისხლით არ უნდა იღებავდნენ. ოფიციალურმა ამერიკამ უკვე დაგმო, როგორც მძვინვარე პროტესტის სასტიკი შედეგი, ასევე უვიცი პასტორის ყოვლად გაუმართლებელი ქმედება. საერთაშორისო ძალების ხელმძღვანელი ავღანეთში, ჯენ დევიდ პეტრუსი საღვთო წიგნის დაწვას „აუტანელ და მიუღებელ საქციელს უწოდებს“, ნატოს ელჩი მარკ სედვილი აცხადებს, რომ „ყურანის დაწვა მიუღებელია არა მარტო მუსულმანების, არამედ ნებისიმიერ მორწუმნე

ადამიანისთვის“, ხოლო ოფიციალური ინგლისი უარს ეუბნება ქვეყანაში შესვლაზე მეორე ექსტრემისტ პასტორს, ტერი ჯონს (იგი ყურანის დაწვას 2011 წლის 11 სექტემბრისთვის გეგმავდა, თუმცა, მისი ეს გეგმა ყოველმხრივ დაგმობილი იქნა იმ დროს). ასეა თუ ისე, მაშინ როცა ტავი მოგვაქვს 21-ე საუკუნის მთელი რიგი მიღწევებით, ცოტა პარადოქსულია, ისევ შუა

საუკუნეების შეუმწყნარებლობით ვსჯიდეთ სხვადასხვა რელიგიური მრწამსის ადამიანებს ან ასე ხელაღებით ყელს ვჭრიდეთ უდანაშაულო ადამიანებს სრულიად უვიცი ადამინების მიერ ჩადენილი ცოდვების გამო.

ვაღიარებ, მერჩივნა რაიმე პოზიტიურზე daმეწერა, მაგრამ მთელი მარტის განმავლობაში რაიმე პოზიტიური, რამაც მსოფლიოს ყურადღება მიიპყრო, ვერაფერი დავაფიქსირე... გარდა ერთისა:

მარტი დედამიწის ჩრდილოეთ ნახევარსფეროში გაზაფხულის, სითბოს და სიყვარულის საჭიროების უფრო მძაფრად აღქმის მახაროებელია, ასე რომ , ისღა დამრჩენია ბედნიერი, სიყვარულით და პოზიტივით სავსე 2011 წლის აპრილი და მაისი გისურვოთ, ძვირფასებო!!!

T O P

postebiFROM

UCNAURI.COM

Telavuri seriebi 41

Telavuri seriebi 42

sulis gadanergvadebi - sutherland

sulis gadanergva

T O P

Telavuri seriebi 43

xatia

საბჭოთა რეჟიმის შემდეგ საქართველომ ის ინფორმაცია მიიღო რაც ადრე მისთვის ხელმიუწვდომელი, მიუღებელი ნადა გასაიდუმლოებული იყო. გაზეთებში გამაოგნებელ სტატიებს ბეჭდავდნენ. მაგალითად, გაზეთ “ტრუდში” დაიბეჭდა წერილი სოჩელი ინჟინრის რუსლან ვიშნევსკის შესახებ, რომელიც ხანგრძლივი დროის მანძილზე მუშაობდა საიდუმლო ლაბორატორიაში. სადაც მუშაობა მიმდინარეობდა ხელოვნური ინტელექტის შექმნაზე. ისინი შეისწავლიდნენ ადამიანის ტვინს. თავის წიგნში “ტვინი ძალიან მარტივად არის მოწყობილი” მეცნიერი აღნიშნავდა, რომ ლაბორატორიის თანამშრომლებს ცოტაღა რჩებოდათ იმ აღმოჩენამდე, რომელსაც შეეძლო მსოფლიო შეეცვალა. თეორიულად მათ უკვე ნაპოვნი ჰქონდათ საშუალება, ზუსტად დაეფიქსირებინათ ადამიანის სული. თუმცა, როგორც მაშინ გაზეთ “ტრუდში” დაწერეს მეცნიერებს დაფინანსება შეუწყვიტეს და სულის მატერიალური აღმოჩენაც აღარ შედგა… ლიტვის მეცნიერებათა აკადემიის ნახევარგამტარების ინსტიტუტში საბუნებისმეტყველო მეცნიერებათა დოქტორმა ეუგენიუს კუგისმა ჩაატარა უნიკალური კვლევების ციკლი. მისმა ზუსტმა განზომილებებმა გვიჩვენა, რომ როცა ადამიანი კვდება, ამ მომენტში მისი წონა სამიდან შვიდ გრამადე იკლებს. კუგისმა ივარაუდა, რომ სწორედ ეს არის “სულის” წონა, რომელიც ამ მომენტში სხეულს ტოვებდა. მეცნიერთა სხვადასხვა გამოკვლევები გვიჩვენებენ, რომ ადამიანის სულს არამხოლოდ წონა, არამედ შეფერილობა და ფორმაც გააჩნია.

პროფესორ ვიტალი ხრომოვის ლაბორატორია გარდაქმნის წლებშია შექმნილი. სწორედ აქ ტარდებოდა რეალური ექსპერიმენტები “სულის სუბსტანციის “დასაფიქსირებლად. ამ კვლევის სათავეში მეცნიერის, ნეიროფიზიოლოგ ოლეგ ბეხმეტიევის კვლევა დგას. მეცნიერთა ერთი ნაწლი ირწმუნება, რომ სწორედ მან მოახერხა ბოლოს და ბოლოს გამოემჟრავნებინა ამ მოვლენის ფიზიკური ბუნება, რომელსაც ჩვენ “სულს” ვუწოდებთ. როგორც გაირკვა, ადამიანის სული წარმოადგენს ორგანიზმის უკლებლივ ყველა ცოცხალი უჯრედის გამოსხივებას. “მე საკუთარი თვალით ვიხილე ის” – წერდა “არგუმენტი ი ფიქტის” კორესპონდენტი, – “სპეციალური კომპიუტერის ეკრანზე ის გამოიყურებოდა, როგორც არსება, რომელიც ახალშობილს მოგვაგონებდა: არაპროპორციულად დიდი თავით და პატარა სხეულით, მოხრილი კიდურებით, მარაოსებრი კუდით და უცნაური დეტალებით, რომლებიც ჩემს თავლწინ ქრებოდა და სივრცეს ერეოდა”.

დრო გადიოდა, ჟურნალისტები კი ისეთ რამეებს აქვეყნებდნენ, რომ ძნელი ხდებოდა იმის გარკვევა რას ეხებოდა მათი სტატიები – ფანტასტიკას თუ ნამდვილ მეცნიერებას. მაგალითად, წერდნენ, რომ ხრომოვის ლაბორატორიაში განხორციელდა სულის გადანერგვა, ე.ი. გარდაცვლილის სული სხვა, გარეგნულად მსგავს ადამიანს გადაუნერგეს, ამბობდნენ, რომ ქვეყნად რამდენიმე ასეთი გადანერგილსულიანი (!) ადამიანი ცხოვრობს. ისინი საკმაოდ ცნობილი და პოპულარულები არიან.. იმდროინდელ პრესაში საკმაოდ ბევრი ინფორმაციაა ამ თემასთან დაკავშირებით.

რათქმაუნდა მათშორის ისეთებიც გვხვდება იაფფასიან სენსაციაზე რომ არის გათვლილი, მაგრამ როგორც ამბობენ კვამლი უცეცხლოდ არ ჩნდება. ვინ იცის, იქნებ ეს არც ისე არარეალურია?

როგორც ეზოთერიკოსები აღნიშნავენ, ისტორიისათვის კარგად არის ცნობილი ადამიანის სულის შეცვლის ფაქტები. როგორც ცნობილია, ასეთი რამ ყველაზე ხშირად კლინიკური სიკვდილის სერიოზული ტრამვის მიღების და სტრესული მდგომარეობის დროს ხდება. მაშინ როცა სული სხეულს ტოვებს.

1970-ან წლებში ბევრს წერდნენ 12 წლის გოგონას ელენე მარკარდის შესახებ, რომელიც დასავლეთ ბერლინში ცხოვრობდა და მძიმე ტრამვის შემდეგ გონს მოსული ყველასთვის მოულოდნელად იტალურ ენაზე ალაპარაკდა, რომელიც მანამდე საერთოდ არ იცოდა. გოგონამ გაიხსენა თავისი ცხოვრება იტალიაში და თავისი ვინაობაც დაასახელა – როზეტა როსტელიანი. არც საკუთარი სიკვდილის მომენტი დავიწყებია. როგორც ამტკიცებდა 30 წლის ასაკში გარდაიცვალა. მეცნიერები დააინტერესა ამ შემთხვევამ და ბავშვი იტალიაში ჩაიყვანეს. ამ მოგზაურობისსას გოგონამ ერთი დანახვით იცნო თავისი “ქალიშვილი” დ ამას იმ საალერსო სიტყვებით მიმართა, რომლითაც ამ ქალს დედამისი გარდაცვალებდამდე ეფერებოდა ხოლმე.

ასეთი შემთხვევები მეცნიერებაში მრავლადაა, მაგრამ დევიდ პელენდაინის ამბავმა რომელსაც 1940-იან წლებში ჰქონდა ადგიილი, ამერიკის მთელი მეცნიერული სამყარო შეძრა. დევიდი არიზონას შტატში დაიბადა და გაიზარდა. იგი თეთრკანიანი მისიონერის და ინდიელი ქალის შვილი იყო. ბავშვობაში განსაკუთრებული სიბეჯითით არ გამოჩეოდა. ორჯერ იყო გაგზავნილი გამოსასწორებელ სკოლაში. მეორე მსოფლიო ომის დროს ჯარისკაცი გახდა და ევროპაში მსახურობდა .შემდეგ გერმანლებს ჩაუვარდა ტყვედ, აწამედნენ, აშიმშილებდნენ… როცა ინგლისელებმა საკონცენტრაციო ბანაკის ტყვეები გაანთავისუფლეს, მისი ცხედარიც სხვა ცხედრებთან ერთად მოატავსეს და დასამარხად გაამზადეს, მაგრამ გვამის

Telavuri seriebi 44

იდენტიფიკაციის მომენტში აღმოჩნდა რომ ბიჭი ისევ ცოცხალი იყო…

მას მკურნალობის კურსი ჩაუტარეს ამერიკის და აავსტრიის სახმედრო ჰოსპიტალებში და დევიდი ამქვეყნად მოაბრუნეს – ორწლინახევრის შემდეგ.კითხვაზე: “ვინ ხარ?” მან უპასუხა: “მხატვარი ვარ, ვასილი კადინსკი”.ეს სიტყვები ბევრმა ბოდვად მიიჩნია., რადგან ამ პერიოდში ცნობილი იყო სახელგანთქმული რუსი მხატვარი კანდინსკი 1944 წელს საფრანგეთში გარდაიცვალა 78 წლის ასაკში. დევიდმა მოულოდნელად გამართუული რუსულით დაიწყო ლაპარაკი, რომელიც ბუნებრივია მან ადრე არ იცოდა, და უჩვეულო განათლებაც გამომამჟღავნა. ამ პერიოდში ექიმებმა, თითის ანაბეჭდის მეშვეობით უკვე იცოდნენ მისი ვინაობა და დევიდის საქციელი განსაკუთრებულ ყურადღებას იმსახურებდა. შემდეგ მან ხატვა დაიწყო. როცა მისი ნამუშევრები ექსპერტებს უჩვენეს, მათ აღიარეს რომ სტილისა და სიმბოლიკის მიხედვით ეს კანდინსკი გახლდათ. შემდგომში დევიდმა მოულოდნელად დაიწყო ფორტეპიანოზე დარკვრა. მოგვიანებით კი პელენდაინი, რომელსაც ოფიციალურად 6 კლასის განათლება ჰქონდა, დენვერის უნივერსიტეტის თეოლოგიის პროფესორი გახდა.

ვასილი კანდინსკი – ვასილი კანდინსკი (რუს. Василий Кандинский) (დ. 4/16 დეკემბერი, 1866 — გ. 13 დეკემბერი, 1944), რუსი მხატვარი, ხელოვნებათმცოდნე. მე-20 საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე განთქმული ხელოვანი, აბსტრაქციონიზმის დამფუძნებელი. დაიბადა მოსკოვში,

თუმცა მთელი ბავშვობა ოდესაში გაატარა. მოსკოვის უნივერსიტეტში იურისპრუდენციასა და ეკონომიკას სწავლობდა. მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარ პროფესიაში საკმაოდ წარმატებული იყო, 30 წლის ასაკში ხატვის გაკვეთილებს იღებს.

1896 წელს მიუნხენში დასახლდა და სახვითი ხელოვნების აკადემიაში დაიწყო სწავლა. მოსკოვში 1914 წელს დაბრუნდა პირველი მსოფლიო ომის დაწყების შემდეგ. ხელოვნების საყოველთაოდ მიღებულ თეორიებთან კონფლიქტის გამო 1921 წელს ისევ გერმანიში დაბრუნდა. აქ ის 1922 წლიდან ბაუჰაუზში ასწავლიდა, სანამ ნაცისტებმა ეს სკოლა 1933 წელს დახურეს. შემდეგ ის საფრანგეთში გადადის, სადაც დარჩენილ ცხოვრებას ატარებს. გარდაიცვალა ნიოი-სურ-სენში 1944 წელს.

მეგობრების რჩევით, დევიდმა რეგრესიული ჰიპნიზის კურსი გაიარა. მაგნიტაფონის ფირრმა შემოგვინახა უნიკალიურო ცანაწერი, სადაც დევიდი კანდინსკის ხმით და მკვეთრად გამოხატული რუსული აქცენტით ჰყვებოდა, რომ მხატვრის სულმა სიცოცხლე დაუბრუნა საკონცენტრაციო ბანაკში ტანჯვა-წამებით მოკლიული ჭაუკის უსიცოცხლო სხეულს. 1990-იან წლებში დევიდი აბუკერში ცხოვრობდა და როგორც პრესა იტყობინებოდა საკუთარი სამხატვრო სტუდია ჰქონდა. ნიუ-იორკის მუზეუმის დირექტორი კი, რომელიც კანდინსკის ნახატების კოლექციის მფლობელია, დარწმუნებულია, რომ დევიდის ნახატები კანდინსკის შემოქმედების გაგრძელებაა.

debi - sutherland

T O P

Telavuri seriebi 45

๏̯͡๏ნეგრეწიანკა๏̯͡๏

100-150 წლის წინ ლამაზმანების შეუდარებელ ატრიბუტს წარმოადგენდა გრძელი თმა, ელეგანტური ვარცხნილობით. გრძელი თმებითა და ულამაზესი დალალებით მთელ მსოფლიოში სახელი გაითქვეს დებმა Sutherland (new-york-Lockport). შვიდივე დის თმა 37 ფუტს შეადგენდა (დაახლოებით 11მ-ზე მეტი)… დები-Sutherland -ყველაზე ცნობილები გოგონები გრძელი თმით. ისინი იყვნენ ნამდვილი “ვარსკვლავები” და ფლობდენ უზარმაზარ ქონებას, რომელიც საკუთარი თმების რეკლამირებით მოიპოვეს, რაც სიახლეს წარმოადგენდა XIX სს-ში.. ისინი გახლდათ უფრო პიპულარულები ვიდრე «Barnum & Bailey Greatest Show On Earth» , რომლებიც გახლდათ შოუმენები ცირკში.. Barnum-მ მათ უწოდა “7 მსოფლიოს სასიამოვნო საოცრება” 1888 წ.-ის მიწურულს დები-Sutherland იყვნენ მსოფლიო ცნობილ ადამიანთა რიცხვში, შეუდარებელმა თმამ და მელოდიურმა ხმამ ისინი მილიონერები გახადა, მაგრამ ზედმეტი ფლანგვის შედეგად ისინი გაკოტრდნენ..

თავიდან ქალბატონები სახელის მოხვეჭას ცდილობდნენ კონცერტებით ძმასთან ერთად ჩარლზ

კერელთან მოახდინეს “დალალური” კონცერტის ორგანიზება სახელწოდებით “7 და და ერთი ძმა”.ისინი მღეროდნენ უკრავდნენ ფორტეპიანოზე ასეთი გამოსვლებით ისინი მოხვდნენ «Barnum & Bailey Greatest Show On Earth», როდესაც სხვა ადამიანები იქ ფიზიკური შესაძლებლობებით ცდილობდნენ მოხვედრას. შემდეგ დები უკვე საერთო მაშტაბით თავაზობდა ხალხს თმის მოვლის საუკეთესო რჩევებს , რომელსაც მილიონები გამოეხმაურა. მათ გამოიგონეს თმის ტონიკი, რომელიც თმის მოვლის ეფექტურ საშუალებას წარმოადგენდა. სულ მალე მათ მსიფლიო მარკეტინგით გაითქვეს სახელი თმის მოვლის საუკეთესო საშუალების წარმოებით.. ფლეჩერ სეზერლენდი გოგონების მამა გახლდათ: მომღერალი, მწერალი, გამომგონებელი და პოლიტიკოსი. ფლეჩერმა იცოდა თუ როგორ მიექცია ყურადღება საკუთარ თავზე. ის ერთერთ ნაშრომში მოხსენიებული იყო როგორც: “ადამიანი გამოკვეთილი შესაძლებლობებით, ძლიერი თვისებებითა და ხასიათით, ორიგინალური აზრებითა და ანალიტიკური გონებით” ოჯახში საერთო შემოსავალი საკმაოდ დიდი იყოო, თუმცა გასავალი უფრო მეტი, რამდენადაც მათ ჰყავდათ მომსახურე პერსონალი: მეგარდერობე,

Telavuri seriebi 46

შინაური ცხოველების მომვლელი, პირადი დალაქი, დამლაგებელი სამოსის დიზაინერი. ამასთანავემდიდრული ციხესიმაგრეები, მოგზაურობა, ოქრო -ბრილიანტი, ალკოჰოლი და “ფასიანი” კავალერებიც კი.. დებს ერთად ცხოვრება სურდათ , ამიტომაც ააშენეს უნიკალური სახლი გარშემოცული ფერმებითა და ულამაზესი ბუნებით- სიმბოლო ერთობისა როგორც ცხოვრებაში, ასევე ბიზნესში. ციხესიმაგრე წარმოადგენდა ერთერთ ღირსშესანიშნაობას.მათ ეშინოდათ თავიანთი მემკვიდრის, ვისაც მთელი მათი ქონება გადაეცემოდა, ოთხი მათგანი გაუთხოვარი დარჩა , მხოლოდ ერთს ეყოლა შვილი. ისინი არანაკლებ პოპულარულები იყვნენ ვიდრე : Mae West,Mary Pickford,Charles Chaplin,Douglas Fair-banks. ადამიანები ცდილობდნენ მოეპარათ დების თმები იღბლისთვის, რამდენადაც ისინი უზარმაზარ ფულს ავტოგაფებით, პუბლიკაციებით , სუვენირებითა და ფოტოებით გამოიმუშავებდნენ. ამასთანავე იყვნენ სუვენერულნი, ექსცენტრიული მისტიური ქალბატონები. მათი ცხოვრებაში: მათი ამბიციები , იუმორის გრძნობა და დრამა მეტი იყო, ვიდრე რომანებში..

Bcxra mTasa da cxra zRvas iqiT

Telavuri seriebi 47

gambia

Telavuri seriebi 48

არ ვიცი ვის რა ასოციაცია უჩნდება ბანჯულის გაგონებაზე, რეალობა კი ერთია: ბანჯული გამბიის დედაქალაქია, გამბია კი დასავლეთ აფრიკის პაწია სახელმწიფოა, რომელიც ერთა თანამეგობრობაში შედის.

ქვეყანას პრეზიდენტი უდგას სათავეში, სახელმწიფო ენა ინგლისურია და მოსახლეობის უმეტესობა სუნიტი მუსულმანები არიან. ფულის ერთეულია გამბიური დალასი, რომელიც მიმოქცევაშია 1971 წლიდან.

გამბიაში მუდმივად ცხელა, მცენარეულ საფარში სჭარბობს სავანეები. მდინარე გამბიის ხეობაში ჭალის მარადმწვანე ტროპიკული ტყეა. ცხოველებიდან შემორჩენილია ანტილოპა, ჯიქი. ბევრია მაიმუნი, ჰიპოპოტამი, ნიანგი.

ქვეყნის მოსახლეობა 2 მილიონიც კი არაა, ქალები აქაც რიცხობრივად სჭარბობენ მამაკაცებს.

გამბიის ტერიტორია XIII-XV საუკუნეებში შედიოდა აფრიკის შუა საუკუნეების სახელმწიფოების (მალი, მოგვიანებით - სონგაი) შემადგენლობაში. პირველი ევროპელები გამბიის ტერიტორიაზე იყვნენ ვენეციელები და გენუელები. XV საუკუნის შუა ხანებში გამოჩნდნენ პორტუგალიელები, XVI საუკუნის დამლევს კი ინგლისელი ვაჭრები. 1821 წელს დიდი ბრიტანეთის მიერ დაპყრობილი ყველა ტერიტორია დაექვემდებარა სიერა-ლეონეს გუბერნატორს, 1843 წელს კი ცალკე კოლონიად გამოცხადდა.

XX საუკუნის 20-იანი წლებიდან გამბიაში დაიწყო ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობა, რომელიც განსაკუთრებით გაძლიერდა მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ. 1965 წლის 18 თებერვალს ქვეყანამ გამოაცხადა დამოუკიდებლობა ერთა თაბნამეგობრობის ფარგლებში. ამავე წელს გახდა გაეროს წევრი. 1970 წლის 24 აპრილს კი გამოცხადდა რესპუბლიკური მმართველობა ახლად წარმოქმნილი რესპუბლიკის პირველი პრეზიდენტი გახდა დაუდა კაირიბა ჯავარა, რომელიც სახელმწიფოს სათვეში იდგა 1994 წლამდე და უსისხლო სამხედრო გადატრიალების შედეგად მმართველობას ჩამოაშორა 29 წლის ლეიტენანტმა იაჰია ჯამემ

avtori: Tiniko xanjaliaSvili

(ქვეყნის მოქმედი პრეზიდენტი).ადგილობრივი ჩევულებები: საუბრის

დაწყებამდე ადამიანები აქაც ესალმებიან ერთმანეთს და უმეტესად ეს ხელის ჩამორთმევით გამოიხატება. გამბიაში ითვლება, რომ რაიმეს გადაცემა ან გამორთმევა ადამიანმა მარჯვენა ხელით უნდა მოახდინოს. გამბიელები ძალიან სტუმართმოყვარეები არიან და ამას ყველა შესაძლო ფორმით გამოხატავენ თავაინთ კეთილ დამოკიდებულებას სტუმრისადმი.

საყიდლები: როგორც ირკვევა გამბიაში ყველაზე კარგად თავს ეგზოტიკური ნახელავების მოყვარულები იგრძნობენ, რადგან აქ ძალიან იაფად შეიძლება წააწყდეთ ტყავის ნაწარმს, ხის ნიღბებსა, წნულ კალათებს, ბატიკას, ქვიშის მხატვრობის შეუდარებელ ნიმუშებს და სხვ. გამბიაში შევაჭრება კარგ ტონად ითვლება, ისევე როგორც აფრიკის უმეტეს ქვეყნებში. თუმცა, აღსანიშნავია, რომ არალეგალურად ითვლება გამბიიდან ნებისმიერი ნივთის გამოტანა, რომელიც დამზადებულია სპილოს ძვლის, გარეული ცხოველის ტყავის ან დაცული ფრინველის ბუმბულებისგან. წინააღმდეგ შემხვევაში მძიმე ჯარიმის გადახდა მოგიწევთ ამ ნივთების უკან დაბრუნებასთან ერთად.

სამზარეულო: გამბიური სამზარეულო ძალიან ნოყიერია და ტურისტების უმრავლესობა სიამოვნებით ეწაფება მათ გემრიელ და ეკოლოგიურად სუფთა პროდუქციას. მათ სამზარეულოში ზღვის პროდუქტები, პარკოსნები და ბოსტენული ჭარბობს, რომლებიც მთელი წლის განმავლობაში ხელმისაწვდომია აქ.

გამბიის საოცრად ლამაზი და ეგზოტიკური ბუნების ბრალია, ალბათ, ის, რომ ამ ქვეყანაში ყველაზე ხშირად ეკო-ტურისებს ნახავთ, რომელთა წინაშე დასალაშქრად მდინარე გამბიის საოცარი ჭალები, აბუკოს აღკვეთილი და ტენდობას ბანაკია. გამბიაში ხშირად სტუმრობენ საფარის მოყვარულებიც, თუმცა, ისტორიის და სიძველებიის მოყვარულებს აქ სანახავი ბევრი არაფერი ექნებათ.

Telavuri seriebi 49

kedeli info suraTebi video Canawerebi dafebi>> +

gaziareba statusi suraTi bmuli video

dawere rame...

spami parametrebiTelavi Series

facebook mTavari profili angariSi

Sopo Garashvili

Keti Shaverdoshvili

http://www.facebook.com/Telavi.Series

თემო ბახსოლიანი

იმედი უნდა გაგიცრუოთ,ოღონდ თქვენდა სასიხარულოდ, facebook-ის გვერდი არ წყვეტს არსებობას და კვლავაც ეცდება თბილ და განსატვირთ გვერდად დარჩეს.მაშ ასე, დროა საქმეზე გადავიდეთ და მთელი თვის საინტერესო პოსტების მიმოხილვა შემოგთავაზოთ.

,,თელავური სერიების“ ადმინები,ცდილობენ რაც შეიძლება საინტერესო ბმულები და პოსტები დადონ,რათა თქვენი აქტიურობა და ინტერსი გამოიწვიონ. ამ მხრივ, არც ეს თვე იყო გამონაკლისი.მათი ყურადღების ცენტრში,ისევე როგორც მთელი მსოფლიოსი მოექცა იაპონიის დამანგრეველი მიწისძვრა, ბოლო დროს გახშირებული კატაკლიზმები,რომელებიც ასე დაუნდობლად უტევს და საფრთხეს უქმნის სამყაროს მშვიდობიან არსებობას.თემასთან დაკავშირებით მრავალი პოზიცია გამოითქვა: ნაწილი მიიჩნევს, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისია... საბედნიეროდ ოპტიმისტებიც გამოჩნდნენ,რომელთაც სჯერათ,რომ ყველაფერი კარგად იქნება.ისე კი, ბუნება გვაფრთხილებს,რომ მისდამი უდიერად მოპყრობა,თავის შედეგს გამოიღებს და ბუმერანგის პრინციპით უკან დაგვიბრუნდება.

ზემო თემისგან განსხვავებით,გაცილებით სახალისო გამოვიდა დისკუსია: რა საკითხებზე ჭორაობთ ყველაზე ხშირად? როგორც გაირკვა,ხალხის ერთ-ერთი მთავარი ინტერესის ობიექტი პოლიტიკა (არც აქ გვასვენებს) და საერთო ნაცნობ-მეგობრებზე საუბარია.განა შეიძლებოდა ამ face-გარჩევას ისე ჩაევლო,რომ სიყვარულზე არ ემასლაათა ვინმეს?

‘‘ჩემი აზრით, ყველაზე აქტუალური თema სიყვრულია.სადაც გაიხედავ ყველა სიყვარულს განიხილავს,დიდი თუ პატარა .“

არ შეიძლება ადამიანი სოფოს არ დაეთანხმოს. . . ვფიქრობთ ყურადღება გასამახვილებელია ასევე შემდეგი მოსაზრებებიც:

,,ქართველი ხალხის დღევანდელი ინტერესები უმეტესობის უშრომელად ფულის შოვნას არ ცდება და ჭორაობით ერთმანეთის კბენა უფრო გვიყვარს ანდა წარმატებული ადამიანის შურით მისი გაკიცხვა და ჩვენს და ჩვენი მეგობრების თვალში მათი დამცირება. ჭორაობის რა მოგახსენოთ და ფულის უსაქმურობით შოვნაზე მეც ვოცნებობ.“

,,ხალხს აინტერესებს: სხვისი ცხოვრება, ფულის ისე შოვნა, რომ არაფერი გააკეთო, მაგალითად, სამსახურში "ისაჩკაო" ან სულაც ოცნება იმაზე, რომ მილიონი გაჩუქონ, უაზრო "მრავალფეროვნების" სინდრომი, როდესაც სულ იმის შეგრძნება აქვს ადამიანს, რომ ერთფეროვანია...“

Irakli Chidrashvili

Telavuri seriebi 50

კიდევ ერთი პროვოკაციული თემა მოგვაწოდეს ძვირფასმა ადმინებმა: ქერა სჯობია, წითელთმიანი თუ შავთმიანი?

აღმოჩნდა, რომ ზოგს ბრუნეტი მოსწონს, ზოგს - რიჟა,ზოგს - შავთმიანი, ზოგსაც კი დღეს ამაზე საუბარი სასაცილოდ მიაჩნია. დასკვნის გაკეთება თქვენთვის მომინდვია ჭკვიანო მკითხველო, თუმცა ყველაფერი მაინც გემოვნების საკითხია. უნდა აღინიშნოს, რომ ამ პოსტმა განსაკუთრებული ვნებათაღელვა გამოიწვია. ორიგინალობით კი თავი დაგვამახსოვრა ამირან ლოთმა, რომელიც მარტივ გამოსავლამდე მივიდა და თქვა, რომ საერთოდაც, თმის ქონა არანაირ საჭიროებას არ წარმოადგენს (იქნებ მართალიც იყოს).

კიდევ ერთი პოსტი,რომელმაც ცხარე დისკუსია წარმოშვა, იყო გადაცემა ,,ნიჭიერი“ და მასთან დაკავშირებული ჭორ-მართალი.გაირკვა,რომ ამ პროექტს მომხრეებიც ჰყავს და მოწინააღმდეგეებიც.ზოგი გართობის მიზნით უყურებს, ზოგსაც სურვილიც არ აქვს უყუროს.ირაკლი ხაჩიძე კი ეჭვობს,რომ შესაძლოა ეს გადაცემა, რომელიღაც ფირმის გამდიდრების საშუალებაც კი იყოს.

დასკვის სახით შეიძლება ითქვას,რომ ,,თელავური სერიების“ face-გულშემატკივარი მეტ-ნაკლებად აქტიურობდა,თუმცა სასურველი და აუცილებელიცაა,რომ უფრო მეტად გააქტიურდეთ და მოგვაწოდოთ თქვენი იდეები, გაგვიზიაროთ წინადადებები, რადგან სწორედ თქვენ ხართ ის ძალა, რომლითაც სუნთქავს ჩვენი ჟურნალის ენტუზიასტი შემადგენლობა.

p.s.ეს იყო ჩემი დებიუტი ამ რუბრიკაში და მომიტევეთ თუ რამე არ მოგეწონათ ან რამემ გაგაღიზიანათ.

Keti Shaverdoshvili

p.s.s. ეს კი ჩვენი ადმინების მიერ დახატული “თელავური სერიების” ახალი საიტის მთავარი გვერდია. იმედია, ჩანაფიქრს ფრთებს შეასხავენ და სულ მალე ახალ ვებ-გვერდს ვიხილავთ.

avtori:qeTi SaverdoSvili

warsuli samomavlod

Bistoria

Telavuri seriebi 51

avtori: giorgi javaxiSvili

Telavuri seriebi 52

1991 წელს უკანასკნელ გზაზე გააცილა რესპუბლიკის სახალხო არტისტი თამარ წულუკიძე, მეუღლე ქართული თეატრისთვის შეწირული კაცის სანდრო ახმეტელისა.

ჩემი თაობისათვის მხოლოდ ჩანაწერებით არის ცნობილი , რომ რუსთაველის თეატრის სცენაზე თამარ წულუკიძე როლებს ასრულებდა ქართულ და მსოფლიო დრამატურგიის შედევრებში. მათ შორის იყო ქართველი მწერლის გრიგოლ რობაქიძის პიესა „ლამარა“. აქ იყო განუმეორებელი ლამარა და ჭეშმარიტად ამ როლით დარჩა იგი ქართული თეატრის ისტორიაში.

თამარ წულუკიძეს თელავში ეგულებოდა სანდრო ახმეტელის ნატერფალები, ამიტომაც როცა კი გადასახლებიდან დაბრუნდა ხშირად ეწვეოდა ხოლმე თელავს და აქ მცხოვრებ დიდი თეატრალური ტრადიციების მქონე ღვინიაშვილების ოჯახს. სწორედ ამ ოჯახის ოთხივე ქალიშვილი იყო ქართული თეატრის უანგარო მსახური. ოთხი დიდან ერთი თიკო ღვინიაშვილი რესპუბლიკის სახალხო არტისტი იყო, ნინა კი, რომელიც რუსთაველის თეატრში სანდრო ახმეტელის დროს მოკარნახედ მუშაობდა იმ შავბნელ 1937 წელს გადაასახლეს.დიდ წამებას გაუძლო ამ დიდსულოვანმა ქალმა და ახმეტელის საქმეს შესწირა თვალისჩინი. როდესაც გადასახლებიდან დაბრუნდა ქ-ნი ნინო თელაველმა მეზობელმა ლაპარაკში შეიყოლია და შეჰკადრა,- ხომ არ ნანობთ, რომ ცალი თვალი შესწირეთ ახმეტელს და ასე გაიწამეთ ცხოვრებაო. ქალბატონმა ნინომ თითქმის დაუფიქრებლად, მაგრამ დიდი გულახდილობით ამაყად უპასუხა: ოღონდაც სანდრო ახმეტელი ცოცხალი დარჩენილიყო და მე დაუფიქრებლად მეორე თვალსაც შევწირავდიო... საოცარია ასეთი ერთგულება, მაგრამ იგი ხომ ჩვეულებრივია ქართველი ქალის ბუნებისათვის.ჭეშმარიტად დიდ რეჟისორს დიდი მოერთგულეებიც ჰყავდნენ... ვაი რომ მის გვერდით დიდი მოღალატეებიც ბოგინობდნენ.

ქ-ნ თამარ წულუკიძეს სწორედ ღვინიაშვილებმა გააცნეს თელავში კარგად ცნობილი მოღვაწე ივანე პაატაშვილი, რომელიც მეგობრობდა სანდრო ახმეტელთან.თამარმა აქ მიაკვლია სანდროს ერთ წერილს,რითაც გაოცებული დარჩა და მისი გადარჩენა იმ შავბნელ ხანაში გმირობის ტოლფასად ჩათვალა. წერილში ვკითხულობთ: ძმაო ვანო! შენ რომ დაგვივიწყე და არაფერს არ გვაწვდი, არ გეპატიება.არ ვარგა, ჩემო ვანო, ასე, სულ არა იყოს რა, ქრონიკა მაინც მოგვაწოდე ხოლმე. ღმერთი -რჯული, მუქთად არ გვინდა, ფულს მოგცემთ. ჰოდა, აი, თუ არ გინადა, რომ მაწყენინო, უსათუოდ ყოველთვის მოგვაწოდე ქრონიკა,თუ თანახმა იქნები, მომწერე და ფულსაც გამოგიგზავნი.

შენი ალ. ახმეტელი.“წერილი დაწერილია გაზეთი „საქართველოს“ ბლანკზე და თარიღად უზის 1917 წელი (დაცულია თელავის ისტორიულ-

ეთნოგრაფიულ მუზეუმში,ივანე პაატაშვილის არქივში,საქმე #4,ფურცელი 39).თამარ წულუკიძემ 1958 წელს ივანე პაატაშვილს, როგორც სანდრო ახმეტელის სიყრმის მეგობარს სთხოვა მოგონებები

დაეწერა.ბატონმა ვანომ მალე ჩვეული გულისხმიერებით და სიყვარულით დაწერა მშვენიერი მოგონებები 58 გვერდის რაოდენობით და ქ-ნ თამარს გაუგზავნა ქ. მინსკში. 1958 წლის 9 ნოემბერს ვანოს ასეთ წერილს წერს ქ-ნ თამარი:’’დიდათ პატივცემულო ბ-ნო ვანო მივიღე თქვენი მოგონებანი. უღრმესი მადლობა ასეთი საინტერესო მასალისათვის. ბევრი რამ არის რაც არავინ იცის, რაც ახალია ჩვენთვის, ყველასთვის. დიდი გულწრფელობით და სითბოთი არის დაწერილი. გმადლობთ.

ჩვენ ვაგროვებთ მასალებს კრებულისათვის, სადაც შევა თქვენი წერილიც. ბევრი რამ არის კიდევ მნიშვნელოვანი რაც უნდა გაიგოს ახალმა თაობამ სანდრო ახმეტელის შესახებ. ამიტომ საჭიროა კიდევ მოეწყოს მეორე წიგნის გამოშვება. როცა საკმარისი მასალა დაგროვდება, ამას უთუოდ მოვახერხებთ.

ნინოს ვუმადლი თქვენს გაცნობას ძალიან მოხარული ვარ. იქნებ იცოდეთ კიდევ ვინმე, ვინც იცნობდა ახლო საშას,ვისაც შეუძლია გვიამბოს მასზე რაიმე, მიგვითითეთ, ძალიან მადლობელი ვიქნები. ნახვამდის. გისურვებთ ყოველ სიკეთეს.

რესპუბლიკის დამსახურებული მსახიობი თ.წულუკიძესანდრო ახმეტელზე საინტერესო მოგონებები დაწერა, აგრეთვე, ქალბატონმა ნინო ღვინიაშვილმაც. აქედან ერთი ნაწილი

გამოქვეყნდა , მაგრამ სრული ხელნაწერი ჩემთან ინახება. ასევე საინტერესო მოგონებები ჩავიწერეთ თიკო ღვინიაშვილისგანაც.თელავში ცხოვრობდა, აგრეთვე, სანდრო ახმეტელის ხელდასხმული რესპუბლიკის სახალხო არტისტი გიორგი მამუჩიშვილი.

ქალბატონი თამარი კარგად იცნობდა ბატონ გიორგის და მისგან საინტერესო მოგონებებიც ჩაიწერა. მამუჩიშვილი ქ. მინსკში ოჯახში ეწვია ქ-ნ თამარს და დიდხანს საუბრობდნენ განუმეორებელ სანდრო ახმეტელზე. მათ შორის მიმოწერამაც მოაღწია ჩვენამდე.

1984 წლის 31 იანვარს ქ-ნი თამარი სწერს ბატონ გიორგის (მოვიტანთ ნაწყვეტებს „ძალიან სასიამოვნო იყო ჩემთვის თქვენი წერილი, იმ ბედნიერი დროის მოგონება. წარმოიდგინეთ, თქვენმა წერილმა გამახსენა ის რეპეტიცია („ნაბიჭვარის“), როცა, რომელიღაც სცენა გამიძნელდა , ვერ გავაკეთე და საშა ძალიან გაჯავრდა. „ზარი რომ ისროლაო“, ეს მე რატომღაც არ მახსოვს... თუ კიდევ გახსოვთ რაიმე საინტერესო მომწერეთ.

თბილისში უკვე არის მაღაზიებში ჩემი წიგნი: „всего одна Жизнь“(რუსულად მაქვს დაწერილი) შეიძინეთ, იქ ბევრი რამ მაქვს აღწერილი, რაც მოგაგონებთ იმ დროინდელ ჩვენს ცხოვრებას თეატრში. ვიცი, რომ ბევრი ქართველი მისაყვედურებს რატომ დავწერე რუსულად ეს წიგნი. საქმე იმაშია, რომ 20 წლის მეტიც სამშობლოს დაშორებულს, უამრავი მეგობარი და ნაცნობი მომენატრა რუსეთში, ბელორუსიაში. ყველას სჭირდება ჩემი წიგნი. რა თქმა უნდა ქართველებისათვის უფრო მოსახერხებელი იქნებოდა და სასიამოვნოც , რომ მშობლიურ ენაზე ყოფილიყო დაწერილი, მაგრამ რას იზამ! მდგომარეობა ჩემზე ძლიერია. იქნებ თეატრალურმა საზოგადოებამ თბილისში მოიფიქროს და თარგმნოს ქართულად. ეს უკვე მათი ნებაა“.

ამავე წერილის დასასრულს ვკითხულობთ: „ოთარი მომიკითხეთ გულის სითბოთი. ჩემი ნინოს ვაჟიშვილი, ჩემთვის ძვირფასი და ახლობელი... რატომ თვითონ არ მომწერა ორიოდ სიტყვა?“წერილში მოხსენიებული ოთარი არის თელავში კარგად ცნობილი ინჟინერი ოთარ ღვინიაშვილი, სანდრო ახმეტელის საუკეთესო მეგობრის ქ-ნი ნინოს ვაჟიშვილი.

ქ-ნი თამარი გიორგი მამუჩიშილთან გამოგზავნილ წერილებში ბევრ საინტერესოს იუწყება. მას განსაკუთრებით უხარია, რომ თელავის თეატრმა ასე გაითქვა სახელი. 1984 წლის 25 აგვისტოს გამოგზავნილ წერილში ვკითხულობთ: „პატივცემულო გიორგი! გმადლობთ აფიშის გამოგზავნისთვის. მახარებს თქვენი თეატრის წარმატება გასროლებზე ტალინში. იქ ფრიად მკაცრი და მომთხოვნი მაყურებელია. თუ მოეწონათ თქვენი სპექტაკლები ეს დიდი მიღწევაა“...

1987 წლის იანვარში დიდი ზეიმით აღნიშნა სანდრო ახმეტელის დაბადების 100 წლის იუბილე. ამ თარიღთან დაკავშირებით მე გამოვაქვეყნე წერილი გაზეთ „ ახალგაზრდა კომუნისტში“, რომელიც ქალბატონი თამარისათვის გაუგზავნია სახალხო არტისტს თამარ ბაქრაძეს. წაუკითხავს თუ არა იგი 1987 წლის 10 თებერვალს მისგან ასეთი წერილი მივიღე: „ბატონო გიორგი! თქვენი ვინაობა არ ვიცოდი და ჩემმა მეგობარმა თამარ ბაქრაძემ მაცნობა. თქვენ თურმე თელავში ცხოვრობთ და მით უფრო საინტერესოა ჩემთვის, რომ თელავი სანდრო ახმატელის უსაყვარლესი ქალაქი იყო და მეც ძალიან მიყვარს.

წავიკითხე თქვენი წერილი „ასე იწყებოდა“ და გავოცდი, კიდევ რამდენი რამ ყოფილა ჩემთვის უცნობი სანდროს მიღვაწეობიდან. სანდროს ფსევდონიმი „ქაჯი“ რომ ყოფილა და აქციონურ საზოგადოება „ალზიორში“ რომ უმოღვაწია აქამდე არ ვიცოდი. ახალია ისიც, რომ მას თელავში სურსათის კრიზისის ბლოკადაში მიუღია მონაწილეობა . საინტერესოა დავით ქადაგიძის მოგონება. რაც შეეხება ნინო ღვიანიშვილის მოგონებებს სანდროზე მეც მაქვს, მაგრამ ეგ უფრო სრული ჩანს. ღვინიაშვილები ჩემთვის ძვირფასი ხალხია. გადაეცით მოკითხვა მათ შთამომავლებს.

მომწერეთ ამ დაკარგულ მხარეში დიდი ნუგეში იქნება თქვენი წერილი. რატომ არ აკუთნებენ ახმეტელის სახელს თელავის თეატრს? ჩანს , ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან სანდროს მტრები...

პატივისცემით თამარ წულუკიძე“თვალსა და ხელს შუა ჩაიარა წლებმა. წავიდ-წამოვიდნენ თაობები და დარჩა ეს წერილები. რომელთა სუნთქვაც უნდა გაიგოს

ახალგაზრდობამ . ამიტომ ვაქვეყნებ მათ.

avt

or

i: qe

Ti i

osebaSvi

li

Telavuri seriebi 53

paral

el

ebi

19 . .

Telavuri seriebi 54

paral

el

ebi

20 . .

qarTuli, kaxuri samzareulo

Zvel maranSi Rvinis daWaSnikeba

aryis gamoxda Tqvens Tvalwin

TaTaraoba, axladamovlebuli CurCxelebi

ToneSi gamomcxvari cxeli purebi

aqve gTavazobT sastumro momsaxurebas

Cven vaRiarebT, rom `stumari RvTisaa~

turistuli komp

Telavi, dav

Telavuri seriebi 55

TaTaraoba, axladamovlebuli CurCxelebi

ToneSi gamomcxvari cxeli purebi

aqve gTavazobT sastumro momsaxurebas

Cven vaRiarebT, rom `stumari RvTisaa~mari RvTisaa~

leqsi `kaxuri ezo~

iTaSvilis 15

Telavuri seriebi 56

aprili 2011